ดงมรณะ5

[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

896


897

37

พนดงตนหนามสมอ อันมีใบแหลมคมและหมูไมท่ีขึ้นอยูกับชายน้ํา ตดัมายงัอีกตล่ิงดานหนึ่ง ภาพอันเปนท่ีมาของเสียงก็ปรากฏข้ึนชัดเจนกับทุกสายตา ท่ีจองอยางตืน่เตนตกตะลึง หางฝงตล่ิงออกไปไมเกิน 15 เมตร อันเปนบริเวณปลักตืน้ๆ ท่ีมีน้ําแฉะใตตนไทรใหญ น้ําและโคลนบริเวณนั้นแตกกระจัดกระจาย ปลิววอนดวยการฟดฟาดของเจาสัตวสะเท้ินน้ําสะเท้ินบกตัวขนาดเรือจาง เสียงขูคํารามอยางดุรายกระหายเลือดของมัน ดังประสานไปกับเสียงรองแหลมของหมูปา ผูซ่ึงบัดนี้ถูกงับคาบกลางลําตัวดิ้นกระแดวอยู หมูตัวนั้นเข่ืองโขทีเดียว แตเม่ือเปรียบเทียบกบัเจาของฟนเล่ือยท่ีขย้ํามันไวในปากขณะนี้ ก็มองไมผิดอะไรกับเหน็จิ้งจกคาบต๊ักแตนตัวเล็กๆ มันสะบัดฟดฟาดอยูไปมาอยางรวดเร็วดดุนั กระทบกับรากไทรและหมูไมเล็กๆ ท่ีข้ึนอยูในน้ํา เหมือนเจตนาจะใหหมูตัวนั้นยติุการดิ้นรนอยางเด็ดขาด แลวกระชากตะกยุลงไปในปลักโคลนหางโคนตนไทรออกไป น้ําบริเวณน้ันต้ืนเพียงเขา รางของมันจึงปรากฏเห็นชัดเต็มตัวอยางถนัด หางลักษณะเหมือนใบเล่ือยตวดัฟาดอยูโครมครามอยางนาสะพรึงกลัว เลือดของหมูปากระเด็นแดงฉานเปรอะไปท่ัวใบไม และละลายอยูในน้ําอันขุนคลัก ตัวมันสีดาํสนิทเปนเกล็ดหนาขรุขระนาเกลียดนากลัวยิ่ง มองดูเหมือนขอนไมจมน้ําผุๆ หากไมเห็นอากัปกิริยาท่ีมันกําลังเคล่ือนไหวอยางรวดเร็วในการสังหารเหยื่อเชนขณะนี ้ มันเปนภาพท่ีสยดสยองพองขนอยางยิ่ง! “ยิงนะ!” ไชยยนัตรองข้ึนกระหืดกระหอบพรอมกับประทับ .600 ไนโตรฯ แตเชษฐาเร็วกวา ควาลํากลองปนของไชยยันตกดตํ่าไว พรอมกบัหามเร็วปร๋ือ “อยา! ปลอยมัน” ไชยยนัตชะงัก ทุกคนยนืนิง่ จับมองภาพนั้นดวยอาการกล้ันลมหายใจตอไป ดารินผูกระชากปนส้ันออกจากเอว ก็พลอยชะงักลงดวย เพราะเสียงหามของพี่ชาย และก็สังเกตเหน็พรานใหญไมมีปฏิกริิยาเชนไร นอกจากจะยืนดอูยูเฉยๆ เส้ียวของวินาทีตอมาน่ันเอง เจาสัตวรายแหงบึงมหากาฬกว็ิ่งน้าํแตกโครมครืน กระชากเหยื่อตะลุยลงไปในสวนลึก ดําเลนและพงไมน้ํา มองดูผาดๆ เหมือนจะแทรกแผนดินหายไปตอหนาตอตาอยางนาหวาดเสียว เสียงโคลนเดือดปุดๆ แตกพล่ักข้ึนมาเปนพรายฟอด ระคนไปกับเลือด เสียงของหมูปาขาดหายไปในทันทีท่ีถูกกดจม หายลงไปใตเลนเหลวเละ มีแตเสียงสําลักแทน และช่ัวอึดใจตอมา ก็เงียบสงบลงตามเดิม คงท้ิงไวแตรอย


898

เลือด และพรายนํ้าท่ีเดือดฟอดอยูเชนนั้น ทุกส่ิงทุกอยางรวดเร็วฉับพลัน ราวกับเปนภาพฝนรายท่ีมองเห็นกนัช่ัวพริบตาเดยีว ดารินครางอะไรออกมาคําหนึ่ง หลับตาลงอยางสยดสยองเหลือท่ีจะกลาว ภาพท่ีเหน็กับตามันส่ันประสาทของหลอนเปนอยางยิ่ง แทบจะไมเช่ือสายตาวาจระเขใหญตัวนัน้ คาบหมูปาแทรกเลนหายไปตอหนาตอตาไดอยางไร ท้ังๆ ท่ีมองเห็นวาน้ําบริเวณนั้นไมลึกหรือกวางใหญอะไรนัก ไชยยันตเองก็รูสึกคอแหงผาก กะพริบตาอยูปริบๆ ขนลุกชัน สวนเชษฐาเยือกเย็นอยูในอาการเดิม ไมผิดอะไรกับพรานใหญ ผูซ่ึงมองเห็นอะไรเปนเร่ืองสามัญธรรมดาไปหมด “โชคดีเหลือเกนิ ท่ีเปนหมูเคราะหรายตัวนัน้ แทนท่ีจะเปนพวกเราคนใดคนหน่ึง!” ไชยยนัตพึมพาํออกมาดวยเสียงกระซิบ “ฉันเคยเหน็หมาในท้ังฝูง เปนพันๆ ตัวรุมกัดกนิหมูท้ังเปนตอหนาตอตา ตอนท่ีหลงอยูกับพรานใหญ” ดารินพูดข้ึนดวยเสียงแหบเครือ ยกมือข้ึนลูบใบหนา “แตสาบานไดวา เหตุการณคราวนัน้ ก็ยังไมหวาดเสียวนาขนลุกเทาคราวน้ี ถาภูมิประเทศเปนน้าํลึก และไอเขตัวนี้กดัหมูลากลงน้ําไป กค็งไมนากลัวเทาไรนักหรอก แตนี่มันเปนปลักเลน มันคาบหมูมุดหายลงไปใตเลนไดยังไง เหน็แลวขนลุก หมูตัวนั้นถูกกดจมหายลงไปใตเลนท้ังเปนๆ กวามันจะตายคงทรมานอยางบอกไมถูกทีเดียว นากลัวเหลือเกิน มันดํามุดเลนไปไดยังไงนะ” “ใตเลนลงไปเปนน้ําลึก มีอยูหลายช้ัน ผมบอกแลววามันเปนท่ีพ ุ ติดตอกันถึงไดท่ัวไป มองดวยสายตาพื้นๆ ไมเหน็หรอก ถาเอาไมหยั่งดกู็รู” รพินทรบอก “แกหามฉันไวทําไม มายง้ันก็อยูแลว” ไชยยนัตหนัไปตอวาเชษฐา “แกจะยิงมันทําไม เพื่อชวยหมูปาตัวนั้นนะเหรอ?” เชษฐาหนัไปยอนถามเรียบๆ ไชยยนัตอ้ึง เขาก็กลาวตอมาวา “ไมมีประโยชนอะไรหรอก แกกไ็มไดคิดท่ีจะชวยหมูเพื่ออะไร เพราะฉะน้ันปลอยใหกติกาของปาดาํเนินไปตามกฎเกณฑของมันดีกวา เอาไวใหจําเปนตอชีวิตและความปลอดภัยของเราเสียกอน และเม่ือนั้นแกยิงใหเท่ียงๆ ก็แลวกัน ดแีลวละที่มันคอยดกัเลนงานหมู แทนท่ีจะเปนพวกเราคนใดคนหนึ่ง” แลวหวัหนาคณะเดินทางก็หนัไปทางพรานใหญ ถามวา “มันไปยังไงมายังไงกนันี่ หมูปาตาไว จมูกดีออก ไหงถึงพลาดทาเอาได” “ทีเผลอครับ” รพินทรบอก


899

“จระเขเปนสัตวท่ีมีความเพียรพยายาม และอดทนมากในการรอเหยือ่ เหมือนๆ งูนั่นแหละ มันจะตองมานอนคอยอยูนานแลวโดยจมตัวกลืนอยูกับส่ิงแวดลอม มันคอยเฝาอยูเปนวันๆ ปลอยใหกิ่งใบไมหลนลงมาสุมทับอําพรางตัวมันเสีย มองดูผาดๆ เหมือนขอนไม พวกหมูเดินหากนิเพลินใกลๆ เขามาโดยไมทันเฉลียวใจคิด พอไดจังหวะมันก็พุงเขาใส เสียงตูมสนั่นท่ีดังข้ึนคร้ังแรก เปนเสียงฟาดหางของมัน นานๆ มันถึงจะจับสัตวบกกินไดเสียทีหนึ่ง แตบางทีไปเจอะเอา ‘ของแข็ง’ เขา แทนท่ีมันจะไดเหยื่อ ก็กลายเปนเหยื่อไปเหมือนกนั” “หมายความวายังไง?” “ก็เวลามันไปเจอเอาเสือเขานะซิครับ” พรานใหญบอกมาปนหัวเราะ ไชยยันตลืมตาโพลง “ฮา! เสือกะจระเข มันจะสูกนัอีทาไหน ตัวหนึ่งสัตวบก อีกตัวหนึ่งสัตวน้ํา” “นั่นแหละครับ ปะเหมาะมันก็มาเจอกันเขาไดเหมือนกนั ในกรณีท่ีไอเขมาดักคอยเหยื่ออยูริมๆ น้ําต้ืน และไอเสือบังเอิญลงมากินน้ําแลวพบเขา ผมเห็นกับตามาแลว ท่ีบึงบริเวณนี้แหละ จระเขมาดกัซุมเหยื่ออยูบริเวณน้ําต้ืนพอด ี แลวพุงเขางับเสือดําขณะท่ีลงมากินน้ํา ทีนี้บังเอิญเสือดําไมไดมาตัวเดยีว นังตัวเมียท่ีเปนเสือดาวเดนิติดมาดวย สองตัวผัวเมียมันเลยชวยกนักดัลากจระเขข้ึนไปฉีกเสือบนบก เสือบังเอิญไดเปรียบท่ีน้ําตรงท่ีเกิดเหตุนั้นต้ืน และชวยกันสองตัว ตามปกติเสือมันก็ไวกวาจระเขอยูแลว หลอกลอเสียพักเดยีวไอเขหมดทา จะลงน้ําลึกก็ไมไดมันชวยกันสกดัดกัไว จระเขตัวนั้นไมใหญโตอะไรนัก จึงกลายเปนเหยื่อเสือไป ถาจะพูดถึงฤทธ์ิเดช ความฉลาด ความรายกันแลว ไมมีอะไรเกนิเสือไปไดหรอกครับ จระเขมันเปนสัตวเลือดเยน็ จึงโงกวาในดานกลยุทธการตอสู แตถาเสือกําลังวายอยูกลางน้ําลึกๆ ก็เสร็จไอเขเหมือนกัน” คณะนายจางครางออกมาดวยความประหลาดใจ ในส่ิงท่ีไดรับฟง “แตไอตัวเม่ือกี้นี้ใหญเหลือเกินนี่ ยังกะเรือสําปน อยาวาแตเสือเลย สงสัยวาตอใหลูกชางรุนๆ เจอมันเขาก็เห็นจะเสร็จมันแน” ไชยยนัตวา ทุกคนเร่ิมตระหนักไดดวีา การเดินในระยะตอไปจะตองใชความรอบคอบระมัดระวังเพียงใด มันเปนส่ิงท่ีประมาทเสียมิไดเลย หากใครเลินเลอ กาวพรวดถลําลงไปในแองท่ีมีผิวหนาเหมือนพืน้ธรรมดาลวงตาอยูท่ัวไป เหมือนเม่ือคราวท่ีไชยยันตเคยพลัดหลนเปนตัวอยางกอนแลว ก็ไมมีส่ิงใดมารับประกันสวัสดิภาพใหได เม่ือตองอยูทามกลางบึงมฤตยูท่ีชุกชุมไปดวยจระเขเชนนี้ อีกพักใหญตอมา บริเวณสันเกาะ หรืออีกนัยหนึ่ง แหลมท่ียื่นยาวเหยียดเขาไปกลางบึงนั้น ก็เร่ิมกวางใหญออกไปทุกขณะ แสดงวาใกลกับสวนโคนอันติดตออยูกับแผนดนิและปาเร่ิมจะโปรงข้ึน สวนมากเปนพงออกอแขม ท้ังหมดพบกับสัญลักษณอันตรายเตือนย้ําใหรูสึกตัวอีกคร้ัง นั่นก็คือลูกเล็กๆ ของไอชาละวันฝูงหนึ่ง ประมาณ 4-5 ตัว ขนาดยาวเพยีงศอกเศษ คลานยั้วเยีย้อยูในแองท่ีปกคลุมไปดวยพง


900

หญาริมชายน้ํา พอเห็นมนษุยเฉียดผานไปใกลก็อาปากรา สงเสียงขูฟูฟอสอสันดานราย ไชยยันตทดลองแหยพานทายปนเขาไปใกลตัวมันก็แวงงับในทันที เกิดกับแงซายก็ชักมีดเดินปาออกมาฟนกระหน่ําอยางไมปราณี แลวเตะกระเด็นหายเขารกไป “ไอพวกนี้นี่ สอสันดานอันธพาลตั้งแตตัวนอยๆ ทีเดยีว” ไชยยนัตบนพลางหัวเราะหึๆ โคลงศีรษะ เม่ือเห็นเชษฐาใชรองเทาคอมแบ็ตกระทืบเขากุมภีลนอยตัวหนึ่ง ท่ีงับติดสนเทาของเขาลงไปชักดิน้อยูในกอหญา ดารินกระโดดหนีอยางขยะแขยง “รพินทร คุณนาจะต้ังแคมปลาจระเขเปนการใหญอยูท่ีนีน่ะ มันชุมดีเหลือเกิน เอาหนังมันขายอยางเดียวก็มีหวังรวย ดีกวาจะไปดกัสัตวปาอ่ืนๆ เสียอีก” “ผมก็เคยคิดอยูเหมือนกันครับ ติดขัดอยางเดยีวเร่ืองหนทางกันดารยากแกการขนสง ถาพอมีทางเอาเกวียนเขามาถึง ผมคาหนังจระเขไปนานแลว ตัวเล็กๆ ขนาดท่ีเราเจอนีน่ะราคาดีนัก ทํากระเปาถือผูหญิงไดตัวละใบพอดี หรือมายก็สตัฟฟเอาไวขายเปนเคร่ืองประดับหองรับแขกท้ังตัว” ระหวางท่ีทุกคนกําลังวุนวายอยูกับการทําลายลูกจระเขเหลานั้น ดารินเร่ิมกระสับ กระสายไมเปนสุขนัก กวาดสายตาระแวงไปรอบๆ แลวดึงไรเฟลประจํามือของหลอนท่ีฝากแงซายใหสะพายไว มาถืออีกคร้ัง “รีบหลีกไปเสียใหพนเร็วๆ เถอะ ไปฆาลูกออนๆ ของมันตายหมดแบบนี้ ประเดี๋ยวแมมันก็ตามมาเทานั้น!” หญิงสาวพูดหวาดๆ เพราะความไมประสา ทุกคนหนัมามองดูหลอนแลวหวัเราะไปตามๆ กัน พี่ชายสงสารก็เลยกระซิบบอกใหวา “ธรรมชาติของจระเขไมเหมือนสัตวรายลูกออนอยางอ่ืนหรอก มันไมมีความสัมพันธหรือวาเล้ียงรักษาดูแลลูกของมันเลย มันข้ึนมาออกไขกลบไวชายฝงแบบเดียวกับเตา แลวท้ิงใหลูกของมันแตกออกจากไขเจริญเติบโตเองตามยถากรรม โดยไมมาเฝากกเล้ียงดหูรือเหลียวแลอะไรอีกท้ังส้ิน ปะเหมาะบางทีเจอลูกเล็กๆ ท่ีเพิ่งแตกออกจากไข ยังจับกินเปนอาหารเสียอีก เพราะฉะนั้นไมตองกลัววาแมของมันจะตามอาฆาตจองเลนงานเรา เหมือนตอนท่ีนอยเจอเสือลูกออนหรอก” ดารินอายจนหนาแดง เม่ือรูวาตนเองปลอยหาแตมออกไปถนัดใจ เพราะความรูเทาไมถึง การณ คอยๆ ชําเลืองไปทางพรานใหญ เบาใจเล็กนอยเม่ือเห็นเขาวางหนาเฉยๆ ทําเปนไมรูไมช้ีเสีย แตแลวก็โมโหจี๋ข้ึนมาเม่ือไดยินเสียงไชยยันตหนัขวับไปแกลงพูดเบาๆ กับรพินทร โดยเจตนาใหหลอนไดยินถนัด “แปลกแตจริงนะผูกอง คนขนาดมาสเตอรดีกรีเปนนกัวิทยาศาสตร เปนแพทยมือช้ันเกียรตินยิม เปนนักมานุษยวทิยา ท่ีกําลังจะไดด็อกเตอรดีกรีอยูรอมรอ กลัวตะเขลูกออนจะตามลา! สงสัยเม่ือสมัยเด็กๆ วิชาธรรมชาติเกี่ยวกับสัตวสะเทินน้ําสะเทินบกคงจะไมเปนทา ยงัง้ีหวานเลย...ยังหลอกไดอีกนานนกั”


901

“คนเรามันไมฉลาดรอบรูไปหมดเสียทุกส่ิงทุกอยางหรอก ไชยยันต!” นักมานษุยวิทยาผูเสียเชิงกลาวมาหวนๆ พยายามจะระงับความเดือดดาลไว ฝนหวัเราะหึๆ “คุณดวย นายพรานใหญรพนิทร! และขอใหรูไวเสียดวยวา ท้ังสองคนนั่นแหละ ตอนท่ีบาดเจ็บไมสบายหรือตอนท่ีทําทาจะตายอยูนั่นนะ ฉันแกลงเอาน้ํากล่ันฉีดใหแทนยาเสียหลายครั้งแลว โดยหลอกวาเปนยากันบาดทะยกับาง ยาแกปวดแกไขบาง แลวมีปญญารูบางหรือเปลา เพราะฉะนั้น อยาทําเปนหัวเราะเยาะดีไป” ถูกศอกกลับเอาแบบนั้น เลนเอาไชยยันตครางออย หนาแหยไป หันมาจองหนาเพื่อนสาวพูดคอยๆ “พูดเปนเลนไปนา นอย! นี่เลนเอาน้ํากล่ันฉีดใหหรอกหรือ” “น้ํากล่ันนะยังดีนะ ตอไปคราวหนาอาจเจอน้ําโคลนเขาบางก็ได ระวังเหอะ!” ไชยยนัตยกมือไหวปลกๆ ยอมยกธงขาวโดยดี สวนรพินทรออกตัวเบาๆ “ผมไมไดหวัเราะคุณหญิงสักหนอย” “ไมรูละ คูหูกนัดีนัก” หลอนคอน คร่ึงยิ้มคร่ึงบ้ึง “คนไมรูแทนที่จะบอกใหดีๆ กลับหัวเราะเยาะ ฉันไมใชนักสัตวศาสตรนี่ จะไดรอบรูธรรมชาติของสัตวหมดทุกชนิด ก็พอจะรูคราวๆ อยูบางหรอก วามันออกลูกโดยวิธีวางไขบนฝง แตไมรูละเอียดวามันไมมีความเกี่ยวของสัมพันธกับไขหรือลูกออนๆ ของมัน ภายหลังจากออกไขท้ิงไวตามยถากรรมแลว กน็ึกวาคงจะแบบเดียวกับงูจงอางนะซิ เพราะจงอางยังหวงไขและลูกออนของมัน มีพี่ใหญคนเดียวเทานั้นท่ีดีกับฉัน ชวยบอกใหหายโง นอกนัน้มีแตจะหวัเราะ เกิดกับแงซายก็เหมือนกนั ระวังใหด!ี” เกิดกับแงซาย ผูยิงฟนยิ้มอยูหยุดยิ้มทันที ทําหนาเร่ียเพราะพลอยฟาพลอยฝนไปดวย เดินรุดหนากนัไปอีกเพยีงไมกี่กาว ทามกลางพงอออันหนาทึบของชายฝงดานขวา ตางก็ไดยนิเสียงอะไรชนิดหนึ่งวิง่ตะกายกอรวกสวบสาบอยางรวดเร็ว และยอดออไหวยวบยาบ เพราะถูกปะทะจากแรงดันเบ้ืองลาง จนตองสะดุงและหยดุชะงักเตรียมพรอมดวยความตกใจ แตพริบตาเดียวกมี็เสียงกระโจนลงน้ําดังตูมแลวก็เงียบหายไป ทุกคนมองดูหนากันอีกคร้ัง ไมมีใครปริปากพูดเชนไรอีก เพราะเขาใจดีวานั่นคือ ‘เจาถ่ิน’ ท่ีข้ึนมาอาศัยนอนผ่ึงลมอยูบนชายฝง ซ่ึงคงไดยินเสียงฝเทามนษุยเคล่ือนใกลเขามา จึงพรวดพราดโจนลงน้ําไปอยางกะทันหัน “จําไวนะ ลูกปนเราจํากดั จะไมยิงจนกวาถึงเวลาจําเปน” เชษฐาประกาศย้ํากับทุกคน เสียงเจาชาละวันท่ีข้ึนมานอนผ่ึงแดด ตะกายลงน้ําเม่ือมนุษยเฉียบใกลเขามาดังอยูแทบจะตลอดเวลาท่ีคณะท้ังหมดคืบหนาไป แตไมมีโอกาสจะไดเห็นตัวมันบนบกไดถนดัเลย เพราะปารก


902

คงไดยินแตเสียงวิ่งลงน้ํา ซ่ึงดังอยูเบ้ืองหนาไมหางออกไปนักเทานัน้ สองสามคร้ังท่ีพรานใหญหยุดช้ีใหคณะนายจางของเขา สังเกตดูถ่ินท่ีมันข้ึนมาวางไขและกลบไว พบลูกขนาดเล็กๆ ของมันคลานอยูตามพื้นน้ําแฉะๆ อีกหลายตัว ไมมีใครสนใจกับมัน...นอกจากไชยยันตจะบนไปตลอดทางเทานั้น วาเสียดายแหลงอันแทบจะเรียกไดวาขุมทรัพยยอยๆ นี้ยิ่งนกั เม่ือเห็นความชุมอยางเหลือขนาด ของเจาสัตวท่ีหนังมีราคางาม คร่ึงช่ัวโมงตอมา ก็ข้ึนเนินปารวกสลับไปกับไมใหญ มองเห็นพวกนกน้ําสีขาวสลับดํา เกาะแนนอยูเปนพืด สงเสียงรองเกรียวกราวแซสนั่นไปท้ังดง พื้นท่ีเคยเปนท่ีลุมช้ืนแฉะเร่ิมเปล่ียนมาเปนดินลูกรัง สลับไปกับโขดหินระเกะระกะ พวกมะไฟปาออกลูกแดงฉานเปนดงอยูทางอีกฟากหนึ่ง แดดยามบายจัดทอดแสงออนเรืองลงทุกขณะ รพินทรเรงฝเทาข้ึนอีก พอตัดเนินเต้ียๆ ลูกนั้นลงมายังอีกดาน กพ็บลําคลองทอดขวางคดเค้ียวอยูเบ้ืองหนา มีโขดหนิเปนเกาะแกงผุดงอกอยูกลางน้ําเกล่ือนไปหมด ฝงตรงขามเปนแนวปารวกเชนเดียวกนั แตมองเห็นดงใหญเปนเงาทะมึนอยูเบ้ืองหลัง น้ําเย็นเฉียบเปนสีราวกับนิล และน่ิงสนิทเหมือนจะไมมีการไหลเลย ทุกคนมาชุมนมุนั่งพักหารือกนัอยูท่ีชายฝง อันมองเห็นฝงตรงขามท่ีหางออกไปประมาณ 40 เมตร และโดยระยะใกลเพียงแคนี้ ไมจําเปนตองอาศัยกลองสองทางไกลเลย ก็มองเห็นชัดอยูวาบนแกงหินท่ีเรียงรายอยูกลางน้ําแทบทุกหยอม มีจระเขข้ึนไปนอนผ่ึงแดดอาปากอยูเต็มไปหมด ราวกบัใครมาแกลงปนประดับเอาไว แตละตัวมีขนาดกําลังวองไวประเปรียวท้ังนั้น หนาส้ันหักยูเขามาราวกับหนายกัษ เข้ียวขาวโผลยาวมองดูเหมือนใบเล่ือย เห็นแลวชวนสยองขวัญ นายจางท้ังสามพอมองเห็นเขา ก็แทบจะหมดศรัทธา “จะไหวเหรอผูกอง” ไชยยนัตครางออกมา ปาดแขนเส้ือเช็ดเหง่ือหนาผาก เหมอมองไปยังฝูงชาละวันท่ีนอนผ่ึงแดด ดเูปนพืดอยูบนหินงอกกลางน้ํา แทบจะไมมีท่ีไหนวาง “นอนผ่ึงแดดเห็นๆ อยูนั่นกร็วม 20-30 ตัวแลว ซุกอยูตามชายฝงสองขางอีกละ แลวในน้ําอีกละ ยิ่งกวาบอท่ีเขาเล้ียงไวเสียอีก” รพินทรมวนบุหร่ีใบตองแหงอยางใจเย็น ตอบเรียบๆ แตน้ําเสียงหนักแนนวา “ไหวซิครับ เดีย๋ว! นั่งพักใหหายเหน่ือยกันเสียกอน คอยคิดวาเราจะหาวิธีขามยังไง” “ตรงนี้แคบท่ีสุดหรือ?” หัวหนาคณะเดินทางถามเสียงเครงขรึม เขากําลังใชความคิดขนาดหนกัเชนกนั


903

“ไมมีตอนไหนจะแคบกวาตอนนี้อีกแลวครับ น้ําก็ไมลึกนัก พูดถึงวาถาไมมัวพะวงอยูกับไอเขพวกนัน้ เราจะเดินลุยขามกันไปไดอยางสบายทีเดียว น้ําตอนท่ีลึกท่ีสุดเพยีงแคระดับอกเทานั้น” “อยาลืมปญหาสําคัญของเราในขณะนี้เสียนะ รพนิทร ลูกปนของพวกเราทุกคนมีกนัอยูจํากัดเพียงไมกี่นัดเทานั้น สมมติวาเราเดินลุยขาม และพวกมันแหกันเขาโจมตีพรอมๆ กันรอบดาน ถึงอยางไรก็ยิงไมทันแน ใครก็ตามท่ีจะเดินลุยขามฝงไปได ตองแปลวามีปนนับสิบๆ กระบอก พรอมท้ังกระสุนไมอ้ันคอยยิงคุมกันอยูทีเดียว มายง้ันเปนเสร็จ!” เชษฐาพูดอยางหนักใจ พรานใหญยังไมทันตอบอยางไร ไชยยนัตก็เอยเสริมมาวา “เราพยายามเดนิลุยน้ําไปอยางเงียบๆ โดยไมใหพวกมันสวนมากไหวทัน รูสึกตัวอยางนั้นหรือ?” ประโยคหลัง เขาหันไปทางพรานใหญเหมือนจะขอความเห็น จอมพรานจุดบุหร่ีสูบแลวกดัปลายเนนไวดวยฟนหนาท้ังคู กวาดสายตาไปรอบๆ “เร่ืองจะหลอกมัน โดยยองผานน้ําในหวยกวางถึง 40 เมตร โดยไมใหพวกมันรูสึกตัวหรือมองเห็นนะ เห็นจะไมมีหวังหรอกครับ ถึงอยางไรมันก็จะตองไหวทันแน วามีอะไรลงมาในนํ้า และถาตัวเดียวรูพุงตรงเขามา ตัวอ่ืนๆ ก็จะตามท้ังหมด เราตองมีวิธีท่ีดีกวานี”้ “สําคัญวามันดุอยางบาเลือดหรือเปลาเทานั้น ถาไมถึงกับดุรายนกั เราอาจใชวิธียิงไลใหมันตกใจสักสองสามนัดก็นาจะได” ดารินพูดอยางอึดอัด “จระเขในถ่ินนี้เลนกับมันไมไดหรอกครับ เรายิงมันอาจตกใจเสียงปนหนีลงน้ําก็จริง แตถาเราลงไปอยูในน้ําอันเปนถ่ินของมัน และมันไดกล่ิน มันไมถอยแน” วาแลว พรานใหญก็บอกใหทุกคนคอยระวังคุมเชิงอยูบนฝง กําชับไมใหใครยิงไมวาจะเกิดอะไรข้ึน ตนเองปลดเคร่ืองหลังออก คอยๆ หยอนตัวลงไปในน้ําริมฝงอยางแผวเบาท่ีสุด แลวคอยๆ เดินชาๆ พยายามไมใหเกิดเสียง หรือน้ํากระฉอกเลยแมแตนอย หางฝงออกไปเปนลําดับ โดยมุงตัดออกไปยังกลางน้ํา ไชยยันต กับเชษฐากระชับปนเตรียมพรอม รองเตือนเขามาเบาๆ ใกลกลับข้ึนฝง เพราะอานความคิดของพรานใหญยังไมออกวาเขาจะเอาอยางไรแน แตรพินทรแตะริมฝปากโบกมือเปนสัญญาณใหเงียบ ตนเองเคล่ือนหางออกไปอีกทีละกาว กวาดสายตาไปรอบดานอยางระมัดระวัง ทามกลางความใจเตนระทึกนกึเดาอะไรไมออกของทุกคน ประมาณ 7-8 เมตร ท่ีรางของพรานใหญเคล่ือนหางฝงออกไประดบัน้ําเทียมเอวของเขา อีกกาวเดียวท่ีคืบไปเบ้ืองหนา เทาเหยียบพื้นเบื้องลางพลาดเซไปเล็กนอย น้ํากระฉอกเปนระลอกคล่ืน และปรากฏเสียงดงัขึ้นเบาๆ ฝูงไอเขท่ีนอนผึ่งแดดสงบน่ิงราวกับรูปปนอยูบนเกาะตาํแหนงใกลท่ีสุด ก็เคล่ือนไหวตัวอยางฉับพลัน คร้ันแลวพริบตานั้นมันก็พุงกายสวบลงน้ํา โบกหางร่ีน้ําแตกเปนทาง เห็นจมูกโผล


904

ขึ้นเหนือน้ํา ปร่ีดิ่งเขามาอยางรวดเร็ว คร้ังแรกก็ตัวหนึ่งกอน แลวเจาตัวท่ีสอง-สาม และส่ี ในเกาะเดียวกันก็โผลงน้ําตาม พากนัวายตรงเขามาเปนทาง รพินทรจับตาสังเกตอยูกอนแลว เขาเดินลุยกลับข้ึนมาบนฝง กอนท่ีพวกมันจะมาถึงตัว และพากนัฟาดหางน้ําแตกกระจายอยูครืนโครมอยางดุราย ตรงตําแหนงท่ีเขายืนอยูเม่ืออึดใจนี้ บางตัวพุงร่ีตามติดเขามา อาปากฟาดหางอยูริมฝง ตรงตําแหนงท่ีมนุษยยนือยู พรอมกับเสียงคํารามอยางกระหายเลือด แตไมบังอาจถึงกับจะตามข้ึนมาบนฝง นอกจากจมตัวอยูในน้ําริมตล่ิงเชนนั้น เหมือนจะรูจักขอบเขตไดดวีามันเปนใหญอยูได กเ็พียงในอาณาจักรท่ีมีน้ําเทานั้น ไชยยนัตกับดารินขยับปนอยางเดือดดาล รํ่าๆ จะปลอยกระสุนออกไป ติดอยูเพยีงท่ีเชษฐาและพรานใหญรองหามไวเทานั้น “โอย! อยางนี้ก็เห็นจะไมมีหวังไดขามฝงแลวละ มันดุรายยิ่งกวาหมาบาอีก” ไชยยนัตรองออกมา “มีซิครับ เดี๋ยว ใจเย็นๆ ไวกอน” พรานใหญบอกมายิ้มๆ ดวยน้ําเสียงปกติ การลงไปเลนกับความตายของเขาเม่ือสักครูนี้ เปนความใจหายใจคว่ําของคณะนายจางทุกคน แตเจาตัวเองเฉยๆ เหมือนจะเปนเร่ืองสนุกธรรมดา ไมต่ืนเตนตระหนกตกใจอะไรเลย เม่ือเหน็จระเขพวกนัน้ปร่ีดิ่งเขามา ก็เดินกลับข้ึนฝงมาอยางใจเย็น “แลวเม่ือตะกีน้ี้คุณบาเดนิลงไปทําไม ฉันไมเขาใจเลย” ดารินรองถามมาเสียงส่ัน “ก็ไมไดบาหรอกครับ เพียงแตจะทดลองดเูทานั้น ขนาดผมเดินลงไปคนเดียว พยายามใหเบาท่ีสุดแลว มันยังรูสึกตัว...นับประสาอะไรกับพวกเราทั้งกลุม วาอันท่ีจริงเรานาจะเดินขามกนัไปได รบกับมันไปพลางถาเรามีลูกปนพอเพยีง นี่ก็มีกนัอยูจาํกัดเสียดวย” เชษฐามองไปรอบๆ อีกคร้ัง “ไมไผแถวน้ีมีออกเหลือเฟอ ถาจะตองตอแพกันเสียแลว” “เสียเวลาครับ ขืนมัวแตตอแพอยู กวาจะขามไปไดกพ็รุงนี้” “แลวคุณมีวิธีท่ีจะขามยังไง” ดารินกระสับกระสาย รพินทรยังไมตอบความกังวลใจของคณะนายจางของเขาในขณะน้ันกอน นั่งสูบบุหร่ีเหมือนจะใชความคิดเงียบๆ อยู จนกระทั่งบุหร่ีหมดตัว ก็ลุกข้ึนยืนกระดกินิ้วเรียกเกิดเขามาสงไรเฟล .458 ของเขาไปใหถือ แลกเอา .375 มาขยับลูกเล่ือนตรวจดกูระสุน แลวตบลูกเล่ือนเขาท่ี “เห็นจะตองใชอุบาย ดึงความสนใจของไอเขพวกนี้ใหไปพะวงทางอ่ืนเสียแลวละครับ” เขาเอยข้ึนเรียบๆ สีหนาเฉยๆ อยูตามเดิม “ทุกคนกรุณาพักรอผมอยูท่ีนี่กอน และอยาทําเสียงใหดังนัก เงียบเทาไหรไดเปนด”ี


905

กอนท่ีใครจะเอยปากถามเชนไรตอไป รพนิทร ไพรวัลย ก็ถือปนเดนิดุมๆ หายเขาดงรวกไปอยางรวดเร็วราวกับเงาผี “เอะ! เสือนั่นจะเอายังไงนี่ ไมเห็นบอกกลาวอะไรเลย จูๆ ก็เดินเขาปาหายไปอยางง้ันแหละ” ไชยยนัตหนาต่ืนเปรยออกมาเบาๆ มองหนาทุกคนที่รวมคณะอยู เชษฐาและดารินก็งง เดาไมถูกเชนกนั ดารินหนัไปทางเกิด “พรานใหญไปไหนนะ?” พรานพื้นเมืองของรพินทรยิม้แหงๆ สายหวั “ผมก็ไมทราบเหมือนกนัครับ นายหญิง” เชษฐามองไปยังแงซาย ผูนั่งกอดเขาสงบอยู ถามอยางไมต้ังใจวา “แงซาย แกละรูไหม พรานใหญของเราไปไหน?” “กอนท่ีเราจะเดินลงจากเนินนี่ มีรอยของสมเสร็จตัวหนึ่ง เดินลัดไปทางปาพลวงดานซายมือ เปนรอยใหม...” เสียงหาวตํ่าดังออกมาจากลําคออวบใหญ ของคนใชชาวดง “ถาโชคของเราดี ผูกองจะตองไดสมเสร็จตัวนั้นมาเปนเหยื่อลอจระเขในขณะท่ีพวกเราเดินผานลําหวย” คณะนายจางท้ังสามลืมตาโพลงในคําพูดของหนุมชาวดงพเนจร “ฮา! แงซาย แกอานความคิดพรานใหญไดยังไง?” ไชยยนัตรองออกมาเร็วปร๋ือ ยังไมทันจะขาดคํา เสียงกระสุน .375 นัดหนึ่งก็ระเบิดข้ึนสะทานปา ดังอยูหลังเนนิไมหางออกไปนกั ท้ังหมดพรวดข้ึนยืน และตามเสียงปนไปโดยเร็ว อึดใจใหญก็มองเหน็รพินทรยืนอยูในพุมไมริมปลักตอนหนึ่ง บนพื้นตรงหนาเขา สมเสร็จรุนหนุมตัวหนึง่นอนตายสนทิอยูท่ีนั่น เลือดจากบาดแผลที่สมองยังคงไหลรินออกมาเปนสาย “เราจะใชสมเสร็จตัวนี้เปนเหย่ือลอความสนใจของไอเขพวกนัน้ครับ ผาทองออกเอาไปโยนท้ิงไวใหมัน กะใหหางจากท่ีเราจะขาม พอไดกล่ินคาวเลือด พวกมันจะแหไปท่ีซากสมเสร็จนี่หมด เราจะถือโอกาสตอนน้ันขามลําหวย ถึงแมจะมีไอท่ีเหลืออยูบางตรงเขามาหมายจะเลนงานเรา ก็คงสวนนอยพอจะยงิทัน” จอมพรานบอก เชษฐา ไชยยันต และดาริน มองตากันเองแลวเปล่ียนไปจองท่ีแงซายเปนตาเดียว ดวยความรูสึกอันไมอาจกลาวถูก ระหวางบุคคลท้ังสอง คนหนึ่งอดีตรอยตํารวจตระเวนชายแดน ผูอยูในฐานะพรานนําทางของคณะ สวนอีกคนหนึ่งอดีตรอยโทกองทหารกะเหร่ียง ผูอยูในฐานะคนรับใชอาสาสมัคร แตไหนแตไรมาแลว ดูจะเปนคูปรับท่ีตามทันในเหล่ียมคูช้ันเชิงของกันและกันอยูตลอดเวลา ชนิดไมมีใครดอยกวาใครเลย เดี๋ยวนี้นายจางท้ังสามคน ตระหนกัแนในความจริงขอนี้แลว


906

เชษฐาสะกิดเตือนไชยยันตและนองสาว ไมใหเอยทักส่ิงใดข้ึน เกี่ยวกบัท่ีแงซายรูทันอานแผนของรพินทรถูก ดังนัน้ พรานใหญจึงไมมีโอกาสสงสัยอะไรในทาทีของคณะนายจางของเขา หัวหนาคณะเดินทางเขามาตบไหลจอมพราน “ความคิดของคุณวิเศษมาก เรานึกกันไมถึง แตทําไมคุณถึงยิงไดสมเสร็จตัวนี้รวดเร็วทันการเหลือเกิน เห็นควาปนเดนิหายมาอึดใจเดียวเทานัน้” “กอนท่ีจะเดินลงเนิน ผมเหน็รอยของมันตัดหนาไปกอนแลวครับ” เขาบอกตามจริง ซ่ึงก็ตรงกันกับท่ีแงซายบอกไวใหทราบกอนแลว “ก็เลยยอนตามมา พบมันกําลังนอนเกลือกปลักอยูพอด”ี ดารินซอนยิ้มชายตาไปจับอยูท่ีแงซาย โดยท่ีรพินทรไมรูความหมาย “คุณเกงมากนะนายพราน ไมมีพวกเราคนใดตามทันความคิดของคุณเลยสักคน คราวหลังจะทําอะไรละก็ กรุณาบอกกลาวใหเรารูไวลวงหนาดวย มีอยางหรือ เดินผละมาเสียเฉยๆ ง้ันแหละ ปลอยใหเรางงกันอยูได เห็นรอยสมเสร็จตัดหนาไปก็ไมเหน็บอก” พรานใหญยักไหล แลวบอกมาหนาตาเฉย ชนิดท่ีคณะนายจางทุกคนงุนงงไปอีกคร้ังวา “ผมไมไดเหน็คนเดียวหรอกครับ คนใชของคุณหญิงก็เห็น ดูเหมือนจะเห็นกอนผมเสียอีกกระมัง ตอนท่ีผมถือปนเดินออกมา หมอนั่นไมไดบอกคุณหญิงหรอกหรือวา ผมตามสมเสร็จตัวนี้” ระหวางท่ีเชษฐากับไชยยันตอ้ึงเพราะความอัศจรรยใจในขอท่ีวา คูนี้ชางทันกันเสียทุกฝกาวยาง ดารินทําหนาต่ืน ไกถามมาวา “เอะ! ไมเห็นแงซายบอกอะไรเราสักนิด ทําไม? คุณรูไดยังไงวาแงซายเหน็รอยสมเสร็จตัวนี้กอนคุณ” พรานใหญหัวเราะหึๆ “ทําไมจะไมรู ผมสังเกตเหน็รอยสมเสร็จตัวนี้ กเ็พราะแงซายนั่นเอง หมอเดินร้ังทาย กมๆ เงยๆ สํารวจอะไรอยู ผมสงสัยกเ็ลยไถลวกไปดูจึงพบรอยเขา ท่ีไมไดบอกกเ็พราะเหน็วามันไมสลักสําคัญอะไร แคสมเสร็จเดินตัดหนาเราไปกอนเทานั้น และในตอนนั้นกย็ังไมมีความคิดท่ีจะเอาตัวมันเปนเหยือ่ลอไอเข ตอนท่ีผมบอกใหพวกคุณรอ แลวเดินตามสมเสร็จตัวนี้ แงซายก็นาจะตองรูแลว” “เหรอ? ก็ไมเห็นแงซายบอกอะไรนี่?” ดารินพูดหนาตาย ลอบสะกิดแงซายไว เชษฐากับไชยยนัตอมยิ้ม มองดูพรานนําทางและคนใชชาวดงอยางพึงพอใจในไหวพริบช้ันเชิงท่ีกินกนัไมออก รพินทรไมไดสนใจอะไรอีก ส่ังใหเกิดกับแงซายตัดไมมาหามสมเสร็จตัวนัน้ แบกกลับไปยังชายฝง เลือกเอาชัยภูมิตําแหนงตนน้ําตอนหน่ึง หางจากบริเวณท่ีจะขามประมาณ 5-6 สิบ


907

เมตร แลวชวยกันแหวะทองสมเสร็จออก พอเสร็จสรรพพรอมท่ีจะโยนซากลงไปเปนเหยื่อลอไอเข ก็หันมาทางคณะนายจาง อธิบายใหทราบวาจะใหแงซายโยนซากลงไปตรงตําแหนงนั้น พรอมท้ังทําเสียงน้ําใหแตกโครมคราม เพื่อเรียกฝูงจระเขสวนใหญใหตรงเขามา ตัวเขาเองจะขามฟากไปคนเดียวกอนเพ่ือไปคอยทําหนาท่ี ี่ยิงคุมกันใหอีกฟากหน่ึง เม่ือเขาไปถึงแลวจึงใหคณะนายจางท้ังสามขามไป โดยมีเกิดยืนอยูบนฝงดานเดิม คอยคุมกันใหอีกแรงหน่ึง รวมเปนปนคุมกนัสองฟากพรอมกัน แลวจากนัน้จึงใหเกดิและแงซายขามตามมาเปนพวกสุดทาย โดยทุกคนท่ีไปถึงกอนแลว ชวยยงิในกรณีจําเปน นัดแนะกันเปนท่ีเขาใจเรียบรอย รพินทรกน็ํากลับมายังริมชายฝงตรงบริเวณท่ีหมายตาไวแตแรก วาจะใชเปนแนวขาม คงท้ิงใหแงซายคอยทําหนาท่ี ‘ออยเหยื่อ’ เพียงคนเดียว โดยนัดใหคอยสังเกตสัญญาณจากเขา ท่ีวาจะใหท้ิงซากสมเสร็จลงไปเม่ือใด พรานใหญเตรียมตัวเสร็จก็หันไปทางแงซาย ขยับจะโบกมือเปนสัญญาณใหปลอยเหยื่อ แตแลวก็ชะงัก เพราะเชษฐาเหนี่ยวแขนไวกอนทวงมาวา “เดี๋ยวกอนรพนิทร ผมวาพอใหแงซายโยนเหยื่อลงไปลอแลว พวกเราลุยขามธารไปพรอมๆ กันเสียเท่ียวเดยีวเลยจะไมดีกวาหรือ” “ฉันก็วายังง้ัน มันเร่ืองอะไรท่ีคุณจะลงไปเส่ียงคนเดยีวกอน อยางนอยท่ีสุด เราเดินรวมกลุมกันไปยังพอชวยกนัยิงปะทะไวไดทัน” ดารินสอดมาโดยเร็ว “ตรงขามครับ ถาเราท้ังหมดเดินรวมกลุมกันขาม การปะทะกับมันจะอยูในฐานะเส่ียงท่ีสุด ดีไมดีอาจยิงสกัดไมทัน และพวกเราคนใดถูกมันกัดเขาบางกไ็ด เพราะขณะท่ีเราเดินลุยน้ําท่ีมีระดับสูงขนาดเอวหรืออกของเรา สายตาท่ีเราจะมองเห็นมัน ซ่ึงปร่ีเขามานั้นอยูในแนวจํากัดมาก อันเนื่องมาจากระยะจากระดับน้ําเพยีงนิดเดียว เราก็มองไมเห็นตัวแลว มันอาจจะเขาถึงตัวเราไดกอนจะยิงทัน แตถามีคนคอยสังเกตอยูบนฝงท่ีสูง และทําหนาท่ีคุมกันชวยอีกแรงหน่ึง...เราจะปลอดภัยมากกวา เพราะฉะน้ันใหผมลวงหนาไปคอยอยูกอนดีกวาครับ เม่ือผมไปถึงเรียบรอยแลว พวกคุณชายสามคนจึงคอยขามไป ซ่ึงจะปลอดภัยยิ่งข้ึน เพราะฝงโนนผมคอยคุมให สวนฝงนี้เกดิก็จะคุมให ผมตองการใหคณะของคุณเส่ียงนอยท่ีสุดเทาท่ีจะทําได” ทุกคนจํานนตอเหตุผล อันรอบคอบรัดกุมของเขา แตก็อดท่ีจะเปนหวงเสียไมได “หวังวาขณะท่ีพวกเรายืนมองดูคุณเดนิขามหวยอยูบนฝงนี่ คงไมเหน็ไอเขมันคาบคุณหายไปตอหนาตอตาเหมือนหมูปาตัวนั้นนะ” ดารินพูดพรอมกับหวัเราะกรอยๆ จอมพรานยิ้มเหน็ฟนท้ังสองแถว ขาวสวางอยูในปาเคราอันมืดคร้ึม


908

“มันจะคาบผมไปไดหรือไม ข้ึนอยูกับส่ีกระบอกบนฝงท่ีจะยิงคุมกันใหครับ กรุณาคุมสถานการณใหผมดวยขณะที่เดินทองไป สําคัญท่ีสุดอีกอยางหนึ่งก็คือ อยารีบรอนจนยิงถูกผมเขาก็แลวกนั” “คนอ่ืนนะไมกระไรหรอก สําคัญแตนอยคนเดียวเทานัน้ นอยยิงปนดีก็จริง แตไมคอยจะระวังเลย แลวก็ผลีผลามในรอน” ไชยยนัตวา “นั่นซิ ยิงเดี๋ยวนี้มือมันส่ันๆ อยางไรพกิล จิตใจก็ไมคอยปกติ ถาพลาดพล้ังยังไงละก็ อโหสินะ” ดารินบอกหนาตาเฉย พรานใหญกระเดือกน้ําลายฝดๆ แลวหันไปโบกมือใหสัญญาณแกแงซายผูรอคอยอยู อึดใจนั้นเองนักพเนจรชาวดง ก็ทุมกอนหินกอนใหญหลนตูมเสียงดังสนั่น ลงไปในวังน้ําตอนหนึ่ง ทามกลางความเงียบสงัดของแผนน้ํานิ่งเชนนี้ ความสะเทือนของทองน้ํากระจายไปท่ัว ไมทันจะขาดเสียง ภาพท่ีเห็นก็คือ ฝูงจระเขท่ีนอนผ่ึงแดดอยูบนแกงโขดหินรอบดาน ไหวตัวอยางผลุนผลัน กระโจนลงน้ํากันจาละหวัน่ มุดน้ําแตกเปนพรายฟองมุงตรงไปยังตําแหนงท่ีมาของเสียงในทันที บนพงรกริมฝงก็มีเสียงวิ่งกนัสวบสาบล่ันไปหมด แลวโจนลงไปในน้ําดังอยูโครมครามอึงคะนึงไปหมดตลอดท้ังทองน้ํา อันเคยนิ่งสนิทปนปวนกระฉอกเปนคล่ืน ราวกับเกิดกลียุค แงซายแกลงโยนหินตูมตามลงไปอีกหลายกอน เปนการยั่วใหพวกมันพากันแตกต่ืนมุงตรงกันเขามาใหมากท่ีสุด แลวก็ถีบซากของสมเสร็จท่ีแหวะทองออกหลนลงไปในวังน้ําเบ้ืองลาง พอคาบเลือดละลายไปกับน้ํา ตําแหนงนัน้ก็คลาคลํ่าไปดวยฝูงชาละวนันับสิบ ท่ีเขามาถึงกอนก็เขาขย้ํากัดท้ึงอยางหวิกระหายดุราย แยงกันเปนพัลวัน ท่ีอยูหางออกไปกพ็ยายามฟดฟาดหางวายร่ีแขงกันเขามาอยางรวดเร็ว บริเวณนั้นท้ังหมดอลหมานชุลมุนไปท่ัว มันเปนภาพท่ีนาสะพรึงกลัวยิ่ง! เชษฐา ไชยยันต ดาริน และเกิด ข้ึนไปอยูบนฝงตล่ิงสูง ถือปนเตรียมพรอม ในขณะท่ีพรานใหญหยอนกายลงไปในนํ้าอยางเงียบกริบ ฉวยโอกาสขณะท่ีจระเขสวนใหญของบริเวณลําคลองตอนน้ัน กําลังสนใจอยูกับซากเหยือ่ท่ีแงซายโยนลงไปลอ เดินลุยน้ําตัดออกไปอยางรวดเร็ว ในมือกระชับไรเฟล กวาดสายตาระวังระไวไปรอบดาน ยิ่งหางออกไประดับน้ํากลึ็กลงทีละนอย คร้ังแรกก็แคเอว และบัดนีเ้ม่ือเดินออกไประยะหน่ึงในสามของความกวาง มันก็ตํ่าลึกข้ึนมาจนถึงระดับอกจนตองชูไรเฟลไว ดานซายของเขาน้ําแตกเปนทางมาสองแนว เห็นสันจมูกโผลอยูปร่ิมๆ พุงเขามาราวกับตอรปโด ทางดานขวาก็แตกเปนพรายลูกขนาดกระดงใหญๆ รพินทรใจหายวาบ โดยระดับน้ําท่ีลึกเทียมอกขนาดนี้ เขาสังเกตเห็นแตทิศทางมาของมันเทานั้น แตไมสามารถจะมองเห็นเปาหมายที่จะวางกระสุนไดเลย เพราะผิวน้ําบังอยู


909

คณะนายจางของเขา และเกดิผูยืนอยูบนฝงมองเห็นเจามฤตยูแหงน้ําดําไดอยางถนดั คร้ันแลวกอนท่ีรพนิทรจะตัดสินใจอยางไรถูก ไรเฟลท้ังส่ีกระบอกก็ระเบิดข้ึนกึกกองประสานกนัสะเทือนไปท้ังลําคลอง เสียงน้ําแตกกระจายครืนโครมใกลเคียงตัวเขาหางเพียงไมกี่วา แลวแผนทองสีขาวก็แฉลบพลิกข้ึนมาใหเห็น พรอมกับทอนหางอันใหญโต เลือดแดงฉานละลายปนไปกับน้ําสีคลํ้า มันดิ้นโผงผางอยูรอบตัวเขาอยางชนิดหวุดหวดิจวนเจียน “เดินไปเร็ว! ไมตองหยุด จะยิงใหเอง!” เสียงเชษฐาตะโกนกองมา แลวก็มีเสียงตูมกึกกองข้ึนจากไชยยันตอีกนัดหนึ่ง ตําแหนงดานหนาเยื้องซายออกไปหาหกวา เจาตัวเข่ืองเทียมๆ เรือชะลา พลิกดิ้นราวกับพาย ุ ความแรงของน้ําท่ีเกิดข้ึนจากการฟาดหางของมัน ทําใหรพินทรเซเกือบลมน้ํากระจายข้ึนมา เปยกเตม็ตัวราวกับถูกสาด เขาเดนิรุดหนาตอไปโดยเร็วชนิดแขงกับเวลา ฝากชีวิตใหกับไรเฟลบนฝงท้ังส่ีกระบอก ซ่ึงแตละมือเหลานั้นลวนเช่ือถือไววางใจไดท้ังส้ิน แตการถูกสกัดกั้นดวยลูกปน สามารถจะหยุดพวกมันไดกเ็พียงการดับดิ้นไปของแตละตัวเทานัน้ ไอตัวอ่ืนๆ ท่ีมองเห็นเหยือ่เดินลุยน้ําอยูจะหวาดหวัน่พร่ันพรึงก็หาไม คงพากันวายร่ีดาหนาเขามาอยางไมยอมเขาใจอะไรทั้งส้ิน แตมันกไ็มหนาแนนมากมายจนถึงกบัคนบนฝงจะสกัดกั้นไวไมทัน เพราะสวนมากของพวกมันมัวแตไปสนใจอยูกบัซากสมเสร็จของแงซายหางออกไป เชษฐา ไชยยนัต ดาริน และเกดิชวยกนัยิงอยางมีจังหวะและประณีต โดยจะเลือกยิงเฉพาะตัวท่ีมันปร่ีเขาไปจนใกลตัวพรานใหญเทานั้น และเปนการยิงท่ีศักดิ์สิทธ์ิยิ่ง ถาล่ันข้ึนนัดหนึง่ ก็หมายถึงการพลิกทองไปหนึ่งตัว โดยไมจําเปนตองซํ้า เปาหมายท่ียิงก็คือศีรษะหรือไมก็กานคอ เลือดแดงฉานอยูเปนหยอมๆ ราวกับใครเอาสีมาเทไว บางตัวกระโดงสันหางโผล บางตัวกจ็มน้ําหายไป เห็นทองขาวรางๆ อยูใตผิวน้ํามืด ประมาณ 7-8 ตัวชุดแรกท่ีบายหนาเขาหารพินทรถูกยิงมวนไปหมด คงมีแตอีก 4-5 ตัวท่ีกวดตามมาในระยะหาง เชษฐา ไชยยนัต และเกดิใจเย็นพอทีจ่ะรอคอยใหมันคืบใกลเขามาในระยะอันตราย เพราะตองการถนอมกระสุน กะระยะวารพินทรอาจขามไปถึงฝงตรงขามไดทัน แตดารินไมฟงเสียง หลอนวาด .470 ตามเปาหมายไปยงัตัวแรกท่ีวายร่ีนําหนาโบกหางวาดไปมาอยางรวดเร็ว พรอมกับจมูกอันนาเกลียดนากลัวท่ีโผลปร่ิมๆ น้ํา “ขอยิงเปนตัวอยาง ฝากใหมันไปส่ังสอนไอเหลากุมภลีพวกมันไวสักหนอยเถิด วาอยาไดริอานประสงครายกับมนุษย!” หญิงสาวคํารามออกมาอยางเดือดแคน ขาดคํา และกอนท่ีใครในคณะนายจางจะเขาใจวาหลอนหมายถึงเชนไร แฝดลํากลองขวาของหลอน กก็ัมปนาทออกไป ลูกปนในการยิงคร้ังนี้ของหลอน แทนท่ีจะหมายจบัเขากลางศีรษะหรือกานคอของเจาชาละวันตัวนั้น กลับเปลี่ยนท่ีหมายไปตัดโคนหางอันใหญโตแข็งแรง ท่ีกําลังโบกวาดน้ําอยูราวกับใบพัดเรือ น้ํากระจายข้ึนไปบนอากาศเกือบจะถึงระดับยอดไมริมฝง โคนหางของ


910

มันหักสะบั้นในพริบตานั้นดวยการเล็งอันแมนยํา ภาพท่ีเห็นก็คือไอยักษใหญหางตกจมน้ํา แข็งท่ือกระดิกไมได คงมีแตลําตัวเทานั้นดิ้นวนหมุนควางอยูกลางน้ํา อาปากกวางดิน้สายอยูไปมา เหมือนเรือปราศจากหางเสือ จะจมก็จมไมลง จะวายไปขางหนากว็ายไมได ไดแตลอยฟองตะกายพุยน้ําหมุนเปนกังหนั ตัวท่ีสองและท่ีสามลําดับตอไป หลอนแกลงยิงท้ิงใหมันทรมานอยูในลักษณะอาการเดียวกัน นั่นกคื็อ ยิงตัดโคนหางอันเปนแหลงพลังท่ีสุดของเจาสัตวรายประเภทนี ้ “เด็ดจริงครับ นายหญิง โอโฮ! เลนยิงแบบนี้เลยหรือครับ!” เกิดรองล่ันออกมาอยางประหลาดใจ ระคนชอบอกชอบใจ เชษฐากับไชยยันตก็งงไปเหมือนกัน ในวิธียิงแบบพิสดารของหลอน “นอย ซํ้ามันใหตายเสียเถอะ ทรมานเปลาๆ” ไชยยนัตรองบอกมา แลวประทับปนข้ึน แตดารินปดปากกระบอกปนของเขาข้ึนสูง “ชาง! ปลอยมันไวอยางนั้นแหละ ใหมันทรมานเสียใหเข็ด มันไมมีปญญาจะเคล่ือนไหวในน้ําไดอีกแลว ยิงตัวอ่ืน...อยาไปยิงไอตัวท่ีหางหักแลวใหเสียลูกปน” ตัวสุดทายของชุดหลัง เงียบกริบเขามาทางดานหลัง เยื้องซายของรพินทร ผูเดินรุดไปเบ้ืองหนาโดยไมหยดุยั้ง เชษฐาเพิ่งจะเหลือบไปเห็น เม่ือมันหางจากจอมพรานใหญประมาณ 10 วา เพราะเม่ือรพนิทรยิ่งหางออกไป การเฝาสังเกตก็เร่ิมจะไมถนัดข้ึน ยิง่กวานัน้คล่ืนกระฉอกของน้ํา อันเกิดจากการดิ้นรนของพวกมันท่ีถูกยิงไปกอนยังชวยอําพรางไว พอประทับข้ึน ไอวายรายเจากรรมก็อยูในแนวระดับเสนตรงอันเดียวกับแผนหลังของพรานใหญเสียดวย และโดยมุมยิงส่ีสิบหาองศาเชนนี้...ไมมีส่ิงใดมาประกันไดวากระสุนจะแฉลบข้ึนหรือไม ไชยยนัต ดาริน และเกิดก็มองเห็นในเวลาไลเล่ียกันอยางตกตะลึงขยับปนข้ึนพรอมกนั “อยายิง! เดี๋ยวถูกรพินทร!” เชษฐารองหามเร็วปร๋ือ แลวปองปากตะโกนออกไปสุดเสียง “ระวังขางหลัง เร็ว!” อีกหลายคนท่ีเห็นภาพเหตุการณอยูดวย ชวยตะโกนบอกเสียงหลงแทบจะไมเปนภาษา! ขณะน้ัน พรานใหญขามไปไดสามในส่ีของความกวางแลว และระดับน้ําเร่ิมต้ืนเพยีงโคนขา จากเสียงตะโกนเตือนเขาหันขวบัมาโดยเร็ว ก็พบกับปากท่ีอากวาง เต็มไปดวยเขี้ยวยาวหางตัวแควาเดียวเทานั้น แลวมันก็งับโผงลงพอดีกับปากกระบอกปนท่ียนัทะลวงเขาไปถึงคอหอย เขากระแทกเขาไปสุดแรงเกดิ แลวกระชากออกตวดัหวดดวยพานทาย ตูมเขาไปท่ีบริเวณศีรษะ ตรงระดับตาของมันพลางกระโดดถอยหนี ไอชาละวันคํารามล่ัน สะบัดหวัผงะไปแลวพุงปราดอาปากตรงเขามาอีกอยางดุราย พรานใหญใชปากกระบอกปนอันเปนเหล็กหนาท้ังดุน กระทุง


911

บริเวณจมูกอันเปนจดุออนของมันอีกคร้ังอยางจัง ใชความยาวของชวงไรเฟลยันไว ไมใหมันบุกเขามาถึงตัว เสียงพรรคพวกบนฝงตะโกนบอกมาอยางอกส่ันขวัญแขวนใหเขายงิ ตางอดพิศวงในความใจเย็นของรพินทรเสียมิได เขาเลนกับมันเหมือนเลนกับจระเขยาง หรือมิฉะนั้นก็สัตวเล้ียงเช่ืองๆ แทนที่จะยิงใหมันคว่ําไปในทันที และเทาแลวเทารอด รพนิทรก็ไมยอมยิงจระเขตัวนัน้ใหเปลืองกระสุน ใชปากกระบอกปนกระทุงเขาบริเวณจดุออนในปากของมัน พลางก็เดนิถอยเขาหาฝงซ่ึงต้ืนเขาไปทุกขณะ จนกระท่ังในท่ีสุด มันก็หมดปญญาเบนหัวผละหนไีปเอง เพราะถูกเจ็บเขาหลายคร้ัง พรานใหญข้ึนฝงตรงขามไดโดยเรียบรอย หันมาโบกมือใหกับคณะนายจางอีกฝงหนึง่ “เออแนะ เลนกะแกซิ อีตานี่...” ไชยยนัตครางอูออกมา “เพื่อนเอาปากกระบอกปนกระทุงเลนเสียง้ันแหละ ไอวายรายนัน่เปดอาวไปแลว ทําไมไมยิงมันใหคว่าํไปเสียรูแลวรูรอด ท้ังๆ ท่ีมีปนอยูในมือแทๆ” “เขารูสัญชาตญาณของมันดกีวาเรา อะไรท่ีเราเห็นวาเปนเร่ืองอันตรายนากลัวท่ีสุด เขาอาจเห็นวาเปนเร่ืองธรรมดาท่ีสุดก็ได คงรูวามันไมมีทางจะทําอะไรเขาไดกระมังถึงไมไดยิงใหเปลืองกระสุน” เชษฐาพูดเบาๆ เขาเองก็อดท่ีจะประหลาดใจไมไดท่ีเหน็รพินทร หลอกลอกับจระเขดุตัวนั้นเปนวาเลน แลวเอาตัวข้ึนฝงไปได โดยไมจําเปนตองสังหารมันดวยลูกปน ขณะนั้นแงซายวิ่งยอนกลับเขามาสมทบ เปนเวลาเดยีวกับท่ีรพินทรปนข้ึนไปอยูบนตล่ิงสูงของฝงโนน สงสัญญาณใหคณะนายจางขามฟากตามท่ีนัดแนะไวแลว “เจานายขามเร็วเถิดครับ พรานใหญบอกมาแลว ผมกับแงซายจะชวยคุมใหเอง” เกิดเตือนมาโดยเร็วพรอมกับบรรจุกระสุนเขาซองปน ท้ังสามกระโดดลงจากตล่ิงสูงโดยเร็ว เดนิตัดลงชายตล่ิง และแบกไรเฟลพาดบาไว ดึงปนส้ันจากซองขางเอวประจําตัวออกมาถือกระชับไวในมือขวา แลวพากันเดินรวมกลุมลุยลงน้ํา เดินตัดไปอยางเรงรีบเรียงกนัเปนหนากระดาน ดารินเดินอยูตรงกลางระหวางขนาบของเพ่ือนและพ่ีชาย “ไชยยนัตระวงัทางดานซายไว ฉันจะเฝาทางดานขวาเอง สวนนอยสังเกตดูทางดานหลังไวดวย” เชษฐาออกคําส่ัง สายนํ้าเยน็เฉียบจับลึกเขาไปถึงข้ัวหัวใจ พื้นเบ้ืองลางบางแหงเปนทราบ บางแหงเปนโขดหินท่ีล่ืนไปดวยตะไคร ดารินเสียหลักเซถลําจะลมลงน้ําอยูสองสามคร้ัง แตไชยยันตกับเชษฐา


912

ชวยกันหิว้แขนไวได ทุกคนหายใจไมท่ัวทอง พยายามจะเคล่ือนหนาไปอยางเรงรีบท่ีสุด แตละกาวท่ีลุยไปในกระแสน้ําสีคลํ้าอันเย็นประหลาด รูสึกวามันชางผานไปอยางเช่ืองชาเหลือประมาณ พอผานมาถึงใจกลางคลอง ท้ังสามก็ตกอยูในกลางวงลอมของเหลากมุภีลรายอีกคร้ัง เงาตะคุมท่ีพุงแหวกนํ้าเขามารอบดาน มองเห็นกลาดเกล่ือนอยูท่ัวไป และในคร้ังนี้ดูเหมือนจะหนาแนนกวาเม่ือคร้ังท่ีรพินทรขามมาเสียอีก “ระวัง! มันแหกันเขามาแลว!” ไชยยนัตรองเตือน ปนส้ันสามกระบอก ก็ผลัดกันระเบิดออกไปตามจังหวะท่ีใครจะสังเกตเห็นเปาหมายไดกอน ในขณะท่ีลงมาแชลุยน้ําอยูเชนนี้ มันดูเหมือนจะอํานวยผลไดดีกวาไรเฟลเสียอีก เพราะคลองแคลวรวดเร็วกวา กระสุนดินขับแรงสูงขนาด .44 แม็กนั่มสองกระบอก และ .357 อีกกระบอกหนึ่ง ศักดิ์สิทธ์ิพอใชสําหรับสัตวขนาดจระเข และระยะยิงท่ีกระช้ันชิดเชนนี้ หลายนัดแฉลบกับผิวน้ําผานเลยไป แตหลายนัดกจ็ับเขาเปาหมายอันเปนสันจมูก หรือศีรษะไอวายรายแหงน้ํา ดําพลิกดิน้อยูครืนโครม หงายทองขาวไปทุกตัวท่ีถูกกระสุน บางตัวโดนไมถนัดนัก ก็เบนหัววิ่งน้ําแตกผละหนีไปดวยความเจ็บปวด แงซายกับเกิดท่ีอยูบนฝงเดิม ยิงชวยมาอยางมีจังหวะคนละสองสามนัด สวนพรานใหญรพินทรท่ียืนอยูอีกฝงหนึ่งไมไดยิงลงมาเลย กลับยืนโบกมือใหพรอมกับเรงใหท้ังสามรีบรุดหนามา เพราะพิจารณาเห็นวา คณะนายจางท้ังสาม พอท่ีจะใชปนส้ันควบคุมสถานการณใหตนเองไดปลอดภัยเพียงพอ ดารินยิงกรอกปากเจาตัวหนึง่ท่ีวายดิ่งเขามาขางหลัง หางเพียงวาเดยีว มันดิ้นราวกบัพายุสลาตันแลวสะบัดหางฟาดน้ําตูมใหญ ทําใหเสียหลักลมคะมําลงไปในนํ้าท้ังสามคน แตไมมีใครไดรับอันตรายอะไรมากนกั นอกจากเปยกปอนท้ังตัว เชษฐากก็ดลงไปกลางหัวของตัวท่ีบุกเขาโจมตีทางดานขวามือ พลิกแฉลบไปสามส่ีทอด แลวจมดิ่งลงไปหงายทองอยูกับพื้นเบ้ืองลาง เลือดแตกเปนพราย สวนไชยยันตกระสุนหมดรังเพลิง กําลังสาละวนบรรจอุยู แตไอหนายักษตัวท่ีนาํหนาท่ีสุด พุงท่ือเขามาใกลเขาอีกเพียงชวงตัวเดียวก็จะถึงตัว อดีตนายทหารปนใหญผงะถอยหนีพรอมกบัรองเสียงหลง “เร็วนอย ทางดานนี!้” ดารินหันขวับมาพรอมกับเชษฐา พรอมกบัเหนีย่วไก .357 ในมือของหลอน อันมีสภาพอันใดไมผิดกบัไชยยนัตคือ เข็มแทงชนวนสับลงไปบนปลอกกระสุนเกาท่ียิงแลวดังแชะ แตโชคดีเหลือเกินปนของเชษฐาระเบิดตูม ไอตัวนั้นปกหัวลงไปในนํ้าบ้ันทายโผลข้ึนมาพรอมกับน้ําแตกกระจาย ลําตัวท่ีพุงมาโดยแรงกระทบสีขางไชยยนัตลมคว่ําจมลงไปในน้ํา ดารินกระชากคอเส้ือหิ้ว


913

พยุงข้ึนมา แลวพากันวิ่งอยางไมคิดชีวิต เพราะระดับน้าํต้ืนเพียงโคนขาเทานั้น กวาจะผานพนข้ึนมาถึงฝงไดก็ใจหายใจคว่ํา และเหน็ดเหนื่อยทุลักทุเลกันแทบขาดใจ “บาจริง ทําไมไมชวยยิงคุมกนัใหเราบาง!” หญิงสาวถามอยางเดือดๆ เม่ือปนข้ึนมาถึงฝงสูงท่ีพรานใหญยนืยิม้รอคอยอยูกอนแลว เหมือนจะมองเห็นภาพผจญภัยกลางลําหวยของคณะนายจางท้ังสาม เปนเร่ืองสนุกสนานชวนขบขันท่ีสุด “ปนของผมเหลือลูกอยู 6 นัดเทานั้น” เปนคําตอบเรียบๆ พรอมกบัอาการยิ้มๆ เชนเดิมเหมือนไมไดเกิดอะไรข้ึน “ตะเขนะเร่ืองเล็ก เราจะตองอยูในหุบนี้อีกวันเต็มๆ ยงัไมรูวาจะตองเผชิญกับอะไรอีกบาง กอนท่ีจะถึงแคมปใหญของเรา ท่ีสําคัญท่ีสุด ก็คือพวกคุณหญิงผานมาไดเรียบรอยดีไมใชหรือครับ” เชษฐากับไชยยันตหวัเราะเพราะเขาใจพรานใหญดี แตดารินบนพําสาปแชงเขาดวยความโมโห หลอนใจหายใจคว่ําในเหตุการณเม่ือสักครูนี้ยิ่งกวาทุกคน รพินทรไมตอลอตอเถียง หรือสนใจเชนไรกับถอยคําของหลอนอีก หนัไปโบกมือใหแงซายกับเกดิ เร่ิมขามตามมาอีกเปนชุดสุดทาย คณะนายจางท้ังสามบรรจุกระสุนปนส้ันประจําตัวจนครบ เตรียมพรอมท่ีจะยิงเปนมานคุมกันใหแกคนท้ังสอง โดยไมใชไรเฟลอีกเพราะกระสุนยิงจํากดัลงเต็มที แตสําหรับลูกปนส้ันนัน้ ตางมีติดเข็มขัดกันอยูอยางเหลือเฟอ ซ่ึงแตไหนแตไรมาก็แทบจะไมไดนําออกมาใชประโยชนใดๆ ท้ังส้ิน ไชยยันตนั้นนิ่งคิดอยูอึดใจเดียว ก็สง .44 แม็กนั่มแบบซูเปอรแบล็คฮ็อคประจําตัวของเขาไปใหแกรพินทร พรอมกับบอกโดยเร็ววา “เอา! นี่ถือไว กระสุนมีอยูเหลือเฟอทีเดียว รวมสามสิบนัด ชวยยิงคุมกนัสองคนนั่นดวย ถึงอยางไรคุณก็ตองยิงปนส้ันไดดกีวาผมแนๆ ผมเอาไมแนใจวาจะยิงส่ังไดทุกนัดหรือเปลา พลาดพล้ังยังไงคนของเราจะลําบาก เลือกเอาวิธีท่ีเส่ียงนอยท่ีสุดดีกวา” “ผมก็ไมแนใจเหมือนกนัครับวา ผมจะยิงปนส้ันไดดกีวาคุณไชยยันตหรือเปลา” รพินทรลังเล แตแลวก็จําเปนตองรับปนกระบอกน้ันไว เพราะไชยยนัตยัดเยยีดบังคับมา ตนเองหันไปเตรียม .600 ไนโตรฯ คูมือ ซ่ึงกระสุนเหลืออยูเพียงไมกีน่ัด โดยต้ังใจไวระเบิดกระสุนออกไปในกรณีจําเปนสุดขีด เม่ือภัยเขามาถึงตัวแงซายหรือเกิดเทานัน้ สวนเชษฐาและดารินถือปนส้ันเตรียมพรอม โดยเฉพาะอยางยิ่งนกัมานุษยวิทยาคนสวย...เปนท่ีอบอุนวางใจไดของทุกคนวา ถาหลอนปลอยกระสุนปนคูมือออกไปแตละนัด นั่นแปลวายากนักจะพลาดเปาหมาย ยิ่งชยัภูมิอันเปนตล่ิงสูงมองเหน็เปาหมายอยางถนดั และมีท่ียืนอยางสบายราวกับท่ียืนยงิในสนามยงิเปาเชนนี้ ถาไอ


914

ชาละวันตัวไหน ท่ีถูกเล็ดลอดจากการตกเปนเหยื่อกระสุนของหลอนได ก็ตองเรียกวามันมีปาฏิหาริย ยกเวนแตมันจะประดังกันเขามามากมายเสียจนหลอนยิงไมทันเทานั้น แงซายตัดไมไผลํากะทัดรัดมาลําหนึ่ง ยาวประมาณสองวา เส้ียมปลายแหลมเปนปากฉลามแทนแหลน สวนเกิดกระชากมีดเดินปาท่ีขัดหลังอันยาวออกมากระชับไวในมือ ท้ังสองสะพายไรเฟลไวกับไหลอยางไมคิดท่ีจะเอาข้ึนมาใชอีก แลวพากันเดนิลุยน้ําขามมาอยางรวดเร็วเคียงขางกัน ทามกลางการรอคอยดวยใจอันเตนระทึกของส่ีคน ท่ีรอคอยอยูกอนแลวบนฝงตรงขาม ฝูงจิ้งจกน้ําท่ีอยูในละแวกน้ัน ไมยอมละโอกาสของมันอีก ดวยความดุรายประจําสันดานอันผิดวิสัยจากจระเขท่ัวๆ ไป เพราะไมเคยชินตอการถูกสังหารมากอน และดูเหมือนจะไมยอมเขาใจเอาเลยวา พวกมันท่ีลอยฟองหงายทองขาวนับสิบๆ ตัวในขณะนี้มีสาเหตุมาจากอันใด ดังนั้นระลอกท่ีสามก็ดาหนาเขาหมายโจมตีเกดิกับแงซายอีก โดยไมยอมหยดุยั้งเข็ดหลาบ มันแขงกนัวายร่ีเขามาจากทุกทางเทาท่ีมันจะมองเหน็ จระเขในลําหวยแหงนี้...ไมใหญโตมหึมาเหมือนกับเทาท่ีเห็นมาแลวในใจกลางบึง แตก็เปนตัวขนาดกาํลังวองไวปราดเปรียวท้ังส้ิน ลําตัวอวนส้ัน หนาหักยูและโคนหางอวบใหญ อุงตีนติดกันเปนพืดแบบตีนเปด ซ่ึงชวยในการพุยน้าํไดอยางรวดเร็ว ในนาทีวิกฤตและจําเปนยิ่งเชนนี้ เชษฐา วราฤทธ์ิ หัวหนาคณะเดินทาง มีฝมือในการยิงปนส้ันไมไดดอยไปกวานองสาว ผูจัดวายอดเย่ียมเลยจนนิดเดยีว อดตีนายพนัโททูตทหารบกเช้ือพระวงศนอยนักท่ีจะพลาดเปาหมาย และยิงไดรวดเร็วกวานองสาวเสียอีก ทุกปงท่ีล่ันออกไป เงาดาํท่ีพุงแหวกน้ําเปนตองดิ้น โผงผางมวนตลบเลือดสาดหมดฤทธ์ิเดชไปทุกคร้ัง สองพี่นองแขงกนัยิงเปาเคล่ือนท่ีในน้ําอยางนาต่ืนใจดวยสถิติในการสังหารท่ีนาชมยิ่ง ดารินล่ันกระสุนชากวาแตไดผลรอยเปอรเซ็นตเต็มไมตกหลน ผิดกับเชษฐาซ่ึงยิงเร็วกวา ถึงแมจะไมถึงกับประกาศิตส่ังทุกนัดไป แตก็ใหผลยอดเยีย่มในการสกัดกั้นยับยั้ง ในกรณีฉุกละหุกแขงกับเวลาเชนนี้ รพินทรเห็นสองพี่นองแขงฝมือปนส้ันกันอยางเยีย่มยอดแลวเชนนี้ เขากแ็ทบไมมีความจําเปนท่ีจะทํากระสุนปนส้ันของไชยยนัตใหเปลืองเปลา นอกจากจะมองดูเพลินไปเทานัน้ ไมมีจระเขตัวไหนสามารถวายเขามาใกลชิดตัวเกิด หรือแงซายไดเลยจนตัวเดยีว นอก จากมันจะพลิกคว่ําจมน้ํา หรือไมก็หงายทองไปเสียกอน ไชยยนัตเองกป็ระทับไรเฟลคุมเชิงอยูเฉยๆ เพราะเห็นวาไมจําเปนแลว อีกประมาณ 10 กวาเมตร ท่ีท้ังสองจะถึงชายฝง ปนของเชษฐากับดารินก็หมดโอกาสท่ีจะล่ันกระสุนได เพราะเจาตัวหนึ่ง พุงเขามาทางดานหนาของเกิดกับแงซายเปนแนวตรง มันปร่ีเขาใสเกดิเปนเปาหมาย! พรานพื้นเมืองกระหน่ําฟนดวยมีดปาสุดแรงเกิด ลงไปบนศีรษะ แตแลวก็ถูกปลายหางของมันท่ีตวัดฟาดมากระทบไหลลมลง กอนท่ีมันจะแวงตัวเขาคาบ แงซายก็เผนเขาเอาหลาวไมไผ


915

สวนทะลวงเขาไปในปากท่ีอาออก แลวเสือกเขาไปในลําคอของมันเต็มเหนีย่ว มันงับปากลงทันทีอยางดุราย หนุมกะเหร่ียงพเนจรกําปลายอีกดานหน่ึงไวม่ัน กระทุงทะลวงเขาไปอีกดวยลําขออันกํายําแข็งแรง เกิดก็ทะล่ึงตัวข้ึนมาได ตรงเขากระหน่ําฟนอยางไมยั้ง ทามกลางการฟาดหางสน่ันหวั่นไหวของมัน ทุกคนบนฝงเห็นแงซายเสือกหลาวไมไผกดลึกหายเขาไปในปากของมันตามลําดบั อาการดิ้นของมันรุนแรงขึ้นทุกทีอยางเจ็บปวด บาคล่ังและอํามหิต! ไมกี่อึดใจหลังจากนั้น ท้ังสองคนก็ชวยกนัลากไอวายรายตัวสุดทายข้ึนมาบนฝง ท้ังๆ ท่ียังมีลําไมไผของแงซายเสียบหายเขาไปในลําตัวทางปากของมันเกือบมิดลําอันยาวเหยยีด เหลือโผลออกมานอกปากเพียงชวงแขนเดียวเทานั้น ท้ังหมดวิ่งลงจากฝงตล่ิงสูงลงไปจะซํ้า แตแงซายรองหามปนหวัเราะหาวๆ วา “อยา! นายหญิง เปลืองลูกปน มันไมมีทางอีกแลว” ดารินชะงัก เงยปากกระบอกปนข้ึน ไอวายรายแหงน้ําดํา ดิ้นรนอยูไปมาบนพื้นทรายริมฝง พรอมกับฟดฟาดหางอยางรุนแรงนากลัว เกดิก็ปราดตรงเขาไปท่ีบ้ันทายของมันเง้ือมีดข้ึน กระหน่ําฟนสุดแรงลงไปบนโคนหาง เพียงสองสามคร้ังพอประสาทสวนหางอันทรงพลังของมันขาดออก ไอเขตัวนั้นก็ส้ินฤทธิ์ลงอยางราบคาบ เกิดพลิกใหหงายทองอยูกับพืน้ และจวงปลายมีดอันแหลมคม เสียบลงไปท่ีลําคอของมันอีกคร้ังเดียว มันก็แนนิ่ง ทุกคนถอนใจออกมาอยางโลงอก ตางสอบถามและเขามาดูอาการของเกิดท่ีถูกสวนหางของมันฟาดตวัดเอา แลวกเ็บาใจเม่ือเห็นวาไมเปนอันตรายอะไรมากนัก นอกจากเส้ือตรงบริเวณไหลขาด และมีรอยชํ้าเล็กนอยเพราะถูกไมถนัดนัก “ฉันนึกวานายจะหลังหักแลวเสียอีก ตอนท่ีถูกมันฟาดลมลง” ไชยยนัตเปาลมออกจากปาก เขามาตบไหลพรานพื้นเมืองผูทรหด เกิดยิ้มแหงๆ คลําปอยอยูท่ีไหล แลวหนัไปสบถสาบานสาปแชงไอชาละวนัตัวนัน้ “ถาถูกจังๆ เกิดก็ไมเปนเกดิแลวครับ เจานาย ดีแตมันเฉียดๆ ไป” “เรายิงปองกันใหเธอไมทัน เพราะมันพุงเขามาทางดานหนาของเกิดเปนเสนตรง กลัวกระสุนจะแฉลบไปถูกเขา แลวมันเร่ืองอะไรท่ีท้ังสองคนมีปนประจําตัวอยู แตกลับเอาปนไปสะพายหมด คนหนึ่งถือไมไผ อีกคนถือมีด ถาใชปนก็คงไมตองเจ็บ...เส่ียงไมเขาเร่ือง” ดารินตําหนิมา ท้ังสองไมตอบ เชษฐาเอยข้ึนวา “ท้ังสามคนนี่เปนนักประหยดัลูกปนท้ังนัน้ มีแตพวกเราเทานั้นท่ียิงกันอยางไมอ้ัน ก็ดีเหมือนกนั ถึงอยางไรพวกเราก็ขามมาไดแลว” “เจานายจะลองเนื้อไอนี่ดูบางไหมครับ มันจะกินเรา เราก็ตองกินมันดูม่ัง ผมแลเนือ้เอง ตรงโคนหางนีเ่ด็ดนกั”


916

หญิงสาวอุทานอะไรออกมาคําหนึ่ง ทําทาเหมือนจะอาเจยีน ขนาดไชยยันตผูกินไมเลือก และชอบท่ีจะทดลองกินทุกอยางยังเบปากส่ันหัว “ขอที รายการนี้เห็นจะไมไหวแน เห็นรูปรางหนาตามันแลวกระเดือกไมลง สําคัญท่ีสุดก็คือเรายังไมอดนัก” “หรือผูกองอยากจะกินกเ็อานะ คราวนี้ไมขัดแลว เชิญตามสบาย เม่ือเชานี้หมดศรัทธา เปนกางขวางคอปลอยเตาไปเสียตัวหนึ่ง จะมาขัดเร่ืองตะเขตัวนี้อีก เดี๋ยวจะผิดใจกันเสียเปลาๆ” ดารินหันไปพดูหนาเฉยกับรพินทร “เนื้อตะเข ก็เหมือนๆ กับเนื้อตะกวด หรืองูเหลือมนั่นแหละ...” พรานใหญบอกโดยไมสนใจกับคําประชดของหลอน “มันรอนและก็คาวจัด แตถาเขาพริกใหมากๆ ก็ดับกล่ินได อรอยไปเสียอีก มีเร่ืองแปลกแตจริงเกีย่วกบัเนื้อตะเขอยูอยางหนึ่ง ไมทราบวาคุณชายกับคุณไชยยนัตจะเคยไดยนิมาแลวหรือยงั” “อะไร? ทําไมหรือ?” “เนื้อตะเขกับพวกมดแดงนะครับ เคยไดยนิใครเขาพูดกนัมาบางหรือเปลา?” สองชายผูเปนนายจางมีสีหนางง ส่ันศีรษะ “เอะ! เนื้อตะเขกับมดแดงมันเปนยังไง ไมเคยไดยินหรือรูเร่ืองมากอนเลย” “มดแดง ถามากินเนื้อตะเขเขา ภายในสามวันเจ็ดวนั พวกมันจะพากันงอกปก บินไดหมด” “ฮา!” “จริงๆ ครับ นี่เปนเร่ืองแปลกชนิดหนึ่ง ท่ีวิเคราะหไมถูกเหมือนกนัวามันเนื่องมาจากอะไร พวกชาวปาหรือชาวสวนท่ีรูหลัก เขามักจะใชหลักความจริงพิสดารขอนี้...แกเคล็ดในเร่ืองมดแดงชุม สมมติวาท่ีตนไมหรือตนผลไมตนไหน มีมดแดงชุมเฝาอยูมากๆ เขาก็จะเอาเนื้อตะเขสดๆ ไปแขวนไวท่ีตนนั้นลอใหฝูงมดแดงมากิน พอพวกมันกนิเนื้อตะเขท่ีแขวนลอเอาไวเขาไป ภายในอาทิตยเดยีวกจ็ะงอกปก แลวพากนับินไปหมด ตนไมตนนั้นกเ็ปนอันวาไมมีมดแดงเหลืออยู เปนวธีิกําจัดมดแดงไดอยางแนบเนียนและโดยละมอมท่ีสุด ไมเช่ือลองดูก็ไดครับ ถามีโอกาสเห็นตนมะมวง หรือชมพูตนไหนมดแดงทํารังอยูมากๆ หาเนื้อสดของตะเขไดเอาไปผูกเชือกแขวนท้ิงไว อาทิตยเดยีวเทานั้น...จะไมมีมดแดงเหลืออยูท่ีตนมะมวงนั้นอีกเลยแมแตตัวเดยีว” “ใหตายซิ รพนิทร!” ไชยยนัตรองข้ึน จองมองดูพรานใหญอยางสุดท่ึง “วางๆ หาเวลาเขียนตําราเกีย่วกับเร่ืองพิสดารของปา และสัตวปาซักเลมเถอะ มันคงทําประโยชนใหแกคนท่ัวไปไมนอยทีเดยีว เทาท่ีเดินทางเขาปามาดวยกันนี่นะ เราเรียนจากคุณไมรูจบส้ินเลย”


917

“และรับรองวามันจะเปน ‘นิทาน’ ท่ีอานไดสนุกเพลิดเพลินท่ีสุด ถารูจักวิธีเขียนใหดีๆ เหมือนอยางท่ีเลามาใหเราฟง เชนบรรดาสารพัดเร่ืองท่ีเลามาเปนลําดับ” นักมานษุยวิทยาสาวสอด “แปลวาคุณหญิงไมเช่ือเลย ในทุกอยางท่ีผมเคยบอกๆ ไปแลว” พรานใหญถามพลางหัวเราะขันๆ หญิงสาวยกัไหล “ทําไมจะไมเช่ือ ถึงจะฟงยากยังไง ก็เห็นจะตอง ‘จําเปน’ และ ‘จําใจ’ เช่ือไวกอนละ ในอาณาจักรปาดงพงไพรนี้ คุณสามารถจะพิสูจนใหเราเห็นชัดไดวาคุณ ‘ศักดิ์สิทธ์ิ’ จนเราไมกลาคานๆ ท้ังๆ ท่ีอยากจะคาน เม่ือเราอยูในปาและส่ิงท่ีเกีย่วของกับปา ถาไมเช่ือคุณแลวจะไปเช่ือใครท่ีไหนละ จริงไหม?” “คุณหญิงพูดยงักะรูทันผม” “ออ! เห็นจะยอมรับละซิวา โกหกเลนง้ันเอง?” “ก็โกหกบาง จริงบางตามแตโอกาส อยูท่ีคนรับฟงจะวินิจฉัยเอง วาควรเช่ือไดแคไหน อยางเชนยาท่ีผมใหคุณหญิงทากันทากเกาะนั่นก็เหมือนกัน” ดารินลืมตาโต รองล่ันออกมา “หา! วายังไงนะ ยาทากันทาก...มันเปนยังไง?” “มันเกาะเปนยาทาแกเม่ือยแกเคล็ดธรรมดาเทานั้นเองนะซิครับ ไมไดเปนยากนัทากเกาะสักหนอย ผมโกหกไปง้ันเองแหละ!” แพทยสาวคนสวยยนืจองหนาเขานิ่ง เมมริมฝปากแนน คอแข็งอยูเปนนาน เชษฐาและไชยยนัตพากนัหัวเราะล่ัน “แปลวาคุณตมฉันโดยเจตนา!” หลอนคํารามออกมาจากลําคอดวยเสียงนากลัว “ก็ไมไดตมหรอกครับ เพียงแตหลอกบางนิดหนอยเทานั้น แตเปนการหลอกเพ่ือใหเกิดผลดีข้ึนแกตัวคุณหญิงเอง ถาผมไมบอกวายานั่นเปนยาปองกนัทาก คุณหญิงกค็งไมยอมมาดวยเทานั้น มันเปนการชวยกนัในดานจิตวทิยา แลวคุณหญิงก็ผานมาไดจริงๆ กค็งจะเหมือนกบัท่ีคุณหญิงวาเคยเอานํ้ากล่ันฉีดใหผมโดยบอกวา เปนยาแกปวดหรือกันบาดทะยักนัน่แหละ” “เด็ดแท! มันตองใหไดยังง้ีซิ รพินทร!” ไชยยนัตเปรยข้ึน หร่ีตาใหจอมพรานพรอมกับยกหัวแมมือให ดารินมีอาการเหมือนจะนับหนึ่งไปถึงสิบอยูหลายเท่ียว หนาแดงกํ่าดวยความโกรธแคนท่ีถูกตม แตแลวก็พยายามระงบัทุกส่ิงทุกอยางลงเปนปกต ิรพินทรก็ประหลาดใจเหมือนกัน เขาคิดวาคงจะไดรับการโวยวายเกรี้ยวกราดจากหลอนเปนยกใหญ แตกลับเห็นหลอนเยือกเย็นลงผดิไปกวาเคย เพียงแตพดูปนหวัเราะตํ่าๆ มาวา


918

“ขอบใจมาก ท่ีอุตสาหบอกความจริงใหรู หวังวาวนัพระคงไมมีหนเดียวหรอก อยาใหถึงคราวของฉันบางก็แลวกัน” “ไมมีน้ําใจเปนนักกีฬาเลยนอยนี่...” ไชยยนัตวา “ทีเรายังหลอกเอาน้ํากล่ันฉีดแทนยาแกปวดใหแกเขาได เขาก็หลอกเอาน้ํามันทาแกเม่ือย โดยบอกวายากันทากเกาะใหเราทาบาง มันก็ยุติธรรมสมน้ําสมเนื้อกนัดีแลวนี”่ “ก็ใครบอกละวาฉันเอาน้ํากล่ันฉีด...” แพทยสาวหนัไปตวาดแวด “ถาเอาน้ํากล่ันฉีดปานนี้ก็ตายไปแลว ไมอยูกวนโทโสมาไดจนทุกวันนีห้รอก” “อาว! ก็ไหนเราบอกวาเราทํายังง้ันไงละ” ดารินหนางอ พูดโพลงออกมาอยางหลงกล “ฉันก็พูดไปยงัง้ันนะซิ พวกเธออยากมาบลั๊ฟฉันกอนทําไมละ” พรานใหญอมยิ้ม “เปนอันวายังง้ีก็แลวกันครับคุณหญิง ถายาฉีดท่ีคุณหญิงเคยใหกับผมและคุณไชยยันต เปนยาที่ถูกตองตรงกับวัตถุประสงคในการรักษา โดยไมใชน้ํากล่ัน น้ํามันท่ีผมใหคุณหญิงทา ก็เปนน้ํามันประเภทปองกันพวกแมลงและปลิงทากจริงๆ แตถาคุณหญิงเอาน้ํากล่ันฉีดให น้ํามันของผมก็เปนเพยีงแคน้าํมันทาแกเคล็ดเทานั้น” ม.ร.ว.หญิงคนสวยเพ่ิงจะมารูตัวเอาบัดนีเ้องวา เสียเชิงถูกหลอกเอาหลายตลบ นึกเจบ็ใจท่ีตนเองกลับเปนฝายพาซ่ือเสียรูตามไมทัน พูดอะไรตอไปไมออก ไดแตนั่งหวัเราะหึๆ อยางเดอืดดาล พักผอนเพื่อคลายประสาทอันเครงเครียด จากเหตุการณท่ีเผชิญกบัฝูงจระเขในลําหวยทางขาม พอจติใจเปนปกติดแีลว การเดินทางก็ต้ังตนตอไปแขงขันกับเวลาท่ีเย็นย่ําลงทุกขณะ อึดใจใหญตอมา ขณะท่ีไตข้ึนไปบนปาโคก ซ่ึงหนทางเร่ิมจะรกทึบดวยไมใหญและสูงข้ึนทุกขณะ ก็พบกับดานกระทิงมีรอยเหยยีบย่ําเกล่ือนไปหมดฝูงหนึ่ง ประมาณ 7-8 ตัว ไดเดินข้ึนเขาลวงหนากอนแลวสักเม่ือตอนเท่ียงนี้...รอยยังใหมๆ อยู รพินทรนาํเดินตามหลังรอยกระทิงฝูงเหลานั้นไปในขณะท่ีความมดืโรยตัวลงอยางรวดเร็ว บอกใหคณะนายจางทราบวา ขณะน้ีกําลังเหยยีบยางเขาสูบริเวณเชิงเขานาง อันเปนเปาหมายแลว กอนท่ีจะลงสูหุบเล็กๆ อันอุดมไปดวยกลวยปาและดงมันมือเสือ หมูฝูงใหญก็ยกขบวนวิ่งตัดหนาไปในระยะกระช้ันชิด ไชยยันตใชปนส้ันยิงผาสงเดชเขาไปกลางฝูงของมันนัดหนึ่ง โดยไมไดหวังผล แตแลวทุกคนก็เต็มไปดวยความต่ืนเตนยนิดี เพราะปรากฏวา ภายหลังจากหมูฝูงนัน้พากันวิ่งหายลับเขาริมทางไปหมดแลว มีลูกหมูตัวหนึ่งน้ําหนกัประมาณ 15 กิโลกรัม ฟุบนิ่งอยูกับท่ี กระสุน .44 แม็กนั่มของไชยยันตทะลุซอกขาหนาของมันอยางบังเอิญท่ีสุด “มือหาอาหารของคุณไชยยนัตวันนี้...ฉมังเหลือเกิน แชมช่ืนอีกแลว สําหรับม้ือคํ่าของเราวันนี”้


919

รพินทรพูด ตรงเขาไปหิ้วขาลูกหมูตัวนั้นข้ึนมา “วิเศษแท เนื้อละม่ังไมไดความเลย คํ่านี้ไดหมูจัดวาเปนอาหารช้ันเลิศ” เชษฐาวา “เจาปาทรงโปรดแทๆ วาแตมันจะไมเล็กไปหนอยหรือ?” คนยิงถามพรานใหญ “ตัวขนาดนี้ซิครับ...กําลังกิน เดี๋ยวผมจะทําใหโอชะทีเดียว แตตองอาศัยเวลาแลวกมี็การประดิดประดอยกันหนอย” ปางพักนอนแรมคืน ถูกเลือกเอาบริเวณหุบเขาตอนหนึ่งในดงกลวยนัน่เอง ภายหลังจากปลงสัมภาระ ปดกวาดถากถางพออาศัยเปนท่ีพักช่ัวคราว และหาฟนกอไฟข้ึนแลว เกิดกห็ุงขาวตามหนาท่ี ซ่ึงมีเหลืออยูอีกเพยีงสามกํามือเทานั้น แงซายไปขุดมันมือเสือมาเผาเพ่ิมเติมแทนขาว ท่ีมีปริมาณนอยกวาคนหกคนจะกินกันไดอ่ิม สวนรพินทรกอไฟรางข้ึนอยางประณีต เผาถานจนระอุไดท่ี จัดการผาทองลูกหมู ควกัเอาเคร่ืองในออกลางน้ําสะอาดดีแลว ก็ตัดใบกลวยออนๆ มาเคลากบัเกลือยัดเขาไปในทองมันจนอัดแนน แลวใชหวายเสนเล็กๆ เย็บรอยผาไวตลอดจนเปนตัวดังเดิม ตัดไมเส้ียมแหลมเสียบจากปากทะลุออกกน แลวนําข้ึนพาดยางบนหลักไมงามสองอันท่ีปกไวปากหลุมไฟรางท้ังสองดาน คอยน่ังพลิกหมุนและตรวจไฟอยูอยางพิถีพิถัน คณะนายจางเขามาน่ังลอมวงดูเขาจัดการกับหมูตัวนั้นอยางท่ึงๆ เห็นจากกรรมวิธีในการทํา เห็นการนําข้ึนยางไฟรางท้ังตัว ตลอดจนคอยเฝาหมุนกลับไปมาอยางประณตีอยูเชนขณะนี้ ไชยยันตน้ําลายสอ “ทาจะเดด็แฮะ รพินทร ชักน้าํลายไหลเสียแลว ประเภทพวกเนื้อยางท้ังหลายนับต้ังแตเขาปามา เพิ่งจะเห็นคุณยางหมูวันนีเ้ขาทาท่ีสุด” “ถึงวาซิ มีการเอาใบตองยดัไส แลวเย็บเสียดวย ทาจะอรอย” เชษฐาเสริมมาอีกคนยิ้มๆ สวนดารินลอบมองดูพรานใหญเงียบๆ นกึท่ึงอยูในใจโดยไมปริปากพูดคําใด ชายผูนี้ชางแคลวคลองชํานาญไปเสียทุกอยางในปา แมแตเร่ืองการทําอาหาร “หมูหันแบบบานปาครับ...” จอมพรานผูบัดนี้ทําหนาท่ีเปนพอครัวดวยทาทีอันชํานชํิานาญ บอกมาหนาตาเฉย รูสึกวาเขาจะบรรจงประคับประคองมากในการคอยหมุนยาง เพื่อใหไฟกินเสมอกัน “เขาปามานาน ก็เพิ่งจะไดลูกหมูตัวเหมาะๆ สําหรับพอดีทําหันไดตัวนี้เอง ถาใหญเกินไปนักกเ็อามาทําแบบนี้ไมได รับรองครับวา หมูหันในภัตตาคารจนีทําอะไรไมไดเลย แตตองคอยนานหนอย” “ทําไมตองเอาใบตองมายัดไสดวยละ?” ไชยยนัตถามอยางสนใจ


920

“มันเปนวิธียาง หรือหันแบบปายังไงละครับ ใบตองไมใชยัดเอาไวใหหมูดูเปนตัวเหมือนตอนท่ีมันเปนๆ เทานั้น แตกล่ินของใบตองจะทําใหเนือ้หอมยิ่งข้ึน และระอุสุกท่ัวกัน เกลือท่ีคลุกใบตองไวก็จะกระจายไปตามเน้ือชวยใหมีรสเค็ม ความจริงเขาใชใบตองเฉยๆ ไมตองใสเกลือก็ได แตทําน้ําจิ้มไวจิ้ม ทีนี้เราไมมีน้ําจิ้มกนั ก็เลยตองอาศัยเกลือใหหมูมีรสเค็มในตัว พอสุกดีก็ผารอยท่ีเย็บไวเอาใบตองออก รับรองวาตัวแคนี้ไมมีเหลือ” คําพูดของเขายิ่งทําใหทุกคนน้ําลายไหล ขาวของเกิดสุกแลว มันมือเสือของแงซายท่ีเผา รวมท้ังเนื้อละม่ังยางก็สุกท่ีจะเปนอาหารได แตยังไมมีใครสนใจ ทุกคนมาลอมวงดูพรานใหญยางหมูอยางสนุก แงซายกับเกิดชวยทําหนาท่ีในการควบคุมถานในกองไฟ ปาบัดนี้มืดสนทิ ท้ังหมดสนทนากันไปพลางอยางมีความสุข อากาศหนาวแตกองไฟรอบดานอบอุน โดยเฉพาะอยางยิ่ง หมูหนัของรพินทรกําลังเร่ิมสงกล่ินและน้ํามันตก ทําใหทุกคนหวิโหยเปนอยางยิ่ง เชษฐาเอาบร่ันดีออกมารินแจกจาย พระจันทรเร่ิมสาดแสงรางๆ ลงมาในบริเวณหุบเขา เสียงหมาจิ้งจอกหอนเย็นมาแตไกลแทบไมขาดระยะ พงไพรรอบดานเริ่มต่ืนตัวรับกบัรัตติกาล พวกสัตวเล้ือยคลานทําเสียงแสกสากอยูรอบดานสลับไปกบัเสียงจักจั่นเรไร แตไมมีใครสนใจกับมัน โดยเฉพาะคณะนายจาง ซ่ึงบัดนี้ทุกคนดูเหมือนจะเคยชินกับสภาพของปากนัพอ สมควรแลว อีกประมาณคร่ึงช่ัวโมงหลังจากมันเร่ิมสงกล่ินอันหอมหวน หมูหันตัวนั้นก็เหลืองอรามไปท้ังตัวราบกบัเอาออกมาจากเตาอบช้ันด ี รพินทรจัดการยกลงจากกองไฟ วางลงไปในใบตองท่ีปูไว กรีดผารอยท่ีเย็บ งัดเอาใบตองซ่ึงยัดไวออก และเพยีงไมกีน่าทีหลังจากนั้น ลูกหมูตัวนั้นกไ็มมีสวนใดเหลืออยู นอกจากกระดูก ทุกคนอ่ิมหมีพีกนั และเต็มไปดวยรสชาติอันโอชะชนิดท่ีไมเคยพบมากอน นบัต้ังแตไดล้ิมรสกับอาหารปามา “สงสัยวาลูกหมูปาจะหมดปาเอาคราวนี้เอง เห็นท่ีไหนไชยยันตคงเอามาหันกนิหมด!” เชษฐาวา “มันนานัก รพนิทร! เขาปามาต้ังนาน เพิ่งจะทําของดีใหกนิเอาวันนี้เอง” ไชยยนัตหนัไปตอวาพรานใหญ ขณะท่ียงัแทะกระดูกขาอยูอยางเสียดาย ท้ังๆ ท่ีเนื้อหมดแลว “เร่ืองตะกละละก็ตองยกให!” ดารินพูดเสียงหนักๆ แลวมองไปทางพรานใหญ “เกงทุกอยางเลยนะ นายพราน แมกระท่ังวิธีประดิดประดอยทําอาหาร ยอมรับวาหมูของคุณตัวนี้...เลิศท่ีสุด หมูหันในภัตตาคารกย็งัสูไมไดจริงๆ” นั่นเปนคํานิยมจากใจจริงเปนคร้ังแรกท่ีเขาไดยนิจากปากของนายจางสาว


921

สองทุมเศษเล็กนอย ระหวางท่ีเตรียมตัวจะนอน รพินทรผูกําลังสนทนาอยูกับเชษฐาและไชยยนัต หยดุชะงักการพูดลงเฉยๆ ทอดสายตาขามกองไฟออกไปยังราวปามืดทึบ พรอมกับเง่ียหู อาการของเขาทําใหคณะนายจางสงบเสียงลงทันที ลมท่ีพัดใบไมเสียดสีกันอยูแสกสากบัดนี ้ ดูเหมือนจะสงบน่ิงลงช่ัวขณะ กวางรองเบ้ิบอยางต่ืนตกใจอะไรชนิดหนึง่ ดังมาจากเชิงเนินดานตะวนัออกเพยีงคร้ังเดียวก็เงียบหายไป ตอมากมี็เสียงหอนไกลๆ ของหมาปาแลวกห็ยดุหายไปอีก ช่ัวอึดใจใหญๆ ท่ีปาท้ังปาตกอยูในความสงัด ปราศจากสํ่าสําเนียงใดๆ แมแตแมลงสักตัวก็ไมทําเสียงข้ึน นอกจากเสียงไมปะทุอยูในกองไฟเบาๆ แงซายเงยหนาข้ึน สายจมูกรอนไปมาในอากาศ สวนรพินทรจองสังเกตไปยังควนัไฟท่ีลอยกรุน เพื่อจะกําหนดทิศทางลมใหแนชัด ระหวางนี้เปนความเงียบดวยใจอันต่ืนระทึกของคณะนายจางทุกคน แมท้ังสามจะอานรหัสของปายังไมออกไดแมนยําแนชัดนัก แตอาการทาทีของจอมพรานก็ดี หรือคนใชกะเหร่ียงพเนจรก็ดี เปนสัญลักษณเตือนใหทราบถึงส่ิงผิดปกติ แตไมมีใครปริปากถามนอกจากประสาทอันต่ืนพรอม แลวคําตอบกป็รากฏออกมา เม่ือฆานประสาทของทุกคนสัมผัสกับกล่ินสาบท่ีลอยมาจากท่ีใดท่ีหนึ่งอยางเจือจาง มีเสียงใบไมล่ันเกรียบข้ึนสองสามคร้ังแลวก็หยุดไปอีก รพินทรยกมือข้ึนเปนสัญญาณใหทุกคนสงบนิ่งอยูในอาการเดิม ควาปนกับไฟฉายยองกริบเขาไปหมอบซุมอยูท่ีกอนหินใหญลูกหนึ่ง ในดงเถาวัลยโคนตนกระบาก เชษฐา ดาริน และไชยยันตหยิบไรเฟลข้ึนมากระชับอยูในมือพรอม เสียงกิ่งไมแหงหลนลงมากระทบปาเบ้ืองลาง ในความเงียบเชนนี ้ มันดังครืนโครมสะทอนไปท้ังปา พรอมกันกมี็เสียงสวบสาบดังข้ึนในดงกลวยเบ้ืองหนาของพรานใหญ เหมือนสัตวอะไรชนิดหนึง่จะเผนไปดวยความตกใจ อันเนื่องมาจากเสียงกิ่งไมหลนนั้น รพินทรเดินดุมๆ กลับเขามา “กิ่งไมเจากรรมทํามันตกใจเผนหนีเสียกอน หมอบอยูหลังกอบอนขางหนาผม หางสักสิบวาเทานั้น กําลังจะฉายไฟอยูพอด”ี เขาตอบเรียบๆ ท้ังๆ ท่ีผานการประจันหนากับเสือท่ีหวยแมเลิงมาแลวอยางโชกโชน แตในภาวะและส่ิงแวดลอมเชนนี้ ท้ังไชยยนัตและดารินก็อดท่ีจะใจส่ันระทึกเสียไมได รูสึกสะบัดรอนสะบัดหนาว หายใจไมท่ัวทองอยางไรพิกล นอกจากเชษฐาเทานัน้ท่ีเยือกเย็น ม่ันคงอยูในอาการเดิมโดยไมมีอะไรเปล่ียนแปลง “ถาจะนอนกนัไมเปนสุขเสียแลวม้ัง คืนนี”้ ไชยยนัตครางออกมาเบาๆ เปาลมออกจากปาก “ยังหัวคํ่าแทๆ พวกเราก็คุยกนัออกใหล่ันไปหมด ยังยองเขามาอีก ไอนี่ความประพฤติไมดี”


922

คําพูดของไชยยันตทําใหอีกหลายคนอดหวัเราะออกมาไมได ประสาทอันตึงเครียดคลายลงเล็กนอย “ใหญมากไหม?” ดารินถาม ฝนน้ําเสียงเปนปกติ “ผมสงสัยวาจะเปนไอดํา หรือมายก็ไอดาว คงไมใชโครงหรอก” “รูไดยังไง คุณยังไมทันเหน็ตัวมันไมใชหรือ นอกจากไดกล่ิน แลวกไ็ดยนิเสียงท่ีมันยองเขามา” “คร้ังแรกท่ีผมไดยนิเสียงมันเอาเล็บตะกุยกิง่ไมสูง ตอมาก็มีเสียงกระโดดลงมาท่ีพื้น เสือใหญปกติแลวไมข้ึนตนไม” “มันจะเอายังไงกับเรากันแนนี่ เลนมาดอมๆ มองๆ สอดแนมอยูใกลท่ีนอนของเราแบบนี้” ไมทันจะขาดเสียงของเชษฐา ก็มีเสียงเล็บตะกุยโคนตนไมดังมาไดยนิถนัด แลวกเ็สียงคํารามอยูในลําคอเบาๆ คราวนี้ดังหางออกไปทางดงดานขวา พรานใหญบุยปากไปทางบอน้ําซับเบ้ืองหนาของปางพัก ซ่ึงอยูในระหวางดงบอนอันข้ึนอยูแนนทึบ หางออกไปประมาณ 30 เมตร “มันจะลงมากนิน้ําท่ีบอน้ําซับนั่น แตติดขัดท่ีพวกเรามาพักนอนกันอยูท่ีนี่ ก็เลยวนเวียนงุนงาน แตความจริงแหลงน้าํบริเวณนี้ก็หาไดไมยากนกั มีอยูแทบท่ัวไป มันอาจเปล่ียนความตั้งใจไปท่ีอ่ืนก็ได” “หรือไมก็เปล่ียนความตั้งใจที่จะกนิน้ํา มากินคนแทน” ดารินโพลงออกมาลอยๆ “สัตวแถวน้ีชุมมากครับ เสือทุกตัวอ่ิมกนัอยางเหลือเฟอทีเดียว มันมีสัญชาตญาณรูไดดีวา ในบรรดาสัตวท้ังหลาย สัตวมนุษยเปนสัตวท่ีจะเปนเหยือ่ของมันยากท่ีสุด ถาไมจําเปนจริงๆ แลวมันจะไมเส่ียงเปนอันขาด นอกจากไอตัวท่ีมีสันดานเสียมากอน แตถึงอยางไรก็ตามเราระวังกนัอยูแลว” เสียงเสือดาวตัวนั้นเงียบหายไปแลว ทุกคนลมตัวลงนอน ศีรษะหันเขาหากอนหินใหญท่ีใชกั้นแทนผนงัเพียงดานเดียว อีกสามดานลอมรอบดวยกองไฟ ไชยยนัตขอแลกเปล่ียนกับเกิดเปนยามแรก เพราะยังไมงวง และใจมัวพะวงอยูกับเสือตัวนัน้ เชษฐาก็รนหนาท่ีอยูยามแทนแงซาย คือรับเปนยามติดตอกับไชยยันต เพราะตองการจะนอนรวดเดียว มอบอีกสามยามติดตอไปจนตลอดรุงใหเปนของพรานใหญ เกิด แงซาย ซ่ึงรพนิทรก็เหน็ชอบดวย เพราะพวกเขาตืน่งายและหลับงาย จะต่ืนหรือหลับเวลาไหนก็ไดท้ังส้ิน “อยาลืมปลุกผมดวยนะครับ ถามีอะไร และก็อยาออกนอกกองไฟ” รพินทรกําชับซํ้ามาอีกคร้ัง กอนท่ีจะเอาหมวกหลุบลงมาปดหนาไว


923

ไมนานนกัทุกคนก็หลับลงหมด เหลือแตไชยยนัตคนเดยีว ทามกลางความวิเวกเปลี่ยวเปลานาสะพรึงกลัวของปา เวลาผานไปอยางแชมชา เชษฐากําลังนอนหลับเพลิน ทันทีนั้นก็สะดุงตกใจต่ืนข้ึน เพราะมือรอนผาวมือหนึง่เขยาปลุก เขาลุกข้ึนโดยเร็ว เหน็ไชยยนัตหนาขาวซีดลมหายใจหนักๆ นั่งคุกเขาอยูใกลๆ “ปลุกทําไม ยงัไมถึงเวรฉันไมใชหรือ?” ไชยยนัตฝนยิม้ ริมฝปากและดวงตาท้ังสองท่ีมองมาแหงผากพูดแหบๆ “ฮือม ยังไมถึงเวลายามของแกหรอกเชษฐา แต...มันยังไงพิกลเสียแลว” “ทําไม มีอะไรหรือ?” เชษฐาถามเร็วปร๋ือ ขยับตัวลุกข้ึนนั่งตรงทันที จองหนาสหายอดีตนายทหารปนใหญ หัวเราะเสียงแปรงอยูในลําคอหนาวสะทานส่ันเทาเหน็ไดถนัด ดารินนอนไวตามนิสัยของหลอน ต่ืนข้ึนเพราะไดยินเสียงพูด เปดมานตานอนดูอยูเงียบๆ “ประสาทมันเลนงานฉันเขาใหเสียแลว” เขาพูดยากเยน็ พยายามจะหวัเราะใหเห็นเปนเร่ืองขบขัน “ตากับหูดูมันลวงๆ ตัวเองพลึิก ชักไมไวใจตัวเองเสียแลว ขอใหฉันนอนดีกวา แกชวยรับยามแทนทีเถิด คืนนี้เลือดลมมันไมปกติ ใหตายซิไมเคยเปนยังง้ีมากอนเลย” “แกเหน็อะไร บอกซิ!” เชษฐาจองตาไมกะพริบ จบัไหลไชยยันตไว สหายของเขายักไหลยกกระติกบร่ันดีข้ึนกรอกใสปากเต็มอึก นิ่งทําหนาพิกลอยูอึดใจ ก็ช้ีไปท่ีโคนตนกระบาก “ท่ีกิ่งเถาวัลยใหญโคนตนไมนั่นหยกๆ นีเ่อง กอนท่ีฉันจะตัดสินใจปลุกแกข้ึนมา มีผูหญิงคนหนึ่งนั่งโยกกิ่งเถาวลัยนั่นแทนชิงชาอยู” ไชยยนัตพูดข้ึนชาๆ อยางลําบากยากเยน็ พลางยกมือข้ึนลูบใบหนา เชษฐาลืมตาโพลงจองตาไชยยันตเขม็ง สวนดารินดึงกายลุกข้ึนนั่งโดยเร็ว “สาวนอยในวรรณคดียังไงกย็ังง้ัน ผมยาวถึงเอว นุงนอยหมนอย ทัดดอกกลวยไมเหลืองสลับดํา อกเปลือยพันโสรงลายดอกเหลืองดําไวคร่ึงลําตัวขาดเปนร้ิวสูงเกินขาออนข้ึนมา หลอนนัง่ไกวเถาวัลยชาๆ ปลายเทาเรียดดิน พอฉันฉายไฟก็เบนหลบเขาหลังโคนไม พอดบัไฟประเดีย๋วก็กลับมาแกวงชิงชาเถาวัลยอีก เปนยังง้ีต้ังสองสามหนทีเดยีว ตอนฉายไฟเห็นหนาไมถนัด เห็นแตสวนขางกับดานหลังไวๆ เทานั้น ตามันฝาดยังไงก็ไมรูเห็นซํ้าๆ ซากๆ อยูได และลงประสาทไมดีอยางนี้นอนดกีวา แกอยูยามแทนฉันเถอะ”


924

ระหวางท่ีเชษฐามองไปท่ีตนไมใหญ และหันกลับมาจองหนาไชยยันตสลับกันนั้น ดารินก็ลุกข้ึนเดนิมาทรุดตัวนั่งตรงหนา ถอดถุงมือออกเอาหลังมืออังท่ีซอกคอ และหนาผากของไชยยันตแลวก็บอกตํ่าๆ วา “ก็ทําไมจะไมเห็นละ ในเม่ือเธอกําลังจับไขอยูนี่ นกึแลวไมผิดวา คืนนี้ไมใครก็ใครจะเปนไขกันบางหรอก อากาศในหุบแถวนี้เลวเต็มที” หลอนหันไปคนยาม งัดเข็มฉีดยาข้ึนมา ระหวางราชสกลุสองพี่นองกําลังสาละวนอยูกับไชยยนัต รพินทรก็ลุกข้ึนจากท่ีนอนของเขาเดินเขามา มันเปนเวลาเดยีวกับท่ีเชษฐากาํลังประคองใหสหายของเขานอนลงขางกองไฟ “เอาละ แกนอนใหหลับเสียเถอะ ฉันจะอยูยามแทนใหเอง” เชษฐาบอก “มีอะไรผิดปกติหรือครับ?” พรานใหญถาม “ไชยยนัตไมสบาย ประสาททําพิษ ชักจะเห็นอะไรตออะไรเลอะเทอะไปหมด แตไมเปนอะไรมากนักหรอก มีไขข้ึนบางนิดหนอยเทานั้น ใหนอนพักเสีย พรุงนี้ก็เรียบรอย” เชษฐาเอยข้ึนตํ่าๆ กับพรานใหญ ขอบุหร่ีใบตองแหงจากเขาไปจุดสูบมวนหนึ่ง “หุบหมาหอนนี่มันมีอะไรพกิลๆ อยูนะ ผมก็รูสึกในขอนี้ต้ังแตกาวแรกท่ีเราเหยยีบยางเขามาแลว โชคดีเหลือเกินท่ีไชยยนัตยังมีสติพอจะเขาใจตนเองไดวา นั่นเปนภาพลวงตา ถาเปนคนประสาทออน ดีไมดีจะไปกนัใหญ” แลวเขาก็เลาใหรพินทรฟง ตามท่ีไดรับการบอกเลาจากไชยยันต พรานใหญนั่งฟงอยางสงบโดยไมออกความเห็นเชนไร นอกจากยิ้มขรึมๆ “นอยโดนเขาเปนคนแรกเร่ืองตาฝาดชนิดนี ้ แลวมาเจอะเอาไชยยันตเขาอีกคน มันเปนเร่ืองนาแปลกเหลือเกิน ความจริงไชยยันตคงไมอยากใหใครรูวาเขาเหน็อะไร แตผมพยายามใหเขาบอกเอง” “ความเงียบ ความเปลี่ยว เปนบอเกิดแหง ‘มโนภาพหลอน’ ครับ ยิ่งถาในขณะท่ีเลือดลมไมปกติ มีอาการไข รางกายออนแอลงดวยละก็ยิ่งไปกันใหญ คุณชายรูสึกปกติเรียบรอยดีหรือเปลาครับ ถายังไงละก็นอนพักเสียดีกวา ผมจะเฝาใหเอง” หัวหนาคณะเดินทางหวัเราะ ตบไหลจอมพราน “ผมแข็งแรงดทุีกอยาง รพินทรไปนอนเสียเถอะ ไมตองหวงหรอก ออ! เอาบุหร่ีอยางวานั่นท้ิงไวใหผมอีกสัก 3-4 มวนดวย แกงวง” รพินทรวางกลองยาเสนและใบตองแหงท้ังชุดไวใหนายจางของเขา แลวกลับไปลมตัวลงนอน เอาหมวกปดหนาไวตาเดิม เวลาผานไปอีก...


925

เชษฐานั่งริมกองไฟ ฆาเวลาโดยการหม่ันใสฟนเพื่อใหไฟลุกอยูตลอดเวลา ประสาทหูอันวองไวคอยสดบัตรับฟงเสียงไพรยามวกิาลอยางถ่ีถวนระมัดระวัง ความรูสึกเตือนย้ําตนเองอยูทุกขณะวา หุบหมาหอนผิดไปกวาทุกปาท่ีผานมาแลว มันเต็มไปดวยความนาหวาดระแวง ซ่ึงจะชะลาใจเสียมิไดเลย เสียงสัตวท่ีออกหากนิอยูเม่ือตอนหัวคํ่าบัดนี้เงียบหายไปหมดแลวช่ัวขณะหน่ึง จกัจั่นเรไรและแมลงราตรีก็หยดุทําเสียงลงพรอมกัน แมลมก็สงบ ใบไมนิ่ง คงไดยินแตเสียงลมหายใจของพรรคพวกในจังหวะสมํ่าเสมอกันแสดงวาหลับสนทิ โดยไมไดต้ังใจเลย ขณะนัน้เองเขาก็เงยหนาออกจากกองไฟท่ีเหมอด ู แลออกไปยงัแนวปาเบ้ืองหนาอันเห็นอยูเปนเงาตะคุมๆ สายตาก็สาดไปยงักลุมเถาวัลยโคนตนกระบากใหญ...เชษฐาก็ตะลึงพรึงเพริด เย็นสยองเขาไปถึงไขสันหลัง เพราะความกะทันหันไมรูเนื้อรูตัวมากอน! ก่ิงเถาวัลยใหญท่ีปราศจากใบอันทอดยอยลงมาราวกับเปลอยูเรียดพืน้ดินก่ิงนั้น ขณะนี้โยกไหวอยูไปมาอยางแชมชา เงารางๆ ท่ีนัง่เกาะไหวอยูนั้น ทรวดทรงนาจะเปนมนุษย!! เขากัดริมฝปากตนเองอยางแรง เบิกตาจองเขม็งพรอมกบันึกสาปแชงสายตาของตนเอง ท่ีมันฟนเฟอนไปไดถึงขนาดนั้น กองไฟใหญไดเช้ือฟนอันไวไฟเขาอันหนึง่ ประกอบกบัท่ีลมหวนมาชั่ววูบ มันลุกสวางโชติสองแสงสวางข้ึนอีก ภาพท่ีโคนไมใหญตนนั้นเหน็ชัดยิ่งข้ึน เห็นแมกระท่ังแววตามันปลาบของใบหนาจิม้ล้ิมราวกับหุนปนดวงนั้น เสนผมท่ียาวสยาย...มาลัยกลวยไมเหลืองสลับดําท่ีสวมประดับอยูราวกับมงกุฎ ลําคอเรียวระหง ไหลลาด และใหฟาถลมโลกทลายไปในบัดนี้เถิด...เชษฐาสบถกองอยูในสมอง...ทรวงอกของหลอนงามสะพร่ังปราศจากส่ิงปกปด ประกอบดวยปทุมถันเตงต้ังชูชันเบียดชิดกันอยูท้ังคู ประหนึ่งจะทัดเสียบพลูจบีเอาไวไดในระหวางรองงอนกระชับชิดนั้น ตํ่าลงไปอีกเปนแนวลาดกิว่ของทองรับกับเอวบางกลมกลึง ลําขาเปลาเปลือยท้ังคูราวกับปลีหยวก จากโคนอวบเรียวลงไปสูปลายเทา แขนทั้งสองทอดข้ึนจับกิ่งเถาวัลยเปนรูปกระเชาโคงข้ึนท้ังสองขาง ปลายเทายันโยกอยูกับพื้นดินแกวงตัวเบาๆ นั่นคือภาพของ ‘สาวนอยในวรรณคด’ี ท่ีไชยยันตบอกกับเขาถูกตองตรงลักษณะทุกประการ แมกระท่ังโสรงเหลืองดําผืนเทากระแบะมือ ขาดเปนร้ิวท่ีพันอยูกลางลําตัวอยางลอแหลม เชษฐาสํารวมสติไดในพริบตาน้ัน สะบัดหนา ขยี้ตาแลวคอยๆ ลืมตาข้ึนอีกคร้ัง จองไปยังท่ีหมายแหงเดมิ แลวก็ตะลึงไปอีกคร้ัง ในการลืมตาคร้ังนี้ เขามองไมเห็นภาพสาวนอยผูนั้นเสียแลว เห็นแตเพยีงกิง่เถาวัลยท่ียังไหวอยูเบาๆ เขากมหนามองดูกองไฟใหมในลักษณะเดิม เวนระยะช่ัวอึดใจ กเ็งยข้ึนมองไปทางน้ันอีก คุณพระชวย!


926

หลอนปรากฏรางอยูท่ีนั่นอีกแลว คราวนี้ไมไดนัง่หอยชิงชาเถาวัลย หากแตยนืยกมือข้ึนสยายผม ถันเปลือยงามสลางท้ังคูกระเพื่อมไหวอยูนอยๆ เชษฐาจองโดยไมกะพริบตา เกรงวาถาหลับตาลงภาพนั้นจะหายไปอีก มือเอ้ือมไปแตะไฟฉาย แตแลวก็ชะงัก...แสงไฟมักจะละลายภาพลวงตา เขาบอกกับตัวเอง...และมาตรวาภาพนี้จะเปนภาพมายาท่ีเกิดขึ้น จากความวิปริตของสมอง และสายตา เขาก็ตองการจะเห็นมันใหถึงท่ีสุด เห็นใหไดวา มันมาอยางไร และไปอยางไร เขาไมตองการกระโตกกระตากหรือปลุกใครอ่ืนข้ึนท้ังส้ิน บอกตนเองวาสติสัมปชัญญะเปนของเขาอยางครบถวนสมบูรณพอท่ีจะพิสูจนมันออกไปใหแจมชัด คร้ันแลวขณะนั้นเอง โดยการเบิกตาจองไมกะพริบของเขา รางอันออนแอนงามสะพร่ังนั้น ก็เคล่ือนไหวอยางแชมชายุรยาตรตรงเขามายังแคมปท่ีพัก ตาจับนิ่งประสานมาท่ีตาเขา ริมฝปากเผลอยิ้มแยมเยือ้นใกลแนวกองไฟเขามาทุกขณะ หูของเขาในขณะน้ีไดยนิแมกระท่ังเสียงใบไมล่ัน อันเกิดจากฝเทาของหลอนท่ีเหยยีบยางเขามาทีละกาวนัน้ แสงสวางจากกองไฟท่ีลุกพลอมแพลมอยู ยิ่งทําใหภาพนัน้เดนชัดยิ่งข้ึน ร้ิวเหลืองสลับดําของมาลัยกลวยไมและผาเต่ียว กระสบแสงไฟเปนมันละเล่ือม แลวเชษฐาก็ผงะ กายแขง็ท่ือเหมือนถูกสาปใหกลายเปนหิน เม่ือเห็นดวงหนาหวานแฉลมนั้นอยางถนัดตา...มันคอืดวงหนาของดาริน วราฤทธิ์ นองสาวของเขาน่ันเอง ท้ังๆ ท่ีเจาของดวงหนานั่นนอนหลับอยูขางๆ กายเขาในขณะนี้!...


927

38 กอนท่ีเชษฐาจะรูสึกตัว กอนเสี้ยวของเส้ียวแหงวินาทีอันไมสามารถจะทํานายอนาคตใดๆ ไดนัน้ เหตุการณอันเปรียบประดุจฟาถลมแผนดนิทลายก็อุบัติขึ้น เสียงไรเฟลแฝดสะเทือนเลื่อนล่ันขึ้นจนหูล่ันกร่ิง เสียงคํารามโฮกระคนไปกับเสียงรองแหลมยาวสะทานราตรี มานฝุนและใบไมแหงกระจายฟุงขึ้นไปตลบอยูในอากาศ พรอมกับรางสีเหลืองสลับดํา! หัวหนาคณะเดินทางทะล่ึงพรวดข้ึนยืนแลวจังงังอยูกับท่ี เบิกตาโพลงอยางไมสรางจากความมึนงง ทุกคนต่ืนข้ึนพรอมกันหมดดวยอาการกระโดดจากท่ีนอน รพินทรเปนคนแรกท่ีถือปนในทาเตรียมพรอม กาวผานกองไฟออกไป จากนั้นคนอ่ืนๆ ก็กระโจนตามหลังเขา เชษฐาเปนคนสุดทายท่ียกมือข้ึนขยี้ตาอยางแรงๆ อีกคร้ัง สะบัดหนาไลความมึนงงแลวก็วิ่งเขาไปสมทบ ภาพท่ีทุกคนกาํลังยืนลอมดูอยูในขณะนี้ คือเสือดาวตัวมหึมาเกือบจะเทียมๆ ลายพาด กลอนตัวหนึ่ง นอนตะแคงเหยยีดยาวอยูกบัพื้นดินขางกองไฟ ท่ีกระเด็นกระจัดกระจาย เลือดไหลพร่ังเปนล่ิมออกมาจากบาดแผลกลางทรวงอก และรอยเจาะผานออกทางสะบักหลัง ขณะท่ีหัวหนาคณะเดินทางวิง่ตามเขามาถึงนั้น ขาท้ังส่ีขางของมันหยดุอาการส่ันกระตุกลงแลว ตายสนิท! พรานใหญจองหนาเชษฐาเขม็ง สีหนาและแววตาของเขาเต็มไปดวยความพิศวงขีดสุด รองออกมาดวยเสียงละลํ่าละลัก “คุณชาย! อะไรกันนี ่ นั่งจองมันอยูทําไม ทําไมถึงไมยงิ ปลอยใหมันยองเขามาจนถึงระยะท่ีมันกระโจนเขาใสแบบนี้” ทุกคนหันไปทางเชษฐาอยางสนเทห เพราะคําพูดของรพนิทร ราชสกุลหนุมเมมริมฝปากแนน กะพริบตาถ่ีเร็วมองสบตาพรานใหญ กมลงมองดูซากเสือดาวตัวนั้น แลวยกมือข้ึนลูบใบหนา...ยังไมกลาวอะไรทั้งส้ิน เดินกลับไปยังท่ีนอน...ควาบร่ันดีออกมาเทกรอกเขาไปรวดเดยีวเกือบคร่ึงกระติก ทุกคนเดินตามเขามารายลอมเขาดวยความประ- หลาดใจ ไชยยันตกับดารินรุมถามฟงแทบจะไมไดศัพท แตเขายังไมตอบคําใด หันไปทางพรานใหญผูจองตานิ่งมาดวยคําถาม แลวฝนยิ้ม “รพินทร!...” ในท่ีสุดก็เอยข้ึนแหบตํ่า “กอนอ่ืนบอกผมซิ คุณเห็นมันยังไง และยิงมันตอนไหน?” “ผมนอนหลับๆ ต่ืนๆ” จอมพรานบอกพลางมองดูเชษฐาอยางงงๆ ไมสามารถจะเดาอะไรไดถูกอยูเชนเดิม ลักษณะของเขาเต็มไปดวยความตกใจและประหลาดใจระคนกัน


928

“เสียงมันเดนิเหยยีบใบไมยองกริบเขามา ก็เลยทําเปนหลับแตดักสังเกตอยู เหน็คุณชายนั่งต่ืนระวังตัวอยูพรอมท่ีกองไฟกองนี้ ผมก็คิดวาคุณชายคงจะไดยนิเสียงของมันแลว และคงเตรียมพรอม ครูใหญตอมามันก็โผลออกมาจากซุมเถาวลัยโคนตนกระบากตนโนน เอาขาหนาท้ังสองเกาะก่ิงเถาวัลยใหญ จองมองเขามาในปางพักของเรา ผมก็เห็นคุณชายจองดูมันเฉยๆ อยู” พรานใหญหยดุเวนระยะผอนลมหายใจ อันเต็มไปดวยความต่ืนเตนกังขา สายตาไมคลาดไปจากใบหนาของเชษฐา “มันเดินวนเวยีน หลบๆ ซอนๆ เมียงมองอยูท่ีโคนกระบาก อีกอึดใจใหญกย็องกริบตรงเขามา ผมนึกวาคุณชายคงจะรอจังหวะใหมันเขามาใกลระยะท่ีสุด แตก็เห็นมันใกลเขามาทุกที จนกระท่ังเกือบถึงกองไฟดานนอกน่ันอยูแลว คุณชายกจ็องมองมันเฉยอยูอยางนั้น ผมตัดสินใจยิงตอนมันกระโจน” เชษฐาอ้ึง ทุกคนจองเขาเปนตาเดียว “ทําไมแกไมยงิ หา? เชษฐา รอจนกระท่ังมันเผนเขาใสแก โชคดีเหลือเกินท่ีรพินทรต่ืนข้ึนมาเห็นเหตุการณพอด”ี ไชยยนัตถามเสียงหนักๆ ขมวดค้ิว “พี่ใหญเปนอะไรไปหรือเปลาคะ เห็นมันหรือเปลา ขณะท่ีมันยองเขามา?” นองสามรองถามมาอีกคน พรอมกับเขยาแขน อดีตทูตทหารบกเช้ือพระวงศ มองผานใบหนาของทุกคน ท่ีพากันจับมองมาท่ีเขาอยางสุดพิศวง แลวเปล่ียนมาจับประสานตากับรพินทรเปนคนสุดทาย “บอกผมอีกสักคร้ังซิรพินทร คุณเห็น ‘เสือ’ ตัวนั้นนะหรือเดินยองเขามาใกลๆ ผม โดยออกมาจากซุมเถาวัลยโคนตนกระบาก?” รพินทรประหลาดใจยิ่งข้ึน ไมเขาใจคําถามของเชษฐา “ก็เสือตัวนัน้นะซิครับ เอะ! มีอะไรหรือครับ?” เชษฐาหนัไปทางนองสาว บอกเรียบๆ วา “นอย! ตรวจพีซิ่ พี่ไมสบายหรือเปลา” หญิงสาวยิ่งตกใจเพ่ิมข้ึน เขามาจับตัวพี่ชายตรวจดูโดยเร็ว หลอนคลําแมกระท่ังชีพจร “ก็-ปกติเรียบรอยดีนี่คะ พีใ่หญ แตมีอาการต่ืนเตนบางเทานั้น นอกนั้นทุกส่ิงทุกอยางเรียบรอย” “พี่ก็เช่ือวาพี่สบายดีทุกอยาง แตอยากจะใหแนใจเทานัน้ ถึงบอกใหเธอลองตรวจดูอีกคร้ัง” เขาพูดขรึมๆ แลวยังไมเอยอะไรกับใครท้ังส้ิน เดินไปทรุดตัวลงนั่งริมกองไฟที่เดิม ในทาเดิม จองมองโดยมุมนั้นออกไปยังกิ่งเถาวลัยโคนตนกระบากอีกคร้ัง โบกมือไลไชยยันตผูเขามายนืขวางทิศขวางทางใหหลีกหางออกไป ทุกคนมองดูอาการของเขาอยางไมเขาใจ เชษฐาทดลองนั่ง


929

มองจองอยูเชนนั้น อึดใจใหญ ฉายไฟตรงเขาไปยังตําแหนงนั้นแลวกด็บัไฟ มองโดยอาศัยเปลวของกองเพลิงสลับกันอยูเชนนั้นสามส่ีคร้ัง ทายสุดเดินเขาไปพจิารณาตําแหนงท่ีเสือดาวใหญตัวนั้นนอนตายอยู นัง่ซึมไปเปนเวลานาน ทุกคนเดนิตามมาหยุดยืนลอมเขาอยางฉงนสนเทห “เสือตัวนี้ ตัวเมียใชไหม?” ในท่ีสุด เขากห็ันไปถามรพนิทรข้ึนดวยเสียงปกติ “ครับ ใช! มันเปนตัวเมีย คุณชายดูลักษณะรูปรางของมันออกหรือครับ?” “เปลาหรอก คิดเองดวยประสาทสัมผัสบางชนิด” เขาตอบปนหวัเราะเสียงแปรงๆ อยูในลําคอ พลางพยักหนาชวนทุกคนใหกลับเขาไปในบริเวณท่ีนอนอีกคร้ัง แลวหนัไปทางไชยยนัต “แกเปนอยางไรบาง ไมสบายอยูเม่ือตอนหวัคํ่านะ เดีย๋วนีค้อยยังช่ัวแลวยัง?” “หายเรียบรอยดีแลวละ ยิ่งมาเจอเอาเร่ืองต่ืนเตนกะทันหนัแบบนี ้ หายเปนปลิดท้ิงทีเดียว วาแตแกเถอะอยาเพิ่งถามหรือพูดอะไรนอกเร่ืองไปเลย พวกเราทุกคนแปลกใจอยูจนกระท่ังเดี๋ยวนี้วา ทําไมแกถึงนั่งมองดูเสือตัวนี้ยองเขามาหมายจะตะปบหนังหัว โดยไมคิดจะทําอะไรมันเลย จนกระท่ังรพนิทรทนดูอยูไมไดตองยิง แกยังไมไดตอบคําถามเลย” “เอาละ อยาเพิ่งสงสัยอะไรฉันไปนักเลย ทุกคนขอใหทําใจใหสบายกอนเถอะ ขอใหฉันถามอะไรแกกอนดีกวาไชยยนัต” “แกจะถามอะไรฉัน?” “เม่ือตอนแกอยูยาม-จับไข-แลวก็ปลุกฉันมารับยามตอ โดยบอกวาตาฝาดเห็นอะไรตออะไรยุงไปหมดนั่นนะ ไหนลองบอกใหชัดๆ อีกสักคร้ังซิ แกเหน็อะไร?” สหายของเขามีสีหนาพิกล หันไปทางโคนตนกระบากดวยอาการตะคร่ันตะครอ “ก็ฉันบอกแกไปแลว ประสาทตามันกลับยังไงกไ็มรู เห็นแมสาวนอยคนหนึ่ง นั่งโยกชิงชาเถาวัลยอยูท่ีโคนตนไมนั่น ประเดีย๋วก็หายไป ประเดี๋ยวก็เห็นอีก รําคาญลูกตาตัวเองเต็มทีก็เลยขอนอนดีกวา ประเดี๋ยวจะกลายเปนนอยท่ีเคยเหน็อะไรพิสดารๆ มาแลวไปอีกคนหนึ่ง” “มีมาลัยดอกไมสีดําๆ เหลืองๆ สวมอยูบนผมใชไหม?” “ใช” “อกเปลือย ผมยาวถึงเอว พันกลางลําตัวดวยผาเต่ียวผืนเล็กๆ” ไชยยนัตจองหนาเชษฐาอาปากคาง ขนลุกชันข้ึนมาในทันทีนั้น รองออกมาตะกกุตะกัก “เชษฐา! นี่แปลวา...” อีกฝายหวัเราะหึๆ กรอกบร่ันดีลงคออีกคร้ัง เหมือนจะดับความรูสึกอันไมอาจบรรยายถูก


930

“ฉันเห็นถนดักวาแกเสียอีก ท้ังๆ ท่ีฉันก็มีอาการปกติเรียบรอยดี ไมไดไมสบายจบัไขเหมือนแก มันเปนภาพเดยีวกันกับท่ีแกเห็นนัน่แหละ ท่ีวาเห็นถนัดกวาแกก็คือแกเพยีงแตเห็นหลอนไกวชิงชา วับๆ แวมๆ อยูหางๆ เทานั้น สวนฉันเห็นหลอนยิ้มดวย แลวคอยๆ เดินเขามาหา...ตามองดูตาฉันนิ่ง หลอนเคล่ือนใกลเขามาจนกระท่ังถึงกองไฟนั่น กอนท่ีฉันจะตัดสินใจอยางไรถูก ก็ไดยินเสียงปนเสียงคําราม และฝุนตลบ แลวหลอนกน็อนตายอยูตรงน้ัน กลายเปนนังเสือดาวตัวเบอเร่ิม!” เชษฐาพูดมาดวยน้าํเสียงหวัเราะเร่ือยๆ ของเขา แตทุกคนท่ีไดยินกแ็ทบจะผงะ ตะลึงตัวแข็งกันไปหมด หัวหนาคณะเดินทางกลาวตอมาวา “ฉันตองการพสูิจนใหถึงท่ีสุด วาภาพที่เห็นนัน้คืออะไรแน จึงนั่งพิจารณาอยูเงียบๆ เฉยๆ ไมยอมใชแมกระท่ังไฟฉาย ไมอยากเห็นตัวเองข้ีขลาดจนถึงกบัยิงออกไป ท้ังๆ ท่ีมองเห็นอยูวารางนั้นเปนมนุษย...เปนสาวนอยแสนสวย! จริงละ แมมันจะเปนส่ิงท่ีเกิดข้ึนอยางวกิลวิการผิดธรรมชาติ สาวนอยท่ีไหนจะมาโหนชิงชาอยูใจกลางปาลึกยามวกิาลเชนนี้ แตทุกส่ิงทุกอยางมันควรข้ึนอยูกับเหตุผลจากสายตาของเรา ฉันก็เขาใจเหมือนแกเหมือนกัน คือคิดวาตาฝาด และเม่ือตาฝาดก็เพงจองดใูหแนลงไป วินาทีสุดทายนั้นฉันรูตัวเองดวีา ไดตกตะลึงหมดสติไปช่ัวขณะ ไมใชเพราะหลอนเดินตรงเขามาจนใกล ไมใชเพราะความหวาดกลัวหรืออะไรท้ังส้ิน แตเปนเพราะ...” หัวหนาคณะเดินทางหยุดกลืนน้ําลายลงคอฝดๆ หันไปมองดูนองสาว แลวโอบมือไปดึงเขามากอดไว “แมสาวนอยคนนั้น มีดวงหนาเหมือนนอยราวกับคนเดยีวกัน นอยชัดๆ ท่ียืนอยูหนากองไฟ อันนีแ้หละท่ียอมรับวาหัวใจแทบช็อกทําอะไรไมถูกขณะนั้น” หญิงสาวรองอุทานออกมาเสียงหลง ทุกเสนขนในกายของหลอนลุกชันข้ึนดวยความสยดสยองขีดสุด “เสือสมิง!...” ทามกลางความเงียบงันของทุกคน ท่ียังไมสามารถจะเอยคําใดออกมาไดนั้น เกดิครางออกมาแผวเบา ตาต่ืนเบิกโพลงลอกแลก “มันแปลงรางเปนนายหญิง มันมาหลอกนายใหญเพื่อจะตะครุบ!” พรานใหญหันไปถลึงตา พรานพื้นเมืองของเขาก็เงียบไปในบัดนั้น “มันเปนไปไดยังไงนี”่ ไชยยนัตพูดเสียงแหบๆ มองหนาทุกคนไปมา “ท่ีแกมองเหน็ผูหญิงลักษณะทาทีอยางเดยีวกับท่ีฉันเหน็ มิหนําซํ้าหนายังเปนหนาของนอย” แงซายคนเดียวเทานัน้ท่ีนั่งเงียบกริบไมไดเอยคําใดท้ังส้ิน เทาๆ กับรพินทรผูตกอยูในอาการเครียดขรึม ก็บังเกิดความไมสบายใจข้ึนมาอยางบอกไมถูก อํานาจของปาใหญไพรลึกได


931

สําแดงอิทธิฤทธ์ิของมัน ใหคณะนายจางของเขาไดประจักษชัดกับตาแลวครบถวนทุกคน แมกระท่ังเชษฐาผูจัดวาสติสัมปชัญญะและกําลังใจ ตลอดจนความเชื่อม่ันในตัวเองเหนือกวาทุกคนในคณะ อยางไรก็ตาม เขาอดท่ีจะนกึสรรเสริญยกยองจิตใจอันเด็ดเดีย่วเขมแข็งของหัวหนาคณะเดินทางเสียมิได เชษฐาประจันหนากบัความล้ีลับของปาอันนาสยองกลัวท่ีสุด แตก็ยังมีสติม่ันคงหนักแนนดีอยูเชนเดิม ไมรูสึกต่ืนเตนวาวุนอะไรนัก สามารถจะเลาส่ิงท่ีพบเห็นใหทุกคนฟงได ดวยอาการอันเปนสามัญธรรมดาท่ีสุดเหมือนไมไดเกดิอะไรข้ึน “ผมผานมาหลายปาแลว” ตอนหนึ่งของการพูดเร่ือยๆ โดยสีหนาเรียบราบ เขาก็เอยข้ึนกับพรานใหญผูนั่งอ้ึงอยู “ไมเคยเหน็อะไรพิสดารเหมือนท่ีเห็นเม่ือครูนี้เลย นอกจากจะไดยินไดฟงเปนเร่ืองทํานองนิยาย แลวก็ฟงเปนของสนุก แตหบุหมาหอนของคุณในคืนนี้ ทําเอาหัวเราะไมออกทีเดยีวแหละ และก็ตองนับวาเปนโชคดีอยางมากท่ีไดมารูเหน็ดวยตัวเองเสียชัดๆ ในคร้ังนี้ เพิ่งจะนึกออกเดี๋ยวนี้เองวา ทําไมพรานเกาๆ เขาจึงเตือนไวหนกัหนาวา ถาเห็นอะไรผิดวิกลในปาก็ใหเรงระมัดระวังตัวใหจงหนัก ผมเช่ือสายตาและเช่ือม่ันในตนเองมากเกินไป ประกอบกับการฝกนิสัยแบบคนกลาท่ีผานโลกเจริญขีดสุดมาแลว และน่ีคือความประมาท รับรองวาคราวหนาคงจะไมเผลอตัวเชนนี้อีก” “ผมก็เพิ่งจะเขาใจเดีย๋วนี้เองครับวา ทําไมคุณชายถึงนั่งมองดูมันอยูเฉยๆ โดยไมยิงหรือมีปฏิกิริยาอยางใดท้ังส้ิน จนกระท่ังมันยองเขามาเกือบจะถึงตัวอยูแลว สําหรับผมนั้นมองเห็นอยูชัดๆ วา มันก็คือเสือดาวนัน่แหละ ไมไดมองเหน็ไปในรูปอ่ืนเลย” พรานใหญพดูตํ่าๆ “แลวทําไมผมกับเชษฐาถึงมองเห็นในลักษณะเดียวกนั สองสายตาทีเดียวนะรพินทร แลวก็ตางเวลากันดวย มันเปนเร่ืองนาขนหวัลุกอะไรอยางนี้ อะไรก็ไมรายเทากับวามันดันมามีหนาเหมือนนอยเขาอีกดวย ตามที่เชษฐาเห็น” รพินทรอธิบายอยางลําบากใจ หัวเราะกรอยๆ “ภาพลวงตามันเกิดข้ึนไดเสมอในปาใหญ ประกอบกับภาวะทางจิต คุณไชยยันตเกดิตาฝาดข้ึนกอน อาจเหน็เสือตัวนั้นกอนแลวมองฟนเฟอนเห็นเปนผูหญิงไป ประจวบกับท่ีมันเลียบเคียงอยูหางๆ ยังไมกลาเขามา แลวคุณไชยยันตก็นํามาบอกเลาใหคุณชายฟง คุณชายก็รับเอามโนภาพการบอกเลานั้นไวในจิตใตสํานึกโดยไมรูตัว จึงเกดิมองเห็นภาพตามท่ีไดรับการบอกเลามานั้นอีกคนหนึ่ง ทีนี้คุณชายเปนคนกลาเกินไป พอมองเห็นภาพลวงตาเชนนั้น ก็อยากจะพสูิจนเหน็ชัดออกไป จึงเฝาพิจารณาอยูเฉยๆ เปนโอกาสใหมันยองใกลเขามา ถาคุณชายพิสูจนโดยการใชไฟฉายสองเสียนิดเดยีว ก็จะมองเห็นชัดทันทีวามันคือเสือ ไมหลงเฝามองดูมันจนกระท่ังเกือบจะไดรับอันตรายเชนนี ้ภาพหลอนนัน้มันสะกดคุณชายไวโดยไมรูตัว”


932

“ถาจะอางวาเปนภาพลวงตาหรือตาฝาดไปท้ังสองคน ก็ยังมีเหตุผลท่ีตองคิดอีกสองขอดวย” ไชยยนัตพูดโดยเร็วแยงเขามา “คือหนึ่ง ทําไมเราถึงมองเห็นเปนผูหญิง ทําไมไมเหน็เปนผูชายหรือภาพอยางอ่ืน ซ่ึงมันไปตรงเขาพอดีกับท่ีเสือตัวนี้เปนเสือตัวเมีย และสอง...ทําไมมันถึงสวมใบหนาของนอยมา เพื่อทําใหเชษฐาช็อค ตะลึงในวนิาทีสุดทายท่ีมองเห็นหนาไดอยางถนัด ลําพังผมคนเดียวท่ีเห็นทีแรก ผมปรักปรําตัวเองวาตาฝาดไปแลว นี่เชษฐามาเจอะเขาอยางจังท่ีสุดอีกคนหนึ่งดวย มันทําใหผมเช่ือเสียแลวในเร่ืองภตูผีปศาจ เร่ืองเสือสมิงจําแลงรางมาเปนคนดวยเลหกลมารยาตางๆ เพื่อหมายเลนงานมนุษย” เกิดอาปากจะพูดอะไรออกมาอีกตามประสาซ่ือ แตก็ตองชะงักเพราะฝามือหนักๆ ของพรานใหญตบศีรษะหามไว “ก็แลวถาอยางนั้น ทําไมผมถึงเห็นอยูชัดๆ วามันเปนเสือส่ีตีนตัวลายพรอยเลาครับ” “ก็ไมแนเหมือนกันนะ บางทีคุณอาจจะมองเห็นอยางเดียวกันกับเรานั่นแหละ แตโดยสายตาของพรานผูชํานาญโดยสัญชาตญาณอันจัดเจน ทําใหคุณอานออก และยิงท้ังๆ ท่ีก็เหน็วาเปนผูหญิง แลวมันก็กลายเปนเสือไปในทันทีท่ีถูกปน” จอมพรานโคลงศีรษะชาๆ “ผมสาบานไดวาผมไมไดเหน็เปนอยางอ่ืนเลย เม่ือความจริงมันเปนเสือ ผมก็เห็นวามันคือเสือนั่นแหละ แบบเดียวกับเม่ือคราวที่คุณหญิงเหน็ผีกะเหร่ียงนั่งมาบนหลังเสือ แลวช้ีมือบอกเสือใหกระโจนเลนงานเราสองคนบนตนไม ซ่ึงความจริงสายตาผมก็เห็นเสือตัวนั้นลากศพกะเหร่ียง ไมใชใหกะเหร่ียงนั่งมาบนหลัง เถียงกันหนาดําหนาแดงมาจนกระท่ังทุกวันนี”้ เชษฐาโบกมือแลวเอยมาพรอมกับหัวเราะขันๆ วา “ก็นาประหลาดนะ มีแตวาพรานปาจะพยายามใหใครตอใครเช่ือวา ความอาถรรพณพิสดารของปามีอยูนานาชนดิ และพวกชาวกรุงท่ีเจริญแลวก็หวัเราะเยาะไมยอมเช่ือถือ แตนีมั่นกลายเปนตรงขามหมด พวกเราชาวกรุงไดรับการศึกษามาอยางดีแลว และไมเคยศรัทธาเช่ือถือในเร่ืองชนิดนี้มากอน นอกจากจะเห็นเปนเร่ืองเหลวไหลขนาดหนัก พอมาเผชิญกับตนเองก็กลับจะเปนฝายพยายามยืนยนัใหพรานปาเองยอมคลอยตาม สวนพรานกลับอยากจะใหเราคิดวาเปนเร่ืองเหลวไหลไรสาระ และอยาสนใจอะไรอยูอีก โดยโยนไปใหความตาฝาด เอาละ เปนอันวาเดีย๋วนี้เราซึมซาบแกใจกันดีทุกฝายกแ็ลวกนั วาอะไรมันเปนอะไร อยามาวเิคราะหหวัขอเท็จจริงถกเถียงกนัใหเสียเวลาเลย” แลวเขากห็ันไปตบแขนรพินทรเบาๆ “ผมเขาใจคุณดี รพินทร คุณไมตองการใหพวกเราขวัญเสีย และมีความรูสึกขัดแยงกับ ‘โลกสวาง’ ท่ีพวกเราผานมาแลว เปนอันวาเราจะไมมาโตกันในเร่ืองนี้อีกละ พวกผมไดรับบทเรียน


933

ในการบุกปากบัคุณคร้ังนี้ไดดีแลว และเช่ือวาคงจะไมเปนภาระหนกัใจใหคุณสําหรับคราวตอไป ไมวาจะเกดิอะไรข้ึน ถึงจะอยางไรก็ตาม ลูกปนเทานั้นท่ีมันมีความศักดิ์สิทธ์ิเหนือกวาความอาถรรพณล้ีลับใดๆ และเหนือกวาส่ิงใดทั้งปวง ในอาณาจักรพงไพรนี้ท่ีจะเปนหลักประกนัอันอบอุนท่ีสุดของพวกเราก็คือ คุณนั่นเอง” เกิดหนัไปซุบซิบพูดอะไรอยูกับแงซาย พมึพําเปนภาษากะเหร่ียง ไชยยันตไดยนิก็หนัไปถาม ท้ังสองนั่งนิ่งไมตอบ มองมาทางพรานใหญอยางเกรงๆ ดารินจึงมองไปทางรพินทรเหมือนจะบังคับใหเขาแปลขอความ “ไมมีอะไรหรอกครับ” จอมพรานตอบเรียบๆ ใบหนาเครงขรึม “พวกกะเหร่ียงหรือพวกพรานพื้นเมืองเขาเช่ือถือกันตามความเหน็ของเขา แงซายเปนคนบอกกับเกดิวา ตนกระบากตนนั้นรากโผลพนพื้นดนิข้ึนมา พวกชาวปาถือกันวาตนไมใหญท่ีรากโผลพนพื้นดินปศาจแรง เขาไมนิยมปลูกหางหรือสรางปางพักใกลๆ เขาบอกวาจะทวงผมแตแรกแลวตอนท่ีต้ังปางพักแตไมกลา แงซายเช่ือวาปศาจท่ีประจําอยูท่ีตนกระบากมาสิงลงเสือ คุณชายถึงไดมองเหน็เปนผูหญิงไป สวนเกิดก็บอกวา เสือตัวนัน้เปนเสือสมิงดวยตัวของมันเอง คงจะกินคนมามากแลว” คณะนายจางมองดูหนากันเองอีกคร้ัง ดวยความรูสึกอันไมอาจกลาวถูก บรรยากาศมันเต็มไปดวยความหนาวสะทานจับใจ ดารินถึงกับส่ันเทา เหตุการณท่ีเกดิข้ึนรวมท้ังส่ิงแวดลอมเขยาขวัญหลอนอยางท่ีสุด แมจะเต็มไปดวยความกลาหาญชาญชัยเชนไรก็ตาม “แลวจะทํายังไงกันนี่ มิตองยายท่ีพกักนัเดีย๋วนีห้รือ ใหหางๆ ไอตนกระบากนัน่” “เหลวไหล นอย!” ไชยยนัตหนัไปดุ แลวหัวเราะออกมากราวๆ “มันจะเปนปศาจจากตนกระบาก หรือปศาจท่ีประจําตัวไอเสือนั่นอะไรก็ตามทีเถอะ ไมเห็นหรือวามันทานลูกปนไปไมไดหรอก รพินทรยิงคว่ําอยูโนน ไหนๆ เราก็มาต้ังแคมปกันอยูท่ีนี่แลว ก็ตองนอนไปตลอดท้ังคืน ไมมีการเคล่ือนยายอีกแลว เกิดอะไรข้ึนอีกกใ็หมันรูไป ฉันสบายดีแลวจะใหเฝายามอีกก็ยังไหว” ดารินกอดอกแนน เหมือนจะใหคลายความหนาว พูดออกมาดวยเสียงกระซิบส่ันเครือ “ทําไม? ทําไมมันถึงตองมีใบหนาเหมือนฉันดวย ถาฉันเห็นเองฉันก็อยากจะโทษตัวเองวาประสาทวิปริต ตาฝาดไป แตนี่ขนาดพี่ใหญเห็นทีเดียว พีใ่หญประสาทดีท่ีสุดคนหนึ่ง กลาก็เทานั้น แข็งแรงก็เทานั้น ใจแข็ง มีเหตุผลท่ีดี สติม่ันคง ยังอุตสาหมองเหน็อยางนี้ได” “พี่ก็มีโอกาสจะตาฝาดอยางรพินทรวาไดเหมือนกนัแหละนอย อยาคิดอะไรใหมากไปเลย” พี่ชายหนัไปพดูปลอบใจนองสาว ซ่ึงเห็นชัดวาในขณะนีข้วัญเร่ิมจะเสีย


934

“ไมตองกลัวนา อยูกันออกพรอมหนาอยางนี้ ฉันไมเคยเหน็เธอกลัวอะไรมากอนเลย” ไชยยนัตชวยปลอบใจมาอีกคน ดารินไมพูดคําใดอีกสีหนาไมสบายใจอยางไรพกิล ทันทีนั้นแงซายก็ผุดลุกข้ึนยนืเต็มสวนสัดอันสูงใหญ พูดข้ึนหาวๆ “นายหญิง ไมตองกลัววาจะมีอะไรเกดิข้ึนอีกในคืนนี้ แงซายจะทําใหเอง” พูดพลาง หนุมกะเหร่ียงพเนจรผูลึกลับ ก็ควาไมไผเส้ียมปลายเปนหลาว ซ่ึงถือติดมืออยูเปนประจํา กาวออกพนกองไฟไปยนืสงบนิ่งอยูครูหนึง่ ก็เอาไมไผนั้นเดนิลากขีดกับพื้นเปนอาณาเขตวงกลมลอมรอบปางพัก แลวเดินตรงไปท่ีตนกระบากใหญตนนัน้ ชักมีดพรานท่ีเหน็บหลังออกมา ยืนนิ่งเหมือนจะบริกรรมอะไรอยูครูหนึ่ง ก็กระหนํ่าฟนลงไปท่ีราก ซ่ึงโผลพนดินข้ึนมา ทันทีนั้นเอง ทุกคนก็สะดุงขึน้สุดตัว ตะลึงพรึงเพริดกันไปหมด มีเสียงรองกรีด๊แหลมยาวสะทานไปท้ังปา ทามกลางความเงียบสงัด ดังออกจากโคนตนกระบากนั้น มันเปนเสียงเหมือนผูหญิงท่ีไดรับความเจ็บปวดทุกขทรมานขีดสุด! แลวทุกส่ิงทุกอยางก็เงียบเชยีบลงตามเดิม แงซายเดนิกลับเขามาดวยสีหนาอาการปกติ ทุกสายตาจับไปท่ีรางของคนใชชาวดงเปนตาเดียว แมกระท่ังรพินทร “ชัดเลย ของจริงเสียแลว” ไชยยนัตสกัดเชษฐากระซิบออกมาเบาท่ีสุด เสนผมบนศีรษะแทบจะช้ีเปนเสนตรง สวนดารินผวาเขากอดพี่ชายไวแนน แทบจะควบคุมสติไวไมได ตัวส่ันเปนลูกนก เชษฐาเองก็นั่งตัวแข็ง เย็นปลาบไปถึงไขสันหลังอยางไมเคยปรากฏมากอน “หมายความวายังไงกนันี่รพนิทร เสียงประหลาดเม่ือตะกีน้ี้มาจากไหนกันแน?” หัวหนาคณะเดินทางหนัไปจองหนาพรานใหญ “อยาใหผมพดูอะไรอีกเลยครับ คุณชาย” ภายหลังจากนิง่ไปนาน จอมพรานก็กระซิบแผวตํ่า “ทุกส่ิงทุกอยาง คุณชายไดเห็นชัดกับตาตนเองแลว นี่แหละคือ ‘ปา’ มันวเิคราะหหรือวิจัยอะไรออกมาไดยาก ผิดกับหองทดลองวิทยาศาสตรในเมือง ถาจะใหผมบอกวาเสียงเม่ือตะกีน้ี้เปนเสียงอะไร ผมก็ตองบอกวาเสียงบางนัน่แหละ มันบังเอิญรองข้ึนประจวบเหมาะกับขณะท่ีแงซายฟนมีดลงไปพอด”ี แลวเขากห็ันไปทางแงซาย พูดเครียดๆ วา “ทําไมแกไมทําพิธีของแก ขณะท่ีพวกเราตัง้แคมปเม่ือตอนหัวคํ่า” “ผมไมแนใจวาจะเกิดเร่ืองรายแรงอะไรขึ้น ผูกองเปนพรานใหญกวาผม ผมเปนเพียงคนใชเทานั้น ผูกองยอมรูดีกวาผมทุกอยางในปาใหญนี”่ “ก็ไมแนนัก แกอาจยิ่งใหญกวาฉันกไ็ด แกรูจักฉันดี แตฉันรับวา ‘ไมรูจัก’ แกเลย ตอนที่เสือยองเขามาหานายใหญแกไมรูสึกตัวหรอกรึ?”


935

แงซายหัวเราะหาวในลําคอ “ผมหลับสนิทท่ีสุด หลับอยางสบายเปนคืนแรก และจะตื่นข้ึนเม่ือถึงยามของผมเทานั้น ผมปฏิบัติตามคําส่ังของผูกอง นั่นก็คือ เม่ือถึงเวลานอน ตองหลับ ไมใชต่ืนอยู!” “แกสําคัญมากนะ แงซาย!” รพินทรคํารามเบาๆ ลอดไรฟนออกมา ไดยินเฉพาะสองตอสอง แตแงซายทําเหมือนไมไดยนิ หนัมายิ้มฟนขาวกบัคณะนายจาง แลวเอยข้ึนวา “เม่ือมีพรานใหญรพินทร ไพรวัลย อยูรวมดวย นัน่คือความปลอดภยัท่ีเช่ือไดแน เจานายจงนอนใหหลับสบายเถิด แงซายก็จะหลับเหมือนกนั จนกวาจะถึงเวลายาม” วาแลว คนใชชาวดงผูลึกลับ ก็เดินกลับไปลมตัวลงนอนตะแคงอยูยงัท่ีของตนเองอยางงายๆ โดยไมสนใจกับอะไรอกี “แงซายพูดถูก เรานอนกันเถอะ” เชษฐาวา แลวขยับตัวจะนอน แตไชยยันตกับดารินยงัคงนั่งกอดเขามองหนากนัอยู “เห็นจะหลับลําบากแลวคะพีใ่หญ สําหรับคืนนี”้ “นอนเถอะ แลวก็หลับเองแหละ ชีวิตเดินปาอยาพยายามทําอะไรใหยาก งายๆ ไวเปนด!ี” “ยามตอไปเปนของใคร?” ไชยยนัตถามหาวๆ “ผมครับ! เกิดเปนยามตอไป สวนแงซายเปนยามใกลสวาง” ผูตอบคือจอมพราน ในท่ีสุด คณะนายจางลมตัวลงนอน ไชยยนัตยังไมอาจปดเปลือกตาลงไดโดยงาย ครูใหญตอมาภายหลังจากท่ีเชษฐาและดารินเงียบไปแลว ก็ลุกข้ึนมานั่งมวนบุหร่ีสูบ แลวหยิบไฟฉายเปดสวิตซสองไปยังลําตนกระบากใหญนัน้ กราดอยางถ่ีถวนไปมา ต้ังแตโคนข้ึนไปหายอดท่ีสูงทะยานล่ิวข้ึนไปทามกลางหมูไมหนาทึบอ่ืนๆ แลวหันไปพบตาพรานใหญผูนั่งมองอาการเขาอยูเงียบๆ ไชยยนัตเดนิมาทรุดตัวลงนั่งขัดสมาธิริมกองไฟตรงหนารพินทร “ถามจริงๆ เถอะรพินทร ในชีวิตเดินปาของคุณ เคยเห็นในลักษณะนี้มาบางหรือเปลา เสือมันสะกดเราใหมองเหน็ฟนเฟอนเปนคนไป” พรานใหญส่ันศีรษะ “ไมเคยเหน็ชัดๆ อยางท่ีคุณไชยยันตหรือคุณชายเหน็และยืนยนัอยูเม่ือตะกี้นี้เลยครับ สวนท่ีวาตาฝาด เห็นอะไรตออะไรวุนวายไปในลักษณะอ่ืนๆ นั้นก็เคยอยูบอยๆ เหมือนกัน สมัยท่ียังเปนพรานฝกหัดอยู” แลวเขากห็ัวเราะออกมาเบาๆ


936

“เย็นวันหนึ่ง เวลาโพลเพล ผมหลงปาอยูแถวแมน้ําเพชร ขณะน้ันฝนตกพรํา เห็นอสุรกายตัวดํามืดโผลออกมาจากปาทึบริมทางดาน ถือใบบอนขนาดใหญบังอยูเหนอืหัวแทนรมกนัฝน เหลือบเห็นคร้ังแรกกต็ะลึงตัวเย็นเฉียบไปเหมือนกัน แตพอพจิารณาใหแนอีกที มันก็คือหมีควายขนาดใหญท่ีกําลังเดินสองขา ความเหนื่อย ความหิว แสงอันขมุกขมัวของปาทําใหตาฝาดไปช่ัวขณะ แตไมเคยเหน็เสือท่ีปรากฏกายออกมาใหเห็นในลักษณะมนษุยเลย นอกจากไดยินเขาเลาเทานั้น” “สมมติวาคุณเห็นเหมือนอยางผมกับเชษฐาเห็นเม่ือครูนีคื้อ เปนคนมายืนอยู หรือเดนิเขามาหา คุณจะยงิไหม?” รพินทรหัวเราะอีกคร้ัง ซุนฟนเขากองไฟเพิ่มเติม “ผมก็เหมือนกบัคุณไชยยันตหรือคุณชายนัน่แหละครับ ถาสายตามองเห็นออกชัดเจนวาเปนคน...จะยิงออกไดอยางไรแตอยางนอยท่ีสุด ก็ตองลองพิสูจนดูกอนละ เปนตนวาไฟฉายหรือการพูดซักถามกันใหแนชัด ผมไมคิดวาเสือมันจะพูดภาษาคนได เทาๆ กับท่ีไมเช่ือวาภูตผีปศาจที่มันสิงอยู (ซ่ึงถาหากวามีจริง) มันจะหลอกหลอนเราไดพรอมกันท้ังภาพและเสียง ปญหาเม่ือตะกี้นี้มันมีอยูอยางเดียวเทานั้นแหละครับ ถาคุณชายฉายไฟสองเขาไปที่หนาของผูหญิงคนท่ีเห็นนัน้ รับรองวาคุณชายจะไมเหน็วามันเปนคนอยางเด็ดขาด บริเวณแคมปของเรานี่มันมืด อาศัยเพยีงแสงสลัวๆ จากเปลวไฟในกองเทานั้น สายตาของมนุษยเราแทจริง จะมองเห็นอะไรเปนกิจจะลักษณะชัดเจนไดถึงเพียงนั้นอยางไรกัน นอกจากภาพอุปาทาน ซ่ึงจะเกดิจากอํานาจใดก็ตาม ตอนท่ีผมเหน็ยิงนั่นนะ มองเห็นชัดวามันกําลังยองกริบเข ามายังกะแมว แตท่ีเห็นผิดปกติอยูอยางหนึ่งก็คือ อากัปกิริยาของคุณชายในขณะนั้น อยูในภาวะเหมือนคนถูกสะกด นัง่มองมันเฉย ตะลึงตาคางไมกระดุกกระดิกเลย และผมขอรับรองอีกเหมือนกันวา ถาในขณะนัน้ ผมนั่งเปนเพื่อนคุณชายอยูดวย คุณชายจะไมมองเห็นมันฟนเฟอนไปในลักษณะน้ันเลย ไชยยนัตยกมือลูบคาง สีหนากังขาครุนคิด “แตตอนท่ีผมนั่งยามคร้ังแรก ผมก็ลองใชไฟฉายดูแลวนะ เพียงแตภาพผูหญิงท่ีเห็น ไมสูแสงไฟใหสองชัดๆ เทานั้น เบ่ียงหลบเขาหลังตนไมเหน็แตหลังไวๆ ทุกคร้ังท่ีผมสองกราดออกไป จนกระท่ังผมก็ปลอบใจตนเองวา ตาฝาด และไมอยากสนใจอะไรอีก” “ท่ีวาเหน็หลังไวๆ นั้น เห็นในลักษณะไหน เห็นเปนรูปรางของคนหรือ?” ไชยยนัตเมมปาก กมศีรษะรับอยางม่ันใจ “มันจะเปนอะไรก็ตาม รพินทร แตท่ีผมเห็นโดยลําแสงไฟซึ่งไลหลังไปน้ัน รูปรางของมันเปนคนแน เพียงแตไมเหน็หนาเทานั้น” พรานใหญหัวเราะหึๆ อยูในลําคอ “นี่แหละครับ เร่ืองมหัศจรรยในปา ตองไดมาพบกับตนเองเชนนีจ้ึงจะรู ลําพังไดยินคนอ่ืนเลาใหฟง มันเปนแคเร่ืองชวนหวั ทุกส่ิงทุกอยางยกเวนเอาไวใหพิจารณาเอาเองก็แลวกันครับ


937

สําหรับผมลงความเหน็ยืนยนัอยางใดไมไดท้ังส้ิน ส่ิงท่ีจะเตือนไดก็มีอยางเดยีวเทานั้น คือเห็นอะไรผิดปกติก็พจิารณาใหดี ไฟฉายกับลูกปนจะเปนเคร่ืองพิสูจนไดอยางดีท่ีสุด ไมแนใจลองยิงถามดูกอนกไ็ด” “เสือตัวนี้ เปนตัวเดยีวกับท่ียองเขามาเม่ือตอนหัวคํ่าหรือเปลา?” “ผมคิดวาคงคนละตัวกัน เพราะเม่ือตอนหวัคํ่าไมใหญอะไรนัก แตตัวนี้เปนดาวกจ็ริง แตใหญปานๆ กบัลายพาดกลอน ผมไมเคยเห็นเสือดาวตัวไหนใหญโตเทาตัวนี้มากอน ไวพรุงนี้เถอะครับ ตรงกิ่งเถาวัลยโคนตนกระบากนั่น ท่ีคุณไชยยันตกับคุณชายเหน็เปนผูหญิงนัง่โหนชิงชาอยู จะตองมีรอยตีนของมันท้ิงไวใหเกล่ือนไปหมด” “คุณเคยมานอนในหุบหมาหอนน่ีบอยไหม?” “ก็คร้ังเดียวเทานั้นครับ ตอนท่ีตามกระทิงเจ็บเขามากับบุญคําสองคนอยางท่ีเลาใหฟงแลว” “มีอะไรเกิดข้ึนบางหรือเปลา ในขณะท่ีนอนพัก” รพินทรอ้ึงไปครู ก็บอกเรียบๆ วา “ก็ไมมีอะไรมากหรอกครับ นอกจากวา ในตอนเท่ียงของวันนั้นบุญคํากินเนื้อเมนเปนพิษผิดสําแดงเข าไป ทําทาไมสบายมาต้ังแตบาย พอตกดึกพษิไขก็ทวีข้ึนสูง แกเพออาละวาดเอาหนอยเทานั้น” “อาละวาดยังไง?” “เรานอนพักกนัท่ีโปง ตรงท่ีกระทิงถูกยิงลม ประมาณเที่ยงคืนผมสะดุงต่ืนข้ึนมา เพราะไดยนิเสียงเหมือนกระทิงหรือวัวจามอยูใกลๆ ต่ืนข้ึนมาเห็นบุญคําคลานส่ีขา ตะกุยดนิและสะบัดหวัขวิดอยูไปมา กิริยาเหมือนกระทิงไมมีผิด พอผมลุกข้ึนแกก็ควบส่ีตีนเขาใสขวิดเปนพัลวัน ตาท้ังสองแดงก่ํา หนายนยูผิดรูปลักษณะไปจากเดิมชนดิท่ีผมแทบจะจําไมได ผมเรียกแกอยูหลายคํา พยายามจะจับตัวเขยาใหรูสึก แตแกกไ็มฟงเสียงหรือแสดงทาวาเปนบุญคําคนเดิมเลย คงไลเอาหัวขวิดและคํารามอยูอยางนัน้ ในท่ีสุดก็เลยตองน็อกใหแกลงไปนอน แลวงางขากรรไกรของแกออก เอายาแกพิษสําแดงตามแบบบานปา ท่ีประกอบดวยวานและเข้ียวงาบางชนิด ซ่ึงบังเอิญมีติดยามอยูดวย ละลายเหลากรอกเขาไป ภายหลังกรอกยาสักครู แกก็อาเจียนออกมาเปนการใหญ จากนัน้ก็หลับตอไปจนถึงรุงเชา พอตื่นข้ึนมา แกกบ็อกวาแกไมรูเร่ืองเลยวา เม่ือคืนนี้แกกลายเปนกระทิงไลขวิดผมอุตลุตไปหมด” ไชยยนัตนั่งฟงดวยนัยนตาท่ีเบิกต่ืน สยองใจ “มันหมายความวายังไง ทําไมบุญคําถึงทํากิริยาท่ีผิดวกิลนากลัวอยางนัน้?” “ก็อยางนีแ้หละครับ คุณไชยยันต ถาจะวิเคราะหกนัอยางคนเจริญแลว ก็ตองวาพษิไขทําใหบุญคําเพอคล่ังไป ส วนถาจะพูดกันตามประสาเช่ือถือของพรานปา เขาก็วาผีของกระทิง หรือภูต


938

ปาเขาสิงบุญคําเพื่อจะเลนงานผม ถาสติไมดีไมเคยชินมากอนโดนเขาแบบน้ัน ดีไมดถีาไมวิ่งปาราบไป ก็คงเอาปนยิงบุญคําตาย เปนการฆากันเองไปเลย” “หุบหมาหอนนี่ดุรายกาจ” อดีตนายทหารปนใหญคราง พรอมกับยักไหลกวาดตาไปรอบๆ “ผมเช่ือเสียแลว ดูเอาเถอะ ขนาดท่ีคุณมากับบุญคํามือขวาของคุณเองแทๆ คุณกย็ังเจอะกับความอาถรรพณพิสดารของมันเขาอยางท่ีบอกมานี ่ ถาบังเอิญพวกเรามากันตามลําพังโดยไมมีคุณมาดวยละก็ เห็นจะยุงกนัใหญ มันปาผีสิงชัดๆ” ไชยยนัตตาสวาง นั่งคุยกับรพินทรเปนเพือ่นเขาจนกระท่ังถึงเวลาท่ีเกดิต่ืนข้ึนมารับยามตอ จึงนอนพรอมกับพรานใหญ เหตุการณปกติไปจนกระท่ังสวาง ในตอนเชาทุกคนเขาไปตรวจดท่ีูกิ่งเถาวัลยโคนตนกระบาก ก็พบรอยตีนเสือดาวตัวนั้นย่ําวนเวียนไวเปรอะไปหมด เชษฐาจุปากเบาๆ บนพํา “มันรายกาจจริง ตาทรยศเหน็เปนผูหญิงไปไดยังไงก็ไมรู” “มิหนําซํ้ายังมาหนาเหมือนนอยเขาไปอีก เม่ือคืนนี้นอยนอนสวดมนตภาวนาไปจน กระท่ังหลับ” นองสาวพูดออนๆ ถอนใจอยางรูสึกโลงอก เม่ือรูสึกวาผานราตรีสยองนั้นมาได พอสวาง มองเห็นภูมิประเทศรอบดานไดถนัดชัดเจนอีกคร้ัง จิตใจของหลอนก็กลับเปนปกติม่ันคงข้ึนตามเดิม ความสยองกลัวอันตราธารไป เสือดาวขนาดใหญตัวนั้น ยงันอนอยูท่ีเดิมของมัน วัดจากปลายจมูกจดปลายหาง ยาวถึงสองวาเศษ เปนเสือดาวใหญท่ีสุดท่ีทุกคนเคยเห็นกนัมา แมกระท่ังรพินทรเอง ท่ีบริเวณปากและจม ูกของมันเปนรอยแหวงเหมือนถูกมีดคนเฉาะ อันแสดงวาเคยประจันหนากับมนุษยมาแลว และเจาของรอยมีดท่ีฝากเปนแผลเปนไว ก็คงจะกลายเปนเหยื่อของมันไปแลวอยางไมตองสงสัย เกิดกรีดหนังตรงหนาผากของมันช้ินเทาฝามือ ชโลมข้ีเถาเก็บไวตามเคล็ด “หวังวาคืนนี้ เราคงไมตองนอนกันในบริเวณหุบอุบาทวนี่อีกแลวนะ” ไชยยนัตเอยข้ึน “ไมหรอกครับ ประมาณบายวันนี้ เราจะเขาเขตปาหวายแลว แตตองเรงฝเทากันหนอย” ท้ังหมดกนิอาหารเชากันอยางเรงรีบ แลวออกเดินทางรุดหนาตอไป กอนท่ีแสงอาทิตยจะทันสอง ไตหบุข้ึนเชิงดอยซ่ึงเร่ิมจะสูงชันข้ึนทุกขณะชนิดแขงกับเวลา ผานธารน้ําตกเล็กๆ อีกสองสามแหง หยุดพักกันเพียงแควักน้ําชโลมหนา และบรรจลุงกระบอกเทานั้น กระทิงฝูงเดียวกันกับท่ีเดินตามหลังมาจากวนัวาน กระโจนผานหนาในขณะท่ีผานดงผากริมไหลเขา วิ่งปาล่ันไป แตไมมีใครสนใจ เพราะอยูในระหวางการเรงฝเทาเพื่อจุดหมายเบ้ืองหนา ซ่ึงใกลเขามาทุกขณะ


939

กอนเท่ียงเล็กนอย ตางข้ึนมาถึงหุบตอนหนึ่งในระหวางยอดเขาสูงสองลูก ซ่ึงพรานใหญบอกใหทราบวา หุบตําแหนงนี้คือบริเวณ ‘รองอก’ ของเตาถันสองขางท่ีมองเห็นจากยอดเขาอีกลูกหนึ่งเม่ือเชาวานนี้เปนรูปนางนอน ตางอิดโรยออนลาไปตามๆ กัน เพราะการเดินกันอยางเรงรีบรวดเดียวตลอด ไมมีการหยดุพัก และหนทางตองไตข้ึนสูงทุกขณะ ณ ท่ีนีเ้อง ภาพของทุงโลงและดงทึบซ่ึงสลับกันอยูเบ้ืองลางก็ปรากฏชัดกับสายตา นัน่คือ ‘ปาหวาย’ อันเปนเปาหมาย ปญหาท่ีเผชิญอยูในขณะนี้ก็คือเร่ืองอาหาร เพราะเสบียงท่ีพอมีติดตัวกันมาบางนัน้ ไดหมดส้ินไปแลวเม่ือม้ือเชาอันเปนม้ือสุดทาย และตลอดเวลาท่ีเรงรุดเดินทางมา ก็ไมมีใครสนใจที่จะแสวงหาเสบียงเพิ่มเติมอีกเลย เพราะมัวพะวงในการทําเวลาอยู “เสียดายกระทิงฝูงท่ีวิ่งตัดหนาเม่ือตอนสายน่ีเหลือเกิน รูยังง้ียิงไวสักตัวกย็ังดี ลืมนึกถึงเร่ืองทองไปสนิท” ไชยยนัตวา ขอน้ําผ้ึงในกระบอกจากไหลของแงซายไปดื่มกล้ัวคอ แลวตามดวยน้ํา “ผานอาหารกลางวันไปสักม้ือไมดีกวาหรือ พักพอหายเหนื่อยแลวก็ออกเดินตอ ถึงยังไงเราก็จะลงปาหวายภายในไมเกินสอช่ัวโมงนี่อยูแลว” เชษฐาออกความเห็น ใชกลองสองสํารวจลงไปยังปาและทุงเบ้ืองลาง ซ่ึงปรากฏเปนสีเหลืองสลับเขียว ราวกับใครมาแกลงวาดไวลิบๆ ออกไปทางดานเหนือเปนขุนเขาใหญนอยปรากฏอยูเปนทิว ประหนึ่งร้ัวกําแพงมหายักษ ทัศนวิสัยในขณะนี้ปลอดโปรงยิ่ง ฟาเบ้ืองบนสวางดวยแสงตะวนัอันแผดจาและลมพัดโชยอยูตลอดเวลา “ผมวาจัดการเรื่องอาหาร และเสบียงเสียกอนดีกวาครับ” พรานใหญทวงมา กวาดสายตาไปยังปารอบดาน “อีกไมเกินสองช่ัวโมง เราจะลงถึงปาหวายจริงอยางท่ีคุณชายวา แตนัน่ไมไดหมายความวาเราจะพบกบักองเกวียนใหญของเรา อาจไมพบจนกระท่ังคํ่าก็ได ในกรณีท่ีถาบุญคําไมไดหยดุรออยางท่ีเราหวังไว และถาเปนอยางนัน้ เราก็ยังหวังพึ่งอะไรไมได เพราะฉะนัน้ชวยตัวเองกอนดีกวา มันไมเสียเวลาอะไรมากนกั” วาแลวเขาก็เรียกแงซายกับเกิดเขามา บอกใหทราบวา คณะนายจ างและเขาจะน่ังพกัรออยูท่ีรมเสล่ียงใหญตนนี้ ใหท้ังสองทําหนาท่ีออกไปหาอาหาร “ถาภายในหน่ึงช่ัวโมงไมไดอะไรเลย ก็รีบกลับมา อยาไปใหนานกวานั้น!” เขาส่ังกําชับ คนใชกะเหร่ียงรางยักษ กับพรานพ้ืนเมืองปลดสัมภาระที่ติดหลังอยูออก ถือแตเพยีงไรเฟลคนละกระบอก กอนท่ีจะผละไป ดารินก็รองส่ังมาวา “คิดถึงฉันบางนะ ท้ังแงซายและเกดิ พยายามหาไอท่ี ‘นายหญิง’ พอจะกลืนไดหนอย ชนิดไหนท่ีรูสึกวา ‘นายหญิง’ จะกินลําบากก็อยาเอามาเลย กลับมามือเปลาดีกวา”


940

ท้ังสองหันมายิ้มใหกับหลอน และเพียงไมกี่อึดใจก็ลับพงหายไปอยางเงียบกริบ ราวกับการจากไปของพวกสัตวปา ท่ีเหลือส่ีคนนั่งพักสนทนากันอยูใตโคนตนเสล่ียงใหญ รพินทรกอไฟข้ึนตามนิสัยอันเคยชิน พอลุกติดเปนกองดแีลวก็ควาปนลุกข้ึนยืน “ผมจะไปหาอะไรมาใหรองทองพลางๆ หลังเนินใกลๆ นี่เอง ระยะตะโกนกันไดยนิ พวกคุณชายพกัอยูท่ีนี่กอนนะครับ” เชษฐาพยักหนา พรานใหญกผ็ละลงเนินไปทิ้งใหคณะนายจางของเขาอยูกันตามลําพัง ท้ังสามเอนกายลงนอนพักเอาแรง ขณะน้ันเสียงปกกระพือตัดอากาศกด็ังวาบๆ เขามาใกล อึดใจเดยีวทุกคนก็เหน็นกเงือกฝูงใหญ รอนมาเกาะอยูท่ียอดไมสัตตบรรณ ไมหางออกไปนัก พวกมันพากนัจิกกนิผลไมเปลือกแข็ง และสงเสียงรองล่ันไปหมด โดยไมทันจะสังเกตเหน็มนษุยเบ้ืองลาง ดารินคอยๆ ดึงตัวลุกข้ึนนั่งอยางแผวเบา ชักปนส้ันออกจากซอง แตแลวกช็ะงัก เพราะไชยยันตควาขอมือไวเสียกอนพลางกระซิบวา “อยา นอย! ถาเธอเอานกเงือกพวกนั้น ก็แปลวาท้ังแงซายและเกิดเดินเหน่ือยเปลา” หญิงสาวเพ่ิงนกึข้ึนมาไดวา เสียงปนท่ีหลอนยิงนกจะตองไลสัตวอ่ืนๆ ในละแวกใกลเคียงใหเตลิดไปหมด ก็ยกัไหล ยิ้มจืดๆ “โทษที ลืมไป เห็นเปามันยัว่ตาเหลือเกิน” แลวกน็ั่งพิจารณาดูฝูงนกพวกนั้นอยูเงียบๆ ไมถึงยี่สิบนาที รพินทรก็เดินโผลเข ามาชนิดแทบจะไมมีเสียง อันเปนปกตินิสัยของเขา เชษฐา ไชยยนัต และดาริน เพิ่งจะรูสึกและหนัมาพบก็เห็นเขาเขามาถึงเสียแลว ในมือหิ้วอะไรมาดวยสองชนดิ ชนิดหนึ่งมีลักษณะเหมือนหนูหรือกระรอก แตตัวใหญอวนพีกวามาก ถลกหนังตัดคอเรียบรอยแลว จนแทบจะพิจารณาไมไดวาเปนสัตวอะไร สวนอีกชนิดหนึ่ง ตัวลักษณะเหมือนแมงมุมสีดํา รองเปนพวงมาส่ีหาตัว พอหญิงสาวมองเหน็เขาก็เบือนหนาหนี พรานใหญโยนพวกตัวเหมือนแมงมมุเหลานั้นเขาไปในกองไฟ แลวทําไมตับขึงตัวเหมือนหนูท่ีถลกหนังเรียบรอยแลวเคลากับเกลือ นําข้ึนยาง “ไปไดบ้ึงกะอะไรมานะ?” เชษฐาถามยิ้มๆ “ตุนครับ” รพินทรตอบส้ันๆ เอาไมเข่ียบ้ึงในกองไฟอยูไปมา พรอมท้ังคอยพลิกไมท่ีกางเปนตับยางอยู ดารินชําเลืองมองนิดหนึง่แลวก็เมินไปอีก หลอนเพิ่งจะมาทราบเอาจากการพดูโตตอบระหวางพรานใหญกับพี่ชายเดี๋ยวนี้เองวา ตัวท่ีเหมือนแมงมุมแตใหญกวาหลายเทา ลักษณะนา


941

เกลียดนากลัวนั้นคือ ‘บ้ึง’ ท่ีหลอนเคยไดยินแตช่ือ และที่เขาเสียบไมยางอยูคือ ‘ตัวตุน’ ท่ีเคยไดยนิแตช่ืออีกเหมือนกัน ไมเคยเหน็ตัวจริงมันสักที “ยังกะมีมนตเรียกสัตวง้ันแหละ ผูกองหายไปแปบเดียวหิ้วติดมือมาไดแลว นัน่ถลกหนังมาเสร็จเรียบรอยเลยรึ?” ไชยยนัตพูดมาพลางหัวเราะชอบใจ ชวยเขาเข่ียตัวบ้ึงท่ีกําลังถูกไฟเผา สงกล่ินหอมหวนเหมือนกุงเผา “ทําใหเรียบรอยมาเสียเลยดกีวาครับ ขืนหิ้วมันมาทั้งตัว ประเดีย๋วคุณหญิงกพ็ิพากษาใหปลอยมันไปอีกเทานั้น” เขาพูดหนาตาเฉย ดารินตวดัหางตาผานใบหนาเขา เนนเสียงหนักๆ “ดี! อยาใหฉันเห็นตาดํากริบๆ ของมันเปนอันขาด รับรองวาตองขอบิณฑบาตไวแน วาแตคุณไปไดมันมายงัไง ไมไดยินเสียงปนเลยสักเปร้ียง” ไชยยนัตหวัเราะในความไมเดียงสาของหลอน “คงจะมีหมอมราชวงศหญิง ดาริน วราฤทธ์ิ คนเดียวในโลกน้ีกระมัง ท่ีทําลายสถิติของนักลาสัตวท้ังโลก ดวยการเอาปนลาตุนกับบ้ึง” “ทําไม?” หลอนตาลุกโพลง ไชยยันตหัวเราะงอหาย หันไปพยักหนากับรพนิทร พี่ชายอดสงสารนองสาวไมไดอีกก็เลยชวยบอกมาวา “ตุนมันเปนสัตวตระกูลหนชูนิดหนึ่ง อาศัยอยูในรูตามโพรงรากไม เขาลาตัวมันโดยวิธีขุดจับมันข้ึนมา หรือไมก็ดกั ไมตองใชปนผาหนาไมหรอก” “นอยจะไปรูหรือคะ” นองสาวบน คอนกราดท้ังสองคนยกเวนพีช่ายของหลอน “ต้ังแตเขาปามาน่ี กลายเปนตัวตลกใหถูกรุมหัวเราะเยาะเร่ือย เจ็บใจนัก” แลวก็ไมพูดไมหันไปสนใจกับอะไรอีก นอนเอาทอนแขนหนุนศีรษะหลับตาเสีย ไดยนิเสียงสามชายคุยกันพึมพําเบาๆ ท้ังตุน และบ้ึง เร่ิมจะสงกล่ินหอมหวนชวนใหหวิ โดยเฉพาะอยางยิ่งตุน ขณะน้ีน้ํามันกําลังตก โชยกล่ินมาเยายวนจมูกของหลอนไมแพหมูหันหวัคํ่าวาน แตหญิงสาวพยายามไมสูดกล่ินไอของมันเสีย หลอนตองลืมตาข้ึนอีกคร้ัง เพราะไชยยนัตเปนคนสะกดิ สงตุนยางอันหอมหวนช้ินหนึ่งมาให “เอา! ลองดูหนอยซิ รับรองวาหมูหันเม่ือวานทําอะไรไมได” ดารินปดมือโดยแรง ตวาดเสียงขุน


942

“ไม! ใครอยากกินก็เชิญกินเขาไปเถอะ ฮึ! ช่ือของมันก็บอกอยูแลววาตุน ฉันไมอยากจะโงเงาเตาตุนหรอก” “แลวกัน ไมหวิหรอกหรือ?” “ไม!” หลอนส่ันหนาจนผมกระจาย ยืนกรานคําเดิม ท้ังๆ ท่ีทองรอง สามชายในขณะนี้กําลังเค้ียวท้ังบ้ึงและตุนกนัปากเปนมันอยางนาเอร็ดอรอย และมองมายังหลอนอยางสงสาร ระคนขบขัน ไชยยนัตจุปากล่ัน “พิโธ หาวาโงเงาเตาตุน ของวิเศษเด็ดสะระต่ีแทๆ คนไมกินนัน่แหละโง ยอมหวิอยูได ลองหนอยนา...แลวจะติดใจ” เพื่อนชายคะย้ันคะยอมาอีก ดารินผลักทีเดยีว ไชยยันตหกคะเมนไป “นี่แน! โมโหแลวนะ บอกวาไมกิน ไมกนิ จะมาบังคับอยูได ไมตองมาเปนหวงฉันหรอก ถึงจะหวิยังไงฉันก็ทนได” “ตามใจ ไมกนิอยากนิ ดีเหมือนกัน พวกเรากินกนัสามคนใหสบาย ปลอยใหหวิไปคนเดียว” ไชยยนัตวา แลวเค้ียวกรวมๆ ยั่วหลอน หญิงสาวนั่งหนางอ บนอะไรอุบอิบอยูในลําคอ ความจริงหลอนหิวแสนหวิ แตไมกลาทดลองเพราะไมเคยมากอน เพราะช่ืออันไมนาฟงตลอดจนรูปรางอันไมนาพิสมัยของเจาสัตวท้ังสองชนิด มันทําใหหลอนกระเดือกไมลง ประกอบกบัความโมโหท่ีถูกไชยยันตยัว่ พี่ชายก็พดูมาอยางหนกัใจวา “อยางอ่ืนก็เหน็งายดีสารพัด แตการกนินีย่ากเหลือเกิน รักจะบุกปา ถากินยากตอไปขางหนาจะลําบากนะนอย” “ถึงวา อยางนีไ้ปไดไมกี่น้ําหรอก” ไชยยนัตแหยมาอีก แลวชูบ้ึงใหหลอนด ู “ไมอยากกนิตุน เพราะช่ือมันโง จะลองบ้ึงดูก็ไดนะ อยานั่งน้ําลายไหลใจแข็งอยูเลย รสมันวิเศษกวากุงเผาเสียอีก เอาไหม?” ดารินเดือดดาลจนหัวเราะ “มันก็โงพอๆ กันนั่นแหละ ท้ังตุน ท้ังเตา ท้ังบ้ึง กิ้งกา เขียด ปาด อะไรพวกน้ี ถาจะถึงข้ันอดตายละก็ ไปอีกเร่ืองหน่ึง แมจะโงก็ตองยอมกิน แตนีฉั่นยังไมถึงข้ันนั้นหรอก” “พรานใหญกนิทุกอยาง กไ็มเห็นเขาโงอะไรนี่ ตรงขามฉลาดออกจะตายไป โดยเฉพาะในเร่ืองของปา” ไชยยนัตแยง “ทําไมจะไมโง!...”


943

ม.ร.ว.หญิงคนสวยหนัมากระแทกเสียงหนกัๆ มองผานหนารพินทรแลวเมินไปซอนยิม้ “ท้ังโง ท้ังเงา พอๆ กับเตา บวกกับตุนนัน่แหละ ดูไดเสียเม่ือไหร” รพินทร ไพรวลัย กําลังเอาหทูวนลม ไมสนใจกับการเลนหัวเยาแหยของพวกนายจางของเขา นอกจากจะเค้ียวอยูตุยๆ สําลักจนตาเหล แลวก็เลิกค้ิว ยักไหล เค้ียวตอไปเปนปกติ โดยไมหนัไปใสใจกับหลอน จริงซิ...เขาบอกกับตนเองอยูในใจ...รพินทร ไพรวลัย นะโงแสนโง...ท้ังโงท้ังเงาตามท่ีคนสวยวาเอาจริงๆ ในส่ิงตางๆ ท่ีแลวมา และก็จะขอโงเขลาเจียมใจเชนนี้ตลอดไป ตามฐานะของพรานนําทางผูซ่ือสัตย สุภาพบุรุษกับความโง มักจะแยกกนัไมออกหรอก บัดนี้เขาบังเกิดความกังขาคลางแคลงใจข้ึนมาเหลือประมาณเสียแลว นายจางสาวผูนี้พอใจในความ ‘โง’ ของเขาหรือเปลาหนอ หรือวาหลอนตองการใหเขา ‘ฉลาด’ ข้ึนมา จงึใชคําพูดเหน็บแนมกระตุนเตือนเชนนี ้ เพียงแคธุลีละอองอันแสนจะบางเบาของความนึกคิดเชนนั้น รพินทรก็มีความสุขใจเงียบๆ ภายใตสีหนาอาการอันสงบเฉย สวนเชษฐากับไชยยันตอานดารินไปอีกลักษณะหน่ึงนั่นก็คือ หลอนพูดอะไรไมเคยเกรงใจคน และไมมีการสงวนถอยคําบางเลย ซ่ึงก็นาจะเขาใจเชนนั้น เพราะแตไหนแตไร ราชสกุลสาวเปนมาเชนนี้ พรานนําทางเปรียบไมผิดอะไรกับลูกไลหลอน แลวแสนงอนประจําคณะ กห็ันไปทางพี่ชาย ยิ้มใหพรอมกับเอยเสียงออนเอาใจวา “พี่ใหญโปรดอยากังวลกับนอยเลยคะ ในขอนี้ ถาจําเปนจริงๆ นอยบอกแลววาจะทําทุกอยางไดเหมือนพวกเราทุกคน เพียงแตขอผลัดใหถึงเวลาน้ันเสียกอนเถอะ” “แปลวา ขณะท่ีคนอ่ืนเขามีอะไรกินกันอยางสบายน่ีนะ เรามัวแตรอคอยฝากกระเพาะไวกับเกิดและแงซายซิ” “สองคนน่ัน คงจะไมไปขุดเขียด หรือตีปาดมาใหนอยหรอกคะ” “อยาเพิ่งหวังอะไรมากนกั” พรานใหญเอยข้ึนลอยๆ ฉีกบ้ึงใสปากเค้ียวอยางสบายใจ “ปาไมใชสวนสัตวและสัตวปาก็ไมใชเนื้อท่ีใสตูเย็นเตรียมพรอมไวแลว บางขณะมันปลอดเอาจริงๆ เดินเปนวันยังไมพบอะไรสักอยาง โดยเฉพาะอยางยิ่งในยามท่ีเราตองการ” “ฉันเช่ือมือแงซาย วาไมเสียเวลาเปลาหรอก แตถึงไมไดอะไรมาเลยก็ไมเห็นแปลก ฉันยังไมหิวนัก” ดารินเปรยตอบ “ถาไมไดสัตวประเภทท่ีเธอพิถีพิถันเลือกกิน แลวก็ไมยอมกินอยางท่ีพวกเราทุกคนกินกัน เธอจะไมมีแรงเดิน” “ชาง!” หลอนยืนกรานอยางเดด็เดีย่ว “ไมตองกินสักม้ือก็ยังได ไมตองหวงวาจะไมมีแรงเดิน ฉันเดินได”


944

ส่ิงท่ีรพินทรแกลงพูด ดูทาจะมีเคาความจริงข้ึนเสียแลว เวลาผานไปเกอืบรวมช่ัวโมง แตไมมีวี่แววเสียงปนจากท้ังสองจะล่ันข้ึนเลย แมแตสักนดัเดียว มันเงียบเชียบไปหมด และหลังจากนั้นอีกครูเดยีว รางของแงซายกับเกิดก็ปรากฏข้ึนบนทางดานเล็กๆ เดินตรงเขามา สีหนาละเหีย่แสดงอาการผิดหวัง เกิดโบกมือเปนสัญญาณใหทราบวาไมไดผลมาแตไกล แตอยางไรก็ตาม ท้ังหมดก็สังเกตเห็นคนใชกะเหร่ียงและพรานพื้นเมืองหิ้วอะไรมาในมือดวย เม่ือใกลเขามาจึงเห็นวา เกิดมีมันมือเสือมาส่ีหาหัว สวนแงซายแบกกลวยปามาเครือหนึ่ง มีรอยนกและอีเห็นกนิเสียกวาคร่ึง รพินทรแทบจะหวัเราะออกมาดังๆ หนัไปทาง ม.ร.ว.หญิงคนสวย ซ่ึงนั่งสีหนาผิดหวังอยู “ไดแลวครับ ‘ขาวลิง’ มีท้ังมันมือเสือ กลวยปา...ออๆ ดูเหมือนจะมีลูกไขเนามาดวยอีกหอใหญ” คําพูดของเขาทําใหเชษฐากบัไชยยนัตหวัเราะ สวนดารินวางสีหนาปกติ ซอนแววฉิวไว พูดสะบัดๆ “ก็ยังดกีวาไมไดอะไรเลย ‘ขาวลิง’ ยังดีเสียกวาตัวตุน ตัวบ้ึง ไมตองมาหัวเราะเยาะหรอก เม่ือไมไดสัตวอะไร ฉันกจ็ะยอมเปนพวกมังสวิรัติ กินพวกพชืแทน ดเีหมือนกนั” แงซายกับเกิดเดินเขามาถึง วางผลหมากรากไมท่ีพอจะหาติดมือมาไดลงกับพื้น แลวลงนั่งหนาแหง เกิดยกมือลูบหวัสบถพํา “เงียบเหลือเกนิ มีแตอีเห็นกบัคาง จะยิงก็เสียดายลูกปน แลวเอามานายหญิงก็คงดา” ดารินยิ้มใหแกคนท้ังสอง พูดปลอบเสียงหวานวา “ไมเปนไรหรอก ดีแลว ท่ีไมยงิสัตวท่ีฉันไมกิน ฉันกินมันมือเสือแทนขาวไดอยางดี” วาแลว หลอนก็เอามันมือเสือโยนเขาไปในกองไฟ พรานใหญหวัเราะหึๆ สอบถามเกิดอยูสองสามคํา แลวกห็ันมาทางแงซายผูนั่งหนาจดือยู “นายหญิงฝากความหวังไวกบัแกมาก แงซาย แกไมควรทําใหนายหญิงผิดหวัง” “คุณจะไปวาอะไรเขา” หญิงสาวหันมาออกรับแทนแงซายโดยเร็ว “คุณก็บอกเองแลวไมใชหรือวา ปานะบทมันจะปลอดมันก็ปลอดเสียทีเดยีว หาอะไรไมไดเลย” แลวหลอนก็มองไปทางแงซาย ยิ้มให “อยาคิดอะไรใหมากเลย แงซาย ฉันไมไดวาอะไรเธอหรอก ถึงอยางไรเธอก็ยังอุตสาหมีของท่ีฉันพอกนิได...มาฝากจนได ขอบใจมาก ท้ังสองคน” “นายหญิงรักแกมาก ไมยอมกินตุนกับบ้ึง เฝารอคอยความหวังจากแกเทานั้น” รพินทรพูดกับหนุมกะเหร่ียงรางยักษตอไป ดวยสีหนาเรียบๆ แงซายลุกข้ึน มองไปทางดารินดวยสายตาเคารพรัก บอกหาวๆ วา “แงซายเสียใจที่หาอะไรใหนายหญิงไมได โปรดรอสักครู ประเดี๋ยวแงซายจะกลับมา”


945

วาแลวคนใชชาวดงก็หายเขาปาไปอีกคร้ังอยางรวดเร็ว โดยไมฟงเสียวา ดารินจะรองเรียกทักทวงมาเชนไร พอรางของแงซายลับตา หลอนก็หันมาทําตาขุนกับพรานใหญ จองเขาดวยความไมพอใจ “ฉันไมเขาใจเลย ทําไมคุณถึงพูดอะไรเปนการขับไสแงซาย ใหตองพยายามไปหาอาหารมาใหแกฉัน ท้ังๆ ท่ีฉันก็บอกแลววาไมจําเปน คุณแกลงเขา!” จอมพรานโบกมือ หัวเราะเอ่ือยๆ อยูในลําคอ “ใจเยน็ๆ ไวครับ คุณหญิง แลวก็ไมตองวิตกเปนหวงอะไรกับเจาคนใชคนโปรดของคุณหญิงคนน้ัน ผมรับรองไดวา คุณหญิงไมตองแข็งใจทานมันมือเสือใหฝดคออยางเดียวหรอก ถาหมอนั่นกลับมามือเปลา โดยไมมีอะไรพอท่ีจะใหคุณหญิงทานไดอีก หมอก็คงไมใชแงซาย” จริงอยางรพินทรวา ไมกี่นาที มันมือเสือในกองไฟยังไมทันจะระอุดี อดีตนายทหารกองโจรกะเหร่ียงก็โผลกลับเขามา คราวนีห้ิ้วนกกระทาดงมาดวยพวงใหญ ประมาณ 6-7 ตัว แตละตัวอวนปเชือดคอมาเรียบรอย คณะนายจางเห็นเขาก็ตะลึงงันไปดวยความงุนงนแปลกใจ “แงซาย!” ดารินรองล่ันอยางต่ืนเตนยนิดีเหลือท่ีจะกลาว “นี่เธอไปเอามันมาไดยังไงกนันี่ ไมไดยินเสียงปนเลย แลวเธอก็คงไมไดเอาปนยิงชางไปยิงนกไมใชหรือ?” “แงซายรองเลียนเสียงมัน หลอกใหมันเขามาใกลท่ีซุม แลวดักตะครุบทีละตัว!” นักพเนจรชาวดงตอบหนาตาเฉย ลงมือลอกหนังนกกะทาเหลานั้นออก โดยไมเสียเวลามาถอนขน เชษฐาและไชยยนัตหันมองดูหนากัน แลวกะพริบตาปริบๆ อยางฉงนฉงาย จองรพินทรและแงซายสลับกันคนละทีอยูเชนนัน้ คิดอยูในใจวา ท้ังสองชางมีสัญชาตญาณปาทัดเทียมกันไปหมดแทบทุกอยาง ราวกับจะมีมนตวิเศษเรียกสัตวได เห็นหายไปทีละคน ในสภาพอันเงียบและดูลึกลับพอๆ กัน พอโผลกลับมา คนหนึง่มีตุนกับบ้ึงตดิมือมาดวย สวนอีกคนหนึ่งควาเอานกกระทาดงมาให โดยไมมีเคร่ืองมือชนิดใดชวย นอกจากมือเปลา! สวนดารินเองจึงเพิ่งจะตระหนัก ณ บัดนีว้า รพินทรไมได ‘ขับไส’ หรือ ‘แกลง’ ใหแงซายไปลําบากหาอาหารใหแกหลอน หากแตเปนเพราะรูเชนเห็นเชิง เขาใจฝมือกันดีอยูแลวนั่นเอง จากนั้นรพินทรขอยืมปนส้ัน .357 ของหลอน ชวนเกิดออกไปดอมๆ มองๆ หาคางมาเปนอาหารเพิ่มเติมสําหรับทุกคนนอกจากเจาของปน สวนแงซายก็งวนอยูกบัการทํานกสําหรับนายหญิง ไชยยนัตเขามากระซิบกับเชษฐาวา “สองเสือนี่ฝมือกินกันไมออกเลย มิหนําซํ้ายังทันเหล่ียมกันทุกฝกาวยาง ดูไมออกวาใครจะเหนือกวาใคร แตมันปนเกลียวกันอยูในทีไงพิกล หรือแกวายังไง?”


946

“ฉันไมคิดวาจะเกดิเร่ืองอะไรข้ึนหรอก แตอุนใจอยางแทจริงแลววา มีพรานนําทางอยางรพินทร มีคนใชพิเศษอยางแงซาย อยาวาแตเทือกเขาพระศิวะเลย ตอใหยิ่งกวานั้นกไ็มวิตกแลว ไดคนคูนี้ถึงไหนก็ถึงกัน สบายใจได!” หัวหนาคณะเดินทางกระซิบตอบ มีเสียงปนส้ันล่ันข้ึนในดงใกลๆ เวนระยะหางๆ กัน 4-5 นัด เสียงยอดไมไหวอยูยวบยาบ พรอมกบัเสียงคิกคอกของฝูงคาง แลวเกดิกห็าบคางดําออกมาสามตัว โดยมีรพินทรเดนิตามหลัง “หาสัตวใหญไมได ก็ตองเก็บเล็กผสมนอยอยางนีแ้หละครับ ผมไดเลือดคางดํามาฝากคุณชายกับคุณไชยยนัตดวย ผสมกับบร่ันดีแทนพวกยี่สิบแปดดกีรีไดเหมือนกัน” ทุกคนพออิ่มกนัไปไดเหมือนกันสําหรับม้ือนั้น ช่ัวโมงเศษหลังจากนั้น ท้ังหมดกไ็ตตามกันลงมาตามแกงผาอันสูงชัน แลวพบตัวเองอยูในบริเวณปาโปรง สลับไปกับทุงหญาระบัดของบริเวณปาหวาย อากาศรอนอบอาวเหมือนอยูในเตาอบ จนเหง่ือเปยกชุมโชก ตัดทุง ผานดงไปอีกสองสามชวง ก็เขาสูบริเวณปาแดงและที่ระหวางหุบเขาชะงอนหนิอันเปนดานชางเปรียบประดุจประตู ติดตอระหวางทุงดานหนึ่งและดงอีกดานหน่ึงนั่นเอง ทุกคนก็อุทานออกมาดวยความยนิดีเม่ือมองเหน็รองรอยของขบวนเกวยีนท่ีผานลวงหนาไปกอนแลวท้ิงไวใหเหน็อยางชัดเจน “ผานไปประมาณ 3-4 วันแลวครับ” พรานใหญบอก ภายหลังจากพิจารณารอยดวยความชํานาญ แลวช้ีใหคณะนายจางดรูอยวัวแดง ท่ีย่ําทับรอยเกวยีนเหลานั้นไป แสดงวาพวกวัวปาเดินผานมาทีหลัง แตกระนั้นรอยของมันก็ยังระบุชัดวาเกาไปสองสามวันแลว “เอ ต้ังสามส่ีวันแลวแบบนี้ ถาไมหยุดรอ ปานนี้มิลวงหนาไปลิบแลวรึ?” ไชยยนัตเอยอยางวิตก แตเชษฐาบอกวา “เรงตามรอยไปเถอะ เวลาเรายังเหลืออยูอีกหลายช่ัวโมงกอนคํ่า ถาพวกนั้นหยุดรอเราบริเวณนี้ ก็ควรจะพบกอนคํ่านี่แหละ แตถาคํ่าแลวยังไมพบ ก็แปลวาพวกนัน้ลวงหนาไปแลว” ตางเรงฝเทากนัข้ึนอีก สาวรอยตามทางเกวียนอันเหน็อยูอยางถนัดชัดเจนเหลานั้นไป ซ่ึงเปนการสะดวกอยางยิ่ง การมาพบกับรองรอยของกองเกวียน ทําใหทุกคนปลอดโปรงใจข้ึนมาก เพราะความหวังมองเหน็อยูไรๆ แลว ภายหลังจากบุกบ่ันลัดทาง รอนแรมกันมาดวยหนทางอันแสนทุรกันดาร เพือ่ออกกาวสกดั รพินทรต้ังเข็มในการดกัขบวนใหญไดอยางถูกตองแมนยํายิ่ง เม่ือพบรอยเกวียนท่ีลวงหนาไปกอน นั่นก็แปลวาหนทางเดินสะดวกไมจําเปนตองบุกปาฝารก ไตเขาลงหวยกันอีกแลวเพราะเสนทางเดินของกองเกวยีน ยอมจะมุงไปตามพื้นภูมิประเทศท่ีคนตัวเปลาเดนิไดอยางสบาย


947

ลึกเขาไปเปนลําดับ ในปาแดงอันกวางใหญพื้นท่ีราบนัน้ คร่ึงช่ัวโมงตอมาก็เหน็ดงหวายสลับไปกับไผและกระชิดแนนทึบข้ึนเปนลําดับ ทิศทางของขบวนสัมภาระสวนใหญจากกองเกวยีนเทียมควาย สวนมากอาศัยเดินไปตามดานใหญ บางขณะเทานั้นท่ีถางทางตัดพงซอกซอนเขาไปในหมูไมและปาเถาวัลย พรานใหญสํารวจรองรอยเหลานั้นอยางถ่ีถวนไปทุกระยะ ในท่ีสุดช่ัวโมงเต็มๆ ก็ผานไปอีกไมมีส่ิงใดผิดปกติสําหรับรอยเหลานัน้ ไมมีรอยหยดุพักวางแคมป คงรุดหนานําล่ิวไปเร่ือย เหมือนจะไมมีท่ีส้ินสุด “เอ...ไมมีทาทีวาพวกนัน้จะหยุดพักกนัเลยนี่ คงจะไมรอเราเสียแลวกระมัง” ดารินรองออกมาอยางออนใจ ชักจะทอแท หลอนออนเปล้ียและระโหยเต็มที ใจอยากจะใหถึงขบวนเกวียนใหญเสียโดยเร็วเพื่อพกัผอน แตแลวจากรองรอยท่ีเหน็มันทําทาบอกใหหลอนรูสึกตัววา มีหวังตองเดนิกันเปนวันๆ ตอไปอีก ขณะน้ันตางหยุดพกัดื่มน้ําอยูท่ีซุมไผกอใหญ จอมพรานควักบุหร่ีออกมามวนแจกจายใหเชษฐาและไชยยันต แลวจุดสูบ ใบไมรอบดาน ณ บัดนี้แลเหน็เปนสีเหลืองไปหมด จากสายตาของคณะนายจาง อันเกิดจากความเหนื่อยออนและกําลังท่ีลาลงทุกขณะ แลวตางกแ็ปลกใจ เม่ือเสียงหาวๆ ของรพนิทรบอกวา “ไมตองเปนหวงครับ ยิ่งไมมีรอยวาพวกนัน้หยดุต้ังแคมปท่ีไหนเลย ตลอดระยะทางท่ีเราผานมานี่ ก็แปลวาเรามีหวังท่ีจะไดพบพวกเขาเร็วท่ีสุด อาจกอนคํ่าของวนันี้ ตามท่ีผมกะไวแตแรก” “หมายความวายังไง ผูกอง?” ไชยยนัตถามงงๆ “ก็หมายความวา พวกน้ันจะตองไปต้ังแคมปพักรอเราอยูขางหนานะซิครับ โดยเลือกเอาท่ีใดท่ีหนึ่ง ท่ีเห็นวาเหมาะสมที่สุด สมมติวาขณะท่ีเราตามรอยมา และพบรองรอยแสดงวาพวกนัน้ปลงสัมภาระหยุดพักแรม นั่นกแ็ปลวาเขาไดหยุดรอเราแลว และก็ออกเดินทางตอไปแลวภายหลังท่ีเห็นวาเรายังไมมา แตนี่เรายงัไมพบหลักฐานในการหยดุพักของพวกเขา ก็แสดงวาความหวังของเรายังมีอยูในการที่จะพบขางหนาใกลๆ นี้ เขาอาจกําลังรอคอยเราอยู” คณะนายจางพากันขมวดค้ิวงงไปช่ัวขณะ แลวก็นึกออกตามเหตุผลของเขา “เออ จริงซินะ เหตุผลของคุณดี แตอธิบายฟงยากพิลึก” เชษฐาวาพรอมกับหวัเราะ “หางจากนี่ไป ระยะทางเดินอีกประมาณช่ัวโมงคร่ึง มีหนองน้ําเล็กๆ อยูแหงหนึ่งระหวางชองเขา ถาผมทายไมผิดเราควรพบขบวนเกวียนของเรารออยูท่ีนั่น เพราะมันเปนแหลงน้ําแหลงเดียวในปาหวาย” รพินทรพูดอยางม่ันใจตอมา แลวมองไปท่ีขอมือของหัวหนาคณะเดินทาง “นั่นกี่โมงแลวครับ?” “บายสามกวา...”


948

ท้ังเชษฐาและไชยยนัตตอบมาพรอมกัน “ยังมีเวลาอีกถม” จอมพรานพึมพํา แหงนหนาข้ึนสังเกตแสงตะวันอันยงัรอนแรงกระจางจาอยูเหนือยอดยาง แลวสัญญาณออกเดินตอ ทวาขณะนั้นเองเสียงแหลมชนิดหนึ่งก็ดังแววออกมา จากกอไผหนาทึบท่ีสกัดทิศทางอยูเบ้ืองหนา มันเปนเสียงคลายๆ เสียงรองกระตากของไกปาตัวเมีย รพินทรหยุดชะงักลงอีกคร้ัง จองอยางระแวดระวังไปเบ้ืองหนา เกิดกับแงซายอยูเดินร้ังทายขบวน ก็ขยับไปยืนรวมกลุมกบัพรานใหญซุบซิบอะไรกันเบาๆ “เสียงไกปานีน่ะ ทําไม จะยงิเรอะ เสียเวลานา รีบเดินกนัดีกวา” ไชยยนัตรองมาแตแลวก็เอะใจ เม่ือสังเกตเห็นสีหนาอึดอัดกังวลใจของพรานใหญ รวม ท้ังอาการการท่ีเขาแตะริมฝปาก เปนเชิงใหสงบเสียงลง ท้ังสามเงียบกริบลงในทันที ประสาทตื่นพรอม รับกับเหตกุารณท่ียังไมสามารถจะทํานายไดถูก หรือเขาใจอะไรได อึดใจตอมา...ทามกลางการหยุดนิ่งอยูกับท่ีของทุกคน เสียงรองชนิดหนึ่งนั้นก็ดงัแหลมเย็นมาอีก ทอดจังหวะหางๆ กันสองคร้ัง แลวเงียบหายลงตามเดิม ไดยินแตเสียงลมพัดกอไผเสียดสีกันออดแอด รพินทรหันหลังมาทางคณะนายจาง กระซิบ “ถาจะไมไดการแลวครับ เปล่ียนทิศทาง ออมหนอยดีกวา” “ทําไม?” “ไอเสียงท่ีรองเหมือนไก มันไมใชไกเสียแลวละครับ” “?” “จงอาง!” เสียงรพินทรกระซิบมาเบาๆ ท่ีสุด แลวทําสัญญาณใหทุกคนออกกาวถอยพนปากดานออกไปอยางเบากริบ จนกระท่ังหางออกมาในระยะปลอดภัย จึงถอนใจอยางโลงอก เปาลมออกจากปากเบาๆ คณะนายจางพากนัจองหนาเขาอยางสงสัย “จงอาง!” ไชยยนัตอุทานออกมาอยางขวัญหาย เสียงแทบไมผานลําคอ “ทําไมเสียงเหมือนไกตัวเมียอยางนั้น?” “นั่นแหละครับ เขาละ เวลาคร้ึมๆ ข้ึนมาเขาก็รองกะตากไดเหมือนไกเวลาออกไขไดเหมือนกนั แตจะรองในขณะท่ีออกไขดวยหรือเปลาผมก็ไมทราบ เสียงดังมาจากกอไผริมดานท่ีเราจะผานไปนั่นเอง หลบเสียดกีวา” เชษฐาควาผาขนหนูออกมาซับเหง่ือ ตายังจบัจองไปยังปากดานนัน้อยางระแวง พรอมกับถอนใจลึก


949

“เคราะหดีอะไรอยางนี้ ท่ีมันรองใหเสียงเตือนใหเรารูตัวเสียกอน ถามันเงียบ ปุบปบเราเดินเขาไปใกลก็ยุงกนัใหญ ปนลูกซองเราก็ไมมีมากันเลยสักกระบอกเดยีว ผมเองก็เพิ่งจะไดยนิเสียงของมันคร้ังนี้เปนคร้ังแรก นึกวาไกปาเหมือนกนั ดไีมดีกําลังเฝาไขอยูก็ไมรู” ไมมีใครเอยคําใดอีก นอกจากจะเดินตามรพนิทรแยกจากรอยเกวียน ออมเขาพงไปทางซายมืออยางเงียบกริบ คณะนายจางท้ังสามเร่ิมนึกถึงคําพูดของพรานใหญ ท่ีเคยบอกไวข้ึนมาได นัน่ก็คือเม่ือเขาเขตปาหวาย เปนแดนของจงอาง ซ่ึงมีอยูชุกชุมท่ีสุด โดยไมจําเปนจะตองเตือนอีกเลย ตางเต็มไปดวยความระมัดระวังทุกฝกาว สอดสายสายตาสํารวจไปยังซุมและพงรกรอบดาน ดารินเหวีย่ง .470 ข้ึนสะพายไหล ดึงปนส้ันข้ึนมาถือไวช่ัวคราว ในภมิูประเทศอันเปนปารก ระยะกระช้ันชิด และมหาภัยท่ีอาจพรวดพราดออกมาอยางจูโจมกะทันหันเชนนี้ หลอนม่ันใจในฝมือปนส้ันซ่ึงส่ังไดของหลอนมากกวาไรเฟลท่ีเกงกาง และไมเหมาะสําหรับเปาหมายขนาดเล็ก เดินยองหายใจไมท่ัวทองกนัไปสักพักใหญ ตางก็พอจะรูสึกโปรงใจข้ึนเล็กนอย เม่ือพรานใหญนํามาบรรจบกับรอยเกวียนอีกคร้ัง และคะเนระยะทางไดวา หางจากเสียงงูท่ีไดยนินั้นมาไมตํ่ากวาหนึ่งกิโลเมตร ทางเกวยีนนําเล้ียวซอกซอนเขาไปในสองฟากทางอันแนนทึบไปดวยดงหวาย แลวก็ทะลุสูทุงแคบๆ ตอนหนึ่ง จากน้ันก็เขาปาไผ ท่ีสลับไปกับหวายอีกคร้ัง ทันใดนั้นลมพัดวูบมาจากทิศทางเบ้ืองหนา จมูกของทุกคนสัมผัสกับกล่ินเห็นเนาของซากสัตวโชยกรุนมา เกิดพยายามเชิดจมูกสายรอนหาทิศทางท่ีแนนอนของกล่ินนั้น สวนแงซายกมๆ เงยๆ สํารวจอยูตามพื้น อึดใจเดยีวก็กมลงเกบ็ส่ิงหนึ่งข้ึนมาจากกอหญา รพินทรกาวพรวดเขามาถึงตัว คนใชชาวดงไมกลาวคําใดท้ังส้ิน เพียงแตสงส่ิงท่ีถือนั้นให เชษฐา และไชยยันตกามตามเขามา “อะไร?” พรานใหญก็ยงัไมเอยเชนไรเหมือนกนั เดาะส่ิงท่ีถืออยูในมือ แลวยกข้ึนชูใหคณะนายจางของเขาเห็นถนัด มันคือปลอกกระสุนปนลูกซองนัดหนึ่ง มีรอยยิงมาประมาณสองสามวันแลว เชษฐารับไปตรวจพิจารณาด ู แลวสงตอใหไชยยันต ขณะเดียวกนัแงซายกับรพินทรก็หาไดจากพงรกขางเคียงอีกสามปลอก “พวกเราแน...” ไชยยนัตรองออกมาเบาๆ แลวเมมริมฝปาก “คงจะยิงอะไรสักอยาง ในขณะท่ีเดินเกวยีนผานมาทางนี ้ลองคนดูใหท่ัวๆ ซิ มีปลอกลูกไรเฟลบางไหม บางทีเราอาจทายถูกวาเขายิงอะไร” ทุกคนกระจายกันคนตามใบไม และกอหญาท่ีข้ึนรกอยูริมทาง อันมีรอยเกวยีนผานไปนั้น แตก็ไมพบปลอกลูกปนชนิดใด มากไปกวาปลอกลูกซองส่ีปลอกท่ีพบแลว


950

“อาจยิงสัตวเปนอาหาร บังเอิญเปนเวลาประจวบเหมาะท่ีมันตัดหนาผานมาใหเห็นกไ็ด และกล่ินเนาท่ีโชยมานี่ คงจะเปนเศษเคร่ืองในและหนังท่ีพวกนั้นลอกท้ิงไว ตามรอยเกวียนตอไปเถอะ” หัวหนาคณะเดินทางวา พอพนซุมไมใหญ ซ่ึงทางดานแคบๆ นัน้ หักเปนขอศอก ทุกคนก็ชะงักไปช่ัวขณะ เบ้ืองหนา...หางออกไปเพียงไมกีก่าว รางสีดําใหญโตของสัตวอะไรชนดิหนึ่ง นอนข้ึนอึดทึด ขวางครอมอยูกลางรอยเกวียน มีรอยถูกสัตวปาแทะเหวอะหวะ บางสวนเหน็กระดูกขาวโพลน และทันทีท่ีท้ังหมดโผลออกมาพบนั้น อีเห็นแผงขนาดใหญสองตัวผละจากซากอยางตกใจ เผนหายเขาริมทางไป ตางพรูกันเขาไปโดยเร็วดวยความพิศวง ทายส่ิงใดไมถูก “ควายปา!” ดารินรองล่ันออกมาอยางต่ืนเตน เม่ือเหน็สวนเขาและศีรษะของมัน “ดูยังไง เห็นควายเทียมเกวยีนของเราเปนควายปาไปเสียแลว!” รพินทรพูดหวนๆ หนาเครียด กวาดสายตาไปรอบๆ คําพูดของเขาทําใหคณะนายจางตะลึง รอบดานขางๆ ซากควายนัน้ มีรอยหยุดพักปลดเกวียน รอยเทาอันเหยียบย่ําอยูสับสน และปลอกกระสุนปนลูกซองหลนอยูเกล่ือนกลาดรวมสิบนัด ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะ มันเปนชวงระยะแหงการพยายามเดาเหตุการณของทุกคน “เกิดอะไรข้ึนนี่?” ในท่ีสุด ไชยยันตระเบิดโพลงออกมา ซากควายตัวนัน้ ตายมาแลวประมาณสามวัน กําลังสงกล่ินอยางรุนแรง สวนตางๆ ของมันถูกสัตวหลายชนิดมารุมกนิ แหวงหายไปเกือบคร่ึงตัว ยากยิ่งท่ีจะพสูิจนออกมาไดถึงสาเหตุการตายของมัน “พวกนัน้คงไมยิงควายเทียมเกวยีนเพื่อเปนอาหารแน” รพินทรพูดหวนๆ พรอมกับยักไหลแคนยิม้ ตาคมกริบกวาดไปรอบๆ “ขณะท่ีเกิดเหตุ พวกเขาเดินผานทางนี้มาในเวลากลางวนั ปลอกลูกปนเหลานั้นแสดงวามีการระดมยงิกนัข้ึนขนานใหญ แลวควายตวันี้ก็ตาย พวกนั้นไมไดหยุดพักท่ีนี่ เพยีงแตหยุดปลดซากควายท่ีตายออกท้ิงไว แลวเดนิทางตอไป เรามาชวยกันคิดซิครับ วาเกิดอะไรข้ึน” ทุกคนกระจายกันออกตรวจหารองรอยในบริเวณใกลเคียงรอบดาน แตกไ็มพบวี่แววอะไรท้ังส้ิน รอยเสือขนาดเล็ก อีเห็น และเมน ท่ีย่ําอยูเกล่ือนใกลซากควาย ก็ลวนเปนรอยใหมซ่ึงยองมากินซากเปนอาหาร ภายหลังจากท่ีควายตัวนี้ตายแลวท้ังส้ิน


951

ขณะน้ัน เชษฐาผูเดินแยกสํารวจไปทางโคนไผหนาม ซ่ึงเต็มไปดวยตนเล็บเหยีย่วเกี่ยวไกข้ึนเปนพุมทึบ ก็พบรอยเลือดแหงกรังหยอมหน่ึง กระจากเปรอะเปนดวงติดอยูกบัใบไมเต้ียๆในระดับสูงประมาณโคนขา ตําแหนงนั้นมีพุมเล็บเหยีย่วอันข้ึนอยูทึบ มีรอยขาดพรุนไปดวยกระสุนลูกปราย และเลยไปกระทบปลองไผเบ้ืองหลังแตกทะลุหลายแผล เขาเรียกพรานใหญเบาๆ รพินทรจึงบุกตามเขามา แลวก็เหน็หลักฐานในทันทีกอนท่ีเชษฐาจะช้ี “ไมมีรอยตีน มีแตรอยเลือดเทานั้น ตามปกติสัตวใหญอะไรก็ตาม ถาถูกปนตรงนี้ นาจะมีรอยด้ินเปนแปลง แมวาจะไมอยู” หัวหนาคณะเดินทางกระซิบ พรานใหญหร่ีตา มือลูบคลําอยูท่ีคางอยางใชความคิด “คุณชายคิดวามันเปนอะไรครับ?” เชษฐาหนัมาสบตาเขา ตางมองกันนิ่งอยูอึดใจ และกอนท่ีอดีตทูตทหารบกเช้ือพระวงศจะเอยเชนไรตอไปนั่นเอง ทุกคนท่ีแยกยายกันบุกพงสํารวจอยูริมสองฟากทางเกวียน ก็ตองสะดุงสุดตัว เพราะเสียงรองล่ันออกมาไมเปนภาษาของเกิด ผูขณะน้ีดอมๆ มองๆ ตามพืน้อยูท่ีพุมหวายตอนหนึ่ง เกิดว่ิงปาราบ...ตาเหลือกอยางไมคิดชีวิตเขามา ในขณะท่ีเบื้องหลังลํายาวของอะไรชนดิหนึ่ง อวบขนาดตนหมากเขื่องๆ ชูหัวอันแผพันพอนรอนรา สูงเหนือพืน้ดนิรวมสองเมตร พุงปราดกวดไลมาอยางกระชั้นชดิ เสียงพุมไมเล็กๆ ท่ีมันเล้ือยผานปะทะเขามาลูระเนนราวกับถูกพายุพดั เกล็ดเปนมันระยับตองแสงแดดท่ีสองลอดซุมไผลงมา ลายของมันไมผดิอะไรกับลูกหวาย เส้ียวของลมหายใจชวงนั้น ทุกคนมีความรูสึกตรงกันหมดคือ เหมือนภาพฝนรายท่ีกําลังเผชิญอยูกับมัจจุราช โดยไมทันรูเนื้อรูตัว รพินทรเหวีย่งไรเฟลข้ึนประทับบาในพริบตา แตก็มีใครคนหนึ่งในคณะพรรค...เร็วเสียยิ่งกวาเขา เสียงกระสุนนดัหนึ่งแผดสนั่นหวั่นไหวามาจากฟากปาตรงขาม ถาไมใชแงซายก็ตองเปนไชยยนัต ซ่ึงกเ็ปนจังหวะเดียวกันกับท่ีพญาอสรพิษรายฟาดหัวของมันฉกลงมา หมายศีรษะของเกิด ผูกําลังวิ่งอยางเร็วท่ีสุดในช ีวติ พลาดไปเพยีงฝามือเดียว...มันมวนลําตัวอันยาวเหยียด แลวก็รอนราข้ึนอีก เม่ือนั้นเอง...ปนในมือของเขาจึงมีโอกาสระเบิดข้ึน แลวกติ็ดตามดวยเชษฐาผูมีสติอันม่ันคง ผลการยิงท้ังสองนัดของเขากับเชษฐา จะเปนอยางไรกย็ากท่ีจะเดาถูก มันมวนตัวอีกคร้ัง คราวนี้หวัเรียดลงตํ่าพื้น เปล่ียนทิศทางจากการกวดตามเกิด พุงไปทาง ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธ์ิ ผูบัดนี้ยังยืนตะลึงอยูกลางดาน “หลบเร็ว!” รพินทรกับเชษฐาตะโกนออกไปสุดเสียงพรอมกัน หญิงสาวถอยผงะ แลวกระโจนขามดาน ปราดเขาหาโคนตนยางอยางสติไมอยูกบัตัว หลอนใชปนส้ันในมือยิงออกไปสองนัดซอน แตในภาวะอกส่ันขวญัแขวนควบคุมสติไมไดเชนนี้


952

มันดูเหมือนจะไมเกดิผลอะไรข้ึนมาเลย นัดหนึ่งพลาดไปอยางนาเสียดาย สวนอีกนัดหนึ่ง เจาะเขาลําตัวตํ่าไปทางบ้ันหาง เพยีงแตผานเนื้อ ไมถูกกระดูก และน่ัน...เทากับเพิ่มฤทธ์ิรายใหแกมันยิ่งข้ึน! มฤตยูลายลูกหวาย เล้ือยพรวดพราด พงไมลูระเนนราวกับใครเอาเชือกยักษมาแกวง เสียงขูฟูฟา ปานวาจะสะกดเลือดในกายของทุกคนใหจับเปนกอน ฝงกรงเข้ียวฉับเขามาท่ีโคนยาง พลาดชวงไหลของดารินไปอยางหวุดหวิด นักมานุษยวิทยาคนสวยผละหันหลังอีกคร้ัง วิ่งกระเจิงเขาไปหาไชยยันตผูประทับปนเรอรา เล็งศูนยอยูอยางจับเปาหมายไมถนัด อยางไรก็ตามเขาเหน่ียวไกในทันที เม่ือเห็นมันตวัดหัวข้ึนเปนคร้ังท่ีสาม กระสุนจากไรเฟลแฝดขนาดหนัก พุงเขาปะทะกลางทองของมันระดับตํ่ากวากานคอประมาณศอกเศษอยางถนัดถนี่ กอนท่ีมันจะชูคอข้ึนไดถนัด ไอมหาวายรายผูเกร้ียวกราดอาฆาตแคนมนษุย กระเด็นเหมือนถูกกระทุงดวยทอนซุงใหญ ทอนหางอันยาวเหยียดมวนเปนเกลียวฟาดฟดอยูไปมา จังหวะนีเ้องไรเฟลจากมุมตางๆ ก็แผดกมัปนาทข้ึนประสานเสียงกนั สวนศีรษะอันใหญโตนาเกลียดนากลัวของมันแหลกละเอียด บางสวนถูกเด็ด กระเด็นหายไปราวกับถูกสับ พญาอสรพิษยติุฤทธ์ิเดชของมันลงในบัดนัน้เอง! ทุกคนจากทิศตางๆ เผนเขามารวมกลุมกนัอีกคร้ัง สีหนาของแตละคนขาวซีดแทบไมเปนผูเปนคน โดยเฉพาะอยางยิ่งเกิดกับดาริน ผูใกลจมูกมัจจรุาชมากท่ีสุด สําหรับวินาทีวิกฤติท่ีผานมาเม่ืออึดใจท่ีแลว “ผมกําลังเดินเขาไปท่ีดงหวายนั้น” เกิดรายงานปากคอส่ัน หนาเหลือสองนิ้ว “โอโฮ มันโผลพรวดเดยีว สูงเกินหวัผมตั้งสองวา นึกวาตายแลว” “มันไปยังไงมายังไงกนันี”่ ไชยยนัตครางแหบๆ แทบจะไมมีเสียง สวนดารินพูดอะไรไมออก ตัวส่ันเทาเปนลูกนก รพินทรคอยๆ เขาไปพิจารณาลําตัวอันอวบใหญยาวเหยียดของมันอยางถ่ีถวน แลวช้ีใหดูบาดแผลอันเกดิจากลูกปรายของกระสุนลูกซอง ซ่ึงฝงพรุนอยูกลางตัวของมัน พลางหันมาทางเชษฐา “พอจะนกึออกหรือยังครับวา อะไรเปนอะไร?” เชษฐากดัริมฝปากแนน นั่งอ้ึงอยูเปนเวลานาน “ไอมหากาฬนีเ่อง ท่ีประจันหนากับกองเกวียนของเราท่ีนี่ ลอควายเทียมของเราตัวนี้ลมไป พวกน้ันคงชวยกันระดมยิงกันเปนการใหญ มันเพียงแคเจ็บเทานัน้แลวหนีรอดไปได แตไมไปไหน คอยวนเวียนดักเฝาซากควายดวยความพยาบาทอยูบริเวณนี้ พอดกีับท่ีพวกเราผานมานี”่


953

“ขอบคุณสวรรค ท่ีพวกเราปลอดภัยจากมันไดอยางหวดุหวดิ ตอนที่พบรอยเลือดแหง และเรียกคุณใหเขาไปดู ผมกําลังจะบอกอยูแลววา สงสัยวาจะเปนจงอาง ยังไมทันจะอาปาก มันก็พรวดเขาใสเกดิเขาใหเลย เหมือนตายแลวเกดิใหม เม่ือกี้นี้ผมนึกวา ไมเกิดกน็อยคงจะเสร็จไปแลว ใจหายใจคว่ําหมด” “ถาไมไดนัดนัน้ของคุณไชยยันต กย็ังทายอะไรไมถูกเหมอืนกันครับ อยางนอยไมใครก็ใครสักคนหนึง่ตองเสร็จแน มันฉุกละหุกจูโจมเหลือเกนิ สามส่ีนัดท่ีพวกเรายิงออกไปคร้ังแรกไมถูกมันเลย มีของคุณหญิงถูกนัดเดยีวเทานัน้ แตไปถูกเอาดานปลายหาง” พรานใหญบอก แมเคยชินตอเหตุการณ และเยือกเยน็ม่ันคงเชนไร ร้ิวรอยแหงความสยดสยองใจยังปรากฏใหเหน็ชัดท่ีแววตาของเขา ไชยยันตเองผูกูชีวติของทุกคนในคณะ รวมทั้งตัวเองไวไดในวินาทีดับจิต บัดนี้รูสึกสะบาหวัเขาออนถึงกับทรุดตัวลงไปนั่งพกัท่ีตอไมอันหนึง่...สวดอะไรพําอยูในคอ “เทวดาประจําตัวยังคุมอยู” อดีตนายทหารปนใหญพึมพํา ปาดแขนเช็ดเหง่ือกาฬท่ีออกทวมใบหนา “ถานัดนั้นไมถูก ท้ังนอยและฉันก็เสร็จไปพรอมๆ กัน มันกําลังกวดไลหลังนอยหางแควาเดยีว นอยกว็ิ่งมาทางฉันดวย” “ฉันไมรูดวยซํ้าวาฉันวิง่ไปทางไหน” ดารินพูดเสียงส่ัน แลวหนัไปทางรพินทรสายหนาชาๆ “ตาบุญคําของคุณทําพิษเสียแลว ยิงมันเจบ็ไวแลวก็ลวงหนาไปกอน พวกเราไมทันรูตัวเดินกะเลอกะลาตามรอยมาก็เลยเจอเขาแบบน้ี ดีท่ีไมมีใครตาย” “จะไปโทษบุญคําหรือพวกนั้นก็ไมถูก” พี่ชายขัดมา “เขาก็ตองการยิงใหมันอยูนัน่แหละ แตระหวางนัน้มันคงหนีไปได และทางฝายเขากไ็มมีโอกาสจะติดตอบอกขาวใหเรารูได บังเอิญเราตามรอยเขามาทางดานนี้พอดี พวกนั้นกค็งเจอเอาฤทธ์ิรายของมันเลนงานอยางกะทันหัน ตอนที่ขบวนเกวยีนผานทีเดียว มันอาจเปนไปไดในขอท่ีวา พอมันพรวดเขาเลนงานกัดควายลมแลว พวกน้ันระดมยิง มันก็เผนหนีเขารกหายไป ตามเสือหรือชางเจ็บนะ พอทําเนา แตตามงูจงอางเจ็บ...คงไมมีพรานคนไหนในโลกกลาตามหรอก” “วาแตมันเปนตัวเดยีวกับท่ีรอง กะตาก อยูตรงปากดานท่ีเราเล่ียงผานมาตะกีห้รือเปลาก็ไมรู” ไชยยนัตเอยข้ึน “คงจะคนละตัวกันครับ” รพินทรบอก แงซายทําจมูกเชิด เหมือนจะสูดกล่ินอะไรสักอยาง แยกจากกล่ินเนาของซากควาย ท่ีตลบอบอวลอยูในขณะน้ี แลวกอ็อกเดินแยกกลุมตรงไปยังกอหวาย ท่ีเกดิเผชิญหนากับมันเขาคร้ังแรก


954

ออมหายลับเขาไปทางดานหลัง อึดใจเดยีวก็โผลออกมาโบกมือเรียกพรานใหญ รพนิทรสาวเทาตรงเขาไปโดยเร็ว ทุกคนก็ตามเขาไปดวยติดๆ พอออมพงหวายตอนน้ันไปทางดานหลัง ทุกคนกแ็ทบผงะ ครางออกมาเปนเสียงเดยีวกัน ท่ีพงรกตอนนัน้ ซากของอสรพิษรายอีกตัวหนึ่ง ใหญขนาดเดียวกันกับตัวท่ีเพิ่งส้ินฤทธ์ิไปหยกๆ รูปรางลักษณะกับฝาแฝดนอนตายข้ึนอืดอยูท่ีนั่น สงกล่ินเหม็นคลุงไมผิดอะไรกับซากควาย จากสวนหัวไปจนกระท่ังเกือบจดหางเปนรอยพรุนไปดวยกระสุนลูกปราย! บริเวณรอบดาน เปนรอยเทาคนหลายรอย เหยยีบย่ําอยูสับสนรวมท้ังกนบุหร่ีใบตองแหง ซ่ึงพรานพ้ืนเมืองของรพินทรและพวกลูกหาบสูบกัน ตางหันมองดหูนากนัอีกคร้ัง “ผมพอจะทายเหตุการณไดหมดแลว” เชษฐาพูดข้ึนโดยเร็ว “คูของมัน สองตัวผัวเมีย ชวยกันโจมตีกองเกวยีนของเราขณะท่ีเดินผาน พวกนั้นยิงตายคาท่ีไปตัวหนึง่ อีกตัวเพยีงแตบาดเจ็บหนไีปได และคอยเฝาซากคูของมันวนเวยีนอยูตรงนี้ พอเราผานมาก็ไดจังหวะเหมาะเลย มันกําลังท้ังเจบ็ท้ังแคนคอยพยาบาทอยู” “ไมมีปญหาหรอกครับ คงเปนอยางท่ีคุณชายเขาใจทุกอยาง” พรานใหญกมศีรษะรับ แลวหันมาทางเกิด “แกเดนิเขามาที่พงหวายตอนน้ีใชไหม แลวก็เห็นไอตัวนัน้ชูหัวราข้ึนมา” “ครับ” เกิดบอกออยๆ แลวก็ตอมาวา “ผมไดกล่ินเหม็นเนาอีกชนดิหนึ่ง ลมโชยมาจากทางนี ้ ไมใชจากซากควาย ก็เลยตามกล่ินมา พอดไีอตัวนัน้มันพรวดเขาเลนงานเสียกอนท่ีจะทันเห็นซากของพวกมันอีกตัว ความตกใจทําใหผมลืมเสียอยางสนิทวากอนเกดิเหตุ ผมตามกล่ินเนาเขามา แงซายคงไดกล่ินเหมือนผม ถึงตามเขามาดูอีกคร้ังแลวก็พบไอตัวนี”้ “โลงอกไปที ถาง้ัน” ไชยยนัตถอนใจเฮือก ยิ้มออกมาได “ผมยังนั่งเปนทุกขอยูนีว่า ถาคูของมันอีกตัวดักเลนงานในพริบตาใดพริบตาหนึ่ง ตอจากนี้ไป อะไรจะเกิดข้ึนอีก รูแนวามันตายหมดทั้งสองตัวแลวอยางนี้ ก็พอสบายใจไดบาง” “ผมก็กําลังหวงอยางคุณไชยยันตอยูเหมือนกัน” พรานใหญหัวเราะเบาๆ บรรยากาศอันเครงเครียดไปดวยความหวาดระแวงคอยผอนคลายลง “ถาง้ันก็แปลวาบุญคํา กับพวกนั้นไมเลวจนเกินไปนัก” สีหนาของหัวหนาคณะเดินทางดีข้ึน


955

“อยางนอย พวกเขาก็ยังซัดมันอยูหมัดไปตัวหนึ่ง อีกตัวคงจะยิงถูกไมถนัด และมันรูแลวหลบเสียกอน ควายตายไปตัวหนึ่งก็ชางเถอะ วาแตเราจะรูไดยังไงวา พวกเราเหลานั้นมีใครถูกมันกัดเขาบางหรือเปลา?” รพินทรมองไปรอบๆ แลวบอกวา “ผมเช่ือวาคงไมมีใครไดรับอันตรายอะไรหรอกครับ ถาพวกลูกหาบถูกกัดก็ตองตายในทันที และถาตายพวกน้ันกต็องฝงไวในบริเวณใกลๆ นี่ แตเรามองไมเห็นรองรอยวามีการขุดหลุมฝงเลย” “ถามันชุมมากๆ แลวก็มีไอตัวขนาดยักษอยางนี้อีกหลายๆ ตัว ถาจะไมเหมาะนะผูกอง การตามไอแหวงของเราจะมีอุปสรรคก็ตอนนี้เอง” ไชยยนัตพูดข้ึนอยางแขยง “เร่ืองชุมนะ เปนชุมแนๆ ครับ ไมมีปญหา แตตัวใหญๆ อยางสองตัวนี่ ตามปกติแลวก็มีไมมากนักหรอก นานๆ จะไดเหน็สักที ไอตัวใหญๆ ถาเห็นคนหรือสัตวมันมักจะเขาโจมตีทุกคร้ังไป แตสําหรับตัวยอมๆ ถาไมจวนตัวกะทันหันจริงๆ แลวมันกเ็หมือนงูธรรมดานั่นแหละ คือคิดหนีมากกวาท่ีจะเขามาทําราย” “เร่ืองอุปสรรคในการตามไอแหวง เปนอันไมตองพูดถึงกันแลว” หัวหนาคณะเดินทางกลาวดวยเสียงหนกัแนนม่ันคง “ต้ังแตเราเร่ิมติดตามมัน ก็ลวนแลวไปดวยอุปสรรคขวากหนามแทบจะเอาชีวิตไมรอดมาแลวท้ังส้ิน ไอผีโขมดเอย ไอควายมหิงสาเอย ไหนจะนํ้าปา และความยากเข็ญทุรกันดารสารพัด เปลืองท้ังชีวิตคน ท้ังเวลา และส่ิงของ เม่ือจะตองมาเจอเขากับไอพวกจงอาง มันกไ็มใชอุปสรรคท่ีนากลัวยิ่งใหญไปกวาเทาท่ีเราผจญกันมาแลว ทุกส่ิงทุกอยางเปนเร่ืองโชคชะตาของเราและมัน เม่ือสัตวเดรัจฉานมหาวายราย มันแนกวาเราก็ใหมันรูไป เปนตายรายดียงัไงก็ไมมีการเลิกลม ตองฟาดกับมันใหถึงท่ีสุด หรือคุณวายังไง รพินทร?” ประโยคหลัง เขาหันไปทางพรานนําทาง รพินทร ไพรวลัย กมศีรษะให “ทุกส่ิงทุกอยางข้ึนอยูกับคุณชายครับ สําหรับฝายของผมไมมีปญหาอะไร” “เอาละ รีบไปตอเถอะ ผมแนใจเหมือนกนัวาเราควรพบขบวนเกวยีนกอนคํ่า” ผานจากดงหวายตอนนัน้ก็ออกสูทุงสลับไปกับปารวกโปรง รอยเกวยีนนํารุดหนาไปเร่ือยๆ มองเหน็ทิวเขาสูงตํ่า เปนกําแพงลอมอยูรอบดาน ท้ังหมดเรงฝเทาทําเวลากนัอยางเต็มท่ี อีกสองช่ัวโมงเต็มๆ ผานอีกหลายทุงหลายดง ตะวันตํ่าลงเต็มท่ี ในท่ีสุดทางเกวียนกน็ําข้ึนสูปาโคกท่ีเบียดเสียดแนนทึบไปดวยยงูยางและเต็งรัง พรานใหญบอกใหคณะนายจางทราบวา เหลือระยะทาง


956

เดินเพยีงอีกไมเกินคร่ึงช่ัวโมง ก็จะถึงหนองน้ําตําแหนงซ่ึงคาดหมายวา ควรจะไดพบกองเกวยีนหยุดพักท่ีนัน่ อิดโรยออนลากันอยางเต็มท่ี ขณะท่ีหนทางเร่ิมไตข้ึนเนินสองฟากทางเปนโขดหินนอยใหญ พื้นอุดมไปดวยกรวดลูกรัง การเดนิชาลงเปนลําดับ โดยเฉพาะอยางยิ่งดารินเร่ิมจะปดเปโซเซ หลายคร้ังท่ีตองเกาะบาพี่ชายพยุงกายไว หลอนมองเห็นปารอบดานเหลืองอรามไปหมด แตกัดฟนเดินตอไปโดยไมยอมปริปาก คร้ันแลว ทุกคนก็ตองสะดุงข้ึนสุดตัวอีกคร้ัง ลืมความเหน็ดเหน่ือยเม่ือยลาจนหมดส้ิน กลายมาเปนความตกใจต่ืนเตนท่ีอุบัติข้ึนอยางฉับพลันกะทันหนั เสียงปน ดังข้ึนสนั่นหวั่นไหวถ่ียิบ สะทอนกองไปท้ังปาราวกับเกิดสงคราม แววมาจากทิศทางเบ้ืองหนา ระยะไมหางออกไปนกั พรอมกันกมี็เสียงชางรองข้ึนอ้ืออึงประสานกันท้ังโขลง เสียงปาหกัถลมประหน่ึงเกิดพายุพระกาฬ พัดอูสวนทางเขามา ช่ัวพริบตาหนึง่ ท้ังหกคน ยืนตัวแข็งอยูกบัท่ี เสียงปนท้ังไรเฟลและลูกซอง ท่ีระดมกันระเบิดอยูแซสํ่าเหมือนประทัดตรุษจีน และเสียงพญาคชสาร ยังคงสะเทือนปาท้ังปาอยูเชนนั้นอยางดุเดือด และรุนแรงทวีข้ึนทุกขณะ ดูเหมือนจะมีเสียงคนรองเอะอะโวยวาย แววปะปนมาดวย สรรพสําเนียงอึงอลเหลานั้น เปนไปอยางวุนวายสับสนเหลือท่ีจะกลาว “ไอแหวงแน ปะทะกับพวกเราเขาแลว ขางหนานี่เอง!!” รพินทรรองล่ันออกมา สลัดไรเฟลคูมือออกจากไหลอีกคร้ัง ทุกคนก็เผนพรวดเขาหาท่ีกําบัง อันเปนเวลาเดียวกับภูเขาหลายลูก กล้ิงตะลุยพงไมเบื้องหนาในระยะใกลตรงสวนเขามา เสียงแปรแปรน เสียงก่ิงไมหัก เสียงฝเทาหนักๆ ย่ําแผนดินสะเทือน ประหนึ่งวาโลกซีกนั้นกําลังจะพังทลายลง


957

39

มันเปนความสับสนจาละหว่ัน ท่ีแตละชวิีตฝากไวกับโชคชะตาของตนเอง ไมมีส่ิงใดมาเปนหลักประกันใหได นอกจากไรเฟลท่ีถืออยูในมือ และสติสัมปชัญญะเทานั้น! ดารินว่ิงแตกฝงู พุงเขายึดโคนตนไมใหญขนาด 5 คนโอบเบื้องหนา และนั่นหมายถึงวา หลอนเปนคนเดียวในคณะท่ีจะตองเปนดานแรกประจันหนากับโขลงชาง ท่ีบุกตะลุยเขามาราวกับพายุบุแคมเพยีงโดดเดี่ยว เชษฐากับเกดิกระโจนเขาหลบหลังโขดหินลูกเดยีวกัน แยกไปทางซายมือของแนวทางดาน สวนไชยยันตก็ตะกายไปยังจอมปลวก โดยมีแงซายพรวดพราดตามติดเขาไปดวย รพินทร ไพรวัลย เปนเพียงคนเดียว ท่ียนืปกหลักนิ่งอยูกลางดานท่ีเดิมแตเตรียมพรอม ใกลๆ กับท่ีเขายืนอยูคือตนรัง ซ่ึงนั่นเปนท่ีหมายตาไวแลวสําหรับทางหนีทีไล และโดยตําแหนงนี้ เขาสามารถมองเห็นการเคล่ือนไหว เพื่อเตรียมรับสถานการณรายของชีวิตท่ีอยูในความรับผิดชอบของเขาท้ังหาไดอยางถนัดชัดเจน แตก็ไมมีเวลาท่ีจะรองบอกอะไรกนัไดเสียแลว นายแมปะแรดตัวเทาบาน เปนตัวแรกท่ีวิง่นําฝูงชุดนั้นตะบึงเขามาพรอมกับชูงวง และรองกึกกองประหนึ่งจะสําทับขวัญ โดยมีสีดออีกสามตัวส่ีตัววิ่งร่ีตามเขามาติดๆ มันเห็น ม.ร.ว.หญิงคนสวยเปนจุดหมายทําลายลางท่ีใกลท่ีสุด แปรนเขามาทามกลางความใจหายใจคว่าํของทุกคน ท่ีเห็นเหตุการณอยูเบ้ืองหลัง .470 ดับเบิลไรเฟลในมือของหญิงสาว กัมปนาทกลบเสียงรองของมันเปนนดัแรกเหมือนกนั หลอนยิงในระยะหางเพียงสิบวาเทานัน้ ใบไมและซุมเถาวัลยท่ีอยูใกลเคียงกับดานหนาของปากกระบอกปน กระจายฟุงดวยอานุภาพแรงอัด ไมมีปญหาเลยสําหรับเปาหมายอันเปนศีรษะใหญโตมโหฬารขนาดตุมสามโคก นางพังผูกระหายเลือดทรุดเขาหนาลงในพริบตา โดยไมมีเสียงรองแมแตคําเดียว ในขณะที่สีดอสามตัวผูเขยาตามหลัง เบนหวัเปล่ียนทิศทางอยางกะทันหัน ลํากลองแฝดดานขวาของหลอนก็ระเบิดตูมข้ึนอีก ในเส้ียววินาทีตอมา เสยเขากกหูของเจาตัวเบนออกทางดานซาย วิง่หัวซุกหัวซุนเขาไปลมกล้ิงไมเปนทาอยูในพุมไม ราวกบัตึกท้ังหลังถลมลง จังหวะท่ีหญิงสาวหักหางเหยี่ยวบรรจุกระสุนชุดใหมอยางลนลานนั่นเอง อีกตัวหนึง่ก็วิ่งปร่ีดิ่งเขามาพรอมกับเสียงสะเทือนแกวหู ดารินผงะหนี วิ่งออมโคนไม ปลายงวงของมันท่ีไขวความา เฉียดหลังไปฝามือเดียว มันมวนงวงข้ึนอีกคร้ัง...กวดไลเขามาอยางกระหายชีวติ ในขณะท่ีอีกหลายตอหลายตัวก็พรูกันออกมาจากดานตางๆ พรอมกันหมด ปร่ีเขาหาฝายมนษุยสุดแลวแตวามันจะเห็นใครใกล “อยาออกหางตนไม!”


958

รพินทรตะโกนเตือนออกไปสุดเสียง แลวตัดสินใจยิงทันที ท้ังๆ ท่ีสังเกตเหน็เปาหมายของตัวนั้นไมถนัด เพราะซุมเถาวัลยบัง ซ่ึงก็เปนจังหวะเดียวกันกับท่ีใครตอใครอีกหลายคน ระเบดิปนในมือข้ึนสนั่นหวั่นไหว จนไมรูวาใครเปนใคร กระสุนนดันั้นของเขา จับเขาท่ีตะโพกหลังและหักขาหลังขางหนึ่งของมันใหกลายเปนงอยไปในทันที ไอยักษงากดุรองเสียงแหลมยาวหมุนควางเสียการทรงตัว วินาทีวิกฤติของดารินจึงคล่ีคลายออกไปไดอยางหวดุหวิด เจาตัวเองขณะนี้สะดดุรากไมท่ีพันขา ลมลุกคลุกคลานยังไมอาจจะทรงตัวข้ึนมายืนไดถนัด มันก็เปนเวลาเดยีวกับท่ีเชษฐาผละออกจากที่ซุมพรอมกับแงซายวิง่ปราดเขาไปทางดาริน ท้ังคนใชชาวดงและหวัหนาคณะเดินทาง ผูเปนหวงนองสาวจนไมอาจกลาวถูก กระหน่ําออกไปพรอมกัน สีดอบาเลือดตัวนั้นสะทานไปท้ังตัว...ชูงวงข้ึนสูง และอึดใจตอมา มันก็โงนเงนอยูไปมา เลือดทะลักปร่ีออกมาจากซอกขาหนาและกานคอ ยืนพิงโคนตนยางใหญท่ีมันบุกเขาหมายขยี้ดาริน ขาดใจตายตาคางอยูเชนนัน้โดยไมยอมลม เชษฐาพรวดเขาถึงตัวนองสาว หิ้วแขนกระชากลุกข้ึน แตแลวกแ็ทบเขาออน หางจากเขา แงซาย และดารินผูพากันยนืหมุนพะวาพะวังหาท่ีหลบซอนอยูออกไปเพียง 7-8 กาว ปาแตกลูเปนทางเขามาอีก มันกระช้ันชิดเสียจนเกินกวาท่ีจะหลบทัน ไชยยนัตกับเกดิกวดตามหลังเขามาประทับปนข้ึน แตแลวก็ตองแตกกระจายเผนหลบกันไปคนละทาง กอนท่ีจะเหนี่ยวไกได เพราะวิกฤติการณท่ีเขามาถึงตนเองเสียกอน โดยไองางามอีกตัวหนึ่งซ่ึงตะลุยเขามาทางเบ้ืองหลัง ไชยยันตตะดุดเถาวัลยลมปนหลุดหางมือออกไป ชางตัวนัน้ปร่ีเขาใสเขาอยางรวดเร็ว เสียง .458 ระเบิดติดตามมาทางเบ้ืองหลังจากรพินทร! หางของมันท่ีกําลังชูอยูในขณะนี้ถูกเดด็ขาดตกลงมากับพื้น กระสุนควานทะลวงเขาทางกน ผานตับไตไสพุง ตีปอดแหลกยับแลวระเบิดออกซอกขาหนา มันวิ่งมาคูเขา ท่ิมงาอันยาวแหลมหมายเสียบไชยยันตใหแหลกเหลวทะลุติดแผนดิน จากกําลังแรงท่ีสงมาดวยเจตนาเดิม อดตีนายทหารปนใหญยังมีสติครบถวนเหมือนเดิม กล้ิงตัวสุดแรงเกิด หลบงาของมันออกไปทางดานซายตามบุญตามกรรม ปลายงาดานหนึ่งเฉียดสีขางไปอยางหวุดหวิดเพยีงกระเบียดเดยีว ปกสวบลงไปในดิน แลวมันกห็มอบงาท่ิมดนิแนนิ่งอยูในลักษณะน้ันอยางส้ินฤทธ์ิ ไชยยันตตะกายเขาฉวยปนเผนลุกข้ึนอยางแทบไมรูทิศรูทาง ยิงชวยไชยยันตนัดนัน้ไวแลว โดยไมรอดผูล จอมพรานกระชากลูกเล่ือนอยางรวดเร็ว สงกระสุนนดัใหมเขารังเพลิง แลวเปล่ียนเปาหมายไปยังอีกตัวหนึ่ง ท่ีกาํลังไลกวดกลุมเชษฐา และดารินอยางจวนเจยีนอยูในขณะนี้ เหนีย่วไกออกไปติดตอกนัหางจากนัดแรกเพียงช่ัวพริบตาเดียว โดยเล็งไปท่ีกระดูกสันหลังมัน ประกาศิตพอๆ กับนัดแรก!


959

โครมเดียว คชสารรายบริวารของไอแหวงลมตึง ท้ังๆ ท่ีมันกําลังวิ่งกวดอยูอยางเอาเปนเอาตาย จากน้ันก็ถึงคราวท่ีตัวเขาเองจะตองโกยแนบอยางไมคิดชีวิตบาง เพราะเสียงปาแตกครืนมาทางดานหลัง พรอมกับเสียงตะโกนเตือนเสียงหลงของเกิด รพินทรวิ่งออมโคนตนรัง เลนเอาเถิดเจาลอกับเจาวายรายตัวท่ีกวดไลเขามาอยางจัดเจน และเคยชินตอเหตุการณ บรรจุกระสุนสามนัดสุดทายของเขาไปพลาง แตกอนท่ีเขาจะบรรจุกระสุนเสร็จ และจัดการรับมือกับมันไดถนัด เกิดหรือมิฉะนั้นก็แงซาย ซัดมันคว่ําลงไปเสียกอนดวยกระสุนเพยีงนัดเดียวท่ีสงเขาขมับอยางแมนยํา ระยะนี้เอง วินาทีมรณะของทุกคนก็หางไกลออกไป แมวาปารอบดานจะยังสะเทือนสะทานไปดวยเสียงวิ่ง และเสียงรองของพวกมัน แตก็เหน็วิ่งผานไปเปนทิว โดยไมมีตัวไหนบุกตรงเขามา เชษฐากับไชยยันต ยงิลมไปอีกคนละตัว ในขณะท่ีมันวิ่งตะลุยผานเขามาในสายตา ดารินในขณะน้ีนั่งกอดปนอยูท่ีโคนไมใหญตนเดิม โดยมีแงซายยืนคุมกันอยูใกลๆ ลักษณะของหลอนดูเหมือนจะขอเทาแพลงไมอาจเคล่ือนไหวไดถนัด ไชยยนัตยึดท่ีกําบังโขดหิน โดยไมขยับเขยื้อนไปไหนเชนกัน นอกจากเหลียวซายแลขวา เพือ่คนหาเปาหมายในการพิฆาตตอไป สวนรพินทร กับเกดิ รองตะโกนบอกกันล่ัน วิ่งกระเจิงกันออกสกัดทิศทางโขลงชางเหลานั้นไว และยิงอยางดุเดอืดชนิดท่ีไมยอมท่ีจะใหตัวไหนหลุดรอดเงื้อมมือไปไดเทาท่ีจะมองเหน็ เกิดหอไปทางตีนเนินท่ีเดินผานกันข้ึนมาแลว สวนรพินทรวิ่งออมข้ึนเนินชันอยางรวดเร็ว คร้ันแลวในพริบตาน้ันเอง พรานใหญก็ประจันหนากับไอมหาวายรายอยางจัง งาสีเหลืองจัดขางหนึง่ ทอดยาวลงมาเกือบจะลงดิน อีกขางหนึง่กุดส้ันโผลพนปากเพียงคืบเดียว หูขางหนึ่งแหวงขาดเปนร้ิว ผิวกายสีโคลนหมาดๆ โผลพรวดออกมาจากดงรวกอันหนาทึบสลับซับซอน ทันทีท่ีภูเขาลูกนั้นออกมาพนกอรวก มองเห็นไดอยางถนัดตลอดท้ังตัว ก็ดปูระหนึ่งวาโลกรอบดานจะถูกบดบังใหมือมิดดวยเงาราหู สีดอ และพังขนาดใหญอีกส่ีตัวขนาบลอมรอบหนาหลัง แตชางบริวารเหลานั้น เม่ือเปรียบเทียบกับจาโขลงของมันแลวกลายเปนตัวเล็กไปหมด ดูคลายๆ ควายเทานั้น! จะมีสติม่ันคงอาจหาญสักเพยีงใดก็ตาม บัดนี้ รพินทร ไพรวัลย มีความรูสึกเย็นวาบต้ังแตเสนผมลงไปจนกระท่ังจรดปลายเทา มันเองก็ผงะไปเชนกัน...และช่ัวระยะเวลาท่ีแมลงเล็กๆ สักตัวหนึ่งกระพือปกนี้ พญาคชสารรายเบนหวั อันเปนจังหวะเดียวกับท่ีรพินทรพุงสายตาใหเขากับศูนยปน นรกโลกันตอะไรเชนนั้น...ใบไมเจากรรมใบหนึ่งผามาบังศูนยเขาพอด!ี เขาเบ่ียงไรเฟลออกใหพนจากใบไมท่ีบังอยู นางพังในขบวนน้ันก็พุงแปรนเขามา ราวกับจะมีเจตนาสละชีพเพื่อปองกนัจาโขลงของมันไว และในระยะจวนตัวเชนนี้ เขาไมมีทางเลือกอยางอ่ืน นอกจากหยุดยั้งมฤตยูเฉพาะหนาลงกอน ตูม!!


960

เปาหมายแทนท่ีจะเปนไอแหวง กลับเปนตัวเมียลูกโขลงผูกลาหาญและเสียสละตัวนั้น มันรองกองไปท้ังปาอยางนาเวทนา แลวกคู็เขาหมอบทรุดอยางราบคาบ ในขณะท่ีไอวายรายพญาของมัน แหกปาแตกอูเห็นบ้ันทายโทงๆ ไปเบ้ืองหนาราวกับลมสลาตัน โดยมีลูกโขลงทหารเอกคูใจ บังแซงอยูเบ้ืองหลัง รพินทรรองล่ันออกมาอยางเดือดดาล สลัดปลอกท้ิงผลักลูกเล่ือนเขาท่ี แลวเล็งอีกคร้ังอยางประณตีท่ีสุด ทันทีท่ีเห็นบ้ันทายของมันถนัด เขาก็กดศูนยลงแตะกับโคนหาง แลวเหนี่ยวไก แชะ! นั่นคืออวสานของฤทธเดช .458 แม็กนั่มกระบอกนั้น กระสุนนัดสุดทายของแม็กกาซีนชุดนั้น และกเ็ปนนัดสุดทายท่ีเขาเหลือติดตัวอยูในขณะนี้ ไดฝงอยูในกะโหลกของนางพังเสียแลว และบัดนี้ไอแหวงจอมมหากาฬลับตาไปเสียแลวอยางไมมีอะไรจะนาเสียดายเทา พรานใหญยืนสบถพํา สาปแชงตอเหตุการณอยูเปนเวลาอึดใจใหญ จนกระท่ังไดยนิเสียงกูเรียกจากเชษฐา จึงไตเนนิกลับลงมาสมทบกับทุกคนซ่ึงขณะนี้รวมกลุมกันอยู ภายหลังท่ีเหตุการณประจัญบานแบบตะลุมบอนไดผานพนไปแลว เสียงกิง่ไมหักครืนโครมดังหางไกลออกเปนลําดบั และเสียงปนจากพวกกองเกวียนท่ีไดยินสนั่นมาจากหุบเบ้ืองหนา ก็ส้ินสุดลง ทุกส่ิงทุกอยางเหมือนฝนรายท่ีอุบัติข้ึนภายในพริบตา จะเหลือหลักฐานอยูบางก็คือ ซากขนาดมหมึาของบริวารไอแหวงเจ็ดแปดตัว ท่ีลมอยูกลาดเกล่ือนตามบริเวณตางๆ โดยรอบ รองรอยของกิ่งไมและซุมไมท่ีหักยับแหลกเปนทาง และความเหน็ดเหนื่อยต่ืนเตนของทุกคนในคณะ “พวกเราเปนยงัไงบางครับ เรียบรอยดีหรือเปลา?” เขาถามข้ึนหอบๆ กวาดสายตาสํารวจดูทุกคน แลวมาจับนิ่งอยูท่ีดาริน ผูซ่ึงขณะน้ีนั่งราบกับพื้น เอามือกุมขอเทาอยู ใบหนางามเปนร้ิวรอยไปดวยกิ่งไมและหนามขวน ขะมุกขะมอมเหง่ือและฝุน แตประกายตาคูนั้นยงัวาววาม สอความทรหดและสัญชาตญาณแหงการสูไมถอย “เรียบรอย ปลอดภัยทุกคน มีนอยคนเดียวเทานั้นท่ีขอเทาแพลง” เชษฐาเปนคนตอบ แลวขยบัจะเดนิเขาไปประคองนองสาว ดารินเหนี่ยวแขนไชยยนัตผูยืนอยูใกลๆ ยนักายลุกข้ึนยนืโดยเร็ว พรอมกับสะบัดท่ีเทาขางนั้นแรงๆ แลวเดินกะโผลกกะเผลกไปสองสามกาว สีหนาของหลอนสอใหเหน็ชัดวากําลังตอสูอดทนอดกล้ันกับความเจ็บปวดอยางเต็มท่ี “นิดหนอยเทานั้น ไมเปนไรหรอก” หลอนกัดฟนตอบมา พรอมกับฝนยิ้ม “ลูกปนเจากรรมของผม มันหมดลงพอด!ี” รพินทรพูดแหบๆ พลางถอนใจเฮือก ตบลูกเล่ือนข้ึนกระชากออกเปดรังเพลิงใหวาง โคลงศีรษะดิกๆ อยูเชนนั้น


961

“ถามันเหลืออยูอีกเพยีงนดัเดียวเทานั้น ทุกส่ิงทุกอยางกส้ิ็นสุดลงเอยกนัเสียที สําหรับไอแหวง” “หมายความวา...” เชษฐากับไชยยันตลืมตาโพลง รองออกมาเปนเสียงเดียวกัน พรานใหญฝนหัวเราะแปรง กมหัวลง “ครับ! ผมประจันหนากับมันอยางจังท่ีอยูบนเนนิปารวกนั่นหยกๆ นี่เอง ไมมีโอกาสอะไรจะนาเสียดายมากไปกวานี้อีกแลว มันโผลพรวดออกมาพรอมกับลูกโขลงบริวารของมันท่ีแวดลอมคุมกนัอยูส่ีหาตัว นงัพังตัวหนึ่งพอเห็นผมเขากก็ราดเขาบังแลววิ่งสวนเขามา ผมจําเปนตองยิงตัวนั้นกอนดวยกระสุนนดัสุดทายท่ีเหลืออยู พอนังพังตัวนั้นลม ไอแหวงกับพวกท่ีเหลือก็เบนหวัเปดแนบ อึดใจใหญๆ ทีเดยีวท่ีมันเปนเปาหมายใหยิงไดอยางถนัดถนี่ แตกระสุนเจากรรม...” แลวเขาก็มีทาเหมือนอยากจะขวางไรเฟลกระบอกน้ันลงกับพื้นอยางเดือดดาลใจ ทุกคนพึมพําออกมาจากลําคอเปนเสียงเดียวกัน “ทําไมมันไมไลกวดเขามาเลนงานคุณ ในขณะท่ีคุณกระสุนหมดทําอะไรไมไดอยางนัน้” ดารินถามเร็วปร๋ือ “นั่นนะซิครับ ผมก็นึกภาวนาในขณะนั้น อยากจะใหมันบุกไลผมเขามา ผมจะไดหนีมาทางพวกเราที่ยังพอมีกระสุนเหลืออยูบาง และน่ันก็แปลวามันตองเสร็จแน แตมันฉลาดเหลือเกินผละหนีปาราบไป โดยมีตัวเมียมาบังหนาตายแทนใหเสียดวย” “โชคของมันยังดี ปลอยมันไปกอน” เชษฐาขบกรามพูดหนกัๆ “ลงไดจังหนากันแบบนี้แลว คงตามไมยากหรอก ผมเองก็เหลือลูกปนอยูอีกเพยีงนดัเดียวเทานั้น นอยกบัไชยยนัตก็มีกันอยูเพียงคนละสองนัด เกดิก็หมดเกล้ียง แงซายเหลือมากกวาทุกคน ก็แคสามนัด ดแีลวท่ีมันแตกหนีไปเสียกอน ถามันยังรวมหัวบุกกันเขามาอีก พวกเรามีหวังตายหมด เจอกันคร้ังนีด้เุดือดดแีท กอนอ่ืน เรารีบไปท่ีกองเกวยีนของเราเถอะ พวกท่ีแคมปใหญไมรูเปนอยางไรกันบาง มันบุกมาทางพวกนั้นกอน” แลวกห็ันมาทางนองสาว “นอยยังพอเดนิไหวไหม?” ดารินพยกัหนา พูดอยางเด็ดเดี่ยว “ไหวคะ พี่ใหญ” ท้ังหมดออกเดนิอยางเรงรีบ สถานการณถึงเลือดถึงชีวิตในการตะลุมบอนกันกับกองทัพของไอแหวงผานพนไปแลว แตจิตใจของทุกคนในขณะน้ี เต็มไปดวยความกระวนกระวาย เปนหวงพวกท่ีแคมปใหญจนไมอาจกลาวถูก ไมมีใครกลาคาดคะเนอะไรท้ังส้ิน ดารินเองในขณะน้ี ก็ลืม


962

ความเจ็บปวดจากขอเทาแพลงเสียหมดส้ิน หลอนใชพานทายไรเฟลยันพื้นแทนไมเทาเดินเขยกไปโดยมีพี่ชาย และแงซายคอยชวยประคองอีกสองแรง บรรยากาศเต็มไปดวยความเครงเครียด ไตข้ึนเนนิเต้ียๆ ตามดานชางนั้น ตางก็แววเสียงคนพูดกันเอะอะวุนวายไปหมดไดยนิอยางถนัด พอข้ึนสุดยอดเนนิ ภาพเบ้ืองลางก็ปรากฏชัดกบัสายตาในแสงสลัวของยามเย็น หางลงไปเพียงไมเกิน 50 เมตร ริมหนองน้ําแคบๆ ในระหวางซอกเขา คือภาพของความชุลมุนวุนวาย สับสนอลหมานเหลือท่ีจะกลาว พวกลูกหาบวิ่งกันขวักไขวอยูท่ีนัน่ชนิดไมรูวาใครเปนใคร พรอมกับเสียงตะโกนพูดจาส่ังงานกันเอะอะ เกวียนหลายคันพลิกควํ่าแหลกยับเยินอยูกับพื้น สรรพส่ิงของกระจัดกระจายอยูเกล่ือนกลาด ปางพักถลมลงมากองอยูกับพื้น เห็นผาดๆ ในขณะนี้ ประหนึง่วาจะถูกบันดาลขึ้นดวยอํานาจมหาวาตะ สลับไปกับส่ิงท่ีเห็นอยูนี้ คือภูเขาสีดําหลายลูกท่ีกองอยูเปนหยอมๆ บางอยูในลักษณะหมอบคู บางก็กล้ิงตะแคงไมต่ํากวาเจ็ดแปดลูกดวยกัน เฉพาะที่เห็นคาอยูรอบบริเวณท่ีโลง ซากคชสารท้ังนั้น!! ใครสามคนในจํานวนนั้น พากันวิ่งสวนเขามาโดยเร็วอยางกระหดืกระหอบ พอใกลเขามาก็เห็นไดวาเปนบุญคํา จัน และเสย พรานของรพินทร “นาย! ไอแหวงบุกแคมปเรา!!” ท้ังสามรองตะโกนรายงานมาละลํ่าละลัก แทบจะฟงไมเปนภาษา พยานหลักฐานเทาท่ีมองเหน็ผาดๆ อยูในขณะน้ี ก็ประจักษชัดอยูแลว รพินทร ไพรวัลย ยืนอ้ึงคอแข็งไปช่ัวขณะ โดยยังไมสามารถจะเอยคําใดออกมาได ปลอยหนาท่ีซักถามใหเปนของคณะนายจาง ซ่ึงไลเลียงเอากับพรานพ้ืนเมืองของเขาท้ังสามคน ชนิดฟงแทบจะไมไดศัพท แลวฝายท่ีเพิง่จะติดตามมาสมทบกับกองเกวียนทัน กพ็ากันยืนตะลึงไปอีกคร้ัง เม่ือมองเห็นศพอันแหลกเหลวแทบไมมีช้ินดขีองลูกหาบเคราะหรายสามคน ซ่ึงกองอยูรอบๆ บริเวณใกลกับซากชาง บางศพกลายเปนกอนเนื้อกลมๆ คลุกอยูกับฝุนแทบจะมองไมออกวาเปนอะไร และบางศพศีรษะแขนขาขาดกระเด็นหลุดออกจากรางกายอยางนาสยดสยอง พวกลูกหาบท้ังหมดเขามายนืรวมกลุมชิงกันรายงานถึงนาทีวิกฤติ ท่ีไดเผชิญพบเห็นมากับตาตนเอง ใหพรานใหญและคณะนายจางทราบ มันเต็มไปดวยความสับสนต่ืนตระหนกเหลือท่ีจะกลาว บรรยากาศกรุนกล่ินไอของความมึนงงต่ืนเตน อันแทบจะเช่ือสายตาเสียมิได “พวกเราท้ังหมด ตายก่ีคน?” เชษฐาถามแหบๆ “สามครับ เหตุการณมันสับสนอลหมานไปหมด ตอนท่ีมันบุกเขามาพรอมกันทุกดาน เรายิงกันไมทัน ขณะนั้นตัวใครตัวมัน ไอพวกที่ตายเคราะหรายจริงๆ คงจะหลบไมทัน” นายเมย หวัหนาลูกหาบตอบปากคอส่ัน พวกลูกหาบกาํลังตกอยูในความขวัญเสียอยางยิง่ จะเปนการบังเอิญหรืออะไรก็ตามที ขณะท่ีทุกคนกําลังยืนปลงสังเวชอยูท่ีศพของลูกหาบ สายตา


963

ของพรานใหญแลไปสบตาของแงซายผูทอดมองมากอนแลวเงียบๆ ตางจองกันนิ่งอยูเชนนัน้ ไมมีความรูสึกใดๆ ท่ีรพินทรสามารถจะคนพบไดจากแววตาของหนุมชาวดงพเนจร นอกจากจะบอกไดวา มันเต็มไปดวยความชาเฉยและลึกลับอยูเหมือนเดิม แนละ เขายงัจําไดถึงคําพดูของแงซายในขอท่ีวา ความพินาศของชีวิตในคณะพรรค จะตองเกิดขึ้นในการตดิตามล าไอแหวง โดยอางวาเปนคําทํานายของพระธุดงคในความฝน บัดนี้ มันก็ดเูหมือนจะปรากฏผลสมจริงขึน้มาแลว จากคําบอกเลารายงาน พอจะประมวลไดวา กองเกวยีนภายใตการนําของบุญคํา พรานอาวุโส ไดมาต้ังแคมปหยุดรอคณะนายจางและพรานใหญอยูตําแหนงนี้ เปนเวลาส่ีคืนแลว ณ เยน็อันเกิดเหตุรายนี้ เปนขณะท่ีทุกคนกําลังเตรียมหุงหาอาหารเปนปกติ โดยไมเฉลียวคิดเลยวาภยัใดๆ จะยางกรายเขามา ไอแหวงไดคุมโขลงของมัน มีจํานวนมากมายเกินกวาท่ีจะคิดไวแตแรก ยองเงียบเขามาจนใกลแคมป และบุกเขาโจมตีพรอมกันหมดทุกดาน โดยลอมฝายมนุษยไวตรงกลาง ทุกคนมารูสึกตัวก็ตอเม่ือระยะกะทันหันเกนิกวาจะเตรียมตัวไดทันเสียแลว ตางแตกกระจัดกระจายกันออกไมเปนขบวน ชนิดตัวใครตัวมันและยิงปะทะไวอยางฉุกละหุก เปนการยิงตอสูและหลีกหลบเอาตัวรอดไปพลาง โดยแทบไมมีโอกาสชวยเหลือซ่ึงกันและกันไดเลย นั่นคือเสียงปนและสรรพสําเนียงวุนวายตางๆ ท่ีคณะของเชษฐาไดยินในคร้ังแรก พวกมันหลังจากจูโจมอยางฉับพลันแบบสายฟาแลบ แลวสวนหน่ึงก็ผานเลยไปทางดาน สวนทางกับฝายท่ีกําลังติดตามกองเกวียนมา จึงเกิดปะทะกับพวกมันเขาอีก อยางท่ีปรากฏแลว การสํารวจผลเสียหาย พบวานอกจากสูญเสียชีวิตลูกหาบไปสามคนอยางนาอเนจอนาถแลว เกวยีนสามเลมถูกเหยยีบพังไมมีช้ินดี หีบหอสัมภาระสวนหนึ่งแตกหกัเสียหายยับเยนิ สวนมากเปนพวกเสบียง และอุปกรณอํานวยความสะดวกสบายตางๆ ท่ีดารินเปนคนขนมาอยางฟุมเฟอยเกินความจําเปน แลวเจาตัวขนมาเองก็แทบเปนลม เม่ือคนพบวาพิมพดีกระเปาหิว้ท่ีหลอนเอาติดตัวมาดวย เพื่อทําวิทยานิพนธ กลองถายรูป และเคร่ืองเลนจานเสียงสเตอริโอ กลายเปนเศษวัสดุช้ินเล็กช้ินนอย บ้ีแบนแหลกลาญใชประโยชนอะไรไมไดอีกเลย โชคดีเหลือเกนิท่ีคลังอาวุธปน เคร่ืองกระสุน วัตถุระเบิด และเคร่ืองเวชภณัฑรอดพนจากบาทาภัยของกองทัพชางมฤตยูไปไดอยางหวุดหวดิ แสดงวาพวกประจําแคมปท้ังหมด แมจะถูกจูโจมโดยไมทันรูลวงหนา ก็ยังสามารถยิงตอสูขัดขวางและขับไลพวกมันเปนการสกัดกั้นไวไดทัน กอนท่ีชีวิตและทรัพยสินสวนใหญจะพนิาศมากกวานี ้ ควายเทียมเกวยีน 6 ตัว ต่ืนสะบัดเชือกขาด วิ่งกระเจิงหายเขาปาไป


964

รพินทรส่ังใหจัดการขุดหลุมฝงศพพวกลูกหาบเคราะหรายในทันทีนัน้ แลวใหเสยกับจันและพวกลูกหาบอีกจํานวนหน่ึง ไปจดัการตามควายที่สะบัดเชือกขาดกลับคืนมา ขณะน้ี คณะนายจางของเขากําลังสํารวจส่ิงของท่ีถูกทําลายเสียหาย เสียงไชยยันตสบถสาปแชงล่ัน สวนดารินนั่งคุกเขาอยูท่ีเศษกรงของพญาลอ ซ่ึงจันเปนคนทําให ซากของสัตวประเภทไกฟาตัวท่ีหลอนรักและใสอยูในกรงอันนั้น บัดนี้แหลกติดดนิ คงเหลือแตเศษขนงามไวใหเห็นเทานั้น “มันทําลายทุกส่ิงทุกอยาง แมกระท่ังสัตวตัวเล็กๆ แสนสวยท่ีอยูในกรงนี้” หลอนครางออกมาเสียงเครือ เมมริมฝปากแนน จองดซูากพญาลอตัวนั้นอยางสังเวชใจ ทันทีนั้นกไ็ดยนิเสียงหาวๆ ดงัข้ึนใกลๆ วา “ชีวิตลูกหาบของเราสามคน มีคานาพุทโธมากกวาชีวิตเล็กๆ ของพญาลอตัวนั้น” ดารินเหลือบข้ึนสบตารพินทรดวยประกายวาว หัวเราะพราอยูในลําคอ “ออ ใชซิ คนของเรานะไมตองพูดถึงละ แตนี่ฉันกําลังปลงสังเวชเจาสัตวตัวเล็กๆ ท่ีอยูในกรงนี้ มันไมมีพิษสงอะไรเลย ถูกขังกรงดวย พวกมันก็ยังกระทืบเสียบ้ีแบน พวกเราทุกคนไดรับความสะเทือนใจกนัท้ังนั้น คุณไมนาจะมาแขวะหาเร่ืองอะไรฉันอีก คุณนั่นแหละเปนพรานใหญออกเกงกาจ ทําไมถึงปลอยใหมันมีชีวติรายเลวอยูมาไดจนกระท่ังทุกวนันี”้ “ผมก็คิดอยูเหมือนกันในขอนี้” พรานใหญพึมพําเหมือนจะพดูกับตนเอง ตาท้ังคูหร่ีซึมลง ขณะนั้นไชยยันต ผูกําลังตรวจของอยูกับเชษฐาก็หิว้เศษเคร่ืองพิมพดีด และกลองถายรูปของดารินข้ึนชู โคลงหัวจุปากเบาๆ “นอย ปนปหมดแลว เคร่ืองพิมพดีด สเตอริโอ กลองถายรูปสัพเพเหระจิปาถะของเธอ” ม.ร.ว.คนสวยยิ้มฝดๆ บอกมาอยางขมข่ืนวา “ชางมันเถอะ ไชยยนัต ตอไปนี้เลิกเขียน เลิกฟงเพลง เลิกถายรูปกันเสียที ฉันเพิ่งจะมารูเอาเดี๋ยวนี้เองวา ส่ิงท่ีฉันบาขนเอามาเหลานั้น มันไมมีประโยชนอะไรสักอยาง ดีเหมือนกันท่ีพวกมันชวยกันกระทืบทําลายเสียใหรูแลวรูรอดไป” แววตาหมนๆ คูนั้น เปล่ียนมาทางพรานใหญ เอยตอมาเสียงตํ่าๆ วา “นาหัวเราะนะ ท่ีฉันไมเช่ือคุณแตแรก อุตสาหหอบหิว้เอาของพวกนัน้มาใหหนัก” รพินทรยักไหล “ตรงขาม เดี๋ยวนี้ผมกลับคิดวามันมีประโยชนมากท่ีสุด” “มีประโยชน?” หลอนทวนคํา หางเสียงพิศวง “ใช! ในขอท่ีวา ชวยบรรจหุบีหอสัมภาระทั้งหมดใหดูมากมายเกะกะข้ึน เพ่ือลวงใหพวกไอแหวงเขาใจวาเปนของมีคาสําคัญของพวกเรา ชวยกันเหยียบขยี้ทําลายเสีย มันพินาศไปแทนอุปกรณจําเปนตางๆ ของเรา ถาไมมีส่ิงของเหลานี้ปะปนอยูดวย พวกปนหรือเวชภณัฑของเราอาจปนไปหมดแลวก็ได” ดารินนั่งซึมไป ไชยยนัตคงบนอุบอยูเชนนั้น


965

“อะไรก็ชางเถอะ เสียดายกลองถายรูปเหลือเกิน ตอไปนี้เราไมมีโอกาสจะบันทึกเหตุการณท่ีจะพบเห็นตอไปขางหนาแลว ลืมนึกไปแตแรก รูง้ีเอาเผ่ือมาอีกสักสองสามกลองก็ยังดี นี่มีมากลองเดยีว พอบรรลัยไปหมดก็ส้ินกนัเลย” หัวหนาคณะถอนใจยาว ลุกข้ึนยืนตัดบทมาวา “อยาไปเสียดมเสียดายอะไรมันอยูอีกเลย นาขอบใจตอเหตุการณท่ีเราไดรับความเสียหายเพียงแคน้ี นอยกวาท่ีคิดไวแตแรกอีก ถาจะพูดไปแลว การจูโจมของพวกมันคร้ังนีผ้ลเสียหายนอยท่ีสุด ถาจะเปรียบเทียบกับทุกคร้ังท่ีมันเคยบุกแคมปหรือหมูบานอ่ืนๆ มาแลว และพวกเราท่ีแคมปนี่ก็ตอสูกับมันอยางสาสม ยิงตายคาท่ีในระหวางท่ีมันบุกเขามาถึง 12 ตัว เจ็บไปก็คงอีกมาก โดยไมนับท่ีปะทะกับพวกเราทีหลัง อยางนอยกค็งทําใหมันรูสึกแลววา เราไมไดเปนเหย่ือใหมันลาไดงายดายนัก” แลวเชษฐาก็หนัมาทางจอมพราน “ผมสังหรณมาตลอดแลววา อาจไดขาวรายท่ีเกดิข้ึนกับกองเกวียนของเรา ระหวางท่ีเราแยกไป แลวก็เปนความจริง มันเกิดข้ึนสดๆ รอนๆ ชนิดท่ีพวกเราตามมาพบเห็นกับตาทีเดียว วาแตนอกจากสามคนท่ีตายแลว มีใครบาดเจ็บไดรับอันตรายอีกบางไหม?” “นอกจากคนท่ีตาย นอกนัน้ปลอดภัยทุกคนครับ พวกที่ตายคงจะจวนตัวหลบไมทัน เห็นบุญคําบอกวาขณะนัน้มันสับสนอลหมานไปหมด มองไมเห็นอะไรเลย ปาท้ังปามืดไปดวยโขลงชางนับไมถวน ท่ีบุกพรอมกันเขามาทุกดาน ไรเฟลท่ีใชยิงปะทะในคร้ังนี้ ก็มีเพียงแคสามกระบอกจากบุญคํา เสย และจัน นอกนั้นถูกบรรจลุงหีบไมไดนาํออกมาใชประโยชนเลย เพราะไมรูตัวกันมากอน พวกลูกหาบใชปนลูกซองและปนแกปท่ีมีติดตัวอยู ยิงไปตามเร่ือง สวนมากกห็นีข้ึนตนไม” กวาทุกส่ิงทุกอยางจะเรียบรอย ก็เปนเวลาเกือบสองทุม รพินทรมีเร่ืองเครงเครียดท่ีจะตองหารืออยูกับพรานพื้นเมืองของเขาและหัวหนาลูกหาบ รวมท้ังจัดการดแูลเพ่ือความปลอดภัยของบริเวณแคมปท้ังหมด ปลอยใหคณะนายจางรับประทานอาหารและพักผอนกันตามลําพังภายในกระโจมพกั โดยบอกไววาจะกลับเขามาพบหลังเวลาอาหารแลว บรรยากาศตลอดท้ังคายพักภายในคืนนี้ เต็มไปดวยความเครียดหนัก เชษฐา ไชยยันต และดาริน หวงัไววาเม่ือมาถึงแคมปใหญ จะไดพักผอนกันใหสาสมกับท่ีไดตรากตรําสมบุกสมบันหนักมาตลอดทั้งอาทิตยเต็มๆ แตบัดนี้ประสาทแข็งคางเสียแลว ภายหลังเวลาอาหาร ท้ังหมดดื่มกาแฟ สูบบุหร่ี นั่งสนทนากันเบาๆ อยูในเต็นท แงซายเองก็แกรงปานแรด แมจะผานการเดินทางหนักมาตลอด เม่ือมาถึงท่ีพัก ก็ไมไดพกัผอนเลย คงปฏิบัติหนาท่ีรับใชคณะเจานายประจําเต็นทเหมือนเดิม โดยไมมีทาทีวาออนเปล้ียเพลียแรง แมวาดารินจะเอยปากอนุญาตใหไปพักได


966

“ต้ังแตเร่ิมตนออกเดินทางมาน่ี ลูกหาบของเราตายไปแลวหกคน จากจํานวนเต็มสิบหกคน ถาไมนับไอกุดกับไอผีโขมดส่ีศพเปนของไอแหวง” ไชยยนัตเอยข้ึนขรึมๆ ขณะที่เงยหนาข้ึนจากสมุดบันทึกสวนตัว “เกวยีนอีกสามคัน ควายอีกหนึ่งตัว โดยไมนับความเสียหายจากขาวของอ่ืนๆ” ดารินเสริมมาอยางเพลียๆ หลอนอิดโรยบอบชํ้ากวาทุกคน มิหนําซํ้ายังขอเทาแพลง แตความทรหดบึกบันยังมิไดเส่ือมถอยลงแมแตนอย ขณะนี้หญิงสาวนั่งเอาน้ํามันนวดขอเทาของตนเองอยูท่ีเตียงสนาม และประคบดวยไอน้ํารอนท่ีแงซายยกหมอเขามาให “มันทําใหฉันไปคิดถึงคําพูดของแงซาย มันเปนความจริงอยางท่ีแงซายพูดไวไมมีผิด นั่นก็คือ เราจะตองสูญเสียชีวิตและทรัพยสินไปอีกในการติดตามไอแหวง” “เธอคิดวาเราควรยุติการตามไอแหวงลงเพียงแคนี้หรือ?” ไชยยนัตถามมา แพทยสาวหัวเราะกระดางอยูในลําคอ เอาผากอชพันขอเทาขางท่ีแพลงไวอยางหนาแนน แลวจดุบุหร่ีอัดควันลึกเอนหลังพิงหมอนยาง เหลือบตาข้ึนมองดกูลุมควันเอยชาๆ แตหนกัแนนม่ันคง “ฉันเพียงแตคิดถึงคําพูดของแงซายเทานัน้ แตถาจะใหหยุดตามไอแหวง ก็ยอมใหพวกเราถูกฆาตายเสียใหหมดดกีวา ถ าชางตัวนีอ้ยู ก็ไมควรมคีณะของพวกเราเหลืออยูในโลกน้ี เทือกเขาพระศิวะเราไมสมควรจะไปถึง ถาเราขามศพไอแหวงไมได!” รพินทรเขามาในกระโจมพักนายจาง พรอมกับพรานของเขาท้ังส่ีคน และนายเมยหวัหนาลูกหาบ เชษฐาบอกใหทุกคนนั่งลงท่ีโตะกลาง และใหแงซายจัดการนําเหลามาเล้ียง โอกาสนี้เอง...หัวหนาคณะเดินทางจึงสอบถามเหตุการณโดยละเอียดอีกคร้ังจากคนเหลานั้น เพราะกอนหนาเวลานี้ยังไมอาจซักถามอะไรกันไดมากนัก บุญคําเร่ิมตนเลาใหฟง...ต้ังแตคณะนายจางและพรานใหญ แยกทางออกติดตามรองรอยของไอแหวง กองเกวียนภายใตการควบคมุของแก โดยมีจัน และเสยเปนผูชวย ไดออกเดินไปตามเสนทางท่ีพรานใหญกําหนดไวใหตามปกติ โดยไมเกิดเหตุการณผิดปกติใดๆ ข้ึนเลย ไมพบแมแตรองรอยของไอแหวงแผวพานมาใหเห็น พอยางเขาวนัท่ีสามหลังจากแยกกัน ขบวนเกวียนท้ังหมดก็เหยยีบเขาสูปาหวาย ซ่ึงแกคิดวาภายในคืนท่ีสาม หรืออยางชาในวนัรุงข้ึน คณะของเชษฐาจะตองตามมาทัน ขณะท่ีเขาเขตปาหวายนั้น เปนเวลาประมาณบายเศษๆ เหตุการณรายไดเกิดข้ึน กองเกวยีนท้ังหมด เผชิญหนากับงูจงอางใหญคูหนึ่ง สกัดดกัหนาในระหวางผานดงทึบตอนหน่ึง พวกแกกับลูกหาบชวยกันระดมยิง เพราะมันมีทีทาอันไมชอบกลนัก มีโอกาสยิงกันไดในระยะฉุกละหุกนัน้เพียงไมกี่นดั จงอางท้ังสองตัวนั้นก็หลบหายเขาพงเงียบไป บุญคําส่ังเปล่ียนเสนทางเดิน ออมหางไปอีกดานหนึ่งเพื่อหวงัจะ


967

หลบมันเสีย แตเดินหลีกทางเดิมไปไดเพยีงไมกี่นาทีนัน่เอง มันก็พุงออกมาจากปาริมทาง กวดไลอีกเหมือนจะคอยดักอยูแลว การยิงปะทะไดเกิดข้ึนอีกขนานใหญ ทามกลางความแตกต่ืนอลหมานของพวกลูกหาบ ตัวหนึ่งถูกยิงตายคาท่ี แตอีกตัวหนึ่งพุงเขามากัดควายเทียมเกวียนท่ีเดินอยูเบ้ืองหนาอยางจัง โดยพวกลูกหาบพากันวิ่งกระเจิงหลบไปไดทัน เจาตัวท่ีวิ่งเขามากัดควายถูกยิงเชนกนั แตไมถนัดนัก ภายหลังจากฉกควายแลวก็เล้ือยหนีไปได ควายตัวท่ีถูกกดัลมภายในสองสามอึดใจหลังจากถูกกัด และก็ขาดใจตายเพยีงไมถึงหานาทีตอมา พวกแกติดตามไลยิงมันไปอีกพกัใหญ แตไมทัน ในท่ีสุดก็ตองปลดซากควายออกท้ิงไว และออกเดินทางตอไปอยางเตรียมพรอม โดยหวาดอยูวามันอาจจะติดตามหรือไปคอยดกัหนาซุมทํารายอยูอีก และพอตกคํ่าก็ถึงหนองน้ําแหงนี้ อันเปนตําแหนงท่ีหมายไววาจะหยุดพักกองเกวยีน เพื่อรอคณะของเชษฐาท่ีจะตามมา คืนนั้น ผานไปโดยไมมีวี่แววการติดตามมาของจงอางใหญตัวนั้น และขณะเดียวกนั ก็ไมมีทาทีวาพรานใหญกับคณะนายจางท้ังหมด จะมาถึงยังตําแหนงนัดพบ รุงข้ึนอีกท้ังวนัเต็มๆ ก็ยังไมมีส่ิงใดกระโตกกระตากและก็ยงัไมมีขาวจากคณะติดตามไอแหวงอีกตามเคย “บุญคําเร่ิมสงสัยต้ังแตคืนท่ีหาแลว” บุญคําพูด “เพราะพรานใหญส่ังไววา ภายในไมเกินสามคืนจะตองพบกัน แตนีมั่นลวงเขาไปคืนท่ีหาแลว ยังไมมีขาว บุญคําเร่ิมไมสบายใจปรึกษากับเสยและจันอยู นกึเดาอะไรไมถูก คร้ันจะยอนกลับไปตาม กเ็ปนหวงกองเกวียน จะท้ิงไวตามลําพังก็ไมได” “บุญคําคงจะรูเร่ืองของเราตลอดแลววา พวกเราหกคนทลัุกทุเลอยางไรบาง ถึงไดผิดนัดหมายไปต้ังอาทิตย” ไชยยนัตเอยข้ึน พรานพื้นเมืองอาวุโส หันไปมองรพินทรแลวพยักหนา “ครับ นาย! บุญคําทราบทุกส่ิงทุกอยางตลอดแลว จากพรานใหญ เร่ืองการตามผีโขมด เร่ืองการลมมหิงสา และเร่ืองถูกน้ําปา จนกระท่ังพวกเจานายพบเขากบัจงอางยักษตัวท่ีพวกบุญคํายิงเจ็บเอาไวเม่ือบายนี้ ขณะท่ีเดินตามหลังกองเกวยีนมา” “นั่นแหละ ไองูจงอางเวรตัวนั้นแหละ ทําเอาพวกเราหกคนท่ีเดินตามหลังมาแทบย่ําแย เพราะบุญคํายงิมันไวใหเจ็บ” ดารินรองบอกมาจากเตียงสนามท่ีหลอนเอนกายคร่ึงนั่งคร่ึงนอนอยูเชิงตอวา บุญคํายิ้มแหงๆ บนอะไรพําอยูในลําคอ เชษฐาก็เตือนใหพรานอาวโุสของรพินทรเลาเหตุการณตอไป คืนท่ีหา ผานไปทามกลางความกระวนกระวายของฝายกองเกวียนท้ังหมดที่รอคางเต่ิงอยู บุญคําตัดสินใจอยางใดไมถูกท้ังส้ิน ในท่ีสุดก็ตกลงกันระหวางพรานสามคน ภายหลังการปรึกษาวา


968

จะหยุดพักกองเกวยีนรอคอย อยูท่ีนี่ตอไปใหถึงท่ีสุดโดยไมตองเคล่ือนเดินทางตอ คร้ันแลว วันท่ีหกก็ผานไปอีกวันหนึ่ง “บุญคําคิดวา ถาครบอาทิตย ยังไมไดขาว บุญคําก็จะยอนออกตามเอง โดยใหเสยกบัจันคุมเกวยีนท้ังหมดอยูท่ีนีก่อน” พรานเฒาเลาถึงความรูสึกขอตัดสินใจของตน กอนจะวนัรุงข้ึน อันเปนวนัพรุงนี้นั่นเอง ก็ไดมาถึงยามเย็นมหาวนิาศดังเชนท่ีปรากฏมาแลว โดยไมมีวี่แววใดๆ มากอนท้ังส้ิน ทุกคนกําลังพักผอนหุงหาอาหาร บุญคําเตรียมตัวแลว สําหรับจะเดนิยอนกลับมาคนหาติดตามคณะท้ังหกคนในวันรุงข้ึน คร้ันแลวทันทีนัน้เอง กะเหร่ียงลูกหาบคนหนึง่ท่ีออกไปตัดหวายในละแวกใกลเคียงกับคายพัก ก็วิ่งกระเจดิกระเจิงกลับเขามา พรอมกับรองตะโกนสุดเสียงวาชางบุก! ยังไมทันจะขาดคํา ยังไมทันจะเตรียมตัวใดๆ ท้ังส้ิน ปารอบดานกส็ะเทือนเล่ือนล่ันดวยเสียงกิง่ไมหัก และเสียงชางรอง ซ่ึงยามนั้น สําเนียงของมันดังปานวาโลกจะถลมทลาย รางมหึมาใหญโตเหลือจะคณานับหักปาประดังฮือกันเขามาพรอมหมดทุกทิศ พวกลูกหาบพากันวิ่งวุนอยางหมดสติ และยิงตอสูไปตามสัญชาตญาณ บุญคํา เสยและจัน ไมสามารถจะควบคุมสถานการณไวได นอกจากรักษาตัวรอดพลางก็ยิงปะทะโขลงชางเหลานั้น เทาท่ีจะสามารถทําได มันเปนนาทีนรกของทุกคนท่ีอยูในปางพัก เวลาอันคับขันชีวิตแขวนอยูบนเสนดายนัน้ จะผานไปนานสักเทาใดไมทราบได พรานท้ังสามของรพินทรตางจําไดแตเพยีงวา ยิงกันจนไหลลา ตอมา โขลงชางมฤตยูก็เคล่ือนผานบริเวณแคมปไปราวกบัพายุ และอึดใจใหญๆ ตอมา ทามกลางการกูเรียกหาพรรคพวกกนัเอง ทุกคนก็ไดยินเสียงปนระเบิดเซ็งแซข้ึนอีกทางดานใต นั่นเปนเสียงโรมรันระหวางมนุษยกับชางโขลงนั้น ซ่ึงเกิดข้ึนอีกระลอกหน่ึง พวกเขานึกทายเหตกุารณไดทันทีวา คงจะเปนฝายของรพินทรและเชษฐาซ่ึงติดตามมา และสวนหนากับชางโขลงน้ันเขาพอดีนั่นเอง จากการบอกเลาของพรานเฒา เหตุการณก็ปะติดปะตอสืบเนื่องกันไดพอดีกับส่ิงท่ีคณะของเชษฐาไดประจันมากับตนเองตรงกันท้ังเวลาและเหตุการณ ความเงียบปกคลุมในวงประชุมนั้นไปช่ัวขณะ เชษฐาจดุกลองยาเสนสูบชาๆ มองผานทุกคนท่ีนั่งอยูท่ีนัน้ไปสบตารพนิทรแลวเอยข้ึนแผวตํ่าวา “ปญหาสําคัญท่ีสุดในขณะนี ้ ท่ีเราควรจะคิดกนัก็คือไอแหวงมีลูกโขลงในควบคุมของมันสักกี่ตัวกันแน” พรานใหญเมมริมฝปาก หร่ีตาลง สีหนาเต็มไปดวยความหนักใจ


969

“ผมก็กําลังคิดอยางคุณชายอยูเหมือนกันครับ มันเปนเร่ืองลึกลับ” “จําไดไหม เราปะทะกับมันคร้ังแรก ฆาพวกมันไปได 7-8 ตัว เม่ือเย็นอีก 8 ตัว บุญคํากับพวกท่ีแคมปนีย่ิงคว่ําไปอีก 12 ตัว รวมท้ังหมดก็รวมสามสิบตัวเขาไปแลว แตตอนท่ีเราตามรอยมันมาต้ังแตตน กคํ็านวณกันวาโขลงของมันมีอยูในราว 30 กวาตัวเทานัน้” รพินทรยกมือลูบคาง แลวหนัไปมองดูพรานพื้นเมืองของเขาสามคน ซ่ึงประจันหนากับโขลงของไอแหวง ขณะท่ีมันบุกรุกเขาเหยียบแคมป กอนท่ีเขาจะถามเชนไร บุญคํากบ็อกมาโดยเร็ววา “โอย! ไมใช 30 ตัวหรอกครับ เจานาย ตอนท่ีมันบุกแคมปมืดฟามัวดนิไปหมด หันไปทางไหนก็พวกมันท้ังนัน้ แตละตัวเทาบาน เทาตึก อาจจะหาสิบ หรืออาจเปนรอยๆ ใครจะรูได แตรูวามันมากมายจริงๆ เกิดมาผมก็ไมเคยเห็นโขลงชางท่ีไหนมากมายเปนกองทัพเทาคร้ังนี้ ไมเช่ือถามไอพวกนี้ด”ู เสย จัน และนายเมยยืนยันเปนเสียงเดยีวกนั เชษฐาหนาผากยน มองดูพรานใหญนิ่งไปอีกคร้ัง ครูหนึง่ก็พูดออกมาเหมือนกระซิบ “เอ แปลกจริง ทําไมคร้ังแรกเราเห็นโขลงของมันมีอยูเพยีงสามสิบกวาตัวเทานัน้ มันไปเอาพลพรรคมาจากไหนถึงมากมายกายกองถึงเพียงนี”้ “ผมก็บอกไมถูกเหมือนกนัในขอนี”้ รพินทรตอบแผวเบา อัดควนับุหร่ีลึก จันกพ็ูดมาเสียงแหบๆ วา “ไอแหวงเปนเจาแหงชางท้ังหลาย เปนใหญอยูเหนือโขลงชางท้ังปวงในปาท้ังหมดนี่ เม่ือมันหมายจะทําลายศัตรูท่ีมีกาํลังอยางพวกเรา มันก็เกณฑชางโขลงอ่ืนๆ เขามารวมกันเปนกองทัพ” “นี่เราไมไดตามลาสัตวดิรัจฉานเสียแลวม้ัง!” ไชยยันตรองล่ันข้ึน “นี่มันสงครามอันนากลัว ระหวางคูสงครามสองฝาย ท่ีมันสมองและแผนการทัดเทียมกันเสียแลว! หรือยังไงผูกอง?” ระหวางท่ีพรานใหญเงียบขรึมไปดวยอาการใครครวญหนัก เชษฐาก็หวัเราะข้ึนเบาๆ ในลําคอ “ถึงอยางไรดิรัจฉาน มันก็ตองเปนดิรัจฉานอยูนัน่แหละ ไมวามันจะมีกําลังมากมายสักขนาดไหน จะฉลาดดวยเลหกลอุบายเพยีงไร เราก็ตองฟาดกับมันใหถึงท่ีสุด และกําจัดมันใหได” แลวหวัหนาคณะเดินทางก็หนัไปทางพรานพ้ืนเมืองและหัวหนาลูกหาบ ยิ้มกวางๆ “ตอใหไอแหวงมีลูกโขลงสักพันตัว เรากมี็ลูกปนเพียงพอท่ีจะฆามันไดท้ังพันตัว ถาจําเปน!” “ลูกโขลงของมันจะมีมากมายสักเพยีงใด ไมใชเร่ืองสําคัญหรอกครับ” ในท่ีสุดจอมพรานก็เอยข้ึนเรียบๆ “สําคัญอยูท่ีไอแหวงตัวเดียว ถาไอแหวงลมตัวเดยีว ตัวอ่ืนๆ ก็ไมมีความหมาย และในขณะน้ี ผมก็เช่ือวามันเจบ็ไปแลวดวย ในการบุกแคมปของเราเม่ือเย็นนี”้


970

“หมายความวายังไง?” เชษฐากับไชยยันตลืมตาโพลง ถามมาเปนเสียงเดยีวกัน “นายเมย กับคนของเขาอีกสามคนยืนยนัวา พวกเขาเหน็ตัวมันอยางถนัดขณะท่ีคุมโขลงเขาเหยยีบแคมป และไดใชปนลูกซองบรรจุลูกปรายยิงเขาใสมันหลายนัด เหน็เลือดสาดไป ถึงแมอานุภาพของลูกซองจะไมทําอันตรายมันถึงชีวิต แตอยางนอยมันก็เจ็บแลว” พรานใหญบอก หวัหนาลูกหาบก็รับรองมาอยางแข็งขัน และเลาถึงเหตุการณตอนที่พวกเขายิงไอแหวงดวยปนลูกซอง ใหคณะนายจางฟงอยางละเอียด สําหรับบุญคํา เสยและจันนั้นรับวาระหวางชุลมุนอยูนั้น ไมมีโอกาสเห็นตัวไอแหวงเลย นอกจากชางบริวารอ่ืนๆ เชษฐาตาเปนประกายข้ึน “ดีแลว! ดีท่ีสุดเลย ฝากรอยเจ็บไวใหกับมัน! ใหมันทรมานยิ่งข้ึน ใหมันดุรายและคิดพยาบาทเรามากข้ึน และนั่นคือโอกาสท่ีเราจะไดตัวมันเร็วข้ึนอีก โชคยังเขาขางมันอยูตอนท่ีประจันหนากบัรพินทร ก็เปนเวลาท่ีกระสุนหมดพอดี ตอนเหยียบแคมป พวกท่ีถือไรเฟลก็ไมเหน็มัน กลับไปพบกับพวกท่ีมีปนลูกซอง แตมันคงไมโชคดอียางนั้นเสมอไปนักหรอก” “วาแตขวัญของพวกลูกหาบเราเปนอยางไรบาง?” ไชยยนัตถามข้ึนอยางกังวล มองหนารพินทร แลวเหลือบไปท่ีนายเมยอันเปนหวัหนาลูกหาบ “พวกเขาหวาดกลัวขวัญเสียกันมากครับ โดยเฉพาะอยางยิ่งเหตุการณท่ีเกิดข้ึนเม่ือเย็นนี ้แตก็ไมมีทางเลือกอ่ืน เพราะระหวางนี้ ไอแหวงคอยตามพิฆาตจองลางคณะเราท้ังหมดอยูอยางเอาเปนเอาตาย ถาคิดผละหนีเอาตัวรอดไป กมี็หวังตายเร็วยิง่ข้ึน แตถารวมกลุมกับพวกเรา ยังพอมีทางรอด” “ปลอบขวัญพวกนัน้ไวใหด”ี เชษฐากระซิบบอกดวยเสียอันหนกัแนนม่ันคง “บอกใหเขานอนใจเถิดวา เราจะปราบไอแหวงใหไดโดยเร็วท่ีสุด และขอใหเขารวมมือกับเราตอไป ถึงอยางไรพวกนี้ก็เคารพและเช่ือฝมือคุณอยูเต็มท่ีแลว แมวาอาจไมเช่ือถือศรัทธาในพวกผมนกั บอกใหเขารูดวยวา พวกเขาที่ตายไปแลวจะไมตายเปลา ใครก็ตามในบรรดาพวกเขาท่ีตองมาเสียชีวติในการรวมเดินทางไปจนถึงหลมชางในคร้ังนี้ เราจะจายเงินชดเชยใหแกลูกเมียหรือพอแมของเขาอีกรายละหนึ่งหม่ืนบาท โดยผมจะส่ังความไปถึงคุณอําพลภายหลังจากถึงหลมชางแลว ใหเขารับเปนธุระจัดการจายเงินชดเชยนี้ให พวกเขาเอาคําส่ังของผมไปถึงคุณอําพล และใหญาติผูตายไปรับเงินได” รพินทรเรียกนายเมยเขามาอธิบายใหทราบตามคําส่ังของหัวหนาคณะ ภายหลังจากเขาใจตลอด หัวหนาลูกหาบกย็กมือข้ึนไหวทวมหัว สีหนาแจมใสสดช่ืนข้ึน


971

“นายใหญใจกวางเหมือนทองฟา พวกผมท่ีเหลือจะรับใชไปจนถึงท่ีสุด ไมคิดทอถอยเลย” “ดีมาก กลับออกไปบอกคนของนายเมยใหรูไวทุกคน ไอแหวงอยู พวกเราตาย ถาไอแหวงตาย พวกเราชาวปาในละแวกนี้ท้ังหมดจะนอนตาหลับ และความกลาหาญเทานั้น ท่ีจะชนะมันได ข้ีขลาดมีแตทางตาย” นักมานษุยวิทยาคนสวยกลาวเสริมมาดวยเสียงอันใสกังวาน รพินทรบอกใหทุกคนออกไปจากกระโจมพักได คงใหอยูเฉพาะบุญคําพรานอาวุโสของเขาเทานั้น เพือ่รวมหารือวางแผน ติดตามไอแหวงกับคณะนายจางท้ังสามตอไป “ยิ่งโรมรันกับมันนานไป เราก็เห็นชัดข้ึนทุกขณะวาชางตัวนี้มีอะไรพิเศษ เหนือกวาชางธรรมดามาก ไมวาจะความฉลาด เลหเหล่ียมไหวพริบ และความพยาบาทจองเวรของมัน” เชษฐากลาวข้ึนดวยเสียงเครียด “ไมนาจะเปนไปไดเลย ท่ีมันไปเอาพรรคพวกบริวารมากมายมาจากไหน รวมกําลังกันเปนกองทัพ เตรียมบุกเราเชนนี้” “ขอนี้นาคิดมากทีเดยีวครับ” พรานใหญรับ เคาหนาของเขาบงบอกความอึดอัดลําบากใจไมนอยไปกวาทุกคน “ตามปกติแลวธรรมชาติของชางปา โขลงไหนก็โขลงนัน้ จะไมมีการรวมกันไดเลย แตกําลังของมันท่ีบุกแคมปเราเม่ือเย็นนี้ ก็นาจะทําใหเช่ือไดวา มันมีการรวมกับโขลงอ่ืนเขาแลว และอยูภายใตการนําของมันตัวเดียว ลักษณะแปลกประหลาดเชนนี ้ ผมก็ไมเคยพบเหน็มากอนเหมือนกนั อยางไรก็ตามมันก็เปนเชนท่ีผมไดบอกแลว คือไอแหวงลมตัวเดยีว ตัวอ่ืนๆ ตอใหมากมายสักแคไหนกไ็มมีความหมาย” “คุณวางแผนยงัไงตอไป?” ไชยยนัตถาม รพินทรนิ่งไปครู ลวงแผนท่ีซ่ึงเขาทําไวคราวๆ เกีย่วกับภูมิประเทศในแถบปาหวายออกมาคล่ีพิจารณา แลวเงยข้ึนมองดูหนาคณะนายจางทีละคน มาสุดส้ินอยูท่ีดาริน ผูนั่งพิงหมอนยางและผาแบล็งเก็ตอยูบนเตยีง “ขอเทาของคุณหญิงเปนอยางไรบางครับ?” หลอนฝนยิ้ม เหยียดลําขาอันเรียวแตแข็งแรงขางนัน้ออกไปยนักบัพื้นเปนการทดลอง แลวดึงกลับชาๆ เขามางอชิดกับอกในทากายบริหาร “ก็คอยยังช่ัวมากแลว พรุงนีค้งจะดีข้ึนอีก” “วันสองวันนีน่อยคงจะเดนิหนักอยางท่ีแลวมาไมไดแน” ไชยยนัตขัดข้ึน


972

“แตฉันคิดวาฉันควรจะหายเปนปกติพรุงนี”้ ดารินยืนยันมาอยางม่ันใจ และแกรงเกินเพศ “พวกคุณอิดโรยสะบักสะบอมมาจากการเดินทางท่ีแลวมา” จอมพรานกลาวข้ึนเปนกลางๆ กับทุกคน “ผมคิดวา พรุงนี้ เราควรจะพักเฉยๆ กนัสักวันหนึ่งกอนเอาแรงไว มะรืนคอยเร่ิมตนกันตอไป สําหรับพรุงนี้ผมกับบุญคําเพียงสองคน จะลองออกสํารวจลาดเลาดูกอน พวกคุณชายพกัผอนกันใหเต็มท่ี” ภายหลังจากมองดูหนากันเองอยูครู เชษฐากับไชยยันตกก็มศีรษะลงอยางเห็นดวย “ดีเหมือนกัน พวกผมจะพกักันสักวัน เราไมจําเปนจะตองรีบรอนอะไรนัก เพราะถึงอยางไร ระหวางเรากับไอแหวงก็เปนศึกติดพันยืดเยื้อเสียแลว เอาใหแนๆ ดีกวา ยอมรับวาเจ็ดแปดวันท่ีผานมานีพ่วกเราแยกันเต็มท่ี คอนปนก็แทบจะไมไหวอยูแลว ไดพักสักหนอยกด็ี” เชษฐาวา “วาแตวาจะยึดท่ีนี่เปนสถานกีลางตลอดไป ระหวางการติดตามไอมหาประลัยนั่น หรือวาจะเคล่ือนยายตอไป” ไชยยนัตจุดบุหร่ีสูบข้ึนอีกตัวหนึ่ง โดยตอกับกนของตัวเกา แลวถามมา “พรุงนี้ เราจะยังคงพักกันอยูท่ีนี่กอนครับ แตวนัมะรืน จะยายข้ึนไปทางเหนือ ต้ังแคมปถาวรข้ึนท่ีไหลเขาริมหนาผาตอนหน่ึง หางจากท่ีนี่ไปประมาณ 5 กิโลเมตรเทานั้น ความจริงเราไมจําเปนตองยายท่ีใหเสียเวลา ถาไมใชเพราะตองหลบกล่ินซากชางท่ีถูกยิงตายกลาดเกล่ือนรอบแคมปเหลานัน้ เพราะมันจะเร่ิมเนา เปนอันวาขบวนเกวียนท้ังหมดของเราจะพกัอยูในเขตปาหวายน่ีตลอดไป โดยไมเดินทางตอจนกวาจะจัดการกับไอแหวงไดเรียบรอย ไมง้ันหวงหนาพะวงหลังเปลาๆ” คณะนายจางไมมีใครคัดคานความเห็นของเขา ไชยยันตเดินเขาไปท่ีหบีไรเฟล แลวหันมาทางเชษฐา “ฉันคิดวา ต้ังแตคืนนี้เปนตนไป ไรเฟลของเราทุกกระบอกต้ังแตขนาด .270 ข้ึนไป ควรใหมันถูกใชประโยชนครบถวนทุกกระบอก ดีกวาจะใหมันถูกเก็บไวเฉยๆ สถานการณบังคับเขามาเต็มท่ีแลว ถึงแมบางกระบอกมันจะเล็กไปหนอย ก็ยังดกีวาลูกซอง ในกรณีท่ีเราทําสงครามกับโขลงไอแหวง” “ถูกของไชยยนัตคะพีใ่หญ” ดารินสนับสนนุมาโดยเร็ว “เม่ือเย็นนี้ ตอนไอแหวงบุกแคมป มีไรเฟลเพียงสามกระบอกเทานั้นท่ียิงปะทะ นอกน้ันเปนลูกซอง ถาพวกลูกหาบของเรามีไรเฟลติดมืออยู พวกมันจะตายมากกวานี้ ไอแหวงก็อาจเสร็จไปแลว” เชษฐาผงกหวัอยางเหน็ชอบดวย แลวหันมาทางรพินทร


973

“ตกลง แจกไรเฟลท่ีเหลือท้ังหมดใหแกลูกหาบของเราประจํามือเถอะรพินทร จะไดผลหรือไมไดผลแคไหน มันกต็องดีกวาลูกซองแนๆ จดัการเสียเดี๋ยวนีแ้หละ ถาหากไมครบคนใครท่ียังถือลูกซองอยูก็แจกลูกโดดให เรามีลูกโดดมาดวยหลายกลองเหมือนกนั” พรานใหญลังเลอยูช่ัวครู แตแลวก็ตองตัดสินใจปฏิบัติตามคําส่ังของนายจาง เม่ือเชษฐาพยักหนาเตือนมาอีกคร้ัง ตรงเขาไปสํารวจดูไรเฟลท่ีเหลือ พบวามี .30-60 อยูสองกระบอก .300 เวเธอรบีแม็กนั่ม หนึ่งกระบอก 30/30 แบบคานเหวี่ยงหนึ่งกระบอก และ .270 วินเชสเตอรแม็กนั่มอีกกระบอกหน่ึงรวมเปนหากระบอก ไมนับปนลูกกรด ซ่ึงไมมีความหมายสําหรับสัตวขนาดชาง แลวก็ขนปนเหลานั้นออกไปนอกกระโจม เรียกประชุมพวกลูกหาบท้ังหมดสิบคน แจกจายใหแกคนท่ีพอจะเขาใจวิธีใชได นอกนั้นกแ็จกกระสุนลูกซองแบบลูกโดดใหไป และเปล่ียนปนลูกซองใหตามแตจะหาไดในคลังปนของนายจาง นับต้ังแตแบบกึ่งอัตโนมัติ ซ่ึงอํานวยในการบรรจุกระสุนและยิงเร็วมากกวา แบบปมแอ็คช่ันลงมาจนกระท่ังแฝด ซ่ึงยังดีกวาปนลูกซองเด่ียว หรือปนแกป อันเปนอาวุธคูมือเดิมของพวกลูกหาบ อธิบายกลไกปฏิบัติงาน และวิธีใชใหข้ึนใจแตละคน จนแนใจวาคนเหลานั้นจะตองใชอยางไดผลเมื่อเกิดความจาํเปนข้ึน แลวท้ังสามกพ็บกับความประหลาดใจเล็กนอย เม่ือเหน็รพินทรโผลกลับเขามาในแคมป ถือ .300 เวเธอรบีแม็กนั่ม ของไชยยนัตติดมือเขามาดวย “อาว! เอากลับเขามาทําไมอีก ทําไมไมใหพวกนั้นคนใดคนหนึ่ง” เจาของปนถามอยางสงสัย พรานใหญยิม้กรอยๆ ยกไรเฟลกระบอกงามข้ึนดแูลวโคลงศีรษะชาๆ “ผมเสียดาย เวเธอรบีกระบอกน้ีเหลือเกินครับ มันควรจะอยูในมือของคนท่ีรูจักคุณคา และรูจักใชมันใหสมคาสักหนอย พวกลูกหาบของเราเห็นจะมือไมถึงหรอกครับ อะไรก็ไมสําคัญเทากับวามันติดศูนยกลองดวย พวกนัน้ไมเคยกับศูนยกลองมากอน ยงิไมเปนหรอก ไอคร้ันจะถอดกลองออกก็เสียดาย ผมคิดวา ถาอยากจะใหปนกระบอกนี้ไดรวมเขาสงครามกับไอแหวงจริงๆ ละก็ หาวิธีสับเปล่ียนมือท่ีจะใชมันเสียดกีวา” ไชยยนัตหวัเราะ “คุณเปนคนรักและถนอมปนเหลือเกนินะ ผูกอง แตพวกเราใครจะใช .300 กระบอกนั้นละ แตละคนก็ลวนใชปนขนาดใหญแลวท้ังนั้น อยามัวถนอมมันอยูเลยนา ถึงคราวจําเปนแลว ลูกหาบหรือพรานของคุณคนไหนก็ใหไปเถอะ จะไดชวยกันไดเต็มมือหนอย” รพินทรส่ันศีรษะไมเห็นดวย แลวมองไปทางดาริน “ผมวาคุณหญิงเปล่ียนจาก .470 มาเปน .300 เวเธอรบีแม็กนั่ม กระบอกนี้จะเหมาะกวากระมังครับ น้าํหนัก ชนิดของปน และแรงสะทอนถอยหลังเหมาะกับคุณหญิงพอด ีแฝดท่ีคุณหญิงใชกระบอกนัน้ ออกจะเกินแรงไปหนอยทําใหการยิงซํ้าชาไป” “อาว! แลวริกบ้ีกระบอกนี้ละ ใครจะใช?”


974

หลอนถาม เลิกค้ิวข้ึน มองไปทางดับเบ้ิลไรเฟลคูมือท่ีวางอยูขางๆ กาย ความจริงหลอนเอง ก็ขยาดอํานาจสะทอนถอยหลังของมันไมใชนอยเหมือนกัน การยิงท่ีผานมาแลวลวนเปนเหตุการณฉุกเฉินลอแหลมตอชีวิตท้ังส้ิน ทําใหลืมแรงถีบของมันไปช่ัวขณะ แตมารูสึกภายหลังเหตุการณผานไปแลว “ใหบุญคําเสียก็ไดครับ ขณะน้ีบุญคําใช .375 ของผมซ่ึงจะไดมอบใหนายเมยอีกตอหนึ่ง คุณหญิงมือดอียูแลว ถึงแมเวเธอรบีกระบอกน้ันมันจะเล็กไปสักหนอย แตถายิงสงเขาจุดสําคัญได ตอใหสิบไอแหวงกไ็มมีเหลือ” “ถูกของรพินทร เอาริกบ้ีใหบุญคําไปเสียเถอะนอย ไรเฟลของเราจะไดใชงานไดครบทุกกระบอก เวเธอรบีกระบอกนั้นพวกลูกหาบคงจะใชไมถนัดหรอก ดีไมดีทําศูนยกลองพังเสียเปลาๆ” เชษฐาบอกมาอีกคนหนึ่ง แทนคําตอบ ม.ร.ว.หญิงคนสวย ควา .470 ของหลอนโยนไปใหพรานใหญ พรอมกับกลองกระสุน แลวรับเอา .300 แม็กนั่มกระบอกนั้นมาจากเขา ทดลองกระชากลูกเล่ือนสองสามคร้ัง พลางยกข้ึนสองดูศูนยกลอง “ไมรูศูนยกลองเท่ียงดหีรือเปลา?” หลอนเอยข้ึนลอยๆ ปาดลํากลองปนออกไปทางประตูกระโจม เล็งไปยังกองไฟท่ีสุมอยูเบ้ืองนอก แสงจากกองไฟแมจะมีอยูเพียงนิดเดยีว ก็สามารถเขามาปรากฏอยูในเลนสของศูนยอยางแจมชัด ไชยยนัตผูเปนเจาของก็บอกมาวา “รับรอง ฉันทดสอบไวเท่ียงดีแลว ตอนท่ียิงววัแดง เธอก็เห็นอยูไมใชรึ ระยะเกือบแปดรอยเมตร สงเขาท่ีหมายเล็กๆ ไดราวกับจบัวาง และหลังจากนั้นก็ไมไดเอาออกมายิงอะไรอีก แตระหวางการเดนิทางมันอาจเคล่ือนไปบางก็ได จะใหด ี พรุงนี้เธอลองทดสอบเสียอีกคร้ังเพื่อความแนใจ” “อํานาจหยุดยัง้มันนอยไปหนอย สําหรับสัตวใหญขนาดชาง” หลอนบนออยๆ ขณะท่ีทดลองแตะไก ปลอยเข็มแทงชนวนใหล่ันเปลา “แตมันเจาะทะลวงไดลึกดีมาก สําคัญท่ีวาคุณหญิงตองใชลูกหวัแข็ง และเลือกวางกระสุนใหถูกจุดตายของมัน ซ่ึงในเร่ืองนี้ผมเช่ือมือเต็มท่ี ไมมีกังวลอะไรเลย” รพินทรพูด ดารินลดปนลง จองหนาเขา “อยามาไซโค ผูชายอกสามศอกทุกคนเอาเปรียบฉันท้ังนั้น แตละคนมีปนขนาดหนัก อํานาจการหยดุยั้งแบบประกาศิต เพื่อหวังในความปลอดภัยของตนเอง ในขณะที่มันชารจเขามา โดยบังคับใหฉันรบกับมันดวยปนขนาดปะต๋ิวหลิวกระบอกนี้ ปนเบายิงสบายก็จริง แตตัวคนยิงเองอาจแบนเปนกลวยปง เขาใจชวยกันหลอกนะ แตเอาเถอะฉันยอมเสียรู ประเดี๋ยวจะหาวาอวดดีอีก”


975

ท้ังหมดหวัเราะ ในคําพูดของหลอน รพินทรสง .458 แม็กนั่มแอฟริกนั ซ่ึงเชษฐามอบใหเปนอาวุธคูมือของเขาในระหวางการโรมรันกับโขลงไอแหวง ไปใหหญิงสาว “ถาง้ันคุณหญิงแลกกับของผมก็ไดครับ ผมเอา .300 กระบอกนั้นเอง” “หรือจะแลกกบั .600 ไนโตรฯ กระบอกนี้กย็ังไหว เอารึ?” ไชยยนัตเสนอมาอีกคนยิ้มๆ ราชสกุลสาว อันเปนผูหญิงคนเดียวในคณะ นิ่งเฉยไมเอยคําใดอีก หลอนแกลงพูดรวนไปง้ันเอง ใจจริงกําลังขยาดปนขนาดใหญเต็มท่ี จะทะมัดทะแมงและแข็งแรงเชนไรก็ตามที กําลังกายของหลอนสูกันไมไหว กับแรงสะทอนถอยหลังของปนขนาดหนักเหลานัน้ ไหลของหลอนชํ้าระบมไปหมดแลว สาเหตุท่ีขอเทาแพลงเสียหลักลมลงก็เปนเพราะล่ันไก .470 ในขณะท่ีวิ่งนัน่เอง นัดสองนัดยังพอฝน แตยงิติดตอกันไปนานๆ หลอนมีความรูสึกเหมือนกําลังจะฆาตัวเอง และนักยิงปนผูชํานาญอยางหลอน ก็ยอมจะตระหนักไดเปนอยางดีวา ปนใหญแตคนยิงไมสามารถจะควบคุมวิถีของมันได ยอมอํานวยผลสูปนขนาดเล็ก แตคนยิงเลือกยิงส่ังตามชอบใจไมได ขนาด .600 ไนโตรฯ ท่ียิงไปแลวถูกเพียงขาชาง แลวตัวหลอนเองก็ตองกระเด็นถอยหลังไปสิบกาว มันจะยังประโยชนอันใดข้ึนมา “.300 แม็กนั่ม เปนไรเฟลขนาดใหญท่ีสุด และเหมาะท่ีสุดสําหรับนอยแลว ในการท่ีจะยิงมันไดอยางสบาย และรักษาความแมนยําเอาไวได อัตราความเร็ว และแรงปะทะขนาดนั้น ประกอบกับความแมนยําท่ีจะควบคุมไวไดสําหรับชางแลว ก็เรียกวาอุนใจได พีคิ่ดวานอยจะทําสถิติในการฆามันไดดเีสียกวา .470 ท่ีเคยใชเสียอีก ยิ่งกวานัน้ นอยยงัมีพรานคอยคุมกันอยูแลว ไมมีอะไรเส่ียงมากไปกวาเทาท่ีเส่ียงมาแลวเลย” พี่ชายเอยมาอยางเปนงานเปนการ สงกลองกระสุนใหหลอน ดารินหวัเราะเบาๆ บอกวา “นอยแกลงพูดไปง้ันเองแหละคะพีใ่หญ กาํลังคิดอยูเหมือนกันวาจะขอเปล่ียนปน ต้ังใจจะเอาแค .30-06 เทานั้น ในคราวนี้ .300 เวเธอรบีมันกย็งัใหญไปเสียดวยซํ้า” ไชยยนัตกระพริบตาปริบๆ หันไปมองดูรพินทร แลวครางออกมา “เปนง้ันไป นีแ่หละนะ ท่ีโบราณเขาวา น้ําไหลใจหญิง อานยากพิลึก” “ก็ไมยาก ถาจะคิดอานกันจริงๆ!” ดารินพูดเนือยๆ ไมระบุแนชัดวาเจตนาจะใหมันเขาไปแทงหัวใจใคร รพินทรเดินผละออกไปจากเต็นทของนายจางเงียบๆ จัดการเอาไรเฟลแฝดของดาริน พรอมท้ังกระสุนท้ังกลองใหบุญคํา แลวมอบ .375 ของเขาท่ีเคยใหบุญคําประจํามืออยูกอนไปใหนายเมยหวัหนาลูกหาบ ส่ังการตรวจตราดูแลความเรียบรอยบริเวณแคมปอีกครูก็เขาท่ี ลมตัวลงนอนสูบบุหร่ี ต้ังใจวาบุหร่ีหมดตัวกจ็ะหลับ


976

ความเงียบ ปกคลุมไปตลอดท้ังปางพัก พวกลูกหาบและพรานของเขาเร่ิมนอนหลับกันแลว แตประสาทของเขาแข็งคางไมมีวี่แวววาจะงวงเลย ผิดไปกวาทุกคร้ัง ท้ังๆ ท่ีกรากกรําหนกัมาตลอดท้ังวัน ท่ีเต็นทของนายจาง ประตูเต็นทปดลงแลวและแสงไฟกห็ร่ีลง แสดงวาท้ังสามคงจะนอนแลว จิตใจของพรานใหญลอยเตลิดเควงควางไป ในความเงียบสงัดเยียบเย็นนั้น เต็มไปดวยความกังวลนานาประการ อันไมอาจจําแนกถูก ไอแหวง ชางราย ผูมีวิญญาณของมัจจุราชเขาสิง และคอยบงการอยู ซ่ึงบัดนี้เปนหนาท่ีของเขาโดยตรง ท่ีจะตองประจญประจัญกับมันจนถึงท่ีสุด แตนั่นไมเปนส่ิงท่ีจอมพรานอยางเขาจะตองวิตกกังวลนัก มันเปนอีกส่ิงหนึ่งตะหาก ท่ีทําใหตาหลับไมลงในขณะนี้ นบัวัน นานไป มันก็ยิ่งเพิ่มพูนไปดวยปญหาหนกัหัวใจ ลึกลับและนาพร่ันเสียยิ่งกวาขุนเขาพระศิวะ อันเปนจุดหมายปลายทางมืดมนเบ้ืองหนา! รพินทร ไพรวัลย ถอนใจออกมาโดยไมรูสึกตัว ดดีกนบุหร่ีแดงวูบเขาไปตกท่ีซอกหินใกลๆ แลวปดเปลือกตาลง เอาหมวกครอบหนาไว สะกดใจพยายามจะหลับใหไดตามปกติอันเคยชินของเขา เวลาผานไปนานสักเทาใดไมทราบได รูสึกตนเองแตเพียงวายังต่ืนพรอม ไมไดหลับลงเลยแมแตงีบหนึ่ง ทันใดกแ็ววเสียงคนพูดกนัแววๆ พอลืมตา เสยปกหมวกท่ีครอบหนาอยูข้ึน ก็พบกับความพิศวง ท่ีโขดหิน ริมชายดงดานซายของปางพัก เงาตะคุมของใครสองคนยืนอยูท่ีนั่น รางหนึ่งสูงใหญตระหงานเง้ือม อีกรางหนึ่งโปรงระหง แลเห็นสวางโพลนในชุดเส้ือขนสัตวสีขาวตัดกับผมสยายดําสนิท ท่ีปลอยเคลียอยูกับไหลเส้ือคลุมตัวงามนั้น นายจางสาวของเขากับคนใชชาวดง! ท้ังสองกําลังยืนพดูลักษณะเหมือนจะหารืออะไรกันเบาๆ รพินทรนอนหร่ีตามองดูภาพนั้นเงียบๆ แตแลวกต็องลุกข้ึนและเดินตรงเขาไปโดยเร็ว เม่ือเห็นนายสาวกับบาวรางยักษผูนัน้ พากันเดนิบายหนาไปท่ีโคนตนไทรใหญ ทําทาจะลํ้านอกเขตกองไฟท่ีกอไว ลักษณะของหญิงสาวยังเดนิกะเผลกไมถนัดนัก เพราะความแพลงของขอเทา หลอนเกาะแขนแงซายไวเปนหลัก เขาเดินสกัดหนามาทันกอนท่ีท้ังสองจะพนแนวกองไฟออกไป ท้ังคูหยุดชะงักเม่ือมอง เห็นพรานใหญ “จะไปไหนกนัไมทราบ?” เสียงของรพนิทร หาวหวน “ผูคุมกันแสนจะนากลัวของเรามาอีกแลว”


977

ดารินหันไปพดูเบาๆ กับแงซายผูยืนเงียบสงบอยู แลวหันมาทางพรานใหญ ชูส่ิงท่ีถืออยูในมือใหเขาเห็น รพินทรกะพริบตางง เพราะส่ิงท่ีหลอนถืออยูคือธูปซองหน่ึง และสกอตซวิสกี้ท่ียังไมไดเปดอีกขวดหนึ่ง ไมตอบเชนไรนอกจากมองดูหนาเขานิ่งๆ อยูเชนนั้น “ธูป แลวก็เหลา หมายความวายังไงกัน?” “ลูกจางเจาขา กรุณาพูดกับนายจางใหไพเราะหนอยจะไดไหมเจาคะ อยางนองท่ีสุดคุณก็เปนคนเจริญแลวคนหนึ่ง ไมใชบาเบเร่ียนมาจากไหน” หลอนพูดเสียงออนหวาน แตความหมายบริภาษ “วาจาท่ีออนหวานไพเราะ มันไมไดแสดงถึงความเจริญของบุคคลเสมอไปหรอก วาแตคุณหญิงยังไมไดตอบผมเลย จะไปไหนขอรับกระผม ถือขวดเหลากับธูปมาดวย” “ฉันจะมาแกบน” ดารินพูดหวนๆ รพินทรลืมตาโต จองหนาหลอนแลวแทบจะหวัเราะกากออกมาดงัๆ แตสะกดกล้ันไว “แกบน?” “ใช” “นึกยังไงข้ึนมาน่ี ทําไมถึงจะมาแกเอาเดี๋ยวนี้” “ก็นึกออกเดีย๋วนี้ ก็ตองมาแกกันเดี๋ยวนีน้ะซิ ฉันเปนคนมีสัจวาจา และซ่ือตรงตอสัญญาเสมอ แมวาส่ิงท่ีฉันสัญญาไวจะเปนส่ิงท่ีไมมีตัวตนก็ตาม” พรานใหญผิวปากหวือ รอยยิ้มปรากฏข้ึนท่ีริมฝปากมองดูหลอนอยางขบขัน “ทําไมตองลําบากเดินออกมาเองในเวลานีด้วยละครรับ ขอเทาก็ยังเจ็บอยูเลย ใหแงซายมาแกบนแทนก็ไดนีน่า” “ฉันเปนคนบน แงซายไมไดบน เพราะฉะนั้นฉันตองมาแกเอง” ระหวางท่ีเขาพูดอยูกับหลอน แงซายก็คอยๆ เล่ียงถอยกลับไปยังบริเวณหนากระโจมพักตามเดิม โดยปลอยนายจางสาวใหยืนอยูกบัพรานใหญตามลําพัง รพินทรหัวเราะกกึๆ อยูในลําคอ หญิงสาวจองเขาอยางฉิวๆ แวดเบาๆ วา “หัวเราะอะไร?” “เปลาหรอกครับ ผมเพียงแตแปลกใจในขอท่ีวา แพทยหญิงนักวิทยาศาสตรรูจักบนบานศาลกลาวเปนเหมือนกนั มิหนําซํ้ายังอุตสาหแกตามท่ีบนไวเสียดวย วาแตคุณหญิงจะไมบอกใหผมทราบหนอยหรือครับวา คุณหญิงบนอะไรกับใครไว” ดารินคร่ึงยิ้มคร่ึงบ้ึง หนาแดง ออกกระดาก พูดเสียงขุนๆ “ทําไม นักวทิยาศาสตรบนหรือแกบนไมไดเหรอ ฉันก็บอกคุณไปแลวตอนท่ีหลงปาอยูดวยกัน ฉันบนเจาปาขอใหพบพวกเราพรอมหนากนัครบหมดทุกคน โดยไมมีใครขาดหายไป แลวก็


978

ไดพบจริงๆ บนสกอตซไวขวดนึง ความจริงฉันนอนจะหลับอยูแลวเคล้ิมๆ ไป เห็นตาแกหนวดยาวนุงผาหมขาวคนหน่ึงมายืนทวงเหลา ฉันสะดุงลืมตาข้ึนมา แกกห็ายไปเสียแลว นกึข้ึนมาไดวาบนบานเจาปาไว ก็เลยรีบลุกข้ึนมาแกบนเด๋ียวนี้แหละ ชวนแงซายออกมาเปนเพื่อน” กลาวจบหลอนก็หนัไปทางเบ้ืองหลัง แลวรองออกมาเบาๆ “อาว! แงซายหายไปไหนเสียแลว” “โนนแนะครับ ไปโนนแลว หมอไมชอบหนาผมนักหรอก เห็นผมเดินเขามาก็เลยหลีกไปโนน” “ไมใชเขาไมชอบหนาคุณหรอก คุณตะหากไมชอบหนาเขา และเขาก็รูตัว” หลอนวา รพินทรยักไหล ไมสนใจกับถอยคําประโยคนั้นของหลอน บอกยิ้มๆ มาวา “จริงซิ ผมเพ่ิงนึกออกเดี๋ยวนีเ้องวา คุณหญิงบนเอาไวเม่ือคราวหลงปา เอาเลยครับ จะแกบนก็เชิญตามสบาย แตไมตองออกไปไกลนักหรอก ท่ีจอมปลวกน่ันก็ได” ดารินหมุนซายหมุนขวา เกกังอยูครูก็หนัมาสบตาเขายิม้แหงแลง บอกออยๆ วา “ฉันแกบนไมเปนนี่ เกิดมาไมเคยบนอะไรสักที เขามีพิธีทํากันยังไงนะ ชวยบอกหนอยซิ” รพินทรกัดริมฝปาก หวัเราะตัวเขยาอยูเชนนั้น พอหลอนบอกกึ่งขอรองมาอีกคร้ัง ก็ควาขวดเหลาในมือของหลอนไปเปดจุกออก แลวเอาไปต้ังไวในโคนจอมปลวก “เอาละ จุดธูปบอกกลาวซิครับ แลวเอาธูปไปปกไวตรงใกลๆ กับขวดเหลานั่น” แพทยสาวคนสวยอึกอัก สีหนาปนยากอยูเชนนัน้ กระอักกระอวนอยูครูหนึ่งก็แกะหอธูปออก รพินทรยนืมองดูดวยสายตายิ้มๆ พยกัหนาเตือนมา หลอนถอนใจอีกคร้ังควาธูปข้ึนมาสามดอก ขีดไลทเตอรข้ึนจะตอกับปลายธูป แตแลวก็ชะงักทําหนาต่ืน เม่ือเขาทวงมาปนหวัเราะวา “เดี๋ยว! คุณหญิง...” “ทําไม?” “ธูปสามดอกนะ หมายถึงพระรัตนตรัย พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ เขาสําหรับไวไหวพระ ไหวเจาหรือไหวภูตวิญญาณเขาไมจดุสามดอกกันหรอก” หญิงสาวหนาแดงหวัเราะอยางกระดากอาย ไมสบตาเขาพูดอุบอิบวา “ฉันไมรูนี่ ไมเคยไหวเจา ไหวผีสักที เคยแตไหวพระ แลวนี่จะใหจุดกี่ดอกละ ชวยบอกหนอยซิ” “เฮอ! ลําบากเหลือเกิน เม่ือนักวิทยาศาสตรจะทําพิธีสักการะภูตผีวิญญาณ เสียดายท่ีไอแหวงเหยียบกลองถายรูปปนไปเสียแลว ไมง้ันจะขอบันทึกภาพนี้ไวเปนเกียรติประวัติสักหนอย” “พูดมากอยูนัน่แหละ โมโหมีมาไรๆ แลวนะ ก็บอกอยูนี่วาไมเคยมากอน ยังมาเหน็บแนมอยูได ระหวางคุณกับฉันนี่ญาติดีกนัไมไดนานเลย บอกมาซิ จะใหจุดกี่ดอก?”


979

หลอนหนางอ แตแลวก็อดหวัเราะออกมาไมไดอีก รพินทรควักบุหร่ีออกมาจุดสูบ มองดูราชสกุลสาวผูอยูในฐานะนายจางดวยแววตาแจมใส “ดอกเดยีว เจด็ดอก หรือสิบหาดอก ก็สุดแลวแตถนัด แตไมควรจะเปนสามดอก อันเปนความหมายเดียวกับการไหวพระ” “ถ าง้ันก็เอาเสียสิบหาดอกเลย” ดารินพูดปนหวัเราะ นับธูปไดสิบหาดอกแลวจุดติดไฟทั่วกนัทุกดอกสงควันกรุน แลวหันมาทางเขาอีก พูดออมแอมวา “เอา จุดเสร็จแลว จะใหทํายังไงอีกละ ชวยเปนพิธีกรหนอยเถอะ” “ก็บอกกลาวนะซิครับ บอกใหรูวาคุณหญิงขอถวายเหลาท่ีบนบานไว ขอใหมารับดวย แลวเอาธูปไปปกไว” “จะใหบอกกลาวยังไงละ?” หลอนซักมาอีกอยางนาสงสาร ทําหน าลําบากใจ พรานใหญโคลงหัว “โธ! คุณหญิงครับ อยากังวลวามันจะเปนเร่ืองลําบากยุงยาก หรือมีพิธีพิสดารอะไรมากมายไปเลย คิดอยูในใจก็ได บอกวาขอแกบนก็เทานัน้เอง” “ไมตองมีการสวด หรือทองคาถาอะไรดวยหรอกรึ?” ดารินถามเสียงไมเต ็มปากนัก รพินทรแทบหัวเราะออกมาดังๆ “ลําบากนักก็ไมตองหรอกครับ ถาคุณหญิงบังเกิดความเช่ือม่ันศรัทธาแลววา อํานาจท่ีมองไมเห็นดวยตาเปลาในสากลจักรวาลนี้มีจริง และเคารพสักการะจากใจจริง นั่นกเ็ปนการเพียงพอแลว อํานาจลึกลับชนิดนั้นสามารถหยั่งทราบเขาไปในความรูสึกนึกคิดติดตอกับคุณหญิงได โดยไมจาํเปนตองมีพิธีการหรือคาถาอาคมอะไรพิเศษออกไป ขนาดจุดธูปกเ็รียกวาเปนพิธีท่ีถูกตองควรแกกาลแลว” หญิงสาวมองหนาเขาอีกคร้ัง ก็หันไปทางจอมปลวกใหญ ทรุดกายคุกเขาลงเอาธูปประณมไวในมือท้ังสอง สงบนิ่งไปครูใหญก็จบข้ึนไหวแลวลุกข้ึน พรานใหญกเ็ดินมารับธูปจากมือของหลอน นําไปปกไวขางๆ กับขวดวิสกี้ท่ีเขานําไปต้ังกอนแลว พลางหันมาบอกหนาตาเฉยวา “เอาละครับ เจาปาคงจะยนิดีเสวยเหลาแกบนของคุณหญิง เปนท่ีครึกคร้ืนทีเดยีว คุณหญิงกลับไปนอนใหสบายไดแลว ตอไปนี้โชคชัยทุกส่ิงทุกอยางในอาณาจักรไพรกวางนี้ควรจะเปนของคุณหญิง ไมตองกลัวอะไรอีกแลว” สีหนาของหลอนสดใสแชมช่ืนข้ึน เต็มไปดวยกําลังใจ “เสร็จพิธีงายๆ เพียงแคนี้เองนะหรือ นายพราน?” “จะทําใหเสร็จงายๆ มันกง็าย จะทําใหยากมันก็ยากผลมันก็ไอเทานั้นแหละ คือเราปลอดโปรงสบายใจภายหลังจากแกบนแลว”


980

“เปนอันวาเหลาขวดนั้น เซนเจาปาแลวกท้ิ็งไปเลย?” หลอนถามซ่ือๆ รพินทรซอนยิ้ม “ไมตองหวงวาจะตองท้ิงหรอกครับ น้ําเหลานะหมดแนๆ ถาจะท้ิงก็ท้ิงแคขวดเทานัน้” ดารินลืมตาโต “ฮา! เจาปามาเสวยเหลาไดจริงๆ หรือ?” “อาว! ไมเช่ือวาเจาปาจะเสวยเหลาของคุณหญิงไดจริงๆ แลวคุณหญิงเอามาเซนใหเสียเวลาเปลืองของทําไม?” รพินทรพูดขึงขัง ราชสกุลสาวหนาต่ืนจองเขาอยางเช่ือคร่ึงไมเช่ือคร่ึงอยูเชนนัน้ พูดออยๆ “บา! อยาโกหกกันนะ เห็นวาไมรูเร่ืองเลยหลอกใหญ” “ไมโกหกซิครับ ไมเช่ือพรุงนี้เชาคุณหญิงลองต่ืนมาดูท่ีขวดเหลานั้น รับรองวาเหลือแตขวดเปลาๆ พนันกันก็ได” “แปลวาเจาปาสามารถบันดาลน้ําเหลาในขวดนัน้ใหหมดไปได?” “ไมใชเจาปาหรอก บริวารลูกชางของเจาปาตะหาก” หลอนยิ่งงงหนักข้ึน “บริวารลูกชาง? หมายความวามีลูกชางมากินแทนง้ันหรือ?” “ยังงาน” “ฉันอยากเห็น ถามันเปนความจริงฉันจะคอยเฝาดูอยูนี่แหละ” “ขอรับรองวาถาอยากดูจริงเปนไดเห็นแนๆ รอใหธูปไหมหมดเสียกอนเถอะ ระหวางท่ีธูปกําลังติดไฟอยูนี่ เจาปากําลังเสวยเหลาขวดนัน้อยูดวยญาณทิพย พอธูปหมดแลว ลูกชางบริวารก็จะเสวยตอไป” “ฉันไมเห็นวีแ่ววลูกชางท่ีไหนสักตัวจะโผลออกมากินเหลา” “ก็ลูกชางตัวท่ียืนอยูนี่ยังไงละ” รพินทรช้ีไปท่ีอกตัวเองบอกมาหนาตาเฉย แลวเขาก็ตองรองออกมาเบาๆ งอตัวลงกมุอกไว เพราะกําปนหนกัๆ ของนักมานษุยวิทยาคนสวย ท่ีถูกมนุษยหลอกไดอยางสนิท ซัดตุบมาใหกลางอกอยางถนัดถนี่พรอมกับเสียงแวดล่ัน “บา! นีแ่นะ หลอกใหถามเสียเปนคุงเปนแคว เจาเลหแสนกลนัก ยิ่งกวาไอกุดหรือไอแหวงเสียอีก” พรอมกัน...หลอนก็ผละวิ่งจะบายหนากลับไปยังกระโจม แตกะเผลกไปไดเพยีงสองสามกาว ก็เซถลาเสียหลักลมฟาดลง พริบตานั้นเอง...กอนท่ีรางงามจะสัมผัสไปกับแงหินท่ีงอกอยูตะปุมตะปาตามพื้นท่ัวไป ก็ถูกออมแขนแข็งแรงซอนขึ้นท้ังตัว...ตาตอตาพบกันในระยะหางเพียงชั่วคืบ แผงอกนั้นอบอุน และออมแขนก็กํายําม่ันคง


981

กายของหญิงสาวส่ันสะเทือน! “นี่แหละ โทษฐานประทุษรายตอลูกชางของเจาปา ถึงไดหกลมอีกคร้ัง ถาฟาดพื้นเม่ือกี้นี้ก็มีหวงัตองเขาเฝอกไมไผแนๆ เปนไมตองเดินกนัอีกละ” เสียงกระซิบแผวตํ่า แววมากระทบโสตของหลอน ดารินใบหนากลายเปนสีกหุลาบ เลือดฉีดวบูไปท่ัวราง “ปลอยฉัน!” หางเสียงของหลอนแตกพล้ิว “อยาลําบากเดินกะเผลกไปเองดีกวา ขอเทาของคุณหญิงยังไมเรียบรอยนัก พรุงนีก้ย็ังไมแนใจวาจะเดนิไหวไหม ผมจะไปสงใหท่ีหนากระโจม” “บอกวาใหปลอยฉัน! แงซายนั่งอยูนัน่ไมเหน็รึ?” หลอนกระซิบรอนรน พยายามจะดิน้ แตวงแขนคูนั้นหนาแนนราวกับปลอกเหล็ก “แงซายน่ังอยูนั่น แลวจะทําไม?” “เขาจะคิดยังไง?” “ก็คิดวาพรานนําทางผูท้ังโงและท้ังเงา เหมือนกับเตาบวกกับตุน กําลังรับใชนายจางสาวแสนสวยคนนีอ้ยูนะซิ!” ดารินกัดริมฝปากเต็มแรง จาํไดในทันทีนัน้วาประโยคชนิดนีห้ลอนเปนคนพูดใสหนาเขาไวเอง เม่ือตอนหยุดพักกินอาหารกลางวันท่ีผานมาบายนี ้ “ออ! นี่จะหาทางแกลําท่ีฉันวาคุณง้ันหรือ?” รพินทรส่ันศีรษะ “ทําไมจึงตีคาความปรารถนาดีของลูกจาง ไปในความหมายวาแกลํา ผมไมอยากใหคุณหญิงทรมานเดินเขยงไป ก็จะอุมไปสงให” “ไมตองหรอก ขอบใจมาก ขามาฉันยังเดินออกมาเองได ขากลับกต็องเดินกลับไปได โดยไมจําเปนตองใหใครลําบากอุมไปสง” “ผมเช่ือมานานแลววา หมอมราชวงศหญิงดาริน วราฤทธ์ิ เกงเสมอ ขนาดปวดขอเทาจนหนาเขียวอยูนี่ ก็ยังสูทนกลบเกล่ือน ขออยางเดียวใหชนะพรานหนาโงท่ีช่ือรพินทรเทานั้น” “แตความอวดดีของฉัน ก็ไมเคยชนะคุณไปไดเลย” หลอนพูดแผวเบาเหมือนจะรําพึงกับตนเอง “ตรงขาม คุณหญิงเปนฝายชนะหมดทุกประตู ถึงเดี๋ยวนีก้็เหมือนกัน ถาผมคิดจะลองดีเอาชนะคุณหญิง ผมก็ตองแกลงทําเปนไมรูเสียวาคุณหญิงเจ็บปวดทรมานอยูแคไหน ปลอยใหคุณหญิงมานะเดินเขยกกลับไปท่ีเต็นทเอง ซ่ึงพอไปถึงคุณหญิงก็อาจลุกไมข้ึนอีกเลยก็ได” ดารินหลบตา กระชากเสียงมา “ก็แลวทําไมไมปลอยใหฉันไป”


982

“ก็เพราะยอมแพนะซิ ยอมแพในความเกงของคุณหญิงยงัไงละ” รพินทรอุมรางของหญิงสาวมาถึงหนากระโจมท่ีพัก ขยบัจะวางลง แตดารินส่ันหนาจนผมกระจาย ยกมือท้ังสองข้ึนคลองคอเขาไว “ดีแลว เม่ือเจตนาจะมาสงกส็งใหถึงท่ี เร่ืองอะไรฉันจะตองคลานจากหนาเต็นทนี่เขาไปจนถึงท่ีนอน สะดุดเซถลาเม่ือตะก้ีนี้ ถูกรอยเคล็ดท่ีเดิมปวดไปหมดแลว” รพินทรชะงัก ดวงตาแวววาวประหลาดของหลอนจองมา อานความหมายไมออกวาเปนการขอรองหรือทาทาย “คุณหญิงพอเขยงเขาไปเองได ระยะแคนี้เอง ผมมาสงใหจนถึงนีแ่ลว” “ไม! ไปสงถึงเตียง” “ผมขอขัดของ” วาแลว เขาก็ขยับจะวางหลอนอีกคร้ัง แตดารินขยุมไหลไวแนน “มาลองดูกันไหมวา ใครจะชนะ บอกมา จะไปสงตามคําส่ังหรือไม?” “เห็นจะไมหรอกครับ” “ถาคุณวางฉันลงตรงนี้” ดารินกระซิบชาๆ แตเนนเสียงชัดเจน เอียงหนาเลิกค้ิวยิ้มๆ “ฉันจะรองใหสุดเสียงเชียว กลาวหาวาคุณบังอาจลวนลามฉัน พี่ใหญกบัไชยยนัตกจ็ะต่ืนข้ึนและโผลออกมา...จะลองดูไหม?” “คุณหญิง!” “เพราะฉะน้ันปฏิบัติตามคําส่ังเสียโดยดี ฉันตองการชัยชนะท่ีไดจากการตอสู ไมใชใหคูตอสูยอมออนขอเฉยๆ เขาใจ?” “คุณหญิงมารยาเปนเหมือนกันหรือ?” ดาริน วราฤทธ์ิ หวัเราะอยางกําชัย ใชนิ้วเข่ียท่ีปลายคางอันสากไปดวยเครานั้น “ทําไมจะไมเปน เพียงแตจะใชหรือไมใชมันเทานั้น เม่ือกี้ฉันบอกใหคุณวางฉันลง คุณก็ดื้อดึงอวดดี ถือวาแข็งแรงกวาฉันขัดขืนไมได เดีย๋วนี้ถึงคราวท่ีฉันจะใหคุณปฏิบัติตามคําส่ังของฉันบางละ อุมมาสงทําไมเพียงแคหนาเต็นท เม่ือจะสงแลวตองสงใหถึงเตียง เอาละ ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม ถาคุณยังไมเขาไปสงจนถึงท่ี ฉันจะรอง...ระวังนะ...หนึ่ง!...” “ไมรุ! สอง...” รพินทร ไพรวัลย ไมเคยพลาดพล้ังเสียเชงิใหแกเสือสมิงตัวใด ไมวาจะรายกาจสักเพียงไหน แตบัดนี้เขาจนปญญา หมดทาเสียแลวสําหรับนองสาวคนสวยของนายจาง โดยคําขูชนิดท่ีเขาไมอาจหาญพอท่ีจะเส่ียง


983

อยางจํานน รพินทรอุมรางของหลอนเดนิผานประตูกระโจมเขาไปดวยความรูสึกอันไมอาจกลาวถูก โลงอกเล็กนอยเม่ือสังเกตเห็นเชษฐากับไชยยันตหลับสนิท สงเสียงกรนอยูเบาๆ ภายในสวางรางๆ ดวยแสงตะเกยีงร้ัวท่ีแขวนไวตรงกลางเสา เขาเดินดวยฝเทาอันพยายามใหเบาท่ีสุด รูสึกวาหลอนจะปดปากกล้ันหวัเราะในอาการเดินอยางระมัดระวังตัวลีบของเขา พอถึงเตียงสนามก็วางรางนัน้ลง ขยับจะหมุนตัวกลับ แตแลวก็ตองชะงักอีกคร้ัง เพราะมือขางหนึ่งของหลอนเหนีย่วไหลไว “ยังกอน ยังไมไดอนุญาตใหไป” “?” ดารินช้ีไปท่ีผาขนสัตวปลายเตียง ออกคําส่ังเบาๆ ตอมา “หมผาใหดวย...เอ! ยังมายืนจองหนาอยูอีก เร็วซิ! ไมไดยนิคําส่ังรึ?” รพินทรกมลงหยิบผาแบล็งเก็ตมาคล่ีออก คลุมใหหลอนตามบัญชา ราชสกลุสาวเอนกายลงชาๆ ไขวแขนรองศีรษะไว แสงรางๆ จากตะเกียงสาดกระทบดวงตาเปนเงา ประกายเต็มไปดวยปริศนาอันไมอาจหยั่ง ช่ัวขณะหนึ่ง เขาตะลึงแลประสานตาคูนั้น ตอมาก็เหน็รอยยิ้มนอยๆ ปรากฏขึ้นท่ีแนวริมฝปากรูปงาม พรอมกับเสียงกระซิบออยอ่ิงมาเปนประโยคสุดทาย “เอาละ กลับออกไปไดแลว...ขอบใจ!” แลวดวงตาคูนัน้ก็พร้ิมหลับลง รพินทรคอยๆ ถอยหางออกมาอยางกล้ันลมหายใจ พอพนประตูกระโจมกห็ยุดยนืสูดอากาศอันเยน็เยือกของยามดกึเขาเต็มทรวง สงบสติอารมณอยูเปนครูใหญ สมองและหัวใจหนกัอ้ึง ทันใด ทามกลางความเงียบสงัดขงพงไพรกลางดึก โสดของเขาก็สัมผัสกระแสเสียงทุมกังวานแผวเบา มันเปนเสียงเพลงทวงทํานองลีลาประหลาด ซ่ึงไมเคยไดยินมากอน เสียงนั้นแววมาจากท่ีใดท่ีหนึง่ รพินทรเง่ียหูอยางไมต้ังใจ แลวก็ถอดความภาษาชาวเขา อันเปนเนื้อเพลงบทนัน้ออกมาไดดังนี ้ “ความกลมกลึงแหงวงพระจนัทร ความคดเค้ียวแหงเถาไมเล้ือย ความเกาะเก่ียวแหงเถาวัลย ความหวั่นไหวแหงยอดหญา ความออนแอนแหงใบออ ความยยีวนแหงดอกไม ความเบาแหงใบพฤกษ ความคมแหงตาเนื้อ ความแจมใสแหงดวงตะวัน น้ําตาแหงหมอก ความปรวนแปรแหงกระแสลม ความใจเสาะแหงกระตาย ความโอลําพองแหงนกยูง ความออนละมุนแหงขนออนของวิหค ความแกรงแหงเพชร ความหวานแหงน้ําผ้ึง


984

ความดุรายแหงพยัคฆ ความอบอุนแหงเปลวเพลิง ความเยือกเยน็แหงหิมะ ความพูดมากอยางนกกระจอก ความครวญครางแหงนกเขา งูพิษ! สูเจาจะรูหรือไมวา สรรพส่ิงเหลานี้รวมระคนกันเขาแลว คือสัตวแสนสวยชนดิใด?” พรานใหญมึนงงไปหมด พยายามกวาดสายตาคนหาที่มาของเสียง แลวก็ไดยินแววมาอีก เปนถอยคําคลายๆ จะแปลออกมาไดอีกดังนี้ “ประหนึ่งน้ําคางท่ีเกาะอยูบนกิ่งใบพฤกษา คร้ันยามดกึก็เนืองนองมากมาย ปานจะรองดื่มใหฉํ่าทรวงได แตพอรุงแจงแสงปจจุบันสมัยสอง น้ําคางก็ยอมจะละลาย เหือดหายไป น้ําใจนาง ก็เปรียบฉะนัน้!” ท่ีโคนตนกะหรางใหญริมกองไฟท่ีสองแสงอยูวอมแวม รางของใครคนหน่ึงนอนพิงลอเกวยีนอยูท่ีนั่น เสียงเพลงดงัมาจากรางนัน้ แงซาย เจาคนใชชาวดงผูลึกลับนั่นเอง!! รพินทรเคล่ือนตรงเขาไปอยางแชมชา แลวมาหยดุยนือยูตรงหนากองไฟตรงขาม แงซายขยับตัวข้ึนนั่งตรง เสียงเพลงขาดหายไป เปล่ียนเปนเสียงทักทายแจมใสกังวานลึก “ออ! ผูกอง มีอะไรจะใชผมหรือครับ?” “เปลา...” เขาหลุดปากเบาๆ อยางไมต้ังใจ พลางทรุดตัวลงนั่งบนขอนไมฝงตรงขาม โยนกิ่งไมเล็กๆ เขาไปในกองไฟ “ทําไมไมรองเพลงของแกตอไป หยดุเสียทําไม?” หนาสีทองแดงดวงนัน้สวางข้ึนดวยรอยยิ้ม รพินทรจองสํารวจมาดวยอาการคนหา ออกประหลาดใจท่ีไมอาจพบรองรอยของความทุจริตใดๆ แฝงอยูในดวงตาสุกใสเปนประกายคูนั้น เหมือนเชนท่ีจติใตสํานึกคอยเตือนใหระแวงอยูเสมอ ใบหนายาวรูปส่ีเหล่ียมหมดจด คมสัน นาจะเรียกไดวาเปนแบบฉบับทรงหนาอันงามเยี่ยมของบุรุษเพศชาติอาชาไนยแทจริง หากจะขจัดร้ิวรอยของความตรากตรํา และกล่ินไอปาดงออกไปเสีย จมูกโดงเปนสันผิดแผกไปจากกะเหร่ียงหรือชนชาวเขาทั่วไปที่เขาพบเห็นมา ค้ิวดกยาว กรอบตาลึกแตใหญงาม มีแววรุงโรจนอยูเปนนิจ ริมฝปากบางไดรูปราวกับริมฝปากของผูหญิง ฟนขาวสะอาดเปนระเบียบ ผมสีน้ําตาลเขมหยิกหยักศกเปนคล่ืนแทบจะปกไหล แสดงวาไมเคยพบกับตะไกรมานับเปนปๆ รูปกายเลาก็สูงตระหงานกํายํา อุดมไปดวยกลามเนื้อเปนมัดๆ ราวกับรูปปนสําริดไดทรวดทรงรับกันหมดทุกสวน...วูบหนึ่งแหงมโนภาพคดิคํานึงอันไมตัง้ใจของเขา...มาตราวาแผงอกอันกวางใหญนี้ ถูกหุมไวดวยเกราะทอง ในมือถือดาบผงาดอยูบนหลังมาศึก...บุรุษผูนี้ก็คอืเทพบุตรแหงสงครามในเทพนิยายเปนแนแท!! ความรูสึกเพิ่งจะบอกตนเองอยางแจมชัดเดี๋ยวนี้เองวา เจาคนใชชาวดงผูอาสาสมัครเขามารับใชอยูในคณะเดินทางผูนี ้เปนชายหนุมโฉมงามนาพิศวงนัก แลวก็อดฉงนตนเองเสียไมไดวา เหตุ


985

ไฉนเทาแลวเทารอดเขาจึงไมอาจชอบหนามันไดสนิท บางทีจะเปนเพราะประสาทสัมผัสคอยเตือนใหตระหนกัอยูเสมอวา เจาชาวดงนกัพเนจรผูนี้มีอะไรล้ีลับซอนงําอยูลึกลํ้าชนิดท่ียังไมสามารถจะหยั่งถึงนั่นเองกระมัง แลวรพินทรกต่ื็นจากภวังคคิด เม่ือกังวานเสียงของแงซายตอบมาวา “ในความเงียบและเปลาเปล่ียว ไมมีอะไรจะเปนเพื่อนไดดีเทาเสียงเพลง มันปลอบใจใหเราคลายความทุกข ความแรนแคนโดดเด่ียวของชีวิต ผูกองคิดอยางผมหรือเปลา?” พรานใหญควกับุหร่ีออกมาจุดสูบชาๆ สายตาไมหางไปจากใบหนานัน้ “ยิ่งอยูรวมกันไปนานวัน แกก็มีอะไรแปลกๆ เพิ่มข้ึนทุกที ฉันถามวาแกหยดุเพลงของแกเสียทําไม” แงซายย้ิมเห็นฟนขาวท้ังสองแถว “ผมจะรองเพลงยามเม่ือใจเปล่ียวเทานัน้ เดี๋ยวนี้ผมมีผูกอง ผมจะรองเพลงเพ่ืออะไร?” “ฉันไมคิดเลยวาแกจะรองเพลงไดราวกับนกฟา แกไปจาํเพลงเหลานัน้มาจากไหน แมมันจะเปนเพลงกะเหร่ียง แตถอยคําความหมายของมัน ไมนาจะเปนของกะเหร่ียงเลย” หนุมชาวดงผูลึกลับมองประสานตาเขา สีหนาออนละไมอยางประหลาด “ผมจําไมไดวาผมจําเพลงเหลานี้มาจากไหน...มันนานมาแลว มันเปนลํานําบทเพลงท่ีลอลอยมาจากดนิแดนอันไกลโพน บางทีผมอาจจํามาจากความฝนก็ได” “นอกจากตัวของแกเองแลว แกเคยมีอะไรเปนท่ีรักบางไหมแงซาย?” “พระธุดงค องคท่ีอุปการะผมมา” “ฉันหมายถึง ‘สัตวประหลาดแสนสวย’ ตามคํารองในเพลงของแกเม่ือครูนี้?” ยิ้มบนใบหนานั้น สยายกวางออกไปอีก แสงไฟสาดจับใบหนา แลดูเปนเงาละเล่ือมราวกับภาพปน “สัตวประหลาดแสนสวยชนิดนั้น พระธุดงคเตือนผมไวหนักหนาใหออกหางไว ดังนั้นชีวิตท่ีผานมาแลวของผม จึงยังไมเคยมี แตสักวันหนึ่งขางหนาใครจะรูได” และโดยไมทันรูตัว แงซายก็ยอนถามมาวา “ผูกองละครับ?” รพินทรเปาควนับุหร่ีลงตํ่า เลิกค้ิวข้ึน “บางทีฉันอาจเหมือนแกกไ็ดแงซาย ผิดกันแตเพียงวาฉันไมมีพระธุดงคมาคอยบงการ หรือช้ีแนวชีวติใหอยางแกเทานั้น” “ถาไมเปนการบังอาจมากจนเกินไป...” เสียงของแงซายมีกังวานออนโยน มองนิ่งอยูท่ีเขา “ผมอยากจะทักวา คืนนี้ผูกองมีกังวลผิดไปกวาทุกคร้ัง” พรานใหญฝนหัวเราะเบาๆ


986

“แกเปนคนเฉียบแหลม แงซาย แตดจูะเกิดฐานะมากทีเดยีว วาแตนีแ่นะ แกพอจะบอกไดไหมวา ระหวางเรากับไอแหวง มันจะลงเอยเอาอยางไร” “ทําไมผูกองจงึถามผม แงซายรูอนาคตเบ้ืองหนาไดก็คงเปนผูวิเศษ” “ฉันอยากจะเช่ือในอะไรสักอยางหนึ่ง ท่ีแฝงอยูในตัวแก” รพินทรพูดเสียงเครงขรึม น้ําเสียงจริงจัง อังมืออันหนาวเย็นท้ังสองลนกับเปลวไฟ “ส่ิงนั้นคือความสังหรณอันล้ีลับ ท่ีมีอยูในดวงจิตของแก แกทํานายอะไรไดถูกตองมาหลายอยางแลว พวกเราจะตองลมตายเสียหายเพราะโขลงของไอแหวง มันก็ปรากฏผลเปนความจริงข้ึนมาแลว ตอไปละ อะไรมันจะเกิดข้ึนอีก?” แงซายส่ันศีรษะชาๆ “เปนความสัตยจริง ผมทํานายหรือคาดการณส่ิงใดไมได อะไรก็ตามที่ผมไดบอกผูกองไปแลว เปนส่ิงท่ีผมไดพบเห็นในความฝน และเม่ือยงัไมมีความฝนผานมาใหเห็นอีก ผมก็บอกอะไรไมได เดีย๋วนี้ผมมีแตความมั่นใจเทานั้น” “อะไรท่ีแกม่ันใจ?” “ไมมีสัตวปาตัวใดในโลกท่ีจะพนมือของพรานใหญรพินทรไปได ถามีเจตนามุงม่ันท่ีจะเอาตัวมัน ไอแหวงกเ็ชนกนั” “อะไรท่ีทําใหแกยกยองฉันถึงเพียงนั้น ตองการใหฉันตายใจกับแกใชไหม” รพินทรถามตํ่าๆ หร่ีตาลง แงซายส่ันหนาแชมชาอีกคร้ัง มองประสานตาเขาอยางเปดเผย ยิ้มกวางๆ “หามิได ผมพูดดวยความสัตย ไมไดเจตนาจะลอลวงยกยองผูกองเกินความจริงใดๆ ท้ังส้ิน ผูกองอาจไมรูจักผมดีนัก แตผมรูจักผูกองดี รูจักมานานแลว ในอาณาจักรปาดงพงไพรท้ังหมด ไมมีใครจะย่ิงใหญไปกวาพรานใหญรพินทรอีกแลว อยาวาแตผมเปนคนเลย แมแตเสือสมิง มันยังตระหนักในขอนีไ้มยอมท่ีจะเผชิญหนา ถึงไอแหวงก็เหมือนกนั มันคอยแตจะหลบหนาผูกองอยู แตยังมีอีกหลายชีวิตท่ีมากับผูกองดวย ซ่ึงมันรูวานั่นคือเหยื่อของมัน และเหย่ือท่ีมันเห็นวาสะดวกแกการทําลายลางท่ีมากับผูกองดวยนี่แหละ จะเปนส่ิงลอจูงใจใหวาระสุดทายของมันมาถึง นี่เปนความเช่ือม่ันของผม” รพินทรแหงนหนามองดูเดือนขางแรม ท่ีโผลพนข้ึนมา นิ่งงันไปครูก็เอยข้ึนวา “แกจะรับกับฉันตามตรงไดไหมวา แกไมเต็มใจท่ีจะรวมติดตามชางโขลงนี้กับพวกเราเลย และอยากใหเราเลิกลมเสีย” “เม่ือแรก ผมกคิ็ดเชนนัน้...” เสียงของชาวดงพเนจรกังวานลึกอยูในลําคอ “แตเดีย๋วนี้มันสายไปเสียแลว หลายชีวิตของพวกเราส้ินสุดลง ไอแหวงไมควรที่จะมีชีวิตอยูตอไป”


987

“ดีมาก ท่ีแกยอมมีความเหน็ตรงกันกับพวกเราทุกคน” พรานใหญพดู พรอมกับลุกข้ึนยืน “แกเปนนักลาชางมือดีมากอน คงจะชวยอะไรเราไดมาก ถาแกมีความเต็มใจท่ีจะชวย โดยไมแกลงอมพะนําหรือคอยแตจะยดึถือปฏิบัติตามคําส่ังแบบเถรตรง แกลงโงประการเดียวอยางท่ีแลวมา” จบประโยค เขาก็ผละกลับไปลมตัวลงนอนยังท่ีเดมิ และสะกดตัวเองหลับไปภายในไมกี่นาทีตอมา... สัมผัสอันเคยชินจากระบบประสาท ท่ีฝกฝนมาเปนอยางดี ปลุกใหเขาต่ืนข้ึนอยางกะทันหัน ทันทีท่ีลืมตาก็รูสึกไดในทันทีนัน้วา ปาใหญรอบดานมันบังเกิดส่ิงผิดปกติข้ึนเสียแลว ขณะน้ันมันเปนเวลาประมาณตีสองเศษๆ อากาศกําลังหนาวเยน็สะทานส่ันไปถึงหัวใจ ละอองน้ําคางชุมฉํ่าไปหมดทุกหนทุกแหง แมแตปลายจมูก ทันทีท่ีลุกข้ึนนั่ง บุญคํา เกดิ จัน และเสย ก็พากนัยองตรงมาท่ีเขา สีหนาของแตละคนบงชัดถึงความรอนรนตื่นตระหนก “นายต่ืนพอด!ี” เสียงบุญคําครางออกมาอยางยินด ี “เกิดอะไรข้ึน?” “ฟงนั่น!” จันกระซิบเบาท่ีสุด ทุกคนเขามานั่งคุกเขารายลอมเขา เง่ียหูนัยนตาเบิกโพลง กวาดลอกแลกออกไปยังแนวปาอันทะมึนมืดรอบดาน ในความเงียบสงัดอันหนาวจับกระดกู มีเสียงของการเคล่ือนไหวชนิดหนึ่งแววมา ไมใชเสียงลมพัดกิ่งไมตามธรรมชาติ แตฟงผาดๆ มันก็ละมายกัน มันล่ันข้ึนทางดานซายแลวก็ขวา บางทีก็ดานหนา ประหนึ่งจะเปนการเคล่ือนขบวนเขามาอยางลึกลับของบรรดากองทัพภตูผีปศาจ บาง ขณะกห็ยดุเงียบหายสนิทไปราวกับหูฝาด แลวตอมาก็เร่ิมไหวสวบสาบแผวเบาข้ึนอีกใกลๆ เขามา และใกลเขามาทีละนอยฟงไดถนัด แมแตกิ่งไมบางกิ่ง ถูกกาํลังชนิดหนึ่งคอยๆ แหวกมันออกแลวคอยๆ ผอนคืนใหไหวกลับเขาท่ี ราวกับเกดิข้ึนจากน้ํามือของคน หางออกไปประมาณ 20 วา นอกบริเวณกองไฟ รางตะคุมของแงซายลงนอนพังพาบอยูกับพื้น แนบหูลงกับพื้นดินแลวลุกข้ึนเดินยองไปตามสุมทุมพุมไม อันข้ึนอยูหนาทบึดวยกิริยาราวกับเสือ “บุญคํา ไปตามแงซายกลับเขามา!...” พรานใหญกระโดดลุกข้ึนยนื ควาไรเฟลประจํามือแลวส่ังการเร็วปร๋ือ “เกิด จนั แลวก็เสย ปลุกลูกหาบทุกคน พยายามอยาใหมันแตกต่ืนตกใจเปนอันขาด”


988

ตัวเขาเองวิ่งตรงเขาไปในกระโจมพักของนายจาง ท้ังสามกําลังนอนหลับสนิท ถูกปลุกข้ึนในทันทีนัน้ “ฉุกเฉินครับ! ไอแหวงลอมเราแลว!!” เขาบอกเสียงหนักๆ พริบตานั้นเอง ความงัวเงียของคนท้ังสามก็หายไปเปนปลิดท้ิง และท้ังๆ ท่ียังไมสามารถจะจับตนชนปลายหรือเขาใจอะไรไดแนชัด เชษฐากับไชยยันต กระโจนผึงลงจากเตียงพรอมกัน ดารินคนเดียวท่ีนัง่ตะลึงงันเหมือนตกอยูในหวงความฝน แตแลวก็ถูกพี่ชายกระชากลงจากเตียง อึดใจตอมานั้นเอง สติของหลอนก็กลับคืนมา และพรอมความต่ืนเตนตอสถานการณราย ทําใหลืมความเจ็บปวดจากขอเทาแพลงเสียหมดส้ิน ปราดเขาไปควาไรเฟลประจํามือ พรอมท้ังกระสุนโกยใสกระเปาเส้ือคลุมท่ีสวมอยูจนเต็ม แงซายกับบุญคํา ก็พรวดตามเขามาในกระโจม “มันใกลเขามาทุกทีแลวครับ เต็มปาหมดทุกดาน” บุญคํารายงานหอบๆ ท้ังหมดผละจากกระโจมออกมาทนัที บัดนี้บริเวณปางพกัดานนอก ทุกคนต่ืนพรอมอยูแลวท่ีจะรับคําส่ัง ราวปาเงียบสงัดลงอีกคร้ังเหมือนไมมีอะไรเกดิข้ึน เชษฐา ไชยยนัต และดาริน พยายามตะแคงหูฟง แตไมไดยินอะไรเลย ชางรายเหลานัน้จะมีสักกี่ตัวก็ตาม สงบการเคล่ือนไหวของมันลงช่ัวขณะราวกับจะนัดกันไว ความมืดของยามวกิาล ความทึบทะมึนของแนวปารอบดานเปนฉากอําพรางอันลึกลับ ทุกคนรูสึกโดยสัญชาตญาณวามหาภัยกําลังแวดลอมอยูใกลๆ นีเ่อง เวนแตไมสามารถจะบอกไดเทานั้นวา มันจะอุบัติข้ึนเม่ือใด มันเปนนาทีวิกฤติ ท่ีทุกส่ิงทุกอยางขึน้อยูกับการตัดสินใจของรพินทรคนเดียว!!


989

40 “ทําไมเงียบเหลือเกิน” เชษฐากระซิบ ตากราดไปยังแนวปาอันมืดมิดรอบดาน “ทุกตัวหยุดนิง่อยูกับท่ี อาจไหวทันแลววาเรารูตัว ประมาณไมเกิน 400 เมตร รอบดานของเราในขณะนี้พวกมันเตม็ไปหมดแลว” พรานใหญตอบแผวเบา ไชยยันตแยกเขี้ยว แกะลูกปนออกจากกลองบรรจุใสกระเปาเส้ือท้ังสองดานจนแทบลน “พอรูไหม สักกี่ตัว?” ตาอันลุกวาวของรพินทรหร่ีลง เมมริมฝปากแนน อาการของเขากระสับกระสายอยางไมเคยปรากฏมากอน “นรกเทานั้นท่ีจะรูได ฟงดจูากเสียงอาจสองสามรอยตัวข้ึนไป อาจมากกว านั้น อาจเปนจํานวนชางสวนใหญท้ังหมดที่มีอยูในอาณาจักรปาแถบนี ้ ซ่ึงมันพรอมใจกันรวมกําลังชางเขามา ในชีวิตของผมหรือเทาท่ีเคยไดยินไดฟงมา กไ็มเคยพบกับกองทัพชางรวมพลกันไดมากมายถึงเพียงนี”้ ดารินกัดฟน ใชเทาขางท่ีแพลงพยายามถีบยันกับรากไมเปนการทดลอง และดวยกําลังใจอันกลาเด็ดเดี่ยว หลอนก็รับกับสถานการณไดผิดไปจากเวลาปกติ วกิฤติการณอันฉุกเฉินขีดสุด มันมีอิทธิพลอยูเหนือความเจ็บปวดโดยส้ินเชิง ระหวางท่ีพรานใหญและพ่ีชายของหลอนกําลังพูดกนัอยางรอนรนนัน้ หญิงสาวสงบน่ิงรอคอยอยางเดียว ท่ีจะปฏิบัติตามคําส่ังเทานั้น “แลวทําไมมันถึงหยุดนิ่งไปอยางนั้น?” คําถามของไชยยันตประโยคน้ี เปนปริศนาท่ีเกิดข้ึนกับทุกคน อยางไรก็ตามแมจะไมมีคําตอบท่ีแนชัด แตตางกต็ระหนกัไดดีวามันเปนไปในทางราย มากกวาทางด ี “ผมคิดวาเรามีเวลาพอ” แงซายเอยข้ึนอยางรอนใจเปนคร้ังแรก ท้ังๆ ท่ีโดยสถานการณเชนนี้ ไมเคยแสดงความเหน็อันใดมากอนเลย “มันรูตัวแลววาเราไหวทัน มันหยดุเพื่อการตัดสินใจของเจาจาโขลง เวลาระหวางนี้ยอมเปนของเรา แตตองไมชาจนเกินไปนัก ผูกองจะเอายังไงก็ส่ังการเถิดครับ” ทุกคนจองมาท่ีพรานใหญเปนตาเดยีว เห็นสีหนาของเขาอยูในอาการใชความคิดหนักหนวงอยูเชนนัน้ “อยาวาแตพวกเราเพียง 19 คนแคนี้เลย ตอใหทหารเปนกองรอยก็มีหวังแหลกหมอ ถามันบุกเขามาพรอมกันทุกดาน” “แลวจะเอายังไง?”


990

หัวหนาคณะเดินทางพูดเร็วปร๋ือ รพินทรยิ้มกราวๆ แสงไฟในกองท่ีสุมไวสองจับหนาเปนมันเกรียม “เรารุกมันมานานแลวครับ ทีนี้ก็ถึงคราวท่ีจะตองถอยบางแลว ขืนปกหลักสูอยูท่ีนี่ตายหมด” แลวเขาก็บุยปากไปทางดานเหนือของท่ีต้ังแคมป อันเปนบริเวณชายเนินสูงชัน สลับ ซับซอนไปดวยแกงโขดหินใหญนอย พดูโดยเร็วตอมา “ทางเดยีวเทานั้นท่ีจะรอดถอยข้ึนไปยันรับมันบนเนนินัน่ ท้ิงแคมป บริเวณแคมปของเราท้ังหมดอาจแหลกยับ แตเอาชีวิตรอดไวกอน ท่ีสูงชันมีกําบังระเกะระกะไปดวยกอนหิน ถึงอยางไรก็พอจะยิงปะทะไดทัน กอนท่ีมันจะบุกเขาถึงตัว” “ตกลง เอาไงเอากัน ส่ิงท่ีสําคัญท่ีสุดก็คือ รักษาชีวิตพวกเราทุกคนไว อยางอ่ืนชางมันกอน!” เชษฐาบอก พรานใหญก็ส่ังการในทันทีนั้น ทุกส่ิงทุกอยางดําเนินไปอยางรวดเร็วแขงกับเวลา และเปนไปอยางเงียบท่ีสุดเทาท่ีจะเงียบได ทุกคนในคณะเคยชินดีแลวกับเหตุการณคับขัน และปฏิบัติหนาท่ีประสานกันไดอยางแคลวคลองวองไว เคร่ืองเวชภณัฑ อาวุธปนทุกกระบอก เคร่ืองกระสุนและวัตถุระเบิด เปนส่ิงท่ีตองคํานึงถึงกอนส่ิงอ่ืนใดท้ังส้ิน ของเหลานี้ถูกลําเลียงเคล่ือนยายอยางรวดเร็วข้ึนไปยังท่ีม่ันฉุกเฉินช่ัวคราว บุญคําทําหนาท่ีควบคุมลูกหาบในการขนยาย และนําคณะนายจางข้ึนประจําท่ีม่ัน อันเปนตีนเขาลูกเล็กๆ หางจากแคมปออกไปเพียงไมเกิน 30-40 เมตร นับเปนความรอบคอบของบุญคําอยางยิ่ง ท่ีเลือกต้ังแคมปใกลเคียงกับตีนเขาอันเปนเนนิสูงชันข้ึนไป ซ่ึงเม่ือยามเกิดเหตุฉุกเฉินก็สามารถจะเคล่ือนยายถอยไปยึดบริเวณชายเนินตําแหนงนั้น ดดัแปลงเปนปราการเชิงเทินต้ังรับไดอยางด ี เสยกับเกดิ และลูกหาบอีกสองคนชวยกนัตอนควายท้ัง 15 ตัว อันจัดวาเปนพาหนะจําเปนขีดสุด ข้ึนเนินไปดวยและลามไวอยางแนนหนา กนัไมใหแตกต่ืนกระจดักระจายไปในขณะท่ีเกิดปะทะข้ึนระหวางมนุษยกับกองทัพชาง ท่ีบีบลอมเขามาทุกดานในขณะน้ี และยงัอยูในรัศมีท่ีจะชวยยิงคุมครองใหได จันกับแงซาย เติมเช้ือฟนเขาไปในกองไฟทุกกองสุมใหสวางโชติข้ึน เพื่อใหบริเวณแคมปท้ังหมดมีแสงสวางพอที่จะสังเกตเห็นไดเทาท่ีจะสามารถ ตะเกียงเจาพายุอีกดวงถูกไขสวางข้ึนเต็มท่ี ต้ังไวท่ีตอไมกลางบริเวณ ไมกี่อึดใจหลังจากนั้น ทุกคนก็ข้ึนประจําโขดหินบนเชิงเขาพรอมหมด คงเหลือแต รพินทร แงซาย และจัน เพยีงสามคน ท่ียังงวนจดัการอยูในบริเวณแคมปวุนอยู


991

“สามคนน่ัน มัวแตทําอะไรงุมงามกันอยูอีก ทําไมถึงไมถอยข้ึนมารวมกบัเรา” ดารินพูดอยางรอนใจ เพงมองลงไปยังบริเวณแคมปท่ีเหน็แสงไฟสลัวอยูในฉากความมืดมิดรอบดาน “นอยอยูกับไชยยันตนะ พี่จะลงไปดูเอง ระวังใหดีระหวางนี้ ถาเห็นมันพรวดออกมาไมวาทางดานไหน ระดมยิงสกดัไวทันที” วาแลว อดีตทานทูตทหารบก ก็ควาไรเฟลคูมือ ผละออกจากท่ีซุมวิ่งตัดเนินกลับลงไปท่ีบริเวณแคมปท่ีเห็นรพินทร แงซายและจัน กําลังชวยกันทําอะไรวุนอยูนั้นทันที ขณะท่ีเชษฐาปราดเขามาถึง เห็นพรานใหญกับแงซายกําลังงวงอยูกบัดินระเบิดและสายชนวนกันอยางเรงรีบ มีจันเปนลูกมือ “นั่นคุณจะทําอะไร?” หัวหนาคณะเดินทางรองถาม “ถามันพรอมใจกันบุกเขามาจริง ปน 19 กระบอกรับมันไมไหวหรอกครับ ระเบิดกย็ังไมรูวาจะยันอยูหรือเปลา แตก็ตองเส่ียง” “คุณจะวางระเบิดยังไง?” รพินทรอธิบายรวดเร็วใหเชษฐาทราบวา มีปากทางดานอันจะนําเขามาสูบริเวณท่ีต้ังแคมปนี้อยูส่ีดาน หนทางแคบๆ จํากัดเปนทางในระหวางซอกเขาอันเต็มไปดวยผนังหิน โขลงชางท่ีจะบุกมานั้นจะตองผานเขามาทางปากดานชองเขาแคบๆ ท้ังส่ีดานนี้ เขาและแงซายจะแยกยายกนัวางระเบิดไวยงัประตูผาท้ังส่ีแหงนี้ หากความจําเปนขีดสุดมาถึง โดยไมสามารถจะยงิปะทะหยดุยั้งไวได ก็จะวางระเบิดปากดานท้ังส่ีดานใหถลมลง ซ่ึงเช่ือวาอํานาจของเสียงระเบิดก็ดี หรืออํานาจของแรงระเบิดท่ีอัดหินเปนตันๆ ใหพังถลมลงมาใสโขลงชางบาเลือดก็ดี คงจะมีอิทธิพลทําใหพวกมันแตกกระจายลาถอยไป โดยจะพยายามปองกันท่ีต้ังแคมปไวใหได ไมยอมใหพวกมันสวนใหญยกพลบุกเขามาถึง เพราะสัมภาระวัตถุเปนสวนมากยงัท้ิงอยูในท่ีต้ังแคมปอันเนื่องจากยายไมทัน หากปลอยใหพวกมันบุกเขามาถึง ทรัพยสินเหลานั้นก็เปนอันวาปนปไมมีเหลือ มันรวมท้ังเกวยีนอันเปนพาหนะสําคัญท่ีจอดทิ้งอยูดวย “คุณจะตอสายชนวนระเบิดไปจนถึงท่ีต้ังรับบนเชิงเขาโนนเทียวหรือ” เชษฐาถาม “ไมจําเปนหรอกครับ ผมกะเอาใจกลางแคมปของเรานี่แหละ เปนตําแหนงสวิตซระเบิด ต้ังสวิตซในท่ีซ่ึงเราจะมองลงมาไดเหน็ชัด เม่ือจะระเบิดกย็ิงมาท่ีสวิตซ มันก็จะระเบิดข้ึนเอง” หัวหนาคณะกเ็ขาใจในทันทีนั้น ท้ังส่ีคนชวยกันวางระเบิด และตอสายชนวนอยางรวดเร็วท้ังส่ีดาน นําชนวนมาบรรจบรวมกันท่ีหมอแบตเตอร่ีควบคุมการระเบิด อันเปนสวิตซกลางอันเดียวกนั รพินทรนําหมอแบตเตอรี่เขาไปต้ังไวในระหวางซอกหินดานหนึ่ง ซ่ึงเม่ืออยูบนเชิงเขาก็


992

สามารถมองลงมาเห็นไดถนดัโดยไมมีอะไรบัง ใชกระดาษสะทอนแสงสีขาวปดไวดวยพลาสเตอรเพื่อใหสังเกตไดชัดเจนยิ่งข้ึน โดยติดท่ีหมายไวยังจดุระเบิดตอสายไฟตรง ลูกปนนัดใดนักหนึ่งก็ตาม ท่ีวิ่งทะลวงเขามากระทบยังตําแหนงนี้ จะทําหนาท่ีเหมือนคันสับระเบิดในพริบตา ระหวางท่ีชุลมุนแขงกันอยูเสียงปารอบดานก็สะเทือนข้ึนอีกคร้ัง มันดังจากซายแลวกข็วา และในที่สุดกด็ูเหมือนจะแวดลอมรอบดานไปหมด เสียงกิ่งไมหกัโผงผาง เสียงฝเทาหนักๆ เหลือท่ีจะคณานับ ยาตราเคล่ือนใกลเขามา กล่ินไอของมฤตยูแทรกซึมไปท่ัวทุกอณูของอากาศ สําเนียงท่ีไดยนิยามนี้ เปรียบไมผิดอะไรกับเสียงคล่ืนในมหาสมุทรยามมีมรสุม พริบตานั้นเอง ขณะท่ีรพนิทรปดกระดาษสะทอนแสงของเขาลงยังคันระเบิดเสร็จพรอมกับเงยข้ึน อันเปนขณะเดียวกันกับท่ีแงซายวิ่งออกมาจากกระโจม หอบผาแบล็งเก็ตของคณะนายจางออกมาดวย เสียงชนดิหนึ่งก็ดังวูบตัดอากาศมาจากเบ้ืองบน เส้ียววนิาทีตอมา มันกห็ลนตูมลงมากลางหลังคาเต็นทราวกับลูกกระสุนปนใหญ ท่ีคํานวณไวอยางแมนยํายิ่ง น้ําหนักอันมากมายของวัตถุท่ีหลนลงมานั้น ทําใหสายท่ีขึงเต็นทขาดสะบ้ัน หลังคาถลมลงและเลยไปกระแทกสรรพส่ิงท่ีอยูในเต็นทเสียงดังสนั่น ผาเต็นทขาดกองลงคลุมพื้น มันคือกอนหนิใหญขนาดครกตําขาว! กอนท่ีทุกคนจะต่ืนจากตะลึง ขอนไม และกอนหินใหญๆ อีกหลายกอนก็ระดมปลิววอนเขามาหลนครืนโครมอยูท่ัวบริเวณ จากความมืดรอบดานท่ีมองไมเห็นท่ีมา ราวกับมีมือยักษมาระดมขวางปากอนหิน และขอนไมเหลานัน้ เฉียดท้ังส่ีไปอยางหวุดหวดิจวนเจยีน ซ่ึงถาถูกเขาก็ไมมีปญหา กระดูกกระเด้ียวเปนไมมีเหลือ “ระวัง! หลบเร็ว!!” พรานใหญรองออกมาสุดเสียง วิ่งเขาปะทะเชษฐาผูยังยืนตะลึงคางในปรากฏการณพิสดาร อันไมคาดฝนนั้น ลมกล้ิงลงไปดวยกันท้ังคู ในขณะท่ีขอนไมอันใหญขนาดทอนขาออนยาววาเศษ ปลิวผานศีรษะไปอยางหวุดหวิด กระทบเกวยีนท่ีจอดอยูเสียงโครมสนั่น ท้ังสองตะกายลุกข้ึนอยางรวดเร็ว วิ่งเขาหาโคนตนกระหรางใหญ ในขณะที่แงซายกับจนั ก็วิ่งหลบหาฝนยักษ บายหนาไปทางเชิงเขาอันเปนท่ีม่ัน เปดฉากโจมตีโดยระดมซัดหินและขอนไมขวางปาเขามาเปนการใหญแลว เจาชางมหาวายรายท่ีรวมพลกันไดประหนึ่งกองทัพ และบัดนี้ บีบรุกเขามาในระยะประชิดรอบดาน ก็ประกาศศักดาของมันอยางโจงชัด ตัวหนึ่งแผดรองแปรนข้ึนกอน เหมือนจะเปนสัญญาณใหเรงเขนฆา จากนั้นตัวอ่ืนๆ ก็รองรับกันข้ึนพรอมกันหมด แซสนั่นอ้ืออึงไปหมดท้ังราวปา ทามกลางราตรีอันเงียบสงัด


993

จําแนกไมถูกวามันมีจํานวนอยูสักกี่สิบหรือกี่รอยตัว หขูองทุกคนในยามนี้ล่ันอ้ือ รูสึกประหนึ่งวาผืนแผนดนิ และขุนเขารอบดานจะถลมทลายลง ดวยคล่ืนเสียงท่ีดังสะเทือนเล่ือนล่ันยิ่งกวาฟาคํารนนัน้ เงาทะมึนประหนึ่งราหู ตะลุยครืนโครมออกมาจากพงไมดานซายของแคมป ปร่ีดิ่งเขามาท่ีรพินทรและเชษฐา ผูกําลังพะวาพะวังหมุนซายหมุนขวาอยู ตามกันออกมาเปนขบวน เสียงไชยยันตตะโกนล่ันลงมาใหหนข้ึีนท่ีม่ัน และยังไมทันจะขาดเสียง ไรเฟลนัดหนึ่งก็แผดแหลมกกึกองข้ึนเปนปฐมฤกษ มันเปน .300 เวเธอรบีแม็กนั่มจากมือของ ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธ์ิ ผูฉับไวในการล่ันไกตามเคยน่ันเอง หลอนมองเหน็ภาพนั้นอยางถนัด ขณะท่ีไชยยันตมัวตะโกนเตือนอยู หลอนก็ยิงแลว ไอหัวโตตัวลํ้าหนาท่ีสุด วิง่ชนเกวียนท่ีจอดพิงโคนไมลม และบัดนี้ปร่ีราวกับพายุเขามายังรพินทร กับเชษฐา หางเพียงไมเกิน 15 กาว เซถลาคะมําหนาพรอมกับรองโอก ขาหนาทรุดคูลงในพริบตา เพราะถูกรอยเขากกหูดวยกระสุนส่ังจากมืออันฉมังของหญิงสาว ตัวตามหลังมาเปนอันดับสอง เจอะฟาผาเขาไปอีกท่ีสะบัก หมุนเฉออกนอกทาง แลวก็ลมตึงไปในอึดใจตอมา ดวยกระสุนนดัท่ีสามซ่ึงทะลวงเขาเจาะขมับ “รพินทร! วิ่งไปกอน ไมตองหวงผม!” เชษฐารองล่ัน ประทับ .458 ข้ึน เผนออกนอกพูของตนกะหรางท่ีหลบอยู สองปากกระบอกไปยังเงาทะมึนท่ีพรวดพราดออกมาจากริมปาอีกดาน แลวกดตูมอยางฉุกละหุก เสียงตะก่ัวน้ําหนกัขนาด 500 เกรน ปะทะกับกะโหลกอันใหญโต ไดยินอยางถนัด ซุมไมดานนัน้ถลมพังไปท้ังแถบดวยน้ําหนักตัวท่ีลมทับลงมา พรานใหญเผนวิ่งออกไปไดเจ็ดแปดกาวก็หันกลับมา เชษฐากําลังวิ่งอยางไมคิดชีวติกวดตามหลังเขามา และเบ้ืองหลังของราชสกุลหนุมหวัหนาคณะ ปลายงวงอันยาวใหญของภูเขาเคล่ือนท่ี ซ่ึงกระช้ันไลมาอยางติดๆ กําลังไขวควาเฉียดศีรษะเชษฐาอยูหวุดหวิดจวนเจียน รพินทรเสยลํากลองไรเฟลข้ึนเหนีย่วไกออกไป ท้ังๆ ท่ีพานทายยงัหนีบอยูท่ีซอกสีขาง พอกระสุนล่ันพนลํากลอง รางของเขาก็หกคะเมนหงายหลังผ่ึง เพราะอํานาจแรงสะทอนเนือ่งจากจับไมถนัด แตลูกปนวิ่งเขาสวนโคนงวงอยางถนดัถนี่ กอนท่ีมันจะถึงตัวเชษฐาเพยีงพริบตาเดียว ไอมหายักษงากดุผงะหลัง ซวนเซไปสองสามกาวแลวลมท้ังยืน จังหวะนัน้เองเชษฐาก็กระโจนมาถึงเขา กระชากแขนฉุดใหลุกข้ึน แลวพากันวิ่งแนบตรงไปยังตีนเขา อันมีพรรคพวกคอยอยูกอนแลว เสียงปน บัดนี้ระเบิดระงมเปนประทัดแตก ดังมาจากท่ีม่ันเนินเขา พวกท่ีอยูบนนัน้เปดฉากระดมยิงข้ึนแลวอยางขนานใหญ เปนการสกัดกั้น เรงปะทะเจาพวกท่ียกโขลงไลหลังเชษฐากบัรพินทรมาอยางดุเดือด เสียงไชยยนัตตะโกนมาอีก ใหท้ังสองพยายามมาใหถึงเชิงเขาโดยเร็ว โดยไมตองหันกลับไปพะวงถึงการติดตาม เพราะยิงสกดัไวใหแลว ไมกีอึ่ดใจหลังจากนั้น เชษฐากบั


994

รพินทรก็ไตข้ึนมาถึงแนวโขดหินบนเนินชันอันเปรียบเสมือนเชิงเทินต้ังรับ ซ่ึงแงซายกับจันเผนลวงหนาถึงกอน ไรเฟลทุกกระบอกบัดนี้รอนผาว เพราะการยิงอยางหนักหนวง ชางชุดแรกท่ีบุกทะลวงเขามาถึงบริเวณแคมปประมาณ 7-8 ตัว ลมกล้ิงไปหมดแลว และเหตุการณดูเหมือนจะสงบราบคาบลงช่ัวขณะหน่ึง ดารินเค้ียวหมากฝรั่งเยิบๆ ดับอารมณอันเขม็งเครียด กําลังยัดลูกปนชุดใหมลงแม็กกาซีน อยูอยางรวดเร็ว ขณะท่ีเชษฐากับรพินทรไตข้ึนมาถึงโขดหินท่ีหลอนกับไชยยันตประจําอยู ท้ังสองมานั่งหอบอยูดวยกัน หันกลับลงมองไปเบ้ืองลาง อาศัยจากไฟท่ีสุมไวรวมท้ังตะเกียงเจาพายุท่ีจดุสวางอยูกลางแคมป ไมเหน็เงาของชางปาตัวไหนอยูอีก นอกจากซากที่กองอยูเปนหยอมๆ “เกล้ียงเลยหรือ ชุดนั้น?” เชษฐาถามหอบๆ “ไมมีเหลือ ใหมันยกแหกันเขามาอีกเถอะ จะซัดใหเปนเบือเลย” ไชยยนัตตอบดวยเสียงคํารามอยางมันเข้ียว ไมทันจะขาดคํา เงาใหญโตก็วิ่งเหยาะๆ โผลจากความมืดออกมาใหเห็นอีกสามตัว มันปราดตรงไปท่ีเต็นท ซ่ึงบัดนี้กองคลุมอยูกับพื้น ใชเทาเตะกระทืบอยางดุรายกระหายเลือด กอนท่ี รพินทรกับเชษฐาผูเหนด็เหนื่อยจากการวิง่ และไตเนินข้ึนมาชนิดแทบจะขาดใจในขณะน้ีจะขยับตัวไดถนัด ดารินกบัไชยยันตผูคอยพรอมอยูกอนแลว ก็ระเบิดกระสุนแขงกันลงไปแซสนั่น ประสาน อึงอลดวยไรเฟลอีกกวาสิบกระบอกของพรานพื้นเมืองของรพินทรและลูกหาบ มันเหมือนกับการระดมยงิเปา หากระสุนเหลานั้นกระทบกับรางของเจาวายรายท้ังสามตัวพรุนนับแผลไมถวน มันลมคว่ําลงไปประหนึ่งถูกฟาผาโดยไมกระดกิกระเด้ียดิน้รน หลังจากคว่ําสามตัวหลังลงไปอยางเฉียบขาดแลว ทุกส่ิงทุกอยางก็สงบลงอีกคร้ัง เปนเวลา 5-6 นาที โดยไมมีอะไรกระโตกกระตาก แตมันเปนความเงียบท่ีกดหัวใจของทุกคนใหหนักอ้ึง เต็มไปดวยความกระวนกระวาย “มันจะเอายังไงกันนี่ ทําไมเงียบไปเสียเฉยๆ อยางนั้น” ไชยยนัตรองออกมาอยางกระสับกระสาย จองตาไมกระพริบลงไปยังบริเวณแคมป “ใจเยน็ๆ ไวเถิดครับ ศึกไอแหวงคืนนี้ ถึงยงัไงมันก็ไมส้ินสุดลงงายๆ หรอก พวกมันนับไมถวน ลอมเราไวรอบดานหมดแลว แผนของมันคงไมเลิกลมลงเพียงแคพวกมันชุดแรกถูกยิงตายไปเพียง 10 กวาตัวเทานี้หรอก และเราก็ไมอยูในฐานะไดเปรียบมันเลย คืนนี้ท้ังคืนมีหวังตองแขวนตากนํ้าคางกนัอยูบนนี้ พรุงนี้เชากย็ังไมแน” พรานใหญบอกแผวตํ่า ควักบุหร่ีออกมาจดุสูบอัดควันลึก “แลวจะทํายังไงกัน ถามันมากมายถึงขนาดน้ัน?” ดารินถาม


995

“คุมเชิงระวังมันอยูอยางนี้แหละครับ โผลออกมาเปนเปาใหเห็นเม่ือไหรก็ยิงเม่ือนั้น ถามันพรูออกมามากๆ ยิงปะทะไมทัน และมันพยายามบุกไลข้ึนมาบนนี้ ก็ลอมันอีกวิธีหนึ่ง ผมกบัคุณชายเตรียมไวแลว” แลวเขาก็อธิบายใหดารินกับไชยยนัตเขาใจถึงการวางระเบิดไว พรอมกันกใ็ชไฟฉายกราดลงไปเบ้ืองลาง พอกระทบแสงจากลําไฟฉาย...กระดาษสะทอนแสงท่ีติดอยูยังแบตเตอรี่ควบ คุมสวิตซระเบิด ซ่ึงต้ังอยูในซอกหินก็สองเรืองข้ึนมาใหเห็นอยางถนดั “สังเกตท่ีเปาสะทอนแสงโนนไวใหดนีะครับ ถาจําเปนจริงๆ เราจะยงิไปท่ีนั่น ปากดานท้ังส่ีดานจะระเบิดข้ึนพรอมกัน” ไชยยนัตดดีนิว้โดยแรง เขามาตบไหลรพนิทร “เด็ดจริง ผูกอง! ตองเลนกับมันยังง้ีเลย จะมีสัตวดิรัจฉานท่ีไหนในโลกอีกบางไหม ท่ีรายกาจเต็มไปดวยเลหกลเจาความคิด ราวกับคนเหมือนไอแหวงตัวนี้ นีถ่าไมเจอะกับตัวเอง ใครมาเลาใหฟงก็ไมมีวนัเช่ือ มันขับเค่ียวกับเราดวยสมอง และแผนการที่ไมนาจะเปนสัตวเลย คิดดูเถอะ มันจูโจมเราเม่ือตอนบายหยกๆ พอตกกลางคืน หางไมกี่ช่ัวโมงหวนกลับมาเลนงานเราซ้ําอีกแลว ไอกุด ไอมหิงสาหรือไอผีโขมด ไมไดหนึ่งในรอยของไอแหวงเลย ผมยังคิดอยูนี่วา ถาบังเอิญเราไมมีเชิงเขาท่ีนี่เปนท่ีต้ังรับ เราจะทํากันยังไงคืนนี้?” “ก็แหลกหมดเทานั้น...” เชษฐาตอบมาเสียงแหบๆ หวัเราะปราในลําคอ “นาขอบใจบุญคําท่ีเลือกชัยภูมิต้ังแคมปไดอยางรอบคอบ ขณะน้ีเราตกอยูเปนฝายถูกมันลาเสียแลว ไมใชลามัน” ในความเงียบสงัด ทุกคนสงบรอคอยเหตุการณท่ีจะเกดิข้ึนตอไปดวยใจอันเตนระทึกไมเปนสํ่า ไมอาจท่ีจะคาดคะเนหรือเดาอะไรไดท้ังส้ิน อากาศหนาวเย็นจะสะทานส่ัน ปนทุกกระบอกท่ีรอนกรุน บัดนี้เยน็เยียบลงตามเดิมแลว เหตุการณมันเปรียบไมผิดอะไรกับทหารท่ีประจําอยูในสนามเพลาะ ทามกลางขาศึกท่ีรายลอมไวหมดทุกดาน ซ่ึงไมรูวาจะถูกบุกเขาโจมตีอีกเม่ือไหร แตละวนิาทีเคล่ือนผานไปแบงแยกความคิดคํานึงของแตละคนออกไปในลักษณะตางๆ กัน มันเปนชวงระยะแหงการรอคอยท่ีนานแสนนาน ทามกลางความอึดอัดกระสับกระสายอยางบอกไมถูก แงซายนําผาแบล็งเก็ตของคณะนายจางสามผืนท่ีอุตสาหขนติดมือข้ึนมาดวย มาสงแจกจายใหดาริน เชษฐา และไชยยันต ท้ังสามคนพอเห็นเขาก็ลืมตาโพลงดวยความยนิดีระคนประหลาดใจ “แงซาย นี่นายหอบผาหมมาใหพวกเราดวยหรือ?” ไชยยนัตรองออกมา


996

“กอนท่ีจะออกจากแคมป ผมเขาไปในกระโจมตรวจดวูามีอะไรพอท่ีจะขนติดมือหนีไอแหวงข้ึนมาไดอีกบาง...” คนใชชาวดงบอกเรียบๆ “แลวก็นกึข้ึนมาไดวา เราอาจตองอยูบนนีท้ั้งคืน อากาศหนาวจับใจ พวกผมไมเปนไร แตพวกเจานายคงลําบากมาก ก็เลยขนข้ึนมาให” ไมเพียงแตผาหมขนสัตวเทานั้น หอพันอยูขางในยังมีบุหร่ีอีกท้ังหอ และบร่ันดีสองขวด คณะนายจางพากันอุทานออกมาดวยความยินดี เชษฐาเอ้ือมมือมาตบไหลแงซาย หวัเราะเบาๆ “นายดีมาก แงซาย รอบคอบเหลือเกิน” ดารินตวดัผาผวยออกคลุมตัวไวดวยความหนาวเยน็ นัยนตาท่ีมองไปยังคนใชชาวดงเปนประกายช่ืนชม บอกมาเสียงหวานวา “ขอบใจเหลือเกิน แงซาย เธอรอบคอบและเปนหวงในสวัสดิภาพของเราเสียยิ่งกวาคนบางคนเสียอีก” คําพูดแบบอดไมไดท่ีจะ ‘กระทบ’ ของหลอนทําใหพรานใหญฝดคออยางไรพิกล เดินผละจากท่ีซุมบริเวณนั้น ไปตรวจดแูนวของพวกลูกหาบ ซ่ึงเรียงรายกันอยูเปนหมูๆ หมูละสองคน ตามท่ีไชยยันตไดกําหนดไวตามแผนยุทธศาสตร แลวก็นั่งลงยดึบริเวณโขดหินท่ีหนึ่งทางปกซาย ใกลกับนายเมยหัวหนาลูกหาบ เพื่อใหพวกน้ันไดอุนใจในการปรากฏตนอยูรวมโดยใกลชิดของเขา เวลาผานไปอยางแชมชา กองไฟทุกกองท่ีกอไวยังบริเวณแคมปเบ้ืองลางหมดเช้ือหร่ีแดงลงแลว แตแสงตะเกียงเจาพายุท่ีรพินทรต้ังไวกลางบริเวณยังสองสวางอยูตามเดิม มองจากเบื้องบนลงไปในระยะหางประ- มาณสิบหาเมตรเห็นเรืองๆ สรรพส่ิงรอบดานไมวาจะเปนเงาหมูไม โขดหิน ผาเต็นทท่ีถลมลงมากองอยูกับพืน้ รวมท้ังซากชางท่ีถูกยิงลมอยูเปนภาพตะคุมๆ หนังตาของทุกคนเร่ิมถวงหนักลงอีกคร้ัง ในความเงียบสงัดเยียบเย็นนี้ จิตกําลังอยูในขายภวังค ทันใดกต็องสะดุงเบิกตาโพลงข้ึนอยางขวัญหาย เพราะเสียงแผดรองของชางท่ีดังประสานกันข้ึนอ้ึออึงรอบดานไปหมด มันดังกกึกองสะเทือนเล่ือนล่ันอยูเชนนัน้ ทุกคนขยับปนแตก็มองไมเหน็ตัว บริเวณแคมปเบ้ืองลางวางเปลาอยูเชนเดิม ไดยินแตเสียงปศาจในขุมนรกท่ีรองทวงถามชีวิต เสียงรองหรืออีกนัยหนึ่ง นาจะเรียกไดวา เสียงโหสําทับขวัญของมันดังกลาวนี้ ดังแซระงมอยูในเวลาติดตอกนัถึง 5 นาทีเต็มๆ โดยไมมีการหยุด ตางกวาดสายตาไปรอบดานอยางอึดอัดใจ แตก็คงมองไมเห็นอะไรอยูเชนนั้น แตละคนเต็มไปดวยความกระสับกระสาย บรรยากาศขนหนกัแทบจะหายใจไมออกในคล่ืนเสียงอันหนักอ้ึงนั้น ดารินกัดฟนแนน สะบัดหนาอยูไปมา ใจของหลอนส่ันริกๆ รูสึกเหมือนถูกบีบลงเหลือนิดเดียว ในท่ีสุดกย็กมือข้ึนอุดหูรองกร๊ีดออกมาสุดเสียงอยางสุดท่ีจะทนทานตอไปได


997

เม่ือพรานใหญวิ่งเขามาถึงตําแหนงท่ีซุมของกลุมนายจาง เขาเห็น ม.ร.ว.หญิงคนสวยนั่งตัวส่ันอุดหหูลับตาแนน พี่ชายกําลังเขยาตัวอยู “มันจะเอายังไงกับเรากันนี่ สงครามจิตวิทยาเขาใหแลวเหรอ?” ไชยยนัตพูดละลํ่าละลัก อาการของเขาก็แสดงใหเห็นชัดวาทุรนทุรายทรมานอยูดวยเสียงนั้นเชนกัน “เม่ือมันรองไดก็ใหมันรองไปเถอะครับ สําคัญวา ถาโผลใหเห็นเม่ือไหร ก็ยิงเม่ือนัน้” “พวกเราจะเปนบาตายเสียกอน เพราะไอเสียงของมันนีซิ่” เชษฐาเองก็มีอาการมึนชาไปหมด รพินทรกวาดสายตาลงไปเบ้ืองลางอีกคร้ัง แลวเงยปากกระบอกปนไรเฟลในมือข้ึนฟา กระดิกไกปลอยกระสุนระเบิดออกไป เสียง .458 แม็กนั่มล่ันกกึกองกลบเสียงชางเหลานั้น มันสะทานดังซากงัวายไปตลอดท้ังภูเขา ไชยยนัตก็กด .600 ไนโตรฯของเขาตามติดออกไปอีกสองนัดซอน ดังพอๆ กับสายอสุนีบาต ไดผล....เสียงชางอันแซประสานกันอยูเปนรอยๆ เสียงเหลานั้นเงียบเปนปลิดท้ิงในทันที ปาใหญเบ้ืองหลังสงัดราบคาบลงตามเดิมเหมือนไมไดเกดิอะไรข้ึน ดารินลืมตาข้ึนถอนหายใจเฮือก กรอกบร่ันดีเขาปากแลวนั่งพงิโขดหินอยางหมดแรง ใบหนาของหลอนซีดเผือดเหมือนจะเปนลม “ใหพวกมันออกมาประจันหนากับเราเสียดีกวา ท่ีจะระดมสงเสียงรองเขยาปอดอยูอยางนี ้โอย! ไมไหว...” หลอนครางแหบๆ ยกมือข้ึนบีบขมับ หายใจถ่ีๆ กอนท่ีรพินทรจะพดูเชนไร เขาก็ตองหันขวับลงไปเบ้ืองลางท่ีบริเวณแคมป เพราะเสียงปาแตกครืนข้ึนอยางจูโจมอีกคร้ัง ชางฝูงหนึ่งดาหนา แลนฮือกันออกมาราวกับภาพหลอนของภตูผีปศาจ พรอมกบัเสียงรองอ้ืออึงบอกกันของพวกลูกหาบ พรานใหญตวดัปนข้ึนไหลในพริบตา แตคนท่ีล่ันกระสุนกอนเขาคือเชษฐา ซ่ึงดูเหมือนจะคอยจองอยูกอนแลว จากนั้นอีก 18 กระบอก ก็ประดังกันแผดสนัน่ตามติดออกไปหูดับตับไหม เปนการยิงแบบซัลโว กล่ินดินปนฉุนตลบอบอวลไปในอากาศอันเยน็ช้ืนหนัก มันเปนฉากสงครามนองเลือดระหวางมนุษยกับสัตวปา ซ่ึงตางฝายตางเต็มไปดวยความอาฆาตแคน ดารินยิงไดรวดเร็วกกวาทุกคน ในเม่ือหลอนมีไรเฟลขนาดพอเหมาะกับตนเองประจํามือเชนนี้ นัดท่ีหนึ่ง สอง ตลอดไปจนกระทั่งหมดแม็กกาซีนชุดแรก หลอนปลอยมันออกไปภายในเวลาไมถึงสิบวินาที ไมมีใครรูผลของการยิงแตละคนไดแนชัด ในภาวะเชนนี้เห็นแตเพยีงวาชางปาสิบกวาตัวชุดนั้นท่ีพรูผานบริเวณแคมปโดยหมายท่ีจะบุกไตเนนิข้ึนมานั้น กล้ิงโคโลไปหมด กองอยูเปนภูเขาเลากา ทุกคนยงิอยางดุเดือด ชํ่ามือ


998

“มะ! เรียงหนาเขามาอีก กี่รอยกี่พนัตัวก็ยกกันเขามา!” ดารินคํารามอยูในลําคอ ยดักระสุนชุดใหมเขา .300 เวเธอรบีของหลอนอยางรวดเร็วดุดนั ตาเปนประกายวาวโรจน ทุกคนประทับปนเตรียมพรอม รอยคอยดวยหวัใจอันเตนเราตอไป อีกสิบกวานาท่ี กต็องหันมองดหูนากันอีกคร้ังอยางทายอะไรไมถูก กองทัพของไอแหวงสงบงันเงียบเชียบลงอีก จะวาผละถอยก็ไมเชิง เพราะไมมีเสียงของการเคล่ือนไหวผละถอยหางใดๆ ท้ังส้ิน “อานใจมันออกไหม จะมาไมไหนอีก” หัวหนาคณะเดินทางระเบิดโพลงออกมา ลดปนลงผอนความตึงเครียดช่ัวขณะ “ดูมันไมออกเลย จะวาถอยก็ไมเชิง เหมือนพวกทหารกลาตายท่ีสงกําลังพลเขาโจมตีเปนระลอก เราก็คอยรับมือมันอยูอยางนีแ้หละ โผลเม่ือไหรก็ยิง ยันสวาง คืนนี้เหน็จะไมตองนอนกนัละ นอกจากคอยดกัระวังอยูอยางนี้” ไชยยนัตวา เหตุการณเปนจริงอยางท่ีไชยยันตคาดคะเน ไมมีใครไดหลับนอนกนัเลย เว นระยะเงียบหายไปประมาณสักคร่ึงช่ัวโมง พอตางเคล้ิมๆ กองทัพชางก็เคล่ือนพลบุกเขามาอีก พยายามจะปนเนินเขาเขามาประชิดตัวฝายมนุษยใหได ตองตะลีตะเหลือกระดมยิงปะทะกันเปนโกลาหล ระลอกแลวระลอกเลา หมุนเวยีนกันอยูเชนนั้น มีอยูหลายตัวท่ีสามารถฝาบริเวณแคมปและซากศพของพวกมันเองไตเนินตรงร่ีข้ึนมาได แตแลวกถู็กยิงฟุบอยูคาตีนเนินนั่นเอง เกล่ือนกลาดระเกะระกะไปหมด เลือดแดงฉานไหลนองตลอดท้ังบริเวณแทนไมมีสวนไหนวาง มันเปนการตอสูอยางทรหดดุเดือดเปนประวัติศาสตร...ระหวางสัตวกับมนุษย ชนิดท่ีแมแตพินทรเองก็ไมเคยคาดคิดมากอน “โอโฮ! นี่แปลวามันจะฆาเราใหไดจริงๆ หรือ?” ไชยยนัตถึงกบัอุทานออกมา ภายหลังจากยิงเจาตัวสุดทายในชุดหลังสุด ลมครืนลงทับศพของพวกมันท่ีกองอยูกอนแลว ทุกคนในคณะ บัดนี้ตางมีความอัศจรรยใจระคนสยอง ไมผิดอะไรกับไชยยันต จากเหตุการณท่ีเผชิญอยู ส่ิงเหลานี้มันอุบัติข้ึนโดยผิดธรรมชาติสามัญเสียแลว เดี๋ยวนีไ้มมีใครมามัวคํานึงถึงนับอยูวาชางเหลานัน้ถูกยิงลมไปแลวกี่ตัว เพราะมันทุมกําลังเขามา และตายไปเปนใบไมหลน ตัวแลวตัวเลา เหน็แตซากกองพะเนินเทินทึกไปหมด เชษฐาหนัมาจองหนาพรานใหญ ตางคนตางมองดูตากัน “ถาจะไมเปนการเสียแลวรพินทร...” หัวหนาคณะพดูแหบๆ แมอากาศจะหนาวเยน็เชนไรกต็าม เหง่ือผุดเต็มใบหนาของเขา ซ่ึงไมผิดไปกบัทุกคนในขณะน้ี


999

“มันทุมกําลังเขามายังกะมดปลวกง้ันแหละ ผมแทบจะไมเช่ือสายตาเลยวา ท่ีเรากําลังเผชิญอยูนี้เปนเหตุการณจริงนอกจากความฝน ถามันยังโจมตีเราแบบบาเลือดอยางนี้ไปจนถึงเชาจะทํายังไงกนั?” “ก็มีอยูทางเดยีวเทานัน้แหละครับ ระเบิดท่ีเราเตรียมไว” “ก็แลวทําไมไมระเบิดมันเสียเดีย๋วนี้?” ดารินถามดวยเสียงท่ีแทบจะไมมีผานลําคอออกมา จะเข็มแข็งกราวแกรงสักเพยีงใดก็ตาม บัดนี้ประสาทของหลอนเร่ิมจะไมม่ันคงเสียแลว เพราะพฤตกิารณอันหาวหาญเด็ดเดี่ยวเกินคาดของโขลงไอแหวง รพินทรแหงนมองดูดาวบนทองฟา ซ่ึงบายคลอยลงเปนลําดับ แสดงวาเวลาเชากําลังคืบใกลเขามา “ผมคิดวายังไมจําเปน ถ ามันยังใชวิธีเดิม บุกเขามาคราวละสิบกวาตัวอยางท่ีแลว อยางไรเสียเราก็ยิงทัน และภูมิประเทศก็ไมอํานวยใหมันพรูกนัเขามาสูกับลูกปนของเราไดจํานวนมากกวานั้น มันจะตองทยอยกนัเขามาเพราะทางที่จะผานเขาท้ังส่ีดานเปนชองแคบ เช่ือวากอนฟาสางมันอาจถอย เกวยีนกับสัมภาระขาวของสวนใหญท้ังหมดของเราท่ียังท้ิงกลาดเกล่ือนอยูนั้น ถาระเบิดปากดานท้ังส่ีดานนั่นโดยไมจําเปน หินอาจพังทลายลงมาทับเกวียนและขาวของของเราเสียหายหมดกไ็ด การระเบิดควรจะตัดสินใจทําในวินาทีสุดทาย ท่ีหลีกเล่ียงไมไดจริงๆ” หญิงสาวงันไป เพราะจํานนตอเหตุผลของเขา “ทําไมนะ...ทําไมไอแหวงถึงไมนําฝูงโผลออกมาใหเห็น!” ไชยยนัตสบถสาบานล่ัน “แกอาจเห็นมัน ขณะท่ีงวง หรืองาของมันถึงตัวแกแลวกไ็ดไชยยันต!” ผูตอบมาพรอมกับเสียงหวัเราะแปรงๆ คือเชษฐา แลวกห็ันมาทางพรานใหญอีกคร้ัง ปาดแขนข้ึนเช็ดเหงื่อ “ผมสงสัยวาพวกมันไมใชเปนรอยเสียแลว นาจะเปนพันๆ ตัวทีเดียว” รพินทรส่ันศีรษะชาๆ กลืนน้าํลายลงคออันแหงผาก แลวดื่มน้ําจากกระบอกกล้ัวคอ “ผมสารภาพตามตรงครับ เดี๋ยวนี้ผมเดาอะไรไมถูกเลย รูอยางเดียววาพวกมันมากเหลือเกิน...มากอยางชนดิไมเคยมีชางโขลงไหนรวมตัวกนัไดอยางนี้มากอน และกมี็เจตนามุงม่ันพรอมเพรียงอันหนึ่งอันเดยีวกัน ท่ีจะทําลายลางพวกเราทั้งหมดใหได ชีวิตเอาชีวิตเขาแลกทีเดยีว มันเปนปรากฏการณท่ีแปลกประหลาดผิดธรรมชาติไปมาก” “นึกไปไมถึงเลยวา ไอแหวงจะมีอิทธิพลยิง่ใหญถึงเพียงนี้...” เชษฐากลาวอยางหนกัใจ หร่ีตามองลงไปยังซากชางท้ังหลายท่ีกองอยูกลาดเกล่ือนเบื้องลาง


1000

“มันตัวเดียวเทานั้น ท่ีสามารถไปชักนําชางปาใหมาทุมเทชีวิตทําสงครามกับเราได ตัวมันเองแอบควบคุมบงการอยูท่ีไหนก็ไมรู สงบริวารใหเขามาตายแทนราวกับผักปลา นึกไมออกเลยจริงๆ วา เหตุการณมันจะส้ินสุดลงยังไง ผมบอกตามตรงวาไมอยากจะยิงชางตัวอ่ืนๆ เลย สังเวชใจเหลือเกิน” “ถาไมยิง เรากแ็หลก...” ไชยยนัตขัดโพลงข้ึน ตาเปนประกายดุดนัเหีย้มเกรียม “เม่ือมันกลาท่ีจะบุกเขามาโดยไมกลัวตาย อันจะเนื่องจากอิทธิพลควบคุมบัญชาการของไอแหวง หรืออะไรก็ตามที เราก็ตองฆามัน นี่คงจะเปนประวัติการณของโลกชนิดท่ีไมเคยปรากฏมากอนทีเดยีว มนุษยตกเปนฝายถูกลอมโจมตีอยางบาเลือดจากกองทัพชาง พวกมันกําแหงหาญอยางไมนาเช่ือ” แงซาย เกิด และเสย เปดหีบกระสุนปนท่ีขนหนีคชภัยข้ึนมานําแจกจายสํารองใหแกทุกคนอยางเต็มอัตราศึก ตามคําส่ังของไชยยันต บัดนี้ปลอกกระสุนท่ียิงแลวกลาดเกล่ือนกองพะเนินอยูรอบตัวของแตละคน โชคดีเหลือเกนิท่ีคณะนายจาง เตรียมพวกเคร่ืองกระสุนมาอยางมากมายเหลือเฟอ ซ่ึงในคร้ังแรก รพินทรเองก็ยงัรูสึกวา ออกจะมากมายเกินความจําเปน อาวุธปนจํานวนมากท่ีขนมาเหลานั้นเพิ่งจะเห็นคุณประโยชนเอาในภาวะเชนนีเ้อง ณ ราตรีนี้ ดูเปนราตรีอันยาวนานท่ีสุด ในความรูสึกของทุกคน “พวกคุณชายนอนพักเอาแรงเสียกอนพลางๆ ก็ไดครับ คนของผมจะอยูเฝายามเอง ถามันบุกเขามาเม่ือไหรอีกก็คอยต่ืนข้ึนมายิง ไมตองคอยระวังมันอยูตลอดเวลาหรอก เราอยูในท่ีม่ันปลอดภัยพอ” รพินทรบอกแลวก็เดนิผละไปหารืออะไรอยูกับบุญคํา และนายเมยอีกดานหน่ึง คณะนายจางท้ังสามคนสนทนากนัอยูอีกครูก็คอยๆ เงียบเสียงกันไป เชษฐากับไชยยันตนั่งเอาปนพาดตัก ศีรษะพิงแงหนิงีบไปดวยความออนเพลีย คงเหลือแตดารินเทานั้นท่ียังนั่งเอาผาผวยคลุมตัวชันเขาวางคางไวบนท อนแขน ตาของหลอนสวางโพลง ไมมีแววของความงวงใดๆ ท้ังส้ิน มองจองลงไปยังบริเวณแคมปท่ีเห็นทุกส่ิงทุกอยางสลัวอยูดวยแสงตะเกียงเจาพาย ุ เวลาผานไปนานสักเทาใดไมทราบได หลอนสะดุงต่ืนจากภวังคเม่ือไดยนิเสียงไลทเตอรดังข้ึนใกลๆ เงาตะคุมของพรานใหญยืนอยูตรงหนา “ไมงีบพักเสียหนอยรึครับ?” “ฉันไมเกงพอที่จะหลับไดลงในสถานการณอยางนีห้รอก กําลังภาวนาอยูวาเม่ือไหรมันจะเชาเสียที...” หลอนตอบเสียงแผวตํ่า หยบิบุหร่ีข้ึนมาจดุสูบบาง อัดควันลึก เหลือบข้ึนสบตาเขา ถามเบาๆ ตอมาวา


1001

“บอกหนอยไดไหม เม่ือไหรมันจะยกพลเขาโจมตีเราอีก” “ผมเดาไมถูกเหมือนกนั แตเห็นวาคุณหญิงไมจําเปนตองนั่งทรมานอยางนั้น นอนพกัเอาแรงไวดีกวา มันบุกเขามาเม่ือไหรก็รูเอง” นักมานษุยวิทยาคนสวยฝนยิม้ ส่ันศีรษะ ชําเลืองไปทางพี่ชายกับเพื่อนฝูงผูนั่งหลับนกอยูขางๆ “ฉันบอกแลววา ฉันยังไมสามารถชนะตัวเอง จนถึงกบับังคับประสาทใหหลับลงไดในเวลาแหงความเปนความตายเชนนี้ พี่ใหญกบัไชยยนัตเกงกวาฉันในขอนี้” “ทําไมไมหัดใหเกงอยางนั้นบาง ในเม่ืออยางอ่ืนเกงไดสารพัด” “ก็กําลังพยายามหัดอยูเหมือนกัน แตมันยังไมสําเร็จ” “นักผจญภยัช้ันเยีย่มยอดตองอยางนั้น...” รพินทรบุยปากไปทางเชษฐากับไชยยันตผูนั่งหลับอยู “ไมมีกังวลอาทรตอเหตุการณใดๆ ท้ังส้ิน ไมวาจะรายแรงสักขนาดไหน มีโอกาสที่จะพักผอนเอาแรงไดเม่ือใด ตองหลับตาไดทันทีอยางงายๆ ภัยมาถึงเม่ือใด ก็ต่ืนข้ึนเผชิญรับหนากบัมันเม่ือนั้น” ดารินถอนใจเบาๆ ยกมือข้ึนลูบใบหนา “ฉันยอมรับวายังไมถึงข้ันนัน้ ตามปกติฉันเองก็เปนคนหลับยากอยูแลว ไมเหมือนพี่ใหญกับไชยยันต” “แมกระท่ังการใชชีวิตอยูในเมือง?” “ใช!” “ทําไมถึงเปนอยางนั้น?” พรานใหญทรุดกายลงนั่งบนแงหิน วางไรเฟลพิงไว ตาเขมสีเหล็กท้ังคูจบันิ่งมาท่ีนักผจญภัยสาวอันอยูในฐานะนายจาง ดารินเผชิญสายตาของเขาครูหนึ่งก็เมิน อัดบุหร่ีอีกคร้ัง เดาะปลอกลูกปนเลนอยางปราศจากความหมาย “ฉันเปนคนคิดมาก เลยนอนไมคอยหลับ” “มีอะไรท่ีจะตองคิดมาก สําหรับชีวิตของสาวสวยรวยทรัพยสูงศักดิ์ มากดวยปญญาอยางหมอมราชวงศหญิงดาริน วราฤทธ์ิ ชีวิตชนิดนี้นาจะเต็มไปดวยความสุขสันตหรรษา” “ถามันเปนอยางท่ีคุณวา มันก็คงจะดีมาก แตมันไมใชยังง้ัน” หลอนพึมพํา ใบหนางามขรึมเยือกลง “ทําไม?” ดารินตวดัสายตามาจองอยางรวดเร็ว ยืดไหลข้ึนอยางถือตัว “เอะ! นี่คุณเปนใครนี่ ถาไดมาซักถามฉันอยางนี้?”


1002

ก็เห็นยิ้มกวางๆ ปรากฏขึ้นท่ีมุมริมฝปากอันคร้ึมไปดวยหนวดเครา ขยับปกหมวกใหนดิหนึ่งเหมือนจะสงการคารวะมาให “รพินทร ไพรวัลย พรานรับจางนําทางของคุณหญิงยังไงละ ผมไมจําเปนจะตองขอโทษขอโพย หรือออกตัวอะไรในส่ิงท่ีคุณหญิงคิดวาเปนการซักถามนั้นเลย คุณหญิงคิดวาจะคุยกับผมไดในระหวางการรอคอยอนาคตท่ียังไมรูแนนี้ ก็คุย ถาไมตองการ คุณหญิงก ็มีสิทธ์ิท่ีจะไลผมไปใหพนหนาได” หลอนนิ่งไปครูก็หัวเราะหึๆ ลดเสียงลงเปนปกติ “ตองการจะสัมภาษณฉันง้ันรึ?” “คุยกันตะหาก ถาพอจะคุยกนัได อยางนอยมันกย็ังชวยใหประสาทคลายความตึงเครียดลง” “ไอแหวง มันทําใหประสาทของฉันตึงเครียดมากแลว แตคนบางคนอาจทําใหฉันตองเครียดยิ่งไปกวานั้นก็ได” “ถาง้ันก็ยิ่งดใีหญ เร่ืองไอแหวงจะไดกลายเปนเร่ืองเล็กไป คุณหญิงยงัไมไดตอบคําถามของผม!” หญิงสาวยกกระติกบร่ันดีข้ึนจิบ ยิ้มแคนๆ “ถามวายังไงนะ ลืมไปเสียแลว?” “ชีวิตของคุณหญิงนาจะมีความสุขพรอม แลวทําไมถึงบอกวาไมมี?” ค้ิวงามเลิกข้ึนนอยๆ “อยากจะไดคําตอบนักรึ?” “ถาตอบได” “จะไมลองหาคําตอบดวยตัวเองดูรึ?” “อกหัก!” “ตัวเองคงโดนมากอนแลวกระมัง ถึงคิดอยางนี้?” “ใช” “มินาละ ถึงมาเปนพราน หมกตัวอยูในปาอยางนี”้ “ยังไมเหน็บอก วาผมทายผิดหรือถูก” “เปนเหตุผลในการทายท่ีดี แตนาเสียดายท่ีผิด!” “อาว! แลวกัน...” “คิดหรือวา ผูหญิงท่ีช่ือดาริน วราฤทธ์ิ จะตกอยูในฐานะอกหัก” “จริงซินะ มีแตจะหกัอกคนอื่นเขาเสียมากกวากระมัง” “ก็ไมเคยหักอกใคร เพราะไมเคยไปสรางอกไวใหแกใครท่ีไหน” “ถาง้ัน ควรจะใหคําตอบท่ีถูกตองเสียที เพราะใหลองเดาแลวยังเดาไมถูก”


1003

“ดีแตจะมาลวงถามความลับของคนอ่ืนเขา ตอบเร่ืองตัวเองกอนเถอะ” “จะใหตอบเร่ืองอะไร?” “ทําไมถึงอกหกั” หลอนเอนหลังพิงโขดหิน ตอบุหร่ีตัวท่ีสองกับกนของตัวแรก แววตาระร่ืนข้ึน ดูเหมือนจะลืมเร่ืองไอแหวงเสียอยางสนิทช่ัวขณะ อีกฝายยกัไหล “เราสัญญาวาจะแตงงานกนั แลวจูๆ เขาก็ไปแตงงานเสียกับผูชายอีกคนหนึ่ง เปนนิยายรักเร่ืองส้ันๆ แตงข้ึนโดยนกัประพันธหัวทึบท่ีใชพล็อตซํ้าๆ โดยไมยอมแหวกแนวเสียบางเลย มันก็ไอแคนี้เอง” ตาของหลอนมีแววยิ้ม “ทําไมละ?” “พระรองดีกวาพระเอกนะซิ พล็อตเร่ืองมันไปทํานองนั้น” ดารินส่ันหนาชาๆ ช้ีนิ้วมาท่ีทรวงอกเขา “เรานั่นแหละ เปนพระรอง สวนผูชายคนที่หลอนแตงงานดวยคือพระเอก...ยังอุตสาหนึกวาตัวเองเปนพระเอกอยูได” “ถึงจะแพ...คนเราทุกคนก็มีสิทธ์ิท่ีจะคิดวาตัวเองเปนพระเอกอยูเสมอไปแหละ” “ผูหญิงเพียงคนเดียว ทําไมถึงตองเอาชีวิตมาดักดานเสียท้ังชีวิตอยางนี?้” “ปาดงพงไพร คือยารักษาแผลหัวใจของผม!” “หัวใจแตกไปหลายเส่ียงซินะ?” “ไมเปนเส่ียงหรอก แตมันปนยุยเปนภัสมธุลีไปทีเดียว” “เดี๋ยวนี้ละ?” “ก็ยังยับเยินอยู” “ทําไมไมหายใครมาประสานแผลหัวใจให” “เข็ดแลว พอกนัที สําหรับผูหญิง” “ถึงง้ันเทียว?” “ต้ังปณิธานไวเชนนั้น” “จริงจังตอชีวติเหลือเกินนะ” “ผมเปนคนซ่ือ ก็คิดวาคนอื่นจะซ่ือเหมือนอยางผม เจอคนหลอกลวงเขาคร้ังเดยีวก็เลยขวัญเสีย เข็ดเขากระดูกดํา” ม.ร.ว.หญิงดารินเอียงใบหนานอยๆ ริมฝปากปรากฏรอยย้ิม พดูแผวเบาเหมือนจะรําพึงกับตนเอง “ออ มินาละ เพิ่งจะไดคําตอบรูแนเอาเดีย๋วนี้เอง”


1004

“คําตอบอะไร?” “คุณเกลียดและมองผูหญิงในแงรายอยางนี้นี่เองเลา คุณถึงไดหยาบคายกระดางตอฉันนัก นับต้ังแตพบหนากันคร้ังแรกแลว ยังแปลกใจอยูจนทุกวนันี้วา ทําไมคุณถึงเปนคนอยางนี้ ไมเคยมีผูชายคนไหนในโลกแสดงกริิยากับฉันเหมือนคุณเลย มันมาจากโรคเกลียดผูหญิงเขากระดูกดาํนี่เอง มองเห็นผูหญิงเปนศัตรูไปหมด ในท่ีสุดก็เพิ่งจะคนพบสาเหตุ” “ผมตองขออภัยคุณหญิงอีกคร้ัง หากแสดงอะไรท่ีไมชอบไมควรตอคุณหญิง ผมไมไดเจตนา” “เอาละ ฉันไมถือสาหรอก อยากจะเห็นใจเสียดวยซํ้า ไมมีโรคอะไรจะรายไปกวาโรคอกหัก มันฆาคนใหตายท้ังเปนได แตอยากจะขอรองหนอย ถึงแมฉันจะเปนผูหญิงเหมือนกัน แตฉันก็เปนคนละคน คนละชีวิตจิตใจกับผูหญิงคนน้ัน ฉันควรจะไดรับเกียรติความเปน ‘สุภาพสตรี’ จากคุณบาง อยามองฉันในแงเหยียดหยามดูหม่ินเกินไปนัก” “ถาคุณหญิงไมเคยหกัอกใคร ไมเคยหลอกลวงมดเทจ็ใครมากอนในเรื่องของความรัก ก็ไดโปรดรับคารวะจากใจจริงของผมไปเด๋ียวนี”้ ดารินหวัเราะเสียงใสกังวาน สลัดเสนผมปลิวลงมาปรกหนาใหสยายไปเคลียอยูบนไหล “ถาเชนนั้นฉันก็ขอรับเกียรติในขอนี้อยางบริสุทธ์ิภาคภูมิทีเดียว” “ผมเร่ิมตนโดยการตั้งคําถามคุณหญิง แตแลวในท่ีสุดกลับเปนฝายถูกคุณหญิงลวงเร่ืองของตัวเองออกมาหมด” “มันก็เปนส่ิงดไีมใชเหรอ ในขอท่ีวามันชวยทําใหฉันเขาใจคุณดีข้ึน แมวาจะเปนเร่ืองท่ีตางฝายตางจะไมไดต้ังใจมากอน” “ขอสงสัยของผมก็เปนอันวาคางเต่ิงอยูนั่นเอง” “ไมตองกลัววาจะคางเต่ิงหรอก ฉันยินดท่ีีจะตอบขอของใจของคุณเดี๋ยวนี้ดวยความเต็มใจทีเดยีว” หลอนพูดมาดวยน้าํเสียงออนโยน นยันตาเล่ือนลอยปราศจากจดุหมาย “ถูกละ ฉันควรจะเปนสุขอยางคุณวา ในเม่ือฉันเปนผูหญิงเพียบพรอมหมดทุกอยาง และก็เขาใจความหมายของคุณดวย แมคุณจะไมถามออกมาตรงๆ นั่นก็คือคุณสงสัยวาทําไมฉันถึงไมแตงงานและใชชีวิตใหมีความสุขอยูกับครอบครัวตามแบบของผูหญิงท่ัวไป ทําไมถึงมาใชชีวิตราวกับผูชายอกสามศอกอยูเชนนี”้ ดวงตาคูนัน้ เบนมาประสานตาเขาอีกคร้ังอยางเปดเผย “คําตอบท่ีตรงท่ีสุดเฉพาะขอนี้ก็คือ ฉันยงัไมเคยรักหรือแมแตคิดจะรักใคร การรูมาก เรียนมาก เหน็มาก บางขณะมันก็เปนอุปสรรคในการคิดมีครอบครัวของผูหญิงเหมือนกัน แตมันไมไดหมายความวาฉันเกลียดผูชาย หรือชิงชังตอความรักเหมือนเชนท่ีเปนความรูสึกของคุณหรอก มันเพียงแตวาฉันไมพบผูชายคนไหนท่ีตรงกับทรรศนะอุดมคติของฉันเทานั้น อีกประการหน่ึง การ


1005

หมกมุนครํ่าเครงอยูกับการศึกษาของฉัน มันทําใหไมมีเวลาพอท่ีจะคิดถึงเร่ืองนี้ วัยของฉันมันก็ลวงพนมาแลว ไมใชสาวนอยผูเร่ิมจะเรียนรัก หรือต่ืนเตนกระตือรือรนอะไรกับมันนัก ชีวิตของฉันนอกจากการเรียนหนักแลว มักจะโลดโผนโจนทะยานไปในแบบของผูชาย ฉันชอบกีฬาหนักๆ ของผูชายทุกชนิด ชอบการผจญภัย และศึกษาคนควาในส่ิงใหมๆ แปลกๆ” หลอนเวนระยะ ยิ้มออกมานดิหนึ่ง เปนยิ้มเศราๆ คร้ังแรก ท่ีรพินทร ไพรวัลยมองเหน็ “แตนั่นแหละ จะอยางไรกต็าม มนุษยเราหนีกฎของธรรมชาติไปไมพน ทุกคร้ังท่ีฉันวางเวนจากตําราเรียน ไมมีอะไรท่ีจะคิด เม่ือนั้นฉันตกเปนทาสของอารมณ ฉันคิดถึงตัวเอง คิดถึงอนาคตท่ีกําหนดไมไดชัดวามันจะเปนในรูปแบบใด ฉันจะอยูเปนสาวแกอยางนี้ตลอดไปพรอมดวยดีกรีพวงทายอันยาวเหยียดมากมายอยางนีน้ะหรือ? ปญหาขอนี้ผุดข้ึนกับตัวเองคร้ังใด มันทําใหฉันหนาวสะทานเขาไปถึงข้ัวหัวใจ มันเปนสาเหตุใหนอนไมคอยหลับ นี่แหละคือคําตอบอยางตรงท่ีสุดท่ีฉันจะใหแกคุณได ทดแทนใหแกการเปดเผยเร่ืองชีวิตของคุณอยางตรงไปตรงมา พอใจหรือยังคะ คุณรพินทร ไพรวัลย คนถูกผูหญิงหักอก?” พรานใหญกมศีรษะลงอยางสุภาพ “เปนคําตอบท่ีใหเกียรติแกผมอยางยิ่งขอรับ คุณหญิงดาริน ถาหากไมเปนการละลาบ ละลวงเกินไปนัก ผมอยากจะขออนุญาตทวงอะไรคุณหญิงสักนิด” “ฉันอนุญาต” “คุณหญิงมัวแตคอยเลือด ‘เทพบุตรในฝน’ พิถีพิถันเกินไปกเ็ลยทําใหตองเปนโรคคิดมากนอนไมหลับอยูเชนนี”้ นักมานษุยวิทยาคนสวยผงกศีรษะ รับอยางชัดถอยชัดคําวา “ใช ฉันยอมรับในขอนี้ คุณคงจําบทในพระราชนิพนธได ‘แมแผนดนิส้ินชายจะพงึเชย อยามีคูเสียเลยจะดกีวา’ ฉันยึดถือขอนี้แหละ ‘เทพบุตรในฝน’ ของฉันไมจําเปนจะตองเลิศลอยฟาอะไรอยางท่ีใครเขาคิดหรอก ขออยางเดยีว ใหอยูในอุดมคติของฉันเทานั้น เขาอาจจะเปนนายเบ๊ือกอะไรสักคนกไ็ด แตฉันก็ยังคนหาเขาไมพบ” แลวเสียงก็เงียบงันไป ในเงาสลัว หลอนเหน็เขาขยับตัวหาที่พิงหลัง พักใหญตอมาทามกลางความเงียบ ก็ไดยนิเสียงกรนเบาๆ ดังมาจากรางนั้น หญิงสาวเมมริมฝปากอยางฉิวนอยๆ ดูเอาเถอะ คนอะไรก็ไมรู...มาชวนคุยแลวกแ็อบหนหีลับไปเสียงายๆ โดยไมบอกกลาวเสียง้ันแหละ หยิบกอนหินขางตัวขนาดเทากําปนกอนหน่ึงข้ึนมา หมายจะขวางปลุกข้ึนมาตอวา ท่ีจูๆ ก็หนหีลับไปเสียเฉยๆ แตแลวก็ชะงักเปล่ียนความต้ังใจเพราะคิดเวทนา ทุกคนลวนเหน็ดเหน่ือยออนเพลียอิดโรยกันท้ังส้ิน และสําหรับเขาผูนั้นก็นาจะหนักยิ่งกวาคนอ่ืนๆ เสียดวยซํ้า แทบจะเรียกไดวาไมมีเวลาใหพกัผอนเลย โดยบรรยากาศอันคลุมเครือ ท่ีมองเห็นกนัเพียงเงาตะคุม หลอนมองทอดไปยังรางนั้นเงียบๆ ช่ัวขณะหน่ึงท่ีความคิดคํานึงเล่ือนลอยไปไกล หวนนึกไปถึงเหตุการณวันท่ีพบเห็นรูจกักนั


1006

เปนคร้ังแรกกอนเซ็นสัญญานําทาง แลวกย็ังนึกไปถึงคืนวันท่ีหลงปาอยูดวยกนัเพยีงสองตอสอง หญิงสาวไมอาจบอกตนเองไดถูกวา มีความรูสึกเชนไรในขณะนี ้ คร้ันแลวโดยฉับพลันกะทันหันชนิดท่ีตนเองก็ไมรูสึกตัว หวัใจของหลอนก็ต้ังคําถามออกมาวา ‘สวยสักขนาดไหนนะ ผูหญิงคนท่ีทําใหอกหักนะ?” เจากรรมเหลือเกิน คนถูกถามมอยหลับไปเสียแลว เทาๆ กับท่ีคนถามก็ถามอยูแตเพียงกระแสความคิดเทานั้น เจากรรมเหลือเกิน คนถูกถามมอยหลับไปเสียแลว เทาๆ กับท่ีคนถามก็ถามอยูแตเพียงกระแสความคิดเทานั้น ใครก็ตามท่ีเผลอตัวนั่งมอยไป ถูกปลุกใหผวาข้ึนอีกคร้ัง ดวยเสียแผดกัมปนาทของปน ซ่ึงระเบิดเซ็งแซประสานกันข้ึนราวกับประทัตตรุษจีน “นาย! มันบุกเขามาอีกแลว” เปนเสียงตะโกนกองของพวกท่ีเฝายามอยู ภาพแรกท่ีมานตาของรพนิทรเปดข้ึนมาพบก็คือ ดารินกับแงซายยืนกนัคนละมุมโขดหิน กําลังประทับปนอยูกับไหล ปลอยกระสุนแขงกันลงไปอยางรวดเร็วถ่ียิบ เปลวไฟแลบแดงฉานในความมืดพนออกทางปากกระบอก อากาศรอบตัวถูกแรงอัดวูบวาบจนชาไปหมดในทุกคร้ังท่ีมันแผดเปร้ียงข้ึน เขากับเชษฐาและไชยยันตเผนข้ึนยืนเกือบจะเปนเวลาเดยีวกัน ในขณะท่ีปนรอบดานล่ันอยูเอ็ดอึงจนหอ้ืูอ “ระวัง! ยิงใหเร็วท่ีสุด มันบุกเขามาใหญแลว!” ไชยยนัตรองล่ัน กดเฝาแฝดยักษออกไปติดๆ กันท้ังสองลํากลอง แลวตะลีตะลานบรรจุกระสุนชุดใหมอยางแขงกับเวลา สวนเชษฐาก็จําหนายลูกปนจากไรเฟลของเขาลงไปอยางไมหายใจ ภาพท่ีเห็นเปนความต่ืนตกใจของทุกคน บริเวณแคมปเบ้ืองลาง บัดนี้มืดทะมึนเต็มไปดวยฝูงชางนับไมถวน แลนพรูออกมาจากแนวปาทุกทิศอยางรวดเร็วราวกับฝูงมด แมจะเปนเวลากลางคืนกย็ังมองเห็นผงคลีตลบอบอวลไปหมด เสียงรองสนั่นอ้ืออึงของมัน เสียงปาหัก ตนไมลม กอนหิน กล้ิงถลมประสานกับเสียงปน สุดท่ีจะจําแนกออกไปได จํานวนของพวกมันท่ีฮือกันเขามามากมายกวาทุกคร้ังท่ีแลวมา ประดังเบียดเสียดเยียดยัด มองดูเหมือนระลอกของน้ําปาท่ีหนุนเนื่องกันเขามา เปาหมายแหงการไหลบามุงขึน้มาก็คือ เนินเขาอันเปนท่ีม่ันของฝายมนุษยในขณะนี้ ท่ีลมก็ลมไป ท่ีเหลือก็วิ่งเหยียบศพของพวกมันตะลุยร่ีอยางไมมีหยุดยั้งพร่ันพรึง หลายตอหลายตัวฝาแนวยิงสกัดอันหนักหนวงเขามาจนถึงตีนเนนิ และขณะนี้กําลังปร่ีข้ึนมาอยางดุรายกระหายชีวิต บางก็พลิกผงะกล้ิงลงไปตามเนินอันลาดชัน ปะทะแกนโขด


1007

หินพลอยถลมทลายรวงพรูลงไปดวย และบางก็คงตะลุยข้ึนมาอยางทรหด ฝายมนุษยทุกคนแทบจะไมมีโอกาสไดหายใจ นอกจากจะยิงและยิงเทานั้น เปนการยงิอยางอิสระสุดแลวแตใครจะเห็นเปาหมายพุงเขามาใกลท่ีสุด แสงตะเกยีงเจาพายุท่ีต้ังอยูกลางบริเวณแคมป สองใหเห็นภาพตางๆ มาโดยตลอดน้ัน บัดนี้ดับวูบลงอยางกะทันหนั ฉากเบ้ืองลางมืดมิดลงในพริบตานั้นราวกับนรกท้ังขุมเขามาบดบังไว คงไดยินแตเสียงแผนดนิสะเทือนล่ันอ้ืออึงใกลเขามาเทานั้น “ฉายไฟ!” เสียงไชยยันตตะโกนส่ังการล่ันข้ึน ในทันทีท่ีไฟเบ้ืองลางดับ ไฟฉายทุกกระบอกท่ีติดตัวทุกคนอยูในขณะน้ีสาดลําแสงลงไปในบัดนัน้ การยิงสกัดยังคงดําเนนิไปอยางชุลมุน แตเร่ิมจะเวนระยะหางลงมาก ท้ังนี้เพราะฝายมนุษยพบกับอุปสรรคท่ีตองทําหนาท่ีท้ังกราดไฟฉาย และยิงในเวลาเดยีวกัน ซ่ึงถวงเวลาใหจังหวะการปลอยกระสุนเช่ืองชาลง ทันใดนั้นเอง ระหวางท่ีมุงพะวงอยูกับการกระหน่ํายิงลงไปยังเปาหมายมากมายเบ้ืองลาง ท่ีบุกตะลุยเขามา...ทุกคนก็ตองสะดุงสุดตัว เพราะไดยนิเสียงชางรองอ้ืออึงอยูยังยอดเนินเบ้ืองบนข้ึนไป ซ่ึงแทท่ีจริงมันก็คือแนวหลังของฝายมนุษยนัน้เอง พรอมกันก็ไดยนิเสียงคลายภูเขาถลมทลายลงมาใส กวาจะรูสึกตัวแนชัด หรือเตรียมเคล่ือนไหวอยางใดทัน หินใหญนอยนับไมถวนก็ระดมกล้ิงพรูลงมาอยางนากลัว เสียงท่ีมันกระดอนกระแทกระลงมากับแงหินและพุมไมดังสนั่นไปหมด ทามกลางมานฝุนตลบเปนควัน รพินทร ไพรวัลย และคณะนายจางท้ังสามยืนตัวแข็งอยูกับท่ี เม่ือสาดไฟข้ึนไปเหน็พายุกอนหินท่ีกล้ิงลงมานับไมถวนเหลานั้นจากลําไฟฉายท่ีสาดข้ึนไปพบ ทุกคนตะลึง เลือดจับเปนกอนไปช่ัวขณะ! รูปการท่ีเห็นชดัอยูในขณะนี ้ บอกใหรูวาฝายมนุษยถูกตลบหลังเขาใหเสียแลว จากกลยุทธท่ีคาดคิดไปไมถึงของโขลงชางมฤตย ู พวกมันจํานวนหน่ึง บุกเงียบโอบไปทางดานหลังเขาท่ีมนุษยยึดเปนท่ีม่ันอยูในขณะนี้ พยายามลอบไตเขาข้ึนมาดวนฝเทาอันเงียบเชียบ พออยูในระดบัสันเนินเบ้ืองหลังของกลุมมนุษย ก็ชวยกันระดมงัดกอนหินใหถลมทลายลงมาใสดวยกลยุทธวิธีอันชาญฉลาด โดยหมายจะใหกอนหินเหลานั้น บดขยี้ปรปกษของมันยองยับพินาศไปในพริบตา กอนท่ีคนใดคนหน่ึง ในจํานวน 19 ชีวิต จะไดสติจากอาการตะลงในอุบัติการณคับขันขีดสุดนั้น พายุหนิกอนมหึมาชุดแรกท่ีกล้ิงลงมา ก็เกือบจะถึงตําแหนงท่ีแตละคนหลบซุมอยูในขณะนี้เสียแลว กอนหนึ่งใหญขนาดรถยนตท้ังคัน กระดอนลงมากระทบรางของลูกหาบคนหน่ึงอยางถนัดถนี่ ทุกคนไดยนิเสียงรองแหลมฟงไมเปนภาษาเพยีงคร้ังเดียวเทานั้น รางของลูกหาบเคราะห


1008

รายก็กล้ิงลงไปพรอมๆ กับกอนหนิกอนนั้น มันเปนการอวสานของชีวิตท่ีไมมีอะไรจะสยดสยองเทา รางของเขาคงจะแหลกลาญหาช้ินดีไมได เม่ือลงไปถึงตีนเนินพรอมกับหินกอนนั้น ทามกลางเสียงรองอยางตระหนกตกใจขีดสุดของพวกลูกหาบ และความสับสนฉุกละหุกอันชีวิตแขวนอยูบนจมูกมัจจุราชในขณะนี้ รพินทรพุงกายเขาหาชะงอนหินใหญเบ้ืองหนา กระชากไชยยนัตผูยืนอยูใกลเขาท่ีสุด หัวคะมําเขาไปฟุบหลบอยูดวยกนั มันก็เปนจังหวะเดียวกับท่ีกอนหินขนาดครกตําขาวลูกหนึ่งกล้ิงลงมาอยางรวดเร็ว กระทบชะงอนตอนน้ันดังเหมือนฟาผาจนแตกกระจายเปนฝุน แลวมันกก็ระดอนลงไปสูเบ้ืองตํ่า เฉียดเขากับไชยยันตผูนอนพงัพาบหลบอยูในขณะน้ีไปเพยีงวาเดยีว เกือบจะแหลกเหลวยบัเยินไปดวยกนั เชษฐานัน้ยืนหางออกไปอีกดานหนึ่ง มาไดสติทันๆ กับพรานใหญ หวัหนาคณะเดินทางยกเทาถีบหลังนองสาวผูยืนตะลึงอยูเบ้ืองหนาเขาเต็มเหนี่ยว รางของดารินปลิวกระเด็นตามแรงถีบนั้น ลมกล้ิงเขาไปใตบริเวณแผนผาชัน “หลบอยูท่ีนั่น นอย! อยาเงยข้ึนมา!” พี่ชายตะโกนบอกเสียงหลงแลวคุมตัวตํ่าลง แตเชษฐาชาไปเสียแลว เพราะมัวแตพะวงชวยนองสาว กอนหินขนาดโองมังกรที่กล้ิงตูมตามลงมาราวกับรถบดถนนกอนนัน้ กระโจนผานชะงอนผาท่ีดารินถูกถีบลงไปลมกล้ิงอยู พุงเขาใสหวัหนาคณะอยางรวดเร็ว สวนหนึ่งของมันเฉียดกระทบไหลของอดีตทูตทหารบก น้ําหนกัอันมากมายของมันทําใหเขาหมุนควางผงะเสียหลัก ไถลล่ืนลมกล้ิงลงไปตามเนินชัน หายวับไปจากสายตาของทุกคนท่ีอยูใกลกับเหตุการณ ดารินกรีดรองออกมาสุดเสียงอยางลืมตัว ตะกายลุกข้ึน แตแลวหลอนกถู็กรางอันใหญโตของใครคนหน่ึงพุงเขามาปะทะ ลมตะแคงลงตามเดิม และถูกกดใหนอนนิ่งอยูใตชะงอนผาตอนน้ัน “นายหญิง! อยาลุกข้ึน!!” แงซายน่ันเอง ท่ีกดรางของหลอนไว “พี่ใหญ!...” ดารินรองแหลม สะทานกอง รูสึกเหมือนชีวิตของตนเองจะปลิดปลิวออกไปจากราง พยายามดินรนอยางสุดฤทธ์ิ “พี่ใหญตกลงไปแลว!!” “แงซาย! จับนายหญิงเอาไว อยาใหเงยข้ึนมา” ในความมืดอันสันสน เสียงรพินทรแผดตะโกนละลํ่าละลักบอกมา ตัวเองพุงออกจากท่ีกําบังเดิมอยางไมคิดชีวิต หลบพายุหนิท่ีกระหน่ํากรูลงมานั้น ไปตามโขดหินใหญท่ีงอกอยูเปนหยอมๆ บายหนาไปทางเนนิลาดซ่ึงเห็นรางของเชษฐาปลิวกระเด็นลงไป เกิด บุญคํา เสย และจัน ก็วิ่งผละออกจากท่ีม่ันของตน ลมลุกคลุกคลานตามเนินลาดลงมาดวย “ยิงสวิตซระเบิด เร็ว!!”


1009

ไชยยนัตปองปาก ตะโกนบงการออกไปสุดเสียง ตัวเขาเองไมสามารถจะเคล่ือนท่ีออกจากกําบังได นอกจากนอนแยกเข้ียวฟงเสียงกอนหินถลมผานอยูเหนือหัว เปนระลอกเชนนัน้ เกิดสาดไฟฉายไปยังสวิตซระเบิด ผานโขลงชางเบ้ืองลางท่ีเห็นยั้วเยี้ยราวกับหนอน พอจับเปาหมายอันเปนกระดาษสะทอนแสงท่ีพรานใหญติดไวยังหมอแบตเตอร่ีไดถนัด จันเสย และบุญคํา ก็เล็งยิงออกไปพรอมกันโดยไมนับ สุดแลวแตใครจะมองเห็นจากมุมไหน เสียงปนจากพรานพื้นเมืองของรพินทรดังล่ันข้ึนติดๆ กนัสามส่ีนัด พริบตาตอมาน้ันเอง แผนหินและโขดเขารอบดานก็สะทานครืนขึ้นดวยเสียงระเบิด กัมปนาทของมันกลบสรรพสําเนียงอันวุนวายอยูในขณะนี้หมดสิ้น โลกบริเวณนั้นท้ังหมดประหนึ่งวาจะพลิกควํ่าลง และแยกออกเปนเส่ียงๆ ทุกชีวิตไมวาจะอยูในตําแหนงใดขณะน้ี รูสึกตนเองวาถูกแรงอัดมหาศาล ดนัใหผงะลอยขึ้นจากพื้นเควงควางเหมือนถูกปลิดปลิวไปยงัอีกโลกหนึ่ง เสียงสนั่นปานระเบิดท่ีท้ิงจากเคร่ืองบินนัน้ ครางคํารนสะทอนกองอยูอึดใจใหญ ปากดานท้ังส่ีดานอันเปนตําแหนงวางระเบิด บัดนี้ถลมพังลงมาราวกับแผนดินไหว หนิน้ําหนกัเปนตันๆ แยกตัวเองออกกระจัดกระจายปลิววอนไปทุกสารทิศ ตนรังขนาดหาคนโอบท่ียืนอยูใกลๆ ขุดรากถอนโคนโคนครืนลงประหนึ่งมือมหายกัษฉุดกระชาก ไมไรใหญนอยขางเคียงอ่ืนๆ กพ็ลอยลมระเนระนาดแหลกเปนแปลง ส่ิงท่ีจะพึงสําเหนียกไดในเวลาตอมาก็คือ ชางปาโขลงนั้นมีอยูสักกี่รอยตัวก็ตาม บัดนี้พากันแตกกระจายไมเปนขบวน วิ่งรองปาราบไปอยางต่ืนตระหนกอกส่ันขวัญแขวน พวกมันยอมลาถอยใหแลวแกอานุภาพฤทธ์ิเดชของระเบิด ซ่ึงมีอํานาจอยูเหนือความดุรายบาเลือดของพวกมัน กังวานระเบิดหายไปแลว เหลือไวแตเสียงปาล่ันอันเกดิจากการวิ่งตะลุยของกองทัพชาง ซ่ึงหางไกลออกไปเปนลําดับ จนกระท่ังในท่ีสุดก็เงียบหายไป คงมีแตเสียงเอะอะโวยวายของกลุมมนุษย ไฟฉายหลายกระบอกกราดอยูไปมาวูบวาบ พรอมกับเสียงตะโกนสอบซักถามกันฟงไมไดศัพท ไมมีใครคิดถึงส่ิงอ่ืนใดในขณะนี้นอกจาก ม.ร.ว.เชษฐา วราฤทธ์ิ หัวหนาคณะเดินทางซ่ึงยังไมมีใครรูวาเปนตายรายดีอยางไรเทานั้น ไชยยนัต ดาริน และลูกหาบท้ังหมดวิ่งพรูกันลงมายังตําแหนงซอกหนิใหญเบ้ืองตํ่าตอนหนึ่ง ซ่ึงเหน็รพินทรกับพรานพ้ืนเมืองท้ังส่ีกําลังชุลมุนอยูท่ีนั่นดวยลักษณะอันกระสับกระสาย เม่ือลงมาถึง ดารินก็แทบลมฟาด เซไปเกาะหนิพยุงกายไว หนาซีดเผือดเหมือนกระดาษ สวนไชยยันตครางออกมาคําหนึ่งยนืตะลึงลงไปในบัดนัน้ ภายใตซอกหิน รางของเชษฐานอนสนิทแนนิ่งอยูในบริเวณอันจํากดันั้น หินใหญขนาดตุมสามโคกกอนหนึ่ง อันเปนหินท่ีถูกกล้ิงลงมาจากยอดเนิน บัดนีเ้บียดพิงอยูกับโขดหินท่ีงอกอยูเดิม ครอมรางของหัวหนาคณะเดินทางไวเปนชองแคบนิดเดยีว ไมมีทางท่ีจะขยับเขยื้อนรางของ


1010

เชษฐาออกมาได นอกจากจะเคล่ือนหนิท่ีทับอยูขางบนกอนนี้ออกเสียกอน ไฟฉายทุกดวงท่ีระดมกันสาดจาสองเขาไป สองเห็นรางของเชษฐาผาดๆ ในบางสวนนอนนิ่งไมขยับเขยื้อน เลือดไหลนอง ไชยยนัตไดสติ แหวกพวกลูกหาบท่ีพากันมุงอยูตรงเขาไปโดยเร็ว ใครจะพูดกันอยางไรในขณะนี้ ดารินไมไดยิน หูของหลอนล่ันอ้ือไปหมด ดวงตาท้ังสองพราพราย ทรุดตัวลงนั่งกับกอนหิน ซบหนาลงกับฝามือ...ส่ันสะเทือนไปหมดท้ังกาย มารูสึกตัวอีกคร้ัง เม่ือมีมือหนึ่งจับฝามือท่ีปดหนาของหลอนออก รพินทรสีหนาเครียดขรึม ยืนอยูตรงหนาของหลอน “พี่ใหญ” ริมฝปากอันแหงผากของหลอนขมุบขมิบ แทบไมมีเสียงผานลําคอออกมา “เขาตายเสียแลว ใชไหม?” พรานใหญส่ันหนาชาๆ ประคองหลอนใหลุกข้ึนยืน ตอบแผวเบา “ยังหรอกครับ คุณหญิง แตหนักหนอย เลือดออกมากเหลือเกิน สาหสัแคไหนเรายงัไมทราบแนชัดเพราะติดอยูในซอกหิน เอาตัวออกมายังไมได...จนกวาจะเคล่ือนหินท่ีทับกอนนั้นออก” หญิงสาวมึนงงไปหมด เหมือนตกอยูในฝนรายท่ีจะเช่ือเสียไมได จองหนาพรานใหญอยูเชนนั้น ถามดวยเสียงกระซิบเชนเดิม “กอนหินนั้น ทับเขาไวใชไหม?” “ครับ แตตรวจดูแลว มันไมไดบดทับรางกายสวนใดสวนหนึ่งของคุณชาย เพยีงแตอัดครอมรางไวเทานั้น ตําแหนงท่ีคุณชายนอนเปนซอกพอด”ี “เขา...รูสึกตัวอยูหรือเปลา?” “ผมคิดวาคงสลบครับ” พรานใหญตอบแหบๆ ทันใดน้ัน ไชยยันตก็กระโดดเขามาพูดเร็วปร๋ือ “ชีพจรยังเตน เราตองเอากอนหินท่ีทับอยูขางบนออก” แลวอดีตนายทหารปนใหญก็หันมาทางเพ่ือนสาว จับตนแขนบีบไวแนน กลํ้ากลืนบางส่ิงบางอยางลงคอ พูดปลอบใจต่ําๆ วา “นอย ทําใจดีๆ เอาไว ฉันคิดวาเชษฐาคงไมเปนอะไรหรอก เธออยูท่ีนีก่อน อยาเพิ่งเขาไปดูเลย จนกวาเราจะเอาตัวเขาออกมาได” “ฉัน...ฉันทําอะไรไมถูกแลว ไชยยนัต...” หลอนครางเสียงส่ันเครือ น้ําตาปร่ิม สายหนาอยูไปมา แลวมองไปทางพรานใหญ พมึพําอยางเล่ือนลอย “โปรดเถิด ชวยเขาดวย...”


1011

รพินทรเรียกแงซายใหเขามานั่งเปนเพื่อนหญิงสาวอยูตรงนั้น เขากับไชยยนัตผละไปท่ีกอนหินท่ีเชษฐานอนหมดสติติดอยูภายใตอีกคร้ัง ภายหลังจากตรวจดูบริเวณอยางรอบคอบแลวก็บอกวา “หินกอนนี้ น้ําหนกัประมาณสองตันเศษ เราพอจะเขยือ้นมันออกไดโดยใชควายท้ังสิบหาตัวท่ีมีอยูชวยฉุดลาก” ไชยยนัตเมมริมฝปากแนน สองไฟฉายตรวจดูซอกภายใน อันมีรางของเชษฐานอนคว่ําหนาติดอยูอีกคร้ัง ในภาวะคับขันขีดสุดเชนนี้พิสูจนใหเห็นชัดวา คนอยางไชยยนัตมีสติดีอยางยิง่ แมจะตกใจตอเหตุการณสักเพียงใดก็ตาม เขาก็ไมไดประหมางันงกจนเสียการเลย “สําคัญท่ีสุดก็คือ ในขณะที่หินเขยื้อน เราจะแนใจไดอยางไรวามันจะไมไปบดทับเอาเชษฐาเขา” พรานใหญส่ันศีรษะ ช้ีใหดูซอกแคบอันเปนรองพอดีท่ีรางกายของเชษฐานอนอยู “ไมทับหรอกครับ ผมกลาเอาหัวเปนประกัน คุณไชยยนัตสังเกตบริเวณท่ีคุณชายนอนอยูนั่นซิครับ มันเปนรองลึกชองวางพอดี มุมพิงของหินกอนนี้กับโขดหนิท่ียันอยูจะไมมีทางเบียดชิดไปกวานี้ไดอีกแลว ตอใหหินเขยื้อนอยางไร” อดีตนายทหารปนใหญกดักรามนูนเปนสัน ลังเลอยูครูก็ตัดสินใจ “เอาละ ผมเช่ือคุณ ลงมือจัดการได!” รพินทรก็ส่ังการในทันทีนัน้ ควายท้ังสิบหาตัวถูกนํามาเขาเชือกไนลอนขนาดใหญ มัดพันหนิมฤตยกูอนนั้นไว แลวโยงกําลังฉุดลากของควายท้ังหมด โดยเฉล่ียกําลังใหใชไดพรอมกันท้ังหมดทุกตัว ทิศทางท่ีจะฉุดใหเขยื้อนหนิ กําหนดไวทางดานซายของเนินเขา อันเปนระดับท่ีควายจะออกแรงไดอยางถนัด รพินทรกับไชยยันตคอยยนืคุมดูจังหวะของการขยับเขยือ้นกอนหนิ พรอมท้ังเปนฝายออกคําส่ัง พวกหนึ่งแยกไปคุมควาย อีกพวกหนึ่งคอยจังหวะนําตัวเชษฐาออกมาในทันทีท่ีพอจะนําลอดชองออกมาได ทุกส่ิงทุกอยางดําเนนิไปอยางรวดเร็วแขงกับเวลา โดยการประสานงานอยางคลองแคลวพรอมเพรียง เม่ือทุกอยางพรอม และภายหลังท่ีตรวจดจูนเปนท่ีแนใจแลว รพินทรกอ็อกคําส่ังใหควายเร่ิมฉุด เชือกไนลอนขนาดลามชาง เร่ิมตึงข้ึนเปนลําดับ ทุกคนใจเตนระทึก เขมนมองไปท่ีหินใหญกอนนั้นเปนตาเดยีว ไชยยันตลงนอนพังพาบกับพืน้คอยสังเกตระดับเบ้ืองลางท่ีชิดกับรางกายของเชษฐา แลวคอยรองบอกรพินทรอีกทอดหนึ่ง อึดใจตอมา หินกอนนั้นกเ็ร่ิมไหวตัวเบาๆ เสียงตะโกนบงการ และรองบอกกันดังเอะอะไปหมด


1012

ในท่ีสุดระดับท่ีมันพิงเบียดอยูอยางกระช้ันชิด ก็คอยๆ ผละหางออก และในทันทีท่ีไดระดับพอจะฉุดรางของเชษฐาออกมาได ไชยยนัตกพ็รวดเขาไปถึงสหายผูหมดสติของเขาทางดานศีรษะ จับซอกแขนไวลากออกมา อีกหลายคนก็กรูเขาชวยอยางทันการ เชษฐา วราฤทธ์ิ หลุดพนจากซอกหินนั้นออกมาไดในพริบตานั้นเอง ท้ังหมดนอกจากดาริน และแงซายผูนั่งอยูหางๆ พรูเขามามุงลอมอีกคร้ัง ภายหลังจากการตรวจอยางถ่ีถวน ก็พบวา ไมมีรางกายสวนใดของหวัหนาคณะแหลกเหลวไปเหมือนอยางท่ีวติกกนัในคร้ังแรก แผลฉกรรจท่ีเกิดข้ึนนั้น มีเฉพาะท่ีขาออนเหนือเขาซายข้ึนไปเล็กนอย เปนรอยถูกคมหินบาด ราวกับถูกฟนดวยขวานลึกและยาวมาก เลือดยังคงทะลักออกมาเปนล่ิมอยูเชนนัน้ ใบหนามีรอยครูดกับหนิถลอกปอกเปก และศีรษะแตกอีกสองแหง เชษฐาหมดสติ หายใจรวยๆ ชีพจรเตนออน รพินทรเอาผาขาวมาบิดเปนเกลียว พันโคนขาคนเจ็บไวหามเลือดช่ัวคราวกอน แลวเงยข้ึนบอกเร็วปร๋ือกับไชยยันต “ตามคุณหญิงเขามาเถิดครับ เราไมมีทางรูไดเลยวา คุณชายเปนอยางไรบาง นอกจากแพทยเทานั้น” ไชยยนัตเผนหวือตรงเขาไปที่ดาริน ผูนั่งซึมอยู ฉุดแขนยนืข้ึน “นอย! อยาตะลึงอยูอยางนี ้ เราเอาเชษฐาออกมาจากใตหินไดแลว เดี๋ยวนี้เธอคนเดียวเทานั้น ท่ีจะชวยเขาได” แลวไชยยันตกล็ากขอมือดารินวิ่งเขามา ทุกคนท่ีมุงอยูหลีกทางใหหลอน แพทยสาวประจําคณะ พยายามรวบรวมสติอยูอึดใจ ก็ตรวจดูท่ีบาดแผลและบริเวณท่ัวกายของคนเจ็บ อันเปนพี่ชายรวมสายโลหิตของหลอนเอง คนอ่ืนๆ รายลอมจองามองดูหลอนดวยใจอันส่ันระทึก “พี่ใหญ ตองไดรับการผาตัด เดี๋ยวนี!้” หลอนเงยหนาข้ึน บอกเสียงแตกพรา มองไปยังทุกคนอยางขอความชวยเหลือ ไชยยันตครางอยูในลําคอ หันไปมองดูรพินทร “ส่ังมาเถิดครับ คุณหญิงตองการใหพวกเรารับใชอะไรไดบาง” พรานใหญพดูโดยเร็ว ดารินกํามือท้ังสองแนน พยายามระงับความรูสึกอยางยากเย็น “ส่ิงท่ีสําคัญท่ีสุดในขณะนีก้คื็อ เราตองการสถานท่ี มันตองไมใชท่ีนี่แน และตองเร็วท่ีสุดดวย เดีย๋วนี้แหละ!” รพินทรลุกข้ึน มองลงไปยังบริเวณแคมปเบ้ืองลาง ขณะนี้ทองฟาเร่ิมสวางข้ึนรางๆ แลว “เรากลับลงไปท่ีแคมปของเราไดแลวครับ พวกมันเปดไปหมดแลว ผมรับรองวามันจะยังไมยอนกลับมาเลนงานเราอีก ตลอดระยะเวลายี่สิบส่ีช่ัวโมงขางหนานี”้ “ถาง้ันเอาเชษฐาลงไปเดี๋ยวนี้เลย”


1013

ไชยยนัตบอกทันควันโดยไมมีการลังเล พลางหันมาทางดารินจองตาเขม็งแผวเสียงลง “นอย! เชษฐาจะตองปลอดภัยใชไหม เธอแนใจอยางนัน้” แพทยสาวกัดริมฝปากแนน ขอบตาแดงเร่ือ “ฉันยังบอกอะไรไมไดท้ังส้ิน บอกไดอยางเดียว พีใ่หญสาหัสมาก ชวยกันแบกเขาลงไปเถอะ ชาไปแตละวินาที ความหวังมันก็หมดไปเทานัน้” รพินทรส่ังการในทันทีนั้น ลูกหาบหลายคน ตรงเขามาเพื่อจะชวยกันหามรางของคนเจ็บ แตแลวทันใด...รางอันกํายําตระหงานเง้ือมของใครคนหน่ึง กแ็ทรกขวางเขามาเสียกอน ผูนั้นคือแงซาย หนุมชาวดงพเนจร โดยไมเอยคําใดท้ังส้ิน แงซายกมลงซอนรางอันหมดสติของเชษฐา อุมข้ึนดวยลําแขนอันแข็งแรงท้ังสองขางเหมือนอุมเด็กหรือผูหญิง “เบาท่ีสุดนะ แงซาย พยายามอยาใหกระเทือนไดเลย” ดารินส่ังแผวๆ ไมกี่นาทีหลังจากนั้น ทุกคนก็กลับลงมายังบริเวณแคมปอีกคร้ัง อันเปนเวลาท่ีสวางมองเห็นหนากนัชัดพอดี กระโจมท่ีขาดลงมากองคลุมพื้น ถูกขึงข้ึนอีกคร้ัง สรรพส่ิงถูกจัดเตรียมข้ึนอยางรวดเร็วฉับไว เพื่อใหทันกับงานกูชีวติของหัวหนาคณะ ทุกคนทํางานกันอยางหนักไมเห็นแกเหนด็เหนื่อยออนเพลีย เหตุรายแรงท่ีเกดิข้ึนขจัดความออนเปล้ียอิดโรยท่ีตางไดเผชิญมาเสียจนหมดส้ิน มีแตความวิตกกระสับกระสายอยางบอกไมถูก ในกระโจมพัก รางอันหมดสติของเชษฐานอนแนนิ่งอยูบนเตียงสนาม ดาริน...บัดนี้สติสัมปชัญญะของหลอนกลับคืนมาครบถวนแลว สํานกึบอกกับตนเองวา ชีวิตของพี่ชายจะอยูหรือจะไปยอมข้ึนอยูกับหลอนคนเดียวเทานั้น หญิงสาวปฏิบัติงานอยางคลองแคลวรวดเร็ว แตรอบคอบทุกระเบียดนิว้ ดวยอาการเครงขรึม ไชยยนัตทําหนาท่ีพยาบาลลูกมือผูชวยเหลืออยูใกลชิด รพินทรยืนหางออกมาเล็กนอย คอยชวยเหลือในวงนอก สวนท่ีหนาประตูกระโจมแงซายยืนตระหงานนัยนตาเบิกโพลนอยูท่ีนั่น ใบหนาสีทองแดงนั้นดเูผือดขาวผิดไป เบ้ืองนอก พรานและลูกหาบทุกคนนั่งจับเจารวมกลุม ตลอดท้ังบริเวณแคมปเงียบสงัด ช่ัวขณะหนึ่งระหวางการจดัการอยูกับคนเจ็บผูเปนพี่ชายงวนอยูนั้น ทุกคนท่ีรวมอยูในเต็นทเหน็ศัลยแพทยสาวยืนกายส่ันเทาชะงักนิ่งอยูกับท่ี ใบหนากมอยางทอแททอดอาลัย ทรุดกายลงไปนั่งฮวบกับเตียงสนามขางๆ อีกตัวหนึ่ง คอตก ไชยยนัตกับรพินทร ก็พรวดเขาถึงตัวในบัดนั้น “นอย!...” เสียงไชยยันตหลุดปากออกมาแหบเหือด แทบไมผานลําคอ จองหญิงสาวดวยตาอันเบิกกวาง


1014

“บอกซิ เชษฐาเปนยังไง?” ดารินเงยหนาขึ้นอยางแชมชา ริมฝปากสัน่ริก น้ําตาท่ีสะกดกล้ันไวเปนเวลานาน บัดนี้ไหลรินเปนทาง หลอนมองดูหนาพรานใหญกับเพื่อนชายอยูเชนนั้น สะอ้ืนขึ้นมาตดิอยูท่ีลําคอ ไมสามารถจะกลาวคําใดออกมาได นอกจากสายหนาอยูไปมา ไชยยันตจับไหลท้ังสองขางของหลอนเขยาโดยแรง กระหดืกระหอบล่ันเต็นท “นอย! เธอคงไมบอกฉันนะวา เชษฐาหมดหวังเสียแลว!!” “ฉันก็ไมอยากบอกตนเองเชนนี้เหมือนกัน” หลอนพูดอยางยากเย็น กดักรามแนน หนาขาวเผือดปราศจากสีเลือด “พี่ใหญเสียเลือดมากเหลือเกิน ความหวังของเขามีอยูทางเดียวเทานัน้ คือการใหเลือดโดยเร็วท่ีสุด แตเดี๋ยวนี้ เราอยูกันกลางปาลึก...” เสียงของหลอนขาดหายไปเพียงแคนั้น มันเปนความเงียบสงัด...จนแทบวาจะไดยนิเสียงหวัใจของแตละคนเตน ไชยยนัตกัดริมฝปากแนน หนัไปมองหนารพินทรอยางมืดมน พรานใหญปาดแขนข้ึนเช็ดปลายจมูก “ผมคิดวาควรจะมีหวังนะครับ คุณหญิง อยางนอยพวกเราก็มีกันอยูหลายคน และทุกคนพรอมท่ีจะชวยคุณชาย ไมวาจะหนักหนาสักขนาดไหน ถาหากวาเราชวยกันได” “ฉันเขาใจดใีนขอนั้น และขอขอบคุณ” ดารินพูดดวยเสียงไมเกินกระซิบ ลักษณะของหลอนยามนี้เหมอลอยส้ินหวัง หมดอาลัยตายอยากตอทุกส่ิง เพราะความทุกขกลัดกลุมเขาครอบงาํโดยตลอด “แตคุณคงพอเขาใจนะ การถายเลือด ไมเหมือนกับการถายน้ํา สําหรับฉันหรือไชยยันตสองคนน่ี เปนอันวาหมดหวงัแลว เพราะเลือดของเราท้ังสองคนละกลุมกับของพี่ใหญ สวนคนอ่ืนๆ เราจะรูไดอยางไรในเม่ือไมไดมีเคร่ืองมือสอบตรวจหากลุมเลือดไดแนชัด การใหเลือดผิดกลุม กคื็อการฆาตกรรมชัดๆ” “คุณชายเลือดกลุมอะไร?” เขาถามโดยเร็ว “บอกกลุมเลือดของคุณมาดกีวา หากคุณเคยเทสตไวกอนแลว ฉันจะบอกคุณเองวา คุณจะกูชีวิตของไวไดไหม?” “กรุปบี ตรงกันกับของคุณชายหรือเปลา?” ดารินท้ิงมือลงอยางส้ินหวัง หลอนไมไดตอบคําใดแกเขา แตสายตาที่มองมานั้น ยอมบอกชัด ขณะน้ันเอง เงาตระหงานเง้ือมของแงซาย ก็เคล่ือนเขามาหยุดยืนอยูขางเตียงคนเจ็บ “ทําไมนายหญิงไมถามแงซายดูบาง?” เสียงหาวๆ นัน้ กังวานไปท้ังบริเวณอันเงียบสงัด


1015

“แกเคยรูกลุมเลือดของตัวแกเองหรือ แงซาย?” ไชยยนัตขมวดค้ิว ถามมาโดยเร็ว “ผมเคยไดรับการผาตัดในโรงพยาบาลเมืองแรงกูนมาคร้ังหนึ่ง ผมจํากลุมเลือดของผมได” แววตาของศัลยแพทยสาวต่ืนข้ึนเล็กนอย จองนิ่งมายังคนใชชาวดง “เธอเคยผาตัดมาแลว เนื่องในอะไร?” “แอปเพนดกิซ!” หญิงสาวซอยเปลือกตาถ่ีเร็ว “แลวท่ีเธอวา เธอจํากลุมเลือดของเธอไดนัน้นะ กรุปอะไร?” “เอบี เนก็ฯ” “วายังไงนะ? บอกใหมซิ แงซาย!” ม.ร.ว.หญิงดาริน รองล่ันออกมา ทะล่ึงพรวดข้ึนยืนลืมตากวาง “เอบี เน็กกะทีป” ดารินตัวส่ันเทาอีกคร้ัง แตในคร้ังนี้ อยูในความหมายต่ืนเตนโสมนสัแทบจะระงับไวไมได ใบหนาอันซีดเซียวปรากฏสีเลือดข้ึนในบัดนั้น ตาเปนประกาย ตรงเขามาเขยาแขนแงซายโดยเร็ว รองถามละลํ่าละลัก “เธอแนใจหรือ แงซาย วาเลือดของเธอกรุปนี้จริงๆ โดยจําไมผิด” ทุกคนเหน็ใบหนาสีทองแดงดวงนัน้ ยิงฟนยิ้ม “แนใจครับ นายหญิง และถาเลือดของแงซายเปนกลุมเดียวกันกับของนายใหญ ก็ขอใหเลือดทุกหยดของแงซาย จงไปชวยชีวิตของนายใหญเถิด แมวาแงซายจะหาชีวิตไมอีกแลว ภายหลังจากนั้น” ทุกคนอ้ึงไปช่ัวอึดใจในวาจานั้น แมกระท่ังรพินทรเอง ดารินหลับตาลง ประสานมือไวในอก ใบหน าแหงนเงยข้ึน พึมพําออกมาอยางแผวเบาท่ีสุด “ขอบคุณตอพระผูเปนเจา!...ขอบคุณตอส่ิงศักดิ์สิทธ์ิท้ังหลาย!” ไมกี่นาทีหลังจากนั้น รางอันกํายําสูงใหญของอดีตนายทหารกองโจรกะเหร่ียง ผูเขามาสมัครเปนคนรับใชคณะเดินทาง ก็นอนนิ่งเหยยีดยาวอยูบนเตียงสนาม เคียงคูกับเชษฐาระหวางการถายเลือด เจาหนุมชาวดงผูลึกลับนอนแหงนมองหลังคากระโจม รองเพลงกะเหร่ียงอยูในลําคอเบาๆ ซ่ึงไมมีใครเขาใจความหมาย นอกจากรพินทร ผูซ่ึงในขณะนี้กไ็มมีเวลาพอท่ีจะสนใจส่ิงใด นอกจากคอยภาวนาเอาใจชวยดาริน ในการกูชีวิตของราชสกุลหนุมหวัหนาคณะเดินทาง


1016

คร่ึงช่ัวโมงตอมา บรรยากาศก็เต็มไปดวยความหวังอันแชมช่ืนข้ึน สังเกตไดจากสีหนาและแววตาของดาริน วราฤทธ์ิ ภายหลังจากการถายเลือดเสร็จเรียบรอย ดารินก็สงนมสดกระปองใหญท่ีไชยยันตเตรียมเปดไวแลวใหแกแงซาย ออกคําส่ังแผวเบา “ดื่มเสียใหหมด แงซาย แลวนอนพักอยูท่ีนีแ่หละ อยาเพิ่งเคล่ือนไหวไปไหน ฉันตองการใหเธอนอนหลับดวย” “แตผม...” แงซายขยับจะโงหวัข้ึน ฝามือของหญิงสาวก็แตะไหลไว “นี่เปนคําส่ัง!” หนุมชาวดงชะงัก มองประสานสายตาท่ีจองมาอยางบังคับกึ่งขอรองนั้นอยูอึดใจ กป็ฏิบัติตามคําส่ังโดยดี รับกระปองนมมาดื่มชาๆ จนหมด แลวเอนกายลงนอนตามเดิมหลับตาลง หญิงสาวหันไปมองดูรางอันหมดสติของพีช่ายอีกคร้ัง ทรุดกายลงบนมานั่ง ยกมือข้ึนลูบใบหนาของตนเอง ไชยยันตก็สงบร่ันดีมาให หลอนรับมาดื่มรวดเดยีวพรอมกับระบายลมหายใจยาวเยือกออนเปล้ียเพลียใจสุดประมาณ แตก็เปยมไปดวยความหวังอันสดใส “คุณชายปลอดภัยแลวใชไหมครับ หมอ?” รพินทรถามข้ึนเบาๆ “เพียงแตผานพนวนิาทีสําคัญท่ีสุดไปไดเทานั้น” หลอนตอบอยางระโหย ดวงตาอันอิดโรยมองเหมอ ไชยยันตก็กาวเขาไปโอบกอดไหลไว กระซิบออนโยน “เอาละ นอนพักเสียเถอะ นอย เธอกะปลกกะเปล้ียเต็มท่ีแลว เม่ือคืนก็ไมไดพักเลยท้ังคืน ไมตองกังวลอะไรหรอก ฉันจะเฝาเชษฐาเอง” “ถูกของคุณไชยยันต คุณหญิงควรพักไดแลว” พรานใหญพดูแผวตํ่ามาอีกคนหนึ่ง ดารินไมเอยคําใดอีกคร้ังนี้ ใชปลายนิว้ขยีเ้บาๆ ท่ีดวงตาท้ังสองขาง แลวเดนิโผเผไปท้ิงตัวอยางหมดแรงลงบนเตียงของหลอน มือท้ังสองประสานวางไวบนอกผล็อยหลับไปดวยความออนเปล้ียเพลียแรง ภายในไมกี่อึดใจตอมา แงซายคอยๆ ลืมตาข้ึน พรอมกบัยันกายผงกหัวจะลุกข้ึน แตรพินทรกอดอกไวกระซิบเฉียบขาด “แกก็เหมือนกนั แงซาย ลืมคําส่ังของนายหญิงเสียแลวหรือวาใหแกนอนพัก ถึงแกจะเปนคนดง แกก็มีการศึกษาพอที่จะเขาใจอะไรไดแลว เราตองการใหนายใหญและแกปลอดภัยดวยกันท้ังสองคน”


1017

อดีตนายทหารกองโจรกะเหร่ียงยักไหลนิดหนึ่ง เอนกายลงตามเดิม พรอมท้ังปดเปลือกตาลงอีกคร้ัง แมจะถายเลือดในกายใหแกเชษฐาเปนจํานวนมาก แตลักษณะทาทีของแงซายแทบจะไมมีอะไรผิดปกติเลย ยังแข็งแรงทรหดอยูเหมือนเดิมราวกับไมไดเกิดอะไรข้ึน บัดนี้ภายในกระโจม คงเหลือแตเพียงไชยยันตกับรพินทรสองคนเทานั้นท่ียนืมองตากันเงียบๆ ดวยความรูสึกท่ีไมอาจเอยออกมาเปนคําพูดไดในเหตุการณรายท่ีเกิดข้ึน “เปนความผิดของผมเอง...” ในท่ีสุด พรานใหญพึมพําข้ึนแหบๆ “ถาผมตัดสินใจระเบิดปากดานท้ังส่ีดานเสียกอนตามท่ีคุณหญิงบอก คุณชายคงไมไดรับอันตรายถึงเพยีงนี”้ ไชยยนัตสายหนาอยางไมเหน็ดวย เดนิเขามากอดคอรพนิทรไวดวยความรักสนิท ยิ้มให “ไมใชความผิดของคุณหรือใครทั้งนั้น มันถึงคราวท่ีเชษฐาจะเคราะหราย ท้ังๆ ท่ีเขาเองก็เปนคนรอบคอบรัดกุมท่ีสุดในคณะของเรา ชวยไมไดจริงๆ คุณและพวกเราทุกคนทําดีท่ีสุดแลวในเหตุการณท่ีผานมาท้ังคืน ใหตายเถอะ! ไอแหวงเลนงานเราในคร้ังนีทํ้าเอายับเยนิทีเดียว เกือบตายกันหมดทุกคน โชคดีท่ีคุณไหวทันฝงระเบิดไวกอน ไมง้ันก็ยังเดาไมถูกวาปานนีเ้ราท้ังหมดจะอยูในสภาพไหน” “เราจะเอายังไงกันตอไปครับ คุณชายมาเจบ็สาหัสเสียอยางนี้แลว” อดีตนายทหารปนใหญอ้ึงไป เมมริมฝปากแนน นี่กก็ําลังเปนปญหาใหมสําหรับเขาอยูเชนกัน ในเม่ือหัวหนาคณะหรืออีกนัยหนึง่ ‘ผูนํา’ ไดเกดิมีอันเปนไปเสียเชนนีแ้ลว ทุกส่ิงทุกอยางมันนาจะตองชะงักลมเหลวไปหมด อยางนอยก็ช่ัวระยะเวลาหนึ่งท้ังเขาหรือดารินกด็ ีขณะนี้ยอมไมมีแกจิตแกใจท่ีจะคิดถึงเร่ืองอ่ืนใดท้ังส้ิน นอกจากความปลอดภัยของเชษฐาเปนอันดบัแรก “ผมก็ยังตัดสินใจอะไรไมถูกเหมือนกันรพินทร” ในท่ีสุด ไชยยันตก็เอยแผวตํ่า ตบไหลจอมพราน ฝนยิ้มให “ถาเปรียบการโรมรันระหวางเรากับไอแหวงเปนเหมือนสงคราม ขณะนี้ฝายเรากอ็ยูในฐานะเพล่ียงพล้ําเสียแลว เพราะแมทัพกาํลังแย อยางไรก็ตาม รอใหเขาฟนและดอูาการกอนดกึวา แผนการตอไปคอยวางกนัภายหลังจากนั้น ขณะนี้หนาท่ีของคุณมีอยางเดียวคือ หาทางปองกันพวกเราทุกคนไวใหพนจากการโจมตีซํ้าเติมของมันอีก ต้ังรับรักษาท่ีม่ันไวพลาง ยังไมมีการรุกอยางใดท้ังส้ิน เอาละ คุณมีธุระอะไรจะดําเนินการก็เรงทําเถิด ทางนี้ไมตองหวง ผมจะดแูลเขาเอง” บรรยากาศของแคมปตลอดท้ังวัน เต็มไปดวยความตึงเครียดขีดสุด ลูกหาบเสียชีวิตไปอีกคนหน่ึงจากจํานวนท้ังหมด 10 คนท่ีเหลือ เทาๆ กับท่ีหวัหนาคณะก็ตกอยูในอาการหนักอยางท่ีไม


1018

เคยมีใครคาดฝนมากอน อันเนื่องมาจากผลของการบุกเขาโจมตีของกองทัพชางมฤตยู ภายใตการนําของไอแหวงจอมมหากาฬ พวกลูกหาบเร่ิมจะขวัญเสียอีกคร้ัง รพินทรตองมีงานหนักในการปลุกปลอบใจคนเหลานั้น รวมท้ังจัดวางแผนปองกันการยอนรอยเขาจูโจมซํ้า ของกองทัพชางอยางม่ันคงแข็งแรงท่ีสุด ทุกคนหนาดําครํ่าเครียดแทบจะไมมีเวลาไดพกัผอน ทามกลางความวิตกกังวล และกล่ินไอของมหาภัยท่ีแวดลอมอยูทุกขณะ ประมาณย่ําคะ เชษฐาก็รูสึกตัวไดสติข้ึนมาจากยาสลบท่ีดารินใหไวระหวางการผาตัดและใหเลือด รพินทรไดเหน็ธาตุแทแหงเลือดนักตอสูเผชิญภัยของราชสกุลหนุมอันเปนนายจางของเขาอยางแจมชัดอีกคร้ัง ดวยความยกยองคารวะในนํ้าใจ ทันทีท่ีลืมตาข้ึน เชษฐากย็ิม้ใหกับทุกคนราวกับวาเขาไดต่ืนข้ึนจากการหลับธรรมดา และมองเหน็ภาวะอันหนกัของตนเอง (ในสายตาของทุกคน) เปนเร่ืองชวนขบขัน ภายหลังจากรับทราบเร่ืองราวโดยตลอดเกีย่วกับตนเอง เชษฐากพ็ยักหนาเรียกแงซายเขาไปนั่งใกลเตียง สงมือออกมาใหจับ บีบกระชับแนน “ฉันไมมีคําขอบใจใดๆ จะใหแกนายได แงซาย” เขากลาวข้ึนดวยเสียงลึก ตาจบันิ่งอยูท่ีใบหนาของหนุมพเนจรชาวดงผูเปนคนใชอาสาสมัคร “นอกจากจะพดูวา ชีวิตของฉันตกเปนหนี้ของนายสองคร้ังแลว และในคร้ังนี้มันมีความหมายท่ีสุด ถาไมมีนายอยูในคณะของเรานี่ ก็จะไมมีฉันอยูในโลกน้ีอีกแลว ฉันจะไมลืมนายเปนอันขาด” “นี่คือการรับใชโดยหนาท่ีตามท่ีผมไดปฏิญาณไวกอนจะออกเดินทางมา เจานายอยาไดถือวาเปนหนี้ใดๆ ท้ังส้ิน” แงซายตอบอยางสงบสํารวม แลวกมศีรษะคํานับพลางถอยหางออกไป เชษฐามองผานไปยังใบหนาของทุกคนท่ีลอมเขาอยูดวยความเปนหวง “ขอบใจ-ขอบใจพวกเราหมดทุกคน สําหรับเหตุการณท่ีผานมาเม่ือคืน ถึงอยางไร เราก็ยังสามารถไลพวกมันใหแตกกระจายถอยไปได” “คุณชายรูสึกเปนอยางไรบางครับ?” พรานใหญเอยถามข้ึนดวยเสียงกระซิบ หัวหนาคณะยิม้อยางบึกบึน มองดูขาตนเองท่ีถูกพันหนาแนนไวดวยผาพันแผลหลายช้ิน “ผมไมอยากจะคิดวาผมเปนอะไรมากนกัหรอกรพินทร” แลวก็เปล่ียนสายตาไปท่ีนองสาว ถามเสียงแหบพราดวยความอิดโรยวา “แผลของพี่สักอาทิตยพอจะเดินไหวไหม?” ดารินจับมือพีช่ายไปกุมไว ยิ้มใหเศราๆ


1019

“พี่ใหญไมทราบตัวเองหรอกคะ วาสาหัสแคไหน...อยางนอยพี่ใหญกจ็ะตองนอนแซวอยูเปนเดือน กวาจะปกติเรียบรอยเหมือนเดิม” สีหนาของเชษฐาขรึมลง มองไปทางไชยยันตกับรพินทรสลับกันอยูเชนนั้น “แผนการเดิมของเราท้ังหมด เห็นจะตองชะงักลงช่ัวคราวเสียแลว เชษฐา” ไชยยนัตพูดพรอมกับถอนใจ “ชะงักยังไง?” หัวหนาคณะขมวดค้ิว “คิดดู แกเจ็บปวยอยูอยางนี ้ เราไมอยูในฐานะจะดําเนินการอยางใดตอไปไดท้ังส้ิน อยางนอยกจ็นกวาแกจะคอยยังช่ัวข้ึน” คนเจ็บส่ันศีรษะแชมชา ยิ้มของเขาปลุกปลอบขวัญของทุกคน “ไมมีความจําเปนอยางใดท่ีจะตองใหการเจบ็ปวยของฉัน มาชะงักแผนการเดิมของเราเสีย โดยเฉพาะอยางยิ่ง เร่ืองไอแหวง” เขากลาวหนักแนนม่ันคง แลวหันไปทางนองสาว “นอย! บอกพ่ีหนอยซิ โดยอัจฉริยภาพในทางแพทยของนอย เคร่ืองเวชภัณฑท่ีเราเตรียมมาอยางครบถวน แมจะเปนใจกลางปาลึกอยางนี้ นอยพอจะรักษาพี่ไดไหม?” “ไดคะ แตอยางท่ีบอกแลว ตองอาศัยเวลาหนอย จะใหหายทันใดคงไมไดแน” “ไชยยนัตละ ตอบหนอยซิ โดยอุปกรณและเสบียงกรังท่ีเรายังมีกันอยูพรักพรอมอยูเชนนี ้พวกเราทุกคนพอจะอยูกันไปไดจนถึงเวลาท่ีฉันคอยทุเลาข้ึนไดไหม” “ออ ขอนั้นไมมีปญหา” “ดีแลว ท้ังๆ ท่ีฉันนอนเจ็บลุกไมข้ึนนี่ ใจฉันยังไมคิดถอยเลยแมแตกาวเดยีว แกกับนอยหมดกําลังใจทอถอยเสียแลวหรือ?” สหายของเขาส่ันศีรษะ “ไมมีวันเสียละ ทุกส่ิงทุกอยางมันไปรวมอยูในขอท่ีวา พวกเราเปนหวงแกเทานั้น และความเปนหวงกังวลนีแ่หละ ทําใหทําอะไรไมไดถนัดนัก” เชษฐาโบกมือ สรุปอยางเด็ดเดี่ยววา “เพราะฉะน้ัน เปนอันหมดปญหาไป” พลางหันมาทางรพินทร “ถึงผมจะเจ็บนอนแซวอยูกบัท่ี ไชยยันตยังอยู นอยก็ยงัอยู คุณเองหรือแงซาย ตลอดจนใครตอใครในพวกเราทุกคนก็ยังอยูพอท่ีจะดําเนินงานได ผมนอนคอยฟงขาวอยูท่ีแคมป ไชยยนัตกับนอยจะดาํเนินการติดตามไอแหวงตอไปตามแผนการเดิม คุณมีอะไรขัดของไหมรพินทร?” พรานใหญงันไปกับการตัดสินใจอันเดด็เดี่ยวม่ันคงของหัวหนาคณะ หันไปมองดูดารินกับไชยยันตเหมือนจะขอความเห็น


1020

“สําหรับฝายผม ไมมีอะไรขัดของเลยครับในเร่ืองนี”้ “ฝายเรา อันมีฉันกับไชยยันตสองคนก็พรอมเสมอ ถานี่เปนความตองการของพี่ใหญ” นอยสาวใจเดด็พอๆ กับพี่ชาย พยกัหนารับคํามา “เอาง้ันเหรอ?” ไชยยนัตทวนคําย้ํามาเหมือนจะยังไมแนใจ เชษฐาผงกศีรษะลง “เอายังง้ัน!” “เปนอันวาตกลง ฉันกับนอย รพินทรและพวกท้ังหมดจะตามไอแหวงตอไป ในระหวางท่ีแกนอนพักรักษาตัวอยูท่ีแคมป” “ดีมาก! ขอใหทุกคนรูไวดวยวา การเจ็บปวยของฉันไมใชอุปสรรคสําคัญท่ีจะทําใหแผนการตามสังหารไอแหวงของเราตองชะงักหรือเลิกลม คนเจ็บก็นอนรักษาตัวไป คนดีก็ฟาดกบัมันตอไป งายนิดเดยีวไมเหน็จะตองมีอะไรยุงยากกังวลใจ ถึงอยางไรเราก็ตองมีสถานีพักหรืออีกนัยหนึ่งแคมปศูนยกลางอยูแลว ฉันนอนเฝาแคมปเอง ใครเหนื่อยกก็ลับมานอนพักท่ีสถานีกลาง คนท่ีมีกําลังอยูผลัดกนัออกไปฟาดกับมัน จะใชเวลานานสักเทาไรก็ใหมันรูไป ถามันเนิ่นนานจนกระท่ังฉันทุเลาพอจะติดตามมันไดอีก กจ็ะเขารวมดวยเหมือนเคย สวนถาโชคดีเรากําจัดมันลงไดในเร็ววันกอนท่ีแผลของฉันจะหาย เราก็มุงตอหลมชางเลย และท่ีนั่นฉันไปนอนรักษาแผลใหหายสนิทดีเสียกอน แลวเดินทางตอ เร่ืองความเจ็บปวยของฉันไมจาํเปนตองวิตกกังวล ฉันมีนอยคอยดูแลอยูแลว สําหรับเร่ืองไอแหวงก็มีรพินทรเปนหลักอยูท้ังคน จาํไว นีเ่ปนคําส่ัง แผนลาไอแหวงจะตองไมชะงักใดๆ ท้ังส้ิน ลมมันใหได!” ไชยยนัตเอ้ือมมือมาบีบไหลคนเจ็บเบาๆ “เอาละ สบายใจไดแลว เชษฐา เราจะปฏิบัติตามท่ีแกตองการ พักผอนเสียเถอะ ฉันกคิ็ดเหมือนกนัวาแกจะตองหายในเร็ววัน” พรานพื้นเมืองและพวกลูกหาบท้ังหมด เขามาเยี่ยมดูอาการของหัวหนาคณะ แลวก็พากันกลับออกไป ภายหลังเม่ือดารินใหยานอนหลับแกคนเจบ็ คงเหลือแตรพินทรเทานัน้ท่ียังคงหารือกับท้ังสองอีกเล็กนอย “พรุงนี้ผมต้ังใจไววาจะยายท่ีต้ังแคมป เพือ่หลีกกล่ินซากชางเนาไปอยูในชัยภูมิท่ีเหมาะกวานี้ และจะตั้งถาวรอยูท่ีนัน่ตลอดไปเลย จนกวาเราจะจัดการกับไอแหวงเรียบรอยราบคาบ จะมีอะไรเปนอุปสรรคในการเคล่ือนยายคนเจ็บไหมครับ?” พรานใหญหันไปถามแพทยประจําคณะ “ไกลจากท่ีนี่มากไหม?” “ก็ประมาณไมเกิน 5 กิโลเมตร เราจะข้ึนไปตั้งคายอยูบนเนินลูกหนึง่ หางจากนี่ไปทางตะวนัออกเฉียงเหนือ” “ก็คงจะได แตระวังอยาใหมีการกระเทือนมากนัก”


1021

ดารินตอบ สีหนาเต็มไปดวยกังวล


1022

41 คืนนั้น ผานไปโดยไมมีส่ิงใดแผวพานเขามารบกวนใกลเคียงบริเวณแคมป ทามกลางเวรยามท่ีจัดไวอยางแขง็แรง รวมท้ังการวางแผนปองกันในรอบนอกอยางรอบคอบรัดกุม หากวาจะมีการยอนรอยบุกซํ้าของโขลงชางไอแหวงอีก รพินทรนอนหลับๆ ตื่นๆ สะดุงผวาตลอดท้ังคืน นับเปนคืนแรกแหงชีวิตในปาของเขา ท่ีไมอาจหลับสนิทลงไดเพราะความวิตกกังวลนานาชนิด คิดไมถึงมากอนเลยวา ในเสนทางเดินชวงระยะแรกกอนจะไปถึงหลมชางนี้ คณะเดินทางภายใตการรับผิดชอบโดยตรงของเขาจะเกิดภัยพิบัติใดๆ จนถึงแกชีวิตของชาวคณะขึ้น มันดูจะเปนลางรายอยางไรพกิล ท้ังๆ ท่ีการเดินทางมหาวบิากเส่ียงภยัแทจริงยังไมเร่ิมตน ลูกหาบเสียชีวติไปแลวตามลําดับถึง 7 คน และท่ีรายกาจท่ีสุดคือ เชษฐา อันเปนหัวหนาคะยังมาไดรับอันตรายขั้นสาหัสเขากลางคันอีก เหตุรายท้ังหลายที่เกดิข้ึน มันเกินกวาท่ีเขาจะสามารถแกไขปองกันได ท้ังๆ ท่ีใชความพยายามขีดสุดแลว ไมเคยมีคร้ังไหนท่ีพรานใหญปรากฏกิตติศัพทสมญากองไปท่ัวเชนเขา จะไดรับความหนักใจเชนคร้ังนี้ ยังโชคดีอยูบางท่ีคณะนายจางท้ังสาม และพวกลูกหาบท้ังหมดไมมีใครคิดวาเปนความบกพรองของเขาเลย เพราะตางก็รูเห็นเหตุการณกับตาตนเองดีอยูแลววา ส่ิงท่ีเกิดข้ึนเปนเหตุเหลือวิสัยอันจะโทษส่ิงใดมิได นอกจากชะตากรรมของแตละคน แตถึงเชนนั้น รพินทรก็เต็มไปดวยความอึดอัดกลัดกลุมเหลือท่ีจะกลาว ในวิกฤติการณท่ีแวดลอมอยูขณะน้ี อํานาจของปาไมเคยมีอิทธิพลยิ่งใหญอยูเหนือจอมพรานอยางเขา แตบางขณะ มันก็สําแดงฤทธิเดชคุกคามผูท่ีอยูในความดูแลคุมครองของเขาจนยากท่ีจะสกัดก้ันปองกันไวไดทัน ส่ิงท่ีนาวิตกสําหรับทุกคนตอมาก็คือ เชาวนัรุงข้ึน อาการของเชษฐาทรุดหนักลงอีก ดวยความระบมของบาดแผล และพิษไขแทรก ดารินปลุกปลํ้าอยูกับคนเจ็บอันเปนพี่ชายของหลอน ดวยความรูความสามารถทางวิชาการแพทยท้ังหมด รวมทั้งเวชปกรณท้ังส้ินท่ีนําติดมาดวยอยางพรัก พรอม พิสูจนใหเห็นชัดวา...หลอนชํานาญแคลวคลองกวาการแกะรอยสัตวหรือจับปนมากนกั การเคล่ือนยายขบวนไดกระทําข้ึนในขณะท่ีเชษฐาไมรูสึกตัว รางของคนเจ็บถูกนาํข้ึนนอนบนเกวยีนเลมหนึ่ง ซ่ึงเคล่ือนไปอยางระมัดระวังประคับประคอง ดารินนั่งคุมอยูบนเกวยีนเลมนั้น คอยดูแลพี่ชายอยูทุกระยะ ขบวนท้ังหมดออกเดินทางจากท่ีเดิม บายหนาตัดปาราบโปรงสลับไปดวยภเูขาเล็กๆ ข้ึนตะวันออกเฉียงเหนือ


1023

ตลอดทางท่ีผานไป เต็มไปดวยรอยเทาชางนับไมถวนย่ําอยูเกล่ือนกลาดท่ัวไปหมด แทบจะทุกตารางนิว้ของพื้นท่ีแถบนั้น รอยตนไมหกัโคนตามตีนเนินและโคนตนไมใหญ ก็มีรอยลงงาของพวกมันไวกระจุยกระจาย ไมมีรองรอยของการหากินของพวกมันอยางใดท้ังส้ิน นอกจากรอยของการแผลงฤทธ์ิสําแดงเดชของพวกมัน รวมท้ังตอนท่ีแตกต่ืนตกใจเสียงระเบิดวิง่กระเจิงเปดหนีไปอยางไมเปนขบวน ปาท้ังปาเงียบเชียบปราศจากว่ีแววสัตวใดท้ังส้ิน แมแตนกเล็กๆ สักตัว เพราะผลของสงครามใหญระหวางมนุษยกับกองทัพคชสารเม่ือคืนวานท่ีผานมา ไชยยนัตเดนิเคียงคูกับรพินทรนําขบวนไปเบ้ืองหนา สํารวจรอยเหลานั้นไปทุกระยะ สีหนาเต็มไปดวยความกังวล พึมพําออกมาเบาๆ “เทาท่ีเห็นรอยเต็มทุงอยูนี่ คะเนวาคงไมตํ่ากวา 200-300 ตัวข้ึนไปทีเดียว ยังไมนับพวกท่ีแตกกระเจิงไปทางดานอ่ืนๆ อีก นามหัศจรรยเหลือเกนิ ไอหวัโจกแหวงนั่นไปชักชวนชางปาเหลานี้มารวมกับมันไดอยางไร เทาแลวเทารอดผมก็ยังไมอยากจะเช่ืออยูนัน่เอง ท้ังท่ีมองเห็นประจักษพยานชัดอยูตําตา” “ผมก็นึกไมออกเหมือนกันครับ แตเทาท่ีเห็นอยูนี่ก็เปนการบอกชัดอยูแลววา ไอแหวงจะตองมีอํานาจอิทธิพลอยูเหนือชางท้ังหลายในปานี้ท้ังหมด เปนจอมบงการ เปนจักรพรรดิของพวกมันทีเดยีวแหละ มันเปนอํานาจท่ีผิดวิสัยธรรมชาติของชางปาซ่ึงผมก็ไมเคยพบมากอน” “นี่ไมใชการลาชางเสียแลว แตเปนการทําสงครามกับชางท่ีสมน้ําสมเนื้อทีเดียว ผมชักไมแนใจเสียแลววาระหวางพวกเรากับพวกมัน ใครจะอยูใครจะไป การปะทะคร้ังสุดทายท่ีผานมา ทําใหผมรูสึกวาเราประมาณการณไอแหวงผิดไปเสียแลว มันไมใชสัตวรายท่ีตกอยูในฐานะถูกตามลา หากเปนแมทัพฝายตรงขามท่ีมีกําลังและแผนการพรอม มิหนําซํ้ายงัมีเจตนามุงม่ันท่ีจะเอาชนะเราใหได” พรานใหญยิ้มเครียดๆ “แตถึงอยางไรผมก็ยังเช่ือม่ันอยูเสมอวา มันเปนเพยีงสัตวดิรัจฉานเทานั้น” “นี่แปลวาต้ังแตนี้เปนตนไป เราจะตองเผชิญกับกองทัพชางเปนรอยๆ เชนนี้ละหรือ ในการตามลาไอแหวง” ไชยยนัตเอยถามอยางหนกัใจ ภายหลังเดินเงียบๆ ไปอีกครูใหญ รพินทรก็ตอบวา “ผมคิดวา พวกมันท่ียกเขาโจมตีเราท้ังหมดเม่ือคืนวาน จะมีสักกี่รอยตัวก็ตาม ปานนี้คงกระจัดกระจายแยกโขลงกันออกหมดแลว โขลงใครโขลงมัน ไอแหวงก็จะตองแยกไปกับบริวารชดุเดิมของมัน คงยากท่ีจะมาชุมนุมพลรวมกนัเปนกองทัพไดอีกในระยะนี้” “อะไรท่ีทําใหคุณม่ันใจอยางนั้น?” “วินาทีสุดทายของการประจัญบานระหวางเรากับมันเม่ือคืนวานนี้ครับ ทําใหผมม่ันใจเชนนั้น เสียงระเบิดและอํานาจระเบิด ทําใหพวกมันแตกกระจายหวัซุกหวัซุนปาราบไป นั่นก็


1024

เทากับเปนการแยกกําลังสวนใหญของมันใหแตกออกไปแลว ประเดี๋ยวเราถึงท่ีต้ังแคมปจัดการวางแคมปถาวรเรียบรอย ผมจะออกสํารวจอีกคร้ัง แลวจะรูไดวาพวกมันรวมกลุมกันอยูเปนรอยๆ ตามเดิม หรือตางโขลงตางแยกไป” “ถามันแยกโขลงไดอยางคุณวา ก็เปนการสะดวกสําหรับเรามาก แตถามันยังรวมกลุมกันอยูเปนจํานวนมาก เราจะลําบาก ดีไมดีตองยิงชางอ่ืนๆ ไปทีละตัวจนหมดปา กวาจะเขาถึงตัวไอแหวงได เราจะหมดกําลัง หมดอุปกรณสนบัสนุนกันเสียกอน” ไชยยันตวา กอนเท่ียงเล็กนอยก็มาถึงยอดเนินเต้ียๆ ลูกหนึ่ง ภูมิประเทศสลับซับซอนไปดวยแกงโขดหิน และหนทางเขาออกอันแคบจํากดั เหมาะอยางยิ่งสําหรับจะใชเปนปราการถาวร เพื่อต้ังรับการโจมตีของชางโขลงไดอยางปลอดภัย รพินทรส่ังใหปลอดเกวียนปลงสัมภาระลงในทันทีนั้น ภายหลังจากวางแคมปเรียบรอย ในลักษณะท่ีม่ันถาวร พรานใหญกเ็ขามาในกระโจมพักของนายจาง เชษฐายังคงหลับสนิทดวยยาระงับประสาท ดารินกับไชยยันตนั่งหารืออะไรกันเบาๆ อยูท่ีโตะสนาม “คุณชายเปนยงัไงบางครับ?” แพทยสาวฝนยิ้ม ชําเลืองไปทางเตียงคนเจบ็ถอนหายใจเบาๆ “อยูในระหวางกําลังอักเสบทีเดียว แตเช่ือวาพรุงนี้และวันตอๆ ไปคงจะดีข้ึนเปนลําดับ หากไมมีอาการอยางอ่ืนๆ แทรก” พรานใหญมองไปยังเชษฐาดวยความเปนหวง สายศีรษะเศราๆ “โชคดีเหลือเกนิท่ีมีคุณหญิงมาดวย และมีหยูกยาเวชภณัฑมาครบ ถึงอยางไรผมก็อุนใจแลวท่ีมีแพทยมือดีเปนผูคอยดูแลอยูใกลชิดเชนนี”้ “ขอบคุณมาก สําหรับความรูสึกท่ีดีของคุณท่ีมีตอพวกเราทุกคน โดยเฉพาะอยางยิง่ในภาวะเชนนี”้ แววตาคูนั้นบอกใหทราบชัดวา กลาวออกมาจากใจจริง ต้ังแตเชษฐาไดรับบาดเจ็บสาหัส ดารินเครียดขรึมและซึมผิดไป หลอนเฝาอยูใกลชิดพี่ชายแทบจะเรียกไดวาตลอดเวลา ไชยยันตเองก็เชนกัน อดตีนายทหารปนใหญไมมีอารมณขันเหลืออยูอีก นอกจากความจริงจังเอาการเอางาน เชษฐาลมลงเสียแลวเชนนี้ เขาก็ตกอยูในฐานะท่ีตองตัดสินใจทุกส่ิงทุกอยางแทน “ผมจะออกไปตรวจรองรอยพรอมกับเกิดและบุญคําสามคน จะกลับในราวๆ คํ่าๆ” เขาบอกเรียบๆ “ผมจะไปกับคุณดวย” ไชยยนัตวา หนัเขาควาปน “แตผมคิดวา คุณไชยยันตพกัผอนท่ีแคมปนี่กอนดกีวาครับ” พรานใหญทวง กึ่งแนะนํา


1025

“อยางนอยท่ีสุด ก็จะไดเปนเพื่อนคุณหญิง ในภาวะเชนนี้เธออาจตองการเพื่อน ออกไปกับผมก็ไมมีอะไร นอกจากเดินหนักกันท้ังวัน ออมแรงไวดกีวา ถึงอยางไรเสียวันนี้ก็เปนเพียงแคสํารวจดูลาดเลากอนเทานัน้ ผมจะกลับมาสงขาว” ไชยยนัตถือปนยืนลังเลอยู พอดีสบตากับดารินท่ีมองมาอยางขอรอง ก็วางปนลงตามเดิน พยักหนากับรพินทร “เอาละ ผมอยูท่ีนี่ก็ได ดีเหมือนกัน อยากจะดูอาการของเชษฐาโดยใกลชิดดวย หนักหนาฉุกเฉินอยางไรจะไดเปนลูกมือคอยชวยนอยถูก ถาเชษฐาไมเจ็บหนกัเสียคนเดียวเราจะสบายใจกันมากกวานี้มาก ตอใหไอแหวงมีกําลังพลทีจ่ะเตรียมรบกบัเราสักหม่ืน วาแตท่ีม่ันของเราในคราวนี้ปลอดภัยแนหรือ ถามันบุกเขาโจมตีเราแบบคืนนั้นอีกละก็แยทีเดยีว เชษฐานอนแซวอยูอยางนี”้ “ผมรับรองครับ ชางตัวไหนก็ตามท่ีจะบุกข้ึนมายังท่ีต้ังแคมปของเรานี่ไดกแ็ปลวา มันจะตองไตเนินชันข้ึนมา และจะเขามาเปนเปากระสุนแบบเรียงเดีย่วทีละตัว จากประตูดานดานเดียวเทานั้น ไมมีการยกพลบุกเขามาพรอมๆ กันไดมากๆ ในซอกเขานี้เปนท่ีปลอดภัยท่ีสุดสําหรับชาง ผมคํานึงถึงขอนี้มากท่ีสุดถึงไดเคล่ือนยายมาต้ังม่ันท่ีนี่ มันจะเปนแหลงท่ีเรายึดพกัระยะยาวจนกวาจะกําจัดไอแหวงไดสําเร็จ หรือจนกวาคุณชายจะหายเปนปกติเรียบรอย สุดแลวแตอยางใดอยางหนึ่งจะมาถึงกอน” “ปญหาสําคัญท่ีสุดมันอยูท่ีเร่ืองน้ํา โดยเฉพาะอยางยิ่ง เรามีคนเจ็บดวยเชนนี”้ ดารินเปรยมองมาท่ีเขาดวยดวงตาโรยๆ ใบหนางามดวงน้ันหมองเศรา แตยังแฝงแววเขมแข็งองอาจอยูเชนเดิม วันนี้หลอนอยูในชุดเส้ือตรวจการบางเบาสีขาวสะอาด และกางเกงบานก่ึงกระโปรงสีเดียวกัน แลดูงามสงาเยือกเย็น เหมาะสําหรับการทําหนาท่ีเปนแพทยหรือพยาบาล ผดิแผกไปกวาทุกวัน ไมมีเข็มขัดปนส้ันคาดตดิเอวเหมือนเคย หากแตมีหูฟงของหมอคลองติดอยูท่ีคอ ผมยาวสยายเคยเคลียไหลยามนี้เกลาเปนมวยลวกๆ ไว เม่ือพบเห็นกันคร้ังแรกท่ีสถานีกักสัตวของนายอําพล ราชสกุลสาวผูนี้มีผิวสีผองยองใย แตบัดนี้ กล่ินไอของความตรากตรําสมบุกสมบัน ยอมผิวใหเขมคลํ้าลงประหนึ่งสีน้ําผ้ึง งามคมซ้ึงไปอีกลักษณะหน่ึง สตรีผูนี้จะไมมีความงามอะไรเลยสําหรับเขา ยามเมื่อหลอนนั่งปรุงโฉมอยูหนากระจก..รพินทรคิดในชั่วแวบ...แตงามประทับตาตรึงใจท่ีสุด ยามเมื่อประทับไรเฟลเล็งเขาใสเปาหมาย!! ไชยยนัตเอยถามเตือนเร่ืองน้าํมาอีกคน เขาจึงต่ืนจากภวังคตอบวา “เร่ืองน้ําไมตองหวงหรอกครับ ใตเนินนี่ลงไปทางดานหลัง มีแองน้ําพเุล็กๆ อยูแองหนึ่ง...มีน้ําซึมอยูตลอดท้ังป ผมใชใหพวกน้ันไปตักข้ึนมาสํารองไวแลว คอยๆ ขอดข้ึนมาทีละถัง หลายๆ เท่ียวเขาก็ไดหลายปบ พอใหคุณหญิงใชไดอยางสบายแมจะไมเหลือเฟอนัก ใสยาฆาเช้ือตมใหเดือดเสียหนอยก็สะอาดพอสําหรับคนเจ็บ” วาแลวก็ถอยผละจากกระโจมไป แตแลวกช็ะงัก เพราะเสียงเรียกมาเบาๆ เม่ือหันกลับมาอีกคร้ังเห็น ม.ร.ว.หญิงคนสวยจองมาดวยอาการกังวล


1026

“อยากลับมาใหคํ่านักนะ ฉันกับไชยยันตจะรออาหารคํ่า” พรานใหญยกมือข้ึนแตะปกหมวก ไมกี่อึดใจหลังจากนั้น เขา เกิด และบุญคํา ก็เดินดุมๆ ออกจากบริเวณแคมป หายลับลงไปในเงาบดบังของหมูโขดหิน รพินทรกลับมาเม่ือเวลาทุมเศษ ขณะเชษฐากําลังต่ืนรูสึกตัวดวยอาการซึมออนเพลีย ดารินและไชยยันตรอยคอยเขาอยูแลวท่ีโตะอาหารซ่ึงเตรียมไวพรอม “นอยกับไชยยนัตบอกผมวา คุณออกไปสํารวจรอย” คนเจ็บพูดแผวๆ ยิ้มอิดโรยจบัแขนเขาไว ขณะท่ีพรานใหญตรงเขาไปนั่งขางๆ “ไดความวายังไงบาง?” “มันแยกโขลงกันออกหมดแลวครับ ไมไดรวมกันอยูเปนรอยๆ เหมือนเดิม” เขาตอบพรอมกับยิ้มออนโยน “ไอแหวงกับลูกโขลงเดิมของมันประมาณ 20 กวาตัว บายหนายอนกลับไปทางเขานางท่ีพวกเราผานมาแลว พวกมันพิการไปหลายตัว โดยเฉพาะไอแหวง ขาหลังดานซายรูสึกวาจะหัก สังเกตไดจากรอย” ดวงตาอันหร่ีโรยดวยพิษบาดแผลของเชษฐา เปนประกายขึ้นดวยความหวัง “คุณแนใจหรือ รพินทร” “แนใจครับ” “ถาง้ันความหวังของเราก็ใกลเขามาแลวซิ” ไชยยนัตรองออกมาอยางยนิดี สงถวยบร่ันดีมาใหเขา “คุณคิดยังไง ท่ีไอแหวงบายหนายอนไปทางเขานาง?” จอมพรานยกมือข้ึนลูบคางอันคร้ึมไปดวยเครา เหมือนจะตรึกตรอง แลวยกถวยบร่ันดข้ึีนจิบ “ผมอยากจะเช่ือวามันพยายามจะขามเขาไปหลบอยูในหบุหมาหอน โดยอาศัยผานเสน ทางใดเสนทางหน่ึงท่ีผมเองก็ยังไมสามารถจะคนไดพบ ตามท่ีเคยเรียนมาแลว เวลามันไมอํานวยให ผมตามรอยมันไปไดหนอยเดียวเทานั้น ยังไมทราบแนวามันจะแยกไปทางอ่ืนหรือเปลา แตเทาท่ีสังเกตคราวๆ ตามเสนทางเดนิของมัน ทําใหคิดวามุงไปทางเขานาง ถาไมเปนหวงทางนี้ตามตอไปก็คงไดรูชัด แตหมายความวา คืนนี้ผมไมไดกลับแน” “ดีแลวท่ีคุณปฏิบัติตามสัญญา กลับมาตามเวลาท่ีบอกไว” เสียงพูดเบาๆ มาจากดาริน วราฤทธ์ิ ผูเดินออมเขามายืนอยูอีกฟากหน่ึงของเตียงคนเจ็บ ใชฝามืออังซอกคอของพี่ชาย ตรวจอุณหภมิูแลวจับชีพจร ปากคงพูดตอ


1027

“เพียงแตรูแนวา พวกมันสวนใหญแยกยายกันออกไปหมดแลว ตางโขลงตางไปก็เปนขาวดีสําหรับเราแลว แผนการตอไปคอยหารือกันใหม ถาคุณไมกลับคืนนี้ เราเดาอะไรไมถูกเลย รอนใจแย เร่ืองการนัดแนะในปา ถาไมจําเปนจริงๆ แลว ควรจะรักษากําหนดเวลานดัใหเท่ียงตรงท่ีสุด ไมง้ันฝายรอเปนหวงมาก” “ผมก็คิดในขอนี้ ถึงไดรีบกลับมา ท้ังๆ ท่ีบุญคําชวนใหตามตอ” แลวกห็ันไปจบัเบาๆ ท่ีปลายเทาของเชษฐา ถามดวยน้ําเสียงนุมวา “คุณชายรูสึกเปนอยางไรบางครับ?” ราชสกุลหนุมฝนยิ้มตอบ พึมพําขอน้ําจากไชยยันต รับไปดื่มแลวผอนลมหายใจยาว นองสาวประคองหลังข้ึนเอาหมอนรองเพื่อใหทรงตัวนั่งถนัด “อยากังวลไปเลยรพินทร ผมคงไมเปนอะไรมากนักหรอก วนันีแ้ผลมันไดระยะอักเสบระบมมากหนอย แตนอยก็ฉีดมอรฟนใหผม พอซึมๆ ไปได เช่ือวาพรุงนี้คงจะดีข้ึน” นั่นคือธาตแุทของเชษฐา ผูแกรงและทรหดบึกบึนเกินกวาผิวพรรณชาติสกุล ซ่ึงไมสามารถจะมองเห็นไดในสายตาผาดๆ เบื้องนอก สมแลวท่ีเขาอาจหาญที่จะบุกปาฝาดงไปยังหนทางมหาวิบากทุรกันดารเบื้องหนา เพื่อติดตามคนหานองชายผูสาบสูญ “เม่ือกี้นี้คุณพดูถึงวาไอแหวงบายหนาไปทางเขานาง อาจหลบเขาไปหบุหมาหอน” คนเจ็บพยายามจะเขารวมวงหารือดวย จากกําลังใจอันกลาแข็งเด็ดเดี่ยวของเขา “ถึงแมคุณจะคนไมพบทางดานสัตวท่ีเช่ือมระหวางปานอก กับบริเวณหุบหมาหอนมากอนก็ตาม ถาเราพยายามติดตามมันไป ถาฝนไมตกลงมาลบรอยเสียกอน รอยของมันจะนําทางเราเอง แลวเราก็รูวาดานลับนัน้อยูท่ีไหน” “ผมก็คิดเชนนัน้ครับ” “ปาบริเวณนี้เปนปาบนเขาท้ังนั้น พืน้สวนมากแหงสนทิและแข็ง ยิ่งใกลเขานางเขาไปยิ่งเต็มไปดวยกอนหิน เราจะคนหารอยมันไดพบหรือ?” ไชยยนัตออกความเห็นมาตํ่าๆ รพินทรยงัไมตอบเพราะกําลังครุนคิดอะไรอยู เชษฐาก็ตอบแทนมาวา “ชาง ไมใชมด มันผานไปทางไหนก็จะตองปรากฏรองรอยไวใหสายตาพรานสังเกตไดเสมอ อยางนอยก็รองรอยของการหาอาหาร ยิ่งในโขลงมีชางเจ็บพิการอยูดวย ก็ยิ่งทําใหท้ิงรองรอยมากข้ึน สําคัญใหคนพบรอยเร่ิมตนคร้ังแรกกอนเทานัน้ รอยของมันอาจหายไปในระยะกิโลสองกิโล แตสักประเดีย๋วก็ตองปรากฏใหพอสังเกตไดอีก โดยสายตาของผูชํานาญ สําหรับรพินทรนะไมตองหวงหรอกเร่ืองนี้ การหลงรอยคงไมเกดิข้ึนแน” “สําคัญรอยของมันจะไปหายเอาตอนบริเวณใกลทางลับ ท่ีจะนําเขาสูหุบหมาหอนนะซิ เราจะอาศัยรอยมันนําทางก็ไมได จะคนหาดานลับท่ีวานี่ก็หาไมเจอะ แลวกเ็ลยตัดสินใจไมถูกวา มันเขาไปในบริเวณหุบนั้นโดยทางไหน หรือวาแยกไปทางอ่ืนเสียแลว”


1028

ระหวางท่ีพี่ชายกับเพื่อนหารือโตแยงกนัอยู ดารินนั่งฟงอยางสงบ หลอนไมอยูในฐานะท่ีจะออกความเห็นเชนไรไดเกี่ยวกับเร่ืองนี ้ ภายหลังจากดืม่บร่ันดีจนหมดถวย รพนิทรก็บอกวา “ก็ยุงเหมือนกนัครับ ถาเปนกรณีอยางท่ีคุณไชยยันตวา แตถึงอยางไรเราก็ตองพยายามกันดู ผมเองก็รอนใจเหลือเกิน อยากจะตามมันไปใหรูชัดเสียเลยวา มันเขาหุบหมาหอนแนหรือแยกไปทางไหน ถามันเขาหุบหมาหอนกแ็ปลวาไมมันก็เรามีวาระสุดทายรอคอยอยูในระยะใกลๆ นี่แหละ แตถามันไมเปดเขาหุบเปดไปทางอ่ืนเสีย ก็ทายไมถูกวาอีกกี่อาทิตยหรืออีกกี่เดอืนเราจะตามมันพบ” ทันใดเสียงหาวๆ กังวานของใครคนหน่ึง ก็ดังแทรกมาจากเบ้ืองหลังของทุกคนวา “ไอแหวงจะตองหลบเขาไปในหุบหมาหอนแนนอนครับ ผูกอง” ทุกคนหันไปมองเปนตาเดยีว ท่ีมาของเสียงคือแงซาย ผูยืนอยูริมประตูกระโจม ขณะน้ีมองประสานตาคมกริบของรพินทรมา อยางยากท่ีจะอานความรูสึก เชษฐาพยักหนาเรียกใหแงซายเขาไปใกล “ขอบใจมากแงซาย ท่ีนายเร่ิมแสดงความเห็นชวยเหลือพวกเราบาง แทนท่ีจะอมพะนําดูเชิงพรานใหญของเราแตถายเดียว” หัวหนาคณะเอยอยางนิ่มนวล แฝงไปดวยความรักปราณี แตก็สอความหมายใหเห็นวารูทัน “เอาละ ไหนบอกมาซิวาอะไรทําใหนายม่ันใจเชนนั้น” “ผูกองเองก็คิดอยางเดยีวกนักับผมในขณะนี้ เวนแตไมอยากจะแนใจเทานั้น” คนใชชาวดงผูพิสูจนชัดวา มีความสําคัญยิ่งแกคณะเดินทาง พูดข้ึนชาๆ “ไอแหวงถูกเจ็บไป ขณะน้ีกลายเปนชางลําบาก ลูกโขลงของมันอีกหลายตัวก็เจ็บทรมานอยูดวย มันตองรูดีวาถามันไมหลบเขาไปในหุบ ผูกองจะตองตามทัน หบุหมาหอนเปรียบเหมือนรังหลบพักซอนตัวของมัน มีความปลอดภัยกวาท่ีจะเตลิดไปทางอ่ืน อีกอยางหนึง่มันไมตองการจะผละหนีจากเราไปไกล คงหลบซุมวนเวยีนอยูใกลๆ นี่เอง ไดโอกาสเหมาะเม่ือไหร มันก็บุกเขาเลนงานเราอีก ทุกส่ิงทุกอยางข้ึนอยูกับดานลับเช่ือมระหวางหุบปานอกเทานั้น ถาคนไมพบดานลับนัน้ เราก็ไมมีวนัตามมันทัน แมจะรูวามันเขาไปหลบอยูในหบุ เพราะจะตองไตหนาผาลงหุบ กวาจะไปถึงมันก็ยอนกลับออกมาปานอก คอยหลบลอใหเราไลอยูอยางนี้ เราจะหมดแรงไปเอง” พรานใหญเมมริมฝปาก เหลือบมองหนาคณะนายจาง บอกตํ่าๆ วา “นาจะเปนอยางแงซายพูดเสียแลวละครับ” “ถาง้ันก็ไมมีปญหาอะไรอีกแลว พรุงนี้คุณจัดทีมตามมันไดเลย เช่ือวาคงจะหาทางดานท่ีวานี่ไดเอง อยางนอยรอยตีนของมันจะตองชวยใหเราคลําไดบาง มือดีๆ เอาไปใหหมด ทางนีไ้ม


1029

ตองเปนหวง ท้ิงบุญคําไวกบัผมสักคนพรอมกับลูกหาบก็พอแลว พรานของคุณสามคน แงซาย ไชยยันต และนอยไปกันใหหมด” คนเจ็บอันเปนหัวหนาคณะวางแผนใหในทันที ทุกคนอ้ึง มองหนากนัเองโดยคําส่ังของเขา “ใครจะไปก็ไปเถิดคะ แตสําหรับนอยในระยะสองวันนี่ ยังท้ิงพี่ใหญไปไมไดเด็ดขาด อาการของพี่ใหญยังหางหมอไมได” พี่ชายเอ้ือมมือมาลูบคลําศีรษะนองสาวอยางรักใคร พยักหนา “พี่บอกแลววาพี่นะไมเปนไรหรอก แตเอาเถอะ เม่ือนอยจะดแูลพี่ก็เอา ใหไชยยันตไปกับพวกของรพินทร เราตองจัดการกับมันโดยเร็วท่ีสุดเทาท่ีโอกาสจะอํานวยให รายการนี้ไมใชการลาสัตวเพื่อการกฬีาแลว แตเปนการตามลาอาชญากรท่ีเปนสัตวรายอันตรายรายกาจท่ีสุด สําหรับมนุษยทุกคน เพราะฉะน้ันจะโดยวิธีใดหรือโดยใครก็ได ขออยางเดียวเทานั้น...ใหมันตายเปนใชได เขาหันไปทางพรานใหญ “ผมไมเสียดายหรอกรพินทร แมวาผมจะไมมีโอกาสลมมันดวยมือเองอยางท่ีต้ังใจไว และคุณก็ไมจาํเปนจะตองเล้ียงมันไวเพื่อใหพวกเราคนใดคนหน่ึงลมมันโดยเฉพาะ โดยหวังจะเอาเปนเกยีรติประวัติใดๆ ท้ังส้ิน ทันใคร ใครยิงก็แลวกัน จะเปนคุณ แงซาย ไชยยนัต หรือพรานคนใดคนหน่ึงของคุณผมก็ยนิดีท้ังส้ิน ถาเอามันอยูมือได ผมจะนอนรอฟงขาวอยูและภาวนาเอาใจชวยทุกคน ไอแหวงเปนหนี้ชีวิตมนุษยอยูมากเหลือเกิน ถึงคราวแลวท่ีมันจะตองชดใชกรรมบาง” “ครับ ผมจะพยายามจนสุดความสามารถ ถาไอแหวงยังอยูก็ไมควรมีพรานท่ีช่ือ รพินทร ไพรวัลย อีกตอไป” จอมพรานรับคําหนักแนน เอ้ือมไปบีบมือนายจางผูสูงศักดิ์เบาๆ “คุณชายโปรดทําใจใหสบาย และพักผอนรักษาตัวใหดีเถิดครับ อยาเปนกังวลไปเลย เร่ืองไอแหวงเปนภาระของผมเอง พรุงนี้ผมจะเร่ิมออกตามมันอีกคร้ัง” “ดีแลว นอยอยูดูแลเชษฐาเถอะ เขาไมควรจะหางหมอในระยะนี”้ ไชยยนัตกลาว หญิงสาวพยกัหนา แลวหันไปดูตารพินทร นั่งตรึกตรองอยูอึดใจก็ถามวา “จะรอดูอาการของพี่ใหญอีกสักสองวันไมไดหรือ ถาคอยยังช่ัวพอจะปลอยใหอยูกับบุญคําได ฉันจะไดไปดวย” รพินทรกมศีรษะใหนดิหนึ่งอยางสุภาพ ตอบเปนงานเปนการวา “พวกเราตระหนักดีครับวา การขาดคุณหญิงไปเสียคนหนึ่ง ก็เทากับเราขาดปนเท่ียงไปกระบอกหน่ึง แตหนาท่ีสําคัญท่ีสุดของคุณหญิงในขณะนี้คือ การเปนแพทยรักษาพยาบาลคุณชาย ซ่ึงไมมีใครสามารถรับหนาท่ีนี้แทนได สวนการพิฆาตไอแหวง พวกเราหลายคนทํากันไดอยูแลว โปรดพิจารณาดูตามเหตุผลนีเ้ถิดครับ”


1030

หลอนอ้ึงไปอยางจํานน และรูสึกวา ‘พรานไพรใจฉกาจ’ คูอริของหลอนพูดคดัคานหลอนอยางร่ืนหูและมีเหตุผลท่ีนารับฟงเปนคร้ังแรก ผดิไปกวาการโยยวนอันเปนปกตินิสัยเคยของเขา “เราไมมีเหตุผลอะไร ท่ีจะตองประวิงเวลาใหชาออกไปหรอกนอย ยิ่งท้ิงเวลาหางออกไปเทาไหร การตามมันก็ยิ่งลําบากหมดหวังข้ึนเพียงนั้น อยาถวงเวลาเขาไวเพยีงแคความหมายท่ีนอยตองการจะไปดวยเลย ถานอยอยากไปจริงๆ ก็ไปพรอมพวกเขาพรุงนี้ไดเลย แตถาเปนหวงพี่กไ็มตองไปเสีย” เชษฐาบอกนองสาวดวยเสียงนุมนวล หลอนยิ้มใหเอามือพี่ชายมาแนบไวกับแกม หนัไปพูดกับรพินทร “เปนอันวาพวกคุณไปกันเถอะ ฉันตองอยูกับพี่ใหญ วาแตจะไปกันหมดเลยหรือ?” “หกคนเทานั้นครับ ผม แงซาย คุณไชยยันต และพรานของผมอีกสามคน บุญคํากับลูกหาบท้ังหมดจะท้ิงไวใหคอยรับใชคุณหญิงท่ีแคมปนี ่ บุญคําจะดูแลทุกส่ิงทุกอยางไดเหมือนๆ กับท่ีผมอยูเหมือนกัน” “ถาคุณตองการกําลังคนเพิ่ม จะแบงพวกลูกหาบไปบางกไ็ด” พรานใหญส่ันศีรษะ “ผมตองการมือยิงชางครับ ไมตองการเอาคนไปใหชางเหยยีบ ลูกหาบเหลานี้มือยังไมถึงข้ันท่ีจะเอาไปเส่ียงแมแตคนเดียว แทนท่ีจะชวยอะไรได กลับจะยิ่งเพิ่มภาระกังวลเสียเปลาๆ” แลวเขาก็รวมรับประทานอาหารคํ่ากับนายจางท้ังสอง หลังเวลาอาหารปรึกษาสนทนาอยูกับไชยยันตอีกครู อันเปนเวลาเดียวกับท่ีเชษฐาหลับ รพินทรก็ออกไปจัดการส่ังพรานพ้ืนเมืองของเขา ใหเตรียมตัวออกเดินทางพรุงนี้ นอกจากบุญคํา ซ่ึงกําหนดหนาท่ีใหเปนผูควบคุมดูแลแคมปตามเคย ดารินอาบน้ําเปล่ียนเคร่ืองแตงกายเสร็จ เห็นไชยยันตเตรียมสัมภาระสวนตัว พลางหาวหวอดๆ ก็บอกวา “นอนเสียเถอะไชยยันต เม่ือคืนนี้ก็เฝาเวรพี่ใหญแทนฉันแลว พรุงนีก้็จะบุกอีก คืนนี้ฉันจะดพูี่ใหญเอง เธอนอนใหสบาย” “ดีเหมือนกัน” อดีตนายทหารปนใหญอาปากหาวอีกคร้ัง แลวหงายตัวลงนอนบนเตียงสนามของเขาโดยแรง ปายหวัแมมือไปทางเชษฐาผูนอนหายใจแผวๆ อยู พูดอูอ้ีตอมาวา “ยอดชายของเราเปนยังไงบาง เจ็บจะแยอยูแลวยังอุตสาหวางแผนไดอีก คืนนี้ดทูาเขาเปนยังไงบาง?” หญิงสาวยืนกอดอก ถอนใจเบาๆ


1031

“พี่ใหญเปนคนใจแข็ง เขาพยายามทําใหพวกเราทุกคนเห็นวา อาการของเขาแทบจะไมมีอะไรเลย แตความจริงมันตรงกันขาม กอนจะหลับไปเม่ือตะก้ีขอมอรฟนอีก ฉันใหแตยานอนหลับไป สงสัยตอนดึกจะต่ืนข้ึนอีก...เฮอ! เขารับเคราะหแทนฉันแทๆ ถาไมใชเพราะปองกันฉันไว ตัวเองคงไมเจบ็เกือบตายอยางนี้” “ก็มีอยูสองนัยเทานั้น ระหวางเธอกับเชษฐา ถาเขาไมรับเคราะหแทนเธอ ปานนี้เธอกอ็าจถูกกอนหนิท่ีกล้ิงลงมาทับแหลกไปแลว ดแูลเขาใหดีก็แลวกันระหวางท่ีฉันไมอยู” จบประโยค ไชยยันตก็ดูเหมือนจะหลับไปในทันทีนั้น สงเสียงกรนอยูเบาๆ หญิงสาวยิ้มนอยๆ มองดูเพื่อนชายผูท่ีรักใครสนิท ประหนึ่งพี่ชายรวมสายโลหิตอยางเอ็นดู หลอนเดินไปคล่ีผาแบล็งเก็ตคลุมตัวใหพี่ชายกอน แลวจึงเดนิไปหมผาใหไชยยันต พิศดหูนาอันหลับเหมือนทารกของเพื่อนหนุมอยูอึดใจ จับคางส่ันเบาๆ อยางรักสนิท หลอนอดประหลาดใจตนเองไมไดวา เหตุใดหลอนจึงไมรักเขาอยางคูเสนหา เทาๆ กบัท่ีเขาก็ไมเหน็หลอนเปนอะไรเกนิเลยไปกวานองสาวคนหนึ่ง หาไมเชนนั้นก็ควรจะแตงงานกนัแลว ‘ชาติกอนนี้เราคงเปนพี่นองกนันะไชยยันต และชาตินี้กเ็พียงแตเกดิผิดพอแมกันเทานั้น ฉันอยากจะรักเธอเสียจริง...จะไดไมเหงาใจมาจนกระท่ังทุกวันนี!้’ ดารินกระซิบอยูในใจ ถอยหางออกมาหร่ีตะเกยีงท่ีเสากลาง เดินมารินบร่ันดีท่ีโตะสนามเพิ่ม แลวควาบุหร่ีกับไลทเตอรใสกระเปาเส้ือ เดินแหวกประตูกระโจมออกมาสูดอากาศอันเยน็ฉํ่าเบ้ืองนอก แงซายน่ังซุนไฟตมน้ําหมอใหญ ซ่ึงวางอยูบนหินสามเสาอันเปนคําส่ังของหลอน ซ่ึงใหคอยปฏิบัติเปนประจํานับต้ังแตเชษฐาไดรับบาดเจ็บ เพื่อวาอยางนอยท่ีสุดจะไดมีน้ํารอนใชทุกขณะเม่ือเกิดความจาํเปน หญิงสาวเดนิทอดนองตรงเขาไปหาทางเบ้ืองหลัง พอถึงก็วางมือบนไหลอันกวางใหญแข็งแรงนั้น หนุมชาวดงพเนจรสะดุงเพราะไมทันรูตัว หันขวับมาเหน็ก็รีบขยับตัวจะลุกข้ึน แตหลอนกดไหลไวยิ้มละไม “ไดรับคําส่ังจากพรานใหญแลวหรือยัง พรุงนี้เธอจะตองไปกับเขาดวย?” “ผูกองบอกผมแลวครับ” “นอนพักเสีย ไมตองเฝายามหรือทําอะไรอกีท้ังส้ิน ไมตองต่ืนข้ึนมา ยกเวนกรณีฉุกเฉินท่ีเกิดข้ึนกับพวกเราท้ังหมด” หลอนส่ังเสียงนุมนวลออนโยน แลวกวกัมือเรียกบุญคํา ผูนั่งมวนบุหร่ีใบตองแหงคุยอยูกับพรรคพวกหางออกไปทางหนึ่ง บุญคําลุกข้ึนเดนิตรงเขามาหาโดยเร็ว “นายหญิงมีอะไรจะใชบุญคําหรือครับ?” “บุญคํารูแลวใชไหมวา พรุงนี้พรานใหญกบัพวกเราสวนหน่ึง จะออกตามไอแหวง และมอบใหบุญคําเฝาแคมปกับฉัน”


1032

พรานพื้นเมืองอาวุโสยิ้มเหงือกสีคลํ้า ตอบนอบนอมวา “คะรับ นายหญิง พรานใหญบอกผมแลว” “คืนนี้ชวยทําหนาท่ีแทนแงซายทีนะ นอนเฝาหนากระโจมและคอยใสไฟใหน้ําในหมอนี่รอนไวเสมอ ดึกๆ มีอะไรท่ีจะใหชวยฉันจะปลุกเอง” “ไดคะรับ” หลอนยิ้มอยางพอใจเดินเขามาตบแขนพรานเฒา แลวหนัไปพยกัหนากับอดีตนายทหารกองโจรกะเหร่ียง “เอาละ แงซายไปนอนได” แงซายปฏิบัติตามคําส่ังของหลอนอยางวางาย ลุกข้ึนเดินไปลมตัวลงนอนยังท่ีของตน บุญคําก็ทรุดตัวลงนั่งขัดสมาธิตรงท่ีของแงซาย เงยข้ึนมองดูหญิงสาวดวยสายตาเคารพยําเกรงและเล่ือมใส ถามเบาๆ วา “นายใหญอาการเปนยังไงบางครับ นายหญิง?” “พนเขตอันตรายแลว แตตองนอนรักษากันนานหนอย” หลอนตอบเร่ือยๆ ควักบุหร่ีข้ึนมาจุดสูบ กวาดสายตาไปรอบๆ บริเวณ อันมองเห็นพวกลูกหาบนั่งนอนกันอยูเปนกลุมๆ ตามริมกองไฟคุยกนัพมึพํา หญิงสาวเดินผละจากบุญคําทอดเทาไปเร่ือยๆ ทักทายกับกลุมพรานและพวกลูกหาบเหลานั้นไปเปนลําดับ ในท่ีสุดก็มาหยุดยนือยูท่ีเกวยีนเลมหนึ่ง รพินทรกําลังสาละวนอยูกับการจัดเตรียมของจําเปน ท่ีบรรจุอยูในถุงทะเลขนาดใหญ แบงออกยดัใสลงไปในยามหลัง พรานใหญไมทันรูตัววาหลอนเขามาใกลต้ังแตเม่ือไหร พอเงยหนาข้ึน กพ็บนองสาวของนายจางยืนคํ้าอยูเบ้ืองหนาในระยะใกล กําลังมองดูเขารัดเข็มขัดยามหลังอยู “เตรียมของเสียราวกับวาจะท้ิงแคมปนี่ไปเปนอาทิตยๆ” ดารินพูดข้ึนดวยเสียงเบา ลอยๆ เขาเหวีย่งเปท่ีบรรจุของเรียบรอย โยนโครมไปแทนหมอนหนุนศีรษะทางดานหวันอน แลวหนัควาปนข้ึนมาถอดลูกเล่ือน ดึงออกมาเช็ดทําความสะอาด “คุณหญิงก็ทราบดีอยูแลววา การตามรอยมันไมมีกําหนดเวลาท่ีตายตัวแนนอน อาจเพียงช่ัวโมงเดียว อาจเปนอาทิตยเปนเดือน หรือบางทีก็แรมปทีเดียว เราตองพรอมอยูทุกขณะ...ประมาทไมได” ดารินทรุดตัวลงนั่งบนถุงขาวสารตรงหนา มองดูเขาอยางกังวล “ถึงอยางไรคุณก็ไมควรจะทิ้งแคมปไปนานนัก พีใ่หญกําลังเจ็บ” “ผมไดรับคําส่ังจากคุณชายใหตามไอแหวงไดโดยอิสระไมจํากัดเวลา และน่ีเปนส่ิงท่ีผมตองการมานานแลว” เขาตอบโดยไมไดเงยหนาข้ึนจากการทําความสะอาดลูกเล่ือนปน


1033

“พี่ใหญกําลังไมสบายมาก ในขณะเดยีวกันก็มีจิตมุงม่ันในการท่ีจะกําจัดไอแหวงลงใหได โดยไมยอมคํานึงถึงส่ิงใดท้ังส้ิน คุณไมควรจะยดึเอาคําส่ังของเขาเปนหลักปฏิบัติแบบเถรตรงเกินไป” หลอนเอยแผวเบา มองดูเขาอยางขอรองในที “ฉันคิดวาถาภายในสามวันเปนอยางชา ยงัไมไดเร่ืองอะไร คุณควรจะกลับมาแคมปกอน ถึงแมท่ีนี่จะเปนชัยภูมิท่ีปลอดภัยเพียงพอ แตเม่ือไมมีคุณ ไมมีแงซาย ไมมีไชยยันต เหลือแตฉันกบัพี่ใหญผูนอนแซวอยูบนเตียง ตอใหบุญคํากับพวกลูกหาบอยูดวย มันก็เหมือนกับวาฉันถูกท้ิงอยูคนเดียว” รพินทรเหลือบมองดูหลอนอยางเหน็ใจ ยิม้นิดหนึ่ง “เอาละครับ ผมจะพยายามกลับมาใหเร็วท่ีสุด ภายในไมเกิน 3 วันท่ีคุณหญิงกําหนดไวให” ยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นท่ีริมฝปากงามคูนั้น “ขอบใจมาก แลวก็...ขอฝากแงซายดวยนะ” กําลังเอาแซกระทุงเขาไปในลํากลองไรเฟล พรานใหญเงยหนาข้ึนอีกคร้ังในทันทีนั้น จองหลอนดวยแววตาฉงน แลวหวัเราะออกมาเบาๆ “ขอฝากแงซาย” เขาทวนคํา “ใช!” “แปลก! ไมคิดวาจะไดยินคุณหญิงกําชับผมอยางนี้ ความจริงคุณหญิงควรจะกําชับฝากผมเกี่ยวกับคุณไชยยันต” “ฉันไมจําเปนจะตองขอฝากไชยยนัตกับคุณหรอก เพราะมันเปน ‘หนาท่ี’ โดยตรงของคุณอยูแลว และฉันก็ไววางใจคุณเกีย่วกับความปลอดภยัของไชยยันตทุกอยาง แตสําหรับแงซาย มันไมใชหนาท่ีของคุณ คุณอาจปลอยเขาตามบุญตามกรรมก็ไดในนาทีวิกฤติท่ีสุด เพราะฉะนัน้จึงขอใหทราบไวดวยวา นีเ่ปนคําขอรองจากฉัน ดูแลคุมครองเขาไวดวยถาจําเปน!” “คุณหญิงเคยบอกแงซายบางหรือเปลาวา ฝากรพินทรดวย?” “ไมจําเปนเลยท่ีฉันจะตองพดูกับเขาเชนนัน้ มันเปรียบเทียบกันไมไดเลยระหวางคุณกับแงซาย ถาฉันพูดกับเขาอยางนั้น ก็แปลวาฉันเห็นวาเขาเหนือกวาคุณ ยิ่งกวานั้นโดยขอเท็จจริงแลว แงซายก็ไมมีวนัทอดท้ิงคุณเปนอันขาด ไมวาจะเกดิอะไรข้ึน เพราะเขาก็หวังพึ่งคุณอยูในการรวมเดินทางไปยังเทือกเขาพระศิวะขางหนา ซ่ึงคุณก็รูดีอยูแลวในขอนี”้ พรานใหญหัวเราะเอ่ือยๆ ในลําคออยูเชนนัน้ กมลงชําระปนตามเดิม “โปรดอยาวิตกไปเลยครับ เจาแงซายของคุณหญิงคนน้ัน ไมมีอะไรท่ีจะตองนาหวงเลยสักนิดเดยีว คนท่ีนาเปนหวงในกรณีนี้มีอยูหลายคนนัก คนแรกก็คือคุณไชยยันต รองมาก็เสย เกิด


1034

และจัน เปนลําดับ ถาจะพูดกันตามจริงแลว ผมยอมรับวายังรูสึกเปนหวงตัวเองเสียมากกวาหวงหมอนั่นเสียอีก” หญิงสาวถอนใจ “ฉันไมรูหรอกนะ วาคุณจะกินเหล่ียมกนิเชิงกับแงซายอยางไรบาง แตก็อยางท่ีบอกแลว ฉันขอฝากไวกับคุณกเ็พราะเห็นวาคุณอาวโุสเหนือกวาเขาในทุกดาน” “ผมไมไดมีอะไรกินเหล่ียมกนิเชิงกับแงซายตามท่ีคุณหญิงวา” เขาพูดโดยเร็ว แววตาขรึมลง จองหลอนนิ่งมา “และเทาท่ีแลวมา ผมก็ยอมรับรองใหวาแงซายสําแดงความซ่ือสัตยจงรักภัคดกีับคณะของคุณหญิงไดอยางดีเยีย่ม ซ่ึงผมพอใจ แตยังไมสามารถจะสนิทใจลงไปได ก็เพราะผมไมรูแนวาหมอเปนใคร มาจากไหน และเพื่ออะไรถึงไดมารวมกับเรา คุณหญิงจะถือวาความแคลงใจของผมขอนี้เปนการกนิเหล่ียมระวังเชิงผมก็ยอมรับ แงซายชนะใจฝายของคุณหญิงโดยราบคาบแลว จากวีรกรรมและการเสียสละอันเนื่องมาจากสบโอกาสไดชองเหมาะของหมอเขาพอดี แตแงซายยังไมอาจชนะใจคนข้ีระแวงอยางผมไปได ตราบเทาท่ีหมอยังไมพูดความจริงท่ีซอนเรนอยู!” “อยาพูดถึงเร่ืองอ่ืนเลย วากนัถึงเร่ืองนี้เถอะ อยางนอยท่ีสุดก็เปนการขอรองจากฉัน คุณจะไมใหสัญญารับปากพอใหฉันสบายใจหนอยเชียวหรือ?” หลอนกลาวเสียงออน มีกระแสวิงวอนอยูในที รพินทรยักไหล “ตามปกติแลว กมลสันดานของผม ทนมองเห็นใครไดรับอันตรายตําตาอยูเบ้ืองหนาไมไดหรอกครับ ถาหากวาผมมีโอกาสจะชวยเหลือได อดีตท่ีแลวมาในสมัยหนึ่ง ท้ังๆ ท่ีก็รูชัดอยูวาเจาหมอนีเ่ปนสายของโจรกะเหร่ียง ตํารวจของผมจะยิงท้ิง ผมยังปองกันหมอไว นบัประสาอะไรกับการมารวมชีวิตกันในคร้ังนี้ ท่ีผมจะปลอยใหหมอไดรับภยัในระหวางท่ีผมอยูในฐานะจะชวยได” “ทําไมคุณถึงตอบไมตรงประเด็นคําถามของฉัน?” จอมพรานถอนใจเฮือก ผายมือออกไป “ผมรับปากครับ พอใจหรือยงั?” หญิงสาวกมศีรษะลง “ก็แคนี้เอง ฉันจะไดสบายใจเสียที” “ดูคุณหญิงเปนหวงกังวลอยูกับหมอนี่เหลือเกิน” “ฉันยอมรับ แงซายเปน ‘เดก็ด’ี ในสายตาของฉัน ฉันเปนหวงเขารองมาจากไชยยันต ในการจะติดตามไปกับคุณพรุงนี้ จําไวดวยวาแงซายคือนองชายของฉัน!” “ขอรับครับกระผม ผมจะจําคําส่ังนี้ใสใจไวเสมอ” “อยาประชดประชันแดกดนัอยางนั้นซิคะ รพินทร...”


1035

น้ําเสียงของหลอนออนโยน เอาใจ “ท่ีฉันพูดเชนนี้ ไมไดหมายความวาจะเอาแงซายข้ึนมาใหทายเพ่ือใหกระดางกระเดือ่งกําแหงอะไรกับคุณเลย แตตองการใหคุณระลึกไวแตเพียงวา ยามใดกต็ามท่ีคุณนึกหม่ันไส ไมชอบหนาเขาข้ึนมาโดยไมมีเหตุผลอันควร คุณกอ็าจจะเวนไวเสียโดยเห็นแกฉันบาง เทานัน้เอง” พรานใหญหัวเราะหึๆ หยบิบุหร่ีข้ึนมาคาบ เอ้ือมมือไปควาดุนฟนในกองไฟข้ึนมาตอ “แลวรพินทรละ ไมไดมีวาสนาไดรับการ ‘หวง’ จากคุณหญิงดาริน วราฤทธ์ิ บางเลยเชียวหรือ” หลอนยิ้มให ส่ันศีรษะชาๆ “บอกตามตรงวา ‘ไม’ จนนดิเดียว” “ถาง้ันคนท่ีช่ือรพินทร ก็ไมควรจะกลับมาใหเห็นหนาอีกแลว ควรจะใหไอแหวงเหยียบเสียใหแบน” ม.ร.ว.สาวคนสวยคงสายหนาอยูเชนนั้น “เปนไปไมไดหรอก ไมมีสัตวปาตัวไหนพิชิตจอมพรานท่ีมีนามวา รพินทร ไพรวลัย ได มีแตจะตกเปนเหยื่อ” “ก็ไมแนนัก อนิจจังคือความไมเท่ียง โดยเฉพาะอยางยิ่ง คนท่ีไมมีกําลังใจเพราะไมไดรับความเปนหวงจากใครเลย ถาผมไมกลับมาใหคุณหญิงเหน็อีก ก็ชวยกรวดน้ําแผสวนกุศลไปใหบางก็แลวกัน” ดารินเอากิ่งไมเล็กๆ ท่ีถือเลนอยูในมือ ขวางมากระทบอกเขา..คอน! “บา! พูดอะไรไมเปนมงคล แชงตัวเอง!...ถาคุณถึงชีวิต ก็แปลวาสูญเงินคาจางนําทางสองแสนบาทไปเปลาๆ มิหนําซํ้ายังมีพันธะที่จะตองออกเงินคาเล้ียงดแูมคุณไปอีก จนตลอดชีวิต มันไมเขาทีนักหรอก พอพรานไพร” “ก็กลัววาจะเสียเงินคาจางฟรี ก็แผความเปนหวงใหบางสิ สักเทาปลายกอยกย็ังด”ี อีกฝายบอกมาหนาตาเฉย คูอริสาวอันเปนนายจางตวดัหางตาคอนอีกคร้ัง คร่ึงยิ้มคร่ึงปนปง กระชากหางเสียงเบาๆ “หวงเหมือนกนัแหละ แตหวงเงินคาจาง เพราะฉะน้ันอยาหนีตายไปเสียกอน” “ช่ืนใจเหลือเกนิ หัวใจพองโตคับเต็มอกทีเดียวท่ีไดสดบัมธุรสวาจาอันเปนกําลังใจให ชนิดอยากจะชักตายไปเสียเดีย๋วนี”้ “เล้ียวลด เจาเลหอยางนี้เองผูหญิงเขาถึงไดหักอกให” “มาพูดใหชํ้าใจทําไม?” “สมน้ําหนา! ดีใจใหแก ‘เธอ’ ผูนั้นดวย ท่ีไมเลือกแตงงานกับคนข้ีกวนโทโส เธอตัดสินใจไดถูกตองแลว” “ไมนึกวาเปนนองสาวของคุณชายเชษฐาท่ีผมนับถือละก็...”


1036

“จะทําไม?” “จูบส่ังสอนเสียเดีย๋วนี้แหละ!” “นายพราน! คุณเกงแตเฉพาะในเร่ืองสัตวเทานั้น ไมเกงในเรื่องมนษุยหรอก โดยเฉพาะมนุษยผูหญิง!!” “ทาหรือ?” รพินทรขยับตัว ดารินลุกข้ึนยนืเต็มสัดสวน สลัดผมท่ีเกลาไวลวกๆ หลุดกระจายสยายเคลียไหล ตาเปนประกายมันละเล่ือม ริมฝปากปรากฏรอยย้ิมเพริดพักตร หลอนไมเอยคําใดโดยวาจาท้ังส้ิน แตดวงตาคูนั้นประกาศชัด แนละ มันเต็มไปดวยอาการทาทาย ก่ึงเยาะหยัน ตาจองกันนิ่งอึดใจใหญ ค้ิวงามขางหนึ่งของหลอนเลิกข้ึนนอยๆ จอมพรานถอนใจเฮือก เอนกายลงนอนหลังพิงเป พูดตํ่าๆ พยายามทําน้ําเสียงใหเปนปกติ “เกิดเปนผูหญิง อยาริอานหมิ่นเชิงชาย แมจะถือวาตนเองเปนหญิงสูงศักดิ์ เปนดอกฟา...ราตรีสวัสดิ์ครับคุณหญิง กลับไปนอนเสียเถอะ ผมจะหลับละ พรุงนี้ตองออกเดินทางแตเชา ขออภยัดวยท่ีผมพูดอะไรสามหาวไปเม่ือครูนี้ โปรดลืมเสียเถิด” “รูตัวเหมือนกนัรึ วาสามหาว?” เสียงเยน็นุม ดงัถามมา “คนเราเวลาลืมตัว มันอาจทําอะไรออกไปไดท้ังนั้น แมแตในส่ิงไมสมควร” “สะเทือนใจมากนักหรือ ท่ีฉันพูดถึง ‘ผูหญิง’ คนนั้น” รพินทรไมตอบ ดีดกนบุหร่ีในมือท้ิงไปทางหนึ่ง แลวหลับตาลงเสีย แตแลวก็ตองลืมตาข้ึนอีกคร้ังเม่ือรูสึกวา มือขางหนึ่งถูกมือนุมเย็นจับไว หลอนกําลังทรุดตัวอยูใกลๆ เขา จองอยูท่ีขอมือขางนั้นดวยอาการขมวดค้ิว มีแววฉงน รพินทรกมลงมองดูขอมือตนเองตาม มันเปนขอมือขางท่ีถูกงูเหลือมกัดเอาเปนแผลลึก ขณะท่ีตอสูเพื่อปองกันหลอนไว ในวันท่ีหลงปาอยูดวยกนันั่นเอง ขณะนี้ยังถูกพันไวดวยแถบบราเชียรของหลอน อยูในลักษณะเดิม ดาํขะมุกขะมอม หลอนเปนคนพันบาดแผลใหเขาในวนันัน้ โดยสละบราเชียรของตนเองเพราะหาผาสะอาดไมได ตางสบตากันอีกคร้ัง “นี่...นี่คุณยังไมไดเปล่ียนผาพันแผลอีกหรือนี่ ต้ังหลายวนัมาแลว?” เจาของบราเชียรพูดตะกุกตะกัก หนาเปนสีชมพู รพินทรยิ้มแคนๆ กุมตรงรอยท่ีพันไว “มนุษยผูหญิงคนหน่ึง ท่ีผมไมมีความเกงอะไรจะแสดงตอเธอไดเลย เปนคนอุทิศบราเชียรราคาแพง ท่ีติดอยูกับตัวเธอมาเปนผาพันแผลใหดวยมือของเธอเอง ราคามันสูงกวาผาพันแผลชนิดอ่ืนๆ มากนัก ผมก็เลยไมอยากจะเปล่ียน และต้ังใจไววาจะใหมันผูกติดขอมือเชนนี้ตลอดไป” “เพื่ออะไรกนั?”


1037

“ก็ไมทราบเหมือนกันวาเพื่ออะไรกัน คนเราบางขณะไมมีเหตุผลจะใหตัวเองได” “เปล่ียนผาใหมไดเสียทีแลว มันสกปรกเต็มที” “อยากจะรูเหมือนกันวา ใครจะมาบังอาจเปล่ียนผาพันแผลช้ินนี้ได” “ก็เจาของเดิมของมันคนนี้ซิ” เสียงตอบแผวเบา พรอมกนั หลอนกแ็กปมอันเปนสายอีลาสติกท่ีผูกไวดวยมือตนเองออกอยางแชมชา รพินทรนัง่นิ่งมองดูอยูเงียบๆ เขาอยากจะขัดขืนดึงมือกลับ แตเหมือนมีอํานาจชนิดหนึ่งมายดึไวช่ัวขณะงันไป ดารินแกะแถบบราเชียรท่ีพันไวออก แลวจับขอมือขางนั้นตรวจดูแผล ปากแผลอันเดนิจากเข้ียวงูเหลือม บัดนี้ชิดกันและแหงสนิทดีแลวกําลังจะตกสะเก็ด หลอนถอนใจออกมาเบาๆ อยางโลงอก “ขอบคุณสวรรค มันจวนจะหายสนิทแลว” “เจ็บใจสวรรค ท่ีมันหายเร็วเกินไป!” “แปลกนี่ ทําไม? อยากจะใหเจ็บตัวไปนานๆ ง้ันรึ?” “ใช โดยเฉพาะแผลนี้ และผาพันแผลพิเศษชิ้นนั้น เพราะมันหายเร็วเกนิไป ผาพันแผลก็เลยถูกถอดเอาคืนไปดวย อยากจะฆาทุกคนท่ีบังอาจมาแกะผาพันแผลช้ินนี้ออก แตก็จนใจ เพราะผูแกะเปนเจาของเดิมนั่นเอง” “เสียดายนักหรือ?” “เหมือนถูกปอกหัวใจออก” ดารินกมหนาซอนเรนแววตา อึดใจเดยีวก็สลัดผมเงยข้ึนตามเดิม ทุกส่ิงทุกอยางกเ็ปนปกติในสีหนาของหลอน ดึงผาพันคออันเปนแพรสีรุง...ท่ีพันรอบคออยูในขณะนี้ออกมาบรรจงพันใหท่ีขอมือตรงบาดแผลเดิมของเขา ผูกเง่ือนไวใหเปนโบ “พันใหใหมแลว สะอาดกวา ใหมกวา พอใจหรือยัง?” “ราคาเทาไหร แพรสีรุงผืนนี้?” “ราคาของไมมีหรอก มีแตราคาของนํ้าใจ” พรอมกัน รางระหงนัน้ก็ยนืข้ึน “ขอใหโชคดสํีาหรับการเดนิทางพรุงนี้ ราตรีสวัสดิ์!” จบคําพูด ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธิ์ ก็ผละออกเดินชาๆ บายหนากลับไปยังกระโจม รพินทรมองตามรางของหลอนไปจนลับตา แลวท้ิงกายลงนอนหลับตาประสานมือท้ังสองไวบนอก กล่ินหอมจางๆ จากผาท่ีพันขอมือ ลอยกรุนมากําซาบไปตลอดท้ังฆานประสาท จรุงลึกเขาไปอบอวลอยูในหวัใจ มีกล่ินไอตัวของเจาของปนอยูดวย “ประหนึ่งน้ําคางท่ีเกาะอยูบนกิ่งใบพฤกษา คร้ันยามดึกก็เนืองนองมากมาย


1038

ปานจะรองดื่มใหฉํ่าทรวงได แตพอรุงแจงแสงปจจุบันสมัยสอง น้ําคางก็ยอมจะสลายเหือดหายไป น้ําใจนาง ก็เปรียบได ฉะนั้น!” กระแสเสียงแหงลํานําเพลงที่แงซายเคยขับ ดูเหมือนจะแวววิเวกอยูในโสตประสาทของรพินทร สะทอนสะทานไปตลอดท้ังหัวใจ เชาตรูรุงข้ึน อาการของเชษฐาดีข้ึนกวาเม่ือวานเล็กนอย หลังอาหารคณะติดตามไอแหวงท้ังหมดกพ็รอมท่ีจะออกเดินทางได ทุกคนไดรับคําส่ังจากหัวหนาคณะใหเขาไปพบในกระโจม “ผมกับนอย และทุกคนท่ีนี่ จะรอฟงขาวดจีากพวกคุณ...” เชษฐาเอยข้ึนดวยเสียงกังวานแจมใส ใบหนายิ้มละไม “เสียดายอยางสุดซ้ึงท่ีไมอาจไปรวมศึกในคราวน้ีได แตก็ขอฝากวญิญาณของนักลาไปพรอมดวย ไมตองหวงทางนี้ ผมรูสึกตัวเองวาจะหายเปนปกติโดยเร็วท่ีสุด เสบียงหมดเม่ือไหรกลับมาเอา” ดารินยืนอยูเบ้ืองหลังของพี่ชาย มองขามศีรษะของเชษฐาไปสบตารพินทร พลางส่ันหนาแลวลอบยกนิว้สามนิ้วเปนความนยัย้ํา ส่ังใหเขาทราบวา อนุญาตใหไปไดเพยีงแคสามวันเทานั้น...ไมมีใครเห็นอาการบุยใบของหลอน นอกจากคนท่ีหลอนเจตนาจะใหเหน็ คนเจ็บมองกราดไปยังทุกคนในคณะ ท่ีจะออกเดนิทางดวยอาการยิ้มแชมช่ืนเชนนัน้ “ไชยยนัตแกไปแทนตัวฉันและเปนหวัหนา แตจงเช่ือฟงคําแนะนําของรพินทร สวนแงซาย...” เขาหันไปทางคนใชชาวดงท่ียืนสะพายปนตระหงานอยูราวกับนกัรบโบราณ “ฉันรูดีวา แกจะเปนท่ีปรึกษาและชวยเหลือรพินทรไดดีท่ีสุด ถาแกเจตนาท่ีจะทํา อยาเอาแตรอคอยคําส่ังประการเดยีวเหมือนอยางท่ีแลวมา” แงซายไมตอบคําใด นอกจากยิ้มเหมือนแยกเข้ียวตามนิสัย “ทําใจใหสบายเถอะเชษฐา เราหกคนจะเอาไอแหวงใหอยูมือใหได หวงัวานอยคงจะดูแลแกไดเปนอยางดีระหวางท่ีฉันไมอยู” ส่ังเสียสนทนากันอยูเพียงอีกครูเดียว พอตะวนัข้ึน ท้ังหกคนภายใตการนําของรพินทร ก็ผละออกจากบริเวณแคมป ดารินกับบุญคําเดินตามออกมาสงจนถึงปากดาน แลวชวนกนักลับปางพัก เม่ือคนท้ังหกตัดลงเนินหายลับไปในหมูโขดหินและแมกไม “ท่ีนี่เห็นจะตองกลายเปนบานของเราในระยะเวลายาวนานเสียแลวละ” นายจางสาวเอยข้ึน ขณะท่ีกวาดสายตาไปรอบๆ บริเวณคายพัก เม่ือเดนิกลับมาถึง “เพราะฉะน้ันเราควรจะอยูกนัใหสบายกวานี้ หรือบุญคําวายังไง?”


1039

บุญคําหัวเราะแหะๆ ไมเขาใจความหมายในคําพูดของหลอน ไดแตทําหนาต่ืนและเดินตามหญิงสาวไปทุกระยะ ขณะท่ีหลอนออกสํารวจดูภูมิประเทศโดยรอบอยางถ่ีถวน “พวกเราทุกคนวางกนัไมใชหรือ ตอนนี้?” หลอนหันมาถามอีกยิ้มๆ “วางครับ” “ดีแลว บุญคํากับนายเมยสองคนเกณฑพวกลูกหาบไปตัดไมมาปลูกรานยกพืน้ข้ึนเอาไวเปนท่ีพัก อยานอนกับพืน้เหมือนเชนท่ีแลวๆ มาเลย เราตองอยูท่ีนี่กนัอีกหลายวัน ไมง้ันฝนตกจะลําบาก แลวก็หากิ่งไมแหงหรือพวกหนามมาสุมไวตามชองทางท่ีสัตวรายมันจะยองเขามาถึงเราได ทําเปนประตูไว อะไรท่ีมันชวยใหพวกเราทุกคนมีความสะดวกสบายข้ึนไดก็ชวยหาเขา ท่ีนี่เปนแคมปถาวรของเราแลว” ดารินออกคําส่ัง บุญคําก็เพิ่งเขาใจในบัดนัน้ ยิ้มราออกมา “โอ! จริงซิครับ นายหญิงรอบคอบเหลือเกิน ผมจะไปเกณฑพวกน้ันทําตามท่ีนายหญิงส่ังเดี๋ยวนี้แหละ” พรานพื้นเมืองสูงอายุ ผละจากหลอนไปตะโกนส่ังการอะไรโหวกเหวกอยูครู พวกลูกหาบท้ัง 9 คนมายืนมุงลอมรับคําส่ัง ตอจากนั้นก็แยกยายกันไปเปนหมูๆ ไมนานนักก็ชวยกันขนไมเขามา คร้ันแลวการปลูกสรางก็ไดเร่ิมตนข้ึนโดยทันที ดารินคอยบงการควบคุมอยูอยางใกลชิด ทุกคนชวยกนัทํางานอยางแข็งขันตามคําส่ังของหลอน ซ่ึงตางก็ใหความนบัถือและยําเกรง ไมผิดอะไรกับเชษฐาหรือไชยยนัต เพราะเคยเห็นฝมือและนํ้าใจอันกวางขวางไมผิดอะไรกับบุรุษอกสามศอกของหลอนมาเปนอันดีแลว โดยเฉพาะอยางยิ่งทุกคนยอมตระหนกัซึมซาบแกใจเปนอันดีวา ‘นายหญิง’ ไมเคยถือตัว โอบออมอารีและสนิทสนมใกลชิดพวกเขาเสียยิ่งกวานายผูชายเสียอีก หลอนเปนท่ีรักและเลื่อมใสของพวกลูกหาบท่ัวหนา พอตกบาย บริเวณแคมปกมี็สภาพเปนคายพักถาวรทีน่าอยูและดูอบอุนข้ึนอีกมาก รานขนาดกวางใหญสองราน ถูกปลูกข้ึนอยางแข็งแรงมีระดบัสูงจากพื้นเทียมเอว หางกนัประมาณ 20 เมตร ขนาบอยูในระหวางเต็นทท่ีปลูกอยูตรงกลาง ผาใบขนาดใหญสองผืนถูกนํามาขึงแทนหลังคากันแดดกนัฝนไดเปนอยางด ี ยิ่งกวานั้นสรรพส่ิงท่ีจะใหความเปนอยูสะดวกสบายตางๆ ก็ไดรับการปลูกสรางข้ึนเทาท่ีความคิดและฝมือของพวกลูกหาบจะกระทําได มันรวมไปถึงการจัดเตรียมปองกันภัยจากสัตวรายท่ีจะเยี่ยมกรายเขามาดวยจากทิศทางตางๆ รอบดาน ซุมไมหลายซุมถูกถากถางใหโลงเตียนออกไป ปากดานบางแหงถูกสะไวดวยกิ่งไมแหงและหนาม ตลอดท้ังบริเวณไดรับการตกแตงปดกวาดโลงเตียน จนแลดเูปนท่ีอยูอาศัยอันนาอบอุน บรรยากาศไมนากลัวเหมือนแตเดิม


1040

ทุกส่ิงทุกอยางเสร็จสรรพเรียบรอยตามเจตนาของหลอนลงในเวลาอันรวดเร็ว หญิงสาวยืนกอดอกเอียงคอมองดู ‘บานไพร’ ของหลอนแลวกย็ิ้มออกมาอยางพอใจ “นายทหารกบัพรานใหญกลับมาเห็นเขา คงแทบจําไมไดทีเดียวแหละครับ” บุญคํายิ้มนอยยิ้มใหญ เม่ือมองดูฝมือการสรางสรรคของพวกตนเอง พวกลูกหาบทุกคนก็เต็มไปดวยความพออกพอใจในการริเร่ิมของนายหญิง เกีย่วกับการพัฒนาคายพักอาศัย ดารินยิ้มสดช่ืน นัยนตาเปนประกาย “อยางนอยท่ีสุด นายของบุญคําก็คงจะพบกับความประหลาดใจ และเหน็วาพวกเราท่ีอยูขางหลังใชเวลาวางใหเปนประโยชนท่ีสุด เราไมไดอยูเฉยๆ แตเราสรางอาณาจักรนอยๆ ของเราข้ึนแลว เม่ือเขากลับมา เขาจะรูสึกวาไดกลับมาถึงบาน ไมใชเพยีงแคกลับมาถึงปาอันเปนท่ีอาศัยพัก ฉันชักรักท่ีนี่เสียแลว อยากจะอยูใหนานที่สุด ถาไมมีหวงเร่ืองอะไรตออะไรสารพัด” บุญคํามองดูหญิงสาวดวยแววช่ืนชม “เราจะอยูท่ีนีก่ันไปนานสักเทาไหรครับ?” “จนกวาเราจะลมไอแหวงไดสําเร็จ หรือจนกวานายใหญจะหาย อยางใดอยางหน่ึงสุดแลวแตอยางไหนมาถึงกอน” “สักกี่วันครับ นายใหญจะหายเปนปกติ?” “อาจจะในราวเดือนหนึ่ง” พรานอาวุโสนิง่คิดอะไรอยูครู ก็ถอนใจเบาๆ เหลือบตามองดูหลอน อาการมีกังวลแฝงอยู “บุญคําทายไมถูกวา ระหวางเวลาท่ีนายใหญรักษาตัวอยูประมาณเดือนหน่ึง กับการลมไอแหวง...อะไรจะมาถึงกอน ดไีมดีนายใหญอาจหายกอนท่ีเราจะไดตัวไอแหวงก็ได” “ทําไมหรือบุญคํา นี่แปลวาบุญคําก็ยังไมแนใจในฝมือของพรานใหญหรอกหรือ ฉันคิดวาเขาควรจะไดตัวมันภายในไมเกนิอาทิตยนี้เสียดวยซํ้า” บุญคําถอนใจอีกคร้ัง มวนบุหร่ีสูบ “บุญคําแนใจในฝมือของพรานใหญครับนายหญิง แนใจเทาๆ กับการแนใจวาเวลาเชาพระอาทิตยจะตองข้ึน แตไมแนใจในไอแหวง...มันเปนชางแสนรู เจาเลหแสนกลยิ่งกวาเสือสมิง ถามันคิดสูมันตองตายแน แตบุญคํากลัววา พอมันรูวาพรานใหญตามมัน มันจะบายหนาหนีโดยไมยอมประจนัหนาดวย คราวนี้ก็ตามกนัเปนแรมป สัตวรายผีสิงทุกตัว รักษาตัวมันอยางดีท่ีสุด...ท่ีจะไมยอมเผชิญหนากับพรานรพินทร มันดเูหมือนจะจํากล่ินเขาไดทีเดยีวแหละ ถึงไมรูโดยกล่ิน ก็รูโดยวิญญาณของผีตายโหงท่ีคอยสิงบอกเตือนมันอยู” ใบหนาของหญิงสาวเครงขรึมลง เมมริมฝปากนอยๆ “ถาเปนอยางบุญคําวาละก็ เราเห็นจะเสียเวลากันแยทีเดยีว ความจริงเราควรจะถึงหลมชาง และเร่ิมตนการเดนิทางจริงจังกันไปนานแลว มาติดขัดเร่ืองไอแหวงนี่แหละ ถามันยืดเยื้อ


1041

ออกไปโดยไมมีกําหนดแบบนี้ อะไรตออะไรคงจะตองเปล่ียนแปลงไปหมด แตฉันมีความเช่ือม่ันอะไรอยูอยางหนึ่ง” “นายหญิง เช่ืออะไรหรือครับ?” “ไอแหวงประกอบกรรมทําเข็ญมามากเต็มทีแลว ควรจะถึงวาระสุดทายของมันเสียที ไมวามนุษยหรือสัตว ลงไดประกอบกรรมช่ัวมากๆ ฟาดนิก็ควรจะลงโทษ” บุญคําพยักหนา เห็นดวยกับคําพูดของหลอน “นายหญิงพดูถูกครับ ไอแหวงเปนชางกจ็ริง แตจิตใจของมันเปนผูรายสําคัญเปนผีนรกมาเกิดในรางของชาง มันควรจะถึงเวลาตายไดแลว ถาเทวดาศักดิ์สิทธ์ิ และไมเขาขางความช่ัว ถาพวกเจานายทุกคนไมหวงวาจะไปถึงหลมชางเม่ือไหรละก็ พรานใหญคงจะตามมันจนถึงท่ีสุด ไมวามันจะหนีไปถึงไหน?” “พวกเราไมหวงในเร่ืองท่ีจะไปถึงหลมชางเม่ือใดอีกแลว” หลอนตอบ น้าํเสียงหนกัแนนม่ันคง “เพราะถึงอยางไรมันก็เสียเวลามาแลวต้ังแตตน เราตกลงกันไวแลววา ถาลมไอแหวงยังไมได เราก็จะไมเร่ิมการเดินทางท่ีเราต้ังใจไว แลวถาจําเปนจริงๆ เราอาจยอนกลับไปหนองน้ําแหง เพื่อเตรียมสัมภาระเริ่มตนการเดินทางกนัใหมกไ็ด ในกรณีท่ีตองเสียเวลาเนิ่นนานออกไปจนส่ิงของท่ีเราเตรียมมารอยหรอหมดไป ไมวากระสุนปนหรือเครื่องใชไมสอยอ่ืนๆ” แลวหญิงสาวก็บอกบุญคําใหเรียกลูกหาบทุกคนเขามาประชุมส่ังวา หามไมใหทุกคนออกหางจากบริเวณแคมปเกนิกวารัศมีสามรอยเมตร ยกเวนในกรณจีาํเปน ซ่ึงจะตองรายงานใหหลอนทราบและไดรับอนุญาตเสียกอนทุกคร้ัง กําหนดหนาท่ีบุญคําใหคอยดูแลและรับใชอยูใกลเต็นท โดยทําหนาท่ีแทนแงซาย สวนบริเวณรอบนอกใหเปนหนาท่ีของนายเมยหัวหนาลูกหาบ ประมาณบายสามโมง พยับฝนมืดมิดมาทางดานตะวันตกเฉียงใต ฟาแลบอยูแปลบปลาบพรอมกับคํารนใกลเข ามาทุกขณะ พายกุรรโชกเย็นเฉียบมาเปนระยะ ตอจากนัน้อีกเพียงคร่ึงช่ัวโมง ฝนก็กระหน่ําลงมาอยางหนกั ดารินสวมเส้ือกันฝนออกจากกระโจมมาบงการใหพวกลูกหาบขนสัมภาระขาวของหลบฝนข้ึนไปไวบนรานมุงหลังคาท่ีปลูกสรางไว บางสวนกใ็หลําเลียงเขามาไวในกระโจมพกั หาไมเชนนัน้คงเปยกปอนกันหมด บุญคําตามหลอนเขามาในกระโจม ภายหลังจากหญิงสาวส่ังการเรียบรอย เชษฐาคร่ึงนั่งคร่ึงนอนอยูบนเตียงสนาม ทอดสายตาจับมองมายังนองสาวคนสวยอยางช่ืนชม แมเขาจะเจ็บปวยอยูกับท่ีเชนนี ้ ก็ไมมีอะไรนาวิตกกังวลเลย ดาริน วราฤทธ์ิ ปฏิบัติหนาท่ีเปนนายใหญของแคมป ควบคุมไดอยางเขมแข็งและมีสมรรถภาพยิ่ง แทนตัวเขาไดโดยไมมีอะไรตองหวงแมแตนอย “ฝนเทลงมาใหญ รพินทรกบัไชยยนัต แลวก็พวกนั้นไมรูวาจะเปนยังไงบาง”


1042

หัวหนาคณะปรารภข้ึนอยางไมสบายใจ นองสาวถอดเสื้อกันฝนออกสลัดน้ําจากเสนผม แลวเดนิมานั่งขางๆ จุดไฟใหแกกลองยาเสนของพี่ชายท่ีถือคางอยู บุญคําก็หยอนตัวลงบนกองสัมภาระใกลๆ “เจอฝนแนครับ มันมาทางใตท่ีพรานใหญบายหนาไปเสียดวย” พรานพื้นเมืองบอก “เสร็จแลว ฝนจะเปนอุปสรรคในการตามรอย ปานนี้ชะรอยหายหมดแลว” เชษฐาบน อัดกลองยาเสนหนักหนวง ดารินคล่ีผาแบล็งเก็ตคลุมไวรอบตัวพี่ชาย ปองกันไอช้ืนจากละอองฝนท่ีปลิวเขามา “พี่ใหญอยามัวคิดกังวลอะไรอยูกับพวกนัน้เลยคะ ถึงอยางไรพวกนั้นก็มือช้ันเซียนกนัท้ังนั้น” “ฝนตกระหวางการแกะรอยก็ดีอยางเสียอยาง” บุญคําวา “รอยเกาถูกฝนชะหายไป แตรอยใหมจะยิ่งปรากฏชัดเจนข้ึน ถามันไมลวงหนาไปไกลนัก” “อะไรก็ชางเถอะ อยาไปเจอเอาน้ําปาเขาอีกก็แลวกัน” ดารินเปรยข้ึนเพราะยังจําเหตุการณคร้ังหนึง่ได บุญคําหัวเราะส่ันศีรษะ “น้ําปาจะนากลัวก็ตอเม่ืออยูใกลเสนทางของมันเทานั้น บริเวณท่ีพรานใหญมุงไป ไมมีเสนทางน้ําเลย ฝนคราวนี้ก็ไมแรงอะไรนกั ตกธรรมดาเทานั้นเอง ประเดีย๋วก็หาย ฝนไลชางมาเร็วไปเร็ว” “วาแตคืนนี้เราจะมีฟนแหงพอท่ีจะสุมไฟไดหรือเปลา?” หญิงสาวถาม “พอมีครับนายหญิง กอนมันจะเทลงมา บุญคําใหพวกนัน้ขนเขามาไวใตราน เอาผาพลาสติกคลุมไวไมใหเปยกฝน พอจะใชไดตลอดคืนนี้ เปนฟนไมหนกัท้ังนั้น บนนีเ้ปนพื้นหินแข็งแลวก็เปนยอดเนิน น้ําไมขัง กอไฟไดงาย สําคัญอยาใหมันตกตลอดคืนก็แลวกัน” ดารินส่ังใหบุญคําร้ือลังใบหนึ่งนําเอาน้ํามันเตา น้ํามันกาดและเตาฟูออกมา สําหรับเตรียมหุงหาในเวลาเย็น หากเหตุการณจําเปนเกิดข้ึนโดยไมสามารถจะอาศัยไฟปาตามธรรมชาติได หีบเสบียงอันเปนอาหารแหงและอาหารกระปอง ท่ีเตรียมมาอยางเหลือเฟออีกใบหนึ่ง ก็ไดรับคําส่ังใหเปดข้ึน “โชคดีเหลือเกนินอย ขาวของมากมายท่ีนอยเตรียมมาอยางเหลือเฟอเหลานี้ เรามีโอกาสใชมันไดอยางเต็มท่ีเพราะเหตุการณท่ีตองรบกับไอแหวงนี่เอง ไมง้ันกค็งจะเหลือท้ิงเปลาใชไมหมดหรอก” เชษฐาบอกมาพรอมกับหัวเราะเบาๆ


1043

“นอยถือหลักปลอดภัยไวกอน ดีกวาจะเสียใจภายหลังคะ” นองสาวบอกยิม้ๆ “มันไมหนกัหนาอะไร ลูกหาบ พาหนะของเราก็มีพรอม ของเหลือดีกวาขาด ทําอะไรไมประมาทไวไดเปนดี คราวนีพ้ี่ใหญเห็นหรือยังคะวา ไมวาคณะไหนหรือกิจการอันใด ถ ามีผูหญิงเขารวมอยูดวยมันจะดีกวาจะมีผูชายลวนๆ เพราะผูหญิงรอบคอบเห็นการณไกลกวาพวกผูชาย” “จริงของนอย พี่ขอยอมแพ!” เชษฐายอมจํานนโดยดี ดารินหัวเราะเสียงใส บายวนันี้อารมณของหลอนผองใสข้ึน เพราะอาการของพี่ชายดีข้ึนมาก “คิดถึงเร่ืองนี้แลว นอยยังอดฉิวตาพรานของเราไมหาย” หลอนกลาวตอไปปนหวัเราะ “วันท่ีเขาเห็นนอยเตรียมของ ทําหน ายักษหนามารเขาใส ราวกับจะเหน็วานอยเปนตัวถวง ตัวเกะกะรุงรังอะไรก็ไมปาน ทะเลาะกันแทบลมแทบตาย ทีนี้ละคงจะไดเหน็คุณเสียที” “เทาแลวเทารอด ก็ไมรูจักญาติดีกับรพินทรเสียทีหรือนอย พี่เห็นเธอเขมนเขาต้ังแตวนิาทีแรกท่ีพบกนัทีเดียว” พี่ชายถามมาดวยน้าํเสียงเร่ือยๆ ไมสนใจอะไรนกั นองสาววางหนาเฉย แตตาเปนประกายสุกสกาว “เห็นจะลําบากคะ สําหรับพรานนําของพี่ใหญคนนี้ ศรศิลปไมกินกนัเลย มีอะไรขวางๆ ลูกนัยนตาอยูตลอดเวลา เบงๆ เตะทายังไงพิกล โดยเฉพาะอยางยิ่งกบันอย ถาไมจาํเปนเกีย่วกับเร่ืองนําทางขางหนาละก็ นอยบอกใหพี่ใหญไลออกไปนานแลว” “ทําไม เขาแสดงอะไรไมสุภาพตอนอยง้ันหรือ?” ดารินเดินออกไปแหวกมานประตูของกระโจม มองดูสายฝนเบ้ืองนอก “ก็ไม เชิงคะ ถาจะพิจารณากันในดานความเปนสุภาพบุรุษ หรือการปฏิบัติตนรับใชตามพันธะสัญญาจางกไ็มมีอะไรบกพรองหรอก ดีเกนิคาดเสียดวยซํ้า” “แลวอะไร ท่ีนอยบอกวาขวางลูกนัยนตา?” พี่ชายจองมองมาดวยสายตาคนหา นองสาวน่ิงเงียบไปนาน แลวทําเสียงขุนๆ มาใหพี่ชายไดยินวา “ก็ไอทาเตะๆ เบงๆ อยางท่ีบอกแลวยังไงคะ อธิบายไมถูกหรอก ยโสถึงแมวาไมถึงกับโอหัง กระดางแมวาจะไมถึงกับหยาบคาบ สุภาพแตขาดการออนนอม ถาเปนไดอยางแงซายก็จะดีไมนอยทีเดียว” เชษฐาอัดควันกลองลึกแลวระบายชาๆ ออกทางชองจมูก จองนองสาวทางเบ้ืองหลังนิ่งอยูนานดวยประกายกังวลลึกซ้ึง อีกฝายคงไมมีโอกาสทราบไดวา คาํพดูใดๆ ของตนก็ตาม...เปน


1044

กระจกเงาสะทอนสองใหพีช่ายมองเห็นเขาไปในหนาตางหัวใจของตวัหมดส้ิน แทนท่ีจะเปนส่ิงอําพรางกลบเกล่ือน “นอย” “ขา” “พี่อยากจะเตือนอะไรนอยสักอยางหนึ่ง เกี่ยวกับเร่ืองพรานของเรา” อดีตทูตทหารบกเช้ือพระวงศเอยมาแผวตํ่า อยางระมัดระวัง “ทําไมหรือคะ?” “จงดูแตเพียงวา เขาปฏิบัติหนาท่ีตามพนัธะสัญญาจางถูกตองครบถวนหรือไมเทานั้น นอกเหนือไปจากนั้นเขาจะเปนอยางไรก็ชาง ไมตองไปมัวกังวลอยู มันไมใชเร่ืองสําคัญถึงกับตองมาคิดใหเปลืองใจหรอก” ดารินตะลึงงันไปกับคําพูดเรียบๆ ของพี่ชย เลือดแลนข้ึนจับผิดแกมผะผาวดวยความกระดากอายหวัใจของตนเอง นี่หลอนพล้ังเผลออะไรออกไปเสียแลวกระมัง จนทําใหพี่ชายผูฉลาดรอบคอบกลาวเตือนมา ดวยความหมายเปนนัยเชิงรูทันเชนนี้ ถูกแลว...มันไมใชเร่ืองสําคัญ ถึงกับตองเก็บมาคิดใหเปลืองใจ อยางพี่ชายของหลอนวา แลวทําไม? ทําไมหลอนจึงตองเก็บมาคิดอยู? มีอะไรจะตองนาคิด หรือวาแยแสดวยนักหรือ สําหรับพรานไพรผูยโสคนน้ัน และหลอนก็ไมรูสึกตัวมากอนเลยวาได ‘เปลืองใจ’ คิดอยูในเรื่องของคนน้ัน จนกระท่ังพี่ชายเตือนใหรูเร่ืองเอาเดี๋ยวนี้! ‘นาอายเหลือเกิน ดาริน’ หญิงสาวตัดพอหัวใจตนเอง แลวก็สะบัดหนา พยายามจะขจดัความวุนวายอลหมานใจท้ังหลายใหหลุดพนไป ฝนซาเม็ดในเวลาเย็น ภายหลังอาหารคํ่าครูเดียว ซ่ึงหลอนรับประทานคนเดียวอยางเงียบเหงาอยูในเต็นท อากาศก็มือสนิทลง ความเงียบและความหนาวเย็นเร่ิมยางกรายเขามา ภายหลังท่ีจัดการใหคนเจบ็นอนหลับไปแลว หญิงสาวกน็ั่งสูบบุหร่ีดื่มกาแฟอยูคนเดยีว บังเกิดความเปลาเปล่ียววาเหวอยางไรบอกไมถูก ท้ังๆ ท่ีในคายพกัท้ังหมดมีจํานวนคนอยูถึง 12 คน ดูราวประหน่ึงวามีหลอนกับเชษฐา (ผูปวยและนอนหลับอยูบนเตียง) อยูกันเพียงสองคนเทานั้น ทามกลางปาใหญไพรลึก หลอนเดินมาแหวกประตูกระโจม ทอดสายตาออกไปยังบริเวณแคมปเบ้ืองนอก เห็นพวกลูกหาบนัง่นอนสูบบุหร่ีแดงวาบๆ อยูบนรานท่ีปลูกไวท้ังสองดาน มีไฟกองใหญท่ีกอแบบไฟสายฝน ลุกโชติอยูตรงกลาง เบ้ืองบนขึงกั้นไวดวยผาพลาสติกปองกันสายฝนซ่ึงอาจตกลงมาอีกในตอนดึก เสียงกบเทียนรองอยูเซ็งแซ สลับไปกับหยาดฝนท่ีคางอยูบนใบไมหยดลงกระทบพื้นรอบดานดังเปาะแปะเปนจงัหวะ อากาศเยน็ช้ืนไปดวยละอองน้ํา นานๆ จะไดยนิเสียงกระดึงท่ีผูกคอ


1045

ควายดังข้ึนสักคร้ังอันเกิดจากท่ีมันไหวตัว อาณาเขตคายพักท้ังหมดเมื่อตอนกลางวนั ก็จัดการถากถางและปลูกสรางเสียจนมองดูร่ืนรมยนาอยูข้ึนมากแลว แตพอตกกลางคืน ความมืดปกคลุมอยูเชนขณะน้ี มันกก็ลับดูเปล่ียวนากลัวข้ึนอีก ทุกส่ิงทุกอยางรอบดานนาหวาดระแวงไปหมด โดยเฉพาะอยางยิง่ ในเมื่อ ‘เขา’ คนนั้นไมอยูเสียคนเดียว...คิดแลวสะทานเยือกเขาไปถึงข้ัวหวัใจ ความคิดของหลอนฟุงซานไปไกล...อะไรจะเกิดข้ึนบาง มาตรวาตกดึกของคืนนี้ขณะที่หลอนนอนหลับสนิท และต่ืนข้ึนมาพบวาบุญคําและพวกลูกหาบท้ังหลายกลายรางเปนเสือสมิง หรือภูตผีปศาจกันหมด? กลางปาลึกในเวลากลางคืน ทุกส่ิงทุกอยางมันลวนเต็มไปดวยความล้ีลับอาเพศ ซ่ึงหลอนก็เคยพบเหน็มากับตาแลว เชษฐาผูเปนพี่ชายขณะนีก้น็อนปวยทุพลภาพอยู...อะไรจะเปนเคร่ืองรางหลักประกนัคอยปกปองคุมครองให หญิงสาวขนลุกซูข้ึนท้ังกาย จากมโนภาพที่หลอนตนเอง บัดนี้หลอนยอมสารภาพกบัใจตนเองแลว รพินทร ไพรวลัย ผูนัน้...ปราศจากเขาเสียคนเดียว อาณาจักรไพรมันดนูาสยองกลัวไปหมด ไมมีความอบอุนเชื่อม่ันใดๆ เหลืออยูเลย นับแตเร่ิมตนออกเดินทางมา ไมเคยมีคนืใดท่ีหลอนมีความรูสึกพร่ันพรึงหว่ันไหวเหมือนคืนนี ้ แมแตขณะท่ีหลงปาดวยกันสองตอสองในคราวนั้น ก็ยังอบอุนสบายใจกวาคืนนี้ เพราะมคีนคนนัน้เปนเสมือนเคร่ืองรางอยูใกลชดิ พยายามระงับความคิดอันฟุงซานพร่ันพรึงนั้นลง หัวเราะออกมาเบาๆ เยาะความรูสึกของตนเอง หยิบเส้ือคลุมข้ึนมาสวม เอ้ือมมือไปยังเข็มขัดปนส้ัน แตแลวก็เปล่ียนใจควาไรเฟลข้ึนมาแทน ฉวยไฟฉายติดมือ เดินออกมายังบริเวณเบ้ืองนอก บุญคํานอนเอกเขนกมวนยาอยูหนาตาน้ํามันกาด ซ่ึงตมน้าํหมอใหญ กลุ็กข้ึนหยิบปนเดินตามหลังนายหญิงเปนองครักษมา หญิงสาวเดนิตรวจบริเวณไปรอบๆ ใชไฟฉายกราดสองออกไปยังราวปาดานนอกอยางระมัดระวัง “นายหญิงสงสัยอะไรหรือครับ?” บุญคําถามเบาๆ “เปลาหรอก ออกมาตรวจดูอยางนั้นเองแหละ ทุกอยางปกติเรียบรอยดหีรือ?” “ปกติดีครับ” “พวกเราเปนอยางไรบาง มีใครเจ็บปวยไมสบายบางหรือเปลา?” “เห็นนายเมยบนปวดหัวเม่ือตอนเย็นนี้ ตอนน้ีดูเหมือนจะนอนหลับไปแลว นอกนัน้ก็ไมมีใครเปนอะไรครับ” “อาว! แลวทําไมถึงไมบอกฉัน ส่ังไวแลววาใครเปนอะไรใหบอกฉัน”


1046

หลอนขมวดค้ิว พดูตํ่าๆ บุญคําหัวเราะแหะๆ ไมตอบวากระไร หญิงสาวเดนิตรงเขาไปท่ีรานซ่ึงพวกลูกหาบนอนพักอยูทันที พบหวัหนาลูกหาบกําลังนอนเอาผาคลุมหัวตัวส่ันเปนเจาเขาอยู ภายหลังจากการสอบถามและตรวจดู หลอนก็บนพํา “นี่ถาไมถามก็คงไมรูกัน พวกน้ีนี่เปนอยางไรนะ อยากจะจับไขตายหรือยังไง” แลวก็บอกใหบุญคําเดินตามหลอนเขาไปในกระโจมพัก หยิบยาสงให กําชับวา “เอาไปใหเขากินเสีย บอกดวยวาเปนคําส่ังของฉัน” พรานพื้นเมืองยิ้มแหงๆ มองดูหลอนอยางเกรงๆ แลวผละนํายาไปใหหวัหนาลูกหาบตามคําส่ัง หญิงสาวยืนมองดูท่ีหนากระโจม ครูใหญบุญคํากเ็ดินกลับเขามา “ใหกนิยาแลวครับ ตัวรอนยงักะไฟเชียว” ดารินยกมือข้ึนกอดอก ส่ันศีรษะ “ไมเปนเร่ืองเลยบุญคํา ดูแลลูกนองยังไงกนันะ มีคนไมสบายก็ไมยอมบอก” “ผมถามมันแลว มันก็บอกวาไมเปนอะไร เม่ือกี้ใหกินยายังไมคอยจะยอมกนิเสียอีก ตองบอกวานายหญิงส่ัง พวกนีมั้นเปนอยางนีแ้หละครับ นายหญิง ไมจวนตายมันกไ็มยอมบอก” บุญคําบอกออยๆ ทรุดตัวลงนั่งขางหนา “ฝากดูเขาดวย ตอนดึกถายงัตัวรอนอยูเขาไปปลุกบอกใหฉันรู เราอยูกันตามลําพังแลว ฉันก็มองไมเหน็ใครนอกจากบุญคําคนเดียวเทานั้น ตรวจตราดูแลทุกส่ิงทุกอยางใหเรียบรอยดวย” “นายหญิงอยาเปนหวงเลยครับ พรานใหญกําชับบุญคําไวแลว มีอันตรายอะไรมาถึงนายหญิงหรือนายใหญได บุญคํายอมใหตัดหวั” ราชสกุลสาวยิ้มนอยๆ มองดูพรานพื้นเมืองอาวุโสกวาทุกคนในคณะ แลวหยอนกายลงบนลังใบหนึ่งชวนสนทนาฆาเวลา บุญคําเร่ิมชางพูด เม่ือหลอนสงเหลา 28 ดีกรีใหท้ังขวด อยางรูใจ เหลาขาวพรองเขาไปคร่ึงขวดหลอนก็รูวาพอจะหลอกถามอะไรจากพรานเฒาได เหมือนผูใหญหลอกเด็ก ซ่ึงเจตนาของหลอนก็มีอยูแลว “บุญคําอยูกับพรานใหญมานานสักเทาไหรแลว” ดารินเร่ิมลวง เลียบเคียง โดยอีกฝายไมมีโอกาสเทาทัน “โอย! หกเจ็ดปแลวครับ นายหญิง ต้ังแตคุณรพินทรเพิ่งออกจากตํารวจใหมๆ สํารวจแรอยูแถวเขาอึมครึมดานโนนแนะ ตอนน้ันยังไมมาอยูหนองน้ําแหงเลย” ม.ร.ว.หญิงคนสวยซอนยิ้ม ยกถวยกาแฟข้ึนจิบ “ออ พรานใหญของบุญคําเปนนักสํารวจแรดวยรึ?” “ผมก็ไมทราบหรอกครับวา แกเปนนกัสํารวจแรหรือเปลา แตตอนนั้นมีพวกฝรั่งจางใหนําทาง พวกน้ันหาแร บางทีก็หาพลอย” “แลวไปยังไงมายังไง บุญคําถึงมาอยูกบัเขา?”


1047

บุญคํายกมือข้ึนลูบหัว อันมีเสนผมขอดติดหนังศีรษะส้ันๆ ดูจะไมมีการตัดหรือสระตลอดท้ังป “ตอนนั้นผมเปนพรานอยูแถวน้ันครับ มีเสือใหญมาอาละวาดเอาคนกับววัไปกินเปนประจํา ผมตามมาสองปยังเอาตัวมันไมได อีกคร้ังหนึ่งผมเดินไปปะหนามันพอดีตรงเล้ียวโคงกลางดาน ไมทันรูตัวมากอน เพราะมันใกลบานเหลือเกนิ ผมกําลังยองไปยิงไก ตกใจก็เลยกดเขาใหดวยลูกปนยิงไกท้ังสองนัด มันเผนปาแตกไปทาง ไอผมก็วิ่งปาราบไปอีกทาง” พรานอาวุโสเลาพลางหัวเราะพลาง เทเหลาโรงลงถวยพลาสติก ยกข้ึนกรอกใสปากอีก แลวเอาผาขาวมาท่ีเคียนเอาปายเช็ดริมฝปาก “ผมแนบกลับไปถึงบาน ต้ังสติอยูพักใหญ ก็เตรียมลูกโดดจะไปตามมันอีก กําลังจะลงจากเรือน คุณรพินทรก็มาหาผม ตอนนั้นคุนๆ หนาบางแลว เพราะเหน็แกพาฝร่ังผานหมูบานผมอยูสองสามคร้ัง แกมาติดตอกบัผมขอใหชวยหาลูกหาบให ไอผมกย็ังไมสนใจเร่ืองอะไรท้ังนั้น เพราะกําลังไปตามเสือเจ็บ แกรูเร่ืองเสือเขาก็หามผม บอกใหผมอยูบานเตรียมหาลูกหาบใหแกดีกวา แกจะรับภาระไปตามใหเอง ผมวาแกดูถูกผม...” พรานเฒาแหงเขาอึมครึมเวนระยะ อาปากหัวเราะ “ละแวกน้ัน เอยช่ือพรานบุญคํา ใครๆ ก็นับถือ ผมยิงเสือมา 22 ตัวแลว ใครๆ ก็เรียกผมวา ‘ไอคําพรานเสือ’ คุณรพินทรหนุมหวัใสเกนิไปนกั รูปรางก็เปนคนกรุง ตอนนั้นผมคิดวาแกบังอาจมากท่ีมาบอกผมอยางนั้น ผมไมฟงเสียง ควาปนไดกแ็ลนลงเรือนเขาปาไปอีก ไมทันเพลหรอกครับนายหญิง จังหนามันเขาพอดีในดงกระชิด มันโจนเขามา ผมก็ซัดอีแฝดออกไปท้ังสองลํากลองพรอมกัน อีตอนนัน้รูสึกวาแผนดินมันหมุนไปหมด ผมหงายหลังลงกลางดาน ปนไมรูกระเดน็ไปอยูไหน เหน็แตเข้ียวอันขนาดหัวแมมือกําลังจะขบลงมากลางขมองของผม พอดีเสียงปนดังข้ึน ไอโครงท่ีกําลังครอมผมอยู กระเดน็ไปดิ้นฝุนตลบอยูหางจากผมไมกี่วา แลวมีคนมาประคองผมพรอมกับรองเรียกช่ือ ผมจําไดวาเปนคุณรพินทรนัน่เอง และเสือตัวนั้นนอนตายอยู ตอจากนั้นผมก็สลบไปเพราะหนายับไปแถบนึงถูกเล็บตะปบของมัน มาฟนอีกคร้ังในโรงพยาบาลจังหวัด ไดความวาคุณรพนิทรเปนคนจดัการสงผมมา ตลอดจนชวยออกคารักษาใหทุกอยาง” ดารินเลิกค้ิวยิม้ๆ ผงกศีรษะนิดหนึ่ง ตาจับอยูท่ีใบหนาอันเปนแผลเปนของบุญคํา “ฉันเขาใจละ ต้ังแตนั้นมา บุญคําก็เลยติดสอยหอยตามเขามาตลอด” “ผมไมมีลูกไมมีเมีย หลักฐานอะไรกไ็มมีท้ังนั้น เปนพรานหาเชากินคํ่า คุณรพินทรแกไมเพียงแตจะชวยชีวิตผมไวในคร้ังนั้นเทานั้น แกยังชวยเหลือผมอีกต้ังหลายอยาง เปนบุญคุณท่ีผมใชไมหมด นอกจากความรักและความภัคดีชนิดยอมตายแทนไดเทานั้น แกไปถึงไหน บุญคําก็ไปถึงนั้น แกเปนคนดีจริงๆ ครับ น้ําใจกย็อด เห็นรูปรางทีแรก ผมก็ไมเช่ือวาแกจะเดด็อยางนี้” “แลว เกดิ จัน เสย อีกสามคนนั่นละ ไปยังไงมายงัไง?”


1048

“โอย ไอสามคนน่ันมาอยูกบัคุณรพินทร ตอนท่ีเรามาอยูหนองน้ําแหงแลวครับ ไอเกิดนั่น พอมันถูกกระทิงขยี้เสียเละ กอนตายฝากลูกชายไว ไอจนัไปเจาชูกับผูหญิงกะเหร่ียง พวกกะเหร่ียงลอมตีจะตายอยูแลว คุณรพินทรผานไปพบเขาขอชีวิตไว...ลากตัวมาเล้ียง ไอเสยนั่นกเ็ปนลูกพรานเกาของคุณอําพล พอถูกหมีควายปอกหนังหัว คุณรพินทรชวยไวไดอยางหวดุหวดิเหมือนกนั พิการอยูจนกระท่ังทุกวันนี”้ “มาอยูหนองน้าํแหงกนัต้ังแตเม่ือไหร?” “ส่ีหาปมาแลวครับ ตอนนั้นยังไมมีใครสํารวจเขามาถึง คุณรพินทรกับผมมาบุกเบิกต้ังสถานีดักสัตวข้ึน ตอมาก็เลยกลายเปนหมูบาน พวกชาวปาชาวเขาอพยพเขามาอาศัยอยูดวย เปนหมูบานไมมีสํามะโนครัว” ดารินลวงบุหร่ีออกมาคาบ บุญคําก็กุลีกุจอจุดไมขีดปองสงมาให หลอนพึมพําขอบใจ “บุญคํารูจักคุณแมของเขาใชไหม?” “รูจักครับ นายแม ทานใจดอีอก เจอหนาคุณรพินทรทีไร ขอใหคุณรพินทรเลิกอาชีพดักสัตวขายทุกทีไป ทานบอกวาบาปกรรม” “ทานอยูท่ีไหนนะ ท่ีหนองน้ําแหงไมเหน็มี” “นายแมทานอยูในตัวจังหวดัครับ อยูกับหลานเล็กๆ สองคน แลวกค็นใชเกาแกอีกคน ไมไดอยูท่ีหนองน้ําแหงหรอกครับ ตามปกติสองสามอาทิตย คุณรพินทรก็เขาไปเยีย่มนายแมสักคร้ัง สวนมากเปนเวลาท่ีเอาสัตวไปสงใหท่ีสถานีกักสัตวของคุณอําพล แลวก็เลยเขาจังหวัดไปเยีย่มนายแม นายหญิงไมรูจักกับนายแมของคุณรพินทรหรอกหรือครับ” หลอนส่ันศีรษะ “ฉันรูวาเขามีคุณแมอยูคนหนึ่ง แตไมเคยเห็นหรอก แลว...ครอบครัว ลูกเมียของเขาละ?” บุญคําหัวเราะล่ัน “ลูกเมียท่ีไหนกันละครับ นายหญิง คุณรพนิทรยังไมมีครอบครัวเลย” “เหรอ?” ทําหนาต่ืนไก “บุญคํารูไดยังไงวาเขายังไมมีครอบครัว อยูมาจนกระท่ังอายุปานนีแ้ลว” พรานพื้นเมืองยกมือลูบหวั พูดพลางหวัเราะพลาง “โธ ทําไมผมจะไมรูครับ กอ็ยูดวยกนัมาต้ังนาน คุณรพนิทรขืนแตงงานก็มาทํางานอยางนี้ไมไดหรอกครับ” ดารินเลิกค้ิว เปาควันบุหร่ีใหกระจายไปกบักระแสลมเยน็เฉียบ “บุญคําจะไปรูประวัติของเขาไดยังไง ถึงเดี๋ยวนี้ไมมี แตกอนก็เคยอาจมีมาแลว บุญคําไมไดรูเหน็ชีวติของเขามาต้ังแตตนไมใชหรือ?” บุญคํายิ้มแหงๆ นิ่งไปครูก็บอกวา


1049

“เอ ถากอนหนาท่ีผมจะมาอยูกับแก ผมกไ็มทราบเหมือนกันครับ แตเทาท่ีอยูดวยกนัมา 6-7 ป ผมไมเคยไดระแคะระคาย ก็เห็นแกอยูคนเดียวมาอยางนี้แหละ ไมเห็นเคยสนใจกับผูหญิงคนไหน ดแูกจะเกลียดๆ ผูหญิงเอาเสียดวยซํ้า” “รูไดยังไงวาเขาเกลียดผูหญิง?” หลอนถามยิ้มๆ พรานเฒาหวัเราะ ชําเลืองกระมิดกระเม้ียนอยูท่ีขวดเหลาอยางเกรงใจ ดารินจึงควาขวดรินลงถวยพลาสติกจนเต็ม แลวพยักหนาอยางใจด ี “รูซิครับ ผมสังเกตมาหลายคร้ังแลว” ภายหลังจากดวดเขาไปหมดอีกถวยเต็มๆ บุญคําก็ตกอยูภายใตอิทธิพลของหญิงสาวโดยส้ินเชิงโดยไมรูตัว ตามแตหลอนจะไขเอา “เปนตนวายังไงม่ัง ลองเลาใหฟงซิ” “มีคุณผูหญิงอยูคนหนึ่งครับ นัยวาเปนหลานสาวของคุณอําพล ชอบมาลาสัตวในปาแถบนี้อยูเปนประจาํบอยๆ ปนี้กม็าสองคร้ังแลว ตนหนารอนคร้ังหนึ่ง กลางหนาฝนอีกคร้ังหนึ่ง...รวยมากครับ มาทีไรก็ติดตอคุณอําพลใหชวยวาจางคุณรพินทรนําออกเท่ียวลาสัตวทุกทีแหละ มีเพื่อนๆ เปนฝร่ังมาดวยหลายคน ท้ังผูชายและผูหญิง แลวกใ็หคาจางสูงลิบ แตคุณรพินทรไมยอมไปกับคณะนั้น ขัดไมไดก็ใหผมนําไปแทน แตคุณผูหญิงคนน้ันไมพอใจ รูสึกวาเธออยากจะใหคุณรพินทรเปนคนนําเท่ียวมากกวา ถึงกบัใหคุณอําพลมาขอรองคราวท่ีมาคร้ังท่ีสอง แกก็เลยจําเปนตองพาไปเพราะมีคุณอําพลรวมคณะไปดวย คุณผูหญิงคนน้ันพยายามอยูใกลชิดคุณรพินทรตลอดเวลา แตแกกลับหลีกๆ หลบๆ โอย! เธอเอาใจสารพัดเลยครับ แตเจานายของผมทําไมถึงไมยอมสนใจกับเธอเลยก็ไมทราบ ทาทางไมมีความสุขเลย เวลาพบเห็นเธอผูนั้นเขา คร้ังสุดทายเม่ือกลางหนาฝนท่ีแลวมานี่เอง คุณรพินทรกับพวกผมออกไปดักสัตวท่ีพุบอน พอจะกลับไปหนองน้ําแหง ไอเกิดก็รีบดวนมาจากบานพกั บอกวาคุณอําพลใหมาตามกลับ เพราะคุณผูหญิงนั่นจะมาลาสัตวอีกแลว พอรูขาวแทนท่ีจะรีบกลับ แกกเ็ลยแกลงถวงเวลานอนในปาเสียอาทิตยจึงกลับไปหนองน้ําแหง ท่ีไหนได...คุณผูหญิงคนนั้นมาพักรออยูบานหนองน้าํแหงแลว อีทีนี้มาคนเดียว” บุญคําพูดหัวเราะกึกๆ อยางนึกสนุกอยูคนเดียว ตลอดเวลาดารินตาสวางโพลง คอยสดับฟงอยูอยางต้ังอกต้ังใจ หลอนอยากจะหยิกบุญคําเตือนใหแกเลาตอไปโดยเร็ว แตก็สูสะกดความกระหายไวภายใตอาการเรียบราบเปนปกติ เตือนมาเบาๆ วา “แลวยังไงตอไปละ เลาขยักอยูได เร่ืองกําลังสนุก” “คุณรพินทรวางหนาไมถูกเลยครับ เทาท่ีผมเห็นหนาแกมือคลํ้าลงทีเดยีว คุณผูหญิงนั่นทาทางดีใจมากท่ีเห็นเจานายของผม แทบจะผวาเขามาทีเดียวแหละ ไดความวามานอนพักอยูท่ีหนองน้ําแหงคอยอยูสองสามวันแลว อยากจะมาดกูารดักสัตวดวย คุณรพินทรแกจะเอาไปสงท่ีสถานีของคุณอําพล แตเธอไมยอม...”


1050

บุญคําเหลียวหนาเหลียวหลัง เหมือนเกรงจะมีใครไดยนิ แลวยิ้มแหงๆ แผวเสียงเปนกระซิบ “นายหญิงอยาบอกคุณรพินทรนะครับวา ผมเลาเร่ืองนี้ใหฟง” “รับรอง ฉันไมใชคนปากบอนหรอก ตอไปซิ มีอะไรเกดิข้ึน” “ตกลงคืนนั้น...เธอนอนพักท่ีบานหนองน้าํแหงครับ พอตกดึกคุณรพินทรก็ยายมานอนอยูท่ีเรือนหลังเล็กกับพวกผม ไมพูดอะไรสักคําเดียว ควาขวดเหลามาดวย พอมาถึงกด็ื่มเสียหลายอึก แลวก็ลงนอนเอาผาคลุมหัว ผมสงสัยยองออกไปดูท่ีเรือนใหญ ปรากฏวาคุณผูหญิงคนน้ันเขาไปนอนอยูในหองของคุณรพินทร” พรานเฒาผูตกหลุมของหญิงสาว ประกอบกับความคร้ึมของยี่สิบแปดดีกรี อันไดรับเปนของกํานัล ปดปากหวัเราะคิกคัก “นี่แหละครับ...จะไมใหผมวาเจานายของผมไมเกลียดผูหญิงไดยังไง นางฟาเหาะลงมาถึงกลางปาอยางนั้นแลว ก็ยังไมยอมเลนดวย” “เร่ืองยังไมจบนี่” “พอเชามืด คุณรพินทรแกกเ็ขาปาเลยครับ คราวนี้หายไปเสียสองอาทิตย พอกลับมาคุณผูหญิงคนน้ันก็กลับไปเสียแลว ท้ิงจดหมายไวฉบับหนึ่ง เปนจดหมายอะไรผมก็ไมรู” ดาริน วราฤทธ์ิ ตอบุหร่ีเปนตัวท่ีสอง พลอยหัวเราะเหมือนจะรูสึกสนุกขบขันไปกบับุญคําดวย...ตามท่ีแกเลาใหฟง แตใจเต็มไปดวยปญหาวุนวาย “ผูหญิงคนน้ันเปนหลานของคุณอําพลหรือ?” “ครับ” “คงจะหลานสาว?” “รวยมากดวยครับ เห็นมาทีไร คุณอําพลเอาใจเปนอยางดีทุกคร้ังไป เห็นวาเปนแมมายแตงงานไปไดสองป สามีก็ตกเคร่ืองบินตาย ท้ิงมรดกไวใหเปนสิบๆ ลาน” “ผูหญิงคนน้ันแตงงานแลว และเปนหมาย?” หลอนรองเสียงสูง แทบจะระงับความต่ืนเตนไวไมได โชคดีท่ีคูสนทนาของหลอนไรเดียงสาเกนิไป “ครับ” “คงจะสวยมากดวย ใชไหม?” “สวยนะสวยแนครับ แตอยาหาวาบุญคําสอพลอนายหญิงเลย คุณผูหญิงคนน้ันสวยกจ็ริง แตไมเทียบนายหญิงของบุญคําหรอก” ดารินหนาแดงดวยความรูสึกอันไมอาจกลาวถูก ทําเสียงตํ่าๆ “เร่ืองอะไรท่ีจะตองเอาเขามาเทียบกับฉันดวยละ ออ! เปนนักลาสัตวดวยหรือ?”


1051

“ก็ไมเชิงครับ ผมวาเจตนามาเท่ียวปาแถบนีเ้พราะอยากจะพบเจานายของผมมากกวา ข้ึนนั่งหางกับผม เกงเขามาเดนิอยูใตหาง หางไมกีว่ากย็งัยิงไมถูก เดนิในปาสักคร่ึงกิโล ก็บนเดนิไมไหวแลว ตองใหคุณรพนิทรประคอง พวกเพื่อนๆ ท่ีมาดวยกัน ก็เปนพวกมาเท่ียวสนกุมากกวา พวกชาวกรุงผิวบางท้ังนั้น เปรียบกบันายหญิงไมไดเทาข้ีเล็บ” “ช่ืออะไร คุณผูหญิงคนน้ัน” บุญคําเอามือเคาะหัว ทําทาคิด “ดูเหมือนจะช่ือแสงๆ อะไรนี่ครับ...ออๆ แสงโสมครับ...คุณแสงโสม” หญิงสาวพยกัหนาชาๆ “ทําไมเราไมยใุหเจานายของเรา ตกลงปลงใจกับคุณแสงโสมคนนี้เสียละ ท้ังสาว ท้ังสวย มิหนําซํ้ายังออกรํ่ารวย อุตสาหบุกบ่ันมาหาถึงกลางปา เจานายของบุญคําแตงงานกับเธอคนนั้นเสีย ก็ไมตองมาลําบากบุกปาฝาดง ดักสัตวขายอยูอยางทุกวันนี้ พวกบุญคําก็จะไดพลอยสบายไปดวย” พรานเฒาตบเขาตัวเองดังฉาด หัวเราะเอ๊ิก “ถึงวาซิครับ นายหญิง พวกผมก็ยังแปลกใจอยูทุกวันนี้ แตพวกผมไมกลาพูดอะไรกับแกในเร่ืองคุณแสงโสมน่ีหรอกครับ เห็นสีหนาของแกแลวอาปากไมออก กลัวถูกเตะ เพราะทาทางแกเครียดเอาจริงๆ ไมเฉพาะคุณแสงโสมเทานั้น ผูหญิงอ่ืนๆ ก็เหมือนกัน มีแหมมสาวๆ สวยๆ อีกหลายคน หลายคณะติดตอผานคุณอําพล จะขอใหแกชวยนาํทางไปสํารวจพวกชาวเขา นัยวาพวกนั้นเปนนักศึกษาจะมาเขียนตํารา บางคนถึงกับกลามาคนเดียว พอรูวาเปนผูหญิงเทานั้น แกก็ไมยอมรับ ไมวาจะใหราคาแพงสักขนาดไหน แตถาเปนแหมมท่ีมีสามี และมีสามีมาดวย แกถึงยอมพาไป” “ฮือม แปลกนะ เจานายของบุญคําคนน้ี รูไหมทําไมเขาถึงเกลียดผูหญิง” บุญคําส่ันศีรษะ “ผมก็ไมทราบเหมือนกนัครับ” “คุณแสงโสมท่ีวานี่ บุญคําสังเกตไดไหมวา เคยรูจักพรานใหญมากอนหรือเปลา?” หลอนสอบ...โดยไมจําเปนจะตองพะวงวาคูสนทนาจะจบัพิรุธอยางใดได เพราะแนใจแลววาบุญคําไมมีโอกาสรูสึกตัว “เอ ขอนี้ผมก็ไมทราบ คุณรพินทรรูสึกวาจะเฉยๆ อยางนายจางลูกจางธรรมดา แตคุณแสงโสมดูสนิทสนมกับคุณรพินทรมาก เพราะเหน็เรียกช่ือคลองปาก แลวชอบเกาะแขน ไมวาจะอยูตอหนาหรือลับหลังพวกผม” ดารินเมมริมฝปากนอยๆ หร่ีตาลง “มาท่ีหนองน้ําแหงกี่คร้ังแลว?” “ดูเหมือนสามคร้ังครับ แตฝากของผานคุณอําพลมาใหเจานายผมบอยท่ีสุด” “ของอะไร?”


1052

“หลายอยางครับ เคร่ืองใช เคร่ืองกิน เส้ือกันหนาวบาง อาหารกระปองบาง สงมาท่ีเปนหีบๆ บางทีก็เหลาเบียร หนารองท่ีแลว สงจิ๊ปแลนดโรเวอรใหมเอ่ียมมาใหใชท้ังคัน แปลกแท คุณรพินทรเอาไปทิ้งไวท่ีสถานีกักสัตวคุณอําพล ไมยักเอามาใชสักคร้ังเดียว เส้ือกันหนาวสวยๆ ใหมาก็ไมเห็นยอมใส โยนหมกอยูในตู ไมวาอะไร ไมยอมใชสักอยาง เก็บสุมรวมๆ กันไวกองพะเนิน ไมเคยแตะตอง นานๆ ก็เขาไปยนืดูเสียที แลวก็ดื่มจนเมาหลับไป” “บุญคําวาเขาเกลียดคุณแสงโสมน่ีมากหรือ?” “ก็เกลียดมากนะซิครับ ไมเกลียดทําไมถึงจะทําอยางนั้น” ดาริน วราฤทธ์ิ ลุกข้ึนยืนชาๆ ดีดบุหร่ีไปแตกกระจายเปนลูกไฟแดงวาบอยูกับพื้น ส่ันศีรษะ บอกมาดวยเสียงแผวเรียบวา “ตรงกันขาม จงรูไวเสียดวยเถอะนะ เขารัก...รักคุณแสงโสมคนน้ันอยางท่ีสุด รักเสียจนกระท่ังเม่ือพลาดรัก โลกท้ังโลกมันมืดมนสําหรับเขาไปหมด” จบคําพูด หลอนก็หมุนตัวกลับเดินแหวกประตูกระโจมลับกายไป ปลอยใหบุญคํานั่งอาปากคาง กะพริบตาปริบๆ งงงนัอยูคนเดยีว


1053

42 หญิงสาวชักผาหมขึ้นคลุมตวั ประสานทอนแขนท้ังสองรองศีรษะไว จองมองดูเพดานมุงสนามเตีย้ๆ อยางปราศจากความหมาย เสียงลมหายใจของพี่ชายผูนอนอยูเตียงตดิกันใกลๆ ไดระดับออนสมํ่าเสมอ แสดงวาหลับสนิท แตหลอนไมไดว่ีแววของความงวงยางกรายเขามาเลย หัวใจตื่นอยูดวยอารมณพิศวงเรนลับท่ีเจาตัวเองก็บอกไมถูก ดีเหลือเกนิ หลอนคิด เจาตัวไมอยูเปนโอกาสปลอดท่ีสุด หลอกถามลูกนองใหขยายอะไรตออะไรออกมาจนส้ินไสส้ินพุง...ฉันรูเร่ืองของเธอหมดแลวนะ พอคนอกหัก...ชางนาขํา นาสนุกเสียนี่กระไร... ดาริน วราฤทธ์ิ ยิ้มนอยๆ ออกมาคนเดยีว นอนลืมตาใส อยากเห็นเหลือเกิน คุณแสงโสมของเธอคนน้ันนะ! ทําไมหนอถึงไดจริงจังเครงเครียดกับชีวิตเอาถึงเพยีงนั้น ถึงแมเจาหลอนคนนั้นจะหักอกเอาในคร้ังแรก ไปแตงงานเสียกับชายอ่ืน แตบัดนี้หลอนก็อยูในฐานะเปนหมายเพราะสามีตาย และหวนกลับมางองอนถึงขนาดน้ันแลว พอเจาประคุณทําไมถึงทําใจเปนเหล็กเพชรถึงขนาดน้ัน ถานไฟเกาจะไมลุกโชติขึน้มาบางเจียวหรือ ในเมื่ออดีตคนรักตามเขาไปมอบตัวจนถึงหองนอนในเวลาวิกาลอันสงดัเชนนัน้ ทําไมถึงจะตองลุกข้ึนหนีไปนอนกับลูกนองเสีย พลอยทําใหบรรดาลูกนองท้ังหลายซ่ึงไมรูความนยัอันเกี่ยวพนักันมากอน ตองพากันอัศจรรยใจ และคิดหัวเราะเยาะกันอยูจนทุกวันนี้ ซํ้าตัวเองกพ็าลจงเกลียดจงชังผูหญิงโดยไมเลือกหนามาตลอด อันเนื่องมาจากคุณแสงโสมประโลมใจคนนั้น ใจแข็ง! ทิฐิ! ทระนง!!... ดารินใครครวญ แลวก็กดหนดคําจํากดัความใหแกคนคนนั้นอยูในใจ แตอยางนอยท่ีสุด เธอก็ยังเปนคนมีคุณธรรมประจําใจ ซ่ึงยากนักท่ีจะหาไดในผูชายคนใด เปนคุณธรรมอันสูงสงนาฉงน และไมนาเช่ือวาพรานไพรใจฉกรรจมีชีวิตคลุกคลีตลอดเวลาอยูกับอารยธรรมอยางเธอจะพงึมีได ถึงไมไดรับฟงเร่ืองราวชนิดนี้จากบุญคํา ก็พอจะรูมากอนไดบางหรอก จากคืนวันท่ีหลงปาอยูดวยกนัเพยีงสองตอสอง หยิ่งในตัวเองเหลือเกินนะ พอคนอกหัก! จองหองก็เทานัน้ อยากจะพลอยภาคภูมิใจดวยหรอก ในขอท่ีวาเธอชนะผูหญิงคนท่ีสรางราคีหัวใจใหแกเธอไดอยางงดงามท่ีสุด แตฉันรูวาถึงอยางไรเธอก็ยงัปวดราวทรมานหนักอยูบนชัยชนะอันนั้น...นาหัวเราะ วิง่หนีคนรักเกากลางดึก แลวก็ไปกินเหลาจนหลับพับไป ยังหรอก ยังไมใจแข็งแทนกั ทําไมจะตองอาศัยเหลาชวยดวย มันคงเปนเหตุการณท่ีเธอตองตอสูทางใจขนาดหนักท่ีสุดซินะ ระหวาง ‘รักเกา’ กับทิฐิมานะศักดิ์ศรีของ


1054

ตนเอง อันมีพืน้ฐานมาจากความเจ็บแคนราวระบม ผูชายอยางเธอกย็ังอุตสาหมีอยูในโลกกะเขาดวย นาจะไดรับการปรบมือใหเสียจริง แลวมันเร่ืองอะไร ท่ีผูหญิงใจรวนเรคนหน่ึง สรางแผลหัวใจให พลอยมาพาลเปนศัตรูกับผูหญิงคนอ่ืนๆ เขาหมดท้ังโลก โดยเฉพาะอยางยิ่ง...กับฉัน ผูเปนนายของเธอเอง คิดหรือวาข้ึนช่ือวาผูหญิงแลว จะเปนเพศท่ีสมควรดูหม่ินน้าํใจไดทุกคนไป ฮึ! ถาฉันเปนแมแสงโสมคนนั้น ลงไดผละจากไปแลวเปนไมมีวันเสียละ ท่ีจะหวนกลับคืนมาอีกเพื่อเปดโอกาสใหเธอหยามน้ําใจได เอะ! แลวนี่มันเร่ืองอะไรกนั ท่ีฉันมามัวครุนคิดอยูในเรื่องของเธอใหเปลืองสมองเปลืองเวลานอนอยูเชนนี้ หลอนขมวดค้ิว ต้ังคําถามใจตนเอง แลวก็ปดเปลือกตาท้ังคูหลับสนิทลง พยายามขจัดความคิดท้ังหลายใหหมดส้ินไป กวาจะหลับลงไดก็เปนเวลาเท่ียงคืน ทามกลางความหนาวเยน็และสงัดเงียบของปาใหญ ประมาณตีส่ี ดารินและเชษฐาสะดุงต่ืนพรวดพราดขึ้นมาอยางตกใจ เสียงปนนัดหนึ่งระเบิดกกึกองไปท้ังแคมป หญิงสาวเผนลงจากเตียง อันเปนเวลาเดยีวกบัท่ีพี่ชายผงกชันกายข้ึน รองละลํ่าละลัก “นอย เกดิอะไรข้ึน?” ดารินถลันเขามาจับตัวคนเจบ็ไว “อยาลุกข้ึนมาคะพี่ใหญ นอยจะออกไปดเูอง!” วาแลวหลอนก็ควาไรเฟลคูมือ พรอมไฟฉายกระโจนออกจากเต็นทไปโดยเร็ว หวัหนาคณะเดินทางเสือกกายไปหยิบ .458 แม็กนั่ม ท่ีวางอยูหวัเตียงดวยสัญชาตญาณ ขยบัลูกเล่ือนข้ึนลําแลวถือพาดไวกับตักเตรียมพรอมพยายามเง่ียหูสดับตรับฟงเสียง ซ่ึงบัดนี้ไดยินเสียงพวกลูกหาบพูดกันเอะอะ และมีเสียงกระดงึผูกคอควายส่ันเกรียวกราว อันเกิดจากการแตกต่ืนระสํ่าระสายของพวกมัน คร้ันแลวก็มีเสียงแผดเปร้ียงข้ึนอีกนัดหนึ่งในความเงียบกลางดึกเชนนี ้ มันดังสะทานไปท้ังเนินเขา เชษฐาเต็มไปดวยความกระสับกระสายแทบจะเผนตามนองสาวออกไป แตเขาก็ไมสามารถจะขยบัรางกายทอนลางได เพราะพิษเจ็บปวดบาดแผล ครูใหญ ดารินก็แหวกประตูกระโจมกลับเขามา สีหนาไมแสดงวามีเร่ืองรายเชนใดเกิดข้ึน เหมือนเชนท่ีเขาระแวงอยูในขณะนี ้ “เสือดําคะ ยองเขามากวนควาย บุญคํายิง” นองสาวบอกเรียบๆ ยกมือเสยผมนั่งลงบนเตียง พลางหวัเราะออกมาเบาๆ “ไดตัวหรือเปลา ไดยินเสียงสองนัด” พี่ชายถามเร็วปร๋ือ


1055

“คาท่ีไปตอนนัดสองนี่แหละคะ ตัวไมโตนัก บุญคําบอกวามันไตโขดหินข้ึนมา ควายไดกล่ินดิ้นข้ึน ถึงไดรู พอสองไฟก็พบพอด”ี “แลวควายละ ถูกมันกัดหรือเปลา?” “ยังไมทันเผนลงมาหรอกคะ บุญคํายิงเสียกอน ลงมาดิ้นปดๆ อยูขางๆ ควาย ตอนท่ีนอยวิ่งออกไป บุญคําก็เขาไปซํ้าอยูหมัดไปแลว” เชษฐาถอนใจออกมาโลงอก วางปนลงตามเดิม “ใจหายหมด ส้ินเคราะหไปที นึกวาไอแหวงบุกอีกเสียแลว บุญคําหไูวเอาการ แบบนี้ก็พอไวใจกนัไดหนอย พี่กําลังหลับเพลินทีเดยีว” “เปนยังไงบางคะ ตอนนี้ปวดแผลหรือเปลา?” ดารินถามพรอมกับเอ้ือมมือมาลูบขา ตรงบริเวณท่ีพันผาไวของพี่ชาย เชษฐาส่ันศีรษะ “คอยยังช่ัวข้ึนมากแลว อยูเฉยๆ ไมปวดเลย นอกจากเวลาขยับตัว คืนนี้กห็ลับสบายมาต้ังแตหวัคํ่า มาตกใจต่ืนเอาตอนเสียงปนนี่เอง” “นอนเสียเถิดคะ พี่ใหญ นี่เพิ่งจะตีส่ีเทานัน้ พยายามพักใหมากท่ีสุด จะไดหายเร็วๆ” สองวันแหงการรอคอยฟงขาวจากคณะท่ีออกไปติดตามไอแหวง ผานไปอยางสงบราบคาบ อาการของหัวหนาคณะทุเลาลงอยางรวดเร็ว พอวันท่ีสาม บุญคําก็ตอแครสําหรับนั่งหามเจานายใหออกมานั่งเลนท่ีบริเวณกลางลานแคมปในตอนเชาและเย็น อันเปนความตองการของคนเจ็บเอง โดยมีนองสาวคอยเปนพี่เล้ียง และเพื่อนสนทนาอยูใกลชิด นับต้ังแตเสือดาํตัวตัวยอมยองเขามากวนควายในตอนดึกของคืนแรก และบุญคํายิงมันไปแลว คืนถัดมาเหตุการณก็ปกติ ไมมีวี่แววของสัตวรายอะไรจะแผวพานเขามาใกลคายพกัอีกนอกจากพวกเกงกวาง ท่ีมาสงเสียงรองอยูยังบริเวณตีนเนินหางลงไป ซ่ึงเย็นของวนัท่ีสามนั่นเอง นายเมยกับลูกหาบสองคนก็เขามาขออนญุาตไปดอมอยูใกล คายพักแถวตีนเนนิ และไมทันคํ่ากย็ิงกวางเขางามมาไดตัวหนึ่ง มันเปนระยะท่ีทุกคนในแคมปอยูในระหวางพักผอนอยางเต็มท่ี บุญคําทําหนาท่ีเปนผูควบคุม และหลักประกันของคายพักไดอยางดท่ีีสุด ควรแกการปลอดโปรงสบายใจไดของดาริน มิหนําซํ้ายังไมทําใหหลอนเหงาจนเกินไปนัก เพราะความเปนคนมีอารมณสนุกของแก ยิ่งกวานั้นยังคอยทําหนาท่ีเปนลูกมือใกลชิดชวยเหลือในทุกอยางไดตามควร แมจะไมคลองแคลวเทาแงซายก็ตาม แตก็ดีกวาในความชางพูดชางคุย แกมักจะนอนในเวลากลางคืนเสมอ ทวาก็หูไวต่ืนไดในทันทีท่ีหลอนเรียกใช หรือแมแตฝเทาอันแผวเบาของหลอนขณะท่ียองเขาไปใกล ขณะท่ีแกนอนหลับกรนอยู ก็ไมเคยที่บุญคําจะไมรูสึกตัว “หลับก็ไดครับ นายหญิง แตขอใหหูไวเทานั้น ชีวิตเดนิปาขืนต่ืนอยูยามตลอดเวลาก็แยเทานั้น” พรานเฒาแหงเขาอึมครึมบอกกับหลอน


1056

“บุญคํานี่เหมือนกับพรานใหญรพินทรนะ นอนหลับแตประสาทไว มีวิธีฝกกันไดยังไงนี่” บุญคําหัวเราะราตามนิสัยของแก “มันอยูท่ีความเคยชินครับนายหญิง จะรูวาพรานคนไหนเกงขนาดไหน นายผูหญิงไมตองไปคํานึงวาเขาจะแกะรอยสัตวไดแมนยําเพยีงไร หรือยิงปนไดดขีนาดไหนหรอกครับ คอยดูตอนเขานอนนี่แหละ ถานอนข้ีเซาก็ยังเปนพรานดีไมได เวลาอยูในปาพรานไมใชวาจะไมนอน ขืนไมนอนก็ตายเทานั้น แตในขณะท่ีเขานอน เขาก็ตองรูวามีอะไรผิดปกติเขามาใกลตัวเขาและต่ืนทันไดเสมอ ลําพงัพวกผมกับพรานใหญท่ีออกปาดวยกนั เวลากลางคืนเรานอนกันหมดทุกคนไมมีใครอยูยามเลย ปะเหมาะบางทีก็ไมกอไฟเสียดวยซํ้า มีอะไรยองเขามา เราก็รู” “ไมมีวันไหนเผลอหลับ ไมรูสึกตัวเลยรึ?” “ก็อาจมีบางเหมือนกันแหละครับ เวลาเพลียมากๆ หรือเวลาไมสบาย” “แลวถาสัตวรายมันยองเขามาตอนนั้นจะทํายังไงละ?” “ก็ถือวาเปนกรรมไปนะซิครับ คนเราถึงท่ี อยูในเมืองนอนบนเตียงมันก็ตายไดเหมือนกัน สวนมากเวลาเราจะนอน เราตองรูลวงหนาเสมอวา ปาแถบนั้นมีอะไรบางท่ีเราจะตองระวัง แตถาเจออยางไอผีโขมดเหมือนท่ีเคยเลนงานพวกเรามาแลว กแ็ย” หลอนใชเวลาวางใหหมดไปกับการอานหนังสือและเดนิสํารวจปารอบๆ บริเวณแคมปจนข้ึนใจ มีความเคยชินกับมันจนดเูหมือนวามันจะเปนบานของหลอนเอง ในเวลาเย็นๆ ก็ลงมือปรุงอาหารเล้ียงพวกลูกหาบดวยตัวเอง อาการของพี่ชายดีข้ึนมากจนหลอนหมดความกงัวล และสบายใจไดแลว หวัคํ่ากอนนอนก็ออกมานั่งริมกองไฟคุยกับบุญคําและพวกลูกหาบ ซ่ึงมีเร่ืองราวพิลึกกึกกือสารพัดในปา เลาใหหลอนฟงอยางเพลิดเพลิน พอคืนท่ีส่ีผานไป ดารินก็เร่ิมกระวนกระวาย ยังไมมีขาวจากคณะติดตามไอแหวงแววมาใหทราบเลย พรานใหญผิดสัญญากับหลอนเสียแลว มันเปนส่ิงท่ียากจะทํานายเหตุการณ สําหรับหลอนวาเกิดอะไรขึ้นทํานองไหน รพนิทรควรจะตองนําไชยยันตและคณะยอนกลับมาท่ีแคมป ภายหลังจากสามวันตามท่ีตกปากรับคํากับหลอนไว การคลาดเคล่ือนผดิเวลาของเขากอใหเกิดปญหาไปในทางท่ีไมสูจะดีนัก มันเปนความรูสึกท่ีเกิดขึ้นกับดารินเพียงคนเดียว สําหรับเชษฐาและคนอ่ืนๆ ไมรูสึกผิดปกติรอนใจอยางใด เพราะตระหนักไดดีอยูแลววา การติดตามโขลงไอแหวงไมมีเวลาท่ีกําหนดตายตัวไดแนนอน ท้ังคนเหลานั้นกไ็มไดรับรูในคําส่ังสวนตัวของหลอน ท่ีใหพรานใหญยอนกลับมาแคมปภายในสามวัน


1057

ตกบายของวันท่ีหก ระหวางท่ีหญิงสาวนั่งคุยกับพี่ชายอยูในกระโจมพัก เหมอมองออกไปยังละอองฝนท่ีโปรยปรายมาต้ังแตตอนเท่ียง เงาของคนหกคนก็ปรากฏขึ้น คนเหลานั้นโผลออกมาจากมุมโขดหินปากดานแคบๆ เดนิฝาสายฝนตรงเขามาอยางรวดเร็ว แตเงียบกริบชนิดไมมีส่ิงใดกระโตกกระตากถึงการมา จนพวกในแคมปไมรูลวงหนา ไชยยันตนําคูมากบัแงซาย สวนพรานใหญร้ังทาย ดารินกระโดดลุกข้ึนยืนรองออกมา “พวกนัน้กลับมาแลว!” พวกลูกหาบท่ีพากันนั่งจับกลุมพักอยูใตเพงิก็เหลือบไปเห็นพรอมๆ กบัหลอน พากนัรองทักทายเกรียวกราวและบอกกันแซด ไมกี่อึดใจหลังจากนั้น ท้ังหกคนซ่ึงเปยกฝนและโคลนมอมแมมไปท้ังตัว ก็เขามาพรอมกันอยูตอหนาเชษฐา ซ่ึงรอคอยฟงขาวอยูดวยความรอนใจ สีหนาของแตละคนเหลานัน้ แมจะไมมีการปริปากเชนไรกอนเลย ก็สอชัดถึงแววกังวล และร องรอยของการบุกบ่ันกนัมาอยางหนัก “เหตุการณทางน้ีปกติเรียบรอยดีหรือ?” ผูพูดข้ึนหอบๆ เปนประโยคแรกคือไชยยนัต เชษฐากับดารินประหลาดใจในคําถามนั้น “ก็เรียบรอยดนีี่ ทําไมรึ?” เชษฐาขมวดค้ิวจองหนาสหายผูเพิ่งกลับมาถึง ไชยยันตหนัไปมองดูหนาพรานใหญ แลวกรากเขารินกาแฟดื่มเต็มกระหาย “พวกเรารีบยอนกลับมาแคมปชนิดไมยอมพักกันเลย ไอแหวงลอเราลงไปทางเขานางแลวกด็วดวกกลับ บายหนามาทางท่ีต้ังแคมปนี่อีกคร้ัง นึกวาทางนี้เกดิปะทะอีกแลว ใจไมดีเลย ขณะท่ีกวดตามมันมาเรงเดนิกันเสียแทบแย” “ฮา!” หัวหนาคณะเดินทางรองล่ันลืมตาโพลง จองหนาไชยยันตกับรพินทรสลับกัน พรานใหญขณะน้ีทรุดตัวลงน่ังบนลังใบหนึ่ง ควาผาขนหนูข้ึนมาเช็ดน้ําปนเหง่ือบนใบหนา และรับถวยกาแฟท่ีไชยยนัตรินแจกจาง คนอ่ืนๆ นั่งรายลอมลงกับพื้น บุญคํากับนายเมยหัวหนาลูกหาบโผลเขามาในแคมป มุงฟงขาวอยูดวยความกระหาย “จริงเหรอ รพินทร ท่ีไอแหวงยอนกลับมาทางคายพักของเราอีก?” “ครับ” เขากมศีรษะรับ ประกายตาเครียดเครง “เราไปงงรอยของมันท่ีเขานางเสียสองวันเต็ม แลวก็พบวามันวกกลับ ทีแรกนึกวาจะเตลิดลงใตไปทางพุตะครอ แตผิดคาดถนัด มันตัดสันเขาเต้ียๆ ลงทุง บายหนามาทางปาหวายอีก แลวก็ตรงเขาเสนทางท่ีเราต้ังแคมปอยูนี ่ทิศทางของมันออมเปนวงรีอยางไรพิกล เรากระช้ันรอยมัน


1058

มาโดยไมยอมหยุดเลย แตตามไมทัน หางกันประมาณสักส่ีหาช่ัวโมง ระหวางท่ีกวดตามหลังมา พวกเรานึกวาจะอยางไรเสียมันก็คงหวนมาตีทายครัวอีกแลว” “เอะ! แปลกจริง...” ดารินอุทานออกมา มองไปทางบุญคํา “พวกเราทางนีไ้มไดวี่แววกระโตกกระตากอะไรเลย ไมใชหรือบุญคํา ทุกส่ิงทุกอยางเงียบเชียบปกติ” “ครับ เราไมไดยินเสียงของพวกมันเลย” บุญคํารับคําโดยเร็ว หนาต่ืนงงไปหมดเชนกัน “รอยของมันผานไปทางชายทุงหลังเนินนี ่หางประมาณสักกิโลเดียวเทานั้น เช่ือวาขณะท่ีมันเฉียดผานเขามาพวกมันจะตองอยูใตลม และใชความระมัดระวังอยางท่ีสุดท่ีจะไมใหเกิดเสียงข้ึน เวลาผานก็ตอนเชามืดของวนันี้เอง วาแตบุญคํา ออกสํารวจบริเวณรอบๆ แคมปเราบางหรือเปลา” “ก็แคตีนเนินนี่เทานั้นครับ นายหญิงไมอนญุาตใหไปไกลกวานั้น แตสาบานไดวาผมไมไดวี่แววของมันหรือชางโขลงอ่ืนๆ เฉียดเขามาใกลเลย ต้ังแตวันท่ีนายหายไป” เชษฐาอ้ึงไปนาน ยกมือข้ึนลูบปลายคาง ไชยยันตเลาถึงการติดตามนับต้ังแตวันแรก จนกระท่ังยอนกลับมาถึงแคมปอีก คร้ังใหหวัหนาคณะและดารินฟงคราวๆ “แนใจหรือวา...โขลงท่ีเฉียดผานแคมปเราที่นี่ไปเม่ือเชามืด เปนโขลงของไอแหวง” หวัหนาคณะ ผูพิการชั่วขณะเอยถามข้ึนอยางสุดพิศวง “ไมมีปญหา มันแนๆ ตามรอยของมันมาหาหกวันเต็มๆ อยาวาแตมองเห็นดวยสายตาเลย ตอใหหลับตาเอามือคลําก็แทบจะจําได” ไชยยนัตตอบแทนพรานใหญอยางม่ันใจ “ไอแหวงขาหลังซายเจ็บ ไมรูพวกเราคนใดคนหนึ่งยิงเอา ตอนท่ีเกดิการตอสูชุลมุนคร้ังแลวๆ มา เวลามันเดินไปตามปกติมันลากขาขางหลังนัน้ แตบทจะทําเวลาข้ึนมาในกรณีท่ีรูวาเรากระช้ันหลังเขาไป มันก็เดนิไดส่ีขาคลองแคลวดี โชคเปนของมัน...เพราะตลอดเวลาเราเปนฝายอยูเหนือลมเสมอ ออมสกัดไมทัน แตมันก็กระช้ันชิดหวุดหวิดจวนเจียนเหลือเกิน ทําเอาเราไมมีอากาสพักกันเลย นอกจากกวดตามแทบไมมีเวลาหายใจ” “มันแยกจากกองทัพใหญของพวกมันแนนอนแลว หรือเปนโขลงของมันโดยเฉพาะตามลําพัง หรือมีโขลงอ่ืนเขาขบวนอยูดวย” เชษฐาถามมาอีกอยางหนักใจ “แยกแนนอนแลวครับ ลูกโขลงท่ีตามมันในคราวนี้มีอยูไมเกนิสามสิบตัว แตเหน็จะไมนอยกวายี่สิบ ทิศทางของมันเดินตามลมอยูตลอดเวลา แลวดเูหมือนจะมีเจตนาโดยตรงท่ีจะลอใหเราวกไปวนมา” รพินทรตอบเสียงตํ่าลึก


1059

“ออ นี่แปลวา ท่ีพากันยอนกลับมาแคมป กเ็พราะไอแหวงมันนําทางมาหรอกหรือ?” ม.ร.ว.หญิงดารินเปรยข้ึนลอยๆ แตตาจับอยูท่ีพรานใหญ เขาไมตอบกมลงจุดบุหร่ี อัดควันจนแกมตอบ ตาหร่ีขรึมลงไมมองสบหลอน ไชยยันตเปนคนบอกมาแทนวา “ก็ใชนะซิ นึกไมถึงวาไอแหวงมันจะชวนเราเดินกลับแคมป ไอมหาวายรายนี่ ผีหานรกมาเกิดในรางของชางแทๆ” “เราไดคูตอสูท่ีนาชมทีเดยีว ไมวาในดานกําลังหรือไหวพริบ เลหกล” เชษฐาพึมพํา เมมริมฝปากแนน “ก็ดี...ใหมันรายกาจจริงอยางนี้เถอะ การขับเค่ียวระหวางมันกับเราจงึจะออกรสถึงพริกถึงขิง พวกเรากลับมาถึงแคมปกันกอนก็ดแีลว กําลังนกึถึงอยูทีเดียว ทุกคนไปพกัผอนเสียกอนไป คืนนี้คอยปรึกษากันใหม” ไชยยนัตหงายหลังลงแผบนเตียงสนาม คนอ่ืนๆ พากันออกไปจากกระโจมพักของนายจาง รพนิทรนั่งสูบบุหร่ีอยูอีกอึดใจก็ฉวยปนลุกข้ึนยนืชาๆ บอกวา “ผมจะออกไปตรวจรอยของมันท่ีผานชายทุงอีกสักคร้ัง ประเดี๋ยวจะกลับมา” “อาว! เพิ่งมาถึงหยกๆ จะออกไปอีกแลวรึ พักเสียกอนเถอะ” เชษฐาทวงมาโดยเร็วอยางเปนหวง จอมพรานหัวเราะอยูในลําคอ “ไมเปนไรหรอกครับ คุณชาย ผมจะไปสํารวจดหูนอยเดียวเทานั้น บางทีจะรูวามันมีแผนอยางไรตอไป เม่ือตะก้ียังดไูมถนัดนัก แวะเขามาในแคมปนี่เสียกอน ขืนชาประเดีย๋วคํ่าการตรวจรอยจะทําไดยาก” หัวหนาคณะตรึกตรองอยูครู ก็พยกัหนา “ตามใจ แตอยาตามมันไปใหไกลนกันะ เอาแคเตรียมรับมือกับมันเทานั้น หากวาคืนนี้มันมีทาทีวาจะเลนงานเราอีก ดีเหมือนกัน ไมควรประมาทเม่ือมันมาปวนเปยนอยูใกลๆ อยางนี”้ รพินทรออกไปนอกกระโจม โบกมือเรียกบุญคําเขามาพูดอะไรอยูครู ก็พากันเดินออกไปดวยกัน ในเต็นท เชษฐา ไชยยนัต และดาริน ยังคงสนทนากันอยู “แยหนอย จงอางชุมเหลือเกนิ เจอะเขาอีกต้ังหาหกตัว โชคดีท่ีมันไมไล” ไชยยนัตบอก ทําหนาเบส่ันศีรษะอยูไปมา “มีเอ็กซีเดนทอะไรเกดิข้ึนบางหรือเปลา ระหวางทาง” ดารินถาม จองใบหนาอันซีดคลํ้าอิดโรยของเพื่อนหนุมอยางเปนหวง “ก็พวกงูเทานัน้ ท่ีเลนเอาหายใจไมท่ัวทอง นอกนั้นก็ไมมีอะไร นอกจากเดินกันหนักท่ีสุดกวาทุกคร้ังท่ีแลวมา เห็นฤทธ์ิรพินทรชัดเอาคราวนี้เอง หมอสาวรอยไปราวกับหมาลาเนื้อ แทบไมมีเวลาไดหยุดพกัเลย โดยเฉพาะอยางยิ่งตอนท่ีคนพบวามันวกกลับ บายหนามาทางแคมป


1060

ท่ีนี่ ขนาดกลางคืนก็ยังเดิน ฉันแยกวาเพือ่น นอกนั้นจอมทรหดกันท้ังนั้น พวกนี้เดินเหมือนเงาผี ขนาดแรงฝเทาเต็มท่ียังตามไมคอยทัน” “วาแตเธอปกติเรียบรอยดหีรือเปลา เห็นสะบักสะบอมเหลือเกิน” “ก็แคเพลียหมดแรงเทานัน้ พักเสียหนอยก็คอยยังช่ัว สุขภาพอ่ืนๆ ท่ัวไปคงไมเปนไรหรอก หรือไมแนใจก็ลองตรวจฉันดู ความจริงฉันก็เคยชินมากแลวผิดกับสมัยท่ีเดนิทางใหมๆ ลิบลับ แตถึงจะเคยชินสักขนาดไหนก็ตาม มาเจอเอาคราวนี้แทบขาดใจเลย เห็นปารอบดานเปนสีเหลืองไปหมด หมอไมยอมหยอนฝเทาหรือพิจารณาวาฉันเปนมือใหมท่ีจะตองคอยเปนหวงอีกแลว เพราะฉะนั้นเตือนใหรูลวงหนา ถาเธอจะไปดวยในคราวตอไป อยานึกวาหมอจะคอยพะวงยอมเสียเวลาอยูเหมือนกอนๆ หมอใชสมรรถภาพในเชิงพรานของหมอเต็มท่ีเลย อะไรก็ไมสําคัญเทากับวาไมรูจักเหน่ือย ไมรูจักฝเทาตก แลวก็ตามกันอยางชนดิเอาเปนเอาตาย ซ่ึงสภาพอยางเราๆ ตอใหเคยชินชํานาญสักขนาดไหน ก็เทียบอัตราสวนกับหมอไมไดเลยแมแตนอย” “ก็ไมมีเหตุผลอะไรท่ีรพินทรจะมามัวออมฝมืออยูอีก” เชษฐาวา หวัเราะหึๆ “ฉันรูวาศึกไอแหวงคร้ังนี้ พรานใหญของเราหนักใจมาก และใชความพยายามอยางเต็มท่ีทีเดียว ถาเอามันไมอยู เขาก็มีอาชีพพรานอยูไมได พวกเรากเ็หมือนกัน เม่ือจะรวมกับเขาก็ตองพยายามใหทันเขาในทุกดาน อยาใหกลายเปนภาระหรือเร่ืองกังวลของเขาไป” แลวกห็ันมาทางนองสาว กลาวเปนงานเปนการ “สําหรับนอย พี่คิดวาอยูกบัพี่ดีกวา ปลอยใหเร่ืองนีเ้ปนภาระของไชยยันต และพวกพรานของเขาโดยเฉพาะ” “พี่ใหญคิดวานอยจะเปนคนทําใหเกิดอุปสรรคข้ึนกับแผนตามลาไอแหวงหรือคะ?” “พี่ไมไดคิดอยางนั้น” พี่ชายตอบอยางเอาใจ แตเต็มไปดวยเหตุผลอันหนักแนน “พี่คิดวา รพินทร ไชยยันต ตลอดจนพวกพรานทุกคนจะหมดหวง ถานอยไมไปดวย เราจะหามไมใหเขาหวงกไ็มได” “ถาจะพูดกนัตามสํานวนเร่ืองจีนก็ตองวา... ‘ศึกคร้ังนี้ใหญหลวงนัก มาตรวา เนีย่เนีย้จะมีฝมือในการรบเปนท่ีประจักษชัดเพยีงไรแลวก็ตาม ขอจงพํานักพักผอนอยูเพยีงในคายเถิด ปลอยภาระการศกึใหแกขุนศึกท้ังหลายโดยอิสระ เพื่อมิใหเกดิความกังวลหวงหนาพะวงหลังข้ึน อันเปนการรบข้ันฉกรรจนั้น แมผูรวมศึกบังเกิดความพะวงหวงใยซ่ึงกันและกันแลวไซร ก็ยอมจะทําใหการรบมิถนัด’ ...” ไชยยนัตกลาวเสริมเปนรายยาวท้ังๆ หลับตาอยู เชษฐากับดารินอดหวัเราะออกมาไมได “ออ! นี่ในบรรดา ‘ขุนศึก’ ท่ีจะรบกับ ‘ไอแหวงมหาราช’ ท้ังหลาย เราทึกทักตัวเองวาเปน ‘ขุนศึก’ มือดีกับเขาดวยหรือ ไชยยันต”


1061

“เปลา ‘ไพรเลว’ ตะหาก” เพื่อนชายตอบมา พลางดึงตัวลุกข้ึน นั่งถอดรองเทาคอมแบ็ตออก “แลวก็ติดตามไปเพ่ือเปนกําลังเทานั้น ถา ‘แมทัพใหญ’ ผูมีนามวารพนิทรส่ังหามไมใหไปดวย โดยกลัววาจะเกะกะ ก็รับรองวาจะปฏิบัติตามคําส่ังโดยดี ไมดื้อดึงดันทุรังหรืออวดเกงจะไปใหไดหรอก” “ไมตองมาทําวากระทบฉันหรอก ดแีลว ฉันจะถามเขาเองวาเขาจะยอมใหฉันไปดวยไหม ถาเขาอึดอัดขัดของอยางไรก็จะไมไป แตถาเขาไมขัดของฉันก็จะไปดวย ระยะนี้พี่ใหญคอยยงัช่ัวมากแลว พอจะใหอยูกับบุญคําตามลําพังได” “ถึงจะอึดอัดขัดของอยางไร รพินทรก็คงไมกลาทักทวงเธอ เพราะรูฤทธ์ิดีอยูแลว” “ฤทธ์ิอะไร?” หลอนกระชากเสียงถามโดยเร็ว “ก็ฤทธ์ิดื้อดึงดนัทุรังนะซิ!” “ถาง้ัน ท้ังเธอและตาพรานใหญนั้นก็ตองรูดีอยูแลววา คนอยางฉันตอใหชางขนาดไอแหวงก็มาฉุดไวไมได ลงวาถาฉันตองการจะทําอะไร ก็ดแีลวนี่ท่ีเขาใจ” หลอนพูดปนหัวเราะฉิวๆ แลวหันไปยิ้มใหพี่ชาย พดูเนนเสียงหนักแนนชัดเจน “จะอยางไรก็ตาม ถาพี่ใหญไมตองการใหนอยไปกับพวกนี้ นอยก็จะอยูคะ แตจะวาอันท่ีจริงแลวในกรณีของไอแหวงนี่ คนท่ีสมควรจะลมมันดวยมือเองเปนอันดับแรกกคื็อพี่ใหญ ถึงจะหายแคน ถัดมาก็นอย ซ่ึงเปนตัวแทนของพ่ีใหญ ในกรณีท่ีเจาตัวเองตองนอนเจ็บพิการอยูช่ัวขณะเชนนี้ คนอ่ืนฆามันก็ไมสมใจ” “แตพี่ไมคิดอยางนั้น ใครกไ็ดขอใหกําจัดมันลงไดเทานัน้ พอใจแลว พี่ไมไดอาฆาตพยาบาทอะไรมันเปนสวนตัว...ท่ีตองการกาํจัดมันลงในคร้ังนี้ ก็เพื่อประโยชนสวนรวมเทานัน้” รพินทรและบุญคํา กลับมาถึงแคมปภายหลังจากหายออกไปเพียงช่ัวโมงเศษ พอมาถึงก็นอนพักหลับไปในทันที ต่ืนข้ึนในเวลาอาหารคํ่า พบกบัคณะนายจางอีกคร้ังท่ีโตะอาหารในเต็นท ทุกคนกําลังรอฟงขาวจากเขา “ตอนท่ีคุณกลับมาและนอนหลับไป บุญคําบอกเราวา รอยของไอแหวงวกลงไปทางใตอีก” เชษฐาผูสอบถามผลของการตรวจรองรอยจากบุญคํากอนแลวเอยข้ึน ภายหลังจากนิง่ไปครูใหญ ทุกคนท่ีรอคอยอยูก็ไดรับคําตอบส้ันๆ วา “ครับ” “อธิบายไดไหม มันหมายความวายังไง”


1062

“ไอแหวงสูเราครับ ไมไดหนีอยางท่ีเขาใจแตแรกเลย ขณะนี้กําลังเลนเอาเถิดเจาลออยูกับเรา ยั่วใหตาม คร้ังแรกมันมุงไปเขานาง เราตามไปมันกว็กออมมาท่ีแคมป พอตามมาอีกมันก็ซํ้ารอยเดิมไปทางเขานางอีก ระยะนี้อยูท่ีวาใครจะเปนฝายเผลอเทานั้น” “สมมติวาคุณหลงรอยของมันท่ีเขานาง โดยไมรูวาพวกมันหวนกลับมาทางดานท่ีเราต้ังแคมปอยูนี่ คุณคิดวามันจะบุกแคมปเราไหม” “ขอนี้ ผมก็กําลังคิดอยูเหมือนกัน” “ระยะท่ีมันเฉียดใกลแคมปเรามากท่ีสุด หางสักเทาไหร?” “ประมาณหารอยเมตรเทานัน้เองครับ ในปาโปรงระหวางตีนเขาสองลูกทางดานตะวัน ออก ไมใชเฉียดผานไปเฉยๆ แตชุมนุมกนัอยูท่ีนัน่ดวย อยางนอยก็เปนเวลาสักช่ัวโมงหน่ึงท่ีมันซุมนิ่งอยูเฉยๆ ไมมีรอยหากนิเลย” คณะนายจางมองดูตากัน ไชยยันตเดินเอียงหนาเขาไปกระซิบกับดาริน “เธอพูดถูกแลวนอย ไอแหวงควรจะตอทายดวยคําวา ‘มหาราช’” “อาจจะเปน ‘จิวยี’่ กลับชาติมาเกิดก็ได คราวนี้เปนไดรูกันละวาตาพรานของเราเปน ‘ขงเบง’ ท่ีเกิดตามมาดวยหรือเปลา” ดารินกระซิบ เชษฐาอยูในระหวางเครงเครียด กับการสอบวักและครุนคิด “เม่ือเชามืดนี่เองหรือท่ีมันมาซุมอยูท่ีนั่น?” “จากรอยมูล รอยปสสาวะ และยางจากกิ่งไมท่ีมันเดินชนหัก ใหการสันนิษฐานไดเชนนั้นครับ จะคลาดเคล่ือนไปบางก็ไมเกนิ 2 ช่ัวโมง” “ชางท้ังโขลงเขามาซุมชุมนุมอยูหางจากท่ีพักของเราเพียงแคหารอยเมตร ทําไมพวกเราถึงไมไดยินเสียงของมันบางเลย วันนี้ฉันต่ืนต้ังแตตีส่ีออกไปเดินรับอากาศอยูรอบแคมป ไมไดระแคะระคายอะไรสักนิด บุญคําก็ต่ืนดวยตอนนั้น” หญิงสาวเอยข้ึน “อยาวาแตหารอยเมตรเลยครับ ถาภูมิประเทศเปนท่ีโลง ไมมีกิ่งไมเกะกะ ไมมีใบไมแหง โดยเปนพื้นเกล้ียงเรียบ มันเดินเขามาหาคุณหญิงหางเพียงแคศอกเดียวทางดานหลัง คุณหญิงกจ็ะไมมีโอกาสรูตัวเลย เสือยองไดเบาแคไหน ชางก็ยองไดเบาแคนั้น ถาพื้นท่ีอํานวยให โดยเฉพาะอยางยิง่ ถามันยองเขามาดวยแผนการและเจตนารายแบบนี้ ยกเวนแตจะมาแบบหากันธรรมดา” พรานใหญตอบเรียบๆ “เพราะฉะน้ันรูไวเสียดวยวา อีตอนท่ีเธอออกมา ‘มอรนิ่งวอรค’อยูนัน่นะ ไอแหวงกับพวกกําลังยืนยิม้มองดูเธออยูทีเดียว” ไชยยนัตสอดมา ดารินยิ้มเล่ียนๆ ยักไหล “ก็นับวาโชคดไีปอยางท่ีฉันไมรูตัว”


1063

“นี่ก็แปลวาต้ังแตมันแตกหนเีม่ือคราวเลนงานเราคร้ังใหญนั่นแลว มันไมไดออกหางเราเลย” เชษฐาพึมพําเหมือนจะกลาวกับตนเอง “วนเวียนคุมเชิงเราอยูในรัศมีไมเกิน 60 กิโลเมตรนี่เองครับ ซ่ึงตองนับวาเปนระยะกระช้ันชิดมาก ผมเรียนแลววามันสู...มันไมไดหนี อันเปนผลประโยชนฝายเราท่ีจะไมตองเสียเวลาอีกนานนกั ดช่ัีวระหวางมันกับเราเปนไดรูกนัเร็วๆ นีแ่หละ ถามันยังไมเปล่ียนแผน โอกาสของเราอยูท่ีวาเขาใหถึงตัวมันโดยไมใหมันไหวทันลวงหนาเทานั้น ซ่ึงมันกห็วังในทํานองเดียวกับเรา” แลวพรานใหญก็หัวเราะออกมาเบาๆ มองดูหนาเชษฐากบัดารินบอกตํ่าๆ ตอมาวา “ตอนท่ีมันยองเขามาใกลแคมปเม่ือเชามืดนี้ ผมอยากจะเช่ือวามันมีเจตนาท่ีจะบุกเขาโจมตีตามแผนเดิมๆ ของมันเหมือนกัน แตคงเนื่องจากหยั่งดแูลววา ชัยภูมิท่ีต้ังแคมปของเราแข็งแรงม่ันคงมาก ขืนบุกมันก็เสียเปรียบเพราะไมมีทางจะประดังเขามาพรอมๆ กันได นอกจากเรียงเดีย่วผานปากดานชันข้ึนมาทีละตัวเลยไมกลา ถาเราต้ังคายอยูในท่ีโลงปราศจากกําบังก็คงเจอเข าใหแลว” “นาจะจริงอยางท่ีคุณสันนิษฐาน ผมก็กําลังคิดอยางนี้อยูเหมือนกนั” หัวหนาคณะครางออกมา พรอมกับเปาลมออกจากปาก “ผมก็ไดแตเสียดายอยูนี่เองวา ตัวเองตองมีอันเปนไป...ขาเจ็บเสีย ไมง้ันก็ขอรับมือกบัมันดวยคน ในชีวิตผจญภยัท่ีผานมา ไมเคยพบเกมอะไรต่ืนเตนเทาคร้ังนี้เลย จนตายก็คงไมลืมช่ือไอชางตัวนี้ ชักรักมันเสียแลวซิ” “แตหวังวาคงไมคิดคลองมันมาไวเปนชางคูบารมีนะ” ไชยยนัตขัดมา ทําใหทุกคนหัวเราะกันข้ึนอีก กลางบรรยากาศเครงเครียด “ขาเปนยังไงบางครับ รูสึกวาจะดีข้ึนมากแลว” พรานใหญถาม มองไปยังขาขางท่ีเจ็บของอดีตทานทูตทหารบกผูเปนนายจาง เชษฐายิ้ม “สบายมาก พรุงนี้มะรืนนีก้ค็งจะพอเขยกได นอยกะไวเดือนหนึ่ง แตผมคิดวาคงจะเร็วกวานัน้ วาแตคุณเถอะ จะเอายังไงตอไป?” “พรุงนี้ตามอีกครับ...” เขาตอบงายๆ แลวหนัไปมองดูไชยยันต ถามวา “ไหวไหมครับคุณไชยยันต?” พันตรีทหารปนใหญนอกราชการหัวเราะราตามแบบฉบับของเขา “จําไวอยางเดยีววาคุณไหว ผมก็ไหว เอาไหนเอากนั ไมยั่นเลย” จอมพรานยิ้ม มองดูไชยยันตอยางรักน้ําใจ รูสึกยินดีท่ีสองชายผูอยูในฐานะนายจางของเขา สามารถเผชิญหนากับทุกส่ิงทุกอยางรวมกับเขาไดเปนอยางดี ซ่ึงในคร้ังแรกเขาไมเคยม่ันใจใน


1064

ขอนี้เลย เหตุการณท่ีผานมามันพิสูจนไดชัด แมจะเปนชาวกรุงผิวบาง แตท้ังคูก็เปนนักผจญภยัเลือดขนโดยแท สมแลวท่ีอาจหาญในการเดนิทางคร้ังนี้ “พี่ใหญคอยยงัช่ัวมากแลว คุณมีอะไรขัดของไหม ถาฉันจะไปดวย” ดารินถามมาแชมชาชัดเจน ประกายตาดําสนิทจับนิ่งมาท่ีเขา รพินทรเลิกค้ิวมองดูนักมานุษยวิทยาคนสวยอยางแปลกใจเล็กนอย หัวเราะเบาๆ “ทําไมผมถึงจะตองมีอะไรขัดของดวยละครับ ในเม่ือคุณหญิงเองก็รวมทีมกับเรามาต้ังแตแรกแลว” “เปลา ฉันตองการความแนใจอีกสักคร้ังในการรวมไปกบัพวกคุณพรุงนี้ดวย หากมีความยุงยากลําบากใจยังไงก็บอกกนัมาตามตรง ฉันจะไดไมไปเสีย” “มีอะไรท่ีผมจะตองยุงยากลําบากใจดวย การที่ขาดคุณชายไปเสียคนหน่ึงในทีมของเรา ผมก็เสียดายอยางท่ีสุดแลว หากขาดคุณหญิงไปอีกคนผมก็เสียดายเพิม่ข้ึนอีก ผมยนิดีอยางยิ่งครับท่ีจะมีพวกเราทกุคนไปรวมใจดวย ซ่ึงมันเปนเร่ืองท่ีถูกตองแลว ยกเวนในกรณีจําเปนจริงๆ ท่ีรวมดวยไมไดเทานั้น ในจํานวนส่ีคนของพวกเรา ไมวาจะเปนคุณชาย คุณไชยยันต คุณหญิง หรือผม ตางก็มีหนาท่ีรับผิดชอบในการติดตามไอแหวงดวยกันท้ังนั้น ผมไมไดบังอาจคิดวามันเปนเร่ืองของผมโดยเฉพาะเลย” หญิงสาวยิ้มออกมาอยางพอใจ ตาเปนประกาย “ขอบใจมากท่ีใหเกียรติเรา ท่ีฉันถามคุณเสียใหแนใจก็เพราะท้ังพี่ใหญและไชยยันตทวงฉันไว ไมอยากจะใหฉันไปกับพวกคุณดวย เพราะเกรงวาฉันจะเปนภาระใหคุณคอยเปนหวงทํางานไมถนัด โดยเฉพาะอยางยิ่งในการตามไอแหวง ซ่ึงเปนงานหนักท่ีสุด” รพินทรส่ันศีรษะชาๆ “การลาไอแหวง ไมใชงานหนักท่ีสุดหรอกครับ หนทางเดินขางหนาของเรา ภายหลังท่ีออกจากหลมชางไปแลว หนักกวานี้มาก” ดารินหันไปทางพ่ีชายเหมือนจะขอการชี้ขาด เชษฐาก็พยกัหนา บอกมาอยางวางายๆ วา “ตกลง นอยจะไปกไ็ป ทางนี้ไมมีอะไรตองหวง พี่อยูกบับุญคําได” ม.ร.ว.หญิงคนสวย มองไปทางเพ่ือนชายอยางมีชัย ถามเยาะๆ วา “เราละ พอตัวดี มีอะไรขัดของไหม?” “เม่ือเสียงฝายสนับสนุนมากกวาฝายคาน เธอก็เปนอันชนะคะแนนไป แตบอกกลาวลวงหนานะ บุกคราวน้ีเราไมมีการพักเพื่อสระสรงคงคากันเลย ข้ีฟนกไ็มมีโอกาสไดชําระตลอด 5-6 วันท่ีผานมา” “บา!” หลอนคอนทําปากหมุบหมิบ แลวลุกข้ึนไปจัดเตรียมของ


1065

รพินทรออกจากเต็นท เรียกแงซายและคนคูใจของเขามาส่ังความใหทราบถึงแผนติดตามอีกคร้ังในเชาตรูพรุงนี้ “บุญคําอยูประจําปางพักตามเดิม คอยรับใชนายใหญใหดี พรุงนี้นายหญิงไมอยูท่ีนี่เพราะเขาปาดวย กลางคืนเขาไปนอนเฝานายใหญในเต็นท ขางนอกใหนายเมยดูแลแทน” “ไมตองหวงครับ บุญคําจะรับใชนายใหญใหดีท่ีสุด” ในเต็นท...ดารินเตรียมของบรรจุลงยามหลังประจําตัวเสร็จ ก็ออกมาเพื่อจะส่ังความกับบุญคําฝากฝงพี่ชาย พบพรานใหญกําลังนัง่อยูในวงลอมของคนของเขาก็เดินตรงเขามา “นายหญิงตองการอะไรหรือครับ?” บุญคําถามยิ้มๆ “เปลาหรอก พรานใหญบอกบุญคําแลวใชไหม พรุงนีฉั้นจะไปกับพวกเขาดวย เหลือนายใหญคนเดียวกบับุญคําและพวกลูกหาบเทานั้น” “บุญคําทราบแลวครับ และพรานใหญก็ส่ังแลววาบุญคําจะตองทําอะไรบาง” หลอนยิ้มเล็กนอยมองไปทางรพินทรผูนั่งมองดูเงียบๆ อยู แลวถามบุญคําตอมา “พรานใหญส่ังยังไงบาง?” “ใหบุญคําคอยรับใชใกลชิดนายใหญ กลางคืนใหนอนเฝาในเต็นท ใหนายเมยกับพวกลูกหาบอยูยามบริเวณรอบนอก” “ผมเปนหวงเร่ืองการพยาบาลและเร่ืองการใหยาเทานั้น บุญคําคงจะไมภาษานกั คุณหญิงควรจะส่ังเขาไวเสียใหเรียบรอย” รพินทรเอยข้ึนเบาๆ “เร่ืองยาไมตองกังวลหรอก พี่ใหญพอจะชวยตัวเองไดแลวในเร่ืองนัน้ และฉันกจ็ัดเตรียมใหเขาไวเรียบรอยแลว การพยาบาลก็ไมมีอะไรมากไปกวาคอยรับใชใกลชิด สุดแลวแตเขาจะใหชวยทําอะไรเทานั้น” “ผมวานายหญิงอยูเสียท่ีพกันีไ่มดีกวาหรือครับ ตามไอแหวงลําบาก” พรานเฒากลาวเบาๆ ดวยความเปนหวงระคนเกรงใจ มองดูเรือนรางงามของนายหญิงอยางเสียดาย ท่ีจะตองไปกรากกรําสมบุกสมบันหนัก ดารินหัวเราะเบาๆ ตบไหลบุญคํา “ฉันรูวาทุกคนหวังดีตอฉัน ไมตองการใหฉันไปทรมานและเส่ียงอันตรายเชนนั้น แตขอใหทุกคนรูไวเสียดวย ไอแหวงเกือบจะฆาพี่ชายของฉันเสียแลว ฉันตองการไปในคร้ังนี้ไมไดคิดวาตนเองจะสามารถไปฆามันใหหายเจ็บใจได แตตองการจะตามไปดูพรานใหญของบุญคําลมมันใหเห็นกับตา อยางนอยท่ีสุด...สมมติวาเขาคิดทอถอยข้ีเกียจตามมันข้ึนมา เม่ือใดเห็นหนาฉันแทนตัวพี่ใหญ...เขาก็จะระลึกข้ึนมาไดวาเขาจะตองเอาตัวมันใหได ไมวาจะยากเย็นสักขนาดไหน” “ใจเดด็แท ไมสมตัวเลย”


1066

บุญคําครางออกมาพึมพํา ดารินกําชับส่ังเกี่ยวกับเร่ืองพีช่ายอีกสองสามคําก็เดินบายหนาจะกลับกระโจม รพินทรลุกข้ึนเดินตามไปสง หลอนจ ึงเพิ่งไดโอกาสตอวา “ไหนสัญญาไววาจะกลับมาถึงแคมป ภายในเวลาสองสามวัน ไปเสียต้ังรวมอาทิตย” “มันจําเปนจริงๆ ครับ คุณหญิง กําลังติดพนัทีเดียว ท้ิงไมได ผมตองขออภัยท่ีผิดสัญญา” “นี่ดีวาไอแหวงนํายอนมาทางน้ี ถึงไดพากันกลับมาได ถามันนําเตลิดไปทางอ่ืนก็คงหายไปเปนแรมเดือนกระมัง” “พรุงนี้จะเดินหนัก ขอเทาท่ีแพลงของคุณหญิงหายเรียบรอยดีแลวหรือ?” “ไมตองมาทําไกถามถึงขอเทา” เสียงของหลอนขุน ตวดัหางตาผานใบหนานั้น พูดอุบอิบอยูในลําคอ “ไมรอไวอีกสักปแลวคอยถาม นี่เพิ่งจะมานึกถามเอาปานนี้ ฉันหายเรียบรอยดแีลวละยะ ต้ังแตคืนท่ีไอแหวงบุกหนักคืนนั้นนัน่แหละ อารามตกใจท่ีพี่ใหญเจ็บหนัก” “ความจริงคุณหญิงควรจะยนิดีนะครับ ท่ีผมคลาดกําหนดไป เพราะความจําเปนอยางท่ีเรียนแลว และมีอันเปนไปตองยอนกลับมาแคมปอีกคร้ัง ซ่ึงก็ไดจังหวะเหมาะท่ีอาการของคุณชายดีข้ึน เปนโอกาสใหคุณหญิงไดรวมติดตามไอแหวงสมเจตนาท่ีมุงม่ันไวพอดี ถาผมกลับมาผิดจังหวะนี้ คุณหญิงอาจไมมีโอกาสตามไอแหวงกับพวกเราอีกแลวก็ได” พรอมกับพูด พรานใหญกวาดสายตาไปรอบๆ บริเวณแคมปอันไดรับการจัดสรางอยางเปนระเบียบเรียบรอย หลังจากท่ีเขาไดผละจากไปวนันัน้ “ผมกลับมาถึงแคมปเม่ือบายนี้ ทําเอาแปลกตาเกือบจําไมได คุณหญิงสรางคายพักของเราเสียสบายนาอยู” สีหนาของหลอนเฉยชาเปนปกติ แตตาเปนประกายสุกใส “ฉันไมไดสราง บุญคํากับพวกลูกหาบตะหาก” “แตคุณหญิงเปนคนออกคําส่ังและคุมงาน” “รูไดยังไง?” “บุญคํามีหนาท่ีจะตองรายงานทุกส่ิงทุกอยางใหผมทราบเม่ือผมกลับมาถึง” “ออ!” หลอนลากเสียงเนิบๆ เลิกค้ิวขางหนึ่งพรอมกับพยกัหนาชาๆ นัยนตามีรอยยิ้ม “สังเกตเห็นเหมือนกันรึ นกึวาจะไมสนใจเสียอีก” “ผมไมใชคนตาบอด ประสาทสัมผัสก็ไมไดหยาบจนเกินไปนัก แมวากิริยามารยาทอาจทรามไปบางตามประสาคนดง” “ชอบไหม ท่ีฉันทําท่ีนี่ใหนาอยูข้ึน?”


1067

“คุณหญิงมีสัญชาตญาณในการสรางสรรค ความเปนระเบียบเรียบรอยและความอบอุนพักพิงของผูท่ีอยูในปกครอง นี่คือคุณสมบัติของกุลสตรี เสียดายเหลือเกนิท่ีผมไมมีโอกาสชื่นชมกับความนาอยูของมันไดนานนัก เพราะพรุงนีก้็ตองบุกไปนอนดงอีกแลว” “วันนีน้ายพรานของเรา พูดไดเพราะหูเหลือเกิน” “ส่ิงใดก็ตามท่ีพูดออกมาแลว ‘เพราะห’ู หรือ ‘ไมเพราะหู’ ก็ลวนพดูออกมาจากใจจริงท้ังนั้น ไมมีการเสแสรง” “คุณคิดวาผูหญิงลักเพศ ชอบผจญภัยในเกมของผูชายอกสามศอก ฆาสัตวตัดชีวิตทําปาณาติบาตอยางฉันนี่นะ เปนกุลสตรีรึ?” “นั่นเปนคุณลักษณะผิวเผินภายนอก ท่ีตองการจะชดเชยอะไรบางส่ิงบางอยางซ่ึงขาดไปเทานั้น แตธาตุแทของคุณหญิงก็คือ ‘ลูกผูหญิง’ สามัญธรรมดาคนหน่ึง ท่ีไดรับการกลอมเกลามาอยางดีในกรอบของกุลสตรี หรือเจาตัวเองอยากจะปฏิเสธพยายามปรักปรําตัวเอง?” ใบหนางามเปลงปล่ังเพราะไดรับการพักผอนอยางเพียงพอ ยามนี ้ ผุดผาดเต็มไปดวยเลือดฝาดท่ีแลนร้ิวขึ้นอาบสองแกม ตาคูนัน้...เมินไปจากสายตาท่ีจับจองมาของอีกฝายหนึ่ง พึมพํา “อยากจะรูวา กลับจากปาคราวน้ี ไปกินอะไรมาไมทราบ” “ทําไมหรือครับ?” “ดูจะมีอารมณท่ีดีตอฉัน ผิดไปกวาเคย” รพินทรขมวดค้ิว “ผมเคยมีอารมณรายตอคุณหญิงง้ันหรือ?” “ตลอดมาทีเดยีว นับแตพบกันคร้ังแรก” “ถาง้ันก็เห็นจะมีการเขาใจผิดอะไรกนัเสียแลว ผมตะหากท่ีควรจะคิดเชนนี”้ “คิดยังไง?” “ก็คิดวานองสาวคนสวยของนายจางคนน้ี ไมมีเจตนาดีอะไรกับผมเอาเสียเลย มิหนาํซํ้ายังไมยอมรับเจตนาดีท่ีแสดงตอดวย ทําใหหนกัใจมาตลอด” “แลวเดีย๋วนี้ละ?” “ก็ยังไมแนใจนัก” “ดีแลว ท่ีไมประมาท” อีกสองสามกาวจะถึงกระโจมพัก หญิงสาวหันหนากลับมา “อยางไรก็ตาม ขอขอบใจอีกคร้ังท่ีคุณไมแสดงอะไรเปนการขัดขวางฉันในการรวมทางติดตามไอแหวงพรุงนี้ ท้ังสองคนนั่นไมเต็มใจจะใหฉันไป โดยเฉพาะอยางยิ่งพีใ่หญ ถาคุณทวงข้ึนสักคําเดียว ฉันก็คงไมไดไปแนๆ ดีท่ีคุณไมแสดงอาการขัดของอยางใดตอมา” รพินทรยักไหลนิดหนึ่ง ยิ้มนอยๆ ปรากฏขึ้นท่ีมุมริมฝปากอันรกคร้ึมไปดวยหนวดเครา


1068

“ไมมีเหตุผลหรือประโยชนอันใดท่ีผมจะไปขัดขวางกดีกนัคุณหญิงไว ทําใหคุณหญิงยิ่งชังข้ีหนาผมเพิม่ข้ึนเสียเปลาๆ และลงวาถาคุณหญิงจะไปใหได ผมหามไดเสียเม่ือไหร สาเหตุท่ีคุณหญิงเขมนผมมาจนทุกวนันี้ กไ็มใชเพราะผมหามไมใหคุณหญิงรวมทางมาแตแรกหรอกหรือ แลวก็เปนธรรมดาเหลือเกนิ ท่ีคุณชายจะตองเปนหวงคุณหญิงไมอยากจะใหไป โดยเฉพาะอยางยิง่ เม่ือตัวคุณชายเองไมไดไปดวยเชนนี ้ สําหรับผมนั้นเม่ือถามความเห็นจากผม แนละ ผมจะตองบอกวาไมมีอะไรขัดของ แตสวนผูท่ีจะอนุญาตใหคุณหญิงไปไดหรือไมนัน้ คือคุณชาย ผมไมเกี่ยว ซ่ึงคุณชายก็อนุญาตแลว” ริมฝปากงามคูนั้นเมมเขาหากัน “ออ นี่แปลวา เทาท่ีไมไดคัดคานอะไรออกไปก็เพยีงแคไมอยากจะขัดคอฉันเทานัน้เองหรือ” “เอ ขัดคอก็ไมชอบ ไมขัดคอก็ไมชอบอีก จะใหผมทํายังไงละครับ เห็นทีจะจนปญญาเสียแลวม้ัง” ดารินฝนหวัเราะกรอยๆ ตามีแววเงางอด ถามมาน้ําเสียงเครียด “ถามจริงๆ เถอะ คุณเต็มใจท่ีจะใหฉันรวมทางไปดวยหรือเปลา พูดกันตรงๆ อยางลูกผูชายเลย” “ผมนะ ลูกผูชายแนละ แตคุณหญิงเปน ‘ลูกผูหญิง’ เพราะฉะนั้นเราจะมาพดูกันอยางลูกผูชายท่ีคุณหญิงวาไดยังไง?” “แหม! ดูซิ ยวน...เห็นไหมละ ชมวาดีเขาหนอยเทานัน้ ดแีตกแลว” ม.ร.ว.หญิงคนสวย สะบัดมือออกไปอยางขัดใจ “คําวา ‘ลูกผูชาย’ ท่ีฉันพูดถึง หมายถึงตัวเราเองนั่นแหละ ถาหากวามีความเปนลูกผูชายอยูบาง ก็จงเอาเกียรติในขอนี้พูดความจริงออกมาเลย มันไมเกีย่วของกับฉันหรอก” “เกี่ยวซิ เพราะคุณหญิงเปนฝายจะเอาคําตอบจากผมน่ี มิหนําซํ้ายังขูเสียดวยวา คําตอบชนิดนี้จะตองตอบออกมาในแบบของ ‘ลูกผูชาย’ แลวจะมีประโยชนอะไรบางท่ีลูกผูชายสักคนหนึ่ง จะตองพดูความจริงตามความรูสึกของเขากับลูกผูหญิง ซ่ึงไมนิยมความจริง” “แคนี้ฉันก็ไดคําตอบแลว” “คําตอบอะไร ผมยงัไมไดตอบคุณหญิงสักคํา” “คุณไมเต็มใจ หรือสะดวกใจท่ีฉันไปกับคุณดวย!” “เอะ ผมตอบคุณหญิงอยางนีห้รือ?” “ไมไดตอบตรงๆ แตความหมายมันก็บงชัด” “ก็บอกอย ู นี่วา ผมยังไมไดพดูอยางนัน้สักคํา แตเม่ือตีความหมายไดเองอยางนั้นก็ดีแลวนี่ครับ เปนอันวาคุณหญิงเลิกลมความต้ังใจที่จะไปกับเราแลวใชไหม...อยูแคมปเปนเพื่อนคุณชาย”


1069

“ตรงกันขาม....” หลอนตอบหนาตาเฉย “อยาหวังเลยยิ่งรูอยางนี้กย็ิ่งทําใหฉันตองการจะไปยิ่งข้ึน อยางนอยท่ีสุด ไปใหเกะกะเลนกย็ังด”ี พรานใหญโคลงศีรษะอยางยอมแพ หัวเราะขันๆ “ผมก็วาแลว ยังจะมาคาดค้ันใหพดูตรงๆ อะไรอยูอีก พูดตรงหรือไมตรง ผลลัพธก็ตองออกมาในแบบน้ีอยูวนัยังคํ่า นั่นก็คือถาจะทําอะไรแลว คุณหญิงตองทําใหได จริงไหมละครับท่ีผมวาเม่ือกีน้ี้ ลูกผูชายน้ันพดูกนัไดอยางลูกผูชาย แตลูกผูหญิงก็พูดกนัอยางลูกผูหญิงเหมือนกัน เอามาชนกันไมไดหรอก” ดารินกอดอก ชําเลืองมองดูอีกฝายดวยปลายตา “คุณก็รูจักนิสัยฉันดีอยูแลววาเปนยังไง แตไหนแตไรมาแลวฉันไมชอบการ ‘ตอตาน’ ถากรณีเชนนั้นเกดิข้ึน คนช่ือดาริน วราฤทธ์ิ จะตองสูจนถึงท่ีสุด เปนอะไรเปนกัน ฉันรูวาคุณไมเต็มใจท่ีจะใหฉันรวมทางไปดวยในคร้ังนี้ แตคุณไมพดูออกมาตรงๆ ฉันก็บังคับใหคุณสําแดงความจริงนั้นออกมาจนได แมจะโดยทางออม และภายหลังจากไดความจริงนั้นแลว ก็ขอบอกใหคุณรูไวเสียเลยวา ฉันตองการไป ทวาในทางตรงขาม หากคุณมีความเต็มใจอยางแทจริง สําหรับการไปในคร้ังนี้ของฉัน ฉันก็อาจอยูเฝาแคมปไมไปเสียก็ได” “หรือจะพูดใหฟงงายเขาก็คือ อะไรก็ตามที่สรางความลําบากใจใหกับรพินทร ไพรวัลย ไดเทาไหร ก็ยิง่ดีเทานั้น สําหรับคุณหญิงอยางนั้นกระมัง?” “ก็สุดแตจะเขาใจเอา” “อันท่ีจริง ผมก็ยอมแพ ยกธงขาวใหคุณหญิงมาต้ังนานแลว” ม.ร.ว.สาวตะแคงใบหนาลง อมยิ้ม “เรามาทําความเขาใจกนัอีกสักคร้ัง กอนเดินทางพรุงนี”้ “ทําความเขาใจยังไง?” รพินทรถามเร่ือยๆ กมลงหยิบกรวดกอนเล็กๆ ข้ึนมาเดาะเลนอยางปราศจากความหมาย แลวขวางปลิวไปกระทบโขดหิน กระดอนหายไปในเงามืดของปารกเบ้ืองหลัง “ก็อยางเดิมท่ีเคยตกลงไวทุกคร้ังนั่นแหละ ไมตองเสียเวลาเปนหวงฉัน!” “ออ แนนอน” พรานใหญตอบดวยสีหนาขึงขัง “คิดหรือวาผมจะตองมาเสียเวลาหวงกังวลอะไรกับมือขนาดลมมหิงสาบาเลือดตัวนัน้มาแลว เปนการลมในวินาทีคับขันท่ีสุดเพือ่ชวยชีวิตพรานอาชีพผูมีนามวา รพินทร ไพรวัลย ไวเสียดวย!! ตอใหหกลม ก็รับรองวาจะไมฉุดใหลุกข้ึน” “นั่นถูกตองท่ีสุด! ไมตองฉุด ไมตองชวย ไมตองคอยประคับประคองอะไรใหเปนภาระท้ังส้ิน...” ราชสกุลสาวเนนเสียงมาชัดเจน พรอมกับรอยยิ้มเยาะอันมีเลศนัย


1070

“คนนี้ช่ือ ดาริน ไมไดช่ือแสงโสม คนละคนกัน คนละสภาวะลักษณะ!” รพินทรสะดุง งุนงงอัศจรรยใจไปหมด จองหลอนเขม็งเหมือนจะคนหาอะไรท่ีซอนเรนอยูในดวงตา ก่ึงขบขนั ก่ึงเยาะหยันท่ีจองประสานมานั้นอยูอึดใจใหญ ยกมือขึ้นแคะหู “คุณหญิงวายังไงนะครับ เม่ือตะกี้นีน้ะ?” “ไมไดยนิกแ็ลวไป ไมมีการฉายซํ้า” นองสาวคนสวยของนายจาง วางหนาตาเฉยตอบมา เอาลิ้นดุนกระพุงแกม ทําเปนเหลือบข้ึนไปดูกลุมดาวท่ีพราวไสวอยูบนทองฟาอันดํามืด รพินทรซอยเปลือกตาถ่ีๆ จองมองหลอนอยูเชนนั้นอยางฉงนฉงายครามคร่ัน ในท่ีสุดกห็ัวเราะออกมาเบาๆ จุดบุหร่ีสูบ “คุณหญิงนี่เกงทุกอยางเลยนะครับ แมกระท่ังในดานสืบสวน” “สืบสวนอะไรไมทราบ?” “ผมอยากจะรูวาคุณหญิงมีวธีิอยางไรนะ จงึทําให...” เขาหยุดเวนระยะ กวาดสายตาไปรอบๆ แลวจับนิ่งไปยังบุญคําผูนั่งคุยอยูกับพรานพื้นเมืองของเขาอีกสามคน ยังตําแหนงริมกองไฟที่เดิม หัวเราะเอื่อยๆ อยูในลําคอเชนนั้น “ตาพรานเฒาบุญคํานั่น ‘ขาย’ นายของแกได?” “เอะ! คุณพูดอะไรฉันไมเขาใจเลย คุณวาบุญคํา ‘ขาย’ อะไรคุณ?” ดารินทําหนาต่ืน ซอนยิ้ม “ก็ ‘ขาย’ หรืออีกนัยหนึ่ง ‘ไข’ เร่ืองราวของนายแกใหคุณหญิงทราบหมดนะซิครับ โดยท่ีแกเองก็คงไมรูตัว บุญคําอายุมากแลวกจ็ริง แตเม่ือเปรียบเทียบกับคุณหญิงแลว แกก็เหมือนกับเด็กทารก แลวแตคุณหญิงจะหลอกเอา เรียนใหทราบเสียเดีย๋วนีเ้ลยวา อะไรก็ตามท่ีคุณหญิงไดรับฟงมาจากบุญคํา อยาไปเช่ือมากนกั โดยเฉพาะอยางยิ่งอีตอนท่ีเหลาเขาปาก” “แปลกจริง!” เสียงรองเบาๆ จากทาไกอันสนิทสนมนั้น “คุณวาบุญคํามา ‘ขาย’ หรือ ‘ไข’ อะไรของคุณใหกับฉันจนถึงกับตองเดือดรอนออกตัวเสียเปนคุงเปนแคว ฉันไมเขาใจสักนดิ” “บอกผมตามตรงดีกวา บุญคําเลาอะไรใหคุณหญิงฟง?” “โอย! สารพัดอยางของปาดงพงไพร สนุกออก” “ผมหมายถึงเร่ืองราวท่ีเกี่ยวกับผม” “ออ ไมตองสงสัยหรอก แกประชาสัมพันธถึง ‘คุณภาพ’ ของนายพรานรพินทรเสียจนฟงแลวเอียนทีเดยีวแหละ ไมเสียแรงท่ีเปนลูกนองลูกพี่กันมานาน” “ผมไมไดหมายถึงเร่ืองนั้น” “แลวเร่ืองอะไรอีกละ?”


1071

หลอนโยก-ยั่ว และเขาก็รูทันอยูทุกขณะดวยความหงุดหงิด โคลงศีรษะ จุปากเบาๆ ในท่ีสุดก็โพลงออกมาวา “ผูหญิงคนหนึง่ ท่ีช่ือ...งา แสงโสมนั่นนะ?” “ผูหญิงคนไหนท่ีช่ือแสงโสม แลวก็ทําไม? อยางไร? ฉันไมเคยไดยนิช่ือนี้มากอนเลย อยูไมอยูเหตุไรถึงมาเอยช่ือนี้ข้ึน” “ใหตายเถอะ! คุณหญิงนีย่อดเลยนะ ก็คุณหญิงเอยช่ือนั้นเขาหูผมอยูเม่ือตะกี้นีเ้อง” “หูฝาดไปเสียแลวม้ัง นายพราน ฉันวาคุณจะนึกถึงช่ือนี้ทุกลมหายใจเขาออกอยูกระมัง จนกระท่ังหูฝาด ฟนเฟอนไป” “ใช! นึกถึงอยูทุกลมหายใจเขาออกทีเดียว” เปนคําตอบหวนๆ ภายหลังจากอัดควันบุหร่ีหายเขาไป ตาเขมสีเหล็กคูนั้นมีแววขมข่ืนซอนลึก “นึกถึงเสียจนเกลียดน้ําหนาผูหญิงท้ังหมดท้ังโลก อยากจะสาปใหเปนชะนีไปเสียใหหมด ถาสาปได” ราชสกุลสาวผงะไปเล็กนอย ลืมตากวาง หนางามดวงน้ันเผือดลง หลอนตกใจไมนอย เพราะคาดไมถึงมากอนในประโยคอันสะทอนถึงความปวดราวของหัวใจผูพูดถึงเพียงนั้น ภายหลังจากเงียบกันไปอีกอึดใจใหญ หลอนเอยตะกุกตะกักแผวเบา “ฉัน...ฉันเสียใจ ถาหากวาฉันพูดอะไรออกไปทําใหคุณไมสบายใจ” ยิ้มเกรียมๆ ปรากฏขึ้นท่ีริมฝปากน้ัน สายตาอันกราวกระดางดุดัน ออนโยนลง “คุณหญิงคงจะทราบเร่ืองผูหญิงท่ีช่ือแสงโสมนั่นมาบางพอสมควร ถาอยากจะทําบุญอะไรกับผมสักอยางหนึ่งละก็ ขอไดโปรดอยาเอยนามนัน้ออกมาอีกเลย ถูกแลวครับ ‘ผูหญิงคนน้ัน’ กับคุณหญิงเปนคนละคน คนละสภาวะลักษณะชนิดนํามาเปรียบเทียบกันไมไดเลย ถาผูหญิงท้ังโลกเปนอยางหลอน ผูชายก็ไมสมควรจะมีความดีงามอันใดอีกแลว นอกจากความรูสึกในแบบสัตวปา ผมเช่ือครับวาผูหญิงท้ังหลายจะไมเปนอยางหลอนเสมอไป อยางนองท่ีสุดก็คงจะมีหมอมราชวงศหญิงดาริน วราฤทธ์ิ สักคนหนึ่ง” กลาวจบ เขากห็ันหลังกลับ เดินผละจากหลอนไป “รพินทร!” เสียงเรียกเบาๆ ดังมาจากเบ้ืองหลัง กระแสเสียงออนนุม หันกลับมากเ็ห็นสายตาเย็นๆ ออนซ้ึงคูนั้น ทอดมองมากอนแลว “ฉันขอโทษ...” นั่นเปนคํากลาวขออภัยเปนคร้ังแรก ซ่ึงออกมาจากใจจริงของราชสกุลสาวผูแสนหยิ่ง อันเปนนายจางท่ีเขาไดยิน พรานใหญกมศีรษะคํานับอยางสุภาพ แลวหันผละไปอีกคร้ัง


1072

ประมาณตีหนึง่เศษๆ ฝนพรําเปนละอองเย็นฉํ่า ดารินและไชยยันตตกใจต่ืนข้ึนพรอมๆ กัน เพราะการปลุกของเชษฐา ท้ังสองผุดลุกข้ึนจากเตียงก็เห็นหัวหนาคณะยนักายนั่งกําลังเง่ียหู เหมือนจะสดบัฟงเสียงอะไรอยู ไชยยนัตขยับจะอาปากถาม เชษฐากย็กมือข้ึนเปนเคร่ืองหมายหามไวใหสงบ อึดใจตอมานัน้เอง ทามกลางความเงียบสงัดของกลางดึก มีเสียงชางรองจากหุบเบ้ืองตํ่าลงไป ดังแววข้ึนมาแทรกกับเสียงเม็ดฝนท่ีหยาดกระทบหลังคาเต็นทอยูเปาะแปะในขณะนี ้ “ไดยินหรือเปลา หรือวาฉันหูฝาดไป” หัวหนาคณะกระซิบ มองดูตาเพ่ือนชายและนองสาวผูกําลังเง่ียหูจับเสียงอยูเชนกนั ดารินกับไชยยนัตเอ้ือมมือไปควาไรเฟลข้ึนมาพรอมๆ กัน ราวกับจะนัดไว คนหน่ึงขยับลูกเล่ือนตรวจดูกระสุนท่ีบรรจุอยูในรังเพลิง สวนอีกคนหนึ่งบิดหางเหยีย่วหักลํากลองเพราะเปนแบบแฝด หัวใจเร่ิมเตนแรง ความงัวเงียสลายไปเปนปลิดท้ิงในบัดนั้น “หางมาก คงจะอยูในทุงขางลาง” ไชยยนัตพึมพาํ “ฟงอยูสักหานาทีมาแลว ไมแนใจก็เลยปลุกข้ึนมาใหชวยฟง” เชษฐาบอก “พวกขางนอกเขารูสึกกันบางหรือเปลานะ” ดารินพูด พยายามจะจับกระแสเสียงจากนอกเต็นท ซ่ึงรูสึกวาจะเงียบเสียงเปนปกติ เหมือนทุกคนจะหลับกนัหมดโดยไมรูสึกตัว “แกอยูบนเตียงนั่นแหละ เชษฐา อยาพยายามลุกข้ึน ฉันกบันอยจะออกไปดูเอง” ไชยยนัตตบไหลเชษฐา แลวพยักหนาชวนดารินออกไปนอกกระโจมพัก ฝนโปรยเม็ดบางๆ อยูท่ัวไป ไฟทุกกองหมดเปลวเหลือแตถานแดงเรือง พวกลูกหาบและพรานทุกคนนอนกันอยูระเกะระกะ ภายใตผาคลุมดูเหมือนจะหลับกันหมด แมกระท่ังแงซายผูนอนขดตัวอยูริมชายผาใบอันกัน้ผนังเต็นท ท้ังสองกวาดสายตาไปรอบๆ “ตายเลย พวกนี้หลับกันหมด ไมมีใครอยูยามสักคน” ดารินอุทานออกมาเบาๆ “ฉันจะไปปลุกรพินทรเอง เธอปลุกแงซาย” ขาดคํา ไชยยนัตก็สาวเทาฝาละอองฝนออกไป ดารินตรงเขาไปท่ีคนใชชาวดง ผูนอนตะแคงอยู พอหลอนทรุดตัวลงขยับจะเอ้ือมมือไปปลุก แงซายก็ผุดลุกข้ึนนั่งขางๆ ทําใหหญิงสาวประหลาดใจไปหมด ไมทราบวาแงซายจะรูสึกตัวอยูกอนแลว หรือเพิ่งจะมารูสึกตัวเม่ือหลอนเขามาใกล เทาๆ กับท่ีไชยยันตก็งงไปเหมือนกัน เม่ือเขายองกริบเขามาใกลพรานใหญ ก็ไดยินรพินทรพูดออกมาเบาๆ ภายใตหมวกสักหลาดท่ีหลุบปดหนาอยูวา


1073

“มันอยูในหุบขางลาง หางประมาณ 2 กิโลครับ กําลังนอนฟงอยูเหมือนกัน” “เอะ รพินทร ผมนึกวาคุณหลับเสียอีก” จอมพรานดึงกายข้ึนนั่ง ดนัปกหมวกท่ีหลุบหนาอยูไปกองอยูบนศีรษะ อันเปนเวลาเดียวกับท่ีพรานพื้นเมืองของเขาส่ีคน ซ่ึงนอนรวมอยูกับพวกลูกหาบบนแครท้ังสองดานคอยๆ เคล่ือนไหวลุกข้ึนมาทีละคนราวกับเงาผี บอกใหทราบชัดวาคนเหลานั้นรูสึกตัวกันหมดทุกคน ไมไดหลับสนทิอยางท่ีเขากบัดารินเขาใจแตแรก “ผมเพ่ิงต่ืนเม่ือสักสิบนาทีมานี่เอง ฟงเสียงมันอยู คุณไชยยันตไดยนิเหมือนกันหรือครับ” “ผมไมไดยินหรอก เชษฐาเปนคนปลุกผมกับนอยข้ึนมา ก็พอดีไดยนิมันรองแววมาตามลมคร้ังหนึ่ง เลยชวนกันออกมาดู ทีแรกนกึวาพวกคุณหลับไมรูสึกตัวกันเสียอีก” ไชยยนัตหวัเราะออกมาเบาๆ อดไมไดท่ีจะตองอัศจรรยใจในวิธีนอนแบบหูผีจมูกมดของคนเหลานี้ เกดิ จัน เสย บุญคํา ตลอดจนแงซายและดาริน บัดนี้พากนัเคล่ือนเขามารวมกลุมกับไชยยันต ผูกําลังพูดอยูกับพรานใหญ ลูกหาบอีกหลายคนก็พลอยรูสึกตัวต่ืนข้ึนดวย ตลอดท้ังบริเวณแคมปอยูในอาการสงบเงียบเชนเดิม ไมมีอะไรกระโตกกระตาก “ไอแหวงหรือเปลา?” ผูเปรยข้ึนกลางกลุมดวยเสียงกระซิบ คือดาริน ไมทันจะขาดคําทุกคนก็ไดยินเสียงชางรองลอยแววแทรกละอองฝนข้ึนมาอีกคร้ัง คราวนี้ดังถนัดชัดเจน ฟงแลวเยือกสยวิไปทุกขุมขน พวกลูกหาบหนาซีดเผือด กระสับกระสายแสดงอาการสยองกลัว คนเหลานั้นประสาทไมม่ันคงเสียแลว อันเนื่องมาจากถูกโขลงชางมฤตยูบุกเขาโจมตีขมขวัญอยูหลายคร้ังหลายครา รวมท้ังภาพการตายอยางสยดสยองของเพื่อนฝูงท่ีตางเห็นกันมากับตาแลว จะเปนโขลงของไอแหวงใชหรือไมก็ตาม พอสัมผัสกับกล่ินไอของชางปา ขวัญก็เร่ิมเสียทันที บุญคําปราดเขาไปพูดจาปลอบขวัญพวกนัน้ และบังคับใหสงบนิ่ง รวมกันอยูกับท่ี รพินทรฉายไฟไปยังกลุมใบไมสังเกตทิศทางลม แลวเมมริมฝปาก “ไมมีชางโขลงไหนจะเขามาอยูใตทางลมของเราหรอกครับ นอกจากมันเทานัน้ ถาเปนโขลงอ่ืนไดกล่ินพวกเราแบบนี้ก็เปดไปแลว และโดยการไดเปรียบในดานทางลมแบบน้ีทําใหมันสามารถสํารวจรูเห็นการเคล่ือนไหวของพวกเราไดทุกระยะ” คําพูดของเขา ทําใหไชยยันตกับดารินอ้ึงไปดวยความคิดหนักหนวง ตางมองดูตากัน แลวอดีตนายทหารปนใหญกแ็ยกเข้ียวออกมา “แบบนี้มันก็บงเจตนาชัด มันปวนเปยนเลียบเคียงคอยเฝาเราอยูใกลๆ นี่เอง มิหนําซํ้ายังสงเสียงทาทาย บอกใหเรารูเสียดวย เออ! เอากะมันซิ” “ใชแลว เจานาย มันทําเสียงใหเราไดยิน มันทาเรา!” จันโพลงข้ึนดวยเสียงหาวตํ่า ไชยยนัตสบถอยูในลําคอ ตาลุกวาวอยางเดอืดแคน


1074

“ถาง้ันจะรอใหไอดิรัจฉานวายรายทาเราอยูทําไม ตลอดเวลา เราตามลาตามลางมันมาอยางเลือดตาแทบกระเด็น เดี๋ยวนี้มันมารองทาอยูใกลๆ นี่แลว ไป รพินทร คุณนําผมไปรูดีรูช่ัวกันไปคืนนี้แหละ” “จะบาแลวเหรอ ไชยยันต!...” ดารินรองออกมาเบาๆ กระชากไหลเพื่อนชายไวจองหนา “เธอเปนมนุษยมีปญหาแทๆ จะหลงอุบายลงไปติดกับดกัของสัตวดิรัจฉานง้ันรึ มันอยูใตทางลมของเรา แปลวามันจะตองจับการเคล่ือนไหวของเราไดทุกขณะ มันรองข้ึนก็เพื่อจะลอใหเราลงไป แลวนี่เปนเวลากลางคืน ตอใหเธอเกงสักขนาดไหนกไ็มมีวนัไดเปรียบไปไดหรอก โดยเฉพาะอยางยิ่ง เม่ือมันคอยระวงัดักรออยูกอนแลวเชนนี้ ลงไปใหมันขยี้เสียนะซิ” “กลางคืนหรือกลางวัน กไ็มมีอะไรผิดแปลกสําหรับรพินทร” ไชยยนัตแยงเครียดๆ ยังไมยอมละความต้ังใจ “และถามีเขาเปนคนนํา ถึงแมจะเปนกลางคืนก็ไมมีความหมายอะไร โอกาสที่เรารอคอยมาถึงแลว จะท้ิงโอกาสนี้เสียหรือ แผนของเราก็คือพวกเราสวนใหญจะสงบอยูท่ีนี ่ ฉันกับรพินทร และพรานท่ีจะอาสาสมัคร พยายามบุกเขาหาพวกมันทางใตลมใหได แมวาเราจะตองใชวิธีออมตลบหลัง” นักมานษุยวิทยาสาว ส่ันหนาชาๆ อยางไมเห็นดวย “เธอบาระห่ําเกินไป แลวกไ็มมีหลักดวย ทําไมไมนึกบางวา ถึงอยางไรรพินทรกบัเธอก็เปนคนละคนกัน แมวาเธอจะใชเขาเปนเคร่ืองนําทางท่ีไดผลก็ตาม ภูมิประเทศท่ีเธอจะรบกับไอแหวงเปนปาท่ีเธอไมชํานาญ และฉากเปนเวลากลางคืน หูตาของเธอในขณะนั้นตองอาศัยเขาทุกอยาง สมมติวาเขานําเธอเขาไปหามันทางใตลมไดและอยูในระยะยิง เกิดตะลุมบอนกันข้ึนโดยมันชารจเขามา ตางคนตางหน ี อะไรจะเกดิข้ึนบางในความมืดอันสับสน โดยมองไมเห็นทิศทางรอบดานนั้น พรานใหญนะไมกระไรนักหรอก เพราะเขาชํานาญทางอยูแลว พอเอาตัวรอดได สวนเธอละชวยตัวเองในเวลานัน้ไดรึ ถึงแมวารพินทรเอง ฉันก็ไมคิดวาเขาจะสามารถชวยเธอไดในยามนัน้” ไชยยนัตชะงักไป หัวค้ิวขมวด รพินทรก็บอกมาตํ่าๆ วา “ถูกของคุณหญิงแลวครับ คุณไชยยันต ขืนลงไปเราก็เสียเปรียบมันทุกประตู ผมนะนําคุณไชยยันตเขาไปถึงจุดท่ีจะยิงมันไดแนๆ แตถาเกิดปะทะตะลุมบอนอยางคุณหญิงวา เราจะลําบาก เดินเขาหาฝูงเสือในเวลากลางคืน ยังปลอดภัยกวาท่ีจะเดินเขาหาโขลงไอแหวง มันรูถึงความไดเปรียบขอนี ้จึงพยายามหลอกลอใหเราลงไป ถึงผมเองก็ไมมีความคิดท่ีจะลงไปหามันในขณะนี”้ พรานใหญพดูขาดคํา เสียงคชสารมฤตยูคูอาฆาตก็กองกังวานขึ้นมาอีก เหมือนจะรองทาทายใหฝายมนษุยลงจากท่ีม่ัน เพื่อไปทําสงครามกับมัน ยังตําแหนงท่ีพวกมันรอคอยอยูเบ้ืองลาง ไชยยนัตกดักรามแนนแลวหวัเราะออกมากราวๆ พยกัหนาลงไปยังแนวปาอันมืดมิดอันเปนท่ีมาของเสียง


1075

“ฟงมัน! ฟงเสียงทารบของไอแหวงมหาราช ดูจะมีท้ังเยาะท้ังยัว่ทีเดยีว พับผาเถอะ! ไมนึกเลยวาจะถูกสัตวเหยยีบจมูก แลวนี่จะเอายังไงกนั รอคอยใหมันเปนฝายข้ึนมาหาเราเองง้ันรึ?” รพินทรหัวเราะออกมาเบาๆ ขันในความหวัฟดหัวเหวี่ยงแคนเคืองของไชยยนัต “ถามันคิดจะบุกข้ึนมาหาเรา ก็คงจะบุกเสียแลวละครับ คงไมรองใหไดยนิเสียงอยูอยางนั้น มันรูวา...มันทําอะไรเราบนนี้ไมได ดีแลวละครับ ท่ีมันรองใหเรารูวา พวกมันยังไมไดไปไหนไกล แตปวนเปยนวนเวียนอยูใกลๆ นี่เอง พรุงนี้จะไดตามสะดวก มันยิง่ดุรายอาฆาต พยายามจะราวีกับเราเทาไหร โอกาสที่เราจะฆามันกมี็มากข้ึนเพยีงนัน้ ผมดีใจท่ีรูวามันยังไมเปดหนไีปไกล สําหรับคืนนี้เราสงบเฉยเสียดกีวา ไมตองกงัวลอะไรทั้งนัน้ มันจะรองหรือสําแดงฤทธ์ิเดชอะไรอยูขางลางนั่นก็ปลอยตามสบาย รับรองวา มันไมกลาบุกข้ึนมาจนถึงแคมปเราบนน้ีเด็ดขาด ขืนเรียงหนาเขามากต็ายเร็วเขา และถาโงอยางนั้น มันก็คงไมใชไอแหวง” ไชยยนัตบนอะไรพําอยูในลําคอเชนนั้น แลวหันมาพยักหนากับดาริน “ถาง้ันเราไปนอนเถอะ” “นอนหลับใหสบายเถิดครับ ไมตองกังวลอะไรท้ังนั้น” รพินทรบอกมาเปนประโยคสุดทาย ท้ังสองพากันเดินกลับเขาไปในกระโจม เชษฐายงัคงนั่งตาสวางอยูบนเตียง ภายหลังจากสอบซักถามไชยยันตและดาริน เกีย่วกับความเห็นของพรานใหญ จนเปนท่ีเขาใจดแีลว หวัหนาคณะก็ชวนนอน “รพินทรทําถูกแลว ท่ีไมพลอยบาพาแกลงไปใหไอแหวงขยี้เสียในตอนนี้” เชษฐาพูดออกมาจากมุง “นอยหามไวหรอกคะ ไวใจไดเม่ือไหร ตาพรานนั่นประเภท บาระหํ่าเหมือนกนั จําไมไดหรือคะ เคยพาพ่ีใหญยองเขาไปดูชางตกมัน หางแควาเดียวเทานั้น คิดแลวยังใจหายอยูจนกระท่ังเดี๋ยวนี”้ “มันจะเหยยีบ หรือจะขยีย้ังไงก็สุดแลวแตมันเหอะ” เสียงอูอ้ีของไชยยันตดังมาเบาๆ “แตกอนอ่ืนขอเอา .600 ยดัเขาไปในกระบาลมันแคสองนัดเทานัน้ ตอจากนัน้มันจะทํายังไงก็เชิญ ชิๆ มารองทารบอยูได พรุงนี้อยาหนไีปกแ็ลวกัน พอบาเลือดข้ึนมาม่ังแลว” “อยาบาเลือด ไชยยนัต สัตวแทๆ มันยงัสูเราดวยสมองไหวพริบและปฏิภาณ เราเปนมนุษยแทๆ กลับจะสูมันดวยอารมณ นีก่็หมายความถึงวาแกเปนรองมันแลว” หัวหนาคณะผูอาวุโสเตือนสติมาพรอมกับหัวเราะเบาๆ เสียงรองของมันรองกองมาตามลมเปนระยะ และเสียงกิ่งไมหกัอยูในหุบเบ้ืองลางไดยินถนัดในความเงียบซ่ึงทุกคนนอนฟงอยางสงบ ไมทําส่ิงใดเปนการกระโตกกระตากข้ึน พอตีสอง สําเนียงของชางโขลงก็เงียบไป ไมปรากฏวี่แววใดๆ ข้ึนอีกจนกระท่ังรุงเชา


1076

กอนฟาสางเล็กนอย ทามกลางละอองหมอกท่ีปกคลุมอยูหนาทึบ คณะติดตามไอแหวงท้ังหมดอันเปนชุดเดิม โดยสมทบกับดารินเพิ่มข้ึนอีกคนหนึ่ง รวมเปนเจด็คนกพ็รอมท่ีจะออกเดินทางได เชษฐาเครงขรึมไปกวาทุกวัน เพราะความหวงกังวลในนองสาว บังเกดิความหวาดหวัน่ข้ึนมาอยางไรบอกไมถูก โดยเฉพาะอยางยิ่งเม่ือตนเองไมมีโอกาสรวมทางไปดวยเชนนี้ หลายตอหลายคร้ัง...ท่ีเชษฐาเกือบจะตัดสินใจยับยั้งดารินไว แตกรู็ดีวาในภาวะเชนนี้ มันปราศจากผลเสียแลว ยิ่งหามกเ็หมือนยิ่งยุ ยิง่แสดงอาการวิตกกังวลเทาไหร ก็เหมือนจะยิ่งผลักดันใหหลอนกระทําการอันลอแหลมเส่ียงภัยข้ึนเพียงนัน้ กอนการออกเดินทางเล็กนอย นองสาวถูกพี่ชายเรียกใหเขาไปพบเปนการสวนตัวโดยเฉพาะ “พี่ไมไดไปกบันอยดวยในคร้ังนี้” เชษฐาเอยแผวตํ่า น้ําเสียงจริงจังเอางานเอาการ “เพราะฉะน้ัน นอยจะตองรูตัวเองดวีา...ควรจะปฏิบัติตัวอยางไรบาง” ดารินยิ้ม ชะโงกเขาไปจูบแกมพี่ชายอยางเอาใจ “เช่ือฟง และปฏิบัติตามคําแนะนําของพรานใหญ...นอยเขาใจดีคะ และสัญญาวาจะยดึถือขอนี้ไวอยางเครงครัด พี่ใหญโปรดอยากังวลไปเลย” “อยาประมาท ใชสมองและไหวพริบ ตลอดจนฝมือ อยาใชอารมณ ระลึกไวทุกขณะจิตวาการไปคร้ังนี้อันตรายท่ีสุด และอยาแยกหางออกจากพรานใหญ ไมวาจะในกรณีใดๆ ท้ังส้ิน” “นอยจะปฏิบัติตามคําส่ังของพี่ใหญคะ” สําหรับไชยยนัต เขาเรียกเขามากําชับวา “เม่ือใดก็ตาม หากมีการแบงแยกกําลังออก แงซายควรจะอยูฝายเดียวกบัแก จดัแบงสายใหถูกตอง อยาใหแงซายกับรพินทรไปรวมอยูเสียฝายเดยีวกัน” สหายของเขากมศีรษะรับ “ออ แนนอน ขอนี้ฉันเขาใจดีมานานแลว เตือนนอยไวใหดกี็แลวกัน วินาทีฉุกเฉินท่ีสุดนอยมักจะไมยอมเช่ือฟงใครท้ังนั้น เอาแตใจตัวเปนท่ีต้ัง ใจจริงฉันอยากจะใหเขาอยูเปนเพื่อนแกท่ีแคมปนี้มากกวา” หัวหนาคณะยิม้กวางๆ ตบไหลเพื่อนรัก แลวมองจองไปทางนองสาว “เอาเถอะ เหตุการณตางๆ ท่ีผานมาแลว คงจะทําใหเขารูอะไรตามสมควร และมีความรอบคอบสุขุมยิ่งข้ึน คงไมคิดเอาแตใจตัวเองเหมือนแตกอน ถึงแมจะเปนหวงเขาสักขนาดไหนก็ตาม แตเดีย่วนี้ฉันก็รูสึกข้ึนมาแลววา มันสมควรท่ีเขาจะตองไป มันเปนการทดสอบไปในตัวดวย สําหรับการผจญภัยในอนาคตขางหนา อยางนอยท่ีสุด เขาก็ตองไปเพ่ือแทนตัวฉัน ไปเพื่อใหคนของเราทุกคนเหน็วา เลือดของนายจางเขมขนไมดอยไปกวาพวกเขาเลย” ดารินบีบมือพีช่ายแนนกระชับดวยความรักบูชา


1077

“พี่ใหญเขาใจนอยไดดีท่ีสุดคะ” แลวหลอนก็หนัไปทางไชยยนัต “เธออยาวิตกไปเลย ไชยยนัต ฉันรูหนาท่ีของฉันเองดีท่ีสุดในการรวมทางไปคร้ังนี้ รับรองวาจะไมทําใหเธอตองหนักใจเลย” เพื่อนชายถอนหายใจเบาๆ แลวพยักหนายิม้ให “รับรองกันไดอยางนี้ ฉันก็คอยสบายใจหนอย เร่ืองฝไมลายมือนะ ไมเคยคิดหวงเลย เปนหวงอยูเร่ืองเดยีวเทานั้น เธอชอบขัดเสนกบัพรานของเรา มีการโตแยงคัดงางกันอยูตลอดเวลา เขาวายังง้ันเธอจะเอายังง้ี ซ่ึงถาเหตุการณอยางนี้มันไปเกิดข้ึนในระหวางทางก็จะไมเหมาะนัก เปนเร่ืองอันตรายท่ีสุด เธอยอมรับวาจะไมงัดขอเขาเสียอยางเดียว ก็ไมมีอะไรท่ีจะตองหวง ศึกไอแหวงคร้ังนี้ ไมใชของเลนเลย พวกเราทุกคนเอาชีวิตเปนเดิมพนัท้ังนัน้” เปนคร้ังแรก...ท่ีหลอนไมไดโตเถียงอะไรไชยยันตนอกจากนิ่งฟงอยางสงบ เชษฐาใชไมยนั เขยกออกมาสงทุกคนท่ีหนากระโจมพัก เม่ือไดเวลาออกเดินทาง บุญคําคอยประคองอยูใกลชิด “ขอใหโชคดทุีกคน คืนนีจ้ะต้ังโตะบวงสรวง บนบานเจาปาขอชีวิตไอแหวงให!” หัวหนาคณะผูทุพพลภาพช่ัวขณะ ตะโกนไลหลังมาดวยอารมณขัน ดารินกับไชยยนัตโบกมือตอบ ตะโกนพูดราเริงกับเชษฐาอีกสองสามประโยค สวน รพินทรผูร้ังทายสุดยืนนิ่งมองดูหัวหนาคณะผูปรากฏกายอยูหนาเต็นทอึดใจใหญ แลวยกมือข้ึนแตะปกหมวก สงคารวะกึ่งอําลามาให ไมกี่อึดใจหลังจากนั้น 7 คนของคณะติดตามโขลงชางผีสิง ก็ลับไปจากสายตาเฝาจับมองของเชษฐา “ถาลมไอแหวงยังไมได พรานใหญคงไมหวนกลับมาแคมปอีกแลวครับ” บุญคําพึมพําข้ึนเบาๆ “ฉันก็คิดอยางนั้นเหมือนกัน!” เชษฐาตอบขรึมๆ ฝนเม่ือคืนทําใหพื้นชุมและล่ืน โดยเฉพาะอยางยิ่งบนทางลาดชันของยอดเนนิอันเปนตําแหนงต้ังคายพัก ซ่ึงจะนําลงมาสูปาทุงเบ้ืองลาง รพินทร ไพรวัลย นําไปดวยฝเทาพอประมาณ ไมรีบรุดจนเกนิไปนัก พอต่ําลงสูตีนเนินกว็กออมเขาสูหุบเล็กๆ ตอนหนึง่ ท่ีนั่นกลาดเกล่ือนไปดวยรอยชางใหมๆ ตลอดจนรอยตนไมและเถาวัลยท่ีมันหักท้ิงไวลมระเนระนาด นอกจากดารินกับไชยยันตแลว พรานท้ังหาแยกยายกันออกตรวจสอบรองรอยเหลานั้นอยางถ่ีถวนระมัดระวัง


1078

ลึกเขาไปในโตรก ตรงผนังดินชิดเชิงผาตั้งชันตระหงานเง้ือมข้ึนไปเปนตําแหนงของดินโปง มีรอยลงงาขุดคุยดินโปงกันอยูท่ีนี่ดวย พืน้บริเวณนั้นออนเปยกอยูแลวดวยน้ําฝน บัดนี้มองดูเปนเทือก ตนไมขนาดใหญอีกหลายตนมีรอยเอาสีขางเสียดสี และยืนพกัพิง ตําแหนงโคลนจากลําตัวของมันท่ีติดกับเปลือกไมมีระดับสูง ขนบางสวนติดอยูกับรอยโคลนอันท้ิงไวกับเปลือกไมเหลานั้น บางตนก็มีรอยท่ิมดวยงาฉีกเบอกระจุนกระจายไปราวกับถูกฟาผา “ไมมีปญหา ตอนท่ีเราไดยนิเสียงมันรอง และเสียงกิ่งไมหัก พวกมันมาชุมนุมกนัอยูท่ีนี่เอง ลงกินโปงดวยไมใชรึ?” ไชยยนัตถามข้ึนเบาๆ เม่ือสบตาพรานใหญผูบัดนี้ยนืแหงนมองดูลําตนของหลุมพอตนหนึ่งอันมีโคลนเปยกๆ เปรอะอยู สูงจากระดับพื้นประมาณ 7 ฟุต “ครับ อยางใจเย็นเสียดวย ยังกะมันอานใจเราถูกวา ถึงอยางไรเสีย เราคงไมลงมาเผชิญหนากับมันในตอนนั้นแน” ดารินใชลํากลองไรเฟล สอยเศษโคลนจากตนหลุมพอลงมากอนหนึ่ง หยิบข้ึนพิจารณาแลวสงใหรพนิทร “คุณคิดอะไรอยางฉันหรือเปลา?” “คิดอะไรครับ?” “โคลนกอนหนาๆ ท่ีติดอยูกบัตัวของมันเหลานี้ เวลามาเสียดสีหรือพิงกับตนไม โคลนจึงปรากฏติดตนไมอยู พวกมันจะตองพอกโคลนอาบไวเต็มตัวทีเดยีว ไมง้ันคงไมท้ิงติดตนไมไวใหเราเห็นอยางนี”้ พรานใหญลืมตาโพลงข้ึนในบัดนั้นเหมือนจะเฉลียวคิดอะไรข้ึนมาได แตไชยยนัตงงเพราะไมเขาใจคําพูดของนกัมานุษยวิทยาสาว หันมาจองหนา “พูดยังไงกัน นอย ก็โคลนติดตัวมันอยูนะซิ มันถึงไดติดอยูกับตนไมท่ีมันพิง ไมเห็นมีปญหาอะไรเลยนี”่ “มี!” เปนคําตอบหนักๆ จากหญิงสาว ไมไดสนใจกับไชยยันต แตจองหนาพรานใหญไมกะพริบ “ปญหาก็คือวา มันไปเอาโคลนเหลานี้ติดตัวมันมาจากไหน มันจะตองลงนอนเกลือกในปลักมาแลว เปนปลักขนาดใหญทีเดยีว อยางนอยก็ใหญพอท่ีมันจะลงไปแชกนัไดท้ังตัว และในเขตปาหวายน่ีมีปลักท่ีไหนบางไหม” ไชยยนัตเมมปากเร่ิมจะฉุกคิด รพนิทรอ้ึงอยูเปนครูใหญ กมลงพิจารณาเศษโคลนกอนนั้นอีกคร้ัง แลวสบตาหญิงสาว ก็พอดีกับท่ีอดีตนายทหารปนใหญถามมาโดยเร็ววา


1079

“จริงของนอย หลักฐานจากรอยโคลนท่ีเราเห็นอยู มันพอจะทําใหเรารูไดแนนอนวามันมาจากท่ีไหน กอนท่ีมันจะมาถึงท่ีนี่...เปนระยะเวลาสดๆ รอนๆ ท่ีไมหางมานักนี่เอง แตพิจารณากันตามท่ีคุณบอกไวแตแรก บริเวณแถบนี้ไมมีท่ีลุม หรือปลักโคลนเลยไมใชหรือ” “ผมลืมคิดถึงขอนี้ไปถนัด!” พรานใหญพึมพํา มองดูดารินดวยตาอันเปนประกาย หลอนรอบคอบและละเอียดไมใชนอย ประกอบดวยเหตุผลและวิจารณญาณอันเขาคาดคิดไปไมถึง “ถูกแลวครับ แถบนี้ไมมีปลักโคลนท่ีมันจะลงไปแชไดท่ีไหนเลย นอกจากแหงเดยีวเทานั้น ซ่ึงท่ีนัน่เราก็ไมคิดมากอนวา มันจะผานเขาไปในระยะไมเกิน 12 ช่ัวโมงมานี”่ “ท่ีไหน?” “หุบหมาหอน” เสียงไชยยันตอุทานอะไรออกมาคําหนึ่ง จองหนารพินทรอีกคร้ังอยางงุนงงไปหมด พูดเร็วปร๋ือ “ถาง้ันก็หมายความวา มันดอดหลบการตามของเราเขาไปในหุบหมาหอน แลวก็ออกนํายอนมาทางนี้อีก โดยท่ีเราหารองรอยไมพบเลยวามันผานเขาหุบหมาหอนทางไหน ท้ังๆ ท่ีสาวรอยไปทุกระยะ?” “อันนี้แหละครับ ท่ีทําใหผมเองก็งงอยูเหมือนกัน เราไปเสียเวลากนัอยูท่ีเขานางต้ังหลายวัน เพื่อจะแกะรอยมันใหได นั่นเปนระยะสุดทาย หวัเล้ียวหวัตอสําคัญทีเดียวท่ีจะวนิิจฉัยวา ไอแหวงเขาไปในหุบหมาหอนหรือเปลา และถาเขา มันจะมีทางเขาดานไหนเพราะไมมีปรากฏรอยเลย ตอมาเราก็พบรอยของมันอีกคร้ัง นําเรายอนกลับมาทางแคมปท่ีปาหวายนี่ นั่นกแ็ปลวามันจะตองออกมาจากหบุหมาหอนแลว และปรากฏรอยใหเราเห็นวาเดนิยอนกลับ สามส่ีวันท่ีเราไปงมกันอยูท่ีเขานางนั่นแหละครับ จะตองเปนระยะท่ีมันหลบเราเขาไปในหุบ โดยเราหลงรอยมันเสียตามไมเจอะ ผมเพ่ิงจะมานึกออก ตอนท่ีคุณหญิงพูดถึงเร่ืองโคลนนี่เอง” เกิด เสย และจัน พากันครางฮึ่มข้ึน หันไปมองดูหนากันเอง จันก็เสริมข้ึนมาวา “ใชแลวครับ นาย! ระยะเดนิทางจากปาหวายถึงเขานาง ตามเสนทางท่ีเราแกะรอยมันไป เดินกนัเพยีง 5-6 ช่ัวโมงเทานั้น แตท่ีเราไปเสียเวลาอยูหลายวัน ก็เพราะหลงรอยท่ีเขานาง พยายามจะหาใหพบวามันบายหนาไปทางไหน มันเปนรอยวนเวียนลอใหหลงเทานั้น แลวจูๆ ก็พบรอยเดินยอนกลับ ถามันไมเขาไปในหุบ มันจะไปหลบอยูท่ีไหนถึงจะไมใหเราพบ” ตางหยดุพักหารือและสูบบุหร่ีกันอยูช่ัวเวลาหนึ่ง รพินทรหร่ีตาลง พึมพาํเบาๆ เหมือนจะกลาวกับตนเอง “ถาไมหลบเขาหุบ ก็ไมมีรอยโคลนเหลานี ้แลวถาพบหบุ มันมีทางเขาอยูทางไหน ทําไมขณะน้ันเราจึงคนกันไมพบ ไมมีวี่แววเลยสักนิดเดยีว”


1080

“เราลงความเห็นกนัมาต้ังนานแลวไมใชหรือวา มันจะตองมีดานลับ เช่ือมติดตอระหวางหุบหมาหอนกบัปาหวาย และจากหลักฐานเหลานี้ ยืนยันใหเราแนใจไดวาดานลับนั้นจะตองอยูท่ีบริเวณเขานางนั่นเอง เพยีงแตวาตอนท่ีตามมันไปนั้นเรางงเสีย หาทางดานนั้นไมพบ” ไชยยนัตวา จอมพรานอัดบุหร่ีแดงวูบเปนคร้ังสุดทาย ท้ิงกนลงกับพื้น ขยี้ดับแลวใชเทาเกล่ียโคลนกลบเสีย “ก็คงจะเปนอยางท่ีคุณไชยยนัตวานัน่แหละครับ แตผมยังงงอยูจนกระท่ังเดีย๋วนี้วาทําไมพวกเราจึงคนดานลับท่ีวานีไ่มพบ ท้ังๆ ท่ีตรวจกนัอยางถ่ีถวนท่ีสุดแลว ตอนท่ีตามรอยมันไป นี่ถาไมพบรอยโคลนตามตัวของมันซ่ึงติดไวกบัตนไม ผมจะไมเช่ือเปนอันขาดวามันผานเขาไปในหุบหมาหอน” “ถาลงแบบนี้ละก็ ฉันกลาทาพนันไดเลยวา รอยท่ีเราจะตามมันไปนี้ จะตองนําบายหนากลับไปยังเขานางอีกคร้ัง แลวก็ไปส้ินสุดทําความงงงันใหแกพวกเราอีก ในการปาฏิหาริยไปเสียเฉยๆ อยางท่ีเคย มันรูเคล็ดเสียแลววา ถามันหลบเขาหุบหมาหอน เราจะไมมีวนัสาวรอยมันได” ดารินกลาวข้ึนอยางม่ันใจ ตลอดเวลาท่ีทุกคนปรึกษาหารือ และผลัดกันออกความเห็น มีแงซายคนเดียวเทานั้น ท่ีนิ่งซึมอยูในอาการเงียบงันไมปริปากคําใดท้ังส้ิน นอกจากกมๆ เงยๆ ตรวจดูตามพื้น และท่ีระดับโคนไมรอบดานดวยอาการเยือกเย็น “อีกไมนานนกัเราคงรูชัดวา มันนําเราไปท่ีเขานางอีกหรือเปลา ออกเดินเถอะครับ ถามันไมเปล่ียนทิศทาง เราจะไปถึงเขานางในราวบายนี”้ พรอมกับบอก รพินทรนําออกเดินตอ ดารินผิวปากแหลมยาวเปนสัญญาณเรียกแงซายผูแยกจากคณะ เดินตรวจรอยหางออกไปทางดงรวกตอนหนึ่ง พลางโบกมือใหเขามารวมกลุมระยะหางประมาณ 100 เมตร ในหมูไมท่ีข้ึนบังทึบเห็นกบัลับๆ ลอๆ นั้น คนใชชาวดงของหลอนยิม้ เห็นฟนขาวสวางโรมาแลวก็หาบแวบไปในพง “เอะ! แงซายแยกหายไปไหนน่ัน?” หลอนรองออกมาเบาๆ อยางสงสัย เกิดผูเดินเคียงอยูใกลๆ หลอนก็ตอบมาวา “ไมตองหวงหรอกครับ นายหญิง ประเดีย๋วมันตามมาทันเอง” ดารินยังไมวายกังวล หลอนเหลียวซายแลขวา และหันกลับไปมองดูทางเบ้ืองหลังอยูบอยๆ เพื่อจะมองหาแงซาย แตแลวก็ถอนใจออกมาอยางโลงอก เพราะจริงดังเชนท่ีเกิดบอกไว พอลับโคงทางดานริมจอมปลวกใหญ ทุกคนก็มองเห็นรางตระหงานของหนุมกะเหร่ียงพเนจร ปรากฏยืนดกัทิศทางอยูกอนแลว และเดินตามหลังปดทายขบวนมาเชนท่ีเคยปฏิบัติ ผานหุบ ออกสูทุง ตัดเขาไปในละเมาะ แลวก็เลียบชายทุงไปอีก รอยท่ีลวงหนาไปกอนเหลานั้น หางประมาณ 3-4 ช่ัวโมงโดยการตามของฝายมนุษย ซ่ึงแกะไปทุกระยะตลอดทางท่ีผานมา


1081

ท้ังปาและทุงสงบปราศจากรองรอยสัตวอ่ืนใดท้ังส้ิน นอกจากนกเล็กๆ และสัตวเล้ือย คลานบางประเภท จงอางขนาดเทาหนาแขงตัวหนึ่ง ชูคอข้ึนสูงโผลพนกอตะไครน้ําเต้ียๆ ขณะท่ีผานแหลงน้ําซับกลางหุบตอนหน่ึง ทําเอาทุกคนตองหยุดยืนกล้ันลมหายใจอยูกับท่ี โชคดีท่ีมันอยูในระยะหางและก็ไมคิดท่ีจะพุงเขามาทําราย ภายหลังจากสายหวัสังเกตทาทีจากฝายมนุษยอยูอึดใจใหญ จนแนใจวาจะไมมีพษิมีภัยใดๆ กับมันแลว เจามัจจุราชลายลูกหวายตัวนั้นกห็ดหวัลง เล้ือยหายลับเขาไปในหมูโขดหินอยางรวดเร็ว แดดทําราจะแรงเม่ือเวลาสามโมงเชา พอส่ีโมงเศษๆ ฟาก็สลัวลงอีกดวยเมฆฝน ลมท่ีสงบเร่ิมพัดแรง ไชยยันตยกมือข้ึนปองดดูวงอาทิตย ท่ีกําลังจะหายลับเขากลีบเมฆดําอยางหนักใจ พึมพํา “เอ ฝนฟาทําทาไมเขาที ถาฝนตกละแยเลย” “ลมแรง อาจไมตกก็ไดครับ” พรานใหญกระซิบ สังเกตไปท่ียอดไม แลวมองดูเมฆ “แตถาตกถึงจะขลุกขลักบาง ก็ดีไปอีกอยาง ฝนจะชวยดบักล่ินตัว” ดารินเปดกระติกน้ําออกดื่มกล้ัวคอ แลวสงคืนไปใหแงซายสะพายไวตามเดิม “สองสามช่ัวโมงท่ีสาวรอยมันมานี่ พอจะบอกไดหรือยงัวามันบายหนาไปทางเขานางอีกหรือเปลา?” หลอนถาม พลางกราดสายตาไปรอบดาน “เห็นจะไมมีปญหาหรอกครับ ขณะนี้เราใกลเขานางเขามาเต็มทีแลว ขามเขาเต้ียๆ ลูกนั้น ก็จะถึงปาทึบอันติดตอกับบริเวณเขานางแลว” พรานใหญบุยปากไปทางเนินเขาดานซายมือ อันมีเมฆฝนลอยตํ่าปกคลุมอยู “ถาคะเนทิศทางมันไดแลวอยางนี้ ผมวาเราหาทางออมไปสกัดหนามันไวไมดกีวาหรือ?” ไชยยนัตออกความเห็น พรานใหญส่ันศีรษะชาๆ อยางไมเห็นดวย “ไมเหมาะหรอกครับ จากจดุแรกในหบุใกลๆ กับแคมปของเราท่ีพวกมันไปชุมนุมอยูเม่ือคืน บอกไดชัดวา มันลวงหนาออกเดนิทางกอนเราประมาณ 3-4 ช่ัวโมง ซ่ึงถามันไมหยุดเลย ปานนี้ก็คงเขาไปในหุบหมาหอนแลว ถึงเราจะออมไปสกัดยังไงก็ไมมีทางพบมัน อีกอยาง เทาท่ีเรากวดตามรอยของมันทุกระยะ นีก่็เปนการเดินสวนลม อันหมายถึงวาเราตามหลังมันไปทางดานใตลมมาทุกระยะ ถาออมข้ึนเหนือลมเทาไหรในกรณีท่ีมันยังไมไดเขาไปในหุบหมาหอน กแ็ปลวาทําใหมันไหวทันรูตัวเสีย แลวก็จะเปล่ียนทิศเตลิดไปอีก เราตามมันมาทางใตลมอยางนี้ดีท่ีสุดแลวครับ ดีไมดีอาจตามมันทันกอนท่ีมันจะหนีเขาหุบหมาหอนก็ได ซ่ึงก็อาจเปนไปไดเหมือนกัน หากมันบังเอิญชะลาใจ หยุดเสียท่ีไหนกอน”


1082

ทันใดนั้น เขาก็ชะงักคําพูดลงอยางกะทันหนั ขมวดค้ิวทําจมูกฟุดฟด แลวจองไปทางไชยยันตกับดาริน “มีอะไรผิดปกติหรือ?” ไชยยนัตถามเบาๆ อยางสงสัยในอาการของเขา “เอ...อุปาทานหรือเปลาก็ไมทราบ คุณไชยยันตหรือคุณหญิงมีใครใชพวกนํ้าหอมโคโลญบางหรือเปลาครับ?” “ฮา! จมูกคุณหลงไปเสียแลวละม้ัง” ไชยยนัตรองออกมา สูดลมหายใจหนัก แลวหันไปจองดาริน “หรือวาท่ีนอย แตผมไมไดกล่ินเลย” ดารินกะพริบตางงๆ ส่ันศีรษะ “ฉันก็ไมไดใชพวกน้ําหอมอะไรเลยน่ี ต้ังแตออกจากแคมปมา” พรอมกับพูด หลอนพยายามจะดมจากมือและคอเส้ือของตนเอง แลวส่ันหนาอยูเชนนั้นพึมพํา “ไมเห็นมีกล่ินอะไรเลย จมูกของคุณเปนอะไรไปแลว” รพินทรสูดลมหายใจหนักๆ จองหนาหญิงสาวเขม็งอยางคลางแคลง พลางกาวเขามาหยุดยืนอยูตรงหนาหลอน “ทีแรกผมก็สงสัยวาจะเปนอุปาทานเหมือนกัน แตตอนนี้รูสึกวาจะชัดแลว” พรอมกับพูด พรานใหญกมลงกับพื้นตรงหนาของหลอน หยิบกระดาษเปยกช้ืนสีขาวแผนเล็กๆ มีรอยยับยูยี่ช้ินหนึ่งคีบชูข้ึน มันเปนกระดาษเช็ดหนาพิเศษ ท่ีประกอบข้ึนดวยเชิงเคมี ซ่ึงตามปกติบรรจุผนึกอยูในซองพลาสติกอันเปนสุญญากาศ ทันทีท่ีฉีกซองออกกระดาษกระทบกับอากาศเบ้ืองนอก จะทําปฏิกริิยาเปยกชุมช้ืนข้ึนในทันที ดวยน้ํายาผสมโอดิโคโลญท่ีอาบแหงไวกอนแลว สําหรับใชเช็ดหนาแบบ ‘ซักแหง’ อันเปนเคร่ืองสําอางสําเร็จรูปประเภทหน่ึงท่ีมักจะมีติดอยูในกระเปาถือของสุภาพสตรีท่ัวไป ซ่ึงมันจะเปนของใครไปไมไดเด็ดขาด นอกจากของนกัมานุษยวิทยาคนสวย อันหลอนเองหลังจากใชมันแลวกค็งจะลืมนึกและมองขามมันไปเสีย “คุณหญิงใชกระดาษเช็ดหนาแผนนี้ใชไหมครับ?” ดารินลืมตาโพลงข้ึน อุทานออกมา “โอ! จริงแหละ ของฉันเองนะ ตาย! คุณยังไดกล่ินมันอีกหรือนี่ ฉันเช็ดหนาเม่ือตะกี้นี้แลวก็ลืมไปเสียแลว นึกไปไมถึง ความจริงมันก็ไมมีกล่ินอะไรมากนกัเลย” ไชยยนัตจุปากล่ัน โคลงหัว “นี่ยังไงละ จาํเลยอยูนี่เอง ดีท่ีรพินทรจับหลักฐานไดคาหนังคาเขา ไมง้ันก็คงเปนเร่ืองลึกลับอยูนั่นเองวากล่ินโอดโิคโลญมันมาจากไหน แตใหตายเถอะผูกอง จมูกคุณดเีหลือเกิน ผมยนือยูใกลๆ นอย ยังไมไดระแคะระคายอะไรเลย”


1083

“จมูกผมยังไมไดแคหนึ่งในรอยของไอแหวง หรือสัตวปาทุกชนิด” เปนคําตอบเรียบๆ จากจอมพราน แลวหันมาทาง ม.ร.ว.หญิงดารินยิ้มให “โปรดกรุณาอยาใชกระดาษเช็ดหนาท่ีมีกล่ินน้ําหอมอยางนี้อีกนะครับ ในระหวางท่ีเราออกตามรอยสัตว ถาเวลาอ่ืนก็ไมเปนไร” หญิงสาวยิ้มกรอยๆ “ฉันลืมนึกไปถนัด ยอมรับผิดโดยหนาช่ืนทีเดียว...ไมไดเจตนา มันเปนเพราะมองขามไปเสีย ขอโทษสักพันคร้ัง” วาแลว หลอนก็รูดใบไมสดมาจากก่ิง ขยี้จนแหลกในฝามือท้ังสอง ผสมกับน้ําในกระติก แลวลูบตามใบหนาและลําคอ เพื่อดับกล่ินน้าํหอมจากกระดาษเช็ดหนาท่ีอาจเหลือติดคางอยูใหหมดส้ินไป รพินทรมองดูหลอนยิ้มๆ นึกชมในความฉลาดไหวพริบแกไขสถานการณของหลอน แตไชยยันตสะกิดแขน ทําหนาขึงขังสัพยอกมาวา “ตายแลว นอย! มันเร่ืองอะไรถึงเอาใบตําแยมาทาหนา ประเดี๋ยวไดคันตายเทานั้น ทําไมไมถามเสียกอน” ดารินตกใจ หนัไปพิจารณาดูใบไมท่ีหลอนรูดมาอีกคร้ัง แลวจองหนาเพื่อนชาย “บา! ไชยยันต...ใครบอกเธอวาใบตําแย” “อาว! ก็บอกอยูนี่ยังไงละ ไมเช่ือถามรพินทรดูก็ได” หลอนหันขวบัไปทางพรานใหญทันที เห็นรพินทรกัดริมฝปากกล้ันหัวเราะ ก็เหวี่ยงกําปนทุบลงไปกลางหลังเพือ่นชาย “อยามาทําหลอกหนอยเลย ไมสําเร็จหรอก รูไวเสียดวยวาวิชาพฤกษศาสตรฉันก็เรียนเหมือนกนั พอจะดูออกหรอกวาใบไมชนดิไหนเปนอันตรายตอผิวหนงัหรือไม เหน็เปนเดก็อมมือไปแลวหรือยังไง หลอกไดหลอกเอา” ไชยยนัตแยกเข้ียว หลังแอ ครางอู “มือยังกะงวงไอแหวง นอยนี่ ก็ไมรูนีว่า ‘คุณหมอ’ เรียนวิชาพฤกษศาสตรมาดวย เห็นวิชาสัตวศาสตรแยมาก ตะเขออกลูกเปนตัว ชางออกลูกเปนไข เกาะนึกวาจะหลอกไดนะซิ” “เม่ือไหรเธอจะมาเปนคนไขของฉันอีกสักคร้ังนะ ภาวนาอยูทุกลมหายใจเขาออก” “เฟย! แลวกนัซี ไหงแชงกนัยังง้ัน” เพื่อนชายรองล่ัน ดารินหวัเราะหึๆ มองไปทางรพินทรผูกล้ันหัวเราะกึกๆ อยู “เราละ คิดจะตมฉันดวยหรือเปลา” “เปลาครับ ผมไมไดพดูอะไรสักคํา” “ดีแลว!” หลอนวา ยิ้มมุมปาก


1084

“อยาไปเขาพวกเปนปเปนขลุยกับคนไมดีอยางไชยยันตนะ ไมง้ันเวลาเจ็บไขไดปวยอะไรข้ึนมา จะพึ่งหมอคนท่ีช่ือดารินไมได” “เลนอาฆาตกนัแบบนี้ทีเดียวหรือ” ไชยยนัตบน หนายูยี่ ดารินยกัค้ิวให “รูไวไดลวงหนาเลย อยาพลาดก็แลวกัน ขอยาจากฉันเม่ือไหรเปนโดนสตริคนิน มายก็ไซยาไนตเม่ือนั้น” เพื่อนชายตาเหล ฝนเร่ิมโปรยปรายเปนละอองเม่ือตางผานปารวกเขาสูบริเวณซอกเขา ซ่ึงปาเร่ิมทึบข้ึนทุกขณะ อากาศขมุกขมัวท้ังๆ ท่ีเปนเวลาเท่ียงวนั พอลงเนินอีกฟากหน่ึงเขาสูดงทึบอันเต็มไปดวยตนไมใหญและเถาวัลย แงซายผูแยกออมไปอีกดานหน่ึงและไปเดินนําอยูเบ้ืองหนา ก็หยดุชะงักตรงบริเวณลําหวยแหงตอนหน่ึง ซ่ึงบัดนี้เปยกแฉะเพราะฝนตั้งแตเม่ือคืน ทรุดตัวลงนั่งคุกเขาพิจารณาพื้นตอนนัน้ รพินทรก็เรงฝเทาตรงเขาไปโดยเร็ว รอยเทาชางโขลงท่ีนํามาตลอดเวลาน้ัน ผานไปทางลําหวยนั้น ข้ึนสูอีกฟากหน่ึง น้ําท่ีขังอยูในบริเวณบางตอน เปนรอยขุนคล่ักมีตะกอนลอยควางอยู มิหนําซํ้ายอดหญาท่ีมันย่ําผานไปซ่ึงเอนราบลูยับลงกับพื้น ขณะนี้เพิ่งจะคอยๆ ชูยอดข้ึนมา สะเก็ดน้ําและโคลนซ่ึงกระเซ็นอยูรอบๆ ยงัใหมเหลือเกิน แงซายเงยหนาข้ึนสบตารพินทร ผูบัดนี้ยืนเบิกโพลงจองรองรอยเหลานั้นอยู โดยไมเอยคําใดกันท้ังส้ิน พรานของเขาท้ังสาม ปราดตรงเขาไปท่ีกองมูลใหมกองหนึ่ง กอบข้ึนมาขยี้ในมือ แลวเผนกลับมาท่ีรพินทรกระซิบละลํ่าละลัก “ข้ีของมันยังอุนอยูเลยนาย!” ไชยยนัตกับดารินผูไมเขาใจอาการของบุคคลเหลานั้น หันไปจองพรานใหญเหมือนจะถาม ก็เห็นดวงตาสีเหล็กคูนัน้เปนประกาย “ไอแหวงผานตรงน้ีไปเม่ือไมเกิน 15 นาทีมานี่เอง!” เขากระซิบเบาท่ีสุด ประโยคท่ีผานเขาหู ทําใหหวัใจของไชยยนัตและดารินเตนแรง ไชยยันตผูกําลังคาบบุหร่ีอยู ท้ิงลงกับพืน้และขยี้โดยเร็ว “ก็แปลวาเรากระช้ันชิดหลังมาติดๆ นะซิ มันรูตัวหรือเปลานี่?” พรานใหญใชสายตาสํารวจดูหลักฐานรองรอยน้ันอีกคร้ัง เมมริมฝปากแนน “สังเกตดูพวกมันไมไดรีบรอนอะไรเลย เดินกันไปตามสบาย มันคงจะไปหยุดอยูท่ีไหนสักแหงหนึ่ง จนกระท่ังพวกเรากระช้ันระยะใกลเขามาจึงเร่ิมออกเดินตอ”


1085

รพินทรตรวจทางลมอยางรอบคอบระมัดระวัง แลวกระซิบตอมาวา “เราตามมันทันในดงทึบขางหนานีแ่น ภายในไมเกนิช่ัวโมงขางหนานี่ ถาลมไมเปล่ียนทิศเสียกอน” “มันรูตัวหรือเปลา วาเราตามใกลเขามา” ดารินถามย้ํามาอีกคร้ัง “ผมยังไมกลารับรองอะไรไดท้ังนั้น ถาจะพิจารณากนัในทางดานทางลมแลว มันไมควรจะรู เพราะเรามาทางใตลมตลอด แตเราจะเช่ือแนอะไรไดกับชางอยางไอแหวง ถึงไมไดกล่ิน ก็อาจไดยนิเสียงของเราก็ได การเดินผานบริเวณน้ีไปอยางมีระเบียบและไมรีบรอนของมันทําใหเราตองคิดมาก สมมติวามันรูตัว การเดินแบบนีก้็แปลวามันมีอุบายท่ีจะเผชิญกับเรา เรียบรอยแลวในดงขางหนานี่ เอาละครับ ต้ังแตวินาทีนีเ้ปนตนไป เตรียมตัวได” ไชยยนัตปลด .600 ไนโตรฯ คูมือออกจากไหล ดารินขยบัลูกเล่ือนเวเธอรบี .300 แม็กนั่มของหลอนอยางแผวเบาแลวเซฟไว เพยีงแคปลดหามไกก็สามารถจะล่ันกระสุนไดทันที พรานใหญตรวจทางลมเพ่ือใหแนใจอีกคร้ัง ก็ทํามือเปนสัญญาณกับคนของเขา เกิด จนั และเสย กอบเอามูลชางข้ึนมาละเลงตามเนื้อตามตัวในทันทีนัน้ ลมออนๆ พัดจากดงทึบออกมายังปากลําหวย มีกล่ินสาบโคลนและไออับของใบไมเนาโชยมา สรางบรรยากาศใหเกิดความตะคร่ันตะครอสะบัดรอนสะบัดหนาวข้ึนมาในบันดล เสียงคางฝูงใหญ สงเสียงคิกคอกอยูบนยอดไมทึบหางออกไปทางปาถลมดานขวามือไดยินมาแววๆ โดยไมเอยคําพูดใดกันอีกเลย นอกจากภาษาใบ ท้ังหมดภายใตการนาํของรพินทร ขามปากหวยข้ึนสูฟากตรงขามแลวเคล่ือนไปอยางเบากริบราวกับเงาของปศาจ ประสาททุกสวนเขม็งเกลียว...ต่ืนพรอมท่ีจะเผชิญกับสถานการณรายอันรอคอยอยูเบ้ืองหนา ภายใตเงาทะมึนทึบของปาใหญ ซ่ึงไมมีส่ิงใดจะบอกไดวาพญาคชสารรายพรอมบริวารของมันผูแฝงตนอยูในนัน้... รอคอยท่ีจะถูกลาโดยไมรูตวัจากมนุษย หรือจะเปนฝายรอคอยเพื่อหมายลามนุษยท่ีติดตามมันมากันแน...


1086

43 สัตวเล็กประเภทลิงคางและนกบางชนิด จัดวาเปนสัตวประเภทปากบอนอยูไมใชนอย มันมักจะรองสงสัญญาณขึน้เสมอ เม่ือเห็นส่ิงแปลกปลอมผิดไปจากสภาพปกตขิองปาเบื้องหลัง เสียงรองทักและปฏิกิริยาของพวกมันยอมจะบอกใหทราบถึงทิศทางของเปาหมายวาสงบนิง่หรือเคล่ือนไหวอยูยังท่ีใด รหัสนี้ใชวาจะใชประโยชนไดเฉพาะฝายมนุษยผูลาฝายเดียวก็หาไม สัตวรายท่ีหมายลาก็อาจสําเหนียกความผดิปกตจิากสัญญาณระวังภัยชนิดนีไ้ดเชนกัน แลวฉวยประโยชนใหตัวมันเองโดยการเตรียมพรอมท่ีจะหลีกหลบเตลิดหนี หรือมิฉะนั้นก็แฝงกายเขาท่ีซุม เพื่อดักทํารายตามแตกรณี เสียงคางฝูงนั้นทําความอึดอัดลําบากใจใหแกรพนิทรอยางยิ่ง มันเตือนใหเขาพอจะคะเนไดวา ไอแหวงและโขลงของมันขณะนี้อยูในทิศทางใด ขณะเดียวกนักอ็าจเตือนใหไอแหวงไหวทันวา บัดนี้ฝายมนุษยยางกรายกระช้ันชิดเขามาแลวทุกฝกาวยางท่ีเคล่ือนไป กระแสลมเปนส่ิงสําคัญท่ีสุดนอกจากฝเทาอันเงียบกริบ ถาอานผิดเพียงนิดเดียว โอกาสที่จะไดเห็นตัวมันเปนอันหมดหวัง ท้ังๆ ท่ีก็สําเหนียกไดชัดวามันอยูไมหางออกไปนัก ภายในเงาบดบังของหมูไม อึดใจใหญๆ ตอมา เสียงคางฝูงนั้นก็คอยสงบลง ท้ังปาตกอยูในความเงียบอีกคร้ัง จนกระท่ังไดยนิเสียงลมหายใจของแตละคนท่ียองอยูในขณะน้ี ตางสอดสายสายตาไปรอบดานอยางระมัดระวัง มีเสียงกิง่ไมแหงหลนจากคบสูงลงมาปะทะซุมไมเบ้ืองลางดังสนั่นข้ึนอีกคร้ัง พรานใหญหยดุชะงักเง่ียหูสดับรหัส ลักษณะของเขายามนี้เหมือนจะเขาฌาน ปราศจากความรูสึกอ่ืนใดท้ังปวง นอกจากความแนวแนของกระแสคล่ืนแหงประสาทสัมผัสท่ีสงออกไปสํารวจตรวจคนเทานั้น เกิด จนั และเสย ตรึงตัวเองนิ่งอยูกับท่ี พากันจองมองมาท่ีนายของพวกเขาเหมือนจะรอการตัดสินใจและคําส่ัง สวนแงซายซ่ึงทรุดตัวลงนั่งคุกเขาเคียงคูกับไชยยันต ในยามนี้หยอนกายลงพังพาบกับพืน้เอาหูแนบดิน แลวสะกิดไชยยนัตบุยปากไปยังดงผากอันแนนทึบเบ้ืองหนา เปนความหมายบอกใหทราบวา โขลงชางมฤตยูอยูในดงผากไมหางออกไปนักนี่เอง ดารินสังเกตไปยังอาการของทุกคน แมจะไมปริปากบอกกันเชนไรอีกเลย หลอนก็สามารถเขาใจสถานการณไดโดยสัญชาตญาณ ม.ร.ว.หญิงคนสวย เหง่ือออกชุมฝามือท้ังสอง ซ่ึงบัดนี้เยน็เฉียบ คอยๆ วางไรเฟลลงเช็ดมือกับขากางเกงจนแหงสนิท แลวจึงหยิบอาวุธคูมือข้ึนมากระชับอีกคร้ัง ขมสติสํารวมใจแนวแนตอสูกับอํานาจความต่ืนเตนพร่ันใจ ท่ีบังเกดิวูบวาบข้ึนมาในบัดนี้ ตาเปนประกายวาว


1087

ไมมีสัญญาณหรือการเคล่ือนไหวใดๆ จากชางโขลงนั้นเลย! หากวามันจะอยูในดงผากนั้นจริง พวกมันทุกตัวก็พากันซุมอยูอยางสงบเงียบท่ีสุด ขณะน้ีทุกสายตาพุงมารวมจดุอยูท่ีพรานใหญเปนเปาหมายเดยีว ก็เหน็เขาโบกมือเรียกใหเขามารวมจุดพรอมกันอีกคร้ัง ท้ังหมดเคล่ือนอยางแผวเบาเขามาสมทบ รพินทรสงภาษาใบกับคนของเขาอยูอึดใจ ซ่ึงแตละคนเหลานั้นก็สามารถเขาใจไดดี เพราะความเคยชิน แลวกห็ันมาทางไชยยันตกับดาริน พูดแบบไมมีเสียง โดยใหจับใจความไดจากการขยบัริมฝปาก และภายหลังจากโตตอบในวิธีเดียวกันอยูอีกครูเดียว ท้ังดารินและไชยยันตก็เขาใจแผนท้ังหมด ท้ังหมด 7 คน จะแบงออกเปนสามสาย สายท่ีหนึ่ง มีแงซาย ไชยยันต และเกิด สามคนจะแยกออมไปทางดานซาย โดยยึดลําหวยลึกไตโอบข้ึนไป สายท่ีสอง เสย และจัน คืบข้ึนไปแนวตรงโดยคลานฝาดงผากเขาไป สวนสายท่ีสาม รพินทรและดาริน ออมข้ึนไปทางดานขวาเลาะลัดไปตามชายเนิน การยิงจะเปนไปโดยอิสระ...สุดแลวแตใครจะเห็นเปาหมายกอน แตเปาแรกท่ีสุดควรจะเปนไอแหวงจาโขลง ซักซอมนัดแนะกันเปนท่ีเขาใจดแีลว ท้ังสามฝายก็ยองกริบแยกผละจากกัน บายหนาไปตามทิศทางท่ีกําหนด กอนจากไชยยันตบีบมือรพินทรแนน แลวชะโงกมาจูบเบาๆ ท่ีแกมของเพ่ือนสาว กระซิบ “โชคดี นอย หวังวาพรานใหญคงคุมครองเธอได” หญิงสาวยิ้มใหกับบุรุษผูหลอนรักสนิทเหมือนพี่ชายรวมสายโลหิต พยักหนา “เชนเดยีวกัน ไชยยนัต ขอใหเธอปลอดภัยและโชคด”ี เสยกับจนัมุดพงหายเขาไปกอนแลว ไชยยันตกับแงซายและเกิดก็กําลังจะลับตาไปในลําหวย รพินทรไมไดพูดอะไรกับหลอนอีกเลยแมแตคําเดยีว กาวยาวๆ ออกจากท่ีไปราวกับเงาผี ดารินจรดเทาตามรอยเขาติดไปทุกระยะ ไตข้ึนเนนิเลาะไปตามไหลอันรกทึบไปดวยหนามพุงดอ และตนเสมา จากนั้นก็แทรกตัวประหนึ่งสัตวเล้ือยคลานลอดเขาไปตามซุมเถาวัลยท่ีปกคลุมแนนทึบจนแทบไมมีแสงสวางลอดเขามาได ใชศอกและเขาคืบนํากายรุดหนาไปอยางแชมชา หลอนตามเขาอยางแคลวคลองวองไวในทุกลักษณะ เพยีงแตยากยิ่งท่ีจะตองระวังไมใหเกิดเสียงข้ึน หลายตอหลายครั้งท่ีเขาตองหันมาชวยปลดกิ่งหนามท่ีเกี่ยวติดตามรางกายของหลอนออก ระหวางท่ีหมอบคลานเคียงคูกันไป บางคร้ังเขาก็คืบลอดซุมหนามเต้ียๆ ลวงหนาหลุดพนออกไปไดกอน แลวหันมาทําสัญญาณใหหลอนยื่นสงลํากลองของไรเฟลออกมาให ฉุดลากตัวหญิงสาวใหไถลตามพ้ืนลอดออกมาตามซุมนั้น โดยอาศัยไรเฟลเปนเคร่ืองชวยฉุด ไมมีคําพูด มีแตแววตาของกนัและกนัเทานัน้ ท่ีจะใชแทนภาษาสงความหมาย


1088

นักมานษุยวิทยาสาวเช้ือพระวงศเพิ่งจะมาตระหนักแน ณ บัดนี้เองวา ความยากลําบากยิ่งของการตามรอยสัตว หาไดอยูท่ีอันตรายในการเผชิญหนากับสัตวราย หรือการเดินอันแสนจะเหน็ดเหนื่อยนั้นไม แทท่ีจริงมันอยูท่ีวิริยะมานะ และความอดทนชั้นสูงสุดในอันท่ีจะคบืคลานฝารกฝาหนาม ในลักษณะไมผิดอะไรกับสัตวเล้ือยคลาน เพื่อเขาหาสัตวท่ีจะหมายลาโดยไมใหมันรูตัวนั่นเอง มันยากแคนแสนเข็น จนแทบจะส้ินศรัทธาทีเดียวแหละ หากกําลังใจลดหยอนลงแมแตนดิเดียว รพินทร ไพรวลัย เองก็เชนกนั ทุกคร้ังท่ีชําเลืองดูรางงานซ่ึงคืบคลานติดหลังเปนเงาอยูในขณะน้ี เขาแทบจะเช่ือสายตาเสียมิได...นี่หรือราชสกุลสาวสวยผูสูงศักดิ์ดวยฐานะและชาติสกุล เพียบพรอมไปดวยทรัพยศฤงคารทุกส่ิงทุกอยาง เปนไปไดหรือท่ีมาลากปนหมอบคลานฝาขวากหนามอยูเคียงขางเขาในขณะน้ี เลือดเน้ืออันนาทะนุถนอมท่ีมาเกลือกกล้ัวอยูกับหนาวไหนธุลีดนิ จนหมองคลํ้ากรําเกรียม หัวใจของเธอประกอบดวยธาตุอันใด และจะมีผูหญิงอยางเธออยูในโลกน้ีสักกี่คน? ช่ัวขณะหนึ่งท่ีเขานอนหมอบหยุดรอ จนกระท่ังดารินคืบกายดวยศอกข้ึนมาพังพาบอยูเคียงขาง ตลอดกายของหลอนเปยกชุมโชกไปดวยเหง่ือราวกับอาบน้ํา และหยาดเหง่ือเกาะพราวอยูท่ีขนตา ซ่ึงบัดนี้กะพริบจองหนาเขาเหมือนจะถามถึงแผนคืบหนาตอไป เศษใบไมและผงธุลี ตลอดจนรอยขีดขวนเต็มไปหมด ท้ังสองแกมอันแดงปล่ัง ไหลตอไหลเบียดกระทบกนัยามเม่ือเคียงคูกันอยูเชนนี ้ ใบหนาอันเกรียมของพรานใหญ ปรากฏรอยยิ้มข้ึนนดิหนึ่ง ทําใหแลดูออนโยนข้ึน หลอนยิ้มตอบ ปาดแขนเส้ือข้ึนเช็ดเหง่ือบนใบหนา แมฝนจะปกคลุมเปนละอองอยูยังปาเบ้ืองนอก แตในบริเวณดงทึบรอบตัวในขณะนี้ เต็มไปดวยความอาวระอุและอบเหมือนอยูในนรก ยิ่งทารุณหนักข้ึนไปอีกเพราะขุยผาก และละอองจากใบไมบางชนดิท่ีทําใหคันยบิไปท้ังตัว ความบึกบึนและทรหดของหญิงสาว สําแดงใหเหน็ชัดในภาวะเชนนี ้ สีหนาและแววตาของหลอนไมไดบอกร้ิวรอยของความขยาดกลัว หรือทอถอยเลยแมแตนิดเดยีว เขาปลดกระติกน้ําแบบสนามใบเล็กท่ีเหน็บติดเข็มขัดเบ้ืองหลัง ออกมาสงใหหลอนรับไปกรอกใสปากสองสามอึกแลวสงคืน หยุดการเคล่ือนไหว สงบฟงเสียงอยูท่ีนั่นอีกอึดใจใหญ รพนิทรก็พยกัหนาเปนความหมายเตือนใหหลอนคืบตามเขาตอไป บริเวณน้ันราบตํ่าลงเปนลําดับ ครูเดียวท้ังสองกพ็บตนเองอยูในวงลอมของตนลานเต้ียๆ สลับไปกับสุมทุมพุมพฤกษมองเห็นส่ิงรอบดานไดในระยะไมเกิน 20 เมตร พรานใหญยนักายจากทาท่ีหมอบคลานอยูลุกข้ึนยนืครอมตัวจรดฝเทาเขาไปซุมอยูท่ีซุมเถาวัลยเครือตอนหน่ึงแลวทรุดนั่งลงท่ีนั่น ดารินยองตามเขามาแอบอยูใกลๆ โดยไมเสียเวลาแมแตนดิหนึ่ง


1089

ตลอดระยะเวลาท่ีหลอนคืบคลานติดหลังเขามาอยางลําบากยากเยน็ เปนเวลาไมตํ่ากวา 15 นาที หลอนไมไดสําเหนียกวี่แววหรือรองรอยของชางตัวใดท้ังส้ิน แมจะพยายามใชประสาทหูประสาทตาสักเพียงใดก็ตาม ฝายของไชยยันตก็ดี หรือฝายเสยกับจนัก็ดีท่ีแยกกันไปอีกคนละดาน ก็ยังเงียบเชียบดรูาวกับวาคนเหลานั้นถูกปาใหญกลืนหายเขาไปอยางลึกลับ ขณะน้ันเอง ระหวางท่ีพยายามสอดสายสายตาออกไปยงัเงาสลัวคลุมเครือ ในรัศมีคร่ึงวงกลมของทิศทางเบ้ืองหนา หูของหลอนก็สัมผัสกับเสียงอะไรชนดิหนึ่ง ดังแทรกมาในความเงียบ มันเปนเสียงดงัค่ึกๆ เบาๆ แลวก็เงียบหายไป ไมถึงอึดใจก็ดังข้ึนอีก พรานใหญจอริมฝปากเขามาชิดหูหลอน กระซิบ “เสียงน้ําล่ันในทองของมัน พวกมันอยูใกลๆ เรานี่เอง” ท้ังๆ ท่ีเตรียมกายและใจพรอมลวงหนาอยูตลอดเวลาแลว วาจะตองเผชิญกับอะไร แตประโยคกระซิบของรพินทรท่ีผานเขาหู กทํ็าใหหญิงสาวเยน็วาบเขาไปถึงไขสันหลัง มือส่ันนอยๆ แทบจะระงับความต่ืนประหมาไวเสียมิได แตละลมหายใจท่ีผานไปยามนี้ มันดูชางยาวนานเสียเหลือประมาณ รพินทรนําหลอนคลานคืบหนาอีกคร้ัง มุดลอดโพรงเถาวัลย อันเปนดานสัตวเล็กออมวกไปทางขวามือ คราวนี้เสียงเปาลมเบาๆ ออกจากปลายงวงเพื่อไลแมลงไดยนิมาอยางถนัด จากพุมไมใหญเบ้ืองหนาลมในดงกําลังสงัด ใบไมเล็กๆ ก็ไมกระดกิ นี่เปนส่ิงหนักใจยิ่งของจอมพราน เพราะไมมีทางจะคํานวณอะไรไดเลย หากมันเกิดโชยข้ึนเม่ือใด...กวาจะรูวาใครอยูเหนือลมหรือใตลม นาทีวิกฤตก็ยอมจะมาถึงเสียแลว ท่ีกอรวกเหนือเนินดนิสูง เขาหยดุอีกคร้ัง...เสียงพึบพับอันเกดิจากใบหูกวางใหญท่ีกระพือลมอยูเปนระยะ แววมาใหไดยนิอีก คร้ันแลวหนึ่งในจาํนวนของโขลงคชสารผีสิงก็ปรากฏขาหลังของมันขางหนึ่งใหเห็นอยูในระหวางพงไมอันหนาทึบมองดูผาดๆ ราวกับลําตนลานท่ีข้ึนอําพรางตาอยูท่ัวไป ดารินตาไวพอใช หลอนเห็นเปาหมายน้ันไลเล่ียกับเขา ขยับไรเฟลประทับข้ึน แตก็ตองชะงักเพราะฝามือของรพินทรแตะไหลไว จึงไดแตสงบนิ่งกล้ันใจมือส่ันอยู จอมพรานกวาดสายตาไปรอบดาน สอดแทรกคนหาไปยังสุมทุมพุมพฤกษ ท่ีเปนฉากอําพรางอยูท่ัวไปนั้น ชนดิท่ีไมยอมใหส่ิงใดรอดพนหรือลวงตาไปได แลวก็สะกิดหลอนใหมองไปทางดานซ ายระหวางพุมไมเต้ียๆ ตอนหนึ่ง ปลายงวงอันหนึ่งชูรอนราข้ึนมาเหมือนพยายามจะสูดกล่ิน นั่นก็อีกตัว และในระหวางเงามือคร้ึมของตนผาก ก็เห็นสวนบ้ันทายของอีกตัว กําลังยืนในลักษณะโยกไหวอยูไปมา ไมมีปญหา...พวกมันยังไมมีโอกาสไหวตัวเลยวามนษุยฝายลารุกเงียบเขามาจนถึงตัวแลว แตละตัวเทาท่ีจะมองเห็นไดในขณะน้ี อยูในอาการสงบเหมือนจะพกัผอนในตําแหนงท่ียนืของมัน นานๆ ก็ชูงวงขึ้นสูดกล่ินสักคร้ัง เปาหมายเหลานัน้เหน็เพียงลับๆ ลอๆ เทานั้น เพราะซุมไมท่ีบัง


1090

เกะกะอยูท่ัวไป รวมท้ังเงาพรางตา แนนอนท่ีสุดถากระสุนล่ันขึ้นเปร้ียงเดียว ดงรอบดานเหลานี้ จะปนปวนเปนพายุสลาตนัในพริบตา และบดันี้ ท้ังเขาและดารินก็เขามาอยูกลางโขลงของมันเขาใหแลว! ไอแหวงมหากาฬไปยืนหลบอยูตรงตําแหนงไหน? นี่คือปญหาหนักใจท่ีสุดของรพนิทรยามนี้ กระสุนนัดเดียวท่ีจะทําใหโขลงของมันปนปวนขึน้หมดท้ังขบวน ควรจะเปนกระสุนนัดท่ีแลนเขาสูสมองหรือหัวใจของไอจาโขลงตวัสําคัญ หาไมเชนนั้นแลวมันแทบจะไมยังประโยชนอันใดใหเลย ดารินก็ดเูหมือนจะเขาใจดีในขอนี้ หลองมองจองมาท่ีเขาอยางกระวนกระวายรอนรุม เหง่ือซึมเต็มใบหนา เส้ียวของวนิาที...กอนการตดัสินใจอยางไรถูกของรพินทรนี้เอง ลมในดงก็โชยเบาๆ จากเหนือลงมาหาใต เสียงเจาตัวหนึ่ง ซ่ึงจับกล่ินผิดปกติไดแผดรอง เตือนสัญญาณภยัข้ึนกอน อึดใจนั้นเองท้ังโขลงท่ีแยกยายบังเงาอยูในท่ีตางๆ ก็สงเสียงแหลมยาวประสานกันข้ึน ทามกลางความเงียบสงัดเชนนี้ สําเนียงของมันสะเทือนผานแกวหแูทรกลึกลงไปถึงหัวใจราวกับเสียงมัจจุราช ศีรษะมหึมาขนาดตุมสามโคก ฝาพนซุมไมออกมาใหเหน็ถนัดดวยใบหูท่ีโบกร่ีไปมา มันยังไมเห็นศัตรูก็จริงแตสําเหนียกในกล่ินไอเสียแลว ไมเปดโอกาสใหแกการใครครวญใดๆ ไดตอไปอีกสําหรับ รพินทร ไพรวัลย “ยิง” เขารองเร็วปร๋ือ กระโดดลงจากเนินดิน ตวัดปนข้ึนประทับไหล แตความจริงไมจําเปนตองส่ังแลว เพราะพรอมๆ กับเสียงรองของเขานั่นเอง .300 เวเธอรบีแม็กนั่มจากมือของหญิงสาวก็ระเบิดสนั่นหวั่นไหวข้ึนอยางดุเดือด กลบเสียงรองและความวุนวายของมันหมดส้ิน หลอนเหนีย่วไกทันทีท่ีเจาตัวนั้นโผลหัวออกมาใหเห็นถนดั กระสุนน้ําหนกั 220 เกรนนัดนั้น ทะลวงสวนเขาโคนงวงของมันอยางแมนย้ําราวกับจับวาง แตอันจะเนื่องมาจากความคมและเร็วจนเกนิไปของหัวกระสุน หรือจะเปนเพราะความอดทนเปนพิเศษข้ันสุดทายของชีวติแหงมัน อยางไรก็เหลือท่ีจะเดา ไอยกัษแคสะทานไปท้ังรางแผดเสียงกึกกอง แลวตะลุยปร่ีเขาใสคนยิงอยางบาเลือด ดารินกระชากลูกเล่ือนอยางรวดเร็ว กระหน่ําซํ้าเขาไปอีกนัดพรอมกับเผนออกจากท่ีวิ่งเขาหากอรวกใหญ อันอยูเยือ้งไปเบ้ืองหลัง หลอนไมอาจทราบไดถึงผลปฏิบัติการของกระสุนนดัหลัง เพราะมันล่ันข้ึนพรอมๆ กับ .458 จากมือของพรานใหญ ซ่ึงพอขาดเสียง พญาคชสารตัวนั้นก็โคนครืนจนแผนดินสะเทือน เศษของกระดูกตรงบริเวณขมับดานทางออกของกระสุน กระเด็นหลุดออกมาขาวเวอช้ินเทาฝามือ เลือดทะลักพร่ังเปนสายธาร มันใหญเหลือขนาด แตไมใชไอแหวง!


1091

ในเวลาเดียวกบัท่ีท้ังสองเปดฉากระเบิดกระสุนข้ึน เสียงไรเฟลจากดานของไชยยันตและจันอีกสองพวก ก็ประดังข้ึนถ่ียิบสนั่นไปทั้งดง ระคนกับเสียงปาแตกไมเปนสํ่า เสียงรองตะโกนบอกกันสลับไปกับเสียงปนและชางรอง ฟงสยองไปทุกขุมขน เบ้ืองหลังของดาริน ผูสาละวนประทับปนหาเปาหมายอยูในขณะนี ้ ปารวกแตกลูเปนทางเขามาอยางรวดเร็ว นางพังตัวหนึ่งชูงวงวิ่งเหยาใกลเขามา รพินทรวิ่งสวนเขาไปดักหนาแหยลํากลองปนเขาไปทางดานศีรษะของมัน หางเพียงไมกีว่า แลวล่ันตูม จากนั้นก็เผนหลบเขาขางทาง มันคะมําหนาไปในทันที สงเสียงรองแหลมยาวดวยความเจบ็ปวดโกรธแคน พยายามจะชันตัวข้ึนมาอีกอยางทรหด แตแลวก็ลมตะแคงลงไปอยางไมตองซํ้า มันเปนนาทีฉุกเฉินอลหมานท่ีสุด ซ่ึงชีวติยอมฝากไวกบัความรวดเร็วฉับไวในการปลอยกระสุน และการหลีกหลบเอาตัวรอดอยางฉลาดเทานั้น ซ่ึงทุกคนท่ีรวมในเหตุการณพอจะคลองแคลวชํานาญดีอยูแลว อันเนื่องมาจากไดเผชิญมาบอยคร้ัง ยามนี้ ท้ังเขาและหลอน ไมมีโอกาสที่จะคิดคํานึงถึง หรือเดาเหตุการณของพวกพองทางดานอ่ืนใดได นอกจากเหตุการณลอแหลมตอชีวิตเฉพาะหนาท่ีเผชิญอยูเทานั้น ปารอบดานท่ีมองเห็นแตซุมไมอยูเม่ือครูนี้ บัดนี้มันดเูหมือนจะเต็มไปดวยโขลงชาง วิ่งตะลุยอยูสับสนอลหมานแทบจะนบัไมถวน แตละตัวสงเสียงรองกึกกองเหยยีบย่ําพุมไมหกัอยูครืนโครมอึงคะนึงรอบตัว บางเตลิดเปนพายุผานหนาไป และบางกพ็ุงเขาใส ดวยความดุรายอาฆาตสุดแลวแตมันจะเห็น โลกซีกท่ีประจันอยู เหมือนจะถูกบดบัดดวยพายุพระกาฬ ทะมึนมืดเปนภเูขาเลากา จาละหวั่นไปหมด ดูแทบจะไมเหน็ ดารินยิงเผาขนเจาตัวใหญอีกตัวหนึ่งท่ีทะยานราเขามาหาหลอนใกลท่ีสุด ถลมครืนลงดวยกระสุนเพยีงนัดเดียวอยางเฉียบขาด แลวตัวหลอนเองก็ถลาวิ่งหวัซุกหวัซุนออมหนีไปรอบๆ โคนกอรวก รพินทรเต็มไปดวยความพะวาพะวัง เพราะมัวเปนหวงนายจางสาว เขาลืมนึกถึงตนเองหมดส้ิน สถานการณรายมันเกิดข้ึนเกนิกวาท่ีจะแกไขหลีกหลบไดเสียแลว ทามกลางโขลงของชางท่ีกําลังปวนอลหมานอยูนี ้ จะโดยเจตนาจากพวกมันหรือไมก็ตาม ท้ังเขาและหลอนมีหวังถูกวิ่งเหยยีบแหลกลาญไป หากหลบไมทันหรือกําบังไมแข็งแรงพอ โอกาสที่จะยิงแทบไมมีอยูเลย นอกจากการหลบเอาตัวรอดไวกอน จากภาพวูบวาบส่ันพราท่ีมองเห็นอยูในขณะนี้ รพินทรใจไมอยูกบัเนื้อกับตัว นักมานุษยวิทยาสาวคลองแคลวรวดเร็ว และอาจหาญเกนิตัวก็จริง แตหลอนยังไมรูจักหลักในการเอาตัวรอดนกั เพราะพะวงแตจะยิงลางผลาญพวกมันเหลานั้น...มากกวาท่ีจะคิดหลีกหลบ หลายตอหลายตัวท่ีวิ่งแตกต่ืนเฉียดหลอนไปอยางหวุดหวดิ ชนดิท่ีหลอนยิงไมทันและมัวงงอยู “หลบเขาโคนรวก อยาออกมา!”


1092

พรานใหญตะโกนเสียงหลง พรอมกับเผนตรงเขาไปยังหลอน ยามนัน้ดูหลอนจะไมไดยินเสียงของเขาเสียแลว สะบัดปากกระบอกไรเฟล จี้ตามเจาตัวหนึ่งท่ีวิ่งเปนพายุสลาตัน โดยท่ีหารูไมวาบัดนี้เยื้องออกไปทางเบ้ืองหลัง งวงของไอวายรายอีกตัวหนึ่งฟาดเฉียดรางของหลอนไปอยางจวนเจียน รพนิทรเหนีย่วไกตูมท้ังๆ ท่ียังวิง่อยู มันก็เปนเวลาเดียวกับท่ีหลอนปลอยกระสุนเขาใสตัวท่ีเล็งไว เสียงระเบิดดังข้ึนพรอมกันอีกคร้ัง ตัวท่ีตกเปนเปากระสุนของหลอน วิ่งเขาไปลมกล้ิงอยูในพุมไม เพราะถูกเขากานคออยางจัง แตตัวทางเบ้ืองหลังท่ีถูกเอาลูกปนของรพินทรเขาไปในระหวางซอกขาหนา กอนจะคูเขาเสียการทรงตัวลง มันงัดงวงอันใหญโตข้ึนอีกคร้ัง กระทบตะโพกดานหลังของหญิงสาวผละลอยข้ึนท้ังตัว กระเดน็ไปจากท่ีเดิมประมาณส่ีหาวา ไรเฟลหลุดจากมือตัวเองลงไปนอนกล้ิงอยู รพินทรใจหายวาบ กระโจนเขาไปท่ีรางของหลอนโดยเร็ว หิว้แขนกระชากข้ึน หลอนจะไดรับอันตรายบางหรือเปลาในขณะนัน้ เขาไมสามารถจะทราบได แตเห็นหญิงสาวถนัดข้ึนยืนตามการฉุดของเขาอยางรวดเร็ว ตะครุบไรเฟลติดมือข้ึนมาดวยโดยไมเสียสติ เขาผลักหลอนเซถลาเขาไปในพูอันกวางใหญของโคนตนกระหราง “ขางหลัง!” ทามกลางประสาทหูอันอ้ืออึง แววคลับคลายคลับคลาวา จะไดยนิเสียงแหลมกรีดของหลอนรองเตือนมา รพินทรหมุนตัวขวับ เลือดในกายของเขาก็จับแข็งเปนกอนไปในบัดนั้น... กําแพงเมืองจนีหรือมิฉะนัน้ก็พระสุเมรุบรรพตลูกหนึ่ง กล้ิงแผนดินสะเทือนมาถึงตัวเขาเสียแลว บังทุกส่ิงทุกอยางใหหายวับไปกับตา นอกจากความมโหฬารของรางกายสีดาสนิทนั้น ดวงตาอันเล็กต่ี ไมสมกับสวนศีรษะมหึมาปานรถบดถนน เต็มไปดวยความมุงรายหมายขวัญ งาขางหนึ่งแหลมพนปากออกมานดิเดียว สวนอีกขางหนึ่งอวบใหญยาวเฟอย ปลายแหลมราวกับหอก และบัดนี้งาขางนั้นปกดิ่งตรงเขามาในระดับกลางลําตัวของเขา ปนในมือไมมีประโยชนเสียแลว เพราะปากกระบอกสายเปะปะไปอยูเสียทางใดไมทราบได จะถอยหลบก็สายเสียยิ่งกวาสาย ดวยบัดนี้ปลายงามัจจุราชพุงแหวกอากาศเขามาที่ตัวเขา หางไมถึงศอกในสายตาเบิกโพลงท่ีหันมาพบเขาพอดีนี ้ สัญชาตญาณอันนอกเหนือการบังคับเทานั้น ท่ีทําใหเขาเอ้ียวตัว แลวก็รูสึกในพริบตาตอมาวา แทงงาอวบใหญขางนั้น ทะลวงผานซอกสีขางลงไปปกสวบตรึงแนนอยูกับดิน ตัวเองจ้ําเบาหงายหลังลงกับพื้น หวัใหญมหึมากมลงมาครอมทะมึนบังโลกท้ังหมดไว อยางเหนียวแนนและดวยกําลังท่ีมีอยูท้ังหมด รพินทรใชแขนตวัดรัดรอบงาของมันไว พริบตาตอมากรู็สึกวาถูกงัดวบูลอยข้ึน แขนท่ีรัดรอบงาก็พลันหลุดออกดวยกําลังเหวีย่งมหาศาล ตัวเองลอยควางข้ึนไปกลางอากาศเหมือนจะระเห็จข้ึนไปสูอีกโลกหน่ึง กําหนดไมถูกวาพืน้ดินหรือทองฟาอยูทางดานไหน มันโดงสูงข้ึนไปกอนแลวกห็ววิลงมาทามกลางอากาศอันเยน็เฉียบ


1093

ระหวางนั้นดูเหมือนจะไดยนิเสียงปนล่ันกึกกองข้ึนอีกนัดหนึ่ง จากนั้นความรูสึกท้ังมวลของเขาก็ดับวบู เหมือนสวิตซไฟถูกตัด... ความรูสึกคอยๆ กลับคืนมายังระบบประสาทของเขาทีละนอย เหมือนอยูในความฝนท่ีมีอาการผีอํา แววเสียงเรียกช่ือลอยมาจากที่ไกลแสนไกลเลือนๆ รางๆ ประดุจภาพพราบนจอ โทรทัศนท่ียังปรับไมเขาท่ี พยายามจะเปดเปลือกตาข้ึน ทวามันมืดไปหมด คร้ันแลวฆานประสาทก็สัมผัสกับกล่ินหอมเยน็ จนทําใหตองฉงน บอกไมถูกวาตนเองอยูท่ีใดและภาวะไหน สัมผัสคอยๆ แจมชัดข้ึนมาอีก รูสึกวาศีรษะวางพาดอยูกับความออนนุมอบอุน บนใบหนามีอะไรเย็นๆ ซาๆ ซับอยูแผวเบา กล่ินหอมสดช่ืนมาจากส่ิงท่ีแตะอยูกับหนาเขานั่นเอง แลวก็ไดยินเสียงเรียกอยางรอนรนวา รพินทร! รพินทร!...ขยับตัว...อะโห! มันขัดยอกราวระบมไปท้ังสรรพางคกาย แตท่ีแนนอนท่ีสุดก็คือ ตระหนักตนเองไดดวีายังไมตาย มานตาของเขาขยายกวางข้ึนในทันทีนั้น แลวทุกส่ิงทุกอยาง ก็กลับเขามาในความรูสึกครบถวน พบรางของตนเองนอนหงายเหยยีดยาวอยูกับพืน้ ศีรษะพาดอยูกับตักของนกัมานุษยวิทยาสาวผูเปนนายจาง หลอนกําลังใชกระดาษเช็ดหนาแบบเคร่ืองสําอาง ท่ีมีอยูติดตัวซับอยูตามใบหนาเขา พรอมกับรองเรียกเบาๆ รพินทรลุกข้ึนนั่งโดยเร็ว แตแลวก็ตองแยกเข้ียวครางอู เอ้ือมมือไปกดท่ีหลังตนเอง “นี่ผมไมยักตายหรือนี่?” “ยัง” หลอนตอบ ตาเปนประกายข้ึนดวยความดีใจ เม่ือเหน็เขารูสึกตัว “โชคดีเหลือเกิน ท่ีคุณลอยลงไปตกในซุมเถาวัลย ทีแรกฉันใจหายหมดนึกวาคุณคอหักเสียแลว ตรวจดูไมเหน็มีสวนไหนบุบสลายไป คอยโลงอกหนอย” พรานใหญกวาดสายตาไปรอบๆ มันเปนดงบริเวณเดียวกันกับท่ีเขาประจันหนากับไอแหวง กอนท่ีจะถูกงัดลอยข้ึนไป และตกลงมาหมดสตินัน่เอง “ไอแหวง!...” เขาหลุดปากออกมาแหบๆ จองหนาหลอน “มันไปไหนแลว?” ดารินหวัเราะออกมา สีหนาของหลอนยังเต็มไปดวยร้ิวรอยของความตื่นเตน ขวัญหนีดีฝอตอเหตุการณ “มันเปดปาราบไปแลว ตอนท่ีมันงัดคุณลอยข้ึน ฉันยิงออกไปนัดหนึง่ ไมรูถูกตรงไหนเห็นเลือดสาดเปนทาง แลวมันก็วิ่งตะบึงไป ตามซํ้าไมทัน”


1094

รพินทรสะบัดหนาเราๆ ไลความมึนงง ยงัจับตนชนปลายไมถูกนกั ทุกคร้ังท่ีเขาขยับตัว มันแปลบยอกไปหมดจนตองสงเสียงคราง บัดนี้ปารอบดานเงียบสงัด คงมีแตเขากับหลอนเทานั้น “แลวนี่พวกเราไปไหนกันหมดละครับ?” ดารินถอนใจเบาๆ ส่ันศีรษะ พลางมองไปรอบๆ “ฉันก็ไมรูเหมือนกัน หลังจากฉันยิงไอแหวงเปนนัดสุดทายแลว ก็ไดยินเสียงปนล่ันหางๆ อีกสองนัด จากนั้นทุกอยางกเ็งียบไปหมด ฉันลองกูเรียกอยูพักหนึ่งแลว ไมไดยนิเสียงใครตอบมาเลย ก็เลยไปลากคุณออกมาจากพงเถาวัลย ปลุกใหฟนข้ึนมานี่แหละ วาแตคุณเถอะ เปนยังไงบาง” พรานใหญลูบคลําสํารวจดูตามแขนขาของตนเองอีกคร้ัง แลวถอนใจเฮือก “คงยังไมถึงท่ี...ตอนท่ีลอยข้ึนไป ผมคิดวาผมตายแลว ไมนึกวาจะรอดเลย เคล็ดยอกบางนิดหนอยเทานั้น คงไมเปนไรนักหรอก วาแตนี่ผมหมดสติไปนานสักเทาไหร?” “ก็ไมนานหรอก สัก 5-6 นาทีเห็นจะได คงจะเปนเพราะจุกอีตอนท่ีหลนลงมา ถึงแมจะมีพงเถาวัลยรับแบงน้ําหนักไวบาง ตัวของคุณก็ลงมาถึงพืน้อยูด”ี รพินทรพยุงกายลุกข้ึนยนื สะบัดแขนขาทดลองดูพรอมกับเดินเขยกไปสองสามกาว แลวหันมาทางหญิงสาว ผูบัดนี้กาํลังจับตามองดูอาการของเขาดวยความเปนหวง ถามมาวา “เปนยังไง มีอะไรผิดปกติไหม?” “เห็นจะไมเปนไรหรอกครับ ยอกๆ เสียวๆ ท่ีสะบักซายนี่เทานั้น วาแตคุณหญิงเถอะ ผมเห็นถูกงวงมันฟาดกระเด็นไป ไมไดเปนอะไรเลยหรอกหรือ?” หลอนส่ันศีรษะ ยิ้มออกมา “ไมหรอก ตอนน้ีฉันกไ็มเหน็วามันทํายังไงกับฉัน เพราะมันเขามาขางหลัง รูสึกเหมือนถูกใครผลักใหคะมําหนาไปแรงๆ เทานั้น ปกติเรียบรอยดีทุกอยาง ฉันเพิ่งจะมีโอกาสเห็นไอแหวงถนัดตาคราวน้ี มันใหญโตมโหฬารเหลือเกิน แลวก็นาเสียดาย ท่ีโอกาสของเราพลาดไปอีกแลว ท้ังๆ ท่ีพบกันจังหนาท่ีสุด ความจริงฉันกย็ิงเขาใสมันอยางเผาขนท่ีสุด แตอารามรีบรอนตกใจ เลยไมทันเล็ง หนัลํากลองตรงก็ซัดตูมเลย สงสัยจะเขากลางลําตัว เห็นเลือดออกมาก หยดเร่ียราดเปนทางไปทีเดียว พอถูกนัดนัน้มันก็วิ่งปาถลมไป ทีแรกนกึวามันจะแวงเขาใสฉันเสียอีก” วาแลว หลอนก็ช้ีใหดูรอยเลือดสดๆ ท่ีกองอยูกับพื้นและเรี่ยราดเปนทางไป ตามทิศทางท่ีมันจะตะลุยผละหนี หยดอยูเปนหยอมๆ ราวกับใครมาทําถังสีหกไว พรานใหญเดนิลากขาไปตามตรวจดูรองรอยเหลานัน้อยูระยะหนึ่ง ก็เงยหนาข้ึนตาเปนประกายไปดวยความหวัง “แบบนี้ก็สบายแลวครับ ถึงไมถูกท่ีสําคัญ ก็เจ็บหนกัไปทีเดียว ตามไมยากแลว ผมเองยิงไมทัน พอหนักลับมันก็ถึงตัวเสียแลว โชคดีท่ีคุณหญิงไมเสียสติอุตสาหยิงมันไดอีกนัดหนึ่ง ตอนที่มันงัดผมลอยข้ึนไป ถาไมถูกนัดนัน้ มันอาจวิ่งเขาไปกระทืบผมซํ้าแหลกไปแลวก็ได”


1095

“พวกนั้นเปนยังไงบางกไ็มรู เงียบฉ่ีไปเลย” หลอนเอยข้ึนอยางรอนใจ ควักบุหร่ีออกมาจุดสูบเปนตัวแรก รพินทรเขยกกลับเขามาทรุดตัวลงนั่งเอ้ียวคอดดัไปมา “คงไมมีใครเปนไรหรอกครับ มีเราสองคนเทานั้นท่ีบุกเขากลางโขลงของมัน นอกนั้นลอมดักอยูดานนอกเทานั้น ประเดี๋ยวก็คงตามเขามาพบเอง” ไมทันขาดคํากมี็เสียงกูโหวกเหวกแววใกลเขาพรอมกับ กิ่งไมล่ันสวบสาบ พรานใหญกูรับออกไป ไมกี่อึดใจหลังจากนั้น ไชยยันตและอีกส่ีคนท่ีแยกยายกันออกไป ก็สมทบกันมาเปนหมูโผลออกมาจากพุมไมตอนหนึ่ง แลวเดินตรงเขามาอยางรีบรอน สีหนาของแตละคนเต็มไปดวยความเรารอนกระวนกระวาย แตพอมองเห็นดารินกับพรานใหญนั่งรออยูครบหนา ตางก็ถอนใจออกมาโลงอก แลวฝายท่ีเพิง่จะเขามาสมทบทีหลัง ก็รับรูเร่ืองราวตางๆ ท่ีเกิดข้ึนทางดานนี้อยางละเอียด โดยการบอกเลาของดาริน เต็มไปดวยตระหนกขวัญแขวน แลวกย็ินดใีนการรอดตายอยางหวุดหวิดของท้ังสอง ไชยยนัตกรากเขามาจับไหลรพินทรบีบแนน “เทวดาประจําตัวของคุณแข็งเหลือเกิน เหมือนตายแลวเกิดใหมทีเดยีว นึกไมถึงวาคุณจะมีโอกาสไดเขาประชิดตัวมันจนถึงกับฟดกับมันดวยมือเปลาแบบนี ้ นี่เชษฐารูเขาก็คงแทบช็อคทีเดียว” จอมพรานหวัเราะกรอยๆ “ผมก็ไมคิดเหมือนกันแหละครับ ตอนนั้นใหพระอินทรลงมาเขียวๆ บอกวาผมไมตาย...ผมก็ไมเช่ือ มันแทงผมผิดไปนิดเดยีว อารามตกใจก็เลยกอดงาของมันไวแนน กะวาจะไมยอมปลอยทีเดียว แตอีตอนมันงัดสะบัดข้ึนไมทราบวาหลุดลอยไปทาไหน โชคดีท่ีคุณหญิงยิงสกัดไวทัน ทําใหมันเปดหนไีปกอนท่ีจะเขาไปซํ้าผม ยิงชางมารวมรอยแลวไมเคยถึงกับตองตะลุมบอนกบัมันแบบมือเปลาอยางนี้ อยางมากก็แควิ่งหนีเทานั้น” จากการบอกเลาของไชยยันต และจัน ซ่ึงแยกกันไปคนละดาน ปรากฏวาคนท้ังสองฝายยองเขาไปทางดานใตลม พยายามมองหาชางโขลงน้ัน ก็ไมเห็นเงาของมันสักตัวเดียว ท้ังๆ ท่ีสัมผัสบอกชัดวาพวกมันแยกยายกนัซุมนิ่งอยูในดงผากน่ันเอง อันเนื่องมาจากปาทึบมากจนเกนิกวาท่ีจะมองเห็นอะไรไดถนัด คร้ันแลวทันทีนั้นเองก็ไดยินเสียงพวกมันรองข้ึน พรอมกับเสียงปน ซ่ึงก็เปนเสียงปนจากดานรพินทรและดารินนัน่เอง ท้ังสองฝายจึงพอสังเกตเห็นพวกมันไดในขณะท่ีเกิดปนปวนข้ึน การยิงไดเกิดข้ึนในระหวางท่ีมันบุกตะลุยแตกต่ืนออกมา จึงทําใหไมถนัดนัก เพราะตองคอยหลีกหลบเอาตัวรอดไวกอน และเปนระยะท่ีประชิดตัวเหลือเกิน ทางดานไชยยันตนั้น เกดิ


1096

หวุดหวดิจะถูกเหยียบตายไปเชนกัน ไชยยันตกับแงซายยิงชวยไวไดทันในวนิาทีสุดทาย สวนทางดานจันนัน้ เสยถึงกับท้ิงปนเผนหนีข้ึนตนไม และจันก็ผลุบหนีเขาไปอยูในโพรงไมใหญ ผลสรุปปรากฏวาทางดานไชยยันตยิงลมสองตัว และดานจันคว่ําไปอีกตัวหนึ่ง โดยไมนับพวกท่ีถูกยงิเจ็บไปอีกสองสามตัว เม่ือรวมกับทางรพนิทรและดารินแลว โขลงไอแหวงท้ังหมดก็ถูกลมไปอีกถึง 7 ตัว ตอการหวุดหวดิจวนเจียนตอชีวิตของฝายลาทุกคน ไอแหวงและบริวารสวนใหญหลุดรอดไปไดอีกตามเคย แมวาจะในลักษณะท่ีสะบัก สะบอมบอบชํ้ากวาทุกคราว “เสียดายเหลือเกิน” ไชยยนัตบนอยางหมายม่ัน หันไปดหูนาเพื่อนสาว “ถานอยยิงนดันั้นใหประณีตอีกสักนิด ไอแหวงก็เกมแลว น่ีมันเพียงแตไดแผลเพิ่มเติมไปอีกเทานัน้” ดารินหวัเราะแคนๆ อัดควนับุหร่ีลึกเหมือนจะใหมันเขาไปบรรเทาความอกส่ันขวญัเตนท่ีเพิ่งผานมา “เอาไวใหเหตุการณท่ีฉันพบ มันเผชิญเขากบัตัวเองแลวจะรู” หลอนพูดแหบๆ “ท่ีอุตสาหเหนี่ยวไกปนออกไปไดตอนน้ัน ก็นับวาวเิศษสุดแลว โธ...มันเอกไซทเสียจนไมรูจะบอกยังไงถูก อะไรกไ็มสําคัญเทากับวา เหน็มันเหวีย่งพรานใหญลอยล่ิวข้ึนไปบนอากาศกบัตา ตอนนั้นฉันก็คิดวาเขาตองแหลกละเอียดไปแลว ระหวางท่ีชุลมุนอยู ฉันกว็าฉันตองตายแนเหมือนกนั ไมรูจะหลบไปทางไหน รอบตัวพวกมันท้ังนั้น แตละตัวชูงวงแผดเสียงรองวิ่งเขาใส พวกเธอยังดีเพราะมีท่ีหลบ ฉันกะรพินทรตกอยูกลางโขลงของมันเลย ฉันเองกย็ังถูกงวงมันฟาดกระเดน็ไป” แลวหญิงสาวก็ควา .300 เวเธอรบีแม็กนัม่ ท่ีวางพาดอยูกับตักข้ึนมาดู พรอมกับโคลงศีรษะชาๆ บนพํา “ท้ังนี้ท้ังนั้น มันก็เพราะไอปนปะต๋ิวหลิวกระบอกน้ีแหละ ซ่ึงเร่ืองนี้จะโทษฉันก็ไมถูก พวกเธอท้ังหลายนั่นแหละเปนตัวการชวยกนับังคับใหฉันใชปนเล็กกระบอกน้ี ฉันใช .470 อยูดีๆ แลวใหเปล่ียนเสียนี่ ลูกมันเล็กแลวก็คมเกนิไป มิหน้ําซํ้ายังเปนศูนยกลองขยายต้ังส่ีเทา ยิงชางในระยะประชิดในดงทึบแบบนี ้รอดตายมาไดก็นับวาปาฏิหาริย นี่ถาเปน .470 ไอแหวงก็คงกองอยูกับท่ีไปแลว หรือไมก็คงไปไมไดไกล” คําพูดของหลอน ทําใหรพนิทรกับไชยยนัตอ้ึง...ไมอาจโตเถียงคัดงางอะไรได เพราะมันเปนความจริง “ฉันก็ไมทันไดสังเกตเสียดวยวา ตอนท่ีออกเดินทางมานี่เธอถือปนอะไร”


1097

ไชยยนัตพูดออยๆ “เราลงความเห็นใหเธอใชปนกระบอกนี ้ ก็เฉพาะแตตอนท่ีพวกเราตั้งรับมันบนเขา ขณะท่ีมันบุกคืนนั้นเทานั้น เพราะเปนระยะไกลและพวกเราอยูในท่ีม่ันปลอดภัยพอ แตถาจะใหเดนิประจันหนายิงกันแบบนี้ มันก็เล็กไปจริงๆ เร่ืองของเร่ืองก็คือวา เธอไมรูจักเลือดใชใหถูกกับภมิูประเทศและเหตุการณนั่นเอง แตเอาละ พวกเราสามคนยอมรับผิดในเร่ืองนี”้ “แตผมม่ันใจวา นัดสุดท ายของคุณหญิง จะชวยใหเราถึงตัวมันเร็วข้ึน รับรองวาไมเกนิส่ีสิบแปดช่ัวโมงนี่แหละครับ โชคชัยเห็นอยูใกลๆ นี่แลว” รพินทรกลาวดวยน้ําเสียงหนักแนน แลวพยักหนาเรียกไชยยันตใหเขาไปสังเกตรอยเลือดท่ีกองเร่ียราดอยู บอกเบาๆ ตอมาวา “สงสัยกระสุนผานเขากลางลําตัว แลวทะลุเลยไปอีกดานหนึ่ง แมจะไมถูกกระดูก อวยัวะภายในก็คงจะถูกทําลายไปบาง ลงเลือดออกแบบนี้ถึงไมตามก็ตายแน แตอาจชาหนอย” “ถาง้ันจะชาอยูทําไม รีบสาวรอยเลือดมันไปเดี๋ยวนีเ้ถอะ ความหวังของเราใกลเต็มทีแลวนี่” ไชยยนัตพูดโดยเร็วอยางต่ืนเตน แตพรานใหญยิ้มอยางใจเย็น “ไมตองรีบรอนหรอกครับ ลงแบบนีใ้จเย็นไดแลว นั่งกนิขาวกลางวันกนัใหสบายเสียกอนเถอะ ประเดี๋ยวคอยตาม มันไปไหนไมพนหรอก” ไชยยนัตพยักหนาคลอยตามโดยดี ท้ังหมดนั่งพกัรวมกลุมและรับประทานอาหารกลางวันท่ีนัน่ ขณะนั้นมันเปนเวลาบายโมงเศษ อาหารมือ้กลางวันเปนอาหารสําเร็จรูปท่ีหอเตรียมมาต้ังแตเชาโดยไมตองกอไฟหงุหาใหเสียเวลา ตางบรรจกุระเพาะกนัเพียงใหหนกัและหมดภาระไปม้ือหนึ่งเทานัน้ พอบางสองโมงตรงก็พรอมท่ีจะออกเดินทางตามลาตามลางโขลงชางมฤตยูตอไปจนถึงท่ีสุด อีกสองหลุบลึกตอมา รอยของไอแหวงก็นาํข้ึนสูเขาใหญลูกหนึ่ง อันเปนสันเดยีวกบัเขานาง ติดตอกบัหุบหมาหอน รอยเลือดของมันเปนเคร่ืองนําทางท่ีชัดเจนอยูทุกระยะ นอกเหนือไป จากลูทางท่ีหักปาเปนแนวโลงไปราวกับใครเอาแทรกเตอรมาถางไว มีรอยของการหยดุพักเปนระยะ และเลือดไหลเปนกองโตในทุกตําแหนงท่ีมันพัก การเดนิของมันชาลงเปนลําดับ เม่ือระยะทางผานไปหนึ่งช่ัวโมง มีรอยหยดุถ่ีข้ึน แตบริวารทกุตัวไมไดทอดท้ิงจาโขลงของมันเลย พรานใหญอานรอยเหลานั้นไปดวยความพอใจยิง่ แลวก็เรงฝเทาข้ึนอีก รองรอยเหลานั้นเปนกําลังใจใหไชยยันตและดารินบุกบ่ันตอไป อยางแทบจะลืมความเหน็ดเหน่ือยออนเปล้ียโดยส้ินเชิง “ปนของนายหญิงไมผิดหวงั ไอแหวงไมมีทางรอดแลว” แงซายติดหลังกระช้ันชิดมา กระซิบเบาๆ กับดาริน


1098

“เธอแนใจหรือแงซาย?” หลอนหันมาถาม ดวยสีหนาต่ืน ก็เห็นยิ้มกวางๆ ของคนใชชาวดง มองทอดไปยังพรานใหญ ผูกําลังนํารุดไปเบ้ืองหนาอยางไมหยุดยัง้ “นายหญิงเองไมรูวายิงถูกมันตรงไหน แตรอยเลือดท่ีเราตามมาบอกชัดวาฉกรรจ ถาเลือดออกไมหยุดมันก็ตาย” ดารินส่ันศีรษะอยางไมเห็นดวย “ฉันยังไมอยากเช่ืออะไรท้ังส้ิน รอยเลือดเหลานี้อาจหายไปเม่ือไหรกไ็ด ถาแผลฉกรรจจริงมันควรจะลมลงแลว แตรอยท่ีเห็นมันยังเดินออกตัวปลิว” ออมไหลเขาไปทางตะวันตกเฉียงเหนือคร่ึงลูก กองเลือดท่ีนําทางเปนระยะมาเหลานี้ ก็อันตรธานหายไป คงเหลือแตรอยตีนและรองการเดนิของมันเฉยๆ พรานใหญตามตอไปไดประมาณสองสามรอยเมตรก็หยดุชะงัก เมมริมฝปากแนน ยืนกราดสายตาไปรอบดานอยางงงๆ “เลือดมันหยดุแลวกระมัง?” ไชยยนัตกระซิบ รพินทรส่ันศีรษะชาๆ “เปนไปไมไดหรอกครับ จากเลือดหยอมสุดทายท่ีเห็นไมมีทาเลยวา เลือดของมันจะหยุดลงไดอยางปจจุบันทันดวนแบบนี้” “แลวทําไมมันหายไปเสียเฉยๆ” อดีตนายทหารปนใหญรองข้ึนอยางประหลาดใจ ระหวางท่ีพรานใหญกะพริบตางงอยู ไมอาจบอกอะไรได ดารินกอุ็ทานออกมา “ฉันวาแลว นกึไมผิด ไอชางผีสิงนั่นเลนกลเอากับเราอีกแลว!” “ก็รอยของมันเห็นอยูชัดๆ วามาทางน้ีไมใชหรือ เราตามไมผิดแลวนี ่ กระช้ันรอยเขาไปอีกเถอะรพินทร รอยเลือดอาจเวนระยะหางออกไปก็ได” ไชยยนัตกลาวมาอีกอยางรอนใจ จอมพรานไมเอยอะไรออกมาในทันทีนั้น ทอดตาตามรอยตีนชางใหมๆ เหลานั้นไปอยางลังเล ดึงชายผาขาวมาท่ีเคียนเอวอยูข้ึนมาซับเหง่ือ แลวทันทีนั้นขมวดค้ิวเอยข้ึนโดยเร็ววา “เอะ! แงซายหายไปไหน?” ทุกคนเหลียวมองหา แลวก็เพิ่งจะรูบัดนี้เองวา ในคณะขาดหายแงซายไปคนหน่ึง ตางเต็มไปดวยความสนเทห “ก็เม่ือตะกี้นี้ ยงัเห็นเดินตามหลังฉันอยูหลัดๆ นี่นา” ดารินพูดโดยเร็ว พรานใหญไมเอยคําใดอีกเลย โบกมือเปนสัญญาณใหทุกคนเดนิตามเขามา แลวกบ็ายหนายอนรอยเดิมกลับไปทางเกาโดยเร็ว พอพนพุมไมใหญทุกคนกเ็ห็นหนุมชาวดงพเนจรผูลึกลับ


1099

นั่งอยูท่ีโขดหนิกอนหนึ่งเหมือนหนาผาหนิ อันเปนทางลาดส่ีสิบหาองศา ตัดลงไปยังดงเบ้ืองลาง ระดับสูงประมาณ 15 เมตร รพินทรจองเจากะเหร่ียงรางยักษดวยตาอันคมกริบ คนหา ขณะท่ีสาวเทาเขามาใกล แงซายคงน่ังสีหนาเรียบๆ เปนปกติ จนกระท่ังเขาเขามาหยดุยืนจองอยูตรงหนา “แงซาย ทําไมแกมานั่งอยูท่ีนี่?” “ผมตองขออภัย หนามตําตีนผม ผมกําลังเอาหนามออก” “ขณะท่ีหยุด ทําไมแกไมบอกพวกเราใหรู?” “ผมคิดวาอีกสักครูผมก็ตามไปทัน ผูกองยอนกลับมาตามผมหรือ?” แงซายย้ิมยิงฟน ยอนถามมา รพินทรจองหนาแงซายนิ่งอยูเชนนัน้ หวัเราะหึๆ อยูในลําคอ “ฉันไมไดเปนหวงในขอท่ีวาแกหายไปหรอก แตฉันสงสัยวาทําไมแกถึงหายไปอยางเดียวกับท่ีสงสัยวารอยของไอแหวงมันหายไปไหน” “มันไมไดไปตามท่ีผูกองสาวรอยไปเม่ือกีน้ี้หรอกหรือครับ” “แกอาจรูมากอนฉันแลวก็ไดวา ไอแหวงไมไดไปทางนั้น แมวาพวกมันสวนใหญจะแกลงเดินลอใหไปทางนัน้!” พรานใหญพดูหวนๆ “ผมจะรูดีไปกวาผูกองไดยังไง” เจาคนดงผูลึกลับ ตอบหนาตายพรอมกับยกัไหล เวนระยะไปอึดใจก็ช้ีมือลงไปทางหนาผาลาดตํ่าลงไปสูดงเบ้ืองลาง “แตถาผูกองแนใจวามันไมไดไปทางนั้น ผมก็ขออนุญาตออกความเหน็วา มันอาจหลบลงทางดานนี้กไ็ด ปลอยใหลูกโขลงสวนใหญทํารอยลอไปทางโนน” รพินทรเหลือบมองลงไปยังหนาผาลาด แลวหนัไปจองหนาแงซายอีกคร้ังอยางคลาง แคลง เขาไมกลาวเชนไรตอไป เกาะรากไมและแงหินหยอนตัวลงไปตามหนาผาเต้ียๆ นั้นโดยเร็ว ทุกคนก็ตามเขาลงไป โดยมีแงซายหยอนตัวลงตามหลังมาเปนคนสุดทาย อึดใจเดียวหลังจากนัน้ ทุกคนก็คนพบรอยเลือดของเจาชางลําบากทะลักกองอยู รวมท้ังรอยรอยการกระเสือกกระสนของมัน โดยมีรอยชางใหญอีกสองตัวเดินขนาบคูไป ระหวางท่ีไชยยันตอุทานออกมาอยางต่ืนเตนยนิด ีเขาไปตรวจดรูอยเหลานั้น จอมพรานสบถพําอยูในลําคอ ส่ันศีรษะชาๆ แลวเรียกแงซายเขามา “เอาละ ต้ังแตนี้เปนตนไป แกแกะรอยนําหนาไป” เขาออกคําส่ังกราวๆ แลวพยักหนาเตือนใหแงซายเดินลวงหนาไป คนใชชาวดงไมเอยคําใดท้ังส้ิน เดนิออกนําหนาตามรอยเหลานั้นไปโดยด ีพอคลอยหลังพรานใหญก็คํารามออกมา “ฮ่ึม! ไอเวรนีมั่นนานกั...” “ทําไม? นั่นคุณดาอะไรคนของฉัน?” ดารินถามข้ึนโดยเร็ว เพราะไดยินแววๆ อาการของหลอนแสดงความประหลาดใจ


1100

“ใช! ผมดามัน ไอเวรคนใชตัวดีของคุณหญิงนั่นแหละ” รพินทรกระชากเสียง จองไปยังรางสูงใหญท่ีเดินนําอยูเบ้ืองหนา พรานใหญหันมาแยกเข้ียวใสหลอนอยางหวัเสีย “คุณหญิงไมทันมันหรอก! ไอเปรตนั่นมันรูดีอยูแลววา ไอแหวงแยกโขลงหลบลงไปทางหนาผานี่ แตมันจะบอกผมหรือพวกเราสักนิดก็เปลา แกลงปลอยใหพวกเราเดินหลงตามรอยลูกโขลงไป ตัวมันเองนั่งหวัเราะเยาะรออยูตรงน้ัน โดยแกลงบอกวาหนามตําตีน ท่ีแทมันรูวาผมเดินเซอไปสักพัก ประเดี๋ยวกต็องยอนกลับมาอีก มันไมอยากจะเดินไปกับเราใหเสียเวลา นั่งกระดิกตีนรอสบายเฉิบ ถามันบอกเสียแตแรกเราก็ไมเสียเวลาเดินเลยไปเปลาๆ” ไชยยนัตหนาต่ืนในคําพดูของเขา แลวหวัเราะออกมาอยางขันๆ “ยังงานเรอะ? บะ! ไอเสือนี่มันสําคัญจริงๆ” “อคติ!” ดารินเถียงแทน แตสีหนาและแววตาของหลอนก็สอแววขบขันอยูไมนอย “คุณมองแงซายในแงรายอยูตลอดเวลา แลวก็เลยคิดไปยังง้ัน เขาอาจไมรูก็ไดวาไอแหวงแยกลงมาทางนี้ บังเอิญหนามมันตํา แลวหยุดนั่งบงหนามอยูตรงแยกนั่นพอดี ขนาดคุณยังไมรูในตอนแรกวาไอแหวงแยกลงทางน้ัน นับประสาอะไรแงซายจะรู พอคุณบอกวามันไมไดไปทางท่ีเราตามไปเขาก็ออกความเห็นวา มันอาจลงมาทางน้ีก็ได ซ่ึงมันบังเอิญตรงกับความจริงเขา คุณก็เลยหวัฟดหวัเหวี่ยงหาวาแงซายไมบอกเสียแตแรก แกลงใหคุณเดินเซอไปกอน” วาแลวหลอนก็หัวเราะชอบอกชอบใจ หางเสียงก็บอกชัดวา มีความรูสึกตรงกันกับเขานั่นแหละในเร่ืองนี้ รพินทรเต็มไปดวยความหงุดหงิด เดือดดาลใจ สบถอุบอิบอยูคนเดยีว จากนั้นไมมีใครเอยคําใดอีก นอกจากเดินรุดหนาตามแงซายไปอยางรีบเรง รอยท่ีคนพบใหมนี้ ชัดเจนทุกระยะ บอกใหทราบถึงไหวพริบปญญาเกินสัตวดิรัจฉานท่ัวไปของมัน ในอันท่ีจะทําอุบายลวงฝายมนุษยโดยการใหลูกโขลงอ่ืนๆ เดินลอใหตามไปเสียทางอ่ืน สวนตัวมันเองกับ ‘ทหารเอกคูใจ’ อีกสองตัวแยกหนีมาเสียอีกทางหน่ึง ราวกับจะตระหนกัไดดีวา รอยเลือดของมันประการหนึ่ง และบาดแผลอันสาหัสซ่ึงเปนตนเหตใุหมันส้ินเร่ียวแรง และเดินชาลงทุกขณะอีกประการหนึ่ง จะเปนส่ิงท่ีทําใหฝายลาติดตามมาทัน หากไมใชอุบายหลีกหลบอันแยบยล รอยเลือดหยดถี่ข้ึนทุกที เปนเลือดใหมสดท่ีสุด เหมือนกับวามันไดลวงหนาไปกอนเพียงไมกี่อึดใจน่ีเอง และแงซายก็ออกนําล่ิวๆ ไปอยางรวดเร็วราวกับหมาลาเนื้อ บางขณะตามลมและบางขณะก็ทวนลม สุดแลวแตทิศทางท่ีมันจะนําไปกอน ซ่ึงบายหนาลงตํ่าเปนลําดับ รพินทรสะกด


1101

ตามหลังแงซายไปทุกระยะเวนหางประมาณ 50 เมตร ดวยอาการระวังตัวพรอม แลวหันมากระซิบเตือนนายจางของเขา “อยาเผลอตัว ไอแหวงอาจซุมดักคอยเลนงานเราตรงไหนก็ไดท้ังส้ิน เรากําลังกระช้ันหลังมันเขาเต็มทีแลว” ไชยยนัตกับดารินกระชับไรเฟล อยูในทาพรอมท่ีจะใชไดทุกขณะ กวาดตาไปรอบดาน นักมานษุยวิทยาสาวมองไปยังแงซาย ผูเดนินําเท่ิงๆ อยูเบ้ืองหนาอยางไมแสดงทาวาจะหวาดระแวงอะไร แลวกระซิบข้ึนอยางเปนหวง “คุณใชใหแงซายเปนคนนําทาง ทาทางเขาไมไดระวังตัวอะไรเลย ควรจะเตือนใหรูไวดวย” ก็ไดรับคําตอบหวนๆ จากพรานใหญวา “ปวยการจะไปสอนจระเขใหวายน้ํา ไมตองไปหวงมันหรอก หวงตัวคุณหญิงเองก็แลวกัน ถาไอแหวงพรวดพราดออกมาเม่ือไหร...หาท่ีหลบไวกอน อยายืนประจันหนาอยางท่ีแลวมา” ดารินตวดัหางตาผานใบหนาของเขาอยางไมพอใจ แตพรานใหญไมสนใจ ไมกี่นาทีหลังจากนั้น ทุกคนก็ไดยนิเสียงน้ําตกขนาดใหญ แววกระหึ่มมาใหไดยิน ทิศทางไปของไอแหวง...ใกลกับเสียงน้ําตกน้ันเขาไปทุกขณะ รพนิทรบอกนายจางท้ังสองของเขาใหทราบวา ท่ีตีนเขามีน้ําตกใหญอยูแหลงหนึ่ง ตนน้าํมาจากยอดเขาสูงลูกเดียวกบัท่ีผานมาแลว ไหลหล่ันลงมาเปนช้ันๆ จนกระท่ังลงสูแองกวางใหญตีนเนิน ซ่ึงเปนตนสายของลําธาร ปารอบดานท่ีผานไป เร่ิมเขียวชอุมข้ึนเปนลําดับ อุดมไปดวยพวกเฟรน และกลวยไม ผีเส้ือตัวใหญๆ หลากสีปรากฏใหเหน็ชุกชุมข้ึนทุกขณะ สลับไปกับดอกไมปาอันตระการตา ธรรมชาติของพงไพรในละแวกน้ี เต็มไปดวยชีวิตชีวา ต่ืนตาต่ืนใจข้ึน อันเปนธรรมชาติของปาท่ีอยูใกลเคียงกับแหลงน้ําท้ังหลาย แตกตางไปกบัดงกนัดารอันแหงผากปานนรกท่ีผานมาแลว ยิ่งใกลเขามา เสียงกระแทกหินผากย็ิ่งดังสนั่น ละอองน้ําโปรยปลิวมาเย็นฉํ่าปกคลุมปารอบดานอยูท่ัวไป เอ้ืองผ้ึง กระเชาสีดา และชางนาว เกาะอยูตามคาคบของไมใหญ และเห็นพราวสะพร่ังละลานตาไปหมด พื้นดินอุดมไปดวยพวกวานสารพัดชนิดออกดอกประหน่ึงจะอวดแขงสีสันกันอยูสลอน คร้ันแลวไมนานนัก ทุกคนก็พบตนเองอยูในระหวางโตรกลึกกวางใหญ เบ้ืองหนากระแสน้ําพุงเปนลํา กระโจนลงมาจากแกงท่ีลดหล่ันเปนช้ันๆ ละอองขาวเปนฟฟูอง กระทบกับแสงแดดยามเย็น บังเกิดเปนสีรุงงามตา ช้ันสุดทายท่ีน้าํตกลงมา เปนชะงอนกวางใหญสูงประมาณ 15 เมตร กอนท่ีจะเทลงมาสูแอง ซ่ึงมีระดบัน้ําต้ืนเพยีงเอว แลวไหลลงเบ้ืองตํ่าตอไป มันเปนน้ําตกท่ีงามเยี่ยมแหงหนึ่ง และปริมาณนํ้าในยามนี้ก็มาก สายน้ําไหลตกลงมาเปนรูปโคง ราวกับฉากธาราบดบังหนาผาชะงอน อันเปนแนวตัดไดระดับ ราวกับมือสวรรคมาเนรมิตนั้นไว


1102

รอยของไอแหวงและบริวารของมันท้ังสอง เดินตามทางดานลงมายังแองน้ําตกแหงนี้ แลวก็อันตรธานหายไปอยางไมมีรองรอย ราวกับวามันจะละลายหายไปกับนายน้ํา หรือมิฉะนั้นก็ดาํดิ่งลงไปชําแรกตนอยูใตกระแสน้ําเบื้องลาง ท้ังๆ ท่ีบริเวณแองน้ํานัน้ก็มีระดับลึกท่ีสุดเพียงแคอกเทานั้น ทุกคนพบกับความอัศจรรยใจอีกคร้ัง รพินทรกับไชยยันตลุยขามแองไปยังฝงตรงขามเพ่ือตรวจหารอย สวนพรานพื้นเมืองของเขาท้ังสามแยกยายกันคนหาตามชายฝงริมแองรอบๆ ลงไปจนกระท่ังปลายน้ําท่ีไหลสูลําธาร หากวามันจะยึดเปนทางเดินไปตามลําธาร คงมีแตแงซายคนเดียวเทานั้น พอมาถึงแหลงน้าํตก ก็ลงนั่งพกัอยางสบายใจบนโขดหินหนาตัดราบเรียบตอนหนึ่ง และดารินก็พลอยหยุดพักวกัน้ําข้ึนชโลมหนาอยูท่ีนั่นดวย หาหกนาทีหลังจากนั้น พวกท่ีแยกกันออกไปตรวจรอยก็กลับเขามารวมกันท่ีโขดหินกอนนั้น “ถาไมเหาะ กด็าํดินแทรกปฐพีไปเสียแลว!” ไชยยนัตครางออกมา “มันไมไดขามไปฝงโนนหรอกหรือ?” หญิงสาวถามอยางเต็มไปดวยความฉงนสนเทห เพื่อนชายโคลงศีรษะทรุดตัวลงน่ังพังพาบ ถอดหมวกออกวกัน้ําโกรกศีรษะ สวนรพินทรสอบซักพรานของเขาท้ังสามท่ีแยกยายกันไปตรวจดูรอบๆ ท้ังเกิด เสย และจัน ส่ันหนาไดแตเบิกตาดูกนัอยางงุนงง รพินทรกัดริมฝปากแนน กวาดสายตาไปยังบริเวณรอบดานอีกคร้ังอยางใครครวญขนาดหนัก แลวเบนมาจับจองอยูท่ีแงซายเขม็ง...แงซายผูบัดนีน้ั่งกอดเขา มองดูสายนํ้าตกที่ไหลหล่ันลงมาเปนชองช้ันจากเบ้ืองบนลิบๆ ข้ึนไปอยางใจเย็น และดูจะไมอาทรตอส่ิงใดอันผิดไปกวาอาการของทุกคนในขณะน้ี ใบหนาสีทองแดงราวกับภาพแกะสลักนั้นอยูในอาการเคล้ิมภวังค ลมเย็นจากผาน้ําตกพัดเสนผมหยิกหยกัศกปกทายทอยปลิวไสว เขากาวชาๆ เขาไปหยดุยืนอยูตรงหนา ชาวดงผูลึกลับต่ืนจากภวังค และกพ็อดหีันมาสบตา “นายบอกฉันซิ ไอแหวงเหาะ หรือวาดําดนิ?” เขาถามเบา แตเครียด “ชางไมใชนก และชางก็ไมใชไสเดือน...” เสียงหาวกังวานนั้น ตอบเขามาราบเรียบ แลวโดยสีหนาตายอันเปนคุณลักษณะเดิม อดีตนายทหารกองโจรกะเหร่ียงช้ีมือไปยังหนาผานํ้าตกช้ันสุดทาย กอนท่ีกระแสน้ําจะกระโจนลงมาสูแอง


1103

“ท่ีนั่น ภายใตสายนํ้าท่ีกระโจนจากแกง ลงมาสูแอง ในชีวิตแหงความเปนเจาปาของผูกอง ไดผานน้าํตกเขานางนีม้านับคร้ังไมถวนแลว ผูกองเคยคิดเหมือนผมบางหรือไม?” รพินทรจองไปทีผาน้ําตก แลวหนัขวับมาจองแงซายอีกคร้ังอยางรวดเร็ว ตาเปนประกายลุกแวว “คิดวายังไง?” “ใตสายนํ้าตกท่ีเปนมานบังไว เปนปากถํ้าใหญ ลึกและกวาง เปนชองทางตัดเขาไปใตภูเขาลูกนี”้ พรานใหญกล้ันใจ เอยลอดไรฟนออกมาดวยเสียงท่ีพยายามใหเปนปกติท่ีสุดวา “และน่ันก็คือทางดานลับ เช่ือมติดตอระหวางปานอกกับหุบหมาหอน ง้ันใชไหม?” “ครับ” ไมทันจะขาดเสียงแงซาย รพนิทรก็ขยุมไหลเจาคนดง กระชากยืนข้ึนงางหมัดข้ึนเต็มลา... หมัดของเขาคางชะงักอยูเพียงแคนั้นเอง เพราะมีใครคนหนึ่ง แทรกกลางเขามาอยางรวดเร็ว งางหมัดข้ึนเหมือนกัน สีหนาขึงขังเอาจริงเอาจัง “ถาคุณตอยนองชายของฉัน” ใครคนน้ันก็คือ หมอมราชวงศหญิงดาริน วราฤทธ์ิ นั่นเอง บัดนี้ชูกําปนลอยวนอยูตรงหนาของเขา แตนัยนตามีแววยิ้ม “ฉันก็จะตอยคุณเหมือนกัน เอารึ?” รพินทร ไพรวัลย ยืนตัวส่ันเท้ิม หนาแดงกํ่า อึดใจใหญก็ลดมือลงจากการท่ีค้ําคอแงซายไว สีหนาและอาการของเขาสอชัดวา พยายามจะสะกดกล้ันความรูสึกไวอยางยากเย็นท่ีสุด ไมพดูอะไรอีกเลยจนคําเดียว รพินทรหันหลังกลับควาไรเฟล กระโดดโครมลงไปในแองน้ํา แลวเดินลุยตรงเขาไปยังตําแหนงน้ําตกท่ีพุงเปนลําลงมา สํารวจหาลูทางอยูอึดใจ ทุกคนก็เหน็รางของเขาฝาสายน้ําตกหายลับเขาไปทางมุมหนึ่ง โดยไมสนใจกับเสียงรองตะโกนถามของไชยยนัต ครูใหญตอมา ก็โผลผานสายนํ้าตกออกมาใหเห็นอีกคร้ัง กายเปยกโชกไปหมด เดนิลุยน้ํากลับมาท่ีเกา พอถึงก็สะบัดน้ําออกมาจากตัว ชําเลืองมองดูหนาแงซายนิดหนึ่ง แลวพูดกับนายจางตํ่าๆ วา “มีดานลับซอนอยูใตชะงอนน้ําตกน่ัน!” บอกเพียงแคนี ้ เขาก็พยักหนากับเกดิ ใหสงยามหลังประจําตัวมาให เลือกไดเส้ือผาท่ีเตรียมมาอีกชุดหนึ่ง เดนิหางออกไปกําบังหินใหญผลัดชุดท่ีเปยกออก พอผลัดเคร่ืองแตงกายชุดใหมเสร็จเรียบรอย นั่งลงสูบบุหร่ีอัดควันหนักๆ อยูคนเดียว ไชยยันตกับดารินกเ็ดนิตรงเขามาหา ไชยยนัตเต็มไปดวยอาการตืน่เตน


1104

“หมายความวายังไงกนันี่ แปลวาเราคนพบดานลับอันเปนทางติดตอระหวางปานอกกับหุบหมาหอนแลวใชไหม ไอแหวงใชทางนีห้ลบเราเขาไป?” พรานใหญหัวเราะหึๆ ขวางบุหร่ีท่ีเพิ่งจะจุดสูบไดสองสามอึก กระเดน็ลงไปกับโขดหิน เสียงของเขาสะเทือนไปดวยความรูสึก “ครับ! แตเปนการคนพบทีเ่กือบจะสาย คนของเราหลายคนตองลมตายลง คุณชายขาเกือบขาด ผมเองหรือคุณหญิง เม่ือใกลเท่ียงท่ีแลวมานี่ก็เกือบตาย ผมไมเขาใจจนกระท่ังเดี๋ยวนี้วา เจาแงซายตัวดคีนโปรดของคุณหญิงทําไมถึงอมพะนําไวจนกระท่ังบัดนี้ มันรูจักดานลับใตน้ําตกนี่ดีมาต้ังนานแลว และมันก็รูอยูทุกขณะวาพวกเราผจญกับปญหาวาดานลับนั้นอยูท่ีไหน ทําไมมันถึงนิ่งอุบไว เพิ่งจะมาบอกเอาวินาทีสุดทายนี่ เม่ือคราวท่ีเราตามมันมาคร้ังกอน เราก็ไมหลงรอยเสียจนตองเดินยอนกลับไปท่ีแคมป มันก็นาจะบอกแลววาดานลับ หรือทางฉุกเฉินของไอแหวงอยูตรงไหน” แลวเขากห็ันไปจองหนาหญิงสาวดวยดวงตาลุกวาว ถามเกือบเปนตวาดวา “ทําไมครับ คุณหญิง? ทําไมถึงเปนอยางนี้ คุณหญิงอธิบายใหผมฟงหนอยไดไหม ในฐานะท่ีคุณหญิงก็บอกผมเองวารักมันราวกับนองชาย ตอสูปองกัน และออกรับแทนมันมาตลอดเวลา” หญิงสาวสงยิม้หวานระร่ืนมายังความเกร้ียวกราดขุนมัวของเขา ทรุดตัวลงคุกเขาตรงหนา สายตามีกระแสวิงวอนและปลุกปลอบ เอ้ือมมือมาจับแขนเขาไว พดูเสียงเบาออนหวาน “อยาเกร้ียวกราดนักซิคะ รพินทร ระงับอารมณของคุณไวบาง อยางนอยกน็ึกวาเห็นแกฉันเถอะ ฉันเห็นใจเหมือนกันวาคุณโมโหแงซายมาก ฉันเองก็สอบถามเขาในเร่ืองนี้แลว คุณจะเช่ือหรือไมก็ตามเถิดนะ แตฉันเช่ือแงซาย และไมคิดวาเขาจะมีลูกไมซอนเง่ือนอะไรกับคุณเลย นอกจากความซ่ือ” “ความซ่ือ?” พรานใหญรองออกมาเกือบจะเปนตะโกน แลวเคนหวัเราะ หลอนไมเคยเหน็เขานากลัวเหมือนคร้ังนีม้ากอน “ไหนมันบอกคุณหญิงวายังไง?” “เขาบอกวาเขาไมไดรูมากอนเลย วามีดานลับอยูใตผาน้ําตกน่ัน” หลอนพูดออนโยน เอาอกเอาใจ ใบหนายังคงร่ืนอยูดวยรอยย้ิมปลอบโยน “เขาเลาใหฟงวา เม่ือคืนนีเ้ขาฝนไป...ฝนวาตามไอแหวงมาถึงผาน้ําตกน่ี แลวเหน็มันหลบเขาไปในถ้ําใตสายนํ้าตกน่ัน ซ่ึงเขาก็ยังไมแนใจนกัวามันเปนทางดานซอนอยูใตน้ําตกน่ันจริงหรือเปลา เม่ือคุณลองบุกสายน้ําเขาไปพบ มันก็กลายเปนความจริงข้ึนมา เขาไมไดมีเจตนาจะปดบัง


1105

อําพรางมาแตตนเลย แงซายเปนคนแปลกๆ อยางนี้เองแหละ คุณกน็าจะรูดีอยูแลว เขาเปนคนผูกพนัอยูกับความฝน และมักจะฝนไดแมนยําเสมอ” “เช่ือมันซิ ไอคนข้ีฝนคนนัน้!” รพินทรตะคอกอยางพลุงพลาน ควักบุหร่ีออกมาคาบใหม มือส่ัน ไชยยันตหวัเราะเบาๆ รีบควักไลทเตอรออกมาจุดใหอยางเอาใจ พรานใหญรูสึกตัวในอารมณฉุนเฉียวรุนแรงของตัวเอง ยกมือไหวไชยยันตแลวฝนหวัเราะแคนๆ กลาวเสียงออนลง “เอาละครับ ผมพยายามจะเชื่อตามท่ีคุณหญิงบอกนี่ แตขอใหรูไวดวยวา ถาแงซายฝนอยางนี้เสียแตเนิ่นๆ พวกเราจะไมตองเหนือ่ยยาก เปลืองเวลา เปลืองชีวิตและขาวของไปมากมายถึงเพียงนี้ ไอแหวงเกมไปนานแลว กรุณาไปเตือนหมอนั่นเสียดวยวา คราวหลังถาเกิดวิกฤติการณอะไรข้ึน ขอใหหมอฝนทันตอเหตุการณหนอย อยาฝนเอาในเวลาเกือบสายอยางนี้ ผมนะไมอยากจะพูดอะไรกับพอนองชายของคุณหญิงคนน้ีอีกแลว เขมนเต็มเหนีย่วมาต้ังแตตอนท่ีหลอกใหเดิน หลงตามรอยเม่ือบายนี้แลว มินาละ พอมาถึงท่ีนี่ลงนั่งสบายใจเฉิบ ปลอยใหพวกเรางมกันเสียอีก ยังสงสัยอยูนี่วา ถาไมเคนออกมา หมอจะทําเปนทองไมรูรอน อุบนิ่งไวนานอีกสักเทาไหร?” “แตถึงอยางไร เขาก็บอกใหคุณรูไมใชหรือ แมวาจะเปนวินาทีสุดทาย” ดารินแยงเบาๆ เอียงคอยิ้ม รพินทรอ้ึงไปนาน แลวถอนใจเฮือก “ครับ มันบอกเพ่ือแกโงของพรานใหญ ภายหลังจากรอดูเชิงจนแนใจแลววา ถามันไมบอกก็โงงมอยูนี่เอง เกงมาก เจาแงซายคนนี”้ “โธ รพินทร คุณก็คอยคิดเอาแงเอางอน ถือเหล่ียมถือเชิงอะไรกับแงซายอยูอยางนีน้ี่นา ถึงไดมองเขาในแงรายอยูตลอดเวลา ทําไมไมมองเขาในแงดีบาง ถาไมมีแงซาย ปานนี้คุณกย็ัง ‘งม’ อยูนั่นเอง วาไอแหวง ‘เหาะ’ หรือวา ‘ดําดนิ’ ไปทางไหน” รพินทรคอแข็ง พูดอะไรไมออก “ผมอยากจะขอรองคุณเร่ืองนี้เหมือนกัน ลืมเสียเถอะ รพินทรมาวาถึงแผนการตอไปของเราดีกวา เดีย๋วนีเ้รารูดานลับนั้นแลว และรูแนดวยวามันเพิ่งจะอาศัยทางนั้นหลบเราเขาไปในหุบหมาหอนหยกๆ นี่เอง ประตูชัยเหน็อยูแคนีแ้ลวไมใชรึ?” ไชยยนัตตบไหล เอยเปนงานเปนการมา ภายหลังตรึกตรองอยูครูใหญ เขาก็บอกวา “ลงรูทางแบบนี้แลว ก็งายท่ีสุดแลวครับ แตจะอยางไรเสียสําหรับวันนี้ เราคงตามมันไมทันแลว นี่ก็เยน็เต็มที ถาคํ่าในหุบหมาหอนจะไมเหมาะ คืนนี้พกัท่ีนีสั่กคืน พรุงนีเ้ชาคอยตามมันไป” นายพันตรีนอกราชการยกนาฬิกาขอมือข้ึนดู ขณะนั้นเปนเวลา 15 นาฬิกาตรง ความมืดสลัว กําลังโรยตัวลงมาปกคลุมปารอบดาน เสียงนกยูงท่ีไมเคยไดยินกันมาเปนเวลานานรองแววลง


1106

มาจากยอดไมสูงส่ังสนธยา รอบดานแซระงมไปดวยเสียงจักจั่นลองไน คละระคนไปกับเสียงน้ําตกกระทบแกงหนิ อีกไมนานนักปาท้ังปากมื็ดสนิทลงแลว “ถาง้ันรีบหาชัยภูมิท่ีจะพกัคืนนี้เถอะ ตรงนี้คงไมเหมาะเพราะใกลน้ําตกเกินไป นอกจากกลางคืนจะถูกละอองน้ําหนาว เสียงน้ําตกจะทําใหเราไมไดยินเสียงอ่ืนๆ” รพินทรลุกข้ึนยืน ตะโกนบอกกับคนของเขา ตอจากนัน้อีกเพยีงครูเดียว คายพักนอนช่ัวคราวก็ถูกเลือกข้ึนบนริมฝงธารน้ําดานเหนือ หางจากแองน้าํตกประมาณสามรอยเมตรในระหวางวงลอมของกลุมโขดหินกอนใหญๆ ผาพลาสติกหนาปูรองพื้นสําหรับนอน อีกผืนหนึ่งบางกวา...ขึงส่ีมุมกันน้ําคาง ถาฝนไมเทลงมาในคืนนี ้ ท่ีแรมคืนแบบงายๆ ของคณะท้ังเจด็คน กไ็มมีอะไรขลุกขลักเดือดรอน ตางชวยกันคนละไมคนละมืออยางคลองแคลวเคยชิน ไมกี่อึดใจบริเวณนั้นกก็ลายสภาพเปนท่ีพกัสําหรับคืนนีไ้ดอยางปลอดภยั และมีความสุขเทาท่ีจะเปนไปได ดารินคงไมท้ิงนิสัยเกาอันแกไมหายของหลอน นั่นก็คือขาดน้ําไมได เพราะฉะน้ัน หลอนปลอดโปรงเปนพิเศษ เม่ือคายพักแรมคืนไดถูกกําหนดขึ้นใกลเคียงกับบริเวณแหลงน้ําอันนาอาบ เหง่ือไคลอันเกิดจากความสมบุกสมบันมาตลอดท้ังวันนัน้ ยังพอทําเนาสําหรับหลอน แตตอนท่ีคืบคลานเขาหาโขลงไอแหวงในดงผากเม่ือตอนบายนี้ ขุยผาก และใบไมบางชนิดทําใหหลอนกระวนกระวาย และคันคะเยออยูจนกระท่ังบัดนี ้ ตลอดทางท่ีเดินมากอนท่ีจะถึงแหลงน้ําตก หลอนยังแอบเปนทุกขอยูคนเดียวเงียบๆ วาหลอนจะมีโอกาสอาบน้ําไดท่ีไหน ซ่ึงมันจะตองเปนส่ิงท่ีทรมานอยางท่ีสุด พอเหน็แหลงน้ําตกอันใสสะอาดร่ืนรมย และรูแนวาจะตองพกัท่ีนี่ หญิงสาวก็มีความรูสึกเหมือนยกภเูขาออกจากอก ดังนั้นระหวางท่ีคนอ่ืนๆ สาละวนอยูกับการหุงหาและจัดท่ีพัก หญิงสาวก็หยิบยามหลังข้ึนเหวี่ยงพาดบา บอกเปรยๆ ไปทางไชยยันตกับรพนิทรผูกําลังชวยกนัขึงผากั้นหลังคาอยูวา “อยาวาฉันนะ ขอลางตัวสักเดี๋ยวเถอะ ทนไมไหว คันยิบไปหมดท้ังตัว มายง้ันคืนนี้นอนไมไดแน” ไชยยนัตจุปาก โคลงหัว อดท่ีจะบนออกมาไมได “คนอ่ืนๆ เขาชวยกันทํางานตัวเปนเกลียว ตัวเองไมชวยอะไรสักอยาง มิหนําซํ้ายังจะมาเปนภาระใหอีก นีแ่ปลวาไมใครก็ใครสักคนตองเดือดรอน ไปคอยนั่งถือปนเฝาอีตอนเธอลงสระสนานอีกละซิ” “ไมตองหรอก” นักมานษุยวิทยาสาวบอกมาออยๆ ฝนยิ้ม “ฉันไมไดไปอาบไกลท่ีไหน แคหลังกอนหินใหญนี่เอง หางไมถึง 20 กาว บอกใหพวกเรารูไวทุกคน ใครอยาเพิ่งโผลออกไปทางดานหลังกอนหนิลูกนี้กแ็ลวกนั รับรองวาไมเกินสิบนาที”


1107

วาแลว หลอนก็ผละเดนิออมหินใหญลูกนั้นลับหายไป ไชยยันตหวัเราะหึๆ หนัมาสายหนากับพรานใหญ บนพํา แตรพินทรบอกมาเบาๆ วา “นาเห็นใจหรอกครับ ตอนคลานกับผมเขาไปในดงผาก เธอโดนขุยผากท้ังตัว ขนาดผมเองยังทนแทบไมไหวเลย แตชวยเตือนใหรีบอาบรีบข้ึนก็ดี น้ําลำธารในปา พอหมดแสงแดดลงแลว ตามปกติแลวเขาไมอาบกัน มันเย็นมากมักจะเปนไข คุณหญิงชอบแชน้าํนานๆ เสียดวย” ไชยยนัตตะโกนบอกเพ่ือนสาวไปตามคําแนะนําของรพนิทร เสียงหลอนรับคํามา ครูเดียวรางของราชสกุลสาวก็โผลกลับเขามารวมกลุมตามเดิม เปล่ียนเส้ือผาชุดใหมเรียบรอย สีหนาสดช่ืนผองใสข้ึน กอนขาวสุก รพินทรส่ังใหคนของเขานํากิง่ไมแหงมาสะเรียงรายไว ลอมทิศทางตางๆ ท่ีจะนําเขามายังตําแหนงพักนอนทุกดาน “คืนนี้พวกเราจะนอนกันหมดทุกคน ไมตองมีใครอยูยาม เตรียมกําลังไวสําหรับพรุงนี้ใหเต็มท่ี” เขาบอก ไชยยนัตกวาดสายตาสํารวจไปยังปาทึบรอบดานอยางไมไวใจ แลวถามวา “วันนี้เราเพลียหนักกันหมดทุกคน อะไรมันยองเขามา เราจะไดยินกันหรือ” พรานใหญบุยปากไปยังร้ัวกิง่ไมแหงเหลานั้น “นั่นคือยาม หรือสัญญาณเตือนภัยใหเราไดยนิครับ กิง่ไมแหงจะล่ันข้ึน ถามีอะไรยองผานเขามา มันดังพอท่ีจะปลุกเราได แลวกอนนอนคืนนี้ ผมจะเอายาฆาแมลงหยอดไวรอบๆ บริเวณท่ีเรานอน กล่ินของยาชนิดนี้แรงมาก ไมวาจะเปนสัตวอะไรไดกล่ินเขาก็จะเปดหมด ไมกลาเขามาใกล ไมตองหวงหรอกครับ เวลาผมนอนในปาคนเดยีว โดยไมมียาม ผมก็ใชแบบนีม้าตลอด ไมเคยปรากฏวาจะมีอะไรแผวพานเขามาเลย หลับไดอยางสบาย” ขาวสุกก็เปนเวลามืดสนิทพอดี ตางลอมวงกินกันรอบกองไฟใหญท่ีกอไวเพียงกองเดียว สําหรับใหความอบอุน พอความมืดคืบคลานเขามา ความวังเวง และหนาวสะทานก็ครอบงําไปท่ัว ไมตองสงสัยวามันจะตองเปนอีกคืนหนึ่งท่ีหนาวเยน็อยางทารุณท่ีสุด โดยส่ิงแวดลอมของภูมิประเทศเชนนี้ ตางหอตัวอยูในเส้ือกันหนาวลอมวงผิงไฟ ไชยยนัตงัดบร่ันดีออกมารินแจกจายใหทุกคน แมกระท่ังพรานพ้ืนเมืองของรพินทรและแงซาย ระหวางดื่มกาแฟ รวมกลุมสนทนากันเบาๆ กอนเขานอน เสียงเสือมารองคํารามอยูทางตอนใตของลําธารอยูสองสามคร้ังแลวก็เงียบหายไป ตอมาก็มีเสียงเหาหอนของหมาจิ้งจอกแววลงมาจากยอดแกงน้ําตก แยกหางกันไปคนละทิศ ชีวิตของปาใหญไพรทบึกําลังเร่ิมตนไหวตัวตามปกติสภาพของมันยามราตรี ดารินปฏิบัติหนาท่ีประจําของหลอนโดยไมหลงลืมแจกยาสกัดไขใหทุกคนในคณะ


1108

ไชยยนัตเปดไฟฉาย สองกราดไปทางแกงน้ําตก และราวปาใกลเคียงท้ังสองฝง “สมมติวาคืนนี้ ไอแหวงยองผานดานลับ ยอนกลับออกมา เราจะไดยนิกันหรือไมนี”่ “ผมคิดวามันไมยอนกลับออกมาในคืนนี้แนนอน มันเจบ็หนักไป กําลังหาท่ีซอนหลบตัวเพื่อใหพนจากการตามของเรา อีกอยางหนึ่ง...มันก็คงไมคิดดวยวาเราจะคนพบดานลับนี้เขา” จอมพรานตอบ หร่ีตามองตามแสงไฟฉายท่ีกราดอยูไปมาของนายจาง อยางไรก็ตาม ไชยยันตยอมตระหนักไดวา พรานใหญเลือกท่ีนอนไดรัดกุมเหมาะสมดมีาก เพราะนอกจากจะเปนแหลงอับลมปลอดจากการยองเขามารบกวนของสัตวรายในเวลากลางคืนแลว ยังมีชองทางพอท่ีจะมองสํารวจไปยังบริเวณดานลับท่ีซอนอยูใตสายนํ้าตกไดทุกขณะ ไมมีมุมไหนบัง นับวาเปนท่ีม่ันคุมเชิงสกัดปากทางนั้นไวในรัศมีท่ีจะควบคุมเหตุการณไดโดยงาย หากไอแหวงจะใชทางลับนัน้เดินยอนรอยออกมาอีก ในระหวางแรมคืนกันอยู “ขอพิจารณาหรือเหตุผลพื้นๆ ดูเหมือนจะนํามาใชกับไอแหวงไมไดเลย อยางนอยท่ีสุดเหตุการณท่ีผานมาแลวก็นาจะเตือนเราไดด ี ส่ิงใดก็ตามท่ีเราไมคิด หรือไมเช่ือ ไอแหวงมักจะฉวยโอกาสเสมอ” ดารินเปรยข้ึนเบาๆ เปนการแสดงความเห็นมากกวาเจตนาท่ีจะคานเขาโดยตรง “ถามันยอนกลับออกมาคืนนี้ เราตองไดยนิเสียงครับ นายหญิง” จันตอบหลอนมาแทน “ดานลับใตผาน้ําตกน่ันเปนยังไงบาง รพินทร?” ไชยยนัตถามตอมา เปาควนับุหร่ีลงตํ่า พรานใหญชําเลืองหางตาไปทางแงซายอีกแวบหนึ่ง กะเหร่ียงหนุมรางยักษ บัดนี้นอนตะแคงขดตัวหันหลังให หางออกไปทางดานซายใกลกับกอนหิน มีผาขาวมาเกาๆ พนัอยูรอบหนา หลังจากกนิขาวเสร็จ แงซายไมไดเขามารวมกลุมอยูดวย หากแตปลีกตัวแยกไปลมตัวนอนทันที “เปนปากถํ้าลักษณะแปลกมากทีเดยีวครับ ไมกวางใหญนัก แตก็ขนาดท่ีชางสองตัวเดินคูกันผานเขาไปไดอยางสบาย ผมยังไมไดสํารวจดูละเอียดนัก ตอนน้ันกไ็มไดเอาไฟฉายติดตัวเขาไปดวย มองเห็นอะไรไดเพียงตะคุมๆ เทานัน้ เพราะสายน้ําตกหนาทึบ เปนฉากบังแสงสวางจากขางนอกไว ลักษณะขางในมันจะเปนยงัไง หรือนําทางไปยงัทางออกท่ีไหนบางก็ยังเหลือท่ีจะเดา” อดีตนายทหารปนใหญ เมมริมฝปากอ้ึงไปครู ดารินก็เอยข้ึนอยางพร่ันใจวา “นาคิดมากนะ ถํ้าลึกลับใตภเูขาใหญท้ังลูก มิหนําซํ้ายังมีสายนํ้าตกเปนฉากอําพรางซอนปากถํ้าไวอยางนี้ ขณะท่ีคลําทางกันเขาไปใครจะบอกไดบางวา เราจะเผชิญกับส่ิงท่ีคาดคิดไมถึงอะไรบาง” “ขอนี้ ไมมีอะไรจะตองระแวงนักหรอกครับ” รพินทรตอบตํ่าๆ เอ้ือมมือไปรินกาแฟจากหมอ


1109

“ลงเรารูแนวา ไอแหวงใชเปนเสนทางเดนิเขาออกในระหวางปานอกกับหุบหมาหอน ก็แปลวามันจะตองเปนทางเดนิท่ีปลอดภัยไดเพียงพอ ชางผานไปได เราก็ตองผานไปไดอยางสบาย ถาเปนหนทางอันตราย สัตวใหญขนาดชางจะไมใชเปนเสนทางเดินผานเขาออกอยางเด็ดขาด” พลางเขาก็ยิ้มเกรียมๆ ออกมานิดหนึ่ง บุยปากไปทางแงซาย “และท่ีสําคัญท่ีสุดก็คือ เรามีมัคคุเทศกนําทางอยางดีอยูนั่นแลว แงซาย!” “แตเขาก็บอกกับฉันวา เขาไมเคยเดนิในเสนทางนี้มากอน” ดารินแยงเบาๆ พรานใหญหัวเราะหึๆ จิบกาแฟ ตาเปนประกายวาวจับนิง่อยูท่ีรางอันนอนขดของเจาชาวดงผูลึกลับ “มันจะเคยเดนิหรือไม จะเคยรูทางหรือไมรู มันก็จะตองเปนคนนําทางเราพรุงนี้ และจะตองนําหนาทุกคร้ังไปจนกวาเราจะไดตัวไอแหวง” “คุณจะไมบีบบังคับแงซายเกินไปหรือ?” “คุณหญิงจะเขาใจอยางนั้นก็ได” เปนเสียงตอบกราวๆ เฉียบขาด ดารินนิ่ง ไมไดโตแยงอะไรอีก “ระดับน้ําลึกสักเทาไหร หลังมานน้ําตกเขาไปจนกระท่ังถึงปากถํ้า?” ไชยยนัตสอบถามตอมา “ก็ประมาณแคคอครับ จากมานน้ําตก เปนบริเวณวังน้ําลึกเขาไปอีกราว 20 เมตร กจ็ะถึงผนังผา ปากถํ้าอยูในตําแหนงใจกลางของผนังผากลางระดับของมานน้ําตก มีกอนหินสลับเปนช้ันเหมือนข้ันบันไดใหไตข้ึนไปถึงปากถํ้าไดอยางสบาย แตล่ืนมาก” “แปลวาเราจะตองฝาสายน้ําตก และเดินลุยลอยคอเขาไปจนถึงปากถํ้านั่นเปยกโชกไปท้ังตัวซิ” “ก็ตองโชกกันละครับ กอนจะไปถึงเวิ้งขางในได สัมภาระติดตัวพวกเราชนิดไหนท่ีจะยอมใหเปยกน้าํไมได ก็เหน็จะตองคลุมผาพลาสติกไว ลําเลียงกันเขาไป แตพรุงนี้ผมจะลองสํารวจดูอีกคร้ัง เผ่ือจะพบวา มีทางไหนบางไหม ท่ีเราจะลอดเขาไปใตมานน้ําตก โดยใหเปยกน้ํานอยท่ีสุด มันอาจมีทางบางก็ได ตรงบริเวณชายน้ําตกริมใดริมหนึ่ง” “กะคราวๆ วากําแพงภูเขาท่ีกั้นระหวางปานอกกับหุบหมาหอน ขนาดแคบท่ีสุดโดยตัดดิ่งเปนเสนตรง ก็ตองเปนระยะทางไมตํ่ากวา 5-6 กิโลเมตร กวาจะทะลุถึงกัน มิแปลวาหนทางในถํ้าลับนี่ เปนระยะยาวต้ัง 5-6 กโิลเมตรท่ีเราจะตองมะงุมมะงาหรา ราวกับเดินใตบาดาลรึ” “ขอนี้ ผมก็กําลังคิดอยูเหมือนกันครับ” รพินทรตอบอยางไตรตรอง ร้ิวรอยกังวลปรากฏข้ึนในแววตาของเขาไมผิดอะไรกบัไชยยันต


1110

“แตถึงอยางไรก็อยางท่ีไดเรียนแลว ถาทางนี้เปนทางดานของชาง การเดินตามรอยของเราก็คงจะไมมีอุปสรรคอะไรมากนัก ผมไมอยากจะเช่ือวา ถํ้านี้จะเปนอุโมงคทึบใตภูเขาท่ีตัดดิ่งไปในความมืด จนกระท่ังโผลออกอีกดานหนึ่งรวดเดียว อยางนอยท่ีสุดมันจะตองผานโตรก หรือหุบเหวท่ีมาปากอยูบนสวนใดสวนหนึ่งของลูกเขาดานบน พอใหอากาศและแสงสวางสองลงมาใหเหน็ไดบางเปนระยะไป หนทางขางในก็ตองกวางใหญพอประมาณทีเดียว มายง้ันชางจะเดินผานไมได ท่ีผมประหลาดใจอยางท่ีสุดก็คือ ในชีวิตการทองเท่ียวสํารวจแถบน้ีมาเปนเวลา 5-6 ปของผม ผมคนไมพบมากอนเลยวาจะมีหนทางลับใตภูเขา ขนาดท่ีชางท้ังโขลงใชเดินผานเขาออกได ท้ังๆ ท่ีพยายามคนมาเปนเวลานาน กระทิงตัวท่ีผมยิงในปานอก แลวมาตามพบตัวโดยบังเอิญในหุบหมาหอน ก็คงจะตองอาศัยดานลับตรงนี้แหละแอบหนีเขามา” “เอาละ พรุงนีก้็คงจะเห็นชัดกันออกไป” ไชยยันตวา ท้ังสามคุยกันอีกครูเดียว พอสองทุมเศษๆ ความงวงก็ยางกรายเขามา ประกอบกับความอิดโรยออนเพลียท่ีบุกหนกักนัมาตลอดท้ังวัน ตางชวนกันนอนและเขาประจําท่ีภายในอาณาเขตปูลาดของผาพลาสติกแคบๆ ซ่ึงพอจะนอนเบียดกนัไดเจ็ดคนพอด ี ดารินถูกกําหนดใหนอนอยูตรงกลาง ในระหวางขนาบซายของพรานใหญ และขวาของไชยยนัต เกดิกับจันนอนถัดไปอีกดานหนึ่ง และแงซายอีกดานหนึ่ง กองไฟกอไวทางดานเหนอืศีรษะ ปลายเทาหันดานเดียวกันไปทางดานผาน้ําตก อันเปนทิศทางสกดัปากดานลับ ไรเฟลและไฟฉายประจําตัวของแตละคน วางไวในตําแหนงท่ีสามารถจะหยิบฉวยข้ึนมาใชงานไดทันทีโดยไมสับสนขลุกขลัก ใชยามหลังเปนท่ีหนนุศีรษะ เสียงนกกลางคืนรองปกๆ อยูเปนจังหวะ นานๆ เกงจะรองเปกแหวกความเงียบมาสักคร้ังหนึ่ง สลับไปกับเสียงจกัจั่นเรไรปา และเสียงน้ําสาดซาลงมาสูวังวน ทุกคนนอนฟงเสียงดนตรีไพรเหลานั้น ซ่ึงสะกดอยูเหนือความออนเปล้ียเพลียแรง ไมชาตางก็หลับไปทามกลางความหนาวเหน็บไปทุกขุมขน เหตุการณผานไปอยางสงบราบคาบ จนกระท่ังทุกคนต่ืนข้ึนในเวลาเชาตรูของวันรุงข้ึน ระหวางท่ีหุงหาอาหารเชาและจัดเตรียมตัวออกเดินทาง รพินทรควาปนเดินไปสํารวจท่ีบริเวณแกงน้ําตกอีกคร้ังพักใหญก็โผลกลับเขามา รางกายเปยกน้ําโชกไปคร่ึงตัว ขณะนั้นขาวสุกพอด ี “ไมมีทางอ่ืนท่ีจะเขาไปถึงปากถํ้านั่นไดเลย นอกจากจะลุยน้ําฝามานน้ําตกเขาไป” เขารายงานกับนายจางท้ังสอง “ตรวจท่ัวแลวหรือ?” ไชยยนัตถาม


1111

“ท่ัวแลวครับ สายนํ้าตกบังไวหมดทุกสวน ตรงบริเวณขอบริมท้ังสองดานก็เปนหนาผาทึบ เวิ้งปากถํ้านั่น อยูใจกลางพอด”ี “ก็ไมแปลกอะไร ลุยฝาน้ํากนัเขาไปกแ็ลวกัน” ไชยยนัตวา หลังอาหาร ทุกคนเตรียมตัวพรอม ส่ิงของท่ีจะถูกน้ําไมไดซ่ึงท่ีสําคัญท่ีสุดก็คือขาวสาร น้ําตาลทราย และผงกาแฟถูกนํามาหอมัดรวมกนัอยางแนนหนาดวยผาพลาสติก ปนทุกกระบอกเฉพาะท่ีปลายลํากลอง ถูกปดตรึงไวดวยปลาสเตอรปดแผล เพื่อบรรเทาไมใหน้ําไหลเขาไปทางลํากลอง ดารินกบัไชยยนัตถอดเข็มขัดปนส้ันพรอมสายกระสุน หอรวมไปในส่ิงท่ีปองกันไมใหถูกน้ําดวย เพียงไมกีอึ่ดใจหลังจากนั้น ทุกอยางก็เสร็จสรรพเรียบรอย พรอมท่ีจะออกเดินทางได เสยกับจนัโกยดินกลบกองไฟท่ีหุงหา แงซายไปตัดไมมาทําคานหาบพวกสัมภาระที่หอผาพลาสติกกันน้ํา แลวยกข้ึนแบกคนละขางกับเกิด ดารินกับไชยยันตรูดซิปเส้ือแจ็กเกตซ่ึงมีผิวนอกลักษณะเปนเส้ือกันฝนในตัว ข้ึนมาจรดคอเพ่ือปองกันเส้ือลาสัตวขางในไวไมใหเปยก จากน้ันท้ังหมดภายใตการนําของพรานใหญ ก็ผละออกจากท่ีพกัแรมเม่ือคืน เดินเลียบชายฝงธารข้ึนไปยังน้ําตก พอใกลเขามาก็ลงจากฝงลุยลงไปในแองน้าํ ตัดทางตรงดิ่งมุงเขาไปยังบริเวณสายน้ําตก ท่ีสงเสียงดังสนัน่แตกเปนฟองขาวอยูนัน้ รพินทรกาวนําอยางระมัดระวังไปเบ้ืองหนา และคอยโบกมือเปนสัญญาณใหเดินตามรอยเขาไปทุกระยะ อาศัยจากรองน้ําท่ีสํารวจไวกอนแลว พื้นเบ้ืองลางเปนกอนหินขรุขระตะปุมตะปาและล่ืนมาก ลอแหลมตอการเสียหลังหกลมโดยงาย หากเดินไมระวังพอ ไชยยันตและดารินเดินเคียงคูกัน ตามหลังเขาเวนระยะหางประมาณสองชวงแขน ถัดมาก็เปนแงซายกับเกิด ซ่ึงหาบสัมภาระท่ีหอผาพลาสติก ตามทายขบวนดวยจันและเสย ท้ังหมดเดนิในลักษณะแถวเรียงเดยีว ตามกันไป ปนถือในลักษณะชูไวเหนือศีรษะนอนขนานกับพืน้ เพื่อใหน้ําเปยกไดนอยท่ีสุด ยิ่งใกลตําแหนงน้ําตกลงกระทบผิวแองเทาไหร ระดับน้าํก็เร่ิมจะลึกข้ึนเทานั้น คร้ังแรกมันเพียงเขา และบัดนี้มันสูงทวมอก สายน้ําเย็นเฉียบเขาไปถึงข้ัวหวัใจ ทามกลางละอองหมอกยามเชาตรูท่ีปกคลุมอยูท่ัวไป กอนท่ีจะผลุบหายนําเขาไปใตกระแสน้ําตก รพินทรหันมาโบกมือเปนสัญญาณอีกคร้ัง แลวกแ็วบฝาสายน้ําอันแรงนัน้เขาไป ไชยยันตประคองดารินไวลุยตามเขาไปติดๆ หูแทบจะดับดวยสายนํ้าท่ีซัดกระหนํ่าปะทะลงมาจากเบ้ืองบน มันดังอ้ืออึงสนั่นหวัน่ไหว กระทบรางกายจนรูสึกเจ็บและแทบจะทาํใหตองเสียหลักลมลง เสียงดารินรองอุทานออกมาเม่ือเหยยีบหินพลาด เพราะแรงปะทะของน้ํา เสียหลักลมจมลงไป แตไชยยันตกระชากคอเส้ือหิ้วข้ึนมาได กวาจะพนมานน้ําตกเขาไปสูความมืดสลัวภายในชะเวิกผาไดก็เต็มไปดวยความทุลักทุเลเปยกโชกไปหมด ท้ังกาย


1112

รพินทรยืนรอคอยอยูกอนแลว ปราดเขามาชวยหิ้วปกหญิงสาวอีกขางหนึ่ง ขณะนี้สองชายยืนแชน้ําอยูในระดับทรวงอก แตมันทวมข้ึนมาถึงคอของหญิงสาว ผูกําลังยืนสําลักน้ําหนาแดงอยู อีกส่ีคนในคณะก็ลุยฝาน้ําตก ตามเขามาครบคนในเวลาไลๆ กัน พอสายตาเร่ิมจะชินกับความมืดสลัวภายใน ท้ังหมดก็สังเกตเหน็อะไรไดรางๆ ความจริงบริเวณเวิ้งแองใตมานน้ําตกนี้ไมถึงกับมืดนัก เพราะแสงสวางของยามเชาพอจะสาดผานสายนํ้าเขามาได ลักษณะของมันเหมือนฝาหอย เพดานดานบนสูงข้ึนประมาณสิบเมตร ชะโงกเง้ือมออกไปเปนหลังคา และน่ันคือตําแหนงท่ีสายนํ้ากระโจนผานลงไปสูวังน้ําเบ้ืองลาง แสงไฟฉายจากมือพรานใหญท่ีสองกราดข้ึนไป กระทบแงหินบางตอนสะทอนแสงเปนประกายวูบวาบราวกับน้ําเพชรสลับไปกับตระไครเขียว และพันธุไมประเภทเฟรนเล็กๆ ปกคลุมอยูเต็ม บางแหงก็มีรากไมแทงทะลุโผลออกมา และมีตาน้าํไหลอยูท่ัวไป ตามรอยของเพดานผาเหลานั้น ราวกับสายน้ําตกจําลองเล็กๆ บริเวณวังน้ําใตน้ําตกกอนจะไปถึงปากถํ้า ซ่ึงอยูในระดับสูงข้ึนไปประมาณสามเมตร จากระดับท่ียนืลอยคอกันอยูเปนลักษณะวังน้ําคร่ึงวงกลาย ภายในเนื้อท่ีไมเกิน 150 ตารางวา จากความมืดสลัวคลุมเครือ และนํ้าอันเย็นเยียบเชนนี้ ทําใหแลดนูาหวาดสะพรึงกลัวอยางยิ่ง การพูดจาสงภาษากันในขณะนี้ แมจะใชตะโกนก็แทบจะฟงไมรูเร่ือง เพราะเสียงอ้ืออึงของน้ําตก พรานใหญโบกมือเปนสัญญาณอีกคร้ัง คอยๆ เดินลุยตรงเขาไปหาผนังหินปากถํ้า ทุกคนเห็นเขาคอยๆ กาวพนระดับน้ําสูงข้ึนไปเปนลําดับ เหมือนจะเดินข้ึนไปตามข้ันบันได แลววางไรเฟลของตนเองลงบนแงหินตอนหน่ึง ยืน่สงมือมาใหไชยยันตจับ อดตีนายทหารปนใหญความือนั้นไวอยางเหนยีวแนนในแบบล็อค โดยมีฝามือของแตละฝายจับขอมือของกันและกันไว อีกขางหนึ่ง สงตอไปใหดารินอีกที คอยๆ เหนี่ยวพยุงตัว ไตตามแงหินอันจับล่ืนไปดวยตะไครน้ําข้ึนไปอยางแชมชาระมัดระวัง ครูใหญตอมา ท้ังไชยยนัตและดาริน ก็ข้ึนไปพักตัวอยูบนกอนหนิเหนือระดับน้ําไดชนิดท่ีหวุดหวิดจะเสียหลักดึงกันตกลงไปท้ังหมดท้ังสามคนอยูหลายคร้ัง อันเนื่องมาจากความล่ืน แงซายกับเกิดชวยกันโยนหอสัมภาระข้ึนไปใหท้ังสามรับกอน แลวไตตามข้ึนมา แงซายผานข้ึนไปได แตเกดิไถลล่ืนพลัดรวงหลนตูมไปในน้ําถึงสองคร้ังกอนจะไตข้ึนไปถึง จากนั้น ท้ังคูกรั็บปนจากจนัและเสย โดยใชไมท่ีหาบของเปนหลักยึดยืน่สงไปใหจัน กวาทุกคนจะพนวังน้ําข้ึนมายังบริเวณแกงหิน อันเปนปากถํ้าได กใ็ชเวลาถึง 5-6 นาที ทามกลางความขลุกขลักทะเล ไชยยันตถูกแงหนิบาดท่ีขอศอกเลือดออกซิบ สวนดาริน...กางเกงลาสัตวของหลอนตะเข็บต้ังแตปลีสะโพกลงไปจนเกือบถึงหัวเขา เห็นเนือ้ขาวผอง แตหลอนไมเอาใจใส แมวารพนิทรจะสงเข็มซอนปลายมาให


1113

“ชางเถอะ!” หลอนบอกหวนๆ ปดมือเขาไป ขณะท่ีถอดหมวกออกสลัดน้ําออกจากเรือนผม “ฉันไมเอานิยมนิยายกับมันแลว ไมวามันจะขาดตรงไหน นี่มันทางไปบาดาล หรือไมก็นรกชัดๆ ประเดี๋ยวเถอะ คงไดเจอมังกรตาไฟ หรือไมก็สัตวประหลาดๆ กันบางหรอก บ าจัง! โกหกได บอกวาน้ําแคอก ฉันเดินถลําลงไปในน้ําลึกต้ังสองสามคร้ังมิดหัวเลย เทาไมถึงพืน้ดวย ยังกะมีเหวอยูขางลาง เกือบไมไดโผลข้ึนมาแลว ดีแตควาแขนไชยยันตไวได รูสึกเหมือนจะมีอะไรมากระชากขาดวย” พรอมกันหลอนก็ทําตัวส่ันสยิว หันลงไปมองดูวังน้ําอันมืดมิดขางลางอยางพร่ันใจ “อุปาทานแลวนอย จะมีอะไรมากระชากขาเธอกัน นอกจากเธอจะเดินเหยียบหินใตน้ําพลาด แลวลมลงไปเอง น้ํากไ็มลึกอะไรนกั” ไชยยนัตบอกมาปนหัวเราะ มองดูหลอนอยางขันๆ “คุณหญิงไมเดินตามรองท่ีผมเดินนํานี่ครับ ไปเจอเอารองน้ําลึกเขา มันก็ทวมหัวเหมือนกนั” รพินทรบอกมาเรียบๆ ขณะน้ี สายตาของทุกคนคุนกับบรรยากาศภายในแลว พอจะมองเห็นบริเวณปากถํ้าท่ีนั่งพักอยูไดอยางแจมชัดข้ึน แสงสวางจากเบ้ืองนอกสะทอนสองเขามาพอสมควร แตขางในมืดมิดราวกับอุโมงคท่ีมองไมเห็นกัน เพราะความสวางสาดเขาไปไมถึง ตางสะบัดน้ําออกจากตัวและจัดการกับส่ิงของ แกหอพลาสติกออกบรรจุแจกจายลงหลังยามหลังของแตละคนตามเดิม แกะพลาสเตอรท่ีปดปากกระบอกปนออก และเช็ดจนแหงสนิทเพื่อใหแนใจวามันจะใชงานไดตามเดิม ดารินบนพํา หลอนหนกัใจกวาทุกคน เพราะไรเฟลประจํามือของหลอนติดศูนยกลอง แมจะใชฝาครอบปดศูนยกลองเอาไว กย็ังเปนปญหาอยูวาละอองไอน้ําจะเขาไปจับเลนสในศูนย ทําใหฝาฟางไปหรือเปลา หญิงสาวแกะฝาครอบศูนยกลองออก บรรจงเช็ดเลนสอยางระมัดระวังท้ังดานหนาดานหลัง แลวยกข้ึนประทับลองสองออกไปยังมานน้ําตก ซ่ึงมีแสงสวางเขามา แลวรองออกมา “วาแลวไหมละ ไอน้ําเขาไปจับในเลนสจริงๆ นั่นแหละ มีหวังศูนยกลองพังแน ปนเธอกระบอกนีไ้ชยยันต” เจาของปน ผูกาํลังรีดน้ําออกจากขากางเกง และทอปคอมแบ็ตหันขวับมา “อะไรก็ชางเถอะ วาแตพอจะมองเหน็เสนเล็งหรือเปลา?” “ตัวศูนยนะยังพอเห็นหรอก แตลงไอน้ําเขาไปจับเปนละอองแบบนี ้ มันก็มีหวังราข้ึนกลองเสียหมด” “ไมสําคัญ เอาวาในระยะน้ี ขอใหพอใชไดกอนกแ็ลวกนั ถากลองใชไมไดจริงๆ กถ็อดโยนท้ิง อาศัยศูนยเปดท่ีติดมาใหจากโรงงานก็แลวกัน”


1114

ดารินสงปนไปใหไชยยันต เพื่อนชายรับไปยกข้ึนสองแลวสงใหพรานใหญอีกตอหนึ่ง ภายหลังจากเล็งดูในศูนยกลองอยูครู รพินทรบอกวา “เลนสยังแจมใสพอสมควรนี่ครับ ก็ชัดเจนดี ผมวาถูกแดดหรือไอรอนตอนสายๆ เขาหนอย ไอน้ําท่ีจับอยูก็คงจะระเหยหายไปเอง ศูนยกลองมันไมสะดวกอยางนี้แหละครับ สมบุก สมบันไมคอยได ตองประคับประคองกันมาก เจอฝนเจอน้ําเขาบอยๆ ไมเหมาะนัก อีตอนท่ีตะลุมบอนกับไอแหวงเม่ือวาน ผมเหน็มันหลุดกระเด็นจากมือคุณหญิงตกลงกับพื้น แรงสะเทือนไมทราบวาฐานกลองจะเคล่ือนหรือเปลา” หญิงสาวจองหนาเขา ทําตาโต “นี่! อยามาพดูใหใจไมดนีะ คนยิ่งกังวลอยูดวย ประเดีย๋วฉันก็บังคับใหเปล่ียนปนกับคุณเสียเทานั้น” พรานใหญหัวเราะเบาๆ สงไรเฟลประจํามือของเขาไปให “ตกลงครับ ถาคุณหญิงคิดวาพอจะยิง .458 ไหว แตวาอันท่ีจริงมันกไ็มไดหนกัหนาอะไรมากไปกวาริกบ้ีท่ีคุณหญิงเคยยิงมาแลวเลย ครือๆ กันนั่นแหละ” ไชยยนัตสะกดิแขนเพื่อนสาว เม่ือเหน็หลอนทําทาลังเลอยากจะเปล่ียนปน บอกมาตํ่าๆ วา “อยาบาเลือด นอย น้าํหนกัตัวเธอยังไมถึง 60 กิโลกรัม ก็อยาไปยุงกบัมันเขา ขนาดฉันหรือรพินทรยงัผงะ เปนเธอก็หกคะเมนเลย ถาเหนีย่วไกตูมออกไป .300 แม็กนั่ม กระบอกนั้นนะดีแลว รับรองวาแคกระแทกโครมสองโครม ฐานกลองไมเคล่ือนหรอก มันติดแนนมาจากโรงงานเปนสวนหน่ึงของตัวปนเลย ถาไมกระเทือนแรงจนถึงกับเบ้ียวหรือคดไปละก็ เช่ือไดเลยวาเท่ียงเหมือนเดิม รพินทรลอเธอเลนนะ ฉันเปนเจาของปนกระบอกนี้ ทําไมฉันจะไมรู” ดารินฝนหวัเราะแคนๆ “เอาละ ฉันจะเช่ือสรรพคุณปนอันเลอเลิศของเธออีกสักคร้ัง แตบอกกลาวกอนนะ ถาเล็งหัวไอแหวง แลวผาไปถูกหางละก็ ฉันไมเอาปนกระบอกนี้ของเธอไวอีกแลว ฟาดกบัตนไมหกัสองทอนเลย” ไชยยนัตยิ้มแหงๆ “อยาใหถึงง้ันดีกวา เวเธอรบีกระบอกนี้ ราคาแพง เอาวาถาผิด ก็อยาไปยิงมันเสียอีกก็แลวกนั” “ไม! บอกแลวยังไง หกัท้ิงเลย” หลอนบอกเสียงเฉียบขาด ทําเอาเจาของปนตองกระเดอืกน้ําลายฝดๆ บนอะไรพึมพําอยูในลําคอ


1115

พักกันพอตัวหมาดจากน้ํา และจัดเตรียมตัวเสร็จ รพนิทรก็พยกัหนาเรียกแงซายเขามา ออกคําส่ังกราวๆ “เอาละ ตอจากนี้เปนหนาท่ีของแก นําไป!” นักพเนจรชาวดงยิ้มฟนขาวในเงาสลัว ไมเอยคําใดท้ังส้ิน งัดเชือกไนลอนเสนยาวออกมาจากยามหลัง จัดการมัดอยางแนนหนาติดกับเอวของตนเองชาๆ แลวโยนปลายท่ีเหลือมาทางพรานใหญดวยอาการเงียบๆ เพียงแคนั้น รพินทรก็อานความหมายไดในทันทีวา หนทางเดินภายในถํ้ามีสภาพเชนไรบาง มันจะตองเต็มไปดวยหบุเหวเส่ียงอันตรายไมใชนอยทีเดยีว สําหรับการคลําทางเขาไป เขาจองหนาแงซายแลวหวัเราะหึๆ อยูในลําคอ ไมเอยเชนไรเหมือนกัน ควาเชือกข้ึนมาผูกเอวตนเองบาง เวนระยะหางจากแงซายประมาณสองเมตร แลวหันไปทางไชยยนัต กับดาริน นายจางท้ังสองก็สามารถจะเขาใจ ชนิดท่ีไมจาํเปนตองซักถามใหเสียเวลา “นอย ถัดจากรพินทร แลวฉันถัดจากเธอเอง” อดีตนายทหารปนใหญกระซิบบอก พรอมกับตบไหลเพือ่นสาว นกัมานุษยวิทยาคนสวยจัดการกับตนเองตามแบบรพินทรโดยไมเงอะงะเสียเวลาอยู เพราะเคยชินรูหลักดีอยูแลว เพียงแตถามวา “เวนระยะหางสักเทาไหร?” “สองเมตร อยาใหส้ันกวานัน้ ไมจะยึดกันไวไมถนดั ดีไมดี จูงกันหลนลงไปหมด” พรานใหญบอก คนถัดไปคือไชยยันต ตอมาก็เสย เกดิ และจัน เปนคนหลังสุดปดทายขบวนของสายโซ ภายหลังจากท่ีจัน อันเปนคนสุดทาย รองบอกมาวาพรอมแลว แงซายอันทําหนาท่ีหัวแถว หรือมัคคุเทศกก็ตวัดไรเฟลข้ึนสะพายไหล สองไฟฉายกราดเดินนําไปเบ้ืองหนา คนถัดๆ ไปก็เร่ิมเคล่ือนไหวตามเปนแถวเรียงเดี่ยว โดยไมพูดคําใดกันออกมาอีก รพินทรเปดไฟฉายในมือของเขา กวาดสํารวจอีกดวงหนึ่งไปรอบๆ และไชยยันตก็อีกดวงหน่ึงซ่ึงคอยกวาดอยูไปมาอยางหวาดระแวง นอกนั้นไมจําเปนจะตองใชไฟฉาย นอกจากคอยกาวตามหลังคนหนาไปชนิดทับรอย และอาศยัแสงไฟสามดวง ท่ีกวาดผานกันอยูไปมาเปนเคร่ืองสังเกตส่ิงแวดลอม พื้นเปนหินตะปุมตะปา ท่ีจบัเต็มไปดวยตะไครและล่ืนจดั สวนมากเปยกช้ืนเฉอะแฉะ บางแหงเปนบอน้ําขัง อากาศอับแตเยน็เยอืก ผนังดานบนอุดมไปดวยหินยอย จากแสงไฟฉายสามดวงที่สาดจาออกไป มองเหน็เปนโพรงคูหา ซอกเล็กมุมนอยแยกไปไดหลายทาง ราวกับมีมือมนษุยมาประดิษฐตบแตงไว เพยีงแคการกระแอมไอ หรือสะดุดเตะหนิเขาสักกอน เสียงของมันก็ดังกังวานสะทอนกองกลับไปกลับมาอยางนาประหลาด ราวกับจะเปนเสียงลอเลียน แงซายคงเดนินํารุดหนาไปอยางเงียบกริบ โดยไมเหลียวหลังกลับมามอง แตละฝกาวยางท่ีเจาชาวดงผูลึกลับนําไป สําแดงใหเหน็ชัดถึงความจัดเจนชํานาญทางมาเปนอันดแีลว เพราะไมมี


1116

การหยดุใครครวญหรือลังเลเลย แตละแยก แตละเล้ียว กะเหร่ียงรางยักษกาวรุดไปดวยอาการอันม่ันคงยิ่ง นี่เปนความรูสึกของพรานใหญ รพินทร ไพรวัลย ผูเพงจับการเคล่ือนไหวของแงซายอยูอยางพินิจ เสียงน้ําตกลงมากระทบผิวแองเบ้ืองหลัง ดังหางไกลออกไปเปนลําดับ และในที่สุดก็เงียบหายสนิทไป เม่ือการเดนิผานพนไปประมาณ 15 นาที แมรพินทรเองก็ยังแทบจะกําหนดไมถูกวา แงซายนําเล้ียวซาย เล้ียวขวาไปตามอุโมงคธรรมชาติใตขุนเขาใหญนั้นกี่ตลบแลว หนทางมันไมผิดอะไรกับเขาวงกต บางตอนก็เปนชองทางอันกวางใหญเวิ้งวางราวกับโกดังเก็บของ และบางตอนก็แคบจํากัด แตถึงอยางไรกมี็ขนาดกวางพอท่ีชางขนาดใหญ จะเดินเรียงเด่ียวไปไดอยางสบาย อากาศภายในเริ่มเขมขนหนกัข้ึนทุกขณะ เม่ือลึกจากบริเวณปากถํ้าเขามาเปนลําดับ ทุกคนสะพายปนไวกับไหล ใชมือท้ังสองเกาะตามหินงอกท่ีผุดระเกะระกะตามหนทางท่ีผานไปราวกับจอมปลวกนับไมถวนเหลานั้น เพื่อพยุงตัว กนัไมใหล่ืนหกลมจากพื้นอันแสนจะล่ืนทรงตัวลําบาก คร้ังหนึ่ง แงซายผูนําอยูเบ้ืองหนาหยุดชะงักยืนนิ่งอยูกบัท่ี รพินทรอันรองแถวคนที่สองไตแงหนิเขามาทัน สงสายตาเปนคําถามมา เจาคนใชชาวดงไมเอยคําใดกับเขา เพียงแตฉายไฟลงไปบนพื้นตรงหนา พอมองเห็นถนัดพรานใหญก็กัดริมฝปากเต็มแรง พื้นตําแหนงนัน้ ลาดตํ่ากวาระดับอ่ืนๆ ลงไปเล็กนอย ลักษณะเหมือนแอง จับหนาไปดวยตะไครท่ีหมักหมมกันอยูจนแลดูเหมือนปลักเลน รอยเทาชางท่ีเหยยีบย่ําไวใหมๆ มองเห็นไดถนัด แตนั่นก็ไมสําคัญเทากับเลือดสีคลํ้ากองโตท่ีปรากฏอยู รพินทรทรุดตัวลงเอาไฟฉายสอง แลวใชนิ้วแตะเลือดข้ึนมาขยี้ดมดู ดารินกับไชยยนัตก็ตามเขามาถึง ท้ังสองอุทานออกมาเปนเสียงเดยีว ดวยความต่ืนเตน “มันละ! ชัดเหลือเกิน เราตามมันมาถูกทางแลว!” ไชยยนัตรองข้ึนเบาๆ จอมพรานลุกข้ึนยืน สองไฟฉายกราดไลไปตามพื้นเบ้ืองหนา อันเปนทิศทางไปของมัน รอยท่ีเหยยีบตะไครไวและหยดเลือด เร่ียรายเปนทาง “สดๆ รอนๆ นี่เองไมใชหรือ รูสึกวาจะใหมเหลือเกนิ” ดารินเอยข้ึนดวยเสียงกระซิบ “ไมใหมนกัหรอกครับ มันลวงหนาไปกอนเราคืนหนึ่ง รอยเลือดบอกวาผานไปประมาณ 15-16 ช่ัวโมงมาแลว ผมกะวามันผานท่ีนีเ่ม่ือเย็นวานนี้ ขณะท่ีเราอยูตรงหนาผาน้ําตก”


1117

“นับเวลาจากท่ีมันถูกนอยยงิ มาจนกระท่ังมันผานท่ีนี่เปนระยะเวลาประมาณ 4-5 ช่ัวโมง เลือดมันยังไหลออกมากแบบนี้โดยไมหยดุ ก็นาจะสันนิษฐานไดวาอาการของมันหนักเต็มที หรือยังไง?” ไชยยนัตหยั่งความเหน็ของเขา ก็เห็นพรานใหญขมวดค้ิว ริมฝปากยังเมมแนนอยูเชนเดมิ “ก็ควรจะเปนอยางท่ีคุณไชยยันตวานั่นแหละครับ ผมแปลกใจเหลือเกิน ทําไมถึงทรหดผิดปกติอยางนี ้ความจริงมันควรจะไปไมไหวแลว” แงซายฉายไฟในมือลงไปยังแองอันเลอะไปดวยรอยชางนั้นอีกคร้ัง แลวช้ีใหดู พรอมกับเอยหาวๆ ข้ึนเปนประโยคแรกวา “ผูกองเห็นรอยชางใหญอีกสองตัวนั่นไหม?” รพินทรมองตาม นิ่งไปครูใหญ ตาท้ังคูหร่ีลงอยางใชความคิดหนักหนวง ไชยยนัตสะกดิถามมาเบาๆ วา “ทําไมหรือรพินทร?” “อาจเปนไปไดอยางท่ีแงซายคิดครับ นั่นก็คือไอแหวงยงัไมลมลง เพราะมีบริวารของมันสองตัวคอยแซงขนาบประคับประคองอยู มันชวยกนัพาจาโขลงของมันไป มันผานถํ้านี่เขามาเพียงสามตัวเทานั้น ไอแหวงตัวการกับชางบริวารอีกสองตัว นอกนั้นยังไมไดผานเขามาทางน้ี ก็คือเจาพวกท่ีเดินลอใหเราหลงทางเม่ือวานนีน้ั่นแหละครับ” ไชยยนัตอ้ึง สวนดารินขนลุกชันข้ึนท้ังตัว ครางอะไรออกมาคําหนึ่งดวยความสยดสยวิใจ ในปญญาเลหกลของพญาคชสารราย และลูกโขลงบริวารของมัน “โอโฮ! ถึงขนาดน้ีทีเดยีวหรือ” ภายหลังจากเงียบงันกนัไปครูใหญ รพินทรก็บอกขรึมๆ วา “จะอยางไรก็ตาม เราเปนตอแลวครับ ความหวังเห็นอยูแคเอ้ือมนี่เอง” แลวก็พยักหน ากับแงซายใหออกนําตอไป ท้ังหมดเคล่ือนออกจากท่ีอีกคร้ัง รอยตะไครจากปลักกลางถํ้าท่ีมันลุยผานไป เลอะเทอะเปนทางไปใหเห็นช่ัวระยะหนึ่ง แลวก็คอยๆ เลือนหายไป เหลือแตหยดเลือดกระเส็นกระสายซ่ึงเวนระยะหางข้ึน และในท่ีสุดก็ขาดหายไปอีกอยางนาพิศวง คราวนีแ้งซายเร่ิมลังเลพยายามสองไฟสํารวจไปตามพื้นอยางถ่ีถวน นําเล้ียวแยกไปทางคูหาพยายามสองไฟสํารวจไปตามพืน้ นําเล้ียวแยกไปทางคูหาดานขวา เขาไปสูใจกลางเวิ้งกวางใหญตอนหนึ่ง แลวก็ยืนงง ในท่ีสุดก็โบกมือเปนสัญญาณใหทุกคนเดนิตามยอนกลับมายังปากทางแยกแหงเดิมอีก มาหยุดยืนนิ่งอยูท่ีเกา “แกงงอะไรหรือ?” พรานใหญกระซิบถามเบาๆ มาจากเบ้ืองหลัง “เลือดของมัน ไมมีทางจะหยดุลงไดเลย แลวรอยเลือดหายไปไหน?”


1118

ไมเพียงแตแงซายเทานั้น แมเขาเองในขณะนี้ก็กําลังเผชิญอยูกับปญหานี้เชนกัน เวนแตไมไดปริปากออกมาเทานั้น “ทางในถํ้านี่ ทะลุออกหุบหมาหอนไดกี่ทาง?” “ทางเดียว แตหนทางเดนิขางในมันกวางขวางมากนําไปยังหลายคูหา หลายเวิง้” “ถาเชนนั้นไมตองกังวลถึงรอยเลือด นําตัดออกปากทางดานหุบหมาหอน ธรรมชาติของชาง จะไมหลบอยูในถํ้ามืดนอกจากอาศัยเปนทางเดนิผาน” “แตผูกองครับ เลือดมันหายไปไหน?” แงซายเอยตํ่าๆ มาอีกอยางกังวล “มันอาจลงไปเกลือกปลักตะไครน้ํา เอาตะไครอุดปากแผล หยุดเลือดไวช่ัวคราวก็ได ไมตองมีขอแมอะไรท้ังนั้น ทําตามท่ีฉันส่ัง!” เขาพูดเฉียบขาด เสียงแงซายถอนใจเฮือก นิ่งอยูอีกครู เสียงกองไปท้ังคูหาวา “ระวังตัว เดนิตามแงซายใหดีทุกคน ทางขางหนาจะผานปากเหวรอบดาน หนทางแคบและล่ืนมาก แงซายจะนําทะลุออกปากถํ้าทางดานหุบหมาหอน ตามคาํส่ังของผูกอง!” ขาดคาํ รางอันสูงใหญนั้น ก็เคล่ือนออกจากท่ีอีกคร้ัง...

ดงมรณะ5

Documents

Transcript of ดงมรณะ5