[0]

∆ηµοτικό Σχολείο Ποντοκώµης Ε΄ Τάξη

Τα παραμύθια μας…

Ποντοκώµη, Ιούνιος 2011

[1]

[2]

Τα παραμύθια μας…

10 παραµύθια γραµµένα από τους µαθητές και τις µαθήτριες της Ε’ τάξης

του δηµοτικού σχολείου Ποντοκώµης

[3]

[4]

Οι συγγραφείς:

Αλέξανδρος Αναγνώστου

Βασίλης Μπαρδάκας

Βικτωρία Φώτογλου

Ελένη Μπαντουρασβίλι

Ιωάννα Παναγιωτίδου

Ρένια Κιζιµίδου

Τάνια-Μαρία Λεβεντίδου

Τζίνο Πέπα

Χριστίνα Παναγιωτίδου

Χριστόφορος Σαµαράς

[5]

[6]

Περιεχόµενα

Πρόλογος ............................................................................................................................ 8

Η Λυδία και η φίλη της η νεράιδα ..........................................................................................12

Ψάχνοντας την Έμππππνευση ..................................................................................................18

Ο Νικολάκης το άτακτο κουνελάκι .........................................................................................26

∆ιακοπές µε διάσηµους ........................................................................................................34

Η ιστορία µιας πριγκίπισσας .................................................................................................40

Η περιπέτεια του Μάρκου .....................................................................................................44

Το Χριστουγεννιάτικο δώρο ..................................................................................................50

Μια χαµένη µπάλα ...............................................................................................................56

Ο Τόµη µια ευφυής µαϊµού..................................................................................................62

Ο αγώνας µπάσκετ. .............................................................................................................68

[7]

[8]

Πρόλογος Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας είναι µια φιλόδοξη προσπάθεια της Ε’ τάξης µε σκοπό να γνωρίσουµε τον τοµέα της λογοτεχνίας. Ακολουθήσαµε ένα παράξενο για εµάς πρόγραµµα που ονοµάζεται «Συνοδοιπόροι της γραφής», το οποίο µας έφερε σε επαφή µε τη λογοτεχνία , για να γίνουµε για λίγο κι εµείς συγγραφείς. Από την αρχή της χρονιάς, αφού συµφωνήσαµε όλοι, αρχίσαµε να κάνουµε τα πρώτα βήµατα που έπρεπε. Αρχικά την περίοδο των Χριστουγέννων έγραψε ο καθένας µας από ένα παραµύθι µε δικό του θέµα. Έπειτα κάθε Παρασκευή διαβάζαµε ένα από τα παραµύθια µας. Γινότανε µια συγκλονιστική συζήτηση για πολλές ώρες, όπου κυρίαρχος ήταν ο κάθε µαθητής που διάβαζε το κείµενό του. Πολλές φορές γίνονταν «σκληρές µάχες» και διαφωνίες ανάµεσα στους µαθητές σχετικά µε την κριτική που έκαναν στο µαθητή που διάβαζε , αλλά οι µαθητές του τα έλεγαν για να βοηθήσουν να βελτιώσει το γραπτό του, ώστε να είναι πιο εµπλουτισµένο και πιο όµορφο. Μόλις διαβάσαµε όλοι τις ιστορίες µας, τις γράφαµε στον υπολογιστή, σκανάραµε και βάλαµε τις ζωγραφιές µας µέσα στα κείµενα. Στη συνέχεια κάναµε ένα εξώφυλλο µε όλες τις ζωγραφιές µας. Και έπειτα ο καθένας το δικό του εξώφυλλο. Μετά από µια σκληρή προσπάθεια εµείς οι µαθητές της Ε’ Τάξης καταφέραµε να δηµιουργήσουµε ένα βιβλίο γεµάτο ζωγραφιές και περιπέτειες και το ονοµάσαµε «Τα παραµύθια µας». Ελπίζουµε και ευχόµαστε αυτές οι ιστορίες µας να σας κινήσουν το ενδιαφέρον και να τις διαβάσετε. Μπορείτε το βιβλίο µας να το δείτε και να το «κατεβάσετε» από την ιστοσελίδα του σχολείου µας: http://pontokomischool.blogspot.com/ Ποντοκώµη, Ιούνιος 2011 Οι µαθητές και οι µαθήτριες της Ε’ Τάξης του ∆ηµοτικού Σχολείου Ποντοκώµης

[9]

[10]

Ρένια Κιζιμίδου

Η Λυδία και η φίλη της η

νεράιδα…

[11]

Η Λυδία και η φίλη της η νεράιδα Η γιορτή των Χριστουγέννων πέρασε και επειδή όλος ο κόσµος πήρε δώρα σε συγγενείς και φίλους του, αποφασίσαµε κι εµείς σαν ‘Ε τάξη του ∆ηµοτικού Σχολείου Ζαχαρωτής, να πάµε δώρα και διάφορα γλυκίσµατα στο παιδικό χωριό “SOS”, για να διοργανώσουµε µια γιοστα παιδιά. Την ιδέα στην τάξη µας την είχε µια συµµαθήτριά µου η Λητώ. Στη Λητώ αρέσει πάρα πολύ να προσφέρει διάφορα πράγµατα, όπως όλοι µας βέβαια. Πρώτα πρώτα, το είχε πει σε εµάς, γιατί εµείς, όλοι οι µαθητές της ‘Ε τάθα µαζεύαµε τα χρήµατα. Αφού συµφωνήσαµε, µετά θα έπρεπε να το πούµε στην κυρία µας. Για αυτό, περιµένουµε πότε θα χτυπήσει το κουδούνι για να µπούµε στην τάξη. Όταν της το ανακοινώσαµε χάρηκε και δέχτηκε πολύ πρόθυµα. Την επόµενη κιόλας µέρα µας πήγε η κυρία µας στην πλατεία της πόλης. Βλέπαµε πολλά καταστήµατα µε παιχνίδια αλλά περισσότερο µας εντυπωσίασε ένα µεγάλο κτίριο που το έλεγαν «Παιδότοπο». Μπροστά στη βιτρίνα, ο καταστηµατάρχης είχε πολλά παιχνίδια, όµως το πιο ωραίο ήταν εκείνη η νεράιδα. Ήταν πολύ όµορφη! Είχε ξανθά µαλλιά και ένα πολύ µικρό ραβδάκι. Αποφασίσαµε λοιπόν µε τους συµµαθητές µου και τη δασκάλα µου να µπούµε µέσα. Χαιρετίσαµε τον καταστηµατάρχη και του ζητήσαµε τη νεράιδα που είχε στη βιτρίνα, µαζί µε άλλα παιχνίδια. Έκαταστήµατα, αγοράσαµε και άλλα δώρα και γλυκά. Όταν τελειώσαµε µε τα ψώνια, πήγαµε στο παιδικό χωριό “τραγουδήσαµε και στο τέλος µοιράσαµε τα δώρα στα µικρά παιδιά.

[12]

Η Λυδία και η φίλη της η νεράιδα Η γιορτή των Χριστουγέννων πέρασε και επειδή όλος ο κόσµος πήρε δώρα

σε συγγενείς και φίλους του, αποφασίσαµε κι εµείς σαν ‘Ε τάξη του ∆ηµοτικού Σχολείου Ζαχαρωτής, να πάµε δώρα και διάφορα γλυκίσµατα στο παιδικό

”, για να διοργανώσουµε µια γιορτή µε σκοπό να δώσουµε χαρά

Την ιδέα στην τάξη µας την είχε µια συµµαθήτριά µου η Λητώ. Στη Λητώ αρέσει πάρα πολύ να προσφέρει διάφορα πράγµατα, όπως όλοι µας βέβαια.Πρώτα πρώτα, το είχε πει σε εµάς, γιατί εµείς, όλοι οι µαθητές της ‘Ε τά

θα µαζεύαµε τα χρήµατα. Αφού συµφωνήσαµε, µετά θα έπρεπε να το πούµε στην κυρία µας. Για αυτό, περιµένουµε πότε θα χτυπήσει το κουδούνι για να

Όταν της το ανακοινώσαµε χάρηκε και δέχτηκε πολύ πρόθυµα.

όµορφη! Είχε ξανθά µαλλιά και ένα πολύ µικρό ραβδάκι. Αποφασίσαµε λοιπόν µε τους συµµαθητές µου και τη δασκάλα µου να

µπούµε µέσα. Χαιρετίσαµε τον καταστηµατάρχη και του ζητήσαµε τη νεράιδα που είχε στη βιτρίνα, µαζί µε άλλα παιχνίδια. Έπειτα πήγαµε και σε άλλα καταστήµατα, αγοράσαµε και άλλα δώρα και γλυκά. Όταν τελειώσαµε µε τα ψώνια, πήγαµε στο παιδικό χωριό “

τραγουδήσαµε και στο τέλος µοιράσαµε τα δώρα στα µικρά παιδιά.

Η γιορτή των Χριστουγέννων πέρασε και επειδή όλος ο κόσµος πήρε δώρα σε συγγενείς και φίλους του, αποφασίσαµε κι εµείς σαν ‘Ε τάξη του ∆ηµοτικού Σχολείου Ζαχαρωτής, να πάµε δώρα και διάφορα γλυκίσµατα στο παιδικό

ρτή µε σκοπό να δώσουµε χαρά

Την ιδέα στην τάξη µας την είχε µια συµµαθήτριά µου η Λητώ. Στη Λητώ αρέσει πάρα πολύ να προσφέρει διάφορα πράγµατα, όπως όλοι µας βέβαια. Πρώτα πρώτα, το είχε πει σε εµάς, γιατί εµείς, όλοι οι µαθητές της ‘Ε τάξης

θα µαζεύαµε τα χρήµατα. Αφού συµφωνήσαµε, µετά θα έπρεπε να το πούµε στην κυρία µας. Για αυτό, περιµένουµε πότε θα χτυπήσει το κουδούνι για να

Όταν της το ανακοινώσαµε χάρηκε και δέχτηκε πολύ πρόθυµα.

Αποφασίσαµε λοιπόν µε τους συµµαθητές µου και τη δασκάλα µου να µπούµε µέσα. Χαιρετίσαµε τον καταστηµατάρχη και του ζητήσαµε τη νεράιδα

πειτα πήγαµε και σε άλλα

Όταν τελειώσαµε µε τα ψώνια, πήγαµε στο παιδικό χωριό “SOS”, φάγαµε, τραγουδήσαµε και στο τέλος µοιράσαµε τα δώρα στα µικρά παιδιά.

νεράιδα ένιωσε η ελπίδα και η αισιοδοξία να φωλιάζει στην καρδιά της. Αποχαιρετίσαµε τα παιδιά και όλοι καταλάβαµε πως τώρα το µικρό κοριτσάκι νιώθει πιο δυνατό. Λίγες µέρες αργότερα, η Λυδία, έτσι την έλεγαν, αρρώστησε βαριά. ∆εν µπορούσε να ξυπνήσει, αλλά τουλάχιστον ανέπνεε. Ο γιατρός έλεγε ότι µόνο ένα θαύµα θα την έσωζε. Το κοριτσάκι κρατούσε πάντα σφιχτά στα χέρια της τη νεραϊδούλα. Ώσπου µια νύχτα, όταν όλοι κοιµόταν, η µικρή νεράιδα σήκωσε το ραβδάκι της και έβγαλε από το εντυπωσιακό φόρεµάκατάλληλη σελίδα και είπε το ξόρκι. Την επόµενη µέρα το µικρό κορίτσι όχι µόνο άνοιξε τα µάτια της αλλά πια µπορούσε να περπατήσει. Το κοριτσάκι χοροπηδούσε χαρούµενο και άρχισε να χορεύει και να τραγουδά. Πάντα όµως σφιχκαινούρια φίλη της, που την ονόµασε Ηλιοστάλακτη. Τα υπόλοιπα παιδιά µόλις την είδαν όρθια χαµογέλασαν και άρχισαν να χορεύουν όλα µαζί πιασµένα χέρι χέρι. Τους είχε λείψει πολύ η µικρή τους φίλη. Είχε καταπληκτική φωνή κα

[13]

Μόλις όµως άνοιξαν τα δώρα κανένα παιδάκι δεήθελε να πάρει τη νεραϊδούλα, γιατί µια φτερούγα της ήταν ραγισµένη. Όλα τα παιδάκια είχαν πάρει ένα δώρο, εκτός από ένα κοριτσάκι όµορφο, χαµογελαστό, πανέξυπνο, αλλά και πολύ ξεχωριστό. Ήταν σε αναπηρικό καροτσάκι, όταν όµως κράτησε στα χέρια της τη

νεράιδα ένιωσε η ελπίδα και η αισιοδοξία να φωλιάζει στην καρδιά της.Αποχαιρετίσαµε τα παιδιά και όλοι καταλάβαµε πως τώρα το µικρό

κοριτσάκι νιώθει πιο δυνατό. Λίγες µέρες αργότερα, η Λυδία, έτσι την έλεγαν, αρρώστησε βαριά. ∆εν

ι, αλλά τουλάχιστον ανέπνεε. Ο γιατρός έλεγε ότι µόνο ένα θαύµα θα την έσωζε. Το κοριτσάκι κρατούσε πάντα σφιχτά στα χέρια της

Ώσπου µια νύχτα, όταν όλοι κοιµόταν, η µικρή νεράιδα σήκωσε το ραβδάκι της και έβγαλε από το εντυπωσιακό φόρεµά της ένα βιβλίο. Το άνοιξε στην κατάλληλη σελίδα και είπε το ξόρκι. Την επόµενη µέρα το µικρό κορίτσι όχι µόνο άνοιξε τα µάτια της αλλά πια

µπορούσε να περπατήσει. Το κοριτσάκι χοροπηδούσε χαρούµενο και άρχισε να χορεύει και να τραγουδά. Πάντα όµως σφιχτά στα χέρια της κρατούσε την καινούρια φίλη της, που την ονόµασε

Τα υπόλοιπα παιδιά µόλις την είδαν όρθια χαµογέλασαν και άρχισαν να χορεύουν όλα µαζί πιασµένα χέρι χέρι. Τους είχε λείψει πολύ η µικρή τους φίλη. Είχε καταπληκτική φωνή και

Μόλις όµως άνοιξαν τα δώρα κανένα παιδάκι δεν ήθελε να πάρει τη νεραϊδούλα, γιατί µια φτερούγα της ήταν

Όλα τα παιδάκια είχαν πάρει ένα δώρο, εκτός από ένα κοριτσάκι όµορφο, χαµογελαστό, πανέξυπνο, αλλά και πολύ ξεχωριστό. Ήταν σε αναπηρικό καροτσάκι, όταν όµως κράτησε στα χέρια της τη

νεράιδα ένιωσε η ελπίδα και η αισιοδοξία να φωλιάζει στην καρδιά της. Αποχαιρετίσαµε τα παιδιά και όλοι καταλάβαµε πως τώρα το µικρό

Λίγες µέρες αργότερα, η Λυδία, έτσι την έλεγαν, αρρώστησε βαριά. ∆εν ι, αλλά τουλάχιστον ανέπνεε. Ο γιατρός έλεγε ότι µόνο

ένα θαύµα θα την έσωζε. Το κοριτσάκι κρατούσε πάντα σφιχτά στα χέρια της

Ώσπου µια νύχτα, όταν όλοι κοιµόταν, η µικρή νεράιδα σήκωσε το ραβδάκι της ένα βιβλίο. Το άνοιξε στην

Την επόµενη µέρα το µικρό κορίτσι όχι µόνο άνοιξε τα µάτια της αλλά πια µπορούσε να περπατήσει. Το κοριτσάκι χοροπηδούσε χαρούµενο και άρχισε

τά στα χέρια της κρατούσε την

κάθε βράδυ τους τραγουδούσε, όποιο τραγούδι ήθελαν. Μετά από λίγες µέρες ήρθε ένα ζευγάρι, που ήθελε µα υιοθετήσει µια κορούλα. Υπήρχαν πολλά κορίτσια στο παιδικό χωριό “συµπάθησε αµέσως τη Λυδία, από όλα τα κορίτσια. Όταν της τοευχαριστήθηκε η µικρή που επιτέλους θα αποκτούσε µια πραγµατική οικογένεια. Το σπίτι που θα έµενε η Λυδία, ήταν πολύ όµορφο. Μάλιστα είχε και δικό της δωµάτιο, µε πολλά παιχνίδια. Όµως το πιο αγαπηµένο της ήταν η Ηλιοστάλακτη και αυτό δε θα Όταν µεγάλωσε λίγο, και έγινε δέκα χρονών, αποφάσισε µαζί µε τη µαµά της να κάνει ένα παζάρι παλιών παιχνιδιών, για να προσφέρει χαρά στα παιδιά που τους έλειπε. Το παζάρι έγινε στο πάρκο της γειτονιάς της. Ανάµεσα στα παιχνίδια φυσικά δεν ήταν η νεράιδα. Μπορεί να ήταν παλιά αλλά δεν έπαυε να ήταν η φίλη της.

κύριος Πιτ, έβγαινε από το σπίτι του για να πάει στο γυµναστήριο και ξαφνικά είδε πάνω στο παγκάκι την πολύτιµη αυτή νεράιδα. Έτρεξε αµέσως και την πήρε µαζί του. Γύρισε πίσω στο σπίτι του και ακούµπησε τη νεράιδα πάνω στο τραπέζι γελώνταςπόρτα του σπιτιού του και άρπαξε µέσα από την τσέπη του το κινητό του. Πήρε το νούµερο του κυρίου Χαπ για να του πει ότι επιτέλους βρήκε την τελευταία φιγούρα που έψαχνε και ότι την επόµενη µέρα το πρωί αναχωρούσε από αυτή την πόλη για το Λος Άντζελες. Όταν, η Λυδία, γύρισε στο σπίτι και δεν έβρισκε τη νεράιδα της ανησύχησε πολύ. Έψαχνε στο πάρκο και σε όλο το σπίτι. Ανέβηκε θλιµµένη τα

[14]

κάθε βράδυ τους τραγουδούσε, όποιο τραγούδι ήθελαν. Μετά από λίγες µέρες ήρθε ένα ζευγάρι, που ήθελε µα υιοθετήσει µια

κορούλα. Υπήρχαν πολλά κορίτσια στο παιδικό χωριό “SOS”, αλλά το ζευγάρι συµπάθησε αµέσως τη Λυδία, από όλα τα κορίτσια. Όταν της τοευχαριστήθηκε η µικρή που επιτέλους θα αποκτούσε µια πραγµατική

Το σπίτι που θα έµενε η Λυδία, ήταν πολύ όµορφο. Μάλιστα είχε και δικό της δωµάτιο, µε πολλά παιχνίδια. Όµως το πιο αγαπηµένο της ήταν η Ηλιοστάλακτη και αυτό δε θα άλλαζε ποτέ. Όταν µεγάλωσε λίγο, και έγινε δέκα χρονών, αποφάσισε µαζί µε τη µαµά της

να κάνει ένα παζάρι παλιών παιχνιδιών, για να προσφέρει χαρά στα παιδιά που τους έλειπε. Το παζάρι έγινε στο πάρκο της γειτονιάς της. Ανάµεσα στα

ήταν η νεράιδα. Μπορεί να ήταν παλιά αλλά δεν έπαυε

Όµως, τη µέρα εκείνη το κορίτσι ξέχασε κατά λάθος τη νεράιδα, πάνω σε ένα παγκάκι στο πάρκο. Σε εκείνη τη γειτονιά ζούσε και ένας άντρας που είχε πολλές σπάνιες φιγούρες που τις πουλούσε. Τώρα έψαχνε να βρει µια τελευταία φιγούρα της µικρής νεράιδας. Την αναζητούσε σε όλο τον κόσµο και υπήρχε µόνο µία, έπρεπε να τη βρει γρήγορα. Εκείνος ο άντρας, λοιπόν, ο

κύριος Πιτ, έβγαινε από το σπίτι του για να πάει στο γυµναστήριο και ξαφνικά είδε πάνω στο παγκάκι την πολύτιµη αυτή νεράιδα. Έτρεξε αµέσως και την πήρε µαζί του. Γύρισε πίσω στο σπίτι του και

ακούµπησε τη νεράιδα πάνω στο τραπέζι γελώντας χαρούµενος. Έκλεισε την πόρτα του σπιτιού του και άρπαξε µέσα από την τσέπη του το κινητό του.Πήρε το νούµερο του κυρίου Χαπ για να του πει ότι επιτέλους βρήκε την

τελευταία φιγούρα που έψαχνε και ότι την επόµενη µέρα το πρωί αναχωρούσε λη για το Λος Άντζελες.

Όταν, η Λυδία, γύρισε στο σπίτι και δεν έβρισκε τη νεράιδα της ανησύχησε πολύ. Έψαχνε στο πάρκο και σε όλο το σπίτι. Ανέβηκε θλιµµένη τα

Μετά από λίγες µέρες ήρθε ένα ζευγάρι, που ήθελε µα υιοθετήσει µια ”, αλλά το ζευγάρι

συµπάθησε αµέσως τη Λυδία, από όλα τα κορίτσια. Όταν της το ανακοίνωσαν ευχαριστήθηκε η µικρή που επιτέλους θα αποκτούσε µια πραγµατική

Το σπίτι που θα έµενε η Λυδία, ήταν πολύ όµορφο. Μάλιστα είχε και δικό της δωµάτιο, µε πολλά παιχνίδια. Όµως το πιο αγαπηµένο της ήταν η

Όταν µεγάλωσε λίγο, και έγινε δέκα χρονών, αποφάσισε µαζί µε τη µαµά της να κάνει ένα παζάρι παλιών παιχνιδιών, για να προσφέρει χαρά στα παιδιά που τους έλειπε. Το παζάρι έγινε στο πάρκο της γειτονιάς της. Ανάµεσα στα

ήταν η νεράιδα. Μπορεί να ήταν παλιά αλλά δεν έπαυε

Όµως, τη µέρα εκείνη το κορίτσι ξέχασε κατά λάθος τη νεράιδα, πάνω σε ένα παγκάκι

Σε εκείνη τη γειτονιά ζούσε και ένας άντρας που είχε πολλές σπάνιες φιγούρες που τις πουλούσε. Τώρα έψαχνε να βρει µια τελευταία φιγούρα της µικρής νεράιδας. Την αναζητούσε σε όλο τον κόσµο και υπήρχε µόνο µία, έπρεπε να τη βρει γρήγορα.

ρας, λοιπόν, ο κύριος Πιτ, έβγαινε από το σπίτι του για να πάει στο γυµναστήριο και ξαφνικά

Έτρεξε αµέσως και την πήρε µαζί του. Γύρισε πίσω στο σπίτι του και χαρούµενος. Έκλεισε την

πόρτα του σπιτιού του και άρπαξε µέσα από την τσέπη του το κινητό του. Πήρε το νούµερο του κυρίου Χαπ για να του πει ότι επιτέλους βρήκε την

τελευταία φιγούρα που έψαχνε και ότι την επόµενη µέρα το πρωί αναχωρούσε

Όταν, η Λυδία, γύρισε στο σπίτι και δεν έβρισκε τη νεράιδα της ανησύχησε πολύ. Έψαχνε στο πάρκο και σε όλο το σπίτι. Ανέβηκε θλιµµένη τα

[15]

σκαλοπάτια και όταν έφτασε πάνω στο δωµάτιο της αναστέναξε και είπε : «Μακάρι να βρούµε τη νεράιδα µου. Άραγε ποιος την πήρε;» Το άλλο πρωί η µαµά της Λυδίας, η κυρία Χριστίνα, είχε πάει στο αεροδρόµιο και είδε τον κύριο που είχε πάρει τη νεράιδα. Αυτόν τον κύριο τον γνώριζε. Πιο παλιά όταν ήταν και αυτή δέκα ετών είχε µια κούκλα. Ήταν η αγαπηµένη της φίλη και την αγαπούσε πολύ ώσπου µια µέρα εµφανίστηκε αυτός ο άνθρωπος και πήρε την κούκλα της. ∆εν ήθελε να κάνει το ίδιο και στην κόρη της. Γι’ αυτό γύρισε πίσω στο σπίτι της και πήρε τη µικρή µαζί της. Της είχε διηγηθεί όλη την ιστορία µέσα στο αυτοκίνητο. Όταν έφτασαν στο αεροδρόµιο ήταν η κατάλληλη στιγµή. Άλλαξε την τσάντα που κρατούσε ο κύριος Πιτ, µε µια άλλη αποσκευή. Έτσι, κατάφερε η µητέρα και η µικρή Λυδία να πάρουν πίσω τη νεράιδα. Η Λυδία έµαθε ότι πρέπει πάντα να προσέχει τα παιχνίδια της και να µην τα ξεχνάει ποτέ. Όµως, η Λυδία έβλεπε στο πρόσωπο της νεράιδας ότι υπήρχε µια θλίψη, τότε κατάλαβε τι την προβληµάτιζε. Την επόµενη µέρα κιόλας πήγε µε τη µαµά της σε ένα κατάστηµα όπου κατασκεύαζαν παιχνίδια. Όταν ο κατασκευαστής παιχνιδιών έφτιαξε τη φτερούγα της φίλης της, είδε στο πρόσωπο της Ηλιοστάλαχτης πάλι το χαµόγελο να βγαίνει. Και έζησαν αυτοί καλά κι εµείς καλύτερα.

[16]

Τάνια-Μαρία Λεβεντίδου

Ψάχνοντας την Έμπνευση…

[17]

Ψάχνοντας την Έμππππνευση

είπα: «Καληµέρα».«Τι καλό έχει η µέρα χωρίς την Έµπνευση;» Μου απάντησε« Γιατί; Τι ∆εν τα έµαθες;» Μου είπε εκείνη. Τότε κατάλαβα γιατί όλοι ήταν τόσο δυστυχισµένοι και αναστατωµένοι . Ξέρετε την Έµπνευση δεν την αγαπούσαµε µόνο γιατί µας έλεγε κάτι στο αυτί ,αλλά και γιατί ήταν µια αχώριστη φίλη µας.

Κάθε χρόνο στο χωριό απονέµεται κάποιο βραβείο στον καλύτερο συγγραφέα. Την διοργάνωση αναλαµβάνουµε κάθε χρόνο εγώ και η Έµπνευση. Πλησιάζουν οι µέρες και νοµίζω ότι δεν θα τα ήθελα να ζητήσω βοήθεια από κάποιον, αλλά όλοι είναι απασχοληµένοι µε τις

[18]

νευση

(την ιστορία γράφω εγώ στο ηµερολόγιό µου) Ναι! Καλά ακούσατε Έµπνευση , η Έµπνευση είναι ένα µικρούλι ξωτικό που κατοικεί στο Παραµυθοχώρι . Στο Παραµυθοχώρισυγγραφείς . Όταν κάποιος θέλει να γράψει µια ιστορία του ψιθυρίζει κάτι τις στ`αυτί . Είτε λέξη , είτε φράση. Τότε εκείνος αρχίζει να γράφει πολύ ,να γράφει και να γράφει ,να γράφει και να µην να σταµατά να γράφει ,να γράφει πολύ. Ήταν πρωί όταν έµαθα το συγκλονιστικό νέο. Έτρωγα πρωινό ενώ έξω ακούγονταν φωνές. Άνοιξα το παράθυρο αλλά τίποτα δεν φαινόταν αλλαγµένο. Τότε είδα τη φίλη µου την Λητώ και της

είπα: «Καληµέρα».«Τι καλό έχει η µέρα χωρίς την Έµπνευση;»

έπαθε η Έµπνευση;» Ρώτησα εγώ.« Εξαφανίστηκε. Μου είπε εκείνη. Τότε κατάλαβα γιατί όλοι ήταν τόσο

δυστυχισµένοι και αναστατωµένοι . Ξέρετε την Έµπνευση δεν την ο γιατί µας έλεγε κάτι στο αυτί ,αλλά και γιατί ήταν µια

Κάθε χρόνο στο χωριό απονέµεται κάποιο βραβείο στον καλύτερο συγγραφέα. Την διοργάνωση αναλαµβάνουµε κάθε χρόνο εγώ και η Έµπνευση. Πλησιάζουν οι µέρες και νοµίζω ότι δεν θα τα καταφέρω δίχως βοήθεια. Θα ήθελα να ζητήσω βοήθεια από κάποιον, αλλά όλοι είναι απασχοληµένοι µε τις

(την ιστορία γράφω εγώ στο ηµερολόγιό µου)

Ναι! Καλά ακούσατε Έµπνευση , η Έµπνευση είναι ένα µικρούλι ξωτικό που κατοικεί στο Παραµυθοχώρι . Στο Παραµυθοχώρι ζουν όλοι οι συγγραφείς . Όταν κάποιος θέλει να γράψει µια ιστορία του ψιθυρίζει κάτι τις στ`αυτί . Είτε λέξη , είτε φράση. Τότε εκείνος αρχίζει να γράφει πολύ ,να γράφει και να γράφει ,να γράφει και να µην να σταµατά να γράφει ,να γράφει πολύ.

ωί όταν έµαθα το συγκλονιστικό νέο. Έτρωγα πρωινό ενώ έξω ακούγονταν φωνές. Άνοιξα το παράθυρο αλλά τίποτα δεν φαινόταν αλλαγµένο. Τότε είδα τη φίλη µου την Λητώ και της

είπα: «Καληµέρα».«Τι καλό έχει η µέρα χωρίς την Έµπνευση;»

Ρώτησα εγώ.« Εξαφανίστηκε. Μου είπε εκείνη. Τότε κατάλαβα γιατί όλοι ήταν τόσο

δυστυχισµένοι και αναστατωµένοι . Ξέρετε την Έµπνευση δεν την ο γιατί µας έλεγε κάτι στο αυτί ,αλλά και γιατί ήταν µια

Κάθε χρόνο στο χωριό απονέµεται κάποιο βραβείο στον καλύτερο συγγραφέα. Την διοργάνωση αναλαµβάνουµε κάθε χρόνο εγώ και η Έµπνευση.

καταφέρω δίχως βοήθεια. Θα ήθελα να ζητήσω βοήθεια από κάποιον, αλλά όλοι είναι απασχοληµένοι µε τις

[19]

ιστορίες τους. Μακάρι να τα καταφέρω, γιατί είναι µεγάλη ευθύνη και εγώ προσφέρθηκα και δεν µπορώ να τα παρατήσω. Την επόµενη ηµέρα όλοι πήγαµε στο συµβούλιο που κάναµε για να βρούµε την Έµπνευση .Βγήκε απόφαση να οργανωθούµε και να πάµε να την ψάξουµε. Το επόµενο ξηµέρωµα όλοι ήµασταν έτοιµοι. οι άντρες µπροστά και οι γυναίκες πίσω. Ανεβαίναµε προς τα βουνά. Κάναµε στάση σε ένα ποταµάκι, όπου τελικά περάσαµε και τη νύχτα µας. Πρώτη µέρα Ξυπνήσαµε και µετρηθήκαµε. Ήµασταν όλοι εκεί. Σε κάνα δεκάλεπτο ξεκινήσαµε. Όλο και ανεβαίναµε. ∆εν ήµασταν καθόλου κουρασµένοι αν και είχαµε ανέβει πολύ. ∆εν ήµασταν επαγγελµατίες αλλά φαινόµασταν, αφού οι κάτοικοι ενός χωριού που συναντήσαµε µας πέρασαν για ορειβάτες. Πλησίαζε µεσηµέρι και στρώσαµε τα τραπεζοµάντιλα για να φάµε. Μόλις τελειώσαµε, µαζέψαµε για να φύγουµε. Ξαφνικά είδαµε κάτι ίχνη. Κάποιοι είπαν ότι απλά ήταν ίχνη ενός ζώου. ∆εν χάσαµε όµως την ευκαιρία και τα ακολουθήσαµε. Περπατούσαµε ώρες και πλησίαζε απόγευµα , ώσπου τα ίχνη σταµάτησαν. Ψάξαµε τριγύρω αλλά κανένα σηµάδι. Κανένας δεν έκρυβε τη µεγάλη κούραση του. Θα µέναµε εκεί το βράδυ. Όλους τους πήρε ο ύπνος, αλλά εµένα δεν έλεγε να µε πάρει η νύστα. Είχα την διαίσθηση ότι το επόµενο πρωί θα συνέβαινε κάτι κακό. Τότε ξύπνησε η Λητώ. Της είπα τι σκεφτόµουν και µου είπε ότι επειδή δεν ήµουν συνηθισµένη σε τέτοιο περιβάλλον σκεφτόµουν έτσι. Εγώ την άκουσα και ξάπλωσα. ∆εύτερη µέρα Οι υποψίες µου βγήκαν αληθινές. Το πρωί όταν µετρηθήκαµε είδαµε ότι έλειπαν πολύ. Όλοι ,δηλαδή αυτοί που είχαµε αποµείνει , ανησυχούσαµε. Οι άντρες πήγαν να ψάξουν και εµείς ( οι γυναίκες ) φιλούσαµε τα πράγµατα. Περνούσε η ώρα , αλλά αντί για τους άντρες ήρθαν οι χαµένοι. Τους ρωτήσαµε που είχαν πάει. Τότε ένας απ` αυτούς µας είπε « Σε µια στιγµή της νύχτας είδαµε φως. ∆εν ξέραµε από πού ερχόταν. Τότε το ακολουθήσαµε και είδαµε µέσα σε µια καλύβα κάποιος ανθρώπους. Παράξενοι . Φοβηθήκαµε και γυρίσαµε πίσω. Χάσαµε όµως τον δρόµο και κοιµηθήκαµε εκεί. Μόλις ξηµέρωσε µε το φώς του ήλιου είδαµε τις κορυφές των σκηνών µας και ήρθαµε». Αυτά µας είπαν. Αλλά και εµείς τους είπαµε ότι οι άντρες πήγαν να τους βρουν. Τους περιµέναµε ώρες και είχαµε αρχίσει να ανησυχούµε. Στις δύο το µεσηµέρι ήρθαν. Και αυτοί µας είπαν την ίδια ιστορία µε τους άλλους. Τότε θυµήθηκα κάποιους ανθρώπους, όπως τους περιέγραψαν, που ήρθαν πριν λίγες µέρες στο χωριό µας. Η Έµπνευση έτρεξε στο σπίτι µου µόλις τους

[20]

είδε. Την ρώτησα τι έπαθε αλλά µου είπε µη ρωτάς, µόνο άφησέ µε να κρυφτώ λίγο εδώ. Περίεργο, µετά το φαγητό συνεχίσαµε. Μέχρι το απόγευµα περπατούσαµε. Συνειδητοποιήσαµε ότι πρέπει να αρχίσουµε να ψάχνουµε τριγύρω. Χωριστήκαµε σε δύο οµάδες και αρχίσαµε το ψάξιµο. Σε µια ώρα συναντηθήκαµε σε ένα µέρος που είχαµε πει. Και οι δύο οµάδες, είχανε βρει ίχνη. Ακολουθήσαµε πρώτα της πρώτης και µετά της δεύτερης. Και τα δύο ίχνη οδηγούσαν στο ίδιο µέρος. Από εκείνο το µέρος συνεχιζόταν άλλα ίχνη. Αποφασίσαµε να σταµατήσουµε για σήµερα, γιατί όλοι ήταν πολύ κουρασµένοι. Τρίτη µέρα Το πρωί ακολουθήσαµε εκείνα τα ίχνη. Μας οδήγησαν σε µια άλλη καλύβα, όµως ήταν διαφορετική από την άλλη. Στην πόρτα έγραφε ένα σηµείωµα, που ήταν από την Έµπνευση και έγραφε «Ξέρω ότι µε ψάχνετε . Κοιµηθείτε εδώ

σήµερα. Στην πορεία θα βρείτε κι άλλα τέτοια σπιτάκια. Συγνώµη για την ταλαιπωρία. Με αγάπη Έµπνευση». Αυτά έγραφε το µήνυµα. Κάναµε ότι έλεγε. ∆ηλαδή σήµερα κάναµε ένα ολοήµερο διάλλειµα. Τέταρτη µέρα Πήραµε τα πράµατά µας

και φύγαµε. Συνεχίσαµε προς την ίδια κατεύθυνση, λόγο του µηνύµατος. Τελικά δεν κάναµε λάθος, γιατί βρήκαµε ένα άλλο καλυβάκι µε ένα άλλο µήνυµα που έλεγε «Είστε στη σωστή κατεύθυνση, µη σταµατάτε. Για να µην ανησυχείτε σας λέω ότι προς το παρόν είµαι καλά, αλλά κάντε γρήγορα». Εµείς δεν κάναµε στάση γιατί βιαζόµασταν. Έτσι συνεχίσαµε. Για ακόµη µια φορά βρήκαµε ίχνη. Τα ακολουθήσαµε και βρεθήκαµε σε ένα µαγευτικό τοπίο που ήταν ιδανικό για να περάσουµε τη βραδιά αλλά εµείς συνεχίσαµε. Όλοι ευχόµασταν να τελείωνε το ταξίδι µας σύντοµα, γιατί είχαµε αρχίσει να χάνουµε τις δυνάµεις µας. Ήταν ήδη µεσάνυχτα και βρήκαµε ένα ακόµη καλύβι. ∆εν είχαµε ώρα να διαβάσουµε το γράµµα γιατί ήµασταν όλοι πολύ κουρασµένοι. Έτσι πέσαµε για ύπνο και τα υπόλοιπα τα αφήσαµε για αύριο.

Σήµερα το πρωί διαβάσαµε το γράµµα, που έλεγε« Αφού φτάσατε στο καλύβι τρία έχετε λίγη διαδροµή ακόµη. Κάντε λίγο υποµονή και φτάσατε ». Τι άλλο να κάνουµε προχωρήσαµε. Κάθε λεπτό που περνούσε ήταν και πιο κουραστικό για όλους µας. Αλλά κανένας δεν το έβαζαποφασισµένοι να βρούµε την Έµπνευση. Ήταν µεσηµέρι και αρχίσαµε να τρώµε. Μόλις τελειώσαµε το φαγητό, συνεχίσαµε το δρόµο µας. Περπατούσαµε για έξι- επτά ώρες. Ήµασταν κατακουρασµένοι. Βρήκαµε το τέταρτο καλύβι και πέσαµε για ύπνο. Έκτη µέραΠρωί πρωί σηκώθηκα γιατί είχα περιέργεια για το γράµµα. Πήγα και το διάβασα. Έλεγε τα εξής «Συνεχίστε έτσι και µια έκπληξη σας περιµένει στο επόµενο καλύβι. Ακολουθήστε τις ταµπέλες. Πρέπει να είστε εκεί πριν τις δώδεκα το βράδυ, αλλιώς χάθηκαν όλα». Έτρεξα αµέσως και το είπα στους υπόλοιπους. Ξεκινήσαµε αµέσως. Είχαµε αρκετή ώρα µπροστά µας. Ευτυχώς το µεσηµεριανό µας δεν κράτησε πολύ ώρα. Συνεχίσαµε και πάλι. Ήταν δέκα το βράδυ όταν είδαµε στην κορυφή του βουνούΉµασταν ακριβώς κάτω από τα βράχια που µας χώριζαν από το καλύβι. Αρχίσαµε να ανεβαίνουµε. ∆εν ήταν δύσκολο για εµένα, για τους άλλους όµως ναι, γιατί άρχισαν να λένε ότι κουράστηκαν. Αν µπορούσαµε θα κάναµε µια στάση, αλλά δυστυχώς δεν µπορούσαµε. Κάναν υποµονή λοιπόν οι κουρασµένοι. Ήταν έντεκα και φτάσαµε. Όλοι ήµασταν χαρούµενοι για το γεγονός της έκπληξης. Λίγο λίγο ανεβαίναµε και στις δώδεκα παρά ένα ήµασταν εκεί. Τρέξαµε µέσα. ∆εν είχε τίποτα εκτός από το σηµείωµα, που αυτή τη φορά έλεγε «Πατήστε το πράσινο κουµπί στον τακόµα ώρες. Αν θέλατε να σταµατήσετε εδώ, πατήστε το κόκκινο».χωρίς πολλά πολλά , πατήσαµε το πράσινο και πολλά κρεβάτια εµφανίστηκαν και ο πίσω τοίχος του καλυβιού άνοιξε και φαινόταν το χωριό. Σε πέντε λεπτά όλοι είχαν κοιµηθεί. Εγώ χάζευα το χωριό. Αυτή τη νύχτα είχα µια άλλη διαίσθηση ότι το ταξίδι έφτανε στο τέλος. Στο ευχάριστο τέλος.

[21]

Πέµπτη µέρα Σήµερα το πρωί διαβάσαµε το γράµµα, που έλεγε« Αφού φτάσατε στο καλύβι τρία έχετε λίγη διαδροµή ακόµη. Κάντε λίγο υποµονή και φτάσατε ». Τι άλλο να κάνουµε προχωρήσαµε. Κάθε λεπτό που περνούσε ήταν και πιο κουραστικό για όλους µας. Αλλά κανένας δεν το έβαζε κάτω. Όλοι ήµασταν αποφασισµένοι να βρούµε την Έµπνευση. Ήταν µεσηµέρι και αρχίσαµε να τρώµε. Μόλις τελειώσαµε το φαγητό, συνεχίσαµε το δρόµο µας.

επτά ώρες. Ήµασταν κατακουρασµένοι. Βρήκαµε το τέταρτο καλύβι και πέσαµε για ύπνο.

Έκτη µέρα Πρωί πρωί σηκώθηκα γιατί είχα περιέργεια για το γράµµα. Πήγα και το

«Συνεχίστε έτσι και µια έκπληξη σας περιµένει στο επόµενο καλύβι. Ακολουθήστε τις ταµπέλες. Πρέπει να είστε εκεί πριν τις δώδεκα το βράδυ, αλλιώς χάθηκαν

Έτρεξα αµέσως και το είπα στους υπόλοιπους. Ξεκινήσαµε αµέσως. Είχαµε αρκετή ώρα µπροστά µας. Ευτυχώς το µεσηµεριανό µας δεν κράτησε πολύ ώρα. Συνεχίσαµε και πάλι. Ήταν δέκα το βράδυ όταν είδαµε στην κορυφή του βουνού το καλύβι.

από τα βράχια που µας χώριζαν από το καλύβι. Αρχίσαµε να ανεβαίνουµε. ∆εν ήταν δύσκολο για εµένα, για τους άλλους όµως ναι, γιατί άρχισαν να λένε ότι κουράστηκαν. Αν µπορούσαµε θα κάναµε µια στάση, αλλά δυστυχώς δεν µπορούσαµε. Κάναν υποµονή λοιπόν

ασµένοι. Ήταν έντεκα και φτάσαµε. Όλοι ήµασταν χαρούµενοι για το γεγονός της έκπληξης. Λίγο λίγο ανεβαίναµε και στις δώδεκα παρά ένα ήµασταν εκεί. Τρέξαµε µέσα. ∆εν είχε τίποτα εκτός από το σηµείωµα, που

«Πατήστε το πράσινο κουµπί στον τοίχο εάν αντέχετε λίγες ακόµα ώρες. Αν θέλατε να σταµατήσετε εδώ, πατήστε το κόκκινο».χωρίς πολλά πολλά , πατήσαµε το πράσινο και πολλά κρεβάτια εµφανίστηκαν και ο πίσω τοίχος του καλυβιού άνοιξε και φαινόταν το χωριό. Σε πέντε λεπτά

ηθεί. Εγώ χάζευα το χωριό. Αυτή τη νύχτα είχα µια άλλη διαίσθηση ότι το ταξίδι έφτανε στο τέλος. Στο ευχάριστο τέλος.

Σήµερα το πρωί διαβάσαµε το γράµµα, που έλεγε« Αφού φτάσατε στο καλύβι τρία έχετε λίγη διαδροµή ακόµη. Κάντε λίγο υποµονή και φτάσατε ». Τι άλλο να κάνουµε προχωρήσαµε. Κάθε λεπτό που περνούσε ήταν και πιο

ε κάτω. Όλοι ήµασταν αποφασισµένοι να βρούµε την Έµπνευση. Ήταν µεσηµέρι και αρχίσαµε να τρώµε. Μόλις τελειώσαµε το φαγητό, συνεχίσαµε το δρόµο µας.

επτά ώρες. Ήµασταν κατακουρασµένοι. Βρήκαµε το

Πρωί πρωί σηκώθηκα γιατί είχα περιέργεια για το γράµµα. Πήγα και το «Συνεχίστε έτσι και µια έκπληξη σας περιµένει στο

επόµενο καλύβι. Ακολουθήστε τις ταµπέλες. Πρέπει να είστε εκεί πριν τις

κάναµε µια στάση, αλλά δυστυχώς δεν µπορούσαµε. Κάναν υποµονή λοιπόν ασµένοι. Ήταν έντεκα και φτάσαµε. Όλοι ήµασταν χαρούµενοι για το

γεγονός της έκπληξης. Λίγο λίγο ανεβαίναµε και στις δώδεκα παρά ένα ήµασταν εκεί. Τρέξαµε µέσα. ∆εν είχε τίποτα εκτός από το σηµείωµα, που

οίχο εάν αντέχετε λίγες ακόµα ώρες. Αν θέλατε να σταµατήσετε εδώ, πατήστε το κόκκινο». Εµείς χωρίς πολλά πολλά , πατήσαµε το πράσινο και πολλά κρεβάτια εµφανίστηκαν και ο πίσω τοίχος του καλυβιού άνοιξε και φαινόταν το χωριό. Σε πέντε λεπτά

ηθεί. Εγώ χάζευα το χωριό. Αυτή τη νύχτα είχα µια άλλη

Έβδοµη µέραΞεκούραστοι όλοι, αρχίσαµε να κατεβαίνουµε το βουνό. Μέχρι το µεσηµέρι κανένα σηµάδι. Όµως δεν ανησυχήσαµε καθόλου. Φάγαµε Περπατάµε στην επικίνδυνη κατηφόρα αλλά δεν φοβόµαστε καθόλου. Είµαστε ατρόµητοι. Πλησιάζει απόγευµα και πράγµα περίεργο, δεν έχουµε κουραστεί. Συνεχίζουµε και είναι οκτώ η ώρα. Άρχισε να σκοτεινιάζει. Αν και δεν κουραστήκαµε, θα περάσουµε Όγδοη µέραΣήµερα αρχίσαµε να κατεβαίνουµε, αλλά µε καθυστέρηση, αφού όλοι ξυπνήσαµε στις τρεις το µεσηµέρι. ∆ηλαδή αντί για µεσηµεριανό τρώµε πρωινό. Το απόγευµα ήµασταν κάτω. Θα περνούσαµε από ένα δάσος, µε πανύψηλα και πυκνά δέντρα. εκεί κοιµηθήκαµε. Ένατη µέρα

κοιµηθήκαµε. ∆έκαΣήµερα ξύπνησα στο δωµάτιό µου. Πολύ παράξενο. Αλλά τώρα που το σκέφτοµαι, έχω αρχίσει και καταλαβαίνω. Η Έµπνευση µας έβαλε να κάνουµε αυτό το ταξίδι, επειδή ήθελε να µας µάθει πως µπορούµε να συνεργαστούµε. Ποτέ δεν εξαφανίστηκε, αλλά ήξερε ότι θα γράφαµΈτσι όταν θα ερχόταν ο καιρός για τα βραβεία, όλοι θα ήταν νικητές γιατί θα είχαν µια αξιόλογη ιστορία. Τελικά, σ` αυτό το όµορφο χωριό που λέγετε Παραµυθοχώρι, δεν υπάρχει διχόνοια παρά µόνο αγάπη. Γι`

[22]

Έβδοµη µέρα Ξεκούραστοι όλοι, αρχίσαµε να κατεβαίνουµε το βουνό. Μέχρι το µεσηµέρι κανένα σηµάδι. Όµως δεν ανησυχήσαµε καθόλου. Φάγαµε και συνεχίσαµε. Περπατάµε στην επικίνδυνη κατηφόρα αλλά δεν φοβόµαστε καθόλου. Είµαστε ατρόµητοι. Πλησιάζει απόγευµα και πράγµα περίεργο, δεν έχουµε κουραστεί. Συνεχίζουµε και είναι οκτώ η ώρα. Άρχισε να σκοτεινιάζει. Αν και δεν κουραστήκαµε, θα περάσουµε εδώ τη νύχτα.

Όγδοη µέρα Σήµερα αρχίσαµε να κατεβαίνουµε, αλλά µε καθυστέρηση, αφού όλοι ξυπνήσαµε στις τρεις το µεσηµέρι. ∆ηλαδή αντί για µεσηµεριανό τρώµε πρωινό. Το απόγευµα ήµασταν κάτω. Θα περνούσαµε από ένα δάσος, µε πανύψηλα και πυκνά δέντρα. Το βράδυ το είχαµε περάσει και τότε ακριβώς

Ένατη µέρα Σήµερα ως δια µαγείας βρήκαµε ένα σηµείωµα στο µονοπάτι που έλεγε«Είστε πολύ κοντά στον τόπο που θέλετε να φτάσετε. Αύριο το πρωί, που θα έχετε συµπληρώσει δέκα µέρες , σας περιµένει µια ακόµη έκπληξη!».Ανυποµονούσαµε να τελειώσει η ηµέρα για να δούµε και την δεύτερη έκπληξη. Το απόγευµα βρήκαµε ένα µέρος για να περάσουµε τη νύχτα. Για να περάσει η ώρα βγάζαµε ποιηµατάκια. Εγώ έβγαλα πολλά. Μ` αυτά και µ`

∆έκατη µέρα Σήµερα ξύπνησα στο δωµάτιό µου. Πολύ παράξενο. Αλλά τώρα που το σκέφτοµαι, έχω αρχίσει και καταλαβαίνω. Η Έµπνευση µας έβαλε να κάνουµε αυτό το ταξίδι, επειδή ήθελε να µας µάθει πως µπορούµε να συνεργαστούµε. Ποτέ δεν εξαφανίστηκε, αλλά ήξερε ότι θα γράφαµε µια ιστορία ψάχνοντάς την. Έτσι όταν θα ερχόταν ο καιρός για τα βραβεία, όλοι θα ήταν νικητές γιατί θα είχαν µια αξιόλογη ιστορία.

αυτό το όµορφο χωριό που λέγετε Παραµυθοχώρι, δεν υπάρχει διχόνοια παρά µόνο αγάπη. Γι` αυτό τα παραµύθια των κατοίκων του είναι

Ξεκούραστοι όλοι, αρχίσαµε να κατεβαίνουµε το βουνό. Μέχρι το µεσηµέρι και συνεχίσαµε.

Περπατάµε στην επικίνδυνη κατηφόρα αλλά δεν φοβόµαστε καθόλου. Είµαστε ατρόµητοι. Πλησιάζει απόγευµα και πράγµα περίεργο, δεν έχουµε κουραστεί. Συνεχίζουµε και είναι οκτώ η ώρα. Άρχισε να σκοτεινιάζει. Αν και δεν

Σήµερα αρχίσαµε να κατεβαίνουµε, αλλά µε καθυστέρηση, αφού όλοι ξυπνήσαµε στις τρεις το µεσηµέρι. ∆ηλαδή αντί για µεσηµεριανό τρώµε πρωινό. Το απόγευµα ήµασταν κάτω. Θα περνούσαµε από ένα δάσος, µε

Το βράδυ το είχαµε περάσει και τότε ακριβώς

Σήµερα ως δια µαγείας βρήκαµε ένα σηµείωµα στο µονοπάτι που έλεγε «Είστε πολύ κοντά στον τόπο που θέλετε να φτάσετε. Αύριο το πρωί, που θα έχετε συµπληρώσει δέκα µέρες ,

νει µια ακόµη έκπληξη!».Ανυποµονούσαµε να τελειώσει η ηµέρα για να δούµε και την δεύτερη έκπληξη. Το απόγευµα βρήκαµε ένα µέρος για να περάσουµε τη νύχτα. Για να περάσει η ώρα βγάζαµε ποιηµατάκια. Εγώ έβγαλα

αυτά και µ` αυτά

Σήµερα ξύπνησα στο δωµάτιό µου. Πολύ παράξενο. Αλλά τώρα που το σκέφτοµαι, έχω αρχίσει και καταλαβαίνω. Η Έµπνευση µας έβαλε να κάνουµε αυτό το ταξίδι, επειδή ήθελε να µας µάθει πως µπορούµε να συνεργαστούµε.

ε µια ιστορία ψάχνοντάς την. Έτσι όταν θα ερχόταν ο καιρός για τα βραβεία, όλοι θα ήταν νικητές γιατί θα

αυτό το όµορφο χωριό που λέγετε Παραµυθοχώρι, δεν υπάρχει κατοίκων του είναι

[23]

τόσο µα τόσο γλυκά. Ο καθένας µας θυµάται αυτήν την ιστορία, µε αυτό το µικρούλι ξωτικό και γεµίζουν οι καρδιές όλων µας αγάπη.

[24]

Βικτωρία Φώτογλου

Ο Νικολάκης το άτακτο κουνελάκι…

[25]

Ο Νικολάκης το άτακτο κουνελάκι

Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα δάσος καταπράσινο και µεγάλο, ανάµεσα σε πολλά ζωάκια, ζούσε µια οικογένεια κούνελων: ο µπαµπάς, η µαµά και το µικρό κουνελάκι ο Νικολάκης. Ο Νικολάκης ήταν ένα χαρούµενο και ζωηρό ζωάκι που του άρεσε να τρέδάσος ανακαλύπτοντας διάφορα καινούρια αλλά και παράξενα πράγµατα. Περίπατος στο ξέφωτο Η οικογένεια κούνελων, συνήθιζε να βγαίνει από το σπίτι της για να βρει φαγητό αλλά και για να κάνει µια ωραία βόλτα. Ένα απόγευµα µετά από τον µεσηµεριανό τους ύπνο, ξεκίνησαν για το ξέφωτο του δάσους. Εκεί θα µάζευαν φράουλες και βατόµουρα για το βραδινό τους. Η µητέρα του Νικολάκη ετοίµασε το καλαθάκι τους, φόρεσαν όλοι τα καπέλα τους και ξεκίνησαν. Ο Νικολάκης έφυγε µπροσνα προλάβει να φτάσει πρώτος.

[26]

Ο Νικολάκης το άτακτο κουνελάκι Ποιος είναι ο Νικολάκης

Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα δάσος καταπράσινο και µεγάλο, ανάµεσα σε πολλά ζωάκια, ζούσε µια οικογένεια κούνελων: ο µπαµπάς, η µαµά και το µικρό κουνελάκι ο Νικολάκης. Ο Νικολάκης ήταν ένα χαρούµενο και ζωηρό ζωάκι που του άρεσε να τρέχει και να παίζει µε τους φίλους του στο δάσος ανακαλύπτοντας διάφορα καινούρια αλλά και παράξενα πράγµατα.

Η µητέρα του Νικολάκη ετοίµασε το καλαθάκι τους, φόρεσαν όλοι τα καπέλα τους και ξεκίνησαν. Ο Νικολάκης έφυγε µπροστά µε γοργό βήµα για να προλάβει να φτάσει πρώτος.

Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα δάσος καταπράσινο και µεγάλο, ανάµεσα σε πολλά ζωάκια, ζούσε µια οικογένεια κούνελων: ο µπαµπάς, η µαµά και το µικρό κουνελάκι ο Νικολάκης. Ο Νικολάκης ήταν ένα χαρούµενο

χει και να παίζει µε τους φίλους του στο δάσος ανακαλύπτοντας διάφορα καινούρια αλλά και παράξενα πράγµατα.

Η µητέρα του Νικολάκη ετοίµασε το καλαθάκι τους, φόρεσαν όλοι τα τά µε γοργό βήµα για

Γύρισε το κεφάλι του και είδε έναν θάµνο να κουνιέται. Τροµαγµένος κοιτούσε γύρω του να δει µήπως υπήρχε κανένα ζωάκι, ώσπου µέσα από τον θάµνο πετάχτηκε µια µικρόσωµη φιγούρα βγάζοντας ένα «µπουου!». Ο Νικολάκης ήταν τόσο τροµαγµένος που δεν κατάλαβε ποιος ή τι ήτακατάλαβε πως ήταν η φίλη του η Νίνα η λαγουδίνα.

Βλέποντας την να γελάει, της είπε µουτρωµένος «Εγώ δεν γέλασα καθόλου», «Ένα αστείο ήθελα να κάνω» του απάντησε η Νίνα «Πολύ τροµακτικό το αστείο σου» «Συγνώµη» είπε λυπηµένη η Νίνα , όµΝικολάκης δεν της κράτησε κακία και άρχισε να την κυνηγάει. Εν τω µεταξύ οι γονείς του Νικολάκη είχαν ήδη φτάσει στο ξέφωτο και µάζευαν τα νόστιµα φρούτα µε τα άλλα ζωάκια του δάσους που είχαν βγει και αυτά για να µαζέψουν φρούτα για το βραδινό τους ο Σάκης ο σκίουρος µε την οικογένειά του, η Λίτσα η πασχαλίτσα και οι γονείς της Νίνας ο Λάκης ο λαγουδάκης και η Λίνα η λαγουδίνα. Με την δουλειά που είχαν τα µικρά ζωάκια, ξέχασαν τον Νικολάκη και την Νίνα που είχαν φτάσει στη λιµνούλα του δάσους.

Εκεί που περπατούσαν είδαν στο χώµα µια τρύπα και γύρω της πολύ χώµα «Τι είναι αυτό;» είπε η Νίνα «∆εν ξέρω» απάντησε ο Νικολάκης .Τότε από µέσα άρχισαν να βγαίνουν κάτι µικρά πλασµατάκια «Τι είναι τώρα αυτά» είπε παραξενεµένος ο Νικολάκης «∆εν ξέρω , ας τα ρωτήσουµε» «Γεια σας, τι είστε εσείς;» είπε ντροπαλά ο Νικολάκης. Κανείς δεν τον άκουσε, όµως η φωνή του ήχησε µέσα στην τρύπα. Ένα από τα µυρµήγκια τον άκουσε και βγήκε έξω. Κοίταξε τριγύρω και είπε «Ποιος το ρώτ

[27]

εκεί που έτρεχε λαχανιασµένος, είδε ότι υπήρχαν δύο δροµάκια: το ένα όµως θα τον οδηγούσε στο ξέφωτο. Ο Νικολάκης δεν θυµόταν πιο έπρεπε να ακολουθήσει, τότε άκουσε κάτι πολύ παράξενο.

κεφάλι του και είδε έναν θάµνο να κουνιέται. Τροµαγµένος κοιτούσε γύρω του να δει µήπως υπήρχε κανένα ζωάκι, ώσπου µέσα από τον θάµνο πετάχτηκε µια µικρόσωµη φιγούρα βγάζοντας ένα «µπουου!». Ο Νικολάκης ήταν τόσο τροµαγµένος που δεν κατάλαβε ποιος ή τι ήταν. Μόλις συνήλθε κατάλαβε πως ήταν η φίλη του η Νίνα η λαγουδίνα.

Βλέποντας την να γελάει, της είπε µουτρωµένος «Εγώ δεν γέλασα καθόλου», «Ένα αστείο ήθελα να κάνω» του απάντησε η Νίνα «Πολύ τροµακτικό το αστείο σου» «Συγνώµη» είπε λυπηµένη η Νίνα , όµΝικολάκης δεν της κράτησε κακία και άρχισε να την κυνηγάει.

Εν τω µεταξύ οι γονείς του Νικολάκη είχαν ήδη φτάσει στο ξέφωτο και µάζευαν τα νόστιµα φρούτα µε τα άλλα ζωάκια του δάσους που είχαν βγει και αυτά για να µαζέψουν φρούτα για το βραδινό τους φαγητό: η Νίτσα η νυφίτσα, ο Σάκης ο σκίουρος µε την οικογένειά του, η Λίτσα η πασχαλίτσα και οι γονείς της Νίνας ο Λάκης ο λαγουδάκης και η Λίνα η λαγουδίνα. Με την δουλειά που είχαν τα µικρά ζωάκια, ξέχασαν τον Νικολάκη και την Νίνα που είχαν φτάσει

λιµνούλα του δάσους. Γνωριµία µε τα ζώα

Εκεί που περπατούσαν είδαν στο χώµα µια τρύπα και γύρω της πολύ χώµα «Τι είναι αυτό;» είπε η Νίνα «∆εν ξέρω» απάντησε ο Νικολάκης .Τότε από µέσα άρχισαν να βγαίνουν κάτι µικρά πλασµατάκια «Τι είναι τώρα αυτά»

αραξενεµένος ο Νικολάκης «∆εν ξέρω , ας τα ρωτήσουµε» «Γεια σας, τι είστε εσείς;» είπε ντροπαλά ο Νικολάκης. Κανείς δεν τον άκουσε, όµως η φωνή του ήχησε µέσα στην τρύπα. Ένα από τα µυρµήγκια τον άκουσε και βγήκε έξω. Κοίταξε τριγύρω και είπε «Ποιος το ρώτησε αυτό;» «Ε…ε…εγώ»

Ξαφνικά εκεί που έτρεχε λαχανιασµένος, είδε ότι υπήρχαν δύο δροµάκια: το ένα όµως θα τον οδηγούσε στο ξέφωτο. Ο Νικολάκης δεν θυµόταν πιο έπρεπε να ακολουθήσει, τότε άκουσε κάτι πολύ παράξενο.

κεφάλι του και είδε έναν θάµνο να κουνιέται. Τροµαγµένος κοιτούσε γύρω του να δει µήπως υπήρχε κανένα ζωάκι, ώσπου µέσα από τον θάµνο πετάχτηκε µια µικρόσωµη φιγούρα βγάζοντας ένα «µπουου!». Ο Νικολάκης

ν. Μόλις συνήλθε

Βλέποντας την να γελάει, της είπε µουτρωµένος «Εγώ δεν γέλασα καθόλου», «Ένα αστείο ήθελα να κάνω» του απάντησε η Νίνα «Πολύ τροµακτικό το αστείο σου» «Συγνώµη» είπε λυπηµένη η Νίνα , όµως ο

Εν τω µεταξύ οι γονείς του Νικολάκη είχαν ήδη φτάσει στο ξέφωτο και

µάζευαν τα νόστιµα φρούτα µε τα άλλα ζωάκια του δάσους που είχαν βγει και φαγητό: η Νίτσα η νυφίτσα,

ο Σάκης ο σκίουρος µε την οικογένειά του, η Λίτσα η πασχαλίτσα και οι γονείς της Νίνας ο Λάκης ο λαγουδάκης και η Λίνα η λαγουδίνα. Με την δουλειά που είχαν τα µικρά ζωάκια, ξέχασαν τον Νικολάκη και την Νίνα που είχαν φτάσει

Εκεί που περπατούσαν είδαν στο χώµα µια τρύπα και γύρω της πολύ χώµα «Τι είναι αυτό;» είπε η Νίνα «∆εν ξέρω» απάντησε ο Νικολάκης .Τότε από µέσα άρχισαν να βγαίνουν κάτι µικρά πλασµατάκια «Τι είναι τώρα αυτά»

αραξενεµένος ο Νικολάκης «∆εν ξέρω , ας τα ρωτήσουµε» «Γεια σας, τι είστε εσείς;» είπε ντροπαλά ο Νικολάκης. Κανείς δεν τον άκουσε, όµως η φωνή του ήχησε µέσα στην τρύπα. Ένα από τα µυρµήγκια τον άκουσε και

ησε αυτό;» «Ε…ε…εγώ»

είπε ο µικρός Νικολάκης λίγο τροµαγµένος «Μυρµήγκια είµαστε, δεν το ξέρεις;» «Όχι» «∆εν πειράζει, τώρα το έµαθες. Σε συµβουλεύω όµως να µην πατάς τις τρύπες µας» «Εντάξει, γεια σου!» «Γεια σας!» αποχαιρέτησαν το µικρό µυρµήγκι και έφυγαν για να δουν και τα άλλα ζωάκια που έµεναν στη λίµνη. Αφού περπάτησαν πολύ κατάλαβαν πως έφτασαν στην άλλη µεριά της λίµνης «Κοίτα» είπε η Νίνα. Μέσα στη λίµνη κολυµπούσε µια οικογένεια αγριόπαπιων «Γεια σας» είπαν οι δύο φίλοι « Γεια σας» είπε ο Πιπίνος ο πάπιος «Τι είστε εσείς;» ρώτησε ο Νικολάκης «∆εν ξέρεις;» είπε η Πιπίνα η πάπια «Μµµ, µπερδεύοµαι λίγο» «Είµαστε αγριόπαπιες» συνέχισε η Πιπίνα «Τώρα πάµε σε άλλα πιο ζεστά µέρη» «Ε, τότε να µην σας καθυστερούµε» είπε ο Νικολάκης «Αντίο» τους απένα παράξενο ζωάκι «Τι είσαι εσύ;» ρώτησε αυτή τη φορά η Νίνα «Είµαι ένα σαλιγκάρι και µε λένε Γκάρι» απάντησε «Τι είναι αυτό στην πλάτη σου;» είπε ο Νικολάκης «Είναι το σπίτι µου, το κουβαλάω πάντα µαζί µου» «Θέλειςκάνουµε έναν αγώνα;» είπαν «Όχι, βιάζοµαι. Ίσως κάποια άλλη µέρα» «Εντάξει, γεια σου». Στο ξέφωτο οι γονείς των δύο φίλων είχαν ήδη αρχίσει να τους ψάχνουν µε τη βοήθεια και των άλλων ζώων. ∆εν ήξεραν που είχαν πάει, γι’ αυτό ήταν πολύ τροµαγµένοι.

Καθώς έπαιζαν δίπλα στη λιµνούλα, η Νίνα γλίστρησε και έπεσε µέσα. Όµως δεν ήξερε να κολυµπάει και δεν µπορούσε να βγει έξω. Ο Νικολάκης είχε πανικοβληθεί και δεν ήξερε τι να κάνει. Λίγο πιο κάτω είδε ένα άλογο, που απολάµβανε το απογευµατινό του µπάνιο, και του φώναξε «Κύριε άλογο, η φίλη µου είναι µέσα στη λίµνη. ∆εν ξέρει κολύµπι!». Μόλις το άκουσε αυτό το άλογο και είδε τη Νίνα να µην µπορεί να κολυµπήσει, έτρεξε προς το µέρος της και την έσπρωξε προς τα έξω. «Ευχαριστώ κ. άλοάλογο έφυγε µε γοργό βήµα «Είσαι καλά;» «Ναι» απάντησε η Νίνα. Τότε άρχισαν πάλι να τρέχουν στο δάσος χωρίς να ξέρουν ότι τους ψάχνουν.

[28]

είπε ο µικρός Νικολάκης λίγο τροµαγµένος «Μυρµήγκια είµαστε, δεν το ξέρεις;» «Όχι» «∆εν πειράζει, τώρα το έµαθες. Σε συµβουλεύω όµως να µην πατάς τις τρύπες µας» «Εντάξει, γεια σου!» «Γεια σας!» αποχαιρέτησαν το

αν

ζωάκια που έµεναν στη λίµνη.

έφτασαν στην άλλη µεριά της λίµνης «Κοίτα» είπε η Νίνα. Μέσα στη λίµνη κολυµπούσε µια οικογένεια αγριόπαπιων «Γεια σας» είπαν οι δύο φίλοι

Πιπίνος ο πάπιος «Τι είστε εσείς;» ρώτησε ο Νικολάκης «∆εν ξέρεις;» είπε η Πιπίνα η πάπια «Μµµ, µπερδεύοµαι λίγο» «Είµαστε αγριόπαπιες» συνέχισε η Πιπίνα «Τώρα πάµε σε άλλα πιο ζεστά µέρη» «Ε, τότε να µην σας καθυστερούµε» είπε ο Νικολάκης «Αντίο» τους αποχαιρέτησε η Νίνα. Λίγο παρά κάτω είδαν ένα παράξενο ζωάκι «Τι είσαι εσύ;» ρώτησε αυτή τη φορά η Νίνα «Είµαι ένα σαλιγκάρι και µε λένε Γκάρι» απάντησε «Τι είναι αυτό στην πλάτη σου;» είπε ο Νικολάκης «Είναι το σπίτι µου, το κουβαλάω πάντα µαζί µου» «Θέλειςκάνουµε έναν αγώνα;» είπαν «Όχι, βιάζοµαι. Ίσως κάποια άλλη µέρα»

Στο ξέφωτο οι γονείς των δύο φίλων είχαν ήδη αρχίσει να τους ψάχνουν µε τη βοήθεια και των άλλων ζώων. ∆εν ήξεραν που είχαν πάει, γι’ αυτό ήταν

Η περιπέτεια της Νίνας

Καθώς έπαιζαν δίπλα στη λιµνούλα, η Νίνα γλίστρησε και έπεσε µέσα. Όµως δεν ήξερε να κολυµπάει και δεν µπορούσε να βγει έξω. Ο Νικολάκης είχε πανικοβληθεί και δεν ήξερε τι να κάνει. Λίγο πιο κάτω είδε ένα άλογο, που

απογευµατινό του µπάνιο, και του φώναξε «Κύριε άλογο, η φίλη µου είναι µέσα στη λίµνη. ∆εν ξέρει κολύµπι!». Μόλις το άκουσε αυτό το άλογο και είδε τη Νίνα να µην µπορεί να κολυµπήσει, έτρεξε προς το µέρος της και την έσπρωξε προς τα έξω. «Ευχαριστώ κ. άλογο» είπε ο Νικολάκης και το άλογο έφυγε µε γοργό βήµα «Είσαι καλά;» «Ναι» απάντησε η Νίνα. Τότε άρχισαν πάλι να τρέχουν στο δάσος χωρίς να ξέρουν ότι τους ψάχνουν.

είπε ο µικρός Νικολάκης λίγο τροµαγµένος «Μυρµήγκια είµαστε, δεν το ξέρεις;» «Όχι» «∆εν πειράζει, τώρα το έµαθες. Σε συµβουλεύω όµως να µην πατάς τις τρύπες µας» «Εντάξει, γεια σου!» «Γεια σας!» αποχαιρέτησαν το

πάπιος «Τι είστε εσείς;» ρώτησε ο Νικολάκης «∆εν ξέρεις;» είπε η Πιπίνα η πάπια «Μµµ, µπερδεύοµαι λίγο» «Είµαστε αγριόπαπιες» συνέχισε η Πιπίνα «Τώρα πάµε σε άλλα πιο ζεστά µέρη» «Ε, τότε να µην σας καθυστερούµε»

οχαιρέτησε η Νίνα. Λίγο παρά κάτω είδαν ένα παράξενο ζωάκι «Τι είσαι εσύ;» ρώτησε αυτή τη φορά η Νίνα «Είµαι ένα σαλιγκάρι και µε λένε Γκάρι» απάντησε «Τι είναι αυτό στην πλάτη σου;» είπε ο Νικολάκης «Είναι το σπίτι µου, το κουβαλάω πάντα µαζί µου» «Θέλεις να κάνουµε έναν αγώνα;» είπαν «Όχι, βιάζοµαι. Ίσως κάποια άλλη µέρα»

Στο ξέφωτο οι γονείς των δύο φίλων είχαν ήδη αρχίσει να τους ψάχνουν µε τη βοήθεια και των άλλων ζώων. ∆εν ήξεραν που είχαν πάει, γι’ αυτό ήταν

Καθώς έπαιζαν δίπλα στη λιµνούλα, η Νίνα γλίστρησε και έπεσε µέσα. Όµως δεν ήξερε να κολυµπάει και δεν µπορούσε να βγει έξω. Ο Νικολάκης είχε πανικοβληθεί και δεν ήξερε τι να κάνει. Λίγο πιο κάτω είδε ένα άλογο, που

απογευµατινό του µπάνιο, και του φώναξε «Κύριε άλογο, η φίλη µου είναι µέσα στη λίµνη. ∆εν ξέρει κολύµπι!». Μόλις το άκουσε αυτό το άλογο και είδε τη Νίνα να µην µπορεί να κολυµπήσει, έτρεξε προς το µέρος της

γο» είπε ο Νικολάκης και το άλογο έφυγε µε γοργό βήµα «Είσαι καλά;» «Ναι» απάντησε η Νίνα. Τότε άρχισαν πάλι να τρέχουν στο δάσος χωρίς να ξέρουν ότι τους ψάχνουν.

Ο ήλιος είχε δύσει και οι δύο φίλοι έπαιζαν ακόµη µέσα στο δάσος. Για µια στιγµή σταµάτησαν το παιχνίδι και κοίταξαν γύρω τους. Είδαν ότι δεν ήταν κανένας έξω «Τι ώρα είναι;» είπε ο Νικολάκης «∆εν ξέρω, όµως µπορεί να µας ψάχνουν. Πού είµαστε;» είπε τροµαγµένη η Νίνα «Ας ρωτήσουµε τα ζώα». Ρώτησαν αρκετά ζωάκια: την Πουπού την αλεσκαντζόχοιρο, τον Φλάφη το ελάφι και την Λόλα την χελώνα. Όλοι τους είπαν που βρίσκονταν, όµως κανείς δεν µπόρεσε να τους οδηγήσει στους γονείς τους. «Τι θα κάνουµε τώρα;» έλεγαν ξανά και ξανά.

Κουρασµένοι κάθισαν κάτω από ένα δέντρο Νίνα! Εσείς είστε;» άκουσαν µια γλυκιά φωνή και σήκωσαν τα κεφαλάκια τους ψηλά. Ήταν η Βάγια η κουκουβάγια «Κυρία Βάγια χαθήκαµε και πρέπει να γυρίσουµε σπίτι γιατί θα µας ψάχνουν» είπε ο Νικολάκης λυπηµένος. «Θα σας πάω εγώ στα σπίτια σας, µην στεναχωριέστε, πρέπει µόνο να µε ακολουθήσετε». Έτσι η Βάγια οδήγησε τα δύο ζωάκια στα σπίτια τους.

[29]

Τι ώρα είναι; Ο ήλιος είχε δύσει και οι δύο φίλοι έπαιζαν ακόµη µέσα στο δάσος. Για ιγµή σταµάτησαν το παιχνίδι και κοίταξαν γύρω τους. Είδαν ότι δεν ήταν

κανένας έξω «Τι ώρα είναι;» είπε ο Νικολάκης «∆εν ξέρω, όµως µπορεί να µας ψάχνουν. Πού είµαστε;» είπε τροµαγµένη η Νίνα «Ας ρωτήσουµε τα ζώα». Ρώτησαν αρκετά ζωάκια: την Πουπού την αλεπού, τον Μπάµπη τον σκαντζόχοιρο, τον Φλάφη το ελάφι και την Λόλα την χελώνα. Όλοι τους είπαν που βρίσκονταν, όµως κανείς δεν µπόρεσε να τους οδηγήσει στους γονείς τους. «Τι θα κάνουµε τώρα;» έλεγαν ξανά και ξανά.

Κουρασµένοι κάθισαν κάτω από ένα δέντρο να ξεκουραστούν. «Νικολάκη, Νίνα! Εσείς είστε;» άκουσαν µια γλυκιά φωνή και σήκωσαν τα κεφαλάκια τους ψηλά. Ήταν η Βάγια η κουκουβάγια «Κυρία Βάγια χαθήκαµε και πρέπει να γυρίσουµε σπίτι γιατί θα µας ψάχνουν» είπε ο Νικολάκης λυπηµένος. «Θα

σπίτια σας, µην στεναχωριέστε, πρέπει µόνο να µε ακολουθήσετε». Έτσι η Βάγια οδήγησε τα δύο ζωάκια στα σπίτια τους.

Ο ήλιος είχε δύσει και οι δύο φίλοι έπαιζαν ακόµη µέσα στο δάσος. Για ιγµή σταµάτησαν το παιχνίδι και κοίταξαν γύρω τους. Είδαν ότι δεν ήταν

κανένας έξω «Τι ώρα είναι;» είπε ο Νικολάκης «∆εν ξέρω, όµως µπορεί να µας ψάχνουν. Πού είµαστε;» είπε τροµαγµένη η Νίνα «Ας ρωτήσουµε τα ζώα».

πού, τον Μπάµπη τον σκαντζόχοιρο, τον Φλάφη το ελάφι και την Λόλα την χελώνα. Όλοι τους είπαν που βρίσκονταν, όµως κανείς δεν µπόρεσε να τους οδηγήσει στους γονείς

να ξεκουραστούν. «Νικολάκη, Νίνα! Εσείς είστε;» άκουσαν µια γλυκιά φωνή και σήκωσαν τα κεφαλάκια τους ψηλά. Ήταν η Βάγια η κουκουβάγια «Κυρία Βάγια χαθήκαµε και πρέπει να γυρίσουµε σπίτι γιατί θα µας ψάχνουν» είπε ο Νικολάκης λυπηµένος. «Θα

σπίτια σας, µην στεναχωριέστε, πρέπει µόνο να µε ακολουθήσετε». Έτσι η Βάγια οδήγησε τα δύο ζωάκια στα σπίτια τους.

[30]

Επιτέλους σπίτι Όταν έφτασαν στις αυλές των σπιτιών τους είδαν τους γονείς τους, µαζί µε τ’ άλλα ζώα. Ήταν µαζεµένοι έξω από το σπίτι του Νικολάκη. Τότε έτρεξαν χαρούµενα στις αγκαλιές τους και είπαν «Συγνώµη µαµά, συγνώµη µπαµπά!» και εκείνοι χωρίς να τα µαλώσουν είπαν «Αρκεί που είστε και πάλι πίσω». Όταν ηρέµησαν, τους εξήγησαν πως δεν πρέπει να αποµακρύνονται πολύ από κοντά τους γιατί οι κίνδυνοι είναι πολλοί και µεγάλοι και πως αν θέλουν να εξερευνήσουν το δάσος δεν πρέπει να πηγαίνουν µόνοι τους αλλά να ζητήσουν από ένα µεγάλο να τους συνοδεύσει. Εκείνα ήταν τόσο κουρασµένα που το µόνο που ήθελαν ήταν να ξαπλώσουν στα κρεβατάκια τους αγκαλιά µε τους γονείς τους που τους αγαπούσαν τόσο πολύ! Υποσχέθηκαν πως θα τους ακούνε και δεν θα αποµακρύνονται από κοντά τους µέχρι να µεγαλώσουν αρκετά. Ευχαρίστησαν την Βάγια την κουκουβάγια, είπαν καληνύχτα και στα υπόλοιπα ζωάκια και πήγαν για ύπνο. Αυτό που σίγουρα ονειρεύτηκαν ήταν όλα αυτά που είχαν δει και θα τα θυµόταν για πάντα, ξεχνώντας τις άσχηµες στιγµές.

[31]

[32]

Χριστόφορος Σαμαράς

Διακοπές με διασήμους…

[33]

∆ιακοπές µε διάσηµους Μια µέρα στις τελευταίες µέρες του Αυγούστου, µας έστειλαν ένα γράµµα από το Χόλυγουντ. Εγώ έτρεξα αµέσως στους γονείς µου για να µου το ανοίξουν γιατί εγώ ήµουν πολλή ενθουσιασµένος και δεν τολµούσα να το ανοίξω. Τους το έδωσα κι εκείνοι µου το άνοιξαν. Μου το έδωσαν για το διαβάσω. Το γράµµα έγραφε « Αγαπητέ Χριστόφορε το γράµµα που µας έΧόλυγουντ σου έδωσε την ευκαιρία να πας στο παιδιά τον Βασίλη, την Χριστίνα και την Ιωάννα. Το ταξίδι σας θα αρχίσει στα τέλη του µήνα». Εγώ έτρεξα στο Κ∆ΑΠ ένα κέντρο στο οποίο περνάνε την ώρα τοπολλά παιδιά. Τους το έδειξα αλλά κανένα δεν είχε την πρόσκληση . Εκείνη τη στιγµή ήρθαν τα τρία παιδιά και εγώ έτρεχα µε πολλή βιασύνη προς αυτούς. Τα τρία χάρηκαν που θα πήγαινα µαζί τους στο Χόλυγουντ και επιτέλους είχε έρθει η τελευταία µέρα του µήνα. Όλοι είχαν ετοιµαστεί. Μαζί ο καθένας µε τους γονείς του πήραµε ταξί και µετά από δύο λεπτά φτάσαµε στο αεροδρόµιο. Πήραµε το αεροπλάνο , ανεβήκαµε έχοντας όλοι πολλή αγωνία και µέσα από τα πχαιρετούσαµε τους γονείς µας που µας χαιρετούσαν και εκείνοι. Το αεροπλάνο άρχισε να πετάει και επειδή η διαδροµή κράτησε πολλές ώρες µας πήρε ο ύπνος.

[34]

∆ιακοπές µε διάσηµους

στις τελευταίες µέρες του Αυγούστου, µας έστειλαν ένα γράµµα . Εγώ έτρεξα αµέσως στους γονείς µου για να µου το ανοίξουν

γιατί εγώ ήµουν πολλή ενθουσιασµένος και δεν τολµούσα να το ανοίξω. Τους το έδωσα κι εκείνοι µου το άνοιξαν. Μου το έδωσαν για το διαβάσω. Το γράµµα έγραφε « Αγαπητέ Χριστόφορε το γράµµα που µας έστειλες για τις τρεις µέρες στο

σου έδωσε την ευκαιρία να πας στο Χόλυγουντ µαζί µε άλλα τρία παιδιά τον Βασίλη, την Χριστίνα και την Ιωάννα. Το ταξίδι σας θα αρχίσει στα τέλη του µήνα». Εγώ έτρεξα στο Κ∆ΑΠ ένα κέντρο στο οποίο περνάνε την ώρα το

µήνα.

έχοντας όλοι πολλή αγωνία και µέσα από τα παραθυράκια του αεροπλάνου χαιρετούσαµε τους γονείς µας που µας χαιρετούσαν και εκείνοι. Το αεροπλάνο άρχισε να πετάει και επειδή η διαδροµή κράτησε πολλές ώρες µας πήρε ο ύπνος.

στις τελευταίες µέρες του Αυγούστου, µας έστειλαν ένα γράµµα . Εγώ έτρεξα αµέσως στους γονείς µου για να µου το ανοίξουν

γιατί εγώ ήµουν πολλή ενθουσιασµένος και δεν τολµούσα να το ανοίξω. Τους το έδωσα κι εκείνοι µου το άνοιξαν. Μου το έδωσαν για το διαβάσω. Το γράµµα

στειλες για τις τρεις µέρες στο µαζί µε άλλα τρία

παιδιά τον Βασίλη, την Χριστίνα και την Ιωάννα. Το ταξίδι σας θα αρχίσει στα τέλη του µήνα». Εγώ έτρεξα στο Κ∆ΑΠ ένα κέντρο στο οποίο περνάνε την ώρα τους

αραθυράκια του αεροπλάνου χαιρετούσαµε τους γονείς µας που µας χαιρετούσαν και εκείνοι. Το αεροπλάνο άρχισε να πετάει και επειδή η διαδροµή κράτησε πολλές ώρες µας πήρε ο ύπνος.

Εκεί χωριστήκαµε σε δύο οµάδες. Εγώ και ο Βασίλκαι τα κορίτσια πήγαν στα ήµεραταΐσαµε τις µαϊµούδες και τα ποντίκια. Στο µεταξύ τα κορίτσικαι έβλεπαν κύκνους. Εµείς συνεχίσαµε να περπατάµε και από κάθε µαγαζίέπαιρνα από ένα δώρο και τα έδινα στον Βασίλη να τα κρατήσει γιατί µε είπε κακοµαθηµένο πλουσιόπαιδο. Όταν συναντάµε τα κορίτσια και είδαν τον Βασίλη τρόµαξαν και µε παρακάλεσαν να µην τις τα δώσω να τα κρατήσουν. Στο δρόµο τα κορίτσια µας είπαν ότι πέρασαν κι εκείνες καλά και επιστρέψαµε στο ξενοδοχείο. Την επόµενη µέρα όταν ξυπνήσαµε και πήγαµε στο στούντιο. Εκεί γνωρίσαµε ένα πολύ καλό κύριο που τον έλεγαν ∆ηµήτρη. Αυτός µας ξενάγησε στο στούντιο, µας έδειξε τα αστέρια των σταρ και µας άµεταµφίεσης των ηθοποιών. Το βράδυ γυρίσαµε πάλι στο δωµάτιο µας και κοιµηθήκαµε. Την επόµενη που ήταν και η τελευταία µέρα της διαµονής µας και επειδή είχαµε σχεδιάσει να πάρουµε συνέντευξη από την σταρ Μαντόνα. τρέξστον κ. Γιάννη και µας πήγε σε εκείνη . Όταν την αντικρίσαµε όλοι χαρήκαµε πάρα πολλή και αρχίσαµε να την κάνουµε ερωτήσεις. Μερικές από αυτές είναι: «κ. Μαντόνα ήταν δύσκολο να αποφασίσετε να υιοθετήσετεχώρες;, την ρώτησα» «Ναι ήταν δύσκολο µόνο για ένα λόγω της αδιαφορίας µου για αυτά τα παιδιά» « Τι σας οδήγησε να Χριστίνα « Με οδήγησε η λύπη µου για τα παιδιά», απάντησε. Κατά το µεσηµέρι ετοιµαστήκαµε, πήραµε τα πράγµατα µας ,

[35]

Αφού ξυπνήσαµε τρέξαµε στο ξενοδοχείο, ανεβήκαµε στον όροφο οπού βρισκότανδωµάτιο µας ανοίξαµε την πόρτα και αντικρίσαµε ένα τεράστιο µέρος µε τέσσερα ξεχωριστά κρεβάτια και καταλάβετε νοµίζω για πιο λόγω ήµασταν όλοι ανακουφισµένοι. Την πρώτη µέρα πήγαµε στο ζωολογικό κήπο.

Εκεί χωριστήκαµε σε δύο οµάδες. Εγώ και ο Βασίλης πήγαµε από τα άγρια ζώα και τα κορίτσια πήγαν στα ήµερα ζώα. Εµείς είδαµε λιοντάρια, φίδια και ακόµα ταΐσαµε τις µαϊµούδες και τα ποντίκια. Στο µεταξύ τα κορίτσια µύριζαν λουλούδια

κύκνους. Εµείς συνεχίσαµε να περπατάµε και από κάθε µαγαζί που περνούσαµε έπαιρνα από ένα δώρο και τα έδινα στον Βασίλη να τα κρατήσει γιατί µε είπε κακοµαθηµένο πλουσιόπαιδο. Όταν συναντάµε τα κορίτσια και είδαν τον Βασίλη τρόµαξαν και µε παρακάλεσαν να µην τις τα δώσω να τα κρατήσουν. Στο δρόµο τα

είπαν ότι πέρασαν κι εκείνες καλά και επιστρέψαµε στο ξενοδοχείο. Την επόµενη µέρα όταν ξυπνήσαµε και πήγαµε στο στούντιο. Εκεί γνωρίσαµε ένα πολύ καλό κύριο που τον έλεγαν ∆ηµήτρη. Αυτός µας ξενάγησε στο στούντιο, µας έδειξε τα αστέρια των σταρ και µας άφησε να χρησιµοποιήσουµε τα πράγµατα µεταµφίεσης των ηθοποιών. Το βράδυ γυρίσαµε πάλι στο δωµάτιο µας και κοιµηθήκαµε. Την επόµενη που ήταν και η τελευταία µέρα της διαµονής µας και επειδή είχαµε σχεδιάσει να πάρουµε συνέντευξη από την σταρ Μαντόνα. τρέξστον κ. Γιάννη και µας πήγε σε εκείνη . Όταν την αντικρίσαµε όλοι χαρήκαµε πάρα πολλή και αρχίσαµε να την κάνουµε ερωτήσεις. Μερικές από αυτές είναι: «κ.

αν δύσκολο να αποφασίσετε να υιοθετήσετε παιδιά από τριτοκοσµικές σα» «Ναι ήταν δύσκολο µόνο για ένα λόγω της αδιαφορίας µου

για αυτά τα παιδιά» « Τι σας οδήγησε να υιοθετήσετε τα παιδιά αυτά;», ρώτησε η Χριστίνα « Με οδήγησε η λύπη µου για τα παιδιά», απάντησε. Κατά το µεσηµέρι ετοιµαστήκαµε, πήραµε τα πράγµατα µας , πήγαµε στο αεροδρόµιο και πήραµε το

Αφού ξυπνήσαµε τρέξαµε στο ξενοδοχείο, ανεβήκαµε στον όροφο οπού βρισκόταν το δωµάτιο µας ανοίξαµε την πόρτα και αντικρίσαµε ένα τεράστιο µέρος µε τέσσερα ξεχωριστά κρεβάτια και καταλάβετε νοµίζω για πιο λόγω ήµασταν όλοι ανακουφισµένοι. Την πρώτη µέρα πήγαµε στο ζωολογικό κήπο.

ης πήγαµε από τα άγρια ζώα ζώα. Εµείς είδαµε λιοντάρια, φίδια και ακόµα

α µύριζαν λουλούδια

που περνούσαµε έπαιρνα από ένα δώρο και τα έδινα στον Βασίλη να τα κρατήσει γιατί µε είπε κακοµαθηµένο πλουσιόπαιδο. Όταν συναντάµε τα κορίτσια και είδαν τον Βασίλη τρόµαξαν και µε παρακάλεσαν να µην τις τα δώσω να τα κρατήσουν. Στο δρόµο τα

είπαν ότι πέρασαν κι εκείνες καλά και επιστρέψαµε στο ξενοδοχείο. Την επόµενη µέρα όταν ξυπνήσαµε και πήγαµε στο στούντιο. Εκεί γνωρίσαµε ένα πολύ καλό κύριο που τον έλεγαν ∆ηµήτρη. Αυτός µας ξενάγησε στο στούντιο, µας

φησε να χρησιµοποιήσουµε τα πράγµατα µεταµφίεσης των ηθοποιών. Το βράδυ γυρίσαµε πάλι στο δωµάτιο µας και κοιµηθήκαµε. Την επόµενη που ήταν και η τελευταία µέρα της διαµονής µας και επειδή είχαµε σχεδιάσει να πάρουµε συνέντευξη από την σταρ Μαντόνα. τρέξαµε στον κ. Γιάννη και µας πήγε σε εκείνη . Όταν την αντικρίσαµε όλοι χαρήκαµε πάρα πολλή και αρχίσαµε να την κάνουµε ερωτήσεις. Μερικές από αυτές είναι: «κ.

παιδιά από τριτοκοσµικές σα» «Ναι ήταν δύσκολο µόνο για ένα λόγω της αδιαφορίας µου

τα παιδιά αυτά;», ρώτησε η Χριστίνα « Με οδήγησε η λύπη µου για τα παιδιά», απάντησε. Κατά το µεσηµέρι

πήγαµε στο αεροδρόµιο και πήραµε το

[36]

και µε πολλή αγωνία ξεκινήσαµε. Μετά από έξι ώρες ήµασταν στις αγκαλιές των γονιών µας.

[37]

[38]

Χριστίνα Παναγιωτίδου

Η Ιστορία μιας πριγκίπισσας…

[39]

Η ιστορία µιας πριγκίπισσας

Μια φορά και έναν καιρό ζούσε σε µια πόλη της Γαλλίας, ένα κοριτσάκι που την λέγανε Mae. Hφτωχή και ζούσε µόνη της σε µια καλύβα από άχυρα λίγο πιο έξω από την πόλη .Το µικρό κοριτσάκι πουλούσε χαρτοµάντιλα στους δρόµους , για αν βγάλει χρήµατα. Μια µέρα η Mae σηκώθηκε από νωρίς όπως κάθε µέρα να πάει να πουλήσει χαρτοµάντιλα.Έβλεπε όλα τα παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο αλλά εκείνη δεν µπορούσε να πάει . Μέσα της λαχταρούσε την µέρα που θα πήγαινε. Είχε πολύ κρύο έξω και το κοριτσάκι προσπαθούσε να επιβιώσει.δεν ήθελε να τα αγοράσει και η Μάλλη δουλειά θα µπορούσε να κάνει για να βγάλει λεφτά.Κατά το µεσηµεράκι πήγε στην καλύβα της για να ξεκουραστεί, να ζεσταθεί και να φάει . Ξαφνικά… ακούστηκε µια φωνή από έξω.Ήταν ένα κοριτσάκι . Φαινότανε πλούσια. Η Μπού ακουγόταν .Το κοριτσάκι βρέθηκε τυχαία εκεί και ήθελε να δει ποιος έµενε στην καλύβα. Μόλις γνωρίστηκαν έγιναν αχώριστες φίλες. Το κοριτσάκι το έλεγαν Zoe. Τότε την πήρε και πήγανε µια βόλτα στην πόλη.Της αγόρασε καινούρια ρούχα , παπούτσια και άλλα αξεσουάρ. Επίσης την πήγε να φάει κάτι και έπειτα επιστρέψανε στην καλύβα. Την επόµενη µέρα

[40]

Η ιστορία µιας πριγκίπισσας

Μια φορά και έναν καιρό ζούσε σε µια πόλη της Γαλλίας, ένα κοριτσάκι

H Mae ήταν φτωχή και ζούσε µόνη της σε µια καλύβα από άχυρα λίγο πιο έξω από την πόλη .Το µικρό κοριτσάκι πουλούσε χαρτοµάντιλα στους

για αν βγάλει χρήµατα. σηκώθηκε από

νωρίς όπως κάθε µέρα να πάει να πουλήσει χαρτοµάντιλα. ε όλα τα παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο αλλά εκείνη δεν µπορούσε

να πάει . Μέσα της λαχταρούσε την µέρα που θα πήγαινε. Είχε πολύ κρύο έξω και το κοριτσάκι προσπαθούσε να επιβιώσει.

δεν ήθελε να τα αγοράσει και η Μae άρχιζε να απογοητεύεται.άλλη δουλειά θα µπορούσε να κάνει για να βγάλει λεφτά. Κατά το µεσηµεράκι πήγε στην καλύβα της για να ξεκουραστεί, να ζεσταθεί και να φάει . Ξαφνικά… ακούστηκε µια φωνή από έξω. Ήταν ένα κοριτσάκι . Φαινότανε πλούσια. Η Μae βγήκε έξω για να δει πού ακουγόταν .Το κοριτσάκι βρέθηκε τυχαία εκεί και ήθελε να δει ποιος έµενε στην καλύβα. Μόλις γνωρίστηκαν έγιναν αχώριστες φίλες. Το κοριτσάκι το

. Τότε την πήρε και πήγανε µια βόλτα στην πόλη. Της αγόρασε καινούρια ρούχα , παπούτσια και άλλα αξεσουάρ. Επίσης την πήγε να φάει κάτι και έπειτα επιστρέψανε στην καλύβα. Την επόµενη µέρα

πρωί ,πρωί η Μae για να της κάνει παρέα και να µιλήσουνε. Πέρασαν ώρες µιλώντας και ήρθε η ώρα για νµιλήσουνε για τους γονείς της Mae. Η συζήτηση ξεκίνησε κάπως έτσι: - Όταν ήµουν µικρή ένας

άνθρωπος µε άφησε σε ένα παγκάκι .∆εν ξέρω ποιος. Είπε η Mae - Ααααα! Λυπάµαι . Και

ε όλα τα παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο αλλά εκείνη δεν µπορούσε

Είχε πολύ κρύο έξω και το κοριτσάκι προσπαθούσε να επιβιώσει. Κανείς άρχιζε να απογοητεύεται. Σκέφτηκε τι

Κατά το µεσηµεράκι πήγε στην καλύβα της για να ξεκουραστεί, να ζεσταθεί και

βγήκε έξω για να δει από πού ακουγόταν .Το κοριτσάκι βρέθηκε τυχαία εκεί και ήθελε να δει ποιος έµενε στην καλύβα. Μόλις γνωρίστηκαν έγιναν αχώριστες φίλες. Το κοριτσάκι το

Της αγόρασε καινούρια ρούχα , παπούτσια και άλλα αξεσουάρ. Επίσης την πήγε να φάει κάτι και έπειτα επιστρέψανε στην καλύβα. Την επόµενη µέρα

πρωί ,πρωί η Zoe πήγε στην για να της κάνει παρέα και

να µιλήσουνε. Πέρασαν ώρες µιλώντας και ήρθε η ώρα για να µιλήσουνε για τους γονείς της

. Η συζήτηση ξεκίνησε

Όταν ήµουν µικρή ένας άνθρωπος µε άφησε σε ένα παγκάκι .∆εν ξέρω ποιος. Είπε

Ααααα! Λυπάµαι . Και

µετά; - Και µετά προσπαθούσα µονή µου να τα καταφέρω .Έκανα ένα σπίτι

µια καλύβα από άχυρα βρήκα ξύλα και έκανα αυτό το τραπεζάκι ,αυτή την καρέκλα και αυτό το κρεβατάκι από τότε πουλάω χαρτοµάντιλα .

- Θες να βρεις τους γονείς σου ,ρώτησε η - Θέλω πολύ αλλά …- Τι αλλά; - Αλλά πως θα τους βρω;- Θα σε βοηθήσω εγώ.- Μα πως; - Θα δεις .Πάµε στο σπίτι µου να το βρούµε.Ψάχναµε , ψάχναµε µα τίποτα . Τότε η πάλι . -Μη σε παίρνει από κάτω . θα τους βρούµε.-Το πιστεύεις; -Και βέβαια . Αφού το πιστεύεις τόσο θα γίνει.Και σε λίγη ώρα τους βρήκαν µε τη βοήθεια αππολύ καλή φίλη µαζί µε τους γονείς της. Η Την επόµενη κιόλας µέρα πήγανε να τους βρουν . Οι γονείς της ήταν πλούσιοι ζούσαν σε ένα παλάτι . ∆ηλαδή ο µπαµπάς της ήταν βασιλιάς ,η µαµά της βασίλισσα και αυτή βασιλοπούλα . Μόλις τους είπε ότι είναι η χαµένη τους κόρη στην αρχή δεν την πίστεψαν αλλά όταν τους έδειξε το σηµάδι στο πόδι της που είχε και η κόρη τους τότε την πίστεψαν . Επιτέλους είχε έρθει η στιγµή που η Mae θα έκανε τα δυο όνειρα της πραγµατικότητ.Είχε βρει τους γονείς της και µπορούσε να πάει σχολείο.

Κι έζησαν αυτοί καλά κι Καλύτερα.

[41]

Και µετά προσπαθούσα µονή µου να τα καταφέρω .Έκανα ένα σπίτι από άχυρα βρήκα ξύλα και έκανα αυτό το τραπεζάκι ,αυτή

την καρέκλα και αυτό το κρεβατάκι από τότε πουλάω χαρτοµάντιλα .Θες να βρεις τους γονείς σου ,ρώτησε η Zoe. Θέλω πολύ αλλά …

Αλλά πως θα τους βρω; Θα σε βοηθήσω εγώ.

στο σπίτι µου να το βρούµε. Ψάχναµε , ψάχναµε µα τίποτα . Τότε η Mae άρχισε να απογοητεύεται και

η σε παίρνει από κάτω . θα τους βρούµε.

αι βέβαια . Αφού το πιστεύεις τόσο θα γίνει. Και σε λίγη ώρα τους βρήκαν µε τη βοήθεια από τους γονείς της πολύ καλή φίλη µαζί µε τους γονείς της. Η Mae ήταν χαρούµενη .Την επόµενη κιόλας µέρα πήγανε να τους βρουν . Οι γονείς της ήταν πλούσιοι ζούσαν σε ένα παλάτι . ∆ηλαδή ο µπαµπάς της ήταν βασιλιάς ,η µαµά της βασίλισσα και αυτή βασιλοπούλα . Μόλις τους είπε ότι είναι η χαµένη τους κόρη στην αρχή δεν την πίστεψαν αλλά όταν τους έδειξε το σηµάδι στο πόδι της που είχε και η κόρη τους τότε την πίστεψαν . Επιτέλους είχε έρθει η στιγµή

θα έκανε τα δυο όνειρα της πραγµατικότητα .Είχε βρει τους γονείς της και µπορούσε να πάει σχολείο.

καλά κι εµείς

Και µετά προσπαθούσα µονή µου να τα καταφέρω .Έκανα ένα σπίτι από άχυρα βρήκα ξύλα και έκανα αυτό το τραπεζάκι ,αυτή

την καρέκλα και αυτό το κρεβατάκι από τότε πουλάω χαρτοµάντιλα .

άρχισε να απογοητεύεται και

ό τους γονείς της Zoe. Ήταν ήταν χαρούµενη .

Την επόµενη κιόλας µέρα πήγανε να τους βρουν . Οι γονείς της ήταν

µείς

[42]

Αλέξανδρος Αναγνώστου

Η περιπέτεια του Μάρκου…

[43]

Η περιπέτεια του ΜάρκουΜια µέρα το ∆ηµοτικό Σχολείο Ποντοκώµης διοργάνωσε µία εκδροµή στο χιονοδροµικό κέντρο της Βίγλας. Μόλις τους το ανακοίνωσε ο δάσκαλος ο µικρός Μάρκος έµεινε έκπληκτος. Όταν πήγε στο σπίτι του το ανακοίνωσε στους γονείς του, αφού θα έπρεπε να τον συνοδέψουν. Επιτέλους, η µέρα της εκδροµής είχε φτάσει. Η µητέρα του κι αυτός ετοιµαστήκαν βιαστικά και ξεκίνησαν για το σχολείο. Αφού µετρήθηκαν επιβιβάστηκαν στο λεωφορείο και το υπέροχο ταξίδι για τον Μάρκο µόλις είχε ξεκινήσει, µιας και ποτέ του δεν είχε ξαναπάει εκδροµή στο χιονοδροµικό κέντρο.Όταν έφτασαν έµειναν όλοι µε το στόµα ανοιχτό. Το τοπίο ήταν µαγευτικό. Παντού υπήρχε ένα κάτασπρο πανί και έπεφταν από πάνω νιφάδες χιονιού.Καθώς µπήκαν στο σάλε, όλοι ενθουσιάστηκαν. Είχε ππαιχνίδια, τραπέζια , καρέκλες και αλλά αντικείµενα.Όλα τα παιδιά πήγαν να νοικιάσουν σκι, εκτός από το Μάρκο. Ο Μάρκος ήταν πολύ στενοχωρηµένος επειδή η µαµά του δεν τον άφηνε να κάνει σκι µε τα αλλά παιδιά. Μετά από ώρα η µαµά του τον στενοχωρηµένος. Εκείνος της είπε:- Είµαι στενοχωρηµένος….- Γιατί παιδί µου; Ρώτησε η µητέρα του,- Γιατί δεν µε αφήνεις να κάνω σκι .Τι έχει γίνει και δεν µε αφήνεις; Της απάντησε µε ζωγραφισµένη την απορία στο πρόσωπο του.- Λοιπόν παιδί µου… κάποτε είχαµε πάει µε το σχολείο µου εκδροµή, σαν και εσάς εδώ στο χιονοδροµικό κέντρο µε τους γονείς µας και είχα πάρει να κάνω σκι µε µια φίλη µου. Έτσι αφού νοικιάσαµε τα σκι ξεκινήσαµε να κάνουµε σκι.

[44]

περιπέτεια του Μάρκου Μια µέρα το ∆ηµοτικό Σχολείο Ποντοκώµης διοργάνωσε µία εκδροµή στο χιονοδροµικό κέντρο της Βίγλας. Μόλις τους το ανακοίνωσε ο δάσκαλος ο µικρός Μάρκος έµεινε έκπληκτος. Όταν πήγε στο σπίτι του το ανακοίνωσε

είχε ξαναπάει εκδροµή στο χιονοδροµικό κέντρο. Όταν έφτασαν έµειναν όλοι µε το στόµα ανοιχτό. Το τοπίο ήταν µαγευτικό. Παντού υπήρχε ένα κάτασπρο πανί και έπεφταν από πάνω νιφάδες χιονιού.Καθώς µπήκαν στο σάλε, όλοι ενθουσιάστηκαν. Είχε πολλά εκπαιδευτικά παιχνίδια, τραπέζια , καρέκλες και αλλά αντικείµενα. Όλα τα παιδιά πήγαν να νοικιάσουν σκι, εκτός από το Μάρκο. Ο Μάρκος ήταν πολύ στενοχωρηµένος επειδή η µαµά του δεν τον άφηνε να κάνει σκι µε τα αλλά παιδιά. Μετά από ώρα η µαµά του τον ρώτησε τι είχε και ήταν τόσο στενοχωρηµένος. Εκείνος της είπε:

Είµαι στενοχωρηµένος…. Γιατί παιδί µου; Ρώτησε η µητέρα του,

Γιατί δεν µε αφήνεις να κάνω σκι .Τι έχει γίνει και δεν µε αφήνεις; Της απάντησε µε ζωγραφισµένη την απορία στο πρόσωπο του.

κάποτε είχαµε πάει µε το σχολείο µου εκδροµή, σαν και εσάς εδώ στο χιονοδροµικό κέντρο µε τους γονείς µας και είχα πάρει να κάνω σκι µε µια φίλη µου. Έτσι αφού νοικιάσαµε τα σκι ξεκινήσαµε να κάνουµε σκι.

Μια µέρα το ∆ηµοτικό Σχολείο Ποντοκώµης διοργάνωσε µία εκδροµή στο χιονοδροµικό κέντρο της Βίγλας. Μόλις τους το ανακοίνωσε ο δάσκαλος ο µικρός Μάρκος έµεινε έκπληκτος. Όταν πήγε στο σπίτι του το ανακοίνωσε

Όταν έφτασαν έµειναν όλοι µε το στόµα ανοιχτό. Το τοπίο ήταν µαγευτικό. Παντού υπήρχε ένα κάτασπρο πανί και έπεφταν από πάνω νιφάδες χιονιού.

ολλά εκπαιδευτικά

Όλα τα παιδιά πήγαν να νοικιάσουν σκι, εκτός από το Μάρκο. Ο Μάρκος ήταν πολύ στενοχωρηµένος επειδή η µαµά του δεν τον άφηνε να κάνει σκι µε τα

ρώτησε τι είχε και ήταν τόσο

Γιατί δεν µε αφήνεις να κάνω σκι .Τι έχει γίνει και δεν µε αφήνεις; Της

κάποτε είχαµε πάει µε το σχολείο µου εκδροµή, σαν και εσάς εδώ στο χιονοδροµικό κέντρο µε τους γονείς µας και είχα πάρει να κάνω σκι µε µια φίλη µου. Έτσι αφού νοικιάσαµε τα σκι ξεκινήσαµε να κάνουµε σκι.

θέλω να κάνεις…. ΦΟΒΑΜΑΙ…!!! φοβάµαι να µην πάθεις και εσύ τίποτα τέτοιο. - Τώρα καταλαβαίνω µαµά. ΣΥΓΓΝΩΜΗ, είπε ο Μάρκος.- Αλλά αφού το θέλεις τπροϋπόθεση να µην φύγεις από κοντά µου του είπε.- Ευχαριστώ µαµά ..πάω να τα νοικιάσω….Ο Μάρκος όµως δεν κράτησε την υπόσχεση του. Έφυγε µακριά µε τους φίλους του. Άρχισε να µεσηµεριάζει και τα παιδιά είχαν ήδη γυρίσει, εκτός από τον Μάρκο. τότε όλοι άρχιζαν να τον ψάχνουν πανικόβλητοι. Ψάχνανε ώρες µα τίποτα. Η µαµά του Μάρκου κόντευε να τρελαθεί από την αγωνιά της.. Φώναζε παντού τον Μάρκο… αλλά δεν έπαιρνε καµία απάντηση. Η ώρα της επιστροφής πλησίαζε και ο ΜάρΈνας άντρας από το κέντρο διάσωσης του χιονοδροµικού κέντρου τον εντόπισε πεσµένο κοντά στα δέντρα. Τον πήγαν στο νοσοκοµείο και διαπίστωσαν ότι ο Μάρκος είχε σπάσει το πόδι του. Μόλις βγήκε από το

[45]

Οι µαµάδες µας είχαν πει «Προσέξτε να κάνετε εδώ κοντά να µην αποµακρυνθείτετις άκουσα και δεν το έκανα. Μα η φίλη µου πήγαινε όλο και πιο µακριά .Εκεί υπήρχε ένα jet-ski που το οδηγούσε ένας κύριος .Μετά από πολλή ώρα αφού έκανε σκι κατέβηκε µε φόρα από το βουνό µε το ski αλλά είχε οµίχλη και η όραση του ήταν περιορισµένη και έτσι την χτύπησε. Από θαύµα σώθηκε. Γι’ αυτό δεν

ΦΟΒΑΜΑΙ…!!! φοβάµαι να µην πάθεις και εσύ τίποτα

Τώρα καταλαβαίνω µαµά. ΣΥΓΓΝΩΜΗ, είπε ο Μάρκος. Αλλά αφού το θέλεις τόσο πολύ, θα σε αφήσω να κάνεις. Με µια

προϋπόθεση να µην φύγεις από κοντά µου του είπε. Ευχαριστώ µαµά ..πάω να τα νοικιάσω….

Ο Μάρκος όµως δεν κράτησε την υπόσχεση του. Έφυγε µακριά µε τους φίλους

Άρχισε να µεσηµεριάζει και τα παιδιά είχαν ήδη

ρίσει, εκτός από τον Μάρκο. τότε όλοι άρχιζαν να τον ψάχνουν πανικόβλητοι. Ψάχνανε ώρες µα τίποτα. Η µαµά του Μάρκου κόντευε να τρελαθεί από την αγωνιά της.. Φώναζε παντού τον

αλλά δεν έπαιρνε καµία απάντηση. Η ώρα της επιστροφής πλησίαζε και ο Μάρκος ακόµα δεν είχε εµφανιστεί. Ένας άντρας από το κέντρο διάσωσης του χιονοδροµικού κέντρου τον εντόπισε πεσµένο κοντά στα δέντρα. Τον πήγαν στο νοσοκοµείο και διαπίστωσαν ότι ο Μάρκος είχε σπάσει το πόδι του. Μόλις βγήκε από το

Οι µαµάδες µας είχαν πει Προσέξτε να κάνετε εδώ κοντά

να µην αποµακρυνθείτε» . Εγώ τις άκουσα και δεν το έκανα. Μα η φίλη µου πήγαινε όλο και πιο µακριά .Εκεί υπήρχε ένα

που το οδηγούσε ένας κύριος .Μετά από πολλή ώρα αφού έκανε σκι κατέβηκε µε φόρα από το βουνό µε το jet-

αλλά είχε οµίχλη και η όραση του ήταν περιορισµένη και έτσι την χτύπησε. Από θαύµα σώθηκε. Γι’ αυτό δεν

ΦΟΒΑΜΑΙ…!!! φοβάµαι να µην πάθεις και εσύ τίποτα

όσο πολύ, θα σε αφήσω να κάνεις. Με µια

Ο Μάρκος όµως δεν κράτησε την υπόσχεση του. Έφυγε µακριά µε τους φίλους

κος ακόµα δεν είχε εµφανιστεί. Ένας άντρας από το κέντρο διάσωσης του χιονοδροµικού κέντρου τον εντόπισε πεσµένο κοντά στα δέντρα. Τον πήγαν στο νοσοκοµείο και διαπίστωσαν ότι ο Μάρκος είχε σπάσει το πόδι του. Μόλις βγήκε από το

[46]

ιατρείο η µητέρα του έτρεξε να τον αγκαλιάσει .Τότε εκείνος άρχισε να της διηγείται τι είχε συµβεί: είχε γλιστρήσει και επειδή του πονούσε το πόδι δεν µπορούσε να περπατήσει και περίµενε µέχρι να εµφανιστεί κάποιος να τον βοηθήσει. Φώναζε ΒΟΗΘΕΙΑ αλλά τίποτα .Κανείς δεν τον άκουγε. Η µαµά του συγκινηµένη που ο µικρός της άγγελος δεν είχε πάθει τίποτα τον µετέφερε στο σπίτι. Αφού τελείωσε η περιπέτειά του ζήτησε συγγνώµη από την µητέρα του και υποσχέθηκε ότι θα την ακούει πάντα.

Κι έζησαν αυτή καλά κι εµείς Καλύτερα.

[47]

[48]

Ιωάννα Παναγιωτίδου

Το Χριστουγεννιάτικο δώρο

[49]

Το Χριστουγεννιάτικο δώρο Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σ' ένα χωριό ένα δυστυχισµένο αγόρι, ο Γιώργος. Ο λόγος της δυστυχίας του ήταν το ότι ποτέ µα ποτέ δεν γιόρτασε τα Χριστούγεννα! Εκτός αυτού, η οικογένειά του, του έλεγε πως δεν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης κάνοντάς του µια συνηθισµένη ερώτηση: ∆ε µου λες αγόρι µου, έχεις δει τον δήθεν Αϊ Βασίλη ;εε;, έτσι και σήµερα. Τότε ο Γιώργος ανέβηκε στο δωµάτιό του και άρχισε να κλαίει.(καθώς έκλαιγε, άκουσε έναν ήχο έξω από το παράθυρό του, πήγε κοντά να δει τι είναι και είδε ένα τρένο). -Τσουφ τσουφ (φώναζε το τρένο)-Ωω (είπε και βγήκε γρήγορα και πήγε κοντά του)-Γεια σου µικρέ, θα µπεις µέσα; (τον ρώτησε ο οδηγός του τρένου)-(Ο Γιώργος, γύρισε προς το σπίτι του και σκέφτηκε τι θα κάνει) Για πού; -Προορισµός µας ο Βόρειος Πόλος και το σπίτι του Άη Βασίλη! -Είσαι τρελός; ∆ΕΝ υπάρχει ο Άγιος Βασίλης! -Χαχαχαχαχαχα -Γιατί γελάς, είπα κάτι αστείο; -Ναι! -Τι; να γελάσω κι εγώ αν είναι.. -Είπες πως δεν υπάρχει Αϊ Βασίλης, χαχαχαχαχα -Μα το εννοούσα, ξέρεις κύριε, κύριε..

[50]

Το Χριστουγεννιάτικο δώρο

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σ' ένα χωριό ένα δυστυχισµένο αγόρι, ο Γιώργος. Ο λόγος της δυστυχίας του ήταν το ότι ποτέ µα ποτέ δεν γιόρτασε τα Χριστούγεννα! Εκτός αυτού, η οικογένειά του, του έλεγε πως δεν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης κάνοντάς του µια

ηθισµένη ερώτηση: ∆ε µου λες αγόρι µου, έχεις δει τον δήθεν Αϊ Βασίλη ;εε;, έτσι και σήµερα. Τότε ο Γιώργος ανέβηκε στο δωµάτιό του και άρχισε να κλαίει.(καθώς έκλαιγε, άκουσε έναν ήχο έξω από το παράθυρό του, πήγε κοντά να δει τι είναι και είδε

Τσουφ τσουφ (φώναζε το τρένο) Ωω (είπε και βγήκε γρήγορα και πήγε κοντά του) Γεια σου µικρέ, θα µπεις µέσα; (τον ρώτησε ο οδηγός του τρένου)

Είπες πως δεν υπάρχει Αϊ Βασίλης, χαχαχαχαχα Μα το εννοούσα, ξέρεις κύριε, κύριε..

µου λες αγόρι µου, έχεις δει τον δήθεν Αϊ Βασίλη ;εε;, έτσι και σήµερα. Τότε ο Γιώργος ανέβηκε στο δωµάτιό του και άρχισε να κλαίει.(καθώς έκλαιγε, άκουσε έναν ήχο έξω από το παράθυρό του, πήγε κοντά να δει τι είναι και είδε

Γεια σου µικρέ, θα µπεις µέσα; (τον ρώτησε ο οδηγός του τρένου)

-Άκης -...κύριε Άκη, είναι αλήθεια!-Αχ µικρέ, πρέπει να φύγω! Θα έρθεις;-Όχι, δηλαδή ναι, τελικά όχι. Αχχχ...θα έρθω!!! (ήταν πολύ περίεργος που ήθελε να πάει χωρίς να το καλοσκεφτεί)Με το που µπήκε στο τρένο συνάντησε ένα σορό παιδιά, µικρά και µεγάλα.-Κάθισε (του είπε ένα κορίτσι)-Ευχαριστώ! -Πώς σε λένε; -Γιώργο, αλλά τι σηµασία έχει; Είµαι και θα παραµείνω ένα τίποτα! (είπε λυπηµένος) -Μην το λες αυτό (είπε το κορίτσι)..∆εν θα µε ρωτήσεις πως µε λένε;-Ωωω, ναι..χαχα..Πώς σε λένε;-Στέλλα -Τι ωραίο όνοµα!!!..Στέλλα, µπορώ να σου κάνω µια ερώτηση;-Όσες θες. -Υπάρχει Αϊ Βασίλης; -Τι ερώτηση είναι αυτή; Μα φυσικά και υπάρχει! Σ' αυτόν πάµε.-Τον έχεις δει ποτέ; Τότε τον διέκοψαν οι σερβιτόροι...-Έλα Γιώργο, πάµε να φάµε..-Πάµεεεε...πεινάω πολύ! Μετά από λίγο.. -Σου άρεσε αυτό που πήρες; (ρώτησε η Στέλλα)

[51]

...κύριε Άκη, είναι αλήθεια! Αχ µικρέ, πρέπει να φύγω! Θα έρθεις; Όχι, δηλαδή ναι, τελικά όχι. Αχχχ...θα έρθω!!! (ήταν πολύ περίεργος που

ήθελε να πάει χωρίς να το καλοσκεφτεί) Με το που µπήκε στο τρένο συνάντησε ένα σορό παιδιά, µικρά και µεγάλα.

σε (του είπε ένα κορίτσι)

Γιώργο, αλλά τι σηµασία έχει; Είµαι και θα παραµείνω ένα τίποτα! (είπε

Μην το λες αυτό (είπε το κορίτσι)..∆εν θα µε ρωτήσεις πως µε λένε;Ωωω, ναι..χαχα..Πώς σε λένε;

α!!!..Στέλλα, µπορώ να σου κάνω µια ερώτηση;

Τι ερώτηση είναι αυτή; Μα φυσικά και υπάρχει! Σ' αυτόν πάµε.

Τότε τον διέκοψαν οι σερβιτόροι...- Φαΐΐΐ Έλα Γιώργο, πάµε να φάµε..

Σου άρεσε αυτό που πήρες; (ρώτησε η Στέλλα)

Όχι, δηλαδή ναι, τελικά όχι. Αχχχ...θα έρθω!!! (ήταν πολύ περίεργος που

Με το που µπήκε στο τρένο συνάντησε ένα σορό παιδιά, µικρά και µεγάλα.

Γιώργο, αλλά τι σηµασία έχει; Είµαι και θα παραµείνω ένα τίποτα! (είπε

Μην το λες αυτό (είπε το κορίτσι)..∆εν θα µε ρωτήσεις πως µε λένε;

Τι ερώτηση είναι αυτή; Μα φυσικά και υπάρχει! Σ' αυτόν πάµε.

[52]

-Ναι, πολύ! Όµως..τι είναι; -Λουκουµάς. -Πολύ νόστιµος...δεν έχω ξαναφάει! Ανοίγει η πόρτα και λέει στα παιδιά ο κ. Άκης: φορέστε τις ζώνες σας, γιατί µπορεί να περάσουµε κάποιες δοκιµασίες.. Μπααααµ...κάηκαν οι λάµπες και το σκοτάδι σκορπίστηκε. Τότε το τρένο σταµάτησε και τα παιδιά κατέβηκαν. Μετά από λίγο τα φώτα είχαν φτιαχτεί και επιβιβαστήκαµε. -Φτάνουµε σε 10 λεπτά (είπε ο κ. Άκης) -Τι ωραίααααα!! (είπε ο Γιώργος και κατέβασε το κεφάλι του).. -Γιώργο, τι έπαθες; -Μµµµ...Πονάει το Πόδι µου! -Εντάξει, θα περάσει, χαµογέλα τώρα!(είπε η Στέλλα) Ο Γιώργος σηκώθηκε.. -Που πάς; (ρώτησε η Στέλλα) -Θα βγω να πάρω λίγο αέρα. -Καλά, αλλά να µην αργήσεις. Ο Γιώργος βγήκε έξω και άρχισε να µονολογεί... -∆ε γίνεται να το πιστέψω ότι υπάρχει Αϊ Βασίλης, ούτε ότι υπάρχουν Χριστούγεννα, διότι µε βάση τα λόγια της µαµάς µου είναι τα αντίθετα. Ξαφνικά ήρθε η Στέλλα.. -Γιατί αργείς τόσο πολύ Γιώργο; -Σκεφτόµουν κάτι. -Εντάξει..έλα τώρα µέσα. -Παιδιά φτάνουµε (είπε ο κ. Άκης) -Μπροστά µας ο Β. Πόλος! Τα παιδιά χάρηκαν τόσο πολύ που άρχισαν να τραγουδάνε.. -Τραλαλά τραλαλά φτάνουµε µαζί παιδιά στον Αϊ Βασίλη τον καλό που πολύ τον αγαπώ. Φτάνουµε φτάνουµε µε το τρένο το καλό για τον Β. Πόλο που αγαπώ. (τραγουδούσαν τα παιδιά)

-Φτάσαµεεεεεεεε, κατεβείτε παιδιά (είπε ο κ. Άκης)-∆ες πόσα ξωτικά.. (είπε ο Γιώργος καθώς κατέβαινε από το τρένο)Με το που γύρισε το κεφάλι του είδε τον Αϊ Βασίλη...∆εν πίστευε στα µάτια του! -..Αϊ Βασίλη, να σου κάνω µια ερώτηση; -Ναι Γιώργο (απάντησε ο Αϊ Βασίλης) -Γιατί ποτέ δεν µου έφερες δώρο; Σου έχω κάνει τίποτα; (είπε ο Γιώργος) -Όχι, οι γονείς σου δεν µε αφήνουν λέγοντάς µου: "το παιδί µας δεν πρέπει να ασχολείται µ' αυτά γιατί έχει άλλα πράγµατα να κάνει στη ζωή του".Με το που το άκουσε ο Γιώργος, έκανε ένα βήµα πίσω και κατέβασε το κεφάλι του. -Παιδιάάάάάά περάστε να πάρετε το δώρο σας! (είπε ο κ. Άκης)Με το που πήραν όλοι δώρα, ξαναεπιστρέψαµε στο τρένο για να γυρίσουµε στα σπίτια µας. Όταν κατέβηκε ο Γιώργος για να πάει αλλάξει!! -Ευχαριστώ Θεέ µου είπε ο Γιώργος, µα και εσένα Αϊ Βασίλη! Και µετά από όλα αυτά ζήσαν ευτυχισµένοι και αγαπηµένοι για πάντα.

[53]

Φτάσαµεεεεεεεε, κατεβείτε παιδιά (είπε ο κ. Άκης) ∆ες πόσα ξωτικά.. (είπε ο Γιώργος καθώς κατέβαινε από το τρένο)

Με το που γύρισε το κεφάλι του είδε τον Αϊ Βασίλη...∆εν πίστευε στα µάτια

αυτά γιατί έχει άλλα πράγµατα να κάνει στη ζωή του". που το άκουσε ο Γιώργος, έκανε ένα βήµα πίσω και κατέβασε το κεφάλι

Παιδιάάάάάά περάστε να πάρετε το δώρο σας! (είπε ο κ. Άκης)Με το που πήραν όλοι δώρα, ξαναεπιστρέψαµε στο τρένο για να γυρίσουµε

Όταν κατέβηκε ο Γιώργος για να πάει στο σπίτι του. Οι γονείς του είχαν

Ευχαριστώ Θεέ µου είπε ο Γιώργος, µα και εσένα Αϊ Βασίλη! Και µετά από όλα αυτά ζήσαν ευτυχισµένοι και αγαπηµένοι για πάντα.

∆ες πόσα ξωτικά.. (είπε ο Γιώργος καθώς κατέβαινε από το τρένο) Με το που γύρισε το κεφάλι του είδε τον Αϊ Βασίλη...∆εν πίστευε στα µάτια

που το άκουσε ο Γιώργος, έκανε ένα βήµα πίσω και κατέβασε το κεφάλι

Παιδιάάάάάά περάστε να πάρετε το δώρο σας! (είπε ο κ. Άκης) Με το που πήραν όλοι δώρα, ξαναεπιστρέψαµε στο τρένο για να γυρίσουµε

στο σπίτι του. Οι γονείς του είχαν

Και µετά από όλα αυτά ζήσαν ευτυχισµένοι και αγαπηµένοι για πάντα.

[54]

Τζίνο Πέπα

Μια χαμένη μπάλα…

[55]

[56]

Μια χαµένη µπάλα

Σε ένα χωριό ,στην Πετρούπολη ζούσε ένα αγοράκι που τον έλεγαν Ναθαναήλ .Ήταν επτά χρονών , πήγαινε στο 5ο ∆ηµοτικό Σχολείο Πετρούπολης και του άρεσε πολύ το ποδόσφαιρο.

Μια µέρα ο Ναθαναήλ αποφάσισε να πάει µαζί µε τους φίλους του για ποδόσφαιρο. Είχανε κανονίσει να πάµε στο γήπεδο στις 6.00,αλλά ο Ναθαναήλ πήγε λίγο αργότερα. Καθώς παίζαµε ήρεµα καταλάθος η µπάλα χάθηκε. Έκαναν κλήρο και έτυχε στον Ναθαναήλ να πάει. Όταν έφτασε στους φίλους του τους είπε: -Παιδιά κάποιος την πήρε. -Ποιος ;Γιατί, του απάντησε ο Πέτρος. -∆εν ξέρω ποιος την πήρε. -Έψαξες παντού; -Ναι παντού, τους απάντησε. Όλοι ήρθανε , ψάξανε και ο Ναθαναήλ πήγε να πάρει άλλη µπάλα και συνεχίσανε το παιχνίδι. Αφού τελείωσε το ηµίχρονο έφυγαν και ξέχασαν την µπάλα εκεί. Όταν όµως γύρισαν δεν την είδανε εκεί . Την άλλη µέρα αποφάσισαν να πάνε ξανά στο γήπεδο αλλά αυτή την φορά όχι όλοι .Μαζί τους πήρανε και µια άλλη µπάλα. Είχανε κρυφτεί πίσω από ένα θάµνο και την τοποθέτησαν στο κέντρο του γηπέδου. Περιµένανε µε αγωνία ,για να δουν αν θα ερχότανε κάποιος που θα την έπαιρνε. Μετά από λίγη ώρα ήρθε στο γήπεδο ένα παιδί που κατευθύνθηκε προς την µπάλα, αλλά κάποια παιδιά βγήκαν από τον θάµνο και το αγόρι άλλαξε πορεία . Τότε πήγαν να τον συναντήσουν. Τον γνώρισαν , ήταν ο Νικόλας, αυτός που είχαν διώξει από την οµάδα τους, γιατί… δεν ήταν καλός ποδοσφαιριστής όπως και τα άλλα παιδιά . Τον ρώτησαν αν αυτός πήρε τις

[57]

άλλες µπάλες που είχαν χάσει .Αυτός µετά από αρκετή σκέψη απάντησε ότι: -∆εν τις πήρα εγώ, γιατί έτσι και αλλιώς µένω στην Γλιφιτζουρούπολη που είναι πολύ µακριά από εδώ. Όµως ο µικρός Ναθαναήλ ήξερε ότι αυτό το αγόρι τις είχε πάρει αλλά δεν το έλεγε.

Μετά από λίγο, αφού έφυγαν τα παιδιά έµεινε στο γήπεδο ο Ναθαναήλ και το αγοράκι, που το έλεγαν Νικόλα. Τότε ο Ναθαναήλ του είπε: - Ξέρω ότι εσύ πήρες τις µπάλες. Έτσι δεν είναι; -Ναι, εγώ τις πήρα. Πώς το ξέρεις όµως; - Όταν είχαν φύγει τα παιδιά εγώ είχα µείνει για λίγη ακόµα ώρα για να ψάξω την µπάλα. Και εσύ έκανες το ίδιο .Γιατί όµως µας πήρες τις µπάλες; -Γιατί δεν µε θέλετε στην

παρέα σας. -Και γιατί δεν µας το έλεγες ; -Γιατί φοβόµουν µήπως γίνονταν χειρότερα τα πράγµατα, του απάντησε µε θλιµµένο πρόσωπο . Εντωµεταξύ τα παιδιά είχαν καλέσει την αστυνοµία. Μετά πήραν τηλέφωνο τον Ναθαναήλ ότι η αστυνοµία είχε ξεκινήσει την έρευνα για τις χαµένες µπάλες. Έκλεισε το τηλέφωνο απότοµα και το ανακοίνωσε στον Νικόλα. Εκείνη την ώρα είχε φτάσει η αστυνοµία και τα παιδιά τρέξανε γρήγορα προς το µέρος της. Τι θα λέγανε τώρα στην αστυνοµία; Αποφάσισαν να δικαιολογηθούν . Σκέφτηκαν να πουν κάτι που να έµοιαζε αληθινό. Μα τελικά αυτό που είπαν δεν ήταν παρά ένα µεγάλο παραµύθι. Είπαν λοιπόν πως ο ένοχος ήταν µια τεράστια γάτα. Μια γάτα από την Αραβία, που ζούσε µε µια γιαγιά εδώ πιο κάτω, περίπου 150 χρονών, που

[58]

είχε αδυναµία στις µπάλες. Η γιαγιά έστελνε τη γάτα και µάζευε όλες τις µπάλες…

Οι αστυνόµοι κάτι κατάλαβαν. Ήταν σίγουροι ότι τα παιδιά έλεγαν ψέµατα. Μα έπρεπε να τους δώσουν ένα µάθηµα. -Α , τώρα εξηγούνται όλα, είπαν τάχα µε ενθουσιασµό οι αστυνόµοι. Ήταν σίγουρα η κυρία Μαρία, εδώ πιο κάτω, που τη συλλάβαµε, χθες. Ε τώρα θα την πάµε στο δικαστήριο, θα έρθετε κι εσείς να µιλήσετε εναντίον της και θα τη βάλουµε φυλακή. Και ήταν και ήσυχη γριούλα!!! Τα παιδιά αιφνιδιάστηκαν. Θα πήγαιναν στο δικαστήριο να µιλήσουν εναντίον µιας γιαγιάς που δεν γνώριζαν, και θα την έστελναν φυλακή. ∆ε το άντεχαν αυτό. Έτσι αποφάσισαν να πάνε στην αστυνοµία και να πουν την αλήθεια. Μα και οι αστυνόµοι, τους περίµεναν , δε θα τους άφηναν έτσι να λένε ψέµατα. Όταν έφτασαν εκεί τα παιδιά, οι αστυνόµοι ήταν έτοιµοι … Ώστε λέτε ψέµατα ε;;; Μα όχι εµείς δε θα αφήσουµε την κακιά αυτή γριά που κλέβει µπάλες. Απλά θα βάλουµε κι εσάς στην ίδια φυλακή µε τη γριά. Εκτός αν.. -Εκτός αν, ρώτησαν µε αγωνία τα παιδιά.

[59]

-Εκτός αν δεχθείτε κι εσείς και από δω και πέρα παίζετε όλα τα παιδιά στην οµάδα σας. Τα παιδιά δέχτηκαν µε χαρά. Όποιος ήθελε είχε δικαίωµα να παίζει και να είναι στην οµάδας τους. ∆ε θα έδιωχναν ποτέ κανένα παιδί.

[60]

Ελένη Μπαντουρασβίλι

Ο Τόμη μια ευφυής μαϊμού…

[61]

[62]

Ο Τόµη µια ευφυής µαϊµού

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένα κορίτσι που µόλις είχε τελειώσει τις

σπουδές τις στην Ισπανία και πήγε στην Αγγλία για να βρει δουλειά ανάλογη

µε τις σπουδές της όµως δυστυχώς δεν βρήκε τίποτα και έτσι αποφάσισε να

βρει κάτι άλλο.

Μετά από πολύ αναζήτηση στις εφηµερίδες βρήκε κάτι που να της αρέσει .

Ήταν φροντιστείς ζώων στον ζωολογικό κήπο του Λονδίνου.

Όταν την προσέλαβαν στη

δουλειά της είπαν πως πρέπει

να είναι εκεί από το πρωί ως

τις 12 η ώρα και να ταΐζει τα

ζώα και να καθαρίζει τις

φωλιές τους.

Η Μαίρη, έτσι την έλεγαν,

ενθουσιάστηκε πολύ και πήγε

να δει τα ζώα . Όλα της

άρεσαν αλλά ένα περισσότερο

από όλα . Η µικρή χαριτωµένη

µαϊµού , ο Τόµη . Μα τι ήταν

τόσο εντυπωσιακό για να την

ενθουσίασε ; Αυτό το ότι

έδειχνε πόσο πολύ

νοσταλγούσε την οικογένεια

του , τις άλλες µαϊµούδες που

µε το ζόρι άφησε . Αλλά δεν

είχε άλλη επιλογή. Όπως και να γίνει όλα ήταν υπέροχα εκεί έµοιαζε µε άγρια

φύσει αλλά δεν ήταν το ίδιο τουλάχιστον δεν ένιωθε έτσι ο Τόµη. Πέρα από τις

µπανάνες και τα πολλά δέντρα υπήρχαν και φράχτες που έδειχναν τα όρια και

αυτό δεν ήταν εύκολο να ζει κανείς εκεί…

[63]

Η δουλειά της Μαίρης πήγαινε καλά ώσπου µια νύχτα καθώς έφευγε ξέχασε

να κλειδώσει την πόρτα. Αυτό βοήθησε τον Τόµη και άλλα ζώα να

αποδράσουν .

Το πρωί όταν η Μαίρη πήγε στην δουλειά της κατάλαβε τι είχε γίνει και

αµέσως κάλεσε την αστυνοµία και τύπωσε φυλλάδια για την εξαφάνιση των

ζώων και τα µοίρασε σε όλο το Λονδίνο.

Πέρασαν κάποιες µέρες, εβδοµάδες , αλλά τίποτα . Τα ζώα άφαντα . Η

Μαίρη σιγά σιγά άρχισε να απογοητεύεται σκεφτόταν που θα µπορούσε να

πάει ο Τόµη γιατί ήταν ο µόνος που την ενδιαφέρει .

Η απουσία του Τόµη επηρέασε πιο πολύ από όσο περίµενε και η ίδια. ∆εν

ήταν πλέον σε θέση να δουλέψει µε λίγα λόγια έπεσε σε κατάθλιψη. Όµως ο

Τόµη ήταν στους δρόµους του Λονδίνου περπατούσε µόνος του και κάθε φορά

που κάποιος τον αναγνώριζε από τις αγγελίες και τα φυλλάδια προσπαθούσε

να τον καλοπιάσει µε µπανάνες µόνο και µόνο για να τον γυρίσουν πίσω στον

ζωολογικό κήπο µε σκοπό να πάρει την αµοιβή.

Μα ο Τόµη έκανε κάτι πολύ έξυπνο . Έπαιρνε τις µπανάνες και άφηνε τους

ανθρώπους να σκέφτονται πως τα 100,000 χιλιάρικα ήταν δικά τους , τόσα

ήταν η αµοιβή για τον Τόµη, και όσο να νε στην εποχή εκείνη ήταν πολλά τα

χρήµατα. Αλλά αυτό δεν συνεχίστηκε για πολύ οι άνθρωποι έχασαν το

ενδιαφέρον τους προς την αµοιβή και ο Τόµη έµεινε χωρίς τρόφιµα.

Η µόνη που τον έψαχνε ήταν η Μαίρη . Ρωτούσε παντού αλλά δεν τον

βρήκε πουθενά. Ώσπου µια µέρα τον είδε να ξαπλώνει κάτω από ένα δέντρο

εξαντληµένος πια και σαν να είχε πεθάνει και ξαφνικά ανασηκώθηκε και τρόµαξε

την Μαίρη. Αυτός όµως περισσότερο τρόµαξε επειδή νόµιζε ότι θα τον ξαναγύριζε

στον ζωολογικό κήπο αλλά δεν έγινε έτσι . Αυτή τον τάισε και τον άφησε

ελεύθερο να κάνει ότι θέλει όµως πρώτα τον αποχαιρέτησε αγκαλιάζοντας τον

σφικτά … Έφυγε λοιπόν και συνέχισε να περπατά µόνος του στους δρόµους του

Λονδίνου . Περπατούσε συνέχεια για τρεις µέρες . Όµως µια νύχτα όταν

κοιµήθηκε κάτω από ένα δέντρο και δεν φανταζόταν ότι θα έβλεπε ένα τέτοιο

όνειρο. Είδε την Μαίρη , και εκείνη το ίδιο είδε τον Τόµη. Κάτι που ούτε ένας δεν

θα το σκεφτόταν.

[64]

Ο Τόµη την επόµενη κιόλας

µέρα έφυγε προς Βραζιλία µε

ένα πλοίο κρύφτηκε σε µια

γωνίτσα µόνος του και

περίµενε µέχρι το τέλος του

ταξιδιού. Όταν έφτασε εκεί

βγήκε χωρίς να τον καταλάβει

κανείς.

Όσο για την Μαίρη αυτή ήταν

στο ίδιο πλοίο µε τον Τόµη

αλλά δεν τον βρήκε πουθενά.

Όταν έφτασε το πλοίο ο Τόµη έψαξε παντού βόρια ανατολικά δυτικά και στο

τέλος πήγε νότια όπου εκεί βρήκε διάφορα στον δρόµο του. Εκεί που

περπατούσε µόνος του ανάµεσα στα τόσα δέντρα µε τροµακτική ταχύτητα

πετάχτηκε µπροστά του ένας γατόπαρδος πολύ πεινασµένος φαινόταν και ο

Τόµη τρόµαξε πολύ .

Ξαφνικά εκεί που ήταν

έτοιµος να τον φάει

έπεσε κάτω . Ο Τόµη

κοίταξε γύρω του και

είδε ότι ήταν η Μαίρη

από πίσω του . Έτρεξε

δίπλα της και την

αγκάλιασε . Αυτή τον

βοήθησε να βρει

επιτέλους την

οικογένειά του .

Κι έζησαν αυτοί καλά κι εµείς καλύτερα…

[65]

[66]

Βασίλης Μπαρδάκας

Ο αγώνας μπάσκετ…

[67]

[68]

Ο αγώνας µπάσκετ.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγοράκι που το έλεγαν Βασίλη. Του

Βασίλη του άρεσαν πολύ τα αθλήµατα, αλλά επειδή όµως ήταν πολύ ψηλός

του άρεσε λίγο περισσότερο το µπάσκετ. Μόλις τελείωνε τα µαθήµατά του

πήγαινε και έπαιζε µπάσκετ. Και όπως καταλάβατε το όνειρό του ήταν να γίνει

ένας σπουδαίος µπασκετµπολίστας όταν µεγαλώσει. Επίσης δύο φορές την

εβδοµάδα έκανε προπόνηση µπάσκετ κι είχε κατακτήσει πολλά µεταλλεία και

κύπελλα.

Πλησίαζε η µέρα των γενεθλίων του και η αδερφή του , η Χρυσάνθη , του

ετοίµαζε µια έκπληξη. Ζήτησε από τον µπαµπά τους να του αγοράσει εισιτήρια

για να

πάει στην Αγγλία να δει τον τελικό αγώνα µπάσκετ που τυχαία έπαιζε και η

Ελλάδα. Όταν λοιπόν ήρθε εκείνη η µέρα µόλις ο Βασίλης γύρισε από το

σχολείο του είπε ότι αν πήγαινε στο δωµάτιό του θα έβλεπε το δώρο των

γενεθλίων του. Ο Βασίλης έτρεξε στο δωµάτιό του αλλά ο ενθουσιασµός του

κόπηκε γιατί είδε ένα φάκελο και τίποτα άλλο. Όλοι τότε άρχισαν να γελάνε

[69]

εκτός από το Βασίλη, που ήταν υπερβολικά νευριασµένος. Άρχισε να

µονολογεί λέγοντας διάφορα που λέει κανένας όταν είναι θυµωµένος και είχε

κατακοκκινίσει λες και θα έσκαγε.

- Τι είναι αυτό

- Το δώρο σου, γιατί δεν σου αρέσει

- Μα, µα αυτό είναι ένας φάκελος

- Ναι, και τι

- Τι και τι αυτό είναι όλο κι όλο

- Το άνοιξες ή όχι

- Όχι, αλλά τι καλύτερο θα έχει

- Άνοιξέ το κι θα δεις

. Τους αγκάλιασε όλους και έτρεξε να το δείξει στους φίλους του. Από πίσω

του πήγε και η Χρυσάνθη για να δει την αντίδραση των φίλων του Βασίλη για

να νιώσει περιφανή για το δώρο που έκανε στον αδερφό της.

Ήταν 20 Μαΐου και σε πέντε µέρες (25 Μαΐου ) θα έπρεπε να φύγουν για

να µην χάσουν τον αγώνα Ήταν όλοι πολύ ενθουσιασµένοι. Ο Βασίλης κι ο

µπαµπάς του γιατί θα έβλεπαν τον αγώνα και η Χρυσάνθη και η µαµά τους

γιατί θα πήγαιναν κι αυτές , όχι για να δουν τον αγώνα αλλά για να δουν την

Αγγλία. Οι µέρες

περνούσαν και ο

ενθουσιασµός της

οικογένειας γινόταν όλο

και πιο µεγάλος. Και

µετά από τέσσερις

µέρες (24 Μαΐου ) το

βράδυ έκαναν τις

βαλίτσες τους και νωρίς

το επόµενο πρωί θα

έφευγαν.

Στις έξι το πρωί όλοι

είχαν ξυπνήσει εκτός της Χρυσάνθη που έµοιαζε να είναι άρρωστη. Μόλις

κατάφεραν να την ξυπνήσουν ήταν πια εφτά και ήταν σίγουρο ότι θα έχαναν

το αεροπλάνο. Ο Βασίλης ήταν στενοχωρηµένος και κατηγόρησε την αδερφή

[70]

του για ότι συνέβη µην ξέροντας όµως ότι η ιδέα αυτού του δώρου ήταν αυτής.

Έτσι ο µπαµπάς του κι αυτός έφυγαν αφού η µαµά του και η Χρυσάνθη

έµειναν σπίτι γιατί η Χρυσάνθη δεν ένιωθε καλά.

Μόλις έφτασαν στην

Θεσσαλονίκη διαπίστωσαν ότι το

αεροπλάνο είχε φύγει κι έτσι πήραν

το λεωφορείο για να πάν στην

Αθήνα για να πάρουν από εκεί το

αεροπλάνο. Έφτασαν λοιπόν και

στην Αθήνα κι επειδή δεν είχαν

προλάβει να µπουν από την πόρτα

πήγαν εκεί που ήταν οι βαλίτσες

των επιβατών για να ταξιδέψουν.

Σε µία και µισή ώρα ήταν εκεί

και για να κατέβουν έσπρωξαν την

πόρτα κι έτρεξαν γρήγορα. Πήγαν

µετά στο ξενοδοχείο που θα έµεναν

κι χωρίς να χάσουν χρόνο πήγαν

στον αγώνα.

Μετά από τρείς µέρες…

Όταν επέστρεψαν αποκάλυψαν στον Βασίλη ότι η ιδέα ήταν της Χρυσάνθης

και εκείνος της ζήτησε συγγνώµη κι έζησαν αυτοί καλά κι εµείς καλύτερα.