ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΜΑΣΑΝΕ ΤΣΙΧΛΑ ΝΩΧΕΛΙΚΑ

ΛΕΣΧΗ ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΩΝ

Σ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1)ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΡΟΖ ΦΑΛΑΙΝΑ

2)Η ΘΛΙΨΗ ΠΑΙΖΕΙ ΠΙΑΝΟ

3)ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ

4)ΚΙ ΕΝΑ ΛΟΓΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ

5)Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΘΑ ΡΘΕΙ ΓΙΑ ΜΑΣ

6)ΒΑΛΕ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΟΤΑΝ ΘΑ ΚΑΙΓΕΣΑΙ

7)4 ΧΡΟΝΙΑ ΦΑΓΟΥΡΑ

8)ΣΑΝ ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ ΑΠΟ ΒΑΤΟΜΟΥΡΟ

9)ΠΩΣ ΠΟΥΛΗΣΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ

10)ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ

11)ΘΑ ΧΩΣΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ ΣΤΟ ΦΟΥΡΝΟ

12)ΠΟΡΝΟΓΕΡΟΙ

13)ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ

14)ΕΝΑΣ ΠΑΡΑΛΟΓΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

15)Ο ΕΡΩΤΑΣ ΑΙΜΟΡΑΓΟΥΣΑΙ

16)Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΜΕΝΕΙΣ ΣΤΟ ΙΣΟΓΕΙΟ

17)ΕΞΩΓΗΙΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

18)ΟΣΑ ΕΚΠΝΕΟΥΝ ΘΑΝΑΤΟ

19)ΟΧΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΜΟΝΟΣ

20)ΟΗ ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑ ΤΗΣ ΜΠΥΡΑΣ

ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΡΟΖ ΦΑΛΑΙΝΑ

στεκόμουν στο μπαρ,

ο μπάρμαν με πληροφορούσε για το κουπόνι του στοιχήματος,

κι εγώ

διάβαζα εφημερίδα κι έπινα καφέ...

διάβασα για τα προβλήματα του τρίτου κόσμου,

για την πρώτη γέννα παιδιού με 6 πόδια,

για το φόνο μιας ανήλικης από παιδεραστή,

για την επιμήκυνση πέους κάποιου δημοσιογράφου,

για κάποιον που πέθανε στο δρόμο απ΄τη ζέστη,

για την αυτοκτονία του φοιτητή στην Καλιφόρνια...

για το δράμα της αγαμίας γνωστής ηθοποιού....

ο κόσμος γεννήθηκε με τη δυστυχία,

συστέλλεται με τη βλακεία,

διαστέλλεται με την ηλιθιότητα,

και θα τελειώσει με το θάνατο.

δεν υπάρχει διέξοδος,

δεν υπάρχει εξήγηση,

πρέπει να τα παρατήσεις,

ή να δεχτείς το παράλογο που σε περιτριγυρίζει..

ο μπάρμαν μου λέει τα σημεία...

άσος, άσος , διπλό, χι..

χαμογελάω με ικανοποίηση ,

γιατί ακόμη και μια μικρή νίκη,

είναι σπάνια εδώ κάτω,

μοιάζει με ροζ φάλαινα που πηδάει στο κύμα φλεγόμενη,

σβήνει και χάνεται..

Η ΘΛΙΨΗ ΠΑΙΖΕΙ ΠΙΑΝΟ

Παίζει πιάνο και

Το κόκκινο φουστάνι της καίγεται,

Κι οι πελάτες φωνάζουν πανικόβλητοι,

Και ψεκάζουν με πυροσβεστήρες,

Και τρέχουν έξω,

Στους δρόμους,

Και οι καπνοί κάνουν την ατμόσφαιρα αφόρητη,

Και ο έρωτας δεν είναι γι’ αυτήν πια,

Και ο εργοδότης θα την αφήσει απλήρωτη,

Και οι γάτες θα μείνουν ατάιστες απόψε,

Και καμιά δε χορεύει μαζί μου,

Και το μπαρ έχει πια ερημώσει,

Μόνο καπνοί και πεσμένα, ποδοπατημένα τραπέζια παντού,

Και της έχει μείνει ένας μόνο ακροατής,

Που φαντάζεται ότι χορεύει παθιασμένα μαζί της στα χαλάσματα,

Παίζει πιάνο και

το κόκκινο φουστάνι της καίγεται…

λίγο ακόμη μωρό μου λέω,

παίξε,

δυο λεπτά ακόμη,

και θα ‘μαστε και οι δυο μας ,

νεκροί.

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ

Κάθε βράδυ,

Μετά τις δύο,

Θα ανέβαινα στη σοφίτα,

φορώντας τα μαύρα γυαλιά,

κρατώντας τα κιάλια και την μπύρα μου,

Και θα κοιτούσα την απέναντι πολυκατοικία.

κάθε βράδυ μετά της δύο…

τα μάτια μου καρφώνονταν στο δεύτερο πάτωμα,

κι εκείνη,

Καθόταν κάθε βράδυ γυμνή,

Μπροστά στον καθρέφτη..

Έβαφε τα χείλη της με κάθε φορά πιο σκούρα κραγιόν,

Και μετά ξεβαφόταν,

Για να βαφτεί ξανά.

Μεταξύ κάθε βαψίματος ακολουθούσαν πέντε λεπτά ακινησίας,

Τόσο απ τη μεριά μου , όσο κι απ τη δική της.

Το αίμα πάγωνε μέσα μας,

Κάθε βράδυ, μόνοι…

οι δύο μας…

πιστοί στο ραντεβού μας.

Εκείνη η ώρα του ραντεβού,

Η έκσταση, το πάθος, η τρέλα της ημέρας…

Κοίταζε συνέχεια στον καθρέφτη,

Κάθε φορά διαφορετικά βαμμένη,

Με διαφορετικά βλέμματα,

Άλλαζε συνέχεια όψη,

Προσπαθώντας μάλλον,

Να καταλάβει ποια ακριβώς είναι…

Τα ίδιο έκανα κι εγώ,

Αλλά με το δικό μου τρόπο…

ΚΙ ΕΝΑ ΛΟΓΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ

Και ξεκινάς

άλλη μια ευκαιρία στην ζωή

άλλη μια ευκαιρία σε όσα αντιπαθείς

άλλη μια ευκαιρία σε όλα

και θεωρείς πως θα την γλιτώσεις

αλλά όχι

δεν θα γλιτώσεις

θα χαθείς ξανά

μέσα στον σωρό των ευκαιριών

ένα απλό "γιατί όχι λίγο ακόμα"

οδηγεί σε άλλες τρεις τέσσερεις μέρες

και αυτές οι μέρες θα γίνουν

εβδομάδες μήνες χρόνια

και αν δεν ζούσες μέσα από την αναβολή

τώρα θα είχες ένα κεφάλι από θρύψαλα

και έναν λόγο λιγότερο για να ζήσεις.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΘΑ ΡΘΕΙ ΓΙΑ ΜΑΣ

Στέκομαι εδώ χωρίς λόγο,

κι όπου κι αν στεκόμουν,

θα ‘ταν χωρίς λόγο.

Η νύχτα σαν τέρας πάνω απ’ τα κεφάλια μας,

χυδαία, γλυκιά, απειλητική,

αυτά τα λεπτά που δεν κυλούν ποτέ,

αυτή η ανία που σε κατατρώει,

απ’ το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό της μέρας.

Πάντα έτσι θα είναι σκέφτομαι…

Πάντα θα σαπίζουμε ,ενώ τα χρόνια κυλούν και πάνε,

και τα φιλιά δεν έρχονται,

και οι κόκκινες γόβες χτυπάνε ρυθμικά,

μακριά πέρα στους δρόμους,

μέσα σε κραυγές ,γέλια και κλάματα,

και οι θεοί παίζουν μαζί μας,

και τίποτε δεν είναι στη θέση του,

και η ανοιξιάτικη θλίψη είναι η χειρότερη όλων των εποχών.

Ο ειρωνικός σπασμός μου, δεν μπορεί να λείψει απ όλο αυτό,

γιατί κάποτε τα φιλιά,

η ανία,

τα κόκκινα τακούνια,

θα τελειώσουν.

Η σήψη θα τελειώσει,

θα ολοκληρώσει το έργο της.

Ο θάνατος θα ‘ρθει για μας,

χυδαίος, γλυκός ,απειλητικός,

απροσδόκητος,

μια τέτοια,

άγρια, ανοιξιάτικη νύχτα.

Ως τότε τα πράγματα θα διαρκούν στην πτωτική τους πορεία,

κι εγώ θα συνεχίσω να γελάω,

να γελάω ξανά,

και ξανά,

πιο ευτυχής,

και πιο θλιμμένος από ποτέ.

ΒΑΛΕ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΟΤΑΝ ΘΑ ΚΑΙΓΕΣΑΙ

ο Σάτσμαν,

ο μεγάλος Μπάρνυ Σάτσμαν,

στεκόταν μπροστά απ τη γραφομηχανή του,

μεθυσμένος,

αποχαυνωμένος,

καμπούρης,

ετοιμόρροπος,

μέσα σε κείνο το άθλιο μέρος,

ξεχασμένος πια.

τίποτε δε θύμιζε το μεγάλο

αρνητή,

μπιτ όπως λένε,

συγγραφέα

της δικής του εποχής...

σκεφτόταν με ότι του είχε απομείνει,

να γράψει κάποια ιστορία,

θαραλλέα ιστορία,

για τη ζωή στους δρόμους του Σαν Φρανσίσκο,

για τα ουρλιαχτά των μεθυσμένων, παρανοικών,

εθισμένων στα ναρκωτικά,

σπουδαίων μυαλών της εποχής του,

μα πλέον,

κοιτώντας γύρω του,

όσο μπορούσε να κοιτάξει,

δεν είχε απομείνει τίποτα απ όλα αυτά.

όλα οδηγούνται αναπότρεπτα στη σήψη και το μαρασμό.

αποφάσισε να γράψει για μια ακόμη φορά,

για την ράθυμη, μίζερη και θλιβερή κατάσταση του...

έκανε να αγγίξει τη γραφομηχανή μετά από 6 ώρες ακινησίας στεκόμενος εκεί,

μπροστά της,

μα ήταν αδύνατον...

οι δυνάμεις του τον είχαν εγκαταλείψει,

οι θεοί τον είχαν εγκαταλείψει..

σωριάστηκε στο πάτωμα,

μένοντας εκεί κάτω,

αβοήθητος και νεκρός

για άλλες έξι ώρες..

έπειτα σηκώθηκε,

έφτασε ως το κρεβάτι κατά τις 3 το πρωί,

χωρίς να έχει γράψει λέξη,

ικανοποιημένος,

που τα έβγαλε πέρα με μια ακόμη μέρα....

ο Μπάρνυ Σάτσμαν σε ηλικία 73 ετών,

ράκκος,

σάπιος,

ξεχασμένος πια...

4 ΧΡΟΝΙΑ ΦΑΓΟΥΡΑ

-είσαι κτήνος είπε.. δεν με σκέφτεσαι καθόλου.

δεν νοιάζεσαι για μένα,

θες μόνο να με πηδάς και να φεύγεις..

εγώ δεν είμαι απ αυτές που γυρνάς στα χαμαιτυπία..

δεν είμαι υποχρεωμένη να μένω μαζί σου...

επι 4 χρόνια είπε , μου καταστρέφεις τη ζωή.

θα βρω άλλον είπε...

το ξέρεις παλιομαλάκα...;

γαμιέμαι με άλλον πίσω απ την πλάτη σου..

κι εσύ κάθεσαι και γράφεις κάτι ψευτοποιήματα,

ξύνεις όλη μέρα τα αρχίδια σου,

και πίνεις μπύρες...

είσαι κτήνος , κτήνος , κτήνος...

-μπέτυ μωρό μου της είπα,

τα ξέρω όλα αυτά, μου τα λες 10 φορές τη μέρα...

τι θες να κάνω...;

νομίζω θα ήταν

καλύτερα να χωρίσουμε...

-ώστε αυτό θες παλιοαρχίδι, ε;

θες να με διώξεις...;

δεν σε νοιάζει που γαμιέμαι ρε μαλάκα, γαμιέμαι με άλλον..

τότε άνοιξα την πόρτα,

και την έστειλα να κατρακυλήσει στις σκάλες...

μου είχε ξεζουμήσει όλη μου την ενέργεια..

νόμιζε πως θα λατρεύω για πάντα τα χοντρά πόδια της και τα μεγάλα βυζιά της..

έσερνε μαζί της την κόλαση και το διάβολο αυτός ο σπασαρχίδης άγγελος..

ήταν καλό κορίτσι,

αλλά σκέφτομαι πως θα ναι καλύτερα να τη γαμάει κανένας άλλος παλιομαλάκας και όχι εγώ...

έπειτα άνοιξα το ψυγείο και ήπια την πιο δροσερή μπύρα των τελευταίων 4 ετών...

το πρόβλημα είχε λυθεί..

ΣΑΝ ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ ΑΠΟ ΒΑΤΟΜΟΥΡΟ

Η σάρκα κρέμεται στα κόκαλα σου,

και κάποια μέρα θα χυθεί στην άσφαλτο,

σα μαρμελάδα από βατόμουρο,

κι εσύ,

συνεχίζεις να μην καταλαβαίνεις,

τί πρέπει να κάνεις με τη ζωή,

ενώ η σάρκα λιώνει,

μένεις γυμνός,

τρέμεις,

επιτέλους σιωπάς,

ενώ εκείνη στάζει,

όλο στάζει,

στην καυτή άσφαλτο.

ΠΩΣ ΠΟΥΛΗΣΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ

Αρκετά χρόνια πριν κατάλαβε

πως δεν είχε το χάρισμα

αυτό που έκαναν όλοι

να το έκανε λίγο καλύτερα

όσο μεγάλωνε βεβαιωνόταν

πως δεν προοριζόταν για το χρίσμα

το αρχηγηλίκι την πρωτοπορία

Τελείωσαν όλα είπε ένα βράδυ

Είμαι μαλάκας

Ανέβηκε σε μια γέφυρα

και ήταν έτοιμος να πηδήξει

-Συγνώμη μήπως έχεις αναπτήρα;

γυρνάει και βλέπει μια ξανθιά με ένα απίθανο μπούστο

Το σκέφτηκε λίγο μα τελικά της ανάβει

συνεχίζοντας την δουλειά του.

- Δεν είσαι ο μόνος πίστεψε με.

- Είσαι μάλιστα από τους ελάχιστους που το γνωρίζουν.

- Εκμεταλλεύσου το

Νευριασμένος γυρνάει να της απαντήσει.

Η ξανθιά απομακρυνόταν ήδη.

Είχε τον πιο απίθανο πισινό που είχε δει

και μια σιχαμερή κόκκινη ουρά

που την έσερνε στο δρόμο.

έφυγε από την καταρραμένη γέφυρα.

Μπήκε στο πρώτο μπαρ που βρέθηκε μπροστά του.

Είπε την ιστορία στο μπάρμαν

- Συμβαίνουν αυτά, του είπε

και του έβαλε άλλο ένα.

ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ

Μυρμήγκια

Αμέτρητα μυρμήγκια.

Πολεμούν για το χώρο τους

Κι εσύ για τον δικό σου

Όσα και να ξεπαστρέψεις έρχονται κι άλλα

Γι'άυτο έχεις μια μπουκάλα ουίσκι πάντα δίπλα σου

Κι ένα περίστροφο

Μήπως πετύχεις κάποτε την βασίλισσα τους

ΘΑ ΧΩΣΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ ΣΤΟ ΦΟΥΡΝΟ

Το σήμερα είναι

πιο σκατά από το χθες

και το αύριο δείχνει να γαμιέται κάπου μακριά

δίχως να έχει ανάγκη από εμάς

και εγώ κάθομαι σε μια καρέκλα

και το κεφάλι μου σπάει

από τον ίλλιγκο της νέας μέρας

ίσως μια βόλτα για καφέ

ίσως μια βόλτα σε μια ωραία θάλασσα

ίσως μια βόλτα για αλκοόλ

αλλό οχι

τίποτα από όλα αυτά

θα κάτσω σπίτι

θα φτιάξω καφέ

θα φάω το κοτόπουλο τριών ημερών

θα περπατήσω λίγα βήματα πάνω κάτω

έτσι για να περάσει η ώρα

και αν τύχει και νιώσω λίγο ευδιάθετος

και με πλημμυρίσει ένα αίσθημα χαράς και αισιοδοξίας

τότε θα χώσω στον φούρνο το κεφάλι μου

χωρίς να γυρίσω τον διακόπτη

και θα περιμένω

θα περιμένω

μέχρι να νιώσω ξανά την αηδία μου για όλα και για μένα

και τότε θα ξεπροβάλει ξανά το κεφάλι μου έξω από τον φούρνο

θα συρθώ στο κρεβάτι

από όπου θα σημειώσω σε κάποιο χαρτί..

Η όγδοη αυτοκτονία μου σε διάστημα τριών ημερών.

ΠΟΡΝΟΓΕΡΟΙ

Η αλήθεια είναι ότι τις δύσκολες στιγμές,

Εκείνες που θες να καρφώσεις τα μυαλά σου,

Στον τοίχο,

επιστρέφεις να διαβάσεις ,

Κάποιο ποίημα του πορνόγερου,

Του Μπουκόβσκι…

Ανοίγεις το βιβλίο στη μέση,

Και διαβάζεις τυχαία ότι κάτσει,

Και βλέπεις ότι δεν είσαι ο μόνος,

Που χτυπιέται και καίγεται ,

Μέσα στο μηδέν του εαυτού του,

Ότι υπήρξαν αρκετοί ακόμη,

Και μάλιστα κάποιοι πολύ καλύτεροι από σένα,

Που χτυπιόντουσαν στα μικρά, βρώμικα καμαράκια τους.

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ

Όλος ο κόσμος,

περιμένει κάτι,

όσοι συνεχίζουν να ζουν,

ζουν γιατί ελπίζουν σε κάτι,

προσμένουν αυτό το κάτι,

κανένας δεν ζει εξαιτίας της παρούσας κατάστασης του.

Οι υπόλοιποι

αυτοκτονούν ή ,τρελαίνονται,

κι αυτοί είναι οι πιο σκεπτικιστές

οι πιο σοφοί ή,

οι πιο αφελής κάπου κάπου.

οι υπόλοιποι,

θα συνεχίσουν επί μια ζωή να

περιμένουν κάτι,

να προσμένουν το καλύτερο,

που αν είναι τυχεροί, δεν θα γίνει χειρότερο,

ώσπου κάποια στιγμή,

κι ενώ αυτοί,

μάταια συνεχίζουν να προσμένουν το κάτι τους,

ο θάνατος,

θα εξαφανίσει αυτή τη μόνιμη

παραίσθηση τους.

Καθώς θα τον βλέπουν να πλησιάζει,

θα προσπαθήσουν να καταλάβουν,

μα τότε θα ναι πολύ αργά για αυτούς,

όπως και για όλους μας.

ΕΝΑΣ ΠΑΡΑΛΟΓΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Παράλογο να υπάρχει θεός.

Παράλογο όλα να 'γιναν κατά τύχη.

Μέχρι να το φιλοσοφήσεις...

αεροπλάνα πέφτουν.

Πλοία βυθίζονται.

Τρένα εκτροχιάζονται.

Ανθρώποι σκοτώνονται

χωρίς να προλάβουν να βγάλουν κιχ.

Χωρίς να αποχαιρετήσουν τους δικούς τους.

Χωρίς να βγάλουν τον σκύλο τους βόλτα .

Χωρίς να δουν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων

Χωρίς να ξαναδιαβάσουν το αγαπημένο τους βιβλίο.

Χωρίς να ξανακούσουν τον αγαπημένο τους δίσκο.

Χωρίς να έχουν ξεχρεώσει τις δόσεις του αυτοκινήτου.

Χωρίς καν να έχουν ξεμπερδέψει με τα χαράτσια.

Και εσύ έχεις το θράσος να μου ζητάς

να βάλω προφυλακτικό;

Είσαι με τα καλά σου;

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΑΙΜΟΡΑΓΟΥΣΕ

ήταν συνέχεια θλιμμένη,

υποτονική,

αυτοκαταστροφική,

δεν έδειχνε να χει καμιά ελπίδα...

εκείνος κατάπινε τα Prozac και τα Paxil,

σαν καραμέλες..

ώρες αμίλητοι,

ώρες ολόκληρες κραυγάζοντας και κλαίγοντας..

εκείνη πήρε το πιάτο και το πέταξε στο κεφάλι του...

η σούπα έτρεξε στο ματωμένο κεφάλι του..

σ' αγαπώ είπε..

κι εγώ σ' αγαπώ...

ήπιαν πολλές μπύρες ως το τέλος της μέρας..

εκείνος χύμιξε απάνω της,

της ξέσκησε το κόκκινο φουστάνι κι άρχισε να την γλύφει..

εκείνη χωρίς να αντιδράσει,

αφέθηκε να κινείται στο ρυθμό των χεριών και της γλώσσας του...

έπειτα την έσυρε ως το κρεβάτι,

της τον έχωσε καλά,

και κείνη άρχισε να ουρλιάζει και να βογκά,

άναρθρες κραυγές, αναφιλητά, αίματα και ιδρώτας..

ως το τέλος της νύχτας, εκείνος έσπρωχνε,

είχε ακόμη δυνάμεις,

τη γαμούσε με πάθος..

μέχρι που έπεσε ξερός πάνω της..

τον έσπρωξε,

άρπαξε το μαχαίρι και με μια κίνηση του έκοψε τα αρχίδια..

εκείνος δεν μπορούσε πια ούτε να φωνάξει...

σκρόφα ...ψιθύρησαι,

μου έκοψες τα αρχίδια...

πήρε το ίδιο μαχαίρι κι άρχισε να το πιέζει,

να το στρυφογυρίζει στην κοιλιά της,

κι εκείνη ούρλιαζε απ τον πόνο,

η κοιλιά της αιμοραγούσαι,

τα αρχίδια του αιμοραγούσαν,

η σούπα έτρεχε ακόμη στο πάτωμα ,

ούρα ξεραμένα ολόγυρα...

μείναν στα αιματοβαμένα σεντόνια αγγαλιασμένοι,

εκείνη κρατούσε ακόμη τα αρχίδια του σφιχτά στη χούφτα της,

κι εκείνος το μαχαίρι στην κοιλιά της,

σ' αγαπώ ψιθύρησαι...

κι εγώ σ' αγαπώ της είπε ...

Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΜΕΝΕΙΣ ΣΤΟ ΙΣΟΓΕΙΟ

ξεκινάς την μέρα σου μπροστά σέναν καθρέφτη

και σκέφτεσαι με πια όπλα θα αντικρίσεις την νέα μέρα

βήμα πρώτο

ο καφές

βήμα δεύτερο

η τζαζ

βήμα τρίτο

λίγο αλκοόλ

αλλά σήμερα

όχι καφές

όχι τζαζ

όχι αλκοόλ

βηματίζεις πάνω κάτω

και ακούς τους δείκτες του ρολογιού να προαναγγέλουν τον θάνατο σου

εσύ

πάνω κάτω

το ρολόι τικ τακ

ιδρώνεις

ρίχνεις λίγο νερό στο πρόσωπο σου

ξανά το ίδιο

το κουδούνι χτυπά

εμφανίζεται το ιδιότροπο μουνί από δίπλα

κλείνεις την πόρτα

αποφασίζεις να προχωρήσεις στο επόμενο βήμα

ανοίγεις το παράθυρο

πηδάς

ελεύθερη πτώση στο κενό

ξυπνάς μετά από 3 ώρες

η τραγωδία του να μένεις στο ισόγειο.

ΕΞΩΓΗΙΝΗ ΓΥΝΙΚΑ

Ήταν στεγνή,ψυχρή,

κάθε βράδυ μόνη,

καθισμένη πλαγίως στη μπάρα,

χάζεβε τα δαχτυλίδια καπνού που πετούσε το στόμα της,

ακούγωντας τζαζ,

πνίγοντας τη θλίψη της στο κονιάκ,

τραβώντας το κεφάλι της μεσ' της χούφτες της,

που στεκόνταν πάνω στο μπαρ σαν να προσευχόταν στον κύριο,

χωρίς να δείχνει ικανή για ικεσίες,

ούτε και για τίποτα άλλο,

εκτός απ τον καπνό της,

το ποτό,

το βάψιμο των ματιών και των χειλιών της.

κάθε βράδυ το ίδιο.

έφευγε περισσότερο μεθυσμένη απ' όσο ήταν όταν ερχόταν...

και καμιά φορά τα μάτια της

ξέβαφαν,

γιατί ήταν πάντα λυπημένη,

και κάπου κάπου δάκρυζε...

αν και δεν ήθελε ποτέ να το δείχνει..

το τελευταίο βράδυ που την είδα,

κάθισα δίπλα της,

την κέρασα μια φτηνιάρικη μπυρα,

και φύγαμε για το σπίτι της,

κάναμε έρωτα,

με όσο πιο αργό ρυθμό ηταν δυνατόν...

αργότερα σταθήκαμε εκεί στο κρεβάτι,

τελείως γυμνοί και

χωρίς να ανταλλάξουμε κουβέντα,

καπνίζαμε,

μυρίζοντας την ζεστασιά των σωμάτων,

ανασαίνοντας τα σωματικά μας υγρα,

σβηστές μηχανές,

ενώ κάποιο ράδιο από δίπλα,

έπαιζε κάτι σαν Τζόν Λι Χούκερ...

ΟΣΑ ΕΚΠΝΕΟΥΝ ΘΑΝΑΤΟ

και γιατί όχι

γιατί να αρνηθείς τον θάνατο

την θλίψη

την μοναξιά

την κατάθλιψη

την σχιζοφρένεια

γιατί να αρνηθείς τα γερασμένα κορμιά

τα γερασμενα βλεμματα

γιατι να αρνηθεις

οσα μυριζουν θανατο

σήψη

αποσύνθεση

γιατί να πεις ναι στην ζωή

στην χαρά

στα όμορφα κορίτσια

αυτά με τις κοντές φούστες

αυτα που μοιάζουν με κινούμενες κούκλες

γιατί να επιλέξεις την ζωή

και όσα φανερώνουν μια παράλογη ζωντάνια

ίσως γιατί

θα θελες να κρυφτείς

απο όσα εκπνέουν θάνατο.

ΟΧΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΜΟΝΟΣ

Στέκομαι μόνος στο υπόγειο,

μα όχι εντελώς μόνος.

Ο Μπράμς είναι εδώ.

ο Μπέκετ είναι εδώ.,

δίπλα του στέκει ο Μπάροουζ, σε μεγάλη φόρμα.

Φοράει το ανεκδιήγητο καπέλο του,

Τα χοντρά γυαλιά του,

πιο κομψός από ποτέ.

Πιο πίσω διακρίνω έναν αγαπημένο αυτόχειρα.

Είναι ο Παβέζε,

βυθισμένος στις μάταιες σκέψεις του.

Γεια σου και σένα Τσεζάρε!

Σήμερα θα πιούμε και για σένα.

Η μουσική του Μπράμς, ξεχύνεται απ τα στόματα μας,

το κρασί εισχωρεί στα σάπια στομάχια μας.

Η γάτα ,πιο σοφή απ τους ανθρώπους, δεν αφήνει την παρέα μας.

Μένει ασάλευτη στο παράθυρο,

αρνούμενη να σουλατσάρει κάτω απ τον έναστρο ουρανό…

καθώς φαίνεται,

για άλλη μια φορά,

θα μείνει μαζί μας.

Η ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑ ΤΗΣ ΜΠΥΡΑΣ

Περίμενε να του έρθει όλη την μέρα και την επόμενη

και την μεθεπόμενη και έτσι κύλησε όλη η εβδομάδα

και ο μήνας χωρίς να έχει γράψει λέξη.

Στο τέλος πίστεψε πως θεραπεύτηκε πέταξε τα χάπια στην λεκάνη

και τράβηξε το καζανάκι. Το μόνο που χρειαζόταν τώρα ήταν μια παγωμένη μπύρα.

Μπήκε στο μπαρ και παρήγγειλε

μια βαρελίσια ένα σφηνοπότηρο και ένα κουταλάκι.

έριξε λίγη μπύρα στο κουταλάκι

και έβγαλε την Αμάλ από την τσέπη του τζιν του.

Εκείνη του δάγκωσε με τα μικροσκοπικά της δόντια το δάχτυλο

"έσκασα εδώ μέσα κι όλη την ώρα καθόμουν πάνω στο πουλί σου.

"Λυπάμαι. Θα δοκιμάσεις;

Πλησίασε το κουταλάκι και ήπιε μια γουλιά

"Πολύ κρύα."

"Θα δω τι μπορώ να κάνω "της είπε και την έβαλε να καθίσει

στο αναποδογυρισμένο σφηνοπότηρο.