1

Οπτήρας….

…της Ελληνικής Δοκιμασίας 2009-2015 …

Του Κ.Π.Βλαχοδήμου

2

Στον πατέρα μου…..που με έμαθε να σκέπτομαι….

Στη μητέρα μου….που με έμαθε να βλέπω.

Κ.Π.Β.

3

Αγώνας…….

Ένας σοφός άνθρωπος που θεωρούσα μέντορα μου και επηρέασε τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο

μου είπε κάποτε όταν ήμουν πολύ νεότερος. “Όταν παίρνεται μια απόφαση για δράση αυτή

καθαυτή η απόφαση την στιγμή εκείνη δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή. Γίνεται έτσι από την επόμενη

στιγμή και μετά εάν αυτοί που την στήριξαν θα πολεμήσουν η όχι για να μείνει καλή”. Σίγουρα και

αυτός θα είχε πάρει το μήνυμα από τον δικό του μέντορα, μήνυμα που πρέπει να έρχεται από τα

βάθη των αιώνων καθώς οι ιστορίες των ανθρώπων επαναλαμβάνονται.

4

Περιεχόμενα Σελ.

Πρόλογος 7

Εισαγωγή 8

Έλληνας πάντα 10

Α. Από τον πολιτικό λήθαργο στο ξάφνιασμα 11

1.- Το Άτομο…ο πυρήνας 12

Το Οθωμανικό Δόγμα και το γένος των Ελλήνων 13

Ανάδελφοι 15

Η ψωροκώσταινα και η οικονομική μπότα των κατακτητών 18

Κοιτάζοντας την πραγματικότητα κατάματα 20

“Mea culpa”-Το δίλλημα της αυτοκριτικής 22

Οι Σύγχρονες Κασσάνδρες, ... μπορεί να έχουν δίκαιο 24

Η Νέμεσις μπαίνει στη σκηνή για τον πολίτη 26

2.- H Ελληνική Κοινωνία…σε υπαρξιακή στιγμή 28

Θλιβερές Διαπιστώσεις και Πικρές Αλήθειες 29

Η Οργή 32

Ο Φόβος 34

Το θάρρος των ολίγων 35

Υπάρχει πλέον ελπίδα; 36

3.- Ο Πνευματικός Κόσμος…η ψυχή της κοινωνίας 38

Η τηλεόραση κόβει την ανάσα 39

Το Θέατρο του παράλογου 40

Η αποτυχία του πνευματικού κόσμου της Ελλάδος 42

Η Ομφαλοσκόπηση του “Πνευματικού Κόσμου“ 43

5

Β. Από το ξάφνιασμα στη δράση 45

1.- Ψάχνοντας για το μέλλον…στη νεολαία 46

Και τώρα τι κάνουμε; 47

Οι Αιθεροβάμονες, η Αλλαγή και το Κουράγιο 49

... στην Έρημο 50

Ξυπνώντας τον Έλληνα ανάμεσα μας 50

Η πραγματικότητα μας αφήνει πίσω της 52

Άρνηση της πραγματικότητας 54

Ένας τρόπος δράσης για τον πολίτη 55

Οικογένεια, ο ξεχασμένος κρίκος 57

Ένα απλό βήμα ελπίδας 59

2.- Προς την έξοδο…αλλαγμένοι 62

Από πού ν αρχίσει κανείς; 63

Τα δύσκολα 64

Η πιο μεγάλη δυσκολία 66

Μπορούμε 67

Στη Νεολαία μας: Μην φοβάσαι 68

Η χαμένη γενιά; 69

Μια αλλιώτικη μετανάστευση 71

Επιμόρφωση για την ελπίδα 73

Δημόσιοι υπάλληλοι ~ Ένας σημαντικός ανθρώπινος πόρος 74

Φέρτα δω - Πραγματικό `Πόθεν Έσχες` και ασυλία 75

6

Γ. Τα πολιτικά 78

1.-Το Αναγεννώμενο κατεστημένο 79

Ελληνική Δημοκρατία - Φάσεις πολιτικής ανωμαλίας 80

Η Αόρατη Διχοτόμος 81

Η Ουτοπία της Αναθεώρησης του Συντάγματος 84

Για μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας 86

Εκκλησίες Ελέγχου του Κράτους 87

Το πραγματικό χάσμα της αξιολόγησης 89

Τραβώντας το γκρεμό ποιο πέρα 90

Χαμένη ευκαιρία; 91

2.- Σημάδια Ανανέωσης 93

Περιθώρια εξέλιξης 94

3.- Κοινωνική Συνείδηση Συμμέτοχής στα Πολιτικά 97

Αρμονία ατομικού και κοινωνικού συμφέροντος…. το στοίχημα 98

Ο κίνδυνος απέναντι στους εκβιασμού 99

Ελληνικό Κράτος και Ελληνισμός 101

Δ. Επίλογος 102

Ε. Ο συγγραφέας 103

7

Πρόλογος

Με τον Κωνσταντίνο Βλαχοδήμο (Ντίνο για του οικείους) συνδέομαι με στενή φιλία από την

δεκαετία του ’70. Γνωριστήκαμε στο Στρατηγείο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες τις ημέρες που

παραιτήθηκε από αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, μετά την αποτυχία του Κινήματος του

Ναυτικού και τις εν συνεχεία διώξεις συναδέλφων του. Λίγο αργότερα προσλήφθηκε ως

υψηλόβαθμο στέλεχος από μια σειρά από μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες, όπου έκανε μια δεύτερη

καριέρα εξ ίσου επιτυχή με την πρώτη. Η διττή αυτή στρατιωτική και επιχειρηματική του

εμπειρία προσδίδει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις απόψεις του για τα ελληνικά πράγματα · τα οποία

σημειωτέον ουδέποτε έπαψε να παρακολουθεί στενά και με ζωηρό ενδιαφέρον. Μάλιστα αφότου

συνταξιοδοτήθηκε αρθρογραφεί τακτικά, μεταξύ άλλων και στο Διπλωματικό Περισκόπιο.

Προϊόν άλλωστε αυτής της αρθρογραφικής του δραστηριότητας είναι εν πολλοίς και το ανά χείρας

βιβλίο. Το οποίο συνδυάζει την αυστηρή κριτική των ελληνικών δρωμένων - των τελευταίων,

ιδίως, ετών – με μια αισιόδοξη θεώρηση του ελληνικού μέλλοντος. Με τις ενίοτε σκληρές

επισημάνσεις του συγγραφέα για τη σημερινή κοινωνικο-πολιτική μας πραγματικότητα να

αποσκοπούν στην ενεργοποίηση των εθνικών ανορθωτικών ανακλαστικών.

Η τραγική ανεπάρκεια του κομματικού μας κατεστημένου, η διάχυτη διαφθορά, η οριστική έξοδος

από τη χώρα μεγάλου μέρους των πιο ταλαντούχων νέων μας, η στείρα πατριδοκαπηλία, ο

λαϊκισμός, η κακοποίηση της Παιδείας, ο αντιδραστικός ρόλος των συντεχνιών, και το

«οθωμανικό μας σύνδρομο» (με ιδιαίτερη αναφορά στην ψυχολογία του Καραγκιόζη) είναι

μερικοί μόνο από τους στόχους της κριτικής ματιάς του Βλαχοδήμου.

Από την άλλη, όμως, ο συγγραφέας αναδεικνύει, μεταξύ άλλων: την καθοριστική σημασία της

γλώσσας και των ηθών και εθίμων – σε αντιδιαστολή με τον χυδαίο ρατσισμό - ως εγγυητών της

ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού· τις πολιτιστικές αξίες που μας κληροδοτεί το ιστορικό

παρελθόν – οι οποίες όμως ανήκουν σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, και δεν δικαιούμεθα να τις

επικαλούμεθα, ειμή μόνο στο μέτρο που πράγματι τις εγκολπωνόμαστε και τις βιώνουμε, τον

καίριο ρόλο της οικογένειας στη διαμόρφωση της νέας γενιάς· και τους σημαντικότατους

φυσικούς πόρους της χώρας μας. Προκειμένου όμως το συσσωρευμένο αυτό πνευματικό, ηθικό,

και υλικό κεφάλαιο να αξιοποιηθεί δεόντως, ο Κ. Βλαχοδήμος θεωρεί αναγκαίο η διαχείριση των

κοινών να αναληφθεί από τους επαγγελματίες πολιτικούς αντί των εφθαρμένων επαγγελματιών

της πολιτικής.

Σας εύχομαι καλή ανάγνωση.

Γεώργιος Ε. Σέκερης

8

Εισαγωγή

Ανήκω στη γενιά των Ελλήνων που δοκιμάστηκε πολιτικά από κατάφορη κοινωνική αδικία. Στη

γενιά που μορφώθηκε με διεστραμμένη ιστορία και αργότερα συνειδητοποίησε μόνη της πόσο

διαφορετική ήταν η πραγματικότητα σε σχέση με τα διδασκόμενα. Βγήκαμε από ανάγκη έξω από

την Ελλάδα ακολουθώντας ένα πεπρωμένο με μεγάλους κινδύνους. Μερικοί τυχεροί επέζησαν σ

αυτή την περιπέτεια. Ποιος ξέρει πόσοι πολλά υποσχόμενοι άνθρωποι της γενιάς μας έχουν χαθεί

για πάντα.

Ζήσαμε τα πρώτα χρόνια στην πατρίδα σε περιόδους

δυστυχίας και εξαθλίωσης. Τον μεγάλο πόλεμο

παιδάκια, τον διχασμό με τις εφηβικές μας

ανησυχίες, τη χρυσή δεκαετία του 60 ως νεαροί

δικηγόροι, μηχανικοί, αξιωματικοί. Πολλοί

ξεκίνησαν φυλάγοντας κατσίκες σε βοσκότοπους,

για να έλθουν στον κοσμοπολίτικο όνειρο της

Αθήνας σε τρυφερή ηλικία, ν ανέβουν στον

θαυμαστό κόσμο της `υψηλής` κοινωνίας

μπαίνοντας σε κάποιο πανεπιστήμιο ή στρατιωτική

σχολή έφηβοι. Την περίοδο της δικτατορίας

γνωρίσαμε, μερικοί από μας, ακόμη και την πολιτική εξορία και το άγνωστο της ξενιτιάς.

Ανεξάρτητα με το τι έκανε ο καθένας μας για να επιβιώσει, ακολουθώντας τα αχνάρια από

χιλιάδες Ελληνόπουλα πριν από μας, μείναμε με τον καημό του χωρισμού από τις ρίζες μας σε μια

κρίσιμη ηλικία και μιας πατρίδας που τόσο αγαπάμε. Όσοι ξαναγυρίσαμε στην πατρίδα αμέσως

μετά απογοητευθήκαμε με τα όσα συνέβαιναν και καταλήξαμε απόδημοι σε φιλόξενες χώρες αλλά

με τον πόνο για τα δεινά της πατρίδας και της κοινωνίας που μας έθρεψε και το δυσβάστακτο

βάρος της εθνικής μας ταυτότητας που ποτέ δεν απαρνηθήκαμε. Γι’ αυτό συχνά με μεγάλη θλίψη

αλλά και αίσθημα ενοχής βλέπουμε τα αποτελέσματα της μεταπολίτευσης στην συμβάλλαμε.

Έτσι σε προχωρημένη ηλικία τώρα, σπρωγμένοι από τις πολιτικές εξελίξεις της νιότης, έξω απ`

αυτήν την πατρίδα παρακολουθούμε με πόνο τον δραματικό κατήφορο της κοινωνίας. Βλέπουμε

την αποδιάρθρωση και εκμηδενισμό των θεσμών και αξιών σε πολλά από τα χαρακτηριστικά που

την κρατούσαν ζωντανή και δυναμική. Από την μεταπολίτευση και μετά κάθε επίσκεψη στη χώρα

πρόσθετε στη μνήμη νέα στοιχεία σήψης..

Σκοπός αυτού του δοκιμίου δεν είναι να ανατρέξει στο παρελθόν αναζητώντας ευθύνες. Δεν είναι

σκόπιμο να προσθέσει κανείς περισσότερη σύγχυση στις χιλιάδες τοποθετήσεις από τα μέσα

ενημέρωσης. Από τις οποίες μόνο μία μικρή μειονότητα, είναι αξιόλογη. Οι υπόλοιπες είναι

αξιοθρήνητες και ένοχο μέρος του προβλήματος.

Χαρακτηριστικό της ασύλληπτης πραγματικότητας είναι ότι η εικόνα της και κατά συνέπεια αυτό

που εμείς συλλαμβάνουμε εξαρτάται από την οπτική γωνία που το παρατηρούμε. Έτσι ο κάθε

9

παρατηρητής έχει διαφορετική αντίληψη για αυτήν. Απλοί πολίτες πιθανόν να έχουν τις οπτικές

τους γωνίες πολύ περιορισμένες και η εικόνα της πραγματικότητας που βλέπουν σχεδόν να

ταυτίζεται. Υπάρχουν όμως και ποικίλες εξαιρέσεις όπως άτομα που αποτελούν την εθνική

ηγεσία, όντας στελέχη του πνευματικού, πολιτικού και επιχειρηματικού κόσμου η και της

πληροφόρησης. Όλοι αυτοί παρατηρούν την πραγματικότητα από ευρύτερες γωνίες και από

μικρότερη απόσταση έτσι η εικόνα που παρατηρούν διαφέρει από αυτήν του απλού πολίτη. Τέλος

υπάρχουν και άτομα που λόγω της ασυνήθιστής διαδρομής στην διάρκεια της ζωής έχουν βρεθεί

σε θέση να βλέπουν την πραγματικότητα από άλλη γωνία και συνήθως από μεγαλύτερη απόσταση.

Όντας άτομο της τελευταίας κατηγορίας με κάποια πείρα σε διεθνείς εξελίξεις πριν από μερικά

χρόνια άρχισα να παρατηρώ και να καταγράφω τα πολιτικά γεγονότα στην πατρίδα και έξω από

αυτήν, αλλά που την αφορούν μέσα από την δική μου οπτική γωνία.

Με αυτήν την προσέγγιση το δοκίμιο περιέχει θέσεις που δημοσίευσα τα τελευταία χρόνια. Οι

σεισμικές επιπτώσεις των εκλογών του Ιανουαρίου 2015 επικροτούν ως επί το πλείστον αυτές τις

θέσεις και ίσως προειδοποιούν για τα χειρότερα που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν.

Ο Αλέξης Τσίπρας προβάλλει την εικόνα του καινούργιου, αυτού που δεν έχει φθαρεί ακόμη. Με

την εκλογική νίκη ουσιαστικά προσωπικό του επίτευγμα να αντιμετωπίσει σαν πρώτη του

πρόκληση για ένα σύγχρονο κόμμα από μια δύσκολη πολιτική μάζα. Να απαντήσει στην απαίτηση

των καιρών για μια Αριστερά, ελευθερωμένη από τις αγκυλώσεις του παλαιοημερολογίτικου

μαρξισμού. Να υπηρετήσει τον λαό και τις ζωτικές ανάγκες του. Να στήσει θεσμούς που θα

ποδηγετήσουν την ελληνική κοινωνία στην ελευθερία από τον κομματοκρατικό του ζυγό.

Καθώς δεν είχα ποτέ διασυνδέσεις και συμμετοχή με οποιοδήποτε πολιτικό ή ιδεολογικό

μόρφωμα ή μέσα ευρύτερης ενημέρωσης προσπάθησα οι απόψεις να είναι όσο μπορούσα

αντικειμενικές. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι πάντοτε, μια και ως άνθρωπος που συμπάσχει

με τους συμπατριώτες του φέρω επίσης πελώρια συναισθηματική φόρτιση μπρος στην κατάφορη

κοινωνική αδικία των εξελίξεων.

Οι θέσεις αυτές εσκεμμένως παρακάμπτουν τα επιχειρήματα των πραγματιστών που

υποστηρίζουν ότι κάθε χώρα έχει την ηγετική ελίτ που της αξίζει και τους κινδύνους που

εγκυμονούν μεγάλες ανακατατάξεις σ αυτήν. Έτσι είναι εύκολο για κάποιον να χαρακτηρίσει τις

θέσεις αυτές αιθεροβάμονες ή ρομαντικές. Αλλά εν κατακλείδι δυστυχώς χωρίς να σπάσεις αυγά

ομελέτα δεν γίνεται.

Καθώς οι γνώσεις μου περί την συγγραφή είναι πολύ περιορισμένες, ελπίζω ο αναγνώστης να μου

συγχωρήσει άκομψες ατέλειες διατύπωσης της σκέψης. Σε προχωρημένη ηλικία πήρα το θάρρος

να γράψω αυτές τις γραμμές σαν συνεισφορά στις προσπάθειες να ξεπεράσει η πατρίδα μας τις

τεράστιες δυσκολίες που αντιμετωπίζει σήμερα.

Ελπίζω κάποιοι, ιδίως νεότεροι, να βρουν έστω και μικρά χρήσιμα μηνύματα μέσα του.

10

Έλληνας πάντα

Η αιώνια σύγκρουση του `εγώ` με το `εμείς` στην ψυχή του Έλληνα και η κυριαρχία του πρώτου

δια μέσου των αιώνων είναι ίσως το πλέον σταθερό χαρακτηριστικό της φυλής όπως εξελίσσεται

ανάμεσα σε επιδράσεις και επιρροές από εξωτερικά στοιχεία. Το φυσικό περιβάλλον που διαβιεί

είναι η γενεσιουργός δύναμη που μορφώνει και εξασφαλίζει την προστασία αυτών των στοιχείων

της εθνικής του ταυτότητας, οπλίζοντας τον με μια σπάνια δημιουργική φαντασία: αιτία στιγμιαίων

μοναδικών λάμψεων στην πολιτιστική εξέλιξη της ανθρωπότητας όταν η αρμονία ανάμεσα σε αυτά

τα δύο στοιχεία επικρατεί, αλλά και αιώνιων μαρασμών και αφάνειας όταν το `εγώ` κυριαρχεί

απόλυτα και η διχόνοια βασιλεύει .

11

…….2008

…Από τον πολιτικό λήθαργο στο ξάφνιασμα

12

Το άτομο…..

….ο πυρήνας

13

Το Οθωμανικό Δόγμα και το γένος των Ελλήνων

Όπως ο καθένας από εμάς τους μετανάστες, που αποκαλούν “ομογενείς”, έχω την δική μου

διαφορετική ιστορία από όλες τις άλλες. Έχουμε όμως όλοι μας και πολλά κοινά. Αναγκαστήκαμε

να εγκαταλείψουμε την πατρίδα από ανάγκη, οποιαδήποτε και αν ήταν αυτή, οικονομική, πολιτική

η άλλη και επωφεληθήκαμε από την φιλοξενία φίλων λαών που αν κάναμε προσπάθεια να

αφομοιωθούμε κοινωνικά, μας φιλοξένησαν και μας έκαναν φίλους και συμπολίτες. Και αυτό

χωρίς να μας εμποδίσουν να διατηρήσουμε την εθνική μας ταυτότητα. Ήταν τότε που διάβασα και

την σύγχρονη ιστορία μας από τις πηγές τους και αντελήφθην πόσο διαφορετική ήταν αυτή που

διδάχτηκα στο σχολείο η στα κλεφτά.

Μια τέτοια εμπειρία μου έδειξε ορισμένα πράγματα που ίσως όσοι έζησαν στην Ελλάδα δεν είχαν

την ευκαιρία να δουν: κυρίως πως αντιλαμβάνεται ο απλός ξένος κάθε τι Ελληνικό.

Καταρχήν, επειδή η μυθολογία τους και οι βάσεις των

πολιτικών τους συστημάτων έχουν ελληνικούς όρους, ιδέες

και νοήματα, οι άνθρωποι αυτοί έχουν μια αγνή αγάπη για

την έννοια Ελλάδα, μια και την μαθαίνουν από βρέφη και την

θεωρούν μέρος της πολιτιστικής τους κληρονομιάς. Μια

Ελλάδα βεβαίως που δεν υπάρχει πια αλλά που ονειρεύονται

να επισκεφτούν και να θαυμάσουν έστω και μέσα από τα

ερείπια των μοναδικών έργων εκείνης της εποχής. Και κάθε

ένας από αυτούς τους επισκέπτες, αν τύχει να βρεθεί στην χώρα μας σε ειρηνική περίοδο, πέφτει

στην παγίδα του μοναδικής ομορφιάς τοπίου με το φως και τα χρώματα που προσφέρει το κλίμα

της και γίνεται εφόρου ζωής ένας άγγελος ενός ονείρου που έζησε για τους συμπατριώτες του.

Αυτή η αντίληψη που εδράζεται στην προσωπικότητα αυτών των ανθρώπων μια και μεταδίδεται

από την πλέον τρυφερή ηλικία με τους μύθους είναι στην ουσία αυτό που συχνά εδώ στην χώρα

μας και σε δύσκολες στιγμές αποκαλούμε ‘Θεό της Ελλάδας’ και που πολλές φορές μας έβγαλε

από δύσκολες περιπέτειες τις οποίες προκαλούμε μόνοι μας. Αυτή είναι επίσης η αιτία που

πολλοί από εμάς τους ομογενείς ερχόμαστε στην Ελλάδα συχνά και πληγωνόμαστε με αυτά που

συμβαίνουν. Η καρδιά λοιπόν αυτού που ονομάζουμε Ελληνισμό σήμερα μπορεί να μην είναι

πλέον στην χώρα αλλά να βρίσκεται μέσα σε αυτήν την παγκόσμια αντίληψη.

Αλλά μαζί με αυτήν την ιδέα για το Ελληνικό ιδεώδες, μια και επισκέπτονται την χώρα μας συχνά,

έχουν και μία εντύπωση για τους σύγχρονους κατοίκους αυτής της χερσονήσου. Εδώ δεν

πρόκειται για ιδεολογίες και εθνικισμούς. Ξέρουν ότι, όπως και για το δικό τους έθνος, καμία

φυλή δεν είναι καθαρή στην Ευρώπη αλλά πέρα από θρησκευτικές και πολιτικές επιρροές τα ήθη

και έθιμα όπως και η γλώσσα των κατοίκων επιζούν διαχρονικά στις ρίζες τους, σημάδι

αδιάσειστο κάποιας συνέχειας της φυλής. Και είναι αυτά τα έθιμα όπως η αγνή φιλοξενία, η

ανάγκη για ειλικρινή επικοινωνία και τα σημάδια κοινωνικής καταπίεσης, όπως εκφράζονται στην

μουσική και την ποίηση του, που δίνει τις επιπρόσθετες εμπειρίες στον ξένο και τον κάνει να

αγαπήσει πέρα από το ιδεώδες και τον σημερινό κάτοικο της Ελλάδας σαν άτομο.

14

Τα πράγματα αλλάζουν δραματικά αν έρθει σε επαφή με την κοινωνική δομή. Ξαφνικά τα ίδια

φιλόξενα άτομα της φωτίζονται από κανόνες κρατικής λειτουργίας της που έρχονται από τα βάθη

των αιώνων της Οθωμανικής κατοχής, κανόνες που αντισταθήκαν με επιτυχία σε κάθε προσπάθεια

αλλαγής τους στην ιστορία του σύγχρονου Ελληνικού κράτους. Και αυτό ενώ ακόμη και στην

ίδια την Τουρκία κάτι αναγεννιέται. Πολιτικές συγκυρίες, όπως η παρούσα και εξωτερικά

γεγονότα ντύνουν τους πρωταγωνιστές αυτής της δομής με διάφορα ονόματα κάθε φορά αλλά

στην ουσία παραμένουν οι ίδιοι. Οι παίκτες στο παιχνίδι είναι οι αδίστακτοι κοτζαμπάσηδες με το

κατεστημένο τους, οι ανήμποροι ραγιάδες που απελπισμένοι γονατίζουν κάτω από τον ζυγό για

να επιβιώσουν, αυτοί και οι απόγονοί τους με την ελπίδα μιας αλλαγής, οι αγάδες με το αφιόνι της

εξουσίας και ο εξωτερικός παράγοντας που προωθεί τα συμφέροντα του χρησιμοποιώντας

εντόπιους πράκτορες του να οδηγούν τα γεγονότα. Ακόμη και ένας απλός παρατηρητής μπορεί να

δει αυτή τη δομή σήμερα. Αν κάτι διαφέρει αυτή τη φορά είναι η αδυναμία του κατεστημένου να

διατηρήσει την πλήρη αδιαφάνεια και παραπληροφόρηση από τα εντόπια ΜΜΕ καθώς ο απλός

πολίτης έχει πολλούς και διεθνείς διαύλους πληροφόρησης.

Δεν χρειάζεται να πάει κανείς μακριά. Από τα έξη δυαδικά ιδιωτικά κανάλια τα τέσσερα, και

μάλιστα μεγάλης ακροαματικότητας, κάτω από την αιγίδα της αγγλοσαξονικής καθοδήγησης

εκπέμπουν σειρές που ομιλούν στην Τουρκική γλώσσα σε πολύ μεγάλα διαστήματα με ισχυρά

μηνύματα οθωμανικών δομών. Επί πλέον όλα αναμασούν στα παράθυρα τους τα ίδια πολιτικά και

οικονομικά θέματα χρησιμοποιώντας μια ακατάληπτη για τον απλό ακροατή τεχνική γλώσσα λες

και έχουν βαλθεί να κρατήσουν τους πολίτες αιωρούμενους σε ένα νέφος αβεβαιότητας,

ανασφάλειας και απελπισίας. Δεν μπορώ παρά να το συνδυάσω με την κατάντια της γλώσσας μας

από τα πειράματα του αριστερόστροφου πνευματικού μας κόσμου. Το μυαλό μου πηγαίνει στον

Τούρκο στοχαστή και πρωθυπουργό της Τουρκίας για την αξιόλογη δουλειά του γύρω από το

Νέο-οθωμανικό Δόγμα με όλες του τις αδυναμίες και καταλήγω ότι το Έθνος μας δεν έχει πολύ

χρόνο εάν δεν θέλει να μεταβληθεί σε μόνιμη “ομογένεια” στο παλαιό Ελληνοεβραικό μοντέλο.

Θα διακινδύνευε κανείς μια παρατήρηση γύρω από τα όσα συμβαίνουν στην Ελληνική κοινωνία

σήμερα. Οι ιθύνοντες του Δυτικού κόσμου έχουν δυσκολία με τους πολίτες των χωρών τους να

ωθήσουν την Ελλάδα κάτω από μια νέα Οθωμανική ομπρέλα γιατί αυτό θα θεωρηθεί μέγιστο

πλήγμα στο πολιτιστικό τους υπόβαθρο. Προσπαθούν επομένως να βοηθήσουν τους απλούς

Έλληνες να πραγματώσουν το όνειρό τους και να ενσωματωθούν πλήρως με την κοινωνία των

Ευρωπαϊκών χωρών. Και αυτή η υποστήριξη είναι αποφασιστικής σημασίας. Οι συζητήσεις και

αποφάσεις για την διαχείριση της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα είναι απόρροια της

πολιτιστικής βούλησης του Δυτικού κόσμου για την Ελλάδα. Το πρόβλημά είναι οι αντιδρούσες

Οθωμανικές δομές της Ελληνικής κοινωνίας που δεν έχουν ακόμη απέναντι τους αντίπαλο δέος

μέσα στην κοινωνία. Και αυτό μόνον οι Έλληνες πολίτες μπορούν να το δημιουργήσουν.

Ταλαιπωρούμενοι παράλληλα με το μεγάλο δίλημμα…

15

…είμαστε ανάδελφοι;

Το βάρος του ανάδελφου έθνους βαραίνει την ψυχοσύνθεση μας σαν Έλληνες. Στα κοντινά μας

σύνορα βλέπουμε αλλοεθνείς που δια μέσου των αιώνων έχουν επιδράσει στην κοινωνική μας

δομή, άλλοι λιγότερο και άλλοι πολύ περισσότερο. Παρόλα ταύτα αισθανόμαστε διαφορετικοί.

Λες και διαχρονικά τα κύρια στοιχεία της κουλτούρας μας σαν γένος, αποτέλεσμα των

χαρακτηριστικών του περιβάλλοντος, επιβιώνουν και οι

ιστορικές καταβολές των γειτόνων συμβάλλουν στην

περαιτέρω διαφοροποίηση. Ποιο μακριά, προς Ανατολάς,

το πολιτισμικό χάσμα ευρύνεται. Όσο για την Δύση,

θρησκευτικά δογματικά σχίσματα που θα έπρεπε να είναι

ξεπερασμένα στην εποχή μας, έχουν αποτελέσει

ανυπέρβλητα εμπόδια μιας ουσιαστικής προσέγγισης.

Έχουμε πειστεί ότι η μοίρα μας έχει κάνει ένα έθνος

σχιζοφρενές, κάτι σαν ένα Ιανικό άγαλμα που

αγναντεύει ταυτόχρονα προς Ανατολάς και προς Δυσμάς.

Συχνά ήμαστε υπερήφανοι γι’ αυτό.

Τελευταία, οι παγκόσμιες πολιτικές εξελίξεις έχουν προβάλλει έντονα αυτήν την σχιζοφρένεια με

τις σφοδρές αντικρουόμενες τοποθετήσεις αξιόλογων πολιτών που υποτίθεται ότι υπάρχουν για

να ελαχιστοποιήσουν το ψυχολογικό σύμπλεγμα.

Προκύπτει έτσι ο πειρασμός, απλοποιώντας τα πράγματα, να προβάλει κάνεις τις δύο

αντικρουόμενες τάσεις ελπίζοντας πως έτσι ότι σοφότεροι θα βρουν έναυσμα να εντρυφήσουν

περαιτέρω. Να βοηθήσουν έτσι το έθνος να αποκτήσει μια κεφαλή με ευέλικτο λαιμό για να

κοιτάζει γύρω του αλλά με το σώμα του γυρισμένο και εστιασμένο σε μια βασική κατεύθυνση με

εμπιστοσύνη. Γιατί κάτι τέτοιο θα βελτιώσει τις πιθανότητες επιβίωσης του. Ίσως έτσι θα

μπορούσαμε να ανακαλύψουμε τους πραγματικούς μας πολιτισμικούς συγγενείς, αν υπάρχουν, να

μην είμαστε τόσο απομονωμένοι και να πάψουμε να αισθανόμαστε ανάδελφοι.

Η τάση για μια προς Ανατολάς εστίαση έχει ασφαλώς ισχυρότατα ερείσματα, Οι πολιτισμικές

επιρροές της τελευταίας περιόδου ενός πολυεθνικού Βυζαντίου και της Οθωμανικής κατοχής,

μιας τόσο μακράς περιόδου, σε συνδυασμό με την παρουσία του Σλαβικού στοιχείου από Βορρά

είναι προφανείς στις επιφανειακές πολιτισμικές αξίες της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας. Χωρίς

να τονίζεται στην άποψη αυτή, το κύριο στοιχείο υποβόσκει. “Δεν υπάρχει φυλετική συνέχεια του

κλασσικού Ελληνισμού και του σύγχρονου Ελληνικού έθνους (Ρωμιοί) του οποίου η ιστορία

ξεκινά από το Βυζάντιο”. Δηλαδή διακοπή της συνέχειας του γένους.

Το μέρος του πνευματικού μας κόσμου που υποστηρίζει αυτήν την τάση αποτελείται από πλέγμα

αξιόλογων μελετητών αλλά και συγκεχυμένων δογματικών ιδεολόγων που διαστρεβλώνουν αυτήν

την μεταγενέστερη ιστορική πραγματικότητα. Παραμερίζουν τις βαθύτερες ρίζες της πολιτισμικής

μας δομής που υπάρχουν και είναι συνέπεια της επίδρασης του περιβάλλοντος στην διαμόρφωση

16

του χαρακτήρα των ανθρώπων.

Ωθούν το έθνος προς μια μορφή νέο-Οθωμανικής κοινοπολιτείας της οποίας οι πολιτισμικές

βάσεις προέρχονται από δογματικά συντηρητικές, ρομαντικές η αιθεροβάμονεςς αριστερίζουσες

αρχές, προεξάρχοντος του θρησκευτικού παράγοντος. Ωθούν προς ένα γεωπολιτικό χώρο σε φάση

δραματικών εξελίξεων με αποφασιστικό παράγοντα τον ριζοσπαστικό Ισλαμισμό. Είναι μια τάση

υπέρβασης του σχιζοφρενικού συνδρόμου με στροφή προς μια μυστικιστική Ανατολή.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλοί από τους γείτονες μας θα επιθυμούσαν μια τέτοια στροφή μας,

αλλά για λόγους πολύ διαφορετικούς από αυτούς που πολλοί από εμάς πιστεύουμε. Χωρίς

εξαίρεση, θεωρούν ότι είμαστε έθνος με ελάχιστο δυναμικό αναγέννησης και που με περαιτέρω

αποσάθρωση ηθικών αξιών υπό την πίεση του μεταναστευτικού ρεύματος θα απωλέσουμε

σύντομα τα χαρακτηριστικά του γένους μας και θα απορροφηθούμε από δυναμικότερα γειτονικά

στοιχεία.

Εν κατακλείδι οι υποστηρίζοντες αυτήν την εστίαση προς Ανατολάς πιστεύουν ότι αυτός είναι ό

δρόμος που θα μας κάνει να αισθανόμαστε μέλη μιας οικογένειας λαών και όχι ανάδελφοι.

Μια προς Δυσμάς εστίαση έχει πολύ ποιο αδύναμα επιχειρήματα εμπρός στην σκληρή

πραγματικότητα των δομών της κοινωνίας. Επί πλέον, δεδομένης της απολύτου επικράτησης μιας

έντονα αριστερόστροφης πνευματικής ελίτ η οποία τις δύο τελευταίες γενιές έχει πουλήσει την

ανεξαρτησία της στο πολιτικό κατεστημένο για προβολή και υλικά οφέλη, οι τυχόν υπάρχοντες

υποστηρικτές αυτής της τάσης σπανίζουν. Ως επί το πλείστον σιωπούν και αρκετοί έχουν

αποδημήσει. Η πρόταση τους όμως εδράζεται σε ένα λογικό υπόβαθρο.

Πρώτον, με βίαιές αντιδράσεις των σκεπτικιστών, υποστηρίζει ότι παρ’ όλες τις φυλετικές και

θρησκευτικές επιδράσεις δια μέσου των αιώνων, υπάρχει συνέχεια στην ύπαρξη του γένους των

Ελλήνων. Ότι αυτή διατηρείται χάρις στην μοναδικότητα των συνθηκών διαβίωσης που

διατηρούν τις πολιτισμικές του ρίζες, απορροφώντας εξωτερικές επιδράσεις. Και ότι τούτο

διαπιστώνεται από την φύση των σποραδικών και βραχύτατων πνευματικών του επιτευγμάτων.

Αυτή η συνέχεια αναγνωρίζεται κυρίως από τα προς Δυσμάς έθνη, τα οποία δεν έχουν εδαφικές

βλέψεις, στον ίδιο βαθμό που αναγνωρίζεται για τα ίδια, καθώς όλα έχουν δεχτεί ποικίλες

εξωτερικές επιδράσεις.

Δεύτερον, υπάρχει μια ιστορικά εξελικτική πορεία του σύγχρονου δυτικού πολιτισμικού

οικοδομήματος που έχει την γένεση του στον κλασσικό Ελληνισμό. Η Πλατωνική/Αριστοτελική

υποδομή αναπτύχθηκε και διασώθηκε μετά την μετά-Πλατωνική φάση και την Ελληνιστική

περίοδο από την μεγάλη Αραβική άνθηση για να περάσει στην Δυτική Ευρώπη μέσω των

Μαυριτανών. Έτσι ακολούθησαν οι γενιές της αναγέννησης, του διαφωτισμού και της

νεωτερικότητας, όλες διαδοχικές γενιές εγγονών του κλασσικού Ελληνισμού που έθεσε τα

βασικά φιλοσοφικά ερωτήματα για τον άνθρωπο και το περιβάλλον του. Και αυτές οι γενιές,

πάντα αναγόμενες στις φιλοσοφικές τους ρίζες, έχτισαν με τις πνευματικές τους δημιουργίες τα

σύγχρονα πολιτισμικά συστήματα δυτικού τύπου που έχουν σαν ακρογωνιαίο τους επίτευγμα τον

17

αγώνα για την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου ανεξαρτήτως φυλής, φύλου,

θρησκευτικών πεποιθήσεων και κοινωνικής κατάταξης. Συστήματα που άλλες κοινωνίες στα

περισσότερα μέρη του πλανήτη προσπαθούν να αφομοιώσουν.

Έτσι το σύγχρονο Δυτικό πολιτισμικό μοντέλο διαπερνιέται από τις ρίζες του κλασσικού

Ελληνισμού. Και είναι οι σύγχρονοι απόγονοι αυτής της πνευματικής εξέλιξης που έχουν πείσει

τις δυτικές κοινωνίες για την συνέχεια του δικού μας έθνους. Υποστηρίζουν ότι λογικά κανένας

μας δεν “ανήκει στην Δύση” αλλά ότι είμαστε, όλοι εμείς που συμβάλλαμε στην εξελικτική της

πορεία, ισότιμα μέλη της, ανεξάρτητα περιόδων ακμής και παρακμής στις μακραίωνες ιστορίες

μας. Άρα το έθνος μας κάθε άλλο παρά ανάδελφο είναι. Αντίθετα, αν αποφύγει τον κίνδυνο ενός

κακέκτυπου αντίγραφου, έχει πελώριο στρατηγικό πλεονέκτημα σαν ισότιμο μέλος, να

μεταλλάξει την κοινωνία του στο περίγραμμα αυτού του σύγχρονου πολιτισμικού μοντέλου, αφού

οι ρίζες του τελευταίου γεννήθηκαν από τους προγόνους μας στις συνθήκες του περιβάλλοντος

της χώρας μας.

Πρεσβεύουν λοιπόν, οι υποστηρικτές αυτής της τάσης, ότι ο Δυτικός Κόσμος, όπως έχει εξελιχθεί

πολιτισμικά σήμερα, είναι η πραγματική οικογένεια μας. Ότι μια στενή και αδιάσειστη συμμετοχή

μας στις εξελίξεις αυτής της οικογένειας εθνών, που μας έχουν βοηθήσει και προσκαλέσει

επανειλημμένως, χωρίς βαθύτερες επιβουλές στην επιβίωση μας σαν έθνος, είναι η μόνη λογική

και εθνικά συμφέρουσα επιδίωξη μακροχρόνια.

Τονίζουν ότι η οικογένεια αυτή, στηριζόμενη στην εξέλιξη του πολιτισμικού της μοντέλου, έχει

μια αναδυόμενη Ευρωπαϊκή και ευρύτερα Δυτική ταυτότητα με πολύ μεγαλύτερη ποικιλία εθνικής

προέλευσης από τις έντονα προβαλλόμενες για την δημιουργία σύγχυσης, γερμανικής και

αγγλοσαξονικής. Προτείνουν την μετατροπή των δογματικών φραγμάτων που μας κρατούσαν

χώρια σε φορείς του πραγματικού τους ηθικοπλαστικού ρόλου μακριά από πολιτικές εξελίξεις.

Και επιμένουν στο γεγονός της προστασίας των ιδιαίτερων εθνικών χαρακτηριστικών του κάθε

μέλους, πάνω στην ποικιλία των οποίων διαμορφώνεται η Ευρωπαϊκή ή ευρύτερα η ταυτότητα

του Δυτικού κόσμου. Τελικά πιστεύουν ότι μια τέτοια μακροχρόνια στρατηγική μας επιλογή

υπερβαίνει βραχυχρόνιες γεωστρατηγικές τοποθετήσεις και εξελίξεις και υπηρετεί πολύ καλύτερα

το όραμα της επιβίωσης του γένους σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.

Η διαμετρική θέση των υποστηρικτών αυτών των δύο τάσεων, εκδηλούμενη σε διάφορες

πολιτικές αποχρώσεις έχει επιφέρει μύρια κακά στην πατρίδα και κάνει να διαφαίνονται στον

ορίζοντα αχνά σημάδια ολοκληρωτικής εξαφάνισης του Ελληνικού γένους. Είναι καιρός, ο

διστακτικός αλλά πραγματικός πνευματικός κόσμος των Ελλήνων, όπου και να βρίσκεται, να

εγερθεί και ακολουθώντας το παράδειγμα των ολίγων εξ αυτών δεδηλωμένων μέχρι τώρα, να

υψώσει φωνή για την ακολουθητέα πορεία. Το έθνος μας δεν πρέπει να αισθάνεται ανάδελφο γιατί

δεν είναι και τους αποζητά από καιρό να φανούν και να πολεμήσουν γι’ αυτό που πιστεύουν.

Αλλά υπάρχει και άλλη θεώρηση…

18

...η ψωροκώσταινα και η οικονομική μπότα των κατακτητών

Είναι προφανές ότι η έξοδος από το τέλμα που έχει βυθιστεί η χώρα είναι πολύ δύσκολη. Με ένα

ηγετικό κατεστημένο που έστησε το σκηνικό για να νέμεται την εξουσία με λαϊκίστικες πολιτικές

που σπρώχνουν βαθύτερα στον βούρκο και ένα λαό που γαλουχήθηκε την περασμένη γενιά να

μένει νωθρός και πολιτικά αδρανής, εκτός θαύματος, υπάρχουν ισχνές ελπίδες για το έθνος.

Καλλιεργείται από την ηγετική τάξη η εκδοχή ότι, όπως πάντα, ξένες δυνάμεις μας οδήγησαν ήδη

σε πλήρη υποτέλεια τουλάχιστον μέχρι το 2060! Και εάν αθετήσουμε θα κατέβουν με τους

στόλους τους να καταλάβουν την Ακρόπολη μια και είναι για πούλημα. Μνήμες που οι νεότεροι

δεν έχουν ζήσει βγαίνουν στην επιφάνεια για να περιγράψουν και να παρομοιαστούν γλαφυρότερα

οι κατακτητές. Έτσι οι Αμερικάνοι που δεν μας επέτρεψαν να μπούμε στο σύμφωνο της

Βαρσοβίας έχουν αντικατασταθεί από τους πλέον ελκυστικούς για το μένος του λαού Γερμανούς

που δεν μας αναγνωρίζουν το δικαίωμα λόγω της μοναδικής ευγενούς μας καταγωγής να ζούμε

αενάως με δανεικά. Λες και ήμαστε οι μόνοι κατατρεγμένοι στον πλανήτη. Λες και ο γερμανικός

λαός δεν πέρασε δύο φορές την απόλυτη εξαθλίωση και υποταγή τον προηγούμενο αιώνα. Λες

και οι Άγγλοι δεν κατέβηκαν τα σκαλιά της εξαθλίωσης μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο

καθώς η αυτοκρατορία διαλύονταν. Αλλά και οι δύο αυτοί λαοί υπέμειναν υπερήφανα,

διατήρησαν την κοινωνική τους συνοχή, εργάστηκαν σκληρά και ανέδειξαν στιβαρές ηγεσίες που

υποστήριξαν, από όλο το ιδεολογικό τους φάσμα.

Το γεγονός ότι είμαστε μέλος μιας ομάδας χωρών που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ένωση,

θεωρούμενης όσον αφορά τα κοινωνικά συστήματα και την ελευθερία των πολιτών τους από την

πλειονότητα των άλλων λαών του πλανήτη σαν παράδειγμα προς μίμηση, διαστρεβλώνεται.

Θεωρείται ως η αρχή μιας διαδικασίας όπου όλες αυτές οι χώρες, ακολουθώντας την Ελλάδα κατά

βήμα, θα πέσουν θύματα μιας απόλυτης υποτέλειας μιας Γερμανίας ή του τερατώδους

χρηματοοικονομικού συστήματος στην αυτοκρατορία των σκλάβων. Επιμένουν ότι οι Έλληνες,

όπως και οι άλλοι λαοί θα παραμείνουν γονυπετείς καθώς η καταιγίδα θα σαρώσει τα πάντα.

Μια ψυχρότερη αντιμετώπιση της κατάστασης όμως δείχνει άλλα. Όντας μέλος αυτής της ομάδας

χωρών μια σειρά από λογικούς παράγοντες συνεισφέρουν σε ορίζοντα ελπίδας. Δεν είναι δύσκολο

να διακρίνει κανείς μερικούς από αυτούς.

Καταρχήν ζούμε κάτω από το υπέροχο φως της ευλογημένης πατρίδας μας σε ένα περιβάλλον

με πλούσια πολιτιστική κληρονομιά και σύγχρονες υποδομές που ζητάει τόσα λίγα για την υλική

επιβίωση του ατόμου και προσφέρει τόσα πολλά για την πνευματική του δημιουργία. Αυτή είναι

η αλώβητη στερεή βάση που μπορεί να χτιστεί η Ελλάδα του μέλλοντος ορθάνοιχτη στον

παγκόσμιο γίγνεσθαι, παραμερίζοντας μετά από μιας γενιάς άφρονα διαβίωση, τα εφήμερα ερείπια

που δημιουργήσαμε εμείς οι γεροντότεροι και κύριοι φταίχτες.

Αυτή τη βάση δεν είναι δύσκολο να τη δει κανείς. Είμαστε φύλακες μνημείων και ταυτότητας των

πηγών της πολιτιστικής κληρονομιάς του σύγχρονου κόσμου με αδιαφιλονίκητα στοιχεία

συνέχειας δια μέσου των αιώνων. Κατοικούμε σε μια χώρα με ευλογημένο κλίμα που μπορεί να

19

μας δωρίσει αενάως ενέργεια και που ο κάθε άνθρωπος θα ήθελε να ζήσει έστω και για λίγο.

Έχουμε δυναμικό παραγωγής των πιο ζηλευτών προϊόντων που η μητέρα γη μπορεί να δώσει.

Ζούμε κυριολεκτικά μέσα στην θάλασσα που είναι μέρος της ίδιας μας της ύπαρξης. Αλλά δεν

είναι μόνον αυτά τα μοναδικά. Την χώρα σήμερα πρέπει να την δούμε πέρα από την ομίχλη της

καταστροφολογίας. Η Ελλάδα έχει οικονομικές υποδομές μιας αναπτυγμένης χώρας. Το

τεχνολογικό επίπεδο του ανθρώπινου δυναμικού της είναι υψηλό. Το επικοινωνιακό της δυναμικό

σύγχρονο. Έχει σημαντικούς πόρους πρώτων υλών. Αυτές είναι βάσεις , μοναδικές για μια μικρή

χώρα και είναι αυτές που ανήκουν στην κοινωνία.

Έπειτα, με τα πικρά μαθήματα των δύο προηγούμενων αιώνων η Ευρώπη ολόκληρη, της οποίας

είμαστε αναπόσπαστο μέρος, προχωρεί με μικρά πολύ δύσκολα αλλά σταθερά βήματα προς μια

πραγματική πολιτική ενοποίηση. Καθώς η λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης και η

χρηματοοικονομική απειλή αλλάζουν τους κανόνες του παιχνιδιού, καθίσταται προφανές ότι η

ευημερία και διατήρηση των κοινωνικών κεκτημένων των λαών της γηραιάς ηπείρου μπορεί να

προστατευθεί μόνον με μια ομοσπονδοποίηση, στηριζόμενη στην κοινή πολιτιστική τους

κληρονομιά και την διατήρηση ισχυρών δεσμών με τις άλλες χώρες του δυτικού κόσμου που την

έχουν κοινή. Σε αυτήν την επίπονη διαδικασία έχουμε τα εφόδια και πρέπει να συμμετέχουμε

δυναμικά. Αυτό που θα προκύψει θα έχει μικρά και μεγάλα μέλη, ισχυρά και αδύνατα σε

διάφορους αλλά όχι ίδιους τομείς. Αυτό όμως που δεν μπορεί να έχει είναι ένα μέλος επικυρίαρχο

που θα μας έκανε να επαναλάβουμε τα λάθη της ιστορίας.

Και μέσα στο πλαίσιο αυτών των δύο διαστάσεων υπάρχει και μια τρίτη, που αφορά ειδικά την

χώρα μας. Ζούμε στον αιώνα της συνεχούς πληροφόρησης των λαών. Και η Ευρώπη είναι

μπροστά σε αυτόν τον χώρο. Ο μέσος Ευρωπαίος πλέον παρακολουθεί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον

τις εξελίξεις στη χώρα μας. Αναγνωρίζει ότι λόγω της παγκόσμιας κρίσης, από δικά της λάθη,

έκανε και συνεχίζει να κάνει ένα πείραμα που έχει να κάνει με την διάσωση των αδύναμων από

ένα Ευρωπαϊκό σύστημα που επιθυμεί να βοηθήσει μαθαίνοντας ταυτόχρονα. Από δική μας

ολιγωρία γίναμε το πρώτο πειραματόζωο. Ο μέσος Ευρωπαίος φοβάται ότι μια αποτυχία θα έχει

άμεσες επιπτώσεις στο σύνολο. Έτσι βοηθά για την συνοχή της Ευρώπης αλλά και για το δικό του

συμφέρον. Και ακόμη μας βοηθά γιατί πρόκειται για μια χώρα που γνώρισε από την βρεφική του

ηλικία από τα παραμύθια της γιαγιάς του και που ταυτίζεται με τις ρίζες του Ευρωπαϊκού

οράματος.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον το να λαϊκίζουμε για τις μπότες των κατακτητών και να συνεχίζουμε να

θεωρούμε την χώρα μας σαν ψωροκώσταινα είναι παραφροσύνη και αδικία.

Ίσως θα πρέπει επειγόντως να κάνουμε κάτι άλλο…

20

…να κοιτάξουμε την πραγματικότητα κατάματα

Η ηγετική ελίτ προβάλλει ποικίλα οράματα για τη σωτηρία του έθνους μα όταν φτάσουν στο πως

ενεργεί ο απλός πολίτης για όλα αυτά του χαϊδεύουν τα αυτιά. Λίγοι υπογραμμίζουν την ανάγκη

αλλαγής νοοτροπίας του ατόμου χωρίς να εμβαθύνουν, γιατί ξέρουν πόσο δύσκολη είναι.

Διαβλέπουν ότι η θεμελιώδης πρόκληση για το έθνος είναι το πως ο απλός πολίτης θα δει την

πραγματικότητα που είναι το κλειδί να ανοίξει την πόρτα προς ένα μέλλον ελπίδας και υγιούς

ανάπτυξης της κοινωνίας πάνω σε ένα τραχύ, δύσκολο και μακρύ μονοπάτι. Να πορευθεί με

λιγότερα, αλλά αρκετά, φυσικά και πνευματικά αγαθά και μια αξιοπρεπή παρουσία στην

Ευρώπη και τον ευρύτερο κόσμο.

Είναι ανάγκη ο πολίτης να αντιληφθεί την πραγματικότητα και χρειάζεται τεράστια προσπάθεια

γι’ αυτό. Πρέπει να πάρει ένα μήνυμα μεστό αλλά απλό για να γίνει καταληπτό. Ευέλικτο να

προσαρμόζεται για το κάθε άτομο. Φορείς για την μετάδοση του οι ποιο ενημερωμένοι πολίτες

αλλά κυρίως τα λιγοστά σεβαστά στελέχη του πνευματικού κόσμου που πρέπει να κατέβουν από

τον κόσμο των ιδεών τους στον καθημερινό μόχθο του απλού πολίτη για να επικοινωνήσουν μαζί

του. Τα άτομα αυτά έχουν υποχρέωση στην κοινωνία που τους γαλουχεί και προσβλέπει να

γεννήσουν ηγετικά μηνύματα ελπίδας που έχουν στερέψει.

Η ουσία το μηνύματος είναι απλή. Το έθνος περνάει δύσκολη περίοδο και αυτό μπορεί να το

διαπιστώσει ο πολίτης κοιτάζοντας τον καθρέφτη του, συγκρίνοντας με μνήμες που πήρε από τους

γονείς του και κυρίως από τους παππούδες του. Όχι για να γυρίσει πίσω αλλά για να αντιληφθεί

τι πήγε στραβά με τον ίδιο. Ο καθένας θα βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Σε αυτήν την διαδικασία θα δει τις ευθύνες του. Θα αξιολογήσει την συνυπευθυνότητα του. Γιατί

πούλησε την συνείδηση του για να βολέψει κάποιον, γιατί έμεινε απαθής στην γιγάντωση

συνηθειών εκμαυλισμού, γιατί δεν ξεπλήρωσε τις οικονομικές υποχρεώσεις του προς το δημόσιο

επειδή το έκαναν οι άλλοι και τόσα άλλα.

Στον στενό κύκλο της οικογένειας και στενών φίλων θα δει τις συνέπειες της αποδόμησης του

πυρήνα της κοινωνικής συνοχής. Του δυναμικού πυλώνα που βοήθησε τόσες προηγούμενες γενεές

να επιβιώσουν κάτω από δυσμενέστατες συνθήκες ανέχειας αυτού που αποσυντέθηκε σήμερα

στο βωμό του αδυσώπητου καταναλωτισμού.

Για την μόρφωση και παιδεία θα διαπιστώσει την κατάρρευση στην κατάρτιση των πολιτών για

τις παραγωγικές ανάγκες της χώρας και την διαφύλαξη της πολιτισμικής της κληρονομιάς. Και

ακόμη ποιο σημαντικά την καταβαράθρωση των ηθών μιας παραδοσιακά συντηρητικής

κοινωνίας.

Ποιο πέρα, στον χώρο της εργασίας θα δει την ριζική διαφορά ανάμεσα στη σκληρή δουλειά για

το μεροκάματο που είχε σαν αξία την επιβίωση της οικογένειας κάποτε και του ενός εκατομμυρίου

συν υπαλλήλων του δημόσιου τομέα που μέσα από συντεχνιακά μορφώματα αποδίδουν ελάχιστα

και αμείβονται με παχυλούς μισθούς. Θα διακρίνει τις διαφορές της δεκαετίας του εξήντα, όταν η

21

δραστηριότητα του αντιπροσώπου ξένων οίκων ήταν φυσιολογική με την σημερινή εικόνα του

μηδενικού παραγωγικού δυναμικού με παράλληλο γιγαντισμό μεταπρατισμού και εισαγωγών. Θα

δει την καταρράκωση της ποιότητας των προσφερόμενων προϊόντων και υπηρεσιών από την

χρήση των φυσικών μας πόρων όπως είναι η γεωργία, ο τουρισμός και η ναυτιλία.

Και τέλος στον πολιτικό στίβο θα συγκρίνει τους πολιτικούς που πέθαιναν στην ψάθα για το καλό

της πατρίδας με την σύγχρονη εικόνα του διαπλεκόμενου πολίτικου με μηδενικά εθνικά και

ηθικά ερείσματα που καταλήγει αυτός και τα πλοκάμια του σε κατοχή πελώριας περιουσίας από

δημόσιους πόρους χωρίς κανέναν ουσιαστικό έλεγχο.

Είναι πασιφανές ότι το ηγετικό σύστημα αντιδρά με όλες του τις δυνάμεις εμπεδώνοντας μια

ατμόσφαιρα αβεβαιότητας και τρόμου στην κοινωνία και μέχρι στιγμής έχει παραμείνει

ουσιαστικά ανέπαφο από τις προσπάθειες πραγματικών διαρθρωτικών αλλαγών. Μάταια

κομματικά επιτελεία, προσπαθούν να εισαγάγουν δομικές αλλαγές που υπαγορεύονται από ξένα

κέντρα γιατί τα ίδια, έρμαιο φαυλότητας, αδυνατούν να συγκροτήσουν εθνικό σχέδιο.

Τα διαρθρωτικά μέτρα έχουν πρωτίστως στόχο να προστατεύσουν τα συμφέροντα ανθρώπων και

οργανισμών από τις χώρες που δανειστήκαμε τους πακτωλούς που κατασπαταλήσαμε αλλά και

μακροπρόθεσμα την δική μας κοινωνία που ανήκει και είναι ένα μικρό μέρος του Ευρωπαϊκού και

του Δυτικού συνόλου. Αντίθετα με ότι διατυμπανίζουν πολλοί στην χώρα μας, κανείς απλός και

λογικός πολίτης από αυτόν τον κόσμο δεν θέλει την καταστροφή της . Να μην ξεχνάμε ποτέ ότι

γνωρίζουν την κλασσική ιστορία μας καλύτερα από εμάς.

Όπως σχεδιάστηκαν τα μέτρα αυτά θα έπρεπε να θίγουν αναλογικά όλα τα κοινωνικά στρώματα.

Αλλά ενώ η άμεση και αδίστακτη εφαρμογή τους στις αδύνατες και αδύναμες να αντιδράσουν

άμεσα τάξεις ήταν άτεγκτη, το πολιτικό κατεστημένο με τα πλοκάμια του στον επιχειρηματικό

και επικοινωνιακό χώρο παρέμειναν ουσιαστικά αλώβητα. Η διαχείριση ήταν τόσο προκλητική

που τα ξένα κέντρα βαθμιαία πιέζουν ευθέως για την δίκαιη εφαρμογή όλων των μέτρων,

δυστυχώς εκτιθέμενα επικίνδυνα στην Ελληνική πολιτική πραγματικότητα.

Μια τέτοια στάση του παλαιού ηγετικού κατεστημένου δεν ήταν περίεργη. Εφόσον δεν υπήρχε

αντίπαλο δέος γιατί να παραδώσουν τα κεκτημένα; Τα μέλη του στερούνται πλήρως αρχών

εθνικής συνείδησης, φιλοπατρίας και συλλογικής κοινωνικότητας και καλύπτουν όλους τους

κύριους κομματικούς και διοικητικούς σχηματισμούς. Διακατέχονται από την αρχή της

συντεχνιακής κυριαρχίας, μια από τις χειρότερες μορφές κοινωνικής καταπίεσης. Δυστυχώς

σημάδια από τις ρίζες του νέου εμπνέουν τις ίδιες ανησυχίες.

Μερικοί `ενήμεροι` θεωρούν τέτοιες διαπιστώσεις πραγματικότητας από τον απλό πολίτη ως

δεδομένες αλλά δεν έχουν δίκαιο. Εκτός αν υπάρχει έναυσμα ελπίδας είναι ανθρώπινο, όσο το

οικοδόμημα δεν κατέρρευσε τελείως, το απελπισμένο άτομο να αρνείται να δει, να αδρανεί και να

προσεύχεται σε απομόνωση και απόγνωση.

Ό Έλληνας είναι υπό την επίδραση του περιβάλλοντος που ζει ένας οξύνους και ευρηματικός

22

άνθρωπος. Εδώ δεν επιχειρείται κολακεία. Η εκτίμηση αυτή έχει έρθει πολλές φορές από ξένους

ανθρωπολόγους που την συμπληρώνουν πάντα με την ατελείωτη λίστα των αδυναμιών της φυλής.

Και αναγνωρίζουν από αυτά τα χαρακτηριστικά την συνέχεια της. Με αυτήν την οξύνοια μπορεί

να συλλάβει το μήνυμα της πραγματικότητας αν του παρουσιαστεί ανάγλυφη και την ανάγκη να

συμμετάσχει στα κοινά υποστηρίζοντας ενεργά πολιτικές που αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά

αυτή την πρόκληση.

Εν κατακλείδι, είναι απόλυτη ανάγκη ο πολίτης, κοιτάζοντας τον καθρέπτη, να πάρει αυτό το

μήνυμα, που είναι μήνυμα ελπίδας και να γίνει ενεργό μέλος στα κοινά. Να κτίσει τις πραγματικές

εκκλησίες του για να επιβάλλει την θέληση του που τόσο πολύ έχει παραμεληθεί λόγω της δικής

του απαθείας. Πρέπει να αντιληφθεί ότι απελπισμένος, μοιρολάτρης, ηττοπαθής και

απομονωμένος θα χαθεί. Όντας ενεργό μέλος μιας δεμένης οικογένειας, μιας εκκλησίας των

πολιτών, ενός υγιούς εργατικού κινήματος που πρέπει να ξανακτίσει εκ βάθρων και της Ελληνικής

κοινωνίας στο σύνολο της έχει τη δύναμη να αποφασίζει για το μέλλον του, δύσκολο, μακρινό και

φτωχό αλλά αξιοπρεπές. Πρέπει να δράσει γι’ αυτό το συγκεκριμένο όραμα, ενεργά και με

περίσκεψη αν θέλει να σώσει το μέλλον το δικό του, των παιδιών του και της κοινωνίας.

Και σ αυτήν την διαδικασία δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ τα δύσκολα….

…Mea culpa”-Το δίλλημα της αυτοκριτικής

Αν κοιταχτεί στον καθρέφτη ο πολίτης, θα διακρίνει τις βασικές

διαστάσεις της εικόνας που προβλήθηκε προηγουμένως. Αν αυτή η

αληθινή εικόνα τον φτάσει το στοίχημα της διάσωσης του Έθνους

θα έχει κερδηθεί. Γιατί το εμπόδιο αποδοχής της ευθύνης θα έχει

προβληθεί ξεκάθαρα σαν το βασικό του δίλλημα.

Προκύπτει έτσι η ανάγκη για αυτοκριτική με ειλικρίνεια για να

μπορέσει να προχωρήσει σε ενέργειες μιας πορείας κοινωνικής και

οικονομικής ανάκαμψης. Είναι ουτοπία να φαντάζεται κανείς ότι

βελτιώσεις θα έρθουν από μεγαλόπνοα σχέδια από ένα απαξιωμένο

κατεστημένο. Το δειλό ξεκίνημα από μερικές γειτονιές πρέπει να

γιγαντωθεί.

Οι δυσκολίες είναι πολλές και χρειάζεται κουράγιο περισσό.

Μπορεί πολλοί να μην το έχουν. Αλλά όσο πιο πολλοί το επιχειρήσουν τόσο πιο σημαντικές θα

γίνονται οι πιθανότητες επιτυχίας των προσπαθειών για ανάκαμψη. Ευτυχώς οι τελευταίες

πολιτικές εξελίξεις δείχνουν ότι κάτι κινείται.

Αν το άτομο αναλάβει τις ευθύνες του για την παρούσες συνθήκες θα δει ότι είναι ο κύριος ένοχος.

Ξεκινώντας από αυτό το mea culpa και σκληρή δουλειά θα δικαιούται να στραφεί σε άλλους όπως

23

το σύνολο του πολιτικού κατεστημένου και να τους καλέσει σε απολογία. Σε μια περίοδο μιας

ολόκληρης γενιάς αυτός επέλεξε το πολιτικό σύστημα που τον έφερε κυριολεκτικά στο χείλος του

γκρεμού οδηγούμενος από το θυμικό του. Είχε τόσες πολλές ευκαιρίες να το βελτιώσει αλλά

προτίμησε να εξαγοράσει την συνείδηση του, να προσκυνήσει ακόμη και να συνωμοτήσει σε

τέτοιο βαθμό που σήμερα ένα μεγάλο μέρος νέων του κοινωνικού σώματος να μην μπορεί καν να

αντιληφθεί ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει.

Δεν υπάρχει οδηγός για την αυτοκριτική. Χρειάζεται όμως να δούμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη

κατάματα για να υπάρξει ελπίδα. Όλοι ξέρουμε που βάζουμε νερό στο κρασί μας. Πόσο

προκειμένου να πετύχουμε σκοπούς σε βάρος άλλων χρησιμοποιούμε κοινωνικά αθέμιτα μέσα

ναρκώνοντας τη συνείδηση μας λέγοντας, ότι το ίδιο κάνουν όλοι και δεν θέλουμε να μας λένε

κορόιδα.

Το ζήτημα είναι αν μπορούμε με την απειλή της καταστροφής που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια

μας να αξιολογήσουμε ως άτομα την ανάγκη για μια τέτοια διαδικασία αυτοκριτικής . Να

αποφασίσουμε για το τι θα κάνουμε για το παρελθόν και πως θα αλλάξουμε για το μέλλον για να

σωθούμε ως έθνος και ως κοινωνία.

Το τι έγινε μέχρι σήμερα είναι συνειδησιακό φορτίο δυσβάστακτο για το ξεκίνημα της διαδικασίας

της αυτοκριτικής. Τις περισσότερες φορές είναι ο λόγος που δεν θα γίνει. Σε άλλες ίσως να είναι

η αιτία να γίνει.

Καταρχήν το άτομο μπορεί να δει την δράση του σε στενό προσωπικό περιβάλλον και να

απαντήσει στο πόσο έχει συμβιβαστεί με την ραγιάδικη νοοτροπία που σήμερα καλύπτεται από

μια κακόγουστη νεωτεριστική κουρελού. Σε μία απλή συναλλαγή όταν προσφέρει ή λαμβάνει

υπηρεσία πόσο πίσω βρίσκονται οι νόμιμοι κανόνες αυτής της συναλλαγής και πόσο μπροστά

βρίσκεται μια σχέση Αγά προς ραγιά; Και πόσο κοστίζει αυτή η σχέση ψυχολογικά, κοινωνικά

και πολιτικά; Όταν βρεθεί στο τιμόνι του αυτοκινήτου του πόσο λίγο υπολογίζει τους

συνανθρώπους του; Όταν αντιληφθεί άτομα να καταχρώνται δημόσια περιουσία που είναι και

δική του πόσο αντιδρά καταγγέλλοντας τα επώνυμα; Και τόσα άλλα που θα δει στον καθρέφτη.

Οι άλλες δυο διαστάσεις που ακολουθούν έχουν τις ρίζες τους βαθιά σε αυτό το δυσδιάκριτο

θεμέλιο συμπεριφοράς και μόνον οι αλλαγές του μπορούν να κάνουν σπίθες αναγέννησης. Θα

έλεγα ότι θα είναι μάταιο να προσπαθήσει κανείς βελτιώσεις σε οποιονδήποτε άλλον χώρο πριν

εντρυφήσει στην αλλαγή αυτής της νοοτροπίας.

Μετά να προχωρήσει στην δράση του γύρω από τις πολιτικές εξελίξεις. Πόσο ενεργά συμμετέχει

σε αυτές. Η πολύ μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών είναι ουσιαστικά αμέτοχη και άμοιρη των

πολιτικών εξελίξεων περιοριζόμενη στην ψήφο της που την χρησιμοποιεί ανάλογα με τις

επικοινωνιακές επιρροές του κατεστημένου. Αυτό παρόλο ότι βλέπει ότι κατά σύστημα την

κοροϊδεύουν. Απαιτείται θυσία χρόνου που θα στερήσει στο άτομο σύγχρονες διασκεδάσεις, αλλά

είναι ουσιώδες θέμα ευθύνης του πολίτη να είναι ενεργός και ενήμερος για να ασκεί αποφασιστικό

έλεγχο ώστε να μην βρεθεί στην κατάσταση που είναι σήμερα. Όλο το πολιτικό κατεστημένο,

24

παλιό και νέο, με τα πλοκάμια του έχει γιγαντωθεί απομυζώντας τους κόπους του κοινωνικού

συνόλου και έχει ποικίλες πλευρές από πρώτης τάξεως πολιτικές προσωπικότητες μέχρι

σκοτεινές μυθοποιημένες φιγούρες του υποκόσμου και της αναρχίας.

Σχετικό είναι κάτι που προσπαθούμε σχεδόν πάντοτε να αποφύγουμε. Είναι η ουσία του πόθεν

έσχες και ποιόν αφορά. Μόνον όταν το άτομο παραδεχτεί ότι αφορά και αυτό το ίδιο με τις

επακόλουθες συνέπειες θα υπάρξει ελπίδα διάσωσης του έθνους. Όσον και δύσκολο αν φαίνεται

ο βαθμός αναγέννησης της κοινωνίας περνάει μέσα από αυτήν την ατραπό.

Τέλος να δει τον εαυτό του μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Πόσο δραστηριοποιείται σε

πρωτοβουλίες κοινωνικού χαρακτήρα; Τέτοιες είναι πολλές και οι ποιο πολλές αφανείς και

επίπονες. Ξεκινούν από συλλόγους που βοηθούν ανήμπορα άτομα, περνούν από

περιβαλλοντολογικές πρωτοβουλίες και φτάνουν σε σκληρούς και μακροχρόνιους αγώνες για την

ενίσχυση ενός δικτύου ουσιαστικής κοινωνικής ασφάλισης για αδύναμες ομάδες και άτομα που

προσπαθούν αλλά αποτυγχάνουν. Όλες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Εμπεδώνουν στην

συνείδηση των ατόμων τα πλεονεκτήματα της κοινωνικής αλληλεγγύης και την απόλυτη ανάγκη

για την προστασία της.

Σίγουρα μια τέτοια θεώρηση αυτοκριτικής φαντάζει ουτοπιστική στο απόλυτο της. Άλλωστε

καμία κοινωνία, όσο προηγμένη και να είναι δεν έχει όλα τα άτομά της ενεργοποιημένα σε μια

τέτοια διαδικασία. Εν τούτοις ο βαθμός προόδου της είναι απόλυτα συνδεδεμένος με το ποσοστό

των ατόμων που συμμετέχει σε αυτή τη διαδικασία αυτοκριτικής και το βάθος της.

Εάν ειλικρινά αντιμετωπίσουμε σαν άτομα το mea culpa μας, εάν δώσουμε δείγματα γραφής ότι

καταλαβαίνουμε αυτές τις βασικές διαστάσεις της πραγματικότητας και ως πολίτες συμμετέχουμε

στις προσπάθειες διαχείρισης των, τότε μπορούμε να ελπίζουμε. Έτσι θα διαχειριστούμε σοφά την

προφανή και απεχθέστερη διάσταση της αληθινής πραγματικότητας που εξοργίζει αυτούς που τα

ΜΜΕ ονομάζουν υποζύγια.

Και δεν πρέπει να παραπονούμεθα ότι δεν μας προειδοποίησαν….

…οι Σύγχρονες Κασσάνδρες, ... μπορεί να έχουν δίκαιο

Πολιτικοί και δημοσιογράφοι έχουν επιστρατευτεί με σκοπό να αμφισβητήσουν τα μηνύματα

σκεπτόμενων ατόμων που αποκαλούνται εντέχνως Κασσάνδρες. Μετά την πάροδο μιας

αποκαλυπτικής εξαετίας όμως, η διστακτική βελτίωση της οικονομίας δεν αποκρύπτει την γενική

αποσύνθεση της κοινωνίας.

Γιατί το ηγετικό κατεστημένο, με την παλαιά και νεότερη εικόνα, να παραδώσει την εξουσία που

νέμεται τόσα χρόνια; Μόνον εάν ο μη βολεμένος πολίτης βγάλει το κεφάλι του από την άμμο, δει

την επερχόμενη λαίλαπα και δράσει υπάρχει ελπίδα.

25

Αν ο πολίτης θα βγάλει το κεφάλι από την άμμο θα αισθανθεί τη θηλιά από το βάρος του 175%

του ΑΕΠ, από την οποία η περίοδος χάριτος των άλλων Ευρωπαίων, που κατασπαταλούμε, μόλις

αφήνει τρόπο αναπνοής. Θα δει ότι ένα μεγάλο μέρος