België – Belgique

P.B.

9300 AALST 1

3/5557

Jebron vzw waar zoekers thuis zijn Begijnhof 1 , 9300 Aalst

Tel 053/77.51.16 E-mail : jebron@telenet.be

Web: www.jebron.be

JAARGANG 39 Nr.6 Maart 2015

Afgiftekantoor 9300 Aalst 1 Erkenningsnummer P004342

Verschijnt maandelijks (behalve Januari & Augustus)

Verantwoordelijke uitgever : JEBRON VZW

2

De Jebrongemeenschap… Als zoekende mensen levend in deze tijd willen wij ons oefenen in een andere manier van kijken, luisteren en spreken, een andere manier van gaan en leren. Kijken doen we met de blik van de zwakken en de kleinen, met wier ogen en stemmen in de samenleving nauwelijks rekening wordt gehouden. Luisteren willen we naar vreugde en pijn in de verhalen van mensen, naar de tekenen van onze tijd, naar woorden die perspectief geven aan onze gemeenschap. Spreken oefenen wij in naam van wie monddood gemaakt wordt. Met mensen gaan we een weg waarbij we vooral oog hebben voor hen die langzaam vooruit komen, voor alles wat kwetsbaar en weerloos is, en voor allen die door een niets ontziende economie dreigen vertrapt te worden. Leren gebeurt tijdens spontane of georganiseerde leerhuizen waar de vaak dodelijke mechanismen van onze samenleving geanalyseerd worden, waar verhalen van bevrijding klinken die in ons de hoop levend houden op een andere wereld die mogelijk is, waar ons samenleven zelf kan uitgroeien tot een proeftuin van die nieuwe wereld in gerechtigheid. Om dit te kunnen, zoeken we inspiratie. De bijbel is een eeuwenoude traditie met verhalen over JHWH, de ENE, de Profeten en bij uitstek Jezus Messias waarin velen van ons inspiratie vinden. Eveneens vinden we steun in teksten van andere religies of ideeën van denkers. In deze verscheidenheid van inspiratiebronnen vinden wij verbondenheid bij elkaar. Daarom komen wij op geregelde tijdstippen samen waar we vieren rond brood en wijn met verhalen uit de hertaalde en geactualiseerde bijbel en menselijke verhalen van hier en nu, verhalen levend in onze maatschappij. Tijdens die momenten van samen vieren is er ruimte voor woorden, stilte, zang en symbolen, die het hart van de aanwezigen verwarmen en zo de gemeenschap op de been houden. In dit zoeken vinden we bondgenoten met wie we op tocht kunnen gaan en door wie wij ons gedragen weten.

3

REDACTIONEEL: BROEDERLIJK DELEN

Marcos is boer… en wil dit blijven

Er gebeuren rare dingen om mij heen… Ik zit hier te tokkelen op het klavier van mijn computer. Mijn laptop staat reeds klaar voor de volgende vormingsactiviteit: ik zal een powerpointje presenteren voor een of andere organisatie. Tussendoor bel ik wel eens met een stokoude GSM, van amper 5 jaar geleden. Rond mij zie ik jong en oud doende op tablets allerhande en smartphones. Een neefje werd 6 jaar en kreeg zijn eerste volwaardige iphone (nee, nee, geen ouderwetse GSM). Vanavond kijken we met zijn allen naar de televisie. Al ooit één van die toestellen open geprutst? Nee? Wel, ik zal je verklappen wat er allemaal in steekt aan basismaterialen: o.a. goud, zilver, coltan, aluminium, koper, petroleum (enfin, het plastic is gemaakt van petroleum…) Al even bij stil gestaan van waar die grondstoffen komen? Jawel, uit mijnen. Die grondstoffen worden opgedolven uit mijnen. Eén van de beroemdste voorbeelden vinden we in Peru. Een heel typische landbouwstreek. De landbouwers telen op de traditionele manier hun aardappelen, maïs, graangewassen. Dat is hun inkomen. Heel rijk zijn ze niet, maar ze hebben een basisinkomen. Nu hebben de geologen van deze wereld gevonden dat onder de landbouwgronden van de Peruaanse boeren ontzaglijke hoeveelheden rijke materialen zitten, en ze ontdekten ook de gemakkelijkste en goedkoopste manier om die grondstoffen te delven, namelijk met open mijnbouw. Je ziet het voor je neus gebeuren: reusachtige open putten worden gegraven, een paar kilometer doormeter, en een diepte van 300 à 400 meter.. Diepe putten ook. Laag per laag wordt afgegraven en ontgonnen. Enorme machines rijden af en aan en brengen hun vracht naar boven. De rotzooi wordt verwijderd, zodat men zuivere edele metalen krijgt. Daarvoor moet men zwaar giftige chemische middelen gebruiken en ontzaglijke hoeveelheden water. Dat water is vervuild door de chemische producten. Resultaat: boeren hun gronden – dus hun inkomen kwijt. Het water zwaar vervuild en onbruikbaar voor mens en dier. Pachamama – de aarde - blijft achter met grote littekens. Kunnen die boeren dan niet gaan werken in die mijnen? Een terechte vraag, maar het antwoord is nee. De meesten toch niet.

Om in de mijn te werken moet men vooral hogere technische studies

gedaan hebben: ingenieur, computerdeskundige, machinedeskundigen. Slechts weinig gewone arbeiders, want alles is gemechaniseerd en

computergestuurd. En de arme Peruaanse boer die kijkt er naar.

Of toch niet helemaal: er zijn er ook die zich gelukkig voelen met de mijn, omwille van de belangrijkste reden: sommigen kunnen er financieel voordeel uit halen. Bijkomend probleem dus: in eenzelfde gemeenschap zijn voor- en tegenstanders. Dat wringt. Hoe kunnen wij, Westerlingen, staan tegenover deze problematiek? Mogen die mijnen niet geëxploiteerd worden? Dan hebben we geen GSM’s, computers en televisies meer! We leven nu eenmaal in onze moderne wereld, afschaffen kunnen we die handel niet. Is er een uitweg?

4

De grootschalige mijnbouw heeft dus een grote impact op het leven van de boeren. Ook van het leven in de traditionele gemeenschappen. Watervervuiling, het openleggen van de gronden, de enkele gelukkigen die een inkomen kunnen verdienen in de mijn, tegenover de

vele boeren die hun land en hun inkomen verliezen. Enkele cijfers: Peru is een land dat vooral leeft van de uitvoer van producten uit de mijnbouw: 60 % van hun uitvoer is gebaseerd op producten uit de mijn. Doch slechts 2 % van de beroepsbevolking werkt ook in de mijnsector. 3 van de 5 armste regio’s van Peru zijn historische mijnbouwregio’s. In de regio Cusco lijdt 54 % van de bevolking aan chronische ondervoeding en leeft 59 % in extreme armoede. De provincies waar Broederlijk Delen actief is staan onderaan de index van de menselikjke ontwikkeling. Wat kunnen wij er aan doen? Is het een oplossing om al ons modern communicatiemateriaal in de vuilbak te kieperen? Ik zou het betwijfelen. Een terugkeer naar de jaren 50 van vorige eeuw zit er niet in. Maar wat dan wel?

Ter plaatse zijn een aantal organisaties aan het werk. Organisaties die het opnemen voor de plaatselijke gemeenschappen, voor de boeren. Zij ondersteunen de boeren in hun strijd tegen de verontreiniging van het water, in hun strijd tegen de mijnbouw, in hun strijd tegen de politici die deze mijnbouw mogelijk maken. Het zijn stuk voor stuk organisaties die het opnemen tegen de armoede, voor proper water. Verschillende partnerorganisaties van Broederlijk Delen geven juridische bijstand aan strijdvaardige mannen en vrouwen, of voeren strategische rechtszaken om bijvoorbeeld het recht op een schoon milieu gerespecteerd te krijgen. Ze staan ook nabestaanden van slachtoffers van politiegeweld bij in hun zoektocht naar gerechtigheid. Het is zeer terecht dat wij geld inzamelen om deze werking mogelijk te maken. Doe daarom mee aan één van de acties die je zult tegenkomen tijdens de 40-dagen tijd: een koffiestop, een solidariteitsmaaltijd (bijvoorbeeld iedere vrijdag in het Capucientje, en op 15 maart in de Sint-Pauluszaal, Botermelkstraat 63), een wandeling of fietstocht op 15 maart, een grote quiz op 27 maart. Wat kunnen wij nog doen? Zeker en vast ook spaarzaam omspringen met de grondstoffen: waar mogelijk recycleren, sober en eerlijk leven. Niet alleen in de 40-dagen tijd, maar het ganse jaar door. Marco’s leven en dat van zijn gemeenschap wordt in Peru door de komst van een grote mijn bedreigd. Hij en zijn gemeenschap ervaren de kracht om samen weerstand te bieden en te zoeken naar nieuw leven. Vol vertrouwen gaan ze deze weg. Wij kunnen hen, vanuit ons vertrouwen in de God van het Leven, hierin ondersteunen.

Ignace Coppens STEUN BROEDERLIJK DELEN BE12 0000 0000 9292

5

UIT DE STILTE VAN HET WOORD

SPREKENDE NAMEN

Deel 2 : ADAM – EVA Uit de verstilde “woorden van oudsher” komen allerlei namen van bovendrijven. Veel van die namen zijn deel gaan uitmaken van ons collectief geheugen. Zeker de vier namen die boven dit artikel zijn geplaatst. Daar is niets mis mee. Maar toch…. Want met die namen zijn ook bepaalde denkbeelden uit vroeger dagen meegekomen, die vaak niet veel meer te maken hebben met wat de oorspronkelijke verhalen hebben willen vertellen. Een van de Bijbelse theologen die mij hierbij de ogen heeft geopend was Heiko Miskotte. Een van zijn uitspraken zal en wil ik nooit vergeten. En het zou bijzonder goed zijn als kerkelijke predikers van allerlei slag (conservatief, progressief, wat die woorden ook mogen betekenen) zich die woorden zouden eigen maken door ze geregeld te herlezen en te overwegen: "machthebbers hebben de teksten gedeukt en gebeukt totdat ze zoden zetten aan de dijk van het bestaande". We doen er goed aan om die tekst een paar maal te herlezen. Want dat kan ons ervoor behoeden dat ook wijzelf als kleine nieuwe machthebbertjes in het zelfde euvel vervallen. Maar laten we het nu maar over enkele van die ‘van-zelf-sprekende’ namen hebben. ADAM Wat wordt over deze mensennaam gezegd? De eerste mens. Een man. Dus die mannelijke dominantie is al van bij de aanvang gegeven. Maar tegelijk lag hij blijkbaar ook flink onder de sloef wanneer hij zich door zijn geliefde vrouw als een willoze liet verleiden tot het eten van de verboden vrucht. Vraag: klopt deze populaire voorstelling van zaken met het Bijbels verhaal, dat we terugvinden in de eerste hoofdstukken van het eerste Bijbelboek, genoemd Genesis? Neen, deze voorstelling klopt van geen kanten. Adam is oorspronkelijk in ieder geval geen naam van een individu, laat staan een mansnaam. Adam betekent gewoon ‘mens’. Niet man, maar mens. En zoals het er in de Bijbel meestal aan toegaat wordt hier misschien wel op eerste plaats de mens als collectief gezien: mensheid dus. Zo horen we in Genesis 1,26-27 (ik citeer gedeeltelijk): Dan zegt God: maken wij een mensheid (adam) in ons beeld en als onze gelijkenis …. … God schept de mensheid (adam)in zijn beeld, in het beeld van God heeft hij hem geschapen; mannelijk en vrouwelijk heeft hij hen geschapen. Ontegensprekelijk staat hier: adam (mens, mensheid) is mannelijk én vrouwelijk. Dit thema wordt dan verder uitgewerkt in Genesis 2, waarin wordt verteld wie die adam nu is en hoe die zich ontpopt in de geschiedenis. In 2,7 horen we, en nu is het belangrijk aandachtig te lezen: Dan formeert de Ene, God, de mens (adam)

6

van stof uit de grond (adamah) en blaast in zijn neusgaten adem. Zo wordt de mens (adam) tot levende ziel. De adam – mens/mensheid – is uit de grond genomen. Die grond is de biotoop van de Adam. De mens is geen hemeling, maar een aardling. Toch krijgt die adam als puur geschenk: adem van leven. En hiermee wordt de unieke roeping van de adam metaforisch uitgesproken: een levende ziel worden en zich ontplooien tot een leven gevende mens. Maar deze mens is geen geïsoleerde eenling, maar fundamenteel relatie. Zonder andere mens, zonder een gelijkwaardig tegenover komt de adam terecht is een doodslaap: Dan laat de Ene, God, een verdoving vallen over de mens zodat die inslaapt (vers 21); want ‘het is niet goed dat de mens alleen blijft’ (2,18) en op zichzelf wordt teruggeworpen. En nu komt het: “De Ene, God, bouwt de zijde die hij heeft weggenomen van de mens, uit tot een vrouw; hij laat haar komen tot de mens. En hierop zegt hij, de mens: zij is het nu!- been uit mijn beenderen en vlees uit mijn vlees! Tot haar worde geroepen ‘isja’, vrouwemens, want uit een iesj, mannemens, is zij genomen!”. Merk op: de naam Eva is nog niet gevallen. Wat we wel horen, is: de mens (adam) is iesj en isja, mannelijk en vrouwelijk. En dit is een narratieve of verhalende bevestiging van Genesis 1,27. EN EVA DAN? In het verhaal over ‘wie is nu de mens?’ (dat we horen in Genesis 2,3 – 4,26) zal pas op het einde van hoofdstuk 3 (vers 20) de naam EVA vallen: De mens roept als naam voor zijn vrouw uit: ‘Eva’,- levensbron, want zij is moeder geworden van al wie leeft. Pas nadat de mens-adam als iesj en isja, ondanks het verbod om te eten van de boom van de kennis van goed en kwaad, toch die grens is overschreden, zal de naam van EVA worden genoemd, en wel door adam, de mens zelf. In Genesis 2,16-17 had de auteur JHWH GOD laten zeggen: De Ene, God, gebiedt over de mens en zegt: van alle geboomte in de hof mag je eten en eten; maar van de boom der kennis van goed en kwaad, daarvan zal je niet eten, want ten dage dat je van hem eet zal je de dood sterven! Ondanks dat woord zal de mens toch opnieuw kunnen kiezen voor het leven. En die nieuwe mogelijkheid wordt beeldend verwoord in de naam van de vrouw: EVA, levensbron of moeder van het leven. Uit heel dit verhaal wordt duidelijk dat de God van de Bijbel geen potentaat is, die mensen een onzinnig verbod oplegt (niet mogen eten van die éne boom). Het eerste woord is juist omgekeerd: jullie mogen eten van ALLE bomen. Anders gezegd: aan jullie, mensen, is een leven in volle vrijheid aangezegd. Maar opdat vrijheid een goed zou kunnen worden, moeten er grenzen gezet worden aan die vrijheid. Zonder die grens (niet eten van de boom van de kennis van goed en kwaad) wordt het leven een hel, vooral voor de zwakken, omdat een ongebreidelde individuele vrijheid maar al te vlug een vrijbrief wordt voor het recht van de sterksten. Dit verhaal van Genesis 3 schets in die zin een ongemeen realistisch en pijnlijk beeld van de menselijke geschiedenis. We hoeven daarvoor maar naar onze eigen hedendaagse geschiedenis te kijken. Zonder een door broederlijkheid en gelijkheid getemperde en gecorrigeerde vrijheid worden kleine mensen de klos.

7

De naam EVA herinnert er ons aan dat mensen, ondanks alle in de geschiedenis steeds terugkerende dwaasheden, toch opnieuw de levensbron (EVA) kunnen ontdekken, van waaruit een leven in ‘liberté, fraternité et égalité’ mogelijk wordt. TENSLOTTE: ADAM EN EVA Pas op het einde van Genesis 3 zien we dat de naam Adam tot mansnaam wordt in confrontatie met Eva als naam voor de vrouw. Maar we mogen hierbij nooit vergeten dat ADAM op de eerste plaats mens of mensheid betekent. En deze mens is altijd iesj én isja, de een en de ander, die als ‘eenzame samenspelers” (Piet Nijs) in volkomen gelijkwaardigheid op elkaar zijn aangewezen.

Paul De Witte

BIJ DE GEBEURTENISSEN VAN DE LAATSTE WEKEN EN DE REACTIES EROP:

OVER VERVIERS EN EUROPESE TERRORISTEN.

De terreuraanslagen en de betoging in Parijs bewogen miljoenen mensen. Ik was ook geschokt door het bloedvergieten en geloof in de kracht van de pen, politieke karikaturen en geweldloze weerbaarheid. Ik haat geweld. Maar, ik sta niet in de rij om Charlie-Hebdo’s laatste karikatuur van Mohammed te zien en te turen naar de slip van Madonna en een slipvrije Duitse kanselier. Vrijheid van mening en de pers is van belangrijke waarde, maar niet de enige waarde van een beschaafde gemeenschap. Duurzame vrede en een volwaardige democratie vergen telkens opnieuw het verzoenen van meerdere competitieve waarden, zoals veiligheid, recht, respect, mededogen, waarheid en gelijke kansen. Woorden kunnen moorden en schimpschetsen kunnen kwetsen. De mensen zijn onzeker en angstig. Het doet me denken aan de kruisrakettenbetogingen begin jaren ‘80. Die oorlogstuigen konden in onze tuin landen. Nu komt het terrorisme in onze steden. Vandaag Verviers en morgen? Het geweld in het Midden-Oosten loopt over naar Europa. We vertoeven in een zeer gevaarlijke periode omdat we geconfronteerd worden met negatieve gevolgen van ons eigen binnen- en buitenlands beleid en omdat we alles doen om medeverantwoordelijkheid te ontkennen. Internationaal politiek terrorisme is een gewelddadige vorm van weerstand tegen inmenging, bezetting, kolonisatie en repressie. Niet Mohammed, maar het beleid van het Westen (Amerika, Israël en sommige Europese staten) ligt aan de basis van het Europees terrorisme. Zolang wij verantwoordelijkheid ontkennen, zal onze veiligheid en democratie verzwakken. Waarom zijn we zo trots? Waarom de mars van het grote gelijk? Waarom wordt onze medeplichtigheid aan de debacle in de Arabische wereld verloochend? De negatie ervan wordt moeilijker omdat meer en meer mensen in binnen en buitenland contradicties en dubbele standaarden zien. Spindoctors en intellectuelen doen wel hun best om het beleid beter in te kleden , maar veel mensen zien de nieuwe kleren van de keizer niet meer. Het democratische Westen heeft in de Arabische Wereld, Irak, Afghanistan, Libanon, Libië , Syrië en Palestina een spoor van vernieling achter gelaten. Israël is ‘de enige democratie’ met kolonisten en het grootste getto ter wereld. Het sanctioneert de Palestijnen omdat

8

Palestina lid wil worden van het Internationaal Strafhof? Het verschil tussen dictaturen en democratieën is dat dictaturen geweld plegen tegen de eigen bevolking en democratische staten tegen de bevolking van andere landen. De laatste decennia waren de democratische landen de meest destructieve intervenanten in de Arabisch-Islamitische wereld –niet met pennen en stiften, maar met F16′s, kruisraketten, drones , en ander tuig– ver van Parijs. Terecht , noemen we de executies van ISIS barbaars. Oranje verklede onschuldige slachtoffers werden op een gruwelijke manier de keel overgesneden. Maar hoe werden in 2014 de 500 Palestijnse kinderen vermoord in Gaza? Wellicht werden ze doorboord met kogels, in flarden geschoten, verpletterd, verbrand of verstikt. Is dat geciviliseerder geweld? Het antiterrorisme is veel gewelddadiger en destructiever dan het politiek terrorisme. Oog om oog werd honderd ogen voor een oog. Het Westen maakte in de Arabische Wereld honderdduizenden slachtoffers, veroorzaakte enorme vernietiging en lijden, liet staten verloederd achter. En we zijn verbaasd dat jongeren radicaliseren? Zo zien onze Westerse waarden eruit in het buitenland. Om het terrorisme in Europa in te dijken en met de wortel uit te roeien zal het niet volstaan om meer blauw en kaki op straat te brengen, het in de gaten houden van echte of vermeende terroristen, echte of vermeende sympathisanten identiteitskaarten af te nemen, gevangenissen te hervormen en dissidente stemmen aan banden te leggen. Dit is een prioriteit. De preventieve interventie was een succes. Proficiat. Het moet nu wel gebeuren, maar een duurzame oplossing vereist dat we zo spoedig mogelijk ook de diepere grondoorzaken duiden en aanpakken. Vooreerst, doen we er goed aan ons buitenlands beleid en onze bondgenoten kritisch onder de loep te nemen. Het buitenlands en veiligheidsbeleid van het Westen is de minst democratische sector van de politieke besluitvorming. Enkele jaren geleden had België anderhalf jaar nodig om een nieuwe regering te vormen, maar de deelname aan de oorlog in Libië werd binnen de vierentwintig uren beklonken. We moeten afstand nemen van bondgenoten die de kunst van de diplomatie verwringen tot dwangdiplomatie, weigeren toe te treden tot het Internationaal Strafhof, kolonisatie bevorderen, en de vrijheid van zwakkeren fnuiken. Na de Tweede Wereldoorlog werd Europa een rolmodel voor de opbouw van duurzame vrede in de wereld. De Europeanen vervingen nationale veiligheid door coöperatieve veiligheid, stimuleerden economische samenwerking, bouwden een sociale vrijemarkt-economie, maakten een einde aan de kolonies, verzoenden zich met het verleden. Sommige zogenaamde bondgenoten hebben niets geleerd van het Europe na ‘45. We moeten onze eigenwaarden herwaarderen. De Marseillaise is OK, maar Beethoven’s lofzang op de vreugde en broederschap voor alle mensen is de hymne van Europa. Ten tweede moeten we bewust worden van de manipulatie van het taalgebruik. Macht dicteert wat terrorisme is en wie terroristen zijn. De eigen staatsterreur wordt niet als terrorisme bestempeld. De premier van Israël scheert, zonder blikken of blozen, Hamas over dezelfde kam als Boko Haram of ISIS. De terroristen in Parijs worden Islamitische terroristen genoemd; het zijn Franse terroristen. Kritiek op het beleid van Israël ten aanzien van Palestina wordt gebrandmerkt als antisemitisme. Dit is onjuist, omdat de kritiek zich hoofdzakelijk richt op de aanhoudende repressie van het Palestijnse volk, de schending van de mensenrechten en de toenemende kolonisatie van een bezet gebied door Israël. Aanvankelijk werd kritiek op de oorlog afgekeurd als een gebrek aan patriotisme. Het doden van onschuldigen werd collateraal geweld genoemd dat spijtig genoeg noodzakelijk was voor onze veiligheid. Folteren luistert nu naar de naam ‘verbeterde ondervraging’. Ten slotte, moeten we de dubbele binding van het buitenlands beleid van het Westen ten aanzien de Arabische wereld remediëren. Het buitenlands beleid streeft twee tegenstrijdige doelstellingen na: a) de militaire alleenheerschappij in het Midden-Oosten via oorlog, repressie en sancties ,

9

b) het verzekeren van duurzame veiligheid en rust voor de eigen burgers. Om deze contradictie of dit dilemma te verhullen wordt een klimaat van onveiligheid (oorlog tegen terrorisme) gecreëerd, zondebokken opgevoerd, de berichtgeving beïnvloed, verwarring gezaaid en dissidenten heimelijk gesanctioneerd. Dit maakt het moeilijk voor de burger om openlijk kritiek te leveren op een tot falen gedoemd beleid. Een Vlaming met humor, die contradicties in het beleid durft te duiden, is Alex Agnew. Misschien moet alle Charlie’s ook eens de draak steken met de gesluierde tegenstrijdigheden, en vooral luisteren naar wat niet wordt gezegd, lezen wat niet wordt geschreven en kijken naar wat niet wordt vertoond in de nieuwsmedia. Met dank en groeten.

Luc Reychler (professor emeritus KULeuven)

UIT HAAT TEGEN HET GELOOF

Onlangs verklaarde paus Franciscus in Rome Aartsbisschop Oscar Arnulfo Romero van San Salvador tot 'martelaar.' Hij werd volgens de paus vermoord vanwege 'haat tegen het geloof.' Deze stap zet de deur open om verder te gaan in de richting van de zaligverklaring van de aartsbisschop die op 24 maart 1980 in volle eucharistieviering vermoord werd. In 2005, ter gelegenheid van de 25e herdenking van de moord, hoorde ik uit de mond van de toenmalige aartsbisschop, de Spanjaard Fernando Saénz Lacalle in San Salvador, in diezelfde zin lovende woorden uitspreken over het 'martelaarschap' van zijn voorganger. Echter niet vertrekkend vanuit het gedachtegoed van de huidige paus, wel integendeel. Hij vroeg zich namelijk af welke rechtgeaarde bisschop er niet van droomt om te mogen sterven tijdens de eucharistieviering. Door zijn uitspraak liet hij er geen twijfel over bestaan, hij had het niet begrepen op de gewettigde eisen van aartsbisschop Romero voor sociale en economische gerechtigheid ten overstaan van een dictatoriaal regime, waar de arme bevolking verdrukt werd. En hier komen we dan terecht in 'een voor en tegen,' dat lang ophef maakte, vooral in het land zelf. Vanuit de linkse en progressieve kringen, de christenen die de bevrijdingstheologie aanhangen incluis, was men bang dat een proces voor zaligverklaring zou kunnen leiden tot recuperatie van de inzet en het sociaal engagement van de aartsbisschop. Men wilde niet dat het Vaticaan 'hun bisschop zou afpakken.'Een ander deel van de kerk daarentegen zag wel het voordeel in van Roomse stappen om op die manier eerherstel voor de inzet van de aartsbisschop te bekomen. Want het moet gezegd, in de hitte van de strijd stond aartsbisschop Romero zowat alleen, geïsoleerd door de Salvadoraanse bisschoppenconferentie en zwaar op de vingers getikt door de dienstdoende vertegenwoordigers van het Vaticaan van toen. Het is niet te verwonderen dat Paus Benedictus XVI, de Beierse Joseph Aloisius Ratzinger, het proces lang tegengehouden heeft. Hij was een fervente tegenstander van de toenmalige bloeiende bevrijdingstheologie in Latijns-Amerika. Volgens hem werd te veel de nadruk gelegd op het sociale en politieke engagement van gelovigen die zich volop inzetten en te weinig op de kracht van het christelijk geloof. In diezelfde lijn trok de discussie zich verder door rond de inzet van aartsbisschop Romero. Was zijn dood het gevolg van de

10

onvoorwaardelijke beleving van zijn geloof of eerder van zijn sociale bewogenheid ten voordele van de armgehouden bevolking? Traditioneel werd in de kerk iemand als martelaar beschouwd wanneer hij vanwege zijn christelijk geloof door andersgelovigen of atheïsten gehaat en vermoord werd. Maar hier waren de daders katholieke legergeneraals en - in sommige gevallen 'vrome' -

vertegenwoordigers van de begoede klasse. Dat dit conflict ook vandaag nog altijd kerk en maatschappij in El Salvador sterk bezighoudt, vinden we onder meer terug in de houding van de huidige aartsbisschop José Luis Escobar Alas, die vorig jaar nog duidelijk maakte dat het verleden zwaar op de maag ligt en dat men er beter aan doet alleen naar de toekomst te kijken. Zo besloot hij om het archief van het aartsbisdom, opgebouwd door een collectief van advocaten en andere betrokkenen, uit het aartsbisdom te verwijderen. Met als mogelijk gevolg dat dit indrukwekkend archief bestaande uit duizenden en nog eens duizenden aanklachten van slachtoffers van de repressie en de oorlogsmisdaden van het leger tijdens het gewapend conflict, gevaarlijk loopt te verdwijnen. Door het recente besluit van het Vaticaan is de conflictsituatie in het land opnieuw opgelaaid. Roberto d'Aubuisson, chef van een doodseskader, werd ervan beschuldigd de moord op aartsbisschop Romero georkestreerd en geleid te hebben. Hij zat er een tijd voor in de gevangenis, maar zijn aanhangers slaagden er door talrijke terroristische aanslagen in om hem terug vrij te krijgen. Nog in 2010 hoorde ik uit de mond van de zus van Roberto d'Aubuisson, lid van de basisbeweging, tijdens een ontmoeting tussen vertegenwoordigers van het aartsbisdom en leden van de internationale Oscar Romero comités, haar verlangen uitdrukken om het slachtoffer van haar gewelddadige broer zalig verklaard te zien in Rome. Vandaag heeft voor de tweede opeenvolgende keer de partij, die de erfgenamen van het toenmalige gewapend verzet vertegenwoordigt, de verkiezingen gewonnen. Maar burgemeester en stadsbestuur van de hoofdstad zijn van de partij ARENA, gesticht door de moordenaar van de aartsbisschop. Mogelijk willen zij op de recente stappen die het Vaticaan gezet heeft wraak nemen door een straatnaam in de hoofdstad te veranderen. In de Sint Antonius Abtstraat werd in de jaren 80 een equipe bestaande uit een priester en jonge christelijke basisvormers in het toenmalig bezinningscentrum door het leger vermoord. Vandaag wil het stadsbestuur die naam en wat er toen in die straat gebeurde uit het geheugen wissen door de naam te veranderen in de Roberto d'Aubuisson straat. Wereldwijd sloeg het internationaal secretariaat van Oscar Romero comités, dat in San Salvador gevestigd is, alarm. Ook JEBRON en de Brugse Basisgemeenschappen verzamelden handtekeningen om daar tegenin te gaan. Vermoord vanwege 'haat tegen het geloof.' Tijdens de vorige paus kon het niet, vandaag wel. Deze controverse leidt ons ook naar de vraag: wat is het geloof? De discussie geeft ons

11

een beeld over de geloofsbelijdenis zoals die ook vandaag nog in de kerk beleefd wordt. Geloven in God, als iets van buiten de wereld, als iets van de toekomst, als iets voor na deze wereld en iets dat zich afspeelt buiten de geschiedenis om. Of geloof als inzet voor een meer menselijke samenleving, als kiezen voor de armen, ook als deze zich niet altijd gedragen zoals wij het zouden willen en zij aan onze verwachtingen niet beantwoorden. Ook het woord 'martelaar' doet vele vragen rijzen. Wanneer kunnen we iemand als 'martelaar' aanzien. Iemand die sterft vanwege 'haat tegen het geloof.' Maar hoe? Als schapen naar de slachtbank geleid? De aartsbisschop Helder Camara van Recife in Brazilië zei indertijd dat hij zich liever honderd maal liet doden dan zelf iemand te doden. Vandaag is het moeilijk om te verwachten dat de Katholieke kerk iemand als 'martelaar' zou beschouwen die met de wapens in de hand gesneuveld is. Iets anders is de legitimiteit van het gewapend verzet op zich. Ik herinner me dat een vriend jezuïet in Guatemala mij einde de jaren 70 toevertrouwde dat hij gesproken had met bisschoppen over de al dan niet gewettigdheid om de wapens op te nemen, ook vanuit christelijke kringen. Hun antwoord was, althans voor mij, onverwacht en verbluffend. Het was een schoorvoetend toegeven. Ja, maar. Op drie voorwaarden. Ten eerste, het gewapend conflict moet van korte duur zijn. Ten tweede, de voorziene sociale kosten en het bloedvergieten moeten minimaal zijn. En ten derde, de voorziene overwinning moet heel veel kans op slagen hebben. Uiteraard moeilijk te voorziene voorwaarden. Wij, christenen, zijn vandaag termen als 'martelaar' en 'martelaarschap' wat ontgroeid. Anderzijds worden we er toch weer met de neus volop ingeduwd, nu we dagdagelijks over islamitische martelaren horen. 'Martelaars' die sneuvelen met de wapens in de hand. Mensen gewapenderhand doden zou nog te doen zijn, ook soldaten van een regulier leger worden in onze maatschappij en overal ter wereld niet als misdadigers aanzien, maar dikwijls zelfs als helden onthaald, echter niet vanuit religieuze hoek als 'martelaren.' Maar onschuldigen, burgers en kinderen ongediscrimineerd vermoorden, heeft niets met martelaarschap te maken, als iemand daarbij zelf gedood wordt. Indien we in de geschiedenis zouden gaan krabbelen, is het niet uitgesloten dat we ook wel ergens op een of andere katholieke heilige zouden stoten, die niet alleen met wapens omging, maar ook vanwege zijn wapenfeiten ten voordele van de kerk, martelaar en heilig verklaard werd. Ik sluit het niet uit. Maar vandaag zie ik het niet gebeuren. Een maand voor zijn dood was aartsbisschop Romero in Leuven waar hij een doctoraat 'honoris causa' kreeg. Traditiegetrouw komen om de vijf jaar de Oscar Romero comités van over de wereld samen in San Salvador. Ook dit jaar vieren en herdenken theologen, pastorale werkers en leden van de internationale solidariteit het legaat van de bisschop die zei: 'Mij kunnen ze vermoorden, maar niet de stem van de gerechtigheid.'

Guido De Schrijver

12

LEVEN IN VIJF TIJDEN

Gulzigheid is in de mode. Gulzigheid is een must. Gulzigheid is evenwel ook - zo willen het de vromen onder ons - een kapitale fout, een hoofdzonde. Zo ben ik zonder het zo te bedoelen aan een soort vastenpreek begonnen. Juist op tijd natuurlijk, want we zijn op 22 februari 15 zopas aan een strengere, minder zuchtige, levensstijl toe. Vastentijd heet dat. Maar ze maken het ons met dat vasten niet makkelijk. “De wereld wilt mij achterna, alwaar ik ga of sta of ooit mijn ogen sla”. Gezelle heeft hier voor de zoveelste keer gelijk. Daarvoor is hij precies een klassieke auteur: hij is tijdgenoot van iedere tijd. Ze maken het ons, zoals gezegd, niet gemakkelijk. Wij zijn veroordeeld om vijf levens tegelijk te leven. De luxe om één na één op onze vijf zintuigen te worden aangesproken en geprikkeld, is ons vandaag niet gegund. We worden liefst op vijf fronten tegelijk bestookt en ‘bespookt’, opgevorderd en opgeëist, bestormd en besmet. Zo zijn al onze frontlijnen op hetzelfde moment ‘bezet’. Oud en jong, gedurende de vier seizoenen wild door elkaar, van ‘s avonds tot ‘s morgens en omgekeerd... altijd ongewapend in het verweer. Moe om almaar te moeten kiezen. Bekwaam of onbekwaam om voortdurend te gehoorzamen aan de meest tegenstrijdige commando’s. Zo ongeveer ziet ons geestelijk landschap eruit anno 2015. De gevolgen zijn, in smakelijk Nederlands Vlaams, ‘navenant’. Allereerst, we menen te overdrijven zo we de feiten aanklagen. We zijn dan zwartkijkers van het donkerste soort. Fout dus. Ofwel overdrijven we door de feiten níét aan te klagen. Dan zijn we als blinden die bedrieglijk zichzelf helderzienden noemen. Mag ook niet. Maar er is nog een derde mogelijkheid: we kunnen wennen aan het bonte aanbod, digitaal of niet digitaal toegerust. Om het met Albert Camus te zeggen: “l’homme est un animal qui s’habitue à tout!” Doffe, matte gewenning die ons min of meer ‘aangepast’ doet bestaan. Mager statuut, al je het mij vraagt. Is dat alles een overdreven moraliserende analyse, geschikt om aan mensen een voorbij gewaand schuldgevoel terug te geven? Of is het gewoon een oproep om bewust voor een vrije levensstijl te kiezen? Met methodieken van ‘onstressing’ en onthaasting springen we niet heel ver... de resultaten zijn zo zuinig. Iets als spiritualiteit uit één of andere ‘school’ is hier geboden. Wordt die vandaag voldoende aangeboden? En gezocht? Toch is het de moeite waard om ons leven, ons eigenste zielsdierbaar leven, te redden. Ook al zijn de bekoringen vijfmaal te groot voor onze maat. En zie, zo weten ze in Nederland nu ook hoe ik in Zevergem goed naar een goede preek heb geluisterd!

Een tekst van Frans De Maeseneer

Vrijdag 6 maart om 19.30 uur: ALGEMENE VERGADERING VAN JEBRON VZW

13

FRANCESCO HEBDO – DE KWALEN IN HET RADICALISERINGSDEBAT

Ter gelegenheid van kerstmis richtte paus Franciscus zich tot zijn verzamelde medewerkers van de Romeinse Curie, het centrale bestuursorgaan van de rooms-katholieke kerk. Hij nodigde hen uit verder te kijken dan de symptomen van een systeem dat er niet in slaagt zichzelf kritisch te bevragen. Kunnen we dergelijke blinde vlekken ook bij onszelf waarnemen? Een poging tot een gelijkaardige denkoefening.

Denkgroep MaatschappijKritische Christenen

(voor de volledige tekst zie website van jebron- opinies)

VREDESPRIJS VOOR ALVA - AALST

Beste vrienden, Waartoe dient een prijs voor de vrede? En wie komt daar voor in aanmerking? De jaarlijkse Nobelprijs voor de Vrede bijvoorbeeld wordt uitgereikt aan iemand die zich ergens ter wereld op een uitzonderlijke of althans opvallende wijze ingezet heeft voor de vrede.

De Amerikaanse president Barack Obama kwam aan de macht in januari 2009. Nog geen negen maanden later in datzelfde jaar werd hem de Nobelprijs voor de Vrede toegekend. Waarom? Een tijdje nadien commentarieerde een voormalige Nobelprijswinnaar voor de Vrede, de Argentijn Adolfo Pérez Esquivel, laureaat van 1980: 'Obama kreeg de prijs om te doen wat hij zou moeten doen, maar niet gedaan heeft.' Vandaag verwelkomen we VZW ALVA, 'Atletiek Land van Aalst' als laureaat van de Vredesprijs 2015 in Aalst. Men kan zich de vraag stellen: wat heeft sport en atletiek, lopen en zweten met vrede te maken?

Zo ook zouden we de vraag kunnen stellen: wat heeft muziek met vrede te maken?

14

Van muziek weten we dat ze de zeden verzacht. Maar vrede? Toch wel. Een prachtig voorbeeld vinden we terug bij het initiatief van de wereldberoemde Israëlische dirigent Daniel Barenboim. Hij was en is grondig geschandaliseerd door de complete ontkoppeling van het huidig politiek bestel en de bezetting van Palestina door Israël met hun oorspronkelijke droom bij de opstelling van de onafhankelijkheidsverklaring van de nieuwe staat Israël einde de jaren 40 van de vorige eeuw. In die Magna Carta is sprake van vrijheid, gerechtigheid, welzijn en goede buurtschap voor alle inwoners zonder onderscheid van ras, cultuur, taal, sekse en geloof. Barenboim wil deze ideeën alvast concreet maken door te musiceren met een koor bestaande uit Israëli's, Palestijnen en andere nationaliteiten om op die manier - symbolisch en tegelijk effectief - vreedzaam om te gaan met individuen vanuit verschillende invalshoeken en culturen. Maar nu terug naar de sport. En we stellen opnieuw de vraag: wat heeft sport en atletiek met vrede te maken? Het gaat hier uiteraard niet over uitspraken zoals bijvoorbeeld: 'de gedoodverfde favoriet moest vrede nemen met brons.' De Algemene Vergadering van de Verenigde Naties riep in 2013 de Internationale Dag van de Sport voor Ontwikkeling en Vrede uit. De dag zal ieder jaar gevierd worden op 6 april, de datum van de opening van de eerste moderne Olympische Spelen in Athene in 1896. Met de aanduiding van deze dag willen de Verenigde Naties nationale regeringen aanzetten om initiatieven rond sport en integratie via sport te steunen en aan te moedigen. Sport is immers een instrument voor maatschappelijke verandering. Vele ngo’s zetten in op sport om mensen vertrouwen en zelfrespect te bieden. Sinds een aantal jaren vindt in de Vredesstad Ieper de Käthe Kollwitz Vredesloop plaats. 'Wil je lopen, wandelen of biken voor vrede, dan is Ieper die dag the place to be,' horen we. Jullie zullen wel begrijpen dat we ons hier een aantal marathons ver verwijderd bevinden van dat soort sport waar de beoefenaars ervan gekocht en verkocht worden als kilo's worst bij de slager, met dit verschil dat het bij bedoelde commercie over miljoenen gaat. Ook mijlen ver staan we van dat soort sport waar de deelnemers met allerlei spul opgepept worden zoals plofkippen of kalveren net voor de slacht. En zeker hebben we hier niets te maken met die sportlui die in het zog van ontaarde kapitalisten allerlei soorten acrobatie, atletiek en gymnastiek moeten beoefenen om hun vermogen zoveel als mogelijk te verdampen voor de fiscus zonder dat het verdwijnt voor henzelf. En ten slotte zullen jullie wel begrijpen dat wij hier geen kaas gegeten hebben van die sportactiviteiten die zich in de nabijheid van de georganiseerde misdaad bevinden. Zodoende en zodus verwelkomen we vandaag de vzw ALVA - Atletiek Land van Aalst als laureaat van de vredesprijs 2015 in Aalst. Atletiek Land van Aalst doet niet alleen kinderen en jongeren zweten. De vzw is niet enkel een sportclub, maar tevens een vereniging, die mensen samenbrengt en die bovendien solidair optreedt met een hele waslijst van, om het gemakshalve uit te drukken, goede doelen. Maar daar kunnen de leden zelf straks concreter op ingaan.

15

Monique gaat nu alvast even grasduinen in de verschillende sociale en solidaire activiteiten die ALVA recent op zich genomen heeft. Ik zou heel veel jogging vesten en broeken aan die waslijn moeten hangen om te schetsen wat de Atletiek groep van Aalst zoal doet voor verschillende goede doelen. Samen met Geert De Brouwer, Michael Pycke en Geert Verdoodt mochten we tijdens een gezellig onderonsje kennis maken met hun visie. ALVA bestaat amper zes jaar maar de club heeft in deze korte tijd meer dan haar plaatsje verdiend in het Aalsterse verenigingsleven/sportlandschap. Bij de stichting bestond het ledenaantal voor 90% uit recreanten, het zogenaamde “joggingteam” dat toen en nu nog steeds de club draagt en zich actief inzet in bestuurs-en trainerstaken, ondersteuning en zorgen voor de vele helpende handen die nodig zijn bij de talrijke organisaties. Zij zijn in eerste instantie “een vereniging die mensen verenigt rond een gemeenschappelijke passie/project”. Die passie is sport in het algemeen en atletiek in het bijzonder maar tegelijkertijd staan zij in voor de (sportieve) opvoeding van jeugd en de “levensvervulling” van de recreanten. Fondsenwerving (ter financiering van de werking) – wedstrijden (verplicht door de federatie) en de wekelijkse trainingen zijn activiteiten die je bij eender welke atletiekclub zal terugvinden. Maar ALVA wil méér zijn dan dat. Zij willen maatschappelijk relevant zijn. Sporten ten voordele van “het goede doel”, je eigen fitheid ter beschikking stellen ten voordele van mensen die minder fortuinlijk zijn en deelnemen aan manifestaties met “een boodschap” helpen hen om die doelstelling te bereiken. Fondsen worden samen gelopen voor: Run for Life van studio Brussel tegen malaria Roparun is een estafette loop van meer dan 500 km: voor mensen met kanker In Flanders Fields marathon: van Ieper naar Nieuwpoort werd gelopen onder het

motto: ‘NOOIT MEER OORLOG’ Deelname aan 'Wings for life world run' georganiseerd door Marc Hermans ten

voordele van het fonds voor stamcelonderzoek voor mensen met een ruggeletsel. LOPEN VOOR WIE NIET MEER KAN: niet niks! In 2014 waren er 35.394 deelnemers en

ALVA was aan de start aanwezig. MAKE A WISH: een organisatie die sinds 1990 is opgericht en reeds meer dan 2000

wensen heeft kunnen omzetten in werkelijkheid voor jonge kinderen met een levenbedreigende ziekte. ALVA deed mee voor de 7 jarige Robin die Leukemie had.

Een marathon voor LEVENSVREUGDE: speeltoestellen werden geschonken aan kleuter-en lagere school. Maar Alva gaat ook sporten met de kinderen en jongeren van Levensvreugde.

Mensen met een kansenpas zijn welkom in de groep. FIT&GEZOND is een organisatie waarbij ALVA ism de VUB en tal van andere

sportclubs een omnisport-alternatief aanbieden aan mensen die in normale omstandigheden niet of nooit tot sporten zouden komen.

In relaties met andere clubs en sportevenementen proberen zij als bestuur het conflict niet te zoeken: dat is ook het stokpaardje van Jef De Loof. Grote vrede kan maar als we in onze omgeving leren omgaan met conflicten ipv conflicten te zoeken.

En wij als 11.11.11 – leden hebben ALVA leren kennen langs Stefaan Van den Abeelle met de Piester Daens vredesloop. Het was in 2014 de 4de Vredesloop hier in Aalst. Het succes groeit elk jaar.

o Daar zien we een goede samenwerking met de stad Aalst

16

o Drie plaatselijke organisaties delen in de centen: naar de 11.11.11-actie gaat 1 euro per deelnemer, het Vredeshuis en het Priester Daens fonds ontvangen elk 0,5 euro per deelnemer.

o 2014 was een enorm succes qua lopers/loopsters maar ook het parcours was speciaal uitgestippeld naar aanleiding van het jaar van de GROTE OORLOG en de verjaardag van Daens. Het stratenparcours deed tal van monumenten aan die direct of indirect te maken hadden met VREDE – OORLOG EN DAENS. Een pakkend moment was dan ook het blazen van “the last post” op het Vredesplein.

Guido en Monique(Foto: Hendrik De Schrijver)

17

JARIGEN

We nemen afscheid van Koen Blieck, een priester naar het hart van de Thora. Koen was in de laatste periode van zijn leven (sinds 1990) pastor in de Gentse Rabotwijk. Eerder was hij stichter van Jeugdcentrum El Paso en pleitbezorger van het jeugdwelzijnswerk met maatschappelijk kwetsbare groepen. Koen was pionier in de interlevensbeschouwelijke dialoog en een verdediger van de kleingemaakte mensen, in het bijzonder werknemers die onrecht worden aangedaan. Koen was milde voorvechter van een open en dienende dialoogkerk. Meermaals herinnerde hij ons ‘de kerk terug te geven aan de mensen’. Van bij aanvang was Koen lid van de regiowerking van KMS nu ORBIT Oost-Vlaanderen. Hij ondersteunde de solidariteitsacties van de christelijke gemeenschappen, van andere religies en levensbeschouwingen. Een kerkhoekwerker met een hart voor mensen met en zonder migratiegeschiedenis. Paul De Witte

Het LEEFWEEKEND van JEBRON gaat door op

10, 11 en 12 april 2015,in de jeugdherberg van Oostduinkerke. Wie graag nog meewil, kan informatie krijgen bij Inge De Bruyn .

18

JEBRON KALENDER MAART - APRIL 2015

EN ANDERE ACTIVITEITEN

Zaterdag 28 februari om 18.30 uur: wekelijkse viering – Broederlijk Delen Deze viering wordt voorbereid en voorgegaan door Ignace Coppens en Staf Corten

Vrijdag 6 maart - tussen 12 en 13 uur in Het Capucientje: wekelijkse sobere maaltijd ter gelegenheid van de veertigdagentijd. - van 19.30 tot 22 uur: ALGEMENE VERGADERING van JEBRON vzw. Zaterdag 7 maart om 18.30 uur: geen viering owv Algemene Vergadering Zaterdag 7 maart: BIJBELDAG CVS in Brussel: meer informatie is reeds meegedeeld via de wekelijkse agenda. Dinsdag 10 maart van 19.30 tot 22 uur: Bijbels leerhuis. We lezen verder in het 15de hoofdstuk uit de 1ste brief van Paulus aan de gemeente van Korinthe: het hoofdstuk over de Opstanding van Jezus Messias. Vrijdag 13 maart tussen 12 en 13 uur in Het Capucientje: wekelijkse sobere maaltijd ter gelegenheid van de veertigdagentijd. Zaterdag 14 maart om 18.30 uur: wekelijkse viering – Broederlijk Delen THEMA: GENADE (Open Poort) Deze viering wordt voorbereid en voorgegaan door groep 1. De overdenking zal uitgesproken worden door Saskia Ketelaar Zondag 15 maart vanaf 11.45 u: decanale SOLIDARITEITSMAALTIJD in Sint Paulus. Nadien wandel- of fietstocht. Dit alles ter gelegenheid en ondersteuning van de projecten van Broederlijk Delen. Maandag 16 maart van 13.3o tot 15.30 uur: interlevensbeschouwelijke dialoog voor jongeren, waaraan 4 scholen uit de Aalterse regio deelnemen. Deze activiteit wordt georganiseerd door VODCA. Vrijdag 20 maart tussen 12 en 13 uur in Het Capucientje: wekelijkse sobere maaltijd ter gelegenheid van de veertigdagentijd. Zaterdag 21 maart om 18.30 uur: wekelijkse viering - Broederlijk Delen Deze viering wordt voorbereid en voorgegaan door Stefaan Vrijdag 27 maart - tussen 12 en 13 uur in Het Capucientje: wekelijkse sobere maaltijd ter gelegenheid van de veertigdagentijd. - om19.30 uur: QUIZ BROEDERLIJK DELEN in Sint Paulus zaal.

19

Zaterdag 28 maart om 18.30 uur: wekelijkse viering - Broederlijk Delen Thema: deze viering zal in het teken staan van verzoening, vergeving en nieuw begin. Deze viering wordt voorbereid en voorgegaan door groep 2

PAASDRIEDAAGSE 2015 Harde steen wordt teder huis voor aarde en mens Visioen van hoop ontembaar als een lied. WITTE DONDERDAG: viering op 2 april 2015 om 20 uur GOEDE VRIJDAG: viering op 3 april om 20 uur PAASVIERING op 4 april om18.30 uur De drie vieringen gaan door in de polyvalente ruimte van HUIS VAN CLARA, Sint Annalaan 41 te Aalst. Tijdens de Paasviering is er kinderopvang voorzien. Na de Paasviering is iedereen uitgenodigd voor de Paasreceptie. Dinsdag 7 april van 19.30 tot 22 uur: Bijbels leerhuis. We lezen verder in het 15de hoofdstuk uit de 1ste brief van Paulus aan de gemeente van Korinthe: het hoofdstuk over de Opstanding van Jezus Messias. Vrijdag 10 tot zondag 12 april: LEEFWEEKEND in OOSTDUINKERKE Zaterdag 11 april: GEEN VIERING in Jebron

20

Info Jebron: Het tijdschrift dat maandelijks verschijnt (behalve januari en augustus) Het abonnement kost 10€ voor een gedrukt exemplaar. Wens je info jebron via mail te ontvangen, dan vragen wij 8€. Jebron vzw Open Huis voor Vorming en Pastoraat Begijnhof 1 - 9300 Aalst Open ma, di, do en vr van 08.00 tot 16.45 uur. Tel. 053/77.51.16 Mailadres: jebron@telenet.be Website: www.jebron.be Stortingen en financiële steun zijn welkom op BE46 0680 6230 4036 Wij bieden:

Wekelijkse viering op zaterdagavond om 18.30 uur.

Ontmoetingsmomenten: Leefweekend, wandelingen, …

Bijbels leerhuis: Eén dinsdagavond per maand.

Interactieve vormingsmomenten zoals open haard gesprekken op zaterdagavond en jaarlijkse verdiepingsdag.

Tijdschriftenbibliotheek met meer dan 80 verschillende tijdschriften. Alle artikels staan op trefwoord.

Artikels, suggesties, tips zijn welkom bij de Redactieraad jebron@telenet.be Raad van Bestuur Guido De Schrijver Luc Rottiers Judith Spitaels Inge De Bruyn Erik Van Assche Paul De Witte Fred Van den Branden Personeel Vera Baeyens Anne De Cremer Hilde De Saedeleer Linda Van Der Eecken Liturgieverantwoordelijke Paul De Witte