Ἕνας λύκος αἰσθηματίας

Διψάω γι’ ἀγάπη πεινάω γι’ ἀγάπη πονάω γι’ ἀγάπη

Οὐρλιάζω γι’ ἀγάπη πεθαίνω γι’ ἀγάπη ἀλλά

Εἶμαι ὁ λύκος ὁ κακός ὁ λύκος καί δέν γίνεται

Δέν εἶναι δυνατόν τέτοια αἰσθήματα νά ἔχω

Γιατί ἄν τό μάθουνε τά πρόβατα

θά πέσουνε νά μέ σπαράξουν

«Λεκτικά τοπία», 1983

Σαν τόν τυφλό μπροστά στόν καθρέφτη

ΙΑ΄

Ὤ ναί, ξέρω καλά πώς δέν χρειάζεται καράβι γιά νά ναυαγήσεις, πώς

δέν χρειάζεται ὠκεανός γιά νά πνιγεῖς.

Ὑπάρχουνε πολλοί πού ναυαγῆσαν μέσα στό κοστούμι τους, μές στή βα-

θιά τους πολυθρόνα, πολλοί πού γιά πάντα τούς σκέπασε τό πουπουλέ-

νιο πάπλωμά τους.

Πλῆθος ἀμέτρητο πνίγηκαν μέσα στή σούπα τους, σ’ ἕνα κουπάκι του κα-

φέ, σ’ ἕνα κουτάλι του γλυκοῦ... Ἄς εἶναι γλυκός ὁ ὕπνος τους ἐκεῖ

βαθιά πού κοιμοῦνται, ἅς εἶναι γλυκός κι ἀνόνειρος.

Κι ἅς εἶναι ἐλαφρύ τό νοικοκυριό πού τούς σκεπάζει.

«Σαν τόν τυφλό μπροστά στόν καθρέφτη», 1986

Ὅποιος χαράζει τ’ ὄνομά του στή φλούδα ἑνός δέντρου, πράξη τελεῖ ἐ-

ρωτική ἡμιτελῆ. Ἄν θέλει νά ὁλοκληρωθεῖ αὑτή ἡ πράξη, πρέπει καί

στή δική του φλούδα νά χαράξει τό ὄνομα τοῦ δέντρου. Μονάχα τότε θά

θροΐσουν γλυκά τά φύλλα τῆς καρδιᾶς του.

«Στό ὑπόγειο», 2004

ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΞΗΜΕΡΩΣΕ, ΚΑΠΟΤΕ ΜΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑ· από θηρίο της ερήμου ζώοτην έκανε οικόσιτο,κι ήτανε τρυφερή και διακριτική και στην αφή τόσο απαλή, πιό απαλή ακόμα κι από γάτα.Τώρα πώς έγινε και, έτσι ξαφνικά, αυτή η τόσο εξημερωμένη μοναξιά τον κατα-σπάραξε, κανείς δεν ξέρει. (1)

εΊσια στα μάτιαΤο θάνατο κοιτώνταςΤον ημέρεψαΆτρομα το κεφάλιΧώνω στα σαγόνια του (2)

ΣΚΑΒΩ ΤΗ ΓΗ, κι όπως την τσάπα κατεβάζω,”Χά!” κραυγάζω, δύναμη στο χτύπημά μου για να δώσω, στα κουρασμένα μπράτσα μου κουράγιο.   Η γη με ένα “άχ!” μου αποκρίνεται, μ' έναν βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης, καθώς την λευτερώνω από την πετσιασμένη κρούστα της.   Και χά το χά και άχ το άχ με χί μπροστά ή με χί πίσω, με πόνο κι ανακούφιση, σιγά σιγά, η γη κι εγώ την άνοιξη στον πάνω κόσμο ξαναφέρνουμε (3)

Ελέησον σεΈνιωθες μόνος και μας έπλασες για να ‘χειςΣυντροφιά εις τους αιώνας των αιώνων.Έσφαλες όμως πλάθοντάς μαςΚατ’ εικόνα και ομοίωσίν σου,Πολλαπλασίασες τη μοναξιά σου.Τώρα είσαι μόνος μέσα σ’ ένα πλήθος μόνων.

Δεν έχει πιο μεγάλη μοναξιά. (4)

Σκίτσο ο κόσμος καιανελέητη ο θάνατοςγομολάστιχα (5)

Χέρια

Οι άνθρωποι το πιο συχνάδεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τουςΤα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλουςΤ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρεςΉ - το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τουςκαι τα ξεχνούνεΣτο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευταΈνα σωρό ποιήματα άγραφα

Πέφτεις απ'το κλαδί και κλαιςγιατί;δεν το'ξερες πως είσαι φύλλο; 

Η ποίηση πρέπει να'ναι ένα ζαχαρωμένο βότσαλοπάνω που θα'χεις γλυκαθείνα σπας τα δόντια σου. 

Πατάτε με σεβασμό την άσφαλτο. Από κάτω της υπάρχουν πέτρες που ονειρεύονται κήπους. 

Είναι δυο  άνθρωποι :

Ο ένας με μαχαίρι,  ο άλλος άοπλος.

Αυτός με το μαχαίρι λέει στον άλλον. "Θα σε σκοτώσω"

"Μα γιατί" ρωτά ο άοπλος, 

"τι σου ΄χω κάνει; Πρώτη φορά βλεπόμαστε. Ούτε σε ξέρω, ούτε με

ξέρεις"

"Γι αυτό ακριβώς θα σε σκοτώσω. Αν γνωριζόμασταν, μπορεί να σ

αγαπούσα"  

λέει αυτός με το μαχαίρι.

"'Η και να με μισούσες"  λέει ο άοπλος, 

"να με μισούσες τόσο, που με χαρά μεγάλη θα με σκότωνες. Γιατί να

στερηθείς μια τέτοια απόλαυση ;  Ελα να γνωριστούμε"

"Κι αν σ αγαπήσω"  επιμένει ο οπλισμένος,   "αν σ αγαπήσω, τι θα κάνει

τούτο το μαχαίρι ;"

"Ω, μη φοβάσαι..." λέει ο άοπλος..

"σκοτώνει ακόμη κι η αγάπη..   Και τότε...  είναι ακόμη πιο μεγάλη η

απόλαυση" ...

Όποιος χαράζει τ'όνομά του στη φλούδα ενός δέντρου, πράξη τελεί

ερωτική ημιτελή. 

Αν θέλει να ολοκληρωθεί αυτή η πράξη, πρέπει και στη δική του φλούδα

να χαράξει το

όνομα του δέντρου. Μονάχα τότε θα θροΐσουν γλυκά τα φύλλα της

καρδιάς του.