ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ-Αρχαίο Θέατρο

Γιάννης Ρίτσος

"Τ' αληθινό μπόι τ' ανθρώπου μετριέται πάντα με το μέτρο της λευτεριάς".

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ-Αρχαίο θέατρο Σελίδα 1

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Aρχαίο θέατρο

Η επίδραση της ελληνικής αρχαιότητας στη διαμόρφωση της νεοελληνικής ταυτότητας είναι ένα θέμα που έχει απασχολήσει πολλούς λογοτέχνες και στοχαστές. O Γ. Ρίτσος, σε μια συμβολική αναπαράσταση της ιστορικής συνέχειας ανάμεσα στον αρχαίο και το νέο ελληνισμό, τοποθετεί ένα νέο Έλληνα στο κέντρο ενός αρχαίου θεάτρου και συσχετίζει την κραυγή εκείνου με την αιώνια αντήχηση του διθυράμβου. Το ποίημα ανήκει στη συλλογή Μαρτυρίες Α' (1963).

Όταν, κατά το μεσημέρι, βρέθηκε στο κέντρο του αρχαίου θεάτρου,νέος Έλληνας αυτός, ανύποπτος, ωστόσο ωραίος όπως εκείνοι,

έβαλε μια κραυγή (όχι θαυμασμού· το θαυμασμό δεν το ένιωσε διόλου, κι αν τον ένιωθε σίγουρα δε θα τον εκδήλωνε), μια απλή κραυγήίσως απ' την αδάμαστη χαρά της νεότητάς τουή για να δοκιμάσει την ηχητική τού χώρου. Απέναντι, πάνω απ' τα κάθετα βουνά, η ηχώ αποκρίθηκε -η ελληνική ηχώ που δε μιμείται ούτε επαναλαμβάνει μα συνεχίζει απλώς σ' ένα ύψος απροσμέτρητο

Ανθολογία Γιάννη Ρίτσου, επιλογή Χρύσα Προκοπάκη, Κέδρος

την αιώνια ιαχή* του διθυράμβου.*

* ιαχή: κραυγή * διθύραμβος: είδος ενθουσιαστικού ποιήματος προς τιμή του Διονύσου, λυρικό-ορχη-στρικό τραγούδι

Επιμέλεια: Τότα Βαβαρούτα

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ-Η σύνδεση της αρχαίας Ελλάδας με το νέο ελληνισμό-Η ιστορική συνέχεια και η σημασία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑΤο ποίημα ανήκει στη συλλογή Μαρτυρίες Α', η οποία περιλαμβάνει ποιήματα που έγραψε ο Ρίτσος από το 1957 ως το 1963. Τα ποιήματα της συλλογής διακρίνονται για το συμπυκνωμένο και λιτό τους ύφος που, σύμφωνα με τη Χρύσα Προκοπάκη, αποτελεί το «δεύτερο πόλο» και το «απόσταγμα» της ποιητικής δημιουργίας του Ρίτσου. Βασικό χαρακτηριστικό της συλλογής είναι το ειδικό ενδιαφέρον του ποιητή για τα αντικείμενα της καθημερινότητας (έπιπλα, σκεύη, εργαλεία), τα οποία αντιμετωπίζει σαν «μικρούς συσσωρευτές της χρήσιμης ανθρώπινης ενέργειας». Σε αυτό το (μικροσκοπικό και μακροσκοπικό) περιβάλλον ανήκει και το ποίημα , με τη διαφορά ότι πραγματεύεται ένα προβεβλημένο θέμα μεγάλου, ιδεολογικού και κοινωνικού ενδιαφέροντος σε όλη τη νεοελληνική ποίηση: τη σχέση του νέου ελληνισμού με την αρχαία του (διεθνώς γνωστή και αναγνωρισμένη) πολιτισμική κληρονομιά. Είναι έκδηλος ο ελληνοκεντρικός χαρακτήρας του ποιήματος και η έννοια της ιστορικής συνέχειας. Θέματα που με συμβολικό τρόπο εισάγονται στο ποίημα είναι: η σχέση του παλιού με το νέο, το αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας, τα υψηλά πολιτισμικά και καλλιτεχνικά επιτεύγματα της ελληνικής αρχαιότητας, αλλά και το βάρος της αρχαίας ελληνικής κληρονομιάς που συχνά νιώθουν οι Νεοέλληνες. Η ομορφιά του νέου Έλληνα έρχεται από την ομορφιά των αρχαίων εφήβων και η κραυγή του γίνεται η αιώνια ιαχή του διθυράμβου, του αρχαίου ορχηστρικού τραγουδιού αλλά και της αρχαίας τραγωδίας-ανύποπτος: Ο νέος Έλληνας βρέθηκε στο κέντρο του αρχαίου θεάτρου τυχαία και είναι απληροφόρητος, αμύητος, με μια επιφανειακή (τουριστική) αίσθηση του ελληνικού παρελθόντος.-- (όχι θαυμασμού· το θαυμασμό/δεν τον ένιωσε διόλου, κι αν τον ένιωθε/σίγουρα δε θα τον εκδήλωνε): με την παρενθετική ερμηνεία της κραυγής του νέου ο ποιητής υπονοεί την επιφανειακή στάση των σύγχρονων νέων απέναντι στην πολιτιστική κληρονομιά.-Η επίδραση του ήχου είναι κομβική στο ποίημα . Η αυθόρμητη κραυγή του νέου ανακαλεί και συμβολίζει την ηχώ του αρχαίου κόσμου με τη μορφή του αιώνιου διθυράμβου και φανερώνει τη σύνδεση της αρχαίας Ελλάδας με τον νέο ελληνισμό.

ΤΕΧΝΙΚΗ-μεστός και λιτός αφηγηματικός λόγος- γ΄ πρόσωπο, παντογνώστης αφηγητής- απλή δημοτική γλώσσα- πολλά σημεία στίξης-ελεύθερος στίχος- παρομοίωση: ωραίος όπως εκείνοι( δηλαδή οι αρχαίοι Έλληνες)- μεταφορές: αδάμαστη χαρά, έβαλε μια κραυγή ,κάθετα βουνά, ανύποπτος- προσωποποιήσεις: η ηχώ αποκρίθηκε- υπερβολή: σ' ένα ύψος απροσμέτρητο/την αιώνια ιαχή του διθυράμβου- εικόνες: στο κέντρο του αρχαίου θεάτρου,/νέος Έλληνας αυτός, έβαλε μια κραυγή -η ηχώ αποκρίθηκε (ακουστικές εικόνες), κάθετα βουνά

ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ1. Ποια ενέργεια δεσπόζει στο ποίημα και γιατί;2. Πώς παρουσιάζει τον νέο ο ποιητής και γιατί χρησιμοποιεί τον επιθετικό προσδιορισμό «ανύποπτος»;

ΠΑΡΑΘΕΜΑΤΑ

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ


ΠΑΡΑΘΕΜΑΤΑ

Η ήττα και η ανάταση της «πολιτείας» στο έργο του Γ. Ρίτσου1.

«Την εποποιία της Αντίστασης αλλά και τον τραγικό της επίλογο ανασυνθέτουν δημιουργικά τα δίδυμα έργα Ρωμιοσύνη, Η Κυρά των Αμπελιών(1945-1947). Αντλώντας από το βάθος του τοπίου, ο ποιητής εισχωρεί στο βάθος του χρόνου, για να αναγάγει τον μαχόμενο ελληνισμό σε σύμβολο αντίστασης και ελευθερίας. Ακρίτες, κλέφτες του ’21 και αντάρτες πολεμούν μαζί τον κατακτητή. Σε αντιστοιχία, η αναβίωση της παράδοσης με δημοτικούς ρυθμούς, τρόπους και παραστάσεις γονιμοποιεί τον μοντέρνο, κάποτε υπερρεαλίζοντα, στίχο στις επικολυρικές αυτές συνθέσεις.[...] Η επιστροφή σε μια Αθήνα ναρκωμένη, εφησυχασμένη, “εκσυγχρονιζόμενη”, με τις καταχωνιασμένες μνήμες και τα νέα πρότυπα ζωής, θα φέρει τη βαθιά συνειδητοποίηση της ήττας. Γράφει τη συγκλονισμένη Ανυπόταχτη πολιτεία (1952¬53). Ανυπόταχτη. Έτσι επιμένει να την λέει. Ο προτρεπτικός λόγος ζητά να ανατρέψει την πραγματικότητα. Επώδυνη διαδικασία ανασύνταξης και επανένταξης. [...]Συχνά η εσωτερική δόνηση οδηγεί στην κατάφαση — στιγμές ανάτασης και ανάκτησης της ελπίδας, που του εμπνέουν δυναμικές αντιπαραθέσεις προς τους σφετεριστές της εξουσίας και έξοχα αντιστασιακά πορτραίτα. Αλλά το κύριο σώμα της παραγωγής αυτών των χρόνων διαποτίζεται απο μια αίσθηση ματαιότητας και θανάτου. Σε συλλογές όπως Ο τοίχος μέσα στον καθρέφτη (1967-1971)[...] εισβάλλει ο κόσμος του “κάθε νυχτερινού και ημερινού εφιάλτη , ένας κόσμος ερήμωσης την επαύριο της καταστροφής».Χρύσα Προκοπάκη , Ανθολογία Γιάννη Ρίτσου.

Σύνοψη των κύριων γνωρισμάτων της ποίησης του Γ. Ρίτσου2.

«Η πορεία του Ρίτσου προς το “καθολικό”, το “διιστορικό” που καλύπτει τόσο το κοινωνικό στοιχείο όσο και ό,τι ονομάζουμε “ανθρώπινες συνθήκες”, συμπίπτει και θεμελιώνεται με μια νέα γραφή, στην οποία βρίσκω τα ακόλουθα γνωρίσματα κατά την πρώτη αυτή φάση της: α) Τους συναισθηματικούς πυρήνες από τους οποίους εμψυχώνεται το ποίημα υπερασπίζεται ένας λόγος με περιγραφικό χαρακτήρα. Η συναισθηματική κατάσταση προκύπτει ως άθροισμα δεδομένων και συγκεκριμένων εικόνων, ενώ στη φαινομενικά κλασική ανάπτυξη των θεματικών ενοτήτων παρεμβάλλονται λυρικές εξάρσεις, που λειτουργούν ως αναπνοές, και διασκεδάζεται ο άλλοτε ελεγειακός άλλοτε υμνητικός τόνος του ποιήματος.β) Οι σημαντικές εκφραστικές ελευθερίες συντηρούνται σ’ ένα επίπεδο τέτοιο που να μην καθιστούν άβατο νοηματικά τον λόγο, παρόλο που μερικές εικόνες (“χαλκάς δε στέκει στους αστράγαλους της θάλασσας”) υπερβαίνουν αισθητά την παραδοσιακή φαντασία.γ) Το λυρικό θέμα δεν στηρίζεται σε ένα προσεκτικά επιλεγμένο λεξιλόγιο, μολονότι δεν απουσίαζε και μια τέτοια φροντίδα, αλλά αναπτύσσεται με αλλεπάλληλες προτάσεις που έχουν τη μορφή σπείρας. συνεχίζουν και επεκτείνουν ό,τι προηγούμενα έχει εκτεθεί, αλλά σε υψηλότερη στάθμη (που εκφράζεται με τον εντατικότερο τόνο) και τον ολοκληρώνουν. Άμεση συνέπεια του είδους αυτού της γραφής είναι ότι κάθε απόσπασμα τμήματος από τα πολύστιχα ποιήματα του Ρίτσου δεν αποδίδει το οργανικό στοιχείο που έχει και συντηρεί μέσα στα συμφραζόμενά του [...].δ) Παίζεται με έναν λόγο που αποβλέπει ώστε όλα τα εκφραστικά μέσα του (ρήματα, ουσιαστικά, επίθετα) να ανταποκρίνονται στη νοηματική φορά, όμως να δίνονται ως μουσικά μοτίβα από τα οποία αναπαράγεται η εγγεγραμμένη συναισθηματική φόρτιση. Χρησιμοποιώ τη διατύπωση “μουσικά μοτίβα” μεταφορικά, θέλοντας, με τη σχηματική αυτή έκφραση, να δοθεί η διάκριση της λογικής χρήσης του λόγου (με την οποία εκφράζεται η πεζογραφία και η κακή ποίηση) από την υποβλητική χρήση του, που (όπως και η αφηρημένη γλώσσα της μουσικής), μέσα στο αίνιγμα του, στην πολυσημία του, κουβαλά την αποδεικτική του δύναμη, διότι μπορεί (όταν και εφόσον) να αναπαραγάγει παράλληλες παλμώσεις (ας τις ονομάσουμε μουσικές για να διευκολυνθούμε στη συνεννόηση). ε) Οι πηγές της προέρχονται από τον κοινωνικό χώρο, ιδωμένο σε όλη την κλίμακά του, χωρίς προτιμήσεις, έτσι που να τιμούνται ισοδύναμα και να καταγράφονται οι μικρές και οι μεγάλες: ελπίδες, πίκρες, απογνώσεις, και γενικά οι αντιδράσεις για τα φαινόμενα της ζωής, τόσο στην υγεία της όσο και στην παθολογία της.στ) Οι συμβολισμοί της είναι περιορισμένοι και όπου υπάρχουν δεν έχουν το χαρακτήρα σημείων αναφοράς σε άλλο είδος. κατάγονται και αποδίδουν ένα λαϊκό θυμικό».(Αλ. Αργυρίου (1979), «Νεωτερικοί ποιητές του Μεσοπολέμου», Η ελληνική ποίηση,Αθήνα: Σοκόλης, σελ. 192)


Γιώργος Σεφέρης, «Γ'», Μυθιστόρημα (1935). Ποιήματα, Ίκαρος 198113, σ. 45.

Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέριαπου μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να τ’ ακουμπήσω.Έπεφτε στο όνειρο καθώς έβγαινα από το όνειροέτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα είναι πολύ δύσκολο να ξαναχωρίσει.Κοιτάζω τα μάτια• μήτε ανοιχτά μήτε κλειστά μιλώ στο στόμα που όλο γυρεύει να μιλήσει κρατώ τα μάγουλα που ξεπέρασαν το δέρμα. δεν έχω άλλη δύναμη•τα χέρια μου χάνουνται και με πλησιάζουν ακρωτηριασμένα.

Μελετήστε το παράλληλο κείμενο και συγκρίνετε τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό οι Νεοέλληνες ποιητές Σεφέρης και Ρίτσος.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ


Ο Γιάννης Ρίτσος γεννήθηκε στη Μονεμβασία (14/5/1909), τέταρτο παιδί του κτηματία Ελευθέριου Ρίτσου. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο και το σχολαρχείο της Μονεμβασίας και το 1921 πήγε στο Γυμνάσιο του Γυθείου. Μετά το θάνατο του αδελφού του και της μητέρας του και την οικονομική καταστροφή του πατέρα, μετακομίζουν το 1925 με την αδελφή του Λούλα στην Αθήνα, όπου το 1926 γράφτηκε στη Νομική σχολή, στην οποία όμως δεν φοίτησε. Άρρωστος από φυματίωση, ενώ κέρδιζε τα απαραίτητα για τη ζωή του με περιστασιακές εργασίες (γραφέας, ηθοποιός κ.λπ.), γνωρίστηκε με διανοούμενους και ήλθε σε συστηματική επαφή με τις μαρξιστικές ιδέες, που επηρέασαν τη ζωή και το έργο του.

Το 1934 εκδόθηκε η ποιητική του συλλογή Τρακτέρ και το 1935 οι Πυραμίδες. Τον Μάιο του 1936, συγκλονισμένος από τις αιματηρές συγκρούσεις κατά τη διάρκεια απεργίας των καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη, έγραψε τον Επιτάφιο, ποίημα στην παράδοση του δημοτικού τραγουδιού σε δεκαπεντασύλλαβο στίχο. Από το 1935, όμως, είχε ήδη στραφεί στον ελεύθερο στίχο και είχε ενστερνιστεί μια υπερρεαλιστική διάθεση. Με το έργο του Το τραγούδι της αδελφής μου (1937), διαμόρφωσε ως λυρικός ποιητής προσωπικό ύφος. Στη διάρκεια της Κατοχής, ήταν άρρωστος και αποτραβηγμένος από τα κοινά για πολύ καιρό, αλλά το 1945, μετά τα Δεκεμβριανά, οργανωμένος στο ΕΑΜ, συνεργάστηκε με το Λαϊκό Θέατρο Μακεδονίας. Από το 1948 ως το 1952, έζησε εξόριστος στη Λήμνο, τη Μακρόνησο και τον Άη Στράτη.Το 1956 βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο ποίησης (μαζί με τον Άρη Δικταίο) για το έργο του Η Σονάτα του Σεληνόφωτος.Ταξίδεψε πολύ: στη Σοβιετική Ένωση, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, την Τσεχοσλοβακία, την Ουγγαρία, τη λαϊκοδημοκρατική Γερμανία, την Κούβα, και έγινε πολύ γνωστός στο ευρύ κοινό με τις μελοποιήσεις, από το συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, των ποιημάτων του Επιτάφιος (1960) και Ρωμιοσύνη (1966).Το 1967 εξορίστηκε και πάλι, στη Γυάρο και μετά στη Λέρο. Το γεγονός κινητοποίησε Ευρωπαίους διανοούμενους με επικεφαλής τον Λουί Αραγκόν και η εξορία μετατράπηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό στο Καρλόβασι της Σάμου, όπου έμενε η σύζυγός του και η κόρη του, μέχρι το 1970. Εν τω μεταξύ εκδόθηκε στη Γαλλία το έργο του Πέτρες Επαναλήψεις Κιγκλίδωμα (1968) και μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη το έργο Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας.Μετά τη μεταπολίτευση, προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ (1975), του απονεμήθηκε το Βραβείο Λένιν για την ειρήνη (1977), έγινε μέλος της επιτροπής απονομής του βραβείου Λένιν (1983) και ανακηρύχτηκε «Ποιητής Διεθνούς Ειρήνης» από τον ΟΗΕ (1986). Αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας σε πανεπιστήμια της Ελλάδας και της Ευρώπης και τιμήθηκε με το μετάλλιο «Ζολιό-Κιουρί» και πολλές παρασημοφορήσεις.Πέθανε στις 11 Νοεμβρίου του 1990 και ενταφιάστηκε στη γενέτειρά του, τη Μονεμβασία.Υπήρξε ποιητής με ισχυρή κοινωνική συνείδηση. Εμπνεόμενος από κοινωνικά γεγονότα κατόρθωσε να παραγάγει από την επικαιρότητα ποιητικό αποτέλεσμα, αλλά ασχολήθηκε και με αναζητήσεις στο ψυχικό τοπίο. Με πλούσια γλώσσα, με δαιδαλώδεις μεταφορές και παρομοιώσεις, με μυθολογικές αναφορές αλλά και απεικόνιση της ταπεινής καθημερινής ζωής, δοκίμασε να εκφράσει, συχνά σε μεγάλες συνθέσεις, την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.Το έργο του Ρίτσου (ποιήματα, πεζογραφήματα, θεατρικά, δοκίμια, μεταφράσεις) περιλαμβάνει 116 βιβλία. Τα ποιήματά του έχουν εκδοθεί στο σύνολό τους από τον εκδοτικό οίκο Κέδρος σε 13 τόμους (1961-1999). Η πεζογραφική του παραγωγή αποτελεί έναν «Κύκλο Εννέα Αφηγημάτων» που εκ- δόθηκαν με την ένδειξη «μυθιστόρημα» ή «πεζογράφημα» (1982-1986). Έγραψε ακόμα θεατρικά έργα και δοκίμια (Μελετήματα, 1974) και έκανε μεταφράσεις, μεταξύ άλλων, ποιημάτων του Μαγιακόφσκη, του Χικμέτ, του Έρεμπουργκ, του Γεσένιν κ.λπ.

ΙΣΤΟΤΟΠΟΙ

ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ-1966 -Μίκης Θεοδωράκης- Γρηγόρης Μπιθικώτσης (όλος ο δισκος)https://www.youtube.com/watch?v=q-q1IvwbdPw

Ρωμιοσύνη -Απαγγέλλει ο ίδιος ο ποιητής .Συνοδεύει στην κιθάρα ο Νότης Μαυρουδής.https://www.youtube.com/watch?v=4ODFtVqIzTo

Γιάννης Ρίτσος (1909-1990), η ζωή και τα έργα του.http://vod.sch.gr/video/view/605.html

Έλληνες του Πνεύματος και της Τέχνης: Γ. Ρίτσος-ΣΚΑΙ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ


Έλληνες του Πνεύματος και της Τέχνης: Γ. Ρίτσος-ΣΚΑΙhttp://www.skai.gr/player/TV/?MMID=236609

ΑΦΙΕΡΩΜΑ -7 ΗΜΕΡΕΣ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗhttp://wwk.kathimerini.gr/kath/7days/2000/11/12112000.pdf

Γιάννης Ρίτσος - Πώς γράφω... (1988)https://www.youtube.com/watch?v=a86ESNx0PaA

Η σονάτα του σεληνόφωτοςhttps://www.youtube.com/watch?v=V6d-_G6ugBA

ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΤΣΟΥΚΑΛΙ- Χρήστος Λεοντήςhttps://www.youtube.com/watch?v=ghNXlzsvKG4

"ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ" Α' ΜΈΡΟΣ,1964.-Μουσική του Μίκη Θεοδωράκηhttps://www.youtube.com/watch?v=UOiMmJ8ErOM"ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ" Β' ΜΈΡΟΣ,1964.https://www.youtube.com/watch?v=rf_TkFAJNGk«Πρωινό Άστρο» είναι ένα έντεχνο έργο για μεικτή ορχήστρα (έγχορδα, πιάνο, κιθάρες, κρουστά, μπάσο), γραμμένο το 1976 και ερμηνευμένο απο τον Δημήτρη Ψαριανό με τη συνοδεία της συμφωνικης Ορχήστρας της ΕΡΤ. Ο Γιάννης Ρίτσος ακούγοντάς το από το ραδιόφωνο, επικοινωνεί με καλά λόγια για το έργο. Το 2009 ηχογραφήθηκε εκ νέου σε μουσική του Σάκη Τσιλίκη και κυκλοφόρησε ως δίσκος με τη συμμετοχή σημαντικών Ελλήνων καλλιτεχνών. ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ ΟΙ:ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΧΑΤΖΗΣ-ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ-ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΝΔΗΣ-ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ-ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΑΡΚΑΝΤΩΝΗΣ-ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΓΩΝΗΣ-ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΧΑΗΛhttps://www.youtube.com/watch?v=H4tgKnf50Wc


ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ-Αρχαίο Θέατρο

Documents

Transcript of ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ-Αρχαίο Θέατρο