A day in Sint-

lievens

Inhoud ......................... 1

sportdag van de vijfdejaars 4

Interscolair zwemkampioenschap 7

Chrysostemos ............ 11

Chrysostomos Kasteelpleinstraat 12

Chrysostemos 7 winkel en kantoor 13

Interview Johan Aerts 14

Jeugdboekenweek ..... 27

Thema verkeer bij onze vijfjarige kleuters 29

Cultuurproject 2009: ‘ Mijn droomstad’ 30

Leren op de winkelvloer32

Gezonde voeding 3de jaren Kantoor-Verkoop 33

Minionderneming “Surprise Me” 34

Project 5de jaars ASO .. 35

Project Labotechnieken35

Project Journalistiek .. 36

sportdag van de

vijfdejaars

De sportdag was een zeer

fijne dag, geschraagd door

voorbeeldige studenten

(als het goed is, mag het

gezegd worden) en dito

begeleiders (als het goed

is, …) én werd

gestimuleerd door een

aangenaam verwarmend,

eerste lentezonnetje.

Na het programma van de

dag te hebben

doornomen, koos ik om 5D

te begeleiden in hun

Spartaanse inspanningen.

Vooreerst omdat het als

co-titularis toch enigszins

mijn klas is en uit ervaring

weet ik dat deze klas

gevuld is met

wetenschappelijk

interessante leerlingen. En

toch ook omdat het de

enige groep was die geen

“body pump” zou doen.

Body pump! De activiteit

waarop muziek gedanst

zou worden, en buik- en

andere spieren zouden

worden aangesproken!

“Dat is toch geen echte

mannensport?”

argumenteerde de macho

in mij, terwijl ik

redelijkerwijze terdege

besefte dat mijn vleselijke

voertuig al die lenigheid

niet aandurfde.

5D was dus mijn keuze en

het moet gezegd: hun

enthousiasme geleek op

dat van een

hyperkinetische puppy

in een ballenbad. Helaas

werd gedurende het

verloop van de dag

duidelijker dat geest en

lichaam niet steeds één

zijn. Bij de eerste sport,

badminton, was het reeds

aandoenlijk grappig hoe

sommigen de

ooghandcoördinatie van

een cataractlijder hadden.

Anderen vertoonden dan

weer een natuurlijke

aanleg voor eender welke

sport.

Fitness was de volgende

activiteit. Hier werd al

eens gewoekerd met de

krachten en al dan niet

jaloers naar mekaars

prestaties gekeken.

Memorabel hier was de

trilplaat en de daarmee gepaard gaande

constipatiehouding (zie

foto). Er werd ook nog

gehockeyd en

ondervonden dat dat

onder de zon eigenlijk wel

een leuke sport is. De

sport die bij de studenten

nog het meest de

wenkbrauwen deed

fronsen omwille van haar

categorisatie was bowling.

Op de banen bleek al snel

dat ook sportcomplex Ter

Elst haar niet erg serieus

nam. Er gebeurden vele

foute zaken tijdens het

bowlen, maar het

merendeel werd

veroorzaakt door de

technische mankementen

en haperingen van de

baan zelf. De

tenniswedstrijden en

vooral het coördineren

van de bewegingen van de

diverse ledematen

maakten duidelijk dat God

bestaat, en dat ze een

gevoel voor humor heeft.

Wat ook opviel op deze

dag was de ongelooflijk

competitieve geest bij de

jongens. Wat jammer toch

dat dit zich niet op meer

theoretische gebieden wil

uiten. De opstoot van

adrenaline en testosteron

tastte echter wel de

verbale kwaliteiten aan.

Geregeld hoorde ik de

kreet: “Ej! Checkt mij!”

Ons focussen op het feit

dat twee talen hier foutief

vermengd worden en het

haast archaïsch

aandoende gebruik van de

imperatief, zou ons doen

voorbijgaan aan een

belangrijk gegeven.

Ontdaan van het

controlerend bewustzijn

kwam hier immers een

universele boodschap naar

boven:

Checkt mij!

Merkt mij op!

Ziet mij graag!

Alsjeblief?

Met andere woorden: wij

leerkrachten moeten

onder de jongensachtige

machobranie en het

meisjesachtige dédain

durven kijken. We zouden

stuk voor stuk onschuldige

wezentjes aantreffen,

hunkerend naar onze

liefde en aandacht.

Innerlijk even mooi en

fragiel als een

bonsaiboompje.

SLIM 48

Interscolair

zwemkampi

oenschap

Op woensdag 28 februari

heeft Sint-Lievens

deelgenomen aan het

jaarlijks provinciaal

zwemkampioenschap.

Zeventien leerlingen1

eindigden bij de eerste

1 Willem,Amber

An-Sofie,Katrien,Matthias, Wouter,Quinten,Timothy Levi,Jeroen,Emiel,Vincent,Igor,Saartje,Joren,Tim

tien in hun categorie.

Hierdoor mochten zij mee

naar Brugge om daar op 4

maart deel te nemen aan

het Vlaams

zwemkampioenschap.

Hieronder volgen enkele

impressies van betrokken

leerlingen.

Wij mochten om 10.20 de

school “skippen” om naar

Brugge te vertrekken.

Normaal gezien is dit goed

op tijd. Dat zou je denken,

maar dat is dan buiten het

openbaar vervoer

gerekend. Zo hadden we

enkele probleempjes bij

het overstappen en

kwamen we later aan dan

verwacht. Hierdoor

dachten enkele

onschuldige zieltjes (de

leerlingen van de eerste

graad) dat ze nog moesten

lopen om hun start te

halen. Er was echter nog

tijd en kon het korte

spurtje naar het zwembad

beschouwd worden als

een goede opwarming.

Voor het inzwemmen

waren ze immers wel te

laat.

De rest van de groep zette

zich op de tribune om al

gillend, roepend en

klappen de vier mannen

van de eerste graad aan te

moedigen. En er werd al

onmiddellijk goed

gepresteerd! Een zilveren

medaille voor Jeroen Van

den Broeck en een

bronzen medaille voor

Emiel Brusselmans. Gezien

de omstandigheden een

meer dan puik resultaat.

Na een goed uur

wachten was het dan de

beurt aan de cadetten

van de tweede graad.

Toen we ons eenmaal

hadden omgekleed,

moesten we nog lang

wachten alvorens de

wedstrijd aanving. We

probeerden eerst nog wat

op te warmen door wat

baantjes te trekken maar

er was zoveel volk in dat

zwembad dat een

fatsoenlijke opwarming

er echt niet inzat. Langs

de kant waren we

mekaar allemaal

zenuwachtig aan het

maken en de deelnemers

aan het aanmoedigen

(eigenlijk moedigden we

enkel onze eigen

leerlingen aan, en

lachten we de

tegenstanders uit). Toen

het eindelijk onze beurt

was om aan de wedstrijd

te beginnen waren we zo

opgedraaid dat het

voorbij was voor we het

wisten. Bij de

prijsuitreiking waren we

dan ook aangenaam

verrast door de behaalde

medailles. Tim Van

everbroeck een zilveren

medaille en Willem

Keeris een bronzen

medaille. Ook de

estafetteploeg (Igor,

Tim, Wannes en

William) behaalde

brons.

Als afsluiter van de dag

was het de beurt aan de

derde graad. Nogmaals

een uurtje vol stressvol

wachten en het

meermaals opzoeken van

mekaars grenzen (op elk

vlak). Het resultaat? Een

zilveren medaille voor

Matthias Van den Broeck,

een bronzen medaille voor

Wouter Wouters en ook

hier een derde plaats voor

de heren van de

estafettepleog (Matthias,

Preben, Tim en Wouter).

Om 18 uur konden we ons

terug naar huis begeven,

vermoeid maar voldaan.

(Vincent Nagels, Jeroen

Van den Broeck, Tim Van

Everbroeck, Amber Billion,

Matthias Van den Broeck

en mevr. Vervliet)

SLIM 48

Chrysostemos

Hét feest van de

zesdejaars en als

dusdanig de uitgelezen

kans om (soms wat

prematuur) op ludieke

wijze afscheid te nemen

van de school. De laatste

jaren is het traditie

geworden in Antwerpen

om de avond tevoren

reeds deze

aangelegenheid fors te

vieren. Ook dit jaar was

het zo, maar hoewel de

geest van sommigen op

de bewuste dag

enigszins afwezig leek,

bleek het algemene

zombiegehalte wel mee

te vallen. Wat ons wel

opviel, was dat het

geheugenvermogen van

de zesdejaars een

behoorlijke beschadiging

heeft opgelopen. Hoe

anders te verklaren dat

de getuigenissen, die u

hieronder kunt bekijken,

over deze heuglijke dag

zo beperkt zijn. Laten

we hopen dat de flinke

feestvierders tegen juni

weer kunnen beschikken

over alle cognitieve

capaciteiten.

Chrysostomos

Kasteelpleinstraat

Op vrijdag 30 januari

vierden we met de

laatstejaars

Chrysostomos, het feest

van de laatste honderd

dagen. Naar jaarlijkse

gewoonte gingen we van

start met de buitenshow,

die dit jaar minder goed

verliep dan gepland. De

slechte geluidsinstallatie

maakte het onmogelijk

om alles in goede banen

te leiden waardoor de

buitenshow in het water

viel.

Uiteraard werd deze fout

rechtgezet met de

geweldige binnenshow.

Alle klassen hadden iets

voorbereid en perfect

voorgebracht naar het

enthousiaste publiek.

Naast de schitterende

dansjes was er de Quiz

van 6D, een eigen

interpretatie van ‘De

slimste mens ter wereld’

met Mevr.

Vinks, M. Van den

Broeck en M. Jolie als

kandidaten. Verder

waren er ook nog enkele

filmpjes waarin een

gezonde dosis

creativiteit en hilariteit te

zien was. Afsluiten

deden we met de slotact

waarin 4 leerlingen,

verkleed als leerkracht

(met maskers), uit de

kleren gingen naast

Frederik Caenepeel die

het podium in zijn

Boratstring onveilig

maakte.

Alle klassen van het

zesde jaar worden bij

deze bedankt voor hun

geweldige inzet en

enthousiasme.

XXX Het Feestcomité

Chrysostemos 7

winkel en kantoor

Vrijdag 30 januari, wat

een hectische dag! 7

winkel heeft lekker

ontbeten met mevrouw

Mees. Nadien zijn ze

gezellig gaan bowlen.

De leerlingan van 7 kantoor hebben voor de school frietjes en Turkse pizza gemaakt. Zowel voor de speeltijd als voor de middagpauze kon er lekkers besteld worden. Het rook lekker in de gangen en de buikjes werden lekker rond gegeten.

SLIM 48

Interview Johan

Aerts

Johan Aerts (MT 1994).

Gemiddelde leerling,

regelmatig, ijverig,

correct, beleefd. Wat

teruggetrokken.

Onopvallend dus, vijftien

jaar geleden. MT was

geen bolwerk van

wiskundige en

wetenschappelijke

bollebozen, eerder een

rendez-vous punt voor

gasten met een ruimere

belangstelling voor taal

en cultuur. Die

belangstelling dreef

Johan het land uit; hij

ging naar de VS... met

een aantal

merkwaardige gevolgen.

Is het mogelijk om in

twee zinnen je

herinnering aan Sint-

Lievens begin jaren

negentig samen te

vatten?

Twaalf jaar op

het St. Lievenscollege,

voor het grotendeels

zorgeloos en boeiend,

waar ik van kleuter tot

adolescent ben

opgegroeid en

opengebloeid en

waarvan nu trots oud-

leerling ben. De

jaarlijkse

vastenvoettochten en de

nodige sponsoren

optrommelen waren

altijd een hoogtepunt en

de schoolreis naar

Moskow en St.

Petersburg in Rusland

als laatstejaarsstudent

was een onvergetelijke

belevenis.

Had je tijdens je

humaniora al de ambitie

om chirurg te worden?

Niet echt. Moest

iemand me gevraagd

hebben tijdens de

proclamatie in 1994 of

ik zin had om nog eens

16 jaar verder te

studeren zou ik gedacht

hebben “NO

WAY. ARE YOU OUT

OF YOUR MIND?” Nu

besef ik, uiteraard, dat

het allemaal maar een

perspectiefpunt is

Hoe heb je die lange

studie al die jaren toch

kunnen volhouden?

in het middelbaar

heb ik altijd ontzettend

hard moeten

studeren. Het is voor

mij nooit vanzelf

gekomen. Ik was en ben

zeker geen

genie. Studeren was

nooit gemakkelijk. Toen

ik in de derde graad zat

dacht ik aan een

universitair diploma in

één of andere richting;

dat geneeskunde een

verwezenlijking zou

worden had ik nooit

gedacht, laat staan

transplantchirurg, en dan

nog

wel in het “Land of Freedom and Opportunity!”

waar de enige grenzen je eigen dromen zijn. Keihard heb

ik ervoor moeten

knokken. Ik heb veel

moeten laten en

duidelijk prioriteiten

moeten stellen over de

jaren heen. Ik heb veel

gemist op veel

verschillende vlakken.

Dat waren bewuste

keuzen.

Als ik zo even

bezin en terugblik op de

voorbije jaren is het

moeilijk te vatten dat ik

reeds 15 jaar in de VS

studeer. Binnenkort

woon ik al langer in de

VS dan ik in België

geleefd heb. Ik had dit

nooit verwacht toen ik in

1994 afstudeerde aan het

College.

Kortom, ik bekijk

mijn opleiding als een

marathon. Had ik

kunnen sprinten? Zeker

en vast. Maar dan had ik

het niet kunnen

volhouden voor 16 jaar.

De aankomst is 30 juni

2010. Dan ben ik klaar

voor mijn eerste echte

job.

Hoe ben je in de VS

terecht gekomen?

Dat heb ik

gedeeltelijk te danken

aan Mr. Vanhoutte, mijn

leraar Engels in het

vijfde middelbaar.

Tijdens dat schooljaar

sprak hij over zijn

dochter die voor een jaar

in de VS studeerde met

American Field Service.

Via hem ben ik in

contact gekomen met de

uitwisselingsorganizatie

AFS.

Ik moest 3

landenkeuzen opgeven.

Aanvankelijk wilde ik

naar Australië, maar

daar kon ik enkel voor 6

maanden naartoe

omwille van de indeling

van het schooljaar daar.

Mijn eerste keuze is dan

de VS geworden met

tweede keuze Canada en

als allerlaatste keuze

Hong Kong. Ik heb het

geluk gehad geselecteerd

te zijn geworden voor

mijn eerste keuze.

Op 9 augustus

1994 ben ik dan naar de

VS afgereisd van

Brussel naar John F

Kennedy Airport in New

York met een Boeing

747 van Sabena. En dan

van New York verder

door naar Kansas City in

de staat Missouri met

TWA voor een week

oriëntatie vooraleer we

naar onze gastfamilies

zouden doorreizen.

Beide

luchtvaartmaatschappije

n zijn ondertussen

geschiedenis geworden.

Nogmaals een

herinnering dat niets

blijvend is en de wereld

rondom ons heen

constant veranderd.

Is er iets in de VS dat je

zodanig aantrekt dat je

daar blijft en je blijkbaar

niet naar België terugwil?

De mogelijkheid om je

hart te volgen en je

dromen echt te

realizeren. Ik ben van

het ene in het andere

avontuur beland en was

nooit van plan zo lang in

de VS te wonen. Van de

ene mogelijkheid kwam

de volgende verder. Het

leven zit zo boordevol

verrassingen en

uitdagingen. Voor het

ogenblik doe ik het nog

graag en voel ik me hier

goed in de States. Het

dagdagelijkse leven is

zeker en vast niet hoe

het wordt weergegeven

in Amerikaanse filmen.

Je kan hier heel gezond

en lekker eten. Er is

ruimte en mogelijkheid

om te sporten. En de

natuur is hier fantastisch.

Reizen door de VS is

een verijkende ervaring.

Ik geloof dat ik

in België deze

mogelijkheden nooit zou

gehad hebben. En moest

ik chirurg geworden zijn

had ik toch nog naar de

VS moeten komen voor

de specializatieopleiding

tot transplantchirurg.

Was het niet moeilijk je

familie achter te laten?

Het allereerste

jaar was dat wel vrij

moeilijk omdat ik me

moest aanpassen aan een

nieuwe cultuur in een

vreemd land met een

andere taal (vooral dan

de “slang”) en unieke

tradities zoals

Halloween en

Thanksgiving. Over de

jaren heen heb ik mij

daar wel langzaam maar

zeker aan aangepast en

voel ik me nu hier thuis.

Het feit blijft dat ik meer

dan 6000 km van mijn

familie fysisch

verwijderd blijf. Wij

telefoneren wekelijks en

we e-mailen nu ook

regelmatig. Mijn familie

komt ook regelmatig op

bezoek naar de VS en in

zoverre het mogelijk is

voor mij reis ik ook

terug naar “the old

country.” Terwijl mijn

verantwoordelijkheid

alsmaar vergroot, wordt

het moeilijker en

moeilijker om naar

België te komen. Ik

moet echt een bewuste

inspanning maken om

het te realizeren.

Hoe zag je

(studie)loopbaan er

concreet uit na je

humaniora?

1994-1995 Herhaling

laatste

jaar

humanior

a als AFS

(America

n Field

Service)

uitwisseli

ngsstuden

t op

Algona

High

School in

Algona in

de staat

Iowa als

culturele

en

algemene

levenserv

aring.

1995-1999 4-jarige

studie van

Bachelor

of Science

Degree in

Biologie

op Drake

University

in Des

Moines,

Iowa.

1999-2003 4-jarige

opleiding

tot arts als

Doctor of

Osteopathic

Medicine op

Des Moines

University-

Osteopathic

Medical

Center in

Des Moines,

Iowa.

2003-2008 5-jarige

opleiding

tot

Algemeen

Chirurg op

Michigan

State

University

in het

ziekenhuis

Genesys

Regional

Medical

Center in

Grand

Blanc,

Michigan.

2008-2010 2-jarige

specialisatie

opleiding

tot

abdominaal

transplantch

irurg (lever-

, nier-, en

plancreastra

nsplantatie)

op de

University

of

Minnesota,

University

Medical

Center-

Fairview in

Minneapolis

,

Minnesota.

Kan je een idee geven hoe

zwaar die opleiding

concreet is?

Werkdagen zijn

typisch 12-14 uren lang. Ik

ben 24 uur op 24 en 7 dagen

op 7 van wacht voor mijn

respectievelijke dienst met 1

vrij weekend per maand. De

andere 28 dagen werk ik aan

één stuk door. Thuiskomen

om zes uur ’s avonds betekent

dat het een korte dag is

geweest. Zeker en vast

onbegrijpelijke

werkomstandigheden in

Europa. Maar dat is nu

éénmaal wat is vereist om

transplantchirurg te worden.

Soms vertrek ik naar het werk

op donderdagochtend en kom

ik niet terug thuis tot

zaterdagavond: 40+ uren

werken, opereren, organen

oogsten en implanteren,

meerdere malen per dag

toeren op intensieve zorgen

en de zalen; zorgen voor de

ziekste patiënten is veeleisend

maar tegelijkertijd geeft het

ook voldoening. Werkweken

van 100-110 uren zijn

typisch. Om dit vol te

houden is het ontzettend

belangrijk dat je het met hart

en ziel doet.

Zijn de werkdruk en het

verantwoordelijkheidsgev

oel vaak niet verstikkend?

Het

verantwoordelijkheidsgevoel

is niet verstikkend omdat

deze met kleine stapjes

vergroot over de jaren heen.

De verantwoordelijkheid die

ik heb voor mijn patiënten is

gegroeid over de voorbije 6

jaar. Het is een spectrum: als

student geneeskunde had ik

geen verantwoordelijkheid

(Dat waren de échte

zorgenloze jaren.) en eind

volgend jaar zal ik de ultieme

verantwoordelijkheid dragen.

Om deze

verantwoordelijkheid te

kunnen dragen moet je een

zekerheidsgevoel

ontwikkelen op zowel

persoonlijk als kennis- en

bekwaamheidsvlak. Dit

process vraagt werkelijk jaren

tijd, studie en dedicatie om

het te ontwikkelen. Het

klinkt misschien raar maar ik

sta er niet meer bij stil. Je

doet het dag in en dag uit van

’s morgens vroeg tot ’s

avonds laat en voor je het zelf

realizeert neem je ultieme

belangrijke beslissingen die

de zorg en eindresultaat van

je patiënten beïnvloeden.

Bijvoorbeeld, de beslissing

om een zieke patiënt wel of

niet te transplanteren,

wetende dat die persoon zou

kunnen overlijden als ze op

de transplantatielijst blijven

staan. Niets in de

geneeskunde is zwart of wit.

In tegendeel, meestal is het

een grijze schakering. Het is

altijd de voor- en nadelen

wikken en wegen samen met

inspraak van de patiënt.

Wat de werkdruk

betreft is een heel andere

zaak. Wel (diepe zucht) ...

die is ontzettend groot.

Gewoon omwille van het feit

dat het om mensenlevens gaat

en niet gewoon een

motoronderdeel van een auto

of een stuk loodgieterij in een

nieuwbouw (met alle respect

voor automechanici en

loodgieters). De marge voor

fouten is ontzettend klein en

kunnen gewoon niet

veroorloofd worden.

Onaanvaardbaar. Onze geest

moet altijd op scherp staan.

De werkdruk

ondervind ik op verschillende

vlakken. Laat me beginnen

op het operatiekwartier

tijdens de operaties. Geen

fouten mogen begaan worden

tijdens het oogsten en

wegnemen van organen want

dat zou het orgaan in kwestie

onbruikbaar kunnen maken.

Als je dan “cross country”

gevlogen hebt in een privé jet

en 14 uur onderweg bent

geweest is dat zeer stressvol.

En geloof me, soms ervaar je

“close calls.” Bij het

implanteren van de organen

moeten we altijd heel

voorzichtig zijn geen schade

aan te richten aan andere

organen want dat leidt dan

weer tot complicaties die

dodelijk kunnen zijn.

De slaapdeprivatie

tijdens de opleiding tot

transplantchirurg is het meest

stressvol. Soms dagen aan

één stuk doorwerken en

operen voor 40 tot 50 uren

zijn ondenkbaar maar mijn

realiteit. Laat staan 3 dagen

wakker blijven.

Orgaanaanbiedingen

evalueren. Dag en nacht

constant zoemeroproepen

antwoorden. Tijdens een

dagshift een 60-tal keer

opgezoemd worden is een

drukke dag maar geen

uitzondering. Patiënten

contacteren en oproepen

(zelfs vanuit Canada). Je

lichaam en geest worden

fysisch and psychisch

gewoon comfortabel verdoofd

maar tijdens de operaties zelf

ben je wel altijd alert. Het is

een gevoel dat ontzettend

moeilijk is om te beschrijven.

Wat ik wel kan zeggen is dat

ik tijdens de voorbije 9

maanden de grens van het

menselijke fysische kunnen al

meermaals heb aangevoeld.

Ik weet ook met zekerheid dat

deze werkuren niet vol te

houden zijn; misschien 2

lange jaar tijdens de opleiding

maar daarna moet het

verbeteren. Ik moet

toegeven dat deze opleiding

niet weggelegd is voor

iemand die dagelijks absoluut

8 uur slaap nodig heeft om te

kunnen functioneren.

Zelf heb ik nog nooit

naar stimulerende middelen

gegrepen om de zware

opleiding te overleven (nu of

vroeger als student

geneeskunde). Alleen cafeïne

in de vorm van koffie en Diet

Coke, de Amerikaanse versie

van Coca Cola Light

(alhoewel de smaak toch nog

altijd anders blijft). En zo

gezond mogelijk eten en voor

mezelf zorgen natuurlijk in

zoverre dat dit mogelijk is.

Wat doe je om je te

ontspannen?

Ontspannen?

Wel, af en toe

samenkomen met vrienden

voor een biertje of glaasje

wijn en dan veel lachen is

belangrijk en gezond. Echt

therapeutisch. Tijdens mijn

opleiding is er zeer weinig

tijd voor ontspanning, vooral

nu. Ik besef dat mijn leven

op het ogenblik geen

evenwicht kent en, eerlijk

toegegeven, pathologisch uit

evenwicht ligt. En daar moet

ik mij gewoon bij neerleggen.

Ik ben in de fase van willen

slapen wanneer ik kan.

Ontspannen kan je je alleen

als je niet slaapgedepriveerd

bent. Maar wanneer? Ik

denk dat het een biologisch

defensmechanisme is.

Van april tot oktober

fiets ik ook graag rond de

meren van Minneapolis.

Verschillende keren per week

maak ik dan een tochtje van

ongeveer 15 km.

Maandelijks onderga ik ook

massagetherapie om mijn

beenspieren, rug, schouders,

armen en nek in goede fysiek

en soepel te houden. Meer

dan 80% van de tijd die ik

doorbreng in het ziekenhuis is

al staande. Ongeveer 50%

van die tijd is al stilstaande

aan de operatietafel. Al eens

geprobeerd 24 of 36 uren ter

plaatse still te staan? Het

vraagt een uiterst gezonde

fysiek en eist zijn tol. Na

vele jaren regelmatige

massagetherapie te hebben

ondergaan kan ik de stress in

mijn spieren voelen

opbouwen en weet ik

wanneer het tijd is om te

“ontstressen.” Met een

maandelijkse behandeling

onderhoud ik mezelf.

Zo lang studeren kost

geld. Je hebt het

waarschijnlijk niet altijd

even breed gehad?

Mijn acht-jarige

opleiding tot arts heeft samen

$260,000 gekost. Mijn

familie heeft mij met mijn

eerste 6 jaren geholpen en

voor de 2 laatste jaren heb ik

zelf studieleningen afgesloten

hier in de VS. Over de

voorbije 7 jaar zijn deze al

gegroeid tot meer dan

$120,000 die ik nu over de

komende 20 jaar zal moeten

afbetalen. En dan behoor ik,

naar Amerikaanse normen,

nog bij de gelukkigen. Ik ken

een aantal collega’s die

gemakkelijk $250,000 in

studieschulden hebben. Hier

mag je niet bij stilstaan want

de getallen maken je echt

duizelig.

Sinds ik

mijn opleiding tot chirurg ben

begonnen in 2003 ben ik ook

iets beginnen te verdienen

maar niet genoeg om mijn

studieleningen af te betalen.

Met mijn 2001 Honda Civic

heb ik nu al meer dan een

kwart miljoen kilometers

gereden. Voor het aantal uren

dat ik per maand werk word

ik eigenlijk minder dan het

wettelijk verplicht

minimumloon betaald.

Natuurlijk is er

overal veel geld bij

betrokken. Mijn

inschrijvingsgeld voor het

laatste schriftelijke examen

bedroeg $1500 en $2500 voor

het mondelinge. Dan heb je

nog niet gereisd (met

vliegtuig noodzakelijk

omwille van de afstanden),

ergens overnachten, een auto

huren en eten. Een onprettige

financiële ervaring, vooral

omwille van het feit dat ik

alles al heb moeten betalen

met mijn assistentenloon dat

hetzelfde gebleven is voor de

voorbije 6 jaar.

Nadat ik eindelijk

volledig afstudeer in juni

2010 zal ik de voorbije 16

jaar hopelijk een beetje

kunnen inhalen.

In tegenstelling tot bij ons

krijgen in de VS mensen

zonder verzekering veel

minder zorg of worden

zelfs aan hun lot

overgelaten. Hoe ervaart u

als dokter die aanpak?

Als transplantchirurg

word ik weinig blootgesteld

aan deze problematiek. Het

klinkt ruw en onmenselijk,

maar zonder

gezondheidsverzekering kom

je nergens op een

transplantatielijst terecht. Dat

is spijtig genoeg de harde

realiteit hier in de VS. Soms

moeten we patiënten die

gezondheidsverzekeringprobl

emen hebben (bvb omdat ze

hun baan verliezen of te ziek

worden op te blijven werken)

van de transplantatielijst

verwijderen.

Ziekenhuisdirecties laten

geen transplantaties toe die

niet gedekt zijn en betaald

zullen worden door de

verzekeringsmaatschappijen.

Geen discussie. Punt.

Hoe heb de voorbije

presidentsverkiezingen

ervaren?

Eindelijk hoop voor

de Amerikaanse samenleving

op verbetering van het

dagdagelijkse leven en terug

een kans om gebroken

internationale relaties te

herstellen. Een president die

zijn beleid zal voeren met de

gewone man als centraal

doelstellingspunt in plaats

van de ultieme rijke

individuen en bedrijven

(corporate America).

Ben je van plan ooit om

terug te keren naar B?

Je weet nooit wat de

toekomst brengt. Niets is

volledig uitgesloten.

Heb je tot slot als

“ervaren student”een

boodschap voor de

leerlingen die nu aan Sint-

Lievens studeren?

Tijdens de voorbije

15 jaar heb ik uiteraard een

vak geleerd maar ook het één

en ander dat ik gewone maar

uiterst belangrijke

levenskennis zou noemen. Ik

zou graag deze

boodschap met de leerlingen

willen delen:

Geloof in jezelf

Geef niet op

Als je neervalt, sta recht en ga

verder

Wanneer je opnieuw valt, sta

terug recht en ga verder

Heb geen medelijden voor

jezelf

Studeer en werk hard

Studeer en werk harder dan

iedereen om je heen

En volg je dromen met

passie!!

De wereld en de

mogelijkheden om je heen

zullen je verbazen!

SLIM 48

Jeugdboekenweek

Jeugdboekenweek…wat een

belevenis!!

Boeken vol fantasie

stormden onze klassen

binnen en alles werd onder

het stof vandaan gehaald.

Juf Ann blies leven in alle

boeken; de tovertrucs,

fantasiedieren en griezelige

monsters kwamen te

voorschijn!

Helemaal betoverd begonnen

de Nijntjes, de Eendjes en

alle 1ste

kleuterklassers volop

te toveren. Iedereen en alles

verdween en kwam terug, of

veranderde in één of ander

vreemd dier. Toverstafjes en

bizarre toverhoeden vlogen

in het rond! Spetterende

sterren, flitsende stralen en

onverstaanbare

toverspreuken zweefden

door de klassen. Ja,ja, ieder

kreeg wat hij wensen wou…

De 2de

kleuterklassers

voelden allemaal vreemde

dingen in het pikkedonker!

Want wie niet kan zien, moet

voelen! Net zoals Schildpad,

Vleermuis, Vogel, Octopus en

Bok… Ieders fantasie sloeg op

hol… er passeerden

honderden fantasiedieren de

révu! Persoonlijk ben ik in de

gang een “oli-

octo-vleer-schild-tijger-bok”

tegen het lijf

gelopen…ongelooflijk maar

waar!

De 3de

kleuterklassers

stonden dan weer oog in oog

met een reuzegroot, stinkend

griezelmonster… “De

gruffalo”!! Met zijn oranje

ogen, groene wrat op de

neus, paarse stekels op de

rug, slagtanden, eeltige

knieën èn platvoeten stond

hij daar en keek naar hen…

brr… bibberbang werden ze

er van…

Maar een kleine muis heeft

hen geleerd om ‘slim’ te zijn

en vooral ‘niet bang’!! Als

echte stoere grieten en

ferme kerels begonnen ze te

knutselen en er kwamen heel

wat “gruffalo’s” te

voorschijn!!

Als je deze twee weken een

volle regenboog zag, grote,

fonkelende sterren in

pastelkleuren en af en toe

een wauw-vuurwerk hier en

daar… dan was dat

hoogstwaarschijnlijk ‘de

fantasie’ die ons dak open

brak…

Hét avontuur volgens een

kleuterjuf – SLIM 48

“Kleine Mannekes maken een

groot verschil!”

Op zaterdag 17 januari 2009

hebben een aantal leerlingen

van de tweede graad

kostbare tijd vrijgemaakt om

de beroemde “mannekes”,

balpennen en wenskaarten

van Vredeseilanden te

verkopen aan de immer

kritische Antwerpenaar. Via

Jean-Marc Guessou (leerling

4A) kwam onze school in

contact met Filip Cuypers van

Vredeseilanden. Na een

bewogen presentatie

omtrent de lopende

projecten deed hij een

warme oproep aan de

leerlingen om zich die

bewuste zaterdag als

vrijwilliger te melden. Weer

en wind werden getrotseerd

en de leerlingen van het Sint-

Lievenscollege haalden een

mooi verkoopscijfer. Ook de

volgende jaren zullen we

verder samenwerken met

Vredeseilanden en we hopen

dan nog meer enthousiaste

en geëngageerde vrijwilligers

te vinden. Voor de leerlingen

die dit jaar meewerkten aan

het behaalde succes: hartelijk

bedankt! Jullie maakten een

groot verschil!

SLIM 48

Thema verkeer bij

onze vijfjarige

kleuters

Wonen en naar school gaan

in het hartje van Antwerpen

brengt toch wel wat gevaren

met zich mee.

Daarom vinden wij het zeer

belangrijk dat onze kleuters

leren om veilig om te gaan in

het verkeer.

In de klas bespreken we de 3

belangrijkste

verkeersborden; pas op-

borden, moet-borden en mag

niet-borden.

Buiten het vertellen,

knutselen, schilderen, zingen

en voorlezen, zetten we al

deze informatie om naar de

praktijk.

Via de verkeerspolitie kan de

aanvraag gebeuren om een

speelstraatje uit te lenen om

op school te gebruiken. Onze

speelplaats werd dan ook

omgebouwd tot een echte

straat

met fietsers, voetgangers en

niet te vergeten de agent.

Deze mocht klasboetes

uitschrijven!

In onze klas hebben we ook

een verkeersagent

uitgenodigd die meer info gaf

over het oversteken aan het

zebrapad en het belang van

de gordel te dragen in de

auto, het noodnummer dat je

moet vormen en de

politieauto in het algemeen.

Als juffen kunnen we er in

ieder geval vol lof over

spreken. Onze kleuters

hebben echt genoten en

enorm veel opgestoken van

dit thema. Het enige wat we

nu nog hopen is dat ieder van

jullie zich mee inzet voor de

toepassing en opvolging van

alle verkeersregels. Bedankt!

Juf Vicky, juf Katrin en juf

Monique – SLIM 48

Cultuurproject

2009: ‘ Mijn

droomstad’

Om de twee jaar werken we

in de hele basisschool rond

een bepaald thema dat te

maken heeft met cultuur in al

zijn vormen en gedaanten.

Dit jaar kozen we als thema

‘Mijn droomstad’.

De bedoeling van het hele

project is het maken een

knutselwerk per klas, dat

tentoongesteld zal worden

tijdens de opendeurdag op 9

mei in turnzaal K.

Om inspiratie op te doen en

de fantasie te prikkelen over

het thema, zijn alle klassen,

van eerste kleuterklas tot en

met het zesde leerjaar, op

uitstap geweest.

De eerste kleuterklas volgde

vier workshops (dans, drama,

beeld en muziek) in de

school, dit georganiseerd

door Kindertheater Picalili

(zie www.picalili.be).

De kinderen van de tweede

kleuterklas werken zelf aan

een groot cultuurproject en

bezochten in dit kader het

Middelheimpark

Ook voor de derde

kleuterklas en het eerste en

tweede leerjaar bereidde

Picalili een interactieve

stadswandeling voor,

gelokaliseerd op en rond

Antwerpen - Zuid.

De kinderen van het derde en

het vierde leerjaar gingen op

wandel in de oude stad met

Antwerpen averechts (zie

www.antwerpenaverechts.be

) en beleefden zo de fantasie

van onze stad jaren geleden!

Het vijfde en zesde leerjaar

bracht dan weer een bezoek

aan het nieuwe

gerechtsgebouw! Een

primeur, want normaal

vinden er geen rondleidingen

plaats in het ‘Vlinderpaleis’

voor kinderen van deze

leeftijd. Speciaal voor het Sint

– Lievenscollege bereidden

enkele gidsen toch een

wandeling voor!

Nu gaan de kinderen in de

klas aan de slag en zal het

eindresultaat te bekijken zijn

tijdens onze opendeurdag!

Kom zeker eens een kijkje

nemen!

Nina De Baets, 6D

Werkgroep cultuur – SLIM

48

Leren op de

winkelvloer

Dit schooljaar namen wij

voor de eerste maal

deel aan een nieuw

project: “Leren op de

winkelvloer”. Wij vonden

dit een fantastische

uitdaging. De winkel die

we toegewezen kregen

was elektro multimedia

gigant SATURN. Elke

week gingen we daar

(tijdens de lesuren

seminaries) werken om

te leren. Hieronder lees

je enkele ervaringen.

Robin: ‘Ik vond dit leuk!’

Yannick:‘Ik voelde me

daar goed.’

Omar: ‘Keicool! Ik heb

veel praktische dingen

geleerd.’

Hope: ‘Ik deed veel

praktijkervaring op. We

leerden ook hoe we ons

moesten gedragen t.o.v.

klanten en personeel.’

Ossama: ‘Ik leerde veel

bij, de sfeer was er

goed.’

Kate:‘De werksfeer was

zeer goed. De

verkoopsmedewerkers

waren erg behulpzaam.

We leerden niet alleen

verkopen, maar ook

productkennis, rekken

aanvullen,

klantenbenadering,

omgaan met

collega’s,…’

Miguel:‘Ik vond “de

stage” bij SATURN

geweldig. Het personeel

was erg vriendelijk. Later

wil ik er graag vast

werken.’

Maxime:‘SATURN was

leuk. We moesten wel

hard werken, maar we

leerden veel bij. We

hadden toffe collega’s.

Ik zou er later graag

willen werken.’

Leerlingen 5 verkoop–

SLIM 48

Gezonde voeding

3de jaren Kantoor-

Verkoop

Het project rond

"gezonde voeding" is in

het derde jaar kantoor

en verkoop stilaan een

vaste traditie geworden.

Ook dit jaar werd er

gedurende een

volledige week in alle

lessen rond dit thema

gewerkt. Er vonden ook

heel wat activiteiten

plaats: de leerlingen

bezochten de markt, de

biowinkel, de

wereldwinkel en de

biologische boerderij

"De Dobbelhoeve" te

Oelegem. Met de door

hen aangekochte

ingrediënten maakten

ze een lekker buffet

klaar.

En omdat naast gezond

eten ook

lichaamsbeweging zeer

belangrijk is, werd de

week sportief afgesloten

op de indoor skibaan

Casablanca!

D. Lemmens – SLIM 48

Minionderneming

“Surprise Me”

De minionderneming

“Surprise Me”is nu reeds een

paar keer in de prijzen

gevallen.

WAASLAND SHOPPING 7

februari

2de

plaats voor de

origineelste stand/inrichting

PROMONADE KAPPELEN 14

februari

1ste

plaats jongeren voor

jongeren

WIJNEGEM SHOPPING

CENTER 21 februari

2de

plaats voor het beste

product

ROTTERDAM ALEXANDRIUM

WOONMALL-Beurs Zuid-

Holland 7 maart

2de

plaats voor de

origineelste verkoopstand

ROTTERDAM ALEXANDRIUM

WOONMALL -Beurs Zuid-

Holland 7 maart

4de

plaats voor de beste mini-

onderneming

SLIM 48

Project 5de jaars

ASO

Teneinde onze

studenten derde graad

ASO de kans te geven

af en toe uit hun

studierichtingshokje te

breken, worden er

diverse projecten

georganiseerd waaruit

zij kunnen kiezen.

Enkele van deze

projecten dit jaar zijn

o.a. expressie, film, en

filosofie alwaar onze

pientere pupillen hun

creativiteit kunnen

botvieren en hun dorst

naar kennis en begrip

kunnen lessen. Over

twee andere projecten

kunt u de volgende

getuigenissen lezen.

Project

Labotechnieken

Op 9 februari trokken

we met een aantal

leerlingen van het Sint-

Lievenscollege naar de

Plantijn Hogeschool,

vlak om de hoek.

Onze dag startte met

een twee uur durende

professionele uitleg van

onze begeleidster over

DNA, PCR, etc.

Dankzij deze zeer

duidelijke uitleg was

ons brein weer wat

informatie rijker. Na

eerst nog 20 minuten

pauze konden we

eindelijk in het labo om

onze uitleg omzetten in

werkelijkheid. We

deden aan Crime Scene

Investigation, wat niet

meer wil zeggen als het

ontmaskeren van een

potentiële dader, wiens

DNA was gevonden op

de plaats van de feiten.

Om dit te ontdekken,

moesten we allerlei

voorbereidingen treffen

en apparatuur

gebruiken. We kunnen

alleen maar dromen

deze apparatuur op

onze school te hebben.

Alvorens we de dader

konden ontmaskeren

was er wel veel geduld

nodig, omdat sommige

proeven toch wel wat

tijd in beslag namen en

we bovendien ook soms

lang moesten wachten

op resultaten. Tijdens

het wachten kregen we

een rondleiding door de

school, waarin we

verscheidene labo’s te

zien kregen. Om kwart

na 3 was het dan

eindelijk klaar. We

konden nu zeer

duidelijk zien welke

verdachte mocht

uitkijken naar een

gevangenisstraf.

Conclusie: Het was een

zeer leerrijke, leuke,

interessante dag. Het

was fijn om even als

een echte speurder

door het leven te gaan.

Joke Ronsyn – SLIM 48

Project

Journalistiek

Binnenkijken bij Corelio

Dinsdag 17 maart bezochten

de leerlingen van het vijfde

jaar project ‘journalistiek’ en

de leerlingen van het derde

jaar Humane Wetenschappen

het nieuwsbedrijf Corelio in

Groot-Bijgaarden. Met

kranten als Het Nieuwsblad

en De Standaard is Corelio –

vroeger beter bekend onder

de naam ‘VUM’ – de grootste

krantenuitgeverij van België.

Opgewonden sprongen de

twee groepen leerlingen van

het Sint-Lievenscollege in

Groot-Bijgaarden uit de bus.

Na een kort oponthoud voor

de poorten van Corelio

werden ze naar een zaal

geleid waar

redactiecoördinator Dirk

Vander Elst en Carine Billion,

die het secretariaat verzorgt

van de hoofdredactie, hen

opwachtten. Hier kregen ze

een inleidend

promotiefilmpje te zien over

alle activiteiten van Corelio

(zo

vernamen ze dat het

mediabedrijf ook participeert

in Woestijnvis) en een leuk

gemonteerd filmpje over hoe

een krantenredactie eigenlijk

werkt. Daarna werden ze

getrakteerd op een bezoek

van Michel Vandersmissen,

de huidige hoofdredacteur

van Het Nieuwsblad en

tevens vader van een van de

aanwezige leerlingen (Margot

uit 3D). Deze drie

‘headmasters’ van Het

Nieuwsblad antwoordden

met kennis van zaken op al

de vragen van de

nieuwsgierige kornuiten. Na

deze vragenronde konden de

leerlingen even bekomen

met een drankje in de hand

(aangeboden door de firma).

Nadat Michel Vandersmissen

hen verlaten had (zijn plicht

als hoofdredacteur riep),

werd de groep in twee

verdeeld voor een

rondleiding door het bedrijf.

Eerst werden de

verschillende redacties van

Het Nieuwsblad en De

Standaard bezocht. De eerste

tussenstop was de

sportredactie. De overige

redactionele afdelingen van

Het Nieuwsblad bevonden

zich in een immense zaal,

waar journalisten en

vormgevers inhoud en vorm

gaven aan de krant van de

dag. Op de tweede

verdieping (een niveau

hoger, zoals rondleider Dirk

fijntjes opmerkte) werd De

Standaard bezocht.

Na de redactie waar het

schrijf- en denkwerk gebeurt,

daalde de groep af naar de

drukkerij, waar de kranten

boven hun hoofd raasden.

Hier konden de

geïnteresseerde leerlingen

het technische aspect van

Corelio ontdekken. Zo zagen

ze hoe robots massieve

cilinders van krantenpapier

naar de juiste plek brachten

waar ze werden omgevormd

tot bedrukte kranten. Na

deze technische initiatie in

het krantenbedrijf zat

het bezoek er voor de

leerlingen op. Met een

exemplaar van Het

Nieuwsblad en De Standaard

als afscheidscadeau hadden

ze voldoende leesvoer voor

de terugreis naar Antwerpen.

De leerlingen van het

project journalistiek (5A) –

SLIM 48