Τα περιστέρια έχουνε ψυχή...

Τα περιστέρια είναι πολύ παράξενα όντα. Συνήθως σε αφήνουν να τα πλησιάσεις αρκετά αλλά μετά, με αυτήν την δύναμη των πουλιών, κάνουν 'φτερά'. Υπάρχουν όμως κάποιες φορές που αδυνατούν... Και είναι το βλέμμα τους αυτό που τα κάνει λίγο πιο διαφορετικά από τα υπόλοιπα πετούμενα τ’ ουρανού.

Κέντρο Αθήνας, μήνας Μάιος και η ζέστη δεν έχει -ευτυχώς- καταφτάσει. Φορτωμένος με κάποια ψώνια, προσπαθώ να μην αγκομαχώ επιστρέφοντας προς το σπίτι. Το βλέμμα καρφωμένο στο πλακόστρωτο και η ανάβαση δύσκολη. Και να, εκεί, στην εσοχή που δημιουργείται μεταξύ του τοίχου μιας πολυκατοικίας και της βιτρίνας ενός καταστήματος, ένα περιστέρι. Δεν έχει την γνωστή 'σπιρτάδα' στην όψη που συνήθως ακολουθεί όλα τα φτερωτά πλάσματα που έχουν την τόλμη να ζουν δίπλα σε αυτό το τέρας που το λεν’ άνθρωπο. Κοιτάζω καλύτερα: τα φτερά του είναι στραπατσαρισμένα. Δεν μαζεύουν στην ράχη του ούτε κλείνουν επαρκώς στα πλευρά του, στη γνώριμη εικόνα που μας έχουν συνηθίσει. Κάποιο ατύχημα έριξε αυτό το περιστέρι στην σκιερή εκείνη γωνιά...

Αυτό όμως που με μαγνητίζει πιο πολύ, δεν είναι η σπασμένη φτερούγα, αλλά το βλέμμα του ζωντανού. Ένα βλέμμα από ένα σχεδόν άλαλο πλάσμα που εκπέμπει όμως δυνατά το ακόλουθο μήνυμα: "δεν μπορώ να πετάξω, η μοίρα μου είναι γνωστή και προδιαγεγραμμένη... μια γάτα, ένα αυτοκίνητο... ξέρω δεν μπορείς να με βοηθήσεις, δεν μπορώ να σου ξεφύγω και δεν θα το κάνω... κάθε αρχή έχει πάντα ένα τέλος..."

Το περιστέρι στα κλάσματα του δευτερολέπτου που η αναπάντεχη συνάντησή μας, διασταύρωσε τα βλέμματά μας, πρόλαβε να μου μεταδώσει όλα όσα προηγήθηκαν. Απαισιόδοξο μήνυμα; Ίσως. Κι όμως, τόσο μα τόσο αληθινό.

Το πιο πιθανό είναι ότι τώρα, τη στιγμή αυτή που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, το περιστέρι δεν είναι πια εδώ. Η ψυχή του όμως θα πλανάται στους δρόμους της Αθήνας όπως και το βλέμμα του στις σκέψεις μου...