Το Παγκάκι / Τεύχος 2

ΣύγχρονοςΑσπροσπιτιώτης

ΈφηβοςΒαθύ βλέμμα στο μέλλον

το παγκάκι!Περιοδική εκδοτική συνάντηση του Συλλόγου Πολιτισμού «Μέδων ‘93»

Πρώην Κατοίκων, Εργαζομένων, Αθλητών & Μαθητών Άσπρων Σπιτιών Βοιωτίας

Επίσησ:• E la Nave va… • Ελάχιστο Αφιέρωμα στην 28η Οκτωβρίου 1940 • πατέρας Μακρυωνίτης • Λ. Παπακώστα «Μία ευγενής Παρέμβαση» • Γ.Χ. Θεοχάρη «στ. σταμπόγλης. Ένας ποιητής που ζει και δημιουργεί στην Αντίκυρα»

• Τα Νέα του Μέδωνα • Μετά το πάρτυ στη σαρωνίδα • Κοινωνικά Νέα

• Υγεία και πρόληψη • Αθλητικά Νέα • συνταγές Αγάπης & Νοστιμιάς

ΣύγχρονοςΑσπροσπιτιώτης

ΈφηβοςΒαθύ βλέμμα στο μέλλον

ΣυνέντέυξηΚυριάκος

Τριανταφυλλίδης

ΠατέραςΜακρυωνίτης

ΜνηΜηΓιώργου Αγαπάκη

Η Ιστορία του τόπου που

αγαπάμε όλοι...

το παγκάκι!

Σελίδα 2

ΠεριεχόμενΑ

Εξώφυλλο : Ασπροσπιτιώτης έφηβος - Βαθύ βλέμμα στο μέλλονΣελίδα 2 : Στοιχεία έκδοσης- περιεχόμενα Σελίδα 3 : Σπ. Τατσιόπουλου «κύματα» - ευχαριστήριο. Σχόλιο φωτο-εξωφύλλουΣελίδα 4 : Παγκάκι ζυμώσεων αλλά και γαλήνης. Του Γιώργου ΚούκιουΣελίδα 5 : E la nave va... Της Νάντας ΚυριαζήΣελίδες 6-19 : Συνέντευξη Κυριάκου Τριανταφυλλίδη στον Γ. ΚούκιοΣελίδα 20 : Μνήμη Δόξας Μανιά, Μαίρης Βάλλα, Γιάννη Μαργαρίτη, Λουκά

Σπανούδη Σελίδες 21-24 : Μνήμη Γιώργου & Μπίλλυς ΑγαπάκηΣελίδες 25-27 : Μία ευγενής παρέμβαση. Του Λευτέρη ΠαπακώσταΣελίδες 28 : Αθλητικά Νέα των Άσπρων ΣπιτιώνΣελίδες 29-31 : Μεδεώνια 2013: του Γιώργου ΧριστοφόρουΣελίδες 32-33 : Κολύμβηση & Ιστιοπλοϊα: Της Ειρήνης ΠαπαδάκηΣελίδες 34-37 : Ποδόσφαιρο: Του Παντελή ΠατσέλαΣελίδα 38 : Πανελλήνιο Πρωτάθλημα TRAPΣελίδα 39 : Τα Νέα του ΜέδωναΣελίδα 40 : Το Σταυροδρόμι των Επαγγελματιών μαςΣελίδα 41 : Θέσεις εργασίαςΣελίδες 42-43 : Υγεία: Ενημέρωση και Πρόληψη / Βελονισμός. Της Άννας Λιάκου /

Σκυλιά κατά του Εμφράγματος! Της Άννας ΛιάκουΣελίδες 44-45 : Η Μάχη κατά του Καρκίνου του μαστού συνεχίζεται. Της Ιωάννας

ΓραικούΣελίδες 46-48 : Για τον Πατέρα Μάρκο Μακρυωνίτη. Του Κώστα ΦιλαϊτηΣελίδες 49-62 : Η Ιστορία του Τόπου που αγαπάμε όλοι: Παραλία Διστόμου – Άσπρα

Σπίτια: Της Κονδυλίας Περγαντά - Σάλμα Σελίδα 63 : Τέχνη: Πολιτισμός σημαίνει ΚΑΙ επιλέγω! Το Παλαιοβιβλιοπωλείο! Του

Πολίτη ΑσκητήΣελίδες 64-66 : Σταύρος Σταμπόγλης - Ένας ποιητής που ζει και δημιουργεί στην

Αντίκυρα. Του Γιώργου Χ. ΘεοχάρηΣελίδες 67-71 : Ελάχιστο αφιέρωμα στην 28η Οκτωβρίου 1940. Του Γιώργου ΚούκιουΣελίδα 72 : Εδώ γελάμε! Του Νίκου ΚιμωλιάτηΣελίδες 73-75 : Καλή σας όρεξη! Συνταγές γεμάτες αγάπη και νοστιμιά. Της

Ευαγγελίας ΖαχαροπούλουΣελίδες 76-79 : 20 Χρόνια Μέδων. Μετά το Πάρτυ στη ΣαρωνίδαΣελίδα 80-81 : Φωτογραφική αναδρομή / Ανακοινώσεις & Στοιχεία επικοινωνίαςΣελίδα 82 : Τελευταία σελίδα

Φθινόπωρο 2013Τεύχος –2-

Ημερομηνία Κυκλοφορίας εν Αθήναις 28 όκτωβρίου 2013

Υπεύθυνο για το ΝόμοΕίναι το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου «Μέδων ’93»

***Αρχισυνταξία & Επιμέλεια ΎληςΓιώργος—Κωνσταντίνος Κούκιος

***Σχεδιασμός ΤεύχουςΓιάννης Σπανούδης - www.pica.gr

Συντάκτες—Συνεργάτες στο Τεύχος αυτό: Γιώργος χ. ΘεοχάρηςΛευτέρης ΠαπακώσταςΆννα Λιάκουειρήνη ΠαπαδάκηΠαντελής ΠατσέλαςΓιώργος χριστοφόρουνάντα ΚυριαζήΚονδυλία Περγαντά—ΣαλμάΚώστας Φιλαϊτηςιωάννα Γραικούευαγγελία Ζαχαροπούλουνίκος ΚιμωλιάτηςΣπύρος ΤατσιόπουλοςΓιώργος ΤριανταφυλλίδηςΚαίτη Πρίντεζη

ΤΑυΤοΤηΤΑ& ΠΕρΙΕΧομΕΝΑ Το Παγκάκι

Περιοδική εκδοτική συνάντηση Του Συλλόγου Πολιτισμού «Μέδων ‘93» Πρώην Κατοίκων, Εργαζομένων, Αθλητών & Μαθητών Των Άσπρων Σπιτιών (Παραλία Διστόμου του Νομού Βοιωτίας)


Σελίδα 3

ΕΙΚοΝΕΣ

Φωτογραφία του Σπύρου Τατσιόπουλου από την συλλογή του «Κύματα» - Άσπρα Σπίτια 2013

ό ΣΠύρόΣ ΤΑΤΣιόΠόύΛόΣ, παρέδωσε στο «Παγκάκι» και τον «Μέδωνα» ένα σημαντικό μέρος του φωτογραφικού του αρχείου, ανταποκριθείς έτσι στο κάλεσμα που του κάναμε να μας τροφοδοτεί με το υπέροχο φωτογραφικό του υλικό. Σύντομα, το Περιοδικό μας θα κάνει αφιέρωμα στο έργο και το μεράκι του, ενώ φωτογραφίες του θα συνοδεύουν και θα κοσμούν στο εξής συχνά-πυκνάτην ύλη μας. Τον ευχαριστούμε θερμά.

Για την φωτογραφία του εξωφύλλουο Παναγιώτης μίστηλης με φόντο τα Άσπρα

Σπίτια: μια φωτογραφία του «περίφημου»

μητσάκουΔεν υπάρχει τίποτε πιο ελπιδοφόρα αγνό

και τίμιο, τίποτε πιο βαθύ και καθαρό, τίποτε πιο στέρεο από το βλέμμα των

παιδιών και των εφήβων.Ιδιαίτερα όταν στο σκάφος της ζωής, εμείς

που αποτελούμε τα παλιά του μέρη (πανιά, αρμούς, πρυμάτσες, κουπιά, λαγουδέρες, καρίνες, πρώρες και ίσαλα) νιώθουμε πιά την σκουριά να διαπερνά την πυξίδα και

να θολώνει την ρότα μας. Όταν νιώθουμε να νοτίζουμε έως μούχλας του θανάτου

-μαζί με τα σανίδια του σκαριού που μας έφερε ίσαμε εδώ στην δική μας ελάχιστη

Οδύσσεια, μετά από μια δική μας ελάχιστη Ιλιάδα- ...ίσως υπάρχει ακόμη ελπίδα,

βαθειά μέσα σε μια ματιά σαν κι ετούτη ενός Σύγχρονου Ασπροσπιτιώτη Έφηβου...

Γ.Κ.


Σελίδα 4

ΠΑΓΚΑΚΙ ΖυμώΣΕώΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΑΛηΝηΣ

ΠΑΓΚΑΚΙ ΣΤΑΘΕρΟ ή και μισερό, διάσπαρτο εδώ ή πα-ραπέρα –τώρα και άϋλο, της ιντερνετικής μας καθημερι-νότητας έστω-. Ένα νησάκι

φτιαγμένο από υπομονή κι όχι μονάχα ξύλα και βίδες κι ελάσματα. Μια φωλιά ελάχιστης ανάπαυλας όπου το σκαρί θα πάψει να τρίζει για λίγο κι η ψυχή θ’αφήσει τα μάτια ν’ατενί-σουν μέσα κι έξω. Θ’αφήσει την ακοή να λει-τουργήσει επιτέλους ξεχωρίζοντας το κουβάρι των θορύβων. Τί είναι τί. Ή τί θα το σβήσει ως παράταιρο αργά-αργά, σαν πριν απ’τ’όνειρο ή το θαυμάσιο ταξίδι που ελπίσαμε...Θα τα σβήσει ναι, εκείνα τα τέρατα της βουής του αχόρταγου κτήνους! Όπως και τα τέρατα που θέλουν να ξαναβάλουν σάρκα και φωνή στη μαύρη λαίλαπα, θα τα ξανακάνει σκόνη. Μην χαλάσει ετούτη η μικρή προσπάθεια να ξαναμαζέψουμε το χάλι του εαυτού μέσα από τη σκουριά που έγινε η ζωή μας. Με τόσο κόπο φτασμένοι όλοι μας εδώ, σ’ένα παγκάκι που δεν μας περιφρόνησε ποτέ, ζώντας μιά ζωή που έγινε ποδήλατο από κεί-να τα βαριά τα μεταπολεμικά που τα θέ-λαμε, τα καμαρώναμε στους μεγάλους μα ήταν τόσο δύσκαμπτα για τα λιγνά μας γό-νατα. Κι όμως, σφίγγαμε τα δόντια και κά-ναμε πως δεν τρέχει τίποτε, λαχανιάζαμε και φεύγαμε στις κατηφόρες, τα μαλλιά ξο-πίσω ανάκατα ή τεντωμένα, ήταν λες σαν μακρινές επαφές, πλοκάμια της νιότης που

αγκάλιαζαν μονομιάς όσα θέλαμε να ξέρου-με, όσα θέλαμε να έχουμε, όσα μας κεντρί-ζανε ερωτικά, όσα μας πληγώνανε κι όσα ανεξήγητα μας μαγεύανε. Τα μάζευε σαν σπάνιες πανέμορφες πετα-λούδες ή τα ξόρκιζε σαν εφιάλτες η βόλτα, με ποδήλατο ή ποδαράτο, ως το παγκάκι της συνάντησης. Ποτέ δεν έμεινες μόνος για πολύ εκεί. Ήταν ιερή, άγραφη μοίρα να ‘ρθουν ένας –ένας, μία – μία, ν’ανταμώσουμε... Ν’α-νταμώνουμε! Μ’ακούς;Ένας-ένας, μία-μία φτάναμε κι ευτυχώς, εξα-κολουθούμε να φτάνουμε ως εκεί με κάθε τρόπο. Στο παγκάκι που παιδεύουμε την δι-όρθωση στις σκέψεις, που εναρμονίζουμε την παρατήρηση του εντός με το έξω απίστευτο θαύμα του Κόσμου.Παγκάκι ζυμώσεων αλλά και γαλήνης. Πα-γκάκι ερωτικών εξομολογήσεων ή οικογενεια-κής θαλπωρής. Παγκάκι αθλητικών βιωμάτων, εντυπώσεων κι ατέρμονων αντεπιχειρημάτων. Παγκάκι νοσταλγίας. Συναντήσεις, ανταλλα-γή απόψεων, αποφάσεις για δράσεις, επιλο-γές στάσης ζωής, καλαμπούρια και φάρσες, αναπόληση και ρέμβη, αλλά και γόνιμη μονα-ξιά. Παγκάκι του φτωχού και του ανήμπορου, παγκάκι του δυνατού που ‘χει καρδιά ακόμη να φιλέψει.Εδώ είμαστε, δεκάδες φίλοι από τα παλιά κι από τα καινούργια κι ανοίξαμε την κουβέντα και κυρίως τις καρδιές μας. ...Θα’ρθείς;

...και μες στην τέχνη πάλι, ξεκουράζομαι απ’την δούλεψή της...

(Κ. Π. Καβάφης)

Ευχαριστούμε τις Φίλες και τους Φίλους για τους επαίνους, τα καλά τους λόγια και την αγάπη που εξέφρασαν αμέσως μετά την κυκλοφορία του 1ου Τεύχους.. Κατά δεκάδες, εκατοντάδες, έφταναν τα μηνύματα όλων για μέρες, γεμίζοντας τις καρδιές μας με δύναμη, με κουράγιο για την συνέχεια που υποσχόμεθα αντάξια των προσδοκιών όλων. Το 1ο «Παγκάκι» διενεμήθη αρχικά σε 1.150 αποδέκτες....

του Γιώργου Κούκιου


Σελίδα 5

της Νάντας Κυριαζή

ΓΙΑ ΤΟ ΤΑξΙΔΙ που ξεκίνησε το περιοδικό μας γράφω.Δεν το συνηθίζω, βαριέμαι τις περισσότερες φορές, καθώς νο-μίζω ότι όσο περισσότερα γρά-

φω τόσο λιγότερα λέω.Επίσης ντρέπομαι γιατί το γράψιμο είναι έκθεση, αλλά και τι δεν είναι?Βρήκα όμως την τέλεια αφορμή το περι-βάλλον…«Το παγκάκι». Όταν είδα τον τίτλο δεν το σκέφτηκα καν, τίποτα πιο ιδανικό να μας εκφράζει από αυτόν τον τίτλο.Σηματοδοτεί τόσα πολλά, τον χώρο, τον τόπο, τις συνήθειες μικρών, μεγάλων και ζώων, σημείο αναφοράς, αγνάντεμα στη

θάλασσα με ελπίδες, όνειρα, προσμονές, στόχοι, καθισμένοι εκεί …να παρακολου-θεί τις ζωές όλων μας με χαραγμένα πάνω του τα αρχικά των ονομάτων μας, τις καρ-διές μας, τα τραγούδια, τις μουσικές μας, τις μαζώξεις μας ώρες…Ήμουν τυχερή που έζησα τα παιδικά και εφη-βικά μου χρόνια στα Άσπρα Σπίτια, έζησα έντονα, δύσκολα, αποκαλυπτικά, καθώς πρέ-πει, σκανδαλιάρικα… κυρίως για μένα ελεύθε-ρα! και αυτό με βοήθησε πολύ στη ζωή μου.Σήμερα νοιώθω ευτυχής σε μια πόλη με παγκάκια από όπου μπορώ πάλι να αγνα-ντεύω την αγαπημένη θάλασσα.

Καλοτάξιδο παγκάκι

...e la nave va...


Σελίδα 6


Κυριάκος Τριανταφυλλίδης

ΓΝώΣΤοΙ ΚΑΙ μη ΕξΑΙρΕΤΕοΙ ΑΣΠροΣΠΙΤΙώΤΕΣ Που ΑΦηΣΑΝ ΕΠοΧη

ΣύνενΤεύξΗ

ΒρΕξΕΙ – ΧΙΟΝΙΣΕΙ τους χειμώ-νες, είτε όταν ο ήλιος τα καλο-καιρινά απογεύματα έκανε την άσφαλτο να βράζει, όταν δηλα-δή άλλοι λουφάζανε στο σπίτι ή

την Λέσχη, το Καφέ ή σε κάποιον ίσκιο της παραλίας, τις ίδιες ώρες κάτω από την πα-ραλιακή λεωφόρο των Άσπρων Σπιτιών, στις εγκαταστάσεις του Τένις, μιά σιωπηλή φιγού-ρα περιεργαζόταν ακατάπαυστα τα φιλέ να είναι στο ύψος τους και να μην έχουν τρυπή-σει, έστρωνε γραμμές, μάζευε κανένα μπου-κάλι που όλο και κάποιος θα είχε πετάξει αδιαφορώντας για την «ιερότητα» των τε-ραίν... Ή πάλι, από την βεράντα του σπιτιού του –πάνω από τα τένις και το μπάσκετ- με άγρυπνο κοφτερό βλέμμα παρατηρούσε αν κάποιος έμπαινε στους αγωνιστικούς χώρους

χωρίς αθλητικά παπούτσια και κυρίως αν τολμούσε να παίξει τένις χωρίς να φορά ολό-λευκα ρούχα άθλησης... Ο κ. Τριανταφυλλί-δης, είχε πάντα ένα βλέμμα αυστηρό, σοβα-ρό κι ωστόσο ακριβοδίκαιο και στο βάθος του γλυκό, αθώο. Το διατηρεί ακόμη! Λιγομίλη-τος. Μα όταν καθήσεις να μιλήσεις μαζί του, ανοίγει την ψυχή του και... το αρχείο του που διατηρεί σε άριστη κατάσταση (τακτοποιη-μένο έως κεραίας)κι ανακαλύπτεις έναν άν-θρωπο ταγμένο στην εργασία του, την οικο-γένειά του, τους πρώην αθλητές του –παιδιά του κι αυτά-, το χόμπυ του –ραδιοτεχνίτης και ...από τα σπάργανά του κομπιουτεράς-, τον Ελληνισμό της Αιγύπτου... αλλά, ας τον αφήσουμε να μας μιλήσει ο ίδιος για μιά ζω-ή-μυθιστόρημα και την γλυκιά περίοδο που έζησε στα Άσπρα Σπίτια...

Φωτογραφία του 1963, από τον

πρώτο υπολογιστή, στις πρώτες

εγκαταστάσεις μηχανογράφησης

του Αλουμινίου της Ελλάδος στον Άγιο

Σώστη.


Σελίδα 7

Καλησπέρα σας κ. Τριανταφυλλίδη, εκ μέρους του Συλλόγου Μέδων, σας ευχαριστώ που μας δέχεστε για να κάνουμε αυτή την συζήτηση που δεν την θέλω μόνον εγώ προσωπικά, αλλά την ζητούν πολλοί, ιδιαίτερα όσες κι όσοι υπήρξαν αθλητές σας στο Τένις, όπως και παλιοί σας συνάδελφοι στο Αλουμίνιον της Ελλάδος.Σας ευχαριστώ. Λοιπόν εγώ κάποτε –πριν έρθω στην Ελλάδα, όπως και πολ-λοί από μας- ήμουν και είμαι Αιγυπτιώ-της Έλληνας. Ο Πατέρας μου ήταν από την Κιουτάχεια της Μικράς Ασίας και η μητέρα μου από την Κωνσταντινού-πολη. Φύγανε με την καταστροφή στη Σμύρνη το ’22. Ήρθανε στην Ελλάδα. Δεν μας ήθελε κανένας εδώ. Αναγκά-στηκαν και πήγανε στην Αίγυπτο. Ο πα-τέρας μου, το 1924 άνοιξε στην Αλεξάν-δρεια ένα μπαρμπέρικο κι έπιασε τους καλύτερους πελάτες. Στον πατέρα μου ήταν πελάτης ο Καβάφης! Πέθανε το

1933 ο Καβάφης. Αμίλητος, μοναχικός άνθρωπος ο Καβάφης. Όταν αργότερα ήρθαμε στην Ελλάδα, ο πατέρας έπα-θε καρκίνο, μπήκε στο νοσοκομείο. Τον είχανε στον Ευαγγελισμό. Του πήγα ένα απόγευμα πορτοκάλια. Μπαίνω στον θάλαμο, είχε καμιά δεκαριά εκεί κόσμο, με βλέπει μια νοσοκόμα που βάστα-γα τα πορτοκάλια και μου κάνει «σστ! ..ησυχία, μην τον ενοχλείτε, αυτός είναι ο κουρέας του Καβάφη!»... δεν ήξερε πως ήμουν ο γιός του...Γεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια της Αι-γύπτου το 1929. Πήγα στην Τοσιτσαία Σχολή. Εκεί όλα τα σχολεία τα κάνανε ευεργέτες: ο Αβέρωφ, ο Τοσίτσας, ο Ζερβουδάκης, ο Ζάππας, o Εμμανουήλ Μπενάκης, ο Σαλβάγος... Μετά πήγα στην Σαλβάγειο Εμπορική Σχολή. Μετά πήγα στο Lycée Français και πήρα το Baccalauréat. Από κει μπορούσες να μπεις στο 2ο έτος των ανωτάτων οικο-νομικών σπουδών στο Παρίσι. Μετά δούλεψα στην επιχείρηση του νονού μου. Στα «Ηνωμένα Βυρσοδεψία: Κο-ράκης – Καλόγερος – Μαυρέλλης». Αυτοί παπουτσώσανε, φτιάξανε αρ-βύλες για τον συμμαχικό στρατό της Μέσης Ανατολής στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Φέρανε οι Άγγλοι μηχανή, κι εμείς παίρναμε τα δέρματα και φτιά-χναμε, φτιάχναμε τις αρβύλες κλπ. Τα δέρματα, τις σόλες, τα κουβαλούσε με φορτηγό ο Νικήτας Σκοπελίτης. Μέχρι που άκουσα ψάχνοντας στο ραδιόφωνο την είδηση για την δημιουργία εργοστα-σίου αλουμινίου στην Ελλάδα... Στην Αλεξάνδρεια, ήμουνα στον όμι-λο, στον Ε.Ν.Ο.Α. (Ελληνικός Ναυτικός Όμιλος Αλεξανδρείας). Εδώ τώρα, στην Ελλάδα, λέγεται Ελληνικός Ναυτικός Όμιλος Αιγυπτιωτών. Έχει κρατήσει τα αρχικά. Ήμουν κολυμβητής. Είχα Δελτίο. Πήρα μετάλλια, τα έχω ακόμα, παρότι ο Γιωργάκης όταν ήταν μικρός, έκρινε καλό από πάνω από μπαλκόνι να τα πετάει ένα-ένα κάτω στο δρόμο στ’ Αραπάκια...

ΓΝώΣΤοΙ ΚΑΙ μη ΕξΑΙρΕΤΕοΙ ΑΣΠροΣΠΙΤΙώΤΕΣ Που ΑΦηΣΑΝ ΕΠοΧηΣύνενΤεύξΗ / ΚύριΑΚόΣ ΤριΑνΤΑΦύΛΛιδΗΣ

Αλεξάνδρεια 1960. ο Κυριάκος

Τριανταφυλλίδης στο ατελιέ του.

ΤοΥ πηΓΑ ΕΝΑ ΑποΓΕΥΜΑ

πορΤοκΑλίΑ. ΜπΑίΝω σΤοΝ ΘΑλΑΜο, ΕίΧΕ

κΑΜίΑ δΕκΑρίΑ ΕκΕί κοσΜο, ΜΕ βλΕπΕί

ΜίΑ ΝοσοκοΜΑ ποΥ βΑσΤΑΓΑ ΤΑ

πορΤοκΑλίΑ κΑί ΜοΥ κΑΝΕί «σσΤ! ..ησΥΧίΑ, ΜηΝ ΤοΝ ΕΝοΧλΕίΤΕ,

ΑΥΤοσ ΕίΝΑί ο κοΥρΕΑσ

ΤοΥ κΑβΑφη!»... δΕΝ ηξΕρΕ πωσ

ηΜοΥΝ ο Γίοσ ΤοΥ...


Σελίδα 8

Ήταν μεγάλο λιμάνι η Αλεξάνδρεια κι ήταν γεμάτο πολεμικά καράβια. Τα νερά ήταν κατάμαυρα και νόμιζα σ’ ένα σημείο που κολυμπούσανε πως ήταν βαθύ το μέρος. Δίνω μιά και κάνω βου-τιά... ήταν ρηχά πολύ και σύρθηκα στον βυθό... κοίταξα... κρέμασε όλο μου το στήθος δεξιά... με πήραν τα αίματα... Εκεί, στον Όμιλο στον επάνω όροφο ήταν το Αρχηγείο του Στόλου. Έτυχε κι είδε το περιστατικό ένας Ναύαρχος. Έκανε νεύμα δείχνοντάς με που είχα τραυματισθεί, κι αμέσως με μαζέψανε οι ναύτες και με πήγανε στο Κοτσίκειο Νοσοκομείο. Ο Κότσικας είχε το Μο-νοπώλιο του οινοπνεύματος στην Αλε-ξάνδρεια.Στο σπίτι μου, είχα ένα ατελιέ στο οποίο διόρθωνα ραδιόφωνα. Τότε μας έλεγαν ραδιοτεχνίτες. Τα περισσότερα μηχα-νήματα που είχα στο ατελιέ αυτό, ήταν πλεονάσματα του Αγγλικού Στρατού των Συμμαχικών Στρατευμάτων που έδρευαν στην Μέση Ανατολή (στην Αί-γυπτο, στην Έρημο) και πολέμησαν στο Ελ Αλαμέϊν κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.Στο ατελιέ αυτό, ένα απόγεμα διόρθω-σα ένα ραδιάκι. Την εποχή εκείνη προ-σπαθούσαμε να πιάσωμε Αθήνα. Ήταν δύσκολο να πιάσεις Αθήνα στα Μεσαία (εκεί είχε μόνο Μεσαία). ξαφνικά, πάνω στο ψάξιμο που έκανα στους 500 χιλι-οκύκλους, άκουσα τον Ελληνικό ραδιο-σταθμό Αθηνών. Έλεγε μεταξύ άλλων, ότι μιά Γαλλική Εταιρεία με τον Καρα-μανλή τον Πρεσβύτερο, αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν τα νερά του Αχελώου και να κάνουν Αλουμίνιο στην Ελλάδα. Έμεινα πολύ ευχαριστημένος, γιατί ως γαλλομαθής, σκέφτηκα πως θα μπο-ρούσα να είμαι απ’τους πρώτους που θα μπορούσαν να μπουν σ’αυτήν την Εταιρεία που θα γινότανε. Γράφω λοι-πόν ένα γράμμα στον αδελφό μου τον μεγαλύτερο (τώρα πιά δεν είναι εν ζωή) και του λέω «έτσι κι έτσι, σε παρακαλώ ψάξε και βρες, τί είναι αυτή η Εταιρεία και πώς μπορώ να έρθω σε επαφή μαζί τους». Ο αδελφός μου λοιπόν πήγε στην Γαλλική Πρεσβεία και του δώσα-νε το όνομα της Pechiney. Παίρνω λοι-πόν κι εγώ και γράφω ένα γράμμα στην Pechiney στις 6 Αυγούστου 1960.

Εν τω μεταξύ, πήρα μιάν απάντηση από τον αδερφό μου, όπου μού ’λεγε πως έγι-νε μιά προκαταρκτική σύμβαση με τον Καραμανλή. Μου στέλνει μάλιστα κι ένα απόκομμα εφημερίδας της 28ης Αυγού-στου 1960 με την σχετική είδηση.Μάλιστα! Δηλαδή, εσείς ψάχνοντας τυχαία σε ένα ραδιάκι, πέσατε στην περίπτωση της αναγγελίας μιας σημα-ντικής είδησης, και πριν γίνει επίσημη δημοσίευση αγγελίας πρόσληψης προ-σωπικού, πήρατε την πρωτοβουλία να επικοινωνήσετε με την Εταιρεία!Ακριβώς! Επικοινώνησα αμέσως με τον αδερφό μου που μου έστειλε τη διεύ-θυνση της Pechiney, και τους έγρα-ψα το γράμμα που προανέφερα. Μου απήντησε αμέσως ο κ. Marchandise στις 9 Σεπτεμβρίου 1960. Ορίστε: Να η εφημερίδα με το απόκομμα της είδη-σης, να η φωτογρα-φία στο ατελιέ με το ραδιάκι και τα μη-χανήματα, να η επι-στολή που έστειλα και ιδού και η απά-ντηση εκ μέρους της Εταιρείας... με τις σφραγίδες, με μετά-φραση του διανομέα στα αραβικά κλπ... πάρε τα όλα για το αρχείο σας! Στις 28 Δεκεμβρίου 1960, επ’ ευκαιρία του νέου έτους, έκανα μιάν επιστολή προς τον κ. Marchandise όπου σημείωνα την διά-θεσή μου να λάβω μέρος σε διαγωνισμό για την πρόσληψή μου στην Εταιρεία.

Γνωρίζαμε όλοι κ. Τριανταφυλλίδη πως είσαστε αυστηρά σχολαστικός, μεθοδικός έως κεραίας, τυπολάτρης θα έλεγα! Και όντως, το γεγονός αυτό αποδεικνύεται για μιά ακόμη φορά!Πέρασε κάποιος καιρός, μπαίνοντας στο σπίτι μου μιά μέρα, βλέπω στο boite aux lettres (σ.σ. στο γραμματο-κιβώτιο) έναν φάκελο! Τον τραβάω και βγάζω αυτό το γράμμα από μέσα... Ο Marchandise, που μου λέει «εμείς δεν έχουμε ακόμη τίποτε στην Ελλάδα, και

μόλις θα έχουμε θα σου απαντήσω..». (σ.σ. διαβάζω..) ...ουσιαστικά «...σας ευ-χαριστεί για την πρωτοβουλία σας, σας γνωστοποιεί πως έχει ήδη πληροφορη-θεί για σας και την υποψηφιότητά σας. Καταλήγει στο ότι «...δεν θα παραλεί-ψει να επικοινωνήσει μαζί σας, μόλις εγκατασταθούν ως Εταιρεία στην Ελ-λάδα..». Πολύ ωραία, αυτό είναι λοιπόν το σημείο που έκανε «κλικ» μέσα σας και είπατε «αυτό θέλω να κάνω, άρα πληροφορούμαι, επικοινωνώ, επιμένω κι ό,τι θέλει ας γίνει..»

1960. Ήμουν 31 ετών. Πήρα την πρωτο-βουλία να έλθω σε επαφή με μιά μεγάλη επιχείρηση. Στην Ελλάδα δεν την ήξε-ρε κανείς, παρότι η Pechiney είχε πολ-λά εργοστάσια σε όλο τον κόσμο. Με

βοήθησε κι ο αδελ-φός μου ο μεγάλος, προηγήθηκε αυτός, έφυγε το 1957 και πήγε στην Αθήνα. Τότε, δεν υπήρχε η Ολυμπιακή. Υπήρ-χε η ΤΑΕ (Τεχνικαί Αεροπορικαί Επι-χειρήσεις). Ερχόταν ένα «Ντακότα» στην Αλεξάνδρεια κι έπαιρνε τον κό-σμο για Αθήνα. Ο αδερφός μου μπή-κε στην Ολυμπιακή από τους πρώτους. Είχε μεγάλο θάρ-ρος και μου είπε

να πάω κι εγώ στην Ελλάδα. ξεκίνησα λοιπόν μιά μέρα, πήρα το αεροπλάνο και ήρθα στην Ελλάδα. Ο αδερφός μου με έβαλε στην Air France για 1-2 μήνες περιμένοντας να ειδοποιηθώ από τον κ. Marchandise. Πράγματι, ειδοποιήθηκα από την Pechiney και πάω Ακαδημί-ας 4 -ένα βραδάκι ήτανε- χτυπάω την πόρτα, ακούω κάτι βήματα –είχε παρκέ κάτω- ανοίγει η πόρτα.. και ποιός ανοί-γει? Ο Παγώνης! «ρε –μου λέει- εσένα σε ξέρω!»… -Κι εγώ σε ξέρω, του απα-ντώ, εσύ είσαι ο φασαρτζής του Ομί-λου! «Έμπα μέσα..».. μου λέει... Μπή-κα μέσα κι εγώ, και στο άλλο δωμάτιο ήταν ο Marchandise.

...ξΑφΝίκΑ, πΑΝω σΤο ψΑξίΜο ποΥ ΕκΑΝΑ σΤοΥσ 500

ΧίλίοκΥκλοΥσ, ΑκοΥσΑ σΤοΝ

ΕλληΝίκο ρΑδίοσΤΑΘΜο ΑΘηΝωΝ

ΤηΝ Είδηση ΓίΑ ΤηΝ ίδρΥση ΑλοΥΜΝίοΥ

σΤηΝ ΕλλΑδΑ...



Σελίδα 9

Σ.Σ. Τα έγγραφα που δημοσιεύονται στην παρούσα συνέντευξη, ανήκουν στο αρχείο του κ. Κ.Τ. Ακριβή αντίγραφα διαθέτει ο Σύλλογος και παραθέτει

εδώ με την άδειά του κ. Τριανταφυλλίδη και την ευγενή του παραχώρηση.

Επικοινώνησα αμέσως με τον αδερφό μου που μου έστειλε τη διεύθυνση της

Pechiney, και τους έγραψα γράμμα (6/8/1960)...

μου απήντησε αμέσως ο κ. Marchandise στις

9 Σεπτεμβρίου 1960

.... με τις σφραγίδες, με μετάφραση του διανομέα στα αραβικά κλπ... 9/9/1960

...πηρΑ ΜίΑΝ ΑπΑΝΤηση Απο ΤοΝ ΑδΕρφο ΜοΥ, οποΥ ΜοΥ ’λΕΓΕ

πωσ ΕΓίΝΕ ΜίΑ προκΑΤΑρκΤίκη σΥΜβΑση ΜΕ ΤοΝ κΑρΑΜΑΝλη. ΜοΥ σΤΕλΝΕί ΜΑλίσΤΑ κί ΕΝΑ ΑποκοΜΜΑ ΕφηΜΕρίδΑσ Τησ 28ησ ΑΥΓοΥσΤοΥ 1960 ΜΕ ΤηΝ

σΧΕΤίκη Είδηση...


Σελίδα 10

Μου λέει.. «..εμείς, μαθαίνουμε από τον κ. Παγώνη ότι εσύ στην Αίγυπτο ήσουνα λογιστής, αλλά ότι είχες κι ένα ατελιέ και διόρθωνες ράδια! Εμείς, θα σου δώσουμε μια δουλειά που δεν την ξέρεις, καινούργια είναι! Θα συνδυάσεις τα δύο!»... Κι αυτό ήταν η Μηχανογράφηση! Τα κομπιούτερ κλπ...Μετά από δυό μήνες, με ειδοποίησαν στην Air France. 1961 αυτά... Τηλεφώνησε o κ.

Monsaingeon από τα Γραφεία Αθηνών και μου λέει «..θέλουμε να σε προσλάβουμε». Του λέω -Δεν μπο-ρώ να φύγω τώρα, είμαι στην Air France μόλις δυο μήνες… έχω υπογράψει... δεν μπορώ να τους αφήσω και να φύγω... Λέει «εμείς, εσένα θέλουμε. Εμείς με την Air France είμαστε ένα. Ένα τηλεφώνημα θα κάνω και θα μεταπηδήσεις από την μιά πλευρά στην άλλη»! Αυτό και έγινε...

Πήγα στο Αλουμίνιον της Ελλάδος. Ερχόταν συχνά στα γραφεία της οδού Ακαδημίας ένας από τους αδελφούς Reynolds, ο Abraham Reynolds. Αυτοί εί-χαν την ALCOA (Aluminum Company of America). Υπ’ αριθμόν 1 επιχείρηση στης Η.Π.Α., στην παρα-γωγή αλουμινίου. Ερχόταν κάθε 10-15 μέρες, και ζη-τούσε τον Chef account που ήταν ο Παγώνης στον οποίο ζητούσε λογαριασμούς κίνησης κλπ. Ακόμη δεν είχαν γίνει εγκαταστάσεις και ήθελε να γνωρίζει τί ξοδεύτηκε επακριβώς.Να σου πω πως δημιουργήθηκε το Αλουμίνιον της

Ελλάδος. Συμμετείχαν λοιπόν αρχικά o Pechiney, οι Reynolds με τον Νιάρχο και το Ελληνικό Κράτος. Στη χρονιά πάνω της αρχής της λειτουργίας (64-65), οι Reynolds με τον Νιάρχο είπαν στους Γάλλους «μοιράστε κέρδη» για να αποχωρήσουν. Οι Γάλλοι δεν θέλησαν. Σύμφωνα με την σύμβαση, έπρεπε να ερωτηθεί το Ελληνικό Κράτος αν ήθελε αυτό να αγοράσει το μερίδιο των αποχωρούντων. Ο Νιάρχος δεν ήθελε, προτιμούσε να πουλήσει μαζί με τους αμερικάνους, το Ελληνικό Κράτος δεν είχε λεφτά κι έτσι πήρε το μερίδιο η Pechiney κι ανέβηκε ψηλά. Χρειάστηκε η ανάγκη να γίνει η κατασκευή του κτίσματος στο εργοστάσιο και η διεύθυνσις να γίνει πρώτη. Έχοντας την Μηχανογράφηση κάτω. Κι επειδή δεν υπήρχε ακόμη το εργοστάσιο, πήγαμε αρχικά και στήσαμε την Μηχανογράφηση απέναντι από τον Άγιο Σώστη. Εκεί, σε έναν νοικιασμένο χώρο, εγκαταστήσαμε την Μηχανογράφηση και τον πρώτο Υπολογιστή του Αλουμινίου της Ελλάδος. Στην φωτογραφία αυτή (βλ σελ 6) κάνω Προγράμματα στον Υπολογιστή εκείνον.

Εσείς, πηγαίνατε κι εργαζόσασταν αρχικά στην οδό Ακαδημίας. Τί ακριβώς κάνατε εκεί?Στην Ακαδημίας, μηχανές δεν είχαν ακόμα. Με είχανε Ταμία. Το απόγευμα, πήγαινα κι έκανα practice στην Μηχανογραφική Υπηρεσία του Ο.Τ.Ε. στα Πετράλωνα στην Μ. Βασιλείου. Ως Ταμίας, είδα πολλά πράγματα. Μου είχαν δώσει ένα Cofre-fort (χρηματοφυλάκιο). Έκανα πληρωμές. Είδα πολύ κόσμο. Παραδείγματος χάριν, είδα έναν γεωλόγο που είχε φέρει η Pechiney, τον λέγανε Γκζελ. Μου έδωσε το διαβατή-ριό του να πάω να του πάρω συνάλλαγμα. Η Pechiney του είχε αναθέσει να χαρτο-γραφήσει όλη την Ελλάδα για βωξίτες και άλλα μεταλλεύματα. Ένας άλλος ήταν ο Μπαρό. Αυτόν τον είχανε φέρει από την Αλγερία. Ένα θηρίο! Αυτός είχε εξουσιοδο-τηθεί να κάνει τον δρόμο από την Αντίκυρα μέχρι το Εργοστάσιο. Δεν είχε χαραχτεί ο δρόμος, ήτανε… ούτε χωματόδρομος δεν ήτανε!

πηΓΑΜΕ λοίποΝ ΤοΤΕ σΤηΝ ΑρΧη (φΘίΝοπωρο 1961) κΑί ΤρΑβηξΑΜΕ

φωΤοΓρΑφίΕσ ΤηΝ ΤοποΘΕσίΑ ποΥ ΘΑ ΓίΝοΤΑΝ Το ΕρΓοσΤΑσίο.

ΕΝΑσ ΤρίΓωΝίκοσ ΕλΑίωΝΑσ. οί

ΓΑλλοί ΜΕΤΑ Το ΕλΕΓΑΝ TriaNglE-filidis! (ΤρίΓωΝο-

φΥλλίδησ)...!

Φωτογραφία 7/4/1963 (θεμελίωση Εργοστασίου)


Σελίδα 11

Ταυτόχρονα με μένα, είχανε προσλάβει τοπογράφους, τους είχαν στείλει και στη Γαλλία. Ένας από αυτούς ήταν ο Πέτρος ο Δεμέτης. Τον συνάντησα και στο Παρίσι. Στη φωτογραφία (ημέρα θεμελίωσης του εργοστασίου) φαινόμα-στε όλο το τότε προσωπικό του Αλου-μινίου: Η δνις Ζενεβιέβ Γκουζ (η οποία είχε δακτυλογραφήσει το γράμμα που μου είχε στείλει η Pechiney αρχικά). Είναι ο κ. Marchandise, o κ. Jouven (Πρόεδρος Δ.Σ. της A.D.G.), ο Παγώ-νης, ο Δημητριάδης, ο Γκέρτσος, o Δε-μέτης, ο Αθανασακόπουλος, ο Λανσέλ, Ερναντέζ, Μίστηλης κλπ.

Πότε πήγατε στα Άσπρα Σπίτια για πρώτη φορά?Α! Μπράβο! Μου είπαν μιά μέρα στο γραφείο «..θα πας με τον Μπαρό να δει που είναι το Εγοστάσιο και να δει πως θα χαραχτεί ο δρόμος Αντίκυρα-Ερ-γοστάσιο». 1961, Φθινόπωρο, είχε βρέ-ξει, μουντός ο καιρός, πήγαμε με ένα 403 στην Αντίκυρα. Κατεβήκαμε από το Δίστομο κι από έναν χωματόδρομο φτάσαμε. Αγαπητέ Γιώργο, να δεις πως ήταν η Αντίκυρα... Σκέτα χαλάσματα.. λάσπη... φτάσαμε 11 το πρωί. Είχε έναν σκύλο, λερωμένο και μόνο του... Μου έκαναν εντύπωση τα χαλάσματα... Ο Μπαρό, έφερνε μαζί του δυναμίτες. Να σπάσει το βουνό, να χαραχτεί ο δρόμος. Αργότερα, είχε πάρει ένα βαρκάκι και πήγε απέναντι από την Αντίκυρα κι έριχνε στη θάλασσα για ψάρια... Πήγα-με λοιπόν τότε στην αρχή και τραβήξα-με φωτογραφίες την τοποθεσία που θα γινόταν το εργοστάσιο. Ένας τριγωνικός ελαιώνας. Οι Γάλλοι μετά το έλεγαν Triangle-filidis! (Τρίγωνο-φυλλίδης)...!

Καταπληκτικό! ..και μετά? Να ρωτήσω τώρα: από την Αντίκυρα ως τον χώρο του μετέπειτα Εργοστασίου, παρεμβάλ-λεται ο τότε ελαιώνας της Παραλίας Διστόμου. Εκεί τί υπήρχε? Είχε ελιές, είχε σπίτια, είχε εγκαταστάσεις?Εκεί, τα έζησα με τον Χαριτάτο, Αιγυ-πτιώτης κι αυτός. Ήταν η Ζουισάνς, είχε κάποια σπίτια, κήπους, μάντρες. Αυτά

ανήκαν στους Διστομίτες. Κι ανέλαβε να κάνει απαλλοτρίωση.

Υπήρχαν σπίτια, μένανε άνθρωποι?Υπήρχε η Ζουισάνς. Υπήρχε το κιόσκι. Καμμιά δεκαριά σπίτια. Κι αργότερα φτιάχτηκαν τα Σελιμπατέρ. Ο Χαριτά-τος ανέλαβε να πλησιάσει έναν-έναν, για την απαλλοτρίωση ...τα πληρώσανε βέβαια οι Γάλλοι. Μετά ήρθε ο Δοξιάδης, κι έφτιαξε τα σπίτια με τους τσιμεντόλιθους και τις πέ-τρες, αυτά που μέναμε μέσα. Στο πρώτο σχεδιάγραμμα του Δοξιάδη, με τις κατό-ψεις κλπ, το τρίτο από τα τρία σπίτια της γωνίας, είναι το δικό μας... Όλα μου τα χρόνια έμενα κάτω στην παραλία, μπρο-στά στη θάλασσα, παρότι μου πρότειναν να ανέβω πιό ψηλά στον οικισμό, στα νεότευκτα τότε 165, θα είχα μεγαλύτερο διαμέρισμα. Δεν ήθελα όμως κι έμεινα κάτω στην παραλία, μπροστά στα τένις και τη θάλασσα.

Μεταξύ της εργασίας σας στην Αθή-να και της εγκατάστασής σας στα Άσπρα Σπίτια το 1964, κι εκτός της πρώτης φοράς που τα επισκεφθήκα-τε με τον Μπαρό το 1961, ξαναπήγα-τε? Και ποιά ήταν στο μεταξύ η εξέ-λιξή σας?Το εργοστάσιο τελείωνε και οι πυλώνες υψηλής τάσεως δεν είχαν αρχίσει ακό-μα να γίνονται. Εκεί που είναι ο Μεδε-ώνας, στην αρχαία πόλη, ήταν το όριο του εργοστασίου. Από κει και μετά και μέχρι την Αντίκυρα, η ΔΕΗ δεν έστελνε το ρεύμα. Οπότε, είπαν οι Γάλλοι, θα κάνουμε Δίκη! Βάλανε έναν εργολάβο, να στήσει τους πυλώνες να μπορούν να περνάν τα καλώδια υψηλής τάσεως. Και φέρνει αγαπητέ μου ο εργολάβος της ΔΕΗ για να ανεβάσει τις τεράστιες κι αμέτρητες αυτές σιδηρογωνίες κλπ με το μουλάρι! Ένα-ένα τα κομμάτια να τα ανεβάζει στην πλαγιά του βουνού να γίνει ένας πυλώνας! Το βλέπουν αυτό απο την Διοίκηση της Pechiney, που φτάνανε πιά στο τέλος να αρχίσουνε να χύνουν το αλουμίνιο και φέρνουν από την Γαλλία ένα ελικόπτερο!


ΤΑ πρωΤΑ ΜηΧΑΝηΜΑΤΑ ποΥ ΕΓκΑΤΑσΤησΑΜΕ σΤηΝ ΕΤΑίρΕίΑ ηΤΑΝ

Bull. ηΤΑΝ «λΑΜπΑΤΑ» ΜΕ λΥΧΝίΕσ δηλΑδη,

ΜΕ 800 ΘΕσΕίσ ΜΝηΜησ. κΑί δοΥλΕΥΑΜΕ δΥΑδίκο

κωδίκοποίηΜΕΝο δΕκΑδίκο σΥσΤηΜΑ.

δηλΑδη, ΕΝΑσ ΤΕρΑσΤίοσ Χωροσ

οίκοδοΜίκΑ ΓίΑ ΝΑ ΧωρΑ ΤοΝ ΥπολοΓίσΤη

–ποΥ ΕβΓΑζΕ ΤοΤΕ ΜίσΘοδοσίΑ-.

σΕ σΥΓκρίση ΜΕ Τίσ σηΜΕρίΝΕσ

δΥΝΑΤοΤηΤΕσ, ηΤΑΝ ΑπΕίροΕλΑΧίσΤοσ ο Χωροσ ΜΝηΜησ.

ΤοΤΕ ηΤΑΝ κορΥφΑίο ΕπίΤΕΥΓΜΑ. η ΕξΕλίξη

Απο ΤοΤΕ ωσ ΤωρΑ ΕίΝΑί ΤροΜΑκΤίκη.


Σελίδα 12


Στη φωτογραφία (ημέρα θεμελίωσης του εργοστασίου) φαινόμαστε όλο το τότε προσωπικό του Αλουμινίου: η δνις Ζενεβιέβ Γκουζ (η οποία είχε δακτυλογραφήσει το γράμμα που μου είχε στείλει η Pechiney αρχικά). Είναι ο κ. Marchandise, o κ. Jouven (Πρόεδρος Δ.Σ. της A.D.G.),

ο Παγώνης, ο Δημητριάδης, ο Γκέρτσος, o Δεμέτης, ο Αθανασακόπουλος, ο Λανσέλ, Ερναντέζ, μίστηλης κλπ.

Ένα Alouette! Έστησαν το ελικοδρόμιο πίσω από τον Μεδεώνα και με το γουώ-κι-τώκι συντόνιζαν την αερομεταφορά. Και τους τρελάνανε! Δούλεψε το τηλε-φωνάκι, το γουώκι-τώκι... κι έτσι, στα σημεία που είχε χαράξει η ΔΕΗ, εδώ, εκεί, πιό πέρα ως απάνω στο Δίστομο, άρπαζε το ελικόπτερο τα στελέχη τα μεταλλικά και τα άφηνε στα προκαθο-ρισμένα σημεία. Για δυό εξάμηνα, πήγα στη Γαλλία, στο Παρίσι για μετεκπαίδευση στην μηχανογράφηση και τα νέα μηχανήμα-τα. Με έστειλαν στα κεντρικά γραφεία rue Balzac 23. Με αγκαλιάσανε εκεί οι Γάλλοι κι εργάστηκα πολύ κι έμαθα τη δουλειά. Μετά, με παρέμβαση του Πα-γώνη, συνέχισα την εκπαίδευση στην Αθήνα, στα Μηχανογραφικά του ΟΤΕ.

Τα πρώτα μηχανήματα που εγκαταστή-σαμε στην εταιρεία ήταν Bull. Ήταν «λαμπάτα» με λυχνίες δηλαδή, με 800 θέσεις μνήμης. Και δουλεύαμε δυαδι-κό κωδικοποιημένο δεκαδικό σύστημα. Δηλαδή, ένας τεράστιος χώρος οικοδο-μικά για να χωρά τον υπολογιστή –που έβγαζε τότε μισθοδοσία-. Σε σύγκριση με τις σημερινές δυνατότητες, ήταν απειροελάχιστος ο χώρος μνήμης. Τότε ήταν κορυφαίο επίτευγμα. Η εξέλιξη από τότε ως τώρα είναι τρομακτική.

Θα σας παρακαλούσα να μας πείτε σχετικά με την εγκατάστασή σας στα Άσπρα Σπίτια.Στα Άσπρα Σπίτια, οικογενειακώς πή-γαμε τον Δεκέμβριο του 1964. Ως τότε, ζούσα στην Αθήνα στη Λ. Συγγρού 375.

Εδώ κοντά δηλαδή. Ο γιός μου ο Γιώρ-γος, πήγαινε στο σχολείο εδώ απένα-ντι... Όταν πήγαμε στα Άσπρα Σπίτια ήταν 8 χρονών. Ο Κώστας ήταν 5 χρο-νών. Τα παιδιά πηγαίνανε σχολείο στον Άγιο Νικόλα, στο Εξατάξιο, εκεί που εγκαταστάθηκαν μετέπειτα το Γαλλικό Σχολείο και οι Κατασκηνώσεις. Συμ-μαθητές τους ο Κυριάκος Μίστηλης, ο Μιχάλης και η Μαρία του Κωνσταντι-νίδη, η Μαρίνα Παγώνη, ο Παναγιώτης Ζάγορας κ.α. Οι γονείς όλοι, ήμασταν συνάδελφοι. Το προσωπικό της Εταιρείας, όταν εγκατασταθήκαμε οι πρώτοι 3-4, πη-γαίναμε και ψωνίζαμε από την Αντίκυ-ρα. Εκεί ήτανε μόνο ο Παπαγεωργό-πουλος, ένα παντοπωλείο. Βάζαμε τις τσάντες μας στα ποδήλατα, πηγαίναμε εκεί, ψωνίζαμε, κάθε δυό-τρεις μέρες, με τα ποδήλατα!Στη δουλειά, πήγαινα πάντα από τα ξημερώματα. 5 το πρωί ήμουν εκεί, κι έφευγα τελευταίος, αργά το απόγευμα. Κι ένα βράδυ ο κ. Monsaingeon, μου λέει «καλά, εσύ τί κάνεις ακόμα τέτοια ώρα..?... δεν τελειώνει η δουλειά σου, δεν πάς σπίτι σου?... »... –όχι, του λέω, δουλεύω γιατί έχω φόρτο.. Και δούλευα σε αυτές τις μηχανές.

η Αντίκυρα το 1968


Σελίδα 13

Κύριε Τριανταφυλλίδη, πώς αρχίσατε την ενασχόλησή σας με το τένις, για το οποίο είστε ο εδραιωτής στα Άσπρα Σπίτια? Και ποιά ήταν η σχέση σας με την Λέσχη Μεδεών?Το πρώτο παιχνίδι – άθλημα που ξεκίνησε στα Άσπρα Σπίτια ήταν το Πινγκ-Πονγκ στο κιόσκι. Κι ύστερα το τένις, άρεσε στους Γάλ-λους. Σιγά-σιγά, άρχισα να ασχολούμαι με τον Μεδεώνα. Τη Λέ-σχη. Πιο πριν, έπαιζα τένις. Ο Lanselle μου είχε ανακοινώσει πως θα φτιαχτούν γήπεδα τένις. Πράγματι, βάλαν έναν εργολάβο, κι έφτιαξε τα πρώτα γήπεδα το 1965. Απέναντι από το σπίτι μου ακριβώς. Δεν είχανε ακόμη φυτευτεί τα κυπαρίσσια, δεν είχε γίνει το σκάμμα τριγύρω –το τείχος- για να κάθονται οι θεατές κλπ. Θυμάμαι –κι έχω φωτογραφία- που με τον Μάνο τον Χριστοφίδη –Θεός σχωρέσ’τον- τεντώνουμε τις κορδέλες για να χαραχτούν οι γραμμές κάτω στο τεραίν. ξεκινήσαμε και παίξαμε τένις με τον Παγώνη. Σιγά-σιγά, άρχισα να ασχολούμαι με τον Μεδεώνα, την Λέσχη. Μιά μέρα, ο Lanselle, μου είχε πει: «Τριανταφυλλίδη, εμείς θα φύγουμε από δω μιά μέρα, φρόντισε να μάθεις τένις, να μάθεις τα παιδιά τένις..». Κι αυτό έκανα. ...Και μάθαμε τα παιδιά να αθλούνται και να φορούν λευκές –πά-ντα- αθλητικές εμφανίσεις. Στον Μεδεώνα, κάθε ένα μέλος του Συμβουλίου ανελάμβανε και μιά Εφορία. Εγώ είχα το Τένις. Κι ανέλαβα και τα οικονομικά. Έβγαζα τις καταστάσεις με τις ανά-γκες κάθε Εφορίας κι έδινα στους Γάλλους στην Εταιρεία που έβαζε τα λεφτά, για να έχουν πλήρη εικόνα που ξοδεύονται. Έφερ-να και προπονητάς, ο Σίμος, ο Μπατιστάτος κ.α. Από αυτές τις ομάδες που έγιναν από τις Ακαδημίες Τένις, βγή-καν πολλοί αξιόλογοι αθλητές κι αθλήτριες. Βοηθοί & Προπονη-τές ήταν ο Οδυσσέας Μπατιστάτος, ο Ηλίας Σίμος, ο Κώστας Θα-λασσινός, ο Μάκης Παναγιωτίδης, ο Ginioux. Από τους νέους, Αθλητές –για να αναφέρουμε τους πιό σπουδαίους- ο Κώστας Τζιρατούδης, Κώστας Ελευθέρογλου, ο Γιάννης Σπανουδάκης, οι Αδελφές Καλομοίρη, ο Δημήτρης Καλομοίρης. Όλοι αυτοί συμμε-τείχαν και σε πανελλήνια τουρνουά. Από Αθλήτριες η Δοδόλια, και άλλες κοπέλλες όπως: η Μαίρη Τρεχαντζάκη, οι Αδελφές Παπα-ζαχαροπούλου, η Κολτσιδοπούλου, η Μαρίνα Αναγνωστοπούλου, οι Αδελφές Οικονόμου, οι Αδελφές Αντωνάτου. Η προσέλευση και η αγάπη των παιδιών ήταν τεράστια. Τα παιδιά μου, ο Γιώργος, ο Κώστας κι ο Θοδωρής, έμαθαν και παίξανε και διδάξανε τένις αργότερα. Κι άλλοι πολλοί, καλοί αθλητές έπαιξαν τένις, αδύνατο να τους αναφέρω όλους... Στην αρχή, η εκμάθηση γινόταν με τον κλασσικό τρόπο. Έχεις δη-λαδή έναν κουβά γεμάτο μπάλες κι απέναντι τα παιδιά το ένα πίσω απ’τ’άλλο και στέλνεις μπάλες σαν την προπαίδεια και μα-θαίνει το παιδί να τις κτυπά με την ρακέτα. Μετά, με τα λεφτά της εφορίας του τένις, έφερα ένα νέο εργαλείο, ένα ειδικό κανονά-κι «ball delivery machine», να γεμίζει μπάλες, να τροφοδοτείται με μια ειδική χοάνη όπου πιέζεται ο αέρας και στέλνει μία-μία τις μπάλες προς τον αθλητή. Και παίζεις έτσι αριστερές-δεξιές, κο-φτά, προπαίδεια δηλαδή. Μετά, έφερα και κάμερα. Τους έπαιρνα με κάμερα και μετά τους έδειχνα πως παίζουν για να διορθώνουν τα λάθη τους και να εξελίσσονται.



Σελίδα 14

Η βασικότερη εκπαίδευση γίνεται με την κάμερα. Αγοράσαμε μια ειδική σει-ρά αμερικάνικα φιλμ, για την εκμάθηση σερβίς κλπ, έπρεπε όμως να κάνουμε μεταγλώττιση, μετάφραση. Ανέλαβε ο Βουτσίνος –Θεός σχωρέσ’τον, πέθανε πέρσι στο Βέλγιο- και το κάναμε, το με-ταφράσαμε. Φωνάξαμε και τους Γάλ-λους όλους από τον Άγιο Νικόλα και το παρακολούθησαν. Παίζαμε συνέχεια την ταινία αυτή στις προπονήσεις με παράλληλη την εκφώνηση από το μα-γνητόφωνο. Κάθε χρόνο, κάναμε ένα μήνα σχολαστική προπόνηση στο Τένις, κι ύστερα, καθένας συνέχιζε σε αγώνες διάφορους σε πολλά αθλήματα –τα Άσπρα Σπίτια είχαν πάντα πολλή με-γάλη γκάμα αθλημάτων-. Έως και σκο-ποβολή και τοξοβολία –την εφορεία

αυτών είχε ο Δημήτρης ο Κωττούλας-. Εμείς ξεκινούσαμε διάφορα τουρνουά, πέρα από την καθημερινή ενασχόλη-ση όσων παίζανε αποκλειστικά τένις ή όσων παράλληλα με άλλα αθλήματα δεν διέκοπταν την σχέση τους με αυτό.

Στο τένις δούλεψε πολύ ο Θαλασσινός. Ο Κώστας ο Ελευθέρογλου επίσης. Ο Γιάννης ο Σπανουδάκης. Τα τουρνουά άρχισαν κυρίως με την έλευση του Barisain ως Γενικού Διευθυντή του Ερ-γοστασίου την δεκαετία του ‘70. Καλοί παίχτες ήταν ο Οικονόμου, ο Barisain, ο Lanselle, ο Coignus, o Laheurte, o Jaulent. Ο Barisain, με έπαιρνε μόλις ερχόμουν από τη δουλειά. Και μου έλε-γε.. «Allez, Trianda’ .»... κι εγώ, κατά-κοπος, πήγαινα και παίζαμε μ αυτόν, με

τον Οικονόμου τον συγχωρεμένο με τις ώρες. Ο Capot, που ήταν γεροδεμένος, καλός αθλητής. Ο Barbeau όμως ήταν αυτός που έπαιζε πολύ και καλό τένις. Μιά φορά, σε μιά κοπή της πίττα στο εργοστάσιο, μας είχαν μοιράσει την βα-σιλόπιττα και την σαμπάνια. Ήμασταν στην ουρά και παίρναμε το κομμάτι μας. Τρώγαμε πίνοντας σαμπάνια. Δα-γκώνω, εγώ, και χραπ, δαγκώνω το φλου-ρί. Ωχ! Λέω, το φλουρί... -Σιγά μου κά-νει ο Barbeau (από πίσω που περίμενε τη σειρά του) μην λες τίποτα, μου λέει, ασ’τους τώρα να φάνε όλη την πίττα ψάχνοντας για το φλουρί μάταια... Κι απευθυνόμενος σε όλους τους έλεγε «allez, allez… jusqu’au bout..! »... Και ψάχναν μάταια το φλουρί... είχε πλάκα ο Barbeau...

ο κ. Κυριάκος Τριανταφυλλίδης επί τω έργω: Διδάσκοντας τα νέα παιδιά, κουβαλώντας τους

κουβάδες με τις μπάλες, χαράζοντας τις γραμμές, ως διαιτητής αγώνων τένις... μιά ολόκληρη ζωή

σε ελάχιστες χαρακτηριστικές εικόνες...


Σελίδα 15


1974. ο Κυριάκος Τριανταφυλλίδης και ο οδυσσέας μπατιστάτος, με την πρώτη Ακαδημία Παίδων Αθλητών Τένις της Α.Ψ.Λ. μεδεών.

Άκαδημίες Τένις της Α.Ψ.Λ. μεδεών, δεκαετίες ‘70 & ‘80 στις εγκαταστάσεις των Άσπρων Σπιτιών.


Σελίδα 16


Άκαδημίες Τένις της Α.Ψ.Λ. μεδεών, δεκαετίες ‘70 & ‘80 στις εγκαταστάσεις των Άσπρων Σπιτιών.


Σελίδα 17


Εργαστήκατε στο Αλουμίνιο από το 1961 έως το 1989. Η ζωή σας στο Ερ-γοστάσιο, η σχέση σας με τους συνα-δέλφους σας, πώς ήταν? Ποιά ήταν η εξέλιξή σας?Εργάστηκα ως Προϊστάμενος Εκμε-τάλλευσης Μηχανογραφικής Υπηρεσί-ας. Λόγω της θέσης που είχα εξαρχής, είχα μείνει στάσιμος. Δεν είχα εξέλιξη, δεν μπορούσα να σπάσω το φράγμα της αρχικής τοποθέτησής μου. Μιά μέρα μάλιστα, έπιασα τον Barisain και του είπα «κοίτα να δεις, από την ημέρα που προσλήφθηκα είμαι Προϊστάμενος

Μηχανογραφήσεως..». Μου λέει, «Είδα τον μισθό σου, εσύ είσαι Τοπ (σ.σ. στην κορυφή)..»... -Έ, και τί πρέπει να γίνει τον ρωτάω.. «Πρέπει να αλλάξεις, να πάς αλλού..» μου απάντησε. -Έ, να πάω αλλού, να γίνω Cadre (σ.σ. Στέλε-χος), γιατί να μην γίνω?.... Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμωρία από το να κάνεις την μισθοδοσία. Να ξέρεις πόσα παίρ-νουν οι άλλοι. Μου δίνανε τις αυξή-σεις για παράδειγμα και τις περνούσα στον προγραμματισμό, και ήξερα τους μισθούς από τον Φύλακα της μπάρας στην Πύλη τους εργοστασίου έως τον

Πρόεδρο του Δ.Σ. Κι έβλεπα λοιπόν συναδέλφους που είχαν πόστα υποδε-έστερα του δικού μου, να βγάζουν πα-ραπάνω. Για παράδειγμα, κάποιοι κα-νονίζανε να είναι πάντα παρόντες τις Κυριακές, το Πάσχα, αργίες κλπ κι έτσι πληρωνόντουσαν έξτρα. Το ίδιο πρό-βλημα με μένα είχαν κι άλλοι συνάδελ-φοι φυσικά. Κι έτσι όταν είπα το πρό-βλημά μου του Barisain, με πήρε από τον ώμο, και μου λέει «…μα φίλε μου, είδα τις αποδοχές σας, είσαστε στο Τοπ, στο Πλαφόν..!». –Έ! του λέω κι εγώ, μήπως να σπάσουμε το Πλαφόν...!

1973, Στις εγκαταστάσεις του ηλεκτρονικού υπολογιστού του Αλουμινίου της Ελλάδος.


Σελίδα 18

Ο άνθρωπος με τον οποίο ήμασταν φί-λοι υποτίθεται, παίζαμε κάθε μέρα τέ-νις μαζί, πήγαινα δυό φορές την εβδο-μάδα σπίτι του και πίναμε ένα ποτό, μου έλεγε τα προβλήματά του κλπ... Και μιά μέρα, μου λέει πως θα φύγει πιά από το Εργοστάσιο. Του λέω «να σου κάνω μιά αδιάκριτη ερώτηση: για-τί φεύγεις?..». –μου βάλανε μπανανό-φλουδα, μου απάντησε.... Κι έμεινα στάσιμος. Άλλωστε, έχουν και μιά πο-λιτική. Όταν πλησιάζεις στη σύνταξη, σου ελαττώνουν τις αυξήσεις, τις μηδε-νίζουνε. Οι νεοπροσληφθέντες αντίθε-τα είχαν καλύτερη μεταχείριση...Την κατασκευή όλου του εργοστασί-ου, παρακολουθούσε από την αρχή ο Monsaingeon. Ερχόταν από την Γαλ-λία μία και δυό φορές την εβδομάδα. Τα βράδια, ξέμενα αργά και δούλευα τις μηχανές στη Μηχανογράφηση, στον Προγραμματισμό. Είχε φως το γραφείο μου, γύρναγε εδώ κι εκεί αυτός, μπαί-νει, γυρίζει και μου λέει «..εργάζεστε ως τόσο αργά?.. μπράβο! ..σας συγ-χαίρω!». Παρόλ’αυτά, βλέπει τα γύρω φώτα αναμμένα, κάνει έτσι και τα κλεί-νει... Την άλλη μέρα συνέβη το ίδιο... «..εργάζεστε ως τόσο αργά?.. μπράβο! ..σας συγχαίρω!»!!! κάνει έτσι, σβήνει τα φώτα λέγοντάς μου «σας έχω πει πάντως πως δεν μου αρέσει η σπατά-λη!!!»... Να φανταστείς ότι εκείνη την εποχή το εργοστάσιο αγόραζε το ρεύ-μα από την ΔΕΗ με απειροελάχιστο κόστος την κιλοβατώρα....! ..κι αυτός μιλούσε για σπατάλη, ενώ το ρεύμα του γραφείου συμπεριλαμβανόταν στο συνολικό κόστος λειτουργίας του εργο-στασίου... και δεν πληρωνόμουν κι υπε-ρωρία! Μου το είχε ξεκόψει ο Παγώνης! «δούλεψε όσο θέλεις, αλλά υπερωρίες δεν έχει..!». Θεός σχωρέσ’τον, τον αγα-πούσα πάρα πολύ... Η ενασχόλησή μου με τον Μεδεώνα με έφερνε πιο κοντά στους συναδέλφους. Δεν είχα τον χρόνο να κάνουμε επι-σκέψεις. Ο Παγώνης μας μάζευε κάθε Πρωτοχρονιά. Στην αρχή με τον Μίμη ξανθόπουλο, είχαμε φέρει μια ρουλέ-τα, μαζευόμασταν και παίζαμε, δραχ-

μούλα-δραχμούλα... Είχα επίσης στενή σχέση με τον Ιατρό Κωνσταντόπαι-δο. Από την αρχή-αρχή που δεν ήταν ακόμη παντρεμένος. Μετά, και πριν κάμει οικογένεια, κάθε βράδυ σχεδόν με φώναζε και πήγαινα σπίτι του –είχε πολλούς δίσκους κι ακούγαμε μουσική- μαγνητοφωνούσαμε, ασχολούμασταν πολύ με high-fidelity. Ήμασταν πολύ φίλοι με τον Κωνσταντόπαιδο. Αυτός διέγνωσε τον καρκίνο της θείας μου της Μυρσίνης –έμενε μαζί μας εκείνη, στα Άσπρα Σπίτια ως το 1980 που πέθανε-. Άλλοι επιστήθιοι φίλοι ήταν ο Κασσω-τάκης, ο Barisain. Με τον Barisain, παίζαμε τένις 3 φο-ρές την εβδομάδα και μετά μου έλεγε «πάμε να πιούμε μια γουλιά..»…

Κλείνοντας αυτήν την αναδρομή κύ-ριε Τριανταφυλλίδη, θέλετε να συνο-ψίσετε την εμπειρία σας στα Άσπρα Σπίτια? Τι είναι αυτό που αποκομίσα-τε ως άνθρωπος κι εργαζόμενος? Επί-σης, πώς είναι η περίοδος της σύντα-ξης? Τέλος, πολλά από τα παιδιά εκεί-νης της εποχής υπήρξαν αθλητές σας ή ένθερμοι θιασώτες του τένις των Άσπρων Σπιτιών. Ιδιαίτερα για τον Μέδωνα –που εκφράζει την διάρκεια της Μνήμης καθώς κι εκείνο που μά-θαμε εκεί: να είμαστε αγαπημένοι, να είμαστε φίλοι και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον- τί έχετε να πείτε?Είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος για όλη την καριέρα που είχα στο Αλουμί-νιον της Ελλάδος, τόσο στο Εργοστά-σιο όσο και στα Άσπρα Σπίτια. Έφαγα γλυκό ψωμί και μπόρεσα με τις οικο-νομίες μου και σπούδασα τα παιδιά μου. Τώρα που έχω βγει στη σύνταξη έχω τις καλύτερες αναμνήσεις. Έμεινα πολύ ευχαριστημένος με τους συνα-δέλφους μου. Μέσα στην υπηρεσία και έξω από αυτήν, δηλαδή στον Μεδεώνα και τα Άσπρα Σπίτια γενικότερα. Με κάποιους από τους παλιούς τηλεφω-νιόμαστε ακόμα, στις γιορτές κυρίως. Η ζωή στη σύνταξη είναι ευχάριστη, εί-μαι κατενθουσιασμένος με το Internet! Βρήκα αυτό που μου έλειπε.


πΑρολ’ΑΥΤΑ, βλΕπΕί ΤΑ ΓΥρω φωΤΑ ΑΝΑΜΜΕΝΑ,

κΑΝΕί ΕΤσί κΑί ΤΑ κλΕίΝΕί... ΤηΝ Αλλη

ΜΕρΑ σΥΝΕβη Το ίδίο... «..ΕρΓΑζΕσΤΕ ωσ Τοσο ΑρΓΑ?.. ΜπρΑβο! ..σΑσ σΥΓΧΑίρω!»!!! κΑΝΕί

ΕΤσί, σβηΝΕί ΤΑ φωΤΑ λΕΓοΝΤΑσ ΜοΥ «σΑσ

ΕΧω πΕί πΑΝΤωσ πωσ δΕΝ ΜοΥ ΑρΕσΕί η

σπΑΤΑλη!!!»...

Σεπτέμβριος 1968, κατά τη διάρκεια του εμβολιασμού του προσωπικού του

Αλουμινίου της Ελλάδος


Σελίδα 19

Λίγα εγγλέζικα και μεγάλη θέληση και βρίσκεις αυτό που θες, να ξεψαχνίσεις την πιό μικρή περίπτωση να την κά-νεις ότι θέλεις. Να μάθεις πράγματα που δεν στα μαθαίνει κανείς αλλιώς. Κι έχω διαπιστώσει πως σ’ όλο τον κόσμο υπάρχει κόσμος, υπάρχει αγάπη να σε βοηθήσει, να σου δείξει, όταν για παρά-δειγμα ασχολείσαι με την ηλεκτρονική, ότι εκεί πας λάθος, να το διορθώσεις και να το καλυτερέψεις. Απ’ όποιο μέρος του κόσμου κι αν είναι, όλοι με μεγά-λη ευχαρίστηση θα σε πληροφορήσουν. Μπορείς να βρεις ότι θέλεις, αρκεί να έχεις την όρεξη και να έχεις μιά σύζυγο που να σε ανέχεται! Γιατί άμα ανοίξεις τα ηλεκτρονικά σου, τα όργανα μετρή-σεως, τα κολλητήρια, τους παλμογρά-φους, δεν έχουν τέλος αυτά...Ο Μέδων είναι μια πολύ καλή πρωτο-βουλία, για να μην σκορπίσουμε όπως σκορπάει συνήθως η πλειοψηφία του κόσμου όλου. Να είσαστε μαζί, μονια-σμένοι, να αναμοχλεύετε τις σκέψεις σας, τους χαρακτήρες, τα πάντα, είναι αυτό πολύ καλό. Θα ήθελα να ξαναδώ τον Θεοχαρόπουλο. Ταιριάζαμε πολύ με τον Θεοχαρόπουλο στον Μεδεώνα, κάναμε πολλά ωραία πράγματα μαζί. Επίσης, θα ήθελα να ξαναδώ τον Γιάν-νη τον Σαλίπα, τον αδελφό του Χρή-στου. Ο οποίος μένει απ’ όσα μαθαίνω στην Αντίκυρα. Αυτός, όταν μέναμε στην Αλεξάνδρεια, παίζαμε σαν παιδιά πολύ στον δρόμο. Κι αυτός ερχότανε, ως απλός παρατηρητής, να δει πώς μαλώναμε, πώς παίζαμε.. μας έβλε-πε με τις ώρες κι έφευ-γε μετά... τον έχω στην καρδιά μου... θέλω να τον δω...Να σας πω κι ένα περι-στατικό που θυμήθηκα τώρα: Οι Γάλλοι, κάποια στιγ-μή είχανε πρόβλημα με-ταφοράς προσωπικού στο εργοστάσιο από τα Άσπρα Σπίτια. Έφεραν από την Γαλλία ένα ή δύο λεωφορεία πράσινα,

από το Παρίσι! Αυτά που είχαν τις ρό-δες γεμάτες, χωρίς σαμπρέλα δηλαδή! Και ποιός τα οδήγησε στις αρχές? Ο Γιώργος, ο Γεωργίου! Τον Γεωργίου εγώ τον έβαλα στη δουλειά, ήμασταν στην ίδια Ενωμοτία Προσκόπων στην Αλε-ξάνδρεια! Στην Αλεξάνδρεια συνανα-στράφηκα με πολλούς που ξαναβρήκα στα Άσπρα Σπίτια, ή τους έφερα εκεί. Είναι καλύτερο να βρεις δουλειά στον άνθρωπο παρά να του δώσεις λεφτά. Όπως έλεγε κι ο Ωνάσης, είναι καλύτε-ρα να μάθεις κάποιον να ψαρεύει παρά να του δώσεις ένα ψάρι να φάει... Έκα-να ό,τι μπορούσα για να βοηθήσω να βρουν δουλειά κι έφερα 11 περίπου στο εργοστάσιο. Τον Σκοπελίτη. Τον Κώστα Θεοδώρου που ήταν οδηγός της liaison –ήμασταν στην ίδια επιχείρηση στην Αλεξάνδρεια-. Τον Γιάννη τον Αλάτση που ήτανε ταμίας. Τον Καλομοίρη. Τον Γιώργο τον Τρουλιτάκη επίσης... Κι άλ-λους.. κι έναν από τον Ορχομενό, που τον είχαμε πάρει με οτοστόπ για κάτω και του λέω, έλα, κι ήρθε, στην κουβέ-ντα πάνω μέσα στο αυτοκίνητο, πεί-στηκε και τελικά έπιασε δουλειά! Είναι μεγάλη ικανοποίηση να βάλεις κάποιον στη δουλειά. Γλυκό ψωμί... Δουλέψα-με σε ένα περιβάλλον πολιτισμένο. Οι Γάλλοι υποστήριξαν πολύ όσους είχαν εργαστεί στη διώρυγα του Σουέζ, στην Γαλλική Εταιρεία. Όταν τους έλεγες «δούλεψα εκεί, στην εταιρεία» είχες το καλύτερο εχέγγυο. Παίζανε και τα γαλ-

λικά ρόλο βέβαια. Αγαπητέ Γιώργο, σε όλη τη διάρκεια της καριέρας μου -29 χρόνια- δεν απου-σίασα, δεν έλλειψα καμία μέρα. Ας ψάξουν οι Υπη-ρεσίες Προσωπικού να το επιβεβαιώσουν. Κάποιες 1-2 μέρες στο τέλος που σφάδαζα από κολικό του νεφρού, αμέσως μετά την επιστροφή μου στη δου-λειά, παρακάλεσα την Γραμματεία της Υπηρεσί-ας να μου αφαιρέσει την ημέρα από την ετήσια άδειά μου...

Να σου πω κλείνοντας, πώς θέλανε οι Γάλ-λοι στην αρχή-αρχή-αρχή να ονομάσουνε το Αλουμίνιον της Ελλάδος? Compagnie Française pour le Développement de l’ Aluminium en Grèce…Θαύμα! Αυτό κι αν είναι μαρτυρία! Όχι πως ξέραμε πολλά από όσα άλλα ωραία μας είπατε.. αυτό όμως το κρατάμε ως επιμύθιο! Κύριε Τριανταφυλλίδη, σας ευχαρι-στούμε για την φιλοξενία, για όσα είχατε την καλοσύνη να μας πείτε, επιτρέψτε μου να σας μεταφέρω την αγάπη όλων των φίλων και των μελών του Συλλόγου μας, καθώς και των αγαπημένων μας φίλων που παραμέ-νουν στα Άσπρα Σπίτια.

***η Συνέντευξη που είχε την ευγενή κα-λοσύνη να παραχωρήσει στο «Παγκάκι» ο κ. Κυριάκος Τριανταφυλλίδης αποτε-λεί μέρος μιάς «κινηματογραφικής μπο-μπίνας» που προσδοκία της είναι να φωτίσει το πώς και γιατί εδραιώθηκε η ζωή στον σύγχρονο επανεποικισμό των Άσπρων Σπιτιών. ο χρόνος, έχει την δική του βαρύτητα και συνθλίβει εκείνα που νομίζουμε πως θα μένουν εσαεί στην μνήμη των ανθρώπων. Κυρίως, συνθλίβει τον ίδιο τον άνθρωπο και την –έτσι κι αλλιώς– εφήμερη παρουσία του, τα έργα του επίσης. Εάν λοιπόν θέλουμε να πα-ραμείνουν ανεξίτηλα κάποια αξιόλογα και κυρίως χρήσιμα ίχνη από το πέρα-σμά μας, δεν έχουμε παρά να φροντί-σουμε να αναδεικνύουμε την α-λήθεια (την μή-λήθη δηλαδή), να την φωτίσουμε και να την εμπιστευτούμε στους επόμε-νους. Συνεχίζεται... Γιώργος-Κωνσταντίνος Κούκιος,

οκτώβριος 2013, Αθήνα***

Διαβάστε επίσης την συνέντευξη που είχε δώσει ο κ. Κυριάκος Τριανταφυλλίδης στο Περιοδικό του Αλουμινίου της Ελλάδος «AL Επιθεώρηση – Revue», Τεύχος 26, Χειμών 1974/74, σελ 29-31. Στο ίδιο τεύχος, υπάρχει εκτενής αναφορά στον ηλεκτρονικό υπολογιστή της Εταιρείας (σελ 25 – 28).


ο κ. Κυριάκος Τριανταφυλλίδης,

συνταξιούχος του Αλουμινίου

της Ελλάδος, 29 Σεπτεμβρίου 2013,

στην οικία του.


Σελίδα 20

ΚοΙΝώΝΙΚΑ ΝΕΑ

Το σύνολο των μελών και των Φίλων του μέδωνα, μέσα από την περιοδική μας έκδο-ση, εκφράζουμε τα βαθειά συλλυπητήρια, την αγάπη και την συμπαράστασή μας στίς οικογένειες Αγαπάκη, Βάλλα, μανιά, Σπανούδη, μαργαρίτη.

Μνήμη Δόξας ΜανιάΗ Δόξα (Ευδοξία) Σπανοπούλου-Μανιά, Γεννήθηκε στις 19 Μαϊου 1938 στην Αλε-ξάνδρεια της Αιγύπτου. Παντρεύτηκε 10/12/1961 με τον Μιχάλη Μανιά στην Αλε-ξάνδρεια. Η οικογένεια Μανιά μετοίκησε στην Ελλάδα το 1961 όπου ο Μιχάλης εργάστηκε στην Αθήνα στο εργοστάσιο του ΦΙξ. Το 1966 εγκαταστάθηκαν στα Άσπρα Σπίτια όπου ο Μιχάλης διορίστηκε στην Συντήρηση. Έκαναν 2 παιδιά, την Άννα και την ρίτσα. Τα πρώτα χρόνια της παραμονής στα Άσπρα Σπίτια, η οικο-γένεια Μανιά έμενε στην Οδό Κωστή Παλαμά. Στη συνέχεια, με την ανοικοδόμηση των «110», εγκαταστάθηκε στο νεότευκτο συγκρότημα των Άσπρων Σπιτιών.Η οι-κογένεια Μανιά παρέμεινε στα Άσπρα Σπίτια ακόμη και μετά την συνταξιοδότηση του Μιχάλη Μανιά.Η Κυρία Δόξα Μανιά, εξαιρετική Σύζυγος και Μάνα, δυναμικός χαρακτήρας και με έντονη προσωπικότητα, παρέμεινε στα Άσπρα Σπίτια όπου κι «εκοιμήθη» στις 5 Αυγούστου 2013.

Μνήμη Μαίρης Βάλλα Η Μαίρη Φιλίππου - Βάλλα καταγόταν από την Κάσο. Γεννήθηκε στην Αίγυπτο στις 26 Ιουλίου 1939. Γνωρίστηκε με τον Κώστα Βάλλα στα Άσπρα Σπίτια κατά τη διάρκεια των διακοπών της στο τέλος του 1967. Εκεί, ο κ. Βάλλας εργαζόταν ήδη από το 1964 στο Αλουμίνιον της Ελλάδος. Παντρευτήκανε στις 12 Οκτωβρίου 1968, εγκαταστάθηκαν αρχικά στο «Κανάλι» κι αμέσως μετά στο Μέγαρο «Μαίναλον» στον αρ. 99, πλάϊ στον Πύργο των Άσπρων Σπιτιών. Έκαναν έναν γυιό, τον Χάρη. Η οικογένεια Βάλλα διέμεινε εκεί έως το 1982 όταν ο κ. Βάλλας μετετέθη στα κε-ντρικά γραφεία του Αλουμινίου στην Αθήνα όπου και συνταξιοδοτήθηκε το 1998. Η Κυρία Βάλλα υπέστη πνευμονική εμβολή, η οποία δεν άφησε κανένα περιθώ-ριο επέμβασης και ουσιαστικά «έφυγε» αστραπιαία σε διάστημα λιγότερο των 3 ημερών κατά τη διάρκεια των διακοπών της οικογενείας στην Κάσο το περασμένο καλοκαίρι (και παρότι μετεφέρθη εσπευσμένα με ελικόπτερο στο Γενικό Νοσοκο-μείο της ρόδου). Υπήρξε ένας θαυμάσιος άνθρωπος, εξαιρετική Μάνα και Σύζυγος, πολύ αγαπητή σε όλους.

Μνήμη Γιάννη ΜαργαρίτηΟ Γιάννης, παλιός συμμαθητής και φίλος, απόφοιτος του Λυκείου Άσπρων Σπιτιών (1978), «έφυγε» στα 53 του. Καταγόταν από τη Δεσφίνα, ενώ έζησε όλη του τη ζωή κυρίως στην Αντίκυρα. Σιωπηλός κι ευγενής στα σχολικά του χρόνια, καθώς πάλευε να βρει τον δρόμο του σε χρόνια που για τον ίδιο υπήρξαν ιδιαίτερα σκληρά. Καλό ταξίδι Γιάννη στα περιβόλια της Γαλήνης, θα σε θυμόμαστε πάντα...

Μνήμη Λουκά Σπανούδη Καθώς συντάσσονταν οι τελευταίες γραμμές για το 2ο Τεύχος μας – τον σχεδιασμό του οποίου επιμελήθηκε ο Γιάννης– ενημερωθήκαμε για την τραγική και ξαφνική απώλεια του Λουκά Σπανούδη, πατέρα του φίλου μας.


Σελίδα 21

μιΑ ΑΠό ΤιΣ πιό χαρακτηριστι-κές κι εξέχουσες φυσιογνωμίες της κοινωνίας

των Άσπρων Σπιτιών, έφυγε για πά-ντα στα τέλη του ιουλίου 2013. ό Γιώργος Αγαπάκης, αγαπητός σε όλους, άφησε την σφραγίδα του στα Άσπρα Σπίτια όπου ουσιαστικά διοίκησε τον όικισμό φροντίζοντας πάντα την αρτιότητα των κτηρίων και των εγκαταστάσεων, την ποι-οτική διαβίωση των κατοίκων των Άσπρων Σπιτιών.

Ο λογοτέχνης ρένος Αποστολίδης, στο έργο του «Πυραμίδα 67» αναφέρεται με τα καλύτερα λόγια στον γαλανο-μάτη ξανθό Λοχαγό της αποτρόπαιας, θλιβερής εποχής του Εμφυλίου: Ο ρ. Αποστολίδης, γράφει χαρακτη-ριστικά στον Πρόλογο της 9ης ορι-στικής έκδοσης της «Πυραμίδας 67» (εκδόσεις Εστία 2010) : Ο Τίτλος (Πυραμίδα 67) δόθηκε απόναν άλλο φίλο μου, καλό παιδί, μόνιμο ανθυ-πολοχαγό, ξανθό, με γλυκό χαμόγελο, πούφυγε από το στρατό μετά κ’εγινε πολιτικός μηχανικός στ’Άσπρα Σπί-τια (χρόνια τον έχω χάσει). Στέκο-νταν αποπάνω μου χωρίς να τον έχω νοιώσει, ενώ έγραφα καθισμένος στα χορτάρια, για την προηγούμενη μέρα (...). Είχε την Τρίτη διμοιρία του Λό-χου ο Γιώργος Αγαπάκης (...). –Ε... Πυραμίδα 67, λοιπόν, να το βγάλεις

το βιβλίο σου! (Ακούω τον Αγαπάκη πάνω απ’το κεφάλι μου). Και να τα γράψης όλα που τραβήξαμε! Γέλαγε. ξανθός έτσι, και καλόκαρδος... (σελ δ’ & έ – Πρόλογος). Και στις σελ. 338 & 339: ..άλλαξε ο λοχαγός –πάει στην Αμερική για με-τεκπαίδευση- κι ήρθε ένας άλλος, θαυ-μάσιος άνθρωπος! Δυο μάτια γαλανά, παιδιάτικα, σιωπή και διάκριση!..). Κι αλλού.. σελ 354: …Κείνος καθό-νταν, συχνά, σε μιά πέτρα κει απόξω. Του κουβέντιαζαν, του λέγαν τα δικά τους... Τα γαλανά του μάτια, διάπλατα κι αθώα, κοιτούσαν ήρεμα, στοχαστικά. (Ποτέ του δεν μιλούσε. Μόνο τα μάτια του, τα μάτια του –«σαν ο θάνατος να τον είχε ξεχωρίσει» !. Πότε γελούμενα, πότε σκεφτικά, όλο ευδοκία κι αγάπη! Κατάξανθος, ήρεμος, πράος... Δεν ήταν πιά αγάπη αυτή που τούχαν ! Έρωτας ήταν, όλου του λόχου, με τα μάτια του, τη σιωπή του...) Και πιό κάτω, σελ 357: Φοβερή ομίχλη –το πρεπούμενο ντύμα της γύρω απει-λής... Ωστόσο το ίδιο ήρεμα τα γαλάζια μάτια του... Τον ακολουθώ, φορώντας το μπιστόλι φωτοβολίδων (...) λάσπη μισό μέτρο! Το μονοπάτι ανηφορίζει (...). Θα χτυπήσουν –γνωστό! (...) Με τα γαλάζια μάτια του, τ’άτρεμα, μπρο-στά... Τον ακολουθώ... Σταματάει κάθε λίγο, κάνει νόημα να σταθούν όλοι κι αφουγκράζεται... Να πάρει ο διάβολος τα γαλάζια μάτια σου παλληκάρι μου! Να πάρει ο διάβολος, παράτα την ηρε-μία σου! Γίνε άνθρωπος! Τί σταματάς

κι ακουρμαίνεσαι, σα για ν’ακούσεις απόηχο μελωδίας κι όχι μήνυμα θα-νάτου? Δε γίνεται να σβήσουν τα διά-πλατα κανάλια της ευδίας μες απ’ τα μάτια σου? Τί αργοδιαβαίνουν τ’άσπρα σύννεφα στη γαλανή ευδοκία τους?.. Φύλλο δε σείεται απ’τα κλαδιά τους τα πράσινα!... Δε γίνεται να σαλευτή τού-τη η ηρεμιά?... Να πάρει ο διάβολος τα γαλάζια σου μάτια παλληκάρι μου, που ατρέμας έχεις!...Αυτά σαν κληρονομιά από τα μαύ-ρα εκείνα χρόνια... Τα χρόνια για τα οποία ελάχιστοι μιλούσαν αργότερα, στον καιρό της δικής μας νιότης. Ο Γιώργος Αγαπάκης και η σύζυγός του Μπίλλυ, ήταν ιδιαίτερα αγαπητοί και σεβαστοί σε όλους. Στενά φιλικές οι οικογένειές μας στα χρόνια της δε-καετίας του ’70 στα Άσπρα Σπίτια, κάναμε μαζί πασχαλιάτικες διακοπές –αξέχαστες- στη Ζάκυνθο. Οι Ζακυν-θινοί, μιλούσαν πάντα με τα καλύτε-ρα λόγια για τον κ. Γιώργο και την κ. Μπίλλυ, κι αναφέρονταν στην φρο-ντίδα του Γ.Α. σχετικά με την ανοικο-δόμηση του νησιού μετά από τον σει-σμό που τσάκισε τα πάντα εκεί. Στα Άσπρα Σπίτια, ο Γ.Α. πρωτοστάτησε σε μιά σειρά από κοινωνικές εκδηλώ-σεις που έγιναν θεσμοί, με πιό αγα-πημένη την πάνδημη εκδήλωση τα «Χριστουγεννιάτικα Δώρα» και την ετήσια τελετή που όλα τα παιδιά των εργαζομένων του Αλουμινίου περίμε-ναν εναγωνίως κάθε Δεκέμβρη...

Γιώργος Κούκιος

μνήμη Γιώργου & μπίλλυς

Αγαπάκη

Επιμέλεια Γιώργος Κούκιος

Γιώργος Χ. ΘεοχάρηςΚαίτη Πρίντεζη


Σελίδα 22

Εικονίζονται από αριστερά: ο φωτογράφος Δημήτρης Χαρισιά-δης, (;), ο πρώτος τεχνικός δ/ντης της Αλουμίνιον της Ελλάδος Λανσέλ και ο υπεύθυνος της υπηρεσίας οικισμού Γιώργος Αγα-

πάκης, γύρω στο 1964 στο υπό ανέγερση εργοστάσιο παραγωγής Αλουμινίου - Αλουμίνας, στον Άγιο Νικόλαο Βοιωτίας. (φωτο Δ.

Χαρισιάδη από το Αρχείο του στο μουσείο μπενάκη).

Ο Γ. Αγαπάκης συνυπηρέτησε, ως έφεδρος αξιωμα-τικός, στον ελληνικό Εμφύλιο με τον ρένο Απο-στολίδη και είναι εκείνος που «έδωσε» τον τίτλο

«Πυραμίδα ‘67» στο εμβληματικό βιβλίο του ρένου, όταν ο συγγραφέας συζητούσε με το αξιωματικό του για το πώς θα τιτλοφορούσε τα χειρόγραφά του όταν θα τα τύπωνε. (δες τον πρόλογο του ρένου στην επανέκδοση της Εστίας). Είχα τη χαρά, αφου διάβασα τον πρόλογο του ρένου και τους έφερα σε επαφή στο τέλος του περασμένου αιώνα, 50 χρόνια μετά τον Εμφύλιο. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει και τους δύο, πια.

Γιώργος Χ. Θεοχάρης

ΜΝΗΜΗ ΓΙώρΓου & μΠΙΛΛυΣ ΑΓΑΠΑΚη


Σελίδα 23

Γιώργος και μπίλλυ ΑγαπάκηΟ Γιώργος Αγαπάκης γεννήθηκε το 1926 στη Βιάννο του νομού Ηρακλεί-ου Κρήτης. Τελείωσε το γυμνάσιο στο Ηράκλειο. Ήρθε στην Αθήνα για να φοιτήσει στη σχολή Ευελπίδων προ-κειμένου να υπηρετήσει ως μόνιμος αξιωματικός.Ο πατέρας του και ο μεγαλύτερος αδελφός του ήταν και αυτοί στρατιω-τικοί.Το 1953 στο μεγάλο σεισμό που ισοπέ-δωσε την Ζάκυνθο και τα Ιόνια νησιά, ο Αγαπάκης βρέθηκε στη Ζάκυνθο με τμήμα στρατού για να βοηθήσει τους κατοίκους εγκαθιστώντας σκηνές και ξύλινα σπίτια. Μέσα στην καταστρο-φή γνώρισε την Βασιλική (Μπίλλυ) Καρύδη. Μετά τη γνωριμία, ήρθε ο γάμος και αργότερα ο ερχομός των παιδιών, του Βαγγέλη και του Γιάννη.Το 1960 εγκατέλειψε το στράτευμα για να εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα. Έτσι το 1963 προσελήφθη στο Αλου-μίνιον της Ελλάδος αναλαμβάνοντας υπεύθυνη θέση -αρχικά στη διακίνηση των οχημάτων της Πύλης-. Την περίο-δο εκείνη τελείωνε το κτίσιμο του οικι-σμού και έφθαναν για εγκατάσταση οι πρώτες οικογένειες εργαζομένων στο Αλουμίνιον. Ο Αγαπάκης ονομάστηκε υπεύθυνος του γραφείου Οικισμού.

Οι δυσκολίες ήταν πολλές εκείνο τον πρώτο καιρό. Υπήρχαν πολλές ελλεί-ψεις και οι διαμαρτυρίες ήταν αρκε-τές. Ακούραστος και με χαμόγελο και κατανόηση, αντιμετώπιζε τα πάντα, ακόμη και τον πιο δύστροπο νεοαφι-χθέντα στα Άσπρα Σπίτια. Ήταν γεν-ναιόδωρος πολύ, δίκαιος και υποστή-ριζε πολύ τους συνεργάτες του.Υπήρξε Bon viveur αλλά και η Μπίλλυ στο πλάι του ήταν ακούρα-στη πάντα, με το σπιτικό τους ανοι-κτό σε όλους -φίλους και συνεργά-τες-. Τα γλέντια στο σπιτικό τους, Πρωτοχρονιά και του Αγίου Γεωργί-ου έχουν αφήσει εποχή. Αγαπούσαν τη ζωή αλλά και τους ανθρώπους. Το ψάρεμα ήταν ένα από τα χόμπι του. Με τη βάρκα του ανακάλυπτε κάθε λιμανάκι της περιοχής. Όταν συνέ-βαινε να πιάσει ένα μεγάλο ψάρι… ήταν μεγάλο γεγονός.Όταν έφτασε η στιγμή της σύνταξης επέστρεψαν στην Ζάκυνθο. Ο γιος τους ο Βαγγέλης τους χάρισε μια πολύ όμορφη εγγονούλα -τη Θάλεια- η οποία τους ομόρφυνε και γλύκανε τα τελευταία τους χρόνια. Η Μπίλλυ έφυγε από τη ζωή πρώτη. Μετά τρία χρόνια περίπου έσβησε γαλήνια και εκείνος.

Καίτη Πρίντεζη


Εν μέσω των συναδέλφων της cité (υπηρεσία οικισμού). Δεξιά, μπίλλυ και Γιώργος Αγαπάκης στη σύνταξη πιά, με την εγγονή τους.


Σελίδα 24

1966, ο Γιώργος Αγαπάκης με τον ακριβοδίκαιο κατάλογο των στα χέρια του για να παραλάβουν ένα-ένα τα παιδιά τα Δώρα των Χριστουγέννων στα Άσπρα Σπίτια. Σε πρώτο πλάνο, η πάντα γλυκειά και πάντα δυναμική Γιούλη μαρουγκλιάνη, πρόωρα χαμένη δυστυχώς.

28 Ιουνίου 1968Αγιασμός στα Εγκαίνια

του Café Patisserie (σήμερα «Περοκέ»)

1967 -Χριστούγεννα- ο προϊστάμενος διοικητικών υπηρεσιών Lacroix απευθύνει χαιρετισμό. Δίπλα, ο Γ. Αγαπάκης, στο βάθος η Καίτη Πρίντεζη. Εκδήλωση του Αλουμινίου της Ελλάδος για τα παιδιά των

εργαζομένων του. Δώρα Χριστουγέννων 1973, στα Άσπρα Σπίτια

1968, Πρωτοχρονιάτικη Βασιλόπιττα στο Προσκοπείο. ο Γ. Αγαπάκης αριστερά όπως βλέπουμε την φωτό, πλάϊ στον Σπύρο Ασπρέα.



Σελίδα 25

μια ευγενής ΠΑρεμβΑΣΗ!

Του Λευτέρη Παπακώστα Ιστορικού - Φιλόλογου

ΜΕ ΑΦΟρΜΗ ΤΟ ΑρΘρΟ του Φράνκ ΄Ενγκελ στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕρΙ-ΝΗ (*), αλλά και την πα-ρατεταμένη …παραφιλο-

λογία ειδικών και μη , για τη χρησιμότητα του μαθήματος των αρχαίων ελληνικών στα Γυμνάσια και Λύκεια της χώρας, αλλά και τις ανοίκειες απόψεις που ακούστηκαν από «υπεύθυνα» χείλη, για την «ελάφρυνση» του προγράμματος των παιδιών από ανώφε-λες γνώσεις, όπως είναι αυτές που απορρέ-ουν από τη διδασκαλία του μαθήματος, θα ήθελα να εκφράσω ορισμένες σκέψεις, με την ελπίδα ότι η ευκολία με την οποία γίνο-νται δεκτές τέτοιες απόψεις, αν μη τι άλλο θα περιοριστεί.Ο ευρωπαίος διανοητής στο άρθρο του τονίζει: «Φιλόλογοι σε όλη την Ευρώπη δίνουν αγώ-να για να διατηρήσουν ζωντανή τη διδασκα-λία των δύο σπουδαίων κλασικών γλωσσών, της ελληνικής και της λατινικής. Παλεύουν σε αντίξοες συνθήκες. Πώς να αντιταχτούν στην επέλαση των «μοντέρνων» στοιχείων της σχολικής διδασκαλίας και σε μια στρατιά αδαών που κηρύσσουν ότι οι γλώσσες, για να έχουν σήμερα συνάφεια με τη διδακτέα ύλη, πρέπει να εξασκούνται στα μέσα κοινω-νικής δικτύωσης; Πώς να σταθούν απέναντι σε αυτό το χείμαρρο αντιξοοτήτων αν η ίδια η Ελλάδα εγκαταλείψει τη γλώσσα που απο-τελεί το θεμέλιο του επιστημονικού, νομικού και καλλιτεχνικού λόγου τον οποίο είμαστε σήμερα σε θέση να αρθρώσουμε;»

Και αν μάλιστα σκεφτεί κανείς ότι οι περισ-σότεροι από όσους κατά καιρούς έχουν δι-ατυπώσει τέτοιες εξωφρενικές απόψεις, για την ανάγκη περιορισμού της διδασκαλίας της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, είναι Έλλη-νες και προέρχονται μάλιστα από το χώρο της εκπαίδευσης μπορεί να κατανοήσει γιατί έχουμε φτάσει σε ένα τέτοιο επίπεδο γλωσσι-κής , αλλά και πολιτισμικής ανεπάρκειας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την επιβίωση ενός ιστορικού λαού, όπως ο δικός μας. Πολλές φορές στο παρελθόν όταν δημοσίευ-σα άρθρα με θέμα την ανάγκη της γλωσσικής διδασκαλίας στα σχολεία, βρέθηκαν πολλοί συνάδελφοι, αλλά και «αυτόκλητοι» προ-οδευτικοί , οι οποίοι εκδήλωσαν επιθετικές διαθέσεις , διατυπώνοντας την άποψη ότι σε τίποτε δεν εξυπηρετεί η «αναβίωση» μιας …νεκρής , όπως ισχυρίζονται, γλώσσας και ότι πίσω από τις θέσεις αυτές υποκρύπτεται ένας εμφανέστατος και κατεξοχήν συντηρη-τικός εθνικισμός, που, με αφορμή τη γλώσσα, επιθυμεί να προαγάγει μια άκρως επικίνδυ-νη αντίληψη, για τη διαφορετικότητα και την ανισότητα των λαών.

(*) ο κ. Φρανκ Ενγκελ είναι ευρωβουλευ-τής, μέλος του Χριστιανικού Κοινωνικού Λαϊ-κού Κόμματος (CSV), επικεφαλής της ομάδας ευρωβουλευτών του Λαϊκού Κόμματος του Λουξεμβούργου. Το Άρθρο του «η Ευρώπη χρειάζεται τα αρχαία ελληνικά» δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «η Καθημερινή», στις μόνι-μες Στήλες, την 18η /9/2013.


Σελίδα 26

μΙΑ ΕυΓΕΝηΣ ΠΑρΕμΒΑΣη!

Ήρθε όμως η δημοσίευση του άρθρου αυτού, γραμμένο μάλιστα από έναν διαπρεπή διανοούμενο και ανθρωπιστή για να καταδείξει εκείνο που πολλές φορές στο παρελθόν είχα τονίσει. Ότι δηλαδή η αναβίωση, ας μου επιτραπεί να χρησιμοποιήσω αυτόν τον αδόκιμο όρο, σε καμία περί-πτωση δε στοχεύει στην επικράτηση ενός συντηρητικού πνεύματος στα σχολεία, υπό την έννοια ότι θα αρκείται σε μια ανούσια επανάληψη στερεοτυπικών αντιλήψεων, όπως για παράδειγμα το «πας μη Έλλην βάρβαρος» ή την υποβάθμιση των άλλων λαών με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ούτε και έχει στόχο να προβάλει μια στείρα αρ-χαιολαγνεία.

Η γνώση της αρχαίας ελληνικής, ιδιαίτερα στην εποχή μας, αποτελεί το μέσον για να μπορέσουμε να εισαχθούμε στο πνεύμα του αρχαίου ανθρωπιστικού πολιτισμού, που απο-τέλεσε και αποτελεί τη βάση όλου του δυτικού πολιτισμικού οικοδομήματος. Γιατί επ’ ουδενί είναι δυνατόν να κατανοή-σουμε ή να φθάσουμε στο βάθος της γνώσης της γλώσσας μας, αν αποκόψουμε τον ομφάλιο λώρο που μας συνδέει με την αρχαία ελληνική γλώσσα. Τη γλώσσα που Πλάτωνα, του Αριστοτέλη του ξενοφώντα, που συνδέονται άμεσα με τη σύγχρονη γλώσσα, αν και δεν είναι απόλυτα εμ-φανές κάτι τέτοιο.

Γιατί «Όποιος επιδιώκει, συνεχίζει στο άρθρο του ο Φράνκ ΄Ενγκελ, να αποκτήσει επαρκή γνώση της γλώσ-σας του Καβάφη έχει ανάγκη να κα-ταλάβει τη δομή της γλώσσας του Ομήρου.

Αυτός που αναζητά να αντιλη-φθεί τη γλώσσα του Καζαντζά-κη πρέπει να βασιστεί στη λογι-κή του Περικλή. Ίσως αυτό είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό από ένα φυσικό ομιλητή των νέων ελ-ληνικών. Αλλά επιτρέψτε μου να σας διαβεβαιώσω: όλοι οι άλλοι που θέλουν κατανοή-σουν και να μάθουν να χειρίζονται τα νέα ελληνικά θα επωφεληθούν πολύ από τα ελληνικά του παρελθόντος. Μαθηματικά, φιλοσοφία, πολιτική και τέχνες ριζώθηκαν πρώτα στην αρχαία Ελλάδα.

Οι ιδρυτές του σύγχρονου ελληνικού κράτους πήραν ώθη-ση για τον αγώνα τους την ικανότητά τους να παραθέτουν αποσπάσματα από το πρωτότυπο από την Οδύσσεια, την Πολιτεία και το Φιλοκτήτη. Ήταν η γλώσσα στην οποία δόθηκε νόημα στην ύπαρξή μας. Τα αρχαία ελληνικά εί-ναι μια γλώσσα μέσω της οποίας η Ελλάδα συνεχίζει να εμπνέει την Ευρώπη και τον κόσμο. Αυτοί που θέλουν

να στερήσουν από τους μαθητές των ελληνικών σχολείων αυτή την κληρο-νομιά και αυτές τις προοπτικές θα απέκοπταν την Ελλάδα από τις ρίζες της. Καμία συζήτηση στο facebook σε Greeklish δεν θα μπορούσε να αναπληρώσει μια τέτοια απώλεια. »

Είναι απορίας άξιο πώς άνθρωποι, οι οποίοι έχουν αναλάβει το βάρος της διδασκαλίας των νέων Ελλήνων, που κάποια στιγμή θα αναλάβουν τις τύχες αυτού του τόπου στα χέρια τους, τολμούν να διατυπώσουν τέ-τοιες απόψεις με το αιτιολογικό ότι η γλώσσα αυτή είναι νεκρή (!) και δεν προσφέρει τίποτε με τον τρόπο που διδάσκεται στη μόρφωση και την

πνευματική καλλιέργεια των μαθητών.

Δεν παραβλέπω ότι ο τρόπος που διδάσκεται το μάθημα αυτό σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στις απαι-τήσεις ενός γλωσσικού μαθήματος και ότι πολλές φορές γίνεται κουραστικό και ανιαρό. Αυτό όμως σε καμία πε-ρίπτωση δεν οφείλεται στην ποιότητα της γλώσσας, όσο στην ικανότητα του διδάσκοντος να κεντρίσει το ενδιαφέ-ρον των μαθητών του και να τους εισαγάγει στο πνεύμα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και φιλοσοφίας.

Είναι θέμα που σχετίζεται πρωτίστως με την αγάπη που έχει ο διδάσκων στο αντικείμενο και την ικανότητά του να κεντρίσει το ενδιαφέρον των μαθητών του, ώστε να γευτούν το πνεύμα του αρχαίου ελληνικού λόγου και τον ανθρωπιστικό του χαρακτήρα, που καθόρισε την πνευμα-τική και πολιτισμική πορεία της Ευρώπης.

ΑλλΑ ΕπίΤρΕψΤΕ ΜοΥ ΝΑ σΑσ δίΑβΕβΑίωσω: ολοί οί Αλλοί ποΥ

ΘΕλοΥΝ κΑΤΑΝοησοΥΝ κΑί ΝΑ ΜΑΘοΥΝ ΝΑ ΧΕίρίζοΝΤΑί ΤΑ ΝΕΑ ΕλληΝίκΑ ΘΑ

ΕπωφΕληΘοΥΝ πολΥ Απο ΤΑ ΕλληΝίκΑ ΤοΥ πΑρΕλΘοΝΤοσ.

ΜΑΘηΜΑΤίκΑ, φίλοσοφίΑ, πολίΤίκη κΑί ΤΕΧΝΕσ ρίζωΘηκΑΝ πρωΤΑ σΤηΝ

ΑρΧΑίΑ ΕλλΑδΑ.

οποίοσ ΕπίδίωκΕί ΝΑ ΑποκΤησΕί ΕπΑρκη ΓΝωση Τησ ΓλωσσΑσ ΤοΥ

κΑβΑφη ΕΧΕί ΑΝΑΓκη ΝΑ κΑΤΑλΑβΕί Τη δοΜη Τησ ΓλωσσΑσ ΤοΥ οΜηροΥ.


Σελίδα 27

μΙΑ ΕυΓΕΝηΣ ΠΑρΕμΒΑΣη!

Και πόσο έντονη είναι αυτή η διαφορά μεταξύ των πνευ-ματικών ανθρώπων της χώρας μας και των αντίστοιχων ευρωπαίων φαίνεται από το γεγονός ότι τη στιγμή που ανακινείται προς συζήτηση ένα τέτοιο, μείζονος σημα-σίας θέμα, για την πορεία της χώρας και την ποιότητα του λαού μας, αντίστοιχοι ευρωπαίοι πολιτικοί έχουν την τόλμη, ως αντιστάθμισμα στην υποβάθμιση και τον ευτε-λισμό της ζωής των σύγχρονων ανθρώπων και της προε-τοιμασίας των νέων τους να επαναφέρουν στα κλασσικά τουλάχιστον Λύκεια των χωρών τους τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών.

Και το σκεπτικό, όπως αυτό εκφράστηκε στην αιτιολογική έκθεση της πρότασής τους, ήταν ότι τίποτε δεν είναι εις θέση να αντικαταστήσει το πνεύμα του αρχαίου ελληνι-κού πολιτισμού, τον οποίο μπορούμε να προσεγγίσουμε μόνο μέσα από τη γνώση της γλώσσας , στην οποία εκ-φράστηκε ο πολιτισμός αυτός.

Και αν όλοι αυτοί, τους οποίους δεν τους συνδέει καμία συνέχεια ιστορική με την αρχαία Ελλάδα, έχουν αυτή την άποψη για την ελληνική γλώσσα, ως μέσο και όργανο προ-σέγγισης του ελληνικού πολιτισμού, κατά μείζονα λόγο όφειλε η πνευματική και πολιτική ηγεσία, έστω και από αντίδραση στα όσα της καταμαρτυρούν, να αντιταχθεί με πάθος και ευρύτητα πνεύματος σε θέσεις και απόψεις, που μόνο στόχο έχουν να κρατούν στην επικαιρότητα το όνομα κατ’ επίφαση δασκάλων και πνευματικών ανθρώ-πων, εφαρμόζοντας την αμερικανική ρήση «βρίσε με, βρί-σε με όσο θες, αλλά να λες σωστά το όνομά μου».

Την έξωθεν καλή μαρτυρία και το σεβασμό του κοινού ένας άνθρωπος και δη δάσκαλος δεν την εξασφαλίζει ούτε με προκλητικές δηλώσεις ούτε με επιφανειακές και επιδερμικές προσεγγίσεις στο θέμα της καλλιέργειας και της μόρφωσης των νέων του τόπου του. Γιατί ο μόνος που εκτίθεται είναι τελικά ο ίδιος . Ένας λαός σαν τον δικός μας δεν έζησε και δε δημιούργησε τυχαία για τρεις χι-λιάδες χρόνια ούτε και τυχαία επιβίωσε τόσων καταστρο-φών. Την υποδομή για την ποιότητα, την καλλιέργεια,

την αντοχή, την εξασφάλισε η πνευματικότητά του, της οποίας κυρίαρχο όργανο ήταν η γλώσσα του, την οποία οφείλει, περισσότερο από ποτέ άλλοτε , να σεβαστεί και να προστατέψει.

Αλλά το παρήγορο είναι ότι καθημερινά νέοι υποστηρι-κτές κάνουν την εμφάνιση τους, οι οποίοι αν και ανήκουν σε ένα χώρο, που δε φημίζεται για την προοδευτικότητά του, αρνούνται να δεχτούν την απαξίωση του μέσου που διαμόρφωσε και το δικό τους πολιτισμό. Έτσι η άποψη του ευρωβουλευτή του λαϊκού κόμματος και πνευματικού αν-θρώπου παίρνει παγκόσμιο χαρακτήρα, που ξεπερνά τα στενά όριο, μιας κατ’ επίφαση προοδευτικότητας, καθώς διακηρύσσει:

«Οι Έλληνες μαθητές πρέπει να συνεχίσουν να διδάσκο-νται την αρχαία ελληνική.

Θα έμοιαζε για σουρεαλιστικό αν οι Έλληνες μαθητές στη χώρα, από την οποία προήλθε η γλώσσα, θα έπρε-πε να έχουν την ίδια τύχη με εμένα – να τους στερηθεί η πρόσβαση σε αυτό που καταρχάς έκανε το λαό τους σπουδαίο.

Η αρχαία ελληνική γλώσσα δεν θα πρέπει να γίνει όμη-ρος μιας στείρας πολιτικής συζήτησης πάνω στο κράτος, τη θρησκεία και την πολιτιστική κληρονομιά. Αν πρέπει υψηλόβαθμα (και αμφιλεγόμενα) πρόσωπα της Ορθόδο-ξης Εκκλησίας να στρέφονται κατά αριστερών βουλευτών ας συγκρουστούν για πολιτικά ζητήματα.

Όχι για μια γλώσσα που έχει υπάρξει εκπαιδευτικό πλεο-νέκτημα για αιώνες».

Εν τέλει η θέση αυτή δίνει μια νέα διάσταση στο όλο ζήτη-μα , που δεν είναι σε καμία περίπτωση μόνο ελληνικό. Εί-ναι παγκόσμιου πολιτισμικού ενδιαφέροντος, που οφείλει η ελληνική πολιτεία να διασφαλίσει ως κόρη οφθαλμού και ως αντίδοτο στα δεινά που έχει επισωρεύσει η οικο-νομική , πνευματική και ηθική κρίση, που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία στις μέρες μας!


Σελίδα 28

Άσπρα Σπίτια ΑΘΛΗΤιΚΑ νεΑ

ΤΑ ΑΣΠρΑ ΣΠΙΤΙΑ δεν σταμάτησαν ποτέ, στα πε-ρίπου 50 χρόνια της λει-τουργίας του Εργοστασίου Αλουμινίου και της εγκα-

τάστασης του σύγχρονου Οικισμού, να αναδεικνύουν τον αθλητισμό σε όλες του σχεδόν τις δραστηριότητες. Πρω-τοστάτης αυτής της ακατάπαυστης δη-μιουργίας κι ενασχόλησης είναι η Λέ-σχη Μεδεών. Σήμερα, λειτουργούν και άλλοι Σύλλογοι των οποίων την δρα-στηριότητα θα έχουμε την ευκαιρία να παρουσιάσουμε στο περιοδικό μας. Τα «Αθλητικά Νέα», ευελπιστούν να σας ενημερώνουν για την τοπική αθλητική δραστηριότητα με ειδικό βάρος –όπως είναι λογικό- στα δρώμενα που λαμβά-νουν χώρα στα Άσπρα Σπίτια.

Όμως, δεν μπορούμε –και δεν είναι στόχος μας κάτι τέτοιο- να «κλείσου-

με» σε στενά σύνορα ασπροσπιτιώ-τικα το ενδιαφέρον μας στα τοπικά αθλητικά θέματα. Όπως έχουμε υπο-γραμμίσει πολλές φορές, η Αντίκυρα, το Δίστομο, η Αράχωβα, το Στείρι, το Κυριάκι, η Δεσφίνα, η Λειβαδιά κλπ γειτονικές πολιτείες όλες, μαζί με τα Άσπρα Σπίτια, λειτουργούν συχνά και φυσικά ως επικοινωνούντα δοχεία σε μιά διαρκή συνοδοιπόρευση σε θέ-ματα αθλητισμού. Άρα, είναι ευπρόσ-δεκτη κάθε αναφορά σε αθλητικές δραστηριότητες που θα έρχονται στο Περιοδικό μας (με πρωτοβουλία όσων θέλουν έμπρακτα να βοηθήσουν στην σύνταξη και την παρουσίαση του υλι-κού αυτού).

Ήδη, η Αντίκυρα και τα Άσπρα Σπί-τια, έχουν δομήσει μιά ισχυρή ποδο-σφαιρική ομάδα, η οποία έχει λαμπρά αποτελέσματα και πορεία ζηλευτή. Ο

καλός φίλος και συνεργάτης Παντελής Πατσέλας, στις επόμενες σελίδες, πα-ρουσιάζει αυτά –και άλλα- τέτοια επι-τεύγματα της αγαπημένης «μπάλας». Από την πλευρά της Λέσχης, η Ειρήνη Παπαδάκη και ο Γιώργος Χριστοφόρου ανταποκρίθηκαν αμέσως στην πρό-σκληση (η πρόσκληση βεβαίως αφορά σε όλες τις εφορείες δραστηριοτήτων της Λέσχης), και θα μας ενημερώνουν για τα δρώμενα του Μεδεώνα. Τα νέα που μας προσκόμισαν είναι θαυμάσια και οι φωτογραφίες που καλύπτουν τις αθλητικές διοργανώσεις υπέροχες. Τα Άσπρα Σπίτια είναι εν ζωή, με τους παλιούς επί των επάλξεων, και κυρίως έχουν πολλά-πολλά νέα παιδιά γεμάτα όνειρα, παλμό, δυνατότητες. Πάμε σαν άλλοτε λοιπόν, «Δυνατά», ευχόμενοι καλή συνεργασία και κυρίως επιτυχή διάρκεια.

Γ.Κ.

1973, Φθινόπωρο. 40 χρόνια πριν!!! Νεαροί αθλητές του μεδεώνα,

ξεκινούν τον αγώνα ποδηλασίας έξω από την Λέσχη μεδεών.


Σελίδα 29

ΑΣΠρΑ ΣΠΙΤΙΑ ΑΘΛηΤΙΚΑ ΝΕΑ

BEACH VOLLEYΈγιναν 4 κατηγορίες : OPEN μεικτό, Γυμνασίου-Λυκείου, Παλαιμάχων και OPEN ανδρών. Κατά την διάρκεια των τουρνουά έγινε και το καθιερωμένο διήμερο αγώνων επίδειξης με την γυναικεία ομάδα VOLLEY της Ελληνικής Αστυνομίας.

Τα αποτελέσματα έχουν ως εξής :

Κατηγορία OPEN (μεικτό)

1. Σωτηρίου Εμμανουέλλα – Παπαδόπουλος Γιάννης

2. ράπτη Γιούλη – Παπαδούλης Τάκης

3. Στενός Παναγιώτης – Χατζηχριστοδούλου Ιωάννα

Κατηγορία Γυμνασίου – Λυκείου

1. Κόντε Ιωάννα – Ταμπίτσικας Νίκος – Σταυρόπουλος Λουκάς

2. Λευκαρίδης Στέφανος – Τρόκας Νίκος – Λιόλιος Άκης

3. Πιτσίνης Χρήστος – Χάσα Κλάιντι – Παπαχρήστου Γιάννης

Κατηγορία Παλαιμάχων

1. Τοπάλης Γιώργος – Μαυροχαλιβίδης Άκης – Τσόκανος Σταύρος – Βρούζας

2. Γεωργίου Σίμος – Κουβαράς Βαγγέλης – Τράκης Γιάννης – Ζήβαλας Λουκάς

3. Ζώνας Ηλίας – Σεφερλής Γιάννης – Ευθυμίου Ηλίας – Σαγιάς Γιάννης

Κατηγορία OPEN Ανδρών

1. Σωτηρίου Χάρης – Παπαδόπουλος Γιάννης

2. Πιπεράκης Γιάννης – Καλύβας Χάρης

3. Φιλιππίδης Βασίλης - Σωτηρίου Σωτήρης

μεδεΩνιΑ 2013

Του Γιώργου Χριστοφόρου

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος διοργανώθηκαν και διεξήχθηκαν από την Α.Ψ.Λ. μεδεΩν , οι αθλητικές εκδηλώσεις καλοκαιριού «μεδε-ΩνιΑ 2013» . Η διάρκεια τους ήταν από 01/07/2013 έως 22/07/2013.

Στα πλαίσια των εκδηλώσεων έγιναν τουρνουά BEACH VOLLEY, ΤεννιΣ και μαραθώνιος κολύμβησης (από τον φάρο της Αντίκυρας μέχρι τα Άσπρα Σπίτια).


Σελίδα 30

TENNISΣτο τουρνουά δήλωσαν συμμετοχή 64 αθλητές-αθλήτριες από την ευρύτερη περιοχή και έγιναν 4 κατηγορίες, Παίδων – Κορασίδων, Εφήβων – Νεανίδων, Γυναικών, Ανδρών.

Τα αποτελέσματα έχουν ως εξής :

Κατηγορία Παίδων – Κορασίδων

1. Γκώνια Αμαλία

2. Καραμάνης Κωνσταντίνος

3. Τριανταφυλλίδης Μάριος

4. Δαφτσής Χρήστος

Κατηγορία εφήβων – νεανίδων

• Τριανταφυλλίδης Κωνσταντίνος

• Αγγελή Κατερίνα

• Καραδήμα Λίνα

Κατηγορία Γυναικών

• Καρβούνη Ιωάννα

• Μαρουγκλιάνη Ειρήνη

Κατηγορία Ανδρών

• Λυμπερίδης Αντώνιος

• Φαφούτης Αλέξανδρος

Η εφορεία αντισφαίρισης του Μεδεώνα απένειμε μετάλλιο και ευχαριστή-ριο δίπλωμα στους κ.κ. Σπανουδάκη Ιωάννη και Αγγελή Αθανάσιο για την πολύτιμη βοήθειά τους στη διεξαγωγή του τουρνουά tennis.

Μαραθώνιος ΚολύμβησηςΤα αποτελέσματα ήταν τα εξής :

1. Αγγελόπουλος Γιώργος

2. Ελευθέρογλου Δημήτρης

3. ρούντας Κώστας

Το Δ.Σ της Α.Ψ.Λ. ΜΕΔΕΩΝ, θέλει να ευχαριστήσει όλους όσους βοήθησαν με οποιονδήποτε τρόπο στην οργάνωση και πραγματοποίηση των φετινών ΜΕΔΕΩΝΙΩΝ και ιδιαίτερα τους χορηγούς μας :

• Αλουμίνιον Α.Ε.

• Κατάστημα αθλητικών ειδών ΑΓΝΙΑΔΗΣ στη Λιβαδειά

• ΜΕΔΕΩΝ CAFE

• Εστιατόριο ΠΕρΟΚΕ

Σας ευχόμαστε καλό χειμώνα και σας δίνουμε ραντεβού για το καλοκαίρι του 2014.

ΑΣΠρΑ ΣΠΙΤΙΑ ΑΘΛηΤΙΚΑ ΝΕΑ / μΕΔΕώΝΙΑ 2013


Σελίδα 31

Φωτογραφικά στιγμιότυπα από τα Μεδεώνια 2013Άσπρα Σπίτια-Ιούλιος 2013


Σελίδα 32


Αγώνες κολύμβησης των τμημάτων

εκμάθησης - juniorΤης Ειρήνης Παπαδάκη

Πάνω αριστερά: λίγη βοήθεια από την αγαπημένη τους Αλίκη.

Πάνω δεξιά: τα δελφινάκια εν δράση.

Μέση αριστερά: ανυπομονησία για τις εγγραφές.

Μέση δεξιά: η προσέλευση του κόσμου.

Κάτω αριστερά: η μεγάλη στιγμή της βράβευσης.

Στις 30 Αυγούστου 2013 έγιναν στις θαλάσσιες εγκαταστάσεις μας στα Άσπρα Σπίτια, οι αγώνες κολύμβησης των τμημάτων εκμάθησης - junior.Να σημειωθεί ότι φέτος οι συμμετοχές των παιδιών στα τμήματα αυτά ξεπέρασαν τις 100 ! Μικροί αθλητές και αθλήτριες αγωνίστηκαν σε όλα τα στύλ κολύμβησης χαρίζοντας ελπίδα και χαμόγελο στο κοινό που τους παρακολουθούσε.


Σελίδα 33

ΙστιοπλοϊαΦέτος το καλοκαίρι ξαναλειτούργησε με μεγάλη επιτυχία το τμήμα ιστιοπλοϊας.

Ευχαριστούμε τους μικρούς αλλά και μεγάλους φίλους της λέσχης μας για τη συμμετοχή τους αλλά και όσους βοήθησαν να ξαναγεμίσει ο κόλπος των Άσπρων Σπιτιών λευκά & πολύχρωμα πανιά!



Σελίδα 34

Του Παντελή Πατσέλα

Ποδοσφαιρικά νέα των Άσπρων Σπιτιών


Φίλες και φίλοι μου σκεφτήκαμε να σας κρατάμε ενήμερους και για τα ποδοσφαιρικά δρώμενα του τόπου που όλοι αγα-πήσαμε.

Αλλά για να μπούμε στο κλίμα της σημερινής ομάδας μας, σκέφτηκα να σας κάνω μια ιστορική ανάδρομή, από το

1964,μέχρι σήμερα για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νέοι, επιτυ-χίες, ονόματα και άλλα πολλά που σημάδεψαν το ποδόσφαιρο των Άσπρων Σπιτιών…ίσως μερικοί νέοι να μάθουν και για τους πατεράδες τους και ακό-μα, γιατί όχι……για τους παππούδες τους.!!!

Ας μην ξεχνάμε ότι ο ΜΕΔΕΩΝΑΣ το 2014 κλείνει μια ζωή 50 χρόνων.

Σύντομο ιστορικό της ομάδας: Στο νοτιότερο σημείο του νομού Βοιωτίας, στην περιοχή του κόλπου της Αντίκυρας, βρίσκεται η Παραλία Διστόμου. Εκεί έχει δημιουργήσει το εργοστάσιο «Αλουμίνιον της Ελλάδος», ένα οικι-σμό για τους εργαζόμενους του. Με την ανάπτυξη του οικισμού, αναπτύχθη-καν και πολιτιστικές και αθλητικές δραστηριότητες από τους κατοίκους του, με την βοήθεια της εκάστοτε διοίκησης του εργοστασίου.

Η προϊστορία της ποδοσφαιρικής ομάδας, ξεκινάει από το 1964, μαζί με την ύπαρξη σχεδόν της εταιρίας του Αλουμινίου. Τότε ιδρύθηκε μια αγωνιστική λέσχη με όλα τα αθλήματα π.χ. ποδόσφαιρο, πόλο, μπάσκετ, βόλεϋ, μέχρι σκάκι και μπριτζ. Το όνομα της λέσχης είναι Αθλητική Ψυχαγωγική Λέσχη Μεδεών (Α.Ψ.Λ. ΜΕΔΕΩΝ) όνομα που προέρχεται από την ιστορία της περιοχής.

ίδρΥΤΕσ Τησ λΕσΧησ κΑί ίσΧΥροί πΑρΑΓοΝΤΕσ

ηΤΑΝ οί κ.κ. κοΥΤσησ, κΑρΥδίΑσ, σΑρΑΝΤίδησ,

ΘΕοΧΑροποΥλοσ, κΑσίΝΑσ, δηΜηΤρίοΥ

(ο πρωΤοσ Εφοροσ Τησ λΕσΧησ ποΥ ΕβΑλΕ

ΤηΝ οΜΑδΑ σΤΑ ΤοπίκΑ πρωΤΑΘληΜΑΤΑ) κ.Α.


Σελίδα 35

Άλλοι παράγοντες που στήριξαν το ποδόσφαιρο τότε, ήταν οι: Γονιδάκης, Αθανασούλιας, Αλεξανδρής κ.α. Στα πρώτα χρόνια, η ομάδα που ιδρύ-θηκε, ανήκε στην εταιρία και συμμετείχε στο πρωτάθλημα επιχειρήσεων. Πολλοί Έλληνες και Γάλλοι που ερχόντουσαν να δουλέψουν στο Αλουμί-νιο και ήθελαν να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο επάνδρωσαν την πρώ-τη αυτή ομάδα. Σιγά-σιγά το σκηνικό άλλαξε και έπαιζαν σχεδόν μόνο Έλληνες. Ορισμένοι από αυτούς, είχαν αγωνιστεί επαγγελματικά τότε, με πιο γνωστό όνομα του κ. Θαλασσινού που αγωνιζόταν στον Απόλλωνα Καλαμαριάς (ομάδα Α Εθνικής κατηγορίας τότε). Επίσης ο Οικονομό-πουλος από την εφηβική ομάδα του Παναθηναϊκού, ο Λ. Σαραντίδης που αγωνίστηκε στον Λεβαδειακό και άλλοι λιγότερο γνωστοί όπως οι: Μαυρίκας, Πλατσάς, ρουσόπουλος, Λ. Κασινάς, Σπ. Λιάκος, Ν. Βλάχος και Τσακιρίδης που διετέλεσε κι αρκετά χρόνια προπονητής της ομάδας..

Το πρωτάθλημα επιχειρήσεων ήταν ένα πολύ δυνατό τουρνουά γιατί η ομάδα μας αντιμετώπιζε ομάδες όπως ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΟΥΛΕΝ, που έπαιζαν παίκτες από τον Παναθηναϊκό (Παπαμανώλης, Πανάκης, Λινοξυλάκης) από τον Ολυμπιακό (Ανδριτσόπουλοι, Αγανιάν, Μποτίνος), την ΑΕΚ (Νε-στορίδης, Καραφέσκος) κ.α.

Το πρώτο γήπεδο ήταν εκεί που είναι σήμερα το σχολείο στην πλατεία Άσπρων Σπιτιών. (φωτ. 1,2,3,4)

Και φθάνουμε στις αρχές του 1970 όπου η ομάδα δηλώνει συμμετοχή στα τοπικά πρωταθλήματα που ιδρύονται τότε αλλά για αυτό θα μιλήσουμε στο επόμενο… παγκάκι μας........



Σελίδα 36

“μιΣόΣ ΑιΩνΑΣ ΑνΤιΚύρεΑΣ”

Βιβλίο για την Ιστορική πορεία του Τοπικού Συλλόγου από τον Δ. Μαργαρίτη


Αναδημοσιεύουμε αυτούσια την επιστολή που ο κα-λός φίλος δ. μαργαρίτης είχε την ευγενή καλοσύνη να μας στείλει με τα καλά του λόγια για την έκδοσή μας, ενημερώνοντάς μας ταυτόχρονα για την δημο-σίευση του πονήματός του «μισός Αιώνας Αντικυ-ρέας». Καλή επιτυχία φίλε, και καλοτάξιδο το βιβλίο σου. Πάντα τέτοια! Περιμένουμε με λαχτάρα υλικό για το περιοδικό μας!!!

Αγαπητοί φίλοι,

Με ιδιαίτερη χαρά πληροφορήθηκα από τον φίλο και συ-μπαίκτη Παντελή Πατσέλα την δημιουργία του Μέδωνα και την έκδοση της εφημερίδας. Έτσι με μεράκι θα βοη-θήσω, με υλικό και φωτογραφίες στην ύλη κάθε έκδοσης. Όλα αυτά θα είναι στη διάθεση των αναγνωστών, φίλων και πρωταγωνιστών της εποχής, τόσο στο ποδόσφαιρο όσο και σε άλλα αθλήματα, με την κυκλοφορία του βιβλίου μου «μισός αιώνας Αντικυρέας». Σ’ αυτό καταγράφονται από την δεκαετία του 1950 ως τις μέρες μας, τα τοπικά πρω-

ταθλήματα των ενώσεων ΕΠΣΕΒ και ΕΠΣΒ, φιλικές ανα-μετρήσεις, τουρνουά, εσωτερικό πρωτάθλημα τμημάτων Αλουμινίου, και πρωτάθλημα επιχειρήσεων με φωτογραφί-ες, αποτελέσματα και πολλά ευτράπελα.

Το πρωτάθλημα ιδιωτικών επιχειρήσεων, ένα σημαντικό ποδοσφαιρικό γεγονός όπου, για μια πενταετία διεξαγό-ταν σε ευχάριστη γιορτινή ατμόσφαιρα. Συμμετείχαν ομά-δες βιοτεχνιών, εταιριών, βιομηχανιών και εργοστασίων με ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές και συγκέντρωνε αρκετούς φιλάθλους τόσο στο παλαιό γήπεδο των Άσπρων Σπιτιών, όσο στις εκτός έδρας συναντήσεις.

Το εσωτερικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου διοργανώθηκε από τη Λέσχη Μεδεών της ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ της ΕΛΛΑ-ΔΟΣ και συμμετείχαν ομάδες από τα τμήματα της εται-ρίας. ξεκίνησε το 1972 στο νεόχτιστο γήπεδο των Άσπρων Σπιτιών και σημείωνε μεγάλη επιτυχία κάθε χρόνο με αμεί-ωτο ενδιαφέρων ως τα τέλη της δεκαετίας του 1980.

Δ. μαργαρίτης


Σελίδα 37

ενΩΣΗ ΑΣΠρΩν ΣΠιΤιΩν-

ΑνΤιΚύρΑΣ


Εκτός από την αναδρομή που κάνουμε για το ποδό-σφαιρο του ΜΕΔΕΩΝΑ υπάρχει και η σημερινή ομάδα που είναι η ένω-

ση 3 ομάδων: του ΜΕΔΕΩΝΑ, του Α.Ε.Α.Σ. και του ΑΝΤΙΚΥρΕΑ.Η ομάδα λέγεται πλέον ΕΝΩΣΗ ΑΣΠρΩΝ ΣΠΙΤΙΩΝ-ΑΝΤΙΚΥρΑΣ.Η ομάδα μας που εδώ και κάποια χρόνια πρωταγωνιστεί στο πρωτάθλη-μα Νομού Βοιωτίας στην Πρώτη Κα-τηγορία και είναι περσινή Πρωταθλή-τρια, ξεκίνησε τις υποχρεώσεις της με νίκη μέσα στις ΠΛΑΤΑΙΕΣ με σκορ 0-3.

Με τον περσινό αέρα της πρωταθλή-τριας, η Ένωση πέρασε σαν σίφουνας από τις Πλαταιές κερδίζοντας με το εντυπωσιακό 3-0 την τοπική ομάδα που φέτος δεν φαίνεται να έχει την περσινή δυναμική δίκαια υπετάγη φυ-σιολογικά προ ανωτέρου αντιπάλου.

Η ομάδα των Άσπρων Σπιτιών & Αντίκυρας ειδικά στο β’ μέρος -ξεπερνώντας και το άγχος της πρεμιέ-ρας- επέβαλλε πλή-ρως τον ρυθμό της, πέτυχε εύκολα τρία γκολ και δίκαια στο τέλος χειροκροτήθη-κε…Οι γηπεδούχοι δεν ήταν βέβαια άσχημοι και θα μπορούσαν να πάρουν κάτι καλό

στο ξεκίνημα αλλά «σπατάλησαν» δυο πολύ καλές ευκαιρίες με τον Κουτσοδήμο στο 2* και τον Δαμπάνη στο 4*. Από κει και πέρα όμως δεν μπόρεσαν να βρουν τις όποιες λύσεις ενώ στην επανάληψη δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν τον ρυθμό των φιλοξενούμενων.Η Ένωση στο α’ μέρος απάντησε με τις μεγάλες ευκαιρίες του Μάριου Πλακίδα στο 43* (κεφαλιά λίγο άουτ) και του Πολυτάρχου στο 45* (απέ-κρουσε ο Μπονιόζος).Στο 55* ο Λουκάς Γιαχρίτσης εκτέλε-σε το φάουλ, ο Μπονιόζος απέκρουσε προσωρινά και ο επερχόμενος Χρή-στος Πλακίδας έσπρωξε τη μπάλα στα δίχτυα κάνοντας το 0-1.Στο 60* ο Μάριος Πλακίδας έδωσε την ασίστ στον Πολυτάρχου και αυ-τός από κοντά έκανε το 0-2.Ο ίδιος παίκτης στο 70* με πλασέ πέ-τυχε το δεύτερο προσωπικό του γκολ διαμορφώνοντας και το τελικό 0-3.

Διακρίθηκαν οι Πλακίδας Μ., Πλα-κίδας Χ., Πολυτάρχου, Παπαλίτσας (Ένωση) και οι Κώνστας, Σοφός, ρα-χούτης Σ. (Πλαταιές).Αρίστη η διαιτησία του Θεοχάρη (Αλαφογιάννης Λ. – Τσακανίκας).Πλαταιές: Μπονιόζος, ραχούτης Σ., Κολληγιώργης (80* Μπέκας), Δα-μπάνης, Κουτσοδήμος Δ., ραχούτης Π. (75* Φίλης), Κώνστας, Σοφός, Πα-ναγιώτου (51* Μπάρκογλου), Ηλίας, Τζότζολης.Ένωση: Δημητράς Χ., Κόλλιας, Κα-κός, Παπαλίτσας, Καραμπέτσος, Κα-λύβας, Πολυτάρχου (75* Ζώνας), Για-χρίτσης Λ. (62* Γαλάνης), Ιωάννου (70* Καλλιακμάνης), Πλακίδας Μ., Πλακίδας Χ.Τα γκολ: 1 γκολ Χ.Πλακίδας ΚΑΙ 2 γκολ Πολυτάρχου.

εύχΑριΣΤΗριόη διοίκηση και οι ποδοσφαιριστές της Ένωσης Άσπρων Σπιτιών Αντίκυρας

ευχαριστούν δημόσια την ομάδα των Πλα-ταιών για την άψογη υποδοχή και φιλο-ξενία που παρείχαν στην αποστολή της ομάδας. Τέτοιες ενέρ-γειες συμβάλλουν στην διατήρηση του υψηλού ποδοσφαι-ρικού επιπέδου που πρέπει να υπάρχει. η διοίκηση της ομά-δας υπόσχεται ανάλο-γη φιλοξενία στο δεύ-τερο γύρο.


Σελίδα 38


Πανελλήνιοι αγώνες σκοποβολής

διπλού TRAP

Στούς Πανελλήνιους αγώνες σκοποβολής διπλού TRAP, που πραγματοποιήθηκαν στο σκοπευτήριο της Μαλακά-σας, ο αθλητής του Συλλόγου ΜΕΔΕΩΝ Γιώργος Κωτού-λας κατέλαβε την Πρώτη θέση.

Πιό αναλυτικά, τα αποτελέσματα έχουν ώς εξής: 1ος Κωτούλας Γεώργιος Α.Ψ.Λ. ΜΕΔΕΩΝ 2ος Σταμόπουλος Κων/νος Σ.Σ.Βόλου 3ος Δανιήλ Θωμάς Ο.Φ.Κ.Ο.

Αναδημοσίευση από http://www.medeon-ac.gr/ - 8/10/2013 -

(επίσημη ιστοσελίδα της Α.Ψ.Λ. μεδεών)


Σελίδα 39

Τα νέα του μέδωνα

να ευχηθούμε κι επίσημα καλό Φθινόπωρο και καλή Ακαδημαϊκή χρονιά σε όλα τα παιδιά μας που συνεχίζουν στο σχολείο ή

στις σπουδές τους. Κυρίως όμως, καλή δύναμη και πάνω απ’ όλα Άριστη ύγεία σε σας και τους δικούς σας.

Σύμφωνα με την απόφαση που λάβαμε (7/10/2013) στην μηνιαία συνάντηση του συλλόγου, • ΟΝίκοςΓκαβογιαννάκηςαναλαμβάνει τον συντονισμό και την έγκαιρη ειδοποίηση όλων μας για την ΣύνΑνΤΗΣΗ κάθε ΠρΩΤΗΣ δεύΤερΑΣ κάθε μΗνΑ. Αναλαμβάνει επίσης και τον εντοπισμό του χώρου υποδοχής. Έχει ολόφρεσκες ιδέες και νεανική αντοχή, ενθουσιασμό, κι άρα του ευχόμαστε όλοι να είναι σιδεροκέφαλος (είναι ο Βενιαμίν του Δ.Σ.) Επίσης : • ΤηνΓραμματειακήμαςυποστήριξη,για τον συντονισμό των καταλόγων αποδεκτών, μελών κλπ αναλαμβάνει η Αντιγόνη Χαλκίτη. • ΟΣπύροςΚαρυδιάς,αναλαμβάνειτην επικοινωνία με τα μέλη και τους φίλους που διαμένουν εκτός Αθηνών. Θα σας παρακαλούσαμε, να βοηθήσετε όλοι και όλες κατά δύναμιν σε μια περίοδο που –γνωρίζουμε πολύ καλά- υπάρχουν τεράστιες δυσκολίες. Να επικοινωνείτε, να ενημερώνετε, να παρεμβαίνετε, να

βοηθάτε στην διάχυση των μηνυμάτων και των ενεργειών του συλλόγου (μέσα από το διαδίκτυο κλπ). Είμαστε όλοι στο ίδιο πλοίο, στην ίδια μοίρα. ***

Νέα! Μας παρέχεται από τον Σύλλογο ΑρΚΑΔΙΑ, η πολύ όμορφη αίθουσα εκδηλώσεων, εκθέσεων κλπ «Διοτίμα», σε κτήριο της Πλατείας Βαρνάβα (Παγκράτι) για να αναρτήσουμε την Έκθεση Φωτογραφίας που ανεβάσαμε το 2009 στα Άσπρα Σπίτια. Η παραχώρηση της αίθουσας εκθέσεων θα είναι ΔΩρΕΑΝ! Θα χρειαστούν όμως ιδέες και χέρια κι εθελοντισμός για να στηθεί, να περιφρουρηθεί, να γίνονται περιηγήσεις κλπ. Η Έκθεση θα λειτουργήσει κατά πάσα πιθανότητα το 1ο 15νθήμερο του Δεκεμβρίου.

Η Α.Ψ.Λ. Μεδεών είναι ήδη ενήμερη και η Έκθεση θα χρησιμοποιηθεί ως εφαλτήριο «διαφήμισης» σε μια σειρά εκδηλώσεων ως την κορύφωση των εκδηλώσεων για τα 50 χρόνια της Α.Ψ.Λ. μεδεΩν το 2015.

Σας ενημερώνουμε επίσης σας πως το 3ο Τεύχος του Περιοδικού μας, «ΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ» θα κυκλοφορήσει την περίοδο των διακοπών Χριστουγέννων 2013 και Πρωτοχρονιάς 2014, πολυσέλιδο, γεμάτο φωτογραφίες και με πολύπλευρη συνεργασία. Ας σημειωθεί, πως το προηγούμενο τεύχος εστάλη σε 1150 άτομα!!!

Αθήνα - 8/10/2013, δ.Σ. Συλλόγου μέδων ‘93


Σελίδα 40

Το ΣΤΑυροΔρομΙ ΤώΝ ΕΠΑΓΓΕΛμΑΤΙώΝ μΑΣ...

Στην ενότητα αυτή, παρουσιάζονται και προτείνονται οι υπηρεσίες και τα προϊόντα των επαγγελματιών που είναι –αυστηρά και μόνον- Μέλη μας. Η καταχώρηση τους στο περιοδικό μας είναι δωρεάν!


Σελίδα 41

Ζητείται Εργοθεραπευτής -τρια για κέντρο ειδικής αγωγής στην Αταλάντη Φθιώτιδας. Τηλ. επικοινωνίας: 22330-22682 και 6972293366.

μηχανολόγος - μηχανικός ζητείται από εργοστάσιο παραγωγής μεταλλικών εξαρτημάτων στο Κορωπί,

με ή χωρίς προυπηρεσία, άνω των 30 ετών. Άμεση πρόσληψη. Αποστείλατε βιογραφικα στο [email protected].

Προκήρυξη (8) θέσεων ΔΕΠ στο Π. Πατρών @ Ιατρικής, Φυσικής & Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υ/Π & Πληροφορικής Προθεσμία υποβολής 05-11-2013

Προκήρυξη (3) θέσεων ΔΕΠ στο Π. Αιγαίου Προθεσμία υποβολής 10-11-2013

Προκήρυξη Θέσης ΔΕΠ στο ΕΑΠ @ Ανθρωπιστικών Σπουδών Προθεσμία υποβολής 11-09-2013 έως 11-11-2013

Προκήρυξη θέσης ΔΕΠ στο ΓΠΑ @ Επιστήμης Ζωικής Παραγωγής & Υδατοκαλλιεργειών Προθεσμία υποβολής 12-11-2013

Προκήρυξη θέσης ΔΕΠ στο Π. Πελοποννήσου @ Θεατρικών Σπουδών Προθεσμία υποβολής 13-11-2013

Προκήρυξη θέσης ΔΕΠ στο ΓΠΑ @ Επιστήμης Φυτικής Παραγωγής Προθεσμία υποβολής 24-11-2013

ΘΕΣΕΙΣ ΕρΓΑΣΙΑΣ

Αναδημοσίευση από http://www.certh.gr/dep.el.aspx

δωρεαν

200 επαγγελματικες καρτες 1 οψης & μεταλλικη επιτραπεζια θηκη με καθε παραγγελια εντυπου

μοναδικη προςφορα για τα μελη του μ ε δ ω ν α

www.pica.gr διδΑΚΤιΚό ερεύνΗΤιΚό ΠρόΣΩΠιΚό (δ.ε.Π.)


Σελίδα 42

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΦΙΛΟΙ ΑΣΠρΟΣΠΙΤΙΩΤΕΣ.... δεν θα μπορού-σα να ξεκινήσω με κάτι άλλο παρά με μια θλιβερή διαπίστωση: Όλοι δυστυχώς ακούσαμε τον κ. Υπουργό Υγείας να λέει για την επιβολή των 25 ευρώ ως εισιτήριο για τα νοσοκομεία.... Πόσο ακόμα θα μας κοροϊδεύουν κι εμείς απλά θα ακούμε... Ποιος του είπε

ότι μπορούμε να δώσουμε αυτά τα χρήματα όταν έχουμε υποστεί από 50% και πάνω μειώσεις στους μισθούς μας και οι περισσότεροι είναι πλέον άνεργοι.... Θέλει θράσος να βαφτίζει «πράξη αλληλεγγύης»... μια τέτοια ενέργεια!!!

Έκανα κάποιες διαπιστώσεις διαβάζοντας κάποια πραγματάκια για τα γενόσημα, κι αυτό είναι ότι.... μόνο καλά δεν θα γινό-μαστε απλά και μόνο θα ταλαιπωρούμαστε περισσότερο διότι δεν θα αποθεραπευόμα-στε άμεσα.... έτσι κατέληξα (δική μου πά-ντα άποψη) ότι η καλύτερη μέθοδος και χωρίς φάρμακα είναι ο βελονισμός... Εφόσον θα πληρώνουμε για να μπούμε σε κάποιο νοσοκομείο και γιατρειά δεν θα βρί-σκουμε διότι ούτε φάρμακα ούτε γιατροί

μπορούν πλέον να κάνουν κάτι... ας βρού-με εναλλακτική ιατρική ώστε να μην χρεια-ζόμαστε φάρμακα και να έχουμε αμεσότη-τα στην ίαση....

Ο βελονισμός είναι πράξη ιατρική και εφαρμόζεται μόνο από ιατρούς. Ο βελονισμός εμφανίστηκε στην Κίνα πριν 4-5 χιλιάδες χρόνια. Τα τελευταία 100 χρόνια διαδόθηκε και στον δυτικό κόσμο.

βεΛόνιΣμόΣ: ΚΑρΦιΤΣΩνόύμε Τόν Πόνό

ύγεία: ενημέρωση & Πρόληψη

Από την Άννα Λιάκου


Σελίδα 43

Ενδεικτικά θα αναφέρω μερικές παθήσεις που μπορεί και στηρίζει ο βελονισμός: • κεφαλαλγίες• ημικρανίες (γνωρίζω ανθρώπους όπου

κατέληξαν σε αυτή την μέθοδο και πλέον δεν έχουν πρόβλημα)

• οσφυαλγία, ισχιαλγία• αυχενικό (αυτό το έκανα κι εγώ, κι εδώ

και 20 χρόνια μια χαρά)• οστεοαρθρίτιδες (κάθε μορφής)• αϋπνία• άγχος (που δεν έχουμε και λίγο κι αυτό

μας κάνει να πηγαίνουμε πιο συχνά στον γιατρό)

• διακοπή καπνίσματος (ενδιαφέρον)• παχυσαρκία (πολύ ενδιαφέρον και απο-

τελεσματικό) κλπ...Το σημαντικότερο είναι ότι δεν υπάρχουν αντενδείξεις όπως στα φάρμακα.... η μόνη που υπάρχει είναι όταν γίνεται από μη ιατρούς. Η παροιμία λέει: ρωτώντας πάς στην πόλη... έτσι και με αυτή την μέθοδο αυτό να κάνετε ρωτήστε, διαβάστε, επισκεφτείτε... ίσως και να είναι για το καλύτερο...!

Όταν το διάβασα γέλασα... όταν το σκέ-φτηκα προβληματίστηκα... κι όταν ρώ-τησα τον καρδιολόγο μου πείστηκα. Τελικά έτσι είναι τα σκυλάκια που λα-τρεύουμε οι περισσότεροι κι έχουμε δεν είναι μόνο φύλακες και για παρέα. Επιστημονικές έρευνες απέδειξαν ότι υπάρχει συσχετισμός του κατοικίδι-ου με λιγότερη παχυσαρκία και χαμη-λότερα επίπεδα αρτηριακής πίεσης και χοληστερίνης στον ιδιοκτήτη του. Κι αυτό οφείλεται στο ότι είναι περισσότερο

δραστήριοι σωματικά, (για παράδειγμα αυ-τός που έχει σκύλο θα τον βγάλει βόλτα, θα τρέξει μαζί του θα παίξει μαζί του). Αυτή η άσκηση βοηθάει καλύτερα το καρδιαγγειακό σύστημα, άρα προστατεύει έμμεσα την καρ-διά. Βέβαια από μόνο του το κατοικίδιο δεν κάνει θαύματα θα χρειαστεί να τρώμε υγιεινά να μην καπνίζουμε και να αθλούμαστε... όλα αυτά μαζί προστατεύουν την καρδιά μας....! Εύχομαι σε όλους σας να είστε καλά και να προσέχετε για να έχετε... καλή δύναμη...!

ΥΓΕΙΑΕΝημΕρώΣη & ΠροΛηΨη

ΤΑ ΣΚύΛιΑ μΑΣ ΠρόΣΤΑΤεύόύν ΑΠ’ Τό εμΦρΑΓμΑ!

ΕπίσΤηΜοΝίκΕσ ΕρΕΥΝΕσ ΑπΕδΕίξΑΝ οΤί

ΥπΑρΧΕί σΥσΧΕΤίσΜοσ ΤοΥ κΑΤοίκίδίοΥ ΜΕ

λίΓοΤΕρη πΑΧΥσΑρκίΑ κΑί ΧΑΜηλοΤΕρΑ

ΕπίπΕδΑ ΑρΤηρίΑκησ πίΕσησ κΑί

ΧολησΤΕρίΝησ σΤοΝ ίδίοκΤηΤη ΤοΥ.


Σελίδα 44

Η μάχη κατά του Καρκίνου του

μαστού συνεχίζεται

Από την Ιωάννα Γραικού

5οΣ ΑΓώΝΑΣ Δρομου GReeCe RACe foR the CuRe

Το πρωί της Κυριακής 29 Σεπτέμβρη 2013 έγινε στο Ζάππειο ο 5ος αγώνας δρόμου (και περίπατος) Greece Race for the cure, για να τιμήσει τις γυναίκες που πάλε-ψαν και νίκησαν τον καρκίνο του μαστού, και κυρίως για να ενημερώσει τον κόσμο και να προλάβει κάθε νέο καρκίνο με το μεγαλύτερο όπλο: την έγκαιρη διάγνωση.

Ο αγώνας οργανώθηκε από το «Αλμα Ζωής» σε συνεργασία με τη παγκόσμια οργάνωση Susan G. Komen for the cure, που είναι η μεγαλύτερη πηγή αφιλοκερδών χρημα-τοδοτήσεων προορισμένων για τον αγώνα κατά του καρκίνου μαστού σε όλο τον κόσμο.

Κάθε χρόνο γίνονται παρόμοιοι αγώνες σε 140 πόλεις (σχεδόν σ’όλες τις ευρωπαικές χώρες, στην Ασία, την Αφρική, και σε πολλές αμερικανικές πόλεις).

Φέτος ο αγώνας συγκέντρωσε 15.000 άτομα. Βοήθησαν σχεδόν 400 εθελοντές.

Συμμετείχαν γυναίκες, άνδρες, παιδιά, μωρά, έως και σκυλάκια (!!!)

Πολλές συμμετοχές σε ομάδες σε χώρους εργασίας, αλλά και ανά περιοχή.

Εύχομαι του χρόνου να υπάρξει και ομάδα Ασπρων Σπιτιών...

Το «Άλμα Ζωής» Πανελλήνιος Σύλλογος Γυναικών με Καρκίνο Μαστού είναι Μη Κερδοσκο-πικό Σωματείο και ιδρύθηκε το 1988 από γυναίκες που είχαν βιώσει προσωπικά τον καρκίνο του μαστού. Η μοναδικότητά του έγκειται στο ότι όλα τα μέλη του, οι εθελόντριες, καθώς και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου είναι γυναίκες με εμπειρία καρκίνου του μαστού.

φΕΤοσ ο ΑΓωΝΑσ σΥΓκΕΝΤρωσΕ 15.000 ΑΤοΜΑ.

βοηΘησΑΝ σΧΕδοΝ 400 ΕΘΕλοΝΤΕσ.


Σελίδα 45

Σκοπός του Συλλόγου «Άλμα Ζωής» είναι:

Η Οργανωμένη Αλληλοβοήθεια (Peer Support)

Η Ψυχοκοινωνική Στήριξη τόσο της γυναίκας που νοσεί όσο και των μελών της οικογένειας

Η Ενημέρωση του γυναικείου πληθυσμού πανελλαδικά για τον καρκίνο του μαστού & τις μεθό-δους πρόληψης-έγκαιρης διάγνωσης

Η ενημέρωση των γυναικών με καρκίνο του μαστού για τα Δικαιώματά τους (ασφαλιστικά, πα-ροχές ταμείων, εργασιακά)

Η Διεκδίκηση ποιοτικής φροντίδας των ασθενών

μίλα μαζί μας! Τηλεφωνική Γραμμή στήριξης: 210 41 80 006

«Όλες οι γυναίκες του Συλλόγου έχουμε ζήσει την εμπειρία του καρκίνου του μαστού. Αν και κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, έχουμε νιώσει τα ίδια συναισθήματα και καταλαβαίνουμε όσο κανένας αυτά που βιώνεις τώρα. Έχουμε αντιμετωπίσει τις ίδιες πρακτικές δυσκολίες. Εί-μαστε εδώ για σένα.»

Ο Οκτώβρης είναι ο μήνας πρόληψης του καρκίνου του μαστού. Να το θυμάστε.

ΥΓΕΙΑ5οΣ ΑΓώΝΑΣ Δρομου GReeCe RACe foR the CuRe


Σελίδα 46

Π. μΑρΚοΣ μΑΚρυώΝΙΤηΣ

ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΠΩΣ σε όλους μας θα έχει συμβεί, τουλάχι-στον άπαξ ή «κατά συρροή», μια μυρωδιά ή κάποιος ήχος ή κι ο συνδυασμός αυτών να

αποτελέσει την αφορμή για να ξεκινήσει μέσα στο νου μας μια αλυσιδωτή αντίδραση αναμνήσεων, κυρίως όταν αυτές προβάλλουν ευτυχισμένες στιγμές του παρελθόντος και δη της ανέμελης παιδικής μας ηλικίας.

...Ε, λοιπόν, κάτι αντίστοιχο μου συμβαίνει, ομολογώ, κάθε φορά που τυχαίνει να μυρίσω την έντονη, χαρακτηριστική οσμή του ρετσι-νιού του πεύκου, πλαισιωμένη από το επίμο-νο τερέτισμα του νωχελικού τζίτζικα και, φυ-σικά, υπό το λαμπρό, βασανιστικό φως του ελληνικού ήλιου.

Είναι τότε που η αλυσιδωτή αυτή αντίδρα-ση-που λέγαμε πιο πάνω-ξεκινάει ανεξέλε-γκτα, ανασύροντας από τα βάθη της μνήμης έντονες εικόνες από τα μοναδικά κι ανεκτί-μητα εκείνα καλοκαίρια της παιδικής ηλικίας στη Σύρο, στη θρυλική «κατασκήνωση» της Ποσειδωνίας, μια εμπειρία που είμαι απόλυτα βέβαιος πως, όσοι από εμάς είχαμε την τύχη να βιώσουμε, δεν την ξεχνάμε. Όσα χρόνια κι αν περάσουν!

Είναι τότε που προσπαθείς απεγνωσμένα να διαχειριστείς τον καταιγισμό των εικόνων που σε πολιορκούν κι εν τέλει σε κυριεύουν, όπως την αγωνιώδη προσμονή στη ραφήνα για το καρυδότσουφλο «Χρυσή Άμμος», τους φίλους, τα παιχνίδια, τις πλάκες, το αγέρω-χο νεοκλασικό με την «τσιγκελωτή», διπλή σκάλα , το μουγκανητό της αγελάδας, τις απογευματινές προπονήσεις στο βόλεϊ, τους κοιτώνες, το πυκνό, σχηματισμένο από καλα-

μιές παραπέτασμα στο δαιδαλώδες μονοπάτι προς την Ντελαγκράτσια και τις Αγκαθωπές, το πρωινό στη στενόμακρη σάλα εν μέσω παι-δικής οχλαγωγίας, τις μονοήμερες εκδρομές στην Τήνο, το ορφανοτροφείο στο Κίνι, τα σκετσάκια, τις μουσικές βραδιές, τους ομη-ρικούς καβγάδες με τα «γαλλάκια»(το βράδυ τραγουδούσαμε μονιασμένοι τη «Φραγκοσυ-ριανή»…), την κυριακάτικη λειτουργία στο παρεκκλήσι, το έρμο τζουκ μποξ(!!!) στην ψαροταβέρνα του Γαλησσά, που το ‘χαμε ταράξει στα δίφραγκα, για ν’ ακούμε συνέ-χεια-για πλάκα- ένα πιασάρικο, σαχλό σουξέ της εποχής, το «Έλα πιο κοντά, πιο κοντά, πιο κοντά…». Και το ακούσαμε τόσες φορές, που στο τέλος οι θαμώνες-ακόμα κι ο ίδιος ο ταβερνιάρης, παρόλη την γενναία χρηματική μας συνεισφορά, ο αχάριστος(!) - μας αγριο-κοίταζαν… Κι η θάλασσα ήταν επικίνδυνα πιο κοντά, πιο κοντά, πιο κοντά…

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς! Και στο επίκε-ντρο όλων αυτών των εικόνων, κι ακόμα τόσων, κι άλλων, κι άλλων…, μία δεσπόζουσα: Αυτή της ψυχής της κατασκήνωσης, του ηγήτορά της, του π. Μάρκου! Ο «παπάς», ο «πάτερ», ο «πατέ-ρας»! Ίσως η πιο γλυκιά εικόνα από όλες , μια μορφή που, θες δε θες, σε σημαδεύει για όλη σου τη ζωή. Ο πατέρας Μάρκος, ο ανεκτικός, ο ευπροσήγορος, ο καταδεκτικός, ο προσηνής. Ο πατέρας όλων όσων είχαμε την μοναδική τύχη να τον γνωρίσουμε και να μοιραστούμε μαζί του τις 10-15 πολύτιμες εκείνες μέρες, για 2-3, λιγό-τερα ή περισσότερα καλοκαίρια. Ένας άνθρω-πος που, δεν μπορεί, σίγουρα υπηρετούσε με συνέπεια το λόγο του Θεού, που τον εξόπλιζε με ανεξάντλητη υπομονή κι άκρατη αγάπη για να μας αντέχει!

Ένας άνθρωπος με πίστη και ανθρωπιά

Του Κώστα Φιλαϊτη


Σελίδα 47

Φέτος συμπληρώθηκαν δέκα ολόκληρα χρόνια από την ημέρα που ο π. Μάρκος «ταξίδεψε».

Ο π. Μάρκος Μακρυωνίτης γεννήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 1924 στη Βάρη της Σύ-ρου. Από νωρίς ζήτησε να ακολουθήσει το μοναχικό βίο, γι’ αυτό πολύ γρήγορα απο-χωρίστηκε την οικογένειά του και εισήλθε στην «Αποστολική Σχολή». Έφυγε για τη Σικελία, όπου ολοκλήρωσε τη μέση εκπαί-δευση. Εκεί, την 1η Αυγούστου 1939 εισήλ-θε στο Δοκίμιο του Τάγματος των πατέρων Ιησουϊτών, στην Μπαγκερία. Είναι μια πε-ρίοδος δυο ετών, κατά την οποία ο νέος δόκιμος διδάσκεται το μοναχικό βίο, πριν δεσμευτεί με τους όρκους του μοναχού. Το 1945, στη Μεσσήνη της Σικελίας, αρχίζει για τρία χρόνια μαθήματα Φιλοσοφίας. Το 1949 τον βρίσκουμε στη Λυών της Γαλλίας να μελετά για τέσσερα χρόνια Θεολογία. Το 1951 επέστρεψε για λίγο στη Σικελία, όπου και χειροτονήθηκε ιερέας και επέστρεψε πάλι στη Λυών για να συνεχίσει και να ολο-κληρώσει τις θεολογικές του σπουδές.

Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1953, στην Αθήνα, όπου υπηρέτησε ως Επιμελητής στο Μικρό Ιεροσπουδαστήριο της οδού Μιχαήλ Βόδα. Το 1956, επέστρεψε στη Γαλλία για ένα τρίτο έτος Δοκιμίου, πριν κάνει τους επί-σημους και οριστικούς μοναχικούς του όρ-κους. Το 1957 επέστρεψε και πάλι στο Μικρό Ιεροσπουδαστήριο, στην αρχή ως Επιμελη-τής, αργότερα ως πνευματικός καθοδηγητής των μικρών ιεροσπουδαστών και παρέμεινε σ’ αυτή τη θέση για περισσότερο από 10 χρό-νια. Όσα χρόνια έμεινε στην Αθήνα ανέπτυ-ξε μια θαυμαστή αποστολική δραστηριότητα και σε τομείς άκρως πρωτοποριακούς για την

εποχή και για την Ελλάδα, όπως ένα μικρό εβδομαδιαίο περιοδικό, τα «Φιλμ της εβδο-μάδος». Κάθε εβδομάδα έβλεπε δεκάδες ταινίες, έγραφε γι’ αυτές μια ηθική κριτική και την κυκλοφορούσε σε εφημερίδες και σε φίλους του κινηματογράφου!

Αν και μοναχός, δε σταμάτησε ούτε στιγμή να προσφέρει την ποιμαντική του φροντίδα στην ενορία της οδού Μιχαήλ Βόδα, καθώς και στην ενορία του Αγ. Ιωσήφ για τους Έλ-ληνες και τους Γάλλους καθολικούς εργα-ζόμενους στα Άσπρα Σπίτια της Βοιωτίας («Αλουμίνιο της Ελλάδος»).

Το 1969, ονομάστηκε ηγούμενος των Πα-τέρων Ιησουϊτών στην Αθήνα. Ένα χρόνο μετά, του ανατέθηκε μεγαλύτερη ευθύνη, με τον τίτλο του πρωθηγουμένου των Ιησουϊτών στην Ελλάδα, έχοντας έτσι την ευθύνη για το συντονισμό των τριών κοινοτήτων: Αθήνας, Σύρου και Τήνου. Την ευθύνη του πρωθηγου-μένου διατήρησε και μετά το 1975, έτος κατά το οποίο ανέλαβε τη διεύθυνση του Μικρού Ιεροσπουδαστηρίου, το οποίο τη χρονιά εκεί-νη μεταφέρθηκε στην Ποσειδωνία της Σύρου.

Το 1991 τού ζητήθηκε να μεταβεί στην Τήνο για ένα μικρό διάστημα, για λίγους μήνες, το πολύ για ένα χρόνο. Όμως, έμελλε να παρα-μείνει στην τοπική Εκκλησία για δώδεκα ολό-κληρα χρόνια, ως το θάνατό του. Στην Τήνο υπηρέτησε ως ηγούμενος της κοινότητας των Λουτρών και διακόνησε ως εφημέριος στις ενορίες Κώμης, Περάστρας, Κρόκου, Κουμά-ρου, Κέχρου και Λουτρών, ενώ παράλληλα εξυπηρετούσε τις πολυπληθείς πνευματι-κές ανάγκες του προσκυνητηρίου της Ιεράς Καρδίας στο Εξώμβουργο. Διετέλεσε, επίσης, πρόεδρος του Εκκλησιαστικού δικαστηρίου.

Π. ΜΑρΚοΣ ΜΑΚρΥωΝΙΤΗΣ

οσΑ ΧροΝίΑ ΕΜΕίΝΕ σΤηΝ ΑΘηΝΑ ΑΝΕπΤΥξΕ ΜίΑ ΘΑΥΜΑσΤη ΑποσΤολίκη δρΑσΤηρίοΤηΤΑ κΑί σΕ ΤοΜΕίσ Ακρωσ πρωΤοπορίΑκοΥσ ΓίΑ ΤηΝ ΕποΧη κΑί ΓίΑ ΤηΝ ΕλλΑδΑ, οπωσ ΕΝΑ

Μίκρο ΕβδοΜΑδίΑίο πΕρίοδίκο, ΤΑ «φίλΜ Τησ ΕβδοΜΑδοσ». κΑΘΕ ΕβδοΜΑδΑ ΕβλΕπΕ δΕκΑδΕσ

ΤΑίΝίΕσ, ΕΓρΑφΕ Γί’ ΑΥΤΕσ ΜίΑ ηΘίκη κρίΤίκη κΑί ΤηΝ κΥκλοφοροΥσΕ σΕ ΕφηΜΕρίδΕσ κΑί σΕ

φίλοΥσ ΤοΥ κίΝηΜΑΤοΓρΑφοΥ!


Σελίδα 48

Ενδεικτικό της ποιότητας του ανθρώπου π. Μάρκου, του ανοικτού μυαλού του, της πνευματικής του καλλιέργειας, καθώς και της αγάπης του για τις νέες γενιές, είναι το απόσπασμα που ακολουθεί, παρμένο από ένα γραπτό του ίχνος-από τα αναρίθμητα-λί-γο πριν «φύγει»:

[…]Η πολύχρονη ιερατική και ενοριακή ζωή, με όλη την «αποστολική» δραστηριό-τητα, κινδυνεύει να γίνει καμιά φορά ρου-τίνα, να γίνεται μηχανικά, αυτόματα, ακόμα και για όσα αφορούν τη λειτουργική ζωή της ενορίας, τις ιεροτελεστίες, τις θρησκευτικές εκδηλώσεις και τις πράξεις ευλαβείας. Οι συνήθειες, οι παραδόσεις, μαζί με την έλλει-ψη συνεχούς ανανέωσης, προσαρμογής στην εξελισσόμενη κοινωνία με καινούριες νοοτρο-πίες και απαιτήσεις, απειλούν με απολίθωση της λατρευτικής και της εν γένει θρησκευτι-

κής ζωής, που δεν αγγίζει, δε συγκινεί τις πιο νέες γενεές.[…]

Στις 2 Ιανουαρίου του 2003 ο π. Μάρκος, ο «πάτερ» μας, που όλους μάς καληνύχτιζε με ένα φιλί στο μάγουλο, ο «πατέρας» των νεανικών μας συριανών καλοκαιριών «κοιμή-θηκε». Άφησε πίσω του, πέρα από τη γλυ-κύτατή ανάμνηση της μορφής του, πληθώρα άρθρων και προβληματισμών πνευματικού περιεχομένου καθώς και ένα βιβλίο, με τον αντιπροσωπευτικό τίτλο «π. Μάρκος Μα-κρυωνίτης, Ένας άνθρωπος με πίστη και ανθρωπιά» (εκδ. Πίστη και Ζωή, 2004). Τι ταιριαστός τίτλος! Κι αν η πίστη είναι έν-νοια αυστηρά προσωπική, υποκειμενική και μη μετρήσιμη, σίγουρα η ανθρωπιά του ήταν απλόχερη, αντικειμενική κι αμέτρητη!

Ελαφρύ το χώμα, πάτερ μας…

Π. ΜΑρΚοΣ ΜΑΚρΥωΝΙΤΗΣ

*Τα βιογραφικά στοιχεία αντλήθηκαν από την ιστοσελίδα «η Καθολική Εκκλησία της Τήνου»

http://www.catholic.gr/http://www.catholic.gr/tiniakaminimata/efimerida23.htm

ο πάτερ μάρκος μακρυωνίτης. Γεννήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 1924 στη Βάρη της Σύρου.

Αναπαύθηκε στις 2 Ιανουαρίου του 2003.


Σελίδα 49

Η Ιστορία του Τόπου που αγαπάμε όλοι

ΠΑρΑΛΙΑ ΔΙΣΤομου – ΑΣΠρΑ ΣΠΙΤΙΑ

ΘΑ ΠρΟΤΙΜΟΥΣΑ όλα αυτά που σας γράφω να τα μοιραζόμουν μαζί σας κοιτώντας σας στα μάτια, τότε πιστεύω

ότι και σεις θα βλέπατε όλα αυτά τα γεγονότα διαφορετικά. Επειδή αυτό δεν είναι εύκολο θα σας τα περιγρά-ψω όπως ζωντάνεψαν στη μνήμη μου τον τελευταίο καιρό…

Η ιστορία, είναι από τα πράγματα που δεν μπαγιατεύουν, παρ όλο που έχουν περάσει 50 χρόνια μπορούμε να την λέμε ξανά και ξανά για να την μαθαίνουν και οι νεώτεροι.

της Κονδυλίας Περγαντά - Σάλμα

Έξω από το μαγαζί με ένα παιδάκι που δεν ξέρω πιο είναι….από την πλευρά της τζαμαρίας, το ξύλινο κομμάτι κατά τους καλοκαιρινούς μήνες άνοιγε και δίναμε από εκεί παγωτά, μπύρες, αναψυκτικά, θυμάμαι και την μάρκα, ΑΓΝη, υπάρχει μέχρι σήμερα…


Σελίδα 50

ΠΑρΑΛΙΑ ΔΙΣΤΟΜΟΥ, αυτό ήταν το όνομα του χωριού μας.

Τα σπίτια μας ήταν κτισμένα κατά μήκος της παραλίας, δίπλα στην θάλασσα. Πίσω από τα σπίτια μας υπήρχε ένας απέραντος ελαιώνας που άνηκε ένα μέρος σε μας τους μό-νιμους κατοίκους και το υπόλοιπο σε κατοίκους του Διστόμου.

Το οικόπεδο το αγόρασαν οι γονείς μου όταν παντρεύτηκαν το 1936, και σιγά – σιγά μέχρι το 1963 που το θυ-μάμαι εγώ είχαν φτιάξει ένα πανδο-χείο της δεκαετίας του 50-60 που τα είχε όλα, καφενείο, μπακάλικο, ξενο-δοχείο, δωμάτια για ενοικίαση, εστι-ατόριο, λουτρά ζεστά με θαλασσινό νερό για τους καλοκαιρινούς παρα-θεριστές, που κατέβαιναν από το Δί-στομο και την Λιβαδειά. Επίσης είχαν κατασκευάσει και ένα κιόσκι για να σερβίρουν τους καλοκαιρινούς μήνες που είχε πολύ κόσμο, το οποίο σώζε-ται μέχρι σήμερα.

Όλα αυτά έγιναν και με πολύ προ-σωπική δουλειά.

Δίπλα μας, ήταν το εξοχικό του Μέγα, ενός εμπόρου από την Λιβαδειά, αρχο-ντικό το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα, γιατί ο ιδιοκτήτης δέχτηκε να το πουλή-σει, οπότε δεν το γκρέμισαν. Στην πίσω πλευρά από το σπίτι του Μέγα, ήταν το σπίτι της οικογένειας Γκερλέ που εργα-ζόταν στην εταιρεία του Μπάρλου.

Από την άλλη πλευρά του σπιτιού μας, ήταν το σπίτι της οικογένειας Καπογιάννη που είχε και αυτή ταβέρ-να, καφενείο, δωμάτια για ενοικίαση.

Στη συνέχεια δύο σπίτια της οικο-γένειας Παπαιωάννου οι οποίοι έμε-ναν στο Δίστομο και κατέβαιναν τους καλοκαιρινούς μήνες.

Δίπλα από αυτούς, εκεί που είναι τώρα ο Μεδεώνας ήταν το σπίτι της οι-κογένειας Μίστηλη που είχαν και καφε-νείο – ταβέρνα, ο παππούς τους πήγαι-νε για ψάρεμα και είχαν πάντα φρέσκα ψάρια. Είχαν χτίσει καινούργιο σπίτι αλλά δεν πρόλαβαν να εγκατασταθούν.

Η οικογένεια Σ.Πεφάνη η οποία είχε νοικιάσει σπίτι. Επίσης η οικογένεια του Θεόδωρου Νικολάου, που το σπίτι τους ήταν πάνω από το σπίτι του Μέγα, αυτές οι δύο οικογένειες προμήθευαν ψάρια εμάς και τους Διστομίτες.

Λίγο πιο κάτω το σπίτι της οικογένει-ας Αθ. Νικολάου που είχαν μαγαζί και φορτηγά και δούλευαν στα Μεταλλεία του Μπάρλου για μεταφορά βωξίτη.

Πάρα δίπλα η οικογένεια Καραγιάν-νη που είχε φορτηγό έκανε μεταφορές και μας προμήθευε εμάς και τους κα-τοίκους της Αντίκυρας με ότι προϊόντα είχαμε ανάγκη από την Λιβαδειά.

Λίγο πιο κάτω η οικογένεια Βασι-λείου που είχε και αυτή φορτηγό για μεταφορά βωξίτη και τσαγκάρικο.

Όλες αυτές οι οικογένειες ήταν πολυμελείς, με παιδιά εγγόνια γα-μπρούς νύφες.

η ΙΣΤορΙΑ Του ΤοΠου Που ΑΓΑΠΑμΕ οΛοΙΠΑρΑΛιΑ διΣΤόμόύ – ΑΣΠρΑ ΣΠιΤιΑ

Εδώ φαίνεται το μικρό χωριό μας η Παραλία Διστόμου από την πλευρά της θάλασσας. μπροστά στο μόλο με την Νίτσα και τον Δημήτρη Σφουντούρη την Αντιγόνη Καίλη το μικρό κοριτσάκι είμαι εγώ και με κρατάει η Κατερίνα Καίλη.


Σελίδα 51

Όλοι νοίκιαζαν δωμάτια τους καλοκαιρινούς μήνες και γέ-μιζε το μικρό μας χωριό κόσμο.

Δίπλα και λίγο πιο πάνω από το σπίτι του Μέγα ήταν τα σπίτια του Τιμολέοντα Σφουντούρη, του Τζάθα, του Κουτριάρη, του Παπανικολάου, του Γαμβρίλη του Συμβο-λαιογράφου του Διστόμου, οι οποίοι έμεναν στο Δίστομο, τα είχαν για εξοχικά και το χειμώνα κατέβαιναν για να μαζέψουν τις ελιές από τα κτήματα τους.

Ένα ρέμα, μας χώριζε κατακόρυφα, από την άλλη πλευ-ρά του ρέματος, το σημερινό κανάλι, υπήρχε το εξοχικό σπίτι του Πέτσαβα, και τελευταίο το σπίτι του Κωστα-γιάννη που είχε καφενείο. Αυτά τα δύο σπίτια δεν απαλ-λοτριώθηκαν και είναι μέχρι σήμερα γιατί ήταν από την άλλη πλευρά του ρέματος.

Από κει και πέρα απλωνόταν οι εγκαταστάσεις των με-ταλλείων βωξίτη του Μπαρλου.

Υπάρχει ακόμη ένα μακρόστενο κτήριο που εστεγάζο-ντο οι εργάτες και οι εργάτριες που ήταν από το Δίστομο και από το Κυριάκι, είχε δύο θαλάμους ανδρών και δυο γυναικών, κουζίνα και ένα γραφείο, επειδή δούλευαν σε 24ωρη βάρδια έμεναν σε αυτό το κτήριο.

Το καράβι ανάλογα με την χωρητικότητα που είχε, έκανε 8-10 μέρες να φορτώσει βωξίτη, οπότε έμεναν εκεί.

Τότε τα πλοία τα φόρτωναν με μαούνες, κρίμα που γκρέμισαν αυτές τις εγκαταστάσεις, πολύ αργότερα βέβαια, όταν πουλήθηκαν και σταμάτησαν να λειτουρ-γούν.

Θα μπορούσαν να παραμείνουν και να γίνει ένα μου-σείο μέταλλου, για να το βλέπουν οι νεώτεροι.

Το καράβι άραζε στα 300 – 400μ. από το μόλο ανά-λογα με την χωρητικότητα του.

Από τον χώρο της εναπόθεσης του βωξίτη υπήρχαν ράγες και επάνω βαγόνια, φόρτωναν τα βαγόνια με ένα γερανό, κατόπιν τα έσπρωχναν μέχρι το μόλο. Συνήθως αυτή τη δουλειά την έκαναν γυναίκες γιατί ήταν μια δουλεία που δεν ήθελε πολύ δύναμη, οι άνδρες ήταν στο άδειασμα των βαγονιών και στις μαούνες.

Άδειαζαν τα βαγόνια στους μεγάλους κουβάδες που ήταν μέσα στις μαούνες. Πήγαιναν τις μαούνες κοντά στο πλοίο και ανέβαζαν ένα-ένα κουβά επάνω με γερα-νούς που είχε επάνω το καράβι και έριχναν το βωξίτη στο αμπάρι.


Αυτό ήταν το πατρικό σπίτι μου μέχρι το 1963, κάτω το μαγαζί που είχε και δωμάτια που μέναμε εμείς, και δίπλα το σπίτι που χρησιμοποιούσαμε σαν ξενοδοχείο.


Σελίδα 52

Ζούσαμε απλά, όμορφα και ανέ-μελα και το μικρό χωριό μας είχε αρχίσει να μπαίνει σε τροχιά του-ριστικής ανάπτυξης.

Θυμάμαι, της Αναλήψεως που γιόρταζε το εκκλησάκι που ήταν κρυμμένο μέσα στον ελαιώνα είχα-με πανηγύρι, έρχονταν πολλοί φί-

λοι, συγγενείς από το Δίστομο. Το πρωί πηγαίναμε στην εκκλη-

σία, μετά κάναμε το πρώτο μπάνιο είτε είχε καλό καιρό είτε όχι, ήταν έθιμο, το μεσημέρι τρώγαμε όλοι μαζί και το βράδυ τα μαγαζιά είχαν γλέντι με μουσικούς εκείνης της εποχής.

Από την γιορτή της Ανάληψης. η Νίτσα και Δημήτρης Σφουντούρη,

ο μιλτιάδης και Αντιγόνη Καίλη και η

αδελφή της Ερασμία το μικρό παιδάκι είμαι εγώ με κρατάει η θεία μου.



Σελίδα 53

Το καλοκαίρι το χωριό γέμιζε με κόσμο και ειδικά τις Κυριακές. Έρχονταν πολλοί με λεωφορεία ή με φορτηγά.

Πολλοί Λειβαδίτες και Διστομίτες έρχονταν για τις διακοπές τους (το παραθέρι) όπως το λέγανε.

Τους μήνες του καλοκαιριού σχεδόν όλη μέρα είμαστε στη θάλασσα, μαζί με άλλα πολλά παιδιά παίζαμε και τα βράδια μαζεύονταν και οι μεγάλοι και έπαιζαν και αυτοί μαζί μας, κρυφτό, κυνηγητό, ψάξε-ψάξε το δακτυλίδι, την Μπερλίνα και άλλα παιγνίδια της εποχής. Πάρα πολλοί κοιμόντουσαν και έξω στην παραλία, αν και είχαν τα δωμάτια τους, τότε δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος και το δι-ασκεδάζαμε, ειδικά την ώρα που ήταν να στρώσου-με στην παραλία τα στρώματα και τις κουβέρτες για μας τα παιδιά ήταν ένα ακόμη παιγνίδι .

Θυμάμαι, ότι ο πατέρας μου είχε φτιάξει ένα αε-ροπλάνο, αρκετά μεγάλο και μαζευόμαστε όλοι να το δούμε και να παίξουμε, να ψαρέψουμε στο μόλο μπροστά στο κιόσκι και ότι μικρό ψαράκι πιάναμε θέλαμε να μας το μαγειρέψουν!!!

Θυμάμαι, ότι στην είσοδο για τα λουτρά και την αυλή ο πατέρας μου είχε φτιάξει ένα αχυράνθρω-πο και όταν περνούσαμε από την πόρτα αυτός έπεφτε επάνω μας και τρομάζαμε στην αρχή μετά που το συνηθίσαμε πηγαίναμε άλλα παιδάκια για να τα τρομάξουμε…

ξένοιαστα χρόνια……αλλά για λίγο!!!

η ψησταριά που ψήναμε τα καλοκαίρια. ο πατέρας

μου που πάντα κάτι μαστόρευε……… η πρώτη

πόρτα οδηγούσε στην πίσω αυλή (σ αυτή είχαμε

και τον αχυράνθρωπο) που είχαμε δωμάτια για

ενοικίαση, τα λουτρά, φούρνο και πηγάδι.

η μητέρα μου στο σπίτι της στην Παραλία Διστόμου



Σελίδα 54

Το χειμώνα από τα χρήματα που εί-χαν μαζέψει οι γονείς μου πάντα κάτι πρόσθεταν στο ήδη υπάρχον σπίτι και επισκεύαζαν τις φθορές, επίσης από τον Νοέμβρη άρχιζε και το μά-ζεμα της ελιάς στα κτήματα μας που ήταν εκεί που είναι η σημερινή εκκλη-σία των Αγίων Πάντων. Το μάζεμα της ελιάς ήταν ακόμα μια γιορτή, λόγω του ότι ήταν πολλά τα δένδρα έρχο-νταν συγγενείς από το Δίστομο και τα γύρω χωριά για βοήθεια.

Σχολείο πηγαίναμε στην Αντίκυρα, πρωί - απόγευμα, για να μην ξαναγυρ-νάμε μέναμε σε σπίτια συμμαθητών μας και έτσι αναπτύξαμε και με αυτά τα παιδία φιλικές σχέσεις. Για το λόγο αυτό η αεροπορία μας είχε διαθέσει ένα αυτοκίνητο, όταν είχε καλό καιρό πηγαίναμε με τα πόδια.

Στις 27 Αυγούστου του 1960 η τότε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και η Γαλλική εταιρεία Pechiney, υπέγραψαν σύμβαση για

την δημιουργία εργοστασίου παραγω-γής αλουμινίου.

Σιγά – σιγά τότε είχαν αρχίσει οι ψί-θυροι ότι θα γίνει εργοστάσιο Αλου-μινίου στην περιοχή μας, και ότι θα γίνει απαλλοτρίωση του χωριού μας. Οι δικοί μου, απ ότι μου είχε πει η μητέρα μου, δεν πίστευαν ότι θα μας έδιωχναν από τα σπίτια μας, έλεγαν ότι θα μπορούσαν να πάρουν το πίσω μέρος που ήταν ο ελαιώνας.

Ο πατέρας μου στεναχωρήθηκε πολύ και αρρώστησε.

Προς το τέλος 1961 ήρθε συνεργείο του ΟΤΕ και μετέφερε το τηλεφωνικό κέντρο που ήταν στο μαγαζί μας στο καφενείο του Κωσταγιάννη.

Τότε ο πατέρας μου κατάλαβε πια, ότι η απαλλοτρίωση θα ερχόταν σύ-ντομα, είπε στην μάνα μου: «Κων-σταντίνα, χάνουμε ό,τι με τόσο κόπο δημιουργήσαμε αγαπήσαμε και κου-ραστήκαμε».

Τον Απρίλιο του 1962 πέθανε.


Εγώ σε μικρή ηλικία μπροστά

στο μόλο που είναι το κιόσκι


Σελίδα 55


Στην παραλία με την ίδια παρέα, εδώ με κρατάει αγκαλιά η

μητέρα μου.

Τελικά η περιοχή μας είχε επιλεγεί για την κατασκευή του εργοστάσιου παραγωγής αλουμινίου της Γαλλικής πολυεθνικής Pechiney. Για το εργο-στάσιο επέλεξαν την περιοχή (Καλο-γερικό – Μετόχι) περιουσία του Μο-ναστηριού του Οσίου Λουκά, και των κατοίκων του Στειρίου και του Κυρια-κιου.

Το δικό μας χωριό η Παραλία Δι-στόμου ή Γιαλός ή Διστομίτικο, κατά τους παλαιότερους, επιλέγει να κατα-σκευασθεί ο καινούργιος οικισμός για την στέγαση του προσωπικού. Επίσης η περιοχή του Αγ. Νικολάου επιλέγει για κατασκευή κατοικιών για τα στε-λέχη της εταιρείας.

Και αυτή η περιοχή επίσης ήταν του Διστόμου, και εκεί ήταν το σπί-τι της Γιάννας Παπαγεωργίου που η οικογένειά της είχε σπίτι, εξοχικό κέ-ντρο, εστιατόριο και ενοικιαζόμενα δωμάτια και κτήμα με ελιές.

Παρ όλες τις διαμαρτυρίες μας η

απόφαση ήταν τελεσίδικη, αναγκαστι-κή απαλλοτρίωση με υπογραφή Βασι-λέως!!! Τόσο καλά… δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Δεν συγκινήθηκε κανένας υπεύθυνος της Πολιτείας. Τα σπίτια άρχισαν να γκρεμίζονται το ένα μετά το άλλο.

Άγριο πράγμα να βλέπεις να σου γκρεμίζουν την ζωή από την μια μέρα στην άλλη και να μην έχεις και που να πας, γιατί πέρα από αυτούς που είχαν εξοχικά, είμαστε και εμείς οι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού που δεν είχαμε άλλο σπίτι πέρα από αυτό… που θα μπορούσαμε να πάμε ;

Όταν ήρθε και η δική μας η σειρά, δεν θα ξεχάσω αυτή την στιγμή, η μητέρα μου σε μια ύστατη προσπά-θεια να τους αποτρέψει, έτσι νόμιζε, με πήρε αγκαλιά και σταθήκαμε πίσω από την κεντρική πόρτα του σπιτιού. Είχε κατεβεί όλη η αστυνομική δύναμη της Λιβαδειάς, μπουλντόζες, κόσμος που φώναζε, ένας πανζουρλισμός, δυ-

στυχώς μπήκαν από την πίσω πόρτα μας τράβηξαν έξω, εγώ έκλαιγα, η μαμά μου ούρλιαζε από τον πόνο, γι αυτό που έβλεπε ότι γινόταν, κανείς δεν συγκινήθηκε…οι μπουλντόζες μπήκαν σε λειτουργία, το σύνθημα του δικαστικού κλητήρα δόθηκε ήταν «εν ονόματι του νόμου κηρύσσω την κατεδάφιση…» και το σπίτι μας γκρε-μίστηκε… μπροστά στα παιδικά μου μάτια…

Ποιου νόμου;;;; Ποιος είναι αυτός ο νόμος που λέει ότι πρέπει να ξε-ριζώσεις οικογένειες με μικρά παιδιά, γέρους ανθρώπους και να πληγώσεις τόσες ψυχές!!!

Αντίστοιχα σκηνικά έγιναν σε όλες τις οικογένειες…

Τα πράγματά μας τα είχαμε βγά-λει από το σπίτι και τα είχαμε κάτω από το κιόσκι, τα κρεβάτια μας στη μέση και γύρω-γύρω όλα τα υπόλοιπα πράγματα, ντουλάπες, καρέκλες τρα-πέζια, ρούχα…


Σελίδα 56

Όλα γύρω- γύρω αξέχαστη στιγμή, τώρα που ξαναφέρνω όλες αυτές τις σκηνές μπροστά στα μάτια μου προ-ξενούν ιδιαίτερο πόνο. Εκεί κάτω από το κιόσκι μείναμε περίπου ένα μήνα, ευτυχώς ήταν καλοκαίρι…

Εκεί που μέχρι χθες είμαστε νοικο-κυραίοι γίναμε σε μια μέρα πρόσφυ-γες στον ίδιο μας τον τόπο……όλοι προσπαθούσαν να βρουν μια προσω-ρινή λύση, οι πιο πολλοί πήγαν τον πρώτο καιρό και έμειναν στο Δίστομο σε συγγενείς ή νοίκιασαν προσωρινά ένα σπίτι.

Σαν λύση οι γονείς μας βρήκαν, επειδή δεν θέλανε και να φύγουν από εδώ, να εγκατασταθούν στην πλαγιά του διπλανού βουνού και έτσι δημι-ούργησαν ένα καινούργιο οικισμό και τον ονόμασαν «ΠΕρΙΣΤΕρΑ».

Έβαλαν μια μπουλντόζα για να χαράξει ένα δρόμο για να έχει πρόσβαση και μοίρασαν το χώρο, ώστε να πάρει ο καθέ-νας ένα οικόπεδο να φτιάξου-με όλοι από μια παράγκα για να στεγαστούμε και να μετα-φέρουμε τα πράγματα μας.

Έτσι βρεθήκαμε τρεις γυναί-κες μόνες σε μια παράγκα, εγώ, η μητέρα μου και η μητέρα της 80 ετών.

Οι συνθήκες στην καινούρ-για «κατοικία» ήταν με μια λέξη άθλιες!!! Η μητέρα μου για να με ησυχάσει γιατί έβλε-πε την ανησυχία μου έλεγε ότι θα μείνουμε για λίγο εδώ και μετά θα φύγουμε και θα έχουμε πάλι ένα ωραίο σπίτι…

Η παράγκα το χειμώνα δεν ήταν ότι το καλύτερό και οι βροχές που άρχι-σαν μας βούτηξαν στη λάσπη...

Δεν είχαμε ούτε νερό!!! ούτε να πιούμε ούτε να πλυθούμε!!! Για να προμηθευτούμε νερό έπρεπε να δι-ανύσουμε μια μεγάλη απόσταση, να πάμε μέχρι τον Αγ. Νικόλαο στο πη-γάδι που ήταν πάνω από το σπίτι της Γιάννας, αδύνατον να γίνει με τα πό-δια. Κάποιος γείτονας που είχε φορ-τηγό έπρεπε λοιπόν να μας πάει ως εκεί να γεμίσουμε δοχεία για να έχου-

με μέχρι την επόμενη φορά… Φροντίδα, συμπαράσταση και βοή-

θεια από πουθενά η Πολιτεία απού-σα, ο Δήμος Διστόμου επίσης αδιά-φορος… κάθε 4 χρόνια ερχόταν ο εκάστοτε υποψήφιος δήμαρχος Δι-στόμου, τότε θυμόταν, ότι υπάρχουν κάτι ψήφοι εκεί στο βουνό πεταμένοι και ερχόταν να τους μαζέψει… σαν αντάλλαγμα μας έβαλε και μια βρύση στο κέντρο του οικισμού, ο επόμενος, μας έβαλε νερό στα σπίτια που είχα-με αρχίσει να κτίζουμε ξανά από την αρχή… φως τηλέφωνο, λίγο άσφαλτο στο χωματόδρομο και η ίδια κατάστα-ση μέχρι σήμερα… πλήρης αδιαφορία από παντού.

Όταν ζητούσαμε κάτι από τον εκά-στοτε Δήμαρχο μας έλεγε, δεν έχει λε-φτά, ότι μπορεί κάνει ... θέλω πολλές

σελίδες για να περιγράψω τις συνθή-κες, ίσως άλλη φορά.

Όταν με ρωτούσαν εσύ από πού εί-σαι; τους έλεγα «ντόπια από εδώ», η απάντηση ήταν ότι δεν ήξεραν ότι υπήρχαν και ντόπιοι κάτοικοι εδώ, ήξεραν μόνο ότι εδώ ήταν ένας ελαιώ-νας!!! ... αυτοί που ήξεραν, εννοείται ότι δεν με είχαν ρωτήσει ποτέ!!!

Ήταν και άλλοι, που μου έλεγαν «ναι τα απαλλοτρίωσαν…αλλά εσείς αποζημιωθήκατε»!!!

Ο τόπος που γεννήθηκες, μεγάλω-σες, το σπίτι σου, η ψυχή σου, η οικο-γένειά σου, η δουλεία σου, δεν αποζη-μιώνονται με τίποτα!!! όσα χρήματα

και να πάρεις… τα κτήματα μας στον ελαιώνα αποζημιώθηκαν με 1 δραχμή το ελαιόδεντρο!!! Για ποια χρήματα μιλάμε!!!!

Πρόγραμμα αποκατάστασης όλων αυτών των ανθρώπων από κάποιο φο-ρέα δεν υπήρχε, παρ όλο που έβλε-παν ότι οι συνθήκες στις οποίες ζού-σαμε, ειδικά στην αρχή ήταν άθλιες.

Δεν υπήρχε ένα συντονισμένο πρό-γραμμα βοήθειας για όλους μας . Με-γαλώνοντας, η βοήθεια που είχαμε ήταν από συγκεκριμένα άτομα, εργα-ζόμενοι και αυτοί, οι οποίοι έδειξαν προθυμία και ευαισθησία να μας βο-ηθήσουν ώστε να βρούμε δουλειά στο εργοστάσιο, όσοι το ζητήσαμε.

Η ζωή σιγά – σιγά άρχισε να παίρνει το δρόμο της, εργάστηκα, παντρεύ-τηκα, απέκτησα και μεγάλωσα δύο

κόρες. Σήμερα ζουν και εργάζο-νται στην Αθήνα και συνεχίζουν τις σπουδές τους.

Μόλις το 2009, ο σύλλογος «Μεδεών» δημιούργησε ηλε-κτρονική σελίδα και μας ενημέ-ρωσε γι αυτό, μπήκα, εκεί είδα ένα γράμμα που είχε γραφτεί τον Μάρτιο του 1967, εγώ τότε ήμουν πολύ μικρή και βέβαια δεν το είχα δει, αναφερόταν στην ίδρυση του συλλόγου

«Μεδεών» και άρχιζε: «Η μικρή μας πόλη ψάχνει να βρει τον εαυτό της. Δημιουργημένη ξαφνικά από το τίποτα, χωρίς ιστορία, χωρίς προηγούμενη

ζωή, από ανθρώπους που ήρθαν από τις τέσσαρες άκρες του ορίζοντα»...

Διαβάζοντας σκέφτηκα αμέσως, εμείς που είμαστε;;; εμείς που είμα-στε πριν εδώ δεν υπάρχουμε;;; εξαφα-νιστήκαμε;;; εμείς δεν ανήκουμε στην ιστορία αυτού του τόπου;;; εμείς δεν είμαστε πριν η ζωή αυτού του τόπου;;; είχαμε διαγραφτεί από τον χάρτη δεν υπήρχαμε!!! Με τις δύο πρώτες γραμ-μές αυτού του γράμματος μας αφαι-ρούσαν την καταγωγή μας, την ύπαρξη μας, είχαμε διαγραφεί από τον τόπο που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε!!!

Σας το παραθέτω για να το δια-βάσετε…


δίΑβΑζοΝΤΑσ σκΕφΤηκΑ ΑΜΕσωσ, ΕΜΕίσ ποΥ ΕίΜΑσΤΕ;;; ΕΜΕίσ ποΥ ΕίΜΑσΤΕ πρίΝ Εδω δΕΝ

ΥπΑρΧοΥΜΕ;;; ΕξΑφΑΝίσΤηκΑΜΕ;;; ΕΜΕίσ δΕΝ ΑΝηκοΥΜΕ σΤηΝ

ίσΤορίΑ ΑΥΤοΥ ΤοΥ ΤοποΥ;;; ΕΜΕίσ δΕΝ ΕίΜΑσΤΕ πρίΝ η ζωη ΑΥΤοΥ ΤοΥ

ΤοποΥ;;; ΕίΧΑΜΕ δίΑΓρΑφΤΕί Απο ΤοΝ ΧΑρΤη δΕΝ ΥπηρΧΑΜΕ!!!


Σελίδα 57



Σελίδα 58



Σελίδα 59



Σελίδα 60


Μίλησα στον πρόεδρο του συλλόγου και του είπα ότι αυτό μας προσβάλει, μας αφαιρεί την καταγωγή μας, την ύπαρξη μας στο χώρο αυτό!!! Μετά από πολλές πιέσεις έβγαλε την πρώτη παράγραφο, σε αυτή την μορφή υπάρχει τώρα στην ιστοσελίδα του συλλόγου.

Σε άλλη συζήτηση μαζί του μου λέει «γιατί σε ενοχλεί η δική μας ανάρτη-ση; το ίδιο γράμμα το έχουν βάλει και στο «Εμβολιμον» ούτε αυτό το είχα δει, έψαξα και βρήκα το τεύχος που μου είπε, και πράγματι πάλι το ίδιο γράμμα δημοσιευμένο… πάλι «…από το τίποτα, χωρίς ιστορία…»

Αυτό το γράμμα, το αναδημοσιεύ-ει συνέχεια σε οποιοδήποτε έντυπο αναφέρετε στην ιστορία των Άσπρων Σπιτιών και στην ιστορία του συλλό-γου «Μεδεών».

Με αποτέλεσμα όλοι πια να ξέρουν ότι εδώ, τα Άσπρα Σπίτια, δημιουργή-θηκαν εκ του μηδενός!!! χωρίς ιστο-ρία!!! χωρίς προηγούμενη ζωή!!!

Απόσπασμα από την εργασία των μαθητών του Λυκείου Άσπρων Σπιτιών

ΠΩΣ δΗμιόύρΓΗΘΗΚε ό όιΚιΣμόΣΟ χώρος του οικισμού των Άσπρων

Σπιτιών είχε χαραχθεί μέχρι την άνοιξη του 1963 όταν όλες οι μελέτες είχαν τε-λειώσει. Ήταν μια μικρή κοιλάδα γεμά-τη από ελιές όπου κάτοικοι του Διστό-μου είχαν χτίσει καμιά εικοσαριά σπίτια και κατέβαιναν για τις ελιές ή για μπά-νιο το καλοκαίρι. Μια έκταση 6.000 δέντρων ανήκε στη μονή του Οσίου Λουκά η οποία έλαβε αποζημίωση για την απαλλοτρίωση αυτών. Τα περισσό-τερα σπίτια που υπήρχαν στην παρα-λία ήταν κυρίως χαμόσπιτα τα οποία τα πήρε αργότερα το εργοστάσιο αποζη-μιώνοντας τις οικογένειες και χτίζοντάς τους σπίτια στον οικισμό Περιστεράς.

Πηγές:• Φιλιππίδης Δ., ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑρΧΙΤΕΚΤοΝΙΚη, Αθήνα, εκδ. μΕ-ΛΙΣΣΑ• Κωσταγιάννη-Κρητικού Γεωργία, Φι-λόλογος.

• Θεοχάρης Γιώργος, υπέυθυνος σύ-νταξης του π. Εμβόλιμον• Λιμεναρχείο Άσπρων Σπιτιών

Σε αυτό το κείμενο, (επικροτώ και συγχαίρω την προσπάθεια των παι-διών και τη συμβολή τους ως προς την γνώση και προβολή στοιχείων του τό-που μας, στο ιστορικό κομμάτι όμως δεν βοηθήθηκαν) πέρα από την προ-χειρότητα του, την απαξίωση του και την έλλειψη σεβασμού σε ανθρώπους που τόσο βασανίστηκαν, αναγράφο-νται τερατώδη ψέματα:

- Όλος αυτός ο ελαιώνας ήταν πε-ριουσία των μόνιμων κατοίκων της Παραλίας και Διστομιτών και όχι του Μοναστηριού.

- Tα σπίτια μας όπως είδατε, ήταν τα κλασικά σπίτια που χτίζονταν σ όλη την Ελλάδα την δεκαετία του 40 - 50 αλλά υπήρχαν και αρχοντικά που σώζονται μέχρι σήμερα.

- Καμία εταιρεία δεν μας έκτισε σπίτια!!!

Πρώτα, η πολιτεία θα έπρεπε να εν-διαφερθεί για τους πολίτες της, από την στιγμή που αποφάσισε την απαλ-λοτρίωση, θα έπρεπε, να έχει πρόγραμ-μα αποκατάστασης μας. Αντίθετα μας άφησε στο έλεος του Θεού!!!

Όταν διάβασα αυτή την αναφορά, παρ όλο ότι δείχνω ιδιαίτερη επιείκεια στις επιλογές των συνανθρώπων μου, ήρθαν στο μυαλό μου όλα αυτά που έχουμε περάσει τόσα χρόνια, πραγ-ματικά αγανάκτησα!!!

Ας μας απαντήσουν οι παραπάνω υπεύθυνοι ποίος τους ενημέρωσε για όλα αυτά; γιατί αυτοί δεν είναι ντό-πιοι, ήρθαν εδώ πολύ αργότερα, από τότε που έγινε η απαλλοτρίωση, από πού έχουν αυτή την πληροφόρηση?

Δεν μας βοήθησε ποτέ κανείς για την μεταστέγαση μας στην Περιστε-ρά μέχρι τώρα.

Αν κάποιος δημόσιος ή ιδιωτικός φο-ρέας θέλει να κάνει κάτι για μας, θα το δεχθούμε και θα τον ευχαριστήσουμε, άλλωστε ο οικισμός μας έχει πολλές ανάγκες.


Σελίδα 61

Η απαλλοτρίωση, που δεν την εύχο-μαι σε κανέναν, είναι μια σκληρή πρά-ξη και σαν λέξη ακόμα, ετυμολογικά: απαλλοτριώνω, στα αρχαία ελληνικά, απαλλοτριω, αρχική σημασία «απο-ξενώνω», απ (ο) + αλλοτριω (όω) – αλλότριος «ξένος». Απαλλοτρίωση= απάλειψη, εξαφάνιση. Η μητέρα μου μέχρι τα βαθιά γεράματα της επανα-λάμβανε συνέχεία «πέθανε ο άντρας μου, αλλά ας μου άφηναν το σπίτι μου και τη δουλεία μου» γιατί ο θάνα-τος είναι συνηθισμένο φαινόμενο, το να σε ξεριζώνουν με τόσο βίαιο τρόπο από το σπίτι σου είναι σπάνιο.

Μεγάλωσα, με τα δάκρυα και την συνεχή αναφορά της μητέρας μου στο σπίτι μας.

Για το 40ήμερο μνημόσυνο της, επέλεξα να την τιμήσω και να την αποχαιρετήσω μαζί με την παρουσία όλων των γειτόνων και φίλων που τα-λαιπωρήθηκαν μαζί, με συγγενείς οι οποίοι είχαν μνήμες από παλιά, και με καινούργιους φίλους, στο κιόσκι,

το μοναδικό κομμάτι του αγαπημένου της σπιτιού που δεν γκρεμίστηκε .

Πιστεύω ότι αυτή η παραπληροφό-ρηση δεν βοηθάει καθόλου και σε βά-θος χρόνου δημιουργεί αντιπαλότη-τα, και τώρα έχουμε φτάσει σ αυτό το σημείο και δεν είναι ότι το καλύτερο.

Γι αυτό νομίζω ότι πρέπει να τε-λειώσει εδώ και τώρα!!! γιατί δεν ωφε-λεί κανένα!!!

Παραλία Διστόμου ή Γιαλός ή Δι-στομίτικο είναι η ονομασία του χωριού μας μέχρι το 1963, διοικητικά υπαγό-ταν, όπως και σήμερα, στον Δήμο Δι-στόμου .

Μετά την απαλλοτρίωση το χωριό πήρε το όνομα Άσπρα Σπίτια, άρα μιλάμε για το ίδιο χωριό, αγαπημένος χώρος για όλους μας, ο καθένας από εμάς έχει τις αναμνήσεις του, για κά-ποιους ευχάριστες για κάποιους άλ-λους δυσάρεστες, κρατάει ο καθένας τις δικές του, και ονομάζει το χωριό ανάλογα με την χρονική περίοδο που έζησε εδώ, όπως θέλει, χωρίς να δέ-

χεται σχόλια από κανένα, όπως το «ΑΣΠρΑ ΣΠΙΤΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΑρΕΣΕΙ» δεν ακούγεται καλά……ούτε από μεγαλύτερα άτομα σε ηλι-κία και πολύ περισσότερο από νεώ-τερα!!!

Θα ήθελα να επισημάνω επίσης ότι κατά την σφαγή του Διστόμου, η μοναδική έξοδος του χωριού η οποία έμεινε αφύλακτη ήταν αυτή προς την Παραλία, οπότε υπήρξε το καταφύγιο τους από την θηριωδία των Γερμανών.

Πολλοί φιλοξενήθηκαν στα σπίτια μας, καθώς και στον Αγ. Νικόλα.

Συγκεκριμένα, η κ. Νίτσα Σφου-ντούρη (που αναφέρω στις φωτο-γραφίες) η οποία είχε χάσει όλη την οικογένεια της στην σφαγή, έμεινε μόνη με την γιαγιά της, η οποία ήταν αδερφή του πατέρα μου, φιλοξενήθη-καν στο σπίτι μας για μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι να συνέλθει από αυτό τον εφιάλτη.

Τραγικά, τέτοια γεγονότα, δεν χρει-άζεται να σχολιάζονται απρεπώς.



Σελίδα 62

Η αποδοχή της αλήθειας είναι το μέλλον μας, δεν έχουμε να χωρίσου-με τίποτα μεταξύ μας, το αντίθετο μάλιστα είμαστε πολύ αγαπημένοι, γι αυτό, αυτοί οι λίγοι που μας δημι-ουργούν αυτή την αντιπαλότητα θα πρέπει να το ξανασκεφτούν, ότι θα πρέπει να σεβαστούν και να αποδε-χτούν την παρουσία μας και την ιστο-ρία μας, σ αυτό τον τόπο.

Είναι πολύ σημαντική για όλους, η καταγραφή των αληθινών γεγονότων, για να μην ξεχαστούν. Παράλληλα, είναι πολύ σημαντικό για τα παιδιά μας να ξέρουν την αληθινή ιστορία, να μην υπάρχουν αντιπαλότητες και να καταλάβουν τα λάθη του παρελ-θόντος και αυτό δεν γίνεται με την άγνοια και την κακή πληροφόρηση. Όσο γίνεται προσπάθεια από κά-ποιους να κουκουλώσουν τις πληγές αυτές δεν θα κλείσουν ποτέ, η απο-δοχή και ο σεβασμός είναι απαραίτη-τος από όλες τις πλευρές.

Το μέλλον μας είναι κοινό και μαζί θα πορευθούμε αφού αποδεκτούμε την αλήθεια και αναγνωρίσουμε την αδικία που έγινε εις βάρος μας, που μας πόνεσε και μας πονάει ακόμα, και μας ταλαιπώρησε τόσο πολύ…

Όταν διατηρούμε στην μνήμη μας τέτοια γεγονότα είναι πιθανόν να μην ξανασυμβούν, γιατί όλοι ξέρουμε ότι οι καιροί είναι πονηροί και πάντα υπάρχει κίνδυνος επανάληψης.

Τον πόνο που νοιώθουμε εμείς εδώ και πενήντα χρόνια που εγκαταλεί-ψαμε τον τόπο μας, έρχεται η στιγ-μή να τον αισθανθείτε και εσείς όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και πρέπει να εγκαταλείψετε το χωριό…

όχι βέβαια με την ένταση και την οδύ-νη την δική μας, αλλά παίρνετε μια γεύση τι σημαίνει να εγκαταλείπεις το χώρο που αγαπάς και να φύγεις… ίσως μπείτε για λίγο στην θέση μας…

Κανείς δεν αρνείται την γρήγορη οικονομική ανάπτυξη του τόπου και του κράτους αλλά όταν ξεριζώνεις από τον τόπο τους πολίτες και τους φέρεσαι τόσο βιαία, σε καιρό ειρήνης, και υποφέρουν ανθρώπινες ψυχές, κάτι έχει γίνει λάθος, θα μπορούσε να αποφευχθεί…

Εμείς δεν ζητούμε τίποτε άλλο, πέρα από την αποδοχή, της παρουσί-ας μας και του κομματιού της ιστορί-ας που μας αντιστοιχεί. Παρ όλα όσα περάσαμε ξαναστηθήκαμε στα πόδια μας όχι εύκολα, με πολύ κόπο και με την δουλεία μας, ξανακτίσαμε τα σπί-τια μας και συνεχίσαμε την ζωή μας.

Αυτό το γράμμα, επειδή πέρα από τα ιστορικά στοιχεία για το χωριό που ΟΛΟΙ αγαπάμε, είναι κατάθεση ψυ-χής όλων των ντόπιων κατοίκων και της Παραλίας και του Αγ. Νικολάου, θα ήθελα να το σεβαστoύμε ΟΛΟΙ .

Δεν θα ήθελα με τίποτα, να γί-νει αφορμή για ένα καινούργιο κύ-κλο αντιπαράθεσης, παρά μόνο ενός εποικοδομητικού διαλόγου, γνωρί-ζοντας πλέον ΟΛΟΙ την αλήθεια να πάμε μαζί μπροστά.

Η λύση βρίσκεται στις έννοιες των λέξεων: Αποδοχή, μνήμη, αλληλεγ-γύη, αγάπη, συμπαράσταση, βοήθεια, σεβασμός και αλληλοεκτίμηση.

Ευχαριστώ για το χρόνο που μου δώσατε.


η λΥση βρίσκΕΤΑί σΤίσ ΕΝΝοίΕσ ΤωΝ λΕξΕωΝ:

ΑποδοΧη, ΜΝηΜη, ΑλληλΕΓΓΥη, ΑΓΑπη,

σΥΜπΑρΑσΤΑση, βοηΘΕίΑ, σΕβΑσΜοσ κΑί

ΑλληλοΕκΤίΜηση.


Σελίδα 63

ΤΕΧΝη

ΤΟ ΠΑΛΑΙΟΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ δημιουργήθηκε το 1981 από τον συγγραφέα Διονύση Χιώνη. Το 2001 πέρασε στα χέρια του συγ-γραφέα, μουσικού και βιβλιόφι-

λου Νίκου Χρυσού, που υποσχέθηκε –και τηρεί με ευλάβεια- την καλή ποιότητα των υπηρεσιών, την αύξηση του διαθέσιμου στοκ των βιβλίων, την βελτίωση στην ποιότητα και τις τιμές. Το Παλαιοβιβλιοπωλείο δημοσιεύει έντυπους καταλόγους παλαιών, σπάνιων κι εξαντλημένων βιβλίων με σκοπό την οργάνω-ση του υλικού και την δημιουργία χρήσιμου εργαλείου μελέτης και αγοράς για τους πε-λάτες.

Στο ίδιο σκεπτικό σχεδιάστηκε και η ιστο-σελίδα www.oldbooks.gr που αποτελεί ένα χρήσιμο portal στον χώρο του παλαιού και του μεταχειρισμένου βιβλίου.

Ποιοι οι λόγοι να επισκεφθεί κάποιος το Παλαιοβιβλιοπωλείο στο 63 της Χαριλάου Τρικούπη για να αναζητήσει βιβλία; Το βι-βλίο παρά τη φθαρτή του φύση καταφέρνει να διατηρεί στις σελίδες του κατά την πα-λαίωση του, κομμάτια ιστορίας πέραν εκεί-νης που φυλά εντός του έντυπου κειμένου. Συχνά εξαντλημένο χρόνια από τις προθήκες των σύγχρονων βιβλιοπωλείων περιμένει στα ράφια έτοιμο να αποκαλύψει τον κόσμο του σ’ όποιον το αναζητήσει. Κάθε βιβλίο στο Παλαιοβιβλιοπωλείο περικλείει περισσότε-ρες από μια ιστορίες. Ένα απόκομμα εφημε-ρίδας, ένα εισιτήριο κινηματογράφου ή ίσως

ακόμα κι ένα ποίημα ξεχασμένο στις σελίδες του βιβλίου μιλούν για μια άλλη εποχή, για ανθρώπους που μοιράστηκαν την ίδια εμπει-ρία ανάγνωσης σε αλλοτινούς καιρούς.

Στο Παλαιοβιβλιοπωλείο φιλικές είναι και οι τιμές. ξεκινώντας από ένα (1) €υρώ βρί-σκει κανείς παλαιά και νέα βιβλία στις πιο προσιτές τιμές της αγοράς. Με το ίδιο ποσό λοιπόν που σε κάποιο άλλο βιβλιοπωλείο θα αγόραζες ένα ή δύο βιβλία στο Παλαιοβιβλι-οπωλείο μπορείς να διαβάσεις πέντε ή και έξι τίτλους, από κάθε θεματολογία: Ελληνι-κή ή ξένη λογοτεχνία, δοκίμιο, ιστορία, φι-λοσοφία, ψυχολογία, καλές τέχνες, θέατρο, κινηματογράφος, πολιτικές επιστήμες, κοι-νωνιολογία κι ακόμα κόμικς, περιοδικά, βι-βλία τσέπης.

Στο ζεστό χώρο της Χαριλάου Τρικούπη στο 63, περιηγείσαι στα ράφια, συζητάς με τους άλλους επίδοξους αναγνώστες, γίνεσαι κι εσύ θιασώτης στον θαυμαστό κόσμο των βιβλίων. Εδώ, που κάθε βιβλίο είναι και μια ιστορία...

Το Παλαιοβιβλιοπωλείο μετά από 32 συ-νεχή χρόνια λειτουργίας στον αριθμό 135 της οδού Ιπποκράτους κατηφόρισε σε έναν μεγαλύτερο και πιο φιλόξενο χώρο στο 63 της Χαριλάου Τρικούπη (γωνία με Δερβενί-ων). Επικοινωνία: Νίκος Χρυσός http://www.oldbooks.gr/ ΠΑΛΑΙΑ - ΕξΑΝΤΛΗΜΕΝΑ - ΣΠΑΝΙΑ ΒΙΒΛΙΑ, ΒΙΒΛΙΑ ΔΕΥΤΕρΟ ΧΕρΙ [email protected]

του Πολίτη Ασκητή

Πολιτισμός σημαίνει –ΚΑι– επιλέγω!

Το Παλαιοβιβλιοπωλείο


Σελίδα 64

ΣΤΑυροΣ ΣΤΑμΠοΓΛηΣ

Ένας ποιητής που ζει και δημιουργεί στην

Αντίκυρατου Γιώργου Χ. Θεοχάρη

Ο ΣΤΑΥρΟΣ ΣΤΑΜΠΟΓΛΗΣ προσήλθε μεγάλος στην ποί-ηση. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Παρίσι, στη διάρκεια της απριλιανής δικτατορίας, εργά-

στηκε στην Ελλάδα ως ελεύθερος επαγγελ-ματίας και αργότερα στις τεχνικές υπηρεσίες του Υπουργείου Υγείας. Συνταξιοδοτήθηκε, και τότε άρχισε να τυπώνει τα ποιητικά του αρχιτεκτονήματα με χειμαρρώδη ρυθμό. Πέ-ντε συλλογές και μία πλακέτα από το 2009 μέχρι το 2012, ενώ η πρώτη του εμφάνιση ήταν το 2007 με μια πρόζα στη συλλογική έκδοση Chercher… la France.

Είναι προφανές πως αναγνωστική προπαί-δευση δεκαετιών και εξαντλητική άσκηση γραφής τον εξόπλισε με τη δυνατότητα να γράψει, τώρα μεγάλος, ποιήματα ενδιαφέρο-ντα με πρωτότυπη θεματική, με αρτιότητα στη χρήση του γλωσσικού εργαλείου. Ποίηση χωρίς εκπτώσεις στην ευκολία.

Ο ποιητής παρατηρεί τοπία, καταστά-σεις, συμπεριφορές, τοπία χώρων και τοπία ανθρώπων –τοπία ψυχών- και τα αποδίδει, όπως ο ζωγράφος (κι ο Σταμπόγλης είναι και ζωγράφος) διερμηνεύει την απεικόνιση του μοντέλου –έμψυχου ή άψυχου- διαμεσολα-βώντας ανάμεσα στην πραγματικότητα και στον θεατή μέσω του έργου τέχνης, προκει-μένου ν’ αποκαλύψει την ψίχα της εσώτερης ουσίας: δομών, συμπεριφορών, τρόπων, συν-δηλώσεων, χαρακτήρων, στοχεύσεων, εξαπα-τήσεων, αληθειών, ψευδών…

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ποίηση που πατάει στέρεα στη γλώσσα, στοχεύοντας αποτελεσματικά στη δημιουργία συναισθή-ματος. Με πράο λόγο, δίχως εξάρσεις, ανεπι-τήδευτα, στεριώνεται το αρχιτεκτόνημα του ποιήματος, απέριττα, με στέρεα υλικά ενδο-γενή, σε μέτρα ταπεινά και για τούτο αξιοζή-λευτα. Εδώ ο ποιητής ενταυτώ ως αρχιτέκτο-νας και οικοδόμος. Είναι μια ποίηση ιμπρεσι-ονιστική. Όπως στη ζωγραφική οι ιμπρεσιονι-στές χρησιμοποιούν τα ζωντανά χρώματα για ν’ αποδώσουν την άμεση εντύπωσή τους απ’ ό,τι τους κινεί το ενδιαφέρον, έτσι κι ο Στα-μπόγλης χρησιμοποιεί την καθαρότητα των ζωντανών λέξεων που του δίνουν τη δυνατό-τητα ν’ αναπαραστήσει το εξωτερικό ή εσω-τερικό φως που περιβάλλει ή εμπεριέχεται στα θέματα που τον συγκινούν και κινητο-ποιούν τις εγκεφαλικές του λειτουργίες. Κι ακόμη, όπως οι ιμπρεσιονιστές, παρατηρεί τα θέματά του από ασυνήθιστες οπτικές γω-νίες ώστε, διαβάζοντας την μεταγραφή των καταστάσεων σε ποίηση, να αποκαλύπτονται πτυχές κρυφές, σκιασμένες, ανυπολόγιστες.

Κι όμως, κάποιες φορές, το γλωσσικό ερ-γαλείο έρχεται τυραννικά να δυσκολέψει τον δημιουργό, καθώς δεν τιθασεύεται εύκολα στην προσπάθεια να αποκαθαρθεί, από ό,τι υπερβολικό κουβαλάει, και να μετατραπεί σε ποίηση.

οι λέξεις συχνά δεν υποφέρονται

καθώς μεταφέρουν το βάρος

της εικόνας.


Σελίδα 65


Ο Σταμπόγλης είναι παρατηρητής των φαι-νομενικά ασήμαντων απ’ τα οποία αντλεί έμπνευση. Διαθέτει το εξασκημένο βλέμμα του αρχιτέκτονα και, κυρίως, του σχεδιαστή, στην εργασία του οποίου είναι απαραίτη-το να προσεχθεί η επιλογή του πάχους των γραμμών και οι αξίες της κλίμακας.

Ο λόγος είναι ήπιος, χαμηλόφωνος, δίχως μεγαλοστομίες:

Τα χείλη μου θα σφραγιστούν

μεγάλα λόγια μέσα μου με κατατρώγουν

γράφει, και κάπου αλλού διατείνεται ότι μπορεί να είναι πιο αποτελεσματική κι απ’ την ποίηση μια αγλωσσική συνεννόηση των ανθρώπων, μια επικοινωνία συναισθημάτων, εκφράσεων, αγγιγμάτων, νευμάτων, αφού το μοναδικό εργαλείο της γραφής, η γλώσσα, αποδεικνύεται πολλές φορές ατελέσφορο.

Κι ακόμη, ο Σταμπόγλης είναι εξόχως πο-λιτικός ποιητής. Συναξαριστής των δεινών του καιρού του –του ζοφερού καιρού μας-

έχοντας το ταλέντο και την πρόνοια να γρά-φει έτσι ώστε τα επικαιρικά του ποιήματα να μην εξατμίζονται στον βρασμό των γεγο-νότων αλλά να συναθροίζονται ισότιμα και ισοδύναμα στο σώμα της ποίησής του.

Η ποίησή του γέμει φυσιολατρικών απο-τυπώσεων. Υπάρχουν ποιήματα ύμνοι στην χλωρίδα, την ποικιλότητα της οποίας αξιο-ποιεί δημιουργικά μαθητεύοντας στις λει-τουργίες της κι αποδίδοντάς τες μοναδικά, όχι βουκολικά αλλά με ψυχικό πριμιτιβισμό κι έτσι καταφέρνει να κάνει την φυσιολατρία του τέχνη υψηλή.

Ακόμη όμοια αισθητική διαχείριση κάνει και στο οικολογικό και φιλοζωικό του βλέμμα.

Επίσης ο Σταμπόγλης με την ποίησή του υπερασπίζεται μιαν ελληνικότητα, όπως οι νεοέλληνες την οραματιστήκαμε και την επιθυμήσαμε τη μακρά νύχτα της απριλια-νής δικτατορίας και που, φευ, με την Με-ταπολίτευση κονιορτοποιήσαμε οι ίδιοι το όραμά μας…


Σελίδα 66


Δύο, νομίζω, πως είναι τα πιο πολύτιμα δομικά υλικά της ποίησής του. Οι εκπληκτικές μεταφορές και οι ζηλευτές παρομοιώσεις. Παραθέτω πρόχειρα:

«Βυθός, / όπως θα λέγαμε σύμπαν», «Διαπραγματευ-όμαστε το μέλλον λες και πρόκειται για βολικό αιδοίο», «Όταν η θάλασσα αδιαφορεί / σαν μάρμαρο. Όταν τα σύννεφα διηγούνται / άπνοιες», «Τα φυλλοβόλα / μνη-μονεύουν το καθήκον της φθοράς», «Η κίνηση σαν φυ-τεία αειθαλών», «Αν πρέπει να κρύβεις την κραυγή σου / το λευκό χαρτί είναι ένα ασφαλές / ερμάριο», «Η ακτή ματώνει τα χείλη της θάλασσας. / Ασπασμός ή αλληγο-ρία της αλήθειας», «Είναι το φως μια ενέδρα υπεράνω υποψίας», «Συλλαβές από ψυχή / να τις αλέθουμε στο στόμα», «Επιβαίνω στο τερατώδες /ενός γεγονότος», «Τα μάτια του εξορύσσουν / την επαύριο», «Μέδουσες με-σοπέλαγα τ’ ουρανού τα σύννεφα. / Θα μας πάρουν λες όπως τα αερόστατα το καλαθάκι τους», «Και το ανθισμέ-νο μελάνι των θυμαριών. / Η εμμονή ορίζεται ως πέρασμα / από μελίσσια και τζιτζίκια. / Σαν το σύρμα στο μπακίρι μας ξεκουφαίνει η λατέρνα της», «Φορούσε το πουκά-μισο ανάποδα / όπως κρύβουμε τη μοναξιά μας», «Θα μπορούσα να ορίσω την ωραιότητα σαν κατάσταση / αν-

θοδοχείου εντέλει», «Η άμμος έχει μνήμη, έχει γλώσσα / Με την αφή ανοίγονται τα πρόσωπα της ψυχής της».

Ο χρόνος, ο θάνατος, η απώλεια, η απουσία, ο έρωτας, οι ανθρώπινες σχέσεις συνύπαρξης και αντιπαλότητας, είναι οι βασικές σταθερές της ποιητικής του. Αλλά και ζητήματα του καιρού του, και του καιρού μας. Η αλλο-τρίωση του ανθρώπου στη μεγαλούπολη και στην ενδο-χώρα. Κι η αλλαγή των συμπεριφορών στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Κι ο πόνος για την ανθρώπινη πε-ρατότητα. Ή, όπως γράφει: Η οδύνη είναι η έμπνευση των τοπίων μου.

Κι είναι φορές, διαβάζοντάς τον ή κουβεντιάζοντας μαζί του που αναρωτιέμαι πόσο μεγάλη απώλεια για την ποίηση θα ήταν αν δεν είχε αποφασίσει να γράψει τούτος ο άνθρωπος…

η ομιλία του Γ.Χ. Θεοχάρη με τίτλο «Σταύρος Σταμπό-γλης ένας ποιητής που ζει και δημιουργεί στην Αντίκυρα» εκφωνήθηκε κατά την παρουσίαση στον χώρο «art bar κι εγκλήματα» στην Αθήνα (οκτώβριος 2013), με αφορμή την έκδοση της ποιητικής συλλογής του Σταύρου Σταμπόγλη «Απόδοση τοπίων» (εκδόσεις Γαβριηλίδη).

Περι ΛόΓιΚΗΣ

Το μάτι του ποιητή διαθέτει καθαρότηταΠρέπει να διαθέτει καθαρότηταΑλλά η καθαρότητα μοιάζει στο τέλειο του θανάτουΆρα το μάτι του ποιητή υποφέρειαπ’ το σύνδρομο του μονόδρομου

Όπου «ποιητής» σκέψου δημιουργίαΌπου «δημιουργία» σκέψου επανάστασηΌπου «επανάσταση» σκέψου αναγκαίος χρόνοςΌπου «αναγκαίος χρόνος» σκέψου στιγμήΌπου «στιγμή» σκέψου καθαρότητα

ο κίνδυνος δε βρίσκεται στην έκρηξηαλλά στη διάρκειά τηςο κίνδυνος δε βρίσκεται στην καθαρότητααλλά στην εμμονή της


Σελίδα 67


Ποτέ πιά φασισμός!

Ελάχιστο αφιέρωμα στην 28η οκτωβρίου 1940 (εν τω σωτηρίω έτος 2013...) ΑΦιερΩμΑ

ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΜΗ-ΝΥΜΑ που οφείλουμε να δια-σώσουμε στην καρδιά μας τού-τη την επέτειο.

Τώρα που διαφαίνεται περίπου

ανάγλυφα πως η σπειροειδής ανέλιξη του

ιστορικού χρόνου ακροβατεί επικίνδυνα,

παράλληλα με προγενέστερα φαινόμενα.

Η αναλογία συζητήσιμη.

Προσδοκία: Μιά Δημοκρατία υψηλής

ποιότητας, στηριγμένη σε έναν στοιχειώ-

δη κι αποδεκτό απ’ όλους Ελάχιστο Πο-

λιτισμό, όπου θα εναρμονίζονται η καλαι-

σθησία στην δημιουργία, η ευαισθησία

στις κρίσεις, ο σεβασμός στο περιβάλλον

και τις αξίες...

ΛΑιΛΑΠΑΟ φασισμός μεταμφιέζεται κατά το δοκούν με μανδύες που αντανακλούν αποσπασμα-τικά κι επιλεκτικά σπαράγματα ιδανικών της πολιτικής και κοινωνικής σκέψης. Στην πραγματικότητα, αναστρέφει τους πυλώ-νες της Δημοκρατίας, πλάθοντας φαντά-σματα ελπίδων και χίμαιρες ανεξέλεγκτες.

Τροφή του, η οργή του απελπισμένου, του πεινασμένου –με πολλές έννοιες- ανθρώ-που, με στόχο την ολική επικράτηση, την καταδυνάστευση. Μέσον προσφιλές του, η δημιουργία φόβου, τρόμου, οι απειλές, το… «νταηλίκι». Η σπορά αυτής της προπαγάν-δας, καρποφορεί όταν οι συνθήκες ζωής στις οποίες περιέρχεται ο λαός είναι επί-πονες, άδικες, σκληρές, …«λασπωμένες».


Σελίδα 68

Ο φασισμός συντηρείται και καλλι-εργείται μεθοδικά από την υφή της κοινωνικής εξάντλησης, την επιβο-λή της ανισότητας, του φυλετισμού, της ανάδειξης πάσης φύσης διακρί-σεων. Ηγέτες και στελέχη του, ανα-δεικνύουν ως υπέρτατη αλήθεια και υπέρτατο σκοπό το δόγμα τους, με τελετουργικά, μυητικές διαδικασίες, ιεράρχηση κλπ. Μετέχουν υποχθό-νια ή και κραυγαλέα δημοσίως, δι-εισδύουν παντού, υφαρπάζουν συν-θήματα απ’ όπου κι αν προέρχονται. Μπερδεύουν φράσεις που ξέκοψαν έντεχνα, ανακατεύουν ρήσεις και πρόσωπα με τον ίδιο ψαλλιδισμένο τρόπο. Να θολώνει το τοπίο!

***

ΠΛΗΓΗΑπό την 28η Οκτωβρίου 1940 και στο σύνολο της διάρκειας του ελληνοϊτα-λικού πολέμου, η θυσία χιλιάδων ηρώ-ων Ελλήνων στο μέτωπο και η ασί-γαστη προσφορά απλών ανθρώπων κάθε τάξης, κάθε φύλου κι ηλικίας

στα μετόπισθεν, έδωσαν στην Ελλά-δα τη Νίκη. Για τις Συμμαχικές δυ-νάμεις, υπήρξε η πρώτη ουσιαστική επιτυχία, η πρώτη ελπίδα απέναντι στην λαίλαπα που ήδη μαύριζε την Ευρώπη. Η Παράδοση, η κατάρρευ-ση του Μετώπου, η Επιστροφή των νικητών στρατιωτών μας, αποτελεί ίσως την πρώτη τραγική σελίδα στη περίοδο που μόλις άρχισε και που θα κρατήσει για πολλά-πολλά χρόνια. Το ακατανόητο του «νικητή/νικημένου» αποτελεί μια πρώτη «μαχαιριά» στα στήθη ενός λαού, που για πρώτη φορά –στο Μέτωπο- είχε σχεδόν απόλυτα συσπειρωθεί απέναντι σε έναν κοινό αντίπαλο: Τον εισβολέα-φασίστα.

Η Αντίσταση κατά τη διάρκεια της κατοχής (1941-44) θα μπορούσε να είναι η ευκαιρία να εδραιωθεί αυτό το μόνοιασμα, και να εστιαστούν ως στόχοι οι κατακτητές και οι συνερ-γάτες του στην κατοχική κυβέρνηση. Αντί για την επιλογή αυτή, το σκηνικό του εμφυλιοπολεμικού μίσους έσπερ-νε τον δικό του φόβο, την δική του

λαίλαπα, τον θάνατο…

Φούντωνε ανάμεσα στις αμέ-τρητες θυσίες, τις στερήσεις, τις εκτελέσεις… διάσπαρτα στην Επικράτεια που προκα-λούσαν αδιάκοπα οι κατα-κτητές…

Η οργή που παρήχθη συνολι-κά είναι τεράστια…

Οι Θυσίες δεν βρήκαν ποτέ τον δρόμο της βαθύτατης κι έμπρακτης συγνώμης εκ μέ-ρους των θυτών.

Πότε επιτέλους θα ασχο-ληθούμε με την ψυχογρα-φία της πληγής? Πότε θα ασχοληθούμε με την διε-πιστημονική ανάλυση της λαίλαπας?

ΕΛΑΧΙΣΤο ΑΦΙΕρώμΑ ΣΤηΝ 28Η οΚΤωΒρΙοΥ 1940 (ΕΝ Τώ ΣώΤηρΙώ ΕΤοΣ 2013...)


Σελίδα 69

όι ΠόνόιΣτο οικογενειακό τραπέζι, κάθε Ελ-ληνική Οικογένεια για όλα τα μετεμ-φυλιακά χρόνια –από τη δεκαετία του ’50 ως σήμερα- θα μνημόνευε, θα πενθούσε τους δικούς της ήρωες κατά του φασισμού... Θα σώπαινε.Ελάχιστοι θ’ αναφέρονταν στον Εμ-φύλιο του οποίου οι πληγές υπήρξαν ανεξέλεγκτες, βαθιές, ανεπούλωτες.

«...άστα Γιώργη παιδί μου, άστα...».. άκουγα συχνά...

Δεν ήταν «κάποιος» μακρινός πρό-γονος ο αντιστασιακός της μιάς ή της άλλης παράταξης, ο αντάρτης, ο μαχητής του δημοκρατικού στρα-τού, ο φαντάρος του εθνικού στρα-τού, ο εξόριστος αγωνιστής κλπ. Σε όλο αυτό το φάσμα, από την προπο-λεμική περίοδο ως τα μετεμφυλιακά χρόνια, ήταν πολύ-πολύ κοντινά μας πρόσωπα όλα αυτά, με ανδραγαθί-ες, με κατορθώματα, με αποσιωπή-σεις, με υπερβολές, με τα μυθεύμα-τα τους.

Αργά-αργά, βασανιστικά, ξεπηδούν

τα γεγονότα, για όσους δε λέμε να σταματήσουμε να ψάχνουμε…

Ιστορικά όλα εκείνα τα πρόσωπα, ανα-πόσπαστο μέρος των γεγονότων. Η απόσταση μου μας χωρίζει μηδενική!…

Πως να την θεραπεύσεις μια τέτοια πληγή με μαντζούνια...

***

Κάθε 28η όκτωβρίου, στο μυαλό μου τριγυρνάει ο Πατέρας μας…

…αλλιώς από τις άλλες μέρες του χρόνου…

Με τα ίδια γλυκά του μάτια και τα χέρια

εκείνα τα γερά και κοσμογυρισμένα.

Τα μάτια τώρα είναι λίμνες γεμάτες πόνο, τα χέρια τσακισμένα εδώ κι εκεί…

Στα μάτια μου τα δάκρυά του…

ξαναχαϊδεύω τα πληγωμένα φρύδια, τα γεμάτα σημάδια από το φασιστι-κό κτήνος…

Ανασηκώνω τα απίστευτα τυραννισμέ-να πόδια του από τα βασανιστήρια…

…θύμησές μου, οι προσευχές, οι ψαλ-μοί και οι ελπίδες του…

…ελπίδες μια γενιάς που ένιωσε τι θα πεί φασίστας στο κορμί και την ψυχή της. Που βίωσε τον διωγμό. Που επέζησε σαν από θαύμα από τις εκτελέσεις. Που εξορίστηκε. Που εκ-πατρίσθηκε. Που παλινόστησε. Που άντεξε…

…ελπίδες μιας γενιάς που δεν πρόλα-βε να απελευθερωθεί από τον φασι-σμό κι άρχισε να πολεμά με τα πλο-κάμια του εδώ φασισμού…

…ο Αδερφός τον Αδερφό, κακόμοιρη Πατρίδα….

Σ’ έναν Γολγοθά απίστευτο, την ώρα που άλλοι λαοί -άλλος πιο εύκολα, άλλος λιγότερο- βημάτιζαν προς την ευημερία… Λαοί που οραματίζονταν και κάνανε πράξη μια γενναία στρο-φή του κόσμου… Ήλπιζαν να αποτε-λούν μέρος αυτού του νέου κόσμου σε έναν δρόμο ανθρώπινο πιά…

Για την Ελλάδα… Φευ! ...ο δρόμος πήγαινε πολύ-πολύ μακριά...



Σελίδα 70

ΑνΤι ΑΠόΓνΩΣΗΣ, ΑύΤόΓνΩΣιΑ! Είναι καθήκον μας να εμπλουτίζουμε την καταγραφή της ιστορίας με μαρτυρίες, με στοιχεία, με τεκμηρίωση και να αποδίδουμε εκ νέου –καθαρότερη- την αιτία αλλά και σαφέστερα τα συμπεράσματα στην επόμενη γενιά.

Χρειάζεται να ανεβάσουμε το επίπεδο της Παιδείας σε αδιαμφισβήτητη υψηλή ποιότητα. Να κάνουμε την υπόθεσή της πρώτη και κύρια ανάγκη

του πολιτισμού. Να ανεβάσουμε την στάθμη της Δικαιοσύνης σε υπέρτατο βαθμό. Να έχου-με το θάρρος της ιστορικής αλήθειας ελεύθε-ρο να ακουστεί και να διδαχθεί το πένθος που απορρέει από αυτήν ως σήμα θανατηφόρου κινδύνου.

ξαναφτάσαμε εδώ, μπρος από μια γλώσσα διχα-λωτή, έτοιμη να μας εκτοξεύσει το φονικό της δηλητήριο, και θα μας κατασπαράξει, αν δεν δι-αφυλάξουμε την Δημοκρατία. Δεν είναι φοβική παράθεση, είναι ιστορικό συμπέρασμα...

Ποτέ πιά φασισμός! Ας διαδώσουμε το μήνυμα -με τρόπο ώστε ν’ αποδεικνύεται έμπρακτα η ανθρω-πιά μας στον ανηφορικό δρόμο για την Ισονομία, την Ισηγορία, την Ισότητα και την Κοινωνική Δι-καιοσύνη- και ίσως πετύχουμε τελικά κάτι θετικό.



Σελίδα 71

Το μπλόκο της Κοκκινιάς


ποΤΕ πίΑ φΑσίσΜοσ! Ασ δίΑδωσοΥΜΕ Το ΜηΝΥΜΑ -ΜΕ

Τροπο ωσΤΕ Ν’ ΑποδΕίκΝΥΕΤΑί

ΕΜπρΑκΤΑ η ΑΝΘρωπίΑ ΜΑσ σΤοΝ ΑΝηφορίκο δροΜο ΓίΑ ΤηΝ ίσοΝοΜίΑ,

ΤηΝ ίσηΓορίΑ, ΤηΝ ίσοΤηΤΑ κΑί ΤηΝ κοίΝωΝίκη

δίκΑίοσΥΝη- κΑί ίσωσ πΕΤΥΧοΥΜΕ ΤΕλίκΑ

κΑΤί ΘΕΤίκο.


Σελίδα 72

εδώ... Γελάμε!!!

του Νίκου Κιμωλιάτη

— ρε συ η βρύση μου βγάζει νερό... — Και τι θα έπρεπε να βγάζει..??

— Κρίνοντας από τον λογαριασμό της ΕΥΔΑΠ...

λευκό ημίγλυκο Χατζημιχάλη!!!

Παράγινε το κακό με τα τούρκικα...!

Ακούω Βολταρέν Εμουλτζέλ και σκέφτο-μαι κόρη σουλτάνου...

Έχω αρχίσει να υποψιάζομαι ότι το τυρί του τοστ είναι ελάχιστα

μεγαλύτερο από το ψωμί, μόνο και μόνο για να γίνεται η

τοστιέρα χάλια!

Aύριο θα πάω για τρέξιμο να κάψω αυτά που έφαγα,

οπότε καλού κακού θα πάρω και το διαβατήριο μαζί.

Αυτό το «ένα το

κρατούμενο» στα μαθηματικά, αποφυλακίστηκε

ή όχι ακόμα;;

Δηλαδή, δε μπορούσε η φύση να με κάνει

αλλεργικό στον γύρο αντί στη γύρη; θα ήμουν

καμιά 50αριά κιλά λιγότερο αλλεργικός.

μέσα σε μια σχέση έχεις απίστευτη

εξέλιξη...ξεκινάς ζουζούνι και

καταλήγεις γαϊδούρι...

Ανεβάζει η άλλη φωτο του 2012 με τίτλο άλμπουμ

«παλιές καλές εποχές». Κάτι δικές μου του ‘98 θα τις πω «ξέγνοιαστα χρόνια στο Βυζάντιο».

- Από πού μας καλείτε;- Από τηλέφωνο.

- Πολλά χαιρετίσματα στην όμορφη

Λέφωνο...

Όταν μιλάει Έλληνας ποδοσφαιριστής 5 φιλόλογοι αυτοκτονούν και 2

λέκτορες της ελληνικής γλώσσας βγάζουν τα πτυχία απ’ τις κορνίζες

και τα τρώνε.

-μπαμπά τι είναι τοπικιστής;-Τοπικιστής γιε μου είναι ο

μαλάκας που νομίζει ότι ο τόπος καταγωγής του είναι ομορφότερος

απ’ την Κρήτη μας!

Μου έσκασε το λάστιχο του smart.

Το τσίμπησε κουνούπι.

Άνεργος με ΒMW, iphone5, tattoo και μούσι.

Πιο Έλληνας πεθαίνεις.

Όταν ανεβαίνω ζυγαριά

σκέφτομαι : «ηρέμησε είσαι

70% νερό».


Σελίδα 73

ΚΑΛη ΣΑΣ ορΕξη!

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΟΥ ΦΙΛΟΙ παλιοί και καινούριοι...Γειά σας!!!

Χαίρομαι πάρα πολύ που θα μπορώ να επικοινωνώ μαζί σας.Θα προσπαθήσω να μοιραστώ μαζί σας τις εμπειρίες μου από την μαγειρική και ζαχαροπλαστική, που τόσα χρόνια σαν νοικοκυρά έχω αποκτήσει. Σκέφτηκα να ξεκινήσω από ένα αγαθό που νομίζω ότι είναι απαραίτητο για την καθημερινή μας διατροφή.

της Ευαγγελίας Ζαχαροπούλου

Τα παλιά χρόνια οι νοικο-κυρές χρησιμοποιούσαν σαν ευλογία το βασιλικό που παίρνανε από την εκ-κλησία στις 14 Σεπτεμβρί-ου την ημέρα του Τιμίου Σταυρού. Έτσι κάνω και εγώ μέχρι σήμερα..

Το ψωμί!

Το αυθεντικό, ζυμωτό ψωμί που παρασκευάζεται με προζύμι..Πως γίνεται το προζύμι!Θα χρειαστούμε • 500γρ αλεύρι σκληρό, • νερό χλιαρό όσο πάρει • ¼ από το κουταλάκι του γλυκού ζάχαρη

• Σ’ ένα κατσαρολάκι ζεσταίνουμε τρία ποτήρια νερό και αφού έχουμε πλύ-νει το βασιλικό το ρίχνουμε μέσα στο νερό και μετά από δέκα λεπτά το βγά-ζουμε.

• Πάντα το νεράκι πρέπει να είναι χλι-αρό.

• Σε μια λεκάνη μικρή βάζουμε τα 200γρ αλεύρι, προσθέτουμε την ζάχαρη και ρίχνουμε σιγά - σιγά το χλιαρό νερό που έχουμε ετοιμάσει από τον βασι-λικό.

• Το ανακατεύουμε με ένα κουτάλι, χω-ρίς να βάλουμε όλο το νερό. Μόνο όσο χρειάζεται για να γίνει ένας πηκτός χυλός.

• Το σκεπάζουμε με μια καθαρή πετσέ-τα και μία κουβέρτα και για πέντε ώρες το αφήνουμε σε ζεστό μέρος.

• Στη συνέχεια προσθέτουμε το ½ από το αλεύρι που έχει μείνει, ξαναζεσταί-νουμε το νερό και ρίχνουμε ακόμη λίγο χλιαρό νεράκι και το επανατοπο-

θετούμε σε ζεστό μέρος για άλλες πέ-ντε ώρες σκεπασμένο.

• Συνεχίζουμε για τρίτη φορά με το υπόλοιπο αλεύρι και λίγο νεράκι για να έχουμε ένα πηκτό χυλό.

• Αφού το αφήσουμε πάλι για πέντε ώρες τότε θα δείτε ότι το προζύμι θα αρχίσει να πετάει φουσκάλες και να φουσκώνει. Το αφήνουμε τρεις τέσ-σερις μέρες να δυναμώσει σε ζεστό μέρος και μετά κάνουμε ένα μικρό ψωμάκι. Αλλά πρέπει να μην ξεχνάμε να κρατάμε πάντα πριν το ψήσουμε ένα κομμάτι προζύμι για να το χρησι-μοποιήσουμε την άλλη φορά που θα ζυμώσουμε.

• Πάντα κάθε δεύτερη μέρα, μετά το ζύμωμα το προζύμι πρέπει να μπαίνει στο ψυγείο.

Μην το φοβόσαστε! Αρκεί να το θέλετε! Θα γίνει. Προσπαθήστε το και θα έχετε ψωμάκι που θα μοσχοβολάει βασιλικό ει-δικά στα πρώτα ζυμώματα.

Συνταγές γεμάτες αγάπη και νοστιμιά!

εκτέλεση:


Σελίδα 74

Το ζύμωμα του ψωμιού με προζύμι.

• Θα βγάλετε το πρωί από το ψυγείο το προ-ζύμι και το βράδυ, αφού το βάλετε σε πιο μεγάλη λεκάνη, προσθέτετε ένα φλιτζάνι του τσαγιού ζεστό νερό και δυο φλιτζάνια αλεύρι. Θα το ζυμώσετε λίγο για να γίνει μια μαλακή ζύμη και πάντα θα το έχετε σε ζεστό μέρος.

• Το πρωί θα βάλετε 600γρ αλεύρι, ένα κου-ταλάκι του γλυκού αλάτι και χλιαρό νερό όσο πάρει, για να γίνει μια σφιχτή ζύμη που να μην κολλάει στα χέρια σας.

• Το ζυμάρι όσο ζυμώνεται, τόσο πιο καλό γί-νεται!

• Κάθε φορά, μπορείτε να βρέχετε τα χέρια σας κατά την ώρα του ζυμώματος.

• Προς το τέλος, σηκώνετε με τα χέρια σας την ζύμη και ρίχνετε στην λεκάνη ένα φλιτζανάκι του καφέ χλιαρό νερό. Θα ακουμπήσετε επά-νω το ζυμάρι και θα το ξανά ζυμώσετε.

• Προσοχή!! Μην ανέβει το νερό μέσα στην ζύμη!!! : Πρέπει να είναι πάντα από κάτω, γιατί αν μπει μέσα στο ζυμάρι θα σας κάνει φουσκάλες. Μετά στο πάγκο ή στο τραπέζι σας μπορείτε να το πλάσετε, ρίχνοντας από κάτω λίγο αλεύρι και το βάζετε σε μια πετσέ-τα.

• Επίσης, όταν το πλάσετε, μπορείτε να το βά-λετε σε ταψάκι αλειμμένο με λίγο λάδι.

• Ακολούθως, βάζουμε την ζύμη σε ζεστό μέ-ρος, σκεπασμένη για να φουσκώσει.

• Το ψήνουμε πάντα στις αντιστάσεις σε προ-θερμασμένο φούρνο στους 180 – 200 βαθ-μούς, για μια ώρα ή και λίγο περισσότερο, αναλόγως το φούρνο.

• Αφού το βγάλουμε το σκεπάζουμε με πετσέ-τα για να μείνει μαλακό.

Καλή επιτυχία!


πΑΝΤΑ οί πΑλίΕσ ΝοίκοκΥρΕσ κΑί ΜΕρίκΕσ ΜΕΧρί σηΜΕρΑ, οΤί δοΥλΕίΑ κΑί ΝΑ κΑΝΑΝΕ,

βΑζΑΝΕ ΤηΝ ποδίΑ κΑί κΑΝΑΝΕ Το σΤΑΥρο ΤοΥσ ΜΕ ΜίΑ

προσΕΥΧοΥλΑ!!!


Σελίδα 75

Μπουγάτσα γλυκιά και αλμυρήύΛιΚΑ:

Για την γλυκιά: ¼ του κιλού φύλλο κρούστας, 90γρ βούτυρο φρέσκο, 3 αυγά, 1 ½ φλιτζάνι τσαγιού ζάχαρη, 500γρ γάλα φρέσκο. Για την Αλμυρή: ¼ του κιλού φύλλο κρούστας, 90γρ βούτυρο φρέσκο, 3 αυγά, 300γρ φέτα, 500γρ γάλα φρέσκο.

• Παίρνουμε δύο ταψιά 25x35 ή Pirex και τα αλείφουμε με βούτυρο. Ανοίγουμε το μισό του κιλού φύλλο και το μοι-ράζουμε σε δύο μέρη. Το μισό το βάζουμε στο ένα ταψί σουρωμένο σαν πλισέ και το άλλο μισό στο άλλο ταψί αντίστοιχα..

• Λειώνουμε τα 90γρ βούτυρο και τα περιχύνουμε στο ένα ταψί. Τα άλλα 90γρ επίσης τα λειώνουμε και τα περιχύνομε στο άλλο ταψί.

• Προθερμαίνουμε τον φούρνο μας στους 180 βαθμούς στο αέρα και βάζουμε μέσα τα δυο ταψιά για περίπου δέκα λεπτά όσπου να ροδίσουν.

• Τα βγάζουμε κα τα ακουμπάμε στο πάγκο μας. Έχουμε δυο λεκανίτσες. Στην μία χτυπάμε τα τρία αυγά τη ζάχαρη και το γάλα τα περιχύνουμε σε ένα από ταψιά που έχουμε ετοιμάσει.

• Στη δεύτερη λεκανίτσα χτυπάμε τα αυγά το γάλα και ρίχνουμε την τριμμένη με το χέρι μας φέτα. Αντίστοιχα το πε-ριχύνουμε στο δεύτερο ταψί.

• Τα βάζουμε και τα δύο στο φούρνο στους 180 βαθμούς για 20 λεπτά και μόλις τις βγάλουμε στην γλυκιά βάζουμε από επάνω άχνη ζάχαρη και κανέλλα..

• Μέσα σε πολύ λίγο χρόνο θα έχουμε δύο μπουγάτσες για όλα τα γούστα.Δοκιμάστε και τις δυο, είναι εύκολες και με καταπληκτική γεύση.

Καλή επιτυχία Φίλοι μου, σας χαιρετώ!



Σελίδα 76

20 ΧροΝΙΑ «μΕΔώΝ»1993-2013

ΕΥΧΑρΙΣΤΟΥΜΕ τις φίλες και τους φίλους (65 συνολικά) που ήλθαν στο beach party το οποίο διοργανώθηκε για να γιορτάσου-με τα 20 χρόνια του Συλλόγου.

Θερμές ευχαριστίες σε κείνες και κείνους που οδοιπόρησαν από τα Άσπρα Σπίτια, τα Νησιά, την υπόλοιπη Ελλάδα αλλά και την... Αγγλία για να περάσουμε λίγες ώρες μαζί.

Ευχαριστούμε θερμά τον Γιάννη Σπανούδη που με δική του πρωτοβουλία κι αφιλοκερδώς αγόρασε και τύπωσε μοναχός του την αναμνη-στική τσαντούλα για την μπαντάνα (την οποία επίσης επιμελήθηκε). Ευχαριστούμε τον Γιώργο Τριανταφυλλίδη που είχε την ιδέα αλλά και το βάρος της διοργάνωσης.

Ιδίως, ευχαριστούμε όσες κι όσους ήθελαν να έλθουν μα δεν μπόρεσαν λόγω των συνθηκών, της εργασίας και των υποχρεώσεών τους.

Νά είστε όλες και όλοι καλά, να ανταμώνου-με και να συζητάμε, να περνάμε όμορφα και να διασκεδάζουμε το κατά δύναμιν.

Καλό νέο ακαδημαϊκό έτος στα παιδιά μας, άρι-στη υγεία, ακατάπαυστη δύναμη κι ευθυκρισία σε όλα τα μέλη, τους φίλους και τις φίλες μας...

Γιά όσες φίλες κι όσους φίλους ζήτησαν επε-τειακές μπαντάνες αλλά δεν μπόρεσαν να έρ-θουν για να τις προμηθευτούν, υπενθυμίζουμε πως κοστίζει 5 ευρώ η μία. Μπορείτε να κάνετε την παραγγελία σας στον Γιώργο Τριανταφυλ-λίδη ή στον Νικήτα Σκοπελίτη..

Και του Χρόνου!!!

μετά το Πάρτυ... (Σαρωνίδα, 7/9/2013)

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013, από νωρίς το απόγευμα... στη Σαρωνίδα, στο beach bar Baila Laguna


Σελίδα 77



Σελίδα 78



Σελίδα 79



Σελίδα 80

Φωτογραφική Αναδρομή

Πάνω,Γενική άποψη των Άσπρων Σπιτιών το 1966 ***Κάτω, τα Άσπρα Σπίτια το 1967


Σελίδα 81

Facebook: ΜΕΔΩΝ ‘93 Στη σελίδα μας στο Facebook μπορούν να εγγραφούν τα Μέλη, τα Επίτιμα Μέλη αλλά και οι Φίλοι & Φίλες του Μέδωνα

Η ιστοσελίδα μαςhttp://medwn93.blogspot.gr/p/blog-page.html

ό μέδων ιδρύθηκε το 1993• Οι δραστηριότητές του Συλλόγου στοχεύουν στην Αλληλεγγύη, τον

Εθελοντισμό, στη σύσφιξη των σχέσεων και τη διατήρηση τη Φιλίας μεταξύ της σύγχρονης κοινωνίας των Άσπρων Σπιτιών και όσων έχουν φύγει από εκεί.

• Ο Μέδων δραστηριοποιείται στην διάσωση και την ανάδειξη κάθε πτυχής της Πολιτιστικής Κληρονομιάς του τόπου διαχρονικά. Οι κοσμικές εκδηλώσεις του Συλλόγου διακρίνονται κυρίως σε συνεστιά σεις, χοροεσπερίδες, εκδρομές, διοργάνωση εκθέσεων και συναυλιών καθώς και αθλητικές διοργανώσεις.

Η ελάχιστη οικονομική εισφορά στον Σύλλογο:

μιά κρίσιμη αναγκαιότητα!

ΑριΘμόΣ ΤρΑΠεΖιΚόύ ΛόΓΑριΑΣμόύ ΣύΛΛόΓόύ μεδΩνΑνακοίνωση Από το Δ.Σ. του Συλλόγου Μέδων ‘93Σύμφωνα με την απόφαση της Ανοιχτής Γενικής Συνέλευσης του Συλλόγου (12/6/13), καθώς και τη σχετική δημοσιευμένη απόφαση που συνυπογράψαμε (βλ Σελ 3) {…τις αμέσως επόμενες ημέρες θα ανοίξουμε Τραπεζικό Λογαριασμό στο όνομα Μέδων ‘93. Προς το παρόν, ο Ταμίας του Συλλόγου Νικήτας Σκοπελίτης έχει στα χέρια του την κατάσταση του Ταμείου του Συλλόγου, με πληρεξούσιο υπογεγραμμένο από το Προεδρείο του Δ.Σ.. } κλπΈχουμε την χαρά να σας γνωστοποιήσουμε πως ο ΑριΘμόΣ ΤρΑΠεΖιΚόύ ΛόΓΑριΑΣμόύ ΣύΛΛόΓόύ μεδΩν βρίσκεται στην Τράπεζα Alpha363 00 2101 010743Και το IBANGR28 0140 3630 3630 0210 1010 743Τις αμέσως επόμενες ημέρες, θα ανοιχτεί Τραπεζικός Λογαριασμός ΚΑΙ στην Εθνική Τράπεζα για την αρτιότερη εξυπηρέτηση των Μελών και των Φίλων του Μέδωνα.

Το Δ.Σ.10/10/2013, Αθήνα

Το Παγκάκι είναι η Περιοδική εκδοτική συνάντηση του Συλλόγου Πολιτισμού «Μέδων ‘93» - των πρώην Κατοίκων, Εργαζομένων, Αθλητών & Μαθητών Άσπρων Σπιτιών Βοιωτίας


Σελίδα 82

20/9/2013 - Φωτογραφία του Σπύρου Τατσιόπουλου

Λιμανάκι, Ηλιοβασίλεμα

Το Παγκάκι / Τεύχος 2

Documents

Transcript of Το Παγκάκι / Τεύχος 2