61: En we komen terug€¦ · Ons belevingsboek - 6 - Ondanks de flyers die ik over gehangen hebt,...

61: En we komen terug

Een hectische week

Al 3 maanden aan het schrijven in dezelfde file. Oei, gevaarlijk

want als de boel crasht dan heb ik 3 maanden pech. Alles snel

splitsen in 3 files want het wordt te lang en te risicovol.

Normaal schrijf ik iedere dag, of toch bijna, iedere dag een stukje

(of de kernwoorden) maar deze keer moet ik echt alles in

retrospectief schrijven. Al weken mijn PC niet meer vast gehad

vanwege veel te druk, veel te hectisch. Een internationale verhuis

plannen tijdens een ‘road trip’ is al niet ideaal, maar als je het nog

moet uitvoeren in een korte periode verandert alles, zelfs het

kleinste detail, in een uitdaging. Parallelle processen moet je zeker

beheersen alsook leven met onzekerheden.

Op het moment dat ik deze lijnen schrijf, heb ik zicht op de

Atlantische Oceaan. Niet zomaar zicht op zee, maar de volle 360

graden. Overal waar ik kijk water met hier en daar een witte

schuimkop. Het is bewolkt en dus spiegelt het water grijs. Grijs

zoals ik me de oceaan voorstel. Normaal zouden we dit enorm

wateroppervlak bewonderen vanop een hoogte van 10 km, maar nu

kan ik het bijna aanraken. Water zo ver het oog reikt. Zoals je in de

vorige editie hebt kunnen lezen, vliegen we niet maar varen we

terug.

Maar daar zitten we nog niet in dit belevingsboek. De week start op

zondagavond wanneer we, na onze reis naar het Noorden, terug in

de Waddell Woods aankomen. Met een auto volgeladen met

valiezen waarvan de inhoud vooral bestaat uit vuile was, en 5

passagiers. Ciaran, nummer 6, zijn we onderweg kwijt geraakt en

start binnenkort aan zijn terugvlucht vanuit San Diego.

De maandag begint laat, het was gisteren een extra lange rit, met

het uitpakken van de auto. Valiezen uitladen, zodat we ze opnieuw

kunnen vullen. Na de verhuis moeten we nog inpakken voor de 10

dagen in de USA, de 7 dagen een boord en wie weet hoe lang nog

zonder container in België. We zijn theoretisch onbeperkt in

‘Going West’ 61 – En we komen terug

Ons belevingsboek - 2 -

bagage, de enige beperking is dat iedere koffer niet meer dan 20 kg

mag wegen, het aantal is onbeperkt. Natuurlijk moeten we alles van

terminal naar station kunnen versleuren.

Het volgende werk is alles wat niet direct ingepakt moet worden of

wat niet mee mag in enkele ‘verboden zones’ te plaatsen. We

voorzien enkele kamers van post-its met ‘NOT’. Zo herkennen de

verhuizers onmiddellijk wat er wel en niet mee mag, en moeten we

niet altijd overal aanwezig zijn. Calle slaat aan het wassen en het

drogen. De vuile was van 4 weken rondtrekken snel wegwerken.

Loic is op zoek naar dé manier van reizen naar Pensacola, Florida.

Hij wil in zijn laatste week hier Abby bezoeken. Als we nog een

jaar gebleven waren, zou onze reis geëindigd zijn met een bezoek

aan de familie Dekraai, maar met de verhuis de komende dagen is

dit een onmogelijkheid. Loic heeft dan maar beslist om alleen te

gaan. Zijn uiteindelijke keuze is morgen de Greyhound te nemen.

Meer dan 24 uur onderweg met de bus.

Het is bloedheet en zeer drukkend. Niet echt een weertje om te

verhuizen. Daarenboven blijkt de AirCo boven uitgevallen te zijn.

We hebben Grizz naar beneden verhuisd want het was boven veel

te heet. Er komt een hersteller maar die vindt niet echt iets. Als hij

wil vertrekken vraag ik wat hij gedaan heeft, waarop hij een

onduidelijk uitleg geeft. Hij probeert me wijs te maken dat de

AirCo tijd nodig heeft om de bovenverdieping af te koelen, maar

dat geloof ik niet. Hij is zelf niet overtuigd, want hij begint weer te

werken. Een uur later komt er dan toch koele lucht uit de uitlaten.

Oef.

Verhuizen. De originele afspraak was dat de verhuizers op maandag

aan onze deur zouden staan. Toegegeven, geen leuk vooruitzicht na

een lange reisdag, maar de planning klopte wel perfect. Nadat de

bevestiging van de verhuis vanuit Brussel toegekomen was, werd

de hele activiteit naar de dinsdag verlaat. Met een verhuis gepland

op 3 dagen en de kuisploeg die op donderdag zou komen, viel dit



laatste in duigen. Na veel aandringen heb ik bekomen dan toch

bekomen dat het kuisen op vrijdag zal gebeuren. Oef.

’s Avonds halen we met zijn vieren Ciaran op van het vliegveld. Hij

heeft blijkbaar een fantastische week in San Diego beleefd en

spreekt al van volgend jaar terug te gaan, naar Rome. Een haalbare

kaart als hij er op tijd aan begint. En dan komt er een aap uit de

mouw: hij heeft een meisje uit New Jersey leren kennen. Een lief in

de week voor je definitief terugkeert? Slechte timing, maar niets

aan te doen.

Dinsdag, dag 1 van de verhuis. Omstreeks 8 uur wordt er

aangebeld. Er staat één dame voor me. Ze vertelt me dat ze er

vandaag alleen voor staat. Haar collega blijft thuis. Morgen zullen

ze met 2 of 3 zijn. Niet echt mijn probleem, hoewel mijn zorg is dat

alles tegen donderdagavond uit het huis moet zijn. We zullen wel

zien.

In ieder geval weet ze van aanpakken. Ze werkt snel en zorgvuldig.

Beetje bij beetje geraken de kasten leeg, maar zelfs aan dit hoog

tempo zal ze het niet halen. Hoewel we niet mogen helpen vanwege

mogelijke problemen met aansprakelijkheid, kunnen we niet

werkloos toekijken. We vragen haar een paar dozen en beginnen

met het inpakken van kleren en ander onbreekbaar goed. We legen

ook de zolderruimtes.

Seighin is intussen bijna voltijds logee bij de Pisonis. Het is hun

laatste week samen en daar hoort profiteren van de gastvrijheid bij.

Amber en Loic zorgen voor de tuin en de auto’s, terwijl Ciaran aan

zijn zomercursus Engels werkt.

Woensdag dag 2. Omstreeks 8 uur dezelfde dame. Alleen. Maar

morgen zullen ze er met meer staan. Ze probeert me te overtuigen

dat alles vlot zal verlopen, maar ze heeft duidelijk aan dat ze er niet

echt in geloofd. Afwachten.

Grizz verhuist naar de Pisonis. We vrezen dat hij een overtocht niet

zal overleven en de oudste zoon heeft gepolst of hij niet voor onze



hamster mag zorgen. Ciaran heeft beslist dat dit de beste oplossing

is. Het is raar, maar voor mij is dit het hardste afscheid.

Waarschijnlijk omdat ik weet dat we hem nooit meer terug zullen

zien. Dit is echt afscheid!

De rest van de dag verloopt een beetje zoals gisteren. Amber en

Calle leveren Loic af aan de Greyhound. Zijn reis verloopt minder

vlot dan gepland, bussen zijn nu eenmaal onderheving aan

vertragingen, maar uiteindelijk komt hij toch op zijn bestemming

aan. We kruipen voor de laatste keer in ons bed. Vanaf morgen

zitten we in de Navy Lodge in Little Creek.

Dag 3, de laatste, volle dag in dit huis. ’s Morgens staat dezelfde

dame aan onze deur, alleen. Ai, met nog een heleboel inpakwerk te

doen zie ik een mogelijk probleem. Wij hebben het aantal

‘verboden zones’ verminderd, want wat er nu nog staat, gaat niet in

de container. Dank zij de hulp van Jackson, hebben we ook de

loopband en een aantal kasten richting ‘Goodwill’ verhuisd. Er is

geen tijd voor een ‘garage sale’ en ik wil niet eindigen met dingen

in het huis die we niet meer kwijt kunnen. We hadden er

waarschijnlijk nog een beetje geld voor kunnen krijgen, maar het

risico bestond dat we er mee bleven zitten.

Tegen de middag komt de verhuiscontainer – oei, is die niet kleiner

dan die waarmee we naar hier gekomen zijn? – aan, alsook de

verhuisploeg. Nu verloopt alles in een hogere versnelling. De

laatste spullen worden ingepakt en de meubels worden uiteen

gevezen. Het zal vanavond laat worden. Nadat de eerste kamers

leeggemaakt zijn, begint Amber de gaatjes in de muur te stoppen en

de beschadigingen te verven, te verstoppen. Ik concentreer me op

het schoonmaken van de buitenkant en de garage. Calle bekommert

zich om de valiezen. Vanavond moeten we immers ergens anders

slapen. Het is broeierig heet buiten en doordat iedereen binnen en

buiten loopt heb ik de AirCo afgezet. De temperatuur binnenshuis

ligt dus dicht bij Afrikaanse toestanden. We staan allemaal in het

zweet.



Het is na 8 uur als de rust terugkeert. De container is op een meter

na vol. De laatste pinten zijn voor de ploeg. En het smaakt hen.

Alles opruimen en dan vertrekt de container richting België.

Nog even Seighin ophalen, poging, en dan richting Little Creek. De

valiezen uitladen waardoor de kamer direct vol staat en dan slapen.

Vrijdag nog de laatste dingen in huis in orde brengen. De

schoonmaakploeg staat al voor de deur als we toekomen. ’s

Namiddags komt ook de ploeg voor het schoonmaken van de

tapijten langs. Materiaal voor TV en internet terug binnen brengen,

de vrouwen doen nog enkele aankopen, … Tegen de avond lijkt

alles in orde. We kunnen zondag de sleutels overhandigen. We laten

het huis goed achter.

Een weekje hotel

Onze laatste week in de USA brengen we in een hotel door.

Vroeger vertrekken kon niet echt, want ik moet op het

hoofdkwartier mijn clearance doen (lijst die door verschillende

diensten afgetekend moet worden waarmee ze aantonen dat alles

geregeld is), mijn taak aan mijn opvolger overdragen en de laatste

losse eindjes wegwerken.

Ik maak nog tijd om mijn laatste artikel ‘ThinkBox’ te schrijven.

Ook is er in zeven haasten een afscheidsmaaltijd voor mij

georganiseerd. Tijdens die activiteit krijg ik samen met Mark een

uitzonderlijke vermelding van de ACOS. Leuk. De eervolle

vermelding was al in 2015 door de admiraal getekend, maar

blijkbaar vond hij niet de tijd om het ons persoonlijk te geven.

We logeren dus met 5 in een hotelkamer voor 4, en daarbij hebben

we nog dozen die later op de C130 mee naar België moeten. Onze

kamer staat bomvol. Als Loic van Florida terugkeert haal ik er zelfs

een tweede plooibed bij en is er niets onbezet.

Omdat mijn opvolger ondanks zijn belofte onze Dodge toch niet

overneemt, moet ik de wagen binnen de week verkocht krijgen.



Ondanks de flyers die ik over gehangen hebt, krijg in geen vragen.

Dus proberen te verkopen bij een handelaar van

tweedehandsauto’s. Blijkt dat de Dodge al 2 maal bij een accident

betrokken is. Zelfs één in maand voor verkoop aan ons. We zijn dus

in de zak gezet door de Française. Schandalig! Resultaat is dat we

slechts 3000 USD, wij betaalden 12000 en verwachtten 6000

ervoor, voor de auto kunnen krijgen. Te weinig, maar we hebben

geen andere opties meer.

De voorbije dagen heeft het enorm veel geregend. De wegen zijn

ronduit gevaarlijk. De parking voor het hotel staat gewoon blank en

bepaalde delen van de basis zijn afgesloten. Als ik met de Prius C

er door rijd, vrees ik af en toe voor problemen. Zeker niet

stilvallen!

De laatste dagen moeten we nog een paar dingen regelen (telefoon,

gsm, decoder, …). Nog een afscheidsfeestje bij de Amerikaanse

tennisdames. Nog een allerlaatste BBQ bij Koen en Lieven.

Op zondagmiddag zetten we onze twee oudsten aan de luchthaven

af. Ik vraag me af wat we gedaan hadden als ze gekozen hadden om

langer te blijven, en dus goed gegokt hadden geen tweede zit te

hebben. In dat geval zouden we waarschijnlijk nog een paar weken

extra gebleven zijn (op onze kosten, want Defensie betaalt maar 2

weken hotel op het einde) en allen met het vliegtuig teruggekeerd

hebben. Maar nu zetten we ze af en vertrekken we naar Annapolis.

’s Anderdaags missen we juist de ochtendparade in de Naval

Academy. Hebben we Ali gemist? Het probleem was dat we

moeilijk parkeerplaats vonden. De wacht waarschuwt ons dat de ID

card van Calle vervallen is en zegt dat hij normaal gezien deze

moet aanslaan. Maar hij heeft geen zin om dat te doen. ‘Do not use

it anymore’ is zijn advies.

Na ons blitsbezoek aan de militaire school, hebben we nog een

afspraak met Jennifer, directeur bij NAOO. Gezellig buiten kletsen

met een tas koffie. Daarna naar de lokale NEx voor broeken voor



Amber en naar New Jersey bollen. Het is nog een lange rit met veel

vertragingen en een beetje stress want we moeten op tijd

aankomen.

Als we de GPS me vertelt dat we in de buurt van het

transportbedrijf zijn, begin ik me vragen te stellen. Deze

achterbuurt ziet er verwaarloosd uit. Is het wel veilig om onze auto

hier achter te laten? Zullen we die dan ooit terugzien? We hebben

natuurlijk geen keuze meer en moeten de Prius hier achterlaten.

Gelukkig wordt de auto professioneel behandeld, wat ons een

beetje hoop heeft dat ze die inderdaad veilig zullen verschepen.

Dan een beetje doorrijden om Ciaran naar ‘zijn’ Fiona te brengen.

Nadat we Ciaran daar afgezet hebben, zoeken we een restaurantje

waar we gezellig met ons drietjes een stukje gaan eten.

Tegen de avond rijden we verder naar Brooklyn in de omgeving

van de scheepsterminal. Terug belanden we in een achterbuurt. We

vinden het niet veilig om de huurwagen op de openbare weg te

laten staan en besluiten dan maar een parkeerplaats van het hotel te

huren tegen 35 USD. De hotelkamer lijkt OK. Onze allerlaatste

nacht in de USA.

’s Anderdaags ontbijt en dan met de bende naar de cruise terminal.

Het is aanschuiven ondanks dat we een uur gekregen hebt om in te

checken. We zetten de valiezen af en hop ik ben alleen weg naar de

luchthaven La Guardia. Door het drukke verkeer rond NY. De auto

afzetten en met de taxi terug. Ik had gezien dat er een

voetgangersingang was en omdat ik niet met de taxi wil

aanschuiven, stel ik voor dat hij me daar afzet. Dat was echter niet

nodig, want er is geen file meer. Alles is kalm. We zijn bij de laatste

passagiers die inchecken.

Aan boord kunnen we van kajuit veranderen. De jongens willen

samen slapen op het dek met het zwembad. Wij hebben het liever

rustig. Ze zijn zeer soepel aan boord en vervullen onze wensen.



Het leven aan boord

We waren niet van plan om veel over onze terugtocht te schrijven,

met het aan boord gaan waren we mentaal al uit de USA en dus

konden we ons belevingsboek afsluiten. Het was niet meer ‘Going

West’ want we voeren richting Oosten. Calle schreef iedere dag een

klein verslagje naar de kids en haar ouders die ze per e-mail

doorstuurde. Met de veel vragen over hoe zo’n verblijf was, heb ik

beslist om haar verslagen tot één geheel te vormen. Hieronder volgt

dus het verslag van Calle.

[Calle aan het woord]

‘k Heb papa ervan kunnen overtuigen om toch een kleine portie

aan internettoegang te kopen, zodat ik op z’n minst de zeges van

onze David Goffin op de Olympische Spelen kan volgen.

Nee, effe serieus nu: het is geruststellender om te weten dat jullie

ons en wij jullie kunnen bereiken mocht er toch iets zijn – you

never know.

Ik ben dus van plan om elke dag onze mail binnen te halen, te lezen

en te beantwoorden als het nodig is. Op die manier kunnen we

jullie ook op de hoogte houden van onze ongelooflijke avonturen

aan boord van dit prachtige schip – en jullie nog wat meer jaloers

maken.

Onze kajuit – we hebben gewisseld met de broers, dus zij slapen 4

dekken lager dan wij – is luxueus, ook al heeft ze geen venster. Al

onze kleren zijn netjes weggeborgen in de aanwezige kasten – veel

Over het eten zullen we zelfs niet beginnen spreken: gisterenavond

bijvoorbeeld heb ik eendenlever als voorgerecht gegeten, en papa

en Ciaran een goeie steak als hoofdgerecht. Het ontbijtbuffet is een

rijkelijke uitstalling van alle mogelijke gerechten, gaande van super

gezond tot overdreven ‘Amerikaans’. Zo heb ik vanochtend voor

toast met gerookte zalm, eierkoek en kaas gekozen, gevolgd door

muesli met yoghurt en verse fruitsla. Voor het avondmaal kunnen

we elke dag kiezen uit minstens 5 voorgerechten, en evenveel



hoofdschotels en desserts. De flessen wijn zijn aan de (zeer)

prijzige kant, maar we doen 2 avonden met 1 fles, dus de schade

blijft beperkt. Voor de broers hebben we een drankkaart gekocht,

zodat ze ongelimiteerd alle frisdranken en fruitsappen kunnen

drinken die ze graag willen.

Vanavond en nog een avond verder op onze route is het ‘formal

dinner’, wat betekent dat papa eigenlijk een smoking moet dragen

en ik in ’t lang moet zijn, zoniet moet je in een ander restaurant

gaan dineren. Echter, een donker kostuum met hemd en das is ook

toegestaan. En aangezien zowel papa als Ciaran dit bij hebben,

gaan we op de sjieke toer.

Na 18u00 mogen we niet meer in short, afgewassen of blauwe

jeans en mouwloze T-shirts rondlopen. Er wordt dus wel degelijk

op de etiquette gelet, maar zelfs de 2 broers vinden dit best wel

eens leuk, lekker deftig doen.

Qua invulling van onze dag zijn de keuzes onuitputtelijk: je kan

een activiteit niet zo gek bedenken of je kan ze wel doen. Het

aanbod gaat van naaien en breien over bridgen tot ballroom dansen

en initiatie golf. Zelfs aan de LGBT (nvdr: Lesbian, Gay, Bisexual

and Transgender) en vrijmetselaar-passagiers is er gedacht!

Wij zijn deze morgen eerst op dek 7 gaan lopen – enfin, ik heb een

poging ondernomen tot. 1 volledige ronde is een derde mijl, dus 2

rondes zijn het equivalent van 1,1 km. Na 1 ronde was ik al

compleet buiten adem, net alsof ik een beginnerke was. Ik ben dan

maar even blijven uitblazen en heb tijdens de 3de, 5de en 7de ronde

terug aangepikt. Papa en Ciaran hebben flink 9 rondes aan 1 stuk

gelopen, maar ook zij hadden het zwaar. Ik heb me voorgenomen

om elke dag te trainen, zodat ik tegen dat we in België arriveren,

weer helemaal terug op m’n vroegere niveau ben.

Na het lopen is papa naar de scherminitiatie gegaan: het deed hem

duidelijk deugd om deze vertrouwde sport terug op te pikken.

Verder hebben we nog een les ‘ballroom dancing’ (cha-cha)



gevolgd, in de zon gezeten, het schip verkend, gezwommen,

kortom, echt de luxepassagier uitgehangen. Ook de 2 broers

schijnen zich goed te amuseren, en beseffen dat dit een unieke

ervaring is.

Bon, ’t is 19u15: tijd om onder de douche te springen en me op te

tutten voor het avondmaal. Ik ga proberen elke dag een klein relaas

van onze belevenissen door te sturen, zodat jullie toch een beetje

kunnen ervaren hoe het leven aan boord van een cruiseschip

verloopt.

Dag 3

Het diner gisterenavond was dus ‘tres chic’. Gelukkig zijn ze op

zo’n cruiseschip op alles voorzien. Ik had voor elk mannelijk

onderdeel van ons gezelschap wel hemden mee, maar toch moest

ik nog heksen om alles in orde te krijgen. Ciaran besloot om z’n

strikje aan te doen, maar dat paste op geen enkel van zijn hemden.

Dan maar het hemd dat papa eerder had gedragen, nog wassen en

strijken. Yep, je leest het goed: wassen en strijken! Elk dek heeft

immers een ‘launderette’ met een aantal wasmachines en

droogkasten en 2 strijkplanken met een strijkijzer. Machientje was

ingestoken, ijzerke op de hemden gezet en m’n 3 mannen zagen er

piekfijn uit. Seighin vond het maar niets, al dat deftige gedoe – hij

moest z’n hemd IN z’n broek steken! - maar Ciaran ging duidelijk

op in het hele gebeuren. Aangezien we qua avondmaal van de 1ste

naar de 2de shift veranderd waren, kregen we een nieuwe tafel aan

de andere kant van het restaurant…AAN HET RAAM! Zeer leuk

om te dineren met het zicht op de Atlantische Oceaan.

Deze morgen hadden we geen van beiden zin om op te staan en te

gaan lopen. Bovendien belde Ciaran om te zeggen dat hij ons niet

zou vergezellen: hij ging naar de fitness met een aantal van z’n

vrienden. Vrienden??? Bleek dat hij gisterenavond nog een ‘late

snack’ was gaan eten en dat hij aan de praat geraakt was met een

aantal meisjes. OK…



Ondanks het protest van onze bovenbeenspieren zijn we toch op

dek 7 aan onze rondjes begonnen, en ditmaal ging het al een pak

beter: 7 rondjes zonder onderbreking! Ik ga er nog geraken, aan

m’n oude vorm!

Na het lopen ging papa weer naar de schermles: vandaag was het

aantal deelnemers verdubbeld. Ik ben even blijven kijken, maar

finaal naar onze kajuit gegaan om alvast te douchen.

Tijdens het ontbijt kwamen we meer te weten over Ciarans nieuwe

maatjes; een van de meisjes is de dochter van de kapitein van het

schip. Ook haar jongere broertje van 12 is mee op deze cruise;

Seighin had al kort met hem kennisgemaakt.

Na een uurtje in het zonnetje gelezen te hebben, was het tijd voor

de 2de dansles. Vandaag stond de quickstep op het programma.

Leuk – de danssessies die we vroeger gevolgd hebben, zijn toch

ergens blijven hangen, want met de figuren hebben we weinig

moeite, alleen was er vandaag ook hier veel meer volk komen

opdagen, dus het werd dringen op de dansvloer.

In tegenstelling tot gisteren werd de klok NIET een uurtje vooruit

gezet, dus hadden we na het middageten zalig veel tijd om als een

echte toerist op het zonnedek te gaan liggen lezen. We waren dan

ook bij de laatsten om terug naar onze kajuit te keren en ons klaar

te maken voor de ‘Captain’s cocktail’. Die werd 3 kwartiertjes voor

het avondeten gehouden op dek 3. Seighin was absoluut niet

geïnteresseerd, maar Ciaran had besloten ons te vergezellen – hij

had afgesproken met z’n vrienden. We werden officieel aan de

kapitein voorgesteld, mochten samen met hem op de foto en kregen

een glas wijn of bubbels aangeboden. De speech van de kapitein

was erg onderhoudend en doorspekt met typisch Britse humor.

Nadien stelde hij de hogere officieren en de belangrijkste

verantwoordelijken van elke sectie voor.

Het diner was opnieuw om duimen en vingers van af te likken:

zelfs de jongste broer, die initieel slechtgehumeurd was omdat het



opnieuw ‘formal dresscode’ was, draaide na een tijdje bij en koos

zowaar een gerecht van het menu van de volwassenen.

Na de maaltijd belandden we eerder toevallig in de theaterzaal waar

er een puike Broadwayshow opgevoerd werd. Ciaran was wel

meegegaan in de veronderstelling daar z’n vrienden aan te treffen,

maar is niet blijven kijken. Vervolgens togen we naar het

observatiedek in de hoop de Perseïden te kunnen aanschouwen.

Spijtig genoeg was het bewolkt en kregen we dus geen

sterrenhemel te zien.

Het liep alweer tegen middernacht aan toen we eindelijk terug in

onze kajuit waren. Vakantie = lang slapen? Bij ons dan toch niet,

hoor!

Dag 4

Dag 3 aan boord (nvdr: in feite is het de vierde dag aan boord, maar

de eerste dag – die van het inschepen – was heel kort), en we

beginnen het al aardig gewoon te geraken. Nog steeds is de oceaan

rustig en de Queen Mary 2 glijdt er statig door, als een mes door

zachte boter. Dit is echt wel een schitterende ervaring! Ik ben al

volop aan ’t afkicken van de zon in Virginia. Gelukkig steekt het

weer tijdens onze overtocht wel een handje toe: na 2 dagen

schitterend en warm weer is het nu grijs en gevoelig frisser. De

shorts worden langzamerhand weggeborgen en de T-shirts met

lange mouwen worden bovengehaald.

Gisterenavond had papa een gevecht met een van de koffers onder

ons bed, en de koffer heeft gewonnen. Gevolg: papa is met een

bloedende teen ingepakt in papieren zakdoekjes en een kous gaan

slapen. Dit had natuurlijk wel tot gevolg dat we deze ochtend met

een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niet zouden gaan

lopen. De spieren van onze bovenbenen waren hier allerminst

rouwig om: zij verwelkomden het dagje ‘relatieve’ rust.

Papa is wel naar de schermles gegaan, zij het louter om te kijken.

Ondertussen heb ik enkele dingen gestreken: mocht je die 3



mannen van mij laten begaan, dan zouden ze de hele tijd in

ongestreken kleren rondlopen! Nadien zijn we naar goeie gewoonte

samen met de broers gaan ontbijten in Kings Court op dek 7.

Vervolgens hadden we slechts een uurtje ‘vrij’: vandaag werd de

klok immers opnieuw een uur vooruitgezet, zodat we om 12u15 al

dansles hadden. De broers spendeerden de rest van de voormiddag

in hun kajuit – naar ’t schijnt was Ciaran pas rond 02u00 deze nacht

komen slapen en dus nog moe. Aangezien we ondertussen veel

noordelijker aan ’t varen zijn, is de temperatuur behoorlijk gedaald

en was het bijgevolg te fris om buiten op het dek in een ligstoel te

vertoeven. Wij zijn dan maar dadelijk naar de Queens Room

getrokken, waar we nog een uurtje gelezen/geschreven hebben

vooraleer de dansles een aanvang nam.

De dansinstructeurs zijn trouwens een Russisch koppel, Dan en

Olena, en ze spreken Engels met een grappig accent. Je merkt aan

hun manier van lesgeven dat ze zelf behoorlijk rigide trainen; ze

treden trouwens ook iedere avond op. Vandaag stond de salsa op

het programma: man, dat hebben we geweten! Een pittige Zuid-

Amerikaanse dans, waarvan we enkel 2 basisfiguren geleerd

hebben, maar waardoor we 3 kwartiertjes later wel behoorlijk

bezweet de dansvloer verlieten.

Hoesy ging alvast de jongens staan opwachten en een tafeltje

zoeken, maar ik ben nog gauw efkens een douchke in onze kajuit

gaan nemen. Het middagmaal viel door de uursprong vooruit kort

op het ontbijt; niemand van ons heeft dan ook veel gegeten. Geen

nood: de sushi hier aan boord is supervers en heel lekker.

We hadden gisterenavond in onze kajuiten een brief gevonden die

ons uitnodigde om ons vandaag bij de ‘Immigration Officer’ te

komen aanbieden. Deze voormiddag waren we al eens een kijkje

gaan nemen, maar er stond een behoorlijke rij passagiers aan te

schuiven, dus zijn we na de lunch maar teruggegaan. We moesten

nog steeds een kwartiertje wachten, maar we hadden een boek



meegebracht, waardoor we de wachttijd nuttig ingevuld hebben.

Voordeel van deze kleine ‘inspectie’ is alleszins dat we nu bij het

afmonsteren in Southampton niet meer langs de douane moeten.

Vervolgens zijn we met Seighin naar de scheepsbibliotheek

getrokken, waar hij een goed jeugdboek heeft gevonden. Hij is dan

naar z’n kajuit teruggekeerd; wij zijn gewapend met ons boek een

goed plaatsje op dek 11 gaan zoeken. Ondertussen was de

bewolking een beetje weggetrokken en de zon komen piepen. Op

onze ligzetels uit de wind was het dan ook lekker warm, zelfs in die

mate dat ik m’n lange broek en T-shirt ben gaan omwisselen voor

een bikini.

Rond 17u00 verscheen Seighin opnieuw ten tonele om met papa te

gaan zwemmen. Het zonnetje was terug achter de wolken

gekropen, dus ben ik binnen gaan verder lezen totdat papa ook

binnenkwam. Seighin was in het zwembad gebleven, want de zoon

van de kapitein en nog 2 andere 12-jarigen waren ondertussen

komen opdagen. Goed: het ziet ernaar uit dat ook de jongste broer

eindelijk vriendjes gevonden heeft!

Wij zijn opnieuw naar de Queens Room gewandeld om daar tot een

uur of 19.00 te lezen/schrijven. Dan zijn we onder de douche

gesprongen en hebben we – o, schandalige luxe! – het flesje

bubbels dat sinds onze intrek in onze kajuit al op ons stond te

wachten, gekraakt.

Na 2 achtereenvolgende avonden ‘formal dressing’ mochten we

vanavond opnieuw minder opgekleed in het restaurant verschijnen.

Een gelukje voor mij, want ik heb eigenlijk geen avondkleed bij en

moest me dus behelpen met de lange jurk met bloemen die ik ooit

in Spanje aangeschaft heb. En dan te zeggen dat ik ondertussen

minstens 3 baljurken heb! Hadden we op voorhand geweten dat er

op bepaalde tijdstippen echt sjiek ging gedineerd worden, dan had

papa z’n militaire spencer en Ciaran z’n smoking van z’n

promavond kunnen meebrengen.



Na de - zoals elke dag weer - uitstekende maaltijd verdwenen de

broers – ieder apart weliswaar – naar andere oorden. Wij gingen

een kijkje nemen in de Queens Room waar het scheepsbandje

muziek uit de jaren ’70, ’80 en ’90 ten gehore bracht. De dansvloer

stond vol – zelfs de kapitein en z’n echtgenote waren van de partij

– en we zijn er een tijdje blijven hangen. Geen slechte live-

uitvoering, zeker niet, maar het ritme van de meeste liedjes was

trager dan de versie die we van de radio gewoon zijn, waardoor we

niet echt in een dansmood geraakten.

Op hetzelfde dek echter, helemaal achteraan, bevindt zich de

discotheek ‘G32’. Onverwacht grote ruimte, fijn ingericht, mooie

dansvloer. De DJ deed z’n best, maar speelde liedjes van

verschillende decennia teveel door elkaar. Bovendien liet hij ze

steeds helemaal uitspelen en zaten de overgangen niet altijd goed.

Ook speelde hij niet echt op z’n publiek in: als een song niet

aansloeg en de dansvloer dus leeg bleef, wachtte hij steeds het

einde van dat liedje af vooraleer een nieuw te draaien. Kortom,

onze Loic had het ongetwijfeld veel beter gedaan!

Toch hebben we ons geamuseerd; bijgevolg was het 01u00 voorbij

toen we eindelijk tussen de lakens kropen…

Dag 5

De 4de dag (nvdr: nog altijd een dag te weinig) alweer aan boord

van de Queen Mary 2 en we geraken het hoe langer hoe meer

gewoon. We zitten nu in het midden van onze Atlantische oversteek

– geen cruise, want we doen onderweg geen land aan, dixit de

kapitein – en ook vandaag draaien we de klok weer een uurtje

vooruit. Maar 3 uur verschil meer met België…

Geen lopen vanochtend – het weer is grijs en kouder en het

miezert, dus als gepamperde toerist blijven we liever binnen – wel

schermen voor papa. Het ontbijt gebeurt zonder Ciaran: die wil

volgens z’n broer niet met een volle maag naar de fitness trekken

om daar samen met z’n vrienden te gaan trainen.



We gaan in de grote hal bij de purser informeren naar tickets voor

het planetarium. Die zijn echter allang ‘uitgedeeld’: vanaf 09u00 ’s

morgens liggen ze klaar voor de geïnteresseerde passagiers en zijn

beschikbaar zolang de voorraad strekt. Men vertelt ons dat we, als

we ons 5 minuutjes voor de voorstelling aanbieden, waarschijnlijk

wel nog een plaatsje zullen vinden.

In de dansles staat vandaag de trage wals op het programma:

gemakkelijk aangeleerd, maar te veel volk op de dansvloer. Seighin

daagt tegen het einde van de les op en neemt enkele kiekjes van z’n

‘dansende’ ouders.

We slaan het middagmaal over; papa en Seighin trekken naar het

planetarium, ik teen richting kajuit waar ik wat TV kijk in

afwachting van de terugkeer van m’n kamergenoot. Te laat ontdek

ik dat de halve finale olympisch tennis tussen Murray en Nishikori

wordt uitgezonden: Andy verzilvert een plaatsje in de finale.

Tot m’n verbazing krijgen we op de Afternoon Tea in de Queens

Room niet enkel het gezelschap van onze jongste, maar ook van

onze middelste zoon. We genieten met z’n vieren van deze oer-

Britse traditie: heerlijke thee, echte Engelse sandwiches, verse

scones met confituur en room, minigebakjes. Een strijkkwartet

maakt de belevenis compleet.

Terug in de kajuit ben ik in m’n nopjes: de andere halve finale

olympisch tennis wordt eveneens getoond. Nadal en Del Potro

winnen ieder een set en vol spanning volg ik het begin van de 3de

set tot er opeens zonder verwittiging wordt overgeschakeld naar

baanrennen. Grrr! Dan maar douchen en m’n haar wassen en

vervolgens m’n dagelijks verslagje typen. Nog een half uurtje lezen

onder het genot van een glaasje bubbels (de fles was gisteren maar

half soldaat gemaakt) en dan naar het Britannia restaurant voor het

avondeten.

Ik was het oorspronkelijk niet van plan, maar sluit me na het

avondmaal toch aan bij de rest van het gezin om naar het optreden



van een buikspreker te gaan kijken. 3 verschillende poppen, goede

act met tal van komische noten, kortom, een echte vakman. Na de

show gaat Ciaran op zoek naar z’n vrienden, Seighin en wijzelf

besluiten om te gaan slapen. Morgen misschien eens een kijkje op

de brug gaan nemen?

Dag 6

Om 07u45 worden we gewekt door de telefoon: onze jongste aan

de lijn om te informeren waar z’n gestreken bermuda blijft. Ikke,

nog half in slaap wegens heel laat ingeslapen en zwaar gedroomd,

ijl naar de ‘laundrette’ om het kledingstuk te strijken. Seighin komt

naar onze kamer: hij had gevraagd om tenminste 1 keer tijdens

onze zeereis in het ‘sjieke’ restaurant ‘Brittania’ te gaan ontbijten in

plaats van in het ‘gewone’ ‘Kings Court Buffet’. Het verschil

tussen deze 2 is dat je in het restaurant een keuze uit een menu

moet maken en bediend wordt, terwijl je in het laatste gewoon aan

het buffet moet aanschuiven en je bord zelf vult. We houden van

beide eetgelegenheden, alleen is ‘Kings Court’ voor ons

gemakkelijker, omdat dit ruimere openingsuren heeft. Als we ’s

morgens gaan lopen en papa aansluitend gaat schermen, is het

‘Brittania’ restaurant gesloten tegen dat wij kunnen gaan ontbijten,

vandaar…

We zijn met ons vieren: Ciaran heeft vandaag om 10u30 met z’n

vrienden in de fitnessruimte afgesproken. Het wordt een leuk

ontbijt, dat papa iets vroeger moet verlaten voor z’n schermles.

Ik hou me zolang bezig met het (offline) beantwoorden van

berichtjes en het opstellen van een mailtje naar Hans, de voorzitter

van TC Den Otter met de vraag of we voor de rest van het seizoen

gratis mogen komen tennissen. Per slot van rekening zijnn we 3

jaar geleden 2 maanden lidmaatschap ‘kwijtgepeeld’ door onze

verhuis naar de USA.

Gisteren hebben we onze neus niet buiten gestoken, en dat willen

we vandaag zeker niet herhalen. We maken een wandeling op dek



7: er staat een ferme bries. De hoodie van Tommy komt weliswaar

van pas, maar tot mijn opluchting is het niet echt koud. Het is

echter net iets te killig om buiten in een ligstoel met een boek te

verpozen, dus zoeken we ons vertrouwde plekje in de Queens

Room op en lezen tot het tijd is voor onze dansles.

De rumba vandaag, en ik heb de indruk dat er iets minder

deelnemers zijn. Niet erg: hebben wij meer ruimte om onze

danspasjes in te oefenen, en we kunnen die gebruiken. We leren 3

verschillende bewegingen aan, meer – naar mijn aanvoelen dan

toch – dan de vorige dagen.

De dansles loopt ietsje uit, en door het vroege ontbijt zijn we best

hongerig, dus blij dat we aan tafel kunnen. Ciaran heeft een kleine

aanvaring met de roomijsmachine. Resultaat: T-shirt en bermuda

onder de vlekken. Geen man overboord: ik was toch van plan nog

een machientje donkere was in te steken.

Na de lunch brengen we een bezoekje aan de brug. We krijgen geen

toegang tot die ruimte zelf, maar kunnen vanachter een groot

venster alle activiteiten volgen. Vervolgens verdwijnt Seighin met

z’n vriendjes om het schip onveilig te gaan maken; wij gaan op

zoek naar een vrije wasmachine, die we finaal op dek 11 vinden. 3

kwartier later kunnen we het gewassen goed naar de ‘laundrette’ op

ons dek transporteren: daar is een vrije droogkas.

Het nadert 17u00 en op het TV-kanaal dat de verslaggeving van de

Olympische Spelen verzorgt, verschijnt er eindelijk beeld, maar

niet van een tennisterrein. Een snelle bevraging aan de purser’s

desk bevestigt m’n vermoeden: de enkelfinale mannen wordt niet

uitgezonden. Verdorie: ik had graag Andy Juan Martin willen zien

bekampen!

Papa gaat zwemmen met de 2 jongens; ik ga de was uit de

droogkas halen en voor ik het weet, sta ik te strijken. Wat doet een

mens anders tijdens een cruise?



Met een half oog op de finales gymnastiek en onder het genot van

alweer een glaasje bubbels – dit is een gewoonte die ik heel snel

kan aankweken – pen ik het verslagje over onze 5de zeedag neer.

Dan een douche en ons optutten: vanavond – alweer voor de laatste

maal – formal dinner!

Een van de hoofdschotels is ‘lobster tail’. Zo lekker dat we een 2de

portie durven vragen… en krijgen! Al een geluk dat onze

weegschaal kapot en in de States achtergebleven is!

We nemen nog even een kijkje in het ‘Royal Court Theatre’ en

pikken de 2de helft van de show ‘Rythm of the Night’ mee. De

broers zijn alweer lang verdwenen…

Dag 7

De laatste dag aan boord van dit luxueuze schip en we hebben

besloten er nog 1 keer heel hard van te profiteren.

De wekker loopt af om 07u45 en de webcam van de brug toont ons

een tamelijk rustige oceaan en een blauwe hemel. Weg is het grijs

en regenachtige van de voorbije dagen! Een laatste kans om op het

dek te gaan lopen en die laten we dan ook niet liggen. Een sterke

kopwind, maar zalig om in open lucht te zijn.

Om 09u00 is het de laatste schermles. Seighin ontmoet ons in de

Queens Room: hij had aan zijn papa beloofd om te komen kijken

(nvdr: als compensatie voor het vroege ontbijt in de Brittannia). Ik

ga alvast douchen, en pik het laatste kwartiertje van het schermen

mee.

Na het ontbijt zet ik een laatste machientje was op en gaan we

vervolgens naar het zonnedek om daar in het zonnetje te lezen

totdat het tijd is voor de dansles. De tango is een waardige afsluiter

van de voorbije lesweek; nadien ga ik Dan en Olena even

persoonlijk bedanken.



De droogkas is klaar en ik strijk nog gauw enkele spulletjes zodat

we proper en wel in Belgie onze intrede kunnen maken. Dan weer

naar dek 6, waar het nog steeds zonnig, maar ook winderiger is.

Om iets voor 16u30 ga ik effe naar onze kajuit om iets fatsoenlijker

dan een short aan te trekken. We gaan immers voor de 2de maal op

deze reis van de Afternoon Tea genieten. Alleen onze jongste houdt

ons gezelschap: Ciaran is gaan zwemmen met z’n vrienden.

De wind is nog een beetje sterker geworden, en je kan niet meer

zonder badjas op het dek – dat trouwens bijna leeg is – zitten. papa

en Seighin springen in het zwembad, een half uurtje later vervoeg

ik hen in de jaccuzi.

Een warme douche doet goed na ons openluchtplezier. Om 19u00

is er een optreden van een bekende Britse komiek (nvdr: die niet zo

goed was) in het Royal Court Theater. Ik blijf echter in de kajuit,

m’n stukje voor vandaag schrijven en m’n haar drogen.

Net voor het avondmaal gaan papa en ik nog even naar boven om

de zonsondergang boven de oceaan – hoe romantisch! – op

gevoelige plaat vast te leggen. De kids zijn allebei druk tijdens het

diner: een teken van zenuwachtigheid voor het naderende afscheid

van een heerlijke week cruisen? Zoals steeds is het avondmaal

voortreffelijk: alleen de mignardisekes bij de koffie/thee worden

ditmaal over het hoofd gezien.

Spijtig genoeg hebben we geen tijd meer om een laatste bezoekje

aan de balzaal of de discotheek te brengen: de koffers moeten ten

laatste om middernacht buiten aan onze kamerdeur staan en we

moeten nog inpakken. Dat gaat verrassend vlot, we hebben zelfs

nog plaats over! Heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat het

toegestane gewicht per valies ineens naar 23 kg gegaan is…

Nog eenmaal via de resterende internettijd onze mails binnenhalen

en dit verslagje versturen en dan ons bed in voor een hopelijk

rustgevende nacht. Dit was een SUPER ervaring!



De afronding

Ondanks de bijna 2000 passagiers met bagage die moeten

ontschepen en het herbevoorraden van het schip verloopt alles vlot.

Het geheel is goed georganiseerd. Zo moesten we onze valiezen de

avond ervoor al in de gang zetten en worden de passagiers in

verschillende groepen om te ontschepen ingedeeld. Het is wel een

drukte van jewelste, maar het gaat vlot.

Omdat we alles op afstand geregeld hadden, – een paar dagen

geleden ontdekten we dat je de ontscheping ook op het schip kon

regelen en dat de prijs daar zeer goed mee viel – moeten we met al

onze valiezen naar het station van Southampton wandelen. Een

paar kilometers sleuren. Het is een zwaar werkje met verschillende

stops. Gelukkig heb ik als militair voldoende tijd voorzien. Daarna

met de trein naar Londen, dan de Underground naar Pancreas

Station waar we de Eurostar zullen nemen. Het is ons gelukt, maar

het was moeilijk en lastig.

Vanwege de goedkopere prijs van het ticket hebben we de eerste

avondtrein geboekt. We hebben dus nog even tijd en gaan eten in

‘Le Pain Quotidien’. Met al onze valiezen naar binnen. Een lekker

maar eenvoudig maal. Zeker na 3 jaar USA. Daarna een beetje

wachten op een bankje terwijl Calle en de jongens langs de

winkeltjes lopen. Op tijd inchecken bij de Eurostar naar Brussel.

De trein naar Berchem waar Amber en Birrie ons opwachten. Een



blij weerzien en dan richting Zoersel bollen, naar onze nieuwe

kampeerplaats. Inge, de buurvrouw staat al te wachten.

’s Anderdaags krijgen we dank zij Amber de buren op bezoek.

Leuke verrassing en weer een blij weerzien. Bijkletsen over wat er

ginder en hier gebeurd is.

En dan begint het werk van herschilderen, kuisen, tuin in orde

brengen,... Ons huis is betrekkelijk goed onderhouden, maar toch

hebben we veel werk. De tuin ligt er tamelijk verwaarloosd bij en

dus ook daar zal er veel werk in zijn. Maar eerst binnen want dat

moet in orde zijn voordat de container met al ons materiaal

aankomt. Werken dus. En iedereen moet meehelpen. Loic even

niet, want die heeft een vakantiejob aan de kust bij mijn broer en

schoonzus in hun Coconut Beach.

Even stoppen om de twee jongsten in hun school in te schrijven en

de school aan Seighin te tonen. Ze kiezen alle twee de richting die

wij voor ogen hadden. Ze maken het henzelf niet gemakkelijk en

dat is goed. We bezoeken op de opendeurdag ook even de lagere

school. Even de leerkrachten die Seighin in die drie jaar gesteund

hebben bedanken.

Een leuke onderbreking in al dat werk is het etentje van de

redactieraad Hippocampus. De laatste 3 jaar deze gewoonte gemist

en het weerzien is leuk. Veel vertellen over onze avonturen in de

USA.

Met al dat werk, soms in een tropische hitte van 40 °C waarbij de

verf sneller droogt dan dat ik het kan aanbrengen, vliegt de tijd

snel. De eerste schooldag is vlug daar waarop we traditioneel met

de jongens meefietsen. Dat wil zeggen met Seighin want Ciaran

voelt zich te oud om met ons mee te rijden. Het extraatje dit jaar is

dat onze fietsen nog niet toegekomen zijn. Gisterenavond heb ik bij

de buren fietsen moeten ronselen. Gelukkig heb ik er 4 kunnen

verzamelen om onze traditie te kunnen hervatten.



Nadat we de jongste afgeleverd hebben, houden we ook traditie 2

op de eerste schooldag in ere: ontbijten met Jo en Steven. Leuk.

De container komt heel laat aan. We wilden onze spullen niet te

snel, maar nu laat die op zich wachten. Als de dag daar is, laadt een

ploeg alles in 1 dag uit. Er is wel schade. Blijkbaar hebben ze in de

USA eerst alles voorzichtig gedaan en dan onder tijdsdruk ‘snel-

snel’ gewerkt. Weer papierwerk. Seighin zijn bureau is kapot en hij

ziet een nieuwe helemaal niet zitten. Om hem gerust te stellen en

hem een beetje thuis te laten voelen, ga ik het meubel herstellen.

Hoe weet ik nog niet.

Natuurlijk zijn er nog een paar losse draadjes in de USA en die

moeten we nu van hieruit oplossen. Dat valt ondanks het internet

nogal tegen. Maar beetje bij beetje lukt het wel.

Nog een etentje met de ganse familie, een leuke, gezellige BBQ bij

Jama en Mie, huwelijksverjaardag vieren, gaan werken, … en zo

glijden we langzaam terug in het leven aan deze kant van de

oceaan.

Ons Amerikaans avontuur gaat over in een leerrijke ervaring en een

fantastische herinnering.

61: En we komen terug€¦ · Ons belevingsboek - 6 - Ondanks de flyers die ik over gehangen hebt,...

Documents

Transcript of 61: En we komen terug€¦ · Ons belevingsboek - 6 - Ondanks de flyers die ik over gehangen hebt,...