ΑΝΔΡΕΑΣ ΝΤΟΥΠΑΣ

ΚΡΑΥΓΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΕΡΠΕΡΑΝ

ΣΕΙΡΑ: ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΕΚΔΟΣΕΙΣ: Ε ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΣΙΑ

Εκδόσεις: Ε. Ξενόπουλος & Σία – Βουλής 14 Αθήναι · τηλ. 3230.311 ΤΤ 126. Απαγορεύεται η ολική ή εν μέρει αναδημοσίευσης του παρόντος βιβλίου άνευ της εγγράφου αδείας του εκδότου. Ο τύπος των γραμμάτων του εξωφύλλου και η μορφή του εξωφύλλου αποτελούν ιδιοκτησίαν του εκδότου. Εξώφυλλον Ε. Ξενόπουλος ΜΑΪΟΣ 1974 Τυπογραφείον: Αριστείδη Παπαδοπούλου Επικούρου 20

ΚΡΑΥΓΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΕΡΠΕΡΑΝ

1 Η φωτεινή ερυθρωπή ευθεία διέσχισε σαν αστραπή την οθόνη και

φάνηκε ξανά και ξανά μέσα στο σκοτεινό πλαίσιο του Υπερανιχνευτή σε ίσα χρονικά διαστήματα. Οι μικροκυμάνσεις των φωτονίων επηρέαζαν με τους ελάχιστους παλμούς τους το υπερευαίσθητο μηχάνημα, με αποτέλεσμα αυτές οι μηδαμινές δονήσεις να αποτυπώνονται στον φόντο της οθόνης σαν φωτεινά κύματα που μεταβάλλονταν για να καταλήξουν τέλος σε μια ανεπαίσθητη και αόρατη σχεδόν γραμμή που καμπύλωνε στις άκρες της.

Οι δυο άνδρες που αποτελούσαν το πλήρωμα του υπερσύγχρονου εξερευνητικού διαστημοπλοίου «Όσιρις» κοίταζαν προσεκτικά τις ενδείξεις του Υπερανιχνευτή. Μετά τα βλέμματά τους συναντήθηκαν έκπληκτα.

— Τι μπορεί να είναι; ρώτησε ο Πωλ Λεγκρέϊβ. — Σήμα απόλυτης προτεραιότητος. Λεϊζεριακή ακτίνα κινδύνου

και επειγούσης ανάγκης, είπε ο Μπόμπ Γουέλερ με φωνή που έδειχνε να μη πολυπιστεύη κι ο ίδιος αυτά που έλεγε.

— Σήμα από πομπό που έχει καταργηθεί εδώ και χίλια χρόνια; Και εδώ, σ' αυτόν τον διαστημικό τομέα ένα δισεκατομμύριο μίλια μακριά απ' τη Γη; Είναι αδύνατον... Απίστευτο....

Ό Γουέλερ σήκωσε το χέρι του και έδειξε με ένταση και νευρικότητα την οθόνη του Υπερανιχνευτή.

— Κι όμως είναι εκεί, είπε βραχνά. Το βλέπουμε κι οι δυο μας. — Δεν μπορεί, επέμενε με πείσμα ο Λεγκρέϊβ. Ίσως να είναι

πλασματική ακτινοβολία, ή... —Ή... Τι; ρώτησε προκλητικά ο Γουέλερ. Ο Λεγκρέϊβ έσκυψε το

κεφάλι. — Δεν ξέρω Μπόμπ, είπε σιγανά. Ειλικρινά τα έχω χαμένα, είναι

αδύνατον ένας πομπός που έχει να χρησιμοποιηθεί στο διάστημα περισσότερο από χίλια χρόνια να εκπέμπει σήματα και μάλιστα κινδύνου και επειγούσης ανάγκης.

Ο Γουέλερ κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι του. — Αυτό ομολογουμένως προβληματίζει και μένα. Αλλά είναι

παράλογο να αμφισβητούμε την ύπαρξή του τη στιγμή που ο Υπερανιχνευτής μας δείχνει καθαρά το αντίθετο.

Ο Λεγκρέϊβ έτριψε τις παλάμες του με αμηχανία. — Είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που κινδυνεύουν άμεσα

και να ζητούν βοήθεια μ' έναν απηρχαιωμένο πομπό που τα σήματα του δεν ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο μίλια;

Έσφιξε τα χέρια του με τόση δύναμη ώστε οι τένοντες στους καρπούς φάνηκαν καθαρά.

—Όλα αυτά είναι παράξενα, συμπέρανε. Πολύ παράξενα... Τέλος πάντων, τι προτείνεις να κάνουμε;

— Δεν έχουμε τίποτε άλλο παρά να εντοπίσουμε την προέλευση των σημάτων, είπε αποφασιστικά ο Γουέλερ και τα δάχτυλά του κινήθηκαν γρήγορα πάνω στους γεωμετρικούς φωτεινούς διακόπτες των καντράν ελέγχου και διακυβερνήσεως του διαστημοπλοίου.

Την ίδια στιγμή ο Υπερανιχνευτής βάλθηκε με σπουδή να συγκεντρώνει τις λαμπερές τελείες και κυματισμούς σε λεπτές παράλληλες γραμμές που συγκλίνον σταθερά σ' ένα ορισμένο σημείο.

Δεκάδες αριθμοί άλλαζαν γρήγορα στην σκοτεινή διαφάνεια της οθόνης μέχρις ότου σταθεροποιηθούν σε μια ένδειξη σύνθετων μαθηματικών παραστάσεων.

Ο Λεγκρέϊβ ακούστηκε έκπληκτος. — Συστάς πέντε ή έξη μεγάλου μεγέθους αστεροειδείς στα

τετρακόσια εβδομήντα τρία χιλιάδες μίλια. Σύμφωνα με τις ενδείξεις του Υπερανιχνευτού ο λεϊζεριακός πομπός πρέπει να εκπέμπει σ' έναν απ' αυτούς!

Ο Γουέλερ σφύριξε με θαυμασμό. — Πάνω σ' έναν αστεροειδή; Ο Λεγκρέϊβ κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. — Τι διάβολο γυρεύουν; Ο Λεγκρέϊβ σήκωσε τα χέρια του ψηλά. — Δεν ξέρω Μπόμπ, άλλα νομίζω ότι δεν θ' αργήσουμε να το

μάθουμε. Στράφηκε στα καντράν ελέγχου και διακυβερνήσεως. — Υπολογιστής πορείας τέσσερα δεξιά, είπε καθαρά. Αριστεροί

κινητήρες ταχυονίων στο σύστημα μέσης προώσεως για έξη δεύτερα. Ο Γουέλερ πίεσε τους διακόπτες προγραμματισμού των

υπολογιστών. Οι αριθμοί που μετρούσαν φυσιολογικά τα δευτερόλεπτα μέσα στην οθόνη χρόνου άρχισαν να πέφτουν αντίστροφα. Ένας αργόσυρτος βόγγος συγκλόνισε το διαστημόπλοιο, καθώς οι πανίσχυροι κινητήρες ταχυονίων ενεργοποιήθηκαν.

Το απόλυτο σκοτάδι σκόρπισε. Δεκάδες μίλια γύρω το στερέωμα βάφτηκε με ερυθρές αναλαμπές

απ' τις πελώριες γλώσσες φωτιάς που ξεπήδησαν με ορμή απ' τα έγκατα του σκάφους. Το «Όσιρις» έμεινε ακίνητο για λίγο καθώς τα φανταστικά δυναμικά ισορροπούσαν και μετά χύθηκε με εκπληκτική ταχύτητα σε διαφορετική πορεία μέσα στο χάος.

2 Οι αστεροειδείς φάνηκαν στην αρχή μέσα στις τηλεσκοπικές οθόνες

περιγραφής εξωτερικού περιβάλλοντος σαν πέντε μικρές και σκοτεινές κουκίδες. Αλλά τώρα καθώς το «Όσιρις» τους είχε προσεγγίσει, αυτοί οι γκρίζοι και νεκροί όγκοι βράχων έμοιαζαν με πελώρια βουνά που έπρεπε να ήταν τα απομεινάρια κάποιου πλανήτη που είχε τιναχτεί και διαλυθεί στο διάστημα.

Πέντε γιγάντιες νησίδες με αφύσικες και τρομακτικές προεκτάσεις, εξαπλώνονταν μακρόστενες γεμάτες αιχμηρές καταλήξεις.

Έδιναν την εντύπωση μιας αιώνιας ύλης που έπλεε δισεκατομμύρια χρόνια σε μια μακρινή τροχιά γύρω απ' τον ήλιο.

Χάνονταν αόρατοι στη σιωπή και στο σκοτάδι και φαίνονταν να μετακινούνται αδιάφοροι με μια αίσθηση ολοκληρωτικού θανάτου.

Καμιά μορφή ζωής δεν ήταν δυνατόν να αναπτυχθεί και επιβιώσει σ' αυτά τα νεκρά και ψυχρά σώματα, τίποτε που θα μπορούσε να τους δώσει κάποια ομορφιά και να διακόψει τις μονότονες επιφάνειες των βράχων και λόφων που ορθώνονταν σε αφύσικα και τερατώδη σχήματα.

Το ενδιαφέρον των δύο ανδρών είχε στραφεί τώρα, καθώς το διαστημόπλοιο ακολουθούσε με χαμηλή ταχύτητα και παράλληλη ευθυγραμμισμένη πορεία τους αστεροειδείς, πίσω απ' τους όγκους των γρανιτένιων λόφων και μέσα στα σκοτεινά χάσματα όπου ήταν πολύ πιθανόν να βρισκόταν ή πηγή των σημάτων.

Οι τηλεσκοπικές οθόνες περιγραφής εξωτερικού περιβάλλοντος μεγένθυναν προσεκτικά κάθε σημείο κάτω και πλάγια του «Όσιρις» που γλιστρούσε απαλά ανάμεσά τους διατηρώντας κυκλική τροχιά.

— Νάτο, φώναξε έντονα ο Λεγκρέϊβ και έδειξε με τεντωμένο χέρι την οθόνη.

Ένα πελώριο διαστημόπλοιο φάνηκε τσακισμένο πάνω στους βράχους. Γύρω του ήταν καθαρά τα σημάδια μιας τρομερής και ολοσχερούς καταστροφής που δεν επέτρεπαν την παραμικρή ελπίδα για επιβίωση κάποιου ανθρώπου μέσα του.

Συντρίμμια και μεταλλικά εξαρτήματα του σκάφους, βρίσκονταν απλωμένα σε μεγάλη απόσταση γύρω του, επιβεβαιώνοντας μία βίαιη και συγκλονιστική σύγκρουση. Ακόμα και ο κύριος κορμός του διαστημοπλοίου κείτονταν, κομμένος στα δύο με μέταλλα γεμάτα μεγάλες οπές.

— Αυτό το διαστημόπλοιο, είπε με φωνή που έτρεμε από έκπληξη και συγκίνηση ο Γουέλερ. Αυτός ο τύπος διαστημοπλοίου πρέπει να έχη ηλικία μεγαλύτερη από χίλια χρόνια!

— Μοντέλο του εικοστού πέμπτου αιώνα, συμπλήρωσε με όχι λιγότερη συγκίνηση ο Λεγκρέϊβ.

Τα μάτια του Γουέλερ έλαμπαν με πυρετό και το πρόσωπό του συσπάσθηκε.

—Ένα φάντασμα, είπε βραχνά. Ένα πραγματικό διαστημόπλοιο φάντασμα. Κι ο Λεϊζερικός πομπός.

Κοίταξε ερωτηματικά τον Λεγκρέϊβ. — Πως εξακολουθεί να εκπέμπει; Χίλια ολόκληρα χρόνια πως

στέλνει σήματα; Ο Λεγκρέϊβ πίεσε δυνατά με τις παλάμες τους κροτάφους του. —Αν τροφοδοτείται με ενέργεια από αυτόνομες ηλιακές

γεννήτριες... Ίσως. Ο Γουέλερ τινάχτηκε σαν να είχε δεχτή ηλεκτρική εκκένωση. — Είναι δυνατόν ποτέ, φώναξε δυνατά. Δύο πολύπλοκα και

ανεξάρτητα το ένα απ’ το άλλο μηχανήματα να λειτουργούν για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να τους έχει συμβεί ή παραμικρή βλάβη;

— Δεν ξέρω Μπόμπ, έκανε άτονα ο Λεγκρέϊβ. —Ίσως όμως να είναι κι έτσι, παραδέχτηκε ο Γουέλερ μαλακά.

Γιατί να αποκλείσουμε μια υπόθεση που φαίνεται παράλογη, όταν όλη η ιστορία όπως αυτή είναι παράλογη;

Ο Λεγκρέϊβ τον κοίταξε ερωτηματικά, αλλά δεν χρειάστηκε να πει τίποτε, γιατί και οι δυο τους σκέπτονταν το ίδιο πράγμα.

Τα μάτια του Γουέλερ άστραψαν αποφασιστικά. — Φθάσαμε ως εδώ, είπε αργά. Τίποτα λοιπόν δεν θα μας

εξαναγκάσει να φύγουμε, πριν φωτίσουμε αυτό το καταραμένο μυστήριο.

3 Δεν υπήρχε ορίζοντας, άλλωστε δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει

ορίζοντας ή έστω κάτι που να μοιάζει μαζί του σ' έναν αστεροειδή. Το μοναδικό που υπήρχε ήταν εκείνη ή τρομερή εντύπωση ενός

συνεχιζόμενου έπ’ άπειρον κατηφορικού εδάφους με μεγάλη κλίση. Αλλά αυτό δεν ήταν άξιος χαρακτηρισμός για έναν αστεροειδή. Η βαρύτητα ήταν τόσο ελάχιστη, σχεδόν ανύπαρκτη, που ο

εγκέφαλος ένοιωθε την όχι και τόσο όμορφη αίσθηση ενός σώματος, που δεν υπακούει στις εντολές του, αλλά πέφτει. Ένοιωθαν όλα τα μέλη τους να πέφτουν, χωρίς ποτέ να αγγίζουν το έδαφος. Αλλά κι αυτό δεν ήταν αλήθεια.

Δεν υπήρχε πάνω και κάτω, αριστερά και δεξιά και τ' αστέρια λαμπύριζαν και φαίνονταν να χάνονται σαν αστραπές με απίθανες ταχύτητες.

Ένοιωθαν μια πρωτοφανή αίσθηση ιλίγγου καθώς πλησίαζαν το παμπάλαιο κατεστραμμένο διαστημόπλοιο. Κοφτεροί βράχοι και

βασαλτικοί όγκοι, τινάζονταν άξαφνα και ορμητικά μπροστά τους και το έδαφος χανόταν απ' τα πόδια τους.

Έφτασαν με κόπο στις καμπυλωτές άκρες του σκάφους και πέρασαν στο εσωτερικό του από μια μεγάλη οπή που έχασκε με κοφτερές γωνίες χαμηλά. Βρέθηκαν μέσα σ' έναν μακρύ διάδρομο, που εκτεινόταν κατά μήκος των τοιχωμάτων, συνδέοντας όλα τα κεντρικά σημεία του διαστημοπλοίου.

Τον ακολούθησαν. Δεκάδες μηχανήματα και κάθε λογής αντικείμενα ήταν πεταμένα

παντού, μέσα σε μια φοβερή ακαταστασία. Καλώδια και μεταλλικές προεξοχές κατεστραμμένων τοιχωμάτων,

ήταν μπλεγμένες, δημιουργώντας ιστούς, που έφραζαν σε αρκετά μέρη τους διαδρόμους και τις εισόδους που συνέδεαν τους θαλάμους μεταξύ τους.

Προχωρούσαν προς την πλευρά που έπρεπε να ήταν ο Θάλαμος ελέγχου και διακυβερνήσεως και σε πολλές περιπτώσεις, αναγκάστηκαν να παραβιάσουν στεγανά ασφαλισμένες θύρες για να συνεχίσουν τον δρόμο τους.

Ήταν ολοφάνερο, πώς ένα μέρος απ' το πλήρωμα είχε επιζήσει της συγκρούσεως, για ακαθόριστο χρονικό διάστημα, για να αναγκασθούν να σφραγίσουν μ' αυτό τον τρόπο εκείνα τα σημεία του διαστημοπλοίου που είχαν υποστεί τις μεγαλύτερες καταστροφές και δεν ήταν δυνατόν να επιδιορθωθούν. Τέλος, έφτασαν στον θάλαμο διακυβερνήσεως. Πάνω σε τρία σπασμένα και διαλυμένα καθίσματα, απομεινάρια ανθρωπίνων σκελετών ήταν σκορπισμένα. Οθόνες, διακόπτες και ολόκληρα καντράν κρέμονταν ξεχαρβαλωμένα και μια τελευταία ένδειξη ήταν αποτυπωμένη σ' ένα μεταλλικό πλαίσιο, μη αφήνοντας την παραμικρή αμφιβολία ότι έδειχνε μια ορισμένη ημερομηνία.

«30-1-2.574». — Χίλια τριανταπέντε ολόκληρα χρόνια! ακούστηκε με δέος και

θαυμασμό ή φωνή του Γουέλερ μέσα στο κράνος του Λεγκρέϊβ. Ο Λεγκρέϊβ έμεινε να κοιτάζει αποσβολωμένος. — Πάντως, είπε ξανά ο Γουέλερ. Δεν πέθαναν από έλλειψη

οξυγόνου. Τα σώματά τους έχουν αποσυντεθεί πλήρως. Άρα υπήρχε αρκετό οξυγόνο και μετά τον θάνατό τους.

—Ίσως αυτοκτόνησαν, είπε σκεπτικά ο Λεγκρέϊβ. Έδωσαν μόνοι τους ένα ανώδυνο τέλος, όταν βεβαιώθηκαν ότι δεν είχαν την παραμικρή ελπίδα σωτηρίας.

Έψαξαν να βρουν στοιχεία που θα μπορούσαν να τους πληροφορήσουν για την καταστροφή, άλλα και να υπήρχαν έπρεπε τώρα να είχαν χαθεί πίσω απ' το χάσμα των αιώνων που έπεφταν σκοτεινοί και γεμάτοι μυστήριο πάνω στο διαστημόπλοιο.

Δεν χρειάστηκε πάντως πολύς κόπος για να ανακαλύψουν τον Λεϊζεριακό πομπό που εξακολουθούσε να λειτουργεί παίρνοντας ενέργεια από ηλιακή γεννήτρια, παρ' όλο που ήταν εντελώς απίθανο σ' ολόκληρο το σκάφος να υπήρχε και άλλο μηχάνημα σε κάπως καλή κατάσταση.

Μετά πέρασαν στα τμήματα προσαρμογής και στάθηκαν μπροστά στους θαλάμους απολύτου κενού.

Ήταν σε πολύ καλή κατάσταση και δύο απ' αυτούς ήταν ανοιχτοί, αλλά κι ο τρίτος δεν χρειάστηκε μεγάλες προσπάθειες από μέρους τους για να αποσφραγισθεί.

Η ατσάλινη θύρα υποχώρησε. Ο άνδρας τους κοίταζε αδιάφορα. Το νεκρό βλέμμα του καρφώθηκε απλανές πάνω τους και ένοιωσαν

μια κρύα πνοή τρόμου να διαπερνά το κορμί τους. Βρισκόταν σε όρθια στάση, συγκρατημένος απ' τις ειδικές υποδοχές

αυτών των θαλάμων που τους χρησιμοποιούσαν στα διαστημόπλοια, για την διατήρηση των νεκρών αστροναυτών.

Η στολή του νεκρού άνδρα ήταν σχισμένη και σκούρες κηλίδες, πιθανώς αίμα ήταν παγωμένα αποτυπωμένες πάνω της.

Τα μάτια του πίσω απ' το προστατευτικό κρύσταλλο του κράνους, ήταν ανοιχτά και τους κοίταζαν με την ψυχρότητα των νεκρών.

Πάνω στην πλάκα ατομικών στοιχείων, διάβασαν: «Έριχ Στάρμπερκ. Αστροναύτης. Απεβίωσε την 12-1-2.574, ένα δισεκατομμύριο μίλια μακρά απ' την πατρίδα. Ο θεός που βρίσκεται παντού ας αναπαύσει τη ψυχή του».

Μια παράκληση ψυχρή. Δυο μάτια παγωμένα, αδιάφορα κι απολιθωμένα απ' τον χρόνο που είχε διαβεί πάνω τους.

Ένα κρύο μεταλλικό φέρετρο και πολλές αναμνήσεις μιας φρικτής καταστροφής.

Κι ήταν όλα εκεί. Μπροστά τους. Κι ένοιωθαν ένα απαίσιο χέρι να ανασκαλεύει τα σωθικά τους. Το

σώμα άλιωτο, διατηρημένο τέλεια και τα μάτια του σε κοίταζαν... Λες και είχε πεθάνει μόλις χθες. Έλεγες πώς δεν είχαν περάσει περισσότερα από χίλια χρόνια.

Ναι, όλα είχαν συμβεί πριν λίγο... Σχεδόν τώρα.

4 Ο Λεγκρέϊβ κοίταξε τον Γουέλερ με έντρομο ύφος. — Τι θέλεις να πεις; ρώτησε φοβισμένα. — Αυτό που άκουσες, έχουμε τον Εγκεφαλικό Κυτταροδιεγερτή

Υπεραληθείας και μια ευκαιρία να τον χρησιμοποιήσουμε. Μπορούμε λοιπόν να δούμε, να μάθουμε!

— Είναι τρομερό μόνο που το σκέπτεσαι... Τρομερό. Σ' έναν νεκρό, όχι... Όχι, είναι φοβερό, αδιανόητο.

Ο Γουέλερ σήκωσε τα χέρια του ψηλά. — Είναι ένα πείραμα Πωλ, είπε πειστικά. Απλώς Ένα πείραμα και

τίποτε άλλο. Ο Λεγκρέϊβ γέλασε βεβιασμένα. — Πείραμα λες εσύ κάτι που απαγορεύεται με αυστηρότατες

κυρώσεις απ' την ηλιακή ομοσπονδία επιστημόνων; — Είμαστε oι δυο μας Πωλ, επέμενε ο Γουέλερ. Οι δυο μας και θα

είναι τόσο ενδιαφέρον! Θα μάθουμε... Εκεί μπροστά μας, θα δούμε το παρελθόν, θα ξέρουμε τι έγινε και μετά όλα θα είναι εν τάξει πάλι. Δεν χρειάζεται να ενημερώσουμε τους ηλεκτρονικούς εγκεφάλους.

— Αυτό το πράγμα δεν ξανάγινε ποτέ, είπε με τρόμο ο Λεγκρέϊβ. Κι ο νεκρός; Είναι ασυλία... Ασυλία.

Τα λόγια, οι λέξεις του Γουέλερ, έπεσαν φοβερά μέσα στην σιωπή. Σαν παγωμένες σταγόνες μέσα στην κενότητα ενός μουχλιασμένου

κόσμου. Ενός τάφου. —Ένα πείραμα Πωλ, μονάχα ένα πείραμα και τίποτε άλλο... Ένα

πείραμα...

5 Οι οθόνες έλαμψαν. Ο βόμβος ακουγόταν να έρχεται από πολύ

μακριά και οι ενδείξεις τρεμόσβηναν πάνω στα καντράν, σαν σκέψεις που χάνονταν.

Ο Εγκεφαλικός Κυτταροδιεγερτής Υπεραληθείας, είχε συνδεθεί με

το κρανίο του Έριχ Στάρμπερκ που κείτονταν αδιάφορος για το τι συνέβαινε γύρω του μέσα στον πειραματικό θάλαμο του «Όσιρις». Ο Γουέλερ φάνηκε να κοιτάζει με ιερή προσήλωση τις ενδείξεις του Κυτταροδιεγερτή. Μετά η φωνή του ακούστηκε τρεμάμενη μέσα στην ασφυκτική ατμόσφαιρα του πειραματικού θαλάμου.

—Όλη ή ισχύς του Εγκεφαλικού Διεγερτή. Ο Λεγκρέϊβ πίεσε με χέρια που έτρεμαν τους διακόπτες. Τα φώτα έσβησαν, άναψαν και έσβησαν ξανά. Μια λάμψη απλώθηκε γύρω απ' το νεκρό σώμα του Στάρμπερκ. Το δέρμα αναπήδησε με φρικτές κινήσεις και το κεφάλι του

ενσωματωμένο με δεκάδες καλώδια και άλλους παράδοξους μηχανισμούς, έκανε τρεμουλιαστά σπασμωδικές κινήσεις.

Η σκοτεινή οθόνη που πάνω της θα αποτυπώνονταν οι παγωμέvες σκέψεις του νεκρού εγκεφάλου λαμπύρισε και έσβησε.

Και μετά αστραπές την διέσχισαν ξανά και ξανά. Και τότε είδαν. Είδαν μια φρικτή αρρώστια. Πρόσωπα χαραγμένα από απαίσιο

τρόμο. Είδαν «πλάσματα» και γύρω τους χείμαρρους ακτίνων και

σαπφειρένιες λάμψεις, που ανέδυαν την ομορφιά της κόλασης. Είδαν θάνατο που δεν μπορούσες να τον αποφύγεις, γιατί τον

επιθυμούσες με αφύσικο πάθος. Η οθόνη άστραψε και φεγγοβόλησε ξανά, ξανά και ξανά. Και είδαν θάνατο, θάνατο και φρίκη..

Η ΦΟΙΒΗ

1 Ο τρόμος ορθώνονταν φρικτός. Μια απελπισμένη αγωνιώδικη

κραυγή, που γέμιζε κάθε πλευρά του γήινου διαστημοπλοίου, καθώς έπλεε σα σκοτεινό φάντασμα, μέσα στους άγνωστους και εκπληκτικούς σε χρώματα και μεγέθη κόσμους, του τόσο μακρινού Κρόνου.

Τα ολόλευκα πρόσωπα των δυνατών ανθρώπων της νέας εγκεφαλικής γενιάς, που άνθιζε στην Γη, είχαν χαραχτεί απ' τη σκέψη του ύπουλου κινδύνου που τους περιτριγύριζε, σφίγγοντας ασφυκτικά τον κλοιό του κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Και ο ανεξέλεγκτος φόβος που ένοιωθαν, άστραφτε αποτυπωμένος στα μάτια τους, καθώς η μορφή και η υπόσταση του τρομερού θανάτου παρέμενε σκοτεινή, ανεξιχνίαστη,

χωρίς κανένας τους να μπορεί να δώσει την λύτρωση, την σωτηρία. Ήταν στιγμές εφιαλτικής αναμονής, που όλοι το ένοιωθαν, να

ψάχνει αργά, μεθοδικά το μυαλό τους, σαν να θελε να απομυζήσει τις σκέψεις τους, να νοιώσει ηδονικά τον τρόμο τους.

Το μυαλό ναρκώνονταν παρ' όλο που ο απελπισμένος αγώνας τους είχε σκοπό να κλείσει τους εγκεφάλους τους σε κείνο το πανίσχυρο δίχτυ, που απλωνόταν και ύφαινε τους ιστούς του, γύρω τους.

Και μετά, ή φωτιά. Εκατομμύρια πολύχρωμες και γεμάτες θαλπωρή, φλόγες χαράς και ευτυχίας, έστηναν ένα εκθαμβωτικό χορό στις σκέψεις τους, γεμίζοντάς τες παράξενες παραισθήσεις.

Κι όταν όλα αυτά κάποτε τέλειωναν, κάτω ίσως απ’ την πίεση του ενστικτώδη αγώνα, Αυτό δεν αργούσε με μεγαλύτερη ένταση και υπομονή να ξαναγυρίσει.

Τα πέπλα της φρίκης έπεφταν βαρύτερα καθώς όλοι τους στις ελάχιστες αναλαμπές του ταλαιπωρημένου μυαλού τους αντιλαμβάνονται με τρόμο ότι επιζητούσαν με πάθος τον θάνατο.

2 Όλα είχαν αρχίσει, όταν το διαστημόπλοιο εγκατέλειψε τον Τιτάνα

και κατευθυνόταν με εκπληκτική ταχύτητα για τον άλλο απ' τους δέκα δορυφόρους του Κρόνου, την Φοίβη.

Ο Κέϋτον δούλευε πάνω στους ηλιακούς συσσωρευτές, όταν μπροστά στα έκπληκτα όσο και έντρομα βλέμματα των συντρόφων του, άρχισε να τρέμει και να συγκλονίζεται από κάτι εντελώς άγνωστο, σα ρίγος, ενός αφύσικου πυρετού.

Και το ρίγος έγινε σπασμός, ένας ασταμάτητος κι ατέλειωτος σπασμός καθώς κάθε μυς, κάθε κύτταρο του κορμιού του συγκλονιζόταν με μια φοβερή κυματοειδή κίνηση.

Πριν χάσει εντελώς τις αισθήσεις του, πρόλαβε να τους πει κάτι που οι περισσότεροι θα γνώριζαν κι οι ίδιοι.

Πρόλαβε να πει, πώς κάθε μετακίνηση του δέρματος κάτω από κείνη την τρομακτική αναστάτωση του κορμιού του, δεν ήταν πόνος.

Και το τελευταίο μόριο έστελνε στον εγκέφαλο μια αφάνταστη σε ένταση και έκταση ηδονή. Μια ολοκληρωμένη ηδονή που συνεχιζόταν ακατάπαυστα για ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα και στο τέλος αποχαύνωνε, νέκρωνε κάθε ανθρώπινη σκέψη.

Απομυζούσε κάθε ικμάδα ζωής.

Στο νεκρό από κάθε σκέψη και ζωτικότητα πιά σώμα ερχόταν σταδιακά ο πόνος που γινόταν όλο και φοβερότερος, όλο και φρικτότερος σε κάθε καινούργιο σπασμό.

Τα ουρλιαχτά του Κέϋτον, πάγωναν τις ψυχές των συντρόφων του καθώς κάθε φορά η ένταση τους μίκραινε για να καταλήξουν στο τέλος σ' ένα βογκητό, ένα αλύχτισμα, που έκανε την αρρωστιάρικη ατμόσφαιρα πιο ψυχρή και πένθιμη.

Το σώμα του Κέϋτον μαράζωσε, ή σφριγηλή λευκή σάρκα του είχε γίνει ένα απαίσιο μαύρο κουφάρι κι ο θάνατος είχε έλθει σαν μοναδική και αναγκαία λύτρωση.

Τρεις ακόμα αστροναύτες απ' το πλήρωμα του εξερευνητικού διαστημοπλοίου, είχαν πεθάνει μ' αυτόν ακριβώς τον τρόπο, ο ένας μετά τον άλλον και ή κατάσταση είχε γίνει περισσότερο από απελπιστική, καθώς τα καίρια οργανικά πόστα του σκάφους είχαν απονεκρωθεί με τον θάνατό τους.

3 Τα ουρλιαχτά του Στήβενσον, που το σώμα του έλιωνε μέσα στους

φρικτούς σπασμούς, στα τελευταία στάδια της άγνωστης αρρώστιας, ξέσπασαν δυνατά, παρατεταμένα, κρύβοντας μέσα τους όλη την κόλαση.

Το πρόσωπο του Κυβερνήτη Ντικ Μπόργκιν συσπάσθηκε κι ένα ανεπαίσθητο νευρικό «τικ» τρεμόπαιξε στο μέτωπο του. Κοίταξε τον γιατρό του σκάφους Άντυ Λέϋμπον με απόγνωση και η φωνή του ακούστηκε τρεμάμενη καθώς είπε:

— Για τον θεό... Κάνε κάτι Άντυ. Ο Λέϋμπον μετακινήθηκε νευρικά πάνω στο κάθισμά του. Το

βλέμμα του απλανές, γέμισε πίκρα και φανερή μελαγχολία, απ' την ειλικρινή παραδοχή της ήττας, βεβαιώνοντας την αδυναμία του.

— Δεν μπορώ Ντικ, είπε σιγά. Ξέρεις πόσο θα το ήθελα, αλλά δεν μπορώ. Είναι κάτι πολύ πάνω απ' τις δυνατότητες και γνώσεις μου.

Ο κυβερνήτης Μπόργκιν κοίταξε μέσα απ' τις τηλεσκοπικές οθόνες, τον πελώριο και φαινομενικά αμετακίνητο όγκο του Κρόνου, να πλέει μέσα σε ανταύγειες ενός κιτρινοπράσινου χρώματος. Γύρω του το στεφάνι των πάγων έστρεφε αντίστροφα τις λάμψεις του, μπλέκοντάς τες με αστραποβολήματα ξαφνικών ακτίνων.

— Τι μπορούμε να κάνουμε θεέ μου; ρώτησε μονολογώντας και το μέτωπό του χαράχτηκε από βαθιές ρυτίδες.

Ο γιατρός σηκώθηκε και άρχισε να βηματίζει νευρικά μέσα στον

περιορισμένο χώρο του θαλάμου διακυβερνήσεως του σκάφους. — Τα αίτια που προκαλούν αύτη την καταραμένη αρρώστια, δεν

είναι οργανικά ή φωνή του γέμισε βεβαιότητα. Αποκλείεται να οφείλεται σε ιό.

Το πρόσωπο του κυβερνήτη έδειξε ενδιαφέρον. — Δηλαδή, τι υποθέτεις ότι είναι; Τα μάτια του Λέϋμπον κοίταξαν αφηρημένα τα φώτα ενδείξεων και

ελέγχου πάνω στο καντράν να αναβοσβήνουν σε ίσες περιόδους. — Δεν αποκλείεται, είπε μετά. Κάτι να προσβάλλει τα κύτταρα του

εγκεφάλου στα αισθητικά κέντρα, κάτι άγνωστο. Σταμάτησε για μια στιγμή τόσο όσο για να περάσει το χέρι του

ανάμεσα στα πυκνά μαλλιά, που γκριζάριζαν στους κροτάφους και συνέχισε με φωνή που δεν έδειχνε σιγουριά και βεβαιότητα.

— Μπορεί να είναι μια ακτινοβολία ή ένα κύμα άγνωστου μορφής και προελεύσεως. Κάτι τέλος πάντων που επιδρά απ' έξω.

Ο Μπόργκιν αναπήδησε έκπληκτος πάνω στο κάθισμά του. — Θέλεις να πεις ότι βρίσκεται εκεί έξω; έδειξε τα φινιστρίνια και

συνέχισε έντονα. Στο διάστημα; — Πολύ φοβάμαι πώς έτσι ακριβώς είναι Ντικ... — Και συνεπώς, δεν έχουμε πολλές ελπίδες να αντιδράσουμε; Ο γιατρός σκέπασε το πρόσωπό του με τις παλάμες του. — Ο θεός να με βγάλει ψεύτη. Η κραυγή του Στήβενσον, γεμάτη φρίκη και απέραντη οδύνη,

ακούστηκε χωρίς κανένας να μπορεί να του προσφέρει τη παραμικρή βοήθεια, γεμίζοντας με πανικό και όλεθρο τις ψυχές των συντρόφων του καθώς ένας νέος σπασμός συγκλόνιζε γεμάτος πυρωμένο πόνο το κορμί του.

4 Ο Μέϋσον βρισκόταν εδώ κι αρκετή ώρα σκυμμένος πάνω στον

διερευνητή συχνοτήτων, προσπαθώντας με εκνευρισμό να καταλάβει γιατί η ηλεκτρονική μονάδα που είχε αντικαταστήσει, δεν έκανε πλήρη εφαρμογή στην υποδοχή της.

Δίπλα του, ο Γεωλόγος Μόρρισον, παρατηρούσε τις προσπάθειες του, που συνοδεύονταν που και που, από μια ακατονόμαστη βρισιά, χαμογελώντας νευρικά.

Τότε μέσα απ' τα άγνωστα βάθη του σύμπαντος, μέσα από απεριόριστες κι αχανείς προεκτάσεις του διαστήματος, το δίχτυ απλώθηκε γεμάτο παγωμένο θάνατο.

Το ένοιωσαν να τυλίγει κάθε τι μέσα τους με κρύα πνοή και να γεμίζει τρόμο κάθε πλευρά του σώματός τους καθώς ψαχούλευε επίμονα το μυαλό τους.

Ο ψυχρός άνεμος σφύριζε απαίσια στον εγκέφαλό τους και δισεκατομμύρια λάμψεις τρεμόσβησαν στα φοβισμένα μάτια τους.

Ο Μέϋσον έστρεψε με ένταση την σκέψη του στην όμορφη Γη. Απομάκρυνε με πίστη κάθε κύτταρο απ' το κάλεσμα του θανάτου και το φρικτό δάκτυλο που αναστάτωνε τον εγκέφαλο του, δεν άργησε να αποτραβηχτεί αφήνοντας πίσω του άπειρες σπίθες να χάνονται σαν όνειρο και πλασματικές παραισθήσεις.

Κοίταξε απολιθωμένος τον Μόρρισον. Το χαμόγελο είχε παγώσει στα χείλη του. Το δέρμα του προσώπου του φούσκωνε απ' την ολοφάνερη

προσπάθεια να σταματήσει κάτι. Το σώμα του αναριγούσε. Συγκλονιζόταν ολάκερος από μία αόρατη φοβερή δύναμη και τα πόδια του λύγισαν από κάτι ασυγκράτητα πιεστικό.

Ο Μέϋσον όρμηξε πάνω του. Τον τράνταξε. — Σταμάτα, ούρλιαξε. Σταμάτησέ το... Κρατήσου. Ο Μόρρισον γονάτισε. Στα μάτια του Μέϋσον άναψαν μικρές φλόγες. Λάμψεις τρέλας. —Όχι, βόγκησε. Όχι πάλι θεέ μου... Όχι. Με μάτια διεσταλμένα από απερίγραπτη φρίκη, είδε τον πρώτο

σπασμό. Έκανε ένα βήμα πίσω. Κάθε ίχνος αντίστασης και λογικής, φάνηκε να χάνεται απ' τα

θολωμένα μάτια του Μόρρισον. Τα βλέφαρα ανοιγόκλειναν παράξενα, τα χείλη έτρεμαν.

Τα χέρια του σηκώθηκαν για μια στιγμή ψηλά, σα να ζητούσαν απελπισμένα, ικετευτικά, ύστατη βοήθεια και μετά το σώμα του συσπάσθηκε ξανά και ξανά. Συστράφηκε καθώς οι ασταμάτητοι σπασμοί ηδονής απλώνονταν σαν αφρισμένο κύμα μαστιγώνοντας με την έντασή του τις αισθήσεις.

Και οι σπασμοί ξεκίνησαν από κάθε πλευρά, κάθε μόριο του κορμιού του Μόρρισον και προχώρησαν έρποντας αηδιαστικά, κάνοντας

τη σάρκα να αναπηδά παλλόμενη, καθώς ο νικημένος εγκέφαλος άφηνε την παράξενη ηδονή να ξεχειλίζει ολοκληρωτικά.

Τα μάτια του Μέϋσον έλαμψαν επικίνδυνα. Νικώντας με το παραλυμένο απ' τον τρόμο μυαλό του, κάθε δισταγμό και λογική σκέψη, χύθηκε σα σίφουνας στο διάδρομο, υπακούοντας μια εσωτερική φωνή που του έλεγε:

—Έξω... Έξω... Μακριά απ' την κόλαση. Χώθηκε στον θάλαμο προσαρμογής και με πυρετικές κινήσεις,

άρχισε να φοράει την διαστημική στολή του. Πέρασε αργά τον στενό κύλινδρο που ήταν ο τελευταίος διάδρομος και δεν άργησε να φτάσει στους θαλάμους εξόδου.

Ασφάλισε τις στεγανές εισόδους και στάθηκε μπροστά στην τελευταία θύρα, που πίσω της βρίσκονταν το ατέλειωτο διάστημα.

Η φωνή του κυβερνήτη Μπόργκιν γέμισε το κράνος του, αφήνοντας στ' αυτιά του, μια υπόκωφη βοή.

—Έϊ Μέϋσον. Μα δεν απάντησε, άλλωστε δεν ήξερε τι θα μπορούσε να πει. Και

δεν υπήρχε και λόγος. Με μάτια που έλαμπαν απ' τον πυρετό της τρέλας, σήκωσε αργά το

χέρι του για τον πορφυρό διακόπτη. Η φωνή του κυβερνήτη ακούστηκε δυνατότερη και με περισσότερη

ένταση, αλλά τίποτα πια δεν θα μπορούσε να τον επηρεάσει. —Έϊ Μέϋσον... Τι πας να κάνης;... Σαν μέσα σ' ένα εξαίσιο δράμα, είδε την Γη, τις απέραντες

θάλασσες, τις λίμνες, τους πράσινους λουλουδιασμένους κάμπους. Είδε τα λιβάδια.

Το χέρι του άγγιξε τον διακόπτη. Είδε τα όμορφα βουνά, τα δάση και τον ολοκάθαρο ουρανό. — Μέϋσον, στρίγγλιξε ο κυβερνήτης. Μη... Σε χρειαζόμαστε... Όλα

θα περάσουν, θα δεις... θα τελειώσουν... Το θολωμένο απ' την τρέλα μυαλό του έκανε μια στροφή γυρίζοντας

στην πραγματικότητα, στην καταραμένη αρρώστια της κόλασης. Οι κραυγές του κυβερνήτη αντηχούσαν μέσα στο κράνος της στολής

του και πάνω στ' αυτιά του, σαν κάτι ψεύτικο, με λόγια που δεν μπορούσε να καταλάβει. Όλα αυτά ήταν τώρα μακριά, πολύ μακριά απ' αυτόν, έξω απ' τον συνειδητό του κόσμο.

Ήταν μονάχα ένας εφιάλτης, η ζωή ήταν εκεί έξω.... έξω. Δεν

μπορούσε να ήταν διαφορετικά. Πίεσε τον διακόπτη. Το οξυγόνο τινάχτηκε με φοβερή πίεση στο αδηφάγο χάος,

παρασέρνοντας τον μαζί του. Το κορμί του στροβιλίστηκε χωρίς κανένα βάρος, ελεύθερο μέσα στην απεραντοσύνη του διαστήματος.

Ο Κρόνος φάνταζε χαμηλά, τεράστιος, καλύπτοντας με τον απίθανο όγκο του όλο το στερέωμα και το κορμί του κατρακυλούσε γοργά, πιασμένο ήδη απ' την πανίσχυρη ελκτική του δύναμη.

Ένοιωθε ευτυχισμένος, αποδεσμευμένος από κάθε άσχημη και πικρή σχέση και οι σκέψεις του λαμπυκάριζαν.

Κοίταξε με την άκρη του ματιού του τον χλωμό, μακρινό ήλιο και έψαξε έντονα να βρει την μικρή σμαραγδένια λάμψη που θα ήταν ή Γη.

Και ή φωνή του Μέϋσον που ήταν ελεύθερος απ' τη φρίκη της αναμονής για τον θάνατο και που το σώμα του στροβιλίζοντας με μεγάλη ταχύτητα κατρακυλούσε χαμηλά, όλο και πιο χαμηλά, για να συναντήσει τον Κρόνο, ακούστηκε ήρεμη, ολοκάθαρη, ευχαριστημένη, λες απ' την απόφαση που είχε πάρει, ήσυχα και μελωδικά, μέσα στον θάλαμο διακυβερνήσεως του διαστημοπλοίου, που βρίσκονταν ήδη χιλιάδες μίλια μακριά σε αντίθετη κατεύθυνση.

— Είναι καλύτερα, είπε. Πολύ καλύτερα! Και ή φωνή του έσβησε μέσα στα παράσιτα, κελαριστή, σαν ένα

τραγούδι.

5 Ο γιατρός Άντυ Λέϋμπον κοίταξε ερευνητικά τα πρόσωπα των

ανδρών που είχαν απομείνει. Ο Φόργκς είχε καλυμμένο το πρόσωπο του στα χέρια του λες κι ήθελε να κρύψει ένα βουβό κλάμα. Ο Βιολόγος Έζεσμπαν έδειχνε ψύχραιμος άλλα δεν χρειαζόταν να ψάξει πολύ κανείς, για να βρει τον τρόμο στα μάτια του, κι' ο κυβερνήτης Μπόργκιν φαινόταν χαμένος μέσα στις καταθλιπτικές και μαύρες σκέψεις του.

Η φωνή του Λέϋμπον ακούστηκε μέσα στην απόλυτη σιωπή σαν να έρχονταν από κάπου πολύ μακριά.

—Έχω να σας ανακοινώσω κάτι πολύ σημαντικό, είπε αργά. Χωρίς όμως να μπορώ να εγγυηθώ ότι οι παρατηρήσεις που έκανα θα μας οδηγήσουν σε συμπεράσματα, τα οποία να είναι ικανά να επιλύσουν το πρόβλημα που μας απασχολεί και που όλοι μας φυσικά γνωρίζουμε... Αυτό που μας οδηγεί αργά, αλλά σίγουρα στην καταστροφή.

Οι δυο άνδρες στράφηκαν ταυτόχρονα προς το μέρος του γιατρού και τον κοίταξαν με ανάμικτα συναισθήματα. Τα μάτια του γιατρού χαμήλωσαν κάτω απ' την δύναμη και ένταση εκείνων των απελπισμένων βλεμμάτων, που στα βάθη τους έκρυβαν την τελευταία ελπίδα, που θα έδιναν τα λόγια του.

Πήρε βαθειά αναπνοή και είπε γρήγορα: — Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι μας έχουν προσβάλλει κύματα

άγνωστης προελεύσεως, με συνέπεια να επηρεάζουν τον εγκέφαλό μας στα αισθητικά κέντρα.

Τα μάτια του Έζεσμπαν λαμπύρισαν και ή φωνή του ακούστηκε λαχανιασμένη.

—Έχουμε ελπίδες γιατρέ; Υπάρχει τρόπος να κάνουμε κάτι; Ο Λέϋμπον χαμήλωσε σκεφτικά το κεφάλι και τα δάκτυλά του

έσφιξαν με νευρικότητα, πιέζοντας με δύναμη τις παλάμες. — Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος, είπε και μετακίνησε αόριστα τα

χέρια του. Αλλά πιστεύω ότι κάτι μπορούμε να κάνουμε... Αυτό βέβαια, θα το διαπιστώσουμε στο μέλλον.

Ο κυβερνήτης τινάχτηκε, σαν να ξύπνησε εκείνη ακριβώς την στιγμή από ένα βαθύ λήθαργο.

— Στο μέλλον; Τι εννοείς γιατρέ; Ο Λέϋμπον τον κοίταξε σοβαρά. — Παρατηρώντας όλες τις περιπτώσεις, κατέληξα στο

συμπέρασμα, ότι αυτά τα υποτιθέμενα «κόμματα», δεν προσβάλουν τον εγκέφαλο όταν έχει περιορισμένες τις δραστηριότητές του, σταμάτησε για μια στιγμή σε μια προσπάθεια να ταξινομήσει τις σκέψεις του και συνέχισε προσεκτικά. Επίσης και κάτι άλλο πιο σημαντικό. Όλοι μας έχουμε αισθανθεί τα συμπτώματα που προαναγγέλλουν την αρρώστια. Κλείνοντας όμως, θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω έτσι, το μυαλό μας, είτε ασυναίσθητα, είτε από το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως, κατορθώσαμε πολλές φορές να αντιμετωπίσουμε τα «κύματα» με επιτυχία, πλησίασε τις τηλεοπτικές οθόνες και τις έδειξε με τεντωμένο χέρι. Εκεί έξω, είπε τονίζοντας τις λέξεις του. Κάτι ή Κάποιοι, ξέρει ή ξέρουν, ότι βρισκόμαστε εδώ και προσπαθούν να μας επηρεάσουν ή να μας απωθήσουν μ' αυτόν τον τρόπο. Δεν είναι όμως ανίκητοι, η μέθοδος που εφαρμόζουν για να επιτύχουν τους σκοπούς τους έχει κι αυτή τα τρωτά της σημεία.

Κοίταξε με κρυφή ικανοποίηση την εντύπωση που είχαν προκαλέσει τα λόγια του και συνέχισε.

— Αυτά όλα, με ώθησαν στο συμπέρασμα ότι ο εγκέφαλός μας ανάλογα σε κάθε περίπτωση, αντιδρά, προβάλλει μια έστω υποτυπώδη αντίσταση.

Ο Φόργκς τον κοίταζε με ανοιχτό στόμα. —Αντιδρά; ρώτησε έκπληκτος. — Αντί-κύματα θα έλεγα, για να εκφραστώ καλύτερα που

αντικρούουν με επιτυχία τα κύματα που εισβάλουν στο μυαλό μας. Οι τρεις άνδρες τον παρακολουθούσαν κατάπληκτοι. — Εφ' όσον λοιπόν τα αντί-κύματα ενός εγκεφάλου προβάλλουν μια

δεδομένη αντίσταση, τα αντί-κύματα δύο ή περισσοτέρων εγκεφάλων, προβάλλουν μεγαλύτερη και ισχυρότερη αντίσταση.

Ο κυβερνήτης Μπόργκιν, ακούστηκε βεβιασμένα. — Δηλαδή θέλεις να πεις ότι... Ο Λέϋμπον χαμογέλασε ψυχρά και ή φωνή του βγήκε γεμάτη

έμφαση και σοβαρότητα. — Δεν θέλω να πω απολύτως τίποτα. Η κατάσταση όμως δεν

δικαιολογεί την παραμικρή καθυστέρηση και αναβολή. Αντιμετωπίζουμε ίσως κάτι που στέκεται πολύ πιο πάνω απ' τις ανθρώπινες γνώσεις και δυνατότητες. Κάτι, που δεν γνωρίζουμε τι είναι και μάλλον δεν έχουμε μεγάλες πιθανότητες να το αντιληφθούμε στο άμεσο μέλλον. Δεν έχουμε άλλη εκλογή απ' το να δοκιμάσουμε και τις πιο απίθανες και παράλογες σκέψεις, ή φωνή του έπεσε μέσα στην απόλυτη σιωπή που είχαν δημιουργήσει τα λόγια του, σκληρή και με επιτακτικό τόνο. Απ' αυτή την στιγμή δεν πρέπει για κανένα λόγο να απομακρυνθούμε ο ένας απ' τους άλλους. Ότι γίνεται θα γίνεται απ' όλους μας.

6 Βρίσκονταν συγκεντρωμένοι και oι τέσσερις, όταν το φρικτό κι

απαίσιο δάκτυλο άρχιζε να σκαλίζει το μυαλό τους. Σιωπηλοί με φοβισμένα μάτια, ένοιωθαν τη σκέψη τους ν' αργοσαλεύει, κάτω από κείνη την παγωμένη δύναμη, μα προσπαθούσαν με πείσμα και πάθος, να κλείσουν κάθε άνοιγμα των μυαλών τους στο γλοιώδες σύννεφο που προσπαθούσε με πείσμα να εισχωρήσει μέσα τους.

Χιλιάδες καυτερά λαμπιόνια αναβόσβηναν μέσα στα κύτταρα των εγκεφάλων τους, γεμάτα από πολύχρωμα αστραποβολήματα θαλπωρής, που τους υπόσχονταν μια ατέλειωτη ικανοποίηση.

Τα πρόσωπα τους χαρακώνονταν από βαθιές ρυτίδες και ο ιδρώτας

κυλούσε μέσα τους καθώς η αγωνιώδης και γεμάτη τρομακτική ένταση προσπάθεια, διαρκώς μεγάλωνε.

Και σε απρόσμενες στιγμές, εκεί που πίστευαν πώς θα υπέκυπταν, ή μισητή αρρώστια χάνονταν, τόσο έξαφνα, όσο απροσδόκητα και αναπάντεχα ερχόταν.

Το μυαλό ένοιωθε απελευθερωμένο, μα το κυριότερο ήταν ότι όλοι τους εγκατέλειπαν ζωντανοί την προσπάθεια. Κανένας δεν σπάραζε στο τέλος της απ' τους σπασμούς της φρικτής αρρώστιας. Και τα «κύματα» έρχονταν και ξαναέρχονταν με περισσότερη ένταση και δύναμη, όσο πλησίαζαν τον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού τους, την Φοίβη. Και κάθε φορά ο αγώνας τους ήταν σκληρότερος και κοπιαστικότερος, αλλά πάντα το τέλος του τους εύρισκε νικητές.

Είχαν κατορθώσει να ορθώσουν ένα απροσπέλαστο φράγμα στην φοβερή δύναμη, που τίποτε δεν μπορούσε να την σταματήσει, παρά μόνο αυτό που επιζητούσε με τόση επιμονή και υπομονή. Το μυαλό τους.

Είχαν αρχίσει να ελπίζουν ξανά. Πίστευαν με το πάθος που δίνει ή απελπισία πώς θα έβλεπαν ξανά

την Γη, κι αυτή η τόσο όμορφη και μεγάλη ελπίδα τους έδινε κάθε μέρα περισσότερη θέληση και θάρρος, για να συνεχίζουν ακατάπαυστα τον εξοντωτικό και σκληρό αγώνα.

7 Το διαστημόπλοιο τυλιγμένο σ' ένα χείμαρρο από φλόγες και

ποτάμια φωτιάς, κατέβαινε σαν γιγάντιο πυροτέχνημα, φωτίζοντας τον ουρανό της Φοίβης. Oι τέσσερις

άνδρες, καλά προφυλαγμένοι μέσα στις διαστημικές στολές τους, πατούσαν ένας - ένας αργά, προσεκτικά στο έδαφός της.

Ο Κρόνος, φάνταζε ψηλά πελώριος, κυκλωμένος απ' τους δακτυλίους του, που σκόρπιζαν ένα παράξενο αχνό φως. Οι άλλοι δορυφόροι του, φωτεινές σταγόνες κρεμασμένες γύρω του, περιστρέφονταν ακολουθώντας τους αιώνιους δρόμους τους.

Σιωπηλοί, γεμάτοι δέος, προχωρούσαν με βλέμμα χαμένο στο αφύσικο και άγριο τοπίο. Πανύψηλα βουνά, που οι μυτερές κορφές τους φαίνονταν ν' ακουμπούν τον Κρόνο, ξεπετάγονταν παντού γύρω τους, κρύβοντας τον μικρό ορίζοντα. Χαράδρες με εκατοντάδες μέτρα βάθος, διέσχιζαν παραμορφώνοντας το έδαφος. Μα εκείνο που έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση, ήταν το φως.

Όλα τα χρώματα της ίριδας και οι αποχρώσεις τους παιχνίδιζαν

στους βράχους, δημιουργώντας παράξενα σχήματα. Αυτός ο δορυφόρος του Κρόνου, δεν έμοιαζε καθόλου με τους

άλλους που είχαν επισκεφθεί. Είχε κάτι εντελώς δικό του, που τον ξεχώριζε.

Και τότε η φωνή του Έζεσμπαν έκοψε τις σκέψεις τους. Ακούστηκε γεμάτη από μια άπειρη έκπληξη και φόβο, αλλά κρύβοντας συγχρόνως στα βάθη της έναν απεριόριστο θαυμασμό.

— Κοιτάξτε, φώναξε άγρια. Όλοι τους γύρισαν εκεί, όπου ο Έζεσμπαν είχε στραμμένο το

βλέμμα του. Και τότε μέσα απ' τα εκπληκτικά χρώματα που χόρευαν γύρω τους

δημιουργώντας νέα σχήματα, μέσα απ' την φαινομενική μοναξιά και νέκρα του τοπίου φάνηκαν...

Φάνηκαν λάμποντας κι αστράφτοντας περισσότερο κι' απ' τον ήλιο, έσβησαν με την παρουσία τους και μόνο κάθε τι άλλο. Και όλοι τους με διεσταλμένα μάτια, δεν μπορούσαν να πιστέψουν πώς αυτό που έβλεπαν ήταν αληθινό, πώς δεν ήταν μια φαντασίωση, ένα παιχνίδι του ταλαιπωρημένου μυαλού τους.

Τα υπέροχα «πλάσματα» ήταν η ίδια ομορφιά. Η τέλεια αρμονία και χάρη. Τα μαλλιά του ηλιαχτίδες λαμπύριζαν εκτυφλωτικά με απόκοσμες

λάμψεις. Το δέρμα τους στιλπνό, μαρμάρινο και τα πελώρια ολοπράσινα μάτια τους καθρέπτιζαν όλα τα χρώματα, όλες τις λάμψεις των μακρινών άστρων. Τα θεσπέσια «όντα» τους κοίταζαν και οι ματιές τους έκρυβαν στα βάθη τους θαύματα, που θα μπορούσαν να υλοποιηθούν. Η ομορφιά τους ήταν πράγματι κάτι το αφάνταστο και εκπληκτικό, πήγαζε από κάθε μόριο του σώματος τους.

Το μυαλό τους ναρκωνόταν και κάθε τι μέσα τους καλύπτονταν από μια γλυκιά και ήρεμη θαλπωρή. Τα κύματα της απέραντης ηδονής έρχονταν όλο και δυνατότερα τυλίγοντας μέσα σε νεφέλες παροξυσμού τους εγκεφάλους τους.

Ο κυβερνήτης Μπόργκιν, ένοιωσε να χάνεται. Οι σμαραγδένιες λάμψεις, που ήταν οι ματιές τους χάιδευαν απαλά το πρόσωπο του, κρύβοντας μέσα τους οράματα και παράξενες σκέψεις. Το κύμα της ηδονής ανεξάντλητο σφυροκοπούσε το μυαλό του. Είδε σαν σε όνειρο τους άλλους γύρω του γονατισμένους και κατάλαβε πώς κάθε

αντίσταση, κάθε προσπάθεια αγώνα ήταν εκ των προτέρων καταδικασμένη και μάταιη.

Έκλεισε με δύναμη τα μάτια του προσπαθώντας ν' αποδιώξει την αρρώστια που τύλιγε το μυαλό του. Ένοιωσε να κυλιέται μέσα σ' ένα ατέλειωτο χάος ευτυχίας, μέσα σ' ένα απύθμενο πηγάδι χαράς. Ό πρώτος σπασμός συγκλόνισε με εκπληκτική ένταση τό κορμί του.

Στροβιλιζόταν στο άπειρο. Η άβυσσος γύρω του δεν είχε όρια. Ό δεύτερος σπασμός ήρθε δυνατότερος και πριν εκατομμύρια

φλόγες ηδονής ανάψουν στο μυαλό του, πρόλαβε να δη για στερνή φορά τον τεράστιο όγκο του Κρόνου, το ασημένιο διαστημόπλοιό του, πού ή κορφή του έστεκε ψηλά κοιτάζοντας περήφανα τ' αστέρια και τα εκτυφλωτικά χρώματα πού χόρευαν ασταμάτητα γύρω του.

Η ματιά του πριν σβήσει ολοκληρωτικά, είδε τα υπέροχα «πλάσματα».

Ο χείμαρρος των ακτίνων που ήταν τα μαλλιά τους, μετακινιόταν αργά, σκορπίζοντας φασματικές λάμψεις και φανταστικούς ιριδισμούς. Και η φωνή του ακούστηκε σαν απαίσιο κρώξιμο πουλιού, καθώς οι σπασμοί συγκλόνιζαν με την αστρική δύναμη τους το σώμα του.

— Ξωτικά.... Σειρήνες.. Ο Λεγκρέϊβ κοίταξε έντρομος τον Γουέλερ, αλλά εκείνος πρόσεχε

απολιθωμένος την οθόνη. Τα φώτα μέσα στον πειραματικό θάλαμο άναψαν και έσβησαν. Το

νεκρό σώμα του Έριχ Στάρμπερκ τρε-μούλιασε, καθώς ο εγκεφαλικός Κυτταροδιεγερτής Υπεραληθείας, απομυζούσε το μυαλό του.

Η οθόνη φωτίστηκε ξανά και ξανά, κι αστραπές την διέσχισαν. Και τότε είδαν. Είδαν έναν ολοκληρωτικό πόλεμο χωρίς λογική και υποχωρήσεις. Είδαν πελώρια διαστημόπλοια, με εκατοντάδες ανθρώπους μέσα

τους να καταστρέφονται μέσα στο χάος και τον παροξυσμό του θανάτου. Είδαν δυο εχθρούς, δυο πλάσματα από διαφορετικούς κόσμους,

αλλά με τις ίδιες τρομακτικές σκέψεις. Τέλος, είδαν μια μεγάλη, όσο και δύσκολη πράξη, που είχε σαν

επιστέγασμα ένα παράδειγμα και μια αιώνια φιλία.

Η ΑΝΑΚΩΧΗ

1 Ένοιωθε το βάρος του κράνους να του πιέζει οδυνηρά τους ώμους

και παρ' όλο που ή στολή του είχε σταθερή εσωτερικά θερμοκρασία 23 βαθμών, ένοιωθε τα μέλη του και την σάρκα του, έτσι που ακουμπούσε πάνω στο έδαφος του προκεχωρημένου αστεροειδή 617 της ομάδος ΔΔ παγωμένα.

Δεν ήταν ή πρώτη φορά που ένοιωθε αυτό το συναίσθημα. Γέμιζε την ψυχή του απ' την στιγμή που είδε το χρυσό κράνος του Βαλκυριανού να σκορπίζει λάμψεις κάτω απ' το χλωμό φως των μακρινών άστρων πέρα, στην άλλη πλευρά των πέτρινων λόφων. Το ένοιωθε όλο και περισσότερο, όλο και δυνατότερο.

Το ένοιωθε όπως ένοιωθε τον θάνατο να πλησιάζει. Το βλέμμα του στράφηκε ψηλά, στο μαύρο διάστημα, κοιτάζοντας τ' αστέρια με μάτια που έλαμπαν από ελπίδα, προσπαθώντας να ανακαλύψει ανάμεσα τους την κόκκινη φωτιά που θα ταξίδευε με αφάνταστη ταχύτητα, και ή οποία θα του έδειχνε καθαρά πώς το διαστημόπλοιο της Γήινης Διαστημικής Περιπόλου βρίσκονταν κοντά.

Αλλά τίποτε. Οι μικρές σπίθες που ήταν oι μακρινοί πλανήτες και ήλιοι,

συνέχιζαν αργά τον αιώνιο δρόμο τους. Τα μάτια του χαμήλωσαν κάτω, στους πρόποδες του λόφου και κοίταξαν τον μικρό γυαλιστερό θάλαμο που ήταν ή Μονάδα Επιβιώσεώς του.

Σκοτεινή και ψυχρή, είχε πάψει προ πολλού να έχει την ευχάριστη και ζεστή έννοια του σπιτιού, του καταφυγίου.

Είχε γίνει ένα αναπόσπαστο κομμάτι του αστεροειδή, είχε ενσωματωθεί μαζί του.

Βρισκόταν σε φοβερά δύσκολη θέση και ένοιωθε τον τρόμο, χωρίς ο εγωισμός του να τον καταρρίπτει, να του γεμίζει την καρδιά.

Τα τρόφιμα που του είχε αφήσει ή Διαστημική περίπολος, την τελευταία φορά που είχε έρθει, επαρκούσαν για ένα μήνα και ήδη ο μήνας είχε περάσει.

Ο λεϊζεριακός πομποδέκτης είχε χαλάσει την τέταρτη κιόλας ημέρα της εγκαταστάσεως του σ' αυτόν τον καταραμένο αστεροειδή και κάθε ελπίδα για επικοινωνία, για βοήθεια, είχε χαθεί.

Μα το χειρότερο απ' όλα, το πιο θανάσιμο, ήταν ο Βαλκυριανός

εχθρός. Σκέφθηκε την γαλάζια μοριοδιαλυτική ακτίνα του φοβερού όπλου

του και το μυαλό του γέμισε φρίκη για τον τρομακτικό θάνατο, καθώς κάθε κύτταρο του κορμιού διασπάται και το σώμα γίνεται μια άμορφη μάζα, σαν λιωμένο κερί.

Και δεν μπορούσε, δεν ήταν δυνατόν να υπάρξει καμία συνεννόηση. Ο Βαλκυριανός περίμενε με την εκνευριστική του απάθεια, για να τον παγιδεύσει και να τον εξοντώσει στα σίγουρα.

Στήριξε γερά στον ώμο του το ακτινοβόλο και κοίταξε μέσα στην τηλεσκοπική διόπτρα υπερύθρων ακτίνων πέρα, μακριά στους γρανιτένιους λόφους, ερευνώντας προσεκτικά κάθε βράχο, κάθε σχισμή του εδάφους, που πίσω τους, μπορούσε να κρυβόταν ο Βαλκυριανός.

Αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Μια πιστή αντιγραφή των τελευταίων ημερών που είχαν περάσει.

Είχε να δη το χρυσό κράνος του Βαλκυριανού καλά καλυμμένο, να αντικατοπτρίζει, με κιτρινωπές σπίθες το παραμικρό φως, την πιο μικρή φωτεινή ακτίνα, οκτώ ολόκληρες ημέρες και αντί αυτό να τον ησυχάζει, τόσο μεγάλωνε την αγωνία που έσφιγγε, σαν μέγγενη την ψυχή του.

Γύρισε ασυναίσθητα το κεφάλι του, περισσότερο απ' την δύναμη της συνήθειας και κοίταξε τ' αστέρια που έλαμπαν, πολύτιμοι λίθοι στο στερέωμα κι ένα πικρό χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη του.

Αχανή μήκη και πλάτη, απειοικές εκτάσεις χωρίς καμιά αρχή και τέλος. Δισεκατομμύρια πλανητών, δεν έφταναν για να ζήσουν ειρηνικά δυο λαοί. Τα ήθελαν όλα δικά τους.

Ήταν ή απληστία που τους έκανε να ζητούν την ολοκληρωτική επικυριαρχία;

Ή μήπως ήταν ο τόσο βαθειά ριζωμένος σε κάθε πλάσμα ανταγωνισμός για την τελική επικράτηση, για την απόδειξη της εγωιστικής ανωτερότητας. Αλλά ότι και να ήταν, περισσότερο από κάθε τι, ήταν ένας μάταιος, εξοντωτικός αγώνας, μεταξύ Βαλκυριανών και Γήινων.

Ένας πόλεμος που έκανε τ' αστραφτερά πανίσχυρα πολεμικά διαστημόπλοια, με εκατοντάδες πλάσματα μέσα τους, να γίνονται φωτεινές αστραπές στο διάστημα. Εκρήξεις που φώτιζαν με την ηλίθια ματαιότητα τους ένα τίποτα, του αδιάφορου σύμπαντος.

Και μετά, ο θάνατος, κοινός για Γήινους και Βαλκυριανούς. Ένας μαύρος φρικτός κι απαίσιος θάνατος, καθώς το κορμί λειώνει, τα πνευμόνια χάνουν απελπισμένα το πολύτιμο οξυγόνο και το σώμα πέφτει μέσα σε μια δύνη αδράνειας, μέχρις ότου oι μετεωρίτες να το

κατακερματίσουν. Και ο πόλεμος άπλωνε τα ματωμένα πέπλα του παντού, σε κάθε

πλανήτη και δορυφόρο, σε κάθε αστεροειδή, βήμα με βήμα προχωρούσαν, ή υποχωρούσαν σ' ένα σίγουρα χαμένο αγώνα και απ' τις δυο παρατάξεις, εξ αίτιας των τεραστίων αποστάσεων, αφήνοντας όμως πάντα πίσω τους ή μπροστά τους παραμορφωμένους εχθρούς.

Κοίταξε ξανά, ερευνώντας προσεκτικά τους απέναντι λόφους του μικρού αστεροειδή μέσα απ' την τηλεσκοπική διόπτρα και είδε τους νεκρούς και άγονους βράχους, σκαμμένους από μετεωρίτες, που έπεφταν αλύπητα εκατομμύρια χρόνια πάνω τους, να έχουν πάρει ένα παράξενο ανοιχτό κοκκινωπό χρώμα.

Και ο απέραντος τρόμος που ένοιωθε βαθειά στα στήθη, απ' τον θάνατο που έρχονταν αργά, άλλα σίγουρα απ' την πείνα ή την μοριοδιαλυτική ακτίνα του Βαλκυριανού, η φοβερή και απόλυτη μοναξιά που πλάκωνε σαν μολύβι την καρδιά του, μετατράπηκε σ' ένα παράλογο μίσος, που δεν ήταν δυνατόν να διοχετευθεί πουθενά άλλου, παρά μόνον στους νεκρούς βασαλτικούς βράχους, που έρχονταν σε τόση αντίθεση με την πανέμορφη Γη. Το δάκτυλο του, ασυναίσθητα πίεσε το κουμπί ενεργοποιήσεως του ακτινοβόλου όπλου του. Η κόκκινη ακτίνα έφυγε συρίζοντας με την ταχύτητα του φωτός. Χτύπησε πάνω σ' έναν από τους βράχους κι ένα μεγάλο κομμάτι του πυρακτώθηκε, λάμποντας περισσότερο από κάθε τι, καθώς ή θερμοκρασία του ανέβηκε σε εκατοστά του δευτερολέπτου, σε χιλιάδες βαθμούς.

Την επομένη στιγμή, σαν κάτι τρομακτικό σε δύναμη να χτύπησε πάνω του, έγινε εκατομμύρια μικρά φωτεινά κομμάτια που τινάχτηκαν σε κάθε κατεύθυνση, σαν ένα πυρωμένο ποτήρι, ένα τεράστιο πυροτέχνημα και μια θύελλα από σπίθες, μια έκρηξη ηφαιστείου που αφήνει την λάβα να τινάζεται με ορμή.

Κοίταξε μελαγχολικά τον κατεστραμμένο πυρωμένο βράχο και τις σπίθες που εξακολουθούσαν να χορεύουν σαν πυγολαμπίδες και άρχισε να κατηφορίζει με αργά προσεκτικά βήματα για την Μονάδα Επιβιώσεως.

Η απόλυτη μοναξιά βασίλευε πάνω στον μικρό αστεροειδή, που δεν είχε οξυγόνο, δεν ζεσταινόταν απ' τον ήλιο.

Πού δεν είχε τίποτα, τίποτα, παρά μαύρους και ψυχρούς βράχους, πέτρινους λόφους και βαθιές οπές και χαράδρες.

Πέρασε μέσα στην μικρή σφαιρική Μονάδα Επιβιώσεως και άφησε το οξυγόνο να την γεμίσει. Έβγαλε το ατσάλινο κράνος που του βάραινε το κεφάλι και ενεργοποίησε τον φωτοκκυταρικό ανιχνευτή που θα έπιανε τα μεταλλικά μέρη της στολής του Βαλκυριανού στην περίπτωση που θα

πλησίαζε την Μονάδα Επιβιώσεως και θα σφύριζε δαιμονισμένα. Ξάπλωσε πάνω στο μαλακό από μίγμα σιλικόνης στρώμα, χωρίς να

βγάλει την στολή του και έκλεισε τα μάτια. Σκέφθηκε την Γη, σκέφθηκε τις πανέμορφες γαλάζιες θάλασσες και

τον καθαρό ουρανό της. Σκέφθηκε τον ζεστό φωτεινό ήλιο της και κοιμήθηκε.

2 Τα μαύρα, χωρίς κόρες μάτια του άστραψαν γεμάτα απ' την πιο

βαθειά απελπισία. Είχε δυο ολόκληρους μήνες πάνω σ' αυτόν τον αστεροειδή,

δισεκατομμύρια μίλια μακριά απ' την πατρίδα του και ήταν πια βέβαιος πώς δεν θα ξανάβλεπε τον όμορφο Βάλκυρο, δεν θα ξανάβλεπε την γυναίκα του και τα παιδιά του.

Το πολεμικό σκάφος που ερχόταν να τον πάρει μακριά απ' το χαμένο έδαφος, είχε πέσει οπωσδήποτε σε Γήινη περίπολο και είχε καταστραφεί.

Δεν λάβαινε πια κανένα σήμα, όλα είχαν σωπάσει και νεκρωθεί. Ήταν ίσως ο τελευταίος ζωντανός Βαλκυριανός μέσα σε έδαφος, που είχαν καταλάβει οι Γήινοι.

Ήταν από τώρα νεκρός, δεν υπήρχε ή παραμικρή ελπίδα σωτηρίας. Τα τρόφιμα δεν είχαν αντέξει στην αυστηρή του οικονομία, είχαν

τελειώσει εδώ και δυο ολόκληρες μέρες και ένοιωθε στο στομάχι του φοβερό το αίσθημα της πείνας.

Μα εκείνο που έκανε να νιώθει παγωμένη την ψυχή του, ήταν ή φοβερή κόκκινη ακτίνα του Γήινου και ο γεμάτος φρίκη θάνατος που προκαλούσε καθώς αισθανόσουν το κορμί σου να ψήνεται και μετά να γίνεται χιλιάδες κομμάτια πυρωμένης σάρκας.

Ο Γήινος είχε έρθει πριν ένα μήνα περίπου, είχε δη το αστραφτερό από λευκό μέταλλο πολεμικό Γήινο διαστημόπλοιο με τα παράξενα διακριτικά και σύμβολα πάνω στην επιφάνεια του, να κατεβαίνει πνιγμένο μέσα στις φλόγες, για το έδαφος του αστεροειδή.

Θυμόταν πώς παρακαλούσε, οι πανίσχυροι ανιχνευτές του σκάφους, να μη τον ανακαλύψουν και θυμόταν επίσης, την χωρίς ουσία πια χαρά που φούντωσε στα στήθη του, όταν είδε το Γήινο διαστημόπλοιο να φεύγει, χωρίς να τον έχουν αντιληφθεί. Έφυγε, αλλά άφησε πίσω του εκείνο το πολεμόχαρο πλάσμα.

Μετά, οι μέρες κυλούσαν γεμάτες απελπισμένη αγωνία, καθώς το Βαλκυριανό διαστημόπλοιο έπαψε να δίνη σημεία ζωής στα αγωνιώδη σήματα των νετρονιακών μικροκυμάτων του πομπού του.

Και το λαμπερό γεμάτο θάνατο ασημένιο κράνος του Γήινου εχθρού, άστραφτε, σκορπίζοντας λευκές ακτίνες, καλά καλυμμένο στους απέναντι νεκρούς πέτρινους λόφους.

Ασφαλώς θα περίμενε γεμάτος απάθεια γνωρίζοντας την δυσμενή και τραγική θέση του, για να τον παγιδέψει και να τον εξοντώσει, χωρίς να διατρέξει κανέναν κίνδυνο.

Περίμενε με μια αφάνταστη υπομονή, για να καρφώσει μια πύρινη καυτερή ακτίνα στο κορμί του.

Επαναστατούσε στην ιδέα πώς θα πέθαινε πάνω σ' αυτόν τον ψυχρό αστεροειδή, χωρίς ποτέ να μάθη γι' αυτόν, χωρίς ποτέ του να ξαναδεί τον πανέμορφο Βάλκυρο.

Να πεθάνει γι' αυτόν τον εντελώς ηλίθιο πόλεμο που διεξαγόταν χωρίς κανένα ιδανικό, χωρίς κανένα σκοπό.

Μόνο και μόνο, γιατί ή μια φυλή δεν ανεχόταν τον επεκτατισμό μέσα στο σύμπαν της άλλης.

Μια επικίνδυνη παρανοϊκότητα, λες και τόσοι πόλεμοι, τόσοι και τόσοι θάνατοι, δεν στάθηκαν ικανοί να προβληματίσουν και να συνετίσουν και αυτούς και τους άλλους.

Και σήμερα, λίγες ώρες πριν, είχε καταλάβει πώς δεν υπήρχε πια κανένας τρόπος συνεννοήσεως, καμία απολύτως μετριοπάθεια. Έφταιγαν βασικά κι αυτοί, άλλα και οι Γήινοι ήταν ένας φιλοπόλεμος και φύλαρχος λαός.

Παρατηρούσε καλά καλυμμένος τους απέναντι λόφους, όταν φαίνεται πώς ο Γήινος, τον είδε και έστειλε την φρικτή ακτίνα του όπλου του σαν κόκκινο, γεμάτο θάνατο και καταστροφή δάκτυλο, να ψάχνει για μια στιγμή τους γύρω βράχους.

Με χιλιάδες βαθμούς θερμοκρασία τινάχτηκαν σε εκατομμύρια πυρωμένα βλήματα γύρω του, σαν το έδαφος να είχε εκραγεί κάτω απ' τα πόδια του.

Δεν υπήρχε λοιπόν, καμία ελπίδα σωτηρίας, τίποτε που θα μπορούσε να τον βγάλει απ' την φοβερή θέση του.

Τίποτε, ακόμη ούτε κι ένα θαύμα. Αλλά ακόμη, είχε τουλάχιστον το δικαίωμα εκλογής του θανάτου

του, αυτή την τόσο θλιβερή ακόμα και για τους άλλους προτίμηση. Η πείνα ή η φοβερή ακτίνα του Γήινου. Κοίταξε ψηλά τ' αστέρια να

λάμπουν και το βλέμμα του γέμισε μελαγχολία. Ένοιωθε στο στόμα του μια πικρή γεύση, καθώς σκέφθηκε πώς δεν

ήταν δυνατόν να δη, έστω και την γαλάζια φλογίτσα που θα ήταν ο Βάλκυρος. Άρχισε να κατεβαίνει αργά, με την ψυχή του γεμάτη απ' ένα θλιβερό φορτίο, για την Μονάδα Επιβιώσεως του.

Η μοναξιά ολοκληρωτική, απέραντη, βρισκόταν παν- τού, βρισκόταν στη καρδιά του και στο αδιάφορο και θανατερό

τοπίο του αστεροειδή, που δεν είχε το κίτρινο απαλό χρώμα του Βάλκυρου, δεν είχε το ανάλαφρο υδρογόνο και τα δεκάδες υπέροχα χρώματα που χάριζαν την ηρεμία στην ψυχή.

Χώθηκε μέσα στον μικρό κυβικό θάλαμο και άφησε το καθαρό υδρογόνο να τον γεμίσει.

Το χέρι του ασυναίσθητα σηκώθηκε για τον διακόπτη του νετρονιακού ανιχνευτή, που θα τον ειδοποιούσε, αν ο Γήινος πλησίαζε σε μια περίμετρο δύο μιλίων, αλλά στο πρόσωπο του χαράχτηκε ένα πικρό χαμόγελο.

Σκέφτηκε πώς δεν είχε σημασία πια. Ξάπλωσε στο μαλακό στρώμα και ένοιωσε την πείνα να του τρώει

τα σωθικά. Το μυαλό του γύριζε στον Βάλκυρο, σκέφθηκε τις απέραντες

πεδιάδες, τα τεράστια σ' όλα τα χρώματα ευωδιαστά λουλούδια, τους δυο κιτρινωπούς ζεστούς ήλιους του και τις υπέροχες πρασινωπές λίμνες του.

Σκέφθηκε με απεριόριστη αγάπη, που δεν μπορούσε όμως να την διοχετεύσει πουθενά, την γυναίκα του και τα τρία πανέμορφα παιδιά του.

Το μυαλό του γύριζε και ξαναγύριζε με ένταση σ' εκείνα που αγαπούσε περισσότερο από κάθε τι και που τώρα βρίσκονταν τόσο μακριά του, σαν να μην υπήρχαν καθόλου. Σαν να μην είχε ζήσει ποτέ μαζί τους και να μην είχε νοιώσει την χαρά, ότι είχε δημιουργήσει έστω και κάτι ασήμαντο.

Ο ύπνος ταραγμένος, εφιαλτικός, έκλεισε βαριά τα βλέφαρα του. Ξύπνησε απ' τον πόνο της πείνας στο στομάχι του. Σηκώθηκε και ένοιωσε να ζαλίζεται. Φόρεσε με δυσκολία την στολή

του, προσαρμόζοντας στεγανά πάνω της το κράνος του και άνοιξε με κόπο την θύρα της Βιολογικής Μονάδας.

Το τέλος πλησίαζε, ήταν κοντά. Ένοιωθε κάθε δύναμη να τον έχει εγκαταλείψει και ψηλά οι

λαμπερές σπίθες που ήταν τ' αστέρια, είχαν στήσει ένα χορό έξω απ' τις

καθορισμένες τροχιές τους. Στροβιλίζονταν με περισσότερη ταχύτητα σε κάθε νέο γύρο τους και φωτεινές αστραπές έσχιζαν το μαύρο διάστημα.

Ένοιωσε το μυαλό του να θολώνει και οι λόφοι άρχισαν με την σειρά τους την κυκλική κίνηση μέσα στον εγκέφαλό του.

Το έδαφος έφευγε, χάνονταν κάτω απ' τα πόδια του. Προσπάθησε απελπισμένα να πιαστεί από κάπου, άλλά γύρω του δεν υπήρχε τίποτε άλλο, παρά μαύρο σκοτάδι και πέτρινοι απαίσιοι βασαλτικοί λόφοι που γύριζαν όλο και πιο γρήγορα.

Τ' αστέρια, εκατοντάδες κομήτες, έρχονταν με φανταστικές ταχύτητες πάνω του.

Το διάστημα ξέφυγε απ' το στερέωμα, κάνοντας μια αφύσικη κίνηση, παρασέρνοντας τον μαζί του, στο χάος.

Κάθε τι έσβησε γύρω του και το σώμα του κυλίστηκε βαρύ στο παγωμένο έδαφος του αστεροειδή.

3 Έπρεπε να είχαν έρθει εδώ και πέντε τουλάχιστον ημέρες και τα

τρόφιμα που είχαν απομείνει επαρκούσαν με αυστηρή οικονομία, για άλλες τόσες. Τα μάτια του γέμισαν

απελπισία. Αν μπορούσε τουλάχιστον να επικοινωνήσει. Αλλά κι αυτό ήταν

αδύνατον, θα προτιμούσε να γνώριζε πώς δεν θα έρχονταν ποτέ, παρά αυτή την αγωνιώδη αβεβαιότητα.

Και ο Βαλκυριανός; Τι του ετοίμαζε; Τι μπορούσε να σκέπτεται; Όλες oι ενδείξεις τον οδηγούσαν σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα. Η Γήινη Διαστημική Περίπολος, ήταν πολύ φυσικό να

καθυστερήσει, άλλα είχε πέντε ολόκληρες ημέρες, ήταν πολύ, τόσο που προτιμούσε να μην σκέπτεται τι μπορούσε να είχε συμβεί.

Και ή Γη, ήταν δεκάδες έτη φωτός μακριά, ήταν σαν να μην υπήρχε καθόλου. Σαν να μην είχε γεννηθεί και μεγαλώσει εκεί, σαν να μην υπήρχαν τα καταπράσινα βουνά της, γεμάτα από δένδρα, ούτε oι απέραντες πεδιάδες της, με το στητό γρασίδι τους, που το μετακινούσε ανάλαφρα ο άνεμος, σαν να μην υπήρχε τίποτε, τίποτε.

Η μοναδική πραγματικότητα ήταν τώρα ο γκρίζος και στείρος αστεροειδής και ή καταθλιπτική σκέψη του Θανάτου.

Δεν του έμενε λοιπόν τίποτε άλλο, παρά να διαλέξει τον πιο εύκολο και ανώδυνο θάνατο.

Είχε πάρει την απόφασή του. Βάδιζε στο κέντρο των πέτρινων λόφων, στο πεδίο που σχημάτιζε ή

κυκλική δομή τους, χωρίς καμιά προφύλαξη, άλλωστε στο μέρος που βρισκόταν δεν ήταν δυνατόν να πάρει καμιά.

Μπορούσε ασφαλώς να κάνη μια κυκλωτική κίνηση γύρω απ' τους λόφους, αλλά προτίμησε αυτόν τον πιο σύντομο δρόμο, που οδηγούσε στο ίδιο τέλος. Τον θάνατο.

Έτσι κι αλλιώς, ο Νετρονιακός ανιχνευτής, θα τον ανακάλυπτε οποιονδήποτε δρόμο κι αν ακολουθούσε.

Κοίταξε τους απέναντι λόφους που πλησίαζε και προσπάθησε να δη το χρυσό κράνος του Βαλκυριανού να λαμπυρίζει έτοιμο να σκορπίσει τον θάνατο. Μα καμιά κίνηση δεν άλλαζε την μονότονη μαυρίλα, την αιώνια νέκρα του αστεροειδή.

Ένοιωσε την καρδιά του να βροντάει μέσα στο στήθος του, καθώς η σκέψη του περίμενε καρτερικά την φοβερή ακτίνα να ξεσπάσει πάνω στο κορμί του.

Αλλά τίποτε απ' όλα δεν συνέβαινε, πλησίαζε τους πρόποδες των λόφων εντελώς ανενόχλητος.

Κι όμως ήταν θαυμάσιος στόχος. Τι έκανε; Τι περίμενε λοιπόν; Ανέβηκε γρήγορα τον λόφο και δεν άργησε να βρε-θη στη κορυφή

του. Έστρεψε αργά το βλέμμα του γύρω και τότε είδε: Είδε την κυβική από κίτρινο μέταλλο Μονάδα Επιβιώσεως του

Βαλκυριανού και δεν έψαξε πολύ για να βρει το χρυσό κράνος του να λάμπει κοντά της. Ο Βαλκυριανός ήταν πεσμένος μπρούμυτα και το σώμα του δεν έκανε την παραμικρή κίνηση.

Ήταν νεκρός; Και αν ναι, τι ήταν εκείνο που τον είχε σκοτώσει; Κατέβηκε τρέχοντας σχεδόν προς το μέρος του και σε λίγο είχε

βρεθεί κοντά του. Ο Βαλκυριανός ζούσε! Κοίταξε το χλωμό σχεδόν διαφανές δέρμα του, το ισχνό πρόσωπο

του και δεν άργησε να καταλάβει τι του συνέβαινε. Τον έσυρε τραβώντας τον από τους ώμους και τον ξάπλωσε απαλά,

προσεκτικά μέσα στην Μονάδα Επιβιώσεως του. Γέμισε τον μικρό

θάλαμο με υδρογόνο και τον απελευθέρωσε απ' το βαρύ πιεστικό κράνος του.

Έτρεχε τώρα γρήγορα για την δική του Μονάδα Επιβιώσεως. Δεν άργησε να φτάσει και να χωθεί μέσα της.

Κοίταξε με λύπη τις τελευταίες κονσέρβες κρέατος και συμπυκνωμένης τροφής και ξεχώρισε τις μισές.

Ο Βαλκυριανός έτρωγε και τα χωρίς κόρες ολόμαυρα ζεστά μάτια του τον κοιτούσαν με απέραντη ευγνωμοσύνη. Αλλά αυτά ήταν τα μοναδικά που μπορούσε να του προσφέρει.

Τώρα και οι δυο τους έπρεπε να διαλέξουν έναν διαφορετικό θάνατο.

4 Κοιτούσε αφηρημένα τον ουρανό, όταν στα μάτια του έλαμψε η

κοκκινωπή φλόγα που διέσχιζε το διάστημα. Δεν συνειδητοποίησε αμέσως τι μπορούσε να ήταν, αλλά η καρδιά του δεν άργησε να βροντήσει βίαια,

Το περήφανο πλοίο της Γήινης Διαστημικής Περιπόλου, κατέβαινε αργά, τυλιγμένο σε πέπλα φωτιάς. Η σωτηρία, ή λύτρωση ερχόταν αστράφτοντας, με λάμψεις που φώτιζαν κάθε πλευρά του αστεροειδή. Ο Αξιωματικός, με ολοκάθαρη γυαλιστερή στολή στεκόταν μπροστά του.

Τα διακριτικά της στολής του λαμπύριζαν τόσο πολύ, που έκαναν τα μάτια του να δακρύσουν.

Η φωνή του ακούστηκε ήσυχη, σχεδόν αδιάφορη: — Αργήσαμε πολύ παιδί μου; Θάθελε τόσο πολύ να του πει πόσο, αλλά έμεινε σιωπηλός, άλλωστε

τώρα δεν χρειαζόταν. Τα μάτια του αξιωματικού τον κοιτούσαν λαμπερά, διαπεραστικά

μέσα απ' το ολοκάθαρο κρύσταλλο του κράνους του. — Ξέρω πώς πείνασες, πώς υπέφερες, είπε ξανά. Αλλά τα

κατάφερες. Η Γη πρέπει να είναι περήφανη γιο σένα. Σκέφθηκε τα γεμάτα απέραντη ευγνωμοσύνη μάτια του

Βαλκυριανού. Ό αξιωματικός έξυσε αμήχανα με τις καλογυαλισμένες μπότες του

το γεμάτο πέτρες έδαφος του αστεροειδή, και ή φωνή του αυτή τη φορά ακούστηκε νευρικά:

— Πρέπει να ξέρης πως τους διώξαμε απ' αυτόν τον τομέα.... Προχωράμε!! Νικάμε!!

Τι ήταν νίκη; Σκέφθηκε αυτό και μετά σκέφθηκε ότι δεν θ' αργούσαν να ξαναγυρίσουν. Το βλέμμα του στράφηκε στους άνδρες πού γέμιζαν με οξυγόνο και νερό τις δεξαμενές και τρόφιμα τις αποθήκες της Μονάδας Επιβιώσεως, και σκέφθηκε πως με καλό προγραμματισμό και οικονομία, θα...

Η φωνή του αξιωματικού απαλή, φιλική, διέκοψε τις σκέψεις του. — Η Γη είναι πάντα όμορφη και γρήγορα θα γυρίσουμε όλοι κοντά

της... Μας περιμένει! — Λέτε; είπε και η φωνή του ακούστηκε με ένταση και πυρετό. Ο αξιωματικός γέλασε. — Να είσαι σίγουρος, γι' αυτό δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία.

Σε λίγο τα στρατεύματα μας θα μπουν μέσα στον Βάλκυρο. Σκέφθηκε πως με λιγότερο νερό, θα περίσσευε αρκετό υδρογόνο και

με... Ο αξιωματικός κοίταξε το στερέωμα και ή φωνή του ακούστηκε

σκληρή και τραχειά. — Μήπως παιδί μου είδες κανένα απ' αυτά τα καθάρματα; Υπολόγισε πώς με καλή οικονομία, τα τρόφιμα θα έφταναν και για

τους δυο τους και τον κοίταξε χωρίς φόβο, ολόισια στα μάτια και η φωνή του ακούστηκε ήρεμη σταθερή.

—Όχι, κύριε. —Ήσυχα λοιπόν; — Ναι κύριε, ήσυχα. Τα μάτια του κοίταζαν τ' άπειρα αστέρια. Αν οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να ζήσουν ειρηνικά πάνω τους,

τουλάχιστον θα μπορούσαν να ζήσουν χωρίς τον φρικτό τρόμο του θανάτου, πάνω σ' έναν άγονο και νεκρό αστεροειδή.

Το Γήινο πολεμικό διαστημόπλοιο, χαμένο μέσα στις φλόγες, που έβαφαν το σκοτάδι, σηκωνόταν για το άπειρο.

Ο πόλεμος είχε τελειώσει πριν αρχίσει, πάνω στον αστεροειδή 617, της συμπαντικής ομάδας ΔΔ.

Το νεκρό σώμα του Έριχ Στάρμπερκ συσπάσθηκε και συστράφηκε σαν ζωντανό ξανά και ξανά. Το πρόσωπό του, φωτισμένο με ερυθροπράσινες ανταύγειες είχε μια τρομακτική έκφραση, και τα νεύρα

φούσκωναν αφύσικα. Παράδοξες και ακαθόριστες εικόνες σχηματίζονταν στην οθόνη και

μεταλλικές λάμψεις χάνονταν για να φανούν και πάλι. Και τότε είδαν. Είδαν ατσάλινα μηχανικά «όντα», που σκόρπιζαν απλόχερα τον

όλεθρο. Είδαν ανθρώπους διαμελισμένους, νεκρούς, από έναν απαίσιο και

φρικτό θάνατο. Και είδαν μια αγωνιώδη όσο και φοβερή αναμονή για σωτηρία, που

θα ερχόταν από πολύ μακρά. Είδαν μια αφάνταστη και απερίγραπτη φρίκη. Φρίκη και τρέλα... Τρέλα...

Η ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ

1 To SOS είχε ξεσπάσει βίαιο, γεμάτο αγωνία και ερωτηματικά στην

Γη, απ' τον πρωτότυπο διαστημικό σταθμό της Αφροδίτης ΑΑ—3 και είχε κάπως έτσι:

ΡΟΜΠΟΤ ΕΚΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΥ. ΚΑΤΕΛΑΒΟΝ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΑ ΣΤΑΘΜΟΥ. ΕΧΟΜΕΝ ΑΝΑΓΚΗΝ ΑΜΕΣΟΥ ΒΟΗΘΕΙΑΣ. ΕΞΟΝΤΩΣ....

Ο πομπός που δούλεψε με τόση βιασύνη, για να αποστείλει το σήμα στην Γη, έπρεπε να είχε χειριστή εντελώς απελπισμένα και ηρωικά, γιατί σταμάτησε τόσο απότομα, που δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία, ότι αυτός που τον χρησιμοποίησε, θυσίασε την ζωή του.

Βέβαια, μια τόσο επείγουσα κλίση για βοήθεια, χρειάζεται μια γρήγορη αντίδραση και ταχύτατες ενέργειες απ' αυτούς που την λαβαίνουν, αλλά ένα διαστημόπλοιο εξοπλισμένο, έτσι ώστε να ανταπεξέλθει σ' όλες τις δυνατές καταστάσεις, χρειαζόταν δέκα, αν όχι περισσότερες ημέρες για να φθάσει απ' την Γη στην Αφροδίτη.

Όλο το πλήρωμα του διαστημοπλοίου βοηθείας, που ξεκίνησε απ' την Γη, δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία, ότι θα έφθαναν αργά. Αλλά αύτη ή σκέψη, δεν μπορούσε να τους στερήσει το δικαίωμα να πιστεύουν ότι εκτελούσαν το καθήκον τους, διασχίζοντας το διάστημα με τις ανώτερες ταχύτητες, για να συνδράμουν μια ομάδα συναδέλφων, που ζούσε κάτω από εντελώς ακατάλληλες συνθήκες για οποιονδήποτε ανθρώπινο όν. Ο Πρωτότυπος διαστημικός σταθμός της Αφροδίτης ΑΑ—3, ήταν επανδρωμένος με δεκατέσσερις γυναίκες και άνδρες και

εικοσιπέντε Ρομπότ, που εκτελούσαν τις δυσκολότερες και πιο επικίνδυνες εργασίες, στην θερμή επιφάνεια της Αφροδίτης.

Τι είχε συμβεί τώρα, ώστε τα Ρομπότ, που χρόνια υπάκουαν τυφλά τους ανθρώπους, να επαναστατήσουν και να βυθίσουν στο χάος και στην καταστροφή τον σταθμό, κανένας δεν ήξερε, καθώς το μήνυμα ήταν λιγόλογο και καθόλου κατατοπιστικό.

Αλλά θα μάθαιναν, ίσως όμως, κι όχι.

2 Ο Διοικητής του σταθμού ΑΑ—3, Γιόχαν Σβάϊτς, κοίταξε σοβαρά

την μικρή ομάδα που έδειχνε να αντιμετωπίζει ψύχραιμα ως τώρα την κατάσταση.

— Χάσαμε δυο συναδέλφους, είπε με σταθερή φωνή. Και ή θέση μας είναι πάρα πολύ σοβαρή, αλλά δεν δικαιολογεί πανικό και άστοχες ενέργειες που θα καταλήξουν οπωσδήποτε εις βάρος μας. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω, ότι το σήμα μας ελήφθη απ' την Γη και ήδη το διαστημόπλοιο βοηθείας, πρέπει να βρίσκεται καθ' οδόν.

Σταμάτησε και το βλέμμα του στράφηκε στις θύρες ασφαλείας, που απομόνωναν στεγανά, όλα τα διαμερίσματα, το ένα απ' το άλλο.

— Τα Ρομπότ, είπε μετά. Έχουν ορισμένα πλεονεκτήματα. Πλεονεκτήματα όμως, έχουμε κι εμείς απέναντί τους και αν τα χρησιμοποιήσουμε με ορθολογισμό και σύνεση, θα αντιμετωπίσουμε με επιτυχία την κατάσταση.

Ο Μοριολόγος Ρόμπερτ Κίλντις, τινάχτηκε ταραγμένος. — Κατέχουν το μηχανοστάσιο παραγωγής οξυγόνου, είπε δυνατά. Ο Σβάϊτς χαμογέλασε ψυχρά. —Έχω έναν υπολογισμό εδώ, είπε και έδειξε μερικά φύλλα χαρτιού.

Έχουμε υπό την κατοχή μας επτά διαμερίσματα και κάθε διαμέρισμα είναι δυνατόν να συντηρήσει δώδεκα άτομα, μια περίπου ημέρα. Μετά αν υπολογίσουμε και τις βοηθητικές κάψουλες οξυγόνου, κάθε διαμερίσματος, καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι το οξυγόνο επαρκεί για περισσότερο από δέκα ημέρες. Το διαστημόπλοιο βοηθείας, θα βρίσκεται εδώ σε οκτώ περίπου ημέρες, άρα μας μένει ένα αρκετά μεγάλο περιθώριο δυο ημερών.

Πήρε βαθειά αναπνοή που ακούστηκε καθαρά μέσα στην απόλυτη σιωπή.

— Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε τώρα, χωρίς

βέβαια να είναι και απελπιστικό, είναι το περιορισμένο των τροφίμων. Τα τρόφιμα που κατορθώσαμε να διασώσουμε, μας φτάνουν με φυσιολογικό ρυθμό για τρεις ημέρες, αλλά πρέπει να γνωρίζετε ότι θα υποβληθούμε σε στερήσεις, ούτως ώστε να καλύψουμε μ' αυτά δέκα ημέρες.

Η αστροφυσικός Μαίρη Τζάκσον, τον διέκοψε με βραχνή φωνή. —Αν τα Ρομπότ επιχειρήσουν να παραβιάσουν τις θύρες ασφαλείας;

Πώς θα αντιδράσουμε σ' αύτη την περίπτωση ; Ο Διοικητής Σβάΐτς την κοίταξε σκεφτικά, — Υπάρχει και γι' αυτό κάποια λύση, είπε αόριστα. Βέβαια, το να

παραβιαστούν οι θύρες ασφαλείας, δεν είναι απλή υπόθεση. Πάντως, και να προσπαθήσουν να τις κόψουν, θα χρειασθούν για κάθε μία περισσότερο από τριάντα ώρες. Εννοείται φυσικά, ότι θα τα καθυστερήσουμε και μεις, αν επιχειρήσουν προς αυτή την κατεύθυνση.

Χτύπησε τα χέρια του, διακόπτοντας τα μουρμουρητά και συγκεντρώνοντας πάνω του την προσοχή.

— Το διάγραμμα ενεργειών έχει ως εξής, είπε τονίζοντας τις λέξεις του. θα χωρίσουμε τα διαμερίσματα, τα οποία κατέχουμε σε επτά ζώνες αμύνης. Όλα τα τρόφιμα και τα άλλα αναγκαία υλικά θα βρίσκονται στο έβδομο και τελευταίο διαμέρισμα, όπου και θα μεταφέρουμε όλες τις βοηθητικές κάψουλες οξυγόνου. Δυο άνδρες, επίσης σε κάθε θάλαμο, στην περίπτωση που τα Ρομπότ θα επιχειρούν να τον καταλάβουν, θα τα καθυστερούν, καλύπτοντας την υποχώρηση των άλλων.

Ο Βιοχημικός Μπάρτ Γκέϊμπλ, ακούστηκε γρήγορα. — Τα πιστόλια λέιζερ που έχουμε κύριε, δεν εξασκούν μεγάλη

επίδραση πάνω τους και απ' ότι ξέρω, δεν μπορούν να τους προκαλέσουν σοβαρές βλάβες.

Τα μάτια του διοικητή Σβάϊτς, γέμισαν άχρωμες λάμψεις. — Κάτι πρέπει να κάνουν όμως, κύριε Γκέϊμπλ και αυτό το κάτι,

έστω και ελάχιστο μπορεί να μας προσφέρει πολύτιμο χρόνο και να μας σώσει.

Στράφηκε σ' όλους τους άλλους, και με φωνή που δεν επιδεχόταν αντιρρήσεις, είπε:

—Όλοι μας πρέπει να υπακούουμε και να εκτελούμε με συντονισμό και ακρίβεια στις διαταγές, αν θέλουμε να έχουμε

ελπίδες διασώσεως. Δεν πρέπει ούτε μια στιγμή να σκεφθούμε ατομικά, γιατί να είστε βέβαιοι ότι τότε θα έχουμε χαθεί. Δεν ξέρω πια ακριβώς βλάβη έχουν υποστεί οι εγκέφαλοι των Ρομπότ, ώστε να μεταχειριστούν άγνωστα μέσα και μορφές εκφράσεως γι' αυτά, όπως ή βία. Όμως, όλοι

μας είδαμε και ξέρουμε πολύ καλά, πως συμπεριφέρθηκαν στους δυο νεκρούς συντρόφους μας. Δεν πρέπει λοιπόν, να τρέφουμε την παραμικρή αυταπάτη για το είδος του αγώνα μας. Άλλωστε, δεν έχουμε τα αναγκαία μέσα για να τον διεξαγάγουμε επί ίσων όρων, γιατί τόσο καιρό δεν είχαν κριθή αναγκαία. Η τακτική μας θα είναι μία. Τακτική οπισθοχωρήσεως και αμύνης.

3 Ο Διοικητής Σβάϊτς, είχε κάνει οπωσδήποτε κάποιο τραγικό λάθος

στους υπολογισμούς του, για την ανθεκτικότητα της θύρας ασφαλείας, που είχε ενταχθεί στην ζώνη αμύνης — Ι.

Και αυτό το λάθος, το πλήρωσε και αυτός και άλλοι τέσσερις, με το φρικτότερο τρόπο. Η επίθεση των Ρομπότ ήταν τόσο αιφνιδιαστική και ταχύτατη, που όσοι κατάφεραν να σωθούν, εγκατέλειψαν πίσω τους μια βοηθητική κάψουλα οξυγόνου, αρκετά τρόφιμα, δυο πολύτιμα πιστόλια και το χειρότερο πέντε φρικτά κομματιασμένα πτώματα.

Αλλά, ας πάρουμε τα γεγονότα με την χρονική σειρά τους. Δεν θα είχαν περάσει περισσότερες από είκοσι ώρες και εκεί

μάλιστα που είχαν αρχίσει να πιστεύουν ότι τα Ρομπότ είτε τους είχαν ξεχάσει, είτε βρίσκονταν σε ολοκληρωτική αδυναμία μπροστά στις χοντρές ατσάλινες θύρες ασφαλείας, όταν ή θύρα του διαμερίσματος — Ι, υποχώρησε. Για περισσότερη ακτινοβολία, δεν υποχώρησε, άλλα γκρεμίστηκε με έναν ανατριχιαστικό θόρυβο. Τα Ρομπότ, είκοσι ολόκληρες ώρες έκοβαν αργά, προσεκτικά τα μέταλλα, χαράζοντας το ατσάλι εντελώς αθόρυβα. Και όταν ή θύρα ασφαλείας δεν ήθελε παρά μια γερή πίεση για να πέσει, όρμησαν πάνω της.

Τώρα, τι ήταν εκείνο που έσωσε επτά απ' τα δώδεκα μέλη της αποκλεισμένης ομάδας, κανείς δεν μπορεί να ξέρη με βεβαιότητα.

Όλα εξελίχθηκαν μέσα στον πανικό και την φρίκη του αίματος, που τιναζόταν προς κάθε κατεύθυνση, αναπηδώντας με ορμή απ' τα φοβερά τραύματα που προκαλούσαν τα τρομερά χτυπήματα στις σάρκες των ανυπεράσπιστων ανθρώπων.

Πάντως, ίσως να ήταν καθαρή τύχη, γιατί ο μοναδικός άνθρωπος που βρισκόταν στην δεύτερη ζώνη αμύνης, δηλαδή στο διαμέρισμα — 2, είχε ανοίξει εκείνη ακριβώς την στιγμή, τη θύρα ασφαλείας που οδηγούσε στ' άλλα διαμερίσματα, κι έτσι όσοι πρόλαβαν, διέφυγαν από κει.

Ίσως πάλι, να ήταν ο ηρωισμός και η αυτοθυσία του Φυσιοδίφη Γκόρντον, που στάθηκε αντιμέτωπος με την μάζα των Ρομπότ

πυροβολώντας με το πιστόλι του για να καλύψει την οπισθοχώρηση των άλλων.

Τα Ρομπότ τυφλά, εξαγριωμένα, ίσως απ' τις καυτές ακτίνες που έπεφταν πάνω τους, όρμησαν και τον διαμέλισαν κυριολεκτικά.

Μπορεί πάλι να ήταν και τα δυο. Σημασία είχε πάντως, ότι οι επτά άνθρωποι που είχαν επιβιώσει απ'

την σφαγή, είχαν τώρα περισσότερες πιθανότητες να σωθούν, καθώς ο χρόνος που θα μπορούσαν να αντέξουν απ' την πλευρά του οξυγόνου και των τροφίμων, είχε διπλασιασθεί.

Και από κείνη την στιγμή κάτι που έπρεπε να είχε προβλεφθεί, έγινε βίωμα για τους ανθρώπους που είχαν απομείνει.

Πάντοτε δυο ζώνες αμύνης συνδέονταν μεταξύ τους. Δηλαδή τα διαμερίσματα — 2 και 3 είχαν την θύρα ασφαλείας, που τα συνέδεε ανοιχτή και θα έκλεινε ταχύτατα στην περίπτωση που τα Ρομπότ επιτίθονταν στο διαμέρισμα — 2.

4 Τα τρόφιμα είχαν μοιραστή σε ίσα μικρά μερίδια και οι πέντε

άνδρες και δυο γυναίκες, ότι δηλαδή είχε απομείνει απ' την μικρή ομάδα, έτρωγαν ανόρεχτα, με αργές σπασμωδικές κινήσεις.

Η μαθηματικός Μπέτυ Λόουερ, μια όμορφη μελαχρινή κοπέλα, ακούστηκε με αλλοιωμένη απ' το φόβο φωνή.

—Ας υποθέσουμε, είπε κοιτάζοντας τους άλλους. Ότι τα Ρομπότ καταλαμβάνουν ένα διαμέρισμα κάθε μέρα, και απέδειξαν ότι μπορούν. Αυτή τη στιγμή κατέχουμε έξη διαμερίσματα και το διαστημόπλοιο βοηθείας χρειάζεται για να φτάσει εδώ, επτά ίσως και περισσότερες ημέρες, κούνησε αόριστα το κεφάλι της. Είναι απλός ο υπολογισμός. Μου φαίνεται ότι δεν έχουμε ελπίδες να σωθούμε.

Ο Βιοχημικός Μπάρτ Γκέϊμπλ, σηκώθηκε και άρχισε να βηματίζει νευρικά.

— Δεν έχουμε αποδείξεις για κάτι τέτοιο, είπε με δυσφορία. Τα Ρομπότ αν και έχουν περάσει δέκα ώρες, δεν άρχισαν ακόμη να κόβουν την θύρα. Ίσως λοιπόν να μην ξέρουν ότι προλάβαμε να ειδοποιήσουμε την Γη και αυτό τα κάνει να πιστεύουν ότι έχουν όλο τον χρόνο στην διάθεσή τους.

— Προτείνω, είπε βραχνά ο Έλιοτ Μπέρντζ και μετακίνησε το πελώριο σώμα του. Να οπισθοχωρήσουμε από τώρα στις τελευταίες ζώνες αμύνης, δηλαδή στα διαμερίσματα 6 και 7. Μ' αυτόν τον τρόπο, θα

αποφύγουμε κάθε πιθανότητα αιφνιδιασμού εκ μέρους των Ρομπότ. Επί πλέον, με τις βοηθητικές κάψουλες, το οξυγόνο θα φτάσει για οκτώ ημέρες.

Ο Μοριολόγος Ρόμπερτ Κίλντις, χαμογέλασε βεβιασμένα. — Η άποψη αυτή, δεν είναι σωστή, είπε κοιτάζοντας τον Μπέρντζ.

Η διαφορά ενός διαμερίσματος μας παρέχει αρκετή ασφάλεια απέναντι στις αιφνιδιαστικές επιθέσεις. Τα Ρομπότ χρειάζονται δέκα έως δεκαπέντε δευτερόλεπτα, για να διασχίσουν το διαμέρισμα — 2 και ή θύρα ασφαλείας κλείνει σε πέντε. Άρα, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος και επί πλέον, γνωρίζουμε ανά πάσα στιγμή την θέση των Ρομπότ.

Ο Ντήν Μέρριμαν κοίταξε με πικρή ειρωνεία προς την πλευρά που ήταν ο Ρόμπερτ Κίλντις, ή Μαίρη Τζάκσον και ο Τζίμ Όβερατ.

— Πλεονέκτημα είναι αυτό; ρώτησε σιγά. Τι είδους πλεονεκτήματα μπορούμε να έχουμε απέναντι στα Ρομπότ, εκτός απ' το να τρέχουμε για να σώσουμε την ζωή μας.

Κοίταξε με θολό βλέμμα την Λόουερ. — Είπατε πολύ σωστά, ότι δεν έχουμε καμιά ελπίδα αν τα Ρομπότ

αρχίσουν να κόβουν τις θύρες ασφαλείας, την μια μετά την άλλη. Ας μη τρέφουμε αυταπάτες λοιπόν για το μέλλον. Το διαστημόπλοιο βοηθείας, θα φτάσει πολύ αργά, κατέληξε, τονίζοντας τις λέξεις του με τρομακτική βεβαιότητα.

Ο Όβερατ τινάχτηκε σαν να τον είχε τσιμπήσει φίδι. — Κι όμως, τα Ρομπότ ακόμη δεν έχουν αρχίσει να κόβουν την

θύρα ασφαλείας, είπε με τρεμάμενη φωνή. Κι αυτό μας δίνει μεγάλες ελπίδες.

Τα μάτια της Λόουερ τον κοίταξαν διεσταλμένα από φόβο. — Ίσως ετοιμάζουν κάτι άλλο. — Δεν πιστεύω ότι μπορούν να χρησιμοποιήσουν έναν διαφορετικό

τρόπο για να μας αιφνιδιάσουν, αμφισβήτησε ο Γκέϊμπλ. Ο Κίλντις σήκωσε τα χέρια του και φώναξε για να ακουστή απ'

όλους. — Ας παραδεχτούμε ότι αυτή τη στιγμή δεν ξέρουμε με τι τρόπο

σκέπτονται να ενεργήσουν τα Ρομπότ. Ας υποθέσουμε όμως, ότι ξέρουμε... Τι κερδίζουμε μ' αυτό;... Τίποτε. Εκείνο που είναι βέβαιο όμως, είναι ότι ή χειρότερη περίπτωση για μας δηλαδή, το να κόβουν απανωτά τις θύρες ασφαλείας, δεν το έχουν επιχειρήσει ακόμα, είτε γιατί δεν το έχουν σκεφθεί, είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Το ζήτημα είναι εμείς, τόνισε αργά τις λέξεις του. Εμείς να μην παρασυρόμαστε από

απαισιόδοξες σκέψεις, όσο δυσχερής κι αν είναι η θέση μας. Πρέπει να αγωνιστούμε, έστω κι αν ξέρουμε ότι δεν έχουμε την παραμικρή πιθανότητα να σωθούμε.

Τους κοίταξε έναν - έναν όλους. — Άλλωστε, τι άλλο μπορούμε να κάνουμε; Και μετά η σιωπή. Απλώθηκε με κρυσταλλικότητα μέσα στο

διαμέρισμα — 3, σαν ένα διαφανές πέπλο που δεν φαίνεται, αλλά το νοιώθεις να πιέζει κάθε εκατοστό της σάρκας σου και να χώνεται καταθλιπτικά στο μυαλό σου. Υπήρχε μια τρομακτική υπερένταση κι ένας καθαρός πανικός, που δεν ήταν δυνατόν να μετριασθεί στο βλέμμα όλων εκείνων των αποκλεισμένων ανθρώπων.

Τόσο καιρό ένοιωθαν τα Ρομπότ ακίνδυνα και υπάκουα, σχεδόν φίλους και τώρα είχαν γίνει ένας απαίσιος εχθρός, χωρίς ψυχή, χωρίς συγγνώμη. Ανελέητα, χωρίς ενδοιασμούς στο να σκοτώσουν, καμιά έννοια και τύψη. Άλλωστε, δεν θα μπορούσαν ποτέ να αισθανθούν τέτοια μορφή συναισθημάτων. Τι τους είχε συμβεί; Τι είχε αλλάξει στους ηλεκτρονικούς εγκεφάλους τους, ώστε να επιθυμούν σαν μανιασμένα τον θάνατο; Κανένας δεν ήξερε κι όλες οι υποθέσεις ήταν κενές από λογικό και προσιτό περιεχόμενο.

Ο φρικτός θάνατος τόσων συντρόφων, ήταν εκεί, μπροστά τους, θα μπορούσε να τον δη κανείς καθαρά μέσα στα κατατρομαγμένα μάτια τους. Σκληροί άνδρες και δυνατές γυναίκες, που είχαν αντιμετωπίσει με θάρρος τους τόσους κινδύνους του διαστήματος και την αφιλόξενη υποδοχή της Αφροδίτης, είχαν φτάσει τώρα στα πρόθυρα της υστερίας και στον μη πλήρη έλεγχο των πράξεών τους.

Εξακολουθούσε όμως να υπάρχει μεμονωμένα ή λογική, όπως πάντα, σε κάτι τέτοιες στιγμές. Μπορούσαν ακόμη να αντιλαμβάνονται και να νοιώθουν ότι βρίσκονταν σε μια οργανωμένη ομάδα και ότι εκτός της ατομικής ευθύνης, είχαν και την υποχρέωση να ζουν μέσα στα πλαίσια που καθόριζαν την ευθύνη τους απέναντι των άλλων. Το παντοδύναμο ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως γι' αυτές τις στιγμές, ήταν δυνατόν να χαλιναγωγηθεί μόνον απ' την λογική και απ' το ότι όλοι τους αντιμετώπιζαν έναν κοινό εχθρό.

Έναν εχθρό τρομερό, χωρίς έλεος και συμπόνια. Χωρίς την ανάγκη αφορμής, για να σκορπίσει τον θάνατο.

Τα Ρομπότ είχαν αρχίσει να κόβουν την θύρα ασφαλείας, που οδηγούσε στο διαμέρισμα — 2, μετά από καθυστέρηση μιας ημέρας περίπου και χρειάστηκαν άλλες είκοσι ώρες περίπου τρομερής αγωνίας και αναμονής, πριν ή θύρα πέσει με φοβερό πάταγο.

Τα Ρομπότ χύθηκαν με μανία στην δεύτερη ζώνη αμύνης, άλλα αυτή την φορά δεν βρήκαν κανέναν για να ικανοποιήσουν το ακόρεστο πάθος τους για θάνατο.

5 Ο τρόπος, που τα Ρομπότ κτύπησαν για τρίτη φορά, έπρεπε να είχε

προβλεφθεί. Αλλά κάθε σκέψη και ενέργεια γινόταν με έναν απίστευτα αργό ρυθμό, σαν όνειρο. Και το σχέδιο όμως των Ρομπότ απέδειξε ότι στις τάξεις τους έπρεπε να κρυβόταν μια στρατιωτική φυσιογνωμία.

Αν ο ελιγμός της τρίτης επιθέσεως των Ρομπότ έπρεπε να προβλεφθεί, ήταν γιατί ή αποτυχία της δεύτερης προσπάθειας τους, φυσιολογικά, θα τα έστρεφε σε άλλες κατευθύνσεις και σχέδια επιχειρήσεων. Πάντως, η καινούργια εισβολή των Ρομπότ είχε ολοκληρωτική και τραγική επιτυχία, αφού κατόρθωσαν να σκοτώσουν τους περισσότερους απ' την μικρή ομάδα και να ενσπείρουν έναν τέτοιο νευρικό παροξυσμό σ' αυτούς πού απέμειναν, πού πλησίαζε τα όρια της τρέλας.

Αλλά, ας δούμε τα γεγονότα απ' την αρχή. Είχαν περάσει πενήντα ώρες απ' την δεύτερη επίθεση τους και

κανένας θόρυβος απ' την πλευρά της θύρας ασφαλείας πού συνέδεε την τρίτη αμυντική ζώνη μέ την δεύτερη που είχε καταληφθεί, δεν προμήνυε ότι τα Ρομπότ είχαν αρχίσει την γνωστή εργασία τους. Μετά, οι επόμενες πέντε ώρες, κύλησαν με αργό ρυθμό, δίνοντας την ψευδαίσθηση στην ομάδα, ότι τα Ρομπότ είχαν εντελώς εγκαταλείψει τις προσπάθειες τους. Εκτός όμως, από τις θύρες ασφαλείας που συνέδεαν τα διαμερίσματα το ένα με το άλλο, υπήρχε και μια άλλη δίοδος εντελώς παραμελημένη και αυτή ήταν, οι σωληνώσεις εξαερισμού των διαμερισμάτων. Αλλά αυτό, ήταν μια απίστευτη ιδέα όσο και δύσκολη στην πραγματοποίησή της, από μέρους των Ρομπότ. Αυτά όμως, προικισμένα με μεθοδισμό, και αφάνταστη υπομονή, κατόρθωσαν διαθέτοντας διπλάσιο χρόνο απ' ότι, για να κόψουν και να γκρεμίσουν τις θύρες, να περάσουν από κει.

Όλα όσα έγιναν μετά, ήταν κάτι φρικτό και απερίγραπτο. Η Μαθηματικός Μπέτυ Λόουερ, ο Έλιοτ Μπέρντζ και ο Ντήν

Μέρριμαν, αποκλείστηκαν από την πρώτη στιγμή, καθώς τα Ρομπότ εμφανίστηκαν άξαφνα πίσω τους αποκόπτοντας τους απ' την μοναδική έξοδο σωτηρίας, την θύρα ασφαλείας, που οδηγούσε στο διαμέρισμα — 4, και θανατώθηκαν ανελέητα. Αλλά και ο Βιοχημικός Μπάρτ Γκέϊμπλ, ο Μοριολόγος Ρόμπερτ Κίλντις, ή Αστροφυσικός Μαίρη Τζάκσον και ο Τζιμ Όβερατ που πρόλαβαν να περάσουν την θύρα και να την κλείσουν πίσω τους, βρέθηκαν αντιμέτωποι με κάτι απίστευτο.

Ένα Ρομπότ, κανείς δεν ήξερε πως, είχε κατορθώσει να περάσει μέσα στην αναμπουμπούλα την θύρα, και να βρεθεί πίσω τους.

Ο Γκέϊμπλ πυροβολούσε ασταμάτητα σημαδεύοντας τις κόκκινες φλόγες, πάνω στο μεταλλικό κρανίο. Αλλά το Ρομπότ χωρίς να επηρεάζεται και πολύ απ' τις καυτές ακτίνες που έπεφταν πάνω του, προχωρούσε προς το μέρος τους, με απαίσια υπόκωφα γρυλίσματα.

Η Τζάκσον είχε καταρρεύσει χάνοντας τις αισθήσεις της και ο Κίλντις έκανε μια κυκλωτική κίνηση πλησιάζοντας το Ρομπότ από πίσω.

Ο Γκέϊμπλ πυροβολούσε συνέχεια, αλλά τίποτε δεν φαινόταν ικανό να μπορεί να το σταματήσει. Για μια στιγμή μια ακτίνα φάνηκε να το είχε επηρεάσει κάπως και αυτό έδωσε την ευκαιρία στον Κίλντις που βρισκόταν πίσω του να πηδήξει πάνω του, αγκαλιάζοντας το ατσαλένιο κεφάλι. Το Ρομπότ στράφηκε και με τρομερή ταχύτητα και δύναμη κατάφερε ένα συντριπτικό χτύπημα στον άνθρωπο που ήταν απεγνωσμένα κρεμασμένος πάνω του. Ο Γκίλντις ένοιωσε να χάνει τις αισθήσεις του. Άπλωσε με τα απομεινάρια των δυνάμεων που του απέμεναν, το χέρι του για τα καλώδια που συνέδεαν τον ηλεκτρονικό εγκέφαλο του Ρομπότ, με τις ατομικές στήλες. Τα ακούμπησε και ένοιωσε όλα γύρω του να χάνονται μέσα σε μια ερυθρή ομίχλη.

Τα έσφιξε απελπισμένα. Το αίμα γέμισε τα πνευμόνια του και τα θολωμένα μάτια του

έσβησαν οριστικά. Κύλησε νεκρός στο πάτωμα, παρασέρνοντας μέσα στην ακαμψία

των δακτύλων του τα καλώδια. Τα απαίσια κοκκινωπά μάτια του Ρομπότ έσβησαν και γαλαζωποί σπινθήρες τινάχτηκαν στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. Το σώμα του απόκτησε για μια στιγμή μια παράξενη ακαμψία και μετά λύγισε απονεκρωμένο προς τα κάτω.

6 Είχαν μεταφερθεί στην προτελευταία ζώνη αμύνης, δηλαδή στο

διαμέρισμα — 6 αν και τα Ρομπότ δεν είχαν περάσει ακόμα το τέταρτο. Ο χρόνος κυλούσε χωρίς καμιά διάθεση από μέρους τους να τον υπολογίζουν αν και τους έφερνε κοντύτερα στην σωτηρία. Η Τζάκσον είχε υποστεί ισχυρό «σοκ» και έμενε αμίλητη με μάτια εντελώς αδιάφορα και απαθή σε μια γωνιά του διαμερίσματος — 6. Ένα άβουλο και ανίκανο πλάσμα που οπωσδήποτε δεν καταλάβαινε τι συνέβαινε γύρω της.

Αλλά και οι δυο άνδρες, δεν έτρεφαν πια ψευδαισθήσεις για την μοίρα τους. Περίμεναν ήρεμα πια τον θάνατο που θα ερχόταν σε μια

δεδομένη στιγμή, με μια αφύσικη και εντελώς παράλογη ψυχραιμία. Ήξεραν, πώς το διαστημόπλοιο βοηθείας έπρεπε να ήταν πια πολύ

κοντά στην Αφροδίτη, άλλα αυτό δεν ήταν δυνατόν να μετριάσει την σκέψη ότι τα Ρομπότ βρίσκονταν δίπλα τους, ή ίσως πάνω απ' τα κεφάλια τους τρυπώντας, κόβοντας με εκείνη την αδυσώπητη επιμονή τους, πλησιάζοντας κάθε ώρα, όλο και περισσότερο στον σκοπό τους.

Σιωπηλοί, πεινασμένοι και με την φρίκη των στιγμών που είχαν περάσει ανεξίτηλα στο μυαλό τους και καθαρά αποτυπωμένη στα αγριεμένα μάτια τους περίμεναν να ακούσουν τα μεταλλικά γρυλίσματα που θα ξέσπαγαν πριν όλα τελειώσουν. Φυσιολογικά, έπρεπε να είχαν περάσει περισσότερες από τρεις ημέρες απ' την τελευταία επίθεση τους και ο χρόνος δεν άφηνε μεγάλα περιθώρια για την νέα, που οπωσδήποτε δεν θ' αργούσε να εκδηλωθεί με την συνηθισμένη βιαιότητα. Αν και δεν υπολόγιζαν τον χρόνο κάτι μέσα τους βαθειά στο υποσυνείδητο μετρούσε αργά ασταμάτητα τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, τις ώρες που κυλούσαν μέσα σε κείνη την άγρια και αγωνιώδη προσμονή, που δεν είχε τέλος.

Δεν είχε τίποτα, παρά μόνο μια και μοναδική σκέψη. Τον θάνατο. Τα Ρομπότ όρμησαν την τέταρτη ημέρα απ' την θύρα ασφαλείας του

διαμερίσματος — 5. Ο Τζίμ Όβερατ έσυρε απεγνωσμένα την Μαίρη Τζάκσον μέσα στο

διαμέρισμα — 7. Ο Μπάρτ Γκέΐμπλ καθυστέρησε λίγο στην προσπάθεια του να καλύψει τον Όβερατ και την Τζάκσον πυροβολώντας με την μανία της απελπισίας προς το μέρος των Ρομπότ που κατευθύνονταν πάνω του.

Ο Όβερατ πίσω του ούρλιαξε με τρόμο. — Έλα Μπάρτ... Έλα. Η θύρα ασφαλείας του διαμερίσματος — 7 έκλεινε. Πυροβόλησε

ξανά οπισθοχωρώντας. Δέχτηκε ένα τρομακτικό χτύπημα και είδε το αίμα να τινάζεται με

ορμή κάτω απ' το στήθος του. Τα Ρομπότ ορμούσαν προς την θύρα και πυροβόλησε προσπαθώντας να τα συγκρατήσει. Τα μάτια του καλύπτονταν από ένα βαρύ πέπλο και είδε τον αφύσικο τρόμο του Όβερατ πριν χαθεί πίσω από το μικρό άνοιγμα. Σαν όνειρο του φάνηκε πώς άκουσε την φωνή του να λέει κάτι, που δεν καταλάβαινε.

Ένοιωσε έναν πόνο στην πλάτη του και προσπάθησε να πυροβόληση την μάζα των Ρομπότ, αλλά δεν τα κατάφερε. Κοίταξε τον ώμο του και είδε με φρίκη πώς δεν είχε χέρι.

Τα Ρομπότ έξω απ' το διαμέρισμα — 7 χτυπούσαν με δύναμη και υπομονή την θύρα ασφαλείας όλο πιο δυνατά.

Όλο πιο δυνατά και βίαια.

7 Ο κυβερνήτης του διαστημοπλοίου βοηθείας κοίταξε σιωπηλά τον

διαστημικό σταθμό ΑΑ — 3 της Αφροδίτης. Ψηλά σαν σύννεφα με χιλιόμετρα πάχος μετακινιόταν στον γκρίζο ουρανό, τόσο αργά που φαίνονταν να κρέμονται ακίνητα. Μόνον όσα κατέβαιναν χαμηλά περιστρέφονταν σαν στρόβιλοι παίρνοντας φανταστικά σχήματα.

Δίπλα του ένας απ' τους άνδρες του πληρώματος τον κοίταξε αόριστα μέσα απ' το άθραυστο κρύσταλλο του κράνους του.

— Τι λέτε να έχει συμβεί κύριε, είπε υπόκωφα. — Θα το δούμε, απάντησε βαριά και σφίγγοντας ταυτόχρονα το

πανίσχυρο πυροβόλο όπλο του. Πέρασαν μέσα στο πελώριο σταθμό. Μια ομάδα όρμησαν πάνω τους. Oι αστραπές των πυροβόλων

όπλων ξέσπασαν και τα Ρομπότ ένα μετά το άλλο πήγαν να διαλυθούν στους τοίχους.

Έφτασαν βαδίζοντας προσεκτικά στο διαμέρισμα—1 και δεν μπόρεσαν να κρύψουν την φρίκη τους μπροστά στα πέντε διαμελισμένα πτώματα που αποσυντίθονταν.

Η ατμόσφαιρα γύρω τους ήταν βαριά, απαίσια. Μια νέα απροκάλυπτη επίθεση των Ρομπότ αποκρούστηκε με άνεση και οκτώ μηχανικά τέρατα κύλησαν διαλυμένα στο πάτωμα.

Είδαν μέλη από ανθρώπινα σώματα που δεν μπόρεσαν να υπολογίσουν τον αριθμό τους στο τρίτο και τέταρτο διαμέρισμα.

— Θεέ μου... θεέ μου, βόγκησε ο κυβερνήτης και ή φωνή του ακούστηκε τρομακτική μέσα στα κράνη των ανδρών που τον ακολουθούσαν.

Συνάντησαν ένα καινούργιο πτώμα κι αυτό φρικτά ακρωτηριασμένο στο έκτο διαμέρισμα, καθώς και μια ομάδα Ρομπότ που ακολουθούσε τις προσπάθειες να κόψη την θύρα ασφαλείας που οδηγούσε στο έβδομο και τελευταίο διαμέρισμα. Χτύπησαν με ασυνήθιστη μανία, τα τρελά μηχανικά όντα και έκοψαν μετά με ταχύτητα την θύρα ασφαλείας.

Ο κυβερνήτης πέρασε μέσα. Είδε έναν άνδρα να έχει την μαύρη κάννη του πιστολιού του

στραμμένη στον κρόταφό του και μια γυναίκα ξαπλωμένη στα πόδια του. Ο κυβερνήτης σήκωσε αργά το χέρι του και με ήσυχη φωνή είπε:

—Όλα πέρασαν... Τώρα όλα πέρασαν. Ο άνδρας τον κοίταξε με κόκκινα απ' την αϋπνία μάτια και το σώμα

του τρεμούλιασε. — Άφησε το όπλο, είπε ο κυβερνήτης, σαν να μιλούσε σε παιδί. Δεν

χρειάζεται πια. Όλα είναι εν τάξει. Το πιστόλι διέγραψε μια μικρή τροχιά κι έπεσε στο πάτωμα απ' τα

τρεμάμενα χέρια του άνδρα. Κάτι σαν δάκρυ άστραψε και κύλησε στα μάτια του και έσφιξε δυνατότερα το άψυχο κορμί της κοπέλας που κρατούσε στην αγκαλιά του.

Σπασμοί συγκλόνισαν το σώμα του και τα δάκρυα λαμπύρισαν στο πρόσωπό του.

Μετά κάτι άλλαξε. Τα δάκρυα κυλούσαν, όλο κυλούσαν πυκνότερα και το λυγμικό

γέλιο φρικτό, απαίσιο όσο ή τρέλα ορθώθηκε δυνατό, αλύγιστο μέσα στο διαμέρισμα — 7 του διαστημικού σταθμού ΑΑ—3 της Αφροδίτης.

Ο Πωλ Λεγκρέΐβ ούρλιαξε. — Σταμάτησε το... Σταμάτησε το. Δεν βλέπεις; Μόνον φρίκη και

θάνατος... Αγωνία και τρόμος. Ο Μπόμπ Γουέλερ έμοιαζε όμως με άγαλμα εντελώς αδιάφορος για

το τι συνέβαινε γύρω του. Τα μάτια του έμεναν προσηλωμένα πάνω στην οθόνη του Εγκεφαλικού Κυτταροδιεγερτή Υπεραληθείας.

Το νεκρό σώμα του Έριχ Στάρμπερκ σπινθηροβολούσε και έτρεμε.... Έτρεμε...

Τα φώτα μέσα στον πειραματικό θάλαμο του διαστημοπλοίου «Όσιρις» αναβόσβησαν και εκπληκτικά χρώματα πήγασαν πάνω στην οθόνη μέσα από νεφελώματα σκότους και χάους.

Και τότε είδαν. Είδαν πελώρια κομμάτια ύλης να πέφτουν... Να πέφτουν μέσα σ'

ένα ατέρμονο διάστημα. Είδαν ανθρώπους να πιστεύουν για θεό τους έναν

μισοκατεστραμμένο ηλεκτρονικό εγκέφαλο. Και είδαν ένα παραμύθι, ένα μύθο να ζωντανεύει, να γίνεται μεστή

και χειροπιαστή πραγματικότητα.

1 Ο ΜΥΘΟΣ

Το στερέωμα στράφηκε αργά γύρω απ' τον εαυτό του. Τρισεκατομμύρια μετεωρίτες χόρευαν μέσα στον διαστημικό χώρο κλέβοντας φως απ' τ' άστρα και στήνοντας ένα αραχνοΰφαντο γαλακτικό πέπλο σε μια πελώρια συμπαντική έκταση. Το γιγάντιο διαστημόπλοιο βρισκόταν ακόμη μακριά, αλλά κείνη η καταστροφική μανία της θύελλας των μετεωριτών δεν θα αργούσε να το φτάσει.

Διακόσιοι τριάντα επτά άνθρωποι, γυναίκες, άνδρες και παιδιά, έστεκαν σαν αγάλματα μέσα στην άπλετα φωτισμένη αίθουσα του διαστημοπλοίου και μια συγκεντρωμένη φωνή, έχοντας μέσα της την ικεσία, ανέβαινε πλασματική σαν όνειρο πλησιάζοντας ψηλά στις άκρες τις άκρες των τοιχωμάτων.

«Μεγάλε Κένταυρε — Μεγάλε Κένταυρε — Μεγάλε Κένταυρε...». Η κίνηση του τεράστιου διαστημοπλοίου δεν θα μπορούσε να

χαρακτηρισθεί σαν σταθερή και λογική. Για μια στιγμή χαμήλωνε υπακούοντας σε μια αναποφάσιστη προσταγή και την άλλη επέστρεφε σε μια διαφορετική κατεύθυνση, για να επιστρέψει και πάλι στην προηγούμενη θέση του, μέσα στον απειρικό χώρο.

Γύρω του, το θανατερό νέφος των μετεωριτών έκλεινε σαν ένας απέραντος συμπαγής όγκος τις τελευταίες διόδους, σ' ένα διάστημα εκατοντάδων χιλιάδων μιλίων.

Μέσα στην αίθουσα του διαστημοπλοίου, οι διακόσιοι τριάντα επτά άνθρωποι, δυνάμωναν τις φωνές τους, ενώνοντάς τες σε μια συγκεκριμένη θερμή παράκληση.

Υπήρχε όμως και κάτι άλλο. Ένας ηλεκτρονικός εγκέφαλος που κάποτε έπρεπε να ήταν

παντογνώστης, σκεπτόταν τώρα χαμένος στον χρόνο που είχε σαλέψει τα λογικά του. Κάτι αφάνταστα μακρινό του έλεγε πώς υπήρχε ένας άμεσος κίνδυνος, εκεί, μπροστά στο σκάφος που κυβερνούσε, κι ότι αυτός ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να τον αντιμετωπίσει.

Αλλά ένοιωθε ένα όνειρο αδυναμίας και λήθης να τυλίγει το μηχανικό μυαλό του γιατί δεν ήξερε πως αυτός θα μπορούσε να κάνη κάτι.

Έβλεπε μπροστά του εκείνη την μοναδική, τρομακτική δύναμη να τον πλησιάζει και αισθανόταν εντελώς αδύναμος μέσα στην φοβερή βροχή που έρχονταν με αφάνταστη ταχύτητα, να ταράξει τον πολύχρονο

ύπνο και γαλήνη του σαλεμένου μυαλού του. Το διαστημόπλοιο βούτηξε σαν πληγωμένο πουλί παράλληλα στο

τοίχος που ορθωνόταν μπροστά του, αλλά δεν είχε κερδίσει τίποτε άλλο παρά να επιβραδύνει για μερικά δευτερόλεπτα την σίγουρη καταστροφή.

Οι πρώτοι μετεωρίτες προάγγελοι, πέρασαν γύρω του σιωπηλά και πήγαν να χαθούν μέσα στο βάραθρο του χάους.

Και κείνη τη στιγμή της τρομακτικής εντάσεως, μια αστραπή διέσχισε τα βάθη του κουρασμένου μυαλού του εγκεφάλου. Μια θύμηση και μια ανάμνηση μαζί κι ένοιωσε μια απέραντη ανακούφιση. Άλλωστε αρκετά είχε ταλαιπωρήσει το μυαλό του.

Την ίδια στιγμή, που ένα σμήνος μεγάλων μετεωριτών εφορμούσαν τυφλά με καταστροφική μανία εναντίον του διαστημοπλοίου, μια ξεχασμένη γεννήτρια άρχισε να δουλεύει με διαρκώς αυξανομένη ένταση στα έγκατά του.

Ήταν η λύση του ηλεκτρονικού εγκεφάλου. Ένα πανίσχυρο κι αδιαπέραστο πεδίο ηλεκτρομαγνητικής δυνάμεως,

έζωσε το διαστημόπλοιο απ' άκρη σ' άκρη και οι πρώτοι μετεωρίτες διαλύθηκαν μέσα σ' ένα καταιγισμό φωτός γύρω του.

Οι διακόσιοι τριάντα επτά άνθρωποι, είχαν γονατίσει και δάκρυα χαράς και ευχαριστιών έτρεχαν απ' τα μάτια τους.

Το διάστημα έξω λαμποκοπούσε, ένα αστραφτερά εκτυφλωτικό μετέωρο, ένας κύκλος φανταστικής ενεργείας περνούσε αντίθετα στο ρεύμα των μετεωριτών, καταστρέφοντας δεκάδες χιλιάδες απ' αυτούς μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα.

Το ακίνητο πεδίο γύρω απ' το διαστημόπλοιο, λαμπύριζε και φεγγοβολούσε και κείνη η ακτίνα φωτός στάθηκε ικανή να διαπεράσει τα σκοτάδια μιας σίγουρης και ζοφερής καταστροφής.

2 Ο Μάϊλο κοίταξε την Όκυ και τα μάτια του χαμήλωσαν κάτω απ' το

ερευνητικό βλέμμα της. Η φωνή του ακούστηκε σιγανά, λυπημένη. — Ο παππούς, είπε. Ένα δάκρυ άστραψε κι αργοκύλησε στο μάγουλό της. — Πέθανε; ρώτησε φοβισμένα. — Ναι, Όκυ, πέθανε. Τα χρυσά μάτια της γέμισαν από μια αφάνταστη μελαγχολία.

Κοίταξε μέσα στο φινιστρίνι από αθάνατο κρύσταλλο, πέρα μακριά, τα άστρα που έλαμπαν, σκορπίζοντας γαλαζωπές αδύναμες σπίθες στο στερέωμα και η φωνή της ακούστηκε τρεμάμενη.

— Ο παππούς ήταν καλός. — Ναι, Όκυ, ήταν καλός. — Κι έλεγε πάντα όμορφες ιστορίες, Μάΐλο. Τα μαλλιά της, ένας εβένινος χείμαρρος, κυλούσαν με πρασινωπά

λαμπυρίσματα καθώς το φως των λαμπτήρων ιοντισμού, έπεφτε κάθετα πάνω τους. Γύρισε και τον κοίταξε με μάτια γεμάτα από οράματα, ονειρεμένα θάματα, ίδια μ' αυτά που έκρυβαν oι ιστορίες του παππού.

— Η πιο όμορφη, ήταν εκείνη που έλεγε για τον πλανήτη... Την πατρίδα μας, την πραγματική πατρίδα μας, είπε και τα μάτια της χάθηκαν κάπου στους γαλαξίες. Πως τον έλεγε Μάϊλο;

Το πρόσωπο του ρυτίδωσε από μια κρυφή σκέψη. — Γη, είπε αργά. — Ναι Γη ! ! θυμάσαι τι έλεγε; — Ναι Όκυ, θυμάμαι. Γύρισε και το βλέμμα της χάθηκε ξανά στην απέραντη σκοτεινιά και

μαυρίλα του χάους που απλώνονταν παντού γύρω σκορπίζοντας την μοναξιά στην ψυχή. Κοίταξε τους μακρινούς ήλιους που το απαλό φως τους γέμιζε με αχνές ομίχλες τα νεφελώματα.

—Έλεγε πώς δεν ήταν μύθος, ότι δεν ήταν μονάχα ένα παραμύθι, αλλ' ότι ή Γη υπάρχει και είναι ή πατρίδα μας Μάϊλο, η φωνή της ακουγόταν βαθειά, ασταθής, χωρίς ρυθμό, λες και περιέγραφε ένα όνειρο.

Κοίταξε τα χρυσά μάτια της και είδε μέσα τους την φαντασία να τρέχει με την ταχύτητα σκέψης. Είδε στις ζεστές λάμψεις τους να υλοποιούνται τα παραμύθια του παππού και δεν θέλησε να της στερήσει αυτή την μικρή και χωρίς κακία χαρά. Δεν της είπε:

—Όχι, Όκυ, ή Γη δεν υπάρχει, δεν υπήρχε ποτέ. Είναι μονάχα ένας μύθος.

Έμεινε σιωπηλός ν' ακούει την φωνή της γεμάτη από παλμούς, συγκινήσεις κι από έναν απρόσμετρο ενθουσιασμό να κυλάει μουσικά στους δρόμους των ονείρων της.

—Έλεγε Μάϊλο, ότι ο Κένταυρος δεν είναι ή αιτία της δημιουργίας μας και πώς το «ΑΛΦΑ», δεν είναι η πατρίδα μας, άλλα απλώς είναι κατασκευάσματα των ανθρώπων της Γης και ότι χαθήκαμε ταξιδεύοντας

για έναν μακρινό πλανήτη, περιπλανώμενοι, από τότε κανένας δεν ξέρει για πόσα χρόνια. Χιλιάδες ίσως.

Τα μάτια του σκοτείνιασαν. — Είσαι ρομαντική, Όκυ, είπε νευρικά. Μα εκείνη δεν τον άκουσε, δεν ήταν δυνατόν να τον ακούσει. Το

μυαλό της ήταν εκεί όπου και το βλέμμα της, χιλιάδες χρόνια φωτός μακριά, κοντά στους πλανήτες.

— Ο παππούς έλεγε, πώς ή Γη έχει δισεκατομμύρια ανθρώπους και ότι όλοι τους ζουν ευτυχισμένοι κάτω απ' τον μεγάλο και ζεστό ήλιο. Πώς υπάρχουν θάλασσες, βουνά και δάση, κάμποι και κοιλάδες, γεμάτες από απερίγραπτα σε ομορφιά λουλούδια. Πουλιά που πετούν από δένδρο σε δένδρο τραγουδώντας όλη αυτή την ομορφιά του κόσμου.

Την κοίταξε έκπληκτος. Όχι, δεν θα μπορούσε να την αφήσει να πιστεύει σ' αυτές τις φαντασιώσεις. Σ' αυτό το ψεύτικο όνειρο ενός ουτοπιστικού κόσμου, που καλλιεργούσαν oι μεγαλύτεροι για να αποκοιμίζουν τις παιδικές ψυχές, στον τρόμο που ένοιωθαν μέσα στην απέραντη κενότητα του χάους που απλώνονταν γύρω τους και μπροστά στα φοβισμένα μάτια τους.

—Όκυ, είπε τρυφερά. Τον κοίταξε με λάμψεις οραμάτων στα μάτια. —Όλα αυτά είναι ένας μύθος, είπε δύσκολα. Παραμύθια που έλεγε

ο πάππους για να μας αποκοιμίζει. Το ολόλευκο δέρμα του προσώπου της έγινε διάφανο και τ' άστρα

που έλαμπαν στα μάτια της έσβησαν. Το σύννεφο που πέρασε για μια στιγμή πάνω της βαρύ, σαν το βάρος μιας ελπίδας που χάνεται. Μια ελπίδα ψεύτικη, κενή από αλήθειες που χρειάζεται όμως για να συντηρήσει μια δύσκολη ζωή.

Η φωνή της ακούστηκε γεμάτη απ' τις αμφισβητήσεις μιας ολόκληρης ζωής.

— Τότε τι είμαστε Μάϊλο; Ποιος είναι ο σκοπός της υπάρξεως μας; Που πάμε;

— Κανένας δεν ξέρει Όκυ, είπε χαμογελώντας αχνά. Μονάχα ο Κένταυρος.

Τον κοίταξε έκπληκτη. — Πιστεύεις στον Κένταυρο; Τα λόγια του βγήκαν δύσκολα. — Αυτός μας έσωσε πριν λίγες ώρες απ' τους μετεωρίτες, έδειξε με

το χέρι του μέσα απ' το φινιστρίνι το διάστημα. Άλλωστε, δεν υπάρχει

άλλη πιο λογική εξήγηση για την ύπαρξη μας, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να δικαιολογηθεί η αυθαίρετη παρουσία μας μέσα στο χάος. Αυτός πρέπει να είναι ή πραγματική και μοναδική έννοια το ανώτατο πλάσμα. Αυτός μας δημιούργησε για να εξυπηρετήσουμε τους άγνωστους σκοπούς του.

— Και η Γη; ρώτησε και τα μάτια της έλαμψαν από μια τελευταία ελπίδα.

— Η Γη είναι ένας ψεύτικος τόπος ουτοπίας, που πάντα αναζητούσαν oι άνθρωποι, για να ικανοποιήσουν συνειδητά, μια απώτερη ανάγκη ευτυχίας. Το παραμύθι μιας άσκοπης αναζητήσεως, ένα δράμα τελειοποιήσεως. Είναι ένας μύθος Όκυ. Πίστεψε με, μονάχα ένας μύθος.

Το πελώριο φινιστρίνι έμοιαζε να ακουμπά το σκοτάδι του διαστήματος και να γίνεται ένα μ' αυτό. Κοίλο, ολοκάθαρο, αντικαθρέπτιζε τα αόρατα φώτα ιοντισμού του απέραντου διαδρόμου που διέσχιζε κυκλικά το διαστημόπλοιο «ΑΛΦΑ» διαχέοντας μια φωτεινή ακτίνα που χάνονταν στην απεραντοσύνη του απείρου.

Το βλέμμα της στάθηκε αφηρημένα στις μικρές γαλακτικές λάμψεις στα βάθη του στερεώματος που ήταν τα άστρα και ή φωνή της ακούστηκε αποφασιστική.

— Υπάρχει μια λύση. Την κοίταξε κατάπληκτος. — Λύση; είπε. Για ποιο πράγμα; —Για όλα αυτά που μας απασχολούν. Για την Γη, για τους

ανθρώπους, για την προέλευσή μας, για όλα... Όλα. Τα μάτια του γέμισαν φόβο καθώς άρχισε να συνειδητοποιεί τι

εννοούσε. — Με ποιο τρόπο; ρώτησε με αόριστο τρέμουλο στη φωνή. Τον κοίταξε σταθερά στα μάτια. — Ο Κένταυρος, είπε άφοβα. Έμεινε για μια στιγμή άφωνος, απολιθωμένος καθώς ο τρόμος

ρυτίδωνε το πρόσωπό του και απλώνονταν με μια αφύσικη τρεμούλα στο σώμα του.

Μετά σαν να μονολογούσε επανέλαβε: — Ο Κένταυρος... Ο Κένταυρος; — Ναι, Μάΐλο, ο Κένταυρος. Την έπιασε δυνατά απ' τους ώμους.

— Μα υπάρχει ο Κενταυρικός νόμος... Κανένας άνθρωπος δεν είναι, δυνατόν να μιλήσει με τον Κένταυρο. Κανένας δεν μπορεί να παραβεί τις επιθυμίες του, κανένας δεν μπορεί να τον πλησιάσει.

Την τράνταξε δυνατά. — Λογικέψου Όκυ... Λογικέψου. Για όλα αυτά η τιμωρία είναι

θάνατος... θάνατος. Χαμογέλασε αχνά. — Δεν έχει σημασία, είπε. θάνατος είναι το να μην ξέρεις με

βεβαιότητα τι είσαι και ιδιαίτερα, όταν μπορείς να προβληματίζεσαι γι' αυτό. Θάνατος και χειρότερος είναι, να μην ξέρης γιατί ζεις, όταν ξέρης ότι ζής χωρίς ανεκτές και λογικές αιτιολογίες για την ύπαρξή σου. Θάνατος είναι όλα αυτά που καθορίζονται απ' τον συμβιβασμό και τον παραλογισμό.

Η φωνή του έτρεμε καθώς ψιθύρισε. — Μα είναι ιεροσυλία. —Όχι Μάϊλο, ιεροσυλία είναι να ζής μέσα στην άγνοια και τον

σκοταδισμό των δογματικών. Στην άρνηση της γνώσεως και στην απαγορευμένη έρευνα.

3 Μια νέα μέρα ανέτελλε μέσα στο Θεόρατο διαστημόπλοιο

«ΑΛΦΑ», μια μέρα ολόιδια κι όμοια με τις άλλες, χωρίς να μπορεί κανένας να την ξεχωρίσει καθώς τα αόρατα φώτα ιοντισμού δεν έσβηναν ποτέ και τα μακρινά άστρα έλαμπαν χωρίς να δύουν. Η νύχτα, αιώνια, ατέλειωτη υπήρχε, αλλά έξω απ' το διαστημόπλοιο. Μέσα, δεν θα μπορούσαν να την νοιώσουν ποτέ οι λιγοστοί άνθρωποι που δεν αμφέβαλλαν για την αβέβαια μοίρα τους. Τρισεκατομμύρια μίλια κενού υπήρχαν μεταξύ αυτών και της φυλής τους και χιλιάδες χρόνια, πού δεν είχαν σταθεί αρκετά, να ξεχάσουν τις ρίζες τους. Οι ψεύτικες θεωρίες κι ο αληθινός μύθος, μπλέκονταν ανάμεσα σε μια μεστή αναγκαιότητα για να επιβιώσει το σύνολο.

Η αιώνια ανάγκη του αδύναμου προσώπου για την υπέρτατη έννοια, είχε στραφεί φυσιολογικά σ' εκείνο που λογικά δικαιολογούσε την ύπαρξη τους και τους επέτρεπε να ζουν. Σ' έναν αδιάφορο και μισοκατεστραμμένο ηλεκτρονικό εγκέφαλο, πού όμως εξακολουθούσε να ρυθμίζει και να κυβερνά τα πεπρωμένα και τις τύχες των ανθρώπων που ζούσαν κοντά του. Τον Κένταυρο.

Κι ένας μύθος έμενε στις ψυχές του. Μια άσβεστη φλόγα και μια

ελπίδα που δεν θα μπορούσε να ξεχαστεί ποτέ. Και δεν ήταν δυνατόν, παρά να υπάρχει ένας παράδεισος, ένας τόπος ευτυχίας, χωρίς ανάγκες και τόσο όμορφος, όσο τον είχαν πλάσει. Η πραγματική πατρίδα αυτών των λιγοστών ανθρώπων, πού έσερναν το βάρος της υπάρξεώς τους μέσα στην απεραντοσύνη των ψυχρών διαδρόμων του διαστημοπλοίου «ΑΛΦΑ» χιλιάδες χρόνια.

Γενεές είχαν φύγει και άλλες είχαν έρθει και το όνειρο έμενε απ' το στόμα του παππού στα παιδιά, αθάνατο. Και κείνα το έπλαθαν και το ψιθύριζαν με την σειρά τους, πιο όμορφο, πιο ωραίο, ώστε να μην υστερεί της πραγματικότητας.

Ο υπέροχος τόπος που οι μεγάλοι έλεγαν απαλά στα αυτιά των μικρών παιδιών, για να γεμίσουν τα ματάκια τους από όνειρα και να ξεχάσουν το ατέλειωτο χάσμα του σύμπαντος ήταν η Γη, ήταν οι ανατολές και τα δειλινά, ήταν ο άνεμος και η βροχή, ήταν οι πανέμορφες νύχτες και τα νούφαρα που άνοιγαν τα πέταλα τους στις λίμνες. Και τα όνειρα έρχονταν όμορφα, όμορφα, σαν παραμύθια.

4 Μεγάλε Κένταυρε — Μεγάλε Κένταυρε — Μεγάλε Κένταυρε... Όλοι οι ενήλικοι κάτοικοι της Κενταυρικής κοινότητας επανέλαβαν

τις λέξεις κι αυτές κυλούσαν με δύναμη και ένταση, αγγίζοντας κάθε πλευρά της εκτυφλωτικά φωτισμένης αίθουσας. Ψηλά, στην αρχή της συγκεντρώσεως, ο γέροντας ιερέας και συγχρόνως διοικητής της Κενταυρικής κοινότητας, φώναξε δυνατά για να ακουστή από όλους.

— Εσύ που δίνεις τη ζωή στα παιδιά σου. Όλες οι φωνές συγχρονίστηκαν με τις καινούργιες λέξεις και ή

αίθουσα πλημμύρισε απ' άκρη σ' άκρη απ' την βοή των εκατοντάδων ανθρώπων.

Ο Μάϊλο, σκούντηξε με τον αγκώνα του την Όκυ, που έστεκε δίπλα του.

— Πες, της ψιθύρισε καθώς το σύνθημα του ιερέα διοικητή υψωνόταν για τρίτη φορά μέσα στην αίθουσα.

Εκείνη έμεινε σιωπηλή, καθώς η φωνή του γέροντα ακούστηκε για μια ακόμη φορά.

— Μια και μοναδική δύναμη στα άπειρο που περικλείει το «ΑΛΦΑ». Ο παντοδύναμος Κένταυρος.

— Ναι, ναι, ακούστηκαν δεκάδες φωνές.

Ο γέροντας χαμογέλασε ικανοποιημένος και συνέχισε: — Αδύνατος και ταπεινός ο άνθρωπος μπροστά του. — Αδύνατος και ταπεινός — Αδύνατος και ταπεινός — Αδύνατος

και ταπεινός, ακούστηκαν ξανά όλοι οι πολίτες της Κενταυρικής κοινότητος.

— Πες... Μίλα, είπε με αγωνία ο Μάϊλο, χωρίς να την κοιτάζει. —Όχι... Όχι, ψιθύρισε πεισματωμένα. — Ταπεινός και αδύναμος ο άνθρωπος, αλλά η μοίρα του μεγάλη,

γιατί έχει σαν τέλος την πραγματοποίηση των βουλών του Κενταύρου. — Ναι, ναι, κι η βουή είχε την πίστη μέσα της. Ο Γέροντας ιερέας διοικητής, σήκωσε τα χέρια του ψηλά, και το

σώμα του έγινε το σύμβολο της ικεσίας, καθώς η φωνή του ακούστηκε με περισσότερη ένταση και πίστη από κάθε άλλη φορά.

— Ο Μεγάλος Κένταυρος μας διέσωσε ακόμη μία φορά απ' τους κινδύνους του σύμπαντος. Μας έσωσε απ' τους μετεωρίτες, ακούγοντας τις ικεσίες μας, τις παρακλήσεις μας. Βρίσκεται εδώ... Είναι κοντά μας... Κοντά μας. Μας προστατεύει.

— Ναι, ναι, ο Κένταυρος μας προστατεύει — Ο Κένταυρος μας προστατεύει.

Τα μάτια του γέροντα έκαναν ένα κύκλο, γεμάτα αυστηρότητα και κυριαρχία πάνω στους ανθρώπους και μετά, μέσα στην απόλυτη σιγή που είχε απλωθεί, είπε με βραχνή φωνή:

— Κι όμως, πολλοί από μας, αυτό δεν το αναγνωρίζουν, έχοντας γίνει επικριτές πραγμάτων, που δεν είναι δυνατόν να αντιληφθούν και καταλάβουν με τον ταπεινό νου τους.

Η φωνή του ακούστηκε φοβερή, δυνατή, σαν βροντή μέσα στην τέλεια ακουστικότητα της αίθουσας.

— Βυθίζονται στην άγνοια και το σκοτάδι της απιστίας. Ούρλιαξε. — Είναι άπιστοι.... Άπιστοι. Τα μάτια του πύρινα, εκδικητικά, κοίταζαν τους ανθρώπους που

έστεκαν μπροστά του. — Τιμωρία στους άπιστους, φώναξαν όλοι μαζί και πρώτος ο

γέροντας. — Τιμωρία στους άπιστους — Τιμωρία στους άπιστους. — Πες, είπε με τρόμο ο Μάϊλο. Πες.

Η Όκυ άνοιξε το στόμα της, άλλα κανένας ήχος δεν βγήκε. Μετά τον κοίταξε αποφασιστικά και είπε σιγά, με απίστευτη θέληση.

— Όχι... Όχι... Όχι...

5 Ο Μάϊλο κούνησε νευρικά το κεφάλι του. — Εξακολουθείς, είπε βραχνά, να πιστεύεις σ' εκείνες τις ανόητες

ιδέες. — Κι εσύ, σε μια ομαδική παράκρουση και υστερία, σ' έναν

φανερό παραλογισμό, είπε ή Όκυ σταθερά και στράφηκε στο φινιστρίνι. — Παραλογισμός, είναι να αντιδράς στις πεποιθήσεις και τα

πιστεύω των πολλών. Παράκρουση και υστερία είναι το να εναντιώνεσαι στην οργάνωση και το σύστημα.

Τα μάτια της γέμισαν φλόγες. — Το ξέρω, είπε άπλα. Την κοίταξε απελπισμένα. — Το ξέρεις, είπε με πάθος. Το καταλαβαίνεις, κι όμως, έχεις πάρει

την απόφασή σου να μιλήσεις με τον Κένταυρο. Μπορείς έστω και για μια στιγμή να σκεφθείς τις συνέπειες;

— Ναι, είπε και το βλέμμα της ακούμπησε τα σύνορα του γαλαξία. Τις σκέπτομαι... Τις σκέπτομαι πολύ.

Την άγγιξε τρυφερά. —Όκυ, προσπάθησε να σκεφθείς σωστά. Δεν είναι δυνατόν να

θυσιάσεις τη ζωή σου, για να διαπιστώσεις την ορθότητα αυτών που πιστεύεις.

Τα μάτια της τον κοίταξαν με ένταση και ειλικρίνεια. — Νομίζω, πώς είναι καλύτερο να τελειώνεις τη ζωή σου

αποδεικνύοντας αυτό που απασχολούσε τις σκέψεις σου, παρά να εξακολουθείς να ζεις, γνωρίζοντας ότι το ίδιο τέλος θα είναι οδυνηρότερο αφού θα έχεις αποφύγει την γνώση απ' τον φόβο και μόνο μιας συνέπειας, που για κείνη την στιγμή θα είναι η ίδια.

— Κι αν, είπε δυνατά τονίζοντας τις λέξεις του. Στην παράλογη πίστη αυτών των ανθρώπων κρύβεται η αλήθεια; Αν στον σκοταδισμό των δογματισμών τους κρύβεται το φως; Τότε πώς θα ξεπεράσεις την αγωνία της συνειδήσεως σου, τον τρόμο της τιμωρίας για τον εγωισμό και απιστία σου;

Χαμογέλασε αχνά και τα χρυσά μάτια της στράφηκαν στα αχνά και

άπιαστα όνειρα που ήταν οι γαλαξίες. — Κοίταξε, τον παρότρυνε. Κοίταξε και δες την αδυναμία της

πίστης μας. Σύγκρινε τι είμαστε μπροστά σ' αυτό που μας περιβάλλει. Υπολόγισε την μηδαμινότητα και ανυπαρξία μας μέσα στο άπειρο. Τι είμαστε εμείς. Τι είναι το «ΑΛΦΑ» που μέσα του ζούμε και ο Κένταυρος που κυβερνά το «ΑΛΦΑ» και μας.

Η φωνή της ακούστηκε ήρεμη βυθισμένη όμως μέσα στους συλλογισμούς της.

— Σκέψου λοιπόν τώρα, είναι δυνατόν το τίποτε να είναι μεγαλύτερο απ' τα πάντα, το μηδέν ισχυρότερο απ' το άπειρο; Ο κόσμος, ο δικός μας, μεγαλύτερος απ' αυτόν τον κόσμο, που δεν έχει αρχή και τέλος;

Ο Μάϊλο, άφησε έναν αναστεναγμό να ακουστή καθαρά. — Ωραία, ας υποθέσουμε ότι έχεις δίκιο, ας υποθέσουμε ότι η Γη

υπάρχει και ότι είναι η πραγματική πατρίδα μας, ότι οι μύθοι, τα παραμύθια του παππού είναι αλήθειες. Τι θα έχεις κερδίσει αν τα αποδείξεις;

— Την αλήθεια Μάϊλο. Θα ξέρω, θα έχω μάθει την αλήθεια. — Και ποιος θα σε πιστέψει; την ρώτησε βίαια. Έσκυψε το κεφάλι

της. — Κανένας, ομολόγησε. Κανένας.

6 Είχαν περάσει στα άδυτα του «ΑΛΦΑ» πλησιάζοντας τον

Κένταυρο. Η πιο δύσκολη πλευρά του επιχειρήματος ήταν να ξεφύγουν την προσοχή των Κενταυρικών πολιτών στην πρώτη Ιερή Πύλη και το είχαν κατορθώσει.

Περνούσαν τώρα από μέρη πού είχαν να πατηθούν από ανθρώπους, χιλιάδες ίσως χρόνια, ανεβαίνοντας προς την κορυφή του «ΑΛΦΑ».

Μια παλιά παράδοση έλεγε, πως οι δρόμοι πού οδηγούσαν στον Μεγάλο Κένταυρο πέρναγαν από πέντε ιερές Πύλες και ήδη έπρεπε να πλησιάζουν την πέμπτη.

Ένοιωθαν ένα διαρκώς αυξανόμενο εσωτερικό φόβο πού πήγαζε οπωσδήποτε απ' τις αντιλήψεις και πεποιθήσεις μιας ολόκληρης ζωής, γι' αυτό που πίστευαν σαν θεό τους. Μια ανατριχίλα που διαπερνούσε το σώμα τους για το άγνωστο, πού πήγαιναν να συναντήσουν.

Πέρασαν την πέμπτη Ιερή Πύλη και βρέθηκαν μέσα στην μεγάλη

αίθουσα. Χιλιάδες πολύχρωμα φώτα αναβόσβηναν μπροστά στα έκπληκτα

βλέμματα τους πάνω σε καντράν και οθόνες, παράξενα μηχανήματα που έβλεπαν για πρώτη τους φορά, και αισθάνθηκαν ένα απέραντο δέος να γεμίζει τις ψυχές τους.

Η αίθουσα κυβική, πελώρια, γεμάτη από οθόνες που έλαμπαν ασταμάτητα διαχέοντας φως, καθώς οι χιλιάδες των ενδείξεων άλλαζαν στα καντράν, άστραφτε εκτυφλωτικά.

Ο Μάϊλο, απολιθωμένος, με βλέμμα χαμένο στις αυτόματες κινήσεις των μηχανημάτων, έστεκε σιωπηλός κοντά στην Πύλη.

Η Όκυ, έμοιαζε κι αύτη να τα έχει χαμένα απέναντι σε κείνη την αφάνταστη ενεργητικότητα άψυχων πραγμάτων. Μετά η φωνή της, μ' ένα παράξενο τρέμουλο δέους και φόβου, ακούστηκε με απόηχο μέσα στην αίθουσα :

— Κένταυρε... Κενόν... Καμιά απάντηση. Ο Μάϊλο γονάτισε και με τρεμάμενα χέρια σκέπασε το πρόσωπο

του. — Κένταυρε, είπε ξανά η Όκυ, χωρίς να μπορεί να σταθεροποιήσει

τη φωνή της. Οι οθόνες έλαμψαν δυνατότερα και εκατοντάδες φώτα

αναβόσβησαν με μεγαλύτερη ένταση. Αλλά πάλι καμιά απάντηση δεν ήλθε μέσα από κείνον τον όγκο των παράξενων μηχανημάτων.

— Κένταυρε, ακούστηκε για μια ακόμη φορά ή φωνή της Όκυ, έχοντας τώρα μέσα της την παράκληση.

Για μια στιγμή, τίποτε δεν έγινε και μετά μια βραχνή μεταλλική φωνή, που προσπαθούσε να σταθεροποιηθεί, έμοιαζε να έρχεται από πολύ βαθειά.

— Ποιος είναι;... — Η Όκυ και ο Μάϊλο, Κένταυρε. — Η Όκυ και ο Μάϊλο, ακούστηκε με δυσκολία ή βραχνή φωνή. — Ναι, Κένταυρε, η Όκυ και ο Μάϊλο. — Τι είστε; — Άνθρωποι. — Άνθρωποι; — Ναι Κένταυρε, άνθρωποι. Η μεταλλική φωνή χάθηκε μέσα σε γουργουρίσματα και

αυξομειώσεις της εντάσεώς της, καθώς το σαλεμένο απ' τον χρόνο

μηχανικό μυαλό, προσπαθούσε να θυμηθεί. — Άνθρωποι, είπε μετά. Πάνε πολλά χρόνια, πολλά χρόνια. Και σαν μια πέτρα να τάραξε το θολωμένα νερά μιας λίμνης, η

φωνή του ακούστηκε να επαναλαμβάνει παιδικά, χωρίς ρυθμό. — Υπηρετώ τους ανθρώπους — Υπηρετώ τους ανθρώπους —

Υπηρετώ τους ανθρώπους. Έμοιαζε να απαγγέλλει ένα ποίημα, ή να λέει χωρίς τόνους κάποιο

τραγούδι. Ο Μάϊλο κοίταξε έκπληκτος την Όκυ και σηκώθηκε όρθιος. — Ναι, άνθρωποι είμαστε Κένταυρε, είπε δυνατά με

αυτοπεποίθηση η Όκυ. Μα oι ίδιες λέξεις παραλλαγή, μονότονες, αδιάφορες

επαναλαμβάνονταν χωρίς ρυθμό, βραχνά, με μια παράλογη επιμονή. — Τι είμαστε Κένταυρε; Τι είναι oι άνθρωποι; Ποια είναι η πατρίδα

τους, πότε θα γυρίσουν σ' αυτή; τα λόγια κυλούσαν γρήγορα, κρύβοντας μέσα τους ερωτηματικά μιας ολάκερης ζωής.

Το μονότονο τραγούδι σταμάτησε και η σιωπή απλώθηκε ξανά στην αίθουσα. Για μερικά λεπτά, μια απόλυτη σιγή, καθώς ο ταλαιπωρημένος ηλεκτρονικός εγκέφαλος έψαχνε τυφλά μέσα στις τράπεζες μνήμης του.

— Πατρίδα των ανθρώπων; ακούστηκε σαν μουρμούρισμα ακαθόριστη ή φωνή του.

— Ναι, ή πατρίδα μας. Η πατρίδα των ανθρώπων, φώναξε με όλη την δύναμή της ή Όκυ.

— Τι είναι πατρίδα; Δεν ξέρω, δεν θυμάμαι, είπε η βραχνή φωνή. — Θυμήσου Κένταυρε. Πρέπει να θυμηθείς. — Υπηρετώ τους ανθρώπους — Υπηρετώ τους ανθρώπους,

επανέλαβε ή φωνή, μέσα στα παράσιτα και παράξενους ήχους. — Ποια είναι η πατρίδα τους Κένταυρε. Η πατρίδα τους, φώναξε

απελπισμένα, πιεστικά η Όκυ. — Δεν ξέρω... Δεν θυμάμαι... — Είναι η Γη Κένταυρε; Είναι η Γη; Η βραχνή φωνή σταμάτησε και παράξενα συνοθυλεύματα ήχων

ήρθαν στην επιφάνεια, από ακαθόριστα βάθη και μετά μια απαγγελία με φάλτσους τόνους απλώθηκε μέσα στην αίθουσα.

— Είμαι ο Κένταυρος — Είμαι ο Κένταυρος — Είμαι ο Κένταυρος.

Σταμάτησε και η φωνή του απλώθηκε ξανά περισσότερο βραχνή και αβέβαια.

— Ηλεκτρονικός εγκέφαλος — Είμαι ηλεκτρονικός εγκέφαλος. Τύπος AG—II. Αριθμός κατασκευής 4394. Τύπος RG—II. Αριθμός κατασκευής 4394. Κατασκευάστηκα στην Γη το έτος 2275....

Ξανά και ξανά, ακούραστα, επαναλάμβανε και η φωνή του έσβηνε μέσα στην αβεβαιότητα μιας θολής σκέψης και ακουγόταν πάλι σαν ένα καθυστερημένο παιδί που ήταν αδύνατον να σταθεροποιήσει τις λέξεις του.

Στα μάτια της Όκυ αστραπές ενός ακράτητου ενθουσιασμού λαμπύρισαν, με εκπληκτική ένταση. Στράφηκε στον Μάϊλο που άκουγε αποχαυνωμένα το μονότονο και βραχνό τραγούδι του Κένταυρου και η φωνή της τινάχτηκε ψηλά, γεμάτη μουσικότητα και ιριδισμούς μιας απέραντης χαράς.

— Δεν είναι μύθος, Μάϊλο. Η Γη υπάρχει, υπάρχει... Υπάρχει...

7 Τα πανίσχυρα τηλεσκόπια της Γης είχαν στραφεί πάνω στο

διαστημόπλοιο που είχε περάσει τα σύνορα του ηλιακού συστήματος. Έκπληκτοι οι άνθρωποι, έβλεπαν το απίστευτο και φανταστικό, να

ζωντανεύει μπροστά τους, καθώς η ιστορία τους έλεγε πως αυτό το ίδιο διαστημόπλοιο, είχε ξεκινήσει απ' την Γη πριν δύο περίπου χιλιετηρίδες, για ένα μακρινό ταξίδι στο «άλφα του Κενταύρου». Κανένα σημάδι ζωής από τότε και όλοι είχαν πιστέψει, ότι το διαστημόπλοιο «ΑΛΦΑ» είχε καταστραφεί κάπου, ανάμεσα στα χρόνια φωτός που χώριζαν την Γη απ' το «άλφα του Κενταύρου». Κι όμως, παρ' όλο που οι δυο χιλιάδες χρόνια είναι ένα βαθύ παρελθόν, το διαστημόπλοιο υπήρχε εκεί, μπροστά τους, μέσα στο ηλιακό σύστημα και κανένας δεν μπορούσε να αμφισβητήσει την ύπαρξή του. Ερχόταν από ένα παρελθόν γεμάτο από ηρωικά κατορθώματα των πρωτοπόρων στον διαστημικό χώρο, που τον διέσχιζαν αποτολμώντας μακρινά ταξίδια, με τέτοια μικρά και πρωτόγονα διαστημόπλοια.

Αλλά τώρα, δεν υπήρχε καιρός για προβληματισμούς. Το διαστημόπλοιο που είχε μπει έτσι, σιωπηλά και αθόρυβα στο ηλιακό σύστημα, κουβαλούσε στα βάθη του μια ολόκληρη ιστορία. Ήταν ένας ανυπολόγιστης αξίας αρχαιολογικό εύρημα και μια ιστορική παρακαταθήκη για τους ανθρώπους.

Μπορούσαν να τα φανταστούν όλα, αλλά εκείνο που δεν ήταν δυνατόν να φαντασθούν ποτέ τους, ήταν ότι μέσα του υπήρχαν άνθρωποι.

Ασφαλώς και ή Κενταυρική κοινότητα δεν ήταν δυνατόν να φαντασθεί ότι πλησίαζε την πραγματική πατρίδα της.

Ότι πλησίαζε στον υπέροχο μύθο. Οι άνθρωποι μέσα στο διαστημόπλοιο «ΑΛΦΑ» έβλεπαν εκείνο το

λαμπερό αστέρι να μεγαλώνει μπροστά τους, αλλά δεν ήταν δυνατόν να το συγκρίνουν με τον ζεστό ήλιο των παραμυθιών.

Πίστεψαν απλώς, ότι είχαν φτάσει στο τέλος. Στην εκπλήρωση των επιθυμιών του Κενταύρου, όταν είδαν μέσα απ' τα φινιστρίνια τα δυο πελώρια διαστημόπλοια, που μπροστά τους το «ΑΛΦΑ» έμοιαζε μ' ένα ασήμαντο παιγνίδι, να το τυλίγουν με παντοδύναμα μαγνητικά πεδία και να το παρασέρνουν μαζί τους.

8 Χιλιάδες άνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί εκεί, όπου είχε ακουμπήσει

απαλά το «ΑΛΦΑ». Οι Πύλες άνοιξαν. Μια βουή σαν ψίθυρος ανέβηκε στον ουρανό, καθώς η Κενταυρική

κοινότητα φάνηκε ψηλά στις Πύλες. Ένας, ένας, αργά τυφλωμένοι απ' τον λαμπερό ήλιο, κατέβαιναν τις σκάλες και η βουή απ' τα χιλιάδες στόματα, κόπασε γύρω τους.

Και μετά ένοιωθαν. Ένοιωθαν την θέρμη του ήλιου, τον απαλό γλυκό αέρα που

ακουμπούσε άπιαστος στα κορμιά τους. Ένοιωθαν την ένταση των βλεμμάτων που έμεναν καρφωμένα πάνω τους.

Κι ένοιωθαν αδύναμοι, αδύναμοι και εύθραυστοι μέσα στο όνειρο, μέσα στο παραμύθι, που ζωντάνευε σιγά -σιγά στα θολωμένα μάτια τους.

Βρέθηκαν ανάμεσα στο πλήθος που έκανε ένα κύκλο γύρω τους. Η Όκυ έσκυψε, ένα παιδάκι είχε μπλεχτεί στα πόδια της. Το ρώτησε απαλά και τόσο σιγά που η φωνή της, μόλις ακούστηκε. — Ποιος είναι ο Θεός; Που βρίσκεται; Το παιδάκι την κοίταξε και τα γαλάζια μάτια του, χάθηκαν

έκπληκτα μέσα στα δικά της. — Ο Θεός, είπε. Είναι παντού... Στα αστέρια, στους γαλαξίες, στα

νεφελώματα... Εδώ γύρω μας.... Κοντά μας... Αλλά δεν ξέρω αν είναι έτσι.

Η Όκυ χαμογέλασε και έσφιξε δυνατά το χέρι του Μάϊλο. Τα χρυσά

μάτια της έκλεψαν λάμψεις απ' τον ήλιο και κοίταξαν τον κόσμο που απλώνονταν μπροστά της. Μετά έσκυψε και χάιδεψε τα ολόξανθα μαλλάκια του παιδιού και με γλυκιά φωνή είπε:

— Ξέρεις, εσύ ξέρεις καλύτερα απ' όλους μας. Το νεκρό σώμα του Έριχ Στάρμπερκ άστραφτε, κάθε κύτταρο

φεγγοβολούσε. Το δέρμα αναριγούσε και oι τένοντες συστέλλονταν. Εκπληκτικές λάμψεις πήγασαν πάνω στην οθόνη του Εγκεφαλικού

Κυτταροδιεγερτή Υπεραληθείας. Νεκρές σκέψεις, χαμένες στην λήθη ενός σκοτεινού παρελθόντος

φάνταζαν να υλοποιούνται στην κρυσταλλική διαφάνεια της οθόνης. Μάτια διασταλμένα από μια ανείπωτη φρίκη φάνηκαν και χάθηκαν

μέσα σ' ένα συγκεχυμένο περιβάλλον. Και τότε είδαν. Είδαν έναν παιδικό εγκέφαλο, αποστειρωμένο από αισθήσεις και

ανάγκες. Ένας ανθρώπινος εγκέφαλος χωρίς σώμα. Μια απίστευτη δύναμη γεννιέται στα βάθη του νου του και του

προσφέρει μια απόλυτη εξουσία πάνω στους αδύναμους ανθρώπους. Είδαν έναν εξοντωτικό αγώνα και μια φοβερή καταστροφή. Είδαν ένα τρομακτικό παιχνίδι και μια ολοκληρωτική επικυριαρχία.

ΤΟ ΣΑΪΜΠΟΡΓΚ

1 Η εγκεφαλαιολόγος Κωνστάντια Σέλμποτ, κοίταξε σοβαρά τους

τρεις άνδρες που ήταν καθισμένοι γύρω της. — Οι ενδείξεις είναι σαφείς κύριοι, είπε μετά. Και μας οδηγούν σ'

ένα και μοναδικό συμπέρασμα. Το Σάϊμποργκ, έχει ξεφύγει απ' τον έλεγχό μας. Εμείς πρέπει να αποφασίσουμε τώρα, γιατί ή Κεντρική Διοίκηση της Γης, έδωσε άμεση προτεραιότητα στα πειράματά μας και κάλυψε εν λευκώ τις έρευνές μας, ιδιαιτέρως σ' αυτό το πεδίο, χαρακτηρίζοντας τες ως άκρως απόρρητες...

Ο Πολιτικός Διοικητής της Φεγγαρούπολης, Έλιοτ Μπάρλεϋ, την διέκοψε μορφάζοντας αυστηρά.

— Τόσο απόρρητες, είπε χαρακτηριστικά, ώστε να έχω την εντύπωση ότι είμαι ξένος σε μια πόλη για την οποία έχω απόλυτη ευθύνη. Σας προειδοποιώ ότι θα ζητήσω εξηγήσεις απ' την Κεντρική

Διοίκηση της Γης και θα διεξαγάγω έρευνες για τον καταμερισμό των ευθυνών.

Ο Διοικητής του πειραματικού σταθμού Ζ—4 της Σελήνης Έρνεστ Μπούκοβιτς, μετακίνησε ανήσυχα το πελώριο σώμα του.

— Μα νομίζω ότι σας έδωσα εξηγήσεις, άλλωστε ο πειραματικός σταθμός υπάγεται στην Κεντρική Διοίκηση της Γης.

— Μένετε όμως κύριε Μπούκοβιτς στην Φεγγαρούπολη, είπε τονίζοντας τις λέξεις του ο Μπάρλεϋ. Και εκτός από σας και το προσωπικό του σταθμού που διευθύνετε, μένουν άλλοι τριάντα χιλιάδες άνθρωποι, για τους ο-ποίους είμαι εγώ υπεύθυνος.

—Ας ξανάρθουμε στο θέμα μας κύριοι, είπε ή Σέλμποτ με συμβιβαστικό τόνο.

Ο Βιοχημικός Ιωνάθαν Γκήμον, που τόση ώρα παρέμενε σιωπηλός, ακούστηκε αργά και καθαρά.

— Κυρία Σέλμποτ, έχετε αναλάβει προσωπικά εδώ και τρία χρόνια την διεύθυνση αυτών των πειραμάτων. Έχετε λοιπόν, συγκεκριμενοποιημένες αντιλήψεις και απόψεις για το Σάΐμποργκ. Τι γνώμη έχετε για την συμπεριφορά του; Έχει επίγνωση των πράξεων του; Ή μήπως υπήρξε κακή η διαμόρφωσή του σαν νοήμων ον; Ασφαλώς όμως, μέσα στα πλαίσια που επικοινωνούμε μαζί του.

Η Έγκεφαλαιολόγος Κωνστάντια Σέλμποτ κούνησε σκεφτικά το κεφάλι της.

— Αυτό το πρόβλημα της διαπαιδαγωγήσεώς του, θα έλεγα, απασχολεί και μένα. Θεωρητικά η ηλικία του είναι η ηλικία ενός παιδιού τριών ετών, αλλά αυτό δεν επιλύει το πρόβλημα, γιατί ο εγκέφαλος του αναπτύχθηκε κάτω από εντελώς διαφορετικές συνθήκες, που αναπτύσσεται ένα φυσιολογικό παιδί. Άλλωστε τώρα όλοι μας, έχουμε αντιληφθεί ότι η ψυχολογία του Σάΐμποργκ δεν είναι δυνατόν να ερευνηθεί και αξιολογηθεί με τις γνωστές μεθόδους. Είδαμε καθαρά, ότι έχει αναπτύξει δυνάμεις, που ξεπερνούν τα όρια της φυσικής, πλησιάζοντας το μεταφυσικό. Έχει οπωσδήποτε αναπτύξει τις αδιερεύνητες ακόμα πνευματικές δυνάμεις, που δεν μπορούμε να τις ελέγξουμε, γιατί έχουμε άγνοια γύρω απ' αυτόν τον τομέα του εγκεφάλου.

Ο Πολιτικός Διοικητής της Φεγγαρούπολης, Έλιοτ Μπάρλεϋ, κίνησε ακαθόριστα το χέρι του.

— Μπορείτε να γίνετε πιο σαφής, είπε βραχνά. — Ασφαλώς, αλλά νομίζω ότι αυτό που θα δούμε, θα σας

κατατοπίσει πληρέστερα για το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε.

Τα φώτα μέσα στην αίθουσα έσβησαν και πάνω στην λευκή οθόνη, πέντε έξη αριθμοί, έπεσαν με ταχύτητα. Μετά, μια τεράστια αίθουσα φάνηκε, και καμιά δεκαριά άνθρωποι που εργάζονταν σκυμμένοι πάνω σε μηχανήματα. Στο κέντρο της αίθουσας, ένας κρυστάλλινος θόλος, κάλυπτε ένα παράδοξο μηχάνημα. Στην κορυφή του, μια παράξενη σφαίρα έλαμπε εντυπωσιακά και νηματικές διακλαδώσεις την περιτύλιγαν. Κρυσταλλικά αγγεία φαίνονταν, μεταφέροντας γρήγορα με αδιάκοπη κυκλική κίνηση ένα σκουρόχρωμο υγρό, ψηλά στην κορυφή της σφαίρας και άλλα το κατέβαζαν και πάλι χαμηλά.

— Το Σάϊμποργκ κύριοι, ακούστηκε ή φωνή της εγκεφαλαιολόγου μέσα στην απόλυτη ησυχία της σκοτεινής αίθουσας. Η ταινία έχει ληφθεί πριν δυο μέρες και θα μας παρουσίαση τα γεγονότα όπως ακριβώς έχουν.

Για μερικές στιγμές, τίποτε δεν συνέβη. Μετά, ένας γεροδεμένος άνδρας απ' αυτούς που εργάζονταν στην αίθουσα, φάνηκε να πλησιάζει στο κέντρο της αίθουσας. Πέρασε σε μικρή απόσταση δίπλα απ' το Σάϊμποργκ, κρατώντας στα χέρια του ένα μικρό κυβικό μηχάνημα, κατευθυνόμενος στην άλλη πλευρά της αίθουσας. Προχώρησε μερικά βήματα και ξαφνικά στάθηκε ακίνητος, χωρίς σταθερότητα, προσπαθώντας να ισορροπήσει, σαν να έχανε τις αισθήσεις του. Μετά σαν να δέχτηκε μια ισχυρή ηλεκτρική εκκένωση ή κάτι να τον έσπρωξε με τρομερή δύναμη από πίσω, τινάχτηκε στον αέρα και έπεσε μερικά μέτρα πιο πέρα.

Σηκώθηκε με προσπάθεια και στράφηκε προς την πλευρά του Σάϊμποργκ. Πριν φανεί ότι χάνει ξανά την ισορροπία του, τίναξε με δύναμη το μηχάνημα που κρατούσε, κατ' επάνω στον κρυστάλλινο θόλο. Το βαρύ αντικείμενο διέγραψε μια τροχιά και μια στιγμή, έδωσε την εντύπωση ότι χτύπησε πάνω στο Σάΐμποργκ, μετά κύλησε με κρότο στο πάτωμα. Το πρόσωπο του άνδρα είχε πάρει την έκφραση ενός τρομερού πόνου και έπεσε σφαδάζοντας στο πάτωμα, λες και κάτι αόρατο τον κτυπούσε με φοβερή δύναμη. Το σώμα του έκανε μερικές ακόμα σπασμωδικές κινήσεις, πριν μείνει εντελώς ακίνητο.

—Ήταν νεκρός κύριοι, ακούστηκε ξανά ή Σέλμποτ. Τον εξετάσαμε, αλλά δεν βρήκαμε καμιά οργανική αιτία, τίποτε που να δικαιολογεί τον θάνατο του. Ήταν απολύτως υγιής και ισορροπημένος άνθρωπος, άρα οι αντιδράσεις του εναντίον του Σάΐμποργκ ήταν δικαιολογημένες και να γιατί.

Μέσα στην οθόνη διαδραματιζόταν τα ίδια ακριβώς γεγονότα, αλλά από διαφορετική οπτική γωνία. Με αργό ρυθμό, οι μηχανές προβολής έδειξαν τον άνδρα να τινάζει με δύναμη το μηχάνημα που κρατούσε προς τον κρυστάλλινο θόλο. Το μηχάνημα διέγραψε αργά την τροχιά του πλησιάζοντας το Σάΐμποργκ. Μετά σταμάτησε εντελώς ακίνητο μερικά

εκατοστά μακριά απ' τον θόλο, καταρρίπτοντας μ' αυτή την παράλογη κίνησή του όλους τους νόμους της βαρύτητας. Και μετά σαν μια αόρατη δύναμη να το απώθησε, έκανε μια αδιόρατη καμπύλη προς τα πίσω, πριν πέσει στο πάτωμα.

— Προσέξτε αυτό, είπε καθαρά η Σέλμποτ. Το αντικείμενο έχει δύναμη διατηρώντας την κίνησή του, να χτυπήσει πάνω στο Σάΐμποργκ. Κι όμως, ένα αόρατο πεδίο το σταματά και το απωθεί ταυτοχρόνως. Αυτό σημαίνει πως το Σάΐμποργκ ανέπτυξε δυνάμεις που επέδρασαν

καθαρά στο μηχάνημα εκτρέποντας το απ' την πορεία του και τον άνθρωπο. Δυνάμεις μάλιστα που πρέπει να είναι ισχυρότατες.

Ο Διοικητής του πειραματικού σταθμού Ζ-4 Έρνεστ Μπούκοβιτς, ακούστηκε χωρίς σιγουριά.

— Μήπως το Σάϊμποργκ ενήργησε έτσι στην προσπάθεια του να προστατευθεί;

Η Σέλμποτ τον κοίταξε ίσια. —Όχι, είπε σταθερά. Το Σάϊμποργκ δοκίμασε τις άγνωστες για μας

δυνάμεις του πάνω στον άνθρωπο, προκαλώντας το επεισόδιο. Η αντίδραση του ανθρώπου ήταν φυσιολογική και πέταξε το μηχάνημα προσπαθώντας να αμυνθεί και προστατευθεί αυτός κι όχι το Σάϊμποργκ.

Ο Βιοχημικός Ιωνάθαν Γκήμον κοίταξε σοβαρά την Σέλμποτ. — Τι παρατηρήσεις έχετε κάνει γι' αυτή την αόρατη δύναμη που

ανέπτυξε το Σάϊμποργκ; Η Σέλμποτ τον κοίταξε με αμηχανία. — Ανέφερα προηγουμένως, είπε αργά. Ότι το φαινόμενο αυτό, δεν

μπορούμε να το εξετάσουμε με το πρίσμα της λογικής, που ως τώρα έχουμε μάθει, γιατί οι δυνάμεις που το Σάϊμποργκ έχει αναπτύξει, τείνουν σε μεταφυσικά επίπεδα. Όλοι μας γνωρίζουμε ότι το Σάϊμποργκ δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένας ανθρώπινος εγκέφαλος αποκομμένος απ' το σώμα και απελευθερωμένος από κάθε οργανική και σωματική λειτουργία. Ο μηχανισμός που τροφοδοτεί τον εγκέφαλο με το αναγκαίο οξυγονούχο αίμα, είναι αυτόνομος και εξαρτάται απ' ευθείας απ' το Σάϊμποργκ. Επικοινωνούμε μαζί του, διεγείροντας τον εγκέφαλο με ηλεκτρικές εκκενώσεις μικρής εντάσεως. Αυτή είναι και ή μοναδική επίδραση που μπορούμε να εξασκήσουμε πάνω του. Το Σάϊμποργκ, δεν έχει καμιά από τις ανθρώπινες αισθήσεις, άρα δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν μιλάει, δεν αισθάνεται, παρά μόνον σκέπτεται και ανταποκρίνεται στους ηλεκτρικούς ερεθισμούς, με εγκεφαλικές δονήσεις. Τώρα, το πώς μπόρεσε να αντιληφθεί έναν άνθρωπο που πέρασε δίπλα του και να τον σκοτώσει, εξασκώντας πάνω του την δύναμη που μας προβληματίζει,

μόνο μια εξήγηση είναι δυνατόν να υπάρχει· Τα βλέμματα των τριών ανδρών ήταν με ένταση προσηλωμένα

πάνω της. — Από πολύ παλιότερα, είπε η Σέλμποτ, προσέχοντας τις λέξεις

της. Γνωρίζαμε ότι ο εγκέφαλος του ανθρώπου έκρυβε άγνωστες δυνάμεις και πολλοί στο παρελθόν προσπάθησαν να τις διερευνήσουν και αναπτύξουν. Ίσως λοιπόν, αυτές οι ίδιες πνευματικές δυνάμεις, να έχουν υπεραναπτυχθεί στο Σάϊμποργκ εξ αιτίας του ότι έχει αποκοπή απ' τις ανθρώπινες αισθήσεις και ανάγκες του σώματος, που πιθανώς να τις περιορίζουν. Αν παραδεχθούμε αυτή την άποψη, τότε πρέπει να υποθέσουμε ότι το Σάϊμποργκ μπορεί τώρα να αντιλαμβάνεται τον εξωτερικό κόσμο.

Ο Πολιτικός Διοικητής της Φεγγαρούπολης Έλιοτ Μπάρλεϋ, την κοίταξε ερευνητικά.

— Είναι δυνατόν να το καταστρέψουμε στην περίπτωση που θα γίνει πολύ επικίνδυνο;

Η Έγκεφαλαιολόγος χαμογέλασε βεβιασμένα. — Ασφαλώς, είπε γρήγορα. Μπορούμε να διοχετεύσουμε ρεύμα

μεγάλης εντάσεως στον εγκέφαλο του, καταστρέφοντας τα κύτταρα. Αλλά για τώρα, δεν νομίζω ότι απαιτείται κάτι τέτοιο. Προτείνω να περιμένουμε λίγο καιρό, μελετώντας τις αντιδράσεις του. Αν αντιληφθούμε ότι η κατάσταση ξεφεύγει απ' τον έλεγχό μας, θα προχωρήσουμε στην καταστροφή του.

2 Ο λίγος καιρός που ή Έγκεφαλαιολόγος Σέλμποτ είχε προτείνει να

περιμένουν, μελετώντας τις αντιδράσεις του Σάϊμποργκ, ήταν μονάχα μια μέρα. Την άλλη κιόλας μέρα, η δεύτερη σύσκεψη έγινε μέσα σε μια ατμόσφαιρα υπερβολικής ταχύτητας και εντάσεως.

Η Σέλμποτ κοίταξε προσεκτικά έναν - έναν τους τρεις άνδρες, μετά με φωνή που καταφανώς προσπαθούσε να την κάνη ήρεμη, είπε:

— Μέσα στην δεύτερη οθόνη, θα παρατηρούμε κύριοι, τις εγκεφαλικές δονήσεις του Σάϊμποργκ, εξαρτημένες επακριβώς, χρονικώς εν σχέσει με τα γεγονότα.

Η προβολή άρχισε. Στην πρώτη οθόνη δεν φάνηκε τίποτε απολύτως, παρά μόνον ο

χαρακτηριστικός βόμβος. Στην δεύτερη γαλαζωπές κυματιστές γραμμές την διέσχιζαν. Ξαφνικά, οι γραμμές έκαναν ένα δυνατό ρυθμικό τίναγμα.

Η Σέλμποτ ακούστηκε καθαρά: — Εδώ βλέπουμε τις εγκεφαλικές δονήσεις του Σάϊμποργκ την

στιγμή που τον διεγείρουμε με ηλεκτρικές εκκενώσεις. Μετά μέσα στην πρώτη οθόνη ή Κωνστάντια Σέλμποτ φάνηκε να

βαδίζει αργά σε μια απόσταση ασφαλείας μακριά απ' το Σάϊμποργκ. Οι γαλαζωπές κυματιστές γραμμές έκαναν απαλές κινήσεις, Η Σέλμποτ επέστρεψε στην αρχική θέση της περνώντας απ' τον ίδιο

δρόμο και πήρε στα χέρια της ένα βαρύ μεταλλικό αντικείμενο. Πέρασε ξανά, κρατώντας απόσταση, δίπλα απ' το Σάΐμποργκ.

Οι γαλαζωπές γραμμές έδειξαν κάποια ανησυχία και τινάχτηκαν με ένταση.

Η Σέλμποτ γύρισε πίσω και σταμάτησε απέναντι στο Σάΐμποργκ. Το χέρι της σηκώθηκε και με δύναμη τίναξε το μεταλλικό αντικείμενο που κρατούσε. Το αντικείμενο διέγραψε μια τροχιά και αποκρούστηκε πριν ακουμπήσει τον κρυστάλλινο θόλο.

Οι γαλαζωπές κυματιστές γραμμές τινάζονταν για μερικά δευτερόλεπτα με τρομερή δύναμη, αγγίζοντας σχεδόν το πλαίσιο της οθόνης.

Η Σέλμποτ εμφανίστηκε ξανά μέσα στην πρώτη οθόνη να βαδίζει δίπλα στο Σάΐμποργκ κρατώντας στα χέρια της ένα άλλο πανομοιότυπο με το προηγούμενο αντικείμενο.

Οι γαλαζωπές γραμμές μετακινήθηκαν ανάλαφρα. Γύρισε πίσω και στάθηκε προς την πλευρά του Σάΐμποργκ. Το χέρι της τίναξε με δύναμη ξανά το δεύτερο όμοιο μεταλλικό αντικείμενο προς τον κρυσταλλικό θόλο. Αποκρούστηκε κι αυτό με άνεση.

Οι γαλαζωπές γραμμές έδειξαν κάποια ανησυχία άλλα μετακινήθηκαν με μικρή ένταση.

Η Σέλμποτ ακούστηκε βραχνά μέσα στην απόλυτη ησυχία. — Είδατε κύριοι, ότι την πρώτη φορά που πέρασα δίπλα του, το

Σάΐμποργκ έδειξε ότι με αντιλαμβάνεται χωρίς όμως να δώσει μεγάλη σημασία. Την δεύτερη φορά, που πέρασα κοντά του, κρατούσα ένα μεταλλικό αντικείμενο. Έδειξε ότι με αντιλαμβάνεται κρατώντας συγχρόνως την προσοχή του στραμμένη πάνω μου. Την στιγμή που του πέταξα το μεταλλικό αντικείμενο, οι εγκεφαλικές δονήσεις του ήταν ισχυρότερες και εντονότερες από κάθε άλλη φορά. Αλλά, προσέξτε τι συμβαίνει την τρίτη φορά που πέρασα κοντά του κρατώντας ένα όμοιο με το πρώτο μεταλλικό αντικείμενο. Είδαμε κύριοι, ότι δεν αντέδρασε με μεγάλη ένταση, έδειξε βέβαια μια κάποια ανησυχία, αλλά οι εγκεφαλικές

δονήσεις του δεν είχαν την προηγουμένη βιαιότητα. Τα μάτια της έλαμπαν πάνω στο ωχρό σοβαρό πρόσωπο της. — Το αντικείμενο που κρατούσα κύριοι την τρίτη φορά, είπε

τονίζοντας τις λέξεις της, ήταν μεν ένα πιστό και ακριβές αντίγραφο του προηγουμένου, μόνο που δεν ήταν μεταλλικό. Ήταν πλαστικό και συνεπώς, κατά πολύ ελαφρότερο.

Το βλέμμα της στράφηκε ανήσυχο στα έκπληκτα πρόσωπα των τριών ανδρών.

—Ένα και μοναδικό συμπέρασμα μπορούμε να βγάλουμε απ' όλα αυτά, είπε δύσκολα. Το Σάΐμποργκ έχει αναπτύξει αισθήσεις τις όποιες δεν είναι δυνατόν να συγκρίνουμε με τα ανθρώπινα δεδομένα. Βλέπει αλλά όχι με τις δικές μας αντιλήψεις περί οράσεως. Το Σάΐμποργκ έχει αναπτύξει μια αίσθηση κύριοι, που θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω σαν «Υπερόραση».

Ο Βιοχημικός Ιωνάθαν Γκήμον ακούμπησε νευρικά τα χέρια του πάνω στο τραπέζι.

— Υπερόραση; ρώτησε επιφυλακτικά. — Μάλιστα, απάντησε ή Σέλμποτ. Μια αίσθηση για την οποία

πολλοί έχουν μιλήσει στο παρελθόν. Μια αίσθηση που περικλείει όλες τις ανθρώπινες αισθήσεις και επί πλέον έχει και διορατικές ικανότητες. Αλλά το πρόβλημα για το οποίο σας κάλεσα εδώ, δεν είναι αυτό.

Στράφηκε στην οθόνη καθώς τα φώτα μέσα στην αίθουσα χαμήλωναν ξανά και η φωνή της τους παρότρυνε ευγενικά.

— Κοιτάξτε. Η οθόνη έδειξε ένα κομμάτι του πρώτου επεισοδίου που όλοι τους

είχαν δει την προηγουμένη μέρα με τον άνδρα που το Σάϊμποργκ είχε σκοτώσει. Φάνηκε καθαρά το μεταλλικό κυβικό μηχάνημα να διαγράφει την τροχιά του προς το μέρος του κρυσταλλικού θόλου και να σταματάει σε μια μικρή απόσταση απ' το Σάϊμποργκ. Η εικόνα έμεινε ακίνητη σ' αυτό το σημείο και μια μαύρη γραμμή ένωσε την απόσταση μεταξύ του αντικειμένου και του Σάϊμποργκ. Πάνω της μια αριθμητική ένδειξη σχηματίστηκε.

«4 CM»- — Σ' αυτή την περίπτωση κύριοι, είπε νευρικά ή Σέλμποτ, το

μηχάνημα σταμάτησε σε απόσταση τεσσάρων εκατοστών απ' το Σάϊμποργκ.

Η οθόνη έδειχνε τώρα την Σέλμποτ να τινάζει με δύναμη το μεταλλικό αντικείμενο προς το μέρος του Σάϊμποργκ. Η εικόνα

σταμάτησε ξανά και ή μαύρη γραμμή που μετρούσε την απόσταση μεταξύ του αντικειμένου σχηματίστηκε έχοντας διαφορετική ένδειξη. «8CM»·

— Εδώ το μεταλλικό αντικείμενο σταμάτησε σε απόσταση οκτώ εκατοστών. Παρατήρησα επίσης ότι οιανδήποτε βάρος και μέγεθος κι άν είχε το αντικείμενο, το

Σάϊμποργκ το απέκρουε στα οκτώ εκατοστόμετρα απ' τον κρυστάλλινο θόλο που τον καλύπτει. Πραγματοποίησα το ίδιο πείραμα ανά τρεις ώρες και στο τέταρτο τρίωρο, κοιτάξτε τι συνέβη.

Η Σέλμποτ φάνηκε ξανά να πετάει ένα αντικείμενο επάνω στον κρυστάλλινο θόλο. Η μαύρη γραμμή σύνδεσε την κενή απόσταση μεταξύ του Σάϊμποργκ και του αντικειμένου, δίνοντας ταυτόχρονα την αριθμητική ένδειξη. «16 CM».

— Εδώ, η απόσταση έχει μετατραπεί σε δεκαέξι εκατοστά, είπε με ένταση η Έγκεφαλαιολόγος. Και αυτή τη στιγμή που συζητάμε έχει γίνει εξηντατέσσερα. Η πνευματική δύναμη που το Σάϊμποργκ έχει αναπτύξει, αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο ανά δώδεκα ώρες, χωρίς να μπορώ να σας πω που και πότε θα σταματήσει και πώς είναι δυνατόν να την περιορίσουμε.

Ο Διοικητής του πειραματικού σταθμού Ζ—4 Έρνεστ Μπούκεβιτς, ακούστηκε διστακτικά.

— Τι προτείνετε; — Να καταστραφεί, είπε γρήγορα ο Έλιοτ Μπάρλεϋ. — Να καταστραφεί, συμφώνησε κι ο Ιωνάθαν Γκήμον. Η Έγκεφαλαιολόγος Κωνστάντια Σέλμποτ κούνησε καταφατικά το

κεφάλι της.

3 Οι άνθρωποι που αποτελούσαν το προσωπικό του πειραματικού

σταθμού Ζ—4 και ιδιαίτερα η Έγκεφαλαιολόγος Κωνστάντια Σέλμποτ δεν χρειάστηκαν περισσότερες από δώδεκα ώρες για να αντιληφθούν την πραγματική έκταση της καταστάσεως. Μέσα σε δώδεκα ώρες, λογικές υποθέσεις και συμπεράσματα είχαν ανατροπή σκορπίζοντας τον φόβο στις ψυχές των ανθρώπων, καθώς έβλεπαν καθαρά πλέον ότι εκείνη η υπερφυσική δύναμη που είχε αναπτύξει ένας παιδικός εγκέφαλος τριών ετών, δεν ήταν δυνατόν να νικηθεί.

Χρησιμοποίησαν ρεύμα υψηλής εντάσεως απ' ευθείας στον εγκέφαλο του Σάϊμποργκ και το μοναδικό που κατάφεραν μετά από μια

ολιγόλεπτη αγωνιώδη αναμονή, μέσα στην οποία το Σάϊμποργκ άστραφτε και φεγγοβολούσε, ήταν να κάψουν όλα τα κυκλώματα και να τινάξουν στον αέρα τα μηχανήματα που είχαν χρησιμοποιηθεί εναντίον του. Με τρόμο το προσωπικό του πειραματικού σταθμού, έβλεπε την παράξενη δύναμη να εξαπλώνεται, ασκώντας την τρομακτική εξουσία της σ' όλο και περισσότερα μέρη, χωρίς να μπορούν να κάνουν το παραμικρό για να την σταματήσουν.

Η Σέλμποτ είχε την ιδέα να βομβαρδίσουν το Σάϊμποργκ με ακτινοβολίες που θα μπορούσαν να καταστρέψουν κάθε ανθρώπινο εγκέφαλο, αλλά κι αυτό δεν στάθηκε ικανό να το αναχαιτίσει.

Την δεύτερη μέρα αυτών των προσπαθειών που έπεσαν στο κενό, η φοβερή δύναμη του Σάϊμποργκ έφτασε διπλασιαζομένη συνεχώς, στα τοιχώματα της αίθουσας, μέσα στην οποία βρισκόταν εδώ και τρία χρόνια Οι ατσάλινοι πανίσχυροι τοίχοι της αίθουσας, γκρεμίστηκαν μονομιάς, λες κι ήταν χάρτινοι και ή οροφή της τινάχτηκε στο διάστημα.

Ο πειραματικός σταθμός Ζ-4 της σελήνης εκκενώθηκε μέσα σ' έναν παροξυσμικό πανικό, που ευτυχώς όμως, δεν είχε θύματα.

Το στρατηγείο απ' όπου θα διεξάγονταν οι επιχειρήσεις εναντίον του Σάϊμποργκ, μεταφέρθηκε αναγκαστικά στην Φεγγαρούπολη απ' την οποία και θα προσπαθούσαν να σταματήσουν την αδιάκοπη επέλασή του, που προφανώς είχε για πορεία της τον δρόμο που οδηγούσε στους τριάντα χιλιάδες ανύποπτους, για το φοβερό κίνδυνο που αντιμετώπιζαν, κατοίκους της.

4 Ο Πολιτικός Διοικητής της Φεγγαρούπολης, κοίταξε με έκπληξη την

Σέλμποτ. — Βόμβα υδρογόνου είπατε; — Ναι, βόμβα υδρογόνου. Ο Έλιοτ Μπάρλεϋ, έσφιξε με δύναμη τις παλάμες του. — Δεν σκέπτεστε τις συνέπειες που είναι δυνατόν να έχει μια

τέτοια ενέργεια στον πληθυσμό; Η Εγκεφαλαιολόγος Σέλμποτ τον κοίταξε σταθερά. — Τις σκέπτομαι, αλλά δεν νομίζω, ότι υπάρχει άλλη λύση για να

σταματήσουμε το Σάϊμποργκ. Ο Μπάρλεϋ στράφηκε στους δυο άνδρες και τους κοίταξε με

απόγνωση.

— Εσείς τι γνώμη έχετε; ρώτησε βραχνά. Ο Βιοχημικός Ιωνάθαν Γκήμον κούνησε σοβαρά το κεφάλι του. — Ίσως να αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο ενός μικροπανικού κατά

την έκρηξη της βόμβας, αλλά θα έχουμε απαλλαγή από ένα πολύ μεγαλύτερο.

Ο Μπάρλεϋ κοίταξε απελπισμένα τον Μπούκεβιτς. — Εσείς τουλάχιστον ξέρετε πολύ καλά, ότι πριν προβούμε σε μια

τέτοια ενέργεια, πρέπει να λάβουμε έγκριση απ' την Κεντρική Διοίκηση της Γης.

Ο Μπούκεβιτς τον κοίταξε σκεφτικός. — Ναι ξέρω, είπε μετά. Αλλά κάτι τέτοιο, απαιτεί αρκετό χρόνο και

εμείς δεν έχουμε. Κατά τους υπολογισμούς μας, το Σάϊμποργκ θα καλύψει την απόσταση που το χωρίζει απ' την Φεγγαρούπολη, σε έξη περίπου ώρες απ' αυτή τη στιγμή. Άρα πρέπει τώρα να αποφασίσουμε.

— Η Κεντρική Διοίκηση θα... — Θα καλύψουμε εμείς τις ενέργειες σας, απέναντι στην Κεντρική

Διοίκηση, είπε απλά ο Μπούκεβιτς. Ο Μπάρλεϋ κάλυψε το πρόσωπο του στις παλάμες του. — Ο πληθυσμός δεν θα ενημερωθεί; Ο Μπούκεβιτς κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. —Έχω ευθύνη, φώναξε με απελπισία ο Πολιτικός Διοικητής. Είμαι

υπεύθυνος για τριάντα χιλιάδες ανθρώπους.... Η Κωνστάντια Σέλμποτ ακούστηκε ήρεμα μέσα στην καθολική

ατμόσφαιρα εντάσεως. — Η Φεγγαρούπολη, καθώς και ο πληθυσμός, δεν διατρέχουν

κίνδυνο απ' την έκρηξη της βόμβας. Για να ενημερώσουμε τον πληθυσμό, θα χρειασθούν πολλές εξηγήσεις, που στους περισσότερους δεν θα φανούν λογικές. Δεν πιστεύω ότι θα πεισθούν όταν τους πούμε ότι ρίχνουμε βόμβα υδρογόνου, για να καταστρέψουμε έναν εγκέφαλο ηλικίας τριών ετών. Είμαι βέβαιη, πώς αν παρ' όλα αυτά τους ενημερώσουμε, ο κίνδυνος θα είναι πολύ μεγαλύτερος για όλους μας.

Η βόμβα υδρογόνου έπεσε. Ένας ήλιος γεμάτος τρομακτική δύναμη και καταστροφή γεννήθηκε

ξαφνικά πάνω απ' τον εγκέφαλο του Σάϊμποργκ. Και κείνη η καυτερή λαμπρότητα, στάθηκε ικανή να λειώσει και διαλύσει κυριολεκτικά άμμο και βράχους, που έμεναν αμετακίνητοι, δισεκατομμύρια χρόνια στην επιφάνεια της σελήνης. Ήταν αρκετή για να τινάξει στο διάστημα

πελώρια κομμάτια εδάφους και να εξαπλώσει το σκοτάδι σε τεράστιες εκτάσεις.

Ήταν πραγματικά, μια αφάνταστη και τιτανική δύναμη.

5 Το Σάϊμποργκ αν είχε χείλια θα χαμογελούσε, άλλα αυτό, δεν είχε

σημασία. Ένοιωθε ευτυχισμένο, αν και οι άνθρωποι είχαν σταματήσει να

παίζουν μαζί του. Αλλά ήταν τόσο αδύναμοι και μικροί, που οπωσδήποτε θα είχαν

κουρασθεί να χαϊδεύουν το μυαλό του με ρεύμα, να πετούν αντικείμενα, που τόσο το διασκέδαζε να τα διώχνει και να ρίχνουν εκείνα τα ποτάμια φλόγας πάνω απ' τον εγκέφαλο του που το έκαναν να νοιώθει μια γλυκιά θαλπωρή.

Αλλά δεν έπρεπε να είναι παραπονεμένο, άλλωστε είχαν κάνει αρκετά και οπωσδήποτε θα τους ευχαριστούσε αν έπαιζε κι αυτό μαζί τους.

Έβλεπε μπροστά του εκείνη την αστραφτερή πόλη, τυλιγμένη μέσα στον πελώριο θόλο, να λαμπυρίζει σκορπώντας λάμψεις παντού γύρω της και την είχε πλησιάσει τόσο, που θα μπορούσε να την αγγίξει. Ήταν ένα παιδί και μπροστά του υπήρχε ένα πελώριο γυαλιστερό παιγνίδι που τραβούσε σαν μαγνήτης την προσοχή του.

Άγγιξε ανάλαφρα τον πανίσχυρο θόλο που το κάλυπτε. Αν μπορούσε να μπει μέσα. Το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο υποχώρησε σαν αραχνοΰφαντο πέπλο

και ο αθάνατος θόλος ράγιζε, έσπασε. Ήταν σαν να ξεφούσκωνε ένα πελώριο μπαλόνι και ο αέρας του χάνεται στο διάστημα.

Το Σάϊμποργκ γέλασε ευτυχισμένα. Ήταν μέσα. Ακούμπησε απαλά τα ατσάλινα κτίρια κι αυτά γκρεμίστηκαν σαν

ψεύτικα, χάθηκαν σαν να μην υπήρχαν ποτέ. Η πνοή του πέρασε πάνω από γέφυρες κι αυτές τινάχτηκαν κι έγιναν

μικρά, μικρά κομμάτια, τόσα δα, σαν την σκόνη που κάλυπτε την σελήνη.

Έπαιζε, έπαιζε και γελούσε μ' αυτό το τόσο εύθραυστο παιχνίδι, που έσπαζε, γινόταν κομμάτια και χανόταν εκεί μπροστά του.

Αλλά τώρα, όλα είχαν τελειώσει και δεν μπορούσε να παίξει άλλο, γιατί δεν υπήρχε και τίποτε.

Κοίταξε τα σκοτεινά βουνά της Σελήνης. Μπορούσε να τα γκρεμίσει, να τα κάνη σκόνη, αλλά δεν είχαν

μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν έλαμπαν, δεν ήταν όμορφα, δεν είχαν ζωή. Η σκέψη του στράφηκε ψηλά. Είδε την πελώρια γαλάζια πανέμορφη σφαίρα να λαμπυρίζει

τυλιγμένη σε λευκές νεφέλες. Κυλούσε στριφογυρίζοντας αργά μέσα στο διάστημα και μπορούσε

να δη πάνω της βουνά και πόλεις, θάλασσες και λίμνες. Παιχνίδια, πολλά παιχνίδια. Ήταν βέβαια λίγο μακριά, αλλά δεν θα αργούσε πολύ να φτάσει

κοντά της και να παίξει και μαζί της. Ένοιωσε μια αφύσικη χαρά. Και θα μπορούσε να παίξει... Να παίξει. Μια τρομακτική ένταση κυριαρχούσε μέσα στον πειραματικό

θάλαμο του υπερσύγχρονου εξερευνητικού διαστημοπλοίου «Όσιρις». Το νεκρό σώμα του Έριχ Στάρμπερκ σφάδαζε και φωτοβολούσε,

καθώς ο Εγκεφαλικός Κυτταροδιεγερτής Υπεραληθείας ανασκάλευε το μυαλό του. Οι οθόνες άστραψαν και έσβησαν και απίστευτες σε ένταση ακτινοβολίες φάνηκαν πάνω τους.

Και τότε είδαν. Είδαν τρισεκατομμύρια άστρα να φεγγοβολούν μέσα σε πλέγματα

ακτίνων εκπληκτικής ομορφιάς και ωραιότητας. Είδαν γαλαξίες και νεφελώματα να εμφανίζονται και να χάνονται

ταχύτατα, μέσα σε άπειρες εκτάσεις και χάος. Είδαν φλόγες μιας απέραντης φωτιάς και πύλες, που οδηγούσαν σε

ονειρεμένους κόσμους και μια φανταστική δύναμη που κάλυπτε τα πάντα, μέσα σε πέπλα αφάνταστης εξουσίας και υπεροχής.

Άπειρες λάμψεις φεγγοβολούσαν και οι κόσμοι, ένας μετά τον άλλον εξαφανίζονταν μέσα σ' ένα βαθύ κι αδιαπέραστο σκοτάδι που δεν ήθελε όμως παρά μια πνοή για να διαλυθεί.

Ο Λεγκρέϊβ ούρλιασε με τρόμο. — Σταμάτα το... Δεν βλέπεις;... Δεν καταλαβαίνεις; Αλλά καμιά απάντηση, ο Γουέλερ ήταν αφιερωμένος σε κείνες τις

παντοδύναμες δυνάμεις που εμφανίζονταν σιγά - σιγά πάνω στην κρυσταλλική διαφάνεια της οθόνης του Κυτταροδιεγερτή.

Το σώμα του Έριχ Στάρμπερκ, είχε αποκτήσει τώρα, μια φανταστική ακτινοβολία που φώτιζε κάθε τι μέσα στον πειραματικό θάλαμο.

Ο Λεγκρέϊβ σηκώθηκε σαν υπνωτισμένος και βάδισε αργά προς τους διακόπτες που χειρίζονταν ο Γουέλερ. Προσπάθησε να τους κλείσει, αλλά ο Γουέλερ τον χτύπησε με δύναμη ρίχνοντας τον κάτω.

Οι εκπληκτικές λάμψεις και φλόγες που χάνονταν στους κόσμους, αποκτούσαν τώρα πάνω στην οθόνη, ένα συγκεκριμένο σχήμα.

Ο Λεγκρέϊβ κάλυψε μέσα στις παλάμες το πρόσωπό του, ενώ όλο το σώμα του έτρεμε από μια απέραντη φρίκη.

Μέσα από λυγμούς ψιθύρισε. — Σταμάτησέ το Πωλ, δεν είναι δυνατόν... Δεν είναι δυνατόν να

Τον δούμε. Το σώμα του Στάρμπερκ άστραφτε τώρα, λες και κάθε κύτταρό του

είχε γίνει και μια πηγή ακτίνων. Ένα γκριζοκίτρινο πλασματικό νέφος απλώθηκε αργά πάνω απ' το κορμί του προχωρώντας αργά, με γλοιώδεις κινήσεις προς το μέρος των δύο ανδρών.

Η οθόνη λαμπύρισε και κείνη την στιγμή, που η ακαθόριστη δύναμη αποκτούσε συγκεκριμένη μορφή όλα έλαμψαν και φεγγοβόλησαν.

Μια έκρηξη φοβερή. Τα ηλεκτρονικά κυκλώματα κάηκαν και τα μηχανήματα τινάχτηκαν

και διαλύθηκαν. Το γκριζοκίτρινο σύννεφο που είχε γεννηθεί απ' το νεκρό σώμα του

Στάρμπερκ, τους πλησίαζε αργά, τρομακτικά. Οι δυο άνδρες άρχισαν να τρέχουν προς τους θαλάμους

προσαρμογής του «Όσιρις». Το νέφος κυλούσε πάντα πίσω τους. Χώθηκαν μέσα στους θαλάμους με τον τρόμο και την αγωνία

αποτυπωμένη στα πρόσωπα τους και με πυρετικές και σπασμωδικές κινήσεις φόρεσαν τις διαστημικές στολές τους.

Το σύννεφο ήταν πάντα πίσω τους, κοντά τους, τους πλησίαζε. Κατέβηκαν στην επιφάνεια του αστεροειδή και έτρεχαν πάνω στο

έδαφος του με την φρίκη και τον τρόμο να λάμπει πίσω απ' το κρύσταλλο του προστατευτικού κράνους στα μάτια τους.

Η ταραγμένη και γεμάτη εκδίκηση ψυχή του Στάρμπερκ που ενόχλησαν τον αιώνιο ύπνο της, βρισκόταν πάντα πίσω τους, ήταν κοντά τους. Τους έφτανε.

Και η φυγή των δύο ανδρών πάνω στον αστεροειδή, έμοιαζε με τρομακτική πτώση, μια αγωνιώδη πτώση, καθώς ο κατήφορος δεν τέλειωνε ποτέ, τ' αστέρια χάνονταν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες και το έδαφος έφευγε κάτω απ' τα πόδια τους.

Το γκριζοπράσινο γλοιώδες σύννεφο ήταν πίσω τους. Η παγωμένη πνοή του τους άγγιζε.

Κι αυτοί έπεφταν, όλο έπεφταν μέσα στο χάος και το σκοτάδι. Και οι κοφτεροί βασαλτικοί βράχοι τινάζονταν προς το μέρος τους

με ορμή και αφάνταστη ταχύτητα σαν μαύρα, βρώμικα και σκελετωμένα χέρια μάγισσας, που επιζητούσαν με πάθος να τους κατακρεουργήσουν.

Και δεν θ' αργούσαν να κόψουν τα μέλη τους. Ένα μικρό λάθος χρειαζόταν μονάχα, που δεν ήταν δυνατόν παρά να

το κάνουν. Ένα μικρό, πολύ μικρό λάθος για να χωθεί μια ολόμαυρη και ψυχρή

πέτρα στο κορμί τους. ΤΕΛΟΣ