Μια γλυκόπικρη γεύση

Μια Μια Μια γλυκόπικρη γλυκόπικρη γλυκόπικρη γλυκόπικρη γλυκόπικρη γλυκόπικρη γεύσηγεύσηγεύση

ΜΙΑ

ΓΛ

ΥΚ

ΟΠ

ΙΚΡ

Η Γ

ΕΥ

ΣΗ

ΜΙΑ

ΓΛ

ΥΚ

ΟΠ

ΙΚΡ

Η Γ

ΕΥ

ΣΗ

ΜΙΑ

ΓΛ

ΥΚ

ΟΠ

ΙΚΡ

Η Γ

ΕΥ

ΣΗ

ΜΙΑ

ΓΛ

ΥΚ

ΟΠ

ΙΚΡ

Η Γ

ΕΥ

ΣΗ

ΜΙΑ

ΓΛ

ΥΚ

ΟΠ

ΙΚΡ

Η Γ

ΕΥ

ΣΗ

ΜΙΑ

ΓΛ

ΥΚ

ΟΠ

ΙΚΡ

Η Γ

ΕΥ

ΣΗ

Π ΟΛ Α Σ Α Ρ Ρ Η

ΝΟΥΒΕΛΑΠ

ΟΛ

Α Σ

ΑΡ

ΡΗ

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108E-MAIL: [email protected]

www. ocelotos. gr

Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σοσελότος


Συμβαίνει να είναι μια αυταπάτη ότι γνωρίζουμε καλά τους δικούς μας ανθρώπους. Απλά τους εξιδανικεύουμε. Συνει-δητά ή όχι αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

«Δεν ήταν ιδανικά τα πράγματα μαμά», είπε η Λου. «Ένα βράδυ η γιαγιά μπαίνοντας στο σπίτι αιφνιδιάστηκε... Ήταν μια σκληρή δοκιμασία γι’ αυτήν!» Ακούγοντας τη Λου, όπως κρατούσα ένα γιαούρτι μού έπε-σε απ’ τα χέρια. Γέμισε άσπρη κρέμα το πάτωμα.

Κωνσταντινούπολη – Αθήνα, παρελθόν και παρόν, παίζουν γλυκόπικρα μεταξύ τους.

ISBN 978-960-9607-32-2

H Πόλα Σαρρή γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Οι ρίζες της βρίσκονται στην Κωνσταντινούπολη. Εργάσθηκε στον Δημόσιο Τομέα. Το πρώτο της βιβλίο είναι το «Μια γλυκόπρικρη γεύση».

140 × 210 SPINE: 5 FLAPS: 80

00_cover_glykopikri.indd 1 1/31/2012 11:56:40 PM

ΕΚΔΟΣΕ ΙΣοσελότος

Μια γλυκόπικρη γεύση

Πόλα Σαρρή

ΤιΤλος Μια γλυκόπικρη γεύση ςυγγραφέας Πόλα Σαρρή ςειρα Ελληνική λογοτεχνία [1358]0112/03 φωΤο εξωφυλλου Shutterstock photos Copyright© 2012 Πόλα Σαρρή ΠρώΤη εκδοςη Αθήνα, Ιανουάριος 2012 ISBN 978-960-9607-32-2

Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108e-mail: [email protected], [email protected]

www. ocelotos. gr

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η κατ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτο-ανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορ-φή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγ-γραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣοσελότος

αφιερωμένο στην αγάπη

άνευ όρων

9 μιΑ γλυκοπικρη γευση ™

— Είναι αυτονόητο, τόνισα στη Λου, η φιέστα του έρωτα κάποτε τελειώνει. Δεν της άρεσε. Με κοίταξε θυμωμένα και βγήκε από το δωμάτιο.

Πόσο μετράνε τα χρόνια της αθωότητας, των περιπετειών, της αναζήτησης, της γνώσης απ’ τα λάθη; Πόσο μετράει το τίμημα της συνέπειας κα-κών επιλογών, της ουτοπίας μιας αμέριμνης ζωής; Σε λίγο η κόρη μου θα μπει κι αυτή στο παιχνίδι και θα καταλάβει, συλλογίστηκα.

Σήμερα είναι μια άλλη μέρα. Είναι μια καινούρ-για μέρα με φρέσκα γεγονότα έστω κι αν στα πε-ρισσότερα καραδοκεί η θλίψη. Υπάρχει πάντα μια πεισματικά αισιόδοξη στάση στη φαντασία μου, ότι κάτι καλύτερο θα συμβεί. Κληρονομικό γαρ το χάρισμα.

Η συζήτηση με τη Λου με έβγαλε για λίγο απ’ τη

10 πολΑ σΑρρη™

σκέψη της απώλειας του μπαμπά. Γυρίζοντας στο παρελθόν με τ’ αγαπημένα πρόσωπα, η μνήμη μου με παρασύρει στα καλύτερα κομμάτια, στις στιγμές από βελούδο. Έχω εξαφανίσει όλα τα υπόλοιπα ως διά μαγείας.

Προσπαθώ ν’ αξιολογήσω τα γεγονότα και να πετάξω ό,τι βαραίνει τον ψυχισμό μου. Πήρα το αυτοκίνητο, όπως συνηθίζω συχνά, κι άρχισα να οδηγώ χωρίς προορισμό, με δυνατή μουσική. Σκε-φτόμουν τον κόσμο στην κηδεία. Είναι δυνατόν να τον αγαπούσαν όλοι αυτοί! Είχαν έρθει από περιέργεια ή από απλή υποχρέωση; Ανάμεσα σ’ αυτούς κι ο Χάρης. Στεκόταν σιωπηλή φιγούρα απαξίωσης απ’ το παρελθόν. Δεν μου κάνεις, τε-λειώσαμε.

Με το βλέμμα στο κενό με ρώτησε:— Τι παράπονο έχεις από μένα;— Απλώς δεν θέλω δεσμεύσεις, του είχα απα-

ντήσει. Με πνίγουν. Δεν θέλω εξάρτηση. Θέλω ελευθερία με όλο το νόημα της λέξης. Μου αρκεί η αγάπη άνευ όρων που προσφέρεται πλουσιοπά-ροχα απ’ τους γονείς. Μου αρκούν οι φίλοι μου.

Προσπάθησε ν’ απομακρυνθεί. Πρώτα συνεχή τηλέφωνα, μετά σιωπή. Κατάλαβα… Δεν είμαι και το πιο σπουδαίο άτομο επί της γης, σκέφτηκα. Ου-δείς αναντικατάστατος.


Ξαφνικά, τη μέρα της κηδείας, εμφανίστηκε μπροστά μου.

Φαίνεται ότι η αδιαφορία μου και το πέρασμα του χρόνου δεν τον είχαν αποτρέψει από μια πιθα-νή επανασύνδεση.

Η παρουσία του δεν με άγγιξε εκείνη τη δύ-σκολη στιγμή που έχανα ό,τι πολυτιμότερο είχα. Τον μπαμπά μου. Σ’ όλη του τη ζωή ήθελε μόνο να δίνει. Πρόσφερε αλτρουιστικά, χωρίς φανφά-ρες, πάντα ήρεμα κι αθόρυβα. Αθόρυβος ήταν κι ο θάνατός του. Δεν τον πρόλαβα. Τρέξε, βήχει, κό-βεται η αναπνοή του, άκουσα. Του έκλεισα μόνο τα μάτια.

Αυτή η στιγμή δεν φεύγει. Τη διώχνω, αλλά δεν φεύγει. Ο βαθιά μορφωμένος και καλοκάγαθος αυ-τός άνθρωπος, που γεννήθηκε στην Κωνσταντι-νούπολη και πέρασε τα νεανικά του χρόνια στη Σχολή της Χάλκης, ταξίδεψε πολύ κι άραξε στην Ελλάδα. Κοσμογυρισμένος και χορτασμένος, πα-ντρεύτηκε τη μαμά, συνοικέσιο γαρ, με είκοσι χρό-νια διαφορά ηλικίας. Για εκείνη δεν ήταν ο έρωτας της ζωής της. Το τόνιζε συχνά αυτό, υποκριτικά και χωρίς σεβασμό.

Λίγος της έπεφτε ο μπαμπάς. Τι έπαρση, Θεέ μου! Τέλος πάντων, επαναλάμβανε εγωιστικά ότι δεν παντρεύτηκε τον μεγάλο της έρωτα. Έπρεπε


όμως να παντρευτεί, να κάνει παιδί. Αυτό υπαγό-ρευαν τα αστικά πρότυπα. Ήταν και κείνη γεννη-μένη στην Πόλη. Έφυγε μικρό παιδάκι, το στερ-νοπούλι της οικογένειας με άλλα πέντε αδέλφια, τέσσερα αγόρια και μια αδελφή. Το χαϊδεμένο λοι-πόν παιδί της οικογένειας είχε όλα τα πρωτεία. Το «εγώ» και η αλαζονεία είχαν αφήσει τα σημάδια τους. Η επικριτική της διάθεση για όλους και για όλα τρυπούσε κόκαλα. Ειρωνεία και χιούμορ τη συνόδευαν παντού.

Τα καφεδάκια με θείτσες και το «περάστε, κα-θίστε, γλυκάκι;» ήταν η καθημερινή ασχολία στο σπίτι-καφενείο, όπως το ονόμαζα εγώ. Τα πολίτικα εδέσματα έκαναν απ’ το πρωί γλυκιά ατμόσφαιρα για τη μαμά-παιδούλα. Τη χαρωπή, φιλόξενη, αλλά συγχρόνως και κυριαρχική μαμάκα.

Ο μπαμπάς δούλευε, ψώνιζε, κι εκείνη μαγείρευε αδιάκοπα. Σκέτη Λωξάντρα.

Ο αρχηγός λοιπόν, γένους θηλυκού, δέσποζε στο σπιτικό. Τα κουδούνια ηχούσαν όλη μέρα, πόρ-τα, τηλέφωνα ανοιχτά. Ποιος τολμούσε να πει ότι ζαλίστηκε; «Το ανοιχτό σπίτι είναι ευτυχία», έλεγε. «Τι τα θέλουν τα σπίτια άμα τα έχουν κλειστά; Να πάνε να μείνουν στα ξενοδοχεία». Είχε έτοιμη την απάντηση.

Ο ανάλαφρος τρόπος που περνούσε τη ζωή της


πολλές φορές ήταν ανυπόφορος για τους δύο συ-γκατοίκους της, τον άντρα της και το παιδί της. Εκείνη πέρασε τη ζωή της με γέλια, βίζιτες, σχόλια και ιμάμ μπαϊλντί.

Υπήρχαν διαλείμματα πένθους, βαθιάς μελαγ-χολίας, όταν πέθαιναν τ’ αδέλφια της. Κάθε φορά όμως εύρισκε τον εαυτό της και προχωρούσε. Ο μεγάλος της εχθρός ήταν ο ύπνος. Τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο ήταν αρκετές.

Όσο περνούσε η ηλικία, μεγάλωναν τα άγχη και οι φοβίες της. Με περίμενε κρεμασμένη στο μπαλ-κόνι να γυρίσω, άυπνη. Αυτή ήταν η μαμά μου. Το τέλος της με άνοια, ο θάνατος ήταν λύτρωση για όλους.

Όταν πέθανε ο μπαμπάς, μεγάλωσε, ωρίμα-σε λίγο, έπεσαν τα φτερά της κι απέκτησα καλή παρέα. Κατέβηκαν οι τόνοι κι αλλάξαμε ρόλους. Εκ των υστέρων την ευχαριστώ για τις αξίες, τη δύναμη και την αισιοδοξία που μου έδωσε ν’ αντι-μετωπίζω την πικρή γεύση της ζωής. Δυστυχώς, είμαι γεμάτη τύψεις για την κακή και απαξιωτική συμπεριφορά που συχνά εισέπρατταν και οι δύο από ένα κακομαθημένο μοναχοπαίδι που του τα έδωσαν όλα κι αυτό δεν μοιράστηκε ποτέ τίποτα μαζί τους.


Τι να πρωτοθυμηθώ! Κλειδί δεν υπήρχε ποτέ πάνω μου, ή υπήρχε αλλά δεν έκανα τον κόπο

να το βγάζω απ’ την τσάντα μου. Τη σχολική τσά-ντα και αργότερα την «ενήλικη» τσάντα. Χτυπού-σα το κουδούνι και το δάχτυλο δεν έφευγε αν δεν άνοιγε η πόρτα. Γονείς έτρεχαν αλαφιασμένοι ν’ ανοίξουν στην πριγκίπισσα φωνάζοντας: τώρα! τώρα!

Μετά τη βίαιη εισβολή μου στο σπίτι, κατευ-θυνόμουν αμίλητη στην τραπεζαρία. Έβρισκα στο τραπέζι τριών ειδών φαγητά και μετά δύο ειδών γλυκά για επιδόρπιο. Καθόμασταν και οι τρεις και πάντα οδηγούσα την κουβέντα εκεί που ήθελα. Συ-νέχεια με ρωτούσε η μαμάκα –τρεις και τέσσερις φορές– αν μ’ αρέσει το φαγητό, αν είναι καλό, κι άλλες τόσες εγώ της έλεγα: «το έχεις πετύχει, είναι εξαιρετικό». Το πρόσωπό της έπαιρνε μια γλυκιά έκφραση. Γι’ αυτήν, η μαγειρική και η επιβράβευση ήταν το παν. Η ουσία της ζωής της. Στη συνέχεια

Μια Μια Μια γλυκόπικρη γλυκόπικρη γλυκόπικρη γλυκόπικρη γλυκόπικρη γλυκόπικρη γεύσηγεύσηγεύση

ΜΙΑ

ΓΛ

ΥΚ

ΟΠ

ΙΚΡ

Η Γ

ΕΥ

ΣΗ

ΜΙΑ

ΓΛ

ΥΚ

ΟΠ

ΙΚΡ

Η Γ

ΕΥ

ΣΗ

ΜΙΑ

ΓΛ

ΥΚ

ΟΠ

ΙΚΡ

Η Γ

ΕΥ

ΣΗ

ΜΙΑ

ΓΛ

ΥΚ

ΟΠ

ΙΚΡ

Η Γ

ΕΥ

ΣΗ

ΜΙΑ

ΓΛ

ΥΚ

ΟΠ

ΙΚΡ

Η Γ

ΕΥ

ΣΗ

ΜΙΑ

ΓΛ

ΥΚ

ΟΠ

ΙΚΡ

Η Γ

ΕΥ

ΣΗ

Π ΟΛ Α Σ Α Ρ Ρ Η

ΝΟΥΒΕΛΑ

ΠΟ

ΛΑ

ΣΑ

ΡΡ

Η

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108E-MAIL: [email protected]

www. ocelotos. gr



Συμβαίνει να είναι μια αυταπάτη ότι γνωρίζουμε καλά τους δικούς μας ανθρώπους. Απλά τους εξιδανικεύουμε. Συνει-δητά ή όχι αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

«Δεν ήταν ιδανικά τα πράγματα μαμά», είπε η Λου. «Ένα βράδυ η γιαγιά μπαίνοντας στο σπίτι αιφνιδιάστηκε... Ήταν μια σκληρή δοκιμασία γι’ αυτήν!» Ακούγοντας τη Λου, όπως κρατούσα ένα γιαούρτι μού έπε-σε απ’ τα χέρια. Γέμισε άσπρη κρέμα το πάτωμα.

Κωνσταντινούπολη – Αθήνα, παρελθόν και παρόν, παίζουν γλυκόπικρα μεταξύ τους.

ISBN 978-960-9607-32-2

H Πόλα Σαρρή γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Οι ρίζες της βρίσκονται στην Κωνσταντινούπολη. Εργάσθηκε στον Δημόσιο Τομέα. Το πρώτο της βιβλίο είναι το «Μια γλυκόπρικρη γεύση».

140 × 210 SPINE: 5 FLAPS: 80

00_cover_glykopikri.indd 1 1/31/2012 11:56:40 PM


μάς ενημέρωνε για το τι είπε η θεία Κατίνα στο τηλέφωνο, πότε θα συναντηθεί με την ξαδέλφη της τη Χάιδω, ποια γέννησε, ποιος είναι στα τελευταία του, κ.λπ., κ.λπ.

Η ενημέρωση ήταν λεπτομερέστατη και στο τέ-λος, απαραίτητα, γλυκό του κουταλιού βύσσινο ή κυδώνι. «Τέλειο, φώναζα», τέλειο. Όταν άρχιζαν οι διηγήσεις, τη διέκοπτα συχνά λέγοντάς της «πάμε παρακάτω» ή «δεν μ’ ενδιαφέρει!». Ο μπαμπάς συ-νήθως έτρωγε σιωπηλά.

Τη σκυτάλη μετά έπαιρναν τα νέα της πολυ-κατοικίας. Η κυρία Φρόσω, η Πολίτισσα του δευ-τέρου, κάθε πρωί απολάμβανε πασταφλόρα, που έπαιρνε την πρώτη θέση δίπλα στον πρωινό καφέ και τα κουλουράκια τη δεύτερη. Ο καφές βέβαια ελληνικός, βρασμένος από τη μαμά μου με ιδιαί-τερη τέχνη. Η ιεροτελεστία αυτή γινόταν πάντα στο σπίτι της. Ούτε λόγος γι’ αλλού. Μα πώς θα πήγαινε σε σπίτια αφιλόξενα!

Εκείνη όμως μοναδική! Πηγαινέλα, πηγαινέλα, έφερνε κι άλλα, κι άλλα, για να σ’ ευχαριστήσει. Αυτή η εικόνα ήταν αισθητή, ειδικά στα τραπέζια. Η καρέκλα της κενή, εκείνη όρθια να περιποιείται. Έφευγε το άγχος της μόνο αν σ’ έβλεπε να μην μπορείς ν’ αναπνεύσεις απ’ το μπούκωμα. Τότε χα-

Μια γλυκόπικρη γεύση

Documents

Transcript of Μια γλυκόπικρη γεύση