VW: Happy Family?

Generaties:• Nel

• Jeffrey x Carlijn

• Rebecca x Xander, Lara x Ciske x Tom , Marc

• Nina , Tessa x Adam , Roy , Patrick x Harriët

• Sanne x Michel, Kevin, Anja, Thomas x Saskia x Roos x Ryan, Jayda x Mark, Sakura x Aaron

6. Laura x Frank, Michelle, baby, Eric, Merel, Vincent x Jasmine, Melvin x Celine, Kim, André

7. Esther x Steven, Lisa, Sander x Melissa, Robert x Jenna, Mariëlle x

Leon, Bas, Alfons x Leentje, Casper

8. Sofie x David, Felicia, Marcia x Joran, Miranda, Elise, Bastiaan, Nora, Daphne, Sira, Hedwig

x

De vorige keer

- Hoofdhuis: De familie verhuisde naar het nieuwe hoofdhuis. Jenna beviel van een dochtertje, Hedwig. Nora en Hedwig groeiden op.

-Fam. Stolk: Het gezin bracht een bezoekje aan de rollerskatebaan. Leentje werd zwanger.

-Fam. Valentijn: Sofie en David gingen samenwonen, trouwen en hun eerste kindje is op komst.

-Fam. De Beer: Er zijn nieuwe puppy’s op komst. Elise en Bryan hadden hun eerste kus. Bastiaan groeide op tot tiener.

3kijken

Hoofdhuis

‘Ik ga vandaag niet naar school, als je dat maar weet!’ schreeuwde Nora vanuit het niets.

Steven glimlachte. Vroeger zou hij ertegenin zijn gegaan, maar nu was hij een kalme oude man.

‘Doe maar wat jij het beste vindt, Noor.’

‘Fijn. Ik ben hartstikke ongesteld, dus ik blijf de hele dag in bed!’

Nora gooide haar deur met een klap dicht en Steven bleef hoofdschuddend achter. Heerlijk, zo’n puberende dochter.

Het werd een rustige dag.

Jenna besteedde al haar tijd aan de kleine Hedwig. Ze lazen samen boekjes, zongen liedjes of keken tv.

Maar aan die vredige dag kwam snel een einde, toen er ‘s avonds een vreselijke kreet door het huis snerpte.

‘Laat me met rust!’ hijgde Nora, en ze wapperde met haar armen in de richting van de geestverschijning.

Haar hart hamerde sneller dan ooit in haar borstkas.

Wat was dit? Een geest? Kon dat?

Nora probeerde een andere kant op te kijken, maar het lukte niet. De geest hield haar blik vast.

Weer gilde Nora, zo hard ze kon.

De buikpijn, die ze de hele dag al had, werd erger. Ondraaglijk.

Nora zakte door haar knieën heen.

Heel vaag flitste haar droomcarrière bij de politie door haar hoofd. Ze dacht aan de man die ze nooit zou hebben, de kinderen die ze nooit zou krijgen.

En toen werd alles zwart.

Met uitpuilende ogen kwam Steven de keuken binnenstormen. En toen hij zijn dochter op de grond zag liggen, werd zijn grootste angst werkelijkheid.

Esther raakte in shock.

Haar kleine meisje, haar nakomertje, haar eigenwijze Noortje.

Overleden. Gestorven. Weg.

Sira en Daphne waren ook erg van streek, en zochten zoals altijd steun bij elkaar. De band die ze hadden, werd nu alleen maar sterker.

Nora was vroeger altijd hun speelkameraadje geweest. Ze hadden zich al voorgesteld welke avonturen ze als tieners met elkaar zouden beleven. Het zou nu jammer genoeg altijd bij dromen blijven…

Ondanks het verdriet om Nora moesten er toch verjaardagen gevierd worden.

Eerst was de kleine Hedwig aan de beurt. Ze durfde de kaarsjes niet zelf uit te blazen, dus deed haar papa dat voor haar.

‘Er ligt boven een nieuw setje kleding voor je. Toe maar, ga maar kijken!’ moedigde Robert zijn opgegroeide dochter aan.

Verlegen trok Hedwig haar nieuwe kleren aan.

‘Dankjulliewel,’ bloosde ze toen ze weer beneden was. ‘Ik vind ze heel mooi!’

Daarna was het tijd voor Sira om op te groeien.

Heel even dacht ze aan haar echte vader, die al zo lang dood was. Maar toen keek ze om zich heen, en zag haar moeder en stiefvader staan. Ze glimlachte.

Ze was zo dankbaar voor het feit dat ze nu Robert als vader had. Ze was echt dol op het gezin dat ze nu hadden: haar moeder, Robert, zij, Daphne en Hedwig.

Zo was het echt compleet.

De volgende dag scheen de zon en de vriendinnen hingen wat rond op de schommels.

‘Ik kan niet wachten tot ik ook op mag groeien. Nou voel ik me zo klein bij jou.’ gniffelde Daphne.

‘Nog even geduld, het is vanavond al!’

Na wat wel een eeuwigheid leek te duren, was het inderdaad zover.

Daphne haalde diep adem en blies alle kaarsjes in een keer uit.

Ze keek over haar schouder, naar Sira, die bemoedigend naar haar knipoogde. Daphne grijnsde terug.

En na een spectaculaire verjaardag en make-over stonden de vriendinnen weer tegenover elkaar.

‘Wow.’ zei Sira droog, maar bewonderend.

‘Taart?’ kaatste Daphne al even droog terug.

‘Lekker.’

‘Wat, die taart of ik?’

‘Allebei.’ knipoogde Sira en ze duwde Daphne plagend tegen haar arm. Daphne stak haar tong uit en deed twee stukken taart op bordjes.

Later zat ze in haar eentje in de tuin.

Het was fijn om tiener te zijn. Nu kon ze eindelijk zijn wie ze echt was, met de bijbehorende gevoelens. Ze was dol op Sira. Als vriendin, niet als zus. En eigenlijk… als zelfs wel méér dan gewoon een vriendin.

Zou dat kunnen?

Ook Sira piekerde erover. Ze vond het geweldig om Daphne te plagen, om samen te lachen, of om gewoon stilzwijgend naast elkaar te zitten. Hun band was zó sterk.

Maar was het nog wel gewoon vriendschap wat ze voelde, of was het… liefde?

Peinzend pakte Sira nog een stuk taart. Ze wist nog niet veel van verliefdheid, maar ze had sterk het vermoeden dat ze verliefd op Daphne begon te worden.

Ineens werd het ijskoud in de kamer, en doemde er een geest vlak voor Sira op. Gillend smeet ze haar taartbordje op de grond, zodat het rinkelend in scherven viel.

Meteen klonken er van overal in het huis voetstappen – het lawaai was overal te horen geweest.

Kermend van de pijn zakte Sira in elkaar. Haar ogen draaiden weg.

Doodsbang schuifelde Daphne de keuken in. Ook zij had de gil en de scherven gehoord.

Ze had een vermoeden, dat steeds sterker werd, maar waaraan ze niet wilde toegeven. In de keuken was het inmiddels een grote chaos, en Daphne bleef met bonzend hart staan.

Toen beende ze vastberaden naar voren, en duwde iedereen aan de kant, tot ze voor het levenloze lichaam stond.

Het lichaam van Sira.

Daphne verstijfde en bleef met grote ogen stilstaan.

Dit kon niet waar zijn.

Ze wilde zich groot houden, maar toen begon ze over haar hele lichaam te trillen. Net toen ze op de grond zou vallen, pakten twee sterke armen haar vast.

En toen haar vader haar tegen zich aan drukte, kon Daphne zich niet langer inhouden. Al haar verdriet kwam in een eindeloze huilbui naar buiten.

‘Sira… Sira is dood.’ En toen drong het pas echt tot haar door dat ze haar vriendin nooit meer zou terug zien.

3kijken

Familie Stolk

x

Moe wankelde Leentje door de woonkamer. Het was nog heel vroeg, en ze had nauwelijks een oog dicht gedaan. Zwanger zijn was vreselijk.

Iedere morgen hing ze kotsend boven het toilet, ‘s nachts sliep ze slecht, en voedsel kon ze nauwelijks binnen houden waardoor ze altijd honger had.

Ook nu schreeuwde haar maag om eten.

Even later hadden Alfons en Jasmine tosti’s gemaakt, en Leentje ging hongerig aan tafel zitten.

Net op het moment dat ze haar tosti wilde oppakken, schoot er een vreselijke pijnscheut door haar buik.

‘Leen! Alles goed?’ Alfons sprong overeind.

‘Nee,’ wist Leentje nog net uit te brengen, voor ze van haar stoel gleed.

‘O, God!’ Alfons liet zich naast haar op de grond vallen en keek hulpeloos omhoog naar Jasmine. ‘Wat moeten we doen?’

Leentje drukte haar beide handen tegen haar buik en kneep haar ogen stijf dicht.

‘Rustig ademen, het komt wel goed.’ suste Alfons.

‘Ik bel 112!’ Jasmine rende de kamer uit.

Maar ineens werd het stil en verslapte Leentjes lichaam.

‘Dat… hoeft niet meer.’ stamelde Alfons verdoofd.

Leentje bewoog niet meer, en zou ook nooit meer bewegen.

‘Néé!’ gilde Alfons en hij wierp zijn hoofd in zijn nek.

Dit was het einde van de wereld.

Zijn vrouw, zijn alles – én zijn kindje waar hij al zo lang naar verlangde waren allebei gestorven.

Jasmine liet de telefoon uit haar handen vallen en toen begonnen ook bij haar de tranen te stromen.

Dit was vreselijk.

Toen Casper uit school kwam, probeerde Jasmine hem zo goed mogelijk uit te leggen wat er gebeurd was.

Maar hoe kon een klein jongetje de dood begrijpen? Hoe kon hij snappen dat Leentje nooit meer terug zou komen, en dat er ook nooit een baby zou komen?

Gelukkig had Casper een vriendinnetje, Hedwig, mee uit school genomen. Hij kon het heel goed met haar vinden. Ze was vreselijk verlegen, maar dat vond hij juist lief aan haar.

Ze gingen zwemmen, en zo kon Casper zijn gedachten even goed verzetten.

Toen Vincent uit zijn werk kwam, voelde hij zich alsof hij ineens 10 jaar ouder geworden was.

Leentje, de vrouw van zijn zoon, de vrouw die hem zijn kleinkind zou schenken – was er niet meer.

‘Onbegrijpelijk, onbegrijpelijk.’

De volgende ochtend slofte Casper naar de babykamer.

Zou hier nu nooit een baby komen te liggen? Zou het wiegje echt voor altijd leeg blijven? Casper voelde tranen in zijn ogen branden.

Hij hield zo van Alfons, zijn grote broer, en van Leentje. Hij had zo uitgekeken naar de komst van de baby…

‘De schoolbus is er!’ riep zijn moeder vanuit de woonkamer.

‘Okee.’ riep Casper zwakjes terug. Met tegenzin trok hij zijn schooluniform aan.

Het was allemaal zo raar, het bleef maar door zijn hoofd malen.

Leentje weg, de baby weg…

Zelfs toen hij die avond jarig was, bleef hij erover piekeren.

Maar als tiener keek hij ineens heel anders tegen de dingen aan.

De dood hoorde bij het leven, hoe vreselijk ook. Leentje en de baby zouden nooit meer terugkomen.

Je moest ermee leren leven. Veel rouwen, en dan doorgaan.

Voor Alfons was het nog het moeilijkst. Soms zat hij nachtenlang buiten te schaken, om zijn gedachten af te leiden.

Dit keer besloot Casper hem gezelschap te houden.

Het kon hem niet schelen dat ze er de hele nacht zaten. Hij zou zijn grote broer steunen.

In de verte begon de horizon al lichter te kleuren, en even later werd het ochtend.

‘Is het alweer dag?’ Verward keek Alfons op van het schaakbord. In zijn ogen flitste een intense pijn, een onmetelijk verdriet.

Casper knikte langzaam.

Alfons zuchtte. ‘Sorry dat je hier de hele nacht hebt gezeten.’

‘Dat geeft niet. Ik wilde het zelf.’

Gek genoeg waren ze niet eens moe. Door alle emoties vergaten ze hun eigen behoeftes.

Dus toen de carpool en de schoolbus arriveerden, trokken ze gewoon hun kleding aan en gingen op pad.

Door met hun levens.

Vincent keek zijn zoons met pijn in zijn hart na.

De gebeurtenissen van de afgelopen tijd hadden hem in één klap een oude man gemaakt. Zijn dikke, grijze haar was begonnen uit te vallen en hij voelde zich stram en stijf. Het verlies van Leentje en haar baby hakte er echt in bij de familie.

Vincent hoopte maar dat het vanaf nu weer bergopwaarts zou gaan.

3kijken

Familie Valentijn

‘David…’ mompelde Sofie slaperig. Ze werd wakker met een vreemd, drukkend gevoel in haar buik.

Verward keek ze op de klok. Half 9. David was allang naar zijn werk.

Het gevoel werd steeds erger, en nu was het duidelijk: de baby kwam!

‘Waarom gebeurt dat nou nu ik alleen thuis ben?’ piepte Sofie angstig.

Ze dreigde in paniek te raken, maar beheerste zichzelf toen. Dit kon ze. Ze moest gewoon even doorzetten.

En inderdaad, het lukte haar. Vol bewondering keek ze naar het jongetje in haar armen.

Hij had haar zwarte haar en blauwe ogen.

‘Jij lijkt sprekend op je mama, ventje!’ lachte David die avond. ‘Kleine Stefan!’

Die naam hadden ze al heel lang in gedachten. Hij was een beetje vernoemd naar Esthers vader, Steven.

Hoewel ze weinig geld hadden, konden ze toch een babykamertje inrichten.

Dat moest ook wel, want ze wilden goed voor Stefan zorgen. Het mocht hem aan niets ontbreken!

David en Sofie waren overdonderd door de komst van hun kleintje. Dit betekende een compleet nieuw leven, een leven als ouders. En het was heerlijk!

‘Ik kan niet wachten tot je broertjes en zusjes krijgt!’ grinnikte David die avond tegen Stefan. ‘O, en laat dat je moeder maar niet horen…’

Voor Sofie brak een eindeloze, rustige kraamtijd aan. Ze vond het heerlijk om gewoon met Stefan in haar armen voor het raam te staan en naar de dwarrelende sneeuw te kijken.

Het liefst zat ze gewoon met hem in een stoel, en naar hem te kijken. Hij was zo mooi, zo perfect!

Maar ook de babytijd gaat voorbij, en het was al gauw weer tijd voor Stefan om op te groeien.

Opgewekt belde Sofie haar ouders. Veel andere familie zou te druk worden, dus het bleef bij Esther en Steven.

Ze hadden hun kleinkind al vaker bewonderd, maar iedere keer waren de trotse grootouders weer vol lof over het kleine ventje.

‘Wordt jij alweer een grote jongen dan?’ kirde Steven.

‘Ik ben zo benieuwd op wie hij gaat lijken.’ glimlachte Esther.

‘Daar komen we maar op één manier achter!’ lachte Sofie tegen haar moeder, en ze bracht haar zoontje naar de taart.

Even verwonderde ze zich erover hoe snel alles gegaan was. Getrouwd met David, zwanger, en nu werd hun baby alweer een peuter!

Na een make-over staarde iedereen de kleine Stefan met grote ogen aan.

En hij? Hij staarde lachend terug.

‘Ben jij mama’s knappe jochie?’ lachte Sofie en ze kriebelde hem op zijn buikje.

‘Mammie! Nie doen!’ giechelde Stefan.

Hij kneep lachend en kronkelend zijn oogjes dicht, tot Sofie ophield en hem dicht tegen zich aan drukte.

‘Mama houdt van jou, lieverd.’ fluisterde ze in zijn haar.

‘Mama lief!’

En David was al net zo trots als Sofie.

Hun ventje was een geweldige mix tussen hun beide, zowel uiterlijk als innerlijk.

Hij kon zich uren in zijn eentje vermaken en had een hele rijke fantasie, precies zoals zijn moeder op die leeftijd. Maar soms kon hij ook driftbuien hebben, en dat scheen hij van zijn vader te hebben.

Veel speelgoed had hij niet, maar dat vond Stefan helemaal niet erg. Hij kon zich ook prima met andere dingen vermaken.

Met Suus, bijvoorbeeld. En die goede oude hond liet alles gewoon toe, ze zou nooit een vlieg kwaad doen. Stefan kon haar fijnknijpen en door de kamer sleuren, haar behandelen alsof ze een knuffelbeest was – en Suus bleef altijd even braaf.

Sofie vond het prachtig om die twee zo bezig te zien. Alles was zo fijn.

Maar aan de andere kant waren er ook dingen misgegaan in huis.

Zo was het een grote puinhoop geworden, maar iedereen was zo druk bezig met Stefan dat ze geen tijd hadden om het op te ruimen.

Nog erger was, dat de geesten terug waren.

Het eiland had dus blijkbaar niet geholpen.

David at hoofdschuddend zijn macaroni.

Hier moesten dingen veranderen. Of het echt spookte wist hij niet, maar er was hier iets niet pluis.

Hij wilde dat zijn gezin in veiligheid leefde, en niet in een huis als dit.

Moesten ze dan wéér verhuizen?

3kijken

Familie de Beer

Iedere familie had zo zijn eigen problemen, behalve de familie de Beer.

Daar ging alles zijn gewone gangetje.

De meeste aandacht ging naar de honden, zoals altijd.

‘Het gaat gebeuren, hè?’ fluisterde Sander tegen Dakota.

Het hondje piepte en rolde zich op op de vloer.

Sander had gelijk: de bevalling kwam eraan!

Er werden twee witte puppy’s geboren, sprekend hun papa Teun.

Het meisje werd Kate genoemd.

De jongen noemden ze Cory.

Melissa kirde van pret, Elise pakte meteen een puppy op en Bastiaan en Sander keken trots toe.

Dit was hun hondenbedrijf, daar leefden ze voor.

‘Ik ben zo trots!’ piepte Elise. ‘Goed gedaan, Dakota! Het zijn schatjes!’

Ze drukte een kusje op het hoofdje van Kate.

‘Dag meisje van me. Welkom in de familie!’

Sander grinnikte. Zijn vrouw en dochter waren allebei even gek op die blaffende viervoetertjes. Het kostte veel tijd, geld en moeite om dit hondenbedrijfje te onderhouden, maar hij had het er voor over.

Alles voor zijn gezin!