ไพรมหากาฬ3

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

458


459

20 คําพูดดวยน้าํเสียงเรียบราบไดระดับเปนปกติของแงซาย ฟงดูธรรมดาเหลือเกิน แตทําเอาเชษฐา ไชยยันต และพรานใหญรพินทรหันมาจองตากันดวยความรูสึกอันไมอาจจะบอกถูก ไมมีใครปริปากพูดคําใดอยูเปนเวลานาน ทุกคนตางรูดีวาไมมีประโยชนอันใดท่ีจะตองคาดค้ันสอบซักเอากับแงซายในส่ิงท่ีเลามานัน้ เพราะสีหนาแววตา ตลอดจนลักษณะทาทีของแงซาย ไมมีส่ิงใหเห็นเลยวา หนุมกะเหร่ียงพเนจรผูลึกลับจะมีเจตนากลาวคาํเท็จ เชษฐาควกัถุงยาออกมาบรรจุกลองสูบอัดควันหนักหนวง ไชยยันตรินบร่ันดีเทหายเขาไปในลําคอเกือบคร่ึงแกวรวดเดียว แลวสะบัดหนาตบตนคอเหมือนจะขับไลความมึนงงเพื่อปลุกความรูสึกของตนเองใหแนชัดวา หูของเขาไมไดฝาดไป สวนรพินทรอยูในอาการเงียบขรึม ในท่ีสุด อดีตนายทหารปนใหญกห็ัวเราะขึ้นเบาๆ หันไปมองดูสหายของเขา ซ่ึงกําลังอยูในภวังคครุนคิดเงียบขรึม ไมผิดอะไรกับพรานใหญ “เร่ืองมันชักจะใกลเคียงกับนิยายเขาไปเต็มทีแลว หรือยงัไงเพ่ือนยาก!” “ถามันจะเปนนิยาย มันก็เปนนิยายต้ังแตเร่ิมตน ท่ีเราไดยินคําวา ‘ขุมเพชรพระอุมา’ จากรพินทรมาแลว” ราชสกุลหนุมหัวหนาคณะเดินทางตอบเครงขรึม แลวหนัมาพยกัหนากับแงซาย “เอาละ แงซาย แกออกไปไดแลว” อดตีนายทหารกองโจรกะเหร่ียงลุกข้ึน รางสูงใหญตระหงานงามราวกับตุกตาสลักดวยสัมฤทธ์ินั้นเดินลับหายไปนอกกระโจม พอลับรางของแงซาย เชษฐาก็เปล่ียนสายตามาจับนิ่งอยูท่ีจอมพราน เอยข้ึนตํ่าๆ “รูสึกเปนยังไงบาง ตามท่ีแงซายเลา?” “ผมก็มีความรูสึกเชนเดยีวกนักับคุณชาย และคุณไชยยนัตนั่นแหละครับ คือถาไมไดเห็นกับตาตนเอง ก็เพียงแครับฟงไวพลางๆ กอน และสําหรับในส่ิงท่ีแงซายอางวาไดเหน็มาน้ัน ผมเองก็ยังไมไดเหน็ จงึไมสามารถจะยืนยัน หรือแสดงความคิดเห็นใดๆ ได “แลวคุณคิดวา ยอดชายนายแงซายของเรา จะกุเร่ืองข้ึนเพื่อสรางความต่ืนเตนใหแกเราหรือเปลา” ไชยยนัตเอยข้ึนโดยเร็ว เดาะลูกไรเฟลขนาดใหญเลนในมือปราศจากความหมาย พรานใหญนิ่งไปอึดใจ ก็บอกเรียบๆ วา “ผมคิดวา แงซายคงไมมีเจตนาท่ีจะกุเร่ือง หรือกลาวเท็จอะไรหรอกครับ สังเกตดูจากนิสัยของหมอและส่ิงแวดลอมตามปกติ หมอไมใชคนชางพูดอยูแลว ตรงขามกลับเปนคนอมพะนํา ไมชอบพูดอะไรโดยไมจําเปน เวนไวแตจะถูกสอบซักถาม และเร่ืองท่ีหมอเลาใหเราฟง ก็เปนเร่ือง


460

ท่ีเราขอรองใหหมอเลาเอง ไมใชหมออยากจะคุยใหฟงอยูกอน เร่ืองมันจึงอยูท่ีวา แงซายไปพบเหน็มากับตาตัวเองโดยส่ิงประหลาดเหลานั้นมีจริง หรือวาหมอเกิดสายตาวิปริตฟนเฟอนตาฝาดไป อันเกิดจากพิษเจบ็ไขไดปวย เพราะหมอก็บอกอยูแลววาหมอประสบอุปทวเหตุถูกงูกัดนอนสลบอยู และรอดตายเพราะพระธุดงคมาชวยไว ภาพเหลานั้นอาจเปนภาพหลอนในขณะท่ีหมอนอนเจ็บอยูก็ได พอฟนรอดตายกลับมาได ก็ทําใหสับสนเลอะเลือน จําแนกไมถูกวาส่ิงเหลานัน้มาจากภาพฝนราย หรือความจริงกันแน แลวก็เลยทึกทักเอาวาไดเผชิญมากับสายตาตัวเอง” “ขอสันนิษฐานของคุณมีเหตุผลอยูมาก...” เชษฐากลาวอยางใครครวญลึกซ้ึง “อาจเปนอยางวานี่กไ็ด คือแงซายไมมีเจตนาท่ีจะโกหกเรา แตก็เอาส่ิงท่ีตนเองเห็นในมโนภาพขณะเจ็บปวยอยูกลางปาลึกแหงนัน้ มาเลาใหเราฟงโดยท่ีตัวเขาใจวาเปนภาพจริง ผมก็สังเกตหมออยูเหมือนกนั ไมมีอะไรจะสอวาเปนเร่ืองท่ีเจตนากุข้ึน แงซายพูดออกมาจากความรูสึกแทจริง ซํ้ายังยนืยันกับเราเสียอีกวาไมไดฝนไป” “แตอยางนอยท่ีสุด คุณเองก็เคยสํารวจเลียบเคียงออกไปไกลเกนิหลมชางไปบางแลวไมใชหรือ แมจะไมไดเขาไปลึกเทาแงซาย มันนาจะมีหลักฐานใหพอสรุปไดบางวา ส่ิงท่ีแงซายเลามานั้น พอจะมีมูลความจริงอยูบางไหม เปนตนวา ตนพริกข้ีหนูท่ีใหญโตมโหฬารขนาด 3-4 คนโอบ ตะขาบตัวเทาฝากระดานเรือนอะไรนัน่?” ไชยยนัตซัก พรอมกับรอยยิม้ขันๆ พรานใหญสายศีรษะแชมชา “ผมเคยเรียนแลววา ผมลํ้าเขาไปเพียงขอบๆ ดงเทานั้น รัศมีไมเกิน 2 กโิลเมตรเปนอยางมาก เพราะฉะนั้น กไ็มสามารถจะบอกไดวา ส่ิงท่ีแงซายพบนั้นจะเปนความจริงหรือเปลา แตเทาท่ีเคยเหน็นั้น กอ็ยางท่ีเคยเรียนใหทราบมากอนแลว คือรอยเทาชางรอยหน่ึง ผมไมเคยพบมากอนเลยในชีวิตเดินปา มีเสนผาศูนยกลางเกือบสองฟุตคร่ึง สามารถลงไปนั่งขัดสมาธิไดอยางสบาย รอยมันขนาดนั้น ตัวมันจะสักขนาดไหนกเ็หลือท่ีจะเดาถูก มันควรจะเปนสัตวประเภทดึกดําบรรพ มากกวาท่ีจะเปนชางธรรมดาท่ีเราพบเห็นกนัอยูทุกวัน บังเอิญผมไมใชนักสํารวจ หรือนักคนควาเพือ่แสวงหาช่ือเสียงอะไร ผมเปนเพยีงพรานอาชีพ ท่ีดักจับสัตวขายตามใบส่ังของบริษัทผูรับซ้ือประการเดียวเทานั้น ผมจึงไมไดสนใจติดตามความจริงในเร่ืองนี ้ ไมเคยสงขาวหรือรายงานไปใหสถาบันคนควาเกี่ยวกับสัตวศาสตร หรือสมาคมนิยมไพรทราบ เพราะถากระโตกกระตากไป ก็เทากับหาเร่ืองยุงมาใสตัวโดยใชเหตุ พวกนั้นจะตองขอความรวมมือจากผมในการใหนําออกสํารวจ แลวก็พดูหวานลอมหรือกะเกณฑใหผมทํางานประเภท ‘กาชาด’ ไปแทนท่ีจะจายเงินใหแกผม ซ่ึงมันขัดกับอาชีพประจําวันอยูแลว” “คุณทําหลักฐาน ท่ีคนพบรอยเทาชางอันใหญโตผิดปกติธรรมดาตัวนัน้ไวหรือเปลา เปนตนวาถายรูปไว” เชษฐาซักมาโดยเร็วอยางสนใจ


461

รพินทรส่ันศีรษะ หวัเราะอยูเชนเดิม “ผมเรียนแลวครับวา ผมเปนพรานอาชีพ บุกปาดงอยูทุกวันนี้ก็เพื่อหาเล้ียงปากเล้ียงทองเปนจุดมุงหมายสําคัญ ผมไมใชนักสํารวจหรือวาคนตองการชื่อเสียงอะไรท้ังส้ิน ปนและเสบียงอาหารในขณะเดินปา จําเปนสําหรับผมยิ่งกวากลองถายรูปมากนัก กอนท่ีคุณชายจะมาติดตอวาจางผมใหนําทางคร้ังนี้ มีพวกนกัสํารวจจากสถาบันตางๆ มากมาย พยายามติดตอกับผม เพื่อขอใหเปนพรานนําทางเขาไปในดงดําท่ีวานี่ บางพวกตองการสํารวจพวกสมุนไพร บางพวกตองการสํารวจภูมิประเทศ สัตวปา และชนชาวเขาชาวปาเผาตางๆ บางพวกกต็องการแสวงหาทรัพยากรในปา สวนมากเปนชาวตางประเทศ แตละคนไมสามารถจะตกลงกับผมในเร่ืองราคาวาจางได จึงเปนอันลมเหลวไป ผมก็ไมไดโกงราคาอะไรมากมายนัก เพยีงแตขอเรียกใหคุมคาเหนื่อย และคาเสียผลประโยชนรายไดท่ีผมมีอยูแลวในปจจุบันนี้เทานัน้ เม่ือพลาดจากผม...พวกนั้นก็ติดตอไปทางพรานพื้นเมืองตางๆ และจางไดในราคาถูก ส่ีคณะมาแลวท่ีสํารวจลึกจากหลมชางเขาไป สองคณะสูญหายไปเลยโดยไมมีรองรอยวาจะกลับคืนมา อีกสองคณะเดินลึกเขาไปไดไมถึงอาทิตย ก็ตองกลับมาเพราะทนความกนัดารไมได เจ็บไขไดปวยสะบักสะบอมไปตามๆ กัน พวกท่ีสูญหายไปก็ไมเห็นมีใครกลาท่ีจะออกติดตาม มีพวกเพื่อนฝูงญาติมิตรติดตามมาชะงักอยูแถวหลมชางเทานั้น แลวก็พากันถอยกลับไปอยางผิดหวัง” นายจางผูสูงศักดิ์ของเขาท้ังสอง หันมามองดูตากันเองอีกคร้ัง “ฮืมม! คุณเพิง่จะมาเปดเผยเอากับเราเด๋ียวนี้เองแหละนะวา เคยมีพวกนักสํารวจพยายามจะบุกเขาไปในดงดําท่ีวานี่ แลวพากนัลมตายเสียนกัตอนัก จนนาจะขนานนามมันไดทีเดยีววา ‘ดงมหากาฬ’ ก็แลวตัวคุณเองเลา ในฐานะท่ีเปนเจาปาอยูในถ่ินนี้ท้ังหมด คุณไมเคยมีความคิดมากอนเลยหรือวา จะตองสํารวจมันใหปรุโปรงออกไปเพ่ือประโยชนในอาชีพของคุณเอง” “ผมคิดอยูเสมอครับวา สักวันหนึ่ง ผมจะตองบุกเบิกมันออกไปใหได แตท่ีแลวมานั้นมันยังไมมีความจาํเปนอยางใด สัตวปาในละแวกไมเกินหลมชาง ก็มากมายกายกองพอที่ผมจะแสวงหาไดไมยากเย็นอะไรเลย งานก็รัดตัวผมอยูตลอดเวลา ยังไมมีโอกาสที่จะไปใชเวลาใหสูญเปลาเชนนั้นได อีกประการหนึ่งมันเปนถ่ินท่ีไกลเกินกวารัศมีทํางานของผมโดยปกติ สมมติวาผมไปตั้งสถานีดักสัตวอยูในบริเวณนัน้ ผมก็คงไมมีปญญาจะลําเลียงมาสงใหแกบริษัทผูรับซ้ือได เพราะหนทางมันหางไกล กันดารเกินไป ถาสัตวในละแวกนี้มันรอยหรอหมดส้ินไป และสถานีรับซ้ือสัตวปาของบริษัทคุณอําพลขยายลึกตามเขาไปดวย ผมก็คงจะตองบุกเบิกไปถึงท่ีนั่น กินแดนลึกเขาไปเปนลําดับ...” แลวพรานใหญก็หัวเราะออกมาเบาๆ “...ข้ึนช่ือวาพวกนกัสํารวจปา สวนมากเทาท่ีผมเห็นมาเปนพวกรํ่ารวย รักในการผจญภัยบางเล็กๆ นอยๆ โดยถือเปนกําไรของชีวติ และวัตถุประสงคอันยิ่งใหญท่ีสุด ไมใชอยูท่ีการมุงท่ีจะสํารวจจริงจังหรอกครับ แตมุงในการทําตัวใหเดนดังหาช่ือเสียงเสียมากกวา ปาไหนท่ีมันล้ีลับ


462

กันดารจริงๆ อยางเกงก็แคเลียบเคียงเฉียดเขาไปดอมๆ มองๆ เทานั้น อยาไปเช่ือวาจะกลาบุกเขาไปสํารวจจริงจังอะไร อดขาว อดน้ําเขาสองสามวันก็ถอยกลับแลว แลวก็มานั่งเขียนรายงานยกเมฆเอา ใครจะไปรูเหน็ดวย นอกจากจะเช่ือเพราะใหเกยีรติกันเทานั้น มันยังมีดงลึกลับกันดารอีกมากมายนักในโลกนี้ ท่ีมนุษยผูเจริญแลวยางเหยยีบไปไมถึง เพราะฉะน้ัน ส่ิงใดก็ตาม ท่ีมันฟงดูเหมือนเรื่องนิยาย เราก็ไมอาจบอกถูกเหมือนกนัวา มันเปนนยิายหรือของจริง ดงดําท่ีเราจะบุกเขาไปภายหลังจากออกจากหลมชาง ซ่ึงนักสํารวจหลายคนเอาชีวิตไปท้ิงนี่แหละครับ...เปนแตเพียงประตูช้ันนอกดานแรกท่ีสุดของทิศทาง ท่ีจะมุงไปเทือกเขาพระศิวะเทานัน้ พวกท่ีสูญหายไปนัน้ ผมเช่ือวาคงเนื่องมาจากหลง อดอาหาร แลวก็ถูกไขปาเลนงานเอาถึงตาย เพราะความไมชํานาญของผูนําทางเสียมากกวา เพราะข้ึนช่ือวาปาแลว เราอยาคิดวามันจะมีอาหารใหเราหาไดงายๆ เสมอไป บางทีเดินติดตอกันตลอดท้ังอาทิตย หาแหลงน้าํ หรือสัตวมาใหเห็นสักตัวไมไดเลย ซ่ึงในภาวะเชนนี้ลองคิดเถิดครับวา ถาเสบียงของเราไมพอ เราจะอยูกนัไดอยางไร” “ผมติดใจเร่ืองสัตวพิลึกกกึกอืท่ีแงซายเลา วามันจะเปนความจริงไปไดอยางไร?” ไชยยนัตขยับตัวอยางอึดอัด “ก็อยางท่ีคุณชายเชษฐาพูดเม่ือตะก้ีนีย้ังไงละครับ ความพิลึกกึกกือมันเร่ิมตนมาต้ังแตคําวา ‘ขุมเพชรพระอุมา’ และลายแทงของมังมหานรธา ท่ีเขียนไวต้ังส่ีรอยกวาป นั่นเปนส่ิงเร่ิมตนมาแลวทีเดยีว ทุกส่ิงทุกอยางท่ีเราจะไดยินไดฟง มันลวนข้ึนตนดวยคําวา ‘จะเชื่อหรือไมวา...’ ท้ังนั้น และเกี่ยวโยงสัมพนัธกันเปนสายโซทีเดียว ถาส่ิงแรกมันจริงเสียอยางเดยีว ส่ิงท่ีตามมาท้ังหมด มันก็นาจะเปนไปไดท้ังนั้น ซ่ึงทุกส่ิงทุกอยางเหลานี้รอการพิสูจนของเราอยูในอนาคตอันใกลนี้ ส่ิงท่ีแงซายเลาใหฟงนั้น ถาเปรียบเทียบกับเร่ืองตางๆ ท่ีผมเคยไดฟงมาตลอดชีวิตท่ีอยูในปา ยังเปนเร่ืองเล็กนอยธรรมดาเหลือเกนิ ตะขายตัวเทาฝากระดานเรือนของแงซาย ผมวายังเล็กไปถาเปรียบเทียบกับท่ีผมเคยไดยินหนานไพรเลา ตะขาบของหนานไพรตัวเทาซุงขนาดใหญ เวลาเล้ือยมาที เสียงไมไรหกัราวกับพายุ...เถาวัลยกนิคน...แรดเผือก...ตนสักสีดํา...จงอางไฟชนิดท่ีเล้ือยไปทางไหนตนไมใบหญาไหมเกรียมราวกับถูกไฟเผา...กิ้งกาตัวเทาจระเข...โอย! สารพัดละครับ นิยายปาของเอช.ไรเดอร แฮกการด ก็ยังสูไมได ท้ังๆ ท่ีแกไมเคยรูจกัแฮกการดมากอน ระหวางนักเขียนเร่ืองผจญภัยในปาช่ือกองโลกคนน้ัน กับพรานเฒาพื้นเมืองท่ีเกิดมาไมเคยเหน็แสงไฟฟา ทําไมถึงนัดกนัมาโกหกไดเหมือนๆ กันยงัง้ันก็ไมทราบ แตตามประสบการณของผมนั้นพอที่จะใหเปนหลักไดวา ปายิ่งใหญข้ึนไปเทาไหร สัตวมันก็ยิ่งใหญตามข้ึนไปเทานั้น ปามันล้ีลับพิสดารเทาไหร สัตวมันก็ยิ่งลึกลับพิสดารไมเคยมีคนพบเหน็มากเทานั้น โลกน้ียังไมปรุโปรงสําหรับมนุษยตัวเล็กๆ หรอกครับ แมวามนุษยจะคิดเอาเองวาเขาไดมองเห็นมันอยางทะลุปรุโปรงแลว และกําแหงหาญจนกาวออกไปหมายสํารวจโลกอ่ืนๆ นอกเหนอืจากโลกท่ีเขาไดอาศัยอยู เร่ืองราวพิสดารมหัศจรรยไมนาเช่ือในปานี ่ ความจริงผมมีเร่ืองท่ีจะเลาใหฟงสามคืนก็ไมจบ แตมันเปนเร่ืองท่ีผม


463

ไดรับการเลาตอๆ มาเทานั้น ไมไดเหน็ดวยตนเอง จึงไมอยากจะนํามาเลาใหฟง ดูเปนเร่ืองเหลวไหล” ไชยยนัตลุกข้ึนเดินเวยีนชาๆ ไปรอบโตะสนามท่ีนั่งสนทนากันอยู เอามือลูบคาง ไมไดกลาวเชนไรอีก เชษฐาเคาะนิ้วลงกับขอบโตะเบาๆ “ก็ไมนาจะมีอะไรท่ีเราจะตองมานั่งวิจารณกัน ตราบใดก็ตามท่ีพวกเราทุกคนพรอมแลว ท่ีจะเผชิญหนากับมันทุกส่ิงทุกอยา...” ท่ีสุดหัวหนาคณะเดินทางก็กลาวข้ึนหาวๆ หนักแนนม่ันคงในนํ้าเสียงอันเปนบุคลิกของเขา “...วาแตนีแ่นะ แผนท่ีของมังมหานรธาท่ีคุณจะใชในการนําทางเร่ิมตนจากจุดไหน?” “ในแผนท่ีไมไดระบุถึงหมูบานหลมชางครับ เพราะในสมัยเม่ือส่ีรอยปกอนมันคงยังไมไดเปนหมูบานนอกจากปาลึก แผนท่ีเร่ิมตนท่ีภูเขาลูกหนึ่ง ในนั้นเรียกวา ‘เขาหวัแรง’ จากการเคยสํารวจตรวจสอบของผม โดยสอบเอาจากหลักฐาน ส่ิงแวดลอมอ่ืนๆ ท่ีระบุไวในแผนท่ีเขาหัวแรง ก็คือเขาลูกหนึ่งท่ีพวกกะเหร่ียงหมูบานหลมชางเรียกกนัวา ‘เขาจาว’ ในขณะน้ี มันอยูทางตะวนัออกเฉียงเหนือของหลมชาง เอาไวใหถึงหลมชางเสียกอน ผมจะไดเอาแผนท่ีออกมาอธิบายประกอบใหเหน็ชัดอีกทีหนึ่ง” “แนใจหรือวา ไมผิดท่ี?” “แนใจครับ” “ในแผนท่ีระบุถึงดงนี้ดวยหรือเปลา?” “ระบุชัดเลยครับ นี่เปนส่ิงสําคัญส่ิงหนึ่ง ท่ีทําใหผมสันนิษฐานไดวา เขาหัวแรงท่ีบอกไวในแผนท่ีก็คือ ‘เขาจาว’ นั่นเองในนั้นเรียกดงนี้ไววา ‘นรกดํา’ ปากทางเขาอยูในระหวางหุบเขาใหญสองลูก ผานปาแดงไปประมาณ 2 วัน จึงจะเขาเขตดงทึบอันเปนปาดกึดําบรรพท่ีใหญข้ึนเปนลําดบั คํานวณดูจากแผนท่ีท่ีเขียนไว ผมกะวาเราจะใชเวลาเดินทางผานดงกนัดารนี้ไปไมเกิน 7 วันเปนอยางสูง หมายถึงตองเตรียมอาหารและน้ําใหพรอม เสนทางเดินมุงเหนือตลอด แทงทะลุสวนท่ีแคบท่ีสุดของ ‘นรกดํา’ แหงนีไ้ปออกแองลักษณะกนกระทะตอนหนึ่ง แลวเบนข้ึนตะวนัออกไตไปตามสันเขา แลวก็ลงทุงราบอันแหงแลงกวางใหญ...ผมจําไมไดหมดหรอกครับ ตองการแผนท่ี” “รพินทร คุณคิดวานองชายของผมใชอะไรเปนเคร่ืองนําทาง” เชษฐาถามแผวตํ่า ดวงตาท้ังคูหร่ีลง พรานใหญนิ่งงันไปครูใหญ “เอ...ผมก็เดาไมถูกเหมือนกนัครับ แตอยากจะเช่ือวาอยางนอยท่ีสุด ชด ประชากร หรือคุณชายอนุชาจะตองมีแผนท่ีอะไรสักอยางอยูบางเหมือนกัน จะเปนแผนท่ีอันไหนและเขียนข้ึนโดยใครนั้น...ไมรูได เร่ืองท่ีจะมุงหนาไปแบบเดาสุมไมรูทิศทางเลยนั้น ผมไมเช่ือวาจะเปนไปได ลําพังเพียงแตระแคะระคายเร่ือง ขุมเพชรพระอุมา แลวก็มุงหนาออกเดนิทางเดาสุมไปโดยไมมีอะไรเปนท่ีหมายนําทางอยูบางเลยนัน้ มันเล่ือนลอยปราศจากหลักการเกินไป คุณชายอนุชาคงไมทําเชนนัน้”


464

ทันทีนั้น ไชยยันตผูเดนิวนอยูก็ชะงัก หนัมาโดยเร็ว “ตองไมลืมดวยนะวา อนุชา เร่ิมตนการเดนิทางของเขาท่ีหลมชาง อันเปนท่ีหมายเริ่มตนแหงเดียวกับเรานั่นแหละ นี่จะตองแปลวา เขาจับท่ีหมายเขาหวัแรงเปนจุดแรกอันตรงกับท่ีหมายเร่ิมตนในแผนท่ีซ่ึงอยูในมือของรพินทร” “ฮือม! จริงซินะ” เชษฐาอุทานออกมา จองดูพรานใหญ “จะเปนไปไดไหม ในขอท่ีวา อนุชามีแผนที่อันเดียวกับของคุณ” รพินทรเมมริมฝปากเกือบเปนเสนตรง ใครครวญหนัก “ผมเองก็ภาวนา ขอใหคุณชายอนุชาใชแผนท่ีอันเดียว หรือแผนท่ีซ่ึงมีลักษณะใกลเคียงกับท่ีผมมีอยูเปนเคร่ืองนําทางเถิดครับ มันจะชวยใหเราไดรองรอยของเขาชัดข้ึน แตเทาท่ีผมทราบจากเนวิน แผนท่ีอันนี้ มีอยูเพียงสําเนาเดียวเทานัน้ และอยูในกํามือของเขามาตลอด จนกระท่ังวาระสุดทายของชีวติ ซ่ึงมอบตอมาใหแกผม มันจะเปนแผนท่ีอันเดียวกนัไมไดเปนอันขาด ยกเวนแตจะมีแผนท่ีนําทางมุงไปยังเขาพระศิวะ ซ่ึงเขียนข้ึนโดยมือของคนอ่ืน เราจะคิดวามังมหานรธาไปถึงเทือกเขาพระศิวะ และทําแผนท่ีไวคนเดียวไมได คุณชายอนุชาอาจไดแผนท่ีอันอ่ืนท่ีใกลเคียงกันก็ได เราตองไมลืมหนานอิน คนใชสนิทคูใจของคุณชายอนุชาเสียอีกคนหนึ่ง หนานอินเปนพรานพื้นเมืองท่ีชํ่าชองมาก แผนท่ีหรือแนวนาํทาง อาจเกิดข้ึนโดยฝมือของหนานอินโดยตลอดกไ็ด หนานอินมีปูยาตายายบรรพบุรุษท่ีเคยระแคะระคายเร่ืองนี้มากอนเหมือนกัน” “แตตอนท่ีคุณพบเนวนิกระเซอะกระเซิงกลับมา และมาตายในมือของคุณนั้น คุณไมไดพบเนวนิท่ีหลมชางไมใชหรือ?” ไชยยนัตซัก “ไมใชหลมชางครับ แตเปนหวยเสือรอง หางจากหลมชางไปทางตะวันออกเฉียงใต ระยะเดินทางสองวัน แตเขตปาของหวยเสือรองก็ติดกบัดงมรณะนี้เปนแนวเดยีวกนั เชนเดยีวกบัหลมชาง ผมสันนิษฐานวา เนวนิคงจะรูทิศทางและชํานาญในดงท่ีเรียกวา ‘นรกดํา’ แหงนีด้ี เพราะฉะนั้นการเร่ิมตนเดินทางของเขาจึงเร่ิมตนท่ีหวยเสือรองแทนท่ีจะมาเร่ิมตนท่ีหลมชาง ตามที่ระบุไวในแผนท่ี” “แตเทาท่ีคุณเลามาต้ังแตตนนั้น...” เชษฐากลาวอยางรอบคอบระมัดระวัง “คุณบอกวา เนวินตัดเขาไปในดงนั้น หายไปประมาณสักหนึ่งอาทิตย แลวเขาก็ซมซานกลับออกมาในลักษณะของคนท่ีปวยหนกั เชนนั้นไมใชหรือ?” “ครับ อยูในราวเจ็ดหรือแปดวัน ไมมากไมนอยไปกวานี้แหละครับ สวนจะสักกี่วนัแนนอนลงไปเลยนั้น ผมก็จําไมไดเสียแลว ขณะน้ันผมเองก็ปวยอยู” “ถาง้ันเรามาลองสันนิษฐานกันดูอีกที ระยะเวลาที่เนวนิเขาดงไป และกลับออกมาอีกคร้ัง คุณคิดวาเขาควรจะเดินทางไปไดไกลสักเทาไหร?”


465

“ยังไมพนเขตดงมรณะนั่นเลยครับ คงจะมะงุมมะงาหราเปะปะอยูกลางดงนั้น แลวก็กลับออกมายังจดุหมายเร่ิมตนท่ีเกา ในลักษณะคนปวยหนัก เขาไมไดไปไกลเลย ถาจะเปรียบเทียบดู ก็ยังไมไดถึงหนึง่ในสิบสวน ของระยะทางจากแผนท่ีซ่ึงระบุไวท้ังหมด เพียงแคทวารดานแรกของขุนเขาพระศิวะ เขาก็เอาชีวิตไปท้ิงเสียแลว” “เนวินออกเดนิทางไปกี่คน?” “ส่ีคนครับ เสบียงอาหาร และอาวุธทันสมัยครบมือ ถาจะขาดกค็งขาดพวกเวชภัณฑ ยกเวนยากินแกไขเล็กๆ นอยๆ” “แลวอีกสามคนท่ีรวมทางไปกับเขาดวย?” “ผมไมเห็นครับ เห็นแตเนวินกลับออกมาจากดงนั้นเพยีงคนเดยีว มือเปลา...ไมมีอะไรเลย แมแตไรเฟลคูมือท่ีเคยถืออยู ลักษณะของเขาแสดงวาซมซานกระเซอะกระเซิงมาทีเดียว อันเนื่องมาจากไขหนักและกําลังจะหมดลมหายใจอยูรอมรอ ผมไมมีเวลาท่ีจะซักถามเขาใหไดความละเอียดวา เขาไดเผชิญกับอะไรมาบาง และพวกเขาอีกสามคนเปนตายรายดีอยูท่ีไหน ตลอดเวลา เขาเพอถึงแตเร่ืองขุมเพชรพระอุมา มาไดสติในระยะเวลาส้ันๆ กอนหนาท่ีจะส้ินลม เขาก็ส่ังความแกผมเพียงสองสามคํา พรอมท้ังมอบแผนท่ีให เพื่อนของเขาสามคนสันนิษฐานวาคงจะตายหมดกอนหนาเขา” “หมูบานหลมชาง จุดหมายเร่ิมตนของเรานี่ ลักษณะเปนยังไง ขอศึกษาคราวๆ กอนเถอะ” “ต้ังอยูบนไหลเขาครับ มีหมูบานอยูประมาณไมเกิน 20 หลังคาเรือน คนพวกน้ันเปนกะเหร่ียงดง แทบจะไมมีโอกาสติดตอกบัโลกภายนอก ทําไรขาวโพดกับไรกลวย หัวหนาเปนชายกลางคนอายุประมาณ 50 ป คุยเคยชอบพอกับผมดี เม่ือไปถึงท่ีนั่นแลว คุณชายกับคุณไชยยันตอาจไดเหน็ เกวยีนของคุณชายอนุชาและสัมภาระของท่ีไมจําเปนบางอยาง ฝากไวในความดูแลของหัวหนาหรือนายบานคนนี้ ซ่ึงผมเช่ือวาคงยงัอยูครับ” ไชยยนัตกํามือแนน ถอนใจเฮือก พึมพําออกมา “ทําไมนา...ทําไมถึงไมมีใครสักคนยับยั้งอนุชาไว อยางนอยท่ีสุด...พวกกะเหร่ียงท่ีหมู บานหลมชางก็เปนมนษุยกลุมสุดทายท่ีพบเห็นเขา ถาพวกนัน้บอกใหเขารูวาอะไรมันจะเกิดข้ึน และพยายามหามปรามเขาไว...” “แกก็รูนิสัยของอนุชาดีอยูแลวไมใชหรือ...” เชษฐาพูดแหบตํ่า สีหนาคลํ้าหมอง “คนคนนี้ ถาลงต้ังใจจะทําอะไรแลว ตอใหความตายมาขวางหนาเห็นอยูชัดๆ ก็อยาหวังท่ีจะสกัดกั้นไวได ทําไมอนุชาจะไมรูวาหนทางเบ้ืองหนามันเปนทางมรณะ แตเขาก็คงเช่ือม่ันวามันมีทางจะสําเร็จได และพรอมท่ีจะเส่ียง” ไมมีการแสดงความเหน็หรือปริปากเชนไรอีกจากนายจางของเขาท้ังสองคน


466

รพินทรถือโอกาสนั้นบอกขอตัวผละออกมา ขณะนั้นมันเปนเวลาส่ีทุมกวาเล็กนอย อากาศคืนนี้เยน็เยือกผิดไปกวาทุกคืนท่ีแลวมา น้ําคางลงจัดจนพืน้ดินและใบไมแหงท่ีหลนอยูเกล่ือนกลาดเปยกช้ืนชุมฉํ่าไปหมด พรานใหญเรียกประชุมคนของเขาและหวัหนาลูกหาบ แจงกําหนดใหทราบแนนอนวาจะถอนแคมปออกเดินทางพรุงนี้ ใหทุกคนตระเตรียมเกบ็ขาวของไวใหเรียบรอยพลางๆ เพื่อไมใหเสียเวลา สําหรับการเร่ิมตนออกเดินทางในตอนย่ํารุง เม่ือส่ังการนัดแนะกันเปนท่ีเรียบรอย เขาก็แยกตรงไปยงัท่ีนอนใตเกวยีน อันมีสัมภาระสวนตัวกองอยูท่ีนั่น ร้ือผาหมประจําตัวเกาๆ ผืนหนึ่งออกมา ใชถุงขาวสารแทนหมอนตามเคย เอนตัวลงนอนเอาผาคลุมตัวไว ต้ังใจจะสูบบุหร่ีใหหมดตัวแลวก็จะนอนหลับ บาดแผลท่ีเย็บไวโดยฝมือของแพทยสาวคนสวย เร่ิมจะปวดระบมข้ึนเปนลําดับๆ ท้ังๆ ท่ีพยายามสะกดใจลืมมันเสีย มันทวีความปวดเพิ่มข้ึนตามอุณหภูมิของอากาศท่ีลดลง ยิ่งหนาวเย็นลงเพียงไร มันกย็ิ่งระบมข้ึนเพยีงนั้น รพินทรเร่ิมกระสับกระสายและหงุดหงิด ผุดลุกผุดนั่งร้ือเปหลังสวนตัวออกหายา กินระงับปวดเทาท่ีมีติดตัวอยูไปตามแกน ใชบร่ันดีกรอกตามแทนน้ํา สิบนาทีผานไป เขายังไมสามารถจะหลับลงได รูสึกตนเองไดดีวา พิษไขเร่ิมจะแทรกซึมเขาเลนงานเสียแลว ทุกคร้ังท่ีขยับตัว มันปวดราวไปหมด ตัวรอนผาว แตรูสึกหนาวเยือกเขาไปถึงขั้วหัวใจ นอนขดตัวกอดอกคางส่ันกระทบกันเบาๆ เวลาจะผานไปนานสักเทาใดไมทราบได เม่ือลืมตาข้ึนอีกคร้ังเพื่อจะพึ่งบร่ันดีในขวด มานตาของเขาก็ตองขยายกวางข้ึนในทันทีนั้น ใครสองคน ยืนอยูหางจากท่ีเขานอนตะแคงขดตัวอยูออกไปเพยีง 3 กาว ในระดับทางดานศีรษะและทิศทางท่ีเขาหันหนาไป แสงไฟจากในกองท่ีกอไวหางๆ กองหนึ่งสองใหเห็นถนัด คนหนึ่งยืนกอดอกเอียงคอนอยๆ เดนตระหงานอยูเบ้ืองหนาเกือบจะเรียกไดวาคํ้าหัว ใบหนาขาวโพลนตัดกับกลุมผมสยายเคลียไหล สวนอีกคนหนึ่งยืนสํารวมเยื้องไปทางเบ้ืองหลังเล็กนอย สูงใหญกํายํา ในมือหิ้วกระเปายามเล็กๆ “คุณหญิง!” เขาอุทานออกมา พรอมกับพยายามยันกายข้ึนอยางยากเยน็ ดาริน วราฤทธ์ิ ทรุดตัวลง มือหนึ่งแตะยันไหลรพินทรไว บังคับใหหยุดอยูในลักษณะคร่ึงนอนคร่ึงนั่งนั่น หลังมือของอีกขางหนึ่งแตะอังท่ีหนาผากและซอกคอของเขา แลวหัวเราะหึๆ “โธเอย!...นึกวาจะเปนเหล็กไหลท่ีไหนมา ท่ีแทก็มนษุยปุถุชนธรรมดานี่เอง เปนยังไง นายพรานใหญใจฉกาจ?” “ผมรึ? ก็...ปกติเรียบรอยดนีีค่รับ วาแตคุณหญิงมีธุระอะไรหรือครับ?” “เปลาหรอก...” แลวหลอนก็ลุกข้ึนยนื หันไปพยักหนากับแงซาย


467

“ไป! เรากลับกันเถอะ เธอไมนาจะไปโกหกฉันเลยวา พรานใหญของเรากําลังจับไข หลอกใหฉันเดินออกมาได เธอรูไหมวาเธอดูหม่ินเขามากนะ ในการท่ีไปบอกฉันวาเขาไมสบาย จอมพรานผูยิ่งใหญอยางเขานะรึ จะเปนอะไร เธอทําใหฉันตองพลอยเสียเวลานอนดวย” ดารินขยับตัวจะหันกลับ รพินทรรองออกมา “เดี๋ยว!...” แลวเขากห็ันไปมองแงซายอยางงงๆ พยายามทรงตัวนั่งตรง “แงซาย ฉันไมเขาใจอะไรเลย แกไปบอกอะไรนายหญิงหรือ?” “ผมเดินตรวจบริเวณ มาเห็นผูกองนอนตัวส่ันอยูครับ ผมเรียกหลายคร้ัง ผูกองไมรูสึก จับตัวดู เห็นรอนมาก ผมก็เลยไปปลุกนายหญิง” “นี่แกเดินเขามาจนถึงตัวฉัน จับตัวฉันแลวหรือนี่?” “ครับ แตผูกองไมรูสึกเลย ผมจะปลุกแรงๆ ก็ไมกลา เพราะเหน็ผูกองกําลังจับไข” “เธอต่ืนไมเขาเร่ือง แงซาย ความจริงเขาไมไดเปนอะไรเลย ไป! กลับเถอะ กําลังนอนสบายทีเดียว ไปปลุกได” หลอนเสริมมาอยางหนาตาย เหนยีวแขนแงซาย กาวออกเดิน “ผมยอมแพครับ คุณหญิง!” เสียงหาวๆ ดงัมาจากพรานใหญ หลอนชะงักอีกคร้ัง เลิกค้ิวเอียงคอหันมาดู รพินทรหัวเราะแหบๆ กลาวตอมา “แตผมขอตําหนิคุณหญิงสักหนอยเถิดวา คุณหญิงเปนศัลยแพทยผูชํานาญเสียเปลา เย็บแผลยังไงก็ไมทราบ ปลอยใหอักเสบทําพษิเอาได มิหนําซํ้าไขยังข้ึน” ดารินหันขวับมาเต็มตัว ยกมือเทาเอว ลืมตาโตรองออกมา “แน! ดูซิ ดูพดูเขา คนบาอะไรยังง้ีก็ไมรู นี่พาลเปนเหมือนกันหรือนี่ ใครใชใหคุณบุกปาบุกดงออกแรงหนักเม่ือเชานี ้ หะ? แลวใครใชใหคุณยิงปน .458 เลนเห็นเปนของสนุกเม่ือหวัคํ่านี้ ฉันบอกคุณแลวไมใชเหรอวา คืนนี้แหละเปนไดรูฤทธ์ิแลวมันผิดคําพดูไปไหม อวดเกงแลวก็เกงไปใหตลอดซิ ยอมแพทําไม” “หมออยามัวมาทะเลาะอยูกบัคนไขเลยครับ จะชวยคนไขยังไงไดบางก็ชวยดีกวา ถาคนไขเกิดตายลง คุณหมอเองก็จะลําบาก หรือคิดวาสามารถเดินทางตอไปไดโดยไมจําเปนตองพึง่พรานคนนี้ก็ตามใจ” หลอนจุปากเบาๆ โคลงศีรษะมองดูพรานใหญอยางสมน้าํหนาแกมสมเพช แลวพยักหนากับแงซายอีกคร้ัง ทรุดตัวลงตามเดิมออกคําส่ังใหเขานอนราบลง “นาแปลกมากนะ ไมเคยมีประวัติท่ีไหนมากอน แทนท่ีหมอจะขูคนไข คนไขกลับขูหมอ” “ก็หมอขูคนไขมานานแลวนี่ควรจะใหคนไขขูหมอเสียม่ังซิ”


468

“สงสัยแผลท่ีเย็บไวจะปรินะ แลวก็คงจะติดเช้ือบาดทะยกัแลว” “ตายเสียไดก็ดเีหมือนกนั สัญญาจางจะไดสุดส้ินลงเสียที ไดเงินฟรีๆ ไมตองมาทนลําบากบุกปาฝาดงอยูอีก” “ไมตองกลัว ยังไมใหหนตีายเสียกอนหรอก ถึงยังไงก็ตองบังคับใหอยูเพื่อเปนลูกจางตามสัญญาตอไป แตก็ตองตามธรรมเนียมของหมอกับคนไขหนอยนะ คือถาหมอเกิดความหม่ันไสข้ึนมา คนไขกต็องเจ็บหรือทรมานมากหนอย รูๆ อยูแลวไมใชหรือวาหมอคนนี้บางทีก็มือเบา บางทีก็มือหนกั มันแลวแตเปนลมๆ ไป เอาละ ถอดเส้ือออก ดแูผลหนอยซิ” “ไมตองดูไมไดเหรอ ฉีดยาระงับประสาทใหผมสักเข็ม ยากินแกอักเสบสักเม็ดสองเม็ด มันก็ไอแคนั้นเอง” “ถาคิดวาจะรักษาตัวเองไดก็ดีเหมือนกัน ฉันจะท้ิงกระเปายานี่ไวให จัดการชวยเหลือตัวเองกแ็ลวกนันะ เลือกใชยาเอง ในนี้มียาทุกชนิด” รพินทรถอนใจเฮือก รูดซิปเส้ือแจ็กเกตหนังออกโดยดี แลวปลดดุมเส้ือลาสัตวช้ันในท่ีใชปกติในเวลากลางวันออก แบะอกเส้ียวสีขาง อันมีบาดแผลท่ีเย็บไวให ดารินหวัเราะหึๆ ในลําคออยูเชนนั้น ใชไฟฉายตรวจสองดูบาดแผล เสียงพรานใหญบนเบาๆ “หนาวจะตาย ยังใหถอดเส้ืออีก” “ไมตองบน!” หลอนตวาดเบาๆ ปนหนาเครงขรึม แลวแกลงถอนใจเฮือก หันไปทางแงซายผูคุกเขาสงบนิ่งอยูใกลๆ “แงซาย ถาไมมีพรานใหญคนนี้เสียแลว เธอพอจะรับหนาท่ีนําทางไปยังเทือกเขาพระศิวะไดไหม?” รพินทร ไพรวลัย กลืนน้ําลายลงคออยางยากเย็น หนุมกะเหร่ียงพเนจรยิม้ฟนขาว ส่ันหัว “ผมเห็นจะไมมีทางนํานายหญิง กับคณะไปถึงเทือกเขาพระศิวะไดหรอกครับ เพราะผมไมรูทาง” “ตายเลย!...” ดารินอุทาน ทําหนาเศรา “แลวเราจะทํายังไงกนัดีละ เขาเห็นจะไมรอดเสียแลวละ แผลอักเสบเปนพษิในข้ันอันตรายรายแรงทีเดียว ท่ีเยบ็เอาไวแตกปริเปนหนอง ข้ึนขอบเขียวเลย เอา! ชวยกันไปตามมีตามเกิดก็แลวกันนะ แตเพื่อความไมประมาท บอกใหพวกเราเตรียมขุดหลุมไวลวงหนาไดแลว สงสัยวาคงไมขามคืนนี้หรอก” พรอมกับพูด หลอนจัดการฉีดยาใหเขาหนึ่งเข็ม รพินทรกะพริบตาปริบๆ มองดูหนาแพทยสาวคนสวยคูปรับสําคัญ แงซายคงยิ้มเหน็ฟนขาวอยูเชนนัน้ ลุกข้ึนเดินไปแยกกองไฟ นํามากอนข้ึนใกลๆ กับใตเกวยีนท่ีรพินทรยึดเปนท่ีนอนสองกองเพ่ือเพิ่มความอบอุนให


469

ระหวางท่ีหนุมกะเหร่ียงพเนจรสาละวนอยูกับการสุมไฟ หญิงสาวสงยาเม็ดชุดหนึ่งใหเขา จอมพรานรับมาเดาะในฝามือแลวโยนเขาปาก หันไปควาขวดบร่ันดี แตหลอนเหนีย่วแขนไว ปลดกระติกน้าํท่ีแขวนไวขางลอเกวียนสงใหเขาแทน รพินทรยักไหลนิดหนึ่งเทน้ําจากกระติกกรอกตามหลังยาเขาไปโดยดี “จะเปนการดทีีเดียว ถาผมหลับลงในคืนนีแ้ลวไมต่ืนข้ึนมาอีก” “ฉันก็คิดยังง้ันเหมือนกนั ถาไมหวงถึงขอผูกพันตามพนัธะสัญญาจางท่ีเราเปนฝายหลวมตัวเซ็นสัญญากับคุณไปแลว จะอยางไรก็ตาม คุณควรจะขอบใจแงซายใหมากหนอย เขามีความรูสึกท่ีดีตอคุณเสียยิ่งกวาท่ีคุณมีตอเขาเสียอีก ถาไมใชเพราะแงซายละก็ ฉันคงไมเดินออกมาท่ีนี”่ พรานใหญยิ้มขรึมๆ มองไปทางหนุมกะเหร่ียงพเนจรผูกําลังขนฟนมากอใหเขา แลวยักไหลอีกคร้ัง “แงซายมีความจําเปนในดานสวนตัว ไมนอยไปกวาคณะของคุณหญิงเหมือนกนั ในการท่ีจะตองชวยดแูลเอาใจใสผมไว ไมใหผมเปนอะไรไปเสียกอน จนกวาผมจะนําทางไปถึงเทือกเขาพระศิวะสําเร็จ” “หมายความวายังไง?” “ก็หมายความวา ถาไมมีผมเสียคนเดยีว แงซายก็ไปไมถึงเทือกเขาพระศิวะ ท่ีเขาตองการจะไปใหถึงดวยวัตถุประสงคเรนลับอะไรสักอยางหนึ่ง เพราะฉะน้ันเขาก็คงไมอยากใหผมตายเสียกอน ซ่ึงจดุมุงหมายอันนี้ ก็เปนจุดมุงหมายเดียวกับคุณหญิงนั่นแหละ” หลอนเลิกค้ิว “ฮือม ก็อาจเปนไดนะ เพราะฉันเช่ือวาแงซายก็คงมีความรูสึกเชนเดยีวกับฉันนั่นแหละ คือหม่ันไสคุณเต็มประดา แตก็จําเปนท่ีจะตองพึ่งคุณ” พรานใหญหัวเราะ จุดบุหร่ีอัดควันลึก “แงซายเขาไปปลุกคุณหญิงรึ?” “ก็ไมไดปลุกหรอก ฉันไมไดนอนหลับ เห็นแงซายเขาไปยืนลับๆ ลอๆ อยูปลายตีนเตียงสนามของฉัน ฉันนอนสังเกตเขาอยูนาน รูสึกวาเขามีเร่ืองอะไรท่ีตองการจะพูดกับฉัน แตไมกลาเขามาปลุกจึงถามออกไป แงซายก็บอกเร่ืองท่ีมาพบคุณนอนส่ันเปนเจาเขาอยู” “คุณหญิงไมไดนอนหลับเลย หรือวาหลับไปแลวเพิง่จะตื่นข้ึนมา” “ไมไดหลับเลย” “ต้ังแตเขานอนเม่ือตอนหวัคํ่า?” “ใช” “ผมนึกวาคุณหญิงหลับไปแลวเสียอีก เห็นเขานอนหวัคํ่าผิดไปจากทุกคืน นี่กแ็ปลวา ตลอดเวลา ไดยินคุณชายเชษฐา คุณไชยยันตและผมคุยกนัอยูตลอดเวลานะซิ”


470

“ก็ไดยนิถนัดรูเร่ืองเขาใจดีเหมือนนั่งรวมวงอยูดวยนัน่แหละ เวนไวแตฉันนอนฟงอยูบนเตียง ในมุง” “ทําไมไมออกมาปรึกษาหารือกับพวกเราดวย” หลอนหัวเราะ “ข้ีเกียจนั่งรวงวงอยูดวย รําคาญหนา เขมนใครอยูคนหนึ่งเลยหลบเขาไปนอนเสียง้ันเอง ต้ังใจจะนอนใหหลับ แตบังเอิญมันไมหลับ” “รําคาญหนาผม?” “รูอยูแลวยังมีหนามาถามอีก” “ความจริงผมก็ต้ังใจแลววา จะพยายามทําตัวใหดีท่ีสุด ไมใหคุณหญิงเกิดเขมนหนาข้ึนอีก แตความพยายามของผมมันชางลมเหลวไมเปนทา จนปญญาเอาเสียจริงๆ นึกไมออกเลยวา ผมไดทําอะไรใหคุณหญิงเกดิหม่ันไสข้ึนอีก” “นั่นนะซินะ มันแปลก อาจเปนเพราะดวงของเรามันเปนอริกันกระมัง ดูคุณมันชางขวางๆ ในสายตาหรือความรูสึกของฉันอยูตลอดเวลา ท้ังๆ ท่ีฉันเองก็พยายามอยางยิ่งเหมือนกันในขอท่ีวาจะมองคุณในแงด”ี “เอาละ ในรอบ 24 ช่ัวโมงท่ีแลวมา ผมไดทําอะไรใหเปนท่ีขัดใจคุณหญิงบาง?” “แปลวาจะยอมรับผิดง้ันหรือ?” “เรียกวาเราหาทางปรับความเขาใจกนัเสียดกีวา ถาผมผิด ผมก็จะยอมรับผิด แตถาผมไมผิด ผมก็จะไดช้ีแจง” ดารินจุดบุหร่ีสูบบาง มองดูพรานใหญดวยประกายกึ่งเนือยชากึ่งแฝงความหมาย ชนิดท่ีเขาอานไมออก “คุณเปนคนไขของฉัน” หลอนเอยเนิบๆ เปาควันบุหร่ีเปนทางยาวลงตํ่า ประสานมือกอดอกดวยความหนาวสะทานของอากาศกลางดึก “แตคุณอวดดกีับฉันมาก ส่ังอะไรก็ฝาฝน ไมปฏิบัติตามคําส่ัง ตัวเองกาํลังเจ็บ หมอส่ังใหหยุดพักนอนเฉยๆ เสียสักวนั กลับอวดเกงบุกปาออกแรงอีก เอาละ เม่ืออางวาจะออกสํารวจเพราะระแคะระคายเร่ืองไอแหวง ก็ไมวาอะไรแลว หนอยกลับมาถึงแคมป ยังเอาปน .458 ออกมาซอมยงิเปาเลนเห็นเปนของสนุกกันใหญ แรงสะทอนถอยหลังของปนขนาดนั้น มันกระเทือนตอบาดแผลของคุณเทาไหรบาง นัดสองนัดกย็ังพอทําเนา นี่ยิงใหญ อวดเกง นึกวาตัวแข็งแรงทรหดอดทนเหนือกวามนษุยโดยท่ัวไปทั้งหลายเขา บุญเหลือเกินนะ แผลที่เย็บไวมันไมถึงกบัฉีกออกไป นั่นก็ไมอยากจะวาอะไรอีกเหมือนกัน ทีนีพ้อจะเอายาใหกิน ถามวาเปนอยางไรบาง บอกไดหนาตาเฉยวาไมเปนอะไรเลย ก็ดีซิ...เม่ือไมเปนอะไรแลวจะตองพึ่งยา พึ่งหมอทําไม เสร็จแลวตัวเองมานอนเจบ็


471

แผลตัวส่ันเปนเจาเขาอยู จนกระท่ังแงซายผานมาเหน็เขา ทนดูอยูไมได ถึงกับไปตามฉัน คนอยางนี้นะ นาเวทนานักหรือ?” “ถาคุณหญิงจะถือวา การเจบ็แผลของผมไมไดบอกกับคุณหญิง โดยท่ีตัวเองพยายามจะลืม หรือไมเอาใจใสกับมันเสีย คิดวามันจะทุเลาไปเอง เปนความผิดละก็ ผมก็ขอยอมรับผิด” “รับสารภาพมาเสียไดอยางนีก้็ดี จะไดปราณีกนัไดบางเม่ือเวลาเดินปาหรือนั่งหาง ถึงแมฉันจะเขมนหนาคุณสักขนาดไหน ฉันก็ยงัตองจําใจปฏิบัติตามคําส่ังเช่ือฟงคุณ ไมวาคุณจะเบงสักขนาดไหน เพราะยอมรับในความจริงวา คุณเปนผูนาํ มีความชํานาญเหนือกวาและรับผิดชอบโดยตรง ท้ังดุ ท้ังขู ท้ังบล๊ัฟสารพัด ทีนี้พอคุณกลายมาเปนคนไขของฉันบาง ฉันเปนหมอ คุณยังมาทําเกกทาอวดวิเศษอยูอีกง้ันหรือ” “ครับ ผมเขาใจแลววา ทีใครก็ทีใคร” “ออ! นี่กลาอาฆาตง้ันหรือ? เดี๋ยวเหอะ...เดี๋ยวไอยาท่ีฉีดแกปวดมันกลายเปนยาพิษข้ึนมาเสียเทานั้น เหน็ไหม เทาแลวเทารอด ก็อดขวางไมไดอยูนั่นเอง” “ครับๆ ผมกลัวคุณหมอแลว กลัวลานเลย” รพินทรยกมือไหวทวมหวั ดารินคอนนิดหนึ่ง บนอุบอิบในลําคอพรอมกับลุกข้ึนยนื “เอาละ นอนพักเสีย ไมตองคอยกังวลอะไรอีก คืนนี้ฉันจะส่ังใหแงซายอยูยามตรวจระวังตลอดท้ังบริเวณแคมปของเราเอง เดี๋ยวจะใหแงซายเอาผาหมมาใหอีกผืน เห็นผาหมแลวทุเรศส้ินดี ผืนเทากระแบะมือ ดํายังกะผาข้ีร้ิว” กลาวจบ หลอนก็เดนิกลับไปยังเต็นท มีแงซายตามหลังไปดวย ครูใหญอดีตนายทหารกองโจรกะเหร่ียงก็เดินกลับมาท่ีเขาอีกคร้ัง หอบผาหมผืนใหญใหมเอ่ียมผืนหนึ่งมาสงใหเขา “นายหญิงใหเอามาใหผูกอง” “ขอบใจมาก แงซาย” พรานใหญกลาวเรียบๆ ตาจบันิ่งอยูท่ีใบหนาของคนรับใชประจําตัวของคณะนายจาง ยิ้มใหนดิหนึ่ง “ฉันอาจเดินทางพรุงนี้ไมได ถาหากแกไมไปตามนายหญิงออกมา” “ผูกองเปนยังไงบาง?” “ดีข้ึนมาก พรุงนี้คงเดินไดโดยปกติ ถาไดหลับสัก 5-6 ช่ัวโมง ใหตายซิ! ฉันไมยกัรูตัวเลย ตอนท่ีแกเขามาดูฉันใกลๆ และถูกเนื้อตองตัวฉัน ถาเสือมันยองเขามาคาบก็คงเสร็จไปแลว” “นายหญิง ส่ังผมใหมาบอกผูกองวา นอนใหหลับสนิท ใหผมดูแลบริเวณแคมปตลอดท้ังคืน”


472

รพินทรพยักหนา ปดปากหาว บาดแผลท่ีปวดระบมอยูเม่ือสักครูนี้ บัดนี้ทุเลาลงมากแลว ประสาทออนระโหย หนังตาหนักอ้ึงเพราะฤทธ์ิยานอนหลับ “ดีมาก! ฝากดูแลแทนดวยนะ ความจริงแกไมจําเปนตองมาอยูยามตลอดทั้งคืนหรอก เวรอยูยามของพวกลูกหาบมีประจําอยูแลว จะพักนอนบางก็ได แตควรหูไวหนอยเทานั้น สําหรับฉันคืนนี้คงหลับเปนตาย” “นอนหลับใหสบายเถิดครับ โปรดอยางกังวล” พรานใหญเอนตัวลงนอนอีกคร้ัง ใชผาหมท่ีบริจาคมาให โดยนายจางสาวคนสวยคลุมทับผาผวยบางๆ เกาๆ ของเขาอีกช้ันหนึ่ง เล่ือนหมวกสักหลาดลงมา หลุบหนาหลุบตาลง แงซายจัดการเติมเช้ือฟนเขาไปในกองไฟท่ีสุมอยูขางๆ กายเขาท้ังสองดาน แลวเดินผละไปเงียบๆ จะเปนเพราะความหนาวเย็นแทบจัดเขากระดูกดําหรืออะไรก็ไมทราบได จอมพรานสะดุงลืมตาข้ึน พบตัวเองนอนขดตัวตะแคงคู หมวกท่ีปดหนาไวหลุดตกไปขางๆ ไฟท่ีกออยูใกลเขาท้ังสองกองหมดเปลวแลว เหลือแตถานแดงวับแวมบริเวณแคมปรอบดาน แลเหน็เปนภาพสลัวรางตะคุมๆ อยูท่ัวไป ทางปลายเทาของเขา รางเปนเงาทะมึนของแงซายยืนอยูท่ีนั่น มือขวาถือไรเฟล มือซายมีไฟฉายแปดทอน กําลังฉายกราดไปมาออกไปยังราวปาอันมืดมิด รพินทรขยับตัวข้ึนในลักษณะคร่ึงนั่งคร่ึงนอน พอดีกบัท่ีใบหนานั้นหันมาทางเขาพอดี ตาของหนุมกะเหร่ียงพเนจรผูลึกลับท่ีประสานเขา เปนประกายประหลาดอยูในเงามืดอันคลุมเครือ กอนท่ีเขาจะเอยปากเชนไร แงซายก็เคล่ือนเขามาใกลมองเห็นกันไดถนัด ดวงหนาสีทองแดงเปนเงามันละเล่ือมนัน้มีแววกังวลอึดอัดใจเรนลับ “ผูกองไมไดหลับหรอกหรือ?” เสียงของแงซายแหบต่ําแผวเบา “ฉันต่ืนเดีย๋วนีเ้อง มีอะไรผิดปกติหรือ?” พรานใหญถาม พยายามกวาดสายตาไปรอบๆ แลวมาจับนิ่งอยูท่ีใบหนานัน้ดวยความพิศวง แงซายขมวดค้ิว สายหนาชาๆ ปฏิเสธ แลวหยดุชะงักนิ่งเหมือนจะใชประสาททุกสวน คนหาอะไรสักอยางหน่ึงแลวยิ้มออกมากรานๆ เสียงท่ีกลาวตอมาเกือบจะเปนเสียงกระซิบ “ไมมีอะไรผิดปกติ แต...” อดีตนายทหารโจรกะเหร่ียง ฉายไฟกราดสูงตํ่าไปยังแนวปาทึบรอบดานอีกคร้ัง “ผูกองรูสึกเหมือนอยางท่ีผมรูสึกหรือเปลา?” “รูสึกอะไร?” “คืนนี้ ปาท้ังปาเงียบเหลือเกนิ ผิดไปกวาทุกคืน”


473

แมจะงวงแสนงวง รพินทร ไพรวัลย ก็ตาสวางโพลนข้ึนในบัดนั้น กะพริบตาถ่ีๆ จองหนาแงซาย แลวพยายามเง่ียหูสดับรหัสปา เกงท่ีเคยเกกรองนานๆ คร้ังไดยนิลอยตามลมมาแตไกลตลอดท้ังคืน บัดนี้เงียบสงบ ชางซ่ึงมักจะรองอยูในหุบก็หายไป แมแตเสือ หรือหมาปา อันมักสงเสียงประดับดงแถบน้ีอยูตามปกติ ก็ไมปรากฏ คงไดยนิแตเสียงน้ําคางท่ีหยดลงมากระทบพ้ืนใบไมแหงอยูเปาะแปะเปนจงัหวะ ภายหลังจากสะกดใจฟงอยูครูใหญ รพินทรก็หัวเราะออกมาเบาๆ “แกลืมไปแลวหรือแงซาย เม่ือตอนหัวคํ่า เราทดลองไรเฟลออกสนั่นปา สัตวในละแวกนี้มันต่ืนเสียงปนเตลิดหนีไปหมด” แงซายโคลงหวัชาๆ อยูเชนนั้น กัดริมฝปาก “มันเงียบท่ีสุดของความเงียบ! เกง กวาง เสือ ชาง หรือหมาปาอาจไมมีเสียงใหเราไดยินได หากมันไมไดอยูในละแวกใกลเคียง แตจักจั่น เรไร และตุกแกปา ทําไมมันถึงพากันพรอมใจเงียบสงบลงไปหมดเชนนี!้” พรานใหญยันกายลุกข้ึนนั่งตัวตรงในทันทีนั้น เง่ียโสตสดับตรับฟงเสียงอีกคร้ัง...จริงของแงซาย ดงทึบอันชุกชุมไปดวยสรรพสัตวท้ังดงท่ีแวดลอมอยูในขณะนี้ มันเงียบสงัดเอาจริงๆ แมแตเสียง จักจั่น เรไร ตุกแกปา หรือแมลงทุกชนิดก็ไมทําเสียงใหปรากฏข้ึน ราวกับปาจะตกอยูในมนตสะกดของอะไรสักอยางหน่ึง ความเงียบอันมีปริศนานาพศิวงชนิดนี้แหละ ท่ีจอมพรานอยางเขายอมจะตองตระหนักไดดวีา มันเปนความเงียบกอนหนาท่ีจะเกิดอะไรขึ้นสักอยางหนึง่ ซ่ึงไมสามารถจะทํานายไดถูก หรือมิฉะนั้น ก็เปนเหตุการณประจวบเหมาะอันปกตธิรรมดาท่ีสุดโดยไมเกิดอะไรขึ้นเลย ซ่ึงบาง คร้ังบางคราว ปาก็มีลักษณะเชนนีไ้ดเหมือนกัน เขาสบตาแงซายอีกคร้ัง ยิ้มขรึมๆ “ฮือม! จริงของแก ประสาทสัมผัสของแกดีมากแงซาย ฉันเองก็ไมชอบความเงียบแบบน้ีเหมือนแกเหมือนกัน มันทําใหเราตองอึดอัดกระวนกระวายยังไงพกิล แตปามันก็อาจนอนหลับไดเหมือนกนันี่นะ แลวแตจังหวะเวลาของมัน” “ผมสังเกตมาช่ัวโมงเต็มๆ แลว มันเงียบเชนนี้มาต้ังแตผูกองลมตัวลงนอนคร้ังแรก” แงซายพูดเหมือนรําพึง แลวก็ซุนฟนเติมใหท่ีกองขางกายเขา บนอะไรอุบอิบอยูในลําคอฟงไมไดศัพท ลักษณะทาทีสังเกตไดชัดวาไมสบายใจนกั ทําจมูกฟุดฟด สูดลมหายใจหนักๆ แลวเงยหนาข้ึน “แกไดกล่ินอะไรหรือ?” “ผูกองไดกล่ินอยางผมหรือเปลา อากาศคืนนี้มันหนักขนยังไงบอกไมถูก มีกล่ินคลาๆ ดอกไมอะไรสักอยางหนึ่งลอยมา ขาดๆ หายๆ คลายๆ กล่ินดอกลําเจยีก”


474

“ประสาทของฉันอาจชาไปกไ็ดนะ แงซาย ฉันไมไดกล่ินอะไรนอกจากควันไฟ ยาท่ีนายหญิงของแกใหฉันกิน ทําใหสมองของฉันหนกัไปหมด อยากจะนอนอยางเดยีว แกไดกล่ินอยางวานี่หรือ?” “ผมก็ไมทราบวาจะเปนอุปาทานหรือเปลา ผูกองกินยา ผูกองงวงนอน ผมไมไดกินยา และในเวลากลางคืนผมไมเคยอยากนอนเลย แตสําหรับคืนนี้ หนังตาผมหนักเหลือเกนิ” “ฉันบอกแกแลววา ถาแกงวงนอนแกก็นอนได แตขอใหหูไวเทานั้น” “ผมเกรงวาถาผมหลับคืนนี้ ผมคงไมต่ืนไวนัก เพราะฉะน้ัน ผมพยายามจะไมหลับ ลูกหาบท่ีอยูเวรทุกคืนไมเคยหลับเลย แตคืนนี้หลับ! ผมเดินไปปลุกสองคร้ังแลว ท้ังๆ ท่ีเปนคนละคน คนละผลัดเวรกัน ทําไมยามท้ังสองคนเผลอหลับในขณะท่ีอยูยามเหมือนกนัท้ังสองคนก็ไมทราบ” “แลวพรานของฉันส่ีคนนั่นละ ฉันจัดหนาท่ีไวใหผลัดเวรประจําหนึ่งคนเสมอ?” พรอมกับพูด รพินทรพยายามกวาดสายตามองหาพรานคูใจของเขา แตก็มองไมเหน็เคาวาจะมีใครตื่นเลยสักคนเดยีว นอกจากลูกหาบคนหนึ่ง ซ่ึงนั่งคลุมผาสัปหงกอยูริมกองไฟดานหนึ่ง “นาจัน เปนเวรสําหรับอยูยามผลัดสองคืนนี้ แตเม่ือประมาณสักคร่ึงช่ัวโมงมานี่เอง แกฝากยามผมไว บอกวางวงเต็มที ตอนนี้กห็ลับไปแลว” รพินทรขมวดค้ิวนิดหนึ่ง แตแลวความพิศวงคลางแคลงของเขาก็ถูกอํานาจความงวงเหงาอิดโรยเคล่ือนเขามาบดบังเสีย หนังตาท้ังคูจะปดเสียใหได ยกมือข้ึนปดปากหาว พยกัหนาส่ังวา “พวกเราคงจะออนเพลียอิดโรยกันมามากสําหรับวันนี้ พรุงนี้ก็จะตองเดินทางแลว เช่ือแนวาไอแหวงหรือเสือคงจะไมปวนเปยนเขามาใกลแคมปเราคืนนี้หรอก แกต่ืนอยูคนเดียวกพ็อแลว แตอยาลืมนะ ถานึกอยากจะนอนเม่ือไหรละก็ กอนนอนปลุกพรานของฉันคนใดคนหนึ่งข้ึน ใหเขาอยูยามแทน” แงซายขยับปาก มีทาเหมือนจะเอยอะไรกบัเขาอีก แตรพินทรงวงเสียจนหมดความสนใจ เอนตัวลงนอนตามเดิม หลุบหมวกลงมาปดหนาเสีย เพยีงอึดใจเดียว เขาก็หลับสนิทเพราะอํานาจยานอนหลับของแพทยหญิง ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธ์ิ เวลาผานไปทามกลางบรรยากาศอันแสนท่ีจะสงัดเงียบเยียบเย็น เสียงบางรองแทรกมาตามลมดึกยาวเยือกอีกคร้ังหนึ่ง ฟงประดจุเสียงรองครวญครางของภูตผีปศาจ แลวทุกส่ิงทุกอยางก็ถูกสะกดใหนิ่งเปนดษุณีเชนเดิม ในเต็นทมีเสียงพลิกตัวของไชยยันต แลวก็ละเมออะไรเอะอะล่ันออกมาคําหนึ่ง ดารินผูนอนอยูเตียงกลางสะดุงต่ืนข้ึนดวยเสียงนั้น หลอนรูสึกตนเองวากําลังหลับสนิท และต่ืนข้ึนอยางงัวเงียท่ีสุด เพราะเสียงท่ีเขามากระทบโสตประสาท หญิงสาวรองเรียกเพื่อนชายอกไปสองสามคําเบาๆ ก็ไมไดยินเสียงตอบ นอกจากเสียงกรนเปนจังหวะแสดงวาหลับสนิท หลอนจึงเลิกสนใจ


475

เพราะรูวานั่นเปนการละเมอ พลิกตัวนอนตะแคง กระชับผาหมใหแนบกระชับเขามาอีก เพราะความหนาวเยน็จับข้ัวหัวใจ ทันทีนั้นเอง ฆานประสาทของหลอนก็สัมผัสกับกล่ินแปลกประหลาดท่ีไมเคยมากอนลอยกรุนเขามา มันหอมเอียนๆ อยางไรบอกไมถูก รูสึกวิงเวียนมึนงง ในลักษณะคลายดมยาสลบ คลับคลายคลับคลา ไมแนใจตนเองวาขณะนี้ตนไดตืน่รูสึกตัวแนชดัอยูหรือวาเคล้ิมฝนไป รางกายออนหมดเร่ียวแรง หลอนพยายามฝนเปดเปลือกตาอันแสนหนักข้ึน มองฝามุงสนามท่ีขึงครอมเตียงผาใบอยู กวาดไปรอบดานโดยท่ีกบ็อกไมถูกวาตองการจะมองหาอะไรในขณะนั้น...ปาแถบนีมี้ดงลําเจียกอยูดวยหรือยังไง...หรือวาใคร อุตริเอาดอกลําเจียกเขามาไวในกระโจมพักต้ังแตเม่ือไหร...สมองของหลอนถามตัวเอง คร้ันแลว ขณะนั้นเอง จะเปนดวยสายตาฝาด หรือประสาทอันอลเวลมึนชาในขณะน้ีหลอนตัวเองอยางหนึ่งอยางใดไมทราบได หลอนเห็นแสงเรืองๆ ของอะไรชนิดหนึ่ง ปรากฏขึ้นท่ีผนังของผาใบเต็นทตอนหลังคา มันแดงวบูเปนดวงราวกับโคมกระสือ หรือมิฉะนัน้ก็หิ่งหอยยักษรัศมีท่ีเปลงสวางเรืองออกไปเปนวงกลม ขนาดชามกะละมังยอมๆ เหมือนมีใครเอาดวงไฟมาทาบอยูบนหลังคาเต็นทดานนอก และแสงนัน้ผานผาใบเขามา หญิงสาวลืมตาโพลง พยายามเพงจองจับอยูท่ีดวงแสงนั้น ท้ังๆ ท่ีเปลือกตาท้ังสองถวงหนักเต็มที รางกายทุกสวนหนักอ้ึงไปหมด กระดิกกระเดีย้ไมไดราวกับเหน็บชา หรือความรูสึกแบบผีอํา มันเปลงแสงวาบวบูแดงโรอยูอึดใจ กห็ร่ีหายไป อีกอึดใจใหญๆ ตอมา กแ็ดงวาบข้ึนอีก แตในคราวนี้เปล่ียนท่ีไปปรากฏอยูบนหลังผาเต็นทตอนที่ตํ่าลงมา แลวก็ดับ แลวก็สวางข้ึนอีกในลักษณะเดิม เคล่ือนเปล่ียนท่ีไปรอบๆ ผนังเต็นทอยางแชมชา กล่ินฉุนเอียนๆ ยิ่งโชยตลบ สมองของหลอนส่ังการคร้ังแรก ก็คือตองการเอ้ือมมือไปหยิบปนส้ันประจําตัวใตหมอน...หลอนไมมีความสามารถ! สมองไดแตส่ังเทานั้นแตรางกายไมอาจเคลื่อนไหวไดตอไป หลอนคิดวาจะรองเรียกเชษฐาหรือไชยยันต แตก็ไมมีเสียงหลุดออกมาจากลําคอ ดวงตาท้ังคูหร่ีลงเปนลําดับ งวงและเพลียอยางไมเคยปรากฏมากอนในชีวิต จากนั้นทุกส่ิงทุกอยางกเ็ลือนรางเหมือนภาพฝนราย... รพินทร ไพรวัลย ต่ืนข้ึนในลักษณะพรวดพราด เพราะถูกเขยาปลุกโดยแรงพรอมกับเสียงเรียก พอลืมตาข้ึนก็เหน็บุญคํา เปนคนเขยาปลุกเขา จัน เกิด และเสย อันเปนพรานพ้ืนเมืองของเขารายลอมอยูรอบกาย แตละคนหนาต่ืนเลิกล่ักกระหดืกระหอบ ขณะน้ันฟาเพิ่งจะเร่ิมสาง อากาศขมุกขมัวไปดวยหมอกเชามืด แตกพ็อจะมองเหน็หนากันไดถนดั โดยไมตองอาศัยแสงไฟรอบบริเวณแคมป พวกลูกหาบจบักันเปนกลุมเสียงพูดฟงไมไดศัพท “อะไร? เกิดอะไรข้ึน?”


476

เขารองออกมาเร็วปร๋ือ “ลูกหาบของเรา! เสร็จไปอีกคนแลว!!” เปนเสียงบอกละละละลักแทบจะฟงไมเปนภาษาของบุญคํา พรานใหญกระโดดผางข้ึนยนืท้ังตัว “เสือลากไปเหรอ?” “ไมใชครับ มันเปนอะไรก็ไมรู นอนตัวแข็งท่ือ ไมมีรอยบาดแผลอะไรทั้งส้ิน! ศพนอนอยูโนน” รพินทรเผนพรวด ตรงเขาไปท่ีศพของลูกหาบคนหน่ึง ซ่ึงขณะน้ีพวกลูกหาบท้ังหลายกําลังยืนลอมวงดูอยู ในพริบตานั้น เชษฐา ดาริน และไชยยันต ในชุดนอน แสดงวาเพิ่งจะถูกปลุกข้ึนมาอยางกะทันหันเชนกัน ก็วิ่งพรูออกมาจากเต็นทตรงเขามาโดยเร็ว ภาพท่ีเห็นทําใหทุกคนยนืจองตะลึงงันอยูกับท่ี ริมโขดหินเล็กๆ ใกลกับกองไฟมอดกองหนึ่ง รางของลูกหาบคนหน่ึง นอนตัวคูตะแคงศีรษะพาดอยูกบัยามสวนตัวเหนือกระสอบปานท่ีปูรองไว เปนชายรางใหญวยัประมาณ 30 ป ตาท้ังสองปดสนิทลักษณะเหมือนหลับ เวนไวแตวาไมมีลมหายใจ และรางกายเย็นชดืเหมือนทอนหิน รางนั้นไมปรากฏรองรอยของบาดแผลใดๆ ท้ังส้ิน!


477

21 รพินทรทรุดตวัลงอยางรวดเร็ว เอ้ือมมือไปขยับจะพลิกรางนั้น แตมือของใครคนหนึ่งในจํานวนคณะนายจางของเขาควาไหลอยางกะทันหัน กระชากยับยัง้ไว “เดี๋ยว! อยาเพิ่งแตะตองศพ!!” เจาของมือและเจาของเสียงหามคือ ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธ์ิ พรานใหญชะงักตามคําส่ังนั้นทันที พอจะเขาใจในบัดนั้นวา การหามของนายจางสาวคงจะเนื่องมาจากเหตุผลทางการแพทยเก่ียวกับการชันสูตรนัน่เอง ความตระหนกตกใจทําใหเขาเกือบจะทําอะไรลงไปชนดิเขลาไดถนัด ดารินสมแลวท่ีเปนแพทย แมหลอนจะไดรับความต่ืนเตนตกใจตอเหตุการณ ซ่ึงเห็นอยูในขณะนี้สักเพียงใด ก็ยังมีสติพอท่ีจะแสดงความรอบคอบถ่ีถวนตามฐานะของหลอน ซ่ึงในขณะนี้ไมมีใครนกึไปถึง เชษฐาดําเนินการซักถามสอบสวนเหตุการณข้ึนในทันทีนั้น ความปรากฏออกมาวา ผูตายชื่อ ‘เลิน’ คร้ังสุดทายท่ีเพื่อนลูกหาบใกลชิดเห็นวาเขามีชีวิตอยูนั้น คือเวลาประมาณ 2 ทุมเศษของเม่ือคืนนี้ ภายหลังเวลาอาหารเย็นและจดัการเตรียมเกบ็สัมภาระขาวของตามคําส่ังของพรานใหญแลว เลินไดลมตัวลงนอนยงัตําแหนงท่ีเขาไดนอนตายอยูนี้ ซ่ึงตามปกติก็เปนท่ีนอนประจําของเขาทุกคืนนับแตมาต้ังแคมปอยูท่ีนี่ คนท่ีนอนใกลชิดเขาท่ีสุด มีท่ีนอนหางประมาณ 3 วา ยนืยันวาขณะท่ีลมตัวลงนอน เลินสูบบุหร่ีใบตองแหงและคุยกบัตนอยูครูใหญ จงึตางคนตางหลับไป เชาตรูหยกๆ นี่เอง ลูกหาบทุกคนต่ืนข้ึน เตรียมตัวเพื่อเอาควายเขาเทียมเกวียนและหุงหาอาหาร มีเลินคนเดียวท่ีไมยอมลุก เม่ือเพื่อนสงสัยเขามาเขยาปลุก จึงพบวาเขาไดส้ินใจเสียแลว และไดเอะอะโวยวายกันข้ึน เหตุการณท่ีเพื่อนลูกหาบท้ังหลายคนพบวาเลินนอนตาย เกิดข้ึนเม่ือสองสามอึดใจท่ีแลวมานี่เอง เลินนอนตายอยูในลักษณะเดมิของการนอนหลับ เทาท่ีเพื่อนใกลชิดท่ีสุดเห็น และทุกคนยืนยนัวา ขณะท่ีมาพบวาเปนศพไปแลวนั้น ลักษณะของศพก็อยูในสภาพเดิมกับท่ีเหน็คร้ังแรก ไมมีใครเคล่ือนยายใหผิดรูปรอยไป การตรวจสอบรองรอยในละแวกใกลเคียงศพ ไมพบวาจะมีวีแ่ววของสัตวชนิดใดท้ังส้ินกลํ้ากลายเขามาใกลผูตาย เม่ือเชษฐาหันมาสอบสวนยาม และเหตุการณภายในบริเวณแคมปของเม่ือคืนท่ีผานมา ก็มาถึงความจริงในขอท่ีวา ทุกคนนอนหลับสนิทกันหมด แมกระท่ังพวกอยูยาม


478

“ผมหลับเปนตายเลยครับ เปนการหลับอยางประมาทท่ีสุดเปนคร้ังแรกในชีวิตนอนกลางปาของผม!” พรานใหญสารภาพเสียงตํ่าลึก แววตาเครงขรึม สอแววเสียใจ “นั่นไมมีปญหาอะไรเลย มันเปนผลมาจากยาระงับประสาท และนอนหลับอยางแรงท่ีฉันใหคุณเพื่อตองการใหพกัผอน” ดารินบอกโดยเร็ว มองดูเขาดวยแววตาแสดงความเหน็ใจเปนคร้ังแรก ไชยยนัตเอ้ือมมือมาจับแขนพรานใหญบีบ “เปนธรรมดา รพินทร เม่ือคืนนี้คุณจับไขไมสบายเพราะพิษบาดแผล และนอยกใ็หยาระงับกับคุณ คุณก็ตองหลับไปอยางไมรูเร่ืองเลย มันนาประหลาดเหลือเกิน ผมเองกบัเชษฐากห็ลับอยางชนิดไมรูสึกตัวเหมือนกัน ไมมีใครรูสึกตัวกนัเลยสักคน” เชษฐาสอบพวกท่ีอยูยามเม่ือคืนนี้เปนรายคน เวรยามของลูกหาบยอมรับวาหลับไมรูสึก ตัว ต้ังแตยามท่ีสอง และไมมีการปลุกกันข้ึนมาผลัดเปล่ียนเวรเหมือนเชนเคย จนัผูมีฐานะเปนพราน และมีหนาท่ีอยูยามกํากับเวรท่ีสอง ก็สารภาพวาเปนอะไรไมทราบ งวงเหงาข้ึนมาอยางผิดปกติ และไดไปบอกฝากยามแงซายไว ตนเองขอนอนพักและกห็ลับผล็อยไป แงซายเปนคนสุดทายท่ีถูกเรียกเขามา หนุมกะเหร่ียงพเนจรมีลักษณะอาการขรึมสงบเฉยเมยอยูเหมือนเดิม แตสีหนาสลดเครียด “ผมก็หลับครับ เจานาย หลับท้ังๆ ท่ีเตือนตัวเองอยูทุกขณะวาจะไมยอมหลับ...” แงซายยอมรับตามตรง ดวยเสียงหาวอาจหาญอันเปนนิสัย “เปนการเผลอหลับอยางไมทันรูสึกตัว เพราะฉะน้ันผมจึงไมไดปลุกนาจันข้ึนเพื่อเปล่ียนยาม ตามคําส่ังของผูกอง” “เลาถึงเหตุการณบริเวณแคมปเทาท่ีแกรูเห็นกอนหลับซิ” รพินทรซักมาโดยเร็ว “เม่ือผูกองหลับไปแลว ผมออกเดินไปรอบๆ บริเวณ เหตุการณปกติดีทุกอยาง ผมเดินไปปลุกเตือนยามลูกหาบอีกคร้ังหนึ่ง ตรวจรอบๆ บริเวณอยูสามส่ีเท่ียว ก็กลับมานั่งท่ีริมกองไฟหนากระโจมพกัของเจานาย ผมเผลอตัวนั่งหลับท่ีขอนไมหนากระโจมนัน่เอง มาต่ืนข้ึนอีกคร้ังพรอมๆ กับลูกหาบทุกคน” “แปลวาแกเปนคนสุดทายท่ียังต่ืนอยู ภายหลังจากท่ีทุกคน พวกเราหลับไปหมดส้ินแลว?” ไชยยนัตถาม “ครับ ผมเช่ือวาเปนคนสุดทาย เฉพาะทุกคนท่ีนอนอยูนอกเต็นท เพราะขณะท่ีผมยงัเดินตรวจอยูนั้น เห็นทุกคนหลับหมด” “ไมรูสึกวามีอะไรผิดปกติเลยหรือ?”


479

เชษฐาย้ํา แงซายชําเลืองมองไปทางรพินทร สบตาพรานใหญท่ีจองอยูกอนพอด ี จอมพรานเมมริมฝปากแนน หนัไปมองดูคณะนายจางของเขา “ผมเพ่ิงนึกออกเดีย๋วนีเ้องครับ กอนท่ีผมจะหลับไปภายหลังจากท่ีคุณหญิงออกมาใหยา แงซายเจามาพบผม เราพูดอะไรกันสองสามคํา ถามันจะมีอะไรผิดปกติ มันก็ผิดตอนนี้แหละ ยกเวนแตตอนนัน้ผมงวงและเพลียเสียจนไมทันจะเฉลียวคิด แลวก็นกึไมถึงวามันจะเกดิเหตุรายอะไรเกิดข้ึน ซ่ึงกย็ังไมแนใจเหมือนกันวา มันเปนเหตุการณประจวบเหมาะ หรือวาลางรายท่ีเตือนมาลวงหนา เปนผลใหลูกหาบของเราตายอยางท่ีเห็นกนัอยูนี่” “อะไรท่ีวาผิดปกติ?” เชษฐาและไชยยันตถามมาเกือบจะเปนเสียงเดยีวกัน รพินทรมองสบตาแงซายอีกคร้ัง “กอนท่ีผมจะหลับไปในคร้ังสุดทาย สังเกตเหน็แงซายเดินยามอยูคนเดียว ลักษณะกระสับกระสายยังไงพิกล เขาเปรยกับผมวาปามันเงียบผิดปกติ ผมก็รูสึกวามันจะเปนจริงตามท่ีแงซายพูด จกัจัน่หรือตุกแกสักตัวก็ไมทําเสียงข้ึน ระยะนั้นมันเปนระยะเงียบสงบอันยาวนานทีเดยีว แงซายยังบอกอีกวาเขาไดกล่ินอะไรบางส่ิงบางอยาง แลวก็บนวาเขารูสึกงวงผิดไปกวาทุกคืน ผมก็ส่ังวาเขาจะนอนก็ได แตกอนนอนใหปลุกพรานของผมคนใดคนหน่ึงข้ึนมาอยูยามแทน เพิ่งจะมารูความจริงกันเดี๋ยวนี้เองวา แงซายเผลอหลับไปโดยไมทันจะปลุกคนของผมใหเฝายามแทน” “ฮือม ประหลาดเหลือเกนินะ นีแ่ปลวาเม่ือคืนพวกเราทุกคนหลับกนัหมดนะซิ ไมมีใครต่ืนอยูเลยหลังจากแงซายมอยไปเปนคนสุดทาย” หัวหนาคณะเดินทางครางออกมา “ผมคิดวาคงเปนเชนนัน้ครับ และสันนษิฐานวาลูกหาบของเราคนนี้ตายในขณะท่ีพวกเราทุกคนพากนัหลับหมด” ระหวางท่ีทุกคนอ้ึง ดารินขมวดค้ิวเหมือนจะคิดอะไร แลวหนัขวบัไปทางคนรับใชประจําแคมป ผูยืนหนาซีดขาวอยู ถามโดยเร็ว “แงซาย นี่เธอบอกกับพรานใหญเม่ือคืนนี้วาเธอไดกล่ินนั้น เธอไดกล่ินอะไรชนดิไหน บอกใหละเอียดซิ” “ผมบอกกับผูกองวา ผมไดกล่ินจางๆ บอกไมถูกวามันเปนอะไร แตรูสึกวากล่ินจะคลายดอกลําเจียก มันเหม็นและหอมปนกันอยางไรไมทราบ” หญิงสาวเมมริมฝปากแนน เบิกตาโตจองหนาแงซายอยูเชนนัน้ กล่ินท่ีแงซายบอกมันนาจะเปนกล่ินเดียวกับท่ีลอยมาสัมผัสจมูกของหลอนเม่ือคืนนี้เอง กอนหนาท่ีจะผล็อยหลับไปอยางสลบไสล


480

“ขณะท่ีแงซายบอกกับคุณวาไดกล่ินขนาดนั้น คุณไดกล่ินดวยหรือเปลา?” แลวหลอนก็พุงสายตากลับไปยังรพินทร จอมพรานส่ันศีรษะ “เปลา! แตเอาแนกับจมูกของผมตอนน้ันไมได ยาท่ีคุณหญิงใหผมแรงเกินไป จนประสาทสวนใหญชาไปหมด” “เอ...ถามันจะยังไงๆ เสียแลวละซิ...” ดารินรองออกมา มองดูหนาพี่ชายและไชยยันต “ระหวางแงซายกับฉัน ทายไมถูกวาใครจะหลับไปกอนใคร เพราะกล่ินท่ีแงซายบอกนั้นฉันเองก็ไดกล่ินเหมือนกัน ไมเพียงแตไดกล่ินเทานั้น ยงัดูเหมือนจะเห็นอะไรประหลาดๆ อีกดวย เวนไวแตคิดวามันเปนความฝน นี่พอมาไดรูจากแงซายในเร่ืองนี้ ฉันก็แนใจวา ฉันไมไดฝนเด็ดขาดในตอนนั้น” “ทําไม นอยไดกล่ินอยางวานี่แลวก็เหน็อะไรประหลาดๆ...ไหนลองบอกซิ” พี่ชายซักมาโดยเร็ว ทุกสายตาท่ียนืลอมศพของลูกหาบในขณะน้ี จับมายังหลอนเปนตาเดียว หญิงสาวยกมือตบขมับเบาๆ เหมือนจะเรียกรองความทรงจํา แลวก็บอกวา “เดี๋ยวคะ เดีย๋วนอยจะเลาถึงส่ิงท่ีนอยเหน็แปลกๆ เม่ือคืนนี้ใหฟง ขอตรวจดูศพกอนเถอะ กอนอ่ืนเราตองการรูวาเขาตายเพราะอะไร และตายมาเปนเวลาสักเทาไหรแลว บางทีเราอาจพบสาเหตุการตายของเขา ชนดิท่ีไมมีอะไรเรนลับซอนเง่ือนนัก เขาอาจถูกงูพิษดอดมากัดในขณะที่นอนหลับ และตายในทันทีกอนท่ีจะรูสึกตัวก็ได” ทุกคนเหน็ดวยกับความเหน็ของหลอน ดารินเร่ิมตนทําการชันสูตรศพในทันทีนั้น โดยแงซายกับรพินทรทําหนาท่ีชวยเหลือในการพลิกหรือเคล่ือนไหวศพ ตามแตความตองการในงานตรวจสอบอยางถ่ีถวนของหลอน ตามแขนขา ใบหนา ตลอดจนกระท่ังสวนตางๆ ของรางกายแมในรมผาทุกสวน ไมปรากฏรองรอยใดๆ ท้ังส้ิน ทุกคนเต็มไปดวยความพศิวงงงงันเหลือท่ีจะกลาว ดารินตรวจกระท่ังบนหนังศีรษะท่ีปกคลุมไปดวยเสนผมดก ไมพบบาดแผลใดๆ ท้ังส้ิน ลักษณะของศพซีดและคลํ้าจนดูเขียว ตายมาแลวประมาณไมเกิน 5-6 ช่ัวโมงนี่เอง “หวังวาหมอนีค่งไมไดเปนลม หรือหัวใจวายไปเองเฉยๆ นะ” ไชยยนัตพึมพาํออกมา “เปนไปไมได! ลักษณะของเขาเปนคนแข็งแรง มีสุขภาพดีคนหนึ่ง ดูจากรูปรางขอลําก็รู” แพทยสาวประจําคณะเดินทาง คานหนักๆ ในลําคอ แตแลวในขณะนั้นเอง เชษฐาผูยืนกอดอกพิจารณาดูศพอยางเงียบๆ ก็ช้ีบอกมาวา “นอย! ดูท่ีซอกคอศพนั่นซิ รูสึกวาจะมีอะไรผิดสังเกตนะ”


481

ท้ังหมดพุงสายตาไปยงัเปาหมายตามคําบอกของเชษฐาในทันทีนั้นแลวเพง ดารินกมลงพิจารณาดูอยางถ่ีถวน ท่ีซอกคอดานซายมือของศพ ปรากฏเปนแวนเขียวคลํ้าวงกลมเสนผาศูนยกลางประมาณสองนิ้ว ถาไมสังเกตแทบจะมองไมเหน็ เพราะกลืนกับผิวของศพ ซ่ึงเปนคนคลํ้าอยูแลว วงกลมเขียวนั้นขยายขึ้นมาเล็กนอย และใจกลางเปนตุมแดงๆ ปรากฏอยูตุมหนึ่งลักษณะคลายมด หญิงสาวพิจารณาโดยรอบคอบอยูอึดใจใหญ จึงพยักหนาใหทุกคนดู ตางคนตางมองดตูากันเองไปมา ภายหลังจากสํารวจดูรองรอยน้ัน “รอยอะไรนะ? เธอคิดวายังไงนอย ตามความเหน็ของเธอ?” ไชยยนัตครางแหบๆ “ไมมีปญหาอะไรอีกแลว สําหรับเหตุการณท่ีทําใหเขาตาย รอยท่ีเห็นอยูนีแ่หละคือตนเหตุ” “เขาตายอยางไร?” ม.ร.ว.หญิงดาริน ยักไหลนิดหนึ่ง หวัค้ิวยังขมวดยุงอยูเชนนั้น “ถาเหตุการณนี้เกิดข้ึนในเขตท่ีเจริญแลว ฉันจะลงความเห็นไดทันทีวาเขาถูกฆาตกรรม คนรายใชเข็มฉีดยาท่ีบรรจุยาพิษอยางแรง ฉีดเขาท่ีเสนเลือดท่ีซอกคอของเขา แตนีมั่นมาเกิดข้ึนในปา ฉันก็ลงความเห็นไมถูกเหมือนกนัวาตนเหตุมันมาจากอะไร ตุมแดงที่ปรากฎอยูใจกลางวงเขียวท่ีซอกคอนี่ตรงกับเสนเลือดใหญเสนหนึ่งพอดี ซ่ึงสันนษิฐานวามันจะตองเปนบริเวณท่ีเปดเผยท่ีสุดสวนหนึ่ง ในขณะท่ีเขานอนหลับ เพราะสวนอ่ืนคงจะถูกคลุมดวยผาหม และเขาตายโดยไมมีโอกาสเจ็บปวดหรือรูสึกตัวท้ังส้ิน เปนการตายในขณะหลับ” “นอยแนใจหรือวา ตุมแดงเล็กๆ กับวงเขียวนั่นเปนสาเหตุการตายของเขา” พี่ชายถามย้ํา หลอนไมไดตอบในทันทีนัน้ แตหันไปขอมีดเหน็บจากเอวของแงซายออกมาถือไว เงยหนามองดูทุกคนแลวกมลงจับขอมือศพขางหนึ่งข้ึนมาพลิกหงายข้ึน ใชใบมีดอันคมกริบเฉือนลึกลงไปจนถึงเสนเลือดใหญท่ีขอมือขางนั้น มันเปดเนื้อขาวเวอออกไปกอน อึดใจเดยีวก็มีโลหิตสีคลํ้าไหลซึมออกมาเล็กนอย ทุกคนมองดูหลอนอยางงงๆ แพทยสาวใชมีดปายเลือดใหทุกคนด ู “เห็นไหมคะพี่ใหญ เลือดท่ีพอจะเหลืออยูในตัวของเขาบางเหลานี ้ กลายเปนพิษไปหมดแลว ดําปเลย พิษชนดิหนึ่งรายแรงขนาดท่ีจะทําใหคนตายไดในทันที วิ่งซึมซาบไปตลอดทุกเสนเลือดใหกลายเปนสีดําคลํ้าผิดปกติไปเชนนี้ ทางท่ีพษิเขาถาไมอยูท่ีจุดเล็กๆ ตรงกานคอนั่น ก็คนไมพบท่ีไหนอีกแลว” ทุกคนงันไปอีกคร้ัง แงซายลืมตาโพลงจองศพนิ่งอยูเชนนั้น รพินทรปายแขนเช็ดเหง่ือบนหนาผาก หร่ีตาลง ท้ังๆ ท่ีเปนเวลาเชาตรูอันมีอากาศเย็นสด เหง่ือกผุ็ดซึมไปตลอดท้ังใบหนาเขา ทุกคนใบหนาเครงเครียด


482

“รอยเข้ียวงูหรือเปลา รพินทร?” หัวหนาคณะเดินทางเอยข้ึนกับพรานใหญเกือบจะเปนเสียงกระซิบ จอมพรานกลํ้ากลืนความรูสึกบางอยางลงคอ ส่ันศีรษะชาๆ ตาจับนิ่งอยูท่ีรอยบาดแผลซ่ึงเปนเพียงแคจุดเหมือนรอยเข็มฉีดยานั้น “ไมใชแนครับ รอยเข้ียวงูจะไมมีลักษณะเปนเพียงแคจุดแดงท่ีเราเห็นอยูนี่ มันจะเปนรูบาดแผลลงไปใหเห็นชัดทีเดยีว และจะปรากฏสองรู คือเขียวคูดานบน ในขณะท่ีมันงับลงมา” “ถาง้ันอะไร? พวกแมลงพษิรายกาจบางชนิด? เปนตนวาแมงมุมประเภท ‘แบล็ควิโดว’ อยางในแอฟริกา หรือพวกท่ีใกลเคียงกัน?” พรานใหญโคลงหัวอยูเชนนัน้ คอยๆ ลุกข้ึนยืนจากทาคุกเขา “ผมสารภาพวา จนปญญาท่ีจะบอกไดจริงๆ ครับสําหรับเหตุการณท่ีเกดิข้ึนคร้ังนี้ ในชีวิตเกือบสิบปของผมท่ีทองเท่ียวหากนิอยูในดงแถบนี้ นอกจากพวกงูแลว ผมไมเคยพบสัตวจําพวกแมลงชนิดใด จะมีพษิรายกาจพอที่จะกัดหรือตอยคนท่ีกําลังนอนหลับใหตายสนิทไปโดยไมทันรูสึกตัวไดเลย ถึงแมงูก็เหมือนกัน ตอใหเปนจงอางดวยซํ้าไป ถากัดใครเขา คนถูกกัดกอนตายก็จะตองรูสึกตัวทุรนทุราย ไมตายเงียบๆ ไปอยางนี”้ “แลวเราจะสันนิษฐานกันอยางไรนี่?” ไชยยนัตระเบิดออกมาอยางกระวนกระวาย “กอนอ่ืนเราลองวิเคราะหดกูอนวา อะไรก็ตามทีซ่ึงมันเปนเจาของรอยจุดแดงตรงกานคอของศพลูกหาบเราคนน้ี มันทําข้ึนดวยจุดมุงหมายอะไรของมันกันแน มันควรมีจุดประสงคของมันโดยเฉพาะไมใชหรือ คงไมใชเพราะเจตนาจะมาฆาเขาเสียเฉยๆ หรือยังไง นายพราน?” ดารินกลาวข้ึนอยางใครครวญเต็มไปดวยเหตุผล พรานใหญผงกศีรษะลง “ถูกของคุณหญิงครับ สัญชาตญาณของสัตวปาทุกชนดิ เม่ือจะจูโจมเลนงานคนหรือสัตวอ่ืน มันยอมมีเหตุผลของมันเสมอ สวนมากก็คือการหาอาหาร การตอสูปองกันตัวเม่ือเห็นวาจะมีภยั หรือมายกก็ารแกแคนตอบแทน ซ่ึงตามปกติแลวก็มีเปอรเซ็นตนอยท่ีสุด สําหรับในกรณีนี้เราตัดเร่ืองสัตวใหญส่ีเทาออกไปได รวมท้ังประเภทงูทุกชนิดดวย เหลือแตไวจําพวกแมลงมีพิษเทานัน้ ทีนี้ถาเปนแมลงมีพิษราย ถาคนเรานอนหลับสนิทไมไดเคล่ือนไหวไปกระทบตัวมัน มันกจ็ะไมกดัหรือตอยเปนอันขาด” “รอยตุมแดงท่ีปรากฏอยูบนผิว ซ่ึงตรงกบัเสนเลือดใหญท่ีกานคอ พอจะเปนเหตุผลใหเราสันนิษฐานไดไหมวานัน่เปนการเจตนาอะไรชนิดหนึง่ เอาละ มันจะเปนอะไรก็ตามที จากหลักฐานท่ีศพนี่พอจะคาดคะเนไดไหมวา ทําไมมันจึงเจาะลงตรงกับเสนเลือดใหญของเขา” รพินทรจองตาหลอนนิ่ง “คุณหญิงหมายความถึงวา มันเจตนาดูดเลือดของเขาเชนนั้นหรือครับ?”


483

“จะเปนไปไดไหมละ ตามความเหน็ของคุณ ในฐานะท่ีคุณก็เปนพรานเช่ียวชาญกับสารพัดสัตวปามานาน” “ถาง้ันก็แปลวา ความตายของเขาเกิดข้ึนเพราะเลือดท่ีถูกสูบออกไป?” หลอนยิ้มขรึมๆ ส่ันศีรษะ “เลือดท่ีถูกสูบหรือดูดออกไปมันไมมีปริมาณมากมายนักหรอก ไมมากจนถึงกับทําใหเขาตาย แตท่ีตายมันเปนเพราะพิษรายตะหาก มันแบงออกไดเปนสามนยัคือ หนึง่ปลอยพิษใหหมดสติหรือตายเสียกอนแลวดดูเลือด สองระหวางท่ีดดูเลือด ก็ปลอยพิษเขาไปดวยพรอมกัน สามดูดเลือดใหเต็มอ่ิมเสียกอนแลวปลอยพิษ นี่เปนการสันนิษฐานตามขอชันสูตรในหลักวิชาแพทยของฉัน” อ้ึงไปอึดใจใหญ รพินทรก็กมหัวลง “ผมเห็นดวยตามขอสันนิษฐาน โดยมูลฐานหลักวิชาของคุณหญิงครับ” “เอาละ ทีนี้ในฐานะท่ีคุณเปนพราน คุณจะบอกเราไดหรือยังวามันคืออะไร เจาส่ิงนัน้ดูดกินเลือดคนของเราแลวปลอยพิษจนเปนผลใหเขาตาย โดยท้ิงรองรอยใหเห็นเพียงแคตุมแดงเล็กนิดเดียวท่ีกานคอนั่น” ดารินสรุปมาโดยเร็ว เชษฐาและไชยยันตหันไปมองตาเขาอีกคร้ังดวยกระแสคําถาม ท้ังสองเห็นดวยตามเหตุผลของ ดาริน วราฤทธ์ิ และกําลังขอความกระจางจากเขาอยูดวยความรอนรุม เปนคร้ังแรกในชีวิตของพรานใหญเชนเขา ท่ีจํานนตอปญหาในเร่ืองความล้ีลับพสิดารของปาจนยืนงันอยูกับท่ี แตแลวขณะนัน้เองกอนท่ีเขาจะกลาวคําใดออกมา แงซายผูยืนสงบนิ่งอยูเปนเวลานาน ก็เอยข้ึนหาวๆ “นายหญิงครับ?” ดารินหันขวับไปทางเสียงนัน้ทันที กะเหร่ียงหนุมพเนจรถอนใจลึก “นายหญิงยังไมไดบอกเลยวาเม่ือคืนนี้ นายหญิงเห็นอะไรท่ีนายหญิงคิดวาฝนไป?” “จริงดวย!” ไชยยนัตรองข้ึน “เม่ือกี้นี้เธอบอกวา เธอเหน็อะไรประหลาดเม่ือคืนท่ีแลว แลวกว็าไดกล่ินเหมือนดอกลําเจียกอยางเดียวกับท่ีแงซายไดกล่ิน มันอาจเปนขอวนิจิฉัยไดสําหรับเหตุการณท่ีเกิดข้ึน ฉันพอจะลําดับภาพไดบางแลว มันเร่ิมดวยปาท้ังปาท่ีเงียบสงดัผิดปกติ ซ่ึงแงซายกับรพนิทรมีความรูสึกตรงกันในขณะน้ัน ตอมากมี็กล่ินคลายดอกลําเจียกท่ีแงซายกับเธอไดกล่ินเหมือนกัน ตอมาพวกเราก็หลับกันหมด และจากสาเหตุท่ีเราหลับกันหมดท้ังแคมปนั่นเอง การตายลึกลับของลูกหาบคนนีก้็เกิดข้ึน เธอลองบอกซิวากอนท่ีเธอจะหลับไปนั้น เธอเห็นอะไร?” “ใช เหตุการณมันนาจะประสานสัมพันธกันอยางท่ีไชยยันตวานีแ่หละ” เชษฐาเอยข้ึนตํ่าๆ สนับสนุนมา


484

“คุณหญิงเหน็อะไรครับ เม่ือคืน?” พรานใหญพดูมาเสียงแหบๆ เปนคนสุดทาย “เอาละ ฉันจะเลาใหฟงวาฉันเห็นอะไร ซ่ึงทีแรกคิดไปวาฝน...” หญิงสาวพูดแผวเบา แตชัดเจน “มันจะเปนเวลาสักเทาไหรก็บอกไมถูก แตรูวาดึกสงัดทีเดียว ฉันสะดุงต่ืนข้ึนเพราะเสียงละเมอเอะอะของไชยยนัต ทีแรกนึกวาเกิดอะไรข้ึน รองเรียกไชยยันตหลายคร้ังไมเห็นตอบเลย นอกจากกรนก็เลยรูวาละเมอ ต้ังใจจะหลับตอ ขณะนั้นเองก็ไดกล่ินอะไรชนิดหนึ่งฉุนตลบไปหมด กล่ินคลายๆ ดอกลําเจียกอยางวานั่นแหละ ซ่ึงดอกลําเจียกก็ไมนาจะมีในปาแถบนี ้ นอกจากปาทางภาคใตเทานั้น หนังตาหนักไปหมด ลืมแทบไมข้ึนแลวก็หมดแรงออนเพลียอยางบอกไมถูก กระดิกกระเดีย้ไมไหวทีเดยีว” หลอนหยดุเวนระยะ ยกมือท้ังสองข้ึนลูบคลําลําคอ สีหนาสยองใจ แลวหลอนก็เลาตอไปอยางละเอียดในปรากฎการณประหลาดท่ีไดเหน็ กอนท่ีจะหมดความรูสึกไป ทุกคนนิ่งฟงดวยความพิศวงตื่นเตน แงซายยืนเบิกตาโพลงหนาซีดขาว “ลักษณะของมันเหมือนดวงทับทิม แตมีแสงสวางเรืองดวยตัวเอง” หญิงสาวบอกในตอนทาย “ทีแรกนึกวาเปนลําไฟฉายของพวกเราคนใดคนหน่ึง แตดูไปแลวมันไมใช ผิดกันมาก สีของมันแดงจดัทีเดียว หร่ีแสงจนดับมืดหายไปได แลวก็เปลงแสงสวางจาข้ึนมาอีก เปนจังหวะเหมือนหิ่งหอยไมมีผิด เวนแตดวงใหญกวามาก รัศมีท่ีเปลงวูบออกไปของมัน ขนาดถาดหรือมายก็กะละมังยอมๆ ทีเดียว อาการไปก็ไปอยางแชมชาเหมือนจะไตเลาะอยูบนหลังคาเต็นท และแสงนัน่สองผานผาเต็นทลงมาใหเหน็ทามกลางความมืด ใจฉันขณะน้ันตองการจะปลุกพี่ใหญกับไชยยันตต่ืน แตมันไมมีเสียงออกมาจากลําคอไดเลย กระดุกกระดิกกย็ังไมไหว ไดแตนอนจองมองดูแสงนัน้เฉย แลวก็หลับไปอีกเม่ือไหรก็ไมรู จนกระท่ังทําใหนึกวาฝนไป แตเดีย๋วนีแ้นใจแลววาไมไดฝน” เสียงแงซายครางอะไรออกมาคําหนึ่ง ลึกอยูในลําคอแลวหันไปทางพรานใหญ พูดเกือบจะเปนเสียงกระซิบ “ผูกองครับ! เดี๋ยวนี้ผมแนใจแลววามันคืออะไร! ผูกองจะเช่ือผมหรือไมก็ตาม ผมขอบอกวา ชีวิตของพวกเราทุกคน กําลังตกอยูในระหวางภยัรายกาจนากลัวเหนือกวาภยัปาทุกชนิด ระหวางตะวนัตกดนิจนถึงตะวนัข้ึน ยิ่งกวาเสือสมิงกินคน! ยิ่งกวาไอแหวงชางฉลาดตัวนั้น! มันจะมาสูบเลือดเอาชีวิตเราคืนละคน!” “หมายความวายังไงกนั?” คณะนายจางท้ังหมดรองถามมาเปนเสียงเดยีวกัน จองมองไปท่ีใบหนาของหนุมกะเหร่ียงพเนจรเขม็ง ดวยความรูสึกอันไมอาจกลาวถูก แงซายคงยืนนิง่ มานตาทั้งสองขยายกวาง เหมอมอง


485

ปราศจากจุดหมายออกไปยังดงทึบท่ีแวดลอมอยูรอบดาน ประหนึ่งหมาลาเนื้อท่ีมองเห็นในส่ิงล้ีลับอันสายตาของมนุษยท่ัวไปไมสามารถจะเห็นได ส่ิงอันรายกาจนาขนพองสยองเกลาท่ีสุด! “เอาละ แงซาย” พรานใหญทําลายความเงียบข้ึนดวยน้ําเสียงขรึมๆ ของเขา ไมมีอาการสะดุงสะเทือนหรือสอแววอัศจรรยใจจนผิดไปจากลักษณะเยือกเย็นเดิมๆ กับนายจางทุกคนในขณะนี ้ “บางที ฉันอาจไมรูอะไรในเรื่องความพิสดารของปาเทากับแกกไ็ด เพราะฉะน้ันถาแกคิดวา แกรูแนวามันเปนอะไร หรือเพียงแตอยากจะคิดก็ตาม ลองบอกมาใหละเอียดซิ มันคืออะไร” “ไมมีวันท่ีผูกองจะไมรู ยกเวนแตวาผูกองไมเคยเช่ือมากอนเทานั้น ผมไมแนใจวาแมในขณะน้ีผูกองกคิ็ดอยางผม เพียงแตไมกลายืนยนัปริปากพูดออกมา เพราะผูกองไมเคยเผชิญหนากบัมันมาดวยตัวเอง มันเปนแตเพยีงส่ิงบอกเลาท่ีอาจเคยไดยนิไดฟงมาจากพรานรุนปูรุนทวด เปนนิยายท่ีจะทําใหผูเจริญแลวหวัเราะ อยางเดยีวกับตะขาบท่ีโตเทาฝาเรือน อยางเดยีวกบังูท่ีมีหงอน!” “ฉันไมเขาใจที่แกพดู” “ผูกองไมเคยไดยินมากอนเลยหรือ กลางดงทึบกันดาร อันลึกลํ้ากลางคืนอันเปลาเปลี่ยวสงบเงียบ มันเปนดวงไฟสีแดงลอยมา สัตวท้ังหลายจะงวงเหงาหลับส้ินภายใตอํานาจสะกดของมัน มันจะเลือกสูบเลือดเอาตามปรารถนาจนเต็มอ่ิม แลวกล็อยจากไป ไมเลือกวาเปนสัตวหรือคน ตามแตมันจะพบ มันคือความตายอันล้ีลับนาสะพรึงกลัว ภายหลังเม่ือตะวันลับปาไปแลว!” คําพูดของแงซายทําใหพรานใหญยนืเลือดเย็นเฉียบไปตลอดท้ังราง สมองตกอยูในหวงขบคิดหนัก ชําเลือกมองดูศพของลูกหาบ แลวเปล่ียนสายตาไปจับอยูท่ีคณะนายจางของเขา ซ่ึงบัดนี้พากันมองหนาแงซายและเขาสลับกันอยูเชนนั้นดวยอาการกระวนกระวาย “รพนิทรชวยอธิบายซิ แงซายหมายถึงอะไร?” หัวหนาคณะเดินทางระเบิดออกมา “แงซายกําลังจะยืนยันใหผมเชื่อวา อะไรชนิดหนึ่งซ่ึงพรานพ้ืนเมืองรุนเกาๆ เคยเลาไวอยางพิลึกพิล่ัน มันกลายเปนความจริงข้ึนมาแลว เจาส่ิงอันล้ีลับนาขนพองสยองเกลาชนิดนั้น พวกเขาเรียกกนัวา โขมดดง!!” “พวกภูตผีปศาจอีกละซิ” ดารินรองแหลมออกมา ลืมตาโต กระแสเสียงของหลอนมีแววเยาะ แตตัวเองหอไหล ขนลุกเกรียว เชษฐาหันไปสบตาไชยยนัต แลวหันกลับมามองรพินทรกับแงซายดวยสายตาคนหา “อธิบายหนอยเหอะ ผมฟงแงซายพูดอะไรกับคุณไมรูเร่ืองเลย ดหูมอไมอยากจะพูดอะไรเร่ืองนี้กับพวกผม แตเจตนาจะพูดกับคุณโดยเฉพาะ เหมือนคนรูอะไรกนันัยๆ กอนแลว” พรานใหญฝนหัวเราะออกมานิดหนึ่ง


486

“แทจริงหรือความจริงมันจะเปนอะไรผมกไ็มทราบเหมือนกันครับ มีสมมติฐานของส่ิงหนึ่งท่ีชาวปาพากันขนานนามวา ‘โขมดดง’ โดยเลากนัเหมือนอยางท่ีแงซายบอกเมื่อสักครูนี้แหละ ลักษณะของมันคลายดวงไฟ จะออกหากนิก็เฉพาะเวลากลางคืนเทานั้น เท่ียวสูบเลือดสัตวหรือคนท่ีนอนหลับอยูในปา ส่ิงมีชีวิตท่ีตกเปนเหยื่อของมันจะตายโดยคนหาบาดแผลอะไรไมไดเลย มันเปนส่ิงต่ืนเตนนากลัวของนิยายริมกองไฟในปาอีกชนิดหนึ่ง ซ่ึงผมเคยไดยนิไดฟงมานานแลว แตไมเคยพบดวยตนเองสักคร้ัง การตายของลูกหาบเราคนน้ีมันมาคลองจองกับนิยายเร่ืองนี้เขาพอด”ี เสียงไชยยันตอุทานอะไรออกมาคําหนึ่งในลําคอ เชษฐาหนัไปทางแงซายโดยเร็ว “แงซาย อะไรทําใหแกคิดวา เปนเจาของส่ิงท่ีเรียกกนัวา ‘โขมดดง’ นั่น และแกจะบอกไดไหมวามันคืออะไรกันแน” “ผมไมเคยเหน็มันมากอน เคยแตไดยนิไดฟง ส่ิงท่ีนายหญิงเลาวาพบอะไรเม่ือคืน มันตรงกับส่ิงท่ีผมไดฟงมา กล่ินท่ีลอยมาสะกดพวกเราใหหลับ ดวงไฟประหลาดท่ีนายหญิงเห็นลูกหาบของเราตายโดยไมปรากฏบาดแผล ควรจะเปนอะไรอีกถาไมใช มัน! พรานเกาคนไหนก็บอกไมไดมันคืออะไร นอกจากภูตปา” “แงซายมีเหตุผลในการสันนิษฐานคะ พี่ใหญ” ม.ร.ว.หญิงดาริน กลาวแทรกมาโดยเร็ว เมมริมฝปากแนน “เขาเอากิตติศัพทเร่ืองบอกเลาท่ีเคยไดยินมาเปรียบเทียบกับส่ิงท่ีเกิดข้ึนเม่ือคืน เร่ิมดวยกล่ินท่ีสะกดใหพวกเราหลับกันหมด ส่ิงท่ีนอยเหน็กับตาและการตายของลูกหาบของเรา ปญหามันจึงมีอยูแตเพียงเราจะตีใหแตกออกไปไดอยางไรวา ส่ิงท่ีมาทําใหลูกหาบของเราตายน้ันคืออะไรกันแน สําหรับนอยใหหลักฐานทางนิติเวชวิทยาไดแนชัดวา ลูกหาบของเราถูกดูดเลือดและถูกปลอยพิษเขาไป นัน่เปนเหตุใหเขาตาย คนพบตําแหนงท่ีเจาะดดูเลือด อันเปนตําแหนงเดยีวกับทางปลอยพิษดวย” “นอยตองไมลืมวา มันมีกล่ินคลายดอกลําเจียกลอยมาดวย สะกดเราใหหลับ และสัตวประเภทไหนละท่ีจะทําใหคนตายไดเพยีงแคท้ิงบาดแผลรองรอยไวเปนจุดแดงเล็กๆ เทานั้นเอง มันนาคิดเอาการนะ” ไชยยนัตเสริมมาโดยเร็ว “นั่นเปนความล้ีลับพิสดารท่ีเราจะตองคนหา ไมเพียงแตกล่ินหรือรอยบาดแผลเทาจุดแดงเล็กๆ เทานั้น ปรากฏการณอันมีลักษณะเหมือนดวงหิ่งหอยยักษของมันดวย ถาสายตาของฉันไมฝาดเม่ือคืน และถามันเปนส่ิงเดียวกับท่ีมาดูดเลือดลูกหาบของเรา โดยไมใชเปนเหตุการณบังเอิญประจวบเหมาะอ่ืนๆ แตอยางไรก็ตาม ฉันยอมรับวามันเปนส่ิงมหัศจรรยนาขนลุก และเดาไมถูกเอาเลย วาแต...” หลอนหันไปทางรพินทร “ลักษณะการตายอยางเดียวกันนี้ คุณไมเคยพบเหน็มากอนหรือในชีวติเดินปาของคุณ?”


487

“ไมเคยครับ และไมคิดวาจะเกดิข้ึนดวย เทาท่ีเห็นกพ็วกท่ีถูกงูพิษอยางแรงกัด รอยเข้ียวปรากฏชัดท่ีศพ แมวาเขาจะตายเงียบในเวลากลางคืนโดยท่ีเพื่อนๆ ผูนอนใกลชิดไมทันรูสึกตัว และลงถาไดมีตัวอยางใหเห็นแบบนี้แลว พวกเราก็อยูในฐานะไมปลอดภยัเสียแลว เราไมรูวามันจะเกิดข้ึนอีกเม่ือไหร...พวกเราคนไหนตอไป” “แตเม่ือไดรูกนัเสียทีแบบนี้ เราก็พอมีทางเตรียมพรอมท่ีจะรับมือกับมันได และพิสูจนใหรูชัดออกไปวา มันคืออะไรแน” เชษฐาวา แววตาเต็มไปดวยแววกังวลแตหนักแนนม่ันคงอยูเหมือนเดิม “ก็ถามันมาแบบโชยกล่ินสะกดมากอนแบบนี้ เราจะปองกันอีทาไหน” ไชยยนัตแยง “ถากล่ินท่ีนอยกับแงซายบอกวาคลายๆ กล่ินดอกลําเจียก เปนแกสอะไรสักอยางหนึ่งท่ีมันปลอยโชยออกมาเพ่ือสะกดเรา พอลอยมากระทบจมูก ก็เทากับมันบอกใหเรารูลวงหนาถึงการมาของมันนั่นเอง ถึงยังไงก็พอจะทนอํานาจพิษสะกดของมันได ผิดกับตอนเราไมรูตัวมากอน ตอไปน้ีในเวลากลางคืนเราจะตองระวังเตรียมพรอมกันมากกวานี้ เตรียมรับกบัมันโดยเฉพาะทีเดยีว เอาละ มันจะเปนผีโขมด ผีโปง ผีปา อะไรก็เปนไดรูดีรูช่ัวกนั ขอใหมันมาเลนงานพวกเราอีกคร้ังเถอะ หรือยังไงรพินทร?” “ผมก็กําลังคิดอยางคุณชายครับ?” “จัดการขุดหลุมฝงศพลูกหาบเสียท่ีนี่แหละ อยาบอกความจริงใหพวกลูกหาบอ่ืนๆ ทราบวา พวกของเขาตายดวยลักษณะพิสดารเชนไร ประเดีย๋วจะขวัญเสียไปกันใหญ บอกเขาแตเพียงวา เราคนพบรอยเขี้ยวงูพษิกแ็ลวกัน ฝงศพเสร็จเราก็ออกเดินทางเลย ตามแผนเดิม ลาไอแหวงไปดวย เตรียมรับมือกบัไอผีโขมดไปพลาง ตอนกลางคืนถาพวกเราไมหลับยามเสีย มันจะมาอีทาไหนกค็งไดรูกัน ผมตองการพิสูจนเจาส่ิงล้ีลับนี่ออกไปใหไดวามันคืออะไรแน” เชษฐาส่ังการ เชานี้ทุกส่ิงทุกอยางดําเนนิไปชนิดแขงกับเวลา รพินทรปฏิบ ัติตามคําส่ังของนายจางเขา คือกลบเกล่ือนสาเหตุการตายแทจริงของลูกหาบไว โดยใหทุกคนเขาใจไปวาถูกงูกัด คงใหรับรูเฉพาะพรานของเขาเทานั้น ศพของเลินถูกฝงไวยังบริเวณท่ีต้ังแคมปนั้น ขาวของสัมภาระถูกร้ือถอนบรรจุลงเกวยีน ทุกคนรับประทานอาหารเชากันอยางเรงรีบและเงียบเหงา กอนออกเดินทางเล็กนอย แงซายเล่ียงมาพบพรานใหญในขณะท่ีเขากําลังใชยางเสนเล็กๆ ผูกมัดลูกไรเฟลส่ีหานัดเขาดวยกันเพื่อหยอนลงกระเปาเส้ือ กันไมใหกระทบกันเกิดเสียงในขณะเดิน เปนการพบกันสองตอสอง แงซายแอบกระซิบเลาใหฟงวาตนเองไดพบเหตุการณตายลึกลับชนิดเดยีวกันนี้มากอนแลวคร้ังหนึ่ง ผูตายเปนเพื่อนกะเหร่ียงออกตระเวนลาชางดวยกัน ขณะเกดิเหตุเปนเวลากลางคืน ซ่ึงนอนคางอยูดวยกนักลางดง เขาหลับสนิท ต่ืนข้ึนมาพบเพือ่นนอนเปนศพ


488

ไปเสียแลวโดยคนหาสาเหตุไมได แงซายเลาวา แมเขาจะพยายามคนหาบาดแผลเพียงไรก็ไมพบ และไมทราบสาเหตุ กลายเปนความตายล้ีลับมาจนกระท่ังลูกหาบเลินไดตายอีกในคราวน้ี โดยนายหญิงผูเปนหมอคนพบบาดแผลเพียงจุดแดงเล็กๆ ท่ีกานคอของศพ ซ่ึงเขาก็เช่ือนาวาคงเปนลักษณะเดียวกันกับท่ีเกิดข้ึนกับเพื่อนของเขา เวนไวแตในขณะนั้นเขาไมมีความละเอียดถ่ีถวน หรือความรูในดานชันสูตรพอทีจะคนพบไดในตอนน้ัน “ท่ีเพื่อนกับแกไปนอน แลวเพื่อนตายไปนะ ท่ีไหน?” “โปงผีสิงครับ” ‘โปงผีสิง’ ท่ีแงซายบอก คือดงลึบแถบหน่ึง หางจากโปงกระทิงไประยะหางเดินสิบกวาช่ัวโมง ทางตะวันออกเฉียงเหนือ รพินทรหร่ีตาคิด “แปลกเหลือเกินนะแงซาย ฉันเองก็ทองเท่ียวเปนเบืออยูในแถบนั้น มันไมเคยปรากฏเร่ืองแบบนี้ใหฉันรูเห็นกับตามากอนเลย ตําแหนงท่ีเพื่อนของแกตายกบัท่ีมันลงดูดเลือดลูกหาบเราท่ีนี่หางกนัมาก แสดงวารัศมีหากินของมันกวางไกลไมใชนอย มันอาจจะตามรังควานเราไดจนถึงหลมชางทีเดียว ถามันมีอยูจริง...ดงลึกแถบนี้ท้ังหมดกจ็ะตองอยูในรัศมีหากินของมันท้ังนั้น แตทําไมถึงเพิ่งมาเลนงานเราเม่ือคืนนี้ ท้ังๆ ท่ีเราพักอยูกลางดงนี่กันมาหลายคืนแลว” “มันอาจเพ่ิงพบขบวนของเรา และคงจะตามกล่ินตลอดไป คืนท่ีเพื่อนผมตายพอรุงเชาฝงศพเขาแลว ผมก็รีบออกจากดงนั้นโดยเร็วท่ีสุดกอนตะวันตกดิน ถึงจะคํ่าระหวางทางผมก็ยังเดนิบายหนาข้ึนหมูบานตะเคียนลมโดยไมหยดุ ท้ังๆ ท่ีผมก็ไมรูวาเพื่อนผมตายเพราะอะไร” “เม่ือคืนแกบอกถึงความผิดปกติแกฉัน แตแกกไ็มไดเลาเร่ืองท่ีเพื่อนแกตายในลักษณะอยางวานี”่ “ผมคิดไมถึง ไมนึกวามันจะเปนเหตุอยางเดียวกัน ผมเพิ่งจะนึกออกเมื่อเห็นลูกหาบตาย ถาผูกองสบายดีเสียอยางเดียว เม่ือคืนนี้ผูกองอาจกะสากล่ินมัน” “เอาละ เฉยๆ ไวเถอะแงซาย เจานายของเราทานกําลังวิตกอยูมากเร่ืองนี้ แกไมควรบอกความจริงอะไรออกไปเลย สําหรับแกตอไปนี้ระวังอยางเดยีว อยาหลับในเวลากลางคืน” “ผูกองก็เหมือนกัน!” แลวแงซายก็ผละไป...


489

22 รพินทร ไพรวลัย บอกกับตัวเองวา ลางของการเดินทางในคร้ังนี ้ มันไมชอบมาพากลเสียแลว ตลอดชวิีตของการเปนจอมพรานผูยิ่งใหญ ช่ําชองสันทัดในเร่ืองของปาดงพงพีจนชื่อเสียงระบือกองไปท่ัวเปนเวลาชานานของเขา ไมเคยมีคร้ังใดมากอนเลย ท่ีพวกลูกหาบหรือผูรวมอยูในคณะของเขาจะมีอันเปนไปถึงแกชีวิตลงเปนลําดับเชนนี้ เทาท่ีปรากฏมาแลวในอาณาจักรปาดงทุกแหงท่ีเขาเหยียบยางเขาไป บริวารหรือผูติดตามท่ีอยูในความรับผิดชอบทุกคน ถาปฏิบัติตามคําส่ังของเขาอยางเครงครัด และถาอยูในรัศมีสายตารูเห็นของเขา ไมเคยเลยท่ีใครจะตองเสียชีวติลมตายลงจากภยัปาใหเห็นซ่ึงๆ หนา ผูนั้นจะเปนใครก็ตาม สามารถจะอุนใจและนอนหลับไดอยางสบาย แมกลางดานสัตวราย หากวาพรานใหญรพินทรเปนเพื่อนรวมนอนอยูดวย เขาเปนหลักประกัน เปนสรณะยึดม่ัน และท่ีพึ่งของทุกคนไดในพงไพร แตเร่ิมตนของการเดินทางคร้ังนี้ มันบอกลางรายแกเขาอยางไรพิกล เร่ิมดวยลูกหาบคนแรก...ถูกประเดิมไปเปนเหยือ่ของไอกุดเสือสมิง เพียงแคคืนท่ีสองของการออกเดินทางชวงแรกเทานั้น นั่นไมใชความบกพรองของเขา ลูกหาบเคราะหรายผูนั้นฝาฝนคําส่ังเองดวยความคึกคะนอง ตอมาอีกเพียงสองวัน อีกคนหนึ่งก็ตองสังเวยชีวิตใหแกความดุรายของไอแหวงชางอันธพาล มันเกินความสามารถของเขาท่ีจะปองกันไวไดอีก เพราะเหตุเกิดหางไกลจากการรูเห็นของเขา แตแลวมาคืนนี้เอง เขาก็ตองสูญเสียลูกหาบไปอีกคนหนึ่ง โดยลักษณะอาการล้ีลับดํามืดมาเปนศพท่ีสาม เปนการตามในขณะท่ีนอนรวมกลุมกันอยูในแคมปอันนาจะอบอุนปลอดภัยท่ีสุด โดยมีเขารวมอยูดวย! รพินทรเร่ิมจะไมสบายใจอยางไรชอบกล อํานาจของปา กําลังจะสําแดงอิทธิพลเหนือจอมพรานผูเคยหักปาราบมาแลวโดยตลอดเชนเขากระนั้นหรือ! มันจะเปนเหตุการณบังเอิญประจวบเหมาะเขาดวยหรือเปลาในขอท่ีวา เขาไดรับบาดเจ็บจากกระทิง บาดแผลอักเสบทําพิษข้ึนจําเปนตองไดรับการเยียวยารักษา และจากการเยียวยานั้นเอง ทําใหเขาตองหลับไปอยางเผลอไผลชนิดไมเคยมากอน เขาถูกฉีดยาระงับประสาท และกินยานอนหลับอยางแรง มันชางเปนโอกาสปลอดจังหวะเหมาะเสียจริง ท่ีเหตุรายไดเกดิข้ึน สมมติวาถาเขาไมปวดแผลไมตองใชยาระงับเขาชวย สัญชาตญาณของพรานอันเฉียบไวมีอยูครบถวนโดยปกติเหมือนเชนทุกวัน มันจะเกิดเหตุการณเชนนี้หรือไม?


490

เม่ือคืน...เขาสลบไสลไปดวยอํานาจยานอนหลับของ ม.ร.ว.หญิงดาริน หรือวาพลอยถูกอํานาจลึกลับสะกดใหหลับเหมือนเชนทุกคนกันแน หรือวา มันประกอบกันท้ังสองอยาง? เสือสมิง ท่ีวารายกาจสักเพียงไหน ไมเคยท่ีจะรอดพนไปได ลงวาถาพรานอยางเขาหมายลามัน ถึงไอแหวงชางเกเรพรอมท้ังโขลงของมัน ก็ไมมีทางจะพนมือ เพียงแคชาหรือเร็วตามจังหวะโอกาสเทานั้น ไมมีสัตวปาชนิดไหนท่ีตกเปนเปาหมายการตามของรพินทรแลวจะไมไดตัว เขารูจักสัตวแตละชนิดท่ีหมายลา รูนิสัย สัญชาตญาณ ทิศทางหากิน รอยรอย โดยปรุโปรงสันทัดและชํานาญเยี่ยม แตบัดนี้เขายอมรับวากําลังเผชิญอยูกับส่ิงล้ีลับชนดิหนึ่ง ซ่ึงเขาไมรูจักมันมากอนเลย ไมสามารถแมแตจะลงความเห็นไดวามันคืออะไร นอกจากอนมุานเอาจากส่ิงท่ีเคยไดรับการบอกเลา อันลวนเปนเร่ืองล้ีลับมหัศจรรย ไมมีรองรอยอะไรไวใหพิสูจนชัดไดมากไปกวาความตายท่ีท้ิงไวใหเห็น และโดยหนาท่ี เขาก็ตองรับผิดชอบตอทุกชีวิตท่ีอยูภายใตการดูแล เขากําลังจะตองเผชิญกับมัน! ตองสกัดก้ันทําลายลางมัน กอนท่ีชวิีตอ่ืนๆ จะปลิดปลงลงไปอีก ในปา รพนิทร ไพรวัลย ไมเคยมีอะไรท่ีจะตองกังวลหนักใจ แตมาครั้งนี้เขายอมรบัวาเผชิญเขากับปญหาใหญเขาใหแลว!! หลายชีวิตเหลือเกนิท่ีเขาจะตองรับผิดชอบ ไมใชลําพังตัวเขาเองกับพรานคูใจท้ังส่ี ซ่ึงเช่ือแนวาพอจะรักษาตนเองรอดไดในภาวะคับขันขีดสุด เขาอดฉงนประหลาดใจเสียมิไดในขอท่ีวา เหตุใด เวลาท่ีเขาและคนของเขาออกทองเท่ียวตระเวนไพรเพื่อการอาชีพกันอยูตามลําพังโดยเฉพาะ เหตุรายจากปาชนดินีจ้ึงไมปรากฏขึ้น ภัยปานัน้ จริงอยูยอมมีข้ึนไดเสมอและไมจํากัดขอบเขต แตก็ไมเคยเลยท่ีจะแผวพานเขามาราวีเขาและผูรวมงานใกลชิดได แตคร้ันเม่ือรวมทางกันมาเปนขบวนใหญมากหนาหลายตา โดยเฉพาะอยางยิ่ง มีกล่ินไอของอารยธรรมผสมเขามาดวยจากคณะนายจางของเขา ปาก็เร่ิมสําแดงอิทธิฤทธ์ิเขาคุกคาม ดูประหนึ่งวาจะรูจุดออนฉะนั้น และลงวา ไดมีการตายเกิดข้ึนอีกสักคร้ังแลว มันก็มักจะเกดิข้ึนซํ้า กนัอีกโดยไมหยุดยั้ง ไมมีอะไรก็อะไรสักอยางหนึง่ ลูกหาบท้ังหมด มีอยู 16 คน เร่ิมจะตายไปเปนลําดับแลว 3 คน บัดนี้เขาเร่ิมสังหรณวา การเดินทางไปถึงหลมชาง คนเหลานีจ้ะมีอันเปนไปเชนไรอีกบาง อยางไรก็ตาม ยังมีสวนดท่ีีพอจะปลอดโปรงใจไดอยูบาง ในกรณีท่ีวาคณะนายจางของเขาท้ังสามคน แมวาไมจดัวาเปนผูชํานาญปามากอน แตก็ลวนเปนนักตอสูเผชิญภัยท่ีมีความเด็ดเดี่ยวกลาหาญ สติม่ันคงหนักแนนไดระดับทัดเทียมกนั ไมมีการเสียขวัญ ไมวาจะเกิดเหตุวกิฤติ การณใดๆ ข้ึน ยิ่งกวานั้นยังเปนปญญาชน มีฝมือพอท่ีจะรวมสถานการณกับเขาไดทุกอยางไมวาจะหนักเบาเพียงไหน เม่ือเปนเชนนี้ รพินทรก็พรอมแลว ท่ีจะนําบุคคลเหลานี้ มุงไปสูเปาหมายตามพันธสัญญาอยางเต็มใจ


491

ไมวาหนทางในอนาคตเบ้ืองหนา มันจะยากแคนทุรกนัดารเต็มไปดวยสรรพอันตรายเชนไร เม่ือทุกส่ิงทุกอยางพรอม พรานใหญก็ออกคําส่ังใหเคล่ือนขบวนเกวยีนเดินออมลงสูหุบ อาศัยดานชางเกาบายหนาข้ึนเหนือ บรรยากาศของการเดินทางเต็มไปดวยความเงียบสงัดเครงขรึมผิดไปกวาวันตนๆ อากาศในดงท่ีระอุอบอาวมาหลายวัน วันนีเ้ร่ิมคร้ึมฝน เสียงฟาคํารามแววมาจากลูกเขาเบ้ืองหนา คณะนายจางท้ังสามนั่งไปในเกวยีนโดยสาร ซ่ึงเปนคันนาํขบวน ไชยยนัตและดาริน ซ่ึงในตอนตนๆ มีความคึกคักต่ืนเตนสนใจกับการจองยิงสัตวท่ีอาจผานมาใหเหน็ตามรายทางอยูตลอดเวลา บัดนี้เลิกสนใจเสียแลว ท้ังสองปลอยใหกวางหรือวัวแดงวิง่เตลิดตัดหนาไปสองสามคร้ังโดยไมคิดจะยงิ นอกจากจะมองดูมันเฉยๆ ไรเฟลขนาดหนักพาดอยูกบัตัก เตรียมพรอมเฉพาะนาทีฉุกเฉินท่ีอาจจูโจมมาถึงตัวเทานั้น สวนเชษฐานอนพกัเอาแรงอยูภายใตกูบเกวยีนนบัต้ังแตเร่ิมออกเดินทาง รพินทรเดินนํารุดไปเบ้ืองหนาตามเคย มีบุญคําเคียงคูไปดวย ท้ังสองดเูหมือนจะปรึกษา หารืออะไรกนัไปพลาง เวนระยะหางจากเกวยีนคันหนาประมาณ 50 เมตร นานๆ คร้ังก็หันกลับมาหยุดรอเกวยีนซ่ึงเดินชากวา และโบกมือเปนสัญญาณใหเล้ียวซายหรือขวาตามการนําของเขาไปตามทางดานอันตัดพาดสลับไปมาเหลานั้น บางขณะก็หายลับเขาไปในปารก แลวกไ็ปโผลนําใหเหน็อีก สามช่ัวโมงเต็มๆ ผานไป อากาศยิ่งมืดคร้ึมลงเปนลําดับ ขบวนเกวยีนท้ังหมด ไตทางดานซ่ึงบัดนี้เร่ิมจะแคบลงทุกขณะ อยูบนระหวางไหลเขาสูงลูกหนึ่ง สองฟากทางเปนไมเบญจพรรณ แตละตนสูงแหงนคอตั้งบา ทันใดนั้น ไชยยันตกับดารินผูนั่งสังเกตภมิูประเทศอยูตลอดเวลา ก็มองตรงไปเบ้ืองหนา เหน็พรานใหญกับบุญคํากําลังกมๆ เงยๆ สํารวจดูอะไรสักอยางหนึง่ระหวางยอดไมสูงกับพื้นดนิ บุญคําเปนคนหันกลับมาโบกมือเปนสัญญาณใหขบวนเกวียนท้ังหมดหยดุลง สวนรพินทรคงกมลงสํารวจพื้นตอไปอยางระมัดระวัง พรอมท้ังเงยหนาข้ึนมองกราดตามยอดไมสลับ กันอยูเชนนั้น “เอะ! อะไรกนันะ เขาใหเกวียนหยดุทําไม แลวนั่นกําลังตรวจรอยอะไรอยู” หญิงสาวพึมพาํออกมาอยางประหลาดใจ ขมวดค้ิวจองระยะมันหางออกไปประมาณ 70 เมตร เชษฐาไมไดหลับ ไดยนิเสียงพูดของนองสาว และรูสึกวาเกวียนหยุดชะงัก ก็ผุดลุกข้ึนทันที “อะไรกัน?” หันหนาคณะเดินทางถาม “ไมรูซิ รพินทรกับบุญคําเจอะอะไรเขาก็ไมรู ทําสัญญาณใหเราหยุดเกวยีน” ไชยยนัตรีบตอบ “นอยอยูบนเกวียนนี่แหละ!”


492

พี่ชายส่ังโดยเร็ว แลวหันมาพยักหนากับเพื่อน “ลงไปดูกันหนอยซิ” ท้ังสองควาไรเฟลประจํามือ กระโดดลง เดินตรงเขาไปยังรพินทรและบุญคําโดยเร็ว ม.ร.ว.หญิงดาริน ไมยอมอยูบนเกวียนตามคําส่ังของพี่ชาย ฉวยได .470 กระโดดตามไปดวย เม่ือเขามาถึงยงัตําแหนงท่ีพรานใหญยนืสํารวจอยูในขณะนี้ คณะนายจางท้ังสามจงึเห็นวา บนพื้นท่ีทับถมหนาแนนไปดวยใบไมแหง มีใบไมสดๆ รอยถูกเดด็ใหมๆ หลนเกล่ือนกลาดอยูนับไมถวน เขียวพดืไปหมดราวกับใครมาโปรยไว ไมเพียงแตใบเทานั้น กิ่งกานเล็กๆ ก็ยังถูกหกัหลนท่ัวไปหมด ดงบริเวณนั้น เปนดงมะหวดกับลูกหวาปาท่ีกําลังออกลูกดก ผลของมันถูกสัตวอะไรชนิดหนึง่ แทะหวานเม็ดโปรยไปท่ัว บางกิ่งหักพบัคาอยูกับตน แลดูโปรงโลงยับเยนิหมดท้ังดง พรานใหญกมลงหยิบลูกหวาชอหนึ่ง ซ่ึงถูกหักลงมาท้ังกิ่ง ข้ึนมาพิจารณาแลวสงมาใหหัวหนาคณะเดินทางซ่ึงรับไปอยางงงๆ “อะไรกันนี่ รพินทร” จอมพรานหนบีไรเฟลไวในซอกแขน ใชนิ้วเสยปกหมวกข้ึน แลวควักผาขนหนูออกมาเช็ดคอกับใบหนา ตอบเสียงตํ่าเบา “ทหารพระราม ประมาณไมตํ่ากวา 5-6 รอยตัว ยกไพรพลลงมาถลมปามะหวดกับปาหวา กอนหนาเรามาถึงไมเกิน 15 นาทีมานี่เองครับ” “มีอะไรผิดปกติหรือ คุณถึงใหหยดุเกวยีน” ไชยยนัตถามอยางขันๆ พลางหัวเราะ แตแลวก็หยุดหวัเราะในทันที เม่ือพรานใหญช้ีใหดูกิ่งหวาอันขนาดทอนแขนเข่ืองๆ หักยับเยนิลงมาหอยระกับลําตน ท่ีคาคบไมใหญรอบดานอีกหลายแหง มีรอยประลองเข้ียว เปลือกไมฉีกเวอกระจยุกระจายราวกับใครเอาขวานจาม “มันเปนลิงชนดิใหญหางส้ันครับ ไมใชลิงวอกธรรมดา ถาฝูงของมันมีอยูสิบหรือยี่สิบตัว ก็ไมมีความหมายอะไรหรอก แตถารวมกลุมกันเปนรอยๆ ข้ึนไป ก็นาคิดทีเดียว พวกมันนอยมักกลัวคน แตฝูงขนาด 5-6 รอยตัวอยางนี้ พวกมันคือเจาปา เคยรุมฉีกคนจํานวนถึง 7-8 คน กลายเปนช้ินเล็กช้ินนอยมาแลว ท้ังๆ ท่ี 7-8 คนเหลานั้นก็มีปน 7-8 คนอยางวานี่อยางเกงท่ีสุดก็ชวยกนัยิงมันตายไดไมเกนิ 20 ตัว ท่ีเหลืออีกเปนรอยๆ กรูกันเขามาใส แตละตัวเข้ียวยาวต้ังนิ้ว ศพท่ีมันท้ิงไวทุกคนจําหนาไมไดเลย” ม.ร.ว.หญิงดาริน อุทานอะไรออกมาคําหนึ่ง เบิกตากวาง เชษฐากับไชยยันตหันมามองดูตากัน “แลวนี่พวกมันไปไหนกันหมดแลว?” เชษฐาพูดโดยเรว็ รพินทรยกมือข้ึนลูบปลายคางอันคร้ึมไปดวยเครา มองออกไปยังดงทึบอันเปนทิศทางเบ้ืองหนา ตอบเรียบๆ


493

“ไมไปไหนหรอกครับ เราคงจะเจอมันขางหนา ภายในระยะไมเกินพันเมตรนีแ่หละ ลงจากเนนินี่ไปกจ็ะถึงปาหวายกับปาไผ พวกมันคงหาลูกหวาย หาหนอไมกินขางหนานี่เอง เราไมมีทางเล่ียงนอกจากจะถางพงซึ่งเสียเวลาโดยใชเหตุ สวนจะเสียเวลารอใหพวกมันเคล่ือนยายฝูงเสีย กอน ก็ไมรูแนวามันจะยายไปเม่ือไหร อาจยึดครองดงแถบนั้นจนกระท่ังคํ่าก็ได” “แลวเราจะทํายังไง?” ท้ังสามพูดเกือบจะเปนเสียงเดียวกัน จองมาท่ีเขาเปนตาเดียว “คุณชายมีปนลูกซองมากี่กระบอกครับ?” คําถามของพรานใหญเพียงแคนี้ เชษฐา ไชยยันต และดารินก็เขาใจอะไรไดในทันทีนัน้ “สาม! แฝดหนึ่ง , ออโตเมติก 5 นัด หนึ่ง , แลวกแ็บบปมแอ็คช่ันบรรจุ 5 นัด อีกหนึ่ง” ไชยยนัตเปนคนตอบ ใจเร่ิมเตนแรง “กระสุนละครับ?” “โอย! เหลือเฟอ สักรวมพนักระมัง” “ถาง้ันขอเบิกใหพวกผม กับลูกหาบซัก 200 นัดเถิดครับ” “เอาเลย! จะเอาสักเทาไหรกเ็อา วาแตบอกหนอยซิเราจะทํากันยังไง?” “กลับไปท่ีเกวยีนกอนเถิดครับ แลวผมจะบอกใหวาเราจะทํายังไงกนับาง” ท้ังหมดเดนิกลับไปท่ีเกวยีนโดยเร็ว รพนิทรตรงไปท่ีเกวยีนคันท่ีบรรจุสัมภาระสวนตัวของเขา กระชากลูกซองแฝดสวนตัวออกมา แลวปองปากตะโกนเรียกพวกลูกหาบและพรานของเขาท้ังหมดเขามาประชุม ส่ังการอะไรเร็วปร๋ือเปนภาษาพื้นเมือง บุญคํา เสย จนั และเกิด ซ่ึงสะพายไรเฟลท่ีไดรับแจกจากคณะนายจาง ปลดไรเฟลออกหมด เปล่ียนมาถือปนลูกซองในทันทีนัน้ พวกลูกหาบสวนมากก็มีปนลูกซองประจําตัวกนัอยูกอนแลว วิ่งพรูเขามารับแจกกระสุนเตรียมสํารองอยางครบมือ โดยคณะนายจางโยนลงไปให ทุกส่ิงทุกอยางดําเนินไปอยางรวดเร็วฉับไวแขงกับเวลา ตัวพรานใหญเอง หักลํากลองปนของเขาออก ยัดกระสุน โอ-โอ บ๊ัค เขาไปในลํากลองท้ังคู แลวหกัคืนเขาท่ี เทกระสุนสํารองจากกลองยัดใสกระเปายามไว กระชากดาบเดินปาเลมยาวอีกเลมหนึ่งมาขัดหลัง แลวก็เดนิตรงเขามาท่ีเกวยีนนายจางของเขา ซ่ึงในขณะนี้แตละคนกําลังชุลมุนในการบรรจุกระสุนเขาปนของตัว ไชยยันตใชซาวเออรแฝด เชษฐามีเรมิงตันแบบปมแอ็คช่ัน สวนดารินถือเบราวนิ่ง กึ่งอัตโนมัติบรรจุ 5 นัดของพี่ชาย อันจัดวาเปนแบบของปนท่ีใหความปลอดภยัท่ีสุดในการยิงแบบประจัญบาน เพราะอํานวยผมท้ังในการยิงเร็ว และบรรจุเพิ่มเติมไดเร็วเหนือกวาปนลูกซองทุกแบบโดยไมเสียเวลาเลย นัน่หมายถึงวา หลอนมีโอกาสปองกันตนเองไดดีกวาคนอ่ืน รพินทรเห็นความคลองแคลวรัดกุมของคณะนายจางก็ยิม้ “เราท้ังหมดจะใชลูกซองยับยั้งมัน ถาวนิาทีสุดทายมาถึง...”


494

เขาบอกแผนดวยเสียงฟงดูปกติเหมือนไมไดเกิดอะไรข้ึน “ถามันจะเลนงานเรา มันก็แหเขาใสท้ังฝูงเลยครับ แปลวาเราจะตองยิงปะทะพวกมันอยางเร็วท่ีสุด เทาท่ีจะสามารถโดยไมเปดโอกาสใหมันเขาถึงตัวไดเลย อยาคิดวาจะตองใชลูกซองอยางเดยีว บางขณะเราอาจบรรจุไมทันกไ็ด เพราะฉะนัน้ไรเฟลทุกกระบอกท่ีบรรจอุยูบนเกวยีนนัน่ ขนาดตํ่ากวา .375 ลงมาขอใหบรรจุเต็มอัตรา และต้ังเรียงเตรียมพรอมไวขางมือ ถาบรรจุลูกซองท่ีถืออยูไมทัน ก็หยิบใชแทนพลางๆ กอนไดทันที อยาลืมปนส้ันขางเอวดวย ทันอะไรยิงไอนั่นกอน ถาพลาดปลอยใหมันเขาถึงตัวไดแมเพยีงตัวเดยีว ก็แผลฉกรรจทีเดียว คุณหญิงเลือกกึ่งอัตโนมัติบรรจุหาเม็ดกระบอกน้ัน เหมาะท่ีสุดแลวครับ คุณหญิงไดเปรียบกวาพวกเราทุกคนในแบบของปน จําไววาเตรียมถือกระสุนสํารองไวในกํามือดวย ยิงไปพลาง ยัดลูกใหมเขาซองกระสุนไปพลาง อย าปลอยใหวางหรือยิงไปทีเดยีวหมดชุดเลย เหนี่ยวตูมออกไปนัดหนึ่ง ก็ยดัแทนท่ีนัดหนึ่งเสมอไป มันไมเสียเวลาหรือเสียจังหวะในการยิงหรอกครับ ลูกซองอัตโนมัติแบบนี้ แทนคารไบนไดอยางดีทีเดียว วิเศษกวาคารไบนเสียอีก เพราะมันเปนลูกซอง คุณไชยยันตถือแฝดก็เส่ียงหนอยนะครับ แตผมเช่ือวาคงจะบรรจุไดเร็วพอ สําหรับคุณชาย คงไมมีอะไรจะตองหวง” เม่ือเตรียมปนลูกซองคูมือเรียบรอย ท้ังสามก็ชวยกันบรรจุไรเฟลขนาดเล็กตางๆ นับต้ัง แตลูกกรดแม ็กนั่ม .270 .30/30 ข้ึนมา จนกระท่ัง .30-06 แลววางเรียงไวอยางเปนระเบียบใกลมือพรอมท่ีจะหยบิข้ึนมาใชการไดในทันที “พวกคุณมีลูกซองครบมือหรือยัง?” เชษฐารองถามมาในขณะท่ีชักปนส้ันขาวเอวข้ึนมาตรวจดูกระสุนเพื่อความแนใจอีกคร้ัง” “ก็รูสึกวาจะครบกันทุกคนครับ สวนมากเดี่ยว แตพวกนี้ชํานาญในการบรรจุกระสุนไดเร็วมาก ขอเพียงใหมีกระสุนสํารองพอเทานั้น” แลวเขากห็ันไปทางแงซาย หนุมกะเหร่ียงพเนจรคนใชประจําตัวของคณะนายจางถือ .44-40 อันเปนปนคูมือกระบอกเกาของตน ไมมีแววต่ืนเตนใดๆ ท้ังส้ิน “แงซาย แกจะใชปนกระบอกนั้นรึ?” “ครับ” “แนใจหรือวา กลไกของมัน กระสุนของมัน อยูในสภาพเรียบรอยใชการไดดีในขณะท่ีเราตองแขงกบัเวลาท่ีสุด” แงซายย้ิมยิงฟน ไมตอบ แตกมลงพิจารณาดูปนเกาๆ ในมือของตนเอง พรานใหญถามเร็วปร๋ือตอมา “แลวกระสุนขนาดน้ีของแกมีกี่นัด?” “สิบหา!” เขาส่ันหนา จุปากล่ัน โยน .30-06 สวนตัวไปใหพรอมท้ังกลองกระสุน


495

“เก็บเจาลูกกระสุนปสตันท้ัง 15 นัดของแกไวเขาพิพิธภณัฑตอไปเถอะ เอา! เอานี่แทน เราไมตองการใหกระสุนนัดไหนของพวกเราดานแมแตนดัเดียว ในภาวะฉุกเฉินท่ีสุดเชนนี”้ แงซายไมตอบวากระไร เหวี่ยงปนโบราณสมบัตสวนตัวข้ึนไปในเกวียน รับไรเฟลของพรานใหญพรอมกระสุนมาถือไว พวกลูกหาบท้ัง 13 คน นอกจากลูกซองเด่ียวประจําตัวแลว ทุกคนลวนมีดาบ หรือมิฉะนั้นกมี็ดเดินปาติดตัวกันทุกคน นั่นจะเปนอาวุธส้ันขั้นประจัญบาน เม่ือถูกโจมตีประชิดตัวชนดิท่ีบรรจุกระสุนไมทัน รพินทรส่ังงานรอบตัว นดัแนะกําหนดหนาท่ีซักซอมความเขาใจของแตละคนจนเปนท่ีเรียบรอย แลวจึงหันมาทางคณะนายจาง “เหตุการณท่ีรอเราอยูเบ้ืองหนาในระยะใกลๆ นี่ มันไมใชการลาสัตวแลวละครับ แตอาจเปนสงคราม ระหวางพวกเราท้ังหมด 21 คน กับพวกมันประมาณ 5-6 รอยตัว เราจะใชอาวุธปนทุกกระบอกท่ีมามาตอตานปะทะมันไว โดยในระยะแรกนี ้ จะใชกระสุนลูกซองเปนหลัก พวกลูกหาบท้ัง 13 คนนัน่ ผมอธิบายใหเขาใจดีแลววา ความปลอดภัยของพวกเราทุกคนข้ึนอยูกับการระดมยิงอยางรวดเร็วท่ีสุด โดยไมเปดโอกาสใหมันบุกเขามาถึงตัวได ซ่ึงผมเช่ือวาปนลูกซองรวมยี่สิบกระบอก พอจะตานมันไวไดอยู และไลมันใหกระจัดกระจายไปได” เขาพูดชาๆ ดวยน้าํเสียงเรียบราบ และยิ้มใหกับคณะนายจาง เพื่อใหเห็นวาไมใชสถาน- การณรายแรงท่ีนาวิตกนัก “ท่ีพูดมานี่ผมหมายถึงวา ถามันโจมตีเรา แตปญหาขอท่ีวามันจะเลนงานเราหรือไมนั้น ไมมีอะไรมารับประกันได มันอาจโจมตีหรืออาจไมทําอะไรเลยกไ็ด แผนของเราก็คือทุกคนเตรียมพรอม และเคล่ือนขบวนเดินไปตามทางของเราโดยปกติ อีกสักครูใหญขบวนของเราจะผานเขาไปในดงท่ีมันรวมฝูงชุมนุมกันอยู ข้ันแรกนี่กเ็ห็นจะตองเลนจิตวิทยากอน คือเราทําเปนไมสนใจกับพวกมัน เดินของเราไปตามธรรมดาท่ีสุด อยาสงเสียง อยาแสดงหวาดกลัว ไมวามันจะทําทาขูตะคอกหรือแสดงอาการอะไร บางทีเราอาจเดินผานฝูงของมันท่ีดักอยูเบ้ืองหนานีไ่ปไดโดยไมเกิดปะทะกันข้ึนเลยก็ได สําคัญท่ีสุดก็คือ...” พรานใหญเวนระยะจุดบุหร่ีสูบ อัดควนัหนักหนวง สีหนายิ้มๆ เชนเดมิ “กระสุนนัดแรกท่ีจะระเบิดนั่นแหละครับ ท่ีจะช้ีชะตาตัดสิน ถาเราเปดฉากยิงพวกมันตายแมเพียงตัวเดยีว เจา 5-6 รอยตัวนัน้ก็จะกรูกนัเขาเลนงานเราพรอมกันหมดทันที เพราะฉะนั้นในคร้ังแรกนี่ พวกมันจะหลอกจะขูหรือเขามาปวนเปยนรุมลอมหนาลอมหลังอยางไร แข็งใจทําเปนไมรูไมช้ีเสียกอน ยกเวนแตในกรณีท่ีเห็นวามันเอาเราแน กซั็ลโวเลย” “แลวเราจะรูไดยังไงวา เม่ือไหรมันจะลงมือเลนงานเรากอน มันทายใจกันยากเหลือเกินนี่ สมมติพวกเราเดินผานไปตามปกติอยางคุณวา แลวพวกมันก็ปวนเปยนเขามาลอมทําเปนคุมเชิงดัก


496

หนาดกัหลัง จงัหวะนี้แหละเราจะเอาอะไรเปนเคร่ืองตัดสินวามันจะเอาเราแนหรือเปลา กวาจะรูแน มันมิกัดพวกเราคนใดคนหนึง่เขาใหกอนแลวรึ” “ประเดี๋ยวกเ็หน็ครับ ตอนท่ีเราผานฝูงของมันเขาไป พวกมันสวนใหญจะกระจายลอมเราหางๆ คอยจองดูอยู แลวก็จะมีกลุมหัวโจกรายๆ สักสิบยี่สิบตัว นําโดยเจาทโมนจาฝูงจะลงมาปวนเปยนอยูกบัพื้น คอยดักหนาดกัหลัง ขูตะคอกแสดงความอหังการกับเรา สังเกตไอจาฝูงในกลุมอยางวานี่ครับ ตัวมันจะเข่ืองกวาทุกตัว ตัวอ่ืนไมตองสนใจ มันจะไมกลาลงมือทําอะไรพวกเรากอนเลย นอกจากจะคอยดูหัวหนาของมัน ถาไอทโมนหัวโจกลงมือเม่ือไหร พวกมันก็ชวยกันรุมเราเม่ือนั้น ลิงพวกนีมี้สัญชาตญาณประหลาดมาก นอกจากดุรายแลวยังฉลาดแกมโกง รักพวกพองและมีนิสัยรวมหมูสามัคคีกันอยางดเีลิศ มันจะทําสงครามจิตวทิยากับเรากอน จูๆ จะยกพวกเขาโจมตีเลยนั้นไมเคยปรากฏ มันจะดักหนาดักหลังคอยยกฝูงหอยโหยตามกิ่งไมตามดูเราไปเชนนี้แหละ ไอพวกท่ีลงมาเดนิอยูกับพืน้ก็คอยแวดลอมเราไปทุกฝกาว ในระหวางท่ีมันลอมเราอยูนี่เอง ถาเรายังไมแนใจวามันจะเอาเราจริงหรือเปลา เกิดมีใครยิงพวกมันเขาสักโปงเดียว กแ็ปลวาเปนสัญญาณเรงใหมันตัดสินใจจูโจมเราในทันทีนั้นเลย ในขณะเดียวกนัถาในระหวางนี ้ พวกเราแสดงทาหวาดกลัวพร่ันพรึงหรือสงเสียงรองเอะอะข้ึน มันก็ฮือเขาใสเหมือนกัน แตเทาท่ีปรากฏมาแลว บางคนสามารถเดินผานฝูงของมันไปไดโดยมันไมทําอะไรเลย หลังจากมาดักขูตะคอกอยูพักหนึ่งแลวก็หลีกทางโดยด ีมันอยูท่ีกําลังใจครับ แลวกอ็ยูท่ีอารมณของเจาตัวจาฝูงดวย หัวหนามันไมกลาเสียตัวเดียว ลูกฝูงกจ็ะไมลงมืออยางเด็ดขาด เพราะฉะน้ันในกรณีนีจ้ึงขอใหสังเกตตัวจาฝูงอยางท่ีบอกไวแลว ถามันยังไมแสดงวาจะจูโจม เราก็สงบจิตสงบใจเฉยกอน เดินกันไปเร่ือยๆ แตถาไอจาฝูงพรวดเขาใสเราแนกย็ิง” “ไมสนุกคะพีใ่หญ คราวนีเ้ห็นจะไมสนุกแน” เสียง ม.ร.ว.หญิงดาริน ครางออกมาอยางเสียวไส “เราจะเช่ือแนไดสักเทาไหร ระหวางการปะทะ หรือไมปะทะ?” “หาสิบ-หาสิบครับ คร่ึงตอคร่ึง แตผมภาวนาขอใหเราผานมันไปไดโดยไมมีการยิงเกิดข้ึนเลย” “มันเปนลิงชนดิไหนนะ แลวตัวสักแคไหน?” “ก็ลิงหางส้ันแบบท่ีปกษใตเรียกวา ‘กัง’ เล้ียงไวสําหรับข้ึนมะพราวนัน่แหละครับ เวนไวแตตัวใหญกวาสักเทาหนึ่ง เวลายืนสูงขนาดเด็ก 7-8 ขวบ ผมเคยเหน็มันจับเกงเปนๆ ฉีกขาหลังขาดควากออก เหมือนฉีกขาไกยาง แตถาลําพังตัวสองตัว มันไมเคยกําแหงกับคนเลย อยางดีก็ทําขูตะคอกหยอกเลนอยูบนกิ่งไมสูง ท่ีกัดคนตายอยูบอยๆ ก็เพราะรวมกลุมกันมาก และคนยิงไมทัน” ไชยยนัตยกมือลูบคอหอย แลวผิวปากหวอืออกมา


497

“เอาละ ไหนๆ เราก็เดินกันมาถึงนี่แลว ปนก็พรอม เร่ืองท่ีจะหยุดรอหรือถอยหลังหนีลิงมันก็ผิดไป เอาวา หนาท่ีในการตัดสินใจยงิหรือไมขอใหอยูท่ีคุณก็แลวกัน ทางเราจะคอยเสียงปนจากคุณ ถาตูมเม่ือไหรก็สงครามเม่ือนั้น” “วาแตลูกหาบทุกคน เขาใจดีแลวหรือวาจะตองทําอะไรบาง?” เชษฐาเอยเครงขรึม หันไปกวาดสายตาดูขบวนลูกหาบท่ียืนขนาบประจําหนาท่ีอยูกับเกวยีนตลอดคัน “เขาใจดแีลวครับ พวกนั้นจะเร่ิมระดมยิงก็ตอเม่ือไดยินเสียงปนจากผมหรือทางพวกคุณชาย” “อะไรก็ชางเถอะ...” หัวหนาคณะเดินทางเอยตอมาอยางรอบคอบ สมกับท่ีเปนอดีตนายทหาร “ตอนประจัญบานชุลมุน ผมกลัววาพวกลูกหาบจะยิงถูกกันเองเสียเทานั้น คุณตองกาํชับใหดนีะรพนิทร เส่ียงเหลือเกนิ” “โปรดอยาวิตกเลยครับ ผมกําหนดหนาท่ีของแตละคนไวดแีลว เขาจะไมยิงสุมส่ีสุมหาเขามาในรัศมีขบวนเกวยีนของเราเลย แตจะยิงถางออกดานนอก ผมส่ังใหเกิดกับจันทําหนาท่ีควบคุมบัญชาไวแลว ทางคณะของคุณชายไมวาจะเกิดอะไรข้ึนยังไงโปรดอยาไดลงจากเกวยีนเปนอันขาด ยิงจากบนเกวียนปลอดภัยท่ีสุด” ท้ังสามพยักหนารับทราบ รพินทรหันไปกําชับส่ังแงซายอีกคร้ัง ใหคอยระวังและยงิคุมกันเฉพาะเกวียนของนายจางอยางเดยีว โดยไมตองคํานงึถึงดานอ่ืน แลวก็ถอยหลังออกไปยืนอยูหนาเกวยีน พยักหนาเรียกบุญคําออกไปเคียงขาง สํารวจดูความเรียบรอยของขบวนตะโกนส่ังกับเสย จัน และเกดิ ซ่ึงเปนกองระวังหลังอีกสองสามประโยค คร้ังแลวก็โบกมือเปนสัญญาณใหเร่ิมเคล่ือนขบวนออกเดินทางตอในทิศทาง โดยมีเขากับบุญคําเดินนําไปเบ้ืองหนาเชนเคย แตในคร้ังนี้เวนระยะหางจากเกวียนคันหนาของคณะนายจางเพยีง 10 กาวเทานัน้ ทุกคนเดนิเกาะหมูกนัไปเปนกลุม สองฟากของเกวยีนท่ีบอออดไปตรงกลาง แทบจะไมมีเสียงพูดจาคําใดกันอีกเลย นอกจากเสียงควายท่ีสะบัดเขาและเสียงลอท่ีบดไปกับพื้น ทุกคนสอดสายสายตาไปยังยอดไมและพงเถาวัลยอันหนาทึบเบ้ืองหนา ใจเตนระทึก! ผานชะงอนผาท่ีสลับซับซอนไปดวยโขดหินกอนใหญๆ ออมไปตามทางดานซ่ึงเวียนชิดกับเชิงเขาอีกลูกหนึ่ง พอข้ึนสุดยอดโคงสูงสุดตอนหน่ึง ขบวนเกวียนท้ังหมดก็เร่ิมลงจากเนินฟากหนึ่งเปนโตรกเหวท่ีเห็นยอดไมอยูในระดับตํ่าลงไป สวนอีกฟากหน่ึงเปนตีนเขาใหญ เบ้ืองหนาออกไปไมดกึดําบรรพอายุอยางนอยก็ 3-4 รอยปข้ึนไป ชูลําตนและกิ่งใบราวกับฉัตรยักษ แลเหน็เปนทิวทะยานเย่ียมเมฆ ละอองหมอกลอยตํ่ากวาระดับยอดไมใหญเหลานั้นลดหล่ันลงมา แลเห็นเขียวทึบหนาแนนไปดวยไมเบญจพรรณประหนึ่งหลังคาช้ันสอง


498

ขณะน้ัน นาฬกิาขอมือแบบเข็มทิศของ ม.ร.ว.เชษฐา ช้ีบอกเวลาเท่ียงตรงพอดี แตความทะมึนของภูมิประเทศแวดลอมและอากาศอันมืดคร้ึม ทําใหมองดูเหมือนหกโมงเย็น พอขบวนเกวยีนเคล่ือนพนบริเวณโตรกเหวดานซายมือเขาสูหุบอีกคร้ัง ก็มีเสียงของอะไรชนิดหนึง่แววมาจากความเงียบสงดั...ไดยนิอยางถนัด มันเปนเสียงคลายพายใุหญพัดกิ่งไมซูซาครืนครันอยูเบ้ืองหนา ท้ังๆ ท่ีไมมีรองรอยของพายุเลย เสียงนั้นดงัอยูช่ัวระยะอึดใจเต็มๆ แลวมันก็สงบเงียบกริบลงอยางกะทันหัน...เงียบชนิดท่ีไมปรากฏข้ึนอีกเลยแมแตนิดเดียวเหมือนผีหลอก มองฝาออกไปยังยอดไมลิบๆ เบ้ืองหนา กไ็มเห็นมีการเคล่ือนไหวผิดปกติใดๆ ท้ังส้ิน พรานใหญยังคงเดินนํารุดหนาไปตามปกติ เพียงแตหนัมายิ้มใหกับคณะนายจางของเขา ซ่ึงบัดนี้ทุกคนเต็มไปดวยความเครงเครียด พุงสายตาเขม็งไปเฉพาะภูมิประเทศเบ้ืองหนา “ผอนอารมณตามสบายเถิดครับ จะสูบบุหร่ีก็ได เราหวังท่ีจะขอทางผานมันไปไดโดยสันติวิธี” “ขอใหเปนเชนนั้นเถอะ” ไชยยนัตพึมพาํออกมาจากอาการท่ีหายใจไมท่ัวทอง แตดารินยิ้มแคนๆ รองถามลงมาเบาๆ วา “คุณคงพูดภาษาลิงกับมันไดรูเร่ืองซินะ!” “ถามันไมอันธพาลจนเกินไปนัก ผมก็คิดวาผมพอจะพูดกับมันรูเร่ือง” เปนคําตอบอยางอารมณขันของพรานใหญ แลวกห็ันไปทางเบ้ืองหนาเสีย เชษฐาควักบุหร่ีออกมาจดุสูบอยางเยือกเย็น ไชยยันตเปดกระติกท่ีบรรจุบร่ันดีแทนนํ้าข้ึนมาเทกรอกใสปากดับความกระวนกระวาย สวนดารินคอยๆ ขยับลูกเล่ือนของเบราวนิ่ง แงมดกูระสุนท่ีหลอนข้ึนลํากลองไวแลว เหมือนจะใหบังเกิดความแนใจอีกคร้ังวา ลูกปนมันไมหนีหายไปไหน แลวกดัริมฝปากถอนใจเฮือก ใกลหุบทึบเบ้ืองหนาเขาไปเปนลําดับ ความรูสึกของทุกคนทวีความขนหนกัอึดอัดอยางบอกไมถูก หนทางนั้นลาดตํ่าและตํ่าลงจนกระท่ังเห็นดงหวายอยูเบ้ืองหนาหางไมเกนิ 150 เมตร กิ่งไมเร่ิมเคล่ือนไหวยวบยาบอยางแชมชาโดยท่ีมองไมเห็นอะไร ประเดี๋ยวท่ียอดดานนี้แลวกห็ยดุ แลวก็ไปไหวท่ียอดดานโนนนั้น และนูนไปเปนลําดับ พรานใหญชะลอฝเทาลงจน กระท่ังมาเดนิอยูเบ้ืองหนาของเกวยีนหางไมกี่กาว เปล่ียนปนลูกซองคูมือไปถือไวในมือซาย อีกมือหนึ่งชักดาบออกมากุมกระชับไว “เตรียมพรอมครับ เรากําลังจะผานเขาไปกลางฝูงของมันแลว และมันก็เห็นเราแลว” เสียงเขารองเตือนมาเบาๆ โดยไมหนัหนากลับมา เชษฐากับไชยยันตเงยกระบอกปนข้ึนสูง อีกมือหนึ่งกุมกระชับอยูท่ีกระโจมมือ สวนดารินผลักเซฟเสียงดับกร๊ิก พยายามสํารวมสติไวม่ัน บังคับมือไมใหส่ัน ท้ังสามมีลูกปนสํารองท่ีกําไว


499

ในฝามือซายพรอมท่ีจะบรรจใุหมไดอยางฉับพลันทันที แตก็ถือกันไวไดคนละไมเกิน 2-3 นัดเทานั้น เพราะความอวบใหญของปลอกกระสุนขนาด 12 ดานแรกของกลุมทหารพระราม ปรากฏใหเห็นชัดกับสายตาแลว เงาสีน้ําตาลปนเทากลุมหนึ่งประมาณ 30 ตัว กระจายเกะกะอยูบนตนไทรใหญริมทางดาน พวกมันพากันนิง่เงียบกริบ จองตาเขม็งเปนเปาเดียว ลงมายังขบวนเกวียนและกลุมคนที่ผานมาเบ้ืองลาง แตละตัวไมมีการเคล่ือน ไหวใดๆ เลย ไมสะทกสะทาน ไมแตกตื่น หลายตัวท่ีเข้ียวยาวโผลใหเห็นออกมานอกปากอันนาเกลียด ความสงบเฉยเงียบกริบของมันเปนปริศนาที่ตีไมแตกจริง ตามท่ีรพินทรบอกไวลวงหนา มันเปนลิงประเภทหางส้ัน ตัวเข่ืองกวาลิงวอกธรรมดาถึงสามส่ีเทา นองๆ อุรังอุตังทีเดียว แตลักษณะทาทีดูจะประเปรียวรายกาจกวามาก ขณะท่ีเฉียดใกลเขาไปในดงนั้นกล่ินสาบฉุนตลบไปหมด ความรูสึกของทุกคนในขณะนี้ไมอาจบอกไดถูก บังเกิดอาการตะคร่ันตะครอสะบัดรอนสะบัดหนาวอยางไรพิกล พอขบวนเกวยีนคลอยผานไทรตนนั้น กมี็เสียงคลอกหนักๆ ในลําคอดังมาจากเจาจาฝูงของกลุมนั้นข้ึนเบาๆ คร้ังหนึ่ง แลวมันกค็ลอกคลากรับกันรอบดานไปหมด กิ่งไทรเร่ิมไหวแชมชายวบยาบอีกเพราะการเคล่ือนไหวของมัน รพินทรกวาดสายตาไปรอบดาน และเดินนําไปปกติเปนเชนนัน้อยางเยือกเย็น ผิดกบัทุกคนซ่ึงบัดนี้เหง่ือเร่ิมผุดซึมท่ัวใบหนา ลึกเขาไปและลึกเขาไปเปนลําดับทามกลางฝูงทโมนไพรท่ีขณะน้ี เร่ิมจะมองเห็นปรากฏข้ึนท่ีโนนท่ีนี่หนาตาข้ึนทุกขณะ ในท่ีสุด ท้ังหมดก็รูสึกตัววาไดเขามาอยูใจกลางวงลอมเสียแลว และเห็นลานตาไปหมด ไมสามารถจะประมาณถูกวามีจํานวนสักเทาไร ตามทุกสุมทุมพุมไม และทุกกิ่งกานสาขาอันเปนดงทึบติดตอกับปาหวาย พอแหงนมองข้ึนไปพบตัวและสบตา พวกมันก็เร่ิมมีปฏิกิริยาในการเคล่ือน ไหวเปนลําดับอยางมีเลศนัยผิดไปกวาฝูงลิงธรรมดา เสียงขูคํารามคลอกคลากดังจากกลุมนี้ไปยังกลุมโนน รับตอกันไปเร่ือยๆ จนกระท่ังแซดไปหมดท้ังดง ไมวาจะหันไปทางดานไหน คร้ันแลว ทันใดนัน้เองราวกับจะนัดไว กิ่งไมรอบดานก็ถูกเขยาโดยแรงพรอมกนัหมด เสียงครืนโครมสนั่น ใบสดและก่ิงแหงหกัถลมโครมครามลงมา ประหนึ่งเกิดกลียคุสะเทือนกองท้ังปา เสียงขูคํารามแซสนั่นกึกกองจากการคอยๆ เคล่ือนไหวเปล่ียนท่ีของมันแตละตัวแตแรกๆ บัดนี้กลายมาเปนกระโดดโลดเตนอยางรวดเร็วแกวงไหวตัวหอยโหนสับเปลี่ยนกันอยูไปมา มืดมัวยุบยบัเหมือนภาพฝนราย ดวงหนาอันดรุายนาเกลียด กรงเขี้ยวยาวแสยะขาวออกมาพนปาก ลักษณะทาทีอันแสดงการประสงคราย ดูไมผิดอะไรกับฝงูสัตวรายในขุมนรก ท่ีคุกคามเกร้ียวกราดหมายจะเอาชีวิต บีบความรูสึก ทําลายขวัญแทบจะทําใหหมดสติสัมปชัญญะไปในบดันั้น


500

เสียงจาฝูงรองแหลมกึกกองถ่ีกระช้ัน เหมือนจะสงสัญญาณส่ังการใดๆ กับพวกมัน เงาลํ่าสันใหญโตเปนสีเทาจัด จนแทบจะดูดําสนิทเผนโผนโครมครามมาตามยอดไมอยางรวดเร็ว เหน็ถนัดวาพวงพกีํายําเติบใหญกวาบริวารทกุตัว กิ่งไมท่ีมันกระโจนหอยโหนไกวตัวมาราวกับพายนุั้นยวบยาบลูระเนนเปนทาง มันกระโจนตามยอดไมไลมาจากทายขบวนเกวยีน และบัดนี้เลยไปดักสกัดอยูเบ้ืองหนา ยืนตระหงานสองขาอยูบนกิ่งมะคา สองมือจับกิ่งไว แผดเสียงขูคํารามและเขยากิง่อยูโครมๆ แยกเข้ียวยิงฟนหลอก มองเห็นกรงเข้ียวอันนากลัวอยางถนดั พวกบริวารนับรอยของมันก็กระทําในลักษณะเดียวกัน หกคะเมนตลัีงกาขูตะคอกเขยากิ่งไมอ้ืออึง ใบไมและกิ่งแหงหักพรูยังกับฟาถลมดินทลาย คลาคลํ่าพลุกพลาน และอลหมานไปท่ัว ควายเทียมเกวยีนทุกตัว ไดรับการฝกและเคยชินดเียีย่มมาแลวสําหรับการเดินปา แตละตัวเหลานัน้มีอาการต่ืนเตนบางเล็กนอย แตภายหลังจากท่ีลูกหาบผูควบคุมบังคับไว มันก็รวมกลุมกันไดอยางม่ันคง ไมแตกตื่นวิ่งเตลิดไป ตางแหงนเบ่ิงสะบัดเขาสงเสียงรอยคํารามกอง พรอมท่ีจะสูทุกขณะตามสัญชาติทรพี รพินทรรองส่ังพวกลูกหาบเบาๆ ใหชวยกนัควบคุมควายไวใหม่ัน เขาไมไดหยุดแตเดินรุดไปเบ้ืองหนา โดยไมสะทกสะเทือน มือขวากําดาบแนน เชษฐากับไชยยันตหวัใจเตนแรง จองมองดูภาพอันกลอกกล้ิงรอบดานเหลานัน้ตาไมกะพริบ นิ้วแตะพรอมอยูท่ีไกปนและสังเกตดูอาการของพรานใหญ ผูคงเดินเปนปกติไปเบ้ืองหนาเหมือนจะไมสนใจกับกองทัพทโมนท่ีแวดลอมขูตะคอกแสดงอาการนากลัวอยูในขณะนี้ ดารินหลับตาพรอมกระเดือกน้ําลายลงลําคออันแหงผาก หลอนเร่ิมรูสึกวิงเวยีนเหมือนจะเปนลม มือท่ีกําปนท้ังสองขางเย็นชืด เหง่ือออกชุมไปหมด ยอมรับกับตัวเองเปนคร้ังแรกวา หลอนไมเคยมีความรูสึกท่ีหวาดเสียว อกส่ันขวัญแขวนเทาคร้ังนี้มากอน เหมือนถูกกดจมดิ่งลงไปในขุมนรกท่ีสุดแสนทรมานอันไมเคยประสบ มันยิ่งเสียกวาคราวไอกดุเสือกินคน ยิ่งเสียกวาไอแหวง ชางเกเรท่ีผานมาแลว เจาฝูงลิงรายเหลานี้มันเขยาขวญัส่ันคลอนประสาทของหลอนอยางบอกไมถูก อะไรจะเกิดขึ้นตอไปในอนาคตอันใกลนี้สุดท่ีจะทํานายได ขบวนเกวียนคณะเดนิทางท้ังหมดของหลอน จะผานพวกมันไปไดหรือไม? มันจะลงมือโจมตีเม่ือไหร? และถาเหตุการณชนดินั้นเกิดขึ้น ทุกคนจะชวยกันสกัดยับยัง้มันไดทันหรือไม... และถาไมทัน...คุณพระชวย!! หญิงสาวแทบจะไมสามารถทนทานตอความรูสึกทรมานนั้นไดอีกตอไป หลอนอยากจะกรีดรองออกมาใหสุดเสียง อยากจะล่ันไกปนออกไปใหสนั่นล่ันดง แลวก็ใหเหตุการณตัดสินโชคชะตาลงเสียโดยเร็ว ดีกวาท่ีจะทนหวาดเสียวกระวนกระวายอยูเชนขณะนี ้ หลอนลดปากกระบอกเบราวนิ่งท่ีชูข้ึน วูบลงมาจับเปาหมายท่ีเจาทโมนจาฝูงในทันทีนั้น “ระวังนอย! อยาเพิ่งยิง จนกวารพินทรจะลงมือ!!” เสียงพี่ชายกระซิบมาเฉียบขาด “นอยทนไมไหวแลวคะพี่ใหญ...นอยทนไมไหว!!...”


501

หลอนครางออกมาสีหนาเหมือนจะรองไหหลับตาลงอีก เชษฐาเอ้ือมมือไปโอบไหลนองสาวไวกอดเบาๆ ปลอบใจประสาทของทุกคนในขณะน้ี เขม็งเกลียวเครียดประหนึ่งจะขาดสะบ้ันไป แตละวินาทีท่ีกระดิกผานมันชางเช่ืองชายาวนานราวกับรอยปก็ไมปาน คณะนายจางท้ังสามอดท่ีจะฉงนเสียมิไดในกรณีท่ีพรานใหญรพินทร ทนตอภาวการณนี้ไดอยางไร ดเูขาไมไดสะดุงสะเทือนอะไรกับเจาเข้ียวยาวๆ หลายรอยคูท่ีแสยะแวดลอมรอบดานยามนี้เลย ทําทีเหมือนจะเดินผานเขาไปกลางฝูงกระตายฉะนัน้ ตลอดท้ังแนวกองเกวยีนพรานพื้นเมืองและลูกหาบทุกคน เดินในลักษณะหันหลังใหเกวยีนหนัหนาออก มือกระชับปนนิ้วแตะไกเตรียมพรอม แงซายระวังคุมเชิงอยูทางดานซายของเกวยีนคณะนายจาง สวนเกดิเดินคุมอยูทางดาน ขวาอันเปนคําส่ังของพรานใหญ ในจํานวนรอยๆ ตัวเหลานั้น จะเห็นเจาตัวท่ีเข่ืองผิดปกติคลายๆ จะเปนหัวหนาหมูปะปนแทรกซึมอยูท่ัวๆ ไป การเคล่ือนไหวหรือปฏิกิริยาตางๆ ของมันท้ังหลายข้ึนอยูกับเจาหัวหนาเหลานี ้ราวกับจะหัดวนิัยกนัไวอยางดีเยีย่ม หลายตัวเร่ิมจะกระโดดลงมาโลดเตนอยูตามพืน้ดนิบางแลว มันเลียบเคียงเดินวนเวียนตามขบวนเกวียนลอมหนาลอมหลังเปนพรวน แตก็ไมเขาใกลนัก สวนพวกที่อยูขางบนกห็อยโหนไตยอดไมตามมาอยางชุลมุน สงเสียงขูตะคอกเกร้ียวกราดอยูเชนนั้นฟงไมไดศัพท “ใหตายหาเถอะ! มันเอาเราจริงหรือเปลา!!” ไชยยนัตระเบิดออกมาอยางเหลืออด “สวรรคเทานั้นท่ีจะรูได อยาลืมคําส่ังของรพินทร!” หัวหนาคณะเดินทางรองเตือนเพื่อนของเขามา ไอตัวใหญท่ีสุดกระโจนตูมลงมาบนพุมหวายแลวกไ็กวตัว ตอมาบนโขดหินท่ีเกาะเขียวไปดวยตะไครและเฟรนกอนหน่ึง ยนืส่ีขากระโดดโครมๆ พรอมกับเสียงกึกกองจากการขูคํารามสกัดหนาทิศทางท่ีรพินทรกําลังนําขบวนเกวียนกาวรุดไปหางประมาณ 20 กาว อีกหลายตัวในกลุมเบ้ืองหนากพ็ากันไตจากตนไมลงมาเปนแถววิ่งพลาน พรานใหญตาจับนิ่งอยูท่ีจาฝูงตัวนั้น กาวเนิบปร่ีเขาไปท่ีมันโดยไมหลีก อีกสามส่ีกาวจะถึงตัว มันสายโคลงตัวอยางรวดเร็วหลอกลอ แสยะเข้ียวอาปาก แลวก็เผนแผล็วลงไปวิ่งวนอยูกบัพื้น ใบไมแหงปลิวกระจายหกคะเมนตีลังกาคอยเวียนดักอยูเบ้ืองหนาของเขา พรอมกับเสียงรองคํารามสําทับขวัญอยูเชนนั้น รพินทรจองตาไมกะพริบกาวรุดเขาใสโดยไมหยุด เจาพวกบริวารก็แหหันเขาหอมลอมรอบดานเขาและบุญคํา ซ่ึงในขณะนี้สองปากกระ- บอกปนเตรียมอยู ทุกฝกาวท่ีพรานใหญกบับุญคําเดินไป มันก็คอยดักหนาดักหลังอยูเชนนัน้ พอ


502

ใกลจะประชิดตัวก็เผนหางพนรัศมีไปดักทําทาแยกเข้ียวยงิฟนอยูอีก คร้ังแลวคร้ังเลา พวกท่ีอยูบนกิ่งไมก็ชวยกันขยมกิ่งโครมครามยิ่งข้ึน บรรยากาศขนแนนลงทุกขณะ “เอ!...ทายใจพรานใหญของเราไมถูกเลยแฮะ ปนมีอยูในมือแตกลับถือดาบ นั่นเขาจะเลนจิตวิทยาอะไรกับไอหนุมานนั่น” ไชยยนัตพึมพาํแหบๆ “เฉยไว ดูเขาไป หนาท่ีของพวกเราก็คือ ปฏิบัติตามคําส่ังของเขาอยางเครงครัดเทานั้น รพินทรรูจักพวกมันดีกวาเรา ส่ิงท่ีเขาบอกไวก็คือ ถาไมจําเปนจริงๆ เขาไมตองการใหเกิดปะทะข้ึน” เชษฐาพูดเบาท่ีสุด จองภาพอันเดินตะลุยไปเบ้ืองหนาของรพินทร และกลุมทโมนไพรท่ีแวดลอมอยูรอบกายโดยไมกะพริบ ดารินในขณะน้ีแทบจะไมยอมหายใจเลย ตาของหลอนลืมโพลง หนาขาดซีด พอเขาเขตปาหวายสลับไปกับปารวก เจาจาฝูงก็เผนพรวดเขาใสรพินทรอยางรวดเร็ว จอมพรานสปริงตัวถอยฉาก ขากางเกงเดินปาของเขาตรงบริเวณหัวเขาขาดควากออก ดวยเข้ียวอันคมกริบท่ีขย้ํากระชาก และทันๆ กันกับท่ีมันเผนเขาใสเขาน่ันเอง เทาขวาท่ีหุมดวยรองเทาคอมแบ็ต ของพรานใหญก็เหวีย่งโครมเขาไปท่ีสีขางของมัน เสียงพล่ักสนั่น เจาทโมนรายกระโจนผละออกนอกทาง ไปแยกเข้ียวรองคํารามล่ันอยางดรุายโกรธแคนอยูริมพงรก เศษผาจากขากางเกงของเขายงัติดอยูท่ีปากของมัน “ระวังนาย มันเอาแน!” เสียงบุญคํารองล่ัน ประทับปน แตรพนิทรยกมือโบกไวโดยไมหนักลับมาเปนสัญญาณใหทุกคนอยาเพิ่งยิง ขบวนเกวยีนท้ังหมดชะลงหยุดลงในทันทีนั้น จาฝูงตัวเดิมคลานส่ีขาจังกา ยื่นหนาเลิกค้ิวคอยๆ ยางสามขุมเขามาหาเขาอีก รพนิทรแกวงปลายดาบอันแหลมคมวนลอหลอกมันอยูเบ้ืองหนา มันเดินเล่ียง สายโคลงไปมา มองท่ีปลายดาบ และเขมนมองหนาเขาสลับกับทําเสียงคลอกๆ อยูในลําคอ เจาลูกฝูงใจกลาอีกตัวหนึ่งพุงเขาใสบุญคําซ่ึงยืนคุมเชิงเบ้ืองหลังพรานใหญไปเล็กนอย พรานพื้นเมืองอาวุโสสบถออกมาพรอมกบัเหวีย่งพานทายปนลูกซองเต็มเหวีย่งกระทบตัวมันดังอ๊ัก กระเดน็หวือออกไปพรอมกับเสียงรองเจี๊ยก ไอตัวอ่ืนๆ โฮกฮากเขามาใกล แตก็ยังไมกลาบุกเขาถึงตัว ไดแตวิ่งพลานวนเวยีนอยูเชนนัน้ เจาทโมนหวัหนา บัดนีย้ืนข้ึนสองขา สวนหัวของมันสูงขนาดอกของรพินทร แผงอกกวางใหญกลามเปนมัด ขนรุงรังไปหมด แขนยาวแข็งแรงของมันไขวควา พยายามจะจับปลายดาบของพรานใหญ มันจะฉลาดเต็มไปดวยเลหเหล่ียมอยางไรก็ตามที มันก็ยังเขลากวาคนอยูดี เพราะสมองของดิรัจฉาน จอมพรานทําเปนวนปลายดาบ หลบหลีกการจับของมัน ยั่วใหจับ พริบตา


503

นั้นเอง เจาหนุมานจาฝูงก็ฉวยหมับเขาใหท่ีคมดาบพรอมกับกระชากสุดแรงลิงของมัน อันเปนเวลาเดียวกับท่ีรพนิทรก็กระชากดาบของเขากลับคืน เสียงรองเจี๊ยกดวยความเจ็บปวดดังกองไปท้ังปา แทบวาจะกลบเสียงขูคํารามคลอกคลากอันดังอยูท่ัวไป ในขณะนี้ ใบดาบอันคนกริบเฉือนอุงมือของมันเขาใหแลวอยางถนดัถนี่ เพราะการจับกระชากของมันเอง เลือดทะลักจาออกมาแดงฉาน มันรองกึกกองอยูเชนนัน้ กระโดดพรวดพราดถอยออกหาง แบและกํามือขางนั้นสลับกันอยางรวดเร็ว แลวกมลงมอง วิ่งเขยกสามขาอีกมือหนึ่งชูหอย ไปยนืขูคํารามระคนไปกับเสียงรองดวยความเกร้ียวกราดโกรธแคนอยูท่ีจอมปลวกใหญไมหางออกไปจากเบ้ืองหนาเทาไหรนัก รพนิทรเดินตามเขาไปอีก โบกมือสัญญาณใหขบวนเกวียนเคล่ือนท่ีตามเขา พอท้ังหมดเร่ิมคืบหนามันก็กระโจนไตข้ึนไปยนืจังกาอยูบนยอดจอมปลวก อันปกคลุมดวยซุมขอย สงเสียงกูรองฟงคลายจะเปนสัญญาณบอกความหมายอะไรกับพวกพองสักอยางหนึ่ง การเคล่ือนไหวของพวกมันในคร้ังนี้ เร่ิมรุนแรงรวดเร็วข้ึนอีก นับเปนรอยๆ ตัว กระโจนโครมครามตามหลังมาอยางกระช้ันชิด แลวทยอยกันลงมาเพนพานกลาดเกล่ือนตามพ้ืนดิน แลดดูําพืดไปหมดทามกลางความคร้ืมสลัวของดงทึบ รพินทรคงเดินตอไป ทิศทางท่ีเขาจะบายหนาไปทางไหน ไอตัวใหญท่ีสุดตัวนั้น เผนโผนไปคอยสกัดรออยูอยางไมลดละ และในคร้ังนีแ้ทนท่ีมันจะดักอยูบนพื้นดิน กลับไปทําตัวโกงแสยะเข้ียวอยูบนกิ่งตะครอ ระดับสูงกวาศีรษะของเขาเล็กนอย รพนิทรขยับดาบ ยางเขาไปอยางม่ันคง อีกหาหกกาวจะถึงตัว มันกก็ระโดดวูบลงมาใสในพริบตาน้ัน เร็วจนดูแทบไมทัน จอมพรานกระหน่าํฟนสวนสุดแรงเกิด คมดาบจะกระทบสวนไหนของมัน เขาไมอาจบอกได แตบัดนี้น้ําหนกัตัวอันมากมายของมันปะทะเขา หงายหลังครืนลงกับพื้นแตปนมือซายดาบมือขวา ยังคงกระชับม่ันไมไดหลุดไป รางของมันกล้ิงไปทางหนึ่ง และเขากล้ิงไปอีกทางหนึ่ง แตมันกระโจนข้ึนมาไดกอนเขา อาเข้ียวพุงเขามาอีก คราวนี้หมายเขาใสสวนศีรษะ กัมปนาทกึกกองของเสียงปน ก็ระเบิดขึ้นเปนปฐมฤกษในบัดนัน้ มันคํารามมาจากเรมิงตัน ในมือของ ม.ร.ว.เชษฐา วราฤทธิ์ ผูซ่ึงไมสามารถจะสะกดใจ ทนดูเหตุการณอันนาหวาดเสียวตอหนาตอตานั้นอีกไปได พรานใหญของเขาจะใจเย็นสักเพยีงใดก็ตาม แตบัดนีเ้ขาเย็นตอไปไมไดอีกแลว เพราะเลือดภายในกายกําลังจะจับเปนกอน พรอมกับเสียงตูมนั้น เจาทโมนใหญจาฝูง ซ่ึงกําลังถลันจะเขาใสรพินทร รองแหลมออกมาสุดเสียง กระเดน็ตีลังกาสามส่ีทอดไปฟุบไมกระดิกอยูกลางพืน้ เลือดทะลักฟูม “ยิง! ฆามันใหหมดกอนท่ีมันจะฆาเรา!!”


504

หัวหนาคณะเดินทางตะโกนส่ังการสุดเสียง พรอมกันก็ระเบิดกระสุนนําข้ึนหนึ่งนดั เจาตัวท่ีกระโชกเขาใสบุญคําใกลท่ีสุด มวนกล้ิงไมเปนทาไปอีกตัวหนึ่ง ฝุนและใบไมกระจายเพราะอํานาจลูกปรายของ โอ-โอ บ๊ัค บัดนั้นเอง เสียงปนกแ็ซสนัน่กึกกองข้ึนพรอมกัน จําแนกไมถูกวาของใครเปนของใคร ดงทึบท้ังดงท่ีเต็มไปดวยฝูงลิงรายปานวาจะถลมทลายลง กล่ินดนิปนฉุนตลบอบอวลไปท่ัว ไมสามารถจะสังเกตกําหนดอะไรไดแนชัด เพียงแตเหน็สายตาวูบวาบทามกลางเปลวแสงท่ีแลบออกจากปากกระบอกวากิ่งไมใบไร และภาพของเจาลิงปาท่ียั้วเยี้ยอยูเบ้ืองบนและเบ้ืองลางนั้นพลิกผงะวายปราณหลนลงมากระทบพื้นอยูโครมคราม พรอมกบัเสียงแผดรองประสานเสียงกึกกองของพวกมัน รพินทรท้ิงดาบช่ัวคราว สายปากกระบอกแฝดเขาใสเปาหมายท่ีใกลท่ีสุด แลวก็ปลอยออกไปทีละนดั เปาหมายมันบอบบางเกนิไป สําหรับกระสุนลูกซองในระยะขนาดน้ัน ตูมเปนกระเดน็ไมเหลือหรอ มันอยูแตเพียงวา เขาบรรจุกระสุนทันตอการบุกเขาถึงตัวของมันหรือไมเทานั้น เพราะ ณ บัดนัน้ พวกมันท้ังหมดพรอมใจกันเฮละโลเขาใส ดาหนาเขามาอยางดุรายกระหายเลือด โดยไมชะงัก หรือหวาดหวัน่ตอความวายปราณหรือเสียงกึกกองของปนเลย ท่ีตายก็ตายไป ท่ีเหลือก็แยกเข้ียว กระโจนเขามา! มันเปนการสัประยทุธแบบตะลุมบอนท่ี ม.ร.ว.เชษฐา ยอมรับวา นาสยดสยองกวาการสงครามนองเลือดคร้ังใดๆ ท้ังส้ินระหวางมนุษยกับสัตว ซ่ึงไมเคยคดิฝนมากอนวาจะไดพบ หรือเชื่อวามันจะเกิดขึ้นได ในคร้ังนี้ ม.ร.ว.หญิงดาริน ผูแตไหนแตไรมาเคยเปนคนซ่ึงมักจะล่ันกระสุนเร็วกวาทุกคน...กลับกลายเปนคนสุดทายไป หลอนยืนถือปนตะลึง ตัวส่ันอยูเชนนั้น จนกระทั่งไชยยนัตกบัเชษฐาเตือนสุดเสียง ในระหวางท่ีท้ังสองตาลีตาเหลือกยัดกระสุนชุดใหมอยู หลอนจึงเหนี่ยวไกปนออกไปถ่ียิบ แทบจะเรียกวาไมไดเล็งเลย เปาหมายการยิงของหลอนมุงไปทางดานหนาอยางเดียว คือพวกท่ีลงมาอยูกับพื้นและรายลอมรอบตัว รพินทรกับบุญคําในขณะนี ้ บุญคํามีเดี่ยว สวนรพินทรมีเพียงแฝด การบรรจุกระสุนของท้ังสอง แมวาจะรวดเร็วชํานาญสักขนาดไหน มันก็ยงัชาอยูดีสําหรับปริมาณอันหนุนเนื่องเขามาอยางไมมีหยุดยั้งของพวกทโมนไพรบาเลือดเหลานั้น กระสุนลูกปรายของหลอนหลายนัด ท่ีกระหน่ํามาอยางต่ืนเตนนั้น ไมเพียงจะถูกลิงกระเด็นดิ้นวายปราณไปเทานั้น บางเม็ดของมันยังปลิวเฉียดบุญคํากบัรพินทรไปอยางหวุดหวิด “คุณหญิง! อยายิงตํ่ามาทางผม!!” พรานใหญตะโกนออกมาเสียงหลง เม่ือหลอนสายปากกระบอกปนซํ้ามาอีก เชษฐาก็ตบปากกระบอกปนของนองสาวใหเงยสูงข้ึนในบัดนั้น พรอมกับล่ันเปร้ียง หลอนต้ังใจจะยิงเจาพวกท่ีกรูกันอยูขางลาง แตอันเนือ่งมาจากพ่ีชายปดเสียกอนกระสุนจึงแลนข้ึนสูง กระทบเจาจาฝูงอีกตัว


505

หนึ่งท่ีกําลังกระโจนลงมาใส มวนงอกองอขิง หลนตูมลงมาบนหลังควายเสียงดังสนั่น ควายเทียมเกวยีนต่ืน กระโจนพรวดลากเกวียนไปเบ้ืองหนา แงซายเผนเขากระชากสายสนตะพายไว ตัวหลอนเองเสียหลักลมกนกระแทกลงกับพื้นเกวียน เพราะเกวียนเคล่ือนท่ีอยางกระชาก เชษฐากับไชยยันตก็ซวนเสียหลักไปเหมือนกนั แตก็สามารถทรงตัวไวไดอยางรวดเร็ว และกระหนํ่ายิงตอไปโดยไมเสียจังหวะ ทุกนัดดเูหมือนจะไมมีการพลาดเปาหมายเลย “รพินทร ถอยมารวมอยูหนาเกวยีนนี!่” ไชยยนัตรองบอกกระหืดกระบอก หกัซาวเออรแฝดกระแทกปลอกกระสุนกระเด็นออก แลวยดัใสเขาไป เร่ิมยิงตออยางดุเดือดรวดเร็ว พรานใหญกับบุญคําผลัดกันยิงคุนกนัคนละชุด แลวเผนถอยมารวมหมูกันอยูหนาเกวยีน ปกหลักหันหลังเขาหากัน ระดมยิงออกไปอยางฉับไวราวกับเคร่ืองจักร ท้ังสองเลือกยิงเจาตัวท่ีบุกลํ้าหนาเขามาใกลท่ีสุด และมีวธีิบรรจุกระสุนไดคลองแคลวรวดเร็วเสียยิ่งกวาคณะนายจาง ซ่ึงมีปนท่ีสามารถบรรจุกระสุนไดดกีวาเสียอีก หลายตัวท่ีใชวธีิจูโจมลงมาจากเบ้ืองบน กระโจนจากก่ิงไมลงใสเกวยีน แงซาย เกิด และจัน ชวยกันระดมยิงสกัดพลิกผงะไปอยางนาดู หลนอยูตุบตับ ท้ังบนทางเดินและบนเกวยีนสัมภาระ บางตัวหลนลงมาเสียบเขาควายท่ีเสยข้ึนรับพอดี แลวกถู็กสลัดลงไปกล้ิงถูกควายเหยยีบย่ําอยูกับพื้น ลมตายเปนเบือ แตจะยติุความดุรายกระหายเลือดของมันก็หาไม พวกมันคงทุมเทกําลังกันพรูเขาใสรอบดานอยูเชนนั้น เสียงขูตะคอก เสียงก่ิงไมหัก เสียงอ้ืออึงของปน เสียงตะโกนส่ังการ ฟงสับสนปนเปกันไปหมด มีเพียงลูกหาบทางดานหลังรองโวยวายเอ็ดตะโรกันล่ันบางแลว แสดงวาไมสามารถควบคุมสกัดกัน้สถานการณไวได ปลอยใหฝูงลิงเหลานัน้บุกเขาไดถึงตัว ไมมีปญหา เข้ียวเล็บของมันกําลังแลกกบัลูกปนอยางบาดีเดือด เชษฐาตะโกนส่ังเร็วปร๋ือ ใหแงซายถอยกลับไปคุมและชวยเหลือทางดานหลัง รพินทรเองก็ถอยรนเขามาท่ีแงซาย เจาตัวหนึ่งกระโจนพรวดลงมาทางเบ้ืองหลังของ ม.ร.ว.หญิงดาริน พอดี มืออันเหนียวแนนของมันขยุมหมับท่ีไหลของหญิงสาวกระชาก แตพลาดไปถูกเส้ือฉีกขาดควากออกในพริบตา มองเห็นแผนหลังเปลือยโลง ดารินรองออกมาสุดเสียง ไชยยันตหันขวับมาพอดี ตวัดฟาดดวยพานทายเขาหนาของมันอยางจัง เสียงพลักสนัน่ พลิกผงะหลุดไปจากเกวยีน แตแลวตัวเขาเองก็ถูกไออีกตัวหนึ่งเผนครอมลงมาท่ีตนคอ ฝงเข้ียวลงไปกลางศีรษะ ไชยยันตรองล่ัน กระชากมันฟาดลงกับพืน้เกวยีน แลวกัดฟนเตะเต็มเหน่ียวอัดหัวของมันโครมสนั่นเขาไปกับผนังเกวยีน พรอมกับกระทืบอยางไมยั้ง กระเด็นหลุดพนเกวยีนออกไป ท้ังสามคนของคณะนายจางบนเกวียน ไมสามารถบรรจุกระสุนลูกซองเขาปนไดทันเสียแลว เพราะการจูโจมตะลุมบอนเขาถึงตัวอยางรวดเร็วของมัน ตางท้ิงลูกซองควาไรเฟลท่ีวางเรียก


506

เตรียมพรอมอยูข้ึนมา ไชยยนัตโยน .270 ไปใหดาริน ตัวเองฉวย .30-06 ข้ึนมาในขณะท่ีเชษฐา ก็ควา .30-06 มัลลิเคอร ตางปลอยกระสุนออกไปเทาท่ีจะจับเปาหมายตวัใดไดกอน อลหมานระสํ่าระสายไปท้ังขบวนเกวยีน รพินทรรองบอกใหนายจางของเขาระวังการจูโจมทางเบ้ืองสูงไว ตนเองโยนแฝดในมือไปใหบุญคํา แลววิ่งมาควาเบราวนิ่งอัตโนมัติของดารินท่ีท้ิงตกอยูกับพื้น ยดัใสกระสุนไปพลางยิงไปพลาง ตัวแลวตัวเลาท่ีกระเด็นหลนลงมา แตนัน่ไมไดหมายความวามันจะยอมลาถอย ตรงขามกลับระดมหนัแหเขามาทวีกาํลังหนาแนนข้ึนทุกขณะ ทุกคนยิง! ยิงอยางไมยั้ง ยงิโดยไมคดิชีวิต และไมคิดฝนวา ในชีวิตของแตละคนจะยิงปนในลักษณะหายใจหายคอไมทันเชนนี้ แมแตสงครามระหวางมนุษยตอมนุษยดวยกัน “ทําไมเราไมเอาปนกลมือมาสักสิบกระบอก!” ไชยยนัตตะโกนกองข้ึนอยางท่ีสุดจะทนทานได คํารามสบถผรุสวาทไปพลาง กระหน่ํายิงไปพลาง “พี่ใหญ! นอยหายใจไมออกแลว!!...” เสียงลําละละลักเหมือนสะลักเหมือนสําลักน้ําของดาริน แผดล่ันมาอีกคน ตาหลอนลายไปหมด สติแทบจะไมอยูกบัตัว .270 ของหลอนกระสุนหมดลงอีกแลว และหลายนัดท่ีหลอนยิงพลาดเปาหมาย เพราะคุมสติไวไมได บัดนี้หลอนกําลังยืนตาเบิกคาง จองไปบนกิ่งไมเหนือศีรษะท่ีเจาตัวมหึมาตัวหนึ่งกําลังไกวตัววูบๆ ลงมาจากปลายยอด ตํ่าลงมายังหลอนทุกขณะอยางรวดเร็วชนิดท่ีทําอะไรไมถูก ไดแตยืนตัวส่ัน รพินทรหันขวบัไปเห็นพอด ี เขาสะบัดปากกระบอกปนไปยังเปาหมายนั้น แตอนิจจากระสุนมันหมดลงพอด ี เชษฐากบัไชยยนัตในขณะน้ีกําลังสาละวนกับการกระหน่ํายิงปะทะอยูดานหนา “ปนส้ัน! คุณหญิง ปนส้ันท่ีเอว!!” พรานใหญรองเตือนล่ัน แตลักษณะของหลอนเหมือนจะหมดแรง และไมไดยนิเสียงรองบอกเขาเสียแลว ไดแตแหงนหนาจองตะลึงอยูเชนนั้น เจาทโมนก็ท้ิงตัวละล่ิวตรงด่ิงเขาไปท่ีหลอนในพริบตาน้ัน เสียงไรเฟลนดัหนึ่ง แผดแหลมล่ันมาจากทายขบวน เปร้ียงเดยีว รางของเจาลิงใหญตัวนั้น ก็ผงะด้ินกลางอากาศ สงเสียงรองแหลมยาวฟาดลงมากองอยูบนพื้นเกวียน ตรงหนาของหญิงสาวพอด ี รพินทรหนัขวบั ก็เห็นแงซายกําลังเปล่ียนท่ีหมายการเล็งยิงตอไปยังตัวอ่ืนๆ อยางรวดเร็วฉับไว จนแทบไมนาเช่ือวาหนุมกะเหร่ียงพเนจร จะใชไรเฟลลาสัตวของเขากระบอกน้ันไดชํ่าชองถึงเพียงนั้น ทุกนัดของแงซายคือการปลิดปลงของฝูงลิงเหลานั้น


507

มันเพียงแตวาแงซายจะทําสถิติในการปลอยกระสุนออกไปไดมากเทาใดเทานัน้ เสียงรองอยูเอ็ดอึงของพวกลูบหาบ ดังแซข้ึนท่ัวไป พวกนั้นหมดโอกาสที่จะยงิไดอีกแลว แตละคนควงดาบหรือไมก็มีดยาวท่ีติดตัว กระหน่ําฟนตอสูอยูรอบดาน กลางฝูงลิงท่ีดํามืดไปหมด เสียงตะโกนใหชวย เสียงรองดวยความเจ็บปวดฟงไมไดศัพท “ลูกหาบของเรา รพินทร!!” เชษฐารอง แลวกห็มุนตัวกลับ ล่ันกระสุนถ่ียิบไปทางทายขบวนเบื้องหลัง ซ่ึงบัดนี้กองทัพลิงท่ีกาํลังบุกทะลวงโจมตีดานหลังเขามา หมายฉีกพวกลูกหาบใหเปนช้ินนอย ไชยยนัตไดสติ หันไปชวยระดมยิงอีกคนหนึ่ง บุญคํา เกิด และจันกย็ายท่ีม่ันบุกเขาไปชวย ใครทันปนก็ปน ใครทันดาบกด็าบ ลอกันนัว ดงแถบนั้นกลายเปนสมรภูมิเลือดไปอยางนาสยดสยอง รพนิทรรองตะโกนส่ังใหทุกคนหนีข้ึนเกวียน มือก็บรรจุกระสุนยิงออกไปดวยความเร็วท่ีสุดเทาท่ีจะสามารถ ดารินไดสติอีกคร้ัง กมลงควากระสุนไรเฟล .270 ข้ึนมาบรรจุมือไมส่ัน หลอนบรรจุจนเต็มแลว ก็หันไปบรรจุปนทุกกระบอกท่ีหมดกระสุน หลนอยูกับพื้นเกวียนจนครบ เพื่อเตรียมไวใหพี่ชายกับไชยยนัต รองบอกใหท้ังสองรู แลวรวมวงในการประหัตประหารตอสูตอไป แตในคราวนี้หลอนเล็งยิงอยางประณีตกวาคร้ังแรกๆ ทุกเปร้ียงท่ีล่ันออกไปลวนไดชีวิตท้ังส้ิน หลอนเลือกยิงเจาตัวเข่ืองๆ ลักษณะจาฝูงโดยเฉพาะ และจองยิงไปยังบนกิ่งไม โดยปลอยหนาท่ีการระดมยงิบริเวณพื้นดินใหแกเชษฐาและไชยยันต พวกลูกหาบนัน้พอตะกายหนีข้ึนมาบนเกวียนได โอกาสของการยิงกมี็ข้ึนไดอีกคร้ัง คนไหนปนยังติดมืออยูก็ยิงตอไป คนไหนปนหลุดมือไปแลวก็ถือดาบกวดัแกวง คอยฟาดฟนเจาตัวท่ีจะโผนข้ึนมาบนเกวียน พอเชษฐา และไชยยันตเปล่ียนมาใชลูกซองไดอีกคร้ัง สถานการณอันเลวรายก็ดูจะดีข้ึนอยางมาก เพราะในคร้ังนี้ความรีบรอนไมทันดูของดาริน ทําใหหลอนบรรจุกระสุนลูกปรายเบอรหนึ่ง สําหรับยิงนกใหญเขาไปแทนกระสุน โอ-โอ บ๊ัค ซ่ึงมานกระสุนลูกปรายเบอรหนึ่งแผรัศมีกวางขวางโปรยปรายไดมากกวา แมจะดอยในอานุภาพประหัตประหาร ก็สรางความบาดเจ็บไดอยางท่ัวถึง คราวน้ีแทนท่ีจะเปนนดัละตัวดิ้นอยูกับท่ี ก็กลายเปนนัดละเจ็ดแปดตัว รองเจี๊ยกจากกระจายกันออกไปไมเปนสํ่า เลือดสาดโชกถึงไมตายก็รองปาราบไป สามารถจะกวาดหรือสกัดกัน้ไดท้ังหยอมหรือท้ังหมู ไอท่ีถูกเขาจังๆ ก็ชักดิน้ชักงอหมดฤทธ์ิไปเหมือนกนั เชษฐาลืมตาโพลงนึกข้ึนมาได “นอย! เปดกลองลูกเบอรหนึง่ออก แลวสงมาเร็ว ลูกปรายเกาเม็ดไมตองแลว ลอมันดวยลูกปรายยิงนกนี่แหละเด็ดนกั!” หญิงสาวกมลงหยิบลูกเบอรหนึ่งมาเต็มกํา สงแจกจายใหเชษฐากับไชยยนัต ท้ังสองบรรจุเพิ่มเติม และยิงติดตอไปอีกอยางดุเดือดโดยไมเสียจังหวะ สติและกําลังใจเร่ิมดีข้ึน รพินทรเองใน


508

ขณะน้ีเอง กว็ิ่งกลับมาท่ีเกวียนคันหนา ขอกระสุนเพิม่เติม ซ่ึงหญิงสาวก็โยนลูกเบอรหนึ่งไปใหสามส่ีกลอง พรานใหญนําวิ่งไปโยนแจกจายใหแกคนของเขาและลูกหาบ คร้ันแลวมานกระสุนลูกปรายอันถ่ียิบ ก็สาดเปนสายฝนออกไปรอบดาน กลุมไหนหนาแนนกก็ระเจิงเลือดสาดไปท้ังกลุม ไอท่ีโหนเดีย่วโทน หางไกลจากตัวอ่ืนก็มวนคว่ําดิน้ทุรนทุรายสุมทุมพุมไมราบไป พวกมันเร่ิมชะงักการโจมตีลงแลว พากันแตกกระจัดกระจายออกไปคนละทาง แตก็ยังสงเสียงขูตะคอกเขยากิ่งไมอยูรอบดาน และจังหวะนี้เอง ปนลูกซองท้ังหมด 20 กระบอก และไรเฟลของแงซายอีกกระบอกหนึ่ง ก็ทําหนาท่ีโปรยกระสุนไดอยางครบถวนสมบูรณ เพราะทางฝายคนเร่ิมจะต้ังตัวติด กิ่งไมใบไมปลิวกระจายดวยอานุภาพของมานกระสุน เสียงรองของพวกมัน เสียงพลัดหลนลงมากระแทกพ้ืน หรือกระแทกพุมไมดังอยูไมขาดสาย ทุกคนยิงอยางชํ่ามือ ยิงอยางเดือดดาลโกรธแคน! คร่ึงนาทีตอมาหลังจากนัน้ ปารอบทิศก็เขยาครืนโครมแตกออกไปเหมือนพายุพดัอีกคร้ัง เจาพวกหนุมานท้ังหลายเผนทะยานหอยโหนโยนตัวแตกหนีออกไปอยางไมคิดชีวิต พรอมกับสงเสียงรองล่ัน ไมมีตัวไหนท่ีจะบังอาจลงมาแยกเข้ียวยิงฟนอยูบนพืน้ดนิใกลๆ หรือวาเกาะเขยาอยูบนกิ่งไมเหนือศีรษะอีก กองทัพของมันพายตอหาลูกปนเสียแลว อาจเข็ดไปอีกนาน หรือมิฉะนั้น กอ็าจผูกพยาบาทเตรียมซุมรวมพลเพ่ือหมายแกลําตอไปเบ้ืองหนา ยากท่ีใครจะทํานายถูก ทุกคนระดมยงิตามหลังพวกมันไปอยางไมลดละ อีกหลายสิบตัวพลิกรวงลงมาจากยอดไมในขณะตะกายหนี บางตัวดิ้นตะเกียกตะกายซุกหนไีปตามพงรก เพราะข้ึนตนไมไมได หลายตัวนอนกองอาปากรอง กะพริบตาอยูปริบๆ ซ่ึงพวกลูกหาบใชดาบกระหน่ําฟนซํ้าอยางไมมีการปราณี สําหรับไชยยนัตรองดาไปพลางยิงไปพลาง เขายิงตามหลังมันไป แมกระท่ังปนขนาด .458 ท่ีหยิบฉวยข้ึนมาไดภายหลังจากปนอ่ืนๆ หมดกระสุนลงและบรรจุไมทัน อึดใจใหญตอมา ทุกส่ิงทุกอยางก็สงบเงียบลงตามเดิม ทุกคนหันมากะพริบตาปริบๆ มองกัน...รูสึกเหมือนผานนรกมาไดอยางหวดุหวิด จากนั้น ทุกคนก็รองถามกนัแซด คนหาและสํารวจความเปนไปของแตละคน ดารินควาเส้ือแจ็กเกตของหลอนมาสวมทับไวอยางรวดเร็ว ปดแผนหลังอันเปลาโลง เพราะเส้ือลาสัตวของหลอนถูกกระชากขาดวิน่ไป แลวทรุดตัวลงน่ังกุมขมับกับพื้นเกวยีนเหมือนจะเปนลม ไชยยนัตคงสบถดาอยูเชนนั้นกุมศีรษะปอย เขาถูกเข้ียวของเจาลิงรายขย้ําทะลุหมวกสักหลาดลงไปถึงหนงัศีรษะ เปนบาดแผลเล็กนอย แตเลือดไหลออกมาเหมือนลักษณะหวัแตกธรรมดา สําหรับคณะนายจางดูเหมือนจะมี ม.ร.ว.เชษฐาคนเดียวเทานัน้ ท่ีไมไดรับรอยขีดขวนใดๆ เลย ควายหลายตัวท่ีถูกกัดเปนแผลเวอ เลือดไหลโทรมตามขาและบนหลัง


509

“สํารวจพวกเราทุกคนซิ ใครบาดเจ็บยังไง เอามารวมกันท่ีนี่” หัวหนาคณะเดินทางส่ัง รพินทรตะโกนเรียกพวกลูกหาบ และพรานของเขาท้ังหมดเขามารวมกลุม ภายหลังจากการสอบถาม ปรากฏวาลูกหาบหกคนถูกกดัมีแผลตางๆ กัน คนละแหงสองแหง โชคดีท่ีไมมีใครถึงกับสาหัสฉกรรจนัก นอกนั้นก็มีแผลกนับางคนละนิดหนอย ไมถึงกับตองใชยา ดารินลุกข้ึนอีกคร้ังภายหลังจากนั่งสงบสติอารมณอยูอึดใจใหญ หลอนจัดการฉีดยาและตบแตงบาดแผลใหกับผูได รับบาดเจ็บทุกคน โดยมีแงซายเปนคนคอยชวยเหลือเชนเดิม เพียงสิบหานาทีหลังจากนั้น พวกท่ีบาดเจ็บกไ็ดรับการเยยีวยาเรียบรอย “คุณเองละ พอพรานใหญนกัดาบ เอาแผลมาอวดใหดหูนอยซิ ขาขาดไปหรือเปลา” ภายหลังจากแตงแผลใหลูกหาบคนสุดทายเรียบรอย หลอนลุกข้ึนยนืหันมาทางจอมพราน รพินทรส่ันศีรษะ “มันกัดไมถูกเนื้อผมหรอกครับ ถูกแตขากางเกงขาดไป” “เฮอ! โลงอกไปที เหมือนตายแลวเกิดใหม ฉันนึกวาไอตัวใหญตัวแรกนั่น งับถูกสะบาคุณหลุดไปอีกแลว แลวมันเร่ืองอะไรท่ีปนมีอยูในมือ ไมยิงเสียแตแรก ไปรําดาบเปนซามูไรอยูได” พรานใหญหัวเราะ บรรยากาศอันเครงเครียดเร่ิมคล่ีคลายไปแลว ความคร้ืนเครงขบขันก็เขามาแทนท่ี “ผมไมไดคิดจะเปนพวกซามูไรหรอกครับ คิดแตเพียงวา จะใหพวกเราทุกคนปลอดภัยเรียบรอยท่ีสุด ถาผมสามารถฆาเจาจาฝูงตัวแรกไดเงียบๆ โดยใชดาบ พวกมันก็อาจถอยไปเองโดยไมบุกเขาจูโจมเรา แตถาเสียงปนระเบิดข้ึนนัดเดียว มันก็แหเขามาในทันที พวกน้ีไดยินเสียงปนไมได เทากบัเปนสัญญาณเตือนมันอยางท่ีเคยบอกแลว วาแตตอนนั้นมันสับสนชุลมุนไปหมด จนกระท่ังเดีย๋วนี้ผมกย็งัไมทราบเลยวาใครเปนคนยิงนัดแรกข้ึนมากอน” “ผมเองแหละ” เชษฐาตอบตํ่าๆ สีหนาไมสบายนัก กวาดสายตามองดูซากของทโมนปา ท่ีนอนเกลื่อนกลาดนับไมถวนรอบดานนัน้ แลวโคลงศีรษะถอนใจ หนักลับมาจองตาพรานใหญอีกคร้ัง “ขอโทษท่ีละเมิดคําส่ังของคุณไป ผมทนไมไหวจริงๆ อีตอนท่ีมันกระโดดปะทะคุณกล้ิงไป พอมันจะเผนเขาซํ้า ก็เลยตัดสินใจยิง เพราะเช่ือวายงัไงๆ เสียเร่ืองท่ีเราจะผานมันไปไดโดยไมยิงนั้น คงไมตองหวัง มันเอาเราแน” “ใหตายซิ ยิ่งกวาศึกซูลูเสียอีก ขนหวัลุกเลย” ไชยยนัตรอง พรอมกับหอไหลลงอยางสยดสยอง แลวกห็ันมาทางเพื่อนสาว “วาแตเราเถอะ ศึกใหญรบกะลิงคร้ังนี้ เราใชไมไดเลยมัวแตยืนตะลึงไมเปนทา หัวขมองของฉันเกือบจะเละไปแลว เทาๆ กับท่ีเธอเองก็แทบจะถูกมันหกัคอ เขายิงกันหูดับตับไหม ตัวเองยืนดูเฉยเสียง้ันแหละ”


510

“ฉันยอมรับ มันตกใจเกนิไป มือตีนเย็นหมด เดี๋ยวนีก้็ยังไมหายเลย ไมมีคร้ังไหนในชีวิตท่ีอกส่ันขวัญหายเทาคร้ังนี้ มีอยางท่ีไหนมืดฟามัวดินไปหมด แตละตัวแยกเข้ียวยิงฟนขูตะคอก มันทําลายประสาทเรากอนต้ังนานกอนท่ีจะโจมตี ฉันคิดวาฉันตายแลวเสียอีก นี่เรารอดกันมาไดยังไงก็ไมรู” “ลูกปนนะซิ รพินทร, แงซาย, เกิด, จนั, เสย, บุญคํา แลวก็พวกลูกหาบทุกคน ถาพวกนี้มัวแตยืนตัวส่ันอยูเหมือนเธอ ปานนี้ก็เปนผุยผงช้ินเล็กช้ินนอยกันไปหมดแลว ตัวเธอนะเกือบจะถูกมันขย้ําเสียหลายคร้ัง ถาไมไดรพินทรกับแงซายยิงสกัดกัน้ไว” “อาว! ก็เปนพรานนําทาง พรานคุมกัน ไมคุมครองนายจางแลวจะไปคุมครองใคร โดย เฉพาะอยางยิ่งนายจางคนน้ันก็เปนผูหญิงดวย” หลอนลอยหนาบอก “ก็เราเองละ เส้ือแสงขาดวิน่ เจ็บอะไรบางหรือเปลา?” พี่ชายถามเครงขรึม มองดูนองสาวคนสวยอยางเปนหวง ดารินส่ันศีรษะ “เคราะหดีท่ีมันกระชากติดเส้ือกอนคะ ถูกแครอยเล็บขวนแสบๆ บางนดิหนอยเทานัน้” เชษฐาถอนใจยาว หันมาทางรพินทร ตบไหล “ถาเราจะเจอะอีกคราวหนาละก็ หาทางเล่ียงดีกวานะรพนิทร ผมวาไมไดเร่ืองแน ไอลิงพวกนี้รายกาจเกินคาด นี่โชคดีท่ีพวกเราไมมีใครบาดเจบ็สาหัสสากรรจ หรือวาลมตายกันเลย และชวยกันยิงมันแตกกระเจิงไปได ถาจํานวนมันมากกวานี้ เราเห็นจะปนกันหมด ดวีาพวกลูบหาบทุกคนลวนมีปนลูกซองสวนตัวมาดวยทุกคน และเราก็มีกระสุนมาเหลือเฟอพอจะจายกันไดท่ัวถึง ลําพังไรเฟลกไ็มมีทางปะทะไวอยู เอาละ เราอยาเพิ่งออกเดินทางกันเดี๋ยวนี้กอนเลย หยดุพักจิตใจหาอาหารกลางวนักินกันกอนเถอะ เท่ียงกวาแลว” ท้ังหมดหยุดพกัช่ัวคราวท่ีบริเวณแหงนั้นเอง เพื่อหุงหาอาหาร ปลอกกระสุนนานาชนิดหลนอยูกลาดเกล่ือนเต็มไปหมดไมตํ่ากวารอยนัด กล่ินไอของดินปนลอยกรุนตลบอบอวลไปหมด เพราะการยิงอยางมโหฬารครบทีมชนิดไมเคยปรากฏมากอนนับต้ังแตเร่ิมตนออกเดินทาง ซากลิงมหากาฬท้ังหมดท่ีนอนตายอยูท่ัวบริเวณรอบดาน คะเนดูแลวประมาณรอยเศษ นั่นเปนจํานวนหนึ่งในหา หรือหนึ่งในหกของฝงูใหญของมันท้ังหมด ทุกคนกินอาหารม้ือเท่ียงนั้นพอใหหนักๆ ทอง พะอืดพะอมพอดู สําหรับเหตุการณสยองท่ีเพิ่งจะผานมาหยกๆ “เพิ่งจะมาเห็นประโยชนของปนลูกซองชัดๆ เอาคราวน้ีเอง...” เชษฐาปรารภข้ึนหลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ขณะสูบบุหร่ีเดนิตรวจดูซากลิง อันเกล่ือนกลาดเหลานั้นอยางพินิจพจิารณาพรอมกับพรานใหญ


511

“ทีแรก นกึวาจะเปนปนท่ีมีโอกาสใชนอยท่ีสุด เอากระสุนเผ่ือๆ มาง้ันเอง อีตอนรบลิงคราวนี้เหน็ผลเลย กลายเปนปนท่ีใชมากท่ีสุดเหนือกวาปนอยางอ่ืน มันต่ืนเตน แขงกับเวลา และชีวิตเสียยิ่งกวาคราวไอกุดหรือไอแหวงเสียอีก” “คุณชายขวัญดีเหลือเกนิครับ อีตอนชุลมุน ผมเองก็ชักจะสับสนส่ังการอะไรไมถูก ไมไดคุณชายกับคุณไชยยนัตชวยควบคุม พวกเราคงจะเสียชีวิตลงบางแนๆ โดยเฉพาะอยางยิ่งพวกลูกหาบ เพราะผมมัวแตพะวงอยูแตจะใหความปลอดภยัแกคุณชายและคณะ เปนเปาหมายแรก” “ผมเห็นฝมือ และนํ้าใจพวกเราทุกคนเอาคราวนี้เอง สําหรับคุณไมตองพูดถึง พรานของคุณท้ังส่ีคนใชการไดดีท้ังนัน้ แงซายก็เยีย่มยอด สวนพวกลูกหาบกไ็มเลวนัก ถาจะมีคนนําและควบคุมใหดี พอจะใชเปนกาํลังใจในสถานการณฉุกเฉินไดท้ังนัน้ พบัผาซิ จะวาไปมันก็สนุกถึงใจเหลือเกิน คงจะไมมีคร้ังไหนท่ีพวกเรายงิกันอุตลุตเปนบาเปนหลังเหมือนคราวนีอี้กแลว ปนทุกกระบอกถูกงัดออกมาใชงานครบถวน ไมมีกระบอกไหนไรประโยชนเลย ผมนะยิงเสียจนไหลชาดิกไปหมด” กลาจบ เชษฐาก็หัวเราะออกมาเปนคร้ังแรก ทันใดนัน้เอง พรานใหญผูกวาดสายตาผานๆ ไปตามยอดไมทึบเหนือศีรษะ กจ็องนิ่งไปยังยอดไทรอันหนาแนนยอดหน่ึง แลวยิ้มออกมาเครียดๆ เชษฐา ไชยยันต และดาริน สงสัยในอาการของเขาแหงนข้ึนมองตาม ก็เห็นแตใบไมเปนเงาสลัวคร้ึมอยูท่ัวไป ไมเขาใจวาเขากําลังจองมองอะไร “เอะ! มีอะไรเหรอ รพินทร คุณมองอะไร?” ไชยยนัตถาม พรานใหญไมไดตอบคําถามไชยยันต แตพดูกับดารินยิ้มๆ โดยยังจับจองอยูท่ีเปาหมายเดมิวา “คุณหญิงครับ...” “ทําไม?” “ตอนท่ีตะลุมบอนกับพวกหนุมานอยูนั่นนะ ผมรองเตือนใหคุณหญิงนึกถึงปนส้ันท่ีติดเอวอยู เพราะไรเฟลในมือของคุณหญิงลูกหมดแลว กไ็อตัวหนึ่งมันกําลังทะยานลงมาใสคุณหญิง แตคุณหญิงมัวแตตะลึง ไมไดยินเสียงของผม โชคดีท่ีแงซายยิงสกัดมันไวทัน...” “ยังง้ันเหรอ ฉันไมไดยินเสียงคุณเลย ไดยนิแตเสียงลิง!” “คราวนี้คุณหญิงจะลองใชปนส้ันใหเปนประโยชน สมกับท่ีอุตสาหใสซองหอยติดเอวหนักมาตลอดเวลาดูไหมละครับ แตวาอันท่ีจริง ฝมือปนส้ันของคุณหญิงก็เลิศ ยกเวนแตพอเกิดฉุกเฉินเขาจริงๆ ลืมนึกถึงมันเสียได” “ฉันไมเขาใจคําพูดของคุณ” หลอนกระชากเสียงหวนๆ ตาเขียว เขาใจวากําลังจะถูกหาเร่ืองโยอะไรสักอยาง รพนิทรหัวเราะเบาๆ พยักหนาบอกวา “มานี่ซิครับ มายืนใกลๆ ผม แลวก็มองไปที่ยอดไทรตรงตําแหนงท่ีผมจะช้ีใหดนูี”่


512

หญิงสาวขมวดค้ิวงงๆ เชษฐาและไชยยันตหนาต่ืนไมรูเร่ือง ดารินกาวเขามายนืกระทบไหลจอมพราน แลวเงยตามเขาช้ีให บอกปนหัวเราะเบาๆ ตอมาวา “เห็นไหมครับ อะไรนะ ท่ีอยูบนยอดไมนั่น” อีกสองชายพากันกาวเขามายนืเคียงขางอยูดวย และแหงนมองตาม สําหรับดารินพยายามจอง ซอยเปลือกตาถ่ีๆ และจองอีก ท่ีสุดก็ส่ันศีรษะ “ไหน? อะไรกัน ฉันมองไมเห็นอะไรสักนดิ นอกจากยอดไม” “ดูใหดีซิครับ” “ก็ยอดไมนะซิ บาจริง...” หลอนรองฉิวๆ หันไปทางพีช่ายกับไชยยนัตผูยืนชวยมองอยูใกลๆ “พี่ใหญกับไชยยันต เหน็อะไรอยางท่ีนายพรานของเราบอกหรือเปลา?” ท้ังสองส่ันศีรษะ หลอนหันไปจองหนาเขาเหมือนจะถามอีกคร้ัง “เอาละครับ ไมเห็นกไ็มเปนไร วาแตเหน็ยอดตะคุม มีเงาโปรงอยูตรงกลางนั่นไหม เบนจากดานซายของยอดสูงสุดนั่นนะ” “เห็น!” “ชักปนออกมาซิครับ แลวก็เล็งยิงไปท่ีตรงนั้นแหละ” “นี่คุณจะใหฉันยิงใบไมเลนง้ันรึ?” “ทําตามท่ีผมบอกก็แลวกัน เดี๋ยวคุณหญิงก็จะรูเองวา มันเปนอะไรถาคุณหญิงยิงถูกตรงท่ีหมายท่ีผมบอกน่ี” ดารินเมมริมฝปาก จองหนาเขาอยางงงๆ เหมือนจะคนหาอะไรอยูเชนนั้น พอถูกเตือนอีกคร้ัง ก็ชัก .357 ซิงเกิลแอ็คช่ันท่ีอยูในซองขางเอวออกมางางนก แลวยกขึ้น เหยยีดแขนออกไปสุดในลักษณะยิงเปา ถามย้ําอีกทีหนึ่ง “ยิงไปท่ีนั่นนะรึ?” “ครับ” หลอนยักไหล หัวเราะหึๆ แลวเล็งอยางเดาสุมตามตําแหนงท่ีเขาช้ีบอก แตะไกเปร้ียงออกไปสะทานดง มีแตกิ่งไทรอันขนาดน้ิวช้ีขาดรวงผล็อยลงมา “นั่นยังไง คือส่ิงท่ีคุณใหฉันยิง สติยังดอียูหรือเปลา?” จอมพรานส่ันศีรษะ “สูงไปครับ ยายท่ีหมายใหตํ่ากวานัน้สักส่ีนิว้ เอา! ยิงอีกที” หลอนบนอะไรพึมพําอยางไมศรัทธา แตกอ็ยากจะลองด ียกปนข้ึนเล็งอีกคร้ัง อึดใจเดียวกระสุนแรงสูงจากปนส้ันก็แผดกึกกองข้ึนอีก


513

ไมทันจะส้ินกงัวานเสียงของมัน มีเสียงรองแหลมยาวดังล่ัน เสียงกิง่ไทรยอดนัน้หักลู แลวเงาสีเทาอันใหญโตของอะไรชนิดหนึง่ ก็ลอยละล่ิวปะทะอากาศอูลงมา กระทบกิ่งตํ่าๆ ดังครืนโครม ฟาดลงกับพื้นดนิเสียงพลักสนั่นไดยินไปไกล ทามกลางความตะลึงพรึงเพริดของคนยิงเอง และทุกคนท่ีอยูในบริเวณใกลเคียง รวมท้ังลูกหาบซ่ึงบัดนี้นั่งพักรวมกนัเปนกลุม ม.ร.ว.หญิงดาริน รองอุทานออกมาคําหนึ่ง ยกมืออีกขางหนึ่งปดปากอยางลืมตัว สวนเชษฐากับไชยยันตกว็ิ่งพรวดตรงเขาไปยังส่ิงท่ีหลนรวงลงมานั้น รพนิทรหันมายิ้ม กระซิบกับหลอนวา “ลองเขาไปดูใกลๆ ซิครับ วากิ่งไมหรืออะไร?” แลวเขาก็เดินเนิบๆ ตามหลังเชษฐากับไชยยันตเขาไปสมทบ ดารินออกวิ่งตามเขาไปดวยอยางต่ืนเตนอัศจรรยใจไปหมด ภาพท่ีกองอยูกับพื้น ก็คือซากของลิงทโมนจาฝูงตัวหนึ่ง ใหญพอๆ กับเจาตัวแรกท่ีเชษฐายิงขณะท่ีเผนเขาใสรพินทร บัดนี้มันนอนขาส่ันกระตุกอยูริกๆ ดิ้นพรวดพราดอีกสองสามคร้ังก็สงบเงียบเชียบ กระสุนปนส้ันของดารินเจาะเขากลางทรวงอกพอด ี คณะนายจางท้ังสามคนจองซากลิงทโมนจาฝูงท่ีนอนตายอยูตรงหนา แลวหนัไปมองดูพรานใหญอยางงงไปหมด “คุณหญิงมองไมเห็นมันเองตะหากครับ มันนั่งหลบอยูท่ีกิ่งไทรซุมนั้น นั่งนิ่งเฉยเลยทีเดียว” “โอโฮ รพินทร! อยาวาแตนอยเลย ผมก็มองไมเห็นตอนท่ีคุณช้ีใหนอยยิงนะ” เชษฐาอุทาน “ผมก็ไมเห็นเหมือนกนั มันเปนไปไดยังไงกันนี่?” จอมพรานคงหัวเราะเฉื่อยๆ ในลําคออยูเชนนั้น ควกับุหร่ีออกมาจุดสูบ ดารินกลาวถามตอมาเร็วปร๋ือ “แลวคุณมองเห็นไดยังไงกนั ในเม่ือต้ังสามสายตาของพวกเรายังไมเหน็สักนิด” “ตาพรานปาไมเหมือนกับตาของชาวกรุงหรอกครับคุณหญิง ถามองไมเห็นสัตวกห็ากินอยูกับสัตวไมได แตวาอันท่ีจริงผมก็สังเกตเห็นเพียงนดิเดียวเทานั้น คือเห็นเพยีงลําตัวสวนหน่ึงของมัน โผลจากกิ่งใบท่ีบังไวอยางหนาแนนเทานั้น อาศัยความเคยชิน ก็เลยเดาถูกวาควรจะเปนมัน เพราะถึงอยางไร ใบไมกับขนของมันก็ผิดกันอยูแลว ตาธรรมดาท่ัวๆ ไปอาจแยกออกไปไมถูก โดย เฉพาะถามันมืดและทึบอยางนี้” ท้ังสามพากันจองหนาเขาอยางท่ึงๆ อยูเชนนั้น อัศจรรยไปหมด “รายจริง” ไชยยนัตรองบอกมาอยางต่ืนเตนเล่ือมใสพรอมกับหัวเราะล่ันเขามาตบแขนโดยแรง


514

“อยางนี้นี่เอง เขาถึงไดเรียกวา ‘ตาพราน’ จริงๆ นะพวกเรามองไมเห็นมันเลยสักนดิ ยอดไมออกสูงลิบ แลวก็กิ่งใบออกหนาทึบไปหมดอยางนั้น ไมสงสัยเสียดวยวามันจะไปนั่งหลบนิ่งอยูบนนั้นได วาแตคุณอธิบายหนอยซิ ทําไมมันถึงไปหลบเฉยอยูอยางนั้น ไมหนีไปเหมือนตัวอ่ืนๆ” จอมพรานกมลงพลิกซากลิงใหญตัวนั้นใหนอนคว่ํา แลวช้ีใหดูรอยของกระสุนลูกซองท่ีฝงพรุนอยูท่ีตะโพกดานหลังของมัน “นี่ยังไงละครับ คําตอบ ไอตัวนี้ถูกยิงบาดเจ็บมากอยูกอนแลวมันจะไปก็ไปไดเหมือนกัน แตชามากเพราะขาหลัง สัญชาตญาณของเจาสัตวชนิดนีเ้หมือนกนัหมด ไมวาลิง หรือคาง หรือชะนี ลงถาเจ็บมากจนหนีไมพน และจวนตัวเชนนี้ มันจะไมเคล่ือนไหวไปไหน แตจะหายอดไม หรือคาคบ หลบนิ่งกําบังตัวอําพรางสายตาของเราไวเพื่อเอาชีวิตรอด” “แปลกจริง แลวตอนท่ีฉันยงินัดแรก ถึงจะยิงไมตรงเปาหมายกต็องเฉียดมันไปนิดเดียว เสียงปนกด็ี เสียงกระสุนท่ีเฉียดผาไปกด็ี ทําไมมันถึงไมเคล่ือนไหวหลบหนี หรือกระดกุกระดิกใหสังเกตเห็นตามธรรมดาของสัตว” “นั่นเปนความฉลาดในการพยายามรักษาตัวรอดของมันครับ ตอใหเราทําเสียงตึงตังโครมครามสักเพียงใดก็ตาม มันจะไมต่ืนหนีออกมาใหสังเกตเห็นในเวลาท่ีมันรูวาจวนตัวเปนอันขาด แตจะหลบซอนนิ่งทําเงียบเฉยอยูเชนนั้น...” แลวเขากห็ัวเราะอีกคร้ัง “ถึงคุณหญิงจะตาไมดพีอสําหรับการเหน็เปา แตคุณหญิงก็ยังตาดีสําหรับศูนยปน และมือเท่ียงอยูเหมือนเดิมนี่ครับ ในเวลาท่ีไมต่ืนเตนตกใจเชนนี้ ขนาดไมเห็นชัด ยังยงิตัดข้ัวหวัใจ ถาเห็นถนัด มิถูกตาซายทะลุออกตาขวาหรือครับ” “ไมตองมาเยาะฉัน!” หลอนตวาดแวดคร่ึงยิ้มคร่ึงบ้ึง “ยิงถูกตาซายทะลุขวานะ ฉันจะยิงไดอยางเดียวเทานัน้ คือมนุษยกวนโทโส อยางอ่ืนก็ยิงไมไดหรอก ขนาดพี่ใหญหรือไชยยันตยังมองไมเห็นเลย แลวฉันจะเห็นไดยังไง แลวกไ็อเร่ืองต่ืนเตนตกใจของฉันนะ มันหามกันไดเม่ือไหร ถึงยังไงฉันก็ไมเกงเหมือนคุณหรอก ควงดาบรบกบัลิง!!” “ทะเลาะกนัอีกแลว เอ!...คูนี้นี่เปนยังไงนะ...” ไชยยนัตบนล่ัน แลวพดูเปนงานเปนการตอมาวา “เห็นไอตัวนี้เปนตัวอยาง ผมสงสัยเสียแลวซิ พวกมันถูกยิงเจ็บนับรอย ไอท่ีหนีไปไดก็เยอะ ไอท่ีหนไีมทัน มิหลบๆ ซอนๆ แอบอยูบนยอดไมเหมือนไอตัวนี้เต็มไปหมดหรือ อยาปลอยมันท้ิงไวเลย สอยลงมาเสียใหหมดเถอะ เจ็บใจนกั!” “ออ แยะทีเดียวครับ ขอใหสังเกตดีๆ เถอะ สงสัยวาตรงยอดโนนกจ็ะมีอีกตัวหนึ่ง” “ถาง้ันระดมคนของเราออกกวาดไอท่ีหลงเหลืออยูนี่ดกีวา ปลอยไวก็ทรมานเปลาๆ”


515

ราชสกุลหนุมใหญหวัหนาคณะเดินทาง เห็นดวยกับความคิดของสหาย สนับสนุนมา รพินทรจึงตะโกนเรียกพรานส่ีคนพรอมกับแงซายและลูกหาบท้ังหมดมาส่ังการใหรูเร่ือง พวกนัน้กระจายกันออกคนหาตามยอดไมตางๆ ในอาณาบริเวณรอบดาน แลวการยิงก็เร่ิมตนข้ึนอีกคร้ังหนึ่ง แตในคร้ังนีเ้ปนการยิงอยางประณีต เสียงปนแผดคํารามเปนระยะๆ และเจาทโมนไพรลําบากท่ีแอบซุมซอนตัวอยูตามคาคบไมตางๆ ก็ถูกสอยรวงลงมาเปนลําดบั อีกเปนจํานวนไมนอยกวายี่สิบตัว บางตัวตกใจเสียงปน กระโดดหนีไปตามกิ่งไมอยางจนตรอก แตก็ถูกยิงคว่ําลงมาหมดอยางไมปราณี สาสมกับความรายกาจของมันท่ีบังอาจคิดรายตอมนุษย สําหรับกลุมของนายจาง รพินทรทําหนาท่ีเปนมัคคุเทศกช้ีตําแหนงใหเห็นเปนตัวๆ ไป ซ่ึงเชษฐา ไชยยันต และดารินผลัดกันใชปนส้ันซอมมือ ปลิดรวงลงมาเปนลําดับ ตามการสังเกตของเขา ถาจะพูดกนัถึงฝมือปนส้ันกันแลว ท้ังเชษฐาและไชยยันต แมจะอยูในข้ันดกี็ยังแพ ม.ร.ว.หญิงดารินราบ ไมมีทางเทียบติด ถาสังเกตเห็นเปาหมายไดชัด ดารินยงิรวงทุกตัวไปในวงกระสุนไมเกินสองสามนดั แตสวนมากปงเดยีวพลิก แตสําหรับเชษฐาหรือไชยยนัต บางทียิงกันจนหมดลูกโมก็ยังไมรวงตองใชไรเฟลสอย คร่ึงช่ัวโมงหลังจากนั้น การกวาดลางเจาพวกท่ีหลงเหลือก็สุดส้ินลงเทาท่ีสามารถจะทํากันได รวมท้ังหมดเฉพาะตามเก็บเอาบนยอดไมทีหลังนี ่ มีจํานวนถึง 27 ตัว ท้ังใหญและเล็ก พวกลูกหาบไชโยโหรองกันล่ันอยางยินดีและสาสมใจ ท่ีไดฆาลิงมหากาฬเหลานั้นลงไดอีกในตอนหลังนี้ พวกนั้นเหน็เปนของสนกุไป เพราะเลือกยิงเอาไดโดยไมมีการเส่ียงใดๆ ท้ังส้ิน ทุกคนมีปนแตขาดแคลนกระสุน พอไดมาเบิกกระสุนอยางไมจํากัดเชนนี้ กย็ิงกนัชํ่ามือไปเทานั้น บรรยากาศเร่ิมคล่ีคลายไปในทางดีข้ึน ตางหายจากการขวัญเสียลงแลว อันเนื่องมาจากไดมีโอกาสแกแคนเขนฆาอยางสาสมใจ โดยเฉพาะอยางยิ่ง พวกท่ีถูกกัดเหวอะหวะมีบาดแผลไป “เสือแถวนี้คงอ่ิมไปนาน?” ไชยยนัตวา ทันใดนั้น เชษฐาก็กมลงหยบิปลอกกระสุนลูกซองนัดหนึ่ง ท่ีถูกสลัดท้ิงไวกลาดเกล่ือนพื้น ข้ึนมาพจิารณาดูอยางปราศจากความหมาย แลวเปาลมออกจากปากเบาๆ อยางออนใจ พดูเหมือนจะบนกับตัวเอง “ไมยักนกึวา เราจะตกเปนหนี้บุญคุณของเจากระสุนพื้นบานชนดินี้ เปนยังไงไชยยันต ตอนแรกแกทําเปนดูถูก ‘ปนกํานัน’ อีคราวนี้ไมใชหรือท่ีกระสุนของ ‘ปนกํานนั’ ชวยพวกเราทุกคนไวจากไอลิงนรกฝูงนี้ เจอเอาการโจมตีแบบสายฟาแลบของพวกมัน ไรเฟลแทบจะชวยอะไรไมไดเลย นกัเท่ียวปาหัวสมัยใหม ไมยอมเหลียวแลและดูถูกปนลูกซองถือเปนปนเกรดตํ่าท่ีสุด แตท่ี


516

ไหนได มันใหคุณกวางขวางเสียยิ่งกวาไรเฟลลูกโตๆ เสียอีก ตอนท่ีปะทะกับจงอางก็ทีหนึ่งแลว ไมไดลูกซองก็เสร็จเทานั้น” “เหตุการณท่ีเผชิญจริงมันจะสอนเรา มายง้ันจะรูไดยังไง” สหายของเขายอมรับโดยดุษณี แลวยักไหลกลาวตอมาวา “แตเราก็ไมลืมท่ีจะเอามันติดมาดวยถึงสามกระบอก กระสุนก็ดเูหมือนจะมากกวาปนทุกชนิดท่ีเราขนมา นั้นกย็อมหมายความชัดอยูแลววา เราไมไดมองผานคุณคาของมันไปเสีย แมแตแรกจะไมรูซ้ึงนักกต็าม” “โชคดีเหลือเกนิครับ ท่ีพวกคุณชายขนกระสุนลูกซองมาอยางเหลือเฟอ มายง้ันคงลําบากทีเดียว ตอนท่ีกองทัพหนุมานยกพลบุกเราตะกี”้ รพินทรพูดยิ้มๆ ขณะน้ันพวกลูกหาบท้ังหมด กําลังแยกยายออกเก็บปลอกกระสุนเฉพาะลูกซอง เทาท่ีจะหาไดเปนจาละหวั่น ราวกบัจะชิงกนัเกบ็ของมีคาท่ีหลนอยู เชษฐากบัไชยยนัตมองดูพวกน้ันอยางพอจะเขาใจความหมาย แตดารินสงสัย รองออกมาเบาๆ วา “เอะ! นั่นพวกนั้นต้ังหนาต้ังตาเก็บปลอกกระสุนลูกซองไปทําไมกัน ใหมันเกะกะเปลาๆ ดูซิ แยงกนัเกบ็ใหญยังกะเดก็ๆ ชิงกันเก็บของเลนง้ันแหละ” พรานใหญหัวเราะ มองดูความไมเดียงสาของหลอนอยางขันๆ “เขาไมไดเก็บเอาไวดูเลน หรือวาเก็บเอาไปเลน ‘ขายขาวขายของ’ อยางท่ีคุณหญิงสงสัยหรอกครับ กระสุนปนลูกซองมีคาท่ีสุดของชาวปาท่ัวๆ ไป แทบจะเรียกไดวาเปนชีวติจิตใจของเขาทีเดียว ตราบใดก็ตามท่ีเขายังดํารงชีพอยูในปา ชีวิตของพวกเขาอยูไดดวยกระสุนชนิดนี้ ไมวาจะเปนดานหาอาหารใสปากทอง การตอสูปองกันตัว หรืออาชีพ กระสุนปนลูกซองนดัหนึ่ง ในเมืองหลวงอาจราคาเพียงสิบสลึงสองบาท แตเม่ือมาถึงมือพวกเราที่นีน่ัดหนึ่งราคาถึง 8 ถึง 10 บาท ปะเหมาะขาดแคลนเขาจริงๆ ราคาสูงข้ึนไปกวานัน้ก็มี มันเปนส่ิงหายากและมีราคาท่ีสุดของพวกเขา ถาเราจะกํานัลอะไรเขาสักอยางใหเขาพอใจท่ีสุด ก็คือใหกระสุนปนลูกซองเถิดครับ เขาจะยนิดีเสียกวาไดเงินอีก เม่ือลูกปนชนดินี้มีคากับพวกเขาถึงเพียงนี ้คุณหญิงพอจะนึกออกหรือยังวา ทําไมพวกเขาถึงแยงกนัเก็บปลอกกระสุนชนิดนี้ราวกับแยงเก็บทอง?” หญิงสาวขมวดค้ิว ทําหนางง “ก็มันปลอกยงิแลวนี่นา” “นั่นแหละครับ ปลอกท่ียิงแลวนั่นแหละ มันมีคาสําหรับเขาไมนอยเหมือนกนั ถึงจะไมเหมือนลูกปนแทๆ คาของมันก็เทียบไดถึงคร่ึงหนึ่งของกระสุนท่ียังไมไดยิง ยามขาดแคลนเขาจริงๆ พวกนี้กลาท่ีจะซ้ือปลอกกระสุนลูกซองนดัละ 3-4 บาทก็เอา” “แปลวา...เขาเอาไปอัดใหมง้ันหรือ?”


517

หลอนถามอยางไมแนใจ พรานใหญกมศีรษะลง “ครับ เขาเอาไปอัดใหมตามวิธีการของพวกเขา ซ่ึงแตละคนก็ชํานาญกนัดีและทําเปนทุกคน มันชวยใหเขาไมตองมาคอยซ้ือกระสุนใหมเอ่ียมราคานัดละต้ัง 8-10 บาทอยู และจะซ้ือแตละคร้ังก็หาซ้ือไดยากเย็นเหลือเกิน วิธีอัดของเขาก็คือเคาะทายกระสุนตรงตําแหนงชนวน ท่ีถูกเข็มแทงชนวนเจาะใหเรียบเสมอออกมาตามเดิม บรรจุแกปเขาไป อัดดินปนท่ีทําเอง เอาหมอนรองไวเฉพาะสวนดินปน แลวกห็าลูกปรายขนาดตามแตจะตองการบรรจุลงไป ลูกปรายชนิดนี้หาซ้ือไดไมยากนัก ตามรานขายของชําแถวบานปามีขายกันทุกราน พออัดลูกปรายเสร็จแลว ก็เอาหมอนอัดไวอีกที หมอนท่ีเขาใชรองก็คือส่ิงงายๆ ใยกาบมะพราวแหงนี่เอง” “แลวยิงไดเหรอ มันไดผมสักแคไหน?” ระหวางท่ีดารินงง ไชยยันตถามมาดวยความสนใจอีกคนหนึ่ง “ไดซิครับ แตจะไดผมสักแคไหน มีคุณภาพเหมือนของนอกหรือไมนั้น ผมกไ็มเคยทดสอบคํานวณดูสักที เหน็สวนมากก็ยงิต้ังแตนกข้ึนไป จนกระท่ังเกงกวางอยูเหมือนลูกปนนอกเหมือนกนั เวนไวแตวาถาแกปไมดี บางนัดก็อาจดานไปบาง ถาเขาไมทําอยางนี ้ พวกเขาก็ไมมีปญญาจะไปหาลูกใหมท่ีไหนมาใชไดสะดวกๆ เขาไมเคยท้ิงปลอกกระสุนเลย ยิงแลวเก็บมาอัดใหม อัดซํ้าอัดซากจนกวาโลหะทายกระสุนตรงชนวนจะถูกเข็มแทงชนวนเจาะซํ้าๆ กันหลายคร้ังเสียจนทะลุใชการไมไดนั่นแหละถึงจะยอมท้ิง ตามปกติแลวกระสุนปนลูกซองนัดหนึ่งๆ ก็สามารถจะนํามาอัดใหมไดถึงส่ีหาคร้ัง ถายิงนกหรือไก พวกน้ีก็จะเอาลูกปรายละเอียดหนอยใสเขาไป ยิงสัตวใหญก็ลูกปรายใหญข้ึนเปนลําดับ บางคนยัดลูกโดดลอกระทิงหรือชางเขาใหกย็ังเคย เส่ียงหรือไมเส่ียงขนาดไหนพวกเขาไมเคยมาคํานึงอยู” คณะนายจางท้ังสามพากันหวัเราะ “อือม พวกนีเ้ขาใจนะ” หัวหนาคณะเดินทางพยักหนาชาๆ หันไปมองดูพวกลูกหาบอยางเล่ือมใส “จริงซิ มันก็ไอหลักการเดยีวกันนั่นแหละ ใสแกปอัดดนิปนบรรจุลูกปราย พอเข็มแทงชนวนสับลงไปกระแทกแกปเกิดเปนประกายไฟข้ึน ไฟก็จะเผาไหมดินปน แปรสภาพเปนแกสอัดลูกปรายใหกระเด็นออกไป มันสําคัญอยูท่ีวาแกปก็ดี หรือดินปนกด็ี พวกนีจ้ะทําไดเหมือนของฝร่ังหรือไมเทานั้น แตถึงอยางไร มันก็คงพอจะออมแอมไปกนัไดอยูดี เพราะพวกนีก้็ววิฒันาการมาจากหลักของปนคาบศิลา อันเปนอาวุธดั้งเดิมของบรรพบุรุษอยูแลว มันไมผิดอะไรกันหรอก เกงแฮะ” “อัดดินปนซ้ีซ้ัวเขาไปเกินขนาด มันมิระเบิดลํากลองพังไปรึ พวกน้ีจะเช่ือไดยงัไงวาลูกปนท่ีเขาอัดเอาเอง มันจะไมระเบิดหนาตาบรรลัยไป” ไชยยนัตแสดงขอวิตก


518

“แรกๆ สมัยท่ีทํากันใหมๆ ก็คงเอาเร่ืองเหมือนกันแหละครับ แตผมคิดวานานๆ เขาพวกนี้ก็ชํานาญไปเอง รูวาควรจะใชดินปนแรงสักขนาดไหน มันอาจไมตรงกับทฤษฎีอัดดนิขับของนอก แตมันกใ็หไดใกลเคียงกัน” “พูดถึงการยิงปนลูกซอง ผมยังอดสงสัยไมหาย” เชษฐาเอยข้ึนเหมือนเพิ่งจะนึกได จองตาแจมใสดจูอมพราน “ระหวางท่ีประจัญบานกับไอหนุมานฝูงนัน้ ผมสังเกตเหน็คุณกับพรานของคุณยิงไดรวดเร็วเหลือเกิน เร็วจนไมนาเช่ือ ท้ังท่ีปนของคุณก็เปนปนแบบเดี่ยว หรืออยางดกี็แคแฝด บรรจุไดคร้ังละไมเกินนัดสองนัดเทานั้น คุณมีวิธีบรรจุกระสุนไดยังไงนะถึงไดยิงเร็วถึงขนาดนั้น” “คําวา ‘เร็ว’ ของปนลูกซองชนิดเดีย่วหรือแฝด มันก็อยูท่ีการบรรจุกระสุนเขาลํากลองนั่นแหละครับ ถาเราบรรจุไดเร็วเรากย็ิงไดเร็ว” “ใช! ก็หมายถึงการบรรจุนั่นแหละ แลวคุณทํายังไงละ ถึงจะใสกระสุนไดเร็วท่ีสุด?” พรานใหญยิ้มละไม อดนกึชมเชยในใจเสียมิไดในขอท่ีวา อดีตนายพันโททูตทหารบกเช้ือพระวงศผูนี้ มีความสังเกตไดละเอียดถ่ีถวนมาก และคมไวไมใชนอยแมแตในเร่ืองเล็กๆ นอยๆ “การจะบรรจไุดเร็ว มันกไ็ปข้ึนอยูกับการท่ี เราสามารถจะถือกระสุนสํารองไวในมือไดมากเพียงใด พรอมท่ีจะยัดใสเขาไปในรังเพลิงไดทันที โดยไมตองเสียเวลาตองไปควักมาจากกระเปาหรือยาม หรือหยิบมาจากท่ีอ่ืน อันจะทําใหเสียเวลาไป นี่มันเปนเคล็ดลับ หรือวิธียิงปนลูกซองใหไดรวดเร็วพิเศษออกไปครับ ถาสนใจจริงๆ แนะกันนดิเดยีวก็ทําได เวนไวแตท่ีไมเคยหรือไมรูมากอนอาจมองขามไปเสีย เอาละครับ ใหผมเรียนถามคุณชายบาง ในขณะที่ถือปนลูกซองพรอมท่ีจะยิง หรือกําลังยิง คุณชายสามารถจะถือกระสุนสํารองเตรียมไวในมือไดกีน่ดัครับ?” เชษฐาซอยเปลือกตาถ่ีๆ พยายามคิด แลวก็หนัไปทดลองโดยกําลูกปนไวเต็มกําเทาท่ีจะสามารถในฝามือซาย ฉวยลูกซองแฝดข้ึนมาทดลองประทับกับบา โดยใชมือซายท่ีกําลูกประคองกระโจมมืออีกทีหนึ่ง “เอ...อยางมากก็เห็นจะไมเกนิสามนัดท่ีเหน็อยูนีแ่หละ ก็เห็นๆ อยูนีว่าลูกซองของมันมีปลอกอวบใหญกินท่ีมาก สามลูกก็เต็มกํามือแลว และมือขางนี้เรายังตองใชประคองกระโจมมืออีก ขืนถือไวมากกวานีก้็จับปนไมถนัด สวนมือขวาถือไมไดเลยสักนดั เพราะใชเปนมือจับคอปนและนิ้วท่ีกระดิกไก” “นี่ยังไงละครับ คือคําตอบ คุณชายเช่ือหรือเปลาวา เม่ือผมตองการจะยิงปนลูกซองแบบ ‘เร็ว’ ผมสามารถจะมีกระสุนอยูในมือขณะประทับยิงไมนอยกวา 10 นัดข้ึนไป” “ฮา!” ไชยยนัตและเชษฐาลืมตาโต รองออกมาพรอมกัน รพินทรหัวเราะ “จริงๆ ครับ สิบนัดนะธรรมดาเทานั้น ถาเต็มอัตราศึกจริงๆ ตอง 14 นัด” “คุณถือลูกปนต้ัง 10 หรือ 14 นัดเขาไปไดยงัไงในขณะท่ียงิ”


519

ไชยยนัตรองเร็วปร๋ือ แทนคําตอบ รพินทรดีดนิ้วเรียกบุญคําผูยืนอยูไมหางออกไปนักเขามา แลวขอกลองกระสุนของไชยยันต สงไปใหพรานพื้นเมืองอาวุโสของเขาพรอมกับส่ังเรียบๆ วา “บุญคํา แสดงการบรรจุเร็วปนลูกซองใหเจานายทานดูหนอยซิ เอาเต็มอัตราศึกเลยนะ เอาแคบรรจุเทานั้นไมตองยิง ถือลูกปนไวใหเต็มท่ีเทาท่ีจะถือได บรรจแุลวกห็ักลําสลัดกระสุนออก สมมติวาเปนปลอกท่ียิงแลว และก็บรรจใุหมเหมือนตอนท่ีแกยิงกองทัพลิงเม่ือตะกี้นี้นะ” บุญคํายิ้มราจนเห็นเหงือกแดงคลํ้า รับกลองลูกปนมาเงียบๆ คณะนายจางท้ังสามจองมองการเคล่ือนไหวของบุญคําเปนตาเดยีวอยางสนเทห พรานพื้นเมืองเปดกลองกระสุนออก ข้ันแรกทีเดียวหกัลําปนลูกซองเด่ียวออก ยัดนัดหนึ่งเขาไปในลํากลองแลวหกักลับเขาท่ี จากนั้นแกก็เร่ิมแสดงการถือลูกกระสุนสําหรับพรอมท่ีจะบรรจุ เร่ิมดวยมือซายนัดแรกหนีบตอนทายกระสุนไวดวยซอกระหวางหวัแมมือกับนิ้วช้ี นัดท่ีสองท่ีสามหนีบอยูในระหวางนิว้ช้ีกับนิ้วกลาง ในลักษณะท่ีเอาทายกระสุนหนัเขาหาฝามือและสวนยาวของปลอกช้ีไปทางหลังมือ ซอกระหวางนิว้กลางกับนิ้วนาง และน้ิวนางกบันิ้วกอย อีกซอกละสองนัดแลวชูแบใหคณะนายจางเห็น นั่นแปลวาในฝามือดานซายสามารถคีบกระสุนอยางเหนียวแนนรัดกุมไวไดถึง 7 นัด ทายกระสุนท่ีใชนิ้วท้ังหาคีบไวนั้นอยูในระดับแบนราบเสมอกับนิ้ว ไมเปนอุปสรรคอยางใดท้ังส้ิน ในการท่ีจะใชฝามือดานนั้นรองรับกระโจมมือ คณะนายจางทุกคนพอมองเห็นชัดเชนนั้นก็พากันครางออกมาเปนเสียงเดียว อยางอัศจรรยใจและไมมีความรูสึกในดานคานเลย ในขอท่ีวา เหตุใดมือขางซายนั้นจึงสามารถถือกระสุนไดมากถึงเพยีงนั้น เขาใจไดโดยไมตองอธิบายอะไรอีกจากภาพท่ีเห็นชัด ตอไปบุญคําก็ใชวิธีเดยีวกันกับมือซายอีก โดยเปล่ียนมาเปนมือขวา แตสําหรับมือขวานี้จะคีบกระสุนเฉพาะชองวางของน้ิว ระหวางนิ้วกอยกับนิ้วนาง และนิว้นางกับนิ้วกลางเทานั้นไดอีกส่ีนัด นิ้วช้ีปลอยวางไวสําหรับเตรียมกระดิกไก สวนนิว้หวัแมมือวางไวสําหรับครอมทับคอปนในขณะท่ียิง ตอไปอีกก็คาบทายกระสุนไวในปากอีก 3 นัด ซ่ึงรวมท้ังส้ินแลวเปน 14 นัด คือมือซาย 7 นัด มือขวา 4 นัด ในปากอีก 3 นัด!! “โวว!!” เสียงใครคนหนึ่งอุทานล่ันออกมา ดูเหมือนจะเปนไชยยนัต “เห็นไหมครับ ท้ัง 14 นัดของบุญคํานี่พรอมท่ีจะบรรจุลงรังเพลิงไดทุกขณะ โดยไมตองเสียเวลาไปมัวควักกระเปาอยูเลย เอาบุญคําคราวน้ีแสดงวิธีบรรจุซิ” บุญคําแสดงตอไป แกยกปนข้ึนประทับในลักษณะเตรียมยิง แลวหกัหางเหยี่ยวอยางรวดเร็ว สกัดกระสุนในรังเพลิงท่ีสมมติเปนปลอกท่ียิงแลวกระเดน็ออกมา แลวใชนิ้วช้ีกับนิว้หัวแมมือของมือขวาหยิบลูกท่ีคาบไวในปากลูกหนึ่งยดัใสเขาไปอยางรวดเร็ว หกัลํากลับคืนทําทีเหมือนพรอมจะยิงไดอีก แลวก็


520

หักลําสลัดกระสุนออก พลางหยิบนดัท่ีสองซ่ึงคาบไวในปากบรรจุอีกตอไปก็นัดท่ีสาม พอหมดจากปากก็เร่ิมหยิบจากท่ีคีบไวในมือซายทางซอกนิ้วกอยกับนิว้นางไลเปนลําดับไป จนกระท่ังหมดแลวจึงดึงลูกท่ีคีบไวทางมือขวาจนครบท้ัง 14 นัด ตลอดการบรรจุและแสดงวิธียิง เต็มไปดวยความคลองแคลววองไวอยางยิ่ง การบรรจุแตละนัดตามท่ีเชษฐาจับเวลา มันกินเวลาเพยีง 2 วินาทีตอหนึ่งนัดเทานั้น ไมมีอะไรจะแสดงใหเห็นวาเปนอุปสรรคขัดของตอการยิงเลย ท้ังๆ ท่ีเปนปนลูกซองเด่ียวเสียดวยซํ้าไมใชแฝด ไชยยนัตกับดารินตบมือกราว เชษฐาเดินตรงเขามาสงมือใหบุญคําจับเขยาอยางแรง แลวตรงเขามาจับมือพรานใหญบีบกระชับแนน “ผมเพ่ิงจะมานึกออกเอาเดี๋ยวนี้เองรพินทร พวกเรารอดตายกันมาไดเม่ือตะก้ีนี ้ ก็เพราะวิธีการยิงปนลูกซองอันมหัศจรรยของคุณและพรานของคุณอยางนีน้ี่เอง ถาไมแสดงใหดูชัดๆ อยางนี้ ก็ไมมีทางจะเช่ือไดเลย ตามท่ีทําใหดูนี่มันกง็ายดหีรอก แตเหน็จะตองฝกฝนกันนานทีเดยีว ขอบคุณมากท่ีแนะนําใหเหน็คุณเปนครูทุกส่ิงทุกอยาง ในเร่ืองของปาใหแกพวกเราทุกคน!!” 13.30 น. ขบวนเกวียนท้ังหมด ก็พรอมท่ีจะออกเดินทางตอไปได พรานใหญส่ังใหกลบกองไฟท่ีหุงหาอาหารจนดับสนิท แลวก็เคล่ือนรุดหนาท้ิงซากของไพรพลทโมนท่ีนอนตายอยูกลาดเกล่ือนนั้นไวเบื้องหลัง


521

23 หนทางน้ันนําลาดต่ําลงสูโตรก ซ่ึงเร่ิมเห็นรอยเทาชางและกระทิงย่ําอยูสับสนเปรอะไปหมด เพราะพื้นดินอันเปยกชื้นเปนรอยใหมๆ ขนาดท่ีเพิง่จะผานไปเมือ่คืนนี้เอง รพินทรกับพรานของเขาเดินตรวจรอยเหลานั้นไปอยางใครครวญระมัดระวัง ตลอดระยะทางท่ีออกเดินผานไปอีกชั่วโมงเต็มๆ ปาท้ังปาเงียบสงัด ไมมีว่ีแววของสัตวชนิดใดผานมาใหเห็นสักตัวแมแตจําพวกนก กัมปนาทปนท่ีปะทะกับลิงนรกเม่ือช่ัวโมงท่ีแลว ยอมจะไลสรรพสัตวในละแวกใกลเคียงใหสําเหนียกภยั และเตลิดออกนอกรัศมีหมด อยางนอยก็กนิอาณาบริเวณไมนอยกวา 5 ตารางกิโลเมตร ทองฟาเร่ิมจะสวางข้ึนเล็กนอย เม่ือผานโตรกออกสูปาโปรงอีกคร้ัง ฝนท่ีเปนพยับปกคลุมอยูบนไหลเขา บัดนี้คงจะยายไปตกหนักอยูในทิศทางเบ้ืองหนา อันเปนทิวขุนเขาใหญสลับซับซอน กั้นเปนแนวทะมึนอยูทางดานเหนือท่ีบายหนาไปเหน็ลิบๆ ผานทุงแฝกและทุงหญาท่ีกําลังแตกระบัดเปนอาหารอยางดีของพวกเกง กวาง ตัดละเมาะและปาหนามพงดอไปอีกสองสามระยะ แลวกล็วงเขาสูดงอีกคร้ังระหวางภูเขาเต้ียๆ ท่ีแวดลอมอยูรอบดาน คณะนายจางท้ังสามก็สังเกตเห็นพรานใหญยืนดกัรอขบวนเกวียนอยูริมทาง จนกระท่ังเกวยีนคันหนาเคล่ือนเขามาถึง “ฉุกเฉินอะไรอีกหรือเปลา ผูกอง!!” ไชยยนัตรองถามลงไปอยางเยาๆ รพินทรช้ีมือลงไปท่ีพื้นดนิบริเวณหนึ่งแทนคําตอบ เชษฐากับสหายของเขาเอะใจ ก็กระโดดผลุงลงไปสมทบในบัดนั้น พรานใหญคงโบกมือใหขบวนเกวียนท้ังหมดเดินรุดหนาไปเปนปกติ แตตนเองเดินแยกทางนํานายจางท้ังสองตัดเขาปากดานตอนหนึง่ ซ่ึงมีรอยเทาชางเหยยีบย่ําอยูกลาดเกล่ือน รอยเหลานัน้นําข้ึนมาจากหวยกวางในระหวางซอกหบุ เปนรอยเกาท่ีสายตาขนาดเชษฐา หรือไชยยันตก็พอจะบอกไดวาลวงหนาประมาณ 2 วันแลว สังเกตจากมูลของมันท่ีถายท้ิงไวเปนหยอมๆ พอเห็นกองมูลอันมีสีดําคลํ้าไปกวามูลชางปาธรรมดาท่ัวๆ ไปเชนนี้ นายจางท้ังสองก็หันมาจองตาพรานใหญ “มันเหรอ?” เชษฐาถามแผวเบา รพินทรยิม้ “เขาละครับ ไอตัวรายท่ีเรากําลังคิดถึงมันอยู ผมนึกแลวไมผิดวาเราจะตองไดรองรอยอะไรของมันบาง ในระหวางเดินทาง นีเ่จอะเขาใหแลว” “รูสึกวามันจะลวงหนามากอนเราสักสองวนัแลว หรือยังไง?” ไชยยนัตออกความเห็น พยายามสังเกตรอยเหลานัน้อยางละเอียด


522

“ครับ หลังจากร้ือแคมปฝร่ัง พรอมท้ังทลายหมูบานกะเหร่ียงท่ีผาเยิงตามท่ีเราไดขาววานซืนนี้แลว ไอตัวการกน็ําโขลงของมันบายหนาข้ึนเหนือผานทางนี้ เราตามหลังมันสองวัน สังเกตดูจากรอยเทาเหลานี้ มีชางลําบากอยูในโขลงของมันดวยไมนอยกวา 2-3 ตัว ถาไมเกดิข้ึนจากตอนที่เรายิงพวกมันไวเม่ืออาทิตยกอน ก็คงจะเกิดจากมือฝร่ังเม่ือวานซืนกอนท่ีมันจะขยี้พวกเราเสีย” “เรามีหวังจะตามมันทันเม่ือไหรนี่?” “คะเนไดยากเหลือเกินครับ” จอมพรานตอบอยางระมัดระวัง แลวหันไปสังเกตดูตนไมเล็กท่ีถูกหกัราบเปนทางไปยังริมปากหวยตอนหนึ่ง รองรอยแสดงใหเห็นชัดวาโขลงไอแหวงมาหยุดพักหากนิอยูในบริเวณนี้กอนท่ีจะออกเดินทางตอ “มันผานท่ีนี่มาแลวสองวันกจ็ริง แตกย็ังทายใจมันไมถูกวามันจะดักรอเราอยูท่ีไหน อาจในละแวกใกลเคียงขางหนานี่ หรืออาจรุดหนาไปไกลลิบ แตอยางไรก็ตาม เช่ือวามันบายหนาข้ึน ‘ปาหวาย’ ตามท่ีบอกไวแลวแตแรก ถาเราไมประจันมันกอนหนานี ้ เราก็ตองพบมันแถวๆ ปาหวายแนนอน” “ตามปกติ นสัิยของชางปาจะไมปวนเปยนอยูในถ่ินท่ีมันหากนิผานไปแลวนานนักไมใชหรือ นอกจากจะรุดหนาไปเร่ือยตามเสนทางของมัน” หัวหนาคณะเดินทางเปรยข้ึน “ถาชางปาอ่ืนๆ ท่ัวไปก็มักจะเปนอยางนั้นครับ แตสําหรับชางเจาเลหแสนกลอยางไอแหวง เอาแนกบัมันไมได ผมคิดวาทางท่ีดี...” รพินทรหยดุเวนระยะ หร่ีตาอันคมกริบลงขณะท่ีมองจบัไปยังรองรอยเหลานัน้ อีกมือหนึ่งยกมือข้ึนลูบคางเขียวคร้ึมไปดวยเครา อาการของเขาเหมือนจะมีการลังเลใจอะไรสักอยางหนึง่ เชษฐาก็ถามโดยเร็ววา “วาไปซิ คุณคิดยังไงหรือ?” “ผมกับบุญคําอยากจะลองติดรอยมัน เปนการสํารวจลวงหนาดูกอนครับ จะชวยใหเรารูไดแนชัดวามันบายหนาไปทางไหนแน หยุดพกัอยูท่ีไหนบาง อานใจ อานความคิดของมันไปดวย” “แปลวาคุณจะแยกทางกับขบวนเกวยีนของเรางั้นรึ?” พรานใหญยกนาฬิกาขอมือข้ึนดู ขณะน้ันมันเปนเวลาบายสองโมงเศษ “ครับ แตก็ช่ัวระยะเวลาไมเกิน 4-5 ช่ัวโมงเทานั้น กองเกวียนท้ังหมดจะเดนิไปในเสนทางปกติ สวนผมกับบุญคําจะแยกตามรอยของมัน แตถึงอยางไร ผมกับบุญคําก็จะตองไปดกัสมทบ ยังตําแหนงท่ีเราจะตองต้ังแคมปพักแรมคืนนี้ ดีไมดีผมอาจไปดักหนารอคอยอยูกอนแลวก็ได เพราะตัดทางไดเร็วกวาเกวยีน ผมจะขามเขาใหญท่ีเห็นอยูโนนติดรอยของมันข้ึนไป พอลงจากเขาก็จะถึงตําแหนงท่ีหมาย เราจะต้ังแคมปพอดี เกวียนท้ังหมดตามข้ึนไปบนเขาไมได ตองออม” ภายหลังจากมองดูตากันเอง นิ่งคิดใครครวญอยูอึดใจหนึง่ ไชยยนัตก็ถามข้ึนวา


523

“คุณไมคิดท่ีจะใหพวกเรารวมทางไปกับคุณดวยหรอกหรือ โดยปลอยใหเกวียนท้ังหมดเดินทางกนัไปเอง รอเราท่ีจุดนัดพบคํ่านี”้ รพินทรยิ้มนอยๆ มองดูสองชายผูอยูในฐานะนายจาง ดวยประกายตาออนโยนและคารวะ “ผมคิดวาอยาดีกวาครับ มันไมมีประโยชนอะไรหรอกในการที่จะมาเดินกับผม เหนื่อยแรงเปลาๆ ผมเรียนแลววา ผมตองการเพียงแคสํารวจ หรืออีกนัยหนึ่งอานทิศทางของมันไวกอนเทานั้น เช่ือวาคงจะยังเขาไมถึงตัว โอกาสขางหนายังมีอยูมากนัก บางทีเม่ือไปพบกนัอีกคร้ังในคํ่าวันนี้ ผมอาจบอกไดทันทีวาเราจะพบมันไดท่ีไหน เม่ือไหร ระหวางนี้คุณชายกับคุณไชยยันตสงบอกสงบใจพักผอนไปกับขบวนเกวยีนดกีวา เพราะถึงออกตามกับผมในวันนี้ก็ไมพบตัว” หัวหนาคณะเดินทางตบไหลเพื่อนของเขาเบาๆ พยักหนาบอกวา “เช่ือรพินทรดกีวา ฉันก็เหน็ดวย ตามท่ีเขาวามานี”่ แลวหนัมาทางพรานใหญ “เปนอันตกลง คุณจะแยกสํารวจรอยไปตามลําพังกอนก็เอา ดีเหมือนกนั พวกเราจะไปรอฟงขาวคํ่านี”้ รพินทรนํานายจางท้ังสองออกเดินเลาะลัดตัดทาง มาโผลสกัดอยูเบ้ืองหนาของขบวนเกวยีนท่ีปลอยใหเดนิกนัมากอน ซ่ึงขณะนี ้ ม.ร.ว.หญิงดาริน นั่งกระสับกระสายเหลียวซายแลขวากวาดตาหาพี่ชายกับเพื่อนหนุมอยู เพราะเหน็แตเพียงท้ังสองฉวยปนกระโดดตามหลังพรานใหญ หายเขาปาริมทางไปเฉยๆ โดยไมรูสาเหตุ แตพอเหลือบไปเห็นท้ังสามโผลออกมายืนดกัอยูเบ้ืองหนาก็ถอนใจโลงอก จอมพรานทําสัญญาณใหหยุดเกวยีนลงช่ัวคราวอีกคร้ัง เรียกพรานของเขาเขามาประชุมส่ังการนัดแนะและแจงความประสงคใหทราบ เพียงไมกี่อึดใจพวกนั้นก็สามารถเขาใจโดยตลอด จัน เกิดและเสย จะทําหนาท่ีควบคุมขบวนเกวียนท้ังหมดแทนเขาในระหวางท่ีเขาแยกทางไป และจันจะเปนผูนําทางไปยังตําแหนงท่ีหมายนดัแนะ สวนทางดานคณะนายจาง เม่ือเชษฐากับไชยยันตกลับมาถึงเกวยีน ดารินก็ไดรับการบอกเลาใหรูเร่ือง ส่ังงานกับคนของเขาเสร็จ รพินทรก็เดนิตรงเขามาท่ีคณะนายจางท้ังสาม ยังเกวยีนคันหนา “เรียบรอยครับ เราจะแยกกนัท่ีนี่เลย” “เดี๋ยวกอน นายพราน!” ดารินรองทวงมาเสียงตํ่าๆ สายตาจับนิ่งมาท่ีใบหนาพรานใหญ ดวยประกายอึดอัดกงัวลอยางประหลาด รูสึกใจหายอยางไรพิกลท่ีขบวนเกวียน ซ่ึงจะเกินทางตอไปน้ีขาดรพินทรเสียคนหนึ่ง ท้ังๆ ท่ีก็เปนการแยกทางเพียงชั่วระยะเวลาสั้นๆ เทานั้น ตาสบตา ริมฝปากภายใตหนวดเคราอันคร้ึม คร่ึงเหี้ยมคร่ึงออนโยนนั้น กย็ิ้มใหนอยๆ พรอมกับกมศีรษะ


524

“มีอะไรหรือครับ คุณหญิง?” ราชสกุลสาวสวยยิ้มเจื่อนๆ “คุณยังไมไดบอกใหเรารูเลยวา จะไปพบกันท่ีไหน?” “ตําแหนงนั้นเรียกวา ‘โปงน้ํารอน’ ครับ พรานของผมท้ังสามชํานาญทางดี และไดรับคําส่ังจากผมเรียบรอยแลว เขาจะนําคณะของคุณหญิงไปถึง และต้ังแคมปท่ีนั่นราวหกโมงเย็น” “แลวคุณจะไปถึงท่ีนั่นเม่ือไหร?” “บอกเวลาแนนอนไมไดหรอกครับ อาจไปคอยอยูกอนแลวก็ได หรืออาจไปถึงทีหลัง ชาหรือเร็วก็เห็นจะไมเกินช่ัวโมง มันแลวแตเหตุการณ” “เอาเวลาตรงๆ ใหแนนอนหนอยไมไดเหรอ” หลอนพูดออยๆ พรานใหญหัวเราะ “โธ! การนัดพบในปานะครับ ไมใชในเมือง ถึงแมในเมืองเองก็ตามเถอะ บางทีเวลามันยังอาจคลาดเคล่ือนไปไดบาง เปนตนวาการจราจรติดขัด เอาเปนวาผมจะพยายามไปใหถึงท่ีนดัหมายโดยเร็วท่ีสุดก็แลวกัน” “ขอกําชับหนอย ไมใชวาคุณใหพวกเราคอยคุณเกออยูตลอดท้ังคืน โดยไมโผลมาใหเห็นนา” หญิงสาวคาดคั้น “กลัวผมจะหนีไปเสียง้ันหรือครับ?” “ไมใชง้ันหรอก วาไดเหรอ คุณนะคนปาอยูแลว ในปาท่ีไหนๆ คุณก็นอนไดโดยไมอาทร ประเดี๋ยวเกิดติดรอยไอแหวงกระช้ันชิดเขาไป ไมอยากจะท้ิงเสีย ตามลึกเขาไปเปนลําดับเพราะกําลังเขาดายเขาเข็ม คุณกข็ามวันขามคืนท้ิงใหพวกเราคอยเต่ิงกันอยูท่ีโปงน้ํารอนนั่นเองโดยไมรูขาวคราว บอกตรงๆ วาเราไมตองการใหคุณท้ิงพวกเราไปนานนัก” รพินทรกมศีรษะใหนายจางสาวอีกคร้ัง ยิม้พราย “รับรองครับ ผมรักษาคําม่ันสัญญาเสมอ ถาภายในคืนนี้ผมยังไปไมถึงแคมปท่ีโปงน้ํารอน ก็แปลวาไมมี รพินทร ไพรวัลย อยูในโลกน้ีอีกตอไปแลว พอพรุงนี้เชาก็เดินทางกลับหนองน้าํแหงหาพรานนําทางคนใหมไดเลย ถายังตองการจะไปใหถึงเทือกเขาพระศิวะตามเจตนาเดิม” “นอยนี่มัวแตวิตกวิจารณอะไรอยูก็ไมรู รพินทรไปถึงท่ีนัดพบเองแหละนา กังวลไมเขาเร่ือง” พี่ชายวา “ตองกังวลซิคะ เปนธรรมดาเหลือเกิน อยูไมอยูกจ็ะแยกทางไปเสียง้ันแหละ ท้ิงใหพวกเราไปกันเองตามลําพัง ทางนี้เกิดอะไรข้ึนใครจะรับผิดชอบ การที่เราตกลงใจจางเขานําทางมาก็แปลอยูชัดๆ แลววาเราฝากทุกส่ิงทุกอยางไวกับเขา”


525

นองสาวเถียง หันไปคอนพี่ชายแลวบนอะไรตอไปอุบอิบในลําคอ เชษฐาไมสนใจท่ีจะตอลอตอเถียงอะไรอีก หยิบ .458 แม็กนั่มกระบอกหนึ่งสงไปใหพรานใหญ “ถาลงคิดจะสํารวจรอยไอแหวงละก็ เอาไอนี่ไปดกีวา คุณพอจะใชมันไดเช่ืองดไีมใชหรือ เก็บ .375 ของคุณเสียเถอะ” เขาไมอยากจะปฏิเสธความหวังดีของเชษฐา จึงรับไรเฟลกระบอกน้ันมาพรอมกับกระ- สุนสํารองอีก 10 นัดใสกระเปาเส้ือไว สวน .375 คูมือของตนเองสงตอไปใหบุญคําแลวถอยหลบเขาริมทาง ทําสัญญาณใหขบวนเกวยีนออกเดินทาง พลางแตะปกหมวก สงคารวะกึ่งอําลาช่ัวคราวมายังคณะนายจางของเขา “กรุณาอยายิงปนโดยไมจําเปนนะครับ ไมง้ันผมจะเกดิสับสนเดาไมถูกวาเกิดอะไรข้ึน เอาละครับ พบกันใหมท่ีโปงน้ํารอน” เชษฐาและไชยยันตโบกมือตอบเขา “โชคดีรพินทร เราจะไปรอฟงขาวคุณอยูท่ีนั่น” จันเดนินําขบวนเกวียนไปเบ้ืองหนา โดยทําหนาท่ีแทนพรานใหญ รพินทรกับบุญคํายืนเบ่ียงหลบทาง จนกระท่ังเกวียนคันสุดทายเคลื่อนผานพนไป เม่ือมองไปยังเกวยีนคันหนา อันเปนเกวยีนของคณะนายจาง เชษฐาและไชยยันตเขาไปนั่งอยูภายใตหลังคาเกวยีนหมดแลว เห็นแตเพยีง ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธ์ิ ยืนอยูบนแอกหนา หันกลับมามองดูเขากับบุญคําคนเดียวเงียบๆ จอมพรานหวัเราะออกมาเบาๆ กับตนเอง ถอดหมวกออกโบกใหแพทยสาวคนสวย คูปรับคนสําคัญของเขาไมไดโบกตอบ แตยืนกอดอกสงสายตาจับนิง่มาท่ีเขาเชนนัน้ จวบกระท่ังเกวยีนของหลอนลับดงไป เม่ือขบวนเกวยีนลับตาไปแลว พรานใหญก็หันมาพยักหนากับคนคูใจของเขา ชวนกันแยกเขาริมทางไปอยางรวดเร็ว ยอนไปท่ีปากหวยตรงตําแหนงท่ีคนพบรอยของโขลงไอแหวง แลวก็เร่ิมตนเก็บรอยไปดวยความชํานาญ โดยไมตองมามัวคอยกังวลถึงกนัและกันอยูเพราะรูมือกันดแีลว ตะวนัลับเหล่ียมเขาต้ังแตหาโมงคร่ึง พอหกโมงเศษเล็กนอยก็แทบจะเรียกไดวามืดสนิท ขบวนเกวยีนภายใตการนําของจัน ซ่ึงทําหนาท่ีแทนพรานใหญช่ัวคราวก็เดนิทางมาถึงกนกระทะตอนหนึ่ง ลอมไปดวยเขารอบดานและหยุดพกัต้ังแคมปข้ึน เสียงนกหวารองโหยหวนดังแววมาจากยอดไมสูงโดยไมเห็นตัวและฝูงคางดํา แตกตื่นกรูเกรียวอยูบนปลายยอดกรางใหญ ณ ท่ีนี้ อากาศชื้นแฉะ พื้นดนิปนหนิเปยกชุมฉํ่าไปดวยน้ํา แสดงวาฝนตกหนักกอนหนาท่ีขบวนเกวยีนจะเดินทางมาถึงลําหวยลึก มีน้ําขุนคล่ักสีแดงคลํ้าเพราะชะดินภูเขาลงมาไหลเช่ียวกราก เดิมคงจะเปนลําหวยแหง เพิ่งจะเปนทางน้ําไหลเพราะฝนเม่ือบายนี้เอง คายพกัถูกปลูกสรางกันข้ึนอยางรวดเร็วเหนือลําหวยนี ้ “จันแนใจหรือวา ท่ีนี่เปนท่ีซ่ึงพรานใหญนดัไว?”


526

เชษฐาถามในระหวางท่ีพวกลูกหาบกําลังสาละวนปลดเกวียน ขึงกระโจม เพราะไมเห็นวี่แววรองรอยของรพินทรกับบุญคําโผลมาใหเห็นตามท่ีเขาบอกไว “ไมผิดหรอกครับ นายใหญ” จันตอบเสียงเหนอๆ ดวยล้ินบานปา คณะนายจางท้ังสามกราดสายตาสํารวจดูชัยภมิูรอบดาน มีความรูสึกตรงกันหมดในขอท่ีวา ดงแถบนี้มันนากร่ิงเกรงระแวงภัยเสียยิ่งกวาโปงกระทิงท่ีถอนแคมปมาเสียอีก ตรงกบัท่ีพรานใหญไดบอกลวงหนาไมมีผิด ปาจะยิ่งทึบและสูงข้ึนทุกขณะ การเดินทางกจ็ะเร่ิมลําบากทุรกันดารข้ึนเปนเงาตามตัว ระหวางโพลเพลเขาไตเขาไฟ นอกจากพวกจักจัน่เรไรท่ีรองแซระงมดงแลว สารพัดสําเนียงของสัตวจําพวกนกและพวกเล้ือยคลานตางๆ ดังมาใหไดยินในลักษณะแปลกๆ ซ่ึงแตละคนไมเคยไดยินมากอน มันวังเวงสะทานเยือกอยางไรบอกไมถูก ระหวางการต้ังแคมป พวกลูกหาบชวยกนัตีตะขายไดสองตัว แตละตัวเม่ือเชษฐา ดาริน ไชยยนัตเหน็กแ็ทบจะขนหวัลุก มันใหญขนาด 3 นิ้ว ยาวเกือบศอก เล้ือยออกมาจากโพลงหินตอนหนึ่งใกลๆ กบับริเวณท่ีจะขึงเต็นท พวกนั้นพอสําเร็จโทษได แทนท่ีจะท้ิง...กลับตัดเข้ียวออก และเตรียมกอไฟยางกินกนัเปนท่ีสนุกสนาน ดารินเหน็เขากแ็ทบอาเจยีน “เดี๋ยวคอยดูซิ พอถูกยางไฟเขา กล่ินไมมีผิดอะไรกบักุงเผา...” เชษฐา ผูจะพอชํานาญปาเหนอืกวาทุกคนในคณะอธิบาย “อยางนี้ยังไงละ ท่ีเขาเรียกวากุงบก” “กินเขาไปได ไมเบ่ือเมาหรอกหรือคะ โดยเฉพาะอยางยิง่มันเปนสัตวมีพิษ” นองสาวถาม ทําหนาขยะแขยง “พิษของตะขาบ อยูท่ีเข้ียวสองอันเทานั้น เม่ือตัดเข้ียวออกแลวก็เทากับเอาพิษออก มันไมมีฤทธ์ิอะไรเหลืออยูอีก สวนเน้ือของมันก็เปนเนื้อเหมือนกุงธรรมดานี่เอง ไมเบ่ือเมาอะไรเลย พวกชาวปาเขาชอบกันมาก โดยเฉพาะอยางยิ่งเขาถือกันวาเปนยาแกโรคตานขโมยของเด็กไดชะงัดนกั ถาจะวจิัยกนัในแงของวิชาแพทย ก็อาจเปนไดในขอท่ีวา เนื้อของตะขาบเปนยาถายพยาธิทุกชนดิไดอยางดีกระมัง” “พวกนีน้ี่เหลือเกิน กนิกันไมเลือกสักอยาง” ดารินบน “ถาเขาพิถีพิถันกันในการกนิ พวกเขาก็อยูในปาไมได ธรรมชาติสอนเขาไวอยางนัน้ และวาอันท่ีจริงจะวาพวกนี้โงกไ็มได ตรงขามเสียอีก เขาฉลาดในการหาของกินท่ีสุด ส่ิงไหนท่ีมันกินเขาไปแลวเปนอันตราย เขาก็รูและจะไมแตะตองเปนอันขาด พวกเราชาวกรุงเสียอีกเวลาเดินปา และอดอยากเขาตาจนจริงๆ เราก็ยังไมสามารถจะรูไดวาอะไรควรจะกินได อะไรเปนพิษเปนภยั สวาปามสงเดชเขาไป บางทีก็ถึงชีวิตเหมือนกัน” “อะไรก็ชางเถอะ...”


527

ไชยยนัตหอไหลอยางสยดสยอง ขณะท่ีจองดูซากตะขาบสองตัวนั่น ซ่ึงพวกลูกหาบกาํลังเตรียมกอไฟยาง “เห็นไอสองตัวนี่แลว ทําใหฉันอดคิดไปถึงตะขาบตัวเทาฝากระดานเรือนท่ีแงซายเลาเสียไมได ถามันจะเขาเคาเสียแลวแฮะ มากนัเพียงแคนี้ ก็เหน็ตะขาบตัวเบอเรอถึงขนาดน้ีแลว เกิดมาไมเคยเหน็ตัวยาวต้ังฟุตกวา ถาลึกเขาไปกวานั้น มันก็นาจะโตข้ึนเร่ือยๆ ขนาดไอสองตัวนี้ ถากัดใครเขาก็สงสัยวาชักดิ้นชักงอไปเลย” อันเนื่องมาจากดงเปยกชุมไปหมดเพราะฝน การกอไฟตามธรรมชาติยอมจะขลุกขลักอยูบาง เชษฐาใหขนเอาเตาน้ํามันกาดท่ีเตรียมมา ข้ึนมาติดเพื่อหุงหาอาหาร เกิดเกณฑพวกลูกหาบไปหาไมขอนแหงท่ีพอจะเปนเช้ือติดไฟได และตัดกิ่งไมสดอันขนาดทอนแขนมาสํารองไว เพื่อติดเปนไฟผิงสําหรับคืนนี้ การกอไฟโดยใชฟนสดไมเปนอุปสรรคอะไรมากนัก ตราบเทาท่ีมีน้ํามันเช้ือเพลิงเปนส่ือลอ ความหนาวเย็นของท่ีนี่ไมตองพูดถึง พอหมดแสงตะวนั คณะนายจางทุกคนก็ตองอยูในชุดกนัหนาวทันที เพราะความสะทานเยือกจับข้ัวหวัใจ จันกับเสย ทําพิธีตามคติของพรานปาอะไรสักอยางหนึ่งข้ึนท่ีเต็นทของนายจาง ปกธูปส่ีดอกไวยังเสาขึงสายเต็นทส่ีดาน แลวก็งัดเอารากไมชนิดหนึ่งมาทุบ โรยไวรอบบริเวณเต็นทดานนอก สําหรับรากไมท่ีทุบโรย ทุกคนพอจะเขาใจไดดวีา เปนการปองกันพวกสัตวเล้ือยคลานมีพิษท้ังหลาย ไมใหกลํ้ากรายลุกลํ้าเขามา เพราะเคยเห็นต้ังแตตอนต้ังแคมปอยูท่ีโปงกระทิงแลว ท้ังเกิด จัน และเสย แมกระท่ังแงซาย ไมมีใครแสดงอาการอาทรรอนใจอยางใด ท่ียังไมเห็นรพินทรกบับุญคําโผลมา ทุกคนปฏิบัติหนาท่ีของตนเปนปกต ิ ผิดกับนายจางท้ังสาม ท่ีเร่ิมกระสับกระสายข้ึนเปนลําดับ ตามเวลาท่ีผานไป สําหรับเชษฐากับไชยยนัตแมจะรูสึกกังวลเชนไร ก็เก็บไวภายในไมแสดงอะไรออกมา นอกจากตรวจเวลาอยูบอยคร้ัง สวนดารินบนอยูตลอดเวลา พอทุมเศษ พวกพรานและลูกหาบท้ังหมดก็กินอาหารกนัเสร็จเรียบรอย และเร่ิมสุมไฟผิงเรียงรายรอบบริเวณแคมป นายจางท้ังสามดื่มบร่ันดีสนทนากันอยูในเต็นท ยังไมมีใครรับประทานอาหารคํ่า เพราะรอคอยพรานใหญอยูดวยความหวังวาเขาคงจะมาถึงกอนสองทุม สองทุมตรง ยังไมมีวี่แวววาพรานใหญกับบุญคําจะโผลมา! “เอะ! พูดไมเปนพูด ตาพรานคนนี้ ไปไถลอยูเสียท่ีไหนก็ไมรู ปลอยใหพวกเราคอยอาหารเย็นอยูนี่เอง” ดารินลุกข้ึนยนื บนออกมาดงัๆ ขมวดค้ิว “ไมตองมัวพะวงอยูหรอกนา เราหิวเราก็กินกันกอนก็แลวกัน เดีย๋วเขากม็าเองแหละ” ไชยยนัตรองออกมา ดารินเดนิไปแหวกประตูกระโจมพักมองออกไปขางนอก แลวใหแงซายไปตามพรานพื้นเมืองท้ังสามเขามาพบในกระโจม เกิด จัน และเสย เดินเรียงแถวกันเขามานั่งยองๆ อยูเบ้ืองหนาของนายจางท้ังสาม


528

“ทําไมพรานใหญยังไมมาถึงอีก!” หญิงสาวต้ังคําถาม ท้ังสามหันมามองดูตากนัแลวหัวเราะแหะๆ เกิดเปนคนตอบวา “พวกผมกไ็มทราบเหมือนกนัครับ คงตามรอยหางออกไปไกล แลวยงัเดินมาไมถึงท่ีนี่ก็ได” “เขานัดหมายตั้งแคมปของเราไวแนนอนหรือวา จะตองมาพบกันท่ีนี่ โดยไมตองไปเสียเวลาคนหาอยู” “แนครับ เหนอืลําหวย ริมผาใหญนี่ ไมผิดท่ีไปหรอก” จันในฐานะเปนคนส่ังต้ังแคมป ชวยตอบมาพรอมกับหัวเราะ “พรานใหญเคยหลงบางหรือเปลา?” คําถามของดารินอันสอถึงความคลางแคลงเต็มท่ี ไมเพียงแตพวกพรานท้ังสามจะพากันหัวเราะเทานัน้ แมเชษฐา และไชยยันตก็พลอยหัวเราะออกมาดวย “สําหรับแถบนี้ท้ังหมด ตอใหพรานใหญตาบอดหมดท้ังสองขาง ก็ไมมีวันหลงครับนายหญิง อยาวาแตนัดท่ีหมายไวแนนอนแลวเลย บอกเพยีงตําแหนงกวางๆ วาจะไปท่ีใด เขาก็ตามพบวันยงัคํ่า เร่ืองหลงหรือตามผิดท่ีไมตองหวงหรอกครับ” เสยพูดยิ้มๆ “ถามโงๆ ไปไดนอยก็ บอกแงซายใหเอาขาวมากินกันดีกวา สองทุมกวาแลว รพนิทรอาจมาถึงตอนดึกก็ได เขาก็บอกลวงหนาแลววาอาจชาไปบาง แลวแตเหตุการณ” ไชยยนัตตัดบทมา ในท่ีสุด ท้ังสามก็เร่ิมตนรับประทานอาหารคํ่า โดยเชษฐาส่ังใหพรานท้ังสามนั่งอยูในกระโจมพกัดวย เพื่อสอบซักสนทนาในระหวางรับประทาน จนัรายงานใหทราบถึงการจัดต้ังแคมปท่ีดําเนินไปอยางเรียบรอยทุกประการ ไมมีอะไรบกพรอง เพียงแตปรารภใหคณะนายจางทราบวา เกรงคืนนี้ฝนอาจเทหนกัและทุกคนจะลําบาก ซ่ึงก็เตรียมการไวแลว โดยเอาผาพลาสติกมุงหลังคาเกวยีนทุกเลม สําหรับใหพวกลูกหาบอาศัยข้ึนไปนอน แทนท่ีจะใหนอนกับพื้นเหมือนเชนทุกวัน “ระวังสัมภาระขาวของจําเปนของเราดวย อยาใหเปยกฝน โดยเฉพาะอยางยิ่ง พวกขาวสาร เกลือ เห็นทาไมดีเคล่ือนยายเขามาไวในเต็นทนี่กไ็ด ในนี้มีท่ีกวางขวางพอ เวลาฝนตกหนักเขาจริงๆ ถานอนกันบนเกวยีนไมพอก็ขยบัขยายเขามานอนกันในเต็นทนี่บางก็ได” หัวหนาคณะเดินทางส่ัง “อะไรก็ชางเถอะ ถาฝนตกหนัก เร่ืองกองไฟจะวายังไง มิดับหมดเหรอ?” “การกอไฟกย็ากหนอยครับ ถาฝนเทไมหยดุ...” จันบอกอยางหนักใจ “แตก็คงไมเหลือบากวาแรงนัก เราจะไมกอไฟเรียงรายลอมรอบปางพักทุกดานเหมือนเชนทุกคร้ัง แตจะกอรวมกนัเปนกองไฟกองใหญอยูตรงกลางแบบท่ีเรียกกนัวาไฟสายฝน พวกผมเตรียมไวแลว ถาฝนตก”


529

“เปนยังไงกัน ไฟสายฝน?” ดารินสงสัย เลิกค้ิวสูง “ไฟสายฝน กคื็อกองไฟท่ีกอข้ึนในขณะท่ีมีฝนตกพื้นดนิแฉะมากหรือมีน้ําเจิ่งครับ เราจะใชผาใบขึงกั้นเปนหลังคากันฝนไว ใชขอนไมใหญๆ วางเรียงแทนพื้นใหพนจากระดบัดินแฉะหรือท่ีมีน้ําเจิ่งสูงข้ึนมา แลวกอเปนกองไฟอยูบนพื้นขอนไมนั้น พอจะใชผิงและใหความสวางไดบาง ดีกวาจะไมมีกองไฟเสียเลย ผมกะไววาจะกอไวหนากระโจมของนายจาง เพราะอยูใตรมไมใหญ แลวก็ชิดหนาผา เปนกําบังลมดี” “ไฟเพียงกองเดียวมันจะพอหรือ สําหรับพวกเราทุกคน ฉันหมายถึงปลอดภัยจากสัตวราย?” เกิดหวัเราะ จดุบุหร่ีใบตองแหงสูบ “นอนในปาไฟกองเดียวก็พอถมฐานไปแลวครับ แตถากอไดสะดวกๆ ในเวลาปกติท่ีไมเปยกฝน เรากก็อไวมากๆ ใหอุนใจอยางนัน้เอง ถึงอยางไรพวกผมก็อยูยามระวังกนัเปนพิเศษอยูแลวสําหรับทุกคืนตอไปนี”้ “ฝนเทใหญแนหรือคืนนี้?” “นากลัวครับ พวกมดขนไขกันเปนการใหญ แมลงตางๆ วิ่งพลานหาท่ีหลบบนตนไมกันหมด” “แถวน้ีกับโปงกระทิงท่ีเรายายกันมาเปนยังไงบาง อันตรายท่ีไหนจะมากกวากัน” เชษฐาชวนพวกน้ันคุยมาบาง พวกพรานพืน้เมืองหันมองหนากนัอีกคร้ังแลวยิ้มๆ จัน ผูขณะน้ีอยูในฐานะหวัหนาของทุกคนก็ตอบวา “เรายิ่งไป มันก็ยิ่งลึกข้ึนทุกทีแหละครับเจานาย ปาเม่ือยิ่งลึกมันกย็ิ่งมีสัตวใหญมากข้ึนไปเร่ือยๆ อันตรายอยางอ่ืนอะไรก็ไมสําคัญเทากับ...ไอผีโขมดดง ไมรูมันจะมาอีกหรือเปลาคืนนี”้ “ไอผีโขมด หรือผีอัปรียอะไรนั่น ขอใหพวกเราอยาหลับกันเสียหมดเทานั้น และขอใหมันมาคืนนี้อีกเถอะ จะไดเหน็กันชัดออกไปละวา มันคืออะไรแน...” ไชยยนัตพูดโพลงออกมาดวยเสียงหาวๆ พลางหัวเราะอยางไมหวัน่ “...วาแตแถวน้ีมีอะไรชุมบาง?” “ถาไมนับสัตวเล็ก กับชางแลวละก็ หมีชุมท่ีสุดครับ ถามากันนอยคนมันชอบยองเขามาเยี่ยมท่ีปางพักเสมอ เผลอๆ ก็ชอบขบขมองในเวลานอนหลับ ลากเอาไป ลุงของผมมาตายเพราะหมีท่ีโปงน้ํารอนนี่เม่ือ 8 ปมาแลว กอนท่ีนายรพินทรจะมาบุกเบิกแถวนี”้ คณะนายจางท้ังสามฟงอยูดวยความสนใจตางซักมาโดยเร็ว “เรอ! ลุงของนายจันเปนพรานหรือเปลา?” “พรานเกาทีเดยีวครับ” “แลวแกถูกหมีเลนงานเอาถึงตายยังไงกัน ไหนลองเลาใหละเอียดซิ”


530

“แกมานอนอยูแถวๆ นี้แหละครับ มากับเพื่อนสองคน มีปนแกบคนละกระบอก พอตกดึก ไอหมีควายใหญตัวหนึง่ก็ยองเขามาตรงท่ีแกนอน แกต่ืนข้ึนเพราะไดยินเสียง ฉวยปนไมทันเพราะมันเขาถึงตัวเสียแลว แกจึงเอาหอกที่อยูใกลๆ มือ แทงสวน ทะลุเขาไปในหนาอกแลวยนัไว ไอหมีวายรายท้ังๆ ท่ีถูกหอบเสียบแนน มันก็เดนิรุดหนาโดยไมยอมถอย สาวดามหอกตรงเขามา หอกก็เสียบทะลุมันจนเลยออกขางหลัง แตมันก็เอ้ือมถึงลุงผมท่ีกําลังถือหอกยนัอยูพอดี ตบแกหนงัหัวเปด...ลมลงดิ้น พอดีกบัเพื่อนท่ีมาดวยไดสติเอาปนยิงมันคว่ําลง แกมาตายท่ีหมูบานเพราะพิษเล็บหมีหลังจากนั้นอีก 5 วัน” “โอโฮ!” ไชยยนัตครางล่ันออกมา ลืมตาโพลง “ขนาดแทงดวยหอกเสียบอก มันยังสวนหอกเขามาตบเอาไดอีกหรือ?” “ครับ! เลนกับมันไมไดหรอก ไอพวกหมีควายมันรายนกั ยิ่งเจ็บมันยิ่งดนั” “จริงของจัน” เชษฐาหนัไปบอกกับสหายของเขาขรึมๆ เปนการสนับสนุนเร่ืองท่ีเลา “ฉันเคยไดยินพรานเกาๆ สอนมานักเกีย่วกับเร่ืองไอหมีควายนี่มันท้ังทรหดท้ังอํามหิต โดยเฉพาะอยางยิ่งในเวลาเจบ็” “แตขนาดถูกแทงทะลุอก แลวยังสาวหอกเขามาตบคนแทงไดอีก มันก็เหลือเกนิละคะพี่ใหญ” ดารินพูดอยางสยดสยองไมอยากเช่ือ พี่ชายพยักหนารับดวยเสียงหนกัแนนวา “จริงๆ นอย! มันเปนไปไดทีเดียว พี่ไมไดยินจากจนัคร้ังนี้เปนคร้ังแรกหรอก แตเคยไดยินไดฟงเร่ืองทํานองนี้มาหลายคร้ังแลว จนัไมโกหกหรอก” “ถาง้ัน คืนนี้กต็องระวังกนัเปนพิเศษทีเดียว ไมเพยีงแตเจาผีโขมดอะไรนั่นเทานั้น ยงัไอพวกหมีอีก ตรวจเวรยามกนัใหดนีะ อยาใหหลับเหมือนเม่ือคืนนี้เปนอันขาด เราไมตองการใหพวกเราคนใด นอนตัวแข็งท่ือเพราะถูกดูดเลือดซํ้าอีก เทาๆ กับท่ีไมตองการใหหมีปอกหนังกะโหลกหัวของใคร” “แลวเสือละ?” ไชยยนัตถามมาอีก “เสือมีอยูท่ัวไปแหละครับ นับต้ังแตเราออกเดินทางมาจากหนองน้ําแหง เพียงแตจะชุมหรือไมชุมเทานั้น ท่ีนีห่มีมันเปนเจาครองอยู เจาพวกเสือก็ถอยเหมือนกนั “แลวทําไมดงแถบนี้ ถึงกลายเปนถ่ินหมีไปโดยเฉพาะละ?” “อาหารโปรดของมันมากครับ นายหญิง ดงแถวน้ีเต็มไปดวยหลุมพีทุเรียนปา แลวก็รังผ้ึงมากกวาแถบอืน่ๆ พวกมันมักจะชอบมารวมกันหากินอยูท่ีนี่”


531

“เม่ือใกลคํ่าตอนท่ีเรากําลังต้ังแคมปกันอยู ฉันรูสึกวาจะไดยินเสียงนกหวารองนะ ใชหรือเปลาก็ไมรู” หัวหนาคณะเดินทางถามข้ึนเปรยๆ “ใชแลวครับ นกหวา เจานายรูจักนกหวาหรือครับ?” “ก็เคยบางเหมือนกัน เคยไดยินเสียงมันรอง และเคยยิงไดในปาแถวภาคใต ไมยกัรูวาในดงแถบภาคนีจ้ะมีเหมือนกนั มันหายากมาก” “นายรพินทรดักสงขายใหคุณอําพลเสียสิบกวาตัวแลวครับ เวลามาดกัก็มาคอยดักแถวนี้แหละ ดักมันลําบากเหลือเกนิ แลวมันก็มีไมชุมเหมือนนกยูง บางทีเฝากันอยูท้ังเดือนไมไดสักตัว” เสยบอก “เปนยังไงคะ นกหวา?” นองสาวหันมาถามพี่ชาย เพราะไมเคยรูมากอน “ก็เหมือนกับนกยูงนั่นแหละ แตขนสีน้ําตาย ไมเขียวเหมือนนกยูง รําแพนไดสวยกวานกยูงเสียอีก หายากกวานกยูงมาก ถาปาไหนมีนกหวา ก็แปลวาปานั้นลึกมากทีเดยีว ต้ังแตออกเดินทางมา เพิง่จะมาไดยินมันรองเม่ือเย็นนี้เอง แสดงวาปาแถบนี้ลึกเอาการแลว” “นกยูงก็เร่ิมจะชุมแลวครับ นับต้ังแตโปงน้ํารอนนี่ไป เจานายชอบหรือเปลาผมจะยิงมาใหแกง?” เกิดเสนอ ไชยยันตตาเปนประกายน้ําลายสอข้ึนมาเม่ือพูดถึงนกยูง แตดารินรีบโบกมือหามโดยเร็ว “มาย! ไมเอา อยายิงมันนะเกิด เรามีเนื้อท่ีจะกนิกันไดเหลือเฟอ ธุระอะไรท่ีจะไปยงินกสวยๆ พวกนัน้มากิน ใหมันประดับไพรสวยๆ ยังจะดีเสียกวา พวกไกฟา นกยูง พญาลอ หรือนกหวาอะไรนี่ บอกกลาวพวกเราเสียทุกคนไมใหรังแกมันอยางเดด็ขาด เอาแคไกปา กับนกเขาเขียวหรือนกกระทาก็พอแลว เอาไวใหตายอดตายอยากกันจริงๆ เสียกอน” “แลวกันนอย ลืมอาหารช้ันวเิศษสุดท่ีริเวยีราเสียแลวหรือยังไง?” “อะไร” “นกยูงอบยังไงละ พูดแลวยงัน้ําลายไหล” หลอนยกมือหงิกๆ ใหเพื่อนหนุม “มันตางกันยะ พอคุณ นั่นเขาทํามาใหเราเรียบรอยแลวเราไมรูไมเห็น แตนี่เราตองยงิมันโดยเจตนา ถามจริงๆ เถอะ เธอใจรายพอท่ีจะฆานกยูงไดลงคอเทียวรึ กะอีเหตุผลเพียงแคอยากกนิเนื้อมัน?” “ก็ถามันเปนเนื้อช้ันด”ี ไชยยนัตบอกหนาตาเฉย


532

“บา! ฉันส่ังพวกนีไ้วแลวไมใหยิง และถาเธอลงมือยิงเองละก็ จะแชงใหลงทองตายไปทีเดียว” ขาดเสียงของ ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธ์ิ ทุกคนก็ตองสะดุงพรวดข้ึนจากโตะอาหารสนาม ท่ีกําลังรวมรับประทานกันอยูอยางกะทันหนั เสียงไรเฟลนดัหนึ่งระเบิดสนั่นหวั่นไหวทามกลางความเงียบดังข้ึนใกลๆ บริเวณแคมป พรอมๆ กับเสียงรองคํารามล่ันอยางเกร้ียวกราดดุรายของสัตวชนิดหนึ่ง แผดประสานเสียงข้ึนกอนท่ีทุกคนจะรูสึกตัวเชนไรตอไปก็มีเสียงตูม...ตูมข้ึนอีกสองนัดซอน สะเทือนไปท้ังภูเขา จัน เกิด เสย ถลันพรวดออกไปจากกระโจมของนายจางในพริบตานัน้อยางรวดเร็ว เปนเวลาเดียวกับท่ีคณะนายจางท้ังสามละจากอาหาร เผนเขาฉวยปนคูมือดวยสัญชาตญาณ และวิ่งแหวกประตูกระโจมตามออกมาติดๆ


533

24 บริเวณปางพัก ลูกหาบทุกคนแตกตืน่ฮือ ตางถือปนเตรียมพรอมอยูในมือ และกราดไฟฉายออกไปยังราวปามืดทะมนึท่ีแวดลอมอยูรอบดาน พูดกันจอแจจอกแจกดวยความตื่นเตนตระ- หนกตกใจ เพราะท้ังสามถือไฟฉายและไรเฟลว่ิงไปยังชายปารอบนอกของบริเวณแคมปท่ีผูกควายเอาไว สายไฟกราดอยูไปมา คงมีแตแงซายคนเดียวเทานั้น ท่ีนัง่เงียบๆ อยูในอาการปกติท่ีขอนไมหนาเต็นทนายจาง ปนพิงอยูท่ีหลักไมงามใกลๆ เพียงแตกวาดสายตาเทานั้น หนึ่งนาทีเต็มๆ ทามกลางความใจเตนระทึก เดาอะไรไมถูกของทุกคน เปนความเงียบสงบเหมือนไมไดเกดิอะไรข้ึนเลย คงมีแตเสียงพูดจาจากพวกในแคมป และลําไฟฉายนับสิบท่ีกราดไปรอบดานเทานั้น “เอะ! อะไรกนันี่?” เชษฐาอุทานออกมาเบาๆ พยายามเง่ียหูและจองมองตามลําไฟฉายของพวกลูกหาบเหลา นั้นออกไป มือกระชับ .600 ไนโตรฯ พรอม “ถาฟงไมผิด เสียง .458 แม็กนั่มแนๆ” ไชยยนัตกระซิบ “ฉันก็วายังง้ัน ตาพรานใหญของเราแนๆ เสียงดังอยูใกลแคนี้เอง ปะทะอะไรเขาใหแลว แตทําไมถึงเงียบหายไปยังง้ี” ดารินพูดเร็วปร๋ือ เสียงส่ันดวยความต่ืนเตนกระวนกระวาย หัวหนาคณะเดินทางเร่ิมกระสับกระสาย ในความเงียบอันนาคิดนัน้ ตะโกนส่ังพรานพื้นเมืองท้ังสามคน ใหออกไปตามดูในละแวกใกลเคียง เกิด เสย และจนัรับคําส่ัง พอจะกาวออกไปพนบริเวณแคมป ทุกคนก็ไดยินเสียงกูเปนสัญญาณเรียกเขามา พรอมกับลําแสงของไฟฉายท่ีกราดวอบแวบมาจากดงทึบฝงตรงขามกับลําหวย พวกในแคมปชวยกันกูรับออกไป อึดใจใหญๆ รางของคนสองคนก็โผลข้ึนมาจากตล่ิงของลําหวยดานนัน้ ทามกลางกลุมไฟฉายท่ีสาดออกไปรวมจดุ ทุกคนถอนหายใจอยางโลงอก เพราะคนนําหนาคือรพินทร และคนเดินตามหลังมาติดๆ คือบุญคํา ท้ังสองเดินตรงเขามาในบริเวณแคมปดวยอาหารปกติ พวกลูกหาบและพรานพ้ืนเมืองท้ังสาม กรูกันออกไปรับพรอมกับสอบถามแซด บุญคําพดูบอกอะไรแกคนเหลานั้น สวนพรานใหญตรงเขามาท่ีคณะนายจางของเขาโดยเร็ว ตัวของเขาเปยกช้ืนไปดวยน้าํฝน และเลอะไปดวยโคลนมอมแมมไปท้ังตัว “เกิดอะไรข้ึน?” เชษฐาและไชยยันตรองถามออกไปเร็วปร๋ือ กอนท่ีพรานใหญจะเดินเขามาถึง


534

“หมีแมลูกออนครับ มาจะเอกันกะทันหนัเหลือเกนิหลบไมทัน บุญคําเกือบขมองเหลวไปแลว” เขาบอกเรียบๆ เหมือนไมไดเกิดอะไรข้ึน แลวก็ตอมาวา “ผมขออภัยท่ีมาถึงชาไป ตามรอยไปไกลเกินกวาท่ีคิดไวหนอย แลวทางโนนฝนก็ตกหนักเหลือเกิน” “วาถึงหมีกอนเถอะ เปนยังไงบาง คุณกับบุญคําปลอดภัยเรียบรอยดีเหรอ พวกเราไดยินเสียงปน แลวก็เงียบหายไปกระวนกระวายใจกันแทบแย” นายจางพูดรอนรนมาโดยไมสนใจกับประโยคหลังของเขา พรานใหญหัวเราะเบาๆ ถอดหมวกสักหลาดอันชุมไปดวยน้ําฝนฟาดกบัขากางเกงสลัดน้ํา “ปลอดภัยครับ พอลงจากเนินเกือบจะถึงลําหวยนี่ก็สวนหนากับมันพอดี แมลูกออนกับลูกสองตัว แลวก็พอมันตัวหนึ่งยนืข้ึนแลวสูงกวาผมเสียอีก พอตวาดไลก็ปร่ีเขาใสเลยเอาไวไมได หางจากแคมปนี่สัก 150 เมตรนี่เอง” “อยูหมดเหรอ?” “ครับ ท้ังสองตัวผัวเมีย” “แลวลูกมันละ?” ดารินสอดถามมาโดยเร็ว “ก็ดวยครับ อีกสองตัว” “ลูกมันโตสักขนาดไหน?” “อายุสักเดือนนึงเห็นจะได ขนาดลูกหมาอัลเซเช่ียน” “ตาย! ลูกหมีตัวเล็กๆ ขนาดนั้นนารักออก ทําไมไมเอามา ใจรายเหลือเกนิ!” หลอนรองเสียงส่ัน เต็มไปดวยความสมเพชเสียดาย พรานใหญหันไปมองหนา แลวยกัไหล “เอามาทําไมใหเปนภาระครับ มันนารักก็จริง แตปวยการเล้ียงไมมีวนัเช่ืองหรอก ไอพวกหมีควายนี่ ตอนเล็กๆ ก็นารักนาเอ็นดูจริง พอโตข้ึนหนอยรายไหนรายน้ันเปนถลกหนังหวัคนเล้ียง ผมเล้ียงมาเสียหลายตัวแลว พวกลูกหมีนี่ แตพอเข่ืองหนอยก็ตองยิงท้ิงทุกที สัตวปาหนาขนไวใจมันไดเม่ือไหร ไอคร้ันจะปลอยไปก็ทุเรศ ทรมาทรกรรมเปลาๆ มันยังไมอดนมหากินเองไมได ฆาแมมันแลว ก็จําเปนตองฆาลูกมันดวย” “โธ...นาสงสารมันเหลือเกิน ทําไมคุณถึงเปนคนใจดําอํามหิตอยางนีน้ะ เล้ียงมันแตเล็กๆ ยังไมอดนมอยางนี้ทําไมถึงจะไมเช่ือง ฉันอยากจะไดลูกหมีอยูทีเดียว” ดารินคราง ทําหนาเหมือนจะรองไห พรานใหญกะพริบตาปริบๆ แตเชษฐาหันมาจับไหลนองสาว พูดปลอบวา


535

“เช่ือรพินทรเถอะ นอย! ไมมีประโยชนหรอก ลูกหมีควายไมมีทางจะเช่ืองไดหรอก ตอนเล็กๆ มันดูเช่ืองก็จริง แตพอโตข้ึนมันเลนงานเราแน โดยเฉพาะอยางยิ่งอีตอนแตกเปล่ียวเปนหนุมเปนสาวนี ่ มันไมเลือกหนาอินทรหนาพรหมหรอก และขืนเอามาก็เปนภาระอยางวา นอยคิดจะเดินทางหรือจะเก็บลูกสัตวปามาเล้ียงกันแน เรานะชอบวุนวายหาเร่ืองยุงเสมอแหละ...” แลวเชษฐาก็หนัไปทางรพินทร “พวกเรากําลังรอคุณอยูทีเดยีว ออกเปนหวงท่ีเหน็คํ่าแลวยังไมโผลมา นี่ก็กําลังกนิขาวกันไปไดคร่ึงหนึ่ง พอดไีดยนิเสียงปนเลยออกมานี่แหละ ไปผลัดเส้ือผาเสียไป แลวมากินขาวพรอมกัน คอยคุยกันตอนนั้นกไ็ด” รพินทรสงไรเฟลท่ีเปยกช้ืนไปดวยน้ําใหแงซาย เพื่อใหชวยชําระลางทําความสะอาด ตัวเองเดนิกลับไปท่ีเกวียน สองสามนาทีหลังจากนัน้เขาก็รวมวงอาหารคํ่ากับคณะนายจาง ซ่ึงยังกินคางอยู “กอนท่ีเราจะไดยนิเสียงปนจากคุณเล็กนอย เกิด เสย และจันเขามาคุยกับเราในนี้ พดูกันถึงเร่ืองหมีอยูทีเดียว พวกนัน้บอกวาแถวนี้หมีชุมและดมุาก พูดกันหยกๆ แทบวาไมทันขาดคํา คุณกับบุญคําก็ซัดมันเขาแลว” ไชยยนัตพูดปนหัวเราะขณะท่ีรินบร่ันดีสงไปใหพรานใหญคร่ึงแกว ซ่ึงเขารับไปดื่มรวดเดียวหมด ดับความหนาวเยน็ท่ีกรําฝนมาตลอด “ครับ ท่ีนี่ชุมหนอย แตกไ็มนากลัวอะไรนัก ในกรณีท่ีเรามาต้ังแคมปอยูกันมากๆ คนอยางนี้ มันไมกลาเขามารังควานจนถึงแคมปหรอก ยกเวนเดินไปประจันกันซ่ึงๆ หนาเทานั้น แตถามานอนกันอยูเพียงสองสามคน มันก็เคยยองมางับขาไปเค้ียวเลนบอยๆ เหมือนกนั นสัิยมันไมคอยจะด”ี “มันไมใชสัตวกินเนื้อไมใชหรือ ทําไมมันถึงชอบยองมาเลนงานคนเหมือนเสือดวย?” ดารินปุจฉาดวยความไมเดียงสาของหลอน “ท่ีไหนไดครับ ใครวาหมีไมกินเนื้อ เจาสัตวคร่ึงลิงคร่ึงเสือประเภทนี้กินสารพัดแหละครับ ผลหมากรากไม รังผ้ึง แมลงข้ึนมาจนกระท่ังเนื้อสัตวทุกชนดิเทาท่ีมันจะหาได ขอใหมันหิวข้ึนมาเถอะ คนสวนมากยังเขาใจผิดนกึวาหมีกินแตพวกพืช หรือผลไมอยางเดยีว กอนนี้ผมเคยเอามาเล้ียงไวต้ังแตลูกเล็กๆ ตัวหนึ่ง ลามโซไวท่ีตนไมใหญบานพักหนองนํ้าแหง อุตสาหอบรมไวอยางดี ใหกินขาว กินผลไมเหมือนๆ กับท่ีเราเล้ียงลิงเช่ืองแสนเช่ือง จะเลนจะหัวอะไรก็ดนูารักไปหมด อีวันหนึง่ หมาเดินเฉียดเขาไปใกลๆ มันนกึยังไงข้ึนมาก็ไมรู ตบทีเดียวคอหัก ฉีกอกขย้ํากินหนาตาเฉย ยิ่งเห็นเลือดทะลักออกมามันยิ่งตะกรุมตะกรามใหญ เหน็ทาจะไมไดเร่ืองกเ็ลยตองยิงท้ิง นั่นคราวหนึ่ง อีกคราวหนึ่งผมไดมาอีกตัวหนึ่ง คุณอําพลขอเอาไป วาจะเอาไปใหลูกสาวเล้ียงเลน เพราะมันนาเอ็นดูดี ผมก็หามแลวแกไมฟง ตกลงก็ตองใหไป สามเดือนหลังจากนั้น คุณอําพลก็ตอง


536

ยิงท้ิงอีกเพราะโซขาด ไปเลนงานเอาลูกแมครับเกือบถึงตาย ตอนท่ีมันขย้ําเดก็คนนัน้ ขนาดเอาไมตะพดฟาดมันยังไมยอมปลอย ตองลอดวยปน เคราะหดนีิดท่ีไมถูกเอาลูกสาวของคุณอําพลเองเขา ซ่ึงถาเล้ียงตอไปก็คงหนีไมพนแน ใครตอใครอีกหลายคนท่ีคิดจะเล้ียงหมีควายใหเช่ือง พบกับความลมเหลวมาแลวท้ังนั้น ไมวาจะเปนคนรักสัตวสักขนาดไหน ลูกเสือโครงหรือเสือดาวเสียอีก ท่ีวารายๆ ถาคิดจะเล้ียงกนัจริงๆ ก็ยังพอไหว แตกห็าความปลอดภัยรอยเปอรเซ็นตไมได ถาจะคิดเล้ียงสัตวปาละก็ ตองเลือกเอาไอชนิดไมดุรายครับ ถึงจะปลอดภัย พวกเสือ หมี กระทิง แรด อยาไปยุงกับมันเปนอันขาด ขืนเล้ียงไปก็เทากับหาภัยใสตัวเอง นอนตาไมหลับ นอกจากพอโตหนอยกใ็สกรง อยาไปคลุกคลีกับมันเทานั้น สัญชาตญาณปามันไมมีวันหายไปได ไมวาจะเล้ียงอบรมดีกันสักขนาดไหน เช่ือผมเถอะ” “เอ ถาง้ันพวกละครสัตวเขาเล้ียงมันเช่ืองไดยังไง?” ดารินเถียง ยงัไมยอมเช่ือ พรานใหญหวัเราะหึๆ “คุณหญิงก็ตองดูเสียกอนซิครับวาพวกละครสัตวเขาเล้ียงมันโดยวิธีไหน เขาเล้ียงดวยการกําหราบใหมันกลัวหงออยูตลอดเวลา แซไฟฟาอยูในมือทุกขณะ ยามท่ีเขาไปเลนหรือฝกหัดมัน แตง้ันก็ปรากฏเปนขาวกี่รายมาบางแลว ท่ีเสือ หมี หรือสิงโตขบหัวคนเล้ียงคนฝกของมัน อีตอนท่ีเขาเผลอ ในบรรดาสัตวอันตรายท่ีจะเล้ียงไดเช่ือง กมี็อยูอยางเดียวเทานั้นคือชาง แตถึงง้ันเวลาตกมันข้ึนมา ก็ยงักระทืบคนเล้ียงเสียบอยๆ ผมคลุกคลีอยูกับสัตวปาพวกนี้ รูธรรมชาติสัญชาตญาณของมัน เคยพยายามทดลองมาทุกอยาง เคยเล้ียงแมกระทั่งลูกเสือ ลูกกระทิง ลูกหมี ลูกหมาปา พอโตข้ึนไมเห็นมันเช่ืองไวใจไดสักอยาง ขนาดกวางท่ีวาไมนาจะมีอันตรายอะไรเลย เล้ียงเสียเช่ืองราวกับววับาน พอแตกเปล่ียวเต็มท่ีถึงฤดูผสมพันธุ มันยังไลขวิดเอาเลย กระรอกตัวเล็กนิดเดียว ดีดนิ้วเรียกใหลงมาหาไดทุกขณะ เวลามันโกรธมันก็กัดเรา แลวเราจะไววางใจอะไรไดกบัเจาพวกสัตวหนาขนชนดินี”้ หญิงสาวเลิกค้ิวเอียงคอ สีหนายังฉงนคลางแคลงในคําพดูของเขา “ไมนาจะเปนไปไดเลยนะ สัตวรายอ่ืนๆ อะไรก็ชางเถอะ พวกหมีนี่ฉันคิดเอาตามความ รูสึกท่ีเห็น วามันนาจะเล้ียงไดเช่ืองท่ีสุด เคยเหน็เพื่อนแหมมท่ีอังกฤษเล้ียงไว ดมัูนเช่ืองนาเอ็นดูออก จับใหนอนตักดดูขวดนมเหมือนเด็กๆ มันจะเลนจะหัวอะไรก็เหมือนเด็กซนๆ อยูแลว และกมี็แววฉลาดเหมือนคน มันนาจะท้ิงสัญชาตญาณเดิมได ถาคลุกคลีใกลชิดกับคนมากๆ” จอมพรานจุปากเบาๆ โคลงศีรษะ “ถาหมีพันธุเล็กๆ ประเภทหมีคนหรือหมีหมา ก็พอทําเนาหรอกครับ เพราะตัวมันเล็ก พลาดพล้ังยังไงก็ยังไมสามารถเลนงานคนใหถึงตายคาท่ีในทันทีได แตถาเปนหมีพันธุใหญดุราย ประเภทหมีควาย เปนไมตองหวัง ผมบอกแลวยังไงวาตอนท่ีมันยังเปนลูกเล็กๆ อยูนั่นแหละ มันนารักมากจริง แตถาใหญข้ึนมาหนอย เปนไวใจไมไดโดยเดด็ขาด เพื่อนแหมมของคุณหญิงท่ีวาเล้ียงมันจนเช่ือง ผมก็คิดวา เปนการเล้ียงเลนๆ ฉาบฉวย ในขณะท่ีมันยังเปนลูกหมีเล็กๆ อยูเทานัน้


537

ถายังเล้ียงใกลชิดแบบนัน้ไปจนมันใหญ ตองเคราะหรายแน ไอสัตวประเภทหมีนีก่็ดูใจมันยากอยูแลว มันจะเลนกับเราหรือเอาจริง ดูไมออกเลย เพราะนิสัยของมันตามปกติ ก็ชอบตบกัดหรือแทะอยูเปนประจําแลว อีตอนมันยังเล็กๆ อยู มันเขามาตบหยอกๆ หรือแทะมือไมเราเลน เราก็นกึวามันเลนกับเรา แตพอมันโต มันตบเราโครมเดียวแบบทีเลนทีจริง เราก็คอหักหรือหนังหวัถลกแลว และสันดานมันก็ชอบตบเปนประจํา” “ถาง้ันเราตัดเข้ียวเล็บมันเสียไมไดเหรอ?” หลอนถามอยางเด็กๆ พรานใหญหัวเราะขําๆ ไมตอบวากระไรเพราะออนใจ เชษฐากับไชยยนัตเองก็อดหัวเราะออกมาไมได “นี่ แมคุณ...” เพื่อนชายลากเสียงมาพรอมกับหัวเราะ “เล็บหมีเล็บเสือนะ มันไมเหมือนกับเล็บของสาวสําอางโฉมอยางเธอหรอกนะจะไดเจียน ตัด หรือแตงใหเปนรูปอะไรก็ไดตามตองการ รูไวเสียดวย เล็บของไอสัตวพวกน้ีถึงแมนจะมีลักษณะเปนเล็บก็จริง แตมันมีเสน ประสาทติดอยูดวย เปนอันหนึ่งอันเดียวกบัเนื้อของมันทีเดียว ตัดเล็บของมันก็เหมือนตัดนิว้มันนัน่แหละ เพราะมันจะตองรูสึกเจ็บปวด และมีเลือดออกมากดวย เข้ียวกเ็หมือนกนั ถาตัดก็แปลวาเธอจะตองวางยาสลบมันเสียกอน แลวมันกจ็ะกลายเปนสัตวทุพพลภาพพิการไป อาจตายเลยก็ได โธเอย! แพทยหญิงดาริน วราฤทธ์ิ นักศึกษาผูกําลังจะไดปริญญาเอกทางมานุษยวิทยาอยูรอมรอ เด็กอมมือแทๆ ” ดารินตาเขียว ตวาดแวด “ก็ฉํนไมรูนี่ยะ! คนไมรู มันโงทุกคนแหละ และใครจะไปตรัสรูอะไรไปเสียหมดทุกอยาง ก็นึกเอาตามสามัญวินิจฉัยธรรมดานะซิ เล็บคนยังตัดได เล็บหมีเล็บเสือก็นาจะตัดไดเหมือนกนั ไปรูเม่ือไหรละ วาเล็บมันมีเสนเลือดเสนประสาทหลอเล้ียงอยูดวย เอาละ เร่ืองหมีเล้ียงไมเช่ืองนี่ เปนอันวาฉันยอมแพ และไมคิดท่ีจะดันทุรังเล้ียงมันอีกตอไป ดีละ สงสัยมานานแลวเกี่ยวกับเร่ืองหมีนี่ ขอถือโอกาสนี้ถามนายพรานใหญเสียใหรูแจงเหน็จริงกันไปเสียที ชวยวิสัชนาหนอยไดไหมละ” รพนิทรอมยิ้ม พูดเบาๆ โดยไมมองหนา “มีอะไรท่ีคุณหญิงสงสัยก็เชิญเลยครับ ผมจะพยายามใหความจริงเทาท่ีผมสามารถทีเดียว” “เขาวากันวา...” หลอนพูดชาๆ หัวเราะไปพลางอยางนึกขําตัวเอง “...ไอสัตวประเภทหมีนี่ เวลาเราเดินไปพบมันในปา เราแกลงทําเปนนอนตายนิ่งเฉยไมกระดุกกระดิก มันจะมาเพยีงแคดมๆ แลวมันก็เดนิเลยไปโดยไมทําอะไร จริงหรือเปลา ตอนเด็กๆ


538

เคยไดยินเขาเลาๆ กันมานักวา ใหเอาผาผูกเปนปมหวัทาย เอาหวักับเทาใสเขาไปในผานั่น แลวนอนเฉยๆ มันจะเดนิมาเอามือตบเบาๆ ท่ีหัวที ท่ีเทาทีแลวกว็ิ่งหนีไป” “เออจริง ฉันเองก็เคยไดยินผูใหญเขาเลาๆ กันอยางนี”้ ไชยยนัตรองออกมาอยางคร้ืนเครงอีกคนหนึ่ง พรานใหญกัดริมฝปากกล้ันหัวเราะ แลวก็ปลอยกากออกมา “ครับ ผมก็เคยถูกผูใหญหลอกมาเร่ืองนี้เหมือนกัน” “ก็มันจริงหรือเปลาละ?” “ถาคุณหญิงเจอหมี แลวแกลงทําเปนนอนนิ่งๆ หรือเอาผาคลุมโปงอยางวานี่ละก็ หมีมันเขามาดมๆ แลวก็ยิ้มแฉงเลยครับ พอยิ้มอ่ิมอกอ่ิมใจดแีลว มันก็จะเร่ิมตนลงมือแทะเน้ือคุณหญิงอยางเอร็ดอรอยทีเดยีว” “ตาย! ก็แปลวาท่ีเขาเลามานั่นนะไมจริงนะซิ” “มีเร่ืองจริง ท่ีผมจะเลาใหฟงเกี่ยวกับเร่ืองนี้ครับ” รพินทรพูด พยายามกล้ันหวัเราะจนหนาแดง ขณะท่ีมองหนาต่ืนๆ ของนายจางสาวสวย “...สมัยท่ีผมยังเปนตํารวจตระเวนชายแดนอยูแถวแมสะเรียง ลูกนองพลตํารวจในกองของผมสองคน เดนิตรวจเขาไปในปาลึก เจอเอาหมีความเขาตัวหนึ่งพอดี เจาคนหนึง่เผนหนีเพราะความตกใจ อีกคนหนึ่งหนไีมทันจวนตัวเต็มที ชะรอยหมอจะนกึถึงนทิานหลอกเดก็เร่ืองเดยีวกันนี้ข้ึนมาได ก็เลยทําเปนนอนตายไมกระดุกกระดกิ หมีเดนิปร่ีเขามาดมๆ อยางวานั่นแหละ แตแทนท่ีมันจะตบหัว ตบทายเบาๆ แลวเดนิผละไป มันกลับขย้ําเขาให รองโวยวายล่ันไปหมด เจาเพื่อนท่ีวิ่งหนีไปคร้ังแรกไดยินเสียงเพื่อนมันรอง ก็ไดสติวิ่งหวนกลับมาเอาคารไบนยิง หมีผละหนีไป เพือ่นถูกขย้ําสาหัส จนถึงกับ บก.ตองสงเฮลิคอปเตอรมารับตัวกันกลางปา สงโรงพยาบาล เร่ืองนี้เอิกเกริกมากถึงกับหนังสือพมิพลงทีเดียว” เชษฐากับไชยยันตปลอยกากออกมางอหาย ดารินไดแตกะพริบตาปริบๆ ยิ้มเจื่อน บนออกมาออยๆ “วา! แลวทําไมเขาถึงบอกกันไวยังง้ันกไ็มรู ฉันเองก็ยังนกึวายังง้ันเลย ดีท่ีถามคุณเสียกอน มายง้ันก็โงอยูนัน่เอง” “เพราะฉะน้ัน เจอะหมีอยานอนครับคุณหญิง พยายามหาท่ีกําบังเปนอันดับแรก ถามันยังปร่ีเขามาละก็ แสกหนา สะบัดไหลแลวกท็รวงอก คือเปาหมายท่ีวางกระสุน ไรเฟลต้ังแตขนาด .375 ข้ึนไปจัดวาปลอดภัยท่ีสุด ยกเวนแตคุณหญิงจะเบ่ือชีวติเต็มที แลวก็อุทิศตัวใหเปนอาหารของมัน ก็ไปอีกเร่ืองหน่ึง” ม.ร.ว.สาวคนสวยไมกลาวอะไรอีก เชษฐากับไชยยนัตยังคงหวัเราะคร้ืนเครง และวิพากษวจิารณกันถึงเร่ืองหมีกับตํารวจชายแดน คนท่ีรพินทรเลาตอไปอีกอยางขบขัน สนุกสนานจนกระท่ังตางรับประทานอาหารเสร็จ และแงซายเอากาแฟเขามาให


539

คร้ันแลวจังหวะท่ีทุกคนพักผอนกันดวยกาแฟนั่นเอง เชษฐาก็เอยถามพรานใหญถึงผลการสํารวจรอยไอแหวง แววตาอันสนกุสนานราเริง จากเร่ืองท่ีไดสนทนาแบบผอนอารมณกันเม่ือครูของรพินทร มีประกายเครียดขรึมจริงจังลงในบัดนัน้ เขาดูดกนบุหร่ีจนแกมตอบ แลวเปาชาๆ ใหมันระบายออกทางปากและจมูกลงเบ้ืองตํ่า “เม่ือคืนท่ีผานมานี่เอง มันพากันไปกนิดนิโปงท่ีโคกกะสัง...” เขาบอกดวยเสียงหาวตํ่าแผวเบา “ตอนใกลรุง พรอมๆ กับท่ีเราเร่ิมออกเดินทางเคล่ือนยายจากโปงกระทิงนั่นเอง มันกข็ามสันเขาบายหนาไปทางตะวันตกเฉียงเหนือ ผมขามเขาตามมันไปอีกสองลูก ถึงไดจับทิศทางแนนอนวา มันมุงไปโปงผีสิง ถาไมเปนหวงท่ีนัดไววาจะตองรีบกลับมาพบกับพวกเราท่ีนี่กอน ผมเช่ือวาคงตามมันไปทันท่ีโปงผีสิงภายในใกลๆ รุงของคืนนี้แหละครับ ไมคิดเหมือนกันวาจะไดรองรอยของมันกระช้ันเขาไปเกินคาด เลยทําใหมาชาผิดเวลาไป ฝนตกพรําไปท่ัวทุกลูกเขาทางโคกกะสัง ดนิแฉะทําใหสังเกตรอยไดถนดัเหลือเกนิ” เชษฐาเคาะกลองยาเสนลงกบัขอบโตะ แลวบรรจุอยางชาๆ “นาเสียดายเหลือเกิน ท่ีทางฝายพวกผมไมรูแผนท่ีของบริเวณปาแถบนีม้ากอนเลย ลืมนึกไปถนัด มายง้ันกอนออกเดนิทางใหคุณชวยเขียนคราวๆ โดยสังเขป ไวใหศึกษาบางก็จะดี เพราะ ฉะนั้นตําแหนงทิศทางตางๆ ท่ีคุณบอกทุกคร้ังไปวาท่ีนัน่ ท่ีโนน อยูทางดานไหน ทิศไหน หางจากอะไรเทาไหร” รพินทรเหลียวซายแลขวา ดารินรูทัน ไมพูดอะไรเลย เดินเขาไปร้ือหบีสัมภาระสวนตัวของหลอน อึดใจเดียวก็ควากระดาษกับดนิสออันเปนเคร่ืองเขียนวิทยานิพนธของหลอนท่ีติดตัวมาดวยนํามาสงใหกับพรานใหญ รพินทรสเกตซเปนแผนท่ีคราวๆ แสดงปาทุงและขุนเขา ทิศทางท่ีโขลงไอแหวงบายหนาไปใหทุกคนดูโดยสังเขป รวมท้ังตําแหนงท่ีต้ังแคมปในขณะนี้ และผูอานแผนท่ีก็ลวนเปนนายทหาร และแพทย เพราะฉะน้ันเพยีงอธิบายประกอบนิดเดียว คณะนายจางท้ังสามก็กระจางแจงโดยตลอด จากการพบรอยในคร้ังแรก และแยกทางกบัขบวนเกวยีนท้ังหมดเพื่อติดตามไปนัน้ แผนท่ีแสดงใหเหน็วา พรานใหญแกะรอยไปทุกระยะ ตําแหนงไหนท่ีมันหยดุหากิน มีรอยกากบาทไวอยางชัดเจน โขลงไอแหวงขามไหลเขาลูกหนึ่งแลวยึดเสนทางดานบนสันเขา อันเต็มไปดวยความทุรกันดาร ชนิดท่ีเกวียนไมสามารถเดินทางข้ึนไปไดนัน้ มุงล่ิวไปทางทิศเหนือทําทาเหมือนจะไปทางปาหวาย อันเปนบริเวณทุงหญาราบสูงในระหวางหุบกวางใหญไพศาล สลับซับซอนไปดวยขุนเขาใหญนอย แตแลวมันก็แยกทางผานหุบดานตะวนัออกตัดปาโปรงปาเต็งรังไปทะลุออกดงรวก ซ่ึงมีบริเวณอันเปนดนิโปงช้ันดีและบอน้าํซับอยูใกลๆ กัน จากนั้นกท็ะลุออกทุงหญาคาท่ีกําลังแตกระบัด มุงเขาดงลึกอีกตอนหนึ่งท่ีเรียกกันวา ‘โปงผีสิง’


540

ระยะระหวางโปงผีสิงกับปาหวาย มีเขาใหญกั้นอยูสามลูก แตละชวงสลับไปดวยทุงโลงและดงทึบ เชษฐาและไชยยันตพจิารณาดูแผนท่ีแสดงภูมิประเทศและบริเวณตางๆ เหลานั้นอยางใครครวญ และสอบถามรพินทรอยูตลอดเวลา “ลงแบบนี้ ใหเวลาอยางชาอีกสามวัน นับต้ังแตวนัพรุงนีมี้หวังตามทัน” ไชยยนัตพึมพาํ “ตามแผนท่ีท่ีคุณเขียนมาใหดูนี่ รูสึกวาไอแหวงจะนําโขลงของมันเดินวนเปนรูปวงรี และไมไดออกไปพนรัศมีการเดินทางของเราเลย คลายๆ มันจะวนลอเรายังง้ันแหละ และเสนเดินทางก็ลอมเราอยูตลอดเวลา ไมไปไหน” พรานใหญกมศีรษะลง ตาคมภายใตขนตายาวของเขาหร่ีซึมครุนคิดหนกั ดูจะมีประกายกังวลเรนลับผิดไปกวาทุกคร้ัง “ครับ คุณชายเขาใจถูกแลว มันกําลังเลนเอาเถิดเจาลอกบัเรา ขณะน้ีมันอยูท่ีวาระหวางเรากับมัน ใครจะเขาถึงตัวใครกอนเทานัน้ นี่ไมใชธรรมชาติสามัญของสัตวปาเสียแลว สมองของมันไมนาจะมีไดถึงขนาดน้ีเลย คลายๆ จะมีอะไรสักอยางคอยบงการมันอยู เปนรายพิเศษท่ีผมเองก็ยอมรับวาเพิ่งจะพบ” “คุณวางแผนไวยังไง?” ภายหลังจากนิง่ไปอึดใจใหญ จอมพรานกพ็ูดข้ึนอยางระมัดระวัง “พรุงนี้เราจะเดินกันตอไปในเสนทางปกติ คือบายหนาทิศเหนือตามเดิม ประมาณเท่ียงจะถึงหุบชะมด” พรอมกับพูด เขาวนดินสอลงยังท่ีหมายแหงหนึ่งในแผนท่ี “...เม่ือถึงท่ีนี่แลว กองเกวียนจะคงใหเดินทางตอไปในเสนทางเดิม ซ่ึงจะถึงหวยยายทองราวใกลคํ่า สวนผมจะแยกทางท่ีหุบชะมดนี ่ออกสํารวจรอยมันอีกคร้ัง และพอคํ่ากจ็ะไปบรรจบกับขบวนเกวยีนท่ีหวยยายทองเหมือนวนันี”้ แลวก็เงยหนามองดูเชษฐาและไชยยันต เอยตอมาวา “สําหรับพรุงนี้ ทางคุณชายจะแยกจากขบวนเกวยีนออกเดินสํารวจกบัผมกไ็ดครับ ถาตองการ” คณะนายจางหนัไปมองกันเอง เหมือนจะหารือ “แตถึงอยางไร เราท้ังหมดกต็องไปบรรจบกับขบวนเกวียนท่ีหวยยายทอง ในตอนคํ่ามิใชหรือ” ไชยยนัตถาม “ก็...สุดแลวแตซิครับ สําหรับกองเกวียนจะเดินทางไปคํ่าท่ีหวยยายทอง และตองหยดุพักอยูท่ีนั่นแนๆ ถาผมแยกทางสํารวจไปตามลําพัง ถึงอยางไรเสีย เพื่อไมใหทางคุณเปนหวง ผมก็ตองกลับไปสมทบท่ีหวยยายทองเพ่ือบอกขาว แตถาพวกคุณชายติดตามไปดวย เราอาจกลับไปนอนท่ี


541

หวยยายทอง หรืออาจตามรอยกระช้ันชิดมันตอไปในระยะยาว โดยไมจําเปนตองยอนกลับไปท่ีหวยยายทองกไ็ด สุดแตจะตกลงกัน และถาไมกลับไปพบกบัขบวนเกวยีนท่ีหวยยายทองอยางวานี่ ก็แปลวาพวกเราแยกจากขบวนเกวียนออกตามมันจริงจังกนัเลย เร่ิมตนท่ีหุบชะมดนี่แหละ จะไดบอกพวกเกวยีนใหเขาออกเดินทางลวงหนาไปเร่ือยๆ โดยไมตองหยุดรอ เราคอยไปดกัพบที่ใดท่ีหนึ่งขางหนาแลวแตจะนดักัน อาจเปนท่ีปาหวายก็ได” “หมายความวาเราจะตองแยกกําลังแบงพวก กลายเปนสองฝาย ตางฝายตางเดนิง้ันรึ” รพินทรกมศีรษะเนิบลง “ก็ตองเปนทํานองนั้นแหละครับ พวกเกวยีนก็มุงหนาตามเสนทางเร่ือยๆ ไป สวนพวกท่ีจะติดตามมันโดยเฉพาะ ก็แยกไปตะหาก โดยมีท่ีหมายพบกนัเปนแหงๆ ไปแลวแตจะนัดแนะ เพราะเปนไปไมไดในกรณีท่ีเราจะตามลามัน โดยมีกองเกวยีนท้ังหมดรวมทางไปดวย อยางท่ีผมไดเคยเรียนไวแลวแตแรก ขบวนเกวียนใหญจะมีฐานะเปนคายพักเคล่ือนท่ีของเรา เรากําหนดเสนทางเดินใหเขา ท่ีพักคางแรมแตละแหง เพราะฉะนัน้ไมวาเราจะติดตามโขลงไอแหวงไปทางไหน เราก็สามารถจะไปพบกับขบวนเกวียนไดเสมอ มันชวยใหไมตองเสียเวลาเกี่ยวกับเสนทางเดินใหญของเรา และถาจําเปนจริงๆ เกี่ยวกับการตามลาไอแหวงเนิน่นานออกไป พวกเกวยีนอาจเดินทางลวงหนาไปรอเราอยูท่ีหลมชาง อันเปนสถานีปลายทางกอนแลวก็ได” “ผมเขาใจดีในขอนี้...” เชษฐาวา อยูในอาการใครครวญอยางรอบคอบ “ถาเรายังเดินทางกันไปเร่ือยๆ เปนขบวนแบบนี้ ก็ไมมีวันท่ีเราจะตามไอแหวงพบ นอกจากจะแยกกันออกเปนสองฝาย แตทีนี้คุณเคยคิดบางไหมวา ถาพวกเราเกิดแยกกนัออกเปนสองฝายแลว อะไรจะเกิดข้ึนบาง พวกท่ีจะแยกออกตามลานะ ไมมีอะไรตองหวงหรอก เพราะคุณซ่ึงเปนผูนําสําคัญรวมท้ังพรานพื้นเมืองมือดีของคุณ จะตองมาทางฝายตามลา สวนทางพวกเกวยีนอยางเกงกจ็ะมีพรานนําทางควบคุมอยูเพยีงคนเดียว เหตุรายท่ีเราคาดคิดไปไมถึง มันอาจจองคอยจังหวะเลนงานขบวนเกวยีนขณะท่ีพวกเราแยกกันแลวกไ็ด ทีแรกผมก็ไมเคยหวงในขอนี้มากอนเลย แตเม่ือเหตุการณมันไดปรากฏขึ้นใหเห็นเปนตัวอยาง มันเตือนสังหรณอยางไรบอกไมถูก ลองคิดดูเถอะ พอเราเร่ิมติดตามไอแหวงกนัจริงจงั ไอผีโขมดก็ลงมาเลนงานพวกเราถึงในแคมปในเวลากลางคืน ยังไมรูวาคืนนี้หรือคืนตอๆ ไป เม่ือไหรมันจะมาอีก แลวกองทัพของเจาพวกทหารพระรามท่ีเราเผชิญมาเม่ือเท่ียงวันนี้อีกละ ลองคิดดูซิวา ถาเหตุรายในทํานองนี้เกดิซํ้าข้ึนอีก ในระหวางท่ีไมมีคุณรวมอยูในกองเกวยีน พวกเกวยีนจะทํากนัยังไง ถึงไอแหวงเองก็เหมือนกัน ใครจะรูไดวามันวางแผนไวยังไง ขณะท่ีคุณควบคุมอยูกับกองเกวยีนท้ังหมด มันก็อาจยังไมกลาท่ีจะเขามาจูโจมพวกเรา แตถาคุณและพวกท่ีจะตามลามันโดยเฉพาะแยกไปเสีย นั่นยอมเปนโอกาสอันดีเลิศของมันดเีทียว การที่ทําใหพวกเราตองแยกกันออกเปนสองฝาย จะเปนอุบายของมันหรือเปลา ก็ไมมีใครทายถูก” ระหวางท่ีพรานใหญนิ่งไปดวยเหตุผลอันนาคิดของหัวหนาคณะเดินทางผูถ่ีถวน ไชยยันตก็ครางออกมา


542

“อือม จริงของแกเชษฐา แตถึงอยางไรมันก็ตองมีการเส่ียงกันบางละ เม่ือเราระแวงลวงหนาไวอยางนี้แลว วิธีแกก็มีอยูทางเดยีวเทานั้น คือเราอยาเอามือดไีปกับฝายตามลาเสียหมด คัดตัวแบงกําลังกนัออก อยางนอยท่ีสุดกจ็ะตองเอามือเกงๆ ท้ิงไวใหคอยควบคุมกองเกวยีนสักสองสามคน พอท่ีจะคุมครองขบวนเกวยีนได ไมวาจะเกดิอะไรข้ึน พรานของรพินทรส่ีคนไมจําเปนท่ีจะตองใหไปกบัเราหมด ใหรพินทรคัดไปเพียงคนเดียวก็เห็นจะพอ แตฉันขอเสนอวา ใหพวกติดตามลานี้ ควรจะมีแงซายไปดวยคนหนึง่ พรานใหญคนหนึ่ง พรานพื้นเมืองอีกคนหนึ่ง เปนสามคนก็พอเพยีงถมฐานไปแลว ท่ีเหลืออีกสามคนใหทําหนาท่ีควบคุมกองเกวยีน แบงกําลังไดเทากนัพอดี หรือยังไง?” เชษฐายังไมไดตอบเชนไร นอกจากจะนิ่งคิด ความเงียบปกคลุมวงสนทนาหารืออีกคร้ัง ดารินในขณะนี้ก็เงียบกริบ ดูเหมือนจะเปนคร้ังแรกท่ี ม.ร.ว.หญิงคนสวยทําตัวเปนผูสงบฟงท่ีดี โดยไมแสดงความเห็นใดๆ ท้ังส้ิน ในท่ีสุด รพินทรก็เอยข้ึนแผวตํ่า “ผมเองก็เพิ่งจะมาเฉลียวใจ เพราะไดยนิคุณชายพดูข้ึนนี่แหละครับ เหตุผลของคุณชายนาคิดมากทีเดยีว ต้ังแตเราเร่ิมตัดสินใจคิดตามหมายลาไอแหวงกนัอยางจริงจังนี่ มันคลายๆ จะมีอาถรรพณอะไรก็ไมทราบ ทําใหเราตองเผชิญกับเหตุรายตางๆ อยางคิดไมถึงมากอน ดูยงักับวาไอแหวงโปรยพิษรายไวเปนกองระวังหลังสําหรับมันง้ันแหละ เรายิ่งตามมันไปมันก็ยิ่งนําเราไปสูอันตรายแบบประหลาดๆ ซ่ึงเหมือนจะเปนเกราะหรือกําแพงสกดักัน้มันไวจากพวกเรา เร่ิมตนดวยผีโขมด แลวกก็องทัพวานรอยางท่ีเราเผชิญมาแลว อีกอยางหนึ่งพวกเรายิ่งมีจํานวนมากเทาไร และยิ่งแบงแยกกันออกไปก็มีอันตรายเพิ่มข้ึนเพียงนั้น จริงตามท่ีคุณชายวา แตในทํานองเดียวกัน ถาเราไมแยกตัวออกจากกองเกวยีน เราก็ไมมีทางจะตามมันทัน” “ท่ีพูดกันมานี ่ เทาท่ีฟงดู รูสึกวาท้ังพีใ่หญก็ดี ไชยยันตกด็ี หรือแมแตนายพรานของเราก็ดี พยายามจะคิดวาไอแหวงเปนชางผี หรือมิฉะนั้นก็ชางท่ีมีอิทธิปาฏิหาริยผิดธรรมชาติไปกวาสัตวดิรัจฉานธรรมดาเสียเกนิไปแลว เหตุรายตางๆ ท่ีเกิดข้ึน....ทําไมถึงคิดวาเปนกลอุบายของมัน? ถึงอยางไรมันกเ็ปนสัตว คงไมมีสติปญญาจนถึงกับวางเลหวางกลกับเราไดถึงเพียงนัน้หรอก จริงละ เม่ือเราเร่ิมตัดสินใจท่ีจะมุงลามัน พวกเราตองเผชิญกับอุปสรรคและเส่ียงภัย ชนดิท่ีเราไมคิดวาจะเกิดข้ึน แตนั่นมันไมเปนส่ิงท่ีทําใหเราเกิดมุมานะ ท่ีจะเอาตัวมันใหไดหรอกหรือ?” ดารินพูดดวยเสียงแชมชาฉะฉานข้ึนเปนคร้ังแรก ภายหลังจากนั่งฟงเงียบๆ อยูเปนเวลานาน “พวกเราไมมีใครคิดทอถอย หรือวาพร่ันพรึงในการจะตามลามันหรอก นอย...” พี่ชายหนัไปตอบหาวๆ


543

“และเราก็ไมไดคิดวามันจะเปนชางผี หรือชางวิเศษอะไรท้ังนั้น แตเราจะตองทําอยางรอบคอบท่ีสุด โดยไมใหเกิดอันตรายใดๆ ข้ึนแกพวกเราทุกคนแมแตพวกลูกหาบ พี่เช่ือแนวา สําหรับรพินทรนั้น ถาลําพังตัวเขาคนเดียว โดยไมตองมาคอยหวงพะวงถึงใครอยู เขาคงจะสบายใจกวานี้อีกมาก และเร่ืองไอแหวงนี ่ กไ็มนาจะเกิดเปนปญหาอะไรเลยแมแตนดิเดยีว ถาพวกเรามอบหนาท่ีในการตามลามันใหแกเขาโดยเฉพาะไมเขาไปยุงเกี่ยวดวย แตนี่เราทุกคนก็มีความประสงคท่ีจะลาเอง โดยใหเขาเปนผูนํา รพินทรยอมจะอยูในฐานะหวงหนาพะวงหลังเปนธรรมดา เพราะเขาตองรับผิดชอบในความปลอดภัยของพวกเราทุกคน” “คุณคิดวาจะกาํจัดมันไดภายในเวลาสักเทาไหร? ถาคุณลงมือตามลําพัง?” หลอนหันไปถามพรานใหญโดยเร็ว รพินทรสบตาหญิงสาวแวบเดยีว ก็เมินผานไปเสียอยางไมสนใจ “ผมรับรองเวลาแนนอนไมไดหรอกครับ แตเปนการสะดวกและปลอดภัยสําหรับทุกคนท่ีสุด ถาจะปลอยใหเปนหนาท่ีของผมตามลําพัง” “ถามจริงๆ เถอะ ปนหนึ่งกระบอกกับปนหลายๆ กระบอก ไหนจะดีกวากันในการทําลายลางเขนฆา?” “ถาการทําลายลางเขนฆานั้น เปนเร่ืองระหวางมนษุยตอมนุษยละก็ ปนหลายกระบอกดีแน แตถาเปนการตามสัตวราย ปนกระบอกเดยีวจากมือท่ีชํานาญเปนปลอดภัยท่ีสุด” “ก็แปลวา ท่ีคุณเปนทุกขอยูนี่ เพราะพวกเราสามคนขอติดตามไปกับคุณดวยนัน่เอง?” “คุณชายกับคุณไชยยันตเขาใจผมดีท่ีสุด แตถึงอยางไรกต็าม มันไมเหลือบากวาแรงอะไรนัก หนาท่ีพรานรับจางอยางผมก็มีอยูแลว ในกรณีท่ีจะตองนําทางใหแกนายจางตามแตจะประสงค และผมเองก็ไมไดบอกเลยวาจะขอทําการลามันตามลําพัง เพราะทราบเจตนาเดมิอยูแลว โปรดอยาวิตกวาคุณหญิงจะไมไดปะทะกับโขลงไอแหวงดวยมือเอง ชาหรือเร็วเทานั้น” “เปนการดีมาก ท่ีรูหนาท่ีตัวเองเชนนี”้ ดารินสวนมาดวยคําพูดท่ีแรง และกราวตามนิสัยเดิมอยางไมลดละ พรานใหญไมถือเปนอารมณเพราะความเคยชิน เปล่ียนสายตาไปจับอยูท่ีพี่ชายของหลอน “เปนอันวา พรุงนี้พอถึงหุบชะมด เราก็แยกทางกับขบวนเกวียน เร่ิมตนติดรอยมันไปเลยหรือครับ?” “คอยปรึกษากนัใหแนนอนอีกคร้ัง เม่ือถึงหุบชะมด” หัวหนาคณะเดินทางรอบคอบตามนิสัยปกติของเขา “เราอาจแยกตามรอยมันไปในระยะยาว หรือวาจะแวะกลับไปนอนสมทบกับพวกเกวียนท่ีหวยยายทอง ก็แลวแตจะหารือกันอีกคร้ัง ดูเหตุการณกอน แตถาแยกกันก็ตองจัดสรรกําลังตามท่ีไชยยนัตวานัน่แหละ คืออยางนอยก็ตองใหมีพรานคุมกันอยูในขบวนเกวยีนสามคน วาแตเม่ือ


544

ขบวนเกวยีนออกจากหวยยายทองในเชาของวันมะรืนนี ้ จะมุงไปพักแรมท่ีไหนอีกตามเสนทางของคุณ?” “จากหวยยายทองก็ข้ึนโปงผีสิง เดินอีกวันเต็มๆ หลังจากโปงผีสิงก็เขาเขตปาหวาย ระหวางเสนทางสายใหญท่ีมุงเหนือโดยตลอดของเรานี้ ผมเช่ือแนวาไอแหวงจะไมเดินสวนกลับลงใตอันเปนดานตรงขาม อาจเพียงแคเฉออกทางตะวันออกหรือตะวนัตกบางเทานั้น ถึงเราจะแยกจากขบวนเกวยีนออกตามมัน ทิศทางของเราก็สอดคลองกับเสนทางเดินสายใหญในรัศมีขางเคียง ไมแตกแยกออกไปไกลนัก ตามทันขบวนเกวียนอยูทุกขณะ ไมใชไปคนละทิศละทาง พวกเราเดินไดเร็วกวาเกวียน และสามารถที่จะดกัหนาพบกับขบวนเกวยีนไดทุกระยะตามตองการ” แลวพรานใหญก็ชําเลืองมองดูนองสาวนายจางดวยความหนักใจอีกคร้ัง พูดออมแอมไมเต็มเสียงนกั “สําหรับคุณหญิงคงจะลําบากหนอยนะครับ เพราะเม่ือแยกจากขบวนเกวยีนกแ็ปลวา ความสะดวกสบายทุกส่ิงทุกอยาง ท่ีเคยไดรับเปนอันหมดส้ินไปในทันที ส่ิงท่ีเราจะติดตัวไปไดก็เพียงเคร่ืองหลังท่ีบรรจุของจําเปนเทานัน้ เราตองใชชีวิตแบบในปาจริงๆ แลว” หลอนหัวเราะเสียงใสกังวาน สะบัดเสนผมมันระยับเหมือนมุนไหมท่ีกระจายอยูเต็มแผนหลัง ไปรวมกนัอยูท่ีซอกไหลขางหนึ่ง มือลูบคลําอยูท่ีเสนผมงามเหลานั้น “ขอใหเขาใจอีกคร้ัง นายพราน ถาฉันรักความสะดวกสบายและถือเปนเร่ืองสําคัญยิ่งละก ็คุณจะไมพบฉันรวมอยูในคณะเดินทางนีห้รอก การตามไอแหวงมันจะเปนขอพิสูจนเบ้ืองตนใหคุณเห็นวา ฉันพอจะรวมทางไปกับคุณไดหรือไมเม่ือออกจากหลมชางแลว” “ถาง้ันก็เห็นจะไมมีปญหาอะไรแลวครับ ออ! ผมยังไมไดเรียนใหทราบอะไรอยางหน่ึงเกี่ยวกับไอแหวง” “อะไร?” ทุกคนถามมาเปนเสียงเดยีวกนัราวกับนัดกนัไว!” “เปนเร่ืองนาแปลกนาคิดอีกอยางหนึ่งเหมือนกันครับ” พรานใหญพดูชาๆ ริมฝปากท่ีคร้ึมไปดวยหนวดเคราอันไมเคยแตะตองกับมีดโกนมาตลอดระยะออกเดินทาง มีรอยย้ิมเล็กนอย “ควายปาหรือท่ีเรียกกนัวา ‘มหิงสา’ ตัวหนึ่ง เดินหากินตามรอยโขลงของมันไปทุกระยะ รอยน้ีเร่ิมปรากฏข้ึนบนสันเขาอีโกงเปนจดุเร่ิมตน แลวก็ตามไปตลอด ไมวาไอแหวงจะเคล่ือนไปทุงหรือดงไหน ไมวาจะข้ึนเขาหรือลงหุบ เปนควายโทน ตัวเดยีวโดดๆ ไมทราบวาถ่ินเดิมของมันมาจากไหน สังเกตดูจากรองรอยของมันท่ีตามหลังโขลงไอแหวงไป ขามเขาใหญถึงสองลูก แสดงวามันคงปวนเปยนตามหลังไปเชนนี้เร่ือยๆ” เชษฐากับไชยยันตลืมตาโพลง อุทานออกมาอยางต่ืนเตน แตดารินไมรูสึกผิดปกติอะไรนัก เพราะไมเขาใจมากอน ไดแตทําหนาต่ืน มองหนาคนโนนคนนี้ทีเหมือนจะถาม


545

“ปาแถบนี้มีควายปาดวยรึ รพินทร?” ไชยยนัตถามเร็วปร๋ือ “เกือบสิบปของชีวิตท่ีหากินอยูในยานนี้ของผม ผมเคยพบควายปาคร้ังหนึ่งใกลๆ กับหลมชาง ยิงไมทันแลวก็ตามรอยไมพบ หลังจากนัน้ก็เคยพบแตรอยอีกคร้ังหนึ่ง ตามไปเกือบเดอืน มันหายเขาไปในดงท่ีเรียกกนัวา ‘นรกดํา’ ผมก็เลยหมดความพยายาม การมาพบรอยของมันในคราวนี้ เดนิตามหลังโขลงไอแหวงไปราวกบัเงาตามตัว จงึเปนปรากฏการณท่ีแปลกมาก” “คุณคิดยังไง? เปนเร่ืองบังเอิญท่ีมันเดินซอนรอยโขลงไอแหวงไปช่ัวขณะ หรือวามันมีเจตนาท่ีจะตามโขลงไอแหวงไปทุกระยะ?” เชษฐาตั้งคําถามมาบาง หัวค้ิวขมวด “มันยากท่ีจะเดาเหลือเกนิครับ แตเทาท่ีพบรอยปรากฏวา มันตามหลังโขลงไอแหวงไปเปนระยะขามวันขามคืนทีเดยีว ไอแหวงหยุด มันก็หยุด ท้ิงระยะหางกนัประมาณหนึง่กิโลเมตร ไอแหวงเคล่ือนโขลงออกเดิน มันก็เดนิดวย ถามันยังตามโขลงไอแหวงอยูอยางนี ้กอนท่ีเราจะเขาถึงไอแหวงมีหวังประจันหนากับมันกอนเปนดานแรก และถาพบมันกอนไอแหวง แผนการเขาถึงตัวไอแหวงก็ตองยืดเยื้อตอไปอีก เพราะเทากับวา มันมีฐานะเปนกองระวังหลังของไอแหวงโดยตรงทีเดียว” “เอ...แปลกแฮะ! เคยปรากฏมาบางหรือเปลาเกี่ยวกับในกรณีท่ีไอควายปาเดนิหากนิตาม หลังชางอยางนี้?” “ถาเปนเร่ืองบังเอิญก็อาจมีไดเหมือนกันครับ แตถาเปนเจตนาของมันโดยตรง ผมก็ยอมรับวาในชีวิตพรานของผม ไมเคยพบมากอน อยางไรก็ตาม ทุกส่ิงทุกอยางในปามันมักจะเกิดข้ึนไดในลักษณะพิลึกพล่ัินแปลกๆ เสมอแหละครับ เอาแนไมได” “มีอะไรจะตองมาคิดกันมากนักทีเดยีวหรือ ในกรณีท่ีมีควายปาตัวหนึ่งเดินหากนิตาม หลังโขลงไอแหวง?” หญิงสาวอดรนทนอยูไมได รองถามมาอยางสงสัย “ควายปา เปนสัตวท่ีรายกาจที่สุด...” เชษฐาหนัไปตอบนองสาวแทนใหแกจอมพราน “นอกจากความดุราย ทรหด และอารมณบาดีเดือดโดยไมมีเหตุผลแลว มันยังเปนสัตวใหญชนิดหนึ่งท่ีหูตาจมูกไวเหนือกวาสัตวในประเภทเดยีวกันทุกชนิด ถาพบคนจะสูมากกวาหนี วธีิชารจก็ดุเดือด เต็มไปดวยอุบายเลหกลเกนิเช่ือทีเดยีว ยิ่งกวานั้นยังไวเสียยิ่งกวากระทิง ถามันเดนิตามหลังโขลงไอแหวงจริงตามท่ีรพินทรวานี่ อันตรายของพวกเรากมี็เพิ่มข้ึนอีกมากทีเดยีว นอก จากมันจะเปนอุปสรรคเตือนใหไอแหวงรูตัวแลว มันกจ็ะเปนดานแรกท่ีพุงเขาใสเรา รายกาจเสียยิ่งกวาไอแหวงเอง นี่แปลวาไอแหวงมีเกราะกันตัวรอบดาน” หลอนมองไปทางจอมพราน พูดหนาตาเฉย


546

“พระเอกแหวงของเรา ไปเซ็นสัญญาจางเจามหิงสานี่ใหมาคอยเปนกองระวังหลังของมันกระมัง” เม่ือเขาไมตอลอตอเถียงเชนไร หลอนก็พูดตอมาวา “มันจะยากเยน็สักขนาดไหนก็ตาม แตวธีิท่ีจะตัดปญหาเร่ืองนี้มีอยูงายนิดเดียว ลมไอทรพีตัวนั้นเสียกอน หรือคุณมีหนทางอ่ืนยังไง” “ก็ตองเปนอยางท่ีคุณหญิงวานั่นแหละครับ ถามันยงัไมแยกทางกับไอแหวงเสียกอน แตก็หมายความถึงวาเราจะตองใชความระมัดระวังและหนกัใจเพิ่มข้ึนอีกเทาตัว ผมไมไดบอกเร่ืองนี้ใหทราบ เพื่อใหเห็นวาเปนเร่ืองใหญเหลือบากวาแรงอะไรเลย เพียงแตเรียนใหรูตัวลวงหนาเทานั้น” “รูปรางหนาตาเปนยังไง เหมือนควายปาแอฟริกาไหม?” “คลายๆ ควายบานธรรมดานี่แหละ แตใหญกวาเทาตัว ตัวมันเปนควายกจ็ริง แตประเปรียววองไวพอๆ กับเสือ ตามปกติแลวหายากมาก จนใครๆ คิดวาสูญพันธุไปหมดแลว ไอตัวนี้หลงมาจากไหนก็ไมทราบ ผมไมมีเวลาพอท่ีจะสํารวจรอยยอนตนท่ีมาของมัน เพียงแตเห็นมันย่าํซอนรอยโขลงไอแหวงไปเทานั้น ถาคิดจะไดรับการต่ืนเตนผจญภยัสุดยอด การทีมี่มันมารวมอยูดวยก็นับวาไมผิดหวังทีเดียว และเปนโอกาสอันดีเยีย่มของเรา เพราะโดยท่ัวๆ ไปแลว ถาเราคิดจะลาควายปาสักตัว เดนิปากนัต้ังปยังไมมีโอกาสไดพบ ผมเองก็ยังไมแนใจวาไอทรพีตัวนี้จะเดนิตามหลังไอแหวงไปอีกกีว่นั มันอาจแยกทางเสียกอนก็ได เราจะรูแนก็ตอเม่ือออกติดรอยไอแหวงพรุงนี้” “ไอตัวนี้คงจะมโหฬารนาชมซินะ?” ไชยยนัตเปรย “ก็ขนาดดนิตามไหลผาแข็งๆ เปนรอยกีบของมันเห็นไดถนัดนั่นแหละครับ น้ําหนักพอๆ กับแรดขนาดใหญ เฉพาะรอยกีบกวางกวาฝามือของผมเสียอีก กระทิงท่ีวาขนาดใหญท่ีสุด รอยตีนก็ยังไมเทามัน” ไชยยนัตกระเดือกน้ําลายลงคอฝดๆ ทําหนาเบ เชษฐาเอ้ือมมือไปรินบร่ันดี สีหนาขรึมอยูในอาการเดิม “โดยใจจริง เราตองการลมเฉพาะไอแหวงมหากาฬเทานัน้ แตถามันยังไปทําตัวประหน่ึงเปนพันธมิตรกับไอแหวง คอยเปนกองระวังหลังใหอยางนี้ก็ชวยไมได จัดการเก็บไอทรพียักษตัวนี้กอน แลวคอยวากันถึงไอแหวงเปนลําดับตอไป แมจะตองเสียเวลาไปอีกก็ตาม ใหตายซิ ไอแหวงนี่มันมีตบะแกกลาเอาจริงๆ ส่ิงรายตางๆ ท่ีทยอยกนัเขามาสกัดกั้นหรือเลนงานเราเหลานี้ ดูเหมือนจะเปนบริวารของมันง้ันแหละ วาแตผมยังอดเสียวไอพวกทหารพระรามที่รบกับมันเม่ือเท่ียงนี้ไมหาย มันจะแอบยกพลมาเลนงานเราเปนการแกแคนคืนนีห้รือเปลาก็ไมรู”


547

“สําหรับเวลากลางคืนไมตองเปนหวงหรอกครับ ลิงทุกชนิดเปนสัตวนอนในเวลากลาง คืน ยกเวนพวกลิงลมหรือนางอาย ซ่ึงไมจดัอยูในประเภทลิง เพราะฉะนั้นกลางคืนมันไมออกหากนิ หรือไปไหนเปนอันขาด นอกจากหลบนอนอยูบนยอดไม แตถากลางวันเราก็ตองระมัดระวังกนัหนอย ผมไมคิดวามันจะรวมกลุมกันเปนฝูงใหญ เหมือนเม่ือตอนท่ีเราพบไดงายๆ นัก และถาไมใชฝูงใหญก็ไมมีความหมายอะไร” “แลวไอตัวลึกลับท่ีมันแอบมาดูดเลือดลูกหาบของเราละ” ดารินถามข้ึนลอยๆ เดินไปแหวกประตูกระโจมมองออกไปเบ้ืองนอก ฟารองครืนๆ แววมาจากลูกเขาทิศตะวนัออก ละอองอันเย็นฉํ่าของฝนโปรยปลิวอยูท่ัวไป ปารอบดานเปนสีดําสนทิ คงไดยินแตเสียงน้ําท่ีไหลเซาะอยูในลําหวย และเสียงกบเทียนท่ีรองเซ็งแซ หลอนหอไหลลงดวยความหนาวสะทาน ซุกมือท่ีสวมถุงหนังท้ังสองลงไปในเส้ือแจ็กเกต “เราอยากจะใหมันมา แตกลัวมันจะรูแกวไมยอมมาเสียเทานั้น รับรองวาคืนนี้พรานของผมจะไมหลับยามเปนอันขาด โปรดอยากงัวลไปเลยครับ ขอใหคุณท้ังสามหลับกันอยางสบาย เปนหนาท่ีของผมเอง” “เราตองการเห็นการมาของมันดวย ถามันมา” “ผมจะปลุกเองครับ ถามีอะไรผิดปกติคืนนี้” “พูดถึงไอผีดูดเลือด คนเท่ียวไดยินไดฟงมาเสียนักตอนกั คุณพอจะใหความกระจางไดไหม มันเท็จจริงยังไงแน” ไชยยนัตพูดข้ึนขณะท่ีลุกข้ึนไปร้ือท่ีหีบเสบียงเคร่ืองกระปอง ควาลูกพรุนกับผลไมดองน้ําเช่ือมอันเปนของหวานออกมาแกะ แจกจายใหเชษฐาและดาริน แลวสงมาใหพรานใหญ แต รพินทรส่ันศีรษะปฏิเสธโดยสุภาพ “ก็คุณไชยยันตไดฟงมายังไงละครับ?” “เจาพวกผีโปง ผีก็องกอย ผีโปงคางอะไรนั่นนะซิ มันเปนตัวอะไรกนัแน แลวมีจริงหรือเปลา?” จอมพรานหวัเราะเบาๆ “ข้ึนช่ือวา ‘ผี’ แลว คือสมมตินามของอะไรชนิดหนึง่ท่ีชาวปาเขาหวาดกลัวและเช่ือถือกัน เกีย่วกับส่ิงท่ีเขาพิสูจนกนัไมได ความจริงมันก็เปนสัตวหากินในเวลากลางคืนธรรมดานี่แหละครับ สัตวบางชนิดมีเสียงรองประหลาดวกิลวิการฟงนากลัว เขาก็ต้ังช่ือใหเปนผีไป ในชีวิตผมไมเคยพบเห็นอิทธิฤทธ์ิแทจริงของมันเหมือนอยางท่ีเขาเลาลือกันสักที ก็เพิ่งจะมาเหน็ชัดๆ กับตาตอนท่ีลูกหาบของเราตายเม่ือคืนท่ีแลวนีแ่หละ ซ่ึงก็รับรองไดวามันไมใชภูตผีปศาจอะไรทั้งนั้น มันจะตองเปนสัตวชนิดอ่ืนท่ียังไมรูวามันเปนสัตวอะไร ขอใหไดเหน็มันจังๆ สักคร้ังเปนรูกันออกไปละ”


548

แลวเขาก็ขอตัวออกมาจากกระโจม คณะนายจางท้ังสามเดินตามออกมาตรวจบริเวณดวย ลูกหาบสวนมากพากันนอนหลับหมดแลว เพราะออนเพลียท่ีเดินมาท้ังวัน นอกจากพรานอยูยาม... ท่ีพงตะไครน้ําอันข้ึนอยูหนาทึบริมหวยดานหนึ่ง มีลําไฟฉายสองสามดวงกราดวอบ แวบอยูท่ีนั่น เชษฐาเหลือบไปเห็นก็ถาม “เอะ! นั่นใครไปทําอะไรอยูท่ีลําหวยนั่น?” “เกิดกับเสยครับ ออกไปหากบเทียน เห็นบอกวาจะมาทํากับขาวตมกบตอนเท่ียงคืน” “ฮือม เขาทีนี่ อยาลืมปลุกผมบางนะตอนขาวตมเสร็จ” ไชยยนัตวาปนหัวเราะ “คืนนี้ฝนคงเทแนนะ” เชษฐาพึมพําแหงนหนาข้ึนมองดูเบ้ืองบนอันมืดทึบ พรอมกับแบฝามือข้ึนสัมผัสกับละอองช้ืน แลวกวาดสายตามองดูบริเวณแคมป ซ่ึงขณะน้ีพวกลูกหาบพากันหลับนอนอยูบนเกวยีน แทนท่ีจะนอนกับพื้นเหมือนทุกคืน และไมไดกอไฟอ่ืนใดไว นอกจากไฟสายฝนกองใหญ ซ่ึงสุมอยูภายใตหลังคามุงของผาใบใกลๆ กับเต็นท ทําใหบริเวณปางพักท้ังหมดมืดสลัวคลุมเครือดูนาสะพรึงกลัว ไมดูอบอุนเหมือนคืนปกติ “อาจเทหนกัในตอนดึกครับ ตอนท่ีเดินตามรอยไอแหวง ผมกับบุญคําก็เจอฝนมาตลอด” “บรรยากาศไมคอยจะดีเลยแถวนี้ อากาศมันอับๆ ตะคร่ันตะครอยังไงพิกล ยิ่งเสียกวาโปงกระทิงอีก” “เราจะพักอยูท่ีนี่เพียงคืนเดยีวเทานั้นครับ” ระหวางเชษฐากับไชยยันตยนืคุยกับพรานใหญอยูอีกสองสามคํา ดารินเดินไถลไปพูดอะไรกับแงซายผูนั่งอยูบนตอไมริมเต็นท แลวกห็ายเขาไปในกระโจมพัก สองชายผูเปนนายจางก็กลาวขอตัวไปนอนแยกเขากระโจมไป เสียงบางรองแหลมยาวโหยหวน ดังแววแทรกความเงียบลงมาจากยอดไมดานหลังกระ- โจมพักคร้ังหนึ่ง แลวก็เงียบหายไป อีกอึดใจใหญๆ ก็ดังข้ึนอีกทางริมหวย เกิดกบัเสยท่ีเดิมทอมๆ สองหากบเทียนอยูในลําหวย จ้ําพรวดพราดกลับเขามาโดยเร็ว หิว้กบติดมือมาดวยคนละพวงใหญ รพินทรผูกําลังนั่งคุยอยูกับบุญคําและจัน ก็ถามออกไปโดยเร็ว “อะไร?” “จงอาง! ลายลูกหวายเลย ตัวเทาหนาแขง ถูกแสงไฟฉายเปนเงาปลาบ เล้ือยผานหนาเสย หางสักสามวาเทานั้น” เกิดกระซิบหอบๆ แลวหัวเราะออกมา พรานใหญจุปากเบาๆ “แกไปแยงกบของมันกิน ระวัง อุตริไมเขาเร่ือง มันไปทางไหน?”


549

“เล้ือยขามฝงหวยไปทางฟากโนนครับ ผมกับเสยแทบจะไมกลาหายใจ ตอนท่ีสองไฟไปพบเขา” เขาถอนในออกมาโลงอก ท้ังสองลงนั่งถลกหนังกบอยูริมกองไฟ ขณะน้ันเอง รพินทรกับพรานของเขาท้ังส่ีก็ตองหันขวบัไปทางกระโจมพักของนายจาง เพราะลําไฟฉายสวางจาลําหนึ่งสองกราดมา พอเหลียวไป ทุกคนก็มองเห็นดารินถือไฟฉายอยูในมือหนึ่ง อีกมือหนึ่งถือปนลูกกรดยาว มีแงซายยืนอยูขางๆ หลอนสองไฟมาท่ีกลุมของรพินทรแวบหนึ่ง แลวกราดไปทั่วบริเวณแคมป จากนั้นก็สองข้ึนไปตามยอดไมสูงทะมึนรอบดาน และเร่ิมออกเดินสงไฟฉายไปใหแงซายทําหนาท่ีสอง เหมือนจะคนหาอะไรสักอยางหนึ่ง จันพึมพําออกมา “เอะ! นั่นนายหญิงกับแงซายสองหาอะไร?” รพินทรยนค้ิว เพงมองดรูางโปรงงามของนายจางสาว กับรางใหญกํายําของหนุมกะเหร่ียงพเนจร ท่ีกําลังพูดอะไรกันพึมพาํ และเดนิสองไฟตามยอดไมออกไปทางดงทึบเบ้ืองหลังกระโจมพกั หางออกไปทุกขณะ เขาควาไรเฟลผุดลุกข้ึน สาวเทาตามเขาไปโดยเร็ว มาทันกันท่ีใตตนยางใหญหลังเต็นท หลอนหันมามองดูเขานิดหนึ่งแลวก็ไมสนใจ หันไปแหงนมองตามยอดไมท่ีแสงไฟของแงซายสองตอไป ในมือกระชับมารลินเตรียมพรอม สวนแงซายพอเห็นรพนิทรตรงร่ีเขามา ก็ยิ้มยิงฟนมองดูเขาเกรงๆ รีบดับไฟในมือลง แตหญิงสาวหันไปออกคําส่ังแวด “แงซาย ใครใชใหเธอดับไฟหา! สองหาใหพบซิ” “คุณหญิงจะสองหาใหพบอะไรครับ?” เสียงหาวๆ ของรพินทรขัดข้ึน หลอนหนัมาจองเขาดวยตาขุนเขียว ตอบสะบัดๆ “ก็ไอตัวเวรอะไรท่ีรองเหมือนผีนั่นนะซิ ฉันฟงมานานแลว จะนอนก็นอนไมหลับ ทุกคร้ังท่ีไดยินขนลุกเกรียวไปหมด” พรานใหญเปาลมพรูออกจากปาก โคลงศีรษะชาๆ “โธ! ใจหายใจคว่ําหมด นึกวาเร่ืองอะไร ท่ีแทก็อุตสาหลุกข้ึนมาประกาศสงครามกับบาง” “อยามาพูดบาๆ กวนโทสะเหมือนไอบางผีนั่นอีกคนเลย ฉันเกลียดเสียงของมัน ชวยสองไฟใหบางซิ” “คุณหญิงจะยิงมันเชียวหรือครับ มันไมรบกวนเปนพษิเปนภัยอะไรกบัเราเลย มันก็แครองไปตามธรรมชาติของมันเทานั้น” “ก็บอกอยูนีย่ังไงวาฉันเกลียด ไมอยากฟงเสียงของมัน ทําไมมันไมไปรองท่ีอ่ืน มารองโหยหวนกวนประสาทอยูได แลวมันเร่ืองอะไรของคุณดวย เม่ือไมชวยสองไฟให ก็ไปเสียใหพนๆ ไป ประเดีย๋วฉันจะมองเห็นคุณเปนตัวบางไปอีกคนหนึ่งเทานั้น”


550

“วาแตวาคุณหญิงรูจักตัวของมันแลวหรือครับ ไอบางนะ” “ไมสําคัญ ตัวมันจะเปนยังไงก็ชาง ฉันไดยินมันรองอยูบนยอดไมนี่แหละ พอตาสะทอนเปนยิงละ” “พนันกนัก็ไดวาคุณหญิงไมมีวันไดตัวมันหรอก ถึงยังไงมันก็ไมยอมใหคุณหญิงเห็นตัวงายๆ ไปนอนเสียดีกวา พรุงนี้เราจะออกเดนิทางแตเชา” หลอนไมตอบคําใดอีก กระชากไฟไปจากมือแงซายอยางขัดใจ สองข้ึนประกบกับกระโจมมือของลูกกรดมารลินกระบอกนั้น สองกราดคนหาเองอยางหมายม่ันปนมือ อึดใจนั้นเอง จากลําแสงของไฟฉายขนาดแปดทอน กจ็บัพบดวงทับทิมคูหนึ่งสะทานแววลงมาจากยอดไม ม.ร.ว.สาวคนสวยก็เล็งจากศูนยกลองอยางรวดเร็ว แลวกระดิกนิ้ว เสียงลูกกรดล่ันเผียะออกไป ยังไมทันจะขาดเสียง กป็รากฏเสียงวบูวาบรวงหลนระกิ่งไมลงมาหลนสวบในพงรก “ฮึ! นี่ยังไงละ ไอตัวท่ีมีเสียงเสนียดห”ู หลอนคําราม รพินทรหัวเราะหึๆ ในลําคอ พยักหนากับแงซาย ออกคําส่ัง “ไปแงซาย ไปเก็บมาใหนายหญิงดูซิ รูปรางหนาตามันเปนยังไง?” แงซายรับไฟฉายเดินบุกเขาไปในพงตรงตําแหนงท่ีเจาส่ิงนั้นรวงลงมา อึดใจเดยีวก็หิ้วอะไรอยางหน่ึงรองแรงมาดวย วางไวกับพื้นตรงหนาของหญิงสาว รพินทรสองไฟฉายใหดู พอมองเห็นไดถนดั ดารินก็อุทานออกมา “เอะ! นี่มันนกตะหากละ นกอะไรกันนี่ เหมือนนกฮูกตัวเบอเรอเชียว” “นกทึดทือยงัไงละครับ” “บาจริง! ฉันจะยิงบาง” หลอนรองอยางผิดหวังระคนฉุน “ผมบอกแลววาอยาเสียเวลานอนเลยครับ เสียงรองของมันลวงหูเรามาก บางทีนกึวาดังมาจากยอดไมใกลๆ นี่เอง แตความจริงมันรองอยูในดงลึก เหน็ตัวมันยาก มันไมรองบอยนักหรอกครับ นี่มันหยดุเงียบไปแลว คุณหญิงสงบจติใจไปนอนเสียดีกวา” หญิงสาวยืนเมมริมฝปาก อ้ึงไปนาน ในท่ีสุดก็ถอนใจเฮือก “ฉันนอนไมหลับ ท่ีนี่บรรยากาศมันไมดเีลย” “บรรยากาศในปาทึบมันกย็งัง้ีแหละครับ ไมเหมือนบรรยากาศแถวพัทยาหรือหวัหนิ” “ประเดี๋ยวฉันก็แชงใหแผลท่ีเย็บไวกาํเริบข้ึนมาอีกเทานัน้” พรานใหญยิ้มเล็กนอย น้ําเสียงของเขานุมหู อาการที่เตรียมพรอมจะหาเร่ืองของหลอนจึงลดลง “เลิกหงุดหงิดเสียทีเถิดครับ คุณหญิง แลวก็อยาไปมัวพะวงฟงเสียงบางมันรองกวนประสาทอยูอีกเลย ถายังไมงวงหรือคิดวายังหลับไมลง ก็มาทางนี้ดกีวาครับ มาดูเกิดกับเสยถลกหนัง


551

กบ พวกนัน้ไดกบมาแยะทีเดียว ประเดี๋ยวเขาจะตมขาวตมกบทานแกหนาวกัน อยาเดินทอมๆ ไปเลย มืดๆ คํ่าๆ กลางปาลึกมันไมเหมาะ” อารมณของหลอนดูจะดีขึ้นเล็กนอย ชําเลืองมองดูจอมพรานนิดหนึ่ง แลวเดินตามตอยๆ มาโดยไมปริปากคําใดอีกอยางเด็กดื้อๆ ท่ีเพิ่งจะถูกใจในคําพูดเพราะๆ หูของพ่ีเล้ียง


552

25 พวกนั้นกินเหลาโรงกันไปพลาง ชวยกันจัดการถลกหนังกบและคุยกันไปพลาง พอเห็นนายจางสาวเดนิตรงเขามาพรอมกับพรานใหญก็ยิ้มรับ บุญคําสละมาเล็กๆ แบบท่ีพบัไดซ่ึงตนเองกําลังนัง่อยูกอนใหแกหลอน พลางเชื้อเชิญ ดารินวางปนพิงเกวียนคนัหนึ่งยืนกอดอก มองดูพวกนัน้ชวยกันเตรียมทําขาวตมกบอยูครูหนึ่ง ก็ทรุดตัวลงน่ัง ควักบุหร่ีจากกระเปาเส้ือแจ็กเกตออกมาจุดสูบ “นี่นะเหรอกบเทียน ท่ีไปสองไฟหากนัเม่ือตะกี”้ หลอนถามเปรยๆ มองดูอยางสนใจ “ครับ” เกิดตอบอยางนอบนอม “นายหญิงทานกบเปนไหมครับ?” “ฉันกินไกไดยังไง กก็ินกบไดอยางนัน้ ไดกันมาแยะจริง กี่ตัวนะ?” “รวมยี่สิบครับ” “ไหนวาจะทําขาวตมกบง้ันหรือ?” เกิดหวัเราะแหะๆ “ครับ วาจะทําเปนเสบียงรองทองสําหรับพวกเราท่ีอยูยาม หรือใครท่ีต่ืนข้ึนมาหวิ คืนนี้เราผลัดกันอยูยามตลอดรุง ยามละส่ีคน” “ดีมาก แลวอยาหลับยามกนัเสียอีกเหมือนเม่ือคืนท่ีแลวละ วาแตเร่ืองขาวตมกบอยางวานั่นเถอะ จะทํากันยังไง ไหนลองบอกซิ” พวกนั้นยิม้แหงๆ หันไปมองดูหนากันเอง บุญคําก็ตอบแทนคณะมาวา “ก็ทํากันงายๆ แหละครับ นายหญิง ตมขาวพอเดือด ก็ใสกบลงไป เอาเกลือหรือน้ําปลาใส เทานั้นกก็นิกันไดแลว” หญิงสาวทําหนาผะอืดผะอม “ยี้! แลวจะกินเขาไปลงหรือ ทําอยางนั้นนะ เคร่ืองเคราอะไรก็ไมมีสักอยาง” จันอาปากจะพูด แตพรานใหญลอบขยิบตาไว แลวบอกมาหนาตาเฉย “ถาปลอยพวกนี้ไปตามประสา เขาก็มีปญญาทําไดเพยีงแคนี้แหละครับ แตถาไดแมครัวบรรดาศักดิ์อยางคุณหญิง ก็จะเปนลาภปากของพวกเราทุกคน โดยเฉพาะอยางยิ่ง คุณชายกับคุณไชยยันตจะลุกข้ึนมารวมสนุกกบัขาวตมกบของเรากลางดึกดวย” “พี่ใหญกับไชยยันตจะมารวมรายการนี้ดวยเหรอ?” พรานใหญซอนยิ้ม


553

“ก็เห็นส่ังผมไววาใหปลุก ถาขาวตมเสร็จ ตอนนี้เขาไปนอนเอาแรงกอน” “แปลวาคุณจะเกณฑใหฉันเปนผูดําเนินการขาวตมกบหมอนี้” “เรียกวาขอคําปรึกษาดีกวาครับ เพราะคุณหญิงก็คงยังไมนอนในตอนนี ้ ชวยพวกผมทําขาวตมกบ ดกีวาจะไปฟงเสียงบางแลวก็ถือไฟฉายเดนิสองจองยิงมันอยู” ม.ร.ว.หญิงดาริน ตวัดหางตาผานใบหนาเขาเหมือนจะคอน “ดีนี่ เขาใจหลอกใชมากนะ ถาง้ันทุกคนตองเปนลูกมือของฉัน รวมทั้งตัวคุณเองดวย นายพราน” “ดวยความเต็มใจทีเดยีวครับ” “ใชคุณนัน่แหละเปนคนแรก” หลอนบงการ “เดินไปถามแงซายวาหีบเคร่ืองครัวอยูท่ีไหน ส่ิงท่ีฉันตองการก็คือน้ํามัน กระเทียม พริกไทยปน และต้ังฉาย คุณเลือกดูเถอะ มีครบทุกอยางท่ีส่ังนี่ ออ อยาลืมน้ําปลาดี แลวก็ผงชูรสดวย ไปขนมาท่ีนี่เร็ว” จันขยับจะลุกข้ึนเพื่อไปทําตามคําส่ังของหลอนแทนพรานใหญ แตหญิงสาวกดไหลไว ออกคําส่ังใหนั่งลงตามเดิม แลวหันมาพยักหนาเตือนเขา รพินทรหัวเราะเบาๆ ลุกข้ึนเดนิไปตามบัญชาโดยดี ครูเดียวก็หอบส่ิงท่ีหลอนตองการพะรุงพะรังเดินกลับมา พรอมกับแงซายผูชวยหิ้วมาดวย นํามากองเรียงไวตรงหนาหลอน “เปนยังไง หาไดครบไหม?” “ครบหมดตามท่ีบัญชามา ครับผม!” เขารายงานแบบทหาร แลวหวัเราะ “ผมไมนึกเลยวา ‘ครัวเบ็ดเสร็จ’ ฉบับกระเปาเคล่ือนท่ีของคุณหญิง จะมีอุปกรณครบถวนถึงเพียงนี้ มีแมกระทั่งต้ังฉาย ถาจะขาดก็ขาดผักสดเทานั้น” “จําไวซิวา ผูหญิงอยูท่ีไหน ครัวก็อยูท่ีนั่น ครัวก็คือทอ ทองก็คือพลังงาน จําไมไดหรอกรึ นโปเลียนเคยพูดไววา ‘กองทัพเดินดวยทอง’ โงมากไหมละ ท่ีพยายามจะกีดกันไมใหฉันมาดวยแตแรก” “ครับ เปนความโงของผมอยางยิ่ง” “ยอมรับเสียโดยดีอยางนี้ คอยนาปราณหีนอย เอาละคุณนั่นแหละลงมือปอกกระเทียมเขา รับรองวาขาวตมกบของเราคืนนี้ ไมแพขาวตมราชวงศ ถาจะขาดก็เพียงตนหอมหรือค่ืนฉายเทานั้น ซ่ึงก็ไมจําเปนนัก” พรานใหญอมยิ้ม ยอมตัวเปนลูกมือปฏิบัติตามคําส่ังโดยดี


554

ดารินส่ังใหแงซายจุดเตาน้ํามันกาดข้ึนพรอมกันท้ังสองเตา เตาหนึ่งใหบุญคําจดัการขาวตม แลวส่ังใหเกิดหัน่กบเปนช้ินขนาดที่หลอนตองการ ทุกคนชวยกันคนละไมละมือตามคําบงการของหลอน พอทุกส่ิงทุกอยางครบถวนเรียบรอยตามตองการ หญิงสาวก็ลงมือเอง เร่ิมดวยการตั้งกระทะเจียวกระเทียมจนเหลืองหอมสงกล่ินไปท่ัว แลวใสหมอเล็กๆ ไว จากนั้นก็ผัดรวนเนื้อกบ ใสน้ําปลาและพริกไทย พรอมผงชูรสเติมน้ําจนไดท่ี กล่ินตลบหอมฟุงชวนกิน แลวแยกใสหมอตางหากไวอีกหมอหนึ่ง หลอนรวนเนื้อกบเสร็จกอนขาวหมอใหญจะทันเดือดดวยซํ้า “ดูหมอขาวตมใหดนีะ” หลอนหันไปรองบอกบุญคํา “กะตมพอใหสุกเทานั้น อยาใหเม็ดบานเกินไปนกั หม่ันตักฟองท้ิงในเวลาเดือด และระวังอยาใหน้าํแหง พอไดท่ีก็รีบยกลง” บุญคํารับคําอยางกระวีกระวาดแข็งขัน ดารินลุกข้ึนยืนบอกใหเสยนําเอาเคร่ืองขาวตม ท่ีเตรียมไวเรียบรอยแลว มาต้ังเรียงไวรวมกลุมกันบนตอไมใหญหนาเรียบตอหน่ึง คือกบท่ีรวนเรียบรอยแลว หมอกระเทียมเจียม กระบอกพริกไทย ต้ังฉายก็เอาออกจากกระปุกใสชามไว และถวยน้ําปลา แลวหลอนก็หันมาทางรพินทร ผูยืนลูบริมฝปากอยูเบ้ืองหลัง “ทีนี้ก็รอใหขาวตมสุกเทานัน้ จะตองใหบอกอีกไหมวา ทํายังไงถึงจะใหมันกลายเปนขาวตมกบข้ึนมา?” “พอขาวตมสุก ก็เททุกอยางท่ีเตรียมเอาไวลงไปในหมอขาวตม กวนๆ ใหมันผสมกัน” “ฉลาดแตในเรื่องลาสัตว แตโงมากสําหรับศิลปในการกิน” หลอนพูดเงียบๆ สวนข้ึน “เสียแรงทําแยกไวใหเห็นชัดอยางนี้ จะฉลาดสักนิดกไ็มมี ไออยางท่ีคุณวานั่นนะ มันขาวตมปา ไมใชขาวตมของคนท่ีเจริญแลวเขากินกนั มีอยางหรือ เอาไปใสปนกันหมดท้ังหมออยางนั้น มันกเ็ซ็งหมดนะซิ แลวจะไปรูไดยังไงวาใครตองการรสชาติแบบไหน...ตักขาวตมใสชามตามท่ีแตละคนจะตองการยะ แลวก็ตักกบท่ีรวนเอาไวใสลงไป มากนอยแคไหนก็สุดแลวแต ต้ังฉายโรยลงไป กระเทียมเจียวใส โรยพริกไทย น้ําปลาเหยาะตามรสท่ีตองการ ใครจะกินเม่ือไหรก็ปรุงเอาเองเม่ือนั้น ฉลาดข้ึนบางหรือยังละทารซาน?” รพินทรผิวปากหวือ เอามือตบหมวกสักหลาดบนศีรษะที่สวมอยู ลงมาโปะปดหนาแลวแหงนข้ึน พวกพรานพื้นเมืองหัวเราะกันครืน บรรยากาศอันเหงาเยียบเย็น เร่ิมอบอุนครึกคร้ืนข้ึน “ถามีน้ําสมพริกดองอีกหนอยก็สวย” เสียงพรานใหญพูดออยๆ ออกมาจากใบหนาท่ียังมีหมวกคลุมปดอยูนัน้ ดารินหวัเราะหึๆ “นี่แหละเขาวา ความตองการของมนุษยไมมีท่ีส้ินสุด ไดยังง้ีแลวก็คิดจะเอายังง้ันอีกตอไป สําหรับน้ําสมพริกดองท่ีคุณวานัน่นะ มันจะไปยากอะไร น้ําสมสายชูเราก็มีอยูแลว ถึงพริก


555

ช้ีฟาจะไมมี ก็เห็นพวกคุณเกบ็พริกข้ีหนูสดมาสตอกกันไวมากไมใชหรือ เอาพริกข้ีหนูมาดองน้ําสมเขาซิ แลวจะตองการเสียงดนตรีประกอบอีกไหม จะไดขนเอาเคร่ืองสเตอริโอมาเปดให” หลอนประชด “จะวเิศษสุด-สุดวิเศษ ถาจานเสียงท่ีเปด เปนเพลง ‘จังเกิลฟลุท’ ท่ีระบบอัดในสเตริโอโฟนิค” ดารินอดหวัเราะไมได รองออกมาเบาๆ วา “บา!” แลวกห็นัไปรองบอกพวกนั้นวา “เอาละ ฉันจัดการใหพวกเราเรียบรอยแลว ขาวตมสุกใครหิวกก็ินไดกอนเลย” “แลวนายชายสองคนละครับ?” เกิดถาม “เขาบอกใหปลุกเม่ือไหรละ?” “เท่ียงคืน” รพินทรเปนคนบอก หลอนเลิกแขนเส้ือแจก็เกตข้ึนดูนาฬกิาขอมือ “นี่เพิ่งจะส่ีทุมกวาๆ เทานัน้ เอาไวถึงเวลาคอยปลุก พวกเราใครหวิก็ไมจาํเปนตองรอหรอก เสร็จแลวเอาหมอขาวตมต้ังบนกองไฟรุมออนๆ ไว ระวังอยาใหถูกฝน แลวเราจะมีขาวตมรอนๆ กินกันตลอดคืน” วาแลวก็หนัไปควาปนลูกกรดท่ีวางพิงเกวียนอยู เดินทอดนองเอ่ือยๆ มีอาการเหมือนจะตรงไปยังกระโจมพัก แตแลวก็หยุดยืนอยูท่ีโขดหินใหญลูกหนึ่ง ใกลตนกระดาษอันข้ึนซุมทึบในระหวางปาเฟรนรอบดาน ใชไฟฉายท่ีติดมืออยูสองกราดสํารวจดใูนราวปาอันมืดมิดรอบดาน ท้ังระดับสุมทุมพุมพฤกษ และตามปลายยอดของก่ิงไมท่ีปกคลุมหนาทึบ พรานใหญเดินตามเขามาหยุดใกลๆ หลอนก็ถามมาโดยไมเหลียวหนาวา “จะตามมาเอาเคร่ืองจานเสียงสเตอริโอกระมัง?” เขาหัวเราะ “เปลาหรอก ขาวตมสุกแลว อยากจะมาเชิญแมครัวใหญไปกระทําพิธีเปดรายการเอาฤกษเสียหนอย พวกน้ันกําลังรอคุณหญิง ทําไมเดินหนีมาเสียกอนละครับ” “ฉันยังไมหวิหรอก ก็บอกแลววาใหพวกคุณจัดการกันกอนถาหิว” หลอนพูดเนือยๆ คงสองไฟกราดอยูไปมาเชนนั้น “แปลวาคุณหญิงจะไมทานหรือ เสียแรงชวยทําให” “ฉันอาจกินตอนดึกๆ ก็ได ถาหิว” แลวกห็ันหนามาเผชิญ ถามวา “คืนนี้รูสึกเปนไงบาง สบายดีแลวหรือ ฉันหมายถึงบาดแผลที่เย็บไว” “เช่ือวาคงไมกาํเริบอีกครับ เพราะตอนนี้ก็รูสึกเฉยๆ ผมกินยาตามท่ีคุณหมอใหไวโดยเครงครัด ขอบพระคุณ”


556

“เห็นถูกฝนเปยกน้ํามอมแมมกลับมาเม่ือหวัคํ่านี่ กลัวจะเปนหนอง แตถาคุณกนิยาไดครบถวนตามท่ีกําหนดใหไว ก็คงไมเปนไรกระมัง ระวังในเร่ืองสุขภาพหนอย คุณไมสบายลงเสียคนเดียว การเดินทางของเราก็ชะงัก” พอพูดจบ คนพูดเองก็เร่ิมไอและจาม เพราะความช้ืนและเยน็จดัของอากาศ หอไหลสะทานลง รพินทรยิ้ม “โปรดอยากังวลในเรื่องของผมเลยครับ วาแตคุณหมอเองเถอะ ทําทาจะไมไดเร่ืองแลว อากาศคืนนี้ช้ืนมาก ผมวาเขาไปนอนเสียไมดีกวาหรือครับ” “ฉันไมเปนอะไรหรอก เปนหมออยูเองแลว พอจะหาทางปองกันตัวเองได” พลางก็ทอดสายตาออกไปยังพงทึบท่ีเปนฉากสีดําสนิทรอบดาน อัดควนับุหร่ีลึก พึมพํา “ต้ังแตมาถึงท่ีนี่ในตอนแรกแลว ฉันรูสึกตะคร่ันตะครออยางไรพิกล ใจคอไมสบายอยางไรบอกไมถูก พี่ใหญกบัไชยยนัตก็มีความรูสึกเหมือนๆ กัน” “ท่ีนี่มันเปนแองกระทะ ในระหวางเขาสูงรอบดาน อาจมีใบไมเนาๆ หลายชนิดท่ีหลนลงมาทับถมกัน ระเหยเปนกล่ินแกส ทําใหเราหายใจเขาไปแลวทําใหรูสึกไมสบาย ชวนใหตะคร่ันตะครอและทําใหประสาทไมดี แตเราจะพักอยูท่ีนี่เพียงแคคืนนี้เทานั้น พรุงนี้ก็ไปตอแลว” ตางเงียบกนัไปช่ัวขณะ เสียงกบเทียนยังคงรองแซอยูในลําหวย สลับไปกับจิ้งหรีด เรไร และนกท่ีหากินกลางคืนท่ีดังมาเปนเสียงแปลกๆ ฟงแลวชวนขนลุก นานๆ ก็มีเสียงเสือรองคํารามเรียกหาคูแววแทรกลมดกึ และความสงัดของไพรชัฏ มาจากเชิงเขาตนของลําหวย แลวก็ปรากฏเสียงกระหึ่มของคูมันโตตอบมาจากดงฝงตรงขาม ไดยนิอยางถนัดชัดเจนเหมือนมันจะรองอยูใกลๆ บริเวณแคมปนี่เอง ทันทีท่ีปรากฏเสียงคํารนของเจาปา สรรพแมลง นก และแมแตกบในลําหวย ก็สงบเสียงเงียบกริบลงช่ัวขณะราวกับนัดกันไว ครูใหญดนตรีปาก็เร่ิมบรรเลงเพลงตอไปตามธรรมชาติของมัน และจะเงียบลงในทุกคร้ัง เม่ือพยัคฆรายโกญจนาทข้ึน หลอนเง่ียหูสดับรับฟงเสียงเหลานั้นอยางต้ังอกต้ังใจ แลวมองสบตาพรานใหญนิ่ง ยิ้มจางๆ แววตาเปนประกายสอแววคร่ึงกลาคร่ึงหวาด แลวก็ทําลายความเงียบข้ึนดวยเสียงแผวเบา “ขอสารภาพวา นี่เปนปาแทจริงคร้ังแรกท่ีฉันเพิ่งเคยพบ ยกเวนพวกปาสงวนซ่ึงฉันไดเคยผานเขาไปแลว ในฐานะนกัทองเท่ียวและนักศึกษา ฉันเคยนอนฟงเสียงสิงสาราสัตวมันรองคํารามในเวลากลางคืน ไมรูสึกอะไรเลย นอกจากความไพเราะของมัน เพราะวาในขณะนั้น นอนอยูในท่ีพักอันปลอดภัยแข็งแรงท่ีทางวนอุทยานเขาจัดไวให ผิดกับท่ีเรานอนกันอยูท่ีนี่เปนตรงขาม ถามจริงๆ เถอะ พวกคุณนอนหลับกันไดดอียูหรอกหรือ เม่ือไดยนิเสียงมันมารองอยูใกลๆ” “เสียงเสือหรือเสียงนก มันกไ็มผิดอะไรกนัหรอกครับ” พรานใหญตอบเร่ือยๆ


557

“เราถือเสียวามันเปนเสียงของ ‘ปา’ เม่ือเราเขามาอยูในปา เราก็ตองไดยินเสียงมันอยูวันยังคํ่า ความจริงมันมีอยูแลววา มันรองไปตามธรรมชาติของมัน เจาเสือตัวท่ีมันรองคํารามใหเราไดยิน มันไมไดเจตนาใหเราไดยินหรอก แตรองเรียกคู ถามันเจตนารายท่ีจะมาเปนภยัตอเราแลว มันจะไมรองหรือทําเสียงใดๆ ข้ึนเปนอันขาด นอกจากจะยองกริบเขามา เสือเปนศักดิ์ศรีของปา ปาไหนไมมีเสือ ปานั้นก็ไมนาจะเรียกวาปา และข้ึนช่ือวาเสือแลว อยาคิดวามันจองจะเปนภัยตอคนทุกตัวไป มันกเ็หมือนสัตวปาธรรมดาท่ัวไปนี่แหละ คือคิดหนีหรือคิดหลบหลีกมากกวาเผชิญหนา ยกเวนเจาเสือประเภทท่ีเคยกินคนมาแลวอยางท่ีเคยบอก ซ่ึงนานๆ จะเจอเขาสักที และการนอนปาของเรา ทุกคนก็นอนกนัอยางพรานอยูแลว คือเราไมเคยประมาทกันเลย ประสาทตองไวอยูตลอดเวลา...” แลวเขากก็วาดสายตาไปรอบๆ สูดอากาศเยน็เยือกเขาเต็มปอด “สําหรับคืนนี้ สภาพของปาไมนามีอะไรกริ่งเกรงเลยจนนิดเดยีว เพราะปาท้ังปาคึกคักราเริงกันดีตามสภาพปกติ ผมกลาพนันไดเลยวา ไอผีโขมดท่ีเราเกรงกัน คงจะไมมาในคืนนี้แนๆ” หลอนขมวดค้ิว “ฉันไมเขาใจ หมายความวายังไง” “ถาไอสัตวลึกลับนั่นมันมาละก็ อยาวาแตสิงสาราสัตวอะไรท่ีออกหากนิ และรองกนัอยูตามธรรมชาติเชนนี้เลย ตอใหจิ้งหรีดหรือจักจั่นสักตัวก็จะไมทําเสียงข้ึนเปนอันขาด สัญชาตญาณของสัตวตอสัตวยอมจะรูกนัไดดี เม่ือมันกลํ้ากรายเขามาปาท้ังปาจะเงียบสงัดไปหมด สัตวอ่ืนๆ จะเตลิดหนีไปไกลลิบ คืนนี้สัตวปาในละแวกน้ีครึกคร้ืนชุกชุมอยูเปนปกติ” ดารินลืมตากวาง ครางออกมาคําหนึ่ง “มันมีอิทธิพลถึงขนาดน้ันทีเดียวรึ?” “มันเปนสัญชาตญาณหลีกภยัชนิดหนึ่ง ของบรรดาสัตวปาท้ังหลายครับ คุณหญิงไมสังเกตหรือวาเม่ือเสือรองเม่ือตะก้ี กบเขียดก็พากนัหยุดเสียงพรอมกันหมด ไมมีตัวไหนรองอยูอีก พอเสียงเสือหายไปนานแลว มันก็รองกันข้ึนอีก สัตวท่ีดอยอํานาจกวาจะเกรงสัตวใหญ ผูคอยแตจะพิชิตมันเปนธรรมดา และกฎน้ียอมเปนจริงเสมอไป ถาพวกมันสําเหนียกภัยท่ีจะมาถึงตัว มันจะรีบเรนหนีเอาตัวรอดไปโดยเร็ว นั่นแปลวาทําใหปาเงียบเชียบลง และในบรรดาสัตวตอสัตวดวยกนัแลว มันจะมีสัญชาตญาณรูไดดีกวามนษุย อยาวาแตไอผีโขมดท่ีกล่ินของมันสามารถสะกดสัตวท้ังหลายใหงวงเหงาเซาซบไดเลยครับ ขนาดเสือใหญกนิคน หรือชาวบานเรียกกนัวาเสือสมิงอยางไอกุด เวลามันยางกรายเขาไปในปาไหน ตุกแกท่ีอยูตามโพรงไมสูงๆ ก็ยังหยุดรอง ถาเราเคยชินกบัปามาพอสมควรเราก็พอจะจบั ‘รหัสปา’ ไดจากส่ิงแวดลอมรอบดานเหลานี้” มีเสียงสัตวอะไรมากกวาหนึง่ตัว สงเสียงขูกันแฟฟาอยูบนกิ่งมะกอกปาบนเนนิใกลๆ แลวกิ่งไมก็ไหวโครมครามสะเทือนไปหมด ดารินสองไฟฉายไปยังตําแหนงนั้นโดยเร็ว แตแลวกอนท่ีลําไฟของหลอนจะพบกับตําแหนงตนเสียง ก็มีเสียงหลนพล่ักมากระทบพื้นเบ้ืองลาง เสียงขูระคนไปกับการตอสูอยางชุลมุนของสัตวขนาดเล็กสองตัวยังคงดังอยูเชนนั้น พงรกและใบไมแหงท่ี


558

มันตกลงมาไหวกระจัดกระจาย หญิงสาวลดลําไฟตามติดลงมาทันที แลวก็จับอยูท่ีภาพอันชุลมุนภาพหนึ่ง ในกองเถาเครือท่ีไมทึบนัก สัตวสองชนิดลักษณะใกลเคียงกัน กําลังฟดกันกลมอยางดุเดือด หลอนอุทานออกมาอยางต่ืนเตน “ตัวอะไรนะ?” “หัวขโมยประจําปาดวยกนัท้ังคูทีเดียว” รพินทรบอกปนหัวเราะ ชวยสาดไฟไปจบัอีกดวงหนึ่ง อารมณดุเดือดโกรธแคนของการววิาท ทําใหท้ังสองสัตวยังไมไดสนใจกบัแสงสวางอันจูโจมนั้น คงต้ังหนาต้ังตาฟดกันติดพันอยูเชนนั้น “ชะมดแผง กับแมวปา สงสัยวาจะข้ึนไปเจอเอาไขนกหรือลูกนกออนๆ ในรังบนกิ่งมะกอกนั่นเขาพรอมๆ กัน แลวก็ทําสงครามแยงเหย่ือ” ดารินขยับปนลูกกรดดวยสัญชาตญาณ แตแลวก็ชะงักลง จองมองดูภาพการตอสูของสองสัตวเล็กนั่นเฉย อึดใจเดียวมันท้ังสองก็รูตัวถึงการถูกไฟฉายสองมาจับ ผละออกจากกันหนัมามองสูไฟ เห็นดวงตาแดงเรืองดวยกันท้ังคู แลวก็แยกกนัเผนหนี หลบหายเขาไปในพุมไมตัวละทางอยางรวดเร็ว “ใจหายหมด ทีแรกไดยินเสียงบนกิ่งไม นกึวาเสือดาว” หญิงสาวพูดปนหัวเราะต่ืนๆ แลวถอนใจเฮือก “เราต้ังแคมปกันอยูท่ีนี่ มันไมนาจะกลาเขามาปวนเปยนใกลๆ เลย” “เจาพวกชะมด นางเหน็ แมวปา หมาไม หรือสัตวประเภทกินเนื้อตัวเล็กๆ ท่ีปนตนไมเกง มันไมคอยจะกลัวคนนกัหรอกครับ เพราะนิสัยข้ีขโมยของมันนั่นแหละ มันรูวามันยองไตไปบนตนไมคงไมมีใครทําอะไรมันได เผลอๆ เขามาขโมยเนื้อท่ีรมควนัยางบนรานในแคมปก็เอา ถาอยากจะยิงละก็สงไฟตามกิ่งไมใหดี ประเดีย๋วก็ไดยิง แถวนี้ชุมมาก แตยงิไดก็ไมมีประโยชนอะไร” หลอนสองไฟเลนอยางปราศจากความหมายอีกคร้ัง กราดสูงตํ่าไปรอบๆ แลวก็ไปพบกับดวงตาอีกคูหนึ่ง สะทอนตอบแสงไฟมาจากซุมระดับเดียวกันกับพืน้ดินอีกตอนหนึ่ง หางออกไปประมาณ 30 เมตร ตาคูนั้นจองสูไฟอยูเชนนั้นเปนเวลาอึดใจใหญโดยไมขยับเขยื้อน “นกกินยุง” เสียงรพินทรบอกมาเบาๆ เม่ือหลอนชําเลืองมาทางเขาเหมือนจะถาม “ตัวไมโตนกัหรอก ขนาดนกเขาใหญเทานั้น ท่ีในเวลากลางคืนเดือนหงายๆ มันชอบเกาะกิ่งไม รอง ‘จกๆๆ’ เปนจังหวะยังไงละครับ” “ตาสัตวท่ีสะทอนแสงไฟใหเราเหน็ พอจะมีหลักสังเกตไดบางไหมวา มันควรจะเปนสัตวอะไร ชนดิใด”


559

“ก็พอมีหลักใหสังเกตไดกวางๆ อยางนี้ครับ คือถาสัตวประเภทกินหญา เชนววั หรือเกง ตาของมันจะออกเขียว หรือฟา สวนสัตวประเภทกนิเนื้อ ก็มักจะสะทอนตอบแสงไฟเปนสีแดง สวนท่ีจะคะเนใหชัดออกไปวาเปนสัตวอะไรนั้น ก็อาศัยความชํานาญและลักษณะพ้ืนท่ี หรือระดับท่ีเราสองไปพบ ตลอดจนชวงกวางของลูกตา สมมติงายๆ เชน ถาตาแดง ชวงตากวางพบในระดับพื้นดินสูงประมาณไมเกินส่ีฟุต เราก็สันนิษฐานไดทันทีวามันเปนเสือ กอนอ่ืนก็ควรคิดวาเปนลายพาดกลอน เพราะนิสัยของมันชอบเดนิอยูตามพืน้ดนิ แตถาพบบนท่ีสูงเปนตนวากิ่งไม ก็สันนิษฐานวาเปนไอดํา หรือไอดาว ตาในลักษณะเดียวกัน ท่ีดวงเล็กกวา ชวงแคบกวาก็อาจเปนพวกชะมด อีเห็น หมาไม ลิงลม แมวปา หรือเสือขนาดเล็กสองสามชนิด ตาสีเขียวฟา ถาเต้ียมากก็ควรจะเปนกระจง สูงข้ึนมาอีกนิดกเ็ปนเกงหรือลูกกวาง และถาสูงมาก ถาไมววัแดงก็กระทิง นกท่ีหากินกลางคืน ทุกชนดิตาลวนสะทอนแสงตอบไฟฉายท้ังนั้น ถาไมสังเกตใหดีอาจเขาใจเปนสัตวส่ีเทาไปก็ได” “แลววิธีฟงการเคล่ือนไหวของมันละ ไดยินเฉพาะการเดินหรือเคล่ือนท่ีของมัน เราจะรูไดยังไงวามันเปนสัตวอะไร” “อันนี้อธิบายยากครับ ใครกต็ามท่ีตองการจะจับเสียงการเคล่ือนไหวของสัตว เพื่อจะใหรูชนิดของมันชัดออกไปนัน้ ตองมีประสบการณอยูบอยๆ จนเรียกวากลายเปนสัญชาตญาณไปทีเดยีว จะต้ังเปนกฎหรือเปนหลักตายตัวลงไปไมได ยกเวนสัตวบางชนิด เปนตนวาชาง เพราะชางตัวโต เวลาเดินก็มักจะระก่ิงไมลูเปนทางไปทีเดยีว มีเสียงใหฟงไดชัดเจน ถึงง้ันก็ตามปะเหมาะบางทีชางก็เดินยองเขามาทางดานหลังเราโดยไมรูตัวเหมือนกนั ในกรณีท่ีภูมิประเทศเปนปาโปรงไมมีพุมไมหนาแนน และเปนพืน้ดินแข็งเกล้ียงๆ โดยไมมีเศษก่ิงไมรวงอยู ตามปกติแลวชางเปนสัตวท่ีมีฝเทาเดินเบามาก นอกจากตัวของมันท่ีไประกิ่งและพุมไม อันเนื่องมาจากความใหญโตเกะกะ สวนสัตวประเภทท่ีเทาเปนกีบ เวลาวิง่ ถาหูชํานาญก็พอจะบอกไดวาเปนสัตวกบีประเภทไหน โดยอาศัยฟงจากเสียงหนักเบา และเสียงควบของมัน เสียงขบเค้ียวอาหารอยางหนึง่ เสียงกินน้ําอีกอยางหนึ่ง นอกจากนั้นก็เปนเสียงหายใจ เสียงสะบัดตัว แกวงหาง หรือเอาลําตัวเสียดสีกับตนไมเหลานี้ ลวนบอกชนิดของสัตวไดท้ังส้ิน แตตองหมายถึงวาผูฟงเคยชินเสียจนเปนสัญชาตญาณอยางท่ีผมบอกแลว แตถึงอยางนั้นกย็ังไมรอยเปอรเซ็นตนัก ผมเองกเ็คยคะเนชนิดของสัตวผิดอยูบอยๆ โดยอาศัยจากการฟงเสียงนี้ เร่ืองของการลาสัตว หรือวิชาพรานสอนกันโดยทฤษฎีไมไดผลนักหรอกครับ นอกจากประสบการณท่ีคุนเคยอยูบอยๆ อยางคุณหญิงเปนตน ถามีโอกาสเขาปาลาสัตวรวมอยูกับพรานท่ีชํานาญดีดวยตนเองแลว ผมก็กลาทาพนันไดวา คุณหญิงไมมีทางท่ีจะเขียนออกมาเปนวิทยานิพนธหรือตําราสอนใครโดยทฤษฎีใหไดผลได นอกจากจะโมเมโกหกเอา” หลอนหัวเราะออกมาเบาๆ พยักหนาเนิบๆ “ถาจะจริงนะ มายง้ันใครๆ ท่ีคิดจะเดินปาหรือลาสัตว ก็ควรจะเรียนเอาไดจากตํารา แลวก็ไมจําเปนจะตองจางพรานใหเสียเงินเปลาๆ แตนี่ก็เห็นตองพึ่งพรานกนัทุกคร้ังไป แปลวาท่ีบรรดา


560

ผูอวดอางตนเปนพรานใหญท้ังหลาย เขียนตําราการลาสัตวไว เปนตนวา ลาเสือจะตองทําอยางนัน้ ลาชางจะตองทําอยางนี้ อุปนิสัยใจคอของสัตวปาแตละประเภท และอะไรตออะไรจิปาถะก็ลวนเปนเร่ืองไมจริงท้ังนั้นสิ คุยโมกันไปงั้นเอง?” “มันก็พูดยาก มีความจริงอยูขอหนึ่งท่ีผมกลารับรองไดก็คือ ไมเคยมีพรานอาชีพแทๆ คนไหนเปนนักเขียนตํารา แมจะเปนตําราลาสัตว, เทาๆ กับท่ีนักเขียนอาชีพแทๆ กไ็มเคยเปนพราน สวนมากเปนเพียงแตนักนยิมไพรสมัครเลนท่ีเขียนกันข้ึนไวเกี่ยวกับเร่ืองนี้ เพราะฉะน้ันจึงไมมีตําราเกี่ยวกับสัตวปา หรือวิธีลาสัตวปาท่ีถูกตองสมบูรณเกดิข้ึนได อยางผมเปนพรานอาชีพ จะใหผมเขียนเปนตําราข้ึน ผมก็เขียนไมได เพราะไมรูจะเขียนยังไง ไมรูจะวางหลักเกณฑแนนอนออกเปนทฤษฎีตายตัวไดอยางไรในเร่ืองของปา อยางไรก็ตาม เทาๆ ท่ีเขาเขียนๆ กันไวเปนสวนมาก ก็พอจะใกลเคียงความจริงอยูบางเหมือนกนัครับ จะถือเปนเร่ืองเหลวไหลเสียเลยก็ไมได ในทํานองเดียวกันก็ไมสามารถจะนํามาเปนบรรทัดฐานตายตัวลงไป อยางท่ีผมบอกมาแลวคือ มันลวนมีขอยกเวนหรือกรณีพิเศษไดท้ังนั้น” แลวเขากห็ัวเราะ “ยกตัวอยางงายๆ อยางเสือท่ีจัดวาเปนสัตวรายนากลัวท่ีสุด สําหรับนักเดนิปาท้ังหลาย บางตัวโผลมาเจอะกนัประจนัหนา ผมตวาดทีเดยีวเปดอาวไป บางตัวท้ังๆ ท่ีขัดหางนอน มันก็ยงัพยายามจะไตข้ึนไปเลนงานผมใหได อยางนี้เปนตน แลวเราจะถือเปนกฎแนนอนลงไปไดอยางไรวา เสือเปนสัตวข้ีขลาดหรือสัตวท่ีกลาหาญกันแน พรานชํานาญทุกคนไมกลาท่ีจะยืนยนัใหหลักเกณฑตายตัวลงไปหรอกครับ มันแลวแตภูมิประเทศเหตุการณและแตละกรณีไป หลักท่ีจะยดึไดอยางเดียวกนัคือสติอันแนวแนม่ันคง และปนเท่ียงเทานั้น นอกเหนือไปจากนี้ ก็ใหถือเปนความชํานาญเฉพาะตัวท่ีอธิบายกันไมได ผมเองก็ไมใชวาจะกลาหาญชาญชัยอะไร อันท่ีจริง ผมกลัวสัตวรายทุกชนิดนัน่แหละ แตอาศัยท่ีถามันจะเลนงานผม ผมมักจะรูตัวหลีกหลบ หรือมิฉะนั้นก็สกัดกัน้มันไวไดทันกอนท่ีมันจะทําอันตราย และไมวามันจะหนีไปทางไหน ถาตองการจะเอาตัวมัน ผมก็สืบเสาะแกะรอยเอาจากหลักฐานท่ีมันท้ิงไวตามธรรมชาติของมัน วากันตามจริงแลวก็ไมใชเร่ืองลึกลับพิสดารอะไรเลย เปนตรรกศาสตรธรรมดานี่เอง ความจําเจทําใหเคนเราเกิดความชํานาญ” ดารินไอติดๆ กันอีกสองสามคร้ัง หลอนเร่ิมเปนหวดัแลว “ฉันเห็นจะตองไปนอนกอนละ” “เชิญครับ” หญิงสาวเดนิกลับเขาไปในกระโจม รพินทรก็ยอนกลับไปท่ีกลุมพรานพื้นเมืองของเขา ประมาณเท่ียงคืนกวาเล็กนอย เขาก็บอกแงซายใหไปปลุกเชษฐากับไชยยันต ลุกข้ึนมากินขาวตมกบ นายจางท้ังสองออกมาสมทบดวยความเต็มใจ และรวมกนิพรอมท้ังสนทนาอยูดวย แตไมปรากฏเงาของดาริน


561

“ปลุกนอยแลว เหน็บอกวาไมคอยสบาย และไมหวิ ขอนอนตอ” พี่ชายของหลอนบอก เม่ือรพินทรถามถึง “นาเสียดาย อุตสาหเปนคนลงมือปรุงขาวตมเอง ไมลุกข้ึนมาทานดวย” “ขาวตมกบหมอนี้ นอยเปนคนทําเหรอ?” ไชยยนัตซดโฮกๆ ดวยความเอร็ดอรอย เลิกค้ิวถามอยางแปลกใจ “ครับ ฝมือคุณหญิง ไมสังเกตหรือครับ เคร่ืองเคราออกครบ รสก็เยี่ยม ถาพวกผมทํากัน คุณชายกับคุณไชยยนัตเหน็จะกินไมลงแน” “เอ! นอยลุกมาชวยทําขาวตมกบตอนไหนนี่ ก็ตอนหัวคํ่าเขานอนพรอมๆ กันนี่นา” เชษฐากะพริบตางงๆ “พอคุณชายกบัคุณไชยยันตเขานอนสักครู ตอนท่ีพวกผมกําลังถลกหนังกบกันอยู คุณ หญิงควาปนออกมาไลยิงบางครับ เห็นบอกวารําคาญเสียงของมัน นอนไมหลับ แทนท่ีจะยิงถูกบางกลับสอยเอานกทึดทือรวงลงมาตัวหนึ่ง ทาทางหงุดหงิด ผมก็เลยชวนใหมาชวยทําขาวตมกบ อากาศมันช้ืนมาก คงจะถูกละอองฝน เลยทําใหไมสบาย ชวยทําขาวตมเสร็จก็เขานอนเลย” “ผมกับไชยยนัตหลับสนิท ไมไดยนิเสียงปนเลย” “ลูกกรดนะครับ” “ดีไมดี คืนนี้เลยจับไขใหญเสียก็ไมรู แลวพรุงนี้ก็เสียฤกษ แทนท่ีจะตามไอแหวงกนัไดตามท่ีกะไว” ไชยยนัตบนอยางวิตก “ตัวเปนหมออยูเองปลอยใหไมสบายมากก็แยเต็มที แตอากาศท่ีนี่คืนนี้มันเลวจริงๆ” เชษฐาพูดเบาๆ ขณะน้ันฝนเร่ิมพรําเปนละอองหนายิ่งข้ึน มีเสียงลมพัดปารอบดานโยกไหวอยูครืนครัน และคอยๆ เขาใกลมาเปนลําดับ กิ่งไมรวงหักอยูเปนระยะนาเกรงวาจะเกิดพายุ พวกลูกหาบถูกปลุกใหต่ืนข้ึนเพื่อยายขาวของสัมภาระเขาไปในท่ีปลอดภัยและผูกควายไวใหแนนหนา อึดใจตอมาฝนก็ตกหนกัชนิดลืมหูลืมตาไมข้ึน ฟาแลบคะนองกองอยูตลอดเวลา เชษฐาและไชยยันตควาเส้ือฝนออกมาคลุมตัว ชวยพรานใหญควบคุมส่ังงานพวกลูกหาบ จนเปนท่ีเรียบรอยพอใจแลวก็กลับเขาไปนอนตอ ไฟทุกกองท่ีพยายามกอไวรอบนอกถูกฝนดับหมด นอกจากไฟสายฝนกองใหญกองเดียว ซ่ึงบัดนี้ก็เพยีงแตคุกรุนเปนถานแดงๆ เทานั้น ทุกคนหอตัวอยูบนเกวยีนท่ีคลุมไวดวยผาใบและพลาสติก นอนกันอยางเบียดเสียดยัดเยียด พื้นดินปนหินเบ้ืองลางนองเจิ่งไปดวยน้าํ บริเวณแคมปท้ังหมดถูกปกคลุมไปดวยความมืดมิด นอกจากภายในกระโจมเองก็ขลุกขลักไมนอยเหมือนกนั เพราะน้ํานองเจ่ิงเขามา


562

กวาฝนท่ีกระหน่ําหนักจะหยุดลง กเ็ปนเวลาประมาณตีสอง ทุกคนหลับสนิท นอกจากพวกอยูเวรยาม กอนท่ีพรานใหญจะลมตัวลงนอนหลับไป เขาเห็นเงาตะคุมของแงซายมายืนยิงฟนขาวอยูทายเกวยีน “โขมดดงคงไมมาคืนนี”้ ความเหน็ของแงซายตรงกันกับของเขา รพินทรยกมือปดปากหาว “อยาประมาท แตแกไปนอนไดแลวแงซาย ตอนนี้เปนยามของจัน” แงซายผละหายไปในเงามืด คืนนั้นทุกส่ิงทุกอยางผานไปอยางปกติเรียบรอยโดยไมเกิดอะไรข้ึน จนกระท่ังรุงเชา กวาจะเร่ิมตนออกเดินทางได ก็ลวงเขาไปสามโมงเชา เพราะความขลุกขลักอันเกดิจากฝนเม่ือคืน และอากาศท่ีมืดสลัวมองไมเหน็แสงตะวัน นอกจากละอองหมอกหนาท่ีปกคลุมไปท่ัว มองเห็นเบ้ืองหนาออกไปไดในระยะไมเกิน 30 เมตร ดารินเหมาะสมแลวท่ีเปนแพทยดวยตัวเอง เชาวันนี้สุขภาพของหลอนเรียบรอยเปนปกติดีเหมือนเดิม แมวาในตอนกลางคืนท่ีแลวมา ทําทาจะไมสบาย ทิศทางเดินบายหนาข้ึนสูงเปนลําดับ ท่ีสุดก็มาเดินอยูบนสันเขาอยางยาวเหยียด หมอกคงปกคลุมอยูหนาทึบเชนนั้น จนกระทั่งเกือบเท่ียงจึงเบาลงบาง พอจะสังเกตเห็นภูมิประเทศไดชัด รพินทรสงพรานของเขาสองคนออกเดินนําหนาสํารวจทางไป เวนระยะหางประมาณ 200 เมตร เพราะอาศัยดานชางเปนทางเดิน ความท่ีหมอกลงจัดจนสังเกตเห็นอะไรไมไดมาตลอดเวลาจนใกลเท่ียง เกรงวาจะเดนิสวนกบัโขลงชางเขาในระยะกระช้ันชิดเกนิไป ตลอดระยะทางไมปรากฏวี่แววรองรอยของสัตวใดๆ ท้ังส้ิน นอกจากนกยูงท่ีชุมมากเปนพิเศษ ซ่ึงมันจะต่ืนตนใจเม่ือขบวนเกวียนเคล่ือนผานเขาไปใกล บินพรวดพราดข้ึนมาจากลานดินในซุมไมทึบ ข้ึนไปเกาะอยูบนยอดไมสูงสงเสียงรองล่ัน เสียงไกปาขันแซไปหมด แตมองเหน็ตัวนอกจากเสียงกระพือปกพึ่บพั่บอยูในพงทึบ รอยเทาสัตวตางๆ ต้ังแตหมูปาข้ึนมาจนกระท่ังกระทิง แลเห็นกลาดเกล่ือนไปตลอดทาง ซ่ึงเปนรอยย่ําไวเม่ือคืน แตรอยชางเปนรอยเกา ปาสองฟากทางเต็มไปดวยรวงผ้ึง และกลวยไมประเภทเอื้องและหวายสีสันแปลกๆ ตาข้ึนอยูตามคาคบไมใหญและซอกหินผา งามสะพร่ังผิดไปจากปาทุกตอนท่ีผานมาแลว สลับไปกับเฟรนและเถาเครืออันสวยสด ราวกับจะมีใครมาแกลงแตงประดับไว คณะนายจางท้ังสามพากันชมภูมิประเทศรอบดานนั้นดวยความต่ืนตาต่ืนใจ แชมช่ืนเบิกบานข้ึน “ทําไมตาพรานของเราไมต้ังแคมปในภูมิประเทศอยางนี้บางนะ จะไดมีความสุขหนอย เพราะธรรมชาติงามเหลือเกนิ นี่หยุดพกัต้ังแคมปแตละที หายใจแทบไมออก” ดารินบนเบาๆ ขณะสูดลมหายใจเขาเต็มปอด เหลียวมองไปรอบดานดวยอารมณท่ีสดช่ืนเปนคร้ังแรก นับต้ังแตเขาปามา นกและผีเส้ือหลากๆ สีพากันบินอยูกลาดเกล่ือน มีธารน้ําตกเล็กๆ


563

พุงออกมาจากเวิ้งชะวากผาท่ีเห็นเขียวชอุมสลับไปกับสี เหลือง แดง และมวงของดอกวานชูชออยูสะพร่ัง ระหวางท่ีขบวนเกวียนท้ังหมดกําลังลุยขามลําธารต้ืนๆ ใกลผาน้ําตก ดารินผูใชกลองสองทางไกลกราดดูนกกับผีเส้ือและกลวยไม ก็มาสะดุดชะงักจับภาพนิ่งอยูท่ีเงามืดคร้ึมท่ีคาคบไทรใหญตนหนึ่ง ซ่ึงเอ้ืองผ้ึงออกชอเหลืองอรามหางประมาณ 80 เมตร ขณะนั้นเกวยีนทุกคันหยุดพกัช่ัวระยะเวลาส้ันๆ เพื่อใหควายหยุดดื่มน้ํา เสียงอุทานเบาๆ ของหลอน ทําใหเชษฐากับไชยยันตผูยืนอยูบนแอกเกวยีนใกลๆ หันขวับมา “อะไร นอย!” ท้ังสองเสียงถามเปนเสียงเดยีวกัน “กลองอันนี้คงไมหลอกตาแน...ในเงามืดท่ีคบไมสูงริมผานํ้าตกโนน นอยเห็นปากแดงๆ แลวก็ตาเขียวๆ คูหนึ่ง” “ฮา!” ไชยยนัตรองควากลองประจําข้ึนมาสองตามโดยเร็ว เชษฐาก็เอากลองของตนสองดวย เปนเวลาเดียวกับรพินทรเดนิลุยน้ําเขามาหา “อะไรหรือครับ?” “เสือดํา!” เชษฐาบอกดวยเสียงแผวเบา แลวเอากลองออกจากตา พยายามเพงดดูวยตาเปลาอีกคร้ัง พลางสงกลองมาใหพรานใหญ รพินทรจองไปทางดานท่ีช้ีบอกน้ันดวยตาเปลา แลวยิม้ออกมา “ครับ! เขาละ ใครเปนคนเหน็กอนครับนี่ ตาดีเหลือเกนิ ระยะไกลออกอยางนั้น” “นอยสองกลองไปพบเขาโดยบังเอิญนะ หมอบนิ่งอาปากแดงแจอยูนัน่เอง ไมยกัเผนหน”ี “ระยะมันหางมากครับ และมันไมคิดวามันซอนอยูอยางนั้น เราจะเห็นมัน นี่ถาไมช้ีใหดูผมก็ไมหันไปเห็นเหมือนกนั เพราะไกลลิบบังอยูในความมืดดวย จะไมลองซอมมือดูหรือครับ” ประโยคหลังเขากลาวข้ึนลอยๆ มองไปยังท้ังสาม เชษฐา ไชยยันต ดาริน หันมามองดูตากันเอง “ใครจะยิงก็ยิง ฉันนะไมหรอก” เชษฐาคงเปนผูใหญอยูเสมอ “นอยเปนคนเห็น นอยก็ควรยิง” ไชยยนัตบอก “เธออยากลองยิงเสือมานานแลวไมใชเหรอ เอาซิ”


564

ดารินเกีย่ง เพราะเห็นวาระยะมันไกลออกไปมาก และเห็นตัวไมถนัด มือประกาศิตอยางหลอน ในขณะท่ีสายตาของพรานใหญรพินทรเฝาเปนสักขีพยานอยูเชนขณะนี ้ ถาไมแนใจวาสามารถจะยิงมันรวงลงมาไดดวยกระสุนนัดเดยีว หลอนก็ไมคิดท่ีจะลองใหเสียเชิง “มะ! ฉันยิงเองก็ได แตเหน็ไมถนัดนะ ไมรูจะไดตัวหรือเปลา” ไชยยนัตพูดเบาๆ ลูบมือไปมาแลวหยิบ .270 วินเชสเตอรติดศูนยกลองของดารินข้ึนมา เจาของปนสองกลองจับอยูท่ีภาพเสือดําตัวนั้น พูดยิ้มๆ “ไมตองมาออกตัวพนันกไ็ดวาผิด” “เธอละ แนใจวาคว่ํามันลงไดไหม?” ดารินยักไหล “ฉันบอกแลววา ฉันไมตองการยิง” “เพราะรูวาไมถูก ก็เลยไมอยากยิง?” “อยามายัว่นะ จะยิงก็ยิงเถอะ ถึงผิดกไ็มมีใครเขาวาอะไรหรอก อุตสาหใหยิงแลวยังมาทําพูดมากอยูได” ไชยยนัตยกปนข้ึนประทับบา แตแลวก็ลดปนลงยกมือขยี้ตาพยายามเพงเปาหมายอีก เชษฐาเห็นทาไมเปนเร่ือง กร็องหามมาวา “ถาคิดวาจะยิงมันไมอยูละก็ อยายิงดกีวาเปลืองกระสุน หนวกหู ปาแตกเสียเปลาๆ ดีไมดีกลายเปนเสือลําบากเดือดรอนชาวปาทีหลัง” อดตีนายทหารปนใหญถอนใจเฮือก ลดปนลงเปนความหมายวา ไมยิงดีกวาเพราะไมแนใจ ทันทีนัน้เอง ดารินก็ฉวยปนกระบอกนั้นมา “ไมได!” หลอนบอกหนาตาเฉย “งางนกแลวตองยิง! เม่ือไมมีใครยิง พรานใหญกต็องยงิแทน เอา! นี่ปน ยิงใหถูกนะ แลวก็ยิงดวยปนของฉันกระบอกนี้ ดีกวาปนของคุณอีกเพราะติดกลองขยายส่ีเทา อยาใหผิดเปนอันขาด เปนคนบอกเองไมใชหรือวาใหลองซอมมือ คุณนั่นแหละ ซอมใหเราด”ู รพินทรหัวเราะขันๆ เขาใจเจตนาเพ่ือจะลองดีของหลอนไดเปนอยางดี รับปนมาโดยไมตอความยาวสาวความยืดอะไรท้ังส้ิน วางปนของตนพงิเกวยีนไว ยกข้ึนประทับเล็งในศูนยกลอง ความจริงเขากเ็ห็นไมถนดัเหมือนกัน และกลองท่ีติด .270 กระบอกนัน้ ก็ไมไดใหความกระจางชัดอะไรมากนัก เพราะเงาใบไมบัง นอกจากอาศัยคํานวณเอาวาศีรษะมันอยูตรงไหน อึดใจเดียว กแ็ตะไก ล่ันกระสุนเปรียงออกไป มีเสียงรอง “อาว!” แผดกองมา พรอมกัน ทุกคนกเ็ห็นเงาอะไรชนิดหนึ่งพลิกรวงลงมาจากคาคบอันมืดคร้ึมนั้น ปะทะกิ่งไมลูเปนทาง แลวหลนพล่ักลงมากระทบโขดหินริมลําธาร ดิ้นเปนวงกลม หางยาวปดกวาดไปมาราวกบังู แลวก็แนนิ่งไป ทามกลางเสียงรองกระห่ึมของพวก


565

ลูกหาบท่ีจองมองดู จอมพรานหันมาขยบัปกหมวกใหหญิงสาวผูยืนคอแข็งอยู แลวสงปนกลับคืนไปให เชษฐากับไชยยันตไมมีปฏิกิริยาอะไรท้ังส้ิน เพราะเช่ือม่ันและแนใจอยูกอนแลว เพยีงแตอมยิ้มมองมายังพรานใหญดวยประกายตาแจมใส หัวหนาคณะเดินทางหนัไปตบไหลนองสาวหัวร้ัน “เม่ือไหรก็เม่ือนั้นแหละ นอย อยาไปลองมือรพินทรเสียใหยาก มายง้ันเราก็ดูถูกตัวเองในกรณีท่ีจางเขามา” หญิงสาวหวัเราะจืดๆ “ไมใชไมเช่ือหรอกคะ แตอยากดูมากกวา เม่ือมือดีจริงก็ตองพรอมท่ีจะแสดงใหเห็นไดทุกขณะ ความจริงในระยะขนาดน้ี พวกเราก็พอจะยิงไดทุกคน เวนไวแตวาความเสียเปรียบของเราอยูตรงท่ีเราไมสามารถจะมองเห็นเปาหมายไดถนัดเทาเขา กะไมถูกวาควรจะวางกระสุนตรงไหน นอยยอมรับวากลัวจะยิงมันนัดเดยีวไมอยู ถึงไมกลายิง แตถาจะเอาเพียงใหยิงถูกนัน้ถึงยังไงๆ ก็ไมผิดแน” แลวหลอนก็หนัไปทางรพินทร ถามหนาตาเฉยวา “อยางนี้ใชไหม ท่ีเคยพูดติดปากอยูเสมอวา ‘ปนเท่ียง’ นะ?” จอมพรานไมตอบ เปนแตยิม้ๆ เชษฐาส่ังใหพวกลูกหาบไปหามเสือดาํตัวนั้นมา มันเปนเสือหนุมขนาดโตเต็มท่ี รอยกระสุนสังหารแทนท่ีจะเขาศีรษะตามท่ีทุกคนเขาใจ กลับพบวาเจาะทะลุกานคอ ตัดกระดกูคอหกั “เอะ!” ดารินรองอยางสงสัย “ฉันคิดวาคุณคงเล็งหัวมันมากกวานะ ใชไหม มันผิดท่ีเล็ง แลวก็พลาดไปเขากานคอพอด ีรายการนี้ฟลุกกระม้ัง?” “ผมเล็งหางตะหาก แตมันพลาดไปถูกกานคอพอดี” รพินทรบอกเรียบๆ หนาตา ดารินคอน แตเชษฐากับไชยยันตพากันหวัเราะชอบใจ ขณะน้ันมันเปนเวลาเท่ียงเศษเล็กนอย ตามกําหนดเดิมของรพินทร ขบวนเกวยีนท้ังหมดจะตองไปถึงหบุชะมดในเวลาเท่ียง แตอันเนื่องมาจากท่ีการออกเดินทางในเชาวันนีเ้สียเวลาไปมาก เพราะฉะนั้นจงึคลาดเคล่ือนท่ีหมายไป เชษฐาสอบถามเขาถึงระยะทางท่ีจะไปถึงหบุชะมด ซ่ึงพรานใหญประมาณไววาระยะทางเดินอีกรวมสองช่ัวโมงเต็มๆ หัวหนาคณะเดินทาง จึงส่ังใหหยุดพักหาอาหารกลางวนักินกอน ขบวนเกวยีนท้ังหมด ลุยขามลําธารน้ําไปหยดุพักในบริเวณปารมร่ืนฝงตรงขามเพ่ือหุงหา ระหวางท่ีคณะนายจาง นั่งกินอาหารแบบงายๆ กันอยูริมธารน้ํา พรานใหญกเ็ดินตรงเขามา พูดหารืออะไรกับเชษฐาและไชยยันตสองสามคํา แลวก็หันมาทางดาริน


566

“คุณหญิงอยากจะเห็นตัวจริงของบางมานานแลวไมใชหรือครับ ขนาดเม่ือคืนนี้อุตสาหลงทุนออกมาสองไฟแลวกย็งินกทึดทือลงมาแทน” “ทําไม?” “ตามผมมาทางน้ีซิครับ แลวคุณหญิงจะไดเห็นตัวจริงของมันชัดออกไปเสียที คราวหลังในเวลากลางคืน ไดยินเสียงมันรองจะไดไมตองสนใจอีก” หลอนไมพูดอะไรอีก ผุดลุกข้ึนยืนโดยเร็ว เดินไปท่ีเกวยีนควาปนลูกกรดข้ึนมา แลวพยักหนากับเขาเปนความหมายใหนํา รพินทรหัวเราะเบาๆ ออกเดินนําเลาะฝงลําธารน้ําตรงไปท่ีตนตะเคียนใหญตนหนึ่ง ไมหางออกจากบริเวณท่ีหยุดพกัเทาไรนัก ไชยยนัตเดินตามมาดวยแลวเขาก็ช้ีไปท่ีปลายกิ่งมืดคร้ึมตอนหนึ่งของตะเคียนตนนั้น แวดลอมไปดวยกิ่งไมใบเถาวัลยท่ีปกคลุมอยูเปนซุมหนา มีนกกะลิงกับนกเปลาฝูงใหญเกาะอยูยั้วเยี้ย สงเสียงรองแซด นกเหลานัน้พากันมาจกิกินลูกไทรที่ข้ึนอยูใกลๆ “ไหนกนั บาง ไมเห็นสักหนอย เห็นแตนกเปลา กับนกกะลิง” หลอนพยายามจอง แลวรองถามมาเบาๆ “ดูใหดีซิครับ ท่ีปลายกิ่งใตซุมทึบนั่นยังไง คลายๆ ถุงดําๆ ท่ีหอยอยูนั่น” “นั่นนะเหรอ บาง? ฉันมองไมเห็นวามันจะเปนตัวสัตวอะไรเลย นอกจากใบไมแหงหรือใยเถาวัลยแหงๆ ท่ีหอยอยู ดอีูกทีคลายๆ กาบมะพราวง้ันแหละ” “นั่นแหละครับ มันละ มันออกหากินเฉพาะกลางคืนเหมือนคางคาว กลางวันเอาปกหอตัวมิดชิด เกาะหอยกับกิ่งไมนอน มองดเูหมือนถุงน้ําเกาๆ หรือกาบมะพราวอยางนั้นละ อยากจะเห็นใหชัดก็ลองสอยมันลงมาซิครับ” ดารินชําเลืองมองดูเขาอยางเช่ือคร่ึงไมเช่ือคร่ึง แลวตวัดปนลูกกรดข้ึนประทับบาเล็งไปท่ีเจาส่ิงอันมีลักษณะเหมือนถุงดําท่ีหอยอยูนั้น เหนีย่วไกปลอยกระสุน .22 ออกไป เปาหมายท่ีเห็นแกวงไกวเล็กนอย แสดงวาหัวกระสุนทะลุผานไป หลอนเอียงคอดแูลวหนัมาจองหนาเขาอีกคร้ังอยางไมวายกังขา แตแลวก็อุทานออกมาเบาๆ เม่ือรูสึกวาจะมีหยดน้ําอะไรชนิดหนึ่ง ไหลรินออกมาจากถุงน้ําอันนัน้ หลนลงกระทบพื้นใบไมแหงดังแมะๆ เม่ือเดินเขาไปดูใกลๆ ก็พบวา มันคือเลือดสดๆ อึดใจนัน้เอง หลอนก็ประทับปนข้ึนอีกคร้ังอยางรวดเร็ว ปลอยกระสุนซํ้าไปอีกนัด คราวนี้เจาส่ิงนั้นรวงผล็อยจากกิ่งไมลอยละล่ิวลงมากระทบพ้ืนดังตุบ พลิกตัวดิ้นเพียงเบาๆ สองสามคร้ัง ก็สงบนิ่ง สัตวลักษณะประหลาดชนิดหนึ่ง ซ่ึงหลอนไมเคยรูจกัมากอน รูปรางคร่ึงคางคาว คร่ึงกระรอกหรือหนู ตัวเกือบเทาแมวเข่ืองๆ นอนตายอยูใหเห็นชัดกับตา รพินทรกมลงจับมันนอนหงายข้ึน และแผปกอันเปนหนังบางๆ ท่ีขึงอยูรอบตัวของมันออกไปเพื่อใหหลอนและไชยยันตไดเห็นถนัด ดารินครางออกมาอยางประหลาดใจ เขามากมดูใกลๆ


567

“นี่นะเหรอ ไอตัวท่ีรองกวนประสาทในเวลากลางคืนท่ีเรียกกนัวาบาง” “นี่แหละครับ ดูไวเสียใหรูจกั คราวหลังจะไดไมตองมามัวประสาทเสียอยูอีก สัตวชนิดนี้เปนการจดัสรรพิสดารอยางหนึ่งของธรรมชาติ ท่ีนําเอานก คางคาวและหนูเขามารวมเขาไวดวยกนั ปกของมันแทนท่ีจะเหมือนคางคาว กลับเปนแผนรอบตัวเหมือนรมชูชีพ เวลาเกาะตนไมท่ีมันตองการไดแลว มันจะไตข้ึนไปดวยความรวดเร็วแคลวคลองเหมือนกระรอกไมมีผิด ไมกระพือปกบินแบบนกหรือคางคาว แตจะข้ึนไปบนตนไมสูงๆ แลวถลารอนกางหนังปกออก รอนลงมายังท่ีหมายซ่ึงอยูตํ่ากวาและไปไดไกลๆ เหมือนกัน พอตอนกลางวันก็เอาปกซ่ึงเปนแผนหนังหุมไวรอบตัวเกาะนอนตามกิ่งไม จะออกหากินเฉพาะกลางคืนเทานั้น บางมีอยูหลายชนดิ แตไอตัวนี้คือ ‘บางควาย’ ตัวใหญหนอย แลวก็รองเสียงวิกลวกิารดีนกั ใครขวัญไมดีเวลาเดนิปา ไดยนิกน็ึกวาผีหลอก ความจริงมันเปนสัตวเล็ก กนิพชืและผลไม ไมไดเปนภยัอันตรายอะไรมากไปกวาพวกกระรอกหรือคางคาวเลย เสียงรองของมันเทานั้น ท่ีฟงแลวไมคอยจะจาํเริญหู” “ผมก็เพิ่งจะเหน็ตัวจริงของมันนี่เอง” ไชยยนัตวา จองมองดูซากบางควายอยางสนใจ สวนดารินถอนใจออกมาโลงอก ชําเลืองมองดูหนาพรานใหญ ยิ้มกรอยๆ “ขอบใจมากท่ีแนะนํามันใหเห็นและรูจักไว มายง้ันฉันกข็องใจอยูนัน่เอง เวลาไดยินเสียงมันรองตอนกลางคืน ดูรูปรางมันแลวเทียบกับเสียงท่ีมันรอง ไมนาจะเปนไอตัวชนิดนีเ้ลยนะ” “อยาวาแตคุณหญิงเลยครับ ชาวปาเองบางกลุมเขายังกลัวเสียงบางกัน ถือเปนลางรายถาไดยนิเสียงมันรอง สวนมากเขาเรียกกนัวา ‘บางผี’ ถาไอบางนี่ทําเสียงข้ึนใหไดยนิเม่ือไหร ก็เช่ือกนัวาตองมีภยัพบัิติหรือการตายเกดิข้ึน มันเปนความเช่ือกนัอยางงมงายมานานแลว ความจริงมันรองตามธรรมชาติของมันแทๆ เพียงแตวา มันไมคอยจะรองบอยนักเทานัน้” แลวท้ังสามก็เดินกลับมาท่ีขบวนเกวยีน ซ่ึงขณะน้ีทุกคนกินอาหารกลางวันกันเรียบรอยแลว และพรอมท่ีจะออกเดินทางตอไปได ดารินหิว้เอาบางตัวนั้นมาดวย พอพี่ชายเหน็ก็จุปากเบาๆ “นอย มือซนจริง ไปยังมันมาทําไม มันไมไดเปนภัยอะไร เนื้อหนังก็ใชประโยชนไมได” “ทัศนศึกษาคะ พี่ใหญ อยากเห็นชัดๆ และรูจักมันไววารูปรางหนาตามันเปนยงัไง ถึงไดรองกวนประสาทนักในเวลากลางคืน ฟงแลวนอนไมหลับ ขอยังมันเปนตัวแรกและตัวสุดทาย” เชษฐาไมสนใจอะไรอีก พยกัหนาเรียกรพนิทรเขามาพลางควักเอาแผนที่ซ่ึงพรานใหญทําไวใหคราวๆ เม่ือคืนนี้ข้ึนมาดู “ผมตกลงใจแลว รพินทร เม่ือถึงหุบชะมด เราจะแยกจากขบวนเกวียนใหญออกตามรอยไอแหวงทันที ปลอยใหเกวยีนมุงหนาไปพักแรมหวยยายทองสําหรับคืนนี้ สวนพวกเราไปกันตามลําพัง แลวแตทิศทางไอแหวงจะนําไป บอกพวกเกวียนเสียใหรูวาไมตองเปนหวง เพราะถึงอยางไรเราก็จะไมยอนไปสมทบกบัเขาท่ีหวยยายทองแนสําหรับคืนนี้ พอรุงข้ึนก็ใหบายหนาข้ึนปาหวาย


568

และเม่ือไปถึงท่ีนั่นแลว ใหเขาหยุดพักอยูท่ีนั่นรอเราจนกวาเราจะไปถึง ไมวาจะสักกี่วัน พดูงายๆ ก็คือเราจะไมยอนไปหวยยายทอง แตจะตามไปพบท่ีปาหวายเลย” “ฉันก็กําลังคิดอยางนี้เหมือนกัน” ไชยยนัตเสริม ตามองจับอยูในแผนท่ี “วาแตเราจะไปสมทบเกวยีนท่ีโปงผีสิงเม่ือไหร พรุงนี้หรือมะรืน” เชษฐาเหลือบตามองดูพรานใหญเหมือนจะหารือ แลววา “อันนี้เหน็จะตองแลวแตเหตุการณกระมัง อาจเร็วหรือชาไปบางตามกรณี แตถึงอยางไรก็คงไมเกิน 3 วนั เพราะเกี่ยวกับเสบียงท่ีเราจะเอาติดตัวไปได หรือยังไง รพินทร?” “ถูกของคุณชายแลวครับ มันแลวแตเหตุการณ แลวก็เสบียงเทาท่ีเราจะเอาติดตัวไปดวยได แตนัน่เหน็จะไมเปนปญหาอะไรนกั ในเม่ือเรารูแนอยูแลววาแคมปใหญเราอยูท่ีไหน ถาการตามรอยกระช้ันชิดติดพันเขาไปเต็มท่ีชนิดท่ีท้ิงไมได เราก็อาจสงพวกเราคนใดคนหน่ึง แวะไปเอาเสบียงเพิ่มเติมโดยไมจําเปนตองบายหนากลับแคมปกันท้ังหมดกไ็ด แตสําหรับความเห็นของผมแลว ผมอยากจะใหพวกเราทั้งหมดท่ีจะไปในคราวน้ี เอาสัมภาระติดตัวไปใหนอยท่ีสุดเพื่อความคลองแคลวรวดเร็วสะดวกตอการติดตาม เพราะฉะน้ันเสบียงท่ีนําไปไมควรจะเกินกวาขนาด 3 วันเปนอยางสูง ขาดเหลืออยางไรกคิ็ดกันทีหลัง” “ถาง้ันเตรียมการกันเสียใหเรียบรอยท่ีนี่เลย พอไปถึงหุบชะมด จะไดเร่ิมตนออกเดนิทางไดโดยไมเสียเวลา” หัวหนาคณะเดินทางส่ัง รพินทรก็เรียกพรานของเขาท้ังส่ีคน แงซาย และนายเมยหัวหนาลูกหาบเขามาประชุมพรอมกันในทันทีนั้น และส่ังการกําหนดหนาท่ีใหรูตามแผน ผูจะติดตามไปกับฝายแกะรอย ถูกคัดเลือกเพียงสองคนเทานั้น คือเกดิ และแงซาย สวนบุญคํา จัน และเสยพรอมดวยลูกหาบทุกคนจะออกเดินทางตามเสนทางเดิมไปพรอมกับขบวนเกวยีน โดยมอบหมายใหบุญคําซ่ึงอาวุโสกวาทุกคนเปนหัวหนา รับผิดชอบควบคุมดูแลขบวนเกวยีน และมีจนักับเสยรวมอยูดวยอีกสองคนพอจะไววางใจได หลังจากมอบหมายหนาท่ีซักซอมกันเปนท่ีเขาใจดแีลว ฝายท่ีจะไปก็จัดการตระเตรียมเสบียงและส่ิงจําเปนติดตัว บรรจุเตรียมพรอมลงเฉพาะในยามเคร่ืองหลังของแตละคน โดยไมเกะกะหรือถวงหนักเกินไป สําหรับเคร่ืองเวชภณัฑท่ีดารินเตรียมไปในยามหลังสวนตัวของหลอน มีแตเพยีงยากนิและยาฉีดสองสามชนิดเทานั้น ไมกี่นาทีหลังจากนั้นทุกส่ิงทุกอยางกพ็รอมเสร็จ ขบวนเกวยีนกเ็ร่ิมเคล่ือนท่ีรุดหนาตอไปในวาระนั้น พรานใหญเดนิลวงหนาสํารวจไปเร่ือยๆ เหมือนเคย หนทางที่ไตมาบนสันเขาโดยตลอด เร่ิมจะเทลาดตํ่าลงเปนลําดับ ในท่ีสุดก็ลงสู


569

ปาโปรงสลับไปกับทุงหญาคา ระหวางชองเขาใหญสองลูก ปากทางอันจะนําเขาสูหบุชะมด อุดมสมบูรณไปดวยตนมะขามปอม มะกอกปา และมะหวดท่ีลูกกําลังดก เห็นรองรอยของชางโขลงลงหากินหักโคนตนไมไวกลาดเกล่ือน เปนรอยท่ีผานมาแลวประมาณ 2 วัน โคนไมใหญและจอมปลวกบางแหงมีรอยลงงาไวอยางคะนอง ทันทีท่ีขบวนเกวยีนเหยยีบยางลงสูบริเวณปาทุงตอนนั้น ทุกคนก็ไดยนิเสียงสัตวประเภทตีนกีบน้ําหนักตัวมาก พากนัตะบึงแตกต่ืนเสียงสนั่นทุง ทางดานซายมือประมาณไมตํ่ากวาสิบตัว แตมองไมเห็นตัว นอกจากจะไดยินเสียงควบหนีหางออกไปอยางรวดเร็ว บายหนาไปยังดงทึบริมเขาดานหนา และมองเหน็พรานใหญผูเดินนําอยูเบ้ืองหนาระยะหางประมาณ 50 เมตร ขณะน้ีทรุดตัวลงนั่งคุกเขาอยูริมซุมละเมาะ กาํลังเพงดูอะไรอยู แลวก็ควกับุหร่ีออกมาจดุสูบนั่งอยูตรงน้ัน จนกระท่ังเกวยีนของนายจางเคล่ือนท่ีเขามาถึงจึงลุกข้ึนยืน “เม่ือตะก้ีนี้อะไรนะ วัว หรือกระทิง?” เชษฐาถาม “กระทิงครับ ผมเกือบจะเดนิไปชนมันเขาใหแลวบังเอิญลมแปรทิศ มันไดกล่ินเสียกอน สัก 14-15 ตัวเห็นจะได” พรานใหญบอก แลวกาวเขามาขวางหนาเกวียนไวโบกมือเปนสัญญาณใหขบวนท้ังหมดหยุด “เตรียมตัวไดแลวครับ เราจะแยกกับขบวนเกวียนท่ีนี่แหละ” แลวกห็ันไปตะโกนส่ังความอะไรอยูกับบุญคํา อึดใจใหญตอมา เชษฐา ไชยยนัต และดาริน ก็กระโดดลงจากเกวียนพรอมท่ีจะออกเดินทางได แงซายและเกดิ ก็กาวออกมารวมกลุมสมทบ ทุกคนมียามเคร่ืองหลังท่ีเตรียมไวลวงหนา ติดหลังพรอม ตางสํารวจตระเตรียมตนเองอีกคร้ังเพื่อความแนใจ เชษฐาถือ .458 แม็กนั่ม ไชยยันตสะพาย .600 ไนโตร ดารินนั้นคงใช .470 ริกบ้ี อันเปนปนขนาดหนักท่ีสุดเทาท่ีหลอนจะคอนได เกิดกับแงซายมีไรเฟลท่ีไดรับแจกจากคณะนายจางขนาดเดียวกันคือ .375 เอชแอนดเอชแม็กนั่มคนละกระบอก เม่ือทุกคนพรอม รพินทรก็เดินไปท่ีเกวยีน ควายามเคร่ืองหลังของเขา เหวีย่งสายข้ึนสะพายไหล ฉวย .458 ของเชษฐาอีกกระบอกหนึ่ง ซ่ึงมอบใหเขาไวเปนไรเฟลคูมือสําหรับการติดตามไอแหวงโดยเฉพาะ ข้ึนมาสํารวจดูกระสุนอีกคร้ังเพื่อความแนใจ แลวกระแทกลูกเล่ือนสงนัดแรกข้ึนประจํารังเพลิงพลางลดนก “เรียบรอยหรือครับ?” เชษฐาโบกมือแทนคําตอบ พรานใหญก็เบ่ียงทางหลบใหแกเกวียนคันหนา ตะโกนบอกกับบุญคําเปนประโยคสุดทาย “คอยอยูท่ีปาหวาย ใหลูกหาบทุกคนปฏิบัติตามคําส่ังโดยเครงครัด”


570

บุญคํา จัน และเสย โบกมือใหแกเขาและคณะนายจาง แลวขบวนเกวยีนก็เร่ิมเคล่ือนบายหนาไปทางหบุเขาทะมึนท่ีเห็นลิบๆ อยูเบ้ืองหนา ท้ังหมดยนืรวมกลุมกันอยูท่ีนัน่ มองดูขบวนเกวยีนท่ีเดินหางออกไปจนเกือบจะลับตา และบุหร่ีท่ีจดุสูบหมดมวนพอดี รพินทรจึงหันไปสบตาคณะนายจางเขาอีกคร้ัง ทุกคนดูเหมือนจะมองจับอยูท่ีเขากอนแลว ประกายตาอึดอัดใจและวิตกกังวลเรนลับปรากฏท่ีแววตาของพรานใหญ เม่ือเบนสายตามาจับอยูท่ี ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธ์ิ หลอนจองตาเขาอยางรูทันในความรูสึกและไมพอใจนกั แตสงบนิ่งเผชิญสายตากราวๆ จับเปงอยูท่ีเขาเชนนั้น รพนิทรเปนฝายเมินหลบโยนกนบุหร่ีลงกับพืน้แลวเหยยีบดบั เข่ียใบไมแหงกลบไว “สําหรับวันนี้ เราเหลือเวลากนัอีกเพยีงไมเกิน 4 ช่ัวโมงกอนคํ่า ไปกันเถอะครับ” ท้ังหมดเร่ิมออกเดินเงียบๆ ภายใตการนําของเขา พรานใหญทวนยอนเสนทางเดนิของเกวยีนไปประมาณอึดใจใหญ ก็แยกทางลงทุงสลับไปกับละเมาะทางดานตะวันออก สํารวจไปตามตนไมเล็ก และจอมปลวกตลอดจนพื้นดินท่ีมีรอยเหยยีบย่ําสับสนเหลานั้น แลวมาหยุดพิจารณาดท่ีูดอนสูงลูกหนึง่เบ้ืองบน ปกคลุมไปดวยพุมไมเล็กและเถาวัลย มีรอยกระชากหกักิ่งลงมากิน และท่ีตีนดอย มีรอยงาแทงงัดดินไวกระจยุกระจาย ราวกับใครเอาจอบหรือเสียมมาพรวน เขาตรวจดอูยูเพียงครูเดยีวกเ็ดินผานไป กระซิบบอกกับเชษฐาและไชยยันตท่ีเคียงไหลมาขางๆ วานั่นเปนรองรอยของชางปาโขลงอ่ืนซ่ึงไมใชไอแหวง ท้ังหกคนในคณะไมมีใครพดูกับใครโดยไมจําเปน เชษฐา ไชยยันต และดาริน เดินตามหลังรพินทรไปเปนกลุม สวนเกิดและแงซาย แยกกันออกเปนปกร้ังทาย ดูผาดๆ คลายๆ จะเดนิชมนกชมไมไปอยางธรรมดา แตโดยท่ีแทจริงประสาทพรานอันคมกริบเฉียบไวของทั้งสองใชงานอยางเต็มท่ี ประสานสัมพันธกับพรานใหญผูรุดนําไปเบ้ืองหนา...จะสังเกตเห็นไดจากการที่เกิดเดินเรงฝเทาข้ึนไปเคียงขางรพนิทร และพูดซุบซิบหารืออะไรดวยอยูเสมอ แลวก็แยกลงมาเดินสํารวจดานหลังตามเดิม สวนแงซายก็หยุดพนิจิพิจารณาอะไรอยูบอยๆ คร้ัง แตไมปริปากพูดหรือแสดงปฏิกิริยาเชนไร นอกจากเงียบๆ นิ่งๆ อยูเชนเคยอันเปนปกตินสัิย เชษฐา และไชยยันต พยายามอยางเต็มท่ีท่ีจะศึกษาอานรอยเหลานั้น และพยายามตามใหทันความคิดของพรานใหญ โดยไมจําเปนตองเอยปากถามพรํ่าเพร่ือ แตท้ังสองกไ็มแนใจนกัวาตนจะสามารถเขาใจอะไรไดตรงกับรพินทรหรือไม นานๆ ก็ถายทอดความรูสึกของกันและกนั หารือกันเองเสียคร้ังหนึ่งรวมท้ังทายความคิดของพรานใหญ สวนดารินไมสามารถจะเขาใจอะไรไดเลยทั้งส้ิน แลวกบ็อกตนเองวาไมจําเปนจะตองไปสนใจอะไรกบัรองรอยเหลานั้นใหยุงยากปวดสมอง หลอนมีพรานนาํทางอยูแลว พรอมอยูประการเดียว คือถาวิกฤติการณเกดิข้ึนเม่ือใด หลอนเผชิญหนาไดเม่ือนั้น ขณะเดียวกนัก็บังเกดิความหงุดหงิดกรุนๆ อยูในใจ ตาพรานไพรใจกราวคนนี้เกกทากวนประสาท ขวางลูกตาอยางนี้ทุกคร้ัง...


571

หลอนคิด...ขณะท่ีนําออกติดรอยตามลาหรือขณะเดนิทางคร้ังไร เปนสาวจ้ําพรวดๆ ไมมีการร้ังรอหรือเหลียวมาใหความสนใจกับใครท้ังส้ิน ไมยอมพดู ไมยอมปริปากบอกอะไรถาไมซัก ตองคอยงอถามโนนถามนี่อยูเร่ือย และถามคําก็ตอบมาคํา นาหม่ันไสพิลึก ดูใจยากเหลือเกนิคนอะไรยังง้ีก็ไมรู ดูเอาเถอะต้ังแตเร่ิมออกเดินทางมา จะลดฝเทาลงมาเดินรวมกลุมอธิบายอะไรใหฟงม่ังกไ็มมี ใหต้ังหนาต้ังตาเดินตามหลังตอยๆ ไปเหมือนบาใบกนัไปหมดง้ันแหละ ดารินเก็บความ ‘ขวาง’ ไวในใจ ไมยอมปริปากพูดคําใดออกมากับใครเหมือนกนั แมแตพี่ชายหรือไชยยันต ฮึดกัดฟนเดินไปดวยอารมณเครียดมัว หนึ่งช่ัวโมงผานไป กลางละเมาะสลับไปกบัทุงโลงอันรอนระอุนั้น หลอนเร่ิมหิวน้ํา แตไมยอมเปดกระติกออกดื่ม บดหมากฝรั่งเยิบๆ อยูในปาก เหง่ือชุมโชกใบหนาและเปยกเส้ือเดนิปา จนรัดแนบเน้ือราวกับชุบน้ํา ความทรหดอดทนอันเปนธรรมชาติพิเศษท่ีเหนือเพศของตนเองมีอยูกอนแลว เม่ือมาผสมกับทิฐิมานะและความขุนใจท่ีสุมอยูกรุนๆ ดาริน วราฤทธิ์ ก็กลายเปนผูชายอกสามศอกไปคนหนึ่ง จนแมแตรพินทรเอง ผูลอบชําเลืองสังเกตมาทางเบื้องหลังบอยๆ ก็ยังอดท่ีจะประหลาดใจเสียมิได ผานละเมาะลงสูทุงหญาคา เนื้อสมันอันเปนกวางชนิดท่ีหายากท่ีสุด จนเช่ือแนกันวาไดสูญพันธุไปหมดแลวตัวหนึง่ กระโจนพรวดพราดตดัหนาท้ังหมดไปในระยะไมเกิน 20 กาว กระโดดตัวลอยไปในพงหญาคาและตนออขนาดสูงทวมหัว เหน็แตสวนลําคออันยาวระหง และศีรษะท่ีมีกิ่งเขางดงามของมันเคล่ือนผานไปอยางรวดเร็ว รพินทรยืนชะงักมองดูมันวิ่งหนีไปซ่ึงๆ หนาดวยอาการสงบ สวนเชษฐากับไชยยนัตจองมองอยางต่ืนตะลึง เพราะไมคิดฝนมากอน และพริบตานั้นเอง...ความต่ืนเตนจนลืมตัวทําใหไชยยันตตวดัปนข้ึนบา แตเชษฐาไวกวา ตบลํากลองปนของไชยยนัตเงยสูงข้ึนเสีย พรอมกับรองหามเร็วปร๋ือ เพื่อนของเขาจงึชะงักกอนท่ีจะล่ันไก อึดใจตอมา ภาพกิ่งเขางดงามน้ันก็หายลับไป “โอโฮ! ตาฝาดไปหรือเปลานี่ นั่นมันสมันใชไหม? พบัผาซิ! เชษฐา นี่ถาแกไมหามไวก็ไดตัวแลว” ไชยยนัตครางออกมาอยางไมวายต่ืนเตน “เรากําลังตามไอแหวง ลงแรงเหน่ือยยากกันมาถึงเพยีงนี้แลว แกจะเลิกลมเสียกบัเพียงสมันตัวนั้นรึ?” หัวหนาคณะเดินทางพูดตํ่าๆ ไชยยันตถอนใจเฮือก ยิ้มแหงๆ “ขอโทษที มันลืมตัวไปหนอย ไมนกึฝนวาจะไดมาพบไอตัวเขางาม ท่ีเคยเหน็แตเขาของมันในพพิิธภณัฑเทานั้น ถาเราไดตัวหรือแมแตเขาของมันไปโชว โลกของสัตวศาสตรคงจะต่ืนเตนงงงวยกันไมใชนอยทีเดยีว ก็ไหนเขาวากันวา ไอกวางชนิดนี้มันสูญพันธุไปจากโลกนี้มาต้ังหลายสิบปแลวไมใชเหรอ”


572

ประโยคหลังอดีตนายทหารปนใหญ หันมาถามรพินทร “ก็อยางท่ีผมเคยบอกแลวยังไงเลาครับ สัตวปาหลายตอหลายชนิด ท่ีนักสัตวศาสตรผูนั่งเขียนตําราหรือบันทึกอยูในเมืองเขาใจวา มันสูญส้ินหมดพันธุไปแลว แตความจริงมันก็คงพอมีเหลืออยูบาง ในปาท่ีเขาสํารวจไมถึง เวนไวแตปริมาณอาจลดนอยลงมากเทานั้น เอาเถิดครับ เม่ือเดินลึกเขาไปกวานีใ้นหนทางขางหนาของเรา พวกคุณจะไดเหน็อะไรที่ไมคิดวาจะไดเหน็อีกมากมายนกั” “คุณเคยไดตัวมันบางหรือเปลา เจากวางประเภทนี้?” เชษฐาถามอยางสนใจ เขาเองก็ท่ึงไมนอยไปกวาไชยยนัต “ปาแถบอ่ืนท่ีผานๆ มา ผมไมเคยพบ เพิ่งจะมาพบคร้ังสองคร้ังในดงแถบนี้แหละครับ แตอันเนื่องมาจากท่ีเขาวากันวาหายากท่ีสุด และบางกว็าสูญพันธุไปแลว ผมจึงไมคิดท่ีจะยิงมันเลย เพียงแตพยายามจะดักจับเปนใหได เพื่อสงไปใหสวนสัตว แตกย็ังดกัมันไมสําเร็จสักที กําลังพยายามอยู มันเหลืออยูนอยเต็มที ไมคอยจะไดพบ วนันีฟ้ลุกยังไงไมทราบ” แหวกไปตามพงหญาสูง ตามรอยเดินของโขลงชางท่ีเปนชองราวกับใครมาทําไวให เกิดกับแงซายไดไขนกกะทาดงคนละหลายใบ ซุกซอนอยูในกอหญาแหง หอผาขาวมาใสยามหลังไปสําหรับเปนเสบยีง ดารินนกึสนุก เดินกมหาไปตามกอหญาท่ีผานไปบาง พอเจอไขเขากองหน่ึง กมลงจะเก็บดวยความดีใจ แงซายผูเดินตามมาเบ้ืองหลังก็ควาขอมือไว “อยาครับ นายหญิง ไขงู!” ดารินหดมือโดยเร็ว กระโดดถอยหางออกมาอยางตกใจ แลวจากนั้นหลอนก็เข็ด ไมคิดท่ีจะกมลงมองหาไขนกออีก นอกจากกวาดสายตาหวาดๆ ไปตามพื้นหญารกท่ีเดินผานไปรอบดานอยางระแวง ยิ่งหวาดเสียวขนลุกขนชันมากข้ึน เม่ือรพนิทรผูเดินนาํไปเบ้ืองหนา ใชซนรองเทาคอมแบ็ตกระทืบงูกะปะไฟตัวหนึ่ง หวัแหลกเหลวอยูในหลุมรอยตีนชาง แลวช้ีใหด ู ตลอดทางท่ีฝาไปในปาหญา นกตอยตีวิดต่ืนตกใจ พากันบินพรูข้ึนมาจากสองฟากหญารก สงเสียงรองล่ันใหเห็นเปนระยะ สลับไปกับกระทาดงท่ีชุมเปนพเิศษ ใบอันสากคมของหญาสลับไปกับแฝกเกีย่วใบหนาของหลอนเปนร้ิวรอยคันยบิไปหมด สองแกมแดงปล่ังเกาะพราวไปดวยเหง่ือเพราะความเหนื่อย แตดวงตาฉายแสงบึกบึนทรหดโดยไมยอทอ เกือบจะสุดบริเวณทุงหญาคาอันสูงทวมหวันั้น พรานใหญผูเดินนําอยูเบ้ืองหนากห็ยุด ชะงักเล็กนอย และทันทีนั้นเอง ทุกคนไดยินเสียงอ๊ีดอาดดังแซตามลมมา จากชายละเมาะท่ีเห็นเปนทิวอยูเบ้ืองหนา เสียงเหลานัน้คร้ังแรกก็ไดยินเบาๆ เหมือนหูจะแววไปกอน แตแลวมันกด็ังชัดเจนถนัดข้ึน ไดยนิแมแตเสียงลงเกลือกกล้ิงในปลักน้ํา และเสียงทะเลาะเบาะแวงกันอันเปนสันดานของเจาพวกหมูปา ท่ีรวมกลุมกนัอยูเปนฝูงใหญ เกิดกับแงซายคอยๆ บุกแหวกพง แยกจากรอยชางออกไปอยางเงียบกริบ ในขณะท่ี เชษฐา ไชยยนัต และดาริน ก็จรดฝเทาข้ึนมาเคียงไหลรพินทร แต


573

ในขณะน้ี...พงหญาและตนออเปนฉากบังอยูเบ้ืองหนา ทําใหไมสามารถจะมองเห็นออกไปไดไกลเกินกวา 10 กาว พรานใหญเง่ียหูจับเสียงและสังเกตไปทางปลายยอดหญา คนหาทางลมอยูอึดใจ ก็เคล่ือนนําตอไปอยางแผวเบา ไมกี่นาทีหลังจากนั้นเขากน็ําคณะนายจางมาทรุดคุกเขาอยูใตซุมออพงหนึ่ง บุยปากออกไปเบ้ืองหนาอันเปนบริเวณทุงราบกวางใหญ ไมทึบเหมือนท่ีตางซุมอยูในขณะนี้ หางออกไปประมาณ 200 เมตร หมูฝูงใหญจาํนวนไมนอยกวา 70-80 ตัว มีต้ังแตตัวผูขนาดใหญกํายํา เข้ียวแหลมโผลพนออกมาจากปากและลูกเด็กเล็กแดง พากันนอนเกลือกกล้ิงอยูในหลมโคลน และเอาจมูกคุดคุน คนหาอะไรกินงวนอยูตามพื้นดินใกลๆ บางขณะก็กดักันเพื่อแยงอาหารดูคลาคลํ่าชุลมุนไปหมด มีหมูใหญเข้ียวโงงเดินลอมวงอยูเบ้ืองนอกเหมือนจะเปนยามระวังเหตุ พวกมันไมมีการระมัดระวงัเสียบางเลย สงเสียงรองกันตามประสาล่ันทุง ทุกคนซุมดูมันเงียบๆ อยูครู เกิดก็คลานเขามาท่ีรพินทร “เลือกตัวออนๆ ไปเปนเสบียงสําหรับอาหารคํ่านี้สักตัวไหมครับนาย?” “เราไมตองการใหมีเสียงปนโดยไมจําเปน และก็ไมตองการมีของหนักเพิ่มข้ึนดวย” รพินทรส่ันศีรษะ กระซิบหาม เกิดจีปากออกมาอยางสุดเสียดาย แลวทันทีนั้นเอง หมูท้ังฝูงท่ีกําลังสงเสียงอยูก็พากันหยุดเสียงเงียบสนิทลง ราวกับนัดกันไวอยางปจจุบันทันดวน พวกท่ีเกลือกกล้ิงแชอยูในปลักพรวดพราดลุกข้ึนยืน สวนพวกท่ีเดินหากนิอยูรอบนอกกห็ยุดชะงักกับท่ี ชูจมูกสูดกล่ิน ตอมาอีกวินาทีเดียว พวกมันท้ังหมดก็พากันวิ่งพรูเปนขบวนอยางรวดเร็ว ผละออกจากบริเวณนั้น บายหนาเขามาทางพงหญาคารกท่ีมนุษยซุมกันอยู โดยเฉียงหางออกไปประมาณ 300 เมตร เจาตัวใหญๆ ก็วิ่งร้ังทายคุมอยูหลังขบวน ช่ัวพริบตาก็หายกันไปหมด “เอะ! ลมแปรทิศ มันไดกล่ินพวกเรากระมัง?” ไชยยนัตอุทาน “เรายังอยูใตลมมันครับ และถาพวกมันไดกล่ินหรือเหลือบมาเห็นเรา มันจะไมวิ่งหนีมาทางดานท่ีเราหลบอยูเปนอันขาด ผมคิดวามันไดกล่ินอะไรจากดงดานตรงขามนั่นมากกวา” ไมทันจะขาดเสียงของรพินทร ทุกคนก็ไดคําตอบท่ีแนชัด มีเสียงคํารามกระหึ่มแววมาจากชายดงดานนั้นเบาๆ มันเปนเสียงเสือใหญท่ีกําลังงุนงานจัดเพราะความหิว จอมพรานจุดบุหร่ีสูบเปนตัวแรกนับแตเร่ิมแยกจากขบวนเกวยีน แหงนหนาข้ึนสังเกตตะวนัท่ีเร่ิมจะบายคลอยลงทุกขณะ แลวทําสัญญาณใหทุกคนออกเดนิตอไป โดยตรงไปท่ีปลักกลางทุงท่ีเห็นฝูงหมูลงเกลือกอยูสักครูนี้สํารวจรอบๆ ปลักอยูครู ก็มุงหนาเขาสูดงใหญอันเปนท่ีมาของเสียง “อาว-ฮ่ึม” เม่ือหยกๆ เสียงนกกระยางรองแซดอยูตามยอดไม และฝูงคางจิ๊กคลอกวิ่งพลานกันอยูไปมาแตกต่ืนไปท้ังหมด พอเหยยีบยางเขามาถึงชายดงเทานั้น ปาท้ังปาก็สงบเงียบเชียว ไมมีส่ิงใดไหวติงเลย มัน


574

เปนปาโคกไมเบญจพรรณพืน้ท่ีสูงตํ่าเปนลอน เต็มไปดวยมอและมาบ ฝนท่ีตกท่ัวไปเม่ือคืนวาน ทําใหพื้นชุมช้ืน อากาศอบอาว ระหวางท่ีทุกคนกําลังไตตนไมลมตนหนึ่ง เพื่อขามลําหวยแคบๆ ซ่ึงมีน้ําไหลอยูต้ืนๆ จอมพรานก็ช้ีใหคณะนายจางของเขาดูรอยตีนของไอลายท่ีปรากฏอยูริมหวยใกลกบัตนไมลม มันเปนรอยใหมเอ่ียม สดๆ รอนๆ เพิ่งผานมาไมกี่อึดใจน่ีเอง รอยน้ันใหญเอาการ มันจะตองเปนตัวเดียวกับท่ีรองเมื่อครูนี้ และเปนตนเหตุใหหมูปาท้ังฝูงท่ีเกลือกปลักอยูชายทุง พากนัเคล่ือนหนีไป ทุกคนดูเงียบๆ แลวก็ผานไปโดยไมปริปากคําใด ตอมากมี็เสียงนกยูงรองสะทอนกองไปท้ังปา บนเนินสูงดานหนา พวกคางทักกันเกรียวกราวข้ึนอีก ยอดไมไหวอยูยวบยาบ “มันข้ึนไปบนเนินนัน่แลว” เชษฐากระซิบ พยายามกวาดสายตาคมไวไปทุกพุมรกและโคนไมใหญ แตรพินทรเฉยๆ ไมไดพดูอะไรท้ังส้ิน คงพาเดินออมไหลเนินนั้นไปดวยอาการปกติ ไมนานนกัก็ไตลงบริเวณลาดชัน ในระหวางตีนเนินสองลูกซ่ึงข้ึนอุดมไปดวยกระทือปาบอน และตะไครน้ํา ตําแหนงนั้นตนไมเล็กหลายตนมีรอยถอนโคนหักราพณาสูรไปท้ังแถบ รอยตีนชางเปรอะไปหมด เปนรอยใหม พรานใหญหยุดชะงักกวาดสายตาสํารวจอยูครูเดยีว ก็มองมาทางเชษฐากับไชยยันต “นึกไมถึง เม่ือคืนนี้มันลงกินท่ีนี่เอง!” “โขลงไอแหวงแนหรือ?” ไชยยนัตกระซิบถาม และแทนคําตอบ รพินทรกาวเดินเขาไปในดงกลวยปาใกลๆ ท่ีหักยับเยนิเหลานัน้ เม่ือทุกคนเดินตามเขาไปก็พบกองมูลสีดําสดๆ ถายไวกลาดเกล่ือน “ขามโตรกนี่ไปฝงโนนอีกนดิเดียวกจ็ะถึงดินโปง เปนโปงช้ันดีมาก เม่ือวานนี้ผมลืมนึกถึงโปงนี้ไป เลยไมไดมาสํารวจท่ีนี่ บริเวณน้ีอาหารสมบูรณสําหรับมันเหลือเกนิ มีท้ังกลวยปา ท้ังดินโปง” “ถาง้ันเรามีหวงัตามพบเร็วกวาท่ีกะไว” หัวหนาคณะเดินทางพูดอยางต่ืนเตน กอนท่ีรพินทรจะเอยเชนไรนั่นเอง แงซายกับเกิดท่ีแยกกันตรวจรอยไปทางซุมไมอีกดานหน่ึงก็รองเรียกมาเบาๆ เม่ือทุกคนตรงเขาไปสมทบอยางรีบรอน ตางกพ็ากันอุทานออกมาพรอมกัน เสือลายพาดกลอนตัวหนึ่ง ตัวขนาดเกือบเทามาไทย นอนตายรางแหลกเหลวแทบไมมีชิ้นดีอยูในพงรก บริเวณซุมไมตอนนัน้แหลกยับ ซากนั้นมีท้ังรอยถูกกระทืบและรอยลงงา ขาดกะรุงกะริ่งแทบจะดูไมรูวาเปนสัตวอะไร นอกจากสังเกตเห็นไดจากลายของมัน และสวนหางเทานั้น มีเลือดกองใหญท่ีไมใชเลือดเสือกองอยูเปนหยอมๆ รอยเลือดนั้นหยดเปนทางไปยังชายตลิ่งดานตรงขาม อันเปนทิศทางท่ีโขลงของมันบายหนาไป ซากเสือและรอยเลือดยงัสดอยู แสดงวาเหตุการณเกดิข้ึนเม่ือคืนนี้เอง “หมายความวายังไงกนันี่ พวกมันกําแพงหาญจนถึงกับรุมเลนงานเสือทีเดียวหรือ?”


575

ดารินรองออกมางงๆ “ไมใชอยางนัน้หรอกครับ ส่ิงท่ีเห็นอยูนีบ้อกไดชัดวา ขณะท่ีโขลงของมันลงหากินอยูท่ีนี่ เจาเสือใหญท่ีหิวจัดตัวนี้ คงตามโขลงของมันมาทุกระยะเพื่อรอโอกาสท่ีจะเลนงานชางเล็กในโขลงของมันตัวใดตัวหนึ่ง พอไดจังหวะก็เผนเขาใส บังเอิญเหลือเกนิท่ีมันเปนโขลงของไอแหวง แทนท่ีพวกมันจะหนีเอาตัวรอดในขณะท่ีพวกมันไดรับภยั ไอตัวรายๆ หลายตัวกค็งวิ่งเขาใสเสือ เพื่อชวยลูกโขลงของมัน และข้ึนช่ือวาชางแลว ถาสามารถรวมหัวกนัเขาสูโดยไมคิดหนีละก็ ศัตรูของมันก็ไมมีทาง แมเสือจะขย้ําอยูบนคอของอีกตัวหนึง่ อีกหลายๆ ตัวก็ชวยกันกระชากลงมาได เสือตัวนี้แทนท่ีจะกนิพวกมันไดอยางท่ีคิดไว ก็เลยเปนฝายเละไป” เชษฐากับไชยยันตครางออกมาอีกคร้ัง หร่ีตามองดูซากเสือใหญตัวนัน้อยางสยองใจ “ไอขางโขลงน้ีนี่รายกาจเอาเร่ืองจริงๆ นะ ไมหวั่นหนาอินทรหนาพรหมท้ังนั้น ขนาดเสือมันยังเอาเสียอยู ตามปกติชางกลัวเสือไมใชหรือ?” “ครับ โดยท่ัวๆ ไปก็มักจะเปนอยางนัน้ เสือจะเลือกจองตะครุบชางตัวท่ีมันเห็นวาตัวเล็ก หรือออนแอท่ีสุด เปนตนวาชางพิการ พอมันโฮกเขาใส เจาตัวอ่ืนๆ ก็มักจะเตลิดหนีเอาตัวรอดปาราบไป ปลอยใหตัวท่ีถูกตะครุบตกเปนเหย่ือ นอยนักท่ีจะเขามาชวยเหลือกัน เพราะตบะเสือแรงมาก ยกเวนชางแมลูกออนท่ีหวงลูก ซ่ึงจะพยายามตอสูเพื่อปองกันลูกไปเพยีงตัวเดยีวตามลําพัง โดยไมมีชางโขลงเขาชวย และสวนมากกต็องเสียลูกไปทุกที เพราะเสือฉลาดมีเลหเหล่ียมเหนือกวา ผมก็เพิ่งเหน็โขลงไอแหวงนีแ่หละ ท่ีชวยกนัรุมท้ึงเสือเสียเละไปท้ังตัว” “นี่แปลวาเปนรอยใหมท่ีสุดของโขลงไอแหวง ท่ีคุณพบใชไหม?” “ครับ ตอนท่ีผมเดินกลับแคมปท่ีโปงน้ํารอนเม่ือคืนนี ้ ไอแหวงกพ็าโขลงเดินออมเขาอีกดานหนึ่ง อาจเปนเวลาเดยีวกันกับท่ีเรากนิขาวตมกบกนักลางดึก พวกมันก็พากนัมาถอนปากลวยแถวน้ี แลวปะทะกับเจาเสือตัวนั้น” “ถาง้ันก็เหมาะท่ีสุด เราเร่ิมตามรอยมันโดยถือท่ีนี่เปนจดุเร่ิมตนเลย วาแตวา...” เชษฐาพูดเบาๆ ควักผาขนหนูออกมาเช็ดเหง่ือตามลําคอ และกวาดสายตาไปยังพืน้รอบดาน ท่ีเปนหลุมรอยตีนอันใหญโตอยูท่ัวไป “ถามีเจาควายโทนตัวหนึ่ง คอยติดหลังโขลงไอแหวงไปทุกระยะอยางท่ีคุณบอกเม่ือวานนี้ เทาท่ีตรวจดรูอยน่ี ผมยังไมเห็นรองรอยเลย” “เทาท่ีสังเกตเห็นมา มันไมตามหลังโขลงไอแหวงกระช้ันชิดนักหรอกครับ มักจะปวนเปยนอยูในระยะหาง ถาไปถึงโปงเช่ือวาเราคงจะไดรองรอยอะไรบาง หากมันยงัคอยติดตามไอแหวงอยูอีก ผมอยากจะเช่ือดวยซํ้าวา เจามหิงสาตัวนัน้ตองมากินดนิโปงเม่ือคืนนี้ดวย” กลาวจบ รพนิทรกาวรุดหนา กระโดดเหยยีบกอนหินเล็กๆ ท่ีงอกอยูกลางแองน้ําใส ไตตล่ิงของฝงตรงขามข้ึนไปตามลําหวย ดารินทรุดตัวลงวกัน้ําในแองนัน้ข้ึนลูบหนากอนท่ีจะตามไปเปนคนสุดทาย โดยมีแงซายคุมอยูเบ้ืองหลัง


576

ท้ังหมดปนตัดจากลําหวยข้ึนบริเวณเชิงเขาตอนหน่ึง แลวเดินเลาะตามหนทางอันเอียงชัน รกไปดวยเถาวลัยและพงหนาม รองรอยของชางโขลงท่ีนําไปกอนแลว มองเหน็อยางถนัดเพราะปาโหวโวงเปนทางซํ้ายังมีรอยเลือดของชางเจ็บจากเข้ียวเล็บของเจาเสือตัวนั้น ท้ิงไวใหเห็นเปนระยะ รอยเลือดนี้คอยๆ จางลงเปนลําดับ ในท่ีสุดก็ขาดสนิทไป คงเหลือไวแตรอยเทาของพวกมัน ในท่ีสุดทิศทางนั้น กน็ําเขาสูดงเถาวัลยขนาดใหญ แตละเถาท่ีเล้ือยคดเค้ียวไปมา มีลําตนใหญขนาดหนาแขง ประสานพันเกี่ยวกัน ราวกับโครงอะไรสักอยางหนึ่งท่ีมนษุยมาประดิษฐไว บริเวณนั้นพืน้ราบโลงเตียนเหมือนใครมาวาดทางไวเปนเวิ้งถํ้า อาณาเขตกวางใหญไพศาลไมนอยกวายี่สิบตารางกิโลเมตร โดยไมมีตนไมชนิดอ่ืนใดข้ึนกีดขวางเลย เบ้ืองบนปกคลุมทึบไปดวยหลังคาใบเถาวลัย แตละตอนของพื้นท่ีเบ้ืองลางนั้น มีลําตนเถาวัลยข้ึนอยูเปนระยะๆ แบงอาณาบริเวณอันกวางใหญใหแลดูเหมือนตรอกซอกมุม และหองหับตางๆ จากหองนี้ทะลุไปหองโนน หรือบางทีก็เปนทางเดินยาวตลอด พาดสลับกันไปมาราวกับเขาวงกต งามอยางนาอัศจรรย ซ่ึง รพินทรอธิบายวาเปน ‘วังชาง’ หรืออีกนัยหนึ่ง ท่ีพักนอนของพวกมัน ไมมีวี่แวววาเจาชางเกเรโขลงนั้น จะมาพาํนกักันอยูท่ีนี่ นอกจากเดินผาน นกเคาแมวสองตัวเกาะอยูบนกิ่งเถาวัลยอันมืดทึบ ทําตัวพองตาปะหลับปะเหลือกหลอกลงมา ในขณะท่ีทุกคนเดินลอดซุมผานไป พอพนจากบริเวณ ‘วังชาง’ ก็ถึงโปงท่ีรพินทรบอกไว รอยสัตวปานบัสิบๆ ชนิด ย่ําทับกันสับสนอยูท่ีนั่น แทบจะแยกไมถูกวาเปนรอยอะไรตออะไรบาง ยกเวนรอยชางซ่ึงสังเกตเห็นไดงายชัดเจนกวาอยางอ่ืน โปงแถบนั้นเปนรอยรวนซุยไปหมด ราวกับใครเอาแทรกเตอรมาไถพรวน พรานใหญ เกิด และแงซาย แยกกันออกตรวจอยางถ่ีถวน นอกจากรอยชางและสัตวประเภทกวางแลว ก็เห็นมีแตรอยกระทิงฝูงใหญย่ําไวเปนเทือก เม่ือตอนเชามืดท่ีผานมานี่เอง “เอ...ไมมีวี่แววของไอทรพตัีวนั้นเลย หรือมันจะแยกทางกับไอแหวงเสียแลว” จอมพรานพึมพําเหมือนจะบนกับตนเอง “มันแยกทางไปเสียไดกด็ี เราไมสนใจมันเลย” เชษฐาพูดอยูในลําคอ “จะรูไดยังไงวามันเปนรอยกระทิง หรือรอยควาย ในเมื่อมันเปนสัตวตีนกีบขนาดใหญเหมือนๆ กัน” ดารินถามอยางอดรนทนไมได ภายหลังจากท่ีพยายามจะกมลงสํารวจรอยเหลานั้น โดยไมไดความสวางอะไรข้ึนมาเลย “ตอบยากในเร่ืองนี้” พรานใหญบอกมาแผวเบาแตหวน เขาไมไดมองมาท่ีหลอน สายตาสอดสายไปรอบดานสีหนามีกังวลเรนลับยากท่ีใครจะเขาใจ “บางคนอยูในปามาต้ังแตเกดิ ยังแยกไมถูกวารอยไหนเปนรอยววัแดง กระทิงหรือควายปา ควายบาน บางคนไปเจอเอาควายบานท่ีเล้ียงไว บังเอิญหลุดเขาปา อยางท่ีเรียกกันวา ‘ควาย


577

เพริด’ ก็ยังนกึวาเปนควายปาแทๆ ไป ความเคยชินหรือความชํานาญเทานั้นท่ีจะบอกได ถึงแมมันจะละมายใกลเคียงกันท่ีสุด สวนปลีกยอยเล็กๆ นอยๆ ของมันก็แตกตางกันออกไป รวมทั้งส่ิงแวดลอมประกอบอ่ืนๆ อีกดวย ยากจะอธิบายใหเขาใจไดงายๆ” หญิงสาวลุกข้ึนยืนพนหมากฝร่ังออกจากปาก หนีบดับเบ้ิลไรเฟลไวในซอกแขน “อยาหาวาสูรูหรืออวดดีอะไรเลยนะ นายพราน คิดเสียวาเรามาปรึกษาหารือกันดกีวา ท่ีคุณพบรอยซ่ึงคุณแนใจวาเปนควายปา เดินตามหลังโขลงไอแหวงไปนัน่นะ มันอาจเปนกระทิงโทนไดไหม” ยังไมทันจะขาดเสียงพูดของดาริน ก็ปรากฏเสียง ‘ฟาด’ สนั่นข้ึนทามกลางความเงียบสงัด และพริบตาน้ันเองปารกบนเนนิเหนอืบริเวณปาโปงหางไมเกนิยีสิ่บวา ก็หกัโครมครืนลูระเนนลงมาชนิดแผนดนิสะเทือน เงาทะมึนสีดําสนิทมองดยูงักับภูเขาท้ังลูก ควบตะบึงลงมาอยางรวดเร็วจนทุกคนดูไมทัน เห็นแตเพียงเขากวางใหญโคงแหลมบนศีรษะ พุงดิง่ใกลเขามาเหมือนสายฟาแลบ แวบเดียวท่ีรพนิทรเหลือบตา เขาก็ตะโกนสุดเสียงประสานกันข้ึนกับเสียงเอะอะโวยวายของเกิด ซ่ึงอุทานออกมาไมเปนภาษาดวยความตกใจ “หลบเร็ว!” ดารินอยูเบ้ืองหนาเขาใกลกวาคนอ่ืนท่ีสุด หลอนเห็นพรอมเขาและตวัดไรเฟลข้ึนแตถูกกระชากกลางลําตัว ปลิวลมฟาดลงริมจอมปลวกใหญ ไรเฟลในมือท่ียกข้ึนกระเด็นหลุดไป เชษฐาดีดตัวดวยสัญชาตญาณหลบภัย ลอยขามซุมไมไปกล้ิงอยูในพงรกตอนหนึ่ง สวนไชยยันตกระโจนเขาหาโคนไมใหญดานตรงขาม แงซายและเกิดก็เผนหวือแยกออกจากกันไปคนละทาง ดวยธรรมชาติอันเจนไพร ภูเขายอมๆ ลูกท่ีควบตะบึงปานพายุบุแคมลงมานั้น ผานเกิดและแงซายไปอยางหวดุหวดิ ผานริมดานสองดานท่ีเชษฐากับไชยยันตแยกกนัหลีกหลบ แลวก็พุงเขาใสจอมปลวกท่ีรพินทรกับดารินลมลงนอนหมอบอยูดวยกันขณะนี ้ ปลายเขาโคงแหลมดานซายตวดัขวบัเฉียดสันหลังของพรานใหญ ผูหมอบครอมทับรางของนายจางสาวไปคืบเดียว ตักโครมเขาไปท่ีดินจอมปลวกแตกทลายพังพินาศไปท้ังแถบ เศษดินกอนเข่ืองๆ ถลมพรูลงมาท่ีท้ังสองเหมือนถูกขวานจาม พรอมๆ กับท่ีผิดเปาหมาย เจาทรพียักษตัวนั้นก็โลดตะบึงพุงเลยเขาปารกเบ้ืองหนา เสียงกิ่งไมหกัโครมครามตามแรงปะทะท่ีวิ่งตะลุยไปของมัน และเส้ียววนิาทีนั้นเอง .458 ของเชษฐากบั .600 ไนโตรของไชยยันตกร็ะดมกันแผดสะทานดงจนกลบเสียงฝเทาควบของมัน ไชยยนัตยิงไลหลังไปท้ังสองลํากลอง แตเชษฐามีโอกาสยิงไดเพยีงนัดเดยีวเทานัน้ กิ่งไมอันขนาดหนาแขงหักสะบ้ันดวยอํานาจกระสุนขนาดหนัก วิถีกระสุนปลิวข้ึนสูงเพราะอารามตกใจรีบรอน และประทับปนยังไมถนดัของท้ังสอง เพราะเหตุฉุกละหกุกะทันหันเตรียมตัวไมทัน เสียงมันวิ่งปะทะก่ิงไมดังหางออกไปอยางรวดเร็วพรอมกัน ก็มีเสียงชางรองแปรนแซสนั่นแววมาจากดงทึบดานท่ีเจามหิงสาตัวนัน้จูโจมลงมา แตหางไกลออกไปประมาณสักกิโลเศษ


578

แลวก็มีเสียงปาแตกอู เสียงตนไมเหมือนเกิดพายุ เสียงนั้นดังหางออกไปเปนลําดับ ชางโขลงหนึ่งต่ืนเสียงปนและกําลังเคล่ือนโขลงหนีอยางจาละหวั่น หญิงสาวนอนตะลึงอยูใตแผนอกของเขา รูสึกตัวคลายจะตกอยูในฝนราย แลวก็มาไดสติเม่ือแววเสียงกระซิบขางหู “ไมใชกระทิงหรอกครับ ท่ีตามรอยไอแหวง แตเปนกระตายนะ กระตายตัวโตหนอย แลวก็มีเขาโงงชนิดท่ีเกือบจะเสียบรอยพวงเอาคุณหญิงกับผมรวมเขาไปดวยกัน!!” พรอมกัน หลอนก็ถูกประคองใหลุกข้ึนกอนท่ีเชษฐาและไชยยันต จะวิ่งกระหืดกระหอบเขามาถึง ท้ังสองรองถามเร็วปร๋ือเม่ือเห็นพรานใหญกับดารินปลอดภัยเรียบรอย ตางกถ็อนใจออกมาโลงอก “ควายยกัษ!...โอโฮ! เกิดมาไมคิดวาจะไดพบไดเห็น มันใหญโตมโหฬารอะไรยังง้ันก็ไมรู” ไชยยนัตละลํ่าละลัก อาปากหอบ “ไมทันระวงัตัวกันกอน มัวแตตะลีตะลานเลยยิงผิด มายง้ันก็ไดแลว เสียดายเหลือเกนิ” เชษฐาพูด พยายามระงับอารมณต่ืนเตนอยางเต็มท่ี สวนดารินยืนสะกดกล้ันลมหายใจอยูเต็มชวง หนาซีด แตแลวอึดใจตอมานั้นเอง สีหนาของหลอนก็เปนปกติเหมือนเดิม หลอนอาจจูจี้จกุจกิแบบผูหญิง แตความกลาหาญเด็ดเดีย่วและสติอันม่ันคงไมไดดอยไปกวาอกสามศอกเลย หันมาทางพรานใหญ...หัวเราะใหเหมือนไมเกิดอะไรข้ึน บอกเรียบๆ วา “ขอบใจ ท่ีชวยไวไดอยางหวุดหวิด และหวังวาคงไมโกรธนะที่เม่ือตะก้ีหยกๆ ท่ีฉันแยงคุณวามันอาจเปนกระทิงก็ไดท่ีตามหลังไอแหวง ก็บอกไวลวงหนาแลววาไมใชอวดดีสูรู เพียงแตอยากออกความเห็นเทานั้น เม่ือตะก้ีนี้เองก็เหน็มันไมถนัดหรอก เหน็แตวามันใหญเหลือเกิน และเขาของมันขวดิเฉ่ียวสันหลังคุณไปแคฝามือเทานั้น ตอนท่ีมันพุงลงมา ฉันจะยิงสวนหนาแลวพอดีคุณกระชากลมลงเสียกอน ทําไมคุณไมปลอยใหฉันยิง” “ระยะกระช้ันชิดจวนตัวอยางนั้น อยาวาแต .470 เลยครับ ตอให .600 ไนโตร คุณหญิงก็มีหวังแหลกเหลวไปกอนท่ีจะหยุดมันได” แลวเขากห็ันมาทางเชษฐาและไชยยันต ถอนใจยาว “ไอทรพีเจากรรมนั่น ทําลายพิธิของเราเสียแลวครับ ความจริงไอแหวงอยูหางจากเราขางหนานี่นดิเดียวเทานั้น ถามันไมพุงเขาเลนงานเราเสียกอน ดไีมดกีอนคํ่านี่เราอาจตามไอแหวงทัน นี่มันรูตัวเสียแลวเปดอาวไปโนน” “เราก็เพิ่งรูวาไอแหวงอยูใกลๆ เรา เพราะไอควายปาตัวนีแ้หละ ตรงตามท่ีคุณคะเนไวทุกอยาง เพียงแตไมนึกวาเราจะพบมันรวดเร็วถึงเพียงนี้เทานัน้ ผมชักเอะใจแลวเพราะสังเกตเหน็คุณมี


579

ทาสาๆ อะไรสักอยางหนึ่ง ปามันทึบเสียจนเรามองอะไรไมเห็น พรวดพราดมันก็ถึงตัวเสียแลว แสดงวามันเหน็เราและจองคอยจังหวะอยูกอน” “นิสัยควายปาเปนอยางนีแ้หละครับ ชอบลอใหคนเขาไปในปารก แลวซุมนิ่งรอจังหวะพุงเขาใส มันรูวาในท่ีรกทึบคนกลับตัวไมทัน ผมวาจะเตือนใหรูแลวแตก็นกึไมถึงเหมือนกนัวาจะพบมันรวดเร็วถึงเพียงนี้ คลับคลายคลับคลาอยูเหมือนกนัวา พงบนเนินนั้นไหวนิดๆ พอจะเพงใหแน มันกฟ็ดลงมาใส สําหรับไอแหวงนะสบายแลวครับ ลงไดติดหลังกระช้ันชิดมาแบบน้ี ไมพรุงนี้ก็มะรืนเปนไดพบแน ตามไดอยางสบายไมตองรีบรอนจนเกินไปนัก” “ไอควายยักษตัวนั้นเหอะ มันจะเผนไปเลยหรือวาจะยังปวนเปยนอยูอีกก็ไมรู ผมนะไมหนักใจไอแหวงหรอก หนักใจเจาทรพนีี่มากกวา” ไชยยนัตคราง หอไหลลงอยางสยดสยอง รพินทรหร่ีตามองไปทางปาดานท่ีมหิงสาตัวนั้นโลดแลนหนีหายไป “ถึงยังไง เสียงปนท่ีคุณไชยยนัตกับคุณชายยิงไลหลังมันไป ก็ทําใหมันตองคิดเหมือนกันแหละครับ คงไมหาญเขาจูโจมเราอีกไดงายๆ นัก ผมเองก็ไมแนใจวามันจะเปดเปงไปเลย หรือวาคอยตามเรา ตามไอแหวงอยูอีก แตรูเอง” “มันก็แปลกนาคิดไมใชนอยทีเดียวนะ ชางโขลงอ่ืนมีอยูต้ังเยอะแยะมันไมตาม ดนัมาคอยตามโขลงไอแหวง ตอนท่ีคุณบอกผม ผมยังไมคอยจะเช่ือนัก มาเจอะเอาของจริงกับตาเดีย๋วนี้นี่แหละ” เสียงเกิดสบถสาบานพึม อยางอกส่ันขวัญแขวนอยูคนเดยีว สวนแงซายเฉยๆ ระหวางท่ีพรานใหญและคณะนายจางพูดกนัอยู ท้ังสองชวนกันออกตามรอยไปในระยะใกลๆ ครูใหญก็มีเสียงเกิดรองโวยวายอยางต่ืนเตนออกมาวา “นายครับ มีรอยเลือด ตะกี้ยงิถูกมันแนๆ!” “ฮา!” เชษฐากับไชยยันตรองล่ันออกมา แลวทันทีนั้นท้ังหมดกพ็ุงตรงเขาไปยงัพงเสือหมอบ ท่ีเกิดกับแงซายนั่งมุงอะไรอยูกับพื้น ส่ิงท่ีทุกคนเหน็ก็คือเลือดสดๆ สีแดงคลํ้าหยอมหนึ่งเปอนเลอะอยูท่ีใบเสือหมอบและหยดลงกองกับพื้น ตามทิศทางรอยตีนท่ีมันควบไป รพินทรหนัหนามามองดูตากันเองและกะพริบอยูปริบๆ เกิดกับแงซายก็ผละออกตามรอยเลือดนั้นตอไป...ราวกับหมาบลัดฮาวด ดารินหนาแดงเร่ือดวยความต่ืนเตนยนิดีรองออกมาเบาๆ “เอะ! นี่ท้ังสองคนไมรูตัวเลยหรือวายิงถูกมัน” “ไมนาจะถูกเลยสําหรับของพี่ พอเหวีย่งปากกระบอกปนไปทางท่ีมันวิ่งก็เหนีย่วไกโครม ไมไดประทับดวยซํ้า วาแตของแกเถอะไชยยันต” เชษฐาหนัมาถามเพ่ือนงงๆ ไชยยันตทําหนาต่ืน ส่ันศีรษะโดยเร็ว


580

“ฉันก็ไมแนใจเหมือนกัน ไอท่ีแนใจก็คือมันตองผิดแหงๆ ยังไมทันจะเหน็ศูนยกย็ิงออกไปท้ังสองลํากลอง รูสึกวาจะกินสูงไปมาก กิ่งไมหักอยูโนนไมเหน็หรือ” “ไมรูละ ในสามนัดท่ีระเบิดออกไปของท้ังสองคน ก็ตองมีนัดใดนัดหนึ่งถูกมัน มายง้ันจะมีเลือดไดยงัไง” ดารินพูดเร็วปร๋ือ พรานใหญเมมริมฝปากตรวจดูรอยเลือด และรอยเทาท่ีวิ่งไปเหลานั้นตอไปอีกสองสามชวง แลวยกมือข้ึนดดีโดยแรงเรียกเกดิกับแงซายกลับเขามารวมกลุม “ถูกสะโพกหลังครับ” เขาบอกเสียงตํ่าๆ “วิถีกระสุนคงจะแฉลบไปถูกกระดูก และไมฉกรรจนกั สังเกตดูจากรอยตีนท่ีมันใชไดเปนปกติสมํ่าเสมอท้ังส่ีขาง เลือดก็ออกไมมากนัก ผมคิดวากระสุน .458 ของคุณชายมากกวา ถาเปนกระสุน .600 ไนโตร แผลควรจะฉกรรจกวานี้ นาเสียดายเหลือเกนิ เบ่ียงอีกนดิเดยีวเทานั้น มีหวังคว่ําอยูกับท่ี” หัวหนาคณะเดินทางเปาลมออกจากปาก “ถาถูกของผมก็แปลวาฟลุกอยางท่ีสุด เพราะไมคิดเลยตอนยิงออกไปก็รูๆ อยูวาสงเดชเต็มที ก็เห็นวามันควบล่ิวเปนพายุไปดวยอาการปกติ ไมมีสะทกสะเทือนอะไรเลยจนนิดเดียว นี่ดวีา เกิดกับแงซายตามมาดูจึงเหน็รอยเลือดเขา ไมง้ันก็ไมรู” ไชยยนัตเอ้ือมมือไปตบไหลเชษฐาหนกัๆ แลวจับมือเขยา “มือแกฉมังตามเคยเชษฐา ขนาดไมคิดวาจะถูกยังถูกได ดีเหลือเกนิท่ีมันหมายเขาเลนงาน โดยท่ีเราไมไดทําอะไรมันมากอนแลวมันกไ็ดเลือดไป แตคราวนี้ละมันเตรียมคิดบัญชีเรานาชมทีเดียว ฉันเคยตามกระทิงลําบากกับรพนิทรมาแลวคราวนั้นรูรสชาติซาบซ้ึงดี แตนี่มันเปนเจามหงิสา รายกวากระทิงเจ็บหลายเทานัก” “จะตามไหมครับเจานาย รอยเลือดพอมีใหตามไดสบายทีเดียว และลงถาถูกเจ็บเขาแบบนี้ มันก็จะไปหาปลักลงแชโคลน ตามไมยากนัก” เกิดถามข้ึนอยางกระหาย เชษฐายกมือข้ึนลูบคาง ชําเลืองไปทางรพินทรเหมือนจะขอความเห็น ไชยยันตกับดารินก็สนับสนุนลงความเหน็ใหตามเปนเสียงเดียวกัน ในเหตุผลท่ีวาตองการจะกําจดัมันใหหมดกังวลไปเสียงเปลาะหนึ่งกอน โดยไมตองมาหวงหนาพะวงหลัง แตพรานใหญยังไมออกความเห็นเชนไร มองสบตาหัวหนาคณะเดินทางอยูเชนนัน้ เชษฐาจึงถามวา “คงไมงายเหมือนท่ีคิดไวไมใชหรือ ถึงตามก็คงไมไดตัวกอนคํ่าวนันี้ หรือยังไงรพินทร” “บาดแผลไมฉกรรจนัก กําลังมันยังดี และนี่ก็ใกลคํ่าเต็มทีแลว ถาไมคิดวาจะตองเอาตัวใหไดภายในระยะช่ัวโมงสองชั่วโมงขางหนานี่ เปนไมตองหวัง” พรานใหญตอบเปนกลาง


581

“จุดหมายสําคัญของเราคือไอแหวง” อดีตนายพันโททูตทหารบก กวาวอยางใครครวญ “ไมใชเจามหิงสาตัวนี้ การตามลามันโดยเฉพาะทําใหเสียเวลาไปโดยใชเหตุ มันอาจนําเราเตลิดเปดเปงหางจากไอแหวงออกไปถึงไหนตอไหนยงัไมรูได การที่มันเลนงานพวกเราและถูกยิงเจ็บไปแคนี ้นับวาเหมาะสมแลว ถามันเข็ดไปเลย โดยไมแผวพานเขามาเกะกะยุมยามอีก ก็นับวาเปนการดีสําหรับมันและเรา แตถามันยงัคงปวนเปยนอยูใกลไอแหวง เราก็จะพบมันเองโดยไมตองตามใหเสียเวลา มุงตามแตเฉพาะไอแหวงกแ็ลวกนั หรือใครมีเหตุผลท่ีดีกวานี้?” ดารินกับไชยยนัตนิ่งคิดอยูครู ก็ตองยอมจํานนตอเหตุผลอันรอบคอบรัดกุมของเชษฐา “ปลอยมันไปกอน รพินทร เปนอันวาติดหลังไอแหวงตอไปตามแผนเดมิ!” ไชยยันตหันมาตบไหลจอมพราน


582

26 บุกขึ้นไปตามรอยเดินของชางท่ีเปนทางอยูกอนแลว สองฟากทึบไปดวยปาเถาวัลยและไมใหญ แลวก็ยึดดานใหมซ่ึงไมสูจะกวางใหญนัก ลักษณะเปนเสนทางอพยพของสัตวมากกวาจะใชเปนเสนทางเดนิหากินโดยปกติ ลึกลงไปสูหุบอันยิ่งทึบขึน้ทุกขณะ เพียงไมถึงคร่ึงชั่วโมงหลังจากน้ัน ท้ังหมดก็มาถึงตาํแหนงอันรองรอยพิสูจนไดชัดวา เม่ือยี่สิบนาทีท่ีแลวมานี้เอง กอนท่ีเจามหิงสาจะจูโจมเขาใสตรงบริเวณดินโปง และกอนท่ีเสียงปนจะระเบิดขึ้น โขลงของไอแหวงไดมาชุมนุมพักพลกันอยูท่ีนี่ รอยถายและรอยยืนพิงพักโคนไมยังอุนๆ อยู ปาทางดานตะวันออกมีรอยหักลูเปนทางยับเยนิ อันเกิดจากการรุดหนอียางกะทันหนัของมัน พอเขาไปตรวจบริเวณไดชัด พรานใหญก็จุปากเบาๆ อยางสุดเสียดาย “ไอควายเวรตวันั้นทีเดียว...” เขาสบถพึมพําออกมา แลวหนัมาฝนหวัเราะกับเชษฐา และไชยยันต โคลงศีรษะชาๆ “นาเสียดายเหลือเกินครับ เราพลาดโอกาสคร้ังสําคัญท่ีสุดไป เพราะไอทรพีตัวนั้นแทๆ ” “ทําไม?” “ท่ีนี่เปนท่ีพักนอนช่ัวคราวของมันนะซิครับ พวกมันพากันมาหลบซุมพักนิ่งๆ กันอยูในหุบตรงนี้เอง จะไมมีการเคล่ือนไหวไปไหนท้ังส้ินจนกวาจะมืด จากรอยท่ีเห็นนีย้ืนยันชัดวา หลังจากท่ีพวกมันไปหักกลวยปากินตอนดึกเม่ือคืนนี้แลว ตอนใกลรุงก็มากินดินโปง พอตะวันเร่ิมข้ึนก็มานอนกนัอยูตรงนี้ จะออกหากินอีกคร้ังก็ตอนคํ่า ทิศทางท่ีเราคนพบรอยคร้ังแรกตรงโตรกนั้น และท่ีแกะรอยตามหลังมามันปลอดท่ีสุด เพราะอยูใตลมพอดี มันไมมีโอกาสรูถึงการตามมาของเราเลย ถาควายตัวนั้นไมกอเร่ืองข้ึนเสียกอน เราจะมาพบพวกมันท้ังหมดท่ีนี่ในลักษณะรวมโขลงพักนอน ปานนี้กไ็ดยงิกันถลมปาไปแลว เสียงปนท่ียิงควายตัวนั้น เทากับเปนสัญญาณเตือนมันใหรูตัวปลุกใหมันต่ืนจากหลับ ความจริงมันคอยเราอยูท่ีนี่แลวทีเดยีว” สองชายผูเปนนายจาง พากนับนพึมดวยความเสียดายโอกาสไมนอยไปกวาเขา ตางกวาดสายตาไปรอบๆ บริเวณอันเปนรองรอยพักนอนของชางโขลงนั้น “โชคของมันยังดีอยู ปลอยใหมันรอดไปอีกทีกอน” เชษฐาบอก “แตโอกาสที่เราจะตามพบแหลงหลบพักนอนของมันอยางนี้ คงหาไดยากเต็มทีพับผาซิ มายง้ันรูเร่ืองกนัไปแลว” ไชยยนัตถอดหมวกออกเกาหัวสบถพํา


583

แงซายออกไปยืนหางจากกลุม มือท้ังสองปองหู สักประเดี๋ยวหน่ึงกท็รุดพับพาบลงกับพื้น เอาหแูนบลงกับพื้นดิน ประเดี๋ยวหน่ึงก็ลุกข้ึนปองหฟูงใหม แลวกก็ระโดดเขามา “พวกมันยังไปกันไมไกลนกัหรอกครับผูกอง แลวกไ็มไดรีบไปกนันัก มันเดินกันไปเร่ือยๆ เหมือนจะลอใหตาม ถาเราตามกันกลางคืนไดก็มีหวังทัน” “แงซาย สําหรับแก ฉัน และเกิดจะตามกนักลางคืนเลยกค็งได แตนายของเราละ?” หนุมกะเหร่ียงพเนจรนิ่งเงียบ เชษฐายิ้มหนัมาตบบาแงซาย “มันเส่ียงเกนิไปแงซาย พวกฉันสามคนพอตะวนัตกดนิแลว กเ็หมือนกับคนตาบอดนั่นแหละ พวกเราทั้งหมดหกคน สามคนมองเห็น อีกสามคนตามืด แทนท่ีเราจะลามัน มันกลับจะลาเรา” พลางหัวหนาคณะเดินทางกย็กนาฬิกาขอมือข้ึนดู ขณะนั้นมันเปนเวลาเกือบ 17.00 น.แลว อากาศเร่ิมขมุกขมัวเย็นเยือกลงอยางรวดเร็วแทบไมรูเนื้อรูตัว” “หาท่ีพักนอนกอนเถอะ พรุงนี้คอยวากันใหม ชักจะมืดเต็มทีแลว” “ดีเหมือนกัน กําลังหิว” ไชยยนัตวา เปดกระติกบร่ันดีออกจิบ แลวสงไปใหเชษฐา สวนดารินดื่มน้ํา ทาทางของหลอนออนเปล้ียไปไมนอย เพราะเดนิหนกัมาตลอดสามช่ัวโมงเต็มๆ แตแววตาอันแกรงอยูเหมือนเดิมเจอืไปดวยประกายของความสุขในรสชาติเผชิญภัยท่ีแวดลอมอยู หลอนชางผิดปกติผูหญิงเอาเสียจริงๆ...รพินทรอดท่ีจะฉงนในใจเสียไมได ขณะท่ีลอบชําเลืองมอง “ถาง้ันเราเดินกันอีกสักหนอยเถอะครับ ใหพนบริเวณหุบนี่ อากาศในน้ีมันไมคอยจะดี” จอมพรานบอก แลวโบกมือใหทุกคนเร่ิมเคล่ือนท่ีตามเขา ซ่ึงบายหนาไปตามเสนทางท่ีมีรอยโขลงไอแหวงบุกเบิกไวกอน ครูเดียวก็ไตข้ึนปาโคกท่ีอุดมไปดวยโขดหินใหญและหนาผา ขณะที่ผานบริเวณชะงอนผาตอนหนึ่ง พื้นดินปนหินบริเวณนั้นเปนลานเรียบราบเกล้ียงเกลา ราวกับใครมาปดกวาดไว ดผิูดแปลกไปกวาตอนอ่ืน เศษใบไมสักใบหนึง่ก็ไมปรากฏอยูท่ีนั่น ท้ังๆ ท่ีรอบดานหางออกไปในรัศมีวงกลมประมาณ 5 เมตร เกล่ือนรดไปดวยใบไมและก่ิงไมแหงอันเปนธรรมดาของปา ดารินหยุดชะงักจองมองไปท่ีลานเกล้ียงนั้นอยางสงสัย ตามนสัิยท่ีรอบคอบชางสังเกตของหลอน แลวก็เดินตรงเขาไปพิจารณาด ู พลอยพาใหคนอ่ืนๆ ชะงักและเดินตามหลอนเขามาดวย หญิงสาวกวาดสายตาไปรอบๆ “เอะ! แปลกจริง ดูนี่ซิยังกะใครมากวาดไวง้ันแหละ” “เออ จริงดวย” ไชยยนัตอุทานข้ึนอีกคนอยางงงๆ สวนเชษฐาพอมองเห็นลานเกล้ียงบริเวณนั้น กแ็หงนมองคนหาข้ึนไปบนยอดไมรอบดานซ่ึงเงียบสงัด แลวมองไปทางรพินทร


584

“ผมเคยรูมาบางวา นกหวาตัวผูมักจะทําลานไวสําหรับรําแพนเรยีกตัวเมีย บุกมาหลายปาแลว อยางมากก็แคยิงไดตัวมัน แตไมเคยพบลานของมันอยางท่ีเขาบอกไวเลย ไมรูนี่จะเปนลานนกหวาหรือเปลา” พรานใหญขยบัปกหมวกใหเชษฐาอยางคารวะและเล่ือมใส “คุณชาย มีความรูในเร่ืองสัตวปาไมนอยทีเดียวครับ ถูกแลวนี่คือลานนกหวา ไมมีสัตวชนิดใดจะทําลานเกล้ียงเกลาราวกับคนมาปดกวาดไวอยางนี้ นอกจากมันเทานั้น” “หมายความวายังไงกนั?” ดารินหันมาถามโดยเร็ว พี่ชายอธิบายแทนมาวา “ก็เจานกหวา รูปรางเหมือนนกยูง แตขนสีน้ําตาลท่ีเราพูดกันถึงเม่ือเย็นวานนีย้ังไง มันเปนนกท่ีมีธรรมชาติแปลกอยูอยางหนึ่งโดยเฉพาะตัวผู มักจะทําลานของมันไวโดยเฉพาะ สําหรับลงมากรีดกรายรําแพนและนอนพัก มันจะหม่ันดแูลลานของมันใหสะอาดอยูเสมอ ขนาดใบไมตกเขาไปสักใบ มันก็จะจิกหรือคุยเข่ียออกใหพนบริเวณทันที จนดูสะอาดสะอานเกล้ียงเกลา เหมือนคนมากวาดไว จะไมยอมใหอะไรเขาไปเกะกะอยูในลานของมันเปนอันขาด แลวก็ทําลานไวเฉพาะตัวของใครของมัน ลานเกล้ียงท่ีเราเห็นอยูนี่ก็คือลานของมัน” “ประหลาดดีนี่คะ” หลอนรองเสียงใสออกมาพรอมกับหัวเราะ จองมองดูลานนั้นอยางท่ึงๆ “แลวนี่ตัวมันไปไหนเสียแลว?” “นี่จวนคํ่าเต็มทีแลว มันคงบินข้ึนไปนอนบนยอดไมสูงใกลๆ แถวน้ีแหละ แตเรามองไมเห็นมันเอง” “แปลก!” หลอนครางอยูเชนนั้น ดูจะติดอกติดใจไมนอย “ทําไมมันถึงเปนนกมีวัฒนธรรมในการอยูอยางนี้ จริงหรือคะ ท่ีวามันจะคอยดูแลรักษาความสะอาดของลานมัน ขนาดใบไมหลนเขาไปใบเดียว มันก็พยายามจิกออกเอาไปท้ิงใหพนลานของมัน” “ไดยินเขาวากนัวายังง้ัน กน็าจะจริงนะ มายง้ันลานของมันจะเกล้ียงเกลาอยางท่ีเหน็อยูนี่ไดยังไง” “แหม! ถาง้ันคงจะนาดูมากทีเดียวนะคะ อีตอนท่ีมันเหน็ใบไมรวงลงมารกลานมันทีละใบสองใบ แลวมันก็ต้ังหนาต้ังตากวาดออกไปไมรูจบส้ิน ในทัศนะของมนุษยแลวจัดวามันเปนสัตวมีวัฒนธรรมเปนอยูสูงมาก แตในทัศนะของสัตวดวยกนัเอง ก็ตองถือวามันเปนนกท่ีโงพิลึก ไมรูจกัอยูตามประสานก มามัวเมียเวลาปดกวาดทําความสะอาดพ้ืนอยูได” แลวหลอนก็หวัเราะออกมาอีก ตาเปนประกาย หนัมาทางพรานใหญ “จริงหรือเปลา นายพราน หรือวาพี่ใหญแกลงหลอกฉันเลน”


585

“ความจริง ผมต้ังใจจะบอกคุณหญิงอยูวา พวกก็องกอยมันมาชวยกันปดกวาดลาน เตรียมไวสําหรับจดังานลีลาศคืนนี้ ก็พอดีคุณชายรูทัน บอกความจริงเสียกอนเลยโกหกไมได” รพินทรพูดหนาตาย “เปนความจริงครับ ถามีเวลา พรุงนี้เชาคุณหญิงลองยองมาแอบซุมคอยดูอยู แลวกจ็ะเห็นจริงอยางท่ีคุณชายพูดทุกอยาง มันจะลงมาคอยรักษาดแูลความสะอาดลานของมัน ธรรมชาติของมันเปนอยางนัน้ ไมใชวามันมีวัฒนธรรมในการเปนอยูอะไรอยางท่ีคุณหญิงวาหรอกครับ การถนอมหวงแหนลานสําหรับรําแพนของมันนี้ คุณหญิงคงไมอยากเช่ือ ถาผมจะบอกวา มันจะรักษาดูแลไวดวยชีวิตของมันทีเดียว จุดออนของมันในขอนี้แหละ ท่ีพรานผูท่ีรูสัญชาตญาณของมันฆามันไดอยางงายดายท่ีสุด โดยแทบจะไมตองลงทุนลงแรงอะไรเลย ขอเพียงใหเขาพบลานของมันเทานั้น” “ไหนอธิบายใหละเอียดซิ ฉันไมเขาใจท่ีคุณพูด” “พรานปาทุกคน เม่ือพบลานรําแพนของนกหวา ถาเขาตองการจะไดตัวมัน เขามีวิธีจะเอาตัวมันไดโดยไมจําเปนจะตองทําบวงแรวดกั หรือเสียลูกปนเลยครับ โดยอาศัยสัญชาตญาณรักษาความสะอาดลานของมันนี่แหละเปนเคร่ืองฆาตัวมันเอง คือเขาจะเอาไมไผยาวสักสองสามคืบมาเหลา วิธีเหลาก็เหลาเฉพาะคร่ึงหนึ่งของไมไผนั้น ใหบางและคมราวกับใบมีดท้ังสองคม ขนาดกวางประมาณหน่ึงเซนติเมตร สวนอีกคร่ึงไมตองเหลา แลวเอาดานท่ีไมไดเหลายองไปปกแนนไวกลางลาน ในเวลาท่ีมันออกไปหากินหางจากลาน โดยใหใบอันเหลาไวอยางคมกริบนั้นโผลพนดินข้ึนมาราวๆ คืบกวาๆ พอมันกลับมาถึงลาน เห็นไมไผปกระเกะระกะรกลูกตาอยูกลางลาน อันแสนหวงแหนของมันเชนนั้น มันกจ็ะพยายามหาวิธีเข่ียออกไปใหพน แตไมไผอันนั้นปกแนนเกนิกวาท่ีมันจะจกิหรือคุยใหออกไปได ในท่ีสุดมันก็จะใชลําคอยาวของมันพันเขากับไมไผอันคมกริบนั้น เอาเทายันพืน้แลวกระชากถอนข้ึนโดยแรง เพื่อจะใหหลุดตามประสาของมัน...” รพินทรหยดุลงเพียงแคนั้น อันเปนเวลาเดียวกับท่ี ม.ร.ว.หญิงดาริน รองอุทานอะไรออกมาคําหนึ่ง ยกมือข้ึนลูบลําคอตัวเองอยางหวาดเสียว สีหนาสยดสยอง “คุณพระชวย!...” “นึกออกหรือยังครับ นกหวาเจากรรมนั่นจะมีสภาพเปนอยางไร” “จริงหรือนี่ โธ!...” “ตัวไหนตัวนัน้แหละครับ ไมมีรอด พรานก็ไมตองมานั่งจับเชือดคอใหเสียเวลา ถอนขนลงหมอแกงไดเลย” “แหม! รายกาจจริง มนุษยหนอมนุษย...” หลอนทําหนาเหมือนจะรองไห “ไมเช่ือเดี๋ยวผมจะใหเกดิปกไมไผอยางวานี่ไว พรุงนี้สายๆ หนอยคุณหญิงมาดูได” “ขอใหคุณตกนรกอยารูผุดรูเกิด ถาคุณเคยฆามันมาดวยวธีินี้มาแลว” “อาว! ไหงไปแชงเขาอยางนีล้ะ?”


586

ไชยยนัตสะกดิหลังเพื่อนสาวรองทวงมา “ไมเปนไรหรอกครับ เพราะผมไมเคยทําอยางนั้นแมแตคร้ังเดียว” พรานใหญหันไปบอกยิ้มๆ กบัไชยยนัต เกิดกะพริบตาปริบๆ อึกอักอยูในลําคอ แลวก็ยิ้มแหงๆ ยกมือข้ึนไหวดารินทวมหัว บอกออยๆ “เกิดเคยทําคร้ังนึง นายหญิงอยาแชงเกิด” ทุกคนยกเวนดาริน และแงซายซ่ึงยืนหางออกไป พากันหวัเราะครืนข้ึน หญิงสาวจุปากเบาๆ ยกมือข้ึนช้ีหนาพรานพ้ืนเมืองของรพินทร “ออ! เรารึ ตาเกิด ใจคออํามหิตเลือดเยน็เหลือเกินนะ คราวหลังอยาทําอยางนี้อีกนะ รูไหม?” “ครับ เกิดไมทําแลว พรานใหญก็หามเกิดไมใหทํา” ใกลๆ กับบริเวณลานนกหวา เปนซอกถํ้าเล็กๆ ในหลืบหินใหญสองลูก ชัยภูมิมองดวยสายตาผาดๆ เหมาะอยางยิ่งสําหรับจะใชเปนท่ีพกัแรม แตรพินทรบอกคณะนายจางท่ีสนใจกบัตําแหนงนั้น ใหเดินผานไปเสีย โดยอธิบายใหทราบวา การนอนพักกลางปาไมควรจะเลือกบริเวณท่ีใกลชิดกับโพรงหรือซอกถํ้า ท่ีไมสามารถจะสํารวจเขาไปใหเห็นภายในไดตลอด โดยเฉพาะอยางยิ่ง ถาถํ้านั้นไมใชถํ้าใหญ เพราะโพรงซอกลักษณะเชนนั้น สวนมากเปนท่ีอยูของงู พนจากบริเวณปาโคกตอนน้ันมาอีกอึดใจใหญๆ ก็ถึงดงรวกและปาหนาม มันมืดลงทุกขณะ พรานใหญเลือกไดกอรวกท่ีมีลําตนข้ึนเบียดเสียดแนนทึบตอนหน่ึง สําหรับอาศัยแทนผนังดานศีรษะ เกดิจัดการปูผาพลาสติกชนิดหนากวางลงกับพื้นแทนเส่ือปูนอนผืนหนึง่ อีกผืนหนึ่งขึงมุมส่ีดานกันน้าํคาง แลวจัดการถากถางบริเวณท่ีรกใหราบเรียบ พออาศัยเปนแคมปพักช่ัวคืน แงซาย ออกไปหาฟน สวนรพินทรจัดการกอไฟ พรานใหญ พรานพื้นเมืองและหนุมกะเหร่ียงพเนจร ชวยกันต้ังแคมปอยางแคลวคลองวองไว โดยไมจําเปนตองออกปากบอกกันใหเสียเวลา เพราะตางจัดเจนดีอยูแลว เชษฐากับไชยยันตพยายามจะมีสวนรวมมือชวยเหลือดวย แตก็ไมถนัดนัก และไมมีความจําเปนแตอยางไร เพราะเพยีงแคสามคนการต้ังแคมปก็เรียบรอยลงดวยดีในเวลาอันฉับไว พอมืดสนิท ทุกคนก็นั่งลอมวงกองไฟรอคอยขาวและกาแฟในหมอสนามท่ีกําลังจะสุก ไมกี่นาทีหลังจากนั้น ท้ังหมดกก็ินอาหารเย็นกนัริมกองไฟ ในสภาพของการเดินปาแทจริงเปนคร้ังแรก โดยเฉพาะกลุมนายจาง สําหรับเชษฐากับไชยยันตไมเปนปญหา เพราะชีวติของลูกผูชายแบบกรานๆ ทําใหท้ังสองผานเหตุการณชนิดนี้มาบางแลว และเขาใจไดดีตลอด จนสามารถทําตัวใหกลมกลืนส่ิงแวดลอมไดอยางสนิท สวน ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธ์ิ ขลุกขลักเล็กนอย เพราะไมคุนมากอน พรานใหญลอบชําเลืองมองดูหลอนดวยความสมเพช ท่ีตองมาเผชิญกับสภาพอันแทจริงของอยางท่ีเรียกกนัวา ‘นอนกลางดิน กินกลางปา’ เชนนี้ แตแลวก็ปลอดโปรง


587

ใจข้ึนเล็กนอย เม่ือสังเกตเห็นหญิงสาวไมปริปากบนหรือแสดงขอรังเกียจใดๆ ท้ังส้ิน ตรงขามหลอนพยามทําไดอยางสนิท โดยไมสอพิรุธอะไรออกมาท้ังส้ิน รพินทรซอนยิม้ ลอบพินิจดรูาชสกุลสาวสวยอยูตลอดเวลา ใบหนางามน้ันขะมุกขะมอมไปดวยฝุนและคราบเหง่ือ นั่งชันเขากับพืน้ปูรองไวดวยใบไม หลังพงิกอไผ มือหนึ่งถือถาดขาวพลาสติก อีกมือหนึ่งถือชอนตักเขาปากเค้ียวตุยๆ ไรเฟลวางอยูขางๆ ตัว สภาพของหลอนยามนี้ผดิกันไปแทบจะเรียกวาคนละคนกับท่ีเขาเคยเห็นในคร้ังแรก มองดูไมผดิอะไรกับลูกผูชายจอมทรหดนัก ใชชีวิตสมบุกสมบันคนหนึ่ง ตัง้แตออกเดินทางเขาปามา ผิวของหลอนก็เร่ิมเขมลงเปนลําดับ แตทวีความคมเกขึ้นอีกอยางประหลาด เม่ือมาประกอบกับส่ิงแวดลอมและการเปนอยูอยางกรากกรําเชนในคนืนี้ บอยคร้ังท่ีหลอนมองไปพบตาเขาแลวจองนิ่ง เหมือนจะคอยระแวงวาเขาจะคอยสังเกตจับผิดอะไรหลอนอยู พรานใหญรีบเมินหลบไปเสีย คณะนายจางท้ังสามกินกนัไดมาก เพราะเหนด็เหนื่อยมาท้ังวนั และบรรยากาศท่ีผิดไปจากท่ีเคยกนิกนัตามปกติในแคมปใหญ ซ่ึงสุขสบายมีอะไรพรอม ท้ังๆ ท่ีอาหารก็มีแตเพียงขาวน้ําพริกปาและเคร่ืองกระปองเทานั้น หลังอาหาร ตางดื่มกาแฟและสูบบุหร่ีลอมวงสนทนากนัเบาๆ ภายในเพิงพักนอน ซ่ึงความจริงก็มีเพียงผาพลาสติกสองผืน ผืนหนึ่งปูพื้น อีกผืนหนึ่งขึงกนัน้ําคางเทานั้น เกิดกับแงซายจัดการขยายกองไฟท่ีใชหุงหาเมื่อสักครูนี ้ใหกลายมาเปนไฟสุม โดยกอไวสามดานแทนกําแพงหรือผนัง สวนอีกดานหนึ่งนั้นติดกับกอรวกอันหนาทึบอยูแลว คณะนายจางเพิ่งจะสังเกตเห็นศิลปะของการกอไฟตามหลักของพรานปาอยางถนัด ท้ังเกิดและแงซายชวยกันลากเอาไมแหงทอนใหญๆ เขามา เอาสวนปลายหันเขาชนกนั โดยหนัปลายอีกทางหนึ่งช้ีออกไปรอบดานท้ังแปดทิศ ติดไฟใหคุกรุนข้ึนท่ีตําแหนงปลายไมชนกันนัน้ พอใหเกิดควนัและไฟกินลามเขาไปทีละนอย เม่ือทอนใดทอนหนึ่งถูกไฟกนิหดส้ันเขาไปก็ขยับเล่ือนใหเขามาชนติดกนัอีก ซ่ึงพรานใหญอธิบายวา ไฟชนิดนี้ชาวปาเรียกวา ‘ไฟรุง’ สะดวกในการกอไฟไวใหติดอยูไดตลอดท้ังคืน โดยไมจําเปนตองลุกข้ึนมาพะวงคอยเฝาเติมเช้ือบอยๆ ไฟรุงชนิดนีจ้ะคุกรุนกนิลามไปทีละนอย โดยไมเกดิเปนเปลวข้ึน อันเปนลักษณะเดียวกับไฟสุมขอน ใชประโยชนเฉพาะกอไวเปนเพือ่นและปองกนัสัตวรายท่ีจะแผวพานมาใกลเทานั้น แตถาตองการเปลวแสงเม่ือใดก็ทําไดโดยไมยาก คือนํากิ่งไมและใบไมแหง หรือเช้ือเทาท่ีจะหาไดเขาไปสุมแลวเปาลม เปลวไฟกจ็ะลุกติดสวางข้ึนมาทันที เม่ือตองการจะดับ ก็เพยีงแตลากขอนไมใหหางออกจากกัน และโกยฝุนหรือดินกลบเทานั้น เชษฐาศึกษาและสอบถามถึงวิธีกอไฟในลักษณะตางๆ ของพวกพรานปาอยางสนใจ ซ่ึงรพินทรก็อธิบายใหฟงอยางละเอียด


588

บรรยากาศในบริเวณแคมปช่ัวคราวเต็มไปดวยความมืดสลัว อาศัยเพียงไฟบางๆ ท่ีแงซายเติมเช้ือไวจากกองไฟหาเม่ือครูนี้เทานั้น ปารอบดานถูกกลืนอยูในมานสีดําสนิทอันนาระแวง และเงียบสงัดผิดไปจากการพกัแรมท่ีแคมปใหญไปเปนตรงขาม เพราะมองเหน็หนากันเพยีงหกคนเทานั้น และนอนกันกลางพืน้โลงปราศจากเต็นท ไมมีกองเกวยีนหรือพวกลูกหาบอันนอนอุนคับค่ังท่ีเคยรายลอมรอบดาน อันตรายอันมองไมเห็นและทํานายไมถูก มันสามารถจะมาไดรอบทิศในเวลาใดก็ไดท้ังส้ิน แมจะเต็มไปดวยความกลาหาญเด็ดเดีย่ว ดารินก็อดจะพร่ันเสียมิได เม่ือกวาดสายตาไปรอบดาน บรรยากาศมันไมผิดอะไรกบัคืนท่ีหลอนไปนั่งหางอยูกบัพรานใหญเม่ือคราวยิงกระทิง อบอุนนิดท่ียังมีกองไฟสุม และมีจํานวนคนนอนรวมกันอยูถึงหกคน แตก็นาจะเส่ียงยิ่งกวานอนหาง เพราะนอนอยูกับพื้นดนิกลางดานสัตว หลอนถามตนเองวา คืนนี้หลอนจะเกิดอุปาทาน มองเหน็หรือไดยนิอะไรตออะไรเหมือนเม่ือคืนท่ีนอนหางอีกไหมหนอ เพราะถึงอยางไรเสีย มันก็เปนการพักนอนอยูกลางปาโดดเดีย่ว ไมเหมือนกบัความอบอุนท่ีไดรับจากกระโจมเต็นทอันแข็งแรง ซ่ึงเปรียบเสมือนบานท่ีมีผนังบังรอบดาน ยิ่งคิดหลอนกย็ิ่งต่ืนเตนระทึกใจพกิล แตเก็บความรูสึกไวอยางมิดชิดไมแสดงออกมา บรรยากาศอันชวนต่ืนเตนระทึกใจเชนนีแ้หละ ท่ีหลอนตองการเพื่อฝกประสาท จิตใจ และความเคยชินไวสําหรับเตรียมรับการเดินทางทุรกันดารเบ้ืองหนา ภายหลังออกจากหลมชางไปแลว เพราะนับต้ังแตออกเดินทางเขาปามา การนอนอยูในแคมปใหญ ท่ีเพยีบพรอมไปดวยความสะดวกสบาย และอบอุนนานาประการมันก็เหมือนกับการเท่ียวปกนิกธรรมดาเทานั้น หลอนบอกตนเองวายังไมไดสัมผัสกับบรรยากาศของปาดงพงไพรแทจริงนัก ผิดกับคืนนี้มาก พรานใหญพูดไวถูกแลวคือ เม่ือผละออกจากแคมปใหญมา ความสะดวกสบายทุกชนิดเปนอันไมตองพูดถึงกัน ปาก็คือบาน!! ช่ัวแวบหนึ่งของความนึกคิด หลอนรูสึกขอบใจพรานใหญอยูนิดๆ ท่ีตลอดเวลาเขาแสดงความเปนหวงกังวลไปกับหลอน และความหวงกังวลชนิดนั้นเอง ท่ีเปนตนเหตุใหเกิดการขัดขวางไมเต็มใจท่ีจะใหหลอนรวมทางมาดวย ก็ถูกของเขาแลว ชีวิตสมบุกสมบันกลางดงเชนนี ้ มันเหมาะสมแตเฉพาะชายชาตรีอกสามศอก ท่ีมีนิสัยรักในการผจญภัยสุดยอดเทานั้น หาเหมาะควรกับผูหญิงไม เพราะมันเต็มไปดวยความลําบากลําบนรอยแปดพันประการ หาความลําบากทรมานใดๆ เสมอเหมือนมิไดอีกแลว เม่ือไดเผชิญกับตนเองจึงรูรสถองแท และเจาความลําบากยากแคนชนดินี้แหละ ท่ีทําใหคนเราหยั่งซ้ึงถึงจิตใจของกันและกัน รวมท้ังเขาใจกันได ราคาของชีวิตมันเสมอเหมือนทัดเทียมกันหมด แตถึงอยางไร เขาผูนี้ก็ประมาณการหลอนผิดไปถนดั...ตอไปนี้เขาจะไดเห็นชัดเสียทีวา ผูหญิงอยางหลอนเปนอยางไร ดาริน วราฤทธิ์ ไมใชผูหญิงตามฉบับท่ีเขาเคยรูจัก!!


589

หลอนคิด... เสียงนกฮูกรองอยูบนยอดไผสูง ตอมาก็มีเสียงเหาหอนของพวกหมาจิ้งจอกแววมาแตไกลเย็นเยือก กวางมายืนรองอยูหลังดงรวกไมหางออกไป แลวก็มีเสียงวิ่งตะลุยลงไปในหนองน้ําโครมครามบุกพงผละไปอยางรวดเร็ว เหมือนจะต่ืนตนใจอะไรสักอยาง ทุกคนคุยกนัเบาๆ พลางก็เง่ียหูอันเฉียบไวคอยสดับรหสัปารอบดาน ดารินนอนตะแคงสูบบุหร่ีอยูตรงกลาง ท่ีนอนของหลอนถูกขนาบอยูในระหวางเชษฐาและไชยยันต ถัดไปเปนท่ีนอนของรพินทร แงซายน้ันแยกไปนอนชิดริมกองไฟ สกัดดานปลายเทาของนายจางไว แมจะอิดโรยออยเพลียกนัสักเพียงใด กย็ังไมมีใครนอนหลับในขณะนี้ เพราะเพิง่จะสองทุมเทานั้น ปนทุกกระบอกวางอยูใกลมือของเจาของพรอมไฟฉาย ข้ึนลําพรอมเพียงแตหามไกไวเทานัน้ ทันใดนั้น แงซายผูนั่งเหงาไมไผอยูหางออกไปทางกองไฟ ก็หูชันข้ึนเหมือนจะคอยจับฟงเสียงผิดปกติอะไรชนิดหนึ่ง ดารินสะกดิเชษฐากับไชยยันต ใหมองดูอาการของหนุมกะเหร่ียงพเนจร ทุกคนก็ไหวตัวจับรหัสเสียงท่ีเกดิข้ึนแผวเบาอยางประหลาดนัน้ไดพรอมกนัหมด มันเปนเสียงคลายๆ น้ํากระฉอกเบาๆ อยูในแองท่ีใดท่ีหนึ่ง เบ้ืองหลังกอรวกท่ีต้ังแคมปพักกันอยูในขณะนี้ ซ่ึงหางออกไปไมไกลนักราวกับสัตวอะไรชนิดหนึ่ง ลงไปเกลือกปลักเลน คร้ังแลวก็เงียบหายไป “หมู!” ไชยยนัตกระซิบ “อาจเปนสมเสร็จ” เชษฐาแยงแลวตางก็มองไปทางพรานใหญเปนตาเดยีว เหมือนจะขอความเห็น รพินทรกัดริมฝปาก ตะแคงหูจับเสียงอยางระมัดระวัง สีหนาของพรานใหญมีแววฉงนกงัขาอยางไรพกิล คณะนายจางท้ังสามก็ขยับลุกข้ึนจากการนอนพักกนัอยูอยางผอนอารมณนั้น พรอมกันหมดโดยเงียบกริบ อึดใจใหญตอมาเสียงแผวเบานั้นกแ็ววดังมาอีก แตในคราวนี้มันดังแปลกออกไป เชษฐากับไชยยนัตกะพริบตาถ่ีๆ หนัไปมองหนากันเองแลวเปล่ียนไปจองรพินทรอีกคร้ัง “เหมือนใครมาวิดน้ําอยูในหนอง” หัวหนาคณะเดินทางกระซิบเบาท่ีสุด จริงตามท่ีเชษฐาพูด เสียงนัน้เปนเสียงเหมือนใครเอาพวย หรือภาชนะอะไรสักอยางหนึ่ง วักน้ําในแองข้ึนสาด เสียงดงัซาๆ อยูเปนจังหวะสม่ําเสมอ จะวาเปนการดําผุดดําวายของสมเสร็จ หรือการพลิกตัวเกลือกปลักของหมูปาก็ใชท่ี แงซายกับเกิดก็ผุดลุกข้ึนยืนในบัดนัน้ ราวกับนดักันไว แตพรานใหญโบกมือเปนสัญญาณใหท้ังสองนิ่งเฉยไวกอน แลวหันมาทางคณะนายจางพูดดวยอาการยิ้มๆ สีหนาไมมีแววตื่นเตนใดๆ ท้ังส้ิน “ฟงใหดีซิครับ แลวลองทายใหมวา มันเปนเสียงอะไร ขณะนี้เกดิกับแงซายรูแลว”


590

นายจางท้ังสามยิ่งงงจัด “ชางมันมาสูบน้ําพนเลนกระมัง มายก็เจาหมีควาย” ดารินพยายามเดา พรานใหญส่ันศีรษะ หวัเราะเบาๆ “ตามผมมาซิครับ แลวจะไดเห็น ถาพวกคุณเคยไดยนิไดฟงมากอน พอเห็นเขากจ็ะรองออกมาวา ‘ออ’ แตถาไมเคยรูมากอนเลยก็อาจงงไปทีเดยีว” คําพูดเปนปริศนาของจอมพราน ทําใหคณะนายจางยิ่งเต็มไปดวยความต่ืนเตนกระหายท่ีจะรู ท้ังหมดฉวยปนลุกข้ึนในทันที รพินทรพยักหนากับแงซายและเกดิ... ท้ังหมดยองดวยฝเทาแผวเบา ออมหลังกอรวกแลวเดินไปตามดานเล็กๆ ซ่ึงเทลาดไปสูแองน้ํา ในระหวางโขดหินท่ีงอกอยูสลับซับซอน โดยการนําของพรานใหญ ตางมีไฟฉายพรอมอยูในมือทุกคน แตปลอยใหรพินทรฉายไฟนําทางแตเพยีงดวงเดยีว ซ่ึงเขากดตํ่าจํากัดลําแสงเฉพาะสองใหเหน็ทางเดินเทานั้น เสียงวิดน้ําซาๆ นั้น ยังคงดงัอยูเปนจังหวะ และยิ่งไดยนิชัดเจนข้ึนทุกขณะ เม่ือตางเดินเลาะพงไมเขามาใกลแองน้ํานั้น จนกระท่ังเม่ือรพินทรหยุดเดนิ ก็รูสึกเหมือนกับวาเสียงวิดน้ําจะดงัอยูเบ้ืองหนา หางออกไปไมเกิน 15 กาวนัน่เอง ปนไปกบัเสียงปลาท่ีแตกต่ืนดิน้อยูโผงผางในหนองน้ํา จอมพรานสาดลําไฟฉายไปยังตําแหนงท่ีมาของเสียงในทันทีนั้น จากลําแสงของไฟลาสัตวแปดทอน ส่ิงกลมยาวของอะไรชนิดหนึ่ง มองเห็นชัดอยูในระหวางตนไมสองตนเหนือแองน้ํา แสงไฟกระทบเกล็ดผิวอันมีสีเหลืองสลับดําแดงแลเปนมันระยับ ลําตัวของมันอวบใหญขนาดทอนขาออน ปลายดานหนึ่งโยงไปรัดอยูกับกิ่งมะคา อีกขางหนึง่พันอยูกับกิ่งสยา ทอดลําตัวสวนกลางอันยาวเหยยีดเหมือนเชือกตกทองชาง หรือชิงชา หลอนลงมายังบริเวณแองน้ําแคบๆ ตอนหนึ่ง ซ่ึงมีอาณาเขตติดตออยูกับแองน้ํากวางใหญ โดยมีรากไทรใหญขวางกั้นเปนทํานบแบงออกเปนสองตอน เจาส่ิงนั้นเทาท่ีเห็นอยูในขณะนี้ มันกําลังโยนตัวแกวงไกวไมผิดอะไรกับเปลญวน ทุกคร้ังท่ีมันแกวงลําตัวนัน้ จะกวาดเอาน้าํจากแองเล็ก ใหกระจายพนทํานบรากไทรหลนเขาไปในบริเวณแองกวาง เปนไปในลักษณะเหมือนวิดน้ํานั่นเอง แมกระท่ังไฟฉายกราดจับไปในขณะน้ีมันก็ยังแกวงวดิน้ําอยูโครมๆ เปนจังหวะ น้ําในแองเล็กมีระดับเหลืออยูสูงเพียงคืบเศษๆ เทานั้น และขุนคล่ักเพราะการแกวงลําตัววิดของมัน “งูเหลือม!” เสียงไชยยันตอุทานออกมาอยางอัศจรรยใจ “เอะ! นั่นมันทําอะไรนะ แกวงตัววดิน้ําใหญ มันจะวดิไปทําไม ประหลาดจริง!” เชษฐาจองดวยความต่ืนเตนไมนอยไปกวาเพื่อนของเขา สวนดารินอุทานอะไรออกมาคําหนึ่ง คณะนายจางพากันจองตะลึงดอูาการกระทําอยางแปลกประหลาดของเจางูเหลือมใหญตัวนัน้


591

อยางทายอะไรไมถูก ชวยกนัสองไฟฉายจับภาพไวเปนเปาเดียว สวางจาไปท่ัวบริเวณ แตถึงกระนัน้มันก็ยังไมยอมหยุดการไกวตัวอยูเปนจังหวะสมํ่าเสมอ ไมสามารถจะกําหนดไดวาดานไหนเปนสวนหวั ดานไหนเปนทางหาง เพราะความยาวของลําตัวท่ีตระหวดัโยงพันไวยังกิง่ไมท้ังสองดาน มองเห็นเปนกอนโต คงใชแตลําตัวสวนกลางซ่ึงมีความยาวเพียงหนึง่ในสามของความยาวท้ังหมดเทานั้น เปนท่ีแกวงพัดน้ําแทนระหดั “จะเปนความโงหรือความฉลาดของมันก็ไมทราบ มันกําลังต้ังหนาต้ังตาวิดน้ําจากในแองเล็กนั่น เพือ่จะหาทางลงไปจับปลาในแองกินโดยสะดวก” พรานใหญบอก “คร้ังแรกมันคงลงไปพยายามไลจับปลาในนํ้าดูกอนแลว ตอนท่ีเราไดยินเสียงเหมือนหมูลงเกลือกปลักนะครับ ทีนี้น้าํคงมากพอท่ีทําใหมันจับปลาไมถนัด มันก็เลยเปล่ียนกลยุทธใหม เอาตัวพันกิ่งไมไวสองดาน ไกวตัววิดน้ํา จะใหน้ําแหงหรือมายก็ต้ืนลง จะไดจับปลาไดงายๆ ข้ึน” “พิสดารจริง! นี่ไองูเหลือมมันรูจักวิดน้าํเพื่อจับปลาดวยหรือนี่ ผมเพ่ิงจะเคยเห็นนี่เอง แลวก็โอโฮ! ดูซิ ตัวยังกะเสาตอมอ” ไชยยนัตครางอยางไมหายงง แลวหวัเราะต่ืนๆ ดารินก็ท่ึงไมนอยแทบไมเช่ือสายตา “พิกลอยูนะ รพินทร ผมไมเคยรูมากอนวางูเหลือมมันมีวธีิจับปลาไดแบบนี้ นี่ถาไปเจอเอาบอหรือแองใหญๆ มันมิวิดกนัเปนเดือนเปนปหรือ กวาจะไดกินปลา” เชษฐาถามตํ่าๆ ในลําคอ “มันก็ฉลาดพอตัวท่ีจะคํานวณไดเหมือนกนัครับวา ระดบัน้ําท่ีมันจะวดิเพื่อจับปลานัน้ มีอยูขนาดไหน ถาเหลือความสามารถของมัน มันก็จะไมวิด ถาเห็นวาพอจะวิดไดมันก็เอา ดูซิครับ น้ําในแองท่ีมันกําลังวิดอยูนัน่เหลืออยูอีกนิดเดยีวเทานัน้ มันวิดอยางนี้อีกสัก 2 ช่ัวโมง ก็ลงไปจับปลากินไดอยางสบายแลว รูสึกวาปลาตรงนั้นจะชุมดีเสียดวย ดิ้นกันออกพลานไป” ไชยยนัตวา หนัมาเบิกตาโตกับพรินทร “ไอเสาตอมอตัวนี้ดนัมาวดิน้ําหาปลาอยูใกลๆ ท่ีนอนของเราเสียดวย ปลาท่ีมันจะจับกินได จะมีอยูสักเทาไหรเชียว ผมวาไมคณาทองมันหรอก สําคัญอีตอนจับปลากินหมดแลว ทองยังเบาอยู เล้ือยไปพบพวกเรานอนหลับกันอยู มันจะไมเหมาะนัก หรือยังไง?” “ก็รับรองไมไดเหมือนกันแหละครับ ในขอนี้” พรานใหญบอกปนหัวเราะเบาๆ “ถาง้ันก็ปลอยไวไมได” เชษฐาบอก รพินทรหันไปพยักหนาบอกกับเกิดและแงซาย ใหดําเนนิการสําเร็จโทษเจางูเหลือมใหญตัวนั้นเสีย ท้ังสองซ่ึงก็รอคําส่ังอยูแลว ชักมีดเดินปาเลมยาวท่ีขัดหลังออกมาทันที ดารินก็รองเตือนมาเบาๆ วา


592

“ระวังหนอยนะ ตัวมันใหญเหลือเกิน ตอใหท้ังสองคนนั่นกเ็ห็นจะไมพออ่ิมมันหรอก ฉันวาจดัการมันดวยลูกปนไมดีกวาหรือ?” ประโยคหลัง แมหลอนจะพูดข้ึนเปรยๆ ก็มีความหมายไปยังรพนิทร พรานใหญพูดเรียบๆ มาโดยไมหันมาวา “เปลืองลูกปน แลวก็เสียงดังหนวกหูเปลาๆ เพียงแคดาบ เกิดกับแงซายสองคนก็ถมเถไปแลว เราคอยชวยเขาก็แลวกนั...ถาพลาด งูเหลือมไมมีพิษสงอะไรนอกจากรัดเทานัน้” ท้ังหมดชวยกนัฉายไฟใหแกท้ังสองเพ่ือใหเห็นถนดัข้ึนอีก เกิดถือดาบเดินปา ยองเขาไปทางดานท่ีมันรัดอยูกับตนมะคา อันดูเหมือนจะเปนดานศีรษะ สวนแงซายก็ปร่ีเขาไปอีกดาน ไมกี่นาทีหลังจากนั้น จากการชวยกันกระหน่ําฟนอยางรูจดุ และชํานาญของท้ังสองชวยกันคนละดาน เจางูเหลือมใหญตัวนั้นก็หมดฤทธ์ิเดช ถูกบ่ันขาดออกเปนทอน เลือดนองกอนท่ีจะทันคลายตัวจากการมัดโยงอยูกับกิ่งไมท้ังสองดาน เสร็จสรรพการสําเร็จโทษเจางูเหลือมใหญตัวนั้น ทุกคนก็กลับข้ึนมายังบริเวณที่พักตามเดิม เกิดกับแงซายชวยกันจับปลาในแองท่ีมันวดิน้ําไวกอนแลวมาได 7-8 ตัว เอาหมกโคลนโยนเขาไปเผาในกองไฟ ทุกคนรวมกนักนิปลาเผาหมกโคลนอยางสนุกสนานออกรส พอสามทุมพรานใหญก็บอกกับคณะนายจางของเขา “นอนเสียเถิดครับ เอาแรงไวสําหรับพรุงนี้ โปรดนอนหลับใหสบาย อยางเปนหวงอะไรเลย ผมรับรองความปลอดภยัใหเอง” ไชยยนัตเอาหมอนยางออกมาเปาลมแจกจายใหเชษฐากับดารินคนละใบ อากาศเย็นเยือกจนส่ันสะทาน ทุกคนไมมีผาหม นอกจากเส้ือกันหนาวแบบแจก็เกต ท่ีบรรจุใสยามหลังติดตัวมาเทานั้น ดารินแจกยาตามนสัิยปกติประจําวันของหลอนใหทุกคน แลวตางก็เขาประจําท่ีของตนเตรียมตัวนอน ซ่ึงเปนแถวหนากระดานเรียงเดีย่ว สวนศีรษะหนัเขาทางกอรวกทึบ พื้นท่ีบริเวณน้ันเทลาดนอยๆ ตามธรรมชาติอยูกอนแลว ทิศทางดานศีรษะในเวลานอนจึงสูงกวาระดับปลายเทาเล็กนอย จดัวาเปนท่ีนอนที่เหมาะยิ่ง เพราะในทันทีท่ีลืมตา ก็สามารถมองกวาดไปรอบตัวอยางสะดวก โดยไมจําเปนตองผงกคอหรือขยบัเขยื้อนลุกข้ึน เชษฐากับไชยยันตตรวจดูความเรียบรอยของไรเฟลประจําตัวอีกคร้ัง พรอมกับไฟฉาย แลววางขวางไวบนดานศีรษะในระยะท่ีสามารถจะเอ้ือมหยิบไดในฉับพลัน ไมขลุกขลัก สวนปนส้ันนั้นไมมีใครถอดออกจากเอว หวัหนาคณะเดินทางกวาดสายตาไปรอบๆ อีกคร้ังกอนท่ีจะเอนตัวลงนอน เขาอยากจะเอยปากถามรพินทรถึงเร่ืองเวรยาม แตแลวก็ลมเลิกความต้ังใจเสีย เพราะเช่ือมืออยูเต็มเปยม ถึงอยางไรการพักแรมในคืนนี้ก็มีพรานใหญนอนเคียงขางอยูดวยท้ังคน การซักถามหรือแสดงความถ่ีถวน โดยไมจําเปนเกีย่วของกับขอกังขาระแวงภัย มันจะเทากับสําแดงความ


593

หวั่นไหวของตนเองเสียเปลาๆ หนาท่ีในการพิทักษคุมครองเปนของรพินทรอยูโดยตรงแลว เขาอาจจัดเวรยามนดัแนะกันเองในระหวางเขา เกดิ และแงซาย โดยไมจําเปนตองเกี่ยวของกับคณะนายจาง ซ่ึงควรจะถือโอกาสนอนพักกันใหมากท่ีสุด “นอนหูไวเปนพิเศษหนอยนะ ท่ีนีไ่มใชแคมปใหญของเรา” เชษฐาหนัไปเตือนเพื่อนและนองสาวเบาๆ ไชยยันตขยีก้นบุหร่ีดับลงกับพื้น แลวอาปากหาว แหงนหนามองดูหลังคาใบรวกท่ีแผปกคลุมอยูตามธรรมชาติ “ถาฝนซัดคืนนี้ ก็งามไปเทานั้น” “คงไมหรอกครับ คืนนี้ฟาโปรง” พรานใหญตอบมาหาวๆ มีเสียงพูดอะไรกันอีกคําสองคําระหวางคณะนายจางของเขา เสียงพลิกไหวตัวเพื่อจะขยับหามุมนอนใหถนัด แลวไมกี่อึดใจหลังจากนั้น ทุกส่ิงทุกอยางก็ถูกปกคลุมอยูในความเงียบของพงไพรนามรัตติกาล นอกจากสํ่าสําเนียงของดุริยางคปา ซ่ึงบรรเลงไปตามธรรมชาติปกติของมัน เย็นยะเยือกสะทานวงัเวงจับใจ รพินทรลุกข้ึน เดินไปรินกาแฟท่ีแงซายตมใสกระติก แขวนอยูท่ีหลักไมงามริมกองไฟข้ึนดื่ม แลวหยดุยืนปลอยอารมณอยูท่ีนัน่ หนัหนาออกไปยังราวปาใหญ เดือนขางข้ึนจัดลอยตวัโผลพนทิวเขาข้ึนมาแลว ทอดแสงรางๆ สองลอดใบไมลงมาจับอยูตามพืน้และพุมไมเต้ียรอบดาน เหน็เปนแถบจางๆ อยูท่ัวไป ความมืดดจุสีดาํสนิทท่ีครอบคลุมไวนับต้ังแตตะวันตกดินเร่ิมจะสดใสมีชีวิตชีวาข้ึน ไกลออกไปเบ้ืองหนาทางดานเหนือ มองเห็นเกาะละเมาะสลับไปกับทุงโลงเปนเงารางๆ อยูในรัศมีเงินยวง ประหนึ่งอสูรซ่ึงนั่งเรียงรายอยูในลักษณะตางๆ ไกลลิบออกไปอีกเทาท่ีสายตาจะสงไปไดในแสงราตรีอันอําไพนัน้ คือทิวของขุนเขาตระหงานพุงยอดข้ึนไปเสียดฟา ลมปาระรวยอยูแผวๆ กิ่งไมใบพฤกษไหวกระทบกนั มีเสียงเหมือนคนกระซิบกระซาบ ระคนไปกับสําเนียงเพรียกของลองไรเรไรปา นานๆ จะแววเสียงชางรองลอยตามลมมาจากชายเขาหางไกล กล่ินดอกไมดงโชยขจรมาอบอวล บางขณะก็เจือจาง บางขณะก็ตลบไปหมดตามทิศทางของลม เคลามาดวยไอละอองหมอกและน้าํคาง มันเปนคืนท่ีรบกวนอารมณอยางประหลาดลํ้า รพินทร ไพรวัลย ครุนคิดตรองหาสาเหตุแลวกห็งุดหงิดตัวเอง มีเสียงกร๊ิก ดงัใกลๆ ตัวข้ึนทางเบ้ืองหลัง พรอมกับเปลวไฟดับพรึบเบาๆ นั่นเปนเสียงไลทเตอรแบบ ‘ซิปโป’ จากมือคนใดคนหนึ่งในคณะนายจางของเขาแนนอน “คุณชายหรือครับ?” ถามมาเบาๆ โดยไมหันหนา “รูอยูแลว แตกแ็กลงถามไปง้ันเอง!”


594

เสียงเบาเหมือนกระซิบดังตอบมา พรานใหญยกถวยกาแฟข้ึนจิบอีกคร้ัง โดยไมหันหนากลับมาเชนกัน “ฝเทาดีเหลือเกิน ผมสาบานวาไมไดยนิเสียงแมแตนิดเดียว จนกระทั่งไดยนิเสียงไลทเตอร ถาเปนเสือ ปานนี้รพินทร ไพรวัลย กค็งหนังหวัถลกไปแลว” “อาจจะรายยิ่งกวาเสือกไ็ดนะ” “ทราบมานานแลว ต้ังแตเหน็หนาคร้ังแรกทีเดยีวแหละ” “ทําไม ฉันเปนพิษเปนภยัตอคุณมากนกัหรือ?” “ในดานหัวใจ-ยุง! ในดานอารมณ-พร่ัน! ในดานภาระรับผิดชอบ-หนกั!” “ตองการคําอธิบายใหชัดสักหนอยเกีย่วกบั ‘ยุง’ และ ‘พร่ัน’” “ไมมีคําอธิบาย!” เงาโปรง งามเหมือนนางไมจําแลง กาวลํ้าจากเบ้ืองหลังของเขา เฉียดไหลไปหยุดยนือยูเบ้ืองหนา ทอดสายตากราดแลไปในความเรืองของแสงจันทรท่ีฉาบปา สูดลมหายใจลึก “พระจันทรเพิง่ข้ึน ปาคืนนี้สวยเหลือเกิน” เปนเสียงท่ีเหมือนกับจะรําพึง “ขณะน้ีเปนเวลานอน ไมใชเวลาชมปาในแสงจันทร!” “จะมีลูกจางท่ีไหนในโลกนีอี้กไหมนะ ท่ีใชวาจาเปนการออกคําส่ังบีบบังคับนายจางอยูเปนประจําเชนนี”้ “แนะนําไมใชออกคําส่ังบีบบังคับ และถึงแมจะเปนลูกจาง ก็ถูกจางมาอยูในฐานะคลายๆ ครูผูฝกสอน ถาลูกศิษยผูเปนนายจางอวดดีกับครูผูเปนลูกจาง ก็ไมจําเปนจะตองจางครูมาใหเสียเงินเสียเวลา” “คิดวาจะเปนครูไปเสียทุกอยางง้ันหรือ?” “ทุกอยาง อันเกี่ยวกับปา” “แตฉันไมใชเด็กทารกอมมือนะ” “แตก็เปนผูหญิงท่ีเอาแตใจ หนักยิ่งกวาทารกอมมือเสียอีก” หลอนหัวเราะ “นานๆ ไป ฉันชาชินกับวาจากาวราวสามหาวของคุณจนเหน็เปนเร่ืองขบขันไปเสียแลวละ” “ก็คงจะพอๆ กับความชาชินของผม เกี่ยวกับเร่ืองอวดดีเอาแตใจตัวเองของคุณหญิงนั่นแหละ” ตางามคูนั้นหร่ีลง เงยหนาข้ึนสูดรับกับลมเย็นเยือกท่ีพดัมาแผวๆ ไมสนใจจริงจังกับการโตตอบนัก ผิดไปจากทุกคร้ัง “ไดกล่ินอะไรหรือเปลา? หอมๆ หวานๆ อยางไรบอกไมถูก”


595

หลอนเปรย พยายามสูดกล่ินอันหอมซานท่ีลอยมาจางๆ พรอมกับไอน้ําคางนั้น พรานใหญไมตอบ แตเดนิสวบๆ ตรงเขาไปท่ีพงรกดานหนึ่งไมหางออกไปนัก ใชไฟฉายสองเด็ดดอกไมปาท่ีชูชอขางสลางชนิดหนึ่งมาสองสามชอ แลวนํากลับมายื่นสงใหหญิงสาวโดยไมพูดอะไร ดารินหอปากเบิกตาโตอยางดีใจ รับมายกขึ้นสูดกล่ินแลวหัวเราะออกมา เขาเห็นความงามอันแจมใสของใบหนานั้นเปนคร้ังแรก...มันเปนไปตามธรรมชาติของเพศแทจริง! “อูว! หอมจัง ขอบใจมากนายพราน ดอกอะไรนี่ ใชแลวมันเปนกล่ินท่ีลอยมากับลมในขณะน้ี” “คุณหญิงไมรูหรอกหรือ วาดอกอะไร?” “ฉันเปนหมอกับนักมานุษยวิทยาไมใชนกัพฤกษศาสตร” “พิจารณาดดูอกของมัน กล่ินของมัน แลวลองทาย” หลอนกระพริบตาถ่ี จองมองดูดอกสีขาวเล็กๆ กลีบช้ันเดียวคอนขางแข็ง ปลายกลีบเรียวแหลมเหลานัน้ แลวยกข้ึนดมอีก “เอะ! ทําทาจะคลายๆ มะลินะ กล่ินก็ละมายกัน เวนไวแตหอมหวานและฉุนกวา กลีบก็เรียวเล็กกวา” “มะลิปา!” เปนคําบอกส้ันๆ “นี่นะเหรอ มะลิปา...” ดารินรองเบาๆ หัวเราะเสียงใสสดช่ืน ประคองข้ึนดมแลวดมอีกอยูเชนนั้น “ไดยินแตช่ือ เพิ่งจะเคยเห็นนี่เอง นารักจัง แตแปลกนะ กล่ินของมันลึกลับ และรุนแรงอยางไรบอกไมถูก ผิดกับพวกมะลิบานท่ีหอมสุภาพเยือกเย็น” “ของปาทุกชนิดก็มักจะเปนอยางนี ้แมแตพวกดอกไม ถาสนใจกับกล่ินดอกไมปา พรุงนี้ตอนใกลๆ รุง เร่ือยไปจนกระท่ังแดดสาย ในดงนี้จะตลบอบอวลไปหมดดวยกล่ินของดอกไมอีกชนิดหนึ่ง ไอน้ําคาง ละอองหมอก อากาศในยามเชาและแสงแดดออนๆ ระคนไปกับเสียงนกรอง กล่ินดอกไมชนิดนีแ้ทบจะทาํใหลืมโลกอารยธรรมหมดส้ิน คุณหญิงจะรูสึกอยางนั้นหรือเปลาไมทราบ แตผมคลุกคลีจําเจกับมันมาแตไหนแตไร และท้ิงมันไปไมได” ตาวาววามของหลอนเปนประกาย “ดอกอะไร?” “ชาวปาเขาเรียกกันวา ‘ดอกปด’ แตชาวเมืองดูเหมือนจะเรียกวารสสุคนธ รูจักหรือเปลาครับ?” หลอนส่ันศีรษะ หวัเราะออกมานอยๆ สีหนาแชมช่ืนเปนสุข “เคยไดยินแตช่ือเหมือนกนั แตไมเคยเหน็หรอก ชีวิตของฉันสวนมากอยูในตางประเทศเสียจนแทบจะไมคอยรูจักอะไรในบานเมืองของเราเหมือนคนอ่ืนๆ เขา”


596

“ดอกปด หรือดอกรสสุคนธ เปนพวกไมเล้ือย ลําตนเปนเถาคลายๆ เถาวัลย ชอบข้ึนพันอยูตามพุมไม ใบเล็กๆ สากเหมือนใบขอย ลักษณะดอกคลายๆ ดอกกระถิน จะหอมมากในเวลาเชา กล่ินของมันสมควรท่ีจะอาบชโลมอยูในปามากกวาท่ีจะไปสงกล่ินอยูในเมือง ซ่ึงเต็มไปดวยแสงสี และตามปกติชาวเมืองก็ไมคอยนิยมปลูกนัก เขาถือเปนดอกไมปาโดยตรง พรุงนีเ้ชา คุณหญิงก็คงไดกล่ินฟุงไปหมด” ม.ร.ว.สาวคนสวยพยักหนาชาๆ อารมณระร่ืนของหลอนงามพิศวง ผิดกันไปเปนตรงขามกับทวงทาอันเคยกราวกระดาง นาเสียดายท่ีลักษณะชนิดนีข้องหลอน จะเห็นไดนานๆ คร้ังเทานั้น “ความจริงปามันมีเสนห อาถรรพณอยูในตัวไมใชนอยทีเดียวนะ สังเกตมานานแลวใครก็ตามท่ีเคยมาเท่ียวปามาแลว จะตองหาโอกาสกลับไปพบกับมันใหไดอีก คร้ังแลวคร้ังเลาแมกระท่ังตัวฉันเองกเ็หมือนกัน ถึงจะไมชํานาญในเรื่องปา ฉันก็เคยผานมาบางแลวอยางท่ีเคยบอก เวนไวแตมันไมเหมือนคร้ังนี้เทานั้น วาแตคุณเถอะ?” “ทําไมหรือครับ?” “จะฝงชีวิตอยูในปาดงพงไพรเชนนี้ตลอดไปง้ันหรือ?” “ปาดงพงไพร เปนบานของผม” “ไมคิดท่ีจะไปใชชีวิตอยูในเมืองเลย ในอนาคตขางหนา!” พรานใหญยิ้ม สีหนากรานเกรียมเครงขรึมอยูตลอดเวลานั้นมีแววออนหวานนาดูข้ึน ในสายตาของหลอน หลอนเองก็เชนกนั คิดอยูวา...ถาบุรุษผูนี้จะปฏิบัติตนใหเปนคนยิม้งายสักหนอย ความหงุดหงดิขุนมัวและคอยขวางของหลอนก็คงจะหมดส้ินไป “อนาคตเปนส่ิงมองไมเห็นครับ คุณหญิง ไมมีใครทํานายอนาคตไดถูก แตสําหรับในดานความคิดและเช่ือม่ันของผมเองนั้น ผมแนใจวาผมคงจะหมกตัวอยูในปาเชนนีไ้ปจนตาย” ดารินเลิกค้ิวนอยๆ ยักไหล พูดลอยๆ “นาเสียดายวิชาความรูนะ เสียแรงรํ่าเรียนมาสูง ใหมันมาไรประโยชนคุณคาอยูในปาดงนี่เอง” “อุดมคติและแนวทางดําเนินชีวิตของคนเราแตละคนไมเหมือนกนัหรอกครับ ทุกส่ิงทุกอยางมันข้ึนอยูกับความพอใจเฉพาะตัวเปนหลักใหญ” หลอนยิ้มมุมปาก มีแววไวตัวนิดๆ “จริงนะ อยางฉันเหมือนกัน ชอบปา แตชอบเฉพาะการทองเท่ียวช่ัวขณะเทานั้น ถาใหอยูประจําคงแทบเปนบาตาย...” แลวกก็วาดสายตาไปรอบๆ หัวเราะออกมาอีกคร้ัง “อากาศท่ีนี่ ดีกวาโปงน้ํารอนท่ีเราต้ังแคมปกันเม่ือคืนวานมาก ถาเราอยูกันเปนแคมปใหญ ลูกหาบกองเกวียนครบ ฉันคงจะหลับอยางสบายทีเดียว นี่พอลืมตาข้ึน ก็มองเห็นปาแวดลอม


597

อยูแคปลายจมูกนี่เอง หวาดเสียวต่ืนเตนดพีิลึก แตเช่ือวาอีกหนอยคงชินไปเอง ดีเหมือนกนั สนุกกวานอนบนเตียงสนามในเต็นทท่ีแวดลอมไปดวยลูกหาบมากๆ เสียอีก” “รูสึกหรือเปลาในขอท่ีวา รูยงัง้ีไมมาดวย นอนท่ีแคมปใหญยังจะดีกวา” “เปลาเลย เอ...จะพดูหวานลอมเพ่ือหาทางกีดกนักําจดัฉันอีกหรือนี”่ “ลําบากไหมครับ วันนี้?” “ลําบากแตทนไดอยางสบายๆ” “เดินเหนื่อยท้ังวัน กินขาวริมกองไฟ นอนกับพื้นกลางดิน ไมมีการอาบน้ําแปรงฟน คืบก็ปา ศอกก็ปาพอๆ กับทหารในสนามรบ” “มาพูดรบกวนประสาท ทําลายความมานะพยายามกันอยูแบบนีเ้พื่อประสงคอะไร ตรงขาม ควรจะชวยใหฉันเคยชินทรหดอดทนกับภาวะเชนนีข้ึ้นไปอีก เพราะถึงอยางไร ฉันก็รวมทางมากับคณะดวยแลว โดยไมมีวันหนัหลังกลับหรือยี่หระอะไรทั้งส้ิน ถามจริงๆ เถอะ ในสายตาของคุณฉันเปราะนักหรือ?” พรานใหญกมศีรษะคํานับ “อกสามศอกเราดีๆ คนหนึง่ทีเดียวครับ ผมยอมรับนับถือจากใจจริง ไมเช่ือมากอนวาคุณหญิงจะสมบุกสมบันกับพวกเราไดอยางเคียงบาเคียงไหลเชนนี้ เหน็แลวอดสงสารไมได” “อยากจะพูดวาเห็นแลวอดทุเรศไมไดอยางนั้นกระมัง” “อยาแปลความบริสุทธ์ิใจของผมไปในทางรายซิครับคุณหญิง โปรดไปนอนเสียดีกวา พรุงนี้จะไดมีแรงเดิน หลักของนักเดนิปาท่ีดีก็คือ พยายามกินใหไดเม่ือถึงเวลากิน พยายามนอนใหหลับเม่ือถึงเวลานอน แตท้ังกินและนอนตองระวังตัวไวทุกขณะเทานัน้” “เอาละ ฉันจะเช่ือคุณ แตกลัวจะนอนไมหลับไดงายๆ นะซิ และหวังวาคงจะไมเห็นหรือไดยนิอะไรพสิดารๆ เหมือนตอนท่ีนั่งหางกับคุณอีกนะ” “ลืมคาถามหานางไมท่ีผมใหไวคืนนั้นเสียแลวหรือ มันจะชวยคุณหญิงทุกคร้ังไปแหละ เวลาใดก็ตามที่รูสึกวาประสาทจะไมปกติในปา อยางนอยก็คิดอุนใจไวเถิดวา คุณชาย คุณไชยยันต ผม เกิด และแงซาย อยูแวดลอมคุณหญิงอีกต้ัง 5 คน” หลอนหัวเราะอยางขันๆ ในตัวเอง เพราะรูวาพรานใหญอานความรูสึกของหลอนถูก ไมกลาวเชนไรอีก หมุนตัวกลับชาๆ เดินตรงไปยังท่ีของหลอนซ่ึงเปนชองวาง ขนาบอยูในระหวางเชษฐาและไชยยันต ทรุดตัวนั่ง รูดซิปแจก็เกตข้ึนมาติดลําคอ แลวเอนตัวลงนอนใชหมวกครอบปดหนาไว จอมพรานยังคงยืนนิ่งอยูกับท่ีอีกครูใหญ ก็เดินมาทีก่องไฟทางดานปลายเทาของคณะนายจาง ซ่ึงมีแงซายนอนคูตัวหนนุยามเคร่ืองหลัง เอาผาขาวมาหมตัวอยู เขากําหนดเวรยามไวเรียบรอยแลว ตัวเขาเอง แงซาย และเกดิจะผลัดกันอยูยามคนละ 3 ช่ัวโมง ยามแรกนี้เปนของเกิดไป


598

จนกระท่ังถึงเท่ียงคืน ยามสองเปนของเขาไปจนถึงตีสาม และยามสุดทายจนถึงสวางเปนหนาท่ีของแงซาย ขณะน้ีเปนยามแรกของเกิด หนุมกะเหร่ียงพเนจร ลมตัวนอนกอนคณะนายจางเสียดวยซํ้า เตรียมตัวไวสําหรับรับยามสุดทายตามหนาท่ี พรานใหญมาหยุดยืนดอูยูท่ีรางนั้นเงียบๆ เห็นหลับตานิ่งในลักษณะหลับสนทิ ก็โยนกิ่งไมแหงอันเล็กขนาดนิว้กอย ไปตกอยูบนพืน้ทางดานเหนือศีรษะหางออกไปประมาณศอกเศษ เสียงกิ่งไมเล็กๆ อันนั้นหลนลงกระทบพื้นเบาแสนเบา เปลือกตาของรางนั้นคอยๆ เผยอเปดข้ึนในลักษณะหร่ี จนรพินทรผูเฝาสํารวจดูอาการอยูก็แทบจะไมเหน็ นอกจากจะสังเกตไดจากขนตายาวท่ีส่ันกระดกินอยๆ เทานั้น และก็คงเปดแคบอยูในลักษณะเชนนั้นดูผาดๆ เหมือนจะหลับธรรมดา จอมพรานซอนยิม้ เจากะเหรี่ยงผูลึกลับ อดีตนายทหารกองโจรผูนี้มันชาติเสือซอนคมรายกาจทีเดียว การทดสอบเพื่อพิสูจนดูวา หมอนี่นอนไวขนาดไหนปรากฏชัดออกมาเปนผลนาพอใจ และท่ีอดขําระคนหงุดหงดิไมไดก็คือ ท้ังๆ ท่ีหมอรูสึกตัวแลว แทนท่ีจะลืมตาขึ้นเปนสัญญาณใหเขารูชัด หมอกลับทําเปนนอนหร่ีตาแคบนิดเดยีว ทําทีประหนึ่งหลับอยูเชนนั้น อดีตเสือรายแหงกองโจรกะเหร่ียง กับอดตีจอมสมิงแหงกองตาํรวจตระเวนชายแดนไทย ยอมทันกันอยูเสมอ! รพินทรใชปลายรองเทาคอมแบ็ต สะกิดเข่ียคอนขางแรงท่ีหวัเขา แงซายจึงสะดุงลืมตาโพลงเหมือนจะเพ่ิงรูสึกตัวต่ืนผุดลุกข้ึนนั่งถามโดยเร็ววา “ผูกองปลุกผม?” จอมพรานหวัเราะหึๆ “เทาแลวเทารอดฉันก็ยังดูแกไมออก แงซาย แกเปนส่ิงลึกลับพอๆ กับเทือกเขาพระศิวะ!” เขาพูดตํ่าๆ แลวก็เดนิตรงไปท่ีเกิด ผูนั่งมวนบุหร่ีใบตองแหงอยู ส่ังความอะไรสองสามคํา จากนัน้ก็เดินมายังท่ีนอนของเขา อันชิดอยูกับเชษฐา ลมตัวลงนอนแลวหลับไปอยางงายๆ ตามนิสัยเคยชิน มาต่ืนข้ึนอีกคร้ัง เม่ือเกิดเปนคนมาสะกิดปลุกผลัดยามสอง สํารวจดูกองไฟ เห็นเรียบรอยดีอยูท้ังสามกอง กเ็อนตัวลงนอนตอ หลับตาพกัแตบังคับใหประสาทต่ืนพรอม ฟงเสียงดูรูสึกวาเชษฐากับไชยยันตจะหลับไดดีตามสภาพ ไมเดอืดรอนอนาทรอะไรนัก ในการท่ีมานอนอยูกับพื้นดนิแข็งๆ ท่ีมีผาพลาสตกิปูรองเพียงผืนเดยีว และทามกลางอากาศอันหนาวเยน็จับกระดกู นานๆ จะมีเสียงขยับตัวสักคร้ัง สวนดารินผูนอนอยูตรงกลาง พลิกตัวอยูบอยๆ เวลาผานไป ในลักษณะเคล้ิมๆ คร่ึงหลับคร่ึงต่ืน...โสตประสาทสําเหนียกเสียงกิ่งไมหัก และเสียงย่ําใบไมกรอบแกรบอยางแผวเบา มันดังๆ หายๆ อยูเปนระยะ ใกลเขามาทางจอมปลวกเยื้องปลายเทาดานซายอันเปนดานท่ีเขานอนอยูริมสุด หางออกไปประมาณ 20 กาว


599

นิทรารมณอันกําลังจะยางเขาครอบคลุม ก็ถูกขจัดหายไปในบัดนั้น ประสาทหูต่ืนพรอม มานตาขยายข้ึน ขณะนั้นกองไฟถูกไฟกินจนกระท่ังปลายทอนไมท่ีติดไฟแดงท้ังแปดดานของไฟรุงผละแยกหางออกจากกัน มีแตควันกรุนๆ และถานมอดแดง เสียงเหยยีบกิ่งไมล่ันใกลเขามาเปนลําดับ ในฉากความมืดทะมึนอันคลุมเครือนั้น พอจะขยบัตัว ฝามือของเชษฐาก็เขยาเบาๆ มาท่ีตนแขนของเขา หวัหนาคณะเดินทางนอนไวเอาเร่ืองทีเดยีว แสดงวารูสึกตัวและกําลังผิดปกติอยูในเสียงนั้นอยูเหมือนกนั ท้ังๆ ท่ีเขาก็รูสึกวาเชษฐานอนหลับอยูแทๆ พรานใหญบีบมือตอบเปนความหมายวารูสึกตัวแลว พลางเอ้ือมมือไปหยบิไฟฉาย ในขณะท่ีหวัหนาคณะเดินทางควาไรเฟลหัวนอนปลดเซฟออก “ถาจะเสือ” ราชสกุลหนุมกระซิบกับเขาเบาท่ีสุด ยกปนข้ึนประทับบาเตรียมพรอม มองจองไปยงัเงามืดอันเปนท่ีมาของเสียงนั้น เสียงแกรกกราก แสกสาก เร่ิมดังข้ึนอีกในความเงียบ ไดยินอยางถนดั “นาจะเปนหมีมากกวาครับ เพราะมันเดินลากๆ” จอมพรานกระซิบตอบ แลวยกไฟฉายข้ึน “เอาละครับ ระวังใหดี ผมจะฉายให” “โอเค!” รพินทรสาดแสงไฟแปดทอนข้ึนสูง แลวฟาดตํ่าลงมายงัตําแหนงท่ีไดยินเสียงยองเหยียบใบไมนั้นทันที เชษฐาก็เล็งตามแสงไฟน้ิวแตะรออยูท่ีไก แตแลวท้ังสองก็เต็มไปดวยความงุนงง เพราะไมปรากฏวามีดวงตาสะทอนแสงคูใดสองตอบมาใหเห็นเลย พรานใหญกราดลําไฟฉายอยางรวดเร็วไปมา ก็ไมพบตาคูใดท้ังส้ิน “ถามันจะไหวทัน หลบเสียกอนแลวละครับ” พรินทรแผวเสียงกระซิบเชนเดิม แลวท้ังสองก็คอยๆ ผุดลุกข้ึนยืนพรอมกัน สืบเทาเตรียมพรอมออกจากบริเวณที่นอน สาดแสงไฟคนหาไปรอบๆ อึดใจนั้นเองไฟฉายอีกส่ีดวงจากมือของไชยยนัต ดาริน เกดิ และแงซาย ก็สาดประสานกราดสายอยูไปมา แสดงวาท้ังส่ีจับส่ิงผิดปกตินี้ไดไลเล่ียกนั หรืออยางนอยก็อาจรูสึกตัวตอนท่ีเชษฐากับรพินทรผุดลุกข้ึน แตไมปรากฏวาไฟฉายดวงใด คนพบเปาหมายอะไรท้ังส้ิน นอกจากสุมทุมพุมพฤกษ ท้ังหมดลุกข้ึนยืนเงียบๆ เต็มบริเวณแคมปพัก ปนพรอมอยูในมือ เชษฐากับรพนิทร ยองเดนิลํ้าหนาเขาไปในดงรวก และพงหนาม ทันใดนัน้เอง กต็องสะดุงข้ึนท้ังตัว เพราะเสียงสวบๆ ดังข้ึนอยางจูโจม มันดังอยูในพงริมจอมปลวกเบ้ืองหนา หางกนัแคสามวานั่นเอง เชษฐาขยับจะล่ันไกโดยสัญชาตญาณ แตพรานใหญรองหามข้ึนโดยเร็ว “อยายิงครับ!” เชษฐาชะงักไวไดอยางหวุดหวิด ท้ังๆ ท่ียังไมสามารถเขาใจคําหามของพรานใหญไดในขณะน้ัน ขณะเดียวกนักย็งัมองไมเห็นเปาหมายใดท้ังส้ิน นอกจากเสียงเคล่ือนไหวท่ีดังอยูนั้น


600

รพินทรกาวลุยในพง สองไฟแหวกหาอะไรอยูครูหนึ่ง อึดใจเดยีวกก็มลงควาหางของเจาสัตวชนิดหนึ่ง ซ่ึงขณะนี้ขดมวนตัวเปนกอนกลมอยูภายในหนังอันเปนเกล็ดแข็ง ชูข้ึนใหทุกคนเห็น “โธ! ไอเวรล่ินนี่เอง ใจหายหมด!” หัวหนาคณะเดินทางครางออกมา พรอมกับถอนหายใจเฮือกอยางโลงอก ลดปนลง ไชยยันตกับดารินซ่ึงถือไรเฟลคุมเชิงพรอมอยูในขณะน้ี ก็คลายความตึงเครียดในทางประสาทลงดวย บนกันพึม พรานใหญหิว้หางตัวล่ินหรือนิ่ม นํามาวางไวใหทุกคนเหน็ชัดริมกองไฟ ซ่ึงขณะนี้เกิดกับแงซายชวยกันซุนเช้ือใหติดคุกข้ึนตามเดิม ท้ังหมดตาสวางข้ึนดวยเหตุการณอันชวนต่ืนเตนนัน้ “ตอนท่ีมันสวบสาบคร้ังหลังสุด ใกลกับท่ีเรายืนอยูนิดเดียวตรงนั้น ผมนึกวามันคงเผนเขาควาคอเราสองคนแลว ไมคุณก็ผม ใจตกลงไปอยูท่ีตาตุม” เชษฐาพูดอยางขันๆ โคลงหัวดกิๆ เม่ือมายืนพจิารณาดูเจาสัตวลักษณะคลายตะกวดตัวนั้น” “ทีแรกผมก็เขาใจอยางเดียวกับคุณชายเหมือนกัน ไดยนิเสียงมันเดิน คิดวาถาไมไอลายก็หมีแนๆ แตแลวก็คิดวาหมีมากกวา เพราะมันเดินลากแสกๆ ไปกับพืน้ ถาเสือจะยองกริบ มีเสียงเฉพาะเวลาท่ีมันวางเทาแตละขางลงเทานัน้ แตฉายไฟไมพบ ผมก็แนใจวามันไมใชสัตวใหญ ถาเสือนะหรือครับ ตอนท่ีผมกับคุณชายเดินไปใกลมันแคนัน้ ไมใครก็ใครคงถูกขย้ําคอเขาแลว” “ระยําจริง ทําเอาเสียเสนกันไปหมด กําลังนอนหลับเพลินๆ” ไชยยนัตสบถออกมา จุปากล่ัน “วาแตแกรูสึกตัวตอนไหน?” เชษฐาหนัไปถามยิ้มๆ “ฉันไมไดยินเสียงอะไรหรอกกําลังหลับสนิท นอยสะกิดปลุก พอลืมตาข้ึนมาก็เห็น รพินทรถือไฟฉาย แกถือปน กําลังเดินยองกันอยูท่ีโคนรวกโนน ก็เลยเผนข้ึน” “แลวนอยละ?” “นอยนอนไมคอยหลับนักหรอกคะ รูสึกตัวตอนพีใ่หญขยับตัวลุกข้ึนก็เลยสะกิดไชยยนัต พอดีเกดิกับแงซายต่ืนข้ึนพรอมกัน” หลอนตอบพี่ชาย หางเสียงนัน้แสดงอาการต่ืนเตนเล็กนอย “ดีเหมือนกัน ไอล่ินเจากรรมตัวนี้มันชวยมาเปนสัญญาณฝกซอมทดสอบประสาทของพวกเรา ทุกคนรูสึกตัวกนัไดไวดีมาก” หัวหนาคณะเดินทางเอยอยางพอใจ “วาแตตัวนิ่มนีเ่ถอะ จะทํายังไง?” ไชยยนัตบุยปากถาม “ปลอยมันไปเถอะ อยาไปทําอะไรมันนะ” ดารินรีบบอกมาโดยเร็ว


601

“ผมก็ต้ังใจวาจะปลอยมันไปเหมือนกนั แตสําหรับคืนนี้ ตองขอผูกมันไวท่ีนี่กอน รุงเชาคอยปลอยมันไป ขืนปลอยตอนน้ีมันก็ไปเดินทําเสียงแสกสากอยูใกลท่ีพักของเรา ทําใหประสาทเสียกันอีก” พรานใหญบอก แลวก็ส่ังเกดิใหเอาเชือกผูกตัวล่ินมัดท้ิงไวขางๆ กองไฟ ซ่ึงยังขดตัวกลมซอนหัวไวภายในวงขดอยูเชนนั้น “ไอตัวชนิดนีม้ันหากนิกลางคืนเหรอ รูปรางก็พิกล เหมือนสัตวสมัยโลกลานป” “ครับ ผมเขาใจวามันคงจะเดินมาขุดจอมปลวกน่ันหาตัวมดปลวกกิน มันเปนสัตวกนิมดโดยเฉพาะ” พูดกันอีกสองสามคํา เขาก็บอกใหทุกคนนอนตามเดมิ ตนเองนัง่สูบบุหร่ีอยูท่ีตอไม เพราะยังอยูในระยะยามของเขา เหตุการณผานไปอยางปกติ ปาเร่ิมเงียบสงัด ไมไดยนิเสียงรองชุกชุมเหมือนตอนหัวค่ําอีก ทุกคนเขาภวังคหลับตอไปดวยความออนเพลีย และรางกายตองการพัก พอตีสามรพินทรก็เดินไปยังรางของแงซายท่ีนอนขดอยู เพื่อจะปลุกข้ึนอยูยามผลัดสุด –ทายรับตอจากเขา ทันทีท่ีเดนิเขามาถึง หนุมพเนจรก็ลุกข้ึนนั่งโดยไมจําเปนตองปลุก ดูไมออกวาหมอกําหนดเวลาต่ืนเตรียมพรอมเพ่ือรับเวรยามจากเขาอยูกอนแลว หรือวาต่ืนข้ึนเพราะประสาทหูอันวองไวขณะท่ีเขาเดนิเขามา “ผูกองไปนอนเถิดครับ” เสียงหาวมีกังวานนัน้ บอกมาเบาๆ “ระวังไฟทุกกองอยาใหมอด แลวแกจะนอนก็ได แตตองต่ืนใหทันตอเหตุรายถามันจะเกิดมีข้ึน!” ส่ังแลวพรานใหญก็ผละไปนอน มันจะเปนเวลาสักเทาใดไมทราบได จอมพรานสํานึกตนเองอยางเลือนรางคลายๆ คนท่ีถูกผีอํา ไมแนใจวาขณะนีป้ระสาทสัมผัสเปนของเขาโดยครบถวนบริบูรณ หรือวาฝนไป พยายามเรียกช่ือตัวเอง พยายามจะกระดิกแขนขา แตมันหนักอ้ึงออนเปล้ียหมดเร่ียวแรง ประหนึ่งมีอะไรมายึดไว โสตประสาทไมไดยนิเสียงอะไร นอกจากเสียงล่ันกร่ิงของลมท่ีออกจากหูตนเอง ลมหายใจขัด สมองหนักถวงเควงควาง รพินทรพยายามเปนคร้ังสุดทาย ท่ีจะเปดเปลือกตาอันแสนหนักขึ้น มันยากเย็นเหลือประมาณ เรียกความรูสึก รวบรวมสติสัมปชัญญะเต็มท่ี พอมานตาขยายออก ส่ิงแรกท่ีเหน็ก็คือ ความมืดสนิทเหมือนปาท้ังปาจะถูกคลุมไปดวยผาสีดํา คร้ันแลว ตอมาก็ปรากฏดวงแสงอันแดงก่ํา ประดุจสีเลือด เปลงรัศมีสวางวูบเร่ือเรืองข้ึน เหมือนกระสือหรือหิ่งหอยยักษ ดวงไฟลึกลับดวงนัน้ ในขณะน้ีลอยอยูหางทางดานปลายเทาเหนือระดับพืน้ดนิประมาณ 2 เมตร


602

เขาอาปากลืมตาโพลง ประสาททุกสวนเหมือนจะถูกยึดชั่วขณะ ไมมีเสียงใดๆ หลุดลอดลําคอออกมาไดนอกจากเบิกตาจองตะลึงอยูเชนนั้น มันลอยตํ่าลงมาอีกอยางแชมชา หร่ีแสงลงจนมองเห็นเพยีงรางๆ ราวกับถานไฟ คร้ันแลวก็เปลงสวางแดงจาสลับกันอยูเปนระยะ เปนไปในลักษณะกะพริบแสงของหิ่งหอยไมมีผิด เวนแตดวงใหญกวาหลายรอยเทา และแสงท่ีเปลงออกมาเปนสีทับทิมสลับไปดวยรุงงามลานตา แลวก็ลอยลอดชายคาผาพลาสติกท่ีขึงกันน้ําคางไว ตรงเขามาท่ีรางของคณะนายจางท้ังสาม ท่ีกําลังนอนเรียงรายกนัอยู กล่ินหอมเอียนๆ เหมือนกล่ินดอกลําเจียกตลบอบอวลไปหมด รพินทรรวบรวมกําลังเทาท่ีมีอยูท้ังหมด ตะครุบปนท่ีวางอยูขางตัวข้ึนมาปลดเซฟอยางรวดเร็ว แตแลวพริบตานั้นเอง เสียงไรเฟลนัดหนึ่งก็แผดระเบิดข้ึนกึกกองทามกลางความเงียบสงดั มันดังราวกับจะถลมปา เสียงหัวกระสุนว่ิงแหวกอากาศผานศีรษะของทุกคนท่ีนอนเรียงกันอยูในขณะนี้ไปอยางหวุดหวิด ซ่ึงเปาหมายก็คงจะเปนเจาดวงไฟลึกลับดวงนั้นนั่นเอง และผูระเบิดกระสุนจะเปนใครไปไมได นอกจากแงซาย! ทันทีท่ีกัมปนาทปนดังข้ึน ไฟลึกลับดวงนั้นเปล่ียนอาการลอยเคล่ือนท่ีอยางแชมชาของมัน ซ่ึงมีทาเหมือนจะลงไปเกาะยังใครคนหน่ึงในระหวางสามคนของคณะนายจาง กลายเปนฉับไวรวดเร็วข้ึนจากเดิมเล็กนอย มันวูบไปทางดานศีรษะ ซ่ึงพบกับกอรวกท่ีสกัดเปนกําแพงไวออกไมได แลวกว็กกลับเปลงแสงวูบๆ ลอยออกไปทางดานปลายเทาอันเปนทางเดิมกับท่ีมันลอยเขามา พอหลุดพนบริเวณท่ีขึงผาพลาสติกกั้นไวเปนหลังคาก็เร่ิมทะยานข้ึนเบ้ืองสูง รพินทรกระโจนข้ึนท้ังตัวพุงปราดติดตามออกมาจากบริเวณท่ีนอน แงซายก็เผนมาจากอีกทางหนึง่ตะโกนล่ัน “ผูกอง ระวัง! ไอโขมดดง!” จอมพรานปลอยกระสุนไรเฟลอยางชนิดแขงกับเวลา หมายไปยังรัศมีท่ีเปลงวูบฟองตําแหนงเปนระยะน้ัน พอเขาล่ันตูม แงซายก็ระเบิดติดตามมาอีกอยางสนั่นหวัน่ไหว มันลอยสูงข้ึนไปอีกอยางตะลีตะลานผละหนี แตก็ไมอาจจะไปไดรวดเร็วนัก ความเร็วของมันในการเคล่ือนท่ีเทากับการบินของหิ่งหอยเทานั้น ระหวางท่ีเขากบัแงซายวิ่งติดตามและชวยกนัระดมยิงอยูสนั่นล่ันดงนี ้ คณะนายจางท้ังสาม และเกิด ก็ถูกปลุกดวยเสียงปนพรอมกัน ท้ังหมดพร่ึบข้ึนยืน แลวกรูกันออกมาอยางเดาอะไรไมถูกในคร้ังแรก แตแลวพอพนบริเวณผาพลาสติกกั้นหลังคา ทุกคนก็เหน็และอานเหตุการณออก ซ่ึงในคร้ังนี้เอง...ไรเฟลทุกกระบอกก็ระดมกันแผดประสานข้ึนหูดับตับไหม ท้ังหมดวิง่กระจายแยกยายกนัออกไปสกัดยิงอยางดเุดือด เสียงตะโกนรองบอกกนัฟงไมไดศัพท ทามกลางความมืดมิดพอจะสังเกตเปาหมายไดเฉพาะเวลาท่ีมันเปลงแสงสวางวาวข้ึน และทุกคนตางก็อาศัยเปาหมายเล็งยิงจากการเปลงแสงของมันเทานั้น ท้ังๆ ท่ีมองเห็นศูนยปนไมไดถนัด นอกจากจะเดาสุม


603

“ไฟฉาย เร็ว!” รพินทรรองตะโกนข้ึนสุดเสียง ทุกคนจึงนึกข้ึนมาได ตางวิ่งเขาไปในเพิงพักนอน ควาไฟฉายออกมาโยนแจกจายกัน แลวเปดสวทิชสองจาจับดวงไฟนั้น ทุกส่ิงทุกอยางเต็มไปดวยความชุลมุนสับสนแขงกับเวลา ตางระดมยิงกันจนหมดกระสุนท่ีบรรจุเต็มอยูในไรเฟลแตละกระบอก แลวรีบบรรจุใหม นับไดไมตํ่ากวา 20 นัด แตจะหยุดหรือทําลายเจาผีโขมดอันเปนดวงไฟลอยวูบๆ ผละหนีอยูดวงนั้นลงก็หาไดไม ท้ังๆ ท่ีมันก็ลอยในลักษณะเชื่องชา และไมอาจลอยขึ้นสูงเกินไปนัก ในขณะนี้มันวูบเร่ียๆ ไปตามยอดไผ เชษฐา ดาริน และไชยยันตบรรจุไรเฟลไมทัน กก็ระชากปนส้ันท่ีติดเอวข้ึนมาคอยจองยิงในทันทีท่ีมันวบูข้ึนฟองตําแหนง การที่มองเห็นเปาหมายเพียงแคดวงไฟแสง ซ่ึงจะเปลงเปนจังหวะแตละคร้ังและการที่มองไมเห็นศูนยปน นอกจากจะยิงออกไปโดยสัญชาตญาณ ไมรูวาลูกปนแตละนัดปลิวไปทิศทางใดบาง เจาผีโขมดคงวบูๆ ผละหนีไปไดเร่ือยๆ เม่ือไฟฉายสาเขาไปท่ีดวงของมัน มันก็หร่ีแสงหายวับไปจนมองไมเห็นอะไรทั้งส้ิน แลวก็เคล่ือนไหวไปสวางเรืองอยูในตําแหนงพนแสงไฟ เปนอยูเชนนี้ทุกคร้ังราวกับการเลนเอาเถิดเอาลอ “อยาเพิ่งยิง คอยชวยกันเอาไฟฉายจับไว!” เชษฐาเร่ิมจะไดสติจากการตืน่เตนขีดสุดนัน้ รองตะโกนส่ังมา ขณะนี้เจาโขมดดงคงกะพริบแสงเลาะลัดแอบแฝงอยูตามยอดไมซ่ึงไมสูงจนเกนิไปนัก รูสึกวามันพยายามจะหลบกําบังตนจากลูกปนท่ีระดมยิงมาราวกับหาฝน ไมผิดอะไรกับสัญชาตญาณธรรมดาของสัตวท่ีถูกตามลา รพินทรเองก็จบัเคล็ดอานมันไดในทันทีนั้น ภายหลังจากท่ีตัวเขาเองกระหนํ่ายิงอยางไมยั้งออกไปถึง 2 ชุดติดๆ กัน “มันไปไมไดเร็วนักหรอกครับ เทาหิ่งหอยธรรมดาเทานั้นเอง” เขาพูดเร็วปร๋ือ เต็มไปดวยความหวัง “แลวก็คงจะลอยไมไดสูงเกนิไปนัก ดับแสงหลบอยูไดก็ไมนาน ประเดีย๋วก็ตองเปลงแสงวูบฟองตําแหนง เราพอมีทางตามมันไดจนถึงท่ีสุด ถึงยังไงมันก็ไมพนสายตาไปได เอามันใหอยูมือ!” ไชยยนัตตะโกนออกมาอีกดานหนึ่งของกอรวก ซ่ึงเขากับดารินสกัดคุมเชิงกันอยู คอยใชปนส้ันยิงดกัไวเปนระยะ “แบบนี้มีหวังแลว ตามมันใหถึงท่ีสุดเลย!” หัวหนาคณะเดินทางรองบอกรพินทร พรานใหญก็ส่ังโดยเร็วใหแงซายและเกิด วิ่งยอนกลับไปท่ีบริเวณแคมปช่ัวคราว ขนเอาเฉพาะกระสุนปนสํารองมาเพ่ิมเติม หัวหนาคณะเดินทางรองส่ังไปทางไชยยนัตกับดารินไมใหยิงอีก เพราะเกรงจะเปลืองกระสุนเปลา จุดประสงคของเขาซ่ึง


604

ตรงกันกับการตัดสินใจของพรานใหญในขณะน้ีก็คือ...จะคอยเฝาติดตามมันไปทุกระยะ โดยอาศัยจากความจริงท่ีจับไดวา มันไมสามารถจะเคล่ือนลอยไปไดเร็วนัก พอจะตามไดทันและก็ไมสามารถจะดับแสงหลบซอนตัวอยูได ไมวาจะเคล่ือนไปทางไหน จะตองฟองตําแหนงตนเองอยูชัดเจนทุกระยะ การถูกสะกดดวยไฟฉายก็เชนกัน สัญชาตญาณของมันเกรงลําไฟฉายไมนอย ทุกคร้ังท่ีฉายไฟสาดจับมันจะเช่ืองชาลงอีกและแสงในตัวเองก็หร่ีจางลง พยายามหลบแฉลบอยูไปมา อึดใจเดียว แงซายกับเกดิกว็ิง่กลับมาสมทบ และทุกคนก็เร่ิมจะเขาใจวาควรจะเฝาติดตามมันไดโดยวิธีใด ความเช่ืองชาและแสงสวางในตัวของมันนั่นเอง ท่ีจะเปนส่ือนําทางใหตามไดอยางสะดวกท่ีสุด ไมวามันจะลอยหนีไปทางไหน “นาเสียดายเหลือเกิน เราไมมีปนลูกซองมากันสักกระบอกเดียว มายง้ันก็รูชัดกนัออกไปแลว ไรเฟลหรือปนส้ันยงิเปาหมายท่ีมีลักษณะเปนดวงแสงอยางนีลํ้าบากมาก เราไมรูจะกะตรงไหน” รพินทรพึมพําอยูในลําคอ กราดไฟฉายคอยดกัไปยงัตําแหนงยอดไผหนาทึบท่ีเห็นดวงของมันหร่ีดับหายเขาไปเม่ืออึดใจนี ้ เชษฐาหันไปรองส่ังการใหไชยยันตและดารินคอยออมไปสกัดอยูดานหน่ึง กก็ระโจนเขามาที่เขา “ถึงวาซิ ไดลูกซองกระบอกเดยีวเทานั้นรูเร่ืองกันไปแลว เราลืมนึกถึงปนลูกซองไปถนัด ตอนท่ีเร่ิมตามรอยไอแหวง อยางนอยใหเกดิหรือแงซายถือติดมือมาบางก็ดี นัน่มันหายไปไหนแลว?” “ยังไมไปไหนหรอกครับ หร่ีแสงแอบอยูตรงยอดไผบริเวณท่ีผมจับไฟอยูนีแ่หละ โอ! โนนแนะครับ! มันเปลงแสงเรืองออกมานิดหนึ่งแลว รูสึกวาจะเกาะนิ่งอยูกับยอดไผตรงนั้น เหน็ไหม?” พรานใหญรองดังข้ึนในประโยคหลัง พรอมกับช้ีใหเชษฐาดูรัศมีจางๆ ท่ีวูบข้ึนนดิหนึ่ง ตรงปลายยอดอันเปนซุมหนาทึบแลวก็มืดหายไปตามเดิม “ดับไฟซิรพินทร ผูรูสึกวาแสงไฟฉายของเราจะรบกวนมันมากทีเดยีว และมันคอยจองจะหลบแสงไฟอยู ถาเราดับไฟมืดเฉย มันอาจมีการเคล่ือนไหวใหเหน็ชัดอีกก็ได” จอมพรานดับไฟในมือของเขาลงทันที เชษฐาตะโกนส่ังไปทางไชยยันตและดารินดวย ไฟฉายทุกดวงจึงมืดลงหมด คงมีแตเสียงตะโกนพูดโตตอบกัน “เห็นหรือเปลา?” เสียงดารินตะโกนถามมา “ยัง! ทางดานโนนละ” “ยังเหมือนกัน รูสึกวามันจะพยายามซอนแสงหลบเรา” ไชยยนัตปองปากตอบมา


605

“คอยสังเกตไวใหดีครับ ซุมไผยอดสูงท่ีเดมินั่นแหละ มันคงหร่ีแสงซอนตัวอยูไมไดนานนักหรอก” อึดใจใหญๆ ทามกลางความมืดสนิทปราศจากร องรอยอะไรทั้งส้ิน ราวกับวาเจาผีโขมดจะอันตรธานสูญไปแลวอยางลึกลับ สายตาทุกคนท่ีรายลอมอยูรอบกอไผใหญ จับนิ่งสังเกตไปยงัท่ีหมายตําแหนงนั้นเปนตาเดยีว คร้ันแลว แสงเรืองๆ เหมือนถานติดไฟกป็รากฏขึ้นยังยอดไผตรงนั้นอีก แตไมเปลงรัศมีสวางวูบๆ เหมือนเคย มันริบหร่ีข้ึนมาพอใหสังเกตเห็นไดรางๆ ในฉากของความมืดสนิท ประเดี๋ยวก็ดับหาย ประเดีย๋วก็เรืองข้ึนมาอยางเบาบาง รพินทรสะกิดเชษฐาใหดูปรากฏการณล้ีลับประหลาดนั้น “ผมวามันจะตองเปนเจาสัตวมีปก และมีแสงอยูในตัวของมันเองชนิดหนึ่ง ประเภทเดียวกันกับหิ่งหอยนัน้แหละ และธรรมชาติของมันจะตองขับแสงออกมาอยูเสมอ อาจตามจงัหวะของการหายใจหรือระบบเซลลหมุนเวยีนเหนือบังคับของมัน ขนาดท่ีมันพยายามจะหลบเราอยูเชนนี้ มันยังมีแสงเรืองเบาๆ พอใหเราสังเกตเห็นไดแทบทุกระยะ” เชษฐาออกความเห็นแผวตํ่า จองเขม็งอยูท่ีจุดแสงจางๆ ดวงนั้น “ผมก็เขาใจอยางเดียวกับคุณชายนั่นแหละครับ” “ลองไฟฉายดใูหมซิ” เขาฉายไฟไปท่ีแสงเหมือนกอนถานริบหร่ีดวงนั้นตามคําส่ัง พอไฟฉายพุงปราดออกไปกระทบกอนถานแดงๆ ก็ดบัหายไปอีก มองไมเห็นอะไรนอกจากก่ิงใบไผ จอมพรานดับไฟอีกคร้ัง ครูเดียวมันกแ็ดงเรืองใหเห็นข้ึนมาอีก “อือม แปลกแฮะ พอกระทบแสงไฟ แสงในตัวของมันเองก็ดับ” “ผมคิดวามันตกใจแสงไฟมากกวาครับ แลวพยายามหร่ีดับแสงในตวัของมันเสียเพื่อหลบ” เสียงไชยยันตและดารินตะโกนถามมาอีก เพราะทางดานโนนสังเกตไมเห็นอะไรเลย เปนมุมบังซุมใบไผอันหนาแนน เชษฐาจึงเรียกใหท้ังสองเขามาสมทบ แลวช้ีใหสังเกตทางดานท่ีเขา พรานใหญ เกดิ และแงซาย เฝาสังเกตอยูเงียบๆ กอนแลว ครูเดียว ท้ังสองก็มองเห็นเชนเดียวกับอีกส่ีคนท่ีเห็นอยูกอน ตางเต็มไปดวยความงงงันและขบคิด แสงประดุจถานไฟกอนนั้นมีอาการเหมือนจะไตชาๆ ไปตามกิ่งไผอยางซอนเรน มันคงริบหร่ีเรืองๆ อยูเชนนัน้ไมยอมเปลงแสงเปนดวงสวางวบูข้ึนอีก เหมือนจะสําเหนียกอยูในภยั และทุกคร้ังถาฉายไฟข้ึนไปกจ็ะดับตัวเองมืดสนิท


606

“รูสึกวามันจะคลานหรือไตอยูบนกิ่งไผนัน้ โดยพยายามหร่ีแสงใหนอยท่ีสุด เพื่อหลบไฟฉายกับลูกปน แตมันก็ดับแสงในตัวใหมืดสนิทอยูนานๆ ไมได ลักษณะเดียวกันกับตัวหิ่งหอยทุกอยาง!” ดารินรองออกมา ภายหลังจบัตาสังเกตอยางพินิจ “วาแตจะเอากนัยังไงดีนี่?” ไชยยนัตถามข้ึนอยางกระสับกระสาย “มันไมมีทางจะหนเีราไปไดแลว และมันตองรูตัวเองดีวา ถาออกจากกิ่งซุมไผนั้นเม่ือไหร มันก็ตองเปนเปาของเราทันที เพราะมันไปไมไดเร็ว แลวก็ไมสามารถจะลอยข้ึนสูงจนเกนิไปนกั เฝาไวอยางนี้แหละ มันผละออกจากยอดไผนั่นเม่ือไหรเราก็ตามมันเม่ือนั้น ถึงไหนถึงกัน” เชษฐาวา ควักบุหร่ีออกมาจดุสูบอยางใจเยน็ “คุณคิดยังไง รพินทร?” ไชยยนัตหนัมาถามพรานใหญ “ผมคิดอยางเดยีวกับคุณชายครับ ขณะน้ีตีหาแลว ใกลสวางเขาไปเต็มที เรารูจุดออนของมันแลววามันจะมีฤทธ์ิเฉพาะเวลากลางคืนเทานั้น และไปก็ไมไดเร็ว มิหนําซํ้ายังมีแสงคอยฟองตําแหนงตัวเองอยูทุกขณะ ถึงยังไงเสีย กค็งไมพนจากการสังเกตเห็นของเราไปได เราจะเฝามันอยูอยางนี้แหละ ถาลอยเคล่ือนท่ีเม่ือไหรก็ตามกันถึงท่ีสุด เพราะการไปอยางชาๆ ของมันทําใหเราตามไดอยางสะดวก เช่ือวาคงไมคลาดแนๆ อีกช่ัวโมงเดยีวพระอาทิตยกจ็ะข้ึน แสงตะวันมาเม่ือไหร เราก็คงจะเห็นชัดกันออกไปวามันคืออะไร ส่ิงท่ีเราตองระวังอยางเดียวเทานั้นคือกล่ินท่ีเปนแกสพิษคลายๆ ยาสลบจากมัน ผมคิดวาขณะนี้มันคงพยายามปลอยแกสพษิเต็มท่ีเพื่อเลนงานเรา สังเกตไหมครับ กล่ินมันฉุนตลบไปหมดทําใหเวยีนศีรษะ ประสาทมึนชายังไงบอกไมถูก” จริงอยางพรานใหญวา ทุกคนรูสึกตัวไดดีวาเต็มไปดวยความวิงเวียนโผเผ อยากจะลมตัวลงนอนเปนท่ีสุด แตความต่ืนเตนตอเหตุการณวกิฤติทําใหตางฝนความรูสึกเต็มท่ี ดารินยืนกัดริมฝปากคิดอะไรอยูอึดใจ ก็ออกคําส่ังเร็วปร๋ือ “แงซาย วิ่งไปเอากระติกบร่ันดีมาเร็ว” ยังไมมีใครเขาใจความหมายของหลอน จนกระท่ังแงซายไปเอากระตกิบร่ันดีท่ีแคมปพักนอนมาให หญิงสาวเรียกผาเช็ดหนามาจากทุกคน เทบร่ันดีในกระติกราดจนชุมผาเช็ดหนาแตละผืน แลวบอกใหใชผาเช็ดหนานัน้ปดปากปดจมูกไว สําหรับเกิดกับแงซาย หลอนเทราดลงไปบนผาขาวมาประจําตัวของท้ังสองคน บอกใหปดจมูกไวในลักษณะเดยีวกนั “แอลกอฮอลจากบร่ันดี จะชวยกรองแกสพษิจากมันไวไดมากทีเดยีว” หลอนบอก ท้ังหมดปฏิบัติตามคําส่ังของหลอนทันที แลวตางก็รูสึกวาไดผลอยางยิ่ง สําหรับไชยยนัตไมเพยีงแตเอาผาชุบบร่ันดีปดจมูกอยางเดียว ยังเทกรอกเขาปากอีกหลายอึกแลว


607

ถอนลูกปนส้ันจากเข็มขัดท่ีเอาข้ึนมาบรรจุปน จนครบจํานวนท่ียิงไปแลว จากน้ันทุกคนกเ็ฝารอคอยกันอยูดวยใจเตนระทึก ไมยอมใหถานแดงบนยอดไมกอนนั้นลับตาไปได มันเคล่ือนไปเร่ือยๆ อยางเช่ืองชาเหมือนจะพยายามคนหาทีเ่รนตัวอันปลอดภัย “สมมติวามันเปนสัตวประเภทมีปกอะไรชนิดหนึ่งท่ีบินได ทําไมมันถึงไมบินข้ึนสูงไปเร่ือยๆ ไมตองมากหรอก ข้ึนเพดานบินใหไดสัก 200 ฟุต พวกเราก็ตามไมทันแลว และมันกจ็ะลอยหนีไปไดอยางสบาย” ไชยยนัตต้ังขอคิด “ผมเช่ือวาแสงไฟฉายของเรา ท่ีคอยสองสะกดมันไวนี่แหละครับ เปนอุปสรรคสําคัญทําใหมันไมกลาบิน ผสมกับความเช่ืองชาของมันดวย ถามันบินไดเร็วเหมือนนก ปานนี้มันกห็ายลิบไปแลว การบนิชาทําใหตกเปนเปาถนัดถนี่ ถึงลูกปนของเราจะยิงไปยังไมถูก แตกจ็ะตองเฉียดอยางใกลชิด สวนไฟฉายน้ันกระทบตัวมันไดทันที มันตองกลัวไฟฉายเปนอยางมาก จนทําใหไมกลาบิน นอกจากหาท่ีแฝงตัวหลบ แลวเขากห็ันไปทางเชษฐา “ผมอยากจะทดลองอะไรอีกสักคร้ัง” “อะไร?” “ยิงดูอีกสักนัด แลวสังเกตปฏิกิริยาของมัน” “เอาเลย คุณยิงเองก็แลวกัน พวกเราจะชวยสองไฟให” “อยาสองครับ ถาลําไฟฉายพุงจบัไปท่ีมัน แสงเรืองๆ ท่ีพอใหสังเกตเห็นไดของมันจะดับลงทันที แลวจะมองไมเหน็อะไรเลย...คุณหญิงครับ โปรดมายืนตรงท่ีผมนี่หนอย...” ดารินกาวไปยนืตรงตําแหนงท่ีพรานใหญช้ีบอกทันที “พอจะสังเกตเห็นไดไหมครับ เหมือนกระดาษสะทอนแสงสีแดงท่ีเรืองๆ อยูในระหวางพุมทึบทางดานขวามือนี่ หร่ีๆ ดับๆ อยูนั่น” “เห็นแลว” “เอาละ ผมจะสองไฟเฉพาะใหคุณหญิงเหน็ศูนยปนเทานั้น ตัวของมันมีแสงพอใหสังเกตเปนเปาไดอยูแลว” “ก็ได แตฉันไมรับรองวาจะถูกหรือเปลานะ เพราะถึงอยางไรมันกเ็ปนเปาท่ีเล็งยากมาก รูสึกวาจะมีใบไผบังอยูทึบไปหมด” “ไมเปนไร เอาเพียงใหกระสุนเฉียดเขาไปใกลชิดกับมันท่ีสุดเทานั้น” หลอนพยกัหนา เหยียดแขนดานท่ีถือปนนั้น .357 ออกไปสุดชวง ในลักษณะยิงเปา แลวยกข้ึน “สองไฟใหเหน็ศูนยซิ”


608

รพินทรเอามือปองหนากระจกไฟฉายไว กดสวิทชเปดไฟ บังคับแสงใหสองไปท่ีเฉพาะปนของหลอน วัตถุธาตุสะทอนแสงท่ีฝงติดไวยังยอดศูนยหนาและบาก ศูนยหลังของปนส้ันกระบอกนัน้กป็รากฏแสงเรืองข้ึนใหสังเกตเห็นไดชัด ดารินเล็งอยางประณีตเทาท่ีหลอนจะมองเหน็เปาอันคลุมเครือนั้นได อึดใจใหญก็แตะไกปลอยกระสุนแรงสูงระเบิดผานลํากลองออกไปดังสะเทือนปาอีกคร้ัง ยอดไผกิ่งหนึ่งขาดผล็อยรวงลงมา พรอมๆ กับดวงแสงอันโชติแดงก่ํากส็วางวูบๆ ใหเห็นทามกลางความมืดอีกคร้ัง รูสึกวามันจะพลัดหลุดจากกิ่งท่ีเกาะแฝงตัวอยูนั้นตกลงมาประมาณ 4-5 วา แลวก็พยุงลอยตัวไวได บินผละจากซุมไผกอนั้น บายหนาหนีเลาะลัดไปตามยอดไมอ่ืนๆ เร็วท่ีสุดเทาท่ีอัตราความเร็วของมันจะอํานวยใหได และในคร้ังนี้ดูเหมือนจะไมเกาะอยูยังยอดไมใด นอกจากจะมุงหนีรุดหนาโดยฉวัดเฉวยีน อาศัยยอดสุมทุมพุมไมแอบกาํบังไป “ตามเร็ว!” เชษฐารองล่ันออกมา ท้ังหมดก็ออกพรูติดตามไปอยางรวดเร็วในทันทีนั้นโดยไมลดละ รพินทรเตือนใหคณะนายจางท้ังสามของเขาเกาะกลุมเดินตามไปทางดานเขา มิใหใครแตกแยกออกไป สวนเกดิกับแงซาย แยกกนัออกโอบไปคนละดาน บางขณะก็บุกไปในพง และบางขณะก็ไปตามทางดานสัตว โชคดีท่ีปาบริเวณนั้นไมทึบจนเกินไปนกั การติดตามจึงไมเกิดอุปสรรคจนเหลือความสามารถ เชษฐาตะโกนส่ังเกิดกับแงซายไมใหยงิหรือสองไฟไปจบัท่ีมันอีกตอไป คงใหกระจายออกเฝาติดตามไปเร่ือยๆ เทานั้น เพราะเกรงวาการยงิหรือการสองไฟจะไลมันใหเตลิดเปดเปงไปเร็วข้ึนอีก อัตราการลอยเคล่ือนท่ีของมัน เทียบแลวขนาดคนเดินอยางชนิดเรงฝเทาเทานั้น แตไดเปรียบกวา เพราะมันลอยไปไมมีการสะดุดชะงักติดซุมไมหรือพงหนาม ลอยขามไปไดอยางสะดวก ซ่ึงกลุมมนุษยตองเสียเวลาออม หรือหาทางบุกเพือ่กระช้ันชิดเขาไป จะอยางไรก็ตามแสงท่ีเปลงอยูวูบๆ ในจังหวะถ่ีของมัน ทําใหมันไมอาจพนไปจากสายตาได ทุกคนวิ่งบาง เดินบาง แลวแตภูมิประเทศ สาวรอยอยางกระช้ันชิดเขาไปอยางชนิดถึงไหนถึงกนั โดยลืมความเหน็ดเหนื่อย ท้ัง เชษฐา ไชยยนัต และดาริน ถูกกิ่งไมและหนามเก่ียวไปหมดท้ังตัว แตไมมีใครรูสึกคํานึงถึง สายตาทั้งหกคูชวยกนัสังเกตแสงของเจาผีโขมดไวจากมุมตางๆ กัน ไมยอมใหคลาดไปได เพียงสิบนาทีแรกของการติดตาม พรานใหญก็จับเคล็ดไดอีก “ใจเยน็ๆ ไวครับ ไมตองตามกันอยางผลีผลามอะไรนักหรอก มันไมมีทางจะหนีเราไปได เพราะความชาของมันนีแ่หละ นี่ก็ใกลสวางเขาไปเต็มทีแลว ไอผีโขมดตองอยูมือเราแน” “รูสึกวาแสงกะพริบของมันจะถ่ีข้ึนนะ ในเวลาท่ีมันตองการลอยไปใหเร็วข้ึน”


609

เชษฐาตั้งขอสังเกตอันรอบคอบ “ถาง้ันก็พอจะเดาไดเลยวา ถามันลอยตัวหรือบินอยู มันจะซอนแสงของมันไวไมไดเลย ตองกะพริบอยูตลอดเวลา ยกเวนเวลาท่ีมันเกาะอะไรอยูกับท่ี ซ่ึงพอจะพรางแสงไดบาง โชคดีเหลือเกิน ถามันสามารถดับมืดไดสนิทเลยในขณะลอยหนี ปานนี้เราก็งงกันไปหมดแลว ไมมีทางตามไดถูก” ไชยยนัตคํารามออกมาอยางลิงโลด เขาอยากจะยิงอยูหลายคร้ังในระหวางการติดตาม ท่ีเห็นดวงแสงอยางถนัด ติดขับท่ีเชษฐากับรพินทรคอยยับยั้งไว ทุกคนรอความหวังสุดทาย โดยการรอใหรุงสวางพระอาทิตยข้ึน ซ่ึงเช่ือม่ันวาผมพิสูจนท้ังหลายมันจะกระจางชัดออกมาใหเห็น เจาส่ิงล้ีลับดูดเลือดมนุษยและสัตว ซ่ึงในขณะนี้กลายเปนเปาหมายถูกตามอยางกระชั้นชิดดุเดือดของกลุมมนุษย ยังไมมีทีทาวามันจะเรงอัตราเคล่ือนหนขีองมันใหเร็วขึ้นไปไดกวาเดิม เทาๆ กับท่ีไมสามารถจะลอยข้ึนสูงจนเกินไป แตทาทีของมันก็สอใหเห็นชัดวา พยายามจะรุดหนีไปอยางสุดฤทธ์ิ และมีสัมผัสท่ีรูตอภัยอันจะมาถึงตัวไมผิดอะไรกับสัตวธรรมดาสามัญ บางคร้ังมันลอยซอกซอนลงตํ่าแอบแฝงอยูตามกลุมเถาวัลยและพุมไมเต้ียๆ พอถูกตามชิดเขามาจนเกือบจะถึงตัว ก็ลอยหนข้ึีนสูงในระดับยอดไมท่ีไมเกิน 30-40 ฟุต ทิศทางผละหนีบายหนาไปยังหุบลึกดานท่ีคณะท้ังหมดปะทะกับมหิงสาเม่ือเย็นวานนี ้ เสียงเกิดกับแงซายซ่ึงแยกกนัออกตามเปนหนากระดานรองเตือนมาใหรู พรานใหญเต็มไปดวยความหนักใจ ยกนาฬิกาพรานน้ําข้ึนดูขณะน้ันเปนเวลา 05.25 น. ฟากลางดงยังมืดสนิท เสียงไกปาท่ีตามปกติจะตองเจื้อยแจวไปรอบทิศแลวในเวลาเชนนี้ แตขณะน้ีมันเงียบกริบ ไมมีเสียงสัตวใดกระโตกกระตากข้ึนเลยแมแตพวกนก “เอ...มันบายหนาไปทางหุบครับ ถาเขาเขตปาทึบ การตามของเราอาจจะชะงัก ดีไมดีมันหนีรอดไปได โดยเฉพาะเมื่อถึงบริเวณท่ีเปนพงรกชัฏจนเกินกวาท่ีเราจะแหวกตามเขาไปได หรือมายง้ันก็บริเวณชะงอนเขาชัน” “ทําไงดี ถาง้ัน? เราพยายามออมไปสกัดหนามันไวหรือ? ไลตอนใหมันกลับไปบริเวณปาโปรงท่ีเดิม” ไชยยนัตถามข้ึนโดยเร็ว “ไมมีประโยชนหรอกครับวธีินั้น แงซายกับเกิดในขณะนี้กพ็ยายามดกัอยูทางดานนัน้อยูแลว แตมันก็พุงจะเขาดงใหได สงสัยวารังพักของมันจะอยูในดงนั่นแนๆ” “เอาไฟฉายจับแลวก็ชวยกันยงิอีกคร้ังรพินทร เรารูกันแลววามันกลัวแสงไฟฉาย พอถูกแสงไฟฉาย – ถูกระดมยิงเขา มันก็จะตองหลบเขาหาท่ีแอบตามยอดไมไมกลาเคล่ือนไหว เราลอมลวงเวลามันไวจนกวาตะวันจะข้ึน เหลืออีกคร่ึงช่ัวโมงฟาก็จะสางแลว ขืนปลอยใหมันเขาดงลึกไดเรากห็มดหวังเทานั้น”


610

ความคิดของหวัหนาคณะเดินทางผูสุขุมรอบคอบแยบยลเปนท่ีสุด จนกระท่ังเขาเองก็ลืมนึกไปถึง ดารินกับไชยยันตเห็นจริงดวย สนับสนุนมาเปนเสียงเดยีว พรานใหญจึงปองปากตะโกนส่ังการใหเกดิกับแงซายทราบ และแลวจากนัน้ ไฟฉายทุกดวงก็สาดจาออกไปอีกพรอมกับเสียงปน ท่ีระดมแผดสะเทือนไปท้ังพงไพร จริงตามท่ีเชษฐาคาดคะเนไวทุกอยาง พอถูกไฟฉายถูกยงิเขา เจาโขมดดงก็เปล่ียนทิศท่ีกําลังมุงหนาอยูแฉลบวูบวาบลงเบ้ืองตํ่าอยางลนลาน แลวพุงปราดหายเขาไปในบริเวณพุมหนามอนัหนาทึบกวางใหญซ่ึงข้ึนอยูเปนละเมาะ เชษฐาส่ังใหหยุดการฉายคนหาลงอีกคร้ัง แลวใหกระจายกําลังออกลอมเฝาดูไวรอบดาน ความรกทึบหนาแนนของพงหนามบริเวณนั้นทําใหไมสามารถจะมองเห็นรองรอยอะไรของมันท้ังส้ิน จุดเรืองแสงในตัวของมันท่ีมีลักษณะเหมือนกอนถานติดไฟ ก็ไมปรากฏใหสายตาคนหาคูใดคนพบ “เอะ! ถูกลูกปนแหลกไปเสียแลวก็ไมรู! หายไปเลย” ดารินรองข้ึน “คงไมหรอกครับ ตามสามัญวินิจฉัยถามันถูกลูกปนแตกสลายหรือทําลายไป มันก็จะตองยอยยับไปในทันทีท่ีพวกเราระดมยิง นีก่อนท่ีมันจะพุงลงไปในปาหนาม กย็ังเหน็แสงของมันอยู ลูกปนตองไมถูกมันแน มันเขาไปในปาหนามโดยเจตนาท่ีจะหลบเทานั้น” พรานใหญบอก “แลวทําไมเราถึงมองไมเห็นแสงเรืองๆ ในตัวของมันเลย ถึงมันจะหลบไมกะพริบแสง รัศมีเรืองๆ ในตัวของมันกห็ลบตาเราไปไมไดนี่นา” “ปาหนามนี่มันทึบเกินไป มันคงหลบเขาไปซอนกําบังอยูในมุมท่ีพวกเรามองไมเห็นก็ได อยูในนี้แนๆ ครับ ระวังกันไวอยางใหคลาดตาก็แลวกัน มันลอยตัวเม่ือไหรก็จะสังเกตเห็นรัศมีถนัดเม่ือนั้น พอสวางเราคอยบุกเขาคน เช่ือวาไปไหนไมรอด” ขบวนลาโขมดดงท้ังหกคน นั่งพัก คอยระวงัลอมปาหนามบริเวณนั้นไว เปนการพักเหนื่อยไปในตัวพรอมกับหารือกันไปพลาง นานๆ คร้ังก็ฉายไฟกราดสองไปมา เปนการบีบบังคับใหมันซอนตัวอยูนิ่งในบริเวณปาหนามแหงนั้นโดยไมกลาท่ีจะลอยตัวข้ึนหนี ตางเต็มไปดวยความกระสับกระสาย พยายามดนูาฬิกาเรงแสงตะวนัใหข้ึนเสียโดยเร็ว...แตละนาทีท่ีผานไป...ดูมันชางเช่ืองชาเสียเหลือประมาณ ในบรรยากาศอันเครงเครียดเขาดายเขาเข็มนี้ ไมมีใครรูสึกตอความหนาวเย็นของอากาศหรือวาความเหน็ดเหน่ือยท่ีบุกตามกันมาอยางไมคิดชีวติ เวลาผานพนไปเปนลําดับ ในท่ีสุด เข็มนาฬิกาขอมือของทุกคนก็ช้ีบอก 05.45 น. ฟาเร่ิมปรากฏแสงรางๆ และทันทีนั้นระหวางท่ีคณะนายจางท้ังสาม กําลังสูบบุหร่ีฆาเวลากันอยูก็ตองสะดุงลุกพรวดข้ึนยืนทันที เพราะเสียงตะโกนเอะอะของแงซายกับเกิด ซ่ึงเฝาดักอยูอีกดานหน่ึง


611

“นาย! มันไปแลว ลอยข้ึนมานั่น” พรอมกัน ก็มีเสียงปนระเบิดกึกกองข้ึนสองนัด จากทางดานนั้น ในความมืด ทุกคนมองเหน็รัศมีทับทิมสวางโรจนข้ึนอีกคร้ังหนึ่ง ลอยตัวเหนือยอดพงหนามใจกลางละเมาะข้ึนมาอยางรวดเร็ว แลวก็ล่ิวอยางเร็วท่ีสุด หรือเร็วกวาความเร็วของมันทุกคร้ัง พุงไปทางดงทึบดานขวามือ อันเปนทิศทางเดิมท่ีมันจะบายหนาไปกอนท่ีจะถูกยิงสกดั เม่ือยี่สิบกวานาทีท่ีแลวมา “ตามยิง! เอาไฟฉายสองไวดวย!” รพินทรรองตะโกนบอกทุกคนสุดเสียง แลวออกวิ่งกวดไปอยางกระชั้นชิด ตัวเขาเองไมไดยิง แตใชไฟฉายในมือสองสะกดไว ไชยยันตและดารินกก็วดติดตามมาอยางกระช้ันชิด ท้ังสามใชปนส้ันประจําตัวระดมยิงกันสนัน่หวั่นไหว สวนเกิดกับแงซาย ก็สงเสียงโหรองเอะอะเอากิง่ไมตีปาไลตอนสกัดเปนปกมาท้ังสองดาน เจาผีโขมดลอยวูบๆ ไปเบื้องหนา เหมือนจะเปนการตัดสินใจหนีคร้ังสุดทายของมัน หลบหลีกแสงไฟฉายเปนพัลวัน มุงเขาสูดงลึกข้ึนทุกขณะ คณะลาท้ังหมดกก็วดตามคิดไปอยางทรหด เสียงตะโกนบอกกัน เสียงโหตะเพดิไลและเสียงปน ดังล่ันไปทั้งดงทึบยามเชาตรู ฟาก็เร่ิมจะสางข้ึนทุกขณะ เกดิกับแงซายใชไฟฉายสองสกัดไว เปนการตอนไมใหมันลอยหนีเขาบริเวณท่ีเปนปารกทึบ โขมดดงหลบแสงไฟลอยเลียดตํ่าไปตามพุมไม สูงจากพื้นดินไมเกิน 1 เมตร เล้ียวเลาะซอกซอนอยางสุดฤทธ์ิของมัน แสงในตัวก็ยิ่งกะพริบในจังหวะท่ีถ่ีข้ึนทุกขณะ เหน็สวางโร ราวกับไต ท้ิงหางแสงไวเปนทางยาวในทุกคร้ังท่ีมันวาบไปเบ้ืองหนา มุงข้ึนเนินไหลเขาลึกเขาไปสูบริเวณหุบเขาตามลําดับ... ในท่ีสุดมันก็เปลงแสงสวางเปนรัศมีรุงคร้ังสุดทาย พุงเปนทางยาวหายวูบเขาไปในซอกหินผาตอนหนึง่ เหนือกลุมโขดหินท่ีงอกอยูสลับซับซอน พรานใหญกวดตามเขามาถึงตําแหนงนั้นเปนคนแรก ใชไฟฉายกราดสองสํารวจ แลวก็พบซอกหินผาตอนหน่ึง มีรอยราวแตกเปนชองเผยออกจากกันประมาณฝามือ เม่ือสองไฟดูเขาไปในรอยแตกนัน้ ก็รูสึกวาเปนโพรงลึกสลับซับซอนคดเค้ียว ตําแหนงท่ีเขาสองไฟเขาไปติดอยูเพยีงแครากไมท่ีชอนไปในระหวางซอกหินเทานัน้ ไมสามารถจะแลทะลุเขาไปลึกโดยตลอด เพราะบังเหล่ียมอยู ทุกคนก็ปราดตามเขามาถึงในเวลาไลๆ กนั ขณะน้ันฟาสางจนพอจะมองเห็นหนากนัเองไดรางๆ “มันหายเขาไปในรอยแตกของหนาผานี่แหละครับ สงสัยวาขางในจะเปนโพรง” จอมพรานบอกโดยเร็ว ชักมีดโบวี่ออกมาทดลองเคาะและแงะเปดปากทางออกไป แตเชษฐาควาขอมือของเขาไว รองบอกอยางยินด ี


612

“อยาเพิ่ง รพนิทร! รอใหสวางกวานี้เสียกอน มันอยูมือเราแลวไปไหนไมพนหรอก มันจะตองจนมุมอยูในนี้แหละ คอยใหตะวนัข้ึนเหน็อะไรชัดๆ แลวคอยหาทางแงะปากโพรงนี่ออก ตอนนี้ใจเยน็ไดแลว” “เสร็จละมึง ไอผีโขมด คราวนี้จะไดรูชัดกนัออกไปเสียทีวา มันคืออะไร ออ หนีเขาไปในซอกหนินี่เอง สงสัยจะเปนรังของมัน พอตะวนัจวนจะข้ึนมันกพ็ยายามหนีใหญ มันคงรูตัววาสวางเม่ือไหรมันก็เสร็จเม่ือนั้น ถึงไดรีบแจวอาวกลับรังใหไดกอนสวาง ชวยกันเฝาไวใหดี อยาใหมันโผลออกมาได” ไชยยนัตคํารามออกมาอยางหมายม่ัน “วาแตตรวจดใูหดีซิ มีทางออกดานอ่ืนอีกหรือเปลา” ดารินพูดหอบๆ สีหนาของหลอน แสดงอาการตืน่เตนยินดไีมนอยไปกวาคนอ่ืนๆ รพินทรฉายไฟฉายสํารวจดจูนท่ัว “เช่ือวาคงไมมีหรอกครับ ปญหามันอยูท่ีซอกขางในนีเ่ทานั้น มันจะเปนโพรงถํ้าลึกสักแคไหน คดเค้ียวซอกซอนไปถึงไหนบางก็ยังไมทราบ” แลวเขากห็ันมาส่ังแงซายกับเกิด ใหยอนกลับไปยังแคมปท่ีพักนอนช่ัวคราว เพื่อใหขนสัมภาระติดตัวของทุกคนท่ียงัท้ิงไว ในขณะท่ีฉุกละหุกออกติดตามนํามาท่ีนี่ ซ่ึงความจริงระยะทางมันกไ็มหางออกไปเทาใดนัก ท้ังสองผละไปตามคําส่ังโดยเร็ว “เอาละครับ เราคอยเฝามันอยูท่ีนี่แหละ ประเดี๋ยวแงซายกับเกิดมาถึง ตมกาแฟเชากินกนัสักม้ือกอนก็ได แลวหลังจากนั้นคอยจัดการกับมัน ฟาสางข้ึนทุกขณะแลว มันคงไมมีทางหนีไปไหนไดอีกหรอก แลวเรากจ็ะไดรูกับตาวา ไอตัวลึกลับท่ีมีแสงราวกับทับทิมดูดเลือดลูกหาบเราตายไปคนหน่ึงแลวนี่นะ รูปรางหนาตามันเปนอยางไร” รพินทร ไพรวัลย หันมาบอกกับคณะนายจางของเขา แลวก็ทรุดตัวลงน่ังกับพื้นหินใตหนาผานั้นอยางผอนคลายอารมณ...


613

27 สิบหานาทีหลังจากนั้น เกิดกับแงซายก็พากันกลับมาถึง หอบเอาสัมภาระของคณะท้ังหมดในบริเวณท่ีพักนอนชั่วคราวมาดวย รวมท้ังการเก็บร้ือถอนแคมปเรียบรอยโดยไมจําเปนท่ีจะตองยอนกลับไปท่ีนัน่อีก ฟาในดงยามนัน้ก็สวางเห็นหนากันชดัพอด ี ทุกคนไมมีใครไดนอนกันเต็มตื่นนัก สําหรับเม่ือคืนท่ีผานมา แตก็ไมมีใครงงัเงียงวงเหงาเลย รพินทรกอไฟไวคอยทากอนแลว พอเกิดกับแงซายมาถึงเขาก็ต้ังน้ําตมกาแฟ ระยะเวลาระหวางนี้ ท้ังหมดนั่งพกัรายลอมอยูตรงบริเวณหนาผาอันแตกระแหงเปนชองเขาไปในน้ัน ภมิูประเทศรอบดานเร่ิมจะมองเห็นไดถนดัข้ึนเปนลําดับ ตําแหนงนั้น ขณะท่ีตามรอยเจาผีโขมดกนัข้ึนมาอยางกระช้ันชิด คณะนายจางท้ังสามไมรูสึกตัวเลยสักนิดวา มันเปนการไตเนินสูงชันของไหลเขาตอนหน่ึงข้ึนมา และเนินนั้นมาสะดดุชะงักเอาท่ีหนาผาตัดอันสูงลิบ ท่ีต้ังยอดตระหงานเง้ือมข้ึนไปเบ้ืองบน ตรงบริเวณหนาผาตัดแลเห็นเนื้อหินโลงเตียน บางแหงกแ็ซมไปดวยพุมไมเต้ียๆ ประเภทเครือเถา ปราศจากตนไมใหญ เพราะพื้นท่ีสวนใหญเปนหิน โขดหินรูปลักษณะตางๆ กองอยูเปนหมวดหมูสูงตํ่าและรูปรางแปลกๆ กันออกไปราวกับจะเนรมิตไวดวยมือเทพเจา บางคร้ังดูคลายคนนั่งกอดเขา และบางกอนก็ดเูปนรูปสิงสาราสัตวตางๆ งดงามยิ่ง ตรงท่ีผีโขมดวูบแสงหายเขาไปในซอกรอยหินแตกนั้น มีโขดหินมหึมากอนหนึง่ต้ังสกัดอยูเบ้ืองหนาเหมือนหลืบกําบัง มีชองวางระหวางโขดหิน กับเชิงผาเปนพื้นราบเตียนหางประมาณเมตรคร่ึง ท้ังหมดตางซักถามกันถึงนาทีวิกฤติท่ีเกดิข้ึน ขณะท่ีตางฝายตางรูสึกตัว สําหรับคณะนายจางท้ังสามนั้น ไมเปนปญหา ทุกคนยอมรับเปนเสียงเดียวกนัวา ขณะน้ันตางหลับสนิท และตกใจลุกพรวดพราดข้ึนดวยเสียงปน เกิดกอ็ยูในลักษณะเดียวกัน รพินทรเลาถึงเหตุการณท่ีเขาลืมตาข้ึนมาเห็นปรากฏการณประหลาด จนกระทั่งเสียงไรเฟลจากแงซายระเบิดข้ึนเปนปฐมฤกษ และน่ันคือสัญญาณปลุกทุกคนใหรูสึกข้ึนพรอมกันหมด ความจึงปรากฏชัด จากการไตสวนไลเลียงเปนรายตัวออกมาวา หนุมกะเหร่ียงพเนจรนั่นเอง เปนคนสําเหนยีกภัยคนแรกท่ีสุด “ผมรับยามสุดทายกอนจะถึงเชา ตอจากผูกอง...” แงซายเลาดวยเสียงลึก เม่ือถูกใหอธิบายถึงเหตุการณตอนน้ัน “ผมนอนหลับๆ ต่ืนๆ เพราะผูกองส่ังใหนอนไดแตตองหูไว ผมจะเผลอหลับไปหรือเปลาก็ไมทราบ เห็นพระธุดงคองคท่ีเคยเล้ียงผม มายืนอยูตรงหนา สะดุงลืมตาต่ืน ปางพักเวลานัน้มืดไปหมดเพราะไฟมอด และเดือนตกลับปาไปแลว ไดกล่ินหอมฉุนวงิเวียนไปหมด มันเปนกล่ินแบเดยีวกับท่ีผมเคยไดในคืนสุดทายท่ีเราต้ังปางพักกันอยูท่ีโปงกระทิง ผมพยายามกระดิกตัว มัน


614

หนักไปหมดเหมือนมีอะไรมาทับ พยายามอยูอยางนัน้นานสักเทาไหรไมทราบ จึงลุกข้ึนนั่งได แลวก็เห็นดวงไฟอยางท่ีเหน็กันแลวลอยสวางวบูๆ เปนจงัหวะอยูทางดานปลายเทาท่ีเจานายนอนอยู รูสึกวาทุกคนจะหลับหมด มันลอยวนเวยีนอยูครูใหญ จึงผานผาท่ีขึงเปนหลังคาเขาไปชาๆ ตรงเขาไปทางดานหัว ผมไดสติอีกคร้ังในตอนนัน้...” “แลวแกก็ยิง?” พรานใหญตอประโยคให เม่ือแงซายหยดุชะงัก กลํ้ากลืนอะไรชนิดหนึ่งลงคออันแหงผาก “ครับ แลวก็เหน็ผูกองถลาออกมาเปนคนแรก จากนั้นทุกคนก็ต่ืนพรอมกนัหมด” “คุณอาจรูสึกตัวข้ึนและเหน็มันหลังแงซายเพียงเล็กนอยเทานั้น” เชษฐาพูด ภายหลังจากปะติดปะตอเหตุการณ “โชคดีเหลือเกนิ ท่ีถึงแมมันจะมาดอดเลนงานเราอีกคร้ัง พวกเราก็รูสึกตัวต่ืนข้ึนรับมือไดเสียกอนท่ีใครจะตกเปนเหยื่อ ดแีลวท่ีมันหมายมาเลนงานกลุมของพวกเราหกคนนี่ ถามันมุงไปที่กองเกวียนใหญของเรา ยังไมรูวาใครจะตายบาง” “กอนจะลมตัวลงนอนเม่ือคืนนี้ ฉันไมไดคิดถึงเจาผีโขมดน้ีเลย ลืมเสียอยางสนิท กลับไปมัวเสียวไอพวกเสือ นึกไมถึงเลยวา มันจะลงเลนงานเราคืนนี”้ ไชยยนัตบน พรอมกับสบถเกร้ียวอยูในลําคอ มันจริงตามท่ีอดีตนายพนัตรีทหารปนใหญวา เม่ือคืนท่ีแลวดูเหมือนจะไมมีใครคิดเฉลียวถึงเจาผีโขมดกันเลย แมแตรพินทรเอง ตางมัวไประแวงสัตวประเภท เสือ หมี หรือไอแหวงกันเสียมากกวา หรือมิฉะนัน้ก็เจามหิงสาท่ีถูกยิงเจ็บไปตัวนั้น อันเนือ่งมาจากท่ีโขมดดงเวนระยะไมปรากฏวีแ่ววรองรอยเสียคืนหนึ่ง ขณะท่ีทุกคนยังรวมกลุมแรมคืนกันอยูท่ีโปงน้ํารอน “ถาโพรงท่ีมันหนีหายเขาไปตรงนี้เปนรังของมัน การที่เราไปพักนอนกันตรงดงรวกเม่ือคืน ก็เทากับมานอนรอคอยเปนเหยื่อมันอยูแคปลายจมูกนี่เอง เพราะฉะนัน้ไมมีปญหาเลยท่ีมันจะไมไปเลนงานเรา” ดารินเอยขรึมๆ ขณะท่ีมองจบัไปยังตําแหนงนั้นดวยความรูสึกอันไมอาจบอกถูก “คุณคิดยังไง รพินทร โพรงหินตอนนัน้เปนรังถาวรของมัน หรือวาท่ีหลบภยัช่ัวคราวเทาท่ีมันจะหาได เพราะถูกกวดกระช้ันจวนตัวเขามา?” หัวหนาคณะเดินทางขอความเห็น พรานใหญเมมริมฝปากตาหร่ีลง “ผมเช่ือวา มันควรจะเปนรังถาวรของมันมากกวาครับ กลางวันมันหลบซอนตัวอยูในนั้น พอกลางคืนกอ็อกหากิน อาจเปนประจําทุกคืนไป หรืออาจเวนหลายๆ คืนจึงออกสักคร้ัง เปนส่ิงท่ีเราจะตองศึกษากันตอไปเม่ือไดตัวมันแลว” “อะไรทําใหคุณเช่ืออยางนั้น” ไชยยนัตถาม


615

“ลักษณะทาทีการบายหนาหนีของมันครับ ถาโพรงหินตอนนี้เปนเพียงท่ีขวนตัวเทาท่ีจะหาไดของมันเพื่อหลบช่ัวคราว มันจะไมสอเจตนาถึงการมุงหนามาอยางนี้ สังเกตไหมครับ พอพวกเราเร่ิมตาม มันก็พยายามจะบายหนีมาทางดงทึบแหงนี้ พอสกัดยิงและฉายไฟก็เขาไปแอบซอนในพงหนาม ทีนีพ้อใกลรุงเขามาเต็มท่ี มันกพ็รวดพราดออกจากท่ีซอนอีกคร้ัง บายหนาล่ิวมาทางนีโ้ดยไมยั้ง นําทางตรงด่ิงมาทีเดยีว ไมมีการเปะปะออกนอกทาง พอถึงท่ีก็หาบวูบเขาไปเลย มันนาจะแปลสัญชาตญาณของมันไดชัดแลววา กอนตะวันข้ึนมันจะตองซอกซอนกลับไปถึงรังใหได โดยถือวานั่นเปนแหลงปลอดภัยของมันท่ีสุด ถาฟาสางข้ึนกอนท่ีมันจะถึงรัง มันก็เสร็จเราแนๆ ผมอยากจะเช่ือเหลือเกินวา พอพนเขตกลางคืนไปแลว มันคงเปนอะไรชนิดหนึ่ง ท่ีไมมีฤทธ์ิเดชอะไรเลย ซ่ึงมันตองรูตัวมันเองดี แตถึงอยางไรกต็าม คราวนี้มันหนีเราไมพนแลว คาหนังคาเขาเลย บังเอิญภูมิประเทศเหตุการณมันชวยเรามาก คือปาไมทึบจนเกนิไปนัก พอใหเราติดตามมันทัน และระยะเวลาท่ีมันมาก็ใกลสวางเต็มที จังหวะท่ีมันจะหนีเราโดยอาศัยกลางคืนเขาชวยมีอยูในระยะส้ันๆ ทําใหเราไมตองตามกันนานนัก” “วาแตเราจะมีทางเปดปากชองรอยแตกนัน่ ตามเขาไปถึงตัวมันไดหรือเปลาก็ไมรู เสียมหรือชะแลง เราก็ไมมีติดกันมาดวย อยูท่ีแคมปใหญหมด” ดารินเปรยข้ึนอยางเปนหวง ระหวางท่ีเชษฐากับรพินทรขบคิด ไชยยนัตก็โพลงออกมาวา “จะยากเยน็อะไร ถามันเหลือบากวาแรงนกั เราก็ลอมเฝามันตอไป ใหเกิดหรือแงซายแยกไปพบกับกองเกวยีนใหญของเรา ขนเอาไดนาไมทมา ยัดเขาไปตูมเดียว จะใหภเูขาหายไปท้ังแถบก็ยังไหว” “ไอเร่ืองท่ีจะถลมภูเขาทําลายทุกส่ิงทุกอยางใหพินาศยอยยบัไปดวยระเบิดหินนะ ไมยากหรอก...” เชษฐาผูรอบคอบลึกซ้ึงกวาสหายของเขา แยงมาเครงขรึม “แตเราตองไมลืมวา เราตองการไดตัวมันในสภาพท่ีเรียบรอยท่ีสุด ตองการพิสูจนใหเห็นชัดปรุโปรงไปกับตา วามันคืออะไรแน การที่ใชระเบิดหินเขาชวย มันอาจทําใหเราสูญเสียวัตถุประสงคท่ีตองการยิ่งยวดในขอนี้ไป ยัดไดนาไมทตูมเขาไป หนาผาพังลงมาท้ังแถบ แลวอะไรๆ มันก็สูญหายไปภายใตกองหินทลายน้ัน เราก็มืดมนอยูนัน่เองวา เจาดวงไฟท่ีลอยมาสูบเลือดมนุษยหรือสัตวไดอยางลึกลับนั้น มันคืออะไร อยูท่ีไหน” “ถูกของคุณชายแลวครับ เราตองการพิสูจนมันใหได ไมใชตองการเพียงแคทําลายเทานั้น” พรานใหญเหน็พองดวยกับคําพูดของหัวหนาคณะเดินทาง “ผมคิดวาพอมทีางเปดปากชองเขาไปไดโดยไมตองใชระเบิด หรือใหคนของเรากลับไปเอาเคร่ืองมือท่ีแคมปใหเสียเวลา”


616

ท้ังหมดดื่มกาแฟและกินอาหารกระปองกนัอยางเรงรีบพอใหหนักทอง พอเสร็จสรรพก็พรอมท่ีจะดําเนินการตอทันที รพินทรเขามาสํารวจรอยแตกท่ีเชิงผาดานนั้นอยางพเิคราะหอีกคร้ัง ทุกคนตามเขามารายลอมชวยกนัแยกสํารวจบริเวณขางเคียง แลวตางก็พบกับความมหัศจรรยใจ งงงวยกันไปอีกคร้ัง จากโขดหินท่ีงอกอยูเปนแงตะปุมตะปารอบดานของบริเวณนั้น ขณะน้ันมันเปนเวลา 7 นาฬกิาเศษเล็กนอย มองเหน็ทุกส่ิงทุกอยางไดอยางถนัดชัดเจนกวาความสลัวรางของตอนใกลรุงท่ีมาถึงกันในคร้ังแรก ทุกคนพากันตะลึงไปช่ัวขณะ “เอะ! แปลกจริง ทําไมหินเหลานี้จึงมีสีสันราวกับลูกแกวตางสีอยางนี้นะ” เสียง ม.ร.ว.หญิงดาริน อุทานแหลมออกมาอยางต่ืนเตน แวดลอมรอบกายของทุกคนในขณะนี้ วาววามวจิิตรตระการตาไปดวยกอนหินหลากๆ สี ราวกับแกลงเอากอนแกวมาประดับไว ลักษณะของมันแกรงใสเหมอืนผลึก บางกลุมเปนสีดําสนิทเงาวับประดุจนิล บางก็ออกแดงจางๆ หรือไมก็แดงจัดเหมือนทับทิม เหลืองน้ําออยเหมือนบุษราคัม และเขียวขาบประหน่ึงมรกต สวยสดงดงามแลลานตาไปหมด บางแงหินก็เปนเกล็ดขาวใสประหนึ่งพลอยมุกดาหาร สีสันของกลุมหินเหลานีน้ั้น มีท้ังออนและแก มีท้ังสวนท่ียังแยกกนัอยูเปนช้ันๆ ขุนมัวและสวนท่ีใสเปนแกผลึกแลว กระจัดกระจายฝงพราวอยูตามพืน้ และแงโขดรอบดานของปากแองโพรงผาบริเวณนั้น พรานใหญเองก็งันไปเชนกนั ท้ังหมดหันมาสบตากันแลวก็แยกยายกมลงพิจารณาดหูินสีประหลาดเหลานั้นอยางต่ืนใจ “ใหตายซิ! นีมั่นอะไรกนันี ่ ใครเคยเหน็หินมีสีประหลาดๆ อยางนี้มากอนบาง มันคืออะไรกัน ใครจะบอกได?!” เสียงไชยยันตครางออกมา เชษฐาเมมริมฝปากแนน ใชสันมีดโบวี่คอยๆ บรรจงตอยแงหนิสีชมพใูส มีเสนแดงเรื่อๆ เปนแกนอยูใจกลางกอนหนึง่หลุดออกมาจากโขดหินใหญ แลวหยบิข้ึนสองพิจารณาดูดวยสีหนาอันเครงขรึม สวนดารินกับไชยยันตก็พยายามแงะแงหินสีขาวและเขียวข้ึนมาคนละกอนตรวจดูอยางสุดพิศวง แลวแลกเปล่ียนกนัดู จากนัน้คณะนายจางท้ังสามก็สงสายตาเปนคําถามมายังรพินทรเปนเปาหมายเดียว “ผมก็นึกไมถึงมากอนครับวา เราจะมาพบกบัผลึกของหินสีตางๆ เหลานี้ ผมเองก็ไมเคยพบมันมากอนเลย แมจะเคยไดยินไดฟงมาบาง” จอมพรานพูดข้ึนแผวเบา รับเศษหินสีชมพูท่ีเชษฐาสงไปใหพลิกไปมาอยูในมือ เชษฐาจองตาเขานิ่งอยูเชนนัน้ พูดเกือบเปนเสียงกระซิบ


617

“รพินทรเปนไปไดไหมในขอท่ีวา ขณะน้ีพวกเราทุกคน มายืนอยูเหนอืบอพลอยอันมีคา พิจารณาใครครวญดูใหดีซิ ไอท่ีผมสงใหคุณดูนัน่อะไร แลวก็ท่ีไชยยันตและนอยอีก” ไชยยนัตและดาริน ก็สงสะเก็ดหนิท่ีแงะข้ึนมาไดใหเขาเงียบๆ พรานใหญเพงพิศแตละกอนเหลานัน้อยูเปนครู แลวกราดสายตาไปรอบๆ อีกคร้ัง “ท่ีคุณชายแงะข้ึนมานี่มันทําทาจะเปนทับทิมครับ สวนของคุณหญิงนี่ก็มีทางวาจะกลาย เปนมุกดาหาร และของคุณไชยยนัตก็ควรจะเปนมรกตตอไป...แตจะอีกสักกี่รอยกี่พนัปไมทราบได เทาท่ีเราพบนี่ มันเร่ิมจะแปรสภาพเทานั้นยงัไมถึงข้ันท่ีจะเปนตัวจริงของมัน แตถึงอยางนั้นมันก็นาอัศจรรยไมใชนอยท่ีเรามาพบแหลงของมันเขาอยางบังเอิญ โดยไมคิดฝนอยางนี”้ “คุณคิดแตเพียงแคนี้เองหรือ?” ดารินถามมาโดยเร็ว “ก็คุณหญิงกาํลังคิดอยางไรเลาครับ?” “นี่มันเปนแตเพียงเปลือกผิวนอกของมันท่ีเราเห็นเทานั้น หินเหลานี้กําลังแปรสภาพกลายตัวไปเปนอะไรสักอยางหนึ่ง ยืนอยูในระหวางกลางของเพชรพลอยอันมีคา จริงอยู มันจะตองอาศัยกาลเวลาอีกนานพอดู อาจนับเปนพนัๆ ปขางหนากอนท่ีมันจะเปนตัวจริง ทีนี้ถาลึกลงไปในภูเขาหนิลูกนี้ละ สมมติวามันถูกระเบิดหรือขุดคนกันลงไป เจาสวนท่ีมันอัดตัวแนนจนกลายเปนของจริงไปแลว จะไมมีอยูบางทีเดียวหรือ” รพินทรยกมือขางหนึ่งข้ึนลูบปลายคาง “ก็นาคิดมากเหมือนกนัครับในขอนี้ บางทีคุณชายอาจพูดถูกแลว ในขอท่ีวาขณะนี้พวกเราทุกคนยนือยูเหนือบอพลอยอันมีคา หากวาเราจะมีเวลาสํารวจขุดคนมันไดพอ มันเปนส่ิงนาสนใจนาเกบ็ไปคิด แตคงไมใชระยะนี้แน” “เราเห็นจะตองทําแผนท่ีตําแหนงนี้ไวเสียแลว สําหรับโอกาสขางหนาของเรา หากวาเราไมตายกันเสียกอน” ไชยยนัตพูดอยางกระตือรือรน “ไมจําเปนตองทําแผนท่ีหรอกครับ ลงเจอะตําแหนงแนนอนลงไปแบบนี้แลว มันไมมีวันเคล่ือนยายหนีหายไปไหนไดหรอก มาเม่ือไหรก็พบเม่ือนั้น” แลวเขาก็สงเศษหินอันสวยงามตางสีเหลานั้น กลับคืนไปใหเจาของผูอุตสาหแงะมันออกมา พรอมกับบอกวา “เก็บไวดูเปนท่ีระลึกซิครับ เผ่ือมีโอกาสเจอะผูชํานาญโดยเฉพาะ ก็ลองใหเขาตรวจดูวามันจัดอยูในลําดับไหนของหนิอันมีคา สําหรับการคนควากันตอไป ผมเองก็ไมชํานาญในเร่ืองนี้นกั รูแตเพียงวามันยังไมถึงข้ันเทานั้น แตมันก็อาจใกลเคียงเขาไปมากแลวก็ได วาไมไดเหมือนกันครับ หลังจากท่ีคณะของเราหมดธุระเร่ืองการติดตามคนหาคุณชายอนุชาแลว และยังมีชีวิตรอดปลอดภัย


618

อยูได พวกคุณอาจหวนมาสํารวจแหลงนี ้แลวพบวามันกลายเปนขุมพลอยมีคามหาศาลไปก็ได ใครจะรู” “อยาใชคําวาพวกคุณ แตจงใชคําวา ‘พวกเรา’ อันหมายถึงตัวคุณเองดวย” เชษฐากลาวอยางหนกัแนน “ถาเราเสร็จธุระ ถาเรายังมีชีวิตรอดอยูรวมกัน เราจะเอาเรื่องนี้มาพิจารณารวมกนัอีกคร้ัง และเม่ือนัน้ตองมีคุณรวมอยูในคณะของเราดวย เอาละ ขอใหเราผานเร่ืองนี้ไปเสียกอน มันยังไมถึงเวลา วากันถึงไอผีโขมดท่ีมันเขาไปติดกับอยูในนั้นกอนอ่ืนเถอะ” รพินทรกับแงซายและเกิด ก็หันไปสํารวจรอยแยกของหนาผาอีกคร้ัง แลวก็พบวามันไมแข็งแรงอะไรนัก สวนตํ่าท่ีสุดของมันเปนหินปูนชนิดเปราะ ปนกับดินรวมซ่ึงยดึเหน่ียวกนัไวดวยรากไม พรานใหญก็ออกคําส่ังใหแงซายกับเกิดไปตดัไมสําหรับจะใชงัดทะลวงเพื่อเปดปากชองออกไปในบัดนั้น ครูเดียว ท้ังสองก็แบกแกนไมแข็งทอนขนาดหนาแขง เส้ียมปลายเปนปากฉลาม ยาวประมาณสองวาทอนหนึ่งเขามา รพินทรใชสันมีดโบวี่กะเทาะบริเวณรอยแยกใหขยายเปนชองกวางออกไปพอท่ีจะสอดไมอันนัน้เขาไปได แลวบอกใหท้ังสองท่ิมปลายดานท่ีเส้ียมลึกเขาไปประมาณศอกเศษ จนกระท่ังหลืบกั้นขางในไมสามารถสอดเขาไปไดอีกแลว จึงออกคําส่ังใหชวยกันงัด ทดลองหนวงหาความม่ันคงของผนังโพรงหินตอนนั้น ท้ังเกิดและแงซาย ชวยกนัออกแรงงัดเต็มท่ีอยูสองสามคร้ัง รูสึกแตเพยีงวาแผนหินบริเวณนั้นไหวสะเทือนเล็กนอยเทานัน้ เขาขยับจะเขาไปชวยอีกคนหน่ึง แตไชยยันตจับไหลไว “อยาเพิ่ง! ลําพังเกิด แงซาย และคุณอีกคนหนึ่งรวมเปนสามคนนะเห็นจะไมมีทางหรอก แตถามีผมกับเชษฐาเพ่ิมอีกสองแรงมันก็นาคิดเหมือนกัน ไมทอนนี้ส้ันไปหนอย ใชแงซายไปตัดมาอีกสักทอนหนึ่งเถอะ ใหญขนาดเดียวกัน แตคราวนี้เอาใหยาวสักสามวา เราจะไดชวยกันดนัพรอมกันท้ังหาคนไดถนัด” “จริงของแกไชยยันต!” เชษฐารองออกมาอยางเห็นดวย พรานใหญเมมริมฝปาก เขายังไมไดพูดคําใดท้ังส้ิน ใชสันมีดเคาะตรวจดูบริเวณใกลเคียงกับจุดท่ีงัดคร้ังแรกนั้น เชษฐากับไชยยนัตก็ชวยกนัสํารวจพรอมกับหารือกันเบาๆ อึดใจเดียว รพินทรก็มาพบกับจุดออนเขาอีกจุดหนึ่ง อยูคนละดานกับจุดท่ีเกิดกับแงซายงัดเม่ือสักครูนี้ เวนระยะหางกนัเพียงวาเศษแตระดับตํ่ากวาเล็กนอย ตาของพรานใหญเปนประกายดวยความหวัง ช้ีใหคณะนายจางของเขาดูภายหลังจากการกะเทาะเปนชองเขาไปมองเห็นเปนโพรงขนาดเดียวกับชองแรก


619

“เราชวยกนังัดพรอมกันสองดานดกีวาครับ ใชไมขนาดเดียวกันอีกทอนหนึ่งปกเขาตรงนี้ ในขณะท่ีอันเดิมงัดตรงโนน แรงงัดท้ังสองดานจะไปรวมกันอยูตรงกลางพอดี มันควรจะหลุดออกมาท้ังกะบิ ดีกวาจะใหแรงงัดไปหนกัอยูดานเดียว เพราะไมอาจทานไมไหวหักเสียกอน” เชษฐาและไชยยันตยิ้มออกมาได “เราโงกันอยูไดต้ังนาน เพราะไมรูวามันจะมีชองใหงัดไดอีกชองหน่ึง ถาง้ันก็เอาเลย แบงกําลังออกเปนสองดาน ดานหน่ึงสองคน อีกดานหน่ึงสามคน” “นอยชวยดวยก็ไดคะ ดกีวาจะยนือยูเฉยๆ ถึงแมเทียบอัตราสวนแลว กําลังจะมีเพยีงแคคร่ึงเดียวของผูชายก็ยงัดี แบงขางละสามเทาๆ กัน” ดารินบอกพี่ชายมาโดยเร็ว อยางชนิดเอาไหนเอาดวย แตรพินทรส่ันหนาบอกมาวา “งัดหินกระบินี้หาคนก็สบายแลวครับ คุณหญิงยนืถือปนคุมเชิงไวดกีวา เรายังไมรูวาอะไรมันจะสวนพรวดพราดออกมาในทันทีท่ีหินกระบินีมั้นหลุดออก พวกเราหาคนมัวแตกําลังออกแรงงัดกนัอยู อยางนอยท่ีสุดมีคนถือปนคอยระวังสักคนหนึ่งกย็ังด”ี พี่ชายพยักหนาบอกมาอีกคนหนึ่ง ตามการแนะนําของพรานใหญ หญิงสาวจึงรับคําโดยด ีแงซายและเกดิไปตัดไมมาอีกทอนหนึ่งยาวกวาอันแรกเล็กนอย สําหรับดานท่ีจะใชงัดสามคน แลวการงัดก็เร่ิมข้ึนในทันทีนั้น เกิดกับแงซายประจําอยูทางดานเดิม สวนสองชายผูเปนนายจางและพรานใหญชวยกันทางดานซายมือท่ีเพิ่งจะพบใหม พอท้ังสองดานเขาประจําท่ีเรียบรอย ดารินก็ชักปนส้ันขางเอวอกมาถือไว เบ่ียงตัวไปหลบกําบังอยูท่ีมุมโขดหินกอนหนึ่งอยาไมประมาท ไชยยนัตเปนคนนับจังหวะ เพื่อใหสัญญาณชวยกนัออกแรงพรอมกันหมดทุกคน คร้ังแรก แผนหินตรงนัน้ล่ันครืดอยางเหน็ผลทันตา ยิง่เปนกําลังใจใหทุกคนระดมแรงอยางเต็มท่ี คร้ังท่ีสองสวนท่ีบอบบางก็เร่ิมแตกรวงพรูเปนสะเกด็ คร้ังท่ีสามมันก็เร่ิมคลอน และคลอนไหวเพิม่ข้ึนทุกทีตามจังหวะของการงัด พอคร้ังท่ีแปด หินเปราะบริเวณนั้นก็หลุดผลัวะออกมาท้ังกระบิเปนกอนขนาดโองยอมๆ กล้ิงลงไปตามพื้นเทลาดเปดใหเห็นปากโพรงถํ้าแคบๆ เปนชองกวางประมาณวาเศษ และสูงในระดับทรวงอก ท้ังหาคนชวยกันโหมแรงงัดเสียหลักชนปะทะกัน ลมลุกคลุกคลานอยูกับพืน้แลวรีบเผนลุกข้ึนโดยเร็ว กระจายกนัออกยืนรายลอมปากถํ้านั้นไว เชษฐากับไชยยนัตกระชากปนจากเอวข้ึนมากระชับไวในมือ สวนดารินผูหลบฉากเตรียมพรอมอยูก็เผนเขามาสมทบ ท้ังหมดพุงสายตาคนหาเขาไปในบริเวณโพรงถํ้านั้นดวยใจอันเตนระทึก ลักษณะของมันเปนเหมือนหองท่ียาวลึกเขาไปใตหนาผาประมาณ 7-8 เมตร แสงสวางของเวลากลางวันสาดเขาไปไดเพยีงรางๆ ไมสามารถจะมองเห็นอะไรไดถนัดนกั นอกจากเงาสลัวตะคุมของหินงอก หินยอย และรากไมท่ีโผลอยูระเกะระกะ หินหลากๆ สีท่ีฝงพราวอยูยังบริเวณ


620

ปากถํ้า ราวกับใครเอาเพชรพลอยมาประดับกรุไว แตละแกงกอนของมันท่ีมีท้ัง เขียว แดง เหลือง ดาํ และขาวเหลานั้น แลดูสุกใสงดงามยิ่งกวาท่ีมองเห็นกนัตามโขดหินเบ้ืองนอกหลายเทานัก พรานใหญขยบัจะกมตัวลอดเขาไป เชษฐาก็ปาดแขนกนัหนาอกเอาไว “อยาเพิ่ง รพินทร!” หัวหนาคณะเดินทางรองหามดวยเสียงกระซิบ ไชยยันตก็สะกิดแงซายผูยืนอยูใกลๆ “ไฟฉาย เร็ว!” แงซายกระโดดผลุงลงไป พริบตาเดียวกก็ลับมาพรอมกับไฟฉายสองอัน สงไปใหไชยยันตและดารินคนละอัน ท้ังสองก็เปดสวิตซฉายกราดเขาไปในถํ้าอันมืดสลัวคลุมเครือนั้นทันที ส่ิงแรกท่ีสะทอนแวววาวตอบแสงไฟออกมา ก็คือแงหนิหลากๆ สีเหลานั้น เปลงประกายลอไฟลานตาไปหมด เพดานเปนหนิยอยสลับไปกับรากไม ไมเชิงจะรกทึบเกนิไปนัก สวนพื้นดําสนิทเปนมันปลาบ ราวกับมีใครมาทําไว โลงเตียนปราศจากซอกมุมลับ หรือชองทางท่ีจะนําทะลุไปยังสวนอ่ืนใดทั้งส้ิน คูหานัน้จํากัดและตันอยูเพยีงแคอาณาบริเวณประมาณไมเกิน 15 ตารางเมตร คร้ันแลวท่ีซอกหลืบในระดับลางตอนหน่ึงนั่นเอง ลําไฟฉายท้ังสองอันก็กวาดไปกระทบกับอะไรชนดิหนึ่งเขา มันสะทอนเปนดวงแดงก่ําสุกปล่ังตอบแสงไฟออกมา ราวกับทับทิมทายรถจักรยาน มีความเรืองสกาวยิ่งกวาหินสีตางๆ ท่ีฝงประดับพราวอยูรอบดานในขณะนี้แลเห็นเดนชัด นั่นเปนภาพในพริบตาแรกท่ีทุกคนเหน็ตามลําแสงไฟยามเม่ือกวาดไปพบ คร้ันแลวตอมาเม่ือสายตาปรับไดท่ีก็มองเหน็ออกไปอีกวาเหนือดวงทับทิมอันสุกปล่ังกอนเข่ืองนั้น ยังมีดวงทับทิมสะทอนแสงเล็กๆ อยูอีกคูหนึง่ วาวจาสูแสงไฟ อะไรชนิดหนึง่ ตัวมีสัณฐานคลายแมงมุม ดํามะเมื่อมเปนเจาของดวงตาทับทิมคูนั้น สวนทับทิมดวงใหญท่ีเปนเปาสะทอนแสงมองเห็นถนัดท่ีสุด ทันทีท่ีไฟกระทบตดิอยูใตตัวของมัน ลักษณะเหมือนมันจะครอมกกเอาไวคลายๆ เปนไข หรือมิฉะนั้นก็เปนสวนหนึ่งของแผนทองท่ีแนบติดอยูกับพืน้ ท้ังหมดจองตะลึงพริงเพริด อยางชนดิทายอะไรไมถูกไปยังภาพท่ีปรากฏเห็นอยูนัน้เปนตาเดียว เสียงเชษฐากับไชยยนัตอุทานออกมาแผวเบาอยางมหัศจรรยใจ มันเร่ิมไหวตัวงุมงาม แชมชา พยายามจะหลบแสงไฟท่ีสองสะกดอยูขณะน้ี ระยะท่ีมันอยูหลืบมุมนั้นหางจากปากถํ้าประมาณ 5 วา เหน็ผาดๆ ในปจจุบันทันดวนนี้ เหมือนเสือแมลงวนั แตตัวเข่ืองขนาดซองบุหร่ี ขนตามตัวเปนมันระยับราวกับนิล มันเคล่ือนถอยหนาถอยหลังอยางงุนงง บางขณะก็ไปขางๆ พยายามจะถอยหนหีาท่ีหลบตัว ท่ีพื้นผนังถํ้าทุกดานตันไมมีชองทางใหไปได ความตื่นเตนอัศจรรยใจ ทําใหทุกคนยนืงันอยูกับท่ี จองตาไมกะพริบไปยงัเจาสัตวประหลาดน้ัน ทําอะไรไมถูกไปชั่วขณะ


621

“ไอมหาวายรายนี่เอง คือไอผีโขมด...” เสียงไชยยันตครางออกมาดังไมเกินกระซิบ “มันเปนตัวอะไรกันแน แมงมุมก็ไมใช ปูกไ็มเชิง” ดารินพึมพํา จองตาเบิกโพลง “พยายามจับเปนใหได เราตองการตัวมันเพื่อพิสูจนอะไรหลายอยาง” เชษฐาพูดดวยเสียงส่ันดวยความต่ืนเตนยนิดี พรานใหญหันไปออกคําส่ังกบัเกิดสองสามคํา พรานพ้ืนเมืองคูใจของเขาก็วิ่งไปยังกองสัมภาระท่ีวางรวมกันไว อึดใจเดยีวก็กลับมา ในมือมีถุงแปงชนิดหนาใบยอม ซ่ึงใชแทนยามบรรจุส่ิงของติดตัวนํามาสงให รพินทรคล่ีขยายปากถุงออกเต็มสวนกวางของมัน แลวถือกระชับไวในมือโดยเอาปากถุงคว่ําลง ทุกคนก็พอจะเขาใจไดในทันทีนั้น “ผมจะยองเขาไปตะครุบมันเอง ชวยฉายไฟจับไวดวยนะครับ แลวกค็อยระวังใหดเีผ่ือมันจะพรวดพราดสวนออกมาทางปากทาง” “จะเหมาะหรือรพินทร เรายังไมรูพิษสงฤทธ์ิเดชของมันแนชัดเลย มันอาจเลนงานคุณในแบบท่ีเราคาดไมถึง ตอนท่ีคุณเขาไปชิดตัวมันก็ได” เชษฐาเตือนมาอยางไมแนใจ จอมพรานปาดแขนเส้ือข้ึนเช็ดเหง่ือบนใบหนา ตาจับนิง่อยูท่ีเจาสัตวประหลาดน้ัน ยิ้มออกมาเครียดๆ “เช่ือวาคงไมเปนไรหรอกครับ ถุงแปงนี่หนาพอ ผมจะใชวิธีจับมันแบบจับแมงปอง หรือปู พวกเราคอยระวังไวอยางท่ีผมบอกก็แลวกัน” “เดี๋ยวกอน” หัวหนาคณะเดินทางบอกเร็วปร๋ือ ส่ังใหไชยยันตกับดารินคอยจับไฟไวเชนนั้น ตนเองวิ่งไปควาเศษทอนไมอันหนึ่ง ใหญขนาดเหมาะมือมาถือกระชับเตรียมพรอม สวนเกิดกับแงซายก็ชักดาบเดินปาออกมาเตรียมสกดั หากเจาโขมดรายจะวิ่งสวนออกมาทางปากถํ้า แลวเชษฐาก็พยักหนากับรพินทร พรานใหญถือถุงแปงไวม่ันในมือท้ังสอง คอยๆ กมลงลอดปากถํ้า ยองทีละกาวตรงเขาไปอยางระมัดระวัง ทุกคนท่ีเฝาดูอยูแทบจะไมยอมหายใจ พออีกสามกาวจะถึงตัวมัน เจาผีโขมด ซ่ึงเปนสัตวประหลาดท่ีทุกคนไมเคยเห็น หรือกําหนดสัณฐานของมันถูกมากอนก็เร่ิมขยับตัวอีกคร้ัง อยางสําเหนยีกภยั อาการเคล่ือนไหวของมันคร้ังนี้ดูเหมือนจะคลองแคลวฉับไวข้ึน แตยังงงๆ ไมสามารถจะมองเห็นอยูเชนนัน้ คลายสัตวตาฟาง เสียงไชยยนัตและเชษฐารองเตือนเขามาอีกอยางระแวง รพินทรหยดุนิง่อยูกับท่ี กะคํานวณระยะวา ถาเขากาวอีกกาวเดียว กจ็ะตองเอาถุงแปงครอบตะครุบตัวมันไดอยางแมนยํา


622

พริบตานั้นเอง เขาก็เผนเขาตะปบเปาหมาย! ทันทีท่ีรูสึกวาถุงแปงครอบลงกระทบพื้น ทุกคนก็ไดยนิเสียงดงัพึ่บ! ปรากฏขึน้ พรอมกับกลุมควันเขียวมัวพุงตลบ พรานใหญผละหลังกนจํ้าเบา ลมตะแคงลงกับพืน้ทามกลางความตะลึงของทุกคนท่ีเห็น ปจจุบันทันดวนนั้น เจาสัตวประหลาดก็วิง่สวนปากทางออกมาอยางรวดเร็ว ชนผนังเปะปะแลวมุงหนาโดยสัญชาตญาณออกมาทางปากถํ้าท่ีท้ังหมดยนืลอมกันอยู ทุกคนรองบอกกนัเอะอะ และเคล่ือนไหวกันอยางจาละหวัน่ เกิดกระโจนเขาฟนดวยดาบเดินปา แตพลาดไปนิดเดียว มันแฉลบไปทางไชยยนัตซ่ึงก็กระโดดตัวลอยดวยความตกใจ ชนดารินเซไปทางหนึ่ง แงซายวิ่งกวดเขามากระหน่ําฟนอีกคนหนึ่งแตก็ผิดอีก มันพุงตะลีตะลานมาทางเชษฐาผูกําลังเตนอยู หัวหนาคณะเดินทางจะตดีวยไมก็ไมทันเสียแลว อารามตกใจต่ืนเตนเกรงวามันจะหลุดพนไปได เขาก็กระทืบรองเทาคอมแบ็ตลงไปโดยแรง ถูกมันอยางจังหงิกงอดิน้ปดอยูตรงนั้น แลวเตะกระเดน็ไปกระทบโขดหินใหญกอนหนึ่ง กองนิ่งหมดฤทธ์ิเดชอยูท่ีนั่น เห็นแตเพียงขาอันมีขนรุงรังท้ังหกขาง ส่ันพล้ิว เหตุการณท้ังหมด มันเกดิข้ึนภายในชวงอึดใจเดียวทามกลางความอลหมานและเสียงเอะอะล่ัน ไชยยันตวิ่งปราดเขาไปในถํ้าพรอมกับเกิด หิว้ปกประคองพรานใหญผูนัง่จ้ําเบาอยูกบัพื้น แลวพยุงลากออกมาโดยเร็ว ทุกคนละความสนใจกับเจาสัตวประหลาดซ่ึงหมดฤทธ์ิไปแลวช่ัวขณะ ปราดเขามารุมลอมเขา...รพินทรไอจามและสําลักอยูครูหนึ่ง ก็ลืมตาข้ึนสูดอากาศบริสุทธ์ิเต็มแรง กล่ินฉุนเอียนชวนหนามืดวงิเวียนตลบคลุงไปหมดท้ังบริเวณปากถํ้า อันเกิดจากแกสพิษท่ีมันปลอยออกมา “รพินทร! เปนยังไงบาง?” เชษฐา ไชยยันตรองถามลําลํ่าลําลักเปนเสียงเดียวกัน เขาจามอีกสองสามคร้ัง ควักผาขนหนูออกมาเช็ดหนาซ่ึงมีน้ําตาไหลพราก ทรุดตัวลงนั่งกับกอนหินตอนหนึ่ง ดารินก็รินบร่ันดีสงมาให ภายหลังจากดื่มเต็มอึก พรานใหญก็ถอนใจออกมาโลงอก สะบัดหัวขับไลความมึนงง “ไมเปนไรหรอกครับ คอยยังช่ัวแลว ผมโดนมันปลอยแกสเขาเต็มท่ีทีเดียว หนามืดเลย ไดตัวหรือเปลาครับ” “อยูหมัดแลว แตนาเสียดายเหลือเกิน ตอนมันวิ่งสวนออกมา อารามตกใจกลัวมันจะหลบเขาซอกหินไปไดอีก ผมเลยกระทืบเสียบ้ีแบนเละไปท้ังตัว กองอยูโนนแนะ” พรานใหญลุกข้ึน ปราดเขาไปท่ีซากของมันโดยเร็ว ทุกคนก็พรูเขาไปรายลอม ดารินใชกิ่งไมเล็กๆ เข่ียซากของมันซ่ึงบัดนี้ตายสนิทแลวพลิกกลับไปมา ท้ังหมดมีโอกาสไดพิจารณามันไดอยางถนัดตาท่ีสุดดวยความต่ืนเตนประหลาดใจ


623

ลักษณะของมันนาจะเปนแมลงชนิดหนึ่ง แตคงไมปรากฏอยูในสารบบของกีฏะวิทยา ตัวปอมกลมขนาดซองบุหร่ี มีขาหกขา ลักษณะคลายแมงมุมมีพิษ ตาโปนสีแดงยืน่ออกมาเหนือหัวซ่ึงเรียวเล็ก ลักษณะเหมือนตาปู แตมีงวงหรือปากอันแหลมยาวคลายยงุ สวนปกเหมือนปกแมลงวัน รางอันแหลกเละกะรุงกะร่ิงเพราะการกระทืบทะลักไปดวยเลือด สีดําคลํ้าคลายเลือดยุง ตลอดท้ังตัวเต็มไปดวยขนนาขยะแขยง ส่ิงท่ีทําใหทุกคนงงงนั อัศจรรยใจอยางขดีสุดก็คือ ทับทิมลักษณะสัณฐานแบนกลมเม็ดหนึ่ง ขนาดดวงทับทิมสะทอนแสงท่ีติดอยูยังบังโกลนหลังของรถจักรยาน ซ่ึงแนบติดอยูใตแผนทองของมัน ไมผิดอะไรกับไขท่ีติดทองแมงมุม อันมองดเูหมือนจะเปนสวนหนึ่งของตัวมัน สีแดงคลํ้าเปนสีเลือดขนชัดๆ เชษฐาใชมีดแหวะออกจากตัวมัน เข่ียออกมาพิจารณาดอูยางพิเคราะห ดวยความประ-หลาดใจเหลือท่ีจะกลาว แลวคอยๆ เอ้ือมมือท่ีสวมถุงหนังไปหยิบมันข้ึนมาสองดูกบัแดด “ใหตายเถอะ! นี่มันรูบ้ี!...ทับทิมชัดๆ นี่!! น้าํงามเสียดวย!!” หัวหนาคณะเดินทางรองล่ันออกมา “ดูใหแนซิคะ พี่ใหญ!” ดารินรองบอกมาเสียงส่ัน พีช่ายเมมริมฝปากแนน สีหนาต่ืนเตนงุนงงอยูเชนนัน้ “ไมมีปญหาอะไรเลย ทับทิมแนนอน เพียงแตวามันเปนสีเลือดเทานั้น!” วัตถุอันเปนหนิผลึกกอนนัน้ ถูกสงเวียนไปยังไชยยนัต ดาริน แลวก็รพินทรทีละคน ความเงียบปกคลุมไปช่ัวขณะ ทุกคนเต็มไปดวยความขบคิดมึนงง เหมือนตกอยูในความฝนอันจะเช่ือเสียมิได “คุณวามันเปนอะไร?” เชษฐาถาม ภายหลังจากพรานใหญเพงพศิอยูเปนเวลานาน สีหนาของรพินทรเครงขรึม ตาหร่ีลง เขาขยี้ตาอยูหลายคร้ัง มองไปท่ีซากเจาสัตวประหลาดแลวสองดูวัตถุนั้นสลับกันไปมาอยูหลายคร้ัง ในท่ีสุดก็กมศีรษะลงรับเสียงแผวตํ่า “ใชครับ ทับทิมรอยเปอรเซ็นต อยางนอยก็ไมตํ่ากวารอยกะรัต ประมาณราคาไมถูก มันหมายความวายังไงกนันี่ มันเปนอะไรของเจาผีโขมดตัวนี”้ ท้ังหมดตะลึงงันนิ่งเงียบไปอีกคร้ัง ไดแตจองหนากนั “ไขมันกระมัง?” เสียงไชยยันตกระซิบข้ึน ทุกคนยังอ้ึง รพินทรหันไปสบตา ม.ร.ว.หญิงดาริน เหมือนจะขอความเห็น ในฐานะท่ีหลอนเปนนกัวิทยาศาสตรเหนือกวาทุกคน หญิงสาวกดัริมฝปากแนน “ไขสัตวอะไรในโลกน้ี ถึงจะเปนทับทิม?” หลอนพูดเหมือนจะรําพึงกับตนเอง แลวหนัไปพิจารณาซากเจาสัตวประหลาดอีกคร้ัง


624

“กอนอ่ืน เรามาวิเคราะหตัวมันกอนดกีวา อะไรตออะไรในตัวของมัน ล ึกลับเกนิกวาท่ีเราจะคนพบไดในสายตาผาดๆ มันดูดเลือดมนุษยและสัตว มันมีพษิท่ีทําใหเหยื่อตายภายหลังจากดูดเลือด แลวก็มีแกสพิษท่ีทําใหคนมึนงงหรือหมดสตไิด ยิ่งกวานัน้ยังมีแสงในตัวเวลากลางคืน แลวท่ีสําคัญท่ีสุดคือ มีไขเปนทับทิมสีเลือด อันเปนสีเดยีวกับเลือดท่ีมันดูดเขาไป ส่ิงเหลานี้นาจะสัมพันธกันเปนสายโซทีเดียว” ส่ิงท่ีทุกคนชวยกันวิเคราะหออกมาก็คือ ลักษณะของปาก ท่ีเปนงวงแหลมเหมือนปากยุง คือเครื่องมือสําหรับเจาะเขาเสนเลือดเหยื่อของมัน ดูดเลือดกนิพรอมท้ังปลอยพิษ ดวงตา เปนลักษณะของตาสัตวกลางคืน ซ่ึงจะมัวฟางในเวลากลางวนัและระคายเคืองเม่ือถูกแสงไฟ ปกบางช้ันเดียวของมันทําใหเปนสัตวท่ีแมจะบินไปไดก็จริง แตก็เพียงแคพยุงตัวไปไดอยางชาๆ เทานั้น ไมสามารถจะไปไดเร็วนกั สวนแกสพษิท่ีปลอยออกมาเปนกล่ินสําหรับสะกดสัตวท่ัวไป ดารินคนพบวา เปนตอมท่ีอยูใตกน ซ่ึงสันนิษฐานวามันจะปลอยออกมาเปนระยะขณะท่ีบิน ใหกล่ินโชยออกไปเพื่อการสะกดเหยื่อ เพราะมันจะลงดดูเลือดได ก็ตอเม่ือคนหรือสัตวนั้นๆ อยูในภาวะถูกสะกดเทานั้น สําหรับแสงสวางเปนดวงไฟสีแดง ท่ีเปลงเปนระยะที่มันออกหากนินั้น ภายหลังจากวินิจฉัยกันอยูเปนเวลานานกมี็เหตุผลพอจะสรุปไดวา ท่ีใตแผนทองของมันมีลักษณะเปนตอมผลิตไฟฟาลักษณะเดียวกันกับกนของหิ่งหอย ตอมนี้จะเปลงแสงออกมาดวยตัวเองตามจังหวะของการบิน แสงสะทอนกับเม็ดทับทิมท่ีติดอยูกบัอกของมันทําใหดวงแสงปรากฏเปนสีแดง ตอมแสงกบัเม็ดทับทิมนั้น แมจะดแูทบจะเปนสวนอันเดียวกนักจ็ริง แตมันไมไดมีเซลลติดตอกันเลย แสดงวาทับทิมเม็ดนั้นไมไดเปนสวนของอวัยวะของมัน เปนแตเพียงส่ิงท่ีมันกกหรืออุมติดอกอยูเทานัน้ ปญหาสุดทายมาชะงักอยูท่ีทับทิมเม็ดนั้น ไมมีใครคาดคะเนหรือตัดสินใจลงความเห็นไดถูกวา มันเปนอะไรของเจาสัตวประหลาด จึงตดิแนนอยูกับอกของมันตลอดเวลาเชนนั้น แมแตขณะท่ีมันถูกฆาตาย! “ถึงอยางไรมันก็ไมมีทางจะเปนสวนของอวัยวะของมันแนๆ ไมวาจะเปนไขหรืออะไรท้ังส้ิน” ม.ร.ว.หญิงดาริน ยืนยันอยางม่ันใจ “ไขมันแนๆ ครับ นายหญิง” เกิดแสดงความเห็นตามความรูสึกประสาชาวปา ผูไมเคยรูจักคําวาวทิยาศาสตร ไมวาจะแขนงไหน “มันกินเลือด แลวมันกไ็ขออกมาเปนกอนเลือด เปนทับทิม...ทับทิมเม็ดนี้เปนของอาถรรพณศักดิ์สิทธ์ิของมัน ทับทิมเม็ดนี้อาจกลายเปนผีโขมดมาดูดเลือดเราอีกเม่ือไหรก็ได”


625

คณะนายจางหวัเราะในคําพูดของเกิด ไมมีใครถือสาหรือสนใจ รพินทรคงมีสีหนาเครียดอยูเชนนัน้ เขาเองก็ไมอาจลงความเห็นใดๆ ไดท้ังส้ิน ตาจับนิ่งอยูท่ีนายจางสาว ถามอยางระมัดระวัง “คุณหญิงเหน็ตัวมันชัดแลวเชนนี้ พอจะบอกไดไหมครับ วามันเปนตัวอะไร สัตวประเภทไหนกันแน?” “ฉันก็ไมกลาลงความเหน็อะไรแนนอนลงไปนักหรอกนะนายพราน เพราะในเร่ืองของปาแลว มันอาจมีอะไรท่ีประหลาดมหัศจรรยผิดกฎเกณฑ ท่ีหลักวิชาการท้ังหลายกําหนดไวกไ็ด แตถาจะใหแสดงความเห็นตามหลักวิชาการแลว ก็อยากจะบอกวา มันควรเปนสัตวประเภทแมลงแนๆ การมีขาหกขา และมีปกของมัน เขาทฤษฎีของแมลง สวนจะเปนแมลงอะไรนั้นฉันไมรูเหมือนกนั และเช่ือวาไมปรากฏอยูในสารบบกีฏะวทิยา มันอาจเปนแมลงลึกลับ นาขนพองสยองเกลาท่ีมีอยูตัวเดียวในโลกกไ็ด แตส่ิงท่ีมันอุมติดอกอยูนี่เปนทับทิม ฉันไมคิดวามันจะใชรางกายของมันผลิตทับทิมเม็ดนี้ข้ึนมาไดเองหรอก” “ถึงมันจะเปนทับทิมน้ํางามสักขนาดไหน มันก็เปนทับทิมเม็ดท่ีนาขนหัวลุกทีเดยีว ฉันอยากจะเช่ือเสียดวยซํ้าวาเจาทับทิมผีเม็ดนี ้ มีสวนกินเลือดมนุษยและสัตวรวมกับเจาผีโขมดนั่นดวย มันนาจะเปนสวนประกอบของกันและกนัโดยแยกกันไมออก มายง้ันจะติดอยูกบัตัวมันตลอดเวลาทําไม” ไชยยนัตพูดข้ึน หอไหลลงอยางสยดสยองเม่ือจองมองดูทับทิมเม็ดนัน้ ทุกคนเงียบงันไปอีกวาระหนึ่ง...แนละ...ส่ิงท่ีไชยยันตพูด เปนส่ิงท่ีทุกคนกอ็ยากจะคิดเชนนั้น! “ในเวลากลางคืน ทับทิมเม็ดนี้อาจเปลงแสงแลวลอยข้ึนมาอีกก็ได!” เกิดกระซิบข้ึนอีก ทาทางหวาดๆ “ผมคิดวา วิธีเดยีวท่ีจะทําไดดีท่ีสุดก็คือ เกบ็ทับทิมเม็ดนีไ้วอยางดี เม่ือมีโอกาสก็สงเขาหองทดลอง คนควาพิสูจนกนัใหแนนอนอีกคร้ัง วามันเปนทับทิมหรืออะไรกันแน” พรานใหญพดูเบาๆ แลวหันมาทางไชยยนัต ยักไหลยิ้มกรอยดวย “จะเปนอุปาทานหรืออะไรกไ็มทราบ ผมรูสึกวาจะมองเห็นเลือดสดๆ อยูในทับทิมเม็ดนี้ ยิ่งเวลากระทบกับแสงยิ่งรัศมีพราว ผิดกบัทับทิมท่ัวๆ ไป ถาเราไมใชคนท่ีไดรับการศึกษากนัมาอยางดีแลว ผมเองก็อยากจะคิดเหมือนคุณไชยยนัตเหมือนกันในขอท่ีวา มันกินเลือดมนุษยได พับผาซิ! พอตะวนัตกดนิเจาทับทิมมฤตยูนี่เกดิสองแสงวูบๆ เหาะไดอีกเปนยุงกนัพิลึกละ” ประโยคหลังเขาพูดพลางหวัเราะพลาง คณะนายจาท้ังสามพลอยหัวเราะไปดวย แตไมมีใครเห็นเปนเร่ืองขบขันชวนหัวนกั เพราะเสียวๆ หวาดๆ กันท้ังนั้น ตลอดเวลาแงซายไดแตฟง และมองทับทิมกับเจาสัตวประหลาดตัวนั้นเงียบเฉย ไมปริปากคําใดท้ังส้ิน สวนเกิดแสดงทาหวัน่ๆ ไมสบายใจอยู “เผา หรือมายง้ันก็ทุบใหแหลกละเอียดเสียไมดีกวาหรือครับ”


626

พรานพื้นเมืองผูเช่ือในอํานาจล้ีลับ ของอาถรรพณและภตูผีปศาจแนะนําเสียงส่ันๆ เชษฐาหัวเราะ หันมาตบท่ีศีรษะเกิด “ไมตองกลัวนาเกิด ฉันจะเปนคนเก็บมันไวเอง ถามันสําแดงเดชข้ึนมาอีกเม่ือไหร เราก็จะไดเหน็กันชัดออกไป จะตองกลัวอะไรนะ เม่ือคืนมันจะไปดดูเลือดพวกเรา เราก็ยังตามมาเอาตัวมันไดอยางนี้แลว มันไมวิเศษไปกวาเราหรอก” แลวเขากห็ันมาทางพรานใหญ เอยอยางใครครวญขณะท่ีเดาะทับทิมนัน้อยูในมือ “สําหรับผมอยากจะคิดวา เจานี่เปนโครตทับทิมหรือมิฉันนั้นก็ ‘ตัวแม’ ของพวกเพชรพลอยซ่ึงอาจมีอยูในเขาลูกนี ้ สันนิษฐานจากหินผลึกสีตางๆ ท่ีเราเห็นกนัอยูนี่ซ่ึงนาจะบอกไดชัดอยูแลววามันควรจะเปนบอพลอยนั่นเอง แตมันจะมีความสัมพันธกับเจาผีโขมดตัวนี้อยางไร ก็เหลือท่ีจะเดาไดถูก เฝาพิทักษดแูลไมผิดอะไรกบัไขของมัน และไมวาจะไปไหนกเ็อาติดตัวไปดวย เร่ืองนี้มีความล้ีลับพิสดารแฝงอยูดวยแนๆ เปนความล้ีลับท่ีวิเคราะหกันในแงของวิทยาศาสตรไมได! เอาละ ผมจะเกบ็รักษามันไวเอง เพื่อรอเวลาพิสูจนเม่ือมีโอกาส เปนอันวาเราเห็นจะโลงอกนอนตาหลับกันไดแลว เพราะกําจดัเจาผีโขมดนี่ลงได หมดเร่ืองหนักใจไปอีกเปลาะหน่ึงละ” “นาเสียดายจริงๆ ถาเราสามารถจับตัวมันไวไดในลักษณะเปนๆ เอากลับไปสูโลกภายนอกได กจ็ะเปนประโยชนแกการศึกษาคนควาไมใชนอยทีเดยีว นี่แกกระทืบตัวมันเสียแหลก” ไชยยนัตโคลงตัว บนพํา ขณะท่ีมองจับอยูท่ีซากเจาแมลงลึกลับตัวนั้น “ชวยไมได ไมไดเจตนาเลย กําลังตกใจ ใหมันแหลกยบัไปเสียยังดีกวาท่ีจะใหมันหลุดหนีไปได เราไมมีโอกาสจะศึกษามันไดละเอียดก็จริง แตเราทําลายมันไดแลว นั่นเปนส่ิงท่ีเราตองการที่สุด” หัวหนาคณะเดินทางวา เชษฐาหอทับทิมประหลาดเม็ดนั้นไวดวยพลาสติกจนแนนกระชับ และใชยางรัดรอบอยางแนนหนาอีกคร้ัง ซ่ึงเขาก็ไมสามารถจะบอกกับตนเองไดวา เหตุใดจึงตองหอมัดมันอยางม่ันคงถึงขนาดน้ัน แลวใสไวในยามเคร่ืองหลัง สวนเกดิใชดาบเดินปาสับเจาสัตวประหลาดน้ันเสียจนแหลกยับ เกอืบจะเปนผุยผงแลวเอากิ่งไมมาสุม กอไฟเผามอดไหมเปนเถาดานไปชนดิไมยอมใหเหลือซาก เพราะกลัวมันจะมีโอกาสฟนข้ึนมาไดอีก นอกเหนือไปจากความมหัศจรรยใจในตัวเจาสัตวประหลาดทีค่นพบ ทุกคนรูสึกปลอดโปรงใจเปนอยางยิ่ง เพราะกําจดัมันลงไปได “หวังวาคงจะไมมีไอผีโขมดมากกวาหนึ่งตัวนะ” ไชยยนัตเปรยข้ึน แดดเร่ิมแรงขึ้นเปนลําดับอากาศโปรงแจมใส รพินทรบอกใหคณะนายจางของเขาทราบวา ตํ่าจากหนาผาลงไปทางทิศใตเล็กนอย เปนลําธารเล็กๆ อยูในระหวางซอกเขา พอจะอาศัยเปนท่ี


627

อาบน้ําชําระรางกายไดถาตองการ ม.ร.ว.หญิงดาริน ไดยินเขาก็ตาเปนประกาย ขยบัตัวอยางอึดอัด พี่ชายรูใจก็พยกัหนาบอกกับพรานใหญวา “ดีเหมือนกัน ถาพอจะหาน้ําไดใกลๆ กน็าอาบ จะไดมีแรงข้ึน ไมเสียเวลามากนกัไมใชหรือ?” “เราไปพักกนัท่ีลําธารนั่นอีกช่ัวโมง คอยออกเดินทางตอก็ยังไหวครับ ไมจําเปนตองรีบรอนนัก” แลวเขาก็ชําเลืองไปทางหญิงสาว เห็นหลอนลอบถอนใจออกมาอยางโลงอก ส่ิงท่ีหลอนตองการอยางยิง่ในขณะนี้เหนือกวาใครก็คือการอาบน้ํา เพราะสมบุกสมบันหมักหมมมาต้ังแตเม่ือวาน เวนแตไมกลาจะบอกออกมาเทานั้น ในตอนกลางคืน อากาศหนาวเย็นจดัพอจะบรรเทาความเหนอะหนะตัวลงไดบาง แตพอรุงเชาแดดเร่ิมแรงเชนนี้ หลอนกก็ระสับกระสายอยางยิ่ง อบอาวไปหมด ยิ่งเหง่ือออกก็ยิ่งรําคาญตัว เพราะฉะน้ันขอเสนอแนะอันเหมือนกับจะอานใจไดถูกของจอมพราน จึงทําความพอใจใหเปนอยางยิ่ง และนี่จึงเปนคร้ังแรกท่ี รพินทร ไพรวัลย มองเห็นยิ้มของ ดาริน วราฤทธ์ิ ท่ีมีใหแกเขา ผิดไปจากอาการยิ้มเยาะหรือยิ้มหยิ่งๆ ท่ีเคยเห็นอยูเปนประจํา สายตาที่มองมายังเขาผิดไปกวาทุกคร้ัง แตก็ไมพดูอะไรออกมา เดินลงปาโคกมาเพียงไมถึงสิบนาที ก็ถึงซอกเขาอันมีลําธารไหลผานรินๆ อุดมไปดวยกรวดหิน และโขดแกง ท้ังหมดเดนิลงไปตามดานชางเกาๆ ท่ีตัดลงสูลําธารนั้น และหยุดพักกอไฟหุงหาอาหารเชาข้ึนท่ีนั่นอีกคร้ัง เพราะเม่ือตอนเชาตรูทุกคนดื่มกนัเพยีงกาแฟเทานัน้ ระหวางท่ีพักอยูใตรมเสล่ียงใหญเพื่อรอขาวสุก ดารินก็เดินตรงไปท่ีโขดหินใหญริมธารทันที “ตองมีไรเฟลสักหนึ่งกระบอก นั่งคุมอยูใกลๆ กับท่ีคุณหญิงอาบน้ําดวยครับ” รพินทรหันไปบอกเชษฐาโดยเร็ว สีหนาของเขามีแววอึดอัดลําบากใจอยางไรพิกล “ผูหญิงมาปา มันก็ลําบากอยางนี้แหละนะ” ไชยยนัตบนอยางออนใจ “พับผาซิ! การเดินปานี่มันไมเหมาะกับผูหญิงสักนิด พวกเราผูชายนะอะไรๆ ก็ได ผาขาวมาคนละผืนหรือไมมีเลยก็ยังไหว นี่ผาผอนจะผลัดอาบน้ําก็คงไมมีมา จะใหไปอาบลับหูลับตาคนเดียวกไ็มได เฮอ! ยุงพลึิก” หัวหนาคณะเดินทางหวัเราะเบาๆ และโดยท่ีพรานใหญไมคิดไมฝนเลย เชษฐาพยกัหนากับเขา มีคําส่ังมาวา “คุณนั่นแหละ รพินทร ชวยไปนั่งเปนเพื่อนนอยหนอย ผมจะขอเอนหลังสักงีบกอนเวลาท่ีขาวจะสุก นี่ประเดี๋ยวกินขาวเสร็จแลวก็วาจะอาบเหมือนกนั ขอโทษดวยท่ีมีนอยมาเพ่ิมภาระหนักใจใหคุณ แตไมรูจะทํายังไง”


628

พรานใหญอึกอักในลําคอ แลวพูดออมแอม “งา...ผม ผมคิดวาคุณชายไปเปนเพื่อนเธอเองจะเหมาะกวากระมังครับ” อดีตนายพันโททูตทหารบก โบกมือ “ไปเถิดนา จะเปนใครก็ไมเห็นแปลกอะไร ถาจะพูดถึงการคุมกันแลว ใครก็ไมเหมาะเทากับคุณ บอกใหเขารูวาผมวานใหคุณมาใหนั่งเปนเพื่อน แลวกใ็หเขาอาบน้ําอยูในบริเวณท่ีมิดชิดลับตาเสียหนอย ในรัศมีท่ีคุณจะดูแลระมัดระวังไดเทานัน้เอง” รพินทรหันไปมองดูไชยยันต นายทหารปนใหญก็โบกมืออีกคน “ไมตองมาเกี่ยงผมหรอก คุณนั่นแหละเหมาะแลว คุณยงิปนไดแมนกวาผม หูตาก็ไวกวา ทํายังไงไดละ มี ‘สุภาพสตรีนักเดินปา’ ติดมาดวยคนหน่ึง หนาท่ีรับผิดชอบท้ังหลายมันก็ตกหนักอยูท่ีคุณนัน่แหละ สําหรับผมเองก็ไมไดสนบัสนุนใหเขามาทําความหนักใจใหคุณเลย พับผา!...วาอันท่ีจริง มันควรเปนหนาท่ีของพ่ีชายเขา แตพอพี่ชายก็ข้ีเกียจโยนไปเปนภาระของคุณเสียแลว อยาไปมัวทะเลาะกันอยูละ แลวก็ใหอาบน้ําเร็วๆ อยาใหไถลแชน้ําเลนอยู” พรานใหญถอนใจเบาๆ ควาปนออกเดนิดุมๆ ตามหลัง ม.ร.ว.สาวคนสวยไป มาทันกันท่ีมุมโขดหนิกอนใหญ ใตรมหลุมพอ ขณะน้ันหลอนนั่งอยูท่ีหินกอนหนึ่ง กาํลังถอดบูตและเข็มขัดปนส้ัน พอเห็นเขาโผลเขามา ก็เงยหนาข้ึนมองเงียบๆ ไมมีปฏิกิริยาเชนไร “ความจริงหนาท่ีถือปนคุมกัน ในระหวางท่ีคุณหญิงอาบน้ํานี่นะ ควรจะเปนของคุณชายพี่ชายของคุณหญิงเอง หรือมายง้ันก็คุณไชยยันตเพื่อนสนิทของคุณหญิง” เขาพูดหวนๆ ดารินเลิกค้ิวข้ึน มองดูจอมพรานอยางขันๆ “ก็แลวใครใชใหคุณอาสามาแทนละ?” “ผมไมไดอาสา แตผมถูกท้ังสองคนนั่นบังคับใหมาตามหนาท่ีของลูกจาง” “ออ แลวมาหวัเสียเอากะฉันง้ันรึ” “เปลา! เรียนใหทราบเทานั้นวา ผมถูกใชมา” “ก็ดีแลวนี่ คุมกันฉันไวดวย ในระหวางท่ีฉันอาบน้ํา” หลอนพูดเร่ือยๆ อยางอารมณดี ยิ้มนอยๆ ไมสนใจอะไรนัก รพินทรเปาลมออกจากปาก เสยปกหมวกข้ึนไปกองอยูบนกลางศีรษะ กวาดสายตาไปยังธรรมชาติพงไพรอันงดงาม แตก็นาหวัน่ระแวงน้ันอีกคร้ัง แลวเปล่ียนมาจับอยูท่ีรางงามของนายจางสาว หลอนกาํลังปลดกระดุมเส้ือลาสัตวออกทีละเม็ด และกระชากชายเส้ือลุยออกมาจากขอบเอวกางเกง “วาแตคุณหญิงจะอาบยังไงกันนี่?” “ถามพิลึก คนอาบน้ํานะ เขาอาบกันยังไงละ?”


629

“ผมหมายถึงวา...มีผาใสผลัดหรือเปลา?” หลอนลุกข้ึนยนื เทาเอว “ออ! คุณคิดวาฉันควรจะตองขนผาสําหรับผลัดอาบน้ํามาดวยง้ันรึ?” “ท่ีนี่ไมมีหองน้ํา แลวอะไรก็ไมสําคัญเทากับวาจําเปนตองมีผมนั่งเฝาอยูดวย” ดารินเลิกค้ิว “ก็คุณอยาดูเสียซิ ไมเหน็เปนปญหาอะไรเลย” “พูดงาย แตทํายาก” พรานใหญเกาตนคอแกรกๆ จุปาก หนานิว่ค้ิวขมวด “ผมมีหนาท่ีคุมกันคุณหญิง ถาผมไมเห็นคุณหญิงและบริเวณแวดลอมรอบตัวคุณหญิงรอบดานแลว ผมจะคุมกันใหไดยังไง” “นี่อยามาหงุดหงิดหวัเสียอะไรนะ กําลังนึกชมอยูทีเดียววาหมูนี้นารักข้ึนมาก ฉันเองไมไดขอรองใหคุณมานั่งเฝาแลวก็ไมไดคิดท่ีจะทําใหคุณเดือดรอนใจ เม่ือคุณจะมาทาํหนาท่ีคุมกนัให จะโดยคําส่ังของพี่ชายฉันหรืออะไรกต็าม คุณไมมีปญญาท่ีจะหาวิธีคุมกันในทางท่ีควรหรอกหรือ” หลอนพูดเนิบๆ “ผมจนปญญาจริงๆ” เขาสารภาพ ถอนใจอีกเฮือกใหญ แลวปลดผาขาวมาท่ีคาดเอวออกสงใหหญิงสาว พูดออยๆ “ถาคุณหญิงไมรังเกียจ” “บา!” หลอนรองออกมาปนหวัเราะ คอนขวับ ขยุมผาขาวมาปาคืนไปโดยแรง “ฉันไมใชผูชายน่ี จะไดนุงผาขาวมา แลวกผื็นเทากระแบะมือแคนี้เอง” “แตก็ดกีวาไมมีอะไรเลย” “หัวใสมากนะ ในการที่จะใหฉันนุงผาขาวมาบางๆ ผืนนี้ แลวลงไปแชในน้ําใหคุณดู” “ถาง้ันผมไปดีกวา” วาแลวรพนิทรก็หมุนตัวกลับ แตแลวก็ชะงัก “เดี๋ยวกอน!” ดารินรองเรียกมาเบาๆ พรานใหญเอ้ียวคอกลับมา ก็เห็นหลอนยิ้มมุมปาก “คุณข้ึนไปนั่งอยูบนโขดหนิกอนใหญ ลูกสูงริมตล่ิงนั้น ฉันจะอาบตรงกอนหินลูกนี้แหละ เพยีงคุณหันหนาไปทางโนนเทานัน้ อยาเหลียวกลับมาจนกวาฉันจะอาบน้ําเสร็จหรือฉันรองเรียกหากเกดิอะไรข้ึน ตกลงไหม? “แลวผมจะเหน็ไดยังไงวาอะไรมันยองมา ตอนท่ีคุณหญิงอาบน้ําเพลินอยู”


630

“ฉันไมใชคนตาบอดหูหนวกนี่นะ อะไรมันโผลพรวดพราดมา ฉันกใ็หเสียงบอกคุณทัน แลวก็ระยะแคนี้เอง คุณหนัขวับมาก็ควบคุมสถานการณไวได สําคัญอยาเหลียวหรือชําเลืองมาอีตอนท่ีฉันไมไดเรียกก็แลวกนั” “เอาง้ันเหรอ?” “ดีกวาใหฉันนุงผาขาวมานอนแชน้ํา แลวคุณก็หนัหนามาจองแนๆ” “คุณหญิงลองแหงนมองไปที่ยอดไมใกลๆ นั่นซิ เห็นอะไรหรือเปลา” หลอนแหงนมองตามช้ีบอก แลวหวัเราะ “ออ ไอจอตัวเล็กๆ 7-8 ตัว...ทําไม?” “มันกําลังจองมองดูคุณหญิงอยู” “ลิงดูนะ ไมเปนไรหรอก อยาใหคนดูก็แลวกัน ดีเสียอีก ฉันจะไดอาศัยเจาลิงฝูงนั้นเปนท่ีสังเกตภยั ถาอันตรายมันใกลเขามาลิงมันจะแตกต่ืนหนี เตือนใหรูลวงหนา” “เดี๋ยวนี้เกงในเร่ืองปาข้ึนมากนะ” “ก็ไดครูดีสอน” “ยอมรับแลวหรือวาดี?” “ท่ีดีก็วาดี ท่ีเลวกว็าเลว มันคนละสวน คนละเร่ืองกัน” “เอาละ ผมจะไปนั่งท่ีโขดหนิกอนนัน้” “แลวอยาลืมหนัหนาไปทางโนน โดยไมตองเหลียวกลับมาเลยตามท่ีบอก” “แลวจะเอาอะไรมาเปนหลักประกัน วาจะไมหันมา?” ดารินยิ้มอีกคร้ัง กมลงไปท่ีเข็มขัดซองปนท่ีถอดกองอยูกับพื้นหนิ กระชากปนส้ัน .357 จากซองเอวข้ึนมาควงในมือ “นี่ยังไงละ หลักประกัน ปนกระบอกนี้จะใกลชิดกับมือฉันทุกขณะท่ีฉันอาบน้ํา ถาตาฉันพบตาคุณเม่ือไหร ฉันจะสมมติวามันเปนตาของสัตวรายท่ีโผลออกมาใหเห็น ระยะขนาดนี้คุณก็รูวามือขนาดฉันมันตองเจาะแสกหนาไมใชรึ จะลองดูกไ็ดนีน่ะ” “เอาง้ันเชียวเหรอ?” “เอาง้ีแหละ!” “แลวทีวนันั้น ท่ีลําธารเขาโลน ตอนท่ีชางแมลูกออนมันไลไมเห็นดุอยางนี้” “บา!” หลอนรองเอ็ดข้ึนมา หนาแดง กระทืบเทาโดยแรง “ดูซิ มาหาเร่ืองยั่วอยูได โมโหแลวนะ คนยิ่งกําลังรอนๆ อยูดวย ประเดีย๋วบังคับใหนั่งดูอาบน้ําเสียเลย เอารึ?” พรอมกับพูด ม.ร.ว.สาวคนสวยถอดเส้ือออกโดยเร็ว พรานใหญสะดุงโหยง ไมตอลอตอเถียงอะไรอีก รีบหันหลังกลับ เดินโหยงๆ กระโดดเหยยีบแงหินท่ีเรียงรายอยูข้ึนไปบนยอดของโขด


631

หินกอนใหญทรุดตัวลงนั่ง หันหนาไปทางปากดาน ไรเฟลพาดไวกับตัก ควกับุหร่ีออกมาจดุสูบ เชษฐากับไชยยันตผูนั่งนอนอยูตรงบริเวณเนินใตรมเสล่ียง หันมาเห็นเขาอยางถนัด ตางโบกมือให รพินทรโบกมือตอบ ระยะท่ีรพนิทรนั่งเปนเพื่อนรอหลอนอยูนัน้หางเพยีงไมเกิน 15 เมตร โดยมีโขดหนิเล็กอีกลูกหนึ่งค่ันเปนฉากไว เขาน่ังหันหลังใหหลอน ดารินสงคอนไปยังแผนหลังนัน้ แลวถอดเสื้อออกทีละช้ินจนกระท่ังรางเปลือยเปลา ผุดผองประหนึ่งนางไม ยนืนิ่งๆ สังเกตดูแผนหลังของ รพินทรอยูอีกอึดใจ ก็ถือปนเดินลุยลงไปในลําธารน้ํา จนถึงบริเวณท่ีรมร่ืนไปดวยตนบอน ดงตะไครน้ํา และหมูแกงหนิเล็กๆ ใตรมไมท่ีปกคลุมไปดวยเถาวัลย ระดบัน้ําลึกขนาดเอว จึงวางปนไวท่ีรากไมตอนหนึ่ง...หยอนกายลงดําผุดดําวายอยางสบายใจ ตาสังเกตระแวดระวังไปรอบดาน กระแสน้ําเยือกเย็นสดช่ืน ชุมฉํ่าหัวใจ หลอนแชน้ํา แลวก็ข้ึนมานอนคว่ําผ่ึงแดดอยูบนพื้นหินราบเรียบท่ีโผลพนระดับน้ํา โดยมีฉากหินบังไวระหวางพรานใหญผูนั่งเปนยามระวังภยัอยู แลวก็ลงไปแชน้ําอีก สลับกันอยูเชนนีด้วยอารมณอันเบิกบานแชมช่ืน มองดูฝูงนกและลิงท่ีไตยัว้เยี้ยบนกิ่งไทรอยางเปนสุข หมาไมตัวหนึ่งพยายามไลกวดกระรอกอยูบนซุมเถาวัลยเปรียงและนกหัวขวานเกาะลําตนไมผุ เอียงคอมองดูหลอนเหมือนจะฉงนสนเทหใจ สรรพส่ิงรอบดานดูประหนึง่จะถูกสะกดใหเช่ืองดวยเรือนรางอันเปนธรรมชาติปราศจากอาภรณปกปดนั้น ผีเส้ือหลากสีตัวใหญๆ ก็บอนมาโฉบ เฉ่ียวคลอเคลียอยูใกลๆ ณ บัดนี้ ดูเสมือนวาหลอนจะเปนนางพญาไพรผูปรากฏรางขึน้ เพื่อใหสรรพสัตวไดชืน่ชมโสมนัส รางสีครีมตัดกับพืน้หินสีดํา ท่ีนอนพังพาบอยูราวกับภาพแกะสลัก ใบหนาหนุนอยูกับทอนแขน ปลอยโคนขาอวบท้ังคูแชจมอยูใตน้าํคร่ึงตัว ตามระดับเทราบของแผนหินงอก รพินทร ไพรวลัย ไมเห็นเพราะนั่งหนัหลังให แตฝูงลิงนอยบนยอดไทรเห็น พวกมันพากันหยุดการเคล่ือนไหว จองนิ่งลงมาอยางสุดพิศวง รพินทรรองเตือนมาเบาๆ โดยไมหันหนา ภายหลังจากเหน็วาเวลาผานไปนานพอสมควร แตหลอนทําเปนไมไดยินเสีย ช่ืนฉํ่าหรรษาอยูกับความเยือกเย็นของสายธารและบรรยากาศรอบดาน ความรูสึกบอกกับตัวเองวาอยากจะนอนหลับ...นอนแชน้ําหลับไปเชนนี ้ “คุณชายกับคุณไชยยันตเรียกแลว ข้ึนเสียเถิดครับคุณหญิง!” เงียบ ไมมีเสียงตอบ พรานใหญดดีกนบุหร่ีตัวท่ีสองกระเด็นข้ึนไปบนฝง บนอะไรพําอยูในคอ แลวก็บอกมาอีก “แลวกัน บอกวาใหข้ึนไดแลว แชน้ํานานๆ เดี๋ยวก็จับไขเทานั้น น้ําลําธารในปาไมเหมือนน้ําในอางนะจะบอกให” ไมมีการเคล่ือนไหว นอกจากเสียงลมพัดไมไหวและนกรอง


632

“ผมจะนับหนึง่ถึงสิบ...ถาคุณหญิงยังไมข้ึนผมจะหันกลับไปละ” เงียบตามเคย รพินทรนับดังๆ จากหนึ่งไปจนกระท่ังถึงสิบ แลวกห็ันกลับมา พรานใหญก็พลันตะลึงพรึงเพริดไปในวาระน้ัน รางงามอันเปลาเปลือย นอนคว่ําหนุนทอนแขนผ่ึงแดดท่ีสองทะลุกิ่งใบไมลงมาเปนจุดพราวจับอยูบนผิวอราม ราวกับทอนงาสลักกลึงเกลานั้น เทพธิดาไพรถามีจริงก็คงไมงามเทา เลือดในกายของรพินทรเย็นเฉียบประหน่ึงจะจับเปนกอน ความตะลึงของเขามิใชอยูท่ีเรือนรางอันสวางโพลนหมดจนน้ัน หากแตเปนส่ิงหนึ่งซ่ึง ณ บัดนี้อยูหางจากตะโพกกลมกลึงเพียงสองวา สีของมันดําเปนมันปลาบ ขดไปมาเหมือนเชือกขนาดใหญท่ีเอามาโรยไว ลําตัวเทาหนาแขง สวนศีรษะต้ังชูข้ึนสูงจากพ้ืนศอกเศษ ตรงคอแผบานใหญเทาสองฝามือ มองเห็นดอกจันทรสีขาวอยางถนัด ล้ินสองแฉกพุงแผล็บๆ ราวกับสายฟาแลบ มันคืองูเหาดงตัวมหึมา!! รพินทรใจเตนแรง สติกลับคืนมาในพริบตาน้ันดวยสัญชาตญาณพรานผูเจนภัย คอยๆ เปล่ียนอิริยาบถจากการนั่งราบอยูกับพืน้หนิ มาเปนคุกเขาขางหนึ่งลงกับพื้น อีกขางหนึ่งต้ังยันไว ตวัดแขนซายพันสายสะพายของไรเฟลใหแนน กระชับตึงเปนองศาตั้งฉากรองรับกระโจมมือไวในทาคุกเขา เล็งอยางประณีตท่ีสุด ชีวิตของ ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธิ์ ยอมฝากไวกับกระสุนนัดนี้ของเขา ถามันพลาด หรือเพียงแตคลาดเคล่ือนไปจากจุดตายอันเฉียบขาดฉับพลัน แพทยสาวคนสวยนักมานุษยวิทยาผูนี้ก็หมดโอกาสท่ีจะมีชีวิตรอดอีกแลว เส้ียวของวนิาทีแหงการสะกดกล้ันลมหายใจของรพินทรนั่นเอง ดารินผูเปลือยเปลานอนคว่ําอยูอยางเผลอเขาภวังคเคล้ิมๆ ไปช่ัวขณะเพราะความสบาย ก็ลืมตาชันอกข้ึน หลอนมองเหน็มัจจุราชผูแผแมเบ้ียอยางประสงครายในทันทีท่ีเปดเปลือกตา ดวงตาใหญแวววามของมันจองนิ่งมาท่ีหลอนในระยะใกลเหมือนจะสะกด ล้ินแลบแปลบๆ อยูเชนนัน้พรอมกับสงเสียงฟอเหมือนแมวขู เพียงแตมันจะฟาดหวัลงมาฉกเทานั้น อวสานก็เปนของหลอน! หญิงสาวหวัใจแทบหยุดเตน ตัวแข็งราวกับทอนหิน หลอนอาปากจะรองแตไมมีเสียงใดๆ ผานลําคออันตีบตันออกมาได นอกจากจะนอนลืมตาโพลง จองประสานดวงตาของมันอยูเชนนั้น “อยาพยายามกระดิกตัวแมแตนิดเดยีว” เสียงตํ่าๆ รองบอกลงมาจากโขดหินเบ้ืองสูง จําไดวาเปนเสียงของพรานใหญรพินทร แตไมจําเปนท่ีเขาจะตองเตือนหรอก เพราะขณะน้ีหลอนกก็ระดิกตัวไมไหวอยูแลว ระยะเวลาขณะน้ัน รูสึกเหมือนตัวเองจะถูกกดจมดิ่งลงสูหวงนรก มันจะนานสักเทาใดไมทราบได มารูสึกตัวอีกคร้ังเม่ือเสียงปนแผดระเบิดข้ึนดงัอ้ือไปท้ังสองหู ศีรษะอันดํามะเม่ือมนาเกลียดนากลัวซ่ึงกําลังแผหลาอยูนั้น สะบัดวูบไปเบ้ืองหลังพรอมกับลําตัวบิดควงเปนเกลียว ฟาด


633

กระทบพื้นดินดังสนั่น ซ่ึงก็เปนเวลาเดยีวกับท่ีดารินพลิกตัวอยางรวดเร็วจากแทนหินราบเรียบท่ีนอนอยูนัน้ หลนตูมลงไปในธารนํ้า หลอนโผตรงเขาไปท่ีรากไมซ่ึงวางปนส้ันคูมือไว ควาข้ึนมาโดยเร็ว อสรพิษรายซ่ึงบัดนี้สวนหวัแถบหนึ่งแหลกละเอียดขาดหายกระเด็นไป ยังมวนดิน้เปนเกลียวอยูเชนนัน้ เลือดแดงฉานไปท้ังแผนหนิ หลอนยืนแชอยูในน้ําคร่ึงตัว ยกปนข้ึนดวยมืออันส่ัน พยายามจะเล็งยิงซํ้าไปยังลําตัวท่ีมวนกลมเปนกอนอยูนั้น ยังไมทันจะล่ันไก...เสียงเรียบเหมือนไมไดเกิดอะไรข้ึน ก็ดังมาจากโขดหินเบ้ืองหลัง “ไมมีประโยชน อยาเสียลูกปนเลย” หลอนชะงัก หันขวับกลับมาก็เห็นพรานใหญยืนสีหนาเฉยๆ อยูบนโขดหินกอนนัน้ ดารินรีบลดกายลงจมผิวน้ําจนถึงระดับคอ แตมันก็ไมมีประโยชนอะไรนัก เพราะน้ําใสเหมือนแผนกระจก ความตกใจงูผสมกับความรูสึกอันไมอาจกลาวถูกในยามนี้ ทําใหเลือดว่ิงแรงไปท่ัวสรรพางคกาย “ข้ึนเถิดครับ คุณหญิงเลนน้าํนานเกนิไปแลว!” บอกเรียบๆ มาอีกคร้ัง แลวก็หมุนตัวกลับหันหลังใหหลอนตามเดิม ควักบุหร่ีออกมาจุดสูบอีกตัว เสียงไรเฟลท่ีระเบิดตูมกึกกองข้ึน ทําใหทุกคนท่ีนัง่พักกันอยูใตรมเสล่ียงบนปากดานเหนือธารน้ํา พากันลุกพรวดควาปนข้ึนมาอยางตกใจ ตางก็เหน็พรานใหญเปนผูล่ันกระสุนออกไปนัดหนึ่ง และหลังจากนัน้กอ็ยูในอาการเฉยๆ ปกติเหมือนไมไดเกิดเร่ืองรายแรงอะไรขึ้น เพราะเหน็จุดบุหร่ีสูบอยางผอนอารมณตามสบาย และหันมาโบกมือดวย เชษฐา ไชยยนัต เกิดและแงซาย จงึคลายความตระหนกต่ืนเตนลงแตยังไมวายสงสัย “อะไรนะ รพนิทร!” หัวหนาคณะเดินทางตะโกนถามมา “งูเหาครับ” เขารองบอกมาดวยน้ําเสียงเร่ือยๆ เพื่อระงับความสนใจของสองชายผูเปนนายจางเสีย เชษฐากับไชยยันตถอนใจออกมาอยางโลงอก คิดวารพนิทรคงซอมมือเลน ไมติดใจอะไรอีก ทรุดตัวลงนั่งตามเดิม ครูใหญตอมา เขาไดยนิเสียงฝเทาไตโขดหินเขามาใกล หลอนคงจะแตงกายเสร็จเรียบรอยแลว และเขามายนือยูทางเบ้ืองหลังใกลๆ นี่เอง เพราะไดยนิเสียงไลทเตอรพรอมกับควันบุหร่ีกลุมหนึ่ง ท่ีพัดกระจายมาทางเขา แตรพินทรคงนั่งเฉยไมไดเหลียวกลัวมา “ปามันเปนใจใหฉันตองงอนงอ และตกเปนหนี้บุญคุณของคุณเหลือเกินนะ...” เสียงเบาๆ เปรยมา “ขอไดรับความขอบใจจากฉันอีกคร้ัง ท่ีชวยไวไดทัน”


634

“คิดมากไปเอง ลูกจางกับนายจาง ระหวางการปฏิบัติหนาท่ีตามสัญญาจาง ไมถือวาเปนบุญคุณตอกัน” “ฉันก็พยายามจะคิดอยางนั้นเหมือนกนั...วาแตคุณหันไปเห็นมันเม่ือไหร ฉันไมรูสึกตัวเลย พอลืมตาข้ึนก็เหน็มันแผแมเบ้ียอยูใกลตัวฉันนดิเดยีวเทานั้น” “ผมเรียกใหคุณหญิงข้ึนต้ังหลายครั้ง ก็ไมเหน็มีเสียงตอบ สงสัยก็เลยยอมเสี่ยงผิดขอตกลงหันกลับไปมอง คิดวาถาจะยิงกย็อมใหยิง” “แปลวาคุณเหน็ฉัน...” เสียงของหลอนเบาเหมือนกระซิบ เขาไมเห็นสีหนาเพราะยังนั่งหันหลังให “คุณหญิงอยูยงัไง ผมก็มองเห็นยังง้ันแหละ เพิ่มเติมอีกนิดหนึ่งก็คือ ไองูเหาตัวนั้นมันกําลังฉกจวกัอยูใกลๆ ตัวคุณหญิง ก็เลยตัดสินใจยิง พอดกีับท่ีคุณหญิงรูสึกตัวข้ึน” คนท่ียืนอยูขางหลังนิ่งเงียบไปครูใหญ รพินทรควักยาอมจากตลับมาเทใสปาก ถามเร่ือยๆ ตอมาวา “คุณหญิงนอนหลับหรือครับ?” “ก็...ไมถึงกับหลับหรอก มันเคล้ิมๆ เผลอตัวไปหนอยเทานั้น เม่ือวานนี้เพลียมาท้ังวัน เม่ือคืนก็นอนไมเต็มท่ี ตอนใกลรุงยังตองเพลียเพราะตามไอผีโขมดกันอีก มันเล้ือยเขามาเกือบถึงตัวเม่ือไหร ไมยักรูสึกตัว” “ไหนบอกไววาจะระวังตัวเองยังไงละ เหน็ถือปนลงอาบน้ําดวย” เสียงหวัเราะจืดๆ ดังมา “ทีแรกก็ระวังอยูหรอก แตเห็นวาไมมีวี่แววอะไรเลย แลวอีกอยางหนึ่งก็อุนใจท่ีจาวปาพิทักษรักษาอยูใกลๆ” “จาวปาท่ีไหนกัน?” “ก็จาวปาท่ีนั่งปนทายโส แตก็เกไมหยอกอยูบนโขดหนินีย่ังไงละ!” รพินทรหัวเราะอยูในลําคอ เปาควันบุหร่ีเปนทางยาว “ไมใชจาวปาหรอกครับ ข้ีขาปามากกวา ถาจะมี ‘จาว’ อยูในปานี้ จาวตนนัน้เหน็จะเปนนางไมท่ีลงเลนธารแสนสบายอารมณเม่ือตะกี้นี ้ โดยมีบริวารองครักษเฝาพิทักษภยัให ถูกบังคับใหคอยเฝาพิทักษโดยใชตาขางหลังเสียดวย เคราะหดีท่ีฝนคําส่ังหันไปเม่ือตะก้ีนี ้ มีอันตรายเขาแทรก ซ่ึงจะตองแกไขในทันทีจึงพอรอดตัวไปได ถาไมมีงูเจาชูตัวนั้น นางพญาแหงลําธารก็คงจะสงลูกปนมาเจาะลูกตาองครักษคนนี้เสียแลว” “คงไมหรอก เพราะนางพญาแหงลําธารเผลอตัวอยูอยางนัน้ ท่ีไหนจะสงกระสุนมาได ถึงรูตัวก็คงไมใจรายถึงขนาดน้ันหรอก อยางดีก็ดาเทานั้น” “จะดาวายังไง?” “ยังนึกไมออก”


635

“ไอง่ัง หรือไอโง?” “คุณไมใชไอง่ัง หรือไอโง ท้ังๆ ท่ีพยายามจะเปน” “ถาง้ันก็ไอท่ึม ไอบองตัน?” “อาจใชก็ได ท่ึมแบบชนิดท่ีท่ิมหัวใจคนบองตันท่ีบรรจุเต็มไปดวยระเบิดทีเอ็นที” “นักมานุษยวทิยา อานผมเลยเถิดไปถึงขนาดน้ันเชียวหรือ” “นักมานุษยวทิยาอยางฉัน มักจะอานมนุษยไมผิดนักหรอก ก็เหมือนๆ กับนักสัตวศาสตรอยางคุณท่ีอานสัตวนั่นแหละ...วาแตฉันไมเขาใจเลย ฉันนอนอยูเฉยๆ นิ่งๆ ทําไมไองูเจากรรมตัวนั้นถึงเจตนาเขาไปกัดฉัน” “สัญชาติอสรพิษ ช่ือมันก็บอกอยูแลว โดยเฉพาะอยางยิง่งูเหา แลวก็เปนชนิดเหาดงเสียดวย ตัวนองๆ จงอาง ผมเช่ือวาตรงท่ีคุณหญิงนอนผ่ึงแดดอยูนัน่ อาจใกลกบัโพรงหรือรูของมันก็ได และมันก็อาจเปนตัวท่ีกาํลังวางไข อะไรเขาไปใกลมันเลนงานไมเลือก ขนาดนี้กัดชางก็ลม เซรุมท่ีคุณหญิงเอามาเห็นจะแกไมทันแนถาถูกมันกัดเขา” “ฉันถูกมันกัดตายเสียไดก็ดเีหมือนกนันะ คุณจะไดหมดภาระไมตองมาคอยกังวลรับผิด- ชอบหนักอกหนักใจอยู” “อาว! ไหงพูดให รพินทร ไพรวัลย ตองเสียใจอยางนัน้ละ” “ทําไมจะตองเสียใจ?” “หมดภาระตองมาคอยกังวลรับผิดชอบกับนายจางแสนสวยคนน้ี ผมกรู็สึกหมดภาระส้ินทุกส่ิงทุกอยาง คนอยางผมมีชีวิตเกดิมาในโลกนี้ดวยภาระ ไมวาจะเปนภาระจํายอมหรือภาระอ่ืนใด และบางภาระก็ตองแบกมันไวก็มีความสุขเหมือนกนั เปนความสุขและความตองการท่ีอาจเกิดข้ึนโดยไมรูสึกตัวก็ได” ตาของ ม.ร.ว.หญิงดาริน เปนประกายแจมจรัสขึ้นอยางประหลาด แตอดีตนายรอยตํารวจตระเวนชายแดนไมเห็นเพราะนั่งหันหลังให รูสึกแตเพียงวาเสียงของตนมันปราพราส่ันพล้ิวไป ท้ังๆ ท่ีพยายามบังคับใหเปนปกต ิ ตางเงียบกนัไปนาน “นี่จะเอาหลังพูดกับฉันอยางนี้นะรึ?” ในท่ีสุดเสียงออนเบาร่ืนหกู็ดงัมา “ก็ยังไมไดรับอนุญาตใหหันหลังกลับไป” “เร่ืองโย หรือรวนนี่ เห็นจะไมมีวันแกหายนะ” “เร่ือง ‘กลาวหา’ นี้ ก็เห็นจะไมมีวันแกหายเหมือนกันกระมัง” “ก็มีอยางหรือนั่งพูดหนัหลังใหฉันอยูได เห็นฉันเปนตนไมหรือโขดหินหรืออะไรกันนะ”


636

“ก็คุณหญิงเองเปนคนออกคําส่ังใหผมนั่งหนัหลังอยางนี ้ จนกวาจะไดรับอนุญาตใหหันกลับ” เสียงถอนใจบาง “ยักทา เอาแงเอางอนเหลือเกิน คนอะไรยังง้ีก็ไมรู...หนัมาไดแลวเจาคะ พอคนเถรตรงแสนจะซ่ือสัตยเคารพตอคําส่ัง!” รพินทรถอนใจบาง “ก็แคนั้นเอง มีอยางหรือ ออกคําส่ังหามไวเอง ยังไมถอนคําส่ังนั้น ผูปฏิบัติตามคําส่ังจะฝาฝนไดอยางไร” แลวเขากห็มุนตัวกลับมา ดารินยืนอยูบนโขดหินลูกเดยีวกันกับเขาแตตรงแงท่ีมีระดบัตํ่ากวา ผิวพรรณและแววตาสดช่ืนแจมใสข้ึนเพราะไดน้ํา หลอนสวมชุดเดมิเรียบรอยแลว กําลังเอนตัวพิงหินสูบบุหร่ีอยู ลมปายามสายเปาเสนผมท่ีเปยกปอนปลิวกระจาย กอนท่ีท้ังสองจะเอยเชนไรตอไป รพินทรก็จองขามศีรษะของหลอน สายตาลุกวาวลงไปยังลําธารและหมูแกงหินเบ้ืองลาง หญิงสาวเฉลียวใจรีบหันกลับไปตามเขาโดยเร็ว แลวอุทานออกมาเบาๆ บนแผนหนิท่ีมีซากของอสรพิษรายนอนตายอยูนัน้ บัดนี้เจางูชนดิเดยีวกัน ขนาดเทากันทุกอยางราวกบัจะเปนแฝด เวนเสียแตสีออกน้ําตาลไหม วายออกมาจากพงตะไครน้ําฝงลําธารตรงขาม ตรงมาท่ีแทนหนิบริเวณน้ัน แลวเล้ือยข้ึนไปขดตัวรอบศพเพ่ือน หรือมิฉะนัน้ก็คูของมันอยางงุนงานเกร้ียวกราด ยกลําคอตั้งชันแผแบนออกสายไปมา เหมือนจะคนหาศัตรูผูมาทําใหคูของมันตาย “ถาคุณหญิงข้ึนจากธารนั่นชากวานี้อีกนิดเดียว เหน็จะแย เห็นไหมครับ นั่น!” ขนของหลอนลุกชันอยางสยดสยิว กระซิบ “เอะ! มันมาจากไหนอีกตัวหนึ่ง...” “คูของมันครับ ถาไมใชตัวเมีย ก็ตัวผู ประเดี๋ยวพวกเราก็จะลงมาอาบนํ้ากันท่ีนี่ เห็นจะเอาไวไมได นีมั่นยังมองไมเห็นเรา ถาเหน็ก็พุงเขาใสเลย” ดารินชักปนจากซองเอวงางนกกริก รพนิทรผูขยับไรเฟล จึงชะงักปลอยใหเปนหนาท่ีของหลอน เพยีงแตกระซิบเตือนมาอยางรอนรนวา “ระวังนะครับ เล็งใหเท่ียงท่ีสุด ถามันลดหัวลงเล้ือย เราจะยิงถูกมันไดยาก ลูกซองเราก็ไมมีมาดวย กะกึ่งกลางของแมเบ้ียท่ีมันแผอยูนั่นแหละ ถาไมถูกตรงกลางตัดกระดกู มันไมอยูหรอก เพราะท่ีเห็นแผกวางนั่นเปนแผนหนัง” หญิงสาวปลอยกระสุนกึกกองไปกอนท่ีเขาจะทันพูดจบประโยค งูเหายักษพุงสวบไปในลําธารน้ํา ลูกปนนัดนัน้จะถูกสวนไหนของมันไมทราบได เหน็แตเพียงน้ําบริเวณน้ันพรายไปดวยสีเลือดสด มันก็เล้ือยปราดๆ น้ําแตกกระจายลนลานจะข้ึนฝงอีกดานหนึง่ ดารินปราดกระบอกปนตาม


637

พอสวนหวัของมันแตะถึงรากไทร หลอนก็กดเขาใหอีกสองนัดซอน ดิ้นพัลวนัมวน พันรากไทรอยูตรงนั้นเอง สวนหางท่ีโผลพนน้ําสะบัดไปมา เลือดทะลักปนไปกับสายน้ําท่ีไหลอยูรินๆ “นัดแรกทําไมพลาดไดกไ็มรู สงสัยมือส่ันเกินไป” หลอนพึมพําอยางต่ืนเตน แตพรานใหญระบายลมหายใจลึก ตาเปนประกายจับนิ่งอยูท่ีใบหนาขาวซีดของ ม.ร.ว.หญิงคนสวย ฝมือยงิปนของหลอนยังคงใหความอบอุนม่ันใจแกเขาอยูเสมอ เม่ือไหรก็เม่ือนั้น ถาหลอนไมต่ืนเตนตกประหมาจนเกนิไปนกั เสียงปนส้ันท่ีล่ันติดๆ กันถึงสามนัด ทําใหพวกท่ีนั่งหุงขาวกันอยูใตรมเสล่ียง พากนัหันขวับมาอีกคร้ัง เห็นรพนิทรกับดารินยนือยูบนยอดโขดหินดวยกันในลักษณะปกตธิรรมดา ก็ไมสนใจอะไรดวยนัก “อะไรอีกละ?” ไชยยนัตเปนคนปองปากตะโกนถามมาปนหัวเราะ รพนิทรตอบไปวา ดารินซอมมือเลน แลวกห็ันมาพยักหนาชวนหลอน “กลับข้ึนไปสมทบกับพวกเราเถิดครับ ปานนี้ขาวคงสุกแลว” หลอนปฏิบัติตามคําของเขาโดยด ี พอท้ังสองเดินมาถึงบริเวณท่ีพรรคพวกนั่งลอมวงอยู ขาวก็สุกพอด ี ตางรับประทานอาหารรวมกันและสนทนากนัไปพลาง ท้ังรพินทรและดารินไมมีใครปริปากพูดถึงงูเหาสองตัวนัน้ และเชษฐากับไชยยนัตก็ไมสนใจท่ีจะถาม หลังจากกนิเสร็จ ทุกคนกเ็คล่ือนขบวนลงมาท่ีลําธารเพ่ืออาบน้ํา คงมีแตดารินคนเดียวเทานั้นท่ีนั่งคอยอยูบนโขดหิน เพราะหลอนอาบกอนทุกคนแลว เชษฐาและไชยยันต พอมองเห็นซากงูเหาท่ีรพนิทรกับดารินยิงท้ิงไวก็อุทานออกมาดวยความตกใจ เพราะมันใหญโตมโหฬารอยางชนิดไมเคยเช่ือมากอนวา งูเหาจะใหญไดถึงเพียงนี้ แงซายกับเกิดชวยกันลากซากงูท้ังสองข้ึนไปกองไวริมฝงอีกดานหน่ึง และจากการสํารวจของแงซาย ก็พบวาโพรงท่ีอยูอาศัยของมัน ก็คือในหลืบระหวางซอกโขดหิน หนาแทนเรียบท่ีดารินนอนผ่ึงแดดอยูเม่ือตอนท่ีหลอนอาบน้ํานั่นเอง พอรูดงันั้นหญิงสาวก็กลืนน้ําลายลงคอฝดๆ ชําเลืองมองไปทางรพินทร เห็นเขามองย้ิมๆ อยูท่ีหลอนกอนแลว “ถาเปนจงอางละก็จะไมสงสัยเลย แตนี่งูเหาแทๆ ทําไมถึงใหญอยางนี”้ เชษฐาคราง ใชไมเข่ียดดูอกจันท่ีกานคอของมันอยางต่ืนเตนประหลาดใจ “อยางนี้กระมงั ท่ีเขาเรียกกนัวา งูเหาดง?” ไชยยนัตหนัมาถามจอมพราน “ครับ งูเหาในปาตามปกติแลวไมคอยจะมี แตถามีก็ตัวมักจะใหญๆ อยางนี้เสมอ นองๆ จงอางเขาไปทีเดียว ธรรมชาติของมันก็คลายๆ กับงูเหาตามทุงนานั่นเอง ผิดกันตรงท่ีมันตัวใหญกวา


638

มากเทานั้น และถาเห็นคนหรือสัตว มันจะเขาโจมตีมากกวาจะหนี เพราะมันถือวาตัวมันใหญ โชคดีท่ีเราเห็นมันและฆามันตายเสียกอนท้ังสองตัว มายง้ันตอนท่ีลงมาอาบน้ํากันคงยุงแน บริเวณน้ีเปนรังของมันเสียดวย” “ตอนท่ีคุณตะโกนบอกไปวายิงงูนะ หมายถึงไอนี่กระมัง” เชษฐาเร่ิมซักไซอยางสนใจข้ึนมา พรานใหญหัวเราะเบาๆ “ครับ ตัวแรกผมยิงดวยไรเฟล เปนตัวท่ีนอนอยูบนกอนหินแผนนี้ สวนตัวหลังท่ีพันคาอยูกับรากไทรนั่น คุณหญิงยงิดวยปนส้ันสามนัด ตอนท่ีผมรองบอกไปวาคุณหญิงซอมมือนั่นแหละครับ” “ดีจริง ท่ีนอยลงมาทําหนาท่ีสํารวจเสียกอน!” ไชยยนัตหนัไปบอกเพื่อนสาวอยางพาซ่ือ หลอนยกัไหลยิ้มจืดๆ ชําเลืองแวบไปทาง รพินทรอีกคร้ังหนึ่ง ไมปริปากเชนไร ยังนึกหวาดเสียวอยูไมหาย เม่ือมารูตัววา ตนเองนอนเปล้ืองผาผ่ึงแดดมอยหลับอยูปากโพรงของมฤตยูนั่นเอง ยังเคราะหดีท่ีรพนิทรหันมาเหน็เสียกอน ไมง้ันปานนี้หลอนจะเปนอยางไรบางก็เดาไมถูก” “ตอนท่ีคุณยิงตัวแรก นอยอยูท่ีไหน?” พี่ชายถามอยางรอบคอบ พรานใหญอึกอักไมรูจะตอบอยางไร กพ็อดีเจาตัวคนที่ตองปกปดความเอง รีบแกมาแทนวา “นอยกําลังจะเตรียมอาบน้ําอยูท่ีกอบอนดานโนนคะ เหลือบมาเห็นมันพอดี กเ็ลยรองบอกพรานใหญ พอเขายิงมวนอยูกับท่ี นอยก็อาบน้ํา รีบๆ อาบ พอเสร็จข้ึนไปบนกอนหินลูกนัน้ พอดีอีกตัวหนึง่มันเล้ือยออกมาจากพงตะไครน้ํามาท่ีซากคูของมัน พรานใหญใหนอยยิง นอยก็เลยยิง” โลงอกไปที รพินทรบอกกับตนเองในใจ...มันคงไมเหมาะแนท่ีจะใหพี่ชายของหลอนรูวา นองสาวคนสวยหัวร้ันของเขา นอนผึง่แดดเปนนางเงือกอยูบนแผนหิน ปรากฏโลงแจงอยูกับสายตาของเขา ในขณะที่เขาล่ันกระสุนเขาสังหารอสรพษิรายท่ีเตรียมจะเลนงานหลอนอยู โดยเล็งขามตะโพกอวบกลมกลึงอันเปลาเปลือยไปเพียงองคุลีเดียว! โชคดีท่ีเจาตัวเองกลบเกล่ือนเง่ือนงําอยางแนบเนียน เม่ือคราวท่ีชางแมลูกออนไลขับในลําธารเขาโลนก็ทีหนึ่งแลว เหตุรายฉุกละหุกมันมักจะมาทําพิษเอาอีตอนท่ีหลอนเปลือยรางกายอาบน้ําทุกที...แลวไมรูจักเข็ดหลาบเสียที เชษฐาไมติดใจสงสัยอะไรอกี ยี่สิบนาทีหลังจากนั้น ท้ังหมดก็พรอมท่ีจะออกเดนิทางตอไปได เชษฐาและไชยยันตงัดเอาแผนท่ีแสดงเสนทางเดินของไอแหวง ท่ีรพินทรทําไวใหข้ึนมาพจิารณาอีกคร้ัง พรอมกับสอบซักถามหารือ


639

“หลังจากท่ีพวกเราปะทะเจาควายปาตัวนั้นเม่ือเย็นวานนีแ้ลว เสียงปนของพวกเรามันระเบิดข้ึนหลายสิบนัดเหลือเกิน เทากับเปนการไลมันโดยตรง” ไชยยนัตวา “ไมแนเสมอไปนักหรอกครับ ในขอท่ีวาเสียงปนจะเปนการขับไลสัตวท่ีเรากําลังติดตาม หากวาไมใชเปนการติดตามอยางกระช้ันชิด เสียงปนมันดังก็จริง แตถาระยะระหวางมันกับเราหางกันมาก และเราอยูใตลม มันก็ไมไดยิน” “เราจะรูไดยังไงวา เราจะตองอยูใตลมมันเสมอไป” “ธรรมชาติของสัตวปาทุกชนิด มักจะหากินหรือเตลิดหนีภยัสวนทางลมเสมอ เพราะมันอาศัยสูดกล่ินท่ีมันสํารวจได การมุงสวนทางลมกแ็ปลวามันรูทิศทางสังเกตภยัท่ีจะมาถึงตัวไดอยูตลอดเวลา แตถาเดินตามลมแลว ก็เทากบัมันตาบอดนัน่เอง สัญชาตญาณหลบภยัของมันจึงบังคับมันไวเชนนี้ ในกรณีไอแหวงเราเดินตามรอยของมันกห็มายถึงวา เราตองอยูใตลมมันตลอดเวลา ยกเวนแตในกรณีท่ีมันรูสึกตัว และทําอุบาย วกออมมาอยูใตทางลมของเราเทานั้น ซ่ึงถาเปนเชนนัน้ ก็ตองอยูในระยะกระช้ันชิดติดพัน” “จะเอายังไง ตามรอยของมันตอไปง้ันหรือ หรือวาจะใชวิธีคํานวณทิศทางของมัน แลวสกัดดักหนา” เชษฐาขอความเห็น “ผมวาแกะรอยเดินมันไปสักพักหนึ่งกอนดีกวาครับ ไมจําเปนตองใจรอน แลวคอยดซิูวา มันจะบายหนาไปทางไหน คอยไปวางแผนกันอีกขางหนา ศึกไอแหวงเปนศึกยืดเยื้อเสียแลวอยางชวยไมได เพราะสัตวอ่ืนมันทําพิษใหเราเสียโอกาสไปหลายคร้ัง” “เอายังไงก็เอากัน ยังไอทรพียักษนั่นอีกตัวหนึ่ง ไมรูวามันจะแยกทางกับโขลงไอแหวง หรือจะคอยเปนกองระวงัหลังอยูอีก ปญหาหนักใจไมใชเลนรองลงมาจากไอผีโขมด” “ระหวางแกะรอยไอแหวง พวกเราตองระมัดระวังกันใหมาเปนพิเศษครับ ควายปาไมเหมือนสัตวอ่ืน ชอบดักเลนงานในบริเวณปารกท่ีพื้นท่ีจํากัดโดยไมเปดโอกาสใหศัตรูของมันกลับตัวทัน เวลาผานเขาไปในปารกทึบ อยาเผลอตัวเปนอันขาด คิดถึงมันไวเสมอ แมวาเราจะไมพบรองรอยของมันก็ตาม ขนาดท่ีเรายงัไมไดทําอะไรมันกอนเลย มันยังดักเลนงาน ยิง่ถูกเจ็บไปดวยแบบนี้กไ็มมีอะไรตองสงสัยเลย ถึงไมเจอกับเรา เจอใครเขามันก็พุงเขาขยี้ทันที” เขาส่ังการนัดแนะอะไรกับเกิดและแงซายอีกสองสามคํา ก็นําออกเดินยอนลงสูปารวกท่ีอาศัยพักนอนเมื่อคืนนี้ ดารินนึกอะไรข้ึนมาไดก็บอกวา “อยาลืมเดินผานกอรวกท่ีเราตั้งแคมปกันเม่ือคืนนี้ดวยนะ” “ทําไม? แงซายกับเกิดลืมของอะไรของเธอท้ิงไวท่ีนัน่หรือ?” ไชยยนัตถามข้ึนอยางสงสัย “เปลาหรอก”


640

“อาว! แลวจะยอนไปท่ีนัน่ทําไมใหเสียเวลา” หลอนหันไปมองรพินทร “ลืมอะไรเสียอยางหนึ่งแลวหรือนายพราน” “เอะ! อะไรครับ?” พรานใหญงง “ถาคุณไมยอนกลับไปยังท่ีต้ังแคมปเม่ือคืนของเรา และไมทําอะไรสักอยางหนึ่งท่ีคุณสัญญาไวละก็ คุณมีเวรตดิตัวอยางมากทีเดียว ลืมเสียแลวหรือ เม่ือคืนนี ้กอนหนาท่ีโขมดดงจะลงมาเลนงานพวกเรา คุณจับตัวนิม่ผูกไวท่ีโคนรวกโดยอางวา ถาปลอยมันไปในเวลากลางคืน มันก็จะคลานทําเสียงสวบสาบใหเกดิการเขาใจผิด จึงเอามาผูกไวเสียกอน แลวบอกวาจะปลอยมันไปในตอนเชา เรายายมาต้ังแคมปกันอยางกะทันหันกอนสวาง เพราะติดตามไอผีโขมด เจานิ่มตัวนัน้ก็จะตองถูกผูกลามพันธนาการอยูท่ีเดิมนัน่แหละ ถาเราท้ิงมันไปมันกค็งตายอยางทรมานเพราะอดอาหาร เคล่ือนไหวไปไหนไมได” ทุกคนเพิ่งจะนึกข้ึนมาได เพราะคําเตือนของหญิงสาว รพินทรหันไปทางแงซายกับเกิดโดยเร็ว “ตอนท่ีแกสองคนยอนกลับไปท่ีแคมปตอนเชาตรู ขนเอาสัมภาระของเรา แกจัดการยงัไงกับเจาตัวนิ่มตัวนั้น?” แงซายกับเกิดมองดูหนากัน เกิดยิ้มแหงๆ เปนคนตอบวา “ผมกับแงซายลืมอยางสนิทเลยครับ นาย เพราะกําลังรีบ...ไมไดสังเกตมันเสียดวยซํ้า” “เสียเวลาเปลานา กะเพียงแคไอตัวนิ่มตัวเดียวเทานั้น ปลอยมันตามยถากรรม มันอาจหลุดรอดไปเองได ดีกวาจะเดินยอนไปท่ีนัน่ กะเพียงแคเหตุผลแคจะชวยมันแกมัดปลอยมัน” ไชยยนัตตัดบทมา แตดารินส่ันศีรษะ พูดเฉียบขาด “ไมได! ฉันไมยอม ใจรายเกินไปแลวแบบนี้ มีอยางหรือไปมัดทรมานมันไวอยางนั้น สัตวชนิดใดท่ีเราเจตนาจะฆาก็ใหมันรูชัดลงไป สวนเจานิ่มตัวนีเ้ราไมไดต้ังใจจะฆามันเลย เร่ืองอะไรจะปลอยใหมันตองตายเปลาแบบนั้น ถึงแมมันจะเปนชีวิตเล็กๆ ชีวิตหนึ่งท่ีไมมีความหมายอะไรเลยก็ตาม ถาไมไดเหน็มันถูกปลอยเปนอิสระไป ฉันไมสบายใจอยูนั่นเอง” “ตกลงครับ เราจะเดินผานท่ีแคมปเกาของเราเพื่อปลอยนิม่ตัวนั้น” พรานใหญพดูออนโยน แลวหันไปทางเชษฐากับไชยยันตบอกยิ้มๆ วา “ไมเสียเวลาอะไรนักหรอกครับ ทางเดนิของเราก็เฉียดใกลท่ีนัน่อยูแลว แวะเขาไปนิดหนึ่งเทานัน้” “ยายนอยนี่จอมยุงเลย พับผา!”


641

เสียงพี่ชายบนพํา แตไมมีใครขัดเจตนาของหลอน เพยีงไมกี่นาทีหลังจากนั้น ท้ังหมดก็มาถึงบริเวณท่ีต้ังแคมปเม่ือคืนนี้ เจาสัตวกนิมดหนังเปนเกล็ดหนาท่ีรพนิทรจับผูกไวกับโคนรวกยังเปนเชลยอยูท่ีเกานั่นเอง เขาส่ังใหเกดิตัดเถาวัลยท่ีมัดตัวมันไวออก แลวใหโยนเขาไปในปารก หญิงสาวถอนใจออกมาอยางปลอดโปรง พอสบตาพรานใหญ เขาก็ขยบัปกหมวกให “ขอบคุณครับ ท่ีเตือนข้ึน ผมลืมเสียอยางสนิท มายง้ันบาปกรรมแย” “ฉันไมกลัวคุณจะบาปหรอก เพราะถึงอยางไรคุณก็บาปมากอยูแลวท่ีเกิดมาเปนพราน แตฉันสงสาร มีอยางหรือจับมันมามัดท้ิงไวใหอดอาหารตาย ทารุณหยอกเม่ือไหร” “ทําไมไมประแปงทาน้ําอบใหมันกอนปลอยละ?” ไชยยนัตหนัมาแหย ดารินแหวเขาใส “ก็ฉันไมไดมีแปง กะน้ําอบติดมาดวยนีน่ะ ถามีก็จะทาใหเหมือนกนัแหละ เรานะใจดําอํามหิตนัก จะลาสัตวรายก็รูจักแผเมตตาใหแกสัตวท่ีไมรายบางซิ” “ออ! แมคนใจดีมีเมตตา” ไชยยนัตยานคาง “วันแรกๆ ท่ีเขาปา ฉันเห็นเธอยิงแมกระท่ังกระจอน กิง้กา อีเหยี่ยว เห็นอะไรเปนซอมมือดะ งูเขียวกย็ังยงิเลย” “ก็นั่นฉันเจตนาจะฆามัน เพื่อจุดประสงคทดสอบทางปนนี่นะ แตสําหรับนิ่มตัวนีทุ้กคนก็ยอมรับอยูแลววาไมมีใครตองการจะฆามัน เพื่ออะไร แลวธุระอะไรจะตองใหมันถูกมัดอดตายอยูอยางนี”้ หนุมสาวผูมีความสนิทสนมกันมาแตหนหลัง และรักใครกันเหมือนพี่นองท่ีคลานตามกันมา เปดศักราชทะเลาะเพราะอีกฝายหน่ึงแกลงยัว่เลน บรรยากาศคร้ืนเครงข้ึนบางเล็กนอย สําหรับอีกส่ีคนท่ีรวมคณะอยูดวย แลวก็เลิกรา เงียบเสียงกันไปเอง เม่ือรพินทรนําออกเดินตอ จากปารวกนั้น นําออกสูทุงท่ีสลับไปกับละเมาะติดรอยของโขลงชางเกเรที่ท้ิงไวเม่ือเย็นวานนีไ้ปตามลําดับ ประเดีย๋วข้ึนเนิน ประเดีย๋วลงหุบ ผานปาแดงเม่ือเท่ียงวนั พอตกบายกเ็ร่ิมจะไตข้ึนสูไหลเขาเต้ียๆ ลูกหนึ่ง ตลอดระยะทางปาเงียบสงบ ไมมีวี่แววของสัตวใดๆ ใหปรากฏเลย ท้ังหมดสาวรอยตอไปไมลดละ ในลักษณะบุกบ่ัน สําหรับคณะนายจางท้ังสาม เร่ิมคุนตอการเดินแกะรอยข้ึนทุกขณะ ไมมีอุปสรรคใดๆ ท่ีตองทําใหรพนิทรรูสึกหนักใจนัก โดยเฉพาะอยางยิ่ง ม.ร.ว.สาวคนสวย พรานใหญอดรูสึกประหลาดใจไมไดในขอท่ีตระหนกัวา หลอนเรียนรูและเคยชินกับการติดตามรอยไดอยางรวดเร็วไมนาเช่ือมากอน เต็มไปดวยความทรหดอดทนเกินตัว ไมมีการลาหลัง ไมมีทาทอถอยออนแรงหรือ


642

ปริปากอุทธรณ แตเหน็ชัดวาเหนื่อยนัก และด่ืมน้ําบอยกวาทุกคน เนือ้ตัวและสองแกมแดงปล่ัง เต็มไปดวยรอยขีดขวนของกิ่งไมและหนาม ขามหวยลึกชนัระหวางซอกของตอนหนึ่ง ขึ้นสูดงทึบอีกคร้ัง ทันทีนัน้เอง ทุกคนก็ชะงักอยูกับท่ี ดวยเสียงชนิดหนึง่ท่ีแผดสะเทือนกองไปท้ังดง ระคนไปกับเสียงพงไมท่ีล่ันหักลูระเนนดังมาจากปากดานเล็กๆ ทางดานซายมือ...


643

28

โดยไมจําเปนตองใหสัญญาณนัดแนะอะไรกันเลย ท้ังหมดเบี่ยงเขาหาท่ีกําบังอยางรวด เร็ว ดวยสัญชาตญาณระวังภัย จองสายตาไปยังปารกเบือ้งหนาท่ีเห็นไหวยวบยาบ พรอมกับเสียงกระห่ึมท่ีแววมา “เสือ! คงกําลังฟดกับอะไรอยู” เชษฐากระซิบ พรานใหญตะแคงหูจับเสียงขูคํารามนัน้ ซ่ึงบางขณะก็กระห่ึมอยูในลําคอเบาๆ และบางขณะก็แผดกึกกองแสดงถึงโทสะ ตลอดจนเสียงของการพลิกไหวตวั สีหนาของเขาออกจะมีแววงงๆ เล็กนอยเหมือนจะไมแนใจ ตําแหนงท่ีมาของเสียงนั้นอยูในระดับเหนือลม “จะวากัดกันเองก็ไมใช เพราะไดยินเสียงคํารามอยูตัวเดยีว หรือวากําลังตอสูอยูกับสัตวอ่ืนก็ไมไดยินเสียงคูตอสูของมันเลย” รพินทรกระซิบบอก เมมปาก ตรวจทิศทางลมเพ่ือความแนใจอีกคร้ัง จึงยองกริบออกจากโคนไมใหญ บายหนาตัดลงลําหวยแหงดานหนึ่งใกลๆ โบกมือใหทุกคนตามเขาไป อึดใจใหญตอมาของการเดินยองไปตามลําหวยอันคดเค้ียว เบ้ืองบนปกคลุมทึบไปดวยพงเถาวัลยและกิ่งไมใหญนัน้ คณะนายจางท้ังสามก็รูสึกวาเสียงขูคํารามของเจาเสือราย ดังอยูยังบริเวณเหนือลําหวยไมหางออก ไปนี่เอง พรานใหญหยุดชะงักหันมามองเปนความหมายเตือนอีกคร้ัง แลวก็คอยๆ เหนีย่วกายไตตามรากไม โผลศีรษะพนขอบหวยข้ึนไป ท้ังหมดปฏิบัติตามเขา ในระยะหางเพียงไมเกิน 15 กาว ท่ีลําตนไมลมซ่ึงทอดขวางอยูในระหวางพงหนามพงุดอ และกอเล็บเหยี่ยวสลับไปดวยตนกระดาษ ภาพอันเปนท่ีมาของเสียงก็พลันปรากฏชัดกับสายตาของทุกคนซ่ึงลอบแอบดูอยูขณะนี้ เสือดาวหนุมฉกรรจเต็มท่ีตัวหนึ่งกําลังเลนเอาเถิดเจาลออยางดุเดือดอยูกบังูเหลือมขนาดตนหมากอวบๆ เจาสัตวท่ีไมมีตีนพยายามท่ีจะเล้ือยหนีเขาไปในพงรก แตเจาดาวเผนเขาสกัดหนาสกัดหลัง ใชตบกระชากท่ีลําตัวบริเวณใกลเคียงกับสวนหวัแลวขย้ําสะบัด พยายามลากเหยื่อของมันออกมาจากพงรกคร้ังแลวคร้ังเลา งูเหลือหดหวัซอนไว บางขณะก็อาปากพุงเขากดั แลวก็เปล่ียนทิศทางหมายจะเล้ือยเบนไปอีกทางหนึ่ง ซ่ึงเสือก็เผนเขาดักหนาไวทุกคร้ัง เสียงงูเหลือมขูอยูฟอ-ฟอ แตไมดังนัก ทาทางมันไมหวาดหวั่นพร่ันพรึงไอดาวนัก เวนไวแตจะคํารามและพยายามหลีกหลบจากการรบกวนน้ัน เสือจองท่ีจะขย้ําคองูใหไดก็กัดไมถนัดเพราะงูไวในการสายหวัหลบ คร้ันแลว ในทันทีนั้นเองคลายจะเปนการตัดสินใจคร้ังสุดทายของเจาดาวผูกระหายเหยื่อ มันโฮกเขาขย้าํกานคองูเหลือมไวแนน พรอมกับเทาหนาท้ังสองท่ีตะกยุลงไปสุดแรงงับติดสะบัดไปมา ตางพลิกกล้ิงไปดวยกนัอยางคลุกคลี ตําแหนงท่ีมันงับติดนัน้ตํ่ากวากานคอของงูลงไปเล็กนอย


644

และความอวบใหญของลําตัวปรปกษ มีขนาดเกินกวาท่ีกรงเข้ียวของมันจะฝงเขาไปสรางจุดตายอันเฉียบขาดฉับพลันได งูแวงมางับตอบติดแนนอยูท่ีชวงไหลของมัน ฟดกันคลุกคลีเปนพัลวันพุมไมหักยับเยนิ เสือไมมีโอกาสเฉลียวคิดเลยวา บัดนี้ลําตัวอันยาวเหยยีดของคูตอสูถูกลากขมวดเขามาอยางแชมชา แลวปจจุบันทันดวนนั้น พอไดจังหวะก็ตวดัรัดหมับเขาใหรอบลําตัวเสือตรงบริเวณอกอยางแนนหนาม่ันคง แลวพนัรอบซํ้าเขามาอยางรวดเร็วอีกหลายทบ เสือดาวรูตัวอาปากปลอยเสียงแผดรองอยางตกใจ พยายามจะดิ้นสะบัด แตมันสายเสียแลว ไมมีทางที่มันจะดิ้นพนไปจากวงรัดอันแข็งแรงของงูได ลมกล้ิงตะแคงลงกับพืน้ ขาท้ังส่ีตะกยุตะกายพ้ืนฝุนฟุงรองกึกกองไปท้ังปา วงรัดของงูซ่ึงบัดนี้เปนฝายไดเปรียบซอนทบเขามาเปนลําดบั จากบริเวณสวนอกลงไปจนกระท่ังถึงทอง เห็นตัวเสือแตเพียงสวนหวั เทาและหางที่แกวงสะบัดตีดินอยูไปมาเทานั้น เสียงกระดูกซ่ีโครงของมันล่ันไดยินอยางถนัดดวยพลังรัดอันมหาศาลของงูเหลือม ซ่ึงแตแรกมันคิดวานาจะเปนเหยือ่ของมัน รางของเสือรายกระแดวดิน้ทุรนทุราย เสียงท่ีแผดคํารามนั้นคอยลงทุกขณะ จนกระท่ังในท่ีสุด ก็เงียบหายไปพรอมกับอาการดิ้นกย็ุติ ออนเปยกไปท้ังตัวทามกลางสายตาของทุกคนท่ีเฝาดูอยูแทบไมหายใจในขณะน้ี “เสร็จมัน! เสร็จไปแลวไอดาว!” เสียงไชยยันตครางออกมาแผวเบาโดยไมรูสึกตัว งูเหลือมรัดเคนเจาดาวจนดบัดิ้นส้ินชีพไปตอหนาตอตา และสงบนิ่งอยูเชนนั้น อึดใจใหญ รางของมันก็เร่ิมเคล่ือนไหวชาๆ คอยๆ ฉุดลากซากเสือท่ียังติดอยูในเปลาะรัดของมัน เขาไปในพงรกอันหนาทึบทีละนอย “เอะ! นั่นมันลากเสือไปไหน?” ดารินอุทานอยางประหลาดใจ “กติกาของปามีอยูวา ใครแพก็ยอมเปนฝายถูกกิน” เปนคําตอบหาวตํ่าของจอมพราน “งูมันกินเสือดวยรึ?” “มันกินทุกอยางท่ีมันจะสามารถเขมือบเขาไดนั่นแหละครับ ตามปกติแลวงูเหลือมไมมีปญญาจะไปจบัเสือกินเปนอาหารไดเลยเพราะเสือไวกวา แตท่ีเห็นอยูเปนผลพลอยไดมาจากการตอสูของมัน เจาเสือโจมตีหมายจะจับมันกินกอน แตบังเอิญตัวมันใหญมาก และเสือพลาดทาถูกมันรัดตาย มันก็ไดกินเสือเปนเหยื่อ” “เจาเสือนี่มันชางรายกาจเหลือเกินนะ จะกินไมยอมเลือกแมกระท่ังงูเหลือมตัวใหญมันก็ยังกลา จนกระทั่งในท่ีสุดตัวเองกลับเปนฝายถูกกินแทน” หญิงสาวครางออกมา รพินทรหัวเราะเบาๆ “ผมเคยบอกมาหลายคร้ังแลวยังไงครับ วาเสือนะลงมันหิวแลวละก็มันไมเลือกหรอก นี่เปนคร้ังแรกท่ีผมเห็นเสือเสียทางู แลวถูกงูเขมือบแทน ผมเคยเห็นเสือจับงูเหลือมใหญๆ อยางนี้กิน


645

มาแลวคร้ังหนึง่ แตมันชวยกนัสองตัวผัวเมีย ตัวเมียเปนเสือดาว ตัวผูเปนเสือดํา และถามันชวยกนัสองตัวแบบนัน้งูก็ไมมีทางรอดไปไดเลย นอกจากจะกลายเปนฝายถูกพิชิตและเปนเหยื่อไป มันชวยกันอยางมีเลหเหล่ียมและฉลาดมาก ตัวหนึ่งกัดหัว อีกตัวหนึ่งกดัหาง งูก็ไมมีทางสู แตคราวนี้เปนการสูกันแบบตัวตอตัว เสือก็เลยพลาด เพราะลงวาถาเผลอใหงูรัดไดก็เสร็จเทานัน้” “ไหน? คุณวายังไงนะ เสือดาํกะเสือดาวนะหรือชวยกนักัดงู?” ไชยยนัตหนัมาถามโดยเร็วอยางสงสัย “ครับ” “แปลกจริง มันจะมาชวยกันไดยังไง ในเม่ือมันเสือคนละชนิดกันไมใชหรือ?” “เปลาเลยครับ คนสวนมากยงัเขาใจผิดอยูเกี่ยวกับเสือดํากับเสือดาว ความจรงิมันเปนเสือชนิดและประเภทเดยีวกันนัน่แหละ เวนไวแตวาตัวไหนจะออกเปนสีดํา หรือตัวไหนจะเปนดาวเทานั้น ซ่ึงเปนผลมาจากตอมในตัวของมัน ลูกเสือดําหรือเสือดาวครอกหน่ึงๆ กมี็สีปะปนกันอยูสองประเภท บางตัวเปนดํา บางตัวเปนดาว เพราะฉะนั้นอยาประหลาดใจ ถาหากวาจะเห็นเสือดํากับเสือดาวสมสูกัน หรืออยูดวยกันเปนคู เพราะมันเปนประเภทเดยีวกันนั่นเอง เม่ือสมัยท่ีผมเปนพรานฝกหัดใหมๆ ผมก็เขาใจผิดเหมือนกนั นึกวามันเปนคนละชนดิกนั ถึงพวกพรานอาชีพเองอยูปามาเปนเวลานาน สวนมากก็ไมรู เขาใจวาเปนคนละชนิด คุณไชยยนัตไมสังเกตหรือครับ ไอตัวดําท่ีผมยิงท่ีลําธารริมผาน้ําตกเม่ือวานซืน พืน้ตัวมันดูไกลๆ ดําปรอทไปท้ังตัวกจ็ริง แตถาไปดูใกลๆ จะเห็นเงาของวงดาวเปนดวงจางๆ อยูใตผิวเห็นถนดัทีเดียว นัน่แปลวามันยืนอยูในระหวางดํากับดาว สวนบางตัวก็ดาํสนิทเลยไมมีวงดาวใหเห็น” “อือม ความรูใหมทีเดยีว นี่ถาคุณไมบอกผมก็โงอยูนั่นเอง นึกวาไอดํากไ็อดํา ไอดาวกไ็อดาว ไมเกี่ยวของกัน” อดีตนายทหารปนใหญพดูอยางท่ึงๆ ขณะน้ันงูเหลือมลากไอดาวผูปราชัย เขยื้อนหายลับตาเขาไปในพงรกแลว เหน็แตปลายพงไหวเล็กนอยเพราะการเคล่ือนไหวอยูเบ้ืองลางของมัน เกิดก็โพลงออกมาวา “จัดการกับไอเหลือมตัวนั้นเสียไหมครับ?” หัวหนาคณะเดินทางแตะมาท่ีไหลพรานพืน้เมือง แลวส่ันศีรษะยิ้มเล็กนอย “อยาไปทําอะไรมันเกิด ปลอยใหกฎของปาเปนไปตามกติกาของมัน ตราบใดก็ตาม ท่ีพวกเราไมไดรับอันตราย มันชนะเสือตัวนั้น มันก็ควรมีสิทธ์ิไดกินทุกส่ิงทุกอยางมันยุติธรรมท่ีสุดแลว” พลางเขาก็หันมาทางพรานใหญ “ผมสงสัยมาต้ังแตไหนแตไรแลว เกี่ยวกบัการกินอาหารของไอสัตวประเภทงูเหลือมนี ่คุณชวยอธิบายหนอยไดไหม?” “คุณชายสงสัยอะไรหรือครับ?”


646

“เวลามันกนิสัตวใหญ กระดูกแข็งๆ นะซิ ถึงแมตัวมันใหญพอท่ีจะกลืนสัตวเหลานัน้เขาไปไดจริง แตมันก็ตองกลืนเขาไปท้ังตัว ทีนี้สวนกระดกูท่ีติดเขาไปในทองมันดวย มันจะทํายังไง แปลวามันสามารถยอยไดหมดง้ันหรือ?” ตามปกติแลว อดีตทูตทหารบกเช้ือพระวงศหัวหนาคณะเดินทางผูนี้ ไมคอยจะมีคําถามอะไรนักเกี่ยวกับเร่ืองของปา เพราะมีความรอบรูและชํานาญมาพอสมควรทีเดียว ซ่ึงถาจะมีปญหาถามข้ึนแตละคร้ัง ก็ลวนเปนปญหาท่ีลึกซ้ึงควรคาแกการรูและมีประโยชนในทุกคร้ังไป ผิดกับขอสงสัยไปแทบทุกระยะของไชยยันตและดาริน ซ่ึงบงถึงความไมประสีประสามากกวา เขาใหคําอธิบายอยางเต็มใจวา “การกินอาหารของงูเหลือม พิเศษกวาการกินอาหารของสัตวอ่ืนๆ ท่ัวๆ ไปครับคุณชาย คือลําไสหรือเคร่ืองยอยอาหารของมันมีคุณลักษณะท่ีพสิดารตางกวาสัตวอ่ืนไมนอยทีเดยีว ภายหลังจากมันกลืนเหยื่อของมันเขาไปแลว มันจะยอยสวนเนื้อออกไป สวนท่ีเปนกระดูกยอยไมได มันก็จะสํารอกคายทิ้งออกมาทีหลังเม่ือยอยเนื้อหมดแลว นี่กเ็ปนเร่ืองท่ีคนท่ัวๆ ไปไมรู ขอนี้ยังไมนาสงสัยเทาไหรนะครับ ส่ิงท่ีนาพิศวงกวานีคื้อ สมมติวามันไปกินสัตวท่ีมีเขายาวเกะกะประเภทกวางหรือวัว ถึงแมมันจะสามารถขยอกเอาลําตัวเขาไปอยูในทองมันหมดแลว ทีนี้ตอนสวนหวัของเจากวางหรือวัวอันเปนเหยื่อของมันนั้น มันจะขยอกเขาไปไดยังไง ตอใหปากมันกวางสักขนาดไหน ก็ไมมีทางจะขยอกเอาเขากวางเขาไปดวยไดแนๆ...” “จริงดวย! แลวมันทํายังไง หรือมีวิธีกินยงัไง?” ดารินกับไชยยนัตซักมาพรอมกันราวกับนดักันไว “มันจะกลืนตัวสัตวชนดินั้นเขาไป จนถึงสวนท่ีมันไมสามารถจะกลืนไดอีกตอไป แลวก็ปลอยใหติดคาไวเชนนั้น อาจนับเวลาเปนสิบๆ วันทีเดียว ท่ีปลอยซากใหติดคาปากอยูเชนนั้น จนกระท่ังซากเนาเปอยและหลุดไปเองในท่ีสุด” “โอโฮ! นาสยดสยองเหลือเกิน!” หญิงสาวอุทานออกมาทําทาขนลุกขนพองสะอิดสะเอียน “มิแปลวากอนท่ีซากจะเนาเปอยหลุดไปเอง มันจะตองนอนน่ิงคางเต่ิงอยูกับท่ี เคล่ือน ไหวไปไหนไมไดหรอกรึ” “ก็ตองเปนอยางนั้นนะซิครับ งูทุกชนิดเปนสัตวเลือดเย็นอยูแลว ยิง่เฉพาะงูเหลือมดวยแลว สัญชาตญาณของมันชวนใหขนลุกเปนท่ีสุด จัดเปนสัตวโบราณดึกดําบรรพไดประเภทหนึ่งทีเดียว มันสามารถจะอดอาหารอยูไดเปนป และกินอะไรเขาไปแตละคร้ัง ก็อ่ิมอยูไดนานนับเดือนๆ โดยไมจําเปนจะตองเดือดรอนหาอาหารเพิ่มเติมใหมเหมือนสัตวอ่ืน อายุกย็ืนชนดิท่ีไมอาจคํานวณกันได ยิ่งอยูนานไปกย็ิ่งใหญข้ึนใหญข้ึนทุกทีไมมีขีดจาํกัด พรานรุนเกาๆ ท่ีพอจะเชื่อถือไดเคยเลาใหผมฟงวา เขาเคยพบงูเหลือมบางตัวใหญ ตัวมโหฬารเสียจนข้ึนไปนอนพักและหงุหาอาหารกินบนลําตัวของมันโดยท่ีตนเองก็ไมรู เพราะเหน็พุมไมข้ึนปกคลุมจนดูเหมือนเปนสวนหนึ่งของ


647

พื้นดิน มารูตัวเอาอีตอนไฟที่หุงหามันเกิดรอนไปถึงผิวหนังของมันเขา และมันเกิดเคล่ือนไหวตัวดวยความตกใจนั่นแหละ ราวกับแผนดินถลมทีเดียว ตอนท่ีมันออกเลื้อย เท็จจริงอยางไรมันก็อยูท่ีพรานคนท่ีเลาใหผมฟง ผมเองก็ไมไดเห็นชัดกับตาถึงขนาดน้ัน อยางขนาดใหญท่ีสุดเทาท่ีเคยเห็นมาในดงดิบใกลๆ กับหลมชาง ตัวก็ขนาดตนมะพราวเทานั้น” ทุกคนนิ่งเงียบกนัไป คร้ันแลวเสียงหาวๆ ของแงซายผูพูดนอยท่ีสุด ก็ทําลายความเงียบมาขรึมๆ วา “พรานท่ีเลาใหผูกองฟงไมโกหกหรอกครับ” “แปลวาแกเคยเห็นมาแลวง้ันรึ?” ไชยยนัตหนัมาซักโดยเร็ว หนุมกะเหร่ียงพเนจรยกัไหล “ผมเห็นแตรอยของมัน เล้ือยตัดทุงหญาคาบายหนาข้ึนเขาใหญติดกับเขตดงดิบท่ีเราจะ ตองผานเขาไปในหนทางขางหลังท่ีออกจากหลมชางแลว รอยท่ีมันเล้ือยปาหญาคาราบเปนทางไปมีสวนกวางถึงหาวา พระธุดงคท่ีเล้ียงผมมาก็เคยบอกผมไววา งูใหญขนาดตนรังสิบโอบ มีจริงในดงดิบเทานั้น” ไชยยนัตกับดารินหันมามองดูตากัน แลวเบปาก หอไหลลง เชษฐายกมอืข้ึนลูบปลายคาง “ก็มีเหตุผลท่ีนาจะทําใหเช่ือไดเหมือนกนันะ เพราะงูเปนสัตวอายยุืน ถามันมีอายุอยูมาแลวเปนรอยปพันป ตัวมันก็ควรจะโตข้ึนเปนลําดับ เอาเถอะเม่ือเราเดินทางผานเขาไปถึงท่ีนั่น คงจะไดเหน็เอง” “อยาใหเห็นไดเลยจะเหมาะกวา!” ไชยยนัตพูด พรอมกับหัวเราะเสียงพกิล พลอยพาใหทุกคนหัวเราะกันไปดวย เชษฐาพยักหนากับพรานใหญพรอมกับบอกวา “ไป! บุกตอ” ไตข้ึนจากลําหวย บริเวณท่ีแอบซุมดูภาพการประจัญระหวางงูเหลือมกบัเสือดาวนัน้ แยกเขาสูดานกระทิงท่ีมีรอยของโขลงไอแหวงท้ิงไวใหเหน็ชัด ผานไปอีกหลายทุงหลายหุบ ทามกลางอากาศรอนระอุอาว รอยเหลานั้นนําวกลงทิศใตทุกขณะ สองช่ัวโมงเต็มๆ ท่ีทุกคนตั้งหนาต้ังตาเดินโดยไมปริปากพูดคําใดกันเลย รพินทร เกิด และแงซาย อานรอยและส่ิงแวดลอมรอบดานไปทุกระยะ ดวยความจัดเจนชํานาญของแตละคน สวนคณะนายจางท้ังสามไมกังวลในเร่ืองรองรอยนัก เพราะไววางใจในพรานนําทางดีอยูแลว เพียง แตคอยระวังเตรียมตัวโดยไมประมาท สําหรับเหตุการณฉุกเฉินท่ีจะจูโจมมาถึงตนเทานั้น ขณะท่ีผานริมดงแหงหนึ่ง นอกจากรอยววัท่ีเหน็ย่ําเปรอะไวเม่ือคืนท่ีผานมานี้ ท้ังเชษฐาและไชยยันตเห็นรอยเทาของสัตวอีกชนิดหนึ่งย่ําไวสดๆ รอนๆ ซ่ึงท้ังสองอานตรงกันดวยความ


648

อัศจรรยใจวามันนาจะเปนรอยเทาของแรด แตสังเกตเห็นรพินทรมองดูอยางผานๆ แลวก็ไมไดปริปากพูด หรือแสดงความสนใจอยางไร คงมุงออกเดินทางตอไปเร่ือยๆ แงซายซ่ึงเดนิอยูใกลนายจางท้ังสองท่ีสุด และไดยนิท้ังสองคนหารือกนัเบาๆ ก็แกความสงสัยมาใหวา “ไมใชแรดหรอกครับนาย สมเสร็จนะ สมเสร็จขนาดใหญ” “สมเสร็จก็ตองมีส่ีเล็บซิ ท่ีเห็นอยูนี่สามเล็บเทานั้น แลวก็ขนาดใหญไมใชเลน” ไชยยนัตกระซิบแยงอยางไมวายกังขา หนุมกะเหร่ียงพเนจรหวัเราะ “ดินบริเวณน้ีมันแข็งมากครับ นิ้วกอยของมันอยูสูงก็เลยไมปรากฏทิ้งไวใหเหน็ จึงเหลือใหเห็นเพยีงสามเล็บเทานั้น ดูเผินๆ ก็คลายแรดเหมือนกัน ตองอาศัยดูท่ีลักษณะเล็บครับ เล็บของสมเสร็จเรียวแหลมกวาเล็บแรด ถาเปนรอยแรดจริง ปานนี้ผูกองไมเดนิอาวไปอยางนัน้หรอก” “จริงของแงซาย ถาเปนแรดอยางท่ีเราสงสัย รพินทรคงบอกใหรูแลว” เชษฐาเห็นดวย ไชยยันตจึงหมดขอของใจ และท่ีขอบดง ขณะท่ีพรานใหญนําเดนิเลาะเพื่อจะหาดานทางเขานั่นเอง ตางก็พบกบัซากของหมูหร่ิงตัวหนึ่งถูกเสือกนิไว เหลือแตสวนศีรษะและขาหนา ภายหลังจากตรวจอยูอึดใจเดยีว จอมพรานกก็ระซิบบอกใหคณะนายจางของเขาทราบวามันเปนเสือไฟอันเปนเสือขนาดยอม ซากนั้นเปนซากเกา เพราะกําลังเนาสงกล่ินคลุงแมลงวันตอมหึ่ง ขณะนั้นตะวนัคลอยตํ่าลงทุกที เสียงนกระวังไพรรองกองอยูในดงแววมาแตไกล รพินทรควักผาขนหนูออกมาเช็ดเหง่ือและยืนใครครวญซุบซิบอะไรอยูกับเกิดเหมือนจะลังเลอะไรสักอยางอยูปากหวยแหง เชษฐาก็กาวเขามาถึง “มีอะไรหรือ?” “รอยไอแหวงนําเราวกลงสูใตทุกทีครับ ผมเกรงวามันจะบายหนาไปทางโปงผีสิงมาก กวาท่ีจะมุงข้ึนปาหวายอยางท่ีเขาใจไวแตแรก” รพินทรตอบเสียงตํ่าเบา ร้ิวรอยกังวลปรากฏขึ้นบนสีหนากรานเกรียม ขณะนั้น ดารินและไชยยันตกก็าวเขาลอมวงสมทบและไดยินคําพูดของเขา “วาแตในขณะนี้เราอยูท่ีไหน?” “ถายังติดรอยมันไปเร่ือยๆ เชนนี้ เราจะไปค่ําท่ีบริเวณหวยยายทอง” ไชยยนัตลวงเอาแผนท่ีมีคล่ีดูอีกคร้ัง แลวขมวดค้ิวเงยหนาข้ึนโดยเร็ว “เอะ! ยงัไงกนันี่ ไปๆ มาๆ แปลวาเรากําลังจะเดนิตามหลังขบวนเกวยีนใหญของเราเสียแลวหรือ” “ครับ ไอแหวงมันนําเราใหกลายเปนเดินตามหลังขบวนเกวียน” “แลวพอจะคํานวณถูกไหมวา ขณะน้ี กองเกวยีนของเราอยูท่ีไหน ระยะหางเทาไหร?” หัวหนาคณะเดินทางถามเร็วปร๋ือ รพินทรช้ีใหดใูนแผนที่ “คงอยูในระหวางเขตหวยยายทองกับโปงผีสิงนี่แหละครับ เพราะคํ่านี้เกวียนจะตองไปพักนอนท่ีโปงผีสิงตามเสนทางท่ีกําหนดไว ถาเราเดินกวดตามหลังเกวียนไป อีกสองคืนถึงจะถึง แต


649

ถาตัดทางดักหนา พรุงนี้เย็นก็คงจะพบท่ีทุงชาง หมายถึงวาตองตัดข้ึนตะวนัออกเฉียงเหนือ เรายังไมรูเลยวาไอแหวงมันจะแยกไปทางไหน” “เอ ถามันจะไมเขาทีเสียแลว ท่ีไอแหวงวกเขาเสนทางตามหลังกองเกวยีนของเราแบบน้ี” เสียง ม.ร.ว.หญิงดาริน ครางออกมา “วางแผนกนัใหดีนะวา จะเอากันยังไง?” ไชยยนัตพูดเครียดๆ รพินทรมองสบตาเชษฐาอันเปนหัวหนาคณะเหมือนจะขอความเห็น “คุณคิดยังไง รพินทร?” “คุณชายละครับ?” “ผมวากอนจะพักนอนคํ่านี ้ เราตามรอยมันไปเร่ือยๆ ใหรูแนชัด พอพรุงนี้คอยท้ิงรอยออกสกัดดักพบเกวยีนของเรากอนดีกวา มันเปนเวลาสองคืนแลว ทีเราแยกจากกองเกวยีนมา ควรจะไปบรรจบกันเสียทีกอน โดยเฉพาะอยางยิ่งเม่ือทิศทางของไอแหวงมันไมชอบมาพากลแบบนี้ หรือคุณจะเหน็อยางไร?” “ก็ดีเหมือนกนัครับ” ท้ังหมด ตัดเขาดงใหญอีกคร้ัง โดยยึดเสนทางหวยแหงอันขนานไปกับทางดานเสนใหญ ครูเดียวก็ไตข้ึนโคกเลาะไปตามเสนทางระหวางดานชางและขอบหวย ผานแหลงน้ําซับท่ีไมมีรอง รอยของสัตวใหญชนิดใดลงกินในระยะ 24 ช่ัวโมงท่ีผานมา นอกจากรอยเกาๆ แลวก็ผานโปงท่ีดนิเร่ิมจืดแลวสํารวจอยางระมัดระวังไปทุกระยะ ขณะน้ันเอง รพินทรผูกมๆ เงยๆ เดนินํางุดไปเบ้ืองหนาราวกับเงาผี กห็ยุดชะงักเล็กนอย สอดสายสายตาไปยังพงทึบเบ้ืองหนาท่ีมีดานสัตวเล็กพาดตัดกนัไปมา เม่ือทุกคนมองตามก็เหน็นกอะไรชนิดหนึง่ สีสันวิจิตรตระการตาราวกับใครจะมาแกลงระบายไวหลากสี กระโดดโหยงๆ อยูกับพื้น ดารินเหน็เขากอุ็ทานออกมาเบาๆ ดวยความลืมตัวเพราะความสวยงามของมัน แตเชษฐาเปนคนชางสังเกตเห็นพรานใหญจับตาดูท่ีนกตัวนั้นอยางระมัดระวังเปนพเิศษ และใชความสนใจผิดปกติไป ก็มองดูหนาเหมือนจะถาม อันเปนเวลาเดียวกับท่ีรพินทรทรุดตัวลงน่ังคุกเขากวาดสายตาไปรอบๆ พลอยพาใหทุกคนนั่งตามกันลงหมดราวกับนัดไว ดารินและไชยยันตใจเตนแรงเพราะไมทราบความหมาย จองหนาพรานใหญ ทวาเห็นสีหนาเฉยๆ ไมบอกเคาวาจะมีเร่ืองรายอะไร นอกจากยกนิ้วข้ึนแตะริมฝปากเปนความหมายใหทุกคนสงบเสียง นกตัวนั้นเตนอยูกับพื้นอยูสองสามชวง ก็กระโดดไปตามพุมไมเต้ียๆ บายหนาไปทางดานแยกขวามือ อันเปนทางลาดลงตํ่า รพินทรจึงหันมาทางเชษฐาผูอยูใกลเขาท่ีสุด ทํามือเปนกิ่งเขาแทนความหมายภาษาใบใหทราบวา เบ้ืองหนาในระยะใกลมีกวางตัวหนึ่งปวนเปยนอยู คณะ


650

นายจางมองภาษาใบนัน้ก็เขาใจโดยตลอด เพียงแตยังไมเขาใจวา เหตุใดพรานใหญถึงรูวามีกวางอยูใกลๆ และเกีย่วของอะไรกับนกสีสวยประหลาดตาตัวนัน้ เขาตีภาษาใบถามมาอีกวา จะเอากวางตัวนัน้หรือไม เชษฐาส่ันศีรษะ รพินทรจึงลุกข้ึนยืน และทันใดน้ันเองดารินก็เหยยีบกิ่งไมแหงเกิดเสียงดังข้ึน พรอมๆ กับท่ีลมแปรทิศ ทุกคนจึงไดยนิเสียงบีบรองอยางตกใจ และเสียงฝเทาวิ่งโครมครามไปทางปาเบ้ืองหนาอยางรวดเร็ว “ทําไมถึงรูวากวางอยูขางหนาเรา ท้ังๆ ท่ีมองไมเห็นตัวหรือรอยรอยอะไรสักนิด” ดารินหันไปจองหนาถามเขาอยางเก็บความพิศวงเอาไวไมได “นกตัวท่ีเราเหน็สีสวยๆ นั่นแหละครับ เปนสัญญาณบอกใหรูได” “เอะ! มันเกี่ยวอะไรกันดวย ระหวางนกกับกวาง แลวนั่นนกอะไร” “นกแตวแรวครับ นิสัยของนกชนิดนี้มักจะชอบเดินหาของกินตามหลังกวางเสมอ ถาเห็นนกแตวแรวชนิดนี้อยูท่ีไหน พยายามสะกดตามมันไปใหดีเถอะครับ มีหวังไดกวาง เพราะเวลามันหนี...มันจะหนไีปทางท่ีกวางอยูเสมอ ชาวปาเขาเรียกมันวา ‘นกเตนตามกวาง’ มันจะเปนสัญลักษณเตือนใหรู และนําเราไปพบกวางโดยที่มันเองก็คงไมไดต้ังใจ ผมเห็นวาเราขาดเนื้อสดมาหลายม้ือแลว ก็เลยนึกวาเผ่ือพวกเราจะอยากเปล่ียนอาหารกระปองคํ่านีบ้าง” “อาว แลวทําไมไมยิง?” ไชยยนัตลืมตาโต รองถามมาโดยเร็วดวยความกระหาย เพราะไมรูมากอนวาเชษฐาสะกิดหามรพินทรไว สหายของเขาก็หันบอกแทนใหวา “ฉันเปนคนหามรพินทรไวเองแหละ เนื้อสดนะอยากไดอยูดอก แตรูสึกวามันจะไมเหมาะนัก ถาเสียงปนมันล่ันข้ึนโดยไมจําเปนในภาวะเชนนี้ เราไมรูวาไอแหวงมันอยูใกลหรือไกลเราแคไหน เดีย๋วพลาดโอกาสอีก” อดีตนายทหารปนใหญบนพาํอยางสุดเสียดาย ภายหลังจากท่ีกวางตัวนัน้เตลิดไปแลว ดงท้ังดงก็สงบเงียบ ไมมีวีแ่ววรองรอยอะไร แมแตนกเล็กๆ สักตัว ลมสงบ อากาศระอุ ประมาณส่ีโมงเย็น ก็พนดงลงสูละเมาะสลับไปกับทุงหญาระบัดในวงลอมของเขาลูกเต้ียหลายลูก เกดิพบรอยของสัตวประหลาดตีนกีบขนาดใหญโดดเดีย่วรอยหนึ่ง ตรวจดูจากผิวของดนิท่ีมันเหยียบพลิกไว นาจะสันนิษฐานไดวาผานลวงหนาไปเม่ือเชาตรูของวันนี ้ ระหวางท่ีทุกคนกําลังใครครวญอยูวา มันจะเปนรอยตีนของเจามหงิสาตัวนั้นหรือไม พรานใหญก็กมลงใชปลอกมีดซ่ึงทําดวยหนัง วดัจากความกวางของมัน แลวส่ันศีรษะ “กระทิงโทนธรรมดาครับ รอยของมันถึงจะใกลเคียงกบัควายตัวนั้นก็จริง แตแคบกวาเล็กนอย” “รอยเลือดก็ไมเห็นมี” ไชยยนัตวา


651

“เร่ืองเลือดไมสําคัญหรอกครับ หากแผลไมฉกรรจเกินไปนัก หลังจากถูกยิงไปแลว มันลงไปนอนแชโคลนหรือเกลือกปลัก เลือดก็หยุดไดเหมือนกัน แลวระยะเวลามันก็ผานมาหลายช่ัวโมงแลว” รอยของโขลงไอแหวงท่ีผานทุงระบัดนี ้ แสดงใหเห็นวามันรุดหนาผานไปโดยไมหยุดยั้งหากินเลย ถึงจะไมมีหลักฐานอ่ืนๆ ท้ิงไวใหเห็นเดนชัด ก็ยังพอจะแยกรอยตีนโขลงของมันออกไปจากโขลงอ่ืนๆ อีกหลายโขลงท่ีย่ําไวสับสนไปหมด ส่ิงท่ีชวยใหสังเกตไดนี้ก็คือ รอยตีนหลังดานขวาของลูกโขลงตัวหนึง่ของมัน ซ่ึงเดนิลากๆ ไปกับพื้น อันเปนเพราะความพกิารซ่ึงพรานใหญสันนิษฐานวาคงเนื่องมาจากถูกฝร่ังนักสํารวจยิงไวเม่ืออาทิตยกอน ขณะท่ีพวกมันยกโขลงเขาทํา ลายแคมปของพวกฝรั่งนกัสํารวจชุดนัน้ เจาตัวท่ีขาหลังเจ็บตัวนี ้ เดินลาหลังอยูทายโขลงเสมอ สังเกตจากรอยเทารูสึกวาเปนชางรุน อีกคร่ึงช่ัวโมงตอมา แสงตะวันออนลงเปนลําดับ การตดิตามแกะรอยและอานกนัไปทุกระยะ นําเขามาสูปาไผในระหวางเชิงเขาเต้ียสองลูก ลมเร่ิมพัดทวนกลับไปมาอยางไรพิกล รพินทรหยุดดอมๆ มองๆ ไปตามทางดานท่ีเหน็เปนเงาตะคุมรางเลือนอยู ภายใตหลังคาอุโมงคใบไผหนาทึบ แลวออกเดินยองผอนฝเทาลง อาการชนิดนัน้ของจอมพรานทําใหคณะนายจางท้ังสามตื่นตัวระวงัพรอม โดยไมจําเปน ตองเตือน ตางปลดไรเฟลท่ีสะพายไหลมาถือกระชับไว พุงสายตาคนหาไปรอบดาน ในท่ีสุดก็เห็นจอมพรานกับเกิดทรุดตัวลงนั่งยองๆ อยูขางจอมปลวกใหญ เง่ียหเูหมือนจะคอยจับเสียงอะไรอยูอยางต้ังใจ โดยแยกออกมาจากเสียงลมพัดกิ่งไผเสียดสีกันอยูในขณะนี ้ อยางเบาแสนเบา มีเสียงคลายลมหายใจหนักๆ แววมาคร้ังหนึ่ง อึดใจตอมา ก็เปนเสียงสะบัดหวั ดารินเล่ียงเขาหาตอไมใหญกอนอยางเร่ิมชํานาญตอเหตุการณ สวนเชษฐาและไชยยนัตลากปนคลานเขาไปสมทบกับรพินทร แงซายน้ันแฝงโคนกอไผเตรียมพรอมระวังอยูทางเบ้ืองหลังของแพทยหญิงคนสวยอันเปนเจานาย ทุกคนไมมีใครเอยปากเชนไร นอกจากพูดกันดวยสายตา และอาการเทานั้น สีหนาของรพินทรบอกความลังเลเหมือนจะยังไมแนใจอะไรสักอยาง สวนเกิดคอยๆ ใชฝามือกอบฝุนขางตัวข้ึนมา โปรยทดสอบทางลมอยูสองสามคร้ังแลวทําหนายูยีห่นกัใจ ลมในดงไผขณะน้ีผันผวนวกกลับไปมาเอาแนไมได คร้ันแลว กอนท่ีใครจะมีการเคล่ือนไหวเชนไรตอไปนัน้เอง ตางกไ็ดยินเสียงฝเทาตะกยุยันพื้น เหมือนสัตวใหญชนดิหนึ่งจะลุกข้ึนจากอาการนอนอยางกะทันหัน เสียงลมหายใจดังฟาด แลวปาไผท่ีสลับซับซอนอยูเบ้ืองหนา ก็ถูกระผานไปอยางรวดเร็ว ฝตีนท่ีโขกไปกับพื้นสะเทือนไปหมด รพินทรเง่ียหูสดับฟงเสียงท่ีวิ่งไปนั้น จนกระท่ังเงียบสนิทจึงลุกข้ึน “กระทิงโทนตัวนั้นกระมัง”


652

เชษฐาเอยปากคําแรก ภายหลังจากสะกดกล้ันลมหายใจอยูเปนเวลานาน รพินทรโคลงหัวชาๆ อยางไมแนใจ “ไมทราบเหมือนกันครับ ความจริงรอยกระทิงไมไดผานทางน้ี มันไปทางเขาดานขวามือ และเราก็ไมไดตามรอยมัน อาจเปนวัวโทนหรือไมก็กระทิงอีกตัวหนึ่ง ไมใชรอยตีนท่ีเราพบ” วาแลว เขาก็ตรงไปยังตนเสียงท่ีมาคร้ังแรกในทันที ทุกคนติดตามมาอยางรวดเร็ว อึดใจเดียว ก็มาถึงบริเวณซุมขอยใหญท่ีเปนพุมดกหนา แผกิ่งใบลงแทบจะปกคลุมพื้นดิน ภายในเปนลานเรียบ แดงเปนมันราวกับใครมากวาดไว ตําแหนงนั้นเปนรอยนอนของสัตวขนาดยกัษชนดิหนึ่ง กล่ินสาบและไอตัวของมันท่ีท้ิงไวกับลานท่ีนอนยังฉุนกึก มีรอยโคลนหมาดๆ ติดอยูท่ีโคนตนขอย และพ้ืนท่ีมันนอนเกล่ือนไปหมด และแลวไชยยันตก็รองออกมาอยางลืมตัว เม่ือสังเกตเหน็โคลนท่ีติดอยูกับพื้นตอนหน่ึง มีรอยเลือดกรังสีคลํ้าติดอยูดวย พวกแมลงหวี่ตอมหึ่ง “มันนั่นเอง ไอควายมหากาฬตัวนั้น!!” เชษฐาหนัไปจองตารพินทรอีกคร้ัง เหมือนจะขอความยนืยัน พรานใหญกัดริมฝปากเบาๆ กมศีรษะลงแทนคําตอบรับ อดีตทูตทหารบกพูดโดยเร็ว “นี่พิสูจนไดชัดแลววา มันยังคงปวนเปยนตามหลังไอแหวงอยูเปนเงาตามตัวทีเดยีว โขลงไอแหวงก็คงอยูไมไกลจากเรานกั” “ลมเจากรรม ลมริยํา!” เสียงเกิดสบถอยางหวัฟดหวัเหวี่ยง “มายง้ันก็อยูแลว มันมานอนอยูหางเราแคนีเ้อง” “ก็ไหนวาไอควายตัวนี้ไมเคยหนใีครยังไงละ ทําไมถึงเปดอาวไป ทําไมไมวิ่งสวนอยางเม่ือวาน” ดารินสอดข้ึน หางเสียงไมวายส่ันเล็กนอย มองไปทางพรานใหญ รพนิทรตอบเบาๆ มาในขณะท่ียังกมสํารวจอยู “มันแลวแตจังหวะและโอกาสของมันครับ ควายปาไมใชจะดรุายอยางเดียว ยังฉลาดเต็มไปดวยเลหเหล่ียมสารพัดอยางท่ีผมเคยบอกไวแลว มันอาจลอใหเราตามก็ได อยางนอยลูกปนของคุณชายเม่ือวานนี้ ก็จะตองสอนใหมันฉลาดและมีเลหมากข้ึนอีก” “พวกเรายังไมรูสึกอะไรเลย สังเกตเหน็แตเพยีงคุณกบัเกิดมีทาเอะใจอะไรสักอยางหนึ่ง แลวยองมาหมอบท่ีจอมปลวกน่ี คุณไดกล่ินสงสัยอะไรหรือ?” “ผมไดยินเสียงมันหายใจ ทีแรกก็นกึวากระทิงเหมือนกนั...สาวรอยมันเถิดครับ อยามองแตขางหนา มองรอบตัว!” ฝุนคอนขางหนา ในบริเวณปาไผท่ีแลงฝนมาหลายวัน รับรอยเทาของเจาควายยักษตัวนั้นไวใหสังเกตไดอยางถนัดถนี่ ลักษณะของมันในคร้ังแรกท่ีลุกจากท่ีหลบนอนก็ออกวิ่ง ตอมาก็หยดุ ทําทาจะแยกวกไปทางดานตะวนัออก แตแลวก็ชะงักเหมือนจะมีการชั่งใจ และก็ออกเดินทางไป


653

ตะวนัออกเฉียงเหนือตามเดมิ หยุดๆ เดินๆ รีรออยางไรชอบกล ราวกับจะคอยฟงเสียงศัตรูของมัน และเตรียมแผนอะไรสักอยางหนึ่งอันผิดไปจากธรรมชาติของสัตวปาสามัญท่ัวไป มันเย็นใกลคํ่าลงทุกขณะ...ท้ังหมดสาวรอยมันไปดวยความระวังตนเต็มท่ี กวาดสายตาออกไปรอบทิศ หูเปดพรอมท่ีจะรับฟงเสียงทุกชนิด ไชยยนัตหวนคิดไปถึงวันท่ีเขากับรพินทรออกตามรอยกระทิงลําบากวนันั้น แลวกบ็อกตนเองวา มันไมชวนสะบัดรอนสะบัดหนาว ใจส่ันระทึกเหมือนการแกะรอยเจามหิงสาตัวนี้ มันไมใชสัตวปาธรรมดา แตเปนสัตวปาประเภทท่ีเหมือนมีวิญญาณผีรายเขาสิง และคอยบงการไมผดิอะไรกับไอกุด หรือไอแหวง! เชษฐาระงับความต่ืนเตนของเขาไวไดภายใตอากัปกิริยาท่ีขรึมสงบ เพียบพรอมไปดวยสติม่ันคง สวนนองสาวคนสวยนกัผจญผิดหญิงของเขา มือท่ีถือไรเฟล .470 ส่ันนอยๆ เหง่ือออกเตม็มือ หลอนตองการเผชิญหนากับมัน แตกไ็มอาจรับรองกับตนเองไดเหมือนกันวา ถามันโผลออกมาใหเห็น หลอนจะยิงมันไดเหมือนใจคิดหรือเปลา แตละกาวท่ีทุกคนเหยียบยางลงไป ความรูสึกอันเครียดเตือนใหสํานึกวา ชีวิตถูกวางไวเปนเดิมพัน ระหวางการหมายลากับถูกลา! ในท่ีสุดก็ทะลุออกทุงแฝกแคบๆ แลวรอยตีนนัน้ก็นําหายเขาไปในปาหนามอันรกทึบท่ีอยูตรงขามกับทุงแฝกนั้น พรานใหญหยดุชะงัก หันมามองดูหนาเชษฐากับไชยยนัตอยางหนักใจ ทุกคนเร่ิมช่ังใจอยางหนกัหนวง ทุกส่ิงทุกอยางมันตรงกบัการคาดคะเนของรพินทรไมมีผิด กลยทุธของเจามหงิสาตัวนั้น ก็คือพยายามลอมนษุยอันเปนศัตรูของมัน ใหบุกตามเขาไปในปาหนามซ่ึงเต็มไปดวยความคับแคบ และเปนมุมอันยากในการหลีกหลบระวังตนใหถนดั ไมมีปญหา ภายในปาหนามอันแนนทึบแหงนี้...คือสถานท่ีหรืออีกนยัหนึ่ง ยุทธภูมิท่ีมันทาทายใหผูลามันบุกเขาไปเผชิญหนา “คุณทายไวไมผิดเลย ยุทธศาสตรของไอควายตัวนี้รายกาจเอาการ” ไชยยนัตครางแหบๆ ปาดแขนเส้ือเช็ดเหง่ือ “แบบนี้มันทาเราแลวครับ นาย! มันทาใหเราตามเขาไป” เกิดคํารามออกมา “ก็บุกตามเขาไปซิ ถึงยังไงมันก็คงไมฉลาดไปกวาเราหรอก มัวแตลังเลอยูทําไม” ดารินโพลงข้ึนดวยอารมณหาวอันเปนนสัิยประจํา บวกกับความไมเดียงสา รพินทรกับเชษฐามองหนากันนิ่งอยูเชนนั้น อึดใจใหญในท่ีสุดหวัหนาคณะเดินทางก็สายศีรษะชาๆ “ถอยกอน! รพินทร เราไมมีเหตุผลท่ีจะตองเส่ียงเกินความจําเปน และน่ีกใ็กลคํ่าเต็มทีแลว พรุงนี้คอยวากันใหม”


654

“อนุญาตใหผมเหมือนเม่ือคราวไอกุดเถิดครับ” “ยังไง?” “ทุกคนคอยผมอยูขางนอกนี่ ใหผมตามมันเขาไปคนเดยีว” ราชสกุลหนุมวางมือบนไหลของจอมพราน แลวตบเบาๆ ยิ้มใหขรึมๆ “ผมไมไดประมาทมือคุณหรอกนะ แตผมก็มีสิทธิท่ีจะหวงคุณได เช่ือผมดีกวา รพนิทร ไหนๆ เราก็บุกบ่ันมาดวยกนั 6 คนแลวนี่ อยาแยกกนัดีกวา ถายังวนักวานี้สักนิดพวกเราท้ังหมดก็จะตามมันเขาไปชนิดถึงไหนถึงกัน แตนี่อีกไมกี่นาทีเรากต็องพึ่งไฟฉายแลว ไมเหมาะแนสําหรับไอควายเจาอุบายตัวนี”้ ไชยยนัตเหน็ดวยกับคําทักทวงของเชษฐา สวนดารินสงบเฉยไมออกความเห็นอะไร ปลอยใหเปนหนาท่ีของพี่ชาย ถาตาม หลอนก็พรอมเสมอ หรือถายุติกอน หลอนกไ็มคัดคาน เพราะทราบดีวาภาวะเชนนี้ หลอนจะเปนไดก็แตเพียงผูตามเทานั้น รพินทร ไพรวัลย เปนลูกจางท่ีดีเสมอ เขาไมกลาวอะไรอีก นอกจากจะปฏิบัติตามคําส่ังของนายจาง โบกมือเปนอาณัติสัญญาณกับเกิดและแงซายใหเลิกลมการติดตามลงช่ัวคราว แลวออกนําแยกจากแนวปาหนามตัดไปทางตะวันตก กอนคํ่าเล็กนอยก็ขามลําธารต้ืน และหยดุพักต้ังแคมปข้ึนเหนือลําธารแหงนั้น พอกินอาหารเสร็จ ทุกคนก็ลมตัวลงนอนอยางออนเพลียกลางวงลอมของไฟรุง “ท่ีนี่กระมังท่ีคุณบอกวาเปนหวยยายทอง” ไชยยนัตเอยถามเหมือนจะเพิ่งนึกอะไรมาได ขณะน้ันเขากําลังเอาปลาสเตอรปดบริเวณสนเทาท่ีถูกรองเทากัดจนพอง และสาละวนอยูกับการเอาทิงเจอรแตมแผลรอยขีดขวนอันเกิดจากหนาม รพินทรยิ้มเล็กนอย กมศีรษะลง “ครับ เราถึงหวยยายทองแลว” อดีตนายพันตรีทหารปนใหญผิวปากเบาๆ กวาดสายตามองไปยังความมืดทะมึนรอบดาน สหายของเขาพาซ่ือ ก็ซักมาวา “ทําไม?” “ส.สระเอือ ช.สระอุม ลืมเสียแลวหรือ พรานใหญเคยบอกเราไวกอนแลว” คําพูดอันมักจะสออารมณขันอยูตลอดเวลาของไชยยนัต ทําใหทุกคนหัวเราะ ยกเวนเกิดกับแงซายผูสาละวนอยูกับกองไฟท่ีอยูหางออกไป “ไมตองเปนหวงหรอกครับ โปรดนอนใหหลับสบาย” รพินทรใหคํารับรอง “เพื่อความยุติธรรมสําหรับพวกเราทั้งหมดเอายังง้ีเถอะ...” เชษฐาพูด ขยบัตัวลุกข้ึนนั่ง


655

“นับจากคืนนี้เปนตนไป พวกเราทั้งหาคนจะผลัดกนัอยูยามครบหมดทุกคน จะไดเฉล่ียเวลานอนไดเทาๆ กัน มีผมกับไชยยันตรวมอยูดวย ไมใชปลอยใหคุณ เกิด และแงซาย มีหนาท่ีอยูยามกันเพียง 3 คนเทานั้น” จอมพรานขยบัปากจะทักทวง แตหวัหนาคณะเดินทางผูเปนนายจางโบกมือ พูดมาเสียงเฉียบขาดจริงจัง “อยาคัดคานผม รพินทร ผมเจาใจคุณดี ในภาวะเชนนี้อยากจะทําความเขาใจไวเสียดวยวา เราถือเสมือนเพื่อนรวมชีวิตรวมภาวะเดียวกัน ไมมีใครเปนลูกจางนายจาง ไมใชวาผมกลัววาฝายพวกเราจะเอาเปรียบอะไรคุณหรอก แตเราตองมีหนาท่ีรับผิดชอบเทาๆ กันตะหาก” รพินทรมองดูเชษฐาดวยประกายตาเคารพน้าํใจ แนนอนที่สุด มันไมมีประโยชนอันใดท่ีเขาจะคัดคานน้ําใจอันกวางขวางและมั่นคง ของสุภาพบุรุษผูเปนนายจางของเขาผูนี้ นิสัยใจคออันเพียบพรอมไปดวยความเปนลูกผูชายแทจริงของคนคูนี้ เขาก็ดูเหมือนจะหยั่งทราบมาแตตนแลว และลึกซ้ึงขึ้นเปนลําดับ นับแตใชชีวิตผจญภัยคลุกคลีอยูดวยกัน “สุดแตคุณชายกับคุณไชยยนัตจะเห็นควรเถิดครับ” “เอาละ เรากําหนดหนาท่ีตายตัวกันเสียเลย ตอไปนี้จะไดไมตองมานดัแนะอะไรกนัอีก เกี่ยวกบัเวรยามนี่ สําหรับผมถนัดยามตอนหัวรุง” “ผมก็เหมือนกนั เราสองคนรับเหมาเวลาใกลรุงติดตอกันไปก็แลวกัน” ไชยยนัตเสริมมา “ตกลงครับ ผม เกิด แงซาย จะรับยามจากหัวคํ่านี่ไปถึงตอนดึกเอง ถานับจากเวลาสองทุมเปนตนไปกวาจะสวางกอี็ก 10 ช่ัวโมง พวกเราหาคนแบงเวรกันไดคนละสองช่ัวโมงพอดี สําหรับยามแรกน่ีจะเปนของเกิด ยามสองเปนของแงซาย ยามสามเปนของผมจนถึงตีสอง และจากตีสองถึงรุงเชา เปนหนาท่ีของคุณชายกับคุณไชยยนัต” “เหมาะ! ถาง้ันฉันรับยามตอจากรพินทร คือเวลาตีสองถึงตีส่ีก็แลวกนั สวนแกตีส่ีถึงรุงเชาเลย แกจะไดมีเวลานอนรวดเดียวตลอด” ไชยยนัตหนัไปบอกกับสหายของเขา เชษฐาก็พยกัหนาทันทีนั้น ดาริน ผูนอนชันเขาเอาศีรษะพิงยามเคร่ืองหลังเงียบๆ อยู ก็ถามมาเบาๆ วา “จะไมใหนอยมีหนาท่ีบางหรือคะ พี่ใหญ” สามชายหันไปมองดูหญิงสาว ผูเปนภาระหนักอยูในขบวนผจญภยั ผูเปนพี่ชายส่ันศีรษะ ไชยยนัตบอกมาดวยเสียงตํ่าๆ วา “นอยมีอภิสิทธ์ิเปนพิเศษ ยกเวนเสียคนหนึ่ง นอนหลับใหสบายดีกวา ไมตองมากังวลถึงหนาท่ีเวรยามหรอก มันเปนเร่ืองของผูชายเขา สําหรับเรานึกอยากจะต่ืนเม่ือไหรกต็ามใจ แตทางท่ีดี พยายามนอนเอาแรงไวจะดกีวา” หลอนเปาควันบุหร่ีลงตํ่า พลางถอนใจเบาๆ


656

“ขอใหเขาใจไวดวยวา ฉันไมตองการเปน ‘ไขแดงในวงลอม’ นะ การขีดค่ันหรือจํากัดหนาท่ี หรือยกเวนอะไรตางๆ มันทําใหฉันไมสบายใจอยางไรพิกล รูสึกวาตนเองจะตองเปนภาระใหสําหรับคนอื่น เราควรมีความเสมอภาคทัดเทียมกนัหมดถึงจะถูก หรือวาไมไวใจฉัน วาจะเฝาดูแลความปลอดภัยใหไดในขณะท่ีทุกคนหลับ” “ไมใชอยางนัน้หรอกครับ...” รพินทรพูดน้ําเสียงออนโยนเอาใจ “ถึงอยางไรคุณหญิงกเ็ปน ‘สุภาพสตรี’ หนาท่ีอยางนี้ขอใหเปนเร่ืองของพวกเราผูชายจะเหมาะกวา และมันกย็ังไมจาํเปนอะไร เอาไวใหเกดิความจําเปนสุดยอด คุณหญิงก็คงมีโอกาสชวยพวกเราแนๆ อีกอยางหนึ่งคุณหญิงก็มีหนาท่ีพิเศษสําหรับคณะพวกเราท้ังหมดอยูแลว คือเปนแพทยประจําคณะ พวกเราเปนอะไรลงไปก็ตองพึ่งคุณหญิงอยูวันยังคํ่า ไมมีใครชวยไดเสียดวย นอกจากคุณหญิงคนเดยีว ความจริงมันก็ยุติธรรมดท่ีีสุดแลว” “รพินทรพูดถูกแลว อยาทําอะไรท่ีไมใชหนาท่ีของเราเลยนอย” พี่ชายหนัมาหามอีกคนหนึ่ง หลอนจึงไมพูดอะไรอีก หันไปตรวจไรเฟลประจํามือ อันเปนนิสัยท่ีฝกไวเคยชินแลวเม่ือเวลากอนนอน แลวก็เอนตัวลงนอนตะแคง ใชหมวกปดหนาไวอยางวางาย รพนิทรก็ดีดนิ้วเรียกเกิดกับแงซายเขามากําหนดหมายหนาท่ีใหทราบ เม่ือเปนท่ีเขาใจเรียบรอย เขากห็ันไปทางนายจางท้ังสอง “ขอซอมความเขาใจหนอยนะครับ” “วามา” “ท้ังคุณชายและคุณไชยยนัต ในขณะท่ีอยูยาม หากเห็นหรือไดยนิอะไรผิดปกติ อยาเพิ่งตัดสินใจทําอะไรดวยตนเองนะครับ กรุณาปลุกผมดวย” “ออ แนนอน มีอะไรผมตองปลุกคุณแน” “กรุณาอยาเดนิออกไปนอกเขตลอมของกองไฟท้ังสามดานของเราดวย” “ไมตองหวง เราจะปฏิบัติตามคําส่ังของคุณอยางเครงครัด” ท้ังสองรับปาก จากนั้นทุกคนก็เขาประจําท่ีนอน นอกจากเกดิคนเดียว ซ่ึงรับหนาท่ีรับยามเวรแรก เชษฐานกึอะไรข้ึนมาไดในขณะนั้น รีบลวงยามหลังหยิบถุงพลาสติกหอทับทิมท่ีแกไดจากเจาผีโขมดออกมาอยางระมัดระวัง รพนิทรและไชยยนัตเห็นเขาก็เคล่ือนเขามาลอมดูอยูดวย ท้ังสามมองดูตากนัเองนิดหนึ่ง แลวเชษฐาก็บรรจงแกหอนัน้ออกชาๆ “ใหตายซิ ถามันเกิดลอยวูบๆ ข้ึนมาไดอีกละก็สนุกกันละ” เสียงไชยยันตกระซิบเบาท่ีสุด เชษฐาหัวเราะหึๆ ในลําคอ “ถามันบินได แกก็คอยจองตะครุบไวก็แลวกัน”


657

ทับทิมเม็ดนั้นยังอยูเปนปกติเรียบรอยดีทุกอยาง เหมือนเชนท่ีถูกหอมัดไวในคร้ังแรก ไชยยนัตทดลองเอาไฟฉายสองดู แสงของมันก็สะทอนวาวข้ึนอยางมหัศจรรย เปนดวงแสงแดงก่ําเสมือนดวงไฟที่ปรากฏรัศมีในขณะท่ีโขมดงลอยเปลงประกายไมมีผิด ซ่ึงผิดไปจากคุณลักษณะของทับทิมท่ัวๆ ไป นอกจากส่ิงประดิษฐทางวทิยาศาสตร เพือ่วัตถุประสงคใหเกดิสะทอนแสงเทานั้น “ลองวางไวเปนอิสระดูไหม อยาไปหอมัดอะไรมัน แลวคอยสังเกตปฏิกิริยามัน วาจะเกิดอะไรข้ึนบางคืนนี”้ ไชยยนัตพูดเปรยๆ ข้ึน “มันจะเกิดอะไรข้ึนได ในเมื่อมันเปนแตเพียงวัตถุเทานัน้ แลวถาจะลองอยางนั้นก็ตองมาคอยกังวลเฝามันอยู เสียเวลานอนเปลาๆ” วาแลว เชษฐาก็จัดการหอเอาลงยามตามเดมิ เหวี่ยงยามไปทางดานศีรษะของเขา ตางสูบบุหร่ีนอนคุยกนัอีกสองสามคําก็ผล็อยหลับไปดวยความเพลีย รพินทรรูสึกตัวข้ึนมาคร้ังหนึ่งเม่ือเกดิเปล่ียนยามกับแงซาย ปาเงียบสงัดปราศจากเสียงสัตวใดๆ นอกจากพวกแมลงท่ีขับกลอมไพรสลับไปกับเสียงกบเทียนในลําธารเบ้ืองลาง ลืมตาข้ึนก็เห็นแงซายนั่งเปนเงาตะคุมอยูริมกองไฟ จงึหลับตาตอ เวลาผานไปเทาใดไมทราบได พรานใหญสะดุงต่ืนข้ึนมาอีกคร้ังเพราะไชยยันตผูนอนอยูชิดเขา ปายแขนมากระทบหนาอก ลืมตาผงกศีรษะข้ึนเล็กนอยมองดอูดีตนายทหารปนใหญ คร้ังแรกนึกวาไชยยันตปลุก แตก็เห็นนอนหลับสนิทเปนปกติอยูจึงขยับจะวางศีรษะลงพาดยามตามเดิม ทวาในขณะนัน้เองสายตาก็เหลือบไปยังขอนไมท่ีแงซายนั่งอยูยามโดยบังเอิญ แลวก็พบกับความประหลาดใจอยูครามครัน เพราะไมปรากฏรางของหนุมกะเหร่ียงพเนจรอยูท่ีนั่น เขาดึงตัวเองข้ึนนั่งอยางแผวเบา กราดสายตาไปรอบๆ ปางพักซ่ึงมองเห็นส่ิงตางๆ เปนเงาตะคุมอยูดวยแสงไฟซ่ึงแลบเลียขอนไม ไฟทุกกองคุกรุนและมีเปลวอยูเปนปกติ แสดงวาไดรับการเติมเช้ืออยางสมํ่าเสมอ คร้ันแลวก็เห็นรางสูงตระหงานและดูทะมึนในเงาสลัวของกะเหร่ียงหนุมรางยกัษ เคล่ือนไหวราวกับเงาผีอยูท่ีโคนตนไมใหญทางดานเหนือของปางพัก ระยะหางออกไปประมาณ 15 กาว ในมือมีไฟฉายและไรเฟลพรอมแตไมไดสองไฟฉายแตอยางใด คงแฝงตัวเงียบอยูในเงามืด รพินทรขมวดค้ิวจองอยูท่ีรางของแงซายอยูอึดใจหนึง่ เหน็ยองออกจากโคนไมมาหยุดท่ีโขดหินกอนหนึง่ คอยๆ ทรุดตัวลงนั่ง และในท่ีสุดก็นอนพังพาบลงกับพื้นดิน เอาหูขางหนึ่งแนบพื้นเหมือนจะสดับตรับฟงรหัสอะไรสักอยางหนึ่ง ทามกลางความเงียบสงัดวังเวงนั้น รพินทรควาไฟฉายกับไรเฟลคูมือลุกข้ึนอยางเบากริบ เดินตรงเขาไปดวยอาการเคล่ือน ไหวท่ีปราศจากเสียงเชนกัน เม่ือเขามาถึงเปนเวลาเดยีวกบัท่ีแงซายยันตัวข้ึนนั่ง มองดูเขาดวยสายตาเงียบๆ ตามเคย พรานใหญทรุดตัวลง และโดยท่ีไมจําเปนจะตองเอยถามอะไรกันเลย จอมพรานพยายามเง่ียหู สวนตาก็อานสายตาของแงซายน่ิงอยูเชนนั้น


658

กอนท่ีเขาจะขยับปากพูดคําใดออกมานั่นเอง โสตประสาทอันเฉียบไวก็สัมผัสกับเสียงของการเคล่ือนไหว เสียงกิง่ไมถูกระผาน และเสียงเหยยีบลงมาบนใบไมแหง ทวามันแผวแสนแผวจับทิศทางไมไดถนัดนัก นอกจากจะบอกไดอยางเดียววา มันดังมาจากราวปาอันมืดทึบไมหางออกไปนัก คร้ังแรกเขาใจวาจะเปนเสือ แตเม่ือฟงไปมันไมใช เสียงนัน้หยุดๆ หายๆ อยางมีเลศนัย อึดใจใหญตอมา เขาก็แนใจ เพราะแววเสียงลมหายใจอยางถนัดข้ึนอีกคร้ังหนึ่ง แงซายคอยๆ ยกไฟฉายข้ึน แตรพินทรแตะขอมือไว กระซิบเบาท่ีสุด “อยา! แงซาย อยาเพิ่ง ฟงมันตอไปกอน” “มันยองเขามาวนเวียนดูเราอยูรอบปางพักสัก 10 นาทีมานี่แลวครับ กอนหนาผูกองรูสึกตัว” “แกแนใจวาเปนมันหรือ?” “ผมไดยินเสียงหายใจ ไดยนิเสียงฝเทาจากพื้นดนิ ผมรอคอยจะใหมันพุงเขามา แตมันเดินวนเวียนรอบ ประเดี๋ยวไปซุมอยูทางดานโนน ประเดีย๋วก็ยายมาทางดานนี้ บางทีรูสึกจะบังอยูหลังพุมไมใกลนิดเดียว” พรานใหญกัดริมฝปาก ขนลุกชันข้ึนอยางประหลาด จองสายตาออกไปยังความมืดเบ้ืองหนา “กอนท่ีฉันจะรูสึกตัว แกฉายไฟบางแลวหรือยัง?” “ยังครับ ผมยังกะตําแหนงมันไมไดชัด” แลวแงซายก็เอาหูแนบลงพืน้ ฟงเสียงอีกคร้ัง กระซิบตอมา “มันถอยหางออกไปอีกแลว รูสึกวาจะเดนิถอยหลังดวย อาว! หยุด...มีเสียงคลายๆ เลียแผล...” เงาตะคุมของใครสองคน ท่ีนอนอยูใตหลังคาบังของผาพลาสติกยองตรงเขามาโดยเร็ว เม่ือเขามาจึงเห็นวาเปนเชษฐากับดารินนัน่เอง สองพ่ีนองนอนไวเอาการ “อะไร?” คําถามในเสียงกระซิบกระซาบ ดังมาจากดาริน “ไอควายนรกคูปรับของเราตัวนั้นครับ มันยองเขามาปวนเปยนอยูรอบปางพัก” เชษฐาตาลุกโพลงในลักษณะตะลึง “โอโฮ! ลักษณะแบบนี้มันตองเสือสมิงทีเดียว ไมนาจะเปนควายเลย” “บางขณะควายปาท่ีพยาบาท มันยิ่งกวาเสือสมิงหลายเทานัก!” “อาจเปนเสียงกระทิงหรือวัวก็ได” “กระทิงหรือววั จะไมมาเดนิวนเวยีนรอบท่ีพักเราหรอกครับ เพียงแคไดกล่ินควนัไฟก็เผนไปลิบแลว นี่มันกําลังรอจังหวะเขามาเลนงานเรา เวนแตมันยังไมแนใจเทานัน้” “จะเอายังไงกนั?”


659

“วิธีเดียวเทานัน้ครับ รอคอยมันถามันตัดสินใจพรวดเขามาเม่ือไหรก็เม่ือนั้น แตนี่รูสึกวามันจะไหวทันถอยหางออกไปเสียแลว แตก็ยังไวใจไมไดนัก อาจยองเขามาอีกเวลาใดเวลาหนึ่งก็ได” “แปลวาขณะนี้พวกเราตกอยูในสายตาการเฝาเพื่อหมายจะแกแคนของมันยังง้ันสิ?” “เปนทีของเรา เราก็ตามลามันครับ แตถาเปนทีของมัน มันก็หมายลาเรา อยูท่ีวาฝายใดจะมีโอกาสดีกวาเทานั้น ไอทรพีตัวนี้มันเอาเราแน ไมมีอะไรตองสงสัยอีกแลว” “ปลุกเกิดกับไชยยันตข้ึนไหม?” “ไมตองหรอกครับ ปลอยใหสองคนน่ันนอนดีกวา ผมคิดวามันตองคิดมากเหมือนกันกอนท่ีจะบุกจูโจมเขามา และเช่ือวาไมกลามากกวา อยางดีกด็อมๆ มองๆ เดินกรานอยูรอบนอกเทานั้น เพราะมันรูวาเรารูตัวกันแลว” “ทําไมไมลองฉายไฟ?” ดารินถามอยางกระสับกระสาย “เรายังกะท่ีหมายมันไมไดแนชัด ปารอบเราก็ทึบมาก ถาฉายไฟก็ตองใหพบตัวเลย ถามายง้ันไมมีประโยชน สงบใจรอคอยใหแนๆ ดกีวา มันอาจชะลาใจยองเขามาใกลกวานี้และเปาหมายท่ีถนดัข้ึน” แงซายคลานเขาไปฟงเสียงทางโคนตนมะคาใหญอีกคร้ัง สวนรพินทรแยกออมไปทางดานหลังของกอนหิน ท่ีใชเปนกําแพงสําหรับปูผาใบนอน เชษฐากับดารินก็พยายามเปดประสาทหูอยางเต็มท่ี แตท้ังสองพี่นองไมไดยนิเสียงอะไรผิดปกติเลย สังเกตเห็นแตพรานใหญกับหนุมกะเหร่ียงพเนจรเคล่ือนไหวไปรอบๆ บริเวณท่ีพัก บางขณะก็หยุดนิ่งตะแคงห ูบางขณะก็ทรุดตัวลงนั่ง โดยเฉพาะแงซายกริิยาอาการไมผิดอะไรกับหมาลาเนื้อท่ีกําลังสูดกล่ิน ประเดี๋ยวปองหู ประเดี๋ยวหมอบลงเอาหูแนบพื้น เสียงบางรองแหวกอากาศมาแตไกลคร้ังหนึ่ง ตามดวยเสียงนกระวังไพรซ่ึงดังมาจากฝงลําธารเบ้ืองลาง จากนั้นสรรพสําเนียงของปาก็หยดุนิ่งลงราวกับนดักนัไว แมแตใบไมเล็กๆ กไ็มกระดิก พรานใหญกับแงซายเขาไปซุบซิบอะไรกันอยู ก็เดินเขามาท่ีเชษฐากับดารินผูนั่งกระชับไรเฟลอยูท่ีมุมโขดหินเต้ีย “มันขามลําธารน้ําไปฝงโนนแลวครับ” ดารินขยับปากจะถามตามนิสัยของหลอน แตแลวก็ระงับเสีย อดประหลาดใจไมไดในขอท่ีวา หลอนเองพยายามเง่ียหจูับฟงเสียงอยู ซ่ึงไมไดยนิอะไรเลยสักนิด แตรพินทรกับแงซายสามารถรูการเคล่ือนไหวแตละฝเทาของเจามหิงสาตัวนั้นไดอยางไร กับเพยีงแคปองหูฟง หรือเอาหูแนบกบัพื้นแคนัน้เอง ราวกับพอมดหมอผีท่ีมีหูทิพยตาทิพยเชนนั้น สําหรับเชษฐาไมติดใจกงัขาใดๆ ท้ังส้ิน เพราะพอจะเขาใจดีมากอนเกี่ยวกับประสาทพิเศษของพรานผูชํานาญ โดยเฉพาะอยางยิง่พราน


660

ขนาดรพินทรและแงซาย ถาไมมีเจตนาจะหลอกลวงโกหกเสียอยางเดยีวแลว ส่ิงท่ีท้ังสองบอกยอมเชื่อถือไดเสมอวาไมมีการผดิพลาด “มันอาจเลิกลมความต้ังใจท่ีจะตองบุกเขามาก็ได” เชษฐาพูดเบาๆ พรอมกับระบายลมหายใจยาวเม่ือคิดวา สัตวปาทุกชนิดและทุกปาท่ีเขาเคยผานมาแลวในชีวิตของนกันิยมไพรสมัครเลน ไมอาจนํามาเทียบเคยีงกับสัตวในดงแถบนี้เลย แตละชนิดรายกาจมีอิทธิฤทธ์ิราวกับภูตพรายเขาสิง สามารถจะตามจองลางจองผลาญ เต็มไปดวยความฉลาดเหลี่ยมคู และทําสงครามปนประสาทฝายลามันใหตองอลหมานวุนวายไปหมด ผิดไปจากธรรมชาตขิองดิรัจฉานท่ัวไป นับต้ังแตไอกดุมาแลว การตามลามันก็คือ การขับเค่ียวแบบศึกใหญนั่นเอง เต็มไปดวยความยากลําบากแทบเลือดตากระเด็น ตกอยูในฐานะเส่ียงตอชีวิตขีดสุด จนเรียกวานอนตาหลับมิได “ถาเรายังต่ืนพรอมระวังกันอยูอยางนี้ มันคงไมกลาหรอกครับ คุณชายกับคุณหญิงนอนไวเหลือเกิน ต่ืนข้ึนไดยังไงครับ หรือนอนไมหลับ” ราชสกุลหนุมบุยปากไปทางนองสาว ผูนั่งเอามือรองคางกัดเล็บอยู “ผมนะหลับสนิท นอยเปนคนสะกิดปลุก ต่ืนข้ึนมาก็ไมไดยนิเสียงอะไรเลย แตเหน็คุณกับแงซายกําลังฟงเสียงอะไรกันอยูก็เลยลุกข้ึนมา” ส่ิงท่ีเขาเขาใจไวไมผิดไปเลย ดารินนั่นเอง การนอนกลางปาในแบบท่ีเส่ียงภยัรอบดานเชนนี้ คงทําใหหลอนไมอาจหลับสนิทลงได เพราะความระแวง ซ่ึงเปนนิสัยตามคุณลักษณะของผูท่ีมีอารมณออนไหวเฉียบไวท้ังหลาย พรานใหญเหลือบตาไปทาง ม.ร.ว.หญิงคูปรับของเขาอยางสมเพช “คุณหญิงคงนอนไมคอยหลับกระมังครับ” หลอนฝนยิ้มจดืๆ แววตาโรยแสดงอาการออนเพลียไมตอบวากระไร รพินทรจึงบอกเรียบๆ ตอมาวา “พยายามนอนหลับพักผอนใหมากเถิดครับ นักเดนิปาท่ีดตีองหลับงายกนิงาย ถามายง้ันก็ไมมีแรงเดนิสําหรับวันตอไป โปรดอยางกังวลอะไรไปเลย คอยพะวงอยูอยางนีก้็นอนไมหลับแน ถึงอยางไรก็มีพวกเราคนใดคนหน่ึงนั่งอยูยามแลว” “คุณคิดวาฉันจะนอนหลับงายๆ ง้ันหรือ คืนแรกท่ีแยกจากแคมปใหญมา ไอผีโขมดก็ลงโจมตีพวกเรา มาคืนนี้ไอควายเจากรรมนั่นก็เดินเลาะดอมๆ มองๆ อยูรอบแคมป...ประสาทของฉันยังไมเคยชินกบัการเผชิญภัยแบบนี้ ตองคอยๆ ฝกไป แตเอาละฉันจะพยายามเช่ือวามันคงชินไปเอง” กลาวจบ หลอนก็ลุกข้ึนเดนิไปนอนยังท่ีตามเดิม เชษฐาพูดอะไรกับรพินทรอีกสองสามคํา ก็กลับไปนอนบาง จอมพรานควกับุหร่ีออกมาจุดสูบ ยกนาฬกิาขอมือข้ึนดแูลวหนัไปพยกัหนากับแงซาย


661

“หมดยามของแกแลวแงซาย แกไปนอนได ตอไปนี้เปนยามของฉัน” แงซายผละไปลมตัวนอนลงงายๆ ยังท่ีของตน ดึงผาผวยข้ึนคลุมหัว รพินทรรินกาแฟดื่มแลวทอดนองชาๆ ไปรอบบริเวณท่ีพัก ครูใหญตอมาก็มาหยดุยนือยูทางดานปลายเทาของบริเวณท่ีนอนเรียงเปนแถวหนากระดานของคณะนายจาง มองสํารวจไปทีละคน คร้ันแลวสายตาของเขาก็มาพบกับดวงตาคูงามของรางท่ีนอนอยูตรงกลางพอดี ตาคูนั้นทอดนิ่งมาท่ีเขาอยูกอนแลวดวยประกายอานยาก ตางฝายตางจองกันเงียบๆ ในเงาตะคุมสลัวรางนั้น คนอ่ืนๆ หลับหมด คร้ันแลว ฝายท่ีนอนอยูก็เอ้ือมมือไปหยิบไฟฉายประจําตัวบนหัวนอน แลวกดสวทิซสวางจาเปนลําพุงไปยังหนาของฝายท่ียืนอยูช่ัววูบเดยีวแลวก็ดับ “เปนยังไง เหมือนหนาของ รพินทร ไพรวลัย ไหม? หลังจากสองดูแลว” “ก็เหมือนอยูหรอก แตทําไมตาถึงสะทอนแสงแดงวาวยงัง้ัน?” เปนคําตอบแผวเบาหนาตาเฉย อีกฝายหน่ึงสะดุงแลวหัวเราะหึๆ “ถาตาของผมหรือของใครกต็าม มันสะทอนตอบแสงไฟแดงจาออกมาไดละก็ ไมตองลังเลแลว ยิงไดทันที” “มายืนตรวจดูความเรียบรอยของลูกแถวง้ันหรือ?” “มายืนตรวจดูวาใครกลัวจนนอนไมหลับบาง” ตาคูนั้นคอน แลวเจาของดวงตาก็พลิกตะแคงหันขางใหเสีย เอาหมวกปดครอบใบหนาไว พรานใหญเดนิกลับไปยังท่ีของเขา ซ่ึงอยูริมสุดชิดกับท่ีนอนของไชยยันต พรากไฟจากกองใหญมากอข้ึนเปนไฟสุมใกลๆ อีกกองหน่ึง เพื่อเพิม่ความอบอุน แลวก็เอนกายคร่ึงนั่งคร่ึงนอนพิงโขดหินท่ีใชแทนผนังดานศีรษะเง่ียจบัเสียงตางๆ ท่ีจะเกิดข้ึน ไชยยนัตต่ืนข้ึนเพื่อรับยามตอจากเขากอนเวลาเล็กนอย แสดงวาอดตีนายพันตรีทหารปนใหญ สามารถกําหนดระยะเวลานอนของตนไดอยางแมนยําราวกับนาฬิกาปลุก อันเนื่องมาจากนิสัยท่ีเคยฝกไวอยางเคยชิน ภายหลังจากดื่มกาแฟและจุดบุหร่ีข้ึนสูบตัวหนึง่แลว เขาก็ควาไรเฟลคูมือมาวางพาดตักไวพรอมกับไฟฉาย พยกัหนากบัรพินทร “ถึงคราวผมบางละ คุณนอนไดแลว” “ขอบคุณมากครับ กรุณาอยาลืมท่ีผมส่ังไว เห็นหรือไดยนิอะไรผิดปกติ ปลุกผมทันที” “รับรอง! ถึงไมเตือนผมก็ปลุกคุณแน” รพินทรลมตัวลงนอน แลวเขาก็หลับไปอยางงายๆ ตามนิสัย พอตีส่ี ไชยยนัตก็สะกิดปลุกเชษฐา เพยีงแคแตะไหล ราชสกุลหนุมกรู็สึกตัวในทันที ลุกข้ึนเตรียมตัวรับยามตอ “เหตุการณปกติดีหรือ?” เชษฐาถามเบาๆ


662

“เรียบรอยดี ไมมีกระโตกกระตากเลย ไดยนิแตเสียงหมาปาไกลๆ เทานั้น แตพอนั่งยามเคล้ิมๆ ตามันชักจะฝาดอยูรํ่าไป ตองขยี้ตากันอยูเร่ือยๆ ตนไมตนไรหรือแมกระท่ังแกงโขดหินรอบตัวเรานี่ มันดูทาคลายจะเดินไดยังไงพลึิก แปลกพิลึก...ปานี่ มีอะไรลวงๆ ตาอยูเสมอ” “แกหลับสนิทมาโดยตลอดต้ังแตหวัคํ่า จนกระท่ังถึงผลัดยามนี่หรือ?” “ฮือม” “แลวเม่ือตอนรพินทรเปล่ียนยามกับแก เขาบอกอะไรแกหรือเปลา?” ไชยยนัตขมวดค้ิว “เอะ! ก็ไมเหน็บอกอะไรนี ่ บอกแตเพยีงวาในระหวางเฝายาม ถาเห็นหรือไดยนิอะไรผิดปกติก็ใหปลุกเขาเทานั้น และในระหวางยามของฉัน มันก็ปกติเรียบรอยดีอยางท่ีบอกแลว ทําไม...มีอะไรหรือ?” เชษฐาหวัเราะต่ําๆ อยูในลําคอ “ตอนปลายยามของแงซายติดตอกบัยามตนของรพินทร ไอมหิงสาวายรายตัวนั้น เขามายองอยูรอบแคมปของเรา” “ฮา!” ไชยยนัตรองออกมา ลุกพรวดพราดข้ึนนั่งโดยเร็วอยางตกใจ “จริงเรอะ?” สหายของเขากมหัวลง “จริง! ฉันจะโกหกแกทําไม?” “ฉันไมรูสึกตัวเลย แกรูสึกเหรอ หรือวารพินทรบอก” อีกฝายหนึ่งพดูเร็วปร๋ือ “นอยเปนคนสะกิดปลุกฉัน เพราะเขาเห็นรพินทรกับแงซายดอมฟงเสียงอะไรอยู มันเดินเลาะรอบแคมปนี่เลย สอเจตนาชัดวามีแผนที่จะเลนงานพวกเราในขณะท่ีเผลอนอนหลับ แตพวกเรารูสึกตัวกันเสียกอนเลยถอยไป เช่ือวาคงไมไปไกลหรอก คงซุมดูเราอยูแถวๆ นี้แหละ” “ไอทรพีผีหา...” ไชยยนัตครางออกมา ตาสวางข้ึนในทันทีนัน้ ความงวงหายเปนปลิดท้ิง “ทําไมแกไมปลุกฉันบาง พิโธ ปลอยใหนอนอยูได” “ก็มีแกกับเกดิสองคนเทานั้นท่ีหลับอยู ฉันจะปลุกแกแลวแตพรานใหญหามไว เขาคํานวณถูกวามันจะยังไมกลาจูโจมเขามา” อดีตนายพันตรีจุปากล่ัน โคลงหัวหนัไปมองดูรพินทรผูนอนกอดอกหลับอยูขางๆ “แหม! ใหตายซิ ตาพรานใหญของเรานี่ มันนาเข่ียใหสักปาบ ตอนต่ืนรับยามพี่แกไมแพรงพรายบอกกลาวใหฉันรูบางเลย ทาทางก็เฉยๆ ไอฉันก็นกึวาเหตุการณเรียบรอยปกติมาทุกยาม


663

เก็บเงียบเชียว ดีท่ีแกบอกข้ึน มายง้ันฉันก็ไมรูอยูนั่นเองวาขณะท่ีนอนกรนครอกๆ อยู ไอมหิงสาตัวนั้นยองเขามาใกลท่ีนอนของเรา” เชษฐาหวัเราะ “รพินทรคงรูนิสัยเจกต่ืนไฟของแกดีกระมัง ถึงไดยังไมอยากจะบอกอะไรใหแกรูคืนนี้ เพราะถึงอยางไร แกก็ตองรูอยูวันยังคํ่า ขืนใหรูเสียกอน ดีไมดแีกนอนไมหลับเสียเปลาๆ ถึงฉันเองหรือนอยกเ็หมือนกัน รพินทรไมไดปลุก เรารูสึกตัวลุกข้ึนมาเอง” “ลงแบบนี้ก็ไมไดการเสียแลวละ เชษฐา...” “เราตองจัดการกับมันอยางจริงจังเสียแลว โดยพักทางไอแหวงไวช่ัวคราวกอน โอโฮ! กลางวันทําอุบายลอใหตาม พอกลางคืนเราพักนอน ก็ยองเขามาคอยจองโอกาสขยี้ ขืนถือเปนเร่ืองเล็ก มุงแตจะตามไอแหวงอยางเดยีว พวกเราตองเดือดรอนแน ถายงัจัดการกับไอนี่ไมไดเด็ดขาด พวกเราก็มีภยัอยูตลอดเวลา เปนภยัท่ีระวังยากเสียดวย” หัวหนาคณะเดินทางอ้ึงไปครู ยกมือข้ึนลูบปลายคาง “ฉันก็คิดอยางแกนัน่แหละ ไชยยันต ทีแรกนึกวาจะมุงตามไอแหวงอยางเดยีวโดยไมคํานึงถึงเจาควายตัวนี้ โดยต้ังเปนขอกําหนดไววาถาพบขวางทางก็เปนอีกเร่ืองหน่ึง แตแลวเรายังไมทันจะทําอะไรมันกอนเลย มันก็เลนงานเราเสียแลว ซํ้ายังวางตวัเปนศัตรูคูอาฆาตจองจะลางเราใหไดแบบนี้ ก็ตองเอามันใหอยูเปนรายๆ ไป เอาละแกนอนเสียเถอะ พรุงนี้คอยวางแผนกันใหม วาจะเอายังไงด ี ไชยยนัตลมตัวลงนอนตามเดิม เชษฐาควกักลองข้ึนมาบรรจุยาเสนจดุสูบ กุมไวในอุงมือท้ังสองเพ่ือชวยในความอบอุน ควาปนกับไฟฉายไปน่ังอยูริมกองไฟ จดัการซุนฟนเปลาใหลุกสวางข้ึน แลวเตรียมต้ังน้ําเพื่อตมกาแฟสําหรับม้ือเชาเปนการฆาเวลา เพราะถึงอยางไรเขาก็ทําหนาท่ีรับยามเวรสุดทายจนถึงตะวันข้ึนอยูแลว ทามกลางความเงียบสงัดของดงทึบยามใกลรุง เสียงหนึ่งแววมากระทบโสตประสาทของเขาอยางถนัดถนี่ มันเปนเสียงคลายๆ สัตวชนิดหนึ่งกระโจนตะลุยผานน้ําในลําหวยเบ้ืองลางไปอยางรวดเร็ว คลายจะต่ืนตนใจอะไรสักอยาง จากน้ันก็มีเสียงไกปากระตากล่ันเอ็ดอึงรับไปกันตอไป ดังมาจากยอดไผริมหวย ประมาณอึดใจเดียว ทุกเสียงก็สงบราบคาบลงตามเดิม ดวยสัญชาตญาณอันเจนไพรมาบางพอสมควร เชษฐาฉวยไรเฟลและไฟฉายคูมือลุกข้ึน ยองไปนั่งซุมอยูซอกโขดหนิตอนหนึ่ง ภาพของบริเวณแคมปท้ังหมด เปนเปาอยูในสายตาของเขาโดยไมมีสวนใดเปนมุมลับ ขณะเดยีวกนัก็สามารถจะมองออกไปสํารวจเหน็แนวปาท่ีแวดลอมอยูรอบดาน ยกเวนดานหลัง ซ่ึงติดกับหนาผาโลงเตียน แลวก็สะกดใจตะแคงห ู พยายามสดับตรับฟงทุกเสียงท่ีจะเกิดข้ึนอยางใจเย็น สิบนาทีเต็มๆ ทุกส่ิงทุกอยางตกอยูในดษุณภีาพ


664

เชษฐายิ้มออกมากับตนเองอยางขันๆ เม่ือคิดวาเขาหวาดระแวงไปเอง ขยับตัวจะเดินกลับออกมายังท่ีนั่งเกา ทันทีนั้นเองหูก็สําเหนยีกเสียงกิ่งไมเล็กๆ ท่ีตกอยูกับพืน้ดินถูกเหยยีบล่ันเผาะเบาๆ ตอมาก็เปนเสียงกรอบแกรบของใบไมดังๆ หยุดๆ อยูทางพงทึบซายมือ แลวกเ็งียบไปเปนครูใหญ จึงเร่ิมดังข้ึนอีกคร้ัง แมจะเบาแสนเบาอยางไร ความเงียบสงัดในยามนี้ก็ทําใหจับเสียงไดแนชัด คร้ันแลว วนิาทีอันตกอยูในหวงพิศวงของเขาก็คล่ีคลายผลลัพธออกมาอยางกระจางชัด เม่ือจมูกไดกล่ินสาบสางโชยมาวูบหนึง่ ตามกระแสลมออน เชษฐากดัริมฝปาก กล้ันลมหายใจสงบสติ มือซายท่ีถือไฟฉายเล่ือนมาประกบกับกระโจมมือของไรเฟล ในขณะเดยีวกนั มือขวาก็ปลดเซฟนิ้วแตะไกพรอม คอยๆ ยกข้ึนประทับบารอจังหวะ ตาเบิกกวางจองเขม็งออกไปในความมืดทึบเบ้ืองหนา ทิศทางดานนัน้ มันเปนดานท่ีเกิดนอนอยูริมขวาสุดของแถวการนอนเรียงหนากระดานทั้งหมด คะเนวาเสียงท่ีคอยๆ วางเทากรับๆ ยองเขามานั้นเคล่ือนใกลเขามามากท่ีสุดแลว เชษฐาก็กดสวิทซไฟฉายพุงแสงปราดออกไปในบัดนั้น อยางจังท่ีสุด ตาแดงจาคูหนึง่ลุกวาวสะทอนตอบแสงไฟเปนลําออกมา เห็นชัดแมกระท่ังเสนหนวด และลายขาวเหลืองสลับร้ิวดําบนศีรษะอันกวางใหญขนาดชามอางยอมๆ หนึ่งในสิบของวินาทีท่ีดวงตาคูนั้นถูกลําไฟฉายสะกดใหจังงัง นิว้ของเชษฐากก็ระดิก เขายิงตามลําแสงของไฟฉายอยางรวดเร็วฉับพลันท่ีสุด ท้ังๆ ท่ียังไมทันจะเห็นศูนยไดถนดั ระยะของเปามันหางเพียงไมเกิน 20 กาวเทานั้น หัวกระสุน 500 เกรนของ .458 แม็กนัม่ ระเบิดตูมสะเทือนล่ันราวกับฟาผา ทามกลางความเงียบสงดั อานุภาพแหงแรงระเบิดแหงดินขับของมัน ผลักอากาศรอบดานใหกระจายวบูออกไป เปาฝุนและเศษใบไมแหงท่ีอยูเบ้ืองหนาสองสามวาปลิวฟุงตลบ เหมือนใครแกลงเอาไมกวาดมาปด มันกัมปนาทสะทอนกองอยูไปมาระหวางลูกเขาสองดาน ภายหลังจากล่ันกระสุนออกไปแลว เชษฐามองไมเห็นอะไรอีกนอกจากวา พงไมดานนั้นกระจายเปนผงคลีแหลกยับเหมือนใครเอาอะไรไปกวน และพรอมกัน ท้ังหาคนท่ีนอนหลับอยูก็ลุกพร่ึบข้ึนมาพรอมกันอยางตกใจ ดูเหมือนจะเปนไชยยันตกับดาริน ซ่ึงรองถามออกมาพรอมกันวา “เกิดอะไรข้ึน?” สวนพรานใหญรพินทร ปราดตรงไปยังตําแหนงท่ีเชษฐายิงเสือใหญตัวนั้นโดยเร็ว พรอมกับฉายไฟและกระชับไรเฟลพรอมอยูในมือราวกับจะเห็นอยูกอนแลว ราชสกุลหนุมวิ่งเขามาสมทบ “อยูแนครับ ไมมีทางเลยแบบนี้!”


665

เขาพูดเรียบๆ หันมายิ้มกับเชษฐา แลวกราดลําไฟฉายใหเห็นรอยเลือดทะลักอยูเปนกองโต รวมท้ังท่ีกระจัดกระจายราวกับใครเอาสีมาละเลงไวกับพุมไม พงเสือหมอบบริเวณนั้นแหลกเปนแปลง “เอะ! คุณรูหรือวาผมยิงอะไร?” เชษฐารองถามอยางสงสัย จอมพรานหัวเราะเบาๆ “พอผมพลิกตัวจะหยบิไฟฉายเทานัน้แหละครับ คุณชายก็สองกอนแลวกดตูมเขาให รวดเร็วเหลือเกิน ผมต่ืนเพราะไดกล่ินสาบของมัน” ไชยยนัตกับดารินคงถามละลํ่าละลักอยูเชนนั้น เพราะไมรูเร่ืองมากอน ท้ังสองเขาใจวาคงเปนมหิงสาตัวนั้น แตรพนิทรฉายไฟใหดูไปท่ีขนกระจุกหนึ่ง ซ่ึงติดอยูกับยอดพงเต้ียๆ ท้ังสองจึงเพิ่งเขาใจ หันไปจองหนาเชษฐา “เสือหรือคะ พี่ใหญ?” “ก็ไอตัวเหลืองๆ ดํานั่นแหละ หัวเทากะละมังยอมๆ ม้ัง เห็นยังไมถนัดเลย อารามตกใจเลยกดตูมเขาให ถาจะลําบากไปอีกแลว?” “ก็เห็นอยูวามีแตรอยเลือด ไมมีตัว” ไชยยนัตพูดเบาๆ อยางวิตก สองไปตามรอยเลือดท่ีหยดเร่ียเปนทางเขาไปในปาเถาวลัย” “รอยเลือดแบบนี้ อยางเกงกไ็ปไดไมเกินสองสามรอยเมตรครับ เราตามกันเดีย๋วนี้เลยก็ยังไหว” รพินทรบอกอยางม่ันใจ “ตามเสือลําบากในเวลากลางคืน มันจะเหมาะรึ?” เชษฐาแยงมาเบาๆ มองดูพรานใหญแลวยิม้จืดๆ “ผมรับรองครับ ถึงแมเราจะไมรูผลการยิงแนชัดวาถูกตรงไหน แตรอยเลือด กับรอยดิน้ท่ีเห็นอยูนี่ พอจะสันนิษฐานได มันตองถูกฉกรรจมากทีเดยีว ปานนี้อาจไปนอนตายรอเราอยูแลวก็ได คุณชายยิงดวย .458 กระบอกนั้นไมใชหรือครับ” “ใช!” “โอย! ไมมีเหลือ!!” รพินทรพูดพรอมกับหัวเราะ แลวกก็ลาวตอมาวา “ถาคุณชายยังไมม่ันใจ ทุกคนโปรดรอผมอยูท่ีนี่แหละครับ ผมจะไปตามเอง” “ถาคุณไป ผมก็ไปดวย” “ฉันดวยคน!” ไชยยนัตพูดโดยเร็วอันเปนเวลาเดียวกับดารินก็กาวเขามาสมทบ “นอยดวยคะ พี่ใหญ” “ถาง้ัน ใหแงซายกับเกิดเฝาแคมปไว เราไปดวยกันส่ีคน”


666

หัวหนาคณะเดินทางวา รพินทรหันไปสั่งเกิดกับแงซายแลวฉายไฟออกติดตามรอยเลือดท่ีเห็นชัดนั้นไปอยางระมัดระวังนําลวงหนาคณะนายจางท่ีตามอยูเบ้ืองหลัง กระชับไรเฟลเตรียม พรอม รอยไปของมัน...แหกพงไมทึบลูเปนทาง...เห็นไดงาย เลือดออกมากแสดงวาบาดแผลฉกรรจยิ่ง และลักษณะการไปอยูในอาการดิ้นรนกระเสือกกระสนลมลุกคลุกคลานและบาเลือด เพราะขนาดตนไมลมขวางหนา มันก็ยังกดักระจยุ พรานใหญสะกดตามรอยเลือดนัน้ไปอยางแชมชาเยือกเย็น ตัวเขาสองดูเฉพาะรอยเลือดท่ีท้ิงเร่ียไวเปนทาง สวนเชษฐากับไชยยันตสองกวาดไปรอบดาน ดารินคนเดียวท่ีไมมีไฟฉายติดมือ เพราะสามคนมีไฟฉายอยูแลว หลอนถือปนอยางเดยีวและกวาดสายตาตามการสองคนหาของทุกคน ขามเนินเต้ียๆ ไปเพยีงลูกเดียว แลวลาดสูหวยแหงท่ีสองฟากอุดมไปดวยตนระกํา พอตามรอยเลือดมาถึงขอบหวยและฉายไฟลงไป ทุกคนก็ครางออกมาพรอมๆ กัน รพินทรคะเนไมผิดไปเลย ในลําหวยแหงนั้น รางอันยาวเหยียดของเสือลายพาดกลอนตัวหนึ่ง นอนตะแคงแนนิ่งอยูบนใบไมท่ีหลนลงมาทับถมอัดเต็มจนมองไมเห็นพื้นดนิ เลือดโซมไปท้ังตัว รอยท่ีมันกล้ิงหลนจากขอบหวยลงไปเห็นเปนทางชัด ถาจะวดัระยะทางจากบริเวณแคมปอันเปนตําแหนงแหงแรกท่ีมันถูกยงิ จนกระท่ังมาถึงท่ีมันนอนตายอยู หางเพยีง 50 เมตรเทานั้น รพินทรสะพายปนไวกับไหล เหนี่ยวรากไมไตลงไป เสียงดารินรองบอกมาวา “ระวังนะ มันตายสนิทหรือเปลาก็ไมรู ถาไมแนใจซํ้าเสียกอนดีกวา” “เสือถาไมตายสนิท ไมนอนเหยยีดอยางนั้นหรอกครับ” ทุกคนทยอยไตลําหวยตามเขาลงไป กระท่ังถึงตัวของเจาโครงซ่ึงนอนหมดฤทธ์ิวายปราณอยู มันเปนเสือตัวเมียขนาดกําลังคลองแคลว ลายเขมสดชัดเจนงดงามยิ่ง ผลของการสํารวจรอยกระสุน พบวาเจาะทแยงเขาระหวางอก ทะลุออกชายโครงซาย หัวกระสุน 500 เกรนเขาไปตีควานปอดและซ่ีโครงหักไมมีช้ินดี นับวาเปนการยิงในข้ันเฉียบขาดและเขาจุดดับอยางฉมัง พอตรวจรอยแผลแนชัด ม.ร.ว.หญิงดาริน ก็จุปากเบาๆ “ถูกเขาจุดสําคัญถึงอยางนี้ มันไมนาจะดิน้กระเสือกกระสนมาไดไกลถึงขนาดนี้เลย ความจริงมันนาจะช็อกดิ้นอยูกับท่ีนั่นเอง หวักระสุนก็ไมใชเล็ก” “ถาไมเขาสมอง ตัดประสาทสําคัญ สัตวประเภททรหดมักจะไมลมอยูกับท่ีหรอกครับ สัตวผิดกับคนตรงท่ีมีความอดทนไดเปนพิเศษ แตท่ีแลนมาตายหางจากท่ีถูกยิงเพยีงแคนี ้ ตามหลักการลาสัตวแลว เขาก็ถือวาคาท่ีเหมือนกัน เพราะนัดเดียวโดยไมตองซํ้า ระยะท่ีหางออกมาตองถือวาเปนบริเวณด้ินของมัน” รพินทรบอก แลวหนัไปมองดูหนาเชษฐา ขยับปกหมวกใหอยางยอมรับนับถือ แตไมเอยออกมาเปนคําพูดอยางใด สวนไชยยนัตหนัไปสงมือใหสหายของเขาจับบีบเขยาโดยแรง


667

“เชษฐา ถาแกคิดจะเปนพรานอาชีพเม่ือไหรละก็ จอมพรานขนาดรพินทรของเราก็คงหนักใจไมใชนอยทีเดยีว หรือยังไง?” ประโยคหลัง เขาหันไปถามพรานใหญยิ้มๆ รพินทรหัวเราะกมศีรษะให “เปนความจริงครับ มือของคุณชายเยี่ยมมากในดานการลา...ไมเคยพลาดเลยสักคร้ัง...ถาเจตนา ไมยิงโดยพรํ่าเพร่ือ แตถายิงก็หมายถึงวาตองไดตัว” “เอะ พูดแบบนี้วากระแทกกันนี่ สําคัญมากนะนายพราน ชมคนหน่ึงแตกระทบอีกคนหนึ่ง” ดารินขัดโพลงข้ึนหนาตาเฉย ทุกคนหวัเราะ “ขออภัยครับ ผมไมมีเจตนาจะกระทบใครท้ังส้ิน กลาวสรรเสริญคุณชายจากใจจริงแทๆ ไมเสียแรงท่ีเรามานอนพักกนัท่ีหวยยายทองนี่ คุณชายยิงเสือไดท้ังๆ ท่ีไมตองการยิงมันเลย ซํ้ายังเปนเสือตัวท่ีบังอาจเขามาเดนิกรายใกลแคมปของเราเสียดวย มันเขามาหาท่ีตายแทๆ” “ขอบคุณท่ีชม แตผมนะ เหน็จะยังไมถึงหนึ่งในสิบของคุณหรอก รพนิทร และสําหรับไอเสือตัวนี้ก็ขอยอมรับวาเปนท่ีฟลุกมากกวา พอฉายไฟพบก็กดเปร้ียงออกไปเลยแทบจะไมทันดูเสียดวยซํ้าวา ปากกระบอกปนหนัไปทางไหน โชคดท่ีีมันเปนระยะใกลแทบจะเรียกไดวาเผาขนก็เลยโดนเขาอยางจัง ทีแรกผมนึกวาผิดเสียอีก เพราะไมไดยินเสียงรองของมันเลยสักนิดเดยีว โชคดีอีกอยางเหมือนกัน ท่ีผมยิงตรงหนา แตมันไมยักกระโจนสวน” “มันสวนไมไหวนะซิครับ ถูกเขาอยางจังกลางอก มิหน้ําซํ้ายังเปนลูกปนขนาดใหญ พอตูม ก็คงพลิกตีลังกาไมเปนทา สังเกตจากรอยท่ีมันดิ้นนั่น ถาเปนลูกปนขนาดเล็กก็ยังเช่ือไมไดเหมือนกนั กอนท่ีมันจะตาย คุณชายก็อาจเจ็บไปบาง ในการยิงสวนหนาระยะเผาขนเชนนี”้ “หมายความวายังไงกนันี่ มันยองเขามาหมายจะเลนงานพวกเราคนใดคนหน่ึงง้ันหรือ?” ไชยยนัตถามข้ึน ตาจับอยูท่ีซากเสือตัวนัน้อยางสยดสยวิ รพินทรหัวเราะหึๆ ในลําคอ “ก็ไมแนใจเหมือนกันครับ อาจกําลังหิว หมายจะเลนงานพวกเราคนใดคนหนึ่ง หรืออาจโดยนิสัยเสือกสอดรูสอดเห็นของมัน ตามที่ผมเคยบอกไวกอนแลวกไ็ด แตคุณชายกทํ็าถูกท่ีสุดแลว ถาเจอเสือเขามาปวนเปยนใกลบริเวณท่ีพกัก็ตองยิง เอาไวไมได ผมยงัเดาไมถูกเลยวา ถาคุณชายชากวานัน้อีกพริบตาเดียว มันจะกระโจนเขาขย้ําคอพวกเราคนใดคนหนึ่งท่ีหลับอยูหรือไม แตสงสัยวาจะเอามากกวา ถาไมง้ันก็คงไมยองเขามาใกลถึงเพียงนั้น วาแตจะจัดการกับมันยังไงดคีรับ หนังสวยเสียดวย” เชษฐาลูบคางคิด อึดใจเดียวก็สายหนา “ขืนหวงหนังของมัน ก็เปนภาระเปลาๆ งานจําเปนของเรายงัมีอีกมาก ท้ิงมันไวนีแ่หละ ไป! กลับกันเถอะ รูแนวามันตายก็สบายใจไดแลว หวงแตเพยีงวามันจะลําบากไปเทานั้น” ท้ังส่ีพากันกลับมาท่ีปางพักนอนช่ัวคราว พอมาถึง เกิดกับแงซายผูรอคอยอยูดวยความกระวนกระวายก็ปราดเขามาซักถามโดยเร็ว เม่ือทราบขาวตางก็ถอนใจออกมาอยางโลงอก


668

“ปนของเจานาย เท่ียงเหมือนของพรานใหญ” เสียงแงซายพมึพําออกมาเหมือนจะพูดกับตนเอง

ไพรมหากาฬ3

Documents

Transcript of ไพรมหากาฬ3