Pablo MikiOs Marco

ChrisJan

De expeditie begint op 2400m met 3 dagen lopen naar Basecamp op 4200m.

De tweede Argentijnse gids heet voluit Miki Elst....Wie verzint zoiets?

ACONCAGUA 2009

Zelfs op 2640m is het nog 39 graden. Chris en ik lopen een zonnesteek op,

goed voor 3 dagen barstende koppijn...De voorraad Ibuprofen slinkt direct...

In Basecamp controleert een arts je acclimatisatie. Bij Marco wordt hoge

bloeddruk geconstateerd. Bijna moet hij al vroegtijdig gedwongen opgeven...

Basecamp, ver boven de boomgrens, toch een kerstboom voor de tent...

Naar Camp One op 4900m voor een “load carry” en terug. Twintig kg

in je rugzak aan eten en andere benodigdheden. Nu is het klimmen...

Doorkuising van een groot veld “penitentes”. Sneeuw is door zon en wind tot

een soort stalagmieten getransformeerd. Doolhof waarin je kunt verdwalen.

De voeten van Marco. Zijn “double boots”, schoenen waarin je temperaturen

tot -40 graden moet kunnen weerstaan, zitten niet lekker....

Het tapen helpt allemaal niet. Nadat deze blaar zijn hele grote teen bedekte,

sneed Marco hem open met een zaagmes. Een foto daarvan is achtergehouden...

Os doet na het eten de afwas. Eventueel achtergebleven bacteriën

vriezen ‘s-nachts gewoon kapot. Ook IN de tent is het diep onder nul.

Op weg naar Camp Two op 5800m voor een load carry. Ik heb er nog alle

vertrouwen in maar Os bereikt hier zijn summit en keert terug naar Basecamp.

De Aconcagua is berucht om de grillige weersveranderingen. Een sneeuwstorm

verrast iedereen op de berg. We bereiken Camp Two net op tijd...

Op 5800m schuilen we voor de sneeuwstorm in een toevallig leeg staand tentje.

Tenten opzetten is even onmogelijk. Hogerop de berg verdwijnen 5 Italianen...

In Camp Two slapen we nu echt in de kou. ‘s-Nachts is het -21 IN de tent.

Niet op je rug slapen. Je bevroren adem valt als sneeuw op je gezicht.

Vannacht weer -21 graden. IJs op de slaapzak: bevroren uitademingslucht. Bergbeklimmeen daklozen die onder bruggen slapen, lijken op elkaar...

Vandaag is het “summit day”. Om 04.00 uur reveille, in het donker op weg. Op

6200m keren Marco en Chris met Miki om: volkomen op en last van de hoogte.

Op 6500m voel ik me nog goed. Pablo noemt me een “living tank”. Sneeuw

op de handschoen verraadt dat er soms gevallen wordt. Concentratie!!

Goed blijven opletten waar je loopt. Dieptes tot zelfs 3000m blijven dichtbij.

Dit is een van de redenen waarom wij gidsen ingehuurd hebben...

Op 6600m wordt 1 van de 5 vermiste Italianen teruggevonden en gered. Hij

zal alle vingers en tenen verliezen. Twee van de 5 worden dood teruggevonden.

De gevreesde Canaleta. Het laatste stuk naar de top dat ook het steilst is.

Ik laat mijn rugzak achter om meer kans te hebben de top te halen...

“Pablo, cuanto tiempo mas de aqui? 20-30 minutos?” Pablo kijkt om en

zegt: “No Djan, we need at least some 3 hours more from here... Slik.

Na 8,5 uur: SUMMIT!! SUMMIT!! SUMMIT!! Vrijdag 09-01-09, 14.00 uur

Argentijnse tijd (18.00 uur NL). 6962m boven zeeniveau. Uitziiiiiiiiicht!!!!

Na nog een koud nachtje in Camp Two, lopen we in 1 keer terug naar

Basecamp. En daar is het heel lekker uitslapen...

In twee dagen dalen we af van Basecamp naar de bewoonde wereld.

Ik kijk nog 1000x om: heb IK daar bovenop gestaan? JA!!

Onderweg steken we nog een paar snelstromende IJSKOUDE riviertjes over.

Nu wil ik echt niet meer vallen zeg. Het gebeurt bijna 1x toch....

In Mendoza spenderen we nog een dag aan rafting, rijden op gehuurde

fietsen langs wijngaarden en hebben vooral veel LOL. En dat was het dan...