14. Stosowanie terapii zajęciowej w procesie aktywizacji podopiecznego

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

MINISTERSTWO EDUKACJI NARODOWEJ

Małgorzata Kuc Stosowanie terapii zajęciowej w procesie aktywizacji podopiecznego 346[04].Z2.02

Poradnik dla ucznia

Wydawca Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy Radom 2007

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 1

Recenzenci: mgr Ewa Goliszek mgr Aurelia Włoch Opracowanie redakcyjne: mgr inż. Tomasz Sułkowski Konsultacja: dr Dorota Koprowska Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej 346[04].Z2.02 „Stosowanie terapii zajęciowej w procesie aktywizacji podopiecznego”, zawartego w modułowym programie nauczania dla zawodu opiekun w domu pomocy społecznej. Wydawca Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2007


SPIS TREŚCI 1. Wprowadzenie 4 2. Wymagania wstępne 5 3. Cele kształcenia 6 4. Materiał nauczania 7

4.1. Zadania terapii zajęciowej 7 4.1.1. Materiał nauczania 7 4.1.2. Pytania sprawdzające 8 4.1.3. Ćwiczenia 8 4.1.4. Sprawdzian postępów 9

4.2. Metody i formy terapii zajęciowej 10 4.2.1. Materiał nauczania 10 4.2.2. Pytania sprawdzające 13 4.2.3. Ćwiczenia 13 4.2.4. Sprawdzian postępów 14

4.3. Planowanie zajęć terapeutycznych 15 4.3.1. Materiał nauczania 15 4.3.2. Pytania sprawdzające 17 4.3.3. Ćwiczenia 17 4.3.4. Sprawdzian postępów 18

4.4. Metody i cele arteterapii 19 4.4.1. Materiał nauczania 19 4.4.2. Pytania sprawdzające 21 4.4.3. Ćwiczenia 21 4.4.4. Sprawdzian postępów 22

4.5. Metody i cele teatroterapii 23 4.5.1. Materiał nauczania 23 4.5.2. Pytania sprawdzające 24 4.5.3. Ćwiczenia 24 4.5.4. Sprawdzian postępów 25

4.6. Metody i cele biblioterapii 26 4.6.1. Materiał nauczania 26 4.6.2. Pytania sprawdzające 28 4.6.3. Ćwiczenia 28 4.6.4. Sprawdzian postępów 29

4.7. Metody i cele muzykoterapii 30 4.7.1. Materiał nauczania 30 4.7.2. Pytania sprawdzające 32 4.7.3. Ćwiczenia 32 4.7.4. Sprawdzian postępów 33

4.8. Metody i cele choreoterapii 34 4.8.1. Materiał nauczania 34 4.8.2. Pytania sprawdzające 35 4.8.3. Ćwiczenia 35 4.8.4. Sprawdzian postępów 36


4.9. Metody i cele ergoterapii 37 4.9.1. Materiał nauczania 37 4.9.2. Pytania sprawdzające 38 4.9.3. Ćwiczenia 38 4.9.4. Sprawdzian postępów 39

5. Sprawdzian osiągnięć 40 6. Literatura 44


1. WPROWADZENIE

Poradnik będzie Ci pomocny w przyswajaniu wiedzy z zakresu stosowania terapii zajęciowej w procesie aktywizacji podopiecznego.

W poradniku zamieszczono: − wymagania wstępne – wykaz umiejętności, jakie powinieneś mieć już ukształtowane,

abyś bez problemów mógł korzystać z poradnika, − cele kształcenia – wykaz umiejętności, jakie ukształtujesz podczas pracy z poradnikiem, − materiał nauczania – wiadomości teoretyczne niezbędne do osiągnięcia złożonych celów

kształcenia i opanowania umiejętności zawartych w jednostce modułowej, − zestaw pytań sprawdzających, abyś mógł sprawdzić, czy już opanowałeś określone treści, − ćwiczenia, które pomogą Ci zweryfikować wiadomości teoretyczne oraz ukształtować

umiejętności praktyczne, − sprawdzian postępów, − sprawdzian osiągnięć, przykładowy zestaw zadań. Zaliczanie testu potwierdzi

opanowanie materiału całej jednostki modułowej, − literaturę.

Schemat układu jednostek modułowych

346[04].Z2.01

Organizowanie różnych form spędzania czasu

wolnego

346[04].Z2

Aktywizacja osób starszych

346[04].Z2.02 Stosowanie terapii

zajęciowej w procesie aktywizacji

podopiecznego

346[04].Z2.03 Integrowanie

podopiecznego ze środowiskiem lokalnym


2. WYMAGANIA WSTĘPNE

Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć: − korzystać z różnych źródeł informacji, − użytkować komputer, − współpracować w grupie, − określać podstawowe potrzeby człowieka, − stosować umiejętności komunikacji interpersonalnej, − rozpoznawać potrzeby i problemy podopiecznego, − rozwiązywać problemy podopiecznych, − wspierać podopiecznych w korzystaniu z kompleksowej rehabilitacji.


3. CELE KSZTAŁCENIA

Wyniku realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć: − określić zadania terapii zajęciowej w rehabilitacji społecznej i psychicznej, − przedstawić metody i formy terapii zajęciowej, − stworzyć podopiecznemu warunki do uczestnictwa w formach terapii zajęciowej, − opracować we współpracy z terapeutą zajęciowym plan zajęć terapeutycznych, − dokonać oceny stopnia samodzielności podopiecznego w zakresie wykonywania

codziennych czynności, przemieszczania się, orientacji przestrzennej oraz zdolności do nawiązywania kontaktów,

− dobrać formy terapii zajęciowej do indywidualnych uzdolnień, przyzwyczajeń i możliwości mieszkańca domu pomocy społecznej,

− zapewnić terapeutyczny charakter wszystkim formom aktywności podopiecznego, − zorganizować terapeutyczne zajęcia plastyczne, − zorganizować zajęcia z wykorzystaniem muzykoterapii i choreoterapii, − zorganizować zajęcia z zakresu biblioterapii i teatroterapii, − zastosować różne metody ergoterapii, np.: majsterkowanie, gotowanie, pieczenie.


4. MATERIAŁ NAUCZANIA 4.1. Zadania terapii zajęciowej 4.1.1. Materiał nauczania

Terapia zajęciowa – leczenie pracą, ergoterapia – wykorzystuje różne formy pracy i rekreacji jako jedne ze środków leczniczych mające na celu przyspieszenie powrotu utraconych funkcji i sprawności, a w przypadku zmian nieodwracalnych wyrobienie funkcji zastępczych [19]. Istotną cechą w takim sformułowaniu definicji terapii zajęciowe jest postrzeganie terapii pod kątem procesu rehabilitacji i aktywności podopiecznych. Aktywność zajęciowa stanowi szansę na zaangażowanie się w inną rolę społeczną poza rolą mieszkańca domu pomocy społecznej. Terapia zajęciowa ze względu na funkcję, jakie pełni jest wartościową ofertą aktywności, która ma nieocenione znaczenie w procesie leczenia i rehabilitacji.

W Polsce terapię zajęciową początkowo stosowano tylko na oddziałach psychiatrycznych. Do systemu leczenia zaczęto ją wprowadzać na początku XX wieku. Jej rozwój przypada w Polsce na okres po drugiej wojnie światowej. Obecnie jest formą powszechnie stosowaną w szpitalach, domach pomocy społecznej i dziennych domach pobytu – w odniesieniu do różnych kategorii osób.

Terapia zajęciowa najogólniej jest to usprawnianie psychiczne, fizyczne i preorientacja zawodowa [9]. Realizacja celów terapii zajęciowej dbywa się poprzez: − przygotowanie do życia w środowisku społecznym, − ogólne usprawnianie, − rozwój umiejętności wykonywania czynności życia codziennego, − opanowanie czynności przysposabiających do pracy, − rozwijanie podstawowych, oraz specjalistycznych umiejętności zawodowych,

umożliwiających podjęcie pracy zarobkowej, bądź szkolenia zawodowego, − inne wskazane działania.

Terapia zajęciowa jest działaniem wielokierunkowym opartym na wykorzystaniu tkwiącego w każdym człowieku potencjału rozwojowego mającego źródło w naturalnych siłach witalnych organizmu, niezależnie od stopnia niesprawności. Daje każdemu mieszkańcowi domu pomocy społecznej szansę wyrażenia siebie w dostępnej i indywidualnej formie, określonej jego wewnętrznymi i zewnętrznymi predyspozycjami. Pozwala na wybór takiej formy twórczości, która odpowiada indywidualnym uzdolnieniom i możliwościom mieszkańca domu pomocy społecznej.

Terapia zajęciowa jest jednym z czynników rehabilitacji społecznej i ma na celu włączenie mieszkańców domu pomocy społecznej w normalny nurt życia domu i społeczeństwa. Głównym zadaniem terapii jest usprawnienie psychiczne i fizyczne danej osoby lub grupy osób.

Jednym z zadań terapii zajęciowej jest nauczenie osoby takich umiejętności, które pozwolą jej na akceptację siebie, wgląd i satysfakcję z posiadanych umiejętności, nabywanie nowych w celu pełniejszej samorealizacji siebie pomimo istniejącej niepełnosprawności.

Szczególną uwagę należy zwrócić na zajęcia terapeutyczne realizowane z osobami starszymi. Terapię zajęciową w tym przypadku należy rozumieć jako odpowiadanie na aktualne znaki zapytania i deficyty w życiu osoby starszej, a ich poszczególne elementy powinny się wzajemnie uzupełniać i przenikać, tworząc nową strukturę, nową przestrzeń życiową, po której będzie się poruszał starszy człowiek. Wszelkie działania rehabilitacyjne i ergoterapeutyczne nie mogą być pojedynczymi, oderwanymi od kontekstu życiowego,


aktywnościami. Muszą zajmować się aktualnymi tematami z codzienności starego człowieka, bazując na niej oraz podkreślając możliwości dalszego rozwoju mieszkańca w podeszłym wieku.

Terapia zajęciowa może być organizowana w formie zajęć: a) indywidualnych – podopieczny, pacjent wykonuje zadania specjalnie dla niego

przeznaczone (przygotowane), dobrane tak aby korygowały jego zaburzone sfery w sposób indywidualny,

b) grupowych – w bardzo różnych grupach (formalnych, nieformalnych, grupach zainteresowań), polegająca na wykonywaniu różnych, bądź tych samych zadań przez kilka osób.

4.1.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Co to jest terapia zajęciowa? 2. Jakie możliwości ma terapia zajęciowa? 3. Jakie znasz rodzaje rehabilitacji? 4. Co jest istotnym elementem terapii zajęciowej? 4.1.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1 Na podstawie filmu terapii zajęciowej, określ rodzaje zajęć prowadzonych na warsztatach terapii zajęciowej.

Sposób wykonania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) określić czym zajmuje się terapia zajęciowa, 2) określić ośrodki, w których prowadzona jest terapia, 3) określić rodzaje zajęć prowadzonych na warsztatach terapii zajęciowej, 4) przedstawić swoje wyniki pracy na forum grupy, 5) uczestniczyć w dyskusji podsumowującej przebieg ćwiczenia.

Wyposażenie stanowiska pracy: − telewizor, − odtwarzacz DVD, − płyta DVD z filmem z terapii zajęciowej. Ćwiczenie 2

Po obejrzeniu filmu z terapii zajęciowej określ jej cele i zadania. Sposób wykonania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) określić zadania terapii zajęciowej, 2) określić możliwości terapii zajęciowej, 3) sformułować cele terapii zajęciowej, 4) zapisać wnioski, 5) przedstawić swoje wyniki pracy na forum grupy, 6) uczestniczyć w dyskusji podsumowującej przebieg ćwiczenia.


Wyposażenie stanowiska pracy: − brystol, − pisaki, − film z terapii zajęciowej, − odtwarzacz DVD. 4.1.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz:

Tak Nie 1) zdefiniować pojęcie terapii zajęciowej? 2) określić rodzaje rehabilitacji? 3) określić zadania terapii zajęciowej? 4) określić elementy terapii zajęciowej?


4.2. Metody i formy terapii zajęciowej 4.2.1. Materiał nauczania

Metoda to systematycznie stosowany sposób postępowania, prowadzący do założonego wyniku. Na dany sposób składają się czynności myślowe i praktyczne, odpowiednio dobrane i realizowane w odpowiedniej kolejności. W znaczeniu ogólnym jest to sposób postępowania, świadomy i powtarzalny, a w węższym znaczeniu zespół celowych czynności i środków, w szczególności prowadzących do wykonania określonego zadania lub rozwiązania danego problemu [26, s. 92].

Metoda terapii zajęciowej – sposób postępowania świadomy i powtarzalny, prowadzący do osiągnięcia zamierzonego wyniku terapeutycznego. Składają się na nią myślowe i praktyczne odpowiednio dobrane i w ustalonej kolejności realizowane przez podopiecznego.

Wyróżniamy następujące rodzaje terapii zajęciowej: − arteterapia – terapia wykorzystująca szeroko pojęta sztukę, − biblioterapia – terapia wykorzystująca książki, − choreoterapia – terapia wykorzystująca taniec – można tu także zaliczyć tańce

integracyjne. Elementy leczące w choreoterapii to ruch, muzyka, tempo, grupa, rytm, czas, przestrzeń, terapeuta, dotyk. Stosowane techniki to taniec, ćwiczenia muzyczno-ruchowe, improwizacje muzyczno-ruchowe,

− chromoterapia – terapia wykorzystująca kolory. Ważna w tej terapii jest atmosfera relaksacji stworzona poprzez odpowiednią muzykę i grę kolorów. Inny przykład wykorzystania chromoterapii to odpowiedni dobór kolorów w pomieszczeniach do pracy, nauki, odpoczynku, itd. Znaczenie ma również kolor naszego ubioru,

− dramatoterapia, teatroterapia – wykorzystująca elementy teatru i dramy, która polega na przygotowywaniu przez podopiecznych przedstawień teatralnych i udziale w nich. Ważnym elementem jest dyskusja nad tym co się wydarzyło na scenie i jakie towarzyszyły temu uczucia,

− poezjoterapia – terapia wykorzystująca poezję, polega na czytaniu, recytowaniu, tworzeniu wierszy,

− muzykoterapia – terapia wykorzystująca muzykę poprzez słuchanie jej, tworzenie, wspólne śpiewanie, granie na różnych instrumentach,

− estetoterapia – terapia wykorzystująca kontakt z otoczeniem i przyrodą, − kinezyterapia – terapia ruchem, zaliczana do jednej z form rehabilitacji, jednakże szeroko

wykorzystywana w pracy terapeutycznej w postaci, np. gimnastyki porannej w placówkach terapeutycznych, domach pomocy, rozgrywek sportowych, spacerów,

− ludoterapia – terapia wykorzystująca gry i zabawy, w których uczestniczą podopieczni. Stanowi ważny element szczególnie w terapii dzieci jako, że jest przejawianą przez nie naturalną aktywnością. Wyzwala wiele emocji i uczuć. Podejmowana zazwyczaj dobrowolnie może stanowić doskonały punkt wyjścia do wspólnej pracy terapeuty z podopiecznym,

− zajęcia relaksacyjne – stanowiące formę psychoterapii, ich celem jest odprężenie, rozładowanie stanu napięcia psychofizycznego i mięśniowego, rozluźnienie (w ciągu dnia) bądź wyciszenie, świadome obniżenie aktywności myślowej (zazwyczaj wieczorem). Jest to również ważny element radzenia sobie ze stresem. Terapię zajęciową możemy realizować, np. w Warsztatach Terapii Zajęciowej lub w

grupach terapeutycznych w domach pomocy społecznej. Warsztaty są placówką dziennego pobytu. Rehabilitacja odbywa się zgodnie z indywidualnym programem przygotowanym przez pracowników warsztatu na podstawie zaleceń zespołu rehabilitacyjnego. Zajęcia


odbywają się w różnych pracowniach między innymi w pracowniach: ceramicznych, krawieckich, stolarskich, malarskich i innych.

Forma zajęć terapeutycznych – jest to organizacyjna strona procesu kształcenia, określająca warunki jego przebiegu i rodzaj aktywności podopiecznego.

Wyróżniamy dwie formy pracy z podopiecznym: − indywidualna – (praca tylko z jednym podopiecznym) i polega na wykonywaniu przez

podopiecznego specjalnie dla niego przygotowanego zadania, − grupowa – (praca z 2–8 osób) i polega na wykonywaniu zadnia przez kilka osób

zebranych celowo lub samorzutnie, − zbiorowa – podopieczni wykonują to samo zadanie, ale we właściwym dla siebie tempie.

W terapii zajęciowej pojęcie formy rozumiane jest jako sposób organizacji zajęć terapeutycznych w procesie leczniczym, który uwzględnia ilość osób w zorganizowanych działaniach opiekuna. Tabela 1. Możliwe techniki terapii zajęciowej

Rodzaj terapii Przykłady możliwych technik terapii zajęciowej arteterapia − rysowanie kredkami ołówkowym, świecowymi, pastelami, kredą,

− malowanie farbami plakatowymi, akwarelą, witrażowymi, olejnymi, do szkła, tuszem kreślarskim,

− gipsoryt, − linoryt, − drzeworyt, − druk strukturalny, − masy plastyczne: masy solne, glina, modelina, plastelina, masa

papierowa, wosk, − rzeźbienie w drewnie i innych twardych materiałach, − papiero-plastyka, origami, motywy postaci, przedmiotów, kwiatów,

tworzenie laurek, − fotografia, − witraż, − plakat, projekty okładek, opakowania, − collage – wycinanie, wyklejanie, wydzieranie z papieru i tworzenie

pracy łącznej różnymi technikami plastycznymi, muzykoterapia − muzykoterapia bierna muzyka aktywizująca, relaksująca,

− trening autogenny Schultza, − muzykoterapia czynna – muzykowanie pacjentów (gra na

instrumentach), − nauka śpiewania nowych piosenek, śpiewanie znanych i lubianych,

biblioterapia − czytanie głośne fragmentów tekstów książek przez podopiecznych i rozmowa na temat tekstu,

− słuchanie tekstów biblioterapeutycznych aktywizujących bądź relaksacyjnych,

− poradnictwo biblioteczne – propozycja do samodzielnego czytania i rozmowa po przeczytaniu

− wieczory poezji, choreoterapia − taniec,

− ćwiczenia muzyczno – ruchowe, − improwizacje ruchowe przy muzyce.


Aby dobrze planować zajęcia terapeutyczne, należy zapoznać się z technikami wchodzącymi w skład poszczególnych metod. Planowanie jest także uzależnione od wyboru czy będzie ona przebiegać grupowo czy indywidualnie. Wszystkie techniki można dostosować do predyspozycji i możliwości podopiecznego.

Warsztaty terapii zajęciowej mogą skupiać uczestników w różnym wieku. W domach pomocy społecznej terapie zajęciowe są prowadzone z uwzględnieniem indywidualnych potrzeb mieszkańca domu. Układany plan wsparcia mieszkańca ukierunkowuje podopiecznego w kierunku odpowiedniej metody i formy terapii. Proponowane są najczęściej takie formy terapii jak [15]: A. Rękodzieło:

− prace z bibuły, − malowanie kredkami bądź farbami, − prace ze słomy i sznurka, − prace z masy solnej, − prace z blachy, − prace z plasteliny, modeliny, − prace z drewna, − prace z wykorzystaniem artykułów spożywczych, − wyszywanie, − haftowanie, − szycie, − prace kulinarne, − układnie bukietów z suchych kwiatów, − wykonywanie stroików świątecznych.

B. Forma poznawczo-rekreacyjna: − wyjazdy na turnusy, − spacery z mieszkańcami po mieście, robienie zakupów, − spacery po lesie, − wyjazdy nad jezioro, − zabawy taneczne, − wyjazdy do innych domów, − wyjazdy krajoznawcze, − wyjścia do kina, muzeum, teatru.

C. Forma potrzeb duchowych: − spotkania przy kawie, − organizowanie Wigilii, − śpiewanie, recytowanie, − organizowanie imienin, urodzin, − rozmowy indywidualne z podopiecznymi, pogadanki grupowe, − czytanie książek, − organizowanie uroczystości okazjonalnych, np. Dzień Matki, Dzień Babci. Przedstawione wyżej formy możemy realizować poprzez terapię:

− indywidualną, − grupową.



Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jakie wyróżniamy rodzaje terapii zajęciowej w pracy z podopiecznym? 2. Jak można zdefiniować pojęcie metody w terapii zajęciowej? 3. Czym są zajęcia relaksacyjne w terapii zajęciowej? 4. Gdzie może być realizowana terapia zajęciowa? 5. Czy technika collage występuje w arteterapii? 6. Jakie znasz techniki występujące w choreoterapii? 7. Jakie znasz techniki występujące w biblioterapii? 4.2.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Zaplanuj proste ćwiczenia ruchowe, które można wykorzystać w gimnastyce porannej z podopiecznymi.


1) scharakteryzować rozwój i właściwości psychomotoryczne człowieka, 2) rozpoznać możliwości i upodobania podopiecznych, 3) określić rodzaje ćwiczeń ogólno usprawniających, 4) przygotować propozycję ćwiczeń, 5) zaprezentować ćwiczenia w klasie.

Wyposażenie stanowiska pracy: − piłki, − maty, − skakanka, − odtwarzacz CD, − płyty CD z muzyką. Ćwiczenie 2

Wyszukaj najbardziej dla Ciebie odpowiedni kontakt z pięknym otoczeniem i przyrodą. Zaplanuj wycieczkę w to miejsce.


1) wyjaśnić co to jest estetoterapia, 2) wyszukać odpowiednią metodę prezentacji, 3) przygotować wystąpienie z wykorzystaniem pomocy dydaktycznych, 4) zaprezentować się na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy: − komputer z dostępem do Internetu, − biuletyny informacyjne, − duże rysunki, fotografie, − poradnik dla ucznia.


4.2.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz:

Tak Nie 1) określić formy terapii? 2) zdefiniować pojęcie arteterapii? 3) zdefiniować pojęcie ergoterapii? 4) określić co to jest metoda terapii zajęciowej?


4.3. Planowanie zajęć terapeutycznych 4.3.1. Materiał nauczania

Planowanie zajęć terapeutycznych powinno rozpocząć się od określenia czynników takich jak: − forma kształcenia, − warunki jego przebiegu, − rodzaj aktywności podopiecznego.

Realizacja celu czyli poprawa sprawności podopiecznego powinna odbywać się poprzez: − ogólne usprawnienie podopiecznego, − rozwój umiejętności wykonywania czynności życia codziennego, − przygotowanie do życia w środowisku społecznym, − opanowanie czynności przysposabiających do pracy, − rozwijanie podstawowych oraz specjalistycznych umiejętności zawodowych,

umożliwiających podjęcie pracy zarobkowej bądź szkolenia zawodowego, − inne wskazane działania, które można ustalić podczas planowania zajęć.

Terapia zajęciowa prowadzona jest zgodnie z indywidualnym programem przygotowanym przez pracowników warsztatu, lub planem wsparcia opracowanym przez zespół terapeutyczny w domu pomocy społecznej. Planując program powinno zwrócić się uwagę na: − stanowisko terapii, dostosowane do stopnia sprawności psychofizycznej uczestnika, − należy uwzględnić czas przeznaczony na terapię, − określić zakres i metody nauki zaradności osobistej i przystosowania do życia, − metody jakie mogą podopieczni opanować do realizacji zadań, − formy rehabilitacji psychicznej i społecznej, − formy współpracy z rodziną lub opiekunami, − osoby odpowiedzialne za realizację programu.

Usprawnienie psychiczne – ma na celu przywrócenie danej osobie zdolności nawiązania kontaktów oraz umiejętności współżycia z innymi ludźmi i dostosowania się do środowiska, w którym obecnie żyje.

Proces adaptacji do nowych warunków szczególnie u osób starszych jest bardzo długi. Zdarza się i tak, że człowiek starszy nie zaakceptuje nowej sytuacji, mimo iż niejednokrotnie dom pomocy stwarza lepsze warunki socjalne niż miał poprzednio. Dlatego też opiekun i pracownik socjalny, aby osiągnąć zamierzony efekt, powinni podchodzić do starszego, psychicznie chorego czy upośledzonego umysłowo z wyrozumiałością, serdecznością i cierpliwością. Odpowiednio dobrana terapia zajęciowa działa uspokajająco i kieruje uwagę na wykonywaną pracę. Pozwala zapomnieć o przykrych sprawach i chorobie.

Duże znaczenie w psychoterapii ma atmosfera panująca w salach terapii zajęciowej i w domu pomocy społecznej. W domu pomocy powinna być atmosfera rodzinna, w jak najmniejszym stopniu przypominająca placówkę opiekuńczą czy szpital. Można to osiągnąć między innymi: − dając mieszkańcowi domu pomocy swobodę w sposobie urządzenia pokoju, doborze

zajęć czy spędzania czasu wolnego oraz możliwość współdecydowania o ważnych sprawach związanych z funkcjonowaniem domu, co w konsekwencji da mu poczucie wolności,

− unikając zbytniej opieki i nadzoru, − przez odpowiedni dobór prac, − akceptując mieszkańca domu pomocy społecznej takim, jakim on jest.


Usprawnienie fizyczne polega na odpowiednim doborze zajęć terapeutycznych w połączeniu z rehabilitacją leczniczą, aby umożliwić zachowanie sprawności fizycznej, pozwalającej przynajmniej na samodzielne wykonywanie prostych czynności, lub przywrócić utraconą sprawność.

Długi okres choroby, bezczynności, obniża potrzebną w życiu codziennym sprawność fizyczną. Odpowiednio dobrana i wcześnie zastosowana terapia zajęciowa zwiększa ją. Gdy zajęcia są prowadzone ciekawie, podopieczny zapomina, że ćwiczy na przykład sprawność manualną rąk i wykonuje pracę bez uczucia zmęczenia.

W terapii zajęciowej usprawniania psychiczne i fizyczne nawzajem się przeplatają. Mieszkańcy domu uczestniczą na przykład w zajęciach plastycznych, odprężają się i ćwiczą jednocześnie sprawność manualną rąk, zajęcia muzyczne poprawiają nastrój, a w połączeniu z tańcem – usprawniają fizycznie.

W niektórych zajęciach terapeutycznych trudno odróżnić, co jest pracą, a co rozrywką. Ważne jest, aby osoba w nich uczestnicząca wykonywała je chętnie i z przyjemnością.

Przy organizowaniu zajęć z terapii należy: 1. Dokładnie poznać każdego mieszkańca domu pomocy. 2. Proponowane formy terapii zajęciowej dostosować indywidualnie do możliwości

każdego mieszkańca i typu domu pomocy społecznej. 3. Unikać w strukturze każdej proponowanej formy zajęć:

− nadmiaru proponowanych zajęć. Liczba zajęć nie może przekroczyć granicy, przy której możliwe są jeszcze prawidłowe stosunki międzyludzkie,

− sprowadzania domów pomocy do roli szpitala czy „złotej klatki”. Powinny być otwarte i powinny ułatwiać podopiecznym integrację ze środowiskiem.

4. Widzieć przede wszystkim człowieka, rozumieć go, przekazać mu swoje umiejętności, a także patrzeć przez pryzmat wybranej metody, techniki i formy terapii zajęciowej. We wszystkich formach zajęć proponowanych mieszkańcom DPS w ramach terapii,

osoby uczestniczące mogą być biernymi obserwatorami lub aktywnymi uczestnikami. Biorąc pod uwagę stopień aktywności mieszkańców, formy terapii można podzielić na dwie podstawowe grupy: − formy audytoryjne, czyli takie, w których mieszkańcy domów pomocy są uczestnikami,

widzami, biernymi odbiorcami. Formy te mogą mieć charakter cykliczny i okazjonalny, − formy aktywizujące, czyli takie, w których mieszkańcy aktywnie uczestniczą w zajęciach

terapeutycznych. Mogą one być prowadzone stale i z tą samą grupą mieszkańców albo też mieć charakter sporadyczny, okazjonalny. Celem terapii prowadzonej w domu pomocy społecznej nie powinno być wyleczenie

pacjenta, lecz poprawa jakości życia i oddalenie okresu pogorszenia jego stanu. Przede wszystkim chodzi o jak najlepsze zaspokojenie potrzeb podopiecznych. Organizowane zajęcia terapeutyczne powinny mieć na celu przede wszystkim: − podtrzymanie jakości życia pensjonariuszy, − zmniejszenie lęków, niepokojów i zaburzeń zachowania osób chorych, − znalezienie zajęć odpowiadających wrażliwości pacjentów oraz ich potrzebom, − wspieranie umiejętności mieszkańców.

Zajęcia terapeutyczne powinny być dobierane indywidualnie, w zależności od potrzeb i możliwości danej osoby. Nie wolno stosować przymusu. Jeżeli podopieczny nie potrafi wykonać danej czynności, zadanie powinno być zmienione na łatwiejsze. Zajęcia powinny przede wszystkim sprawiać przyjemność osobom, które w nich uczestniczą. Najlepsze efekty przynoszą zajęcia prowadzone w małych grupach, wówczas osoba prowadząca zajęcia może poświęcić pełnię uwagi każdej z osób w nich uczestniczących.



Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jakie czynniki należy brać pod uwagę w planowaniu terapii zajęciowej? 2. Na co powinniśmy zwracać uwagę planując terapię zajęciową? 3. Jak powinna odbywać się poprawa sprawności podopiecznego? 4. Jak należy organizować terapię zajęciową, na jakie elementy powinniśmy zwrócić

szczególną uwagę? 4.3.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Wybierz dowolną technikę z metody biblioterapii i zgodnie z jej zasadami sporządź dzienny plan terapii zajęciowej dla osoby niepełnosprawnej intelektualnie w stopniu lekkim.


1) określić, na czym polega planowanie zajęć dla osoby niepełnosprawnej intelektualnie, 2) scharakteryzować metody i formy biblioterapii, 3) dokonać wyboru rodzaju techniki, 4) wybrać literaturę odpowiednią dla osób niepełnosprawnych intelektualnie, 5) sporządzić dzienny plan terapii, 6) zaprezentować wyniki na forum klasy.

Wyposażenie stanowiska pracy: − lista książek odpowiednia dla osób niepełnosprawnych intelektualnie, − poradnik dla ucznia. Ćwiczenie 2

Łącząc techniki z metod muzykoterapii i choreoterapii ułóż dzienny plan zajęć terapeutycznych dla grupy podopiecznych w domu pomocy społecznej.


1) scharakteryzować metody i techniki w muzykoterapii, 2) scharakteryzować metody i techniki w choreoterapii, 3) określić możliwości psychofizyczne podopiecznych, 4) wykonać ćwiczenie, 5) ułożyć dzienny plan zajęć, 6) zaprezentować wyniki na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy: − odtwarzacz CD, − płyty CD, − materace, − karimaty, − poradnik dla ucznia.


4.3.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz:

Tak Nie 1) określić kilka technik w arteterapii? 2) określić techniki biblioterapii? 3) scharakteryzować techniki stosowane choreoterapii? 4) określić formy pracy w procesie kształcenia?


4.4. Metody i cele arteterapii 4.4.1. Materiał nauczania

Istnieje wiele definicji arteterapii. Etymologia tego pojęcia to: arte – łacińskie słowo określające wykonanie czegoś „doskonale, po mistrzowsku” i pochodzi od słowa ars – „sztuka”. Pojęcie terapia z greckiego oznacza „opiekować się, oddawać cześć” a w szerszym kontekście oznacza leczenie.

Pojęcie arteterapii w szerokim znaczeniu obejmuje muzykoterapię, choreoterapię, biblioterapię oraz działania terapeutyczne przy pomocy teatru, filmu, sztuk plastycznych, takich jak: malarstwo, rzeźba, grafika. W węższym znaczeniu arteterapia jest wykorzystaniem technik plastycznych i ich wytworów w terapii i diagnozowaniu zaburzeń psychicznych i emocjonalnych. Arteterapia ma również zastosowanie do ludzi zdrowych, ale nie przystosowanych, konfliktowych, jako metoda odprężenia uwalniająca od nadmiaru emocji.

Funkcje arteterapii: − rekreacyjna – polegająca na tworzeniu warunków ułatwiających wypoczynek, oderwanie

się od codziennych trudności i problemów życiowych, − edukacyjna – dostarczanie dodatkowych wiadomości, pełnej wiedzy i zwiększenie

mądrości życiowej dzięki czemu osoba lepiej orientuję się w rzeczywistości i skuteczniej rozwiązuje problemy,

− korekcyjna – polega na przekształcaniu mechanizmów mniej wartościowych na bardziej wartościowe,

− ekspresyjna – ma ona wpływ na ujawnienie tłumionych emocji, a jej oczyszczający charakter pomaga rozładować niekorzystne stany napięcia,

− pragmatyczna – służy zapewnieniu jednostce podstawowych potrzeb, − kompensacyjna – ma na celu zaspokojenie nie realizowanych potrzeb jednostki, − poznawcza – uczy nazywania, wyrażania i rozpoznawania uczuć, − regulacyjna – umożliwia zaspokajanie potrzeb samorealizacji oraz kompensacji.

Terapia przez sztukę sięga czasów starożytnych, kiedy to wskazywano na leczenie i oddziaływanie muzyki oraz otoczenia to jest: rzeźb, malarstwa, architektury. Człowiekowi od zawsze towarzyszy potrzeba tworzenia, wyrażania siebie i swoich emocji.

Arteterapia jest wykorzystywana do celów leczniczych poprzez terapeutyczne formy plastyczne, muzyczne, literackie i teatralne. Tak szeroko pojęta sztuka daje możliwość i sposób wyrażania trudnych przeżyć, doświadczeń i emocji w bezpiecznych warunkach. Tabela 2. Możliwe metody i techniki realizowane w ramach arteterapii

Metoda Technika Rysunek − rysowanie kredkami ołówkowymi, świecowymi, pastelami,

ołówkiem, kredą, węglem, Malarstwo − malowanie farbami plakatowymi, akwarelą, witrażowymi,

olejnymi, do szkła, farbami window collors, tuszem kreślarskim, Rzeźbiarstwo − masy plastyczne – masa solna, glina, modelina, plastelina, masa

papierowa, wosk, itp. − rzeźbienie w drewnie i innych twardych materiałach − papieroplastyka – origami – motywy postaci, przedmiotów,

kwiatów, tworzenie laurek, Grafika − gipsoryt,

− linoryt, − drzeworyt,


− monotypia, − druk strukturalny,

Sztuki użytkowe − witraż – na okna, drzwi, butelki, itp. − fotografia, − plakat, projekty okładek, opakowania, ulotki reklamowe, − collage – wycinanie, wyklejanie, wydzieranie z papieru

i tworzenie pracy łączonej różnymi technikami plastycznymi, Zdobnictwo − ikebana – układanie kompozycji z suszonych i żywych kwiatów,

roślin, owoców oraz darów natury, np. kory drzewa, szyszek, mchu, muszli, drewna, piór, itp., kompozycje w wazonie, w ramach obrazów, koszykach,

Dekoratorstwo − dekoracje – okolicznościowe, świąteczne, np. stroiki wielkanocne, bożonarodzeniowe, wycinane ozdoby z papieru z okazji świąt i uroczystości,

− zdobienie różnych przedmiotów, np. ramek, Muzykoterapia − muzykoterapia bierna – muzyka aktywizująca, relaksacyjna,

trening relaksacyjny, − muzykoterapia czynna – muzykowanie podopiecznych, nauka

śpiewania nowych piosenek, śpiewanie utworów znanych i lubianych, popularnych,

Biblioterapia − czytanie głośne fragmentów lub całości książki / tekstu przez podopiecznych i rozmowa, dyskusja po przeczytaniu,

− słuchanie tekstów biblioterapeutycznych (aktywizujących bądź relaksacyjnych),

− poradnictwo biblioteczne – propozycje do samodzielnego czytania i rozmowa po przeczytaniu,

− wieczory poezji,

Filmoterapia − projekcja filmów i dyskusja po niej, − nagrywanie filmów,

Teatroterapia

− psychodrama, − drama, − pantomima (scenki pantomimiczne), − oglądanie spektakli,

Choreoterapia − taniec, − ćwiczenia muzyczno-ruchowe, − improwizacje ruchowe przy muzyce.

Terapia realizowana poprzez sztukę ma szerokie zastosowanie, może pomóc wielu

ludziom chcącym korzystać z jej możliwości. Forma artystyczna jest tak samo ważna jak jej dzieło stworzone przez podopiecznego.

Dlatego też wybranie samej techniki plastycznej jest już pierwszą wskazówką w rozwikłaniu problemu pacjenta. Malowanie farbami lub delikatne użycie miękkiego ołówka pozwala wysunąć pewne wnioski dotyczące jego sfery emocjonalnej i samooceny. Pozwala na coraz pełniejsze i swobodniejsze wyrażanie siebie. Plastykoterapia jest szczególnie polecana dla ludzi, którzy czują się ograniczeni i przytłoczenie przez innych, ponieważ pozwala dostarczać przestrzeni na swobodną twórczość.



Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Co to jest arteterapia? 2. Jakie są funkcje arteterapii? 3. Jak można opisać funkcje arteterapii? 4. Jakie techniki wykorzystywane są w arteterapii? 4.4.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Przygotuj taflę szkła o wymiarach 10x20 i namaluj na nim dowolny rysunek. Przeanalizuj dobór kolorów.


1) scharakteryzować techniki plastyczne, 2) przygotować taflę szkła, 3) zastosować technikę malowania na szkle, 4) dobrać farby w zależności od swojego samopoczucia, 5) przeanalizować dobór kolorów, 6) zaprezentować wyniki i uwagi, omówić pracę.

Wyposażenie stanowiska pracy: − farby do malowania na szkle, − tafla szkła, − pędzel, − preparat do przygotowania szkła, − poradnik dla ucznia. Ćwiczenie 2

Przygotuj słoik i oklej go masą solną, a następnie pomaluj go farbami. Sposób wykonania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zastosować technikę przygotowania masy solnej, 2) przygotować masę solną, 3) dobrać technikę utwardzania masy, 4) dobrać barwy do swojego nastroju, 5) zaprezentować pracę, 6) wziąć udział w dyskusji.

Wyposażenie stanowiska pracy: − masa solna, − słoik, − farby, − pędzle, − woda, − ręczniki papierowe, − poradnik dla ucznia.


4.4.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) zdefiniować pojęcie arteterapii? 2) określić funkcje arteterapii? 3) określić funkcję kompensacyjną arteterapii? 4) określić techniki wykorzystywane w sztukach plastycznych?


4.5. Metody i cele teatroterapii 4.5.1. Materiał nauczania

Teatroterapia jest jedną z form warsztatowej terapii zajęciowej i stanowi działanie pomocnicze w leczeniu i usprawnianiu osób wymagających interwencji medycznej, psychologicznej lub wychowawczej.

Teatr jako metoda terapii może oddziaływać ogólnie, tzn. na ogólną sprawność fizyczną i psychiczną jednostki. Dzieje się tak dlatego, że teatr jest miejscem w którym często następuje przeobrażenie człowieka, zły może stać się dobrym, słaby silnym.

Sztuka teatralna pozwala nie tylko na przeobrażenia ale również na integrację psychiki, ciała oraz całej grupy. Integracja odbywa się poprzez pracę nad wspólnym dziełem jakim jest sztuka teatralna, której finałem jest przedstawienie przed publicznością

Teatroterapia to spontaniczne przedstawienie teatralne, sprzyjające odreagowaniu stłumionych emocji, konfliktów.

Teatroterapia jest rozumiana jako narzędzie do wewnętrznego wzrostu i wzbogacenia osobowości. Praca poprzez sztuki teatralne pełni funkcję oczyszczającą dzięki przeżywaniu wraz z bohaterami emocji kreowanych na scenie. Pomaga to podopiecznemu przedstawić swoje emocje i tłumione uczucia. Sprzyja rozwojowi osobowości i pozwala wyzwolić spontaniczne reakcje emocjonalne, pobudza sferę poznawczą skierowaną na wiedzę o innych ludziach [1, s. 73–125].

Terapia poprzez sztuki teatralne ma na celu: 1. Ukierunkowanie na zmianę przekonań życiowych jej uczestników przez:

− aktywizowanie uczestników do przeżywania emocji, kształcenia wrażliwości, − doskonalenie umiejętności wyrażania uczuć stanów emocjonalnych, − wszechstronny rozwój osobowości, ekspresji i uczuciowości.

2. Przygotowanie do aktywnego uczestnictwa w kulturze przez: − rozwijanie fantazji, − wdrażanie do świadomego korzystania z dorobku kultury (muzyki, tańca, teatru), − wzbogacenie słownictwa.

3. Rozbudzenie potrzeby zdobywania wiedzy o innym człowieku oraz konfrontowanie tej wiedzy z samym sobą. Wyróżniamy dwie metody terapii poprzez sztuki teatralne:

− indywidualne – autoterapia, − grupowe – wspólne oglądanie przedstawienia przez uczestników zakończone dyskusją

nad występującymi w utworze problemami i postawą bohaterów. W teatroterapii wyróżniamy kilka technik:

− psychodrama czyli spontaniczne przedstawienie sceniczne, które pozwala na uwidocznienie i ponowne przeżycie konfliktów interpersonalnych,

− drama metoda pomocnicza w nauczaniu różnych przedmiotów szkolnych lub samoistna metoda w kształtowaniu osobowości człowieka poprzez rozwijanie wyobraźni i wrażliwości, uczenie aktywnej twórczości, kształcenie umiejętności współpracy z innymi ludźmi,

− pantomima czyli nieme widowisko sceniczne w którym zadania przekazywane są przez aktorów wyłącznie za pomocą ruchów ciała, gestów, mimiki.



Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Co to jest teatroterapia? 2. Jakie znasz cele terapii poprzez sztuki teatralne? 3. Jakie znasz metody i rodzaje teatroterapi? 4. Jakie znasz rodzaje teatroterapii? 4.5.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Po obejrzeniu filmu, zaplanuj i przeprowadź panel dyskusyjny dotyczący spektaklu teatralnego, przygotowanego przez podopiecznych.


1) określić możliwości podopiecznych, 2) zdefiniować pojęcie teatroterapii, 3) określić zasady panelu dyskusyjnego, 4) zaplanować i przeprowadzić panel dyskusyjny.

Wyposażenie stanowiska pracy: − telewizor, − odtwarzacz DVD, − płyta DVD z nagraniem, − karton, − pisaki. Ćwiczenie 2

Przygotuj i przedstaw, krótką scenkę teatralną.


1) określić metody terapii, 2) wyjaśnić cele teatroterapii, 3) wybrać temat jaki chcesz przedstawić, 4) przygotować scenografię i kostium, 5) odegrać wybraną scenkę, 6) opowiedzieć o wrażeniach jakie towarzyszyły występowi, 7) wziąć udział w dyskusji.

Wyposażenie stanowiska pracy:

− przygotowana scenografia, − kostium, − odtwarzacz CD, − płyty CD, − brystol, − pisaki, − poradnik dla ucznia.


4.5.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) określić czym zajmuje się teatroterapia? 2) określić cel terapii poprzez sztuki teatralne? 3) określić czym zajmuje się metoda grupowa w teratroterapii? 4) wyjaśnić co zyskujemy dzięki teatroterapii?


4.6. Metody i cele biblioterapii 4.6.1. Materiał nauczania

Biblioterapia jako dyscyplina naukowa nie ma długiej tradycji, choć – jak podaje bibliotekoznawca z krakowskiej WSP Lidia Ippoldt [10] – termin ten pojawił się po raz pierwszy w Polsce już w latach trzydziestych dwudziestego wieku, określano nim działalność terapeutyczną, w której główne narzędzie działania stanowi książka. Pojęcie biblioterapii zostało przypomniane w latach sześćdziesiątych. W Encyklopedii wiedzy o książce z 1971 r. czytamy: biblioterapia – stosowanie lektury książek i innych materiałów drukowanych jako środka terapeutycznego w leczeniu chorych. Według Encyklopedii współczesnego bibliotekarstwa polskiego z 1976 r. biblioterapia to dział psychologii czytelnictwa znajdujący się również w sferze zainteresowań medycyny, pedagogiki i socjologii.

Wyjaśnienie dwóch greckich słów: biblion – książka i therapeo – leczę tworzy najprostszą definicję biblioterapii: leczenie książką. Szersze definicje wskazują na rolę pomocy psychicznej, świadczonej za pośrednictwem lektury, w opanowywaniu doraźnych reakcji chorego i rozwiązywaniu jego problemów życiowych, zwłaszcza w sytuacji choroby, zmian w zachowaniu, zaburzeń systemu nerwowego i psychiki.

W biblioterapii wykorzystuje się terapeutyczne wartości literatury. Iwona Zachciał, założyciel gdańskiego ośrodka biblioterapeutycznego, uważa, że śledząc losy bohaterów utworów literackich będących w sytuacjach zbliżonych do sytuacji osób uczestniczących w warsztatach, można wpłynąć na zmianę zachowań, sposobu myślenia, można doprowadzić do twórczego i aktywnego działania oraz pomóc we właściwym funkcjonowaniu w rodzinie, szkole i wśród rówieśników oraz w domu pomocy społecznej.

Książki wykorzystywane w procesie biblioterapeutycznym pełnią różne funkcje. Danuta Gostyńska, autorka wielu publikacji z dziedziny biblioterapii, wymienia: − materiały uspokajające, do których zalicza się książki przygodowe, tak zwane

młodzieżowe, baśnie, fantasy, literaturę humorystyczną, − materiały pobudzające książki o tematyce awanturniczo-przygodowej, wojenne,

podróżnicze, popularnonaukowe, − materiały refleksyjne czyli powieści obyczajowe, biograficzne, książki zawierające wątek

romansowy, psychologiczne i socjologiczne. Najstarszym, a zarazem podstawowym zadaniem biblioterapii jest opowiadanie

podopiecznemu historii pobudzającej do refleksji. Właściwy proces biblioterapii powinien przebiegać w następujących etapach:

1. Identyfikacja – która może być traktowana jako rozwojowa, obronna i jako uczenie się roli społecznej. W psychologii poznawczej ma znaczenie jednego z procesów pamięciowych.

2. Katharsis – oczyszczenie, odreagowanie zablokowanego napięcia, stłumionych emocji, skrępowanych myśli i wyobrażeń.

3. Wgląd – w siebie oraz zmiana zachowań i postaw. W związku z tym możemy zaplanować następujące etapy procesu biblioterapeutycznego

[2]: 1) diagnoza – zarówno rozpoznanie problemów pacjenta (wychowanka), jak

i przewidywanie skutków planowanego działania terapeutycznego, 2) dobór literatury ściśle związany z daną sytuacją terapeutyczną, 3) postępowanie terapeutyczno-wychowawcze – czytanie indywidualne lub zbiorowe

(niekiedy tylko słuchanie) wzbogacone dodatkowymi formami pracy – którego celem jest wywarcie odpowiedniego wpływu na pacjenta (wychowanka), to znaczy:


− identyfikacja odbiorcy z bohaterem literackim lub sytuacją, − refleksja odbiorcy nad czytanym tekstem, samym sobą i sytuacją, w jakiej aktualnie

się znajduje, a) katharsis – rodzaj „oczyszczenia”, odreagowania, b) wgląd w samego siebie, c) zmiana w postawach i zachowaniu.

Są różne kierunki i oddziaływania biblioterapii: − przygotowujące – gdy podopieczny nie miał w ręku książki – podajemy mu pozycję

przyjemne i łatwe, sam wybiera odpowiednią, − korygujące – gdy za pośrednictwem książki chcemy uzyskać właściwe zmiany

w zachowaniu i postawie. Oddziaływanie książek na uczestnika biblioterapii musi być przez biblioterapeutę

wnikliwie zaplanowane. Wybór tekstu jest indywidualną sprawą podopiecznego. W wyborze lektury należy wziąć pod uwagę aktualną sytuację podopiecznego, a dokładniej szukanie pomostu pomiędzy przeszłością, a tym kim jest mimo swojej niepełnosprawności. Innym czynnikiem warunkującym wybór odpowiedniej literatury jest fakt, że każdy tekst literacki oddziałuje na czytelnika subiektywnie. Dla jednej osoby będzie wzbudzać uczucia wyższe dla innej będzie nudny. Przy wyborze literatury opiekun nie może kierować się własnymi upodobaniami.

Biblioterapię ze względu na rodzaj można podzielić na: − instytucjonalną – której celem jest informować chorego i zapewnić mu odpowiednią

rekreację, − kliniczną – której celem jest leczenie zaburzeń i uzyskanie przez pacjenta wglądu

w siebie, co ma doprowadzić do zmiany jego sytuacji psychologicznej, − wychowawczą – której celem jest korygowanie postaw, kompensacja, samorealizacja

czyli dostosowanie do potrzeb użytkowników zdrowych w sensie fizycznym i psychicznym, ale mających do rozwiązania jakiś problem. Dobór lektur oraz metod i form pracy zależy przede wszystkim od tego, kto potrzebuje

biblioterapii, gdzie ona się odbywa (szpital, szkoła czy dom pomocy społecznej) i kto ją prowadzi. Celem biblioterapii klinicznej jest leczenie zaburzeń, a biblioterapii wychowawczej korygowanie postaw, kompensacja, samorealizacja.

Biblioterapia zastosowana jako forma terapii zajęciowej: − pomaga pokonywać problemy, podaje wzorce zachowań i nadaje im znaczenie, − koryguje emocjonalnie zaburzone zachowania, − integruje osoby niepełnosprawne i zaburzone społecznie, − wzmaga poczucie własnej wartości, − przygotowuje do pełnienia ważnych ról, − zmniejsza strach, lęk, stres i łagodzi depresje, − pomaga w uaktywnianiu podopiecznego.

W biblioterapii podopieczny może uczestniczyć aktywnie czytając książkę, lub pasywnie słuchając czytanego tekstu. Często należy podopiecznemu wyjaśnić sens tych zajęć lub zachęcić do jej wypróbowania. Nawet jeżeli na wstępnym etapie nie widać u podopiecznego entuzjazmu nie należy się tym zrażać tylko pracować dalej, ponieważ wielu z nich od dawna nie wzięło książki do ręki.

W biblioterapii stosowanej u dzieci lub osób niepełnosprawnych intelektualnie szczególne zastosowanie mają bajki terapeutyczne o różnej treści. Każda bajka kończy się morałem, który należy przedyskutować. Książka powinna wyciszać wewnętrznie, a także prowadzić do refleksji nad życiem. Skupiona uwaga podopiecznego nad swoim problemem powinna być skutecznie odwrócona i skierowana na inną drogę lub osobę. Ważną rolę grają tu także pozytywne przykłady bohaterów. W literaturze wielu autorów wykorzystało motyw


zmagania się człowieka z przeciwnościami życiowymi. Osoba uczestnicząca w biblioterapii ponosząca na swej drodze wiele porażek może identyfikować własne życie z bohaterem i jest dla niego odzwierciedleniem, a zarazem może na nowo zinterpretować własny los i zastanowić się nad konstruktywną perspektywą.

Doskonałą formą zajęć biblioterapeutycznych jest malowanie i rysowanie ilustracji do niedokończonych czytanych fragmentów utworów. Możemy także przy pomocy plasteliny i masy solnej lepić brakujące rzeczy czy sceny w przeczytanym tekście, lub wykonywać wydzieranki i układać podpisy adekwatne do treści utworu. Biblioterapia jest wspaniałą formą aktywizacji podopiecznego, ponieważ mogą z niej korzystać i ludzie niepełnosprawni ruchowo jak i intelektualnie. 4.6.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Czym zajmuje się biblioterapia? 2. Jak ze względu na rodzaj dzielimy biblioterapię? 3. Jakie są cele biblioterapii? 4.6.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Sporządź wykaz bajek, których tematykę możemy wykorzystać w biblioterapii.


1) określić rodzaje biblioterapii, 2) przedstawić treść bajki do wykorzystania w biblioterapii, 3) posłużyć się technologiami komputerowymi do sporządzenia wykazu bajek, 4) efekty pracy przedstawić na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy: − stanowisko komputerowe z dostępem do Internetu, − arkusze papieru formatu A4, − wykaz bajek przygotowany w zakresie pracy domowej, − poradnik dla ucznia. Ćwiczenie 2

Z wykazu bajek wybierz jedną i za pomocą malowania na kartonie zilustruj niedokończony fragment tekstu.

Sposób wykonania ćwiczeni Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zapoznać się z wykazem bajek, 2) dobrać rodzaje i techniki malowania, 3) określić podstawowe zasady ilustracji, 4) wybrać bajkę, 5) wykonać ilustrację niedokończonego fragmentu, 6) efekty pracy przedstawić na forum grupy.


Wyposażenie stanowiska pracy: − brystol, − farby, − pędzle, − różne przykłady bajek z niedokończonymi fragmentami tekstu. 4.6.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) zdefiniować definicję biblioterapii? 2) określić cele jakie posiada biblioterapia? 3) określić etapy biblioterapii? 4) scharakteryzować rodzaje biblioterapii?


4.7. Metody i cele muzykoterapii 4.7.1. Materiał nauczania

Termin muzykoterapia został wprowadzony do światowej terminologii około 1950 r. (D. Blair). Jego rozpowszechnienie wiązało się z powstaniem nowej metody terapeutycznej, która miała dość ściśle określone założenia teoretyczne oraz szereg efektywnych i sprawdzonych w toku postępowania praktycznego metod oddziaływania.

Początkowo muzykoterapię najczęściej stosowano w odniesieniu do działań psychoterapeutycznych, w których podstawową rolą muzyki była pomoc w nawiązaniu komunikacji z pacjentem, a następnie dokonywanie zmian w jego zaburzonych formach zachowania. W miarę upływu lat zakres oddziaływania muzykoterapii został znacznie rozszerzony, co wpłynęło również na modyfikację terminologiczną.

Współcześnie obowiązującą w Polsce definicję muzykoterapii wprowadził prof. Mirosław Janiszewski (1993), który określił, iż muzykoterapia jest dziedziną wykorzystującą muzykę w sposób ukierunkowany, wielofunkcyjny, kompleksowy i systematyczny w celach uzupełnienia leczenia zabiegowego, farmakologicznego, rehabilitacyjnego, psychoterapii i pedagogiki specjalnej.

Muzyka uznawana za bodziec emotogenny, pozwalający dotrzeć do procesów efektywnych na różnych poziomach funkcjonowania człowieka, począwszy od fizjologicznego aż po złożone procesy poznawcze, okazała się cennym narzędziem terapeutycznym. Od zarania dziejów muzyka towarzyszy człowiekowi stając się nieodłącznym towarzyszem życia. Od dawna były znane właściwości terapeutyczne muzyki, którą wykorzystywano w leczeniu pacjentów.

Kierunki rozwojowe muzykoterapii [13]: − psychosomatyczny (zakładający podtrzymywanie psychiczne pacjenta oraz regulację

czynności wegetatywnych organizmu), − psychologiczny (wpływy emocjonalne, komunikacyjno-interakcyjne, poznawcze,

humanistyczne), − psychomotoryczny (terapia muzyką zaburzeń motoryki ciała, muzyka jako czynnik

porządkujący i stymulujący ruch), − pedagogiczny (muzyka jako czynnik terapeutyczny w różnych dysfunkcjach

psychofizycznych dzieci i młodzieży oraz kłopotach natury dydaktyczno-wychowawczej, zbliżony do nurtu psychologicznego (E. Galińska, 1990). W ramach tych kierunków wymieniane są główne koncepcje terapii muzyką:

− koncepcja dr E. Galińskiej (muzyka jako środek psychoterapeutyczny w terapii nerwic, metody receptywne i aktywne),

− koncepcja muzykoprofilaktyki M. Kieryła, zwana mobilną reakcją muzyczną, − koncepcja A. Janickiego (muzyka jako niewerbalny środek komunikacji na płaszczyźnie

emocjonalnej z pacjentami cierpiącymi na schorzenia psychiczne), − koncepcja Z. Hory, A. Drozdowskiej, M. Janiszewskiego (związek ruchu ciała z ruchem

w muzyce, muzyka w rehabilitacji różnych dysfunkcji narządowych). Wszystkie koncepcje, pomimo różnych punktów odniesienia, posiadają wspólne zasady.

Wśród nich wymienia się przede wszystkim: budowanie lub odbudowanie stosunków personalnych, podnoszenie własnej wartości pacjenta poprzez akceptację choroby oraz samorealizację, wykorzystanie unikatowego działania siły rytmu w stymulacji energetycznej, wprowadzenie wewnętrznego ładu i harmonii. Jednak największą uwagę przywiązuje się do samego przebiegu sesji terapeutycznej.


Istota procesu muzykoterapeutycznego tkwi w podejściu do pacjenta i zastosowaniu odpowiednich dla niego technik muzykoterapeutycznych.

Celem muzykoterapii jest przede wszystkim poprawa psychicznej oraz fizycznej kondycji pacjenta poprzez oddziaływanie na niego muzyką. Opiera się ona na założeniu, zgodnie z którym zarówno słuchanie jak i granie wspomaga proces powrotu do zdrowia. Muzykoterapię dzielimy na: − aktywną, − receptywną.

Muzykoterapia aktywna obejmuje zastosowanie podstawowych form aktywności muzycznej, takiej jak ruch przy muzyce, gra na instrumentach i ćwiczenia twórcze z uwzględnieniem określonego celu leczniczego. Jej celem jest ogólnie rozumiana aktywizacja podopiecznego pobudzająca poszczególne zmysły.

Treść zajęć muzykoterapii aktywnej stanowić mogą różne rodzaje ćwiczeń powstałych na bazie wieloletnich doświadczeń w procesie terapeutycznym.

Ćwiczenia i zadania są konstruowane na podstawie różnorodnych metod pracy, ze szczególnym uwzględnieniem elementów muzyki, ruchu i rytmiki. Przede wszystkim są to ćwiczenia: − kształtujące aparat ruchu, − metrorytmiczne, − uwrażliwiające na elementy dzieła muzycznego, − improwizacje: ruchowe, głosowe i instrumentalne, − interpretacje ruchowe utworów muzycznych, − śpiewanie piosenek, − realizacja kanonów głosowo-ruchowych, − taniec, − ćwiczenia relaksacyjne.

Tak wielka różnorodność zadań powoduje, że zajęcia muzykoterapii aktywnej stają się szczególnie atrakcyjne i ciekawe, motywują podopiecznych do uczestnictwa w zajęciach, które nie są monotonne i zawierają pierwiastki twórcze. Wymienione ćwiczenia są ściśle ze sobą powiązane pod względem metodycznym. Dużą zaletą tej terapii jest przede wszystkim atrakcyjność jej technik, gdzie element muzyki jest wykorzystywany jako bodziec do wykonywania szerokiego zakresu zadań ruchowych. Stanowi ona także atrakcyjną formę wypoczynku aktywnego mającego ogromne znaczenie zarówno w leczeniu jak i profilaktyce.

Muzykoterapia aktywna ma szerokie zastosowanie prawie we wszystkich działach związanych z terapia i lecznictwem, głównie w rehabilitacji i pedagogice specjalnej. Stosowana jest również gimnastyce korekcyjnej, usprawnianiu różnych dysfunkcji narządowych, w terapii chorób układu oddechowego i krążeniowego, a także wszędzie tam gdzie ćwiczenia ruchowe stymulowane są muzyką.

Techniki muzykoterapii aktywnej są opracowywane w aspekcie postępowania praktycznego. Ważną sprawą jest dobór odpowiedniego materiału muzycznego, który powinien zgadzać się z aktualnym stanem naszego podopiecznego, jego nastrojem, tempem życia psychicznego czy stopniem pobudzenia psychomotorycznego.

Najczęściej wykorzystywana formą muzykoterapii aktywnej są zajęcia ruchowo – rytmiczne. Przyczyniają się one do rozwijania pełnego zakresu ruchu. Na początku wprowadza się proste elementy, a następnie zostają one coraz bardziej urozmaicone, aż do momentu kiedy podopieczny osiąga pełną swobodę ruchową. Zainteresowanie podopiecznych ćwiczeniami uzyskujemy więc kiedy podczas zajęć, stale utrzymujemy wzajemną relacje pomiędzy proponowaną improwizacją muzyczną, a reakcją ruchową na dany rodzaj muzyki.

Muzykoterapię receptywną stosujemy zazwyczaj w schorzeniach o charakterze psychogennym. Najczęściej stosowana jest w nerwicach, schorzeniach psychicznych


i psychosomatycznych oraz w innych chorobach organicznych, którym towarzyszą objawy nerwicowe [5].

Muzykoterapia receptywna związana jest z umiejętnością słuchania muzyki, która przejawia się najczęściej w takim percypowaniu muzyki, które oddziałując na sferę emocjonalną wywołuje u podopiecznego różne emocje. Przede wszystkim ukierunkowuje ich ekspresję werbalną jak i pozawerbalną na określoną problematykę.

Celem tej muzykoterapii jest emocjonalne wsparcie pacjenta, który nabiera większej pewności w wyrażaniu własnych poglądów. Semantyka muzyki stanowi podstawę do pobudzenia wyobraźni, powodując większą precyzyjność imaginowanych obrazów oraz przypisując im określone zadnia. „Muzyka oddziałuje na sferę psychosomatyczną, dając pozytywne efekty terapeutyczne w postaci zmian zachodzących w ustroju człowieka. Percepcja muzyki jest indywidualna dla każdego słuchacza. Zależy ona przede wszystkim od stopnia wrażliwości emocjonalnej, gustu muzycznego oraz wcześniejszych doświadczeń i muzykalności”[13].

Odbiór słuchanej muzyki jest różny, u każdego człowieka zależy od przeżytych wydarzeń, jakie miały miejsce bezpośrednio przed przystąpieniem do słuchania muzyki. Pewne cechy utworów wzbudzają u większości pacjentów podobne uczucia, wyodrębniono te z nich, które z reguły działają: − relaksacyjnie – odznaczają najczęściej tempami wolnymi, łagodną prostą w konstrukcji

linią melodyczną, konsonansowo brzmiącą harmonia, spokojnym rytmem oraz łagodną, nieznacznie skontrastowaną dynamiką

− aktywizująco – na pierwszy plan wysuwa się tu rytm, które są bardzo charakterystyczne, zdecydowane, usystematyzowane według określonych, powtarzających się sekwencji. Tempo tych utworów jest szybkie lub umiarkowane. Pojawiają się częste zmiany dynamiczne, co sprzyja pobudzeniu i mobilizacji uwagi. Zajęcia muzykoterapii przygotowują i usprawniają osoby niepełnosprawne do

samodzielnego wykonywania podstawowych czynności życiowych. Uczą także radzenia sobie ze stresem i negatywnymi emocjami które utrudniają życie. 4.7.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Czy muzykoterapię możemy wykorzystać do zajęć ruchowych? 2. Jakie są główne koncepcje terapii muzyków? 3. Jakie są różnice między muzykoterapią aktywną, a muzykoterapią receptywną? 4. Jaki rodzaj muzyki wykorzystujemy do muzykoterapii receptywnej? 5. Jakie elementy ruchowe wprowadzamy w pierwszej fazie muzykoterapii aktywnej? 4.7.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Ze znanych Ci utworów muzycznych wybierz, takie które będą przykładem muzyki aktywnej. Na kartonie zapisz wszystkie emocje jakie towarzyszyły ci przy słuchaniu tej muzyki.


1) określić gatunki muzykoterapii, 2) podać przykłady utworów muzycznych będących przykładami muzyki aktywnej, 3) wypisać emocje jakie towarzyszą słuchaniu tej muzyki, 4) zaprezentować wyniki pracy.


Wyposażenie stanowiska pracy: − magnetofon i odtwarzacz CD, − kasety i płyty z muzyką aktywną, − brystol, − flamastry, − poradnik dla ucznia. Ćwiczenie 2

Spośród znanych utworów muzycznych wybierz te, które będą oddawać charakter muzykoterapii receptywnej. Ułóż do wybranej muzyki układ ćwiczeń ruchowych. Opracuj scenariusz zajęć, które nie powinny przekraczać 15 minut.


1) scharakteryzować muzykoterapię receptywną, 2) dobrać rodzaj muzyki odpowiedni do tego typu zajęć, 3) zdefiniować pojęcie motoryki, 4) wybrać płytę z przykładem muzyki receptywnej, 5) zaplanować układ ćwiczeń ruchowych, 6) opracować scenariusz zajęć, 7) zaprezentować wyniki na forum grupy, 8) wziąć udział w dyskusji.

Wyposażenie stanowiska pracy: − odtwarzacz CD, − płyty CD, − materace, − karimaty, − poradnik dla ucznia, − kartki, − długopis. 4.7.3. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) określić czym zajmuje się muzykoterapia? 2) określić czym zajmuje się muzykoterapia aktywna? 3) określić czym zajmuje się muzykoterapia receptywna? 4) określić co zyskujemy dzięki muzykoterapii? 5) określić korzyści wynikające z zastosowania muzykoterapii?


4.8. Metody i cele choreoterapii 4.8.1. Materiał nauczania

Choreoterapia (grec. choreia – taniec + therapeia – leczenie) terapia wykorzystująca taniec. Można tu także zaliczyć tańce integracyjne. Jest to proces integrujący jednostkę poprzez odczuwanie pełni cielesności, ekspresji, identyfikacji, samoświadomości. Elementy leczące w choreoterapii: − ruch, − muzyka, − tempo, − grupa, − rytm, − czas, − przestrzeń, − terapeuta, − dotyk.

Choreoterapia to technika należąca do szerokiego nurtu arteterapii (terapii przez sztukę). Podstawowe elementy tańca – ruch i rytm stają się drogą do uzyskania harmonii ciała i umysłu, ułatwiają poznanie siebie i swoich emocji, a także porozumienie z innymi ludźmi.

Choreoterapia nie jest tańcem w potocznym tego słowa znaczeniu, na tych zajęciach nie można nauczyć się zasad czy kroków, można natomiast odnaleźć własny rytm i uwolnić się od codziennych napięć. Terapia tańcem i ruchem łączy w sobie elementy improwizacji tanecznej, pracy z ciałem, treningu odczuwania relaksacji oraz zabawy. W zajęciach mogą brać udział osoby w każdym wieku, o różnym poziomie sprawności. Choreoterapia jest doskonałą metodą terapeutyczną w pracy z dziećmi niepełnosprawnymi.

Stosowane w choreoterapii elementy to taniec, ćwiczenia muzyczno-ruchowe, improwizacje muzyczno-ruchowe. Fazą główną choreoterapii jest przedstawienie problemu, a fazą końcową jest wspólna rozmowa i dyskusja z podopiecznym.

Głównymi celami choreoterapii jest poznanie i zwiększenie świadomości ciała oraz stymulowanie psychicznej i fizycznej aktywności podopiecznego. Zadania choreoterapii: 1. Wyrabia pewność siebie (akceptację siebie). 2. Rozwija zdolności twórcze. 3. Poprawia koordynację ruchów. 4. Poprawia komunikację i kontakty społeczne. 5. Kształci wyobraźnię i pamięć ruchową. 6. Pomaga w rozładowaniu emocji i ich rozumieniu. 7. Wspiera rozwój osobisty.

Terapia tańcem wywodzi się z tańca współczesnego, nawiązuje jednak do tańców szamańskich i plemiennych, do czasów, kiedy taniec spełniał ważną rolę w życiu społecznym każdego człowieka i był naturalnym sposobem wyrażania emocji każdego człowieka. Terapia poprzez taniec nie opiera się na nauce zasad kroków, nauki techniki czy kombinacji, można natomiast odnaleźć własny rytm i uwolnić się od codziennych napięć.

Efektywność choreoterapii [23]: − na poziomie ciała – rozluźnianie napięć, usztywnień, lepsze poczucie równowagi,

koordynacji ruchów, kontrola, opanowanie, gdy potrzebne, spontaniczność i gotowość do improwizacji. Harmonia – ciałem wyrażam, co myślę i czuję,

− na poziomie psychologicznym –świadomość emocji, świadomość własnych motywów (także tych niejawnych), pogłębianie motywacji do zmiany, wzrost empatii i intuicji, inteligencji emocjonalnej. Przyspieszenie i ukierunkowanie rozwoju osobistego, zgodnie


z indywidualnymi celami. Pogłębienie i większa świadomość, otwarcie i wrażliwość w kontaktach interpersonalnych „ćwiczymy” elastyczność poprzez dopasowanie się do muzyki, rytmu i własnych możliwości, a także dopasowanie do innych,

− na poziomie duchowym – urzeczywistnianie własnych wartości (piękno), poczucie znaczenia, sensu, celu i kierunku naszego życia. Realizujemy samych siebie jako osobę, zyskujemy poczucie harmonii tego, co wewnątrz i tego co na zewnątrz nas. Cele szamańskie, magiczne, gdy próbujemy do czegoś się przygotować, zmienić naszą rzeczywistość, uwolnić się od czegoś, uzdrowić jakiś wymiar naszego życia. Przeżycia mistyczne, doświadczenie wglądu. Techniki, jakie znalazły zastosowanie w pracy choreoterapeutów nawiązują do

improwizacji tanecznej, pracy z ciałem, trening odczuwania i relaksacji. W zajęciach tych mogą uczestniczyć osoby w każdym wieku i stopniu niepełnosprawności. Wykorzystanie tańca i ruchu jako metody pomagania sobie i innym jest nie tylko atrakcyjne ale i skuteczne. Choreoterapia łączy zabawę i pracę tworząc unikalny sposób jednoczenia ciała umysłu i duszy w celu poprawy jakości życia i rozwiązywania problemów. Swobodny, naturalny, niczym niewymuszony ruch, taniec jedynie inspirowany muzyką, podpowiedziami prowadzącego zajęcia i informacjami pochodzącymi z własnego ciała. To ostatnie najważniejsze.

Dzięki uczestnictwu na zajęciach z terapii tańcem zachodzi w podopiecznym zmiana właśnie dzięki otwarciu się na siebie i wsłuchaniu w swoje potrzeby, marzenia i cele. Czasem potrzeba dużo czasu, czasem potrzeba go mniej. Ale na zajęciach nie ma presji, napięcia czy stresu. Wszystko, co wydarza się podczas sesji powinno być w takim tempie, w jakim chcemy by się działo. Choreoterapia daje to, że pracując nad sobą, w poczuciu bezpieczeństwa i swobody pracuje się tak by cokolwiek robiąc wypływało to z potrzeby i chęci. Ruch nie jest dobry czy zły, jest po prostu nasz. Jest informacją o nas samych. Wszystko, co się wydarza na zajęciach terapeutycznych jest właściwe, bo wypływa z wnętrza. 4.8.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jakie znasz elementy choreoterapii? 2. Jakie są zadania choreoterapii? 3. Jakie są poziomy efektywności choreoterapii? 4. Na czym polegają zyski terapeutyczne choreoterapii na poziomie psychologicznym? 4.8.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Przygotuj występ wyrażający za pomocą tańca i wybranej muzyki Twoje emocje.


1) zdefiniować pojęcie emocji, 2) wybrać odpowiednią muzykę do tańca, 3) wyrazić swoje emocje, 4) przygotować występ, 5) wziąć udział w dyskusji, 6) zaprezentować swoje emocje za pomocą tańca, 7) wziąć udział w dyskusji.


Wyposażenie stanowiska pracy: − odtwarzacz CD − płyty CD − poradnik dla ucznia Ćwiczenie 2

Wyjaśnij podane poniżej pojęcia: − ćwiczenie motoryki małej, − ćwiczenie motoryki dużej.


1) opisać rozwój i właściwości psychomotoryczne człowieka, 2) sprawnie posłużyć się Internetem, 3) odszukać definicję pojęć, 4) przygotować opisy, 5) zaprezentować wyniki pracy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

− poradnik dla ucznia, − komputer z dostępem do Internetu, − papier A4, − pisaki. 4.8.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) określić jakie elementy wchodzą w skład choreoterapii? 2) określić czym zajmuję się choreoterapia? 3) określić cel choreoterapii? 4) wyjaśnić co zyskujemy na poziomie ciała w choreoterapii?


4.9. Metody i cele ergoterapii 4.9.1. Materiał nauczania

Słowo ergo wywodzi się z języka greckiego i ma bardzo dużo znaczeń: działanie, zajmowanie się czymś, trudnienie się czymś. Ergoterapia towarzyszy, wspiera i uzdalnia ludzi w każdym wieku. Z ergoterapii korzystają osoby, które mają trudności w wykonywaniu codziennych czynności, które nie radzą sobie ze swoimi ograniczeniami i muszą liczyć na pomoc osób drugich.

Ergoterapia opiera się głównie na wiedzy medycznej, socjalnej i rzemieślniczej. Stosuje się ją przy zaburzeniach ruchowych, czuciowych, przewodzenia nerwowego i psychicznych, dzięki czemu ma zastosowanie we wszystkich dziedzinach medycznych. Ergoterapia jest ważnym środkiem leczniczym prowadzącym do rekonwalescencji chorych niepełnosprawnych, jest formą terapii, która dzięki różnorodności metod i materiałów terapeutycznych pozwala choremu nauczyć się jak największej samodzielności, niezależności i aktywności.

Zajęcia ergoterapeutyczne powinny być przeprowadzane przy współpracy całego zespołu pracującego z podopiecznym, uwzględniając jego psychiczny jak i fizyczny stan. Uwzględniając potrzeby indywidualne podopiecznych dotkniętych chorobą i biorąc pod uwagę obraz choroby czy też niepełnosprawności dobiera się odpowiednie środki leczenia ergoterapeutycznego.

Celem ergoterapii jest leczenie chorych niepełnosprawnych ludzi, aby spełnić ich potrzeby zawodowe, socjalne tak aby znowu mogli brać aktywny udział w życiu pełnym tego słowa znaczeniu. Terapia ta polega także na zachęcaniu do brania czynnego udziału w życiu osobistym czy też społecznym oraz w pokazaniu, że chory sam jest w stanie poradzić sobie z codziennością i potrafi przeciwstawić się codziennym trudnością.

Ergoterapia daje poczucie niezależności i wartości dla podopiecznego pozwala spojrzeć optymistyczniej na świat. Niepełnosprawny przestaje obawiać się wyjścia z domu, spotkania z przyjaciółmi, uprawiania hobby. Dzięki temu nie czuje się pozostawiony sam ze swoimi problemami.

Osoba prowadząca ergoterapię ma za zadanie nie tylko leczyć ale także wspierać podopiecznego w jego codziennym życiu. Ma także za zadanie zaopatrzyć chorego we wszystkie niezbędne pomoce i udzielić rad, które będą użyteczne w życiu podopiecznego. Takimi radami są, np.: jak przystosować mieszkanie aby było dopasowane do potrzeb chorego, jak zaaklimatyzować się w nowym środowisku domu pomocy społecznej, itp. Zaopatrzenie w pomoce polega na indywidualnym dobraniu urządzeń pomocnych, np. przy ubieraniu i rozbieraniu się czy też utrzymywaniu higieny osobistej. Te wszystkie z pozoru błahe i proste działania pomagają dostrzec podopiecznemu, że jest w stanie zmierzyć się z tym co jeszcze do niedawna wydawała się mu niemożliwe. Ergoterapia to także poprawa fizycznego stanu pacjenta, i w tej dziedzinie opiekunowie mają przebogatą gamę ćwiczeń usprawniających. Ćwiczenia te mogą być prowadzone z zastosowaniem zasady tak aby nie tylko poprawiały stan chorego, ale także sprawiały mu dużo przyjemności. Ergoterapia oprócz ćwiczeń ruchowych, nauki czynności dnia codziennego ma także do zaoferowania warsztaty w których można wykonywać prace plastyczne i techniczne jednocześnie ćwicząc motorykę i rozwijając zdolności manualne, koordynację ruchową i kreatywność.

Leczenie ergoterapeutyczne pomaga w przywróceniu czy choćby poprawie cielesnej, duchowej i socjalnej samodzielności w powrocie do życia zawodowego. Leczenie poprzez ergoterapię jest nastawione na poprawę mobilności i koordynacji ruchowej podopiecznego. Chory powinien nauczyć się żyć z chorobą i umieć pogodzić się ze swoją odmienną sytuacja życiową.



Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jakie znasz cele ergoterapii? 2. W jaki sposób ergoterapia aktywizuje pacjenta? 3. W jaki sposób ergoterapia rozwija i poprawia samodzielność pacjenta? 4. Dlaczego dobrze prowadzona ergoterapia poprawia samoocenę pacjenta? 4.9.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Spośród znanych codziennych zajęć wskaż te, które należą do ergoterapii. Sposób wykonania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zdefiniować pojęcie ergoterapii, 2) określić cele ergoterapii, 3) scharakteryzować rozwój i właściwości psychomotoryczne człowieka, 4) wskazać codzienne zajęcia należące do ergoterapii, 5) zaprezentować wyniki pracy.

Wyposażenie stanowiska pracy: − papier, − brystol, − pisaki. Ćwiczenie 2

Zaplanuj czynności ergoterapeutyczne dla nowoprzyjętego mieszkańca DPS. Sposób wykonania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) określić procedury DPS, 2) zapoznać się z możliwościami fizycznymi nowego mieszkańca, 3) zaplanować jego wybrane czynności, 4) zaprezentować wyniki pracy.

Wyposażenie stanowiska pracy: − arkusz wywiadu środowiskowego, − karta medyczna mieszkańca, − papier A4, − pisaki.


4.9.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) określić czym zajmuje się ergoterapia? 2) określić cel ergoterapii? 3) określić co zyskujemy dzięki ergoterapii? 4) określić dla kogo prowadzona jest ergoterapia?


5. SPRAWDZIAN OSIĄGNIĘĆ INSTRUKCJA DLA UCZNIA 1. Przeczytaj uważnie instrukcję. 2. Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi. 3. Zapoznaj się z zestawem zadań testowych. 4. Test zawiera 20 zadań. Do każdego zadania dołączone są 4 możliwości odpowiedzi.

Tylko jedna jest prawidłowa. 5. Udzielaj odpowiedzi na załączonej karcie odpowiedzi, stawiając w odpowiedniej rubryce

znak X. W przypadku pomyłki należy błędną odpowiedź zaznaczyć kółkiem, a następnie ponownie zakreślić odpowiedź prawidłową.

6. Pracuj samodzielnie, bo tylko wtedy będziesz miał satysfakcję z wykonanego zadania. 7. Jeśli udzielenie odpowiedzi będzie Ci sprawiało trudność, wtedy odłóż jego rozwiązanie

na później i wróć do niego, gdy zostanie Ci wolny czas. 8. Na rozwiązanie testu masz 45 minut.

Powodzenia! ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH 1. Terapia zajęciowa jest formą

a) zabawy. b) odpoczynku. c) pracy zarobkowej. d) rehabilitacji.

2. Elementem terapii zajęciowej jest proces zwany

a) socjalizacją. b) resocjalizacją. c) rehabilitacją. d) kompensacją.

3. Arteterapia to jedna z form a) muzykoterapii. b) biblioterapii. c) terapii zajęciowej. d) terapii manualnej.

4. Estetoterapia to kontakt

a) z pięknym otoczeniem. b) z drugim człowiekiem. c) z grupą rówieśniczą. d) z muzyką.

5. Forma pracy indywidualnej występuje

a) w procesie kształcenia. b) w procesie organizacji. c) w zajęciach domowych. d) w żadnej z wymienionych procesów.


6. Czytanie poezji, legend nazywamy a) biblioterapią. b) choreoterapią. c) arteterapią. d) chromoterapią.

7. Choreoterapia nazywamy

a) ćwiczenia rzeźbiarskie. b) ćwiczenia muzyczno-ruchowe. c) malowanie na szkle. d) czytanie książek.

8. Identyfikacja i katharsis to etapy

a) teatroterapii. b) choreoterapii. c) biblioterapii. d) muzykoterapii.

9. Kinezyterapia to leczenie

a) światłem. b) pięknym otoczeniem. c) ruchem. d) nie wiem.

10. W skład choreoterapii wchodzą takie czynności jak

a) granie. b) malowanie. c) czytanie bajek. d) wyszywanie.

11. W pedagogice specjalnej stosujemy muzykoterapię w formie

a) pasywnej. b) głośnej. c) aktywnej. d) cichej.

12. Taniec jest wykorzystywany w

a) bajkoterapii. b) chromoterapii. c) muzykoterapii. d) choreoterapii.

13. W schorzeniach psychogennych stosujemy

a) muzykoterapię cichą. b) nie stosujemy muzyki. c) muzykoterapię aktywną. d) muzykoterapię receptywną.


14. Choreoterapia ma za zadanie a) poprawiać komunikację i kontakty społeczne. b) rozwijać mowę czynną. c) poprawiać nastrój. d) prowadzić zabawę.

15. Technika collage stosowana jest w

a) muzykoterapii. b) ergoterapii. c) arteterapii. d) biblioterapii.

16. Trening autogenny Shultza jest techniką w metodzie

a) choreoterapii. b) bibliotearapii. c) ergoterapii. d) muzykoterapii.

17. Formą zajęć biblioterapeutycznych jest

a) malowanie i rysowanie ilustracji. b) rzeźbienie. c) sklejanie. d) haftowanie.

18. Wyjście do muzeum i obcowanie ze sztuką to przykład

a) chromoterapii. b) estetoterapii. c) kinezyterapii. d) muzykoterapii.

19. Terapia, która pomaga pokonywać problemy i podaje wzorce zachowań to

a) bajkoterapia. b) choreoterapia. c) teatroterapia. d) muzykoterapia.

20. Ćwiczenia relaksacyjne powodują

a) wyciszenie. b) pobudzenie. c) poznanie własnego ciała. d) zasmucenie.


KARTA ODPOWIEDZI Imię i nazwisko............................................................................... Stosowanie terapii zajęciowej w procesie aktywizacji podopiecznego Zakreśl poprawną odpowiedź.

Nr zadania Odpowiedź Punkty

1 a b c d 2 a b c d 3 a b c d 4 a b c d 5 a b c d 6 a b c d 7 a b c d 8 a b c d 9 a b c d 10 a b c d 11 a b c d 12 a b c d 13 a b c d 14 a b c d 15 a b c d 16 a b c d 17 a b c d 18 a b c d 19 a b c d 20 a b c d

Razem:


6. LITERATURA 1. Bielańska A.: Teatr który leczy. Wydawnictwo UJ, Kraków 2003 2. Borecka I.: Biblioterapia w szkole podstawowej i gimnazjum, Wałbrzych 2002 3. Borecka I., Wontorowska – Roter S.: Biblioterapia w edukacji dziecka

niepełnosprawnego intelektualnie, Wałbrzych 2003 4. Buchalter S.: Terapia sztuką. Zysk i s-ka, Poznań 2006 5. Dega W., Malinowska K.: Rehabilitacja medyczna, Warszawa 1993 6. Encyklopedia gier. Muza 2001 7. Garlin CH.D., Seabury B. A.: Działania interpersonalne w pracy socjalnej, Warszawa

1996 8. Hale G.: Poradnik dla niepełnosprawnych. Muza S. A. 1996 9. Hulek A.: Świat ludziom niepełnosprawnym, Warszawa 1992 10. Ippoldt L.: Biblioterapia w związkach z innymi naukami, [w:] Biblioterapeuta, 2000 nr

4 (12) 11. Karolak W.: Rysunek w arteterapii. Łódź 2005 12. Kawczyńska-Butrym Z.: Niepełnosprawność – specyfika pomocy społecznej. BPS,

1998 13. Kierył E.: Elementy terapii i profilaktyki muzycznej, Warszawa 2004 14. Konieczna E. J.: Arteterapia w teorii i praktyce. Impuls, Kraków 2003 15. Kowalik S.: Psychospołeczne podstawy rehabilitacji osób niepełnosprawnych.

Warszawa 1996. 16. Kozaczuk L.: Terapia zajęciowa w domach pomocy społecznej, Warszawa 1995 17. Kraski J.: Promocja zdrowia. Sanmedia, Warszawa 1994 18. Lorenc A.: Założenia i cele terapii zajęciowej, Postępy Rehabilitacji, Tom X, Zeszyt 1

1996 19. Majewski T.: Rehabilitacja zawodowa osób niepełnosprawnych, Warszawa 1995 20. Milanowska K (red): Techniki pracy w terapii zajęciowej, Warszawa 1982 21. Piszczek M.: Terapia zajęciowa – terapia przez sztukę, Warszawa 1997 22. Problemy Rehabilitacji Społecznej i Zawodowej (kwartalnik). 23. Szulc W.: Sztuka i terapia. Copyright by Wita, Warszawa 1993 24. Tematy – czasopismo dla pracowników terapeutów, personelu opiekuńczego 25. Tomasik E.: Biblioterapia jako metoda pedagogiki specjalnej, „Szkoła Specjalna” 1991,

nr 2/3, s. 128–133 26. Tomasik E.: Czytelnictwo i biblioterapia w pedagogice specjalnej, Warszawa 1994 27. Trześniewski R: Zabawy i gry ruchowe, Warszawa 1995 28. Wierzchowska-Konera B.: Pedagogika jako nauka, [w:] Ciechaniewicz W. (red):,

Pedagogika, Warszawa 2000

14. Stosowanie terapii zajęciowej w procesie aktywizacji podopiecznego

Career

Transcript of 14. Stosowanie terapii zajęciowej w procesie aktywizacji podopiecznego