ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΝΟΜΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

τεύχος 4ο - Φεβρουάριος 2011

Συνάδελφοι και συναδέλφισσες βρισκόμαστε σε μια ιστορική περίοδο που τα πάντα γύρω μας αλλάζουν, με ρυθμούς που δυσκολευό-μαστε να τους παρακολουθήσουμε. Οι συν-θήκες εργασίας –όχι μόνο στον εκπαιδευτικό χώρο- αναδιαρθρώνονται άρδην εις βάρος πάντα των κοινωνικά αδύναμων. Η οικονο-μική ένδεια που οδηγεί σε συνανθρώπους μας σε συνθήκες εξευτελιστικού βίου δεν εί-ναι εικόνες από προφητικές ενοράσεις ούτε εικόνες τηλεοπτικής πραγματικότητας. Είναι εικόνες από την νέα εποχή που καθορίζεται από το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού: «οι πλούσιοι να γίνουν πλουσιότεροι και οι φτω-χοί φτωχότεροι».Μια σπίθα όμως αρκεί να γίνουμε κι εμείς οι πολλοί, πρωταγωνιστές της ιστορίας που γράφεται για εμάς, χωρίς όμως εμάς στην συντακτική επιτροπή. Η εξέγερση στην Τυ-νησία και την Αίγυπτο σίγουρα είναι μέγεθος διαφορετικό από τα δικά μας. Όμως αυτός ο λαός στους δρόμους, άνδρες και γυναίκες, πετάνε στο καλάθι των αχρήστων, τις πολι-τικές αναλύσεις πληρωμένων παπαγάλων που προσπαθούν να χειραγωγούν το κοινό τους και προσπαθούν να αλλάξουν την μοί-ρα τους έχοντας ως όπλο την συλλογικότητα τους. (σχετικό κείμενο στην Ελευθεροτυπία, 9/2/2001 όπου Γάλλοι διπλωμάτες παρουσί-αζαν την Τυνησία την πιο σταθερή χώρα στην περιοχή!).Ζούμε σε εποχή που έχουμε χρέος να αλ-λάξουμε τον σκιασμένο εφησυχασμό. Από επικοινωνιακά στοχευμένο κοινό να γίνουμε ενεργή συλλογικότητα, να γίνουμε εξεγερ-μένος λαός με συνδετικά χαρακτηριστικά την ενημέρωση, την αλληλεγγύη και την κριτική αντιμετώπιση στις ακροδεξιές – κατοχικές κυβερνητικές επιλογές που επισκιάζουν και δυσχεραίνουν την καθημερινότητά μας.Μιλούμε για οικονομικές πολιτικές που κα-θορίζουν την προσπάθειά μας, να ζούμε με αξιοπρέπεια, ακόμα και όταν καθυβριζόμα-στε ως κοπρίτες, ανίκανοι και τεμπέληδες. Βασικό διακύβευμα της πολιτικής «της αγο-ράς» που εκπορεύεται από τραπεζίτες και τα φερέφωνα κράτη τους είναι η απαξίωση του

Αν όχι τώρα, πότε;

Τον τελευταίο μήνα του 2010 έγινε γνωστό ή για την ακρίβεια διέρρευσε η πληροφορία πως στο Υπουργείο Παιδείας επεξεργάζονται σχέδια για συγχωνεύσεις – καταργήσεις σχολείων. Το επιχείρημα έχει να κάνει με τη μείωση του κόστους (όρος αγοράς) της εκπαίδευσης.Το ερώτημα που τίθεται είναι: πρέπει να συγχωνευτούν-καταργηθούν σχολεία ή όχι; Η απάντη-ση είναι μία: ΟΧΙΚαι είναι ΟΧΙ, γιατί δεν είναι αναγκαιότητα αλλά συνειδητή πολιτική επιλογή. Δεν είναι η κρίση που οδη-γεί στην περικοπή των δαπανών (και από πότε άραγε η παιδεία θεωρείται δαπάνη;). Με αφορμή την κρίση, το Μνημόνιο και το ΔΝΤ έρχονται να τεθούν σε εφαρμογή μέτρα που οι προηγούμενες κυ-βερνήσεις (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) είχαν προσυπογράψει πολλά χρόνια πριν στην Ε.Ε. (Σύνοδος της Μπολόνια, 1999 και διάσκεψη της Σεβίλης, 2002)Οι συγχωνεύσεις- καταργήσεις σχολείων δεν είναι άσχετες με την εφαρμογή του Καλλικράτη στην τοπική αυτοδιοίκηση. Το 1995 το ΠΑΣΟΚ κάνει αναφορά για αποκέντρωση της εκπαίδευσης, το 2000 η ΝΔ ενστερνίζεται την παραπάνω άποψη και από το 2007 αμφότερα τα κόμματα εξουσίας μιλούν για αποκέντρωση της εκπαίδευσης και εντάσσουν στα προγράμματά τους την «αποκέντρωση» ως απάντη-ση στα διάφορα προβλήματα.Όμως γιατί αυτή η ιδεολογική στροφή στην αποκέντρωση; Τι εξυπηρετεί;

• η νέα «αρχιτεκτονική» στη δομή της T.A., έχει να κάνει πρώτα και κύρια με την απαλλαγή της πο-λιτείας από τις ευθύνες της απέναντι στους πολίτες, με τη μετακύλιση του κόστους κοινωνικών και άλλων υπηρεσιών στην T.A. και μέσω αυτής στις πλάτες των πολιτών.• Tο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Aνάπτυξης απαιτεί μείωση των δημοσιονομικών δαπανών. Γι’ αυτό η κρατική στρόφιγγα, θα κλείσει ασφυκτικά.

Ουσιαστικά με τη λεγόμενη «αποκέντρωση» θέλουν να διασπάσουν τον ενιαίο χαρακτήρα σημαντικών κοινωνικών τομέων, όπως Yγεία, Πρόνοια και Παιδεία, και να διευκολύνουν έτσι το πέρασμά τους στα χέρια των επιχειρηματιών. Η έκθεση του ΟΟΣΑ δείχνει και τη «μεθοδολογία», η οποία πρέπει να ακολουθηθεί, ώστε να αποφευ-χθούν οι κοινωνικές αντιδράσεις.«Εάν μειωθούν οι δαπάνες λειτουργίας, θα πρέπει να ληφθεί μέριμνα να μην μειωθεί η πο-σότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών, έστω κι αν πρόκειται να μειωθεί η ποιότητα. Για παρά-

ΣυγχΩΝΕυΣΕΙΣ–κΑΤΑΡγήΣΕΙΣ ΣχολΕΙΩΝΑΝΑγκΑΙοΤήΤΑ ή ΣυΝΕΙΔήΤή πολΙΤΙκή ΕπΙλογή;

της Μαρίνας Ράπτη

συνέχεια στη 3η σελ.συνέχεια στην 2η σελ.

2δημόσιου χαρακτήρα της Υγείας και της Εκπαίδευσης, καθώς και η κατίσχυση μιας ταξικά απα-γορευτικής κοινωνικής κινητικότητας. «Όσοι έχουν θα μπορούν»! Οι άλλοι, οι πολλοί ας γίνουν το λίπασμα για τις κυρίαρχες οικονομικές ελίτ.Μέσα σε αυτό το τοπίο δρούμε ως Ανεξάρτητη Αγωνιστική Κίνηση. Φίλοι και φίλες, σύντροφοι και συντρόφισσες που ανήκουμε στην εκπαιδευτική Αριστερά και στηρίζουμε κριτικά τον Χώρο των Παρεμβάσεων Κινήσεων Συσπειρώσεων. Έχουμε πλήρη συναίσθηση της δυναμικής της κί-νησής μας αλλά και των αδυναμιών μας. Έχουμε όμως ένα βασικό ομογενοποιητικό γνώρισμα ως ομάδα. Την προσωπική, εκπαιδευτική και πολιτική μας αξιοπρέπεια. Είμαστε μάχιμοι δάσκα-λοι και δασκάλες που συνδικαλιζόμαστε με όραμα τον χειραφετημένο δάσκαλο – πολίτη. Συν-δικαλιζόμαστε για να αποδείξουμε ακόμα και στους εαυτούς μας πως το «σκοτάδι» της δεξιάς κυβερνητικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας δεν είναι ανίκητο.Σε αυτές τις ημέρες του πολέμου, όπως ήδη έχετε καταλάβει τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Η κόκκινη γραμμή της πολιτικής επιλογής έχει ήδη χαραχθεί. Από την μια πλευρά είμαστε όλοι εμείς που αγωνιζόμαστε μέσα στην τάξη και στην κοινωνία και από την άλλη όσοι συμμετείχαν – με κάθε τρόπο- στο party του «όλοι μαζί τα φάγαμε». Στην ομάδα μας δεν θα βρείτε κανέναν συνδικαλιστή που επιθυμεί διακαώς να γίνει μέρος της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας ή της κυβερνητικής συνδιαχείρισης. Γι αυτό και τα μέλη μας στο Σύλλογό μας και στην ΔΟΕ έχουν μονοετή θητεία. Η ανάγκη γραφής αυτού του κειμένου πηγάζει από την αδυναμία μας να αντιμετωπίσουμε όσους τέρπονται από την σιγή που εκκωφαντικά πηγάζει στο σύλλογό μας από την στάση της νεοσύ-στατης παράταξης ΠΑΣΚ –ΔΑΚΕ. Τα πέντε χέρια όπως λέει και η καλή συνάδελφος Α., έχουν αυτοματοποιήσει την ανάτασή τους προκειμένου να υπερψηφίζουν σε καιρό έντονων πολιτικών διεργασιών, επιλογές που οδηγούν την ταυτότητα του συλλόγου μας σε πολιτική απαξίωση. Μέσα στο Δ.Σ. στα σχολεία , στην κοινωνία δίνουμε τον αγώνα μας, μαζί με όσους νιώθουν βι-ασμένοι από την κυβερνητική πολιτική που εκπορεύεται από τις θελήσεις της τρόικας. Οι καιροί είναι δύσκολοι και διαμορφώνουν στάσεις και πρακτικές. Οι δήθεν αθώες προτάσεις (βλέπε προτάσεις ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ για κλείσιμο σχολείων) σε περίοδο όπου η εκπαιδευτική κοινότητα θα έπρεπε στοιχισμένη να αγωνίζεται ενάντια στις δήθεν εκπαιδευτικές πολιτικές της κυβέρνησης, λειτουργούν ως δούρειος ίππος και νομιμοποιούν επικοινωνιακά την μελλοντική υπερσυγκέ-ντρωση μαθητών σε σχολεία τέρατα όπου θα απουσιάζει η παιδαγωγική ζεστασιά κυρίαρχο στοιχείο στην εκπαιδευτική πράξη.Φίλοι και φίλες δεν είναι καιρός για μοναξιές, ατομικές διαδρομές και απογοητεύσεις. Οφείλου-με στους χρόνους που θα έρθουν να είμαστε όλοι μαζί, για να έχουμε δυνατή γροθιά. Γνωρίζου-με πως η απογοήτευση είναι ένα συναίσθημα που δύσκολα μεταβάλλεται αν δεν υπάρξουν νέες δομικές αναθεωρήσεις στο πολιτικό και συνδικαλιστικό κίνημα.Όμως φίλοι οι υπεύθυνοι για την αποδόμηση της πολιτικής ισχύος της εργασίας μας έχουν ονόματα και κομματικές ταυτότητες. Ας τους αρνηθούμε το δικαίωμα να λειτουργούν ως πληρε-ξούσιοί μας. Ακόμα και αν σε αυτούς αναγνωρίζετε τα δικά μας.Το ραντεβού μας το κλείνουμε στους δρόμους του αγώνα!

ΣυΝΤΑκΤΙκή ΕπΙΤΡοπήΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

ΓΕΓΙΟΥ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΚΑΝΤΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ

ΚΟΥΛΟΥΡΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣΜΑΛΑΧΑ ΕΛΕΝΗ

ΜΠΟΥΡΓΟΥΤΖΗΣ ΗΛΙΑΣΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣppanagiotou@yahoo.com

ΠΑΝΔΗΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣΠΗΛΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΤΑΚΗΣ ΣΚΑΡΤΖΙΛΑΣ

ΤΣΙΩΛΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑΧΑΛΙΚΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ

ΧΟΝΔΡΟΓΙΑΝΝΗΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ ΙΩΑΝΝΑ

Η «Ακίδα» σχεδιάστηκε και σελιδοποιήθηκε από τη Φιλένη Λοράνδου

και τυπώθηκε στο τυπογραφείο «Synthesis» σε 500 αντίτυπα.

συνέχεια από την 1η σελ.

ΥΠΕΡΘΥΡΟ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ

“Κουβαλάω μαζί μουτη συνείδηση της πανωλεθρίαςσαν λάβαρο νίκης.”

ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ

Τις άσπρες πέτρες ψηλαφώτις γκρίζες λέξεις ψάχνωνα στήσω φράγμα στον καιρόκαι τη ροή ν’ αλλάξω.

Αίμα του πρωτομάστοραη ανάγκη αν το ζητήσειθα βάλω γι’ αρμολόγημαη αγάπη μου να ζήσει.

Αν γείρει ο τοίχος στο γκρεμόη ανάμνηση στη λήθηάδοξα ναι, ανώφελατο αίμα δεν εχύθη.

Οι λέξεις πέτρες να γενούνυπέρθυρο τ’ ανέμουνα κυματίζει η ψυχήθράσος του ηττημένου.

Από την ποιητική συλλογή

ΥΠΕΡΘΥΡΟ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ

του Αλέξανδρου Φωσταίνη

εκδ. ΔΙΑΤΤΩΝ, Αθήνα 2008 Τα τελευταία τριάντα χρόνια η τοπική κοινωνία,

έχει υποστεί ποικίλες διαφοροποιήσεις. Μια από τις μορφές που παίρνουν αυτές οι διαφο-ροποιήσεις είναι και ο τρόπος βίωσης του χω-ροχρόνου από τους κατοίκους της κερκυραϊκής υπαίθρου: από το χωροχρόνο του αγρότη και του ψαρά περάσαμε στο χωροχρόνο του υπάλ-ληλου (ξενοδοχεία, εμπόριο κτλ). Οι δραστηριότητες μετατοπίστηκαν από τον αγρό στην τουριστική ζώνη. Το καλοκαίρι «με-ταναστεύουμε» στην παραλία, ζούμε στους ρυθμούς και στους χώρους του τουρισμού. Το χειμώνα ξαναγυρίζουμε στους αργόσυρτους χρόνους και στους παραδοσιακούς χώρους. Η τουριστική περιοχή το χειμώνα γίνεται «φάντα-σμα που πλανιέται» μέχρι την επόμενη άνοιξη. Με τον ερχομό της τελευταίας, το χωριό περ-νάει στο παρασκήνιο, μέχρι να κλείσει ο κύκλος της τουριστικής περιόδου. Το καλοκαίρι είναι η άρνηση του χειμώνα, είναι η νίκη του μπαρ πάνω στο παραδοσιακό καφενείο. Μέσα στις παραπάνω ιδιομορφίες ζει και η νεολαία της υπαίθρου ενσωματώνοντας στην ψυχοσύνθεσή της αυτές τις καταστά-σεις: «καλοκαίρι→ταχύτητα→τουριστική ζώ-νη→μεροκάματο→ακμή» από τη μια πλευρά,

«χειμώνας→στασιμότητα→χωριό→ταμείο ανεργίας→παρακμή» από την άλλη. Μια αί-σθηση που γίνεται βίωμα και απολήγει σε μια διχοτομημένη ζωή μεταξύ της φθοράς που δη-μιουργεί η εντατική εργασία και η διασκέδαση το καλοκαίρι, και της αφθαρσίας που απορρέει από την αναμονή και την περιστασιακή απασχό-ληση το χειμώνα.

Ο κάτοικος της υπαίθρου και ο χωροχρόνος του τουρισμού

του Σίμου Μποζίκη

3δειγμα, μπορούν να μειωθούν οι πιστώσεις που διατίθενται για τη λειτουργία των σχολείων ή των πανεπιστημίων αλλά θα ήταν επικίνδυνο να μειωθεί ο αριθμός των μαθητών ή των φοιτητών. Οι οικογένειες θα αντιδράσουν με βίαιο τρόπο, στην περίπτωση που βρεθούν αντι-μέτωπες με την άρνηση εγγραφής των παιδιών τους σε κάποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Ομως, δεν θα υπάρξει η ίδια αντίδραση από την πλευρά τους εάν μειωθεί βαθμιαία η ποιότητα της παιδείας: το σχολείο μπορεί να ζητήσει σταδιακά και να λάβει την οικονομική συνδρομή των οικογενειών ή να καταργήσει κάποια εκπαιδευτική δραστηριότητα. Αυτό γίνεται σταδιακά και αποσπασματικά, σε ένα σχολείο, αλλά όχι και στο διπλανό, έτσι ώστε να αποφευχθεί η γενικευμένη δυσαρέσκεια του πληθυσμού».Απόδειξη των όσων γράφονται παραπάνω είναι η αντίστοιχη προσπάθεια που έγινε στη Γαλλία ,με την αποκέντρωση στην εκπαίδευση, (2003). Παραθέτουμε αποσπάσματα από το άρθρο του Franck Poupeau στη Le Monde, Οκτώβριος 2003. Το συγκεκριμένο άρθρο διαφωτίζει πολλές πλευρές της έννοιας της «αποκέντρωσης» και μεταφέρει με ρεαλιστικό τρόπο τα αποτελέσματα της αποκέντρωσης στα γαλλικά σχολεία. Η διοικητική αποκέντρωση της εκπαίδευσης στη Γαλλία οδήγησε αρχικά στην τμηματική πώληση και τέλος στην πλήρη ιδιωτικοποίηση πολλών σχολείων.«Αυτό το μέτρο επιβεβαιώνει τις ανησυχίες όσων δεν έπαψαν να καταγγέλλουν την συγκαλυμμένη ιδιωτικοποίηση του εκπαιδευτικού συστήματος, η οποία πραγματοποιείται με το πρόσχημα της «απο-κέντρωσης», της «μεταφοράς αρμοδιοτήτων στην τοπική αυτοδιοίκηση» και της «αυτονομίας των σχο-λικών συγκροτημάτων». Οι ιδεολόγοι της αποκέντρωσης δεν λένε λέξη για το συγκαλυμμένο πελατειακό χαρακτήρα της. Σε πολλά δημοτικά σχολεία, η καθαριότητα έχει ήδη ανατεθεί σε ιδιωτικές επιχειρήσεις και το σχολικό εστιατόριο στην μεγάλη εταιρεία μαζικής εστίασης Sodexho. Αντί για τη γενικευμένη ιδιωτικοποίησή του, το εκπαιδευτικό σύστημα σαλαμο-ποιείται και πωλείται τμηματικά. Μάλιστα, αυτή η εκχώρηση στον ιδιωτικό τομέα μπορεί να γίνει με πρόσχημα το δημόσιο συμφέρον.»Είναι σαφές πως αρχικά οι γονείς – δημότες επιφορτίστηκαν να πληρώνουν πολλές από τις δραστηρι-ότητες που γίνονταν μέσα στο σχολείο. Στις λιγότερες προνομιούχες περιοχές τα σχολεία υπολειτουρ-γούν, αφού οι δήμοι εκεί δεν έχουν τους πόρους να τα στηρίξουν.«Η απειλή της αποκέντρωσης είναι ήδη αισθητή στις λιγότερο προνομιούχες ζώνες όπου η τοπική αυτοδιοίκηση δεν είναι σε θέση να αντισταθμίσει τη μείωση των κρατικών δαπανών. Στο γυμνάσιο Πολιτζέ, εβδομήντα δύο οικογένειες ζουν με την απειλή του δικαστικού επιμελητή, επειδή δεν έχουν πληρώσει τα έξοδα του σχολικού εστιατορίου. Μάλιστα, τα παιδιά τους δεν τρώνε πια το μεσημέρι στο εστιατόριο του σχολείου...»Πολλοί δήμοι οδηγήθηκαν σε μείωση του προσωπικού (στη Γαλλία τα σχολεία στελεχώνονται με εκπαι-δευτικό προσωπικό, γιατρούς, νοσοκόμους, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς, τεχνικό προσωπικό και νέους εργαζόμενους στις βιβλιοθήκες ή στη γραμματεία), αφού υπήρξε μείωση των κρατικών εσό-δων προς τους Δήμους.Το επόμενο φαινόμενο ήταν η κατηγοριοποίηση των σχολείων. Τα σχολεία των καλών συνοικιών ήταν ευνοημένα, αφού οι γονείς των μαθητών ήταν οι προνομιούχοι και κατ’ επέκταση τα παιδιά τους. «Αφού έκαναν τον γύρο της πόλης, οι δάσκαλοι του Κορσέκ έμειναν άναυδοι όταν ανακάλυψαν πόσο καλύτερα εξοπλισμένα ήταν τα σχολεία των καλών συνοικιών. Όμως, τα σχολεία των υποβαθμισμένων συνοικιών, των οποίων το κοινό είναι λιγότερο «αποδοτικό» από πλευράς ψήφων, δεν θα επωφεληθούν από αυτές τις αλλαγές. Στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, τα αποτελέσματα της αποκέντρωσης και της «τοπικής διαχείρισης» των σχολικών συγκροτημάτων δεν διαφοροποιούνται μονάχα ανάλογα με την περιφέρεια ή τον νομό, αλλά και στο εσωτερικό μιας πόλης ή ακόμα και μιας συνοικίας.» Η απάντηση ήδη δόθηκε. Οι καταργήσεις- συγχωνεύσεις σχολείων είναι συνειδητή πολιτική επιλογή.Βέβαια στην παρούσα συγκυρία η κρίση δίνει την ευκαιρία στους ιθύνοντες να την προφασίζονται, για να διαλύσουν ό,τι έχει απομείνει από το δημόσιο σχολείο. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως το υπάρ-χον σχολείο είναι αυτό που γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικοί έχουν ονειρευτεί. Το αποκεντρωμένο σχολείο όμως δεν το έχουμε ονειρευτεί ούτε στα χειρότερα όνειρά μας. Ας μας πουν την αλήθεια.Ας πουν στους γονείς ότι από εδώ και πέρα θα πληρώνουν ακόμα πιο πολύ, ότι τα σχολεία των παιδιών τους θα είναι ο χώρος διαφήμισης διαφόρων εταιρειών. Ας πουν στους γονείς ότι τα παιδιά τους θα στοιβάζονται στις σχολικές αίθουσες σχολείων δυναμικό-τητας 400 και πάνω μαθητών, με συνθήκες που θα θυμίζουν τη δεκαετία του 1960 και που θα καταδι-κάζουν την πλειοψηφία των μαθητών στην αμάθεια, για να αποτελέσουν το φθηνό εργατικό δυναμικό, που θα μαθαίνει δια βίου και το όνειρο κάθε παιδιού θα είναι να γίνει ένας ευέλικτος εργαζόμενος, που θα αδυνατεί να κρίνει και να πάρει τη ζωή του στα χέρια του, αφού θα του έχουν υποθηκεύσει το μέλλον του. Σε μια χώρα που το γεωγραφικό της ανάγλυφο με τις νησιωτικές και ορεινές περιοχές και με ένα προ-βληματικό και επικίνδυνο εθνικό και τοπικό οδικό δίκτυο, σε μια χώρα, όπου οι κοινωνικές, οικονομικές και ιστορικές συνθήκες πολλών περιοχών απαιτούν την ύπαρξη σχολείων, ως ανάσα σε μια σκληρή πραγματικότητα, η κυβέρνηση έρχεται στο όνομα του κόστους να καταδικάσει σε μαρασμό περιοχές της περιφέρειας κλείνοντας σχολεία ή να διαμορφώσει συνθήκες ασφυξίας στα σχολεία των αστικών κέντρων καταδικάζοντας γενιές νέων.

συνέχεια από την 1η σελ. Ασκήσεις καταστολής πλήθους στην 71η Αερομεταφερόμενη ΤαξιαρχίαΤο κείμενο αντλήθηκε από το ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ - ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ (Diktiospartakos.blogspot.com)Καταγγελίες φαντάρων αποκαλύπτουν ότι υπάρχει απόφαση της κυβέρνησης, του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., για εμπλοκή των στρατιωτικών δυνάμεων σε επιχειρήσεις καταστολής διαδηλώσεων και εξεγέρσεων, καθώς οι τελευταίες θεωρούνται από τα επιτελεία των κυρίαρχων ότι είναι σύγχρονες «Ασύμμετρες Απειλές».Οι καταγγελίες αυτές είναι πολύ σοβαρές καθώς ζούμε σε μια εποχή που οι τηλεοπτικοί δέκτες αναμεταδίδουν τις κοινωνικές εξεγέρσεις που ξεσπούν η μια μετά την άλλη στην απέναντι όχθη της Μεσογείου, εξεγέρσεις που αμφισβητούν διεφθαρμένα και καταπιεστικά καθε-στώτα, φέρνοντας στο προσκήνιο τη λαϊκή οργή που πυροδοτεί η φτώχεια, η πείνα, η ανέχεια και ο εργα-σιακός μεσαίωνας του παγκοσμιοποιημένου καπιταλι-σμού. Έχουν μεγάλη βαρύτητα αν αναλογιστεί κανείς την ομοιότητα των σκληρών αντιλαϊκών μέτρων που επιβάλλονται εδώ, στο όνομα της καταπολέμησης των ελλειμμάτων και της στήριξης της καπιταλιστικής κερ-δοφορίας. Έχουν μεγάλη βαρύτητα όταν τα πιο εφιαλ-τικά σενάρια κρατικής καταστολής επικαιροποιούνται μετά την επιχείρηση (Κυβέρνησης-ΝΔ-ΛΑΟΣ- ΜΜΕ) κατάργησης του ασύλου, ενώ παράλληλα πληθαίνουν οι υπουργοί που διαβλέπουν κοινωνική ένταση.Σύμφωνα με τις καταγγελίες των φαντάρων από διά-φορα τάγματα της 71ης Αερομεταφερόμενης Ταξιαρ-χίας ΠΟΝΤΟΣ, με έδρα τη Νέα Σάντα Κιλκίς, το χρο-νικό διάστημα της Πέμπτης 3/2 και Παρασκευής 4/2, στην περιοχή Κορομηλά, πραγματοποιήθηκαν Ασκήσεις Καταστολής Πλήθους, υπό την επίβλεψη της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων. Το σενάριο της άσκησης είναι φωτοτυπία των κοινωνικών συγκρούσεων που ξεσπούν σε κάθε πόλη, φωτοτυπία της τακτικής των ΜΑΤ: Επαγγελματίες Οπλίτες ντυμένοι ως άνδρες των ΜΑΤ, με πλήρη εξάρτηση-επιγονατίδες, γκλομπ, ασπίδες, κράνη, μάσκες, χημικά, χειροβομβίδες κρότου λάμψης κ.λπ. - καλούνται να αντιμετωπίσουν εξαγριωμένους διαδηλωτές (φαντάροι που θα φορούν πολιτικά - έχουν διαταχθεί να μείνουν αξύριστοι και αξι-ωματικοί που έχουν αναλάβει να ρίχνουν μολότωφ). Η 71η Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία, εκτός των «εθνι-κών» της αποστολών έχει και διεθνείς υποχρεώσεις, εκπαιδεύεται, αξιολογείται και έχει την ετοιμότητα να διαθέσει τμήματα στη Δύναμη Άμεσης Αντίδρασης του ΝΑΤΟ (NRF-NATO, Response Force). Το ΝΑΤΟ έχει συγκροτήσει την δύναμη NRF, ώστε να αντιμετωπίζει άμεσα διεθνείς κρίσεις, συμπεριλαμβανομένων και των επιχειρήσεων «επιβολής της ειρήνης» σε εμπόλεμες περιοχές, της αποτροπής μαζικής μετανάστευσης, του εμπορικού αποκλεισμού (embargo) και της υποστήριξης «αντιτρομοκρατικών» επιχειρήσεων. Σε περίπτωση διε-θνούς κρίσης, που θα εμπλακεί στρατιωτικά το ΝΑΤΟ, η ελληνική συμμετοχή, θα γίνει με την 71η Αερομεταφε-ρόμενη Ταξιαρχία. Για τους παραπάνω λόγους, η εκπαί-δευση είναι ιδιαίτερα σκληρή, ενώ το κλίμα πολεμικής και κατασταλτικής ετοιμότητας το προσωπικό το πλη-ρώνει με συνεχή ατυχήματα!Εμείς καλούμε τους φαντάρους να βγουν στην αναφο-ρά και να αρνηθούν να γίνουν τα σώματα τους πεδίο άσκησης μεθόδων και τακτικών για την καταστολή των κοινωνικών κινημάτων. Ο όρκος που έχουν δώσει ανα-φέρεται στην υπεράσπιση της άμυνας της χώρας και του συντάγματος. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να επιτρέψουν η υποχρεωτική στράτευση να μετατραπεί σε υποχρεωτική συμμετοχή στην προετοιμασία των νέων ιμπεριαλιστικών αποστολών. Αντίπαλο δέος στην προετοιμασία των Ενόπλων Δυ-νάμεων για την καταστολή των κοινωνικών κινημάτων είναι η εξασφάλιση ελεύθερου συνδικαλισμού των φα-ντάρων και η ανάπτυξη ενός μαζικού κινήματος μέσα και έξω από τον στρατό.

ΕΝΗΜΕΡΩΘΕΙΤΕ

paremvasis.gr scholio.gr

4

Επαπειλούμενες συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολεί-ων και πανεπιστημίων, προβλήματα στη μεταφορά των μαθητών, δραματική μείωση των διορισμών εκπαιδευτι-κού προσωπικού, εξοντωτικά ωράρια των μαθητών της πρώτης δημοτικού, «άδειασμα» της εκπαίδευσης στους χρεωκοπημένους καλλικρατικούς δήμους, ακαταλα-βίστικα σχολικά εγχειρίδια, ανακοινώσεις για το «νέο λύκειο», περικοπές στη διανομή συγγραμμάτων και στη δωρεάν σίτιση και στέγαση των φοιτητών, μετατροπή των πανεπιστημιακών πτυχίων σε εξατομικευμένα σύ-νολα πιστωτικών μονάδων, επέλαση των χορηγών στα σχολεία, «αξιολόγηση» - κατηγοριοποίηση των σχο-λικών μονάδων, περαιτέρω πτώση του εκπαιδευτικού επιπέδου, εκπαίδευση της οργανωμένης αμάθειας...Η ιστορία αρχίζει από παλιά, από το νόμο 815 και τις μεταρρυθμίσεις Κοντογιαννόπουλου και Αρσένη, από τη θατσερική Αγγλία και τις ΗΠΑ του Μπους, όπου έκλειναν σχολεία των λαϊκών συνοικιών και των γκέτο, «τιμωρώντας» τα για τις χαμηλές επιδόσεις των μαθη-τών τους.Στο οικονομικοκοινωνικό τοπίο της καπιταλισμού της ευέλικτης συσσώρευσης (κυρίως μετά το 1990) στρα-τηγικές επιλογές του κεφαλαίου αποτελούν οι ιδιωτι-κοποιήσεις, η ευελιξία και η ελαστικοποίηση της εργα-σίας, η συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας. Τα σχετικά μέτρα λαμβάνονται και υλοποιούνται από κυβερνήσεις – κοινοβουλευτικές χούντες και υπερεθνικούς οργανι-σμούς, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, που στραγγαλίζουν τις περιφερειακές χώρες μέσα από τα δεσμά του δη-μοσιονομικού χρέους. Στα πλαίσια της μετανεωτερικής πολιτισμικής συνθήκης η αποσπασματικότητα βαφτίζε-ται «δημιουργικότητα», η τεχνολογία αναγορεύεται σε πανάκεια, η ποιότητα μετριέται με πιστοποιήσεις ISDN, η σκληρή λιτότητα αποκαλείται «εξορθολογισμός» και

η διάλυση του κοινωνικού ιστού «εκσυγχρονισμός», ο υποβιβασμός της εκπαίδευσης σε απόκτηση βασικών δεξιοτήτων (skills) μεταμφιέζεται σε σλόγκαν του τύ-που «πρώτα ο μαθητής».Στο γκρίζο τοπίο των ανελέητων επιθέσεων εναντίων του κόσμου της εργασίας από το μαύρο μέτωπο, την ελληνική αστική τάξη, την κυβέρνηση και τους συνεπι-κουρούντες, την ΕΕ, το ΔΝΤ και την τρόικα, εντάσσο-νται οργανικά οι συγχωνεύσεις – καταργήσεις σχολείων ως κομβικό σημείο του «Καλλικράτη της εκπαίδευσης», της κατεδάφισης του κοινωνικού κράτους και της εκ-ποίησης του δημόσιου πλούτου από τους σύγχρονους δοσίλογους. Είναι βαρύτατες οι ευθύνες τους και όλες οι «λύσεις» που διαφημίζουν παράγοντες και παραγο-ντίσκοι, από το «κούρεμα» του χρέους μέχρι την αποκα-τάσταση των μαθητικών δρομολογίων, είναι παροδικές, εμβαλωματικές ή προσχηματικές. Η πιθανότητα ριζικής αλλαγής της κοινωνίας μοιάζει σήμερα απείρως ρεαλι-στικότερη από αυτά που προτείνουν – με υλακές ή με ψιθύρους - επιτελεία πολιτικών υπαλλήλων και εξωνη-μένων κονδυλοφόρων του συστήματος.

Το μεγάλο ζητούμενο της εποχής είναι η διαμόρφωση της νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας που, εντάσσοντας το μερικό στο γενικό (όπως υπέδειξε και ο Αριστοτέλης πριν από το Μαρξ), θα απαιτήσει τη δια-χείριση και διάθεση του πλούτου εκ μέρους αυτών και προς όφελος αυτών που τον παράγουν, μέσα σε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Στη χώρα μας, αυτόν τον αδύναμο κρίκο της παγκόσμιας καπι-ταλιστικής αλυσίδας, πρώτιστο βήμα πρέπει να είναι η μη αναγνώριση και η παύση πληρωμής του ιμπεριαλι-στικού και τοκογλυφικού χρέους, αυτού του άρματος πρόσδεσης χωρών και λαών στο πολυεθνικό κεφάλαιο. Στο όνομα αυτών των οραμάτων λέμε «όχι» στο ακόμα πιο ταξικό και επιλεκτικό σχολείο που ετοιμάζουν, στη συρρίκνωση του σχολικού δικτύου, στα σχολεία – Γκρά-βες, στο φθηνό και ευέλικτο σχολείο της αγοράς.Αφήνουμε τώρα πίσω μας το συνδικαλισμό της ζητια-νιάς και της συνδιαχείρισης και δημιουργούμε το εργα-τικό κίνημα της νέας εποχής, που θα θέσει στην ημερή-σια διάταξη το κοινωνικό ζήτημα σε όλη του έκταση και θα αγωνιστεί για να νικήσει.

Στην εποχή της κυριαρχίας του εργαλειακού λόγου, δη-λαδή της λογικής εκείνης που στοχεύει στην κοινωνική ισοπέδωση και αλλοτρίωση, στη δημιουργία πειθήνιων υποκειμένων και «καλών» καταναλωτών, ατόμων ενός μα-ζικού πολιτισμού που απολαμβάνουν όσες τυπικές ελευθε-ρίες τους καθιστούν ικανούς να περιχαρακώσουν την ζωή τους σε μορφές μη πολιτικής ύπαρξης, κρίνεται επιτακτική η ανάγκη άρθρωσης ενός ριζικά διαφορετικού λόγου, ενός λόγου που να κομίζει ένα καθαρά πολιτικό ήθος. Σύμφωνα με τα μηνύματα που επιχειρεί να επιβάλλει στη συνείδησή μας η άρχουσα ιδεολογία, αυτό που μπορεί να αξιολογηθεί σε επίπεδο κοινωνικής ύπαρξης δεν είναι ο σκοπός μιας συμπεριφοράς, αλλά τα μέσα με τα οποία αυτή επιτυγχάνεται. Όπως έχουν επισημάνει, ξεκινώντας από διαφορετικές οπτικές κατευθύνσεις, σημαντικοί στο-χαστές (Max Weber, Max Horkheimer, Κορνήλιος Καστο-ριάδης), στην σύγχρονη κοινωνία δεν έχει σημασία τι κάνει κάποιος, ούτε αν είναι καλό ή κακό αυτό που κάνει, αλλά πώς και πόσο καλά το κάνει.Αναλύοντας περαιτέρω αυτόν τον ανάπηρο ορθολογισμό, θα μπορούσαμε να πούμε πως φαινομενολογικά κανείς σκοπός δεν είναι υπέρτερος αξιακά από έναν άλλο. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική και δείχνει να δικαιώνει ρητά και άρρητα μόνο συγκεκριμένους σκο-πούς ύπαρξης, με τα επιχειρήματα που της παρέχει η πιο χυδαία εκδοχή του ωφελισμού. Στη πράξη αυτό σημαίνει πως οι άνθρωποι χάνουν την οποιαδήποτε δυνατότητα να διαχειριστούν ως πολίτες την ατομική και συλλογική τους υπόσταση, χάνουν κάθε δυνατότητα να κρίνουν και να αποφασίσουν για την ίδια τους τη ζωή. Τα μόνα δικαιώμα-τα που τους αναγνωρίζονται, είναι αυτά της επιλογής πάνω σε ένα σύνολο ήδη καθορισμένων λύσεων (π.χ. δικαίωμα επιλογής μεταξύ διαφορετικών τύπων ενός προϊόντος). Έτσι όση ανελευθερία διαπιστώνεται στις ουσιαστικές πτυ-

χές της κοινωνικής ύπαρξης, η οποία αποτελεί αντικείμενο μονομερούς ιδιοποίησης από τις εξουσιαστικές ελίτ της λε-γόμενης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, τόσο μεγαλώνει για τον σημερινό «πολίτη» των δυτικών κοινωνιών η καθο-δηγούμενη ανάγκη για κατανάλωση άψυχων και έμψυχων προϊόντων (βλ. την ανθρωποφαγία της showbiz)! Μοιραία τα ζητήματα αυτά δεν μπορούν να αφήσουν αδιάφορους τους σκεπτόμενους τουλάχιστον πολίτες της χώρας μας, κυρίως σήμερα που ο σύγχρονος ελληνισμός συνθλίβεται σε όλα τα επίπεδα και όχι μόνο λόγω των οικονομικών χρεών. Η οικονομική δυσπραγία αποτελεί σαφώς ένα σημαντικό δείκτη αξιολόγησης της δυναμικής μιας κοινωνίας, υπό τη προϋπόθεση βέβαια πως δεν λει-τουργεί αποπροσανατολιστικά, μετατοπίζοντας ή εστιάζο-ντας το πρόβλημα σε επιμέρους πτυχές της κρίσης. Σε εβδομαδιαία βάση γινόμαστε μάρτυρες δεκάδων συ-ζητήσεων μεταξύ της φερέφωνης κάστας των δημοσιο-γράφων των μέσων ενημέρωσης εθνικής εμβέλειας, των συμβιβασμένων πανεπιστημιακών, των κομματοθρεμένων συνδικαλιστών, και των διεφθαρμένων και κυνικών πολι-τικών (που δεν ξεχνούν όταν υπάρχει ανάγκη να επικα-λούνται την δημοκρατία για να μεταβιβάσουν τις ευθύνες που τους βαρύνουν στο σύνολο του εκλογικού σώματος), οι οποίες αναλώνονται στην αναζήτηση οικονομικών και μόνο λύσεων, αγνοώντας και αποσιωπώντας ότι η ελ-ληνική κοινωνία, όπως και κάθε κοινωνία, συνιστά ένα ιδιαίτερο και σύνθετο σύστημα οικονομικών, πολιτικών και νοηματο-ιδεολογικών σχέσεων, με ειδική οντολογική ταυτότητα, αδράνειες και ρευστότητα, τις οποίες και η πιο πολύπλοκη μαθηματική εξίσωση αδυνατεί να εκφράσει και να συσχετίσει.Υπό τους όρους μιας τέτοιας, πνευματικά ανάπηρης, λο-γιστικής μεθοδολογίας οι προαναφερθέντες επίδοξοι σω-τήρες, σε απόλυτη φυσικά συμφωνία με τους αιμοδιψείς

εξωτερικούς δανειστές, προτείνουν να αντιμετωπιστεί η κρίση. Όπως είναι γνωστό οι λύσεις αυτές προϋποθέτουν την επιβολή εξουθενωτικών για τα κατώτερα και μεσαία στρώματα οικονομικών πολιτικών, τη διάλυση του κοινωνι-κού κράτους εξαιρετικά υψηλή ανεργία και τη διαμόρφωση ενός εξευτελιστικά εκμεταλλευτικού εργασιακού πλαισίου για τους εργαζομένους.Αν και τα μέσα υπέρβασης της κρίσης από μόνα τους μας πληροφορούν για τις διαθέσεις των εμπνευστών τους, δεν θα πρέπει σε καμιά περίπτωση να μας διαφύγει το ερώτη-μα για το σκοπό τους, ακόμα και στην εξιδανικευμένη μορ-φή της κοινωνίας που θέλουν δήθεν να διαμορφώσουν. Το ερώτημα αυτό θα λέγαμε πως έχει απαντηθεί από τα πρώ-τα στάδια της συγκρότησης του νεοελληνικού κράτους, όταν ένα σύνολο δυτικών θεσμών, δοκιμασμένων σε κοι-νωνίες ξένες προς τις ζώσες ελληνικές δομές και δράσεις, μεταμοσχεύτηκαν αυτούσιες παραμορφώνοντας την εθνι-κή ταυτότητα και το αντίστοιχο σε αυτήν συλλογικό συναί-σθημα. Πρόκειται φυσικά για τους θεσμούς που αφορούν το είδος της κοινωνίας που περιγράψαμε στην αρχή του παρόντος άρθρου, τους θεσμούς δηλαδή του εργαλειακού λόγου τους οποίους συνειδητά και ανεπίγνωστα, εδώ και δύο περίπου αιώνες, αντιπαλεύει το απροσάρμοστο, στην εργαλειακότητα, ελληνικό πνεύμα, χωρίς να σημαίνει πως και το τελευταίο δεν έχει σε σημαντικό βαθμό αλλοτριωθεί από αυτή τη σύγκρουση, που το έχει καταστήσει πυρήνα άλογης αντίδρασης, ανέμπνευστου μιμητισμού, ενώ ταυ-τόχρονα το έχει αγκυλώσει ενοχικά σε μια επιλεκτική εξι-δανίκευση της ιστορικής του μνήμης.Αξίζουν λοιπόν όλες αυτές οι θυσίες από τη συντριπτι-κή πλειοψηφία του ελληνικού λαού όταν το αποτέλεσμα όλων αυτών των στερήσεων ακόμη και στη καλύτερη εκ-δοχή τους προσεγγίζουν με καθαρότητα τους όρους της κοινωνικής αλλοτρίωσης;

Η δημόσια εκπαίδευση στο απόσπασμα – Πώς απαντάμετης Όλγας Τσιλιμπάρη

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ;του Σωτήρη Αμάραντου, κοινωνιολόγου

5

Τα παρακάτω είναι μια συνοπτική παρουσίαση άρθρου του P. Anderson (Διάπλους τ.4 και 5), στο οποίο ο συγ-γραφέας βλέπει την ιστορία του διεθνισμού και του εθνι-κισμού, ως μέρος της ιστορίας των κοινωνικών συγκρού-σεων. Ο Anderson οριοθέτησε 5 περιόδους κοινωνικών συγκρούσεων, ανάμεσα στο τέλος του 18ου αι. και τη δεκαετία του 1970. Η σύγκρουση σε κάθε περίοδο είχε διαφορετική μορφή έτσι που επηρέαζε και τη σχέση των κοινωνικών τάξεων με το διεθνισμό και τον εθνικισμό. Η περιοδολόγηση του Anderson τελειώνει το 1973. Από τότε έως σήμερα έχω επιχειρήσει να καλύψω το κενό με βάση τη λογική που περιγράφτηκε παραπάνω.

1776 - 1830Το 18ο αιώνα ξέσπασαν οι δύο κορυφαίες επαναστάσεις (Αμε-ρικανική και Γαλλική) που γέννησαν την πρώτη στον κόσμο ιδεολογική σύλληψη της έννοιας του έθνους και δημιούργη-σαν την ιδέα που έχουμε για το έθνος ως λαϊκή συλλογικό-τητα. Η Αμερικανική και η Γαλλική επανάσταση συνέβησαν σ’ έναν προβιομηχανικό κόσμο. Αυτός ήταν ο λόγος που οι ελίτ των δύο επαναστάσεων πέτυχαν να κινητοποιήσουν και να στοιχίσουν πίσω από τις δικές τους γραμμές τις λαϊκές μάζες, που αποτελούνταν κυρίως από καλλιεργητές και τεχνίτες. Ο κυρίαρχος ορισμός του έθνους αυτήν την περίοδο ήταν κατά βάση πολιτικός. Το έθνος ήταν ιδανικό του μέλλοντος. Το έθνος ήταν αυτό που επρόκειτο να δημιουργήσουν οι ελεύ-θεροι πολίτες: δεν υπήρχε πριν την παρέμβαση των πολιτών ως αιώνια πραγματικότητα, αλλά θα αναδυόταν ως νέο είδος κοινότητας, θεμελιωμένης περισσότερο πάνω σε «φυσικά» δι-καιώματα παρά σε «τεχνητά» προνόμια και περιορισμούς. Η μόνη κατηγορία (ιδέα) που θα μπορούσε να αγκαλιάσει κυ-ρίαρχες και κατώτερες τάξεις ήταν η ιδέα του πατριωτισμού. Ένα από τα πιο εντυπωσιακά γνωρίσματα αυτού του πατριωτι-σμού στην εποχή του Διαφωτισμού ήταν ο οικουμενισμός του: ότι τα πολιτισμένα έθνη ήταν δυνητικά ενωμένα σε κοινή μάχη ενάντια στις δεισιδαιμονίες. Ότι μόνη σημαντική αιτία πολέμων ήταν ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους ηγεμόνες και ότι από τη στιγμή που τα δημοκρατικά συντάγματα θα εξαπλώνονταν, οι λαοί της Ευρώπης δεν θα είχαν άλλο λόγο να πολεμούν με-ταξύ τους. Επομένως, σ’ αυτήν την εποχή πατριωτισμός και κοσμοπολιτισμός βάδιζαν μαζί.

1830 – 1871Η επιθετική ηγεμονία των ανώτερων αστικών στρωμάτων που εκφράστηκε από το Διευθυντήριο, τους ναπολεόντειους πο-λέμους, την Αυτοκρατορία και την Παλινόρθωση άφησε πίσω της τα ριζοσπαστικά στοιχεία του Διαφωτισμού. Στα πλαίσια της αντίστασης στο ναπολεόντειο επεκτατισμό παρήχθησαν διάφορες παραλλαγές πατριωτισμού και κοσμοπολιτισμού. Προσωρινά η παγκόσμια τάξη αποκαταστάθηκε στο συνέ-δριο της Βιέννης (1815) μέσα από κανόνες προγενέστερων εποχών. Σύντομα όμως αναδύθηκε ένα νέο ρεύμα το οποίο εναντιώθηκε στα «καθεστώτα παλαιού τύπου» που συνέχιζαν να στηρίζονται στα νομιμότητα των δυναστειών και στη θρη-σκευτική πίστη. Ήταν αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε για πρώτη φορά εθνικισμό, ως κάτι διακριτό από το φαινόμενο του πατριωτισμού. Ο εθνικισμός γεννήθηκε ως έκφραση της φιλοδοξίας των επιμέρους αστικών τάξεων να σχηματίσουν το δικό τους ανε-ξάρτητο κράτος, σ’ έναν κόσμο που ολοένα και περισσότερο κυριαρχούνταν από τη βιομηχανική επανάσταση. Ο ρητορικός λόγος του εθνικισμού προήλθε από τον ευρωπαϊκό ρομα-ντισμό του οποίου οι εκφραστές εισηγήθηκαν μια πολιτιστι-κή στροφή προς την υιοθέτηση αξιών του μεσαιωνικού και προνεωτερικού παρελθόντος των χωρών τους, σ’ ένα πνευ-ματικό εγχείρημα που αντέστρεφε το αντίστοιχο εγχείρημα του ορθολογιστικού πατριωτισμού. Για τον ρομαντικό εθνικι-σμό ο θεμελιώδης ορισμός της έννοιας του έθνους δεν ήταν πλέον πολιτικός αλλά πολιτισμικός (γλώσσα, γη). Αν όμως ο ρομαντικός εθνικισμός που άνθισε στην Ευρώπη από την τρίτη έως την έβδομη δεκαετία του 19ου αιώνα αντέστρεψε πολλά από τα σημεία του προηγηθέντος πατριωτισμού, διατηρούσε ακόμη σημαντικές, κοινές μ’ αυτόν παραδοχές. Ο πνευματικός κόσμος του ρομαντικού εθνικισμού δεν ήταν πλέον κοσμοπο-

λίτικος. Επειδή όμως εκτιμούσε αυτήν καθ’ εαυτή την πολι-τισμική διαφορετικότητα υπερασπίστηκε σιωπηρά ένα είδος διαφοροποιημένου οικουμενισμού.

1871 - 1918Από τα τέλη του 1860 ο ρομαντικός εθνικισμός εγκαταλεί-φθηκε από τις τάξεις των ιδιοκτητών οι οποίες κάποτε τον είχαν χρησιμοποιήσει. Αυτό συνέβη, καθώς οι ευρωπαϊκές κυ-ρίαρχες τάξεις προχωρούσαν, προκειμένου να συμπληρώσουν τα τελευταία στάδια της αστικής επανάστασης με κινήσεις από τα πάνω μάλλον παρά από τα κάτω. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα η κυρίαρχη μορφή εθνικισμού στη Δύση άλλαξε από-τομα. Τώρα, για πρώτη φορά, ο σοβινισμός καθίσταται ο κυ-ρίαρχος λόγος που διαχέεται μέσα στα μεγάλα βιομηχανικά κράτη. Ο σοβινισμός διακήρυσσε ότι οι σχέσεις ανάμεσα στους λαούς χαρακτηρίζονται από την επιβίωση του αξιότερου. Αυτό το εί-δος εθνικισμού της μεγάλης δύναμης κήρυξε για πρώτη φορά το μήνυμα της ανοιχτής εχθρότητας απέναντί σε άλλα έθνη. Ο σωβινισμός της Μπελ Εποκ ήταν ένας λόγος ιμπεριαλιστικός που στηριζόταν πάνω στην αρχή της ανωτερότητας. Η λειτουρ-γία του ήταν διττή. Από τη μια χρησιμοποιούσε τον πληθυσμό κάθε χώρας προκειμένου να υπηρετηθεί ο ενδοϊμπεριαλιστι-κός ανταγωνισμός και από την άλλη ενσωμάτωνε τις μάζες στο βασικό πλαίσιο της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων. Ο σοβινισμός λειτουργούσε λοιπόν ως παράγοντας εξουδετέρω-σης των κινδύνων που προέκυπταν απ’ αυτή την επέκταση της ψήφου, μεταθέτοντας τις κοινωνικές εντάσεις από το επίπεδο των ταξικών ανταγωνισμών σε εκείνο των εθνικών. Η κυρίαρχη μορφή διεθνισμού σ’ αυτήν την περίοδο ήταν η Δεύτερη Διεθνής των Εργατών. Είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε μια μορφή διεθνισμού να αντιτίθεται στην κυρίαρχη μορφή εθνικισμού – ο διεθνισμός δεν είναι πλέον δύναμη συ-μπληρωματική προς τον εθνικισμό όπως στο παρελθόν αλλά αντιθετική. Όμως οι προλετάριοι είχαν θέση λιγότερο ευνοϊκή προκειμένου να αντισταθούν στα κρατικά δόγματα. Στη μεγά-λη τους πλειονότητα οι νέοι εργάτες στερούνταν το σχετικά υψηλό επίπεδο κουλτούρας και τις παραδόσεις μαχητικότητας που χαρακτήριζαν τους παλιότερους χειροτέχνες. Η βασική κατάσταση των νέων προλετάριων θα μπορούσε να οριστεί ως το ακριβώς αντίθετο της κατάστασης των παλιών χειροτε-χνών: ήταν ένας συνδυασμός γεωγραφικής ακινησίας και μιας διαδικασίας αποδόμησης της πρότερης κοινωνικής ταυτότη-τας. Το αποτέλεσμα ήταν να επικρατήσει η κυρίαρχη ιδεολογία πάνω σε πλατιά λαϊκά στρώματα.

1918 - 1945Το τέλος του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου επαναπροσδιόρισε τις ανερχόμενες μορφές του εθνικισμού και του διεθνισμού. Εν μέσω οικονομικών κρίσεων το κεφάλαιο κινήθηκε προς την κατεύθυνση ακόμη πιο προωθημένων μορφών συγκέντρω-σης σε ένα πλαίσιο προστατευτισμού. Σε αυτή τη συγκυρία, η γεωγραφική ζώνη που παρήγαγε τον κυρίαρχο τύπο εθνι-κισμού της εποχής βρισκόταν στην επικράτεια των δυνάμεων που ηττήθηκαν στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εδώ ανερχόμενη δύναμη ήταν ο φασισμός που όρισε το έθνος ως μια βιολογική κοινότητα: τη φυλή. Η λειτουργία του φασισμού υπήρξε διττή. Χρησίμευσε, ώστε να κινητοποιηθούν οι υπάλληλες κοινωνικές τάξεις σ’ ένα δεύ-τερο γύρω ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και, συγχρό-νως, λειτούργησε ως μια μηχανή αναχαίτισης των μαζών, σε χώρες όπου η κοινοβουλευτική δημοκρατία είχε περιπέσει σε μια μη αναστρέψιμη κρίση και μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης κινούνταν σε επαναστατική κατεύθυνση. Στο μεταξύ, αν ο σοβινισμός που τρεφόταν από το κεφάλαιο είχε ριζοσπαστι-κοποιηθεί παίρνοντας τη μορφή του φασισμού, εξίσου είχε ρι-ζοσπαστικοποιηθεί προς την αντίθετη κατεύθυνση ο διεθνισμός του κόσμου της εργασίας που στα πλαίσια της Τρίτης Διεθνούς απέρριπτε κάθε μορφή εθνικισμού και αντιστεκόταν στις πιέσεις που ασκούσε η άρχουσα τάξη κάθε χώρας, προκειμένου να εν-σωματώσει τις λαϊκές μάζες στις πολιτικές επιλογές της.

1945 - 1973Μετά το 1945 το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας ει-

σέρχεται στο ιστορικό προσκήνιο. Κι ενώ συμβαίνει αυτό, εμφανίζεται μια αιφνίδια, θεαματική ανταλλαγή στις σχέσεις που συνδέουν το κεφάλαιο με τον εθνικισμό και τον κόσμο της εργασίας με το διεθνισμό. Μέχρι εκείνη τη στιγμή οι κυ-ρίαρχές μορφές εθνικισμού ήταν πάντα έκφραση των οικο-νομικά κυρίαρχων τάξεων. Παράλληλα, από το 19ο αιώνα και μετέπειτα, οι αντίστοιχες μορφές διεθνισμού αποτελούσαν έκ-φραση των εργαζόμένων τάξεων. Μετά το 1945 αυτή η διττή διασύνδεση κεφάλαιο/εθνικό εργασία/διεθνικό αντιστρέφεται. Ο εθνικισμός μετατρέπεται σε κατεξοχήν ιδεολογικό όπιο των μαζών που υφίστανται την εκμετάλλευση στο πλαίσιο μιας διηπειρωτικής εξέγερσης ενάντια στη δυτική αποικιοκρατία. Ταυτοχρόνως ο διεθνισμός αρχίζει ν’ αλλάζει στρατόπεδο προσλαμβάνοντας νέες ιδεολογικές μορφές μέσα στις γραμ-μές του κεφαλαίου. Μετά το 1945 οι ΗΠΑ κατέλαβαν στον καπιταλιστικό κόσμο μια θέση που κανένα άλλο κράτος δεν είχε ποτέ απολαύσει στο παρελθόν. Το κεφάλαιο ανακάλυψε ξαφνικά ένα δικό του διεθνισμό. Η ύπαρξη μιας μοναδικής ηγεμονικής δύναμης έκα-νε εφικτό ένα διεθνή συντονισμό συμφερόντων. Το αποτέλε-σμα ήταν μια διαδικασία εμπορικής, ιδεολογικής και στρατηγι-κής ενοποίησης που ξεκίνησε από τις νομισματικές συμφωνίες του Μπρέτον Γουντς, συνεχίστηκε με τα σχέδια Μαρσαλ, τη δημιουργία του ΝΑΤΟ, την GATT με αποκορύφωμα την ΕΟΚ.

1973 - ΣήμεραΣήμερα βρισκόμαστε σε μια εποχή υψηλής διεθνοποίησης του κεφαλαίου, εντατικής προώθησης καπιταλιστικών ολοκλη-ρώσεων και έντασης της ανισόμετρης ανάπτυξης. Ο ρόλος των προηγουμένων υπονομεύει τον παλιό ρόλο του εθνικού κράτους και «πιέζει» για ευρύτερες υπερεθνικές μορφές ορ-γάνωσης της εξουσίας. Ωστόσο, χρειάζεται να επισημάνουμε και μια άλλη τάση: στην εποχή μας το κεφάλαιο και οι ηγετικές του μερίδες, δεν προωθούν μόνο την τάση της συγκέντρω-σης –ολοκλήρωσης–διεθνοποίησης αλλά και την τάση αποκέ-ντρωσης και το¬πικής ανάπτυξης της παραγωγής. Αυτή η έντονη πολυπλοκότητα, η διαπλοκή δηλαδή της διπλής τάσης του κε¬φαλαίου που επιβάλλει ένα νέο συνδυασμό εθνικού–διεθνικού, τοπικού–παγκόσμιου· αυτοί οι νέοι συνδυ-ασμοί, εκφράζουν την προσαρμοσμένη –εξειδικευμένη αύξηση της έντασης της επιθετικότητας του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζομένων, την ανάγκη του κεφαλαίου για πολλαπλά επίπε-δα κατακερματισμού και για διαφορετικούς συνδυασμούς εκ-μετάλλευσης του κόσμου της εργασίας. Παράλληλα εκφράζει και την τάση εξυπηρέτησης του εντεινόμενου καπιταλιστικού ανταγωνισμού.Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση είναι πολυδιάστατη, βαδίζει χέρι – χέρι με την εντοπιότητα και την περιφερειοποίηση. Από τη μια η παγκόσμια ομογενοποιημένη κουλτούρα και από την άλλη οι πολύπλοκες μορφές κοινωνικής και πολιτισμικής δια-φοροποίησης που σχετίζονται με την τοπική κοινότητα και την περιφέρεια ή τη θρησκευτική και εθνοτική ταυτότητα και την πολυπολιτισμικότητα. Για άλλη μια φορά δηλαδή επιχειρείται η απορρόφηση της ταξικής συνείδησης, επιδιώκεται δηλαδή να υποβαθμιστεί και να γίνει άλλη μια ταυτότητα, όπως τόσες άλ-λες, άρα να υποβαθμιστεί η αναγκαία νέα απόπειρα συνολικής απελευθέρωσης του κόσμου της εργασίας.

Κοινωνικές τάξεις, Εθνικισμός & Διεθνισμός

του Σίμου Μποζίκη

6

Το Υπουργείο Παιδείας επιχειρώντας να αλλάξει τον εκπαιδευτικό χάρτη της χώρας αλλά και το εκπαιδευτικό τοπίο γενικά, με <<καλλικράτειο>> τρόπο, στην ουσία επιχειρεί να κατακρεμνύσει ολόκληρο το εκπαιδευτικό εποικοδόμημα.Αυτό θέλει να το πετύχει μέσω της αναδιάρθρω-σης και αποκέντρωσης της διοικητικής δομής της εκπαίδευσης, με τελικό στόχο την εξοικο-νόμηση πόρων, περνώντας τα σχολεία στους δήμους.

Το εγχείρημα του Υπουργείου περιλαμβάνει τα εξής:

• Το Υπουργείο θα λειτουργεί πιο πολύ ως επόπτης και πολύ λιγότερο ως χρηματοδότης. Αυτή δεν ήταν πάντα η βαθύτερη επιθυ-μία του;• Η διοικητική δομή θα είναι πιο απλή, ευέ-λικτη και λειτουργική. Ποιος θα υποστεί άραγε τις παρενέργειες της κατάργησης των γραφείων εκπαίδευσης, που αποτε-

λούσαν τον συνδε-τικό κρίκο μεταξύ της σχολικής μονά-δας και της διεύ-θυνσης; • Ο ρόλος των περι-φερειακών δομών διοίκησης της εκπαί-δευσης ενισχύεται σημαντικά. Μήπως αυτός ο ρόλος θα είναι και ολίγον καθοδηγητικός;

• Οι διοικητικές και υποστηρικτικές δομές της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαί-δευσης θα πρέπει να συντονίζουν τη δράση τους. Εφικτό; Δε νομίζω! Εδώ θα έχουμε δομές συρρικνωμένες με μεγάλο εύρος αρμοδιοτήτων. • Αξιοποίηση νέας γνώσης και νέων τεχνολο-γιών με ταυτόχρονη οικονομία μέσων. Πώς επιτυγχάνεται αυτό;• Τα όργανα της διοίκησης της εκπαίδευσης θα έχουν σαφείς και συγκεκριμένες αρμοδιότη-τες. Ε, βέβαια αφού ο ρόλος τους θα είναι πια αρκετά αναβαθμισμένος!!!• Η σχολική μονάδα θα γίνει πιο αυτόνομη ώστε να προγραμματίζει, να οργανώνει, να υλοποιεί, να αξιολογεί το έργο της.

Η σχολική μονάδα συγκεκριμένα ενισχύει την αυτονομία της μέσω της επιλογής του περιεχο-μένου σπουδών, προγραμμάτων, βιβλίων, μαθη-μάτων, μεθοδολογίας και αξιολόγησης μαθητών.Επίσης θα καθορίζει τα κριτήρια επιλογής μα-θητών για εγγραφή όπως και για ομαδοποίηση τους. Ακόμη θα αναζητά δωρεές - χορηγούς για προμήθειες διδακτικών υλικών και αξιοποίηση υποδομών.Η αυτονομία όμως αυτή θα πηγαίνει χέρι-χέρι με την κάλυψη λειτουργικών εξόδων στα οποία θα πρέπει να ανταποκριθούν οι νέοι Δήμοι.Είναι σαφές ότι οι Δήμοι θα αναζητήσουν πόρους από ιδιωτικές επιχειρήσεις-χορηγούς, από νέους δη-μοτικούς φόρους και εισφορές γονέων. Κάτω από το βάρος των λειτουργικών εξόδων, οι διάφοροι «τοπικοί παράγοντες» θα οδηγήσουν ένα μεγάλο

αριθμό σχολείων σε αφανισμό. Θα επιχειρείται η συγκέντρωση μαθητών σε όσο το δυνατό με-γαλύτερα τμήματα και μακροπρόθεσμα τα απο-τελέσματα θα είναι ο μαρασμός και το κλείσιμο πολλών σχολείων, κυρίως αγροτικών περιοχών (όπως επιχειρείται σήμερα να γίνει σε αρκετά σχολεία της χώρας). Με άλλα λόγια η χρηματο-δότηση κάθε σχολικής μονάδας θα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις οικονομικές δυνατότητες κάθε δήμου. Αν δεν μπορούν να ανταποκριθούν, τότε τα σχολεία θα υπολειτουργούν ή θα δέχο-νται τις «ευεργεσίες» των «χορηγών».Στα πλαίσια της αποκέντρωσης ο εκπαιδευτικός και κυρίως αυτοί που ασκούν διοίκηση καλού-νται να αναλάβουν ένα νέο ρόλο.Έτσι αυτοί που θα ασκούν διοίκηση μέσα και έξω από τα σχολεία θα μετατραπούν σε μάνατζερ – διαχειριστές, που θα είναι υποχρεωμένοι να ανα-ζητούν πηγές χρηματοδότησης για τη λειτουργία του σχολείου. Έτσι θα ξεσπάσει ένας ανελέητος ανταγωνισμός μεταξύ των σχολείων για την εξεύρεση πόρων, που θα υποχωρούν στις απαι-τήσεις των <<πελατών>> για να εξασφαλίσουν την ανάπτυξή τους.Γίνεται φανερό λοιπόν, ότι μέσα από την επιχεί-ρηση «αποκέντρωση της εκπαίδευσης» προωθεί-ται η ιδιωτικοποίηση και το «ευέλικτο» σχολείο της αγοράς. Σε αυτό το γκρίζο τοπίο η γενική μόρφωση θα παραμερίζεται πιο εύκολα σε όφελος δεξιοτή-των που ζητά η αγορά για να γίνονται τα σχολεία πιο προσφιλή στις επιχειρήσεις, εξασφαλίζοντας μεγαλύτερη χρηματοδότηση.

Η απόπειρα εισαγωγής στην εκπαίδευση του θεσμού του μέντορα από την κυβέρνηση, στα πλαίσια του «νέου σχολείου» της αγοράς και του νεοφιλελευθερισμού, παρά τις γενικόλογες αιτιάσεις του σχεδίου εργασίας του υπουργείου, για την επαγγελματική ανάπτυξη με στόχο τον αναστοχασμό και την εμψύχωση του εκπαιδευ-τικού, στην ουσία περιστρέφεται γύρω από δύο άξονες: α) στην «ομαλή ένταξη / προσαρμογή του στην εκάστοτε σχολική πραγματικότητα» και β) στη «διαρκή παιδαγωγική / διδακτική καθο-δήγησή του».

Σε πρώτο στάδιο επιχειρείται μια σιωπηρή, μο-νιμότερη αμφισβήτηση και αναίρεση της θεωρη-τικής - επιστημονικής αρχικής πανεπιστημιακής εκπαίδευσης των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών, αφού βασικό μέλημα του μέντορα θα είναι η προσαρμογή του νέου εκπαιδευτικού, ενταγμέ-νη σε μια διεκπεραιωτική και εργαλειακή λογική της καθημερινής διδακτικής πράξης, ξεκομμένης από κοινωνιολογικές – παιδαγωγικές θεωρήσεις του σχολείου και της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Η παιδαγωγική ελευθερία, η κριτική στάση, η διδακτική επιλογή από τη μεριά του εκπαιδευτι-κού, φαίνεται να μην αποτελούν για την κρατική παιδαγωγική κρίσιμα πεδία μιας επαγγελματι-κής ανάπτυξης. Η «μεντορική σχέση» εμπεριέχει εμπειρία και πρακτικισμό, στοχεύει κατά βάση στην εφαρμογή του δοσμένου αναλυτικού προ-γράμματος, των ήδη διαμορφωμένων περιεχο-μένων διδασκαλίας και στην αξιοποίηση «απο-τελεσματικών» τεχνικών για την βαθμολογική ιεράρχηση των μαθητών.Επιχειρείται επίσης μια νέου τύπου συμμόρφω-ση/πειθάρχηση των πρωτοδιόριστων εκπαιδευ-τικών μέσα από έναν παιδαγωγικό-διδακτικό και ιδεολογικό-πολιτικό έλεγχο, την αποδοχή της εκάστοτε εκπαιδευτικής πολιτικής και κρα-τικής εξουσίας. Η λειτουργία του μέντορα συν-δέεται άμεσα με τη διαδικασία αξιολόγησης των εκπαιδευτικών κατά τη διετή δόκιμη θητεία

τους, προκειμένου αυτοί να μονιμοποιηθούν. Η «διαρκής» καθοδήγηση στοχεύει στην επιβολή μιας συγκεκριμένης εκπαιδευτικής κοινωνικής συμπεριφοράς των νεοδιοριζόμενων εκπαιδευ-τικών, προσανατολισμένης στην ενσωμάτωση και υλοποίηση της θεσμικής πραγματικότητας και της καθιερωμένης διδακτικής πρακτικής του σχολείου.Σε δεύτερο επίπεδο, η δημιουργία ενός νέου σώματος προθύμων εκπαιδευτικών (μεντόρων) με χαρακτηριστικά «μικρομεσαίου επιχειρησια-κού στελέχους» με προνόμια και ατομικά οφέλη, φαίνεται να διαρρηγνύει την ενότητα του συλ-λόγου διδασκόντων, εγκαθιδρύοντας μια ατο-μικοποίηση των εκπαιδευτικών. Η συνεργασία, ενημέρωση, συζήτηση, συνδιαμόρφωση αντι-λήψεων, στάσεων και σχέσεων, μέσα από μια δυναμική διαδικασία μεταξύ παλαιών και νέων συναδέλφων στην ευρύτερη σχολική κοινότητα, αντικαθίστανται από την επαγγελματική και παι-δαγωγική αποξένωση. Ο «νεοεπιθεωρητισμός» που προσπαθεί να επι-βάλλει το υπουργείο στους νεοδιόριστους με το μανδύα του μέντορα, ενταγμένος στη λογική της αυτοαξιολόγησης, αξιολόγησης – χειραγώγησης των εκπαιδευτικών θα πρέπει να «εγκιβωτιστεί» άμεσα από το εκπαιδευτικό κίνημα και να απο-τραπεί η εφαρμογή του.

Mentor & Mentee: Σχέση διαρκούς κομφορμισμούτου Παναγιώτη Σκαρτσίλα

Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ "ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ”της Αναστασίας Πηλού

7Στα χωριά, στα χωριά δεν θα κλείσουν τα σχολειά!!

της Τατιάννας Χαλικιά

Οι λόγοι για τους οποίους δρομο-λογούνται οι συνενώσεις και, ως επακόλουθο, οι υποβαθμίσεις και οι καταργήσεις σχολείων δεν είναι παιδαγωγικοί αλλά ούτε και μόνο οικονομικοί.Ο πραγματικός λόγος των συνε-νώσεων είναι η πολιτική απόφαση αυτής της κυβέρνησης να συνταχθεί με τις ευρωπαϊκές νεοφιλελεύθερες επιλογές για την κοινωνία, την οικο-νομία, την εκπαίδευση, τη ζωή. Στα αστικά κέντρα, θα συνενωθούν, καταρχήν, τα συστεγαζόμενα σχο-λεία, ενώ στο επαρχιακό δίκτυο οι συνενώσεις θα επιφέρουν κατάρ-γηση σχολείων τοπικών κοινωνιών. Στο νομό Κέρκυρας θα προταθούν για κατάργηση από τον Περιφερει-

ακό Διευθυντή Εκπαίδευσης τα σχολεία: Βιταλάδων, Κάβου, Άνω Κορακιάνας και Άνω Παυλιάνας. Εδώ πρέπει να εξετάσουμε δύο πράγματα. Πρώτον, την εκπαιδευτική πραγματικότητα των ολιγοθέσιων σχολεί-ων και δεύτερον τη σχέση των τοπικών κοινωνιών με τα σχολεία τους. Η Πολιτεία οφείλει, όπως προπαγανδίζει με το κεντρικό σύνθημα «πρώτα ο μαθητής», να διαμορφώσει το σχολείο με βάση τις ανάγκες των μαθητών και όχι αντίστροφα, δηλαδή να διαμορφώσει τους μαθητές με βάση τις ανάγκες των σχολείων. Τα ολιγοθέσια σχολεία μπορούν να οργανωθούν με τέτοιο τρόπο, τόσο σε επίπεδο κτιριακής υποδομής και προσωπικού, όσο και αναλυτικού προγράμματος, ώστε να παρέχουν παιδεία υψηλού επιπέδου. Μόνο κάτι τέτοιο θα έδειχνε σεβασμό και στους μαθητές και στην τοπική τους κοινωνία. Θα ήταν συγχρόνως μια προσπάθεια ανάπτυξης της τοπικής κοινωνίας και όχι μια προσπάθεια τελειωτικής εξόντωσης, εγκατάλειψης και μεταφοράς της στα αστικά κέντρα.Επίσης τίθεται το μεγάλο θέμα της σχέσης των τοπικών κοινωνιών και αντίστοιχα των γειτονιών στα αστικά κέντρα, με το σχολείο. Στη συνάντηση του συλλόγου των Εκπαιδευτικών Π.Ε. με τον Περιφερει-ακό Διευθυντή, συνδικαλιστής της ΠΑΣΚ ανέφερε ότι οι τοπικές κοινωνίες δεν θα πρέπει να ερωτηθούν για την κατάργηση των σχολείων τους, γιατί είναι ανώριμες. Τις αποφάσεις χρειάζεται να τις πάρουν οι προϊστάμενες αρχές της Εκπαίδευσης, επειδή είναι επιστήμονες και γνωρίζουν καλύτερα τι είναι καλό για τα παιδιά.Πέρα από την ανεπίτρεπτη απαξίωση απέναντι στις τοπικές κοινωνίες και την αντιδημοκρατικότητα της θέ-σης ότι οι «ειδικοί» και οι «προϊστάμενοι» δικαιούνται να αποφασίζουν για το καλό μιας κοινωνίας και όχι η ίδια η κοινωνία, νομίζω ότι είναι σημαντικό να σταθούμε στη στεγνή από παιδαγωγικά και ανθρωπιστικά νοήματα , λογική αυτών των απόψεων.Σύμφωνα με πολλούς επιστήμονες της αγωγής, τα παιδιά δεν μεγαλώνουν σε κοινωνικό και πολιτισμικό κενό1. Είναι αναπόσπαστα μέλη του οικογενειακού, του τοπικού και του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλο-ντός τους. Ιδιαίτερη σημασία για την ανάπτυξή τους, αλλά και τη σχολική τους επίδοση παίζει η κοινωνικο-ποίηση αλλά και η πολιτισμικοποίησή τους, δηλαδή ο βαθμός ένταξής τους στο κοινωνικό και πολιτισμικό τους περιβάλλον. Πολλοί σύγχρονοι επιστήμονες επίσης υποστηρίζουν την άποψη, ότι εάν υπάρχει δυσαρμονία ανάμεσα στο σχολικό και το πολιτισμικό περιβάλλον, οι μαθητές οδηγούνται σε «ανεξήγητη» σχολική αποτυχία2. Με απλά λόγια, γιατί θα πρέπει τα παιδιά των μικρών χωριών της επαρχίας και πολλών γειτονιών των αστικών κέντρων να απομακρύνονται από το φυσικό τους πολιτισμικό περιβάλλον για να πάνε σχολείο; Γιατί θα πρέπει να αισθάνονται ξένα και να προσπαθούν από μικρή ηλικία να ενσωματωθούν στο «μεγάλο» σχολείο μιας άλλης περιοχής;Τελικά, πρέπει να αναρωτηθούμε και να απαντήσουμε στο ερώτημα: Ποιο σχολείο είναι καλύτερο; Αυτό που αντιμετωπίζει τα παιδιά σα δοχεία και προσπαθεί να τα γεμίσει με όσες το δυνατό περισσότερες γνώ-σεις προς μελλοντική αξιοποίηση από κάποιον απαιτητικό εργοδότη ή το σχολείο που αποτελεί συστατικό μέρος μιας πλούσιας πολιτισμικά τοπικής κοινωνίας και δίνει το μεγαλειώδες αίσθημα του ανήκειν και της ταυτότητας στα παιδιά;Απέναντι στην άποψη για ένα μεγάλο, απρόσωπο σχολικό συγκρότημα που θα προσφέρει εκπαιδευτικές υπηρεσίες, δηλαδή εξαγοράσιμες στην αγορά γνώσεις και δεξιότητες, αφυδατωμένο από ανθρωπιστικές αξίες, αποκομμένο από την τοπική κοινωνία, διαφημιστικό χώρο των εταιριών, παραγωγό ανεξάρτητων αλλά απομονωμένων, κοινωνικά αυτιστικών προσωπικοτήτων, προτάσσεται σήμερα η άποψη για ένα άλλο σχολείο. Μεγάλα κομμάτια των μαθητών, των γονιών, των εκπαιδευτικών και της κοινωνίας γενι-κότερα, υπερασπιζόμαστε το σχολείο της γειτονιάς και της τοπικής κοινωνίας ως έναν από τους βασικούς θεσμούς ανάπτυξης της κοινωνικής συνείδησης και φορέα πολιτισμικής ταυτότητας και μνήμης.Ο στόχος της εκπαίδευσης σήμερα δεν πρέπει να είναι μόνο η ανάπτυξη των ικανοτήτων των μαθητών αλλά πρωτίστως η ανάπτυξη των ικανοτήτων των μαθητών μέσα στο κοινωνικό και πολιτισμικό τους πε-ριβάλλον και προς όφελος αυτών. Γι’ αυτό οι γειτονιές και οι τοπικές κοινωνίες μπορούν και οφείλουν να υπερασπιστούν το σχολείο της περιοχής τους και να αγωνιστούν για τον πραγματικά δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του.

1 Για το εκπαιδευτικό μοντέλο ανάπτυξης αυτόνομης προσωπικότητας έξω από κοινωνικούς καθορισμούς βλ. Χ. Γκόβαρης , Εισαγωγή στη Διαπολιτισμική Εκπαίδευση, Ατραπός, Αθήνα, 2001, σς. 204-209.2 Για την πολιτισμική αναντιστοιχία στη σχολική πράξη βλ. Etta R. Holiins, Ο πολιτισμός στη σχολική μάθηση, Μεταίχμιο, Αθήνα 2007,σ.95.-106.

ή λΕυκή ΣυΜΒΑΣή ΤΩΝ ΑΝΑπλήΡΩΤΩΝ

της Στέλλας Σπαχή,μέλος του Συντονιστικού Ωρομισθίων -

Αναπληρωτών, Δευτεροβάθμιας Eκπαίδευσης Ν. Κέρκυρας

Οι αναπληρωτές ΕΣΠΑ , ως εργασιακό καθεστώς στην εκπαίδευση, έκαναν την εμφάνισή τους τη φετινή σχολική χρονιά με βάση την εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας, που αφορά στα πιλοτικά προγράμματα των 800 ολοήμερων δημοτικών σχολείων με ενιαίο αναμορφωμένο πρόγραμμα. Περιλαμβάνουν τις ειδικότητες εικαστικών, μου-σικών, θεατρολογίας, ξένων γλωσσών, πληρο-φορικής και παράλληλης στήριξης. Στις αρχές του Σεπτεμβρίου ανέλαβαν υπηρεσία χωρίς να υπογράψουν καμιά σύμβαση, η οποία παρουσι-άστηκε στα μέσα Νοέμβρη ως λευκή χωρίς να αναγράφεται το το μεικτό ποσό πληρωμής και γενικά οι αποδοχές (επιδόματα, δώρα ). Οι ανα-πληρωτές ΕΣΠΑ απάντησαν, οργανώνοντας την πρώτη μαζική κινητοποίηση στις 20/11/10 έξω από το Υπ. Παιδείας με στόχο την ανάκληση των λευκών συμβάσεων και την εξομοίωση τους με τους υπόλοιπους αναπληρωτές.

Έχουμε διανύσει σχεδόν δύο μήνες από την επί-σχεση εργασίας, που εφάρμοσαν οι εργαζόμενοι ως αναπληρωτές ΕΣΠΑ της πρωτοβάθμιας εκ-παίδευσης, διεκδικώντας τα δεδουλευμένα των προηγούμενων μηνών. Ασκώντας μεγάλη και συστηματική πίεση οι ΕΣΠΑ, κατάφεραν μέσα στα Χριστούγεννα να αποκομίσουν τους καθυ-στερημένους τους μισθούς. (Η συμμετοχή ανέρ-χεται στα 500 άτομα πανελλαδικά, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία) και να επαναφέρουν τις συμβάσεις που ορίζουν τις μισθολογικές τους απολαβές. Αν και το εργασιακό καθεστώς της αναπλήρωσης εκθέτει το δημόσιο σχολείο και καταργεί βασικά εργασιακά δικαιώματα, ωστό-σο οι μικρές αυτές νίκες των εργαζόμενων ανα-πληρωτών καθιστούν σαφές, ότι κανένα από τα σχέδια του Υπ. Παιδείας και του Μνημονίου δεν είναι άτρωτο. Οι αναπληρωτές απέδειξαν ότι οι αιφνιδιασμοί του Υπ. Παιδείας είναι ανατρέψι-μοι. Θέλουμε να δώσουμε το μήνυμα ότι όλοι οι εργαζόμενοι μπορούν να ενωθούν, να στα-θούν αλληλέγγυοι. Οι απανταχού αναπληρωτές έχουμε χρέος να οργανώσουμε την άμυνά μας πέρα από κάθε συντεχνιακή και βραχυπρόθε-σμη λογική. Πυρήνας της δράσης μας πρέπει να αποτελούν τα σωματεία, οι σύλλογοι και τα σχολεία, για τη δημιουργία ενός μαζικού, ενωτικού, πανεργατικού μετώπου. Οι ταπεινω-τικές συμβάσεις των ΕΣΠΑ, που υπαγορεύονται από τις εντολές της Ε.Ε, του υποδουλωτικού Μνημονίου και του ευέλικτου «Καλλικρατικού» σχολείου, να μείνουν παρελθόν. Το μέλλον της κοινωνίας είναι τα σχολεία, για αυτό αγωνιζό-μαστε για μόνιμη και σταθερή εργασία, δωρεάν και αναβαθμισμένη δημόσια παιδεία, αναστολή των συγχωνεύσεων - καταργήσεων σχολείων, ασφαλή και δωρεάν μεταφορά των μαθητών στα σχολεία.

8

1806 το έτος πρώτης έκδοσης. Δεκαπέντε χρόνια πριν την έναρ-ξη της ελληνικής επανάστασης που οδήγησε στην συγκρότηση (εκ του μηδενός) ενός νέου έθνους – κράτους. Του ελληνικού. Η ελληνική επανάσταση, πρώτη επιτυχημένη στην νοτιοανατολική και τρίτη μεγάλη επανάσταση μετά την Γαλλική και την Αμερι-κανική, είχε ιδεολογικά προετοιμαστεί όχι μόνο από τους Φιλι-κούς αλλά και από το πλήθος των λογίων που προσπαθούσαν να «μετεκενώσουν» το εκκοσμικεύμένο πνεύμα του Διαφωτισμού στους υπόδουλους ραγιάδες. Νέοι μέθοδοι διδασκαλίας στα σχο-λεία, προσήλωση στην επιστημονική γνώση για τον φυσικό κό-σμο επαναπροσδιορίζουν την θέση του ανθρώπου ως πολίτη σε μια νέα πολιτική συλλογικότητα όπως είναι το έθνος. Η επιστήμη ενάντια στην θρησκευτική δεισιδαιμονία και η αντίληψη πως «όλα κρίνονται σε αυτήν την ζωή», ενάντια στην ελέω θεού εξουσία των μοναρχικών δεσποτειών. Η αντίδραση όπως και σε κάθε νεωτερισμό σαφώς είναι μεγάλη και από την μοναρχίες αλλά και από το Πατριαρχείο που ήταν πλη-ρεξούσια αρχή υπό την επιστασία της Υψηλής Πύλης με σκοπό τον έλεγχο της καθυποταγής των ελληνόφωνων χριστιανών.Όσοι προσπαθούσαν να δημιουργήσουν εστίες πνευματικής και πολιτικής δράσης λειτουργούν συνωμοτικά, όπως οι Φιλικοί, ο Ρήγας ή για να αποφύγουν την αντίδρα-ση εκ μέρους των εδραιωμένων καθεστώτων γράφουν τα έργα τους ανώνυμα.Τέτοια περίπτωση είναι ο άγνωστος συγγραφέας του ριζοσπαστικότερου κειμένου της προεπαναστατικής περιόδου, της «Ελληνικής Νομαρχίας» δηλαδή της ελληνικής δημοκρατίας. Πολιτικό μανιφέστο που εμπνέεται από την πολιτική έκφραση του ευ-ρωπαϊκού διαφωτισμού, την Γαλλική Επανάσταση με τα συνθήματα για δημοκρατία και ισονομία.Ο «ανώνυμος» από τις πρώτες γραμμές καθορίζει το διακύβευμα της πολιτικής του θεωρίας αλλά και κατηγορεί όσους θεωρεί συνυπεύθυνους της δουλικής υποταγής:

«Δι ου αποδεικνύεται πόσον είναι καλλιοτέρα η νομαρχιακή διοίκησις από τας λοιπάς, ότι εις αυτήν μόνον φυλάττεται η ελευθερία του αν-θρωπου, τι εστί Ελευθερία, οπόσων μεγάλων κατορθωμάτων είναι πρόξενος, ότι τάχιστα η Ελλάς πρέπει να συντρίψη τας αλύσους της, ποίαι εστάθησαν αι αιτίαι όπου μέχρι της σήμερον την εφύλαξαν δού-λην και οποίαι είναι εκείναι όπου μέλλει να την ελευθερώσωσιν». Και συνεχίζει ασκώντας κριτική: «Δύο αίτια είναι ω Έλληνές μου ακριβοί, όπου μέχρι της σήμερον μας φυλάττουσι δεδεμένους εις τας αλύσους της τυραννίας. Είναι δε το αμαθές ιερατείον και η απουσία αρίστων συμπολιτών». Και: « Διατί ο πλούσιος να τρώγη, να πίνη, να κοιμάται, να ξεφαντώνη, να μην κοπιάζη και να ορίζη, ο δε πτωχός να υπόκειται, να κοπιάζη, να δουλεύη πάντοτε, να κοιμάται κατά γης, να διψή, και να πεινά;»Χωρίς υπεκφυγές ορίζει τους υπεύθυνους της σκλαβιάς. Δεν εί-ναι μόνο οι Οθωμανοί αλλά και οι ομογενείς δυνάστες. Πλούσιοι έμποροι και χρηματόδουλοι κληρικοί που σκαρφίζονται κάθε τρό-πο για την σωτηρία της ψυχής τους.

«Τον τρόπον όπου μεθοδεύονται (για να πλουτίσουν) είναι άξιος γέλωτος. Αυτοί έχουσιν εν κιβώτίδιον γεμάτον από ανθρώπινα κόκκαλα και κρανία ακέραια, τα οποία ασημώνωσι και έπειτα ονοματίζουσιν άλλα μεν του αγίου Χαραλάμπους και άλλα του αγίου Γρηγορίου. Εν ενί λόγω δεν αφήνουν άγιον χωρίς να έχουν μέρος από τα κόκκαλά του. Οι περισσότεροι από αυτούς τους κοκκαλοπωλητάς, εξέρχονται από το όρος του Άθους όπου ονομάζουν Άγιο Όρος εις το οποίον ευρίσκεται η πηγή αυτών των καλογήρων.»Η ελευθερία για τον ανώνυμο θα επικρατήσει μόνο όταν οι υπόδουλοι Έλληνες επα-ναστατήσουν απέναντι σε όσους επωφελούνται από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και αυτοί δεν είναι μόνο Οθωμανοί.Η έκδοση που έχουμε στα χέρια μας είναι Μάριου Βερέττα, (Αθήνα 2006)

Ε Ν Α Λ Λ Α Κ Τ Ι Κ Ο Π Ο Λ Ι Τ Ι Σ Τ Ι Κ Ο Ε Ρ ΓΑ Σ Τ Η Ρ Ι

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ του Παναγιώτη Παναγιώτου

Το Εναλλακτικό Πολιτιστικό Εργαστήρι συμπληρώ-νει αυτές τις ημέρες τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του. Σ‘ αυτό το διάστημα κατάφερε να διαψεύσει τις Κασσάνδρες, που μιλούσαν για ανέφικτο όραμα και προδίκαζαν την αποτυχία του, και να κάνει γνω-στή τη λειτουργία του στην κοινωνία της Κέρκυρας μέσα από τα μαθήματα του, τις κοινωνικές δράσεις, την Επιστημονική Ημερίδα που διοργάνωσε και το Ετήσιο Φεστιβάλ του. Εμπνευστές της ίδρυσης του κοινωνικού αυτού εγχειρήματος φοιτητές και εκπαι-δευτικοί που διείδαν την αναγκαιότητα και χρησι-μότητα του Εργαστηρίου. Αλλά τι ακριβώς είναι το Εναλλακτικό Πολιτιστικό Εργαστήρι;Σκοπός του «ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΕΡ-ΓΑΣΤΗΡΙΟΥ» είναι η ανιδιοτελής και μη κερδο-σκοπική, ανταλλαγή γνώσεων και πληροφοριών, τόσο στο καλλιτεχνικό όσο και στο ευρύτερα εκπαι-δευτικό πεδίο. Όλα τα μαθήματα, δηλαδή, παρέχο-νται δωρεάν.Χαρακτηριστικά του εγχειρήματος είναι η αυτοδια-χείριση της δομής του, η εισαγωγή των εννοιών της

άμεσης δημοκρατίας και της συναίνεσης στη λήψη αποφάσεων, η διαφάνεια, ο αποκλεισμός οποιασ-δήποτε χειραγώγησης πολιτικών και κομματικών συμφερόντων και η εναλλακτική προσέγγιση σε επίπεδο γνώσης και δράσεων. Λειτουργεί κάθε Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή απόγευμα στο χώρο πολλαπλών χρήσεων του 1ου-5ου Γυμνασίου Κέρκυρας προσφέροντας μια πλειάδα μαθημάτων. Αυτή τη στιγμή οι μαθητές ξε-περνούν τους 400 και οι καθηγητές τους 48, ενώ προστίθενται συνέχεια νέα μαθήματα.Διδάσκονται: Ξένες γλώσσες (Τουρκικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά, Αγγλικά, Γερμανικά), Ελληνική γλώσσα (για μετανάστες), Διδακτικά αντικείμε-να Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (Νέα Ελληνικά/Λογοτεχνία, Αρχαία, Έκθεση, Μαθηματικά, Φυσική, Θεωρητική Φυσική, Ελεύθερο Σχέδιο), Πληροφο-ρική (για εργαζόμενους), Μουσική (Κλασσική Κιθά-ρα, Ηλεκτρική Κιθάρα, Θεωρία της Μουσικής, Ιστο-ρία της Μουσικής, Ρεμπέτικο τραγούδι, Μουσικός αυτοσχεδιασμός), Χορός–Γυμναστική (Capoeira

Angola, Latin χοροί, Γιόγκα, Παραδοσιακοί χοροί) Φιλοσοφία, Στοιχεία Αστρονομίας, Δυσλεξία και Μαθησιακές δυσκολίες, Νοηματική, Σκάκι, Φωτογραφία, Βυζαντινή Αγιογραφία, Κόσμη-μα (cheap art)…Στα άμεσα σχέδια του Εργαστηρίου είναι η δημιουρ-γία ανάλογων τμημάτων στη Βόρεια και Νότια Κέρ-κυρα, η έκδοση μηνιαίου φύλλου ενημέρωσης και η ίδρυση ενός Δικτύου Ανταλλαγής Εργασίας και Προϊόντων (χωρίς τη χρήση χρημάτων), η ιδρυτική διακήρυξη του οποίου θα γίνει την Πέμπτη 24 Φε-βρουαρίου 2011 στο Εμπορικό Επιμελητήριο στις 19:30 ως επιστέγασμα ημερίδας στην οποία προ-σκεκλημένοι είναι ομιλητές-μέλη εναλλακτικών ορ-γανώσεων στο χώρο ανταλλαγής και διάθεσης προ-ϊόντων από την ηπειρωτική Ελλάδα. Στη συνέχεια θα διεξαχθεί το ετήσιο Φεστιβάλ του Εργαστηρίου, όπου θα παρουσιασθούν οι δράσεις του, στο χώρο της Πάνω Πλατείας, στα τέλη Μαΐου. Περισσότερες πληροφορίες στο ιστολόγιο:enalaktikoergastiri.wordpress.com

ΕΛΛΗΝΙΚΗ

ΝΟΜΑΡΧΙΑ

Δύσκολο σε λίγες γραμμές να εκφράσεις συναισθήματα, σκέψεις και ερωτήματα που προκαλεί η ανάγνωση ενός βιβλίου. Όμως ας το προσπαθούμε γιατί οι συλλογικότητες χτίζονται πάνω σε πολλαπλές προσπάθειες επικοινωνίας. Στην Ακίδα που διαβάζετε παρουσιάζουμε ένα βιβλίο που στα προεπαναστατικά χρόνια που εκδόθηκε ήταν το σημαντικότερο πολιτικό κείμενο αυτών που οραματίστηκαν την μετάβαση από το θρησκευτικό γένος στο πολιτικό έθνος των Ελλήνων. Του Ηλία Μπουργουτζή.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ, ήτοι Λόγος περί ελευθερίας, «Ανώνυμος ο Έλλην»