Θεατρικά Δρώμενα (Σκετς) – 2015Ψυχαγωγία για Δημοτικό και Γυμνάσιο στην Κατασκήνωση

1. Σκετς : Χαρτομάντηλα ΠΡΟΣΩΠΑ:

1. Στουρνάρης2. Φίλος (τηλεφωνικά μόνο)3. Μελαχρινός4. Σαΐνης5. 3 μικροί, φίλοι του μελαχρινού

Σκηνή Δωμάτιο.Δύο καρέκλες.Ενα τηλέφωνο.Το Στουρνάρι διαβάζει Κόμικς. Χτυπάει το τηλέφωνο…1        -Εμπρός2        -Ελα Νίκο τι γίνεσαι;1        -Ε γεια σου Θανασάκη. Τι κάνεις ;2        -Πολύ καλά. Να διάβαζα το προς Την Νίκην και θυμήθηκα την κατασκήνωση.1        -Κι εγώ στην μελέτη τόχω ρίξει ξέρεις… Κατασκήνωση εεεε! Ωωωω τι ωραία που περάσαμε φέτος στην κατασκήνωση.2        -Αυτό να λέγεται. Φέτος ήταν το κάτι άλλο. Ποιος περιμένει ως του χρόνου τώρα.1        -Ξέρεις το χειρότερο είναι ότι σύντομα ανοίγει το σχολείο. Τι θα γίνει φέτος. Θα πάμε και έκτη Δημοτικού. Πώς θα τα καταφέρω.2        -Ελα μην ανησυχείς.1        -Ναι εσύ καλά είσαι «μαθηταράς». Για ρώτα και μας που οι σχέσεις μας με τα του σχολείου δεν είναι και καλύτερες.2        -Μην σκας καθόλου βρε Νίκο. Ο φίλος σου θα σε βοηθήσει.1        -Πώς θα γίνει αυτό. Τουλάχιστον να πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο κάτι θα γινόταν.2        -Βρε μη σκας σου λεω.Αλλωστε γι αυτό σε πήρα τηλέφωνο. Η λύση είναι στο δρόμο.1        -Δηλαδή για ξηγήσου καλύτερα.2        -Εχω ένα ξάδελφο, Θανασάκης λέγεται.1        -Κι αυτόν Θανασάκη τον λένε. Για λέγε…2        -Μετακόμισε προς τα μέρη σας, ένα δρόμο πιο κάτω από σας. Και είναι συνομήλικος μας και αν κρίνω από τα επίθετα αφού εσένα σε λένε Στουρνάρη και αυτόν Σαΐνη θα  είστε και στο ίδιο τμήμα.1        -Πωπω τύχη βουνό. (αρχίζει να χοροπηδά, να κάνει τούμπες)2        -Ελα τι έπαθες. Νίκο. Νίκοοοοοοοοο!!!1        -Εδώ είμαι. Θα σχίσω φέτος. Λοιπόν με το ξάδελφό σου θα κάτσω.2        -Ναι, κι αυτός μου είπε ότι θα ήθελε κάποιον γνωστό γιατί δεν θα ξέρει κανένα. Του είπα και που κάθεσαι και όπου νάνε έρχεται να σε επισκεφτεί.1        -Τώρα;2        -Ναι τώρα. Κοίτα να τα πάτε καλά.1        -Μα βέβαια. Είπες είναι καλός στα μαθήματα έτσι;2        -Καλός. Κινητή εγκυκλοπαίδεια. Ξέρει τα πάντα. Πριν την παράδοση ξέρει ήδη το μάθημα. Ολη μέρα διαβάζει.1        -Εκανα την τύχη μου. Να σαι καλά.2        -Αντε γεια τώρα. Κοίτα να υποδεχτείς τον ξάδελφο.1        -Ναι, ναι.(κλείνει το τηλέφωνο)1        -Θα σχίσω φέτος στο σχολείο. Και καθόμουν με τον μπουμπούνα τον Γιάννη και αυτός σαν εμένα δεν ήξερε τίποτα.(χτυπάει το κουδούνι)

1        -Α ήρθε κιόλας.1        -Καλώς τον, καλώς τον.(μπαίνει μέσα ένας συνομήλικος του μελαχρινός)3        -Εεεεεε (κομπιάζει)1        -Ασε μη μιλάς καθόλου. Ο Θανασάκης είσαι ε;3        -Εεεεε1                   -Ξέρω, ξέρω. Πέρασε μέσα .Μην ντρέπεσαι. Κάτσε σαν το σπίτι σου. Να προσφέρω κάτι. Εχω κάτι λουκούμια!!! Πάρε φάε .(ο άλλος τρώει με βουλημία)1        -Φάε κι άλλο .1        -Από τα πράσινα έφαγες; Πάρε και από τα πράσινα.1        -Από τα κίτρινα. Α θα φας και από αυτά.(Συνεχώς φέρνει λιχουδιές και άλλος τρώει ασταμάτητα)3        -Μμμμμμμμμ πολύ νόστιμα(Ο άλλος ξεσηκώνετε και φέρνει οτιδήποτε φαγώσιμο μπορεί να υπάρχει στο σπίτι)(Σε μια στιγμή δεν μπορεί να φάει άλλο κοιτάει προς τον άλλο και του λέει)3        -Αααα εσύ έχεις ωραίο ρολόι.1        -Πάρτο.3        -Μα δεν είναι σωστό.1        -Βρε πάρτο σου λεω.3        -Δεν ταιριάζει. Με τέτοια ρούχα που έχω να φορώ τέτοιο ρολόι.1        -Να σου δώσω και ρούχα. Εχω πολύ καλύτερα από αυτά που φορώ. Περίμενε.3        -Φχαριστώ, φχαρισστώ.1        -Μα τι είναι αυτά που λες. Οτι θέλεις.1        -Να έχω και ένα καλό μπουφάν. Είναι το καλύτερό μου.3        -Εεεεεε1        -Βρε συ. Εσύ είσαι ξυπόλητος. Περίμενε να φέρω και παπούτσια. Τι άλλο να σου δώσω;(ότι βλέπει αξίας τα δίνει)3        -Ευχαριστώ, άντε να πηγαίνω τώρα.1        -Βρε το καημένο, είναι φτωχαδάκι καθώς φαίνεται. Πιο καλά θα λαδώνεται και πιο εύκολα.(Ξαναχτυπάει το κουδούνι)1        -Ποίος να ναι άραγε4        -Χαίρεται. Ο Νίκος Στουρνάρης;1                   -Μάλιστα ο ίδιος. Που με ξέρεις;4        -Από τον ξάδελφό μου τον Θανασάκη. Και μένα Θανασάκη με λένε και από την νέα χρονιά θα μαστε συμμαθητές.1                   -Μπα κι άλλος μας βγήκε τώρα(ψυχρά). Μα καλά πόσα ξαδέλφια είστε που μετακομίσατε προς τα δώ.4        -Δεν καταλαβαίνω.1            -Λοιπόν  δεν γίνετε τίποτα. Πρόλαβε ο άλλος ξάδελφος του Θανασάκη. Δεν μπορούμε να μαστε τρία άτομα στο ίδιο θρανίο.4        -Να κάνουμε λίγο παρέα τουλάχιστον…1                   -Δεν μου λες είσαι καλός στο σχολείο;4        -Προσπαθώ, όσο μπορώ.1                   -Αααα δεν μας κάνεις καθόλου. Θα κάτσεις με τον παλιό μου διπλανό τον Γιάννη. Χααα θα χει πλάκα. Εγώ έχω κλείσει. Οσο για παρέα καλά δεν θα σε αφήσουμε έτσι. Αλλά μην περιμένεις να γίνουμε και κολλητοί. Αλλωστε γω έχω κλείσει με τον άλλο ξάδελφο. Αργησες τι να κάνουμε.4        -Δεν πειράζει… Εχει ζέστη εεεε!1        -Δεν διαφωνώ Γι αυτό καλά θα κάνεις να πας στο σπιτάκι σου να πεις κανά νερό. Αντε γιατί έχω και διάβασμα.(τον σπρώχνει προς τα έξω)4        -Καλά .Όμως είναι ωραίο το καινούριο σχολείο;1        -Συζήτηση θα ανοίξουμε τώρα. Είπαμε με τον Γιάννη θα κάνεις παρέα.4        -Ποιον Γιάννη;1                   -Τον παλιό μου διπλανό. Να εδώ στον πρώτο μένει. Πάνε βρέστον και πέστον ότι δεν θα κάθομαι μαζί του γιατί βρήκα άλλον διπλανό για φέτος. Αϊ στο καλό…

(φεύγει)1                   -Μωρέ μεγάλο σόί ο Θανασάκης. Πόσους μου στειλε; Κάτσε να τον πάρω κανά τηλέφωνο.2                   -Εμπρός3                   -Ελα Θανασάκη.4                   -Τι έγινε. Ηρθε ο Ξάδελφος;5                   -Μόνο ένας !!! Και τα δυο τα ξαδελφάκια ήρθαν. Δεν μου λές αυτοί είναι μόνο ή να περιμένω και κανένα άλλον χαχαχα6                   -Τι εννοείς. Εγώ, έναν έστειλα.1        -Εναν ; Και ο άλλος ο κακομοίρης ποιος ήταν;2        -Ποιος κακομοίρης ;1        -Ενας ξανθός, που ήρθε κι μείπε πως είναι ξάδελφός σου.2        -Μα ξανθός είναι ο ξάδελφός μου.1        -Ενας με γυαλιά;2        -Ναι γυαλιά φορά ο Ξάδελφός μου.1        -Τότε ποιος ήταν οι άλλος ;2        -Ποιος άλλος;1        -Ο Μελαχρινός.2        -Που να ξέρω;1        -Πωπω και τον έστειλα στον Γιάννη. Ευτυχώς που ο ξάδελφός σου τελικά δεν είναι και κανάς καλός μαθητής όπως μου έλεγες.2        -Μα τι λες . Ο ξάδελφος είναι ιδιοφυΐα1        -Μα εμένα με είπε όχι και τόσο.2        -Ε καλά μια ζωή μετριόφρων. Τώρα θα το μάθω;1        -Εγώ όμως τώρα τον έμαθα. Αμάν και τον έδιωξα. Χάνω και τον ξάδελφο σου, χάνω και τον παλιό μου τον διπλανό. Βρε ανοησία που κανα πάλι.2        -Τι να σε κάνω. Όταν είχαμε θέματα στην κατασκήνωση δεν πρόσεχες αυτά που λέγαμε. Πετρούλες πέταγες.1        -Ααααα του χρόνου θα είμαι τύπος και υπογραμμός. Δεν θα την πατάω γω συνέχεια.2        -Ααα καλά μέχρι τότε έχουμε ακόμη. Οσο για του χρόνου το καλοκαίρι, προσωπικά εκτός που θα πάω κατασκήνωση θα κάνω και κάτι ακόμα.1        -Δηλαδή;2        -Θα δουλέψω.1        -Και τι δουλειά θα κάνεις δηλαδή;2        -Θα πουλάω Χαρτομάντιλα.1        -Τι λες πάλι. Βγαίνουν λεφτά με τα Χαρτομάντιλα;2        -Το ίδιο νόμιζα κι εγώ. Αλλά πριν δυο λεπτά άλλαξα γνώμη;1        -Τι εννοείς;2        -Να είχε περάσει ένα παιδί στην ηλικία μας πριν από λίγο και χτυπούσε πόρτα πόρτα και πουλούσε Χαρτομάντιλα το καημένο. Ε δεν θα το πιστέψεις .Υστερα από μία ώρα από ξυπόλητο και με παλιόρουχα, πέρασε με κοστούμι και κάτι πανάκριβα παπούτσια σαν αυτά που αρέσουν σε σένα.1        -Μην είχε και κανά χρυσό ρολόι στο χέρι;

2        -Ναι ναι που το ξέρεις1        -Και κανά μπουφάν σαν το καλό το δικό μου.2        -Ναι ναι το είχε στο χέρι αυτό καθότι έχει και ζέστη.1        -Και κανά τραπεζομάντιλο κεντητό.2        -Ναι ναι σαν αυτό το καλό που στρώνει η μάνα σου που πήρε από την έκθεση εργόχειρων της ΓΕΧΑ.1        -Και ένα CD-κασετόφωνο;2        -Ναι, ναι και από αυτό. Μα καλά τον είδες και συ;1        -Ε εε έτυχε  να τον δω και γω(χτυπάει κουδούνι)1        -Κλείνω τώρα χτυπάνε πάλι.2        -Πάντως ξάδελφό μου μην περιμένεις άλλον (γελάει).1        -Τώρα το πήρα το μάθημα.1        -Ισως είναι ο Ψεύτικος Θανασάκης και μου επιστρέφει τα πράγματα. Ναι σίγουρα αυτός θα είναι.(Ανοίγει την πόρτα)(Μπαίνουν 3 μελαχρινοί ακόμη)5        -Θανασάκης έστειλε εμάς, εσύ λέει δώσεις πράγματα.1        -Δεν αντέχω θα τους πλακώσω στο ξύλο. Μην στέκεστε όμως όρθιοι (και τους δείχνει τις δύο καρέκλες).1        -Θα τους βάλω να κάτσουν και θα ψάξω για καμιά μαγκούρα να φάνε της χρονιάς τους (μονολογεί).(Πηγαίνει και έρχεται με μία σκούπα. Εν τω μεταξύ οι δύο έχουν φορτωθεί τις καρέκλες και έχουν εξαφανιστεί )1        -Που ναι οι άλλοι δυο;(Ο τρίτος μόλις τον βλέπει φωνάζει παραπονεμένα παίρνοντας την σκούπα από τα χέρια του.)5                   -Οι άλλοι πήραν καρέκλα εγώ σκούπα. Αδικία μεγάλο.(Πηγαίνει και έρχεται με την σφουγγαρίστρα εξαγριωμένος.Την αρπάζει και αυτή ευχαριστημένος.5        -Τώρα μάλιστα. Τουλάχιστον έκανα σετ.Μένει άφωνος ο Νίκος.1        -Μια ασπιρίνη. (Και πιο δυνατά) -Μία ασπιρίνη.(Ο τελευταίος έρχεται και του παίρνει και την ασπιρίνη και λέει )5        -Καλό άνθρωπο. Και ασπιρίνη θέλει δώσει μένα .

2. Σκετς : Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟΠΡΟΣΩΠΑ:ΓΙΑΝΝΗΣΛΟΧΑΓΟΣΔΕΚΑΝΕΑΣΔΙΑΒΑΤΗΣΣΤΡΑΤΗΓΟΣ(Η σκηνή παρουσιάζει ένα λοχαγό καθισμένο στο γραφείο του.Μπαίνει μέσα ο Δεκανέας)Δ:Διατάξτε κύριε λοχαγέ.Λ:Άκουσε δεκανέα,σε λίγο θα έρθει ένας στρατιώτης συστημένος απο ένα φίλο μου.Πρόσεξε να τον παραλάβεις και αφού του κάμεις λίγη θεωρία να τον βάλεις σκοπό έξω απ’το γραφείο μου.Αλλά άργησε βρε παιδί μου…Τέλος πάντων,πήγαινε εσΰ τώρα.(Ο δεκανέας χαιρετά και φεύγει.Σε λίγο ένας στρατιώτης μπαίνει στο γραφείο και χωρίς να χαιρετήσει ερευνά γύρω σαν κάτι να γυρεύει)Γ:(στο Λοχαγό)Καλημερούδια’Δε μου λες,εδώ είναι ο λοχαγός;Α:(με αυστηρότητα)Ποιός;Γ:Ο Λοχαγός.Α:Καλά δεν βλέπεις τ’άστρα;Γ:(κοιτάζοντας στον ουρανό)Μπα είναι ο ήλιος και δεν φαίνονται.Λ:Βρε στον ώμο μου σου λέω …Γ:Ε και;Α:Για να. έχω άστρα στον ώμο μου θα πει πως είμαι…Γ:(διακόπτοντας)το βρήκα!Λ; Τί;Γ:Αστρονόμος !Α:(απογοητευμένος)Καλά φτάνει.Είσαι ο στρατιώτης που σε στέλνουν συστημένο;Γ:Α μπράβο το βρήκες!Α;Τί ώρα έπρεπε νά’ρθεις;Γ:Στις τέσσερις.Α:Και τί ώρα είναι αυτή πού’ρθες;Γ:7…Ε άργησα λιγάκι…Α:Ναι. λιγάκι….Γ:Και ξέρεις γιατί άργησα;Α:Δεν ξέρω κι ούτε θέλω να μάθω.Γ:Σάματις σου λέω κι εγώ;Λ:Δεν μου λες;Σου διατάζω να μου πείς!Γ:Ε άντα αφού επιμένεις να σου πω…Που λες άργησα γιαί ήρθα με το λεωφόρείο.Λ:Μα ακριβώς αφού ήλθες με το λεωφορείο δεν έπρεπε ν’αργήσει,ς.Γ: Έχεις μπει ποτέ σου σε λεωφορείο κυρ Αοχα,γέμου;Λ:(ειρωνικά)Όχι ο καημένος!Γ:Εγώ πρώτη φορά μπήκα και είπα αμάν.(τινάζει το γιακά του)Α:Για λέγε μου λοιπόν τί σου συνέβει;Γ:Που λες κυρ λοχαγέ μ^εκίνησα από το σπίτι μου για να πάω στη στάση του λεωφορειου.Κόσμος και κοσμάκης μαζεμένος εκεί.Ρωτάω τί κάνετε σείς αυτού;Μου λένε καρτεράμε το λεωφορείο .Σαν ήλθε ένα λεωφορείο μπαίνω μέσα και στρογγυλοκάθομαι. (λέγοντας αυτά παίρνει μια καρέκλα, που βρίσκεται κονιοά του και κάθεται) Άσ’τους

άλλους που στριμώχνονται έξω,λέω.Δεν αποτελειώνω την κουβέντα μου.,Να σου ένας πολισμάνος με πιάνει απ’το για κά και μου λέει αυστηρά.”Ε κύριος,να πας να βρεις την ουρά του λεωφορείου! Κατεβαίνω ο καλός σου και. πάω.Λ;Λοιπόν;Γ:Λοιπόν που λες περνάει ένο: λεωφορείο κοιτάζω τίποτα.. .Περνάει άλλο λεωφορείο κοιτάζω τίποτα…Περνάει τρίτο λεωφορείο κοιτάζω τίποτα…Λ:Μα τί έψαχνες να βρείς;Ρ:Την ουρά του λεωφορείου.Λ:Χά,χά,χά, Δεν καχάΧαβες καημένε τι σου είχαν πει…Μωρέ έχουν τα λεωφορεία ουρά;Γ:Αμ το κατάλαβα κυρ Λοχαγέ μου…είμαι έξυπνο πουλί εγώ-έπρεπε να βρω την ουρά των ανθρώπων.Α:Ε φυσικά.Γ:Περνάει λοιπόν ένας άνθρωπος, κοιτάζω τίποτα,περνάει άλλος άνθρωπος κοιτάζω τίποτα, περνάει τρίτος άνθρωπος κοιτάζω τίποτα…Λ;Μα τί έψαχνες να βρείς;Γ:Την ουρά των ανθρώπων.Α:Μωρέ έχουν οι άνθρωποι ουρά;Γ:Αμ το κατάλαβα κυρ λοχαγέ μου.Αφού δεν έχουν τα λεωφορεία ουρά θα έχουν οι άνθρωποι;Ήθελε να πει ο κυρ πολισμάνος την αράδα των ανθρώπων.Λ:Κοντά στο νου κι η γνώση,άνθρωπε μου.Γ:Βρίσκω λοιπόν την αράδα των ανθρώπων και κάθομαι.Λ:Τελευταίος ε;Γ;Τί λες κυρ λοχαγέ μου.,.Πήγα πρώτος-πρώτος.Λ:Και δεν σε πήρανε χαμπάρι;Γ;Στην αρχή δεν με πήραν,ύστερα όμως με κατάλαβαν και φώναζαν να πάω στο τέλος ! στο τέλος !Λ:Λοιπόν;Γ:Πήγα λοιπόν στο τέλος. .Περίμενα να’ρθεί η σειρά μου,και τελικά μπήκα στο περίφημο λεωφορείο.Λ:Επιτέλους τελειώσανε τα βάσανα σου.Γ;Μπά τώρα αρχίζουν.Μόλις μπήκα στο λεωφορείο ακούω μια φωνή να λέει: ΠΡΟΧΩΡΕΙΤΕ! Τί να χάμω πυρ Λοχαγέ μου, προχωρώ. Προχωρείτε, προχωρώ. Βρε προ χωρείτε προχωρώ,ώσπου έφτασα κοντά στον οδηγό… Η πόρτα μπροστά μου ανοιχτή,Προχωρείτε προχωρώ,κατέβηκα τα σκαλάκια και ήρθα με τα πόδια…Α; Άντε; λοιπόν μ’έσκασες μ’αυτήν την ιστορία.Γ:Έφερα κι ένα γράμμα(του δίνει το γράμμα)Λ:(Μονολογεί διαβάζοντας) Καλά δεν σε ήξερε αυτός ο φίλος μου και γράφει τό σα καλά για σένα;(ψυθιρίζει)ο φέρων το παρόν είναι εξυπνότατος,ευφυέστατος και τετραπέρατος.Φαίνεται πως δεν σε είχε γνωρίσει καλά!…Γ:Σάμπως με είχε δει ποτέ του,κυρ Λοχαγέ;Λ:(αγανακτισμένος)Δεν σε είχε δει ποτέ του;και πως συνέβη και σου δώσε το γράμμα;Γ: Ά το μόνο εύκολο.Ένας φίλος μου είχε ένα φίλο του…Κι ο φίλος του εί χε ένα θείο,κι ο θείος…Λ:Καλά καλά με ζάλισες.(φωνάζει)Δεκανέα!(έρχεται)Δ:Διατάξτε.Λ:Παρε τον στρατιώτη κι όπως είπαμε…(Θάλαμος εκπαιδεύσεως όπου ο Δεκανέας εκπαιδεύει το στρατιώτη)

Δ:(κρατώντας στο χέρι του ένα τουφέκι) Λοιπόν στρατιώτη σήμεραθα μάθουμε πώς λέγεται αυτό εδώ.Γ:Και τί με νοιάζει εμένα;Δ:Σιωπή.Ορίστε μας! Είσαι στρατιώτης και πρέπει να το μάθεις.Αυτό εδώ το λέμε τουφέκι.Ετούτο εδώ το λέμε γλωσσίδι.Γ:Πώς;Δ:Γλωσσίδι.Άνοιξε το στόμα σου.(ανοίγει)Βγάλε τη γλώσσα σου έξω.(βγάζει)Ε Οπως έχεις εσύ γλώσσα έχει και το όπλο γλώσσα..,Σΰμφωνοι;Γ:Και δε μ’λιές κυρ Δεκανέα μπορείς να μου δείξεις του ντουφεκιού τα δόντια;Δ:Μωρέ τρελλός είσαι;Έχει το ντουφέκι δόντια;Γ:Άνοιξε το στόμα σου.(ανοίγει).Ε Οπως έχεις εσύ δόντια,πρέπει να έχει και το ντουφέκι.Ζώο είναι κι αυτό.Δ:Πάψε και μη με διακόπτεις άλλη φορά. Λοιπόν πάμε παρακάτω,(ο στρατιώτης προχωρά λίγο) Πού πας;Γ:Δεν είπες να πάμε τεαρακάτω; Δ:Μωρέ για την κουβέντα τώπα…Λοιπόν πρόσεχε εδώ..Αυτός εδώ είναι ο κόκ-κορας.θα το θυμάσαι;Γ:Έ;Δ:Βρε στο χωριό οου δεν έχεις κοτέτσι;Γ:Αμέ.Δ:Στο κοτέτσι δεν είχες κόκκορα;Γ:Καΐ δεν μου λες που είναι οι κότες;Δ:Ούφ με ζάλισες.Λοιπόν έχουμε και λέμε,αυτό γλωσσίδι,αυτο κόκκορας και αυτό κάνη.Γ:Τί κάνει;Δ:Κάνη.Γ:Μα τι κάνει; Εγώ δεν βλέπω να κάνει τίποτα.Δ:Βρέ παιδί μου πώς σε λένε εσένα;Γ:Γιάννη.Δ:Ε όπως εσένα σε λένε Γιάννη,έτσι κι αυτό το λένε κάνη, κατάλαβες;Γ:Αμετί γιο; κουτό με περνάς;Δ:Λοιπόν τώρα θα κάτσεις φρουρός εδώ και δεν θα αφήσεις να περνάει κανείς αν δεν σου πει το παρασύνθημα.Σήμερα το παρασύνθημα είναι “λαγός”.Πρόσεξε,δεν θ’αφήσείς κανέναν,αν δεν σου πει το παρασΰνθημα,κατάλαβες;Γ:θύφ?Για κουτό με περνάς*Δ:Ωραία. Φεύγω τώρα,(φεύγει)(θ στρατιώτης φυλάει σκοπός και σε μια στιγμή διακρίνει κάποιον να έρχεται)Γ: (μονολογώντας) Για δες,έρχεται ένα ψημάδι.Τώρα θα δεις κυρ Δεκανέα τί αξίζω. (δυνατά)Ε ψιτ! πατριώτη που πας;Π:Πάω στο γραφείο του Λοχαγού.Γ:Είπες λαγός;11Τί πράγμα;Γ:Λαγός παιδί μου είπες; Σήμερα το παρασύνθημα είναι λαγός και αν θες να περάσεις θα πεις λαγός αλλιώς στρι…Π:Λαγός!.Γ:Άντε πέρνα.(φεύγει. Εμφανίζεται ο Δεκανέας)Δ:Λοιπόν πας τα πάμε;

Γ:Καλά κυρ Δεκανέα. Ήρθε ένας και ήθελε να περάσει,χωρίς να πει το παρασύνθημα. Αλλά, τον άφηνα εγώ;Τον ανάγκασα να πει λαγός θέλοντας και μη. Αμ πώς;Δ:Πρόσεχε τώρα.Σε λίγο πρέπει να φανεί ο Στρατηγός. Λοιπόν μόλις τον δείς νά ‘ρχεται να με ειδοποιήσεις οπωοδήποτε. Θα τον καταλάβεις γιατί έχει τρία μεγάλα άσρτα στο ώμο του. Κατάλαβες;Γ:Ουχού με στεναχωράς.Κατάλαβα και καλοκατάλαβα μάλιστα,Πήγαινε εσύ και έγνοια σου.(φεύγει ο Δεκανέας και σε λίγο ξαναγνρίζει πάλι λαχανιασμένος)Δ:Μήπως ήρθε ο στρατηγός;Γ; Όχι κυρ Δεκαενέα.Δ: Άκου,δεν θέλω μα με ξαναπείς έτσι.Γ: Καλά.(φεύγει ο Δεκανέας και ξανάρχεται ύστερα από λίγο)Δ; Μήπως ήρθε;Γ: Όχι κύριε είκοσι.Δ: Τί είπες; Τί;Γ:Να σε λέω δεκαεννέα δεν θέλεις.Σε λέω είκοσι δεν σ’αρέσει. εικοσιένα πάει πολύ…Δ: Δε-κα-νέ-α,Γ;(επαναλαμβάνει)Δε-κα-νέ-α.Δ:Λοιπ6ν πρόσεχε.Μόλις δεις το Στρατηγό να με ειδοποιήσεις αμέσως γιατίθά’χουμε μπελάδες σήμερα, (φεύγει)(Ο στρατιώτης βηματίζει,Ξαφνικά σταματάει,βλέπει από μακρυά το Στρατηγό)Γ; Μωρέ να ένας έρχεται(μετράει τ’άστρα του) 1,2,3,4,5,6, ά, δεν είναι ο στράτηγός!(στον στρατηγό)Ε φίλε είπες λαγός;Σ:ποιος είσαι συ;Γ:Άστα αυτά που ξέρεις και πες λαγός για να περάσεις.Σ:Σιωπή.Τσακίσου από μπροστά μου.Γ:Α.Μονο τέτοια δεν θέλω, μόνο να πεις λαγός και ξοφλήσαμε.Σ:Σκασμός !Γ:Για δες πείσμα.Βρε πες λαγός να δεις τη υγειά σου.Αν δεν πεις λαγός τον κυρ Δεκανέα νά’χεις μπάρμπα δεν περνάς.Σ:Τί είπες; Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;(με επισημότητα)Είμαι ο Στρατηγός!Γ;Εσύ είσαι ο Στρατηγός; Ωχ χάθηκες,κάηκες,ούτε ψύλλος στον κόρφο σου.Σ:Γιατί μωρέ;Γ:Βρε σε κυνηγούσε απ΄το πρωί να σε συγυρίσει.Έχει φάει τον τόπο να σε βρει.Σ:Ποιός;Γ:Ο κυρ Δεκανέας,ο κυρ Δεκανέας,στον κυρ Δεκανέα γρήγορα…(τον σπρώχνει και βγαίνουν και οι δύο απ’την σκηνή).

ΤΕΛΟΣ

3.  Σκετς :ΤΑ ΕΞΟΔΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣΑ’ ΣΚΗΝΗ

    ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      (Διαβάζει μόνος)Αφήνω, αφήνεις, αφήνει, αφήνουμε… ε… αφήνουμε… αφήνουμε… αφήνετε…(Ξύνει με αμηχανία το κεφάλι του)   αφήνετε…   (Πετάει το βιβλίο του και σηκώνεται)Ωχ, αδερφέ! Δε μ’ αφήνετε κάτω που θα διαβάζω γραμματική την ώρα που περιμένω να φάω γλυκό; Και δεν έχετε ιδέα πως μ’ αρέσουν τα γλυκίσματα… και προ πάντων τα κοκ!(Κλείνοντας τα μάτια με νοσταλγία)Αχ, εκείνη η σοκολάτα από πάνω, εκείνη η κρέμα στη μέση κι εκείνο το παντεσπάνι από κάτω, κάνουν μια αρμονία που με τρελαίνει! Να τώρα που με βλέπετε χαρούμενο ξέρετε τι περιμένω; Αμ, πού να το ξέρετε;… Ένα κοκ! Το λέω και πέφτουν τα σάλια μου.(Γλύφεται)Να μη σας πολυλογώ, έστειλα που λέτε τον αδερφό μου το Δημητράκη, να το αγοράσει, εδώ δίπλα, στο Ζαχαροπλαστείο με τα λεφτά που είχαμε μαζέψει στον κουμπαρά μας. Εκείνος ήθελε πάστα φυστίκι, εγώ επέμεινα για κοκ, και η γνώμη μου νίκησε…Και τώρα θα το φέρει, θα το μοιράσουμε σαν καλά αδελφάκια… και θα το φάμε. Το λέω και λιγώνομαι από την κορφή ως τα νύχια. Αχ, δε θα μεγαλώσω! Στη στιγμή θα γίνω Ζαχαροπλάστης!… Και τι Ζαχαροπλάστης. Θα φτιάχνω γλυκά και θα τα τρώω μόνος μου! Αυτό είναι επάγγελμα μια φορά! Αλλά μου φαίνεται πως κάποιος έρχεται… Έχει γούστο να είναι ο ξάδερφός μου ο Κωστής και να γυρεύει κι αυτός μερτικό… Αμ, δε θα του δώσω!(Προχωρεί στην πόρτα, φωνάζει)    Εμπρός! Β’ΣΚΗΝΗ(Μπαίνει ο Δημητράκης βαστώντας το κοκ τυλιγμένο σε χαρτί)   ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      (Με ανακούφιση)  Α, εσύ είσαι;  Έλα επιτέλους, φέρτο  εδώ.ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:      (Δίνει το γλύκισμα)Να, πάρε και κόψε μου και μένα το μισό. Μόνο κάνε γρήγορα γιατί λιγώθηκα.   ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      (Ενώ κόβει το γλύκισμα στο τραπέζι) Περίμενε λίγο.ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:      Μα δεν τά ‘κοψες ίσα… Το ένα κομμάτι είναι μεγαλύτερο από τ’ άλλο.           ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      Ου, καημένε και συ, δε βαριέσαι. Σπουδαία διαφορά βλέπεις…(Του δίνει το μικρότερο κομμάτι)ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:      Τι; Το μικρότερο μου δίνεις εμένα; (Πετάει το κομμάτι στο τραπέζι και τραβιέται)  Δεν το θέλω!   ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      Έλα τώρα καημένε, μην είσαι παιδί, πάρ’ το…ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:      Όχι δεν το θέλω… Ή θα μου δώσεις το άλλο ή αυτό κι ένα κομμάτι από το άλλο.   ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      Ναι, μην τύχει κι αδυνατίσεις!ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:      (Με θυμό) Μα δε μου λες, τι είσαι συ που θέλεις να πάρεις το μεγαλύτερο; Εγώ πρέπει να το πάρω που έκανα και τον κόπο να πάω στο Ζαχαροπλαστείο. Ξέρεις τι κόπο έκανα ώσπου να διαλέξω μάλιστα το μεγαλύτερο;   ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      Τι μας λες!… Εγώ πρέπει να το πάρω γιατί εγώ διάλεξα κοκ. Εσύ ήθελες φυστίκι.ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:      Ένας λόγος παραπάνω! Δε φτάνει που δεν τρώω το γλυκό που ήθελα, θα φάω και το λιγότερο;…   ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      Έτσι φαίνεται μα είναι πολύ πιο γεμάτο από το δικό μου. Για κοίταξε το καλύτερα  (Δείχνει)ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:      Τότε λοιπόν δώσε μου το άλλο   ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      Μα αφού είναι τα ίδια, γιατί να σου το δώσω;ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:      Μα γι’ αυτό, επειδή είναι τα ίδια!   ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      Όχι!

ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:      Βλέπεις λοιπόν; Κι εγώ δεν παίρνω κανένα (Τραβιέται μουρμουρίζοντας) Δεν το θέλω! Δεν το θέλω! Ακούς εκεί να μου δίνει το λιγότερο! Δεν το θέλω!   ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      (Απειλητικά) Θα τα φάω και τα δυοΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:      Αν σου βαστά η καρδιά σου να τα φας!   ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      Μα επιτέλους δε μου λες τι θέλεις σε παρακαλώ;ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:      Τι θέλω; Δικαιοσύνη! Αυτό θέλω!

 Γ’ ΣΚΗΝΗ          ΚΩΣΤΑΣ:        (Μπαίνει με σοβαρότητα). Ποιος είναι αυτός που θέλει δικαιοσύνη;ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:      Εγώ!   ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      Κι εγώ το ίδιο!          ΚΩΣΤΑΣ:        Τότε θα πει ότι είμαστε σύμφωνοιΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:      Όχι κάνεις λάθος, δεν είμαστε καθόλου μα καθόλου.   ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      Και βέβαια δεν είμαστε.ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ & ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ: Εμείς που λές Κωστή, αγοράσαμε μαζί κι οι δυο ένα κοκ και στο  μοίρασμα επάνω…          ΚΩΣΤΑΣ:        Ε, για σταθείτε! Ένας -ένας.ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ & ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ: Πολύ καλά. Λοιπόν, που λές, αγοράσαμε κι οι δυο μαζί…          ΚΩΣΤΑΣ:        Ε, ε,… Πολύ καλά, αγοράσατε κι οι δυο μαζί, αλλά ένας ένας να μιλά… Αντωνάκη στάσου εσύ από κει. Λέγε ΔημητράκηΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:      Αγοράσαμε, που λές, λοιπόν, μαζί με τον Αντωνάκη ένα κοκ και στο μοίρασμα επάνω μαλώσαμε, γιατί μου δίνει το μικρότερο κομμάτι.   ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      Λέει ψέματα… Και τα δυο κομμάτια είναι ίσα κι όμοια. Το δικό μου φαίνεται μονάχα μεγαλύτερο αλλά δεν είναι          ΚΩΣΤΑΣ:        Δεν το πιστεύω αλλά τέλος πάντων, αδέρφια είσαστε, δεν πρέπει να μαλώνετε στη μοιρασιά… ένας πρέπει να υποχωρήσει στον άλλο.ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:      Όχι θέλω δικαιοσύνη! (Στον Αντωνάκη) Τώρα που ήρθε ο Κώστας θα τα βάλουμε κάτω και θα γίνει πάλι νέα μοιρασιά. Τα ίδια χρήματα δεν έδωσε ο καθένας μας; Το ίδιο κομμάτι θα φάει.          ΚΩΣΤΑΣ:        (Στον Αντωνάκη) Να δίκαιος άνθρωπος. Υποχωρείς Αντωνάκη;   ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      Ποτέ!          ΚΩΣΤΑΣ:        Εσύ Δημητράκη υποχωρείς;ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:      Όχι αυτό που είπα θα γίνει          ΚΩΣΤΑΣ:        Επομένως είστε σύμφωνοι. Δέχεστε να λύσω εγώ τη διαφορά σας;   ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      Ναι!ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:      Οπωσδήποτε!          ΚΩΣΤΑΣ:        Αφού λοιπόν δε συμβιβάζεστε σαν αδέρφια, θα κριθείτε σαν ξένοι. Καθένας πρέπει να πάρει το ίδιο ποσό γλυκίσματος… Δεν είναι έτσι; Για να το εξακριβώσουμε όμως αυτό πρέπει να ζυγίσουμε τα κομμάτια. Δημητράκη τρέξε στο γραφείο του μπαμπά σου και φέρε μου τη μικρή ζυγαριά  που ζυγίζει τα γραμμάρια. (Ο Δημητράκης φεύγει προς το βάθος)

 Δ’ ΣΚΗΝΗ    ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      (Αφού έτρεξε να δει αν απομακρύνθηκε ο Δημητράκης) Αχ, Κώστα μου, δεν ξέρεις πόσο μ’ αρέσει το κοκ… Καλύτερα κι απ’ τη Γραμματική. (Προσπαθώντας να τον δωροδοκήσει) Αχ, Κωστάκη μου, αν έκανες καμιά κατεργαριά, να πάρω εγώ το περισσότερο, θα σου έδινα το μισό σε άλλη περίσταση.          ΚΩΣΤΑΣ:        Ωστε έτσι λοιπόν! Ζητάς να με δωροδοκήσεις; Πρέπει να ξέρεις πως έτσι δε δωροδοκούν τους δικαστές. Και σώπα μην το πω στο Δημητράκη και γίνεις ρεζίλι… Δικαιοσύνη, δικαιοσύνη προ πάντων. (Βλέπει το Δημητράκη που έρχεται με τη ζυγαριά) Α, να και ο ζυγός; της Θέμιδος!

 Ε’ ΣΚΗΝΗ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:      Καλέ ποιανής Θέμιδος; Του μπαμπά είναι η ζυγαριά!          ΚΩΣΤΑΣ:        (Παίρνει θέση μπροστά στο τραπέζι) Καλά, καλά… Καθίστε εκεί και ησυχία! (Οι μικροί τοποθετούνται γύρω από το τραπέζι) Άρχεται η συνεδρίασις. Ντίν, Ντιν! Οι ακροατές να περάσουν έξω!   ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ: Μα δεν υπάρχουν εδώ ακροατές!          ΚΩΣΤΑΣ:        Σιωπή! Εγώ έτσι έπρεπε να πω κι ας μην υπάρχουν. Πρώτα όπως είπαμε θα ζυγιστούν τα κομμάτια.(Βάζει τα κομμάτια στη ζυγαριά από το ένα μέρος και από το άλλο) Βλέπετε το ένα είναι μεγαλύτερο, βαρύτερο. Ο Δημητράκης έχει δίκιο. Ας ζητήσουμε λοιπόν την ισορροπία. (Παίρνει το ένα κομμάτι, το δαγκάνει – κατόπιν το ζυγίζει πάλι) Δυστυχώς τίποτε! Τώρα είναι βαρύτερο το άλλο. (Δαγκάνει το δεύτερο και το ζυγίζει) Πάλι τίποτε! Βάρυνε πάλι το πρώτο!   ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      Μα τι κάνεις εκεί;          ΚΩΣΤΑΣ:        Δικαιοσύνη! Τα κομμάτια πρέπει να γίνουν ισοβαρή. (Εξακολουθεί να δαγκάνει πότε το ένα και πότε το άλλο και να τα ζυγίζει αλλά χωρίς να κατορθώνει την ισορροπία).ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:      Μα τι κάνεις Χριστιανέ μου; Εσύ το ‘φαγες όλο!   ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      Φτάνει πια! Πως μπορείς να τα κάνεις ίσα με τέτοιες μπουκιές που τρως;ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:      Δε θα μείνει τίποτε!   ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      Σταμάτα, σταμάτα! Υποχωρώ!ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:      Υποχωρώ κι εγώ!   ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      Συμβιβαζόμαστε!ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:      Συμβιβαζόμαστε, φτάνει!          ΚΩΣΤΑΣ:        Τι ωραίο κοκ! (Εξακολουθεί το έργο του χωρίς να δίνει προσοχή στις  διαμαρτυρίες. Οι μικροί προσπαθούν να τον εμποδίσουν με τα χέρια τους).ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:      Το γλύκισμά μου!   ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      Το γλυκό μου!          ΚΩΣΤΑΣ:        (Σπρώχνει τους μικρούς) Στις θέσεις σας γρήγορα και μη θέλετε να επηρεάσετε τη δικαιοσύνη   ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      Τι δικαιοσύνη που το έφαγες όλο!          ΚΩΣΤΑΣ:        Μα δε βλέπετε βρε παιδιά που τα κομμάτια είναι ακόμη άνισα;ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:      Δε μ’ ενδιαφέρει! Εμένα δος μου το μικρότερο!   ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      Δεν πειράζει, το μικρότερο το παίρνω εγώ!          ΚΩΣΤΑΣ:        Μ’ άλλα λόγια, δε θέλετε να συνεχιστεί η δίκη;ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:      Εμ, αν εξακολουθήσει έτσι δε θα μείνει τίποτε για μας!   ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      Θα μας το φας όλο!          ΚΩΣΤΑΣ:        Ωστε παραδέχεστε ότι τέλειωσε η δίκη;   ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      Ναι, ναι τέλειωσε.ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:      Έλα, δος μας τα κομμάτια μας.          ΚΩΣΤΑΣ:        Αφού το θέλετε, καλά… Η δίκη τελείωσε… Οι αντίδικοι συμβιβάζονται… αλλά αυτά τα κομμάτια που έμειναν…ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ & ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ: Φέρτα, φέρτα γρήγορα!          ΚΩΣΤΑΣ:        (Σπρώχνει τους μικρούς) Α, με συχωρείτε. Τα κομμάτια αυτά ανήκουν σε μένα… για τα έξοδα της δίκης. (Τα τρώει) Τι, τζάμπα δικαιοσύνη θέλετε;ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:(Αποσύρεται) Εγώ θα κάνω έφεση στο Κακουρ… (Τον πιάνουν τα κλάματα) …κοκ, κοκ, κοκ, …δικείο.          ΚΩΣΤΑΣ:        Τα κλάματα είναι περιττά. Χάσατε το γλυκό αλλά κερδίσατε ένα πολύ σπουδαίο μάθημα. Θα μάθετε στο εξής να λύνετε τις διαφορές σας σαν καλά αδέρφια. Όταν ο ένας υποχωρεί στον άλλο δε θα κινδυνεύετε πλέον να πάθετε ότι πάθατε σήμερα.   ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ:      Νά ‘ξερες καημένε τι ανάλατος που είσαι!ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ:      Τώρα μάλιστα που μας έφαγες το γλυκό, είσαι γλυκανάλατος!

4. ΣΚΕΤΣ : Ο ΤΕΜΠΕΛΑΚΟΣΠρόσωπα:Ριρής,  Φιφής   (αδερφάκια)Μαμά   Θειος  ΜηνάςΦΙΦΗΣ: Ριρή, ξύπνα, ξύπνα ειναι εννέα ή ώρα!ΡΙΡΗΣ: (μισοξυπνημένος ανασηκώνεται λιγάκι, κοιτάζει γύρω του και λέει ψευδά): Και θα είν’ 9 ή ώρα; (ξαναπέφτει και στη στιγμή ροχαλίζει. Ή Φιφή απομακρύνεται στενοχωρημένη. Σέ λίγο ξανάρχεται και τον σκουντάει)ΦΙΦΗΣ: (κλαψουρίζοντας): Σήκω νά παίξουμεεε…ΡΙΡΗΣ: (μετα απο τις κουβέρτες): θου λέω άθεμεε! (ροχαλίζει).ΦΙΦΗΣ: Σου λέω κι έγώ ξύπνα για νά φτιάξουμε τις κατασκευές! (τόν ξανασκουντάει). Αυτά πού ζήτησες από το μπαμπά και σου τά ‘φερε προχτές.ΡΙΡΗΣ: (Πετάει τις κουβέρτες, τρίβει τά μάτια του μισοξυπνημένος και ψευδά λέει): … ,’Ά… ναι, ναι νά φθιάξουμε ένα θπιτάκι γιά τό θκύλο μαθ!ΦΙΦΗΣ: Μπράβο, μπράβο, Ριρή μου! “Ας εισαι μισοξυπνημένος, τά λες πολύ σωστά. Σκέψου νά ξυπνήσεις, πόσο ξύπνια θά τά λές.ΡΙΡΗΣ: (Αυτός όμως ξαναπέφτει στό κρεβάτι του και λέει –πάλι ψευδά): “Αλγότελα, λίγο άλγότελα. “Αθε με θέ παλακαλώ, Φιφή, νά πάλω ενα μικλό υπνάκο. (Σέ λίγο ροχαλίζει).ΦΙΦΗΣ: (φεύγει και λέει): “Ας πάω νά βρώ τά εργαλεία και τά ξύλα γιά τις κατασκευές. Σά θά ξυπνήσει ό Ριρής, νά βάλουμε μπρος. (Στό μεταξύ ό Ριρής ξύπνησε. Σέ λίγο φτάνει ο Φιφής με τά ξύλα).ΦΙΦΗΣ: Μπράδο, Ριρή μου !… Τί καλός πού εισαι !! Που θά δουλέψουμε, έδώ η’   στην αυλή;ΡΙΡΗΣ: Ξέλεις, Φιφή, τί λέω; Νά μην παιχθούμε θήμελα τις καταθκευές!ΦΙΦΗΣ:   Γιατί   Ριρή;ΡΙΡΗΣ: Γιατί, γιατί βαλγιέμαι…ΦΙΦΗΣ: Τί θά πει βαριέσαι; Έσύ δέ ζήτησες από τό μπαμπά για κατασκευές;ΡΙΡΗΣ: Νά, δηλαδής νά παίχθουμε άλλη φολά. Γιά νά γίνει τό θκυλόθπιτο θά κουλασθουμε, θά ιδλώθουμε και τ΄ απόγευμα, άν ζητηθούμε από τή μαμά νά μαθ πάει θτή Παιδική Χαλά και είμαθτε ιδλωμένοι, δεν θά μαθ πάει.ΦΙΦΗΣ: Καλά τά λές! Ριρή. Αφου μάλιστα πέρασε ή ώρα δέ θά προφτάσουμε νά κάνουμε τό σκυλόσπιτο και νά πάμε και στην Παιδική Χαρά.ΡΙΡΗΣ: Ωθπου νά ντυθώ, νά νιφθώ, νά κάνω τή πλοθευχή μου, νά πιω τό γάλα μου, θά πελάθει ακόμα κι άλλη ώλα. Αυλιο, αυλιο θ άλχίζουμε άπό πλωι-πλωι.ΦΙΦΗΣ: Τότες νά παίξουμε τους μπακάληδες. Πήγαινε νά ετοιμαστείς και σέ περιμένω. Μήν άργεις δμως κι έρθει μεσημέρι και δεν προφτάσουμε οϋτε τους μπακάληδες νά παίξουμε.ΡΙΡΗΣ: “Εννοια θου, Φιφή, έννοια θου. Θά κάνω γλήγολα.(προχωρεί άργά-άργά. Στό δρόμο χασμουριέται).(Τό πρωϊ της άλλης μέρας τά δυο αδερφάκια κάθονται στό πάτωμα και φτιάχνουν τό σκυλόσπιτο).ΦΙΦΗΣ: Ώραιο πού θά γίνει, Ριρή μου, τό σπιτάκι του σκύλου μας!ΡΙΡΗΣ: Ώλαιο, ώλαιο και βέβια!…(Χτυπάει ή πόρτα καί ακούγονται καλωσορίσματα).ΡΙΡΗΣ: Ό θειος Μηνά άπ’τό χωλιό ! …ΦΙΦΗΣ: (Ξεφωνίζει χαρούμενα) Ω! ό θειος Ο Μηνάς!(Παρατάνε τό παιχνίδι και τρέχουν νά καλωσορίσουν τό θείο τους. Ακούγονται νέα καλωσορίσματα καί φιλιά. Σέ μιά στιγμή παρουσιάζονται όλοι στή σκηνή. Ή μαμά, ό θειος ό Μηνάς καί τά δυό αδερφάκια. Μετά φεύγουν και ακούγονται διάφορες συζητήσεις άπό μέσα).ΜΑΜΑ: (Χωρίς νά φαίνεται): Τί κάνει ή  μητέρα, Μηνά;ΜΗΝΑΣ: (μέ χωριάτικη προφορά) : Τό γιόμα είχε λίγη κάψα, σά κι άγροίκισε άπό μένανε, πώς θά ροδόλαγα κατά την πόλη, σκώθηκε νά σιάξει τούτη δώ τή μου στ αλευριά γιά τά γγονάκια τσι.ΡΙΡΗΣ: (Φαίνεται λιγάκι, χτυπάει χαρούμενα παλαμάκια και ξεφωνίσει): Πώθ μ’ αλέσει ή μουθταλευλιά!!ΦΙΦΗΣ: Ριρή μου, πάμε στην κουζίνα νά τή φάμε.(Μεσολαβεί ένα διάλειμμα). (Ξανάρχονται τά δυό τους στη σκηνή).ΦΙΦΗΣ: Τί λές, Ριρή, γιά τό σπιτάκι.ΡΙΡΗΣ: Δέ πλοφτάνουμε… Πέλαθε   ή   ώλα, αυλιο  πλωι-πλωι.

ΦΙΦΗΣ:  Τότε νά ποτίσουμε…ΡΙΡΗΣ: Νά ποτίθουμε, οχι, οχι σήμελα δέ μπολώ, δαλγιέμαι.ΦΙΦΗΣ: Τί θά πεί βαριέσαι. (Στό μεταξύ ακούγεται άπό μέσα ή φωνή της μαμάς πού φωνάζει το Φιφή).ΜΑΜΑ: Φιφή, έλατε μιά στιγμή, γιά νά σάς στείλω γιά θέλημα.ΦΙΦΗΣ: Ερχόμαστε, μαμά (στό Ριρή) : Σήκω ή μαμά μας θέλει. (Προχωρεί προς τά μέσα, αλλά μόνος του, γιατί, ό Ριρής κάνει, πώς δεν τ” ακούει. Μετά από λίγο γυρίζει ο Φιφής καί του λέει): Ή μαμά ειπε νά πάμε ώς τό φούρνο ν αγοράσουμε παξιμάδια γιά τή γιαγιά.ΡΙΡΗΣ: Έγώ δέ μπολώ. Κουλάστηκά. “Εχω πολλέθ δουλιέθ κάνει άπ’ τό πλωι.ΦΙΦΗΣ:  Γιά νά τις ακούσω…ΡΙΡΗΣ:   Σηκώθηκα,ΦΙΦΗΣ:   Μετά!ΡΙΡΗΣ: Πλύθηκα.ΦΙΦΗΣ: Μετά!ΡΙΡΗΣ:  Ντύθηκα,ΦΙΦΗΣ: Δουλειές πού έκαμες, Ριρή μου, κι είσαι απ΄ αυτές κουρασμένος !ΡΙΡΗΣ: Είναι κι άλλη κι άλλη. Σηκώθηκα, πλύθηκα, ντύθηκα, Εκαμα τή πλοσευχή μου έφαγα το γάλα μου κι έφτιαξα τό θκυλόσπιτο.ΦΙΦΗΣ: Δέν τόφτιαξες. Μόνο πού πήγαμε να τ” αρχίσουμε μαζί και τ’ αφήσαμε…ΡΙΡΗΣ: (Θυμωμένα): Λίγεθ δουλειέθ είν’ αύτέθ κύλιέ μου μου… Δέ μπολώ ούτε νά ποτίθω, ούτε νά πάω πουθενά. Νά παθ μόνο θου, δέ μπολώ, δέ μπολώ, κουλάσθηκα θου λέω. Πάω νά ξεκουλασθώ.(Είναι απόγευμα. Στο σπίτι είναι ησυχία. Ό Ριρής γυρίζει τά δωμάτια και φωνάζει δυνατά:ΡΙΡΗΣ: ΦιΦή!… Φιφή !…(Φτάνει ώς το μπροστινό δωμάτιο, πού ειναι ή μητέρα του).ΜΑΜΑ: Ω. τό Ριρή μου! Καλώς τον, καλώς τον! Τώρα ξύπνησες βλέπω. Πήγαινε νά ντυθείς και νά ‘ρθεϊς νά φας τήν κρέμα σου.(Γυρίζει σέ λίγο ή μαμά, του δίνει τό πιατάκι μέ τήν κρέμα).ΜΑΜΑ: Τι ωραία κρέμα πού έφτιαξα  εγώ γιά τό   Ριρή μου!ΡΙΡΗΣ:  Που είναι ο Φιφής;ΜΑΜΑ: Φάε πρώτα τήν κρέμα σου.ΡΙΡΗΣ: (Τρώει γρήγορα και κωμικά. Σκουπίζεται πότε μέ πετσέτα, πότε μέ τά μανίκια του) Που  εϊναι ο Φιφής,  μαμά;ΜΑΜΑ: Ο Φιφής, σά γύρισε άπό τό φούρνο μέ τά παξιμάδια, τον πήρε ό θείος σου νά πάνε ώς τό Λοϋνα Πάρκ. Μετά θά ‘παιρναν τό λεωφορείο, κι  ισως νά χουν φύγει τώρα, γιά νά πάνε στο χωριό. Θά μείνει έκει δυό μέρες, νά δει τή γιαγιά σου και νά παίξει μέ τά ξαδέρφια σου.ΡΙΡΗΣ: (Εσπρωξε μακριά και μέ πείσμα το πιάτο μέ τήν κρέμα και είπε κλαίγοντας): Γιατί δέ μέ πήρανε και μένααα;ΜΑΜΑ: Μά έσύ, Ριρή μου, είπες, έγώ τ’ άκουγα άπό μέσα, πώς βαριέσαι, πώς κουράστηκες, πώς δέν μπορείς και τόσα άλλα. Οπως βλέπεις, οχι, δέ σου φταίει κανείς, αλλά νά ξέρεις, πώς όποιος τεμπελιάζει αυτά κι άλλα παθαίνει.

5.  Σκετς : Τώρα το κατάλαβες;;;Πρόσωπα (10)Γιάννης-ΓιώργοςΜίχος-Τάκης-ΡένοςΆρης – ΛελέςΔύο δάσκαλοι – Επιμελητής(Στη σκηνή μερικά θρανία κι ένα τραπέζι για έδρα. Αν είναι εύκολο κι ένας πίνακας. Χτυπάει κουδούνικαι τα παιδιά μπαίνουν στην τάξη με ζωηρότητα και φωνές)ΓΙΩΡΓΟΣ : (Ενώ σηκώνεται ζωηρά από τη θέση του). Σήμερα παιδιά, τα ξέρω όλα νεράκι. Βρύση.Σε όποιο μάθημα κι αν σηκωθώ, η γλώσσα μου θα πηγαίνει ποτάμι. Χείμαρρος. Καταρράκτης.ΓΙΑΝΝΗΣ : (Όρθιος κι αυτός) Και που να δεις εμένα. Ιστορία, Φυσική, Γεωγραφία, Αριθμητική,Γραμματική, τα παίζω όλα στα δάχτυλα.Μίχος : Τότε Γιαννάκη νά ρθω κοντά σου για να μου σφυρίζεις πότε-πότε καμμιά λέξη. Είμαι άστα.Δεν ξέρω πού παν τα τέσσερα. Είναι φρίκη αυτά τα πρόχειρα διαγωνίσματα. Δεν τα χωνεύω καθόλου.Και μάλιστα προφορικά που παθαίνεις τρακ και σταματά το μυαλό σου.Ρένος : (Σηκώνεται) Εγώ, παιδιά, ώσπου να έρθει ο κύριος, μπορώ να σας διαβάσω μια φορά από το τετράδιό μου, τα παραθετικά των επιθέτων. Νομίζω πως τά χω γράψει με εξαιρετική επιτυχία.Παιδιά : (Σηκώνοντας ψηλά τα χέρια) Ναι! Ναι! Ναι! Μπράβο Ρενάκο. Ναι!Ρένος : (Πηγαίνει με το τετράδιό του στην έδρα) Λοιπόν. Ακούστε παιδιά. Έξυπνος – Εξυπνότερος – Ξεφτέρι (Το τελευταίο το λέει σηκώνοντας το χέρι).Παιδιά : (Με ενθουσιασμό) ΧειροκροτήματαΡένος : Ήσυχος – ησυχότερος – χαϊβάνι.Παιδιά : Ζήτωωω!!!Ρένος : Πικρός – πικρότερος – φαρμάκι. Απαιτητικός – απαιτητικότερος … κουνούπι. Ταχύς – ταχύτερος – αστραπή. Μικρός – μικρότερος – τοσοδούλης.Παιδιά : Χά χα χα (γελούν δυνατά)Ρένος : Πολύς – πλείων – υπερωκεάνειονΠαιδιά : (παλαμάκια) Μπρά-βοοοοΡένος : Καθαρός – καθαρότερος – κρύσταλλο. Γλυκύς – γλυκύτερος- μέλι. Εξωφρενικός – εξωφρενικότερος… άνω ποταμών (Τρέχει με φόρα στη θέση του).Παιδιά : (Πέφτουν επάνω του με ζητωκραυγές, ενώ ξαφνικά μπαίνει ο δάσκαλος. Κόκκαλο όλοι)Δάσκαλος : Α φίλοι μου. Η αταξία σας σήμερα κατήντησε πραγματικά άνω ποταμών. Φαίνεται, όμως ότι θα είσθε πολύ καλά προετοιμασμένοι για το προφορικό μας διαγώνισμα για να έχετε τόσο κέφι … Λοιπόν αρχίζουμε από τη Γραμματική. Για πες μου Άρη, τί λέγεται Ουσιαστικό;Άρης : (Σηκώνεται. Ρίχνει μια ματιά γύρω του). Ουσιαστικό, κύριε, λέγεται … λέγεται ένα πράγμα… ένα πράγμα το οποίο έχει ουσία. Να π.χ. το γάλα, το κρέας … το τυρί κλπ.

Δάσκαλος :  (Με έκπληξη) Μπράβο, Άρη… Και δε μου λες, συγκοπτόμενα ουσιαστικά ποια λέγονται;Άρης : (Ξύνει το κεφάλι του) Συγκοπτόμενα, κύριε, λέγονται εκείνα τα ουσιαστικά… τα οποία… κόβονται. Κόβονται, κύριε, γιατί δεν τρώγονται ολόκληρα. Όπως π.χ. το καρπούζι, το πεπόνι, το καρβέλι… η φρατζόλα!Παιδιά : (Σκάνε στα γέλια)Δάσκαλος : (γελώντας κι αυτός) Καλά Άρη, κάθησε και θα τα πούμε οι δυο μας στο διάλειμμα. Για πες μου εσύ τώρα Λελέ. Πόσοι είναι οι δίφθογγοι;Λελές : Οκτώ κύριεΔάσκαλος : Μπράβο Λελέ. Και γιατί λέγονται δίφθογγοι;Λελές : (Δαγκώνοντας το δάκτυλό του) λέγονται δίφθογγοι διότι… διότι…Ρένος : (Σηκώνοντας επίμονα το χέρι) Κύριε, κύριε… Να το πω εγώ… λέγονται … διότι έχουν δύο φιόγγους.Δάσκαλος : Όχι και φιόγγους καϋμένε. Φθόγγους ήθελες να πεις. Μάλιστα. Έλα τώρα, Τάκη. Εσύ! θα μου πεις τι σημαίνει η λέξη “σηκωτάκι”.Τάκης : (Ζωηρά)  Η λέξη σηκωτάκι θα πει : Σήκω Τάκη!Παιδιά : ΓελούνΔάσκαλος : (Σημειώνοντας στον κατάλογο) Εσείς παιδιά μου γίνατε όλοι ξεφτέρια. Για λέγε μου Ρένο. Πώς είναι ο πληθυντικός της λέξης “βρέφος”;Ρένος : (με απορία) ο Πληθυντικός … τα δίδυμα, κύριε…Δάσκαλος : φοβερόν… και το υπερθετικόν της λέξεως ασθενής;Ρένος : το υπερθετικόν (σκέπτεται) Δηλαδή πιο πολύ από ασθενής … (ζωηρά) πεθαμένος κύριε…Παιδιά : (Γελούν και σιγοκουβεντιάζουν μεταξύ τους).(Χτυπά κουδούνι, βγαίνουν όλοι. Σε λίγο χτυπά κουδούνι και ρίχνονται στο διάβασμα με δυνατή φωνή)Παιδιά : (Κάθονται στα θρανία τους και ρίχνονται στα διάβασμα με δυνατή φωνή)Γιάννης : (Επαναλαμβάνει την προπαίδεια) : 6 ή 7, 42. 7 ή 7, 49. 8 ή 7, 56 κλπ.Γιώργος : (Λέει τη Γεωγραφία) Η Θεσσαλονίκη πήρε αυτό το όνομα από την αρχαία εποχή που οι κάτοικοι της ήταν πλούσιοι. Κι όταν ο ιδιοκτήτης τους ζητούσε το νοίκι, αυτοί τον ρωτούσαν. Θες άλλο νοίκι;(Μπαίνει ο κύριος Αριθμόπουλος)κ. Αριθμόπουλος : Λοιπόν, παιδιά, αρχίζουμε. Δώσε μου το τετράδιο της αριθμητικής σου ΓιώργοΓιώργος : Ορίστε, κύριε.κ. Αριθμόπουλος : (Κοιτάζοντάς το) Α, πάλι λάθος τα προβλήματά σου, Γιώργο. Λυπάμαι πολύ. Και να πεις στον μπαμπά σου να έρθει εδώ.Γιώργος : ( Με ύφος διαμαρτυρίας ) Μα κύριε, τί φταίει ο μπαμπάς μου… Ο αδλεφός μου έγραψε τα προβλήματακ. Αριθμόπουλος : Μα, αυτό ακριβώς. Τολμάς να το λες κιόλας… Έτσι περιμένεις να δεις προκοπή, χωρίς να βασανίσεις λίγο το μυαλό σου, τόσον καιρό έρχεσαι στο σχολείο και τι έμαθες; τίποτα. Δεν μου λες, σε παρακαλώ, τι κάνεις  μέσα στην τάξη, όταν εγώ λέω μάθημα;Γιώργος : (Έχει σκύψει το κεφάλι και δεν μιλά)κ. Αριθμόπουλος : Λέγε, απάντησέ μου.Γιώργος : Κύριε, περιμένω να ανοίξει η πόρτα για να φύγω…

κ. Αριθμόπουλος : (θυμωμένος, ενώ τα παιδιά κρυφογελούν) Συμφωνώ απόλυτα, Λέγε εσύ Γιάννη, τί ξέρεις για το βαμβάκι.Γιάννης : (Σκύβει το κεφάλι και δεν μιλάει)κ. Αριθμόπουλος : Παιδί μου, από τι είναι φτιαγμένο το πουκάμισό σου;Γιάννης : Από ένα παλιό του πατέρα μου κύριε…κ. Αριθμόπουλος : Ω αυτή η τάξη δεν υποφέρεται πλέον. Δεν μου λες εσύ, Αρη. Τι είναι θάλασσα;Άρης : Θάλασσα, κύριε, είναι ένα μεγάλο νερό που μέσα φυτρώνουν ψάρια.κ. Αριθμόπουλος : (Ενώ τα παιδιά γελούν δυνατά) Μπράαααβοο, Άρη. Για πες μου κι εσύ Ρένο, πόσες σημαίες έχουμε.Ρένος (Ζωηρά) Δύο κύριε. Μια του σπιτιού και μια του μαγαζιού.κ. Αριθμόπουλος : ( ενώ τα παιδιά γελούν πάλι) Συγχαρητήρια, Ρένο, Συγχαρητήρια.(Χτυπά η πόρτα και μπαίνει μέσα ο Δημήτρης το Χελιδόνι. Κρατά στα χέρια ένα πακέτο με περιοδικά χριστιανικά “Προς την Νίκη”.Δημήτρης : Με συγχωρείτε κύριε Αριθμόπουλε, θα μου επιτρέψετε να δώσω στα παιδιά το καινούριο “Προς τη Νίκη”;κ. Αριθμόπουλος : Έλα Δημήτρη, έλα παιδί μου, να μου ανοίξεις την καρδιά. Να παιδί, να μάλαμα. Μαθητής Στ τάξεως. Τον βλέπετε. Λεβεντιά. Πάντα πρώτος στα μαθήματα. Πρώτος και σε κάθε καλό. Είδατε ποτέ τον έλεγχό του; 10, 10, 10.Δημήτρης : Ας είναι, καλά το κατηχητικό μου και το “Προς τη Νίκη”, κύριε, που χαρίζουν στην καρδά μου το Φως του Χριστού!κ. Αριθμόπουλος : Έχεις δίκιο, Δημήτρη, πολύ δίκιο. Κι εγώ όταν ήμουν μικρός πήγαινα πάντα στο κατηχητικό, ήμουνα κατηχητόπουλο. Το “Προς τη Νίκη” βέβαια δεν υπήρχε τότε για να το διαβάζω. Γι αυτό το διαβάζω τώρα, κι ας είμαι μεγάλος. Έλα δώσε μου εμένα το πρώτο (Βγάζει ένα ευρώ και το δίνει στο Δημήτρη).Δημήτρης : (Δίνοντάς του ένα φύλλο) Ευχαρίστως κύριε.κ. Αριθμόπουλος : Μπράβο, Δημήτρη. Και εύχομαι από την καρδιά μου, κι όλα αυτά τα παιδιά αυτής της τάξεως, να ακολουθούν το δικό σου παράδειγμα.Δημήτρης : και το δικό σας παράδειγμα, κύριε.Παιδιά : (Ολα με ενθουσιασμό) Μάλιστα. Μάλιστα κύριε, μάλιστα…Γιώργος : Θα γίνουμε κι εμείς καλά παιδιά…κ. Αριθμόπουλος : (ενώ βγαίνει από τη τάξη) Σας το εύχομαι με όλη μου την καρδιά.Όλοι : (ενώ τρέχουν με ένα ευρώ ο καθένας και κυκλώνουν το Δημήτρη) Να μας ζήσει ο Δημήτρηηηηης. Έλα δώσε μου ένα … και μένα… και μένα… (Παίρνοντας ο καθένας το δικό του ρίχνεται στο διάβασμα. Χτυπάει το κουδούνι για διάλειμμα, αλλά κανείς δεν τ΄άκουσε. Κανείς δεν κουνιέται. Μπαίνει μέσα ο επιμελητής).Επιμελητής : (Ξαναχτυπάει, το κουδούνι μπροστά τους.  Τίποτε, ουδεμία κίνησις. Το ξαναχτυπά κοντά στο αυτί του καθενός. Τσιμουδιά οι άλλοι. Διαβάζουν. Πέφτει στο μάτι του το “Προς τη Νίκη”. Πετά το κουδούνι από τη χαρά του, δίνει μια σκουντιά στο Ρένο να πάει παρά πέρα και ρίχνεται κι αυτός στο διάβασμα κοντά Του.Επιμελητής : Αμ τώρα εξηγώ γιατί κλείσανε τ΄ αυτιά σας μπροστά σε τέτοιο σαματά. Όταν μιλάει το “Προς τη Νίκη” τί άλλο μπορεί ν΄ακούσει κανείς;Όλοι : Τώρα το κατάλαβες;

6.  Σκετς  : Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΣΤΟΡΑΣ (σοβαρό σκετς)Ο Άγιος μάρτυρας Νέστορας καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη και έζησε στα χρόνια των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού. Ήταν σύγχρονος του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Δημητρίου. Υπήρξε μάλιστα γνωστός και μαθητής του. Τον χρόνο που μαρτύρησε ο Άγ. Δημήτριος, ο Νέστορας βρισκόταν σε νεαρή ηλικία. Ήταν γλυκύς στην όψη και εξαιρετικά όμορφος.Ο Μαξιμιανός επιστρέφοντας από μία εκστρατεία στην Ανατολή, σταμάτησε στη Θεσσαλονίκη. Εκεί οργάνωσε θρίαμβο και πρόσφερε θυσίες στους ειδωλολατρικούς θεούς του για να τους ευχαριστήσει για τη νίκη του επί των βαρβάρων. Ανάμεσα στους Χριστιανούς που αρνήθηκαν να θυσιάσουν ήταν και ο νεαρός διοικητής της «Θετταλίας», με έδρα τη Θεσσαλονίκη, ο Δημήτριος. Εξαγριώθηκε τότε ο αυτοκράτορας και πρόσταξε να κρατηθεί ο Δημήτριος στα λουτρά της πόλης.Στις μεγάλες γιορτές που οργάνωσε ο Μαξιμιανός περιέλαβε και τους αγώνες του πεντάθλου. Το νικητή των αγώνων θα τιμούσε ιδιαίτερα ο αυτοκράτορας και θα του πρόσφερε δώρα. Ο ίδιος κάθισε σε θρόνο ψηλό για να παρατηρεί τους αγωνιζόμενους.Έναν από εκείνους που θα αγωνίζονταν στην πάλη, εκτιμούσε ιδιαίτερα ο Μαξιμιανός. Ονομαζόταν Λυαίος και καταγόταν από τα Ουάνδηλα, μια πόλη της Σκυθίας. Ήταν πάρα πολύ ψηλός και είχε μεγάλη δύναμη. Γι’ αυτό και ο αυτοκράτορας τον είχε πάντα μαζί του. Αυτός λοιπόν ο Λυαίος, σαν τεχνίτης στην πάλη και δυνατός, νικούσε πολλούς. Ο βασιλιάς βλέποντάς τον χαιρόταν ιδιαίτερα και του χάριζε πλούσια δώρα.Βλέποντας ο Νέστορας την ανδρεία και τις νίκες του βαρβάρου αυτού, ο οποίος και πολλούς Χριστιανούς θανάτωσε, μίσησε αυτή την υπερηφάνεια του Λυαίου. Βλέποντας ακόμη και τα θαύματα του Αγ. Δημητρίου έλαβε θάρρος και πίστεψε ότι, μόνο αν θωρακισθεί με τις ευχές του, θα πολεμήσει τον βάρβαρο Λυαίο και θα τον νικήσει. Προστρέχει λοιπόν ο Νέστορας στο λουτρό, όπου ήταν φυλακισμένος ο Δημήτριος, πέφτει στα πόδια του και του λέει: «Δούλε του Θεού Δημήτριε, εγώ είμαι πρόθυμος να μονομαχήσω με τον Λυαίο. Γι’ αυτό επικαλέσου το όνομα του Χριστού και προσευχήσου για ‘μένα.»Τότε ο Άγ. Δημήτριος έκανε το σηείο του Σταυρού στο πρόσωπο του Νέστορα και του είπε: «Πήγαινε. Και τον Λυαίο θα νικήσεις και για τον Χριστό θα μαρτυρήσεις.»Αναχώρησε κατόπιν από τη φυλακή και πήγε στον τόπο όπου θα γινόταν ο αγώνας της πάλης. Βγήκε στο μέσον του σταδίου και φώναξε: «Λυαίε, έλα να παλαίψουμε οι δυό μας.»Ο βασιλιάς, μόλις είδε το Νέστορα τόσο μικρό στην ηλικία, περίπου είκοσι ετών, του μήνυσε να παρουσιαστεί μπροστά του και του είπε: «Νεαρέ μου,

δεν λυπήθηκες τη ζωή σου, αλλά ήρθες να παλαίψεις με τον Λυαίο; Δε βλέπεις πόσους νίκησε;  Δε βλέπεις πόσο αίμα έχυσε; Πώς αποτολμάς να εκτεθείς σε τέτοιον κίνδυνο; Δε λυπάσαι την ομορφιά και τη νιότη σου; Μήπως σε αναγκάζει η φτώχεια να επιθυμείς το θάνατό σου; Δεν πρέπει όμως να συμπλακείς με τον Λυαίο για να μη θανατωθείς. Κι αν είσαι φτωχός, θα σε κάνω εγώ πλούσιο. Μόνο μην χάσεις τη ζωή σου.»Άκουσε αυτά ο Νέστορας και αποκρίθηκε στον αυτοκράτορα: «Βασιλιά, φτωχός δεν είμαι ούτε περιφρονώ τη ζωή μου. Αντίθετα, και πλούτο έχω και τη ζωή μου αγαπώ. Θέλω όμως να παλαίψω με τον Λυαίο για να λάβω τιμή. Διότι, αν είμαι πλούσιος  δεν έχω όμως τιμηθεί, τι θέλω τον άτιμο πλούτο; Επιθυμώ λοιπόν να τιμηθώ και να φανώ καλύτερος απ’ τον Λυαίο. Γι’  αυτό αποφασίζω να κινδυνεύσω.»Είδε ο βασιλιάς πως ο Νέστορας δεν υπάκουε και τον άφησε.Πλησίασε τότε ο νεαρός αθλητής τον Λυαίο, έβγαλε το πανωφόρι του και φώναξε: «Θεέ του Δημητρίου, βοήθησέ με!» Κι αμέσως μόλις είπε τον λόγο αυτό, βγάζει το μαχαίρι του και χτυπά τον περήφανο Λυαίο κατάκαρδα. Αμέσως εκείνος έπεσε καταγής νεκρός.Ο βασιλιάς βλέποντας ότι φονεύθηκε ο Λυαίος, λυπήθηκε σε τέτοιο βαθμό, σα να είχε χάσει το θρόνο του. Κάλεσε λοιπόν το Νέστορα και του είπε: «Νέε, με ποιες μαγείες νίκησες τον Λυαίο; Αυτός φόνευσε τόσους ανθρώπους δυνατότερους από ‘σένα κι εσύ πώς τον θανάτωσες;»Ο Νέστορας αποκρίθηκε: «Εγώ, βασιλιά, δε νίκησα τον Λυαίο με μαγείες, αλλά με τη δύναμη του Χριστού, του αληθινού Θεού.»Όταν άκουσε ο βασιλιάς τα λόγια αυτά θύμωσε υπερβολικά και πρόσταξε έναν από τους άρχοντές του, τον Μαρκιανό, να βγάλει το Νέστορα έξω από την «Χρυσή Πύλη» και να τον αποκεφαλίσει με το ξίφος του. Έτσι έλαβε ο Άγιος Νέστορας το στεφάνι του Μάρτυρα, σύμφωνα με τον λόγο του Αγ.Δημητρίου.* Διασκευασμένο κείμενο από το βιβλίο του επισκόπου Οινόης ΓΟΧ Ματθαίου Λαγγή «Ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας – Μην Οκτώβριος», Αθήνα 1983.

Β’ – ΓΥΜΝΑΣΙΟ1. ΣΚΕΤΣ :Ο Χειρουργός : (Εύθυμη σκηνή )(Στή σκηνή έχει στήθη ενα... χειρουργικό κρεββάτι δηλ. ενα ρατζο η ε-να μακρύ τραπέζι, Ψηλά επάνω, υπάρχει μία ταμπέλα “ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙ-ΟΝ” Ερχεται ο χειρουργός με μπλούζα λευκή, σκούφο λευκό, γυαλιά και πρό παντός ύφος. Ακολουθεί ο βοηθός του, που κρατά μια μεγάλη τσάντα καί ενα τενεκέ).ΓΙΑΤΡΟΣ (Στόν βοηθό του) Σημερα καθώς στήνεται θα έχουμε πολλή δουλειά. Πρέπει νά ετοιμάσουμε αμέσως τό χειρουργείο.ΒΟΗΘΟΣ Ετοιμάζω άμεσως τα εργαλεία κυρ γιατρέ, (ανοίγει την τσάντα και βγάζει τά... χειρουργικά εργαλεία : Πριόνι, κατσαβίδι, ψαλί-δι, χαρτοκόπτη, βελόνι, κλωστή. Αυτή τη στιγμή μπαίνει στη σκηνή σκυφτός ένας άρρωστος. Κρατεί με τα δυο χεριά την κοιλία του καί τό πρόσωπο του είναι όλο γκριμάτσες πόνου )ΑΣΘΕΝΗΣ Ώχ, γιατρέ μου – γιατρε μου πεθαίνω. Πεθαίνω σου λέω.ΓΙΑΤΡΟΣ (πηγαίνει κοντά του λίγο ανήσυχος) Τί συμβαίνει; Για ξά-πλωσε στο κρεββάτι νά δούμε (ξαπλώνει. Έλα μπράβο. Μή τρέμεις, λοιπόν. Για λέγε, τι έγινε:ΑΣΘΕΝΗΣ Να εκεί (κομπιάζει άπό σύγχυση) εκεί στό αυλάκι πού έ-σκυψα νά πιω νερό κατάπια ενα βάτραχο.ΓΙΑΤΡΟΣ Βάτραχο! (ταραγμένος) Βάτραχο; μεγάλος ήτανε;. Πες μου τι χρώμα είχε; Όλα έχουν σημασία, Βοηθέ, βοηθέ, γρήγορα τα εργαλεί-α. Πρέπει να γίνει αμέσως χειρουργική επέμβασίς (ενώ ο βοηθός τινάζε-ται νά ετοιμάσει τά εργαλεία... ο άρρωστος μισοχαμένα επαναλαμβά-νει),ΑΣΘΕΝΗΣ Όχι γιατρέ, δεν ήταν βάτραχος. Βατρα... βατραχάκι μάλλον ήταν.ΒΟΗΘΟΣ (λαχανιασμένος) Να τον ναρκώσω!ΓΙΑΤΡΟΣ Βεβαίως! (ο βοηθός παίρνει την τρόμπα του φλιτ στην οποία έχει βάλει νερό και φλιτάρει τον άρρωστο. Εκείνος κάνει ότι αποκοιμή-θηκε)ΓΙΑΤΡΟΣ Εμπρός τό νυστέρι, (ο βοηθός του δίνει τον χαρτοκόπτη και ο γιατρός αρχίζει την εγχείριση, Κάνει ότι ανοίγει την κοιλιά ενώ ζε-κουμπώνει το πουκάμισο του ασθενούς ή ανοίγει τό φερμουάρ της μπλούζας, πού προτιμότερο είναι να φορά. Αρχίζει τώρα να βγάζη τά... σπλάχνα. Τραβάει δήθεν με δύναμη τό έντερο δηλ. τό σχοινί που είναι τυλιγμένο κάτω από τή μπλούζα, Αφού τό βγάλη ολο τό κόβει με τό ψα-λίδι καί το δίνει στό βοηθό του κι εκείνος τό πετά στόν τενεκέ)

ΓΙΑΤΡΟΣ Πρεπει νά έζετάσουμε την καρδιά μήπως έχει προσβληθεί απο τον βάτραχο, (βγάζει από μέσα μία μεγάλη ντομάτα κόκκινη. Την κοιτάζει στο φως. Ξεροβήχει. Κάτι μουρμουρίζει) Κράτησε την καρδιά. (Ό βοηθός την ρίχνει μέ απάθεια στόν τενεκέ). Είδες τι λάθος κάνουμε. Κοιταζουμε τα σπλάγχνα αλλά αφήσαμε τον στόμαχο (βάζει μέσα τό χέρι του, ανακατεύει τα σπλαχνα και. στό τέλος ανασύρει μια μεγάλη πατάτα, την σηκώνει ψηλά και τήν εξετάζει) ο στόμαχος δεν περιέχει τί-ποτε κράτησε τον.ΒΟΗΘΟΣ (ενω ρίχνεί την πατάτα στον τενεκέ) Κύρ γιατρέ, τί νά περι-έχει ο οστόμαχος! Ο,τι είχε τό έφαγε ο βάτραχος κι έφυγε.ΓΙΑΤΡΟΣ Όπου καί να πήγε δεν θα μου γλυτώσει. θα τον συλλάβω (ε-ξεταζει μέσα. Φέρνει κοντά τό πρόσωπο του, βάζει καί βγάζει τά γυαλιά του) Α! να τος. Μου κρύφτηκε κάτω από τό ήπαρ. (πιάνει και βγάζει τό βατραχάκι ενω ακούγεται η φωνή του. Το βατραχάκι είναι ενα τενεκε-δένιο απο εκείνα που παίζουν τα παιδιά; Συντομα τώρα να βαλουμε τα σπλάχνα και να τον ραψωμε· Ο βοηθός δίνει ενα-ένα τά.. σπλάχνα από τον τενεκέ. 0 γιατρός τα τακτοποιει. Στή βιασύνη του ομως βάζει μέσα καί το ψαλίδι. Κατόπιν με το βελόνι τον ράβει αμέσως).ΒΟΗΘΟΣ Ωσπου να ζυπνησει, να τακτοποιήσω τα εργαλεία.ΓΙΑΤΡΟΣ Καί μάζεψε τα (ό βοηθός ενω μαζεύει τά εργαλεία βλέπει ο-τι λείπει τό ψαλίδι καί παρουσιάζεται ανήσυχος).ΓΙΑΤΡΟΣ Τι συμβαίνει. Τι ψάχνεις;ΒΟΗΘΟΣ Το ψαλίδι, γιατρέ μου. Δεν βρίσκω τό ψαλίδι. (κυττάζουν καί οι δύο τά έργαλεια).ΓΙΑΤΡΟΣ (πιάνει για μια στιγμή το κεφάλι του και μένει σκεπτικός. Για μία στιγμή ενθουσιάζεται) Αυτό είναι. Μας μπερδεύτηκε μέ τά εν-τερα. Μην ανήσυχης όμως, δεν πρόκειται νά του τό χαρίσουμε του βα-τραχοπληκτου. Θα το βγάλω αμέσως, (ανοίγει τον άρρωστο, ψαχουλεύ-ει καί βγάζει επίσημα τό ψαλίδι) Έλα πάρτο άξιότιμε κύριε βοηθέ. Ο βοηθός πλησιάζει και ένω του τό δίνει τόν κτυπά προστατευτικά στόν ωμο) Φοβήθηκες μη τό χάσης. Ας είναι πάντως κάναμε μιά εγχείρησί ε-πιστημονική. Δεν συμφωνείς.ΒΟΗΘΟΣ Βεβαίως, Μιά εγχείρησί βατραχική... Μονό πού παρά λίγο νά χάναμε τό ψαλίδι!.

ΤΕΛΟΣ

2.      Nόμος του Μέρφι για την Εξεταστική’ ή πως όλα εκτός από στραβά, μπορούν να πάνε και ανάποδα..ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΑ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ1.Ποτέ μη κρίνεις ένα εξώφυλλο από το βιβλίο.2.Το περιεχόμενο ενός συγγράμματος είναι αντιστρόφως ανάλογo του πάχους του.ΑΛΛΟΣ ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΑ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑΤο να κλέβεις ιδέες ενός είναι ‘λογοκλοπή’, το να κλέβεις τις ιδέες πολλών είναι ‘επιστημονική έρευνα’..Συνακόλουθο: ότι δεν μπορείς να γράψεις , μετάφρασέ το!!1ος ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣΑν τακτοποιήσεις τις σημειώσεις σου , θα ξέρεις που βρίσκονται , αλλά δεν θα τις χρειαστείς ποτέ.Αν δεν τις τακτοποιήσεις , θα τις χρειαστείς , αλλά δεν θα ξέρεις ποτέ που βρίσκονται.2ος ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣΑν κάτι είναι απολύτως απαραίτητο , θα ξεχαστεί στο φωτοτυπικό μηχάνημα.Ο ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΤΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝΤα πράγματα πηγαίνουν καλά , μόνο και μόνο για να πάνε στραβά.Συνακόλουθο: Στο μάθημα που έχετε διαβάσει καλά, έχετε λάθος ημερομηνία για την εξέταση.Ο ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΛΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝΌσο μεγαλύτερη η ύλη του μαθήματος , τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες οι ερωτήσεις να πέσουν από το συμπληρωματικό φυλλάδιο.Συνακόλουθο 1:Αφού έχετε τελειώσει όλη την ύλη , θυμάστε ότι δεν έχετε το συμπληρωματικό φυλλάδιο.Συνακόλουθο 2:Μερικές φορές , όμως , τις ερωτήσεις τις βάζουν οι βοηθοί που δεν επιλέγουν πάντα το συμπληρωματικό φυλλάδιο.Ο ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ1.Στα μαθήματα που δεν θα δώσεις , θα πέσουν τα ευκολότερα θέματα.2.Στα μαθήματα που αποφασίζεις να δώσεις , θα πέσουν τα δυσκολότερα θέματα.3.Στα μαθήματα που θα πας αδιάβαστος , ούτως ή αλλιώς , δεν θα ξέρεις αν τα θέματα είναι εύκολα ή δύσκολα.ΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΑΣΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΣΤΙΓΜΗΣΕάν δεν υπήρχε το τελευταίο λεπτό, δεν θα είχε επιτευχθεί τίποτα.Παρενέργειες: Τα κεφάλαια που δεν θα διαβάσεις την τελευταία στιγμή , θα είναι αυτά που θα πέσουν.ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΠΡΟΣ ΦΟΙΤΗΤΗ ΣΕ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΠάντα να κάνεις μουτζούρες στο περιθώριο. Σου δείχνει μέχρι που έχεις διαβάσει.Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΧΑΜΕΝΟΥ ΧΡΟΝΟΥΑν έχεις σπαταλήσει μια ώρα για να διαβάσεις μια παράγραφο , θα ανακαλύψεις ότι είναι εκτός ύλης .

Επίσης : Αν έχεις σπαταλήσει μια ώρα για να διορθώσεις μια πρόταση στο γραπτό σου, στο τέλος θα ανακαλύψεις ότι η παράγραφος είναι άχρηστη.Ο ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΣΤα πιο απλά θέματα είναι αυτά για τα οποία δεν γνωρίζεις τίποτα.ΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΤΥΧΙΟΌσο πιο μακριά βρίσκεται το πτυχίο , τόσο καλύτερο φαίνεται.Ο ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΗΨΗ ΤΟΥ ΠΤΥΧΙΟΥ1.Τα 3 τελευταία μαθήματα που θα δίνεις για να πάρεις πτυχίο , θα πέσουν σε συνεχόμενες ημερομηνίες .2.Αν δεν πέσουν σε συνεχόμενες ημερομηνίες , θα αλλάξει το πρόγραμμα της εξεταστικής και θα πέσουν την ίδια μέρα.3.Αν κατά εξαίρεσιν , πάνε όλα καλά , κάποιος θα πάρει τηλέφωνο για βόμβα.4.Μην απελπίζεστε, όμως !! Ακόμη κι αν όλα πάνε στραβά , πάλι κάποιος θα πάρει τηλέφωνο για βόμβα.ΤΟ ΑΞΙΩΜΑ ΤΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝΕίναι απίστευτο πόσα εξάμηνα σου παίρνει να περάσεις ένα μάθημα που δεν έχεις δώσει ποτέ.ΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΓΝΩΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ1.Αν το θέμα σου είναι άγνωστο, αμφισβήτησε την εκφώνηση.2.Αν η εκφώνηση σου είναι άγνωστη, αμφισβήτησε το θέμα.3.Αν και η εκφώνηση και το θέμα σου είναι άγνωστα , ούρλιαξε!!Ο ΒΑΣΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗΣΗ πιθανότητα να μπορείς να δεις το γραπτό του μπροστινού σου είναι αντιστρόφως ανάλογη με το μέγεθος των γραμμάτων του.Συνακόλουθο:Αν μπορείς να δεις το γραπτό του μπροστινού σου και τα γράμματά του είναι αρκετά μεγάλα, τότε είναι σίγουρο ότι θα απαντάει λάθος στην ερώτηση.ΟΙ 3 ΝΟΜΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΟΝΑΚΙΑ1.Αν έχεις σε σκονάκι το μισό βιβλίο, τα θέματα θα πέσουν από το άλλο μισό.2.Αν έχεις σε σκονάκια όλο το βιβλίο, δεν θα θυμάσαι σε ποια τσέπη είναι το σωστό σκονάκι.3.Αν δεν έχεις καθόλου σκονάκια , ο επιτηρητής θα σε πιάσει για αντιγραφή.ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΠΡΟΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΙΣΑν δεν υπήρχαν οι επιτηρητές , η αντιγραφή δεν θα είχε τόση πλάκα.ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΠΡΟΣ ΕΠΙΤΗΡΗΤΗΌ,τι κι αν κάνεις πάλι θα αντιγράψουν.