Το βουνόΜιχαήλ Βουρλάκος

1

ε μια μακρινή χώρα ζούσε ένα τσαγκάρης. Είχε ένα πάγκο δίπλα από το

δρόμο για τους περαστικούς και κάθε μέρα για όλη του τη ζωή,

θυμόταν να ασχολείται μόνο με αυτόν. Δεν θυμόταν πως κατέληξε να

γίνει τσαγκάρης, είχε όμως μία αμυδρή θύμηση, ότι ο πατέρας του ασχολιόταν με

δέρματα και του ανέφερε συχνά μία φράση που περιείχε τη λέξη -χρήσιμος-.

ΣΟι μέρες πέρναγαν και εκείνος συνέχιζε επίμονα να επισκευάζει παπούτσια,

σόλες, κορδόνια και ότι άλλο του έφερναν οι περαστικοί. Αυτός όμως ο τσαγκάρης

είχε κάτι διαφορετικό από τους γύρω του, το βλέμμα του κοίταγε λίγα χιλιοστά

ψηλότερα. Βλέπετε αυτό ήταν κάπως περίεργο στη χώρα που ζούσε, γιατί τη χώρα

την έλεγαν, η Χώρα Με Τα Σκυμμένα Κεφάλια, και όλοι οι άνθρωποι κοίταγαν πάντα

κάτω. Ο τσαγκαράκος μας όμως δεν γινόταν να διορθώσει αυτό το μικρό του

«ελάττωμα». Είχε προσπαθήσει η αλήθεια είναι για βδομάδες ολόκληρες να

κρατήσει το βλέμμα του τελείως κάτω. Όμως κάθε φορά που ξεχνιόταν, το βλέμμα

του επέστρεφε κατευθείαν σ' αυτά τα γνώριμα λίγα χιλιοστά πάνω.

Και ενώ η ζωή του συνέχιζε σε αυτούς τους ρυθμούς, μία μέρα ο τσαγκαράκος

μας ξύπνησε διαφορετικά. Ενώ συνήθως πήγαινε στη δουλειά του από τις 8:00 το

πρωί, σήμερα ήταν πολύ κουρασμένος, τόσο κουρασμένος που αποφάσισε να κάτσει

όλη μέρα σπίτι του.

Θα μπορούσε να ξαπλώσει για όλο το υπόλοιπο της μέρας στο κρεββάτι του,

προτίμησε όμως να καθαρίσει το σπίτι του μετά από πολύ καιρό και να μαγειρέψει το

αγαπημένο του φαγητό. Χωρίς να παραλείψει να προσφέρει στον εαυτό του την

κρυφή του απόλαυση, ένα ποτήρι κόκκινο κρασί από τον τόπο του που ήταν από τα

πιο γνωστά σε όλο τον κόσμο.

Η μέρα πέρασε και όταν έφτασε το βράδυ ο τσαγκαράκος μας κοιμήθηκε για

πρώτη φορά στη ζωή του με παρέα εκείνη τη γλυκιά κούραση, που εμφανίζεται μόνο

όταν έχουμε ασχοληθεί με κάτι που πραγματικά το θέλουμε, και προσβάλλεται

φυσικά, κάθε φορά που ακούει ότι τη φωνάζουν Κούραση.

Το επόμενο πρωί όταν ξύπνησε ο τσαγκαράκος μας ήταν πολύ

στεναχωρημένος. Είχε περάσει μία πολύ ωραία μέρα χθες και σήμερα έπρεπε να

γυρίσει στο γνωστό του πάγκο, στο πλάι του δρόμου. Εκεί όμως που φόραγε το

πουκάμισο του, ξαφνικά άκουσε δύο περαστικούς έξω από το παράθυρο του να λένε:

« ..... στο 1 χιλιόμετρο έξω από την πόλη, δίπλα από το μονοπάτι για το βουνό. »

2

« Κάνεις λάθος, το έχω μετρήσει και είναι 1 χιλιόμετρο και 50 μέτρα, μην

επιμένεις... »

Ο τσαγκαράκος μας πάγωσε γιατί δεν είχε δει ποτέ του βουνό και θυμήθηκε

ότι από μικρός όταν άκουγε γι' αυτό, που ήταν τόσο κοντά, ήθελε να πάει να το δει. Η

δουλειά του όμως δεν τον άφηνε να κάνει αυτή τη μικρή διαδρομή, παρόλο που είχε

περάσει τόσος πολύ καιρός. Σήμερα όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά, ο

τσαγκαράκος μας ήξερε ότι άμα θέλει, μπορεί να μην πάει στη δουλειά του κάποιες

μέρες. Σκέφτηκε ότι το να λείψει δύο μέρες συνεχόμενα από τον πάγκο του μπορεί

να εγείρει ερωτήματα στους περαστικούς, αλλά ήθελε τόσο πολύ να δει επιτέλους

αυτό το βουνό που δεν τον ένοιαζε.

Το δρόμο προς τα εκεί συνειδητοποίησε ότι τον ήξερε, γιατί όλο αυτό τον

καιρό που άκουγε τους περαστικούς να μιλάνε γι' αυτό, είχε συλλέξει ότι

πληροφορίες χρειαζότανε. Έτσι χωρίς ιδιαίτερο κόπο μετά από λίγο έφτασε στο

βουνό.

Τον ενόχλησε που μια τόσο μικρή διαδρομή του είχε πάρει τόσα χρόνια να την

διανύσει, αλλά ο τσαγκαράκος μας δεν αφέθηκε, είχε φθάσει εκεί που πάντα ήθελε

και δεν θα άφηνε εύκολα κάτι να του χαλάσει αυτές τις στιγμές.

Στην αρχή άρχισε να ερευνά το βουνό γύρω γύρω και να του κάνει εντύπωση

που έβλεπε πέτρες με διαφορετικά χρώματα από ότι είχε συνηθίσει. Πέτρες

τεράστιες, που ενώνονταν όλες μαζί και πήγαιναν συνέχεια προς τα πάνω. Δεν

μπορούσε να δει που πηγαίναν, γιατί παρόλο που το βλέμμα του πήγαινε ψηλότερα

από τους υπόλοιπους, δεν αρκούσε. Τότε σκέφτηκε ότι όλη του τη ζωή προσπαθούσε

το βλέμμα του να το στρέφει προς τα κάτω για να μην διαφέρει από τους υπόλοιπους,

δεν είχε όμως προσπαθήσει ποτέ να το στρέψει προς τα πάνω.

Στην αρχή φοβήθηκε για το τι θα συμβεί αν προσπαθήσει να κοιτάξει προς τα

πάνω. Ήταν όμως τέτοια η λαχτάρα του να δει που πηγαίνουν οι πέτρες, που δεν

μπορούσε να μην δοκιμάσει. Την πρώτη φορά κέρδισε λίγα ακόμα χιλιοστά στο

βλέμμα του, την δεύτερη λίγα ακόμα, πιάστηκε όμως ο αυχένας του γιατί δεν είχε

κάνει ποτέ αυτή την κίνηση, στην τρίτη προσπάθεια λίγα ακόμα. Μετά από λίγη ώρα

όμως τα κατάφερε. Πάγωσε από το μεγαλείο και την ομορφιά του βουνού και

σταμάτησε να σκέφτεται, αφέθηκε στο να νιώθει.

Κατευθείαν, του ήρθαν δάκρυα, μετά από λίγο γέλια και μετά ξανά δάκρυα, στο

3

τέλος όμως γαλήνη. Ήταν ήρεμος, θα μπορούσε να κάτσει εκεί που ήταν για το

υπόλοιπο της ζωής του. Συνειδητοποίησε όμως ότι οι πέτρες συνέκλιναν, και κάπου

ψηλά τόσο ψηλά που δεν μπορούσε καν να το φανταστεί, υπήρχε μία κορυφή.

Ο τσαγκαράκος μας όταν προσπάθησε να δει από εκεί που ήταν την κορυφή του

βουνού, παρατήρησε τον ουρανό, τα αστέρια και τον ήλιο. Αρχικά τον θάμπωσαν

αλλά η καρδιά του δεν ήταν δοσμένη σε αυτά. Για εκείνον το βουνό ήταν το σημείο

συντονισμού του. Το ένιωθε κάθε φορά, που προσπαθούσε να το παρατηρήσει

καλύτερα. Κάθε φορά, που απορούσε από τις παράξενες ομορφιές του.

Ξαφνικά του μπήκε η ιδέα ότι δεν του αρκούσε να δει το βουνό μόνο από τη

βάση του, ήθελε να φτάσει στη κορυφή του. Άρχισε λοιπόν να προσπαθεί να

σκαρφαλώσει. Στην αρχή πρόσεξε ότι κάποιες πέτρες προεξείχαν και θα μπορούσαν

να τον βοηθήσουν να ανέβει. Μπόρεσε να ανέβει κάποια μέτρα αλλά δεν μπορούσε

να συνεχίσει άλλο.

Σε εκείνο το σημείο έμαθε ότι μπορούσε να χρησιμοποιήσει κάποιες μικρές

κοιλότητες, που του έδωσαν λίγα μέτρα ακόμη. Μετά όμως δεν μπορούσε να

συνεχίσει γιατί τα παπούτσια του γλίστραγαν πάρα πολύ. Τσαγκάρης όμως όπως

ήταν, ήξερε τι να κάνει. Κατέβηκε στη βάση του βουνού, και αφού έβαλε φωτιά γιατί

είχε αρχίσει να πέφτει η νύχτα και το κρύο, άρχισε να τροποποιεί τα παπούτσια του.

Του πήρε αρκετή ώρα και έτσι όταν τελείωσε, κατάλαβε ότι ήταν τελείως σκοτάδι

και το φεγγαρόφωτο έλουζε τις ομορφιές του βουνού. Του πέρασε η σκέψη να

γυρίσει στο δωμάτιο του στο χωριό, έτσι ώστε να επιστρέψει το επόμενο πρωί

ξεκούραστος. Δεν αισθανόταν όμως ότι ήταν αυτό που ήθελε να κάνει. Προτιμούσε

να ξαπλώσει εκεί ακριβώς στη βάση του βουνού, δίπλα στη φωτιά που είχε ανάψει ο

ίδιος, φορώντας τα καινούργια του παπούτσια, έτοιμα για την επόμενη μέρα. Και

έτσι απλά αποκοιμήθηκε.

Το επόμενο πρωί άρχισε σιγά σιγά να ανεβαίνει σε αυτό το βουνό που δεν

ήξερε καν το όνομα του. Ώρες ώρες όμως, του έμοιαζε με τον ίδιο. Αυτή την φορά με

τα καινούργια του παπούτσια έφτασε πιο ψηλά αλλά πάλι υπήρχε ένα σημείο, που

δεν μπορούσε να συνεχίσει.

Οι επόμενες μέρες ήταν μέρες συνεχής εκπαίδευσης. Απέκτησε λοιπόν ειδικά

γάντια, ρούχα ορειβασίας, σχοινιά και άρχισε να καταλαβαίνει πια πιασίματα ήταν τα

4

σωστά για να ανέβει πιο ψηλά. Πολλά από τα καινούργια του εξαρτήματα τα έφτιαξε

ο ίδιος, ενώ άλλα τα αγόρασε με τα λιγοστά χρήματα που είχε. Όσες φορές ξέμεινε

εντελώς από χρήματα, κατέβαινε στο μονοπάτι δίπλα από το βουνό, και δούλευε ως

τσαγκάρης. Έτσι μπόρεσε να συνεχίσει την προσπάθεια του, να ανέβει στην κορυφή.

Πέρασαν οι μήνες, και ο τσαγκαράκος μας κατάφερε να ανέβει αρκετά ψηλά

στο βουνό. Τόσο ψηλά που σχεδόν νόμιζε ότι μπορούσε να δει την κορυφή του. Ήταν

πολύ ικανοποιημένος με ότι είχε καταφέρει και αυτό το βουνό του άρεσε πάρα πολύ.

Γι' αυτό αποφάσισε να κάτσει λίγο στο σημείο που ήταν για να απολαύσει μία θέα

που πολύ λίγοι είχαν δει.

Δεν του πήρε πολύ ώρα για να καταλάβει ότι έπρεπε να πάρει μία πάρα πολύ

σημαντική απόφαση. Βρισκόταν στο σημείο που έπρεπε να αισθανθεί τι ήθελε να

κάνει από εδώ και πέρα. Στην αρχή κατάλαβε ότι δεν ήταν πια τσαγκάρης, ήταν

ορειβάτης. Απόρησε γιατί είχε γίνει τσαγκάρης αλλά πια ήξερε ότι στην ουσία πάντα

ορειβάτης ήταν. Μετά η σκέψη του πήγε στην κορυφή και στο αν θέλει να συνεχίσει

προς τα εκεί. Είχε μάθει πάρα πολλά και έτσι ένιωθε βαθιά μέσα του, ότι το

συγκεκριμένο βουνό ήταν δικό του και ότι είχε δημιουργηθεί μόνο γι΄ αυτόν. Θα

μπορούσε να φτάσει στην κορυφή του, έπρεπε όμως να περάσει όλη την υπόλοιπη

ζωή του μόνο με αυτό το βουνό. Αυτό όμως το αισθάνθηκε αρκετά μοναχικό. Δεν θα

είχε καταφέρει να δει κανένα άλλο βουνό και ποιος ξέρει πόσα περίεργα και

διαφορετικά βουνά, υπάρχουν στον κόσμο.

Από εκεί που ήταν μπορούσε να δει ότι σε κοντινή απόσταση υπήρχαν άλλα δύο

βουνά, τελείως διαφορετικά από αυτό, με άλλες ομορφιές και άλλα χρώματα. Εκείνη

ακριβώς τη στιγμή αποφάσισε ότι δεν θέλει να ζήσει μόνο με το δικό του βουνό,

ήθελε να προσπαθήσει να γνωρίσει και άλλα.

Πλησιάζοντας το επόμενο βουνό, κατάλαβε αμέσως ότι αυτό το βουνό ήταν

πολύ διαφορετικό από το δικό του. Οι πέτρες καινούργια χρώματα, η διαδρομή και τα

πιασίματα για να ανέβει τελείως διαφορετικά. Δεν έπαψε όμως να επιθυμεί να

ανέβει. Προσπάθησε πάρα πολλές φορές, σύντομα όμως κατάλαβε πως ότι και αν

έκανε, δεν μπορούσε παρά να ανέβει μόνο λίγα μέτρα. Στεναχωρήθηκε, αλλά

αποδέχθηκε το γεγονός, και σκέφτηκε να δοκιμάσει για το επόμενο βουνό.

5

Στο επόμενο βουνό, καινούργια χρώματα και καινούργια πιασίματα πάλι. Και

αυτό το βουνό όμως είχε μία εκπληκτικά ιδιαίτερη ομορφιά. Πάλι όμως δεν

μπορούσε να ανέβει. Άρχισε να στεναχωριέται πολύ ο ορειβάτης μας με σκέψεις

όπως:

« Τι σόι ορειβάτης είσαι που μπορείς να ανέβεις μόνο ένα βουνό; »

« Σου τα έλεγα εγώ δεν είσαι ορειβάτης αλλά τσαγκάρης τελικά. »

« Τι ήθελες στην ηλικία σου, να παρατήσεις το επάγγελμα που σου έδινε τα

βασικά για να ζήσεις, τι νόημα είχε όλο αυτό;»

Σιγά σιγά, ξαναπήρε τον έλεγχο ο ορειβάτης μας. Άρχισε λοιπόν να

συνειδητοποιεί ότι όλες αυτές οι σκέψεις, το μόνο νόημα που είχαν, ήταν να τον

σταματήσουν να κάνει αυτό που τον ευχαριστεί περισσότερο στον κόσμο. Να είναι

δηλαδή ορειβάτης. Αυτό όμως δεν του αρκούσε, για να απελευθερωθεί από τον θυμό

του, ο ορειβάτης μας απευθύνθηκε σ' αυτό το βουνό και του φώναξε:

« Γιατί δεν μπορώ να ανεβώωωωωωω; », και εντελώς παράδοξα άκουσε μία

απάντηση.

« Δεν ξέρεις; »

Στην αρχή σάστισε αλλά κατάλαβε ότι αυτή η φωνή έβγαινε από το ίδιο το

βουνό

« Μπορείς και μιλάς; »

« Φυσικά, όλα τα βουνά μιλάνε. »

« Μα έχω γνωρίσει άλλα δύο βουνά πριν από σένα και εκείνα δεν μιλάνε.»

« Τους απευθύνθηκες και δεν σου μίλησαν; »

« Όχι, δεν τους απευθύνθηκα καθόλου αφού είναι σίγουρο ότι τα βουνά δεν

μιλάνε. »

« Εγώ όμως μιλάω, και ξέρω ότι και όλα τα υπόλοιπα βουνά μιλάνε. »

Ο ορειβάτης μας προβληματίστηκε γιατί όντως δεν είχε προσπαθήσει να

μιλήσει καθόλου με εκείνα τα βουνά. Υποσχέθηκε όμως στον εαυτό του ότι αυτός

είναι ένας πολύ σημαντικός λόγος για να βρει και τέταρτο βουνό.

« Μπορείς όντως να μου πεις γιατί δεν μπορώ να ανέβω; »

6

« Νομίζω ότι είναι αρκετά εμφανές », απάντησε το βουνό

« Δηλαδή; »

« Εμένα το μονοπάτι μου για την κορυφή ακολουθεί τη Δύση, το δεξί σου όμως

χέρι μου φαίνεται ότι δεν είναι τόσο δυνατό όσο το αριστερό. »

Ο ορειβάτης άργησε λίγο αλλά κατάλαβε. Όλα τα πιασίματα που είναι προς τη

Δύση χρειάζονται δυνατό δεξί χέρι, ενώ εκείνος πάντα ήταν αριστερόχειρας. Το ίδιο

ίσχυε και για το δεύτερο βουνό. Το πρώτο όμως βουνό είχε μονοπάτι που

ακολουθούσε την Ανατολή. Άρα πρέπει να βρίσκω τα σωστά βουνά σκέφτηκε, για να

μπορέσω να ανέβω. Είχε μόλις αποδεχθεί ότι ήταν ορειβάτης αλλά όχι για όλα τα

βουνά. Ενώ αυτό στην αρχή τον στεναχώρησε, μετά ηρέμησε, ήξερε ότι υπάρχουν

πολλά βουνά εκεί έξω που θα μπορούσε να ανέβει.

« Σ' ευχαριστώ πολύ », φώναξε στο βουνό και ξεκίνησε να βρει το τέταρτο

βουνό.

Μετά από λίγες μέρες είδε μακρυά να φαίνεται κάποιο βουνό και κίνησε προς

τα εκεί. Με το που έφτασε δεν έχασε καθόλου χρόνου:

« Καλημέρα »

« Καλημέρα », απάντησε το βουνό

Είχε λοιπόν δίκιο το προηγούμενο βουνό, όλα μιλάνε και από εδώ και πέρα θα

είχε πάντα κάποιον να συζητάει όταν ήθελε, παρόλο που αυτό θα ήταν βουνό και όχι

άνθρωπος. Μέσα στα λίγα πρώτα λεπτά είχε ήδη αρχίσει να βλέπει τη διαδρομή προς

την κορυφή. Του φαινόταν ότι έβλεπε στη Δύση. Την ίδια όμως στιγμή, είχε αρχίσει

να του αρέσει πολύ να μιλάει με τα βουνά, και γι' αυτό ρώτησε με ένα γεμάτο

χαμόγελο.

« Θα ήθελα να σε ρωτήσω, η διαδρομή για την κορυφή σου, που βλέπει; »

« Η διαδρομή μου είναι προς τη Δύση. »

« Σ' ευχαριστώ πολύ και να είσαι καλά, αλλά ψάχνω ένα βουνό που η διαδρομή

του να είναι προς την Ανατολή », απάντησε ο ορειβάτης

7

« Εγώ σ' ευχαριστώ ορειβάτη που σέβεσαι τη διαδρομή μου », ανταπάντησε το

βουνό.

Ο ορειβάτης μας χάρηκε πολύ που ένα βουνό τον αποκάλεσε ορειβάτη, και που

είχε αρχίσει να καταλαβαίνει πράγματα που πολύ άλλοι ορειβάτες, δεν είχαν καν

σκεφτεί.

Περιπλανήθηκε αρκετό καιρό, ώσπου μία μέρα βρήκε και το πέμπτο βουνό.

Διστακτικά στην αρχή, όσο όμως πλησίαζε τόσο και αναπτερώνονταν οι ελπίδες του.

Αυτό το βουνό ήταν πανέμορφο και μοναδικό, την ίδια στιγμή όμως, του θύμιζε λίγο

το πρώτο βουνό που τόσο είχε αγαπήσει. Όταν πλησίασε αρκετά του φάνηκε πως η

διαδρομή για την κορυφή ξεκινάει προς την Ανατολή.

« Καλησπέρα »

« Καλησπέρα », απάντησε γλυκά το βουνό

« Η διαδρομή για την κορυφή σου είναι προς την Ανατολή ή μου φαίνεται; »

« Ναι ορειβάτη, η διαδρομή μου είναι προς την Ανατολή »

« Θα ήθελα πάρα πολύ να προσπαθήσω να δω πόσο ψηλά μπορώ να φτάσω

γιατί είμαι ορειβάτης των Ανατολικών Διαδρομών », είπε σχεδόν υποκλινόμενος.

« Με μεγάλη μου χαρά δεν συναντάω συχνά ορειβάτες της διαδρομής μου, που

να μου μιλάνε κι' όλας », απάντησε θερμά το βουνό.

Και έτσι ξεκίνησε ο ορειβάτης μας να κάνει και αυτή τη διαδρομή. Από την

αρχή φάνηκε ότι τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αυτή τη φορά. Ανέβαινε πιο

γρήγορα και όταν ξεκουραζόταν μίλαγε με το βουνό και μάθαινε γι' αυτό. Έμαθε

ποιες εποχές του αρέσουν, πως αλλάζουν τα χρώματα του μέσα στο κάθε έτος και

άλλα πολλά, ενώ ταυτόχρονα μοιραζόταν τον εαυτό του. Από που ξεκίνησε, τις

δοκιμασίες που πέρασε, τα βουνά που γνώρισε. Σε κάποια στιγμή σκέφτηκε ας δω

πόσο ψηλά έχω φτάσει και είδε ότι είχε ανέβει πάρα πολύ. Του φάνηκε περίεργο, δεν

θυμόταν να ανέβαινε τόσο γρήγορα το πρώτο βουνό. Απευθύνθηκε λοιπόν στο

πέμπτο βουνό:

8

« Νιώθω ότι ανεβαίνω πολύ γρήγορα, η διαδρομή προς την κορυφή σου είναι

πιο εύκολη από ότι περίμενα. »

« Δεν νομίζω ότι έχεις δίκιο, όσοι ορειβάτες πριν από σένα έχουν προσπαθήσει

να ανέβουν, έχουν κάνει μόνο λίγα μέτρα και έφυγαν αγκομαχώντας.

» Και συ ο ίδιος μου φαίνεται ότι το περιγράφεις πολύ απλά, για τον καιρό που

είσαι εδώ. »

Ο ορειβάτης τότε απόρησε γιατί είχε την εντύπωση ότι είχε φθάσει πριν καμία

βδομάδα.

« Δηλαδή πόσο καιρό είμαι εδώ; »

« Νομίζω κοντά ένα έτος », απάντησε το βουνό

Ο ορειβάτης τότε συνειδητοποίησε ότι γνωρίζοντας αυτό το βουνό,

μαθαίνοντας τα χρώματα του, τις πέτρες του και μιλώντας του για τον ίδιο, ο χρόνος

πέρναγε πολύ πιο γρήγορα. Το είχε αγαπήσει πολύ αυτό το βουνό, ήξερε σχεδόν κάθε

στιγμή τι νιώθει, πότε είναι νευριασμένο και πότε χαρούμενο αλλά το ίδιο ίσχυε και

για το βουνό. Αυτός ο ορειβάτης ήταν διαφορετικός, ενδιαφερόταν να το γνωρίσει

αλλά ταυτόχρονα του παρουσιαζόταν μιλώντας για τον εαυτό του. Το βουνό σεβόταν

τη διαφορετικότητα και τον πλούτο του ορειβάτη αλλά το ίδιο ίσχυε και για τον

ορειβάτη. Οι δύο είχαν αναπτύξει μία απίστευτη στενή σχέση που τους βοηθούσε να

συνεχίσουν τον πανέμορφο και εκπληκτικό δρόμο τους στη ζωή.

Ο ορειβάτης τότε σκέφτηκε να ρωτήσει κάτι που περιστρεφόταν καιρό στο

κεφάλι του:

« Από εδώ που είμαι σχεδόν βλέπω την κορυφή σου και υπολογίζω ότι σε ένα

έτος ακόμα θα έχω φθάσει, σωστά; »

« Όχι, απάντησε το βουνό, δεν θα φτάσεις ποτέ στην κορυφή μου. »

Ο ορειβάτης σάστισε αλλά βρήκε τη δύναμη να ρωτήσει.

« Μα πως γίνεται; Αφού σχεδόν τη διακρίνω. »

« Γίνεται γιατί τα βουνά έχουν την ικανότητα όταν κάποιος ορειβάτης τα

γνωρίζει να πλαταίνουν και να ψηλώνουν. Μπορεί όμως κάποιος ορειβάτης να ανέβει

σε ένα βουνό χωρίς να το γνωρίσει; »

9

» Κατά τη γνώμη μου πάντως », συνέχισε το βουνό,

» είναι καλό πράγμα που κανείς άλλος δεν μπορεί να φτάσει στην κορυφή μου

εκτός από μένα. Αν κάποιος άλλος έφτανε στην κορυφή μου τότε η κορυφή μου ποια θα

ήταν; »

« Μα πάντα ήθελα να φτάσω στην κορυφή και τώρα στεναχωριέμαι που το

ταξίδι μου δεν είχε νόημα. »

« Δεν σε καταλαβαίνω, μπορείς να ανέβεις τη δική σου κορυφή. », απάντησε το

βουνό

« Τη δική μου κορυφή; Μα εγώ δεν έχω κορυφή.», απάντησε λυπημένα ο

ορειβάτης.

« Μα έχεις την κορυφή του βουνού που κουβαλάς μέσα σου τόσο καιρό και

ανεβαίνω εγώ όσο καιρό βρίσκεσαι εδώ. »

Ο ορειβάτης σάστισε πολύ, όταν όμως έβαλε τις σκέψεις του στη σειράκατάλαβε γιατί είχε αγαπήσει τόσο πολύ το πρώτο βουνό, και γιατί τώρα αγαπάειακόμα περισσότερο ετούτο....

Υπάρχει ένα μέρος που λέγεται Μαζί. Σε αυτό το μέρος υπάρχουν δύο βουνά πουμοιάζουν με ορειβάτες, και προσπαθούν να έρθουν όσο πιο κοντά γίνεται το ένα στοάλλο. Όχι για να ενωθούν, αλλά για να γνωρίσουν όσο περισσότερο γίνεται κάθελεπτομέρεια του άλλου και να παρουσιάσουν τις δικές τους. Σε αυτό το μέρος τα παιδιάαισθάνονται πολύ όμορφα, παίζουν όλη μέρα και οι γονείς τους δυσκολεύονται να τουςζητήσουν ακόμα και να γυρίσουν στο σπίτι όταν νυχτώνει.

Ο μόνος τρόπος είναι να τους υποσχεθούν ότι αύριο εδώ θα είναι το Μαζί για ναπαίξουν...

10