PLAMY SŁONECZNE

HistoriaJuż od zamierzchłych czasów ludzi interesowała

najważniejsza gwiazda oddziaływująca na człowieka.

Inkowie utożsamiając Słońce z Bogiem, widzieli na jego

twarzy plamki. Według Arystotelesa Słońce było

ideałem. W tym samym czasie, pomiędzy 1610 a 1620

kilku astronomów zaobserwowało plamy na Słońcu. Byli

to Galileusz, Fabricius, Harriot, Scheiner. Ten ostatni,

jako ortodoksyjny katolik, nie chciał uznać, że portet

Słońca może być czymkolwiek splamiony i dlatego

postulował istnienie księżyców, które okresowo

przechodziłyby na tle jego tarczy. Galileo zakładał, że są

to twory na powierzchni Słońca, np. chmury, bo nic

innego nie przychodziło mu do głowy.

CO TO JEST PLAMA SŁONECZNA?

Widoczny ciemniejszy obszar na

powierzchni Słońca (fotosfera),

którego cechami są temperatura

niższa niż temperatura otoczenia i

silne pole magnetyczne .W

obrębie palm słonecznych można

wyróżnić dwie struktury: cień-

ciemniejszy obszar i

półcień-jaśniejszą obwódkę. Mimo

jasności (temperatura ok. 4000-

5000 K) kontrast z otoczeniem o

temperaturze ok. 6000 kelwinów

powoduje, że plamy słoneczne

wydają się mieć kolor czarny.

Czas, życia plamy to od kilku dni

do kilkunastu miesięcy.

Okres trwający od 1645 do 1717 roku, podczas którego powstało

znacznie mniej raportów dotyczących plam słonecznych

w porównaniu z pierwszą połową wieku.

Minimum Maundera

Wykres przedstawia liczbę plam w kolejnych cyklach aktywności słonecznej z zaznaczonym minimum

Maundera

-Pierwsze wzmianki o plamach słonecznych pochodzą z piątego

wieku przed naszą erą, kiedy podczas wiosennych burz zjawisko to mogli dostrzec

Chińscy obserwatorzy.

Liczba plam słonecznych jest wyznaczana od roku 1849, a oszacowano ją dla okresu od roku 1500 i wcześniejszego.

Największe liczby dzienne plam stwierdzono podczas cyklu XIX,

czyli pod koniec lat pięćdziesiątych.

CIEKAWOSTKI O PLAMACH

SŁONECZNYCH

Plamy słoneczne pojawiają się parami, z przeciwstawną biegunowością

magnetyczną składników. Nawet jeśli plama jest pojedyncza, towarzyszy jej obszar pola magnetycznego o

przeciwnej biegunowości. Od cyklu do cyklu biegunowość plam słonecznych, przedniej i tylnej, zmienia się z układu północ/południe na południe/północ i z

powrotem. Pary plam często rozbudowują swą strukturę, będąc potem obserwowane w grupach.

Szczyt aktywności Słońca występuje co 11 lat, wówczas na jego powierzchni powstaje bardzo dużo plam. W plamach co jakiś czas także dochodzi do

eksplozji, czyli do wyrzutów materii i rozbłysków

promieniowania rentgenowskiego o różnej sile, czym potężniejszy wybuch tym większe prawdopodobieństwo wystąpienia zorzy polarnej na

Ziemi.

Monstrualne plamy powstały na Słońcu niezwykle szybko, bo w

niecałe 48 godzin. Są tak duże, że mogłyby pomieścić sześć takich

planet jak nasza.

Gigantyczne plamy są niezwykle

niestabilne i mogą doprowadzić do

rozbłysku słonecznego ogromnych

rozmiarów. Na Ziemi skutkować to

będzie zakłóceniami w

komunikacji radiowej lub całkowite

jej przerwanie.

Głębokość plamy szacuje się na ok. 800 km. Największa zarejestrowana plama

(8 kwietnia 1947) miała

1,8 × 1010 km2.

Pole magnetyczne w obszarach aktywnych nie tylko powoduje powstanie ciemnych plam

słonecznych, ale i gorętszych o około 300 K od otaczającej powierzchni pochodni

fotosferycznych. W dodatku na powierzchni Słońca cały czas zachodzi unoszenie gorącej plazmy ku powierzchni i opadanie wzdłuż jej

granic (czas życia tych „niewielkich”, stanowiących tło — występują zawsze i wszędzie

na Słońcu — obiektów to około 8 min.). Dzięki ogromnemu postępowi wiedzy Słońce wciąż

odsłania swoje tajemnice…

Bibliografia:-Wikipedia-Encyklopedia Multimedialna PWD

Wykonanie:Adrianna Brzozowska

Kamil WołczekDziękujemy za uwagę;)