ไพรมหากาฬ4

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

669

29


670

ขณะนั้น นบัเปนเวลา 4 นาฬิกาเศษเล็กนอย อีกไมนานนักก็จะสวาง ทุกคนจึงไมมีใครคิดท่ีจะนอนตอไป ตางนั่งดืม่กาแฟคุยกันฆาเวลารอแสงตะวัน เกิดกับแงซายชวยกันหุงหาอาหารสําหรับม้ือเชา “ดื่มกันเสียแตเชามืดอยางนี้เลยก็ดีเหมือนกัน กวาจะสวางก็กินอาหารม้ือแรกเสร็จ จะไดไมเสียเวลา” ไชยยันตพดู ดารินขอน้ํารอนจากหมอท่ีแงซายตม เทราดลงบนผาขนหนู แลวประคบซับตามใบหนาและลําคอ หลอนดูเหมือนจะเปนคนท่ีนอนนอยท่ีสุด เชษฐาบรรจุกระสุนเพิ่มเติมเต็มอัตราศึก แทนนัดท่ียิงเสือออกไปลงในปนประจํามือของเขา มองไปทางพรานใหญดวยความเช่ือถือศรัทธาเต็มท่ี ขณะท่ีเขาอยูยามและเสือตัวนั้นยองกริบเขามา เขาเขาใจวาคงมีเขาเพยีงคนเดยีวเทานั้นท่ีรูสึกตัว และเตรียมรับมือกบัมันในฐานะยามระวังเหตุ คิดไปไมถึงเลยวา รพนิทรผูซ่ึงนอนหลับอยู จะรูสึกตัวต่ืนข้ึนทันตอเหตุการณนัน้ดวย มันเทากับเปนการทดสอบพิสูจนไดอยางแจมชัดท่ีสุดวา สัญชาตญาณพรานของรพนิทร ควรแกการไวใจแนนอนเพียงใด ในอาณาจักรปาดงพรไพรนี้ รพินทร ยอมจะเปนหลักประกันความปลอดภัยใหแกผูอยูในความคุมครองของเขาไดเสมอไป แลวก็อดประหลาดใจไมไดในขอท่ีวา พรานหนุมผูนี้ฝกฝนประสาทใหเฉียบไวตอสัมผัสของกล่ินไออันตรายไดอยางไร มันเปนคุณลักษณะพิเศษท่ีพรานนอยคนนักจะมีไดเชนเขา “ขอโทษท่ีผมไมไดปลุกคุณตอนท่ีเสือมันยองเขามา เพราะจะเขาไปปลุกบอกก็ไมทันเสียแลว” เชษฐาออกตัวเบาๆ เกรงวารพินทรจะนกึตําหนิเขาท่ียิงเสือตัวนั้นโดยพละการ ท้ังๆ ท่ีรับปากกันไวแลวเปนม่ันเปนเหมาะวา หากเกิดส่ิงผิดปกติใดๆ ข้ึน เขาจะตองปลุกบอกพรานใหญ “แตคุณก็รูสึกตัวพอด ี คงจะไลๆ กับผมกระมัง เพราะพอผมล่ันไกตูมก็เหน็คุณวิง่ปราดไปตรงท่ีมันโผลออกมา” “คุณชายทําถูกตองแลวครับ สําหรับเหตุการณฉุกเฉินเฉพาะหนาอยางนี ้ขืนมัวแตมาปลุกผมอยู เสือมันอาจกระโจนเขามาใสพวกเราคนใดคนหนึ่งเสียกอนก็ได ท่ีผมส่ังไวนั้นหมายถึงวาหากรูสึกตัวเนิน่ๆ แตไมสามารถจะตัดสินใจอยางไรได กค็วรจะปลุกผม” “คุณรูสึกตัวยังไงนะ ก็ผมเหน็คุณนอนหลับอยูแทๆ หรือวาคุณมีวิธีการท่ีฝกมายังไง ท้ังๆ ท่ีนอนหลับอยูก็สามารถจะรูและต่ืนข้ึนทันเม่ือสัตวมันยองเขามาใกล ขอสัมภาษณสักนิดเถอะ สงสัยมานานแลว มีญาณพิเศษอะไรหรือ?” จอมพรานหวัเราะ มองดูอาการพิศวงสงสัยของนายจางดวยความรูสึกขันๆ “ผมก็บอกไมถูกเหมือนกนัครับ แตคงไมใชญาณพิเศษท่ีเหนือธรรมชาติของมนุษยท่ัวๆ ไปแนเทียว อาจมาจากความจําเจจนเคยชินเสียมากกวา ตามปกติเม่ือนอนในปาทุกคร้ัง ผมนอนหลับงายและตืน่งาย คอยระวงัตัวอยูเสมอ และมักจะต่ืนอยูบอยๆ เสียงหรือกล่ินอะไรที่แววหรือโชย


671

มากระทบ มันจะปลุกผมในทันที แตตองหมายความถึงวาสุขภาพดพีรอม รางกายสมบูรณเต็มท่ี ในการเขาปาทุกคร้ัง ถาคราวใดผมรูสึกวารางกายไมแข็งแรงพอ ผมจะไมยอมเขาปาเปนอันขาด ดูแตเม่ือคราวท่ีไอผีโขมดลงมาเลนงานคนของเรา ตอนท่ีเราต้ังแคมปกนัอยูท่ีโปงกระทิงนั่นยังไงครับ คืนนั้นผมไมสบาย กอนนอนคุณหญิงก็ฉีดยาระงับประสาทไวให ผมหลับเปนตายเลย ไมรูสึกตัวแมแตนดิเดยีว…” แลวเขากห็ยดุหัวเราะขันๆ อีกคร้ังหนึ่ง เอยตอมาเปนเร่ืองชวนหวัวา “ถาคุณชายพบกับพรานเฒาหนานไพรท่ีผมเคยเลาใหฟง คุณชายจะยิ่งแปลกใจกวานี ้ ถึงผมเองในขณะนั้นก็อดท่ีจะสงสัยเสียไมได คือคืนหนึง่เราไปนอนอยูดวยกนัสองคนในปาบริเวณใกลเคียงกับเหมืองหวยสุด กอนจะหลับไปดวยกันกลางดานสัตว เราสัญญากันไววาใหคอยดักฟงเสียงรถยนตประจําเหมืองท่ีจะวิ่งผานไปมาในราวกลางคืน เพราะตองการจะฝากซ้ือเสบียงในหมูบาน รถเหมืองคันนั้นมีหนาท่ีวิ่งลองระหวางตัวเหมืองกับเมืองกาญจนเปนประจํา ราวๆ สักตีหนึ่งเหน็จะได ผมก็ไดยนิเสียงรถยนตวิ่งกระหึ่มไตเนินใกลกับดานท่ีเรานอนอยูข้ึนมา ในปากลางดึกอยางนั้นเสียงเคร่ืองยนตดังกองไปหมด ผมรูสึกตัวแตหนานไพรนอนหลับกรนสนัน่หวั่นไหว ตองเขยาปลุกข้ึนมาแลวพากนัวิง่ออกไปดักรถ ผมถามแกวาเสียงรถยนตออกดังล่ันไปท้ังปาอยางนั้นแกไมไดยนิหรือ แกก็ส่ันหนา บอกวาแกหลับสนิท ไมไดยินอะไรเลย พอดักรถฝากซ้ือของเรียบรอยแลวเรากก็ลับมานอนกันท่ีเกา ผมนึกอยูในใจวา อีตาพรานเฒาหนานไพรนีแ่กเปนพรานใหญอยูมาไดยังไง ถึงนอนข้ีเซาอยางนี้ ชักไมคอยเช่ือน้ํามนตเสียแลว ทีนี้พอตอนตีสองเหน็จะได ผมกําลังนอนหลับสนิททีเดียว ตองลุกพรวดข้ึนมาเพราะไดยนิเสียงปนล่ันตูมข้ึน พอลืมตา ก็เห็นหนานไพรหิ้วเมนตัวหนึ่งเขามา แกถามผมบางวา เมนมันพากนัคลานมาเปนฝูงไมไดยนิบางหรอกรึ ซ่ึงผมก็ไมไดยินจริงๆ ต่ืนข้ึนเพราะเสียงปนนั้นเอง หนานไพรไมไดยนิเสียงรถยนต แตแกกลับไดยนิเสียงสัตวตัวเล็กๆ เดิน ท้ังๆ ท่ีแกนอนหลับ และอยาวาแตเมนเลย ตอใหงูตัวเล็กๆ เล้ือยเขามาใกล แกก็จะตองรูสึกตัวต่ืนทันเสมอ เร่ืองประสาทสัมผัสของคนเรานี่ มันอยูท่ีการฝกครับวาจะใหเคยชินกบัส่ิงใด” คณะนายจางของเขาท้ังสามพากันหวัเราะขึ้น ในเร่ืองท่ีเขาเลา ดารินบอกมาวา “มีนิทานเลาแกเหงาใหฟงไดเสมอแหละนะ นายพราน” “นี่ไมใชเร่ืองนิทานครับ แตเปนเร่ืองจริง” “มีอยางท่ีไหน เสียงรถยนตวิง่เขามาใกลๆ ไมไดยนิ กลับไปไดยนิเสียงเมนเดิน คุณถูกอีตาพรานเฒาหนานไพรนัน่ตุนใหกระมัง ท่ีแกลงทําเปนนอนหลับขณะท่ีรถคันท่ีจะดกัฝากซ้ือของวิง่เขามาใกล แกข้ีเกียจลุก จะหลอกใหคุณลุกข้ึนวิ่งไปดักรถคนเดียว” หลอนแยงมาปนหัวเราะ รพินทรทําหนาขึงขัง “ผมรับรองไดวาหนานไพรหลับจริงๆ ครับ แกกรนออกล่ันไปหมด และท่ีพิสูจนชัดวาแกไมไดแกลงนอนหลับก็คือ แกตองการจะดักรถคันนัน้เสียยิ่งกวาผมเสียอีก สําหรับผม...ส่ิงท่ี


672

ตองการจะฝากซ้ือก็เพียงแคบุหร่ีกับยาควนิิน สวนของท่ีแกตองการนัน้สําคัญกับแกอยางท่ีสุด ชนดิท่ีถาไมไดมา ก็เดนิตอไปไมไหวทีเดยีว แกเปนคนติดฝน คนขับรถคันนั้นกับแกรูจักกนัดี แกตองการจะดักพบคนขับและส่ังใหคนคนนัน้ไปซ้ือฝนจากพอคาคนหนึง่ ซ่ึงแกถือเปนความลับ จะตองไปบอกกับคนขับดวยตนเอง เช่ือไดแนวาแกตองไมแกลงนอนหลับ” “ก็นาจะเปนไปไดอยางรพนิทรเลานี่เหมือนกัน....” ไชยยนัตเสริม “พรานปาอาจนอนข้ีเซาท่ีสุดสําหรับเสียงอ่ืนๆ แตก็เฉียบไวท่ีสุดสําหรับสัตวเล้ียง มันเปนสัญชาตญาณชนิดหนึ่งของเขา เร่ืองท่ีเลาใหฟงนีแ่ปลกดี หนานไพรที่วานี่เปนมือพรานเยีย่มยอดมากไมใชหรือ?” “สําหรับการลาชางละก็ ผมเคยเปนลูกศิษยอีกนั่นแหละครับ หนานไพรไมเคยยิงชางตัวไหนในระยะที่หางเกิน 20 กาว เวลานอนในปาแทนทีจ่ะนอนท่ีสูง กลับชอบนอนขวางดักอยูกลางดานสัตว ผมเองก็ไดอะไรดีๆ จากแกมามากเหมือนกัน จะถือวาเปนครูก็ไมผิด นาเสียดาย ท่ีแกมาตายเพราะกระทิงแตก็ตายสมศักดิ์ศรีพรานใหญ คือกระทิงตัวนั้นถูกแกยิงเอาตัวได สวนแกมาตายเพราะบาดแผลเปนพิษทีหลัง ความจริงแกก็ลมกระทิงมาเสียนับไมถวนแลว แตมนุษยเรามีจดุจบดวยกันท้ังนั้น ผมเองก็ยังไมทราบเหมือนกนั ลาสัตวมามาก ไมทราบวาจะตายเพราะสตัวชนิดไหน” “อาจเปนสัตวสองเทา ปากแดงๆ มีเขาท่ีหนาอกก็ได!” ไชยยนัตสัพยอกมาดวยอารมณคะนอง ทุกคนหวัเราะครืน ยกเวนดารินผูหันไปคอนเพื่อนชายอยางขวางๆ บนอุบอิบหนาแดง “บา! ไชยยันต พูดอะไรก็ไมรู หยาบคาย อยางนอยท่ีสุดก็คิดบางซิวามีสุภาพสตรีอยูในคณะดวยคนหนึ่ง พูดจาอะไรก็ควรจะสงวนปากคําไวบาง” “โทษที! ลืมไป นึกวาเธอเปนชายอกสามศอกเหมือนพวกเราคนหน่ึง ก็ไหนเธอบอกวาพวกเราเสมอภาคกันหมดยงัไงละ ไมถือวาใครเปนสุภาพสตรีหรือใครเปนสุภาพบุรุษ ลงมาดวยกันแบบนี้แลว เธอก็คือผูชายคนหนึ่ง” หลอนคอนอีกคร้ัง “แตในดานถอยคําวาจา ก็ควรเกรงใจฉันบางซิ มีอยางหรือพูดออกมาไดวาสัตวท่ี ‘มีเขาท่ีหนาอก’ ออ! เธอเห็นผูหญิงเปนสัตวไปเสียแลวง้ันหรือ?” เพื่อนชายยกมือไหว หัวเราะแหงๆ “ขอโทษอีกคร้ัง ไมไดต้ังใจเลย...ผูหญิงหรือผูชายก็เปนสัตวชนิดเดยีวกันนั่นแหละ สัตวมนุษยยังไงละ” “ไปไดน้ําขุนๆ เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยว ‘สัตวมีเขาท่ีหนาอก’ เกาะแพน ‘สัตวมีหนวดท่ีปาก’ เสียดวยพานทายปนนี่หรอก”


673

หลอนขยับพานทาย .470 ดับเบิลไรเฟลคูมือ ไชยยนัตรองล่ันกระโดดถอยหางออกไป พี่ชายทําหนาท่ีตุลาการตามเคย จุปากเบาๆ “เอาละๆ หยุดทะเลาะกันเสียที ทะเลาะกันมาต้ังแตเล็กจนโต ไมรูจักเบ่ือสักที สองคนน่ี...” แลวกห็ันมาทางจอมพรานผูกล้ันยิ้มอยู ชวนคุยหาความรูตอไปอยางสนใจ “คุณพอของคุณก็เปนพรานชั้นยอดเหมือนกันไมใชหรือ ความรูในเรื่องปาทุกชนดิ คุณไมไดรับการถายทอดมาจากคุณพอคุณโดยตรงหรอกหรือ?” “คุณพอของผมทานเปนพรานสมัยใหมเกนิไปครับ ทานสอนใหผมรูจักแตเฉพาะการลาการติดตามรอย และการศึกษาภูมิประเทศของปาเทานัน้ สวนวิชาพรานแบบพืน้บาน ผมเสาะแสวงหาเพิ่มเติมเอาเอง จากพวกพรานพืน้เมืองเกาๆ คุณพอสอนแตเพียงวาถาปนด ี กําลังใจดี ฝมือการยิงดแีละรูจักปาตลอดจนสัตวท่ีจะลาไดดีแลว กไ็มมีอะไรจะตองกังวล นี่เปนหลักของนักลาสัตวผูเจริญแลวเขายดึถือกัน แตสําหรับพรานเกาแกโบราณพื้นเมืองแลว มีอะไรท่ีลึกลับซับซอนกวานัน้อีกมาก มันออกจะคานกับวิทยาศาสตร แตมันกไ็ดผลศักดิ์สิทธ์ินาอัศจรรยเหมือนกัน เกี่ยวกับทางไสยเวท อาคม สมัยแรกๆ ผมก็ไมคอยจะเล่ือมใสศรัทธานัก แตประสบการณท่ีผานไปนานๆ บางขณะก็ทําใหตองยอมรับนับถือเหมือนกนั ส่ิงท่ีพูดถึงนี่ก็คือพิธีกรรมตางๆ ในปา เปนตนวา การขมปา การขอลาภจากเจาปา การขอสมาลาโทษ การบําบวงขอฝากสัตวท่ียิงไดไวในความอารักขาดูแลของเจาปา ในกรณีท่ีเรายังไมสามารถจะเคล่ือนยายสัตวท่ียิงไดนั้นๆ ไปไดในทันที โดยปองกันไมใหสัตวอ่ืนมากินเสียกอน อะไรเหลานี้ พรานพืน้เมืองเกงๆ เทานั้นท่ีจะสอนใหได” คณะนายจางท้ังสามพากันจองมองดูเขาอยางประหลาดใจ เชษฐาครางอือออกมาในลําคอ แลวหวัเราะเบาๆ “แปลกนี่ ผมเพ่ิงจะมารูเอาเดี๋ยวนี้เองวา คุณเล่ือมใสอยูในหลักไสยศาสตรของพรานพื้นเมือง เกีย่วกับคาถาอาคมเหมือนกนั ทาทางคุณไมบอกเลย” “ถึงวาซิ...” ไชยยนัตกลาวมาโดยเร็วอีกคนอยางท่ึงๆ “แตผมไมเคยเห็นคุณมีพิธีรีตองอะไรอยางพรานพื้นเมืองเลย ก็เหน็คุณเปนอยางพรานทันสมัยท่ีผานโลกเจริญมาแลว ทุกส่ิงทุกอยางเหมือนพวกเรานี่แหละ เวนไวจากความชํ่าชองอันเกดิจากประสบการณชํานาญเทานั้น” ดารินคนเดยีวท่ีนิ่งเงียบ ไดแตจองหนาจอมพรานอยูเชนนั้นอยางสนเทห เพราะอยางนอยท่ีสุด หลอนก็ไดเผชิญมากับตนเองแลวเกี่ยวกับเร่ืองในทํานองนี้ ยังจําไดดีถึงการนั่งหางท่ีโปงกระทิง และคืนนั้นหลอนเหน็และไดยนิไปตางๆ นานา จนไมอาจหลับตาลงได มันเปนคืนท่ีนาหวาดสยองท่ีสุดในชีวติ


674

และเขาผูนี้แหละ เปนคนสอนใหหลอนทําพิธีสมานางไม ซ่ึงจากนั้นอาการของ ‘ประสาทหลอน’ ตางๆ ก็หายเปนปลิดท้ิง หลอนนอนหลับไปไดอยางสบาย ทําใหเปนเร่ืองนาคิดมาจนกระท่ังบัดนี ้

มันไมนาเชื่อเลยวาคนท่ีไดรับการศึกษามาอยางดแีลวเชน รพินทร ไพรวัลย จะสนใจศรัทธาอยูใน ‘มนตมืด’ ชนดินี้ แตเม่ือหลอนพยายามสอบซักถามเพ่ือจะเอาความแนชัดจากเขาในวันรุงข้ึนถัดมา เขาก็กลับใหคําตอบแบบกาํกวมชวนใหเขว จนหลอนไมอาจลงความเห็นอยางใดไดถูก ระหวางท่ีพรานใหญจิบกาแฟนิ่งเฉยอยูนั้น เชษฐากก็ลาวถามย้ํามาอีกวา “ถามจริงๆ เถอะ เร่ืองอยางวานี่ เปนความจริงหรือรพินทร?” จอมพรานยิ้ม ไมมีใครตีความหมายในรอยยิ้มของเขาออก สีหนากรานเกรียม คร้ึมไปดวยเคราดก เปนเงาอยูในสลัวของกองไฟ ขณะน้ันไกปาเร่ิมขันกระช้ันถ่ีข้ึนเปนลําดับ แววตาคมกราวระคมออนโยนคูนัน้ มองไปยังคณะนายจางของเขาทีละคนอยางชาๆ แลวก็มาจับนิ่งประสานกับดวงตาท่ีจองมากอนแลวของ ม.ร.ว.หญิงดาริน “มันพูดยากครับ ในเร่ืองนี้...” ในท่ีสุดเสียงหาวตํ่ากด็ังมาจากเขา “ทฤษฎีของในเมืองเปนไปอยางหนึ่ง และทฤษฎีของในปา มันก็เปนไปอีกอยางหน่ึงซ่ึงไมเหมือนกัน และยากท่ีจะมาเปรียบเทียบกันได จะพิสูจนกับแบบกฎของเรขาคณติหรือวิทยา- ศาสตร เพื่อใหไดผลลัพธแนนอนออกมา กทํ็าไมไดอีกเหมือนกัน ผมอยากจะพูดวามันเปนหลักของจิตวิทยา เพื่อชวยใหดานกําลังใจเสียมากกวา เกี่ยวกับเร่ืองคาถาอาคมอะไรอยางวานี่ ใครๆ ก็ยอมรับกันอยูแลววา ในปามันเต็มไปดวยส่ิงล้ีลับมหัศจรรยและคอนขางจะอาถรรพณ บางขณะก็หาสาเหตุของมันไมไดวา เกิดข้ึนจากอะไร ยกตัวอยางงายๆ ในเรื่องท่ีผมจะเลาใหฟง คือคราวหนึ่งเม ื่อผมยังมือออนหัดและอยูในวยัรุน หัดนั่งหางคนเดียวเปนคร้ังแรกท่ีดินโปง เดือนมันหงาย และปาก็โปรง ผมเห็นจากแสงเดือนถนัดตาวาหมูโทนตัวหนึ่งเดนิลงมากินดินโปง เสียงขุดคุยของมัน เสียงเค้ียวอาหาร ยืนยนัอยูชัดวาเปนมัน มิหนําซํ้าแสงจันทรก็สวางออกอยางนั้น เห็นตัวมันอยางถนัด ปนท่ีผมใชเปนปนลูกซองแฝด บรรจุลูกปรายชนิดเกาเม็ดท้ังสองลํากลอง ระยะหางไมเกิน 20 วาอยางนั้น และเปาหมายที่ชัดอยางนั้น มันไมมีทางจะพลาดไดเลย หลังจากยิงออกไป ผมก็เช่ือรอยเปอรเซ็นตวาไมพลาดแน เพราะไดยินเสียงมันรองและลมกล้ิงชักดิ้นชักงออยู เพื่อความแนใจผมซํ้าไปอีกนัดหนึ่ง มันหงายทองนิ่งอยูตรงนั้น ผมนั่งกระหยิ่มใจรอคอยแสงตะวัน พอรุงเชามองลงมาอีกคร้ัง ส่ิงท่ีผมยิงลมและเห็นนอนหงายทองอยูในแสงจันทรเม่ือคืนนี้นั้น ท่ีแทกคื็อตอไมนั่นเอง คําถามท่ีนาประหลาดใจท่ีสุดก็คือวา ถาตาผมฝาดเห็นตอไมเปนหมูไปแลว เสียงหวีดรองของมัน เสียงดิ้นทุรนทุราย และภาพขาท้ังส่ีของมันท่ีส่ันกระตุกชักดิ้นพราดๆ ใหเห็นเม่ือคืนนี้คืออะไร...”


675

เขาเวนระยะ จิบกาแฟอีกคร้ังในขณะท่ีทุกคนจองตาเขาไมกะพริบ คอยฟงอยูอยางแทบจะสะกดกล้ันลมหายใจ พรานใหญหัวเราะเบาๆ แลวเอยเนิบๆ ตอมา “ทีนี้อีกคร้ังหนึ่งนะครับ นัง่หางเหมือนกนั แตเปนหางหนองน้ํา คราวนี้ใชไฟฉายขนาดสามทอนสอง เพราะเดือนมันมืดและปาทึบ ปนไรเฟลขนาด .30-06 ฟงเสียงใบไมล่ันกรอบแกรบอยูเปนเวลานาน รอคอยจนแนใจ เพราะไดยินเสียงจุมจมูกลงไปในนํ้า จึงฉายไฟปราดลงไป จากลําไฟฉายมันเปนกวางเขางามตัวใหญทีเดียว ผมยิง มีเสียงรองล่ันออกมาทันทีท่ีกระสุนระเบิด...” รพินทรกระดกล้ินออกมาเลียริมฝปาก มองสบตาทุกคน ถามวา “นึกออกไหมครับ กวางมันถูกปน มันควรจะรองเสียงยงัไง?” ทุกคนส่ันหนาไมคิดคนหาวาเสียงกวางรองมันควรจะเปนเสียงอยางไร เพราะมัวแตต่ืนเตนกระหายท่ีจะฟงเร่ืองราวจากเขา จอมพรานน่ิงไปครูก็หัวเราะหึๆ แลวบอกมาหนาตาเฉยดวยเสียงเรียบๆ เชนเดิมของเขาวา “มันรองตอบเสียงปนของผมออกมาวา ‘โอย!’ ครับ หูผมไมไดฝาด จะเปนกวางหรืออะไรผมก็ไมกลายืนยัน แตยืนยันวาไดยินเสียงรองอยางนี้จริงๆ เม่ือปนของผมระเบิดเปร้ียงออกไป” ดารินรองอะไรออกมาคําหนึ่งเบาๆ ยกมือข้ึนลูบแขนอันขนลุกเกรียวอยูในขณะนี้ สวนเชษฐากับไชยยันตหนัมามองดูหนากันดวยความรูสึกอันบอกไมถูก “แลวกวางตัวนั้น?” เชษฐาถามมาเร็วปร๋ือ จอมพรานยกัไหล “พอปนล่ันตูม ไฟฉายเจากรรมก็หลุดจากมือผมไปเพราะแรงสะทอนถอยหลัง ภาพทุกส่ิงมืดมิด ตามความรูสึกของผมไดยินเสียงมันลมลงดิ้นน้าํแตกกระจาย แลวก็มีเสียงตะกายลุกข้ึนได วิ่งสวบสาบหายไป...” “หลังจากนั้นละ?” “พายุเร่ิมพัดกระหนํ่าอยางรุนแรงท่ีสุด จนผมตองเอาผาขาวมามัดตัวติดไวกับตนไม ไมใหญขางเคียงอีกหลายตนหกัโคน และฝนตกหนัก ผมตองนอนแบบลิงอยูบนยอดไม จนกระทั่งสวาง พอลงมาดูไมปรากฏรองรอยอะไรทัง้นั้น ผมก็ไดแตบอกกับตนเองวา ส่ิงท้ังหลายท่ีเกิดข้ึนเม่ือคืนนี้ ลวนเปนอาการประสาทหลอนของตัวเองเทานัน้ ตอมาอีกหลายตอหลายคร้ัง ท่ีผมพยายามจะปลอบใจตนเองวาประสาทหลอนหรือหูฝาดในส่ิงวิปริตผิดอาเพศตางๆ ท่ีผมไดพบเห็น ในขณะท่ีทองปาอยูคนเดียว บางขณะมีคนมากูเรียกช่ือ...ผมฉายไฟก็ไมเห็นตัว บางขณะผมเห็นกองทัพของสิงสาราสัตวรอยพันชนดิ มาเดินขูคําราม วนเวยีนอยูใตหาง ยงิเสียจนกระท่ังกระสุนท่ีติดตัวมาเกล้ียงฉาด แลวก็นั่งตัวส่ันอยูบนยอดไม ภาวนาใหรุงเชาเสียโดยเร็ว บางขณะรางของอะไรสักอยางท่ีสูงขนาดยอดยางเดินกาวผานหางผมไป ส่ิงเหลานี้ วิทยาศาสตรทางจิตลวนลงความเหน็ไดอยาง


676

เดียววา มันเปนภาพลวงตาในขณะท่ีจิตประสาทของคนเราไมอยูในภาวะปกตินี้ เม่ือคนเรากําลังเปลาเปล่ียวเอกะ และบังเกดิความพร่ันพรึงข้ึนมา ก็สรางภาพข้ึนมาลวงตัวเอง ผมเองก็ลงความเห็นอยางนั้นเหมือนกันเพื่อปลอบใจตนเอง ภายหลังจากผานพนภาวะนั้นไปแลว ทวาในขณะท่ีมันกําลังเผชิญอยูแตละคร้ังนั่นสิ ผมแทบเสียสติเปนบาไป เพราะความหวาดกลัว ผมจะมีอะไรมาแกอาการของประสาทหลอนชนิดนีไ้ด ปลอบใจตัวเองตามทฤษฎีของวิทยาศาสตร มันก็ไมเปนผล จะพึ่งไฟฉาย พึ่งปน ไมวาอานภุาพดสัีกขนาดไหน มันก็ชวยอะไรไมได อาการชนิดนี้แหละครับ ทําใหผมเร่ิมจะเห็นคุณคาของวิชาพรานของผมสมัยโบราณ ท่ีพวกเราสมัยใหมเห็นกนัวาเปนส่ิงเหลวไหลงมงาย ชีวิตท่ีคลุกคลีจําเจอยูในปาดง จนถือเอาปาเปนบานอยางผม จะเรียนรูเฉพาะปน สัตว หรือตนไม เพยีงสามอยางไมได ตองเรียนใหรูถึงวาในปานัน้มันมี ‘อะไร’ อยูดวย กเ็ขาหลักหนามยอกเอาหนามบง หรือเกลือจิ้มเกลือนั่นแหละครับ เม่ือปามันอาถรรพณล้ีลับ เราก็ตองทําตัวใหอาถรรพณล้ีลับไปกับมันดวยอยางกลมกลืน อยาไปขวาง ภายหลังจากนั้นเม่ือผมจดัเจนชํานาญข้ึน พอจะเขาใจไดวาอะไรเปนอะไรในปา ไมหัวเราะเยาะ ไมดูแคลนพิธีกรรมทางไสยเวทตางๆ ของพรานรุนปูรุนทวด ก็ไมปรากฏวาสัตวตัวไหนท่ีผมยงิแลว จะไมมีรองรอยใหคนหาติดตาม ภายหลัง ไมมีสัตวปาตัวไหนรองเปนเสียงคนตอบผมมา ไมมีภาพลวงตาหลอกหลอนตางๆ เกิดข้ึนอีก” ไชยยนัตจุปากเบาๆ หันไปมองดูเพื่อนของเขาดวยสายตาตื่นเตน “ของจริงเสียแลว หรือไง เชษฐา เร่ืองประเภทนี้เราไดยินไดฟงมาเสียนักตอนกั จากพรานพื้นเมืองถ่ินตางๆ แตเราก็เช่ือเสียไมได จนกระท่ังมาไดยนิจากปากคําของรพินทรเอง ซ่ึงเขาเพิ่งจะมาเปดเผยใหเราทราบเอาเด๋ียวนี้เอง ลงพรานท่ีผานการศึกษาอังกฤษ อเมริกา เยอรมันน ีมาแลวถึงสามประเทศบอกกับเราแบบนี้ มันก็ชัดเทานั้น” เชษฐาอัดควันจากกลองหนกัหนวง สีหนาเครงขรึม “ฮือม นาคิดมากทีเดยีวรพนิทร คุณนี่เก็บอะไรตออะไรไวมากเหลือเกนินะ เพิ่งมาคอยๆ ขยายใหเรารูเอาตอนท่ีเดินปาลึกเขามาทุกขณะนี่เอง” “โปรดอยาถือสาเอาเปนเร่ืองจริงจังอะไรเลยครับ คิดเสียวามันเปนประสบการณท่ีเกดิข้ึน เฉพาะตัวผมเองคนเดียวดกีวา พรานท่ีไดรับการศึกษาดีๆ อีกหลายๆ คน อาจไมจําเปนตองพบในส่ิงท่ีผมไดเคยพบมาแลว และอาจเห็นวามันเปนส่ิงเหลวไหลท้ังส้ิน ท่ีผมเลาใหฟงตามจริงก็เพราะเห็นวา เราไดมารวมชีวิตกันแลวเชนนี้ พลาดพลั้งหนักเบาอยางไร ก็คงจะอภัยใหกนัได” “ไมมีเหตุผลอะไรท่ีเราจะเหน็วา คําพดูของคุณเหลวไหลหรือจะมาหลอกลวงเราเพื่ออะไร รพินทร คําพูดของคุณมีเกยีรติเสมอ คุณไมอยากจะพูดเร่ืองนีใ้หเราฟง แตเราคาดค้ันขอใหคุณอธิบายเอง และคุณไมใชพรานพื้นเมืองท่ีงมงายในส่ิงท่ีไมมีเหตุผล” หัวหนาคณะเดินทางเอยแชมชา หนักแนน “แนนอน! พวกเราดวยกันท้ังหมดนี่ ก็ไดเห็นฤทธ์ิเดชอาถรรพณแปลกๆ ของปากันอยูชัดเจนกับตาแลว ความพิสดารนาขนลุกของไอกุด ความลึกลับมืดมนของเจาผีโขมดท่ียังขบคิดไม


677

แตก เลหเหล่ียมราวกับอาชญากรท่ีแสนฉลาดของเจามหิงสาตัวนัน้ และควายเจาปญญาเกินดิรัจฉานของไอแหวง! ส่ิงเหลานี้ยืนยนัในส่ิงท่ีคุณพดูไดเปนอยางดี” ไชยยนัตกลาวอยางตรึกตรองมาอีกคนหนึง่ ดวยความรูสึกอันไมสูจะสบายนัก แลวก็หันมาทางดาริน ถามวา “นักวิทยาศาสตรจะวายังไง คราวนี้ไมเหน็ขัดคอนายพรานของของเราเลย นั่งเงียบเชียวนะ” แพทยสาวคนสวยยกัไหล ยิม้จืดๆ พูดออมแอมวา “ฉันนะไมอยากจะพูด เพราะเจอมากับตัวเองแลว” “เจออะไร?” พี่ชายและเพ่ือนชายถามมาโดยเร็วเปนคําเดียวกัน หญิงสาวหัวเราะกรอยๆ แลวก็เปดเผยถึงความล้ีลับพิสดารของปา ซ่ึงหลอนเผชิญมากับตนเองในคืนท่ีนั่งหางคูกับรพินทรใหท้ังสองฟงโดยตลอด เชษฐากับไชยยนัตเต็มไปดวยความงงงัน พอหลอนเลาจบ ไชยยนัตก็ครางออกมา “ออ! นี่แมนกัวิทยาศาสตรตัวดี โดนเขาใหแลวเรอะ ปดเงียบเชียว เพิ่งจะมาขยายเอาเดี๋ยวนี้เอง” “ฉันไมอยากจะเลาใหฟง เพราะคิดวามันเปนอุปาทานเสียมากกวา ขืนเลาไปเดีย๋วเธอกับพี่ใหญจะหวัเราะเยาะเอา กลายเปนจดุออนของฉันเสียเปลาๆ” “ถาง้ันเชษฐากคิ็ดถูกแลว ท่ีส่ังใหรพินทรไปนั่งหางเปนพีเ่ล้ียงคุมกันเธอในคืนนัน้ ถาเธอขืนไปจับคูนั่งอยูกับฉันหรือเชษฐา เธอเกิดอาการแบบนัน้ข้ึนมา ก็คงไมรูจะแกเคล็ดกันยังไง อยางดีก็ชวนกันกระโดดลงจากหางวิ่งปาราบไปคนละทาง” ไชยยนัตพูดแลวก็หวัเราะออกมา “ผมเองบุกมาหลายปา ยังไมเคยโดนจงัๆ เขาสักที ทุกปาท่ีผานมาแลวก็ไมลึกเทากบัปานี้” หัวหนาคณะเดินทางพูดเบาๆ “อาจเปนเพราะคุณชายประสาทดีเปนพิเศษก็ไดครับ ผมก็เรียนแลววา ส่ิงเหลานี้มันไมไดเกิดข้ึนกับคนที่เขาปาทุกคนเสมอไป มันเปนทีๆ ของมันเหมือนกัน แตสําหรับผมกอนท่ีจะครํ่าหวอดมาถึงขนาดน้ี เจอมาเสียนักตอนกัแลว พวกพรานพื้นเมืองเขาเจอ เขาก็เอามาเลากัน มิหนําซํ้ายังขยายความออกไปใหญโตใหเปนเร่ืองต่ืนเตนนากลัวยิ่งข้ึน แตผมเจอผมไมเคยบอกเลากับใคร เพิ่งจะมาคุยเปนเร่ืองสนุกๆ ใหคณะคุณฟงนี่แหละครับ” “แตผมดูคุณไมออกเลย วาคุณจะเปนคนเช่ือถือในวิธีการของพรานพื้นเมืองแบบนี ้ เห็นเวลาคุณเดินปา คุณก็อยูในอาการปกติธรรมดาๆ เหมือนพวกเรานี่เอง ไมไดเสกคาถาอาคมยกมือไหว หรือทําอะไรแปลกๆ ใหเห็นเลย”


678

ไชยยนัตยังเต็มไปดวยความพิศวงเปรยมา จอมพรานยิม้เล็กนอย ทําใหสีหนาอันกรานเกรียมนัน้มีแววออนหวานข้ึน “ผมเอามันมาประยุกตกันครับ ระหวางความเช่ือถือตางๆ กับเหตุผลสมัยใหม พรานอยางผมจะเขาปาแตละคร้ัง มานั่งบนบานศาลกลาว ยกมือไหวตนไมหรือภูเขาทวมหวั บนอะไรหมุบหมับมันกจ็ะดกูระไรอยู ผมใชวิธีสํารวมจิตใหเท่ียง แลวกส็งกระแสจิตไปยังส่ิงท่ีเราไมอาจมองเห็นไดดวยตาเปลาเหลานี้ จะบอกกลาอยางใดก็บอกกันอยูในใจ เทานัน้เปนอันเสร็จพิธี มันก็ไดผลเทากันนัน่แหละ คือกําลังใจของเราจะดีข้ึน ไมจําเปนตองจุดธูปจุดเทียนใหมันเปลืองของเสียเวลา แลวก็เสียสถาบันท่ีผมเคยผานมา” “เอ...แตผมรูสึกวาจะสังเกตเห็นอะไรจากคุณอยางหน่ึงนะ เพิ่งจะมานกึข้ึนไดเดี๋ยวนีเ้อง เม่ือเรามาพูดกนัถึงเร่ืองนี้” เชษฐาพูดยิ้มๆ ทอดสายตามายังพรานใหญอยางเล่ือมใส “คุณชายสังเกตเห็นอะไรหรือครับ?” “เวลาคุณจะบุกเขาดงแตละคร้ังนะซิ ผมเห็นคุณยืนนิ่งๆ มองซายมองขวา แลวก็หกักิ่งไมเล็กๆ ท้ิงคาไวทุกคร้ัง มันเปนพิธีทางไสยเวทอะไรหรือเปลา?” จอมพรานหวัเราะ ราชสกุลหนุมใหญผูเปนนายจางของเขาโดยตรงผูนี้มีความสังเกตอันละเอียดลออจริงๆ “ไหนๆ ผมกบ็อกกับคุณชายมาถึงเพียงนีแ้ลว เพราะฉะน้ันไมจําเปนท่ีผมจะตองปดบังอะไรอีก ท่ีคุณชายเห็นผมหักกิ่งไมเล็กๆ ท้ิงไวทุกคร้ังนั่นนะ จะวามีอะไรทางไสยเวทเกีย่วกับพิธีของพรานสมัยโบราณ มันก็มีอยูเหมือนกันแหละครับ คือมันเปนพธีิขมปา หรือหักปาอะไรทํานองนี้ วัตถุประสงคก็คือใหเรามีอํานาจเหนือปา บุกเขาไปโดยไมมีอันตรายใดๆ มาแผวพานได แตถาจะพิจารณากนัตามหลักขอเท็จจริงอีกอยางหนึง่ มันก็ใหประโยชนไมนอยทีเดียวครับ กิ่งไมท่ีเราหักไวก็คือการทําเครื่องหมายกนัหลงนั่นเอง อยางนอยท่ีสุดเวลาเราสาวรอยกลับหรือเดินยอนมาพบเขา เราก็จะจําทางได เพราะตนไมกิ่งไม หรือทางดานในปา มันมองดเูหมือนกนัไปหมด ยากท่ีจะกําหนดจดจํา แตเทาท่ีผมหักกิ่งไมไวทุกคร้ังกอนท่ีจะบุกเขาดง มันเกิดข้ึนจากนสัิยเคยชินมากกวาอยางอ่ืน อะไรก็ตามท่ีเราทําอยูบอยๆ เปนประจํา มันก็ติดเปนนิสัย” “ไมเสียแรงเลยนะท่ีเราไดคุณมาเปนคนนาํทางในคร้ังนี ้พวกเราไดศึกษาและไดขอคิดในเร่ืองของปาอยางกวางขวางเหลือเกิน ชนิดท่ีเราไมเคยมีโอกาสรูมากอน สารพัดทุกแงทุกมุมเลย แตเสียอยางเดียว คุณคอยๆ ขยายออกมาทีละอยาง” ไชยยนัตเอยออกมาดวยความรูสึกแทจริง ดารินก็ขัดโพลงออกมา “อาว! ตามธรรมเนียมของทิศาปาโมกข เกจิอาจารยผูประสิทธ์ิประสาทวิชาก็ตองอยางนี้ซิ คือตองใหผูท่ีจะมาฝากตัวเปนศิษยปรนนิบัติวตัถาก ลําบากลําบนไปกับอาจารยเสียใหนานๆ


679

หนอย จึงคอยๆ ใหวิชาทีละข้ันๆ ไป ลูกศิษยตองคอยกราบไหวงองอนขอถายทอดวิชาอยูเสมอแหละ มายง้ันก็ไมให” รพินทรหัวเราะออกมาดังๆ ลากเสียง “ไมใชอยางนัน้หรอกครับคุณหญิง บังเอิญวาผมเปนคนไมคอยจะชางพูด แลวถาไมถามผมจะบอกไดยังไง ก็ยังไมทราบมากอนเหมือนกนัวา อะไรท่ีรูดีแลว หรืออะไรท่ียงัไมรู โดยเฉพาะอยางยิ่งสําหรับคุณหญิง เหน็บอกวาผานซาฟารีกับลุมน้ําอะเมซอนมาแลว รพินทร ไพรวัลย แหงหนองน้ําแหงจะกลาบังอาจหรือครับ จะกลายเปนสอนหนังสือใหสังฆราชไป” หลอนคอนขวบั พูดสะบัดๆ “เอามาพูดอีกแลว! จะใหบอกกันสักกี่คร้ังวาโมเลน” เชษฐากับไชยยันตหวัเราะอยางครึกคร้ืน ทุกคนอยูในอารมณแจมใส ลืมเร่ืองปญหาหนักเฉพาะหนาไปชั่วขณะ ยังไมมีใครสามารถจะทําอะไรไดกอนเวลาตะวันข้ึน นอกจากจะรวมกลุมสนทนาฆาเวลาลอมกองไฟที่ใชหุงตม ไชยยันตยังติดใจเร่ืองเกาอยูไมหาย ก็ถามมาอีก “บอกใหรูหนอยไดไหม พิธีทางไสยเวทของพวกพรานปาเขามีอะไรบาง?” “มันมากมายเหลือเกินครับ แตท่ีสําคัญๆ ก็เห็นจะมีอยูสองสามอยาง คือการขมปา การขอลาภจากเจาปาเจาเขา การขอสมาลาโทษ และการขอฝากสัตวท่ียิงไดใหเจาปาชวยคุมครองรักษากอนท่ีจะมาขนยายอยางท่ีบอกแลว แมกระท่ังการผูกหางก็ยังตองมีพิธีตามเคล็ดภายหลังจากท่ียิงสัตวไดแลว พรานบางคนก็ตองมีพิธีสะกด แกอาถรรพณ โดยเช่ือกนัวาภติูชนิดหนึ่งท่ีสิงอยูประจําตัวสัตว จะวิ่งเขาสิงตัวของพรานคนยิงในทันทีท่ีสัตวนั้นขาดใจตาย ซ่ึงจะทําใหวิปริตฟนเฟอนไป พิธีเหลานี้ก็คือการทองภาวนาถอยคําอันเปนอัตคาถา ลักษณะของมันเปนคําบาลีท่ีผสมไปกับวลีหวนๆ ส้ันๆ ถาเอามาพูดใหฟง กน็าหัวเราะอยูไมใชนอย เร่ืองของคาถาเปนเร่ืองของการนาหัวเราะเสมอแหละครับ สําหรับผูท่ีเจริญแลว” “แปลวาคุณใชคาถาเหลานี้เปนประจําอยูตลอดเวลา?” คําถามมาจากดาริน และมันเปนคําถามท่ีพรานใหญอดตีนักเรียนนายทหารสามประเทศรูสึกอึดอัดพิกล “ตรงกันขาม ทุกวันนี้ดูเหมือนจะลืมไปเสียหมดดวยซํ้า” “อาว! ก็ไหนคุณยอมรับวาคุณเช่ือ และรับรองวามันเปนความจริงยังไงละ?” “วิญญาณของปากับวิญญาณของรพินทรเดีย๋วนีก้ลมกลืนเปนอันหนึ่งอันเดียวกนัเสียแลว ก็เลยไมจําเปน วาแตคุณหญิงเถิดครับ เช่ือเร่ืองนี้ไหมละ?” เขายอนถามมา “คุณอยากจะใหฉันเช่ือไหมละ?”


680

“ไมเช่ือไวแหละครับเปนด ี อยางนอยกไ็มตองมานึกทุเรศตัวเองภายหลังเม่ือกลับเขาไปถึงโลกเจริญแลว แตมีขอแมอยูวา คุณหญิงตองปรับจิตใจใหม่ันคงจริงๆ อยาวอกแวก อยาอุปาทานอีก สติอันม่ันคงของคนเรา ก็คือคาถาอาคมอันศักดิ์สิทธ์ิท่ีสุดเหนือกวาคาถาใดๆ ท้ังส้ิน ผมสรุปไดแคนี้แหละ” หญิงสาวหันไปทางพ่ีชายบอกวา “ฟงดูเถิดคะพีใ่หญ นายพรานของเราคนน้ีพูดอะไรเปนสองแงสองมุม ท้ิงเปนการบานใหเราตองคิดปวดสมองอยูเสมอ วินิจฉัยลงไปไมไดแน เหตุผลขออรรถาธิบายของเขาเปรียบเหมือนน้ํากล้ิงบนใบบอน จบัไมติด” “โธ นอยก็ รพนิทรบอกออกชัดอยางนีแ้ลว เธอยังจะไปคาดค้ันไลตอนเขาถึงไหนกัน เขาตอบเราอยางปญญาชน ถาเธอเปนปญญาชน เธอควรจะเขาใจไดเอง อยากจะไดคําตอบชนิดท่ีไมตองวินิจฉัยอะไรเลย เธอก็ควรจะไปถามเกิดหรือบุญคําซิ” ไชยยนัตพูดพรอมกับหัวเราะ “ตัวเองกย็อมรับวาเหน็มากับตาแลว เกงจริงทําไมถึงตองพึ่งคาถาสมานางไมท่ีรพินทรบอกใหละ” “ออ แปลวาเธอเช่ือเร่ืองนี้รอยเปอรเซ็นตเต็มเลย” “ยอมสารภาพวาในอาณาจกัรพงไพรนี่ละก็ ฉันยอมเช่ือพรานใหญของเราทุกอยา ลงคิดจะถายทอดรํ่าเรียนวิชากันแลว ลูกศิษยไมเช่ือครูแลวจะไปเช่ือใคร มิหนําซํ้ายังเปนครูท่ีเห็นฝมือมาแลววาขนาดไหน” หลอนหันไปทางจอมพรานบอกวา “เปนโอกาสของเราแลวนายพราน คราวหลังช้ีลิงใหไชยยันตดู แลวบอกวาเปนชาง เขาจะตองเช่ือคุณแนๆ” รพินทรกับเชษฐาพากนัหวัเราะล่ัน แตไชยยันตทําหนาขึงขังจริงจัง “ออ ไมมีปญหา แมสายตาของฉันจะมองเห็นอยูทนโทวาเปนลิง แตถารพินทรบอกวานั่นคือชาง ฉันก็ตองเช่ือตามเขารอยเปอรเซ็นต เพราะตาเขาจะตองดกีวาฉันแนๆ ใครจะรูได ฉันอาจตาฝาดเห็นชางกลายเปนลิงไปก็ได ไมใชเธอนี่ รพินทรบอกวาควายปา เธอกลับบอกวาวัว เถียงกนัยังไมทันขาดคํา ไอมหิงสาตัวนั้นก็พุงพรวดเขาใสเลย เม่ือวานนี้ลืมเสียแลวหรือ? ไมไดพรานใหญของเราท่ีกระชากคนอวดดีสูรูหลบเสียทันอยางหวุดหวิด ปานนี้เธอก็แหลกไปแลว” ดารินนิ่งเฉยทําหนาไมรูไมช้ีเสีย พอพูดถึงมหิงสา ควายยักษตัวนัน้ บรรยากาศของการสนทนาท่ีกําลังครึกคร้ืนสนุกสนาน ก็เปล่ียนมาเปนเครงเครียดอีกคร้ัง เชษฐาหนัไปปรึกษาหารือกบัไชยยนัต ครูหนึ่งกห็ันมาทางจอมพราน


681

“เราเห็นจะตองเปล่ียนแผนช่ัวคราวแลวละรพินทร เกี่ยวกับไอควายมหากาฬตัวนี้ ทีแรกเราไมไดสนใจอะไรกับมันนัก แตเดีย๋วนีเ้หน็ทีจะตองหันมาพิจารณามันใหจริงจังเด็ดขาดลงไป ปลอยไวไมเหมาะแน ลงมาตามวนเวียนดอมๆ มองๆ สะกดเราอยูแบบนี้” “พักทางไอแหวงไวช่ัวคราว มุงตามมันกอนหรือครับ?” “ควรจะเปนอยางนั้น” ไชยยนัตบอกมาแทนอยางหนักแนน พรอมกันก็ตอวามาปนหัวเราะเบาๆ วา “คุณไมยกับอกใหผมรูเลยวาไอควายเจากรรมตัวนั้น ยองเขามาใกลท่ีนอนเราเม่ือคืน ตอนท่ีผมต่ืนข้ึนมาผลัดยามคุณ” “ผมไมอยากบอกใหคุณไชยยันตเกิดกังวลในตอนนั้นครับ ต้ังใจไววาจะบอกในตอนเชา” แลวก็มองไปทางหัวหนาคณะเดินทาง “แลวแผนของเราท่ีจะออมไปดักพบขบวนเกวยีนท่ีทุงชาง ตามท่ีพูดกันไวเม่ือวานละครับ” “คอยหารือกันใหมทีหลัง กอนอ่ืนตามไอควายเขาเกกตัวนี้กอน ถายังไงไมไดตัวมัน เราเห็นจะไมมีทางเขาถึงไอแหวงหรอก ยิ่งกวานั้นยังเต็มไปดวยอันตราย” เม่ือเปนคําส่ังของหัวหนาคณะเดินทาง พรานใหญก็ไมมีอะไรขัดของ ทุกคนกินอาหารม้ือเชากันเรียบรอยกอนสวางเล็กนอย พอปาเร่ิมปรากฏแสงรางๆ พอจะมองเห็นหนากนัไดถนดัโดยไมตองอาศัยกองไฟ เขาก็นําทุกคนออกสํารวจรอบบริเวณท่ีพักนอน ไมมีอะไรจะตองเคลือบแคลงแมแตนิดเดียว รอยตีนของเจามหิงสาตวันั้นปรากฏใหเห็นอยูเดนชัด ยนืยันวาท้ังรพนิทรและแงซายไมไดจับรหัสเหตุรายเม่ือคืนนีผ้ิดพลาดไปเลย มันเดนิเลาะวนเวยีนอยูรอบๆ ปางพักจริง ในระยะท่ีหางออกไปในรัศมีประมาณเพียง 40 เมตรเทานั้น แลวถอยขามลําธารไปยังอีกฟากหน่ึง มีรอยลับเขาไวกับโคนตนตะเคียนใหญเหนือฝงธาร เหมือนจะเตรียมอาวุธพรอมไวสําหรับท่ีจะบดขยี้มนษุยอันเปนศัตรูของมัน พรานใหญม่ันใจวา มันจะตองซุมตัวอยูในละแวกไมเกนิ 2 กิโลเมตรนี่เอง สําหรับเจตนาเตรียมแผนพิฆาตของมัน “อาจหลบเขาหุบ หรือมายกข้ึ็นเขาไปแลวก็ไดครับ ผูกอง” นั่นเปนความเห็นของแงซาย ซ่ึงก็มีเหตุผลไมนอยเหมือนกัน เพราะในเวลากลางวัน โดยเฉพาะตอนหัวรุงเชนนี้ นิสัยของควายปามักจะเขาไปซอนกายอยูในดงทึบ “ผมวามันนาจะเผนไปไกลลิบทีเดียว ตอนที่เชษฐายิงเสือตัวนั้นตอนใกลรุง การที่เสือเขามาใกลท่ีพักของเรา ก็แปลอยูชัดแลววาไอควายตัวนั้นจะตองไมอยูในละแวกใกลเคียง สวนอีกอยางหนึ่ง ตอนท่ีเสียงปนดังข้ึน เทากับไปเตือนใหมันออกหางไปอีก แทนท่ีจะคิดอยูใกล”


682

ไชยยนัตคาดคะเนตามเหตุผลของเขาบาง รพินทรยังไมออกความเหน็ใดๆ ท้ังส้ิน บอกใหทุกคนรอเขาท่ีริมฝงธารกอน ตนเองลุยขามตามรอยท่ีเห็นอยูหายลับเขาไปในดง ครูใหญก็โผลกลับมาทางปากดานอีกดานหน่ึง “วี่แววของมันเปนยังไงบาง?” เชษฐาถามอยางรอนใจ “บายหนาไปทางปาหนาม ท่ีเขาไปหลบอยูเม่ือเยน็วานนี้ครับ ทายไมถูกวาจะเขาไปซุมอยูในนั้นอีก หรือจะเลยไปไหน ผมตามรอยมันไปไมไกลนัก” “เอาละไมวามันจะวางแผนเลนกลอยางไรกับเรา สําหรับวันนี้ถึงไหนถึงกัน” หัวหนาคณะตัดสินใจเด็ดขาด ท้ังหมดมีเวลาพักเตรียมตัวท่ีธารน้ํานั้นในระยะเวลาส้ันๆ ตางวักน้าํข้ึนลูบศีรษะและใบหนา พอใหความแชมช่ืนและกรอกน้าํใสกระติกจนเต็ม ระหวางท่ีพรานใหญทรุดตัวลงนอนพังพาบอยูท่ีหนิราบเรียบกอนหนึ่ง จุมใบหนาลงไปสายอยูในน้ําหางจากคณะนายจางของเขาท่ีกําลังหารือกันเบาๆ ออกมาทางริมฝงดานหนึ่ง พอเงยหนาข้ึนสะบัดน้ํา กเ็หน็ดารินมาหยดุยืนอยูตรงหนา ถืออะไรชนิดหนึ่งไวในมือ แตไขวหลังไมใหเขาเห็น “จะหยุดพลตั้งหลักกันท่ีนี่นานสักเทาไหร?” หลอนถามเรียบๆ รพินทรตบท่ีตนคอแรงๆ แลววักน้ําเทกรอกลงไปทางคอเส้ือดานหลัง จนแผนหลังเปยกชุม “ก็นานพอทีจ่ะใหทุกคนต้ังสติ เตรียมกายเตรียมใจใหพรอม แตไมนานจนถึงขนาดท่ีจะใหใครนอนเปล้ืองผาผ่ึงแดดได ทําไมครับ อยากอาบน้ําเสียกอนสักม้ือหนึ่งกระมัง?” “เปลา!” หลอนกระชากเสียงหวนๆ “ท่ีถาม ก็เพราะอยากจะแนะวา ในระยะเวลาส้ันๆ ท่ีเราพักกันอยูนี่ คุณควรจะถางปาใตคางออกเสียบาง ปารอบดานมันรกนากลัวอยูแลว อยาใหใบหนาของคนนําทางเปนปาไปดวย มันไมจําเริญตาสําหรับนายจาง” รพินทรลูบท่ีตอบแกมอันเขียวคร้ึมไปดวยเคราดก เลิกค้ิวมองดูทรวดทรงองคอรท่ียืนอยูตรงหนา “ขอโทษ ท่ีจางมานี่นะ จางมาเพื่อความจําเริญตาหรือวา จางมาเพ่ือนําทาง” “ก็จางมาใหนาํทางนะซิ” “แลวหนาผมจะเปนปา มันทําใหบริการตามสัญญาจางเส่ือมสมรรถภาพลงง้ันรึ” “อยางนอย มันก็ผิดวนิัยของลูกจางท่ีดี ไมมีนายจางท่ีไหนหรอก ท่ีอยากจะเห็นคนงานของตัวหนวดเครารุงรังราวกับโจรหารอย มันไมสุภาพเลย”


683

“ผมเปนมัคคุเทศกนําเดนิปานะครับ ไมใชมัคคุเทศกนําชมกรุง” “นั่นแหละ ยิง่รายใหญเลยทีเดียว คณะเดินปาชุดนี้มีผูหญิงติดมาดวยคนหนึ่ง เปนคนขวัญออน แลวก็ตาฝาดงายๆ ระหวางบุกปาเขาไปดวยกัน เกิดมองเห็นหนาพรานนําทางกลายเปนหนาเสือหรือหนาหมีไป อุปทวเหตุจากการยิงเพราะเขาใจผิดก็อาจเกดิข้ึนได วิธีปลอดภัยท่ีสุดกคื็อ ทําหนาใหเกล้ียงๆ เหมือนมนุษยปุถุชนธรรมดา สังเกตเห็นจําไดงายๆ ดีกวา” จอมพรานหวัเราะอยูในลําคอ “ผมไมเคยพกมีดโกนในขณะออกปา” “ไมเปนไร ฉันแกปญหาใหได เอา! จัดการเสีย” พรอมกับพูด หลอนเอามือท่ีไขวหลังออกมา เดาะเคร่ืองโกนหนวดไฟฟาท่ีใชถานแบตเตอร่ีแลวโยนมาให รพนิทรรับไวผิวปากหวือ “นี่คุณหญิงพกเคร่ืองโกนหนวดไฟฟา ติดตัวอยูเสมอหรือ?” “บา! ของพี่ใหญยะ ฉันขอยืมเขามาให ทนรําคาญลูกนัยนตาอยูไมไหว” วาแลวหลอนก็ผละไปรวมกลุมอยูกับเชษฐาและไชยยนัต รพินทรหัวเราะหึๆ อยูเชนเดิม จัดการโกนหนวดเคราออกจนเกล้ียงเกลาในระยะเวลาอันรวดเร็ว พลางก็บนอยูในใจวา ม.ร.ว.สาวคูอริคนนี้ สรางเร่ืองยุงปวดหัวใหเขาอยูตลอดเวลา ไหนจะภาระรับผิดชอบอันหนักอ้ึง ไหนจะเร่ืองจุกจิกกวนใจสารพัด คิดไวแตแรกไมผิดเลย ดูเอาเถอะ แมแตเสรีภาพในดานสวนตัว หลอนก็ยังเขามาบังคับควบคุม หนวดเคราของเขา ตอใหมันรุงรังแคไหน ดูเปนโจรหารอยอยางไร (ท่ีหลอนวา) มันก็ไมเห็นจะเกี่ยวอะไรกับหลอนสักนิด ซํ้ายังเขาใจขูวาหลอนอาจเผลอยิงเอาเขาเขาเพราะเขาใจผิด มันไมใชเร่ืองท่ีเขาจะตองมาทนเส่ียงกับคําขูแบบแผลงๆ ของผูหญิงร้ันๆ ชอบเอาชนะอยางหลอน ใครจะรูได ขืนดื้อไมยอมโกน หลอนอาจแกลงยิงเอาจริงๆ ก็ไดไมโอกาสใดก็โอกาสหนึ่ง แมจะเปนการแกลงยิงแบบขูเพื่อใหคําส่ังของตนสัมฤทธิผล เขาก็ไมตองการจะทดลอง! ไมกี่นาทีหลังจากนั้น ภายใตการนําของรพินทร ท้ังหมดลุยขามลําธารแคบๆ ตามรอยมหิงสาตัวนัน้ไป ซ่ึงทิศทางก็คือหนทางท่ีคณะท้ังหมดเดินผานมาแลว เม่ือเย็นวานนัน่เอง อากาศในเวลาเชากําลังสดช่ืนเย็นสบาย สะดวกแกการเดินทางอยางยิ่ง รอยของมันแสดงวาเดนิอยางสบายไปตามทางดานไมไดบุกแหวกเขาพง และจริงตามท่ีรพินทรบอกไว มันเดินข้ึนเนินเรียบไปทางไหลเขาเต้ียๆ แลววกลงสูดานตะวนัตกของลูกเขา บายหนายอนกลับไปทางปาหนามอันแนนทึบเปนชัยภูมิท่ีม่ัน หลบเขาคุมเชิงอยูเม่ือพลบคํ่าของเม่ือเย็นวาน รอยซ่ึงใหมสดๆ รอนๆ ฟองอยูชัด จนดูเหมือนวามันเพิ่งจะเดินลวงหนาคณะติดตามไปเม่ือไมกีอึ่ดใจนีเ่อง หนิเล็กๆ บางกอนท่ีมันเหยียบพลิกไว ยังปรากฏรอยดินท่ีช้ืน และกิ่งไมบางกิ่งท่ีถูกกระทบหักยางยังออกซึมๆ


684

กอนจะลงจากเนินไหลเขา รพินทร เกิด และแงซาย ชวยกันตรวจทิศทางลม สวนเชษฐาปนข้ึนไปบนโขดหินลูกหนึ่ง ใชกลองสองทางไกล สองสํารวจลงไปยงัละเมาะสลับไปกับทุงแฝกเบ้ืองลางติดตอกับปาหนาม ดารินกับไชยยนัตกมลงสํารวจพิจารณารอยตีนของมัน ท่ีเหยยีบดินออนไวบริเวณหนึ่ง เพื่อใหชัดตาขึ้นใจโดยไมสับสน หากจะพบเห็นอีกในเวลาขางหนา ทางลมเปนส่ิงสําคัญท่ีสุด ขณะนี้มันพดัจากเชิงเขาลงไปสูทุงราบเบ้ืองลาง แดดในเวลาเกาโมงเชาเร่ิมจะกลาข้ึน เชษฐาผูสํารวจภูมิประเทศดวยกลองก็กระโดดกลับลงมา “ผมเช่ือวามันหลบเขาไปในดงหนามนั่นแนๆ โดยอาจคิดวาเปนสถานท่ีปลอดภัยและไดเปรียบท่ีสุดของมัน ชนิดท่ีพวกเราไมกลาตามเขาไป ปาหนามท้ังหมดนั่น อาณาเขตสักเทาไหรครับ?” “ประมาณไมนอยกวา 5 ตารางกิโลเมตรครับ สุดดานหลังประชิดกบัเชิงเขาชันท่ีเห็นผาหินขาวโลงลิบๆ อยูนั่น ซายมือออกทุงแฝกติดตอกบัปาแดง ลักษณะเปนทุงโลงโดยตลอด แตขวามือนําลงสูธารน้ําสายเดียวกับท่ีเราขามมาเม่ือเชานี ้ ในตอนเหนือข้ึนไปจากนั้นก็เขาหุบข้ึนเขาใหญลูกโนน” “เราอยูเหนือลมมันในขณะนีไ้มใชหรือ?” ไชยยนัตเอยเบาๆ ปองตาดูดวงตะวัน แลวสังเกตไปตามยอดไม “ครับ นี่เปนเร่ืองหนักใจ เราตองออมไหลเขาลงไปทางดานใต ตัดเขาละเมาะทางดานซายนัน่แลววกข้ึนมาอีกทีหนึ่ง ระยะทางไกลออกไปหนอยแตกไ็มมีทางเลือก” “ตกลง! กําหนดแผนแบงกําลังซอมความเขาใจกนัเสียเดี๋ยวนี้เถอะ ประเดี๋ยวยุงยากในเวลากะทันหนั” เชษฐารอบคอบ เตือนข้ึน พรานใหญทรุดตัวลงนั่งคุกเขากับพื้น ใชกิง่ไมสเกตซคราวๆ เปนแผนท่ีลงกับพื้นดิน ทุกคนมุงลอม “มีอยูสามทางสําหรับมันในขณะน้ี คือหนึ่ง...หลบซุมอยูในปาหนาม สอง...ออกทางทุงแฝกดานซายมืออันเปนทางใตลม และสาม...ขามธารข้ึนหุบทางดานขวามือทางดานเหนือลม แตผมอยากจะเช่ือวาถามันจะออกจากปาหนามนี่ มันควรออกทางดานตามลมมากกวา คือทางซายมือออกทุงแฝก เม่ือมาถึงบริเวณปาหนาม หกคนของเราจะแบงออกเปนสองพวก สามคนบุกเขาไปทางดานซาย อีกสามคนแยกเขาไปทางดานหนา ปลอยทางดานขวาอันเปนทางข้ึนหุบท้ิงไว” “ผม แงซาย ไชยยันต พวกหนึ่ง คุณ นอย กบั เกิด อีกพวกหน่ึง!” หัวหนาคณะเดินทางกําหนดให พรานใหญผงกหัวรับอยางงายๆ ทุกคร้ังของการกําหนดแบงพวก เชษฐาจะตองสงนองสาวคนสวยอันเปนภาระหนักท่ีสุดในคณะ ใหมาอยูในความรับผิดชอบของจอมพรานเสมอ นั่นแปลวาเชษฐามองไมเห็นใครจะทําหนาท่ีนี้ไดดีไปกวาเขา แมกระท่ังตัวเอง ในภาวะเส่ียงอันตราย ซ่ึงทุกคนเขาใจด ี


685

เชษฐา เลือกเอาทางซายมืออันเปนทุงแฝก เพราะฉะนัน้ทางดานหนาซ่ึงเปนของรพินทร พรานใหญหันไปทางแงซาย ผูจะทําหนาท่ีเปนมัคคุเทศกสําหรับฝายเชษฐา “จะพบมันหรือไมก็ตาม ใหออกมาสมทบกับฉันทางธารน้ําดานขวา ใครออกมาถึงกอนเปนฝายรอคอย เขาใจไหม?” หนุมกะเหร่ียงพเนจรพยักหนารับคํา เม่ือนัดแนะเปนท่ีเขาใจกันดีแลว รพินทรก็นําไตข้ึนเขาเต้ียๆ โดยจากทางดานท่ีเดินมาแตเดิม อาศัยทางอพยพของสัตวออมลงทางชายทุงดานใตอันเปนทางใตลม หนทางเต็มไปดวยความรกทึบสูงชันลําบากตอการเดินอยางยิ่ง กินเวลาถึงช่ัวโมงเต็มกวาจะมาถึงเปาหมายที่ตองการ ทุกคนเหง่ือออกทวมกาย เปนร้ิวรอยไปดวยหนามและกิ่งไมขวน โดยเฉพาะอยางยิ่งดาริน แตหลอนไมไดปริปากคําใดเลย พี่ชายและไชยยันตคอยใหความชวยเหลืออยูเสมอ ในขณะท่ีปนข้ึนหรือไตลงหนทางชันตามไหลเขา คร้ังหนึ่งในขณะท่ีไตลงมาตามหนทางลาดชัน ดานขวาเปนโตรกเหวลึก กิ่งเถาวัลยแหงกิ่งหนึ่งท่ีหลอนใชเหนี่ยวโหนพยุงกายขาดหักออก รางของหญิงสาวเสียหลักพลิกกล้ิงลงไปอยางหวาดเสียว โชคดีท่ีรพินทรกบัแงซายไตลวงหนาลงไปกอนแลว ท้ังสองหันขวับมาเพราะไดยินเสียงเอะอะของเชษฐากับไชยยันตผูเห็นเหตุการณเพราะอยูเบ้ืองหลัง พรานใหญควาตัวดารินไวไดอยางหวุดหวดิ แตน้ําหนกัตัวประกอบกับความแรงท่ีหลอนกล้ิงลงมา และหนทางท่ีเทลาดเชนนัน้ พอปะทะหลอนไวได เขาก็เสียหลักล่ืนเซคะมําหนาลงไปพรอมกับหลอนอีกคร้ัง พอดีติดแงซายผูยนืเอาหลังยันตนไมใหญคอยทาอยูตะครุบไวไดท้ังสองคน เลยพากันเสียหลักลมลงหมดท้ังสามคน แตติดอยูท่ีโคนไมนั่นเอง จวนเจียนจะหลุดขอบเหวลงไป ทุกคนใจหายใจคว่ําในอุปทวเหตุนั้น แมแตรพินทรเอง แตเจาตัวคนประสบอุปทวเหตุกลับหัวเราะออกมาอยางสนกุสนาน ภายหลังจากท่ีแงซายเหนี่ยวแขนหลอนพยุงใหยืนข้ึน หลอนไมไดรับบาดเจ็บอะไรมากไปกวาถลอกปอกเปกบางเล็กนอย หันไปกลาวขอบใจพรานใหญกับแงซายราวกับไมไดเกดิอะไรขึน้ เชษฐา ไชยยันตและเกิด พากันไตตามลงมาโดยเร็ว เม่ือมาถึงเห็นดาริน รพินทร กับแงซายเปนปกติเรียบรอยดี ตางก็ถอนใจออกมาโลงอก “ระวังหนอย นอย!...” พี่ชายจองดนูองสาวดวยความเปนหวง และหนกัใจยิ่ง “เหนื่อยมากกระมัง?” หลอนหัวเราะเสียงใส ปายแขนเส้ือข้ึนเช็ดเหง่ือท่ีเกาะพราวอยูบนใบหนาปราศจากแววต่ืนเตนตกใจอะไรกับอุปทวเหตุเม่ือครู “เปลาหรอกคะ ไมทันดูใหถนัดเสียกอน ไปจับเอากิ่งเถาวัลยผุเขามันขาดก็เลยเสียหลัก พี่ใหญโปรดอยากังวลไปเลยเรื่องเล็กนอยเหลือเกิน”


686

เสียงพี่ชายกับไชยยนัตบนพาํ อยางไมวายอกส่ันขวัญแขวนในเหตุการณเม่ืออึดใจท่ีแลวมา รพินทรสีหนาเฉยๆ ลอบชําเลืองไปทาง ม.ร.ว.หญิงคนสวยนกัผจญภัยเยี่ยมยอด สติและกําลังใจ ความกลาหาญของหลอนผิดธรรมชาติของผูหญิงสามัญเอาจริงๆ อนาคตขางหนาเห็นจะไมตองกังวลมากนกั เขาคิดดวยความปลอดโปรงใจข้ึน หยุดพักพอลมหายใจท่ัวทองดีแลว ตางก็รุดหนาตอไปอยางบุกบ่ันทรหด จนกระท่ังมาถึงชายดงดานใตตัดปาหญาคาและละเมาะเต้ียๆ อีกสองแหง ก็มองเหน็ปาหนามอันแนนทึบอยูเบ้ืองหนา ตําแหนงใตลมตามท่ีพรานใหญตองการ รพินทรเดินเลาะตรวจรอยอยางระมัดระวังอยูครูใหญ หยั่งทิศทางลมเพื่อความแนใจอีกคร้ัง ก็หนัมาโบกมือเรียกทุกคนเขาไปรวมสมทบเพื่อบอกแผนข้ันสุดทาย ตางปลดเคร่ืองหลังท่ีบรรจุของใชจําเปน ออกวางกองรวมกันไวใตซุมไผ เพื่อการเคล่ือน ไหวท่ีคลองแคลวสะดวกท่ีสุดโดยไมเกะกะเปนภาระ คงมีแตปนคูมือและกระสุนสํารองเทานั้น กอนท่ีแงซายจะนําเชษฐาและไชยยันตแยกไปยังทิศทางท่ีตกลงกันไว หวัหนาคณะเดินทางสงมือใหเขาจับ รพินทรยิ้มกระซิบ “ขอใหโชคดนีะครับ คุณชาย!” “ฝากนอยดวย!” “ไมตองหวงหรอกครับ” ฝายของเชษฐาตัดดานเล็กๆ ลับพุมไมไป พรานใหญหันมาทาง ม.ร.ว.หญิงดาริน เห็นหลอนเทน้ําในกระติกกรอกใสปาก ดื่มเสียเต็มอ่ิมราวกับจะเผ่ือไวสําหรับเหตุการณขางหนา แกะหมากฝรั่งออกมาใสปากเค้ียวพลางเลิกค้ิวสงมาใหเขา จอมพรานโคลงศีรษะชาๆ กึ่งออนใจกึ่งขันๆ ไมกลาวคําใดทั้งส้ิน โบกมือเปนสัญญาณ แลวนําออกเดินเลาะลัดทางดานอีกดานหนึ่ง ออมไปทางตะวนัออกของบริเวณปาหนามอันรกชัฏกรอบแดงเห็นเปนดงอยูเบ้ืองหนา หลอนเดินตามหลังเขาปดทายดวยเกดิ ตะวนัใกลเท่ียง แผดแสงอาวระอุไปท่ัวบริเวณทุงราบกลางฤดูแลง เปลวแดดท่ีระเหยขึ้นสูอากาศแลดูระยิบระยับราวกับมองผานเตามหายักษ ยิ่งใกลดงหนามเขาไปก็ยิ่งปราศจากท่ีกําบัง เพราะตนไมสลัดใบรวงโกรนเห็นแตกิ่งกานวางเปลาเหมือนโครงกระดูกกลางทะเลทราย ไมมีวี่แววของสัตวใดท้ังส้ิน แมแตนกเล็กๆ สักตัว ทันใดนั้นเอง ระหวางท่ีเดินกันมาในลักษณะเขาแถวเรียงหน่ึง รพินทรผูสาวเทายาวๆ แตเบากริบอยูเบ้ืองหนากห็ยดุชะงักกกึลงอยางกะทันหัน! ดารินกมหนากมตาเดินวัดรอยเทาเขาไปทุกระยะ เพราะความรอนอาวของอากาศรอบดานไมทันระวังตน ทรวงอกอันพุงตระหงานของหลอนจึงปะทะเขากับแผนหลังของเขาเต็มรัก หญิงสาวรองอุทานอะไรออกมาคําหนึ่ง เหวี่ยงกําปนลงไปกลางหลังของเขาเต็มแรงอยางโมโห


687

พรานใหญควาขอมือของหลอนโดยไมเหลียวหลังกลับ บีบไวแนนเปนสัญญาณเตือนใหหลอนเงียบ สายตาคงเพงไปทางดงไผหนามอันแหงแดงเบ้ืองหนาไมกะพริบ หลอนหันไปมองตามแลวกย็ืนตัวแข็งเหมือนถูกสาปไปในพริบตานัน้ ประจันหนาตระหงานเง้ือมอยูเบ้ืองหนา ระยะหางเพยีงไมเกิน 20 วา โดยมีกอหนามพุงดอเต้ียๆ กัน้กลาง รางทะมึนของอะไรชนิดหนึ่งยืนแหงนหนาเบ่ิงอยูท่ีนั่น หนังหนาเปนเกล็ดราวกบัเอาเกราะนักรบโบราณมาปะไวเปนแถบๆ หัวเรียวเล็กไมไดขนาดกับลําตัว หยูาวรี เขาแทนท่ีจะงอกออกจากมุมของศีรษะท้ังสองดานกลับโผลแหลมต้ังโงงอยูบนจมูก เขาหนาขาวใหญ...เขาหลังท่ีข้ึนเรียงซอนกนัส้ันกวาเล็กนอย มันคือแรดสองนอ หรือกระซูตัวขนาดลูกชางรุน! ระยะท่ีเผชิญหนากัน จูโจมกะทันหันท่ีสุด แทบจะเรียกไดวาเผาขน! ตางฝายตางไมรูตัวมากอน เกดิยืนนิ่งอยูกบัท่ี เพราะรูสัญชาตญาณของเจาสัตวดกึดําบรรพดุรายชนิดนั้นดีตามวิสัยของพรานปา สวนนกัเผชิญภัยสาวสวยหัวร้ันภายหลังจากหลับตาแลวลืมตาจองอีกคร้ัง ก็บอกตนเองวาตาหลอนไมไดฝาดไปเพราะไอแดดอยางเชนท่ีเขาใจแตแรก พอสติคืนสูตัว .470 ดับเบิลไรเฟลในมือกย็กข้ึน หลอนขยับตัวเพียงนดิเดยีว ก็ถูกสกัดไวอีกดวยอุงมือแข็งกราวปานคีมเหล็กของจอมพราน “นิ่ง!” เขากระซิบรอดไรฟนออกมาเบาท่ีสุด แตกเ็ฉียบขาดท่ีสุด ดารินสะกดกล้ันลมหายใจ ยืนตัวแข็งอยูเชนเดิม แตละจังหวะการเตนของหัวใจหลอน เหมือนถูกกดจมอยูในนรกสันดาป ไมมีโอกาสนึกคิดหรือทํานายอนาคตไดท้ังส้ิน รพินทรหนีบพานทายไรเฟลไวในซอกแขนลักษณะเดมิ ปากกระบอกช้ี 45 องศาลงดิน เพียงแตนิว้เทานั้นท่ีสอดเขาไปแตะอยูท่ีไก เขายืนประจนัสวนหนากับมันนิ่งๆ ในระยะอันใกลชิดนั้นโดยไมเคล่ือนไหว ราวกับจะเปนเพียงเสาตนหนึ่ง อึดใจใหญตอมา ซ่ึงดารินรูสึกวานานสักหม่ืนปกไ็มปาน เจาสัตวดกึดําบรรพท่ีคาดกันวาสูญพันธุไปหมดส้ินแลวสําหรับปาเมืองไทยหายใจแรงๆ ออกมาคร้ังหนึ่ง เร่ิมหนัรีหันขวางเงยจมูกข้ึนพยายามสายหากล่ิน สวนลูกตาเล็กๆ ของมันท้ังสองขาง ก็มองดคูลายจะจองมาท่ีมนุษยท้ังสามอยางตัดสินใจไมถูกอยูเชนนัน้ ลมพัดจากมันมาทางฝายมนุษยวูบหนึ่ง กล่ินโคลนอับๆ โชยคลุงมา ถามันพรวดเขามาก็หมายถึงพริบตาเดียวเทานั้น ยอมถึงตัว แตแลวอยางนาประหลาดมหัศจรรยใจท่ีสุดในความรูสึกของดาริน แรดตัวนั้นออกวิ่งเหยาะๆ เล่ียงไปทางดงหนามซายมือ หยดุเงยจมูกสูดกล่ินมีอาการพะวาพะวังเหลียวซายแลขวา แลวก็ควบโขยกหางออกไปจนกระท่ังลับพงทึบ


688

เสียงเกิดถอนใจออกมาดังสนั่น ไมใชเสียงถอนใจเพราะพนจากภาวะวิกฤตท่ีสุดมาไดอยางหวุดหวิด แตเปนการถอนใจเพราะความเสียดายอยางสุดซ้ึง ทวาสําหรับหญิงสาวยังคงเต็มไปดวยอาการตืน่เตน จองหนารพินทรดวยความประหลาดใจเหลือท่ีจะกลาว “ทําไมคุณไมยอม แลวทําไมมันถึงไมวิ่งเขาใสเรา ท้ังๆ ท่ีประจันหนากนัเผาขนแคนี”้ หลอนครางออกมา “ท่ีผมไมยิงก็เพราะมันไมใชสัตวท่ีเราตองการ และท่ีมันไมวิ่งเขาใสเรา ก็เพราะมันมองไมเห็นเราชัด ยังไมแนใจ แรดเปนสัตวท่ีสายตาเลวท่ีสุด มันเช่ือจมูกของมันยิ่งกวาสายตา ถาเราอยูใตลม เพียงแตยืนนิ่งๆ เทานัน้ มันก็มองไมเห็นแลว ไมวาจะอยูใกลกนัสักแคไหน” “นายท้ิงลาภกอนใหญของเราไปเสียแลว หลายๆ ปจะไดพบสักที” เสียงเกิดบนออกมาอยางเสียดาย “ถายิงไอสองนอเม่ือตะกี้ กแ็ปลวา เราชวดไอเขาเกกคูอาฆาตของเรา งานสําคัญของเราอยูท่ีการลมควายปาตัวนั้น ไมใชมัวแตจะมาคิดหาลาภโดยเฉพาะอยางยิง่ในเวลานี”้ แลวเขากห็ันมาทาง ม.ร.ว.หญิงคนสวย พดูขรึมๆ “ขออภัย ท่ีหยดุอยางกะทันหันเม่ือตะก้ี มันฉุกเฉินขวนตัวเหลือเกิน จะบอกก็ไมทัน” หลอนหลบคอนขวับ หนาแดงดวยแสงแดดและความต่ืนเตนอยูกอนแลวยิ่งมีสีจดัข้ึนอีก บนอุบอิบอยูในลําคอฟงไมไดศัพท ควกัผาเช็ดหนาออกมาเช็ดเหง่ือแลวถามกลบเกล่ือนวา “คุณเห็นมันตอนไหน?” “กอนหนา คุณหญิงเดนิมาชนผมพริบตาเดียวเทานั้น กาํลังเดินเพลินอยูเหมือนกัน อยูๆ มันก็ลุกพรวดพราดจากกอหนามพุงดอนัน่ สงสัยจะนอนอยูกอนแลว และคงไดยนิเสียงผิดปกติเลยลุกข้ึน โชคดีเหลือเกินท่ีเราเดินมาทางใตลมมัน มายง้ันเปนไดแหลกไปบางแลว แรดเปนสัตวท่ีมีอารมณฉุนเฉียวโดยไมมีเหตุผล ถามันไดกล่ินในระยะหางก็หนี แตถาจวนตัวก็พุงเขาใสทันที ดีไมเดินไปชนมันเขา” คร้ันแลว พรานใหญก็ออกนําเงียบๆ ตอไปตามเดิมโดยไมกลาวเชนไรอีก มาหยุดใครควญอยูริมปาหนามอีกอึดใจใหญ จึงวกสูลําหวยเล็กๆ อันแหงผากท่ีทอดโอบขอบดงคดเค้ียวไปมา ตรวจสอบทางลมอยูทุกระยะ การเดนิของเขาแผวฝเทาชาลงเปนลําดับ ในท่ีสุดก็กลายเปนยองกริบ แสงตะวนัยามเท่ียงสาดลอดก่ิงใบของเถาวัลยอันกรอบเกรียม ลงเปนจุดสวางเรืองรองอยูท่ัวไป อากาศระอุจนเส้ือเปยกชุมราวกับอาบน้ํา โดยเฉพาะอยางยิ่งสําหรับดาริน เส้ือลาสัตวผาชนิดบางเบาของหลอน รัดลงแนบเน้ือทําใหเห็นสวนสัดไดถนัดจนเจาตัวตองดึงบอยๆ เสียงนกกะรางรองรับอยูเปนระยะ ลมสงัดลงอยางนาอัศจรรย แมใบไมแหงเล็กๆ กแ็ทบไมกระดิก พอไตข้ึนจากลําหวย ซ่ึงเขามาอยูใจกลางของปาหนามอันเต็มไปดวยดานเล็กๆ อุดมไป


689

ดวยฝุนและใบไมแหง เกิดก็เร่ิมใชหูฟงแนบกับพื้น สวนรพินทรเคล่ือนไปลักษณะคอมๆ บางขณะก็ทรุดตัวลงนั่งพิจารณาไปรอบดาน ดารินไมมีโอกาสที่จะปริปากเอยถามขอสงสัยใดๆ จากเขาอีกเลย นอกจากคอยสังเกตดูอาการและปฏิบัติตามไปทุกระยะ หลอนเต็มไปดวยความอึดอัดใจ เพราะไมรูความถึงการเคล่ือนไหวไปแตละกาวของรพินทรกับเกิด นอกจากอาศัยเดาเอาวามันกําลังเปนระยะเขาดายเขาเข็มท่ีสุด ท้ังๆ ท่ีต้ังแตเขามาในเขตดงหนามอันกวางใหญหนาทึบแหงนี้ หลอนสังเกตไมเหน็รองรอยของเจามหิงสาตัวนัน้เลยจนนิดเดยีว อีกคร่ึงช่ัวโมงผานไป มันเต็มไปดวยความทรมานอยางยิ่ง สําหรับคนท่ีไมเคยมากอนอยางหลอน อากาศก็แสนจะรอน ปารกเต็มไปดวยหนาม จะกระดิกตัวคืบหนาไปไดแตละคืบแสนท่ีจะยากเย็น หลอนเพิ่งจะมาประจักษแนชัดเอาบัดนี้เองวา นักลาสัตวท่ีดีจะตองเต็มไปดวยความใจเย็น และตอสูกับความอดกล้ันอยางเหลือขนาด หลอนลากไรเฟลคืบตามหลังเขาไปอยางทรหดเวนระยะหางหนึ่งชวงแขน นึกไมออกเหมือนกนัวา หากเจาควายมหากาฬตัวนั้นจูโจมพรวดพราดออกมา ภายในบริเวณอันแคบจํากดัท่ีตองคอยๆ เล้ือยคืบหนาไปราวกับตัวตุนนี้ หลอนจะกลับตัวทันตอเหตุการณหรือไม ลึกเขาไป...และลึกเขาไปเปนลําดับ ภาวะเชนนี้ดารินไมสามารถจะบอกไดวา หลอนกาํลังอยูท่ีไหน และขณะน้ีฝายของเชษฐากําลังอยูท่ีไหน นอกจากวาจะคอยติดหลังตามพรานใหญไปทุกระยะสุดแลวแตเขาจะคลาน หรือคืบไปทางใด ไมมีการพูด ไมมีการใหคําอธิบายกัน เอาแตดอมๆ คลานๆ อยางเดียว ประเดีย๋วแยกไปทางซาย ประเดี๋ยววกกลับมาทางขวา มันเปนความอึดอัดใจเหลือประมาณ แทบวาจะหมดส้ินความอดกล้ัน นานๆ คร้ังเทานั้น ท่ีเขาจะหันกลับมามองดูหลอนแลวก็ยิ้มใหนดิๆ หลอนอยากจะดูวานั่นเปนการยิ้มเยาะสะใจท่ีพาเอาหลอนมาทรมาทรกรรมอยางนี้ได แลวก็ฮึดมานะมองตอบอยางไมยี่หระ คลายจะบอกวาเม่ือนายไหวฉนัก็ไหวเหมือนกัน ไมวาจะคลานหรือเล้ือยไปลงนรกกันท่ีไหน คร้ังหนึ่ง ขณะท่ีมุดลอดซุมไผใหญเสียงลูกปนสํารองท่ีใสไวในกระเปาเส้ือของหญิงสาว กล้ิงกระทบกนัจนเกิดเสียงข้ึน รพินทรหันขวับมาโดยเร็ว จองหนาหลอน แตดารินไมเขาใจความหมายมองตอบทําหนาต่ืนๆ ถาม พรานใหญพยกัหนาเปนสัญญาณ ใหเขาไปใกลจนมาหมอบอยูชิดกนัท่ีโคนสะแกตนหนึง่ “ลูกปน...” เขาจอริมฝปากชิดชองหูของหลอน “อยาใหมันกล้ิงกระทบกนั เกิดเสียงข้ึน!” หลอนตีใบถามมาเปนเชิงวา แลวจะใหทํายังไง รพินทรหลับตาลง ส่ันหัวดกิๆ อยางออนอกออนใจ แลวลวงกระเปาเส้ือหยิบยางรัดของเสนหนึ่งสงไปใหหลอน หญิงสาวยังงงไมเขาใจความหมายวา เขาสงยางเสนเล็กๆ ใหหลอนทําไม


690

พรานใหญจึงทํามือบุยใบใหหลอนจดัการมัดลูกกระสุนสํารองเหลานั้นไวดวยกนั ปองกันไมใหกล้ิงกระทบเกดิเสียงข้ึนในขณะเคล่ือนไหว ดารินยิ้มออกมาจืดๆ เพิ่งจะรูเร่ือง ปฏิบัติคําส่ังโดยด ี เขาใหหลอนกาํไวในฝามือ สําหรับเตรียมพรอมสองนัด โดยเหตุท่ีปนของหลอนเปนปนแฝด สามารถบรรจุกระสุนเขาลํากลองไดเพียงสองนัดเทานั้น หลอนขยับปากจะถามอะไรสักอยาง แตจอมพรานแตะริมฝปากไว ออกคลานนําตอ อึดอัดใจเขาเต็มท่ี ดารินเลยจิ้มนิว้ลงไปกลางหลังเขาเต็มแรง รพินทรสะดุงหันมามอง หลอนทําหนาตาเฉยเสีย แกลงยกนิว้แตะริมฝปากเปนสัญญาณหามไมใหเขาพูดเชนไรบาง อีกฝายหน่ึงไดแตกะพริบตาปริบๆ เกิดผูเล้ือยราวกับงู ลอดเขาไปตามพงหนามทึบดานขวามือ ชูมือสูงข้ึนใหเห็นและกวักเรียก รพนิทรกับดารินคลานเขาไปสมทบ พรานพื้นเมืองผูมีจมูกและสายตาพอๆ กับสัตวปา คอยๆ เอามือแหวกพุมไมเบ้ืองหนาออก แลวบุยปากลงไปยังพืน้เทลาดเปนแองเรียบ ในระหวางวงลอมของพงหนามหวายไมหางออกไปนัก รอยตีนของเจามหิงสาย่ําเกล่ือนอยูท่ีนั่น มองเห็นชัดแมกระท่ังรอยนอนของมัน บริเวณนั้นดูเหมือนจะเปนตําแหนงรมเย็นท่ีสุดภายในพงหนามแหงนี้ เพราะเบ้ืองบนเปนหลังคาของกิ่งไมแหงท่ีหลนหักลงมาทับถมกันอยู บนซุมไมใหญประกอบไปดวยเครือเถาวัลยท่ีแนนทึบราวกับใครมาสานไว รพินทรกวาดสายตาไปรอบๆ ขณะน้ันลมสงัดท้ังปาเงียบสงบจนแทบจะไดยินเสียงหวัใจเตน มันเปนความเงียบอยางนาคิด เกิดเอาหูแนบพื้นอีกคร้ังแลวเงยจมูกข้ึนสายรอนไปมาในอากาศ “ผมไดกล่ินมัน นาย! มันอยูไมหางเรานี่เอง” พรานหนุมพืน้เมืองกระซิบ ดารินกระชับ .470 ไวในมือแนน ปลดหามไกแผวเบา รพินทรเมมปาก ประสาททุกสวนเขม็งเกลียวเครียด ถึงแมเขาจะไมถึงกับไดกล่ินของมันอยางเกิดวาก็ตามที แตส่ิงท่ีเห็นอยูกับตาในขณะน้ีมันกบ็อกไดชัด เหลือบตัวเล็กๆ ฝูงหนึ่งยังคงบินตอมอยูตรงบริเวณแองท่ีมันนอน ฟองน้าํลายก็ติดอยูกบัพื้นบางสวนชนิดท่ียังไมทันแหง พิสูจนไดชัดวามันเพิง่จะลุกข้ึนผละไปภายในอึดใจใหญๆ นีเ่อง แตนาประหลาดใจในขอท่ีวา มันเคล่ือนไหวไปอยางไมมีเสียงเลยจนนดิเดียว ขณะท่ีเขาตามเขามาใกลจนเกือบจะถึงตัวอยูแลว และการยายท่ีจากลักษณะท่ีกําลังนอนพักอยูของมันนั้น...เปนการเคล่ือนยายโดยบังเอิญ หรือวามันไดกล่ินมนุษยคูอาฆาตของมันกันแน! ชําเลืองมาทางนายจางสาวสวย ผูคอยติดหลังแจอยูราวกบัเด็กเล็กๆ ท่ีติดพี่เล้ียง รพนิทรเร่ิมหนักใจจนบอกไมถูก ภมิูประเทศรอบดานมันรกทึบจนไมสามารถจะหมุนตัวไดถนัด ในภาวะเขาดายเขาเข็มเชนนี้ มันสรางความกริง่เกรงกังวลใหแกเขาเหลือประมาณ อึดใจใดก็ยังไมสามารถ


691

จะทํานายไดถูก ท่ีเจาควายผีนั้นอาจพรวดพราดจูโจมเขามาจากรอบทิศ และยามนั้นมันยอมเปนฝายไดเปรียบมนุษยรอยเปอรเซ็นต เจาตัวคนท่ีถูกหวงเองกลับไมเห็นวาจะมีอาการหวัน่ไหวสะทกสะทานอะไร เค้ียวหมากฝร่ังอยูเยิบๆ คอยมองดูเขาอยูเชนนัน้ ความไมประสีประสาตอเหตุการณนั้น บางขณะก็ทําใหผูหญิงกลาไออยางประหลาดเหมือนกัน ส่ิงท่ีรพินทรกลัวไมยิ่งหยอนไปกวาการเผชิญหนากับเจาเขาเกกในขณะน้ีก็คือ ถาวินาทีฉุกเฉินท่ีสุดมาถึงและในระยะกะทันหนั ประชิดตัวเชนนี ้ หมอมราชวงศหญิงคนสวย อาจทําปนล่ันถูกเขาหรือเกิดเขาก็ได มันไมเหมาะนัก ท่ีจะใหหลอนเดินตามอยูทางดานหลังเขา จอมพรานโบกมือเปนสัญญาณใหเกดิ เดนิเล่ียงออกไปทางดานซาย แลวร้ังแขนดารินใหข้ึนมาอยูเคียงขาง แทนท่ีจะใหหลอนแกวงปากกระบอกปนฉวดัเฉวยีนอยูแถวๆ บริเวณศีรษะหรือตนคอของเขา “ไมตองกังวลวาจะตองรอผม หรือเกิด ถาเห็นตัวกย็ิงเลย อยาต่ืนเตนผลีผลามในเวลายิง ระวังวิถีกระสุนไวดวย อยาใหถูกกันเอง” หลอนพยกัหนารับ โดยรอยตีนท่ีปรากฏอยูเดนชัดนั้น ท้ังสามออกตามไปอยางระมัดระวัง ประสาทตาและหูต่ืนพรอม โดยเฉพาะดาริน...ความเหน็ดเหนื่อยออนเพลียหายไปราวกับปลิดท้ิง เม่ือรูแนวาเปาหมายการลารอคอยอยูในอนาคตอันใกล ไมมีใครพูดคําใดกันอีกเลย รอยน้ัน ดูเหมือนจะเดินโดยอาการปกติไปตามทางดานอยางไมเรงรอนอะไรนกั มันนําวนเวียนไปในระหวางปาหวายและหนามพุงดอ ท่ีข้ึนอยูสลับซับซอนเปนละเมาะ ซอกน้ันมองเห็นทิศทางรอบตัวไดในระยะหางไมเกิน 10 กาว โดยไมสามารถจะบอกไดวาการประจันหนาจะเกิดข้ึนยังตําแหนงใด เวลาผานไปอีกยี่สิบกวานาทีก็พบวา รอยเหลานัน้เปนรอยเดินวนแบบทางเขาวงกต เหมือนจะวางกับดัก เพราะมันนํายอนกลับมาท่ีเกา อันเปนตําแหนงนอนของมันท่ีคนพบในตอนแรก เกิดเกาหวั สบถพํา ในขณะท่ีรพินทรกัดริมฝปาก “ไอควายผีนรก มันจะเอายังไงกันแน ลอใหเดินวนเสียแลว” เสียงพรานพื้นเมืองอูอ้ีอยูในลําคอ “ท่ีดงไผดานเหนือ ตรงท่ีเราคิดวาเปนรอยเกาของมันนั่นอาจเปนทางแยกไปของมันก็ได” รพินทรพูดอยางใครครวญ ดารินไมรูเร่ืองอะไรก็เบียดชิดเขามากระทบไหล ถามวา “ทําไมหรือ?” “เราตามรอยมันกลับมาถึงท่ีเกาอีกครับ แปลกมาก ถาเราไมหลงรอยมันตรงทางแยกแหงใดแหงหนึ่ง กแ็ปลวามันเดินลอใหเราตามเปนรูปวงกลม วนเวียนอยูนีเ่อง”


692

ไมทันขาดเสียงของจอมพราน ก็มีเสียงนกระวังไพรรองกองมาทางดานเหนือ กิ่งไมแหงท่ีใดสักแหงหนึ่ง หลนลงมากระทบพงเสียงผลัวะผะ แลวก็ปรากฏเสียงเหมือนสัตวขนาดใหญตะลุยพุมไมครืนไป มันดังอยูช่ัวขณะเทานั้นก็เงียบหายไปตามเดิม แตเสียงนกยังคงรองอยูเปนระยะ “ทางโนนแนแลวครับ นาย” เกิดกระซิบเร็วปร๋ือ แลวออกเรงฝเทาไปอยางรวดเร็ว รพินทรแยกตัดดานเล็กๆ ไปทางขวาโดยมีดารินสาวเทาตามมาติดๆ เคียงไหล มาบรรจบกับเกิดท่ีซุมไผใหญแลวก็ติดรอยซ่ึงนําข้ึนสูเนินสูงอันมีรอยตีนตะกุยข้ึนไป สองฟากทางเปนปาสะแกและเถากระทกรกท่ีแหงกรอบเกรียม สลับไปกับตนไขเนา ทางนัน้ลาดชันข้ึนทุกขณะ พืน้ดินแข็งเปนหนิปนกรวดจนแทบจะมองไมเหน็รอยตีนของมัน นอกจากจะพิจารณาใหถ่ีถวนจริงๆ พอมาถึงยอดเนนิท่ีเต็มไปดวยตนยางและพุมขอยพนออกมาจากบริเวณปาหนาม ก็คนพบวา เจาควายมฤตยูแฝงตัวเขาไปหลบกาํบังอยูพุมขอยแหงหนึ่ง ริมทางดาน รอยของมันหยดุอยูท่ีนั่น รอยปสสาวะยังเปนฟอง แลวก็บายหนาลงลําหวยกวางไปสูพืน้ตํ่าอีกฟากหน่ึง ท้ังหมดกระชั้นรอยเขาไปอยางเรงรีบ ความระมัดระวงัเตรียมพรอมทวีข้ึนถึงขีดสุด ในลําหวย รอยตีนของมันไมมีอะไรมาลบไดอีกแลวในภาวะท่ีไลหลังกันอยางกระช้ันชิดเชนนี้ เพราะกองใบหญาแหงท่ีรับน้ําหนกัตัวอันมากมายของมัน ปรากฏฟองใหเหน็ชัด ตล่ิงหวยบางแหง ก็ถูกลําตัวของมันเสียดสีขณะท่ีเดินผาน เปนรอยถลมสดๆ รอนๆ นี่เอง ปากหวยอันลาดตํ่าลงทุกขณะนั้น นําออกธารน้ําของลูกเขาใหญอีกฝงหนึ่ง ท่ีมองเหน็ปาเขียวชอุมอึมครึมอยูเบ้ืองหนา กอนจะถึงลําธารน้ําใสที่ไหลผานแกงหนิปรากฏเสียงดังริกๆ อยูนัน้เปนพื้นทรายปนกรวด ลักษณะหาดยื่นจากปากหวยออกไปประมาณ 40 เมตร รอยตีนของเจามหิงสามองเห็นไดในระยะไกลวาย่ําตรงไปยังธารแคบๆ นั้น ตางเรงฝเทา ตามออกไปท่ีชายหาดนั้นอยางรีบดวน ดวยความเขาใจวาเจาควายเปล่ียวมหากาฬ คงจะขามลําธารข้ึนดงฝงตรงขามไปแลว แตเม่ือมาถึง ท้ังสามก็มองตากันงงงันไปอีกคร้ังอยางคะเนอะไรไมถูก รอยตีนย่ําจากปากหวยตรงมาท่ีลําธารน้ําแหงนีก็้จริง มันมาสิ้นสุดเอาตรงตําแหนงชดิชายน้ํา ระหวางกลุมโขดหินหมูหนึ่งพอดี แตมองไมเห็นรองรอยแมแตนดิเดียววามันจะขามไปฝงตรงขาม ท่ีนามหัศจรรยท่ีสุดก็คือ รอยหวนกลับ หรือแยกไปทางอ่ืนก็ไมมี! มหิงสาตัวนั้นหายไปไหน?!! “มันเหาะไปไดยังไง นาย!” เกิดลืมตาโพลง รองออกมาอยางประหลาดใจ รพินทรกวาดสายตาไปยังภมิูประเทศรอบดาน แลวกมลงพิจารณารอยตีนเหลานัน้อีกคร้ัง เขาเองก็มีความรูสึกไมผิดอะไรกับเกิดในขณะน้ี งงไปหมด ดารินเองก็พอจะรูสึกถึงความแปลก


693

ประหลาดในขอนี้ หลอนเดนิลุยน้ําซ่ึงกวางประมาณสิบเมตรข้ึนไปยังชายหาดตรงขาม แลวสํารวจดูตามพื้นทราย “มันไมไดขามมาฝงนี้แน” หลอนรองบอกมา “ทางนี้ก็ไมมีรอยวกกลับ มีแตรอยท่ีเดินย่ําลงมาคร้ังแรกเทานั้น นายหญิง!” เกิดตอบ ความระแวงชนิดหนึ่ง ผานแวบข้ึนสูสมองพรานใหญ เขาเองไมเคยพบเห็นกับตาตนเองมากอน ในอุบายเลหกลอันลึกลํ้าของสัตวประเภทมหิงสา แตดูเหมือนจะเคยไดยินไดฟงจากพรานรุนเกา ท่ีเคยเลาไวในลักษณะท่ีฟงแลวออกจะเกินความจริงซ่ึงเขาไมเคยคิดวามันจะเปนไปได พรอมๆ กับความเฉลียวคิดขอนั้น รพินทร ไพรวัลย หันขวับไปทางปากหวย อันเปนตําแหนงตนทางท่ีรอยควายตัวนั้นเดินลงมาในทันที ทวามันสายเสียแลว สําหรับความไหวทันของเขา!! วูบเดยีว ท่ีเขาหันกลับมาเต็มตัว มันก็เปนวูบเดยีวกับท่ีภเูขายอมๆ ลูกหนึ่ง กล้ิงลงมาจากหลังซุมไมท่ีทึบริมปากหวย ระยะหางจากท่ีเขาและเกิดยืนอยูเพียงไมเกินสิบหากาว แสงตะวันบาย สาดกระทบรางนั้นเปนเงาทะมึนแลมะเมื่อม หัวอันใหญโตกมต่ําเห็นเขาแหลมโคงท้ังคู พุงดิ่งเขามาราวกับดาบของพญามัจจุราช เร็วเหมือนเงาผี...เร็วจนไมอาจเห็นอะไรไดถนัดตานกั... “เกิด! ระวัง!!” หลุดปากกองออกไปไดเพียงแคนั้น รพนิทร ไพรวลัย ก็จําไดแตเพียงวายกเทาถีบกนพรานพื้นเมือง ผูท่ีกําลังยงโยยงหยกกมลงดรูอยตีนอยู เซคะมําไปทางขวา ตนเองเผนสุดแรงไปทางดานซาย ไมมีโอกาสแมแตจะยกปนข้ึนทัน เพราะบัดนีภ้เูขาลูกนั้นฮวบเขามาถึงตรงท่ีเขากับเกดิยืนอยูเสียแลว ระหวางท่ีรางของพรานใหญ ท่ีกระโจนหลบไปอยางไมคิดชีวิต ไปกระทบเขากับแกงโขดหิน เกดิ ผูถูกแรงถีบสงตัวใหพนไปจากปลายเขาอันแหลมคมอยางหวุดหวิด กต็ะกายตัวเองใหพนจากรัศมีการแวงกลับ สาดลํากลอง .375 แม็กนั่มเขาใสพรอมกับล่ันไก ชนิดท่ีปากกระบอกหางจากลําตัวอันใหญโตมโหฬารนั้นเพียงคืบเดียว พรอมกับเสียงระเบิดตูม คนยิง ก็ถูกรอยโคงของเขาดานนอกตวดักระทบสีขาง ลอยข้ึนท้ังตัว กระเด็นไปลมคว่ําคะมําหงายอยูกับพืน้ส่ีหาวา ไรเฟลกระเด็นไปอีกทางหนึ่ง มหิงสาบาเลือด ยกตัวข้ึน โขกเทาหนาท้ังคูกระทืบพื้น ราวกับแผนดนิจะถลมทลาย งุดหัวลงตํ่า แลวก็พุงดิ่งเขามา หมายจะบดขยีเ้หยื่อใหแหลกละเอียดไปกับพื้นทราย มันเปนจังหวะเดียวกับท่ีรพนิทรจับปนไดถนัด เขาไมไดยกข้ึนเล็งเลย พอหันลํากลองตรง ก็ปลอยกระสุนตามหลังมันออกไปในระยะเผาขน


694

ขาหลังของมันหักพับลง กอนท่ีจะกระโจนเขาถึงตัวเกดิเพียง 2 วาเทานั้น กําลังแรงท่ีมันพุงมาประกอบกับอํานาจปะทะของ .458 แม็กนั่ม ทําใหรางใหญโตนั้นปดเปออกไป เกดิตะกายคลานส่ีตีนไปกับพื้นทราย พยายามจะเอาตัวหนีอยางไมเห็นแกชีวิต ควายมหากาฬทรงตัวขึน้มาอีกคร้ัง คราวนี้มันตลบสวนควันปนแทนท่ีจะมุงท่ีเหยื่อเดิม รพินทรกระชากลูกเล่ือนพรอมกับกระโดดเขาหาหินใหญ ขณะนั้นเองเขาก็สะดุดหินเล็กๆ หงายหลังโครมลง ทุกส่ิงทุกอยาง ควรจะส้ินสุดเสียทีสําหรับชีวิตของเขา...นั่นเปนความคิดคร้ังสุดทายของจอมพรานระบือนาม...แลวก็กล้ิงตัวเปนลูกขนุน ปลอยใหโชคชะตาใหเปนไปตามยถากรรม เขายังไมหมดสติ ประสาททุกสวนต่ืนอยูทุกประการพรอมท่ีจะเผชิญหนากับวินาทีสยองของตนทุกขณะ เพราะฉะนัน้...หูเขาไมฝาดแน ในระหวางเสียงหายใจหนักๆ ของมันชนิดท่ีไออุนปลิวมาสัมผัสตัว และเสียงแผดระเบิดกึกกองของไรเฟลนัดหนึ่ง ซ่ึงดังราวกับระเบิดท้ิงจากเคร่ืองบิน ตาของเขาก็ไมไดหลับ เพราะฉะน้ัน จึงมองเห็นกระจางชัดท่ีสุด มัจจุราชเขาโงงผูกําลังเตรียมจะใชเขาเสยรางท่ีนอนราบอยูกับพืน้ของเขาบัดนี้ ผงกศีรษะเริดข้ึนราวกับถูกคอนยักษกระหน่ําอยางแรง คร้ันแลวพริบตาตอมา เสียงตูมท่ีสองกก็ัมปนาทข้ึนอีกจนราวไปหมดท้ังแกวหู เจาควายยักษผงกหัวกลับอีกคร้ัง เอาจมูกท่ิมพื้นทราบขาหลังท้ังคูถีบลอยข้ึนจากพืน้ แลวรางอันมโหฬารก็ฟาดสนัน่ลงเกือบจะบดทับรางของรพินทรผูกล้ิงตัวหลบรอดการลมทับไปไดเพียงแคฝามือเดียว! กอนท่ีเขาจะยันตัวลุกข้ึน ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธ์ิ ผูเปนทารกท่ีสุดในขบวนการผจญภัยตามท่ีเขาคิดไวแตแรก ก็วิ่งตะลุยขามลําธารตรงเขามา หนาของหลอนขาวซีด หลอนยนืพะวาพะวัง ในระหวางรพนิทรผูบัดนี้นั่งถางขาเอามือยันพื้น กับเกิดผูนอนตัวงอกมุสีขางอยู สวนเจาควายยักษตัวนั้น ขาท้ังส่ียังคงส่ันกระตุกพล้ิว เลือดทะลักออกมาจากบาดแผลท่ีกลางหนาผาก และสันจมูกราวกับทอประปาแตกไหลซึมลงไปกับพื้นทรายจนชุม “ผมไมเปนอะไรหรอก ไปดเูกิดเถอะ!” เขาพูดหอบๆ ปาดแขนเส้ือข้ึนเช็ดเหง่ือท่ีหนาผาก แลวยนักายลุกข้ึนยนื ดารินวางปนลง วิ่งปราดเขาไปที่พรานพื้นเมือง รองถามละลํ่าละลัก รพินทรก็มาถึงในเวลาไลๆ กัน สอดแขนเขาประคองปก หิ้วคนของเขามาน่ังท่ีโขดหินใตรมไม จากการตรวจดอูยางถ่ีถวน เกิดไมมีบาดแผลฉกรรจใดๆ เลย เคราะหดีท่ีถูกเขาของมันทางดานนอก เปนรอยเขียวชํ้า คร้ังแรกเขาใจวาซ่ีโครงหกั แตภายหลังจากตรวจอยางถ่ีถวนก็ปรากฏวา ซ่ีโครงของเกิดทุกซ่ีอยูเปนปกติเรียบรอยดีทุกอยาง เพียงแตจุกไปเทานั้น ท้ังสองชวยกันปฐมพยาบาลกันอยูครูเดียว เกดิกห็ายใจสะดวกข้ึน ยิ้มออกมาแหงๆ


695

“ผมคงไมเปนไรหรอกครับ นายหญิง ขัดๆ ท่ีซ่ีโครงเทานั้น ถาไมไดนายหญิง ผมกับนายคงแหลกเหลวอยูตรงนี้เอง มันเร็วจนเราดูไมทัน” เม่ือตางคนตางโลงอก ท่ีทราบวาไมมีใครไดรับอันตรายรายแรงนัก กห็ันกลับมาพจิารณาท่ีซากควายตัวนั้น ความจริงมันไดพิสูจนชัดออกมาวา เจามหิงสามฤตยูเดนิลอฝายมนุษยผูตามลามันมายังธารน้ํา แลวกเ็ดินถอยหลังเหยยีบซํ้ารอยตีนเดิมของมัน วกกลับไปแอบซุมอยูท่ีหลังพุมไม เพราะ ฉะนั้นการติดตามรอย จึงมาพบกับความงงงันตรงตําแหนงท่ีมันท้ิงไวคร้ังสุดทาย ดูเหมือนมันจะลองหนอันตรธารตัวเอง หรือมิฉะนั้นกเ็หาะไป กวาท่ีรพนิทรจะเฉลียวคิดทันในเลหกลอันฉลาดสุดยอดของมัน มันก็ชารจร่ีเขามาเสียแลว เปนการโชคดสํีาหรับเขากับเกิดอยางยิ่ง ท่ีดารินผูไมประสีประสาท่ีสุด เดินลุยขามลําธารไปอยูฝงตรงขาม จังหวะท่ีมหิงสาตัวนัน้ควบล่ิวเขาใสรพินทรกับเกดิ จนตองหลบกันอยางชุลมุนนั้น หลอนจึงเปนคนเดยีวท่ีมีโอกาสตั้งหลักไดอยางถนดัท่ีสุด เพราะอยูหางไปอีกฝงหนึ่ง หลอนตะลึงไปเหมือนกัน ขณะท่ีมันควบร่ีลงมา แตก็ไดสติเม่ือท้ังเกิดกับรพินทรถูกตะลุยกระจัดกระจายกันออกไปไมเปนสํ่าแลว ดงันั้นกอนท่ีมันจะพุงเขาขยี้พรานใหญ ช่ัวเส้ียวของวนิาทีขณะท่ีเขาถอยหลังลมลง หลอนจึงล่ันกระสุนท้ังสองลํากลองออกไป เปนกระสุนส่ังอยางเฉียบขาดท้ังคู เพราะจับเขาสวนสมองหยุดมันลงไดแบบประกาศิต ลูกปนนัดแรก ท่ีล่ันเขาสูตัวของมัน เปนลูก .375 ของเกดิ ท่ีเจาะเขากลางลําตัวซ่ึงแทบไมมีความหมายอะไรเลย นอกจากสรางความบาเลือดใหแกมันยิ่งข้ึน สวนนดัท่ีสองท่ีรพินทรยงิไลหลังไป หัวกระดูกขาหลังดานซายใกลเคียงกับรอยท่ีเชษฐายิงบาดเจ็บไวเม่ือวนักอน มันพบจุดจบลงดวยมือของหญิงสาวผูไมมีใครคาดฝนมากอน แมกระท่ังเจาตัวคนท่ีพิชิตมันลงเอง!


696

30 รางอันดาํทะมึนของมันนอนกองพะเนินเทินทึกอยูท่ีหาดทรายริมธารน้าํ มองดูราวกับภูเขาเลากา รพินทร เกิด และดารินยืนรายลอมซากนั้นมองดูหนากันเองอยางงงๆ อยูอีกอึดใจใหญ โดยไมมีใครปริปากพูดคําใดออกมาเลย เหตุการณท่ีอุบัตขิึ้นมันเหมือนกับความฝน ในท่ีสุด พรานใหญก็ถอนใจยาวออกมา ถอดหมวกออกโคงคํานบัใหแกหญิงสาวอยางออนนอม “เปนท่ีปรากฏออกมาแลววา พรานเอง บางขณะก็ตองเปนหนี้บุญคุณชีวิตของนายจางเหมือนกนั โดยเฉพาะอยางยิ่ง นายจางผูนั้นเปนแตเพยีงผูหญิง ถึงคราวแลวครับท่ีผมจะตองกลาวขอบพระคุณคุณหญิงบาง ในการชวยชีวิตผมกับเกิดไวไดอยางหวุดหวิด” สีหนาของหลอนยังไมสรางจากความต่ืนเตน ระคนมึนงง หลอนแทบไมเช่ือสายตาวาเจามหิงสารายกาจตัวนี้ พบจุดจบลงดวยน้ํามือของหลอนเอง หลอนจองหนาเขา สายตาปราศจากรอยภาคภมิูหรือเยอหยิ่งยโสใดๆ ท้ังส้ิน นอกจากประกายแหงความปติ เม่ือเห็นวาเจาควายยักษตัวนั้นดับดิ้นส้ินชีพลงแลว โดยท่ีท้ังเกิดและรพนิทรไมไดรับอันตรายใดๆ “อยาขอบใจฉันเลย ขอบใจโชคชะตาหรือเทวดาประจําตัวของคุณเองดีกวา มันเปนเหตุการณบังเอิญท่ีสุด ท่ีฉันคนเดียวขามไปอยูฝงโนน ตอนท่ีมันพุงเขาใสคุณกับเกิด ฉันจึงพอตั้งตัวต้ังสติทัน ถาหากฉันอยูฝงเดียวกับคุณ เราอาจแหลกกนัหมดท้ังสามคน ตอนท่ีล่ันกระสุนออกไป ฉันแทบไมรูสึกเสียดวยซํ้า ไมนึกเลยวาจะลมมันไดในวนิาทีคับขันท่ีสุด” “นายหญิงยิงเด็ดเหลือเกินครับ เขาสมองท้ังสองนัด ตอนท่ีมันลมก็เกือบจะลมทับนาย ดีวานายหลบเสียทัน” เกิดพดู มองดารินดวยความเคารพเช่ือม่ันในฝมือเต็มท่ี แลวช้ีใหดูแนวกระสุนซ่ึงเจาะบริเวณศีรษะของควายมหากาฬตัวนั้น ระยะหางกนัเพยีงไมกี่นิว้ระหวางแผลแรกกับแผลท่ีสอง หลอนทรุดตัวลงน่ังบนโขดหินกอนหน่ึงอยางหมดแรง เปาลมออกจากปาก “หนู บางขณะถามีโอกาส ก็อาจชวยราชสีหไดเหมือนกนันะ...” พึมพําออกมาเหมือนจะกลาวกับตนเอง กระแสเสียงไมมีเจตนาท่ีจะกระทบหรือเปรียบเปรยเหน็บแนมรพินทรเชนไรท้ังส้ิน อันผิดไปจากทุกคร้ัง “ฉันงงไปหมดแลว ไมอยากจะเช่ือตัวเองเลย นี่ฉันยิงเจาควายยกัษตัวนี้ลมดวยมือฉันเองหรือนี่ พี่ใหญ ไชยยนัต แงซาย หรือใครๆ รูเขา คงประหลาดใจไปตามๆ กัน” แลวหลอนก็หวัเราะเกอๆ ออกมา ส่ันศีรษะชาๆ ฉงนสนเทหตัวเอง “ไมใชลมมันเฉยๆ ในลักษณะธรรมดา แตเปนการลมในวินาทีฉุกเฉินท่ีสุด โดยชวยชีวิตผมกับเกิดไวเสียดวย อยาประหลาดใจไปเลยครับ ฝมือยิงปนตามปกติของคุณหญิงเยี่ยมอยูแลว และ


697

ผมก็เคยบอกแลววา ถาสามารถควบคุมสติไดโดยไมต่ืนเตนตกประหมาเกินไปนกั คุณหญิงก็สามารถจะพิชิตสัตวปาอันตรายทุกชนิดลงไดโดยไมยากเลยครับ” จอมพรานพูดแผวตํ่า น้ําเสียงจริงจัง เหตุการณในคร้ังนี้ เขาไมถือวาเปน ‘ฟลุก’ อยางท่ีเจาตัวคนยงิเองเขาใจ เพราะกระสุนท่ีเขาจุดตายอยางแมนยําท้ังสองนดั เปนเคร่ืองยนืยันใหเห็นชดัวา หลอนยิงดวยฝมือจริงๆ ภายหลังท่ีเร่ิมจะคุนกับเหตุการณฉุกเฉนิชนดินี้มาจนเกิดความเคยชนิบางแลว “ขอบใจมาก ท่ีอุตสาหสรรเสริญยกยองฝมือฉัน ฉันรูตัวดีอยูหรอกวามันเปนเร่ืองบังเอิญประจวบเหมาะขนาดไหน ถาฉันมีฝมือจริง ฉันจะตองสามารถอาน แกะรอย และลมมันลงดวยตนเอง โดยไมจําเปนจะตองเดินตามหลังคุณตอยๆ แบบนี้ คุณเองถาไมเคราะหรายถอยหลังสะดุดหินลม คุณก็คงจะหยุดมันลงไดกอนฉันแนๆ มันอยูท่ีจังหวะและโอกาสมากกวา ท้ังเกดิและคุณไมมีโอกาสจะยิงมันไดในขณะท่ีชุลมุนติดตัวอยูนั้น แตฉันไดโอกาสนี้ วาแตวา มันไปยงัไงมายังไงกนันี ่เราเห็นรอยของมันมาส้ินสุดเอาท่ีธารน้ํานี่ แลวทําไมจูๆ มันก็ตลบออกมาทางดานหลังของพวกเราทุกคน รอยเดนิยอนกลับก็ไมเห็นมี” รพินทรควักบุหร่ีออกมาจุดสูบเปนตัวแรก ภายหลังจากตกอยูในภาวะเครงเครียดติดตอ กันมาเปนเวลานาน “มันทําอุบายหลอกเราครับ ทําใหเราเห็นรอยเทาของมันตรงไปท่ีลําธารเหมือนจะขามไปฝงโนน แลวก็เดินถอยหลังเหยยีบซํ้ารอยตีนของตัวเอง วกกลับไปซุมอยูท่ีหลังพุมไมปากหวยโนน คอยดักเลนงานเรา ระหวางท่ีเรากําลังงงกนัอยู มันก็พรวดออกมาเลย” หญิงสาวลืมตาโพลง อุทานอะไรออกมาคําหนึ่ง จองพิจารณาดูรอยตีนเหลานัน้ อยางอัศจรรยใจไปหมด “ไมนาเช่ือเลย สัตวดิรัจฉาน จะมีความคิดอานเลหกลไดลึกซ้ึงถึงเพียงนี้ เปนไปไดหรืออยางคุณวานะ” “เปนไปไดหรือไมไดคุณหญิงก็เห็นกับตาอยูแลวยังไงครับ เราเห็นแตรอยมันเดนิลงมา แตไมเห็นรอยวกกลับข้ึนไป แลวมันก็โผลออกมาทางดานหลังเรา ถามันไมเดนิถอยหลังซํ้ารอยตัวเองไปทุกฝกาวอยางวานี่ มันจะมีวิธีใด” ไมทันจะขาดเสียงพูดของรพินทร ทุกคนก็ตองสะดุงสุดตัว เสียงไรเฟลแผดระเบิดสนั่นหวั่นไหวข้ึนสองนัดซอน ดงัมาจากดานใตของบริเวณปาหนาม ท่ีตางผานกันออกมากอนแลว หางกันไมถึงวนิาที มันก็กกึกองข้ึนถ่ียิบ ฟงจากเสียงเปนปนคนละขนาดกัน ซ่ึงแปลวามากกวาหนึง่กระบอกข้ึนไป พรอมกัน มีเสียงกิ่งไมหกัระเนระนาด ระคนไปกับเสียงตะโกนโวยวายฟงไมไดศัพทแววๆ มา “พวกของคุณชาย ปะทะกับอะไรเขาใหแลว!”


698

พรานใหญรองออกมาเร็วปร๋ือ เกิดกับดารินซ่ึงนั่งอยูพรวดข้ึนยืนอยางตระหนก ยังไมทันจะเอยคําใดกนัท้ังส้ิน กัมปนาทปนก็สะทานมาอีกสองตูมติดๆ กัน แลวหลังจากนั้น ทุกส่ิงทุกอยางก็เงียบสงัดลงตามเดิม เหมือนไมไดมีอะไรเกดิข้ึน ท้ังสามไดแตจองตากันอยูเชนนัน้ “ชางกระมัง?” หญิงสาวอุทานเสียงส่ัน จองตาเขาอยางรอนใจ รพินทรเมมริมฝปากแนน พยายามจับเสียง ก็ไมไดยนิอะไรทั้งส้ิน เกิดเขยกขาลากปนเขามาสมทบ “คงไมใชชางหรอกครับนายหญิง ถาชางปานนี้คงไดยนิเสียงมันรอง เสียงปาแตกล่ันไปแลว” ทุกคนไดแตจองตา นิ่งงันกันไปอีก ความเงียบคือปริศนาท่ีทําใหตองคิดไปในทางไมชอบมาพากลนัก เสียงเหมือนกระซิบของดารินดังมาอีก “แลวทําไมถึงเงียบกริบกนัไปแบบนั้น เสียงปนต้ัง 6-7 นัด แลวก็เงียบกนัไปเฉยๆ” คําพูดของหญิงสาว ทําใหเขาตัดสินใจในทันทีนั้น บรรจุลูกปนจนเต็มซองอยางรวดเร็ว แลวกระชากลูกเล่ือนข้ึนลํา หันมาทางเกิดออกคําส่ังโดยเร็ววา “เกิด! แกกับนายหญิงรออยูท่ีนี่แหละ ฉันจะตามไปดูเอง” ขาดเสียง กก็าวพรวดๆ ตัดพืน้ทรายริมลําธารตรงไปยังปากหวยเขาดงไปอยางรวดเร็ว ท้ิงใหพรานพื้นเมืองกับนายจางสาวรอคอยตรงบริเวณท่ีมหิงสาลมอยู ดารินขยับจะวิ่งตามไปดวย แตแลวก็ชะงักเพราะเกิดรองทวงไว หลอนจงึเปล่ียนความตั้งใจ ระลึกข้ึนมาไดวา ในภาวะเชนนี้การปฏิบัติตามคําส่ังของรพินทรยอมเปนการดีท่ีสุด พรานใหญรุดเรงมาตามลําหวย อันเปนทางเดียวกับท่ีเขาไดตามรอยเจามหิงสามาเม่ือครูใหญนี้ ยอนกลับข้ึนปาหนามอีกคร้ังดวยความรอนใจ เสียงปนท่ีซัลโวสนั่นหลายนัดซอนเม่ืออึดใจท่ีแลว ทําใหเขาไมสามารถจะทายอะไรถูก ทายฝายเขาระเบิดกระสุนเขาใสเจามหงิสาบาเลือดตัวนั้นกอน เวนระยะหางกนัเพียงไมเกิน 2-3 นาทีเทานัน้ ก็มีเสียงยิงสนั่นหวัน่ไหวมาจากดานของเชษฐา ซ่ึงแยกออมไปอีกทางหนึ่ง ลักษณะของเสียงปนท่ีระเบิดข้ึนหลายนัด ในชวงจังหวะตางๆ กัน แสดงวาเปนการปะทะในข้ันดเุดือดรายแรงทีเดยีว คร้ันแลวมันก็เงียบหายไปเสียเฉยๆ โดยไมมีอะไรกระโตกกระตากเลยเชนนี้ ทําใหเขาไมสบายใจนกั จากความจัดเจนจนคุนเคยกบัภูมิประเทศดีอยูกอนแลว ไมกี่อึดใจหลังจากนั้น รพินทรก็พบตัวเองในปาหนามอันแหงเกรียมกวารกทึบ บายหนาไปตามทิศทางท่ีไดยนิเสียงปน สอดสายสายตาและเง่ียหูสดับตรับฟงไปทุกฝกาว ใจเตนระทึก ระหวางเชษฐา ไชยยนัต และแงซาย ท้ังสามคนเขาไมกลาท่ีจะเดาวาคนใดคนหนึ่ง หรือมิฉะนั้นกท้ั็งสามคน มีอันเปนไปเชนไรเสียแลว


699

ใจช้ืนข้ึนเล็กนอย เม่ือไดยนิเสียงคนพูดกนัแววๆ ทางพงหนามขางหนา เขาก็ปองปากกูใหสัญญาณออกไป พอขาดเสียง ก็มีเสียงกูตอบออกมา พรานใหญเรงฝเทาข้ึนอีก พอพนรอยแยกของทางดานเล็กๆ สองฝงเปนปารก เบ้ืองหนาเปนเนินสูง เขาก็ถอนใจออกมาโลงอก เชษฐา ไชยยันต และแงซาย ยนืรวมกลุมกันอยูริมซุมไผหนาม หางออกไปเล็กนอย บนกอหนามพุงดอ ภูเขายอมๆ ลูกหนึ่งกองฟบุอยูท่ีนั่น พอมองเห็นเขา ท้ังเชษฐาและไชยยันตก็สงเสียงรองทักอยางดใีจล่ันมา พรานใหญวิ่งตรงเขาไป พอถึงกพ็บวา ภูเขาท่ีกองอยูนัน้ คือแรดสองนอหรือกระซูตัวเดียวกับท่ีเขาไดเผชิญหนากับมันมากอนเม่ือช่ัวโมงท่ีแลว กอนหนาท่ีจะปะทะกับมหิงสานั่นเอง เชษฐานั้นเส้ือลาสัตวทางดานหลังขาดรุงร่ิง ราวกับใครเอามีดกรีด สําหรับไชยยันต แขนท้ังสองขางและบริเวณใบหนา เปนรอยขีดขวนจากหนามยบัไปหมด เลือดโทรม สวนแงซายดูเหมือนจะไมไดรับอันตรายอะไรเลย มองเหน็แคนั้น เขาก็ทายอะไรไดถูกหมด “เปนอะไรหรือเปลาครับ คุณชาย คุณไชยยันต” เขาถามแทบจะไมหายใจทันทีท่ีพรวดเขามาถึง ท้ังสองหัวเราะ แสดงวาไมมีรายแรงสาหสัมากไปกวาท่ีเห็น “ก็ไมเปนไรหรอก แคเกือบตายเทานัน้...” ไชยยนัตตอบพลางหัวเราะอยางอารมณขัน “เชษฐาถูกมันเสยลอยข้ึนท้ังตัว ทีแรกนึกวาแหลกแลว โชคดีเหลือเกินนอของมันเฉียดสันหลังไปอยางหวุดหวิด กระชากเส้ือขาดออกท้ังกระบิ สวนผมวิ่งตะลุยเขาไปในกอหนาม หนาตาเนื้อตัวไมมีเหลืออยางท่ีเห็นอยูนี่แหละ ไหนอธิบายหนอยซิผูกอง ไอมหิงสาของคุณ ไหงถึงจําแลงรางกลายเปนกระซูไปไดยงัง้ี?” “มันจําแลงรางไมไดหรอกครับ มันคนละตัว คนละชนดิกันตะหาก แตบังเอิญวามันเขามาอยูในบริเวณใกลเคียงกนัเทานั้น” เขาตอบยิ้มๆ พลอยขบขันสีหนาอาการของไชยยนัต ผูมักจะหัวเราะไดแมกระท่ังความตาย จากการบอกเลา ความก็ปรากฏพอจะลําดบัภาพไดวา ฝายของเชษฐา ไชยยนัต และแงซาย ซ่ึงออมสกัดเขาทางดานซายของดงหนามตามท่ีนัดแนะกันไว พบรอยของมหิงสาท่ีหมายลาอยางชัดเจน และสาวรอยกระช้ันกนัเขามาเปนลําดับ แตยงัไมมีวี่แวววาจะเห็นตัว ขณะท่ีดอมๆ กันอยูนั้น ตางกไ็ดยินเสียงปนระเบิดกึกกองข้ึนจากฝายของรพินทร อันทําใหเขาใจไดแนชัดวา พรานใหญจะตองเขาถึงตัวมหิงสาแลว พรอมๆ กับเสียงปนท่ีล่ันถ่ียิบอยูหลายนัด ก็มีเสียงปาแตกลูเปนทางตรงเขามา ทําใหคิดวามหิงสาถูกปนบายหนาหนีมาทางฝายของตน จึงซุมสกัดอยู แตความจริงนั้น เสียงท่ีวิ่งเตลิดมา เปนเสียงของกระซูตัวนี้ ซ่ึงต่ืนตกใจเสียงปนมาจากฟากโนน เสียงวิ่งตรงเขา


700

มานั้น หยุดชะงักคลายๆ จะไดกล่ิน แลวก็เปล่ียนทิศเล่ียงออมไปทางหนึ่ง แงซายซ่ึงทําหนาท่ีเปนพรานจึงชวนออกกาวสกดั ระหวางท่ีตามเขาชิดโดยท่ียงัเขาใจวาเปนมหิงสานั่นเอง เจากระซูตัวนี้ก็โผลพรวดออก มาจากดงหนามอันหนาทึบท่ีมันกําบังซุมตัวอยู ดิ่งเขาใสเชษฐาเปนคนแรก เสียงปนสองนัดแรกท่ีดังข้ึนเปนเสียงปนจากไชยยนัต ผูกระหน่าํใสท้ังลํากลองซายขวาโดยไมตองเล็ง มันถูกเขาระหวางตะโพกหลังกบัชวงทองอยางจัง ลมตะแคงไป จังหวะท่ีเสยนอข้ึนหมายขยี้เชษฐาจึงเสียไป เปนผลใหเส้ือขาดติดปลายนอ ราชสกุลหนุมหวัหนาคณะเดินทางพนวนิาทีดับจิตนัน้ไปไดอยางหวุดหวดิ พอมันทรงตัวติดก็สวนควันปนเขาใสคนยงิ ผูซ่ึงวิ่งอยางไมคิดชีวิตผาเขาไปในดงหนาม และกอนท่ีมันจะทันถึงตัวไชยยนัต เชษฐากบัแงซายก็ระเบิดไรเฟลในมือเขาใสโดยไมนับ ภายหลังจากท่ีมันลมหมดฤทธ์ิเดชลงแลว แงซายตองใชมีดเดินปา ถางพงหนามเขาไปรับตัวไชยยันตออกมา ซ่ึงเจาตัวก็ไมสามารถบอกไดเหมือนกันวา ขณะนั้น เขาสามารถตะกายบุกเขาไปในปาหนามอันแหลมเหลานั้นไดอยางไร “ดีวานี่สามคนชวยกัน ถาคนเดียวปานนี้เสร็จไปแลว ยิงมันไมทันแน” เชษฐาบอก ยกมือข้ึนลูบสันหลังตัวเอง ซ่ึงมีรอยเส้ือขาดยับเยิน แลวท้ังสองก็แสดงทาประหลาดใจ เม่ือพรานใหญบอกใหทราบวาเขาเผชิญหนากับกระซูตัวนี้มากอนแลว “ผมนึกไมถึงเลยครับวา พวกของคุณชายจะมาปะทะกับมันเขาในเวลาไลๆ กับท่ีทางดานผมก็ฟาดกับเจาควายปาตัวนัน้” แลวเขาก็เลาเหตุการณ ท่ีเผชิญหนากับมหิงสาใหเชษฐากับไชยยันตฟงโดยละเอียด พอทราบวาควายมหากาฬตัวนัน้ ถูกพิชิตลงดวยฝมือของดาริน ท้ังสองอาปากคางตะลึงงันไปดวยความประหลาดใจสุดขีด “นอยนะเหรอ เปนคนคว่ํามัน?” พี่ชายรองออกมาอยางต่ืนเตนอัศจรรยใจ “เปนความจริงครับ ถาไมใชเพราะฝมือคุณหญิง ปานนี้ผมกับเกิดก็แหลกไปแลว” “เปนเร่ืองมหศัจรรยท่ีสุด นี่ถาไมใชเพราะคุณบอกละก็ ตอใหอมพระมาพูด ผมกไ็มเช่ือเด็ดขาด” ไชยยนัตครางหัวเราะออกมาอยางงงๆ กะพริบตาปริบๆ แงซายผูเงียบขรึมทุกสถาน- การณก็พดูข้ึนลอยๆ “นายหญิงเปนคนสติดี ยิงปนก็แมน ผิดคาดไปถนัด ผมนึกวามันจะลมลงดวยปนของผูกองเสียอีก” เม่ือตางฝายตางเลาถึงเหตุการณ เชษฐา กบัไชยยนัต จึงเขาใจในทันทีวา เหตุไรฝายของตนถึงประจันหนากับเจากระซูตัวนีเ้ขา ท้ังสองฝายตางเผชิญหนากับอันตรายในเวลาไลเล่ียใกลเคียงกัน และเกือบจะเอาชีวิตไมรอดดวยกนัท้ังสองดานจากสัตวรายสองชนดิ


701

มันเปนการลาท่ีไดรับผลสําเร็จแบบโชคสองช้ัน โดยท่ีไมมีใครคาดฝนไวลวงหนา คือไมเพียงแตจะไดตัวเจามหิงสาอันเปนเปาหมายสําคัญเทานัน้ ยังมีผลพลอยไดจากกระซูตัวมหึมาเพ่ิม ข้ึนอีกตัวหนึ่งดวย ทวาชีวิตของคณะพรรคแตละฝาย ก็แทบจะปลิดลงไปในสภาพท่ีแทบไมแตกตางไปจากกัน ไมมีใครแสดงความสนใจกบักระซูตัวนั้นนัก จดุหมายสําคัญในขณะนี้อยูท่ีมหิงสามาก- กวา รพนิทรบอกใหท้ิงซากเจาแรดสองนอตัวนั้นไวกอน นําตรงไปยังลําธารชายดงหนาม ซ่ึงเกิดกบัดารินรอคอยฟงขาวอยูในขณะน้ี ดารินมีสีหนาแชมช่ืนข้ึนเม่ือเห็นพรานใหญโผลกลับมา พรอมกับคณะพี่ชายของหลอน ซ่ึงสังเกตเห็นผาดๆ วา ไมมีใครไดรับอันตรายรายแรงอะไรนัก หลอนวิ่งถลันออกไปรับโดยเร็ว ภายหลังจากการสอบซักบอกกลาวกันและกัน ท้ังสองฝายก็รูเร่ืองโดยตลอด เชษฐา ไชยยันต และแงซายตรงปราดเขาพิจารณาดูท่ีซากควายยักษตัวนั้นอยางต่ืนเตน ตางถายทอดในส่ิงท่ีไดเผชิญมากบัตนเองใหอีกฝายฟงโดยละเอียด และหยุดพักกันท่ีนั่นช่ัวคราว เพื่อพกัผอนความเครงเครียดทางกายและสมอง ท่ีตางผจญกันมาต้ังแตเชา เชษฐาเขามาสํารวจอยางถ่ีถวนท่ีซากน้ัน พรานใหญก็ช้ีใหดแูผลเกาตรงตะโพกซาย ซ่ึงเชษฐายิงไวเม่ือวันกอน มันเจาะทะลุเนื้อตะโพกออกไปเฉยๆ โดยไมกระทบกระดูก เปนแผลท่ีไมมีความฉกรรจอะไรเลย นอกจากสรางความเจ็บปวดและพยาบาทมาดรายใหแกมันยิ่งข้ึน “มองผาดๆ ยังกะชางหนุม...” หัวหนาคณะเดินทางจุปาก โคลงศีรษะชาๆ “ทําไมมันถึงใหญโตมโหฬารถึงขนาดน้ี แทบไมเช่ือสายตาเลย เหมือนสัตวโบราณง้ันแหละ” “อายุของมันมากเต็มทีแลวครับ แกเสียจนกระท่ังเขากรอน รูสึกวาน้ําหนักตัวจะมากกวากระซูตัวเม่ือกีน้ี้เสียอีก” สวนกวางท่ีสุด คือกลางลําตัวของมันขณะท่ีลมตะแคงอยูนั้น คนรางใหญขนาดเชษฐา และแงซายสองคน ยืนกันอยูคนละดาน เชษฐาทดลองโดยย่ืนสงมีดเดินปาท่ียาวศอกเศษไปใหแงซาย หนุมกะเหร่ียงพเนจรเอ้ือมมือมารับสุดเอ้ือม ยังไมสามารถจะเอื้อมถึงปลายมีดท่ีเชษฐายืน่สงมาใหได “ลมไอควายยกัษตัวนี้ลง เธอก็เอาปริญญาเอกของนักลาสัตวไปไดแลว นอย” ไชยยนัตหนัไปบอกกับดาริน แพทยสาวคนสวยยิ้มเล่ียน สีหนาของหลอนไมมีแววภาคภูมิใจใดๆ ท้ังส้ิน นอกจากรองรอยของความอกส่ันขวัญหาย ท่ียังเหลือคางอยูในแววตา


702

“เห็นจะไมขอรับดีกรีอันนี้หรอก ฉันเพิ่งจะเรียนรูชัดเดีย๋วนีเ้องวา การประจันหนากับสัตวใหญดุราย ขณะท่ีมันหมายจะเขามาเอาชีวิตเรานั้น มันเปนอยางไร ยอมรับวาขณะนัน้ กลัวจนตัวส่ัน สติสตังไมไดอยูกับเนือ้กับตัวเลย ทําอะไรลงไปตามสัญชาตญาณบงการอยางเดยีวเทานั้น” แลวหลอนก็ยกมือข้ึนลูบคลําไหลขวา อันราวระบมไปหมดดวยอํานาจแรงสะทอนถอยหลังของ .470 บนอุบอิบอยูในลําคอ ภายหลังจากเร่ืองต่ืนเตนผานพนไปแลว การสนทนากก็ลับกลายมาเปนเร่ืองขบขันสนุกสนานอีกคร้ัง เม่ือท้ังสองฝายผลัดกันเลาถึงเหตุการณในวินาทีฉุกเฉินขีดสุด ซ่ึงตางเผชิญกันมาคนละแงมุม เร่ืองของการผจญภัยในปามีท้ังความนากลัวและขบขันรวมอยูในตัวของมันเองเสมอ ดารินหวัเราะจนนํ้าตาไหล เม่ือเชษฐาเลาถึงลักษณะของไชยยนัตท่ีวิ่งอยางไมคิดชีวติผาเขาไปในดงหนาม แลวก็กลับออกมาไมได สวนไชยยนัตก็พรรณนาโดยละเอียดวา ขณะท่ีกระซูตัวนั้นพุงเขาใสเชษฐานั้น เชษฐาออกวิ่งกระเจิดกระเจิงโดยไมรูทิศทางอยางไรบาง จนกระท่ังถูกขวิดเสยลอยควางข้ึนท้ังตัว รพินทรกับเกิดก็รูสึกขบขันตนเอง เม่ือดารินผูเห็นเหตุการณอยางถนัดท่ีสุด เลาใหฟงวาท้ังเขาและเกดิอยูในอาการอลหมานเชนไร ตอนท่ีมหิงสาควบเขาไล ทุกคนตระหนักไดดวีา ชีวิตท่ีรอดมาไดนัน้ ตกเปนหนีบุ้ญคุณของอานุภาพไรเฟลขนาดหนักแทๆ เพราะขณะท่ียงิออกไป ถึงแมจะยังไมถูกท่ีสําคัญพอท่ีจะหยุดมันไดอยางเฉียบขาด อํานาจแรงปะทะอันมากมาย ก็ทําใหมันชะงักปดเปเสียการทรงตัวไป เปดโอกาสใหผูเคราะหรายท่ีกําลังจะถูกมันบดขยี้หลบเอาตัวรอดไดอยางหวุดหวิด กรณีท่ีเหน็ชัดท่ีสุด ก็คืออํานาจของ .600 ไนโตรเอกซเปรส ซ่ึงไชยยันตกระหน่ําเขาใสกระซูหนังหนาตวันั้น ขณะท่ีมันกําลังพุงเขาขวิดเชษฐา แมจะถูกตรงตะโพกและบริเวณทอง ก็ทําใหมันช็อกลมฮวบลงไดช่ัวอึดใจใหญ ชวยใหเชษฐารอดพนวนิาทีมรณะไปไดพรอมกับต้ังตัวทัน “ถาไมได .600 ท่ีไชยยนัตยิงสงเดชปะทะไวเสียกอน ผมก็คงเละไปท้ังตัวแลว” หัวหนาคณะเดินทางบอกอยางไมวายหวาดเสียว หันไปตบไหลเพื่อน ผูบัดนี้มีพลาสเตอรติดตามแขนขาและใบหนาเต็มไปหมด ทําใหมองดแูลวเปนท่ีชวนขบขันยิ่ง ผูท่ีไมไดรับอันตรายใดเลยแมแตรอยขีดขวน ก็มีเพียงสองคนเทานั้น คือดาริน กับแงซาย นอกนัน้ก็มีรอยขัดยอกและถลอกปอกเปกกันไปทุกคน ไชยยนัตมีบาดแผลปุปะมากกวาทุกคน มันเปนเกมแหงการเส่ียง ท่ีคณะนายจางท้ังหมดยอมรับวาสาสมใจยิ่ง แงซายกับเกิด ไดรับคําส่ังใหเดินยอนกลับไปเอาสัมภาระของทุกคนท่ีปลดกองรวมกันไวชายดง กอนท่ีจะแยกกันยองตามมหิงสา รพินทรเปดหนังควายยักษตัวนั้นตรงบริเวณสันหลังออก แลเอาเฉพาะเนื้อสันออกมากอไฟยางอยางชนิด สดๆ รอนๆ ริมลําธารท่ีนั่งพักกนัอยู เพื่อชดเชยใหแกพลังงานและความเหน่ือยยากแทบจะเอาชีวิตไมรอด ในการติดตามพิชิตมัน มันเปนเนื้อสดม้ือ


703

แรกสําหรับทุกคน ภายหลังท่ีไดผละจากขบวนเกวยีนออกมา ดารินคนเดียวเทานั้นท่ีกินไมลง หลอนไดแตนัง่มองเฉยๆ และปฏิเสธเด็ดขาด ไมวาไชยยนัตหรือพี่ชายจะชวนคะยั้นคะยอมาเชนไร “เห็นตัวของมัน นึกถึงภาพเมื่อตะก้ีนีแ้ลว ขยอกไมลง ใครจะกินกก็นิเถอะ ไมตองเปนหวงฉันหรอก” หลอนวา แลวหลอนก็รอคอยอาหารกระปอง ซ่ึงเกดิกับแงซายกําลังเดินทางไปขนมา ประมาณคร่ึงช่ัวโมง ท้ังสองก็หอบเอาสัมภาระติดตัวของทุกคนท่ีถอดท้ิงไว กลับมาถึงและรวมวงสมทบกินเนื้อยางอยางเอร็ดอรอย “สําเร็จไปอีกหนึ่งละ ทีนีก้ถึ็งคราวไอแหวง จอมนกัเลงโตเสียที” ไชยยนัตพูด แววตาของอดตีนายทหารปนใหญสุกใสราเริงอยูเหมือนเดิม มันสอถึงความบึกบึนทรหดแบบนักเผชิญภยัแทจริง การเส่ียงแบบทามฤตยู เปนความสนุกสนานบันเทิงสําหรับเขา ท้ังๆ ท่ีดูผาดๆ ในคร้ังแรกวาเขาจะเปนคนสํารวจและออกจะขลาดๆ อยูบาง ธาตุแทท่ีซอนเรนอยูในตัวคน มันมักจะมาสําแดงตนเดนชดั ในขณะท่ีรวมชีวิตกันอยูกลางปาเชนนี้เอง “รูสึกวาคุณไชยยันตจะเจ็บมากกวาพวกเราทุกคนนะครับ แผลเต็มตัวทีเดียว ระยะวันสองวันนี่จะตามไอแหวงไหวหรือเปลาก็ไมทราบ” เขาพูดเบาๆ อยางเปนหวง เจาตัวคนมีพลาสเตอรติดเต็ม หัวเลาะล่ัน “โอย! เร่ืองเล็ก รพินทร ผมเพียงแตถูกหนามเกีย่วเทานัน้ ไมมีอะไรสาหัสสากรรจนักหรอก ใหนอยฉีดยากนับาดทะยกักินยาแกอักเสบ ไดนอนเต็มอ่ิมสักคืนเดียว ถึงไหนถึงกัน ผมเปนหวงเชษฐามากกวา เห็นถูกมันเสยงัดลอยข้ึนท้ังตัว แผลขางนอกไมมี ขางในอาจชํ้าข้ึนมาก็ได” แลวกห็ันไปทางสหาย ถามวา “เปนยังไงบาง เชษฐา?” คําพูดของไชยยันต ทําใหทุกคนเบนสายตาไปยังหวัหนาคณะเดินทางเปนตาเดยีว โดย เฉพาะอยางยิ่งนองสาวคนสวย สีหนาของหลอนแสดงอาการวิตก ลุกข้ึนเดินมานั่งใกลๆ พี่ชาย และขอตรวจดูรอยถูกขวิดทางดานหลังของเขา “พี่ใหญรูสึกยงัไงบางคะ?” หลอนถามแผวเบา จองหนาพี่ชาย เชษฐายิม้เรียบๆ “ขณะน้ียังไมรูสึกอะไรมากนกัหรอก ยอกๆ คลายๆ ใครเอาตะพดมานวดหลังขนาดเบาะๆ เทานั้น เช่ือวาคงไมเปนอะไร” ดารินพิจารณารองรอยกลางแผนหลังของพี่ชายอยางถ่ีถวน มันเปนรอยเขียวชํ้าเล็กนอย หลอนทดลองใชฝามือกดหนักๆ ลงไปยังตําแหนงนั้นและบริเวณหลังท้ังหมด พรอมกับสอบถามวาเขามีความรูสึกเจ็บหรือไม เชษฐาส่ันศีรษะ สีหนาอยูในอาการปกติธรรมดา หลอนออกคําส่ังใหเขาลองสูดลมหายใจเขาออกหนักๆ และใหลองไอแรงๆ พี่ชายปฏิบัติตามคําส่ังโดยด ี


704

“เจ็บบางไหมคะ?” “ปกติธรรมดา” แพทยสาวถอนใจออกมาอยางโลงอก เงยหนาข้ึนพดูกับทุกคน “คงไมเปนอะไรหรอก แตจะรูแนชัดก็ในราวพรุงนี้ พีใ่หญยังไมถึงกบัหลังเดาะ และตาเกิดยังไมถึงกบัซ่ีโครงหักก็นับวาเปนบุญท่ีสุดแลว” หลอนจัดการฉีดยาใหไชยยนัต และใหยากินกับพี่ชายจากชุดเคร่ืองเวชภณัฑขนาดจิ๋วท่ีติดยามหลังมาดวย ทุกคนมีความรูสึกเหมือนยกภูเขาออกไปจากอกไดลูกหนึ่ง เม่ือกาํจัดเจามหิงสาเขาเกก ซ่ึงกอกวนรังควานและทําหนาท่ีเปนกองระวังหลังสําหรับโขลงไอแหวงลงไดสําเร็จ เชษฐามองดนูาฬิกาขอมือ แลวแหงนหนาข้ึนเทียบกับดวงตะวนัท่ีบายคลอยตํ่าไปมากแลว พลางหนัมาขอความเหน็รพินทร “เสร็จศึกไอมหิงสานี่ลงแลว จะเอายังไงกนัตอไปละ?” ขณะน้ัน มันเปนเวลาบายส่ีโมงเศษ ดวงตะวนักําลังแตะขอบลงกบัเหล่ียมผาทางดานตะวนัตก เสียงนกหวารองโหยหวนกังวานกองมาจากปาบน พรานใหญใครครวญอยูเปนครู ก็บอกเบาๆ วา “ถาเราออกเดินทางกันเดี๋ยวนี้ เพื่อจะไปสมทบกับขบวนเกวียน จะอยางไรเสียกไ็มทันแลวละครับ เราเดินกนัไดอีกไมเกิน 3 ช่ัวโมงก็คํ่า” “ตอนนี้ขบวนเกวยีนของเราอยูท่ีไหน พอกะถูกไหม?” พรอมกับถาม เชษฐางัดเอาแผนท่ีซ่ึงพรานใหญทําไวใหออกมากางตรงหนา รพนิทรขมวดค้ิวคํานวณกะวนัเวลาอยูอีกอึดใจใหญก็เอากิ่งไมเล็กๆ ท่ีอยูในมือช้ีใหนายจางของเขาดู “ถาพวกนัน้ไมไปโอเออยูเสียท่ีไหน และเดินทางตามแผนเดิมท่ีกําหนดไวให ราวๆ คํ่านี้ก็จะถึงทุงชางนี่ครับ ซ่ึงถาเราไมมาเสียเวลาตามมหิงสาเสีย และออกเดินทางต้ังแตเม่ือเชาท่ีแลวมา ผมก็กะไววาจะตองตามทันพวกนั้นท่ีทุงชางในคํ่านีแ้หละ ทีนี้ถาเราออกเดินทางจากท่ีนี่โดยตั้งเข็มทุงชางก็ราวๆ เกือบสวางของคืนนี้ แปลวาตองเดนิทางกลางคืนตลอดท้ังคืนโดยไมหยุด การเดนิปากลางคืนมันไมเหมาะนัก เพราะตองตัดเขาหลายลูก ไมใชเดินในปาโปรง” “ไมไหวหรอก เดินกนัตลอดท้ังคืนแบบท่ีวานั่นนะ โดยเฉพาะอยางยิง่พวกเราทุกคนก็กรําหนักกันมาท้ังวันแลว” ดารินเอยข้ึนลอยๆ พรานใหญไมแสดงความเห็นเชนไร เพียงแตมองดหูนาเชษฐากับไชยยันต เหมือนจะขอคําช้ีขาดตามฐานะของลูกจางท่ีด ี “ถาตามขบวนเกวยีนของเราไมทันกอนคํ่าวันนี้ ก็ไมมีประโยชนอะไรท่ีจะออกเดิน” ไชยยนัตวา “สมมติวาเราหยุดพักท่ีนี่คืนนี้ เราจะตามทันเกวียนท่ีไหนเม่ือไหร?”


705

เชษฐาถาม “พรุงนี้เย็นท่ีบริเวณปาหวายครับ แตตองลัดทางกันนาดทีูเดียว เดนิบนสันเขาโดยตลอด” “ถาง้ันคืนนี้หาชัยภูมิเหมาะๆ นอนเอาแรงกนัไวสักคืนหนึง่กอนเถอะ เชามืดคอยเดนิตอ” “ถาจะตัดสินใจแนวานอน เราก็ควรเลือกท่ีใกลๆ กับธารน้ํานี่แหละเหมาะท่ีสุด ไมควรเดินไปใหไกลอีก” ดารินเสนอ เพราะธารน้ําใสแหงนีเ้ปนตําแหนงท่ีถูกใจหลอนท่ีสุด อันเนื่องมาจากหางน้ําไมได ทุกคนกเ็หมือนจะเขาใจความตองการของหลอนไดดี รพินทรซอนยิ้มพยักหนา “ก็ไดเหมือนกนัครับ แตถึงอยางไรเราก็ตองเดินเลาะธารนี่ข้ึนไปทางเหนือ อีกสักกิโลเมตรเศษๆ สําหรับท่ีเรานั่งกันอยูนี่ไมเหมาะแน” “ทําไมหรือ?” หลอนถามอยางสงสัย กวาดสายตาไปรอบๆ เกิดก็ตอบแทนมาวา “ธารน้ําตรงบริเวณนี้ เปนกึง่กลางของดานสัตวครับนายหญิง เหนือดงข้ึนไปโนนกมี็โปง ตอนกลางคืนชางอาจยกโขลงลงมากินน้ําท่ีนี่ก็ได นายหญิงไมสังเกตรอยหรือครับ เปนเทือกไปหมด เดนิข้ึนไปอีกนิดตรงท่ีพรานใหญวาเปนท่ีท่ีสบายและปลอดภัยกวา ตล่ิงสูงเปนผากั้นและมีชะเวิกเขาไปคลายถํ้า กันน้ําคางกันลมไดอยางดี ธารตอนนัน้ก็กวางน้ําลึก พื้นหาดทรายโลงเห็นอะไรไดไกลๆ” ดารินขยับตัวอยางอึดอัด เปาลมลงไปในอกเส้ือ “ถาง้ันก็รีบเคล่ือนยายกนัไปท่ีนั่นเดีย๋วนี้เถอะ บอกตรงๆ วาฉันตองการอาบน้ํา ยี่สิบส่ีช่ัวโมงมาแลวไมเจอะน้ําเลย เหนียวเหนอะหนะคันยิบไปหมดท้ังตัว ตอนท่ีบุกเขาไปในปาหนาม มัวแตชักชาประเดีย๋วตะวันตกดินก็หนาวอาบไมไดเสียเทานั้น อดนอนนะฉันอดได แตอดอาบน้ํานี่ไมไหวเอาจริงๆ ยอมแพ” ไมมีใครขัดใจหลอน ระหวางเตรียมเคล่ือนยาย เพื่อหาชัยภูมิต้ังแคมปสําหรับคืนนี ้ รพินทรกห็ันไปทางหัวหนาคณะเดินทาง “ควาย กับกระซูนี่ จะจัดการยังไงครับ ถาคิดในแงลาสัตวแลว จัดวามันเปนลาภใหญท่ีสุดของการลาทีเดียว โดยเฉพาะอยางยิ่งแรดสองนอตัวนัน้” เชษฐาส่ันศีรษะ ตบไหลเขาเบาๆ “ถูกแลว ถาคิดในแงลาสัตวแลวตองถือวาเปนลาภใหญมาก แตในขณะนี้เราไมไดลาสัตวในความหมายนั้น เพราะฉะนั้นอยาไปกังวลกับมันใหเสียเวลาเลย รพนิทร ส่ิงกังวลของเรายังมีอีกมากนัก ขืนมัวแตหวงมันอยูก็เสียการเทานั้น อีกอยางหน่ึง ขณะน้ีเราก็อยูหางกับขบวนเกวยีนของเรามากกวาจะเดินทางไปถึง กวาจะสงพวกนั้นใหกลับมาขนเนื้อก็เนา ไอคร้ันจะจดัการกันเองก็เกินกําลังของพวกเราท้ังหมดหกคนนี่ ไหนจะชําแหละ ไหนจะยาง ไหนจะตองแบกขนกันไป เจาสอง


706

ตัวนั่นรวมกนัแลวก็เทากับชางใหญๆ ตัวหนึ่งพอดี ท้ิงมันเถอะ อยางดีเราก็จะอาศัยเนื้อควายเปนอาหารเฉพาะเทาท่ีเราพักกันอยูท่ีนี่ หรือมายก็สํารองไปเปนอาหารระหวางทางนิดหนอยเทานัน้ ถึงอยางไรผมก็ยอมรับวาเปนคร้ังแรกในชีวิตท่ีพบเห็นกระซูในปา และยงิมันได ต่ืนเตนไมนอยทีเดยีว แตงานสําคัญท่ีรออยูขางหนาทําใหสนใจกับมันไมไดมากนัก เสียดายนะ ตองเสียดายแนๆ ทวาไมรูจะทํายังไง” รพินทรไมกลาวเชนไรอกี มีแตเกดิกับไชยยันตเทานั้นท่ีบนเสียดายกระซูตัวนัน้เปนอยางยิ่ง เพราะถาคิดเปนราคาเงินมันก็ไมนอยอยู สําหรับรางกายทุกสวนของมันซ่ึงลวนตีราคาไดท้ังส้ิน นับต้ังแตเลือด นอ เนื้อ หนัง ลงไปถึงกระดกู แตก็ตองจํานนดวยเหตุผลของหัวหนาคณะเดินทาง รพินทรนําท้ังหมดผละออกเดินจากท่ีนั่งพกักันอยู เลาะเลียบไปตามแนวชายหาดของลําธาร ซ่ึงกั้นระหวางเขาใหญและปาราบไวข้ึนไปทางตนน้ํา ภูมิประเทศท้ังสองฝงสวยสดงดงามไปดวยธรรมชาติ ดานหน่ึงเปนดงดินอันทึบทะมึน หนาแนนไปดวยไมใหญดึกดําบรรพ แตละตนสูงทะยานเยีย่มเมฆ อีกดานหน่ึงเปนปาเต้ียประเภทพลวงและกระชิด มีโขดแกงหินงอกอยูเปนฉากช้ันระเกะระกะรูปลักษณะตางๆ ธารบางตอนก็มีแนวนํ้าไหลกวาง และบางตอนถูกบีบลงมาเปนรองเล็กนิดเดียว ซ่ึงฤดูนี้น้ําแหงท้ิงพื้นลําธารสวนใหญ ใหเหลือแตกรวดทรายเปนหาดโลงออกไป นากฝูงหนึ่งประมาณ 7-8 ตัว สงเสียงรองเอ็ดดําผุดดําวายอยูในตําแหนงธารน้ํากวางเบ้ืองหนาตอนหน่ึง พอเห็นกลุมคนเดินพนโคงตล่ิงลงมา ก็พากันวิ่งข้ึนฝงหายเขาไปในซอกโขดหินใหญ นกกระลุมคูขันพูอยูบนยอดยางสูง สลับไปกับเสียงเจาะโพรงไมถ่ีรัวของนกหวัขวาน แดดเหลืองอรามลงเปนลําดับ ทุกคนตางเดนิกันไปโดยไมเรงรอนอะไรนกั และอยูในอารมณปลอดโปรง เพราะธรรมชาติอันงดงาม และบรรยากาศท่ีระร่ืน โดยเฉพาะอยางยิ่งดาริน นยันตาของหลอนเปนประกายแทบจะลืมความเหน็ดเหน่ือย และเร่ืองอันต่ืนเตนแทบจะถึงเลือด ถึงชีวิตหมดส้ิน หลอนเดนิเลาะชิดชายน้ําชมนกชมไมไปอยางเพลิดเพลิน ไมนานนกัก็มาถึงตําแหนงท่ีรพินทรกําหนดไว มันดเูหมือนจะเปนบริเวณท่ีร่ืนรมยท่ีสุด ภายใตชะงอนเวิ้งผา ซ่ึงมีลักษณะเหมือนฝาหอย หรือมิฉะนั้นก็มีใครมาเจาะควานไว พื้นทรายบริเวณนั้นละเอียดขาวสะอาดและโลงเตียน มีกอนหินนอยๆ งอกข้ึนเปนหยอมๆ สลับสีสันวิจิตรประหนึ่งใครเอาแกวตางๆ สีมาแกลงประดับไว เวิ้งนัน้ใชแทนผนังหรือกําแพงกัน้ดานหลังไดโดยไมตองหวง ซํ้ายังมีหลังคากันฝนหรือน้ําคางเปนอยางด ี คงจะมีแตดานหนาเทานั้นท่ีเปนหาดโลงออกไปถึงสายธาร และขามฟากหางไปประมาณ 30 เมตร เปนปาสูงเชิงเขาใหญสามารถจะสํารวจมองเห็นอะไรไดอยางชัดเจนโดยไมมีมุมอับ พอมองเห็นชัยภูมิอันแสนสบายเชนนัน้ ไชยยันตก็ผิวปากหวือออกมาลมตัวลงนอนหงายแผหลา


707

“ถาจะตองเปนพระราม ตอนเดินดงกันแบบน้ีตลอดไปแลว ก็ขอใหไดคูหาสวรรคอยางนี้เปนท่ีต้ังแคมปทุกคร้ังไปเถิด จะใหอยูนานสักขนาดไหนก็ยังไหว” เขารองออกมา แลวก็ทําหนานิ่ว ครางอู เม่ือหัวไหลท่ีถูกหนามเกีย่วไวเปนแผลลึก เอนลงไปกระทบกบัแงหินตอนหนึง่ ทําใหทุกคนหัวเราะ รพนิทร เกิด และแงซาย ชวยกันดําเนินการตั้งคายพักชัว่คราวข้ึนอยางรวดเร็ว อึดใจใหญตอมามันกพ็รอมท่ีจะใชพํานักพกันอนสําหรับคืนนี้ไดอยางสุขโขสโมสร และอบอุนปลอดภัยกวาทุกคืนท่ีแลวมา และอันเนื่องจากพ้ืนเปนทราย พรานใหญส่ังใหขุดหลุมเปนรางยาวสําหรับเตรียมกอไฟหุงหาและยางเน้ือ สวนไฟผิงและไฟกันสัตวนั้น เกิดไปลากเอาขอนไมแหงขนาดใหญมาสามส่ีตน วางกายกันไวทางดานหนาแทนประตูไดเปนอยางดี ขณะท่ีดานหลังใชผนังหนิธรรมชาติชวยกันอยูดวย เชษฐากําลังคนยามของเขา เพื่อจะร้ือของจําเปนออกมา หันไปเหน็เกิดเขามานั่งยองๆ ซุบซิบอะไรกับพรานใหญกถ็ามมา “อะไรหรือ?” พรานพื้นเมืองหัวเราะแหะๆ รพินทรตอบวา “เกิดเสียดายกระซูตัวนั้นมากครับ อยากจะขออนุญาตไปเอานอของมัน บอกวาจะเอาไปฝากเพื่อนกะเหร่ียงท่ีหมูบานหลมชาง” ราชสกุลหนุมยิ้มอยางอารมณดี พยักหนา “ไปซิ อยากเอาก็ไปเอา แตหวังวาคงไมโลภมากถึงกับแบกกระซูตัวนั้นมาท้ังตัวนะ แลวก็รีบกลับมาใหถึงท่ีนี่กอนคํ่า เอาแงซายไปเปนเพื่อนดวย อยาไปคนเดยีว” เกิดกระโดดลุกข้ึนอยางยินด ี หันไปพยักหนากับแงซาย ซ่ึงดูเหมือนจะรูกันอยูกอนแลว ฉวยปนประจํามือคนละกระบอก ต้ังทาจะผละไป ไชยยนัตก็รองบอกมาวา “ขากลับอยาลืมแวะท่ีไอทรพีตัวนัน้ เอาเนื้อมาเผ่ือสําหรับอาหารเยน็และเชาพรุงนี้ดวย เอาแตเนื้อสันมานะ สวนอ่ืนอยาเอามา” ท้ังสองรับคํา ชวนกนัเดนิตัดหายข้ึนปากระชิดหายไป ดารินถอดบูตออก แลวสอดเทาเปลือยลงไปกลบอยูในพื้นทราย เหมือนจะใหทรายชวยดูดความชาท่ีสวมรองเทาอยูเปนเวลานาน ต้ังคําถามข้ึนลอยๆ วา “แรด กับกระซูนี่มันตางกันยังไงนะ?” เพราะรพินทรทําเปนเหมือนจะไมไดยนิ นั่งจัดการกบัเตายางเนื้อแบบพิเศษของเขาเฉยเสีย พี่ชายจึงทําหนาท่ีวิสัชนามาใหแทน “มันก็อยางเดียวกันนั่นแหละ ผิดกันแตวา ถามีนอเดียวเขาเรียกแรด ถามีสองนอ เรียกกระซู ท่ียิงไดนี่เปนกระซู”


708

“แปลก! นอยก็เพิ่งจะมาไดยินคําวากระซูนี่เอง ออกแปรงหูไปเพราะไมเคยไดยินมากอน เห็นทีแรกนอยกว็าแรดนั่นแหละ พรานใหญเองก็บอกกับนอยวามันเปนแรด ออ ถือเอาหลักวาถานอเดียวเรียกแรด ถาสองนอก็เรียกกระซูง้ันหรือคะ?” “เทาท่ีรูๆ มาก็อยางนั้น” “แลวทําไมนายพรานของเรา เขาไมยกับอกนอยใหรูไวเลย ตอนท่ีประจันหนากับมัน เขาบอกนอยวาแรด” “พิโธ! ก็บอกแลวยังไงวา แรด หรือกระซูมันอยางเดยีวกันนั่นแหละ” ไชยยนัตรองมา “รพินทรไมอยากจะใหเธอมีขอสงสัย ซักโนนซักนี่มากเร่ืองอยูนะซิ ถึงเรียกวาแรดใหเธอเขาใจไดงายๆ เขาบอกเธอวาแรดนะดแีลว ถาเขาบอกเธอวา หมู เธอก็ไมมีวนัรู” “บา! เห็นฉันเปนเด็กอมมือง้ันหรือ?” ดารินตวาดแวด คอนเพื่อนชายปะหลับปะเหลือก ไชยยันตกับเชษฐาหัวเราะกึกๆ อยูในลําคอ นักมานษุยวิทยาผูปราดเปร่ือง (ทวาเปนนักสัตววทิยาท่ีออนหดั) ทําปากหมุบหมิบอยางฉิวๆ มา ก็เลยพาลคอนใหอีกคน พูดมาอยางพาโลวา “ไมตองมาทํายิ้มดีอีกคนหนึง่หรอก ถาคุณบอกฉันในขณะนั้นวามันคือหมู รับรองวาขณะท่ียืนประจันหนากับมันอยูในตอนนั้น ฉันเปนผลักคุณเขาไปหามันแนๆ ตอนนัน้ฉันยืนอยูขางหลังคุณดวย โอกาสดีท่ีสุด” พรานใหญครางออยๆ แลวก็อธิบายเรียบๆ ในขณะที่มือยังทํางานอยูวา “คําวา กระซู เปนภาษากะเหร่ียงครับ เรายืมมาใชเรียกแรดท่ีมีสองนอตามท่ีคุณชายบอกเม่ือกี้นี้ และถาจะวากันตามจริงแลว แรดกับกระซูแมจะเปนสัตวประเภทเดียวกันกจ็ริง แตถาจะพิจารณากนัใหถ่ีถวนตามหลักของสัตวศาสตรแลว มันมีอะไรผิดกันอยูบางเหมือนกัน ไมใชผิดกันท่ีนออยางเดยีวหรือสองนอเทานั้น” “ผิดกันยังไง อาจารย?” ไชยยนัตยนัตัวข้ึนนั่ง รองถามมาอยางอารมณสนุก “ตามปกติ แรดมีขนาดใหญกวากระซูครับ แลวหนังกห็นามากกวาดวย สวนขนตามตัวกลับมีนอยกวา รอยเทาคลายๆ รอยชางรุน มีเพียงเล็บเทาละสามเล็บ ฟนหนาท่ีกรามลางมีอยูสองคู สวนกระซูหนงัเรียบกวาแรดไมขรุขระนัก มีรอยพับตรงชวงไหลเพยีงพับเดียว ขนยาว ฟนหนาขางลางมีอยูคูเดียว และนอมกัจะยาวกวาแรด ท้ังแรดและกระซูเปนสัตวหาไดยากมากในปาเมืองเรา สําหรับชีวิตพรานของผมเทาท่ีพบเห็นมันมาก็ไมเกนิ 10 ตัว มันเปนสัตวประเภทท่ีพรานกรุงท้ัง หลายเขาเช่ือกนัวาสูญพนัธุไปหมดแลว แตอันท่ีจริงมันก็ยังพอมีหลงเหลืออยูบาง ในปาสูงท่ีคนสวนมากเขาไปไมถึง มันมีคาสําหรับพรานเสียยิ่งกวาชางงามๆ เสียอีก พอมีขาวมันมาปวนเปยนอยูในแถบไหน พวกพรานก็ออกตามกันเปนเดือนเปนปทีเดียว ถือวาเปนสัตวท่ีมีราคาท่ีสุดสําหรับการ


709

ลา เม่ืองวดท่ีแลวกอนจะเขาปามานี่ ผมกโ็ชคดีดักมาไดตัวหนึ่ง ใหญพอๆ กับตัวนีแ้หละ แตเปนชนิดนอเดียว คุณอําพลใหผมสามหม่ืน แตมันไมคุมกันเลยกับการเสียเวลาติดตามมันเปนเวลาถึงสามเดือนเศษ แลวยังเสียพรานมือดีไปอีกท้ังคนกวาจะไดตัวมัน” “เปนความจริงเหรอ ท่ีเขาวาตลอดท้ังตัวของมัน โดยเฉพาะอยางยิ่งนอแรดเปนตัวยาช้ันวิเศษ ท่ีวงการผลิตยาแผนโบราณตองการกนัเสียยิ่งกวาอะไร?” เชษฐาถาม รพนิทรหัวเราะ “เปนความจริงในขอท่ีวา พวกยาแผนโบราณ ท้ังยาไทย ยาจีน ตองการมันอยางยิ่งทีเดียวครับ และใหราคาสูงราวกับทอง แตวามันจะมีคุณสมบัติในดานการรักษาโรคไดสักขนาดไหนนัน้ ผมก็ไมทราบเหมือนกนั เร่ืองนี้ท่ีจะตองขอความเห็นจากแพทยหญิงผูเช่ียวชาญอยางคุณหญิงดาริน ซ่ึงคงจะอธิบายไดดีกวาผมแนๆ” คนท่ีถูกเอยนาม ทําจมูกยนเบปาก “เร่ืองเหลวไหล เร่ืองเช่ือถือกันสืบตอมาเร่ือยๆ ตะหาก หรือมายก็เปนการเอาเคล็ดอะไรกันสักอยางมากกวา ฉันมองไมเห็นวาสวนตางๆ ของแรดจะมีสภาพเปนตัวยาอันวิเศษอะไรข้ึนมาเลย ลองแยกธาตุเอามาวิจยัดกู็ได แตกไ็มรูเหมือนกนันะ ทฤษฎีของวิทยาศาสตรการแพทยสมัยใหมอาจสูสมัยเกาไมไดกไ็ด ต้ังแตเขามาเผชิญพบเห็นอะไรพิลึกๆ ในปานี่ ฉันกไ็มกลาท่ีจะยนืยนัอะไรตามทฤษฎีเดิมท่ีฉันเรียนรูมาเหมือนกนั” “แตฉันเช่ือแฮะ เช่ือรอยเปอรเซ็นตเต็มเลย” ไชยยนัตแยงมาอยางขึงขัง “พวกยาสมัยใหมทุกวันนี้ สวนมากก็สกัดไดมาจากพืช หรือท่ีเราเรียกกันวา ‘สมุนไพร’ นั่นเอง เม่ือตัวยาเราสามารถไดมาจากพืช ทําไมเราถึงจะไดมาจากสัตวบางไมได ไมตองดูอ่ืนไกลหรอก ขนาดเลือดคางยังเปนยาแกเม่ือย แกออนเพลียไดเลย จะวายาแผนโบราณเขาเหลวไหลนักก็ไมได มันจะตองมีสวนจริงอยูบาง มายพวกรานยาจะตองการไปทําไม” “ก็นาคิดตามท่ีแกวานี่เหมือนกัน” เชษฐาคลอยตาม เปล่ียนสายตามาท่ีรพินทร “เวลาลาสัตว หมายถึงการยิงตายนะ พวกพรานเขาจดัการยังไงกับมัน ถึงจะกลายเปนสินคาไปสงขายได แลเนื้อออกหมด คัดเอาเฉพาะกระดูก นอ และเลือดของมันไปขายอยางนั้นรึ?” “เปลาครับ เขาเอาทุกอยางของมันโดยไมยอมใหเสียเปลาไปเลย คือในทันทีท่ียิงมันลมลง ข้ันแรกท่ีสุดถาสามารถจะเอาเลือดสดๆ ของมันได เขาก็พยายามเก็บเลือดสดเหลานัน้ลงภาชนะไวกอนใหมากท่ีสุด ขนาดเลือดท่ีกองอยูกับดิน ยังขุดดนิเก็บมาท้ังกระบิเลย ตอจากนั้นก็จะใชวิธีตัดแบงแยกรางกายของมันออกเปนสวนๆ หรือทอนๆ โดยใหตัดท้ังเนื้อ หนังและกระดูกไมมีการแยกออกจากกนัเลย จัดการยางไฟรมควันไวเปนการยางใหเกรียมเฉพาะผิวนอก เพื่อเกบ็รักษาเนื้อขางในไวไมใหเนาช่ัวคราว แบบเดียวกับท่ีเรายางเนื้อในปาเพื่อเก็บไวเปนเสบียงสดนั่นเอง หลังจากนัน้


710

จึงนําไปสงใหแกผูซ้ือ ซ่ึงทางผูซ้ือก็ไปจัดการเอาเองวาจะทําอยางไรบาง เพราะเม่ือผาผิวนอกท่ียางรมไวออกไป เนื้อและกระดูกขางในก็ยังพอจะสดอยูบาง บางทีก็ยังพอมีเลือดติดอยูดวย” แลวพรานใหญก็หัวเราะออกมาเบาๆ “ถาไมกังวลวาเราจะตองติดตามไอแหวง และหลังจากท่ีถึงหลมชางแลว เรายังตองออกเดินทางไปอยางไมมีกําหนด ผมก็อยากจะขออนุญาตคุณชายจัดการกับกระซูตัวนี้ อยางวานั่นแหละครับ เพราะมันหมายถึงเงินชัดๆ ท่ีท้ิงกองอยูนั่น แตในภาวะอยางนี้กไ็มมีประโยชนอะไร นอกจากทําใหเกิดภาระเสียเปลาๆ” คณะนายจางท้ังสองมองดุหนากันเอง สนใจกับการบอกเลาของเขาอยางยิ่ง “ลองตีราคามาซิ กระซูตัวเม่ือกี้นี้ เราจะขายไดสักเทาไหร ถาแยกช้ินสวนจดัการมันไดอยางวานัน่?” จอมพรานคงหัวเราะเรื่อยๆ อยูเชนนัน้ “อยางช่ัวท่ีสุดก็เห็นจะไมตํ่ากวาหม่ืนบาทครับ” “ซัมธิงก!...” ม.ร.ว.หญิงดาริน อุทานออกมา ลืมตาโต “มินาละ ตาเกิดถึงไดเปนหวงพะวักพะวนนัก นีใ่นบรรดาสัตวปาท้ังหลาย เห็นจะไมมีอะไรมีราคาขายดีเกินไปกวาแรดกระมัง?” “ก็ขุมทองเคล่ือนท่ีของพวกพรานปาอยางท่ีผมบอกแลวนั่นแหละครับ ถาพบรอยเขาก็ยอมลงทุนทุมชีวิตตามกนัเปนปเลย หมายถึงพวกพรานพื้นเมือง” “ถาง้ันมีทางท่ีจะจดัการกนัใหได โดยไมเสียเวลาการเดินทางของเราพรุงนี้ไหมละ” เชษฐาพูดมาอยางใจด ี “คืนนี้ จัดการแบงสวนมันออกยางรมควันท้ิงไวเสียกอนกันเนา พอเราไปพบขบวนเกวยีนแลวคอยใหพวกลูกหาบยอนกลับมาขนไป ผมก็ไมอยากท้ิงใหมันเสียเปลาเหมือนกัน ยิ่งมารูวามันมีคาสําหรับพวกพรานปาท้ังหลาย อยางนอยท่ีสุดเราเอาไปเปนของกํานลัพวกกะเหร่ียงท่ีหมูบานหลมชางก็ยงัดี เพราะเราตองพึง่พาพวกเขาในการฝากของไวกอนออกเดนิทาง แลวแบงสันปนสวนเปนรางวัลใหพวกลูกหาบของเราบาง” รพินทรยกมือลูบริมฝปากคิดอยางลังเล ไชยยนัตชวยสนับสนนุมาอีกคน เขาบอกออมแอมไมเต็มเสียงวา “ผมกลัววาจะไมไหวนะซิครับ ตัวมันออกเบอเรอเบอรา เปนงานใหญไมใชนอยทีเดียว กําลังงานก็มีกนัเพียงสามคนเทานั้น คือผม เกิด แลวแงซายท่ีจะระดมแรงชวยกนัได ปญหาหนกัอีกอยางก็คือเคร่ืองมือเราไมครบ ลําพังมีดเดินปาติดตัวกนัอยูนะเหน็จะไมไหวหรอกครับ มันตองมีเล่ือยแลวก็ขวาน ถึงจะจดัการกับหนังหนา และกระดูกใหญๆ ของมันได เคร่ืองมือเหลานี้เราไมไดติดตัวกันมาดวย”


711

“เอานา ทําไดแคไหนก็เอาแคนั้นกแ็ลวกนั ดีกวาจะท้ิงเสียเปลา ผมอาสาเปนลูกมือคุณดวยอีกแรงหนึ่ง” ไชยยนัตบอกมาแข็งขัน “ผมดวย เราชวยกันทําท้ังหมดนี่แหละ” หัวหนาคณะเดินทาง บอกมาอีกคนหนึ่งอยางเอาไหนเอากัน แตดารินขัดโพลงข้ึนหนาตาเฉย “แตรายการนีฉั้นขอออกตัวกอน สนับสนนุโดยการนั่งดเูฉยๆ” อีกสามชายหัวเราะ ภายหลังจากช่ังใจอีกครู พรานใหญกบ็อกวา “ถาง้ัน ประเดีย๋วผมลองหารือเกิดกับแงซายดูกอนนะครับ” หญิงสาวลุกข้ึน สลัดผมท่ีมวนพับไวสยายเต็มบาแลวก็พดูข้ึนลอยๆ “ฉันจะอาบน้ําละ ในระหวางสุภาพบุรุษท้ังสามคนนี่นะ ใครจะเปนผูเสียสละถือปนคุมกันใหฉันบาง รับรองวาเดี๋ยวเดียวเทานัน้” รพินทรใจหายวาบ แตแลวกล็อบถอนใจออกมาอยางโลงอก เม่ือพี่ชายของหลอนเองควาปน ลุกข้ึนอยางแชมชา พยกัหนากับนองสาว “ไป คราวนี้เปนเวรของพี่เอง คราวหนาก็ถึงตาไชยยนัตบาง” หลอนหัวเราะเสียงใส ชะโงกเขามาจูบเบาๆ ท่ีแกมของพี่ชาย แลวร้ือยามสวนตัว คนหาเส้ือผาชุดท่ีจะผลัดใหมพรอมท้ังสบูและผาเช็ดตัว ฮัมเพลงเบาๆ อยางสบายใจ เสียงไชยยนัตบนมาเบาๆ “แลวก็ไมรูจกัเอาแฟนมาดวย จะไดนั่งเฝาเวลาแมเจาประคุณอาบน้ําทุกคร้ังไป โดยไมตองใหคนอ่ืนเขาเดือดรอน” “ถึงวาซิ...” แพทยสาวคนสวยพูดเรียบๆ “รูง้ีเอามาดวยเกาะดี จะไดไมตองมานั่งงอ นอกจากพี่ชายของฉันเองแลว มีแตคนใจดําอํามหิตเหลือเกิน พึ่งพาอาศัยไมไดเลย” ไชยยนัตหวัเราะ แตรพินทรสะดุง แลวหลอนก็เดนิตรงไปยังโขดหนิงอกกลางน้ําตอนหนึ่ง อันเปนท่ีลับตา โดยมีพีช่ายเดินสูบบุหร่ี ถือปนคอยเปนเพื่อนนั่งคุมกันอยูดวย พรานใหญเอนตัวลงนอนอยางออนเพลีย ไชยยนัตรินบร่ันดีลงถวยพลาสติก สงมาใหเขา ท้ังสองสนทนากันเบาๆ “เราควรจะรัก และแตงงานกัน แตเราก็รักกนัไมได...” อดีตนายทหารปนใหญ นกัผจญภัยเอยถึงเพื่อนสาวของเขาข้ึนเอง โดยท่ีรพินทรมิไดกลาวพาดพิงใดๆ ไปถึงกอนเลย พรานใหญเปาควันบุหร่ีลอยควางข้ึนไปบนอากาศ จับตาอยูท่ีกลุมควันนัน้ปราศจากความหมาย ถามเหมือนกระซิบ


712

“ทําไมละครับ?” อีกฝายหนึ่งยักไหล “เราสนิทกันมากเกินไป เหน็กันมาแตเดก็ๆ ความจริงผมรักเขามากท่ีสุด แตเปนความรักชนิดเดยีวกับท่ีเชษฐาและอนชุามีตอเขา เขาเองก็มีความรูสึกเชนเดยีวกนั เราส่ีคน เชษฐา อนุชา ผม และดาริน เคยถูกพี่เล้ียงคนเดียวกันจับอาบน้ําพรอมๆ กัน” ภายหลังจากนิง่เงียบไปนาน รพินทรก็หลุดปากถามแผวเบาออกมา โดยท่ีตนเองก็ไมต้ังใจ “แลวคุณหญิงละครับ ไมเคยรักใครเลยหรือ?” ไชยยนัตหวัเราะ ตามนิสัยอันเปดเผยตรงไปตรงมาของเขา “โอย! นอยนะเหรอจะรักใคร ธาตุของผูหญิงแทบจะไมมีอยูในตัวเลย คุณก็เหน็อยูแลว เพื่อนผูชายของเขามากมายกายกองกจ็ริงแตตัวเขากเ็หมือนๆ กับผูชายคนหนึ่ง แลวผูชายคนไหนจะกลารัก” “แลวคุณไชยยนัตละครับ มีผูหญิงท่ีหมายตาไวแลวหรือยงั?” จอมพรานคงถามเร่ือยๆ อยูในกระแสเสียงเดิม คราวนี้ผูถูกถามหัวเราะล่ัน “ผมยังไมมีแฟนหรอก รพินทร มีใหเกิดหวงทําไม สงสัยคูสรางยังไมเกิด วาถึงตัวคุณเองบางเถอะ” “ก็คงอยูในความหมายอยางเดียวกับคุณนั่นแหละครับ เพิ่มเติมดวยเหตุผลจําเปนอีกสองประการ คือหนึ่งฐานะอันหาเชากินคํ่าของผม และสองชีวิตท่ีกรากกรําอยูแตในปา...” แลวเขาก็หัวเราะออกมาบางอยางขันๆ “ถาบังเอิญกาลขางหนาผมจะมีภรรยาสักคน คงไมแคลวผูหญิงบานปาแนๆ รูปการณส่ิงแวดลอมมันบอกชัด” “ก็ไมแนนัก เร่ืองของคูสราง...บุพเพสันนวิาส...” ไชยยนัตพูดเนบิๆ น้ําเสียงหนักแนนจริงจัง “อยูกันคนละฝงฟายังมาพบกันได ถาฟากาํหนด” สองพ่ีนองแหงราชสกุลเดินกลับเขามา ดารินผิวหนาผองใสสดช่ืน หลอนเปล่ียนชุดใหมท่ีอุตสาหมีติดตัวสํารองมาเรียบรอย พรอมท้ังชุดเกาท่ีผลัดซํ้านํามาคล่ีผ่ึงไวท่ีแงหิน แลวใชแปรงปดเสนผมท่ีสระไวยังมีรอยช้ืนๆ พอเห็นเขา ไชยยันตก็อดแหยไมได “เปนยังไง?” “อะไร?” หลอนพาซ่ือ เลิกค้ิวยอนถามมา “ปลาตายไปกีตั่ว?”


713

“บา!” ดารินคอนขวบั คร่ึงยิ้มคร่ึงบ้ึง “มีสบู มีแปรง มีผาเช็ดตัวมาครบเชียวนะ” “เร่ืองของฉัน...ฉันแบกของฉันมาเอง ไมไดทําใหใครหนกั” “มีลิปสติก ครีมรองพื้น ฝุนปดหนา อายแชโดว แลวก็กระจกมาดวยหรือเปลา?” “บาๆๆ อยามายั่วนะ ตาไชยยันตนี่ ต้ังแตริอานสุงสิงกับพรานใหญ ติดนิสัยยัว่ประสาทมาอีกคนหนึ่งแลว โรคติดตอหรือยังไง?” รพินทร ไพรวลัย กะพริบตาปริบๆ กลืนน้ําลายลงคออยางยากเย็น ไชยยันตหวัเราะ “มันเร่ืองอะไรกันละ ท่ีไปพาลเอากับรพินทรเขา เขาอยูดีๆ แทๆ นอยนีก่พ็ิลึก” พี่ชายพูดปนหวัเราะ หลอนคอนกราด “ไมรูหรือคะ เห็นนั่งซุบซิบอะไรกันอยู” ไชยยนัตหนัไปสะกิดรพินทร บอกหนาตาเฉยวา “โธเอย กรรมของคุณแทๆ แตไมเปนไรนะ เราเปนลูกแกะ ใครๆ เขาก็รู” “ออ นี่หาวาฉันเปนหมาปาง้ันซิ!” แสนงอนประจําปาเอ็ดตะโรล่ัน “เออแนะ จํานทิานอีสปเร่ืองนี้ไดแมนเหมือนกัน...” พรอมกับพูด ไชยยนัตขยับตัวบิดข้ีเกียจปดปากหาว “เห็นจะตองสระสรงคงคาม่ังแฮะ เหนยีวตัวเหลือเกิน นอยนี่รอบคอบแท อุตสาหเอาสบูมาดวย” วาแลว เขาก็เอ้ือมมือไปหยิบสบู แตเจาของสบูตีมือเผียะ ตวาดแหว “ไมให! นอกจากพี่ใหญแลว ใครจะเอาสบูของฉันไปใชไมไดเด็ดขาด ใครจะสระสรงคงคายังไงก็เชิญ ทรายริมหาดโนนแนะเยอะแยะไป ใบขอยก็ได เอาขัดข้ีไคลเขา พูดมากดีนกั แลวไมวายจะมาขอสบู” ไชยยนัตหนามอย “โธๆๆ นี่เห็นเปนปลาไหลไปเสียแลวหรือยังไง จะไดเอาทราบกะใบขอยขัดตัว ยืมหนอยนา ใจดาํไปได” “บอกวาไมใหใชอยางเด็ดขาด ไมไดยนิเรอะ คาท่ีปากดีนัก จะตองมาพึ่งสบูฉันทําไม วานใหไปนั่งเปนเพื่อนหนอยก็ข้ีเกยีจ เกี่ยงกันอยูนั่นแหละ จนพี่ชายเขาอดรนทนอยูไมได ตองไปนั่งเปนเพื่อนให นี่นะหรือสุภาพบุรุษ” “ก็เธอเลน ‘โนพีช’ อาบน้ําแบบนี้ สุภาพบุรุษท่ีไหนเขาจะอยากไปนั่งเปนเพื่อน นอกจากบุรุษท่ีไมสุภาพ อยางอ่ืนเตรียมมาไดสารพดั จะเตรียมชุดอาบน้ํามาสักชุดก็ไมได...” ไชยยนัตบน แลวหันมาทางรพินทรผูนั่งสงบเฉยอยู


714

พยักหนาชวน “ไมใหสบู เราก็ไมงอนิ รพนิทร ไป! ไปอาบน้ํากันม่ังดีกวา ประเดีย๋วตะวนัตกดนิแลว ขืนอาบเขาไปก็ชักตายเทานัน้” “บอกกลาวเสียกอนดวยนะ ถาแผลถูกน้ํา เปนหนองละกอ็ยางมารองหาฉัน” ดารินปองปากตะโกนไลหลังมา เพื่อนชายทําหนายนลอ โบกมือ “พลาสเตอรของฉัน วอเตอรบรูฟ น้ําเขาไมไดหรอก แตถึงแผลจะเปนหนองก็รับรองวา ไมยอมหาหมอท่ีช่ือดารินหรอก หมอใจรายพรรคนี”้ “ดีละ จําคําพูดของตัวเองไวใหดีเชียวนะ” หลอนอาฆาต แลวก็เอนตัวลงนอนพักอยางสบาย บนผืนผาใบท่ีใชปูรองพื้นในบริเวณแคมป ในระหวางท่ีสามชายชวนกันลงไปอาบน้ํา มือท้ังสองประสานกันวางไวบนอก หลับตาลง เสียงไชยยันตตะโกนข้ึนมาจากกลุมโขดหินริมธารอีกวา “นอย! แลวกนัซิ วา!...นอนอยูได เอาปนมาน่ังคุมใหหนอยซิ พวกพองกําลังอาบน้ํา ไมมีปนสักกระบอก” “ไมรูไมช้ี!...” หลอนตะโกนตอบลงไป ไมขยับตัว ไมลืมตา “ถาเสือหรือชางมันโผลออกมา ก็ใหพรานใหญเขาตวาดไลมันไปกแ็ลวกนั อยามากวนใจ” ไชยยนัตจะตะโกนมาเชนไรอีก หลอนไมสนใจ นอนฟงเสียงชะนแีละนกยูงรองส่ังสายัณห แลวกผ็ล็อยหลับไปดวยความละเหี่ยจากการกรําหนักมาตลอดท้ังคืนและวนั ท้ังสามอาบน้ําเสร็จเรียบรอยกลับมาท่ีบริเวณปางพัก ดารินก็ยังคงนอนหลับปุยอยูเชน- นั้น ไมมีใครรบกวนหลอน เพราะสงสารท่ีสมบุกสมบันมาท้ังวัน ขณะนั้นอากาศเร่ิมขมุกขมัวเพราะใกลคํ่าเต็มที รพินทรเร่ิมกอไฟสําหรับหุงหา สวนเชษฐาและไชยยันตนอนพักสูบบุหร่ีคุยกันเบาๆ ทันใดนั้น ทุกคนก็ตองสะดุงเพราะเสียงปนแผดคํารามกองข้ึนนัดหนึง่สะทานไปท้ังปา มันดังไมหางออกไปนัก เชษฐากับไชยยนัตตะครุบไรเฟลคูมือท่ีวางอยูขางตัวข้ึนมา ดวยสัญชาต- ญาณ สวน ม.ร.ว.หญิงดาริน ผูหลับสนิทอยู ต่ืนพรวดพราดขึ้นมาดวยอาการตกใจ ท้ังหมดลุกข้ึนยืนเตรียมพรอมราวกับนดักนัไว ยกเวนพรานใหญคนเดียว ผูยังนั่งอยูในอาการเดิม แตสีหนาฉงน เง่ียหูคอยสดับตรับฟงเสียงท่ีจะเกดิข้ึนตอไป “แงซายกับเกดิ...” ไชยยนัตกระซิบตํ่า “ยิงอะไรกไ็มรู”


715

“เราตามไปดูกนัเถอะ” เชษฐากลาวเร็วปร๋ือ “ไมตองหวงหรอกครับ ไมมีอะไรหรอก...” จอมพรานขัดข้ึนเรียบๆ ยิ้มใหภายหลังจากจับเสียง และทุกส่ิงทุกอยางเงียบกริบลงตามเดิม โดยไมมีอะไรกระโตกกระตาก “ถาเสียงปนดงัข้ึนนัดเดียวแบบนี้ ก็แปลวาสองคนนั่นคงจะยิงอะไรสักอยางหนึ่ง และก็ไมมีอะไรรายแรงเกิดข้ึน ประเดีย๋วเราก็รูวาเขายิงอะไร ใกลๆ นี่เองไมหางมากนัก” คณะนายจางท้ังสามเบาใจลง เม่ือไดยินคําพูดของเขา ตางทรุดตัวลงนั่งตามเดิม ดารินตาสวางข้ึนในทันทีนั้น และไมคิดท่ีจะนอนตอไปอีก ท้ังหมดรอคอยการกลับมาของเกดิกับแงซายดวยอาการกระสับกระสาย...ทายไมถูก นอกจากรพนิทร ผูดําเนินการหุงหาอยูปกติ หาหกนาทีหลังจากนั้น เงาของชายสองคนก็ปรากฏลับมุมบังของโขดหินใหญริมธาร เดินดุมตรงเขามา เกิดนําหนาแงซายตามมาขางหลัง มีสัตวอะไรชนิดหนึ่งแบกครอมมากับไหลดวย เหตุการณมันตรงกับการคาดคะเนของพรานใหญทุกอยาง “กลับมากันแลว แบกอะไรกันมาดวยนะ” ไชยยนัตรองออกมาอยางยนิดี ท้ังสองเดินเขามาถึง แงซายเหวี่ยงส่ิงท่ีแบกอยูลง มันคือเกงขนาดเข่ือง เกิดพูดพลางหัวเราะพลางวา “พบตรงชายดงกระชิดใกลๆ นี่เองครับ ผมจะปลอยใหมันผานไปแลว แตแงซายบอกวานายหญิงไมกนิเนื้อมหงิสา จะเอาเกงตัวนีม้าฝากนายหญิง ผมก็เลยบอกใหเขายิง” ดารินลืมตาโต หันไปทางหนุมกะเหร่ียงพเนจร แลวรองแหลมออกมาดวยเสียงหวาน “ขอบใจมาก-มาก แงซาย เธอรอบคอบและดีตอฉันมาก นารักเหลือเกิน ไมมีใครเขาหวงใยคิดถึงฉันหรอก นอกจากเธอเทานั้น แหม! ดีจัง” แงซายไมตอบเชนไร สีหนาอาการเฉยๆ ขรึมๆ อันเปนคุณลักษณะเดิม จัดการลากเกงตัวนั้นไปริมลําธารเพ่ือถลกหนังแลเนื้อทํางวนอยูคนเดยีว เชษฐาถามเกิดถึงนอแรด แลวขอเอาไปพิจารณาดู ไชยยันตเขามาชะโงกหนาดูอยูดวย “ไดยินเสียงปนเม่ือตะกี้เลนเอาสะดุง” อดีตนายทหารปนใหญ บอกกับพรานพ้ืนเมืองยิ้มๆ “นึกวาแกกับแงซายลอกับชางเขาใหแลว เกือบจะตามออกไปอยูแลว ดีวาพรานใหญหามไวเสีย”


716

“ผมเห็นวาตอนนี้เรายังไมไดแกะรอยอะไรในระยะติดพนั แงซายจะขอยิงเกงกเ็ลยใหยิง คิดเหมือนกันแหละครับวาเสียงปนอาจทําใหพวกเจานายเขาใจผิด แตเรายิงนัดเดียวเทานั้น เปนการหาอาหาร แตก็เกือบไปเหมือนกันแหละครับ เกือบลอไอลายอีกตัว” “ทําไม?” “เกงตัวนั้น มันเผนหนไีอลายมาเขาทางปนพอดีครับ มันกําลังไลกันมา โชคไอลายดีเหลือเกิน เพราะมันเหน็เราเสียกอน แวงตัวหลบเขาซุมไม ผมกําลังจะยิงมันอยูแลว เลยยิงไมทัน แถวน้ีเสือชุมไมแพหวยยายทอง ถาอยากยงิเสือ คืนนี้ดักนั่งเฝาซากเจามหิงสาตัวนัน้เปนไดยิงแน” ดารินไลเกิดใหไปชวยแงซายจัดการกับเกงตัวนั้น พอท้ังสองชวยกนัชําแหละเนื้อเสร็จ ขนกลับมา เตายางแบบพเิศษของพรานใหญท่ีขุดเปนรางไว ถานก็ระอุแดงฉานไดท่ีพอดี มันก็เปนเวลามืดสนิท ท้ังหมดนั่งลอมวงกองไฟ เชษฐาเอาบร่ันดีขวดใหญออกมาเปดแจกจายกนัท่ัวทุกคน เนื้อเกงยางน้ํากําลังตก สงกล่ินหอมหวนชวนใจใหทุกคนหิวกระหาย ทามกลางเสียงจักจั่นเรไรอนัเปนดนตรีไพรบรรเลงขับกลอมอยู ตางพกัผอนและสนทนากันอยางมีความสุข บรรยากาศกลางดงของคํ่าคืนนี้ สดช่ืนร่ืนรมยเปนพิเศษ ภายหลังจากท่ีไดแยกจากขบวนเกวียนใหญออกมา เต็มไปดวยความอบอุนและกันเอง มิตรภาพสัมพันธกระชับเกลียวระหวางกนัและกันข้ึน อยางแนนแฟนทุกขณะ หญิงสาวนั่งกอดเขามองดูไฟยางเนื้อท่ีกําลังจะไดท่ี แลวก็เอยข้ึนวา “เสียดาย ท่ีไมไดอยูแคมปใหญของเรา ถามีอุปกรณครบ จะทําบาบิคิวเกงใหกิน” “หายโมโหเตาแลวเรอะ?” “ยังไมหายหรอก บอกกลาไวดวยนะ เกงตัวนี้ขอสงวนสิทธ์ิโดยเฉพาะ เพราะแงซายเจตนาหามาใหฉันกิน นอกจากฉัน แงซาย และพี่ใหญซ่ึงยกเวนเปนพิเศษแลว คนอ่ืนแยงกินขอใหลงทองตาย!” หลอนพูดหนาตาเฉย ไชยยันตหันไปสะกิดรพินทร “เราอุตสาหกอไฟยางใหเขาแทๆ จะนึกถึงบุญคุณก็หาไมนิรพินทรน ิ คุณเอาเนื้อแรดท่ีเกิดแลติดตัวมา ยางปนเขาไปดวยไมใชหรือ พยายามยางสับกันใหดีเถอะ เปล่ียนเอาเนื้อแรดใหคนงกกินเสียใหเข็ด สวนพวกเราเลือกเนื้อเกงกินเสีย” ดารินชูมือหงิกๆ ให “มะเหงกนี่แนะยะ ฉันรูหรอก อยางไหนเน้ือเกง อยางไหนเน้ือชนดิอ่ืน อยามาแหกตาเสียใหยาก!” ทุกคนหวัเราะอยางครึกคร้ืน อาหารค่ําริมกองไฟม้ือนั้น ทุกคนกนิกนัอยางเอร็ดอรอย และมากเปนพิเศษ เพราะส่ิงแวดลอมและความเหน็ดเหน่ือยสายตัวแทบขาด ท่ีตางผจญกันมาตลอดท้ังวัน ระหวางท่ีคณะ


717

นายจางดื่มกาแฟหลังอาหารอยู พรานใหญก็เรียกเกิดกบัแงซาย เขาไปซุบซิบหารืออะไรกัน แลวก็เดินมาทรุดตัวนั่งท่ีโขดหินเล็กๆ ตรงหนาเชษฐา “ผมหารือกับสองคนนั่นดูแลวครับ เกี่ยวกบักระซูตัวนั้น...” จอมพรานพูดเบาๆ “เห็นจะไมมีทางจัดการกับมันตามท่ีคิดไวไดแน เพราะเราไมมีขวานกับเล่ือย ผมมีมีดโบวี่อยูเลมหนึง่ เกิดกับแงซายมีมีดประแดะอีกคนละเลม รวมเปนมีดสามเลม เล็กๆ ท้ังนั้น แลหนงัมันไมเขา และถาจะลงมือทํากัน ก็ตองทําตลอดท้ังคืน ไมมีเวลาพัก ไหนจะตัดออกเปนสวนๆ ไหนจะตองกอไฟยางแลวเราตองยายขบวนไปทํากันตรงท่ีมันลมนั่นดวย” เชษฐาพยักหนา “ถาเหลือบากวาแรงเกินไปนัก ก็ไมตองเปนหวง ท้ิงมันเสียกแ็ลวกนั” คงจะเนื่องมาจากการออนเพลีย เพราะอดนอนติดตอกันมาหลายคืน คํ่าคืนนี้ ดาริน วราฤทธ์ิ หลับไปกอนทุกคน หลังเวลาอาหารเย็นเล็กนอย เชษฐา ไชยยันต และพรานใหญยังคงหารือกันถึงแผนติดตามรอยไอแหวงตอไปอีกเล็กนอย ตกลงกันเปนท่ีแนนอนวา จะอยางไรเสียก็จะตองเดินทางไปสกดัดักพบขบวนเกวยีนใหญเสียกอนในวันรุงข้ึน “ระหวางท่ีเราแยกตามรอยไอควายเขาเกกตัวนั้นมา พบรองรอยของไอแหวงบางหรือเปลา?” ไชยยนัตถาม “รอยของไอมหิงสา แยกจากไอแหวงท่ีหวยยายทองตรงท่ีเราพักนอนกันเม่ือคืนท่ีแลวครับ แปลวามันลอใหเราแยกทางตามมันมาอีกดานหน่ึง เบนลงทางตะวันตกเฉียงเหนือของทิศทางเดิมของไอแหวง โชคดีเหลือเกินท่ีเราปราบมันไดภายในระยะเวลาเพียงไมเกิน 24 ช่ัวโมง ถามายง้ันยังไมรูวาเจามหิงสาจะพาเราเตลิดไปทางไหนอีกบาง ดไีมดียอนกลับลงไปโปงกระทิงอีก หางไกลจุดหมายออกไปทุกที” “เอาละ จะอยางไรเสียเราก็ไปคิดกันใหม เม่ือพบกับขบวนเกวียนแลว แยกทางจากพวกนั้นมาสามวันสามคืนเต็มๆ เปนหวงยังไงบอกไมถูก ตางฝายตางไมรูขาวกันเลย” เชษฐาสรุป แลวทุกคนก็เอนตัวลงนอน สําหรับเวรยามนั้น คงเปนไปตามท่ีไดกําหนดนัดแนะกนัไวแลว คือผลัดกันคนละสองช่ัวโมง เกิดเปนยามตม ถัดมาก็รพินทรและแงซาย สวนไชยยนัตและเชษฐา เปนยามปลายติดตอกันในตอนใกลรุง คืนนี้ ปาท้ังปาเต็มไปดวยชีวิตชีวา พระจันทรขางข้ึนออนๆ สาดแสงจางๆ ลงมาจับธารน้ําและพื้นหาดทราย แลเหน็ขาวนวลตัดกบัความทะมึนมืด เปนเงาของดงดิบฝงตรงขาม เสียดหรีดเรไรเพรียกระงมอยูเปนจังหวะ ยามใดท่ีมีเสียงพยัคฆรายรองคํารนข้ึน ดนตรีไพรเหลานัน้ก็หยุดสงบเสียงลงช่ัวขณะ แลวก็เร่ิมตนเซ็งแซอีกตอไป จะหยุดชะงักลงพรอมเพรียงกนัหมดเชนนี้ ในทุกคร้ังท่ีปรากฏเสียงเสือข้ึน นานๆ คร้ังจะไดยนิเสียงกวางรอง


718

อยางต่ืนตระหนก สลับไปกบัชางแมลูกออนสงเสียงเรียกลูกอยูปาทุงดานเหนือ นกกนิยุงรองรับกันอยูเปนจังหวะ “หวังวาคืนนี้ เราคงจะนอนกนัอยางสบายท่ีสุด!” ไชยยนัตเปรยข้ึนมา พลางชักผาหมผืนบางๆ คลุมตัว เชษฐาผูรอบคอบก็ขัดข้ึนวา “ไวใจอะไรไมไดท้ังส้ิน เตือนตัวเองไวทุกขณะวาจะตองนอนไว” แลวท้ังสองกส็งบเสียงเงียบกันไปดวยนิทรารมณ ประมาณเกือบส่ีทุม รพินทรต่ืนข้ึนรับยามตอจากเกดิ ไดยินเสียงหมาในฝูงใหญ เหาหอนอยูทางดานใตของธารน้ํา อันเปนตําแหนงท่ีซากมหิงสาตัวนั้นนอนอยู พวกมันคงจะคุมฝูงผานมาพบเหยื่ออันโอชะเขาพอดี หรือมายก็มุงมาตามกล่ิน แมจะอยูหางไกลกันถึงเกือบพนัเมตร แตความเงียบสงัดของยามดึกเชนนี ้ ก็ยังสามารถไดยินเสียงมันรุมกัดท้ึงซากควายปาอยางดเุดือด ตะกละ ตะกลามไดอยางถนัด คํานวณดูจากเสียงเหาหอนและกัดกันเองเพื่อแยงเหยื่อของพวกมัน ตลอดจนเสียงการเคล่ือนไหวอยางวุนวายคึกคัก มันจะตองมีจํานวนนับเปนรอยๆ ตัวข้ึนไป ซ่ึงจัดวาเปนฝูงใหญมากมายผิดไปกวาฝูงหมาในตามปกติ ท่ีเขาเคยพบเหน็วาในฝูงหนึ่งมีไมเกิน 7-8 ตัวเปนอยางสูง เกิดยังไมนอนในขณะนัน้ ตะแคงหฟูงเสียงและมองตาเขานิ่งๆ “พรุงนี้ ควายปาท้ังตัว อาจเหลือแตกระดกู!” พรานพื้นเมืองพึมพํา นัยนตาต่ืนเบิกโพลงอยูในเงาสลัวของแสงไฟวอมแวม “แกวาหมาใน หรือหมาจิ้งจอก?” เขาหยั่งความเห็น “ผมวาหมาในครับ แตทําไมมันถึงฝูงใหญอยางนี้ ผมฟงเสียงมันมานานแลว กอนท่ีนายจะต่ืน ทีแรกเสือสองตัวลงกินซากควายกอน ไอพวกหมาผีนั่นจับฝูงค่ึกๆ ออกจากดงทึบฝงโนนมาทีหลัง ไลกัดเสือสองตัวเปดไป แลวพวกมันก็ยดึเหยื่อแทน ลงถาเสือใหญสองตัวยังอยูไมไหว พวกมันก็จะตองเปนรอย” จอมพรานเมมปาก ประกายตาเครงลง ข้ึนช่ือวา ‘หมา’ แลว ในความรูสึกของคนโดยท่ัวไป มันแทบจะไมมีความหมายอะไรเลย แตถามันเปน ‘หมาใน’ และคุมฝูงกันไดเปนรอยๆ ตัวเชนนี้ ตอใหเสือท่ีอยูในช้ันเจาปา ถาเผนไมทันก็มีหวงัตกเปนเหยื่อ และถามันเลยผานจากซากควายตัวนั้นมาโดยท่ีแตละตัวยิ่งไมอ่ิมเต็มคราบ มายังท่ีต้ังแคมปของหกชีวติในตอนนี้ อะไรจะเกิดข้ึนบาง ลําพังไรเฟลขนาดใหญท่ีมีประจํามือกันเพียงละกระบอก และกระสุนเพยีงไมกี่นัด ยอมไมมีทางยับยั้งความกระหายเลือดของพวกมันไดแนนอน เขากอบฝุนขางตัวข้ึนมาโปรยเพื่อหาทิศทางลม โปรงใจข้ึนเล็กนอยท่ีพบวา ทิศทางท่ีต้ังแคมปอยูในระดับใตทางลมของพวกมันในขณะน้ี ส่ังใหเกิดขนเอาขอนไมแหงท่ีนํามากองสํารอง


719

ไว สุมไฟใหสวางโชติชวงเพิ่มข้ึนอีก แลวเกล่ียกองไฟแผขยายอาณาบริเวณเปนร้ัวลอมรอบไวทางดานหนาในลักษณะคร่ึงวงกลม การเคล่ือนไหวเพื่อเตรียมตอนรับสถานการณรายของเขาและเกิด หาไดแววไปถึงคณะนายจางท้ังสามท่ีหลับสนิทอยูในขณะนี้ไม คงมีแตแงซายเทานั้นท่ีลุกขึ้นมาชวยสุมไฟอีกแรงหนึ่ง อยางทันตอเหตุการณ โดยไมจําเปนตองปลุก แลวก็นั่งคอยสดับเสียงนัน้อยูดวยความระมัดระวังทุกระยะ ฝูงหมามฤตยยูงัคงวุนวายกนัอยูท่ีซากควายตัวนั้น โดยไมมีทางท่ีวาจะผละจากไปงายๆ เสียงมันขูคําราม และทะเลาะกัดกันเองดังมาแววๆ “ถามันกินควายตัวนั้นหมด แลวผานมาทางนี้...” เสียงแงซายแผวตํ่าดังข้ึนลอยๆ เหมือนจะรําพึง “เช่ือวาควายตัวนั้น คงจะทําใหพวกมันอ่ิมพอ แตถามันจะผานมาก็คงไมมีทางฝากองไฟเขามาได ระวังอยาใหไฟมอดก็แลวกัน” พรานใหญบอก “เราไมมีลูกซองมากันดวยเลย ถามีลูกซองครบมือ กระสุนมากๆ เราคงปะทะมันไดเหมือนเม่ือคราวท่ีฝูงลิงบุกคร้ังนั้น” เกิดครางข้ึนอีกคนหนึ่งหันไปลวงยามหยิบกระสุน .375 ท่ีเขามอบติดตัวไวใหข้ึนมานับแลวถอนใจเฮือก เพราะมีอยูเพียง 12 นัดเทานั้นเอง ของแงซายซ่ึงไดรับมอบจากดารินก็มีไมเกนิ 15 นัด สวนพรานใหญมีลูกปนขนาด .458 ของเชษฐาเหลืออยู 18 นัด สําหรับคณะนายจางท้ังสามกค็งจะไมไดนํากระสุนสํารองติดตัวกันมามากนัก กระสนุเหลานี้มันเพียงพอท่ีจะลมสัตวใหญเทานั้น แตมันไมมีความหมายอะไรสําหรับพวกหมาหมูนับรอย ท่ีจะประดังกันเขามา ส่ิงท่ีจะทําความอุนใจใหไดในขณะนี้ ก็คือร้ัวไฟท่ีจะสกัดก้ันมันไวเทานั้น โชคดีเหลือเกินท่ีผนังดานหลังไมตองกังวล เพราะมันเปนบริเวณผาหินเสมือนกําแพงธรรมชาติก้ันไว คร่ึงช่ัวโมงตอมา ทามกลางการเฝารออยูดวยใจอันเตนระทึก เสียงหมาในฝูงนัน้พากันเคล่ือนขบวนขามลําธารเขาไปสูกลางดงทึบฝงเดิมกับท่ีพวกมันพากนัออกมา และหางไกลออกไปเปนลําดับ ในท่ีสุดทุกส่ิงก็อยูในดุษณีภาพตามเดิม รพินทร แงซาย และเกดิ มองดูตากันเอง แลวพากันถอนใจออกมาอยางโลงอก พรานใหญลุกข้ึน ควาไรเฟลกับไฟฉาย เกิดก็ตามติด “แงซาย แกรอเฝาอยูท่ีนี่ อยาเพิ่งนอน จนกวาฉันจะกลับมา” เขาหันไปส่ังกะเหร่ียงหนุมพเนจร แลวก็พยักหนากับเกิด ชวนกันยองเลาะลัดไปตามฝงธารน้ํา ยอนไปยังซากของมหิงสาท่ีลมอยู เม่ือพนเหล่ียมตล่ิงใกลเขามา ก็ฉายไฟปราดออกไปยงัตําแหนงนั้น เกิดอุทานอะไรออกมาคําหนึ่งในลําคอ จากลําไฟฉายขนาดแปดทอนของรพินทร ส่ิงท่ีกองอยูริมโขดหินนั้น หาใชซากของเจาเขาเกกมหิงสามหึมานั้นเสียแลว แตกลายเปนกองกระดกูขาวโพลนท่ีเรียงรายอยูระเกะระกะ สังเกต เห็นไดจากกีบตีนท้ังส่ีและหนาบางสวนท่ีติดอยูกับกะโหลกศีรษะเทานั้น!


720

ท้ังสองเดินเขาไปสํารวจจนใกล พบรอยตีนของฝูงหมาในนรกท่ีย่ําเอาไวกลาดเกล่ือนเต็มไปหมด ธารน้าํท่ีมันบุกผานไปเม่ืออึดใจใหญๆ นี้ กย็ังขุนคล่ัก ควายท้ังตัวพวกมันรุมกันกดัแทะกนิเสียไมมีเหลือหรอ “นึกวาจะเก็บไวเปนม้ือเชาอีกสักม้ือ ไอพวกหมานรกมาแยงกนิหมด!” เสียงเกิดสาบานผรุสวาท ตามหลังหมาในฝูงนั้นไปอยางหัวเสีย รพินทรหัวเราะหึๆ “ควรจะขอบใจเจาปา ท่ีใหไอหมาในฝูงนัน้พบซากควายตัวนี้เสียกอน มายง้ันกระดกูของแกจะกองแทนกระดูกควายนี่ ไปกลับกันเถอะ” เขากับเกดิเดินยอนกลับมาท่ีแคมป จากนั้นเกิดและแงซายก็นอน โดยพรานใหญทําหนาท่ีเขายามแทน ตอนปลายยามของเขาติดตอกับยามของแงซาย มีเสียงฟารองแววมาจากดานตะวนัตก ตกไกลๆ และในระหวางยามของแงซายน่ันเอง พายุฝนก็ซัดกระหนํ่าลงอยางลืมหูลืมตาไมข้ึน ไฟท่ีกอไวทุกกองดับลงหมด ทุกคนพากนัต่ืนข้ึนเพราะเสียงพายุท่ีถลมปาและละอองฝน ชวยกันเอาผาใบผืนใหญขึงกันฝนสาดทางดานหนาไว ตอจากนัน้ก็นัง่เบียดกันอยูในซองโพลงของชะเวกิผา ตัวส่ันสะทานดวยความหนาวเยอืกจับข้ัวหัวใจ “เม่ือเย็นนี้ สัตวใหญลมถึงสองตัว ฝนเลยตกใหญ” เกิดพดูดวยคางที่ส่ันกระทบกัน ตางมองเห็นหนากันไดเปนระยะจากแสงฟาท่ีแลบอยูวูบวาบ และผาเปรี้ยงปรางอยูตลอดเวลาเทานัน้ “มันเกี่ยวอะไรกบัท่ีสัตวใหญลม แลวฝนถึงตก” เชษฐาถาม ขณะนี้ไมมีใครสามารถจะนอนลงไดเพราะพายุฝนอันแรงรายกาจ ปาท้ังปามีอาการประหน่ึงวาจะถลมทลายลงดวยมหาวาตะและน้ําจากฟา ท่ีซัดกระหน่ําลงมาปานมหาทํานบแตก “พวกพรานปาเขาเช่ือกันวา ถามีสัตวลม ฝนจะตองตกตามธรรมเนียมครับ” เปนเสียงตอบเรียบๆ จากพรานใหญในเงามือ “แตนี่มันตกเกนิธรรมเนียมไปเสียแลว หรือยังไงผูกอง!” ไชยยนัตสอดข้ึนดวยเสียงปนหัวเราะแปรงๆ ทุกคนตางมีความรูสึกกระสับกระสายอยางไรบอกไมถูก โดยไมไดปริปากบอกกัน ฝนฟายิ่งทวีความแรงกลาข้ึนทุกขณะ เสียงไมใหญหกัลมอยูครืนโครม ระคนไปกบัสายอสุนีบาต ทุกคร้ังท่ีฟาแลบมองเห็นปาลูระเนนไปดวยอํานาจพายุกลางสายฝนอันหนาทึบ แลวก็ดับวูบ ครอบคลุมทุกส่ิงทุกอยางใหมืดทะมึนอยูในเหวนรกตอไป มันเปนราตรีท่ีนาสยดสยองดวยภัยธรรมชาติขีดสุด!


721

เวลาผานไปอีกช่ัวโมงเต็มๆ โดยไมมีใครหลับนอนกนัเลย ทุกคนเงียบสงบปากเสียงราวกับนัดกันไว ตาเบิกโพลงอยูในความมืด สดับฟงเสียงฟาท่ีดังเหมือนมัจจุราชคํารน กระแสน้ําในสายธารท่ีอยูตรงกลางเร่ิมจะเพิ่มปริมาณนํ้ามากข้ึนทุกขณะ และไหลเช่ียวกราก ครางอู กินอาณาบริเวณชายฝง ทวมใกลชะเวกิผาท่ีต้ังแคมปเขามาทุกที “เอ ถามันจะไมเขาทีแลวแฮะ น้ําในธารนีมั่นไลแดนพวกเราเขามาทุกทีแลว” เชษฐารองข้ึน และทันใดน้ัน รพินทรก็ลุกพรวดข้ึนยืน “ยายท่ีเดี๋ยวนี้เถิดครับ ยอมเปยกฝน ข้ึนไปบนฝงดีกวา ขืนอยูท่ีนี่มีหวังจมน้ําแน เราอยูในทางน้ําเสียดวย” ทุกคนลุกข้ึนยนืเตรียมพรอมในทันใดน้ัน ตางชวยกันเกบ็ขาวของอยางรวดเร็วโดยอาศัยแสงไฟฉาย ทุกส่ิงทุกอยางดําเนินไปอยางรีบดวนแขงกบัเวลา แลววิง่ฝาสายฝนออกมาพนบริเวณชะเวกิผา เพื่อจะยอนกลับข้ึนตล่ิงดานปาโปรง คร้ันแลว ทันทีนั้นเอง ก็มีเสียงครืนโครมมาทางดานเหนือของตนน้ํา ปานแผนดนิจะถลม ไมผิดอะไรกบัคล่ืนในมหาสมุทร แงซายฉายไฟปราดข้ึนไปก็เห็นระลอกน้ําขาวขนมวนตัวสูงเทียมระดับยอดไม กําลังถาโถมลงมาปานภูเขาเลากา “น้ําปา!! มันมาถึงแลว!!” แงซายตะโกนกองข้ึนสุดเสียงอยางตระหนกขีดสุด ท้ังหมดตะลึงพรึงเพริด ราวกับถูกสาปเปนทอนหิน พริบตาตอมานั้นเอง ก็ปรากฏเสียงตูมสนั่น ล่ันเปรียะข้ึนในระบบประสาทของทุกคน ประหนึ่งวารางกายจะถูกแยกออกเปนเส่ียง เทาหลุดลอยจากพื้นท่ีเหยียบยนือยู จากน้ันเควงควางวบูวาบ โลกทั้งใบหมุนตลบไปหมด ไมอาจสําเหนียกไดวาตายแลวหรือยังมีชีวิตอยู ปราศจากการยึดเหนี่ยว ปราศจากส่ิงใดมาสัมผัส นอกจากกระแสน้ําอันแสนจะเยียบเย็น ท่ีฉุดกระชากคราตัว ปานจะพาดิง่ไปสูขุมนรกท่ีมืดมิด ไมอาจกําหนดอนาคต...


722

31

ส่ิงแรกท่ีคอยๆ เขามาสูความรูสึกของรพินทรก็คือ อาการสํานึกในขอท่ีวาชีวิตยังเปนของเขาอยู แตยงัไมสามารถตระหนักแนวามันอยูในสภาวะใด สติสัมปชัญญะกลับคืนมาทีละนอย จากนั้นโสตประสาทก็แววเสียงเรียกอยูใกลๆ อยางเรารอนกระหืดกระหอบ พรอมกับฝามือนุมๆ ท่ีเขยาใบหนา พรานใหญลืมตาโพลงข้ึนในบัดนั้น แรกท่ีสุดมันพรามัวไปหมดมองไมเห็นอะไรเลย คร้ันแลว ตอมาก็ปรากฏภาพใบหนาของใครคนหนึง่ กําลังจับจองอยูท่ีเขาดวยดวงตาตืน่ตระหนก รุมรอนใจ ดวงหนานัน้ กมลงมาหางจากเขาเพียงเล็กนอย ผูปลุกเรียกใหเขากลับมีความรูสึกข้ึนมาอีกคร้ัง คือหมอมราชวงศหญิงดาริน วราฤทธ์ิ นายจางสาวผูแสนหยิ่งนั่นเอง เขาก็ตระหนัก ณ บัดนีว้า ตนเองนอนอยูบนจอมปลวกสูงอันมีผิวดนิช้ืนแฉะตอนหนึ่งใกลปาพลวงริมธารน้ํา ซ่ึงบัดนี้มีสายน้ําสีแดงไหลเชี่ยวกรากเต็มฝง เส้ือผาและรางกายเปยกชุมไปดวยโคลนและทราย ราชสกุลสาวสวยผูเปนนายจางนั่งคุกเขาอยูขางๆ สภาพของหลอนไมผิดอะไรกับเขาในขณะน้ี เส้ือแจ็กเกตท่ีสวมใสเม่ือคืน และกางเกงเดินปาของหลอนขาดเปนร้ิว ราวกบัถูกกระชากดวยมีด อันเปนผลมาจากคมแงหินและกิ่งไมขะมุกขะมอมไปหมดท้ังตัว กายของหลอนส่ันสะทานเปนลูกนก ขณะน้ัน แสงอบอุนของตะวนัสอดลอดลงมาจากยอดไมสูงเหนือศีรษะ ลําแสงของมนับอกใหรูชัดวาเปนเวลาประมาณ 3 โมงเชา พรานใหญพรวดพราดลุกข้ึนนั่งโดยเร็ว จองสํารวจดหูลอนกอน นอกจากอาการฟกชํ้าและบาดแผลถลอกเล็กนอย ทุกส่ิงทุกอยางของหลอนเปนปกติ นั่นเปนส่ิงท่ีเขาตองขอบคุณสวรรค แลวกห็ันมาสํารวจตัวเองเปนลําดับตอไป อวัยวะทุกสวนยังพอจะใชการได แมจะเต็มไปดวยความขัดยอกระบมไปหมดท้ังตัว ไรเฟลประจํามือของเขา บัดนี้มันอันตรธานไปเสียแลวพรอมท้ังสัมภาระอ่ืนๆ นอกจากมีดเดินปาท่ีติดอยูในเข็มขัดขางเอว และของเล็กๆ นอยๆ ท่ีอยูในกระเปาเส้ือกางเกงเทานั้น สวนหลอนก็เชนเดียวกนั สวนหลอนก็เชนเดียวกัน คงมีแตปนส้ัน .375 แม็กนั่มซ่ึงสอดอยูในซองคาดติดอยูกับเอวพรอมกระสุนในรังเข็มขัด แลวกชุ็ดเส้ือผาติดตัวท่ีขาดรุงร่ิงราวกับนางไพร เชษฐา ไชยยันต เกิด และแงซาย ณ บัดนี้ ไปอยูเสียท่ีไหน?!! ในสีหนาท่ีแสดงอาการวิตกกังวลเหนือท่ีจะกลาว แววตาคูนั้นฉายแสงปติข้ึนเล็กนอย เม่ือเห็นเขารูสึกตัวลุกข้ึนนั่งแลวเสียงแหบเครือของหลอน ก็ดังทําลายความเงียบงันข้ึนเปนประโยคแรกวา


723

“คุณเปนอยางไรบาง?” “คงไมเปนไรหรอกครับ คุณหญิงละ?” พรานใหญยอนถามออกมาจากลําคออันแหงผาก จองหนาหลอนอีกคร้ังแลวกวาดสายตาไปรอบๆ “ฉันไมเปนอะไรมากนัก” “แลวคุณชาย คุณไชยยันต เกิดกับแงซาย?...” หลอนทําหนาเหมือนจะรองไห ยักไหล แลวท้ิงแขนท้ังสองลงขางตัวอยางหมดแรง จอมพรานเมมริมฝปากเปนเสนตรง กลาวตํ่าๆ เหมือนกระซิบ “นี่แปลวาพวกเราถูกน้ําปา แทงซัดกระจัดกระจายแยกจากกันไปหมด คนละทิศละทางทีเดียว เปนความผิดของผมเองท่ีต้ังแคมปในเขตธารน้ํา นึกไมถึงวาฝนมันจะตกหนัก แลวทํานบแองน้ําใหญบนภูเขาลูกใหญตนธาร มันจะพังลงอยางกะทันหัน น้ํามันมาเร็วจนเราหนีกันไมทัน ผมเองหมดความรูสึกไปในทันทีท่ีภูเขาน้ําลูกนั้นซัดโครมลงมาถึงตัว” “ฉันก็เหมือนกัน ความรูสึกมันดับวูบไปเลย” หลอนคราง “แลวคุณหญิงรูสึกตัวตอนไหน? ไปยังไงมายังไงกนันี”่ “ฉันบอกไมถูก” หลอนพูดอยางงงๆ อยูในอาการเดิม กดัริมฝปากโดยแรง เคาหนากราดไปดวยรอยทุกขกังวลเหลือท่ีจะกลาว “ฉันมารูสึกตัวเม่ือประมาณ 20 นาทีท่ีแลวมานี่เอง พบตัวเองนอนติดอยูกับรากไทรใหญคนเดียว มองไมเห็นใครเลย คร้ังแรกท่ีรูสึกตัว ฉันตกใจแทบจะเปนบาตาย คิดวาตัวเองคงจะพลัดหลงอยูคนเดยีวในปา ฉันกูตะโกนเรียกจนเสียงแหงก็ไมไดยนิเสียงใครตอบ ยิงปนเรียกอีกสองชุด ก็ไมไดยินเสียงปนของพวกเราคนใดตอบมาเลย แสดงวาในละแวกรัศมีเสียงปนนี้ จะตองไมมีพวกเราอยูเลย ในท่ีสุดฉันก็เดนิเปะปะสงเดชมาตามบุญตามกรรมอยางนั้นเอง...” ดารินกลืนน้ําลายอยางฝดๆ มองดูเขาดวยสายตาอันบอกไมถูก “เดชะบุญเหลือเกิน ฉันเดินมาพบคุณนอนสลบอยูตรงนี้เขาพอดี เขามาตรวจคุณ เห็นไมเปนอันตรายอะไรมากนักก็เลยปลุกเรียกข้ึน ฉันเรียกคุณอยูสักสองสามนาทีเห็นจะได คุณก็รูสึกตัวข้ึนนี่แหละ เหตุการณมันเหมือนฝนราย” รพินทรคงนั่งอ้ึงตะลึงอยูเชนนั้นเปนครูใหญ ความวิตกกังวลของเขาในขณะน้ีไมยิ่งหยอนไปกวาหลอนเลย อะไรก็ไมสําคัญเทากับความเปนหวงผูรวมคณะอีกส่ีคน ซ่ึงไมมีส่ิงใดบอกไดวาปานนี้เปนตายรายดีอยูท่ีไหน โดยเฉพาะอยางยิ่งเชษฐา กับไชยยนัตอันเปนนายจางโดยตรง การพลัดพรากหรือหลงกันในปา เปนเร่ืองเล็กเหลือเกินสําหรับเขา ในการท่ีจะติดตามหาใหพบ ส่ิงท่ีเขาวิตกกังวลขดีสุดในขณะนี้ อยูในขอท่ีวา กระแสน้ําอันแรงกลาท่ีซัดปะทะลงมาอยางจู


724

โจมกะทันหัน นาจะกอใหเกิดอันตรายถึงแกชีวิตของบุคคลท้ังสองไดในพริบตา หรือไมก็พิการ ซ่ึงไมมีทางท่ีจะชวยเหลือแกไขอยางใดได สําหรับเขากับ ม.ร.ว.หญิงดาริน นั้นเปนอันอุนใจไดแลววาปลอดภัยแน มันเปนคราวเคราะหดีสําหรับหลอนอยางท่ีสุด ในการท่ีท้ังเขาและหลอนไมไดรับอันตรายใดๆ ในขณะท่ีกระแสน้ําเช่ียวกรากซัดพาตัวมาและตกอยูในบริเวณใกลเคียงกัน ระหวางท่ีเขายงัเงียบงัน เสียงส่ันของหลอนก็เอยตอมา “พี่ใหญ ไชยยันต แลวก็อีกสองคนน่ันไปอยูท่ีไหนบางแลวก็ไมรู โชครายเหลือเกนิ” “เม่ือกอนท่ีคุณหญิงจะเดนิมาพบผม คุณหญิงลองยิงปนเรียกดูแลวหรือครับ?” หลอนกมศีรษะลง ถอนใจเฮือก “ใช! แตไมมีวีแ่ววเลย” พรานใหญยันกายลุกข้ึนยืน เดินกะเผลกลงมาจากจอมปลวก หลอนกระโดดตามเขาลงมาดวย ท้ังสองกราดสายตาไปยังภูมิประเทศรอบดานซ่ึงชุมไปดวยน้ํา “แปลก! คุณหญิงกับผมยังถูกน้ําพัดมาตกอยูใกลๆ กันได พวกเราอีกส่ีคนก็นาจะถูกกระแสน้ําพัดมาอยูในบริเวณใกลเคียงกนั” “ฉันเปนหวงพวกนั้นจนบอกไมถูกแลวละ เราจะทํายังไงกันด”ี หญิงสาวรองออกมาอยางกลัดกลุม จองหนาเขานิ่ง ฝากทุกส่ิงทุกอยางในความหวงัไวใหกับจอมพราน อยางนอยท่ีสุดก็ช่ัวขณะแหงวกิฤติการณอันคับขันเชนนี้ รพินทรอานสายตานัน้ออกดวยความสมเพชเปนคร้ังแรก “ขอโทษ! ฉันอาจขวัญเสียมากไปหนอยก็ได เหตุการณเม่ือคืน และการหลงพลัดกับพรรคพวก ทําใหประสาทของฉันเสียไปหมด จริงซินะ ฉันอยูกับเจาปาแลวถึงอยางไรสําหรับฉันนะเห็นจะปลอดภัยแน แตพี่ชายกับเพื่อนของฉันนี่ซิ จะเปนอยางไรบางก็ไมรู ถาเขาพลัดไปตกอยูกับแงซายหรือเกดิคนใดคนหน่ึง ก็ยังพออุนใจบาง แตถาตางคนตางแยกกนัไปคนละทิศละทางละก็ แยทีเดียว” “ถึงจะตางคนตางแยกพลัดกนัไป ผมกไ็มกังวลนกั ขอใหรูแนวายังมีชีวิตปลอดภัยเทานั้น” “ขณะน้ีเราอยูท่ีไหน?” จอมพรานสะบัดขอเทาใหหายเคล็ด แลวเดินมาชิดชายตล่ิงของลําธาร ซ่ึงขณะน้ีนาจะเรียกไดวาแมน้ําขนาดยอมๆ เพราะปริมาณอันมากมายของน้ําเต็มฝงและไหลแรงกราก ดารินสืบเทาตามติดมาเบ้ืองหลัง ภายหลังจากสํารวจชายฝงแนวปา และสังเกตภูเขาบางลูก เขาก็ตอบเรียบๆ วา “ตะวันตกเฉียงใตของตําแหนงท่ีเราต้ังแคมปเม่ือคืนนี้ครับ ถาเดินเลาะชายฝงธารนีข้ึ่นไป ระยะทางประมาณ 30 กิโลเมตร ก็จะถึงตรงท่ีเราถูกน้ําพัดคร้ังแรก แตถาตัดปาเปนเสนตรงไป กอ็ยูในราว 20 กิโลเมตร ขามเขาลูกท่ีมองเห็นอยูนั่นไปลูกหนึ่ง”


725

สีหนาของหญิงสาวดีข้ึนเล็กนอย หลอนหลงปาก็จริง แตถาอยูใกล รพนิทร ไพรวัลย แลว เปนส่ิงท่ีหลอนควรอบอุนใจได ความทุกขกังวลในขณะนี้ไปอยูท่ีความเปนหวงคณะพรรคประการเดียวเทานั้น “มันไกลไมใชเลนทีเดียว สําหรับการเดินงมหาคนในปา โดยระยะทางขนาดนี”้ “แตเราก็ไมมีทางเลือกอยางอ่ืน” “เราจะเร่ิมตนกันยังไง?” รพินทรตรึกตรองอยูครู ก็บอกวา “ผมคิดวา จะลองเดินเลียบชายฝงเลาะทวนตนน้ําข้ึนไปเร่ือยครับ จนกวาจะถึงท่ีต้ังแคมป เช่ือวา คงจะพบพวกเราในระหวางทาง ถึงอยางไรก็คงจะพลัดตกไมหางจากบริเวณสองฝงเทาใดนัก” “คุณอยาลืมวากระแสน้ําเม่ือคืนนี้มันมายังกะภูเขาเลากาทีเดียวนะ ระดับของมันสูงเหนือยอดยางเสียอีก พนขอบฝงเปนไหนๆ พวกเราอาจถูกพัดปลิวพนบริเวณธารไปก็ได” “ก็ตองลองคนหาตามริมฝงธารดูกอนละครับ เราสองคนยังถูกพัดมาตกอยูใกลฝงธารเลย และสําหรับคุณชายกับคุณไชยยันตนั้น ถาฟนรูสึกตัวข้ึนมา ผมคิดวาท้ังสองคนนั่นคงจะยึดแนวริมฝงธารไวกอนแนๆ คงไมเดนิเปะปะเตลิดเขาปาไปทางไหนหรอก พวกเราพลัดกันท่ีลําธาร ก็ตองยึดธารเปนหลัก” “สมมติวา เราเดินยอนทวนกระแสนํ้าข้ึนไปจนถึงจุดเร่ิมตน แลวยังคนไมพบ จะทํายงัไงกันตอไป” หลอนต้ังคําถามตอมาอยางพร่ันใจ รพินทรทรุดตัวลงริมฝง วักน้ําข้ึนมาลูบลางโคลนทรายท่ีเปรอะเลอะอยูตามใบหนาและลําตัวออก แลวก็ตอบอยางใครครวญวา “ระยะทางจากที่เราหลงอยูนี ่ ข้ึนไปจนถึงตําแหนงต้ังแคมปคร้ังแรก มีหมูบานกะเหร่ียงอยูหยอมหน่ึง เรียกวาหมูบานผาเยิง” พลางเขาก็ปลดผาขาวมาผืนหนึ่ง ท่ียงัคาดติดเอวอยูออกมาบิดไลความช้ืนแลวประคบซับหนา “ถาหาตามริมสองฝงธารยังไมไดรองรอย ผมจะไปท่ีหมูบานผาเยิงนั่น ขอแรงพวกกะเหร่ียงใหชวยกันออกระดมหา เช่ือวาจะตองไดรองรอยแนๆ” หลอนทรุดตัวลงน่ังขางๆ เขาอยางทอดอาลัย มองดูกระแสน้ําท่ียังไหลกรากอยูดวยความสยดสยอง “มันเกิดข้ึนไดยังไงนะ เหมือนฝนแทๆ อยูๆ น้ํามันกไ็หลกรากลงมาราวกับพายุสลาตันอยางนั้น จนกระท่ังเดี๋ยวนี้ ฉันก็ยังไมอยากเช่ือวาเทาท่ีเราเผชิญอยูนี้เปนความจริง เราฝนรายไปหรือเปลา?”


726

ดารินรําพึงออกมาเบาๆ เสียงเขาเอ้ียวบิดกาย กระดูกล่ันกรอบแกรบ แลวก็บอกมาวา “น้ําปา มักจะจูโจมมาโดยไมทันรูเนื้อรูตัวอยางนี้แหละครับ บนเขาใหญตนธารเปนแองน้ํากวางใหญราวกับทะเลสาบ ฝนท่ีปาบนคงจะตกหนกัติดกันมาหลายวันแลว เก็บน้ําในแองไวจนลน ประกอบกับท่ีเม่ือคืนนีมี้พายุหนักเขาอีก หินบางแหงคงจะถูกพายุพังทลาย ทํานบแตก มันก็เลยเทลงมา เหมือนเราเทน้ําจากกระบอก ผมเคยโดนน้ําปาเลนงานมาสองสามคร้ังแลว แตไมรุนแรงเหมือนคร้ังนี”้ “เทาท่ีฉันพอจะจําได เม่ือคืนนี้ พอคุณพดูยังไมทันขาดคําเลย วาใหพวกเรายายข้ึนบนฝงยอมเปยกฝน น้ํามันก็มาถึงเสียแลว นี่เราแทบไมมีอะไรติดตัวอยูเลย นอกจากเส้ือผาท่ีใสอยู ไรเฟลของฉันกับคุณ ก็หลนหายไปหมด แลวเราจะเดินทางติดตามหาพวกน้ันไดยังไงกลางดงดิบแบบนี”้ หญิงสาวเอยอยางปลงอนิจจงั อเนจอนาถในโชคชะตา “ผมมีมีดติดตัวเลมหนึ่ง คุณหญิงมีปนส้ันอีกกระบอกหนึ่ง แคนีก้็เหลือท่ีจะเพียงพอสําหรับการปองกันตัวยามคับขันท่ีสุด ผมเคยเดินมือเปลาเสียดวยซํ้า” “ปนส้ันกระบอกเดียวมันจะมีประโยชนอะไร สําหรับปาแบบนี”้ หลอนแยงอยางทอแท ปลดเข็มขัดออกมานับดูจํานวนกระสุนท่ีบรรจุอยูในรังเข็มขัด พรานใหญลวงกระเปาเส้ือ หยบิซิบโปประจําตัวออกมาทดลองขีดจุด เปลวไฟจากไลทเตอรยังทํางานไดดตีามปกติ ปากกต็อบมาเรียบๆ วา “ปนส้ันขนาด .357 ของคุณหญิง ถารูจักใชใหถูกตองมันก็เปรียบเหมือนเรามีไรเฟลขนาดเบาะๆ อยูในมือทีเดียว คุณหญิงเองเปนนักยิงปนส้ันช้ันทอปมาแลว ไมนาจะกังวลอะไรเลย เราเดินปากนัในแบบรักษาตัวรอดเทานัน้ ไมใชหมายจะลาชางหรือแรด มีปนส้ันขนาดน้ีติดตัวกระบอกเดียวก็เหลือหลายแลว นาขอบคุณสวรรคท่ีคุณหญิงมีเข็มขัดปนส้ันติดเอวอยูตลอดเวลา แมกระท่ังเวลานอน วาแตลูกปนเหลืออยูกี่นัดครับ?” หลอนสงเข็มขัด พรอมซองปนท้ังหมดใหแกเขา “ฉันยิงเรียกคนไปแลว 2 ชุด สิบสองนัด เหลืออยูอีก 36 นัด กระสุนหัวแข็งแบบเจาะโลหะท้ังนั้น” พรานใหญผิวปากหวือออกมาอยางพอใจ “เหลือเฟอเกินพอเสียอีก ถาเราไมใชมันแตละนัดไปโดยเปลาประโยชน” เขาสงเข็มขัดคืนไปใหหลอนตามเดิม คงดงึแตตัวปนออกจากซอง หมุนลูกโมสํารวจดูกระสุน แลวเดาะข้ึนลงในฝามือ มันเปนปนแบบซิงเกิล้แอ็คช่ันของรูเกอร ลํากลองยาวหกน้ิวคร่ึง กระบอกกะทัดรัดสวยงามยิม้ ดามงาสลักลวดลายพราวตาอาบนิกเกิ้ลไวขาวเปนมันวาววับ โดยลํากลองท่ียาวออกไปถึง 6 นิว้คร่ึง ชวยอํานวยผลการสงวิถีกระสุนใหมีความเร็วสูงข้ึนครบถวนตามอัตราโดยไมตกหลน ปนของหลอนกระบอกนี้ เขาเคยสงกระสุนเขาเจาะสมองววัแดงมาแลวคร้ัง


727

หนึ่ง ท่ีเขาโลน ขณะท่ีวัวลําบากตัวนั้นวิง่เขาชารจในระยะเผาขน และตัวเจาของปนเอง ก็เคยไดใชมันใหเปนประโยชนมาหลายคร้ังแลว สําหรับภาวะฉุกเฉินตางๆ “วาแต คุณหญิงพอจะมีแรงเดินไหมครับ” หลอนฝนยิ้ม พอดีกับท่ีเขาสงมืออีกขางหนึ่งมาให หลอนชําเลืองมองดูท่ีมืออันหยาบกรานแข็งแรง แลววางมอืของตนเองลงไปในอุงมือนั้น อีกฝายหนึ่งบีบแนนกระชับเหมือนจะถายทอดทุกส่ิงทุกอยางในหัวใจลงไปสูการบีบนั้น หลอนบีบตอบ แลวเขาก็ดึงหลอนใหลุกขึ้นมายืนเคียงขาง ตาตอตาสบกันนิง่ กระซิบ... “โปรดอยาทอแททอดอาลัยเลยครับ ลูกจางผูซ่ือสัตยคนนี้ พรอมท่ีจะรับใชคุณหญิงดวยชีวิต” หลอนยิ้มโรยๆ ตอบเขา ยกมือขางหนึ่งเสยผมท่ีปลิวลงมาปรกหนา “คุณคงไมรูหรอกวา ขณะท่ีฉันเดินเปะปะไปอยางปราศจากจดุหมาย และบังเอิญมาพบคุณนอนสลบอยูนั้น ฉันดใีจเหมือนตายแลวเกดิใหมเพียงไร ภาวนาขออยาใหคุณไดรับอันตราย และฟนคืนสติข้ึนโดยเร็ว ขอโทษอีกคร้ัง ถาฉันจะแสดงความออนแอใหคุณเห็นมากไปหนอย” “ตรงขาม ต้ังแตเกดิมา ผมยังไมเคยเห็นผูหญิงคนไหน ใจเดด็อยางคุณหญิงจนคาดไมถึงทีเดียว ผมยอมรับวาในคร้ังแรกผมประมาทคุณหญิงเกนิไป เพิ่งจะมารูเอาในปานี่เอง” ดารินยิ้มอีกคร้ัง แววตาแชมช่ืนข้ึน “ขอบใจมาก คุณเกงนะ รูจกัใชหลักไซโคไดถูกตองกบัส่ิงแวดลอมท่ีสุด ฉันยอมรับวาฉันไดกําลังใจจากคุณมากเหลือเกิน ในสถานการณรายคร้ังนี้ เอาละ จะบุกปาฝาหนามอยางไรก็สุดแลวแตคุณ ฉันรับรองวาจะเปนผูตามท่ีดี ทุกอยางแลวแตคุณท้ังนั้น เดี๋ยวนี้ฉันไมรูสึกตัวเองมากไปกวาเด็กเล็กๆ สักคนหนึ่ง ท่ีจะตองตกอยูในการดูแลของพี่เล้ียง สําคัญพี่เล้ียง...อยาใจรายกแ็ลวกนั” “พี่เล้ียงคนนี้เคยใจรายนักหรือ?” “ก็ไมนอยทีเดยีวแหละ” “เด็กอยาดื้อกแ็ลวกนั แลวพีเ่ล้ียงไมใจรายหรอก” วาแลว เขากอ็อกเดินบายหนาไปทางปาไผท่ีไดยินเสียงไกปาขันเจื้อยอยู พยักหนาบอกใหหลอนเดินตามเคียงขางไปดวย สอดสายสายตาไปรอบๆ “นั่นคุณจะทําอะไร?” หลอนหันมากระซิบถาม หนาต่ืนเหน็อาการเดินแบบยองของเขา ขณะท่ีเลาะลัดแฝงกายไปตามพุมไมใบหญา “หาอาหารเชากอนอ่ืน โดยเฉพาะอยางยิ่งสําหรับ ‘เด็ก’ คนนี้ ประเดี๋ยวไมมีแรงเดิน” ถาเปนภาวะปกติ หลอนอยากจะซัดหลังใหซักตุบ แตสําหรับในขณะนี้ ไมมีกะจติกะใจจะชวนทะเลาะ นอกจากจะชําเลืองมองดูดวยหางตาคมๆ “ไกปารึ?”


728

“ไดไกก็เอาไก ไดอะไรกเ็อาไอนั่น ขอใหหนักทองไวกอนก็แลวกัน แต เอะ! กวางโจนแถวน้ีก็ชุมดีไมหยอก ดูจะหางายกวาไกปาอีก” พรอมกับพูด เขาแหงนมองข้ึนไปบนยอดตนกระบากใหญท่ีมีคางดําฝูงหนึ่ง เจ็ดแปดตัว พากันนั่งนิ่ง จองมองลงมายังมนุษยท้ังสอง หลอนพาซ่ือเพราะไมเขาใจมากอนถามวา “เปนยังไง กวางโจน?” รพินทรบุยปากข้ึนไปเบ้ืองบนแทนคําตอบ พอเห็นฝูงคางหลอนก็มีสีหนาพิกล ครางออยๆ “อยาเลย ขอใหเปนไกเถอะ ฉันกินมันไมสนิทหรอก อยางนอยกน็ึกวาเห็นแกฉัน” มีเสียงหวัเราะหึๆ ดังมาจากลําคอภายใตเคราท่ีเร่ิมเขียวคร้ึม พอสบตาคูท่ีจองมาอยางวิงวอน เขาก็ออกเดินตอ ฉุดแขนหลอนมาดวย ท้ังสองเลาะลัดไปตามทางดานเล็กๆ ซ่ึงมีรองรอยของน้ําปาไหลบาผานทวมไปเม่ือคืน พอถึงโคนกอไผใหญ มุมทางแยกของปลายดานดานหนึ่ง ก็เหน็ไกปาสองสามตัวกําลังจิกคุยขุยไผหาแมลงกินงวนอยู รพินทรงางนกปนอยู ยังไมทันจะยกขึ้นสอง หญิงสาวก็เหยียบกิง่ไมแหงล่ันข้ึนเบาๆ ไกปาสองสามตัวฝูงนั้นพากันกระตากล่ันข้ึนอยางตกใจ แลวบินปรอหายวับไปกับตาราวกบันก พรานใหญจุปากเบาๆ พรอมโคลงศีรษะ แตแววตาประกายขันๆ อยูเชนเดิม ดารินพึมพําขอโทษ “มันเปรียวเหลือเกิน ขนาดลูกกรดยาวยังไมคอยไดตัว ลําพังปนส้ันจะไหวหรือ นายพราน” หลอนพูดออมแอม “มันก็ตองลองเส่ียงดู อยางนอยก็ดกีวาเอากอนดินไลปา” อีกฝายหวัเราะบาง ปายแขนเส้ืออันขาดรุงร่ิงข้ึนเช็ดเหงื่อบนใบหนา “คับขันถึงขนาดน้ีแลว ยังไมวายคิดจะยั่วฉันอีกนะ” “หิวไหม?” “ไมหิวเลย มันมีแตความกลุม” จากปาโปรงใกลธารน้ํา เร่ิมจะกลายเปนปารกทึบข้ึนตามลําดับ รพินทรนําหลอนยองกริบคนหาไกปาไปเร่ือยๆ ทุกคร้ังท่ีเขายกปนข้ึนเล็ง...ไกเจากรรมเหลือบมาเห็นและบินปรอหนไีปทุกที เพราะระยะท่ีเหน็เปนระยะใกล สวนท่ีเกาะอยูไกลเกินไปเขากไ็มกลาท่ีจะยิง เพราะเส่ียงตอการเสียกระสุนเปลา “มัวแตจะคิดยงิใกลๆ อยูแบบนี้ เดินใหตายก็ไมมีวันไดยงิ” หลอนบน


729

“ไกลนัก มืออยางผมก็ยิงไมถูก โนนไงครับ เกาะอยูท่ีกิง่ตะครอนั่นกส็องตัว แตมันหางเหลือเกิน รวมๆ 50 เมตรเห็นจะได คุณหญิงจะลองดูไหมครับ คุณหญิงยิงปนส้ันไดดีกวาผม” ดารินรับปนมาจากเขา เพงตามองดูเปาหมายท่ีเหน็ลับๆ ลอๆ อยูในเงาบังของกิ่งไม แลวยกข้ึนเล็งดวยมือท่ีกุมประคองดามปนไวท้ังสองมือ หลอนเล็งอยูเปนเวลานาน มือส่ันระริก เพราะความอิดโรยเหนื่อยออน โดยมีพรานใหญยืนมองอยูเงียบๆ เงาของอะไรชนิดหนึง่ บังแสงตะวันท่ีสอดลอดใบไม อันเปนจุดสวางพราวอยูในขณะนี้ลงมา มันเคล่ือนไหวอยางแชมชา จะวาใบไผถูกลมพัดแกวงก็ไมใช รพินทรเหลือบสายตาขึ้นไปมอง แลวเขาก็ตะลึงไปในพริบตานั้น “คุณหญิงครับ อยาเพิ่งยิง” เขาพยายามพูดข้ึนดวยเสียงเบาเรียบเปนปกติท่ีสุด ตายังจับเปงไปยังกิ่งไมคร้ึมเหนือศีรษะไมกะพริบ หลอนลดปนลงถามวา “ทําไม?” “สงปนมาใหผม!” ดารินสงปนใหเขาตามคําส่ัง โดยไมไดเฉลียวคิดหรือเขาใจความหมายใดๆ ท้ังส้ิน พอรับปน รางของหลอนก็ถูกผลักในพริบตานั้น ลมกระเด็นลงไปนอนกล้ิงพรอมกบัเสียงโฮกสนัน่ท่ีกึกกองลงมาจากก่ิงไมเหนือหัว ประสานข้ึนกับเสียงระเบิดของ .357 แม็กนั่ม สะเทือนไปท้ังปา รางของพรานใหญถูกปะทะหงายหลังลงไปน่ังจ้ําเบาอยูกับพื้น ปนหลุดจากมือกระเด็น สวนรางสีเหลือง จุดดําพรอยไปท้ังตัว นอนตัวงอคู ดิ้นกระแดวแถกไถเปนวงกลมจนกิ่งใบไมรอบดานกระจาย หางยาวของมันกวดัแกวงอยูไปมา กลางแสกหนาระหวางดวงตาท่ีลืมคางท้ังสอง เลือดทะลักออกมาเปนล่ิมนองแดงฉาน เสียงคางและไกปาในดงนั้น แตกต่ืนเกรียวกราวไปหมดท้ังปา แลวทุกส่ิงทุกอยาง ก็สงบเงียบเชียบลงตามเดิม พรอมกับอาการผงะไหวตัวเปนคร้ังสุดทายของเจาเสือดาวตัวนัน้ ระหวางดารินผูยังหมอบกระแตอยูริมพุมไม และรพนิทรผูนั่งถางขาจ้ําเบาอยูอาการเดิม ท้ังสองฝายกะพริบตาปริบๆ มองดูหนากันเอง โดยมีซากเจาปานอนสงบน่ิงค่ันกลาง หลอนเปนฝายถลันยืนข้ึนกอน เก็บปน แลวก็ตรงไปฉุดเขาใหลุกข้ึน “เปนอะไรหรือเปลา!” พรานใหญเปาลมออกจากปาก ตายังจับนิง่อยูท่ีซากเสือราย แลวช้ีใหดูท่ีหวัไหลแทนคําตอบ ตําแหนงนั้น เส้ือเดนิปาผาหนาของเขาถูกกระชากขาดออกไปช้ินเทาฝามือ และในขณะนี้ยังคาติดอยูท่ีปากของไอดาว มันขย้ํากรงเข้ียวพลาดเปาหมายไปนดิเดยีว หาไมเชนนั้นไหลบริเวณนั้นของเขามีหวังแหลกยับ “เสร็จกัน ไกเกย ไมไดกนิ”


730

เขาบนอุบอิบในลําคอแลวยกัไหล ดารินเขามาพิจารณาดูบริเวณท่ีเส้ือขาดของเขา แลวถอนใจอยางโลงอก เม่ือไมเห็นวามีบาดแผลเชนไร “คุณเห็นมันตอนไหนกันนี”่ “ตอนท่ีคุณหญิง ต้ังอกต้ังใจจะยิงไกนั่นแหละครับ โชคดีเหลือเกินท่ีใบไมขางบนโปรงพอใหแสงแดดลอดลงมาไดบาง ผมเห็นเงาของมันบังแสงตะวัน พอเงยข้ึนไปก็เห็นมันแยกเข้ียวเหลืองออย ยองกริบลงมา หางจากเราสามส่ีวาเทานั้น ผมไมกลาใหคุณหญิงรูสึกตัวตอนนั้น ตกใจมากไหมครับ” หลอนหัวเราะเสียงพรา ยักไหลบาง “มันชินๆ เสียแลว กับเหตุการณหวุดหวิดตอชีวิตเชนนี้ มือคุณฉมังเหลือเกินนะ โดยเฉพาะเกีย่วกับการยิงสัตว ถากระสุนนัดนี้ไมเจาะกลางสมอง ท้ังคุณและฉันเห็นจะเละเทะไปท้ังตัว ฉันหวงแตไอโครงตามพื้นดินเทานัน้ ลืมนึกไปถึงไอดาวหรือไอดําบนตนไมไป เรากําลังอับจนแบบนี้ก็ยงัอุตสาหมาเจอะมันเขาจนได” “ปามีอาถรรพณแปลกอยูอยางหนึ่งครับ ถาเราเท่ียวกันอยูตามปกติ มันมักจะไมเกิดเหตุรายอะไรข้ึน แตถายามใดเราเกดิพลัดพรากจากพวกพองหรือหลงปาข้ึน เหตุรายมันก็มักจะซํ้าเติมเสมอ โชคดีนิดตอนท่ีเราหมดสติกันอยู เสือมันไมยองมาคาบ” ท้ังสองผละเล่ียงออกจากบริเวณท่ีซากของไอวายรายนอนตายอยู เดนิคนหาไกปาตอไป คราวนี้ดารินเงยมองตามกิ่งไมเบ้ืองสูงอยูตลอดเวลาอยางหวาดๆ รพนิทรสงปนส้ันคืนไปใหหลอนถือไว แตหญิงสาวส่ันศีรษะ เขาถึงกระซิบ “คุณหญิงถือไวดีกวาครับ เพราะอาหารเชาของเราตองอาศัยมือของคุณหญิง” “คุณเปนคนนาํทาง เปนพรานคุมกันดวย เรามีปนอยูเพยีงกระบอกเดียว เพราะฉะน้ันมันควรจะอยูท่ีคุณ เกดิฉุกเฉินอะไรข้ึนมาอีก ฉันคงไมสามารถรับสถานการณรายไดดีเทาคุณ” จอมพรานยิ้มนอยๆ ชําเลืองดูใบหนางามท่ีเต็มไปดวยร้ิวรอยของความกลัดกลุมกังวล และขะมุกขะมอมนั้น เขาเขาใจดวีาหลอนปรารถนาความคุมครองปกปกษอยางแทจริงเปนคร้ังแรก ในยามวิกฤติการณเชนนี้ ดแูทบจะเปนคนละคนกับดาริน วราฤทธ์ิ ผูท่ีเคยเหน็ ณ สถานีกักสัตวของนายอําพล แนละ ยามนี้หลอนเต็มไปดวยความวาเหวอยางท่ีสุด ไหนจะวิตกเปนทุกขถึงพี่ชายและเพื่อน ซ่ึงปานนี้ไมทราบวาเปนตายรายดีอยูเชนไร ไหนจะหวั่นถึงอนาคตตนเองขางหนา อันยังเดาไมถูกวา มันจะเลวรายลงไปเพียงไหน ทามกลางปาลึกท่ีแวดลอมไปดวยภยันตรายรอบดาน ชีวิตและความปลอดภัยของหลอน ยอมฝากไวกับพรานนําทางเพียงคนเดียวเทานั้น


731

อยางไรก็ตาม จิตใจและสติสัมปชัญญะของหลอน กย็ังม่ันคงดีเสียกวาอกสามศอกบางคน ท่ีเขาเคยพบเห็นมาเสียอีก ในภาวะเทาท่ีหลอนเผชิญอยูนี้ ผูชายแทๆ ก็ยังหมดเรี่ยวแรงทรุดลงนั่งทอดอาลัยตอชีวิต บางคนถึงกับคลุมคล่ังเสียสติไปเลย อํานาจของปามันมีอิทธิพลรายกาจนัก โดยเฉพาะอยางยิ่ง...เวลาหลง! เม่ือกระสุนปนไดระเบิดข้ึนเสียแลวเชนนี ้ ปาก็กระเจิง ไมมีสัตวใดปรากฏใหเห็นนอกจากพวกนกเล็กๆ ท้ังสองเดินกันไปตามทางดานเล็กๆ อันวกวนระหวางแมกไมหนาทึบรอบดานอีกเปนเวลารวมช่ัวโมงจึงพบไกปาอีกฝูงหนึ่ง กําลังคุยเข่ียอยูท่ีจอมปลวกใตซุมหวายใกลๆ แองน้ําพุ รพินทรสะกิดใหนายจางสาวดู พรอมกับสงปนใหเงียบๆ ระยะมันหางประมาณ 30 เมตร โดยมีซุมเถาวัลยทึบแทนบังไพรอยูเบ้ืองหนา หลอนบุยใบเกีย่งใหเขายิง แตรพินทรส่ันศีรษะใบบอกวากลัวจะผิด หลอนจึงยกข้ึนเล็งอยางประณีตท้ังสองมืออีกคร้ัง แลวล่ันไกออกไปภายหลังจากท่ีเล็งอยูอึดใจใหญ พรอมๆ กับเสียงปน จาฝูงตัวพวงพีท่ีสุด ดิ้นเปนวงกลมอยูกับพื้น แลวฟุบแผปกกองนิ่ง ในขณะท่ีลูกฝูงอีกสามส่ีตัวหายวับเขาไปในพงรก ท้ังสองสบตากันแวบหนึ่งโดยไมไดพูดอะไร พรานใหญยิ้ม แลวสองสามนาทีหลังจากนั้นเขากจ็ัดการกอไฟยางไกข้ึนตรงแองน้ําพุแหงนั้น หลอนกินอาหารจําเปนม้ือนัน้อยางสงบ โดยไมปริปากบนคําใดท้ังส้ิน เพราะรับรูตอสภาพของความจริง มันถูกยางพอใหสุกเทานั้น ไมมีรสชาติใดๆ ท้ังส้ิน เพราะขาดแมกระท่ังเกลือ แตมันก็ทําใหกระเพาะท่ีหวิโหยอ่ิมและเกิดพลังงานได เขามองดูหลอนนั่งแทะกระดูกไกอยางเวทนา แลวตาก็พบกันอีกคร้ังอยางบังเอิญ หลอนจองเหมือนจะคนหาก็พบแววออนโยนปราณีเปนคร้ังแรก จากดวงตากราวสีเหล็กคูนั้น “ผมสงสารคุณหญิงจัง ไมควรจะมาลําบากอยางนี้เลย!” เสียงนั้นพึมพําแผวเบา แมมันจะเปนประโยคหวนๆ ส้ันๆ มันก็ออกมาจากความรูสึกแทจริง และหลอนก็ตระหนกั “ไมคิดสมน้ําหนักฉันหรอกรึ นายพราน?” “ถาจะคิดสมน้าํหนา ก็คงเปนเวลาอ่ืนครับ ไมใชขณะน้ี” “ขอบใจ ท่ีบอกตรงๆ” หลอนหัวเราะเบาๆ เช็ดมือท้ังสองลงกับขากางเกงอันขาดกะรุงกะร่ิง เห็นผิวขาวละเมียดวับแวมบางสวน “แตอยาเปนหวงเลย เม่ือต้ังใจจะออกปามาในคร้ังนี ้ ฉันเตรียมใจท่ีจะเผชิญกบัทุกสถานการณอยูแลว ไมวามันจะเลวรายสักขนาดไหน ก็นาขอบใจเหตุการณเหมือนกันท่ีมันคอยๆ สอนใหฉันรูจกัสภาพของความลําบากยากแคนข้ึนเปนลําดับ ชีวิตคนเกิดมาชาติหนึง่ จะสมบูรณไดก็ตอเม่ือไดรูรสชาติของความสุขสบายท่ีสุดเทาๆ กับยากแคนทรมานท่ีสุด ฉันเคยชินกับอยางแรกแลว ขณะน้ีกําลังจะเรียนรูกบัอยางหลัง และเรียนมันดวยความเต็มใจทีเดียว”


732

“คุณหญิงเปนคนมีอุดมคติท่ีแปลกมากนะครับ ตอนท่ีพบกันคร้ังแรก ผมเขาใจผิดหมด” “คุณเขาใจฉันยังไง ตอนนั้น” “ผูหญิงสวยในตระกูลสูง ท่ีพกเอาความเยอหยิ่งไวเต็มตัว อันเปนธรรมชาติสามัญพื้นๆ ท่ัวไป หยิบหยง สําอางโฉม รูเทาไมถึงการณ แตยังอวดด”ี หลอนยักไหล ยิ้มนิดๆ “แลวเดีย๋วนี้ละ?” “เปนนักกีฬา และนักผจญภยัท่ีเยีย่มยอด ผิดธรรมชาติของผูหญิง ทรหดเขมแข็งเกินเช่ือ” “คุณจะไมถามฉันบางหรือวา เห็นคุณคร้ังแรก ฉันคิดยังไง?” “ก็พอจะเดาถูกบาง แตใหรูไวจากปากก็ยิง่ดี” “ฉันคิดวา” หลอนขวางกระดูกไกเขาไปในกองไฟ คัดปลอกกระสุนท่ียิงออกไปแลวสองนัดท้ิง บรรจุใหมเขาแทนที่เพื่อใหเต็มอัตราตามเดิม “คุณเปนคนบาเบเร่ียนท่ีสุด ใจดําอํามหิต หยาบคายไมใหเกียรติแมกระท่ังผูหญิง แลวก็ไมนาไวใจ” “แหม! ถูกเปะเลย” อีกฝายรับหนาตาเฉย ดารินท้ิงหางตาตวดัโฉบใบหนาเขาในลักษณะเหมือนคอน “ความจริงมันอาจเปนยังง้ันก็ได แตสําหรับเดี๋ยวนี้ฉันกลับคิดไปอีกอยางหนึ่ง” “คิดยังไง?” “คุณเปน ‘แมน’ เต็มตัว เม่ือถึงเวลาจําเปน แตเวลาชนดินั้นรูสึกวาจะมีนอยมาก บางทีลักษณะอาการตางๆ ของคุณเหลานั้น มันอาจเปนเพราะคุณไมชอบหนาฉันก็ได ถึงไดแสดงออก” เขาไมตอบเชนไร ควกักระเปาเส้ือ หยิบบุหร่ีท่ีบรรจุอยูในซองพลาสติกกันน้ําข้ึนมาเกล็ดใสริมฝปากตัวหนึ่ง แลวโยนท้ังซองขามกองไฟไปใหหลอน ดารินรับไวหยิบข้ึนมาพจิารณาดูอยางแปลกใจ ถามวา “เอะ! ลอยคอมาในนํ้าระยะทางเปนสิบๆ กิโลเมตร คุณยังมีบุหร่ีแหงพอท่ีจะสูบไดอยูอีกรึ? ของฉันเปยกยุยเลอะเทอะเต็มกระเปาเส้ือหมด ไมเหลือใหสูบไดสักตัว” “เวลาเดินปา ผมใสบุหร่ีไวในซองพลาสติกกันน้ํา เหตุการณท่ีเกิดข้ึนจากความเคยชินอยูบอยๆ สอนผมใหตองทําแบบน้ี เราอยูในปาไมไดอยูในเมือง บางขณะอาจถูกฝน บางขณะลอยคอขามน้ํา หรืออยางไมมีอะไรเลย เวลาเดินเหงื่อโชกเต็มตัว บุหร่ีก็ยังเปยกช้ืนหมด ถาหาที่ใสปลอดภัยใหกับมันได เราก็จะมีมันสูบอยูเสมอ จนกวามันจะหมดไปเองไมใชเปยกน้ําเสียเปลาอยางของคุณหญิง” หลอนเลิกค้ิวข้ึนอยางท่ึงๆ


733

ทุกส่ิงทุกอยางมันตองเรียนรูท้ังนั้นสําหรับหลอน เก่ียวกับเร่ืองในปา ท้ังสองจุดสูบคนละมวน เส้ือผาท่ีเปยกช้ืนเร่ิมจะแหงหมาดข้ึนบางแลว เพราะความอาวของอากาศยามสายและไอตัว รพินทรเดินไปตัดกระบอกไมไผจากกอใกลๆ เอาเถาวัลยรอยสําหรับสะพายแลวตักน้ําข้ึนใสจนเต็มแทนกระติกน้ําระหวางทาง หลอนมองดูเขาเงียบๆ อดท่ีจะนกึในใจไมไดวา คนคนนี้ชางคลองแคลวชํานาญไปเสียทุกอยางในอาณาจักรไพรเถ่ือน วิธีตัดกระบอกไมไผของเขาก็คือ ตัดใหติดขอไวท้ังสองดาน ขอดานบนเจาะไวเปนรูโตขนาดเทาปากขวด เพื่อปองกันไมใหน้ํากระฉอกหกในเวลาเดนิแกวง เปนใจหลอน หลอนคงจะตัดขอบนออกท้ิงเสีย ปลอยใหกระบอกไมไผเปนทอกวางเทากบัลําของมันแบบเดียวกับกระบอกน้ําตาล ท่ีแขวนไวรองรับน้ําหวานจากงวงตาล หรืองวงมะพราวท่ีพวกชนบททํากัน ซ่ึงถาเปนเชนนั้น เวลาแกวงมันตองกระฉอกออกหมดเปนแน แลวเขากจ็ัดการสะพายไวกับหลังของตนเอง “สุภาษิตท่ีวา ‘อยาหวังน้ําบอหนา’ มาจากการเดินในปานี่เอง เราเดาไมไดวาหนทางขางหนาจะเกดิอะไรขึ้นบาง เพราะฉะน้ันการไมประมาทจึงเปนการดท่ีีสุด โดยเฉพาะอยางยิ่งเทาท่ีสังเกตมา คุณหญิงหิวน้ําอยูบอยๆ ดวย” หลอนมองดูเขาดวยแววตาซาบซ้ึง “ฉันรูวาฉันไมตาย ต้ังแตพบคุณแลว เราไปกันหรือยังละ?” แทนคําตอบ รพินทรสงมือมาให ดารินจับมือเขาเหนีย่วกายข้ึนยืน พรานใหญตัดไมไผลําขนาดขอมือมาอีกลําหนึ่ง ยาวประมาณวาเศษ จัดการเส้ียมปลายในลักษระปากฉลาม เพื่อใชแทนแหลนถือติดมือไปดวย ซ่ึงเขาอธิบายใหหลอนทราบวา ในการเดินปาไมควรเดินมือเปลา อยางนอยท่ีสุดมีหอกติดมือไวสักเลมกย็ังดี และหอกก็สามารถจะหาไดงายๆ ในปาเหมือนเชนท่ีเขาถืออยูนี้ หลอนหัวเราะ อารมณขันเกดิข้ึนขณะท่ีเดนิเคียงมาขางๆ “คราวนี้ คุณกก็ลายเปนตาพรานบุญไปแลววิ เพราะถือหอก” “พรานบุญตองมีหนาไมอีกอันหนึ่ง แตนีผ่มไมมี” แลวท้ังสองกห็ัวเราะใหแกกัน... จอมพรานนําเดินข้ึนปาเนิน โดยบอกใหหลอนเขาใจวา ตัดเนินสูงนี้ลงไปทางตะวนัออกเฉียงเหนือ ก็จะพบแนวฝงลําธารตอนเหนือข้ึนไป และจะยดึเสนทางนั้นเลาะเร่ือยข้ึนไปตามลําดับ ปาบางแหงกเ็ดนิเลาะเลียบธารน้ําได บางแหงก็ตองวกออมไปบาง เพราะบริเวณริมฝงเปนปารกทึบเกินไป “ใครอยากจะรูจักสภาพของปาแทจริง ก็ตองลองหลงปาอยางนี้แหละ ไมใชมาเท่ียวโดยการนอนแคมป เดินทางดวยเกวียน ชาง หรือรถยนต แลวก็มีอุปกรณอํานวยความสะดวกสบายครบ


734

กอนท่ีผมจะมาเปนพรานอาชีพอยางนี้ ผมก็หลงปาเสียจนไมหลงแลว ขนาดบางทีหาอาหารอะไรไมไดเลย ก็ตองพึ่งขาวลิง” เขาชวนคุย ท้ังๆ ท่ีตามปกติแลว คนคนนี้ไมเคยพูดอะไรมากไปกวาความจําเปน โดยเฉพาะกับหลอน ดารินเร่ิมมีอารมณผองใสข้ึน “เปนยังไง ‘ขาวลิง’ ฉันเคยไดยินคนเขาพูดกันมานกัตอนกัแลว แตไมเคยรูแนสักที” “ก็ใบไม หรือผลไมตามแตจะหาไดยังไงละครับ” หลอนพยกัหนา แลวหัวเราะ “ผลไมนะพอไหวหรอก แตใบไมจะกินเขาไปไดยงัไงหอื นายพราน?” ตาคมกริบของพรานใหญสอดสายไปรอบดานในขณะท่ีเดิน ปากก็คงคุยอยูปกติ เพื่อหวังใหอีกฝายหน่ึงเพลิดเพลิน มีกําลังใจเดนิ “คนเรา ลงหิวเขา ไหวหรือไมไหว มันก็ตองไหวนั่นแหละครับ” “แลวนี่เรามีหวังจะตองกิน ‘ขาวลิง’ อยางวานั่นกันไหม?” “เห็นจะไมหรอกครับ ตราบใดท่ีคุณหญิงมีปนติดตัวอยูดวย มิหนําซํ้ายงัยิงไดราวจับวางเชนนี้ อีกอยางหนึ่งถาจะพูดกันตามจริงแลว จะเรียกวาเราหลงปาก็ไมถูก เพราะผมไมไดหลง มันเปนปาอะไร อยูท่ีไหน ตําแหนงไหนผมก็รู เพยีงแตวาเราหลงพลัดจากพวกของเราเทานั้น แลวก็ขาดอุปกรณในการดํารงอยูในปาไปบาง” “ปานนี้ไมรูพวกนัน้เปนยังไงบาง?” หลอนเร่ิมไมสบายใจข้ึนมาอีก “ทําใจดีๆ ไวเถอะครับ ผมอยากจะเช่ือวาพวกเราท้ังส่ีคนคงจะไมมีใครเปนอะไรหรอก อยางมากกเ็สียเวลาหากนัหนอยเทานั้น” “เราจะเดนิกันนานสักเทาไหร ถึงจะถึงท่ีเราต้ังแคมปแตแรก” “ไกขันก็ถึง” “โธ พูดเลนไปได คนยิ่งกลุมๆ อยูดวย” ดารินรองเบาๆ ผลักหลังเขาจนเซคะมําไปขางหนา “พูดจริงๆ ครับ ไมไดพดูเลน คุณหญิงลองคิดดูซิวา ระยะทางไมตํ่ากวาสามสิบกิโลเมตร แลวก็เปนทางในปาทึบกวาจะไปถึงก็ตองพรุงนี้” “เดินกลางคืนดวยหรือเปลา?” “ถาผมเดินคนเดียว ก็คงเดินได แตนี่คุณหญิงละ จะเดินไหวหรือ อีกอยางหนึ่ง เราไมมีไฟฉาย อันตรายมาก” “แปลวาตองนอนกันกลางปา?” “เรานอนกันกลางปามาต้ังแตออกจากหนองน้ําแหงแลวครับ แตสําหรับคืนนี้มันผิดไปกวาคราวท่ีแลวๆ มาแนๆ ผิดยังไง คุณหญิงก็คงจะรูดีอยูแลว โดยผมไมจําเปนตองพดู”


735

ดารินถอนใจเฮือก “แลวเราจะนอนกันยังไง ท่ีไหน?” “คํ่าท่ีไหนกน็อนท่ีนั่น สวนจะนอนกนัยงัไงนั้นคอยพจิารณากนัอีกที ผมสงสัยวาคืนนี้เห็นทีคุณหญิงตองเปนนางไมแนๆ” “หมายความวายังไง?” “ก็ถาจะตองนอนบนตนไมนะซิครับ สูงไวปลอดภยักวาระดับพื้นราบ โดยเฉพาะอยางยิ่งเราไมมีไรเฟลเชนนี”้ “คุณรําคาญไหม ท่ีฉันถามโนนถามนี่ยุงไปหมด” “ไมรําคาญหรอก ดีเหมือนกันจะไดคุยกนัเพลินๆ เดนิไมเหนื่อย ผมนะอยากจะชวนคุณหญิงทะเลาะดวยซํ้า จะไดชวยใหคุณหญิงมีแรงเดินมากๆ” ดารินหวัเราะออกมาอยางถอนฉิว ผลักหลังเขาอีกคร้ัง “ไมตองหรอกยะ! ฉันไมอยากจะทะเลาะอะไรกับคุณตอนนี้ เหน็หนากันอยูเพียงสองคนแคนี้ ยังคิดจะชวนทะเลาะอีกรึ” “ถึงวาซินะ” เสียงตอบมาเบาๆ แลวหลังจากนั้น ตางก็ไมไดพูดอะไรกันอีก นอกจากจะเดินไปเงียบๆ หลอนสังเกตเห็นลักษณะการเดินของพรานใหญ ผอนฝเทาลงกวาปกติเคยของเขามาก เหมือนจะชะลอใหแกหลอนหลายตอหลายครั้ง ขณะท่ีแหวกทางไปในปารกทึบ เขาดึงหลอนข้ึนมาเดนิเคียงขาง และจับมือไวในลักษณะจูง สะกิดหลอนใหเดนิหลบรังตอปาตัวขนาดหวัแมมือ ท่ีทํารังอยูในโพรงไมริมทาง และกระชากหลอนกระโดดขามงูกะปะ ในขณะท่ีเดนิมุดลอดเขาไปในลําหวย อากาศในยามสายเร่ิมทวีความอบอาวข้ึนทุกขณะ จนเหง่ือออกชุมโชกกาย หลอนขอน้ํากินจากเขาสองคร้ังแลว ภายในเวลาเพียงช่ัวโมงเศษๆ ท่ีบุกปาฝาหนามเคียงขางกัน ตลอดระยะทางปาท้ังปาสงบเงียบเชียบ คงไดยนิแตจกัจัน่เรไร และนกบางประเภทที่รองเสียงแปลกๆ โดยไมเห็นตัวเทานั้น หลายคร้ังท่ีพบดานสัตวเปนทางเรียบ แตรพนิทรเดินตามทางดานนั้นไปไดเพียงครูเดยีว ก็วกตัดเขาพงทึบเสียทุกคร้ังไป บางขณะตองใชมีดท่ีติดตัวอยูตัดกิ่งไมแหวกพงออก “คุณตองการลัดทางใหใกลท่ีสุดกระมัง?” หลอนถามอยางสงสัย เม่ือเหน็เขาละจากเสนทางดานตลอดมา จอมพรานส่ันศีรษะ “เปลา ไมใชลัดทางหรอก ตรงขาม มันออมเสียดวยซํ้า” “อาว!” ดารินรอง แลวหลอนก็เขาใจเม่ือเขาบอกเบาๆ วา


736

“เราไมมีไรเฟล เราไมพรอมท่ีจะเผชิญหนากับสัตวใหญอันตรายทุกชนิด การเดนิไปตามเสนทางดาน มีหวังเดินสวนกับมันเขางายท่ีสุด และมักจะเจอะกันในระยะประชิดตัว ชนิดตางฝายตางหลบกันไมทันทีเดยีว บุกเขาปารกเสียเลยปลอดภยักวา” เขาอธิบายใหหลอนทราบตอไปวา สัตวปาแทบทุกชนดินอกจากจําพวกงู ตามปกติแลวมันจะอาศัยเดินไปตามทางของมันท่ีอยูกอนแลว ยกเวนแตในกรณฉีกุเฉินพิเศษ อันเก่ียวเนื่องกับการผละหนีอยางกะทันหัน หรือการหมายดักเหยื่อเทานั้น จึงจะซอกแซกเขาไปในปารก เพราะ ฉะนั้นการเดินโดยไมประสงคจะพบเห็นหรือเผชิญหนากับพวกมัน จึงควรเดินเขาปารกอันปลอด- ภัยมากกวาท่ีจะเดินไปตามทางดาน “สัตวมันก็มีถนนสําหรับเดนิของมันเหมือนกัน คือทางดานท่ีเราเหน็เหมือนทางคนเดินตัดกันไปมากลางดงท่ัวไปหมดนี่แหละ พวกมันเดินกันอยูเปนประจํา จนกระท่ังเกดิเปนเสนทางข้ึนราวกับมนษุยมาทําไว เราหลีกทางมันดีกวา เดนิลําบากหนอย แตปลอดภัย” “โชครายอะไรยังง้ีก็ไมรู ถาเรามีไรเฟลติดมือมาดวยสักกระบอก เราคงจะอุนใจไดมากกวานี้นะ” หลอนครางออกมา รพินทรหัวเราะ ควาขอมือหลอนจูงใหลอดซุมไมทึบเบ้ืองหนาเขาไปดวยกัน “เพียงปนส้ันกระบอกเดยีวท่ีบังเอิญติดเอวคุณหญิงอยู ก็ตองนับวาเจาปาปราณีเรามากเปนพิเศษแลวครับ ผมเคยบอกคุณหญิงแลววา ผมเคยหลงปามือเปลาๆ เสียดวยซํ้า เม่ือเรามีปนพรอมอยูในมือ เราเปนฝายตามลามัน เม่ือเราไมมีอาวุธเราก็หลีกหลบมันเสีย สําคัญใหเรารูทิศทาง รูเชิงมันเทานัน้ นี่ถาผมไมเปนหวงคุณหญิง ไมหวงกังวลถึงพวกเราอีกส่ีคนท่ียังไมรูวาจะไดรับอันตรายเชนไรบาง ปานนี้ผมเดินรองเพลงสบายใจไปแลว” หลอนชําเลืองมองดูเขาแวบหน่ึง ในภาวะคับขัน นึกไมถึงมากอนวา รพินทร ไพรวัลย จะมีคนมีอารมณดีเชนนี้ ท้ังๆ ท่ียามปกติเขาเปนคนเครียดขรึมท่ีสุด ขรึมจนกระท่ังหลอนหม่ันไส ชายผูนี้เปนเพื่อนแทยามเกิดพิบัติภัยไดดีเหลือเกิน เต็มไปดวยการปลุกปลอบ ปกปกรักษา และไมกระทําส่ิงใดใหหลอนบังเกิดความทอถอยขวัญเสียเลยแมแตนิดหนึ่ง “จะรองเพลงกไ็ดนี่ ฉันอนุญาต ดีเหมือนกนั ดีกวาท่ีเราจะเดินกันเงียบๆ อยางนี”้ “เอ...รองเพลงอะไรดีละ?” “ก็ตามใจคุณซิ!” “นิ้งหนอง!...นิ้งหนอง-นวลนองนั้นมาเม่ือไหร...” หลอนหัวเราะคิกข้ึนเปนคร้ังแรก เผลอตัวเอากําปนฟาดตุบลงไปบนหลัง จนอีกฝายหนาเบ้ียว หลังเอ ครางอูออกมา “บา! เพลงอะไรก็ไมรู...” เสียงดารินเอ็ดล่ันปาอันเงียบสงบ


737

พรอมกับเสียงเอ็ดอยางลืมตัวของหญิงสาว ก็พลันปรากฏเสียงแปรนสะทานปา ดงักองข้ึนในหมูไมหนาทึบเบ้ืองหนา ระยะไมหางออกไปนกั กิ่งไมหักโผงผางแตกอูเปนทางตรงเขามาอยางรวดเร็ว ดารินผวาเขาไปสูแผนอกอันกวางใหญแข็งแรงนั้นโดยไมรูสึกตัว รพินทรกระชากหลอนหลบเขาไปในโพรงไมใหญท่ีมีจอมปลวกสูงบังอยูเบ้ืองหนาอยางรวดเร็ว พรอมกับกระตุกปนจากซองขางเอวของหญิงสาวออกมา ภเูขาเคล่ือนท่ีลูกหนึ่งวิ่งเหยาๆ หางช้ี ตะลุยเหยยีบพงไมหักระเนระนาดโผลออกมาจากปาถลมดานหนา จนแผนดนิสะเทือน เฉียดผานโพรงตนไมท่ีท้ังสองหลบอยูไปในระยะหางเพียงไมกี่วา หูใหญท้ังสองโบกกระพือถ่ีเร็ว มันวิ่งไปในลักษณะหนัรีหันขวางอยางหวาดระแวงตื่นตระหนก และไมเห็นเปาหมายอันเปนมนุษยสองคนท่ีหลบอยู แลวก็เปดอาวปะทะหมูไมลูเปนทางข้ึนไปยังอีกฟากเนินปา เสียงไมหกัโคนหางไกลออกไปเปนลําดับ จนกระท่ังในท่ีสุดก็กลายเปนความเงียบสงบตามเดิม ระหวางอกตออกท่ีแนบชิดกันอยู หยัง่ทราบถึงจังหวะเตนของหัวใจแตละฝายได หลอนหลับตานิง่ หนาผากชนชิดอยูกับปลายคางอันสากไปดวยเครา ชีพจรเตนเร็ว มารูสึกตัวอีกคร้ัง เม่ือแววเสียงกระซิบขางหูพรอมกับลมหายใจอุนๆ ท่ีลอยมากระทบพวงแกม “มันเปดไปแลว มันตกใจเสียงคุณหญิง” หญิงสาวผละออก รอนผาวไปตลอดทุกเสนเลือด เม่ืออึดใจใหญท่ีแลว เลือดของหลอนแทบจะจับเปนกอนแข็ง แตบัดนี้มันฉีดแรงไปท่ัวราง สบตาแวบเดยีวก็เบนหลบ หนาเปนสีชมพูเขม “ฉัน...ฉันนึกวาเราตายแลวเสียอีก มันอยูตรงไหนกนันี”่ เสียงกระซิบส่ันพรา “มันคงยืนหลับอยูในดงขางหนาเรานี่เอง แลวก็ต่ืนวิ่งออกมาเพราะความตกใจมากกวาท่ีจะคิดทําอะไรเรา ประกอบกับท่ีมันไมทันเห็นเราดวย สีดอโทนเสียดวย ดีเหมือนกนัท่ีคุณหญิงสงเสียงเอ็ดเปนการไลมัน ถาพบกันจังหนาระยะใกลๆ จะไมเหมาะนัก” เขาพูดดวยสีหนาและแววตาเรียบๆ ดารินทรุดตัวลงนั่งอยางหมดแรง ยกมือข้ึนเสยผม รพินทรซอนยิม้ขันๆ ไวในเคาหนาปกติ สงบุหร่ีไปใหหลอนอีกตัวพรอมกับจุดให ดารินรับมาอัดควันลึกเหมือนจะดับความตื่นเตนอกส่ันขวัญแขวนเม่ือสักครูนี้ ระคนกับความรูสึกอลหมานหลายชนิด ท่ีไมอาจบรรยายถูก แลวนิสัยพาโลเกาๆ ก็เกิดข้ึนมาอีก “เพราะคุณนะซิ รองเพลงกวนประสาทอะไรยังง้ันกไ็มรู” หลอนตอวา คร่ึงหัวเราะคร่ึงกระฟดกระเฟยดอุบอิบอยูในลําคอ “อะไรเพลงกวนประสาท เพลงเขาออกเพราะๆ ทอปฮิตอันดับหนึ่งเลยในหนองน้าํแหงบานผม เกิดมาผมก็ไมเคยรองเพลงไหนเปน นอกจากเพลงนิ้งหนอง นี่อุตสาหรองใหฟงดีๆ ยงัโมโห เอาใจยากเหลือเกนิ”


738

หลอนหันหนาหนี แลวก็ปลอยคิกออกมาอีกอยางกล้ันไวไมได ในทาทางอาการพูดแบบหนาตายของเขา “แหม! ใหตายซิ นายพราน ยิ่งอยูดวยกันนานไปถึงจะรูเชนเหน็ชาติกนัข้ึนเร่ือยๆ คุณนี่นักยวนหนาตายตัวยงทีเดยีวนะ ทีตอหนาคนอ่ืนๆ ละก็ทําเปนเตะทาวางขรึมดีนัก จะทําใหแทบรองไหก็ได หรือจะทําใหหัวเราะก็ได เพทุบายเสียยิ่งกวาเสือกนิคนเสียอีก อยากจะรูนักวายังจะมีพรานนําทางอยางนี้อยูในโลกสักกี่คน” รพินทรชูนิ้วช้ีข้ึน “คนเดียว!” “ฉันก็วายังง้ันแหละ...วาแตวาเม่ือกีน้ี้ ถามันเห็นเราปร่ีเขามาเลนงานจะทํายังไงกนั” “เร่ืองเล็ก คุณหญิงคงไมรูวาผมเปนนักยูโดเกา เข็มขัดแดงเสียดวยนาจะบอกให” ดารินลืมตาโพลง “นักยูโดสายแดง จะมีปญญาทํายังไงกับชาง? ในขณะท่ีมือเปลา?” “ขัดขาใหเซ ทุมดวยไหล แลวสับคอตอดวยหลักของคาราเต แคนั้นเองก็แบนแตดแต” “ใครแบน?” “ชาง!...เอย!...ผม!” “บาๆ ดับเบิลบา!!...” “เอ็ดตะโรอีกแลว เดีย๋วก็โผลออกมาอีกตัวหนึ่งหรอก” นัยนตาของหลอนเร่ิมแจมใส อารมณระร่ืนเปนสุขข้ึนอยางประหลาด ทามกลางความทุกขวิตกกังวลท่ีแวดลอมอยู พอบุหร่ีหมดตัวหลอนก็เหนี่ยวแขนเขาข้ึนยืนเอง “นั่นกี่โมงแลว?” “ตะวันอยูตรงหัวเปะ วิชาพรานทานวาเท่ียงพอด”ี หลอนอดหวัเราะไมได “มีนาฬิกาท่ีขอมือ แตกลับไปแหงนดูตะวัน ผูกนาฬกิาไวทําไมไมทราบ?” “ผูกไวโกๆ ง้ันเอง มันไมเดนิมาต้ังสามวนัแลว” “อาว! ทําไมละ?” “มันเปนนวิมอเนีย ปอดบวมเพราะถูกน้ําฝน นี่ยังมาถูกน้ําเม่ือคืนนี้อีก” “ทุเรศจริง!” “ถึงวาซิ” “ยี่หออะไร?” “บูโรท่ังแมติก จังเกิลมาสเตอร” “แลวทนใสมันใหหนักมืออยูทําไม ถอดขวางหวัลิงไปเสียเถอะ” “ถอดขวางหัวลิงแลวจะเอาที่ไหนใส?”


739

“กลับไปถึงกรุงเทพแลว จะใหใหม” “อยาหลอก กลับไปถึงกรุงเทพข้ีครานจะลืม” “ไมหลอกซิ จริงๆ” “เอา ท้ิงก็ท้ิง” วาแลวเขาก็ปลดนาฬิกาขอมือออก ขยบัจะขวางท้ิงตามคําส่ังของหลอนโดยดี ดารินตะครุบขอมือขางนั้นไว แยงนาฬิกาไปดู มันตายจริงๆ หลอนพิจารณาดูยี่หอ แลวต้ังเข็มไขลาน มันไมยอมเดนิเอาเลย หญิงสาวหัวเราะล่ันออกมาปลงอนิจจงั “โธเอย! เสียแรงเปนนายพรานใหญ ใสนาฬิกาเดินปาโปเกอะไรยังง้ีก็ไมรู ทําไมนะจะซ้ือท่ีมันดีๆ หนอยไมไดเหรอ” “เอาเงินท่ีไหนมาซ้ือละ ผมไมใชเศรษฐีนี”่ “อะไรกัน ดกัสัตวขายเท่ียวหน่ึงๆ เปนเงินหม่ืน ขนาดท่ีรับจางนําทางเรามานี่ก็เขกเสียเปนเงินแสนแลว” “แลวผมไมตองใชอยางอ่ืนท่ีมันจําเปนกวานาฬิกาแพงๆ หรือ?” “พูดนาสงสาร” “แตก็ไมเห็นสงสารเลย จางคนใหมาเส่ียงชีวิตใหท้ังชีวติ พูดถึงคาจางสองแสนอยูนั่นแหละ ราคาชีวิตของรพินทร ไพรวัลย สองแสนบาท มันแพงนกัหรือ ยอมใหใชสารพัด แมกระทั่งใหนั่งเปนยามเฝาตอนอาบน้าํ หุงขาว ตมแกง แบกของ เปนทาสพรอมเสร็จ ยังตายแทนเสียอีกดวยถาจําเปน” “จริงรึ?” “ก็รูอยูแกใจแลว ไมนาถาม” “จางใหมานําทางหรอกนะ ไมไดจางใหมาตายแทน” “แตลูกจาคนน้ีก็มองเห็นความตายของนายจางตอหนาตอตาไมไดหรอก ถาอยูในฐานะจะปกปกษไวไดแมจะหมายถึงชีวิตของตนเอง อยาวาแตรายกาจถึงข้ันเสียชีวิต ขนาดหนามจะสะกิดผิวใหเปนรอยกย็ังปรารถนาท่ีจะรับไวเสียเอง” “ช่ืนใจ!” “ก็แคนั้นเอง” “จะเอาอะไรมากกวานี้ละ” “เพิ่มคาจางซิ” “จะเอาอีกสักเทาไหร?” “ตีราคาเปนน้ําใจดกีวา” “น้ําใจท่ีมีปริมาณสักขนาดไหน?” “มันอยูท่ีคนจะใหตะหาก เรียกรองเอาไมได ผิดกับคาของเงิน”


740

ดาริน วราฤทธ์ิ เลิกค้ิวนอยๆ เอาล้ินดุนกระพุงแกม ตามีประกายแวววาวคมซ้ึง แตเขาสังเกตเห็นไมชัดนัก และไมแนใจนอกจากสายตาท่ีชําเลืองผาดๆ จะบอกกับตนเองวา วาระเชนนี้หลอนงามประทับใจผิดไปกวาทุกคร้ังท่ีเคยเห็น อึดใจใหญตอมา หลอนสงนาฬิกาคืนใหแกเขา พูดเบาๆ วา “เอา! ของของคุณ เก็บไวเถอะ ฉันพูดเลนนะท่ีวาใหขวางท้ิงเสีย” “แปลวาผมจะไมไดของใหม เหมือนอยางท่ีหลอกไวใหดีใจ” “ฉันมีนาฬกิาอยูเรือนหนึ่ง เท่ียงตรงแนวแนท่ีสุด...” หลอนเอยแชมชา ชัดเจน ประสานสายตาเขาน่ิงพรอมกบัยิ้มพร้ิมพักตร ลมปาพัดเสนผมเงางามใหปลิวสะพัดพล้ิวกระจายอยูท่ีพวงแกม “มันเปนนาฬกิาเรือนท่ีมีคาท่ีสุดกวานาฬกิาเรือนใดสําหรับฉัน เพราะมันเปนนาฬิกาใจ คิดอยูเหมือนกันวา สักวันหนึ่ง ฉันจะตองมอบใหใครสักคนหนึ่ง ท่ีเขาสามารถจะอานเวลาของมันออก คุณพูดถูกแลว นาฬกิาเรือนนี้ใครจะเรียกรองเอาไมได นอกจากเจาของจะใหเอง!” “รพินทร ไพรวัลย คงไมมีวาสนาจะไดดูเวลาของนาฬิกาเรือนนั้นหรอก” หลอนเฉย...ท้ังสองออกเดินทางตอโดยไมพูดอะไรกันอีกจนคําเดียว หนึ่งช่ัวโมงหลังจากนั้นก็ผานหุบลึกทะลุออกมายังบริเวณลําธาร อากาศเร่ิมทวีความอบอาวทุกขณะ แตสงัดลมแมแตใบไมกไ็มกระดิก ฟาเร่ิมมืดคร้ึม เมฆฝนลอยตํ่าเสียดยอดไมสูง รพินทรยิงเกงขนาดยอมไดตัวหนึ่งดวยปนส้ัน ขณะท่ีมันเตลิดตัดหนาในระยะกระช้ันชิด ระหวางท่ีเขาถลกหนักแลเนื้อ ดารินเปนคนกอไฟ หลอนคลองแคลวพอใชสําหรับยามอับจนคับขันเชนนี้ โดยไมยอมใหตกเปนภาระของเขาคนเดียวเกนิไปนัก ไมวาพรานใหญจะหามเชนไร “ใหผมรับใชคุณหญิงคนเดียวดีกวา” เขาบอก แตหลอนสายหนายิ้ม “เราชวยกนักลับดีกวาข้ึนไปอีก อยานกึวาฉันจะทําอะไรไมเปนเสียเลยในภาวะเชนนี”้ แลวก็ชวยกันยางเนื้อ กนิขางกองไฟริมธารน้ําอีกม้ือหนึ่งไปตามมีตามเกิดพอใหหนักทอง ความยากแคนกันดารและรวมอยูในสถานการณเชนเดียวกนั เปนส่ือกลางอันดีเยีย่มสําหรับมนษุยเรา ท่ีจะใหเกิดการหยัง่ซ้ึงและเขาใจกันไดดีท่ีสุด พระราชาก็อาจเปนมิตรแทของยาจกไดในภาวะเชนนี ้ เดี๋ยวนี้หลอนรูจักธาตุแทของชายท่ีชื่อ รพนิทร ไพรวัลย เทาๆ กับท่ีเขาก็รูจัก หมอมราชวงศหญิงดาริน วราฤทธิ์ ไดดีขึน้ หลอนไมใชผูหญิงสามัญธรรมดาท่ีเขาเคยเหยียดหมิ่นน้ําใจ ขณะท่ีชวยกันยางเนื้อไวเตรียมเปนเสบยีงเผื่อไวสําหรับม้ือตอไปนั่นเอง ก็มีเสียงวิง่สวบสาบปะทะพุมไมแววเขามาใกลจากสัตวอะไรชนิดหนึ่ง โดยไมตองเตือนหรือบอกกลาวอะไรท้ังส้ิน


741

ดารินกระโดดลุกข้ึนยืนวิ่งเขาหลบกําบังอยูท่ีโคนไทรใหญดวยสัญชาตญาณ รพินทรเผนตามเขาไปดวย อึดใจเดียวก็เหน็ตนเหตุอันเปนท่ีมาของเสียงวิ่งนั้น มันโผลพรวดพราดออกมาจากปากดานริมหวย เปนกวางหนุมเขางาม ลักษณะกําลังต่ืนตกใจอะไรสักอยางหนึ่ง ช่ัวพริบตาเดียวท่ีรางสีเทาของมันวิ่งปราดผานสายตามาใหเห็น กวางตัวนั้นก็กระโจนแผล็วตัดดงอีกฟากหน่ึงไปอยางไมคิดชีวิต แลวกมี็เสียงปาแตกคึกๆ ดังอูมาอีกในเวลาไลเล่ียกันจากฝูงสัตวอีกหลายตัว หมูปาฝูงใหญรวมสามสิบขนาดตางๆ กนัรวมท้ังลูกเดก็เล็กแดง พากันวิ่งกระจดักระจายแทบไมเปนขบวน ตัดหนาไปอีก ปะทะรานยางเนื้อเล็กๆ ท่ีรพินทรทําไวสําหรับยางเนือ้เกงลมกระจายลง แตละตัวเหลานั้นพุงผานไปราวกับลูกธนู มองเห็นลานตาไปหมด พวกมันไมไดสนใจหรือหนัมาเห็นมนษุยสองคน ท่ีหลบกําบังอยูท่ีโคนไทรริมทางผานเลย คงต้ังหนาต้ังตาวิ่งเตลิดกันแทบจะไมรูทิศทาง ฝูงลิงคางและบรรดานกตางๆ ท่ีหากนิอยูเปนปกติ พากนัสงเสียงกรูเกรียวข้ึนสนั่นปา วิ่งยวบยาบอยูบนยอดไมโกลาหลอลหมานไปหมด สรรพส่ิงแหงความวุนวายในลักษณะปาแตกไมเปนสํ่านี ้ ดังอ้ืออึงอยูช่ัวขณะหน่ึง พลันก็เงียบกริบสงบราบคาบลงเหมือนเดิม ราวกับนัดกันไวจนแทบจะไดยนิเสียงหวัใจเตน แมลงสักตัวก็ไมยอมทําเสียงใดๆ ข้ึน ดารินจองตาเขาเหมือนจะถาม ก็เห็นพรานใหญเมมปากหัวค้ิวขมวด ตะแคงหแูละกวาดสายตาไปรอบๆ อยางพยายามจะสําเหนียกรหัสปา สีหนาของเขาสอแววกังขายิ่งทําใหหลอนกระวนกระวายเพ่ิมข้ึน หัวใจเตนแรง จับแขนเขาไวแนน “เกิดอะไรข้ึน ไฟปากระมัง?” หลอนกระซิบ พรานใหญกวาดสายตาไปรอบดานอันชอุมเขียวไปดวยใบไมสด อันแสดงถึงความชุมช้ืนของปาแลวพยายามสูดกล่ินส่ันศีรษะ “เห็นจะไมใชหรอกครับ ไฟปาจะไมเกิดข้ึนในขณะท่ีปาสดชุมน้ําอยางนี้” ไมทันขาดเสียงของเขา เสียงประหลาดชนิดหนึ่งก็แววมาทามกลางความเงียบสงดั เปนเสียงกรูเกรียวจากดงทึบจากเทาสัตวหลายรองพันขาง กําหนดทิศทางแทบไมถูกวามันมาจากทาง ดานไหนบาง เพราะเคล่ือนใกลเขามาพรอมกันหมดทุกทาง ราวกับคล่ืนในมหาสมทุร น้ําหนักของฝเทาเหลานั้น ไมดังหนกัแนนเหมือนกีบสัตวขนาดใหญ ประเภทวัว ควาย กระทิง หรือชาง แตอาศัยจํานวนมากทําใหปาล่ันไปหมด แลวคําตอบกมี็อยางชัดเจน เม่ือแววเสียงเหาหอนแซสนั่นไปหมดจากรอบทิศ “หมา! ฝูงใหญทีเดียว!!” ดารินรอง “เห็นจะไมใชฝูงหรอกครับ แตเปนกองทักมากกวา...” จอมพรานตอบโดยเร็ว แหงนหนาข้ึนไปบนตนไทรใหญท่ีหลบกําบังอยู


742

“ข้ึนไปบนตนไมเถอะครับ เร็วๆ มันใกลเขามาแลว ขืนอยูชามีหวังเหลือแตกระดูก!” โดยไมตองเตือนเปนคร้ังท่ีสอง ดารินเหนี่ยวรากไทรอันหอยอยูเปนสายระโยงเหลานั้น พยุงกายข้ึนไปอยางรวดเร็ว โดยมีรพนิทรไตตามคอยใหความชวยเหลืออยู ความใหญโตของพญาไม และกลุมรากริมโคนตนท่ีงอกอยูระเกะระกะชวยเปนบันไดในการปนปายไดเปนอยางด ี เพียงอึดใจใหญๆ ท้ังสองก็ข้ึนมาถึงคาคบคนหนึ่ง กวางใหญพอท่ีจะประคองตัวพกัอยูได มีระดับสูงกวาพื้นประมาณ 20 ฟุต รพินทรนึกถึงเนื้อท่ียางเตรียมไวเปนเสบียงติดตัวข้ึนมาได จึงไกวตัวไตกลับลงมายังพื้นอีกคร้ัง ดารินรองเรียกเสียงหลงเตือนไมใหเขากลับลงไป แตอีกฝายโบกมือเหมือนจะไมใหหลอนกังวล เดินอยางใจเย็นไปเกบ็เนื้อท่ียางเสียบไมเอาไวแลว พรอมกับกระบอกน้ําท่ีท้ิงอยู แลวคอยๆ ไตตามสบายกลับข้ึนมาอีกคร้ัง ขณะท่ีนายจางสาวถือปนคุมเชิง จองมองดูการปนข้ึนมาของเขาอยางกระสับกระสาย นึกภาวนาใหเขากลับข้ึนมาเสียโดยเร็ว พอรพินทรข้ึนมาถึง หมูปาฝูงเดิมท่ีวิ่งผานไปทางธารนํ้าเม่ือครูนี้ ก็พากันวิ่งกระเจิงยอนกลับมาอีกอยางไมเปนสํ่า เหมือนจะพบกับภัยสกดัอยูขางหนา มันพากนัวิ่งผานโคนไทรทางปากหวยอีกคร้ัง เจาตัวใหญๆ เข้ียวงอกขาว 4-5 ตัว วิ่งคุมขบวนอยูร้ังทาย เหลียวหนาเหลียวหลังอยางระแวง เสียงเหาหอนของกองทัพหมาในใกลเขามาทุกที พุมไมรอบดานส่ันไหวอยูยวบยาบอันเกิดจากการที่มันวิง่ผานลอดซุมไป หมูฝูงนัน้ตรงไปทางปากหวย ยังไมทันจะเคล่ือนลับหายเขาไปหมดส้ิน กแ็ตกกระจายผงะกลับมาอีกพรอมกับเสียงรองล่ัน เผนแตกฝูงเอาตัวรอดกนัไปตัวละทิศละทาง แลวบัดนัน้เอง ปาท้ังปากแ็ลเห็นเปนสีแดงพืดลานตาไปดวยกองทัพหมามฤตยู ท่ีประดังพร่ังพรูออกมาจากรอบดาน ในลักษณะลอมวงไมอาจคํานวณปริมาณของมันไดถูก ไดยนิแตเสียงเหากระโชกขูคํารามแซสนั่นอ้ืออึงฟงไมไดศัพท และรงเข้ียวท่ีแสยะยาวแลสลอนไปหมดเหมือนภาพฝนราย แลวภาพอันตืน่เตนระคนสยดสยอง ก็พลันปรากฏขึน้ในสายตาของคนท้ังสอง ท่ีอาศัยความสูงของตนไทรเปนท่ีหลบภัย ฝูงหมูพากันวิง่พลานเพราะไมมีทางหน ี ไมวาจะหันไปทางดานใด พวกมันแผดเสียงรองอยูกึกกองสนัน่ปา ระคนไปกับเสียงเหาคํารามของหมา ถอยรวมกันเขามาอยูใจกลางวงลอมเจาพวกหมาใน ซ่ึงมีจํานวนมหาศาลเปนกองทัพโดยท่ีไมเคยปรากฏวาสัตวชนดินี้จะรวมฝูงกนัไดมากมายอยางนี้มากอน ก็บีบวงแคบเขามา แลวพรูกันเขาขย้ําหมูปาฝูงประมาณ 30 ตัวเหลานั้นอยางดุรายทารุณ ผงคลีและใบไมแตกกระจายคลุงเปนฝุนกลบไปท้ังปา หมูปาตัวใหญๆ ท่ีมีเข้ียวยาวแหลมคมเปนอาวุธเร่ิมพุงเขาสูอยางจนตรอก ขวิดเจาหมาวายรายเหลานัน้กระจดักระจายไปอุตลุตอยางไวลาย แตแลวพวกมันเพียงไมกีตั่วเหลานั้น ก็ไม


743

สามารถจะตานทานกองทัพหมาหวินับรอยๆ ตัวเหลานัน้ได มันสูอยางทรหดไดเพยีงไมกี่อึดใจ ก็ถูกรุมกัดลมลงกับพื้น เคร่ืองในถูกกดักระชากลวงออกไปกอน ตอจากนั้นสวนตางๆ ของมันก็ถูกแบงแยกออกไปอยางรวดเร็วอยางนาสยอง เลือดเคลาไปกบัฝุนสาดนองไปท่ัว พวกหมูท้ังฝูง ไมวาจะเปนตัวเล็กตัวนอยถูกลอมวงสังหาร และกัดกนิท้ังเปนโดยไมมีตัวใดรอดไปไดเลย จากเจาพวกหมาหวิ ท่ีมีจํานวนมากกวาหลายเทา มันลอมสังหารเหยื่อกนัตรงนัน้ และมันกแ็ยงกนัฉีกเนื้อขย้ํากนิกันตรงนัน้อยางสดๆ รอนๆ หมูบางตัวรองยังไมทันขาดเสียง เนื้อก็ถูกกระชากหลุดออกมาเปนช้ินๆ แลว แมจะเปนการตอสูระหวางสัตวตอสัตว มันก็ไมมีอะไรจะชวนหวาดเสียว...ส่ันสะเทือนอารมณเทาสําหรับภาพท่ีปรากฏอยูเบื้องหนาในขณะนี้ ดารินตัวส่ันเทา เกาะกิ่งไมไวแนนตาเบิกโพลงมองจับลงไปยังภาพเบื้องลางอยางตะลึง สวนรพินทรจดุบุหร่ีสูบเฝาดคูวามหวิกระหายและดุรายทารุณของหมาในฝูงนั้นเงียบๆ เขาคอยระมัดระวังไมใหนายจางสาวลืมตัวเผลอพลัดตกลงไปเทานั้น คร้ังหนึง่หญิงสาวยกปนข้ึนขยับจะยิงลงไปกลางฝูงของหมาผีดิบเหลานั้น แตเขาจับขอมือไวส่ันศีรษะ “ไมมีประโยชน เสียลูกปนเปลา!” “มันอํามหิตทารุณรายกาจเหลือเกิน” หลอนรองเสียงส่ัน หนาขาวซีด “ฉันอยากจะฆามัน อยางนอยก็สักตัวหนึง่ มันจะไดรูวามีอํานาจท่ีสามารถจะฆามันใหตายไดเหมือนกัน ไมใชมันเปนฝายฆาเขาอยางเดยีว” เขาคงสายศีรษะอยูเชนเดิม ยิม้ปลอบใจ “ปาก็คือปา ปลอยใหกฎเกณฑของปามันดําเนินไปตามเร่ืองของมันเถอะ พวกมันกาํลังหิวและตองการอาหาร สัตวปาดุรายอํามหิตเหลานี้ มันกระทําไปก็เพียงเฉพาะแคหาอาหารใหอ่ิมทองช่ัวม้ือๆ หนึ่งเทานัน้ ดกีวาสัตวเมืองสวนมากเสียอีก สัตวเมืองในปาคอนกรีตอํามหิตโหดเหีย้มกวานี้มากนักโดยเลหและวิธีการ...อยาไปกงัวลกับมันเลยครับ คุณหญิง เช่ือผมเถอะ ระหวาอยาเผลอตกลงไปเทานั้น ถาไมใชการปองกันตัวเราเองแลว อยาไปยุงกับมัน” หลอนเมมปาก ชะงักปนลงเพียงแคนั้นตามการหามของเขา เวลาแหงความสยดสยองท่ีเหน็อยูตําตาเบ้ืองลางผานไปเพียงไมกีน่าที หมูปาท้ังฝูงก็เหลือแตกระดูกขาวโพลนกลาดเกล่ือน แตจะทําใหหมาในนับรอยๆ ตัวเหลานั้นยุติความหวิโหยของมนัก็หาไม พวกมันพากันวิ่งพลานแทะกระดูกแลวสูดดมหากล่ินตอไป ราวกับจะคิดวายังมีสัตวใดในละแวกน้ันพอหลงเหลือใหมันกัดกินไดอีกบาง หรือมิฉะนั้นมันก็คงจะไดกล่ินของมนุษยสองคนที่หลบภัยข้ึนไปอยูบนตนไมเหนือมัน และคิดดวยความลําพองวานัน่คือกล่ินเหยื่ออันโอชะ “ถาหากมันแหงนหนาข้ึนมาเห็นเรา จะทํากันยังไง” หลอนกระซิบ


744

“เราอยูสูงพอ และไมเคยปรากฏมากอนวามีหมาชนิดใดในโลกนี้ปนตนไมได นอกจากพวกหมาไมซ่ึงไมจัดอยูในประเภทหมา” เขาตอบอยางชวนใหหลอนเกิดอารมณขัน แตในขณะนี้ดารินขันไมออก หลอนหวาดเสียวตอภาพเบื้องลางจนสุดท่ีจะกลาวได ภาพของหมูปาแตละตัวท่ีถูกกดัท้ึงเนื้อหลุดเปนช้ินๆ ภายในพริบตาก็เหลือแตกระดูก ความประหมาต่ืนเตนของหลอน ทําใหเทาเข่ียกิ่งไมแหงกิ่งหนึ่งหกัหลนลงไปกลางกลุมของมัน ท่ีวิ่งพลานอยูโคนตน พอกิง่ไมหลนลงไปกระทบพื้น พวกมันกแ็หงนเงยข้ึนมาพบ คร้ันแลวพริบตาน้ันเอง เข้ียวขาวนากลัวนบัสิบๆ คูก็แยกแสยะขูคําราม เหาเซ็งแซกนัอยูรอบโคนตน นัยนตาวาวราวกับตาปศาจ ตะเกียกตะกายอยูท่ีโคนไทรเบ้ืองลาง ทําทาเหมือนอยากจะตะกายข้ึนมาใหได ไมยอมผละไปไหน นอกจากจะเหาลอมอยูเบ้ืองลางอยางดุรายกระหายเลือดเชนนั้น รพนิทรสงเสียงตะเพิดลงไป แตพวกมันกลับแสยะเข้ียวคํารามตอบขึ้นมาอยางกําแหงหาญ “ถาลอมดักเฝาเราอยูอยางนี้ เรามิตองอยูบนนี้ตลอดไปรึ?” ดารินเอยอยางพร่ันใจ แตสีหนาของพรานใหญดจูะไมอนาทรรอนใจอะไรนัก กมลงมองดูฝูงหมาวายรายนับรอยท่ีเต็มพืดอยูในบริเวณปาเบ้ืองลาง แลวช้ีใหหลอนดูไปท่ีตัวหนึ่ง เทาและสูงใหญผิดไปกวาทุกตัว กําลังตะกายแยกเข้ียวคํารามอยู เข้ียวแหลมของมันยาวเกือบสองฟุตใกลเคียงกับเข้ียวเสือ “ไอนั่นจาฝูงครับ ถามันตายเสียตัวหนึ่ง ลูกฝูงก็คงจะเปดหมด แตก็ยังไมแนเหมือนกนั” “ถาง้ันยิงนะ” “ลองดูก็ได เม่ือกี้ผมหามไวก็เพราะนึกวามันจะไมเหน็เรา และคงไปเองหลักจากขม้าํหมูหมดท้ังฝูงแลว แตนี่มันจะเลนงานเราเสียอีก ขนาดอยูบนตนไมยังอุตสาหคอยเฝา” ดารินงางนกปนกริก เล็งศูนยไปท่ีหัวอันใหญของเจาจาฝูง ท่ีกําลังอาปากชะเงออยูโคนตน แลว .357 แม็กนั่มก็ระเบิดกึกกองสะทานดง กลบเสียงเหาหอนของพวกมันหมดส้ิน พรอมๆ กับเสียงปน เจาสีเทาตัวใหญผงะกล้ิงลงไปชักดิ้นชักงออยูกบับริเวณรากไทรโดยไมรองแมแตคําเดียว กระตุกสองสามพรวด กแ็นนิง่ ลูกฝูงอ่ืนๆ สงเสียงรองล่ันเพราะตกใจเสียงปน วิ่งผละออกจากโคนไทรแตกฮือออกไป แตก็ช่ัวขณะเดยีวเทานั้น แลวก็พรูกันเขามาเหาหอนแยกเข้ียวขูคํารามรอบโคนตนอีกอยางดุรายกระหายเลือด คราวนี้หลอนจึงยิงโดยไมยั้ง เลือกปลอยกระสุนไปยังตัวใหญๆ ลักษณะทาทางเปนหัวหนาคุมฝูงท้ังนั้น แลวปลอยกระสุนออกไปอยางประณีต ทุกเปร้ียงท่ีล่ันออกไป เจาหมาผีดิบลมลงดิ้นวายปราณอยางแมนยํา หลอนไมไดยิงหมายเพียงนัดละตัวเทานัน้ แตยิงอยางฉลาด คือกะใหทะลุรอยพวงไปถูกตัวอ่ืนๆ ท่ีอยูในแนววิถีกระสุนอีกดวย ดังนั้นเสียงระเบิดกกึกองกัมปนาทแตละ


745

นัด พวกมันจึงชักดิ้นชักงอไปคร้ังละไมนอยกวาสองตัวข้ึนไป บางตัวทะลุไปถูกไมถนัดกเ็พียงพิการ วิ่งรองล่ันปา มันเปนการยิงท่ีไดผลอยางยิง่ ยังไมทันจะหมดชุดแรกหกนัดท่ีบรรจุอยูในปน หมาผีนับรอยฝูงนั้นกแ็ตกฮืออีกคร้ัง คราวนี้พากนัวิง่กระจัดกระจาย สงเสียงรองตามสัญชาตญาณเดิมของมันเปดปาราบไป เสียงมันวิ่งเหยยีบใบไมแหงกรูเกรียวหางออกไปตามลําดับ ท้ิงซากเพ่ือนใหถูกยิงนอนกล้ิงอยู 7-8 ตัวใกลๆ กบักองกระดูกของหมูปาท่ีขาวโพลนกลาดเกล่ือนอยู และเพื่อใหแนใจวาพวกมันจะไมบังอาจหวนกลับมาอีก รพินทรควักลูกปนไรเฟล .458 ท่ีมีติดกระเปาเส้ืออยู ออกมาโยนลงไปในกองไฟคุกรุนท่ีเขากอไวยางเน้ือ 4-5 นัด แลวเตือนใหหลอนเกาะกิ่งไมหลบใหดี เพียงครูเดยีวลูกปนเหลานัน้ก็แตกระเบิดข้ึนดังสนั่นติดตอกัน เสียงของมันราวกับระเบิดมือปานปาจะถลม ไฟกองนั้นกระจัดกระจายฝุนคลุง ซ่ึงไมตองสงสัยวาพวกมันท้ังฝูงจะไมวิ่งกันหูตูบ...ส้ินความกําแหงหาญท่ีจะยอนกลับมา ท้ังสองลงมาถึงพื้นเบ้ืองลางอีกคร้ัง ภายหลังจากแนใจวาปลอดภัยแลว ดารินมองดซูากกระดูกของหมูปาฝูงนั้นอยางอเนจอนาถใจ เนื้อบางสวนและศีรษะของเกงตัวท่ีรพนิทรยิงได และท้ิงไวใกลๆ โดยยังไมทันยาง ก็พลอยเหลือแตกระดูกไปดวย ซ่ึงก็ไมมีปญหา ถาหากวาท้ังหลอนและเขาไมไดอาศัยสวนสูงของตนไทรตนนี้ชวยไว ก็คงจะมีสภาพไมผิดอะไรกับกองกระดกูเหลานั้น “ทําไมพวกมันถึงดุรายนากลัวขนาดนีน้ะ ตัวก็ไมใหญอะไรนัก” หลอนครางออกมาเหมือนจะพูดกับตัวเอง เดินอยางขยาดเขาไปพจิารณาดูเจาจาฝูงตัวแรกท่ีหลอนยงิคว่ําคาท่ี พรานใหญกาวตามเขามาดวย ใชเทาเข่ียซากนัน้ “มันอาศัยจํานวนมากเขาวาครับ ตามปกติแลวหมาในพวกนี้ เทาท่ีผมเคยเหน็ฝูงหนึ่งมีประมาณไมเกนิ 10 ตัวเปนอยางสูง ไลจบัสัตวขนาดยอมๆ กิน และไมเคยกลาประจันหนากับคน มันไปยังไงมายังไงไมทราบ เดินไปรวมฝูงกันไดนับรอยๆ ตัวแบบนี้ มันก็คือเจาปา เพราะมันรูดวีา กําลังสวนมากของมันตอใหสัตวใหญกต็านไมติด แบบเดียวกับพวกกองทัพลิงท่ีเราผจญมาแลวนัน่แหละครับ ไอหมาชนิดนี้ปากคมมาก ขย้ําเขาท่ีไหนก็ขาดท่ีนั่น แลวแตละตัวกด็ูเหมือนจะมีเช้ือโรคกลัวน้ําดวยกนัท้ังนั้น ลงกดัคนเขาแลวก็ตองฉีดยาหลายเข็มทีเดียว” แลวเขากห็ัวเราะตํ่าๆ เหลือบมองดูหนาอันขาวซีดของหลอน กลาวตอมาวา “ดีวาเราอยูบนท่ีสูง แลวก็ยิงไลลงมา มันตกใจเสียงปน ประกอบกับไมมีโอกาสจะเลนงานเราได เลยเผนหนีไป ถาอยูพื้นราบเดียวกัน ตอใหปนสักยี่สิบกระบอกก็เหน็จะตานพวกมันจํานวนรอยๆ เหลานี้ไมติด แลวเราก็จะกลายเปนกองกระดูกในพริบตา เหมือนหมูฝูงนี”้ “ฉันเร่ิมเปนหวงพวกเราท่ีกระจัดกระจายพลัดพรากกันอีกแลวนะซิ นี่ถาบังเอิญแตละคนเหลานั้น เผชิญหนากับหมาผีฝูงนี้”


746

เสียงของหลอนแหบพราไปอยางสยองใจ พรานใหญส่ันศีรษะ “หนีข้ึนตนไมสูงๆ เสียก็ปลอดภัย การหลบหลีกจากพวกมันไมยากเยน็อะไรนกั และแตละคนพวกเราก็คงมีสติดีพอท่ีจะคิดถึงความจริงในขอนี้ได ถาบังเอิญเขาพบมันเขา” แลวเขาก็เลาใหหลอนฟงถึงเหตุการณเม่ือคืนท่ีแลว กอนท่ีฝนจะตกใหญและเกิดน้ําปาข้ึน ดารินพอรูเร่ืองก็แทบผงะ “ทําไมคุณไมปลุกพวกเราข้ึนบาง ในตอนที่มันลงมากินซากมหิงสาตัวนั้น” “ผมเห็นวายังไมมีอันตรายรายแรงอะไร ก็เลยไมไดปลุก และเหน็วาเหนื่อยกันมาทั้งวันแลว อยากจะใหพักผอนเต็มท่ี มีผม เกิด แลวก็แงซายสามคนเทานั้น ท่ีต่ืนข้ึนรูสึกตัวในขณะท่ีพวกมันผานมา สงสัยวาจะเปนฝูงเดียวกับไอฝูงนี้นี่แหละ ต้ังใจวาจะเลาใหฟงในตอนเชา ก็พอดีเจอน้ําปาเขาเสียกอน” วาแลว ก็กมลงหยิบหอกไมไผท่ีท้ิงไวโคนตนไทรข้ึนมา พยักหนาชวนหลอนใหออกเดินตอไป บุกตามดงทึบแถบชายลําธาร แลวก็บายหนาขามลูกเขาเตี้ยๆ ลูกหนึ่ง ซ่ึงอุดมไปดวยปาสักและเต็งรัง ดารินเต็มไปดวยความหวาดระแวงภยัทุกฝกาว ปนส้ันถือกระชับม่ันอยูในมือตลอดเวลาการเดิน...หลอนเดินอยูเบ้ืองหนาเขาในระยะท่ีพรานใหญเอ้ือมมือถึง อีกช่ัวโมงเต็มๆ ผานไป อากาศเร่ิมมืดคร้ึมเพราะเมฆฝน ปานในระยะนีต้กอยูในหวงสงบ ไมมีอะไรแผวพานมาใหเห็นท้ังส้ิน คงจะเนื่องมาจากต่ืนภยัของฝูงหมาผีดิบท่ียกกองทัพเคล่ือนผานมาอยางหมายทําลายลางทุกชีวิตท่ีอยูในรัศมีของมัน พอลงตีนเขาอีกฟากหน่ึง ก็เห็นปาเบญจพรรณ แตละตนสูงใหญทะยานเยีย่มฟา แตไมสูจะรกทึบเหมือนท่ีผานมานัก เต็มไปดวยระกําปา หลุมพี และหวาย ฝนเริ่มโปรยพรํา เวลาบายลงทุกที เห็นรอยชางใหมๆ ท่ีเหยยีบย่ําและหดัยอดเครือเถาวัลยกินเม่ือคืน เปรอะไปหมด ถายมูลไวกลาดเกล่ือนแทบจะหลีไมพน ดารินรูสึกแหงผากในลําคอข้ึนมาอีก ขอน้ําจากกระบอกเขาดื่ม “หวังวาเราคงจะไมประจันหนากับไอแหวงเขาอีกในระยะเวลาเชนนีน้ะ” หญิงสาวพึมพาํแหบๆ แลวก็บุยปากไปท่ีรอยอันย่ําอยูสับสน เปนหลุมเปนบอไปหมด เพราะดินออน “รอยใหมเหลือเกิน คลายๆ จะเดนิลวงหนาเราไปเม่ืออึดใจน้ีเอง” พรานใหญหักกิ่งไมเล็กๆ ทดลองจิ้มแทงลงไปในมูลกองหน่ึง แลวชักข้ึนมาสํารวจด ู “อยางเร็วกเ็ม่ือคืนนี้ครับ ไมใชหยกๆ นี่หรอก แลวก็ไมใชโขลงไอแหวง ผมคิดวาคุณหญิงคอยระวังไอพวกหมีดีกวา ปาแถบนี้เปนดงของมันทีเดียว ถายงัไงก็หลบกอนอยาเพิ่งยิง” แลวเขาก็บอกใหหลอนเดินตามรอยดานชางนั้นไปเร่ือยๆ


747

ขณะท่ีผานบริเวณหุบลึกตอนหนึ่ง หญิงสาวก็หยุดชะงักเพราะไดยินเสียงอะไรชนดิหนึ่งแววตามลมมา ประสาทของหลอนเร็วพอใชทีเดียวในภาวะเชนนี ้ รพินทรเองก็เง่ียหูเพราะเขาสําเหนียกคอยจับฟงเสียงอยูกอนแลว เสียงแรกมันเปนเสียงรองของนกชนิดหนึ่งท่ีเหมือนคนหัวเราะหาวๆ ตอมาเปนเสียงคลายๆ ขวานกระทบไมดังมาไกลแสนไกล “หูฉันฝาดไปหรือเปลา” ดารินหันมากระซิบ “คุณหญิงไดยนิอะไรหรือ?” “เสียงเหมือนคนตัดไมไกลๆ” พรานใหญสงบฟงอยูอึดใจ โดยแยกเสียงเสียดสีเปนจังหวะของกอไผ และเสียชะนีท่ีรองไกลมาจากยอดไมเชิงเขาลิบๆ เสียงประหลาดน้ีดังขาดๆ หายๆ ไป เม่ือลมโชยพัดมาก็แววถนัดเสียคร้ังหนึ่ง “ใชแลวครับ เสียเหมือนคนโคนตนไม แตไกลเหลือเกนิ เห็นจะไมตํ่ากวา 3-4 กิโลเมตร ทางดานเหนือ” “แปลวาควรจะมีคนอยูท่ีนั่นซิ?” หลอนถามโดยเร็ว จอมพรานเมมริมฝปาก หันกลับไปพิจารณาดูลูกเขาท่ีผานลงมาอีกคร้ังแลวทําหนางง ส่ันศีรษะชาๆ “ความจริงในละแวกสิบกิโลเมตรนี่ ไมมีหมูบานชาวปาเลยครับ จะวาพวกกะเหร่ียงท่ีผาเยิงมาตัดไมแถวน้ีก็ใชท่ี เพราะมันหางไกลกันเหลือเกนิ แตกไ็มแนเหมือนกัน พวกกะเหร่ียงอพยพยายถ่ินท่ีอยูเสมอ อาจมาต้ังหมูบานแถวน้ีข้ึนใหม” “ถาสมมติวาเสียงนี้เปนเสียงตัดไมจริง อันแสดงวามีคนกําลังตัดไมอยู เราก็ควรจะไปท่ีนั่น ถาพบชาวปาเราอาจถามขาวคราวถึงพวกเราไดบาง คุณคิดอยางฉันหรือเปลา?” ความเหน็ของหลอนแยบยลทีเดียว พรานใหญกมศีรษะ “ก็ดีเหมือนกนัครับ เราลองเดินหาพวกตดัไมดู นี่กจ็วนจะคํ่าเต็มทีแลว เผ่ือพบหมูบาน นอกจากจะถามขาวพวกเราแลว เราจะไดอาศัยพักท่ีนั่นดวย” “ถาง้ันคุณนําซิ” รพินทรตัดแยกจากดานชางเขาปาฟากซายมือโดยมีดารินสาวเทาตามตดิมาดวย เลาะลัดขึ้นไปตามเชิงเขา แตแลวทันทีนั้นเอง ขณะท่ีท้ังสองผานใกลหนาผา มีโขดหินใหญราวกับปากทวารยืนตระหงานอยูสองลูกในระหวางตะเคียนคู ก็ตองหยุดชะงักลงอีกคร้ังกะทันหัน...


748

32 หางในระยะไมเกินสิบกาว ใตชะงอนหินใหญอันเปนโพรงลึกเขาไปในลักษณะถํ้า สัตวสามตัวกําลังคลานปวนเปยนอยูท่ีนั่น คร้ังแรกมองดูเหมือนแมวปา แตหูท่ีมนกวา ตัวซ่ึงอวนกลม มีขนปุกปุยมากกวา และลักษณะท่ีคลานเตาะแตะ ตบกัดฟดกันเองกล้ิงไปมาในลักษณะเลนอันซุกซน จึงรูวามันเปนแตเพียงลูกออนๆ อายุไมเกิน 8 อาทิตยของเสือลายพาดกลอน ดารินอุทานอะไรออกมาคําหนึ่งในลําคอ ดวยความตื่นเตนดีใจ ลูกเสือท้ังสามตัวกําลังนารักนาเอ็นดทีูเดียว สําหรับผูท่ีไดพบเห็นมัน เพราะระยะท่ีพบโดยใกล และเสียงรองเบาๆ ของหญิงสาว ทําใหเจาโครงนอยผูไรเดียงสาท้ังสามตัวพากนัลุกข้ึนหันมามอง แลวมันกว็ิ่งเรียงแถวเปนพรวนเขามาหาหลอน ตะกายพัวพันคลุกคลีอยูท่ีขา หญิงสาวตาเปนประกายเปลงเสียงอุทานสดใสอยูเชนนั้น ทรุดตัวลงอุมลูกเสือท้ังสามข้ึนมาโอบกอดลูบคลําอยางแสนรัก หลอนจับตองเลนหัวกับลูกเสือท่ีกําลังซนนารักเหลานั้น กอนท่ีรพินทรจะขัดขวางหรือหามปรามเชนไร หลอนทําหนาต่ืนประหลาดใจเล็กนอย เม่ือรูสึกวาถูกกระชากไหลใหลุกข้ึนยนืโดยเร็ว ยิ่งฉงนสุดขีดเม่ือเห็นแววตาและสีหนาอันเครียดนากลัวของเขา บัดนี้ปนส้ันในซองขางเอวของหลอนถูกเขากระชากไปกมุกระชับม่ันไวในมือ สอดสายสายตาอยางรอนรนไปรอบดาน “คุณหญิง! อันตรายท่ีสุด ไปจับลูกมันทําไม?” เสียงของเขาเกือบเปนตวาด ดารินหนาต่ืน “ทําไมหรือ?” โดยไมพดูอะไรอีกแมแตคําเดียว พรานใหญฉุดแขนหลอนใหหางออกมาจากลูกเสือโครงเหลานั้น ดึงหลบเขาไปกําบังอยูหลังโขดหิน กวาดสายตาไปรอบๆ ลูกเสือพยายามวิ่งตามเขามาพันขาอีก แตเขาเตะพวกมันกระเด็นออกไปคนละทิศละทาง ดารินรองแหลมออกมาอยางโมโห อาปากข้ึนแตตองหยุดชะงักคาง ลืมตาโพลงเชนนั้น เพราะฝามือขางหนึ่งของพรานใหญตะครุบปากไวม่ัน “เงียบ!” น้ําเสียงนัน้เฉียบขาดชนดิหลอนไมเคยไดยินมากอน ระหวางท่ีหลอนยังยนืงงไมรูเร่ือง และเต็มไปดวยโทสะในอาการของเขา รพินทรเมมปากแนน เหง่ือผุดซึมเต็มใบหนา...แหงนกราดมองไปยังตนไมรอบดาน แลวมาจับนิ่งอยูท่ีตะเคียนใหญตนหนึ่งใกลๆ กระชากแขนหลอนตรงไปท่ีนั่นโดยเร็ว ผลักหลังหญิงสาวบุยปากข้ึนไปบนตนไม พูดเร็วปร๋ือแทบไมหายใจ “ยังไมตองถามอะไรทั้งนั้น ข้ึนไปเร็ว...ข้ึนไปใหสูงท่ีสุดเทาท่ีจะสามารถ”


749

สีหนาและแววตาตลอดจนอาการของเขา ทําใหหลอนไมอาจท่ีจะตอลอตอเถียงอะไรอีก แมจะยังเต็มไปดวยปญหา หลอนจําใจตองปฏิบัติตามคําส่ังของเขา ไตตามกิ่งเถาวัลยท่ีพันอยูตามลําตนข้ึนไปอยางรวดเร็ว ในขณะท่ีรพินทรยืนคุมอยูขางลาง ในท่ีสุดกข้ึ็นไปถึงคาคบใหญสูงจากพื้นประมาณ 17-18 ฟุต พรานใหญโบกมือใหหลอนไตข้ึนไปอีก แตหญิงสาวส่ันหนาเปนความหมายวาหมดความสามารถ เพราะระยะของลําตนท่ีสูงชะลูดข้ึนไปตอนนั้น ไมมีกิ่งพอท่ีหลอนจะอาศัยเกาะข้ึนไปอีกแลว นอกจากลําตนโดดๆ เหมือนตนหมากหรือมะพราว ซ่ึงหลอนไตตนไมชนิดนั้นไมเปน รพินทรยืนสงบนิ่ง ตาคมไวจับอยูท่ีนั่นอึดใจเดียว ก็เร่ิมเคล่ือนไหวอยางระมัดระวัง สํารวจดูบริเวณน้ันโดยตลอด พบวาใตชะงอนหนิตําแหนงนัน้เปนซอกถํ้าลึกเขาไปประมาณ 10 เมตร ภายในเต็มไปดวยกองกระดกูขาวโพลน ไมมีปญหา มันเปนถํ้าพกัของนางลาดพาดกลอนตัวท่ีเปนแมของเจาเล็กๆ สามตัวนี้แนๆ รอยของมันย่ําไวเปนเทือกบนพื้นดนิออน ท่ีหางออกมาเล็กนอยท้ังรอยเกาและรอยใหม โชคดีเหลือเกนิท่ีนังแมของมันไมไดอยูในบริเวณถํ้าดวยในขณะนี้ แตมันจะตองวนเวยีนกลับมาดูลูกมันภายในเวลาไมนานนกั หรือขณะนีอ้าจกําลังใกลเขามาแลวก็ได รพินทรสํารวจลูทางคราวๆ แลวปราดตรงมาท่ีลูกพยัคฆรายท้ังสามตัว และโดยไมสนใจคํานึงถึงเสียงรองหามเสียงหลงของดาริน ท่ีตะโกนแหลมลงมาจากตนไม จอมพรานชักมีดเดินปาออกจากซองขางเอว กระหน่ําฟนลูกเสือเหลานั้นชักดิ้นชักงอตายหมด แลวกระโจนขึ้นตนตะเคียนตนเดยีวกันกับหลอนไตข้ึนไปโดยเร็ว ไมกี่พริบตา เขาก็ปาฏิหาริยข้ึนมาอยูบนคบเดียวกันกับหลอน ผูซ่ึงในขณะนี้จองตาลุก วาวมาดวยความขุนเคืองโกรธแคน “ใจราย! คนอะไรยังง้ีก็ไมรู เหี้ยมโหดเกนิไปแลว ลูกเสือเล็กๆ สามตัวกําลังนารักนัน่ มันมีภัยอะไรนักหรือ คุณถึงฆามันไดลงคอ ฉันอยากจะฆาคุณเสียจริง!” หลอนกัดฟนพูด เขาไมถือสาในอารมณเกร้ียวกราดของหลอน หัวเราะหึๆ อยูในลําคอ ตายังคงกราดสํารวจลงไปเบื้องลางไมกะพริบ ปากก็บอกเรียบๆ วา “ประเดี๋ยวคุณหญิงก็เหน็เองวาอะไรมนัเปนอะไร” “ทําไม?” หลอนเนนเสียงส่ันอยางไมหายของใจ จองมองดูเขาดวยสายตาผิดหวังขมข่ืน “ทําไมคุณตองฆาลูกเล็กๆ ของมันดวย ถาคุณฆาแมมัน ฉันจะไมสงสัยอะไรเลย โธนี่ลูกตัวนิดเดยีว เช่ืองดวย” รพินทรควักบุหร่ีออกมาสงใหหลอน แตหญิงสาวปดมือไปโดยแรง เขาจึงสูบเอง พลางหมุนลูกโมซิงเกิ้ลแอ็คช่ันในมือ สํารวจกระสุนเพื่อความแนใจอีกคร้ัง


750

“ความจริงผมเองก็ไมอยากฆามัน ถาไมใชเพราะคุณหญิงไปจับตองพวกมันเขา จะหามก็หามไมทัน คุณหญิงยังไมทราบวาเสือแมลูกออนรายกาจขนาดไหน ลงมันไดกล่ินของมนุษยท่ีมาจับตองลูบคลําลูกๆ ของมันแลว มันเปนตามลาชนิดถึงไหนถึงกันทีเดยีว และเราไมมีทางจะหนีพนในภาวะเชนนี ้ถาคุณหญิงไมจับตองลูกๆ ของมัน เราอาจปลีกหนีเดนิหลบไปเสียโดยเร็ว แตนี่ไมมีทางแลว ผมก็เลยจําเปนตองฆาลูกมันเสียรูแลวรูรอด ประเดี๋ยวนังแมมันก็คงกลับมา แลวทีนี้มีอยูสองทางเทานั้น ไมมันกเ็รา ไมมีทางเลือกจริงๆ โปรดอยาโกรธผมเลย” หลอนอ้ึงไป แตยังไมวายแคลงใจ “ทําไม ก็เราไมไดทําอะไรลูกมันนี่ อุมเลนเทานั้น แลวเราก็ไป มันกลับมาพบลูกมันอยูในสภาพเรียบรอย มันกน็าจะพอใจแลว” รพินทรหัวเราะต่ําๆ ในลําคอ “ถาเสือมันมีมโนธรรมความสํานึกผิดชอบไดอยางมนุษยมันก็ดีนะซิครับ ผมบอกแลววา ถามันไดกล่ินคุณหญิงติดอยูท่ีลูกๆ ของมันละก็ มันจะตองพยายามคนหาคุณหญิงจนพบ เราเดินปากันเพยีงสองคน มีปนส้ันกระบอกเดยีว ยังแทบไมรูจุดหมายปลายทางอยูท่ีไหน จะดหีรือครับ ท่ีใหเสือแมลูกออนยองตามหลังเราอยู” หลอนอ้ึงไปอีกคร้ัง กัดริมฝปาก เสียงเบาๆ อยางปลอบใจของรพินทรดังมาอีกวา “สมมติวาเรายงัไมหลงจากพวก เรามีแคมปพักและมีกําลังพรอมเหมือนอยางเคย ผมจะไมหามคุณหญิงเลย หากคุณหญิงอยากจะไดลูกเสือสามตัวนั่นไปเล้ียง แลวคอยหาทางรับมือกับนางแมมันภายหลัง” ดารินถอนใจยาว หลอนเพิ่งจะเขาใจ “ถาง้ันขอโทษ ท่ีฉันรุนแรงกับคุณเม่ือกี้ มันสะเทือนใจเหลือเกิน ท่ีเห็นคุณฟนลูกเสือเล็กๆ เหลานัน้ตายหมดตอหนาตอตาฉัน มันกําลังนารักนาเอ็นดู นี่แปลวาตรงชะงอนหินนัน่เปนรังของมันหรือ?” “ครับ ถํ้าของมันเลย กระดูกเกล่ือนไปหมด ดูเหมือนจะเปนหวักะโหลกคนอยูดวยสองสามหัว แตเปนกะโหลกเกาๆ คงนานมาแลว มันมาออกลูกอยูท่ีนี ่ ลูกเสืออายุออนๆ นารักทุกตัว เพราะมันยังไมประสีประสาอะไร ชอบเลนกับคนเหมือนแมว ทุกคร้ังท่ีผมพบมันทีไรก็ตองฆาแมมันกอนทุกที” “แลวนี่เราจะทํากันยังไง?” “สงบคอยมันอยูบนนีแ้หละครับ ไมมีทางจะเคล่ือนไหวไปไหนไดอีกแลว จนกวามันจะกลับมาท่ีลูกของมัน แลวคราวน้ีอยางท่ีผมบอกแลว ไมมันก็เรา” ทุกส่ิงทุกอยางเงียบสงัด จนกระท่ังไดยินเสียงลมหายใจ


751

ขณะน้ันอากาศในดงเร่ิมขมุกขมัวลงแลว อีกไมนานมันก็คงมืดสนิท เวลาในดงทึบมันจะมืดเร็วเสมอ โดยเฉพาะอยางยิ่งเม่ือคร้ึมไปดวยพยับฝนเชนนี้ ท้ังสองตกอยูในภาวะท่ีตองนั่งแขวนอยูบนยอดไมอีกคร้ัง โดยยงัไมสามารถจะทํานายเหตุการณเบ้ืองหนาไดถูก นอกจากจะสงบจตินัง่นับจังหวะเตนของหัวใจตนเอง เม่ือกระแสลมอันเย็นเฉียบพดัหวนมาทางดานเหนือ เสียงคมขวานกระทบไมกย็ังพอจะแววมาใหไดยนิเปนจังหวะ ไกลแสนไกล ประเดี๋ยวขาดหายไป ประเดีย๋วก็แววข้ึนอีก ราชสกุลผูเปนนายจางสาวกบัพรานนําทางหนุมไมไดพูดคําใดกันอีก ตางนั่งสงบนิ่ง กวาดสายตาสํารวจลงไปยังการเคลื่อนไหวเบ้ืองลางทุกขณะ คาคบไมตําแหนงนัน้กวางขวางพอท่ี จะประคองตัวอยูได แตหมายถึงวาตองไมมีการเผลอตัวเลย และจํากดัอิริยาบถ ไมสามารถจะขยับเขยื้อนกายไดถนัดนัก หลอนเห็นรพนิทรถอดเข็มขัดผาของเขาออกมา ใชปลายขางหนึ่งมัดดามปนส้ันของหลอนไว อีกขางหน่ึงผูกมัดติดกับขอมืออยางแนนหนา หลอนก็เขาใจในทันทีวาเขาปองกนัไมใหปนซ่ึงมีอยูเพียงกระบอกเดียวนัน้ พลัดหลุดหางไปจากตัวไมวาจะกรณีใดท้ังส้ิน อันหมายถึงความรอบคอบไมประมาทเปนนิสัยสวนตัวท่ีเกดิจากความเคยชินตอสถานการณอยางดีมาแลว เวลาผานไปอยางเช่ืองชาง เต็มไปดวยความทรมาน กระสับกระสายอยางยิ่ง สําหรับดาริน วราฤทธ์ิ ตรงขามกับแสงสวางของกลางวันท่ีกลับมือลงอยางฮวบฮาบ ทันใดนั้น ทามกลางความเงียบสงัด ก็มีเสียงกิ่งไมล่ันมาจากท่ีใดท่ีหนึง่อยางเบา ในการต้ังใจสดับฟงเชนนี้ เสียงของมันไดยินอยางถนัด จากนั้นก็มีกล่ินสาบสางเหมือนสัตวตายซากโชยมาตามลม พรานใหญขยับตัวอยางแผวเบา ชําเลืองไปทางหญิงสาว เหน็หลอนจองอยูท่ีเขากอนแลว ยอดของพุมไมริมโขดหินเบ้ืองลางดานหนึ่งแลเหน็ส่ันไหวนอยๆ และมีเสียงดินในลําหวยถลมรวงพรูอันเกิดจากการตะกายข้ึนมาของอะไรชนิดหนึ่ง คร้ันแลวอึดใจใหญตอมานั้นเอง ส่ิงอันเปนตนเหตุของสาบสางและพุมไมไหว ก็ปรากฏรางของมันข้ึน แมจะคะเนไดถูกตองมากอนแลวก็ตาม ณ บัดนี้เลือดในกายของ ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธ์ิ แทบจะจับแข็งเปนกอน จองตะลึงตาไมกระพริบ สวนหวัอันใหญโตสีน้ําตาลเขมจนดูเปนแดง สลับเสนร้ิวดําโผลออกมากอนพรอมกับดวงตาอันเขียวเขม แลวรางพวงพกีํายําราวกับมาก็กรายลับพุมไมออกมาใหเห็นท้ังตัว ถาไมแปดศอกก็เฉียดๆ ไป และตามความรูสึกของหญิงสาวในขณะน้ี สมมติวามันกระโจนพรวดเดยีวก็คงจะเลยตําแหนงคาคบท่ีหลอนและพรานใหญซุมตัวอยูเปนไหนๆ นางพยัคฆรายหยุดยืนนิ่งอยูกับท่ี วาดหางไปมาชาๆ แลวสงเสียงคํารามข้ึนเบาๆ คร้ังหนึง่ เหมือนจะเรียกลูกๆ ของมัน เม่ือไมเห็นลูกปรากฏตัวออกมา มันก็ตะแคงคอคลายจะพิศวง พลางเดินเลาะโขดหินเขาไปทางโพรงถํ้า


752

จังหวะนีเ้องหลอนไดยินเสียง ‘กร้ิก’ ข้ึนเบาๆ มันเปนเสียงงางนกจากปนในมือของรพินทร หลอนรูสึกเหมือนจะหายใจไมออก เกาะกิ่งไมไวแนนดวยมืออันส่ันเทา เพียงพริบตาเดยีวท่ีนังลายพาดกลอนหายลับตาเขาไปในโพรงถํ้า มันก็พุงปราดออกมาท่ีกลุมโขดหิน อาการเต็มไปดวยความกระสับกระสายลุกลน เอาจมูกดมตามพ้ืนอยางรวดเร็ว พุงไปทางดานซายและดานขวาเหมือนจะคนหารองรอย รพินทรยกปนข้ึนเบนศูนยตาม แตเขาก็ไมสามารถจะปลอยกระสุนออกไปได สําหรับเปาหมายท่ีเห็นเพยีงลับๆ ลอๆ และเคล่ือนไหวอยางรวดเร็วขางลางนั้น โดยเฉพาะอยางยิ่งปนในมือเขาในขณะนี้ เปนแตเพียงปนส้ัน ดารินภาวนาท่ีจะไดยนิเสียงปนระเบิดข้ึน แตเทาแลวเทารอดหลอนก็ไมไดยนิ อากาศท่ีแวดลอมรอบกายขนและหนักไปหมด “ยิงซิ ทําไมไมยิง!” หลอนตะโกนกองอยูในใจ นังเสือแมลูกออนหมุนสูดกล่ินอยูเปนวงกลม แลวมันก็ตามกล่ินอยางรวดเร็ว บายหนาตรงไปยังโขดหินกอนใหญตําแหนงท่ีลูกๆ ของมันนอนตายอยู พอเห็นก็ถลาพรวดเขาไปสูดดมอยูท่ีลูกๆ ของมันท้ังสามตัว กมๆ เงยๆ ลุกลนอยูเชนนั้นราวกับวา มันกําลังพบกับเหตุการณไมคาดฝนสะเทือนใจขีดสุด รพินทรเล็ง...แตใหตายเถอะ เขาไมมีโอกาสเลย สวนหัวและลําคอของมันถูกบังอยูในแนวซุมไม และโขดหินท่ีข้ึนอยูระเกะระกะไปหมด และเขาก็ไมมีโอกาสที่จะยายท่ีเลือกหาเปาหมายท่ีตองการไดนอกจากรอคอยจังหวะเทานั้น มันดมฟุดฟดงุนงานอยูท่ีซากลูกๆ แลวกเ็งยข้ึนหมุนควางหันรีหันขวาง ตาเขียวปด บัดดลก็เผนแผล็วหายเขาดงไปอยางรีบดวนเกร้ียวกราด เสียงคํารามกระหึ่มดังหางออกไป “ทําไมคุณไมยงิ?” ดารินกระซิบแทบจะไมมีเสียง พรานใหญปาดแขนข้ึนเช็ดเหง่ือบนหนาผาก “เห็นจดุสําคัญไมถนัด ตองยงินัดเดยีวใหอยู มายง้ันเราเสร็จ” เขาตอบแหบๆ “แลวนั่นมันไปไหน?” “ยังเดาไมถูก มันอาจตามหาตนเหตุท่ีทําใหลูกมันตายกไ็ด มันกําลังงุนงานโกรธแคน” ไมถึงสิบนาทีหลังจากนัน้ เสียงสวบสาบก็ดังจากดงทึบเบ้ืองลางอีกคร้ัง แลวส่ิงท่ีโผลมาใหเห็นแทบจะทําใหรพินทรและดารินผงะตกตนไม นังโครงตัวนัน้กลับมาแลว...ไมไดกลับมาตัวเปลา ส่ิงท่ีมันลากมาดวยคือรางของมนุษยผูหนึ่ง ถูกรอยเข้ียวเล็บตะปบขย้ํายับเยินเลือดโทรมไปท้ังกาย รางนั้นไมมีวิญญาณเหลืออยูเสียแลว ลักษณะเปนพวกตัดไมในปา ไมอาจกําหนดสัณฐานของใบหนาได เพราะถูกขบแหลกเหลวไปหมด นัยนตาทะลักออกมาหอยรุงร่ิง


753

ศพอันนาสังเวชซ่ึงถูกสังหารมาอยางสดๆ รอนๆ นั้นถูกลากกรากๆ มากับพื้นดวยพลังอันมหาศาลของมัน นํามาวางไวขางๆ กับซากของลูก นังเสือรายกลับมาดมท่ีลูกมันและดมท่ีศพมนุษยสลับกันอยูครู ก็โจนแผล็วหายเขาปาไปอีก รพินทรพลาดโอกาสที่จะล่ันกระสุนเปนคร้ังท่ีสอง บัดนี้หนาของหญิงสาวขาวซีดปราศจากสีเลือด กายส่ันเท้ิม “พวกตดัไม...ท่ีเราไดยนิเสียง มันฆาเขาเสียแลว!” หลอนครางแทบไมเปนภาษา รพินทรไมตอบคําใดท้ังส้ิน ในชวงระยะเวลาท่ีหางพอๆ กันกับคร้ังแรก มันก็โผลกลับมาอีกคร้ัง ดารินรูสึกเหมือนหัวใจจะหยุดเตนลงในบัดนัน้ ส่ิงท่ีมันลากมาก็คือศพของชาวปาตัดไมอีกคนหนึง่ บาดแผลเหวอะหวะไปท้ังตัวอยางนาสยดสยองไมผิดอะไรกับคนแรก และดวยอาการเดิมไมมีผิด มันลากศพไปวางรวมไวขางๆ ศพลูกของมัน เดนิวนเวียนดมอยูเชนนั้น พรานใหญกัดกรามแนน เขาตองการเปาศีรษะหรือมิฉะนั้นก็กานคอของมัน แตเหมือนจะมีอะไรมาปดบังโอกาสนี้ไวเสีย นังเสือรายไมเปดจุดตายใหแกเขาไดถนัดเลย ดารินพูดอะไรไมออกอีกแลว อาการนิง่ขึงไมติงกายเหมือนจะถูกสาปใหกลายเปนหิน บอกใหทราบวาหลอนกําลังช็อก หรือมิฉะนั้นก็ถูกสะกดโดยเหตุการณสยองขวัญท่ีเห็นคาตาอันไมเคยคิดฝนมากอนวาจะไดพบ ณ บัดนี้ ดงเบื้องลางถูกปกคลุมอยูในเงาสลัว พอจะมองเห็นอะไรไดเพียงรางๆ เทานั้น อากาศมันหนาวเยน็จับข้ัวหวัใจอยางบอกไมถูก พรานใหญจุดบุหร่ีข้ึนสูบอีกคร้ัง สะกดกล้ันอารมณใหคืนสูสภาพปกติ...เขากําลังรอคอย...คอยมันตอไปดวยความอดทน ซ่ึงเดาไมถูกเหมือนกันวามันจะลงเอยเอาอยางไร ระหวางนางพยคัฆรายผูกระหายเลือดตัวนัน้กับจอมพรานเชนเขา ซ่ึงตัดสินใจเด็ดขาดวา...ในคร้ังนี้จะยงิทันทีไมวาจะมองเห็นสวนใดของมัน โขดหิน พงไม และซากศพของคนเคราะหรายท้ังสองมองเห็นเพยีงเงาตะคุมๆ เต็มไปดวยภาพลวงตา ณ บัดนี้ เขาก็ดี หรือดารินเองก็ดี ลืมทุกส่ิงทุกอยางหมดส้ิน พะวงจดจออยูกับเหตุการณเฉพาะหนาท่ีกําลังเผชิญอยูเทานัน้ แตวินาทีท่ีผานไปมันนานแสนนาน เสียงพงไมไหวดังข้ึนอีก! ปนในมือของเขาพรอม... ภาพปรากฏในสายตาดารินทามกลางความสลัวราง นังเสือลายพาดกลอนตัวนัน้วิ่งเหยาะแยกเข้ียวขาวพนมุมโขดหินใกลโคนตะเคียนท่ีข้ึนไปหลบอยูในขณะนีอ้อกมา ดารินแทบจะหวีดรองออกมาดังๆ เพียงแตวาในขณะนั้นเหมือนมีอะไรมาบีบคอหอยของหลอนไว ไมใหเกิดเสียงใดๆ ผานพนลําคอออกมาได สายตาของพรานใหญในขณะน้ีจะมองเหน็เชนไร ดารินไมอาจทราบได แตเฉพาะดวงตาท่ีลืมโพลงของหลอน...คุณพระชวย! หลอนเห็น...รางของมนุษยตนหนึง่นัง่ครอมมาบนหลังเสือ


754

โครงตัวนั้น ตาของเสือและตาของส่ิงท่ีนัง่อยูบนหลังเสือ สีเขียวเรืองวาวกลาเชนเดยีวกัน ปารอบดานดูมืดมิดไปหมด เห็นวาวจาอยูเฉพาะดวงตาสองคูนัน่เทานั้น มันวิ่งปราดมาที่ตนตะเคียนท่ีหลอนและพรานใหญซอนตัวอยู มนุษยหรืออะไรชนดิหนึ่งท่ีนั่งครอมมาบนหลังของมันกระโดดลงมายืนตระหงานกับพื้น ตบมือข้ึนคร้ังหนึ่งแลวแหงนข้ึนช้ีมายังคาคบตําแหนงท่ีหลอนและรพินทรนัง่อยู เสือรายก็แหงนดวงตาวาวขึน้มาเห็นในบัดนั้น หลอนไดยินเสียงโฮกสนั่น พรอมๆ กับรางของนังลายพาดกลอนท่ีพุงเผนทะยานข้ึนมา แลวบัดนัน้เองกัมปนาทของกระสุนดนิขับแรงสูงจาก .357 ก็ระเบิดข้ึนกึกกองใกลๆ ตัวหลอน รางอันใหญโตท่ีกระโจนข้ึนมาตะปบ ปะทะกับกิ่งไมเบ้ืองตํ่ากวาระดับท่ีเกาะอยูเพียงเล็กนอย เสียงดังพล่ักจนไหวสะเทือนไปท้ังตน แลวมันก็ล่ิวกลับลงไปกระแทกพ้ืนแผนดนิดังสนั่น พลิกผงะดิ้นหมุนอยูกับพืน้ตรงนั้นฝุนตลบ แลวก็คอยๆ สงบนิ่งเงียบกริบไป ทันทีท่ีมันสงบอาการดิ้นรน รางของมนุษยท่ียืนช้ีมือบอกทิศทางใหเสืออยู ก็ลมแผละลงเคียงขางมันไมกระดิกกระเดี้ย หลอนปดตาหรือหวีดรองออกมาสุดเสียงในภาพเขยาขวญัท่ีเห็นนัน้ หมอมราชวงศหญิงดารินมารูสึกตัวอีกคร้ัง ตนเองตกอยูในออมแขนอบอุนแข็งแรง พรอมกับเสียงรองเรียกถ่ีๆ พอลืมตาข้ึนก็เห็น รพนิทร ไพรวัลย หลอนผวากอดเขาไวแนน ตัวส่ันเปนลูกนกรองออกมาไมเปนภาษาอยางหมดสติ เขาเขยาเรียกหลอนอยูเปนเวลานาน “เปนอะไรไปครับคุณหญิง...เปนอะไรไป...” หลอนคงหลับตาแนน ช้ีมือไปขางลางอยูเชนนั้น ละลํ่าละลักฟงแทบไมไดศัพท “ผี! มันข่ีหลังเสือตัวนั้นมา มันช้ีมือมาท่ีเรา แลวเสือตัวนั้นมันก็กระโจนข้ึนมาเพราะผีช้ีบอก” “ผีท่ีไหนกันครับ...ไหนบอกผมซิคุณหญิงเห็นอะไร?” เขาเขยากายหลอนโดยแรงอีกครูใหญ ดารินดูเหมือนจะเร่ิมไดสติข้ึนมา แตกายยังส่ันเท้ิมอยูเชนเดิม “คุณ...คุณไมเห็นหรอกหรือ” หลอนพูดอยางยากเย็น ขนลุกชันข้ึนท้ังกาย สะทานไปหมดทุกระบบประสาท เหมือนจะจับไข หวัใจเตนไมเปนสํ่า ภายหลังจากปลอบถามอยูเปนเวลานาน ดารินจึงบอกกระทอนกระแทน “ฉันเห็นคนข่ีหลังมันมาดวย นําทางมันตรงล่ิวเขามาท่ีโคนตนไมท่ีเราหลบซอนอยูนี่แหละ พอถึงคนท่ีข่ีหลังอยูกก็ระโดดลงตบมือแลวช้ีข้ึนมาบนตนไมนี ่ มันก็กระโจนข้ึนมาตะปบเรา แลวคุณก็ยิง พอคุณยิงเสือคว่าํนิ่งไปเทานัน้ คนคนนั้นก็ลมลงไปนอนตายอยูดวย เห็นไหม เห็นไหม ยังนอนอยูใกลๆ ซากเสือนั่นยังไง”


755

จอมพรานถอนใจหนักหนวงจองหนาหลอนนิ่งดวยความเปนหวง จะเขมแข็งกลาหาญสักเพียงใดก็ตาม ดาริน วราฤทธ์ิ ก็คือผูหญิงนั่นเอง และบัดนี้ อาถรรพณของปาใหญคุกคามหลอนเขาใหอยางหนักเสียแลว “โธ! คุณหญิงครับ ทําไมเห็นอะไรเปนตุเปนตะนากลัวถึงเพียงนั้น ผมไมเห็นอยางท่ีคุณหญิงวานี่เลยสักนิด คุณหญิงตาฝาดไปแทๆ” น้ําเสียงของเขาเต็มไปดวยการปลอบขวัญออนโยน “ผีสางท่ีไหนกัน เทาท่ีผมเห็นมันโผลมาคร้ังท่ีสามนี่ มันก็ลากชาวปาตัดไมมาอีกศพหนึ่ง มันคาบลากมาครับ ไมใชคนคนนั้นข่ีหลังมันมาอยางท่ีคุณหญิงเห็น และท่ีวามีเสียบตบมือนั้นนะ ความจริงผมตบข้ึนเองเพื่อเรียกความสนใจของมันใหแหงนมองข้ึนมาพบเรา เพราะตองการจะหาโอกาสยิงใหถนัด พอมันไดยินเสียงกระโจนข้ึนมาผมกย็ิง เห็นไหมครับนอนตายอยูนั่น สวนศพท่ีสามซ่ึงมันคาบมาก็นอนอยูตรงนั้น” “คุณไมไดเห็นอยางท่ีฉันเหน็หรอกรึ?” หลอนรองแหบแหง รพนิทรหัวเราะเบาๆ จับตัวหลอนไวแนน รูสึกวากายของหลอนรอนผาวเหมือนไขกําลังข้ึน “คุณหญิงถาจะไมสบายเสียแลวละครับ ตัวรอนผาวทีเดียว เหตุการณมันส่ันประสาทคุณหญิงมากเกินไป เช่ือผมเถอะ คุณหญิงตาฝาดไป มายก็อุปาทานหลอนตัวเอง” “แตฉันเหน็อยางนั้นจริงๆ เห็นแมกระท่ังลูกตาวาวของคนท่ีนั่งอยูบนหลังของมัน และใบหนาอันนาเกลียดนากลัวท่ีสุด เห็นทาทีคนคนนั้นยืนถมึงทึง ช้ีมือมาท่ีเราแลวเสือกม็องตาม ตอนท่ีคุณยิงเสือคว่าํลงไปฉันก็เหน็ พอเสือลมหยุดดิน้ คนท่ียนืแยกเข้ียวช้ีมืออยูก็พลอยลมตายไปดวย” หลอนยืนยัน จอมพรานส่ันศีรษะชาๆ “คุณหญิงเปนแพทย เปนนักวิทยาศาสตร เปนนักศึกษาช้ันสูง โปรดนึกถึงหลักของความจริง แลวคุณหญิงกจ็ะรูวาส่ิงท่ีเห็นนั้นมันเกิดจากมโนภาพของคุณหญิงเอง และส่ิงแวดลอมตลอดจนสุขภาพและประสาทท่ีเร่ิมจะออนแอลง อันเนื่องมาจากการกรากกรําหนกั ผมเคยย้ําเตือนในเร่ืองนี้ไวหลายคร้ังแลว และผมก็อยูดวยท้ังคน ยืนยนักบัคุณหญิงเชนนี้ ทําไมคุณหญิงจึงเช่ือภาพลวงตาถึงเพียงนั้น” หลอนหลับตาอีกคร้ังหนาเผือดซีดเต็มไปดวยทุกขทรมาน ซบหนาลงกับไหลกวางของเขาสะอ้ืน “มันคืออะไรกนัแน...ทําไมฉันจึงเหน็เชนนัน้...เห็นจริงๆ! มันอาจเปนไดท่ีคุณเหน็มุมหนึ่ง แตฉันเห็นอีกมุมหนึ่ง ท้ังๆ ท่ีเหตุการณมันก็เปนอันเดยีวกัน โอย! ฉัน...ฉันทนไมไหวแลว ทําไมฉันถึงหนาวอยางนี”้ “คุณหญิงกําลังจับไขแลวละครับ”


756

วาแลวเขาก็ลวงกลองพลาสติกท่ีบรรจุบุหร่ีออกมาแกะอยางระมัดระวัง หยิบยาแกไขท่ีมักจะมีติดไวกับตัวเปนประจําออกมาสงใหหลอน ดารินรับมาอยางฉงน หลอนถามช่ือยาเม่ือเขาบอกให หลอนก็รับมาใสปากโดยด ี รพินทรอธิบายใหทราบวาเขามียาจําเปนติดตัวอยูเสมอสําหรับเหตุการณฉุกเฉิน โดยใสไวในกลองบุหร่ี “ในท่ีสุดหมอเองก็กลายเปนคนไขใหพรานรักษาเสียแลว” หลอนครางแผวโหย อีกฝายหนึ่งยิ้มปลอบใจ สีหนาและแววตาคูนั้นชวยใหหลอนอบอุนข้ึน “อยาคิดอะไรใหมากเลยครับ พรานเองก็เคยรอดชีวิตจากสัตวปา โดยการยิงคุมกันจากมือของหมอมาแลว มันข้ึนกบัเหตุการณและโอกาสเทานัน้ คุณหญิงพอมีกําลังไตลงจากตนไมนี่ไหมครับ เราจะเดนิอีกสักสิบนาทีกอนปาจะมืดสนิท แลวหาที่พักนอนคืนนี้ใหเหมาะๆ กวานี้สักหนอย” หญิงสาวเหลือบตาลงไปเบ้ืองลางอยางสยองใจ “ฉันไมกลาท่ีจะลงไปเหยียบพื้นดินขางลางนี่อีกแลว จนกวาจิตใจฉันจะดีกวานี้ กําลังใจฉันออนแอเต็มทีในขณะน้ี ฉันไมเคยกลัวอะไรในชีวิตเทาคร้ังนี้เลย” “ผมนึกวาจะชวนคุณหญิง ไปเสียใหหางจากซากคนซากเสือเหลานี้เสีย เพื่อจะไดมีกําลังใจดีข้ึน แตถาคุณหญิงไมกลาลงก็ไมเปนไรครับ” จอมพรานกวาดสายตาลงไปเบื้องลางทามกลางเงาสลัวอันคลุมเครือนั้นอีกคร้ัง “ผมจะทําหางพออาศัยนอนไดบนนีแ้หละ คุณหญิงรออยูบนนีก้อนนะครับ ผมจะลงไปตัดไมประเดี๋ยวจะมืดเสีย” วาแลวก็ขยับจะไตลงไป แตแลวก็ชะงัก เพราะมือของดารินจับไหลเขาไวบีบแนน ตาท่ีจองประสานมามีแววผิดแผกไป พรานใหญเขาใจวาหลอนหวาดกลัวท่ีเขาจะผละจากลงไปเบ้ืองลางเพียงช่ัวขณะ จึงหัวเราะพูดปลอบ “ผมลงไปเด๋ียวเดยีวเทานั้นแหละครับ รับรองวาจะไมใหพนจากสายตาคุณหญิงเลย คุณหญิงถือปนกระบอกนี้ไว” “ฉันคิดวา” หลอนพยายามบังคับเสียงใหเปนปกต ิ ตอสูกับอํานาจความหวาดหวั่นพร่ันพรึงอยางเต็มท่ี “ความออนแอของฉันคงจะทําใหคุณลําบากใจไมใชนอยทีเดยีว” “ผมไมไดคิดอยางนั้นเลยครับ ตรงขามผมเห็นใจคุณหญิงเหลือเกินในภาวะเชนนี”้ “ฉันก็เหน็ใจคุณเหมือนกันท่ีตัวฉันเองออนแอเกินไป และขอบใจเหลือเกินท่ีในสถาน- การณเชนนี้ คุณพยายามเอาใจฉันหมดทุกอยาง ท้ังๆ ท่ีมันอาจเปนผลเสีย คุณคิดหรือวาฉันจะยอม


757

ใหคุณลงไปตดัไมอยูขางลางนั่นเพยีงคนเดียว โดยมีฉันอยูบนตนไมแลวก็ถือปนไวสําหรับเพยีงแคปองกันตนเอง” รพินทรหัวเราะอีกคร้ัง มองดูใบหนาอิดโรยซีดเซียว ทวาแฝงไวดวยความงามไปอีกแบบนั้นดวยความรูสึกชนิดใหมและแปลกออกไป “โปรดอยาหวงผมเลยครับ ปาคือบานของผม คุณหญิงตะหากเปนแขกตางถ่ินมา มันไมมีอะไรนากลัวสําหรับผมหรอก” “ฉันจะลงไปกบัคุณดวย!” ดารินพูดเสียงหนักๆ อยางตัดสินใจ พรานใหญจองหนางงๆ หลอนฝนยิ้ม พยักหนากลาวตอมา “ฉันเปล่ียนใจแลว!” ความเขมแข็งหาวหาญกลับคืนมาเปนของหลอนอีกคร้ัง หรืออยางนอยท่ีสุด มันก็อาจมาจากฤทธ์ิทิฐิมานะและกําลังใจอันเดด็เดีย่วเกินเพศของหลอนนั่นเอง “ถาง้ันเราก็ไมจําเปนจะตองข้ึนมาทําหางอยูบนตนไมตนนี้” “ฉันก็คิดวาอยางนั้น มันลําบากสําหรับคุณเกินไป ไหนจะตองตัดไม แลวก็หอบข้ึนไปผูกหางอีก เคร่ืองมือก็มีไมครบ ตะเคียนตนนี้ก็ไมเหมาะสําหรับการขัดหางดวย และคืนนี้มันคงจะหนาวอยางท่ีสุด เพราะเราไมมีทางจะกอไฟบนหางได เพราะฉะนั้นท่ีนอนของเราคืนนี้สุดแลวแตคุณเถอะ ฉันจะตามคุณทุกอยาง” แลวหลอนก็มองลงไปทางปากโพรงถํ้าเสือเบ้ืองลาง “คุณคิดวาในถํ้านั่นจะเหมาะไหม” เขาจองมองหลอนอยางประหลาดใจ “เหมาะมากทีเดียวครับ แตคุณหญิงไมกลัวหรือ?” ดารินฝนหวัเราะเบาๆ “ทําไมจะไมกลัว ความกลัวของฉันในขณะนี้มันจับไปหมดท้ังหัวใจแลวละ ทุกตารางน้ิวในปายามนี้ เปนความนาสะพรึงกลัวสําหรับฉันท้ังนั้น ไมวาจะอยูบนตนไมหรือบนพื้นดิน แตฉันก็พยายามท่ีจะขจัดมันไปเสีย เม่ือคิดวาคุณอยูใกลฉันท้ังคน ถาฉันยังขืนกลัวเสียจนไมมีเหตุผลก็เทากับวาฉันดหูม่ินพรานของฉันเอง” รพินทรสูดลมหายใจลึก ความวิตกกังวลของเขาเบาบางลงอยางมาก “ถาเรานอนกนัในถํ้าเสือนั่นได เราจะคอยยังช่ัวมากทีเดยีว มีผนังกันลมกันน้ําคางและยังกอไฟไดอีกดวย ท่ีนอนก็คงสบายกวาจะปลูกหางอยูบนตนไม ถึงแมมันจะอยูในระดบัพื้นดิน มันก็เปนซอกลับ มีกาํบัง คอยกอไฟระวังทางดานหนาไวทางเดียวก็พอแลว อีกสามดานของเราปลอดภยั แตในดานจติวทิยา เรามักจะคิดวาปลอดภัยในการนอนท่ีสูงมากกวา ท้ังๆ ท่ีบนตนไมไมมีความสะดวกสบายอะไรเลย”


758

“ฉันไมกลัวพวกสัตวหรอก แตกลัวส่ิงแปลกๆ ท่ีตาจะมองเหน็ไปอีก และสําหรับความกลัวในขอหลังนี่ อยูบนตนไมหรืออยูบนพืน้ดินมันก็หนไีปไมพน บนพื้นดินเสียอีก กองไฟอาจชวยไดมาก อยางนอยก็ดานความอบอุน ไป! เราลงไปกันเถอะ” เขาไตลงมากอน โดยมีหลอนตามหลังลงมาติดๆ รพินทรเร่ิมตนหากิ่งไมแหงท่ีจะเปนเช้ือฟนสุมไดตลอดท้ังคืน โดยมีหลอนคอยชวยอีกแรงหนึ่ง ท้ังสองชวยกันหอบฟนเหลานั้นเขาไปในเวิ้งถํ้า ตลอดเวลาหลอนพยายามไมหันไปมองซากศพของชาวปาท้ังสามท่ีนอนตายอยูในลักษณะชวนสยดสยอง และในขณะนั้นก็ไมสามารถจะเห็นไดถนัดแลว เพราะอากาศอันมืดมนลงทุกที เหน็แตเพยีงเปนเงารางๆ เทานั้น พรานใหญตัดใบไมสดมาดวย สําหรับปดกวาดบริเวณท่ีพักจําเปนและใชปูรองพื้น เพียงไมกี่อึดใจหลังจากนั้น ท้ังสองก็เขามาอยูในซอกถํ้า กอไฟลุกสวางโชติข้ึน ก็พอดกีบัท่ีปาท้ังปามืดสนิท รพินทรขยายกองไฟออกกั้นเปนแนวเรียงรายปากถํ้าไว ลงมือยางเนื้อท่ีนําติดตัวเปนเสบยีงมาดวย ดารินฝนกินเขาไปไดเพยีงเล็กนอยก็อ่ิม นัง่เอาหลังพิงผนังหินเหมอมองดูกองไฟท่ีสวางวอมแวมอยูเบ้ืองหนาในระยะใกล เอามืออันเร่ิมจะหนาวเหน็บอังผิง แลวประคองแนบไวกับแกมท้ังสองขาง หลอนหนาวจนกายสะทาน คางส่ันกระทบกัน เสียงลมพัดใบไมแหวงกระทับกนัดังแสกสากกรูเกรียวอยูเบ้ืองนอก ระคนไปกบัสรรพสําเนียงไพรยามราตรี ตาของหลอนหร่ีโรยลงดวยความออนเพลียระเหี่ยแรงและความงวง ความรูสึกเร่ิมโบยบินหางไกลออกไป และในท่ีสุดก็ผล็อยหลับไปในลักษณะท่ีนั่งเอาศีรษะพิงแงหินนั้น หญิงสาวสะดุงต่ืนข้ึนมาในเวลาดึกสงัด พบตัวเองนอนตะแคงอยูบนใบไมนุมท่ีปูรองพื้น ศีรษะพาดอยูกบักระบอกไมไผ มีกองไฟที่กําลังลุกเปนถานแดงสุมใหความอบอุนอยูเกือบรอบกาย และบนสวนหนาอกของหลอนมีส่ิงอบอุนหนักๆ คลายผาหมคลุมทับอยู เม่ือคลําดูจึงรูวามันเปนแจ็คเกตหนังของผูชาย ความหนาวเยือกของอากาศกลางหบุในขณะนี้ทําอะไรหลอนไมไดเลย เพราะไฟยางเนื้อและเส้ือหนาท่ี ‘คนใจดาํ’ (ตามท่ีหลอนเคยวา) เสียสละถอดออกหมใหแกหลอน รวมท้ังคอยระวังดูแลไฟกองนั้นไวดวย แลวเดีย๋วนี้ละ คนใจดําอํามหติของหลอนไปอยูเสียท่ีไหนแลว? ดารินลืมตาสวางโพลง กวาดไปรอบๆ ออ! อยูนั่นยังไง หางออกไปทางปลายเทาของหลอนประมาณหน่ึงวานัน่เอง นั่งกอดเขาพิงอยูโขดหินกอนหนึ่งหนัหลังให ฟบุหนาหลับอยูในระหวางซอกเขาและแขนท้ังสองท่ีประสานกอดเขาไว หันหนาออกไปทางปากถํ้า ซ่ึงมีกองไฟท่ีสงควันกรุนกําลังจะมอดเหลือแตถานแดงเร่ือๆ มีแตเส้ือยีนสลาสัตวสําหรับใสในเวลากลางวันอยูเพยีงตัวเดยีว เพราะแจ็กเกตกลายมาเปนผาหมใหกับหลอนเสียแลว


759

เงียบสงัดคงไดยินแตเสียงน้าํคางหยดกระทบใบไมเบ้ืองนอกอยูเปาะแปะเทานัน้ นีห่ลอนหลับอยางสบายเอาเปรียบเขาไปนานสักเทาใดนะ โอ!...คงนานโขทีเดยีว อยางนอยท่ีสุดมันก็นานพอท่ีจะทําใหหลอนต่ืนรูสึกตัวข้ึนมาอีกคร้ังดวยความสดช่ืนแจมใสข้ึน ผิดกับตอนท่ีจะเผลอหลับไปอยางหมดสติไปในคร้ังแรก ซ่ึงในขณะนั้นตอใหชางเดินเขามาเอางวงจับฟาดกค็งไมมีวันรูสึก อาการไขท่ีเลนงานอยูเม่ือตอนหัวคํ่า บัดนี้หายไปหมดส้ินแลว ดวยการพักผอนและความอบอุนจากเส้ือหนังรวมท้ังไฟยางท่ีมีคนคอยกอไวใหกองน้ี! หลอนคอยๆ ยันกายข้ึนในลักษณะคร่ึงนั่งคร่ึงนอน หูสดับฟงสําเนียงไพรยามคอนคืน สายตาจับนิ่งไปยังแผนหลังท่ีนั่งงองุมนั้นเงียบๆ ชายผูนี้...หลอนบอกกับตัวเองอยางขวยใจ มีความนารักอยูในความนาชังอยางเรนลึก ชนิดท่ีหลอนไมเคยพบมากอนจากชายใด นานเทานานท่ีหลอนเพงพิศอยูเงียบๆ รางนั้นโงนเงนเล็กนอยอยางปราศจากการบังคับเพราะเผลอหลับ คร้ันแลวกช็ะงักกกึลง ทรงตัวนิ่งๆ ตามเดิมเหมือนจะรูสึกตัว ไมนานก็โงนเงนอีก สลับกันอยูเชนนั้นในลักษณะสับเงาสัปหงก คงหารูไมวาคนท่ีนอนอยางแสนสบายอยูเบ้ืองหลัง บัดนี้ต่ืนข้ึนมานานแลว และกําลังจองมองอยูดวยประกายตาเจิดจรัส นาสงสาร! หญิงสาวเอ้ือมมือไปแตะท่ีแผนหลังอันเยน็เฉียบนัน้อยางแผวเบา เขาสะดุงพรวดข้ึนในพริบตาอยางคนนอนไว หนักลับมาโดยเร็ว แลวก็พบกับดวงตาระรืน่ท่ีจองอยูกอนแลว “ออ! คุณหญิงต่ืนเม่ือไหรครับนี่?” เสียงหาวตํ่าดังถามมาจากลําคอ “ต่ืนเส่ือคุณสัปหงกเปนคร้ังท่ี 66” ตาของหลอนมีประกายยิ้ม น้ําเสียงแผวหวาน แลวทรงตัวลุกข้ึนนั่ง “ทําไมนั่งทรมานอยูอยางนั้น ทําไมไมนอน หือม?” พรานใหญหัวเราะเบาๆ หยบิฟนสุมลงไปในกองไฟท่ีกําลังจะมอด แลวกมลงเปาใหติดเปลวข้ึน “เม่ือเจาหญิงบรรทม ทาสก็ควรจะนั่งเฝาพทัิกษ” หนาของหลอนแดงปลั่ง ดาวในดวงตาท้ังคูโรจนลอแสงไฟ แวบเดียวท่ีรพินทรไดเห็น แลวกห็มดโอกาสเพราะใบหนานัน้เมิน “มาเปนทาสต้ังแตเม่ือไหรกนั?” “ต้ังแตวนัเซ็นสัญญา” “สัญญาใหนําทางเทานั้นหรอกนะ ไมใชสัญญาใหมาเปนทาส” “ก็เหมือนกันนั่นแหละ ผูท่ีตองตกอยูในเงื่อนไขรับใชทุกอยาง แมกระท่ังตายแทนเม่ือภัยมาถึง ไมเรียกวทาสดอกหรือ” “ปวารณาตัวอยางนี้กด็ีแลว แตอยากจะรูวาจะเปนทาสเชนนี้ไปนานสักเทาใด?”


760

“เทาท่ีสัญญาส้ินสุดลง” “แลวตอจากนัน้ละ?” พรานใหญถอนใจยาว เหยยีดมือบอดข้ีเกยีจออกไปพลางปดปากหาว “เจาหญิงก็คงจะไปตามวิถีทางของเจาหญิง ทาสก็คงไปตามทางของทาส...มันจะมีอะไรนอกเหนือไปกวานี้?” เพราะใบหนานั้นเมินไปทางอื่น อีกฝายจึงไมอาจจะเหน็ริมฝปากบางท่ีเมมสนิทเขาหากัน “เพราะอํานาจเงินอยางเดียวเทานั้นใชไหม ท่ีกอใหเกิดพนัธะอันนี้ข้ึน?” “ทาสคนน้ีไมมีสิทธิจะบังอาจพดูเปนอยางอ่ืนเลย เพราะทาสคนนี้รับเงินคาจางมาแลว และกย็อมรับวาตองการเงินคาจางนั้นดวย” หลอนหันมามองดูเขาดวยสายตาตรง “คุณนับถือเงินตราเปนพระเจาถึงขนาดน้ันทีเดียวหรือ รพินทร!” กระแสเสียงของหลอนแผวเบาก็จริง แตมันชัดเจนท่ีสุด รพินทร ไพรวัลย เบิกตากวางจองหนาหลอนเขม็งเหมือนจะไมเช่ือห ู ริมฝปากท่ีคร้ึมไปดวยหนวดเครามีรอยยิ้ม ชะโงกเขามาใกลหลอนถามเสียงสูง “ไหน? เจาหญิงพูดวายังไงนะครับ ทางฟงไมถนัดเลย พดูซํ้าอีกคร้ังเถอะ” หลอนกัดริมฝปาก แววตาเปล่ียนเปนราวราน “ฉันพูดวา คุณนับถือเงินตราเปนพระเจาถึงขนาดน้ันทีเดียวหรือ ฟงชัดหรือยัง?” เขาส่ันหนาเอามือปองหู ชะโงกใกลเขามาอีก “ไมใช! ประโยคนี้ดูเหมือนจะยังตกหลนอยู พูดใหครบประโยคเดิมซิครับ” ดารินสีหนาประหลาดใจกึ่งฉิว “เอะ! ตกหลนอะไรกัน ฉันกพ็ูดอยางนีแ้หละ คุณวาตกอะไรหรือ?” “ตกในตอนทายปดประโยคนะ วายังไงนะ กรุณาเอยใหครบเหมือนประโยคคร้ังแรกซิ” “คุณนับถือเงินตราเปนพระเจาถึงขนาดน้ันทีเดียวหรือ รพินทร!!” จอมพรานสูดลมหายใจเขาเต็มปอด หลับตาลง เอามือกอดอดเอนหลังพิงผนังหิน พมึพํา “ช่ืนใจ...” ดารินขมวดค้ิวงงๆ “อะไรกันนี่ หมายความวายังไง คําถามของฉันช่ืนใจคุณนกัหรือ?” “คําถามมันบาดใจ...” เสียงตอบเนิบๆ ยังหลับตายิ้มอยูเชนนั้น “แตช่ือ ‘รพินทร’ ท่ีผานริมฝปากของเจาหญิงออกมาเปนคร้ังแรกอยางชัดถอยชัดคํา มันเปนความช่ืนใจ คร้ังแรกทาสคนนี้คิดวาจนกระท่ังตายจากกันไป หรือวาแยกจากกันไปตามวิถีทาง คําวา ‘รพินทร’ จะไมมีโอกาสผานริมฝปากเจาหญิงออกมาเสียอีก”


761

ราชสกุลสาวอ้ึงไปนาน หลอนกําลังคิดทบทวนตัวเองอยูเหมือนกัน และหวัเราะออกมากรอยๆ “ แปลวาฉันไมเคยเรียกช่ือคุณเลยง้ันหรือ?” “เรียกครับ” เขาบอกน้ําเสียงเร่ือยๆ ควกับุหร่ีออกมาจุดสูบ ศีรษะพิงโขดหนิในทาผอนอารมณอยูเชนนั้น “แตเรียกวา ‘ตาพราน’ หรืออยางดีท่ีสุด ‘นี่! นายพราน’ ความจริงผมเองก็มีช่ืออยูในทะเบียนสํามะโนครัวของมนุษยโลกเขาคนหน่ึงเหมือนกัน แตเจาหญิงคงจะชังน้ําหนาเสียจนไมยอมใหช่ือนี้ผานริมฝปากออกมา เพิ่งจะมาไดยนิเรียกชัดถอยชัดคําคืนนี้ ก็รูสึกเหมือนกับวาโลกนีย้ังไมทารุณโหดรายเกินไปนัก” “เปนความจริงหรือนี่ ท่ีฉันไมเคยเรียกช่ือคุณเลย” “จากวนิาทีแรกท่ีเราพบกันจนกระท่ังคืนนีแ้หละ...” แลวเขาก็ปองหนามองออกไปยังความมืดมิดของปาเบ้ืองนอก พูดหนาตาเฉยวา “ปาท้ังปาดูเหมือนจะสวางเปนสีทองไปหมด เม่ือรพินทร ไพรวัลย ไดยินใครคนหน่ึงขานนามนี้ออกมาเต็มปากเปนคร้ังแรก ขอบคุณเจาปาเจาเขา” ภายหลังนั่งอ้ึงเหมือนจะพิศวงตัวเองอยูเปนครูใหญ หลอนก็บอกวา “ถาเปนอยางนั้นจริง ฉันกข็อโทษดวย ฉันนึกเหตุผลไมออกเหมือนกันวา เหตุไรต้ังแตเรารูจักกันมา ทําไมฉันถึงไมเรียกช่ือคุณเลย และทําไมถึงเกิดมาเรียกเอาคืนนี้ แต...คุณยังไมไดตอบคําถามของฉันเลย คุณ รพินทร ไพรวัลย” “จําเปนนกัหรือครับท่ีทาสจะตองตอบ?” หลอนขมวดค้ิวอีกคร้ัง “เลิกเลนสํานวนประชดแดกดันเสียทีเถิด ระหวางคุณกับฉัน ลูกจางกับนายจางนั่นคือขอเท็จจริง ไมใชเจาหญิงกบัทาส เขาใจ...ลูกจางจะหมดพันธะกับนายจางในทันทีท่ีเง่ือนไขสัญญาจางสุดส้ิน แตทาสกับเจาหญิงไมมีวนัจะหมดส้ินไดหรอก นอกจากจะตายจากกันไปขางหนึ่ง...เอาละ...” หลอนพยกัหนา “ตอบคําถามท่ียังไมไดตอบซิ?” พรานใหญพนควันบุหร่ีลอยควางเปนวงกลมหนาทึบ ลมอันสงัดในเวิง้ถํ้าทําใหควันกลุมนั้นทรงตัวคงรูปอยูไดนาน สายตาของเขามองจับอยูท่ีกลุมควันอยางปราศจากความหมาย และหลอนก็มองดท่ีูนั่นดวย


762

“ถาผมจะเลือกเอาในระหวางความเปนทาสกับเจาหญิง มันพอจะเปนคําตอบในคําถามไดไหมครับ” ค้ิวงามขางหนึง่เลิกข้ึนนอยๆ “อยาลืมวาตลอดชีวิตทีเดียวนะ ไมใชเพยีงแคพันธะสัญญาท่ีตีมูลคาเปนเงิน” “อีกสักรอยชีวติ พันชีวิตก็ได ถาชีวิตตายแลวและเกิดใหมจริง” ในประกายแสงวับแวมของกองไฟ ตาท้ังสองคูพบกันสนทินิ่ง ประหนึง่กระแสแมเหล็กตางข้ัว “รูจักเจาหญิงคนน้ีดีแลวหรือ?” “นี่เปนเร่ืองนาเวทนาตัวเอง” ดาริน วราฤทธ์ิ ยิ้มเย็นๆ คล่ีเส้ือแจ็กเกตของเขาเองท่ีคลุมตัวหลอนอยูออกสงคืนไปให “ขอบคุณมากท่ีสละใหฉันมาเปนเวลากวาคอนคืนแลว เอากลับคืนไปเถอะ ฉันอบอุนสบายดีแลว” “รังเกียจ?” หางเสียงของเขาแตก ขณะท่ีรับเส้ือมาโยนลงขางๆ ตัวอยางไมแยแส หมอมราชวงศคนสวยไมตอบ มองดูเขานิ่งๆ อยูเชนนัน้เปนครูก็ลุกข้ึน เดินมาทรุดคุกเขาอยูขางๆ หยิบเส้ือตัวนัน้ข้ึนมาคล่ีคลุมใหท่ีไหลของเจาของเส้ือเองดวยมืออันแผวละมุน ตาตอตาสบกันในระหวางเพียงช่ัวคืบ “ใช! รังเกียจ! เปนยังไง พอใจไหมท่ีฉันเอานิสัยของคุณมาใช...” เขานิ่งหลับตาเฉย รูสึกวาตัวเองถูกผลักลมตะแคงเสียหลักไปจากผนังหินท่ีพิงอยู แตแทนท่ีศีรษะจะฟาดกับแงหนิ กลับรูสึกวามีส่ิงออนนุมรับไวแทน พอจะผงกหัวลุกข้ึนมาก็มีฝามือกดไวท่ีใบหนาพรอมกับเสียงกระซิบ “เจาหญิงนอนอยางสุขสบายมาเต็มอ่ิมแลว คราวนี้ถึงคราวท่ีทาสจะตองพักผอนเสียบาง...อยาขัดคําส่ังนะ!” “ทาสยังไมงวง...” “งวงหรือไมงวงก็นอนใหหลับ พรุงนี้ทาสยังจะตองมีหนาท่ีคุมครองเจาหญิงอีก ไมใชเพียงคืนนี้เทานั้น” “ทาสหลับเสียแลว ใครจะปกปกพิทักษภัยใหเจาหญิง” “เจาหญิงปกปกพิทักษภยัใหแกตนเอง และใหทาสคนน้ีไดในระหวางท่ีทาสหลับ” เขาผงกหัวข้ึนอีกคร้ัง แตก็ถูกผลักกระแทกลงไปสูความหยุนอันออนนุมเหนือกวาหมอนนิ่มใดๆ ในโลกตามเดิม มีเสียงกระซิบเฉียบขาด “นอน! ประเดีย๋วจับหวักระแทกหินสลบเลย คุณเปนมนษุยปุถุชนธรรมดาคนหน่ึงเทานั้นนะ ไมใชเหล็กไหลมาจากไหน สะบักสะบอมมาท้ังวันแลว ไมมีเวลาพักผอนเลยก็ตายเทานัน้”


763

จริงของหลอน เขาไมใชเหล็กไหลมาจากไหน เพราะไมกี่ชวงลมหายใจหลังจากนั้น เขาก็หลับเปนตาย... จอมพรานรูสึกตัวต่ืนข้ึนมาอีกคร้ัง มันเปนเวลาเทาใดไมทราบได แตเห็นแสงสวางสลัวๆ สาดเขามาทางปากถํ้า เสียงนกปาแซสนั่นล่ันดงดานนอก ไฟท่ีกอไวเหลือแตควันกรุนๆ รางไดสัดสวนของ ดาริน วราฤทธ์ิ ยืนบังแสงสลัวอยูตรงปากทางเขา หนัหลังให แหงนหนาสูดอากาศยามเชาตรูอันเย็นฉํ่า ลมรุงพัดเสนผมสยายปลิวไสว เขาจองรางงามสมสวนทางดานหลังนั้นเงียบๆ พลางพยายามนึกทบทวนความจํา แลวกน็ึกหวัเราะเยอะตัวเอง เม่ือสรุปความคิดวา ตนเองคงจะฝนไป มันเปนความฝนท่ีทําใหหวัใจวุนวายอลหมานเสียนีก่ระไร! รพินทรผุดลุกข้ึนโดยเร็ว หลอนคงไดยินเสียงไหวกายของเขาจึงหันกลับมา...ไมมีปญหา อะไรตออะไรของเขาคงฝนไปแนๆ พรานใหญบอกกับตนเอง...เพราะสายตาคูนัน้ของหลอนมันยืนยนัอยูชัด-สายตาหยิ่งๆ ของนายจางเหมือนเชนท่ีมองมายังเขาทุกคร้ัง ขณะท่ีสะบัดหนาไลความมึนงง และจัดแจงเติมฟนกอไฟ เตรียมอุนเสบียง หลอนก็เดินเขามาทรุดกายนั่งตรงขาม “ฉันไมอยากจะบอกคุณเลยวาฉันเห็นอะไรแปลกๆ เม่ือคืนนี้ หลังจากท่ีคุณหลับไปแลว” หลอนพูดอยางเรารอนกระสับกระสายท่ีพยายามจะบังคับใหเปนปกติ รพินทรเหลือบตาข้ึนมองอยางประหลาดใจ “คุณหญิงเหน็อะไรครับ?” ดารินหอไหลลง ประสานมือท้ังสองกอดอก แลวหัวเราะออกมาอยางขันตัวเอง “อยาใหเลาเลย ขืนเลาไป กเ็ทากับขยายความเปนโรคประสาทพิการของฉันใหคุณรู” พรานใหญหัวเราะไปดวยเบาๆ ตอบุหร่ีท่ีเหลืออยูสองตัวสุดทาย สงใหแกหลอนตัวหนึ่ง และสูบเองตัวหนึ่ง “เลาดีกวาครับ ดีกวาจะเก็บไว บางทีผมจะอธิบายได” “เร่ืองขนหัวลุกท้ังนั้น มันนาแปลกนะ ตอนท่ีคุณต่ืนและเฝาฉันอยู ฉันหลับอยางสบายท่ีสุด ไมมีอะไรกระโตกกระตากเลย แตพอฉันอยูยามแทนคุณ โดยคุณหลับบาง อะไรตออะไรมันเลนงานฉันแทบแย ดีแตสูต้ังสติปลอบใจตนเองไวทุกขณะ โดยพยายามคิดเสียวาประสาทหูประสาทตามันฟนเฟอนไปอยางท่ีคุณเคยบอก” “คุณหญิงเหน็อะไร?” “คร้ังแรกสุด” หลอนพูดชาๆ เอามือลูบแขนตนเองท่ีขนเริ่มลุกเกรียวข้ึนมาอีก “ฉันเห็นหนาคุณในขณะท่ีนอนหลับอยู คอยๆ เปล่ียนไปทีละนอย จนกระท่ังกลายเปนหนาท่ีฉันไมเคยรูจักมากอนเลย ยิ่งจองนานเขาก็เหน็วาคุณมีเข้ียวโผลออกมาท้ังสองขางเหมือน


764

มนุษยหมาปาง้ันแหละ พอขยี้ตา ภาพใบหนาเข้ียวงอกของคุณก็หายไป แตพอดูๆ มันก็งอกออกมาอีก ฉันตองขยีต้าอยูหลายคร้ังทีเดียว” พรานใหญถอนใจเฮือก สายหนาชาๆ “ขอบคุณเจาปา ท่ีคุณหญิงไมยิงผมเขาให อีตอนเห็นเข้ียวงอกออกมา” ดารินหวัเราะกรอยๆ “ถึงฉันจะหวาดกลัวตกใจเพียงไร ฉันก็ยงัไมถึงกับเสียสติถึงเพียงนั้นหรอก และนี่พูดจริงๆ นะ ไมใชมาแกลงพดูลอคุณเลน ฉันเห็นอยางนัน้จริงๆ ในท่ีสุดฉันก็นึกถึงคาถาสมาผีสางนางไมของคุณข้ึนมาได ไมรูจะยดึเอาอะไรเปนท่ีพึ่ง ก็เลยภาวนาทองบนไป มันไดผลเหลือเกิน หลังจากนัน้ฉันไมเหน็ภาพใบหนาของคุณเปล่ียนแปลงวกิลวิการไปอีก แตพอนั่งเคล้ิมๆ ไปไดสักหนอย ก็ไดยนิเสียงประหลาดอะไรกไ็มรู เปนเสียงคลายปพาทยนางหงสหรือมโหรีท่ีเขาประโคมในงานศพนะ ลอยมาตามลม ตอมาก็ไดยนิเสียงปาล่ันค่ึกไปหมด ราวกับมีกองทัพเดนิผานมา มีเสียงฆองโบราณ เสียงกลองชนะ ฉันพยายามจะปลุกคุณ แตก็ขยับเขยื้อนตัวไมไดเลย รูสึกเหมือนจะเปนตะคิวไปหมด” “ฝน!” เขาบอกส้ันๆ ดารินมองดูเขาดวยสายตาตรง เต็มไปดวยประกายจริงจงั เนนเสียง “อาจเปนความฝนก็ได แตเปนฝนในขณะท่ีฉันลืมตาและมีความรูสึกครบถวน เพียงแตไมมีพยานรวมรับรูเห็นเทานั้น” “เลาตอไปซิครับ” พรานใหญกลาวเนิบๆ ตอมาเหมือนจะไมสนใจอะไรนัก “แลวฉันก็เห็นกองทัพจริงๆ เปนกองทัพของสิงสาราสัตวทุกชนดิ เคล่ือนขบวนผานปากถํ้าท่ีเราอาศัยหลบนอนอยูนี่ไป กลางขบวนกองทัพสัตวอันนากลัวเหลานั้น มีชายแกหนวดเคราสีขาว หนาแดงราวกับทาดวยชาด นั่งมาบนหลังเสือโครงสีดําสนิทตัวขนาดมาเทศ ภาพเหลานั้นผานสายตาของฉันไปเหมือนภาพในจอหนังง้ันแหละ ปาท้ังปาสวางไสวไปหมด แตละสัตวเหลานั้นราวกับจะเปนธาตุฟอสฟอรัส สวางดวยตนเอง ฉันกระดกิตัวไมไดเลยแมแตนิดเดียว เพียงแตประสาทตาเห็นและประสาทหูไดยินเทานั้น” “แลวตอจากนัน้?” รพินทรคงถามเสียงเร่ือยๆ มาเชนเดิม มือสาละวนอยูกบัการยางเนื้อ “กองทัพสัตวเหลานั้นผานไปหมด ทุกส่ิงทุกอยางกก็ลับเปนปกติเหมือนเดิม ฉันจะปลุกคุณข้ึนในขณะท่ีฉันขยับเขยือ้นตัวไดนั้นแลว แตเห็นวาไมมีประโยชนอะไร ก็เลยปลอยใหคุณนอนตามสบาย”


765

“นี่ไมใชพวกบานปาเลาใหผมฟงนะครับ แตผูเลาเปนแพทยหญิง ดาริน วราฤทธ์ิ นักวิทยาศาสตรผูผานโลกเจริญขีดสุดมาแลว และกเ็คยหวัเราะเยาะในเร่ืองอยางนี้มากอนดวย...” พรานใหญพดูเรียบๆ แลวกห็ัวเราะออกมา “ยกประโยชนใหแกความตาฝาด หรือความฝนดีกวาครับ ขืนคิดมากประสาทเสียเปลาๆ ผมก็เคยบอกคุณหญิงแลววาในปามันเกิดอะไรพิลึกๆ ใหเราเหน็ไดเสมอแหละ แลวก็พิสูจนไมไดดวย คราวนี้คุณหญิงรูสึกกบัตัวเองอยางจงัทีเดียว แตถึงอยางไร ผมก็ขอชมเชยท่ีคุณหญิงสามารถควบคุมสติไวไดดีมาก ส่ิงท่ีคุณหญิงเหน็ถาเลาใหชาวปาฟง เขาก็ถือวาเปนนิมิตดีของการเดินปาข้ันมหาโชคทีเดียว เอายังไงละ ขนาดเจาปามาสําแดงตัวใหเห็น ผมเองบนบานศาลกลาวมานักตอนัก อยูปามาก็นาน ไมเคยเห็นจังๆ อยางคุณหญิงสักที ส่ิงท่ีคุณหญิงเหน็ตรงกับพวกพรานปาละแวกนี้เลากันครับ คือเจาปาถ่ินนี้หนวดเคราสีขาว และชอบข่ีเสือโครงสีดําลวน” ดารินเมมริมฝปาก ยกมือท้ังสองข้ึนแตะขมับ ทาทางของหลอนใชความคิดขนาดหนัก จองหนาเขาอยูเชนนัน้ “ทําไมมันถึงล้ีลับอัศจรรยอยางนี้นะ ฉันพยายามเฝาถามตัวเองอยูตลอดเวลา วามันเปนความฝนหรืออะไรกันแน เสียดายเหลือเกินท่ีขณะท่ีเห็นนัน้ ฉันตกอยูในลักษณะแบบผีอํา คือกระดิกกระเดีย้ไมไดเลย จะวาคร่ึงหลับคร่ึงต่ืนก็ได ลักษณะแบบนีถ้าจะวิเคราะหกันในทางจิตเวชวิทยา ก็คืออาการสัมผัสทางประสาทท่ีหกนั่นเอง สัตวแตละชนิดท่ีเหน็ลวนแตเปนสัตวดุราย รูปรางประหลาดๆ ไมเคยเห็นมากอนท้ังนั้น แตมันก็พากันผานไปเฉยๆ ไมไดแสดงทาวาหันมาเห็นหรือสนใจกับโพรงถํ้าท่ีเรานอนอยูนี่เลย” “คุณหญิงต่ืนตลอดเวลาหรือครับ หลังจากท่ีผมนอนหลับไปแลว” “ก็เคล้ิมๆ แตเช่ือวาสวนมากรูสึกตัวตลอดเวลา เพราะฉันนั่งไมไดนอน คอยเติมกองไฟอยูเร่ือย คุณละ หลับดีหรือ?” รพินทรปดปากหาว บิดข้ีเกยีจจนกระท่ังกระดูกล่ัน แลวตบตนคอแรงๆ “หลับอยางไมเปนทาเลยครับ ชางเหยยีบก็คงไมรูสึกตัว แลวก็ฝนพิสดารอะไรวุนวายไปหมด” “ฝนยังไง?” หลอนถามพาซ่ือ พรานใหญหันหลับไปมองดูตําแหนงท่ีเขานอนอยูแลวยักไหล “ฝนวานางฟาเหาะลงมา ประทานตักใหหมอนหนุนอยางแสนสุข พอต่ืนข้ึนมาหวัหนุนอยูกับทอนไมแข็งโปก” “ก็เปนความฝนท่ีดีนี”่ ดารินกลาวดวยสีหนาเฉยๆ เรียบๆ “ถึงจะดียังไง มันกเ็ปนแตเพยีงความฝนเทานั้น รีบๆ ทานอาหารเสียเถิดครับ ประเดี๋ยวฟาสวางกวานี้อีกนิด เราจะออกเดินทางเลย เช่ือวาวนันี้คงจะไดขาวพวกเราบางเปนแน”


766

ท้ังหลอนและเขาบรรจุกระเพาะดวยเนื้อเกงยาง อันเปนเสบียงติดตัวมาต้ังแตเม่ือวานโดยปราศจากรสชาติไปตามมีตามเกิด และมันก็เปนม้ือสุดทายพอใหหนกักระเพาะ กล้ัวคอดวยน้ําในกระบอก ซ่ึงเหลืออยูเพียงเล็กนอย การมีโอกาสใหนอนหลับพักผอนกันบางพอสมควรสําหรับเม่ือคืนท่ีผานมา ทําใหแชมช้ืนมีกําลังข้ึน ระหวางนั่งกินกนัอยู ตะขาบตวัหนึ่ง ใหญขนาดเทาฝามือ สีแดงราวกับไฟยาวศอกเศษ เล้ือยพรวดพราดออกมาจากซอกหินไปทางดานท่ีดารินนัง่อยู หญิงสาวเผนพรวดเดียวขามกองไฟเขาไปทางเขาอยางใจหายใจคว่ํา หลอนไวพอตัว ตะขาบใหญตัวนัน้แลนหายเขาไปในซอกมืดอีกดานหนึ่ง มันคงต่ืนตกใจอะไรมากกวาท่ีจะเจตนาพุงออกมาหมายทํารายมนุษย ซ่ึงโดยแทจริงแลวก็ไมใชนิสัยของมันท่ีจะจูโจมคนกอน หลอนทําทาขนพองอยางขยะแขยง “โชคดีท่ีเม่ือคืนนี้ มันไมเล้ือยออกมากดัเราเขา มันอยูแคจมูกเรานี่เอง” “ถาไมเหยยีบ หรือไปนอนทับมันเขา มันกไ็มทําอะไรหรอกครับ” รพินทรบอก จดัการกลบดับกองไฟเตรียมยายท่ีออกมาขางนอก “ความจริง ตะขาบเปนสัญลักษณแสดงความสบายใจชนดิหนึ่งของพราน” “สบายใจยังไง?” “ถาเห็นตะขาบชุกชุมปวนเปยนอยูบริเวณไหน ก็เปนอันเช่ือแนไดวาเราปลอดภัยจากพวกงูพิษตางๆ โดยเฉพาะอยางยิ่งงูจงอาง ไมตองคอยระวังตัวใหเสียเวลา” “เอะ! ทําไมหรือ?” “ธรรมชาติจัดสรรสัดสวนของมันไวไดแปลกมากครับ มีความยุติธรรมและไดสมดุลดีเสมอ มีการทําลายลางแพชนะกนัเองอยูในตัวในรูปแบบหมุนเวียน แบบไซคลิคออรเดอร งูจงอางเปนสัตวท่ีดเูหมือนจะมีพษิรายท่ีสุด แตนาแปลกท่ีมันกลัวตะขาบ ท้ังๆ ท่ีตะขาบตัวเล็กนิดเดยีว พษิก็นอยกวา มันแพฤทธ์ิกันยังไงไมทราบ ซํ้ายังเปนคูแคนคูอริกันเสียดวย ตะขาบรูวางูจงอางมีรังอยูท่ีไหน พวกมันจะตองดัน้ดนไปกัดใหได และงูถาถูกตะขาบกัดก็ไมมีทางรอด ไมยอมสูหนาเลย มันกลัวกันมาก เพราะฉะน้ันมีตะขาบท่ีไหน งูจงอางหนหีมด จึงพอยดึเปนหลักเช่ือถือไดวา ถาเห็นตะขาบ เราไมพบงูจงอาง และตะขาบมันกไ็มเปนพษิเปนภัยกับเรามากนัก” “แปลกเหลือเกิน จริงเหรอ?” หลอนรอง สีหนาประหลาดใจ ระคนงุนงง จองหนาเขาเหมือนจะคนหาความจริง “จริงซิครับ แลวก็ไมใชเร่ืองลึกลับพิสดารอะไร มันเปนกฎของธรรมชาติ เปนตรรกศาสตร น้ํากรด แรงขนาดไหนพอถูกดางเขาเทานั้น กรดก็หมดฤทธ์ิไปเลย ในวงการวิทยาศาสตรเอง ก็ยังมีขอพสูิจนใหเห็นถึงทฤษฎีทําลายลางกันเองอยางนี้ใหเห็นชัดอยูแลว” เขาพูดเร่ือยๆ กมลงหยิบกระบอกไมไผ แลวพยักหนาชวนหลอนใหออกไปนอกบริเวณถํ้าสูปาเบ้ืองนอก ซ่ึงบัดนีเ้ร่ิมจะมองเหน็อะไรไดชัดข้ึนแลว ทามกลางหมอกตอนเชาท่ีปกคลุมบางๆ อยูท่ัวไป


767

“ธรรมชาติของสัตวโลก ก็เชนเดียวกนั ชางตัวเทาบานกลัวมดแดงตัวเทาข้ีผง งูเหาเจอะพังพอนก็เปนฝายท่ีจะตองกลายเปนเหยื่อ มีสัตวท่ีพอจะยกเปนตัวอยางงายๆ อยูสามชนิด ท่ีพิสูจนชัดถึงวงหมุนเวียนแบบไซคลิคออรเดอรอยางท่ีวานี่ คือ ไก หมู และตะขาบ ท้ังสามชนิดนีแ้พชนะไลกันเปนรูปวงกลม ไกท่ีบังอาจเขาไปแยงขาวหมูกนิ มักจะถูกหมูตัวดุๆ และโมโหรายขย้ําเอาแหลกเหลวและกัดกินเปนอาหารไป สวนหมูถูกตะขาบกดันิดเดียวก็ตองตายไมมีทางแกเลย แตแลวไกถาไปพบตะขาบเขา เปนหัวเราะกาก ไลจิกกินเปนอาหารอันโอชะ ตะขาบถาเจอะไกเปนหนีไมพนแนๆ ถูกจกิทีสองที ก็หงิกหงอดหมดฤทธ์ิ” แลวเขากห็ัวเราะออกมา กลาวตอมาอยางขันๆ วา “เม่ือสมัยเด็กๆ คุณหญิงเคยเลน ‘ลาๆ ต้ีตํ่าโปง’ หรือวา ‘ยันยนิเปาฯ’ บางหรือเปลาครับ?” หลอนพลอยหวัเราะออกมาดวย “เคย! แลวมันเกี่ยวอะไรกนั” “นั่นแหละ ทฤษฎีเดียวกนัไมมีผิด เด็กๆ จะซอนมือไวกอน และนําออกมาประชันกันในเวลาเดยีวกัน โดยแสดงความหมายของมือแทนส่ิงตางๆ ซ่ึงแพชนะกัน ในรูปไซคลิคออรเดอรนี่แหละ ความจริงไมใชเร่ืองเหลวไหลไรสาระตามประสาเด็กเลย แตเปนตรรกศาสตรท่ีเอามาจากธรรมชาติวิทยาทีเดียว โดยเดก็อาจไมรูตัว” “เพิ่งรูนี่เองวา คุณเปนนกัปรัชญาตัวยง” ดารินพูด พรอมกับชําเลืองมองดูเขายิ้มๆ “แตผมก็เปนอะไรไปไมไดมากกวา พรานนําทางรับจาง” เม่ือตางพนบริเวณปากถํ้าเสือออกมา การสนทนากันดวยอารมณร่ืนกพ็ลันสะดุดชะงักไปอยางเฉียบพลัน เพราะภาพสยดสยองอันเปนพยานของเหตุการณรายท่ีเกดิข้ึนเม่ือใกลคํ่าของเม่ือวาน ศพทุเรศของชาวปาตัดไมสามศพ และซากของนังเสือแมลูกออนรายกาจตัวนั้น ยงัคงนอนเรียงรายอยูใตตนตะเคียนใหญ ในระหวางโขดหินคู เม่ือเย็นวานเห็นในลักษณะไหนก็คงอยูในลักษณะน้ันโดยไมมีการขยบัเขยื้อน นาประหลาดท่ีเม่ือคืนซ่ึงผานมา ไมมีสัตวชนิดใดเขามารบกวนซากศพเหลานัน้เลย ดารินชะงักนดิหนึ่ง สีหนาเปล่ียนไปเม่ือนึกถึงภาพติดตาท่ีหลอนเหน็ ซ่ึงจนบัดนี้กย็ังไมสามารถบอกไดวามันคืออะไรกันแน หลอนเห็นดวยจกัษุภาพแทจริง หรือประสาทหลอน รพินทรอานความรูสึกของหลอนออก หนัมายิ้มปลอบใจ แลวเดนินําตรงไปยังซากศพเหลานั้น ดารินขับไลความประหวัน่หวาดพร่ันพรึงท่ีเกาะหวัใจอยูออกไป แข็งใจสืบเทาตามหลังเขาไปดวยอยางกระช้ันชิด ในยามท่ีแสงตะวนัข้ึนแลวเชนนี้ มันไมดูนากลัวเหมือนขณะท่ีหลอนเห็นใน


768

แสงขมุกขมัวยามคํ่าของเม่ือวาน แตลักษณะของศพก็ชวนสังเวชนัยนตาอยูดี คนหนึ่งถูกกัดเสียกานคอแทบขาดหลุดออกจากตัว ศีรษะหมุนไปอยูทางเบ้ืองหลัง และตาเหลือกถลนเบิกโพลง แสดงถึงความหวาดกลัวขีดสุดกอนท่ีวิญญาณจะออกจากราง อีกคนหนึ่งหนังบนศีรษะถูกตลบลงมาปดอยูคร่ึงหนา เหน็กะโหลกหัวขาวโพลน ลักษณะเปนกะเหร่ียงดวยกนัท้ังคู สภาพของศพกําลังแข็งตัว นางเพชฌฆาตลายพาดกลอนยามท่ีส้ินฤทธ์ิหมดลมปราณแลวเชนนี้ ดูตัวมันก็ไมใหญอะไรนัก ผิดกับขณะท่ีมันยงัมีชีวิตอยูเม่ือเย็นวาน กระสุน .357 แม็กนั่มจากมือของรพินทรเปนกระสุนประกาศิต โดยมือท่ีเกิดมาเพื่อเปนพรานโดยแท มันเจาะเขาเหนือดั้งจมูกทะลุตนคอราวกบัจับวาง การยิงแบบนี้ก็คือการยิงแบบ ‘หยดุมฤตย’ู ไมวามันจะเปนมฤตยูชนิดใดก็ตาม แลวท้ังสองก็เคล่ือนมาหยุดพิจารณาอยูเหนือศพของชายเคราะหรายคนที่สาม ซ่ึงนอนหงายอยูโคนตนตะเคียนใกลๆ กับซากเสือ บาดแผลจากศพน้ีดเูหมือนจะนอยกวาอีกสองศพมาก เพราะมีรอยถูกขย้ํา คอตอหกัและขาดใจตายทันทีเทานั้น ไมถึงกับเหวอะหวะนัก ดารินจองท่ีศพนัน้ แลวเมมปาก หลับตาลง หนาของหลอนขาวซีด พรานใหญเหลือบตาข้ึนสังเกตอาการของหลอนพรอมกับถามวา “ศพนี้ใชไหมครับ ท่ีคุณหญิงเห็นวานั่งมาบนหลังเสือ แลวตบมือช้ีใหเสือดูเราบนตนไม?” ม.ร.ว.หญิงคนสวยพยักหนานิดหนึ่ง มองสบตาเขาดวยประกายจริงจงั ระคนไปดวยแววแสดงความรูสึกยากท่ีจะอานออก กายส่ันนอยๆ “ใช คนนี้แหละ” หลอนรับเสียงแหบแหง เกอืบจะไมไดยนิ จองมองดสูภาพของศพแนวแน เหมือนจะคนหาส่ิงล้ีลับท่ีแฝงอยู “จนกระท่ังเดีย๋วนี ้ มันยังติดตาฉันอยู เห็นทุกอิริยาบถการเคล่ือนไหวทีเดียว เขานั่งครอมมาบนหลังเสือเหมือนจะเปนนายของมัน สีหนาแสยะ นาเกลียดนากลัวท่ีสุด พอเสือวิ่งมาถึงตรงนี้...” หลอนช้ีท่ีหมายใหด ู “เจาคนน้ีกเ็ผนลงมายืนถางขาจังกา ตบมือดังสนั่น แลวแหงนขึ้นไปบนตนตะเคียน พรอมกับช้ีมือ เสือมันก็แหงนตามแลวมันก็เห็นเรา จากนั้นเสือก็กระโจนข้ึนมา ขณะท่ีเสือกระโจน เจาคนน้ียังยนืจังกาอยูในอาการเดิม เหมือนจะคอยคุมเสืออยูง้ันแหละ พอคุณยิงเปร้ียง เสือพลิกลงไปดิ้น เขาก็ลมแผละลงเฉยๆ ลมในลักษณะท่ีเห็นนอนอยูอยางเดี๋ยวนีแ้หละ ฉันมองเห็นภาพท่ีเลามาใหฟงนี้ ดวยเลนสจากนัยนตาของฉันท้ังสองขาง!” พรานใหญมองดูหลอนแลวยิ้มๆ อยูในสีหนาเชนนัน้ “พิจารณาดูสภาพของศพซิครับ แลวนิติเวชวิทยาจะบอกคุณหญิงไดในทันทีวา เขาถูกเสือตัวนี้กดัตายสนิทกอนแลว โดยบาดแผลจากท่ีคอนั่น เม่ือเปนเชนนี ้ เขาจะนั่งมาบนหลังเสือแลว


769

คอยบงการใหเสือกระโจนข้ึนมาเลนงานเราไดอยางไร เอาละครับ ตอนนี้เรามองเหน็อะไรโดยแสงตะวนักระจางชัดกับตา เปนการยืนยันอยางนี้แลว” “ก็นั่นนะซิ ทําไมมันถึงพิสดารอยางนั้นกไ็มรู จะใหฉันบอกสักกี่คร้ัง ฉันก็ยังยืนยันอยูวา ในขณะน้ัน ฉันเห็นอยางนีจ้ริงๆ พูดแลวยงัขนลุกอยูนี”่ หญิงสาวสยิวกาย ถอยหางจากศพนั้นออกไปเล็กนอย อยางหวาดๆ รพินทรหัวเราะเบาๆ เดินออมไปยืนอยูทางดานศีรษะศพที่เปดตาคางอยู “ส่ิงท่ีคุณหญิงเห็นอยางวานัน่ ผมก็บอกกับคุณหญิงหลายคร้ังแลววา คุณหญิงตาฝาด ประสาทหลอนไปเอง หรือคุณหญิงจะใหผมบอกตามความเช่ือถือของพวกชาวปาด?ู” หลอนไมกลาวอะไรในขณะนั้น พรานใหญจึงบอกตอมาดวยเสียงแผวตํ่าวา “เม่ือเสือตัวนีฆ้าคน คนนี้เปนศพท่ีสามเพราะความแคนพยาบาท ท่ีลูกของมันถูกทํารายถึงตาย วิญญาณของผีตายโหงคนท่ีสามนีเ่องไดลงสิงเสือราย สําแดงเดชข้ึนข่ีครอมหลังของมันและนําตรงมาท่ีตนไมท่ีเราหลบซอนอยูบนกิ่งไม คลายจะแนะเสือใหรูวา ตนเหตุท่ีทําใหลูกๆ ของมันตายน้ัน คือเราสองคนท่ีซอนอยูนั่นเอง ปศาจท่ีสิงเสือตองการใหเสือฆาเราดวย แตเม่ือเสือถูกยิงตายส้ินฤทธ์ิลง ฤทธ์ิของปศาจก็หมดไปดวย ศพนี้จึงลมลงในทันทีท่ีเสือตาย อยางท่ีคุณหญิงเห็น” ดารินรองอะไรออกมาคําหนึ่ง ผงะถอยหางจากศพมาอีก พรานใหญก็หัวเราะกากออกมาดังๆ “เปนยังไงครับ ถาผมบอกคุณหญิงอยางนี้ คุณหญิงจะเช่ือไหมละ?” หลอนพยายามจะอานสีหนาของเขา กลืนน้ําลายลงคอฝดๆ “แลวทําไมฉันถึงเห็นคนเดียวละ คุณไมเหน็?” “อาว! ผีนะ ถาจะหลอกใคร ก็มักจะหลอกคนเดียวเสมอ ตอใหอยูหลายๆ คน คนอ่ืนๆ ก็ไมเห็น ในกรณีนี้มันเลนงานคุณหญิงคนเดียว คุณหญิงถึงไดเหน็ภาพท่ีสยดสยองถึงเพียงนัน้ สําหรับผมครํ่าหวอดมาเต็มทีแลว มันหลอนผมไมได เพราะฉะน้ัน ผมจึงเห็นในลักษณะธรรมดาท่ีสุด คือเห็นไอเสือตัวนั้น คาบลากศพน้ีกรากๆ มากับพืน้ไมผิดอะไรกับสองศพแรกน่ันแหละ” หญิงสาวมีอาการเหมือนจะจับไขข้ึนมาอีก “คุณตองการจะใหฉันเช่ือในเหตุการณคร้ังนี้ อยางไรกนัแน อยางแรกที่วาตาฉันฝาดเห็นไปเอง หรือวาอยางหลังคือฉันถูกผีหลอก?” พรานใหญเดนิเขามาชิดหลอน “เดี๋ยวนี้คุณหญิงไดเห็นชัดกับตาตัวเองแลวใชไหมครับ วาในปามันเต็มไปดวยส่ิงล้ีลับท่ีเราพิสูจนไมได มันอยูท่ีสติและกําลังใจของเราเทานั้น อยาไปสนใจอะไรกับมัน หรือเก็บไปคิดใหมากเลยครับ สรุปแลวกคื็อตาฝาดนั่นแหละ เปนขอวินิจฉัยท่ีดท่ีีสุด สําหรับปญญาชนท่ีไดรับการศึกษามาดแีลว เร่ืองนาขนหัวลุกชนิดนี้ ผมก็บอกแลววาเคยพบเห็นเผชิญมากบัตนเองมากอนเสียนักตอนัก สําหรับคุณหญิง ผมรูสึกวาสติและความกลาหาญดีเปนพิเศษ ผิดกบัผูหญิงธรรมดา


770

ทีเดียว บุกปาไปนานๆ อีกหนอยก็ชินไปเอง และสามารถรูเขาใจไดดวยตนเอง วาอะไรมันเปนอะไร จะใหผมอธิบายออกมาใหชัดเจน และตรงกับขอเท็จจริงท่ีสุดนั้น ผมก็ไมรูจะอธิบายไดอยางไร เพราะมันอธิบายยาก อยางท่ียกตัวอยางมาใหเหน็แลวนีแ่หละครับ คือเม่ือผมบอกคุณหญิงตาฝาดไปเอง คุณหญิงกย็ังยนืยันอยูวาเห็นชัดๆ ไอคร้ันผมอธิบายในเร่ืองความอาถรรพณ เร่ืองภูตผีปศาจ คุณหญิงก็รับฟงไมไดถนัดนัก มันคานกันเองอยูในทีอยางนีแ้หละ” หลอนเงียบงันไปนานอยางตัดสินใจไมถูก เต็มไปดวยความฉงนคลางแคลง และอกส่ันขวัญสยองอยางไมเคยปรากฏมากอน “แลวนี่ตอไป ถาตาฉันฝาดเห็นอะไรพิลึกๆ อยางนี้อีก ฉันจะทําอยางไรดี? บอกตรงๆ วาขณะท่ีเห็นนะ แทบจะช็อกไปทีเดียว มันเขยาขวัญทําลายประสาทเหลือเกนิ” “ถาเห็นอีก กค็วบคุมสติใหดีครับ แลวกน็ั่งพิจารณามันไปใหถองแทวามันคืออะไร อยาขวัญเสีย อยาวิ่งหน ีอยาเอะอะโวยวาย เพราะอาการเหลานั้น มันจะทําใหเรายิ่งหวาดกลัวตกใจเปนทวีคูณข้ึนไปอีก มันจะมาใหเห็นในลักษณะไหนก็คิดเสียวาเรากําลังดูภาพยนตร ขยี้ตาเสีย แลวดูใหม เรียกช่ือตัวเองดูซิวาเรายังรูสึกตัวอยูหรือเปลา และถามีปนอยูในมือ ก็เล็งใหเท่ียงท่ีสุดแลวลองซัดออกไปสักเปร้ียง” พลางเขาก็หวัเราะอีกคร้ัง ยักไหล “ก็แคนั้นเองครับ แลวเรากจ็ะรูเองวา มันคืออะไรกันแน บางทีกิ่งไม บางทีจอมปลวก บางทีกลายเปนสัตวไปจริงๆ” “พูดงาย แตมันทํายากเหลือเกิน ขณะท่ีเรายังไมออกเดนิทางเขาปามา เม่ือคุณเตือนฉันเชนนี้ ฉันก็รูสึกวามันเปนเร่ืองงายดายเหลือเกิน และก็รูดีอยูแลววาจะตองปฏิบัติเชนนี้เหมือนกนั แตพอมาเผชิญเขาจริงๆ ทําตามท่ีคุณวานี่ไมได” “ก็เพราะฉะน้ันนะซิครับ เขาถึงวา ทุกส่ิงทุกอยางตองการความชํานาญ และการฝกฝนใหเกิดความเคยชิน คุณหญิงไมใชรายแรกของคนท่ีผานโลกเจริญมาแลว เต็มไปดวยทฤษฎีของวิทยาศาสตร แลวมาเผชิญกบัส่ิงล้ีลับมืดมนนี้ จนทําใหอกส่ันขวัญแขวนไปหรอกครับ ใครตอใครหลายคนในคุณลักษณะเชนเดียวกับคุณหญิง ก็ไดมาเจอกันเสียนกัตอนักแลว ผมเคยน่ังหางกับนักธรณีวิทยาชาติฝร่ังเศสคนหน่ึง เปนคนช้ันดอ็กเตอรดวยซํ้า เราเฝาซากชาวบานคนหน่ึงท่ีถูกเสือลากเอาไป พอตกดึก ตาด็อกเตอรนั่นเกิดเห็นศพท่ีเรากําลังเฝาอยูลุกข้ึนนั่ง แยกเข้ียวยิงฟนและกําลังจะปนไตหางข้ึนมา แกเลยโวยวายข้ึน เสือท่ีกําลังจะเขากนิซากอยูแลวเลยเผนแนบไป รายน้ียิ่งกวาคุณหญิงเสียดวยซํ้า เพราะตลอดท้ังคืนของคืนนั้น เราทําอะไรกันไมไดเลย ผมตองรับภาระหนักคอยระวังไมใหแกเผนลงจากหาง เพราะประเด๋ียวๆ แกกเ็ห็นศพนั้นมีการเคล่ือนไหวอยูรํ่าไป พอรุงเชากลับแคมป แกก็ลมเจ็บ เปนโรคดีซานเกือบตาย” “ขออยาใหฉันเจอเขาอยางอีตาด็อกเตอรท่ีคุณวานัน่เลย” หลอนพูดเสียงส่ัน พนมมือข้ึน


771

“ฉันกลัวแลว เห็นฤทธ์ิแลว จะไมขออวดดี ลองดีอีกตอไป” พรานใหญซอนยิ้ม “ถานักวิทยาศาสตร รูจักพนมมือในปาไดอยางนี้ละกเ็ช่ือวาคงจะไมเปนไรหรอกครับ เม่ือคืนนี้ การที่คุณหญิงเหน็ขบวนของเจาปา แมจะเปนภาพในมโนคิด หรือภาพฝน ก็ตองนับวาเปนนิมิตดแีลว สังเกตไหมครับ หลังจากท่ีคุณหญิงเหน็เจาปามาสําแดงตนแลว ภาพหลอกหลอนนากลัวตางๆ ไมปรากฏใหเหน็อีกเลย” หลอนไมตอบ สีหนางุนงงหวาดๆ ยืนอยูในความลังเล เช่ือคร่ึงไมเช่ือคร่ึง อดประหลาดใจตนเองไมไดวา แตไหนแตไรมา หลอนไมเคยมีความโนมเอียงเช่ือถือในเร่ืองเชนนี้มากอนเลย ตรงกันขามกลับเห็นวาเปนเร่ืองเหลวไหลที่สุด แตแลวกก็ลับมาเผชิญดวยตาตนเองอยางชนิดพูดไมออก และไมสามารถจะพึ่งสติปญญาของตนเองไดเลย ในอาณาจกัรดงพงไพรท่ีแวดลอมรอบกายอยูในขณะน้ี หลอนรูสึกตัวเองวา เปนเพียงสวนประกอบปลีกยอยเสียเหลือเกิน แมแตใบไมบางชนดิมันยังกวางใหญกวาตัวหลอนเสียอีก “ศพพวกนี้เราจะทํากนัยังไง อุจาดตาเหลือเกิน” ในท่ีสุดหลอนถามข้ึน พรานใหญส่ันศีรษะ “ไมมีทางจะทํายังไงไดเลย นอกจากจะปลอยไวตามบุญตามกรรมอยางนี้ เราไมมีเวลาพอท่ีจะจดัการฝง เพราะตองรีบเดินทาง เช่ือวาอาจพบพรรคพวกของเขาบางก็ได เม่ือมีคนถูกเสือคาบมาถึงสามคนแบบนี้ พวกเขาตองตามแน” ท้ังสองผละจากบริเวณน้ัน บายหนาข้ึนไปทางปาโคก แวะท่ีหนองแคบๆ ตอนหนึ่งซ่ึงขังน้ําไวเม่ือฝนตกใหญวานซืน รพินทรบรรจุน้ําเพิ่มเติมในกระบอกจนเต็ม ดารินทรุดตัวลงวกัน้ําลูบหนาและคําคอ พออาศัยความชุมช่ืนเพื่อเตรียมรับกับความแหงผากรอนรุมของดงกนัดาร ซ่ึงยังไมสามารถจะทํานายถูกวาจะตองบุกบ่ันผจญไปอีกสักเทาใด พรานใหญใหเวลาหลอนนั่งพักอยูท่ีบริเวณหนองน้ํานั่นอีกครูใหญ แลวก็บอกใหทราบวา จะพยายามคนหาหมูบาน หรือแหลงอาศัยของพวกตัดไมตามแผนเดิม ดังเชนท่ีไดต้ังใจไวเม่ือเย็นวานกอนท่ีจะเกิดเหตุรายข้ึนขัดจังหวะเสียกอน ซ่ึงเขาเขาใจวาคงจะไมอยูหางออกไปนัก และน่ันคือเปาหมายชั้นแรกของการสืบขาวคราวของคณะท่ีพลัดพรากจากกนัไป สามช่ัวโมงเต็มๆ ของการเดินวกวนอยูในดงดิบ ซ่ึงหญิงสาวไมมีทางจะเขาใจหรือกําหนดจดจําอะไรไดเลย นอกจากจะตามเขาไปในลักษณะเหมือนคนตาบอด ปาเงียบเชียบไมมีส่ิงใดกระโตกกระตาก หรือแสดงรองรอยใหเห็นวามีมนุษยปวนเปยนอยูเลย หลอนเหน็รพินทรขมวดค้ิวอยางพิศวง ยืนกวาดสายตาสํารวจใครครวญไปรอบดาน ขณะนี้ ตางยืนอยูในบริเวณปาดกึดําบรรพ ตนไมแตละตนสูงใหญ ทะยานเยีย่มเมฆ แผกิ่งใบเบียดเสียดปกคลุมแสงตะวันไวมิดชิด


772

จนกระท่ังพื้นดินเบ้ืองลางมืดสลัวอับช้ืน ใบไมท่ีหลนลงมาสุมทับโถมกันมองไมเหน็พื้น และหนาถึงศอกเศษ ไมมีสัตวอะไรแผวพานมาใหเห็น นอกจากพวกก้ิงกาบินตัวเล็กๆ ท่ีถลารอนโฉบจากตนไมตนโนน มายังตนนี้เหน็วูบวาบไปหมด อากาศขนหายใจไมสะดวกนัก การเคล่ือนไหวแตละกาวยากนักท่ีจะระมัดระวัง ไมใหบังเกดิเสียงข้ึนได ดานชางท่ีอาศัยเดินมาไดมาส้ินสุดลงอยางกะทันหัน ยังบริเวณปากทางแหงนี้ และมันเปนดานเกา “ทําไม? เรามาผิดทางกระมัง?” หลอนกระซิบถามแผวเบา เม่ือสังเกตเห็นกิริยาของเขา พรานใหญไมตอบ หมุนกายชาๆ ไปรอบดานอีกคร้ัง แลวปลดกระบอกนํ้าท่ีสะพายหลังออกสงไปใหหลอน ดารินรับมาดื่มเต็มกระหาย เม่ือหลอนสงคืนเขาจงึดื่มบางเพียงเล็กนอย แลวใชมีดท่ีติดตัวอยูสับบากตนไมขางๆ ตัวไวเปนเคร่ืองหมายอะไรชนิดหนึง่ซ่ึงหลอนไมเขาใจ ระหวางท่ีเขายังยนืสํารวจทิศทางเหมือนจะอานอะไรอยูนั้น หลอนถือโอกาสทรุดตัวลงนั่งพักท่ีกิ่งไมผุของตนไมลมขนาดใหญตนหนึ่งอยางเหน็ดเหนื่อยเม่ือยลา ขณะนี้รพินทรยนืหันหลังใหแกหลอน ทันใดนั้นเอง หญิงสาวก็รูสึกวาอะไรชนิดหนึ่ง มีกําลังดนัหยุนๆ เขามากระทบท่ีขอเทา พอเหลือบลงมองหลอนก็รองล่ันออกมาสุดเสียงอยางตกใจ พรอมกบักระโดดหน ี แตชาไปเสียแลว เชือกสีเหลืองสลัวร้ิวดําอันเคล่ือนไหวได ซ่ึงคอยๆ ขมวดเปนบวงอยางเงียบกริบออกมาจากใตกิง่ไมนั้น ตวดัรวบขาท้ังสองของหลอนไวอยางแนนกระชับ แลวฉุดใหลมคว่ําจากกิ่งไมท่ีนั่งอยู ลงมากล้ิงอยูกับพืน้ มันตวัดพนัตัวหลอนมัดเปนเปลาะข้ึนมาอยางรวดเร็วจนกระท่ังถึงเอว พรอมกับเสียงขูฟาจากปากท่ีอากวางเห็นเข้ียวแหลมยาว พรานใหญหันกลับมาในทันทีท่ีไดยนิเสียง พริบตานั้นเขาก็ถึงตัวหลอนพรอมกับมีดโบวี่ในมือ ดารินหมดเร่ียวแรงไปเสียแลวดวยความตกใจระคนขยะแขยง หลอนหลับตาแนน สงเสียงรองเอ็ดไมเปนภาษาอยูเชนนั้น มันเปนงูเหลือมตัวไมใหญอะไรนกั...ขนาดหนาแขงเทานั้น แตมันก็เปนมัจจรุาชสําหรับมนุษยไดอยางสบาย ในกรณีท่ีจูโจมเอาโดยไมทันรูตัว มือซายของรพินทรพุงเขาควากานคอท่ีกําลังชูรอนของมัน เจาสัตวเลือดเย็นงับฉับลงไปบนขอมือของเขาเต็มแรง อยางดุรายเกรียวกราดท่ีถูกขัดขวางในการพิชิตเหยื่อของมัน รพินทรเสียวปลาบสะบัดแขนออกโดยแรง เลือดจากคมเข้ียวสรางบาดแผลราวกับถูกมีดกระชากทะลักออกมาในทันทีนั้น โดยไมคํานึงวาบาดแผลถูกกดัจะฉกรรจเพยีงไร รพินทรขยุมกานคอของมันไวไดอีกคร้ังอยางถนัดถนี่ ดวยกําลังท้ังหมดท่ีมีอยู แลวปกคมมีเสียบลึกไปใตคอของมันพรอมกรีดกระชากเต็มเหนีย่ว เลือดสีคลํ้าของมันพล่ักออกมาทวมลําแขนเขา และอาบลงไปถึงรางของดารินท่ีนอนด้ินอยูขางลาง เจาวายรายสะบัดทอนหางฟดฟาดพื้นอยูไปมาอยางนากลัว รพินทรกัดฟนแหวะคมมีดของเขาใหผาตลอดลงไปอีก จนเปนแผลทางยาวเกือบศอก แลวกดหวัลงไปแนบกบัโคนไมใกลๆ กระชากมีดออกจวงแทงหวัไปตรึงอยูกับโคนไมตําแหนงนั้น โดยปกคาทิ้งไว


773

อึดใจตอจากนัน้เขาก็คลายสวนหางของมัน ท่ียังรัดกายของหญิงสาวออกอยางรวดเร็ว กระชากหลอนใหลุกข้ึนยืน ลําตัวยาวประมาณสามวาเศษ บัดนี้ หมุนต้ิวเปนเกลียวพันกันเปนกระจุกนาขยะแขยง เลือดทะลักออกมาเปนล่ิม ดารินยืนหนาซีดเหมือนจะเปนลมไปดวยความตกใจ ระคนขนลุกขนชัน เจาสัตวเลือดเย็นยังคงดิ้นรนบิดเปนเกลียวอยูเชนนัน้อยางตายยาก ท้ังๆ ท่ีถูกผาทองเหวอะหวะ และท่ีสวนหัวถูกแทงติดคาอยูกับตนไม หลอนหอไหลตัวส่ันสยวิหลับตา อาการขยะแขยงเหลือท่ีจะกลาว “บร๋ือวว...” “นรกจกเปรตอะไรยังง้ี...มันโผลออกมาเม่ือไหรไมรูตัวเลย” รพินทรพึมพํา กอนเอยถามหญิงสาวท่ียังอยูในอาการตกใจไมหาย “เปนยังไงบางครับ?” “ไมเปนไรหรอก แตขยะแขยงเหลือเกนิ นี่ถาคุณชากวานี้อีกนิดเดียว ฉันคงขาดใจตายเพราะความสะอิดสะเอียนมากกวาท่ีจะถูกมันรัดตาย” “คราวหลังตองระวังหนอย เวลานั่งพัก หรือจะเดนิผาน โดยเฉพาะอยางยิ่งตรงบริเวณปากทางเดินผานเขาออกของสัตว โขดหินท่ีรมร่ืน หรือตนไมลม มันมักจะมาซุมคอยดักสัตวอยูเสมอ” “เอะ! นั่นคุณถูกมันกัดไมใชหรือ?” หลอนรองเร็วปร๋ือ เปล่ียนความรูสึกไปในทันที เม่ือเห็นเขาเอาผาขาวมาท่ีคาดเอวอยู ออกมาเช็ดเลือดตรงขอมือ แลวคัดเลือดออก มันไหลปร่ีออกมาสังเกตเห็นชัด และกอนท่ีรพินทรจะตอบเชนไร หลอนก็ควาขอมือเขาไปดู พรานใหญมือส่ันเล็กนอยเพราะความปวด มันกัดอยางถนัด และเขากก็ระชากสุดแรงเกดิ แผลจึงเหวอะไมใชนอย “เขาเสนเลือดตรงขอมือพอดี! แผลใหญดวย...” หลอนอุทานออกมาอยางตกใจ “ตาย! เลือดออกใหญแลว...” “ประเดี๋ยวคงหยุด” พรานใหญวา ขยับจะใชผาขาวมาอุดปากแผลไว แตหลอนตะครุบมือไวเสียกอน “นั่นจะทําอะไรนะ?” “อุดแผลไวสักประเด๋ียว เลือดมันคงหยุด” “จะบาเรอะ! ผาของคุณผืนนี้สกปรกจะตาย จะใหเช้ือบาดทะยักเขาหรือยังไง อุดใหตายเลือดมันก็ไมมีวันหยุดหรอก บอกแลววามันถูกเสนเลือด” พรอมกับพูด หลอนกดไหลเขาใหทรุดลงนั่ง ดึงผาขาวมาจากมือเขารูดเปนเสนยาวออกบิดเกลียว แลวมัดอยางแนนหนาท่ีแขนขางนั้นตรงบริเวณต่ํากวาขอศอกลงมาเล็กนอย...เปนการหามเลือดไวกอน พลาดกัดริมฝปากจองหนาเขา เหมือนจะตัดสินใจอยูช่ัวอึดใจหนึ่ง ก็ดึงชายเส้ือ


774

ของตัวเองออกพนขอบกางเกงอยางรวดเร็ว สองมือลวงเขาไปทางดานหลัง รพินทรกะพริบตางงๆ แลวตะลึง เม่ือเห็นหลอนดึงบราเชียรผาลูกไมสีชมพูออกมา กระชากฉีกบริเวณรูปกรวยอันเปนเบาะฟองน้ําออนนุมขาดออกจากสายอีลาสติก ใชฟองน้ํานัน้ปดบริเวณปากแผลไว แลวมัดพันอยางแนนหนาดวยสายอลีาสติกหลายทบ “คุณหญิง...” “เฉยๆ เถอะ” เจาของบราเชียรขัดมาดวยเสียงตํ่า คงกมหนาจดัการกับบาดแผลของเขาดวยมืออันคลอง แคลวเชนนั้น โดยไมสนใจกบัตัวเอง เส้ือชัน้นอกของหลอน มันขาดเปนร้ิวรุงร่ิงไปหมดท้ังตัว โดยแทบจะปกปดผิวไวไมไดอยูแลว บัดนี้ โดยการสละบราเชียรใหมาเปนผาพันแผลของเขา ทอนบนของหลอนจึงอยูในลักษณะก่ึงเปลือย เห็นความงามสมบูรณของทรวงอกเดนชดั ไมวาจะดานขาง ดานตรง รพินทรกลํ้ากลืนความรูสึกบางชนิดลงสูลําคออันแหงผาก มองดูหลอนผูนัง่คุกเขาพันแผลใหดวยอาการเงียบงนั เหมือนถูกสะกด ดารินเงยหนาข้ึน เม่ือผูกปมครอมบริเวณท่ีพนัแผลไวเปนคร้ังสุดทาย ตาตอตาประสานกันนิง่ “ขอบพระคุณอยางสูง...คุณหญิงไมควรลําบากเลย ผม...” หลอนยิ้มนดิๆ สวนมาวา “ฉันเสียเส้ือช้ันในหนึ่งตัว ดีกวาจะตองเสียพรานนําทาง คุณคงไมประสีประสาหรอกวา บาดแผลของคุณมันฉกรรจแคไหน มันอาจไมเจ็บปวดอะไรนัก แตถาเลือดออกไมหยุดภายในไมเกิดช่ัวโมงขางหนานี้ จะไมมีคนช่ือ รพินทร ไพรวัลย อยูในโลกน้ีอีกแลว” “แลว...แลวเส้ือของคุณหญิง...” “ชางมันเถอะ!” “มันสวยเหลือเกิน นาเสียดาย...” พรานใหญพึมพําตะกุกตะกกั ดารินถอนใจยาว สายหนาชาๆ แววตาขบขันระคนตําหน”ิ “รูไหม ราคาของมันเทาไหร?” “คงจะรวมรอย...” “ขอโทษเถิดคะ พอพรานใหญ บราเชียรขนาดรอยกวาบาทนั่นนะ มันแถวหาง สรรพสินคาในกรุงเทพ แตท่ีกลายมาเปนผาพันแผลของคุณอยูนี ่จากเมดิสัน สแควร นิวยอรก 250 เหรียญพอดไีมขาดไมเกนิ เอายี่สิบคูณเขาไปซิเปนเงินไทยเทาไหร?” “แลวพรานไพรจะไปเอาเงินท่ีไหนมาใชใหคุณหญิง?” “อนุญาตใหผอนสงได!” “ผอนหนี้ชดใช ราคาบรา คงจะผอนสงหมดส้ินไดภายในเวลาไมนานนัก...”


775

เขาพูดใบหนาเครงขรึม มืออีกขางหนึ่งลูบคลําอยูท่ีขอมือท่ีถูกพันไว “แตหนี้ของน้าํใจท่ีเจาของอุตสาหสละออกมาให ท้ังๆ ท่ีติดอยูกับตัว จะใชระยะเวลาผอนสักเทาใด ถึงจะหมด?” ดาริน วราฤทธ์ิ ตะลึงงันตอคําถามนัน้ มันเปนปญหาท่ีหลอนก็ไมสามารถจะตอบไดเชนกัน...


776

33 รพินทรลุกขึ้น เดินเขาไปท่ีซากงูอีกคร้ัง ขณะนี้อาการดิน้ของมันสงบราบคาบลงแลว เขากระชากมีดโบวี่ท่ีปกตรึงสวนหัวของมันตดิกับตนไมออก เช็ดเลือดกับใบไมแลวเก็บเขาฝกตามเดมิ พอหันกลับมา ก็พบ ม.ร.ว.หญิงดาริน มายนือยูใกลๆ “ถูกของคุณหญิงแลวครับ เรามาผิดทาง” เขาบอกเรียบๆ “แถวนี้ไมมีรองรอยของมนษุยผานเขามาเลย ไมมีรอยตดัไม ไมมีรอยเสือท่ีลากเอาคนไป ไมมีแมกระท่ังรอยสัตวส่ีเทาอ่ืนๆ” “ฉันนึกสงสัยต้ังคร่ึงช่ัวโมงท่ีผานมาแลว แตไมกลาถาม เพราะถึงอยางไรฉันก็เช่ือม่ันคุณเต็มท่ี” หลอนเอยข้ึนออยๆ “สงสัยอะไร?” “ก็สงสัยวาคุณนาจะนําทางผิดนะซิ” “มีอะไรท่ีทําใหคุณหญิงสงสัยเชนนั้น?” “หลักความจริง ประกอบกบัสามัญวินิจฉัย คุณลองคิดดูซิ ขณะท่ีเราหลบข้ึนไปอยูบนตนไม โดยคํานวณระยะเวลาที่เสือตัวนั้นไปคาบลากเอาพวกตัดไมเหลานั้นมา พอมันกลับมา เหน็ลูกของมันตายก็กระโจนหายไป หางประมาณ 10 นาทีเทานั้น มันก็ไปลากเอาศพแรกมา แลวก็ไปคาบมาอีกสองศพ ระยะเวลาไลเล่ียกันท้ังนัน้ แสดงวารัศมีท่ีมันผละจากตําแหนงซ่ึงเราหลบซอนอยูไปกัดพวกตัดไม และลากมานั้น จะตองไมหางออกไปนัก ควรจะอยูในราวไมเกิน 2 กิโลเมตร มายง้ันมันจะกลับมาไดเร็วถึงเพยีงนั้นหรือ และในระยะเพยีงแคนี้ เราควรจะเดินกันอยางชาท่ีสุดภายในคร่ึงช่ัวโมง แตนี่เราเดินกันมารวมสามช่ัวโมงแลว ยังไมพบวี่แววอะไรเลย” หลอนรอบคอบ และไหวดพีอใช รพินทรยกมือข้ึนลูบคาง สบถอะไรพึมพําอยูในลําคอ แลวยิ้มแหงๆ “จริงของคุณหญิง ผมลืมนึกถึงขอนี้ไปถนัด แลวทําไมคุณหญิงไมเตือนผมเสียแตแรก เดินตามตอยๆ อยูได” ดารินขมวดค้ิว แลวอดหวัเราะไมได “ดูซิ ยังมาโทษฉันอีก ฉันจะไปรูรึ คุณเปรียบเหมือนจาวอาณาจักรแหงปานี้ ฉันเช่ือมือคุณเต็มท่ี ฉันจะกลาทวงคุณหรือ ท้ังๆ ท่ีสงสัยอยูตงิดๆ” จอมพรานโคลงหัวชาๆ จุปาก มองดูหลอนดวยแววตาขันๆ


777

“คราวหลัง อยาเอาแตเช่ือมือนัก สองหัวดีกวาหัวเดยีว ถาเห็นอะไรไมชอบมาพากล ก็สะกิดเตือนหรือแสดงความคิดเห็นใหรูไวบาง โธ! นี่เสียเวลาเดินมะงุมมะงาหราอยูต้ังนาน ผมเองบางทีมันก็เปอๆ ไปบางเหมือนกัน อยานกึวา รพนิทร ไพรวัลย จะถูกตองไปหมดทุกอยางสําหรับในปา ทีเผลอก็มีเหมือนกัน” “ฉันต้ังปณิธาณไวต้ังแตเม่ือคืนนี้แลว วาจะไมขออวดดีอะไรกับคุณอีกในเร่ืองของปา เพราะอวดดีทีไร...เปนตองผิดพลาดทุกคร้ังไป เพราะฉะน้ันฉันจึงไมกลาทักทวงหรือแสดงความคิดเห็นอะไรทัง้ส้ิน เอาแตเดนิตามหลังอยูตอยๆ ยังจะมาวาอีก” “นิทานเร่ืองนีส้อนใหรูวา ลูกจางกับนายจาง อยูดวยกนัไปนานๆ กอ็าจติดนิสัยกนัไดเหมือนกนั” หลอนหนาต่ืนงง ตามไมทัน ถามพาซ่ือวา “นิสัยอะไร” “ก็นิสัยพาโล ข้ีโทษนะซิครับ” “เดี๋ยวเหอะ!...” หญิงสาวปนปาก ตาคมปลาบ แตมีแววหวาน “เดี๋ยวไดทะเลาะกันอีกเทานัน้ อุตสาหต้ังใจไวแลววา ตอไปนี้จะไมทะเลาะ เสียยี่หอจริงๆ นี่เห็นจะเปนคร้ังแรกกระมังท่ี พรานใหญ รพินทร ไพรวัลย ขยายข้ีเทอ หลงปาใหเห็น” “อยานึกวาเปนคร้ังสุดทายดวย โอกาสขางหนายังจะพาหลงเขาปาเขารกอีกมากนกั ไมเช่ือคอยด”ู กลาวจบเขากแ็ยกเข้ียว กมลงจับขอมือขางท่ีพันแผลไว ครางออกมาเบาๆ ดวยความปวดท่ีแปลบวูบข้ึนมาเปนระยะๆ อยากจะสมน้าํหนา คาท่ีไมเจียมสังขาร แตในยามนี้ก็สมน้ําหนาไมลง มีแตความเปนหวง ควาแขนขางนั้นไปดูอีกคร้ัง “นี่แหละ โทษของปากดี แผลมันก็เลยกําเริบ เปนยังไงบางละ” “เจ็บกวานี้สักรอยเทา ก็ทนได ขอใหหมดใจดีอยางนี้ตลอดไปเทานัน้” หลอนบอกใหเขานั่งพักลงตามเดิม แลวคนยาในซองบุหร่ีพลาสติกของเขาเอง เลือกชนิดท่ีเปนพวกยาระงับประสาทสงใหกิน เลือดของเขา บัดนี้หยดุสนิทลงแลว จากนัน้อีกประมาณ 10 นาที รพินทรกบ็อกใหทราบวาเขาพรอมท่ีจะออกเดินทางได “เสียงท่ีเกิดข้ึนในบริเวณหุบ ซ่ึงมีเขาลอมรอบ บางขณะมันก็ลวงหูเรา” เขาบอก “ผมคะเนเอาวาเสียงตัดไม ดงัอยูทางดานนี ้ก็เลยต้ังเข็มมุงมาตามเสียงท่ีเขาใจ เพิ่งจะมารูเอาเดี๋ยวนี้เองวาฟงผิด ความจริงมันดังอยูอีกดานหน่ึง ตรงเชิงเขาใหญท่ีเราแยกตามดานชางมา ถาตามรอยเสือรอยท่ีมันลากศพมา ปานนีก้็พบบริเวณท่ีพวกนั้นตัดไมแลว ความประมาทและเช่ือหูตัวเองมักจะพลาดอยางนี้แหละ”


778

และน่ัน คือสาเหตุท่ีพรานใหญ คลําทางผิดพลาดไป ซ่ึงดารินเพิ่งจะเขาใจ “ความเกงเกินไป บางทีมันกทํ็าใหพลาดไดเหมือนกนันะ คุณอาจคิดกระมังวา ถามัวตามรอยเสือ ยอนไปหาตนทางมันจะทําใหเสียเหล่ียมพรานใหญขนาดคุณ สูหลับตาคํานวณแลวตัดทางไมได ผลก็คือเตลิดเปดเปงไปใหญอยางนี”้ “ขอสารภาพโดยดี และขออภัยท่ีทําใหคุณหญิงตองพลอยเดินเหน่ือยเปลา รับรองวา อีกไมเกินช่ัวโมงหลังจากนี้ ถายังหาตําแหนงท่ีพวกตัดไมถูกเสือขย้ําคร้ังแรกไมได รพินทร ไพรวลัย ยอมใหยิงท้ิง” “ผลัดไวใหไปถึงกรุงเทพเรียบรอยเสียกอนเถอะ รับรองเหมือนกนัวาจะไมยอมใหทาแบบนี้เลย” “ในกรุงเทพกไ็มยักกลาทา” “กลัวตายเหมือนกันหรือ?” “แมผมแกแลว ในโลกน้ีมีผมอยูคนเดยีวเทานั้น สําหรับทาน” หลอนยิ้ม มองดูเขาอยางช่ืนชมเปนคร้ังแรก ชายผูนี้มีความนานิยมอยูในตัวอยางเรนลึก ก็ตรงท่ีเขาเปนผูมีความกตัญูกตเวทีสูงนัน่เอง เขามักจะเอยถึงมารดาของเขาอยูเสมอ โดยท่ีเขาก็อาจไมรูสึกตัว มันเปนอนุสติชนดิหนึ่งท่ีหลอนสังเกตมานานแลว ดารินคิดอยูในใจ แตไมกลาวเชนไร ท้ังสองเดินยอนกลับเสนทางเดิม ดวยฝเทาท่ีเรงรีบ ในคร้ังนี้หลอนสังเกตเหน็รพินทรไมมีการหยดุลังเล หรือมองคนหาลูทางเหมือนเม่ือตอนขามา คลายๆ จะข้ึนใจดีอยูแลว คร่ึงช่ัวโมงหลังจากนัน้ ก็มาถึงเชิงเขา ซ่ึงดารินจําไดวาผานมาแลวคร้ังหนึ่ง พรานใหญนําข้ึนไปตามทางดานเล็กๆ อันสูงชัน ครูใหญก็บรรจบกับดานชางอีกดานหนึ่ง ซ่ึงวนออมตามไหลเขา แลวเขากช็ะงักกึกลงอยางกะทันหนั ตรงตนกระบากใหญตนหนึ่ง ช้ีใหหลอนดูท่ีพงเล็บเหยีย่วโคนไมใหญ เศษผาเกาๆ สีดํากระดางเพราะการยอมเปลือกไมช้ินหนึ่งเทาฝามือ ถูกหนามเล็บเหยีย่วเกี่ยวขาด ติดอยูท่ีนั่น! “ไดหลักฐานแลว มันจะตองเปนเศษผาของพวกตัดไมคนใดคนหน่ึง ถูกหนามเกีย่วขาด ในขณะท่ีเสือลากมา” ดารินรองออกมาเบาๆ อยางต่ืนเตน พื้นบริเวณน้ันเปนกรวดปนหิน แหงสนิท รอยตีนเสือจงึไมปรากฏ คงมีแตรองรอยของซุมไมท่ีเอนลูเปนทาง เพราะมันลากเหยื่อและเศษผาใหเห็นเปนประจกัษพยานอยูเทานั้น รพินทรเร่ิมตนแกะรอยยอนตนทางจากตําแหนงนัน้ทันที หลังพงรกหางจากตําแหนงท่ีพบเศษผาเกีย่วติด หนามเล็บเหยีย่วอยูเขาไปประมาณ 20 กาว หลักฐานกป็รากฏชัดโดยไมมีอะไรตองเคลือบแคลงอีก


779

ตอไป พุมไมบริเวณนั้นแหลกเปนแปลง รอยเลือดเปนจํานวนมากกองอยูท่ีนั่น มีดเหน็บเกาๆ อีกเลมหนึ่งตกอยูใกลๆ “เขาคงไมตายคาท่ีในทันทีท่ีมันลากมา และพยายามตอสูดิ้นรนตรงนี ้ มันจึงขย้ําเขาอีกคร้ัง รอยเลือดกองใหญ และมีดเหน็บนั่นแสดงถึงการพยายามตอสูเปนคร้ังสุดทาย” พรานใหญอานเหตุการณจากพยานหลักฐานท่ีเห็นอยู ใหหลอนทราบดวยสายตาอันชํานาญ ดารินหอไหลลงอยางหวาดเสียว เขากมลงหยบิมีดนั้นข้ึนมาถือติดมือไว จองมองดูกองเลือด ซ่ึงบัดนีมี้สีดําคลํ้าดวยความสลดใจ “ตามไปใหถึงท่ีมันเลนงานเขาคร้ังแรกเถอะ พวกเขาอาจสรางปางพักอยูก็ได” หลอนบอก บังคับเสียงไมใหส่ัน! จากรอยเลือดและรอยของการลากทําใหการสาวยอนรอยสําหรับระยะทางน้ี เปนไปอยางสะดวกยิ่ง เพราะเหน็ชัดอยูแทบทุกระยะทิศทาง แสดงใหเห็นวา มันคาบเหยื่อลงมาจากเขา ไมเกินสิบนาที นับจากพบรองรอยคร้ังแรก ก็มาถึงบริเวณโปรงโลงเตียนตอนหนึ่ง เห็นรอยตนไมถูกโคนลมไวกอนแลวสองสามตน และอีกไมกี่อึดใจหลังจากนั้น ท้ังสองก็เขาถึงสถานท่ีตนแหลง อันบอกไดในทันทีวาเสือรายแมลูกออนจูโจมเหยื่อของมันตรงไหน ขวานยังตกอยูท่ีโคนตนไม ท่ีถูกฟนเขาไปไดคร่ึงหนึ่ง ผาโพกศีรษะตกอยูใกลๆ มีรอยกัด ฟน และดิ้นรน เลือดกองมากมายอยูตรงตําแหนงนั้น มันยองเขามาเลนงานเขาในขณะท่ีเขากําลังฟนไมเพลินอยู ท้ังสองชวยกนัสํารวจไปรอบๆ เพื่อคนหารองรอยอ่ืนๆ อีก แตก็ไมพบอะไรในบริเวณนั้นมากกวาท่ีจะยนืยนัไดอยางเดียววา ชายเคราะหรายคนหน่ึงในจํานวนสามคน ไดมาตัดไมอยูตรงตําแหนงนี้เพยีงคนเดียวเทานัน้ “เสือมันคาบไปทีละคน...” ดารินกลาวอยางใครครวญ “มันเปนไปไมไดท่ีท้ังสามคนนั่นจะอยูในบริเวณเดียวกนัในขณะท่ีเสือจูโจมคนแรก ฉันคิดวา ท้ังสามคนนั่นคงจะแยกตัดไมกันอยูคนละทาง โดยไมรูกันเลยวาไดเกิดเหตุรายข้ึน มายง้ัน มันจะไมมีโอกาสฆาเขาไดทีละคนถึงสามคนอยางนั้น คุณคิดอยางนัน้ไหม?” พรานใหญหร่ีตาลง “คงเปนอยางท่ีคุณหญิงวานัน่แหละครับ แตระยะท่ีท้ังสามคนตัดไมอยู ก็คงไมหางไกลกันนกั เขาจะตองเปนพวกเดียวกันนั่นแหละ แตแยกยายกันไปทํางานอยูคนละแหง คนตอไปเถอะครับ ประเดี๋ยวก็คงพบ สําหรับท่ีเห็นอยูนี่เปนตําแหนงตนเหตุของหนึ่งในสามศพนั่นเทานั้น” ขอสันนิษฐานนั้น ถูกตองทุกอยาง เพราะตอจากนัน้ไมนาน ตางก็คนพบบริเวณท่ีเสือจูโจมเขาเลนงานคนตัดไมอีกสองแหง โดยหางออกไปคนละดานประมาณหารอยเมตร โดยระยะท่ี


780

หางลับตากันออกไปนี้เปนเคร่ืองสรุปขอสันนิษฐานไดอยางแมนยําวา ท้ังสามศพท่ีถูกสังหารโดยเสือตัวเดยีวกนั ตางไมไดกระโตกกระตากใดๆ มาถึงกันและกันเลย ท้ังสามศพถูกลอบเขามาเลนงานในขณะท่ีตัดไมเพลินไมรูสึกตัวท้ังส้ิน อีกสองแหงท่ีพบทีหลัง มีปนแกปวางพิงตนไมอยูดวย พรอมกับไถบรรจุขาวสารประมาณ 3 ลิตร กระบอกไมไผบรรจุเกลือ และเนื้อแหง ยิ่งกวานั้นยังพบรอยของกองไฟท่ีกอไวหุงหาและปางพักนอน ภายหลังท่ีไดสํารวจอยางถ่ีถวนพรานใหญก็อานออกประโปรง “พวกตดัไมชุดนี้มีประมาณ 6-7 คนดวยกันครับ มาต้ังปางพักเปนสถานีอยูท่ีนี่สองสามวันแลว และแยกยายกนัออกไปตัดไมคนละทางสองทาง เสือเลือกจูโจมคนท่ีออกไปตัดไมเพยีงคนเดียว และหางไกลหมูออกไป มันเลนงานพวกเขาโดยพวกท่ียังไมถูกเลนงานไมรูตัวเลยทีละคน จนครบสามคน อยางท่ีเราเหน็มันคาบไป” “แลวพวกท่ีเหลือละ พากันไปไหนหมดแลว” หลอนถามมาโดยเร็ว จองมองดูขาวของอันเปนหลักฐานท่ีถูกท้ิงอยูเหลานั้น “สันนิษฐานวา เม่ือมันเลนงานคนท่ีสามอันเปนคนสุดทาย พวกเขาท่ีเหลือคงจะรูสึกตัวกันข้ึน อาจมองเห็นเหตุการณ หรืออาจไดยนิเสียงรอง พวกนี้มีแตเพียงปนแกป และกลัวเสือมาก พอรูสึกตัววาเสือมาคาบเอาพวกของเขาไป กค็งขวัญเสียผละหนกีันอยางกะทันหนั แตไมตองสงสัยเลยครับ พวกเขาจะตองยอนกลับมาอีก และจะตองตรงมาท่ีนี่เปนแหงแรก ผมเช่ือแนวาเราจะตองพบพวกนั้นกอนคํ่าวันนี้แหละ และไมตองเดินตามใหเสียเวลา เราหยดุพักดกัรออยูท่ีนี่ก็ไดพบเอง เขาคงถอยไปรวบรวมสมัครพรรคพวกท่ีหมูบานเกณฑกนัมา ขณะท่ีเราเดินสาวรอยเทาเขามายังตนแหลงนี่ พวกเขาก็อาจพากนัยกขบวนบายหนามาท่ีนี่แลว อาจจะพบกนัภายในช่ัวโมงขางหนานี่ก็ได” แลวเขากย็ิ้มออกมาอยางแชมช่ืน บุยปากไปท่ีเสบียงกรังท่ีพวกนั้นท้ิงไว กลาวตอมาวา “เราสบายแลวครับ โชคดีเหลือเกินท่ีพวกนั้นท้ิงเสบียงไว มีท้ังขาวสาร เนื้อแหง และเกลือพรอม ไมอดแลว” หลอนมองดูส่ิงของเหลานั้นดวยสายตาเศราๆ พึมพํา “โธ! นี่พวกเขาคงจะตกใจกนัมาก จนไมยอมเอาขาวของไปเลย ท้ิงหมด” “เขารูวา ถึงยงัไงพวกเขาก็จะตองยอนมาท่ีนี่อีกครับ มันไมมีความจําเปนอะไรที่จะตองหอบกลับไปดวย ผมเช่ือวาชมรมของพวกน้ีคงไมหางออกไปนักหรอก พักทานอาหารใหสบายเสียกอน แลวถาไมอยากจะรออยูท่ีนี่ เราแกะรอยเขาไปหาหมูบานเขาเองก็ได เช่ือวาพบกันกลางทางแน” ดารินทรุดตัวลงนั่งอยางเหน่ือยออน ท้ังเพลียท้ังหวิ พรานใหญจดัการกอไฟหุงขาวข้ึนในทันทีนั้น เปนการสะดวกอยางยิ่งท่ีพวกตัดไมท้ิงเคร่ืองมือหุงหาไวครบถวน แมจะเปนหมอ


781

อะลูมิเนียมเกาครํ่าครา บุบบ้ี ดูทุเรศเสียยิ่งกวาภาชนะท่ีสําหรับใสใหสุนขักิน มันก็ยังเปนประโยชนไดอยางดีในภาวะเชนนี้ ตําแหนงเนินเขาตรงน้ัน เปนชัยภูมิเหมาะท่ีสุดสําหรับการต้ังท่ีพัก เพราะมีธารน้ําตกเล็กๆ ไหลผานไมหางออกไปนัก และปาไมทึบจนเกนิไป อันเนื่องมาจากตนไมหลายตนถูกตัดโคนลง ระหวางท่ีรพินทรงวนอยูกับการหุงหา ดารินเอนตัวลงนอนพักใตซุมเถาวัลย หลอนเผลอหลับไปโดยไมรูตัวเพราะความออนเพลีย และมาสะดุงต่ืนข้ึนเม่ือถูกปลุกใหกนิขาว หลอนยิ้มแหงแลง รีบลุกข้ึนโดยเร็ว “ขอโทษ ท่ีฉันเผลอหลับไป เอาเปรียบคุณมาก ต้ังใจวาจะนอนพักใหหายเหนื่อยเทานัน้” “อยาคิดในเร่ืองไดเปรียบเสียเปรียบอะไรอยูเลยครับ เม่ือมีโอกาสก็ควรจะพักเอากําลังไว ผมดีใจท่ีคุณหญิงรูจักใชชีวิตงายๆ ไดแลว ทานอาหารเสียใหเสร็จ แลวผมอยากจะใหคุณหญิงนอนเอาแรงไวอีก” “แผลของคุณเปนยังไงบาง?” หลอนถาม มองไปท่ีขอมือเขา “คงเรียบรอยดแีลวครับ เลือดไมออกอีกเลย” ท้ังสองลงมือกินอาหารดวยกนั แมจะแรนแคนสักปานใด ขาวสุกรอนๆ กับเนื้อเค็มปง ก็ยังดีกวาสองสามม้ือท่ีผานมา ตางกินกนัเงียบๆ โดยไมพดูคําใด นอกจากนานๆ คร้ัง ดารินเหลือบตาขึ้น ก็เห็นเขามองจับอยูท่ีหลอนกอนแลวทุกคร้ัง แววตาคูนั้นออนโยนเตม็เปยมไปดวยความสมเพช เขาบังเกิดความสงสารและเวทนาหลอนเปนอยางยิง่ ท่ีตองตกมาอยูในภาวะเชนนี้ ความนารักของหลอนก็คือ ไมไดปริปากบนแมแตคําเดียว รับรูสภาพ และกลมกล่ืนกับส่ิงแวดลอมไดดีเยี่ยมเกินคาด “เปนอันวาเราพักนอนรอพวกตัดไมอยูท่ีนีด่ีกวา ถาคุณแนใจวาพวกนั้นจะยอนกลับมาอีก” หลอนเอยข้ึน ภายหลังจากกนิอาหารเสร็จ “เปนวิธีท่ีดีท่ีสุดครับ” เขาตอบ ขณะที่กมหนางวนอยูกับปนแกปเกาครํ่าครา ของพวกตัดไมกระบอกหน่ึงท่ีท้ิงอยู หลอนเขามาหยุดยืนดูดวยความแปลกใจ พรานใหญเบนลํากลองปนออกไปพนจากทิศทางท่ีหญิงสาวเขามายืนอยูตรงหนาไปเสียทางหนึ่งอยางไมประมาท เตือนเบาๆ วา “อยาเขามาดานปากกระบอกครับ ปนแกป ไมเหมือนกับปนลูกซองหรือไรเฟลสมัยใหม มันอาจระเบิดตูมตามข้ึนมาเม่ือไหรก็ได เทาๆ กับบางทีเหนีย่วไกแลวก็ยังไมยอมล่ัน” “คุณจะทําอะไรกับเศษเหล็กสับปะรังเคอันนั้น?” หลอนสงสัย จอมพรานยิ้มออกมานิดหนึ่ง


782

“อยาดูหม่ินวามันเปนเศษเหล็ก กอนยุคของลูกซองสมัยใหมหรือไรเฟล สัตวปาและแมแตมนษุยกล็มตายดวยตนตระกูลของปนชนิดนี้มานักตอนัก ผมกําลังสํารวจดูวามันพอจะใชการไดไหม ถาใชไดมันกด็ีกวามือเปลาแนๆ สําหรับภาวะอับจนของเราเชนขณะนี”้ “คุณเคยมีความรูเกี่ยวกับปนโบราณชนิดนีม้ากอน จนพอท่ีจะใชมันไดหรือ?” “ก็พอมี สมัยเด็กๆ ผมก็เคยเลนปนแกปชนิดนี้มาบางเหมือนกัน” “ฉันไมเขาใจกรรมวิธีในการสงกระสุน ตลอดจนปฏิบัติการของมันเลย แลวก็ไมเคยเห็นใกลชิดมากอนดวย เพิ่งจะมาเห็นนีเ่อง” ดารินวา พจิารณาดูปนโบราณกระบอกนั้นอยางท่ึงๆ ไมศรัทธาเล่ือมใสนัก “มันก็หลักเดียวกับปนสมัยใหมนั่นแหละครับ คืออาศัยนก หรือส่ิงท่ีปนแบบใหมเรียกวาเข็มแทงชนวน ไปตีแกปใหเกิดประกายไฟ อาศัยประกายไฟไปเผาไหมดินปน ใหกลายเปนแกสขับดันผลักกระสุนออกไป ผิดกันแตเพียงปนสมัยใหม มีลูกกระสุนท่ีประกอบไวในสภาพเบ็ดเสร็จ ใหใชบรรจุไดโดยสะดวกเทานัน้ แตปนแกปโบราณน่ี ตองประกอบขบวนการของกระสุนข้ึนเอง...” แลวเขาก็ช้ีใหหลอนดูประกอบคําอธิบาย “เร่ิมดวยเทดินปนตามจํานวนท่ีตองการลงไปทางปากกระบอก แลวกรอกลูกปนตามขนาดท่ีตองการเขาไป โดยใหไดดุลกบัขนาดของดินปน เชนถาจะยิงสัตวใหญ ใชดนิปนมาก กระสุนลูกปรายท่ีจะกรอกเขาไปก็เปนกระสุนขนาดใหญ บางทีก็ลูกโดด เม่ือใสกระสุนแลว ก็ใชใบกาบมะพราวหรือฝายกระทุงอัดตามลงไปแทนหมอน จากนั้นก็วางแกปลงไปยังจานทายลํากลอง ตําแหนงท่ีจะสับลงไปตีแกป เกิดเปนประกายไฟข้ึน เปลวไฟจะแลบลงไปทางชองนมหนู จดุระเบิดดินขับอัดลูกกระสุนใหพนออกไป ความยุงยากมันอยูท่ีการบรรจุกระสุนนี่แหละครับ ถาไมชํานาญ กวาจะยิงไดแตละคร้ังก็ชามาก และกะขนาดของดินปนกับสัตวท่ีจะยงิไมถูก แตสําหรับคนชํานาญแลว ขนาดชางหรือกระทิง เขาก็เคยยิงลมมาเสียนักตอนกั” แลวเขาก็ทดลองยกข้ึนประทับ ดารินทําหนาเบ “ฉันไมไวใจมันเลยวาจะมีความปลอดภยัในการยิงไดเพยีงพอ ลํากลองเกาครํ่าครา เอาเหล็กอะไรทําก็ไมรู ปลายกระบอกกย็ังแหวงเหน็อยูนัน่ กรุกรอนหมดแลว นากลัวลํากลองระเบิดในเวลายิง” รพินทรหัวเราะ “ปนแกปมันกอ็ยางนี้แหละครับ จะเอาความปลอดภยัรอยเปอรเซ็นตเต็มไดยังไง มันข้ึนอยูกับเคราะหรายของคนยิงเองเหมือนกัน ปะเหมาะใสดินผิดขนาด ระเบิดตูมหนาตาพังปนปก็เคยมี หรือบางทีกระทุงอัดหมอนแนนเกนิไป และทายลํากลองผุหรือบอบบางเขาเต็มที พอเหนีย่วไกตูม แทนท่ีลูกจะแลนออกไปทางปากกระบอก กลับวิ่งถอยหลังเขาหาคนยิงทะลุกระบอกตา เขาไปฝงอยูในกะโหลกก็ยังเคย แตสําหรับกระบอกน้ี ตรวจดูแลว เห็นจะไมเปนไรหรอก คุณหญิงจะลองยิงดูไหมครับ”


783

วาแลวเขาก็สงปนกระบอกนัน้มาใหหลอน หญิงสาวรีบสายหนาโดยเร็ว “ไม! ใหฉันยิงขนาด .600 ไนโตรฯ ยังดีเสียกวาใหยิงปนแกป ไรเฟลนัน้ อยางมากท่ีสุดก็แคถูกมันถีบหงายหลังเทานัน้ แตไอปนชนิดนี้ มันเหมือนกับกําวัตถุระเบิดไวในมือแทๆ วาแตนั่นใสกระสุนไวแลวหรือ” พรานใหญยิ้มยิงฟน “เขาไมเรียกใสกระสุนหรอกครับ เขาเรียก ‘ประจุ’ ซ่ึงมันตรงกับความหมายท่ีสุด โชคดีเหลือเกิน ปนกระบอกน้ีมีเคร่ืองเคราครบ...” แลวเขาก็ชูไถสําหรับใสดินดํา กับลูกปรายใหหลอนด ู “ผมประจุไวแลว ใสลูกปรายขนาดลูกซองชนิด 9 เม็ด ระยะสักสามส่ีสิบเมตร ขนาดเสือก็เช่ือวาคงจะหมอบ แตไมทราบวาแกปกบัดินปนไวดีหรือเปลา ต้ังใจวาประเดี๋ยวจะลองยิงดูสักนดั ปนชนิดนีต้องเปนปนท่ีเราใชประจํามือจนชํานาญดี รูทิศทาง แลวก็ทําดินเอง ถึงจะพบไววางใจได ไมเหมือนกับปนสมัยใหม ซ่ึงถามือดีแลว หยิบกระบอกไหนข้ึนมาก็ใชไดในทันทีอยางไดผล” ดารินหวัเราะออกมาอยางนาขันๆ “คุณจะแบกมันไปดวยจริงๆ นะเหรอ?” “ผมก็บอกคุณหญิงแลว วามันดีกวามือเปลาแนๆ หรือบางทีอาจจะดีกวาปนส้ันของคุณหญิงเสียอีก ในกรณีหาอาหาร โธ! ดูถูกปนแกปไปได จําเปนเขาจริงๆ ผมก็เคยใชมาแลวอยางไดผล” พลางเขาก็พลอยหวัเราะขันๆ ออกมาดวยในทาท่ีไมศรัทธาของหลอน “ศูนยหลังกไ็มมี ฉันนึกไมออก วามันจะยงิอะไรถูกไดยงัไง” หลอนพูดพลางหัวเราะ “ก็ยิงแบบเดียวกับปนลูกซองยังไงครับ วาดลํากลองตรงก็ยิงไดเลย อาศัยระยะใกลเขาวา แตจะใหเล็งยิงกันแบบประณีตส่ังกระสุนใหเขาเปาหมายเล็กๆ อยางไรเฟลนะ ไมไดแน” “มันถีบมากไหม?” “ถีบหรือสะบัดมากนอยแคไหนก็ข้ึนอยูกับดินปนท่ีเราใสเขาไปครับ คนไมเคยมากอนก็กลัว ท่ีกลัวกเ็พราะเหน็ปฏิบัติการของมันท่ีเปนไปอยางไมนาจะไววางใจไดสนทินกั ผิดกับไรเฟลหรือลูกซองสมัยใหม แตถาจะพูดกันตามจริง ผมเองก็เคยยิงปนแกปมามากเหมือนกัน ไมวาจะประจุดินมากสักขนาดไหน ก็ไมเห็นวามันจะมีแรงสะทอนถอยหลังมากมายแคไหนเลย .375 แม็กนั่มยังถีบแรงกวาเสียอีก พวกพรานชาวกรุงหลายคนมาแลว ผมลองใหยิง ไมเหน็กลายิงกนัทุกคน บอกเปนเสียงเดียวกนัแบบคุณหญิงนัน่แหละครับ คือวาใหยิงไรเฟลขนาดหนกัๆ เสียยังดีกวาใหยิงปนแกป” หลอนพยกัหนายิ้มๆ บอกมาวา


784

“เอาเหอะ เม่ืออยากจะแบกไปดวยก็ตามใจ ฉันไมขัดคอคุณหรอก แตตกลงกันกอนนะ เวลาจะยิงอะไรบอกใหฉันรูตัวลวงหนาดวย” “ทําไม?” รพินทรงงบาง “ฉันจะไดถอยหางออกไปต้ังหลัก หาตนไมหลบไวกอนนะซิ เผ่ือมันระเบิดตูมข้ึนมา” พรานใหญทําหนาพิกล บนอะไรอุบอิบอยูในลําคอ ดารินหมุนตัวกลับ หันสวนหลังใหเขา ปลดกระดุมเส้ือออกหมด หนาของหลอนหนัไปทางชะงอนเขาน้ําตก ซ่ึงไมหางออกไปนกัมองเห็นพวกเฟรน และกลวยไมชอุมสดชื่น ลมปากลางเท่ียงอันรอนระอุเปาเสนผมและชายเส้ือของหลอนปลิวไสว เห็นแผนหลังสีครีมบางสวนเจดิจาวับแวมออกมาจากรอยขาดวิน่ของเส้ือทางดานหลัง “คุณนอนพกัท่ีนี่ก็ไดนะ ระหวางท่ีฉันอาบน้ํา” เสียงเรียบๆ บอกมาเบาๆ แลวรางนั้นก็ออกเดินตรงไปท่ีธารน้ําตก รพินทรมองหลอนหางออกไปเล็กนอย กค็วาปนแกป เดนิทอดนองตามมาชาๆ มาทันกันท่ีบริเวณโขดหินรมร่ืน ดารินลงนั่งกับแผนหินเรียบราบตอนหน่ึง กําลังถอดบูตออก พอเห็นเขาเดินเขามาใกล หลอนก็เบี่ยงดานขางให เพราะขณะนี้ดมุเส้ือลาสัตวดานหนาถูกปลดแบะออกหมด แตเส้ือตัวนั้นก็ไมชวยอําพรางผิวของหลอนไดมากนกั เพราะมันกะรุงกะริ่งอยูกอนแลว สีขางสวนบนโปรงโลงลออตาข้ึนไปสูเนนิตระหงานเตงตั้งของภูเขาสีงาเกือบคร่ึงคอน หลอนหมดศรัทธาท่ีจะปดปอง เทาๆ กับท่ีเขาก็หมดศรัทธาที่จะกลาวเตือน โดยเฉพาะอยางยิ่งในเวลาที่หลอนปรารถนาจะอาบน้ําเชนนี ้ “ใหผมนั่งเฝาใกลๆ คุณหญิงดีกวา รับรองดวยเกยีรติของรพินทรวาจะไมมอง” เขาบอกดวยเสียงเรียบๆ เชนกัน ทรุดตัวลงนั่งหันหลังให เสียงหลอนหวัเราะแผวเบา “ฉันรูวาคุณรําคาญในเร่ืองการอาบน้ําของฉันมาก และฉันก็ไมอยากจะใหคุณลําบาก” “ความจริงมันก็ไมลําบากอะไรสักนิด ถาหากวาคุณหญิงเปนเพศเดียวกับผมเสียอยางเดียวเทานัน้ มันเปนการทารุณจิตใจกันไมใชนอยไมใชหรือครับ ท่ีพรานนําทางตองทําหนาท่ีเฝานายจางสาวสวยเปลือยรางอาบน้ํา” “ถาจิตใจของพรานคนนั้นเจริญเสียอยางเดียวเทานั้น ก็ไมเห็นมีอะไรเปนอาชญากรรมสักนิด และถาคุณแนใจวาคุณมีจิตใจเจริญถึงขีดแลว คุณจะหันมาทางฉันก็ได มีอะไรแปลกนักหรือ สําหรับรางเปลือยของมนุษยเรา ถาเรามองใหลึกลงไปถึงแกนแทของความจริง” รพินทรเปาลมออกจากปาก “คุณหญิงพูดเหมือนทฤษฎีของพวกอาบแดด” “ไมใชเหมือนหรอก รูไวเสียเลยกไ็ดวา ฉันเปนสมาชิกกิตติมศักดิ์ของนิคมอาบแดด คายฟลอริดา นาตูริสท ปารค ในสหรัฐฯ”


785

จอมพรานสะดุงสุดตัว แลวนั่งตัวแข็งท่ือ เย็นเฉียบไปถึงไขสันหลัง มีเสียงหวัเราะเบาๆ เหมือนจะขบขันในอาการของเขา เสียงปลดเปล้ืองเส้ือผาลงกอง จากนั้นก็เปนเสียงลงไปแชอยูในธารน้ําตก หางจากทางดานแผนหลังของเขาเพียงแคเอ้ือม “กลับข้ึนไปนอนพักเสียท่ีปางโนนเถิดไป ท้ิงปนส้ันไวใหฉันตรงนัน้แหละ อยาใหฉันเปนตนเหตุทารุณจิตใจอะไรคุณนักเลย” “พวกอาบแดดนี่ เขาไมแครวาใครจะเห็นรางเปลือยของเขาใชไหมครับ?” เขาพึมพําออกมาดวยเสียงกระซิบ ก็ไดรับคําตอบวา “ใช! แตตองหมายถึงสมาชิกอาบแดดดวยกนัเอง ไมใชพรํ่าเพร่ือท่ัวไป มันเปนชมรมของการฝกจิตข้ันสูงสุด เพื่อใหมนุษยเรารูจักการปลง ทุกเพศทุกวยั ควรจะมีโอกาสหนึง่ ท่ีสังคมรวมกันไดโดยไมมีสัญชาตญาณแหงเพศเขามาเกีย่วของ นั่นคือท่ีมาของนิคมอาบแดดท่ีคนสวนมากยังไมเขาใจวตัถุประสงคแทจริง และพากันประณามอยางอวิชชา” “อะไรทําใหคุณหญิงสนใจ จนถึงกับเขาไปเปนสมาชิกของพวกน้ัน” “ความอยากรูอยากเห็น อยากทดลองนะซิ ทําไม ส่ิงท่ีฉันบอกคุณนี่ ทําใหคุณช็อกทีเดียวหรือ?” “หัวใจเกือบหยุดเตนทีเดยีวแหละ!” “เห็นเปนส่ิงช่ัวรายเลวทรามกระมัง” “หามิได” “แลวยังไง” “คิดไปไมถึง ราชสกุลสาวสวย...แพทย...นักมานุษยวิทยา...นักผจญภัย...นกัอาบแดด...กับนายบองตันคนหนึ่งกลางปาเปล่ียว...” เสียงรพินทรพมึพําเหมือนกบัรําพึงกับตนเอง นั่งเอาคางวางไวในระหวางซอกเขาท้ังสอง เหมอมองดูสายนํ้าท่ีไหลเซาะหินอยูริกๆ “บองตันไมกลัว กลัวจะไมใชบองตันนะซิ” มีเสียงยอนมาเบาๆ พรอมกัน เอ้ืองผ้ึงเปยกน้ําชอหนึ่ง ก็ปลิวมากระทบกนหลังของเขา รพินทรเก็บข้ึนมาแกวงเบาๆ ในมือ จากนั้นก็เปนความสงบเงียบของดงไพรรอบดาน ครูใหญตอมา เขาก็รองเตือนหลอนเบาๆ ใหข้ึน แตไมไดยินเสียงตอบ หรือการเคล่ือนไหวในธารน้ําเบ้ืองหลังอยางใดเลยท้ังส้ิน จึงหันกลับมาโดยเร็ว แลวงงงันไปช่ัวขณะ นายจางสาวสวยของเขาอันตรธานไปเสียแลวพรอมกับกองเส้ือผา พรานใหญกราดสายตารวดเร็วไปรอบดาน คร้ันแลวก็ไดยนิเสียงหวัเราะเบาๆ มาจากเบ้ืองหลัง หันขวับไปจึงพบเจาของเสียงยนืยิ้มอยูขางโขดหินใหญ เส้ือผาชุดเดิมเปยกช้ืนไปดวยน้าํจากตัว ในออมแขนหอบเต็ม


786

ไปดวยชอกลวยไมปา หลอนรวดเร็วเหลือเกิน อาบน้ําเสร็จและวกออมกลับมาปรากฎตัวทางดานหลังเขาอยางเบากริบโดยไมรูตัวเลย “โลงอกไปที นึกวาเสือคาบไปเสียแลว” “ตรงกันขาม คิดวาถาเสือมันคาบฉันไปเสียได คุณควรโลงอกยิ่งกวานี้” แลวหลอนก็ออกเดินกลับข้ึนมายังบริเวณปางพักของพวกตัดไมท่ีนั่งพกัหุงหากันเม่ือครูนี้ แตแลวก็ชะงักกกึอยางกะทันหนัท่ีซุมไมปากทาง รพินทรเรงฝเทามาทันพอดี อาการหยดุอยางปจจุบันทันดวนของหลอน ทําใหเขาเดินมาปะทะเบ้ืองหลังเพราะไมทันรูตัว เกงสามตัวเดินยองกมๆ เงยๆ เก็บดอกมะคาโมงท่ีหลนอยูกลาดเกล่ือนโคนตนกิน ใกลๆ กับบริเวณปางพักของพวกตัดไม มันคงจะออกมาจากดง ขณะท่ีดารินและรพินทรลงไปยังชะงอนน้ําตก พรานใหญตาเปนประกาย ร้ังแขนหญิงสาวใหไปอยูขางหลังเขา แลวคอยๆ งางนกปนแกปท่ีติดมืออยู ยกข้ึนประทับเล็งยงิไปยังตัวใหญท่ีสุด หนึ่งในจาํนวนสามตัวนั้น ดารินตบหลังเขาไวเบาๆ เปนเชิงหาม แตรพินทรกระซิบบอกมาโดยไมยอมลดปน “อาหารจําเปนท่ีสุดสําหรับเราในยามนี้ครับ” แลวเขาก็เหนีย่วไก เสียงปนแกประเบิดบึมในลักษณะคลายๆ กับเสียงปนลูกซอง ควันตลบมัวไปหมด พอควันจาง...ส่ิงท่ีเห็นกคื็อ เกงเคราะหรายตัวนั้นหงายทองดิ้นพราดทุรนทุรายอยูกับพื้น พรานใหญหันมายิงฟนยิ้มกับดาริน “ผมนึกวาคุณหญิงจะวิ่งไปตั้งหลักหาตนไมหลบอยางท่ีบอกเสียอีก เปนอันวาปนกระ- บอกน้ีใชการไดแนนอนครับ ยิงแลวลํากลองไมระเบิด หรือกระสุนวิ่งถอยหลัง ซํ้ายังฉมังดีไมหยอก” หลอนยิ้มเล่ียนๆ ยักไหล ไมตอบวากระไร ท้ังสองเดินตรงไปยังซากของเกงท่ีถูกยิงลมโดยเร็ว แตแลวกอนท่ีจะถึงนั่นเอง ตางก็หยุดชะงักกึกลงกับท่ีอีกคร้ังหนึ่ง เสียงปนนดัหนึ่งระเบิดกึกกองสะทานปา กังวานแววมาแตไกล โดยยังไมสามารถจับทิศทางไดถนดัวามันดังมาจากดานใด ท้ังสองมองดูตากนั หมดความสนใจกับเกงตัวนั้นในทันที “เอะ! ถาหูฉันฟงไมผิด รูสึกวาเปนเสียงไรเฟลนะ” ดารินรองอยางต่ืนเตน จับแขนเขาไวบีบแนนโดยไมรูสึกตัว รพนิทรเมมปาก ขมวดค้ิว โสตสัมผัสของ ม.ร.ว.หญิงคนสวยไมผิดไปแนนอน เพราะเขาเองกต็ระหนกัไดดวีามันคือเสียงไรเฟลขนาดใหญ ไมใชปนแกปหรือปนลูกซอง “สงสัยวาจะเปนพวกเราเสียแลวละครับ” เขาพูดอยางยนิดี หร่ีตามองออกไปยังขุนเขาและปาใหญสลับซับซอน ซ่ึงสงสัยวาจะเปนท่ีมาของเสียงปน แลวหันมาทางนายจางสาว


787

“ขอลูกปนส้ันจากคุณหญิงสักสามนัดซิครับ ยิงข้ึนฟา ทอดระยะหางกนัสามนัด” หลอนเขาใจไดทันทีในการบอกของเขา ดึงปนส้ันออกจากซองชูเหนอืศีรษะ แลวเหน่ียวไกปลอยกระสุนออกไป โดยเวนระยะหางกันเล็กนอย สามนัด และน่ันคือสัญญาณเรียกตามกติกาของนักเดนิปา เสียง .357 ดังแหลมกึกกองสะทอนกังวานไปทั้งภูเขา อึดใจเดียวก็มีเสียงไรเฟลตอบมาสามนัดเชนกัน กังวานเสียงของมันแววมาจากหลังเขาไกลลิบ หญิงสาวรองล่ันออกมาดวยความดีใจจนลืมตัว “ไชโย! พวกเราแนแลว!” ใบหนาของหลอนแดงก่ําดวยความต่ืนเตนปติใจเหลือท่ีจะกลาว พรานใหญยิ้มเล็กนอย เขาเองก็ต่ืนเตนยินดีไมนอยไปกวาหลอน “ครับ พวกเราแน แตจะเปนใครเรายังเดาไมถูก คุณชาย คุณไชยยันต เกิด หรือแงซาย อาจเปนคนใดคนหนึ่ง หรืออาจทั้งหมด” คําพูดอยางรอบคอบระมัดระวังของเขา ทําใหหญิงสาวชะงักงันไปอีกคร้ัง แววปติจางลงเล็กนอย กระสับกระสาย “จริงซินะ เราไมมีทางจะทายถูกไดเลยวา เจาของเสียงปนท่ีตอบเรามาเปนพวกเราคนใดคนหน่ึงกนัแน ฉันรอนใจเหลือเกิน เสียงปนท่ีตอบเราดังมาจากหลังเขาไมใชหรือ?” “ครับ” “หางสักเทาไหร คํานวณถูกไหม” “ไมนอยกวา 3 กิโลเมตรครับ แตไมเกินกวา 5 ถาเขามุงมาตามทิศทางเสียงปนของเราไดถูกตอง ก็คงจะไดพบกันภายในสองช่ัวโมงนี่แหละ” “เราจะเอายังไงกันด”ี ดารินพูดโดยเร็ว กัดริมฝปากหันไปรอบๆ “เดินสวนเขาไปหาเขา หรือวาจะรออยูท่ีนี”่ “ผมคิดวาวิธีท่ีแนนอนท่ีสุดกคื็อ รออยูท่ีนีค่รับ กอไฟข้ึนสุมควันใหเปนท่ีสังเกตของเขา พอเห็นควันไฟ เขาจะจับทิศทางไดถูกเอง ถาเดินสวน อาจคลาดกันได” วาแลวพรานใหญก็จัดการกอไฟข้ึนโดยเร็วเปนกองใหญ ตัดกิ่งไมสดสุมเขาไปเพือ่ใหเกิดควนั ดารินกุลีกุจอเขาชวยเขาอยางวองไว แลวพนมมือข้ึนพึมพําออกมาดังๆ “เจาประคุณ เจาปาเจาเขา ถาศักดิ์สิทธ์ิจริง ขอใหพวกเราอีกส่ีคนท่ีพลัดพรากไป จงมาพบกันโดยพรอมหนา อยาใหมีใครขาดหายไปเลยสักคนเดยีว กลับไปถึงแคมปใหญเม่ือไหร จะขอแกบนดวยสกอตซท้ังขวด” รพินทรกัดริมฝปากกล้ันหวัเราะจนหนาแดง ท่ีเห็นแพทยหญิงนกัวิทยาศาสตรสาว ผูไมเคยเช่ือส่ิงใดมากอน นอกจากสูตรของเคมี ลงทุนพนมมือข้ึนบนบานศาลกลาว


788

“ถาง้ันก็เห็นจะมีหวังแนครับ เจาปาเจาเขาแถบนี้ทรงโปรดเหลาฝร่ังเสียดวย” หลอนหันขวบัไปทางเขา แลวยิ้มกระดากๆ ถามเบาๆ วา “คุณรูไดยังไง?” “ทานเคยมาเขาฝนบอกผมอยูบอยๆ เจาปาโปรดสกอตซวิสกี้ สวนเจาเขานั้นคอบร่ันดี ถายิ่งไดเคอวัวซิเยร ยิ่งรีบรับบนทันที” ดารินอดหวัเราะออกมาไมได สีหนาช่ืนข้ึน ทรุดกายลงนั่งกอดเขาริมกองไฟท่ีกาํลังสงควันโขมง ลอยเปนกอนข้ึนเบ้ืองสูง ในระหวางท่ีพรานใหญสุมกิ่งและใบไมสดทับลงไปเปนภูเขาเลากา “อยาพูดเลนนา ฉันทุรนทุรายใจอยางไรบอกไมถูก ทีแรกก็ดใีจเม่ือรูวาเปนพวกเราแน แตพอมานกึข้ึนไดอยางท่ีคุณวา จะเปนพวกเราคนใดยังไมรูชัด ก็กลับยิ่งทําใหกลุม อาจเปนแคแงซายหรือเกิด คนใดคนหน่ึงก็ได และพอมาพบเราแลว กย็ังมีภาระหนกักังวลที่จะตองตามพ่ีใหญกับไชยยนัตอีก ซ่ึงมันไมทําใหสบายใจไปได” “ผมบอกคุณหญิงแลววาจะอยางไรเสีย วนันี้เราจะตองไดขาวพวกเราแนๆ จากนิมิตท่ีเจาปามาสําแดงกายใหคุณหญิงเห็นเม่ือคืน และอยากจะเช่ือดวยซํ้าวา คงไมใชเพียงแคคนใดคนหนึ่งในจํานวนส่ีคนของพวกเราเทานั้น ท่ียิงปนตอบเรามาเม่ือครูนี้ สังหรณวาจะเปนท้ังคณะนัน่แหละ คุณหญิงบนไวเม่ือกีน้ี้ถูกตองแลวครับ ผมเองก็นึกภาวนาบนบานอยางคุณหญิงเหมือนกัน เพียงแตของผมเปนเหลาโรงยี่สิบแปดดีกรีเทานั้น เพราะผมไมมีเหลาฝร่ังจะบนอยางคุณหญิง” วาแลวเขาก็หวัเราะ “นี่เราตองยิงปน บอกตําแหนงใหเขารูอีกไหม?” หลอนถามอยางกระสับกระสายรอนใจอยูเชนเดิม “ไมจําเปนหรอกครับ นอกจากเขาจะยิงถามมาจึงคอยตอบ ผมคิดวาเขาคงจะสังเกตเห็นควันไฟไดในไมชานี้ คร้ังแรกท่ีสุดผมคิดวา เสียงปนท่ีผมยิงเกงเม่ือตะก้ีนี ้ จะตองดังแววไปถึงเขา และเขาคงสงสัย จึงทดลองยิงตอบมานัดหนึ่งเชิงหยั่งถาม พอเราสงสัญญาณแนชัดไปสามนัด เขาก็ตอบมาสามนัด เปนความหมายวารูกันแลววา จะเปนใครไปไมไดเปนอันขาด นอกจากพวกเราท่ีหลงพลัดกันไป ขณะน้ีเขาคงจะบายหนาตามเสียงปนมาแลว” “ถาเปนพี่ใหญหรือไชยยันตคนใดคนหน่ึง อาจตามเสียงปนไมถูกก็ได” ดารินพูดออยๆ อยางกังวล รพินทรยิ้ม โคลงศีรษะชาๆ ปลอบใจมาวา “ไมตองวิตกหรอกครับในขอนั้น ควนัไฟท่ีเรากอข้ึนนี ่ จะเปนเคร่ืองหมายใหตามไดดีกวาเสียงปนเสียอีก และถาหากเขายังไมแนใจ เขาอาจยิงถามมาอีก อยางไรก็ตาม ภายในหนึง่ช่ัวโมงหลังจากนี้ ถาอะไรๆ ยังเงียบอยู เราจะเปนฝายออกตามเอง ลงอยูในระยะไดยนิเสียงปนแบบนี้ก็สบายแลวครับ ไมพลาดแน!”


789

พรอมกับพูด พรานใหญแยกกองไฟออกมาอีกกองหนึง่เปนไฟหุงหา จัดการต้ังขาว แลวลากเกงตัวนั้นมาถลกหนังชําแหละอยางวองไว ดารินกะพริบตามองอยางสงสัย ถามวา “นั่นคุณยังมีแกจิตแกใจท่ีจะหุงขาวกนิอีกหรือ ท้ังๆ ท่ีเรากินกนัไปเม่ือช่ัวโมงท่ีแลวนี่เอง” ก็เห็นอีกฝายหนึ่งเงยหนาข้ึนยิ้ม แลวตอบเรียบๆ วา “เราสองคนอ่ิมและสบายแลวครับ แตพวกของเราคนใดคนหนึ่ง หรือท้ังหมดท่ีกําลังจะบายหนาตรงมาท่ีนี่ จะตองเหน็ดเหน่ือยหวิโซมาทีเดียว เขาจะพบเราและอาหารรอคอยอยูพรอมอยูแลว” ดารินเพิ่งจะนึกข้ึนมาได จองดูเขาดวยความพิศวง ชายผูนี้เปนหลักประกันอันอบอุนปลอดภัยสําหรับทุกคนไดอยางจริงแทแนนอน ภายในอาณาจักรพงไพร “คุณรอบคอบดีเหลือเกนิ ฉันลืมเสียอยางสนิท” หลอมพึมพํา แลวก็ตรงเขามาชวยเขาจัดการยางเนื้อ ท้ังสองคุยกันเบาๆ ถึงพรรคพวกท่ีกําลังจะบายหนาเขามา โดยยังไมสามารถคะเนไดถูกวาเปนใครกันแน ตางยอนระลึกไปถึงเหตุการณในขณะท่ีน้ําปาซัดกระหนํ่าอยางจูโจมเขามาในคืนนั้น จนเปนผลใหตองกระจดักระจายพลัดพรากไปคนละทิศละทาง ราวกับถูกบันดาลดวยอํานาจอาถรรพณกล่ันแกลง จนเขาและหลอนตางฟนข้ึน พบตนเองรอดชีวิตอยูหางจากสถานท่ีเกิดเหตุไมนอยกวา 30 กิโลเมตร ในลักษณะปลอดภัยราวกับปาฏิหาริย โดยแทบจะไมมีอะไรเหลือติดตัวอยูเลย แลวพรรคพวกอีกส่ีคนนั้นเลา จะตกอยูในสภาพใดบาง แตอยางนอยท่ีสุดในขณะนี้ เทาท่ีสามารถจะรูไดชัดก็คือ หนึ่งในจํานวนส่ีท่ีพลัดพรากไป ก็ยังมีไรเฟลติดมืออยูดวยจากเสียงท่ียิงตอบมา “ผมวา ดีไมดอีาจมีเราเพียงสองคนเทานั้น ท่ีถูกกระแสน้าํพัดมาไกลท่ีสุด สวนพวกเราอีกส่ีคนคงจะรวมกลุมกันอยูใกลๆ บริเวณท่ีเดิมนั่นเอง และขณะน้ีกลับเปนฝายออกตดิตามหาเรา” “ถาเปนอยางท่ีคุณวานี่ ก็นับวาพวกเราท้ังหมดโชคดีท่ีสุด ฉันกลัววาอีกส่ีคนพวกเราจะตางพลัดกันไปคนละทิศละทาง มีหวังตองตามคนหากนัทีละคนๆ โดยยังทายอะไรไมถูก ซ่ึงถาเปนอยางนั้นละก็ แยทีเดียว” “ถึงอยางไร เราก็พบความหวังไปในทางท่ีดีแลวครับ รอใหเขามาถึงท่ีนี่เสียกอนเถิด แลวเราจะรูวามีใครอีกบางท่ีจะตองติดตาม” คร่ึงช่ัวโมงตอมา ระหวางท่ีรพินทรกําลังรินน้ําขาวเทใสกระบอกไมไผอยู ก็มีเสียงปนดังกองข้ึนอีกคร้ังหนึ่ง คราวนี้มันดังอยูบนลูกเขาใกลๆ นี่เอง ดารินลุกพรวดข้ึนยืนรองออกมา “เขาตามเขามาถูกทางแลว เสียงปนดังอยูใกลๆ นี่เอง” “ถาไมใชคุณชายก็คุณไชยยนัต หรือมายกท้ั็งสองคนเลย ผมกลาทาพนัน”


790

พรานใหญบอกโดยเร็ว ตาเปนประกาย ดารินหันขวับมา “อะไรทําใหคุณแนใจอยางนัน้?” “คุณหญิงไมสังเกตเสียงปนหรือครับ คราวนี้มันไมใชไรเฟลแลว แตมันเปนปนส้ัน และคงจะเปน .44 แม็กนั่ม ท่ีติดอยูขางเอวตลอดเวลาของท้ังสองคนนั่น เกิดกับแงซายไมมีปนส้ัน คงจะเห็นวาใกลเขามาแลว เปนระยะท่ีเสียงปนส้ันก็ไดยินถนัด จึงใชปนส้ันยิงเรียกแทนท่ีจะใชไรเฟล เพราะตองการประหยัดกระสุนไรเฟลไว” ดารินขมวดค้ิว หลอนไมทันสังเกตเสียงปนเม่ือสักครูนี้ วามันเปนชนดิใดเพราะอารามดีใจ จึงยิงข้ึนฟาเปนการตอบไปอีกหนึ่งนัด ไมถึงอึดใจกมี็เสียงปนระเบิดกองตอบยอนมา จริงของ รพินทร มันเปนเสียงปนส้ันนั่นเอง หญิงสาวใบหนาแดงเร่ือ ยิ้มออกมาท้ังน้ําตาท่ีคลอเบา เสียงส่ันเครือ “ใชแลว ถาไมใชพี่ใหญก็ไชยยันต เพี้ยง! ขอใหเปนท้ังสองคนนั่นพรอมกันเลย สวรรคทรงโปรดแทๆ!” “ไมใชสวรรค แตเจาปาผูอยากจะเสวยสกอตซวิสกี้ของคุณหญิงตะหาก” เขาคานมาอยางหนาตาย เพียงสิบนาทีหลังจากนัน้ ก็มีเสียงกูโหวกเหวกเขามาเอ็ดอึงไปหมด ประสานกันหลายเสียง พรานใหญกับหญิงสาวหันมามองตากันเองอยางต่ืนงง “เอ...มากันแยะทีเดยีวครับ ไมใชเพยีงส่ีคนของพวกเราเทานั้น อยางนอยก็ไมตํ่ากวาสิบข้ึนไป” “นั่นซิ แปลกจงั เสียงหลายคนเหลือเกนินี”่ หลอนกะพริบตาถ่ีๆ ประหลาดใจไปหมด เสียงกูดังใกลเขามาเปนลําดบั ในท่ีสุดก็ไดยินเสียงฝเทาหลายคูบุกสวบสาบอยางหนัก ทามกลางความงุนงง ทายเหตุการณไมถูกของท้ังสองผูเฝารอคอยอยูดวยความกระสับกระสาย คร้ันแลวอึดใจน้ันเอง เงาของคนกลุมใหญก็โผลลับสันเนินลงมาเปนขบวน พอเหลือบเห็นในพริบตาแรก ดารินก็อุทานล่ันออกมาดวยความดใีจจนบอกไมถูก นําหนาขบวนอันมีอยูไมนอยกวา 20 คนกลุมนั้น คือ เชษฐา และไชยยันต ตอมาคือแงซายและเกิด ซ่ึงเดินแถวเรียงสามมากับกะเหร่ียงสูงอายุคนหนึ่ง เบ้ืองหลังท่ีตามมาเปนพรวนเปนชายฉกรรจชาวเขา มีปนผาหนาไมอาวุธครบมือ ส่ิงท่ีเหน็ชัดกคื็อ เชษฐา ไชยยันต เกิดและแงซาย มีไรเฟลประจํามือของตนมาแลว ท่ีไหลยังสะพายกันไวคนละกระบอก ซ่ึงไมมีปญหา กระบอกหน่ึงจะตองเปนปนของดาริน และอีกกระบอกหน่ึงก็คือปนของรพินทรอยางแนนอน


791

ระหวางท่ีดารินวิ่งถลาปราดออกไป เชษฐากับไชยยันตกว็ิ่งสวนลงมา ท้ังสามพบกันแลวกอดกันแนน ดวยคําพูดทักทายท่ีตางฝายตางฟงไมไดศัพท ทามกลางวงลอมของพวกกะเหร่ียงท่ีตามมาดวย อึดใจตอมา ม.ร.ว.เชษฐา วราฤทธ์ิ คลายมือออกจากการโอบกอดนองสาว หันมาทางพรานใหญ ความต่ืนเตนในขณะนั้นทําใหตางฝายตางยังพูดอะไรออกมาไมได ราชสกุลหนุมหัวหนาคณะเดินทาง จับมือเขาบีบกระชับแนน ในขณะที่ไชยยนัตก็ตรงเขาโอบไหล “ขอบคุณสวรรคท่ีท้ังคุณและนอยปลอดภยัเรียบรอยด ี ผมกับไชยยันตวิตกเปนทุกขเสียแทบแย” เชษฐากลาวข้ึนเปนประโยคแรก “ผมกับคุณหญิงก็เชนเดยีวกันครับ เปนหวงคุณชายกบัคุณไชยยันตจนบอกไมถูก โชคดีเหลือเกินท่ีพวกเราไมมีใครไดรับอันตรายมากนัก และตามพบกันในระยะเวลาอันรวดเร็ว พรอมหนาอีกคร้ัง” รพินทรพูดปนหัวเราะ แลวหันไปตอบคําถามไชยยันต ตลอดจนสํารวจดูเกดิและแงซาย ซ่ึงยืนยิ้มอยูขางๆ คําถามของแตละฝายรอประดังอยูคับค่ัง อันตองการคําอธิบายซ่ึงกันและกันอยางมากมาย แตยังไมอาจกระทําไดในเวลาแหงความต่ืนเตนยินดีเชนนี ้ ทันใดนั้น กะเหร่ียงเฒาลักษณะเปนหัวหนาคณะของชายฉกรรจชาวกะเหร่ียงท้ังหมดท่ีติดตามมากับคณะของเชษฐาดวย ก็กาวเขามายกมือไหวพรานใหญ พรอมกับทักทาย รพินทรจําไดในทันทีนั้นเองวา แกคือพอเฒาโตะถะ หวัหนากะเหร่ียงผาเยิงท่ีคุนหนากันดี และเคยรักใครนับถือเขามากอน “อาว! โตะถะ ไปยังไงมายังไงกันนี่?” เขาหันไปถามเร็วปร๋ือเปนภาษากะเหร่ียง โตะถะยิ้มเห็นเหงือกสีดําคลํ้า แตสีหนาดจูะมีความทุกขกังวลอยูลึกซ้ึง ภายใตพื้นหนายินดีท่ีไดพบเขา ช้ีมือไปท่ีเกิดกบัแงซาย ตอบในภาษาเดิมของแก “ไอสองคนน่ี พาเจานายสองคนมาพบกบัผมท่ีหวยแมเลิง บอกวาพลัดกันกับนายเพราะถูกน้ําปาซัด มีนายผูหญิงหลงหายไปดวยคนหน่ึง มาถามขาวจากผม ผมก็ไมเหน็นายเลย เจานายสองคนน่ีก็เลยชวนใหผมชวยออกตามหา พวกผมเองก็กาํลังเดือดรอน คนในหมูบานมาตัดไมอยูท่ีนี่ ถูกเสือลากไปสามคนในเวลาเดียวกัน ไอพวกท่ีรอดตายแลนกลับไปบอกขาวแตเม่ือคืน กําลังจะออกตามอยูพอดี เลยพากันมาดวยกัน เจานายรับปากวาจะฆาเสือให ผมก็รับวาจะเกณฑคนออกชวยตามคนหานาย” รพินทร ไพรวัลย สามารถลําดับเหตุการณไดในทันทีนั้น จากคําบอกเลาของเฒาโตะถะ พอดีกับท่ีไชยยันตก็บอกมาอีกคนหนึ่ง เพราะไมรูเร่ืองวาโตะถะพูดกบัเขาวาอยางไร


792

“พวกเราไปสืบขาวคุณกับนอยท่ีหมูบานของแก แลวขอรองใหแกชวยเกณฑคนออกตามหาดวย กพ็อดีแกบอกวาลูกบานแกท่ีมาตัดไม ถูกเสือคาบไปเสียสามคนเม่ือเยน็วาน เรากเ็ลยรับอาสาท่ีจะตามเสือให ในขณะเดยีวกันก็ขอแรงใหแกชวยติดตามคุณกับนอยดวย ถึงไดมาดวยกนั” “เอะ! โตะถะ แกเคยอยูท่ีผาเยิงนี่นะ ทําไมพวกเราถึงไปพบท่ีหวยแมเลิง?” พรานใหญถามอยางงงๆ เกดิทําหนาท่ีตอบมาใหแทนวา “โตะถะบอกผมวา แกอพยพลูกบานของแกหนีมาจากผาเยิงต้ังแตอาทิตยท่ีแลวครับนาย เพราะไอแหวงพาโขลงเขามารบกวนไมหยุดหยอน พวกแกถูกฆาตายไปมาก บานชองไรนาถูกพวกมันทําลายลางปนป พวกแกไมมีกําลังท่ีจะสกัดกั้น ปราบมันไดอยูมือก็เลยตองท้ิงถ่ินเดิม ผมก็ไมรูมากอนเหมือนกัน ไปพบหมูบานใหมของโตะถะเขาโดยบังเอิญแทๆ” รพินทรพยักหนาอยางเพิ่งเขาใจ กอนท่ีเขาจะเอยปากเชนไร เชษฐากบ็อกมาอีกคนหนึ่งวา “นี่เราออกเดินทางจากหวยแมเลิงมาต้ังแตเชามืดแลว จะบายหนามายังปางพักของพวกท่ีถูกเสือคาบไปนี่แหละเปนแหงแรก พอใกลเขามาไดยินเสียงปน ออกแปลกใจ โตะถะยืนยันวา ไมมีคนอยูในละแวกน้ีเลย เพราะพวกของแกที่ตัดไมกก็ลับไปท่ีหมูบานหมดแลว ผมเลยใหแงซายลองยิงตอบดูกไ็ดยนิเสียงตอบรับเรามาอีก 3 นัด พวกกะเหร่ียงท่ีมาดวยนี่ยืนยันวาเปนเสียงปนท่ีดังมาทางดานเดยีวกับท่ีพวกเขามาต้ังปางตัดไมอยู ก็เลยรีบตรงเขามา นึกไมถึงเลยวา จะพบคุณกับนอยอยูท่ีปางพักของพวกนี”้ รพินทรบอกใหทุกคนหยุดพักกันท่ีปางกอน โตะถะใหคนของแกนําเสบียงท่ีติดตัวมาดวย หุงหาเล้ียงดูกนั สวนเชษฐา ไชยยันต เกิด และแงซาย ตรงเขาจัดการกับขาวและเนื้อยางท่ี รพินทรเตรียมไวใหพรอมแลว โดยเฉพาะไชยยันตควาน้ําขาวในกระบอกข้ึนดื่มอยางกระหายเปนอันดับแรก ดารินบอกใหพี่ชายทราบวาเสียงปนท่ีไดยินเปนคร้ังแรกนัน้ เปนเสียงปนท่ีรพินทรยิงเกงตัวนั้นนั่นเอง “ถึงแมจะไมไดยินเสียงปน ก็คงพบกันอยูดี เพราะพวกเรากําลังบายหนามาท่ีนี่อยูแลว ยกเวนแตวาเธอกับรพินทรจะออกเดนิทางแยกไปเสียกอน” ไชยยนัตวา “ถาง้ันพรานใหญก็ทายถูกแลว” หญิงสาวพูด หันไปมองทางรพินทร “เขาบอกวาจะอยางไรเสีย พวกตัดไมจะตองยอนมาที่นี่อีกคร้ัง ใหดกัคอยพบอยูท่ีนี่ เพียงแตนึกไมถึงวา เธอ พี่ใหญ เกิดและแงซายจะมาพรอมกันกับพวกนั้นเทานัน้” “ทีแรกก็สงสัยอยูเหมือนกัน” เชษฐากลาวเสริมข้ึนโดยเร็ว มองหนานองสาวกับพรานใหญสลับกนัอยูเชนนัน้


793

“จุดหมายในการเดินทางของเรา คือตรงมาท่ีนี่กอนเพือ่จัดการกับเสือท่ีลากเอาคนของพวกเขาไป โดยจะเร่ิมตนแกะรอยกันท่ีนี ่ เพราะมันจุดเกิดเหตุ พวกท่ีเห็นเหตุการณและหนีกลับไปท่ีหมูบานเปนคนนําทางมา พอไดยนิเสียงปน และสัญญาณสามนัด พีก่็รูในทันทีวาจะตองเปนนอย แตประหลาดใจท่ีกะเหร่ียงนาํทางยืนยันวาเปนเสียงปนท่ีดังมาจากบริเวณปางพักของเรา ซ่ึงเสือลากเอาพวกเขาไปเม่ือเย็นวาน ยิง่เหน็ควันไฟกย็ิ่งแปลกใจมากข้ึนในขอท่ีวา ไปยังไงมายงัไง นอยถึงมาอยูตรงบริเวณปางพักท่ีพวกเรากําลังจะบายหนาเขามา” “เร่ืองมันเกี่ยวพันกันคะพี่ใหญ เสือท่ีคาบเอากะเหร่ียงตัดไมสามคนไปเม่ือคํ่าวานนีแ้หละ เปนตนเหตุใหนอยกับพรานใหญมาดกัรออยูท่ีนี่ และท่ีดักรอ ก็คาดวาจะไดพบกบัพรรคพวกของคนเคราะหรายท่ีถูกเสือลากไป เพื่อจะสืบหาพวกเรานั่นเอง” “เอะ! นี่นอยกบัรพนิทรรูเร่ืองเสือลากเอาพวกนัน้ไปดวยรึ?” เชษฐารองออกมาอยางงงๆ ไมสามารถจะเดาเหตุการณอยางใดได” กอนท่ีรพินทรจะเอยเชนไร นองสาวคนสวยของหวัหนาคณะเดินทาง ก็ทําหนาท่ีอธิบายทุกส่ิงทุกอยางใหพวกท่ีมาใหมทราบโดยตลอด เชษฐาและไชยยนัตจึงเพิ่งเขาใจ และลําดับเหตุการณประสานสัมพันธกันไดอยางปรุโปรง หลอนเลาอยางละเอียด นบัต้ังแตวนิาทีแรกท่ีหลอนไดรูสึกตัวฟนข้ึน และเดินมาพบ รพินทรนอนสลบไสล จึงไดปลุกข้ึน จนกระท่ังวินาทีสุดทายกอนท่ีคณะของเชษฐาและพวกกะเหร่ียงโตะถะจะโผลออกมาใหเห็น สําหรับทางดานของเชษฐาและไชยยันตนัน้ ภายหลังจากท่ีไดลําดบัภาพเหตุการณของคืนท่ีเกิดวิบัติจากนํ้าปา ก็สรุปออกมาไดวาแงซายเปนคนแรกท่ีฟนคืนสติข้ึนมาในตอนเชามืด รางของหนุมกะเหร่ียงพเนจร ถูกน้ําซัดไปตดิอยูกับพงเถาวัลยในปาถลมแหงหนึ่ง หางจากบริเวณเกดิเหตุเพยีง 3 กิโลเมตร เขาเดินยอนข้ึนไปยงัท่ีพักแรม อันเปนสถานท่ีซ่ึงทุกคนถูกน้าํซัดปะทะ พบเชษฐาเปนคนท่ีสอง นอนส้ินสติอยูบนกอรวก ภายหลังจากแกไขรูสึกตัวข้ึนมาแลว ท้ังสองก็ชวนกันออกเดินทางมุงหนาแหลงพักท่ีเดิม ไชยยันตเปนบุคคลท่ีสาม ซ่ึงเดินเปะปะกูตะโกนเรียกหาพรรคพวกอยูยังอีกฟากหน่ึงของลําธาร พอรวมกันไดสามคน ซักถามสอบความกนัแลว ก็ไปถึงยงัท่ีพักแรม ท่ีนัน่พบไรเฟลและสัมภาระขาวของแทบทุกชนิดตกกระจายเกล่ือนกลาดอยูท่ีบริเวณหาดทรายภายใตชะเวกิผาหิน ซ่ึงเคยอาศัยใชเปนท่ีหลบนอน โดยสันนิษฐานวา ท่ีปนและขาวของอันมีน้ําหนกัสวนมากเหลานั้นไมถูกน้ําซัดพัดหายไปตามกระแส ก็เพราะอันเนื่องมาจากมีชะเวกิผาแหงนั้นเปนเสมือนกําแพงกั้นไวนั่นเอง ผูท่ีสูญหายไปในขณะน้ันก็คือ รพินทร ดาริน และเกิด ภายหลังจากรวบรวมสัมภาระขาวของเทาท่ีเหลืออยูไดครบถวนแลว ท้ังสามก็ออกติด ตามคนหาคนที่หายไปในทันที โดยแงซายทําหนาท่ีเปนผูนําทาง ประมาณเท่ียงวัน ขณะท่ีเดินลองเลาะชายฝงธารลงสูดานใต แงซายก็พบรอยเทาของเกดิ จึงออกแกะรอยตามไป และมาทันกนัใน


794

เวลาบาย รวมเปนส่ีคน คงขาดหายไปเฉพาะรพินทรกับดารินเทานัน้ ตางปรึกษาหารือกัน และพยายามคนหารองรอยไปตามเร่ือง แตก็ไมมีวี่แววอะไรเลย ท้ังเกิดและแงซายลงความเห็นวา ท้ัง รพินทรและดารินจะตองตกอยูกลางกระแสน้ํา ในขณะที่ภูเขาน้ําซัดกระหนํ่าลงมา และจะตองถูกพัดพาไปไกลทีเดียว พอตกคํ่าในการบายหนาลงใตตามทิศทางของกระแสน้ํา ตางก็มาถึงไหลเขาเหนือหวยแมเลิง พบหมูบานกะเหร่ียงของโตะถะท่ีนั่น จึงแวะเขาไปขออาหาร และหวังสืบขาว ซ่ึงก็พอดีกับท่ีเกิดและแงซายรูจักมักคุนหนากับโตะถะดีอยูแลว มันเปนเวลาเดยีวกบัท่ีลูกบานของโตะถะส่ีหาคนวิ่งหนาต่ืนกลับมาจากปา รายงานใหทราบวา พวกสามคนท่ีแยกกนัไปตัดไมในปาถูกเสือคาบไปเสียแลว ฝายหนึ่งกาํลังเดือดรอนท่ีจะติดตามคนหาพรรคพวกท่ีหลงหายไป เพราะกระแสน้าํพัด อีกฝายหนึ่งกําลังเดือดรอนเร่ืองเสือเอาลูกบานไปกิน ภายหลังจากรับรูเร่ืองของกันและกนัแลว เชษฐาก็รับท่ีจะรวมมือออกจัดการกับเสือตัวนั้นทันที โดยมีขอแมแลกเปล่ียนวา โตะถะและบริวารท้ังหมดจะตองรวมมือในการติดตามคนหารพินทรกับดาริน เปนท่ีตกลงกันเรียบรอย เม่ือคืนท่ีแลว ท้ังส่ีคนจึงอาศัยนอนในหมูบานของโตะถะ พอรุงเชาก็ไดออกเดินทางมุงมายังตําแหนงท่ีต้ังปางพักของพวกท่ีถูกเสือลากเอาไป และก็ไดมาพบกับพรานใหญ และดารินซ่ึงรอคอยอยูกอนแลว โดยตางฝายตางไมคาดฝน ระหวางท่ีใครจะพูดจาสอบซักกันเชนไรกต็าม ส่ิงท่ีดารินถามถึงขอแรกก็คือ สัมภาระสวนตัวท่ีบรรจุอยูในเคร่ืองหลังของหลอน เม่ือแงซายเปนคนแบกอยู นํามาสงให หลอนก็เปาลมออกจากปากและหลับตาลงอยางโลงอก พมึพําออกมาวา “ขอบคุณสวรรคท่ีมันยังอุตสาหอยู นึกวาสูญหายไปเสียแลว” จากนั้นก็ร้ือคนโดยเร็ว ควาเส้ือลาสัตวท่ีมีสํารองอยูอีกตัวหนึ่ง ข้ึนมาเปล่ียนกับตัวเกาอันกะรุงกะร่ิงท่ีสวมอยูทันที เพราะเร่ิมรูสึกอึดอัดกระสับกระสาย เม่ือสังเกตเห็นพวกกะเหร่ียงชายฉกรรจของโตะถะท้ังหลาย พากันลอบชําเลืองมาเปนตาเดียว นับต้ังแตพบกันคร้ังแรก พอเปล่ียนเส้ือเสร็จ ก็คนเคร่ืองเวชภณัฑ อึดใจเดยีวก็งัดเข็มฉีดยาข้ึนมา รพนิทรกําลังโตตอบคําถามอยูกับเชษฐาและไชยยันต ถูกหลอนขัดจังหวะเขามา “สงแขนมาซิ โชคดีเหลือเกนินะท่ียามหลังของฉันไมไดหายไป” พรานใหญสงแขนใหหลอนโดยดี ดารินจัดการฉีดยาให เชษฐากับไชยยันตจึงเพิ่งสังเกตเห็นวาท่ีขอมือดานซายของเขามีผาพันอยูอยางแนนหนา และท่ีเหนือขอศอกข้ึนไปกมี็ผาขาวมามัดไวอีกเปลาะหน่ึง “อาว! นั่นโดนอะไร?” ท้ังสองถามเกือบจะเปนเสียงเดียวกัน


795

เขาไมตอบ เพยีงแตหัวเราะเบาๆ ดารินเปนคนอธิบายใหท้ังสองทราบโดยละเอียด พรานใหญรูสึกอึดอัดใจอยางไรบอกไมถูก เม่ือสังเกตเห็นเชษฐากับไชยยนัตมองจับนิ่งมายังผาพนัแผลของเขา แลวหันไปมองดูหนาดาริน ท้ังสองคงจะสังเกตเห็นวา ผาท่ีพนัแผลเขา มันคือบราเซียรของราชสกุลสาวนัน่เอง! แตกไ็มไดปริปากพูดเชนไร ดารินเองก็คงจะรูสึกเหมือนกนั หนาของหลอนแดงเร่ือ แตแลวก็เปนปกติโดยเร็ว พดูข้ึนลอยๆ วา “แผลของรพินทรฉกรรจมาก เพราะถูกเสนเลือดตรงขอมือพอดี ถาหามเลือดไมหยดุมีหวังตาย เราไมมีผาพันแผลท่ีสะอาดพอในขณะน้ัน เปนความจําเปนเหลือเกินท่ีจะตองหาทางชวยเขาไวกอนเทาท่ีจะทําได” “ดีแลว!” ไชยยนัตพูดเสียงหนกัๆ ในลําคอออกมาคําเดียว แลวก็ไมไดเอยคําใดอีก วางหนาเฉยๆ สวนเชษฐาจองดวงตาอันคมกริบ จับนิ่งไปยังนองสาวคนสวยเหมือนจะคนหา แตนองสาวไมยอมสบตาดวย รพินทรรูสึกหายใจไมท่ัวทองอยางไรพิกล แตแลวก็เบาใจข้ึนเล็กนอย เม่ืออดีตทูตทหารบกเช้ือพระวงศผูเปนนายจาง มิไดปริปากคําใดท้ังส้ิน เม่ือกินอาหารเสร็จ เชษฐากห็ันมาทางรพินทร “โตะถะกับพวกของเขายังไมรูเลยวาคุณยิงเสือตัวนั้นตายแลว” พรานใหญเรียกกะเหร่ียงเฒา และบริวารทีม่าดวยกันท้ังหมด ซ่ึงแยกไปนั่งกินอาหารและปรึกษาหารือกนัอยูอีกกลุมหนึ่ง เขามาลอมวงแลวประกาศบอกความจริงใหรู ทันทีท่ีไดทราบขาววาเสือตัวนั้นถูกยงิตายแลว กะเหร่ียงหวยแมเลิงท้ังหมดก็ตาลุก ครางฮือออกมาอ้ืออึงดวยความประหลาดใจ ระคนยินดเีหลือท่ีจะกลาว รพินทรเลาถึงเหตุการณเกี่ยวกับเสือตัวนั้นใหพวกน้ันทุกคนทราบคราวๆ “นายพาพวกเราไปท่ีซากเสือ กับศพของไอพวกนั้นเถอะ” โตะถะขอรองอยางกระตือรือรน รพินทรหันมาบอกความประสงคของหัวหนากะเหร่ียงใหเชษฐาทราบ ราชสกุลหนุมพยักหนา “ดีเหมือนกันรพินทร อยางนอยท่ีสุดพวกเขาจะไดเหน็ชัดไปกับตาวาเสือตัวนั้นตายแลว อีกอยางหนึ่งเขาคงตองการตามศพของพวกเขาท่ีถูกมันคาบไปดวย พวกเราไปกันท้ังหมดนีแ่หละ” อึดใจใหญหลังจากนั้น ท้ังหมดกพ็รอมท่ีจะออกเดนิทางไปยังตําแหนงท่ีซากเสือแมลูกออน และศพของกะเหร่ียงเคราะหรายสามคน ท่ีนอนตายอยูใกลๆ กนั ยังโขดหินตะเคียนคูบนสันเขา พรานใหญคืนปนแกปท่ีเก็บไวไดท้ังสองกระบอกไปใหแกโตะถะผูเปนหัวหนากะเหร่ียงท้ังหลาย มันเปนเวลาเดยีวกบัท่ีเกิดสงไรเฟล .458 แม็กนั่มคูมือของเขามาให สวนแงซายก็คืน .470


796

ริกบ้ีแฝดของดารินไปใหเจาของตามเดิม รพินทรกับดารินถอนหายใจออกมาอยางโลงอก ตางตรวจดูความเรยีบรอยของปนประจํามือแลวบรรจุลูกพรอม “โชคดีเหลือเกนิครับ ท่ีปนและสัมภาระสวนมากของเราไดคืนเกือบครบ ไมง้ันคงขลุกขลักแย ผมนึกวาเราจะตองเดินมือเปลากันจนกวาจะพบกับขบวนเกวียนใหญเสียอีก” รพินทรพึมพําออกมาเบาๆ สูดลมหายใจอยางแชมช่ืนข้ึน เม่ืออาวุธมาอยูในมือเขาอีกคร้ัง ดารินเองก็คงมีความรูสึกเชนเดียวกนั เพราะสังเกตเห็นหลอนยิ้มออกมาอยางแจมใส เดาะ .470 ข้ึนลงอยูในอุงมือท้ังสองดวยความม่ันใจอบอุนข้ึน “ตอนท่ีรูสึกตัวเปนคร้ังแรก ผมไมไดคิดถึงขาวของอะไรทั้งส้ิน” เชษฐาเอยข้ึนตํ่าๆ “คิดภาวนาแตเพียง ขอใหชีวิตของพวกเราทุกคนรอดปลอดภัยอยางเดียวเทานั้น อะไรท่ีมันสูญหายไปก็ชางหวัมัน แตพอเดินยอนกลับมาถึงท่ีต้ังแคมป พบปนและขาวของสวนมาก เร่ียราดอยูในบริเวณใกลเคียงก็มีกําลังใจข้ึนอีกเยอะ ของอื่นๆ ดูเหมือนจะอยูครบถวน ยกเวนผาใบปูนอน และพวกขาวสารเทานั้น ผาใบคงจะลอยไปตามกระแสนํ้า สวนขาวสารเปยกน้ําเสียหมด” ท้ังหมดออกเดนิทางเปนขบวนใหญ ภายใตการนําของรพินทร ตัดลงเนนิเขา บายหนาไปยังจุดหมายอันเปนตําแหนงเสือตัวนั้นถูกยงิตายอยูไมหางออกไปนัก พรานใหญช้ีใหคณะนายจางของเขาและโตะถะดูรองรอยหลักฐานท่ีเสือลากเอาเหย่ือเคราะหรายของมันไปใหเหน็ทุกระยะ แตเขายังไมไดบอกรายละเอียดอะไรนักเกี่ยวกับเสือรายตัวนั้น เทาๆ กบัท่ีดารินกย็ังไมมีเวลาท่ีจะเลาเร่ืองท้ังหลายที่หลอนเผชิญรวมกับรพินทร ใหพี่ชายและเพ่ือนไดทราบโดยกระจาย นอกจากเชษฐาซ่ึงเปนคนละเอียดรอบคอบท่ีสุดเทานั้น เปรยออกมาเปนขอสงสัยอยางมีเหตุผลวา “ไมนาจะเปนไปได ท่ีเสือตัวเดยีวกัน และในระยะเวลาไลเล่ียกัน สามารถจะลากคนไปไดถึงสามศพ” “เอาไวใหถึงซากของมัน และศพเคราะหรายท้ังสามนั่นเสียกอนเถิดครับ คุณชายจะพบกับความประหลาดใจท่ีสุด” จอมพรานบอกเรียบๆ “แปลวา มันลากเอาศพไปกองเรียงไวใกลๆ กันเลยรึ?” ไชยยนัตลืมตาโต ถามมาอยางประหลาดใจ กอนรพินทรจะตอบเชนไร ดารินผูเดินอยูกลางกลุมของชุดท่ีนําอยูเบ้ืองหนา กห็วัเราะแปรงๆ ในลําคอ บอกวา “เปนความจริงไชยยนัต ไปเห็นภาพเหตุการณนั้นเสียกอนเถอะ แลวใหมีเวลาสักนดิ ฉันจะเลาใหฟงเองวา เร่ืองมันเกิดในลักษณะไหน รับรองวานักเดินปาท้ังหลายคงไมเคยพบเหน็หรือเช่ือมาไดกอนเลย มันเปนเหตุการณท่ีฉันกบัพรานใหญเห็นชัดกับตาท้ังสองขาง”


797

เชษฐากับไชยยันตเต็มไปดวยความพิศวง กระหายจะซักถามอะไรมากกวานั้น แตไมมีโอกาส เพราะการเดินทางเต็มไปดวยความรีบรุด รพินทรนําหนาล่ิวไปอยางรวดเร็วแคลวคลอง จําทิศทางไดข้ึนใจ โดยไมมีการคลําใหเสียเวลาแมแตนิดเดียว ดารินเองก็ยังอดประหลาดใจไมได เพราะท้ังๆ ท่ีหลอนเองก็เดนิผานมาแลวกบัเขาเม่ือกอนนี่เอง แตมาบัดนี้ไมสามารถจะจําทางเกาไดเสียแลว ราวคร่ึงช่ัวโมงตอมา ทุกคนก็หยุดชะงัก ตรึงตัวเองอยูกับท่ี เม่ือมาถึงซอกเขาตําแหนงตะเคียนคู อันมีชะงอนหนิใหญเปรียบเหมือนทวารประตูผาสําหรับผานเขาออกในระหวางไหลเขา ยกเวนรพินทรกับดาริน นอกนั้นพากันเปลงเสียงอุทานออกมา แลวก็พรูเขาไปยงัภาพท่ีมองเห็นอยู ทุกส่ิงทุกอยางอยูในสภาพเดมิของมันโดยไมผิดเพี้ยน นับแตพรานใหญและหญิงสาวผละจากมาในตอนเชาของวนันี้ ศพกะเหร่ียงอันอยูในสภาพสยดสยองชวนสังเวชท้ังสามศพ และซากนังพยคัฆรายตัวนัน้! ญาติมิตรของผูตายท้ังสามท่ีตามมา พรูกนัเขาไปท่ีศพพรอมเสียงอ้ืออึง มีเสียงครํ่าครวญแสดงความเวทนา และสบถสาปแชงเสือรายอยางโกรธแคนชุลมุนกนัอยูท่ีซากเสือตัวนั้นแนนขนัดไปหมด เชษฐา ไชยยันต รวมอยูในกลุมนั้นดวย สวนดารินทรุดตัวลงนั่งพักบนโขดหิน โดยมีแงซายยืนเปนองครักษอยูใกลๆ หลอนไมใจแข็งพอท่ีจะหวนกลับไปดศูพกะเหร่ียงท้ังสามนั้นไดอีก พรานใหญพดูโตตอบกับโตะถะ และกะเหร่ียงท้ังหลายท่ีรุมสอบซักถามเขา ซ่ึงเชษฐากับไชยยนัตไมสามารถจะฟงรูเร่ืองอยูพักใหญ เกิดทําหนาท่ีเปนลาม แปลใหคณะนายจางฟง “พรานใหญเลาใหพวกนั้นฟงวา เขากับนายผูหญิงเดินมาถึงบริเวณแถบนี้ตอนโพลเพล” เกิดอธิบายสรุป “ไดยินเสียงกะเหร่ียงตัดไม ดังแววมาตามลม ต้ังใจเดนิเขาไปหาเพือ่ขออาหารและท่ีพัก พอดีผานตะเคียนคูนี้...ลูกเสือโครงสามตัวโผลออกมาจากถํ้า นายหญิงไปจับมันเลน เขาก็ไลใหนายหญิงข้ึนไปซอนอยูบนตะเคียนตนนั้น เขาฆาลูกเสือตายหมด แลวข้ึนตนไมตามข้ึนไปดวย ครูใหญ เสือแมลูกออนกลับมาเห็นลูกถูกฆาตายหมด ก็กระโจนเขาปาหายไป โผลกลับมาคร้ังหนึ่ง ก็คาบคนตัดไมมาคนหนึ่งจนครบสามคน จังหวะท่ีมันคาบศพท่ีสามมา เขาจึงมีโอกาสไดยิง เขายิงในขณะท่ีมันแหงนข้ึนมาเห็น แลวกระโจนข้ึนมาเลนงาน” ไชยยนัตอุทานอะไรออกมาคําหนึ่งในลําคอ สวนเชษฐาอ้ึง เดินเขาไปพิจารณาดูซากเสือตัวนั้นอยางใกลชิด และแหงนข้ึนมองไปยังตนตะเคียน พอดีกับท่ีดารินตรงเขามาสมทบ ทําหนาท่ีอธิบายถึงเหตุการณโดยละเอียดใหพี่ชายทราบ เวนไวแตไมไดเลาวาสายตาของหลอนเห็นส่ิงผิดวิกล อันนาขนลุกเชนไรบางเทานั้น


798

“ทําไมรพินทรไมยิงในทันทีในขณะท่ีมันโผลมาท่ีลูกๆ ของมัน หรืออยางนอยท่ีสุด ก็ขณะท่ีมันลากเอาศพแรกมา?” เชษฐาถามนองสาว “บนคาคบของตนตะเคียนนัน่ เราเหน็เปาของมันไมถนดัเลยคะ และพี่ใหญตองไมลืมวา รพินทรมีเพียงปนส้ัน .357 ของนอยกระบอกเดียวเทานั้น มันเปนการตัดสินใจท่ีลําบากยิ่งสําหรับเขาในขณะนัน้ เพราะถายิงไมอยูจะยิ่งเดอืดรอนหนกัเขาไปอีก จังหวะท่ีเขายิงเปนจังหวะท่ีมันชารจกระโจนข้ึนมา แตนั่นหลังจากท่ีมันลากเอาศพท่ีสามมาแลว” “บุญท่ีสุดแลวท่ีรพินทรกําจดัมันลงได ท้ังๆ ท่ีมีปนส้ันเพียงกระบอกเดียว และดวยกระสุนนดัเดยีว มือรายจริงๆ หมอนี่ เกดิมาเพื่อจะเปนพรานแทๆ...” ไชยยนัตเอยมาดวยเสียงตํ่าๆ บุยปากใหดูรอยกระสุนท่ีเจาะเขากลางแสกหนาเหนอืสันจมูกเล็กนอย แลวหนัมาทางดาริน “เร่ืองของเร่ือง มาจากความไมประสีประสาของเราเองนั่นแหละ ท่ีไปจับลูกของมันเลย พลอยทําใหกะเหร่ียงตัดไมตายไปถึงสามคน” สีหนาของหญิงสาวสลดลง พูดเสียงเครือ “โธ! ก็ฉันไมรูนี่ คิดไปไมถึง ลูกของมันกําลังนารักนาเลนออก” ขณะน้ัน รพินทรเดินดุมๆ ผละจากพวกกะเหร่ียงตรงเขามา “พวกนัน้วายังไงบาง?” หัวหนาคณะเดินทางถาม สีหนากังวล “เขากําลังจะชวยกันขุดหลุมฝงศพไวท่ีนี่ครับ แลวก็จะเอาเสือนี้กลับไปหมูบานใหพวกเขาเห็นดวย” “ผมหมายถึงวา พวกนั้นมีทาทีอยางไรบาง เม่ือรูวาดารินไปจับลูกเสือเขา จนทําใหคุณตองฆาลูกของมันท้ิงเสียแลวคอยดักยิง และจากผลอันนั้นทําใหมันอาฆาตไปควาเอาพวกเขามาเสียสามศพ ท้ังๆ ท่ีไมไดเปนตนเหตุ และไมรูเร่ืองอะไรมากอน” พรานใหญหัวเราะเบาๆ “โปรดอยากังวลเลยครับ พวกนัน้เขาไมไดคิดอะไรมากมายถึงเพียงนัน้หรอก เขารูดีอยูแลววาเสือมันเปนศัตรูของพวกเขามาแตไหนแตไร เม่ือมันฆาพวกเขา และมันถูกยงิตายแลวเชนนี้ เขาก็พอใจท่ีสุดแลว วากันปกติแลว พวกกะเหร่ียงเหน็วาการตายแทบจะไมมีความหมายอะไรเลย ชีวิตของพวกเขาเส่ียงกับความตายอยูตลอดเวลา พวกนี้เกิดงายตายงาย เม่ือพวกเขาคนใดมีอันเปนไปถึงแกชีวิต ก็ถือวาฟากําหนดอายุมาเพียงแคนั้น เขาไมปายความผิดไปใหใครหรอกครับ และวาอันท่ีจริงกไ็มใชความผิดของคุณหญิงดวย ตอนท่ีเสือมันยองไป พวกเขาควรจะรูตัวแลว แตกลับเคราะหรายเองท่ีปลอยใหมันฆาเสียถึงสามศพ ชวยไมไดจริงๆ” เชษฐาถอนใจออกมาอยางโลงอก


799

“ถาง้ันก็คอยโลงใจไปหนอย ผมก็กลัววาพวกนี้จะมีความรูสึกท่ีไมดกีับเรา แตสังเกตดูพวกเขานับถือศรัทธาคุณมาก ตอนท่ีเกิดไปพบกับหมูบานกะเหร่ียงเขา และรูวาพวกเขารูจักคุนเคยกับคุณดี ทําใหผมโลงใจเปนกอง” เกิดผูยนือยูใกลๆ ก็หัวเราะสอดมาวา “เจานายไมตองวิตกหรอกครับ จากหนองน้ําแหงจนกระท่ังจรดหลมชาง ถาพบคนไมวาจะเปนพวกไหน เอยช่ือพรานใหญรพินทร เจานายจะไดรับการชวยเหลือเปนอยางด ีพรานใหญเคยชวยพวกนี้ไวมาก” ดารินชําเลืองหางตามองดูรพินทร แลวสะกิดเกดิขัดคอมา “แหม! ชวยโฆษณาประชาสัมพันธใหลูกพี่ใหญเชียวนะ รูมานานแลวละวา คนท่ีช่ือ รพินทร ไพรวลัย เปนเจาพอของปาท้ังหมดในแถบนี้ มายง้ันกไ็มเสียเงินจางมาหรอก” พรานพื้นเมืองอาปากหัวเราะแหะๆ เชษฐามองดูซากเสือ แลวโคลงศีรษะชาๆ พมึพําออกมา “ตอนไอกุด กคิ็ดวาเลหเหล่ียมช้ันเชิงมันเหลือรายแลว อีตัวนีย้ิ่งนากลัวข้ึนไปกวา จติใจของมันพยาบาทเหลือราย เลนงานคนในเวลาติดตอกันเสียสามศพ นี่ถาไมถูกยิงตายเสียกอน มันคงตามลามนุษยทุกคนท่ีมันพบเห็น” แลวก็เอ้ือมมือมาตบไหลรพนิทร หัวเราะอยูในลําคอ “มือคุณไววางใจไดเสมอนะรพินทร เกือบจะเรียกไดวา ปาฏิหาริยทีเดยีวท่ีคุณยิงมันคว่ําในกระสุนนัดเดียว จากปนส้ันของนอย” “มันเปนคราวบังเอิญท่ีโชคดีหรอกครับ ถากระสุนนัดนั้นพลาดเปาหมาย เปดโอกาสใหมันกระโจนข้ึนมาอีกเปนคร้ังสอง ผมกับคุณหญิงกเ็ห็นจะไมไดพบพวกเราอีกแลว” “วาแตทีนีเ้ราจะเอายังไงกันละ พวกเราพบกันพรอมหนาแลว รอดปลอดภัยเรียบรอยดีทุกคน เสือท่ีเปนปญหาสําคัญของกะเหร่ียงหวยแมเลิง ก็ถูกกําจัดลงไดแลว” ไชยยนัตเอยข้ึน และทุกคนก็ดูเหมือนกําลังคิดถึงปญหาขอนี้อยูดวยความรอนใจกระสับ กระสาย เพราะเร่ิมเปนหวงถึงแผนงานขางหนา ขบวนเกวียนสวนใหญท่ีถูกปลอยใหรุดหนาไปเร่ือยๆ ซ่ึงปานนี้ไมทราบวาพวกนั้นไปถึงไหนแลว ท้ังหมดมาเสียเวลาหลงปาพลัดพรากจากกันเสีย เปนเวลาไมนอยกวา 30 ช่ัวโมง บวกกับระยะเวลาท่ีสูญเสียไปในการตามลามหิงสากวาจะสําเร็จอีก 3 วันเต็มๆ เม่ือรวมกันแลวก็เกือบรวมอาทิตย นบัจากแยกจากขบวนเกวยีนสวนใหญมา ซ่ึงคลาดเคล่ือนกําหนดนัดหมายเดิมไปหลายวัน พรานใหญสีหนาใชความคิด หันไปมองพวกกะเหรี่ยงซ่ึงบัดนี้กําลังชวยกนัขุดหลุมเตรียมฝงพวกพองท่ีถูกเสือกดัตายแลว หนักลับมาอีกคร้ัง กลาวข้ึนชาๆ “คืนนี้ จะอยางไรเสียพวกเราท้ังหมดก็ตองไปอาศัยนอนอยูท่ีหมูบานของโตะถะ พรุงนี้เชาถึงจะเร่ิมออกเดินทางสกดัพบเกวียนของเราไดตามแผนเดิม อีกอยางหนึ่งโตะถะขอรองผมให


800

ชวยปราบเสือท่ีหวยแมเลิงดวย เขาบอกวาเสือชุมเหลือเกนิ เขามาอาละวาดกดักนิววัแทบไมเวนแตละคืน ไมเปนอันไดหลับไดนอน ตองคอยเฝากันอยูท้ังคืน พวกน้ีกําลังเดือดรอนภัยจากเสืออยางยิ่ง อาวุธของพวกเขาอยางวิเศษก็คือปนแกป ซ่ึงมันไมชวยอะไรไดมากนัก นอกจากยิงไลหรือยิงใหเจ็บไป ผมรับปากกับเขาไวแลววา ระหวางท่ีพวกเราไปอาศัยพักนอนในหมูบานของเขาคืนนี้ เราจะชวยยิงเสือให ผมรับปากกับเขา โดยท่ียังไมทราบวาทางคุณชายจะมีอะไรขัดของหรือเปลา” หัวหนาคณะเดินทางหวัเราะเบาๆ “โธ รพินทร พวกผมจะมีอะไรขัดของ กลับยินดีเสียอีก เพราะคืนนี้เราตองอาศัยหมูบานเขาอยูแลว บอกเขาเถิดวา พวกเราจะชวยยงิเสือใหเองในคืนนี้ สําคัญวาใหมันชุมจริงเทานั้น เราตองผูกมิตร และตองการน้ําใจจากพวกเขา มันก็ไมทําใหเสียเวลาของเราเลย” พรานใหญตะโกนเรียกโตะถะเขามา และสงภาษาใหรูเร่ือง กะเหร่ียงเฒานยันตาเปนประกาย หนัไปยกมือไหวเชษฐา ไชยยันต และดาริน แกพูดภาษาไทยล้ินบานปาไดเล็กนอย แตสามารถฟงไดรูเร่ืองดี “เราจะยิงมันยงัไง ออกนั่งซุมนั่งหางหรือ?” ไชยยนัตถาม “ไมจําเปนตองลําบากถึงอยางนั้นหรอกครับ ฟงตามท่ีโตะถะเลานั้น พอจะสรุปไดวายานหมูบานของแก เปนยานท่ีไอพวกเสือกําลังคะนองและยามใจ มันไมเกรงกลัวปนแกปเลย และเสือลงวาเกิดโอหังคะนองข้ึนมาแลว มันกพ็ากันออกมาเดินสวนสนามใหเห็นชนดิวางตวัเปนเจาทีเดยีว โตะถะเลาวา ปะเหมาะบางทีมันกําแหงถึงขนาดปนข้ึนมาบนชานเรือนก็ยังมี ตกกลางคืนตองล่ันดาลกันแนนหนา ชนิดบานใครบานมัน ถาแบบนี้เราแยกสายกนัออกเดินสองไฟ ยิงท้ิงเสียสักส่ีหาตัวภายในคืนเดียว มันกจ็ะเข็ดหลาบไปนาน ถาคิดจะยิงเสือกันจริงๆ แลวละก็คืนนี้เปนไดสนกุแหละครับ แตตองระวังตัวมากหนอย เพราะเปนการเดินสองไฟยิงซ่ึงๆ หนา งายกวาการนั่งหางหรือซุม โอกาสมีนอยนักท่ีเราจะไดยิงเสือในลักษณะนี”้ “นาชม เลนเดนิยิงกนัแบบนัน้เลยหรือ?” ไชยยนัตรองออกมาเสียงตํ่าๆ บังเกิดอาการสะบัดรอนสะบัดหนาวข้ึนมาอยางไรชอบกล พลางหันไปมองหนาเชษฐา ก็ไดยินหวัหนาคณะเดินทางบอกมาเรียบๆ วา “ถามันชุมมากๆ ก็ตองเอาแบบรพินทรวานั่นแหละ เดนิสองไฟยิงเหมือนๆ กับยิงเกง หรือกวางกันเลย เสือท่ีกลัวคนยิงยาก เพราะมันคอยแตจะหลีกหลบระวังตัว แตเสือท่ีกําแหงกลาคนเพราะยามใจ จะเปดโอกาสใหเรายิงงายท่ีสุด” “เทาๆ กับท่ีมันถลกหนังหวัของเรางายท่ีสุดดวย!” อดีตนายทหารปนใหญครางออยๆ ยิ้มออกมาแหงแลง “ถาไมมีความม่ันใจในมือหรือสติแลว ก็ไมมีใครบังคับแกใหออกเดินยิงเสือคืนนี”้


801

“พูดเปนบา แกจะใหฉันนอนเฝาท่ีพักคนเดียวง้ันรึ” ไชยยนัตบน หนัไปคอนเชษฐาปะหลับปะเหลือกแลวมองมาทางพรานใหญ “นี่ผูกอง! ไอการเดินสองไฟยิงเสือกันซ่ึงๆ หนา แบบยงิกระตายนะ ไมเปนปญหาอะไรเลยสําหรับมืออยางผูกอง ทีนี้มือขนาดพวกเราสามคนจะไหวรึ” รพินทรหัวเราะ มองดูไชยยันตอยางรักสนทิ จากการคบหารวมชีวิต รวมสถานการณทําใหเขาหยั่งรูถึงอุปนิสัยใจคอแทจริงของไชยยันตไดเปนอยางด ี ไชยยนัตเปนคนมีอารมณขันขี้เลนอยูตลอดเวลา แตไมใชเปนคนขลาด หรือระยอตอส่ิงใดท้ังส้ิน “โธ ไหวซิครับ ถาเห็นไมไหวผมจะชวนทําไม การเดนิยิงเสือในเวลากลางคืน มันก็ไมเห็นจะเปนเร่ืองเส่ียงนากลัวอะไรมากไปกวาเทาท่ีพวกเราทุกคนเคยผจญกันมาแลวเลยสักนิด ก็รูมือกันดีอยูแลวทุกคน โดยเฉพาะอยางยิ่ง คุณไชยยนัต” เชษฐากับดารินหัวเราะ ไชยยันตกลืนน้ําลาย ทําตาเหล แลวพยักหนาหงึกๆ “เอา! เอาเขา รพินทร ผมคงไปไมถึงหลมชางเพราะถูกเสือมันขบหวัเสียกอน ในคืนนี้เพราะลูกยุของคุณนี่แหละ” “ดีเหมือนกัน ถาผานการประจันหนากับเสือท่ีหวยแมเลิงไปไมได เธอก็ไมควรจะไปถึงหลมชาง” ดารินบอกมาดวยน้าํเสียงรําคาญ “แปลวาเรานะจะออกไปยิงเสือกับเขาดวยในคืนนี้?” “มันจะเปนวิธีเดียวเทานัน้ ท่ีทําใหฉันเลิกกลัวเสือเหมือนเชนท่ีกลัวอยูในขณะนี”้ “ชอบเปนนางเอกซะเร่ือยนะ เสียดายท่ีไมมีพระเอก” “บา! อยามาทําปากช่ัวไปนะ ตาไชยยนัต” แสนงอนประจําปา คอนคนข้ีกระเซาจนตาคว่ํา “ทําไมน้ําปามันถึงไมพัดหายไปเสียรูแลวรูรอด มาเจอะหนากันอยูได ฉันไมสบายใจต้ังแตเหน็หนาเธอโผลมาแลว ภาวนาอยูตลอดเวลาขอใหอยาเจอกันอีก” “ฟง ฟงนอยพดู...” อีกฝายหนึ่งยานคาง เชษฐาจุปากเบาๆ “ตางคนตางรอดตายมาพบหนากนั ยังไมทันไรทะเลาะกันอีกแลว เปนยังไงสักทีนะ ไอเด็กสองคนนี่ รําคาญจริง!!” ไชยยนัตยกัไหล ดารินหนางอ รพินทรกล้ันยิ้ม พี่ชายผูอาวุโสท่ีสุดในคณะเดินทางบนอะไรพึม ทําใหท้ังสองยุติการวิวาทกนัลงได อดีตนายทหารปนใหญหันมาพูดกับรพินทรเปนงานเปนการข้ึน “มีอะไรท่ีคุณจะแนะนําเราลวงหนาในการเดินยิงเสือซ่ึงหนาในคืนนี้บางไหม?”


802

“ก็ไมมีอะไรเปนพิเศษมากไปกวาการยิงสัตวในเวลากลางคืนชนิดอ่ืนๆ หรอกครับ เราจะแบงกันออกเปนสามสาย เดินสองไฟในละแวกใกลๆ โดยอาจมีพวกกะเหร่ียงสมทบดวย ตามแตจะตกลงกับโตะถะอีกคนหนึ่ง สองไฟพบตาก็ยิง เร่ิมตนออกสองประมาณสักสองทุมไป จนถึงเท่ียงคืนแลวกลับมานอน รุงข้ึนกอ็อกจากหวยแมเลิงไปตามเสนทางของเรา โดยอาจออกสายหนอยกไ็ด หลังเท่ียงคืนไปแลวเรานกัพกักันใหเต็มท่ี” “พอไฟกระทบตา มันจะพุงเขาสวนแสงไฟไหม?” “ตามปกติแลว สัตวทุกชนิดแมกระท่ังเสือ จะหยดุชะงักนิ่งอยูกับท่ีทันทีช่ัวขณะหน่ึง เม่ือแสงไฟจับสะกดไว และถาเบนลําไฟลงกบัพื้นใกลๆ ตัวของมัน บางทีมันก็เดนิตาม แตท่ีจะกระโจนเขาสวนลําไฟในทันทีท่ีพุงไปจับมันนั้นไมเคยปรากฏ ยกเวนแตวาจะถูกยิงเจ็บและระยะยิงสวนหนาใกลๆ ซ่ึงก็เปนการโจนเขามาดวยสัญชาตญาณตกใจมากกวาอยางอ่ืน เพราะฉะน้ันถาพบประจันหนาในระยะใกล การยิงก็ตองระมัดระวังเปนธรรมดา หากสองพบในระยะใกลอยางวานี่ และในลักษณะท่ีมันหนัหนามาตรงเรา ถาไมแนใจวาจะยิงนัดเดียวอยู ก็ควรใชลําไฟฉายลอใหมันกลับลําตัวหันหนาไปทางอ่ืนเสียกอน จึงคอยยิง สําหรับการสองไฟโดยใชศิลปะชนิดนี้ ไมตองเปนหวงหรอกครับ เพราะผม เกิด และแงซายจะทําหนาท่ีในการสองไฟให พวกคุณคอยยิงอยางเดยีวเทานั้น และจะคอยซํ้าถาจําเปน” ไชยยนัตถอนใจออกมาอยางโลงอก “คอยยังช่ัวหนอย ถามีมือสองไฟแนๆ เปนพี่เล้ียงคอยชวยสองใหแบบนี้ ทีแรกผมยังนึกไมออกวาจะยงิอีทาไหน ถาขืนสองไฟเองแลวยิงเอง แบบนั้นมันคงขลุกขลักพิลึก มือซายไหนจะจับกระบอกไฟฉาย ไหนจะตองประคองกระโจมมือของไรเฟล พอเห็นตาเสือ แตมองไมเห็นศูนยหลังข้ึนมาก็ยุงเทานั้น” “เร่ืองมากชะมัด หวงโนน กลัวนี่ ยุงไปหมด ถาปอดนักกน็อนในเรือนกะเหร่ียงเสียกแ็ลวกัน” ดารินพูดเปรยๆ “ไมรูละ เธอจะเกงก็เชิญเกงไปคนเดยีวเถอะ ฉันนะ ยอมรับโดยหนาช่ืนวาปอดแหกเอามากๆ และสําหรับเดินยิงเสือท่ีหวยแมเลิงคืนนี้ ฉันขอจองตัวรพินทรเปนมือไฟฉายประจําตัวกอนละ คนเกงจะฉายเองยิงเอง หรือจะใหใครเปนมือไฟฉายก็ตามใจ” “ออ เชิญเลย ตามสบาย นักแหยโทสะ กับนกักวนประสาทจับคูกนัไดดแีลวนี ่ ฉันไมพิสมัยท่ีจะเอาตัวไวหรอก หลงปาอยูดวยกนัรวมสองวัน เบ่ือหนาเต็มทีแลว” หญิงสาวพูดสะบัดๆ มาโดยเร็ว ท้ิงหางตาผานหนารพนิทร ผูนั่งกะพริบตาปริบๆ อยู ไชยยันตสะกินแขนพรานใหญ “คุณนี่แปลก ตอนท่ีหลงปาอยูดวยกนั เขาเบ่ือหนาคุณเต็มที คุณก็ควรจะวิ่งหนไีปจากเขาเสียโดยเร็ว กลับอุตสาหทนใหเขาเบ่ือหนาอยูได เปนผม...ผมวิ่งหนีท้ิงใหอยูคนเดยีวเสียเลย”


803

“ออ ลองทรยศตอสัญญาจาง วิ่งหนี จะไดยิงขาหกัเสียเทานั้น ฉันมีปนอยูในมือดวย ในขณะท่ีเขาไมมี!” เสียงหลอนกราวกระดาง เหมือนๆ เชนท่ีรพินทรเคยไดยนิไดฟงตามปกติ แตแววตาซ่ึงมองจับนิ่งมายงัเขาเปนประกายสุกใสเกินกวาท่ีพี่ชาย หรือเพื่อนชายจะสังเกตเห็น หรือจับความนยัได นอกจากคนท่ีถูกมองเอง ไชยยนัตโคลงหัวบนอุบอิบอยูในลําคอ “นอยนี่เหลือเกิน พูดอะไรไมเกรงใจคนเลย โชคดีเหลือเกินท่ีตัวเองหลงอยูกับรพินทร ถาพลัดไปคนเดียวละก็ปานนี้จะเปนยังไงบางแลวก็ไมรู แตไหนแตไรมาแลว วาจาไมเคยถนอมน้ําใจคนบางเลย อวดดเีหลือราย” “ไมตองมาทําพูด ‘พลีส’ เขาดีไปหรอก เปนอันวาคืนนี้พรานใหญเปนพี่เล้ียงคุมกนัเธอตอนยิงเสือแนๆ ” พลางก็หันมาทางรพินทร บอกหนาตาเฉยวา “คุณไปกับไชยยันตนะ คอยสองไฟใหเขา หรือวาชวยลากเขากลับมาตอนท่ีเสือมันขบขมองก็ตามแต คุณกับฉันจบัคูกันมาหลายคร้ังแลว เปล่ียนกันเสียบางกด็ี จะไดไมเบ่ือหนา” รพินทรยิ้มๆ ไมกลาวเชนไร เพื่อนชายคนท่ีถูกแชงอยูในทีใหเสือ ‘ขบขมอง’ ขมวดค้ิวนิ่วหนา ชําเลืองมองดูคนพูดอยางฉิวๆ ท้ังสองจะตอลอตอเถียงกันตามนิสัยเคยชินเชนไร เชษฐาไมไดสนใจอีก พยกัหนาเรียกพรานใหญเขาไปหารือเปนงานเปนการอยูเงียบๆ ท่ีขอนไมใหญดานหนึ่ง ระหวางท่ีคอยพวกกะเหร่ียงจดัการขุดหลุมฝงศพพวกพอง “พวกของโตะถะอพยพกันมาจากผาเยิง เพราะถูกโขลงไอแหวงรังควานหนกั” หัวหนาคณะเดินทางกลาวเครงขรึม มองไปทางพวกกะเหร่ียง ท่ีกําลังขุดหลุมชุมมุน กันอยู “ผมคิดวาโตะถะจะตองใหรางงานขาวลาสุดของไอแหวงแกเราได ถาคุณลองถามแก” “คุณชายบอกใหโตะถะทราบแลวหรือยังครับวา คณะของเรากําลังติดตามไอแหวงอยู?” “ผมยังไมไดบอกเลย เพราะมัวแตมีเร่ืองกงัวลหนกัเฉพาะหนา เกีย่วกบัท่ีจะตองติดตามคุณกับนอยเปนอันดับแรก เม่ือคืนนี้เราอาศัยพักนอนอยูบานของโตะถะก็จริง แตไมไดพูดอะไรกนัมากไปกวาเร่ืองเสือท่ีคาบเอาคนของแกไป แลวกเ็ร่ืองท่ีเราจะขอแรงแกชวยติดตามหาคุณ ผมเองก็พูดกับแกไมคอยรูเร่ือง ตองอาศัยเกิดกับแงซายเปนลาม” “ถาง้ันไปถึงหมูบานแลว ผมจะลองคุยกับแกดูครับ เรามีเวลาอีกท้ังคืน” “น้ําปา ทําใหพวกเราเสียเวลา และคลาดเคล่ือนแผนการเดินไปหมด แตก็ตองนับวาเคราะหดีมาก ท่ีพวกเราสามารถตามกันพบภายในเวลาไมเกิน 48 ช่ัวโมง และไมมีใครไดรับอันตรายอะไรมากนัก”


804

อดีตทูตทหารบกเอยข้ึนชาๆ ยกมือลูบปลายคางพลางหวัเราะออกมาเบาๆ นัยนตาเหล็กแจมใส เต็มไปดวยแววของชายชาตรี ทอดจับนิ่งมายังพรานนําทาง “มันเปนการเผชิญภัยท่ีเต็มไปดวยรสชาติเขมขน ชนิดท่ีผมไมเคยพบมากอน เลนเอาใจหายใจคว่ําทีเดยีว นกึวาแผนการเดินทางของเราจะสุดส้ินลง อีตอนเจอน้ําปานั้นเสียแลว เดชะบุญแทๆ” “ปาดํา ดงดิบ ในแถบนี้ เต็มไปดวยภยันตรายทุกฝกาวยางและทุกขณะจิต อยางเชนท ี่คุณชายไดพบเห็นมาแลว เปนลําดับนี่แหละครับ ท้ังจากสัตวราย และจากธรรมชาติ ยิ่งเม่ือพนจากหลมชางไปแลว มันจะสักขนาดไหน กข็ออยาใหผมเอยถึงดีกวา สําหรับผมนั้น ตระหนกัในหนาท่ี สําคัญอยูประการเดียว คือปฏิบัติตามคําส่ังโดยพันธะสัญญาจนลมหายใจสุดทาย” เชษฐายิ้มกวางขวาง เอ้ือมมือมาตบไหลจอมพรานหนกัหนวงแลวบีบกระชับ “ผมรู วาเลือดของพรานใหญรพินทร ไพรวัลย เขมขนขนาดไหน และคุณก็คงจะรูตอไปในกาลขางหนาดวยวา เลือดของ เชษฐา วราฤทธ์ิ ก็มิไดจางไปกวาคุณเลย ขอทบทวนย้ําใหคุณแนใจเสียอีกคร้ังวา...จะไมมีอะไรมาเปล่ียนแปลงแผนเดิมของเรา นอกจากความตายเทานัน้ ไอแหวง เปนเปาหมายในอันดับตอไปของเรา จากนั้น ก็คือหลมชาง และจากนั้นก็เทือกเขาพระศิวะ มรกตนคร เมืองลับแล ซ่ึงถาหากวามันมีอยูจริง...จนกวาจะพบอนุชา หรือจนกวาจะทราบขาวโดยหลักฐานแนนอนวา ไมมีเขาอยูในโลกนี้แลว เม่ือนัน้เราจึงจะถอยหลังกลับ” รพินทร ไพรวลัย กมศีรษะคํานับราชสกุลหนุมผูเปนนายจาง อยางคารวะนอบนอม “ผมก็ขอปฏิญาณวา จะไมถอยหลังแมแตกาวเดียว จนกวาคุณชายจะบรรลุผลสมเจตนานั้น” เชษฐาสงมือมาใหจับ ท้ังสองประสานมือกันบีบกระชับแนน มันเปนการสัมผัสมือของชายตางฐานะศักดิ์สกุลสองคน แตเสมอและทัดเทียมกันในเกียรติศักดิ์ ของลูกผูชาย โตะถะและบริวาร จัดการฝงศพท้ังสามพรอมท้ังประกอบพิธีตามคติของชาวเขาเปนท่ีเรียบรอย กตั็ดไมมาทําเปนคานหามเสือตัวนั้น สอดเขาไปในระหวางขาท้ังส่ีท่ีผูกมัดดวยเถาวัลยเหนยีว กะเหร่ียงรางกํายําส่ีคนเขาประจําคานหาบหนาหลังดานละสองยังหลังแอ เพราะนํ้าหนักอันมากมายของนังเสือสมิงรายตัวนั้น คร้ันแลว ท้ังหมดก็พรอมท่ีจะออกเดินทางเขาสูหมูบานหวยแมเลิง อันตัง้อยูบนไหลเขายอมๆ ลูกหนึ่ง ทางตะวันออกเฉียงเหนือ ขณะนั้น นาฬิกาเข็มทิศท่ีขอมือของเชษฐา ชี้บอกเวลา 15.05 น. ดงกําลังระอุอาวเหงื่อซึมทุกขุมขน...


805

34 หวยแมเลิง ตัง้อยูบนพื้นท่ีราบโลงในระหวางไหลเขาใหญลูกหนึ่ง รอบดานลอมไปดวยทิวเขาใหญนอย มีลําหวยเล็กๆ อันเปนก่ิงแยกของทางน้าํตกจากยอดเขาใหญ ไหลผานชมรมของพวกกะเหร่ียง ท่ีเพิ่งจะอพยพยายมาตัง้ถ่ินฐานอยูใหม มีอยูประมาณ 30 หลังคาเรือน แตละหลังเปนเรือนยกพืน้สูงลิบ ฝาขดัแตะหลังคามุงแฝก มีกระไดหรือพะองสําหรับพาดขึ้นลง และสามารถจะชักขึ้นไปเก็บไวบนเรือนไดในยามกลางคืน อันเปนธรรมเนียมของการสรางเรือนของพวกชาว เขาท่ีอยูในดงลึกท่ัวๆ ไป ท้ังหมดมาถึงเวลาโพลเพล ทามกลางเสียงเหาขรมถมเถของพวกสุนัขเล้ียง และเสียงเกรียวกราวของกะเหร่ียงลูกเล็กเด็กแดงท่ีพากันวิ่งออกมาตอนรับ แตแลวพวกหมาประมาณ 10 กวาตัวเหลานัน้กพ็ากันสงเสียงรอง และวิ่งหางหดกระจายกนัไปคนละทิศละทาง ในทันทีท่ีไดกล่ินสาบจากนังพยัคฆรายท่ีถูกหาบมา ซากเสือใหญถูกโยนลงกบัพื้นกลางลานหนาเรือนของโตะถะ พวกลูกบานท้ังหลายเขามามุงลอมสงเสียงพูดกันแซด ซ่ึงคณะจากกรุงเทพฯ ไมอาจฟงรูเร่ือง นอกจากจะจับอากัปกิริยาพวกเหลานัน้วา ทุกคนเต็มไปดวยความต่ืนเตน และยนิดีอยางยิ่ง ท่ีเห็นซากทูตมัจจุราชตนเหตุของการเอาชีวติพวกเขาไปเสียถึงสามคน ระคนไปกบัความเคียดแคน และสยองกลัวในอนาคตท่ียังทายไมถูก เฒาโตะถะ ข้ึนไปยนืพูดประกาศเสียงดังอยูบนชานบาน โดยมีบริวารท้ังหลายลอมฟงอยู มีเสียงพูดถามจอกแจกฟงไมไดศัพทวุนวายอยูช่ัวขณะ ตอมาทุกคนก็เงียบสงบฟงโตะถะพูดดวยอาการเคารพเชื่อฟง ครูหนึ่งแกก็พยกัหนาเรียกพรานใหญเขาไปยืนอยูเคียงขาง คณะนายจางเห็น รพินทรตะโกนพูดกับลูกบานกะเหร่ียงเหลานั้นอยูเปนครูใหญ รูสึกวาชาวเขาอันอยูใตการนําของโตะถะเหลานี ้ ทุกคนรูจกัคุนเคยและใหความเคารพศรัทธาเล่ือมใสเขาดีมากอนแลว สีหนาของคนเหลานั้นแชมช่ืนมีความหวงัข้ึน ในขณะที่รพินทรพูด ดารินหันไปมองดูแงซายผูยนือยูขางๆ เหมือนจะถาม หนุมกะเหร่ียงพเนจรรูความตองการของหลอน พูดหาวๆ ในลําคอวา “พวกนัน้เตรียมจะยายถ่ินใหมเพราะกลัวเสือ แตผูกองขอใหพวกเขาอยูท่ีนี่ตอไปตามเดิม เพราะเห็นวาลงแรงกันไวมากแลว รับจะปราบเสือให” “แลวพวกนัน้วายังไง?” ไชยยนัตถาม “พวกนัน้เช่ือผูกองมาก ขอรองใหคณะของเราอยูกับเขาตอไปอีกสัก 2-3 วัน” “เราเห็นจะไมมีเวลาแน”


806

หัวหนาคณะเดินทางกลาวขัดข้ึนโดยเร็ว สีหนากังวล มองไปท่ีพรานใหญผูกําลังสงภาษาอยู แลวหันมาที่แงซาย “พรานใหญของเรารับคําเขาไววายังไง” เกิดรีบตอบมาใหโดยเร็ววา “โปรดอยากังวลเลยครับ นายบอกพวกนัน้วาจะชวยยิงเสือใหคืนนี้คืนเดียวเทานัน้ แตจะพยายามยิงใหไดมากท่ีสุด พรุงนี้ก็จะขอแยกไปกอนเพราะมีธุระรอน อยูชาไมได” “โลงอกไปที ถาเราไมติดธุระ เรากย็ินดีท่ีจะอยูชวยเขาไดมากกวานี”้ ดารินพึมพํา ท้ังหมดถูกเชิญใหข้ึนไปพกัอยูบนเรือนของโตะถะ ซ่ึงกวางใหญกวาหลังอ่ืนๆ การรับรองตอนรับไดถูกกระทําข้ึนอยางกุลีกจุอ และเต็มท่ีตามสภาพเทาท่ีพวกชาวปาจะทําได สําหรับผูท่ีเคารพนับถือ เหลาปาหลายไห ถูกงัดข้ึนมาเล้ียงดแูละบําบวงตอเจาปาเจาเขา ชายฉกรรจทุกคนในหมูบาน มาชุมนุมพรอมกันอยูท่ีลานบานของหัวหนา อากาศซ่ึงเย็นฉํ่าอยูตลอดเวลาแลว นับต้ังแตเหยยีบยางข้ึนมาบนไหลเขา อันเปนท่ีต้ังของหมูบาน บัดนี้พอมืดสนิท มันกห็นาวเยือกในทันที รพินทรแยกไปนั่งหารือสอบถามอะไรโตะถะ พรอมกบักะเหร่ียงสามคนท่ีรายลอมเขาอยู ปลอยใหคณะนายจางนอนเอกเขนกพกัอยูบนพืน้เรือนกวางตอนหน่ึง ซ่ึงถูกจัดไวใหเปนท่ีนอนในคืนนี้ ขณะน้ันทุกคนรับประทานอาหารม้ือเย็นเสร็จเรียบรอยแลว พอตะวนัลับเหล่ียมเขาส้ินแสงลง ท้ังหมดท่ีกําลังสนทนาแยกกลุมกันอยูเบาๆ ก็หยุดชะงักลงราวกับนดักนัไว เพราะเสียงรองของเสือดังกองแหวกความสงัดของยามคํ่ามา ไดยินอยางถนัดมาจากเชิงเขาดานเหนือ คร้ันแลวก็มีเสียงอีกตัวหนึ่ง คํารนตอบมาจากปลายหวยดานตรงขาม เสียงของมันกระหึ่มฟงแสยงเย็นเยียบไปถึงไขสันหลัง! ทุกคนมองดูตากันเองอยูไปมา พวกกะเหร่ียงท่ีชวยกนัถลกหนังเสือท่ีลานบานเบ้ืองลาง พากันหยุดทํางาน รวมกลุมกันเขามาลอมไฟกองใหญ ท่ีกอไวโชติชวง เด็กๆ ในเรือนผวารองจา ตัวส่ันอยูในออมอกของแม ซ่ึงก็ขวัญเสียไมนอยไปกวาลูกนอย อิทธิพลของไอลายครอบครองอยูเหนือขวัญของกะเหร่ียงหวยแมเลิงท้ังหลายท่ัวหนา เสียงวัวในคอกหลังบานของโตะถะ ซ่ึงมีอยูประมาณ 10 กวาตัว รอง มู-มูอ ประสานเสียงกันอึงคะนึง และมีเสียงคอกล่ันโครมครามเหมือนกบัวา พวกมันจะพยายามแหกคอกเตลิดเปดเปงออกไป เพราะอํานาจความหวาดกลัว พวกหมาท่ีเหาหอนอยูในขณะน้ีกเ็งียบกริบซุกตัวขดตัวส่ันอยูใกลๆ กบักลุมคนไมยอมออกหาง ครางง้ีดงาดอยูในลําคอ


807

โตะถะสงเสียงสบถล่ันออกมาอยางเดือดดาล หัวเสียไลลูกชายหนุมฉกรรจของแกสองคน ท่ีกําลังนั่งคุยอยูกับพรานใหญ ใหลงไปดูววัในคอก ลงเลงเอะอะไปหมด เพราะเจาสองนั่นนั่งอิดๆ เอ้ือนๆ ไมคอยจะยอมลุก เชษฐานั่งเหยยีดขา ตะแคงหูคอยจับเสียง ไชยยนัตนอนแผเอาหวัหนุนยามในขณะน้ี คอยๆ ผงกกายลุกข้ึนนั่ง สวนดารินเอ้ือมมือไปควา .470 ริกบ้ี ท่ีพิงอยูขางเสาเรือนใกลๆ ข้ึนมาหักหางเหยี่ยว ถอดกระสุนสองนัดท่ีบรรจุไวแลวออกมาพจิารณาดู เพื่อความแนใจอีกคร้ังวามันจะไมมีการดาน เพราะจมน้ําอยูหลายช่ัวโมง ขณะท่ีแคมปถูกน้ําปาซัด “ถามันจะเอาเรื่องจริงๆ แฮะ นี่มันดงเสือชัดๆ เห็นจะอยูเปนฝูงทีเดียว” ไชยยนัตพึมพาํออกมาเบาๆ “ตองเก็บมันใหมากท่ีสุดเทาท่ีจะทําได เอาใหเข็ดเลย” เชษฐาบอกเสียงตํ่าๆ กรอกบร่ันดีเขาปาก แลวสงไปใหเพื่อน ระหวางไชยยันตจอขวดกับริมฝปาก รพินทรก็เดินฟากล่ัน ตรงเขามาพรอมกับโตะถะ “ไฟฉายของเราใชการไดทุกกระบอกหรือเปลาครับ?” เขาถามเรียบๆ เชษฐากมศีรษะ “เรียบรอยดีทุกกระบอก” “แลวแบตเตอร่ีอะไหล เรามีติดตัวกันมาดวยไหมครับ?” “ผมหยิบใสมาในเคร่ืองหลังของแงซายสองโหล กระดาษกลองเปยกยุยเพราะถูกน้ําหมด แตถานคงจะใชการไดด”ี ไชยยนัตเปนคนบอก แลวกห็ันไปร้ือยามหลังของแงซาย ท่ีวางสุมกองรวมกันอยู หยิบถานไฟฉายออกมา “ทําไมหรือ?” “กรุณาตรวจสอบไฟฉายใหแนใจอีกคร้ังครับ แลวขอเบิกถานอะไหลใหผมสักโหล จะแจกใหกับพวกกะเหร่ียงท่ีจะไปกับเราดวย พวกน้ีมีแตกระบอกไฟฉายขนาดสองทอน-สามทอน แตไมมีถาน ไฟฉายหลายๆ กระบอกชวยกันไดดีกวากระบอกเดยีว” เชษฐา ดาริน เกิด และแงซาย ชวยกนัตรวจสอบไฟฉายขนาดแปดทอน ท่ีมีเอามาประจําตัวมือครบคนทุกอัน เพื่อความแนใจอีกคร้ัง มีการเปล่ียนถานบางกอนเม่ือเหน็วาแสงไฟจะออนลง สวนไชยยนัตโกยถานอะไหลไปใหพรานใหญ ซ่ึงรพินทรสงตอไปใหโตะถะ เพื่อแจกจายใหแกคนของแก อันอยูในชุดท่ีจะติดตามไปดวย ระหวางท่ีตางกําลังชุลมุนกันอยู เสียงพยัคฆรายก็แววมาตามลมอีกคร้ัง มันดงัอาวๆ ลากเสียงยาวแลวลงทายฮ่ึมๆ กองสะเทือน ตอไปก็เปนเสียงฮอกๆ เปนจังหวะท่ีกระหึ่งอยูในลําคอ เหมือนจะเรียกหาคู


808

หมูบานหวยแมเลิง และสรรพสําเนียงไพรยามราตรีของปารอบดาน ถูกสะกดใหนิ่งอยูกับท่ีอีกคร้ัง นอกจากววัท่ีดิ้นตูมตามอยูในคอก และเสียงตะโกนสาปแชงของลูกชายโตะถะสองคน ซ่ึงขณะน้ีกําลังชวยกันตอกไมกั้นคอก ใหหนาแนนยิ่งข้ึน กันไมใหฝูงวัวพังออกมาได เสียงโตะถะ บนอะไรกับรพนิทรพึมพํา ใบหนาเครียดคลํ้า “โตะถะวายังไง?” เชษฐาถามพรานใหญเบาๆ “แกบอกวาคนของแกคนหนึง่ กระทําความผิดอยางรายแรง เปนการ ‘ผิดปา’ ข้ึน เลยทําใหทุกคนในหมูบานพลอยเดอืดรอนกันไปหมด” “หมายความวายังไง ท่ีวา ‘ผิดปา’ นะ?” หญิงสาวงง ถามมาโดยเร็ว พรานใหญหันไปสอบซักอะไรหัวหนาบานอยูอีกครูหนึง่ ก็มองมายังคณะนายจางของเขา ถอดบุหร่ีใบตองแหงท่ีขอจากพวกกะเหร่ียงออกจากฟนหนาท่ีเนนไว พนควันอัดฉุนกึกลงตํ่า “คําวา ‘ผิดปา’ ก็คือการกระทําอะไรสักอยางหนึ่ง ท่ีไมชอบดวยทํานองคลองธรรมตามประเพณีท่ีพวกเขานับถือกันครับ หรือจะพูดใหตรงก็คือ ผิดศีลธรรมของพวกเขานั่นแหละ พวกน้ีเขานับถือกันอยางเครงครัดในเร่ืองอํานาจอาถรรพณของปา เช่ือในเร่ืองล้ีลับ เกี่ยวกับภูตผีปศาจเจาปาเจาเขา และเช่ือวาอิทธิพลท่ีเหนือธรรมชาติมีอยูจริง ถาใครทําอะไรผิดลงไป อํานาจลึกลับของปาก็จะลงโทษ และขณะนี้เขาเช่ือวา พวกเขากําลังถูกลงโทษกันอยู” “แลวท่ีวาพวกเขาคนหน่ึง ‘ผิดปา’ นั่นนะ ไปผิดเขายังไง ไหนลองเลาใหฟงบางซิ” ไชยยนัตถามมาอยางสนใจ “คือง้ีครับ โตะถะเลาใหผมฟงวา กอนท่ีไอแหวงจะยกโขลงเขาทําลายคนและไรนา ท่ีผาเยิง ลูกบานของเขาคนหน่ึงเปนหญิงสาวสวย อายเุพียง 18 แตงงานแลวกับผูชายหมูบานเดยีวกนั คราวหน่ึงผัวออกไปตัดไมในปา สามคืนไมไดกลับบาน หลอนแอบไปคบชูท่ีเปนคนตางหมูบาน ไปไดเสียกันกลางปา ผลปรากฏวาชายผูเปนผัวขณะท่ีตัดไมอยูในปา ถูกหมีแมลูกออนกัดตาย และตอมาอีกสองวนั ไอแหวงกย็กโขลงลงเหยียบหมูบานตายกันแหลกลาญไปอีกหลายศพ พวกเขาจงึตองยายจากผาเยิงมาต้ังถ่ินฐานใหมอยูท่ีหวยแมเลิงนี่ โดยเหน็วาชัยภูมิเหมาะพ้ืนดินอุดมสมบูรณดี แตพอยายมาถึงวันแรก ยังไมทันจะสรางท่ีพัก เสือก็เขามาคาบเอาคนไปตอหนาตอตากลางวันแสกๆ คนท่ีถูกคาบไปก็คือหญิงสาวท่ีคบชู และเปนหมายเพราะผัวตายคนนัน้ พวกเขาตามไปพบศพของหลอน ถูกกดัถันท้ังสองขางขาดหายไป รางกายสวนอ่ืนไมมีรอยเสือกนิเลย นอกจากเตาถันท้ังสองขางเทานั้น และตอจากนั้นมา พวกเสือก็ยกโขลงกันมาเปนฝูง รบกวนววัควายสัตวเล้ียงเขาไมเวนแตละคืน อยางท่ีบอกแลว” ดารินอุทานอะไรออกมาคําหนึ่งในลําคอ ขนลุกซูท้ังกาย สวนไชยยันตผิวปากหวือออกมาดังๆ ทุกคนมองตากนัเงียบกันไปช่ัวอึดใจหนึ่ง


809

“บอกโตะถะไปวา...” ในท่ีสุดเชษฐาก็เอยดวยเสียงเรียบๆ แตแววตาสีเหล็กคูนัน้ ขรึมเครียดจริงจัง “พวกเราจะแกความผิดนั้นใหเอง ผูหญิงคนน้ันก็ถูกเจาปาลงโทษไปแลว และเราก็บวงสรวงบอกกับเจาปาแลว เจาปารับคําเรา และตอนรับใหพวกเขาทํามาหากินกันอยูท่ีนี่ตอไปโดยไมจําเปนตองโยกยายไปไหนอีกแลว” รพินทรหันไปสงภาษา คณะนายจางสังเกตเห็นหวัหนากะเหร่ียงโคลงหัวอยูไปมาอยางทอแท นัยนตาขุนแหงของแกมาแววทุกขหนัก “เขาบอกวาฝร่ังสามคนกับพรานชาวกรุงท่ีมาต้ังแคมปอยูใกลๆ หมูบานผาเยิงของเขา กอนหนาท่ีไอแหวงจะอาละวาด กไ็ดรับปากอยางนีแ้หละครับ” พรานใหญถายทอดความรูสึกของหัวหนาหมูบาน ใหพวกนายจางของเขาทราบ “แตแลววันเดยีวกันท่ีพวกเขาถูกโขลงชางยกพลบุก ฝร่ังนักสํารวจพวกนั้นก็ถูกเหยียบตายหมด...ไมเหลือสักคน” “เราไมใชฝร่ังพวกนั้น” ไชยยนัตชวยพูดมาอีกคนดวยเสียงหนกัแนน หนัไปทางโตะถะ พยายามจะใหกะเหร่ียงเฒาเขาใจ “และท่ีสําคัญท่ีสุด เรามีพรานใหญรพินทรท่ีโตะถะและทุกคน เช่ือถือในฝมือของเขาดีอยูแลวรวมดวย เราไมเกณฑใหพวกของโตะถะ ตองออกไปเผชิญกับเสือในคืนนีพ้รอมกับเรา แตถาใครสมัครใจจะไปดวย เรากจ็ะไมหาม” ภายหลังจากท่ีพูดกับหวัหนาบานอีกสองสามคํา รพินทรบอกวา “โตะถะยินดีท่ีจะใหความรวมมือเต็มท่ีครับ ทางเขามีมือท่ีจะอาสาไปกับเราดวยหกคน โดยจะชวยนําทาง และช้ีแหลงให” “ถาง้ันก็ยิ่งด ี ชวยบอกเขาเถิดวาไมตองกลัวหรอก เรารับรองท่ีจะจัดการใหเรียบรอยทุกอยาง แลวเขาจะไดเห็นเอง” รพินทรควาปนกับไฟฉายลุกข้ึน “ผมจะลองออกไปสํารวจรอยใกลๆ นี่ดกูอน เห็นพวกนี้บอกวา ตอนท่ีโตะถะพาพวกของคุณชายออกไปจากท่ีนี่เม่ือเชานี้ ตกบายมันตะปบแมวัวท่ีหากินอยูในทุงหญาใกลๆ ลากเอาไปท่ีปลายหวยหลังบานนี่ พวกเขาชวยกนัโหยงิปนไล มันเลยท้ิงซากไวตรงน้ัน พวกเขาก็ยังไมไดเคล่ือนยายซากววัตัวนั้น ลงท้ิงไวอยูท่ีเดิม ผมจะไปดูท่ีนั่นประเดี๋ยวจะกลับมา ทางคุณชายเตรียมตัวไวใหพรอมกแ็ลวกนัครับ” เชษฐาลืมตาโพลง รองออกมา “วันนีก้็ลอวัวเขาใหอีกตัวหรือ” “ครับ โตะถะเองก็เพิ่งรูตอนที่กลับมาถึงพรอมเรานี่แหละ พวกท่ีอยูบานรายงาน” “ตกลง รีบไปรีบมาเร็วๆ นะ เราจะรอ”


810

พรานใหญหันไปพยักหนากบัเกิด แลวสะกิดแขนหวัหนากะเหร่ียง สามคนพากันเดนิลงจากเรือนไป ท้ิงใหคณะนายจางมีเวลาไดเตรียมตัวกันอยูตามลําพัง สวนแงซายไปชวยลูกชายของโตะถะเสริมกัน้คอกววั ดารินลุกข้ึนเดนิไปท่ีหนาตางมองขางลาง ไดยินเสียงรพนิทรพูดอะไรพึมพําอยูกับกะเหร่ียงเฒา และลําแสงไฟวอบแวบไปทางทายบาน ครูหนึ่งก็ลับหายไปในเงาทึบของแนวปา ฟาคืนนี้โปรง สะพราวพราวระยิบระยับไปดวยดาวทอง ลมบนยอดเขาโชยร้ิวหนาวเยือกไปทุกขุมขน หญิงสาวสะดุงต่ืนจากภวังคเม่ือเสียงฟากลั่นใกลตัว เหลียวกลับมาก็พบพี่ชายยืนอยูใกลๆ กําลังจองนิ่งมา “นอยสะบักสะบอมมามากแลว” เสียงเชษฐากลาวข้ึนแผวเบา เอ้ือมมือมาลูบท่ีศีรษะของนองสาวอยางรักสนิทปราณ ี “พี่คิดวา คืนนี้นอยนอนพักเสียใหสบายบนเรือนนี่ดกีวานะ อยาออกไปสมบุกสมบันเส่ียงอันตรายกับพวกเราเลย” ดารินยิ้มออนหวาน ความือพี่ชายไว เอามาประคองแนบแกม ทอดสายตามองตอบดวยแววเคารพรัก “พวกเราสะบักสะบอมกันหมดทุกคนนัน่แหละ ไมมีใครสบายไปกวาใครเลย อยาคิดวานองของพี่ใหญคนนี้เปนผูหญิงซิคะ เราสัญญากันกอนหนาออกเดินทางแลว วาเราจะตองทําอะไรทุกอยางเหมือนกัน ลําพังเรานะไมเปนไรหรอกคะ เพราะรูใจกันดีอยูแลว แตนอยตองการใหพวกกะเหร่ียงหวยแมเลิงท้ังหลายเหน็ชัดออกไปวา คณะของเราแมจะมีผูหญิงรวมอยูดวยคนหน่ึง ผูหญิงคนนั้นกเ็ปนผูหญิงแตเฉพาะรูปรางลักษณะเทานัน้ พวกนั้นพากันหัวเราะเมื่อเหน็นอยถือไรเฟล และแอบเขามากระซิบบอกแงซายวา นอยควรจะถือกระจกสองโฉมของตัวเองมากกวาท่ีจะแบกปนใหหนัก นอยไมโกรธพวกเขาหรอกคะ ท่ีเขาพากันสงสัยเชนนั้น แตก็ตองพิสูจนใหพวกนีเ้หน็ชัดออกไปวา เม่ือเขานับถือในน้ําใจและฝมือของพี่ใหญ ไชยยันต หรือพรานรพินทรเชนไร เขาก็ควรตองนับถือนอยเชนนัน้ดวย” เชษฐาถอนใจยาว แตไหนแตไรมาแลว เขาไมมีทางยับยัง้ความต้ังใจของนองสาวคนสวยผูนี้ได และอดประหลาดใจไมไดอยูตลอดเวลาวา เหตุใดดารินถึงถือกาํเนิดมาเปนเพศหญิง หลอนเปนผูชายเสียไดเขาจะเปนสุขใจมาก “พี่บอกตรงๆ ไมอยากจะใหนอยเส่ียงโดยไมจําเปนเลย” หญิงสาวส่ันศีรษะนอยๆ คงยิ้มอยูเชนนั้น “จําพรานใหญพูดไดไหมคะ เขาบอกกับเราวา มันไมมีอะไรเส่ียงเกินไปกวาเทาท่ีเราเคยเส่ียงกันมาแลว สมมติวานอยมีสภาพเปนนักเรียนของวิชาปาทุกชนดิ เดีย๋วนี้นอยก็ไดเรียนรูมาพอสมควรแลว คงไมใชช้ันประถม หรือช้ันเตรียมอนุบาล เหมือนอยางท่ีเร่ิมออกเดินทางมาคร้ังแรก


811

พี่ใหญโปรดอยากังวลไปเลยคะ อีกอยางหน่ึงพี่ใหญควรจะใหนอยไดฝกหัดเคยชินกบัสภาพเชนนี้ไวมากๆ นะคะ ตอไปขางหนาเราจะเผชิญกับความเส่ียงขนาดไหนก็ยงัไมทราบได และในยามนัน้ นอยจะไดไมเปนภาระหนกัใจของใครท้ังส้ิน” เชษฐาจํานนตอเหตุผลของนองสาว งันไป ไชยยนัตขณะนี้นอนหลับเอาแรง กรนครอกอยูกับกองสัมภาระ นายพันตรีหนุมนอกราชการ เปนคนงายเสมอในทุกสถานการณ และน่ันคือคุณลักษณะของนกัผจญภัยท่ียอดเยีย่ม เชษฐาชําเลืองไปทางยอดสหายผูนั่งหลับ แลวหันกลับมามองนิ่งๆ ประสานดวงตาอันสุกใสเปนประกายของนองสาวอีกคร้ัง แผวเสียงเปนกระซิบ! “นอย!” “ขา” “บอกพ่ีตามตรง...พรานนําทางของเราเปนอยางไรในขณะท่ีนอยหลงปา อยูกับเขาเพียงสองตอสอง เปนเวลาเกือบสองวันเต็ม?” ดารินเผชิญสายตากับพี่ชายอยางเปดเผย บริสุทธ์ิใจ ยอนถามมาเรียบๆ วา “คําพูดของนอยจะมีเกยีรติพอไหมคะ” “พี่จะเช่ือทุกอยางท่ีนอยบอก” นองสาวยกมือปดเสนผมท่ีปลิวลงมาเคลียแกมดวยลมคํ่า “บอกนอยกอน พี่ใหญกับไชยยันตคิดอยางไรเลาคะ” “พี่คิดวา เขาควรจะเปนคนท่ีไววางใจไดในทุกสภาวะ” ดาริน วราฤทธ์ิ สูดลมหายใจลึก “ถาเชนนั้น ความคิดของพีใ่หญก็ถูกตองแลวคะ ถูกเสียยิ่งกวาท่ีนอยเคยคิดอีก เราไดพรานนําทางท่ีเหมาะสมท่ีสุดแลว นาขอบคุณคุณอําพลท่ีชวยจดัหา และใหคํารับรองแกเรา” “แปลวา...?” “เปนมิตรแทในยามยาก เปนสุภาพบุรุษทุกกระเบียดนิว้ เกนิกวาท่ีจะเช่ือไดในสายตาผาดๆ ถาไมเพราะหลงปา นอยจะไมมีวนัรูจักคนคนนีไ้ดดีเชนนี้เลย เราจางคนนําทางไมผิดคะ พี่ใหญ” หลอนเอยแผวเบา แตแชมชาชัดเจน เชษฐาถอนใจยาว ไมเอยเชนไรอีก นองสาวเปนฝายถามมาบาง “แงซายละคะ เทาท่ีพี่ใหญสังเกต เปนคนยงัไง?” “เทาท่ีแลวมาก็ซ่ือสัตยดี ถาไมไดแงซาย พี่กับไชยยันตก็จะแยเหมือนกันตอนท่ีหลังแยกจากกนั แตหมอนี่เปนมนษุยลึกลับ ดูยากกวารพินทรเสียอีก”


812

ขาดเสียงของเชษฐา ไรเฟลนัดหนึ่งก็ระเบิดข้ึนสะทานสะเทือนทามกลางความเงียบ พรอมกับเสียงแผดคํารามโฮกล่ัน ไดยินอยางถนัดแววมาจากปลายหวยทายหมูบาน ช่ัวพริบตาเดยีว มันก็กกึกองข้ึนอีกนัดกังวานไปท้ังหุบเขา ไชยยนัตสะดุงพรวดข้ึนยืน หนาตาต่ืน รองล่ันออกมา “อะไรกัน!...” “ยอดพรานของเราเอาเขาใหแลว สองนัดซอนเลย ถาจะไดตัวแน” หัวหนาคณะเดนิทางพูด ชะโงกหนาตางกราดไฟฉายออกไปยังแนวปา ซ่ึงมองไมเห็นอะไร นอกจากสุมทุมแมกไม ดารินใจเตนแรงเขามาชะโงกอยูใกลๆ กับพี่ชาย ไชยยันตกเ็ผนเรือนไหวเขามาสมทบ “อะไร หมอนัน่ลงจากเรือนไปหลัดๆ ประเดี๋ยวนี้เองนี่นา” “เธอหลับไปสิบหานาทีแลว ไชยยนัต!” ดารินบอก “ใครบอก ฉันยังไมไดหลับสักหนอย เคล้ิมๆ ไปเทานั้น” ไชยยนัตเถียง อึดใจใหญตอมา รางของรพินทร โตะถะและเกิดก็ปรากฏโผลออกมาจากแนวปาดานใต ในแสงไฟฉายของเชษฐาท่ีสองกราดคนหา ท้ังสามเดินดุมๆ ตรงเขามาอยางรวดเร็ว เสียงพวกในหมูบานตะโกนถามโหวกเหวก และโตะถะก็ตะโกนตอบมาดวยน้ําเสียงแสดงความดีใจต่ืนเตน แลวท้ังสามก็กาวข้ึนมาบนเรือน สีหนาของโตะถะเหน็ชัดวาแชมช่ืนข้ึน รพินทรจุดบุหร่ีใบตองแหงท่ีทัดหูไว รายงานกับคณะนายจางเรียบๆ วา “กําลังรุมกินซากอยูพอดีครับ สามตัว ไมใหญนัก ถาเกดิไมทําไฟฉายหลุดมือ มีหวงัอยูหมดท้ังสามตัว” “สองนัดเม่ือตะก้ี แปลวาสองตัวเหรอ?” เชษฐากับไชยยันต ถามเร็วปร๋ือออกมาเปนเสียงเดยีวกัน ลืมตากวาง “ครับ ตัวแรกหมอบคาอยูบนซากววั ตัวท่ีสองกระโจนสวน เกิดกบัโตะถะผงะหลังชนกัน ทําไฟฉายหลุดตกมือไปเสียกอน ดวีาตัวท่ีสามมันเผนไปเสียอีกทาง มายง้ันคงเจบ็กันบาง” “มันเปนการประเดิมชัยท่ีงดงามอะไรอยางนี้!” ไชยยนัตรองข้ึน ตาเปนประกาย เชษฐาสูดลมหายใจดวยความปลอดโปรง ยิ้มออกมาอยางสมหวัง ในขณะท่ีดารินขมวดค้ิว จองมองดู รพนิทร ไพรวัลย เหมือนจะมองดูส่ิงประหลาดมหัศจรรย คิดอยูในใจวา พระเจาใหคนคนนี้มาเกิด เพือ่สําหรับเปนมือพิฆาตสัตวโดยเฉพาะกระมังหนอ หลอนประจักษแจงกับสายตานับคร้ังไมถวน แตก็ไมวายท่ีจะกังขาอยูนั่นเอง ทําไมมือของเขาจึงไดสรางปาณาติบาตข้ึนนกั ถากระสุนลงไดล่ันออกไปโดยมือนี้ เปนอันเชื่อไดทุกคร้ัง


813

“ผมนึกวา คุณยิงซํ้าเสียอีก นกึไปไมถึงวาเลนเสียนัดละตัว” “ผมก็ไมเคยเหน็เสือปาไหนกําแหงหาญเหมือนปานี้มากอน ไมต่ืนแสงไฟ ไมคอยจะสะเทือนกับเสียงปน ความจริงผมเดินไปเหนือลมมันดวยซํ้า พอเขาใกลแทนท่ีจะผละหนีกลับขูคํารามเสียอีก คืนนี้สงสัยวาจะไดยิงกันแบบยิงแมวบานเลยครับ พวกนีเ้อาปนแกปยิงไลมันเสียจนมันชินแลว ไมคอยจะกลัว นึกวาเสียงไรเฟลก็คงจะเหมือนๆ กับปนแกปนั่นแหละ พวกคุณพรอมแลวหรือยังครับ เราจะออกเดินสองกันเดี๋ยวนี้แหละ” การแบงสายไดถูกกําหนดข้ึนในทันทีนั้น ไชยยันตหนัไปพยักหนาบอกเกิดใหไปกบัเขา ใหเชษฐาไปกบัแงซาย แลวส่ังใหรพินทรทําหนาท่ีคุมกนัดารินตามเดมิ แตหญิงสาวคานข้ึนเสียกอน “อาว! ก็ไหนเธอบอกวาจะเอาพรานใหญไปกับเธอยังไงละ?” เพื่อนชายขมวดค้ิว น้ําเสียงเครงขรึมจริงจังข้ึน “อยาบานอย นี่ไมใชเวลาพดูเลนแลว” “ใครบอกวาฉันพูดเลน พูดจริงๆ นี่แหละ ฉันไมตองการไปกับเขาหรอก บอกแลวยงัไงวาเบ่ือหนา พรานใหญไปกับเธอก็ดีแลวนี่นะ และเธอก็จองไวแตแรกแลวดวย” “ถาเธอไมไดพูดเลน ฉันก็รับวาพูดเลนเอง หากวาเธอจะแยกสายออกไปจากฉันหรือเชษฐาแลว คนท่ีจะใหความปลอดภัยแกเธอไดดีท่ีสุดก็คือรพินทร” หลอนหัวเราะ ส่ันหนา “ไมจําเปนตองพรานใหญหรอก ใครก็ไดท้ังนั้น และขอใหรูไวดวยวาฉันไมตองการมือปนคุมกัน ตองการแคคนฉายไฟท่ีชํานาญเทานั้น และในกรณนีี้ฉันขอเลือกแงซาย เกดิไปกับพี่ใหญ สวนเธอไปกับรพินทรตามท่ีตกลงกนัไวแลว” “ถาง้ันเธอนอนอยูบนบาน ไมตองออกไป!” “บา! เธอมีอํานาจอะไรจะมาบังคับฉัน” ดารินรองแหว เชษฐาโบกมือ “ตามใจเขาเถอะ ไชยยนัต เขาจะไปกับแงซายก็ได เปนอันวาแกไปกบัรพินทร และฉันไปกับเกิดก็แลวกนั” ตอลอตอเถียงกันอยูครู ไชยยันตกพ็ยกัหนาอยางรําคาญ และยอมแพ บนอุบอิบอยางหัวเสีย “อวดดีไมหาย ตามใจ เอาง้ันก็ได มะ! รพินทร เราไปดวยกัน แมยอดหญิงเขาอยากจะเกงก็ใหเขาเกงไป ท่ีเขาสงคุณมาใหผมนี่นะไมใชอะไรหรอก จะปล๊ัฟผมนั่นเอง” ประโยคหลัง อดีตนายทหารปนใหญยักค้ิวใหพรานใหญ รพินทรหัวเราะขันๆ ไมแสดงความเหน็เชนไร และไมรูสึกเปนหวงอะไรนัก เขารูมือของ ดาริน วราฤทธ์ิ ดีอยูแลว แพทยสาวคนสวยผูนี้ ถาควบคุมสติใหดี หลอนยิงปนไดดีกวาเขา หรือทุกคนในคณะเสียอีก และสําหรับเหตุการณ


814

เทาท่ีผานมาแลว ก็เชื่อวาราชสกุลสาวมีประสบการณเก่ียวกับการเผชิญหนากับเสือไดพอแกการไววางใจแลว กะเหร่ียงอาสานําทาง 6 คน ซ่ึงรวมท้ังโตะถะแบงแยกกนัติดตามสายทั้งสาม สายละสองคน โตะถะไปทางดานเชษฐา ลูกชายอีกสองคนแบงกันไปทางดาริน และไชยยันตดานละคน นอกนั้นเปนพวกพรานมือดท่ีีชํานาญคลองแคลวตอลูทาง กอนจะลงจากเรือน รพินทรเดินเขาไปใกล ม.ร.ว.ดาริน “จําไวนะครับ ถามันหันหนาตรงในระยะใกล อยายิงสวนหนา หาจังหวะใหมันเบ่ียงตัว หรือพยายามมีกําบังไว” หลอนพยกัหนา แลวก็บอกวา “ขอบใจมากท่ีใหเกียรติ” “เกียรติ? เอะ เกียรติอะไรกันครับ” “เกียรติท่ีไมพยายามประทวงหรือกีดกนัฉันในการลาเสือคร้ังนี้นะซิ แลวกไ็มคิดวาฉันเปนทารกท่ีจะตองอยูในความดูแล ใกลชิดของคุณตลอดไป ฉันอยากรูเหมือนกนัวา ถาไมมีคุณเปนพี่เล้ียง ฉันจะทําอะไรอยางคนอ่ืนเขาบางไดไหม” “ทําไมจะไมไดครับ ถาหากพี่เล้ียงเคยสอนหรือแนะนําอะไรไวแลว คุณหญิงจําข้ึนใจ ปฏิบัติไดถูกตอง” “ถึงวาซิ นี่จึงจะเปนการทดลอง ‘บินเดีย่ว’ คร้ังแรก” ทุกคนลงไปชุมนุมกันอยูท่ีลานบานโตะถะ ตะโกนส่ังพวกลูกบานลงเลง ใหทุกคนคอยระวังรักษาความปลอดภัยในขอบเขตหมูบาน พรานใหญก็กาวสวบมาหยุดยืนอยูตรงหนาแงซาย “แกชวยพวกเจานายไว เม่ือตอนน้ําปาซัด...” เขาพูดเปนภาษากะเหร่ียงกบัหนุมชาวเขาพเนจรดวยเสียงตํ่าลึก โดยไมตองการใหคณะนายจางรูเร่ือง “มันเปนนิมิตท่ีดีสําหรับการไววางใจอันดับแรกของฉัน คืนนี้ หนาท่ีสําคัญของแกเร่ิมมีข้ึนอีกคร้ังหนึง่ ดวยการคุมครองนายหญิง จําไวแงซาย นายหญิงจะตองปลอดภยัทุกสถานการณ แมวาแกจะตองคลาสส่ีตีนกัดกับเสือ!” แงซายย้ิมยิงฟน ไมไดเอยคําใดท้ังส้ิน นอกจากยกมือข้ึนแตะขมับเชิงรับคํา ท้ังหมดเดนิรวมกันเปนกลุม บายหนาตรงไปยังปลายหวยทายบาน ตําแหนงท่ีพรานใหญเพิ่งจะยิงเสือไวหยกๆ แมจะเปนเวลาหัวคํ่าเพิ่งสองทุมเศษเล็กนอย น้ําคางก็ยังกล่ันตัวเกาะพราวไปทุกใบหญาและสุมทุมพุมพฤกษ มันดจูะเปนคืนแหงความหนาวเยน็ท่ีสุด ซ่ึงทุกคนพบมานับต้ังแตเร่ิมตนออกเดนิทางจากหนองน้ําแหง เชษฐา ไชยยันต และดาริน กล้ัวคอดวยบร่ันดี เพื่อชวยความ


815

อบอุนตลอดเวลา ผานปาโคกท่ีมีตนไมโคนลมไวโปรงตา มาไดเพียงไมกี่อึดใจ ก็ถึงซากแมววัท่ีถูกเสือลากมาท้ิงไว ทุกคนมองเห็นภาพอยางถนัด ดวยลําไฟฉายหลายทอนท่ีชวยกันสอง ฟุบคาอยูกับซากววัตัวนั้น คือฆาตกรรายแหงไพรกวางตัวหนึ่ง ลูกปนเจาะริมฝปากลาง ทะลุเพดานผานออกบนหวัใกลกับหูซาย จดุสําคัญอันเฉียบขาดในการยงิรอยปากของมันนดันัน้ คงไมเปดโอกาสใหมันกระดกิดิ้นไดแมแตนดิเดียว นอกจากจะฟุบเกยซากเหย่ือท่ีกําลังหมอบแทะอยูอยางสงบ สวนอีกตัวหนึ่งนอนกล้ิงอยูในพุมไมเต้ียๆ รอยกระสุนเขากลางอกในระหวางเทาหนาท้ังคู ระเบิดออกกลางสันหลัง ไมตองมีการอธิบายอะไรกนัมาก ทุกคนกเ็ขาใจไดดีวา พรานใหญยิงในขณะท่ีมันกระโจนสวนเขามา กระสุนขนาด .458 สามารถหยุดมันลงไดอยางประกาศิต โดยการยงิเขาท่ีสําคัญเชนนั้น ท้ังสองตัวเปนลูกเสือวัยรุนตัวผู ท้ังคูสังเกตไดจากขนาดท่ียังโตไมเต็มขีดนกั และสีสันท่ียังเห็นชัดวางดงาม “หมอนี่ยิงเสือ ยังกะยิงกระรอกตามสวนมะพราว” ไชยยนัตยกัไหลหันไปบนเบาๆ กับเชษฐา หัวหนาคณะเดินทางหนัไปตบไหลโตะถะ พรอมกับยิม้ให “ถามันชุมมากกวานี ้ มันกจ็ะตองถูกยิงตายมากกวานี้ แลวพรุงนี้ตลอดจนคืนตอๆ ไป จะไมมีเสือตัวไหนกลาเขามาเดนิลากหางในหวยแมเลิงอีก ไป! เราแยกกนัตรงนี้แหละ” ท้ังสิบสองคนชุดนั้น แบงกําลังตามท่ีวางแผนนัดแนะกันไวทันที ดารินกับแงซายแยกไปทางทุงหญาคาดานตะวันออกของหมูบาน อันเปนพื้นท่ีราบกวางใหญ สลับไปกับปาโปรงจนกระท่ังจดตีนเขาอีกลูกหนึง่ เชษฐากบัเกิดมุงหนาลงดานใตเลียบตามแนวฝงลําหวย ซ่ึงสลับ ซับซอนไปดวยมอและมาบ สวนไชยยันตซ่ึงมีรพินทรเปนมือไฟฉาย เลือกเอาดานเหนือโดยไตขามลําหวยข้ึนสูไหลเขาสูง เหนอืท่ีต้ังของหมูบานหวยแมเลิงข้ึนไป “เท่ียงคืนกลับมาพรอมกันท่ีบานโตะถะ” หัวหนาคณะเดินทางส่ัง กอนท่ีทุกฝายจะเดินแยกทางกนัไป ท้ังสามฝาย มีกะเหร่ียงติดตามไปดวยฝายละสองคน รวมเปนฝายละส่ีคนเทาๆ กัน ดารินผละแยกไปกอนโดยเร็ว ทันทีท่ีนัดแนะ ซอมความเขาใจกนัเปนคร้ังสุดทาย เชษฐาหันมาโบกมือกับไชยยนัตแลวผละไปเปนพวกท่ีสอง พอแสงไฟฉายท่ีสองกราดของท้ังสองฝาย หายไปในเงามืด พรานใหญก็ชวนไชยยนัตขามลําหวยไตข้ึนไปบนเนินเขา โดยมีกะเหร่ียงในหมูบานสองคน ซ่ึงสมัครมากับเขาตามหลังไปดวย ในความเงียบ และเย็นยะเยือกของน้ําคาง ไฟฉายกราดไปรอบดานจากมือสองไฟท่ีชํานาญ อันเปนรพินทร เกดิและแงซาย ซ่ึงแยกกันทําหนาท่ีใหคณะนายจางคนละดาน สวนหนาท่ีนําทางเปนกะเหร่ียงท่ีมาดวย เพราะพวกนัน้ยอมจะรูและเขาใจแหลงไดดี


816

เพียงสิบหานาทีแรก นับจากแยกกับคณะเดินบุกไปในระหวางหญาคาและตอไมท่ีพวกกะเหร่ียงโคนไว ไฟท่ีสาดจากสูงลงตํ่าในมือของแงซาย ก็สะกดจับดวงตาวาวเรืองเหลือบเขียวแดงคูหนึ่งไวได มันส ู สะทอนแสงไฟออกมาจากปาหญาตอนหน่ึง หางออกไปประมาณ 50 เมตร และโดยไมตองเตือนอะไรกนัอีกเลย ดารินตวัด .470 ข้ึนประทับบา ในขณะท่ีกะเหร่ียงอีกสองคนก็ชวยกันฉายไฟขนาดสองทอนไปชวยจับไวกันพลาด เส้ียวของวนิาที หลอนล่ันไกทางลํากลองซาย เสียงกระสุนแผดกึกกองกลางราตรีอันเงียบสงัดสะทอนทุง ทับทิมสีเหลืองเรืองคูนั้น หายวับไปจากการสูแสงไฟ ปาหญาแตกกระจายเปนแปลง แลวเงาสีน้ําตาลเขมสลับร้ิวดํา ก็พุงเปนทางไปในระหวางพุมไมรกตัดผานแสงไฟ มันโผนไปไดเพียงชวงตัวเทานั้น ลํากลองขวาของริกบ้ี จากมือของราชสกุลสาวสวย ก็กัมปนาทข้ึนอีกคร้ัง ชวงตัวยาวๆ นัน้ตีลังกาสองทอด หลนวูบหายไปในพงหญา เห็นแตยอดส่ันพล้ิวไหวไปมาอึดใจเดียวกส็งบนิ่ง ดารินหักลํากลองบรรจุกระสุนชุดใหมโดยเร็ว แลวประทับเตรียมพรอมกาวตามหลังแงซายเขาไป กะเหร่ียงนําทางสองคนท่ีตามติดมาดวย อุทานพึมพําอยูในลําคอ ดวยความพิศวงงงงันเหลือท่ีจะกลาว หนัมาจองหนาหลอนเหมือนไมอยากเช่ือสายตา เจาโครงขนาดเข่ืองตัวนั้น ตัวหงิกงออยูในกอหญา นัดแรกตัดสะบักซายของมันหักสะบั้นออก แตนัดหลังเฉียบขาดกวา ตัดกระดูกคอตอพอดี เลือดพลักออกมาเปนล่ิมๆ “สองคนน่ีนินทาฉันวายังไง?” หลอนถามแงซาย อดีตนายทหารกองโจรกะเหร่ียง ผูมาสมัครเปนคนรับใช ยิงฟนขาวตามเคย “เขาบอกวา เขาแทบไมเช่ือตาวา นายหญิงจะมีฝมือถึงขนาดน้ี” “บอกเขา...” ดารินพูดเรียบๆ พรอมกับยิ้มนิดหนึ่ง นัยนตาวาว “นายหญิงคนนี้ เปนคนท่ีฝมือเลวท่ีสุดในคณะของพวกเราทุกคนท่ีมาดวยกัน ซ่ึงรับอาสายิงเสือใหเขาในคืนนี”้ แงซายแปลคําพูดของหลอน กะเหร่ียงหนุมสองคนซ่ึงคนหนึ่งเปนลูกชายวัยคะนองของโตะถะ ทําสีหนาพิกล แลวหวัเราะแหงๆ มองดูหญิงสาวดวยประกายตาเล่ือมใสยําเกรง ผิดไปกวาเดิม ทางดานไชยยันต พากันชะงักกึกอยูกับท่ี เม่ือไดยินเสียงปนล่ันข้ึนสองนัดซอนทางดานทุงหญา “เอะ! เสียงทางดานนอยนี่ เอาเขาใหแลวหรือ?” ไชยยนัตรองออกมาเบาๆ เต็มไปดวยความกังวล


817

“ครับ ทางดานตะวันออก คงเปนคุณหญิงแน” “เปนยังไงบางก็ไมรู เสียงยิงต้ังสองนัด” “ผมทายวาโชคชัยเปนของคุณหญิงครับ” พรานใหญกลาวอยางม่ันใจ “คุณไววางใจมือนอยถึงขนาดน้ันทีเดียวหรือ?” “เทาท่ีผมสังเกตมา สัตวท่ีหมายลามักจะเขาทางปนของคุณหญิงเสมอ และถาล่ันไกละก็ ยากนกัท่ีจะพลาด” ไมกี่อึดใจหลังจากนั้น เสียงตูม ก็กึกกองข้ึนอีกคร้ัง แตคราวน้ีมาจากทางดานใต อันเปนทิศทางของเชษฐา ตอมาเปนเสียงระเบิดของปนแกปซอนข้ึน แลวไรเฟลก็ดังซํ้าเปนนัดท่ีสาม จากนั้นก็เงียบกริบ “คราวนี้คุณชายครับ มีโตะถะรวมอยูดวย นัดแรกคงไมอยู แตนดัท่ีสามคงไมมีปญหา” รพินทรบอกปนหัวเราะเบาๆ “วาแตทางดานเรานี่เถอะ มันปลอดเอาเสียจริงๆ” ไชยยนัตบน “ใจเยน็ๆ ไวครับ คงไมผิดหวังแน...โอะ! อยา!...” ประโยคหลัง รพินทรรองทวงเร็วปร๋ือ เม่ือไชยยนัตประทับไรเฟลข้ึนทันทีท่ีเขาสงไฟไปกระทบกับทับทิมคูหนึ่ง สะทอนวาวตอบแสงไฟออกมา อดีตนายทหารปนใหญยั้งมือท่ีจะเหนี่ยวไกไวไดทัน สบถอุบ ตาคูนั้น เปนตาของชะมดแผง ขนาดใหญท่ีซอนอยูหลังจอมปลวกขางหนา หางเพียงไมกี่วา คืนนี้ มันเปนคืนแหงการลาของ ดาริน วราฤทธ์ิ อยางแทจริง! แงซายสองพบตาไอโครงตัวท่ีสองสําหรับหลอน ภายในคร่ึงช่ัวโมงตอมา ในระยะกระช้ันชิด ปากทางดานท่ีจะนําเขาสูดงลึก ระหวางทุงหญาคากับหุบเขา กะเหร่ียงสองคนท่ีตามหลัง ผงะออกวิ่งกระเจิงอยางไมคิดชีวิต มันอาปากแสยะเข้ียวโฮกปร่ีเขาใส เพราะระยะประจันหนาใกลชิดเกนิไป แงซายเองก็ใจหาย รองเตือนใหหลอนหลบเขาหาโคนไมเสียงหลง แตหญิงสาวยนืปกหลักอยูกับท่ี และยิงในขณะท่ีมันเผนพรวดเขาใส กระดอนควางกลางอากาศดวยอํานาจปะทะอันหนักหนวงของกระสุน .470 ท่ีจับเขากลางแสกหนาราวกับจับวาง มันหลนลงมาฟุบอยูแทบเทาตรงหนาของหลอน หางเพียงวาเดยีวเทานั้น ตัวท่ีสาม และที่ส่ี ตกเปนเหยื่อกระสุนของหลอนในช่ัวโมงท่ีสอง หมอบกระแตอยูกับท่ีท่ีมันถูกไฟสองพบ แทบจะไมมีการดิ้นรนสงเสียงใดๆ เลย เพราะกระสุนจับเขาในระหวางดวงตาท้ังสองตัว หลอนยิงอยางเฉียบขาด แตก็เยือกเย็น


818

แงซายเฉยๆ คงทําหนาท่ีสองไฟใหหลอนเปนปกติตอไป แตสองกะเหรี่ยงหนุมผูนําทาง บัดนี้ มองดหูลอนประหนึ่งเจาแมผูมาโปรด และคงจะเก็บเหตุการณท่ีมันพบเห็นกับตา ไปคุยใหพวกพองฟงอีกนานแสนนาน เสียงปนทางดานเชษฐากองมาอีกนัดหนึ่ง ในขณะที่ทางดานไชยยันตยังเงียบกริบอยูตามเดิม ช่ัวโมงเต็มๆ ผานไป ไมมีเสือตัวใดตกอยูในแสงไฟคนหาของรพินทรเลย นอกจากพวกนกกลางคืน และชะมดหรืออีเหน็ พรานใหญนําวกลงสูตีนเขา อันสูงระเหิดหนาแนนไปดวยปายาง พื้นท่ีเปนลอนลุมดอนเต็มไปดวยมอและมาบ ไฟฉายในมือสาดคนหาเปาหมายเปนระยะ บางขณะไตข้ึนไปบนเนิน บางทีก็ออมลงเดินในลําหวยแหง “สงบดีจริง ไมเจอตาอะไรเลย ความจริงถึงไมพบไอลาย เราก็ควรพบสัตวอ่ืนบาง” ไชยยนัตบน “หลักธรรมดาครับ บริเวณไหนเสือชุม บริเวณนั้นไมมีสัตวชนิดอ่ืน และการท่ีอัตคัดสัตวท่ีจะเปนอาหารของมันนี่แหละ คนและสัตวเล้ียงถึงไดเดือดรอน ใจเยน็ๆ เถิดครับ ผมรับรองวาคุณไชยยนัตไดล่ันไกแน พยายามอยูทางดานซายของผมไวนะครับ จะไดเห็นศูนยปนถนัด” ขณะท่ีไตตล่ิงหวยแหงข้ึนสูเนินยอมๆ ลูกหนึ่ง กะเหร่ียงเลินผูเดินอยูดานหลัง ก็ทําเสียงอึกอักอยูในลําคอ เหนี่ยวแขนรพินทรไวโดยแรง กิริยาลุกลน จอมพรานกวาดไฟฉายอยางระมัดระวัง อึดใจเดียวเขากด็ับไฟมืด ซุบซิบกับสองกะเหร่ียงผูติดตามมาดวย แลวเอ้ือมมือมาสะกิดแขนไชยยันตแทนคําพูด อดีตนายทหารปนใหญไมสามารถจะเขาใจอะไรไดกระจางชัดนัก แตก็เตรียมพรอมดวยสัญชาตญาณ พยายามเง่ียหู จองตาฝาความมืดมิดออกไป หัวใจเตน อึดใจตอมา รพินทรก็กดสวทิซไฟฉายข้ึนอีกคร้ัง ตาแดงวาวคูหนึ่งสะทอนวูบออกมาจากโคนจอมปลวก เพียงพริบตาเดียว มันกห็าบแวบ เห็นแตพุมไมไหวนอยๆ อึดใจตอมาของการกราดลําไฟ ตาคูนัน้ปรากฏวาวเรืองข้ึนอีก คราวนีย้ายไปอยูท่ีกลุมโขดหินข้ึนหนาทึบไปดวยตนกระดาษ เห็นไมถนดันกั ประเดีย๋วกว็าววูบตอบไฟมาอยางจัง ประเดี๋ยวกห็ร่ีแสงหายไปอยางลึกลับ อันเกิดจากการเมินหลบของมัน ไชยยนัตสะกดกล้ันลมหายใจ นิ้วแตะรออยูท่ีไก เขาเยอืกเย็นและมีสติม่ันคงพอใชทีเดียว ในการที่ไมดวนผลีผลาม ปลอยกระสุนออกไปเสียกอน โดยเปาหมายอันไมสามารถสังเกตไดชัดนี ้ รพินทรใจเย็นยิ่งกวาเขาเสียอีก เพราะดับไฟเหมือนจะเลนเอาเถิดเจาลอกับมันเปนคร้ังท่ีสาม ทุกคนยนืนิ่งอยูกับท่ีในความมืด โดยเฉพาะอยางยิง่สําหรับกะเหรี่ยงหนุมท้ังสอง ดูเหมือนฟนจะส่ันกระทบกันไดยินถนดั คร้ันแลว คร่ึงของชวงกล้ันลมหายใจ ฮันเตอรขนาด 8 ทอนก็สาดลําสวางนวลออกไปราวกับสายฟาแลบ คราวนี้แมนยําท่ีสุด ราวกับวาจอมพรานจะรูตําแหนงของเจาส่ิงท่ีเคล่ือนไหวคุมเชิงอยูเบ้ืองหนา


819

ไมพบดวงตาที่สะทอนไฟครั้งนี้ ก็เห็นร้ิวดําตัดพื้นน้ําตาลเขมอยางถนัด ในลักษณะท่ีหมุนตลบมวนตัวกลับ .600 ไนโตรเอกซเปรส ลํากลองซายท่ีประทับอยูกับบาของไชยยนัต ก็คํารามข้ึนราวกับพลุระเบิด พรอมกับเสียงแผดรองอาวสนัน่ปา เงาอันพวงพียาวเหยยีด อันวอบแวบอยูนั้น เผนตัวลอยสูงข้ึนไปบนอากาศปะทะจอมปลวกใหญ แลวผงะลงมาดิ้นตะกุยตะกายผงคลีตลบ มีเสียงสําลักเลือด ครูเดียวก็สงบนิ่ง เม่ือตางมาถึงซาก ก็พบวามันเปนเสือใหญพวงพีท่ีสุดตัวหนึ่ง จากปลายจมูกจรดโคนหางยาววาเศษ ลูกปนเจาะสะบักซายชอนออกลําคอดานขวา เลือดทะลักฟูมออกมาทางปากท่ีกัดดินไวเต็มเข้ียว นัดนั้นมันเปนการยิงท่ีฝากฝมือกันทีเดยีว รพินทรไมปริปากพูดคําใดท้ังส้ิน นอกจากจะเอ้ือมมือมาตบแขนไชยยันตเบาๆ สวนกะเหร่ียงสองคนท่ีมาดวยครางหึ่ม ประเดิมชัยตัวแรกขนาด 8 ศอก มือไชยยนัตก็เร่ิมฉมัง เขายิงตัวท่ีสองในระยะหางเพียง 20 นาที ท่ีปากหวยแหงดวยกระสุนประกาศิตนัดเดยีวอีกคร้ัง ทันทีท่ีรพินทรสองพบตา กะโหลกหัวของมันแหลกเหลวไมมีช้ินด ี เพราะอํานาจกระสุนลมชาง และตัวท่ีสามในเท่ียวขากลับ ใกลๆ กับตําแหนงซากววัทายหมูบาน กระเดน็หางจากตําแหนงท่ีมันหมอบวาดหางอยูส่ีวาในทันทีท่ีถูกลูกปน และคว่าํนิ่งคาท่ีอยูตรงน้ัน ไมผิดอะไรกับกระรอกที่ถูกกระสุนลูกกรด ในระหวางนี้เสียงปนทางดานดารินเงียบไปแลว แตทางดานเชษฐาดังข้ึนอีกคร้ังหนึ่ง กอนท่ีไชยยันตจะพบเหยื่อตัวท่ีสามของเขา มันเปนการลากันแบบถลมปา เม่ือไชยยนัตกบัรพินทรกลับมาถึงท่ีพัก ก็พบวาแพทยหญิงคนสวยนอนพิงยามเคร่ืองหลังอยูบนเรือนกอนแลว แงซายน่ังพดูคุยอยูกบัพวกกะเหร่ียงท่ีรายลอม พอเห็นไชยยันตโผลข้ึนมาพรอมกับพรานใหญ หลอนยิ้มใหนิดหนึ่ง “ยังอยูหรือไชยยันต ฉันนึกวาจะไมเห็นเธออีกเสียแลว” เพื่อนชายจุปากล่ัน ท้ิงกายลงนอนแผหลาอยางออนเพลีย “เชษฐายังไมกลับรึ?” ไมทันจะขาดเสียงถามของไชยยันต เสียงปนกด็ังกองข้ึนอีกนัดหนึ่ง มันดังอยูท่ีชายละเมาะขางๆ หมูบานนี่เอง พรอมกับเสียงพูดเอะอะ เสียงพยัคฆรายแผดกองคํารามอยางเกร้ียวกราดเจ็บปวด แลวก็อีกตูมหนึ่ง จากน้ันก็ไดยินเสียงตะโกนพดูเปนภาษากะเหร่ียง “สงสัยวาคุณชายทําสถิติมากที่สุด เสียงปนนับแทบไมถวน” พรานใหญเอยข้ึน เดินไปรินเหลาในไห “เธอยิงไดกี่ตัว?”


820

ดารินหันไปถามไชยยันต ผูบัดนี้ผุดลุกข้ึนนั่งอีกคร้ัง เม่ือไดยนิเสียงปนจากฝายเชษฐา “สาม เธอละ?” “ส่ี” “เปนเจ็ด รพนิทรยิงไวตรงซากวัวเม่ือหวัคํ่านี่อีก 2 รวม 9 ยังไมรูวาเชษฐาเก็บไดอีกเทาไหร สงสัยวาไมนอยกวา 5 กระมัง เพราะไดยินเสียงปนมากกวานัน้” เชษฐากลับมาถึงเปนคณะสุดทาย ภายในคร่ึงช่ัวโมงหลังจากนั้น แววตาของหัวหนาคณะเดินทางแจมใส โตะถะยิ้มรา สงเสียงเอะอะบอกพรรคพวกลวงหนาเขามากอนอยางต่ืนเตนลิงโลดใจ เสียงซักถามพูดจากนัใหแซดไปหมดจากบรรดาพวกกะเหร่ียงท่ีคอยฟงขาวอยู รพินทรคาดคะเนไวไมผิด เชษฐาทําสถิติในการฆาไดมากท่ีสุด เขาสังหารไอลายท้ังใหญและเล็ก โดยไมเลือกขนาดเสีย 7 ตัว โดยมีเกิดและโตะถะรวมชวยยิงอยูดวย “รวมท้ังหมดเปน 16 ตัวสําหรับคืนนี ้ โตะถะและพรรคพวกคงจะนอนตาหลับไดบางกระมัง?” เชษฐาหนัไปพูดกับหวัหนาบาน ภายหลังจากสอบถามเหตุการณทางดานดาริน และไชยยันตแลว กะเหร่ียงเฒายกมือไหวทวมหัว พดูภาษาไทยสําเนียงปากระทอนกระแทน “โตะถะสบายใจแลว บุญคุณท่ีเจานายทําไว โตะถะจะจาํไวจนตาย” “ยังจะคิดยายถ่ินหนีเสืออยูอีกหรือเปลา?” ไชยยนัตถามปนหัวเราะมาบาง กะเหร่ียงเฒายิ้ม เหน็เหงือกคลํ้าส่ันหนา ไชยยนัตรวมวงสนทนากันอีกครูใหญดวยบรรยากาศท่ีแชมช่ืนข้ึน แลวเตรียมตัวนอน โตะถะบอกใหทราบวา พรุงนี้จะเกณฑคนไปขนซากเสือท่ีถูกยิงท้ิงไวกลาดเกล่ือนเขามาในหมูบาน และจะมีการเล้ียงฉลองกันเปนงานใหญ แกบนเจาปา รพินทรเล่ียงไปคุยอะไรอยูกบัโตะถะเบาๆ ท่ีหัวกระไดชานบาน ปลอยใหคณะนายจางของเขาใหสนทนาตามลําพัง พอลับกายพรานใหญ เชษฐาก็หันมาทางนองสาว สีหนาเครงขรึม “นอย แงซายบอกพ่ีวาเธอเกือบจะถูกมันตะปบในขณะที่ยิงสวนหนาไมใชรึ?” หญิงสาวยิ้มจดืๆ “ระยะพอสมควรคะ ไมกระชั้นชิดนักหรอก” “ทําไม มันกระโจนสวนหรือ” เพื่อนชายถามมาโดยเร็ว หลอนพยักหนา หลบตาพี่ชายท่ีจองมาอยางตําหนิ ตอบเรียบๆ วา


821

“กะเหร่ียงสองคนท่ีไปดวยนัน่นะซิ สงเสียงรองแลวก็เผนหนี มันคงตกใจเสียงก็เลยเผนพรวดเขามา จะหลบกห็ลบไมทัน นอกจากยืนปกหลัก แตก็ไมมีปญหาอะไรเลยนี่ พอมันกระโจนฉันก็ยิง ยิ่งใกลยิ่งไมมีทางพลาด” “เสือตัวนั้นลมลงหางจากหนาของนอยเทาไหร?” พี่ชายจองนิ่งมา ดารินยักไหลเอาตัวลงนอนประสานมือวางไวบนอก หลับตาลง “สองสามวาคะพี่ใหญ” “แงซายบอกพีว่ามันหางจากที่นอยยนือยูศอกเดียวเทานัน้ กอนขาดใจตายมันขย้ํากิง่ไมท่ีขวางหนานอยอยูทอนเทาแขน หักสะบ้ันคาอยูในปาก” นองสาวไมตอบ ทําทีเหมือนหลับ พี่ชายบนอะไรพําอยูในลําคอ พรอมกับถอนใจยาว ไชยยนัตหวัเราะหึๆ “บาระห่ําเอาเร่ือง สวรรคเขาขางเธอเปนพเิศษในการยิงนัดนั้น และขอใหเปนอยางนั้นทุกคร้ังไปเถอะ” “ไมมีเกมอะไรนาสนุกต่ืนเตน มีรสชาติมากไปกวายิงเสือในขณะท่ีมันกระโจนชารจเขาใส ลูกปนกับตัวมันมีจดุนดัพบกันกลางอากาศ ชีวิตมันกับชีวิตเราวางเดิมพัน ไมมีอะไรจะยุติธรรมไปกวานี้อีกแลว” คนหลับตาพูดเปรยๆ ออกมาเหมือนจะรําพงึ “จะเปน รพนิทร ไพรวัลย คนท่ีสองง้ันรึ?” “เขากําชับฉันไวหนักหนา ไมใหฉันยิงสวนหนาในระยะใกล แตตัวเขาเองทําใหเหน็เปนตัวอยางมาหลายคร้ังแลว เม่ือครูทําได ลูกศิษยกน็าจะลองดูบาง มันก็ไมยากเย็นอะไรนัก อยางนอยเขาจะไดรูวา ไมใชมีแตเขาคนเดียวเทานั้นท่ียิงเสือแบบน้ันได มันมีเคล็ดอยูเพยีงมือเท่ียง สติดีเทานั้น สวรรคไมเกี่ยว เพราะถาเล็งแสกหนาแลวไพลไปถูกหางในขณะท่ีมันกระโจนเขาใสแลว ตอใหสวรรคเขาขางสักขนาดไหน ก็ไมแคลวขมองเหลว ฉันเพิ่งจะรูเดี๋ยวนี้เองวาทําไมพรานใหญของเรา จึงนยิมยงิเสือในขณะท่ีมันเผนนัก สังเกตเหน็คร้ังแรกต้ังแตเขายิงเสือดําในสถานีกักสัตวของคุณอําพลแลว ตอมาก็ยิงไอโครงเพื่อชวยชีวิตแงซายไวท่ีโปงกระทิง ตอมาก็ไอดาวขณะท่ีมันโผนลงมาใส จนกระท่ังตัวสุดทายท่ีมันลากกะเหร่ียงสามคนน่ันไป รพินทรยิงในขณะท่ีมันเผนท้ังนั้น จนกระท่ังพอจะต้ังเปนขอสังเกตไดถึงเจตนาเพ่ือรอจังหวะยิงของเขา” ไชยยนัตเพิ่งจะนึกข้ึนมาได ตามคําพูดของเพ่ือนสาว ครางออกมาเบาๆ “เออ จริงซินะ รพินทรชอบยิงเสือในขณะท่ีมันกระโจนเสมอ เขาเอาเคล็ดอะไรกระมัง เขาบอกเธอหรือ?” “เขาไมไดบอก แตฉันพอจะจับเจตนาของเขาได และก็เพิ่งจะมารูชัดเอาเม่ือตอนไดทดลองกับมือในคืนนีเ้อง” “ทําไมหรือ ไหนลองบอกหนอยซิ ท่ีวาเธอรูนะ”


822

ดารินปดปากหาว ตายังหลับอยูเชนเดิม บอกมาเนิบๆ วา “มันมีเหตุผลอยูสองสามขอ ในการทีเ่ขาจองยิงเสือในลักษณะน้ัน ขอแรกท่ีสุดกคื็อการสําแดงถึงลวดลายในความเปนยอดพรานมือฉกรรจของเขา การยิงเสือนั้นใครๆ กส็ามารถจะยิงไดถามีโอกาส เปนตนวา มันเขามาเปนเปาปนในระยะที่คนยิงปลอดภัย แตการยงิเสือในขณะท่ีกระโจนสวนเขามาหมายตะปบ เปนการยงิในข้ันศาสดา เพราะเอาชีวิตเปนเดมิพนั ถาพลาดเปนตาย มันข้ึนอยูกับฝมือและสติช้ันเลิศ ซ่ึงถาไมแนจริงก็ยิงเสือในลักษณะเชนนั้นไมได คนท่ียิงเสือไดจัดวาเปนพรานหรือมือลาช้ันเยี่ยมแลว แตคนท่ีเปนยอดของพรานหรือยอดนกัลา จะตองยิงเสือในขณะท่ีมันเผนสวนเขาใส เขาอาจเจตนาโชวฝมือใหพวกเราเห็นกไ็ด ขอท่ีสอง การพบเสือในระยะประจันหนา ขณะท่ีมันจองจะกระโจนเขาตะครุบเรานั้น ไมมีวิธีใดท่ีจะปลอดภยัไปกวารอจังหวะใหมันเผนเขาใสเราเสียกอน เพราะถาเราดวนยิงในขณะท่ีมันอยูกับพื้น พอเหนีย่วไก มันอาจกระโจนข้ึนและกระสุนพลาดไดงายท่ีสุด สูรอจังหวะใหมันเผนพนพืน้แลวยิง ในขณะท่ีมันลอบเขามาไมได อันนี้นาจะเปนอีกขอหนึ่งท่ีทําใหเขานิยมยิงเสือเผน สวนขอท่ีสาม มันเปนรสชาติเขมขนท่ีสุด ในการเลือกยิงในวนิาทีคับขันท่ีสุดนัน้ เสือแสยะเข้ียว กางเล็บ โผนลอยมาในอากาศเพื่อหมายขย้ําเรา ในขณะเดียวกนักบัท่ีลูกปนจากเราพุงสวนเขาปะทะสมองหรือกลางแสกหนาของมัน มันกําลังจะฆาเรา แตทันทีนั้นมันก็ถูกตัดประสาทหยดุลงเสียกอน ตกลงมาดิ้นพราดหรือหมอบฟุบอยูตรงหนาใกลๆ ทอยโบวล่ิงลมหมดท้ังกอง ก็ยังไมมันเทา ไมเช่ือเธอลองยิงเสือในลักษณะน้ันดูบางซิ แลวตอไปเธอจะไมอยากยิงมันในขณะที่มันยืนหรือหมอบเปนเปานิง่เลย” ไชยยนัตกระเดือกน้ําลาย ครางอูอยูในคอ แตเชษฐาพูดมาตํ่าๆ “รพินทรเปนพรานมืออาชีพ ชํานาญมามากแลว เขาจะพลิกแพลงลวดลายยังไงกไ็ด แตนอยไมนาจะเส่ียงเอาวิธีของเขามาใชเลย มันอันตรายท่ีสุด เราจะเช่ือไดอยางไรวากระสุนของเราจะเขาตัดประสาทสําคัญหยุดมันลงไดในพริบตา พลาดเพียงนดิเดยีวเราก็แหลกเทานัน้ ไมตองมากหรอก เส้ียววนิาทีกอนท่ีมันจะขาดใจ มันถลกหนังหวัเราได” ดารินลืมตา ยิม้กับพี่ชาย “ความหวาดเสียว เอาชีวิตตอรองกันอยางนี้นะซิคะ พี่ใหญ ความสนุกต่ืนเตนมันถึงเกิดข้ึน อีกอยางหนึ่งนอยกบ็อกแลววามันอยูท่ีเคล็ดในการยิงนัดเดยีวเทานั้น เปาเคลื่อนท่ีของเสือ ท่ีกระโจนเขามาโดยเราหมายเล็งไปท่ีหัวของมัน ก็เหมือนกับการยิงปนลูกซองแบบสกี้ทนั่นแหละ งายกวาเสียอีก เพราะมันใกลท่ีสุด จานท่ีถูกเหวีย่งลอยในอากาศ และใหเราใชปนลูกซองดักยิงยงัเปาหางไกลเสียกวา คนยิงสกี้ทมาแลวทุกคนยิงเสือขณะท่ีกระโจนเขาใสถูกท้ังนั้น ถาเขาสติดพีอโดยไมตกประหมา ดูผาดๆ วามันยิ่งใหญและยากเหลือเกนิ แตความจรงิแลวงายนิดเดยีว ถาจับเคล็ดได” “แปลวาเธอจบัไตพรานใหญของเราได และเห็นวามันเปนเร่ืองหวานคอแรงท่ีสุด ในการยิงเสือตอนมันกระโจนใส?”


823

ไชยยนัตวา “นั่นแหละ จะเปนวิธีโชวใหใครๆ เห็นวาเธอเปน ‘พรานใหญ’ ละ ถาเธอทําอยางวานี่ได แตมีขอแมอยูวาเธอตองกลาเส่ียง ถาเสือไมตาย เธอก็ตาย” “นี่ ดาริน วราฤทธ์ิ ก็กลายเปน ‘พรานใหญ’ ไปแลวซิ” เพื่อนชายรอง ทําตาโต หญิงสาวหัวเราะขันๆ “รพินทร ไพรวัลย นะ ตกอันดับไปแลว ถาเธอจะไปลองถามกะเหร่ียงหวยแมเลิงเหลานี้ดู กะเหร่ียงสองคนท่ีไปกบัฉันเห็นชัดกบัตาวาฉันยิงเสือแบบไหน แลวเก็บมาเลาใหพวกพองฟงขรมลือแซดกันไปหมดแลว ท้ังๆ ท่ีแทจริงแลวฉันไมมีอะไรสักอยางท่ีจะเรียกวาเปนพรานได ไมวาระดับช้ันไหน เพียงแตวาเปนนักจิตวิทยาท่ีบาระหํ่าอยางเธอวาหนอยเดยีวเทานั้น ตองสําแดงอภินิหารใหพวกนีน้ับถือฉันหนอย มายง้ันดูหม่ินนัก เหน็ฉันถือไรเฟลก็ยังหวัเราะกนัคิกคัก” “นอยหาวเสมอนะ” เชษฐาพูดอยางหนักใจ สวนไชยยันตหัวเราะเร่ือยๆ ควักข้ีผ้ึงบาลมออกมาทาแขนขาท่ีมีรอยฟกชํ้าและขีดขวน ท้ังแผลเกาแผลใหมเปรอะไปหมดท้ังตัว “นึกไมถึงมากอนเลยวา เราจะมีโอกาสยิงเสือขนานใหญแบบนี้ ยังกะเดินสองกระตายง้ันแหละ มันชุมเอาเสียจริงๆ นาแปลกในขอท่ีวา ถึงแมจะชุมสักขนาดไหนก็ตาม เสียงปนท่ีพวกเรายิงออกสนั่น ไมยักทําใหพวกมันหนี กลับเพนพานใหเรายิงไดตัวแลวตัวเลา คร้ังแรกท่ีรพินทรบอกยังไมอยากเช่ือเลยวา เราจะเดนิยิงกันไดอยางนี้ นึกวาอยางเกงพอยิงสักตัวสองตัวก็คงไมพบอีก มันผิดธรรมชาติของสัตวปาท่ัวไปยังไงพิกลอยู ไมเคยพบ หรือไดยินสถิติในการลาเสือแบบน้ีมากอนเลย จนกระท่ังเดีย๋วนี้กย็ังอดแปลกใจไมหาย แกคิดอยางนั้นหรือเปลาเชษฐา?” “เร่ืองในปา เอากฎเกณฑแนนอนตายตัวไมไดเสมอไปหรอก อยางท่ีรพินทรบอกไวแลวนั่นแหละ คือไอพวกเสือแถวนี้มันกําลังคะนอง และไมกลัวปนแกปของพวกกะเหร่ียงมากอน เสียงปนท่ีพวกเรายงิมันตายไปทีละตัว ไอตัวอ่ืนๆ ถึงแมจะไดยินก็คงนกึวาเปนเสียงปนแกปนั่นแหละ จึงเปนโอกาสดีท่ีสุดของเรา ท่ีจะเดินเก็บมันไดอยางสะดวก นี่ถาไมเสียดายเวลานอน จะตระเวนยิงเสียใหหมดปาแถบนี้เลย อยากเจอมานานแลว ไอเสือกําแหงแบบนี้นะ นาเห็นใจโตะถะกับพวกกะเหร่ียงเหลานี้มาก นี่ถาพวกเราไมชวยออกปราบให เขาก็อยูท่ีนีก่ันตอไปไมไดแนๆ ลงถาเสือชุมยังกะฝูงลิงแบบนี้ มีหวังถูกมันลากเอาไปกินหมดท้ังหมูบาน” “แกเหน็จะลอเสียชํ่ามือสินะ อยูหมดทุกตัว หรือวามีลําบากไปบาง?” เชษฐาส่ันศีรษะ “ไมมีหรอก ถายิงเปนอยูทุกตัวไป ปนของเกิดกับโตะถะคอยชวยอยูดวย ท่ีเห็นไมถนัด ยิงไมทันก็หลายตัว ทางดานแกละ” ไชยยนัตเอ้ือมมือไปลูบคลํา .600 ดับเบิลไรเฟลอยางอบอุนไววางใจในฤทธ์ิเดชานุภาพของมัน


824

“ฉันพบเพียงสามตัวเทานัน้ แลวตัวละนัด หมอบอยูกับท่ีทุกตัวไป แทบจะเรียกไดวาไมมีโอกาสดิ้นทีเดยีวแหละ สําหรับไอยักษใหญกระบอกนี ้ เช่ือมันไดจริงๆ ไมเสียแรงที่แบกเสียไหลลามาหลายวนั บางตัวกระเด็นไปต้ังสามวา ราวกับถูกกระแทกดวยทอนซุง หวังผลเลิศไดดีมาก” เกิดกับแงซายผูหายลงไปท่ีกองไฟใตถุนบาน และขลุกอยูท่ีนั่นนับต้ังแตกลับมาถึง พากันเดินข้ึนมา มีหมอขาวตมรอนๆ ท่ีเพิ่งจะสุก และอาหารกระปองกับเนือ้เค็มปง ลําเลียงข้ึนมาใหคณะนายจาง เชษฐา ไชยยนัต และดาริน ตาสวางข้ึนในทันทีนั้น ทุกคนกําลังหิวและเพลียอยางท่ีสุด นกึไมถึงวาพรานพื้นเมืองของรพินทร และหนุมกะเหร่ียงรางยักษจะรอบคอบถึงเพียงนี ้ “ดีอะไรยังนี้ พอคุณเอย! ท้ังหิวท้ังหนาว ขาวตมมันแสนจะวิเศษ” ไชยยนัตรองล่ันออกมาอยางลิงโลด แลวกริ็นบร่ันดีไปรางวัลเกิดกับแงซายคนถวยเต็มๆ “พรานใหญอยูไหนละ เรียกเขามาดวยซิ ออ โตะถะแลวก็ลูกชายอีกสองคนดวย” เชษฐาพูดยิ้มๆ “ไมตองเปนหวงหรอกครับ พรานใหญกับพวกนั้นกําลังกินกนัอยูขางลาง” เกิดตอบแลวกเ็ดินผละลงไปพรอมกับแงซาย คณะนายจางท้ังสามจงึรับประทานกนัตามลําพังดวยความหิวโหย และเต็มไปดวยรสชาติ สนทนากันไปพลาง โอกาสนี้เองก็ถายทอดถึงเหตุการณท่ีตางคนตางเผชิญมา ภายหลังจากท่ีถูกน้ําปาซัดแยกยายไปคนละทิศละทางเลาสูกันฟงอยางละเอียด ดารินมีเร่ืองต่ืนเตนพิสดารท่ีจะเลาใหพี่ชายและเพื่อนฟงมาก ในส่ิงท่ีพบเห็นมากับตา ซ่ึงหลอนเก็บไวยังไมไดบอกในขณะท่ีพบหนากนัคร้ังแรก หลอนเลาถึงฝูงหมาในนบัรอยๆ ตัว ท่ีลอมกัดกินฝูงหมูปาจนเหลือแตกองกระดกูภายในพริบตา เลาถึงปศาจของกะเหร่ียงท่ีหลอนเห็นนั่งมาบนหลังเสือแมลูกออน และขบวนของเจาปาท่ีเคล่ือนพยหุยาตราผานมาใหเห็น ตอนดึกสงัดขณะท่ีพรานใหญหลับ ภายหลังจากสอบซักไลเลียง และไดรับการยืนยนัอยางหนักแนนแลว เชษฐากับไชยยนัตหันมามองดหูนากัน “นอยรับรองไดแนๆ คะ วาตานอยไมไดฝาดไปเลย จนนิดเดยีว ในทุกอยางท่ีเลามาใหฟงนี่” ดารินเอยอยางหนักแนนเสริมมาในตอนทาย “ขนลุก” ไชยยนัตครางตํ่าๆ ในลําคอ ยกมือข้ึนลูบแขน เชษฐาใบหนาเครงขรึม “นอยเหน็กะเหร่ียงคนท่ีสาม นั่งมาบนหลังเสือ พอมาถึงท่ีโคนตนไมท่ีนอยกับรพนิทรข้ึนไปซอนตัวอยู ก็กระโดดลงตบมือช้ีใหเสือดู เสือเงยหนาข้ึนมาเหน็ แลวกก็ระโจนข้ึนมา...” พี่ชายกลาวทวนขอความท่ีนองสาวเลาชาๆ นัยนตาหร่ีลงอยางใครครวญ


825

“สวนรพินทรกลับเห็นไปอีกลักษณะหน่ึง เปนลักษณะสามัญธรรมดา คือเสือคาบเอาศพกะเหร่ียงมา เอ...ทําไมถึงเห็นคนละภาพอยางนั้นละ ท้ังๆ ท่ีเหตุการณอันเดยีวกนั และเวลาอันเดียวกัน ตาสองคูกลับเห็นไมเหมือนกนั” “ก็นั่นซิคะ มันเปนเร่ืองแปลกประหลาดมหัศจรรยท่ีสุด” หลอนพูดเสียงส่ัน สีหนาเผือดแววพร่ันพรึงสยองใจฉายชัดในดวงตา สะบัดรอนสะบัดหนาวข้ึนมาอีก หอไหลลง “ขณะน้ันเปนเวลาสักเทาไหร?” ไชยยนัตซัก มีอาการขนลุกขนพองไมนอยไปกวาหลอน “ฉันไมรูเวลาแนนอน เพราะเราไมมีนาฬกิากันเลย นาฬิกาของรพินทรก็ตาย คะเนวาสักหกโมงกระมัง แสงสวางในตอนนั้นมันขมุกขมัวเต็มที แตก็ยังพอจะมองเห็นอะไรไดถนดั โดยเฉพาะใตตนไมท่ีเสือมันวิ่งเขามา ชวยกันวินจิฉัยหนอยเถอะ วามันคืออะไรกันแน ถาตาฉันฝาดคงไมเห็นเปนตุเปนตะไปถึงเพียงนัน้ ภาพเหตุการณท่ีเห็นกไ็มใชเพยีงแคผานแวบๆ มันหลายอิริยาบถทีเดียวนะ นับต้ังแตเห็นนั่งมาบนหลังเสือ กระโดดลงไปยืน ตบมือ แลวก็ช้ีบอกตําแหนงใหแกเสือ พอรพินทรยิงเสือลงไปหมอบคาอยูท่ีพื้น กะเหร่ียงคนนัน้กล็มลง ฉันอยากจะคิดวาพรานใหญก็เห็นเชนเดียวกบัฉันนัน่แหละ เวนแตเขาจะแกลงพูดปลอบใจฉันเทานั้น โดยพยายามใหฉันเขาใจไปวาตาฝาด” “แตหลังจากลงมาดูกันแลว ปรากฏวากะเหร่ียงคนนัน้ถูกเสือกัดตายมากอนแลวใชไหม” “ใช! จากการชันสูตรศพ มันเปนเชนนั้น” “แลวเสียงตบมือตามท่ีเธอไดยินนะ รพนิทรรับวาไดยนิหรือเปลา?” “เขาบอกวา เสียงท่ีฉันไดยนิในลักษณะตบมือนั้น คือเสียงท่ีเขาเอาฝามือตบกับขาของตนเอง เพื่อเรียกรองความสนใจของเสือใหเงยข้ึนมาพอ ลอใหมันกระโจนข้ึนมาเพื่อหาโอกาสยิง” “สรุปแลวก็ลงเอยไดอยางเดยีวเทานั้น คือตาของนอยฝาด” พี่ชายบอกพรอมกับหัวเราะแผวตํ่า เอ้ือมมือมาตบไหลนองสาว “ส่ิงท่ีรพินทรเห็น ยอมเปนส่ิงท่ีถูกตองกับเหตุผลขอเท็จจริงท่ีสุด นอยอาจเหนื่อยมาก กลัวมาก คิดระแวงไปมากและในขณะน้ันก็เห็นวาจับไขดวยไมใชรึ พษิไขบันดาลใหเห็นไปนั่นเอง อยาคิดอะไรใหขวัญเสียไปเลย พรานใหญเขาก็ยืนยันอยูแลววาเราตาฝาด ไมเช่ือประเด๋ียวรพินทรข้ึนมา ลองไลเลียงดูอีกทีกไ็ด เขาคงไมโกหกพี่หรอก มันจะเปนไปไดยงัไงตามท่ีนอยเห็นนัน่นะ” “ก็นั่นนะซิคะพี่ใหญ” ดารินมีสีหนากลุมใจ ถอนใจยาว “นอยก็บอกกบัตัวเองเหมือนกันวามันจะเปนไปไดยังไง แตมันก็เหน็อยูอยางนัน้แลวจะใหทํายังไง มันลึกลับไปหมด พี่ใหญและไชยยนัตกน็าจะทราบดีอยูแลววานอยไมเคยศรัทธา หรือสนใจอยูในเร่ืองเหนือธรรมชาติชนิดนี้มากอนเลย ใจมันคานแตตาทําไมมันถึงเห็นอยางนั้น”


826

“ผีมันหลอกเธอคนเดียว แตมันไมไดหลอกรพินทร” ไชยยนัตโพลงออกมา พลางหัวเราะกรอยๆ “แลวตอนท่ีเธอเห็นขบวนเจาปาผานหนาปากถํ้าท่ีอาศัยนอนพักอยูนั่นละ ทําไมตอนนั้นเธอไมปลุกรพินทรข้ึนมา” “ฉันอยากจะปลุกเขาเหมือนกัน แตมันหมดเร่ียวแรง กระดิกตัวไมไหว คอตีบไปหมด ไมมีเสียงผานลําคอออกมาไดเลยแมแตนิดหนึ่ง ท่ีรูแนๆ ก็คือลืมตาไมไดหลับ พอขบวนอันนากลัวเหลานั้นผานพนไปหมดแลว ฉันจึงเคล่ือนไหวกายได” “เจอเขาใหจังเบอรแลวไหมละ แมนกัวิทยาศาสตรตัวด ี ฉันนะออกความเห็นอะไรไมถูกหรอก อํานาจท่ีเหนือธรรมชาติ และส่ิงท่ีเราไมอาจพิสูจนไดตามหลักของวิทยาศาสตร มันมีอยูจริง เพียงแตวา เราจะมีโอกาสเผชิญกับมันเม่ือไหรหรือไมเทานั้น กด็ีแลวท่ีเธอไดเหน็ชัดกับตา พบกบัตนเองเสีย คราวหลังจะไดไมหัวเราะเยาะ เม่ือไดยนิไดฟงเร่ืองประเภทนี้” ไชยยนัตวา เชษฐาลูบคางเฉยอยูเชนนั้น พอดีกับท่ีรพินทรเดินข้ึนมา หัวหนาคณะเดินทางจึงพยกัหนาเรียกเขามาสอบซักขอความ ท่ีไดรับฟงจากนองสาวอยางไลเลียง พรานใหญหัวเราะออกมาเบาๆ ตอบเรียบๆ วา “อยาสงสัยอะไรเลยครับ ทุกส่ิงทุกอยางเปนเร่ืองตาฝาดของคุณหญิงท้ังนั้นแหละ ผมบอกคุณหญิงไปแลวไมเช่ือ ยงัอุตสาหเขวอยูอีก” ดารินไมกลาวเชนไรอีก สีหนาครุนคิดเต็มไปดวยความไมสบายใจ ท่ีซอนเรนอยูในสวนลึก ไชยยันตขอบุหร่ีใบตองแหงท่ีรพินทรกําลังมวนอยูในมือจุดสูบ แลวทําหนาเบในความฉุนเฉียวของมัน แตกไ็มยอมท้ิง อุตสาหสูทนสูบแกขัดไปตามเร่ือง เพราะนับต้ังแตถูกน้ําปาจูโจมท้ังเขาและเชษฐา ไมไดล้ิมรสบุหร่ีหรือยาเสนกนัอีกเลยมาตลอดเวลาถึงสองวันเต็มๆ “เปนยังไงรพนิทร เสือ 16 ตัวท่ีเราชวยกันเก็บในคืนนี้ พอจะใหความสบายใจกบัพวกกะเหร่ียงไดแคไหน พวกเขาหายวิตกกันแลวหรือยัง?” ไชยยนัตขอความเห็น “พวกนี้สบายใจข้ึนมากครับ และเช่ือวาพวกมันคงจะเข็ดหลาบ เปดหนีไปหากินถ่ินอ่ืนหมด คงไมมารบกวนอีกแลว” “เปนอันโลงอกไปอีกปญหาหนึ่งละ พรุงนีจ้ะไดออกเดนิทางตามเกวยีนของเราเสียที” อดีตนายทหารปนใหญเปรย เอนตัวลงพิงกองยามเคร่ืองหลัง “ไดขาวคืบหนาเกีย่วกับไอแหวงจากโตะถะบางไหม?” เชษฐาถามมาเบาๆ “เม่ือสามวันกอน ขณะท่ีพวกเรากําลังตามลามหิงสาตัวนั้น โตะถะบอกวาพวกตัดหวายสองคน เจอโขลงของมันปวนเปยนอยูแถวพุตะครอ แลวบายหนาไปทางไทรงาม นั่นแปลวาควาย


827

ปานําทางเราแยกจากทิศทางการเดินของไอแหวงลงดานใต ชนดิเปนตรงขามเลย เหมือนเจตนาจะลอใหเราเขว ถาไมถูกน้ําปาเลนงานเสียกอนในคืนนั้น วนัรุงข้ึนเราอาจกระช้ันรอยมันเขาไปแลว” พรานใหญพดูอยางใชความคิด หนาขรึมเครียดลง ไชยยนัตก็แทรกมาวา “ปญหาสําคัญในอันดับแรกของเราในขณะน้ี ก็คือติดตามขบวนเกวียนใหทันเสียกอน แลวอะไรๆ ก็คอยวางแผนกนัใหมคราวหลัง ผมบอกตรงๆ วาหวงพวกเกวยีนของเราอยางไรพิกล เทาๆ กับท่ีพวกน้ันก็คงเปนหวงเรา เพราะคลาดเคล่ือนเวลานัดเดิมไวไปหลายวนัทีเดยีว พวกน้ันไปถึงไหนแลวกไ็มรูปานนี”้ “ถาบุญคําไหวดี เหน็พวกเราคลาดกําหนดนัดพบเชนนี้ ก็ควรจะหยุดรออยูท่ีปาหวาย แตถึงจะไมรอเราก็ตามทันภายในสามวันเปนอยางชาครับ เปนอันวาเราจะไมสนใจกับรองรอยของไอแหวงกอน แตจะมุงติดตามขบวนเกวยีนถายเดยีวนับต้ังแตพรุงนี”้ “ก็ดีเหมือนกนั” หัวหนาคณะเดินทางเหน็พองดวย “เราอิดโรยสะบักสะบอมกันมามากแลว มุงเขาสถานีพักใหญของเราเสียกอนเถอะ เสบียงอาหารท่ีเตรียมมาก็ไมมีอะไรเหลือแลว ขาวสาร, กาแฟ, เกลือ, น้ําตาล, บุหร่ี, ถูกน้ําเสียหมด อะไรก็ไมสําคัญเทาลูกปน เดิมทีก็มีติดตัวกันมาพอสมควร เดี๋ยวนีเ้หลือกันกระบอกละไมมากนัก” จากการตรวจสอบเคร่ืองกระสุน พบวาลูกปนอันเปนปจจัยสําคัญท่ีสุด เหลือประจําวันคนละไมเกนิ 20 นัดเปนอยางสูง จากไรเฟลหกกระบอก สวนเสบียงก็เหลือแตเคร่ืองกระปองอีกเพียงส่ีหากระปอง ยิ่งขาดกาแฟ ขาดบุหร่ี ก็ยิ่งแลวใหญ ดารินหลับไปกอนทุกคน เชษฐา ไชยยันต หลังจากหารือกับพรานใหญอีกครูก็ลมตัวลงนอน รพินทรแยกมานอนอีกฟากหน่ึงของเรือนกวาง รวมกลุมกับเกิดและแงซาย อากาศบนเขาสูงของหมูบานหวยแมเลิงหนาวจับกระดูกดํา แตทุกคนก็หลับไดอยางสนิทเพราะความอิดโรยออน เพลีย คืนนั้นผานไปอยางสงบราบคาบ ไมมีเสียงเสือตัวใดมาคํารนใหไดยินอีกเลย นอกจากเสียงนกราตรี รุงข้ึน คณะนายจางท้ังสามต่ืนข้ึนมาเปนเวลาเกือบสิบโมงเชา ยังมองไมเห็นแสงแดด นอกจากกลุมหมอกที่ปกคลุมอยูท่ัวไป พรานใหญ เกิด และแงซายต่ืนกอนนานสักเทาใดไมทราบได เพราะเม่ือตางลุกข้ึนก็มองไมเห็นเสียแลว อากาศอันเย็นฉํ่า และความเหน็ดเหนื่อยกรากกรํา ทําใหหลับเปนตายและต่ืนสายผิดปกติ ประกอบกับท่ีมีเจตนาท่ีจะนอนพักเอาแรงใหมากท่ีสุดอยูแลว เม่ือตางออกมาท่ีชานหนาบาน ก็มองเห็นเบ้ืองลางคึกคักไปดวยพวกกะเหร่ียง ท่ีกําลังชวยกันขนลําเลียงซากเสือ ซ่ึงถูกยิงท้ิงไวเม่ือวาน เขามากองพะเนินเทินทึกไวกลางลาน ทุกคนราเริงแจมใส


828

เกิดกับแงซายเตรียมอาหารมือ้เชาไวใหเจานายแลว เม่ือถามถึงพรานใหญ ก็ไดรับคําตอบวารพินทรต่ืนแตเชามืด หายเขาไปในดงพรอมกับโตะถะ และพวกท่ีแยกยายกนัไปขนซากเสือยังไมกลับ และส่ังใหคณะนายจางรับประทานอาหารเชาโดยไมตองรอเขา การไดพกัผอนกันอยางเต็มอ่ิม ทําใหทุกคนสดช่ืนกระปร้ีกระเปรามีแรงข้ึน หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ พรานใหญกับโตะถะก็โผลกลับมา “ไปไหนมา ผูกอง?” ไชยยนัตถามอยางราเริง รพนิทรยิ้ม แมอากาศจะหนาวเย็นเชนไร เหง่ือของเขาก็พราวระยับ วางปนลงบนแครไมไผ “ไปท่ีหนองหลังเขาครับ ตีหาเม่ือคืนนี้ตอนท่ีพวกเราทุกคนหลับสนทิ โตะถะบอกวามีชางโขลงหนึ่ง มากินน้ําท่ีหนองนั่น ก็เลยไปดูใหหายสงสัยวา จะเปนพระเอกแหวงของเราดอดเงียบเขามาอีกหรือเปลา?” “แลวใชไหม?” สองชายผูเปนนายจาง ถามโดยเร็วพรอมกนั จองตาเขาเขม็ง พรานใหญหัวเราะ หยบิชายผาขาวมาท่ีเคียนเอวอยูซับเหงื่อ “ไมใชหรอกครับ โขลงอ่ืน มีแมปะแรดเปนตัวนําฝูง มีชางงาอยูดวยสามตัว งางามเสียดวย พวกมันยงัปวนเปยนหากินอยูแถวน้ัน จนกระท่ังผมไปถึง” “ทําไมไมปลุกพวกเราดวย จะไดไปดวย” ดารินติง “ผมเห็นวากําลังหลับสบาย อยากจะใหพักผอนใหเต็มท่ี เพราะวนันี้เราจะเร่ิมเดินหนักกันอีก เพิ่งต่ืนหรือครับ?” “ปาเขาไปรวมส่ีโมงเชา” เชษฐาเปนคนตอบ “ลืมตาข้ึนมายงันึกวาหกโมงเชาเสียอีก พอดีไดยินเสียงพวกกะเหร่ียงทํางานกันออกวุนวายโกลาหลไปหมด ดนูาฬิกา ท่ีไหนได...วาแตคุณเถอะ กินอะไรแลวยัง” “เรียบรอยครับ ผมกินกับโตะถะในดงมาแลว” “ออกไปสํารวจรอบเจอะเจออะไรบางหรือเปลา นอกจากชางโขลงน้ัน?” ไชยยนัตรองถามมาอยางอารมณคะนอง “เสือมันเพนพานเสียจนไมมีสัตวอะไรเลยครับ นอกจากนกกับพวกลิงพวกคาง โปงแถวนี้ก็จืดหมดแลว ไมมีสัตวไหนสนใจ แตรังผ้ึงเยอะเหลือเกิน แทบจะเรียกวาไมขาดระยะทีเดยีว ตัวก็เข่ืองๆ ขนาดหัวแมมือ” พูดถึงผ้ึง พรานใหญปราบแวบไปทางหญิงสาว ดารินพบตาเขาเขาพอดี หนาแดง หลอนไมมีวันลืมแนนอน สําหรับเย็นวันนั่งหางท่ีโปงกระทิงวันนัน้...ไอผ้ึงเจากรรม...ผ้ึงเจาชูท่ีคลานเขา


829

ไปในบราเชียรของหลอน จนกระท่ังเดือดรอนถึงคนท่ีหลอนเกลียดข้ีหนา ตองหาทางชวยเอาออกให หลอนกลัวมันเสียยิ่งกวาเสือหรือชางอีก หลอนคอนคนท่ีพูดถึงผ้ึงโดยท่ีคนอ่ืนไมเหน็ แลวก็เมินไปเสีย บอกกับตนเองวา เกลียด! เกลียด!...เดี๋ยวนี้มาพบกันพรอมหนารวมหมูคณะอีกแลว คนคนนี้ไมรูจะแหยโทสะกวนประสาทอะไรอีกบาง ทีหลงปาอยูดวยกันสองตอสองละก็ดีแสนดี...ดีจนคิดไปไมถึง ทําไมนะ จะดีเชนนัน้ใหตลอดไปหนอยไมไดหรือยังไง คร่ึงช่ัวโมงหลังจากนั้น ท้ังหมดก็พรอมท่ีจะเร่ิมตนออกเดินทาง ดารินมอบยาจําเปนจากหีบเคร่ืองเวชภัณฑกระเปาของหลอน ใหแกโตะถะสองสามอยางพรอมท้ังอธิบายวิธีใช เพื่อสําหรับความเจ็บไขไดปวยของลูกบานท้ังหลาย ฉีดยาใหแกแมเฒาคูชีวิตของหัวหนาหมูบาน ผูทรมานอยูดวยมาลาเรียเร้ือรังมาเปนเวลานาน และรักษาเยยีวยาพวกกะเหร่ียงผูมีโรคประจําตัวเทาท่ีหลอนจะสามารถ มันเปนพระคุณท่ีชาวเขาเหลานั้นจะตองจารึกจดจํานายหญิงผูสวยเหมือนนางไม และเกงกลาสามารถปานเจาแมแหงพงไพรไปอีกนานแสนนาน โตะถะถึงกับปวารณาตัวท่ีจะขอติดตามไปสงดวย จนกวาคณะท้ังหมดจะพบกับขบวนเกวยีนใหญ “โตะถะไมตองลําบากหรอก อยูกับลูกเมียและพวกพองเรงสรางถ่ินท่ีอยูใหดีข้ึนเถอะ เพราะเพิ่งจะยายมาอยูใหม อะไรๆ ก็ยังขัดสนอยู สําหรับพวกเราพอจะไปกันเองได” ‘นายหญิง’ ของพวกชาวเขาทุกคนบอกเสียงออนหวาน โดนวานใหแงซายเปนลามให “โตะถะอยากรูวานายหญิงกบัพวกจะมุงไปไหน?” แงซายแปลภาษาชาวเขาเปนชาวเมืองบาง ดารินยิ้ม “บอกเขา เราทุกคนจะมุงหนาไปเทือกเขาพระศิวะ เพือ่ติดตามพวกของเราคนหนึง่ ท่ีลวงหนาไปกอนแลว” ภายหลังจากตะแคงหฟูงแงซาย เปนลามแทนหญิงสาว หัวหนากะเหร่ียงหวยแมเลิงก็ลืมตากวาง หันไปทางรพนิทรและโตตอบกนัสองสามคํา แลวก็สายหนาอยูไปมาอยางวิตกกังวล “โตะถะเปนหวง กลัววาพวกของนายหญิงจะไดรับภัยระหวางทางเสียกอน และไปไมถึง อยากจะขอรองใหนายหญิง เลิกลมความต้ังใจเสีย” “ขอบใจมาก ไมมีอะไรมายบัยั้งความต้ังใจของพวกเราเสียได แมแตความตาย บอกเขาวาไมตองเปนหวงหรอก ถาไมตายเสีย ขากลับคงไดพบกนัอีก” กะเหร่ียงเฒากลาวอะไรพึมพาํ เปนภาษาของตนออกมาอีกประโยคหนึ่ง ดารินทําทางง รอใหแงซาย หรือเกิดคนใดคนหนึ่งชวยแปลให แตก็เหน็ท้ังสองยืนยิม้เฉยเสีย “โตะถะวาอยางไร ทําไมไมแปลใหฉันฟง”


830

“โตะถะบอกวา นายหญิงและคณะไดพรานนําทางท่ีดท่ีีสุดแลว และขออวยพรใหคณะของนายหญิงจงสําเร็จผลตามท่ีปรารถนาไว” เกิดตอบยิ้มๆ มาแทน หลอนหันไปทางแงซาย “จริงหรือแงซาย? ท่ีโตะถะวายังง้ัน” “เปนความจริงครับ นายหญิง” ดารินหันไปทางพรานใหญ ก็เห็นเขาชิดเทาตรง และกมศีรษะใหนอยๆ หลอนยิ้มมุมปาก มองไปยังโตะถะเลิกค้ิวนดิหนึ่ง ปากพูดกับโตะถะก็จริง แตคนฟงคงจะเปนอีกคนหนึ่ง “ขอบใจท่ีชวยใหคํารับรองอีกคนหนึ่ง แตจะดีท่ีสุดหรือเลวท่ีสุด เหตุการณขางหนามันยังอยูอีกไกลนกั สําหรับการพิสูจน” ไมมีใครแปลคําพูดของหลอน ภายหลังจากลํ่าลา ท้ังหมดกอ็อกเดินทางผละจากหมูบานหวยแมเลิง ถึงแมจะปฏิเสธเชนไร โตะถะก็พยายามยัดเยียดขาวสารแบงใสถุงใหมาดวย พรอมกับเกลืออีกเล็กนอย ท้ังๆ ท่ีตนเองก็มีอยูอยางแรนแคนเต็มที กะเหร่ียงท้ังหมดมาออกันสงท่ีชายดงท้ังลูกเล็กเด็กแดง ดารินไดรับมาลัยดอกไมปาสวมเปนมงกุฎ ทําโดยเดก็สาวชาวเขาท้ังหลายที่สวมใหมาดวย หลอนแชมช่ืนและเปนสุขอยางยิ่งในไมตรีจิตจากสาวกะเหร่ียงเหลานั้น นับต้ังแตเร่ิมออกจากหวยแมเลิง ท้ังหมดโดยการนําของรพินทรยึดแนวสันเขา มุงหนาตะวนัออกเฉียงเหนือโดยตลอด แมจะเปนเวลาเท่ียงวันอากาศก็เย็นฉํ่าชุมช่ืน เพราะอยูในระดับยอดเขาสูงลิบ บางขณะมองเห็นละอองหมอกและปุยเมฆลอยปกคลุมอยูบนยอดไมเขียวทึบลิบๆ ลงไปเบ้ืองลาง ความเย็นของอากาศทําใหการเดนิไมเหน็ดเหน่ือยนัก ระหวางทางท่ีอุดมสมบูรณไปดวยน้ํา เพราะผานแหลงน้ําตกอยูบอยๆ ธรรมชาติของปารอบดานช่ืนชุมชอุมงดงามไปดวยพันธุไมแปลกๆ ออกชองาม ไมวาจะเปนพวกกลวยไม เถาวัลย หรือเฟรน ผิดไปกวาปาลางท่ีเคยผานกันมาแลว นอกจากนก และพวกผีเส้ือสีสันประหลาดๆ พราวตาแลวไมมีสัตวใหญใดๆ แผวพานใหเห็น วังเวงเงียบสงัดเหมือนอยูในโลกอีกโลกหน่ึง คงมีแตเพียงจกัจั่นลองไนเทานั้น ท่ีเพรียกประสานเสียงระงมดงอยูไมขาดระยะ หนทางก็ไมรกทึบนัก เพราะอาศัยยึดเสนทางดานชางมาโดยตลอด นอกจากพรานใหญจะนําลัดตัดทาง โดยปนชะงอนเขาบางระยะบางเทานัน้ อันตรายท่ีจะเกิดข้ึนมีอยูอยางเดียว คือการพลาดพล้ังในขณะปนปาย และอาจรวงลงไปสูเหวเบ้ืองลางท่ีมองไมเห็นกน แตทุกคนก็คอยใหการชวยเหลือ ประคับประคองผานกันไปไดในทุกตอน บางขณะก็อาศัยวิชาตอกทอยอันชํานาญเยีย่มของแงซาย ในขณะท่ีจะตัดหนาผาสูงชันข้ึนไป โดยปราศจากส่ิงม่ันคงพอจะยึดเหน่ียวพยุงตัวได หนุมกะเหร่ียงพเนจรผูลึกลับจะตอกทอยไตนําลวงหนาข้ึนไปกอน แลวโรยเชือกท่ีมวนติดตัวข้ึนไปดวยลงมาใหคนอ่ืนๆ ไตตามเชือกนั้นข้ึนไป


831

คณะนายจางท้ังสามพากันท่ึงในศิลปะการตอกทอยของแงซายเปนอยางยิง่ เพราะไมเคยเห็นมากอน และไมเช่ือในคร้ังแรกวาลูกทอยท่ีทําดวยแกนไมไผเส้ียมปลายแหลมกวางเพียงสามนิว้ และยาวคืบกวาๆ แตละอันท่ีแงซายใชตอกเขาไป ตามรอยราวระแหงของผนังหนาผานั้น จะสามารถทานนํ้าหนักตัวคนในขณะท่ีเหยียบแทนบันไดข้ึนไป แตแลวก็เห็นอดีตนายทหารกองโจรกะเหร่ียง เจาของทอยไตข้ึนไปเหยยีบยืนทีละข้ัน แลวก็ตอกลูกตอไปใหสูงข้ึนไปอีก กาวตามแตละลูกท่ีตอกสูงข้ึนไปเปนลําดบันั้นอยางแคลวคลอง จนบรรลุถึงยอดหนาผา บริเวณที่ตองการจะไตข้ึนไปใหถึง ซ่ึงทุกคนเฝาแหงนมองดูอยางหวาดเสียวและภาวนาเอาใจชวย เม่ือแงซายข้ึนไปถึงเรียบรอยแลว ก็จัดการโรยเชือกลงมาให โดยผูกปลายเชือกอีกดานหน่ึงร้ังติดไวกบัตนไม หยอนปลายอีกดานลงมาให และเพื่อความปลอดภัยแนนอน รพินทรส่ังใหคณะนายจางของเขาเอาเชือกผูกเอวไวใหแนนหนา กอนท่ีจะอาศัยเชือกเหนีย่วพยุงกายเหยยีบข้ึนไปตามลูกทอย เพราะถาพลาดพล้ังอยางไร เชือกก็ยังร้ังเอวอยู แทนท่ีจะรวงหลนลงมาขางลาง พรานใหญเปนคนสุดทาย ท่ีไตตามบันไดทอยของแงซายข้ึนไปโดยสวัสดิภาพ “ตัดหนาผาตอนนี้ข้ึนมาได เราก็ยนระยะทางไปไมนอยกวา 30 กิโลเมตร” รพินทรบอก ขณะน้ันทุกคนกําลังนั่งพักผอนหุงหาอาหารม้ือแรก นบัแตออกจากหมูบานกะเหร่ียงมา มันเปนเวลาบายสามโมงเศษ คณะนายจางของเขาท้ังสามยังอดประหลาดใจในความมหัศจรรยของการตอกทอยไมหาย “โชคดีเหลือเกนิท่ีเรามีแงซายมาดวย เสือนั่นมีอะไรดีอยูในตัวไมใชนอย จนบางทีเราก็คาดไปไมถึง เห็นหงิมๆ ท่ึมๆ ไมคอยพูดจากับใคร แตเวลาจําเปนข้ึนมาแลว หมอเปนคนอัศจรรยทีเดียว” ไชยยนัตพูดข้ึนเบาๆ บุยปากไปทางแงซายผูบัดนี้กําลังทําหนาท่ีหุงหางวนอยูกับเกดิ “ผมก็คิดไมถึงวา พวกเราจะมีปญญาปนหนาผาสูงชันตอนนี้ข้ึนมาไดยงัไง” เชษฐาเอยข้ึนบาง มองไปทางแงซายอยางเล่ือมใสพอใจ “ยิ่งตอนแรก ท่ีเห็นหมอไปตัดแกนไมไผมาทําลูกทอย ผมไมศรัทธาเลย คิดอยูวาไอไมซีกเล็กๆ เหลานั้น มันจะเปนบันไดใหพวกเราพาตวัข้ึนมาไดอยางไร ยิ่งมาตอนหมอตอกทอยไปพลาง ไตข้ึนไปพลาง ยิ่งเปนเร่ืองมหัศจรรยท่ีสุดแทบไมเช่ือสายตาตนเอง ถึงเดี๋ยวนี้ก็ยังแปลกใจไมหายอยูนั่นเอง ไมซีกเล็กๆ ตอกเขาไปในซอกหนิอยางหละหลวม มันมีความแข็งแรงม่ันคงไดอยางไร จนสามารถทานนํ้าหนักตัวคนได ถาไมมีเชือกคอยประคองอยูดวย ผมไมกลาไตข้ึนมาแนๆ แตง้ันยงัเสียวแทบแย” “การตอกทอยเปนวิชาช้ันสูงของพวกพรานปาครับ และไมใชข้ึนช่ือวาพรานแลว จะตอกทอยเปนทุกคน มันออกจะเปนวิชาท่ีล้ีลับไมใชเลนทีเดยีว”


832

พรานใหญเอยชาๆ หยิบลูกทอยลูกหนึ่งข้ึนมาพิจารณาในมือ แลวหวัเราะออกมาเบาๆ ชําเลืองไปทางแงซายผูนั่งหนัหลังให หางจากกลุมนายจางออกไปประมาณ 7-8 วา “หมายความวายังไง ท่ีวาเปนวิชาล้ีลับนะ?” ไชยยนัตขมวดค้ิว ถามมาโดยเร็วอยางพิศวง ดารินและเชษฐากจ็องมาท่ีเขาอยางสนใจท่ีจะไดคําตอบ “พวกคุณก็เหน็แลวไมใชหรือครับวา มันล้ีลับเชนไรอยางท่ีเปนขอสงสัยและวิจารณกันหยกๆ นี่ คือลูกทอยลูกเล็กนิดเดยีว ตอกเขาไปในรอยแยกของพ้ืนหิน ทําไมมันถึงมีความแข็งแรงม่ันคงพอท่ีจะรับน้ําหนักของคนใหปนข้ึนไปได ซ่ึงถาพิจารณากนัตามเหตุผลท่ัวๆ ไปแลว มันไมนาจะเปนไปได” รพินทรกลาวแชมชา เดาะลูกทอยข้ึนลงอยูในมือ แลวสงไปใหไชยยันตสํารวจพิจารณาดูอีกคร้ัง พรอมกับกลาวตอมาวา “มันเปนวิชาท่ีจะตองศึกษาเลาเรียนกันนานครับ ไมใชเห็นใครทํา เราจะเอาอยาง ทําตามไดงายๆ เพราะถาขืนทําตามเปนเกดิอันตรายแนๆ คือลูกทอยจะทรยศ หลุดจากตอกท่ีตอกไว ทําใหคนท่ีกําลังไตข้ึนไปบนท่ีสูงๆ หลนลงมา และท่ีสําคัญท่ีสุดก็คือ จะตองเรียนดวยอาคม และปฏิบัติตามกฎเกณฑพิธีการโดยเครงครัดทีเดียว ไมใชเรียนเฉพาะการเหลาไมทําลูกทอย หรือเรียนเฉพาะวิธีตอกอยางเดยีวเทานั้น มันมีคาถาอาคมกํากับดวย เร่ืองของพรานปาก็หนีคาถาอาคมไปไมพนหรอกครับ” คณะนายจางท้ังสามมีความประหลาดใจเพิม่ข้ึน หันมองดูหนากันเอง ดารินซักเรงเรามา “เอ...นี่ความรูใหมอีกแลว การตอกทอยจะตองมีอาคมกํากับดวยหรือ?” “คุณหญิงไมสังเกตเหน็หรือครับ ตอนเหลาแกนไมทําทอย เกดิจะชวยเหลาแตแงซายหามไว หมอเหลาของหมอเองคนเดียว และกมหนากมตาไมสนใจท่ีจะพูดกับใครอีกเลย นั่นคือการสํารวมจิตภาวนาคาถาปลุกเสกลูกทอยของเขา กอนท่ีจะทําการตอก กย็ืนนิ่งอยูเปนครูใหญ และการตอกทอยแตละลูก แงซายตอกลงไปเพียงสามคร้ังตอลูกเทานั้น ไมมากหรือนอยไปกวานัน้ นัน่คือเคล็ดและพิธีการท้ังนั้น เพราะเขาถือกันวา ถาทําผิดเคล็ดหรือพิธีการไปละก็ ทอยจะไมศักดิ์สิทธ์ิและทรยศ คนท่ีจะตอกทอยไดนั้น หาไดยากเหลือเกินในปจจุบันนี้ และใครก็ตามท่ีตอกทอยได ก็จัดวาเปนพรานช้ันเยีย่มทีเดยีว ในชีวิตของผม รูจักพรานเกาท่ีตอกลูกทอยไดเพียงคนเดียวเทานัน้ คือหนานไพร คนท่ีพูดถึงอยูบอยๆ ซ่ึงเดีย๋วนีแ้กก็ตายไปแลว และเพิง่จะมาเห็นแงซายนี่แหละเปนคนท่ีสอง” ไชยยนัตกับดารินครางอยูในลําคอ เชษฐาลูบคาง “ผมเองก็เคยคลุกคลีกับพรานเกาๆ มาไมใชนอยเหมือนกัน ยังไมเคยเหน็ใครแสดงการตอกทอยใหเหน็ชัดกับตาสักที นอกจากจะเห็นจากแงซายในคร้ังนี้ กน็าแปลกใจไมใชเลนนะ จริงอยางท่ีคุณพดู ผมก็เหน็เหมือนกัน แงซายตอกทอยแตละลูกเพยีงสามคร้ังเทานั้น เปนการตอกอยาง


833

มีจังหวะ และเหมือนจะมีการต้ังใจท่ีแนวแนในทุกคร้ังท่ีตอกลงไป ขณะท่ีตอกคงจะเสกอาคมกํากับลงดวย” หัวหนาคณะเดินทางกลาวเบาๆ อยางสุดท่ึง “ความจริงเปนอยางท่ีคุณชายพูดนั่นแหละครับ แตขอเท็จจริงตามหลักวิทยาศาสตรจะเปนอยางไร ผมก็ไมอาจทราบเหมือนกนั ทอยท่ีเสียบปกลงไปแนนหรือไมแนนแคไหน เขาก็จะตอกเพียงสามคร้ังเทานั้น โดยเช่ือวาทําไดถูกตองกับพิธีการครบถวนแลว มันจะเปนบันไดใหทุกคนในคณะสามารถพยุงตัวไตข้ึนไปไดโดยไมหลุดออก สวนจะแนนอนไดสักแคไหน ผมไมกลายืนยนั ความสําคัญท้ังหลายแหลมันไปอยูท่ีคนทําพิธีตอกทอยเอง ถาเกิดอุบัติเหตุข้ึน โดยทอยหลุดรวงหลนลงมา เขาก็ถือวาคนตอกทําพิธีผิด หรือมายก็ผิดเคล็ดผิดครู อันเปนโทษอยางรายแรง เม่ือเราจะไตตามทอยท่ีพรานทําไวให เราก็ตองมอบความไววางใจใหพรานคนนั้นอยางเต็มท่ี หรือจะพูดใหตรงก็คือ ฝากชีวิตไวกับเขานั่นเอง แตสําหรับกรณีเม่ือครูนี้ ผมก็ไมไดประมาท คือใหแงซายทอดลองทอยของตนเองข้ึนมาถึงบนน้ีกอน แลวหยอนเชือกลงมาใหพวกเราทีหลัง ในกรณีนี้ ถึงทอยจะหลุดออกไปกไ็มเปนไร แตมันก็ไมหลุดสักลูกเดยีว ท้ังท่ีไตตามหลังแงซายข้ึนมาถึงหาคน” “สองคร้ังแลวนะ ท่ีเราเห็นอะไรแปลกๆ พสิดารจากแงซาย...” ดารินหันไปพดูเบาๆ กับไชยยันต “คร้ังแรกตวาดชางหยดุจังงัง แลวกย็ิงลมอยางงายๆ ในขณะท่ีพวกเราวิ่งกันอลหมานไปท้ังแคมป ตอนท่ีชางตกมันบุกแคมปโปงกระทิง มาคร้ังนี้ตอกทอยใหเราปนหนาผาชันสูงต้ังรวม 30 เมตร ข้ึนมาได ราวกับมีตีนจิ้งจกหรือตุกแก เสือนี้สําคัญไมหยอก ไมผิดหวังเลยท่ีเรารับเขาไวในคณะของเรา” “เทาท่ีรูประวติัความเปนมาของแงซาย หมอมีชีวิตผจญภัยอยูในปาดงมาต้ังแตเกดิ ถาไมดีจริงก็คงจะอยูมาไมไดถึงทุกวันนี”้ เชษฐาพูดอยางใครครวญ “ต้ังแตเหน็ในวันท่ีเขาไปสมัครเปนคนรับใชวันแรกแลว ลักษณะของหมอไมเหมือนกับพวกกะเหร่ียงหรือชาวปาธรรมดาเลย เวนไวแตจะพยายามสํารวมซอนเรนปดบังไวเทานั้น ก็ไมนาสงสัยอะไรเลย ท่ีเราคนพบอะไรดีๆ จากในตัวของหมอข้ึนมาเปนลําดับ หมอแสดงออกมาในเม่ือคราวจําเปนจะตองแสดงเพ่ือชวยเหลือพวกเรา ยังดีเสียกวาท่ีจะคุยโวโออวดในคร้ังแรก” ดารินมองดูตารพินทร แลวพดูหนาตาเฉย แตหางเสียงสัพยอกวา “พรานใหญคงจะไมสบายใจนักกระมัง ท่ีคอยๆ คนพบออกมาวา มีคูแขงคนสําคัญข้ึนเสียแลว แงซายอาจไมมีอะไรดอยไปกวาคุณเลย ในสรรพวิทยาในปา เพียงแตวาเขาอมภูมิไวเทานั้น รพินทร ไพรวัลย เห็นจะไมใช ‘หนึ่ง’ ในอาณาจกัรพงไพรเสียแลว เม่ือมาเจอคูปรับท่ีมีนามวาแงซายเขา” พรานใหญหัวเราะเบาๆ


834

“ผมอยากคิดเสียดวยซํ้าวา คนใชพิเศษของคุณหญิงคนน้ัน มีอะไรเหนอืกวาผมเสียอีก แตไหนแตไรมาแลว ผมไมเคยเช่ือตัวเองเลยวา ตนจะชํ่าชองเร่ืองปาสักขนาดไหน เพราะฉะนั้นไมแปลกใจประหลาดใจสักนดิ หากพบวามี ‘มือดี’ เหนือกวา แตความไมสบายใจนัน้ ยอมรับวามีแน มีต้ังแตหมอนีเ่ขามาสมัครเปนคนใช และคุณชายรับเอาไวแลว สาเหตุคือ ผมยังคนไมพบความลึกลับท่ีซอนอยูในตัวของหมอไดกระจางชัด” “มันขัดกันอยางไรพิกลนะ พวกเราสามคนชอบแงซายกันท้ังนั้น สวนคุณไมชอบ” ดารินวา เจตนายั่ว “ผมอาจชอบเขาก็ได หากรูจกัเขาดียิ่งข้ึนกวานี”้ “แตแงซายไมเห็นแสดงขอรังเกียจอะไรคุณเลย เคารพเช่ือฟงและออนนอมในทุกสภาพ ไมเคยแข็งขออวดดกีําแหงกบัคุณเลย” หลอนไมยอมลดละ “นั่นไมใชคุณลักษณะท่ีดพีเิศษอะไรออกไปเลย แตเปนเร่ืองสามัญธรรมดาเหลือเกนิ แงซายตองการจะเขามารวมอยูในคณะของเรา เขาตองรูวาควรปฏิบัติเชนไรบาง เพื่อใหลุลวงไปตามแผน แตสําหรับผมไมมีแผนอะไร มีอยูอยางเดยีวเทานั้น คือความไมประมาท เพื่อรักษาความปลอดภัยใหแกพวกเราทุกคนนั่นเอง ผมยนือยูในท่ีสวาง แตแงซายยืนอยูท่ีมืด เพราะฉะนัน้ จําเปนอยูเองท่ีผมจะตองอึดอัดใจและคอยสํารวจเขาอยูทุกระยะ” “คุณคิดระแวงอะไรมากเกินไป ฉันไมเช่ือวาแงซายจะเปนพษิเปนภยัอะไรกบัพวกเราท้ังส้ิน และท่ีเขาเขามารวมกบัเราก็ดวยความบริสุทธ์ิใจ โดยปราศจากส่ิงใดแอบแฝง มีความตองการเพียงขออาศัยติดตามไปใหถึงเทือกเขาพระศิวะ ซ่ึงเขากบ็อกแลวเทานัน้” “เวลาและเหตุการณจะเปนเคร่ืองพิสูจนครับ” “คุณเปนคนรอบคอบดีมาก!...” ในท่ีสุด เชษฐาผูนั่งฟงนองสาวกับพรานใหญโตตอบกันอยูหลายประโยค ก็เอยมาดวยเสียงเนิบๆ ทอดสายตานิ่งมายังรพินทรดวยประกายไววางใจสนิท “คุณพูดถูกแลว พวกเราอาจมองผานไปเสียก็ได เพราะฉะน้ัน ผมฝากทุกส่ิงทุกอยางในเร่ืองนี้ ใหอยูในความดแูลและดุลยพินิจของคุณ เพราะคุณเองก็มีหนาท่ีจะตองใหความปลอดภยัพวกเราอยูแลว จับตาดูหมอไวเงียบๆ กแ็ลวกัน ผิดปกติไมชอบมาพากลอยางไรก็อยาลืมบอกใหผมรูบาง ผมยอมรับวาพอใจเสือนั่นมาก แตก็ตองระวังหมอไวบางเหมือนกัน เพราะความลึกลับของหมอท่ีเรายังไมสามารถคล่ีคลายออกไปได” “เทาท่ีแลวมาก็ยังไมเห็นมีอะไรนี่ครับ” ระหวางการกนิอาหาร ไชยยนัตกวกัมือเรียกแงซายเขามา “แงซายไปเรียนวิชาตอกทอยมาจากไหน”


835

หนุมชาวดงพเนจรยิ้มฟนขาว “นานแลวครับ เจานาย พระธุดงคท่ีเล้ียงผมมา ทานสอนใหต้ังแตผมยังเปนเด็กๆ อยู” “ตองมีคาถาหรือเวทมนตรกาํกับดวยหรือเปลา?” ดารินต้ังคําถามแบบสัมภาษณมาดวยอีกคนหนึ่ง ใบหนาสีทองแดงอันมีดวงตาสุกใสเหมือนเด็กๆ สยายยิ้มกวางออกไปอีก “ก็ตองมีเหมือนกันครับ นายหญิง ถาไมมีคาถากํากับ ทอยจะไมติดแนน เวลาปนข้ึนไปทอยก็จะหลุดตกลงมา” คณะนายจางท้ังสามผลัดกันซักถามเกี่ยวกบัเคล็ดในการตอกทอยของแงซาย ซ่ึงหนุมกะเหร่ียงรางยกัษกใ็หคําตอบท่ีพอจะสรุปได ตรงกันกบัรพินทรเคยบอกไวแลวนัน่เอง นอกจากคาถาอาคมท่ีจะตองปลุกในขณะท่ีตอกแลว ยังตองปฏิบัติพิธีการตามเคล็ดโดยเครงครัด กลาวคือ ภายหลังจากตอกทอยไตข้ึนไปยังบริเวณท่ีสูง ตามตองการสัมฤทธิผลแลว ผูตอกทอยจะตองหวนกลับลงไปถอนลูกทอยท่ีปกเปนบันไดอยูนั้นออกใหหมด โดยไมท้ิงคางไว การถอนลูกทอยก็มีคาถาสําหรับถอนเชนเดยีวกบัการตอกเหมือนกัน หากท้ิงลูกทอยใหคางไวโดยไมถอนออก การตอกทอยในคร้ังตอไปยอมจะประสบกับวิบัติแนนอน วิชาตอกทอยจึงเปน ‘มนตมืด’ ท่ีลึกลับอีกชนิดหนึ่ง ไมผิดอะไรกับพิธีการทางไสยศาสตรอ่ืนๆ “ทอยของแงซายเคยหลุด ในขณะท่ีปนอยูบางไหม” ดารินซักถ่ียิบมากกวาทุกคน “ผมไมเคยผิดคําสอนของอาจารย เทาท่ีแลวมาลูกทอยไมเคยหลุด” กอนออกเดินทาง แงซายไตตามสายเชือกยอนลงไปยังโตรกลึกเบ้ืองลาง เพื่อจัดการปลดลูกทอยออก แลวก็ไตกลับข้ึนมาภายในระยะเวลาอันรวดเร็ว พอเก็บขาวของเสร็จ กลบกองไฟลุกข้ึนยืน ทุกคนก็ตองชะงักกึกอยูกับท่ีไปในวาระนัน้ เสียงรองแหลมของสัตวชนดิหนึ่ง ซ่ึงทุกคนคุนหูดี กองกังวานมาจากท่ีใดท่ีหนึ่งไมหางออกไปนัก ไดยินอยางถนดั มันดังแปรแปรนยาวเหยียด กองไปในความเงียบ แลวกป็ระสานกันแซระงมไปหมด พรอมกับกองหินทลาย ระคนกิ่งไมหัก “ไอแหวง” ไชยยันตหลุดปากออกมาในเสียงกระซิบ ความรูสึกของทุกคนในยามนั้น ประหนึง่วาเลือดจะจับแข็งเปนกอนไปชั่วขณะ แมแต รพินทร ไพรวลัย ผูยืนตะลึงอยูกับท่ี อยางนอยท่ีสุดก็สองสามวินาที...


836

35 รพินทรกับเชษฐา กระชากลูกเล่ือนไรเฟลขึ้นลําเกือบจะเปนเสียงเดียวกัน สวนดารินกับไชยยันตสะบัดดับเบิลไรเฟล ท่ีเพิ่งจะเหวี่ยงขึ้นสะพายบา ลงมาถือกระชับไวในมืออยางเตรียม พรอม อึดใจนั้นทุกคนตกอยูในภาวะใครครวญ เพื่อการตัดสินใจอยางใดอยางหนึ่ง ในอนาคตขางหนาท่ีทายยาก ระยะนี้เองผูท่ีใชปนแฝดท้ังสอง ควักลูกปนสํารองออกมากําม่ันไวในมือ อยางคุนเคยตอเหตกุารณฉุกเฉิน ซ่ึงจะตองระเบิดกระสุนอยางเปนเบือ โดยจําเปนตองอาศัยความรวดเร็วฉับไวเขาชวย เพื่อแขงกับนาทีวิกฤต มาตราวาเสียงชางท่ีอึงคะนึงอยูนั้น เปนโขลงของไอแหวงจริงตามท่ีทุกคนคาดคิด และถาหากมันไดกล่ิน พรอมท้ังมีเจตนาทีจะยกพลบุกเขามา สถานการณของฝายมนุษยทุกคนก็เลวรายเต็มที เพราะภูมิประเทศเปนตําแหนงอับ กําบังดวยเปนบริเวณยอดผาอันสูงชะลูดโดดเดีย่ว หมดหนทางท่ีจะหลีกหลบเคล่ือนถอยได นอกจากจะถอยลงไปกระดูกแหลกเหลวอยูยงัหุบเบ้ืองลาง ท่ีเพิ่งจะอาศัยบันไดทอยไตข้ึนมาได “เอายังไงดี เราไมมีท่ีกําบังเสียดวย ลูกปนกมี็กันอยูคนละไมกี่นัด?” เชษฐาถามเร็วปร๋ือ ทุกคนอยูในอาการกระสับกระสายต่ืนเตน แทบจะระงับไวไมได อิทธิพลของไอแหวงจอมมฤตยูมีอํานาจเอกอุกส่ันสะเทือนขวัญไดพอดู โดยเฉพาะอยางยิ่งในเวลาท่ีจูโจมกะทันหนัโดยไมรูเนื้อรูตัวลวงหนาเชนนี ้ พรานใหญกัดริมฝปาก...กวาดสายตาไปรอบๆ อยางรวดเร็ว แลวจับไปยังกลุมโขดหนิท่ีระเกะระกะอยูเบ้ืองหนา “แนวรบของเราอยูท่ีกอนหนิขางหนานัน่ครับ มันอาจไมแข็งแรงนกั แตก็ยังดีกวายืนอยูในท่ีโลง ทางท่ีจะข้ึนมาเปนทางดานสูงชันแคบๆ พวกมันไมสามารถจะดาหนาข้ึนมาไดท้ังโขลง นอกจากอยางเกงก็เรียงคูกันข้ึนมาทีละสองตัว พอมีโอกาสยิงทัน ไมจําเปนตองยงิกราดใหเปลืองกระสุน แตเลือกยิงใหเหมาะ เก็บมันทีละตัวหากมันโผลข้ึนมา พวกมันเขามาเปนเปาลมสักสองสามตัว ไอพวกท่ีเหลือก็คงถอย” โดยไมเสียเวลาอีกเลยแมแตวินาทีเดียว ท้ังหมดพุงปราดตรงเขาไปยดึแนวโขดหิน ตรงบริเวณเนินลาด อันสกดัปากทางดานแคบๆ ไว กระจายกําลังกันออกไปในลักษณะต้ังรับ ไรเฟลท้ังหกกระบอกจองศูนยหมายไปยังปากทางดานนั้น ดวยหัวใจอันเตนระทึก ระยะปากดานท่ีหักโคงขอศอกข้ึนมานั้น หางจากบริเวณท่ีซุมสกัดอยูเพียง 30 เมตรเทานัน้ หนทางโลงปราศจากกิ่งไมพรางตา นอกจากโขดหนิตะปุมตะปาท่ัวไป มองเห็นอะไรไดอยางถนัด ไชยยนัตกอบฝุนแดงขางๆ ตัวข้ึนมากํา เพื่อซับเหง่ือในฝามือขวา แลวเอามือขางนั้นลูบเช็ดกับกางเกงอยางหมายม่ัน จับคอปนนิ้วสอดแตะรออยูท่ีไก แยกเข้ียวคํารามออกมา


837

“ขอใหไอตัวนาํฝูงตัวแรกเปนไอแหวงเถอะ จะไดสุดส้ินรูแลวรูรอดกันไปเสียที!” จากการตรวจสอบทิศทางลมของรพินทร พบวามนษุยท้ังหมดอยูเหนือลม เพราะอยูในระดับสูงกวา และกระแสลมโชยสูงไปหาต่ํา หลายอึดใจตอมาของการสงบรอคอยเหตุการณอยางสะบัดรอนสะบัดหนาว ไมมีเสียงใดๆ ท่ีจะสอใหเห็นถึงวา ชางโขลงน้ันเคล่ือนพลข้ึนมาใกล พวกมันสงเสียงรองอ้ืออึง และเหยยีบย่ํากิ่งไมโครมครามอยูก็จริง แตมันดังอยูกับท่ี ตรงบริเวณใดบริเวณหนึ่งเบ้ืองลาง ลงไปทางชองเขา ซ่ึงก็ไมหางออกไปนัก เพราะเสียงเปาลมออกจากงวงกด็ี เสียงกอนหนิพลิกถลมอยูกรูเกรียวก็ดี ไดยนิมาอยางถนัด “เอะ! รูสึกวาพวกมันจะชุมนุมวุนวายกันอยูกับท่ีนะ ไมมีการเคล่ือนไหวไปทางไหนเลย ไมใกลเขามาทางดานเรา แลวก็ไมหนีหางออกไป” เชษฐารองออกมาอยางประหลาดใจ ขณะท่ีตะแคงหจูับเสียงพลางหันไปจองหนาจอมพราน รพินทรเองก็กาํลังพิศวงอยูกบัทาทีประหลาดของมันอยู อยางชนิดเดาไมถูกเชนกนั ยกแขนข้ึนปายเหงื่อบนใบหนา เง่ียหจูับเสียง ทันใดนั้น ทุกคนก็พบกับความงงงันเพิ่มข้ึน เพราะไดยนิเสียงเสือขูคํารามกอง แทรกประสานมากบัเสียงแปรนๆ ของโขลงชาง ดังอยูโฮกฮากสะทอนไปท้ังหุบเขา เสียงเสือท่ีแฝดอยางดุรายกระหายเลือด ไมนอยกวาสองตัวข้ึนไป ฟงดูโกลาหลอลหมานไปหมด ระคนไปกับเสียงปาปวน “ถามันยังไงซะแลว!...” ไชยยนัตรอง กระโดดลุกข้ึนยืน และทุกคนก็พลอยยืนข้ึนจากท่ีกําบังพรอมกันหมด “นั่นมันเสียงสงครามระหวางไอจมูกยาว กับไอลายน่ีนะ เห็นจะไมเกี่ยวของกับเราเสียแลวละ” “สงสัยครับ!...” รพินทรบอก ขมวดค้ิวยิ้มออกมาเล็กนอย “แตทําไม เสือมันถึงกลาเขาลอมชางท้ังโขลงทีเดียวหรือ” พรอมกับพูด เขาก็กาวพรวดนําหนาทุกคนตรงไปยังโคงขอศอกของทางดานโดยเร็ว ท้ังหมดถือปนในทาเตรียมพรอม กาวตามมาอยางกระช้ันชิด พอลับเหล่ียมผาท่ีบังมุมอยู คณะเดนิปาทุกคนอุทานออกมาดวยความต่ืนใจ จากภาพท่ีปรากฏกับสายตา เบ้ืองลางในระหวางชองเขาแคบ ท่ีพื้นเปนตะปุมตะปาไปดวยหนิ ระยะหางลงไปประมาณ 60 เมตร บัดนี้มัวคลุมอลวนเปนมานควนัตลบ อันเกิดจากฝุนเพราะการอลหมานวุนวายของฝูงสัตวสองชนิด แสงตะวนับายสาดเปนลําผานชองเขาลงมาจับท่ีบริเวณนั้น ทําใหเห็นไดอยางถนัดตา ส่ิงท่ีเห็นในคร้ังแรกก็คือโขลงชางหนึ่ง ประมาณ 12-13 ตัว กาํลังปนปวนอยูไปมาชูงวงรอน


838

สงเสียงอยูไมขาดระยะดวยอาการกระสับกระสาย ต่ืนตกใจระคนเกร้ียวกราด ขูคํารามหลอกลออยูเปนพัลวัน โดยตีวงลอมอยูรอบดาน บางตัวกก็ระโจนข้ึนไปหมอบหูลูอยูบนกอนหินใหญ เหนอืโขลงชางเหลานั้น พอไดจังหวะก็กระโจนลงมาตบกัด แลวเผนหนีออกไปคุมเชิง ยางสามขุมเขามาอีก พอชางวิ่งเขาใส มันก็เผนถอยฉากหลบหนีหลบไปอยางวองไวมีเหล่ียม จองหาจังหวะจะเลือกกัดเหมาะๆ เสือฝูงนั้นจะมีอยูกี่ตัวก็มองไมถนัด เพราะมันวิ่งตลบรุกไลโจมตีโขลงชางอยูพลุกพลานไปมา จนดูแทบไมทัน นอกจากจะคะเนไดวา คงไมนอยกวา 4-5 ตัวข้ึนไป ลวนเปนเสือขนาดใหญท้ังส้ิน ชางโขลงน้ันเปนชางงาเสียส่ีตัว และเจาพลายสูงใหญพวงพีเหลานั้น ทําหนาท่ีเปนกองกําลังคุมกันแยกกันไปรุกไลปะทะเสือไว แตชางยอมจะเสียเปรียบกวาดวยประการท้ังปวง เพราะบริเวณชองเขาตอนนั้นแคบจาํกัดมาก การหมุนตัวกลับไมสามารถจะทําไดถนัด อีกประการหน่ึงพืน้ก็ลวนเปนโขดหินขรุขระ พวกมันไมอาจกาวออกเดนิไดวองไวเทาท่ีควร แตพวกมันก็หนัหนาเขาสูประจัญกับเสืออยางจนตรอก พวกสีดอ ตัวเมียและลูกชางเล็กๆ อีกส่ีหาตัว ไปเบียดเสียดกันอยูท่ีริมหนาผาตอนหนึ่ง สงเสียงรองอยูเซ็งแซ “ไมใชโขลงไอแหวง!” เสียงเกิดรองออกมา เชษฐากับไชยยันต ควักกลองสองทางไกลออกมาในทันทีนั้น ยกข้ึนสองดูโดยเร็ว แลวบอกเร็วปร๋ือ “ไมใชโขลงไอแหวงจริงๆ ดวย ถาทายไมผิด เสือฝูงนี้คงจะยองตามพวกมันมานานแลว และไดจังหวะบุกเขาลอมโจมตี ตอนท่ีชางเดินผานชองเขาแคบ หนทางเปนโขดหินขรุขระ ไมสามารถจะเดินหรือเคล่ือนไหวไดเร็ว ชางหลงกลมันเสียแลว เหลือรายจริงๆ ไอเสือนี่” เชษฐาพูดแลวสงกลองใหพรานใหญ รพนิทรรับมาดูในขณะท่ีดารินก็กระชากกลองไปจากมือของไชยยันต เพียงช่ัวอึดใจเดียวของการสํารวจดวยกลองขนาด 12 คูณ 50 ของเชษฐา รพินทรก็อานเหตุการณไดโดยตลอด สงกลองคืนไปใหเจาของ “มีลูกชางรุนๆ ตัวหนึ่ง สักขนาดควายเหน็จะได ตัวท่ีแมปะแรกและสีดอใหญอีกสองตัว คอยคุมอยูใกลชิดอยูนัน่แหละครับเปนตนเหตุ คุณชายลองสังเกตใหดีๆ ซิครับ แลวจะรูวา ทําไมไอเสือฝูงนั้นถึงระดมโจมตีกันเปนการใหญ และพวกชางกไ็มยอมผละไปไหน นอกจากจะรวมกลุมปกปลักอยูท่ีนัน่” ระหวางท่ีเชษฐาจองสํารวจจากกลองอีกคร้ัง ตามท่ีพรานใหญบอก ดารินก็รองแหลมออกมา


839

“ตาย! ลูกชางตัวนั้นรูสึกวาขาจะถลําตกลงไปในซอกหนินี่แนะ! มันพยายามดึงใหญแลว อีกสองตัวนั่น ชวยกนัดนัใหญ นาสงสารจัง ไอเสือใจรายก็พยายามจะบุกเขาขย้ํากดัลูกชางท่ีขาติดซอกหินตัวนั้นตัวเดยีว เลือดโทรมหลังทีเดียว ทํายังไงดลีะ สงสารลูกชางตัวนั้นจัง มันชูงวงรองใหญแลว แมมันก็กระสับกระสาย ทาทางเหมือนจะเปนบาง้ันแหละ” ทุกคนก็เห็นชัด และเขาใจเหตุการณไดในทันทีนั้น มีลูกชางตัวหนึ่ง คงจะกาวพลาดขาหนาขางหนึ่งถลําพลัดลงไปในซอกหนิแคบ แลวดึงไมข้ึน เจาเสือหิวฝูงนั้นคงจะรูแกว บางทีจะเปนเพราะพวกมันคอยสะกดตามหลังมาตลอดเวลา แลวจึงถือโอกาสระดมกันโจมตีเพื่อไลตัวอ่ืนๆ ใหหนีไปเสีย พวกมันจะไดลูกชางท่ีขาติดซอกหินเปนเหย่ืออันโอชะตอไป เจตนาของมันก็สอชัด เพราะพวกมันไมสนใจกับชางตัวอ่ืนๆ หากแตจองหาโอกาสจะเขาไปรุมกดัตัวท่ีขาติดตัวเดยีวเทานั้น และขณะน้ีกําลังหลอกลอฝาวงลอมของชางใหญๆ อยูอยางคลุกคลีโกลาหล ส่ิงท่ีมนุษยจองมองดดูวยความตื้นตันในขณะนี้ ก็คือความสามัคคีรักพวกพองของชางปาโขลงน้ัน นังแมมันไมมีปญหา มันตองคอยหวงเฝาปองกันลูกของมันแน สําหรับภาวะอับจนท่ีมองเห็นเสือจะกัดกินลูกของมันเชนนี้ แตเจาเพื่อนรวมโขลงอ่ืนๆ นั้นสิ น้ําใจของมันนาสรรเสริญใชนอย เพราะแตละตัวก็ยืนหยัดลอมวงลูกชางไว เปนกําแพงคอยปะทะยันหนาเสือไว ไมมีตัวไหนผละหนีเอาตัวรอดไปเลย “ลูกชางตัวนั้นเห็นจะเสร็จแน ไมมีทางหรอก เสือจองกดัมันตัวเดยีวเทานั้น มันรูวาไอตัวนั้นคือเหยื่อท่ีหวาดคอแรงของมันแลว จะยังไงเสียก็ขาติดซอกหินไปไมไดแน” ไชยยนัตครางออกมา “ใครจะยังไงกช็าง ฉันขอยิงเสือชวยลูกชางตัวนั้นกอนละ” ดารินพูดโดยเร็ว ปะทับปนข้ึนหมายเล็งไปยังไอโครงเจาเลหตัวหนึ่ง ซ่ึงบัดนี้ปนข้ึนไปบนกอนหินสูง เพื่อหาโอกาสกระโจนลงมาฝงเข้ียวเล็บ ลงบนกานคอของลูกชางตัวท่ีติดหลม ตามวิธีอันชาญฉลาดของมัน แตกอนท่ี ม.ร.ว.หญิงคนสวยจะทันสอดนิ้วเขาไปในไก พรานใหญก็ควาขอมือไม “อยาครับ คุณหญิง” “ถอยออกไปใหพน!” หลอนตวาดแหว ผลักอกเขา แตรพินทรจับไรเฟลของหลอนไวม่ัน ส่ันศีรษะชาๆ ยิ้มให “ถาคุณหญิงอยากจะชวยลูกชางตัวนั้น ตองไมทําใหปนล่ันข้ึนเลยแมแตนัดเดียวครับ ถามันตูมข้ึนมาเม่ือไหร เสือจะต่ืนหนีไปทางหนึ่ง ชางโขลงน้ันก็จะเปดหนีไปอีกทางหนึ่ง สวนลูกชางตัวนั้นก็ขาติดซอกหินอยูเชนเดิมไปไหนไมได พวกเราทั้งหกคนนี่เห็นจะไมมีปญญาแบกมันใหพนข้ึนมาจากขาติดซอกหินไดหรอกครับ นอกจากจะชวยมันใหพนทรมานไดวิธีเดียวเทานั้น...คือยิงท้ิง!”


840

หลอนชะงัก ลืมตาโพลง ถามเสียงส่ัน “โธ! แลวจะทํายังไงละ” “โปรดอยาหวงเลยครับ พวกมันท้ังโขลงไมยอมท้ิงลูกชางตัวนั้นเปนอันขาด เห็นไหมครับ ไอตัวใหญๆ สองสามตัวนั่น กําลังชวยกันเอาหัวดนัหินกอนนัน้แลว อีกสักประเดี๋ยวหินก็คงขยับเคล่ือนออก แลวลูกชางก็หลุดออกมาไดเอง เสือมันยังทําอะไรลูกชางตัวนั้นไมถนดัหรอก เพราะแมปะแรกกับพวกชางงาคอยปองกันอยู” จริงตามท่ีรพินทรพูดทุกอยาง ชางโขลงน้ันแบงกําลังกันทําหนาท่ีอยางนาชมยิ่ง พวกหนึ่งระดมกําลังกันเขามาเสยงัดกอนหิน อันเปนตนเหตุท่ีขาของลูกชางลงไปติดอยู อีกพวกหนึง่คอยทําหนาท่ีคุมกัน ปะทะหนาเสือไว แลวทันทีนั้นทุกคนก็มองดวยสายตาอันต่ืนตะลึง เสือรายตัวหนึ่งกระโจนขึ้นไปบนคอของลูกชาง ท่ีกาํลังชูงวงรองอยู แตพริบตาเดียวก็ถูกนังแมปะแรกท่ีคอยทีอยูแลว ใชงวงฟาดโดยแรง กระทบตวัเสืออยางจังเสียงพล่ักสนั่น รางของเสือหลุดปลิวจากหลังของลูกมัน ลงไปกระแดวดิ้นอยูกับพื้นหนิตอนหนึ่ง มันวิ่งปราดเขาไปยกเทากระทืบ โดยไมยอมเปดโอกาสใหเสือลุกข้ึนมาไดอีก เสียงเสือรองออกออกมาไดคําเดยีวกน็อนแนนิ่ง แมชางย่ําเทาอันใหญโตของมันลงไปบนซากเสือ โดยไมตองนับอยางเจ็บแคน สาใจจนแหลกเหลวไมมีช้ินดี ตัวอ่ืนๆ ก็วิ่งเขามาชวยรุมชวยฉีกกระชากดวย และในเวลาเดยีวกัน ชางงาอีกตัวหนึ่งกเ็ตะเสือท่ีกระโจนเขาใสมัน ผงะลอยควางออกไปกระทบกอนหนิใหญ ตะเกียกตะกายลุกข้ึนไดก็เผนอาวรองล่ัน ไปยืนตะกุยฝุนตลบคุมเชิงอยูหางๆ ไมอาจจะเขามาอีก ดารินตบมือกระโดดรองแหลมออกมาอยางลืมตัว “สูมัน นาน ยังงาน!...ดีใจจริง!” ท้ังหมดต่ืนเตนตอเหตุการณเบ้ืองลางยังไมพอ ขณะนี้ตองหัวเราะในทาทีของดาริน แตเสียงของกลุมมนุษยท่ีเฝาดู เปนประจักษพยานในการตอสูดุเดือดระหวางพวกมันท้ังสองฝาย หาไดระแคะระคาย หรือเปนผลกระทบกระเทือนไปถึงฉากตะลุมบอนนองเลือดของมันไม สัตวท้ังสองพวกยังคงฟาดฟนกันอยางดุราย กระหายชีวิตตอไป ฝายหนึ่งตองการเหย่ือ อีกฝายหนึ่งปองกันตัว อึดใจตอมา หนิใหญขนาด 7-8 ตัวกอนนั้น ก็ไหวเขยื้อนออกเพราะกําลังงัดมหาศาล ของพญาคชสารตัวใหญสามตัว ท่ีระดมแรงถูกจังหวะพรอมกัน ลูกชางดึงขาออกมาจากซอกท่ีมันติดอยูได พรอมกับชูงวงรองเสียงยาว แมของมันวิ่งเขามาดันหลังลูก ผลักใหออกวิ่งไปกลางโขลงท่ีรายลอมอยู มันเดนิขากะเผลกไปขางหนึ่งอยางนาสงสาร แตก็ไดรับการคุมครองปกปกษเปนอยางด ี ชางโขลงน้ันเร่ิมออกเดินอยางรีบเรงไปตามชองเขา โดยมีแมปะแรกคุมอยูทายขบวน และพวกเสือหวิท่ีผิดหวัง ไลกวดขูคํารามกระช้ันชิดไปดวย


841

และโดยท่ีใครคาดคิดไปไมถึง ดารินผูรอคอยจังหวะนี้อยูกอนแลว วิ่งเขามากระชาก .375 แม็กนั่มไปจากมือของแงซาย เพราะมันเปนไรเฟลเดีย่วขนาดเล็กท่ีสุดเทาท่ีคณะจะมีอยูในขณะนัน้ ซ่ึงอํานวยผลความแมนยําในการยิงระยะไกลเหนือกวา .470 อันเปนปนแฝดประจาํมือของหลอน แลวยกข้ึนประทับบากอนท่ีทุกคนจะทันรูตัว กระสุนฮอลแลนด แอนด ฮอลแลนด ก็แผดระเบิดขึน้สะเทือนหุบเขา ลายพาดกลอนตัวท่ีเหน็ชัดท่ีสุด ซ่ึงขณะน้ีกําลังเอาสองตีนหลังตะกุยฝุนฟุงอยู กระโจนโฮกข้ึนไปบนอากาศสุดชวงตัว แลวมวนกลับลงมาแถกเปนวงกลมอยูกับพื้นดนิอีกสองสามคร้ัง ก็นอนตะแคงเงียบกริบ มันเปนการยงิท่ีแมนยําท่ีสุด! “นี่แนะ!...” เสียงหลอนคํารามออกมาปนหัวเราะดุๆ อยางสมใจ กระชากลูกเล่ือน สลัดปลอกกระเด็นไปกล้ิงอยูกับพื้นสงควันกรุน ชางโขลงน้ัน วิ่งเตลิดปาแตกไปเบ้ืองหนาครืนโครม สวนฝูงเสือก็เผนไปคนละทิศละทาง เพราะกัมปนาทปนนัดนัน้ “รายจริง นอย เออแนะ นี่จองยิงเสือจนได!” ไชยยนัตหนัมาลืมตาโต อาปากคาง ดารินหวัเราะแคนๆ “ยังนอยไปนะ อยากจะยิงมันใหหมดท้ังฝูงนั้นเสียดวยซํ้า เสียดายท่ีมีโอกาสยิงไดตัวเดียวเทานั้น ไอชาติเสือ ใจรายทารุณชะมัด คราวนี้เห็นท่ีไหน...เปนเก็บไมใหเหลือ อยาใหเห็นอีกกแ็ลวกัน” ทุกคนหวัเราะในความเจ็บแคนแทนลูกชางตัวนั้นของหลอน เชษฐาถอนใจเฮือกออกมา “เหตุการณมันกลับตาลปตรส้ินดี เลนเอาใจคอหายหมด ทีแรกอกส่ันขวัญแขวน นกึวาตองทําสงครามกับชางเสียแลว ในท่ีสุดกลายเปนวาภาวนาเอาใจชวยชางไปเสียฉิบ เกิดมาก็เพิ่งเคยเห็นเปนขวัญตาคราวนี้แหละ เสือรวมหวัลอมชางท้ังโขลง เอากะมันซิ” “มันไมไดคิดท่ีจะลอมเลนงานชางท้ังโขลงหรอกครับ แตมันจองจะเอาลูกชางตัวเดยีวเทานั้น แลวกห็าวิธีหลอกลอตามเลหเหล่ียมตางๆ ของมัน บังเอิญลูกชางตัวนั้นขาติดไปไมได ก็เลยยิ่งเปนเปาหมายของมันใหญ โชคดีเหลือเกินท่ีพวกชางมันสามัคคีกัน มายง้ันลูกชางตัวนั้นก็เสร็จ และก็โชคดีสําหรับพวกมันอีกอยางดวย ท่ีมันไมใชโขลงอันธพาลของไอแหวง” รพินทรบอกปกหัวเราะเบาๆ ดึงผาขาวมาข้ึนมาซับเหง่ือ เขาเองก็เพิ่งจะคลายความเครียดของประสาทลง “ถาเปนโขลงไอแหวง เกาะไลเหยียบเสือวิ่งแจนไปแลว แทนท่ีจะใหเสือลอมทํากําแหงอยูยังง้ัน” ไชยยนัตวา พรอมกับยักไหล ยิ้มออกมาจดืๆ แตเกดิหวัเราะแหะๆ บอกมาออยๆ วา


842

“นาเสียดายชางงาส่ีตัวนั่น งางามเสียดวย” ดารินหันขวับไปโดยเร็ว ช้ีหนา “บอกกลาเสียกอนนะ ตาเกดิ เราจะไมยิงชางโดยไมจําเปน เปนอันขาด นอกจากโขลงไอแหวงเทานัน้ ศัตรูของเราท่ีเปนชางก็เพยีงไอแหวงเทานัน้ แตเสือไมหามเลย เจอที่ไหนเก็บใหหมด” เกิดยิ้มแหงๆ หญิงสาวกระแทกลูกเล่ือน .375 สงกระสุนข้ึนลํากลองแทนนัดท่ียิงไปแลว พลางโยนยืน่ไปใหแงซาย พรอมกับบอกวา “ข้ึนลํากลองไวแลวนะ แตลดนก ถาจะยิงขยับลูกเล่ือนกใ็ชการไดเลย จะใหดีละก็ ยดัลูกสํารองใสกระสุนไวใหเต็มตามเดิมดวย” “ถือ .470 อยูในมือ แตกลับไปเอา .375 ของแงซายมายิง พิลึกแท” ไชยยนัตวา หลอนหันไปคอน “กลัวมันจะผิดนะซิ ไกลออกยังง้ัน แตดนัฟลุกถูกไดยังไงก็ไมรู สงสัยแรงใจท่ีคิดจะชวยลูกชางตัวนัน้เขามาชวย เรานะใจรายมากนะ ยนืดูเห็นเปนของสนุกไปเลย ฉันสงสารมันแทบจะเปนบาตาย เหน็ท่ีคอมันเลือดโทรมเพราะเข้ียวเสือท่ีรุมกันกัด ไมรูจะไปตายกลางทางหรือเปลา” เพื่อชายหวัเราะ พยกัหนาหงึกๆ ตวักปนข้ึนสะพายบา “เอาเหอะ แมคนใจบุญ กุศลท่ีคิดวาจะชวยลูกชางตัวนั้น คงจะไมใหชางตัวไหนมันเหยยีบเธอแบนในอนาคตขางหนา ฉันขอภาวนาเอาใจชวยดวย” ดารินควาริกบ้ีท่ีวางพิงกอนหินข้ึนมา ไชยยนัตก็เดินเล่ียงออกไปใหพนระยะความยาวของไรเฟลกระบอกนัน้ ท้ังหมดเดนิตัดดานอันเทลาด 45 องศา และเปนขอศอกราวกับทางรถยนตไตเขาท่ีคนมาทําไว ตรงไปยังชองเขาตําแหนงยุทธภูมิระหวางโขลงชางกับเสือฝูงเม่ือสักครูนี้ ฝุนอันเกิดจากการฟดฟาดระหวางสัตวฝูงสองชนิด ยังลอยอยูจางๆ เสือฝูงนั้นจะมีอยูกี่ตัวก็ตาม ตัวหนึ่งกลายเปนซากแหลกเหลว จาํสารรูปไมได นอกจากหนังลายพรอยของมัน อันเนื่องมาจากบาทุกรรมของแมชางผูสูอยางถวายชีวิต และตัวหนึง่ถูกกระสุนไรเฟลของดารินตัดกานคอพอดี พรานใหญพอเห็นบาดแผลท่ีจับเปาจุดตายราวกับจับวางเชนนั้น ก็เลิกค้ิวมองไปทางคนยิง “คอตอพอดีครับ” ดารินบอกหนาตาเฉย “เล็งหางแทๆ ทีเดียว ไพลมาถูกคอ ต้ังแตยงิปนมาคราวน้ีเลวท่ีสุด!” เกิดพาซ่ือ ทําหนาต่ืนถามมาวา “นายหญิงเล็งยิงหางมันทําไมครับ ยิงหางไมตายหรอก”


843

“ก็ไมอยากใหมันตายนะซิ อยากใหมันหางดวนไป มันจะไดเจ็บทรมานเสียบาง คราวหลังมันจะไดกลายเปน ‘ไอดวน’ ใหพรานใหญของเกดิตามกัด เอย! ตามลามันอีกยังไงละ เหมือนๆ กับคราวไอกดุนะ” ทุกคนอดหวัเราะออกมาไมได นอกจากเกดิคนเดยีวท่ีกะพริบตาอยูปริบๆ เพราะความซ่ือ และในที่สุดก็เลยย้ิมแหยๆ “ผมสงสัยเหลือเกิน...” ไชยยันตพดู กวาดสายตาดูบริเวณท่ีเสือกับชางตอสูกันเม่ือสักครูนี้ไปรอบๆ “ชางงาสามส่ีตัวในกลุมของมัน ดูเหมือนจะทําอะไรเสือแทบไมไดเลย มัวแตเงอะงะไมเปนทา มวนงวงเอาไปจกุไวท่ีปาก คอยเอางาไลเสยแทงเสืออยางเดียว แตก็ไมถูกสักที ทําไมมันไมใชงวงฟาดสูกับเสือละ ท้ังๆ ท่ีงวงก็เปนอาวุธยาวใชไดคลองแคลวกวา” อดีตนายทหารปนใหญ ซ่ึงกําลังจะเปนนกัลาสัตวใหญท่ีมือดีข้ึน ผิดกวาเม่ือคร้ังออกเดินทางใหมๆ อยางลิบลับ มีความสังเกตท่ีรอบคอบดีเหมือนกัน รพินทรยิ้ม แลวอธิบายใหทราบวา “ชางมันถนอมงวงของมันมากครับ เพราะงวงเปนสวนบอบบางท่ีสุด และเปนอวยัวะท่ีสําคัญท่ีสุดในการหาอาหารของมัน เพราะฉะนัน้ในการตอสูกับศัตรู ถาไมจําเปนจริงๆ แลวมันจะไมพยายามเอางวงของมันเปนอาวุธเปนอันขาด เราจึงเหน็มันมวนงวงเก็บไว และพยายามจะใชงาอยางเดยีวเทานั้น ถางวงไดรับบาดเจ็บ มันก็หาอาหารไมได นาเห็นใจมันเหมือนกัน” “ออ! ยังง้ันเองหรอกหรือ มินาเลา...เปนใจผม ถาผมเปนชาง ผมเอางวงไลฟาดเสืออุตลุตไปหมดแลว ฟาดซายฟาดขวา ประเดี๋ยวก็ถูกเสือเอง ไมยักรูวางวงเปนจุดออนของมัน และมันถนอมมาก สงสัยต้ังแตเห็นแลว” “ตามปกติแลว เสือกับชางนี่ ใครกลัวใครกนัแน?” ดารินถามบางลอยๆ พรานใหญคงยิ้มๆ อยูเชนนัน้ หลอนไมไดมองมาทางเขา เขาก็เลยเฉยเสีย เชษฐาเปนคนตอบความสงสัยของนองสาวมาแทนใหวา “เสือนะ มันไมกลัวอะไรสักอยาง สมแลวท่ีจะไดช่ือวาเปนเจาปา คิดแตจะจับเขากนิเปนอาหารทั้งนั้น แทบจะไมเลือกหนาทีเดียว ชางเม่ือไดกล่ินเสือ สวนมากก็มักจะบายหนี นอกจากจวนตัวจริงๆ เทานัน้ ยกเวนชางโทนหรือชางเกเรท่ีมีความดุเปนพิเศษ และโดยท่ัวๆ ไปแลว เสือก็มักจะคอยจองกัดกนิชางตัวท่ีออนแอท่ีสุด เปนตนวาชางลําบากจวนตาย หรือลูกชางเล็กๆ สวนชางใหญเสียทีเดยีว มันก็ไมเส่ียงเหมือนกัน” “แลวมันจะกัดกินลูกชางไดยงัไงคะ ในเม่ือแมของมันคอยระวงัปองกันอยู?” “มันจะคอยยองตามโขลงชาง ท่ีมีลูกออนเล็กๆ อยางท่ีเหน็นี่แหละ พอไดโอกาสก็จองกัดลูกชางใหไดรับบาดเจ็บ พอแมเขาไลมันกห็ลบฉากเสีย ไดทีก็กดัลูกชางอีก แมชางระวังไมทัน ถูกกัดบอยๆ เขาลูกชางก็ตาย พอลูกชางตายแลวแมชางเฝาซากลูกอยูไมไดนานนกั ก็ตองผละไป มันก็


844

ยองมากินซากลูกชางไดอยางสบาย นี่คิดวธีิอันแสนฉลาดของเสือ วิธีหาเหยื่อโดยเลหเหล่ียมของมันยังมีอีกมากนัก ชนิดท่ีคนคิดไปไมถึงทีเดียว” “ตองยิงท้ิงใหหมด!” เสียงดารินพึมพําเหมือนจะพดูกับตัวเอง แตพี่ชายยิ้มเยือกเย็น เอ้ือมมือมาตบเบาๆ ท่ีไหล พรอมกับพูดเรียบๆ วา “เสือเปนศักดิศ์รีช้ันสูงของปา ปาไหนไมมีเสือ ปานั้นกย็ังไมเรียกวาปา เพราะฉะน้ันอยาไปต้ังงาพยาบาทอาฆาตอะไรมันนักเลย ธรรมชาติของสัตวมันเปนอยางนั้น เราควรจะฆามันเฉพาะเม่ือเกิดความจาํเปนข้ึนเทานัน้ ไมใชคิดจะทําลายลางมันใหส้ินพนัธุอยางท่ีนอยต้ังใจไว” นองสาวน่ิงไป ไมกลาวเชนไรอีก บังเอิญมองไปทางพรานใหญ เห็นเขาจองอมยิ้มอยูกอนแลว ก็เลยพาลคอนให คณะเดนิทางไมเสียเวลาอยูท่ีบริเวณนั้นนานนัก บายหนาออกเดนิทางตอไปอยางเรงรุดแขงกับเวลา โดยการตามหลังทิศทางท่ีชางโขลงน้ันตกใจเสียงปนวิ่งปาราบเปนทางไป รพินทรออกนําล่ิวไปเชนเคย โดยปดทายดวยแงซาย ซ่ึงมักจะทําหนาท่ีเปนกองระวังหลังในทุกคร้ังของการเดินทาง ตะวนัคํ่าลงทุกขณะ หนทางเดินคงอยูในแนวสันเขาตามเดิม ประเดี๋ยวไตสูงผานยอดเขาลูกหนึ่ง ประเดี๋ยวเทลาดลงไปในซอกหุบเขาอีกลูกหนึ่ง คร้ังแลวคร้ังเลา บางขณะก็ผานไปบนยอดเขาท่ีมีแตกอนหินลวนๆ ปราศจากตนไม และบางขณะก็ผานแองน้ําขนาดใหญราวกับทะเลสาบที่อุดมไปดวยพวกวานนานาชนิด และกอนหินหลายสี งดงามชวนอัศจรรยเหมือนแดนสวรรคไมมีผิด ไชยยนัตผูมีอารมณขันอยูตลอดเวลา ถึงกับเอยปากทําลายความเงียบขรึม ระหวางกมหนากมตาเดินของทุกคนข้ึนมาวา “สงสัยจะมาถึงเขาไกรลาศ เจอเอาสระโบกขรณีเขาใหเสียแลว!” “ก็คลายมาก เพียงแตมองไมเห็นเหลากินนรลงมาเลนน้ําใหดูเทานัน้!” เชษฐาชวยสรางบรรยากาศครื้นเครงข้ึน รพินทรอธิบายใหทราบวา สถานท่ีนี้เปนตนแหลงของธารน้ําตกท่ีไหลผานหวยแมเลิง ขณะช้ีขามลูกเขาไปทางตะวนัออกเฉียงเหนือ ท่ีเห็นเขียวคร้ึมอยูยันขอบเมฆลิบๆ “ขามเขาใหญลูกนั้นลงไปแลวนั่นแหละครับ เราจะลงปาหวาย เช่ือวาคงพบกองเกวยีนท่ีนั่น” “โอโฮ อีกลิบเลย เดินกันขาหลุด” “มะรืนนี้ สักบายๆ ก็เห็นจะถึงหรอกครับ พรุงนี้เราจะตัดเปนแนวเสนตรง ลงแองกระทะขางลางนี่ ปาทึบหนอยแตกเ็ปนทางลัด ถาจะเอาเดินสบายตามสันเขานี่เร่ือยไป มันเปนทางออมเดนิกันเปนอาทิตยกวาจะถึง”


845

ขณะน้ัน เปนเวลา 5 โมงเศษ แดดสีทองอรามเรืองสาดลงมาอาบ ภมิูภาพรอบดานแลตระการตา มันดูเหมือนจะเปนวันแรกนับต้ังแตออกเดินทางมา ท่ีทุกคนมองเห็นแดดยามเย็นเชนนี้ เพราะการข้ึนมาอยูบนท่ีสูง และปราศจากเหล่ียมเขาหรือตนไมเปนมานอําพราง ท้ังหมดเดนิเลาะไปตามขอบสระอันกวางใหญ ตัดไปทางตะวันออก ไมมีวี่แววของสัตวใหญๆ ใหเห็นเลย นับต้ังแตเหยียบยางข้ึนมาบนยอดเขา อันมีลักษณะเหมือนกรวยฝาชีลูกนี้ นอกจากพวกกระรอก ซ่ึงมีสีขาวเผือกลวน ริมสระอีกดานหนึ่งเต็มไปดวยฝูงไกฟา พญาลอ ดารินถึงกับอุทานเสียงแหลมใสออกมาเม่ือใชกลองสองทางไกลสํารวจพบ มันเปนธรรมชาติท่ีสดใสตระการตานารักอะไรเชนนัน้ หลอนไมเคยพบเหน็มากอน แตไชยยันตบนท่ีไมไดมีปนลูกซองติดมาดวย “ใกลคํ่าเต็มทีแลว เราไมหาท่ีนอนกันแถวๆ สระโบกขรณีนี่หรือ คืนนีพ้ระจันทรเต็มดวงเสียดวย ทิวทัศนมันคงจะเปนเมืองแมนแดนสวรรคทีเดียว แลวก็ไมตองมานั่งคอยระวังสัตวรายอยู เพราะปลอดดีเหลือเกิน” ไชยยนัตแสดงความเห็นข้ึน แตรพินทรส่ันศีรษะ “ไมเหมาะหรอกครับ บนนี้เปนท่ีโลง ปราศจากท่ีกําบัง แลวบนปลายยอดเขาท่ีสูงสุดของเทือกนี้ ตกกลางคืนลมจะพัดแรง ตอใหสุมไฟรอบตัวกค็งทนกันไมไหวแน หนาวตายทีเดยีว” ไมมีใครคัดคานขอแนะนําของเจาถ่ิน ผูชํานาญตอภูมิประเทศเชนเขา พรานนําทางยอมมีเหตุผลท่ีเช่ือไดเสมอ กอนคํ่าเล็กนอย โดยเดินกนัอยางเรงรุดอีกคร่ึงช่ัวโมง จอมพรานก็นําลงสูหุบเขาตอนหนึ่ง ซ่ึงอุดมไปดวยตนสัก บายหนาเขาไปในชะเวิ้งถํ้าซ่ึงเต็มไปดวยหินงอกหนิยอย ราวกับมีมือเทพมาเนรมิตไว ชนิดเจนกับลูทางดีอยูแลว จัดการปลดสัมภาระขาวของลง ยึดเปนท่ีพักนอนสําหรับคืนนี้ คณะนายจางทุกคนเต็มไปดวยความพอใจในชัยภูมิยิ่ง แตแลวก็อดประหลาดใจไมได เม่ือมองเห็นกองไฟเกาๆ เปนรอยกอท้ิงไว แสดงใหเห็นวาเคยมีคนมาพักนอนกอนแลว ซ่ึงรพินทรบอกใหทราบวา เปนพวกนกัหาสมุนไพรท่ีรอนแรมข้ึนมาบนน้ี ประมาณสักเดือนเศษมาแลว “บนนี้...เราจะหนาวยิ่งกวาคืนไหนๆ ท่ีพบมาแลว แมแตท่ีหวยแมเลิง” พรานใหญบอกใหทราบลวงหนา “หนาวไมกลัว เพราะเรายังอาศัยกองไฟได กอใหมันกองใหญๆ เอาไวก็แลวกนั สําคัญอยาใหมีอะไรมาทําใหตองตาลีตาเหลือกต่ืนข้ึนมากลางดกึ เหมือนอยางท่ีเคยถูกกันบอยๆ” ไชยยนัตวา “เห็นจะไมมีอะไรหรอกครับ เพราะท่ีนี่เปนท่ีปลอดภัยท่ีสุด” แงซายกับเกิด ขนฟนมากองสํารองไวมากมาย และระหวางการหงุหาอาหรคํ่า หนุมกะเหร่ียงกเ็ลียบเคียงเขามาซุบซิบอะไรอยูกับพรานใหญ ดารินสังเกตกส็งสัย...เดินเฉียดเขามา


846

“มีอะไรหรือแงซาย ซุบซิบอะไรกับพรานใหญ” แงซายไมตอบ เพียงแตยิ้มยิงฟน รพินทรจึงบอกมาแทนวา “แงซายมาขออนุญาตไปตีผ้ึงครับ...หมายถึงวาไปเอารังผ้ึงนะ” “ไกลไหม?” “เขาบอกวาอยูหลังถํ้านี่เอง” “จะเอามันมาไดยังไง ผ้ึงมันไมตอยเอาแยรึ?” “ไมตองหวงหรอกครับในขอนั้น เขามีวิธีของเขา พวกกะเหร่ียงมีวิธีเอารังผ้ึงชํานาญดีทุกคน” ไชยยนัตไดยนิ ก็รองบอกอยางกระตือรือรนวา “วิเศษสุดยอดเลย ถาหากวาเราไดน้ําผ้ึงมากินกนั” เชษฐาสอบซักถามมาสองสามคํา แลวก็พยกัหนาอนุญาต “จะไปกไ็ป แตรีบไปรีบมานะ เอาเกิดไปเปนเพื่อนดวย” แงซายหันไปมองดูเกิด และเหมือนจะนดักันไวกอนแลว ท้ังสองควาไรเฟลข้ึนสะพายไหล หยิบมีดเหน็บและยามพรอมกับไฟฉายประจําตัว พากันเดนิลับมุมกอนหนิ หายไปอยางรวดเร็ว ปลอยหนาท่ีในการหุงหาไวใหกบัพรานใหญตามลําพัง ความมืดโรยตัวลงมาปกคลุมปกเขาดานนั้นอยางรวดเร็ว ในทันทีท่ีดวงตะวันจมหายลงไปยังปาสูงเบ้ืองลาง ในท่ีสุดทุกส่ิงทุกอยางรอบดาน ก็ถูกกลืนหายอยูในมานราตรีสีดําสนิท นอกจากเปลวไฟสีแสด ท่ีสวางวอมแวมอยูในกองท่ีกอไวเปนแนวสกดัปากทางเขาถํ้า สะทอนตองผนังหินงอกหนิยอยมองเห็นเล่ือมพรายเปนเงาตะคุมนาพิศวง และอาจเหน็เปนภาพเคล่ือนไหวตางๆ ไดสุดแตมโนภาพจะหลอกหลอน เสียงลมบนอันเย็นเฉียบ พัดปะทะแกงโขดหินและซอกโพรง ครางอยูหวีดหววิไมขาดระยะรอบดาน ทุกคนเร่ิมรูสึกถึงความหนาวเยน็จับข้ัวหวัใจทันทีท่ีมืดสนิท และไมมีส่ิงใดจะชวยได นอกจากกองไฟผิงเทานั้น ตางรับประทานอาหาร ซ่ึงมีเพียงขาวรอนๆ และเนื้อแหงยางพอใหหนักกระเพาะไปช่ัวม้ือ แลวนั่งผิงไฟสนทนากนัอยูในเขตท่ีพัก รอคอยการกลับมาของแงซายและเกดิ การขาดกาแฟและบุหร่ี ทําใหคณะนายจางท้ังสามรูสึกกระสับกระสายเล็กนอยเพราะนิสัยอันเคยชิน สวนพรานใหญไมเดือดรอนอะไรนกั เพราะมีบุหร่ีใบตองแหง ใชมวนดวยยาฉุน ซ่ึงขอแบงมาจากโตะถะอยางพอเพียง เชษฐากับไชยยันตเห็นเขา อดอยูไมไดก็ขอเอาไปมวนสูบบางแกขัด ทําใหนักมานษุยวิทยาคนสวยกระสับกระสายยิ่งข้ึน “นี่ น้ําใจจะไมใหฉันสูบบางเชียวเหรอ?”


847

หลอนถามออยๆ มองดูสามชายผูกําลังพนควันโขมง ดวยความรูสึกกระหาย รพินทรหันไปทําหนาตาต่ืน “ถาคุณหญิงตองการก็เชิญเลยครับ ผมไมกลาใหทีแรก เพราะกลัววาคุณหญิงจะสูบไมได มันเปนบุหร่ีปา ฉุนแทบตาเหลทีเดียวแหละ” วาแลว เขาก็มวนสงมาใหหลอน ดารินถือคลึงอยูในนิว้ แลวสงเขาปาก เนนไวดวยฟนหนา พรานใหญซอนยิ้ม จดุไลทเตอรปองสงมาให พอหลอนดูดปลายบุหร่ีติดไฟ ควนัผานเขาไปในลําคอ ก็สําลักจนหนาแดงทะล่ึงพรวดข้ึน รีบรนขวางท้ิงโดยเร็ว พรอมกับไอจนตัวงอ เชษฐากับไชยยันตหวัเลาะล่ันออกมาดวยความขบขัน เพื่อนชายชวยลูบหลังให หญิงสาวยังไอตดิๆ กันอยูอีกเปนเวลานาน น้ําตาไหล “โอย! ไมไหว ซิกาแรตตรา ‘โตะถะ’ นี่สูบกันเขาไปไดยังไง ยิ่งกวาซิกา หรือยาเสนเสียอีก” “ไมมีจะสูบ กต็องลอกันไปตามเร่ือง ดีกวาจะทนเปร้ียวปากอยู ฉันกบัเชษฐานะพอไหวหรอก แตเธออุตริไปขอเขาสูบม่ังทําไม” ไชยยนัตพูดพลางหัวเราะพลาง ดารินส่ันศีรษะชาๆ ถอนใจเฮือก มองดบุูหร่ีใบตองแหงท่ีหลอนปากระเด็นไปดวยเข็ดขยาด บนอุบ “ก็จะไปรูรึ วามันจะฉุนเฉียวถึงขนาดน้ี เหน็สูบกันนามีรสชาติดีออก อดบุหร่ีมาต้ังหลายช่ัวโมงแลว กาแฟกย็ังไมสําคัญเทาบุหร่ี” “ทนเอาหนอย...” พี่ชายบอกยิ้มๆ “ทํายังไงไดละ มันถูกน้ําเสียหมด ถึงคายใหญของเรากไ็ดสูบเองแหละ ระหวางนี้ถาอยากสูบจริงๆ ก็ตองลอตรา ‘โตะถะ’ ไปพลางๆ” หลอนหันไปดบัความกระวนกระวาย ดวยบร่ันดีท่ียงัพอเหลืออยู ไชยยนัตสงสาร ก็เลยควาเคร่ืองหลังใบหนึ่ง ข้ึนมาร้ืออยูครูเดียว ก็หยิบหมากฝรั่งออกมาสงให “เอา! เคร่ืองบริหารกรามของเธอนี่ยังไงละ มันยังพอเหลืออยูบาง เอาไปเค้ียวพลางๆ ซิ เปนคนหยิบใสยามมาเองไมใชหรือ” ดารินลืมตากวาง ยิ้มออกมาได “ดีจริง! ไชยยนัต ยังอุตสาหมีเหลืออยูอีกเหรอ ฉันลืมมันเสียอยางสนิท มันชวยใหหายอยากบุหร่ีไดดทีีเดียวแหละ ขอบใจมาก” หลอนรับกลองหมากฝรั่งไปแกะใสปาก แลวสงแจกจายเวยีนไปใหพี่ชายและไชยยันต แตพอถึงรพินทรก็เลิกค้ิวถามวา “พรานใหญเหน็จะไมชอบกระมัง?” “ใครบอก?....”


848

อีกฝายหนึ่งพดูหวนๆ หนาตาเฉยๆ แลวฉวยกลองหมากฝร่ังไปจากมือของหลอน แกะออกเทใสปากทีเดียวสามเม็ด เค้ียวกรวมๆ “กําลังอยากของหวานๆ อยูทีเดียว” เชษฐากับไชยยันตหวัเราะชอบใจ แตดารินยักไหล บนเบาๆ “คนไมมีมรรยาท จะขอดีๆ กไ็มได แยงไปตอหนาตอตาง้ันแหละ” ไชยยนัตยกนาฬิกาขอมือข้ึนดู “เอ สองคนน่ันปานนี้ทําไมยังไมกลับมาอีก ไปต้ังรวมช่ัวโมงแลว” “ไมตองเปนหวงหรอกครับ ประเดี๋ยวกม็าเอง” รพินทรตอบ พลางขยายกองไฟสําหรับผิงเขามาสุมเพิ่มเติม ในบริเวณท่ีจะอาศัยนอน เพื่อชวยความอบอุนข้ึนอีก “สงสัยวาแงซายกับเกิด จะไปเอารังผ้ึงมาไดยังไง ใตหรือคบเพลิงท่ีจะใชลนก็ไมมี พลาดพล้ังยังไงละก็ เปนไดงอมพระรามกันมาละ ผ้ึงหลวงตัวขนาดแมลงภูท้ังนั้น โดนตอยเขาตัวเดียวก็แทบชัก” เชษฐาบนเบาๆ เร่ิมรูสึกเปนหวงคนท้ังสองอยางไรพิกล แตพรานใหญอยูในอาการใจเย็นเชนเดิม “การเอารังผ้ึง มันก็เปนศิลปะอีกชนดิหนึ่งของพวกชาวปาครับ หนีไมพนเวทมนตรคาถา หรือเคล็ดพิธีการอีกตามเคยนั่นแหละ แงซายเปนคนมากะล้ิมกะเหล่ียขอไปเอาผ้ึงเอา ก็แปลวาเสือนั่นจะตองชํานาญดีอยูแลว เพราะฉะนั้นใจเย็นได คืนนี้เราไดกินน้ําผ้ึงกันแนๆ ดเีหมือนกันครับ จะไดเปนยาบํารุงกําลัง” “เขามีวิธีเอารังมันไดยังไงนะ ผมไมเคยเหน็สักที” ไชยยนัตไมวายของใจ “ก็หลักธรรมดางายๆ...” รพินทรตอบเร่ือยๆ ควาใบชุมเห็ดท่ีหักกิ่งถือติดมือมาดวย ระหวางทางขณะท่ีผานสระบนยอดเขา ยางเขาไปในกองไฟจนไหมเกรียม แลวใสลงในน้ําตมท่ีกําลังเดือด ชงแทนนํ้าชา “อาศัยความมดืของกลางคืนเขาชวย ปนข้ึนไปเอาไฟลนรังมัน พอถูกความรอนพวกผ้ึงจะบินหนีออกจากรังหมด ท้ิงรังไวพรอมกบัตัวออน จากนั้นก็ปาดรังใสถุงผาท่ีเตรียมเอาไว พอค้ันก็จะไดน้ําหวานของมัน มากนอยก็ข้ึนอยูกับรังใหญหรือเล็ก สวนไตหรือคบเพลิงท่ีจะใชลนก็ไมตองหวง พวกนี้ชํานาญมาก หาเอาไดถมเถไปในปา ยางไมบางชนิดก็มีลักษณะเปนเช้ือเพลิงติดไฟอยางดี ใชแทนกันไดอยูแลว หรือรังพวกแมงชันนะรงกใ็ชไดติดไฟลุกโชตดิีนัก...” แลวกห็ัวเราะ เงยหนามองดูคณะนายจาง บอกตอมาวา “แงซายยังไมเกงจริงในเร่ืองนี้ เพราะถือโอกาสไปเอารังของมันในตอนกลางคืน โดยอาศัยความมืดเขาชวย ผมเคยเหน็คนเกงๆ ปนข้ึนไปเอากลางวันแสกๆ เลย ไมตองใชไฟลนแมแต


849

นิดเดยีว นอกจากเสกคาถาอะไรพึมพําอยูเทานั้น ผ้ึงท้ังรังบินตอมหึ่งอยูรอบตัวจนมืดไปหมด แตไมมีตัวไหนจูโจมเขาตอยเลย จนกระท่ังเขาปาดรังลงถุงแลวไตตนไมกลับลงมา ผ้ึงท้ังฝูงก็ไดแตบินตอนหึ่งอยูเชนนั้น และในท่ีสุดก็คอยๆ บินแตกกระจายกันออกไปเอง ปลอยใหรังถูกเอาไปไดชนดิหวานคอแรง” “เชนคุณเปนตน ง้ันหรือ?” ดารินเอามือเทาคางถามมา จอมพรานกลืนน้ําลายลงคอ ส่ันหนา “ไมใชผมหรอกครับ หนานไพรนะ” “นาเสียดายนะ ท่ีหนานไพรลวงลับไปเสียแลว มายง้ันพวกเราคงจางหนานไพรมาเปนพรานนําทาง แทนท่ีจะจางคุณ ราคาคาจางก็คงจะถูกกวาดวย” “ก็นาเสียดายอยูหรอกครับ ท่ีหนานไพรตายเสีย ทําใหพรานใหญท่ีสุดของประเทศไทยคนหน่ึง ตองหมดส้ินไป และทําใหผมเองก็ยังตองระลึกถึงแกอยูจนกระท่ังบัดนี ้แตถึงแมวาแกจะยังมีชีวิตอยู ก็อยาหวังเลยวาแกจะยอมเปนพรานนําทางให หากรูจุดประสงควาใหนําไปยังเทือกเขาพระศิวะ” “ทําไม?” “หนานไพรรูอะไรดีกวาผม รูวาความตายเปนประตูเดยีวท่ีรออยูขางหนา ในการมุงเทือกเขาพระศิวะ เพราะฉะนั้นถึงแกอยากจะไดเงินสักขนาดไหน แกก็คงไมเอา เพราะเงินจะมีประโยชนอะไรในเมื่อแกรูวาแกไมมีโอกาสไดใชมัน” “คุณจะรูไดยังไงวา แกจะปฏิเสธ ไมยอมรับจาง?” “ผมเคยชวนแกแลว...ชวนแกเพื่อบุกบ่ันไปใหถึงท่ีนั่น หนานไพรเปนคนบอกผมเองวา ขุมเพชรอันมหาศาลเหนือกวาสมบัติใดๆ ในโลกรออยูท่ีหลังเทือกเขาลูกนั้น นั่นมันเปนราคาและส่ิงลอใจท่ีมีมูลคาสูงเสียกวาคาจางใดๆ เสียอีก แกตอบผมวาถาไปก็ตาย และถาตายแลวจะมีประโยชนอะไร อันนี้เองที่เปนคําตอบไดวา ตอใหหนานไพรมีชีวิตอยูและไดพบกับคณะของคุณหญิง แกกค็งไมยอมรับจางอยางเด็ดขาด ไมวาจะใหราคาสูงแคไหน” คําพูดของเขาเนิบๆ ราบเรียบอยางการสนทนาธรรมดา แตความหมายของมัน ทําใหคณะนายจางพากันนิ่งเงียบงันไปครูใหญ “อยาพูดถึงส่ิงท่ีพวกเราทุกคนไมสบายใจนี่เลย คุยกันสนุกๆ ตอไปดีกวา” ไชยยนัตตัดบทมาอยางอึดอัด “แปลวาการเอารังผ้ึงนี่นะ มันเส่ียงอันตรายมากเหมือนกนัง้ันสิ?” “ผ้ึงท่ีเขาเล้ียงทดลองในทางการเกษตรจะเปนอยางไร ผมไมทราบ แตผ้ึงหลวงท่ีทํารังอยูโดยธรรมชาติในปามีอันตรายมากแนๆ ธรรมชาติของมันมักทํารังอยูในท่ีสูง ซ่ึงเส่ียงตอการตกลงมาคอหักตายอยูแลว นั่นประการหนึ่ง สวนอีกประการหนึ่งมันเปนสัตวดุราย และหวงรังอยางท่ีสุด คิดดูเถอะครับ มนุษยปนข้ึนไปหมายจะเอารัง เก็บน้ําหวานของมนั อันตรายควรจะมีอยูสักขนาด


850

ไหน ถาไมแนจริงๆ แลวสุมส่ีสุมหาเขาไปก็เหมือนๆ เขาไปรีดนมเสือแมลูกออนนั่นแหละ พวกเอารังผ้ึงถึงแกชีวติกันบอยๆ และดูเหมือนจะบอยเสียยิ่งกวาถูกเสือกัดตายอีก ขนาดดําน้ําหนี มันยงัคอยบินคุมเชิงเฝาอยู พอโผลพนน้ําเม่ือไหรกรุ็มตอยอีก ตอยจนสลบหรือมายก็ตายคาท่ีนั่นแหละ ในกรณีท่ีพลาดเขา” “ท่ีวาพลาดนะ พลาดยังไง?” “ผมก็บอกไมถูกเหมือนกนัครับวาพลาดยงัไง สวนมากถูกตอยตกลงมาจากตนไมตาย และมักจะเกิดกับพวกท่ีเช่ือม่ันในคาถาอาคมของตน ไปเอารังผ้ึงในเวลากลางวัน ผมรูจักพรานผึ้งมือเกาอยูคนหนึ่ง ช่ือพรานยิ้ม อยูท่ีหนองน้ําแหงนั่นแหละ วาอันท่ีจริงก็เปนพรานฝมือดีคนหนึ่ง เร่ืองเอารังผ้ึงใครๆ ก็ตองยกใหแก แกเห็นผ้ึงทํารังท่ีไหน ถาไมเหลือบากวาแรงท่ีจะปนข้ึนไปถึงแลว แกจะตองปนข้ึนไปเกบ็จนหมดส้ินนับไมถวนแลว วาแกลารังผ้ึงมาสักกี่รอยกี่พันรัง คร้ังสุดทายผมเห็นกับตา...” รพินทรจุดบุหร่ีสูบอีกคร้ัง แลวรินน้ําใบชุมเห็ดเอาใสถวยพลาสติก สงไปใหเชษฐา ไชยยันต และดาริน คนละถวย “ผ้ึงหลวงรังใหญ ทํารังอยูบนกิ่งยางสูงหลังเขาใกลๆ หนองน้ําแหง แกมาบอกผมแลวต้ังแตตอนเชา วาจะไปเอาในเวลาบาย ผมกท็วงแกแลวเหมือนกันใหแกไปเอากลางคืนจะเหมาะกวา แกก็บอกวา แกเอาผ้ึงในเวลากลางวันมาต้ังแตหนุมจนแก ซํ้ายังชวนผมไปดูดวย บังเอิญผมไมวาง พอบายส่ีโมงบุญคําวิ่งหนาต้ังมาตามผมท่ีบานพัก บอกวาพรานยิ้มเขียวไปหมดท้ังตัวแลว ผมรีบตรงไปท่ีเกิดเหตุโดยเร็ว พบพรานยิ้มนอนอยูในพุมไมใกลๆ กับตนยางท่ีผ้ึงทํารังอยูนั่นเอง ตัวแกไมไดเขียวหรอกครับ แตเปนสีมวง บวมไปหมดท้ังตัว หนาตาแทบจะจําไมได นอนหายใจรวยๆ ไมไดสติอยู สอบถามจากพวกท่ีไปดวยกับแกก็ไดความวา พรานยิม้ปนข้ึนไปคนเดียวตามพิธีการของแก คนอ่ืนๆ คอยอยูขางลาง ขณะท่ีแกแหวกรังรายคาถาอยูนั่นเอง เจาผ้ึงตัวหนึ่งในจํานวนท่ีบินหึ่งตอมอยูรอบตัวของแก เกิดบาระห่ําข้ึนอยางไรไมทราบ ตรงเขาตอยแกเขาอยางจัง แกตกใจรองออกมา และพริบตานั้นเองตัวอ่ืนๆ ก็รุมกนัฮือเขาตอยแกเปนพัลวนัโดยพรอมเพรียงกันหมด แกรีบผละปนหนีลงมาโดยเร็ว ไอพวกท่ีคอยกันอยูขางลางก็เปดหนกีันจาละหวั่นอยางไมคิดชีวิต วิ่งกนัปาราบ นาประหลาดใจท่ีผ้ึงรังนั้นไมไดติดตามไปทํารายใครเลย นอกจากรุมเลนงานพรานยิ้มคนเดียวเทานัน้ แกไตลนลานลงมาจนถึงพื้น และวิ่งหนีลงไปดําอยูในหนองน้ําใกลๆ พวกมันก็ไปบินวนอยูเหนือน้ําคอยจังหวะ พอแกโผลมันก็รุมตอยอีกหลายคร้ังหลายครา จนแกตองทุรนทุรายหนีข้ึนบนฝงอีกคร้ัง และในท่ีสุดแกก็มาลมหมดสติอยูในพุมไม พิษของเหล็กในนับไมถวน ทําใหกลายเปนสีมวงไปท้ังตัว” จอมพรานโคลงศีรษะชาๆ อยางเศราใจ เปาควันบุหร่ีลงตํ่า ในขณะที่นายจางของเขาท้ังสาม เต็มไปดวยความหวาดเสียว สยดสยองในเหตุการณท่ีไดรับฟง “ตายไหม?”


851

ไชยยนัตกับดารินรองถามออกมาเกือบเปนเสียงเดียวกนั “ผมเอาแกกลับมาท่ีบานพัก แกไมไดสติหรือรูสึกตัวใดๆ เสียแลว เราชวยกันขุดหลุม กอไฟราง และเอาแกข้ึนยางเพื่อถอนพิษ อันเปนวิธีเดียวท่ีเราจะชวยแกได แตอาการของแกมันเหลือกําลังเสียแลว แกขาดใจตายในกลางดึกของคืนนั้น” ดารินหอไหล ครางอะไรออกมาคําหนึ่งในลําคอ “ทําไมคุณไมสงตัวแกเขาอําเภอ ทําไมไมสงโรงพยาบาล หรืออยางนอยก็สุขศาลาในทันทีนั้น วชิาแพทยทันสมัยอาจชวยชีวติแกได” จอมพรานหวัเราะหึๆ “ตอใหหมอเทวดา ก็ชวยแกพิษเหล็กในนบัเปนรอยๆ อัน ท่ีฝงอยูในผิว และเปนพษิข้ึนในตัวพรานยิ้มไมได ไมมียาฉีด ยากนิ หรือเซรุมชนิดใดจะถอนพษิอันมากมายเหลานั้นได การเอาตัวข้ึนยางไฟเปนวิธีเดยีวเทานั้น ท่ีจะชวยคนท่ีถูกผ้ึงตอยมากๆ ใหถอนพิษลงไดบาง มันอาจดูขัดกบัวิชาแพทยสมัยใหมอยูบาง แตก็ศักดิ์สิทธ์ิท่ีสุด และเคยไดผลมานักตอนักแลว แตถามันมากเกนิไปก็ชวยไมไดเหมือนกัน ถาจะแกไขคนถูกผ้ึงตอยกันละก ็ ผมกลาทาพนันไดวา ระหวางทฤษฎีของแพทยสมัยใหมกับวิชาของพวกบานปา วชิาแพทยปจจบัุนตองสูไมไดเด็ดขาด ไมเช่ือลองดูก็ได ผมชวยคนถูกผ้ึงตอยมามากแลว ชวยไมไดคนเดียวก็คือพรานยิ้ม ชะตาแกถึงฆาตเอาจริงๆ” แพทยสาวเลิกค้ิวข้ึนขางหนึง่ พรอมกับตะแคงใบหนาอยางยังไมอาจเช่ือสนิทนัก ไชยยันตเสริมมาวา “เร่ืองนี้เช่ือเขาไดแนนอย ฉันเคยไดยินอยูเหมือนกัน พวกชาวปาเขามีวิธีชวยคนถูกผ้ึงตอย โดยการเอาคนเจ็บข้ึนยางไฟ เพื่อใหความรอนชวยถอนพิษ” หลอนหัวเราะ “ชวยถอนพษิ หรือชวยใหคนเจ็บสุกเปนหมูยางกันแน” เพื่อนชายขมวดค้ิว จุปากล่ัน “ไอเราละมันเขาใจไถลเถลือกเลยเถิด คําวา ‘ยาง’ ในท่ีนีห้มายถึงอาศัยอังหรือผิงไฟ โดยไมใหเปลวไฟถึงกับทําอันตรายอะไรคนเจ็บ อยางท่ีเราเขาใจสักหนอย ไมใชยางกันแบบหมูหนัหรือเปดยาง” “อาว! ถาง้ันเรียกเสียใหถูกตองหนอยซิ จะเรียกวา ‘ผิง’ ก็ไมเรียก นี่เรียกเสียนากลัวทีเดียว ‘ยาง’ ฉันนึกวายางกนัแบบหมูยาง พอถอนพิษผ้ึงเสร็จก็สุกหอมกินไดพอด”ี ไชยยนัตบนพาํอยางพาซ่ือ แตรพินทรตามทันวาเปนการเจตนายัว่ เม่ือเขาไมกลาวเชนไร หลอนก็เปล่ียนสายตามาจับประสาน “ไหนวาการลาผ้ึง จะตองประกอบดวยเวทมนตรคาถาขลังยังไงละ แลวทําไมถึงเกิดมีการถูกผ้ึงตอยเอาถึงตายได” พรานใหญยักไหล


852

“อยาวาแตคาถาอารมอันเปนมนตมือท่ีมองไมเห็นตัวตน และพิสูจนไมไดเลย ขนาดลูกปนใหมๆ บางนัดมันยังดาน รมชูชีพท่ีพลรมกระโดดกัน บางอันก็ไมยอมกางเสียเฉยๆ ท้ังๆ ท่ีทฤษฎีแลวมันจะตองกาง ทุกส่ิงทุกอยางในโลกนี้มันเอาแนนอนเสมอไปไมไดหรอกครับ พรานยิม้อาจลาผ้ึงมาแลวเกาสิบเการัง พอถึงรังท่ีรอย แกก็มีโอกาสใหผ้ึงลาไดเหมือนกัน อาจเปนเพราะสมาธิแกไมม่ันคงเทาท่ีควร อาจเปนเพราะผิดเคล็ดผิดพธีิการ หรืออาจเปนเพราะคราวถึงฆาต มันลวนเปนไปไดท้ังนั้น สรุปก็คือแกไมสามารถจะสะกดรังผ้ึงรังนั้นได เหมือนเชนท่ีเคยทําสําเร็จมาแลวทุกคร้ัง “ก็แบบหมองูตายเพราะงูนัน่แหละ” เชษฐาเอยมาเบาๆ “ถึงวา...หนานไพรก็ตายเพราะกระทิง ท้ังๆ ท่ีเปนพรานช้ันเยีย่ม” ไชยยนัตผสมโรงมาอีกคนหนึ่ง “เพราะฉะน้ัน ใครจะรูได รพินทร ไพรวัลย อาจตายเพราะอีเกงขวดิ หรือกระตายกัดก็ได” พรานใหญตอทายหนาตาเฉย แลวทุกคนหัวเราะ ยกเวนดารินคนเดียวท่ีตวดัหางตาโฉบผานหนาเขาอยางขวางๆ “ก็ไมแนเหมือนกันนะ สังขารคนเรามันไมเท่ียง จะอยางไรก็ตาม อยาใหมันมาเกิดข้ึนในระหวางสัญญาจางก็แลวกัน หลังจากนัน้แลวก็ไมหาม” ไชยยนัตสะกดิแขนรพินทร “ลืมถามไปวาไอผ้ึงท่ีตอยพรานยิ้ม ก็ดํารงตนเปนผ้ึงผูพชิิตทํารังอยูท่ีเดิม โดยไมมีใครบังอาจไปแตะตองมันไดอีกง้ันซิ?” “มันอยูไดเพียงอีกวันเดียวเทานั้นครับ พอคืนถัดมาบุญคําก็จะจัดการสําเร็จโทษมันลงมาเสียตามระเบียบ โดยเอาไฟข้ึนไปลนในเวลากลางคืน ไมไดทํากลางวันเหมือนพรานยิม้ การลาผ้ึงทําในเวลากลางคืนปลอดภัยท่ีสุด เพราะผ้ึงเปนสัตวตาสวางเฉพาะกลางวันเทานั้น กลางคืนมันมองอะไรไมเห็น” แสงไฟฉายสาดวูบวาบเขามากระทบกอนหินใหญหนาบริเวณปากถํ้า พรอมกับเสียงฝเทาย่ําเขามาใกล ครูใหญรางของแงซายกับเกิดก็ปรากฏข้ึน บนไหลของหนุมกะเหร่ียงพเนจรคืนกระบอกไมไผอันใหญ บรรจุเต็มเปยมไปดวยน้ําผ้ึง สวนเกิดแบกกลวยปาท่ีสุกเหลืองอราม มีรอยนกจกิกินบางเล็กนอยมาดวยท้ังเครือ คณะนายจางเต็มไปดวยความยินด ี แตแลวทุกคนก็อดประหลาดใจระคนขบขันเสียไมได เม่ือมองเห็นเกิดคางอูมโยไปขางหนึ่งสบถพําไปหมด ภายหลังจากการซักถามก็ไดความวา แงซายเปนคนปนข้ึนไปเอาไฟลน และจัดการเอารังผ้ึงลงมาใหอยาง


853

ราบร่ืน สวนเกิดผูคอยอยูขางลางแทๆ ก็กลับถูกลูกหลงของเจาผ้ึงตัวหนึ่ง ตอยเขาท่ีปลายคาง โดยแงซายไมถูกตอยเลยสักตัวเดยีว ท้ังๆ ท่ีนาจะโดนบาง เพราะเปนคนปนข้ึนไปใกลรังมันมากท่ีสุด ดารินเปนคนชวยเอาเข็มซอนปลาย บงเหล็กในของผ้ึง ท่ีฝงอยูใตผิวของเกิดออก สวนไชยยนัตสงข้ีผ้ึงบาลมมาให “เอา! ทาเสีย เดี๋ยวก็หายเอง โดนเขาตัวเดียวเทานัน้ ไมเปนไรนักหรอก” เกิดยิ้มเหยเก หันไปบนอุบอิบเปนภาษากะเหร่ียง ตอวาตอขานแงซาย ซ่ึงชาวปารางยักษไมตอบเชนไร นอกจากยิงฟนยิ้ม แลวพรานพื้นเมืองก็หนัไปทางหวัหนาของเขา “พบคุรําสองตัวบนไหลผา ผมไมกลายิง กลัวทางนี้จะเขาใจผิด” “ดีแลว” พรานใหญพยกัหนา ไชยยันตงง ถามโดยเร็ว “เกิดวาพบอะไรนะ?” “คูรําครับ หมายถึงเลียงผานะ” “เหรอ! ก็วิเศษซิ เรากําลังตองการเนื้อสด ทําไมไมยิงละ?” “ไมตองหวงหรอกครับ ขอใหรูแนวามันพอจะมีอยูบางเทานั้น พรุงนี้ก็หาไดเอง เปนอันวากอนจะลงจากยอดเขาลูกนี้สําหรับพรุงนี้ เราพอมีเนื้อสดกินกันแน ดแีลวท่ีเกิดกับแงซายไมยิงเม่ือตะก้ี พวกเราจะตกใจกันเสียเปลาๆ เพราะไมไดส่ังไวกอนวาใหยิงอะไร” “นอกจากคูรํา พบรองรอยสัตวอะไรอีกบางไหม?” เชษฐาถามบาง เกิดส่ันหวั “ไมพบเลยครับ” “เขาลูกนี้สูงเกนิไป” จอมพรานบอก “แลวก็มีกอนหินมากกวาตนไม พวกสัตวใหญไมคอยมีหรอกครับ นอกจากชาง มันจะอาศัยเดินเปนทางผานในเวลาฉุกเฉินเทานั้น จะมีอีกทีหนึ่งก็พวกงูเหลือมใหญๆ ท่ีอาศัยหลบอยูตามซอกถํ้า พวกมันลงไปหากนิตามดงทึบเบ้ืองลาง แตเวลาหลบซอนตัว หรืออยางท่ีเรียกกันวาจําศีล มักจะข้ึนมาหลบอยูในแหลงรมเย็นบนเขาสูง ท่ีเต็มไปดวยโพรงถํ้า” “หวังวาถํ้าท่ีเราอาศัยนอนคืนนี้ คงไมใชถํ้างูเหลือมนะ” เชษฐาพูดเบาๆ มองเขาไปยังสวนลึกลับสลับซับซอน มืดมิดไปดวยชะงอนแงหินนาระแวง เสียงน้ําซึมจากเพดานถํ้าเบ้ืองบน หยดกระทบพื้นหินอยูเปนจังหวะราวกับเสียงดนตรี เงาของคางคาวโฉบบินฉวัดเฉวียนอยูวูบวาบ นานๆ คร้ังกล่ินอับสางๆ จะโชยออกมาจากกนถํ้า พรานใหญส่ันศีรษะ


854

“พวกท่ีผานข้ึนมาบนเขาลูกนี้ อาศัยนอนท่ีถํ้านี่เสมอครับ ผมเองก็มาอาศัยพกันอนอยูบอยๆ ไมเคยปรากฏมีอันตรายอะไรเลย นอกจากความหนาวเยน็เทานั้น บนนี้ปลอดภัยกวาปาลางมาก” ท้ังหมดกนิน้ําผ้ึงกับกลวยปา คุยกันอีกครูเดียวก็ลมตัวลงนอนขางกองไฟท่ีกอไวรายรอบ เกิดรับเวรยามแรกตามเคย เดือนเต็มดวงสาดแสงรางๆ ผานมานหมอกทะลุซอกหินผา ลงมาอาบท่ีบริเวณปากถํ้า ทําใหสังเกตอะไรไดสลัวๆ อากาศทวีความเย็นลงทุกขณะ นานๆ จะแววเสียงหมาปาเหาหอนลอยมาตามลมจากชะงอนเขาท่ีตํ่าลงไป ทําใหยิ่งเยยีบเย็นลึกลงไปถึงข้ัวหัวใจ เคลาระคนไปกับเสียงลมที่พัดผานเหล่ือมแงหินครางอยูหวือหวิว และปกของคางคาวท่ีกระพืออยูพึบพั่บ เชษฐากับไชยยันตหลับลงไดอยางสะดวกใจท่ีสุด เม่ือมีพรานใหญรพินทรเปนหลัก ประกันรวมอยูดวยในคณะเชนนี ้ ประมาณเท่ียงคืน รพินทรต่ืนข้ึนเพื่อรับเวรตอจากแงซาย ตามกติกาท่ีเคยกําหนดนดัแนะไว ก็ตองพบกับความงงงันประหลาดใจ เพราะแทนท่ีจะเห็นกะเหรี่ยงรางยักษนัง่ยามตามหนาท่ี กลับกลายเปนนายจางสาวนัง่เอาไรเฟลพาดตัก มือขางหนึ่งเทาคางเหมอมองดูเปลวไฟในกองอยูอยางทอดอารมณ แสงไฟสองจับหนาสีแดงเร่ือ หลอนไมรูสึกในการตื่นข้ึนมาของเขา คงนั่งเหมอดูกองไฟเพลินอยูเชนนัน้ จอมพรานขมวดค้ิว กวาดสายตาไปรอบๆ ก็เห็นแงซาย นอนคูตัวอยูริมผนังตอนหน่ึง เขาชันกายข้ึนอยางเงียบกริบในลักษณะคร่ึงนั่งคร่ึงนอน สํารวจมองหลอนทางเบ้ืองหลังอีกอึดใจใหญ และเอ้ือมมือไปหยิบกิ่งไมเล็กยาวคืบเศษ โยนตกลงไปตรงหนา รางท่ีกําลังนั่งใจลอยอยูนั้น ทะล่ึงพรวดขึ้นยืนในพริบตาน้ัน พรอมกับไรเฟลในมือหันขวับมาอยางรวดเร็ว มานตาขยายกวางดวยอาการตระหนกและเตรียมพรอม ปากกระบอกจองตรงกับทรวงอกของเขาพอด ี ตาตอตาประสานกันนิ่ง หลอนถอนใจเฮือกออกมา คอยๆ ลดปนลง ในขณะท่ีเขาดึงกายข้ึนนั่งปดปากหาว “ประสาทไวดมีาก แตไมสูจะม่ันคงนกั” รพินทรเอยขรึมๆ “ควรจะขอบคุณสวรรคท่ีฉันยั้งมือไวเสียทัน แตขอใหรูวาเกือบไปแลว คราวหลังอยาทําใหฉันตกใจอยางนี้อีก อุปทวเหตุมันจะเกดิข้ึน” จอมพรานลุกข้ึน เดินเขามา เสียงเบาแตหวน “มันเร่ืองอะไรกันนี่ ท่ีนายจางตองลุกข้ึนมานั่งยามแทนใหแกคนใช ใครบอกใหคุณหญิงต่ืนข้ึนมาอยูยาม แลวใครบอกใหแงซายนอน?” วาแลว เขาก็ขยับจะเดินไปท่ีรางของแงซาย ซ่ึงนอนขดตัวอยู แตดารินเหนี่ยวไหลไว


855

“อยาไปปลุกแงซายเลย ตอนนี้กห็มอเวรยามของเขาแลว เปนยามของคุณ เพราะฉะนั้นคุณเขายามตอไปเถอะ” “ผมไมเขาใจเลย หมายความวายังไงกันนี?่” “ฉันนอนไมหลับ” หลอนบอกเรียบๆ “ก็เลยต่ืนมานัง่ แลวก็เลยอนุญาตใหแงซายนอนเองแหละ อยาไปวาอะไรเขาเลย เขาไดรับคําส่ังจากฉัน” “ไอเสือนี่รายจริง!” รพินทรหันไปแยกเข้ียวทางแงซาย แตดารินขัดโดยเร็ว น้ําเสียงออน “ฉันบอกแลววาอยาไปวาอะไรเขา มันเปนคําส่ังของฉันใหเขานอน ไมเขาใจหรือ ใหเขานอนเอาแรงไวเถอะ ฉันไมงวง ฉันกเ็ฝาแทนให เม่ือฉันต่ืนอยูอยางนี้ เร่ืองอะไรท่ีจะตองใหแงซายทรมานอยูดวย มันเปนการเสียกําลังงานเสียเปลาใชเหตุ” พรานใหญถอนใจเบาๆ แลวโคลงศีรษะจองตาหลอน “มันไมใชหนาท่ีของคุณหญิงเลย นี่ผมไมรูตัวหรือเฉลียวใจสักนิดวา ในขณะท่ีผูชายอกสามศอกถึงหาคนนอนหลับอยูนี่นะ ผูหญิงคนเดียวในคณะทําหนาท่ีเปนยามเฝา คุณหญิงควรนอนพักใหมากท่ีสุด และกไ็มไดถูกจัดหนาท่ีเกีย่วกับเร่ืองเวรยามเลยสักนดิ” “คุณคิดวาฉันจะรับผิดชอบในความปลอดภัยของพวกคุณท้ังหาคน ในขณะท่ีนอนหลับอยูไมไดง้ันกระมัง” “นั่นไมใชประเด็นท่ีเราพดูถึง ผมหมายถึงแตวามันเร่ืองอะไรท่ีคุณหญิงอุตสาหลุกข้ึนมาผลัดเวรแทนแงซายเชนนี”้ “จะใหบอกกีห่นวามันเปนความสมัครใจ ความตองการเฉพาะคราวของฉัน อยาทําหัวฟดหัวเหวีย่งเตะทาเหมือนกอนอีกเลยนา เสียแรงเปนคนดี๊-ดี ตอนท่ีหลงปาอยูดวยกนั พอมาเจอะกันพรอมหนารวมหมูคณะอยางนี้ จะประกาศตัวเปนอริกับฉันอีกง้ันรึ?” รพินทรถอนใจอีกคร้ัง งัดบุหร่ีใบตองแหงข้ึนมามวนแลวชําเลืองไปทางแงซาย “คนใชพิเศษของคุณหญิงนัน่วางายดีแท นายสาวบอกใหนอนกฉ็วยโอกาสนอนเลย” “ก็ควรจะเปนอยางนั้น แงซายออกนารัก ส่ังคําไหนเปนคํานั้น ไมเคยขัดใจนายจางเลย เหมือนเด็กเล็กๆ ท่ีวางาย ไมเหมือนคุณนี่ ดแีตขูนายจาง” “เอาละ ชวยเปนยามแทนใหแงซายได แลวรพินทรละ จะชวยอยูแทนใหม่ังไดไหม จะไดนอนตอ” หลอนพยกัหนา ยิ้มให ตอบเสียงเยน็ๆ วา “เชิญเลยเจาคะ ฉันจะอยูยามแทนใหคุณอีกก็ยังได นอนใหสบายเถอะ แลวก็เลิกเอาเรื่องกับแงซายเสียที ฉันไมพอใจใหคุณไปวาอะไรเขา”


856

“ขอบคุณมาก!” รพินทรพูดส้ัน ๆ เอาบุหร่ีท่ีมวนแลวใสกระเปาเส้ือไว เดินไปนอนท่ีเกาตามเดิม ดารินทรุดกายลงหยิบฟนสุมเพิ่มเติมลงไปในกองไฟครูหนึ่ง ก็ควาปนและไฟฉายเดินชาๆ ออกไปยงัลานหินโลงหนาปากถํ้า คนท่ีนอนทําเปนหลับอยู กเ็ลยจําเปนตองผุดลุกข้ึนมาอีกคร้ัง จรดฝเทาสะกดหลังออกมา หญิงสาวยืนกอดอกพิงหนิกอนหนึ่ง แหงนหนามองดูดวงจันทรทอแสงอยูในมานหมอก ลมดึกอันเยน็เฉียบเปาเสนผมปลิวไสว หลอนรูสึกตัววามีใครเขามายืนอยูเบ้ืองหลังใกลๆ เพราะไดยินเสียงไลทเตอรพรอมกับเปลวไฟเล็กๆ ท่ีสวางวูบข้ึน แตไมหันกลับมาและไมเอยพดูคําใดท้ังส้ิน จนกระท่ังอีกฝายยอมแพ “ดึกมากแลว ทําไมถึงไมนอน?” เสียงถามมาจากเบ้ืองหลัง ออนโยนนุมนวลข้ึน “ก็ใชใหฉันอยูยามแทนไมใชรึ?” “จริงของคุณหญิง รพินทรไมวางายเหมือนอยางแงซาย โดยเฉพาะอยางยิ่งในส่ิงท่ีไมควรจะวางาย กลับเขาไปนอนเสียเถิดครับ” “ฉันอยากจะยนือยูตรงนี้สักครู คุณนั่นแหละควรจะกลับเขาไปเสีย” “ขอวายากอีกสักคร้ัง ท่ีจะยนือยูตรงนี้จนกวาคุณหญิงจะกลับเขาไป” หลอนนิ่ง ควนับุหร่ีปาอันฉุนกึก ลอยมากระทบหลอน แตแลวมันถูกกระแสลมเยน็พัดกระจาย หางออกไปอยางรวดเร็ว “ท่ีนี่ เวลานี ้มีอะไรนาดนูักหรือ นอกจากความหนาว ความเปลี่ยววังเวงอันนากลัว แลวก็พระจันทรเศราสลัวในมานหมอกดวงนั้น” เสียงแผวเบา ถามมาอีก หลอนหร่ีตาลง สูดอากาศอันเยือกเย็นชุมฉํ่าดวยละอองหมอก และน้ําคางลึกลงไปในทรวง ดอกไมปาบางชนิดโชยกรุนมาตามกระแสลม ทองฟาเปนสีขาวมัว เดือนเต็มดวงลอยอยูตรงศีรษะ แตซีดสลัว เพราะละอองหมอกเปนมานอําพราง คืนนี้มันดจูะผิดไปกวาทุกคืนในไพรกวาง” “ฉันรักธรรมชาติของท่ีนี่ในคืนนี้เหลือเกนิ ไมคิดมากอนวา โลกจะมีความสงบและงดงามเหมือนเชนขณะนี้ นอกจากในความฝน แตนี่มันเปนความจริงท่ีไดมาพบ ก็อดท่ีจะต่ืนใจเสียไมได คุณคงไมเขาใจหรอก และขอรองอีกคร้ังกลับเขาไปนอนเสียไป อยาหวงกังวลอะไรกับฉันเลย ท่ีนี่คงไมมีอันตรายอะไรหรอก” หลอนกาวแชมชาไปเบ้ืองหนาตามพื้นหินอันเทลาดนอยๆ เปนประกายมันระยับอยูในแสงเดือนนัน้ แลวมาหยดุยืนอยูเหนือแองเล็กๆ ท่ีขังน้ําใสสะอาดไวเต็มเปยมเหมือนสระ ทอด สายตาดูพระจนัทรดวงที่สองในเงาสะทอนของผิวน้ํา ปานแผนกระจกนั้น


857

“ตามปกติผมไมชอบงาน ‘องครักษ’ หรอก” เสียงหาวตํ่าคงติดตามมาดังอยูเบ้ืองหลังของหลอนเชนเดมิ ไออุนจากทรวงอกลอยจางๆ มาสัมผัสเบ้ืองหลังของหลอน “แตนี่มันจําเปนเหลือเกนิ คุณหญิงไมควรออกมาพนเขตท่ีพัก เขตกองไฟท่ีกอไว ถึงแมท่ีนี่ผมจะรับรองไวเองวาไมมีอันตราย แตก็อยาเพิ่งแนใจนัก เพราะฉะน้ันอยากจะออกมาเดินเลนก็ได แตไมควรไลผม” “ฉันไมอยากใหคุณตองลําบากเพราะฉัน ไมอยากจะใหตัวเองเปนท่ีรําคาญ” “มันสายเสียแลว เพราะถึงอยางไรก็ลําบากมาแลวแตตน และคงจะลําบากเชนนี้ตลอดไปจนกวาจะหมดส้ินพันธะ” ดารินทอดสายตาฝาออกไปเบื้องหนา ท่ีเห็นระเกะระกะอยูดวยชะงอนหินผาศิลารายงดงามอยูในราตรีสีสัน “ท่ีบึงใหญบนยอดเขาท่ีเราผานกันมาเม่ือเยน็นี้ คงจะสวยมากนะเวลาน้ี” หลอนเอยแผวเหมือนจะรําพงึกับตนเอง พรานใหญหยอนกายคร่ึงนั่งคร่ึงยืน บนเหล่ียมหินตอนหนึ่ง ดูดบุหร่ีแดงวาบ “ไตเขายอนกลับข้ึนไปอีกรวมกิโล หวังวาคุณหญิงคงไมคิดจะเดินไปชมธรรมชาติท่ีนั่นในเวลานี”้ “สมมติวาฉันจะเดนิไปจริง ก็อยากลัววาฉันจะชวนคุณไปดวยหรอก” แหงนดูพระจนัทรบนฟาอีกคร้ัง นัยนตาเคล้ิมฝน แสงสีน้ําเงินจางๆ สาดจับกับขนตาเปนเงาเรืองรอง อีกฝายจับจองมองดูความงามอันนาพิศวงนัน้ แลวถอนใจ เมินไปเสียอยางอึดอัดภวังคพะวง ขณะนั้นเสียงแหลมเยือกเย็นชนดิหนึ่งดังแววประสานกันราวกับเสียงดนตรี ลอยลงมาจากเบ้ืองสูง เงาดํารางๆ กลุมหนึ่งลอยผานมานหมอกตัดกลางดวงจันทรไปเปนทิว เสียงอันกังวานไพเราะเหลานัน้ ดังสะทอนไปทุกแกงโขดหิน และแผนน้ําจากฟาลงมาหาดิน ลอยตามลมแทรกพล้ิวไปในละอองหมอก และความเย็นฉํ่าของน้ําคาง หญิงสาวตะแคงหูฟงอยางฉงนฉงาย สายตาคนหาไปยังเงารางๆ ท่ีผานดวงจันทรไปอยางแชมชานั้นดวยความสนเทห “นั่นเสียงอะไร?” หลอนกระซิบเหมือนละเมอ ก็รูสึกวารางหน่ึงเขามายืนอยูใกลชิด เงยหนาข้ึนจับจองท่ีดวงจนัทรกลางทองฟาเชนเดยีวกับหลอน “การเวก!...” เสียงกระซิบตอบ “กําลังเลนแสงเดือนอยูโนน บางทีจะเปนเพราะรูวาเทพธิดาแหงราตรียืนอยูท่ีนี่ จึงพากันออกมาวายฟา สงเสียงขับกลอม”


858

ประกายตาคูนัน้พราวเพริด เจิดจรัสรับแสงเดือน เลือดอุนแผซานไปตลอดกายอาบผิวแกมสุกปล่ัง แตมันคลุมเครือเรนลับอยูในความสลัวรางแหงราตรี เวนเสียจากเพชรรุงในดวงตาเทานั้น ท่ีไมอาจหลบซอนได ลมดึกบนยอดเขากรูเกรียวมาเปนระลอก มันไมมีความหนาวสะทานเยือกเย็นใดๆ อีกแลว สําหรับสองหัวใจในยามนี ้ เพียงแตวาตางฝายตางไมอาจหยั่งอาณาจักรใจของกันและกัน มันกวางใหญไพศาล และล้ีลับเกินไป นาฬิกาใจมันจะผานไปสักเทาใดไมทราบได ดาริน วราฤทธ์ิ มารูสึกตัวอีกคร้ังพบวาศีรษะของหลอนพิงอยูกับอกกวางอบอุนของพรานนําทาง ผูยืนตระหงานเงียบงัน และน่ิงสนิทประดุจเสาหนิอันม่ันคง ใบหนาท่ีกมนอยๆ ลงจองหลอนนั้นหางเพยีงช่ัวคืบ จนสัมผัสไออุนของลมหายใจ หลอนเบนกายผละออกหางรางท่ีเผลอไปพิงนั้น ดวยหวัใจอันอลหมาน ตัดพอตอวาใจตนเองอยางกระดาก ประหมา ยืนตัวส่ันอยูอึดใจก็ฝนบังคับเสียงใหเปนปกติบอกวา “ฉันจะไปนอนละ” พรอมกับพูด หญิงสาวควาปนกับไฟฉายท่ีวางอยูบนกอนหนิ เดินผละจากเขาอยางรวดเร็วกลับเขาไปในท่ีพกั รพินทรยืนสงดวยสายตา จนกระท่ังรางราชสกุลสาวลับปากถํ้าเขาไป แลวทรุดตัวนั่งบนกอนหินท่ีเดิมอยูคนเดยีวเงียบๆ หันหนาไปยังแองน้ําท่ีมีเงาของพระจันทรทอดลงมาปรากฏ ฟงเสียงนกการเวกรอง ปลอยใจใหเตลิดไปกบัสําเนียงของปกษาสวรรค ซ่ึงแหวกวายธารแสงจันทรสูงลิบ จะเปนดวยประสาทสัมผัส หรือญาณสังหรณอันเคยชินอยางใดไมทราบได เขารูสึกเหมือนกับวามีใครคนหนึ่งมายืนอยูเบ้ืองหลังใกลๆ พอหันกลับมาก็ชะงัก รางสูงทะมึนใหญโตของกะเหร่ียงผูลึกลับ ยืนอยูหางเขาเพียงวาเดยีว แงซายผูมีฝเทาเบายิ่งกวาเสือยอง ขณะน้ันเดือดแฝงเขากลีบเมฆ ใบหนานั้นมืดสนิท เห็นแตฟนขาวท่ีแยกเข้ียวยิ้มอยู “ฉันไมชอบการมาแบบผีของแกเลย แงซาย!” เขาพูดตํ่า สํารวจดูรางสูงใหญนั้นอยางพนิจิ “ผมตองขออภัย ผมเดินเขามาโดยปกติ” เสียงหาวกังวานตอบมา “แตฉันสาบานวาไมไดยนิเสียงการเคล่ือนไหวของแกเลย นอกจากสังหรณเทานัน้ มีธุระอะไรหรือ ฉันเห็นแกนอนหลับไปแลว”


859

“ผมนอนตามคําส่ังของนายหญิง แตไมหลับ นายหญิงกลับเขาไปนอนแลวผมออกมาเฝายาม” รพินทรหัวเราะหึๆ ยกมือข้ึนลูบปลายคาง “ยามของแกหมดลงแลวละ เพราะนายหญิงอยูแทนให เดี๋ยวนี้ถึงยามฉัน จึงเปนอันวาแกไปนอนได ฉันเฝาเอง” “ผมออกมาถามดูวา ผูกองตองการจะใหผมอยูยามแทนหรือเปลา?” “ถึงฉันจะไมใจดีสําหรับแกเหมือนกับนายหญิง แตก็ขอใหรูไวดวยวา ฉันไมเอาเปรียบแกหรอก” เขาพูดชาๆ มองสบตาแงซายน่ิง “เพราะฉะน้ัน แกไมตองลําบากอยูยามแทนฉัน” หนุมรางยกัษไมมีปฏิกิริยาเชนไรกับคําพูดของเขา นอกจากแววตาท่ีสุกใสเปนประกายอยูในแสงเดือน และรอยยิ้มท่ีสยายกวางออกไปอีก “ขอใหผมนั่งลงตรงนี้ดวยจะไดไหมครับ?” “ตามใจแก!” แงซายทรุดตัวลงน่ังเอนหลังพิงโขดหิน พลางแหงนหนาข้ึนไปดูดวงจนัทร อันเปนท่ีมาของสําเนียงเจือ้ยแจวไพเราะ และเงาเล่ือนลอยผานเปนทิวเหลานัน้ “นกฟากําลังรองเพลง เลนแสงเดือน” เสียงกังวานแจมใส ดังออกมาจากรางนั้น “แลวยังไง?” เขาโพลงออกมาอยางหงุดหงิด แตแงซายหัวเราะ “คนเห็นมันแตเงา คนไดยินมันแตเสียง ไมมีใครรูแหลงท่ีอยู ไมมีใครไดสัมผัสแมแตขนหาง แตคงมีสักโอกาสหน่ึงท่ีวิหคฟาผละแดนสวรรค ลงมาเกลือกเลนธุลีดิน วันนั้นยอมเปนวันปติโสมนัสของพสุธา” รพินทรจองหนาหนุมชาวดงผูลึกลับอยางประหลาดใจ แทบจะไมเช่ือหูตนเอง “แกพูดเหมือนไมใชแงซาย เหมือนไมใชกะเหร่ียงเชนท่ีฉันเคยเขาใจ แกเปนใคร?” เสียงหวัเราะทุมลึกดังตอบเขามา ดวงตาใหญสุกงามเหมือนตาเด็ก สองสวางออกมาจากใบหนาสีทองแดง “ผมบอกผูกองต้ังแตคร้ังแรกแลววา ผมไมใชกะเหร่ียงแทนกั แตผมก็จะเปนใครอ่ืน นอกจากแงซายคนรับใชผูซ่ือสัตยของคณะเดินทาง อยางนอยท่ีสุดก็ซ่ือสัตยไมนอยกวาผูกอง! กาลเวลาเทานัน้จะเปนเคร่ืองพิสูจน สายตาท่ีคมยิ่งกวาเหยีย่วของผูกองเทานั้น ท่ีจะคนไดในอนาคตขางหนา”


860

กลาวจบ แงซายลุกข้ึนยนืเต็มสัดสวนอันสูงกํายํา กมศีรษะโคงคํานับใหแกเขา แลวก็หันหลังผละเดินไปในเงาสลัวของแสงจันทรคลุมมานหมอก พรานใหญจองตามหลังรางนั้นไปจนลับตา อัดควันบุหร่ีลึก เจาชาวดงหนุมผูนี้ นบัวันท่ีใชชีวิตรวมกันนานไป ทาทีของหมอกลายเปนปมปริศนาท่ีเขาไมสามารถตีแตกเพิ่มขึ้นทุกขณะ แงซายผูซอนคม ซอนความล้ีลับอันนาพิศวงทุกชนิดไวภายใตรอยยิ้มกวางๆ และแววตาแจมใสเหมือนทารก! หมอกลงจัดข้ึนทุกขณะ จนเปยกช้ืนตามใบหนาและฝามือ มองเห็นขาวมัวเปนมานควันไปรอบดาน บัดนี้สํ่าสําเนียงของสัตวตางๆ เงียบสงบลงแลว นอกจากพวกแมลง และกระแสลมท่ีปะทะแงหิน สูบบุหร่ีจนหมดตัว แลวก็เดินกลับเขามาใตเพิงหนิ คณะนายจางนอนรวมกลุมกนัอยูทามกลางไฟผิงสามดาน เกดิแยกมานอนขวางอยูปากทางเขา สวนของแงซายนอนขดอยูในเวิ้งลึก นั่นแสดงถึงไหวพริบในหนาท่ีอารักขาความปลอดภัยใหแกคณะเจานาย โดยไมจําเปนจะตองเตือน เพราะการนอนดักของแงซายลักษณะนั้น ยอมหมายความวา ภยัใดๆ ก็ตามท่ีอาจมีมาจากดานในของโพรงถํ้ายอมถึงตนกอน ทุกคนดูเหมือนกําลังนอนหลับสนิท ทามกลางไออุนของไฟผิงกลางบรรยากาศอันหนาวจับใจ รพินทรเติมเช้ือฟนเขาไปในกองไฟทุกกอง ดูแลปองกันไมใหไฟกินลามเขาไปทําอันตรายแกคณะนายจาง แลวก็มาลมตัวนอนขางๆ เกดิขวางปากทางหนาถํ้าไว สัญชาตญาณของพรานผูชํานาญ ทําใหแนใจไดวาพิบัติภัยใดๆ คงจะไมเกิดข้ึนในคืนนี้แน เพราะฉะนั้นการผลัดเวรยามซ่ึงเคยปฏิบัติกันโดยปกติ แทบจะไมมีความจําเปนใดๆ เลย และเขาก็ไมตองการปลุกไชยยนัต หรือเชษฐา ข้ึนมานั่งยามใหเสียเวลานอนของคนท้ังสอง ไมกี่อึดใจหลังจากนั้น เขากห็ลับไปและปรากฏวาไชยยนัตก็ดี เชษฐาก็ดี พลอยหลับสนิทตลอดรุงไปดวยโดยไมไดต่ืนข้ึนมาเลย เพราะไมมีใครปลุก เม่ือเชษฐา ไชยยันต และดาริน ต่ืนข้ึน ก็เปนเวลาท่ีแงซายและเกิดกําลังชวยกันหุงหาแลว ขาวกําลังเดือด ขณะนั้นมันเปนเวลา 6 นาฬิกาตรง หมอกปกคลุมทึบไปทุกหนทุกแหง มองเหน็อะไรไดรางๆ ในระยะไมเกนิ 3-4 เมตร ระหวางท่ีเชษฐาและไชยยันต กําลังสอบซักถามถึงเวรยามของกันและกันดวยความงงงัน รางเพรียวของพรานใหญกโ็ผลหนาปากถํ้าเขามา “หลับสบายดีไหมครับ เม่ือคืน?” เสียงทักหาวๆ ดังมาจากใบหนาอันยิ้มละไมน้ัน


861

“มันจะสบายเกินไปนะซิ ต่ืนข้ึนมาจะรับยามตอจากคุณ ก็ปรากฏวาแงซายหุงขาวแลว ดูนาฬิกา 6 โมงเชาพอดี ไปยังไงมายังไงกันนี่ ทําไมคุณไมปลุกผมข้ึนรับยามตอจากคุณ ตามท่ีตกลงกันไว” ไชยยนัตรองออกมา พรอมกบักระโดดลุกข้ึนยืนบิดกายดัดตนอยางเม่ือยลา “ผมก็เหมือนกนั เผลอหลับไมรูเร่ืองไปเลย นอนใจวาไชยยันตคงจะปลุกผมตอผลัดเวร แตแลวยังไงมาต่ืนพรอมกันอีตอนสวางนีก่็ไมรู” เชษฐากลาวอยางงงๆ มาอีกคนหนึ่ง รพินทรหัวเราะเบาๆ วางไรเฟลพงิผนังหินไว “ผมไมไดปลุกคุณไชยยนัตข้ึนเองแหละครับ คุณไชยยันตเลยไมไดปลุกคุณชายอีกตอหนึ่ง” “แปลวาคุณเฝายามคนเดียวตลอดรุงเลยรึ?” “เปลาหรอกครับ ผมต่ืนข้ึนมาเดี๋ยวเดยีวเทานั้น ดแูลอะไรเสร็จเรียบรอยก็นอนเหมือนกัน วางใจวาท่ีนี่ปลอดภัยด ีและเห็นวาไมจําเปนจะตองนั่งเฝายามใหเสียเวลา ใหพวกเรานอนเอาแรงกนัไวมากๆ ดกีวา เพราะวนันี้เราจะบุกกันหนกักวาเม่ือวาน” “มินาละ” ไชยยนัตครางล่ัน แลวก็หวัเราะออกมา หนัเขาหาน้ําผ้ึงในกระบอก รินใสถวยพลาสติกเทกรอกใสปาก เปนอาหารม้ือแรกของวัน “เลนเอาตกใจทีเดียว เม่ือวานปนเขากนัเสียย่ําแย เพลียไปหมด เลยหลับเปนตาย คุณไมปลุกผมกไ็มรูตัว เพราะนึกอยูวายังไงเสียคุณก็ตองปลุกตามหนาท่ีอยูแลว ไมยกัรูวาเม่ือคืนนี้เราไมมียามกันเลย แตผมวาแบบนี้บอยๆ ถามันจะไมเหมาะนา อยางนอยท่ีสุดตอนนั้นก็ควรจะมีพวกเราตื่นเปนยามอยูสักคน หลับกันหมดเกิดอะไรข้ึนกวาจะรูตัวกส็ายเสียแลว” “ไมเปนไรหรอกครับ มันแลวแตภูมิประเทศและเหตุการณ แหลงพักนอนของเราตรงไหนท่ีผมเห็นวาจะไมมีอันตรายอะไร เราก็ควรจะนอนกันไดทุกคน โดยไมตองเฝายามใหเสียแรงงาน แหลงไหนมันจําเปน ก็ตองเฝากนัอยางท่ีแลว สําหรับผม เกิด หรือแงซาย หลับหรือไมหลับก็มีผลเทากันนัน่แหละครับ คือสัญชาตญาณปาสองใหเราตองนอนไวเสมอ ตามปกติแลว...สําหรับพวกผมเวลาออกปา ไมเคยจําเปนตองจดัเวรยามเฝากนัเลย ถึงเวลานอนเราทุกคนกน็อนพรอมกันหมด ยกเวนในกรณีท่ีเราตามลาเสือกินคน หรือวาชางเจาเลหเทานัน้ ท่ีตองระวังกันเปนพิเศษหนอย” “คุณต่ืนนานแลวหรือ?” หัวหนาคณะเดินทางถาม ยืน่ถวยไปขอน้าํผ้ึงจากไชยยนัตมาจิบบาง “ก็กอนหนาพวกคุณชายสักคร่ึงช่ัวโมงนี่เองครับ นึกวาจะออกไปหาเลียงผาสักตัว แตหมดหวัง หมอกลงหนักเหลือเกิน มองอะไรไมเห็นเลย เกือบเดินไปเหยยีบมันโดยไมรูตัว ยิงไมทันแตก็ไมเสียเท่ียวนกั ไดไอนีม่าตัวหนึ่ง”


862

วาแลว เขาก็ช้ีมือไปทางเบ้ืองหลังของเกิด ผูกําลังรินน้ําขาวใสกระบอกอยู คณะนายจางหันไปเห็นก็อุทานออกมาเบาๆ มันคือเตาภูเขาตัวขนาดชามอางยอมๆ ตัวหนึ่ง นอนหงายทองเอาตีนท้ังส่ีตะกุยตะกายอากาศอยู พยายามจะพลิกตัวคว่ํา ลักษณะของมันเหมือนเตาดํา เพยีงแตสวนหางที่ยาวออกมาเปนพิเศษเทานั้น ไชยยนัตเหน็เขาก็กระโดดเขาไปดูดวยความสนใจ “เตาเหรอ ไปไดมายังไงกนันี?่” “เกิดจับไดท่ีริมบึง ตรงท่ีเราผานมาเม่ือวานนี้ตอนเชามืด” “ผมไมเคยกินมากอนเลย กนิดีเหรอ ทํายังไงกินกนันี”่ เกิดเงยหนาข้ึนหัวเราะ ตอบแทนมาวา “โธ เจานายครับ ดีกวาเนื้อหมูเสียอีก แลเนื้อออกคลุกกะพริกข้ีหนู เกลือ หอใบกลวยปง โอย! อรอย!” “จะเอาเนื้อมันออกไดอีทาไหน” “โยนเขาไปในกองไฟท้ังเปนๆ นั่นแหละครับ เจานาย พอมันตาย เนือ้ระอุก็เลาะกระดองออก งายนดิเดยีว เดี๋ยวเกดิจะทําใหด”ู ไชยยนัตสูดปาก น้ําลายสอข้ึนมาทันที ดารินเดินตรงเขามาหยุดยืนท่ีเตาตัวนัน้ มองหนาพรานใหญกับเกิดสลับกันไปมาเงียบๆ อยูครูหนึ่ง ก็เอยข้ึนเรียบๆ วา “เรายังไมถึงกบัตายอดตายอยากกันนักไมใชหรือ นายพราน? อยางนอยก็มีขาวและเนื้อแหงพอปะทังไปไดอีกหลายมื้อ เพราะฉะนั้น อยาเปนมนุษยสมัยหินกนักอนเวลาอันควรเลย” วาแลวหลอนกระดิกนิ้ว เรียกแงซายเขามา ออกคําส่ังหนาตาเฉย “แงซาย อุมเอาเตาตัวนี้ ไปปลอยไวในท่ีปลอดภัยสําหรับมันท่ีสุด” เกิดอาปากคาง ไชยยันตรองโวยวายล่ันออกมา สวนแงซายปราดตรงเขามาแตแลวก็ยืนชะงัก ยิ้มแหงๆ รีรออยู ดารินออกคําส่ังเฉียบขาดอีกคร้ัง พรอมกับตบที่หลังโดยแรง คนใชหนุมชาวดง จึงกมลงอุมเตาตัวนัน้เดนิหายออกไป ทามกลางเสียงบนพําอยางหัวเสียของไชยยนัต “นี่! เปนเสียยงัง้ี! มันจะไปกันไมไดตลอดรอดฝงก็เพราะอีแบบนีแ้หละ เขาอุตสาหไปหาของดีๆ มาใหกิน ขัดขวางเสียแลว!” ม.ร.ว.หญิงคนสวย จองตาเพือ่นชาย แลวหวัเราะหึๆ ในลําคอ “อยาทมิฬหินชาติใหมากนักเลยไชยยันต” หลอนพูดตํ่าๆ “เอาไวใหถึงวาระสุดทาย จะอดตายกันเสียกอน แลวฉันจะไมขัดขวางเลย แมวาเธอจะกินเนื้อคนดวยกัน ถามจริงๆ เถอะ เธอกินมันเขาไปลงหรือ โดยการดูมันถูกเผาท้ังเปนดิ้นกระแดวๆ อยูในกองไฟจนกวาจะขาดใจ แลวก็ถูกเลาะเอากระดองออก อะไรกไ็มสําคัญเทากับวา มันไมไดเปนสัตวท่ีควรจะกินเลย”


863

แลวหลอนก็หนัมาทางเกิดกบัรพินทร ผูมีหนาพิกลๆ อยู กอดอกถามวา “ท้ังสองคนนี้เคยจับเตามาเผากินแบบนี้มากี่ตัวแลว?” เกิดยิ้มแหงๆ ชําเลืองดูพรานใหญ แลวตอบออมแอม “แฮะๆ ก็หลายตัวแลวครับ มันอรอยจริงๆ” “ใครเปนคนจบั ใครเปนคนเผา หรือวาชวยกัน?” “ผมเปนคนทําท้ังหมดนัน่แหละครับ นายหญิง แตพรานใหญก็กินดวย เพียงแตวาไมเคยทําเอง” “แลวเขาเคยเปนคนออกคําส่ัง ใหเราไปหาเตามากินบางไหม?” “แฮะๆ บางทีก็เคยเหมือนกนัแหละครับ” “จําฉันพูดไวใหดีนะ ตกนรกถูกเผาท้ังเปนในกระทะทองแดง คนละรอยปตอเตาตัวหนึง่ ท้ังบาวท้ังนายนั่นแหละ ออ! มินาละ สงสัยมานานแลววา ท้ังสองคนนีทํ่าไมหนาจึงเหมือนเตา คนอะไรยังง้ีก็ไมรู เปนเด็กเปนเล็กละก็ จะจับเฆ่ียนใหหลังลายทีเดยีว” รพินทร ไพรวัลย กลืนน้ําลายลงคอ เดินผละหนีออกไปนอกเพิงผา สวนเกิดคําคอยนหลับตาครางหงิง พอหลอนหันขวับมาทางไชยยันตผูยืนหนามุยอยูคนเดียว อดตีนายทหารปนใหญรีบผละหนี เดนิตามหลังรพนิทรออกไปโดยเร็ว ม.ร.ว.สาวคนสวย จงึหันมาทางพีช่ายผูเหลืออยูคนสุดทาย เชษฐารีบยกมือข้ึนโบก รองออกมาโดยเร็ว “พี่เปลานะ นอย! อยามาแชงพี่ พี่ไมไดออกความเห็นอะไรสักหนอย” วาแลวพี่ชายก็เดินตามออกไปอีกคนหนึ่ง ท้ังสามชายมายืนกะพริบตาปริบๆ มองหนากนันอกปากถํ้า แลวไชยยันตกับเชษฐา ก็ปลอยเสียงหวัเราะออกมางอหาย สวนรพินทรหัวเราะไมสนิทนัก บนออยๆ “ผมเสียทาจริงๆ ลืมนึกถึงคุณหญิงไป เลยถูกวาเสียเจ็บ” “คราวหลังทําใหเสร็จเรียบรอยกอนซิ ข้ีครานจะเค้ียวเพลินไปเทานัน้ แลวคอยบอกทีหลัง” เชษฐาพูดพลางหัวเราะพลาง ไชยยนัตโคลงหัว “ไอเด็กคนนี้มันยุงจริงๆ พบัผาซิ ปากกัดก็เทานัน้ นกึวาจะไดกินเตาเสียหนอย หนอยขัดจังหวะเสียได เลยอดเลย” “ก็นาเหน็ใจเธอหรอกครับ ผูหญิงทุกคนไมอยากเห็นใครฆาสัตวประเภทนี้ และวาอันท่ีจริง คนในเมืองเขาก็ไมนยิมกินเตากนั แตชาวปาชอบมาก การจะกินมันไดแตละคร้ัง ก็ทุลักทุเลเต็มทน ดูทุเรศเหลือเกิน เพราะตองเผาหรือไมก็ตมท้ังเปน เธอส่ังใหปลอยมันไปไดกด็ีเหมือนกนั ผมคิดแตเพยีงวา ไหนๆ ก็มาใชชีวิตกันอยูในปาแลว ก็อยากจะหาอาหารแปลกๆ มาใหทานตามประสาชาวปาเทานัน้”


864

“แลวเม่ือตอนหลงปาอยูดวยกันนะ คุณหาอะไรใหแมเจาประคุณกนิ?” ไชยยนัตถาม พรานใหญหัวเราะเบาๆ “โธ! ท้ังๆ ท่ีอดจะแยอยูแลว ผมจะยิงคาง เธอยังไมยอมเลยครับ อาหารสองสามม้ือเปนพวกไกปาและเกง โชคดีเหลือเกินท่ีเธอมีปนส้ันติดตัวอยู พอไดอาศัยหาสัตวพวกน้ันกนิได” “ก็คุณนี่นา” ไชยยนัตวา “เปนผมละก็ หาเขียดหรือมายก็กิ้งกาใหกนิเสียใหเข็ด ไมยอมกินก็อดเอง จะไดรูสึกเสียบาง รักจะเดินปามามัวแตเลือกกินอยูไดยังไง กอนจะมาก็เตือนกนัแลว เห็นรับปากแข็งขัน แตแลวมาคอยขวางคอบิณฑบาตเสียเร่ือย ทีแรกก็พญาลดตัวหนึ่งละ ตอมากล่ิ็นอีกตัว คราวนี้ปลอยเตาไปอีกตัว จะลองกินดูม่ังก็เลยไมไดกิน ผูหญิงเปนเสียยังง้ี คราวหลังเอาอยางเชษฐาวาดกีวา สัตวอะไรแปลกๆ ท่ีเราจะกินกัน ทําอยาใหนอยเหน็เสียแลวใหกนิดวย อยากดเูหมือนกนั รูทีหลังจะทําหนายังไง” “เห็นจะไมสําเร็จหรอกครับ คุณหญิงระวงัจะตายเร่ืองอาหารการกิน เห็นอะไรผิดทาไมยอมทานเสียดือ้ๆ เร่ืองหลอกใหทานคงจะยาก” “ไมตองหวงหรอก” ผูเปนพี่ชายของ ม.ร.ว.สาวคนสวยบอกยิ้มๆ “ลําบากกันดารเขาจริงๆ ในหนทางขางหนา ยายนอยก็คงจะตองกนิเอง ไมวาอะไร ตอนนี้เลือกกนิได กใ็หเขาเลือกไปกอน” “นั่นไปยนืนินทาอะไรกันอยูไมทราบ เสียดายเตาตัวนั้นกนันักเหรอ?” เสียงแหลมใสตะโกนมาจาเบ้ืองหลัง ทุกคนหันขวับไป ก็เห็นเจาของเสียงยืนกอดอกอยูหนาเพิ่งถํ้า ไชยยันตหันไปทําหนายน ตะโกนตอบไปวา “ไมไดนนิทาหรอก กําลังชวยกันสํารวมจิตสวดมนต อธิษฐานแผสวนกุศลไปใหเตาตัวนั้น เวลาจะตายจะไดไมตองตกกระทะทองแดง เอาแคกระทะดินกย็ังด ีรอนนอยหนอย” “ขาวสุกแลวเจาคะ เชิญมากนิได!” หลอนบอก แลวก็ผลุบหายเขาไป ท้ังสามชวนกันเดินกลับเขาไปในเพิงหิน และรับประทานอาหารเชา ซ่ึงไมผิดอะไรไปจากท่ีผานมาแลวเม่ือเยน็วานนี้ พอเสร็จกด็ับไฟเก็บขาวของ พรอมท่ีจะออกเดินทางกันไดในทันที ท้ังๆ ท่ีหมอกยังบดบังอยูท่ัวไป อากาศตอนเชากําลังเยน็สดช่ืน ประกอบกับท่ีตางไดรับการพักผอนหลับนอนมาอยางเต็มอ่ิมเม่ือคืน ทําใหทุกคนมีกําลังกระปรี้กระเปราข้ึน นาฬิกาขอมือของเชษฐา ช้ีบอกเวลา 7.00 น.เศษ ขณะท่ีท้ังหมดผละออกจากท่ีพกัแรม “พยายามเดินเรียงเดี่ยว ตามหลังผมไว”


865

จอมพรานกําชับคณะนายจางของเขา ภายหลังจากผานแองน้ําหนาปากถํ้ามา “อยาแยกเดินหางผดิเสนทางออกไป บริเวณนี้เต็มไปดวยเหว และหนาผาชัน หมอกจัด เรายังมองอะไรไมเห็นชัด อาจพลาดตกลงไปได เรากําลังตัดทางลงแองกระทะขางลาง ทางดานตะวันตกเฉียงใต ประมาณเท่ียงจึงจะลงพนจากเขาลูกนี้”


866

36 ในมานหมอกท่ีมองเห็นภูมิประเทศรอบดานในระยะไมเกิน 3-4 วา ทุกคนเดินแถวเรียงเดี่ยว ตามหลังการนําของรพินทรไปอยางระมัดระวัง เหมือนงมไปในความมืดท่ีไมเห็นอนาคต หรือจุดหมายปลายทางเบื้องหนา อยางไรก็ตาม พรานใหญยอมเปรียบเสมือนเรือนํารอง เขารูจักเหวทุกเหว หนาผาลึกชันทุกตอน หรือกอนหินทุกกอนก็วาได พื้นหินสูงต่ําขรุขระท่ีผานไปน้ัน จับเขียวไปดวยตะไครน้ํา และเปยกชุมดวยน้ําคาง ทุกคนตองเพิ่มความระมัดระวังในการไถลล่ืนในระหวางผานหุบเหว เพราะถาพลาดนิดเดียว ก็หมายถึงมัจจุราชอาแขนรับอยูเบื้องลาง หนึ่งช่ัวโมงเตม็ๆ ผานไปของการปนปายพยุงตัวอยางชนิดระวังตัวแจ ท้ังหมดรูสึกวาบายหนาลงตํ่าลงทุกขณะ แตยังไมสามารถสังเกตทิศทางไดอยูตามเดมิ หมอกจางลงบางเล็กนอย รอบดานเห็นแตหินผาโขดแกง ท่ีเขียวชอุมไปดวยพวกเฟรนกลวยไมและวาน การเดินไมสามารถจะไปไดเร็วนัก เพราะตองใชความระวังกนัอยางเต็มท่ี ขณะท่ีผานบริเวณหนาผาตัดแหงหนึ่ง เชษฐากาวเหยยีบหินพลาดไถลล่ืนเสียหลัก ถลาจะหลุดพนหนาผาลงไป โชคดีเหลือเกนิท่ีแงซายผูเดนิคุมอยูทายขบวน เผนเขาควาแขนไว แตเพราะท่ีลาดชัน ท้ังสองตางไถลล่ืนหวุดหวิดจะตกลงไปดวยกัน ทวามืออันเหนยีวแนนของคนใชชาวดงขางหนึง่ เหนี่ยวรากไมไวได โดยมีอีกมือหนึ่งมัดเปนเปลาะจับอยูกับแขนของหัวหนาคณะเดินทาง รพินทรกระโดดตามลงไปเปนคนท่ีสาม ยึดแขนแงซายไวอีกทอดหนึง่ กอนท่ีรากไมอันนั้นจะถอนรากเพราะทานนํ้าหนักไมไหว ตอไปเกิด ซ่ึงยันตัวไวกับแงหินยืน่สะพายปนไปใหพรานใหญพยุงตัว ติดคากันอยูเชนนั้นอยางนาหวาดเสียว ไชยยันตกับดารินมาไดสติภายหลัง ชวยกันเอาเชือกขางหนึ่งมัดแนนหนาติดกับโคนไม แลวโยนปลายอีกขางหนึ่งลงมาให ท้ังส่ีคนจึงใชเชือกเสนนั้นเปนเคร่ืองกูสถานการณรายกลับคืนมาไดอยางทุลักทุเล ทาม กลางความใจหายใจคว่ํา ดารินหนาซีดเผือด หลอนต่ืนเตนตกใจยิ่งกวาทุกคน เขามาจบัแขนพ่ีชายไวแนน แตเชษฐาหัวเราะ ภายหลังจากไตกลับข้ึนบนไหลผาอยางปลอดภยัอีกคร้ัง “ถาไมไดมือตุกแกของนาย ฉันคงจบไปแลว” เขาเอยดวยเสียงหาวกงัวาน ตบไหลแงซายหนักหนวง ตาเปนประกาย แลวก็หันมาทางพรานใหญ “ขอโทษที ท่ีผมขาดความระมัดระวังไปหนอย มัวแตหนัไปเตือนนอย ตัวเองกลับล่ืน ทีมของเราวองไวและสติดีมาก สามารถแกไขสถานการณฉุกเฉินกนัไดดทุีกคน ถาคนหนึ่งคนใดเอาแตตกใจ ผลีผลามเขาชวยโดยไมมีหลัก ไมมีใครก็ใครคงจะหลนลงไปสักคน หรือไมก็ท้ังคณะนั่นแหละ ขอบคุณสวรรคสําหรับเหตุการณเม่ือสักครูนี้” “ผมก็มัวแตเดนินําอยูขางหนา”


867

รพินทรบอกเบาๆ พรอมกับอาการถอนใจเฮือกออกมา เขาเองก็จิตใจแทบไมอยูกบัเนื้อกับตัว ทันทีท่ีหันขวับมาเหน็รางของเชษฐาและแงซาย ไถลล่ืนกล้ิงลงไปดวยกนั “มารูสึกตัวเพราะไดยินเสียงคุณหญิงรอง” “นอยใจไมมีเหลือแลวละคะ ตอนนัน้ทําอะไรไมถูกเลย” ดารินพูดเสียงส่ันระรัว มีอาการเหมือนจะเปนลม “แตเธอยังดกีวาฉัน เพราะถึงจะทําอะไรไมถูก เธอก็ยังสติดีพอท่ีจะรองเตือนใหฉันโยนเชือกลงไปให ฉันสิ มัวแตตะลึงตัวแข็งไปหมด” ไชยยนัตพูดตํ่าๆ พรอมกับโคลงหัวสบถพํา มองลงไปยังเหวลึกไมเหน็กนอยางสยองใจ แลวหนัมาทางแงซาย “แกเปนคนกลา และสติดีมาก แงซาย” หนุมชาวดงนกัพเนจรสีหนาเฉยๆ เปนปกติ เหมือนไมไดเกิดอะไรข้ึน” “ถาไมไดพรานใหญยึดแขนไวอีกที ผมกับเจานายกร็วงลงไปแลว เพราะรากไมท่ีผมเกาะกําลังจะถอน” รพินทรยักไหล “ถาไมไดสายสะพายปนของเกิดท่ีสงมาให ฉันก็กําลังจะไถลตามลงไปดวย เพราะหินท่ีจับไวล่ืนเหลือเกิน” เกิดหวัเราะ “ถาไมไดเชือกท่ีนายทหารโยนลงให เกิดก็กําลังจะคะมําหนาลงไปเหมือนกัน เพราะท่ีมันลาดชันยนืไมถนัด” ไชยยนัตผิวปากยาว หันไปทางดาริน “ถาไมไดเสียงเตือนของนอย ฉันก็คงสงเชือกลงไปไมทันการ เพราะมัวแตตะลึงอยู” ทุกคนมองหนากันเองไปมา แลวหวัเราะออกมาพรอมๆ กัน ภายหลังนาทีวิกฤติอันอกส่ันขวัญแขวนผานไป “ท้ังหาคนพวกเรานั่นแหละ ถาคนใดคนหนึ่งทํางานพลาด หรือไมประสานกันแมแตนิดเดียว ฉันกเ็สร็จไปแลว ขอขอบใจทุกคน โดยเฉพาะอยางยิ่งแงซาย ผูท่ีชวยฉันไวเปนคนแรก” เชษฐากลาวอยางประทับใจ เหตุการณในคร้ังนี้มันคงผนึกอยูในความทรงจําของเขาช่ัวชีวิต มันแสดงถึงความสามัคคีพรอมเพรียง และความเปนน้ําหนึ่งใจเดียวในระหวางหกชีวติท่ีเส่ียงภัยรวมกัน ชนดิเคียงบาเคียงไหล แงซายก็ดี รพนิทร หรือเกดิก็ดี ลวนพิสูจนชัดถึงความหาวหาญเด็ดเดี่ยว และการเสียสละทัดเทียมกัน ควรแกการบุกบ่ันฝาฟนอันตรายรวมกนัตอไปภายหนา สมคําม่ันสัญญาในขอท่ีวา ตางจะฝากชีวิตไวใหแกกนัและโดยไมบกพรอง ยิ่งนานไปเขาก็ยิ่งบังเกิดความแนใจ แนนแฟนข้ึนเปนลําดับ


868

และเม่ือลงไดแนใจแลวเชนนี้ สุภาพบุรุษในราชสกุลผูเปนหัวหนาคณะเดินทางเส่ียงมฤตยู ก็เต็มไปดวยความแชมช่ืนปลอดโปรงใจ เขาไมกงัวลอีกแลว สําหรับมหาพิบัติภัย ท่ีอาจมีรออยูในอนาคตขางหนา ลงไดพรานนําทางและคนใชผูกลาหาญมั่นคง และซ่ือสัตยเทานัน้ หนทางตอไปเร่ิมไตสูงข้ึน และเต็มไปดวยอันตรายเพิ่มข้ึน เพราะตองคอยๆ ปนปายไปตามชะงอนแกงหิน ทามกลางกระแสลมท่ีโกรกแรง รอบดานเปนอากาศอันเวิ้งวาง มฤตยูกวกัมือไหวๆ อยูเบ้ืองลาง รอจังหวะพลาดของแตละคน ไมมีส่ิงใดจะมาเปนหลักประกนัใหได นอกจากมือและเทาอันเหนียวแนนม่ันคงเทานั้น “มีทางไหนท่ีเล่ียงหนาผาตอนนี้เสียไดไหม?” ดารินเอยถามข้ึนอยางหนักใจ เม่ือตางข้ึนมาพักเหน่ือยอยูบนไหลตอนหนึ่ง อาณาเขตกวางเพียงไมเกินสองเมตรเบื้องบนสูงข้ึนไปเปนชองช้ัน สวนเบ้ืองลางลิบล่ิวเห็นโขดหนิระเกะ ระกะมองแลวหวามใจ รพินทรเมมปาก ส่ันหนาชาๆ “เห็นจะไมมีทางเล่ียงหรอกครับ เราจะตองปนหนาผาตอนนี้ข้ึนไปใหได ถามายง้ันก็เสียเวลาออมกนัอีกสองวันเต็มๆ ทีเดียว ผานตอนน้ีไปไดก็สบายแลว” ทุกคนเหง่ือชุมโชก แมอากาศจะเยือกเย็นฉํ่า ตลอดเวลาท่ีไตเขา ไมมีใครพูดคําใดกนัเลย นอกจากคอยระมัดระวังตัวแจ คณะนายจางตางรูตัวไดดวีากําลังไตอยูบนจมูกของมัจจุราช พริบตาใดพริบตาหนึง่เทานั้น หมายถึงอวสานแหงชีวิต รพินทร เกิด และแงซาย แยกกันออกคอยใหแกดูแลระมัดระวังนายจางคนละคู ท้ังสามเปนนักไตเขาที่ชํานาญดีอยูแลว โดยไมตองพะวงหวงถึงกันและกัน นอกจากคอยประคับประคองนายจางเทานัน้ แลวพรานใหญก็หันไปจองหนาคณะนายจางของเขาอยางกังวล กลาวถามข้ึนเปนการหยั่งน้ําเสียง “เปนยังไงครับ พอไหวไหม อีกชวงเดียวเทานั้น?” “ถาไมไหว ก็ไมตองไปตามอนุชาท่ีเทือกเขาพระศิวะ!” ไชยยนัตโพลงออกมา พรอมกับหัวเราะหาวๆ เชษฐากมศีรษะลง บอกเสียงหนักแนนวา “นําตอไปรพนิทร ตอใหมันยิ่งกวานี้สักเพียงไหน คุณไปได พวกเรากไ็ปได” สายตาของจอมพรานเปล่ียนไปจับอยูท่ีดารินอยางเปนหวง หลอนปาดแขนเส้ือข้ึนเช็ดเหง่ืออันเกาะพราวอยูบนใบหนา เส้ือและกางเกงลาสัตวถูกแงหินคม และการไถลครูดในระหวางปนปาย ขาดยบัเยินและมีเลือดซึมอยูซิบๆ หลอนทรหดเทากับอกสามศอกอยางนาสรรเสริญ แตถึง


869

อยางไรหลอนก็เปนผูหญิงคนเดียวในคณะ เขาอดท่ีจะสมเพชไมได แลวกย็ิ่งเหน็ใจ เม่ือเห็นนักมานุษยวิทยาคนสวย พยักหนาอยางเดด็เดีย่วพดูส้ันๆ “ไมตองหวงฉันหรอก” รพินทรถอนใจเบาๆ ภายหลังจากพักเหน่ือยอีกครูใหญแลว เขากเ็อาเชือกมัดเอวตนเองไวเปนอันดับแรกอยางม่ันคง “เพื่อความปลอดภัย เราตองผูกติดกันไวท้ังหกคนระหวางท่ีไตข้ึนไป ใครคนใดคนหน่ึงพลาด อีกหาคนยังพอจะชวยยึดไวได ดกีวาท่ีจะแยกกันเปนอิสระ เพราะถาพลาดพล้ังอยางไร จะไมมีโอกาสชวยกนัไดอีกเลย” ภายหลังจากคิดอยูเพยีงอึดใจเดียว เชษฐาก็เขาใจและเหน็พองดวย เอามัดเอวตนเองเปนคนท่ีสอง ท้ิงระยะหางจากรพินทร โดยสายเชือกยาวประมาณสามเมตร คนตอไปคือดาริน ถัดไปก็ไชยยนัต เกดิ และแงซายเปนคนสุดทาย ชวงหางของเชือกมีระยะเทากนั การผูกติดตัวกนัดวยสายเชือกอันเดยีวกันท้ังหกคน พอจะสรางความอบอุนใจใหไดบาง อยางนอยท่ีสุด ถาใครพลาดเขาสักคนก็ยังติดอีกหลายๆ คน ท่ีชวยยึดไวเปนสายโซ และหลักประกันอันม่ันคงท่ีสุด ก็คือรพินทรผูเปนตนเชือกไตนําขึ้นไปเปนคนแรก และแงซายผูเปนปลายเชือกร้ังทาย ไรเฟลของทุกคนบัดนี้ถูกสะพายไวกับไหล ในทาเฉียง มือและเทาเปนอิสระ สําหรับทําหนาท่ีปนปายอยางเดยีวเทานั้น ชะงอนแลวชะงอนเลา ท่ีตางคอยๆ ไตเรียงกนัข้ึนไปเปนทางอยางแชมชา ทามกลางลมบนท่ีพัดแรง โกรกกระหน่ํามาแตละคร้ัง เหมือนจะพัดใหหลุดลงไปจากเหล่ียมหินท่ีอาศัยเกาะพยุงตัว ยามนี้แหละท่ีตางคนตางตระหนักถึงคุณคาแหงการรวมชีวติ เปนอันหนึ่งอันเดียวโดยแทจริง ชีวิตท้ังหกรวมมาเปนชีวิตเดียว! นาประหลาดใจในขอท่ีวา เม่ือมีการปองกันตระเตรียมอยางไมประมาทเชนนี้ ทุกคนสามารถจะผานหนาผาสูงชันบริเวณน้ันข้ึนไป โดยไมมีใครเสียจังหวะพลาดพล้ังลงเลย แมแตดารินผูซ่ึงทุกคนในคณะเปนหวงกังวลมากท่ีสุด เพียงแตวาหลอนเหน็ดเหนื่อยอิดโรยมากกวาทุกคนเทานั้น เม่ือพนหนาผาข้ึนมาถึงยอดไม ใบหนางามนั้นขาวเผือด ริมฝปากแหงผาก ทุกคนถอนใจยาวอยางโลงอก ปลดสายเชือกท่ีผูกโยงออกและลงนั่งพกั หญิงสาวนอนฟุบลงกับพืน้หิน พี่ชายเขามานั่งประคอง และทุกคนก็เขามารายลอมหลอน “ฉันไมเปนอะไรหรอก” หลอนบอกหอบๆ หลับตาลง “หนามืดไปหนอยเทานัน้ พกัสักประเดีย๋วก็คงหาย”


870

คณะพรรคท้ังหมด มองดหูลอนอยางรูสึกเห็นใจยิ่ง ไชยยนัตเอาผาเช็ดหนาชุบน้ําในกระบอกจนชุมโชก แลวสงไปใหหลอนเช็ดตามใบหนาและลําคอ แงซายรินน้ําผ้ึงสงมาใหจิบ แตหญิงสาวส่ันหนาพึมพําขอบร่ันดี หลอนดื่มเขาไปเกือบคร่ึงแกว ใบหนาอันซีดขาดเร่ิมปรากฏสีเลือดข้ึน พยายามจะเบนศีรษะออกจากการซบอยูกับอกของพี่ชาย ผูประคับประคองอยู แตเชษฐาดงึใหนอนลงกับตัก พูดอยางปราณี “นอนลงเสียกอนเถิด นอย เรายังไมรีบรอนนักหรอก ทุกคนกเ็หนื่อยกนัแทบขาดใจท้ังนั้น เราจะพักกันสักครู” นองสาวฝนยิม้ พยายามดึงตัวข้ึนนั่งจนได ขาท้ังสองส่ันริก แทบจะเหยยีดไมออก “นอยเปนปกติเรียบรอยดแีลวคะพีใ่หญ โปรดอยาหวง” ไชยยนัตเอ้ือมมือมาจับขาของหลอนไว บีบใหเบาๆ “ฉันเห็นเธอเหยยีบหินพลาดสองคร้ัง ใจหายหมดนึกวาหอยตองแตงกลางเวหาเสียแลว ขอเทาแพลงหรือเปลา?” หลอนส่ันศีรษะ แววตาแมจะอิดโรย แตกเ็ปนประกายทรหด ฮึดสูสุดขีด “ไมหรอก แคเคล็ดนิดหนอยเทานั้น แตก็พอเดินตอไปได” พรานใหญทรุดตัวลงนั่งตรงหนา มองดูนายจางสาวผูแกรงเกินรูปโฉม ดวยความสงสารระคนชมเชยน้าํใจ เขารูตัวเองดีวา นับตัง้แตเร่ิมเขาปามา การนําคณะนายจางไตเขาในคร้ังนี้ เปนทางมหาวิบากและเส่ียงอันตรายท่ีสุด เหนือกวาทุกคร้ัง อยางไรก็ตาม เม่ือเปรียบเทียบกับหนทางกันดารในอนาคตขางหนา นี่ก็เปรียบไดดวยแบบฝกหัดขั้นตนเทานั้น “อยาวาแตคุณหญิงเลยครับ พวกเราทุกคน รวมท้ังผมเองดวยก็ยังแทบแยไปเหมือนกนั” เขาเอยข้ึนอยางออนโยน หลอนมองตอบดวยสายตารูทัน หัวเราะเสียงปรา “ขอบคุณมาก ท่ีอุตสาหใหกําลังใจฉัน คนอ่ืนจะย่ําแยสักขนาดไหนฉันก็ไมรูเหมือนกันนะ แตสําหรับคุณนะ รูสึกวาเหมือนเดินข้ึนบันไดบานแคสิบช้ันเทานั้น แลวก็คงจะวิ่งเขยงก็องกอยข้ึนเขาลงหวยไปไดอีก 20-30 กิโลเมตรอยางสบาย” รพินทรหัวเราะ ส่ันศีรษะชาๆ “โธ! ผมก็เปนมนุษยปุถุชนธรรมดาเหมือนๆ คุณหญิงนั่นแหละครับ ทําไมผมจะไมเหนื่อย ผานหนาผาตอนนี้มาได เราก็เบาตัวแลว ตอไปนีเ้ดินลงเขาอยางเดียวเทานัน้ สบายกวาทีแรกมาก” “ทําไมไมพาปนเขาอีกสักสิบลูกละ” ความเหนื่อย บวกกับอารมณเดิม ทําใหหลอนเกเรข้ึนมาอีก พรานใหญไมตอบ นอกจากยิ้มๆ แตพี่ชายหันไปลูบหลังนองสาว บอกน้ําเสียงเอ็นดูวา


871

“อยาไปประชดเขา ออกจากหลมชางแลว เปนเจอแน แบบฝกหัดในตอนนี้เพยีงแคช้ันประถมเทานั้น คอยๆ เรียนรูไปเถอะ อีกหนอยก็เคยชินเกงไปเอง เดีย๋วนี้ก็เกงข้ึนมากแลว” “นับวาเปนโชคดีมากนะ ท่ีพวกเราใหรพินทรนําออกเท่ียวลาสัตวกอน และก็มีเหตุจําเปนเฉพาะหนา ท่ีจะตองออกติดตามไอแหวง” ไชยยนัตเอยข้ึนพรอมกับเอนตัวลงนอนยาวเหยียดอยางหมดแรง “ส่ิงตางๆ ท่ีเราเผชิญมา มันเทากับเปนการ ‘อุนเคร่ือง’ ใหเกิดความเคยชินชํานาญในหนทางท่ีจะไปเผชิญขางหนา เปนการฝกฝนในตัว ไมวาจะในดานใดท้ังส้ิน ตอไปอะไรหนกั มันก็จะกลายเปนเบา ถาไมคุนกับมันเสียกอนแบบน้ี จูๆ ไปโดนเขาคงจะแย นึกวาจะไปถึงหลมชางก็พออยูตัวแลว” “พอจะตอไปไหวไหมครับ ผมกะวาเราจะทานอาหารเท่ียงกันท่ีตีนดอย และนอนกนัในดงกลางหุบ” รพินทรหันไปพูดหยั่งเสียงเบาๆ กับเชษฐา “ตกลง!” หัวหนาคณะเดินทางตอบงายๆ พรานใหญชําเลืองไปทางดาริน แผวเสียงลงเปนกระซิบ “ผมเปนหวงคุณหญิงเทานั้นแหละครับ วนันี้รูสึกเธอจะเหนื่อยมากท่ีสุด ถายังไงแลวเราพักทานอาหารเท่ียงกนัเสียท่ีนี่กอน แลวคอยหารือกันใหม” ดารินไดยินแววๆ ก็รองบอกมาวา “ขอใหรูไวดวยวา ฉันไมใชตุมถวงของการเดินทางคณะนี้ ถาฉันไมสามารถจะรวมทางไปกับคณะได ไมวาจะในโอกาสไหน ทุกคนไมตองหยุดรอ ท้ิงฉันไดเลย” เสียงของหลอนฉะฉานชัดเจน ความทิฐิ หัวร้ันของหลอน แมขนาดพี่ชายเองก็ยังไมกลาขวาง แลวใครจะขวางได รพินทร ไพรวลัย ยอมตระหนักด!ี ดาริน วราฤทธิ์! ไมตองการใหใครพิจารณาวาหลอนเปนคนออนแอ ไมตองการใหใครนับเอาวาหลอนเปน ‘ผูหญิง’ คนหนึ่งในคณะเดินทางนี้ มันกอจุดเร่ิมตนก็ดวยการพยายามหามปรามขัดขวางของเขากอนนั่นเอง อยางนอยท่ีสุด เทาท่ีรวมเหตุการณกันมา เขาก็ยอมแพ ยอมรับนับถือแลวในเร่ืองความทิฐิจนสุดใจขาดดิน้ของหลอน มันแสดงถึงหัวใจอันเขมแข็งเด็ดเดีย่วเกินหญิง ซ่ึงบางขณะมันกค็านกับเพศ และกําลังกายของหลอนเอง แตนั่นไมใชเปนส่ิงท่ีหลอนคํานึง เม่ือแรกเขาก็อยากจะดูฤทธ์ิหลอนเหมือนกันวาจะไปสักแคไหน แตเดี๋ยวนี้ประจักษชัดแลววา ราชสกุลสาวสวยผูนี้ ม่ันคงตอทิฐิของหลอนจริงๆ ยิ่งหามกเ็หมือนยิ่งย ุ รูชัดกันเสียเชนนี้ แทนท่ีจะคิดลองดีเหมือนแตกอน รพนิทรก็มีแตความสงสาร เขาจะไมทําอะไรเปนการยั่วยทิุฐิของหลอนโดยเด็ดขาด โดยเฉพาะอยางยิ่งในกรณีท่ีจะเปนภยัมาสูตัวหลอนเชนนี ้


872

บร่ันดีอีกคร่ึงถวย จนหนาเปนสีชมพูแก ม.ร.ว.สาวคนสวยก็ผุดลุกข้ึน สะบัดขาอันชาเปนตะคริวไปหมด พอเลือดฉีดแรงไปท่ัวราง กําลังของหลอนก็เร่ิมกลับคืนมา หันมาทางพ่ีชายและพรานใหญ ผูนั่งพักสนทนากันอยูเบาๆ พดูข้ึนลอยๆ วา “โอเค เรียบรอย เดินตอกันหรือยังละ อยาเสียเวลาเลย” “คุณหญิงแข็งแรงแลว แตพวกเรายงัเหนื่อยอยูเลยครับ” รพินทรพูดสีหนาเรียบๆ ซอนยิ้ม “เพราะฉะน้ัน ขออนุญาตนั่งพักสักสิบนาที มันคงไมทําใหเสียเวลามากไปนัก” “ดีเหมือนกัน ขาท้ังสองขางของฉันก็ลาไปหมดแลว ขอนอนแผอีกสักเดี๋ยวเถอะ” ไชยยนัตสนับสนุนมา ขณะนอนหลับตากางมือกางเทา “พี่ก็เต็มกลืนเหมือนกนั” เชษฐางอเขาเขามาใชมือตัวเองบีบนวด “ถามันสูงกวานี้อีกนิดเดียว เห็นทีจะรวงลงไปแน หากไมจําเปนจริงๆ แลว คราวหลังหาทางเดินใหมันสบายกวานี้ดีกวา แมจะออมหนอยก็ยงัดี” ประโยคหลังเขาหันไปพดูยิม้ๆ กับจอมพราน แตรพินทรยอมทราบดีวา ท้ังเชษฐาและไชยยนัตพยายามพูดใหสอดคลองกับเขา เพื่อเอาใจดารินนั่นเอง เพราะท้ังสองชายยอมจะซึมทราบในนิสัยของหลอนดีอยูแลว พรานใหญลอบสํารวจดูบุคคลท้ังสามอยางชื่นชมอยูเงยีบๆ ท้ังสามคนรักสนิทกลมเกลียวกันดียิง่ อยางนาชื่นใจ แมวาจะดูจากผิวเผินเห็นขดัแยงกันอยูตลอดเวลาก็ตาม อันนี้นี่เองจึงเปนเหตุผลสรุปไดอยางแนนแฟนวา เหตุใดจึงสามารถรวมเส่ียงอันตรายดวยกันคร้ังนี้ได พักใหญตอมา การเดินทางก็เร่ิมตนข้ึนอีกคร้ัง ทัศนวิสัยรอบดานเร่ิมจะกระจางชัดข้ึนบางแลว แดดตอนสายจัดสองผานมานหมอกลงมาเปนทาง สามารถมองเห็นภูมิประเทศรอบดานกวางไกลข้ึน ปาเบ้ืองลาง ในระหวางวงลอมอันกวางใหญของทิวเขา มองเห็นเขียวทึบลงไปไมไกลนัก เปนดงดบิลักษณะกนกระทะไพศาล สลับไปดวยเนินและลุมนอยใหญ เหลือท่ีจะคณานับเหมือนมองดภูาพจําลองในแผนท่ี “หุบท่ีเราเห็นอยูนี่แหละครับ ชาวปาเรียกกันวา ‘หุบหมาหอน’” พรานใหญบอกข้ึนดวยเสียงหาวๆ ขณะท่ีเชษบาและไชยยันตกาํลังใชกลองสองทางไกลสํารวจอยู “จากหนองน้ําแหง จนถึงหลมชาง ปานี้เปนปาดุท่ีสุด ไมมีใครคอยกลาผานเขาไปนกั มันอยูในวงลอมของกําแพงเขารอบดาน เปนแองอยูใจกลางพอดี แตกวางใหญมาก...เนื้อท่ีเปนพันๆ ตารางกิโลเมตร”


873

“ทึบเหลือเกิน!” ไชยยนัตพึมพาํออกมา สงกลองใหดาริน “สัตวเห็นจะชุม?” “ไมตองหวงหรอกครับ ต้ังแตเห็บทาก ข้ึนมาจนกระท่ังแรดหรือชาง รวมท้ังไขปา ผมเองก็ไดรับเช้ือมาลาเรียมาจากปานี้ ติดตัวเร้ือรังอยูจนกระท่ังทุกวันนี”้ “ฮา! บอกกลากอนนะ นายพราน” ดารินสะดุง รองเสียงหลงเอ็ดออกมา หันขวับมาจองหนาเขา ตาเบิกโพลง “สัตวรายสักเพียงไหนก็ชางมันเถอะ ฉันไมหวั่นหรอก ขออยางเดียวเทานั้น ไอสัตวกอความรําคาญชวนขยะแขยง ประเภทเห็บ หนอน หรือทาก ฉันไมเอาดวยแลว คราวนี้ยอมแพจริงๆ ขอใหเหน็ใจฉันบางเถิด แมวาจะไมเห็นใจในเร่ืองอ่ืนๆ” พรานใหญยิ้มขันๆ ดารินมีสีหนาขวัญหนีดฝีอเอาจริงๆ เม่ือเขาเอยถึงเหบ็และทาก “เสือ ชาง หมี แรด คุณหญิงไมกลัว ทําไมถึงมากลัวสัตวตัวกระจิดริด” หลอนทําตัวส่ัน ขนลุกขนชัน “บร๋ือว! บอกไมถูกหรอก พูดจริงๆ นะนี่ บอกกลาวเสียกอน ฉันไมเอาดวย เดีย๋วไดหันหลังกลับเทานัน้” “เสร็จกัน เสร็จเอาอีตอนเจอทากน่ีเอง” ไชยยนัตบนเบาๆ พลางหัวเราะหึๆ “สอบเอ็นทรานซไมผานเสียแลว นอยเอย เห็นจะไมไดไปเทือกเขาพระศิวะแน ถามัวแตกลัวทากอยู เดนิปามันก็ตองพบทุกอยางนัน่แหละ ไมวาจะเห็บ ทาก ร้ิน ไร อยากสบายตองนอนอยูกับบาน เร่ืองเล็กเหลือเกิน ทีเสือชางไมยกักลัว” ม.ร.ว.สาวคนสวย หนาซีดลงอยางนาสงสาร ทําหนาเหมือนจะรองไห พูดเสียงเครือ “โธ ก็ฉันเกลียดมันนี่นะ ขยะแขยงออก ไมรูจะไปสูรบกับมันไดยังไง สัตวอ่ืนไมวาจะรายกาจสักขนาดไหน ฉันไมหวั่นสักนิด สูหนามันไดท้ังนั้น บอกแลวยังไงวาไอสัตวนาขยะแขยงประเภทนั้น ฉันยอมแพราบ ไมเอา ไมไปดวยแลว” หลอนทรุดตัวลงน่ัง “ไมไป เธอก็ตองอยูคนเดยีวตรงนี้ หรือไมก็เดินไปทางอื่นคนเดยีว แลวคอยไปพบกันท่ีปาหวาย” ไชยยนัตทําหนาขึงขังกระเซา “ยังได เชิญไปเถอะ ท้ิงฉันไวท่ีนี่แหละ” ดารินพูดสะบัดๆ รพินทรเดินเขามาใกล ยิ้มออนโยน


874

“ไมมีใครท้ิงคุณหญิงหรอกครับ โปรดอยาวิตกไปเลย เราอยาเดินผานในบริเวณท่ีมันมีทาก หรือเห็บชุมเสียก็แลวกนั หรือถาจําเปนจริงๆ ผมก็มียาใหคุณหญิงทาง รับรองไดวาจะไมมีทากตัวไหน เกาะตัวคุณหญิงไดเลย ลุกข้ึนเถิดครับ” หญิงสาวคร่ึงยิม้คร่ึงบ้ึง กัดเล็บ “อยาหลอกกนันะ!” “ไมหลอกซิครับ โธ...” “ไมรูละ พาฉันเดินเขาไปในปาทากเม่ือไหรละก็ ฉันไมยอมไปดวยอีกแลว จะท้ิงฉันไวก็ตามใจ” “ปาช้ืนแฉะมากหรือ รพินทร?” เชษฐาเอยข้ึนอยางเครงขรึม “สวนมากครับ เวลาหนาแลง ปาท่ีไหนแหงหมด มีบริเวณหุบหมาหอนนี่เทานัน้ ท่ีเขียวชอุมอยูท้ังป” “ดูลักษณะของปาแลว มันยงัไงพิกลนะ” หัวหนาคณะเดินทางกลาวพรอมกับยกัไหล ยิ้มเล่ียนๆ “รูสึกวาจะเปนโลกอีกโลกหน่ึงโดยเฉพาะ ไมมีทางติดตอกับปารอบดานอ่ืนๆ เลย เพราะเขาสูงชันลอมไวรอบดาน คุณเคยผานบอยไหม?” “ก็ไมบอยนกัหรอกครับ เพียงส่ีหาคร้ัง ถาไมจําเปนจริงๆ ผมก็ไมผานเขามาเหมือนกัน ผมไมเคยมาดกัสัตวในหุบนีลํ้าเลียงออกไปขายเลย ไมรูจะขนออกไปไดยังไง เพราะตองปนเขาข้ึนมา ในนี้เปนแหลงปลอดของพวกสัตว มันอาศัยหลบภัยไดเปนอยางดี แตผมเช่ือวามันจะตองมีทางดานแหงใดแหงหนึ่ง สําหรับใหสัตวปานอกหลบเขามาในปานี้ได เพราะผมเคยตามกระทิงลําบากตัวหนึ่งเม่ือปกลาย และมาพบไดตัวมันในปานี้ เปนการตามเขามาอยางเดาสุมเชนนั้นเอง ก็ไมคิดมากอนเหมือนกนัวาจะพบมันในน้ี ไมเช่ือในทีแรกวามันจะไตเขาชันข้ึนมาไดอยางไร เม่ือปรากฏวามันหนีจากปานอก เขามาในปานี้ได กต็องแปลวามีทางผานสําหรับมัน ผมสงสัยอยูทุกวันนี้ วาไอแหวงจะมีท่ีหลบซอนอยูในนีก้็ได เวนไวแตวา ผมยังไมสามารถสํารวจพบทางเขาออกของพวกสัตวท่ีใชเปนทางติดตอระหวางปาในและปานอกเทานั้น มันจะตองเปนทางลับท่ีสุด และถาเรารู เราก็คงไมตองลําบากไตหนาผาเส่ียงข้ึนมาอยางเม่ือครูใหญนี”่ สีหนาของเชษฐา เต็มไปดวยความกังขาในคําบอกเลาของเขา “เอ ถามันนาคิดเสียแลวละ รพินทร มองดูดวยสายตาผาดๆ นี่ รูสึกวาดงทึบในแองกระทะท่ีเราเหน็อยูนี่ ไมนาจะมีทางผานเขาออกติดตอกับปารอบนอกไดเลย นอกจากปนหนาผาชันข้ึนมาอยางพวกเรา สัตวท่ีจะไปได จะมีกเ็ห็นจะเปนพวกสัตวเล็กท่ีปนเขาไดเทานัน้ แตคุณบอกวา คุณตามกระทิงจากปานอกแลวเขามาพบในดงนี้ ถากระทิงมันไปได ชางก็ไปได วาแตคุณแนใจหรือวา กระทิงตัวนั้นเปนตัวเดียวกันกับท่ีคุณตามมาจากปานอก”


875

“แนใจครับ กระทิงตัวนัน้เปนกระทิงราย พวกชาวปาเรียกมันวา ‘ไอจาว’ ผมตามมันมาเปนเวลาสามปเต็มๆ แตก็ไมไดตามจริงจงัอะไรนัก คร้ังสุดทาย พบมันประจันหนาท่ีหวยยางแฟง ผมไมทันรูตัวมากอน ถือลูกซองแฝดบรรจุลูกขนาดเกาเม็ดลํากลองหน่ึง สวนอีกลํากลองเปนลูกยิงนก มันพุงเขาใส ผมก็เลยเหนี่ยวออกไปพรอมกันท้ังสองไก แลวก็วิ่งข้ึนตนไม โชคดท่ีีมีตนตะเคียนอยูใกลๆ พอดีบุญคํากับเกดิตามมาทันมันก็เลยเปดไป หลังจากนั้นผมก็ตามมันอยางกวดขัน เพราะมันฆากะเหร่ียงเสียอีกหลายคน รอยมันขาดๆ หายๆ อยูท่ีตีนเขาลูกโนน” พรอมกับพูด เขาช้ีมือใหดูเขาทะมึนทางดานตะวันออกเฉียงเหนือ “ผมพยายามคนเทาไหร ก็ไมพบวามันหายไปทางไหน พยายามตรวจดูทางดาน กไ็มมีวี่แววเลยวา จะมีทางขามเขาอันเปนหนาผาชันไปไดยังไง พอดีบุญคําท่ีมาดวย ชวนผมปนหนาผาตอนนั้น บอกใหเลยเขามาเท่ียวในแองกระทะของหุบหมาหอนน่ี ผมก็เลยขามมาโดยไมคิดวาจะพบรองรอยอะไรของ ‘ไอจาว’ เพียงแคสํารวจปาฆาเวลาเทานั้น ตกเยน็นัน้เอง ขณะท่ีนัง่หุงขาวอยูริมพุแหงหนึ่ง มันโผลมาจากไหนไมทราบ...พรวดเขาใส ถาขณะนัน้ปนอยูหางตัวผมออกไปอีกนดิเดยีว ผมก็จบไปแลว ขณะท่ียิง หัวของมันหางจากปากกระบอกปนแทบไมถึงศอก ปรากฏวามันคือ ‘ไอจาว’ ตัวนัน้นัน่เอง” “ผมวาถาง้ันตองมีทางดานแน กระทิงคงจะตอกทอยใสหนาผาชันไมไดหรอก และทางอยางวานีแ่หละ ท่ีพวกสัตวใชเปนทางผานระหวางปาในและปานอก” ไชยยนัตลงความเห็นมาโดยเร็ว “ผมก็วาตองมีครับ แตผมพยายามคนเทาไหรก็ไมพบ” “และถามันมีทางดาน” เชษฐาพึมพํา ตาหร่ีลง “จะเปนไปไดไหม ท่ีไอแหวงขณะน้ี อาจหลบเราอยูในดงขางลางนี่ก็ได” ทุกคนมองตากันแลวอ้ึงไป “ผมยังสงสัยอยูเหมือนกันอยางท่ีบอกแลว” พรานใหญพดูเสียงตํ่าๆ “ไอแหวงไมไดอยูในหุบหมาหอน ปานนี้ มันจะตองอยูท่ีปาหวาย” ทันใดนั้น เสียงทุมตํ่าของใครคนหนึ่งกแ็ทรกข้ึนมา ทุกคนหันขวับไปก็พบวา เจาของเสียงท่ีทะลุกลางปลองข้ึนลอยๆ คือแงซายผูไมเคยพูดอะไรบอยนัก รพินทรจองหนาเขม็งเหมือนจะสํารวจหาอะไรบางอยาง “แกรูไดยังไง?” ชาวดงผูลึกลับหัวเราะเสียงลึกในลําคอ “ผมบอกไมถูก ผูกอง วาผมรูไดยังไง บางทีอาจเปนลางสังหรณ เม่ือคืนนี้ผมเห็นอะไรบางอยาง?” “แกเหน็อะไร?”


876

เชษฐา ไชยยนัต และดาริน ถามเร็วปร๋ือมาเปนเสียงเดียวกัน จองหนาสีทองแดงนั้นไมกะพริบ “เห็นพระธุดงค องคท่ีเคยเล้ียงผม มายืนอยูตรงหนา ทานมาขอบิณฑบาตชีวิตของไอแหวง กับโขลงของมันไว ทานใหผมบอกกับพวกเจานายวา จงอยาไดคิดตามลามันอีกเลย ตอไปนี้มันจะบายหนาเขาดงลึกไกลโพน และจะไมออกมาเปนภัยกับมนุษยใดๆ อีกแลว คนท่ีลมตายไปเพราะมันนั้น ก็อันเนื่องมาจากบุรพกรรมท่ีเคยทํากันไวกอน แตถาหากยังจะคิดลามัน ก็จะเปนเวรกันไมส้ินสุด และชีวิตของพวกเราอีกหลายคนจะลมตายลง” “แงซาย!” พรานใหญตวาดล่ันอยางเดอืดดาลโทสะ ตาลุกวาว “แกบังอาจมาก ท่ีกลาปนเร่ืองมดเท็จข้ึนถึงเพียงนี ้ฉันรูเจตนาแกดี แกไมตองการใหพวกเราเสียเวลาติดตามไอแหวงอยู ซ่ึงยังไมรูจะส้ินสุดลงเม่ือไหร เพราะแกตองการใหเร่ิมตนการเดินทางออกจากหลมชางเสียโดยเร็ว” กลาวจบ รพนิทรก็ปร่ีเขามาอยางลืมตัว แตก็ตองชะงัก เพราะดารินเหน่ียวไหลกระชากไว รองเสียงแหลม “รพินทร! หยดุ!! คุณจะทําอะไรแงซาย?” เขาไดสติ ยนืชะงัก จองหนาแงซายนิ่ง หนุมชาวดงพเนจรคงมีสีหนาเยยีบเยน็อยูในอาการปกติ มองตอบเขาดวยสายตาเปดเผย ปราศจากความหมาย เชษฐา ไชยยันต หันมองหนากันเองไปมา แลวมองไปท่ีพรานใหญ กับแงซาย สลับกันอยูเชนนั้นเปนครูใหญ เชษฐาจงึหัวเราะข้ึนเบาๆ เดินมาตบหลังรพินทร แลวก็มาหยุดยนือยูตรงหนาหนุมชาวดง เอยดวยน้ําเสียงปราณีวา “แงซาย เหลวไหลนะ นายฝนไปเสียแลว” “ผมอาจฝน แตเปนความฝนท่ีเห็นและไดยินเชนนั้นจริงๆ ผมไมไดปนเร่ืองมดเท็จข้ึน ผมเพียงแตบอกวา พระธุดงคองคนั้นทานพูดกับผมเชนไร แตผมก็จะไมขัดขวางในเจตนาของคณะเจานาย และพรอมท่ีจะรับใชทุกอยางเหมือนเชนท่ีปฏิญาณไว” แงซายตอบดวยเสียงหาวมีกงัวานเชนเดิม ไชยยนัตยิ้มกวางๆ เขามาตบไหลหนุมพเนจรชาวดงเบาๆ บอกวา “ถาพบพระธุดงคองคนั้นอีกละก็ ฝากบอกทานดวยเถิดวา ทานจะขอบิณฑบาตเร่ืองอ่ืนเรายินดีถวายท้ังนั้น แตขอยกเร่ืองไอแหวงนี้เสียเถอะ มันมีเวรไวกับมนษุยมาก และถึงคราวแลวท่ีมันจะตองใชเวรกรรมนั้น ตามกฎแหงกรรม เราเสียเวลา เสียอะไรทุกส่ิงทุกอยาง แมแตชีวิตลูกหาบของเรา ซ่ึงไมไดไปทําอะไรมันกอนมาแลว เพราะฉะนั้นขณะนี้มีอยูสองทางเทานั้น...ไมมันกเ็รา ตองปนกันไปขางหนึ่ง” “ฉันเช่ือเธอ แงซาย”


877

ดารินกลาวออกมาอีกคนหนึง่อยางออนโยน ยิ้มให “วาเธอไมไดปนเร่ืองมดเท็จข้ึน เธออาจเตือนเราดวยความหวังดีโดยบริสุทธ์ิใจ แตเราจะเลิกลมไมได ถาไอแหวงจะไมมีเวรกรรมกับพวกเราตอไป ก็ขอใหมันหลบหนีหายเขาดงลึกไปเสียเลย อยาไดปวนเปยนวนเวียนใหเราคนพบอีก” แลวหลอนก็ฉุดแขนรพินทรใหเดนิหางออกไป กระซิบสีหนาจริงจัง “คุณตองไมถือสาอะไรแงซาย ไดยินไหม หนาตาคุณนาเกลียดนากลัวเหลือเกินเม่ือตะก้ีนี ้ถาคุณทําอะไรแงซายละก็ ฉันจะไมมีวนัอภัยคุณเลย” พรานใหญพยายามระงับความรูสึกลงเปนปกติ หวัเราะหึๆ ควักบุหร่ีใบตองแหงออกมามวน “ผมตองขออภัยครับ คุณหญิง ผมลืมตัวไปจริงๆ เจาคนใชพิเศษของคุณหญิงนีย่วนมาก” “ความจริงยังยวนนอยกวาคุณเปนไหนๆ เม่ือตะก้ีนี้คุณจะทําอะไรเขา?” “ต๊ันหนามันสักที” “บา! ใจราย!! ดีนะท่ีฉันกระชากไวเสียทัน ฉันมองไมเหน็เหตุผลเลยวา ทําไมคุณถึงเขมนเขาตลอดเวลา” “ก็คงเหมือนกบัท่ีคุณหญิงเขมนผมนั่นแหละ!” เขาตอบดวยเสียงหวนกระชาก ยกมือข้ึนขยี้จมูกอยางหงุดหงิด แลวยัดบุหร่ีเขาปาก สะบัดไลทเตอรโดยแรง “มีอยางหรือ มันดันพดูอะไรเปนการทําลายขวัญพวกเราออกมาได มันบอกวาพวกเราจะตองตายเพราะไอแหวงอีก ถายังคิดจะตามลา มันเปนพวกไอแหวง หรือพวกเรากนัแน และท่ีผมรูวัตถุประสงคแทจริงก็คือ หมอนี่พยายามจะเรงการเดินทางไปใหถึงเทือกเขาพระศิวะโดยเร็ว มันมีจุดประสงคเรนลับอะไรอยูท่ีนั่นก็ไมรู แลวก็แสดงออกโดยไมคํานึงถึงวามันอาศัยพวกเรามา เราเองก็ตองการจะไปใหถึงท่ีนั่นโดยเร็วท่ีสุด...ไมนอยกวามันเหมือนกนั” “โธ อยาคิดอะไรไปใหมากเลยนา รพินทร” หลอนพูดเสียงออนกับเขาเปนคร้ังแรก ในยามท่ีเขาเปนฟนเปนไฟเชนนี้ สีหนากลุมใจ “ฉันไมสบายใจ ท่ีเห็นคุณไมชอบหนาแงซาย พวกเราเปนคนรับเขาเขามาเอง” “ก็เพราะพวกคุณหญิงรับหมดนี่เขาไวนะซิครับ ผมถึงยอมใหมันมาดวย ถาไมง้ันผมก็ไมใหมาดวย ผมรูวาพวกของคุณหญิงพอใจเจานี่มาก แตโปรดระลึกไวใหมากๆ ดวย ไอหมอนี่คืออดีตนายทหารกะเหร่ียงอิสระ เคยโจมตีคายตํารวจตระเวนชายแดนปนปมาแลว หมอเคยเปนโจร แลวเขามาขอสมัครไปดวย ก็ดวยจดุประสงคลึกลับท่ีเรายังไมรูชัด เราอาจถูกตลบหลังเม่ือไหรก็ไมรู ภายใตสีหนาซ่ือๆ และการรับใชอยางดูเผินๆ วาสุจริตภัคดีนี้ หมอไมใชคนซ่ือนักหรอก ภายใตสีหนาซ่ือๆ เซอๆ นั่นนะ รูไวเสียดวยวาคมรายกาจทีเดียว...ลึกลับก็เทานัน้”


878

“แตอยาลืมนะวา แงซายเคยชวยชีวิตคุณไว ตอนท่ีคายตํารวจของคุณถูกโจมตี และคุณเผนหนีเอาตัวรอด” ดารินพูดออยๆ รพินทรจุดบุหร่ีสูบ พนควันลงตํ่า ขมวดค้ิวนิว่หนา “นั่นเปนคํากลาวอางของหมอเองตะหาก หมออาจพูดเอาบุญคุณกับผมก็ได ผมจะไปรูไดยังไงวาผมแหกวงลอมออกมาทางดานแงซายและหมอไมยิง ปลอยใหผมรอดไป ขณะนั้นมันชุลมุนไปหมด และฉากเปนความมืด การรบเปนไปอยางตะลุมบอน” “แตคุณก็คงไมปฏิเสธวา กอนคายตํารวจตระเวนชายแดนของคุณ จะถูกกองโจรกะเหร่ียงโจมตี แงซายไดมาพูดเตือนเปนนัยๆ เตือนใหคุณรูตัว และขอใหผละหนีลวงหนาแลว นัน่ยอมแสดงวาเขามีเจตนาท่ีดกีับคุณอยูกอน” พรานใหญ อดตีรอยตํารวจตระเวนชายแดนไทยอ้ึงไป แตแลวก็เอาสีขางเขาถูบาง “นั่นไมใชบุญคุณอะไร ผมเคยชวยหมอไวกอนตอนท่ีพวกตํารวจจะยิงท้ิง” “อยาเกเรพาลรีพาลขวางนอกเร่ืองซิคะ รพนิทร” ดารินยกมือข้ึนกอดอก อมยิ้ม ชายหางตามองดูเขา พูดแผวหวานผิดไปกวาทุกคร้ังท่ีเขาเคยไดยิน เพราะมันมีคําวา ‘คะ’ อยูดวย ซ่ึงไมเคยปรากฏมากอน ระหวางนายจางราชสกุลสาวผูแสนหยิ่งและไวตัว กับพรานปารับจางนาํทางอยางเขา เสียงนัน้มีกระแสก่ึงยั่ว ก่ึงเอาใจ แตมันก็ชโลมอารมณท่ีกําลังพลุงพลานของเขา ใหเยือกเย็นลงไดอยางประหลาดลํ้า “ฉันไมไดพดูถึงเร่ืองบุญคุณ วาใครจะมีตอใคร ฉันพูดถึงเจตนารมณท่ีดีตะหาก เพือ่แกตางแทนใหแกแงซาย คุณมองเขาในแงรายตลอดเวลา ฉันก็พยายามจะหยิบยกในแงดีของเขา ซ่ึงเคยมีตอคุณเองมาในอดีต เพือ่ใหคุณเปรียบเทียบดูบางเทานั้น เอาละ ถึงแมคุณจะระแวงเขาอยูตลอดเวลา ไมไววางใจไดสนิทนัก ฉันก็ไมหามละ แตอยากจะขอรองอะไรสักอยางหน่ึงจะไดไหม” “อะไร?” “อยาแสดงอะไรเปนการใจรายกับเขานกั อยาใหเขาเห็นวาคุณรังเกียจเขาจนออกนอกหนา หรือวามองเห็นเขาเปนศัตรู เขาอยูในกลุมของพวกเราเพียงคนเดียว และอุตสาหฝากตัวเขามาเปนขาชวงใช และก็ปฏิบัติหนาท่ีโดยไมบกพรอง เขาควรจะไดรับความเมตตาพอสมควรจากคุณบาง” “คุณหญิงเมตตาไอหมอนี่มากเหลือเกนินะ” “ฉันสงสารเขา” “นาสงสารเสียเหลือเกินนะ ระวังใหดเีถอะ มันจะลวงตับเขาใหสักวันหนึ่ง พวกของคุณหญิงไมมีวนัเฉลียวคิดตามทันมันหรอก” “คุณควรจะแสดงเหตุผลท่ีชัดหนอยนะ ในการท่ีคุณระแวงแงซายถึงเพียงนี้” “อยาใหผมพดูเลย” รพินทรหัวเราะหึๆ ออกมาอีกคร้ัง อัดควันบุหร่ีลึก


879

“ทุกส่ิงทุกอยางของหมอน่ี ลวนลึกลับไปหมดท้ังนั้น สายตาผาดๆ มองไมพบหรอก เม่ือคืนนี้ก็เหมือนกัน ตอนท่ีคุณหญิงลุกข้ึนมานั่ง แลวก็บอกใหมันนอนนัน่นะ คุณหญิงนึกวามันหลับเหรอ?” ดารินหนาต่ืน “ทําไมหรือ อาว! ฉันใหเขานอน เขากห็ลับนะซิ เหน็กรนออกสนั่นไป” จอมพรานแยกเข้ียว “ผมบอกคุณหญิงมาคร้ังหนึ่งแลวใชไหมวา วิชาเสือพรานสอนไววา พวกเสือพรานนะ ถากรนไมหลับ ถาหลับไมกรน เม่ือตอนท่ีคุณหญิงนัง่อยูนั่นนะ หมอนี่ไมไดหลับเลย แกลงกรนหลอกคุณหญิงตายใจไปง้ันเองแหละ” “เหรอ!” หลอนรอง แลวหวัเราะออกมางงๆ หันไปมองทางหนุม พเนจร ผูบัดนีก้ําลังยืนพดูอะไรอยูกับเชษฐา และไชยยันตหางออกไป “ฉันไมยักรู แตก็ไมเหน็แปลกอะไรนี่ ถึงเขาไมหลับก็ไมเห็นเปนอะไรสักนิด” “ไอเปนไรนะ ไมเปนไรหรอก ตราบเทาท่ีหมอยังไมไดสําแดงฤทธ์ิรายออกมา แตอยางนอยก็ขอใหรูไวเถิดวามันหลอกคุณหญิงและทุกคนแลววา มันหลับ ท้ังๆ ท่ีมันไมหลับ แลวรูไหม พอคุณหญิงเขาไปนอนแลว ผมยังนั่งอยูท่ีโขดหินริมแองน้ําหนาถํ้า ไอผีนี่ยองไปยนือยูขางหลังผมเม่ือไหรก็ไมรู ไมไดยนิเสียงเลย หันมาพบโดยบังเอิญถึงกับสะดุง เกอืบจะเอาลูกปนยัดตูมเขาใหเสียแลว” ดารินปดปากหัวเราะ “ยังง้ันเหรอ? ฮือ เร่ืองแปลกดีนี่ ฉันไมรูตัวเลย พอแยกจากคุณแลวฉันก็เขานอนหลับสนิทเลย ไมยกัรูวาแงซายลุกข้ึนตอนไหน แลวยังไง เขาออกไปยืนอยูขางหลังคุณทําไม” “ก็มายืนแยกเขี้ยวยิ้มอยูนะซิ ผมก็ไมรูจุดประสงคของหมอเหมือนกนั วาดันลุกข้ึนมาทําไม ไลใหเขาไปนอน ดนันั่งลงใกลๆ ผมเสียอีก ซํ้ายังพูดอะไรพิลึกๆ ชวนเตะอยางไรพิกล พดูอยางท่ีจะเช่ือไมไดวาคนดงจะพูดออกมา” แลวเขากห็ยดุชะงักลงเพยีงนั้น “ไหน เลาตอไปซิ เอ...ชักสนุกนี”่ ม.ร.ว.คนสวยเตือนเขาตอมายิ้มๆ ดวยความสนใจ รพินทรนิ่ง หลอนเรงซักมาอีก เขาจึงถอนใจเฮือก “ผมจะเลาใหฟงตามจริงก็ได แลวคุณหญิงลองพิจารณาเอาเองเถอะ ในความลึกลับของไอหมอนี่ ผมยงัจําติดหูอยูจนกระท่ังเดีย๋วนี้...” รพินทรกระดกล้ินออกมาเลียริมฝปาก หวัค้ิวยังขมวดอยูเชนนั้น


880

“ในขณะน้ัน ผมนั่งอยูบนโขดหิน นกการเวกรองและบินผานแสงเดอืนขางบนอยูลิบๆ ไอเสือนี่เขานั่งลงกับพื้นแหงนมองตาม แลวก็พดูลอยๆ ข้ึนวา ‘นกฟา กาํลังรองเพลง เลนแสงเดือน’ ผมก็ถามวา ‘แลวยังไง’ มันหัวเราะ บอกตอมาวา ‘คนเห็นมันแตเงา คนไดยนิมันแตเสียง ไมมีใครรูแหลงท่ีอยู ไมมีใครไดสัมผัสแมแตขนหาง แตคงจะมีสักโอกาสหน่ึงท่ีวิหคฟา ผละแดนสวรรคลงมาเกลือกธุลีดิน วนันั้นยอมเปนวนัปติโสมนัสของพสุธา’ ฟงหมอพูดซิ นี่นะหรือแงซายคนใชชาวดงของคุณหญิง” ดารินซอยเปลือกตาถ่ีเร็ว แลวลืมตาโพลง รองเสียงสูง “แงซายพูดยังง้ีเหรอ?” “ก็ยังง้ีแหละ สาบานได ใหตกหนาผาตายเด๋ียวนี”้ “อือม แปลกนะ แตเขาจะเปนใครเลา นอกจากแงซายชาวดง” “เม่ือผมถามหมอ หมอก็ตอบอยางท่ีคุณหญิงพูดนีแ่หละ ซํ้ายังพูดใสหนาผมอีกดวยวา หมอมีความซ่ือสัตยตอเจานายไมนอยไปกวาผม ทาทายใหผมพิสูจนดวย” “แตคุณตองไมลืมนะวา แงซายนะพดูภาษาอังกฤษชัดเจนมากทีเดียว พวกเรางงกนัมาทีหนึ่งแลว เม่ือตอนสัมภาษณเขาท่ีหนองน้ําแหง” “แงซายพูดอังกฤษไอเพราะหมอเรียนมาในพมา และกองบัญชาการท่ีคุณหมิง แตภาษาไทยแบบนี้ หมอไปเรียนมาจากไหน” “คนเราพูดอะไรออกมาจากใจจริง ไมจําเปนจะตองเรียนมาจากไหนก็ได” หลอนเอยข้ึนมาเหมือนจะรําพึง สีหนาละไมดวยรอยยิ้มประหลาด ยากท่ีจะตีความหมาย เอียงคอ พึมพําวนประโยคเบาๆ “เขาใจพูดมากนะ ‘คนเห็นมันแตเงา คนไดยินมันแตเสียง ไมมีใครรูแหลงท่ีอยู ไมมีใครไดสัมผัสแมแตขนหาง แตคงมีสักโอกาสหน่ึง ท่ีวิหคฟาผละแดนสวรรค ลงมาเกลือกเลนธุลีดิน วนันั้นยอมเปนวปิติโสมนัสของพสุธา...’” หางตาคมปลาบ จับอยูท่ีใบหนาของเขา “จริงของแงซาย สักวันหนึ่ง วิหคฟาอาจผละจากแดนสวรรค ลงมาเกลือกเลนธุลีดินก็ได แตกย็ังไมรูวา พสุธาจะมีความปติโสมนัสสักเพียงไหน อาจไมมีเลยก็ได!” ตาตอตาประสานกันนิ่ง คร้ันแลว ทันใดนั้น เขาก็ตองสะดุงหันขวับไปโดยเร็ว เพราะเสียงตะโกนเรียกของเชษฐา! เม่ือเดินเขามาสมทบเชษฐาผูบัดนี้ ใชกลองสองสํารวจภูมิประเทศอีกคร้ัง ก็ถามมาวา “หุบขางลางนี่มันกวางใหญเหลือเกิน ผมสงสัยวา ตอใหพรุงนี้อีกวนัเต็มๆ เราจะผานมันไดพนหรือ” “เห็นยอดดอยลูกขวามือนี่ไหมครับ ลักษณะเหมือนผูหญิงนอนหงายอยูนั่น”


881

พรานใหญช้ีมือไปทางทิวเขาดานตะวันออกเฉียงเหนือ ซ่ึงเห็นอยูไมหางไกลนัก ระยะ ทางคํานวณคราวๆ โดยสายตาประมาณไมเกิน 20 กิโลเมตร สัณฐานเหน็ชัดเปนรูปผูหญิงนอนหงาย มีต้ังแตสวนศีรษะลงมาถึงทอนเอว “เราจะต้ังเข็ม ตัดเฉียงจากตีนดอยท่ียืนอยูนี้ทํามุม 30 องศา เพื่อไปใหถึงเขานางลูกนั้น เพราะฉะนั้น เราจะอาศัยผานหุบเขาหมาหอนเพียงเส้ียวเดียวเทานั้น ไมใชตัดผาใจกลางหุบระยะทางมันไมไกลนักหรอกครับ คืนนี้เราจะนอนในหบุ พอพรุงนี้สายๆ ก็จะถึงดอยนาง ขามดอยนางอีกคร้ังก็ลงปาหวายแลว” คณะนายจางของเขาเพ่ิงเขาใจตามคําอธิบาย ไชยยันตพึมพําออกมา “ออ ตัดไปท่ีเขารูปนางนอนนั่นหรอกเหรอ คอยยังช่ัวหนอย ทีแรกผมนึกวาจะผากลางหุบไปยังทิวเขาเขียวลิบๆ ท่ีเห็นอยูฝงตรงขามนั่นเสียอีก” จอมพรานหวัเราะ “ถาผาดงหมายไปยังทิวเขาที่คุณไชยยันตวานั่น อีกอาทิตยหนึ่งก็ไมถึงครับ และเขานั่นไมใชเปาหมายของเรา เพราะปาหวายไมไดไปทางนัน้ ขืนไปใหถึงเขาลูกนั้นจริงๆ ก็เขาเขตพมาแลว และก็มีหวังเจอกับพรรคพวกเกาๆ ของพอแงซายเขานอนยิ้มรอที่จะปลนอยู” ใกลเท่ียงเขามาทุกขณะ และก็ใกลตีนดอยลงไปทุกที อุณหภูมิของอากาศท่ีคอยเปล่ียนแปลงไปดวย จากความเย็นฉํ่ากลายมาเปนความรอนอบอาว ท่ีเร่ิมทวีข้ึนเปนลําดับตามระยะท่ีไตตํ่าลงมา หมูไมเร่ิมจะหนาตาข้ึนเพราะชิดดงใหญขางลาง การเดินลงสะดวกสบายและกินแรงนอยกวาตอนขาข้ึน รพินทรนําทางไปอยางไมรีบรอนนัก ตัดถํ้าต้ืนๆ ตอนหนึ่ง ซ่ึงเปนท่ีอาศัยของคางคาวนับแสน ไฟฉายถูกนําออกมาใชอีกคร้ังสําหรับสองทาง เพราะภายในเต็มไปดวยโตรกเหวอันมีลักษณะเหมือนถูกธรณีสูบ ทุกคนไมกลาเดินแยกเปะปะไปทางอ่ืน นอกจากเรียงเดี่ยวตามรอยเขาไปชนิดกาวตอกาว ระหวางท่ีงมกันไปในโพรงถํ้าอันยาวเหยยีดหนาทึบไปดวยข้ีคางคาวสูงรวมศอกนั้น งูเหาหมอตัวขนาดขอมือตัวหนึ่ง เล้ือยปราดผานหนาไปในระยะกระช้ันชิด เกล็ดสีดําสนิทของมันกระทบลําไฟฉายเปนมันละเล่ือมแลวไปหยุดชูคอ แผแมเบ้ีย แลบล้ินแปลบปลาบอยูท่ีซอกหินตอนหนึ่ง ตาสะทอนแสงไฟวาวเหมือนเพชร ไชยยันตผูเดินตามหลังพรานใหญเปนคนถัดมากระชากปนพกออกจากซอง แตรพินทรขยุมขอมือไวกระซิบ “อยาครับ มันตกใจเรานะ ไมไดคิดท่ีจะทําอะไรหรอก ขืนยิงประเดี๋ยวลูกปนแฉลบ แลวถาถูกไมจังมันจะพุงเขามา” เชษฐาก็ตะครุบขอมือนองสาวไวเชนกนั เพราะขณะนี้ปนส้ันของหลอนข้ึนมาอยูในมือดวยสัญชาตญาณ ดูเหมือนจะชักกอนไชยยันตเสียอีก รพินทรผูยืนอยูหวัแถว รองเรียกแงซายผูอยูปลายแถวเบาๆ พอไดยิน เม่ือมีเสียงขานรับ เขาก็ส่ังเงียบๆ วา


882

“แกเปนคนสุดทายปลายแถวของเรา พยายามเอาไฟฉายจับมันไวนะ แลวก็คอยๆ เดินผานมา เอาละครับ ทุกคนเดนิตามผม ไมตองรีบรอน อยาพรวดพราด” เม่ือแงซายอันเปนคนร้ังทาย เอาไฟจับท่ีสวนหวัของมันไว รพินทรก็เบนไฟฉายของเขาออกสองไปเบ้ืองหนา ไชยยนัต เชษฐา และดาริน เดินยองตามหลังเขา ตอมาก็เกดิ สวนแงซายเดินพลาง ก็สองไฟสะกดไวเชนนั้น โดยไมเปล่ียนเปาหมาย จนกระท่ังหางออกมาพนระยะอันตราย จึงดับไฟ “มันไมตามมาเลนงานเราหรอกหรือ?” ไชยยนัตกระซิบอยางไมไวใจ ขนยังลุกชันอยูเชนนัน้ดวยความขยะแขยง “ไมหรอกครับ เราพนระยะแลว” “ไอสัตวไมมีตีนชนิดนี้ ผมกลัวมันเสียจริงๆ พับผา! เห็นแลวขนหวัลุก” พอโผลทะลุออกมายังปากถํ้าอีกดานหน่ึง ทุกคนกต็าฝาฟางไปดวยแสงแดดอันแผดเปร้ียงของยามเท่ียง อากาศเปล่ียนไปอยางชนิดหนามือเปนหลังมือ ตอนท่ีโผลออกมานั้นเปนเชิงเขาเต้ียๆ ลูกหนึ่ง ปกคลุมไปดวยปาโปรงสลับกับเนินและละเมาะเต้ีย ลมท่ีพัดผานมาหอบเอาไอรอนมาปะทะวูบวาบ ราวกับอยูหนาเตา มีไมใหญยืนตนเรียงรายกันอยูหางๆ ชายดงทึบ มองเห็นอยูหลังเนินเต้ียๆ ลูกหนึ่ง ไมหางไกลออกไปนักรอบดาน เสียงกิ่งไมใบหญาถูกลมพัดเสียดสีกันอยูไปมา ระคนกับเสียงรองของนกกระรางและนกปรอดหัวโขนแซดไปหมด ภายหลังจากการปรับมานตาใหเขาท่ี พรานใหญกราดมองไปรอบๆ ทันทีนั้นเชษฐาก็สะกิดแขนเขา พยกัหนาใหดูฝูงแรงท่ีกําลังบินวอนอยูเหนือยอดไมเปนกลุม ทางหลังเนินไมหางออกไปนัก และเสียงรองอันเกิดจากสงครามจิกตีกนัเองดงักอกแกกไดยนิมาอยางถนัด “มีอะไรตายอยูหลังเนนิลูกนั้น” กอนท่ีรพินทรจะกลาวเชนไร ลมกลุมหนึง่กพ็ัดวูบมาอีกคร้ัง กล่ินซากสัตวเนาคลุงตลบไปหมด พรอมกันก็มีเสียงหอนเยือกดังข้ึนทางทิศเดยีวกันกับท่ีสังเกตเห็นฝูงแรงนัน้ เจานกผูกนิซากเนาท่ีสงเสียงทะเลาะเบาะแวงกันชุลมุน บัดนีพ้ากันบินพึ่บพั่บข้ึนไปเกาะตนไมใบโกรนจนยวบยาบไปหมดทุกกิ่ง หอยหวั คอหลุบลงมามองขางลาง แลวกระพือปกสงเสียงล่ันอยูเชนนั้น เหมือนจะผรุสวาทสาปแชงไอตัวการท่ีมาแยงเหย่ือและขับไลพวกมัน “เสียงอะไร หมาในเหรอ?” ไชยยนัตถาม “ไมใชหรอกครับ ไอหมาจิ้งจอกนะ เสียงเหาหอนแบบนีไ้มมีใครนอกจากมัน คงจะผานมาพบเหยื่อเขาแลว แรงพวกนั้นแตกหนีข้ึนไปอยูบนตนไม” “พอลงมาถึงหุบหมาหอน ก็ไดยนิเสียงไอหมาเจากรรมมันหอนตอนรับทีเดียวนะ มิหนําซํ้ายังเหน็ ‘ความตาย’ เปนปฐมฤกษเสียดวย” ดารินเปรยข้ึน


883

ท้ังหมดออกเดนิตัดเนนิ มุงตรงไปยังตําแหนงตนไมท่ีเหน็แรงพวกนัน้เกาะอยูโดยเร็ว พอพนขอบเนินข้ึนมา ก็มองเหน็ซากใหญโตของสัตวชนิดหนึ่ง นอนอยูในปาเสือหมอบเต้ียๆ ใตตนไมท่ีแรงเกาะอยูในขณะนี้ เจาสัตวตัวสีแดงรูปรางประเปรียวเล็กๆ ฝูงหนึ่ง ประมาณ 4-5 ตัว จดุเดนท่ีเห็นชัดก็คือหางท่ีหอยเปนพวง กาํลังรุมกระชากท้ึงกดักนิอยู แรงบางตัวยังไมไดบินหนี แตกระโดดออกไปยืนคุมเชิงอยูหางๆ พยายามจะเลียบเคียงเขามา แตแลวก็ถูกไลงับ รองล่ัน วิ่งตุบตับหนหีางออกไปอีก ระยะท่ีทุกคนยนือยูบนขอบเนินสันหนิ หางจากซอกน้ันเพียงไมเกิน 30 เมตรเทานัน้ กล่ินเหม็นเนายิ่งรุนแรงจนดารินตองเอาผาเช็ดหนาปดจมูก “เดินออมไปทางชายละเมาะโนนเถิดครับ ผมจะเดินลงไปดูเอง เสร็จแลวจะไปพบกันท่ีโนน” รพินทรบอก แลวเดนิตัดเนนิตรงเขาไปท่ีซากน้ันโดยไมสะทกสะทานตอกล่ิน เกดิและแงซาย ชวนคณะนายจางเดินออมหางไปอีกทางหนึ่ง ทุกคนเหน็พรานใหญเดินดุมๆ เขาไปท่ีซาก และสงเสียงไลตะเพิดหมาจิง้จอกฝูงนั้นพรอมกับกมลงหยิบกอนดินไลปา พวกมันพากันผละหนีหายเขาไปในกลุมโขดหินอยางรีๆ รอๆ ดูไมมีทาเกรงกลัวนัก รพนิทรเขาไปยืนตรวจพิจารณาซากอยูอึดใจ ก็ออกเดินสกดัมาพบกับคณะพรรค “ชางไมใชเหรอ?” “ครับ ตายมาสักอาทิตยกวาแลว ซากกําลังโทรม สงสัยไอลายน่ันแหละเปนตัวการ” “หาท่ีรมพักกนิขาวกลางวันกอนเถอะ ใหหางท่ีนี่หนอยก็ดี ทนกล่ินไมไหว” ไชยยนัตบอก รพินทรนําเดินตามเนินเขาดานเหนือลม เพือ่หลบใหพนกล่ินซากชางตายตัวนั้น ระหวางผานชองโขดหินท่ีระเกะระกะไปดวยซุมไมเต้ียๆ เสือไฟตัวหนึ่งเผนตัดหนาไปในระยะกระช้ันชิด และแวบเดียวก็หายเขาไปในพงรก กอนท่ีทุกคนจะเหน็ตัวถนัด จนดารินเขาใจวาเปนเกง ตัดข้ึนเนนิอีกลูกหนึ่ง หมายตนกระหรางใหญเปนท่ีพัก ทันใดน้ันรพนิทรก็หยุดชะงักลงอยางกะทันหนั ทุกคนพลอยนิ่งอยูกับท่ี และเตรียมพรอมในบัดนัน้ แตแลวความรูสึกอันต่ืนเตนถึงภัยก็หมดส้ินไป กลายเปนความยนิดี เม่ือพรานใหญผูกาํลังคุมตัวกําบังหินอยูหันมาบอกวา “อาหารกลางวนัม้ือนี้ของเรา มีหวังไมตองฝดคอ เพราะเนือ้แหงแลวครับ” “อะไร?” “ละม่ัง แตตองอาศัยมือเท่ียงๆ หนอย ระยะมันไกลเหลือเกิน แลวก็ไมมีท่ีกําบัง” ทุกคนยองคืบเขาหมอบกําบังอยูเคียงขางเขา คอยๆ โผลข้ึนมอง บนเนินเขาเบ้ืองหนา ในระหวางหมูโขดหิน และพงไมท่ีเรียงรายอยูเปนหยอมๆ สัตวท่ียอมกวากวาง แตใหญกวาเกง ผูมีเขาอันงามสองตัว ปรากฏอยูท่ีนั่น ตัวหนึ่งนอน ตัวหนึ่งยืนแหงนคอเบ่ิงชูเขาอยางสงา มันคือสัตวอีกประเภทหนึ่งท่ีคณะนายจางท้ังสามเคยเขาใจวาสูญพันธุไปแลว ‘ละม่ัง’


884

ระยะมันหางออกไปไมนอยกวา 150 เมตร จนกระท่ังแลเห็นตัวมันเทากระจงเทานัน้ แตเปนการเหน็ท่ีถนัดยิ่ง มันอยูตามธรรมชาติของมันอยางสบายโดยไมคิดระแวงภยัใดๆ ท้ังส้ิน เพราะมนุษยอยูไกลเกินกวาสําเหนยีกของมัน ขอหนักใจของทุกคนอยูท่ีระยะ! ตางหันมามองดูตากันเองอยูไปมา ปญหาสําคัญในขณะนี้มันข้ึนอยูกับแบบและขนาดของปน ไรเฟลประจํามือของทุกคนลวนเปนขนาดใหญแทบท้ังส้ิน ซ่ึงโดยเปาหมายอันเปนสัตวเล็กและอยูไกลถึงขนาดน้ีเปนเร่ืองนาหนกัใจ ขนาดท่ีจัดวาเล็กท่ีสุดก็คือ .375 แม็กนั่ม ท่ีเกิดและแงซายถือกันอยูคนละกระบอกเทานั้น ท่ีเกิดถือเปนแบบโมเดล 70 วินเชสเตอรของรพินทร สวนท่ีประจํามือของแงซายยามน้ีคือเอฟเอนของดาริน ตามปกติแลว ปนกระบอกน้ีของหญิงสาวเคยติดศูนยกลองขยาย 2 เทาคร่ึง แตขาวของเปนคนถอดเสียเอง เม่ือคราวน่ังหางยิงกระทิง สวน .458 แม็กนั่มท่ีรพินทรและเชษฐาถือกันอยูคนละกระบอกก็ถูกถอดศูนยกลองออกเชนกัน ในคราวเร่ิมติดตามไอแหวง อันเนือ่งมาจากภูมิประเทศเปนปาทึบ และคาดหมายกนัวา การประจันหนากับเจาชางราย นาจะเกิดข้ึนในระยะกระช้ันชิดมากกวาท่ีจะพบในทุงโลงระยะหาง ซ่ึงในกรณีเชนนัน้ศูนยกลองไมมีความจําเปน รังแตจะเกะกะและลาชาเปลาสําหรับปนแฝดขนาดใหญท่ีประจํามือดารินกับไชยยันตอยูขณะนี ้ เห็นจะไมตองพูดถึง ถายิงถูกละม่ังตัวนั้นไดในระยะขนาดน้ี ก็ตองเรียกวาเปนปาฏิหาริย เปานิ่งอันงดงามชวนใจน้ัน ยังคงอยูกับท่ีของมันอยางไมอาทร ขณะท่ีฝายมนษุยกําลังลังเล มองกันไปมาเหมือนจะหารืออยูในที “เราตองการนกัแมนปนสักคนหนึ่งครับ!” รพินทรเอยข้ึนลอยๆ อีกคร้ัง “หวังวาคงจะไมใชฉันนะ เหนื่อยเหลือเกินวันนี้ มือส่ันดวย!” นักมานษุยวิทยาคนสวยรีบชิงออกตัว หลอนไมแนใจวาจะวางกระสุนไดตรงเปาหมาย และในกรณีท่ีไมแนใจเชนนี ้ หลอนไมยอมใหเสียประวติัในการยิง หากมีทางเลือก ซ่ึงทุกคนยิม้เพราะรูทัน “เสียทาจริงๆ ได .270 หรือ .300 เวเธอรบีแม็กนั่ม ติดมาดวยสักกระบอกหนึง่แทนกระบอกอ่ืนใดของเราในขณะนี้ก็ยังด”ี เชษฐาบนพรอมกับจุปากเบาๆ “ไมจําเปนตองหวังผลเลิศหรอกครับ แบบนี้มันตองเส่ียงกันแลว ผิดก็ชาง ถูกก็โชคของเรา” “ทําไมพรานใหญไมยิงเสียเอง” ดารินวา


885

“ผมตองการฝมือในข้ันท่ีเหนือกวาผมดกูอนครับ ถาไมมีใครสมัครจะยิง ผมก็เห็นจะตองเส่ียงเอง แตตองบอกกลาวลวงหนาดวยวา อาจชวดเปลา” “เปาสวยเหลือเกิน เสียอยางเดียวไกลไปหนอย” ไชยยันตวา “มัวแตเกี่ยงกนัอยูนัน่แหละ ไมมีใครยิง มือปนขยะจะยิงเองนะ” “เอาเลย ผิดก็ไมมีใครวาเธอ” ดารินบอกปนหัวเราะ เชษฐาพยักหนาสนบัสนุนมาอีกคนหนึ่ง ไชยยันตวาง .600 ไนโตรฯ ลง เอามือท้ังสองลูบกับขากางเกงแลวขอปนจากเกิดมา แตรพินทรทวงเบาๆ วา “ผมวาเอฟเอนของคุณหญิงท่ีแงซายถืออยูจะเหมาะกวากระมังครับ ศูนยละเอียดหนอย วินเชสเตอรศูนยหลังรูปตัววีถางกวางมาก ยิงไกลจะไมเหมาะ หรือยังไงสุดแลวแตถนัดนะครับ” “ถาง้ัน แงซายสงปนของนายมาใหหนอยเร็วเขา ประเดีย๋วมันเผนเสียกอน เราเสียเวลากันนานแลว” แงซายสงเอฟเอนมาใหไชยยนัตต้ังศูนยหลังระยะ 300 หลา ใชแขนขมวดพันสายสะพายไวกระชับม่ัน ปนข้ึนไปนั่งบนกอนหนิในทาท่ีถนัดท่ีสุด หร่ีตาเล็งตัวท่ีกําลังยืนชูคออยู “โอโฮ! ศูนยแทบจะบังเปามิดเลย...” เสียงเขาบนออกมา “เล็งดีๆ นะไชยยันต...” ดารินคลานเขามาทางเบ้ืองหลัง กระซิบ “ปนขนาดน้ี อันท่ีจริงระยะแมนยาํของมันเหนือกวาคนยิงเอง สามารถจะยิงไดเสียอีก อยาวาแตแคนีเ้ลย 600 เมตรยังเท่ียง” “กะเผ่ือสักเทาไหรดี?” “หมายระดับไหลก็แลวกันครับ อยาใหสูงเกินกวานั้น” รพินทรบอก อึดใจเดียว กระสุน .375 ก็ระเบิดกองไปท้ังเนิน ฝูงนกตามยอดไมตางๆ บินแตกฮือ ไชยยันตกระโดดลุกข้ึนยนื สบถล่ันออกมาอยางหัวเสีย ทุกคนเห็นละม่ังท้ังสองตัวเผนแผล็วแยกไปคนละทาง แลวลับเหล่ียมโขดหินหายไปในพริบตา “ชวยไมได อยาหัวเสียไปเลยไชยยันต” ดารินตบหลัง พูดปลอบใจเพื่อนชาย “ม้ือนี้ ลอเนื้อแหงกนัอีกตามเคย” เชษฐาถอนใจเฮือก แตรพนิทรมีสีหนาครุนคิด กาวออกเดินจากท่ีซุม บายหนาตรงไปยังตําแหนงท่ีละม่ังสองตัวนั่นยืนอยูเม่ือครูนีโ้ดยเร็ว คณะนายจางตามกระช้ันชิดมาดวยความสงสัย “จะตามมันหรือ ผูกอง ไมมีหวังหรอก” ไชยยนัตถามหอบๆ ขณะท่ีเรงฝเทาข้ึนมาเคียงขาง


886

“สงสัยวาคุณไชยยันตจะยิงถูกครับ” “ฮา!” อดีตนายทหารปนใหญรองล่ันออกมาลืมตาโพรง “ถูกกะผีอะไรเลา มันเผนไปราวกับเหาะยังง้ัน” พรานใหญยังไมตอบคําใดทั้งส้ิน เรงฝเทาข้ึนอีก ทุกคนตามเขามากระช้ันชิดอยางงุนงงไมรูเร่ือง พอถึงตําแหนงเนนิเขาอันระเกะระกะไปดวยซุมไมเล็กๆ และโขดหินเต้ียๆ นั้น ตางก็อุทานออกมาดวยความต่ืนเตนยินดี ระคนประหลาดใจอีกคร้ัง มีเลือดกองหนึง่หยดอยูกับพืน้ และเร่ียเปนทางหางๆ ลงไปทางทุงแฝกตีนเขา พรานใหญเขาไปพิจารณาดูเลือดกองนัน้อยางถ่ีถวน คณะนายจางกรูเขามามุง ไชยยันตเองงงไปหมด...แทบไมเช่ือสายตา รองออกมา “ถูกจริงๆ ดวย วา! ไมนาเช่ือเลย” “ฉันสงสัยวาจะทะลุปอดนะ เลือดเปนฟอง หรือคุณวายังไง?” ดารินพูดข้ึนโดยเร็ว ภายหลังจากสํารวจดรูอยเลือดเหลานั้น รพินทรยิม้อยางสมหวัง ควักบุหร่ีใบตองแหงออกมามวน “ครับ ใจเย็นไดแลว แบบนี้เผนไปไดไมไกลหรอก” แลวเขากห็ันไปรองส่ังเกิดสองสามคํา พรานพื้นเมืองออกติดตามรอยเลือดไปอยางรวดเร็ว รพินทรชวนคณะนายจางของเขาไปพักใตรมใบไมใกลๆ ตอนหนึ่ง แงซายจัดการกอไฟหุงหาและเตรียมเนื้อข้ึนในทันทีนั้นโดยไมตองเตือน ไชยยันตยังมีสีหนาพศิวงอยูเชนนั้น จองหนาจอมพราน “ผมไมนึกเลยนะวามันจะถูก หลังจากปนล่ันออกไป คุณรูไดยังไงนะ?” “สังเกตดูอาการของมันครับ ผมเห็นมันสะดุงเตะขาหลังกอนท่ีจะวิ่งไป อาการเชนนัน้มันจะปรากฏขึ้นกับสัตวท่ีถูกปนแถบบริเวณอก ความจริงมันควรจะลมอยูกับท่ีแลว แตลูกปนผานเร็วเกินไป และไมถูกกระดูก มันเลยวิ่งตอไปได มองผาดๆ เหมือนไมถูกเลย” “แลวคุณใหเกดิตามไปนะ มิตองเสียเวลากนัแยหรือ ปานนี้ไปลิบแลว” “คงไมไกลกระม้ัง...” ดารินบอกมาแทน โดยความรูทางแพทยของหลอน “ถากระสุนทะลุปอดจริง ประเดี๋ยวเดียวก็เสร็จ วิ่งออกแรงมากยิ่งตายเร็ว แตก็ไมรูเหมือนกนันะ ตองถามพรานใหญเขาดู เขามักจะเถียงกบัฉันเสมอวา สรีรวิทยาในระหวางสัตวกับคนมันไมเหมือนกัน” กอนท่ีรพินทรจะพดูเชนไรนัน่เอง คําตอบก็ปรากฏขึ้น เกิดเดนิยิ้มราเขามาตะโกนเรียกแงซายโหวกเหวกใหไปชวบหาบละม่ัง ภายหลังจากการสอบถามไดความวา พบมันลมอยูในพงแง


887

กริมเนินเขา หางจากสถานท่ีถูกยิงคร้ังแรกไมถึงรอยเมตร ไมจําเปนตองซํ้า เพราะขณะท่ีเกิดพบมนักําลังชัก พรานใหญพดูไวไมผิดเลย ภายหลังจากละม่ังตัวนั้นถูกหามมา ก็พบวา แนวกระสุนของไชยยนัตจับขาหนาทะลุปอดพอดี เจาตัวคนยิงเองพอมองเห็นเขาก็เปาลมพรูออกมาจากปาก “สวรรค! ฟลุกอะไรฉะนี้หนอ นี่ถามาคนเดียวก็อดไปแลว รอยเปอรเซ็นตเต็มนึกวาผิด มันไมแสดงทาอะไรใหเห็นวา ถูกปนเลย วิ่งออกตัวปลิว ตองอาศัยตาพราน ถึงไดตัว” “ประเดี๋ยวจะใหเหรียญ” ดารินสัพยอก “พวกเรานึกวาผิดกันหมดแลว” หัวหนาคณะเดินทางเอยข้ึนเรียบๆ มองดพูรานนําทางตาเปนประกาย “ตอนท่ีคุณบอกวาถูก ผมก็ยงัไมเช่ือเลย จนกระท่ังไปเหน็เลือดเขา แปลกจังเลยนะ ไมนาจะเปนไปได สายตาธรรมดามองไมเหน็สักนิดวา อาการของมันจะแสดงวาโดนยิง” “การยิงสัตวในระยะไกล ตองอาศัยหลักสังเกตใหดีครับ ไมง้ันจะกลายเปนลาเนื้อใหเสือกินเฉยๆ โดยเราเขาใจวาผิด และไมสนใจจะไปตรวจตรงตําแหนงท่ียิง ตามปกติแลว ในระยะไกล ถาลูกปนไมถูกประสาทสําคัญ หรือกระดูกสวนใหญๆ สัตวท่ีถูกยิงแทบจะไมมีอาการแสดงออกใหเราเห็นเลยวาถูกปน และในขณะเดียวกนั บางทีไมถูกสวนสําคัญเลย แตบังเอิญกระสุนไปกระทบในตําแหนงทีทําใหมันช็อกช่ัวขณะ สัตวก็จะลมลง หลอกใหเราดีใจไดเหมือนกัน แตแลวพริบตาเดียวมันก็ลุกข้ึนเผนหนีไปไดอยางสบาย” “ความจริง สัตวขนาดละม่ัง โดนลูกปน .375 เขาท่ีปอด มันนาจะช็อกลมลงในทันที หรืออยางเกงก็กระโดดไปไดสักสองสามกาว” ดารินต้ังขอสังเกต “มันก็ไมแนหรอกครับ อยูท่ีระยะยิงดวย ถาใกล สวนมากจะลมในทันทีเพราะแรงปะทะ ผมเคยใหฝร่ังใชปนขนาดนีย้ิงกวาง ความจริงไมถูกเลย กระสุนเพียงแตถากหนังใตทองไปเทานัน้ แตระยะยิงหางเพียงยี่สิบเมตร กวางตัวนั้นถลมลงมานอนฟุบอยูกับพืน้สักสองวินาทีเห็นจะได พอมันรูสึกตัวกเ็ผนออกวิ่งหนีไป นั่นหมายถึงวากําลังคล่ืนอากาศของกระสุนแทๆ ท่ีทําใหกวางช็อกลมลงช่ัวขณะ แตเม่ือไมถูกท่ีสําคัญมันก็ไมอยู ทีนี้กระสุนท่ีวิ่งออกไปแลวในระยะไกล เหลืออยูแตอํานาจเจาะทะลวงเทานั้น พอถูกสวนไมสําคัญนักก็ทะลุผานไปโดยเร็ว สัตวยังไมทันจะรูสึกจงึวิง่ไปได” “เม่ือกี้นี้วายังไงนะ...” ม.ร.ว.คนสวยอดขัดคอไมได “ฝร่ังเส็งเคร็งท่ีไหน ยิงกวางระยะยี่สิบเมตรดวยปน .375 ถูกเพียงแคหนังทองกวาง?” พรานใหญหัวเราะ


888

“นักธรณีวิทยาครับ มาจางผมนําทางไปสํารวจทางปากะเหร่ียงฟากโนน ขณะนั้นเราอยูบนหลังชาง กวางตืน่อะไรมาไมทราบ วิง่ตัดหนาปากดาน พรวดพราดออกมาในระยะกระช้ันชิด กะทันหัน แกก็เลยวาดปนเหน่ียวไกออกไปอยางรีบรอนแขงกับเวลา ชวยไมไดจริงๆ ท่ีแกยิงผิด เพราะมันฉุกละหุกมากในขณะนั้น ท่ีผมเอามาเลาใหฟงนี่ ก็เพียงเปนตัวอยางเปรียบเทียบใหฟงวา ลูกปนตอใหโดนท่ีไมสําคัญ แตถาแรงปะทะสูงมันก็ทําใหสัตวลมลงได ในขณะเดียวกัน ลูกปนอานุภาพดีๆ ท่ีเราคิดวาเม่ือถูกสัตวมันควรจะคว่ําทันทีนั้น ถาระยะมันไกลออกไป ผลมันก็ไปอีกอยางเหมือนกนั เร่ืองนี้ตองอาศัยความชาํนาญพบเห็นกับตัวเองบอยๆ จึงจะคํานวณไดถูก ในระหวางปนท่ีเราถือ กับสัตวท่ีหมายยิง อยางดับเบิลไรเฟลท่ีคุณหญิงกบัคุณไชยยันตใชอยูในขณะนี้ คุณหญิงก็ทราบดีแลวไมใชหรือครับวา มันสามารถจะหยดุสัตวท่ีวิ่งชารจเขาใสเราในระยะจวนเจียนไดอยางศักดิ์สิทธ์ิ และปลอดภัยเหนือกวาไรเฟลเดีย่วทุกชนิด แตตรงขามถาจะหมายยิงสัตวในระยะไกลๆ เพือ่หาอาหารกันละก็ แทบจะไมไดผลเอาเลย” “ผมวาคุณไดเปรียบพรานพืน้เมืองท่ีจัดวายอดเยี่ยมแลวก็ตรงนี้เอง...” ไชยยนัตวา มองดูพรานนําทางอยางอบอุนวางใจ “คุณรูทุกอยางในปา เทากับพวกพรานพื้นเมือง แตคุณมีสมอง ความรู และวิชาของคนท่ีเจริญแลวเขามาผนวก ซ่ึงพรานพวกนั้นไมมี” อาหารกลางวนัม้ือนี้ จึงมีรสชาติพิเศษไปกวาทุกม้ือท่ีผานมาแลว ซํ้ายงัเปนเสบียงสําหรับตุนตอไปในม้ือขางหนาแทนเน้ือแหง ท่ีขอแบงมาจากกะเหร่ียงหวยแมเลิง ซ่ึงรอยหรอจวนจะหมดอยูแลว กอนต้ังตนบุกใหญอีกคร้ัง ซ่ึงเวลาลวงเลยไปถึงบายสองโมง เพราะมัวเสียเวลายางรมควันเนื้อละม่ังอยู รพินทรสงขวดน้ํามันเล็กๆ ชนิดหนึ่งซ่ึงติดอยูในยามเคร่ืองหลังของเขาใหนายจางสาว “อีกภายในไมเกินสองช่ัวโมงนี้ เราจําเปนตองผานบริเวณช้ืนแฉะแลวครับ เพื่อความอุนใจ คุณหญิงจัดการเอาน้ํามันนี่ทาตัวเสียกอน” ดารินลืมตาโต “เอะ! อะไรกันเพื่อความอุนใจ? เพยีงแคอุนใจเทานัน้หรอกเหรอ มันตองปลอดภัยแนนอนซิ อยาทําลอเลนไปนะ ฉันไมยอมจริงๆ ดวย” “ก็เหมือนกันนั่นแหละครับ มันปลอดภยัแลวก็อุนใจได ผมรับรองวาจะไมมีทาก ปลิงหรือเห็บ ตัวไหนบังอาจเกาะคุณหญิงเปนอันขาด แมวามันจะพยายาม” หลอนบนอะไรพึมพําอยูในลําคอ จองหนาเขาเหมือนจะไมเช่ือใจนกั พรานใหญยืนยนัมาอีกคร้ัง จึงถือขวดน้ํามันเดินออมไปหลังโขดหินกอนหนึ่ง จดัการเปล้ืองเส้ือผาออกจนหมดส้ิน เอาน้ํามันชโลมผิวตลอดท้ังตัว แทบจะไมยอมใหสวนไหนวาง ครูใหญจึงเดนิหนามุงกลับออกมา


889

สงขวดน้ํามันคืนใหเขา มันหมดไปเกือบคร่ึงขวด ไชยยันตเหน็เขาก็ปลอยเสียงหัวเราะออกมางอหาย “ยังไง นอย เลนอาบกันท้ังตัวเลยหรือ” “ถาอาบได ก็อยากอาบเหมือนกันแหละ” ดารินพูดสะบัดๆ คร่ึงยิ้มคร่ึงบ้ึง แลวหนัไปทางเจาของน้ํามัน “น้ํามันอะไรของคุณนี่ กล่ินเอียนๆ คล่ืนไสยังไงพิกล มิหนําซํ้ายังแสบๆ รอนๆ ดวย” “ก็น้ํามันกนัไอสัตวประเภทนี้โดยเฉพาะนัน่แหละครับ คุณหญิงไมควรทาแถวเน้ือออนๆ เลย แคแขนขาก็พอแลว” “ฉันกลัวนี่ เอาปลอดภัยไวกอนละ วาแตมันจะเปนอันตรายกับผิวหนังหรือเปลา?” “เทาท่ีผมเคยใชมา มันก็ไมเปนอันตรายอะไรนี่ครับ แสบรอนนิดหนอย ประเดีย๋วก็หายไปเอง แตผมไมเคยทาบริเวณเนื้อออน อยางมากกแ็คแขนขาเทานัน้ เพราะถามันเกาะแขนขาเราไมได มันก็คืบไปถึงสวนอ่ืนไมได” หญิงสาวทําตัวส่ันสยิว หนาเหยครางออกมา “ตายแลว! แสบใหญแลว ฮ่ึอย น้ํามันบาอะไรก็ไมรู...” “ประเดี๋ยวเหอะ ประเดีย๋วไดวิ่งลงแชน้ํากันบางเทานั้น กมี็อยางหรือ ทาเขาไปไดท้ังตัว” พี่ชายวา ไชยยนัตกล้ันหวัเราะจนหนาแดง และทําขึงขังออกมาวา “เสร็จ! นอยเอย...เสร็จกันคราวน้ีเอง มันจะลวกเธอไหมเกรียมเสียโฉมไปหมดท้ังตัวเลย ทาลงตรงไหนมันก็ไหมตรงนั้นแหละ” “บา!...” หลอนรองล่ันออกมา แลวหนัขวับไปทําตานากลัวกับขาวของยาพูดดุๆ วา “คอยดูนะ หลอกใหฉันทายาอะไร ผิวไหมไปละก็ฉันจะฆาคุณจริงๆ ดวย” “ไมไหมหรอกครับ อยางมากก็หนังถลอกเทานั้น” พรานใหญบอกเรียบๆ หนาตาเฉย ดารินเตนรองกรีด “โอย! ถายิ่งหนังถลอกละก็ ฆาดับเบิลฆาเลย จะตามฆาไปทุกชาติ” ทุกคนหวัเราะครืน รพินทรลุกข้ึนยืน ส่ังใหแงซายกับเกดิเก็บของ แลวหันมาทางนายจางสาวสวย ผูยนืทําหนาเหมือนจะรองไหอยู พูดน้ําเสียงจริงจังข้ึน “โปรดอยากังวลไปเลยครับคุณหญิง รับรองวาไมเปนอะไรหรอก ผมลอเลนนะ” ตัดลงเนินเต้ียๆ ลูกนั้นผานทุงแฝกและหญาคาท่ีสูงทวมหวั ซ่ึงมีใบอันสากคายคมกริบราวกับมีดโกน ทามกลางแสงแดดแผดกลามองเห็นเปลวระยิบระยับ ประหนึ่งมองผานเตาไฟมหายักษ ท้ังหมดเรงฝเทาโดยไมปริปากพูดคําใดกันอีกท้ังส้ิน พอผานพนทุงก็เหยยีบเขาสูชายดงทึบ มองเห็นทะมึนราวกับอุโมงคท่ีสุดหยั่ง อากาศอาวระอุ แตอับช้ืน เต็มไปดวยกล่ินไออันชวน


890

ตะคร่ันตะครอ ผิดไปชนิดหนามือเปนหลังมือกับบรรยากาศหนาวเยือกช่ืนฉํ่าบนยอดเขาท่ีผานมาในตอนเชาวันนี้ เถาวัลยแตละตนใหญโตขนาดลําขา และพ้ืนเบ้ืองลางปกคลุมไปดวยใบไมท่ีหลนมาทับถมกันเปอยเนา เวลาเหยยีบจมลึกลงไปถึงหัวเขา ปรากฏเสียงสวบสาบอยูทุกคร้ังท่ีเหยยีบลงไป ท้ังหมดเดนิไปดวยความระมัดระวัง และคอยสังเกตตามพรานใหญทุกฝกาวยาง โดยไมกาวแยกไปทางอ่ืน พืน้บางแหงดูเหมือนจะไมมีโอกาสสัมผัสกับแสงอาทิตยเลยช่ัวกัปช่ัวกลัป เพราะยอดไมหนาทึบ ท่ีข้ึนปกคลุมหลังคาอยูหลายซับหลายซอน มีแตจําพวกสัตวเล้ือยคลานรูปลักษณะแปลกๆ เทานั้นท่ีพบเห็นตามระยะทางผานไป กิ้งกาดงตัวขนาดลําแขนยาวศอกเศษ สีสันวิจิตรพิสดารราวกับใครมาแกลงระบายไวและตัวเต็มไปดวยหนามนากลัวเกาะอยูตามเปลือกไม มองดูมนุษยเฉียดผานไปในระยะใกล โดยไมแสดงอาการต่ืนกลัวใดๆ ท้ังส้ิน บางขณะทุกคนก็ตองชะงักลงอยางกะทันหนั พรอมกับขยับปนเตรียมพรอม เม่ือเหีย้ตัวขนาดนองๆ จระเข วิ่งปราดตัดหนาไปอยางรวดเร็วเพราะความต่ืนตกใจ เสียงท่ีมันวิง่ไปดังราวพายุ ทําเอาประสาทเสียในยามท่ีไมรูตัวมากอน บุงและหนอนคันบางชนิด ตัวยาวต้ังคืบ คลานกลาดเกล่ือนอยูตามพื้น ทุกคนตองเพิ่มความระมัดระวังในการกาวเทาทุกฝกาวยาง ดารินเต็มไปดวยความอึดอัดใจ และทรมานยิ่งกวาทุกคน จะเกงกลาสามารถทัดเทียมอกสามศอกสักปานใดก็ตาม ธาตุแทของหลอนก็คือผูหญิง และผูหญิงก็มีจุดออนตรงท่ี เกลียดสัตวเล้ือยคลานชวนขยะแขยงทุกชนดิ ยิ่งลึก ความช้ืนแฉะก็ยิ่งทวมีากข้ึน หนึ่งช่ัวโมงเต็มๆ ท่ีเหยยีบย่ํากันไปบนไมเนาๆ และขอนไมผุซ่ึงมีเห็ดข้ึนกลาดเกล่ือน บางดอกโตขนาดกระดงผัดขาว อากาศขนหนักข้ึนทุกขณะจนคนไมเคยชินแทบจะหายใจไมออก พวกร้ิน และยุงเร่ิมบินตอมเปนกลุมๆ พรานใหญ เกดิและแงซาย คงเดินรุดหนาไปดวยอาการปกติ เหมือนคนกรุงท่ีเดินไปตามถนนคอนกรีต แตสถานการณลําบากเร่ิมเปนของฝายนายจางท้ังสาม เชษฐา ไชยยันต ถึงอยางไรก็พอทน ดารินคนเดียวอยูในอาการหนักกวาเพื่อน หลอนสงเสียงอุทานอยูบอยคร้ัง และบางขณะก็กระโดดโหยงเหยงตัวส่ัน หลอนไมมีแกจิตแกใจท่ีจะถือไรเฟลประจาํตัวอีกแลว แตสงไปใหแงซายชวยสะพาย ตนเองเดินตัวเปลา คอยระวังตัวแจจากฝูงแมลงรบกวน และพวกบุงหนอนตามพ้ืนท่ีเห็นอยูแทบทุกตารางนิ้ว “อยาไปสนใจกับมันเลยนา” ไชยยนัตกระซิบปลอบ “เธอทาน้ํามันเปนเกราะปองกันตัวอยูแลว มันทําอะไรเธอไมไดหรอก” “ก็ฉันกลัวมันนี่ หายใจแทบไมออกอยูแลว เม่ือไหรเราถึงจะพนจากนรกน่ีเสียทีนะ” หญิงสาวอุทธรณเสียงเครือ ยกมือข้ึนโบกปดยุงท่ีตามวนตอมอยูท่ีใบหนาของหลอน


891

“อดทนหนอยครับ เราจะตัดผานตอนน้ีเพียงระยะส้ันๆ เทานั้น อีกคร่ึงช่ัวโมงก็ออกพนคอยยังช่ัวข้ึน” รพินทรบอกมาเบาๆ กาวรุดตอไปโดยไมหยุดยั้ง “ลงแบบนี้ คืนนี้เราจะพักนอนกันไดยังไงน่ี?” “เราจะหาท่ีพกัท่ีดีท่ีสุดครับ ไมใชบริเวณอยางท่ีผานนี”่ เวลาผานไป พืน้ดินราบลุมทุกขณะ จนกระทั่งเหยยีบลงไปกระทบน้ําซ่ึงอยูใตใบไมเนาท่ีปกคลุมอยู และในท่ีสุดก็กลายเปนบริเวณที่ขังน้ําเหมือนปลัก กล่ินหมักหมมของใบไมท่ีหลนลงมาสุมทับโถมกันช่ัวนาตาป ผสมกับกล่ินโคลนลอยคลุงข้ึนมา ขณะท่ีเทาของมนุษยเหยยีบย่ําผานไปรอบดาน เปนโครงของกิ่งเถาวัลยราวกับใครมาประดิษฐถักไว แสงตะวันยามบายซ่ึงมองไมเห็นมาเปนเวลารวมสองช่ัวโมงเต็ม เร่ิมจะสองผานหลังคาใบไมเบ้ืองบนลงมาเปนจุดพราวท่ัวไป พอชวยใหสังเกตเห็นอะไรไดชัดเจนข้ึนบาง ปลักหรือหลมโคลนตอนนี้หนทางเฉอะแฉะก็จริง แตไมถึงกับทึบนัก ตามกิง่ไมเหนือศีรษะข้ึนไปแลดูดาํมืดเปนกระจกุไปหมด กล่ินสาบสางอยางรุนแรงตลบฟุงจนแทบหายใจไมออก นัน่คือฝูงคางคาวแมไกเหลือท่ีจะคณานับ อาศัยเกาะยอดไมบริเวณนั้นเปนรังนอนของมัน สงเสียงรองแซด บางตัวต่ืนตกใจการแผวพานเขามาของมนุษยเบื้องลาง ผละออกบินกันพึบพั่บ เบ้ืองลางฝูงทากซ่ึงตามปกติแลว แทบสังเกตไมเห็น เพราะเกาะเอนราบอยูกบักิ่งใบไม แตพอไดกล่ินไอของมนุษยท่ีเดินผานกต่ื็นตัว ชูรอนราข้ึนมาคอยจังหวะท่ีจะเกาะสูบเลือด หันไปทางไหนก็มองเห็นพราวไปหมด นับหม่ืนนับพัน “อยาหยดุอยูกบัท่ี เดินใหเร็วท่ีสุด ประเดีย๋วถึงโคกขางหนาคอยปลอดมันออก” พรานใหญหันมารองเตือนแลวออกเดินล่ิวรุดไปอยางรวดเร็ว ทุกคนเรงฝเทาเต็มท่ีโดยไมหยดุ ดารินถึงกบัออกวิ่งน้ําแตกกระจายตามหลังรพนิทรไปติดๆ แลวลํ้าหนาพรานใหญ กระโจนข้ึนไปบนตล่ิงโคกท่ีมองเห็นเปนเกาะอยูเบ้ืองหนา กมลงตรวจรอบตัวเอง แลวหกักิ่งไมเข่ียเจาสัตวท่ีมีชีวิตอยูดวยการสูบเลือดออกจากขากางเกงงวนดวยความขยะแขยง ระหวางท่ีหลอนทรุดตัวลงนัง่...ถอดบูตออกเพ่ือตรวจใหแนใจอีกคร้ัง คณะพรรคทุกคนก็กาวเขามาถึง ตางสํารวจและปลดทากออก ซ่ึงเกาะติดมาคนละไมตํ่ากวาสิบตัวข้ึนไป ทุกคนเฉยๆ ไมอาทรรอนใจอะไรนกั ดงึมันออกโยนทิ้งงายๆ มีแตดารินคนเดยีวเทานัน้ท่ีเดือดรอนกวาเพื่อน หลอนท้ังเกลียดท้ังกลัว ขนลุกขนพองไปหมด ในบูตของหลอน มันก็ลวงลํ้าเขาไปไดเหมือนกันสองสามตัว แตไมบังอาจท่ีจะเกาะเน้ือได เพราะอํานาจยาท่ีชโลมไว หญิงสาวหนามุย เต็มไปดวยความกระสับกระสาย หลอนพยายามลูบตามตัวจากนอกผารม เพื่อจะตรวจดูใหแนชัดวา มีทากตวัใดเล็ดลอดเขาไปขางในบางหรือไม แลวกระชากชายเส้ือออกพนขอบกางเกง เอ้ือมมือลูบควานไปตามสีขางและแผนหลัง บนอุบอิบอยูเชนนั้น มิหนําซํ้ายงัรองเรียกพี่ชาย และไชยยันตใหชวยตรวจดูตามตัวของหลอนอีก


892

รพินทรซอนยิ้มขันๆ เอาไว นี่คือสัญลักษณปราชัยโดยปริยายเปนคร้ังแรกของ ม.ร.ว.หญิงคนสวย เก่ียวกับเร่ืองในปา พระเจาไมพิเรนทรจนเกินไปนัก อยางนอยท่ีสุดก็ยังประทานความเปน ‘ผูหญิง’ มาใหแกหลอนบางเหมือนกัน แมวาจะประทานความแกรงกราวทรหด และเกงกาจเทียมผูชายไปหมดทุกอยางจนดผูิดวิสัยของธรรมชาตไิป พักแกะทากกันเพียงครูเดียว ท้ังหมดก็ออกเดินทางตอ โดยอาศัยไตเลาะลัดไปตามเนินโคก ซ่ึงมีลักษณะเปนสัน หรือเกาะอยูกลางปลักท่ีลุมนั้น เต็มไปดวยรอยยํ่าสับสนของหมูปาท้ังเกาและใหม และรอยท่ีมันเอาจมูกดุนขุดคุยไวกลาดเกล่ือน รพินทรนําลอดซุมไมและเถาวัลยท่ีข้ึนปกคลุมอยูคอนขางทึบนั้นเปนลําดับ การเดินตองกมๆ เงยๆ อยูตลอดเวลา บางขณะก็โหนเหน่ียวกิ่งไม คอยๆ พยงุตัวเลาะริมตล่ิงไป อึดใจนัน้เอง พรานใหญก็หยุดชะงักพิจารณาอยูท่ีตล่ิงตอนหน่ึง ลักษณะเปนแองเวาลึกเขามา เบ้ืองบนเปนจอมปลวก ท่ีปกคลุมดวยตนขอยจนมองดูเหมือนถํ้าเล็กๆ พื้นดินตอนนัน้ราบเรียบเหมือนมีการขัดถูไวเปนอยางดี เปนซอกกวางประมาณสามเมตร และยาวลาดลงไปสูหลมปลักกวางใหญท่ีมีน้ําสีดําสนิท แลวก็เงยหนาข้ึนมองดูเชษฐา ผูยืนอยูเคียงขางเขา “เหมือนใครเสือกเรือบดเขามาเก็บไวท่ีนี่เปนประจํา” หัวหนาคณะเดินทางเอยข้ึนเสียงตํ่าๆ พรานใหญดึงไฟฉายออกมาจากยามสะพายหลัง สองกราดลงไปในบริเวณนั้นเพื่อเห็นถนัดข้ึน ไชยยันตผิวปากหวือออกมา เม่ือมองเห็นรอยตีนของสัตวอะไรชนิดหนึ่ง ปรากฏชัดยังพื้นอันเปยกแฉะตรงน้ัน ลักษณะเหมือนรอยตนีตะกวด แตใหญกวาหลายเทา เห็นชัดแมกระท่ังรอยอันนอนอยูเปนประจําจนเปนเทือก ราวกับใครเอาแผนไมกระดานกวางๆ มาทาบทับไว “ไอชาละวัน-ภุมภีลนี่เห็นจะขนาดเรือจางทีเดียวแหละ” อดีตนายทหารปนใหญครางออกมา “อะไร จระเขหรือ?” ดารินถามโดยเร็วอยางต่ืนเตน พรานใหญไมตอบ ยกแขนเส้ือปาดเหง่ือ กวาดสายตาไปยังปลักอันกวางใหญรอบดาน ซ่ึงมองเห็นดวยสายตาผาดๆ เหมือนจะเปนแผนดนิท่ีนาเหยียบเดินไปได บางแหงเขียวไปดวยตะไคร บางแหงก็เปนบริเวณท่ีใบไมหลนมาทับโถมดูวาแหงสนทิ และบางแหงก็มองเห็นน้ําดํา เปนเงาตะคุมคลุมเครืออยูท่ัวไป นานๆ คร้ังจะไดยินเสียงฟองน้ํา ดันผิวน้าํข้ึนมาระเบิดเบ้ืองบน ทามกลางความเงียบสงัดวังเวง นกกินปลารองแหลมอยูไกล นอกนั้นก็เปนเสียงแมลงหวี่ท่ีตามตอมอยูเปนกลุม เพราะรอบดานเต็มไปดวยมะเดื่อออกลูกดก “ตรงนี้เปนท่ีนอนของมัน”


893

ในท่ีสุดเขาก็บอกมาเบาๆ มุดลอดกิ่งเถาวลัยเลาะริมตล่ิง สํารวจไปอีกสองสามกาว ทุกคนกระช้ันตามมา ก็พบบริเวณอีกหลายแหงบนสันเกาะแหงนี้ มีรอยข้ึนพักนอนของเจาชาละวันเกล่ือนไปหมด “นี่ดงของมันทีเดียวแหละ!” เชษฐาอุทานออกมาเบาๆ จองหนาพรานใหญ “เอะ! มองดูเผินๆ ไมนาจะเปนไปไดเลย บริเวณนี้มีน้ําลึกหรือ?” “มันเปนท่ีปลักครับ หรืออยางท่ีเรียกกันวา ‘พ’ุ มองดวยสายตาเปลาก็เหมือนกับท่ีลุมธรรมดา แตความจริงมันเต็มไปดวยหลุมบอ บางแหงกลึ็กจนลําไผยาวๆ หยั่งไมถึงกน บางแหงกมี็น้ําเพียงแคเขาหรือขอเทา ถาไมรูทาง...เดินเผลอก็ถลําตกลงไปในปลักลึกเอางายๆ เวลาหนาน้าํบริเวณนี้เปนบึงไปหมด หนาแลงก็มีลักษณะเปนพุอยางนี้ ซ่ึงมีบางแหงพอจะตองอาศัยเดินไปได แตตองใชความระมัดระวังหนอย มันเปนบริเวณกวางใหญไพศาล เกนิท่ีจะสํารวจไดท่ัวถึง จระเขชุม!” จากคําพูดของเขา คณะนายจางก็สามารถเขาใจในภูมิประเทศไดในทันทีนั้น ทุกคนเพิ่งจะมาตระหนกัเอาบัดนีเ้องวา พรานใหญนําเขามาสูใจกลางบึงมหากาฬโดยไมไดบอกใหรูตัวลวง หนาเลยสักนิด การเดินตามหลังมาก็แทบจะไมมีสัญลักษณอะไรใหทราบเลย นอกจากขณะท่ีย่ําผานพื้นน้ําแฉะๆ เพียงคร้ังเดยีวช่ัวระยะเวลาส้ันๆ เทานั้น “หวังวาคงไมมีการตองลอยคอไปนะ?” ไชยยนัตเปรยข้ึนอยางเสียวๆ มองไปรอบดาน “ไมหรอกครับ เรายึดสันเกาะน่ี ซ่ึงจะนําเลียบไปทางชายบึงดานตะวนัออก ใชเวลาสักประมาณช่ัวโมงเดียวก็ผานพน หลังจากนั้นก็ขามลําหวยแคบๆ ตัดข้ึนฝงตรงขาม เขาเขตเขานางตามท่ีช้ีใหดเูม่ือตอนเชานี้ ตอนท่ีขามหวย เราจะเลือกขามในบริเวณท่ีแคบและน้ําต้ืนท่ีสุด อยางมากก็คงไมเกนิแคเอว” “ไอเขมีไหม ตรงหวยท่ีวานีน่ะ?” ดารินถามอยางใจไมดี พรานใหญหัวเราะอยูในลําคอ “ชุมยิ่งกวาจิ้งจกตามบาน แตไมมีความหมายหรอกครับ ตราบใดก็ตามท่ีระดับน้ําลึกไมเกินเอวของเรา และมีปนครบมืออยางนี้ เม่ือถึงท่ีนั่น เราจะหารือกันอีกคร้ังวาจะหาทางขามโดยวธีิใด” ธรรมชาติของมนุษยเราทุกคนไมกลัวจระเขเม่ือเทาเหยียบยืนอยูบนแผนดนิ แตถาตองลงไปแชอยูในน้ํา หรือกําลังลอยคออยู เปนเร่ืองท่ีตองคิด แตในขณะน้ี คณะนายจางทุกคนก็ขบคิดอยู ทวาก็ขจดัขอวติกกังวลไปเสีย เม่ือตระหนักไดประการเดียววา ผูนําทางในคร้ังนี้คือ รพินทร ไพรวัลย ทุกคนมีหนาท่ีตามเขาอยางเดยีวเทานั้น!


894

การเดินบนเนนิเกาะ กลางพ ุ ตองเพ่ิมความระมัดระวังกนัข้ึนอีกคร้ัง เพราะไมไวใจวาจะเผลอกาวเหยียบลงไปบนหลังของเจากุมภลี ท่ีอาจข้ึนมานอนหมกอยูบนพื้นรกนั้นเขาเม่ือใด คร้ังหนึ่ง ไชยยันตเหนีย่วกิ่งเถาวลัยริมตล่ิงตอนหน่ึง พลาดหลนลงไปบนพื้นท่ีเหน็ใบไมแหงปกคลุมอยูเหมือนพืน้ดินธรรมดา แตปรากฏวาพื้นใบไมใบหญาตอนนั้นแยกยุบตามน้ําหนกัตัวเขาออกโดยเร็ว รางของอดีตนายทหารปนใหญจมหายวูบลงไปในพริบตา แลวก็ทะล่ึงข้ึนมาสงเสียงรองโวยวายดวยความตกใจ รพินทรกับเชษฐาตองชวยกันฉุดแขนหิว้ข้ึนมาเปยกโชกไปหมดท้ังตัว ดารินหวัเราะงอหายเม่ือเห็นสีหนาอาการ และเสียงสบถสาบานล่ันของไชยยันต “ใจหายหมด นึกวาธรณีสูบเสียแลว” ไชยยนัตบน โคลงศีรษะสะบัดน้ําออกจากตัว “น้ําเย็นเจี๊ยบ ตีนไมถึงพื้นเลย ลึกชะมัด ทีแรกนึกวาอยางมากก็แคเขาเสียอีก บร๊ือว! เสียว...” “ผมบอกแลวยงัไงครับ เห็นเปนพื้นธรรมดา อยาชะลาใจกาวลงไปเปนอันขาด น้ําลึกมันอยูขางลาง” พรานใหญบอกย้ิมๆ “ดีไอเขมันไมแงมเอา ฉันใจหายหมด ตอนที่เห็นเธอจมหายลงไปราวกบัถูกอะไรฉุด” ดารินพูดพลางหัวเราะ บรรยากาศต่ืนเตนตกใจแตแรกของคณะ กลายเปนความขบขัน เชษฐาหวัเราะกึกๆ มองดูสหายแลวส่ันศีรษะชาๆ จุปาก “ก็เดินยังไง เขาผานกันไปไดทุกคน ตัวเองดันหลนลงไปได ไมดใูหดีเสียกอน” “ก็ไอเถาวัลยเจากรรมนี่นะซิ คนอ่ืนเหนีย่วผานมันไปไดไมขาด เสือกมาขาดเอาอีตอนท่ีฉันจับ ตอนที่จมลงไปใตน้ํา ใจแปวเหลือนิดเดยีวเทานั้น กําลังคิดถึงไอชาละวันอยูทีเดยีว...ตีนแกวงไปกระทบอะไรไหวๆ อยูใตน้ําดวย ไมรูมันหรือเปลา” ไชยยนัตพูดเร็วปร๋ือหนาตาตื่นอยูเชนนั้น “เหลวไหล อุปาทาน ถาไอเขจริง ปานนี้มันก็ขย้ําแกเขาใหแลว” เชษฐาวา โชคดีเหลือเกนิในขณะท่ีไชยยันตพลัดหลนจมลงไปในน้ํา ไรเฟลประจํามือของเขาไมไดหลนลงน้ําไปดวย แตพาดติดอยูกับพวกหญาและวัชพืชท่ีข้ึนอยูรอบๆ คางอยูเชนนัน้ แงซายเปนคนเอ้ือมไปหยิบข้ึนมาสงให ครูใหญตอมาระหวางท่ีรุดหนาตามการนําของรพินทรตอไป ทุกคนก็ไดยินเสียงสวบสาบดังมาจากชายตล่ิงเบ้ืองหนาไมหางออกไปนัก เสียงเอาจมูกดุนคุยดิน และเสียงกัดกนัเองของเจาพวกหมูปาฝูงหนึ่ง คะเนจากเสียงท่ีไดยิน ประมาณสักเจ็ดแปดตัว พวกมันคงพากนัลงมากินน้ํา และขุดหาแมลงรากไมกินอยูบริเวณชายปลักต้ืนๆ เสียงอ๊ีดอาดล่ันไปหมด ทุกคนแผวฝเทาลงอีก คอยๆ


895

ยองไปตามเสียงท่ีมานั้น พวกมันอยูในทิศทางเหนือลมพอดี จึงยังไมกะสากล่ินของฝายมนุษยท่ีผานใกลเขามาทุกขณะ แตแลวอึดใจนัน้เอง เสียงจูโจมกะทันหันชนดิหนึ่งกป็รากฏขึ้นอยางปจจุบันทันดวน แทรกสําเนยีงหากินของเจาหมูปาฝูงนั้น ชนิดท่ีทําใหคณะเดินทางทุกคนสะดุงสุดตัว และยนืตะลึงชะงักอยูกับท่ี มันเปนเสียงดงัตูมสนั่นเหมือนเอาทอนซุงฟาดลงไปบนโคลน พรอมกับเสียงหวีดกองของหมูปา เสียงฟดฟาดตอสูครืนโครมอยูในแองน้ํา ระคนไปกบัเสียงขูคํารามฮือฮาด สําเนียงประหลาดซ่ึงไมเคยไดยินมากอน จากนั้นกเ็ปนเสียงของเจาหมูฝูงนั้น ซ่ึงพากันวิ่งเผนปาสะเทือน รพินทรออกพุงปราดตรงไปยังตาํแหนงท่ีมาของเสียงนัน้อยางรวดเร็ว ทุกคนก็ตามติดหลังเขามาในบัดนั้นดวยใจอันเตนระทึก!

ไพรมหากาฬ4

Documents

Transcript of ไพรมหากาฬ4