Εργασία στα Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας

Κ.Π. Καβάφης, Στα 200 π.Χ.

Ομάδα Β΄: Φιλόλογοι – μελετητές της ποίησης του Καβάφη

Την ομάδα αποτελούν οι μαθητές:Κων/νος Α. Σελέστε Κ. Μαρία Κ. Βασιλική Π. Βάσω Μ.

Στο κείμενο που μελετήσαμε, διαπιστώσαμε πως δεν υπάρχουν αρκετά σχήματα λόγου. Εξαιτίας της έλλειψής τους το ύφος είναι λιτό, απλό και πεζολογικό. Ο ποιητής προτιμά την ειρωνεία, για να δείξει το αντίθετο από αυτό που εννοεί. Η γλώσσα είναι δημοτική με τύπους καθαρεύουσας και στοιχεία από το πολίτικο ιδίωμα. Πιο συγκεκριμένα…

Γλώσσα Η γλώσσα του καβαφικού έργου είναι ιδιότυπη με μείγμα καθαρεύουσας και δημοτικής και με ιδιωματικά στοιχεία από την Κωνσταντινούπολη. Είναι ουδέτερη, σχεδόν πεζολογική, μακριά από τις ποιητικές συμβάσεις της εποχής.

οι Σελευκείς, κ’ οι πολυάριθμοιεπίλοιποι Έλληνες Aιγύπτου και Συρίας,

κ’ οι εν Μηδία, κ’ οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι.Με τες εκτεταμένες επικράτειες,

με την ποικίλη δράσιτων στοχαστικών προσαρμογών.

Ύφος Είναι εξαιρετικά λιτό, με ελάχιστα επίθετα. Όσα υπάρχουν έχουν πάντα ιδιαίτερη σημασία και δεν είναι ποτέ συμβατικά!

κι απ’ την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία,

την νικηφόρα, την περίλαμπρη,την περιλάλητη, την δοξασμένη

Είναι πεζολογικό. Σπάνια είναι η παρουσία ομοιοκαταληξίας. Επίσης, η λιτότητα του ύφους αποδεικνύεται και από τη σχεδόν παντελή απουσία σχημάτων λόγου.

Σχήματα ΛόγουΣτο ποίημα «Στα 200 π.Χ.» υπάρχουν μεταξύ

άλλων και τα εξής:• Η ειρωνεία: Ο ποιητής εκφράζεται έτσι, για να

δηλώσει το αντίθετο από αυτό που λέει. («είναι κι αυτή μια στάσις. Νοιώθεται»)

• Στη δεύτερη στροφή βρίσκουμε το ασύνδετο σχήμα στα επίθετα θαυμάσια, δοξασμένη, περιλάλητη ή ξακουστή, περίλαμπρη, ξακουστή, νικηφόρα, σπουδαία

«Aλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων»

Μπορούμε κάλλιστα να φαντασθούμεπως θ’ αδιαφόρησαν παντάπασι στην Σπάρτη

για την επιγραφήν αυτή. «Πλην Λακεδαιμονίων»,μα φυσικά. Δεν ήσαν οι Σπαρτιάται

για να τους οδηγούν και για να τους προστάζουνσαν πολυτίμους υπηρέτας. Άλλωστεμια πανελλήνια εκστρατεία χωρίς

Σπαρτιάτη βασιλέα γι’ αρχηγόδεν θα τους φαίνονταν πολλής περιωπής.

A βεβαιότατα «πλην Λακεδαιμονίων».

Είναι κι αυτή μια στάσις. Νοιώθεται.

Έτσι, πλην Λακεδαιμονίων στον Γρανικό·και στην Ισσό μετά· και στην τελειωτική

την μάχη, όπου εσαρώθη ο φοβερός στρατόςπου στ’ Άρβηλα συγκέντρωσαν οι Πέρσαι:

που απ’ τ’ Άρβηλα ξεκίνησε για νίκην, κ’ εσαρώθη.

Κι απ’ την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία,την νικηφόρα, την περίλαμπρη,την περιλάλητη, την δοξασμένηως άλλη δεν δοξάσθηκε καμιά,την απαράμιλλη: βγήκαμ’ εμείς·

ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας.

Εμείς· οι Aλεξανδρείς, οι Aντιοχείς,οι Σελευκείς, κ’ οι πολυάριθμοι

επίλοιποι Έλληνες Aιγύπτου και Συρίας,κ’ οι εν Μηδία, κ’ οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι.

Με τες εκτεταμένες επικράτειες,με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών.

Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιάώς μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ώς τους Ινδούς.

Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!