1

ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Γαλάτας κεφάλαιο Γ ‘ . Η ανοησία των Γαλάτων.

Ο Παύλος απολογούμενος προς τους Γαλάτας διά το ευαγγέλιο και την αποστολικότητά του , τα οποία αναγνωρίστηκαν επισήμως υπό των αποστόλων της Ιερουσαλήμ και με την υπογραφή των ακόμη. Και αφού ανέφερε τις τρείς συναντήσεις του μετά του κορυφαίου Πέτρου , που κατά την Τρίτη ήλθον εις φανερά διάσταση διά τα δύο διαφορετικά ευαγγέλια των δύο αποστόλων , της περιτομής ( Ιουδαίων ) και της Ακροβυστίας , των ( εθνικών ) και που αναγκάστηκε ο Παύλος να ελέγξει δημοσίως τον Πέτρο διά την αστάθεια του χαρακτήρα του , η οποία και χαρακτηρίστηκε υποκρισία. Και αφού κατά τον έλεγχό του ο Παύλος , ανέπτυξε τις θεμελιώδεις αρχές του ευαγγελίου του , του ευαγγελίου της αμιγούς χάριτος του θεού , και διά το οποίον ο νόμος , όχι μόνον είναι αδρανής , αλλά είναι ανώφελος και επιζήμιος. Ο πιστός της χάριτος « απέθανεν ως προς τον νόμον και ζή τω θεώ .» Ναι , το ευαγγέλιο του Παύλου , ανήγγειλε μία δικαιοσύνη θεού χωρίς τον νόμο ( Ρωμαίους γ : 21 ) διότι « ού δικαιούται άνθρωπος εξ έργων νόμου εάν μη διά πίστεως Χριστού Ιησού.» Κατόπιν όλων αυτών , τώρα ο Παύλος στρέφεται προς τους Γαλάτας εις το γ’ κεφάλαιο και τους ελέγχει διά την ανοησία των , που έδωσαν προσοχή και διότι θέλουν να αποδεχθούν το άλλο ευαγγέλιο , των ψευδαδελφών ( Γαλάτας γ : 1 ).

« Ώ ανόητοι Γαλάται , τις υμάς εβάσκανεν , οίς κατ’ οφθαλμούς Ιησούς Χριστός προεγράφη εσταυρωμένος ; »

Η φράσης « προεγράφη » εκλαμβάνεται από μερικούς μελετητές των Γραφών ως ένδειξης της ρητορικής ικανότητας του Παύλου. Mάλιστα λέγουν μερικοί --όπως και ο κριτικός άπιστος Ρενάν -- ότι ο Παύλος κατείχε πολύ καλή ρητορική , ώστε ήτο εφοδιασμένος με ολόκληρο την πανοπλία της ρητορικής , αιχμαλώτιζε το ακροατήριό του με ζωντανές εικόνες και παραστάσεις , καθώς και με εύγλωττες δυνατές φράσεις.

2

( Άλλ’ αυτό είναι προνόμιο των σημερινών κηρύκων , που σπουδάζουν την

θεολογία και τις θεωρίες τους εις τα Ακαδημαϊκά Πανεπιστήμια , και φαντάζονται , ότι η ευγλωττία και η φρασεολογία είναι τα αποτελέσματα όπλα διά το κήρυγμα του Σταυρού του Χριστού. Και με αυτά τα μέσα την σήμερον , προσπαθούν να γοητεύσουν το ακροατήριό τους. Αλλά με όλα αυτά — εάν λείπει το βασικό -- τα κηρύγματά τους μένουν μόνο αισθηματολογικά , διεγείρουν δηλονότι τα αισθήματα των ακροατών και παράγουν συγκινητικούς αναβρασμούς και εκστατικό ενθουσιασμό . Αλλά το αποτέλεσμα ; Η πείρα μας το έδειξε – ότι μόλις παρέλθουν μερικές , όχι ημέρες , αλλά ώρες , οι σκέψεις , το φρόνημα , το πνεύμα του ακροατηρίου , επιστρέφει εις την προηγούμενη αδράνεια της διανοίας και εις την κοιμωμένη συνείδηση , διότι ο ακροατής , αφού πέρασαν τα λόγια τα αισθηματικά , ο θαυμασμός και οι συγκινήσεις —όχι του πνεύματος αλλά των αισθήσεων ,-- αυτός επιστρέφει εις τα παλαιά του έθιμα του παλαιού ανθρώπου , στις κλίσεις και στα φρονήματα της σαρκός. Αλλά ο « γνωστικός » κατανοεί. Τώρα λοιπόν δεν είναι επιθυμητό όλα τα πράγματα να εκτίθενται χωρίς διακρίσεις σε όλους και στον καθένα , ή τα οφέλη της γνώσης να ανακοινώνονται σ’ αυτούς που ούτε σε κάποιο όνειρό τους δεν είχαν την ψυχή καθαρή ( διότι δεν επιτρέπεται να δίνεις στον πρώτο που εμφανίζεται αυτό που αποκτήθηκε με κόστος πολλών κοπιωδών προσπαθειών). Ούτε τα μυστήρια του λόγου του θεού να δίδονται σε βέβηλους , επειδή υπάρχει μία εκπαίδευση για τον τέλειο, στην οποία αναφέρεται στην επιστολή του προς Κολοσσαείς α : 9-11 , 25-27 ) δι’ αυτό υπάρχουν τα « πλούτη της δόξας του Μυστηρίου στους ευγενικούς » η οποία είναι πίστη και ελπίδα στον Χριστό και που σε άλλο σημείο αποκάλεσε θεμέλια. Ο Παύλος για να δείξει ότι αυτή η γνώση δεν ανήκει σε όλους και λέει αναφερόμενος στην επιστολή προς Εβραίους , κεφάλαιο 5 και 6 , πιστεύω όπως κάποια πράγματα δεν λέγονταν γραπτώς.)

Ο Παύλος δεν εξέθετε με ρητορικά σχήματα την εκθαμβωτική θαυμάσια περιγραφή του δράματος του Γολγοθά , και δεν περιέγραφε τον θάνατο και την ανάσταση του Υιού του θεού με παραστάσεις γεγονότων , αυτός προχωρούσε πέραν και υπεράνω τούτων. Η βουλή του θεού , η συγκεντρωμένη εις τον «λόγον του σταυρού του Χριστού,» ήτο το μόνο πράγμα που απασχολούσε την διάνοιά του. Το δεύτερο ήτο η επίδρασης του σταυρού επάνω εις τα σπουδαία ζητήματα του νόμου , της αμαρτίας και της ζωής . Ναι αυτές ήσαν οι θεμελιώδεις βασικές αλήθειες τις οποίες προσπαθούσε ο Παύλος να μεταδώσει εις τους ακροατές του.

3

Αυτές ήσαν οι αλήθειες που εξέθετε με διαύγεια πνεύματος και με απαράμιλλη πειστικότητα , τις οποίες και μετεβίβαζε εις τους ακροατές του . Με αυτή την αλήθεια τις παρουσίαζε ο απόστολος Παύλος στους Γαλάτας , ώστε πράγματι παρήγαγε και έφερε άμεσα πολύτιμο καρπό. Τόσο σταθερά επείσθησαν διά την αλήθεια του ευαγγελίου πού άκουσαν , ώστε η πίστης των ανέστη με επιτυχία στις θύελλες και κακώσεις των διωγμών. Αυτοί υπέστησαν πολλά χάριν της αλήθειας , και δι’ αυτό τους λέγει : « Είς μάτην επάθατε τόσα ; αν μόνον εις μάτην ? ( Γαλάτας γ : 4 ).

Το να μετατεθούν τώρα εις άλλο ευαγγέλιο , και να περιπλανηθούν εις τους σκοτεινούς δρόμους του νόμου – μάλιστα κατόπιν τόσης λαμπρής πορείας – ήτο πολύ παράδοξο αίνιγμα διά τον Παύλο ο οποίος ευρίσκετο εις πολύ μεγάλη απορία , την οποία ο απόστολος μπορούσε να αποδώσει μόνο εις την βασκανία , και γι’ αυτό τους γράφει : « Ώ ανόητοι Γαλάται , τις υμάς εβάσκανεν ;» (Γαλάτας γ : 1)

ΠΡΟΤΡΟΠΗ --- ΕΛΕΓΧΟΣ --- ΔΙΟΡΘΩΣΙΣ

Ο από μεγάλη αγάπη διορθωτικός έλεγχος , το οποίον ο Παύλος χρησιμοποίησε διά τους πλανεμένους Γαλάτας , ήτο έλεγχος με μορφή ερωτήσεων. Τους υποβάλλει αμέσως δύο ισχυρές πρακτικές ερωτήσεις. Την δυνατή διαμαρτυρία του την κάμει απ’ ευθείας , και τους καλεί να εξετάσουν την πείρα τους. Πιθανόν οι Γαλάτες να είχαν αγκαλιάσει διαφορετική διδασκαλία , αλλά δεν μπορούσαν να αρνηθούν τα θετικά και έμπρακτα αποτελέσματα τα οποία ακολούθησαν , την πίστη των εις το άγγελμα του ευαγγελίου του Παύλου , και τα οποία ήσαν η πλέον ασφαλής απόδειξης , της αληθινής διδασκαλίας του. Ο Παύλος είναι βέβαιος , ότι οι Γαλάτες είναι αρκετά ειλικρινείς το να ομολογήσουν τα γεγονότα , και ακόμη είναι πεπεισμένος , ότι ο αποτελεσματικότερος τρόπος , διά να τους κατακρίνει διά την ανοησία των αυτή και να τους πείσει διά την αλήθεια , είναι , το να τους οδηγήσει να εξετάσουν αυτά τα γεγονότα.

4

Η πρώτη ερώτηση του Παύλου , που σχετίζεται με τον τρόπο της λήψεως του Πνεύματος του θεού είναι. «Τούτο μόνον θέλω να μάθω από σας , εξ έργου νόμου ελάβατε το Πνεύμα , ή εξ ακοής πίστεως ; » (Γαλάτας β : 2). Όλοι όσοι είχαν αποδεχθεί το ευαγγέλιο του Παύλου , είχαν λάβει την σφραγίδα της επιδοκιμασίας του θεού. Όταν αυτοί επίστευσαν τον «λόγον της αληθείας» το « ευαγγέλιον της σωτηρίας » ο Πατήρ απέστειλε στις καρδιές τους , το πνεύμα τού Υιού αυτού, που κράζει « Αββά ο Πατήρ » ( Γαλάτας δ : 6 ). Και εάν ένα τέτοιο μεγάλο και ιερό γεγονός , όπως η λήψης του Πνεύματος της υιοθεσίας , έχει την αρχή του εις την μέλλουσα πορεία τους. Η αρχή καθόρισε τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήση ένας άγιος. Ο σπόρος της χάριτος πρέπει να αφεθεί να φυτρώσει εις το έδαφος εκείνο που κατ’ αρχάς εμφυτεύτηκε , δηλαδή στο έδαφος της πίστεως . Η πίστης θα ήτο και ήτο, ο στέ- φανός τους και η αρχή της ζωής κατά θεόν . Διότι η σχέση με τον Υιό αρχίζει , προχωρεί και τελειώνει , με την πίστη. Ήτο αδύνατο οι Γαλάτες να είναι τόσο ανόητοι , ώστε να υποθέσουν ότι , αφού άρχισαν με το πνεύμα θα μπορέσουν να τελειώσουν με την σάρκα ; « Τόσον ανόητοι είσθε ; αφού ηρχίσατε με το Πνεύμα , τώρα τελειώνετε με την σάρκα ; » ( Γαλάτας γ : 3 ). Η Δεύτερη ερώτηση αφορά την βάση επάνω εις την οποία ενεργεί του Πνεύμα του θεού. « Εκείνος λοιπόν όστις χορηγεί εις εσάς το Πνεύμα , και ενεργεί θαύματα μεταξύ σας , εξ έργων νόμου καμνει ταύτα , ή έξ ακοής πίστεως ; » ( Γαλάτας γ : 5 ). Η υψηλή θέσης της υιοθεσίας έχει το προνόμιο της χορηγήσεως των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος . Όπως οι Κορίνθιοι , έτσι τώρα οι Γαλάτες είχαν προικισθεί με διάφορα χαρίσματα διά την οικοδομή των και διά την υπηρεσία και μαρτυρία προς τα έξω. Τώρα , εάν η πίστη ήτο η βάση της ενέργειας του Πνεύματος , που εμπλούτιζε την πείρα τους , δεν ήτο αυτό φανερό , ότι του να εμμένουν εις την πίστη , αυτό ο καλύτερος τρόπος δια την καλλιέργεια των χαρισμάτων και των θαυμάτων ;

5

Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος θα μαραίνονταν εάν μεταφυτεύονταν εις άλλη γή . Οί Γαλάτες είχαν λάβει το πνεύμα της υιοθεσίας και όλα τα χαρίσματα του Πνεύματος . Όλα αυτά δ ε ν τ α α π ό κ τ η σ α ν , τ α έ λ α β ο ν , όχι από τα έργα του νόμου , αλλά μέσω της πίστεως . Η πορεία που έπρεπε να τηρήσουν ήτο φανερή. Έπρεπε να εξακολουθήσουν να εμμένουν εις την πίστη . Αυτή είναι η βαθειά ερμηνεία του ( Γαλάτας γ : 5 ).

ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ

( Εδάφιο γ : 6 ) « Καθώς ο Αβράαμ επίστευσεν εις τον θεόν , και ελογίσθη εις αυτόν εις δικαιοσύνην.» Η πίστης εις την οποίαν οι Γαλάτες είχαν ευαγγελιστεί και αποδεχτεί , και εις την οποίαν ο απόστολος Παύλος τους προτρέπει να εξακολουθούν να εμμένουν , δεν είναι κανένα νέο πράγμα , ή καμμιά καινούργια διδασκαλία , αυτή βασίζεται εις το αρχαίο ιστορικό παράδειγμα. « Καθώς Αβράαμ επίστευσε τω θεώ , και ελογίσθη αυτώ εις δικαιοσύνην.» Η πίστης του εν ακροβυστία ( απερίτμητου ) Αβραάμ , ( Ρωμαίους δ : 9-10 ) κατόπιν τόσων εκατονταετηρίδων δουλείας κάτω από τον νόμο , ενεφανίσθη και εφανερώθη πάλι εις τα έθνη , με ανανεωμένη νεότητα. Αυτή η συνταύτιση και ομοιότητας ανάμεσα εις τους πιστεύοντας Γαλάτες , και του Πατριάρχου Αβραάμ , ίδρυσε ένα δεσμό , ένα είδος συγγένειας , ανάλογο προς τον δεσμό που συνδέει μία αδελφότητα. ( Γαλάτας γ : 7 ) « Γιγνώσκετε άρα ότι οι εκ πίστεως ούτοι υιοί εισίν του Αβράαμ Επομένως -- τους λέγει – Όσοι είναι εκ πίστεως , αυτοί είναι υιοί του Αβραάμ , αυτοί είναι μιμητέ της πίστεως του Αβραάμ , αυτοί περιπατούν εις τα ίχνη του πατρός των Αβραάμ . Επομένως είναι φυσικό , ότι μεταξύ των υπάρχει πνευματική συγγένεια , διότι αυτοί ανήκουν εις τον ίδιον πνευματικό τύπο , αυτοί ευρίσκονται εις τα ίχνη του , αυτοί είναι υιοί του διά πίστεως , καίτοι δεν κατάγονται εκ φύσεως από αυτόν , δι’ αυτό τους λέγει : « Γινώσκοντες άρα ότι εκ πίστεως , ούτοι εισίν υιοί του Αβραάμ.» (Γαλάτας γ :7 ).

6

Η ΠΡΟΒΛΕΨΙΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ

( Εδάφιον γ : 8 ) « Προϊδούσα δέ η Γραφή ότι εκ π ί σ τ ε ω ς δικαιώνει τα έθνη ο θεός , π ρ ο ε υ α γ γ ε λ ί σ α τ ο τω Αβραάμ , ότι ενευλογηθήσονται εν σοί πάντα τα έθνη.» Ένα πολύ διακριτικό χαρακτηριστικό της Παλαιάς Διαθήκης , χαρακτηριστικό το οποίο βεβαιώνει την θεοπνευστία της , είναι η πρόβλεψή της. Οι διάφοροι συγγραφείς της Βίβλου μας μεταβίβασαν ιστορίες γεγονότων , χωρίς αυτοί να γνωρίζουν , ότι εκείνα τα οποία εξιστορούν , απέβλεπαν πέραν της ημέρας των , πέραν της γενεάς των , και ότι αυτά είχαν σχέση με απότερο μέρος του σχεδίου του θεού , της θείας βουλής Του, την οποίαν αγνοούσαν εντελώς οι ανά τους αιώνες συγγραφείς της Βίβλου. Η περίπτωση του Αβραάμ μας παρέχει μία δυνατή εικόνα αυτής της αρχής. « Προϋδούσα δε η Γραφή ότι εκ πίστεως……. (Γαλάτας γ : 8 ). Αυτό το γεγονός εις την ζωή του Αβραάμ , πού ήτο διά ένα απότερο μέλλον , προεικόνιζε (προαναγγέλλει) τας ενεργείας του θεού διά τα έθνη , το έργο δηλαδή της πίστεως και της χάριτος το οποίο θα επιδαψίλευε ( υπάρχει εν αφθονία ) εις αυτά με τον αποχωρισμό του Παύλου , ,ως διακόνου της ακροβυστίας.(Εθνών). Με λίγα λόγια , η Αβραμιαία επαγγελία , αποτελούσε πρόβλεψη του ευαγγελίου της αμιγούς χάριτος , και ήτο μία προκήρυξης και υπόσχεσης αυτής. Η επαγγελία αυτή η οποία έγινε προς τον Αβραάμ , περιέκλεινε μέσα της , τον σπόρο του « ευαγγελίου της Ακροβυστίας » ( εθνών ) ο οποίος προορίζεται να φυτρώσει , να ανθίσει και να καρπίσει με αίγλη και λαμπρότητα , μέσα στις πρώτες επιστολές του Παύλου. Όμως , σύμφωνα με τα γεγονότα , το ευαγγέλιο της π ί σ τ ε ω ς και χ ά ρ ι τ ο ς , το οποίο εκήρυξε ο Παύλος εις τα έθνη είναι α ρ χ α ι ό τ ε ρ ο ν του νόμου. Προηγείται δε αυτό , σύμφωνα με τη δύναμη της προτεραιότητας (Γαλάτας γ : 17) και κατέχει θέση υψηλοτέρα από τον ν ό μ ο ν , ένεκεν του δικαιώματος της πρωτοτοκίας , όπως προχωρώντας θα δούμε :

7

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

( Γαλάτας γ : 8 ) « Προευαγγελίσατο τώ Αβραάμ ότι ενευλογηθήσονται εν σοί πάντα τα έθνη.» ( Η μετάφραση του Βάμβα γράφει – προήγγειλε )

Η κατηγορηματική έκθεση του αποστόλου Παύλου , ότι η Αβραμιαία επαγγελία , « ενευλογήσονται εν σοί πάντα τα έθνη» είναι μία προ— κήρυξη του ευαγγελίου , και ότι η πολιτεία του θεού προς τα έθνη , βάσει της πίστεως , είναι μία επαναδρομή εις προηγουμένη μέθοδο , και αφηγείται την δικαίωση του Αβραάμ με πολύ ενδιαφέρον. Και γι’ αυτό πρέπει να σταματήσουμε ολίγο εδώ , και να ασχοληθούμε με την προεικόνιση αυτή του ευαγγελίου , που είναι τόσο μεγαλειώδης εις την απλότητά της και τόσο πλούσια εις την εισηγητικότητά της. Εις το βιβλίο της ΓΕΝΕΣΕΩΣ ΙΕ : 1-5 βλέπουμε μία αφήγηση διά τη ( Τετάρτη ) εμφάνιση του θεού προς τον Αβραάμ. (Πέντε εμφανίσεις έκαμε ο θεός προς τον Αβραάμ , που το περιεχόμενό τους το εκθέτουμε εις το βιβλίο « Κρυμμένες αλήθειες »)

Η Τετάρτη αυτή εμφάνιση λαμβάνει μορφή οράματος. Η σκηνή παρουσιάζεται εις την περιφέρεια της Ανατολικής ερήμου. Είναι νύκτα σιωπή βασιλεύει παντού , κανένας ψίθυρος δεν ακούεται….. Ο Αβραάμ είχε βγει από την σκηνή του και περπατούσε εις τους σωρούς της άμμου , που περιέβαλαν την σκηνή του. Ο ολοκάθαρος με άστρα ουρανός , εκτείνεται σαν οροφή εις τον ορίζοντα. Ο Θεός τώρα προσκαλεί τον Αβραάμ εις φιλική συνομιλία. Η ήσυχη ελεύθερη συνομιλία , που φανερώνει οικειότητα , χαρακτηρίζει την συνομιλία. Ο Θεός ομιλεί πρώτος , και ο πρώτος λόγος είναι , η επανάληψη της προηγούμενης προς αυτόν βεβαιώσεως το , « Μη φοβού.» Η ομιλία του θεού περιστρέφεται γύρω από – δύο θέματα. ( Άς θαυμάσουμε και άς προσκυνήσομε τον θεό των υποσχέσεων και επαγγελιών ? ) Έν πρώτοις , τι ΑΥΤΟΣ είναι « προς τον Αβραάμ , και δεύτερον , τι ΑΥΤΟΣ θα πράξη υπέρ αυτού.»

8

Ο Θεός , πρώτος ομιλεί . « Εγώ είμαι ο υπερασπιστής σου , ο μισθός σου θέλει είσθαι πολύς σφόδρα .» Ο Αβραάμ απαντά. « Τι θέλεις δώσει εις εμέ , ενώ εγώ απέρχομαι άτεκνος , ο δε κληρονόμος της οικίας μου είναι ούτος ο εκ Δαμασκού Ελιέζερ ; Ιδού δεν έδωκας εις εμέ σπέρμα , και ιδού ο οικέτης μου θέλει με κληρονομήσει.» Η απάντηση αυτή του Αβραάμ προς τον θεό , είναι απάντηση με παράπονο προς τον Κύριο , και στρέφει τα βλέμματά του προς την αρχική υπόσχεση του θεού η οποία έγινε προς τον Αβραάμ εις την Χαλδαία , και προς την οποία , ως μη εκπληρωθείσαν , επιστρέφει με παράπονο τώρα ο Αβραάμ. Άς δούμε τι περιείχε η αρχική επαγγελία του θεού προς τον Αβραάμ. « Θέλω σε κάμει έθνος μέγα , και θέλω σε ευλογήσει , και θέλω μεγαλύνει το όνομά σου , και θέλεις είσθαι εις ευλογίαν και θέλω ευλογήσει τους ευλογούντας σε και τους καταραμένους σε θέλω καταρασθεί , και θέλουσιν ευλογηθεί εν σοί πάσαι αι φυλαί της γής.» ( Γένεσις ιβ : 2-3 ). Αυτή η ευλογία περιλαμβάνει έξη διακεκριμένες φάσεις . Οί τέσσερεις κεντρικές αφορούν ατομικά και προσωπικά τον Αβραάμ , ενώ η πρώτη και η τελευταία , αναφέρονται με σαφήνεια εις τους απογόνους του. Προσοχή . Δύο διακεκριμένες γραμμές των απογόνων του φανερώνονται .

1ον Οί απόγονοί του , οι της φυσικής παραγωγής , ( ο Ισραήλ κατά σάρκα )που θα εγίνετο ένα έθνος μέγα. « Θέλω σε κάμει εις έθνος μέγα.»

2ον Οί απόγονοί του , οι οποίοι συνδέονται μαζί του με μία συγγενική πίστη και οι οποίοι δεν αποτελούν ένα έθνος , αλλά είναι μέλη από όλα τα έθνη της γής. « Θέλουσιν ευλογηθεί εν σοί πάντα τα έθνη.»

9

Δυστυχώς από τους χριστιανούς την σήμερον , οι δύο αυτές υποσχέσεις , τα δύο αυτά σπέρματα του Αβραάμ , δεν τηρούνται χωρισμένα , και δι’ αυτό το αποτέλεσμα του είναι , του να μη διακρίνουν οι πιστοί τα δύο διακεκριμένα ευαγγέλια. Αφ’ ενός της « Περιτομής » ( Εβραίων ) και της « Ακροβυστίας » ( Εθνών ) και αφ’ ετέρου , την εκκλησία της « Νύμφης του Αρνίου » και την εκκλησία του « Σώματος του Χριστού.» Οι φυσικοί κατά σάρκα απόγονοι του Αβραάμ δεν αναφέρονται εις την συνομιλία που περιγράφεται εις ( Γένεσις ιε ). Αυτή αναφέρεται διά ένα σπέρμα της επαγγελίας , που οι φυσικοί απόγονοι δεν έχουν μερίδιο. Η επαγγελία είναι : « Εκείνος όστις θα εξέλθη εκ των σπλάχνων σου , αυτός θέλει σε κληρονομήσει .» Το όραμα έχει σχέση με τους απογόνους της πίστεως , της επαγγελίας. Η σπουδαιότητα και η μεγαλοπρέπεια της επαγγελίας εκτίθεται με μία πράξη. Άς την παρακολουθήσουμε . Ο Αβραάμ οδηγείται έξω της σκηνής του , και λέγει προς αυτόν ο θεός , όπως παρατηρήσει τον αστερόεντα ουρανό , και του προτείνει εάν δύναται να αριθμήσει τα άστρα του ουρανού . Και ενώ γέρων Πατριάρχης ενατένιζε και παρετήρει τον απέραντο νυκτερινό θόλο του ουρανού , που ήτο στολισμένος με τους αναρίθμητους φωτοβόλους λαμπτήρες του θεού , αμέσως εκείνη την ώρα προβάλλει η ε π α γ γ ε λ ί α με τα λόγια του θεού : « Ούτω θέλει είσθε το σπέρμα σου.» Και η Γραφή λέγει : « Και επίστευσεν ο Αβραάμ εις τον Κύριον και ελογίσθη εις αυτόν εις δικαιοσύνην. ( Ρωμαίους δ : 3 , 21 ). Άς ρίξουμε μια ματιά στο απομεμακρυσμένο παρελθόν , και άς δούμε την απλή παιδική π ί σ τ η του Αβραάμ. Στο απομεμακρυσμένο παρελθόν , που βαθύ ειδωλολατρικό σκοτάδι σκέπαζε τα έθνη , διακρίνουμε εις αυτά μία μεγαλοπρεπή φυσιο-γνωμία , που καταρρίπτει τα δεσμά της δεισιδαίμονος εκείνης εποχής , και με παιδική ασφάλεια πιστεύει εις την απόλυτο κυριαρχία του αοράτου Θεού. Πιστεύει ΑΥΤΟΝ ως προστάτη και πλουσιοπάροχο δοτήρα , που χορηγεί χωρίς μέτρο τις ευλογίες του και δεν ζητεί καμία ανταπόδοση από το πλάσμα του , και πού η δύναμής

10

του Οποίου είναι ικανή να φέρει εις πέρας κάθε τι πού απαγγέλει , συμφώνως της προθέσεώς Του , την οποίαν η αγάπη Του εσχεδίασε. Αυτού του είδους είναι η πίστης του πατριάρχου Αβραάμ . Είναι αγνή , ανόθευτη από λογισμούς , απεριόριστη σε εμπιστοσύνη. Είναι η πίστης γυμνή , αβοήθητη , χωρίς κανένα στήριγμα ανθρώπινο. Αυτή αναμένει χωρίς σκέψη ή λογισμούς , και προσεύχεται χωρίς λόγια βαττολογίας. Εδώ λοιπόν , εις τον καθαρό αρωματώδη αέρα της ελευθερίας , βρίσκει ο Παύλος το προτότυπό του , το « Ευαγγέλιον της Ακροβυστίας » ( Εθνών ). Μόνο με την επήρεια αυτού του πνεύματος δύναται το ευαγγέλιο αυτό να αναπτυχθεί , να αποκτήσει βαθιές ρίζες , και να καρποφορήσει. Αυτό το ευαγγέλιο όταν έλθει εις συνάφεια με το νεκρό τυπικισμό , και με τον ξηρό τύπο των τελετών , (περιτομή εν σαρκί) τότε είναι βέβαιο ότι θα μαραθεί ή θα πάθει θανατηφόρο αγωνία , όπως εις τη κατάσταση αυτή όπως βρέθηκαν οι Γαλάτες. ( Εδάφιον γ : 9 ) « Ώστε οι όντες εκ πίστεως ευλογούνται μετά του πιστού Αβραάμ.» Δεν μπορούμε να φθάσουμε το πρωτότυπο του ευαγγελίου της Ακροβυστίας του πατρός μας Αβραάμ , χωρίς να λάβουμε υπ’ όψιν μας τον χαρακτηρισμό της απλής γαλήνιας φυσικής πίστεώς του. Ο Θεός δεν χορηγεί τις ευλογίες Του σκηνικά , αλλά με δύναμη , που κινείται μέσα στη ζωή του πλάσματός του. Η έν πνεύματι ζωή και η πνευματικότητα , δεν είναι κάτι τι χωρισμένο απ’ τη ζωή , αυτή έχει τη βάση της και την ενέργειά της μέσα εις τα πλαίσια της ζωής μας. Πιθανόν και οι δύο , ο κοσμικός και ο πνευματικός άγιος , να πράττουν σε πολλά τα ίδια πράγματα και να βρίσκονται στις ίδιες συνθήκες της ζωής. Ο κοσμικός όμως , ο εν τω Αδάμ άνθρωπος , χάνεται στην εξωτερική όψη των πραγμάτων της ζωής , και αποτυγχάνει να δή , ότι αυτά έχουν σχέση , με την θεία πρόθεση και βουλήν. Ο Άγιος , ο εν τώ Χριστώ άνθρωπος , ζή και αυτός μέσα στη ζωή και στις συνθήκες της όπως και ένας κοσμικός ,

11

αλλ’ η διαφορά είναι , ότι αυτός συσχετίζει τη ζωή του με τη θεία πρόθεση , και όλα τα δέχεται από το χέρι ΕΚΕΙΝΟΥ ο οποίος « ενεργεί τα πάντα κατά την βουλήν του θελήματός αυτού.» ( Εφεσίους α : 11 ). Ζητεί να ζή εις μίαν ζωή πίστεως , που έχει τη βάση της εις τον θεό. Το να ζή δε κανείς μαζί με τον θεό , δεν είναι ζήτημα προσευχής , τελετών , ωραίων συναθροίσεων ή συνελεύσεων της εκκλησίας. Δεν είναι αρχή εξωτερικών εκδηλώσεων , αλλ’ είναι αρχή πού πλημυρίζει ολόκληρο τη ζωή μας , που ακαταπαύστως προσφέρει εις τον Θεό , με ζωντανή θυσία ολόκληρο την ζωήν , με τα πολύπλοκα θέματα και συμφέροντά της. Ναι , ηγιασμένοι διά του Πνεύματος του Υιού , αυτό είναι το ιδεώδες του ευαγγελίου . Η Δογματική υπεράσπισης του απόστολου Παύλου , μέχρις αυτού του σημείου , έχει αποδείξει την απόλυτο ανεξαρτησία της πίστεως από τον νόμο , λόγω της προτεραιότητας της πίστεως πρό εκατο-ντάδων ετών , πρό της ελεύσεως του νόμου , και η οποία έχει ζωτική δύναμη , την οποία λαμβάνει από τον Θεό , και η οποία έζησε κατά το παρελθόν , έδρασε , και υπερπήδησε ανυπέρβλητα εμπόδια , και ούτω « εκομίσατο » τις επαγγελίες και ευλογίες του θεού. Και τώρα εις τα εδάφια ( Γαλάτας γ : 10-14 ) θα δούμε , ότι η κεντρική σκέψη , του ζωτικού θέματος διακόπτεται υπό του απόστολου Παύλου , διά να διαπραγματευθεί το θέμα και αποδειχθεί , ότι υπάρχει μία πολύ μεγάλη αντίθεσης μεταξύ της πίστεως και του νόμου .

Η ΠΙΣΤΗΣ ΑΝΤΙΘΕΤΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΝΟΜΟΝ

( Γαλάτας γ : 10-11 ) Ο Παύλος τώρα αποδεικνύει , ότι η πίστης και ο νόμος είναι εις μεγάλη αντίθεση , διότι η φύσης τους κάμνει την συμβίωσή τους αδύνατος. Η Πίστη και ο νόμος είναι δύο άκρα αντίθετα που είναι αδύνατον να συναντηθούν. Η τοποθέτησής τους υπό του Θεού μέσα στις Γραφές , της πίστεως και του νόμου , είναι κατά τέτοιον τρόπο διατυπωμένες , ώστε το ένα να αποκλείει το άλλο.

12

Είναι δύο αντίθετες αρχές. « Ο νόμος δεν είναι εκ πίστεως , αλλ’ ο πράττων αυτά , θέλει ζήση δι’ αυτών.» Διότι η πίστης κλείνει μέσα της την εύνοια του Θεού και μας καθιστά οικογενειακό σύνδεσμο με τον Υιό Του . Διά « πίστεως » οι Γαλάται είχαν λάβει το πνεύμα της υιοθεσίας. ( Γαλάτας γ : 2 ). Επίσης διά « πίστεως » είχαν αποκτήσει τα χαρίσματα του Πνεύματος. ( Γαλάτας γ : 5 ). Ο νόμος δεν δίδει υιοθεσίαν , αλλά μας καθιστά δούλους , (Γαλάτας ε : 1) και ζητεί από εμάς απόλυτον υπακοή . Ο νόμος δεν γνωρίζει συγχώρηση , ή συγκατάβαση διά την άγνοια , ή συμπάθεια εις την αδυναμία μας , αλλά απαιτεί να συμμορφωθούμε απόλυτα , με τις άκαμπτες απαιτήσεις του . Η πιο μικρά δε παρέκκλιση , από τα αυστηρά διατάγματά του , λαμβάνει αμείλικτων ανταπόδοση. Ο νόμος είναι απολυταρχικός , ασυγκατάβατος στις αδυναμίες μας , αμίλεικτος τιμωρός , και με οργή επιβάλλει εις ημάς , εις την ελάχιστη παρέλκυση μας , αυστηρά - τιμωρία .

( Γαλάτας γ : 10 ) « Όσοι γάρ εξ έργου νόμου εισίν , υπό κατάραν εισίν ΄ γέγραπται γάρ . Επικατάρατος πάς ός ούκ εμμένει πάσι τοίς γεγραμμένοις εν τώ βιβλίω του νόμου του ποιήσαι αυτά .»

Μετάφραση : « Αντίθετα , όσοι στηρίζουν την ελπίδα τους στην τήρηση του νόμου βρίσκονται κάτω από κατάρα . Γιατί αναφέρεται στη Γραφή : Καταραμένος όποιος δε μένει πιστός σ’ όλα όσα είναι γραμμένα στο βιβλίο του νόμου και δέν τα τηρεί.»

Κι είναι ολοφάνερο πως με το νόμο κανένας δεν πετυχαίνει τη σωτηρία από το Θεό , αφού , σύμφωνα με τη Γραφή , ο δίκαιος εξαιτίας της πίστεώς του θα ζήσει. Ο νόμος όμως δεν δέχεται ότι σώζεται κανείς από την πίστη , παρά ότι ο άνθρωπος που τηρεί τις εντολές , αυτός θα ζήσει απ’ αυτές . Ο Χριστός μας εξαγόρασε από την κατάρα του νόμου , αφού έγινε αυτός κατάρα για χάρη μας. Γιατί είναι γεγραμμένο : Καταραμένος όποιος κρεμιέται πάνω σε ξύλο. Η ευλογία , λοιπόν , του Αβραάμ έρχεται με τον Ιησού Χριστό στα έθνη , κι έτσι με την πίστη αποκτούμε το Πνεύμα που υποσχέθηκε ο θεός.

13

« Άς ακούσουμε την φοβερή φωνή του νόμου του Θεού . Αλλά εάν δεν ακούσης εις την φωνή Κυρίου του Θεού σου , διά να προσέχης να εκτελής πάσας τας εντολάς αυτού και τα διατάγματα αυτού , τα οποία εγώ προστάζω εις σε σήμερον , πάσαι αι κατάραι αύται ( του Δευτερονομίου ) θέλουσιν έλθει επί σε και θέλουσι σε ευρεί . Κατηραμένος θέλεις είσθαι εν τη πόλει ,και κατηραμένος θέλεις είσθαι εν τώ αγρώ . Κατηραμένον το καλάθιόν σου και η σκάφη σου . κατηραμένος ο καρπός της κοιλίας σου και τα γεννήματα της γής σου , αί αγέλαι των βοών σου και τα ποίμνια των προβάτων σου. Κατηραμένος θέλεις είσθαι όταν εισέρχεσαι , και κατηραμένος θέλεις είσθαι όταν εξέρχεσαι. Ο Κύριος θέλει αποστείλει εις σε την κατάραν , την θλίψιν και την φθοράν , εις πάντα όσα επιβάλης την χείρα σου διά να πράξης εωσού εξολοθρευθής και εωσού αφανισθής ταχέως , διά την πονηρίαν των έργων σου , διότι εγκατέλιπες εμέ.» ( Δευτερονόμιον κ η : 15-20 ).»

( Γαλάτας γ : 11 ) « Ότι δε ουδείς δικαιούται διά του νόμου ενώπιον του θεού , είναι φανερόν ΄ διότι ο δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως.» Από έρχεται η εκθαμβωτική αυτή μαρτυρία ; Είναι η φωνή της προφητείας που διακηρύττει την δύναμη η οποία ζωοποιεί . Είναι η δύναμης του Πρωτο---ευαγγελίου , του ευαγγελίου της επαγγελίας , του ευαγγελίου διά του οποίου ευλογούνται και δικαιούνται πάντα τα έθνη διά π ί σ τ ε ω ς Ιησού Χριστού . ( Γαλάτας γ : 8—9 ). Πιθανόν οι Ιουδαϊζοντες να διεκήρυτταν ότι , η πίστης είναι αρχαιότερη του νόμου , δεν ήταν όμως , αφού ο νόμος ιδρύθει ως θεία εξουσία , τότε πρέπει η πίστης και ο νόμος να περιπατούν μαζί , και επομένως η πίστης πρέπει να φυλάττη τον νόμο , και πρέπει ο πιστός να είναι ενδεδυμένος το ένδυμα του νόμου του αγιασμού. Ο Παύλος διά να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο επιχείρημα , και διά να υπερασπίσει την υπεροχή της πίστεως και χάριτος , επι- καλείται απ΄ ευθείας τους προφήτας , και οι οποίοι θέτουν κατά μέρος , την δεύτερη αυτή αξίωση των Ιουδαϊζόντων , και οι οποίοι επικυρώνουν με δύναμη το μονοπώλιο της π ί σ τ ε ω ς , όμως ο Θεός δίδει χάρη , και η δικαίωσή μας είναι αποτέλεσμα της διοχετεύσεως της υπερήχου χάριτος του Θεού , ο δε διοχευτικός σωλήν της προς ημάς χάριτος του θεού , εξελέγη να είναι , και είναι η π ί σ τ η ς. Διατί η Πίστης ;

14

Διότι ο άνθρωπος πρέπει να επανορθώσει το κακό το οποίο δημιούργησε το χάσμα ανάμεσα αυτού και του Δημιουργού Του. Αυτό το κακό ήτο η Α π ι σ τ ί α η οποία προξένησε και την πτώση του . Η απιστία είναι η πρώτη μέγιστη αμαρτία , η οποία είναι και η μεγάλη που έρχονται όλες οι αμαρτίες εις τον άνθρωπο. Αλλά ποία δύναμη υπάρχει μέσα εις την πίστη για να μας δώση ειρήνη και να μας συνδέσει με τη χάρη ; Ο Θεός είναι αληθής και τα λόγια Του είναι αλήθεια. Η απιστία μας τον κάμει ψεύτη , και του αποδίδει κρίση εσφαλμένη διά τον ένδοξο χαρακτήρα Του . Και ερωτώ : Θα μας θεωρήσει ο δικαστής δεδικαιομένους , απλώς και μόνο επειδή πιστεύοντας επανορθώνουμε την προσβολή ; Όχι . Η πίστης μόνη αφ’ αυτής δεν έχει αξία , αλλά η πίστης ---μας λέγει ο λόγος του Θεού --- συνοδεύεται και λαμβάνει αξία μόνο με τη χάρη, «Διά τούτο εκ πίστεως ,ίνα είναι κατά χάριν.»(Ρωμ. δ :16). Δεν υπάρχει άλλος τρόπος του να εκχυθούν οι ευλογίες του Θεού επάνω σε καταδικασμένους ανθρώπους . Η δικαιοσύνη επομένως πηγάζει από την πίστη , και αυτό συμφωνεί με την χάρη.

Όλο αυτό είναι δώρο Θεού , διότι η σκέψη του Πατέρα , μας αποκαλύπτει την καρδιά Του , και ανάβει στη δική μας καρδιά μια φλόγα ευγνωμοσύνης προς Αυτόν.

Εύχομαι να καταλήξουμε όλοι στην ενότητα που δίδει η πίστη και η βαθιά γνώση του Υιού του Θεού , ώστε να γίνουμε ώριμοι για να φθάσουμε στην τελειότητα , που μέτρο της είναι ο Χριστός , και έχοντας την αληθινή πίστη και την αγάπη , άς φθάσουμε σε όλα μας Αυτόν που είναι η κεφαλή , και Αυτός συναρμολογεί και συνδέει με αρθρώσεις σε ολόκληρο το σώμα ΄ και κάθε μέλος , κατά το μέτρο του χαρίσματος που του χορηγήθηκε , για να συμβάλλει στην αύξηση του σώματος και στην οικοδομή του με αγάπη . ( Εφεσίους δ : 13-14 ). Διότι (Α΄ Πέτρου α : 23 ).

Κάθε ευλογία σας εύχομαι με τη χάρη του Χριστού. Αμήν .

15