22: Thuis Best€¦ · maar dat betekent ook dat ik nog moet bekomen van de diepte van het glas,...

22: Thuis Best

Hoewel ik niet echt in toeval geloof, is de titel van

deze editie toch deels te wijten aan een samenloop

van feiten. Een paar weken geleden pikte ik de titel

op uit een mailtje van Wim. Ze stond al gegrift op

het virtueel, wit blad. Begin deze maand kwam Ciaran

om het zijn woorden te zeggen “thuis”. Beginnen we

ons te nestelen in de USA? Amber komt voor 2

weken naar dat ‘thuis’, zodat we weer een kompleet

gezin zijn. Oost, West, Thuis best …

Oost: het vertrek

[Amber]

Eindelijk! Eindelijk is het zo ver!! Eindelijk ga ik ze

terugzien! Het lijkt alweer zo lang geleden! Ik heb ze

lang genoeg moeten missen! Eindelijk keer ik terug!

Aangezien ik de laatste daagjes voor de vakantie bij Nick heb doorgebracht,

besluit ik ook van daaruit te vertrekken naar de luchthaven. Geen militaire vlucht

voor Amber, weeral niet, dus met een ordinaire burgervlucht ;) naar Washington

en van daaruit naar Norfolk.

De koffer is al zo’n 3 dagen gemaakt, en wordt dagelijks hermaakt omdat mama

nog wat spullen nodig heeft, de mamie nog een souvenirtje van Zanzibar heeft

voor iedereen, omdat de Paasklokken hun eieren dit jaar via mij naar Amerika

willen brengen,… Dus uiteindelijk blijven er heel veel kleren van mezelf achter

bij Nick en is, zonder overdrijven 2/3e van mijn koffer niet van mezelf. Kan geen

kwaad, dan moeten we daar shoppen!

Om 16u stijgt mijn vliegtuig op en ik denk dat je toch 1 uur op voorhand in de

luchthaven moet zijn en al die mensen die vandaag gaan vertrekken omdat de

regels verstrengd zijn rond schoolverzuim...

Omdat ik niet wil betalen voor een auto die 14 dagen kampeert in Zaventem,

besluit ik met de trein te gaan. En het wordt helemaal een trein-tram-bus-dag,

als we, Nick en ik, ook nog eens met de tram naar het Centraal Station rijden.

Ticketje kopen (ja lap, Diabolo toeslag!) en vrijwel direct op de trein stappen,

niet dat ik laat was, de trein is er gewoon vroeg en we hebben allebei wat stress

dat ik met die zware koffer m’n trein wel eens zou kunnen missen, en dan zijn de

poppen aan het dansen!

Dus 10minuten voor vertrek zit ik op de trein, helemaal alleen. Geen Nick, geen

ouders, geen broers.

Afscheid nemen doet altijd een beetje pijn, en net als mijn papa vertrek ik echt

niet graag, maar heb er toch wat zin in want door Birgit reis ik in een volledig

nieuwe outfit: losse broek, losse t-shirt en leren jasje: CHECK! Ook tante Jelle

‘Going West’ – Thuis best

Ons belevingsboek - 2 -

en de bende hebben m’n reis wat gekleurd, van hen kreeg ik voor m’n kerst en

verjaardag een flashy koffer die helemaal aan mijn eisen voldoet: 4 wieltjes,

opvallende kleurtje zodat ik hem direct van de band zie rollen, groot genoeg voor

het transport België-Amerika en zelf niet te zwaar aangezien het reisgewicht

beperkt is.

Mooi op tijd in Zaventem en daar betrap ik mezelf op het feit dat ik niet zo goed

heb opgelet als gedacht en gezegd met Kerst want eerste probleem: waar in

hemelsnaam moet ik aanschuiven? Het is rustig in Zaventem, dus ik moet al geen

schrik hebben dat ik lang zal moeten aanschuiven, maar het is wel essentieel dat

je weet waar je moet aanschuiven… Ben dan maar op ne vriendelijk-uitziende,

knappe man in kostuum afgestapt en gevraagd waar ik mij moest inchecken.

Natuurlijk was dat de rij waar ik al heel de tijd voor stond… Alle chance niet veel

volk. Paspoortcontrole. En dan vraagt die mevrouw aan haar collega, “Kijk eens

wat er anders is aan dit paspoort” (Oeh? Da’s toch een gewoon geldig paspoort?!

Help! Sebiet geraak ik België niet uit!!) “Er staat dienstpaspoort op!” (Oef! Het

gaat daar maar over!) Ale, ikke verder om de bagage af te geven. (Die wilt mijn

valies niet afgeven want mijn paspoort is niet gecontroleerd?! Majawel, 2

seconde geleden). “Ow, sorry, ben vergeten een stickertje te plakken!” (Doh!)

Alé, daar ben ik ook alweer vanaf. M’n valies was 23,5kg (eigenlijk te veel), maar

hij is weg dus pakt dat het inorde is!

Heel de controle door, geen problemen, in recordtempo kettingen uit,

armbandjes en juwelen uit, laptop uit de zak, jas in een andere pak, door de

poort en in recordtempo m’n 4 bakken terug leegmaken en doorlopen. Van deze

keer gene papa die ik gewoon blindelings kan volgen, dus euhm, naar waar zal ik

gaan. Gate gate, ahja, naar de gate.

Daar ook zonder problemen vlot het vliegtuig op. De mevrouw naast mij is een

Canadese en we hebben wat gepraat met elkaar.

De vlucht zelf, vlot, weinig turbulentie, vriendelijk personeel, meer als genoeg

eten en drinken, geen ambetante medepassagiers, alles goed en wel dus.

Films zien, boek uitlezen (heb er maar 1 mee voor deze vakantie en die is dus nu

uit in één ruk…), muziek luisteren, blauw briefje invullen.

Ja, lap, da’s in’t Engels ofwa?! Mijn Engels is goed genoeg om alle vragen eerlijk

(eeeuuhm…) te beantwoorden, op 2 na, die ik na vertaling door een stewardess

ook kan afvinken.

Waarom m’n vragenlijst niet helemaal eerlijk is? De helft van mijn valies zijn

holle chocolade eieren en 2 kg gevulde kleine eitjes, Belgische chocolade,

rechtstreeks geïmporteerd naar Amerika en zeggen dat je niets in het land

binnenbrengt, da zal eens niet gelogen zijn!

Eenmaal in Washington, met toch een halfuur vertraging, door de grenscontrole.



En ja hoor, heel veel mensen die me aankijken en 2 die durven zeggen dat ik in de

rij sta van US Citizens terwijl ik een rood (en dus geen zwart Amerikaans)

paspoort vast heb. Nee nee, ik mag hier staan hoor, en dus laten ze voor wat het

is. De meneer in het loketje kijkt toch ook heel vreemd als ik m’n paspoort toon

en vraagt wat ik ben maar ik heb het toch niet echt begrepen. Hij vraagt nogal

nors of ik aub mijn vingers wil scannen. (Huu? Wat, dat moest met Kerst niet!)

En dan hoor ik hem NATO zeggen en bevestig snel dat ik dat ben! En nu komen

de vragen, in het snel Amerikaans, die door mij ‘eerlijk’ beantwoord worden in

het traag Engels. Hij moet sowieso gelachen hebben toen hij vroeg ‘How much

are you travelling for?’ want mijn antwoord was ‘The ticket was 1000 euros and…’

maar blijkbaar moest hij alleen maar weten hoeveel geld ik op zak had. Oeps!

Na de controle wacht ik flink aan de gate, na er eerst een uur naartoe te hebben

moeten wandelen, zo groot dat die luchthaven is, amai seg! Ook hier heb ik niet

goed opgelet wat papa deed want niets komt me bekend voor… Aan de gate is het

nog een dik, dik uur wachten voor m’n vliegtuig naar Norfolk vertrekt. Op

Facebook Loic even waarschuwen dat ik nader en met de wereld delen dat ik aan

het popelen ben om iedereen terug te zien!!

En rond 22u mag ik ook voor dat vliegtuig boarden!

Van de keer zit ik naast ne naar sigaretten stinkenden Aziaat die zich in zijn pak

duidelijk te goed voelt om naast een jong ding in een leren bruine vestje en met

een veel te grote sjakos te zitten. Dikke pech, gij krijgt mijn humeur, hoewel het

in België al 5u ‘s morgens is en ik de vermoeidheid voel, niet kapot!

Norfolk!!!!!!!!

Amai, ikke blij!

Eerst heel de bende volgen naar de band waar mijn koffer staat (ook hier weer

niet opgelet hoe papa er naartoe ging) en jaja, daar is hij, het flashy grote ding,

het valt direct op en een paar mensen kijken ernaar en lachen. Trots neem ik

hem van de band en… Naar waar moet ik nu? We hebben niet afgesproken waar

we elkaar ontmoeten?

Omdat de broers me vorige keer aan de parkeergarage hebben doen verschieten,

wandel ik daar maar naartoe… Langzaam maar zeker loopt de luchthaven leeg en

ik sta er nog…

En dan om 23u15 zie ik bekende gezichten!! Jaaa ze zijn me niet vergeten!!! :D

Blijkbaar was m’n vliegtuig enorm snel, 35minuten voor de afstand Washington-

Norfolk, en verwachtten ze me pas rond 23u geland.

Amai, ikke blij! Familie is terug compleet!! Ikke zo gelukkig!!!

Allemaal in de auto, mooie foto door mama die hem direct op Facebook zet en de

likes schieten in de lucht. Leuk om te zien hoe iedereen met ons meeleeft!



Eenmaal thuis, direct bedje in, want het was écht vermoeiend!

Weer Oost: Praag

[Hoesy]

De zaterdag waarop Ciaran wel degelijk vrijwilligerswerk heeft (herinner je onze

vroege ochtendstond met de ontdekking dat het een paar weken later was?).

Dus, terug een vroege zaterdag. Het is ook de dag na het Spring Bal, best leuk,

maar dat betekent ook dat ik nog moet bekomen van de diepte van het glas,

beter glazen. Nee, geen haarpijn, maar dorst! Het zal mijn dieet komen …

We, Seighin en ik, zetten Ciaran af en gaan dan op zoek naar een onbestaande

winkel voor een krulwilgtak die Calle als Paasboom wil versieren. Zonder tak

rijden we verder naar de gesloten voetbalwinkel. We zullen dus moeten

terugkeren.

Uit ervaring weet ik dat ik me frisser voel na een beetje lopen en dus trek ik

mijn loopschoenen aan. Seighin wil meelopen. Hij wil zoals Ciaran een paar dagen

geleden ook gemotiveerd worden. Ik beloof hem dat als hij een volledige toer

uitloopt, we samen op de PS3 zullen racen. En inderdaad, hij doet het. Na een

douche vertrekken we weer. Eerst naar de voetbalwinkel voor een keeperstrui en

niet-in-voorraad zijnde handschoenen. Een vermoeide, maar tevreden Ciaran

oppikken en terug naar huis.

De tennistraining begint een uur vroeger en dus snel de pistoleekes rollen en

bakken. Middagmaal, auto in en weer weg. Calle vertrekt daarna naar het

voetbalterrein, maar vind het eerst niet. Uiteindelijk dan toch en blijft een

halve match kijken. Loic en ik komen juist te laat op de match aan. Ze hebben

goed gespeeld en gewonnen. Leuk voor de gasten.

De rest van de dag is minder druk. Seighin maakt van zijn neus als hij naar bed

gestuurd wordt. Hij wil mee Amber afhalen. Als we hem beloven dat we hem

zullen wakker maken, gaat hij morrend naar boven. De gezellige TV-avond wordt

bruut verstoord als er iemand op zijn horloge kijkt en vaststelt dat het al laat is.



‘Scramble!’ (uit mijn tijd in Koksijde).

Iedereen snel de auto in en richting

luchthaven. Omdat Amber haar

vliegtuig extra vroeg was, staat ze al

een tijd te wachten. Maar nu zijn we

weer allemaal bij elkaar. Tof weerzin!

Het weerzien is echter van korte

duur. Na een beetje uitslapen, een

rustige voormiddag en Seighin bij

zijn trainer afzetten, rijden we

opnieuw richting luchthaven. Niet om

iemand op te halen, maar om mij

richting Praag af te zetten. Na de inmiddels traditionele afscheidskoffie in de

iets duurdere Starbucks, stap ik zwaaiend door de luchthavenhal richting

problemen.

Mijn vlucht naar Washington loopt beetje bij beetje uit. Onderhoudsproblemen,

en omdat het zondag is, moeten ze de ploeg van wacht oproepen. Terwijl de

minuten voortkruipen, verminderen mijn kansen om mijn verbinding te halen.

Uiteindelijk is het toestel klaar, maar voor ik het vliegtuig opstap maak ik even

de berekening naar de haalbaarheid. De onfortuinlijke bediende weet me nog te

vertellen dat er om 22u00 een vlucht naar Praag over Londen is. Ik beslis, hoewel

ik hoopte op een dag uitstel want ik heb echt geen zin in deze TDY, het erop te

wagen (heb ik wel een keuze?).

Op de vlucht geraak ik aan de praat met de steward die klaagt over de

ongeduldigheid van de mensen. Hij haalde een voorbeeld aan waarbij een reiziger

kloeg omdat hij 3 uur later aan de westkust aankwam, waarop de steward hem

geantwoord had dat ze er vroeger een generatie over deden om dezelfde

afstand af te leggen. Wat is 3 uur vertraging dan?

Alsof het ongeluk met me meereist, geeft de grondcrew na de landing de

steward geen OK-teken dat we mogen uitstappen. 10 minuten staat hij te

zwaaien om hun aandacht te trekken, maar niets. Hij beslist dan maar dat we er

uit mogen. Het resultaat is dat ik op 1 minuut na mijn verbinding mist. Maar zelfs

al had ik het gehaald, ze hadden mijn bagage al van het vliegtuig gehaald.

Naar de klantendienst waar ik een lange rij ontdek. De rij schuift traag vooruit.

Hopelijk mis ik mijn laatste vlucht nu ook niet. Een reiziger klaagt dat ze niet

alleen hun uurregeling niet kunnen naleven, maar dat ze blijkbaar ook de

problemen niet kunnen oplossen. De minuten, het lijken uren, glijden voorbij.

Sommige reizigers krijgen een ticket met een stand-by plaats. Vliegtuig volzet,

maar misschien komt er iemand niet opdagen. Anderen krijgen een ‘no more

flights’ als antwoord. Mijn bestemming wordt gewoon genoteerd. Het doet me

denken aan de medische triage bij rampen of oorlogen (het feit dat ik een



interessante trilogie over de burgeroorlog aan het lezen ben zal hier niet vreemd

aan zijn).

Een tweede keer wordt mijn bestemming genoteerd. Het is bewonderenswaardig

op te merken dat er in de kleine miserie spontaan hulp geboden wordt. De plaats

in de wachtrij van een dame met een klein kindje wordt spontaan door een

medereiziger ‘warm’ gehouden. Niets speciaals, ware het niet dat die persoon al

een ticket heeft en dus in feite alle recht had om naar zijn gate te gaan. Maar

hij blijft zodat zij met haar dochter kan rondwandelen. Als het haar beurt is,

vertrekt hij. Onder de wachtende ontstaat er een soort van kameraadschap in

miserie. Iedereen wenst elke vertrekker ‘proficiat’ en een goede reis als hij/zij

de rij verlaat met een ticket in de hand.

Opeens hoor ik ‘Prague’ en mag ik uit de rij. Blijkbaar was de ondernemend dame

mijn verbinding aan het nagaan en moet ik nu mijn valies beschrijven zodat de

bagagisten deze gemakkelijk kunnen opsnorren. Met een ticket in de hand en

‘travel safe’ op de achtergrond stap ik richting de gate. Het vertrek verloopt

vlot en de extra beenruimte op een British Airways vlucht maakt veel leed goed.

Londen! Na bijna 9 uur vliegen. Na een soloritje door de wirwar van gebouwen in

Heathrow zet me op een bank in het centrum van de taxfree met zicht op het

bord met de vertrekken. En opeens verdwijnt de vlucht naar Praag van het bord.

Mijn ticket vertelt me niet naar welke gate ik me moet begeven. Wat heb ik

gemist? Een vriendelijke hostess verwijst me door naar de normale gate. Daar

aangekomen vertellen ze me dat het vliegtuig vertraging heeft. Wanneer heb ik

dat nog gehoord?

Met een uur vertraging stijgt het vliegtuig op. In Praag aangekomen staat er

natuurlijk geen transport op me te wachten. Een taxi brengt me naar het Crowne

Plaza Hotel. Oude glorie. Juist op tijd, maar met een ongelofelijk jetlag, om me

in te schrijven, mijn valies uit te pakken en met de deelnemers van de LPAC

kennis te maken.



Deze vergadering is me niet ongekend. Toen ik bijna 10 jaar geleden voor de

laatste keer aan deze vergadering deelnam, had ik nooit vermoed dat ik zou

terugkeren. De kans dat de vergadering nog bestond en dat ik er op uitgenodigd

zou worden, was astronomisch klein. En toch. Toen was het wel de LFPAC

(Logistics Force Planning Advisory Committee), maar dat is een detail. Het meest

ben ik nog verwonderd dat er mensen aan deelnemen die er vroeger ook inzaten.

Leuk! Ook kom ik teweten dat ik bij de eerste sessies aanwezig. Ik had al die

jaren gedacht dat die vergadering al eeuwen oud was. Fout dus.

De icebreaker die avond gaat door op het dakverdiep met een mooi uitzicht op

Praag. Deze week zal rampzalig zijn voor mijn dieet. Maar ik zal mijn best doen!

In feite ben ik op deze vergadering geen echte deelnemer, maar voor een groot

deel slechts een toeschouwer. Ik moet wel een briefing geven en een werksessie

leiden, maar voor de rest ben ik niet bij de vergadering betrokken. Ik besluit

mijn tijd dan ook nuttig te besteden en te werken als het onderwerp van het

moment me niet kan boeien. Dikke pech, ik heb een nieuwe PC van het

hoofdkwartier mee en de synchronisatie met het intranet heeft wel de namen

van de files gekopieerd maar niet de files. Ik moet dus de volledige vergadering

volgen.

’s Avonds is er een diner. Ik probeer na de eerste dag zo snel mogelijk mijn

briefing op te laden. Tot overmaat van ramp ontdek ik dat mijn geheugenstick

niet in valies zit. Ik hoop dat ik mijn briefing via de mail kan recuperen. Ĳdele

hoop. Mijn PC heeft een foutmelding. Het duurt een ganse tijd alvorens ik via

een omweg de laptop opgestart krijg. In mijn mailbox zit de briefing niet.

Gelukkig zitten ze in Norfolk 6 uur achter en kan ik Mark vragen om op mijn

account in te loggen. 10 minuten voor de aanvang van het diner krijg ik de file

binnen. Resultaat na het avondmaal werk ik nog aan mijn briefing totdat om

01u00 mijn hoofd op mijn kussen leg. Ping, om 02u00 traditioneel wakker en

vanaf dan slapen in stukken en brokken.

’s Morgens, een goede douche, een Dukan geïnspireerd ontbijt en ik kan er weer

tegen. Ik moet wel want de dag wordt door mijn afgetrapt.

Het begin is moeilijk, maar ik groei in mijn uiteenzetting. Het einde rond ik af in

schoonheid. Van een paar deelnemers krijg ik te horen dat het een goede

briefing was en dat ze het nu beter begrijpen. Zo’n week TDY is niet goedkoop

(ik schat dat zoiets alle kosten inbegrepen een 4000 Euro moet kosten) maar er

gaat niets boven direct contact met je publiek om ze van iets te overtuigen.

’s Avonds hebben we een rondleiding in Praag. Ik heb beloofd om foto’s te nemen.

Waarschijnlijk door het somber weer komt de schoonheid van de stad niet

volledig tot zijn recht. Of heb ik er te veel van verwacht? Ik besluit om de

binnenstad het voordeel van de twijfel te geven. Misschien moet ik er eens bij

mooi weer in rondlopen. En met minder toeristen.



Na een avondmaal in een Hard Rock Café keren we terug. In mijn naïviteit

controleer ik mijn werkmail en natuurlijk zit er een dringende opdracht in.

Omdat er geen internet in de vergaderzaal is, moet ik er direct werk van maken.

Ondertussen probeer ik tevergeefs met Marte af te spreken. Ze zijn in de buurt

van Praag. Sorry, Marte de volgende keer meer geluk. Resultaat: het is weer 1

uur als ik mijn hoofd neerleg. En terug ‘bang’ om 2.

Op de derde eindigen we een beetje vroeger. Met een kleine groep gaan we eten.

Het eten is hier betrekkelijk goedkoop. De verhalen dat eten in Praag duur zou

zijn kloppen niet echt. Verzadigd besluit ik nog een beetje te werken en te

schrijven. Hoewel ik moe ben, besluit ik om pas ’s avonds in mijn bed te kruipen.

Het lukt me om op een redelijk uur onder de wol te kruipen.

Het vertrek uit Praag verloopt vlekkeloos. Ik moet wel mijn valies

onderscheppen, want die wordt per vergissing alleen naar Washington

doorgestuurd. Gelukkig heb ik dit gezien, want anders had ik hem gemist. In

Frankfurt word ik door een Lufthansa bediende “wij werken niet met United”

(tiens, ik zat juist op een gecombineerd vlucht?) onvriendelijk naar buiten geleid.

De Security controle is wel vriendelijk en lachen met de traditionele vragen.

Maar de bediening aan de incheckbalie is weer wat onder nul. Ik moet me wel

tevreden stellen met een zitje in de beestenbak. Geen extra beenruimte.

En zo zit ik nu op een paar kilometer hoogte deze belevenissen aan het schrijven.

Hoe zou het aan het thuisfront zijn?



West: het thuisfront (rond dezelfde tijd en daarna)

[Amber]

Wat een zalig gevoel, wakker worden na een hele nacht hebben doorgeslapen, je

ogen opendoen en zien dat je niet in je eigen bedje ligt, maar in een 2

persoonsbed, helemaal alleen, in een kamer die je niet gewoon bent maar zoooooo

graag opstaat!! Ik ben terug bij m’n gezinnetje!!

Zoals verwacht is mama al in de weer met fruit snijden en havermout maken en

zit papa aan tafel. Seighin kijkt rare programma’s op TV en de 2 andere broers

liggen nog in hun bed, tuurlijk! Wat een zalig gevoel, de normale gang van zaken.

Jammer genoeg is het maar van korte duur want papa vertrekt vandaag nog, tot

vrijdag, naar Praag, dus is hij zijn koffer aan ’t maken. Wel schattig om te zien

hoe hij géén zin heeft om te vertrekken en het jammer vindt dat het net nu is…

Ergens hoop ik dat het snel vrijdag is en we dus snel terug allemaal samen zijn,

maar dan zit mijn verblijf ook alweer in de helft dus het is toch wat dubbel…

Omdat de broers al zo gewoon zijn aan papa die vertrekt, gaan zij liever niet

mee naar de luchthaven, maar ik ga toch graag mee. Nog snel een Starbuckske

doen en dan moet papa vertrekken.

Niemand vindt het leuk…

Nadat papa is vertrokken, rijden mama en ik naar de winkel en gaan inkoopkes

doen voor komende week. Da’s alweer lang geleden dat ik in de grote, grote

Colruyt van Amerika voor militairen ben geweest! Kar vol en hop naar huis om

alles in de voorraadkast te zetten.

’s Avonds waren we allemaal uitgenodigd door Loic z’n tennisteam om samen in

een typisch Amerikaans tent te gaan eten. Ja ik ben op dieet, maar het vliegtuig

eten past daar niet echt binnen, dus zetten we met veel plezier het dieet

eventjes stop. Frietjes met een wrap met kip en veel saus. Thuis als dessert nog

M&M’s en ik kan er weer tegen.

Aangezien papa er niet is, kruip ik bij mama in bed. Zalig!! Een Tempur!!

Veel te vroeg gaat de wekker af en draai ik me nog eens om: de broers hebben

school vandaag, hihiih! Het was een beetje een rare nacht, want iedere keer je je

omdraait moet je even uit een ‘put’ komen en een nieuwe vormen, maar ik heb

voor een keer in lange tijd geen rugpijn!

Tegen kwart na acht sta ik toch ook op, want ik ga met mama gaan lopen.

Van het lopen komt echter niet veel in huis want wij meiden verkiezen een droog

shoppingcenter boven een natte ochtendloop! Lynnhaven here we come!

In de shopping houden we het braaf. Ik terug aan m’n dieet dus een waterke bij

de Starbucks en voor de rest geen zotte kosten behalve wat klopjes en een

kadootje voor Seighins liefje Kaat, want die is jarig geweest! We kopen ook wat



nieuwe bh’s want met m’n koffer in en uit te laden, en weer in, ben ik die

blijkbaar vergeten terug in te laden… Victoria’s Secret!!

We zijn op tijd terug thuis om Seighintje te verwelkomen!

‘s Avonds weer in bed bij mama!

Dinsdag is het normaal gezien tennis, maar alweer valt dit in het water door de

regen en dus zijn we genoodzaakt het andere shoppingcenter te bezoeken:

McArthur!

Hier lopen we lang rond maar kopen helemaal niets! Als dat niet lief is van ons, hé

papa!

We houden natuurlijk wel een stop in de Starbucks!

En ook vandaag zijn we op tijd thuis om de schoolbus op te wachten!

Woensdag is een beetje een rustig dagje. Geen geshop maar wat thuis rommelen

en rusten en lachen en gewoon genieten!

Donderdag kan de tennis wél doorgaan en ik vond het enorm leuk!

Het was prachtig weer, de dames zijn ontzettend vriendelijk en spelen heel

goed, ik kan nog deftig tennissen na zolang niet te hebben gesport en kan zelfs

winnen van mijn mama!

Na het tennissen gaan we terug naar de winkel en de Nex. Ik heb namelijk wat

bestellingen van Belgen die graag het een en ander goedkoper zouden

aanschaffen.

Mij de sjakossen trek ik heel wat foto’s van een aantal Michael Kors handtassen

voor een vriendin en zien we een hele mooie voor de mamie, mogen we zeker niet

vergeten te zeggen aan haar!

‘s Namiddags bak ik pannenkoeken voor de broers, daar vragen ze al een week

voor, en morgen is hun laatste schooldag, dus zal ik hen maar een goed ontbijtje

bezorgen, zou het zelf ook graag hebben. Ik verschiet van mezelf, ik kan er heel

goed afblijven, hoewel ze zalig rieken!

Vanavond laatste nachtje in het zalige bed van mama en papa, morgen komt papa

terug, dedju éh!



Vrijdag wilde ik opstaan maar was toch wat té moe. Mama en ik, en vooral mama,

zijn ’s avonds nog lang bezig geweest met het prepareren van een lekkere lunch

voor de tennisdames die vandaag komen eten: quiches en pies bakken! En ook hier

moet ik afblijven… (Algoed dat de weegschaal lief is!)

Vandaag weer om kwart na acht uit bed om te gaan lopen, maar weer komt het er

niet van, want de tennisdames hun komst is nog niet tot in de puntjes voorbereid!

Het was heel gezellig met de dames. Alle soorten Engels door elkaar, Italiaanse,

Duitse, Amerikaanse, Nederlandse,… accenten, en allemaal verstaan ze elkaar en

allemaal hebben ze plezier.

Ook grappig om te zien hoe de Amerikanen niet gewoon zijn dat de kinderen

helpen. Ik heb de tafel helpen klaarzetten, een deel van de afwas weggedaan,

want dat toont niet in een open keuken,… Iedereen wilde me inhuren omdat ik

zo’n hulp was. ’t Was met plezier, mama!

‘s Avonds laat gaan mama en ik nog achter papa, die is geland, hiphoi! En zo blij

dat hij terug is!

Zaterdag, eerste dagje samen, papa raakt uitgepakt en ik ben brak van het niet-

Tempur bed!

Beetje een tam dagje, iedereen wat rustig aan. Weer naar de winkel,

dieetvoeding inslaan voor papa en mij en gewoon lekker eten voor de rest.

‘s Avonds ben ik met mama gaan supporteren voor onze Loic, die had met zijn

tennisteam een match! “And as always, go Grizzlies!”

Zondag was wat hectisch want het gezin van Seighin zijn speelmaatje van om de

hoek kwam eten en we wilden hen Belgische kost voorschotelen! Alle chance dat

we met z’n alle buiten kunnen zitten, zo’n mooi weer!

Ergens in de week (maar wanneer weet ik niet meer) heb ik de auto’s gestofzuigd

en gekuist, die hadden het wat nodig en het weer liet het toe, dus korte short,

topje en water: let’s get tanned.

Nadien met Loic gestudeerd in de zon, zalig!



Dinsdag zijn we dan met z’n alleen naar Rio2 gaan kijken. Echt een leuke film, en

eens geen afkooksels den eerste! Klein zaaltje, weinig volk en veel gelachen.

Fantastisch moment, genieten van de familie!

Ook ergens die week zijn papa, mama en ik gaan eten bij collega’s van papa. Ze

kookten ‘cancun’ (nvh: cajun) of zoiets voor ons! Heel lekker! Heel gezellige

avond!

Woensdag ben ik dan met papa en mama naar McArthur gereden, weeral. Deze

keer meer gekocht en gekregen, dank u mama en papa voor de mooie kleertjes!!

Heb me ook een riem aangeschaft want dat werd wat nodig… Gezellig namiddagje

met z’n drietjes! Broers houden zo niet van shoppen en zijn thuisgebleven om te

gamen!

‘s Avonds ben ik nog met mama en papa gaan wandelen in de Swamp, in de hoop

zwarte beren te zien, en weer zijn de broers thuisgebleven, ’t is nog zo’n goei

weer! Beetje kleur en vitamientjes opdoen!!



Donderdag zijn we dan met z’n allen gaan tennissen. Iedereen ging iedereen

inmaken, hihhi!

Uiteindelijk heeft iedereen wel wat gewonnen en verloren…

Vrijdag was er al weer veel te snel, vakantie zit er bijna op, ik wil er echt niet

aan denken en ga daarom met mama naar de Outlet. Ondertussen heb ik nog heel

wat bestellingen binnengekregen van vrienden uit België dus we kopen

véééééééél, maar het is hier ook zo goedkoop éh!

Weer een fantastische dag beleefd met de mama! Quality time!

Zaterdag weer gaan lopen, al de 4e keer deze week: mama en papa steunen me

met het heropbouwen van mijn conditie (heb meer dan een halfjaar niet mogen

sporten) en doen rustig mee de Start To Run die voor hen véél te gemakkelijk is!

Daarna hebben we een Paasmaaltijd voorbereid, jummiejummie!

Met heel het gezinnetje samen aan tafel en genieten!!

En voor ik het wilde was het zondag… Uitgeslapen, gaan lopen, Paasbrunch,

douche, koffer maken en weg was ik… Dag huisje, dag gezinnetje, dag goede

leven,… Ik ga jullie missen! Maar het is ‘maar’ 10 weken, de kortste periode

tussen 2 vakanties…

En nu zit ik hier…

Het afscheid heeft pijn gedaan, heel veel pijn. Heb m’n tranen langer kunnen

inhouden dan gedacht. Ben niet gisterenavond gaan wenen bij mama dat ik niet

weg wilde. Het is pas vlak voor dat ik moest inchecken en terwijl mama en papa

de laatste foto’s namen dat de dam het begaf, die ik in de auto had opgebouwd,

en volop overstroomde. Ik wil niet weg!

Knuffels aan iedereen, kussen aan iedereen, lieve woordjes, steun, tranen,… En

weg. Ze staan nog te wuiven, ho m’n hart doet zo’n pijn. Ik zou me kunnen



omdraaien, vliegtuig missen? Maar dat zou een dure grap zijn. Moet effe sterk

zijn en de gevolgen van m’n keuze dragen. Het zal zo wel weer voorbij zijn zeker?

Met de examens, bezinning, proclamatie, galabal, excursies,…

De vlucht van Washington naar Norfolk was wat turbulent.

Blijkbaar was ik wat laat aan de gate want toen ik er aan kwam, vroegen ze direct

of ik Amber was en mocht ik direct instappen.

En tijdens het vliegen een aantal luchtzakjes en bochten en wind dus niet echt

plezant: bummer!

Na de instructies van papa te hebben opgevolgd ben ik in de USO geraakt. Een

club voor militairen; da’s comfortabeler wachten dan aan de gate zelf. Alleen

zien dat ik sebiet op tijd vertrek. Voor de rest genieten van de rust, de zetels,

de wifi en het drinken à volonté!

Liefste mama, liefste papa, liefste broers,

Dankjulliewel voor de geweldige vakantie! Ik heb er ongelooflijk van genoten! Ben

zo gelukkig met jullie als mijn gezin! Wij zijn fantastisch samen!

Dikke dank u voor alles! Ik ga jullie zo missen!

Ik hou van jullie!

Ook West: het intermezzo

[Hoesy]



Een schrijvende dochter is leuk. Zit ik

de ganse week te denken wat ik moet

schrijven. Dan plots krijg ik een gans

verslag en ben ik plots werkloos.

Natuurlijk geeft vliegen je niet alleen

vleugels, maar ook tijd om te schrijven.

Ook aan Amber.

Pasen bestond uit een uitgebreide

brunch, een egg hunt bij de buren

(plastieke, felgekelurde eitjes met

verrassingen er in zoeken in de tuin – ik had domweg een copie van onze

paaseierenrapen verwacht, maar dit is ‘typisch’ Amerikaans), Amber aan de

luchthaven afzetten en een hele grote afwas.

Paasmaandag is alleen voor mij een vrije dag. De jongens moeten naar school. Dat

deed pijn! Voor hen.

Vandaag proberen Calle en ik een deel van de administratie weg te werken. De

twee leuke weken met Amber hebben er voor gezorgd dat er een deel blijven

liggen is. Vandaag kunnen we het dus inhalen. Maar eerst een toertje of twee

lopen. De makelaars aanschrijven voor een paar extra vragen. Onze reis verder

plannen. Dat soort dingen. En zo gaat de dag voorbij.

’s Avonds moeten we naar de Junoir Academic Awards activiteit. Alle junoirs,

voorlaatste jaar high school, die een jaarscore van minstens 3.5 hebben krijgeb

tijdens deze avond een certificaat. Lioc krijgt er ook een. Eerlijk gezegd, waren

we daar niet zo zeker van, maar de uitnodiging deed zoiets vermoeden. Omdat

Loic van de tennistraining kwam zijn we juist ietse te laat. De directeur is al aan

zijn speech begonnen. Daarna volgt er een uiteenzetting van een ‘motivational

speaker’. Typisch Amerikaans, maar zijn speech was goed.

Dan worden alle verdienstelijke leerlingen een voor een naar voren geroepen om

hun medaille alsook hun certificaat te komen afhalen. Allemaal zeer plechtig.

Jammer genoeg hebben we er niet aan gedacht om ons fototoestel mee te

brengen, maar de huidige gsm-technologie brengt soelaas. Onze naam uitspreken



is voor Amerikanen nog steeds een probleem. Als Loic het podium opwandeld zijn

we als ouders best fier.

Daarna worden voor de 11 vakken de meest verdienstelijke leerlingen naar voren

geroepen. Calle vraagt of Loic hier ook bij zou zijn, maar ik vertel haar dat wel

niet zal zijn: Loic is hier amper een jaar en dit gaat over de algehele verdiensten

voor een vak, er zal ook wel een beetje chauvinisme bij spelen, ... We luisteren

dus maar met een half oor.

Opeens horen we de laatste zin van een uiteenzetting en Loic zijn naam. Wat?

Hij krijgt een award voor het vak Frans. Jammer dat we niet alles gehoord

hebben. En inderdaad Loic stapt een beetje verbaasd het podium op. OK. Frans.

Rekening houdend met het niveau hier voor dat vak, kan dit wel. Hij heeft

blijkbaar een voorsprong.

De bloemetjes worden verder uitgedeeld, maar we letten nu meer op. EN dan

horen we iets over wiskunde dat voor de meesten een vreemde taal is maar niet

voor deze leerling, amper een jaar op school, ... en we weten wat zal volgen. Fier!

Loic heeft een award voor Statistiek. Geen Belgische voorsprong daar, dus ...

Als nieuwkomer 2 awards wegkapen (slechts 2 Amerikanen hebben hem

geevenaard) is bewonderenwaardig, want het is in een vreemde taal. Beestig!

Op dinsdag krijg ik amper de tijd om een goedendag aan de koffieploeg te

zeggen (we noemen onszelf de koffieploeg omdat we de eerste zijn en dus altijd

iemand van ons de eerste kannen koffie zet op het werk) want we hebben direct

een VTC (Video TeleConference) met een werkgroep in Brussel. Zelfs de

generaal zal het bijwonen. Snel het document doorlezen en de details er uit

pikken. Een snelle bespreking met de generaal en dan een ganse voormiddag

vergaderen met een scherm. En het gaat over details. Het verwondert me steeds

dat bevoegdheden naar boven gezogen worden en zelfs verder naar de top

doorgeduwd. Eens moet deze centralistische trend doorbroken worden want

anders zullen organisatie totaal verlamd geraken.

In de namiddag moet ik proberen mijn TDY, jawel weer een, naar Duitsland

voorbereiden. Ik wil immers proberen om, als ik toch moet reizen, aanwezig te

zijn op de Plechtige Communie van Thijs. Hem proberen te verrassen. Maar om

dat te kunnen moet ik er voor zorgen dat de totale kost voor NATO niet groetr

is dan zonder deze omweg. Moeilijk!

Dinsdagavond tennis- en voetbaltraining. Druk.



Woensdag weer vergaderen, waaronder een bijeenkomst van ons ‘rebelgroepje’.

Dit is een bijeenkomst, onder impuls van John, waarop we spreken over

leiderschap en transformatie. Leuk en uitdagend. Deze keer hebben we de open

deut letterlijk genomen en ons gezet midden in de mess. We krijgen veel

verwonderde en nieuwsgierige blikken.

’s Avonds worden Calle en ik verwacht op een receptie van de burgemeester van

Norfolk. Deze receptie staat in het kader van de Norfolk NATO Festival. Ik

besef dat we als ‘versiering’ uitgenodigd zijn, maar toch willen we het eens

meenmaken. Het is een hele goede receptie en de speeches zijn juist kort

genoeg. Ook de omgeving is zeer speciaal. Een enorm glazen halfrond geeft een

spectaculair zicht op de haven van de stad. Na de start met een gesprek met de

Belgen knopen we conversaties met anderen aan. Het is leuk dat Calle door haat

tenniessen ook een heleboel mensen kent. De avond eindigt voor ons als we met

de laatste groep genodigden de zaal verlaten. Het was de moeite.

Donderdag: een gewone dag.

De vrijdag start iets later voor mij, want ik moet met de auto naar de garage.

Het onderhoud duurt iets langer, maar is wel kosteloos. Zelfs staatskeuring!

Hierdoor mis ik het bezoek van de Franse generaal SACT aan onze branch, maar

dat vind ik niet zo erg. Dit betekent niet dat ik dit gebaar van onze grote baas

niet waardeer, maar 15 min praten zal niet echt veel opleveren.

’s Middags is er de FLOG, al vergeten waarvoor het staat, maar het verzamelt

alle leden van het hoofdkwartier in de mess voor een drankje en een hapje. Zo

krijg je de kans om je collega’s op een andere manier te kennen.

Tegen 2 uur is het gebouw bijna leeg, want vanavond moet iedereen aanwezig zijn

op de ‘flag raising’. Ik vetrek dus ook vroeger richting Chesapeake.

Seighin wil niet mee naar de ‘flag raising’, naar de tattoo, ... Ik zeg hem dat ik

niet weet wat er allemaal zal gebeuren, maar dat zo lang je neit weet wat iets is

je moeilijk kan zeggen dat het niet leuk is. Ik spreek met hem af dat als hij niet

blijft zagen en het na het gezien te hebben, niet leuk vond, ik hem op een

milkshake zal trakteren. Deal!



Nadat we Loic en Ciaran aan school opgepikt hebben, rijden we richting Norfolk.

Auto parkeren en richting de Scope Arena. Vlaggen, nationale hymnes, speeches,

... bestanddelen uit het leven van een militair, maar weinig interessant voor

jongens. Ik voel een milkshake aankomen. Althans een halve.

Als we iets gaan zoeken om te eten, beginnen de hemelsluizen open te gaan. De

storm en de regen komen er aan. Kletsnat bereiken we na een snelle snack terug

de Scope. Deze keer voor de tattoo (een slechte doorvertaling van ‘taptoe’). Ik

weet niet wat ik er moet van verwachten.

Verwachtingsloos zitten we te wachten. Seighin zit aan prematuur te genieten

van de beloofde milkshake. En dan start het. Meer dan 2 uur van het ene wauw

naar het andere wauw moment. Spektakel van de bovenste plank. Muziek,

militaire traditie, dankbaarheid, ... gemengd tot een grote show. Ik krijg er als

Belgische militair zowaar eer goed gevoel bij. Je kan veel over de Amerikanen

zeggen, goed en slecht, maar hoe ze hier hun militairen erkentelijk zijn, is echt

ongeloofelijk. Een zeer geslaagde avond. Loic en Ciaran hebben spontaan een paar

keer een staande ovatie gegeven. En Seighin moest toegeven dat hij geen

milkshake verdiende. Of toch een halve voor de ‘flag raising’.

Unforgettable Tattoo Experience!

The spectacular Virginia International Tattoo performances will once again inspire

audiences, leaving them with a renewed sense of pride and optimism. The Virginia

International Tattoo invites military and non-military bands, drill teams, bagpipe and

drum bands, highland dancers and more from around the globe to create a unified and

extraordinary performance. The Virginia International Tattoo offers an astounding

display of patriotism and the spirit of international cooperation. Inspirational

music…majestic massed pipes and drums… show stopping drill team

maneuvers…colorful and elegant dancers…ALL give reasons for the crowd to roar!

You'll understand why the American Bus Association has put this Tattoo on their

must-see list of the most exciting events in the world.

Na de tattoo was er ook een receptie. En omdat direct vertrekken toch

problemen op de parking zou betekenen, beslissen we om eerst iets te gaan



drinken. Daarna rijden we naar huis voor een hopelijk geode nachtrust, want

morgen moeten we weer vroeg op.

Zaterdagmorgen iedereen uit bed. Tegen 9 moeten we terug in Norfolk zijn voor

het bemannen van de Belgische kar. Vandaag is het de stoet van de naties. Calle

zal voor smurfin spelen, en de 2 oudste zonen voor Kapitein Haddock en Kuifje.

Seighin en ik gaan de auto parkeren en een goed plaatsje langs de route zoeken.

De stoet is best leuk. Een beetje zoals carnaval, maar dan braver. Calle en jonges

amuseren zich op de kar. En wij genieten langs de weg van de

voorbijmarcherende fanfares, marjoretten, karren, ...

Daarna stellen alle naties zich voor aan tentjes. We wandelen alles af en

proberen in iedere taal ‘dank u’ te leren. Best leuk. Calle in haar smurfenkostuum

heeft succes. Af en toe vragen kinderen of ze met haar op de foto mogen. Iets

na 13u00 willen onze kinderen naar huis. Het is genoeg geweest.

Ik lever ze thuis af en kom dan terug om Calle op te halen. Van Norfolk rijden we

naar Virginia Beach. Ik heb er immers een afspraak met een adjunct-directeur

van de North-American Atmospheric and Oceanographic Organization voor een

interview over het beschermen van de koraalriffen. Een interessante dame en

een leuk interview. Daarna zijn we allemaal uitgenodigd op het avondmaal dat

haar moeder klaargemaakt heeft. Loic is er niet bij, want hij gaat naar een

verjaardagsfeestje (we moeten hen toch niet brengen want raad wie hem

afhaalt). De maaltijd is lekker en de avond is best gezellig. Toch altijd een

beetje afwachten wat zoiets gaat worden. Altijd verrassend dat onbekende toch

leuke gespreksonderwerpen hebben.

Zondagmorgen kunnen we uitslapen. Toch zijn Calle en ik vroeg op. Een toertje

lopen en dan rustig eten. De jongens waren blijkbaar moe, want zelfs Seighin

komt pas rond 10u00 naar beneden. Valies maken en dan vertrekken. De jongens

zijn een beetje verrast dat ik weg moet. Naar waar? Letten zij er niet meer op

dat ik weg moet? Of vertel ik het hen niet meer? Nadat Seighin aan het

voetbalterrein afgezet is (hij moest er gelukkig vroeger zijn vanwege een

fotosessie), rijden we richting luchthaven. Inchecken en dan onze traditionele

Starbucks en het afscheidsgesprek. Wuiven en ik ben weer richting Europa.

Schrijven tijdens de overvlucht.



Terug weg van thuis.

Oost: Thuis best

Over thuis gesproken. Ulric en Liliane, de mede-bewoners van ons ‘ander’ huis in

de Wandelweg, hebben de boel ongeloofelijk goed opgeknapt. Een van de

makelaar die mogelijks ons huis te huur zal aanbieden heeft de volgende foto’s

doorgestuurd. Een groot verschil!

22: Thuis Best€¦ · maar dat betekent ook dat ik nog moet bekomen van de diepte van het glas,...

Documents

Transcript of 22: Thuis Best€¦ · maar dat betekent ook dat ik nog moet bekomen van de diepte van het glas,...