Εισαγωγή

197 προ Χριστού

Το ηφαίστειο βρυχήθηκε, το μαύρο σύννεφο που μαζευόταν από μέρες πάνω

από τον κώνο του σκορπίστηκε από το κατακόκκινο ποτάμι λάβας που τινάχθηκε

ψηλά απελευθερωμένο επιτέλους από τις συντριπτικές πιέσεις του φλοιού της γης. Οι

κάτοικοι των γύρω νησιών κοίταξαν φοβισμένοι την οργή του ως τότε σιωπηλού

γίγαντα, το μαύρο σύννεφο και η πύρινη γλώσσα της λάβας ήταν ορατά από πολύ

μακριά. Δεν ζούσε κανένας που να θυμόταν από άλλη φορά το ξύπνημα του

ηφαιστείου αλλά όλοι γνώριζαν πως κάποτε, πολλές γενιές πίσω είχε καταστρέψει

έναν ολόκληρο πολιτισμό.

Βαθιά στα έγκατα του ηφαιστείου, σε έναν θάλαμο όχι πολύ μακριά από τον

αγωγό που έφερνε την λάβα στην επιφάνεια, επτά άνδρες ήταν καθισμένοι σε

ισάριθμα καθίσματα λαξευμένα στο βράχο σαν θρόνους. Ήταν από διαφορετικά έθνη

του κόσμου και αυτό φαινόταν τόσο από τις διαφορετικές ενδυμασίες όσο και από τα

χαρακτηριστικά τους.

Ο θάλαμος αυτός φωτιζόταν από δέσμες φωτός που έρχονταν από έναν

φυσικό αγωγό που οδηγούσε στην επιφάνεια και μέσα στον οποίο είχαν τοποθετηθεί

κάτοπτρα ώστε να μεταφέρεται το φως. Ο φωτισμός γινόταν με τέτοιο τρόπο ώστε ο

όγδοος άνδρας που καθόταν στη μέση του θαλάμου να βρίσκεται στην σκιά.

-Η Καρχηδόνα θα πέσει, είπε ένας άνδρας ντυμένος με θώρακα και

οπλισμένος με κοντό σπαθί. Η μάχη των Μεγάλων Πεδίων μας συνέτριψε. Μπορεί να

μη γίνει τώρα ή στον καιρό των παιδιών μας αλλά είναι ζήτημα χρόνου. Και για' μας

δεν έχει σημασία το πως ή το πότε αλλά το ότι θα γίνει.

-Πολιτισμοί ανέρχονται, δοξάζονται και πέφτουν. Παρακμάζουν και χάνονται,

είπε ο άνδρας στο κέντρο με μια βαθιά επιβλητική φωνή. Αλλά εμάς μας ενδιαφέρει

μόνο η διατήρηση αυτού που δεν πρέπει να χαθεί. Αμίλκα, γιε του Βορμίλκα, νομίζεις

ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει;

1

Μιλούσαν Ελληνικά, οι κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου είχαν κάνει

τη γλώσσα παγκόσμια και ήταν εύκολο να μιλάνε σε αυτήν μιας και όλοι είχαν και τις

δικές τους ευκολότερες ή δυσκολότερες.

-Η Καρχηδόνα έχει κηρυχθεί καταστρεπτέα, είπε ένας από τους επτά που

φορούσε την λευκή τήβεννο των Ρωμαίων συγκλητικών. Αυτό σημαίνει ότι όταν

κυριευθεί θα καταστραφεί εκ θεμελίων και θα οργωθεί ώστε να μην μείνει κανένα

ίχνος της. Καλύτερα να μην είσαι εκεί.

Ο Καρχηδόνιος έκανε ένα νεύμα στον Ρωμαίο, οι επτά άνδρες στέκονταν πιο

πάνω από τις σχέσεις των εθνών τους. Ο σκοπός τους ήταν πολύ ανώτερος, η

αποτυχία τους θα σήμαινε την κάθοδο της ανθρωπότητας ολόκληρης σε ένα ζοφερό

σκοτάδι κάτω από μια απόλυτη και ακλόνητη εξουσία.

Το ηφαίστειο βρυχήθηκε πάλι κάνοντας το θάλαμο να τραντακτεί ολόκληρος.

-Είμαστε ασφαλείς εδώ; ρώτησε ένας λεπτός άνδρας με μεταξωτές ρόμπες. Ο

λαός του ήταν γνωστός στους Ρωμαίους ως Σήρες και από αυτούς αγόραζαν το μετάξι

που προτιμούσαν οι πατρικίες της Ρώμης.

-Ο θάλαμος στέκει έτσι χιλιάδες χρόνια, όπως και οι γύρω από αυτόν, δεν

κινδυνεύουμε, είπε ο άνδρας στο μέσον.

-Είμαστε εξ' άλλου έτοιμοι να φύγουμε, είπε ένας άνδρας με Αιγυπτιακή

φορεσιά.

-Αυτό είναι αλήθεια, Φθανχούρ, πηγαίνετε και είθε Εκείνος που κυβερνάει τα

σύμπαντα να σας προστατεύει και να σας καθοδηγεί.

Οι επτά άνδρες σηκώθηκαν από τις θέσεις τους και αφού υποκλίθηκαν στον

άνδρα στο κέντρο άρχισαν να βγαίνουν από το θάλαμο. Πριν βγει ο τελευταίος, ο

άνδρας στη σκιά είπε:

-Ραουρ..... Γουίλλιαμ, είναι τώρα ε;

Ο άλλος στράφηκε, ήταν ένας άνδρας ψηλός και γεροδεμένος, ντυμένος με

μπότες, παντελόνι και χιτώνιο που συνήθιζαν οι βορειοευρωπαϊκές φυλές.

2

-Ναι Γουίλλιαμ, κατέφυγα κοντά στους Πίκτους. Όσο πιο μακριά γίνεται από

τη Ρωμαϊκή επιρροή και εξουσία.

-Το καταλαβαίνω, δεν θα τους συγχωρήσεις ποτέ;

-Αφάνισαν το λαό μου, δεν θα το ξεχάσω εύκολα αυτό.

-Να προσέχεις, η εκδίκηση δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος. Θυμάσαι;

Ο νέος άνδρας κούνησε το κεφάλι του καταφατικά με το μυαλό του να γυρίζει

σε πράγματα που ήθελε να ξεχάσει αλλά ήξερε πως ποτέ δεν θα ξεχνούσε.

-Πήγαινε, να προσέχετε όλοι, και εσύ με το νέο σου λαό.

Ο Γουίλλιαμ βγήκε. Ο άνδρας στη σκιά αναστέναξε, ήταν βαρύ το καθήκον

τους, και τόσο ζωτικό. Το μυστικό που φυλάγανε έπρεπε να παραμείνει αυτό

ακριβώς, μυστικό.

Έμεινε μυστικό για είκοσι δύο αιώνες.......

3

1.

Ένας Ξαφνικός Θάνατος

Ελλάδα, κοντά στις Σέρρες, 2009

Το λεωφορείο σταμάτησε με ένα στρίγκλισμα των φρένων του. Δεν έμπαινε

μέσα στο χωριό αλλά σταματούσε στην εθνική οδό αφήνοντας τους επιβάτες να

διασχίσουν περίπου επτακόσια μέτρα ως τα πρώτα σπίτια του χωριού σε έναν στενό

ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Εκείνο το χειμωνιάτικο μεσημέρι όλοι οι επιβάτες πλην

ενός ήταν μαθητές γεγονός καθόλου παράξενο μιας και ήταν η ώρα που επέστρεφαν

από το λύκειο. Το χωριό τους δεν διέθετε σχολεία πέρα από το δημοτικό και ήταν

υποχρεωμένοι να πηγαίνουν στις Σέρρες ένα όχι και μικρό ταξίδι.

Οι μαθητές κατά παρέες πήραν το δρόμο για το χωριό ντυμένοι ζεστά για να

προφυλαχθούν από τον παγωμένο αέρα. Ο άνδρας κοίταξε για μια στιγμή γύρω του

σαν να ήθελε να αναγνωρίσει το μέρος και μετά πήρε αποφασιστικά ένα μικρό

μονοπάτι ανάμεσα στα σπαρμένα χωράφια που περίμεναν την επιστροφή της άνοιξης

για να αρχίσουν να καρποφορούν.

Η Αλεξία Βάιου περπατούσε προς το χωριό μαζί με την παρέα της

συζητώντας και γελώντας με τους φίλους και συμμαθητές της. Σχολίαζαν τον φυσικό

τους που με το αφηρημένο ύφος του, που ερχόταν σε πλήρη αντιδιαστολή με την

επιστημονική του οξύνοια, και τα ακατάστατα φουντωτά μαλλιά του έδινε την εικόνα

τρελού επιστήμονα. Η Αλεξία τον συμπαθούσε αλλά παραδεχόταν πως έμοιαζε

χαρακτήρας βγαλμένος από κάποια ταινία.

-Μην κοιτάξεις αλλά ο Ρωμανός σε κοιτάζει, της ψιθύρισε η Μαρία, η

καλύτερή της φίλη. Δεν πήρε τα μάτια του από πάνω σου από την ώρα που

κατεβήκαμε από το λεωφορείο.

Η Αλεξία ένιωσε τα μάγουλά της να φλογίζονται. Δεν ήταν καθόλου άνετη με

το γεγονός ότι το αγόρι που πολλά κορίτσια ήθελαν έδειχνε μεγάλη προτίμηση για

εκείνη. Όχι ότι ήταν άσχημη, αλλά δεν ήταν και κάποια εκτυφλωτική καλλονή. Ήταν

4

κανονικού ύψους, μάλλον λίγο γεματούλα αλλά με όμορφο σώμα. Είχε μακριά μαύρα

μαλλιά που έφταναν ως τους ώμους, με αφέλειες στο μέτωπο και ζεστά μαύρα μάτια

που δέσποζαν σε ένα γλυκό πρόσωπο.

-Δεν ξέρω τι θέλει πια, είπε αν και η σκέψη ότι την πρόσεχε έφερνε μια

ζεστασιά μέσα της. Γιατί δεν μου μιλάει;

-Περιμένει να του δώσεις και' συ κάποιο σημάδι μάλλον.

-Λες; Ε καλά θα τα πούμε, είπε η Αλεξία καθώς έφτανε κοντά στο σπίτι της.

Σταμάτησε απότομα. Υπήρχαν πολλά αυτοκίνητα στο δρόμο και αρκετά

άτομα στην αυλή και μέσα σε αυτό κάτι τρομερά ασυνήθιστο αφού ζούσε μόνη με

τον παππού της. Προχώρησε στην παλιά πόρτα της αυλής που έστεκε ανοιχτή και

κοντοστάθηκε καθώς πολλά βλοσυρά πρόσωπα στρέφονταν προς το μέρος της.

Κάτι κακό συνέβαινε.

Αμήχανη που την κοιτούσαν κοίταξε στο έδαφος. Δίπλα στην καγκελόπορτα

ήταν πεταμένη η κόκκινη υφασμάτινη ταινία με την οποία την έδενε για να

παραμείνει κλειστή. Ο παππούς της δεν θα την είχε ανοίξει ποτέ πετώντας την έτσι.

Τη μάζεψε και την έβαλε στην τσέπη της. Μπήκε στην αυλή και χωρίς να κοιτάξει

κανέναν προχώρησε στο σπίτι. Η πόρτα ήταν ανοιχτή και άκουσε από μέσα

σιγανόφωνες συζητήσεις. Μπήκε στο χωλ και εκεί βρήκε κάποιον που γνώριζε.

-Θεία.

Η αδερφή του πατέρα της γύρισε και την κοίταξε με σκοτεινό βλέμμα. Ήταν

μια αυταρχική, αυστηρή γυναίκα. Συζητούσε με μια γειτόνισσα, τώρα

συνειδητοποιούσε ότι πολλοί από τους κατοίκους του χωριού βρίσκονταν εδώ.

-Αλεξία.

-Που είναι ο παππούς;

-Μέσα.

Η Αλεξία προχώρησε προς το δωμάτιο του παππού της με το φόβο να παγώνει

την καρδιά της. Άκουσε πίσω της κάποια λόγια συμπόνοιας και τη θεία της να λέει με

κακή διάθεση:

5

-Και τώρα θα είμαι υποχρεωμένη να έχω και αυτήν.

Στο δωμάτιο του παππού της δεν βρισκόταν παρά μόνο εκείνος. Ήταν

ξαπλωμένος στο κρεββάτι και σκεπασμένος με μια κουβέρτα ως το στήθος του στο

σημείο που κατέληγε η λευκή του γενειάδα. Το πρόσωπό του ήταν ωχρό. Η Αλεξία

κοίταξε τριγύρω τη βιβλιοθήκη με τους μεγάλους τόμους, την πολυθρόνα όπου

καθόταν και διάβαζε ο παππούς της, την παλιά ξύλινη ντουλάπα.

Πόσες φορές είχε κρυφτεί μέσα σε αυτήν για να κάνει έκπληξη στον παππού

της όταν ήταν μικρό κοριτσάκι και εκείνος πάντα προσποιούταν ότι ξαφνιάστηκε και

την έπαιρνε στην αγκαλιά του και τη σήκωνε ψηλά.

Γονάτισε δίπλα του και έπιασε το χέρι που εκείνος της άπλωσε.

-Αλεξία, είπε και η φωνή του ακούστηκε αδύναμη, σαν έτοιμη να σβήσει.

Ήρθε η ώρα να φύγω.

-Μη λες τέτοια παππού, σε παρακαλώ.

-Όλα τα πράγματα έχουν ένα τέλος και εγώ έζησα μια καλή ζωή. Εσύ

μεγάλωσες πια.

Μια έκφραση πόνου ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του και το χέρι του έσφιξε

το δικό της.

-Αλεξία, ξαναείπε. Μακάρι να μπορούσα να δω το πρόσωπό σου μια

τελευταία φορά αλλά το φως μου με εγκατέλειψε πια. Πες μου, είναι άλλος εδώ να

μας βλέπει;

Το ερώτημα ξάφνιασε την Αλεξία αλλά κοίταξε προς την πόρτα και αφού είδε

πως κανένας δεν πρόσεχε εκείνους είπε:

-Δεν μας βλέπουν παππού.

Ο παππούς της έβαλε το χέρι του κάτω από τα σκεπάσματα και όταν το

έβγαλε ξανά κρατούσε στα χέρια του ένα μακρόστενο αντικείμενο που η κοπέλα για

μια στιγμή πέρασε για πρίσμα σαν αυτά που χρησιμοποιούσαν στα εργαστήρια

φυσικής στο σχολείο. Διαπίστωσε ότι ήταν ένας μακρόστενος κρύσταλλος με

ατρακτοειδές σχήμα και την μια άκρη του δεμένο ένα κορδόνι που προοριζόταν για

6

να τον περάσει κάποιος στο λαιμό του. Ήταν ζεστός και κατάλαβε πως ο παππούς της

τον είχε πάνω του.

-Πάρε τον και το κλειδί... το κλειδί που έχω στο ρολόι.

Ένας νέος σπασμός πόνου συντάραξε τον παππού της.

-Η Σοφία ωκοδόμησε εαυτής οίκον και υπήρεισε στύλους επτά, ψιθύρισε.

Τώρα είσαι μόνος σου..... φίλε μου.

Η Αλεξία δεν πρόλαβε να ρωτήσει τι εννοούσε. Με έναν αναστεναγμό ο

παππούς της παρέδωσε το πνεύμα. Η κοπέλα έμεινε για μια στιγμή άφωνη,

σαστισμένη, μην μπορώντας ακόμα να συλλάβει αυτό που είχε μόλις γίνει και μετά η

συνειδητοποίηση άγγιξε το μυαλό της και ούρλιαξε. Άρχισε να κλαίει κρατώντας το

χέρι εκείνου που ήταν η μόνη της οικογένεια για όσο θυμόταν τον εαυτό της.

7

2.

Νεκρώσιμη Ακολουθία

Ένιωσε δυο χέρια να την πιάνουν στοργικά και να την ανασηκώνουν. Ήταν

ένα απαλό άγγιγμα και όταν βρέθηκε όρθια μια φωνή της είπε ήσυχα:

-Έλα καλή μου, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια, ο παππούς έφυγε.

Συνειδητοποίησε ότι ήταν η Νάντια, η ξαδέρφη της και κόρη της θείας της

που ήταν στο χωλ. Αφέθηκε να τη βγάλει από το δωμάτιο του παππού της στο χωλ.

Ενστικτωδώς έκρυψε τον κρύσταλλο στην τσέπη του πουκαμίσου της. Η Νάντια την

οδηγήσει στο δικό της δωμάτιο. Η Αλεξία κάθισε στην άκρη του κρεβατιού της ενώ η

ξαδέρφη της βολευόταν στην καρέκλα του γραφείου της. Το δωμάτιο ήταν περίπου

τετράγωνο με αρκετό χώρο για το κρεβάτι της, ένα γραφείο με βιβλιοθήκη και μια

ντουλάπα. Από τις δυο κρεβατοκάμαρες του σπιτιού ο παππούς της της είχε δώσει

την πιο μεγάλη. Νέα δάκρυα ανάβλυσαν στα μάτια της.

Η Νάντια, μια ψηλή ξανθιά κοπέλα με μακριά μαλλιά και γεροδεμένο σώμα,

μετακινήθηκε δίπλα της και την αγκάλιασε.

-Μην κλαις καλή μου, ο παππούς είχε μια γεμάτη ζωή, Θα ήθελε από εμάς να

τον θυμόμαστε χαρούμενες.

-Τι έγινε; ψέλλισε η Αλεξία. Ο παππούς ήταν καλά το πρωί.

-Μάλλον εγκεφαλικό, είπε η Νάντια. Ο γιατρός είπε ότι ήταν βαρύ, δεν είχε

ελπίδες ακόμα και αν ήταν στο νοσοκομείο. Κρατήθηκε στη ζωή ίσα για να σε δει.

Ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα.

-Ναι, είπε η Νάντια βλέποντας την Αλεξία πολύ συγκινημένη ακόμα για να

μιλήσει.

-Θα έρθουν να ετοιμάσουν τον παππού σας.

8

Η Αλεξία έκρυψε το πρόσωπο της στα χέρια της. Η Νάντια της χάιδεψε τα

μαλλιά λέγοντάς της:

-Έλα ας πάμε έξω, χρειάζεσαι αέρα.

Βγήκαν από το δωμάτιο και η Αλεξία αντίκρισε το βλέμμα της θείας της της

Τασίας. Δεν έδειχνε συγκινημένη από το θάνατο του πεθερού της, μάλλον

ενοχλημένη. Η Αλεξία κοίταξε στο δωμάτιο που ακόμα ήταν μόνο ο παππούς της.

θυμήθηκε τα τελευταία του λόγια. Ήξερε ποιο ρολόι εννοούσε.

Στάθηκε στη βιβλιοθήκη και το αναζήτησε στα ράφια, το βρήκε στριμωγμένο

ανάμεσα σε δυο τόμους και το πήρε στα χέρια της. Ήταν μεγάλο στρογγυλό με χρυσό

περίβλημα και θήκη πάνω σε βάση από σκαλισμένο ξύλο. Ήξερε ότι από κάτω η

βάση ήταν κούφια και γύρισε το ρολόι ανάποδα. Εκεί ήταν κρυμμένο το κλειδί που

είχε αναφέρει ο παππούς της. Ήξερε την κρυψώνα, μικρή έκρυβε και εκείνη εκεί τους

“θησαυρούς” της. Πήρε το κλειδί και το έχωσε βιαστικά στην τσέπη του παντελονιού

της καθώς η Τασία Μαρκάτου έμπαινε στο δωμάτιο.

-Νάντια, πάρε την Αλεξία στο δωμάτιό της, ετοιμάστε μια τσάντα με ρούχα

θα έρθει στο σπίτι μου.

Η Αλεξία προχώρησε μηχανικά στο δωμάτιό της και η Νάντια την

ακολούθησε. Στο δωμάτιο οι δυο ξαδέρφες έμειναν για λίγο ακίνητες και σιωπηλές.

Μετά η Νάντια πήγε στη ντουλάπα.

-Έλα, πρέπει να ετοιμάσουμε την τσάντα.

-Ναι.

Με κινήσεις που πρόδιδαν το πόσο ταραγμένη ήταν η Αλεξία έβγαλε από τη

ντουλάπα ένα μικρό σακ βουαγιάζ και άρχισε να βάζει μέσα εσώρουχα και μετά

ρούχα. Διάλεξε μαύρες μπλούζες και παντελόνια. Όταν τελείωσε στράφηκε στην

ξαδέρφη της.

-Νάντια.... δεν μπορώ να πάω.....

-Έλα, είπε εκείνη με σκοτεινό βλέμμα, θα πάμε στο αυτοκίνητο την τσάντα

και μετά μια βόλτα.

9

Βγήκαν στο χωλ. Η Αλεξία κοίταξε προς το δωμάτιο του παππού της, είχαν

αρχίσει να τον ετοιμάζουν για το τελευταίο του ταξίδι. Τον έγδυναν, μπορούσε να δει

το γυμνό του μπράτσο στο κρεβάτι, λευκό με τα μπλε ψηφία του αριθμού που πάνω

από εξήντα χρόνια πριν του είχαν κάνει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του

Μπέργκεν Μπέλσεν.

-Έλα καλή μου.

Η Νάντια την έβγαλε έξω. Πήγαν πρώτα στο τζιπ που οδηγούσε η κοπέλα και

έβαλαν την τσάντα στο πίσω μέρος. Η Αλεξία στράφηκε πάλι προς το σπίτι αλλά η

Νάντια την πήρε από το χέρι. Την τράβηξε προς την άκρη του χωριού αλλά όχι από

την πλευρά του δρόμου που έβγαζε στην εθνική οδό. Την παρέσυρε προς το αλσύλλιο

που απλωνόταν γύρω από το μικρό εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας. Εκεί την έβαλε να

καθίσει σε ένα παγκάκι. Η Αλεξία την κοίταξε, τα μάτια της ήταν δυο

φουρτουνιασμένες θάλασσες θλίψης.

-Κλάψε γλυκιά μου. Βγάλε τη θλίψη από μέσα σου.

Σαν να περίμενε αυτή ακριβώς την προτροπή η κοπέλα ξέσπασε σε λυγμούς

στην αγκαλιά της ξαδέρφης της.

Το σώμα του παππού της ήταν τοποθετημένο στο φέρετρο στο κέντρο της

εκκλησίας περίπου κάτω από τον μεγάλο πολυέλαιο. Η Αλεξία ήταν καθισμένη σε

ένα στασίδι σε μια άκρη. Είχε ανεβάσει τα πόδια της στο στασίδι και είχε αγκαλιάσει

τα γόνατά της, ήταν μόνη της μέσα στην εκκλησία εκείνη τη στιγμή αν εξαιρούσε τον

ιερέα που διάβαζε το Ψαλτήριο λίγο πιο πέρα από το νεκρό.

Είχε περάσει τις ώρες ως που να έρθουν στην εκκλησία κοντά στην Νάντια,

κυρίως εκεί στο άλσος. Η ξαδέρφη της δεν την είχε αφήσει καθόλου μόνη ως που

ήρθαν στην εκκλησία. Τώρα την είχε αναγκαστικά αφήσει για να ασχοληθεί με τις

τυπικές διαδικασίες της γραφειοκρατίας ενώ η θεία της θα μεριμνούσε για τον κόσμο

που θα ερχόταν να συνοδεύσει τον παππού της στην τελευταία του κατοικία.

Άκουσε βήματα στο μαρμάρινο δάπεδο της εκκλησίας και είδε έναν άνδρα να

μπαίνει. Τα βήματά του αντηχούσαν στην άδεια ακόμα εκκλησία. Ήταν ψηλός και

10

γεροδεμένος όσο μπορούσε να καταλάβει μιας και φορούσε έναν μαύρο ταξιδιωτικό

μανδύα που ανέμιζε γύρω του. Προχώρησε προς το φέρετρο και στάθηκε.

-Ήρθα αργά φίλε μου, ψιθύρισε. Πρόλαβες άραγε να παραδώσεις σε κάποιον

το δικό σου κλειδί;

Η Αλεξία ένιωσε την ανάσα της να κόβεται. Ο άνδρας είχε μιλήσει ψιθυριστά

και όμως εκείνη είχε ακούσει καθαρά τα λόγια του σαν να τα ψιθύριζε στο αυτί της.

-Ο Θεός να σε αναπαύσει. Μείνε ήσυχος. Θα φέρω σε πέρας το έργο που μαζί

θέλαμε να δούμε τελειωμένο.

Η Αλεξία σηκώθηκε όρθια συνέχιζε να ακούει τον άνδρα και αυτό δεν ήταν

φυσιολογικό. Ο ιερέας που ήταν πολύ πιο κοντά δεν είχε ακούσει τίποτα. Σαν να

ένιωσε την παρουσία της ο άνδρας στράφηκε και την κοίταξε. Παρά την κουκούλα

που σκίαζε το πρόσωπό του διέκρινε δυο φωτεινά μάτια.

Ο άνδρας τραβήκτηκε σε μια άκρη καθώς έμπαιναν άνθρωποι στην εκκλησία.

Είχε φτάσει η ώρα για την νεκρώσιμη ακολουθία. Η Αλεξία προχώρησε μπροστά στις

θέσεις που προορίζονταν για τους συγγενείς του νεκρού και κάθισε σε ένα στασίδι.

Ένιωθε άδεια, εξουθενωμένη.

Καθώς η ακολουθία προχωρούσε θυμήθηκε τον ξένο, όχι ήταν πολύ

κουρασμένη και της είχε φανεί πως συνέβαινε κάτι εξωπραγματικό. Είχε ησυχία στην

εκκλησία απλά. Όταν έφτασε η στιγμή του τελευταίου ασπασμού ξέσπασε σε γοερό

θρήνο, ήταν μόνη πια. Εκείνος που ήταν όλη της η οικογένεια δεν υπήρχε πια.

Η Νάντια την υποβάσταζε για να βγουν έξω στο κρύο απόγευμα και να

βαδίσουν ως τον τάφο που είχε ετοιμαστεί για τον παππού της. Εκεί γύρισε το

πρόσωπό της στο στήθος της ξαδέρφης της μην αντέχοντας το θέαμα.

Η Νάντια την πήγε μετά στο αυτοκίνητό της και την μετέφερε στο σπίτι της

μητέρας της στις Σέρρες. Ήταν ένα μεγάλο οροφοδιαμέρισμα. Μετά το χωρισμό των

γονιών της η Νάντια δεν έμενε πια εδώ. Οδήγησε την ξαδέρφη της σε εκείνο που

ήταν το υπνοδωμάτιό της κάποτε και την έβαλε να ξαπλώσει. Η Αλεξία βυθίστηκε σε

έναν ταραγμένο ύπνο και εκείνη έφυγε, δεν ήθελε να μιλήσει με την Τασία. Είχαν

ήδη μαλώσει για το αν θα μπορούσε να είχε πάρει στο δικό της σπίτι την ξαδέρφη

της.

11

Η Νάντια δεν πρόσεξε μπαίνοντας στο τζιπ της τον άνδρα που κάπνιζε ένα

τσιγάρο στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ούτε εκείνον με το μαύρο μανδύα που χωμένος

στο σκοτεινό άνοιγμα μιας πόρτας παρακολουθούσε το κτίριο και τον καπνιστή.

12

3.

Αφήνοντας Το Σπίτι

Η Αλεξία ξύπνησε από τον βαθύ χωρίς όνειρα ύπνο νιώθοντας ξεκούραστη

αλλά με τη θλίψη να την τυλίγει περισσότερο, ήταν μόνη της. Δεν είχε οικογένεια,

αλλά μέχρι τώρα ο παππούς της είχε φροντίσει να μην νιώθει τόσο πολύ τη δύσκολη

αυτήν κατάσταση. Οι γονείς της είχαν σκοτωθεί σε τροχαίο ατύχημα όταν εκείνη

ήταν ακόμα μωρό. Ο παππούς της της είχε δώσει το όνομα της μητέρας της παρά τις

αντιρρήσεις του θείου της που έψεγε το “γέρο” που προτίμησε να δώσει το όνομα της

νύφης του από του γιού του. Ο παππούς της ποτέ δεν ταραζόταν με αυτό και

νουθετούσε το γιο του σχετικά με το πως θα έπρεπε να φέρεται απέναντί της. Μάταια.

Ο θείος της και η θεία της δεν την αγαπούσαν, δεν την συμπαθούσαν καν και της το

έδειχναν αντίθετα με τη Νάντια.

Μια αίσθηση θαλπωρής την γέμισε στη σκέψη της ξαδέρφης της, εκείνη την

αγαπούσε πολύ και της το έδειχνε συνέχεια. Ήταν τρία χρόνια μεγαλύτερη και πάντα

είχε χρόνο για τη μικρή της ξαδέρφη, ακόμα και όταν μετακόμισε στις Σέρρες. Ο

θάνατος του πατέρα της δεν την είχε κάνει πιο σκληρή και συνέχιζε να αγαπά και να

βοηθά την Αλεξία. Είχε τσακωθεί και απόψε με την μητέρα της για το που θα

κοιμόταν εκείνη. Η Νάντια ήθελε να την πάρει στο δικό της σπίτι, ένα μικρό δυαράκι

κοντά το κέντρο αλλά η θεία της είχε απαντήσει απαξιωτικά:

-Αποκλείεται να μείνει με' σενα και εκείνον τον νεαρό.

Η Νάντια συζούσε με κάποιον που η θεία της δεν ενέκρινε αλλά τι την

ένοιαζε; Δεν είχε πει ότι θα τη φορτωνόταν; Γιατί δεν την άφηνε να πάει στη Νάντια;

Δεν είχε μεγάλα εισοδήματα αλλά θα έπαιρνε και η ίδια τη σύνταξη του παππού τους

μιας και την είχε επίσημα υιοθετήσει. Θα τα έβγαζαν πέρα.

Από τις σκέψεις της την έβγαλε η φωνή της θείας της. Μιλούσε πολύ ζεστά σε

κάποιον. Αναρωτήθηκε σε ποιον. Σηκώθηκε από το κρεβάτι της Νάντιας και βγήκε

στο διάδρομο προσέχοντας να μην κάνει θόρυβο. Είχε κοιμηθεί με ένα ζευγάρι

πυτζάμες της ξαδέρφης της και τώρα δεν έριξε τίποτα πάνω της. Ένιωσε να κρυώνει

13

καθώς άφηνε το κρεβάτι αλλά δεν είχε ακούσει ποτέ τη θεία της να μιλάει τόσο

εγκάρδια και ήθελε να δει ποιος ήταν ο συνομιλητής της.

Διέσχισε το μακρύ διάδρομο που την έφερε στο χωλ της εισόδου και κοίταξε

από εκεί κλεφτά στο σαλόνι πέρα από την καμάρα που το οριοθετούσε. Η θεία της

καθόταν σε μια πολυθρόνα, φορούσε ένα μεταξένιο πουκάμισο και μια στενή

φούστα, είχε μακιγιαριστεί με προσοχή και τώρα είχε στραμμένη όλη την προσοχή

της στον επισκέπτη της έναν κουστουμαρισμένο άνδρα μέσης ηλικίας. Το μπλε

κουστούμι δεν έκρυβε έναν σωματώδη αλλά και γυμνασμένο άνδρα, τα μαλλιά του

είχαν γκριζάρει αλλά το δέρμα του δεν έδειχνε σημάδια γήρατος. Μιλούσε πολύ

ήρεμα και ήσυχα στη θεία της που έδειχνε να κρέμεται από τα χείλη του. Καθόταν σε

μια πολυθρόνα κοντά στη δική της και στο τραπεζάκι ανάμεσά τους βρισκόταν ένα

μπουκάλι ουίσκι και δυο ποτήρια.

-Καταλαβαίνω τις δυσκολίες, έλεγε εκείνη τη στιγμή ο ξένος της θείας της.

-Ναι, είμαι εύπορη αλλά δεν θέλω να τη φορτωθώ, δεν μου είναι και τίποτα.

Η Αλεξία ένιωσε ένα ρίγος να τη διατρέχει, ήξερε ότι η θεία της δεν την

αγαπούσε αλλά τόσο πολύ ένιωθε απέχθεια για εκείνη;

-Δεν θα μπορούσατε να τη βάλετε σε κάποιο ίδρυμα.

-Όχι, είναι σε ηλικία ενηλικίωσης σχεδόν. Θα μου πουν να την κρατήσω για

λίγους μήνες.

-Αλλά υπάρχει και άλλη λύση στο πρόβλημα, είπε ο άνδρας.

Η Αλεξία συνειδητοποίησε ότι παρ' ότι μιλούσε άπταιστα ελληνικά υπήρχε

στη χρήση της γλώσσας κάτι το ξενικό. Ήταν κυριολεκτικά ξένος.

-Η ανιψιά σας, είπε ο ξένος, θα μπορούσε να μην αποτελεί πρόβλημα.

Είχε σκύψει προς τα εμπρός ερχόμενος πολύ κοντά στην θεία της. Το

πρόσωπό της είχε αναψοκοκκινίσει. Έδειχνε σαν υπνωτισμένη.

-Αλλά πρέπει να βρεθούν εκείνα τα πράγματα που έχει πάρει. καταλαβαίνετε.

-Ναι, βέβαια.

14

Η Αλεξία τραβήκτηκε πίσω. Ο ξένος ήθελε τα πράγματα που της είχε αφήσει

ο παππούς της. Έτρεξε πίσω στο δωμάτιο της Νάντιας με την καρδιά της να χτυπάει

δυνατά στο στήθος της. Τι θα έκανε; Που να τα κρύψει; πως να αρνηθεί να τα δώσεις

στον ξένο; Κοίταξε το δωμάτιο γύρω για πιθανές κρυψώνες αλλά μια σκέψη την

σταμάτησε. Και αν ο ξένος μπορούσε να λυγίσει τη θέλησή της και να την αναγκάσει

να του πει τι της είχε αφήσει ο παππούς της και που το είχε κρύψει.

Σταμάτησε στη μέση του δωματίου πανικόβλητη, Τι να έκανε; Στο κομοδίνο

δίπλα στο κρεβάτι που είχε κοιμηθεί λουσμένη από το απαλό φως του πορτατίφ

βρισκόταν μια φωτογραφία της Νάντιας.

-Αχ Νάντιά μου, γιατί δεν με πήρες μαζί σου; είπα απελπισμένα και τότε το

σκέφθηκε. Θα το έσκαγε από' δω και θα πήγαινε στην Νάντια.

Άρχισε βιαστικά να βγάζει τις πυτζάμες της και να φοράει τα ρούχα της.

Καθώς έπαιρνε το πουκάμισό της ο κρύσταλλος έπεσε από την τσέπη της αλλά

πρόλαβε και τον έπιασε από το κορδόνι που ξετυλίκτηκε σε όλο το μήκος του. Ο

κρύσταλλος έμεινε να κρέμεται στην άκρη, γεμίζοντας το δωμάτιο με χρώματα όπως

αιχμαλώτιζε το φως του πορτατίφ στην πολύεδρη επιφάνειά του. Η Αλεξία τον

κοίταξε αναρωτώμενη για μια στιγμή αν γινόταν υπερβολική, πόση αξία μπορούσε να

είχε αυτός ο κρύσταλλος; Παρ' ότι καθαρό κρύσταλλο τέτοιο που δεν είχε ξαναδεί

ποτέ ούτε στο πιο ακριβό ποτήρι δεν μπορούσε να έχει μεγάλη αξία. Έδιωξε αμέσως

τη σκέψη από το μυαλό της, ο παππούς της είχε κρατηθεί στη ζωή για να τη δει και

μόνο σε εκείνη είχε τον εμπιστευθεί άρα δεν ήταν ένα απλό κομψοτέχνημα. Δεν θα

άφηνε τον ξένο να τον πάρει. Πέρασε από το λαιμό της το κορδόνι, ο κρύσταλλος

έπεσε ανάμεσα στα στήθη της, θα έπρεπε να το κοντύνει λίγο αλλά μπορούσε να

περιμένει, δεν ήταν ώρα να κοιτάει την άνεσή της.

Ολοκλήρωσε το ντύσιμό της και πήρε το σακ βουαγιάζ της. Το πέρασε στους

ώμους της. Τώρα έπρεπε να βρει τρόπο να φύγει χωρίς να την αντιληφθούν. Το σπίτι

είχε μια μόνο έξοδο και αυτή ήταν σε σημείο που δεν θα μπορούσε να βγει χωρίς να

την αντιληφθούν ο ξένος και η θεία της. Είχε αρχίσει να σκέφτεται να βγει τρέχοντας

από το σπίτι με την ελπίδα ότι θα κατάφερνε να ξεφύγει όταν θυμήθηκε ένα

περιστατικό που είχε κάνει έξαλλη τη θεία της πριν δυο χρόνια περίπου.

15

Η Νάντια το είχε σκάσει από το σπίτι για να δει το αγόρι της. Είχε βγει από

την μπαλκονόπορτα του δωματίου της και είχε πηδήξει στη διπλανή οικοδομή. Από

εκεί είχε κατέβει στο δρόμο. Αποφασισμένη η Αλεξία βγήκε στο μπαλκόνι. Η

οικοδομή δεν ήταν μακριά. Πέρασε πάνω από το κάγκελο και μετά πιασμένη από

αυτό τεντώθηκε δοκιμαστικά προς την ημιτελή οικοδομή. Μπορούσε να το κάνει.

Πήδηξε απέναντι, το τσιμέντο φθαρμένο από τον καιρό, τρίφτηκε κάτω από τα πόδια

της και για μια τρομερή στιγμή έγειρε προς τα πίσω. Κατάφερε να αρπαχτεί από ένα

σίδερο από εκείνα που εξέχουν στις οικοδομές από τη διαδικασία της κατασκευής του

σκελετού. Ανέκτησε την ισορροπία της και πήρε μια βαθιά ανάσα.

Κοίταξε το κορίτσι που είχε καταφέρει να περάσει στο διπλανό κτίσμα και

χαμογέλασε. Πέταξε το τσιγάρο του. Θα πήγαινε να την βρει πριν βγει έξω. Ο

αφέντης του τον είχε προστάξει να φέρει το αντικείμενο που ήθελε, εκείνη ήταν δική

του. Και θα το απολάμβανε, πιο πολύ από το σώμα της θα απολάμβανε τον πόνο που

θα της προκαλούσε. Χάιδεψε τα μαχαίρια στη ζώνη του.

-Βδέλλες, ακόμα τον υπηρετείτε βλέπω.

Στράφηκε και αντίκρισε την πηγή αυτής της προσβολής. Ήταν ο άνδρας με το

μαύρο μανδύα.

-Εσύ, ο τελευταίος ενός χαμένου λαού τολμάς να μιλήσεις για' μας; απάντησε

και τράβηξε τα μαχαίρια από τη ζώνη στη μέση του.

Επιτέθηκε με ορμή αλλά ο αντίπαλός που αντιμετώπιζε ήταν έτοιμος να τον

αποκρούσει. Τράβηξε μια σπάθα μέσα από τις πτυχές του μανδύα του και απέκρουσε

τα χτυπήματα και αντεπιτέθηκε με γρήγορες κινήσεις. Απέσπασε τα όπλα από τα

χέρια του άλλου και με μια απότομη κίνηση του κατάφερε το καίριο πλήγμα.

Σωριάστηκε στο πεζοδρόμιο και ο μαυροφορεμένος άνδρας έκρυψε πάλι το όπλο του.

Η Αλεξία βρήκε το δρόμο της μέσα στην υπό ανέγερση οικοδομή με τη

βοήθεια του λίγου φωτός που έδινε το κινητό της. Κατέβηκε τους δυο ορόφους και

τον ημιώροφο ως το ισόγειο και προχώρησε γρήγορα στο δρόμο ανυπομονώντας να

απομακρυνθεί αρκετά πριν διαπιστώσουν την απουσία της. Δεν είδε το πεσμένο σώμα

16

στο απέναντι πεζοδρόμιο ούτε τον άνδρα που αθόρυβα την ακολούθησε κρυμμένος

πάντα στις σκιές.

17

4.

Η Κληρονομιά

Η νύχτα αγκάλιασε με την παγωνιά της την Αλεξία ενώ η κοπέλα συνέχισε να

βαδίζει γρήγορα προς το σπίτι της ξαδέρφης της. Είχε έρθει μόλις μια φορά ακόμη

στο σπίτι της Νάντιας και φοβόταν μη χαθεί. Τότε ήταν μαζί της ενώ τώρα μόνη και

ήταν νύχτα. Τόσο αργά φοβόταν να σταματήσει να ρωτήσει κάποιον για το πως θα

έβρισκε την οδό που ήθελε. Κατάφερε να τη βρει ωστόσο και δεν άργησε να φτάσει

στην πολυκατοικία που έμενε η ξαδέρφη της.

Πλησίασε την πόρτα και σταμάτησε διστακτική, μήπως δεν έπρεπε να μπλέξει

τη Νάντια; Αρκετά τεταμένες ήταν οι σχέσεις της με τη μητέρα της και χωρίς τις

φασαρίες που θα ακολουθούσαν αν κατέφευγε σε αυτή. Αλλά δεν είχε πουθενά αλλού

να στραφεί. Πίεσε το κουδούνι και ο στριγκός ήχος ακούστηκε δυνατός στην

νυχτερινή ησυχία. Περίμενε με αγωνία να της ανοίξει η Νάντια, μήπως δεν ήταν εδώ;

Μήπως είχε βγει; Αλλά όχι, η Νάντια αντίθετα με την θεία της είχε πραγματικά

λυπηθεί για τον παππού της. δεν θα είχε βγει απόψε. Ο βόμβος της πόρτας την

απέσπασε από τις σκέψεις της. Έσπρωξε την πόρτα και μπήκε στο χωλ. Πήγε

γρήγορα στον ανελκυστήρα και πίεσε το κουμπί κλήσης. Μπήκε στο θαλαμίσκο και

ξεκίνησε την άνοδο για τον τέταρτο όροφο όπου η Νάντια την περίμενε ήδη στο

διάδρομο. Ήταν τυλιγμένη με μια ρόμπα και μόλις βγήκε η Αλεξία την αγκάλιασε.

-Δεν έπρεπε να σε αφήσω εκεί μαζί της Αλεξία μου. Έπρεπε να το φανταστώ

ότι θα σου έκανε κάτι για να αναγκαστείς να φύγεις.

-Δεν μου έκανε κάτι...... αλλά δεν μπορώ.....

Η Αλεξία ένιωσε την αποφασιστικότητα που ως τώρα είχε δείξει να την

εγκαταλείπει και μια ατονία να την καταλαμβάνει. Αφέθηκε στην Νάντια να την

οδηγήσει μέσα στο σπίτι και να τη βάλει να καθίσει σε μια πολυθρόνα στο μικρό

σαλονάκι της.

-Τι συνέβει; ρώτησε απαλά η Νάντια καθώς καθόταν δίπλα της στον καναπέ.

18

Η Αλεξία της διηγήθηκε όλα όσα είχαν συμβεί στο διαμέρισμα της μητέρας

της και η Νάντια την άκουσε με προσοχή.

-Ένας γκριζομάλλης με ένα ακριβό ραφ κουστούμι;

-Ναι, είπε η Αλεξία. Τον ξέρεις;

-Όχι, απάντησε η Νάντια. Τον είδα στην κηδεία όμως, σίγουρα είναι κάποιος

ζάμπλουτος. Ήρθε με λιμουζίνα, έχει σωματοφύλακες και παρατρεχάμενους. Μου

φάνηκε....

-Τι;

-Είδα το βλέμμα του και χάρηκα που δεν χρειαζόταν να τον πλησιάσω, μου

φάνηκε επικίνδυνος.

Η Αλεξία σηκώθηκε από την πολυθρόνα.

-Κακώς ήρθα εδώ. Δεν πρέπει να σε ανακατέψω και' σενα.

Η Νάντια σηκώθηκε όρθια και έπιασε την ξαδέρφη της από τους ώμους.

-Δεν το είπα γι' αυτό. Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικές.

Η Αλεξία τράβηξε μέσα από τα ρούχα της τον κρύσταλλο. Ήταν ζεστός από

την επαφή με το σώμα της. τον έδειξε στη Νάντια.

-Όμορφος, είπε εκείνη, ίσως έχει συλλεκτική αξία. Πολλές φορές οι

συλλέκτες φτάνουν σε άκρα για να πάρουν αυτό που θέλουν. Θα ασφαλίσουμε τον

κρύσταλλο ως που να βαρεθεί και να φύγει. Είναι ξένος ξέρεις, Γερμανός.

-Γερμανός; Πως ήξερε για τον κρύσταλλο; Να ήξερε τον παππού;

-Δεν ξέρω, αλλά δε μου αρέσει αυτός ο άνθρωπος.

Η Αλεξία κάθισε στην πολυθρόνα και πάλι. Έκρυψε τον κρύσταλλο και έμεινε

σκεφτική. Τι θα μπορούσε να κάνει; Η Νάντια είχε δίκιο αλλά που θα μπορούσε να

κρύψει τον κρύσταλλο; Τότε θυμήθηκε κάτι ακόμα, κάτι που της έφερνε μια

αδιόρατη αίσθηση φόβου.

19

-Δεν θέλει μόνο τον κρύσταλλο, είπε στη Νάντια, στη μητέρα σου

χρησιμοποίησε πληθυντικό. Θέλει και κάτι άλλο.

-Ίσως το είπε για να μη δείξει το ενδιαφέρον του για τον κρύσταλλο και

ανεβάσει την αξία του.

-Νομίζω ότι κυριολεκτούσε, είπε η Αλεξία.

-Μα δεν σου άφησε τίποτα άλλο ο παππούς, είπε απορημένη η Νάντια.

-Μου άφησε, ήσουν εκεί.

-Το κλειδί; Που πήρες από το ρολόι; Νόμιζα ότι ήταν δικό σου.

-Όχι, ο παππούς μου είπε να το πάρω.

-Να το δω; ρώτησε η Νάντια.

Η Αλεξία έβγαλε από την τσέπη της το κλειδί και το έδειξε στην ξαδέρφη της.

Εκείνη το κοίταξε εξεταστικά. και το πήρε στα χέρια της.

-Είναι κλειδί θυρίδας, είπε, δεν ήξερα ότι ο παππούς έχει θυρίδα σε τράπεζα.

Και σε ποια άραγε;

-Δεν ξέρω, ούτε εγώ το ήξερα για τη θυρίδα. Υποθέτω στην Εθνική όμως,

μιας και εκεί είχε λογαριασμό καταθέσεων.

Η Νάντια έμεινε για λίγο σκεφτική. Μετά σηκώθηκε και πήγε στο δωμάτιό

της. Η Αλεξία την ακολούθησε και είδε πως είχε βγάλει την ρόμπα της και άρχιζε να

ντύνεται. Έβαλε βιαστικά ένα πουλόβερ και ένα τζιν. Έπιασε τα μαλλιά της με ένα

λαστιχάκι και άρχισε να βάζει ένα ζευγάρι μπότες.

-Έλα, θα πάμε στο σπίτι σας, είπε στην Αλεξία. Θα ψάξουμε για στοιχεία

σχετικά με τη θυρίδα και το βιβλιάριο για τα λεφτά.

-Νάντια θα πάω μόνη μου, απάντησε εκείνη. Δεν θέλω να μπεις σε μπελάδες.

Αρκεί που δεν έχεις και τις καλύτερες σχέσεις με τη μητέρα σου. δεν χρειάζεται να

χειροτερέψει η κατάσταση για χάρη μου.

-Έφυγα από το σπίτι γιατί η μητέρα δεν εγκρίνει τον Άγγελο και πολύ

περισσότερο γιατί δεν εγκρίνει καμία απολύτως επιλογή μου.

20

-Ναι αλλά...

-Δεν έχω αδέρφια Αλεξία, πάντα σε ένιωθα λοιπόν σαν αδερφή. Δεν θα

αλλάξει αυτό επειδή η μάνα μου....

Η Νάντια σταμάτησε, πήρε μια βαθιά ανάσα και μετά είπε ήσυχα:

-Πάμε να δούμε αν θα βρούμε αυτό που θέλουμε.

-Ο Άγγελος που είναι;

-Δουλεύει ως αργά αυτές τις μέρες, παρουσιάστηκε ένα πρόβλημα σε κάποιο

καινούριο λογισμικό και δουλεύουν από το πρωί ως την άγρια νύχτα.

Το αγόρι της Νάντιας ήταν προγραμματιστής, είχε σπουδάσει στο πασίγνωστο

ΜΙΤ και εργαζόταν σε έναν κολοσσό στον τομέα της πληροφορικής και της

ψηφιακής τεχνολογίας με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Κάθε μέρα διένυε τα ενενήντα

χιλιόμετρα που χώριζαν τις δυο πόλεις δυο φορές.

Βγήκαν στην κρύα νύχτα και η Αλεξία έσφιξε το μπουφάν πάνω στο σώμα

της καθώς πήγαιναν στο τζιπ της Νάντιας.

Από το κέντρο των Σερρών το χωριό δεν ήταν παρά απόσταση ενός τετάρτου

της ώρας. Η Νάντια τη διέσχισε σε τόσο περίπου και πάρκαρε το τζιπ της δίπλα στην

καγκελόπορτα που ήταν ακόμα ανοιχτή. Βγήκαν από το τζιπ και μπήκαν στο σπίτι,

ήταν κρύο και σκοτεινό. Ποτέ η Αλεξία δεν το είχε δει έτσι. Πήγαν στο δωμάτιο του

παππού της και άρχισαν να ψάχνουν τα ράφια και τα συρτάρια της βιβλιοθήκης του.

Ήταν τακτικός άνθρωπος και όλα τα αντικείμενα από τα διακοσμητικά στα ράφια

μέχρι τους λογαριασμούς του σπιτιού ήταν προσεκτικά τοποθετημένα και

συγκεντρωμένα.

Βρήκαν γρήγορα το βιβλιάριο των τραπεζικών καταθέσεων και μαζί του ένα

έγγραφο της τράπεζας που επιβεβαίωνε την κράτηση μια τραπεζικής θυρίδας.

-Να λοιπόν τι ανοίγει το κλειδί, είπε η Νάντια και πρόσθεσε, ο Γερμανός ξέρει

μάλλον τι υπάρχει μέσα στη θυρίδα για να θέλει τόσο κλειδί.

21

-Δεν είναι ο μόνος, είπε η Αλεξία καθώς θυμήθηκε το περιστατικό στην

εκκλησία και τον μαυροφορεμένο ξένο που είχε μιλήσει για κλειδί.

-Κάτι δεν πάει καλά, είπε η Νάντια.

Έβαλε στην τσέπη της το βιβλιάριο και το έγγραφο της τράπεζας.

-Έχεις ταυτότητα; ρώτησε την ξαδέρφη της.

-Ναι, είπε εκείνη.

-Ωραία, θα χρειαστεί.

-Τι θα κάνουμε;

-Θα δεις, πάμε. βγήκαν πάλι έξω και ενώ η Νάντια έβαζε μπρος το

μεταφορικό τους μέσο η Αλεξία έκλεισε την εξώπορτα και την έδεσε με την κόκκινη

κορδέλα. Με τα μάτια της να τρέχουν δάκρυα μπήκε στο αυτοκίνητο. Ένα κεφάλαιο

της ζωής της είχε μόλις τελειώσει.

22

5.

Τα Μυστικά Της Θυρίδας

Όταν φτάσανε στο σπίτι η Νάντια κλείδωσε την πόρτα πίσω της, κάτι που δεν

είχε κάνει όταν την είχε υποδεχθεί στο σπίτι παρατήρησε η Αλεξία. Η Νάντια γύρισε

και την κοίταξε.

-Πρέπει να κοιμηθούμε, θα φροντίσουμε το πρωί για όσα πρέπει να γίνουν.

-Τι θα κάνουμε;

-Έλα να κοιμηθείς λίγο και θα σου πω το πρωί.

Η Νάντια έστρωσε στον καναπέ σεντόνια και της έφερε και μια κουβέρτα. Η

Αλεξία ξάπλωσε και σκεπάστηκε. Η Νάντια χάιδεψε τα μαλλιά της.

-Δεν ξέρω τι συμβαίνει εδώ γλυκιά μου αλλά δεν θα σε αφήσω μόνη σου ως

που να το ξεδιαλύνουμε.

Την άφησε να κοιμηθεί και μετά πήγε στο δωμάτιό της σκεπτόμενη τι θα

έπρεπε να γίνει και πόσο γρήγορα θα έπρεπε να κινηθούν.

Ο άνδρας με τον μαύρο μανδύα τυλίχτηκε καλύτερα με το μανδύα, το κρύο

γινόταν πιο δυνατό καθώς πλησίαζε η αυγή. Είχε σταθεί στο κοίλωμα μιας πόρτας

απέναντι από την πολυκατοικία όπου έμενε η Νάντια. Παρακολουθούσε για ίχνη

αφίξεως άλλου εχθρού αλλά αυτό δεν είχε συμβεί.

Είχε νιώσει πως πέθαινε ο Δημήτριος Βάιος και είχε σπεύσει να τον

συναντήσει αλλά δεν τον είχε προλάβει. Αναρωτιόταν τι είχε συμβεί και αν είχε

προλάβει να αφήσει το κλειδί του σε κάποιον όπως και αν είχε προλάβει ο Προδότης

να το πάρει. Κάτι περίεργο συνέβαινε με την κοπέλα που είχε μάθει πως ήταν η

εγγονή του. Αλλά τι;

23

Η Τασία Μαρκάτου ξύπνησε με μια αίσθηση ευεξίας που δεν είχε νιώσει

παρά λίγες φορές στο παρελθόν. Το προηγούμενο βράδυ είχε κάνει έρωτα με τον

επισκέπτη της, τον Χαίνριχ Γκράιτς, η συζήτηση για τον μακαρίτη τον πεθερό της

και το πρόβλημα που είχε προκύψει με την Αλεξία είχε δώσει τη θέση της σε ένα

φλερτ που είχε εξελιχθεί σε μια οργιαστική ερωτική πράξη. Τώρα ξαπλωμένη στο

κρεβάτι της αναπολούσε την νύχτα που είχε περάσει και τα όσα είχε μάθει. Ο άνδρας

στον οποίο είχε τόσο πρόθυμα δοθεί της είχε αποκαλύψει ότι ήταν εξαιρετικά

πλούσιος και συνέλεγε αρχαιότητες σε βαθμό που οι πράξεις του λόρδου Έλγιν να

αποτελούν απλά πταίσματα μπροστά στις δικές του. Δεν άφηνε εμπόδια ανάμεσα

στον ίδιο και τον στόχο του όποια και αν ήταν τα μέτρα που απαιτούνταν. Της είχε

αποκαλύψει πως ο πεθερός της είχε στην κατοχή του κάποιο τεχνούργημα μεγάλης

αξίας και πως το ήθελε με κάθε κόστος.

Της είχε ζητήσει να τον ακολουθήσει αφήνοντας πίσω της την επαρχιακή

πόλη και την ανυπάκουη κόρη της. Η φωνή του ήταν ευπρόσδεκτη μουσική στα αυτιά

της.

Ήταν πρόθυμη να δεχθεί έναν τέτοιο εραστή και να ακολουθήσει τους

δρόμους του. Πάντα θεωρούσε την αγάπη για την ησυχία του νεκρού πια συζύγου της

μειονέκτημα όπως και την τάση του να είναι ικανοποιημένος με όσα είχε. Διψούσε

για μεγάλη ζωή με χλιδή και απολαύσεις και αν η Αλεξία ήταν το τίμημα ήταν

πρόθυμη να το καταβάλλει.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι και τυλίχτηκε στην μεταξωτή ρόμπα της. Βγήκε

από το δωμάτιό της και προχώρησε στο σαλόνι. Ο εραστής της ήταν ντυμένος με ένα

παντελόνι μόνο ήταν καθισμένος σε μια πολυθρόνα με ένα φορητό υπολογιστή

μπροστά του στο τραπεζάκι του σαλονιού. Πλησίασε θαυμάζοντας το γεροδεμένο

σώμα του και κοιτώντας τη νεκροκεφαλή που είχε τατουάζ στο μπράτσο του κάτω

από τα δυο ρουνικά s που έμοιαζαν με κεραυνούς.

-Όλα καλά; ρώτησε με φωνή που προσπάθησε να κάνει ερωτική.

-Όλα πάνε όπως πρέπει, είπε ο Γερμανός.

Το προηγούμενο βράδυ όταν είχαν ανακαλύψει ότι η Αλεξία το είχε σκάσει

δεν είχε δείξει να ενοχλείται. Αντιθέτως έδειχνε σαν αν το περίμενε, σαν να ήταν κάτι

που ήθελε να συμβεί. Η ίδια είχε φοβηθεί πως η αναποδιά θα της κατέστρεφε την

24

ευκαιρία για να πραγματοποιήσει τα όνειρά της αλλά αυτό δεν είχε συμβεί. Και όταν

μετά την ερωτική πράξη ο εραστής της της είχε ψιθυρίσει ότι μπορούσε να την

απαλλάξει από την Αλεξία οριστικά εκείνη είχε σηκώσει αδιάφορα τους ώμους.

-Βρήκες την Αλεξία;

-Όχι ακόμα, αλλά ξέρω που θα πάει.

Η Αλεξία ξύπνησε από το ζεστό φως του ήλιου που την έλουζε από την

κοντινή μπαλκονόπορτα. Ανασηκώθηκε από το πρόχειρο κρεβάτι της και είδε την

Νάντια να μελετάει μερικά έγγραφα που κρατούσε. Η ξαδέρφη της είχε ντυθεί με ένα

σιελ ταγέρ και είχε μακιγιαριστεί επιμελώς. Ήταν κάτι που δεν το συνήθιζε και η

Αλεξία αναρωτήθηκε για το λόγο αυτής της αλλαγής. Η Νάντια σαν να κατάλαβε το

βλέμμα της την κοίταξε.

-Ξύπνησες; Ωραία, έλα να πάρουμε ένα πρωινό και να ξεκινήσουμε.

-Που θα πάμε; ρώτησε η Αλεξία. Γιατί ντύθηκες επίσημα;

-Πήγα το πρωί στο δημαρχείο και πήρα ένα πιστοποιητικό οικογενειακής

κατάστασης του παππού και μετά στο πρωτοδικείο για μια βεβαίωση ότι δεν υπάρχει

διαθήκη. Αυτή η δεύτερη κανονικά παίρνει μέρες αλλά έχω έναν φίλο στο

πρωτοδικείο και μου την έφτιαξε αμέσως.

-Και τώρα;

-Τώρα θα φάμε κάτι και θα πάμε στην τράπεζα. Εμείς οι δυο είμαστε οι μόνες

κληρονόμοι του και αφού δεν υπάρχει διαθήκη θα μπορέσουμε να ανοίξουμε την

θυρίδα.

-Εμείς είμαστε ε;

-Ό,τι και αν υπάρχει μέσα στο παραχωρώ, είπε η Νάντια, με όλη μου την

ψυχή. Ό,τι είχε ο παππούς θα ήθελε να περάσει σε' σενα.

Η Αλεξία σηκώθηκε και ρίχτηκε στην αγκαλιά της ξαδέρφης της

συγκινημένη. Εκείνη την κράτησε και χάιδεψε τα μαλλιά της.

25

-Έλα, μην κλαις. Αρκετά έκλαψες χθες. Πάμε να φάμε κάτι και να

ξεκινήσουμε για την τράπεζα.

Οι θυρίδες βρίσκονταν στα υπόγεια του κτιρίου της τράπεζας που βρισκόταν

στην κεντρική πλατεία της πόλης κοντά στο βυζαντινό μουσείο. Η Νάντια πλησίασε

έναν από τους υπαλλήλους και του εξήγησε το θέμα το οποίο τις έφερνε εδώ. Εκείνος

τις οδήγησε στον διευθυντή του υποκαταστήματος. Η Νάντια του εξήγησε το λόγο

και του παρουσίασε τα έγγραφα που είχε πάρει μαζί με τις ταυτότητες τους. Εκείνος

τα μελέτησε και μετά κάλεσε έναν άλλο υπάλληλο.

-Άνοιξε τη θυρίδα 828 και άφησε τις κυρίες να πάρουν το περιεχόμενό τους.

-Μάλιστα κύριε διευθυντά.

Οι δυο κοπέλες έφυγαν από το γραφείο με τον υπάλληλο που δεν παρέλειψε

να ρίξει μια ματιά στα καλλίγραμμα πόδια της Νάντιας. Πέρασαν το μεγάλο χώρο

που βρίσκονταν οι θέσεις αναμονής και τα μηχανήματα αυτόματης ανάληψης.

Υπήρχαν πολλοί που να περιμένουν να εξυπηρετηθούν και σχεδόν κανένας δεν

πρόσεξε τις δυο κοπέλες. Ο υπάλληλος ξεκλείδωσε και άνοιξε μια πόρτα με την

επιγραφή "ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ" και κατέβηκαν τη σκάλα που βρισκόταν

πίσω από αυτή. Βρέθηκαν σε έναν διάδρομο που, αντίθετα με τους χώρους που είχαν

δει ως τώρα, δεν διέθετε ίχνος πολυτέλειας. Οι τοίχοι και το δάπεδο ήταν από μπετόν

και στην οροφή υπήρχαν σωληνώσεις και απλές λάμπες φθορισμού. Σταμάτησαν

μπροστά σε μια θωρακισμένη πόρτα και ο υπάλληλος την άνοιξε για να βρεθούν σε

μια αίθουσα με αμέτρητες θυρίδες στους τοίχους. Ο υπάλληλος στράφηκε στη

Νάντια.

-Έχετε το κλειδί; είπε με έναν άχρωμο υπηρεσιακό τόνο.

Η Νάντια ένευσε στην Αλεξία που έδωσε στον υπάλληλο το κλειδί. Εκείνος

έβγαλε ένα άλλο από την τσέπη του και τα έβαλε και τα δυο στο πορτάκι της θυρίδας

828. Την άνοιξε και μετά απομακρύνθηκε.

-Θα περιμένω στην είσοδο. Φωνάξτε με όταν τελειώσετε, είπε.

Οι δυο κοπέλες πλησίασαν τη θυρίδα γεμάτες προσμονή.

26

Ο διευθυντής του υποκαταστήματος της τράπεζας σήκωσε το τηλέφωνο και

σχημάτισε έναν αριθμό. Άκουσε την απάντηση και μετά είπε:

-Χερ Γκράιτς, είναι εδώ.

Άκουσε την απάντηση και μετά είπε:

-Σας περιμένω, θα τις κρατήσουμε.

Η θυρίδα είχε το μέγεθος γραμματοκιβωτίου και καθώς οι δυο κοπέλες

πλησίασαν είδαν πως δεν είχε παρά ένα μόνο πράγμα μέσα. Στο στενό χώρο υπήρχε

ένα δερματόδετο βιβλίο μικρού σχήματος αλλά με πολλές σελίδες. Το δέρμα ήταν

λείο και αψεγάδιαστο ενώ οι σελίδες ήταν κιτρινισμένες από το χρόνο. Πρέπει να

ήταν αρκετά παλιό. Η Νάντια το πήρε από τη θυρίδα και το κράτησε, το δέρμα ήταν

απαλό, πολύ καλά κατεργασμένο, ευχάριστο στην αφή ενώ τώρα που το έβλεπε από

πιο κοντά μπορούσε να διακρίνει ότι κάποτε το κοσμούσε κάποιο σχέδιο που είχε

όμως χαθεί πια. Ήταν αρκετά πιο βαρύ από ότι περίμενε. Το κοίταξε μια στιγμή

ακόμα και μετά το έδωσε στην Αλεξία.

-Ήταν του παππού μας, είναι δικό σου. Δεν ξέρω αν αξίζει κάτι αλλά όσο και

να αξίζει είναι δικό σου.

Η Αλεξία το άνοιξε και το ξεφύλλισε. Αναγνώρισε το γραφικό χαρακτήρα του

παππού της, τα όμορφα στρωτά γράμματα με τους πολυτονικό που είχε μάθει και δεν

ήθελε να αλλάξει τώρα στα τελευταία του όπως έλεγε. Κοίταξε το έντονο μαύρο

μελάνι που χρησιμοποιούσε πάντα εκείνος και η συγκίνηση ήρθε να την πνίξει.

-Έλα, πάμε, είπε η Νάντια και η Αλεξία την ακολούθησε κρατώντας το

βιβλίο.

Στην πόρτα ο υπάλληλος μόλις τις είδε έκλεισε το κινητό που ως εκείνη τη

στιγμή είχε στο αυτί του και ρώτησε:

-Τελειώσατε;

27

Ο Χαίνριχ Γκράιτς καθόταν στο πίσω κάθισμα της λιμουζίνας του με την

καινούρια ερωμένη του δίπλα του. Ήταν σίγουρος πως θα τελείωνε σύντομα αυτή η

ιστορία, θα αποκτούσε και το τρίτο κλειδί και θα γινόταν πιο ισχυρός. Και θα

αποκτούσε τρόπο να βρει και τα υπόλοιπα. Φυσικά θα σκότωνε την Αλεξία Βάιου.

Μόνο έτσι το κλειδί θα ήταν δικό του, αλλά είχε καταλάβει ότι τη θεία της δεν την

ένοιαζε. Ήξερε τον τρόπο να την κρατήσει ευχαριστημένη, θα της πρόσφερε την

μεγάλη ζωή που ζητούσε. Του άρεσε η λάγνα διάθεσή της και απολάμβανε το σεξ

μαζί της. Δεν είχε αυταπάτες, όσο θα συνέβαινε αυτό θα την κρατούσε κοντά του.

Μετά θα την ξεφορτωνόταν.

Και έχοντας πλέον τρία κλειδιά θα μπορούσε να αντιμετωπίσει εκείνον από

τους Φύλακες που φοβόταν πιο πολύ.

Ως που να φτάσει εκείνη τη στιγμή δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα, έπρεπε

να περιμένει. Δεν τον ενοχλούσε αυτό, είχε μάθει να περιμένει. Θεωρούσε αδύναμους

εκείνους που αφήνονταν σε παρορμήσεις και συναισθηματισμούς. Ο ίδιος ήταν

πάντοτε ψύχραιμος και απόλυτα κύριος του εαυτού του. Είχε πάντοτε ατσάλινη

πειθαρχία και αυτοέλεγχο.

Κοίταξε έξω, πλησίαζαν στον προορισμό τους. Θα σκότωνε με τα ίδια του τα

χέρια την Αλεξία Βάιου. Ο παππούς της τον είχε ξεγελάσει δυο φορές, μια στο

Μπέργκεν και μια τώρα με τον αιφνίδιο θάνατό του. Αλλά θα το πλήρωνε η εγγονή

του.

-Τελειώσαμε, είπε η Νάντια.

-Ωραία, θα περιμένουμε εδώ για κάποια χαρτιά που πρέπει να υπογραφούν,

είπε ο υπάλληλος.

-Τι χαρτιά; ρώτησε αμέσως η Νάντια. Η ερώτησή της αιφνιδίασε τον άνδρα.

-Τα χαρτιά για την κατάργηση της θυρίδας.

-Α μα δεν θα καταργηθεί, είπε η Νάντια, θα φέρουμε πίσω το βιβλίο. Απλά

θέλουμε να το διαβάσουμε για λίγο.

-Ε και πάλι....

28

Η Νάντια κοίταξε τον υπάλληλο που είχε αρχίσει να ιδρώνει παρά την ψυχρή

ατμόσφαιρα. Έλεγε ψέμματα.

-Αλεξία πήγαινε πίσω, είπε.

Πλησίασε τον υπάλληλο παίζοντας με το πάνω πάνω κουμπί του πουκαμίσου

της τραβώντας εκεί την προσοχή του. Ξεροκατάπιε ενώ η κοπέλα έλεγε με απαλή

φωνή:

-Δεν μπορούμε να το διευθετήσουμε το πρόβλημα στα γρήγορα; Ένας

ευγενικός κύριος σαν εσάς....

Ο υπάλληλος έκανε ένα βήμα μπροστά. Την επόμενη στιγμή η Νάντια τίναξε

ψηλά το γόνατό της και πέτυχε τον άνδρα στα γεννητικά όργανα. Εκείνος διπλώθηκε

στα δυο από τον πόνο και η κοπέλα τον χτύπησε στο κεφάλι με την τσάντα της

σωριάζοντάς τον στο δάπεδο. Στράφηκε να φωνάξει την Αλεξία και τη βρήκε να

παρακολουθεί τη συμπλοκή.

-Σου είπα να πας πίσω, είπε απότομα, μπορούσες να χτυπήσεις εδώ. Και δεν

ήθελα να το δεις αυτό, πρόσθεσε πιο απαλά. Έλα πάμε.

Ανέβηκαν τρέχοντας τη σκάλα και ξαναβρέθηκαν στην γεμάτη κόσμο

τράπεζα. Προχώρησαν γρήγορα προς την έξοδο. Αλλά εκεί είδαν δυο άνδρες της

ασφάλειας να πλησιάζουν.

Ο άνδρας με τον μαύρο μανδύα προχώρησε προς το μεγάλο φορτηγό που είχε

σταματήσει στο αναμμένο κόκκινο φανάρι πριν από την πλατεία και άνοιξε την

πόρτα από την πλευρά του οδηγού. Εκείνος τον κοίταξε έκπληκτος και ο

μαυροντυμένος άνδρας τον τράβηξε έξω από το κάθισμά του με μια δύναμη που δεν

έδειχνε να διαθέτει. Τον άφησε όρθιο να παραπατάει στο οδόστρωμα και

σκαρφάλωσε στη θέση που μόλις είχε αδειάσει.

Κατέβασε το χειρόφρενο και γύρισε το τιμόνι απότομα φέρνοντας το βαρύ

όχημα κάθετα στο δρόμο. Μετά με ένα χαμόγελο τράβηξε το μοχλό που

απελευθέρωνε το φορτίο.

-Και εγένετο χάος, ψιθύρισε αδειάζοντας χιλιάδες πορτοκάλια στην άσφαλτο.

29

Πήδηξε πάλι στο δρόμο ενώ ακούγονταν κορναρίσματα και οι φωνές πολλών

εκνευρισμένων οδηγών.

-Συγνώμη φίλε μου, είπε στον αποσβολωμένο οδηγό, δεν θα το έκανα αν δεν

ήταν απαραίτητο.

Του έβαλε στο χέρι ένα χαρτονόμισμα μεγάλης αξίας και προχώρησε προς την

τράπεζα.

Ο Χαίνριχ Γκράιτς βλαστήμησε δυνατά καθώς η λιμουζίνα ακινητοποιούνταν

από το κυκλοφοριακό χάος. Πήρε το κινητό του και κάλεσε ένα νούμερο.

-Πάρτε το κλειδί και το περιεχόμενο της θυρίδας. Σκοτώστε όποιον είναι

απαραίτητο.

Η Νάντια άρπαξε την Αλεξία από το χέρι και την παρέσυρε σε τρέξιμο προς

την πόρτα. Οι δυο άνδρες της ασφάλειας επιτάχυναν επίσης. Τα χέρια τους πήγαν στα

όπλα που κρέμονταν στη μέση τους και η κοπέλα σταμάτησε απότομα. Ήταν άοπλες,

δεν μπορούσαν να τα βάλουν με δυο οπλισμένους άνδρες. Οι δυο ένοπλοι πλησίασαν,

δεν είχαν τραβήξει τα όπλα από τις θήκες τους αλλά ακουμπούσαν απειλητικά τα

χέρια τους στις λαβές των όπλων τους. Η Νάντια κοίταξε την Αλεξία, η ξαδέρφη της

είχε χλωμιάσει αλλά έσφιγγε το βιβλίο του παππού τους στο στήθος της.

Ο μαυροντυμένος άνδρας απομακρύνθηκε από το χάος που οι δικές του

πράξεις είχαν δημιουργήσει και προχώρησε προς την τράπεζα. Από ένα αυτοκίνητο

βγήκαν δυο άνδρες και προχώρησαν προς την πόρτα της. Ο μαυροντυμένος όταν τους

είδε χαμογέλασε και φώναξε στα Γερμανικά:

-Λακέδες του Γκράιτς που πάτε τόσο βιαστικοί; Να γλύψετε τις λασπωμένες

σόλες του μήπως;

Οι δυο άνδρες στράφηκαν προς το μέρος του και τα μάτια τους στένεψαν από

μίσος.

30

-Φτύνω στους τάφους του λαού σου, είπε περιφρονητικά ο ένας. Είσαι το

τελευταίο αξιοθρήνητο υπόλειμμα.

Ο μαυροντυμένος άνδρας τίναξε πίσω τον μανδύα του και αποκάλυψε τη

σπάθα που είχε πάρει τη ζωή του συντρόφου τους ενώ εκείνοι ξεθηκάρωναν στιλέτα

και μαχαίρια με πριονωτή λάμα. Όρμηξαν πάνω του με μανία αλλά δεν άργησαν να

συνειδητοποιήσουν πόσο τραγικό ήταν το λάθος τους. Ο μαυροντυμένος απέκρουσε

τα χτυπήματα των όπλων τους και με έναν γρήγορο ελιγμό βρέθηκε ανάμεσά τους

χτυπώντας γρήγορα και ανελέητα. Κατάφερε θανάσιμα πλήγματα και προχώρησε στο

αυτοκίνητό τους πριν πέσουν καν στο έδαφος.

Σίγουροι για τον εαυτό τους εκείνοι είχαν αφήσει τα κλειδιά πάνω στη μηχανή

κάτι που τον εξυπηρετούσε απόλυτα. Ήξερε τον τρόπο να θέσει το αυτοκίνητο σε

λειτουργία χωρίς το κλειδί αλλά τώρα κέρδιζε πολύτιμο χρόνο. Κάθισε στη θέση του

οδηγού και πάτησε το γκάζι στο τέρμα.

Η Νάντια και η Αλεξία προχώρησαν προς το γραφείο του διευθυντή

συνοδευόμενες από τους δυο άνδρες της ασφάλειας με το μυαλό της πρώτης να τρέχει

σε χίλιες κατευθύνσεις εξετάζοντας και απορρίπτοντας σχέδια που θα μπορούσαν να

τις βγάλουν από τη δύσκολη θέση. Δίσταζε να κινηθεί γιατί είχε διαπιστώσει πως κάτι

δεν πήγαινε καθόλου καλά. Δεν δικαιολογούνταν όλα αυτά από ένα κειμήλιο όποια

και να ήταν η αξία του. Εκτός και αν επρόκειτο για κάποιον φανατικό. Αλλά τότε

ήταν επικίνδυνος.

Η Αλεξία ήταν τρομαγμένη και αλλά ο φόβος δεν ήταν το κυρίαρχο

συναίσθημά της. Αυτό που την γέμιζε και την κρατούσε όρθια να αντιμάχεται τον

φόβο ήταν μια άγρια αποφασιστικότητα να μην παραδώσει τα ενθύμια που ο παππούς

της της άφησε σε αυτόν τον άνθρωπο που και μόνο το βλέμμα του την έκανε να ριγεί.

Δεν θα παρέδιδε το βιβλίο αμαχητί και την στενοχωρούσε που είχε φέρει μαζί της και

τον κρύσταλλο και θα έπεφτε στα χέρια του μισητού αυτού ανθρώπου. Έπρεπε να τον

είχε κρύψει κάπου.

Στη σκέψη του κρύσταλλου τον ένιωσε ζεστό στο στήθος της. Η παρουσία

του ήταν καθησυχαστική, σαν μια φωνή που της ψιθύριζε να μη φοβάται και να έχει

θάρρος.

31

Η πόρτα του γραφείου του διευθυντή άνοιξε και εκείνος στάθηκε στο

άνοιγμα. Η Νάντια στάθηκε, αν περνούσαν την πόρτα θα έβγαιναν από την κοινή θέα

και τότε θα ήταν πλέον στο απόλυτο έλεος του Γερμανού και των ανθρώπων του. Οι

άνθρωποι της ασφάλειας κοίταξαν τον διευθυντή που έκανε ένα νεύμα αλλά δεν

πρόλαβαν να υπακούσουν.

Η μεγάλη γυάλινη πρόσοψη διαλύθηκε σε εκατομμύρια αστραφτερά

θραύσματα καθώς ο μαυροντυμένος άνδρας οδηγούσε το αυτοκίνητο μέσα στην

τράπεζα προκαλώντας το απόλυτο χάος. Πανικόβλητοι οι πελάτες όρμησαν στην

έξοδο σπρώχνοντας στο πλάι τους δυο άνδρες και παρασέρνοντας την Νάντια που

άρπαξε την Αλεξία από το χέρι για να μη χαθούν. Οι δυο άνδρες ανίκανοι να

αντιδράσουν μέσα στο πλήθος τις άφησαν να φύγουν.

Ο μαυροντυμένος άνδρας βγήκε από το αυτοκίνητο και προχώρησε προς τον

διευθυντή που μόλις τον είδε πάγωσε. Οι δυο άνδρες έχοντας πια χάσει κάθε επαφή

με τη Νάντια και την Αλεξία και την ελπίδα να τις σταματήσουν προσπάθησαν να του

κλείσουν το δρόμο αλλά δεν τους έδωσε το χρόνο. Με δυο γερά χτυπήματα τους

έριξε αναίσθητους, ήταν άνθρωποι που απλά έκαναν τη δουλειά τους, δεν χρειαζόταν

να τους σκοτώσει.

-Σε είχα προειδοποιήσει να μη συνεργαστείς με το Γερμανό, είπε. Παραβίασες

όχι μόνο την ηθική αλλά και τα καθήκοντά σου. Ειδοποίησες τον Γκράιτς σωστά;

-Ναι, ψέλλισε ο διευθυντής.

-Πες του ότι ήρθε αργά. Και ότι θα τον περιμένω.

Απομακρύνθηκε από τον έντρομο άνδρα που κατέρρευσε. Πλησίασε την

κατεστραμμένη πρόσοψη και τράβηξε τη σπάθα του. Ο Προδότης είχε καταφτάσει.

Η Νάντια και η Αλεξία πήγαν στο αυτοκίνητο της πρώτης τρέχοντας και

χωρίς να τολμήσουν να κοιτάξουν πίσω αν κάποιος τις ακολουθούσε. Η Νάντια

ξεκλείδωσε τις πόρτες του τζιπ και ενώ εκείνη έκανε το γύρο του τζιπ για να καθίσει

στη θέση του οδηγού η Αλεξία ριχνόταν στην διπλανή. Η κοπέλα ανάσαινε κοφτά

από την υπερένταση και ήταν κατάχλωμη. Η Νάντια έθεσε σε κίνηση το τζιπ και

32

απομακρύνθηκε γρήγορα από την πλατεία όπου βασίλευε το χάος και την όμοια με

πεδίο μάχης τράπεζα.

-Τι θα κάνουμε τώρα; ρώτησε χαμηλόφωνα η Αλεξία.

Ο Χαίνριχ Γκράιτς βγήκε από τη λιμουζίνα και η πρόθυμη ερωμένη του τον

ακολούθησε. Από το μπροστά μέρος του αυτοκινήτου βγήκαν δυο σωματώδεις

άνδρες. Προχώρησαν προς την τράπεζα ενώ ακούγονταν από κάπου μακριά οι

σειρήνες της αστυνομίας που ως συνήθως κατέφθανε καθυστερημένη στον τόπο του

εγκλήματος. Η τράπεζα εγκαταλειπόταν και από τους τελευταίους τρομοκρατημένους

πολίτες που είχαν σήμερα αντικρίσει πράγματα που ποτέ δεν περίμεναν να δουν στην

ήσυχη πόλη τους.

Ο Γκράιτς έφτασε στο σημείο που ο μαυροντυμένος είχε αντιμετωπίσει τους

δυο ανθρώπους του. Ο ένας ήταν ήδη νεκρός αλλά ο σύντροφός του ανέπνεε ακόμα.

-Βοήθεια, ψέλλισε. Σε παρακαλώ άρχοντά μου.

-Δεν υπάρχει έλεος για εκείνους που αποτυγχάνουν, απάντησε κοφτά ο

Γερμανός και προσπέρασε κάνοντας νόημα στον έναν από τους άνδρες που τον

συνόδευαν. Ο ένας στάθηκε πάνω από το κεφάλι του και τον πυροβόλησε εξ' επαφής.

Η Τασία Μαρκάτου τινάκτηκε ακούγοντας τον πυροβολισμό και

συνειδητοποίησε ότι ο άνδρας με τον οποίο βρισκόταν δεν έδειχνε κανένα σημάδι

οίκτου και ότι είχε απόλυτη εξουσία ζωής και θανάτου στους υποτακτικούς του.

Ένιωσε σημαντική που ένας τέτοιος ισχυρός άνδρας την ήθελε.

Ο μαυροντυμένος άνδρας βγήκε από την τράπεζα. Στο χέρι κρατούσε την

σπάθα του και άφοβα προχώρησε προς το Γερμανό που έκανε νόημα στους δικούς

του να τραβηκτούν πίσω.

-Ξανασυναντιόμαστε λοιπόν, είπε ο Χαίνριχ Γκράιτς.

-Ναι, η λεία σου έφυγε. Είσαι έτοιμος να με αντιμετωπίσεις;

-Εγώ; Εσύ θα έπρεπε να με φοβάσαι.

Ο μαυροντυμένος ύψωσε τη σπάθα του.

33

-Υπάρχουν πολλά εγκλήματα για τα οποία πρέπει να πληρώσεις, το χυμένο

αίμα είναι φοβερός κατήγορος.

-Μεγάλα λόγια από τον τελευταίο ενός νεκρού λαού.

Ο μαυροντυμένος προχώρησε μπροστά και τότε ο Γκράιτς φώναξε:

-Τώρα!

Πιστόλια ηλεκτρικού ρεύματος εμφανίστηκαν στα χέρια των δυο ανδρών που

ήταν μαζί με τον Γερμανό. Βολταϊκά τόξα πάλλονταν στις άκρες τους και αμέσως

εκτόξευσαν και οι δυο ηλεκτρικές εκκενώσεις πάνω στον αντίπαλό τους. Τον βρήκαν

στο στήθος και τον τίναξαν πίσω. Σωριάστηκε στο έδαφος ενώ ο Γκράιτς κραύγαζε

θριαμβευτικά.

Η Αλεξία έβγαλε μια κραυγή πόνου και διπλώθηκε στα δύο. Η Νάντια την

κοίταξε λοξά μην τολμώντας να πάρει τα μάτια της από το δρόμο. Η Αλεξία πήρε

βαθιά ανάσα και ακούμπησε το κεφάλι της μπροστά στο πλαστικό πάνω από το

ντουλαπάκι του συνοδηγού.

-Αλεξία; Τι έχεις;

-Πονάω....

Η Νάντια κατάφερε να φέρει το τζιπ στην άκρη του δρόμου. Σταμάτησε και

γύρισε να δει την Αλεξία. Την έπιασε απαλά και τη βοήθησε να ανασηκωθεί σε

καθιστή θέση.

-Που πονάς;

-Εδώ, είπε η κοπέλα και άγγιξε το στήθος της.

-Καρδιά, ήταν πολλά όλα αυτά, ξεκίνησε η Νάντια αλλά η Αλεξία την

σταμάτησε.

-Όχι. Ήμουν καλά. Αυτός ο πόνος.... Δεν ξέρω. Σαν να μην ήταν δικός μου

αλλά τον ένιωσα γιατί ήταν προειδοποίηση..... Σαν να έπρεπε να τον νιώσω για να

ξέρω. Δεν βγάζει νόημα ε;

34

-Δεν ξέρω, είπε η Νάντια ξεκινώντας και πάλι το τζιπ. Αλλά αυτή η υπόθεση

γίνεται όλο και χειρότερη.

35

6.

Αφήνοντας Το Σπίτι

Η Νάντια σταμάτησε το τζιπ έξω από την πολυκατοικία που έμενε και

στράφηκε στην Αλεξία. Η κοπέλα έδειχνε ακόμα ταραγμένη και χλωμή αλλά ό,τι και

αν ήταν αυτό που είχε νιώσει είχε περάσει. Στα χέρια της κρατούσε ακόμα το βιβλίο

του παππού της. Ακούμπησε λίγο το κεφάλι της πίσω στο μαξιλάρι του καθίσματος

και έμεινε να σκέφτεται. Εδώ δεν είχαν να κάνουν με έναν μανιακό συλλέκτη μόνο.

Δεν είχε δείξει στην Αλεξία ότι το είχε αντιληφθεί αλλά είχε δει τα πτώματα στο

δρόμο. Κάτι πολύ μεγαλύτερο συνέβαινε και είχαν βρεθεί στη μέση. Αλλά τι; Και τι

έπρεπε να κάνουν; Ποιον μπορούσε να συμβουλευθεί και από ποιον μπορούσε να

ζητήσει βοήθεια;

Να πήγαινε στην αστυνομία; Και αν όπως στην τράπεζα υπήρχαν άνθρωποι

εξαγορασμένοι από τον εχθρό τους; Θα κατάφερναν να αποδράσουν πάλι;

Αναρωτήθηκε ποιος είχε προκαλέσει το χάος που τους είχε επιτρέψει να ξεφύγουν

από την τράπεζα. Προφανώς είχαν κάποιον άγνωστο σύμμαχο αλλά μέχρι να

αποφασίσει εκείνος να τους κάνει γνωστή την παρουσία του δεν θα είχαν που να

στραφούν. Η μόνη βοήθεια που μπορούσε να περιμένει ήταν από τον Άγγελο.

Έβγαλε από την τσάντα της το κινητό της και σχημάτισε τον αριθμό του

αγαπημένου της. Περίμενε ενώ μια απαλή κέλτικη μελωδία συνόδευε την αναμονή

της διακοπτόμενη από τον ήχο που υποδήλωνε την κλήση.

-Έλα αγάπη μου, σήκωσέ το ψιθύρισε.

Ο Χαίνριχ Γκράιτς ήταν ήρεμος. Ένιωθε απόλυτα ικανοποιημένος από το πως

είχε διαμορφωθεί η κατάσταση. Είχε στα χέρια του τον τελευταίο Φύλακα που έμενε

να του εναντιωθεί. Θα τον ανάγκαζε να παραδώσει το δικό του κλειδί και μετά θα

αποκτούσε και το κλειδί του νεκρού. Δεν θα το παρέδιδε εύκολα αλλά ήξερε πολλά

βασανιστήρια για να τον αναγκάσει να το κάνει.

36

Έβαλε το χέρι του στο γόνατο της πρόθυμης ερωμένης του, όλα αυτά τα

χρόνια το μόνο πάθος που δεν είχε κατανικήσει, και το μόνο στο οποίο επιδιδόταν

ήταν η λαγνεία. Πριν παραδοθεί σε αυτό όμως έβγαλε από την τσέπη του ένα

τηλέφωνο και σχημάτισε έναν αριθμό.

-Θα έρθουν αργά ή γρήγορα στην Θεσσαλονίκη, είπε. Εξαγοράστε τον ή ας

τον αποπλανήσει η Χέλγκα. Θέλω να είναι δικός μας πριν φτάσουν εκεί.

Έκλεισε το τηλέφωνο και κοίταξε την οθόνη όπου το σήμα τρεμόπαιζε.

Αντιλήφθηκε την αιτία και φώναξε στον οδηγό της λιμουζίνας:

-Σταμάτησε το αυτοκίνητο.

Εκείνος φρέναρε και αμέσως μόλις το μακρόστενο αυτοκίνητο σταμάτησε οι

δυο άλλοι άνδρες του Γερμανού βγήκαν τραβώντας τα ηλεκτροφόρα όπλα τους. Την

ίδια στιγμή το κάλυμμα του χώρου των αποσκευών τιναζόταν στον αέρα τελείως

ξεκολλημένο και ο μαυροντυμένος εχθρός του Γκράιτς κυλούσε έξω.

Είχε συνέλθει κλεισμένος στο χώρο των αποσκευών και είχε χρησιμοποιήσει

κάποια μικροσυσκευή για να ανατινάξει το σκέπασμα. Η ενεργοποίησή της ήταν που

είχε επηρεάσει το κινητό και ο Γκράιτς βλαστήμησε που δεν είχε προνοήσει να τον

δέσουν θεωρώντας ότι θα αργούσε να συνέλθει.

Ο Άγγελος ήταν ένας νεαρός άνδρας με όμορφο παρουσιαστικό και κοφτερό

μυαλό. Είχε ένα ευγενικό πρόσωπο με αδρά χαρακτηριστικά και γυμνασμένο σώμα.

Μετά τις σπουδές του είχε περάσει δυο χρόνια ταξιδεύοντας να δει τον κόσμο και

μετά είχε επιστρέψει στη γενέτειρά για να βρει και αυτός το λιμάνι του. Δεν είχε

δυσκολευτεί να βρει εργασία καθώς ήταν πολύ καλός στο αντικείμενό του και αν

μετάνιωνε για κάτι ήταν που η δουλειά τον κρατούσε πολλές φορές μακριά από την

αγαπημένη του Νάντια. Είχε γνωρίσει αρκετές γυναίκες πριν από εκείνη αλλά καμία

δεν ήταν σαν εκείνη.

Στη σκέψη της αγαπημένης του κοίταξε τη φωτογραφία της που είχε πάνω στο

γραφείο του δίπλα στην οθόνη του υπολογιστή. Ένα χαμόγελο χαράκτηκε στα χείλη

του. Είχε να τη δει από το προηγούμενο πρωί και του έλειπε αλλά σύντομα θα ήταν

κοντά της, το πρόβλημα που αντιμετώπιζαν με το καινούριο λογισμικό είχε λυθεί και

37

σε λίγο θα μπορούσε να φύγει. Είχε κοιμηθεί ελάχιστα και δεν ήταν σε θέση να

οδηγήσει ως τις Σέρρες, θα κοιμόταν λίγο στο διαμέρισμά του στην πόλη και μετά θα

έφευγε.

Στράφηκε και πάλι στην οθόνη και άρχισε να πληκτρολογεί μερικές εντολές.

Ολοκλήρωνε το δικό του κομμάτι στο διορθωτικό πρόγραμμα του λογισμικού και σε

λίγο θα ήταν και πάλι λειτουργικό. Μόλις βεβαιώνονταν ότι ήταν όλα εντάξει θα

μπορούσε να φύγει.

Ένα χτύπημα στην πόρτα διέκοψε την εργασία του. Τέντωσε τα μυώδη χέρια

του πριν απαντήσει με το συνηθισμένο περάστε. Ένας άνδρας με αυστηρό

παρουσιαστικό ντυμένος με ένα ακριβό κουστούμι και μια γυναίκα με πιο απλό

καθημερινό ντύσιμο μπήκαν στο γραφείο. Εκείνος κάθισε στην καρέκλα απέναντί του

και η γυναίκα στο μικρό καναπέ που βρισκόταν στο πλάι. Σταύρωσε τα πόδια της

προκλητικά αδιαφορώντας για το πόσο ψηλά θα ανέβαινε η φούστα της.

-Ο κύριος Άγγελος Σέπτιμος;

-Ναι, απάντησε ο Άγγελος.

-Ονομάζομαι Χέλμουτ Σναρφ, είπε ο άνδρας, και έχω να σας προτείνω μια

συμφέρουσα συμφωνία.

Ο μαυροντυμένος άνδρας όρμηξε ανάμεσα στους αντιπάλους του με ταχύτητα

που θα ζήλευαν και αιλουροειδή για να μην είναι σε θέση να χρησιμοποιήσουν τα

όπλα τους. Τους εξουδετέρωσε με γρήγορα κοφτά χτυπήματα και μετά επιτέθηκε

στον οδηγό. Τον άφησε αναίσθητο στην άσφαλτο και μετά ανέκτησε την σπάθα του

από το εσωτερικό του αυτοκινήτου. Στράφηκε προς τον Γκράιτς που ατάραχος

έβγαινε από το πίσω μέρος. Κρατούσε μια σπάθα επίσης που είχε βγάλει από μια

θήκη έξυπνα καμουφλαρισμένη ανάμεσα στα καθίσματα.

Ο μαυροντυμένος τον πλησίασε με το όπλο του έτοιμο να αποκρούσει μια

επίθεση.

-Ποια είναι η μεγαλύτερη επιθυμία σου; είπε ο Γκράιτς. Η εκδίκηση πάνω μου

ή η σωτηρία της Αλεξίας Βάιου;

38

-Τι εννοείς;

-Έχω στείλει ανθρώπους να περιμένουν στο σπίτι του παππού τους. Ίσως

προλαβαίνεις. Αλλά όχι αν μονομαχήσεις μαζί μου. Ναι θα νικήσεις αλλά δεν θα

προλάβεις. Και ξέρεις τι θα συμβεί έτσι δεν είναι; Θυμάσαι ακόμα το γκέτο της

Βαρσοβίας.

Ο μαυροντυμένος προχώρησε προς το μέρος του και ο Γερμανός πισωπάτησε.

Εκείνος όμως δεν συνέχισε την επίθεση. Γύρισε και κοίταξε την Τασία Μαρκάτου και

την πρόσταξε κοφτά να βγει από το αυτοκίνητο, κάτι που έκανε εκείνη αμέσως. Ο

μαυροντυμένος έσπευσε στο τιμόνι και ξεκίνησε με ταχύτητα αδιαφορώντας για την

πόρτα που η πανικόβλητη γυναίκα είχε αφήσει ανοιχτή και τσακίστηκε σε μια

κολόνα.

Ο Άγγελος ένιωσε το τηλέφωνο να δονείται στην τσέπη του. Το είχε στο

αθόρυβο και βασιζόταν στην δόνηση να τον ενημερώσει για το αν τον καλούσε

κάποιος. Τώρα έβαλε το χέρι του να πιάσει τη συσκευή ενώ ρωτούσε τον ξένο του.

-Τι είδους συμφωνία;

-Εργάζομαι για έναν Γερμανό μεγιστάνα – συμπατριώτη μου δηλαδή – που

ασχολείται με τη συλλογή μεσαιωνικών αλλά και αρχαίων κομψοτεχνημάτων.

-Δεν βλέπω σε τι μπορώ να σας βοηθήσω, ασχολούμαι με υπολογιστές, είπε

ενώ κοίταζε την οθόνη υγρών κρυστάλλων όπου εμφανιζόταν το όνομα της

αγαπημένης του.

-Ως προγραμματιστής όχι, αλλά ο κύριος Γκράιτς προσφέρει ένα σημαντικό

ποσό για ένα αντικείμενο που έχει περιέλθει στην κατοχή της Νάντιας Μαρκάτου.

Ο Άγγελος κοίταξε τον Γερμανό ανήσυχος. Ποιος ήταν αυτός ο άνδρας και τι

ακριβώς ήθελε από εκείνον; Πως ήξερε για τη σχέση του με τη Νάντια; Είχε ψάξει

για εκείνον;

-Και τι θέλετε από' μενα; ρώτησε ενώ πίεζε το πλήκτρο για να απαντήσει στην

κλήση της Νάντιας.

39

-Καλημέρα αγάπη μου, είπε ενώ δεν έπαιρνε τα μάτια του από τους

επισκέπτες του.

Η συνοδός του Σναρφ έστρωσε επιδεικτικά τη μπλούζα της προβάλλοντας τις

καμπύλες της και χαμογελώντας του με ένα πολλά υποσχόμενο χαμόγελο.

-Άγγελε, η Νάντια ακούστηκε με έναν τρόπο που δεν είχε ακούσει ποτέ. Σαν

κάπως ανήσυχη, επιφυλακτική. Σίγουρα κάτι συνέβαινε.

-Συμβαίνει κάτι έτσι;

-Ναι, είπε η Νάντια από την άλλη άκρη της γραμμής, έχω μπλέξει άσχημα με

την Αλεξία. Πρέπει να φύγουμε από τις Σέρρες.

-Ελάτε εδώ.

-Άγγελε, κινδυνεύει η ζωή μας. Έγιναν πολλά.

Ο νεαρός άνδρας ένιωσε ένα ρίγος να διατρέχει τη σπονδυλική του στήλη.

Αλλά δεν επέτρεψε στο συναίσθημα αυτό να τον κυριεύσει και να τον παραλύσει.

Κοίταξε με άλλο μάτι τους επισκέπτες του. Αυτό που είχαν πει δεν του άρεσε

καθόλου και πολύ περισσότερο ακούγοντας τόσο ανήσυχη την αγαπημένη του.

-Που είστε; ρώτησε ήσυχα προσέχοντας να μην δώσει στοιχεία σε εκείνους

που τον άκουγαν.

-Μόλις φύγαμε από το σπίτι και πάμε στου παππού να πάρει η Αλεξία μερικά

ρούχα και ερχόμαστε εκεί.

-Το θεωρείς σοφή κίνηση;

-Είναι πολύ επικίνδυνο να μείνουμε εδώ και δεν ξέρω που αλλού να πάμε.

-Ελάτε εδώ. Θα βρεθούμε.....

Ο Σναρφ κοίταζε έξω από το παράθυρο αλλά ο Άγγελος ήταν σίγουρος πως

παρακολουθούσε με αμέριστη προσοχή.

-Θυμάσαι που συναντηθήκαμε για το πρώτο μας ραντεβού σαν ζευγάρι;

ρώτησε.

40

-Ναι.

-Ελάτε εκεί, θα σας περιμένω.

-Ναι, θα έρθουμε.

Η Νάντια πήρε βαθιά ανάσα.

-Θα σε δω εκεί, είπε χαμηλόφωνα σαν να φοβόταν πως κάποιος την άκουγε

και έκλεισε το τηλέφωνο.

Ο Άγγελος κοίταξε για μια στιγμή την συσκευή και μετά την επέστρεψε στην

τσέπη του. Κοίταξε και πάλι το Γερμανό.

-Δεν νομίζω ότι μπορώ να σας βοηθήσω, είπε ψυχρά, ακόμα και αν περιήλθε

κάτι στα χέρια της μνηστής μου δεν είναι παρά δική της απόφαση το πως θα το

διαθέσει.

Ο Γερμανός τον κοίταξε υπολογιστικά για μια στιγμή.

-Εκατό χιλιάδες ευρώ για τα αντικείμενα που θέλει ο χερ Γκράιτς.

-Δεν ενδιαφέρομαι.

Ο Γερμανός σηκώθηκε και βγήκε χωρίς άλλη κουβέντα. Η γυναίκα σηκώθηκε

να τον ακολουθήσει αλλά κοντοστάθηκε.

-Δεν έπρεπε να αρνηθείς, είπε βιαστικά, είναι τρομερός άνθρωπος και αυτός

και ο Χαίνριχ Γκράιτς.

-Δεν με ενδιαφέρει, απάντησε ο Άγγελος.

Η γυναίκα κοίταξε προς την πόρτα και μετά είπε σχεδόν ψιθυριστά:

-Μένω στο Εγνατία, δωμάτιο 411. Έλα να με βρεις και θα σε βοηθήσω.

Βγήκε από το γραφείο με γρήγορα βήματα. Ο Άγγελος έγειρε πίσω στην

πολυθρόνα του για λίγο σκεφτικός. Όλα αυτά δεν προμήνυαν τίποτα καλό. Αλλά δεν

θα εγκατέλειπε την Νάντια ακόμα και αν έπρεπε να πολεμήσει με όλους τους

δαίμονες της κολάσεως για να τη βοηθήσει.

41

Επέστρεψε στη δουλειά του, έπρεπε να την ολοκληρώσει για να μπορεί να

φύγει και να πάει να βρει την αγαπημένη του.

Ο άνδρας που είχε δραπετεύσει από τα χέρια του Γκράιτς παράτησε το

αυτοκίνητο στην εθνική οδό αφού φρόντισε να το αχρηστεύσει με μερικά καίρια

χτυπήματα. Πήρε το δρόμο για το χωριό τρέχοντας με την άνεση κάποιου που είχε

διανύσει πολλές φορές αποστάσεις φορτωμένος με αρκετό βάρος και πολλές φορές σε

συνθήκες μάχης.

Η Νάντια είχε πάρει σε ένα μικρό σακίδιο όσα θα χρειαζόταν για μερικές

μέρες - έλπιζε ότι δεν θα διαρκούσε περισσότερο αυτή η κατάσταση - και το ίδιο θα

έκανε η Αλεξία στο σπίτι της. Τα ρούχα που είχε πάρει την προηγούμενη ήταν λίγα.

Η Νάντια πάρκαρε έξω από το σπίτι και η ξαδέρφη της κατέβηκε. Προχώρησε προς

την πόρτα ενώ εκείνη παρέμεινε στο τιμόνι. Καμία από τις δυο δεν αντιλήφθηκε τους

άνδρες που ενέδρευαν πίσω από το γειτονικό ερειπωμένο κτίσμα που κάποτε

εξυπηρετούσε σαν στάβλος.

Η Αλεξία μπήκε στο χωλ και κοντοστάθηκε. Αυτό ήταν το σπίτι της, εδώ είχε

μεγαλώσει, εδώ είχαν δημιουργηθεί οι πιο πολλές από τις αναμνήσεις της. Αλλά δεν

ήταν πια το ίδιο από χθες. Έμοιαζε παγωμένο χωρίς τη ζεστή παρουσία του παππού

της.

Και τι ήταν πια το ίδιο; Η σκέψη ήρθε να τη βασανίσει καθώς προχωρούσε

προς το δωμάτιό της. Μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο, σε λιγότερο στην

πραγματικότητα, είχαν έρθει όλα τα πάνω κάτω. Η ζωή της είχε μετατραπεί σε μια

τρομακτική λαίλαπα που απειλούσε να την καταποντίσει.

Ακούμπησε το μικρό σακίδιό της στο κρεβάτι και άρχισε να μαζεύει ρούχα.

Δίπλωνε μια κολλεγιακή μπλούζα όταν θυμήθηκε τη φίλη της που της έλεγε να

φορέσει κάτι πιο σέξι αν είναι να την προσέξει ο Ρωμανός. Ένα αχνό χαμόγελο

σχηματίστηκε στα χείλη της για να σβήσει αμέσως. Πότε θα ξανάβλεπε τη φίλη της ή

42

τους συμμαθητές της; Ή και τον Ρωμανό; Σε τι είχε μπλέξει και πότε θα επέστρεφε η

ζωή της σε αυτό που ήταν;

Μάζεψε τα ρούχα που ήθελε και τα έβαλε στο σακίδιο όπου έβαλε και το

βιβλίο που της είχε κληροδοτηθεί. Από τη στιγμή που το είχε πάρει στα χέρια της δεν

το είχε αφήσει παρά μόνο εδώ για να ετοιμάσει το σακίδιό της. Το άγγιξε, ακόμα

ζεστό από το κράτημά της. Μαζί με τον κρύσταλλο ήταν η κληρονομιά της από τον

παππού της. Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στα μάτια της και τα σκούπισε με την

ανάστροφη του χεριού της πριν κλείσει το σακίδιο. Το πήρε και ξεκίνησε να φύγει.

Κοντοστάθηκε στο χωλ και κοίταξε το δωμάτιο του παππού της,

τακτοποιημένο και περιποιημένο αλλά άδειο πια. Βγήκε από το σπίτι και σταμάτησε

στην αυλόπορτα να την κλείσει με τον τρόπο που συνήθιζε και με την κόκκινη

κορδέλα, ποιος ξέρει πόσο καιρό θα έμενε κλειστό το σπίτι.

-Αντίο, ψιθύρισε χωρίς και η ίδια καλά καλά να ξέρει τι ήθελε να πει.

Στράφηκε από την πόρτα προς το τζιπ και έμεινε άναυδη από την δυσάρεστη

έκπληξη που την περίμενε. Η Νάντια ήταν έξω από το αυτοκίνητο και στεκόταν

ανάμεσα σε δυο σωματώδεις άνδρες. Ένας τρίτος πλησίασε την ίδια και το βλέμμα

του την έκανε να νιώσει άσχημα σαν να ήταν ολόγυμνη στο δρόμο.

-Δώσε μου το κλειδί και το περιεχόμενο της θυρίδας και υπόσχομαι να

πεθάνεις ανώδυνα.

-Το κλειδί έμεινε πάνω στο πορτάκι της θυρίδας, είπε σχεδόν τραυλίζοντας η

κοπέλα. Δεν το πήρα, έπρεπε να την κλείσουμε και πάλι για να βγαίνει.

-Όχι αυτό το κλειδί ανόητη, είπε ο άνδρας. Δώσε το μου.

-Το κλειδί μπορούν να το αντικρίσουν εκείνοι που είναι ταγμένοι γι' αυτό,

απάντησε μια αγέρωχη φωνή. Όχι βδελυροί ακόλουθοι ενός σατανικού ανθρώπου.

Λίγο πιο πέρα στεκόταν ο μαυροντυμένος άνδρας και η Αλεξία τον

αναγνώρισε από την προηγούμενη φορά που τον είχε δει στην εκκλησία στην κηδεία

του παππού της. Ο άνδρας που βρισκόταν κοντά της χαμογέλασε με ένα κακό

χαμόγελο το οποίο αποκάλυψε μια σειρά κιτρινισμένα δόντια. Πλησίασε την Αλεξία

τραβώντας ένα μακρύ μαχαίρι από την τσέπη της μακριάς καμπαρτίνας που φορούσε.

43

-Αν με πλησιάσεις......

Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση του, ο μαυροντυμένος είχε ήδη

περάσει στην επίθεση. Με ένα σάλτο βρέθηκε ανάμεσα στην Αλεξία και τον άνδρα,

με ένα κοφτό χτύπημα τον αφόπλισε και μετά τον διαπέρασε με τη σπάθα του. Ενώ

σωριαζόταν στο έδαφος ο μαυροφορεμένος εφορμούσε εναντίον των άλλων δυο που

είχαν μόλις τραβήξει τα όπλα τους. Τους σκότωσε με δυο γρήγορα χτυπήματα.

Ύστερα κοίταξε γύρω ανήσυχος.

-Δεν ξέρω ποιος είσαι αλλά σε ευχαριστούμε, είπε η Νάντια.

Ο μαυροφορεμένος δεν της απάντησε καθώς αναζητούσε κάτι. Είχε δίκιο να

μην ησυχάζει καθώς ένας άνδρας εμφανίστηκε πίσω από το στάβλο σημαδεύοντάς

τον με ένα περίεργο μακρύκανο όπλο. Ένας πνιχτός ήχος ακούστηκε και την επόμενη

στιγμή ο μαυροντυμένος άνδρας έφερε το χέρι στο λαιμό και έπεσε στα γόνατα.

-Αγγελόσκονη, ψιθύρισε. Φύγετε εσείς.

Η Νάντια κοίταξε τον άνδρα που σημάδευε εκείνη τώρα και έσκυψε βιαστικά

να καλυφθεί πίσω από το τζιπ. Μια υγρή κηλίδα εμφανίστηκε στο φτερό του

αυτοκινήτου. Ο αντίπαλός τους βγήκε στο δρόμο και προχώρησε προς το μέρος τους

προφανώς πρόθυμος να τα βάλει με δυο γυναίκες.

-Αλεξία! Μπες στο αυτοκίνητο! φώναξε η Νάντια στην ξαδέρφη της που είχε

μαρμαρώσει έντρομη στην θέση της και δεν φάνηκε να την ακούει.

Ένας πυροβολισμός ακούστηκε και ο τελευταίος αντίπαλος σωριάστηκε στο

χώμα. Ο μαυροντυμένος έριξε το όπλο που είχε πάρει από τον έναν από τους άνδρες

που στέκονταν κοντά στη Νάντια και στηρίχθηκε στο τζιπ.

-Πρέπει να φύγετε. Θα έρθουν κι άλλοι και σε λίγο δεν θα μπορώ να σας

βοηθήσω.

-Αλεξία, είπε η Νάντια, έλα, βοήθησέ με.

Αυτή τη φορά η Αλεξία την άκουσε, ήρθε κοντά της και αφού έβαλε το

σακίδιό της στο αυτοκίνητο την βοήθησε να σηκώσουν τον άνδρα.

44

-Φύγετε, είπε εκείνος, θα σας είμαι βάρος. Η αγγελόσκονη θα με κρατήσει σε

καταστολή μερικές ώρες.

-Μας έσωσες, δεν θα σε αφήσουμε, είπε η Νάντια αποφασιστικά και τον

έβαλε με την Αλεξία στο πίσω κάθισμα. Μετά μπήκαν και εκείνες στο τζιπ. Η Νάντια

έβαλε μπρος.

-Που πάμε; ρώτησε ο άνδρας.

-Στον Άγγελο, απάντησε η Νάντια.

-Α στον κύριο Σέπτιμο.

-Ξέρεις τον Άγγελο;

-Ξέρω πολλά, είμαι φίλος του παππού σας πολύ πριν γεννηθείτε.

-Ποιος είσαι; ρώτησε η Αλεξία γυρνώντας να τον κοιτάξει. Ήσουν στην

κηδεία. Είπες.....

-Ναι, σε θυμάμαι. Με λένε Γουίλλιαμ Γκόρντον της φαμίλιας των Γκόρντον

και μετά το θάνατο του παππού σου είμαι ο τελευταίος Φύλακας που απέμεινε.

Τα μάτια του Γουίλλιαμ έκλεισαν και έπεσε πίσω στο κάθισμα ενώ η Νάντια

έμπαινε με ταχύτητα στην εθνική.

Ο Άγγελος πληκτρολόγησε τις τελευταίες εντολές και μετά πέρασε το πακέτο

των δεδομένων στο συνάδερφό του που ετοίμαζε το συμπληρωματικό πρόγραμμα

μέσω του εσωτερικού ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Τακτοποίησε το γραφείο του και

μετά σήκωσε το τηλέφωνο. Σχημάτισε έναν τριψήφιο αριθμό μιας και καλούσε ένα

νούμερο μέσα στην εταιρία και μόλις του απάντησαν είπε:

-Έλα Νίκο, ο Άγγελος είμαι, είδες το πακέτο; Είναι εντάξει;

-Φαίνεται πως λειτουργεί μια χαρά.

-Έλεγα να φύγω, κοντεύω να πέσω κάτω από την κούραση. Λες να με

χρειαστείς κι άλλο;

45

-Μπα, είναι εντάξει, φύγε.

-Ευχαριστώ ρε φίλε.

-Θα τα πούμε, χαιρετισμούς στη Νάντια.

Ο Άγγελος έκλεισε το τηλέφωνο και μετά τον υπολογιστή. Όσο περίμενε να

αποθηκεύσει τα δεδομένα και να σβήσει το μυαλό του πήγε στη Νάντια.

Αναρωτήθηκε τι συνέβαινε, εκείνη να ακούγεται τόσο τρομαγμένη, άγνωστοι να του

προσφέρουν ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό. Δεν είχε καμία αμφιβολία ότι ήταν

σημαντικό, αλλά τι;

Θυμήθηκε τη γυναίκα που ήταν μαζί με τον απρόσμενο επισκέπτη του. Είχε

πει ότι έμενε στο Εγνατία. Ήταν μάλλον φανερό ότι ήθελε να του μιλήσει χωρίς να το

ξέρει ο άνδρας αλλά ήταν συνετό να πάει; Κοίταξε το ρολόι του. Ακόμα και αν η

αγαπημένη του είχε ξεκινήσει την ώρα που είχαν μιλήσει θα είχε ακόμα αρκετή ώρα

ως που να φτάσει στην Θεσσαλονίκη. Άρα εκείνος προλάβαινε να επισκεφθεί το

Εγνατία. Δεν ήταν συνετό αλλά ίσως μάθαινε κάτι ακόμα για την κατάσταση που η

Νάντια αντιμετώπιζε.

Ο υπολογιστής είχε πλέον απενεργοποιηθεί, ο Άγγελος φόρεσε το μπουφάν

του και κατευθύνθηκε προς το υπόγειο όπου βρισκόταν παρκαρισμένο το αυτοκίνητό

του.

Η Νάντια ένιωσε τα μάτια της να βαραίνουν και την επιθυμία να βυθιστεί

στην γλυκιά ανυπαρξία του ύπνου. Τινάχθηκε και έσφιξε τα χείλη. Δεν ήταν τώρα η

ώρα να αφήσει την κούραση να την κυριεύσει. ήξερε τι χρειαζόταν και κοίταξε το

δρόμο μπροστά. Το μικρό εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής φάνηκε σε λίγο στην

άκρη του δρόμου και σταμάτησε το αυτοκίνητο μπροστά του.

Κατέβηκε από το αυτοκίνητο και πήγε στην πηγή δίπλα στην είσοδο της

εκκλησούλας και έριξε νερό στο πρόσωπό της, ένιωσε καλύτερα. Έμεινε για λίγο

σκυμμένη πάνω από την τετραγωνισμένη δεξαμενή που έπεφτε το νερό και

παρακολούθησε στην απέναντι άκρη μια μικρή χελώνα να γλιστράει μέσα με έναν

απαλό παφλασμό. Έριξε και πάλι λίγο νερό στο πρόσωπό της και επέστρεψε πίσω

από το τιμόνι.

46

Ξεκίνησε και πάλι για τη Θεσσαλονίκη. Έριξε μια βιαστική ματιά στον άνδρα

στο πίσω κάθισμα που έδειχνε ακόμα παραδομένος σε βαθύ ύπνο. Η Αλεξία

κατάλαβε την κίνησή της.

-Νομίζεις ότι μπορούμε να τον εμπιστευθούμε; ρώτησε.

-Αναμφίβολα μας έσωσε πριν και νομίζω ότι εκείνος δημιούργησε το χάος

που μας επέτρεψε να ξεφύγουμε στην τράπεζα.

-Μιλάει τα Ελληνικά πολύ άνετα, λες να είναι όντως ξένος;

-Το όνομα είναι Σκωτσέζικο και δεν βλέπω το λόγο να λέει ψέματα, μπορεί να

ζει χρόνια εδώ και να τα έμαθε μιας και είπε ότι είναι φίλος του παππού από πριν

γεννηθούμε.

-Το τελευταίο πράγμα που είπε ο παππούς ήταν για κάποιο φίλο του, είπε

σκεφτική η Αλεξία, είπε ότι έμεινε μόνος.

-Και αυτός είπε ότι είναι ο τελευταίος Φύλακας, συνέχισε η Νάντια το

συλλογισμό. Φύλακας ποιου πράγματος όμως;

-Ίσως του κλειδιού που ρώταγε εκείνος ο άνδρας με το μαχαίρι, είπε η Αλεξία

με ένα ρίγος να τη διατρέχει στην ανάμνηση αυτή.

-Τότε το βιβλίο του παππού οδηγεί σε αυτό, είπε η Νάντια. Ας ελπίσουμε ότι

όταν ξυπνήσει θα μας εξηγήσει τι συμβαίνει.

Ο Άγγελος μπήκε στο λόμπι του Εγνατία και κοντοστάθηκε αβέβαιος ακόμα

για την κίνησή του. Το ξενοδοχείο ήταν από τα πιο πολυτελή και ακριβά της νύμφης

του Θερμαϊκού και όσοι έμεναν εδώ ήταν άτομα μιας σημαντικής οικονομικής

επιφάνειας. Δεν ήταν συνετό να ανακατεύεται στα σχέδιά τους αλλά πάλι δεν είχε

πολλές επιλογές αν ήθελε να βοηθήσει την Νάντια. Προχώρησε προς τον επιβλητικό,

σοβαρό υπάλληλο που βρισκόταν πίσω από το καλογυαλισμένο πάγκο της υποδοχής.

Συνειδητοποίησε ότι δεν ήξερε το όνομα της γυναίκας και σάστισε για μια στιγμή.

-Παρακαλώ; είπε ο υπάλληλος.

47

-Την κυρία στο 411, ξεκίνησε ο Άγγελος ελπίζοντας να παρασύρει τον άνδρα

απέναντί του σε μια συνομιλία από την οποία ίσως μάθαινε κάτι αλλά εκείνος είπε

απλά:

-Η κυρία Χάινε σας περιμένει.

Ο Άγγελος έκπληκτος προχώρησε στον ανελκυστήρα με τις χρυσές πόρτες

στην απέναντι πλευρά του φουαγιέ με το μαρμάρινο καλογυαλισμένο δάπεδο. Μπήκε

στο θαλαμίσκο και στη σύντομη διαδρομή ως τον τέταρτο όροφο αναρωτιόταν τι είχε

να του πει η Γερμανίδα.

Ησυχία επικρατούσε στον όροφο και καθώς διέσχιζε το διάδρομο με το

γκρενά χαλί του φάνηκε απειλητική. Σταμάτησε στην πόρτα με τα χρυσά ψηφία και

πήρε βαθιά ανάσα, ύστερα τη χτύπησε δυο φορές κοφτά.

Η γυναίκα άνοιξε την πόρτα και τον κοίταξε χωρίς να δείχνει έκπληξη. Του

χαμογέλασε και τον κάλεσε να περάσει μέσα με μια ήσυχη, απαλή φωνή. Έκλεισε την

πόρτα πίσω του και τον οδήγησε στο μικρό σαλονάκι που βρισκόταν στο χώρο.

-Κάθισε, είπε, με λένε Χέλγκα Χάινε. Λέγε με Χέλγκα.

Ο Άγγελος κάθισε και έριξε μια γρήγορη ματιά στον περιβάλλοντα χώρο. Το

σαλονάκι με τα κλασσικά έπιπλα καταλάμβανε όλο το δωμάτιο σχεδόν ως την

μπαλκονόπορτα που ήταν κλειστή και καλυμμένη από τη χοντρή κουρτίνα. Στην

αντίθετη πλευρά βρισκόταν ένα μπαράκι πλουσιότατα εξοπλισμένο από όσο

μπορούσε να δει. Η γυναίκα κάθισε κοντά του σταυρώνοντας προκλητικά τα πόδια

της.

Χαμογέλασε στον Άγγελο με ένα πολλά υποσχόμενο χαμόγελο πριν ρωτήσει

απαλά:

-Να σου βάλω ένα ποτό;

-Όχι ευχαριστώ, είπε ο Άγγελος κοφτά. Γιατί ήθελες να μου μιλήσεις;

-Το αντικείμενο που αναζητάει ο Χέλμουτ για λογαριασμό του Γκράιτς είναι

πολύτιμο. Δεν αξίζει μόνο εκατό χιλιάρικα. Αξίζει και τέσσερις και πέντε φορές

περισσότερα.

48

-Γιατί μου τα λες αυτά;

-Γιατί μου αρέσεις. Κλέψε το αντικείμενο από την Αλεξία Βάιου και εγώ θα

σε βοηθήσω να το πουλήσεις. Θα ζήσουμε σαν βασιλιάδες με τα χρήματα.

-Και γιατί να μην το κάνω μόνος μου αν θέλω κάτι τέτοιο;

-Γιατί εγώ μόνο μπορώ να σε φέρω σε επαφή με εκείνους που θα πληρώσουν

για το αντικείμενο αυτό, είπε η Χέλγκα και έγειρε προς το μέρος του. Θα ζήσουμε

πλουσιοπάροχα. Και δεν θα το μετανιώσεις να με έχεις μαζί σου.

Άπλωσε το χέρι της στο γόνατο του Άγγελου και το έσφιξε.

-Μπορείς να το απολαύσεις, είπε με τη φωνή της να βαθαίνει προκλητικά,

παράτα τη φιλεναδούλα σου.

Ο Άγγελος τινάχτηκε όρθιος και την έσπρωξε μακριά.

-Δεν θα προδώσω τη Νάντια και δεν θα την εκμεταλλευτώ.

Γύρισε και έφυγε από το δωμάτιο. Στο διάδρομο πήρε μια βαθιά ανάσα. Είχε

χάσει το χρόνο του, δεν είχε μάθει τίποτα καινούριο. Προχώρησε στη σκάλα και

κατέβηκε από εκεί στο ισόγειο μη θέλοντας να περιμένει για τον ανελκυστήρα.

Βγήκε στο δρόμο και προχώρησε στο σημείο που είχε αφήσει το αυτοκίνητό

του. Δεν αντιλήφθηκε εκείνους που τον ακολουθούσαν.

Η Νάντια πάρκαρε το τζιπ σε ένα ανοιχτό χώρο σταθμεύσεως και κοίταξε το

ρολόι της. Μετά στράφηκε στην Αλεξία.

-Συνάντησα πρώτη φορά τον Άγγελο σε κανονικό ραντεβού σαν ζευγάρι στην

παραλία, όχι μακριά από' δω. Θα πάμε να τον βρούμε.

-Και ο.....

Η κοπέλα κοίταξε πίσω όπου ο Γουίλλιαμ ακόμα παρέμενε κοιμισμένος. Η

Νάντια τον κοίταξε και αυτή, δεν ήταν πολύ καλή ιδέα να τον αφήσουν εδώ. Δεν

ήταν σε θέση να προστατέψει τον εαυτό του. Δεν της άρεσε, αλλά δεν είχαν άλλη

επιλογή. Βγήκε από το αυτοκίνητο και η Αλεξία έκανε το ίδιο.

49

-Έλα πάμε, είπε, και ας ελπίσουμε ότι δεν θα συμβεί κάτι.

Περπάτησαν στην παραλία. Υπήρχαν λίγοι άνθρωποι γύρω μιας και παρά τον

ήλιο το κρύο ήταν δριμύ και ο αέρας το έκανε πολύ πιο αισθητό. Οι δυο κοπέλες με

τα μαλλιά τους να ανεμίζουν από τον αέρα διάνυσαν γρήγορα την απόσταση ως το

σημείο του ραντεβού φροντίζοντας να μείνουν μακριά από τα σημεία που έσκαγε με

ορμή το αφρισμένο κύμα ραντίζοντας τα πάντα με παγερές σταγόνες νερού.

Η Νάντια διέκρινε πρώτη τον αγαπημένο της και έτρεξε προς το μέρος του.

Ρίχτηκε στην αγκαλιά του και ενώ εκείνος την έσφιγγε πάνω του ακούμπησε το

κεφάλι της στο στέρνο του. Ο Άγγελος της χάιδεψε τα μαλλιά και η Νάντια αφέθηκε

στο χάδι. Ένιωθε πιο ήσυχη τώρα που είχε κοντά της τον αγαπημένο της.

-Άγγελε, είπε, δεν μπορείς να φανταστείς.....

-Πες μου όσα ξέρεις, είπε εκείνος ήσυχα, έχουμε μπλέξει σε κάτι μεγάλο.

Έγιναν και εδώ κάποια πράγματα.

Ο πρώτος πληθυντικός γέμισε με ζεστασιά την Νάντια, όποιος και αν ήταν ο

κίνδυνος θα είχε μαζί της τον Άγγελο. Δεν είχε τραβηκτεί μακριά της μαθαίνοντας

πως κινδύνευε και ότι μαζί της θα κινδύνευε και εκείνος.

Η Αλεξία έφτασε κοντά τους. Ο Άγγελος τη χαιρέτισε φιλικά και μετά ρώτησε

ήσυχα:

-Που έχετε παρκάρει;

-Στο ανοιχτό μετά τη λεωφόρο, απάντησε η Νάντια. Πάμε, θα σου πούμε όλα

όσα έγιναν από χθες.

Του διηγήθηκαν τα γεγονότα που τις είχαν φέρει εδώ να ζητήσουν τη βοήθειά

του. Ο Άγγελος άκουγε προσεχτικά συνδέοντας αυτά που άκουγε με τα όσα είχαν

συμβεί στον ίδιο. Τα πράγματα ήταν πολύ μπλεγμένα, διαισθανόταν μυστικά αλλά

ακόμα δεν μπορούσε ούτε καν να υποθέσει τη φύση αυτών των μυστικών. Έφτασαν

στο τζιπ της Νάντιας, καθώς εκείνη ξεκλείδωνε η Αλεξία κοίταξε το πίσω κάθισμα

όπου την περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Πριν προλάβει να πει τίποτα μια φωνή

πίσω τους πρόσταξε ψυχρά:

-Γυρίστε προς το μέρος μου και όχι απότομες κινήσεις.

50

Το έκαναν. Ο Χέλμουτ Σναρφ στεκόταν λίγο πιο πέρα με δυο ακόμα άνδρες

και ήταν και οι τρεις οπλισμένοι.

-Δώστε μου το βιβλίο και το κλειδί και είστε ελεύθεροι να φύγετε, είπε ο

Γερμανός. Οι δυο σας, το κορίτσι θα έρθει μαζί μου.

Η Νάντια αγκάλιασε προστατευτικά την ξαδέρφη της κάνοντας τον Γερμανό

να γελάσει.

-Ναι, αυτό θα τη σώσει!

-Όχι, εγώ θα τη σώσω!

Οι τρεις άνδρες έκαναν να στραφούν αλλά ο Γουίλλιαμ ήταν πολύ πιο

γρήγορος, η ατσάλινη σπάθα έλαμψε στον μεσημεριανό ήλιο καθώς διέγραφε μια

θανάσιμη τροχιά. Οι δυο άνδρες σωριάστηκαν νεκροί σαν σακιά που ξαφνικά

αδειάζουν. Ο Σναρφ ούρλιαξε από τον πόνο καθώς ο Γουίλλιαμ τον τραυμάτιζε

αποσπώντας το όπλο από το χέρι του. Έπεσε στα γόνατα σφίγγοντας το

τραυματισμένο χέρι με το άλλο.

-Χέλμουτ Σναρφ, είπε ο Γουίλλιαμ ψυχρά, κατηγορείσαι για το βασανισμό και

την εν ψυχρώ εκτέλεση του Νικόλαου Δάμη και της συζύγου του Δάφνης Γκλέμπ.

-Ναι το έκανα, πρώτα εκείνον και μετά τη γυναίκα του. Και ούρλιαζε και

παρακαλούσε για έλεος και να λυπηθώ την κόρη της που έβλεπε. Αλλά ξέρεις τι

απάντησα Ετρούσκε; Ε; Το βλέπω στα μάτια σου ότι ξέρεις.

-Μην κοιτάς σε παρακαλώ, είπε ο Γουίλλιαμ στην Αλεξία, δεν χρειάζεται να

το δεις αυτό.

Η Νάντια κατάλαβε τι εννοούσε και τράβηξε την ξαδέρφη της να γυρίσει από

την άλλη.

-Ξέρω, είπε τραχιά ο Γουίλλιαμ στον Σναρφ, ένοχος κατά το κατηγορητήριο.

-Έλεος!

-Δεν υπάρχει έλεος για εκείνους που δεν δείχνουν έλεος, είπε ο Γουίλλιαμ και

κατέβασε τη σπάθα.

51

Ενώ ο Χέλμουτ Σναρφ σωριαζόταν νεκρός ο Γουίλλιαμ, στράφηκε στους

άλλους τρεις.

-Πρέπει να φύγουμε, είπε, και πρέπει να μιλήσουμε. Υπάρχουν πολλά που

πρέπει να μάθετε.

52

7.

Ένα Κρυμμένο Μυστικό

-Που θα μπορούσαμε να πάμε; είπε η Νάντια, σπίτι μου; Πίσω στις Σέρρες

δεν θα είμαστε ασφαλείς και φοβάμαι πως ούτε εδώ είμαστε.

-Εδώ ακολούθησαν εμένα, είπε βλοσυρός ο Άγγελος. Αλλά αφού ξέρουν

εμένα ξέρουν και το σπίτι μου εδώ και στις Σέρρες.

-Πιθανότατα, απάντησε ο Γουίλλιαμ, αλλά δεν ξέρουν το ξενοδοχείο στο

οποίο έχω εγώ εγκατασταθεί και δεν υπάρχει τρόπος να το βρουν. Εκεί θα πάμε προς

το παρόν.

-Πάμε, είπε η Νάντια, έλα Άγγελε ας πάμε με το δικό μου και θα πάρεις το

δικό σου αργότερα.

Μπήκαν στο τζιπ, η Νάντια κάθισε στο τιμόνι με τον αγαπημένο της δίπλα της

και η Αλεξία πέρασε πίσω δίπλα στον Γουίλλιαμ. Καθώς η ξαδέρφη της έβαζε μπρος

ρώτησε:

-Είσαι καλά; Τι ήταν αυτό που σου έριξε ο άνδρας στο χωριό;

-Αγγελόσκονη είναι η κοινή ονομασία του, παράγωγο της σκοπολαμίνης, έχει

σαν αποτέλεσμα την κατάργηση της ελεύθερης βούλησης. Μετατρέπει τον άνθρωπο

σε πειθήνιο όργανο. Είναι ωστόσο πιο αποτελεσματικό αν χορηγηθεί ενδοφλεβίως, η

απορρόφηση από το δέρμα αργεί και αν κάποιος είναι και κάπως ανθεκτικός

προλαβαίνει να αντιδράσει.

-Μας έσωσες εκεί πίσω, είπε η Νάντια, μετά δεν θα σε αφήναμε όπως είπες.

-Ναι αλλά η Αλεξία έχει πάνω της κάτι που δεν θα έπρεπε να πέσει στα χέρια

του Γκράιτς. Εγώ δεν έχω.

-Δεν θέλω να φανταστώ τι θα σου κάνανε, είπε η Αλεξία.

53

-Όχι τόσα όσα φαντάζεσαι, απάντησε ατάραχος ο Γουίλλιαμ. Δεν θέλει να με

σκοτώσει, όχι πριν μάθει κάποια πράγματα.

Δεν άργησαν να φτάσουν στο ξενοδοχείο που έμενε ο Γουίλλιαμ, ένα από τα

μεγαλύτερα της μεγάλης πόλης αλλά από εκείνα που βρίσκονταν στα όριά της. Η

Νάντια πάρκαρε το τζιπ στο μεγάλο χώρο σταθμεύσεως δίπλα στο κτίριο και μετά

προχώρησαν όλοι μαζί στην είσοδο του ξενοδοχείου. Ήταν μεγάλη και κυριαρχούσε

το λευκό, τόσο στο μάρμαρο του πατώματος όσο και στους τοίχους. Ο Γουίλλιαμ

προχώρησε στον πάγκο της υποδοχής όπου η υπάλληλος εκεί τον υποδέχθηκε με

ιδιαίτερα θερμό τρόπο. Εκείνος πήρε το κλειδί του και τη ρώτησε αν είχε μηνύματα.

Η υπάλληλος του έδωσε ένα διπλωμένο χαρτί που εκείνος εξαφάνισε στην τσέπη του.

Επέστρεψε κοντά τους και με τον ανελκυστήρα ανέβηκαν στον έβδομο όροφο

όπου όπως αποκαλύφθηκε είχε νοικιάσει μια ολόκληρη σουίτα. Μπήκανε μέσα και ο

Γουίλλιαμ τελευταίος έκλεισε την πόρτα.

-Καθίστε, είπε σαν καλός οικοδεσπότης.

Ο Άγγελος κάθισε σε έναν καναπέ και η Νάντια κάθισε δίπλα του, εκείνος

πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους της και η κοπέλα ακούμπησε πάνω του.

Κοιτάζοντάς τους η Αλεξία ένιωσε μόνη. Κάθισε σε μια πολυθρόνα και κοίταξε τον

Γουίλλιαμ που έδειχνε βυθισμένος σε σκέψεις.

-Σκεφτείτε μια μεγάλη βιβλιοθήκη, είπε ο Γουίλλιαμ, μια βιβλιοθήκη τόσο

μεγάλη που μπροστά της η περίφημη εκείνη της Αλεξάνδρειας θα ήταν παιδική

συλλογή. Η γνώση που φυλάσσεται σε αυτήν θα μπορούσε να είναι ένα τρομακτικό

όπλο στα χέρια εκείνου που θα θέλει να τη χρησιμοποιήσει για ιδιοτελείς σκοπούς.

Για το λόγο αυτό η τοποθεσία της είναι μυστική και για την είσοδο σε αυτή

χρειάζονται επτά κλειδιά.

-Αυτό ψάχνει ο Γερμανός; Γι' αυτό μου είπε εκείνος για το κλειδί;

-Ναι. Έχεις το ένα κλειδί.

-Και το άφησα στην τράπεζα; είπε έντρομη η Αλεξία.

-Όχι, είπε με ένα χαμόγελο ο Γουίλλιαμ. Αυτό ήταν απλά ένα κλειδί θυρίδας,

το κλειδί το έχεις μαζί σου ακόμα.

54

-Το έχω;

Η Αλεξία κοίταξε τον άνδρα απέναντί της έκπληκτη και μετά κατάλαβε.

Τράβηξε από το κορδόνι τον κρύσταλλο και τον κοίταξε. Έλαμπε στο φως του

δωματίου.

-Το ένα από τα επτά κλειδιά, είπε ο Γουίλλιαμ. Ο παππούς σου το φύλαξε

πάνω από μισό αιώνα.

-Και τώρα θα το φυλάξω εγώ, είπε με πάθος η Αλεξία, δεν θα το παραδώσω

στο Γερμανό.

-Που βρίσκονται τα υπόλοιπα κλειδιά; ρώτησε ο Άγγελος.

-Αυτή είναι μια καλή ερώτηση, είπε ο Γουίλλιαμ.

Κάθισε σε μια πολυθρόνα.

-Από μια εποχή που είναι χαμένη στην αυγή της καταγεγραμμένης ιστορίας τα

επτά κλειδιά ήταν μοιρασμένα σε επτά άνδρες από διαφορετικούς λαούς για

ασφάλεια ώστε να είναι ακατόρθωτο σχεδόν να τα αποκτήσει κάποιος.

-Ποιοι ήταν οι λαοί;

-Εξαρτάται για ποια εποχή μιλάμε. Έθνη άκμασαν, παρήκμασαν και χάθηκαν

στη λήθη. Άλλοι πήραν τη θέση τους. Οι επτά Φύλακες περνούσαν τα κλειδιά από

γενιά σε γενιά και αν κάποιος χανόταν χωρίς διάδοχο φροντίζανε οι υπόλοιποι.

-Πριν χάσεις τις αισθήσεις σου είπες ότι είσαι ο τελευταίος Φύλακας,

θυμήθηκε η Αλεξία.

-Ναι, είμαι, παραδέχθηκε ο Γουίλλιαμ.

-Και τα υπόλοιπα κλειδιά; ρώτησε ο Άγγελος, και το δικό σου; Έχεις και εσύ

κλειδί;

-Την εποχή μου.... που.... ήθελα να πω. Τέλος πάντων. Λίγο πριν την εποχή

του Χριστού είχαν δοθεί σε έναν Έλληνα, έναν Ρωμαίο, έναν Ετρούσκο, έναν

Αιγύπτιο, έναν Καρχηδόνιο, έναν Κινέζο – τους λέγανε Σήρες τότε – και έναν Πέρση.

Η υποταγή στην Ρωμαϊκή εξουσία έφερε ένα καλό και ένα κακό. Το καλό ήταν ότι

55

είχαμε όλοι μας την ευκαιρία να γνωρίζουμε τι γίνεται σε κάθε περιοχή και εκεί που

βρισκόταν ο κάθε ένας μας. Το κακό ήταν πως αυξανόταν ο κίνδυνος να επιχειρήσει

κάποιος να συγκεντρώσει την δύναμη της γνώσης στα χέρια του. Δεν έγινε τότε.

-Και το προσπαθεί ο Γκράιτς τώρα; Έχει βρει τα άλλα κλειδιά και χρειάζεται

το δικό μου; ρώτησε η Αλεξία. Εσύ έχεις ακόμα το δικό σου;

-Ναι, έχω το δικό μου. Η πτώση της δυτικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και οι

βαρβαρικές επιδρομές έφεραν το χάος και την απαρχή του Μεσαίωνα. Παρ'ότι οι

δομές του σημερινού κόσμου έχουν δημιουργηθεί στο Μεσαίωνα και πολλά βήματα

προόδου γίνανε τότε για πολύ μεγάλο διάστημα η Ευρώπη ήταν κατακερματισμένη

και δεν ήταν εύκολο να μάθεις νέα για άλλες χώρες και τόπους. Χάθηκε η

επικοινωνία μεταξύ των Φυλάκων. Με την άνοδο του Ισλάμ και την εξάλειψη των

Περσών όπως και με την πτώση των αφρικανικών κτήσεων του Βυζαντίου χάθηκαν

εκείνα τα κλειδιά. Ή μάλλον είχαν χαθεί.

-Τα βρήκε ο Γερμανός;

-Έχει δυο από αυτά.

-Πως;

-Πέρασε στα χέρια του εκείνο που κάποτε ανήκε στον Καρχηδόνιο Αμίλκα.

Αλλά τότε αποφάσισε να καταδιώξει τους υπόλοιπους ζωντανούς Φύλακες και να

πάρει τα κλειδιά όπως και να βρει τα υπόλοιπα.

-Ο παππούς; Ήταν Φύλακας;

Ο Γουίλλιαμ σηκώθηκε και πήγε στην πόρτα που οδηγούσε στη βεράντα.

Στάθηκε εκεί με το βλέμμα του να ατενίζει την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της

Ελλάδας και το Θερμαϊκό στο βάθος.

-Ο παππούς σου κατείχε το κλειδί που βρισκόταν πάντα στα χέρια Ελλήνων.

Ο Γκράιτς τον γνώρισε στο Μπέργκεν. Τον βασάνισε αλλά ο παππούς σου ποτέ δεν

πρόδωσε το μυστικό.

-Στο Μπέργκεν; είπε η Αλεξία, μα δεν είναι τόσο....

56

-Μεγάλος; Πολύ περισσότερο από όσο δείχνει. Ένας ανελέητος φονιάς και

βασανιστής.

-Αυτό περιμένει και εμένα, είπε η κοπέλα και έσκυψε το κεφάλι. Θα με βρει

και θα με σκοτώσει γιατί δεν θα του δώσω ποτέ το κλειδί.

-Υπάρχει μια λύση. Επικίνδυνη αλλά υπάρχει.

-Ποια;

-Να βρούμε πρώτοι τα υπόλοιπα κλειδιά πριν από τον Χαίνριχ Γκράιτς.

Ο Χαίνριχ Γκράιτς πρόφερε μια βλαστήμια που έκανε την τόσο πρόθυμη

ερωμένη του να ανατριχιάσει. Ο Γερμανός είχε αντικαταστήσει τη λιμουζίνα με ένα

άλλο μεγάλο αυτοκίνητο, αν και όχι λιμουζίνα, και ήταν καθισμένος στο πίσω

κάθισμα με την Τασία Μαρκάτου δίπλα του. Μιλούσε στο κινητό και είχε μόλις

πληροφορηθεί την διπλή αποτυχία να εξαγοράσουν τον Άγγελο Σέπτιμο και την

ανακάλυψη των πτωμάτων στο χώρο σταθμεύσεως κοντά στην παραλία. Ο τρόπος

που είχαν πεθάνει ήταν σίγουρη απόδειξη πως είχε ανακατευτεί ο καταραμένος

Φύλακας.

Τώρα είχε χάσει τα ίχνη της Αλεξίας Βάιου και του κλειδιού που κατείχε. Ο

Φύλακας θα την έκρυβε, αλλά που; Ήξερε ότι θα μπορούσε να τη βρει αργά ή

γρήγορα με τα μέσα που διέθετε. Άρα τι θα έκανε; Που θα την πήγαινε;

Πήρε την απόφασή του. Θα πήγαινε πίσω στον πύργο του στη Βοημία και θα

περίμενε νέα από τους ανθρώπους του.

-Θα επιστρέψω στη Γερμανία, είπε στην ερωμένη του, θα έρθεις μαζί μου;

Εκείνη δεν είχε καμία αντίρρηση.

-Τι μπορούμε να κάνουμε; ρώτησε ο Άγγελος, είπες ότι οι φύλακες χαθήκανε

μεταξύ τους στον πρώιμο μεσαίωνα.

57

-Ναι αυτό είναι αλήθεια όπως και το γεγονός ότι έχει ακόμα ένα. Εκείνο που

κάποτε κρατούσε ο Χουε Λου.

-Του Καρχηδόνιου λοιπόν και του Κινέζου. Του Έλληνα το είχε ο παππούς,

είπε η Αλεξία. Εσύ ποιο έχεις;

-Το κλειδί του Ετρούσκου.

-Ο τελευταίος άνδρας που σκότωσες σε είπε Ετρούσκο, είπε η κοπέλα, αυτό

εννοούσε;

-Ναι.

-Λείπουν τρία κλειδιά που μπορεί να βρίσκονται οπουδήποτε. Ανήκαν σε

τρεις άνδρες διαφορετικών και πολύ απομακρυσμένων λαών, συνόψισε ο Άγγελος.

Πως είναι δυνατόν να βρεθούν;

-Είχαμε αρχίσει να ψάχνουμε τα ίχνη τους.

-Ποιοι είχατε; ρώτησε ο Άγγελος αλλά παρενέβει η Αλεξία.

-Στην εκκλησία όταν πήγες κοντά στον παππού πριν αρχίσει η νεκρώσιμη

ακολουθία είπες ότι θα συνεχίσεις το έργο που θέλατε να δείτε τελειωμένο. Αυτό

ήταν; Που θέλατε να πετύχετε;

-Ναι, είπε ο Γουίλλιαμ. Αυτό. Να βρούμε τα κλειδιά και να φροντίσουμε για

την αποκατάσταση των Φυλάκων. Ο παππούς σου είχε μελετήσει πολύ όλα τα θέματα

σχετικά με τους Φύλακες που ήξερα. Κατέγραφε όλα όσα ήξερε και ανακάλυπτε σε

ένα βιβλίο. Αυτό πιστεύω ότι πήρατε από την τράπεζα.

-Ναι, είπε η Αλεξία. Το πήραμε. όχι ότι προλάβαμε να το δούμε.

-Το έχεις μαζί σου ελπίζω, είπε ο Γουίλλιαμ.

-Ναι το έχω.

Η Αλεξία πήγε δίπλα στην πόρτα στο τραπεζάκι που είχε αφήσει το σακίδιό

της. Το άνοιξε και πήρε το βιβλίο του παππού της. Το έφερε στον Γουίλλιαμ που το

πήρε στα χέρια του και το άνοιξε.

-Ναι αυτό είναι.

58

-Το είχες ξαναδεί;

-Ναι, είπε ο Γουίλλιαμ. Πολλές φορές.

Πήγε και κάθισε και ακούμπησε το βιβλίο στα γόνατά του. Έμεινε για μια

στιγμή σκεφτικός, τα δάχτυλά του διέτρεξαν την απαλή επιφάνεια και μια έκφραση

νοσταλγίας φάνηκε στο πρόσωπό του.

-Ήσουν πολύ δεμένος με τον παππού; ρώτησε η Αλεξία.

-Πολύ, περάσαμε αρκετά μαζί. Λυπήθηκα πολύ που δεν τον πρόλαβα

ζωντανό. Με ειδοποίησε ότι δεν είναι καλά αλλά ήμουν μακριά. Μόλις έφτασα στην

Ελλάδα έπιασα το δωμάτιο αυτό και αμέσως ξεκίνησα για το χωριό αλλά ήταν αργά.

Σε είδα εκεί με τους φίλους και τις φίλες σου από το σχολείο.

-Όταν πήγαινα στο σπίτι;

-Ναι αλλά δεν πλησίασα το σπίτι, το παρακολουθούσαν οι άνθρωποι του

Γκράιτς, θα γινόταν σφαγή και υπήρχαν πολλοί αθώοι.

Ο Γουίλλιαμ ύψωσε το βλέμμα και κοίταξε την Αλεξία και μετά τον Άγγελο

και τη Νάντια.

-Είσαστε όλοι κουρασμένοι και είπαμε πολλά. Καλύτερα να ξεκουραστείτε

και μετά να συζητήσουμε τις επόμενες κινήσεις μας αφού μελετήσω κιόλας λίγο τα

στοιχεία που είναι εδώ συγκεντρωμένα. Το δωμάτιο στα δεξιά είναι εφοδιασμένο με

διπλό κρεβάτι, το άλλο με ένα ημίδιπλο. Πηγαίνετε να ξεκουραστείτε.

-Κ' εσύ; ρώτησε η Αλεξία αυθόρμητα.

-Εγώ θα βολευτώ εδώ αν χρειαστεί, είπε με ένα χαμόγελο ο τελευταίος

Φύλακας δείχνοντας τον καναπέ όπου καθόταν ο Άγγελος με τη Νάντια. Αλλά δεν

νομίζω ότι θα κοιμηθώ, όχι τώρα.

Ο Άγγελος ξάπλωσε και η Νάντια τον ακολούθησε στο κρεβάτι. Χώθηκε στην

αγκαλιά του και ακούμπησε το κεφάλι της στο στέρνο του. Εκείνος χάιδεψε απαλά τα

μακριά μαλλιά της. Η Νάντια έκλεισε τα μάτια της και αφέθηκε σε αυτό το άγγιγμα

που την καλούσε να ησυχάσει και να ξεχάσει τον κίνδυνο που διέτρεχαν.

59

-Άγγελε φοβάμαι.

-Λογικό μικρή μου, αλλά δεν είμαστε σε απελπιστική θέση. Θα τα

καταφέρουμε. Τώρα που ξέρουμε τι αναζητάει ο Γερμανός και τι πρέπει να κάνουμε

θα μπορέσουμε να του χαλάσουμε τα σχέδια.

-Το ελπίζω.

-Αυτός ο τύπος είναι αποφασισμένος να το κάνει ακόμα και μόνος του και

όπως είδες είναι σαν το χάρο με το δρεπάνι όταν κρατάει αυτή τη σπάθα σαν

μεσαιωνικός ιππότης. Όσο περισσότερο τον βοηθήσουμε και' μεις τόσο καλύτερα.

-Συγνώμη που σε έμπλεξα σε αυτό, είπε η Νάντια, αλλά δεν είχα που αλλού

να στραφώ.

-Αγαπημένη μου, είπε απαλά ο Άγγελος δεν υπάρχει λόγος να ζητάς συγνώμη.

Φυσικά σε εμένα θα στρεφόσουν. Σε ποιον άλλο; Έλα, ησύχασε. Όλα θα πάνε καλά.

Καθησυχασμένη από τον μόνο άνδρα που είχε αγαπήσει η Νάντια

αποκοιμήθηκε και μετά την ακολούθησε και ο Άγγελος στην γλυκιά ανυπαρξία του

ύπνου.

Η Αλεξία στριφογύρισε πολλές φορές στο κρεβάτι μέχρι που αποφάσισε πως

δεν μπορούσε να κοιμηθεί παρά την κούρασή της. Τα όσα είχε περάσει την είχαν

φέρει σε μια κατάσταση υπερέντασης και τουλάχιστον προς το παρόν δεν μπορούσε

να πείσει τον εαυτό της να παραμείνει ξαπλωμένος. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και

μιας και έκανε ζέστη στο δωμάτιο δεν ξαναντύθηκε αλλά βγήκε στο κεντρικό

δωμάτιο όπως ήταν με τις πυτζάμες της.

Είδε σε ένα μικρό σεκρετέρ το βιβλίο του παππού της και δίπλα

ακουμπισμένο στον τοίχο το φονικό όπλο που με τέτοια επιδεξιότητα χειριζόταν ο

Γουίλλιαμ Γκόρντον. Στη ράχη της καρέκλας μπροστά από το σεκρετέρ ήταν

ριγμένος ο μανδύας και ένα πουκάμισο. Η Αλεξία υπέθεσε ότι τελικά είχε αποφασίσει

να κοιμηθεί. Κάνοντας μερικά βήματα μέσα στο δωμάτιο όμως αντιλήφθηκε ότι δεν

ήταν έτσι. Ο Γουίλλιαμ γυμνός από τη μέση και πάνω στεκόταν μπροστά στο τζάκι

60

επιδένοντας το αριστερό χέρι του στον καρπό ενώ είχε επίδεσμο και πιο ψηλά κοντά

στον ώμο.

Στράφηκε και την κοίταξε, η Αλεξία αναρωτήθηκε πως την είχε αντιληφθεί.

Ήταν ξυπόλητη και δεν είχε κάνει καθόλου θόρυβο. Στο στήθος του κρεμόταν ένα

μενταγιόν με ένα έμβλημα που δεν είχε ξαναδεί.

-Δεν βγήκα αλώβητος από τόσες μονομαχίες, είπε με ένα χαμόγελο.

-Είναι σοβαρό; ρώτησε η Αλεξία.

-Δεν είναι κάτι που να με ανησυχεί. Αλλά μιας και έμαθα αυτό που ήθελα από

το βιβλίο είπα να σταματήσω τη μελέτη και να το περιποιηθώ.

-Τι έμαθες;

-Από που να αρχίσουμε την έρευνά μας.

Ο Γουίλλιαμ προχώρησε στην καρέκλα και άρχισε να ντύνεται και πάλι. Η

Αλεξία κάθισε σε μια πολυθρόνα παρακολουθώντας τον. Μάζεψε τα πόδια της πάνω

στην πολυθρόνα και ακούμπησε το σαγόνι της στα γόνατά της. Ο Γουίλλιαμ την

κοίταξε.

-Μοιάζεις πολύ με την μητέρα σου στην ίδια ηλικία. Συνήθιζε να κάθεται

έτσι σαν και' σενα τώρα.

-Τι εννοείς; Δεν μπορεί ήξερες τη μητέρα μου όταν ήταν σαν εμένα δεν είσαι

τόσο μεγάλος.

Ο Γουίλλιαμ χαμογέλασε.

-Δεν δείχνω τόσο μεγάλος θες να πεις. Αλλά ούτε ο Γκράιτς δείχνει.

-Ναι σωστά, είπε η Αλεξία. Θα συμβεί και σε' μενα αυτό;

-Θα ήθελες;

Η κοπέλα χαμήλωσε το βλέμμα της στο χαλί που κάλυπτε το παρκεταρισμένο

πάτωμα. Έμεινε σκεφτική για λίγο.

61

-Δεν έχω στον κόσμο κανέναν άλλο παρά τη Νάντια. Αν εκείνη δεν ζήσει

τόσο, όχι δεν θέλω. Θα είναι μια άδεια ζωή.

-Ίσως. Ο καθένας το βλέπει διαφορετικά.

-Ο καθένας; Αφού ξέρεις μόνο τον παππού και τον Γκράιτς και δεν νομίζω να

έχεις μιλήσει για κάτι τέτοιο με το Γερμανό.

-Είσαι έξυπνο κορίτσι, απάντησε ο Γουίλλιαμ, παρατηρητικό. Υποθετικά

μιλώντας το είπα. Ο καθένας θα το αντιμετώπιζε αλλιώς. Νομίζεις ότι δεν θα

μπορούσες να ζήσεις μια τέτοια ζωή;

-Δεν ξέρω.

Η Αλεξία τον κοίταξε κατάματα.

-Όχι, δεν θα μπορούσα. Είμαι ανάξια, κατέληξε σκύβοντας το κεφάλι.

-Δεν είσαι, είπε απαλά ο Γουίλλιαμ πλησιάζοντας και χαϊδεύοντας απαλά τα

μαλλιά της. Είναι ένα φορτίο που δεν μπορούν όλοι να σηκώσουν. Και που ο

παππούς σου δεν σκόπευε ποτέ να περάσει σε' σενα. Αλλά δεν είχε άλλον που να

εμπιστεύεται και τον πρόλαβε ο θάνατος.

-Δεν θέλω να προδώσω την εμπιστοσύνη του, είπε η κοπέλα.

-Δεν θα την προδώσεις, δεν θα το κάνεις. Μη φοβάσαι. Θα φέρουμε σε πέρας

το έργο που είχα ξεκινήσει με τον παππού σου.

-Ναι, είπε η κοπέλα, που θα πρέπει να ψάξουμε;

-Θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τη Ρώμη.

-Από τη Ρώμη... ναι βέβαια. Ο ένας Φύλακας ήταν Ρωμαίος, είπε

ενθουσιασμένη η Αλεξία για να σκυθρωπιάσει αμέσως. Δεν έχω διαβατήριο. Πως θα

πάμε στη Ρώμη;

Ο Γουίλλιαμ την κοίταξε συνωφρυομένος.

-Αυτό δεν είναι πρόβλημα για τη Ρώμη που είναι εντός της Ευρωπαϊκής

Ένωσης αλλά θα μας εμποδίσει σε μετέπειτα κινήσεις. Μπορώ όμως να το

τακτοποιήσω αυτό.

62

-Ωραία, απάντησε η Αλεξία.

-Τι είναι το ωραίο; ρώτησε ο Άγγελος μπαίνοντας με την Νάντια στο δωμάτιο.

-Ο Γουίλλιαμ μπορεί να μου βγάλει διαβατήριο.

-Διαβατήριο; Που θα πάμε;

-Στη Ρώμη αρχικά και μετά όπου μας οδηγήσουν τα ίχνη.

-Στη Ρώμη λοιπόν, είπε η Νάντια. Υποθέτω για το κλειδί που κατείχε ο

Ρωμαίος.

Ο Γουίλλιαμ πήρε από το σεκρετέρ το βιβλίο του νεκρού πια συντρόφου του.

Το άνοιξε σε μια σελίδα και την μελέτησε για μια στιγμή πριν πει:

-Ο Άουλους Σίξτους Νομπίλιορ ήταν συγκλητικός και το ίδιο και η απόγονοί

του. Όταν η δυτική αυτοκρατορία κατέρρευσε συγκλητικός ήταν ο Δέκιος Καικίλιος

Νομπίλιορ. Ήταν ένας έντιμος άνδρας παρά τη διαφθορά και την ηθική χαλαρότητα

που σημάδευσε τις τελευταίες μέρες της Ρώμης. Μέσα στο χάος που ακολούθησε την

πτώση της αιώνιας πόλης και την κατάληψή της από διαδοχικούς κυρίους ο Δέκιος

πήρα την οικογένεια και τους δούλους του όπως και κάποιους από το λαό που τον

ακολούθησαν και αποσύρθηκε στα κτήματά του στην Απουλία όπου έφτιαξαν μια

μικρή φιλήσυχη κοινότητα. Πέθανε εκεί. Ωστόσο όταν η Ρώμη επανακτήθηκε από

την ανατολική αυτοκρατορία, αυτή που έμεινε στην ιστορία ως Βυζαντινή, οι

απόγονοί του μετέφεραν τα οστά του πίσω στη Ρώμη για να εκπληρώσουν την

επιθυμία του να ταφεί στη γη που τον γέννησε.

-Ναι αλλά δεν θα κληροδότησε σε κάποιον το κλειδί; ρώτησε η Αλεξία; Δεν

θα το πήρε μαζί του στον τάφο αφού είχε απογόνους.

-Σωστή σκέψη και λογικά έτσι θα έγινε. Ο γιος του έγινε κληρικός. Δεν είναι

περίεργο, υπήρξαν πολλές φορές ιερωμένοι ανάμεσα στους επτά. Ο παππούς σου λέει

ότι θα πρέπει να επισκεφθούμε τον τάφό του ιερέα στον ναό του αγίου Σεβαστιανού.

-Τι θα βρούμε εκεί;

-Λέει απλά θα δούμε τα βήματα που οδηγούν εκεί που θέλουμε.

-Θα υπάρχει κάποια ένδειξη προφανώς, είπε ο Άγγελος.

63

-Ναι, είπε ο Γουίλλιαμ.

Σήκωσε το καπάκι του σεκρετέρ και αποκάλυψε ένα λάπτοπ. Στράφηκε στον

Άγγελο.

-Χρησιμοποίησε αυτό για να κλείσεις εισιτήρια για Αθήνα και από εκεί για

Ρώμη ως που να φροντίσω για το διαβατήριο.

64

8.

Ρώμη

Ο Άγγελος δεν δυσκολεύθηκε να βρει τέσσερα εισιτήρια για την πτήση από

την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και από εκεί για την πρωτεύουσα της Ιταλίας. Αφού

κανόνισε τα εισιτήρια ο Άγγελος πήγε γρήγορα στο σπίτι του και επέστρεψε με ένα

μικρό σακίδιο με πράγματα. Άφησαν το ξενοδοχείο και πήγαν στο αεροδρόμιο

Μακεδονία ακριβώς στην ώρα για να περάσουν από τις απαραίτητες διαδικασίες, ο

Γουίλλιαμ έδωσε τη σπάθα τους μέσα στη θήκη της και τυλιγμένη με ύφασμα μαζί με

τις αποσκευές.

Πέρασαν τον έλεγχο και προχώρησαν στην πύλη επιβίβασης. Στο αεροπλάνο

δεν πολυμιλούσαν μιας και υπήρχε κόσμος γύρω τους και δεν ήξεραν ποιος άκουγε.

Σε σαράντα πέντε λεπτά το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο διεθνές αεροδρόμιο

Ελευθέριος Βενιζέλος. Οι τέσσερίς τους αποβιβάστηκαν και πήγαν να ετοιμάσουν τα

απαραίτητα για την πτήση προς την Ρώμη. Παρ' ότι ο Γουίλλιαμ δεν είχε

απομακρυνθεί από κοντά τους όταν έφτασαν στο γκισέ της Alitalia εμφάνισε μαζί με

το δικό του διαβατήριο και αυτό της Αλεξίας. Η Νάντια είχε στην τσάντα της το δικό

της πάντα μαζί με τα υπόλοιπα χαρτιά της και ο Άγγελος είχε το δικό του στο σπίτι

του αυτό. Έτσι δεν είχαν κανένα κώλυμα πλέον στο να ταξιδέψουν και εκτός

Ευρώπης.

Είχε σκοτεινιάσει όταν το λεωφορείο τους έφερε στο μεγάλο Αirbus 320 για

την πτήση της μιάμισης ώρας ως το αεροδρόμιο Φιουμιτσίνο της Ρώμης. Στο

αεροπλάνο κάθισαν όλοι σε μια σειρά και οι τρεις αποκοιμήθηκαν. Η Αλεξία ήταν η

τελευταία που αποκοιμήθηκε και πριν κλείσει τα μάτια της κοίταζε τον Γουίλλιαμ

που διάβαζε το βιβλίο του παππού της.

Στο αεροδρόμιο της Ιταλικής πρωτεύουσας ως που να πάρουνε τα πράγματά

τους από τον κυλιόμενο ιμάντα με τις αποσκευές ο Άγγελος πήγε να νοικιάσει ένα

αυτοκίνητο. Όταν βρέθηκαν σ' αυτό εκείνος κάθισε στη θέση του οδηγού με τη

Νάντια δίπλα του και τον Γουίλλιαμ με την Αλεξία πίσω.

65

-Που πάμε τώρα; ρώτησε ο Άγγελος.

-Στον ναό του αγίου Σεβαστιανού. Είναι κοντά στον Ιανίκουλο λόφο. Η ώρα

δεν είναι τόσο περασμένη ώστε να μην είναι ακόμα ανοιχτός.

-Πάμε τότε.

-Τι νομίζεις ότι θα βρούμε εκεί; ρώτησε η Αλεξία. Έμαθες κάτι άλλο από το

βιβλίο; Το διάβαζες στο αεροπλάνο είδα.

-Δεν ξέρω τι θα βρούμε στον τάφο. Δεν λέει τίποτα γι' αυτό.

-Τι μελετούσες;

-Άλλα στοιχεία που αναφέρει για τα κλειδιά.

Ο Γουίλλιαμ έβγαλε από την τσέπη του μανδύα του το μικρό βιβλίο και το

έτεινε στην κοπέλα, κράτησέ το εσύ.

Η Αλεξία πήρε το βιβλίο και το έβαλε στο σακίδιό της. Κοίταξε μετά τον

Γουίλλιαμ που είχε την προσοχή του στραμμένη στο δρόμο έξω. Όπως έβλεπε το

προφίλ του δεν τον έκανε πάνω από τριάντα πέντε με σαράντα και όμως θα πρέπει να

ήταν πολύ περισσότερο. Πόσο άραγε; Θαύμαζε την αποφασιστικότητα και την

αφοσίωσή του στον σκοπό του.

-Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;

-Ναι, είπε ο Γουίλλιαμ γυρίζοντας προς το μέρος της.

-Το μεσημέρι όταν σκότωσες τον τελευταίο εκείνον άνδρα μίλησες για ένα

ζευγάρι. Ήταν Φύλακες και τους σκότωσε;

-Ναι. Ο Νίκος ήταν συμπατριώτης σας, η Δάφνη ήταν Αγγλίδα. Εκείνος

γιατρός και εκείνη φιλόλογος. Ζούσαν μια απολύτως ήσυχη και συνηθισμένη ζωή ως

που γεννήθηκε η κόρη τους. Έδειξε κάποια χαρίσματα που έκαναν τον Γκράιτς να

την προσέξει. Τότε ανακάλυψε την ταυτότητα τους και έστειλε τον υποτακτικό του.

Τους βασάνισε για να μάθει ό,τι άλλο ήξεραν αλλά δεν μίλησαν.

-Τρομερό. Η κόρη τους που βρίσκεται;

-Σε ψυχιατρείο. Αυτά που είδε ήταν πολλά για ένα κοριτσάκι έξι χρονών.

66

-Λυπάμαι, κρίμα την καημένη, είπε η Αλεξία.

-Πλήρωσαν όλοι όσοι είχαν εμπλακεί σε αυτό. Αλλά δεν ξέρω αν εκείνη θα

συνέλθει ποτέ.

-Ποιο κλειδί είχε ο Νίκος;

-Όχι ο Νίκος, η Δάφνη το είχε. Του Χουε Λου.

-Φτάσαμε, ανήγγειλε ο Άγγελος καθώς πάρκαρε το αυτοκίνητο στην άκρη του

δρόμου.

Η εκκλησία του αγίου Σεβαστιανού βρισκόταν λίγο πιο πέρα. Άφησαν το

αυτοκίνητο και βγήκαν στον κρύο νυχτερινό αέρα. Ο ναός ήταν μερικά μέτρα πιο

κάτω από το επίπεδο του δρόμου και γύρω από το χώρο υπήρχε φράχτης με χοντρά

κάγκελα. Κατέβηκαν μερικά σκαλιά και προχώρησαν στο μικρό περίβολο που ήταν

στρωμένος με μεγάλες φθαρμένες από τα χρόνια πλάκες. Πέρασαν την χαμηλή

είσοδο του ναού και βρέθηκαν στο εσωτερικό του. Δεν ήταν μεγάλος, ήταν μικρός

και σχετικά χαμηλός.

Καθώς είχε κατασκευαστεί στους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού δεν

διέθετε ακόμα τα γνώριμα μεγαλοπρεπή χαρακτηριστικά μεταγενέστερων ναών, ούτε

και την αργότερα καθιερωμένη διαρρύθμιση. Όλος ο μακρόστενος ναός ήταν ένας

ενιαίος ως το τέμπλο που χώριζε το Άγιο Βήμα.

Ο τάφος βρισκόταν στη δεξιά πλευρά του ναού σε μια κόγχη. Πλησίασαν και

τον κοίταξαν, ήταν ένας απλός τάφος χωρίς κανένα διακριτικό, ούτε καν ένα όνομα.

Μόνο μια φράση ήταν σκαλισμένη στην πέτρινη ταφόπλακα.

-In pascuis herbarum adclinavit me, διάβασε η Αλεξία. Τι σημαίνει;

-Εις τόπον χλόης εκεί με κατεσκήνωσεν, μετάφρασε η Νάντια που είχε μάθει

λατινικά λόγω των σπουδών της.

-Ταιριαστό να το γράφει πάνω σε έναν τάφο, είπε η Αλεξία.

-Σκέφτεσαι αυτό που λέμε στην νεκρώσιμη ακολουθία, είπε ο Γουίλλιαμ, εις

τόπον χλοερόν. Αλλά αυτό εδώ είναι από τους ψαλμούς του Δαβίδ. Δεν βλέπω που

οδηγεί όμως.

67

Η Αλεξία απομακρύνθηκε από τον τάφο. καθώς η εκκλησία ήταν της

πρωτοχριστιανικής εποχής δεν υπήρχαν τοιχογραφίες αλλά μόνο κάποια εγχάρακτα

σύμβολα των πρώτων Χριστιανών. Ακριβώς απέναντι από τον τάφο βρισκόταν η

παράσταση ενός βοσκού που κρατούσε στους ώμους του ένα μικρό αρνάκι.

-Για κοίτα! είπε η Αλεξία μιλώντας στον εαυτό της κυρίως, ένας βοσκός.

Ο Γουίλλιαμ στράφηκε και κοίταξε. Ήρθε κοντά της ακολουθούμενος από τον

Άγγελο και την Νάντια.

-Είναι ο καλός ποιμένας, συμβολίζει τον Χριστό. Ο καλός ποιμένας που δίνει

ακόμα και τη ζωή του για το ποίμνιό του, είπε ο Γουίλλιαμ και μετά σταμάτησε

απότομα.

-Τι τρέχει;

-Το βρήκες νομίζω. Κύριος ποιμαίνει με και ουδέν με υστερήσει, εις τόπον

χλόης, εκεί με κατεσκήνωσεν, είναι ολόκληρος ο στίχος. Αυτό υποδεικνύει, τον καλό

ποιμένα και αν έχεις δίκιο θα είναι είσοδος για κάπου.

Πίεσε το ραβδί που ο βοσκός κρατούσε ψιθυρίζοντας.

-Η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αυταί με παρεκάλεσαν.

Τρίξιμο τριβής πέτρας πάνω σε πέτρα ακούστηκε και το κομμάτι του τοίχου

με τον καλό ποιμένα υποχώρησε αποκαλύπτοντας το πλατύσκαλο μιας στενής και

σκονισμένης σκάλας.

-Απίστευτο, ψιθύρισε η Αλεξία.

-Μείνετε εδώ, είπε ο Γουίλλιαμ και ετοιμάστηκε να χωθεί στο στενό πέρασμα.

-Είμαστε μαζί σ' αυτό, είπε η Αλεξία αρπάζοντάς τον από το μπράτσο. Θα

έρθουμε μαζί σου.

Ο Γουίλλιαμ την κοίταξε για μια στιγμή και μετά έκανε ένα νόημα να τον

ακολουθήσουν. Στους τοίχους του περάσματος υπήρχαν δαυλοί σε σκουριασμένες

υποδοχές, πήραν και τους άναψαν. Στην αρχή έτριξαν από την υγρασία που είχαν

μαζέψει αλλά μετά έλαμψαν με μια δυνατή φλόγα παρότι ήταν τόσων αιώνων.

Κατέβηκαν τη σκάλα και βρέθηκαν σε έναν διάδρομο με σκόνη στο δάπεδο. Ο

68

Γουίλλιαμ στάθηκε και κοίταξε το παχύ στρώμα σκόνης που κείτονταν ανενόχλητο

για αιώνες.

-Καλό και κακό αυτό, ψιθύρισε.

-Γιατί καλό; ρώτησε ο Άγγελος. Κακό το καταλαβαίνω, δεν βλέπουμε αν

υπάρχει κάποιο πρόβλημα ή παγίδα. Αλλά καλό γιατί;

-Γιατί σημαίνει ότι δεν πέρασε κανένας από' δω.

Ο Γουίλλιαμ μόρφωσε και προχώρησε πρώτος.

-Πατάτε ακριβώς εκεί που πατώ και' άγω.

Αυτό δεν ήταν καθόλου δύσκολο μιας και άφηνε πολύ ευδιάκριτα ίχνη στην

σκόνη κάτω από το παχύ στρώμα της οποίας υπήρχε μάρμαρο ή γρανίτης αν έκριναν

από το πως ακούγονταν τα βήματά τους.

Ο διάδρομος τους έφερε σε μια καμάρα πέρα από την οποία απλωνόταν ένα

θολωτό δωμάτιο όπου το κρύο ήταν πολύ πιο έντονο. Ο Γουίλλιαμ προχώρησε και

μπήκε στο δωμάτιο. Κοίταξε γύρω τους τοίχους αναζητώντας κάποιο σημάδι και

τελικά το είδε στον απέναντι τοίχο. Μια φράση ήταν σκαλισμένη στον τοίχο.

In cauda venenum.

-Το δηλητήριο στην ουρά, μετέφρασε η Νάντια. Δεν καταλαβαίνω.

-Με αυτήν την παροιμία οι Ρωμαίοι εννοούσαν τον σκορπιό, είπε ο

Γουίλλιαμ. Αλλά δεν βλέπω τι εννοεί τώρα.

-Σκορπιός; Ίσως είναι κάπου στους τοίχους, είπε ο Άγγελος. Ας ψάξουμε.

Πουθενά στους τοίχους δεν υπήρχε κάτι άλλο όμως πέρα από τη φράση. Οι

τοίχοι ήταν γυμνοί και τελείως ακατέργαστοι, είχαν μείνει όπως όταν είχε

πρωτοφτιαχθεί το μυστικό αυτό δωμάτιο.

-Ίσως στο πάτωμα, είπε η Αλεξία και έπεσε στα γόνατα.

Άρχισε να παραμερίζει τη σκόνη με βιαστικές κινήσεις και οι υπόλοιποι την

μιμήθηκαν. Άρχισαν να ψάχνουν στο δάπεδο για κάτι που να θυμίζει σκορπιό.

Διαπίστωσαν πως το δάπεδο ήταν φτιαγμένο από μεγάλες τετράγωνες πλάκες. Ήταν η

69

Αλεξία που ανακάλυψε τελικά το ζητούμενο. Ήταν ένας σκορπιός σκαλισμένος σε

μέγεθος που να καλύπτει μια από τις πλάκες. Το αρθρόποδο παρουσιαζόταν να

βαδίζει με την ουρά του με το δηλητηριώδες κεντρί σηκωμένη και έτοιμη να

χτυπήσει.

-Τι κάνουμε τώρα; ρώτησε η Νάντια.

Ο Γουίλλιαμ άπλωσε το χέρι του και πίεσε το σκορπιό. Ολόκληρη η πλάκα

βυθίστηκε με έναν πνιχτό αλλά ευδιάκριτο ήχο. Πέτρα που τριβόταν πάνω σε άλλη

ακούστηκε και τέσσερα ζευγάρια μάτια σάρωσαν το χώρο αναζητώντας κάποια

μεταβολή.

Τη βρήκαν στην πιο μακρινή άκρη του υπογείου δωματίου. Μια πέτρα είχε

στραφεί στο πλάι αποκαλύπτοντας μια μικρή κρύπτη. Ο Γουίλλιαμ έφερε ένα δαυλό

και κοίταξε μέσα στο κοίλωμα που είχε δημιουργηθεί. Φαινόταν άδειο. Εκείνος

τράβηξε τη σπάθα του και την πέρασε στην κρύπτη. Μια σειρά μεταλλικών ήχων

ακούστηκε και μετά την τράβηξε πάλι πίσω. Η λάμα δεν φαινόταν να έχει πάθει

τίποτα.

-Ωραία, εξουδετερώθηκαν οι παγίδες.

Έβαλε το χέρι του και σκούπισε την σκόνη αιώνων αποκαλύπτοντας ένα

εξόγκωμα στην πέτρα. Το πίεσε και περίμενε να δει τι θα συνέβαινε. Ένα τρίξιμο

ακούστηκε και μια επιφάνεια στον τοίχο δίπλα του άρχισε να περιστρέφεται γύρω

από τον εαυτό της αποκαλύπτοντας από πίσω ένα δωμάτιο. Ο Γουίλλιαμ προχώρησε

προς το δωμάτιο αυτό και οι υπόλοιποι βιάστηκαν να τον ακολουθήσουν.

Ήταν ένα στενό δωμάτιο σκαμμένο στο βράχο λίγο μεγαλύτερο από μια

ντουλάπα τελείως γυμνό από οποιαδήποτε διακόσμηση ή αντικείμενα πέρα από μια

εγκοπή στον τοίχο όπου βρισκόταν το αντικείμενο της αναζήτησής τους.

Τοποθετημένος όρθιος στην εγκοπή ο κρύσταλλος με το ατρακτοειδές σχήμα έλαμπε

στο φως των δαυλών. Παρά τους αιώνες που είχε μείνει κλεισμένος σε αυτό το χώρο

δεν είχε πάνω του ούτε κόκκο σκόνης αντίθετα με κάθε τι άλλο.

-Το κλειδί του Ρωμαίου, είπε η Αλεξία.

-Ναι, απάντησε ο Γουίλλιαμ, μπορείς να το πάρεις.

70

Η κοπέλα τον κοίταξε αβέβαιη.

-Μη φοβάσαι, είπε ο Γουίλλιαμ, θα σου εξηγήσω αργότερα γιατί δεν το πιάνω

εγώ.

Η Αλέξια κοίταξε τον κρύσταλλο και μετά από έναν δισταγμό ακόμα άπλωσε

το χέρι της και τον άρπαξε με μια κοφτή κίνηση. Τον κράτησε στο χέρι της αλλά η

αίσθηση ήταν πολύ διαφορετική από εκείνον του αγαπημένου της παππού. Τον

κοίταξε για μια στιγμή ακόμα και μετά τον έβαλε στην τσέπη της.

-Ωραία, πάμε, είπε ο Γουίλλιαμ και επέστρεψαν στο πρώτο δωμάτιο και μετά

στο διάδρομο. Να θυμάστε, πατάτε εκεί που έχω πατήσει εγώ.

Πλησίαζαν τη σκάλα όταν η κουρασμένη Νάντια παραπάτησε. Μια σειρά από

μεταλλικούς ήχους ακούστηκαν. Στρογγυλές οπές εμφανίστηκαν και στις δυο

πλευρές.

-Πέστε κάτω! φώναξε ο Γουίλλιαμ ενώ βέλη εκτοξεύονταν στο στενό

πέρασμα.

Ο Άγγελος ήταν πολύ γρήγορος, στα ταξίδια που είχε κάνει πριν

κατασταλάξει στην τωρινή ζωή του είχε κινδυνεύσει κάποιες φορές και είχε μάθει να

αντιδρά γρήγορα όταν ήταν απαραίτητο. Έπεσε στο σκονισμένο δάπεδο τραβώντας

μαζί του την αιφνιδιασμένη Νάντια. Ο Γουίλλιαμ στράφηκε και κοίταξε την Αλεξία.

Η κοπέλα έπεφτε βιαστικά κάτω. Από τις οπές είχαν τιναχθεί μεταλλικά βέλη και

χτυπούσαν στον απέναντι τοίχο λίγο πάνω από τα πεσμένα σώματα των τριών

συντρόφων του. Έπρεπε να φροντίσει για τη δική του ασφάλεια.

Απέφυγε ένα βέλος γυρνώντας απότομα στο πλάι και ένα δεύτερο τινάζοντας

τον μανδύα του και μπλέκοντάς το στις πλούσιες πτυχές του. Στο τρίτο είχε τραβήξει

την σπάθα του και απέκρουσε τα επόμενα δυο με αυτήν. Στάθηκε άτυχος με το

τελευταίο. Το απέκρουσε με την πλατιά λάμα της σπάθας αλλά η αιχμή του βέλους

έσπασε και αυτό άλλαξε πορεία, ήρθε να καρφωθεί με ορμή στο μπράτσο του.

Έσφιξε τα δόντια για να πνίξει μια κραυγή πόνου και είπε:

-Πέρασε, πάμε.

71

Οι υπόλοιποι σηκώθηκαν από το δάπεδο και τον ακολούθησαν. Βγήκαν και

πάλι στην εκκλησία και ο Γουίλλιαμ έκλεισε την είσοδο του μυστικού περάσματος.

-Και τώρα τι; ρώτησε ο Άγγελος.

-Τώρα βρίσκουμε ένα ξενοδοχείο για να μείνουμε ως που να μπορέσω να

προσδιορίσω το επόμενο βήμα του ταξιδιού μας.

-Ξέρω ένα καλό ξενοδοχείο, είπε ο Άγγελος.

Άφησαν την εκκλησία και βγήκαν στο δρόμο. Προχώρησαν στο αυτοκίνητο

και καθώς ξεκινούσαν η Αλεξία είπε:

-Πρέπει να κάνουμε και μπάνιο, γίναμε χάλια, μες στη σκόνη είμαστε.

Γέλασε και κοίταξε τον Γουίλλιαμ.

-Αλλά πήραμε αυτό που θέλαμε, έτσι δεν είναι;

Εκείνος δεν έδειξε να την ακούει και η Αλεξία άπλωσε το χέρι της και τον

άγγιξε.

-Δεν το πήραμε; ρώτησε διστακτικά.

-Τι; Συγνώμη, είχα χαθεί στις σκέψεις για το επόμενο κλειδί. Ναι εδώ πήραμε

αυτό που θέλαμε.

Η Αλεξία τράβηξε το χέρι της και συνειδητοποίησε ότι ήταν γεμάτο αίμα.

Ανήσυχη κοίταξε τον Γουίλλιαμ που της είπε ήσυχα:

-Δεν είναι τίποτα, απλά πρέπει να το περιποιηθώ λίγο.

Ο Άγγελος τον κοίταξε μέσα από τον καθρέφτη του οδηγού.

-Σίγουρα δεν χρειάζεσαι γιατρό;

-Έχω επιζήσει και από χειρότερα, απάντησε ο Γουίλλιαμ ήσυχα, θα το

περιποιηθώ μόλις πάμε σε κάποιο ήσυχο μέρος.

-Εντάξει τότε.

72

Διάλεξαν ένα ξενοδοχείο που γνώριζε ο Άγγελος αλλά και ο Γουίλλιαμ στη

Ρώμη το Χριστόφορος Κολόμβος. Στην υποδοχή η Αλεξία πρότεινε να μη χωριστούν

και έτσι πήρανε ένα δωμάτιο μια σουίτα με δυο κρεβατοκάμαρες. Ένα γκρουμ στην

ηλικία της κοπέλας τους οδήγησε στον τρίτο όροφο του πιο κοντινού στην υποδοχή

κτιρίου.

Μόλις έμειναν μόνοι τους η Αλεξία είπε:

-Αυτό που θέλω τώρα είναι ένα ζεστό μπάνιο και να χωθώ στο κρεβάτι μου.

-Ναι να το κάνεις, είπε ο Γουίλλιαμ. Μόνο δώσε μου το βιβλίο του παππού

σου για να μελετήσω τι έχουμε να κάνουμε μετά.

-Και το τραύμα σου;

-Θα το περιποιηθώ και αυτό.

Προχώρησε και κάθισε σε μια πολυθρόνα. Η Αλεξία του έδωσε το βιβλίο και

εκείνος το πήρε και αφοσιώθηκε αμέσως σε όλα όσα είχε γράψει ο παππούς της για

το επόμενο κλειδί. Αναρωτήθηκε ποιο από τα δύο θα ήταν.

Ο Άγγελος και η Νάντια είχαν κάνει ήδη μπάνιο και ετοιμάζονταν να

κατέβουν στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου για δείπνο μιας και με όλα όσα είχαν

γίνει δεν είχαν φάει τίποτα μετά το πρωινό.

-Αλεξία; ρώτησε η Νάντια. Θα έρθεις μαζί μας στην τραπεζαρία;

-Μπα, όχι. Θα κάνω μπάνιο και θα ξαπλώσω.

-Πρέπει να φας κάτι όμως, είσαι νηστική από όταν φάγαμε μαζί πρωινό στο

σπίτι μου. Πες να σου φέρουν κάτι εδώ.

-Μπορεί και να το κάνω.

Η Νάντια χαμογέλασε και βγήκε με τον Άγγελο αφού καληνύχτισαν και τον

Γουίλλιαμ που δεν ήθελε να φάει.

Η Αλεξία άνοιξε τα μάτια της νιώθοντας ξεκούραστη και αναζωογονημένη.

Έτριψε τα μάτια της και μετά γυρίζοντας ανάσκελα τεντώθηκε. Ανατρίχιασε λίγο

73

καθώς το σώμα της απλωνόταν από την εμβρυακή στάση στην οποία κοιμόταν

αγγίζοντας τα σεντόνια πιο πέρα που δεν ήταν ζεστά από την επαφή με το σώμα της.

Κοίταξε το ρολόι της. Πλησίαζε το ξημέρωμα, δεν είχε κοιμηθεί πολλές ώρες

αλλά είχε κοιμηθεί βαθιά και είχε ξεκουραστεί. Σίγουρη πως δεν θα ξανακοιμόταν

σηκώθηκε από το κρεβάτι και στάθηκε αφουγκραζόμενη την ησυχία. Παρ' ότι μέσα

στην πόλη το ξενοδοχείο περιτριγυριζόταν από ένα μεγάλο λιβάδι και έτσι οι ήχοι της

πόλης δεν έφταναν ως εκεί.

Βγήκε από το υπνοδωμάτιο και πέρασε από το διάδρομο που οδηγούσε στο

δεύτερο υπνοδωμάτιο και το μπάνιο. Έφτασε στο σαλόνι και κατέβηκε τα δυο

σκαλοπάτια που οδηγούσαν σε αυτό. Όπως ήταν αναμενόμενο ο Γουίλλιαμ ήταν

ξύπνιος, δεν είχαν πάρει εξάλλου σουίτα με τρία υπνοδωμάτια ακριβώς γιατί εκείνος

είχε δηλώσει ότι δεν θα χρειαζόταν κάτι τέτοιο.

Τον βρήκε να είναι σκυμμένος πάνω από ένα τραπέζι που το είχε γεμίσει με

σημειώσεις. Πλησίασε και κοίταξε τα γραμμένα χαρτιά αλλά δεν μπορούσε να

καταλάβει τίποτα, ήταν σε κάποια άγνωστη γλώσσα.

-Τι είναι όλα αυτά; ρώτησε.

-Σημειώσεις και συλλογισμοί, είπε ο Γουίλλιαμ. Ξέρω τώρα που πρέπει να

ψάξουμε για τα επόμενα ίχνη μας.

-Αλήθεια; Αυτό είναι υπέροχο!

Η Αλεξία ενθουσιασμένη έτρεξε κοντά του και τον αγκάλιασε, κατάλαβε το

λάθος της βλέποντάς τον να μορφάζει από τον πόνο.

-Σε άγγιξα στο τραύμα; είπε αλαφιασμένη. Συγνώμη, συγνώμη.

-Δεν πειράζει, είπε ο Γουίλλιαμ. Απλά πρέπει να το ξαναεπιδέσω.

Έβγαλε το πουκάμισο που φορούσε και η κοπέλα παρατήρησε ότι ο επίδεσμος

που κάλυπτε το τραύμα του είχε βαφεί κόκκινος αλλά αυτό που την άφησε άναυδη

δεν ήταν το τραύμα, ήταν οι πέντε αριθμοί πάνω από αυτό.

-Δεν είναι δυνατόν, ψέλλισε.

74

-Έτσι γνώρισα τον παππού σου. Στο Μπέργκεν. Είχα αποδράσει μια φορά με

τους Ρώσσους από το Σομπιμπόρ και όταν με πιάσανε λίγο μετά την απόβαση στη

Νορμανδία με στείλανε στο Μπέργκεν.

-Μα είσαι..... πρέπει να είσαι μεγάλος.

-Ναι είμαι, απάντησε ο Γουίλλιαμ αλλάζοντας τον επίδεσμο που φορούσε.

Πολύ πιο μεγάλος από όσο φαντάζεσαι.

-Πόσο; πάνω από εκατό;

Ο Γουίλλιαμ χαμογέλασε.

-Εκατό; Εκατό δεν είναι τίποτα, είμαι.....

Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση του. Ο συναγερμός της φωτιάς

άρχισε να ηχεί και η τζαμένια πόρτα που οδηγούσε στη βεράντα τινάχτηκε με βία

προς τα μέσα.

Ο Γουίλλιαμ τράβηξε στο πλάι την Αλεξία και άρπαξε από το τραπέζι το

βέλος που είχε βγάλει από το χέρι του. Το τίναξε στην μαυροντυμένη φιγούρα που

πέρναγε την μπαλκονόπορτα πετυχαίνοντάς τη στο λαιμό. Ο άνδρας έπεσε στο

δάπεδο σφαδάζοντας.

-Ξύπνα τους άλλους, είπε βιαστικά ο Γουίλλιαμ στην Αλεξία και η κοπέλα

έτρεξε στο υπνοδωμάτιο που βρισκόταν ο Αλέξανδρος και η Νάντια. Πριν περάσει

στο διάδρομο κοίταξε πίσω. Ο Γουίλλιαμ είχε πάρει τη σπάθα του και προχωρούσε

προς τον πεσμένο άνδρα.

Ο Φύλακας κάρφωσε στο δάπεδο τον αντίπαλό του αποτελειώνοντάς τον και

μετά στράφηκε στην ανοιχτή πόρτα όπου μαζί με τον παγωμένο νυχτερινό αέρα

έμπαινε και ένας δεύτερος άνδρας που αιφνιδιάστηκε βλέποντας τον εκεί. Μια

σύντομη πάλη ακολούθησε και ο Γουίλλιαμ τον έθεσε επίσης εκτός μάχης.

Η Αλεξία ήρθε και πάλι στο σαλόνι με την Νάντια και τον Άγγελο, οι δυο

τελευταίοι αγουροξυπνημένοι αλλά ντυμένοι ωστόσο.

-Φύγετε στο αυτοκίνητο, θα συναντηθούμε στο αεροδρόμιο, αν δεν γίνει αυτό

πετάξτε για Φλωρεντία.

75

-Φλωρεντία;

-Ναι, είπε ο Γουίλλιαμ. Πρέπει να βρείτε τη μικρή προσκυνηματική εκκλησία

της Αγίας Τριάδος στην Πιστόια....

Φωνές ακούστηκαν στο διάδρομο. Ο Γουίλλιαμ κινήθηκε γρήγορα στην

πόρτα και την άνοιξε, ο συναγερμός είχε θορυβήσει τους υπόλοιπους ενοίκους παρότι

δεν υπήρχε ίχνος φωτιάς.

-Πηγαίνετε! είπε ο Γουίλλιαμ.

Οι τρεις βγήκαν στο διάδρομο. Η Αλεξία ακόμα με τις πυτζάμες είχε πάρει το

σακίδιό της στα χέρια. Ο Γουίλλιαμ έβαλε μέσα το βιβλίο του παππού της και μετά

έκλεισε την πόρτα του δωματίου. Με τη σπάθα στο χέρι διέτρεξε το δωμάτιο και

έφτασε στην πόρτα όπου είχαν μπει ακόμα δυο αντίπαλοι.

Ο Άγγελος άνοιγε δρόμο βιαστικά ανάμεσα στους πελάτες του ξενοδοχείου

που είχαν βγει όλοι έξω τρομαγμένοι από το συναγερμό και που το προσωπικό

προσπαθούσε να καθησυχάσει. Έφτασε στο αυτοκίνητο μαζί με τις δυο κοπέλες και

μπήκαν μέσα. Έβαλε μπρος τη μηχανή και η Αλεξία είπε:

-Θα τον αφήσουμε έτσι πίσω;

-Αυτό μας είπε να κάνουμε, είπε ο Άγγελος.

-Δεν μπορούμε να το κάνουμε όμως, αντέτεινε η Αλεξία και στράφηκε στην

ξαδέρφη της. Νάντια του χρωστάμε τη ζωή μας. Αν δεν ήταν εκείνος θα είμασταν στα

χέρια του Γερμανού, ίσως και νεκρές.

-Το ξέρω, είπε σιγανά η Νάντια. Όμως πρέπει να πιστέψουμε ότι ξέρει και

τώρα τι κάνει και να τον ακούσουμε.

-Όχι! Πρέπει να τον βοηθήσουμε.

Η Αλεξία άνοιξε την πόρτα και βγήκε. Έτρεξε πίσω στην αυλή και μετά στο

κτίριο που ήταν το δωμάτιό τους. Ανέβηκε τη σκάλα ανενόχλητη μιας και οι

περισσότεροι είχαν πλέον βγει έξω. Έτρεξε πίσω στο δωμάτιο. Δεν είχε κάποιο

σχέδιο ή έστω μια ιδέα τι έπρεπε να γίνει. Δεν ήξερε καν ποιος ήταν ο κίνδυνος που ο

76

Γουίλλιαμ ήθελε να αποσοβήσει αλλά έπρεπε να τον βοηθήσουν, δεν μπορούσαν να

τον αφήσουν μόνο του.

Έφτασε στο δωμάτιο τους και στάθηκε στην πόρτα που τώρα ήταν ανοιχτή.

Στο πάτωμα ήταν σωριασμένος ένας άνδρας και η αναπνοή της κόπηκε για μια

στιγμή καθώς τα μαύρα του ρούχα την ξεγέλασαν πως ήταν ο Γουίλλιαμ.

Συνειδητοποιώντας πως ήταν ένας άγνωστος πέρασε πάνω από το σώμα και μπήκε

στο δωμάτιο.

Αυτό που αντίκρισε ήταν υπεράνω περιγραφής. Ο Γουίλλιαμ ήταν

κυκλωμένος από αντιπάλους και αντάλλασσε χτυπήματα, ο Φύλακας παρέμενε

ψύχραιμος, οι κινήσεις του μετρημένες και αποτελεσματικές. Τα χτυπήματα

θανάσιμα.

Η Αλεξία έψαξε για έναν τρόπο να τον βοηθήσει μα δεν υπήρχε κανένας.

Κοίταξε τριγύρω για κάτι που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν όπλο μα πάλι

τίποτα δεν μπορούσε να εκτελέσει αυτό το έργο.

-Σταμάτα τώρα Ετρούσκε! Αν σε νοιάζει να ζήσει αυτή η παρανοϊκή.

Η Αλεξία κοίταξε να δει σε ποιον ανήκε η σκληρή και στερημένη κάθε

συναισθήματος φωνή. Δεν ανήκε σε κάποιον σκληροτράχηλο μαχητή αλλά σε μια

γυναίκα. Από την περιγραφή που είχε κάνει ο Άγγελος η κοπέλα αναγνώρισε την

Γερμανίδα που είχε δοκιμάσει να τον σαγηνεύσει στη Θεσσαλονίκη. Τώρα φορούσε

μαύρη παραστρατιωτική στολή και είχε μαζέψει τα μαλλιά της σε μια κοτσίδα.

Μπροστά της είχε γονατισμένο ένα κορίτσι. Η Αλεξία ένιωσε οίκτο βλέποντάς το.

Περιποιημένη θα ήταν μια πολύ όμορφη κοπέλα αλλά τώρα με τα μακριά μαύρα

μαλλιά της μπλεγμένα και θαμπά και ντυμένη με ένα κουρελιασμένο νυχτικό

προκαλούσε λύπηση. Στα χέρια της και στα πόδια της ήταν περασμένες αλυσίδες. Η

γυναίκα είχε κολλήσει την κάννη ενός πιστολιού στον κρόταφο της κοπέλας.

-Παραδώσουν τώρα αλλιώς θα πεθάνει, είπε η Γερμανίδα.

-Βλέπω μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Ακόμα αρέσκεσαι να

βασανίζεις υπάρξεις που δεν σε έβλαψαν ποτέ.

-Ω ναι, είπε η γυναίκα με ένα σχεδόν ερωτικό πάθος να εμφανίζεται στην

φωνή της. Και θα το απολαύσω ακόμα περισσότερο όταν βασανίσω εσένα. Θα κάνω

77

τα όσα σου έκαναν οι ιεροεξεταστές να μοιάζουν με χάδι μπροστά στα όσα θα πάθεις

τώρα.

-Όταν το λιοντάρι είναι τραυματισμένο οι ύαινες αλυκτούν περιφρονητικά

μπροστά του, αν ήταν γερό δεν θα τολμούσαν να βγουν από τις τρύπες τους.

Τα μάτια της Χέλγκα άστραψαν από θυμό.

-Πέτα τη σπάθα! Τώρα!

Ο Γουίλλιαμ κοίταξε το κορίτσι και μετά έριξε τη σπάθα στο πάτωμα.

-Τώρα είσαι στο έλεός μου! κραύγασε η Γερμανίδα και διέταξε τους άνδρες

της να τον δέσουν.

Ο Άγγελος και η Νάντια αιφνιδιάστηκαν απόλυτα από την κίνηση της

Αλεξίας και ως που να βγουν από το αυτοκίνητο εκείνοι η κοπέλα είχε χαθεί στο

πλήθος. Έτρεξαν στο κτίριο που βρισκόταν το δωμάτιό τους αλλά στην είσοδο τους

σταμάτησαν δυο άνδρες της ασφάλειας του ξενοδοχείου.

-Συγνώμη αλλά δεν μπορείτε να επιστρέψετε στο δωμάτιό σας, είπε ο ένας

ευγενικά αλλά σε τόνο που έδειχνε ότι δεν θα δεχόταν αντιρρήσεις. Μέχρι να

βεβαιωθούμε αν είναι ασφαλής η επιστροφή των ενοίκων στα δωμάτια θα μείνουν

όλοι εδώ ή αν προτιμάτε στο σαλόνι και την τραπεζαρία στο κτίριο της υποδοχής.

-Φοβόμαστε πως η ξαδέρφη μου είναι ακόμα μέσα, είπε η Νάντια.

-Λυπάμαι, είπε ο ένας από τους άνδρες. Αλλά δεν μπορείτε να μπείτε.

-Τι θα κάνουμε τώρα; ψιθύρισε η Νάντια στον Άγγελο.

-Πάμε.

Επέστρεψαν στο αυτοκίνητο και μπήκαν αφού έκλεισαν την πόρτα που η

Αλεξία είχε αφήσει ανοιχτή ορμώντας έξω. Μετά ο Άγγελος έβαλε μπρος και

οδήγησε το αυτοκίνητο στη λεωφόρο που είχε το ίδιο όνομα με το ξενοδοχείο. Η

Νάντια κοιτούσε ακόμα στο κτίριο που έμενε πίσω.

-Που πάμε; ρώτησε αδύναμα.

78

-Θα κάνουμε κύκλο και θα έρθουμε στην πίσω πλευρά του κτιρίου. Θα

διασχίσουμε το λιβάδι και μετά θα μπούμε από κάποια πόρτα.

Οδήγησε το αυτοκίνητο στον πρώτο παράδρομο που άφηνε τη λεωφόρο

Χριστόφορου Κολόμβου και πάρκαρε το αυτοκίνητο σε ένα σημείο που θα ήταν

δύσκολο να εντοπιστεί στο σκοτάδι. Μετά μαζί με την Νάντια μπήκαν στο λιβάδι και

διέσχισαν γρήγορα την επίπεδη γεμάτη κοντό χόρτο έκταση.

Πλησίασαν τον περίπου δυο μέτρα ψηλό τοίχο και ετοιμάστηκαν να

σκαρφαλώσουν όταν δυο σκιές εμφανίστηκαν από το σκοτάδι με προτεταμένα όπλα.

-Μείνετε ακίνητοι, είπε ο ένας. Γιόχαν ενημέρωσε τη φροϊλάιν Βορφ ότι

έχουμε ανεπιθύμητους επισκέπτες.

Οι δυο άνδρες είχαν πλέον φτάσει σ' αυτόν όταν ο Γουίλλιαμ τίναξε τα χέρια

του εμφανίζοντας σ' αυτά δυο καλογυαλισμένα εγχειρίδια. Οι δυο λάμες άστραψαν

στο φως καθώς ο Γουίλλιαμ τις εκτόξευε. Η μια καρφώθηκε με έναν ανατριχιαστικό

υγρό ήχο στο λαιμό του πιο κοντινού αντιπάλου του η δεύτερη έσκισε το χέρι της

Χέλγκα Βορφ κάνοντας τη να ρίξει το όπλο της. Ο Γουίλλιαμ με μια κίνηση του

ποδιού του τίναξε από το δάπεδο προς τα πάνω τη σπάθα του και την έπιασε.

Χτύπησε γρήγορα διαδοχικά δυο αντιπάλους και μετά έκανε ένα άλμα μπροστά.

Πρόλαβε και τράβηξε την κοπέλα με τις αλυσίδες μακριά από την Χέλγκα που

επιχειρούσε με ένα στιλέτο να τη χτυπήσει. Μπλόκαρε το χτύπημα και αντεπιτέθηκε.

Το στιλέτο τσακίστηκε από την κατά πολύ βαρύτερη λάμα της σπάθας και ο

Γουίλλιαμ την ακούμπησε στο λαιμό της Γερμανίδας.

-Θα μπορούσα να σε σκοτώσω, είπε, αλλά δεν το συνηθίζω όταν ο άλλος είναι

άοπλος και ανυπεράσπιστος.

Θηκάρωσε τη σπάθα και βοήθησε την κοπέλα να σηκωθεί από το δάπεδο. Την

οδήγησε προς την πόρτα έχοντας γυρίσει την πλάτη στην Χέλγκα. Εκείνη έκανε έναν

μορφασμό λύσσας και μάζεψε από το πάτωμα το πιστόλι της. Το σήκωσε και

σημάδεψε.

-Δεν τελειώσαμε, είπε με φωνή που έτρεμε από οργή.

79

Ο Γουίλλιαμ στράφηκε αργά και την κοίταξε.

-Εντάξει, κέρδισες, είπε και έκανε μια κίνηση παραίτησης με τα χέρια του.

Φαντάζομαι ότι μπορώ να κάψω τα χαρτιά. Ο αφέντης σου δεν θα ήθελε να αφήσω

ίχνη για την αστυνομία.

-Ρίξε τα στο τζάκι.

Ο Γουίλλιαμ μάζεψε τα χαρτιά και μετά τα έριξε στο τζάκι. Οι φλόγες

τρίζοντας άρχισαν να τα καταβροχθίζουν με όρεξη. Ο Γουίλλιαμ επέστρεψε κοντά

στην κοπέλα με τις αλυσίδες.

-Λύσε την, είπε κοφτά, δεν είναι ζώο.

-Είναι ζώο, είπε η Χέλγκα Βολφ. Και λυσσασμένο μάλιστα. Εξ' άλλου μόλις

ολοκλήρωσε την αποστολή της.

Έστρεψε την κάννη του πιστολιού στην κοπέλα. Δεν πρόλαβε όμως να

πατήσει τη σκανδάλη. Μια έκρηξη συγκλόνισε το δωμάτιο.

Η Γερμανίδα στράφηκε ενστικτωδώς προς το τζάκι όπου είχε σημειωθεί η

έκρηξη και χαμήλωσε το όπλο άθελά της. Ο Γουίλλιαμ διέσχισε τη μικρή απόσταση

που τους χώριζε με ταχύτητα και παραμερίζοντας το χέρι της χτύπησε. Αυτή τη φορά

δεν υπήρχε περίπτωση χάρης. Η Χέλγκα Βολφ σωριάστηκε στο πάτωμα με

τσακισμένο το λαιμό. Ο Γουίλλιαμ ξεθηκάρωσε τη σπάθα του και με μερικά καίρια

χτυπήματα απελευθέρωσε την κοπέλα από τις αλυσίδες και τη σήκωσε όρθια.

-Με θυμάσαι Ντιάνα; ρώτησε απαλά.

Η κοπέλα έκανε ένα νόημα με το κεφάλι της. Ύστερα το βλέμμα της

καρφώθηκε πίσω από εκείνον στην Αλεξία.

-Έχει το κλειδί, ψιθύρισε.

Ο Γουίλλιαμ στράφηκε και αντίκρισε την Αλεξία.

-Είπα να φύγετε, της είπε αυστηρά, γιατί δεν με ακούσατε;

80

-Εγώ φταίω, ομολόγησε κοκκινίζοντας η Αλεξία, ξεκινήσαμε να φύγουμε

αλλά επέμεινα να γυρίσουμε να σε βοηθήσουμε. Όχι ότι κατάφερα και τίποτα

κατέληξε η κοπέλα.

-Δεν πειράζει, είπε ο Γουίλλιαμ. Τώρα όλα πήγαν καλά.

Ο μικρός φορητός ασύρματος που είχε στη μέση της η Γερμανίδα έτριξε και

ακούστηκε μια φωνή που μιλούσε στα Γερμανικά. Ο Φύλακας άκουσε προσεκτικά.

-Βοήθησε την Ντιάνα να έρθετε στην πίσω πλευρά του ξενοδοχείου στον

τοίχο. Είναι πολύ αδύναμη, χρειάζεται βοήθεια.

Η Αλεξία το έκανε και η Ντιάνα στηρίχθηκε πάνω της.

-Μη φοβάσαι, ψιθύρισε στην συνομήλική της και εκείνη ένευσε.

Ο Γουίλλιαμ βρέθηκε με μια δυνατή έλξη στον τοίχο και από εκεί πήδηξε

κατευθείαν ανάμεσα στους δυο τελευταίους άνδρες που είχαν μείνει να φυλάνε τα

νώτα των υπόλοιπων επιδρομέων. Η σπάθα χτύπησε δυο φορές και δυο ακόμα νεκροί

αντίπαλοι προστέθηκαν στο ενεργητικό του τελευταίου Φύλακα. Εκείνος επέστρεψε

να βοηθήσει την Αλεξία και τη Ντιάνα να περάσουν τον τοίχο.

-Πάμε στο αεροδρόμιο, θα πετάξουμε για Φλωρεντία.

Ξεκίνησαν για το αυτοκίνητο. Η Ντιάνα έδειχνε πολύ εξαντλημένη για να

κάνει έστω και ένα βήμα ακόμα και ο Γουίλλιαμ την πήρε στα χέρια του.

-Σε αρπάξανε από το ίδρυμα Ντιάνα; ρώτησε απαλά.

Το κορίτσι ένευσε καταφατικά.

-Πότε;

-Χθες, ψιθύρισε η Ντιάνα.

-Σε χτυπήσανε;

-Η γυναίκα έλεγε ότι θα με βασανίσει όπως ο εραστής της τη μητέρα μου.

-Είναι νεκρή, δεν θα την ξαναδείς, είπε ο Γουίλλιαμ. Ησύχασε τώρα.

81

Στο αυτοκίνητο ο Άγγελος και η Νάντια κάθισαν μπροστά και οι υπόλοιποι

πίσω. Καθώς ξεκινούσαν η Ντιάνα χώθηκε στην αγκαλιά του Γουίλλιαμ φοβισμένη.

-Δείχνει να σε εμπιστεύεται, είπε η Αλεξία. Γιατί;

-Γιατί παρά τον ταραγμένο ψυχισμό της θυμάται και ξέρει ποιος είμαι.

Βοηθάει και το ότι δεν άλλαξα από τότε.

-Αντιλαμβάνεται ότι κάποιος έχει ένα κλειδί;

-Ναι, είπε ο Γουίλλιαμ. Θα γινόταν Φύλακας βλέπεις.

-Φύλακας; Είναι.....

-Ναι, η Ντιάνα Δάμη - Γκλεμπ, κόρη του Νίκου και της Δάφνης.

82

9.

Αποκαλύψεις

Φτάσανε στο αεροδρόμιο και ο Άγγελος πήγε να παραδώσει το αυτοκίνητο

και να τακτοποιήσει το λογαριασμό. Η Νάντια ανέλαβε να βγάλει εισιτήρια για το

νέο τους προορισμό. Η Αλεξία πήρε την Ντιάνα και πήγαν στις τουαλέτες, η κοπέλα

ήθελε να ντυθεί μιας και ήταν ακόμα με τις πυτζάμες της αλλά και να φροντίσει την

νέα της φίλη. Ο Γουίλλιαμ είχε ένα πιο δύσκολο έργο, να βρει νομιμοποιητικά

έγγραφα για να ταξιδέψει η Ντιάνα.

Η Αλεξία έκλεισε την πόρτα πίσω της και ακούμπησε το σακίδιό της πάνω σε

έναν νιπτήρα. Το άνοιξε και έβγαλε ρούχα. Ντύθηκε γρήγορα και μετά στράφηκε

στην Ντιάνα. Τη βοήθησε να καθαρίσει από πάνω της τη σκόνη και μετά να ντυθεί.

Είχαν περίπου το ίδιο σώμα και έτσι τα ρούχα της έκαναν για τη δουλειά.

-Ευχαριστώ, είπε η Νάντια καθώς φορούσε ένα μπλε φούτερ της Αλεξίας και

μετά το βλέμμα της στάθηκε στο σακίδιο. Η Αλεξία κοίταξε και εκείνη το σακίδιο και

κατάλαβε πως ήταν το βιβλίο του παππού της που είχε τραβήξει την προσοχή.

-Το θυμάμαι αυτό το βιβλίο, μονολόγησε και η φωνή της χρωματίστηκε από

νοσταλγία. Το είδα ξανά πριν από χρόνια. Πριν πεθάνουν οι γονείς μου.

-Ήσουν μόνο έξι τότε.

-Θυμάμαι κάθε στιγμή της ύπαρξής μου, είπε η Ντιάνα. Από τη στιγμή της

γέννησής μου. Έχω και μια αόριστη αίσθηση ζεστασιάς και ασφάλειας που νομίζω

ότι είναι από τη μήτρα. Πολλές αναμνήσεις μου δεν τις κατάλαβα παρά αργότερα

αφού όταν συνέβησαν δεν ήξερα τι σήμαιναν αλλά τις έχω, όλες.

-Θυμάσαι τον Γουίλλιαμ από τότε;

-Ναι. Ήταν όταν ήμουν μερικών μηνών. Ήρθε σπίτι μας, με πήρε στα χέρια

του και με τύλιξε με τον μανδύα του. Ευχήθηκε να περπατήσω σε κάθε μονοπάτι της

γνώσης, να αγαπήσω και να αγαπηθώ.

83

-Ήταν όπως είναι και τώρα;

-Ναι. Δεν θα τον άλλαζαν λίγα χρόνια αφού δεν το έκαναν αιώνες.

-Αιώ...... η λέξη της έμεινε στη μέση από μια αναπάντεχη ερώτηση της

Ντιάνα.

-Είσαι ερωτευμένη μαζί του;

Η Αλεξία έμεινε άφωνη. Ύστερα το σκέφθηκε.

-Όχι, είπε αργά. Δεν είμαι, δεν θα μπορούσα να τον αγαπήσω. Όχι ότι δεν

είναι ένας καλός και ευγενικός άνδρας. Αλλά είναι αφοσιωμένος σε έναν αγώνα στον

οποίο εγώ μπλέκτηκα άθελά μου και συνεχίζω γιατί δεν θέλω να επωφεληθεί αυτό το

κάθαρμα ο Γερμανός από το θάνατο του παππού μου.

-Ναι, καταλαβαίνω.

-Εξ' άλλου υπάρχει πάντα η πιθανότητα να μην είναι μόνος. Να υπάρχει

κάποια στη ζωή του, είπε η Αλεξία.

Βγήκαν από τις τουαλέτες και προχώρησαν στο σημείο που είχαν εκ των

προτέρων συνεννοηθεί να βρεθούν. Ο Άγγελος και η Νάντια βρίσκονταν ήδη εκεί

έχοντας ολοκληρώσει την δουλειά τους ο καθένας. Πλησίασαν τη στιγμή που

κατέφτανε ο Γουίλλιαμ. Φαινόταν ευχαριστημένος από κάτι και τους είπε τι ήταν

αυτό.

-Σε μια ώρα περίπου θα έχουμε ένα διαβατήριο και για' σενα. Θα έρθει από

την Αθήνα. Ως τότε ας ξεκουραστούμε λίγο.

-Τι μας περιμένει στη Φλωρεντία; ρώτησε ο Άγγελος καθώς κάθονταν σε μια

σειρά από καθίσματα κοντά στο γυάλινο τοίχο του τέρμιναλ. Πάλι κάποια

κατακόμβη;

-Δεν ξέρω, είπε ο Γουίλλιαμ κοιτώντας έξω την πίστα του αεροδρομίου όπου

ένα τεράστιο Boeing 777 απογειωνόταν με θόρυβο προς τον γεμάτο μολυβένια

σύννεφα ουρανό. Το κλειδί που τώρα ψάχνουμε ανήκε στον Ορμίσδα γιο του

Αρταφέρνη. Έμεινε για αιώνες στην κατοχή της οικογενείας του. Στις 26 Ιουνίου του

363 ωστόσο ο τελευταίος απόγονός του σκοτώθηκε στην ίδια μάχη που κόστισε τη

84

ζωή στον αυτοκράτορα Ιουλιανό, τον επονομαζόμενο Παραβάτη. Το κλειδί πέρασε

στην κατοχή ενός άλλου Πέρση, του Αχαιμενίδη πρίγκηπα Οσρόη. Η οικογένειά του

το κράτησε ως την πτώση της Νινευή το 627 στα Βυζαντινά στρατεύματα και τότε

πέρασε στα χέρια του Αρκάδιου Μελιχρού, τουρμάρχη του στρατού του Ηράκλειου.

-Σε ελληνικά χέρια λοιπόν.

-Ναι, θεωρούσαμε πολύ επικίνδυνο κάτι τέτοιο αλλά δεν κράτησε για πολύ. Ο

Αρκάδιος σκοτώθηκε στην Ιερουσαλήμ δέκα χρόνια αργότερα όταν πέρασε στα χέρια

των Αράβων.

-Και το κλειδί;

-Το κλειδί πέρασε στα χέρια ενός Άραβα, του εμίρη Χαλίλ Αζίζ Ιμπν

Μανσούρ. Έμεινε στην κατοχή της οικογένειάς του ως την πρώτη σταυροφορία.

-Μετά τι απέγινε;

-Αυτό πάμε να μάθουμε στην Φλωρεντία. Στο μουσείο Ουφίτσι υπάρχει ένα

χειρόγραφο που έγραψε ένας πολεμιστής που πήρε μέρος στην πρώτη σταυροφορία.

Η σταυροφορία ήταν επιτυχής και οδήγησε στην ανάκτηση της Ιερουσαλήμ. Ίσως

βρούμε τα ίχνη του κλειδιού εκεί.

-Άρα δεν είναι επικίνδυνο το ταξίδι στη Φλωρεντία, είπε διστακτικά η Νάντια.

-Ειδικά αν μας έχει χάσει ο Γκράιτς δεν θα είναι.

-Πως κατάφερες να μου βρεις διαβατήριο; ρώτησε η Αλεξία. Και τώρα στη

Ντιάνα;

-Στη μακρά μου πορεία σαν Φύλακας έκανα πολλές γνωριμίες και σε πολλά

και διαφορετικά μέρη, είπε ο Γουίλλιαμ.

-Πόσο μακρά; ρώτησε η Αλεξία. Πριν είπες "θεωρούσαμε πολύ επικίνδυνο

κάτι τέτοιο" και όταν μας είπες για τους Φύλακες είπες κάτι για την εποχή σου. Πόσο

καιρό είσαι Φύλακας; Αιώνες σίγουρα. Αλλά πόσους;

-Σου είπα και στο ξενοδοχείο, είμαι πιο μεγάλος από όσο φαντάζεσαι.

85

-Πόσο είσαι;

Ο Γουίλλιαμ κοίταξε πάλι έξω και μετά τους ξανακοίταξε. Το βλέμμα του

σταμάτησε στα γαλανά μάτια της Ντιάνα. Ύστερα κοίταξε την Αλεξία.

-Είμαι κάτι παραπάνω από είκοσι επτά αιώνων, είπε απλά.

Ο Άγγελος, η Νάντια και η Αλεξία τον κοιτούσαν με έκπληξη, μόνο η Ντιάνα

δεν έδειχνε να εκπλήσσεται. Ο Γουίλλιαμ ήρθε κοντά τους και κάθισε σε ένα

κάθισμα.

-2700 ετών; είπε η Αλεξία αδυνατώντας να το πιστέψει.

-Και κάτι παραπάνω, αν και με τις αλλαγές στη χρονολόγηση και την

ανακρίβεια που υπήρχε εκείνη την εποχή στις μεθόδους χρονολόγησης δεν είμαι

σίγουρος για το πόσο είναι αυτό το παραπάνω.

-Είσαι αθάνατος;

-Όχι Αλεξία, ο χρόνος δεν επιδρά πάνω μου για κάποιο λόγο. Συμβαίνει σε

όλους τους Φύλακες αλλά σε' μενα πολύ περισσότερο. Δεν είμαι όμως αθάνατος,

είναι αλήθεια ότι έχω πολύ μεγαλύτερη αντοχή από άλλους σε αρρώστιες και

τραυματισμούς αλλά είμαι θνητός.

-Και είσαι Φύλακας τόσους αιώνες;

-Σχεδόν. Γεννήθηκα στο λαό των Ρας, αυτόν που η ιστορία γνωρίζει ως

Ετρούσκους επειδή έτσι μας αποκαλούσαν οι Ρωμαίοι που μας εξόντωσαν. Ήμουν

ένας νεαρός πολεμιστής όταν το μεγαλύτερο μέρος του λαού μου εξοντώθηκε και

όσοι επέζησαν έγιναν σκλάβοι και σιγά σιγά αφομοιώθηκαν με τους υπόλοιπους και

χαθήκαμε από την ιστορία. Στην αρχή ζούσα με την ελπίδα ότι θα μπορούσα να τους

ξεσηκώσω και να κερδίσουμε πάλι την ελευθερία μας αλλά κατάλαβα γρήγορα ότι

δεν μπορούσε να γίνει αυτό. Τότε αποφάσισα να εκδικηθώ τους Ρωμαίους. Άρχισα να

δολοφονώ αξιωματικούς και στρατιώτες, περίπολοι ολόκληροι εξαφανίζονταν. Μια

νύχτα μπήκα στην έπαυλη ενός συγκλητικού με σκοπό να τον στείλω στον άλλο

κόσμο αλλά έπεσα πάνω στην κόρη του, ένα κοριτσάκι πέντε ετών που με κοίταζε

αθώα και μου πρόσφερε μάλιστα το μέλι που είχε στα χέρια της. Δεν μπορούσα να

σκοτώσω ποτέ παιδιά και αν δεν το έκανα πάλευα μάταια. Έτσι παραιτήθηκα από την

86

προσπάθεια και έφυγα όσο πιο μακριά από τη Ρώμη μπορούσα. Πέρασα τα επόμενα

χρόνια μελετώντας και φροντίζοντας τη μόρφωσή μου. Ταυτόχρονα έγινα ένας

τρομερός πολεμιστής μιας και για να ζήσω πολεμούσα σαν μισθοφόρος. Ειδικά αν

ήταν εναντίον της Ρώμης, είχα την ελπίδα ότι όπως μας εξόντωσαν οι Ρωμαίοι

κάποιοι θα το έκαναν σε εκείνους.

-Αλλά η Ρώμη δεν έπεσε για αιώνες.

-Δεν πέρασα όλους αυτούς τους αιώνες με το μίσος θα με είχε καταβροχθίσει

εκ των έσω σαν σαράκι αν το είχα κάνει.

-Αλλά;

-Τότε έγινα Φύλακας. Έμαθα να βλέπω τα γεγονότα με την προοπτική της

ιστορίας και επιτέλους είχα έναν σκοπό να υπηρετήσω. Συνέχισα να πολεμώ για να

σταματήσω την επέκταση της αυτοκρατορίας αλλά πρώτα από όλα ήμουν Φύλακας.

Πολέμησα ωστόσο με τους Καρχηδόνιους και τον Πύρρο κατά των Ρωμαίων.

Βλέποντας ότι δεν μπορούσε τίποτα να σταματήσει την επέκταση της Ρώμης έφυγα

στο βορρά, βρήκα καταφύγιο ανάμεσα στους Κέλτες, σε μια περιοχή που οι Ρωμαίοι

ονόμαζαν Καληδονία και εσείς ξέρετε ως Σκωτία, εκεί δεν έφτασε ποτέ η εξουσία της

Ρώμης. Πολέμησα με τους Γαλάτες και μετά με τους Βρετανούς κατά του Καίσαρα.

Μετά ήρθε η Pax Romana, για μια φορά ο κόσμος ήταν ειρηνικός, το μυστικό μας

κρυμμένο καλά. Η αυτοκρατορία εκχριστιανίστηκε και τότε ήρθαν οι βαρβαρικές

επιδρομές. Ο κόσμος που ήξερα διαλύθηκε. Για πολλά χρόνια έμεινα με τη φαμίλια

που με υιοθέτησε στις τάξεις της αν και κατά διαστήματα έφευγα για να μην

παρατηρήσει κάποιος ότι δεν γερνώ. Πολέμησα σε αναρίθμητους πολέμους και ήμουν

παρών σε γεγονότα που έμειναν στην ιστορία.

Ο Γουίλλιαμ σταμάτησε να μιλάει και κοίταξε έξω στο σκοτάδι αφήνοντάς

τους χρόνο να αφομοιώσουν όλα όσα τους είχε πει.

-Έζησες μόνος όλους αυτούς τους αιώνες; ρώτησε η Νάντια.

-Μόνος; Όχι, ποτέ, πέρα από μερικούς μήνες που έζησα ναυαγός στον τότε

νέο κόσμο.

-Εννοούσα αν είχες οικογένεια.

87

-Τους τελευταίους αιώνες όχι. Αλλά στο παρελθόν είχα πολλές φορές σύζυγο,

κάποιες και παιδιά.

-Δεν νιώθεις μόνος; ρώτησε η Αλεξία.

-Δεν θα προσποιηθώ ότι είναι εύκολο, αλλά ούτε και τόσο δύσκολο όσο

νομίζεις. Είχα πολλά να κάνω.

-Θα έχεις προσωπική άποψη για πολλά γεγονότα, είπε ο Άγγελος. Αυτό θα σε

διευκολύνει στο έργο σου.

-Ναι, και αυτό που ψάχνουμε τώρα ξέρω ότι υπάρχει γιατί πολέμησα μαζί με

το συγγραφέα του στις Σταυροφορίες.

Μια γυναικεία φωνή ανήγγειλε από τα μεγάφωνα την άφιξη της πτήσης από

Αθήνα και ο Γουίλλιαμ χαμογέλασε.

-Ώρα να πάω για το διαβατήριο σου Ντιάνα. Περιμένετέ με εδώ.

Επέστρεψε μετά από λίγα λεπτά και έδωσε στην Ντιάνα ένα διαβατήριο.

-Τώρα δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα για να ταξιδέψεις.

Κάθισε και πάλι κοντά τους μιας και η πτήση τους για την πάλαι ποτέ

πρωτεύουσα των Μεδίκων αργούσε ακόμα. Χάθηκε στις σκέψεις του. Η αναφορά του

στα γεγονότα της μακράς ζωής του είχε ξυπνήσει αναμνήσεις. Αναρωτήθηκε πως θα

ήταν η ζωή του αν δεν είχε συναντηθεί με εκείνον που είχε αλλάξει το ρουν της, τον

όγδοο Φύλακα, εκείνον που δεν εγκατέλειπε ποτέ το θησαυρό γνώσεως που

προστατεύανε.

Ένα χέρι που ακούμπησε στον ώμο του τον επανέφερε στην πραγματικότητα.

Κοίταξε τη Ντιάνα που είχε έρθει δίπλα του. Οι υπόλοιποι είχαν αποκοιμηθεί στα

καθίσματά τους.

-Νιώθεις μόνος;ρώτησε απαλά η κοπέλα.

-Μερικές φορές.

-Τώρα δεν θα είσαι μόνος.

Ο Γουίλλιαμ σηκώθηκε όρθιος.

88

-Τι εννοείς;

-Δεν θα είσαι ποτέ μόνος. Θα είμαι εγώ μαζί σου, είπε η Ντιάνα και τον

αγκάλιασε. Τα χείλη της χάιδεψαν τα δικά του. Πάντα θα είμαι.

89

10.

Φλωρεντία

Το Airbus 320 της Alitalia προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας

της Τοσκάνης με τα λάστιχα να στριγκλίζουν και να σηκώνουν υδρατμούς από το

βρεγμένο διάδρομο. Καθόλου περίεργο αν αναλογιζόταν κανείς ότι έβρεχε

ασταμάτητα τα τελευταία εικοσιτετράωρα.

Καθώς το αεροπλάνο τροχοδρομούσε ο Γουίλλιαμ κοίταξε τους υπόλοιπους.

Ο Άγγελος ήταν σκεφτικός, η Νάντια είχε ακουμπήσει το κεφάλι της στον ώμο του

και είχε κλείσει τα μάτια της αν και δεν κοιμόταν. Η Αλεξία κοιτούσε έξω μιας και

εκείνη ήταν που καθόταν στο παράθυρο. Οι τρεις τους κάθονταν στην μια πλευρά της

τελευταίας σειράς καθισμάτων ενώ ο Γουίλλιαμ και η Ντιάνα είχαν πιάσει τα δυο

στην άλλη πλευρά. Κοίταξε την κοπέλα δίπλα του. Εκείνη του ανταπέδωσε το

βλέμμα με μάτια που έλαμπαν, ένα βλέμμα γεμάτο λατρεία, και ο Φύλακας θυμήθηκε

τη στιγμή που μιλήσανε στο αεροδρόμιο ενώ οι άλλοι λαγοκοιμούνταν.

-Έχουμε μια τεράστια διαφορά, της είχε πει.

-Αλλά δεν αναφέρεσαι στην ηλικία σωστά; Κάθε γυναίκα σήμερα θα είναι

πολύ νέα για' σενα.

-Αναφέρομαι σε αυτό που πρέπει να κάνω.

-Ξέρουμε και οι δυο ότι είναι γραφτό μου να γίνω Φύλακας. Άσε με να είμαι

μαζί σου.

Δεν είχαν προλάβει να πουν άλλα, η Αλεξία είχε ξυπνήσει και η Ντιάνα είχε

βιαστεί να τραβηκτεί από κοντά του.

Καθώς το αεροπλάνο έφτανε στο τέρμιναλ ένιωσε το χέρι της πάνω στο δικό

του, ένα απαλό χάδι. Η επικεφαλής του πληρώματος τους καλωσόρισε στην

Φλωρεντία και τους έδωσε τις τελευταίες οδηγίες για την αποβίβαση. Άφησαν το

90

αεροπλάνο και ο Άγγελος προηγήθηκε για να νοικιάσει και πάλι ένα αυτοκίνητο ενώ

οι υπόλοιποι έπαιρναν τις αποσκευές τους.

Πηγαίνοντας για την έξοδο του τέρμιναλ ο Γουίλλιαμ σταμάτησε σε μια

καφετέρια που διέθετε τηλεόραση και κοίταξε με ενδιαφέρον το πρωινό δελτίο

ειδήσεων της RAI 1. Μετά στράφηκε στους υπόλοιπους.

-Οι δραστηριότητες μας ως τώρα δεν έχουν συνέπειες. Τα γεγονότα του

ξενοδοχείου αποδόθηκαν σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Καλό αυτό.

Απομακρύνθηκαν από την καφετέρια και η Αλεξία στράφηκε στον Γουίλλιαμ:

-Στο δωμάτιο κινδύνευσες επειδή δεν θέλησες να σκοτώσεις τη Γερμανίδα

που ήταν άοπλη. Δεν θα έπρεπε να δείχνεις τέτοια ανωτερότητα.

-Δεν μπορούσα να τη σκοτώσω άοπλη. Γι' αυτό της έδωσα την ευκαιρία να

φύγει, αφού συνέχισε....

-Ήξερες ότι τα χαρτιά θα έκαναν κρότο έτσι;

-Ναι ήταν αποτέλεσμα της μελάνης που χρησιμοποίησα, περιέχει μια

εύφλεκτη ρητίνη.

Φτάσανε στο αυτοκίνητο και ο Άγγελος ρώτησε:

-Πάμε για το μουσείο;

-Ναι, είπε ο Γουίλλιαμ.

-Θα μας αφήσουν να δούμε αυτό που θέλουμε;

Ο Γουίλλιαμ χαμογέλασε.

-Χωρίς να το θέλει ο Γκράιτς μας βοήθησε σε αυτό. Μας έστειλε τη Ντιάνα.

Έφορος του μουσείου είναι ένας φίλος των γονιών σου Ντιάνα. Χωρίς εσένα δεν θα

μπορούσαμε να τα καταφέρουμε να τον πείσουμε να μας επιτρέψει να μελετήσουμε

το χειρόγραφο που θέλουμε.

-Όταν μας είπες να φύγουμε από το δωμάτιο στο ξενοδοχείο, μας είπες να

πάμε στην Πιστόια, παρατήρησε ο Άγγελος. Όχι εδώ.

91

-Δεν περίμενα να βρω τη Ντιάνα μπροστά μου, απάντησε ο Γουίλλιαμ, και

έτσι σας κατεύθυνα εκεί που με οδηγούσαν οι συλλογισμοί μου.

-Ποιο το όφελος να πηγαίναμε αν εσύ σκοτωνόσουν; ρώτησε η Νάντια. Μόνοι

μας λίγα πράγματα μπορούμε να κάνουμε.

-Δεν θα σκοτωνόμουν, να έπεφτα στα χέρια τους ναι. Αλλά δεν θα με

σκοτώσουν ως που να βάλει στο χέρι τα κλειδιά. Ξέρει ότι είμαι ο μόνος που μπορεί

να το κάνει, να τα βρει.

Φτάσανε στο μουσείο και αφού παρκάρανε προχώρησαν στην κεντρική

είσοδο του μουσείου όπου ο Γουίλλιαμ ζήτησε από έναν φύλακα να τους οδηγήσει

στον κύριο Λουίτζι Ντ' Αλίνκολο. Ο φύλακας το έκανε και τους οδήγησε σε ένα

μάλλον μεγάλο γραφείο γεμάτο με βιβλιοθήκες κατάφορτες από βιβλία και ένα

μεγάλο τραπέζι χαμένο κάτω από στοίβες εγγράφων και φακέλων.

Ο Λουίτζι Ντ' Αλίνκολο ήταν ένας λεπτός άνδρας με καράφλα και γυαλιά.

-Τι μπορώ να κάνω για' σας; ρώτησε.

-Θέλουμε την άδεια να μελετήσουμε τον κώδικα με τον αριθμό 5456.

-Για ποιο λόγο;

-Περιέχει ενδεχομένως την απάντηση σε ένα ερώτημα για το οποίο

δολοφονήθηκαν δυο άνθρωποι.

-Ποιο; Το κείμενο αυτό; Είναι πάνω από 900 ετών.

-Ναι, αλλά γι' αυτό βασανίστηκαν οι γονείς μου, είπε η Ντιάνα κάνοντας ένα

βήμα μπροστά.

-Οι γονείς σου; Ποια είσαι;

-Η Ντιάνα Δάμη - Γκλεμπ, είπε η κοπέλα και ο Ιταλός χλώμιασε.

Ο Γουίλλιαμ σήκωσε το βλέμμα του από τις κιτρινισμένες σελίδες του παλιού

χειρόγραφου. Η ταυτότητα της Ντιάνα είχε πείσει τον Λουίτζι Ντ' Αλίνκολο να τους

αφήσει να μελετήσουν τον κώδικα που περιείχε τη διήγηση του σταυροφόρου και ο

92

Φύλακας, που ήταν ο μόνος από την ομάδα που μπορούσε να διαβάσει ολόκληρο

βιβλίο στα λατινικά, έψαξε για τα στοιχεία που ήθελε.

-Μάλιστα, είπε στο τέλος και άφησε το αναλόγιο όπου ήταν τοποθετημένο το

χειρόγραφο.

Τους είχαν επιτρέψει τη χρήση ενός μικρού μελετητηρίου, ενός μικρού

δωματίου με το αναλόγιο όπου βρισκόταν το χειρόγραφο, ένα τραπέζι εργασίας και

μερικές καρέκλες. Ο Γουίλλιαμ άφησε τους υπόλοιπους και πήγε κοντά στο

παράθυρο όπου έμπαινε το δυνατό φως της ηλιόλουστης μέρας. Απ' αυτό μπορούσε

να δει την όμορφη εκκλησία της Σάντα Μαρία Ντελ Φιόρε και το λιθόστρωτο δρόμο

που οδηγούσε εκεί. Οι υπόλοιποι καθισμένοι στις καρέκλες γύρω από το τραπέζι τον

κοίταξαν.

-Τι έμαθες; ρώτησε η Αλεξία.

-Επιβεβαίωσα τους συλλογισμούς μου. Ο σταυροφόρος που απέκτησε το

κλειδί στην Ιερουσαλήμ ονομαζόταν Ρογήρος Ανζόν, ένας Νορμανδός πολεμιστής

που πήγε στη σταυροφορία ακολουθώντας τον Τανκρέδο. Μετά την απελευθέρωση

των Αγίων Τόπων επέστρεψε στην Σικελία.

-Μαζί με το κλειδί;

-Το κλειδί τον είχε εντυπωσιάσει. Το θεώρησε σπάνιο σαν κομψοτέχνημα,

είναι το μόνο αντικείμενο που αναφέρει στο κείμενό του.

-Το είχε όμως όταν γύρισε στη Σικελία;

-Ναι. Και όταν ξανάφυγε.

-Ξανάφυγε;

-Ναι, είπε ο Φύλακας επιστρέφοντας στο χειρόγραφο, είχε περάσει πολλά

χρόνια στην σταυροφορία και τους Αγίους Τόπους και τώρα η γενέτειρά του του

φαινόταν ξένος τόπος. Είχε αλλάξει πολύ. Ταξίδεψε πίσω στους Αγίους Τόπους όπου

και έζησε ως το θάνατό του. Το κλειδί παρέμενε στην κατοχή του ως το θάνατό του.

-Και αφού δεν ήταν Φύλακας και δεν ήξερε το μυστικό δεν μερίμνησε να

περάσει το κλειδί στα χέρια κάποιου άλλου, σωστά; είπε η Αλεξία.

93

-Περίπου, είπε ο Γουίλλιαμ. Δεν ήξερε ότι έχει κάποια άλλη αξία αλλά σαν

αντικείμενο τέχνης δεν άφησε να χαθεί. Το κληροδότησε στο γιό του. Εκείνος έμεινε

σε όλη του τη ζωή στην Αγία Πόλη και πολέμησε πολλές φορές εναντίον των

Αράβων. Δεν πληγώθηκε ποτέ σοβαρά και άρχισε να θεωρεί ότι ήταν το

κληρονομημένο φυλακτό που τον προστάτευε. Έτσι και εκείνος το άφησε στο δικό

του γιο. Εκείνος σκοτώθηκε στην πτώση της Ιερουσαλήμ στα χέρια του Σαλαντίν. Ο

Άραβας που τον σκότωσε το πήρε και το φόρεσε σαν κόσμημα. Το έχασε στην Τρίτη

Σταυροφορία από έναν ακόλουθο του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου ονόματι Μάικλ

Γκόρντον.

-Γκόρντον; Είσασταν συγγενείς;

-Ναι, είπε ο Γουίλλιαμ, ήταν απόγονός μου. Έτσι ξέρω τι απέγινε το κλειδί

αυτό που τόσο καιρό περιπλανιόταν σε χέρια ανθρώπων που δεν ήξεραν την

πραγματική του αξία.

-Δεν ήταν επικίνδυνο όμως να έχει ο ίδιος λαός δυο κλειδιά; παρατήρησε η

Ντιάνα, είχες πει ότι ήταν επικίνδυνο όταν.....

-Ναι, την έκοψε ο Γουίλλιαμ, κανονικά θα ήταν αλλά εγώ δεν είμαι Βρετανός.

Το κλειδί έμεινε στους απογόνους μου ως το θάνατο του τελευταίου στη μάχη της

Ορλεάνης, το 1429. Το μάζεψε από το πεδίο της μάχης ένας μισθοφόρος με το όνομα

Τζιάκομο Άρνο.

-Άρνο; Όπως ο ποταμός που διασχίζει την Φλωρεντία;

-Ακριβώς, σκοτώθηκε το 1447 με την κατάλυση της Αμβροσιανής

δημοκρατίας και είναι θαμμένος στην Πιστόια. Εκεί θα πάμε.

Η Πιστόια είναι πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας της Τοσκάνης και μια

αρκετά μεγάλη πόλη βόρεια της Φλωρεντίας. Τα τριάντα χιλιόμετρα που την

χωρίζουν από την πόλη των Μεδίκων θα τα διέσχιζαν με το αυτοκίνητο που είχαν

νοικιάσει. Η εκκλησία ήταν έξω από την πόλη και δεν θα χρειαζόταν να μπουν σε

αυτή. Όπως και τις προηγούμενες φορές που είχαν μπει σε αυτοκίνητο ο Άγγελος και

η Νάντια είχαν καθίσει μπροστά και οι υπόλοιποι πίσω.

94

Ο Φύλακας ήταν σιωπηλός. Κοιτούσε έξω το τοπίο καθώς ο Άγγελος

οδηγούσε γρήγορα στην ευθεία της autostrada. Είχε τυλιχτεί στο μανδύα του και

παρακολουθούσε τις εναλλαγές στο τοπίο.

-Τι σε απασχολεί; ρώτησε η Αλεξία. Το επόμενο βήμα;

-Όχι, νομίζω ότι αυτό που θέλουμε θα το βρούμε.

-Τότε;

-Αυτή η περιοχή λεγόταν κάποτε Ετρουρία.

-Αναμνήσεις; ρώτησε απαλά η Ντιάνα.

-Ναι, είπε ο Γουίλλιαμ συνεχίζοντας να κοιτάει έξω. Πολλές.

Η Ντιάνα άπλωσε το χέρι της και έπιασε το δικό του.

-Δεν είσαι μόνος σου, είπε σιγανά και κοίταξε άβολα προς το μέρος της

Αλεξίας που θα μπορούσε να την ακούσει. Εκείνη ωστόσο κοιτούσε έξω την Πιστόια

που είχε αρχίσει να φαίνεται.

Η εκκλησία που ήθελαν ήταν σε ένα μικρό δρόμο έξω από την autostrada,

βγήκαν στον μικρό δρόμο και προχώρησαν αργά ανάμεσα στα σπαρμένα χωράφια.

Καθώς άφηναν πίσω τους την μεγάλη οδική αρτηρία και έσβηνε ο θόρυβος μια

πρωτόγνωρη γαλήνη τους τύλιξε. Ο μόνος ήχος που ακουγότανε ήταν ο άνεμος και οι

τρίλιες των πουλιών που βιαστικά περνούσαν πάνω από το κεφάλι τους. Σταμάτησαν

στην άκρη του δρόμου.

Άφησαν το αυτοκίνητο και προχώρησαν στη μικρή εκκλησία που βρισκόταν

στη μέση μιας μικρής έκτασης με φροντισμένο γκαζόν. Ο Γουίλλιαμ προχώρησε

πρώτος και ακολούθησαν οι υπόλοιποι. Ο Φύλακας άνοιξε την πόρτα, που

υποχώρησε με ένα τρίξιμο, και μπήκαν. Έκανε το σταυρό του.

-Πιστεύεις; ρώτησε ο Άγγελος.

-Φυσικά.

-Περίμενα ότι εσύ περισσότερο από κάθε άλλον δεν θα πίστευες, έχοντας

ζήσει τόσο και έχοντας κάνει τόσα.

95

-Είδα πολλά που να με πείθουν ότι υπάρχει Θεός και τίποτα για το αντίθετο.

Ο Γουίλλιαμ πήγε στο δεξιό κλίτος της εκκλησίας όπου υπήρχε ένας τάφος.

-Εδώ αναπαύεται ο Τζιάκομο Άρνο σκοτωμένος από τον Τζιουζέπε Ταλαφέρο

που έκτισε αυτήν την εκκλησία.

-Τον έθαψε στην εκκλησία που έκτισε; απόρησε η Νάντια.

-Ναι, ήταν βλέπεις φίλοι και συμπολεμιστές, τον σκότωσε άθελά του. Τον

έθαψε εδώ λοιπόν.

-Και το κλειδί;

-Το πήρε εκείνος. Αν ήταν στον τάφο θα το είχα νιώσει.

-Γουίλλιαμ....

Ο Φύλακας γύρισε και κοίταξε την Ντιάνα που κάτι παρατηρούσε με δέος

στον πρόναο. Η κοπέλα του έκανε νόημα να πλησιάσει. Το έκανε και οι υπόλοιποι

τον ακολούθησαν. Αυτό που έδειχνε η Ντιάνα ήταν μια τοιχογραφία που εικόνιζε

έναν άνδρα και μετά έναν δεύτερο με πολεμική αμφίεση, πανοπλία, κράνος, όπλα, και

το αντικείμενο της αναζήτησής τους στο στήθος.

-Ο Τζιουζέπε, είπε ο Γουίλλιαμ, και αυτός είναι ο γιος του Γκουίτο, και αυτός

είναι ο εγγονός του επίσης Τζιουζέπε, αλλά δεν φοράει το κλειδί σαν κόσμημα.

-Σε αυτό μπορώ να σας βοηθήσω εγώ.

Στράφηκαν για να αντικρίσουν έναν ηλικιωμένο άνδρα με το μαύρο ράσο

ιερέα που μόλις είχε μπει στην εκκλησία με τον κρύσταλο να κρέμεται από μια

αλυσίδα στο στήθος του.

Ο Γουίλλιαμ παραμέρισε λίγο το μανδύα του για να είναι έτοιμος να τραβήξει

τη σπάθα του αλλά όχι τόσο ώστε να μπορεί να δει ο άλλος ότι είναι οπλισμένος.

-Και εσείς είστε..... άφησε την πρόταση μετέωρη.

-Ονομάζομαι Πιερ – Λουίτζι Ταλαφέρο.

96

-Ταλαφέρο; Ενδιαφέρον, μολις κοιτάζαμε τις τοιχογραφίες των προγόνων

σας.

-Ναι το αντιλήφθηκα, όπως και ότι προφανώς παρατηρήσατε την παρουσία

αυτού του κοσμήματος σ' αυτές όπως και ότι δεν το φοράνε όλοι.

-Ναι έτσι είναι.

-Η εξήγηση είναι απλή. Το κομψοτέχνημα αυτό πέρασε στο μικρότερο γιο,

τον Αλεσάντρο που είχε αφοσιωθεί στον Κύριό μας.

-Ιερέας;

-Έχετε σίγουρα διαβάσει το Κόκκινο και το Μαύρο.

-Ναι, βέβαια.

-Είναι αλήθεια πως εκείνη την εποχή οι δυο δρόμοι που μπορούσε εύκολα να

πάρει ένας άνδρας ήταν με τον κλήρο ή με το στρατό. Η οικογένειά μου διακρινόταν

με την αφοσίωση των αγοριών της και στους δυο κλάδους και όταν μετά τον

Αλεσάντρο πέρασε το αντικείμενο αυτό στον ανιψιό του τον Βαλέριο που ήταν

επίσης ιερέας έγινε παράδοση να περνάει από χέρια ιερέων σε χέρια ιερέων μέχρι που

το πήρα εγώ κάπου μισό αιώνα πριν.

-Οικογενειακό κειμήλιο, λοιπόν, είπε ο Γουίλλιαμ αναρωτώμενος αν θα

μπορούσε να πείσει αυτόν τον άνδρα να τους δώσει αυτό το κλειδί.

-Πράγματι, αλλά μόνο αυτό. Ένα κομψοτέχνημα από το παρελθόν. Εσείς γιατί

ενδιαφέρεστε γι' αυτό;

-Αν σας έλεγα ότι δεν είναι μόνο αυτό;

-Τι εννοείτε;

-Υπάρχουν άλλα έξι.

-Άλλα έξι; Εκπληκτικό. Όμοια με αυτό;

-Σε σημείο που μόνο εγώ να μπορώ να πω ποιο είναι ποιο, απάντησε ο

Γουίλλιαμ.

97

Οι υπόλοιποι στέκονταν γύρω και παρακολουθούσαν τη συζήτηση που είχε

γίνει στα Αγγλικά. Όταν τους πρωτομίλησε ο ιερέας το είχε κάνει στα Αγγλικά

καταλαβαίνοντας πως είναι ξένοι και έτσι είχε συνεχιστεί η συζήτηση.

-Υποθέτω ότι θα θέλετε να το αποκτήσετε, είπε ο ιερέας κοιτώντας τον

αιωνόβιο Φύλακα εξεταστικά. Είστε συλλέκτης;

-Όχι, είπε ο Γουίλλιαμ. Είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό από απλά μια συλλογή

και ακριβώς για το λόγο αυτό δεν μπορώ να σας πω περισσότερα.

-Δεν χρειάζεται.

-Όχι;

Ο ιερέας χαμογέλασε. Κοίταξε την τοιχογραφία του Τζιουζέπε Ταλαφέρο.

-Ο Άρνο και ο Τζιουζέπε πολέμησαν σε πολλές μάχες μαζί, όπως και στην

Ορλεάνη στη μάχη που η Ζαν Ντ' Άρκ έλυσε την πολιορκία. Σύμφωνα με την

παράδοση της οικογενείας μου σχετικά με το τεχνούργημα ο άνδρας από τον οποίο το

πήρε ο Άρνο είπε πεθαίνοντας ότι μια μέρα θα έρθουν γι' αυτό. Αυτή η μέρα λοιπόν

ήρθε.

-Πραγματικά.

Ο ιερέας έβγαλε την αλυσίδα από το λαιμό του και έτεινε τον κρύσταλλο στον

Γουίλλιαμ που δεν άπλωσε το χέρι του να το πάρει. Αντίθετα στράφηκε στην Αλεξία

και της είπε:

-Αλεξία, φύλαξέ το με τα άλλα.

Η Αλεξία πήρε το κλειδί και το έβαλε βιαστικά στο σακίδιό της.

-Ευχαριστώ, είπε ο Γουίλλιαμ στον ιερέα, πως θα μπορούσα να σας το

ανταποδώσω;

-Δεν χρειάζεται. Έτσι έπρεπε να γίνει.

Ευχαρίστησαν ξανά τον ευγενικό και γενναιόδωρο ιερέα και βγήκαν από την

εκκλησία.

-Και τώρα; ρώτησε η Νάντια κοιτώντας τον συννεφιασμένο ουρανό.

98

-Τώρα θα πάμε σε ένα μέρος με ήλιο, είπε ο Φύλακας.

-Που;

-Στην Αίγυπτο.

-Γιατί;

-Γιατί εκεί βρίσκεται το τελευταίο κλειδί που έμεινε να βρούμε.

-Στην Αίγυπτο βρίσκεται; Ξέρεις που; είπε η Αλεξία έκπληκτη,

-Ναι, εδώ και δυο αιώνες, απάντησε ο Γουίλλιαμ, αλλά ως τώρα δεν ήξερα

πως να το πάρω.

Μπήκαν στο αυτοκίνητο και ο Άγγελος έβαλε μπρος.

-Που πάμε;

-Πίσω στο αεροδρόμιο, πετάμε για Ρώμη και από' κει για Κάιρο.

-Τι θα βρούμε εκεί; ρώτησε η Αλεξία καθώς ξεκινούσαν για το αεροδρόμιο.

Ο Γουίλλιαμ δεν απάντησε αμέσως κοιτώντας έξω. Η Ντιάνα τον κοίταξε

ανήσυχη όπως καθόταν δίπλα του. Το χέρι της γλύστρισε στο δικό του. Ο Φύλακας

χαμογέλασε αχνά.

-Μην ανησυχείς, απλά χάθηκα για λίγο στις αναμνήσεις. Το κλειδί αυτό το

είχε ο Αιγύπτιος Φθανχούρ. Παρέμεινε στην κατοχή του ως την υποταγή της χώρας

στους Ρωμαίους. Τότε ο Φθανχούρ οργάνωσε μια μυστική αδερφότητα για να

φυλάξει το κλειδί κρυμμένο σε έναν τάφο κοντά στο Λούξορ . Η αδερφότητα

ονομάστηκε Αδερφότητα των Ιερών Πολεμιστών και από τότε φρόντιζε να παραμένει

μυστική η τοποθεσία του τάφου και να σιωπά όποιος τον ανακάλυπτε. Φυσικά έχουν

την αποστολή να φυλάξουν και από οποιονδήποτε σφετεριστή το κλειδί.

-Και θα το δώσουν σε εσένα; ρώτησε ο Άγγελος χωρίς να πάρει τα μάτια του

από τον δρόμο μπροστά του. Δεν θα σε θεωρήσουν σφετεριστή;

-Όχι.

-Γιατί όχι;

99

-Αυτό θα ήθελα να μην το αποκαλύψω. Δεν θα μας εμποδίσουν να το

πάρουμε πάντως.

-Και τι θα γίνει μέσα στον τάφο; Έχει παγίδες όπως στη Ρώμη; ρώτησε η

Αλεξία και ανατρίχιασε καθώς θυμήθηκε τα βέλη που εκτοξεύτηκαν από τις οπές

στους τοίχους στο διάδρομο κάτω από την εκκλησία του αγίου Σεβαστιανού.

-Τις περισσότερες από κάθε άλλο μέρος που είδα στη ζωή μου.

-Και πως θα πάρουμε το κλειδί; ρώτησε έντρομη τώρα η Αλεξία.

-Όταν βρήκα τον τάφο δεν τον πείραξα, ήταν αμέσως μετά τη ναυμαχία του

Αμπουκίρ.

-Το 1798, είπε η Αλεξία ενθυμούμενη μια λεπτομέρεια από την ιστορία που

διδασκόταν στο σχολείο.

-Σωστά, όπως είπα περίπου πριν δυο αιώνες έμαθα που είναι αυτό το κλειδί.

Όμως δεν υπήρχε λόγος να το πάρω. το άφησα στη φύλαξη εκείνων που είχαν ταχθεί

να υπηρετούν αυτόν τον σκοπό. Όταν εκδηλώθηκε η προδοσία του Γκράιτς και

άρχισα να αναζητώ τα κλειδιά ήξερα που ήταν αυτό αλλά δεν ήθελα να

διακινδυνεύσω στον τάφο, ο Φθανχούρ ήταν Αιγύπτιος και δεν υπήρξε ποτέ λαός πιο

επιτήδειος στο να φυλάει με παγίδες τα ταφικά του μνημεία. Τώρα όμως ξέρω τι να

περιμένω. Στο Λούξορ ήμουν όταν έλαβα μήνυμα από τον παππού σου ότι δεν είναι

καλά. Άφησα το έργο μου και ταξίδεψα στην Ελλάδα.

-Πως ξέρεις τώρα τι να περιμένεις;

-Είχε βρει ο παππούς σου την άκρη σε ένα παλιό χειρόγραφο. Εγώ εν τω

μεταξύ εξουδετέρωνα τις εξωτερικές παγίδες. Τώρα είμαι έτοιμος να μπω στον τάφο.

-Ας ελπίσουμε ότι όλα θα πάνε καλά, είπε η Αλεξία.

Από το αεροδρόμιο της Φλωρεντίας βρήκαν αμέσως πτήση για τη Ρώμη από

εκεί για την πρωτεύουσα της Αιγύπτου ήταν κάπως πιο δύσκολο και περίμεναν λίγες

ώρες που τις πέρασαν στην τεράστια αίθουσα του τέρμιναλ σε μερικά κάπως

100

απομονωμένα καθίσματα μιλώντας λίγο μιας και ήταν κουρασμένοι όλοι από όσα

είχαν ζήσει. Στο αεροπλάνο μετά ήταν σιωπηλοί χαμένοι στις σκέψεις τους.

Στο αεροδρόμιο του Καΐρου τους περίμενε ένα παλιό σεντάν που δούλευε σαν

ταξί και τους μετέφερε στο ξενοδοχείο Μένα Χάους όπου ο Γουίλλιαμ είχε φροντίσει

να τους έχουν κρατήσει δωμάτια. Στη σύντομη διαδρομή μέσα στους

πολυσύχναστους δρόμους οι υπόλοιποι λαγοκοιμούνταν, μόνο ο ίδιος έμενε σε

εγρήγορση αν και τώρα ήταν πιο ήσυχος.

Στο ξενοδοχείο τους υποδέκτηκε ένας κουστουμαρισμένος Άραβας με άψογη

ωστόσο αγγλική προφορά. Εδώ δεν είχαν τη δυνατότητα να πάρουν μια σουίτα με

πολλές κρεβατοκάμαρες και έτσι θα έπαιρναν ο καθένας το δικό του δωμάτιο.

Ο Γουίλλιαμ ξάπλωσε στο κρεβάτι του, είχε να κοιμηθεί πάνω από σαράντα

οκτώ ώρες και πάνω από εβδομάδα που το είχε κάνει σε κρεβάτι. Παραδόξως ήταν

πάλι σε αυτήν την χώρα που είχε αυτήν την πολυτέλεια τελευταία φορά. Άφησε το

σώμα του να χαλαρώσει, δικαιούταν λίγη ξεκούραση, είχαν όλα πάει καλά και για

πρώτη φορά εδώ και αιώνες είχε φτάσει τόσο κοντά στην αποκατάσταση των

πραγμάτων όπως έπρεπε να είναι. Αυτό το έργο που του είχε αναθέσει Εκείνος.

Έκλεισε τα μάτια του αλλά την ίδια στιγμή το τρίξιμο της πόρτας που άνοιγε

τον έκανε να περάσει και πάλι σε εγρήγορση. Κάποιος πλησίαζε στο κρεβάτι του,

άπλωσε το χέρι του στη λαβή της σπάθας του αλλά δεν χρειαζόταν. Πριν κλείσει η

πόρτα το λίγο φως απ' έξω διέγραψε τη μορφή της Ντιάνα. Ανακάθισε.

-Ντιάνα; Συμβαίνει κάτι;

-Ήθελα να σου μιλήσω, είπε η κοπέλα.

-Εντάξει, πες μου. Κάθισε.

Η Ντιάνα κάθισε κοντά του στο κρεβάτι. Τον κοίταξε και τα μάτια της

έλαμπαν.

-Πριν σου πω αυτό που θέλω πρέπει να πω ότι ξέρω ποιος είσαι, ξέρω πόσο

έχεις ζήσει και τα όσα έχουν δει τα μάτια σου. Σε ξέρω από τότε που γεννήθηκα.

Ξέρεις το χάρισμά μου.

101

-Ναι.

-Από τότε που άρχισα να συνέρχομαι.....

-Ναι;

-Σε σκεφτόμουν, είπε η Ντιάνα. Ήξερα ότι εσύ ήσουν η μόνη μου ελπίδα για

να βγω από' κει. Και έτσι έγινε. Πως θα μπορούσα να νιώθω διαφορετικά λοιπόν; Σε

αγαπώ Γουίλλιαμ. Σε αγαπώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.

Ο αιωνόβιος Φύλακας είχε αιφνιδιαστεί από τα λόγια της, κάτι που δεν του

είχε συμβεί ποτέ στη νεώτερη ιστορία.

-Ντιάνα, είπε, είμαι.....

-Ξέρω τι είσαι, είπε απαλά η κοπέλα, και γι' αυτό ξεκίνησα από αυτό. Ξέρω

και το δέχομαι, θέλω να ζήσω δίπλα σου. Μη με διώξεις.

Ο Γουίλλιαμ έκλεισε τα μάτια του. Ήταν σωστό; Έπρεπε να συνδέσει τη ζωή

του με την κοπέλα αυτή παρότι τόσο το ήθελε; Άνοιξε τα μάτια του και την κοίταξε

βυθίζοντας το βλέμμα του στο δικό της. Η Ντιάνα το ανταπέδωσε με ανυπόκριτη

αγάπη αλλά και αγωνία για την απόφασή του.

-Ντιάνα, είπε απαλά, καταλαβαίνεις ότι μια ζωή μαζί μου δεν θα είναι

συνηθισμένη. Κάθε άλλο.

-Ούτε η δική μου ήταν.

-Ναι αυτό είναι αλήθεια, ψιθύρισε ο Γουίλλιαμ, αλλά και πάλι δεν

συγκρίνεται. Ακόμα και με το παρόν έργο μου ολοκληρωμένο ποτέ δεν θα είμαι

χωρίς έννοια ή και κάποια αποστολή.

-Τα σκέφτηκα όλα αυτά, το μόνο που με λυπεί είναι ότι δεν θα είμαι για πάντα

μαζί σου. Ακόμα και σαν Φύλακας δεν θα ζήσω όσο εσύ.

Ο Γουίλλιαμ κοίταζε τα λαμπερά μάτια της Ντιάνα όσο εκείνη μιλούσε. Η

πείρα αιώνων του αποκάλυπτε ότι ήταν ειλικρινής και εννοούσε όλα όσα έλεγε.

102

Την αγκάλιασε και την κράτησε. Ένιωσε την ένταση να φεύγει και το σώμα

της να χαλαρώνει. Ακούμπησε το κεφάλι της στο στήθος του και πέρασε τα χέρια της

γύρω από τη μέση του. Έκλεισε τα μάτια της και αφέθηκε.

-Δεν λέω ναι, είπε ήσυχα ο Γουίλλιαμ, δεν λέω όχι. Όταν ολοκληρώσουμε

αυτό το έργο που αναλάβαμε θα είμαστε ελεύθεροι να αποφασίσουμε και γι' αυτό.

-Μπορώ να μείνω κοντά σου;

-Ναι, μπορείς.

Ο Γουίλλιαμ ξάπλωσε και πάλι και η Ντιάνα ξάπλωσε δίπλα του. Κοιμήθηκε

πιο ήσυχα από όσο είχε κοιμηθεί ποτέ

103

11.

Ο Τάφος

Η συνέχεια του ταξιδιού τους νότια ήταν σχετικά απλή. Από το Κάιρο πήραν

αεροπλάνο για το Λούξορ. Εκεί νοίκιασαν ένα τζιπ από εκείνα που είναι

προσαρμοσμένα για την κίνηση στην άμμο ενώ τα πλαϊνά τους είναι ανοιχτά. Δεν

είχαν αποσκευές αφού ο Γουίλλιαμ υπολόγιζε την επιστροφή τους για το ίδιο βράδυ.

Όσο ο Γουίλλιαμ είχε πάει στην τοπική αγορά για να διαπραγματευθεί την

ενοικίαση ενός τζιπ και ο Άγγελος φρόντιζε για τα εισιτήρια της επιστροφής οι τρεις

κοπέλες είχαν μείνει μόνες τους. Η Ντιάνα κοίταζε το Νείλο και φαινόταν χαμένη σε

σκέψεις ενώ οι δυο ξαδέρφες συζητούσαν την εντύπωση που τους είχε κάνει μια από

τις ατμοσφαιρικές χώρες στον κόσμο.

-Είναι μαγευτικά, είπε η Νάντια. Αυτό το χρώμα της άμμου είναι

ασυναγώνιστο, δεν υπάρχει πουθενά αλλού. Και του ουρανού εδώ επίσης.

-Αρκεί να μην μιλάμε για το Κάιρο, πολύ νέφος.

-Πραγματικά, αλλά εδώ έξω κοίτα έναν ουρανό. Μια χώρα με τόσες ομορφιές

και μυστήρια, είπε η Νάντια. Και έχει και μια ερωτική αύρα επίσης.

-Αλήθεια; είπε η Αλεξία για να προσθέσει χαμηλόφωνα. Δεν την ένιωσες

μόνο εσύ, αλλά και η φίλη μας η Ντιάνα. Βγήκε από το δωμάτιο του Γουίλλιαμ τα

ξημερώματα.

Η Νάντια κοίταξε την ξαδέρφη της και μετά την Ντιάνα που συνέχιζε να

αγναντεύει τον ποταμό. Δεν πρόλαβε να πει τίποτα ωστόσο μιας και επέστρεψε ο

Άγγελος και σχεδόν αμέσως και ο Γουίλλιαμ. Αυτήν την φορά άλλαξαν θέσεις, ο

Γουίλλιαμ θα οδηγούσε μιας και ήταν ο μόνος που ήξερε που πηγαίνανε. Η Ντιάνα

κάθισε δίπλα του και οι υπόλοιποι πίσω.

Καθώς άφηναν πίσω τους το Λούξορ η Αλεξία ρώτησε:

-Τι παγίδες εμποδίζουν τη διέλευση στον τάφο;

104

-Ο Φθανχούρ είχε φτιάξει δέκα παγίδες αντίστοιχα με τις δέκα πληγές του

Φαραώ. Στο βιβλίο που σου άφησε ο παππούς σου είχε μεταφράσει το κείμενο που

έλεγε για τις παγίδες και μετά το κωδικοποίησε σε έναν κώδικα που μόνο οι δυο μας

ξέραμε. Έτσι τώρα είμαι έτοιμος να περάσω και τις τελευταίες παγίδες.

-Υποθέτω ότι η πρώτη θα έχει να κάνει με τον Νείλο, είπε η Αλεξία. Αυτή δεν

ήταν η πρώτη πληγή; Το νερό που έγινε αίμα;

-Ναι, αυτή είναι η πρώτη πληγή, επιβεβαίωσε ο Φύλακας αλλά δεν την

συνάντησα ακόμη. Έχω εξουδετερώσει τα βατράχια και τις σκνίπες. Είναι η δεύτερη

και η τρίτη πληγή.

Είχαν απομακρυνθεί από το Λούξορ και δεν συναντούσαν πλέον άλλα

οχήματα. Μια φορά είχαν συναντήσει ένα μεγάλο λεωφορείο με κάποιο γκρουπ

τουριστών που το συνόδευαν τζιπ του στρατού. Η έξαρση της τρομοκρατίας στη

νότια Αίγυπτο έκανε κάτι τέτοιο άκρως απαραίτητο. Για τον ίδιο λόγο εξ' άλλου δεν

είχαν συναντήσει άλλον κανένα.

-Άρα δεν ξέρεις τι θα βρεις, πρέπει να μαντεύεις, σχολίασε ο Άγγελος.

-Πρέπει να είμαι προσεκτικός, παραδέκτηκε ο Γουίλλιαμ. Οι σκνίπες ήταν

απλά σκνίπες. Αλλά οι πληγές ήταν οξύ.

-Οξύ; είπε η Νάντια με φρίκη.

-Α ναι, ξέρανε πολλά τέτοια κόλπα οι Αιγύπτιοι.

Ο Γουίλλιαμ οδήγησε το τζιπ έξω από το δρόμο και προχώρησε ανάμεσα στις

εκτάσεις της κυματιστής άμμου.

-Έχω περάσει πέντε παγίδες, είπε, και μένουνε πέντε.

-Ποιες άλλες έχεις περάσει εκτός από τα βατράχια, τις πληγές και τις σκνίπες

που μας είπες; ρώτησε η Ντιάνα ενώ ο ζεστός αέρας της ερήμου ανέμιζε τα μαλλιά

της.

-Έχω περάσει ακόμα τις μύγες και το θάνατο των ζώων. Αποκρουστικό

θέαμα.

-Γιατί;

105

-Περιλάμβανε κουφάρια ζώων σε κατάσταση μουμιοποίησης.

Η Αλεξία άφησε ένα επιφώνημα αηδίας ενώ ο Άγγελος ρωτούσε το λόγο.

-Οι Αιγύπτιοι είχαν αντιληφθεί την παρουσία των μικροοργανισμών της

σήψης, δεν ήξεραν τι ήταν αλλά ήξεραν ότι είναι θανάσιμος παράγοντας για τον

άνθρωπο. Σε κλειστό ειδικά χώρο που θα ανέπνεε έναν τέτοιο αέρα.

Ο Γουίλλιαμ οδήγησε το τζιπ να παρακάμψει έναν μεγάλο αμμόλοφο και μετά

σταμάτησε το όχημα. Οι υπόλοιποι αντίκρισαν στο πλευρό του αμμόλοφου μια

είσοδο και μέρος ενός τοίχου στο χρώμα της ώχρας. Ελάχιστα διέφερε από το χρώμα

της άμμου που τον περιέβαλλε.

-Αυτό είναι; ρώτησε η Αλεξία.

-Ναι, είπε ο Γουίλλιαμ κατεβαίνοντας από το τζιπ και προχωρώντας προς το

σκοτεινό άνοιγμα με την Ντιάνα να τον ακολουθεί κατά πόδας. Οι υπόλοιποι

κατέβηκαν αλλά μετά από μερικά βήματα η Αλεξία σταμάτησε.

-Δεν μπορώ να το κάνω, δεν μπορώ να μπω εκεί μέσα.

Ο Γουίλλιαμ γύρισε και την κοίταξε.

-Συγνώμη, είπε η κοπέλα, δεν μπορώ να το κάνω. Θυμάμαι το διάδρομο στη

Ρώμη και πόσο κοντά ήρθα στο θάνατο.

Ο Γουίλλιαμ ένευσε.

-Μείνετε εδώ, είπε, θα προχωρήσω μόνος μου.

Η Αλεξία έσκυψε το κεφάλι αλλά ο αιωνόβιος της είπε απαλά.

-Δεν χρειάζεται να στενοχωριέσαι, δεν είναι όλοι γεννημένοι να

αντιμετωπίζουν κάτι τέτοιο.

-Εγώ θα έρθω μαζί σου, είπε η Ντιάνα.

Ο Γουίλλιαμ την κοίταξε για μια στιγμή και μετά της έκανε νόημα να τον

ακολουθήσει. Στην είσοδο ο Φύλακας χάθηκε για μια στιγμή μέσα στο σκοτάδι αλλά

106

ύστερα ο χώρος φωτίστηκε και η κοπέλα είδε ένα ψηλοτάβανο μικρό δωμάτιο με

τέσσερα κάτοπτρα στις γωνίες. Απέναντι υπήρχε ένα άνοιγμα που οδηγούσε σε έναν

μακρύ διάδρομο.

-Οι Αιγύπτιοι γνώριζαν τη διάχυση του φωτός και την χρησιμοποιούσαν στις

πυραμίδες. Έτσι δεν χρειάζονταν δαυλοί που θα αλλοίωναν τις τοιχογραφίες και θα

δυσκόλευαν την αναπνοή τους με τον καπνό όταν τις έφτιαχναν. Τα χρησιμοποίησε

και σε μια παγίδα, είπε ο Γουίλλιαμ ενώ περνούσαν στο διάδρομο.

Πέρασαν έναν ακόμα θάλαμο και μετά έναν μικρό θάλαμο σαν φρεάτιο όπου

κατέβηκαν μια κάθετη σκάλα. Στο τέλος της βρέθηκαν σε έναν ακόμα θάλαμο.

κάποτε υπήρχαν τοιχογραφίες αλλά τώρα είχαν καταστραφεί. Από ό,τι είχε απομείνει

η κοπέλα έκρινε πως ήταν πολύ όμορφες. Ρώτησε τον Γουίλλιαμ τι είχε συμβεί.

-Το αποτέλεσμα της παγίδας με το οξύ, είπε εκείνος. Ο τάφος είναι άδειος,

έχει συλληθεί, αλλά και οι τοιχογραφίες τώρα πια είναι παρελθόν. Εν μέρει και λόγω

του ασβεστολιθικού πετρώματος που περιβάλλει τον τάφο και επιτρέπει την

συσσώρευση υγρασίας από ένα κοντινό ουάντι.

-Ουάντι;

-Ναι, είναι η κοίτη χειμάρρου που έχει εποχικά μόνο νερό. Είναι αραβική

λέξη.

Περάσανε έναν διάδρομο που είχε καταρρεύσει σε μερικά σημεία και έπρεπε

να βρουν το δρόμο τους ανάμεσα σε σωρούς από χώμα, άμμο και πέτρες. Τέλος

σταματήσανε μπροστά σε μια πόρτα. Ήταν λευκή και την κοσμούσε η μορφή του

Άνουβη, του θεού των νεκρών του Αιγυπτιακού πανθέου.

-Και έσται χάλαζα επί πάσαν γην Αιγύπτου, επί τε τους ανθρώπους και τα

κτήνη, ψιθύρισε ο Γουίλλιαμ.

-Τι είναι;

-Σύμφωνα με το κείμενο που βρήκε ο παππούς της Αλεξίας, πίσω από την

πόρτα μας περιμένει η πληγή αυτή, με το χαλάζι. Η έβδομη από τις πληγές.

-Τι άλλο λέει;

107

-Ο Άνουβης μου φράζει το δρόμο, ο Άνουβης και θα μου τον ανοίξει.

Η Ντιάνα κοίταξε γύρω.

-Μόνο εδώ στην πόρτα, είπε υπάρχει απεικόνισή του.

Ο Γουίλλιαμ την μιμήθηκε και ήταν έτοιμος να συμφωνήσει όταν το βλέμμα

του στάθηκε στο υπέρθυρο εκεί ήταν ζωγραφισμένα μια σειρά από ιερογλυφικά.

Άπλωσε το χέρι του και άγγιξε την πέτρα, ένιωσε τις λειασμένες ακμές της κάτω από

τα δάκτυλά του και την πίεσε. Η πόρτα μπροστά τους άνοιξε.

Το δωμάτιο από πίσω ήταν μικρό και τετράγωνο. Το δάπεδο ήταν μαύρο και

καλυμμένο από κάποιο δυσάρεστα ρευστό υλικό. Στην οροφή υπήρχαν τρύπες στις

οποίες τρεμούλιαζαν ιστοί αράχνης.

-Αν είχαμε παραβιάσει την πόρτα θα είχαν πέσει από' κει φλεγόμενα βέλη

όπως το φλεγόμενο χαλάζι στην Αίγυπτο. Δεδομένου ότι το δάπεδο είναι καλυμμένο

από πίσσα δεν είχαμε καμία ελπίδα να βγούμε ζωντανοί.

-Φλεγόμενα; Πως;

-Από κάποια χημική ένωση, από τα κάτοπτρα, υπάρχουν πολλές πιθανότητες.

Στην απέναντι πλευρά βρήκαν μια ακόμα κλειστή πόρτα. Ο Γουίλλιαμ

στάθηκε και είπε:

-Και εκάλυψεν την όψιν της γης και εφθάρη η γη. Είναι οι ακρίδες.

-Τι θα υπάρχει πίσω από την πόρτα;

-Δεν ξέρω. Το χειρόγραφο λέει μόνο ότι αυτή τη δοκιμασία δεν μπορείς να

την αποφύγεις.

-Άρα πρέπει να το διακινδυνεύσουμε.

-Ναι, είπε ο Γουίλλιαμ και άνοιξε την πόρτα αποκαλύπτοντας έναν διάδρομο.

Είχαν προχωρήσει μερικά μέτρα όταν ακούστηκε ένας συριστικός ήχος.

Ο Γουίλλιαμ έμεινε για μια στιγμή ακίνητος και μετά πρόσεξε την επιφάνεια

των τοίχων που αλλοιωνόταν γοργά και έπαυε να είναι λεία αλλά γέμιζε με

μικροσκοπικά σκασίματα σαν φυσαλίδες σε ανθρακούχο ποτό. Τράβηξε την Ντιάνα

108

μακριά από τους τοίχους στο κέντρο του δωματίου και την αγκάλιασε καλύπτοντας

και τους δυο τους με το μανδύα του. Εκείνη έμεινε ακίνητη στα χέρια του ως που την

άφησε πάλι.

Στην εξωτερική πλευρά του μανδύα του υπήρχαν πολλές λευκές κηλίδες που

κάπνιζαν.

-Ευτυχώς όχι τόσο δυνατό οξύ αυτήν την φορά, είπε ο Φύλακας ατάραχος και

ακολουθούμενος από την Ντιάνα προχώρησε στην πόρτα που υπήρχε μπροστά τους.

Ένας ήχος πέτρας που τρίβεται σε πέτρα ακούστηκε και η πόρτα από την οποία είχαν

μπει έκλεισε πίσω τους. Οπές άνοιξαν στους δυο πλαϊνούς τοίχους και κοκκινωπό

νερό άρχισε να τρέχει στο δωμάτιο.

-Και μετέβαλε παν το ύδωρ το εν τω ποταμώ εις αίμα. Βρήκαμε την πρώτη

πληγή, είπε ο Γουίλλιαμ.

Το νερό ήταν χλιαρό, μάλλον ερχόταν από κάποιο σημείο κοντά στην

επιφάνεια του εδάφους με αποτέλεσμα να μοιάζει ακόμα περισσότερο με αίμα.

Έμπαινε ορμητικά και είχε ήδη καλύψει το δάπεδο του δωματίου. Η Ντιάνα κοίταξε

την στάθμη του νερού που ανέβαινε τρομαγμένη. Μπορούσε να δει ότι οι πόρτες

έκλειναν υδατοστεγώς, δεν θα αργούσαν να βρεθούν ως τη μέση στο νερό και μετά

θα ανέβαινε πιο ψηλά πνίγοντάς τους.

-Δεν υπάρχει κάποια λύση; ρώτησε. Δεν έλεγε το χειρόγραφο πώς να την

περάσουμε αυτήν την παγίδα;

-Το χειρόγραφο λέει ότι θα με σώσει ο Θεός Ποταμός. Για τους Αιγυπτίους

και τον Φθανχούρ είναι ο Νείλος.

-Ο Νείλος; είπε απελπισμένη η κοπέλα. Δεν είναι μακριά;

-Ναι…

Ο Γουίλλιαμ δεν συνέχισε τη φράση του ερευνούσε με το βλέμμα το δωμάτιο

ψάχνοντας για την λύση, την διαφυγή από έναν εφιαλτικό θάνατο.

-Ο Νείλος, είπε ο Φύλακας. Ο ζωοδότης για την Αίγυπτο, η πηγή της ζωής και

της ευφορίας. Όλα εξαρτούνταν από εκείνον και οι γιορτές του ήταν κύριο στοιχείο

109

στη θρησκευτική τους ζωή. Η γιορτή της Μαατ όπου γιορταζόταν η ετήσια

επιστροφή της πλημμύρας ήταν από τις πιο σημαντικές. Η Μαατ…..

-Ο Χάπι! αναφώνησε.

-Τι; ρώτησε η Ντιάνα που παρακολουθούσε το νερό να ανεβαίνει ως τα

γόνατά τους.

-Ο Χάπι, σημαίνει ο εφαπλούμενος, ήταν η προσωποποίηση του Νείλου.

-Ψάχνουμε για τι; Το όνομά του γραμμένο στα ιερογλυφικά όπως και με τον

Άνουβη;

Ο Γουίλλιαμ ένευσε. Το νερό συνέχιζε να γεμίζει το δωμάτιο. Κοίταξε γύρω

του ψάχνοντας κάποια αναφορά στην αρχαία θεότητα. Η Ντιάνα ακούμπησε

αποκαμωμένη σε έναν τοίχο. Έκλεισε τα μάτια.

-Μη χάνεις την ελπίδα σου.

Τότε το είδε. Δίπλα στην πόρτα από την οποία είχαν μπει υπήρχε μια

αναπαράσταση ιπποπόταμου, του ιερού ζώου του Χάπι. Το πλησίασε όσο γρήγορα

του επέτρεπαν τα νερά και άρχισε να ψηλαφεί την ζωηρά χρωματισμένη μορφή. Για

λίγο δεν βρήκε τίποτα. Μετά το κεφάλι της ζωγραφισμένης μορφής υποχώρησε. Για

μια στιγμή δεν άλλαξε τίποτα, ο Γουίλλιαμ κοίταξε ανήσυχος γύρω για άλλη πιθανή

απάντηση στο πρόβλημα. Η Ντιάνα ήρθε κοντά του.

-Κράτησέ με, σε παρακαλώ.

-Δεν πεθάναμε ακόμα, είπε ο Φύλακας δυνατά αν και δεν έβλεπε καμία

διαφυγή από τον άμεσο κίνδυνο που τους απειλούσε.

Ένας δυνατός κρότος ακούστηκε, σαν να έπεφτε κάτι βαρύ κάπου και μετά

ολόκληρη η μορφή του Χάπι υποχώρησε ανοίγοντας ένα μεγάλο κενό στο οποίο

άρχισε να ρέει το νερό. Σχεδόν αμέσως έγινε αισθητή η πτώση της στάθμης.

-Σωθήκαμε! Σωθήκαμε! είπε με δάκρυα χαράς η Ντιάνα και ρίχτηκε στην

αγκαλιά του Γουίλλιαμ.

-Ναι, είπε εκείνος χαϊδεύοντας τα μαλλιά της.

110

Το αεροπλάνο τροχοδρόμησε στην άκρη του διαδρόμου στο αεροδρόμιο του

Λούξορ σε μια έρημη περιοχή της ούτως και αλλιώς κάθε άλλο παρά πολυσύχναστης

εγκατάστασης. Από αυτό κατέβηκε μια ομάδα ανδρών ντυμένων στα μαύρα και

οπλισμένων με πολυβόλα. Τελευταίος κατέβηκε ο Γκράιτς με την ερωμένη του μαζί.

Η Τασία Μαρκάτου ήταν απόλυτα ικανοποιημένη με αυτά που της προσέφερε ο

εραστής της και δεν την ένοιαζε ποιος ήταν και τι έκανε. Αρκεί που περνούσε εκείνη

καλά. Επιβιβάστηκε με τον εραστή της σε ένα τζιπ ενώ οι ένοπλοι συνοδοί τους

ανέβηκαν σε ένα καμιόνι. Ο Γερμανός χαμογέλασε μοχθηρά και άγγιξε τα δυο

κλειδιά που είχε στην κατοχή του. Σε λίγο θα τα είχε όλα.

Με το δωμάτιο άδειο πια από νερό ο Γουίλλιαμ και η Ντιάνα προχώρησαν

στην απέναντι πόρτα. Η πόρτα δεν άνοιγε και την κοίταξαν με προσοχή. Μετά ο

αιωνόβιος είπε:

-Και τελευτήσει παν πρωτότοκον εν γη Αιγύπτου, η δέκατη πληγή.

-Τι λέει το χειρόγραφο;

-Θα γλιτώσεις όπως και ο περιούσιος λαός.

Ο Γουίλλιαμ κοίταξε την πόρτα. Αντίθετα με άλλες εδώ ξεχώριζαν οι πέτρες

που είχαν χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή των παραστατών και του υπέρθυρου.

-Θα χρειαστώ τη βοήθειά σου σε αυτό. Οι Ισραηλίτες έβαψαν με αίμα αμνού

τους παραστάτες και το υπέρθυρο. Εμείς πρέπει να τα πιέσουμε ταυτόχρονα στα ίδια

σημεία, γι’ αυτό και εδώ ξεχωρίζουν αυτά.

-Αν ήσουν μόνος τι θα έκανες;

-Θα έβαζα τη σπάθα να ακουμπάει στα δυο πλαϊνά και θα πίεζα μαζί

πιέζοντας στη μέση της λάμας και το υπέρθυρο με το άλλο χέρι. Τώρα θα είναι πιο

εύκολο. Εγώ τους παραστάτες, εσύ το υπέρθυρο.

Πίεσαν ταυτόχρονα. Η πόρτα άνοιξε και βρέθηκαν σε έναν διάδρομο. Ήταν

όλος βαμμένος με ένα έντονο λευκό κάτι που έκανε ακόμα πιο έντονο το σκοτάδι

111

στην άλλη άκρη του. Δεν υπήρχε πόρτα, απλά από ένα σημείο και μετά επικρατούσε

ερεβώδες σκοτάδι.

-Και εγένετο σκότος γνόφος θύελλα επί πάσαν γην Αιγύπτου επί τρεις ημέρες,

η ενάτη πληγή, είπε ο Γουίλλιαμ.

-Πως θα την περάσουμε; ρώτησε η Ντιάνα.

Ο αιωνόβιος πολεμιστής δεν απάντησε αμέσως αλλά προχώρησε πιο κοντά

στο σκοτάδι. Πάτησε στην σκοτεινή περιοχή και διαπίστωσε πως θα πρέπει να

υπήρχε κάποιος αεραγωγός που οδηγούσε εδώ γιατί τον μαστίγωνε ένας δυνατός

άνεμος. Η Ντιάνα ήρθε κοντά του και κοίταξε το σκοτάδι που απλωνόταν μπροστά

τους.

-Αυτό είναι; Το εμπόδιο;

-Όχι άκουσε.

Η Ντιάνα ενέτεινε την προσοχή της και άκουσε ένα ήχο μεταλλικού

τριξίματος. Ο Γουίλλιαμ έβγαλε από την τσέπη του ένα λεπτό πυρσό και τον άναψε.

Στο φως του αποκαλύφθηκε η πηγή του μεταλλικού ήχου. Δραπανηφόρα εκκρεμή

σχημάτιζαν τροχιές από θανατηφόρο ατσάλι.

-Η τελευταία δοκιμασία, είπε ο Γουίλλιαμ, δύσκολη για κάθε πολεμιστή πόσο

δε στο σκοτάδι.

-Σκοτάδι;

-Μέχρι τα τέλη του δεκάτου αιώνα δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ούτε η

απαραίτητη γνώση των χημικών διεργασιών για να δημιουργηθεί κάποιο μέσο που ο

αέρας εδώ μέσα δεν θα το έσβηνε. Οπότε θα ήταν κυριολεκτικά στο σκοτάδι όποιος

δοκίμαζε να περάσει. Αλλά εγώ θα περάσω.

Ύψωσε τον πυρσό που ήταν η χημική του σύνθεση τον κρατούσε αναμμένο

παρά τον αέρα και κοίταξε τα εκκρεμή. Μετά γύρισε στην Ντιάνα.

-Αν δεν επιστρέψω φύγε και βγες έξω. Πάρε εσύ τα τρία κλειδιά και πες τους

να πάνε πίσω σπίτια τους. Εσύ θα πας στην Σαντορίνη, στην Ελλάδα....

112

Έδωσε ακόμα μερικές οδηγίες και μετά η Ντιάνα έπεσε στην αγκαλιά του. Με

το ελεύθερο χέρι του εκείνος την αγκάλιασε. Τη φίλησε απαλά στα μαλλιά και μετά

ξεχύθηκε ανάμεσα στα φονικά εμπόδια. Η κοπέλα δεν είχε ξαναδεί τέτοια ταχύτητα

κίνησης με τέτοια σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Η πείρα εκατοντάδων μαχών σε

χιλιάδες χρόνια είχε κάνει τις κινήσεις του ακριβείς και σίγουρες.

Έφτασε στην άκρη του διαδρόμου και χάθηκε στο σκοτάδι.

Η Ντιάνα έγειρε πίσω και έκλεισε τα μάτια. Ευχόταν να επιστρέψει γρήγορα ο

Γουίλλιαμ. Αν δεν επέστρεφε δεν ήθελε να ζήσει. Έπρεπε να το κάνει αυτό που της

είπε αλλά μετά……. Μετά θα ερχόταν εδώ να τερματίσει τη ζωή στο μέρος που είχε

και εκείνος πεθάνει. Μπορούσε να κάνει λίγα βήματα πίσω και να βρεθεί στο φως

αλλά δεν το έκανε, ένιωθε πιο κοντά του έτσι μόνη της στο σκοτάδι.

Έμεινε εκεί ως που ένιωσε το χέρι του άνδρα που είχε αγαπήσει στον ώμο της.

Ύψωσε το βλέμμα και συνάντησε αυτό του Γουίλλιαμ, ένα βαθύ κόψιμο κοσμούσε το

μάγουλό του και από το αριστερό του χέρι έτρεχε αίμα. Ανάσανε με ανακούφιση πριν

τον αγκαλιάσει.

-Πήρα αυτό που θέλαμε, είπε εκείνος. Πάμε πίσω.

Πήραν το δρόμο της επιστροφής και σύντομα αντίκρισαν το φως του ήλιου να

γεμίζει μια πόρτα. Επιτάχυναν και γρήγορα βρίσκονταν κάτω από τον καυτό ήλιο της

ερήμου αλλά το θέαμα που τους περίμενε εκεί δεν ήταν καθόλου ευχάριστο. Ο

Άγγελος, η Νάντια και η Αλεξία ήταν γονατισμένοι στην άμμο μπροστά στον Χαίνριχ

Γκράιτς με τα χέρια πίσω από το κεφάλι. Ο Γερμανός έδειχνε σίγουρος για τον εαυτό

του κυκλωμένους από τους άνδρες του, πάνοπλους και έτοιμους να πυροβολήσουν.

-Πολύ ωραία, είπε ο Γερμανός, απέκτησες για' μενα αυτό που δεν θα

μπορούσα ποτέ να αποκτήσω. Τώρα αν δεν θες να πεθάνουν οι φίλοι σου δώσε μου

όλα τα κλειδιά.

-Εκείνος που έχει το κεφάλι του στο στόμα του λιονταριού δεν μπορεί να

προβάλλει απαιτήσεις.

-Εγώ; κάγχασε ο Γκράιτς. Σκοτώστε τους.

113

Ο Γουίλλιαμ ξεθηκάρωσε τη σπάθα του αφήνοντας μια πολεμική κραυγή που

δεν είχε ακουστεί στον κόσμο εδώ και αιώνες. Αντιλάλησε στους γύρω αμμόλοφους

και στην κορυφή αυτού του ίδιου που κάλυπτε τον αρχαίο τάφο. Πολεμιστές ντυμένοι

με μαύρες αραβικές ενδυμασίες εμφανίστηκαν κυκλώνοντας όσους στέκονταν

μπροστά στην είσοδο του τάφου.

-Δώσε μου τα κλειδιά που έχεις και θα σας αφήσω να φύγετε, είπε ο

Γουίλλιαμ. Αν αντισταθείτε θα πεθάνετε.

Ο Γκράιτς φάνηκε να το σκέφτεται. Τελικά έκανε νόημα στους άνδρες του

που άρχισαν να συμπτύσσονται προς το μέρος του. Ο Γουίλλιαμ θηκάρωσε το όπλο

του και έκανε νόημα στον Άγγελο που σηκώθηκε βοηθώντας και την Νάντια να κάνει

το ίδιο ενώ η Ντιάνα έτρεξε να βοηθήσει την Αλεξία.

-Μπείτε μέσα, είπε στα Ελληνικά ο Γουίλλιαμ, δεν εμπιστεύομαι τον Γκράιτς.

Ενώ εκείνοι έμπαιναν βιαστικά στη σχετική ασφάλεια του τάφου η Τασία

Μαρκάτου μετέφερε τα λόγια του στον εραστή της. Ο Γκράιτς διέταξε επίθεση.

Ανέκφραστος, χωρίς καμία ένδειξη του τι σκεφτόταν ο Φύλακας ξεθηκάρωσε τη

σπάθα του και προχώρησε να καλύψει την είσοδο του τάφου ενώ οι μαυροφορεμένοι

σύμμαχοί του μάχονταν με τους άνδρες του Γκράιτς σε μια μανιασμένη αλλά και

σύντομη σύγκρουση. Ο Γουίλλιαμ αντιμετώπιζε αντιπάλους χωρίς να μετακινείται

από την είσοδο γιατί για πρώτη φορά μετά από αιώνες δεν ήταν μόνο η αποστολή του

ο λόγος που πολεμούσε.

114

12.

Οι Επτά Στύλοι Της Σοφίας

Ο Γουίλλιαμ κοίταξε τον Γκράιτς. Οι δυο τους στέκονταν περικυκλωμένοι

από τους μαυροντυμένους πολεμιστές του αιωνόβιου Φύλακα. Η Τασία Μαρκάτου

στεκόταν ανάμεσα σε δυο από αυτούς χλωμή από το φόβο της. Είχε δει το βλέμμα

που της είχε ρίξει ο αμείλικτος εχθρός του εραστή της και την είχε τρομάξει. Δεν

υπήρχε μίσος, δεν υπήρχε λαγνεία, δεν υπήρχε παρά μόνο μια σφοδρή απέχθεια.

-Δώσε μου τα κλειδιά και μπορείς να φύγεις, είπε ο Γουίλλιαμ στον Γερμανό.

-Θα με αφήσεις ζωντανό;

-Δεν το κάνω από ανωτερότητα, απλά δεν θέλω να χύνω αίμα όταν δεν είναι

απαραίτητο. Αν μου δώσεις τα κλειδιά δεν θα μπορέσεις να τα ανακτήσεις και

τελειώνουν όλα. Θα μου τα δώσεις λοιπόν;

-Ναι! Καταραμένος να είσαι!

Ο Γερμανός έβγαλε μέσα από τα ρούχα του τους δυο κρυστάλλους και τους

έριξε στην άμμο μπροστά στα πόδια του Φύλακα. Εκείνος τους μάζεψε και είπε:

-Είσαι ελεύθερος να φύγεις.

Ο Γερμανός έκανε μεταβολή και πέρασε ανάμεσα στους άνδρες που είχαν

νικήσει τους δικούς του. Δεν κοίταξε καθόλου την Μαρκάτου που ξεστόμισε ένα

πανικόβλητο:

-Εγώ;

-Εσύ θα μείνεις εδώ, απάντησε ψυχρά ο Γουίλλιαμ και την πλησίασε. Είσαι

τυχερή ξερεις. Αν έμενες μαζί του κάποια στιγμή απλά θα εξαφανιζόσουν.

115

-Και τώρα; είπε η Μαρκάτου. Να μείνω μαζί σου; Δεν θες ένα κορμί να

σβήσεις τη φωτιά της μάχης;

Ξεκούμπωσε το κουμπί της μπλούζας της αποκαλύπτοντας το πάνω μέρος του

στήθους της αλλά η ματιά που της έριξε την έκανε να πισωπατήσει.

-Ανόητη γυναίκα, θα θυσίαζες την ανιψιά σου αλλά και την κόρη σου στο

βωμό του ευδαιμονισμού σου; Πήγαινε στην κόρη σου.

Τρέμοντας τη διαφαινόμενη οργή του η Τασία Μαρκάτου πήγε να βρει την

κόρη του και εκείνος πλησίασε τον επικεφαλής των συμμάχων του.

-Ευχαριστώ Ζαλιμάν, η αποστολή σας ολοκληρώθηκε. Καλύψτε τον τάφο και

μετά είστε ελεύθεροι να φροντίσετε για το λαό σας.

-Ευχαριστούμε άρχοντά μου, αλλά όποτε μας χρειαστείς μπορείς να μας

καλέσεις και πάλι και θα σπεύσουμε στο πλευρό σου.

Το σούρουπο είχε τυλίξει με τα γλυκά του χρώματα το Κάιρο όταν ο

Γουίλλιαμ και οι υπόλοιποι έφτασαν στο ξενοδοχείο τους. Μετά από λίγη ώρα που

πέρασαν καθένας το δωμάτιό του για να ξεκουραστούν και να φρεσκαριστούν

συγκεντρώθηκαν σ' αυτό του Άγγελου που ήταν κάπως πιο ευρύχωρο.

-Και τώρα τι; ρώτησε η Αλεξία. Πήραμε τα κλειδιά από το Γερμανό, έχουμε

και τα υπόλοιπα. Τελείωσε;

-Σχεδόν, είπε ο Γουίλλιαμ. Δεν τελείωσε αλλά είμαστε κοντά. Τα κλειδιά

συγκεντρώθηκαν αλλά θα ήταν επικίνδυνο να τα κρατήσω εγώ. Θα βρεθούν και πάλι

άλλοι έξι Φύλακες να μοιραστούμε αυτό το έργο.

-Εσύ θα τους βρεις;

-Όχι, Εκείνος.

-Ποιος είναι εκείνος;

-Κάποιος που ήταν γέρος όταν ακόμα εγώ δεν ήξερα τίποτα για τους Φύλακες.

-Είσαστε οκτώ δηλαδή; ρώτησε η Αλεξία.

116

-Ναι, αλλά Εκείνος δεν έφυγε ποτέ από το νησί. Έμενε εκεί συνέχεια, κοντά

στο θησαυρό γνώσης που φυλάμε. Εκείνος είχε δώσει την άδειά του, γι' αυτό η

αδερφότητα ήταν με το μέρος μου.

-Ποιο νησί;

-Ένα από τα πιο όμορφα της πατρίδας σας, είπε ο Γουίλλιαμ. Είναι στη

Σαντορίνη, στο ηφαίστειο.

Καθώς τον κοίταζαν όλοι έκπληκτοι εκείνος χαμογέλασε.

-Ποιος θα σκεπτόταν να κοιτάξει εκεί; Θα έρθετε μαζί μου να τα παραδώσω;

-Εγώ θα έρθω, είπε η Ντιάνα αμέσως.

-Ναι, θα ήθελα να δω το τέλος αυτής της ιστορίας, είπε η Αλεξία.

-Ωραία, είπε ο Γουίλλιαμ, αύριο επιστρέφουμε στην πατρίδα σας. Άγγελε θα

φροντίσεις για τα εισιτήρια;

-Ναι φυσικά.

-Έχω μια τελευταία απορία, είπε η Αλεξία. Γιατί σε όλο το ταξίδι ως τον τάφο

δεν έπαιρνες εσύ τα κλειδιά αλλά τώρα το κάνεις;

-Είσαι έξυπνη, χαμογέλασε ο Γουίλλιαμ. Όταν ένας Φύλακας αγγίξει ένα

κλειδί οι υπόλοιποι το αντιλαμβάνονται. Δεν ήθελα να νιώσει ό Γκράιτς ότι τα

βρίσκαμε. Τώρα δεν έχει σημασία.

Μετά από μια ήσυχη νύχτα πήγαν στο αεροδρόμιο και πήραν την πρώτη

πτήση για Αθήνα. Κατά τη διάρκεια της αναμονής η Νάντια είχε πάει παράμερα με τη

μητέρα της και μιλούσαν. Παρότι δεν είχαν υψώσει τη φωνή τους ήταν ολοφάνερη η

ψυχρότητα ανάμεσά τους. Στο αεροπλάνο η Νάντια κάθισε με τον Άγγελο και την

Αλεξία. Η μητέρα της προτίμησε να καθίσει κάπου μακριά τους.

Η Αθήνα τους υποδέκτηκε με μια καταρρακτώδη βροχή. Αφήσανε το διεθνές

αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος για να πάνε στο λιμάνι. Εκεί γευματίσανε σε ένα

εστιατόριο και η Τασία Μαρκάτου δήλωσε πως δεν θα ακολουθούσε, σιχαινόταν τη

117

θάλασσα και τα πλοία. Οι υπόλοιποι αντιμετώπισαν την δήλωση με υποψία αλλά ο

Γουίλλιαμ είπε απλά:

-Δεν μπορείς να κάνεις πια κακό, πήγαινε σπίτι σου και μετάνιωσε για όσα

έκανες.

Το απόγευμα ο καιρός άλλαξε και σαλπάρανε για τη Σαντορίνη, την αρχαία

νήσο Θήρα, μέσα σε ένα υπέροχο δειλινό. Ο Άγγελος με τη Νάντια στην αγκαλιά του

αγνάντευε το πέλαγος που έμοιαζε με λιωμένο στο καμίνι χρυσό καθώς ο ήλιος το

αγκάλιαζε με το φως του. Ένα κατάστρωμα πιο ψηλά ο αιωνόβιος Φύλακας άφηνε το

φως να τον λούζει και το αεράκι να ανακατεύει τα μαλλιά του. Πλησίαζε στην

ολοκλήρωση της αποστολής του. Δεν ήταν το τέλος, ήξερε τι θα ακολουθούσε, θα

έπρεπε να βρει τους νέους Φύλακες. Αλλά τουλάχιστον τα κλειδιά ήταν ασφαλή. Το

πλέον επικίνδυνο μέρος της αποστολής του είχε ολοκληρωθεί επιτυχώς. Και σε αυτήν

την στιγμή του θριάμβου του είχε έρθει στη ζωή του η Ντιάνα. Ήταν σημάδι άραγε;

ένα σημάδι ότι τώρα θα μπορούσε να ζήσει μαζί της πράγματα που δεν είχε ζήσει

τους τελευταίους αιώνες;

Η Ντιάνα ήρθε δίπλα του, κοίταξε το πέλαγος που έλαμπε κάτω από τον ήλιο

και ρώτησε:

-Τι σκέφτεσαι;

-Εσένα, απάντησε ο Γουίλλιαμ και γύρισε να την κοιτάξει. Είσαι σίγουρη για

αυτά που μου είπες προχθές τη νύχτα;

Η Ντιάνα ένευσε καταφατικά, κοιτώντας τον με αγωνία σε αναμονή της

συνέχειας της φράσης του. Ο Γουίλλιαμ όμως δεν είπε τίποτα, απλά βυθίστηκε στο

ζεστό της βλέμμα πριν την αγκαλιάσει.

Έφτασαν στην Σαντορίνη την ώρα που σκοτείνιαζε. Ο Γουίλλιαμ οδήγησε

τους υπόλοιπους μακριά από την κίνηση του λιμανιού με τους επισκέπτες που

κανόνιζαν τα μεταφορικά τους μέσα για τα διάφορα μέρη του νησιού και τους

διαφημιστές των διαφόρων ξενοδοχειακών και τουριστικών μονάδων. Τους πήγε σε

ένα μικρό λιμανάκι όπου αγκυροβολούσαν τα ψαροκάικα. Εκεί πλησίασε έναν

ασπρομάλλη άνδρα με φθαρμένα από τον ήλιο και την αλμύρα ρούχα που έδειξε να

118

χαίρεται που τον βλέπει. Λίγα λεπτά αργότερα έπλεαν με το ψαροκάικο προς τον

κώνο του του ηφαιστείου.

Ο Γουίλλιαμ οδήγησε το μικρό πλεούμενο στο σημείο που μπορούσε να

πλευρίσει και αποβιβάστηκαν στο μαύρο ηφαιστειακό πέτρωμα. Παρ' ότι ήταν νύχτα

πια οι βράχοι ήταν ζεστοί. Ο γίγαντας απλά κοιμόταν, δεν ήταν ανενεργός. Ο

Φύλακας τους οδήγησε σε έναν βράχο και πίσω από αυτόν σε ένα στενό πέρασμα που

λίγα βήματα πιο μέσα τους έφερε σε μια μικρή σπηλιά στο κέντρο της οποίας υπήρχε

λαξευμένη μια βάση με επτά υποδοχές. Ο Γουίλλιαμ τοποθέτησε σε αυτές τα επτά

κλειδιά.

-Οι Επτά Στύλοι της Σοφίας, είπε με φωνή που παλλόταν από συγκίνηση.

Με ένα τρίξιμο πέτρας πάνω σε πέτρα ο τοίχος μπροστά τους παραμέρισε

αποκαλύπτοντας μια πόρτα που πέρασαν με πρώτο τον Γουίλλιαμ για να βρεθούν

στον αρχαίο θάλαμο που συγκεντρώνονταν οι Φύλακες. Με νοσταλγία ο αιωνόβιος

πήγε και κάθισε στη θέση του ενώ τους εξηγούσε τι ήταν αυτός ο χώρος.

-Εδώ είναι ο προθάλαμος της γνώσης που φυλάμε.

-Και που θα γίνει δική μου!

Στράφηκαν όλοι στην πόρτα όπου στεκόταν ο Χαίνριχ Γκράιτς με ένα πιστόλι

στο χέρι του.

-Εσύ, απευθύνθηκε στον Γουίλλιαμ, μείνε ακίνητος αλλιώς αυτή εδώ θα

πεθάνει.

Ο Φύλακας έμεινε ακίνητος σαν την πέτρα από την οποία είχε δημιουργηθεί

το κάθισμα στο οποίο καθόταν αλλά με κάθε ίνα του σώματός του τεντωμένη σε

ετοιμότητα για να αντιδράσει αν και δεν τολμούσε να κάνει τίποτα όσο ο Γερμανός

σημάδευε την Ντιάνα.

-Πως μας βρήκες; ρώτησε η Αλεξία.

-Με βοήθησε αυτή η μικρή τρελή, είπε περιφρονητικά δείχνοντας με την

κάννη του όπλου του την Ντιάνα.

119

-Εγώ; είπε έκπληκτη εκείνη. Δεν θα σε βοηθούσα ποτέ. Δεν σε πρόδωσα! είπε

ικετευτικά στον Γουίλλιαμ ενώ δάκρυα άρχισαν να κυλάνε στα μάγουλά της

λάμποντας σαν μικρά διαμάντια στο φως των πυρσών που φώτιζαν το χώρο.

-Σου εμφυτεύσανε στο ίδρυμα ένα υποδόριο τσιπ.....

-Στο λαιμό, κάτω από τα μαλλιά, έκοψε ο Γουίλλιαμ τον Γκράιτς. Το ξέρω.

Το κατάλαβα στο Κάιρο και επιβεβαιώθηκε στον τάφο.

-Τότε... έκανε ο Γκράιτς.

-Δεν απόρησες πως σε άφησα ζωντανό στην Αίγυπτο μετά από όσα είχες

κάνει; Ήθελα να έρθεις εδώ για να πληρώσεις!

-Τότε δεν υπολόγισες σωστά. Εγώ θα φύγω από' δω κάτοχος μιας γνώσης που

δεν είχε ποτέ κανένας πριν. Θα γίνω πανίσχυρος και εσύ θα πεθάνεις και για να

βασανιστείς περισσότερο σου λέω ότι θα σε ακολουθήσουν όλοι τους εκτός από

αυτήν εδώ που θα την κρατήσω να με υπηρετήσει και ξέρεις τι σημαίνει αυτό.

-Δεν θα βγεις ζωντανός από' δω μέσα, απάντησε ο Φύλακας.

Ο Γερμανός ύψωσε το όπλο του και η Ντιάνα άφησε μια σπαρακτική κραυγή.

-ΑΡΚΕΤΑ!

Η μια και μοναδική αυτή λέξη είχε ειπωθεί με κύρος από μια φωνή αυστηρή

και επιβλητική. Όλα τα βλέμματα στράφηκαν στην θέση στο κέντρο του θαλάμου,

εκεί καθόταν κάποιος με το πρόσωπο στη σκιά.

-Έχεις κάνει πολλά εγκλήματα Χαίνριχ Γκράιτς, συνέχισε, το αθώο αίμα είναι

φοβερός κατήγορος. Ήρθε η ώρα να πληρώσεις!

-Και ποιος θα με αναγκάσει; Εσύ;

-Εγώ! απάντησε ήρεμα ο άνδρας στη σκιά και ο Γερμανός όρμηξε εναντίον

του μανιασμένος. Όταν όμως έφτασε μπροστά του σταμάτησε απότομα. Έμεινε

ακίνητος και άρχισε να τρέμει, μετά τράπηκε σε φυγή με έναν απροσμέτρητο φόβο

στα μάτια του. Μόλις βγήκε από τη σπηλιά όπου βρίσκονταν τα επτά κλειδιά

ακούστηκε ένας και μόνος πυροβολισμός. Ο Χαίνριχ Γκράιτς ήταν νεκρός από το ίδιο

του το χέρι.

120

-Έτσι τελείωσαν όλα, είπε ο Γουίλλιαμ.

-Τελείωσε ένας κύκλος όπως έχεις πια μάθει Γουίλλιαμ αλλά η ιστορία των

ανθρώπων δεν τελειώνει και το ίδιο και η δική μας πορεία. Τώρα έχεις άλλο έργο. Θα

πας να βρεις τους έξι που διάλεξα να γίνουν σύντροφοί σου σαν Φύλακες.

-Έξι; είπε ο Γουίλλιαμ κοιτώντας την Ντιάνα, πέντε υπολόγιζα.

-Όχι, η Ντιάνα προορίζεται για άλλο έργο.

-Ποιο είναι αυτό;

-Το δικό μου έργο, ήρθε η ώρα να αναπαυθώ εγώ.

Η Ντιάνα κοίταξε αμήχανη τον άνδρα στην σκιά και μετά τον Γουίλλιαμ.

-Τιμή μου, είπε κοκκινίζοντας.

-Λοιπόν φίλε μου, συνέχισε ο άνδρας στη σκιά. Τα κατάφερες και πάλι και

αυτήν την φορά βρήκες και κάτι δεν είχες ελπίσει. Όσο για εσάς, βοηθήσατε έναν

σκοπό που δεν ήταν δικό σας και σας ευχαριστώ.

-Το έκανα για τον παππού μου και μόνο, είπε η Αλεξία και η Νάντια

συμφώνησε.

-Ωστόσο το κάνατε, όποτε χρειαστείτε την βοήθεια μας θα την έχετε.

121

Επίλογος

Τρία Χρόνια Μετά

Η μικρή βάρκα ακούμπησε με έναν πνιχτό ήχο την βραχώδη ακτή, ο

Γουίλλιαμ τακτοποίησε τα κουπιά και πήδηξε στον μαυρισμένο ηφαιστειακό βράχο.

Σκαρφάλωσε επιδέξια ως την είσοδο της μυστικής αίθυσας. Εκεί βρισκόταν η

Ντιάνα, ρίχτηκε με ορμή στην αγκαλιά του μόλις τον είδε. Τύλιξε τα χέρια της γύρω

από το λαιμό του και τον φίλησε με πάθος. Την αγκάλιασε και εκείνος και την έσφιξε

πάνω του.

Μετά πό εκείνη την νύχτα που τα επτά κλειδιά είχαν ξαναβρεθεί στη θέση

τους ο Γουίλλιαμ και οι υπόλοιποι είχαν επιστρέψει στην Σαντορίνη. Το ίδιο εκείνο

βράδυ ο αιωνόβιος Φύλακας είχε πάρει την Ντιάνα για έναν περίπατο κάτω από τα

αστέρια. Όταν επέστρεψαν είχε το χέρι του γύρω από τη μέση της και εκείνη

ακουμπούσε το κεφάλι της στον ώμο του.

Την είχε αφήσει με τον Γηραιό για να την ετοιμάσει για το νέο της καθήκον

και είχε φύγει να δώσει τα κλειδιά σε εκείνους που είχαν επιλεγεί να γίνουν οι

επόμενοι Φύλακες. Είχε ολοκληρώσει και αυτό το έργο και είχε επιστρέψει ακριβώς

την κατάλληλη στιγμή για να αποχαιρετήσει κάποιον που ήξερε επί αιώνες. Από τότε

είχε περάσει λίγο καιρό ήρεμος, επισκεπτόμενος την Ντιάνα και απολαμβάνοντας την

παρουσία της στη ζωή του.

-Τι νέα από τον έξω κόσμο; ρώτησε η Ντιάνα χωμένη στην αγκαλιά του.

-Η Αλεξία τελείωσε και με το δεύτερο έτος της νομικής, αρίστευσε. Τώρα θα

είναι καθ' οδόν για τις Σέρρες να δει την νέα της ανηψιά. Η Νάντια γέννησε ένα

πανέμορφο κοριτσάκι.

-Πως τα πάει με τη μητέρα της;

-Καλύτερα δεδομένων και όσων έγιναν.

122

-Έλα πάμε μέσα, είπε η κοπέλα και τον τράβηξε από το χέρι να την

ακολουθήσει.

Από έξω ήταν απαραίτητα και τα επτά κλειδιά για να ανοίξει η πόρτα αλλά εκ

των έσω άνοιγε με ένα μοχλό. Μπήκαν στην αίθουσα με τα καθίσματα και μετά

πέρασαν στο προσωπικό της διαμέρισμα. Εκεί στο γλυκό φως ενός λυχναριού άφησε

να πέσει από πάνω της το φόρεμα που φορούσε. Και ο Γουίλλιαμ την πήρε στην

αγκαλιά του.

Όλα ήταν όπως έπρεπε. Μπορούσε να απολαύσει τη θαλπωρή της αγάπης. Για

τώρα τουλάχιστον.

ΤΕΛΟΣ

123