Ang Pamana Ni Jose Corazon de Jesus
2
Ang Pamana Ni Jose Corazon de Jesus Isang araw ang ina ko’y nakita kong namamanglaw Naglilinis ng marumi’t mga lumang kasangkapan. Sa pilak ng kanyang buhok na hibla na katandaan Nabakas ko ang maraming taon niyang kahirapan; Nakita ko ang ina ko’y tila baga nalulumbay At ang sabi “iton g py ano sa iyo ko ibibigay, Ang kubyertos nating pilak ay kay Itang maiiwan, Mga silya’t aparador ay kay Tikong nababagay Sa ganyan ko hinahati itong ating munting yaman.” Pinilit kong pasayahin ang lungkot ng aking mukha Tinangka kong magpatawa upang siya ay matuwa, Subalit sa aking mata’y may namuong mga luha Naisip ko ang ina ko, ang ina ko na kawawa; Tila kami iiwan na’t may yari nang huling nasa at sa halip na magalak sa pamanang mapapala, Sa puso ko ay dumalaw ang malungkot na gunita Napaiyak akong tila isang kaawaawang bata Niyakap ko ang ina ko at sa k anya ay winika. ”Ang ibig ko sana, Ina’y ikaw aking pasiyahin at huwag nang Makita pang ika’y N alulungkot mandin, O, Ina ko, ano po ba at naisipang hatiin Ang lahat ng munting yamang ma iiwan sa amin?” ”Wala naman,” yaong sagot “baka ako ay tawagin ni Bathala Mabuti nang malaman mo ang habilin? Iyang pyano, itong silya’t aparador ay alaming Pamana ko na sa iyo, bunsong ginigiliw.” “Ngunit Inang,” ang sagot ko, “ang lahat ng kasangkapan Ang lahat ng y aman dito ay hindi ko kailangan Ang ibig ko’y ikaw ina, ang ibig ko’y ikaw inang Hinihiling ko sa Diyos na ang pamana ko’y ikaw Aanhin ko iyong pyano kapag ikaw ay mamatay At hindi ko matutu gtog sa tabi n g iyong hukay? Ililimos ko sa iba ang lahat ng ating yaman Pagkat di ka maaaring pantayan ng daigdigan Pagkat, ikaw O Ina ko, ika’y wala pang kapantay.”
-
Upload
apple-panganiban -
Category
Documents
-
view
1.345 -
download
37
Transcript of Ang Pamana Ni Jose Corazon de Jesus
Ang Pamana Ni Jose Corazon de Jesus
Isang araw ang ina koy nakita kong namamanglawNaglilinis ng marumit mga lumang kasangkapan.Sa pilak ng kanyang buhok na hibla na katandaanNabakas ko ang maraming taon niyang kahirapan;Nakita ko ang ina koy tila baga nalulumbayAt ang sabi itong pyano sa iyo ko ibibigay,Ang kubyertos nating pilak ay kay Itang maiiwan,Mga silyat aparador ay kay Tikong nababagaySa ganyan ko hinahati itong ating munting yaman.
Pinilit kong pasayahin ang lungkot ng aking mukhaTinangka kong magpatawa upang siya ay matuwa,Subalit sa aking matay may namuong mga luhaNaisip ko ang ina ko, ang ina ko na kawawa;Tila kami iiwan nat may yari nang huling nasa atsa halip na magalak sa pamanang mapapala,Sa puso ko ay dumalaw ang malungkot na gunitaNapaiyak akong tila isang kaawaawang bataNiyakap ko ang ina ko at sa kanya ay winika.
Ang ibig ko sana, Inay ikaw aking pasiyahinat huwag nang Makita pang ikay Nalulungkot mandin,O, Ina ko, ano po ba at naisipang hatiinAng lahat ng munting yamang maiiwan sa amin?Wala naman, yaong sagot baka ako ay tawagin ni BathalaMabuti nang malaman mo ang habilin?Iyang pyano, itong silyat aparador ay alamingPamana ko na sa iyo, bunsong ginigiliw.
Ngunit Inang, ang sagot ko, ang lahat ng kasangkapanAng lahat ng yaman dito ay hindi ko kailanganAng ibig koy ikaw ina, ang ibig koy ikaw inangHinihiling ko sa Diyos na ang pamana koy ikawAanhin ko iyong pyano kapag ikaw ay mamatayAt hindi ko matutugtog sa tabi ng iyong hukay?Ililimos ko sa iba ang lahat ng ating yamanPagkat di ka maaaring pantayan ng daigdiganPagkat, ikaw O Ina ko, ikay wala pang kapantay.
