1

2

ISBN: 2-7481-8834-9

urania1953@yahoo.gr

12 ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΩΝ ΜΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟ 2012 ΧΙ

Μπορώ να πω ότι έχασα την αίσθηση του χρόνου και του χώρου, ήταν σαν να βρισκόµουν µέσα σε µια παχιά οµίχλη. Μια ευχάριστη αίσθηση ανέβαινε από τα πόδια µου προς την κορφή του κεφαλιού µου…έπειτα δεν είχα σώµα, ήµουν µόνο µια ιδέα! Ήταν πριν από χρόνια…στην Ανταρκτική, έκανε ζέστη! Εξωγήινοι κατευθύνονταν προς τη γη. Είχαν διασχίσει µε τα διαστηµικά τους οχήµατα τεράστιες αποστάσεις που µπορούσαν να µετρηθούν µόνο σε εκατοντάδες εκατοντάδων έτη φωτός. Η όψη τους ήταν ανθρώπινη από τα πόδια µέχρι το στήθος, µα το κεφάλι τους ήταν κωνικό και είχαν µεγάλα αυτιά. Στα χέρια τους είχαν κάτι σαν µεµβράνες ανάµεσα στα δάχτυλα. Είχαν ύψος τουλάχιστον δυο µέτρα και ήταν πάνω από πέντε εκατοµµύρια σε αριθµό. Για πολύ καιρό ο ουρανός ήταν σκοτεινός, µε ασηµένιες αντανακλάσεις που δηµιουργούσε το µέταλλο από το οποίο ήταν κατασκευασµένα τα εξωγήινα οχήµατα µε τα φώτα τους που αναβόσβηναν. Ενώ τα οχήµατα ήταν σταµατηµένα στον αέρα, αυτά τα πλάσµατα άνοιξαν τις πόρτες, βγήκαν έξω και µε τη βοήθεια µηχανών που είχαν στην πλάτη κατέβηκαν πετώντας χωρίς κανένα πρόβληµα. Μου θύµισαν τα πουλιά που περιφέρονται πάνω από το έδαφος σε αναζήτηση θηράµατος. Αν και η γλώσσα που µιλούσαν µου ήταν άγνωστη, καταλάβαινα τι έλεγαν. Ένιωθαν φόβο. Μιλούσαν για τον πλανήτη τους, που, όπως έλεγαν, δεν υπήρχε

3

πια, εξαιτίας µιας απίστευτα δυνατής έκρηξης που τον είχε κάνει χίλια κοµµάτια, ακριβώς µετά την αναχώρησή τους. Ήδη γνώριζαν τον µεγάλο κίνδυνο που θα διέτρεχαν αν έµεναν… Μια µέρα τους είδα να αδειάζουν όλο το περιεχόµενο των διαπλανητικών τους οχηµάτων. Λίγο αργότερα αυτοί οι ιπτάµενοι δίσκοι άρχισαν να ανεβαίνουν προς τον ουρανό και µετά από µερικά δευτερόλεπτα χάθηκαν εντελώς στην απεραντοσύνη του διαστήµατος. Κατάλαβα ότι αυτά τα πλάσµατα ήλπιζαν ότι µια µέρα τα διαστηµόπλοια θα επέστρεφαν και σίγουρα θα τους έφερναν βοήθεια στη γη όπου είχαν προσγειωθεί και που δεν υποσχόταν τίποτα καλό για τη φυλή τους. Ήλπιζαν ότι κάποιος από εκείνους που είχε πάει προς διαφορετική κατεύθυνση απ’ αυτή που είχαν επιλέξει οι ίδιοι θα άκουγε το σήµα S .O.S, το κάλεσµα σε βοήθεια που ταξίδευε µε ταχύτητα 300.000 χιλιοµέτρων το δευτερόλεπτο. Πέρασαν πολλά πολλά χρονιά… Είχαν επίσης υπολογίσει µε ακρίβεια το αστρονοµικό έτος, δηλαδή την περιστροφή της γης γύρω από τον ήλιο. Επίσης µε τη βοήθεια πολύπλοκων συσκευών υπολόγισαν το σεληνιακό έτος και τις κινήσεις της Αφροδίτης. Υπολόγισαν το χρόνο που θα επιζούσαν µε όσα είχαν καταφέρει να αποθηκεύσουν στις αποθήκες τους. Στη συνέχεια δηµιούργησαν ένα άλλο σύστηµα µέτρησης του γήινου χρόνου, ενώ συγχρόνως επέτρεψαν στους σοφούς να διατηρήσουν το δικό τους σύστηµα µέτρησης του χρόνου γιατί ήταν σίγουροι ότι κάποια µέρα θα το χρειάζονταν! Πέρασαν αιώνες και αιώνες…Έµαθαν να ζουν σ’ αυτή την περιοχή της γης, απέκτησαν παιδιά που τα τελευταία χρόνια δεν είχαν πλέον µεµβράνες ανάµεσα στα δάχτυλα και το κεφάλι τους ήταν λίγο πιο στρογγυλό. Κατασκεύασαν µεγάλες πυραµίδες όπου έβαλαν όλο το υλικό που είχαν φέρει από τον πλανήτη τους. Κατασκεύασαν γιγαντιαία αγάλµατα από νεφρίτη και µέσα σ’ αυτά τα αγάλµατα τοποθέτησαν συσκευές που έµοιαζαν µε τους σηµερινούς υπολογιστές. Αναζητούσαν µέταλλα γιατί είχαν µεγάλη ανάγκη από νικέλιο και τιτάνιο. Οι πιο σοφοί απ’ αυτούς είχαν εκπαιδευτεί να συντηρούν το συγκεκριµένο υλικό, αλλά και να διατηρούν και να διαδίδουν τις αρχαίες παραδόσεις των εξωγήινων προγόνων τους.

4

Κάποια εποχή οι κλιµατικές αλλαγές τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν αυτή την περιοχή και τα καλυµµένα µε πάγο βουνά της. Σκορπίστηκαν σε διάφορες γωνιές της γης, εγκαταλείποντας τα τεράστια αγάλµατά τους και αφήνοντας όλες τις αποθήκες αδειανές. Κάποια στιγµή, πολλοί απ’ αυτούς έφτασαν σ’ ένα ψηλό οροπέδιο όπου ζούσε ήδη µια φυλή ανθρώπων µε πολύ σκούρο δέρµα, σχεδόν µπλε. Όταν οι απόγονοι των εξωγήινων µπήκαν στην πόλη, είδαν παντού ξύλινα είδωλα που απεικόνιζαν ζώα που τους ήταν άγνωστα ακόµα! Οι κάτοικοι της περιοχής δεν ήταν πολύ έξυπνοι και οι νεοαφιχθέντες γρήγορα έγιναν οι αφέντες τους σε όλους τους τοµείς. Τους έµαθαν να γράφουν και να φτιάχνουν σκαλιστά αντίγραφα των προγόνων τους, των εξωγήινων. Τους έµαθαν να φτιάχνουν δρόµους, να χτίζουν ψηλούς ναούς που έµοιαζαν µε στρογγυλούς πύργους χωρίς είσοδο στα πλάγια, µόνο στην κορυφή. Μπορούσαν να φτάσουν εκεί µε τους ιπτάµενους δίσκους τους. Μα το πιο σηµαντικό ήταν ότι έχτισαν µια υπόγεια πόλη την οποία εξόπλισαν µε τις πιο πολύπλοκες συσκευές προκειµένου µια µέρα να καταφέρουν να επιστρέψουν στον πλανήτη των προγόνων τους. Επίσης ασχολήθηκαν µε επιστηµονικές έρευνες διότι ήταν πολύ ευάλωτοι στις µεταδοτικές ασθένειες των κατοίκων και στα µικρόβια του περιβάλλοντος. Κατασκεύασαν ένα µεγάλο αεροδρόµιο, πάντα µε τη βεβαιότητα ότι µπορούσαν να επικοινωνούν µε τους εξωγήινους. Πέρασαν αιώνες και πλέον οι απόγονοί τους είχαν προσαρµοστεί στο κλίµα και δεν αρρώσταιναν σχεδόν ποτέ. Από την ένωση δύο ανθρώπων µε διαφορετικό αίµα, ενός ντόπιου και ενός απογόνου των εξωγήινων γεννιόνταν φυσιολογικά παιδιά. Όλοι ζούσαν από τη γεωργία και το κρέας των ζώων που µπορούσαν να επιζήσουν σε τόσο µεγάλο υψόµετρο. Ωστόσο ορισµένους απ’ αυτούς τους είχε κυριεύσει έντονη επιθυµία να επιστρέψουν στον µακρινό πλανήτη των προγόνων τους και έτσι έφυγαν σε αναζήτηση του ιδανικού µέρους για να λάβουν την απάντηση στο σήµα κινδύνου που είχαν στείλει οι πρόγονοί τους, γιατί πίστευαν ότι είχε φτάσει ο καιρός. Πήγαν και εγκαταστάθηκαν στην καρδιά της τροπικής

5

ζούγκλας της κεντρικής Αµερικής, σε µια από τις πιο αφιλόξενες περιοχές ολόκληρης της αµερικανικής ηπείρου… Ήταν π.Χ. όταν αποφάσισαν να εγκατασταθούν στην καρδιά της ζούγκλας, πολύ κοντά σε ηφαίστεια εν ηρεµία που τους έδωσαν τη δυνατότητα να χρησιµοποιήσουν ορισµένα ορυκτά µε τα οποία έφτιαξαν τους ιπτάµενους δίσκους τους. Κατασκεύασαν υδραγωγεία, καταπληκτικούς ναούς και πολύ ψηλές πυραµίδες. Εξακολουθούσα να είµαι µια ιδέα και το ταξίδι µου συνεχιζόταν… Μπήκα σε µια σπηλιά που δεν φαινόταν απ’ έξω και ένα πολύ στενό και επικίνδυνο πέρασµα µε οδήγησε στην καρδιά µιας πυραµίδας. Βρέθηκα µπροστά σε µια πόρτα όπου στο επάνω µέρος ήταν σχεδιασµένη µια µεγάλη σελήνη. Μπήκα µέσα. Στο κέντρο υπήρχε µια µεγάλη πηγή πολύ δυνατού φωτός που µε τύφλωσε για µερικά δευτερόλεπτα. Ήµουν κι εγώ ενέργεια και εκείνη τη στιγµή ένιωσα ότι το φως µε απορροφούσε ολόκληρη χωρίς να µπορώ να αντισταθώ στην έλξη του. Είχα επίσης την εντύπωση ότι περνούσα από ακτίνες Χ. Για καλή µου τύχη πρόλαβα την τελευταία στιγµή να κρυφτώ πίσω από ένα µεγάλο σωρό µε πέτρες. Είχα ξεφύγει από τη µαγνητική έλξη. Κοιτούσα γύρω µου, υπήρχαν πολύ µεγάλοι γεωγραφικοί χάρτες όπου φαίνονταν όλα τα µέρη της γης. Επίσης υπήρχαν µικρά αγάλµατα όλων των φυλών του πλανήτη. Σε µικρές τρύπες στον τοίχο υπήρχαν αρχαία έγγραφα µπερδεµένα µε πολλά άλλα αντικείµενα που δεν γνώριζα τη χρήση τους. Πάνω σε αστραφτερές πέτρες ήταν τοποθετηµένα κοµµάτια µέταλλο σε διάφορα µεγέθη και χρώµατα που σχηµάτιζαν παράξενα σχέδια. Υπήρχαν επίσης µαύρες πέτρες που οι απόγονοι των εξωγήινων είχαν πάρει µαζί τους. Αυτές οι πέτρες είχαν στο εσωτερικό τους κάτι που θύµιζε συσσωρευτή ηλεκτρικής ενέργειας και σίγουρα τις χρησιµοποιούσαν για τις µηχανές τους. Στους τοίχους ήταν ζωγραφισµένα πολλά σύµβολα που παρέπεµπαν στο παρελθόν των προγόνων τους στον πλανήτη τους. Προχώρησα λιγάκι και είδα πέντε άντρες να στέκονται µπροστά από µια οθόνη και να διαβάζουν αριθµούς κάτω από το ωροσκόπιο της γης. Ήταν κάτι που τους ενδιέφερε πολύ,

6

προφανώς περίµεναν µια απάντηση από τον «υπολογιστή» που είχαν µπροστά τους. Η απάντηση έφτασε και µπόρεσα να διαβάσω «2012». Μετά από µερικά λεπτά ένα πλάσµα εµφανίστηκε στην οθόνη, σίγουρα από άλλο πλανήτη, και τους µίλησε σε µια γλώσσα που καταλάβαινα. Έπειτα το ωροσκόπιο της γης εξαφανίστηκε. Μα κάτι πρέπει να µε φόβισε γιατί βρισκόµουν αλλού και το ταξίδι µου συνεχιζόταν. Μια άλλη οµάδα της οποίας οι πρόγονοι είχαν φύγει από την Ανταρκτική, είχε κατακτήσει µια περιοχή µε ψηλά βουνά και βαθιές κοιλάδες που σήµερα ονοµάζεται Νότια Αµερική. Ήταν ψηλού αναστήµατος και πολύ όµορφοι. Το δέρµα τους ήταν σχεδόν µπλε, ήταν οι βασιλιάδες της Ατλαντίδας, γύρω στις 1.000.000 ψυχές. Στη χώρα τους δεν υπήρχαν ούτε φυλακές ούτε θανατώσεις και την τάξη επέβαλε ο πατέρας της οικογένειας. Γνώριζαν τις παραδόσεις των προγόνων τους των εξωγήινων. Συνέχιζαν να µελετούν τις ενέργειες και γνώριζαν πολύ περισσότερα απ’ όσα γνωρίζουµε σήµερα. Γνώριζαν τα αεροπλάνα, τα αποπνικτικά αέρια, τις βόµβες και πολλές άλλες δυνάµεις άγνωστες για εµάς σήµερα. Ο πολιτισµός τους χαρακτηριζόταν από υψηλό βαθµό ευφυΐας και οι µυστικές τους µέθοδοι γνωστοποιούνταν συνήθως προφορικά. Ήξεραν να φτιάχνουν χρυσό, τον οποίο χρησιµοποιούσαν στην οδοντιατρική και φυσικά στην κατασκευή κοσµηµάτων. Κυκλοφορούσαν µε ιπτάµενους δίσκους που έφταναν σε µεγάλη ταχύτητα. Από την οµάδα που είχε εγκατασταθεί στην περιοχή µε τα ψηλά βουνά, ορισµένοι είχαν προτιµήσει να ζήσουν σε χαµηλότερο υψόµετρο, στις ακτές του Ατλαντικού ωκεανού. Έτσι επέλεξαν µια λιγότερο αχανή περιοχή και το δέρµα τους σιγά σιγά έχασε το σκούρο χρώµα του. Οι Ατλαντίδες που ζούσαν σε χαµηλότερο υψόµετρο µε το πέρασµα των αιώνων έφτασαν στο χαµηλότερο πνευµατικό επίπεδο διότι είχαν ξεχάσει να κάνουν σωστή χρήση των γνώσεών και των δεξιοτήτων τους στον τεχνολογικό τοµέα που είχαν κληρονοµήσει από τους προγόνους τους, κυρίως στον τοµέα της κατασκευής εκρηκτικών, τα οποία τελικά έγιναν η αιτία να καταστραφούν και να εξαφανιστούν!

7

Από ένα φοβερό παλιρροϊκό κύµα, δηµιουργήθηκαν µανιασµένα κύµατα στον Ατλαντικό ωκεανό που σκέπασαν τις χώρες τους, όπου δεν υπήρχε ούτε µια ζωντανή ψυχή, είχαν πεθάνει όλοι πριν από πολύ καιρό. Τα µόνα που είχαν αποµείνει ήταν τα ερείπια ενός πολιτισµού, οι πρόγονοι του οποίου ήταν ένας εξωγήινος λαός µε πολύ υψηλό δείκτη ευφυΐας. Οι άλλοι, οι βασιλείς της Ατλαντίδας εγκατέλειψαν τη χώρα τους, αφού έζησαν εκεί εκατοντάδες αιώνες, διέσχισαν τον Ατλαντικό και έφτασαν σε µια χώρα που αργότερα ονοµάστηκε Αίγυπτος. Εκεί όπου η συνείδηση των λαών που ζούσαν σ’ αυτή είχε αρχίσει να απελευθερώνεται από τα κακά ένστικτα του πρωτόγονου ανθρώπου. Έτσι στην Αίγυπτο έχτισαν πυραµίδες, δίδαξαν στους Αιγυπτίους όλα τα µυστικά της αστρονοµίας και της αστρολογίας. Τους έδειξαν πώς να κάνουν εγχειρήσεις στο θώρακα ή στο κρανίο που συνέβαλαν αποτελεσµατικά στη θεραπεία του ασθενή. Τους έµαθαν όλα τα µυστικά της µεταλλουργίας και κυρίως πώς να κατασκευάζουν πυραµίδες ή άλλα κτίρια χρησιµοποιώντας την τεχνική του µετεωρισµού για να µεταφέρουν µεγάλους ογκόλιθους ή κάποιο άλλο υλικό µειώνοντας το βάρος του και καθιστώντας το ελαφρύτερο και ευκολότερο να δουλευτεί και να επεξεργαστεί. Μπήκα στη βασιλική αίθουσα της Πυραµίδας, κοίταξαν την οροφή που έφτιαχναν οι Αιγύπτιοι χρησιµοποιώντας κόκκινο γρανίτη υπό τις διαταγές και τις υποδείξεις των βασιλέων της Ατλαντίδος. Θαύµασα πόσο επιδέξια τοποθετούσαν τους τεράστιους ογκόλιθους, τον ένα δίπλα στον άλλο, σαν να ήταν κύβοι που χρησιµοποιούσαν για να παίζουν τα παιδιά. Ένα αόρατο χέρι τους µετέφερε και τους τοποθετούσε. Ήταν απίστευτα κι όµως αληθινά τα όσα συνέβαιναν µπροστά στα έκπληκτα από τα τόσα θαύµατα µάτια µου! Τους έµαθαν πώς να φτιάχνουν ηλεκτρική ενέργεια και τους έδειξαν πώς να τη χρησιµοποιούν στην καθηµερινή τους ζωή. Επίσης τους έδειξαν πως φτιάχνεται αυτό που σήµερα αποκαλούµε «ακτίνα λέιζερ», που ήταν γνωστή σ’ αυτό το λαό ως η έβδοµη ακτίνα. Η Αίγυπτος που δεν ήταν παρά έρηµος, µετά από κάποια χρόνια συνεργασίας ανάµεσα στους δυο λαούς έγινε µια χώρα µε

8

εκπληκτικό πολιτισµό, η ανάµνηση του οποίου µένει ανεξίτηλη στη µνήµη των ανθρώπων. Ένιωθα ότι το ταξίδι µου στο χώρο και το χρόνο έφτανε στο τέλος του. Επέστρεψα στη γη αφήνοντας πίσω µου τα µυστικά των Μάγια, της Ατλαντίδας. Προτού βγω εντελώς απ’ αυτή τη µαγευτική κατάσταση, είδα δυο αγγέλους να έρχονται προς το µέρος µου κρατώντας ένα ανοιχτό βιβλίο στα χέρια τους όπου µπορούσα να διαβάσω τα εξής: Ο άνθρωπος είναι το αποτέλεσµα µιας µακροχρόνιας εξέλιξης και µεταλλαγής που απαιτήθηκαν ώστε η συνείδησή του να φτάσει σε ένα επίπεδο όπου µόνο το θείο φως θα φωτίσει το δρόµο του και τότε η ανθρωπότητα θα µπορεί να γευτεί την πραγµατική ευτυχία! Όταν συνήλθα απ’ αυτή την κατάσταση, είχα στην καρδιά µου µεγάλη ευρωστία και η ψυχή µου πληµµύρισε µε τη θεία δύναµη που µου επέτρεψε να συνεχίσω την αποστολή µου, όπως µου είχαν δείξει τα δυο ουράνια πλάσµατα! Το ίδιο βράδυ συζητήσαµε για όσα είχαµε ζήσει στο ποτάµι. Η φίλη µου είχε ζήσει λίγο ως πολύ την ίδια εµπειρία µε εµένα, χωρίς ωστόσο να λάβει εντολή, θα έλεγα, να υπερβεί όλα τα όρια, να αψηφήσει όλες τις κακές γλώσσες µε τις οποίες εγώ έπρεπε να έρθω αντιµέτωπη προκειµένου να δώσω στους ανθρώπους να καταλάβουν ότι είχε έρθει η στιγµή να καταβάλουµε µεγάλη προσπάθεια για να ανοίξουµε την πόρτα που µας χώριζε από αυτό που λέγεται ευτυχία! Εκείνη ένιωθε κάπως απογοητευµένη επειδή δεν είχε επιλεγεί για να φέρει εις πέρας την αποστολή που ο Θεός είχε αναθέσει στους κοινούς θνητούς στους οποίους ανήκα. Λίγο αργότερα το Άσπρο Σύννεφο της είπε ότι αυτή ήταν η επιθυµία του Πατέρα και ότι εκείνη έπρεπε να συνεχίσει να ζει την κάθε µέρα σαν να ήταν η τελευταία, δηλαδή κάθε µέρα να κάνει µια καλή πράξη. «Αλλά όχι να υποχρεώσει τον τυφλό που στέκεται στο πεζοδρόµιο να διασχίσει το δρόµο µε τη βοήθειά σου αν δεν θέλει να περάσει απέναντι!» Οι µέρες περνούσαν δίνοντας µας την ευκαιρία να µάθουµε πολύ απλά πράγµατα που όµως ήταν ένας πολύτιµος θησαυρός για τις ψυχές των πολιτισµένων ανθρώπων που υποτίθεται ότι

9

ήµασταν! Αυτός ο λαός ήταν πολύ σοφός, ο τρόπος ζωής τους, η αγάπη και ο σεβασµός τους προς τη φύση, τα ζώα και τους ανθρώπους, ό,τι στην πραγµατικότητα τους είχαν δανείσει οι θεοί για µερικά χρόνια, ήξεραν να το προστατεύουν και όχι όπως εµείς να το καταστρέφουν! Κλεισµένοι στα σπίτια µας, τους λυπόµαστε που δεν µπορούν να απολαύσουν τα οφέλη του µοντερνισµού. Ωστόσο θα ήταν πιο φρόνιµο να παραδεχτούµε ότι εκείνοι έπρεπε να νιώθουν οίκτο για εµάς που δεν είµαστε παρά µια µάζα από κρέας που µέρα µε τη µέρα σαπίζει, χωρίς ίχνος καλοσύνης, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι το αντίδοτο για όλα τα δεινά είναι στη διάθεση όλων µας, αρκεί µόνο να σηκώσουµε τα µάτια προς τον ουρανό που βρίσκεται µέσα µας! Όταν φύγαµε από το χωριό, µετά από ένα χιλιόµετρο, άκουσα στ’ αυτί µου τη φωνή της Ντοµίνγκο που είχε µείνει στο χωριό να µου λέει: - Θέλω, µπορώ… Εκείνη τη στιγµή ο Μιγκέλ µου έδωσε µια περγαµηνή που έγραφε: Γύρνα στην πατρίδα σου Ένας δράκος θα σου ανοίξει το στήθος στη µέση, Μ’ έναν οξύ πόνο Το θάρρος θα βγει Πράγµατα µεγάλα και χρήσιµα θα κάνεις Γύρνα στην πατρίδα σου και µην διστάζεις! Οι ψυχές των µεγάλων σαµάνων δούλων, των πιστών δούλων του Θεού είναι µαζί σου και θα σου δείξουν το δρόµο, γιατί αυτό είναι το θέληµα του Θεού Πατέρα! Στο αεροπλάνο που µας µετέφερε στην Αθήνα, όπου είχα αποφασίσει να ταξιδέψω, παρατηρούσα ένα αγοράκι που έκανε «πόλεµο» µε Ινδιάνους µινιατούρες. Η µητέρα του µιλούσε συνεχώς! Πως ζει χωρίς να παίρνει ανάσα, αναρωτιόµουν. Μας έλεγε ότι είχε πάει στο µεγάλο δάσος του Παλένκε όπου την καταδίωκε ένα φάντασµα. Κόντευα να κοιµηθώ όταν είπε: - Μπορεί να σας φαίνεται αστείο, αλλά εγώ πιστεύω στα φαντάσµατα!

10

Ζω στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια και είµαι παντρεµένη µε Έλληνα. Συνεχίζω την αποστολή µου. Ο Θεός µου έδωσε τη δύναµη να υποµένω τον σωµατικό πόνο διότι από τη στιγµή που επέστρεψα από το Μεξικό, αρρώστησα βαριά. Μα το φρόνηµα που είχα µέσα µου και ο όρκος που έδωσα στον Μέγα Σαµάνο ότι θα προστατεύω τη φύση και τα ζώα και θα βοηθάω τους ανθρώπους να γνωρίζουν τα έθιµα χωρών που απέχουν από το σύγχρονο πολιτισµό είναι βαθιά ριζωµένα µέσα µου και κανείς δεν µπορεί να τα ξεριζώσει! Έγινα µια γυναίκα σαµάνος που σαν από θαύµα ανέκτησε την υγεία της! Τώρα θέλω να σας δώσω κάποιες συµβουλές, διαβάστε τες, µα κυρίως ζήστε τες! Μ’ αυτό το βιβλιαράκι θέλω να τιµήσω τον σαµάνο δάσκαλο µου, το Άσπρο Σύννεφο, και να σας µεταφέρω το µήνυµά του!...