Los ovarios de la dragona / Os ovarios da dragona

Post on 12-Mar-2016

231 views 5 download

description

Poemario bilingüe español-galego de Fátima N. Delgado

Transcript of Los ovarios de la dragona / Os ovarios da dragona

Fátima N. Delgado

OS OVARIOS DA DRAGONA

2

© Fátima N. Delgado

© Lastura, 2011. Blog Alcálima.

Creative Commons

Alcálima by Xavier Frias Conde is licensed under a

Creative Commons Reconhecemento-Não comercial-

Sem obras derivadas. 3.0 Espanha License.

Alh rights reserved worldwide.

“... O corpo desfere sobre a noite a sua sombra

as violentas palavras quebram

beijamos en arco como as laranjas....”

JOAO SILVA SARAIVA

Afeitando fariseos/ Barbeando fariseos

RECLAMO

con aroma de magnolias

palabras que no

quieran ser inertes,

fáciles

de entender.

Reclamo derechos de

habla

libres de POLVO

para aquellos que construyan sueños

con montones de ceniza.

No se pudren los recuerdos

en nuestro almacén mental.

Reclamo atención de los

sordos de alma y

grúas que remolquen

nuestras células

pensantes.

7

RECLAMO

con recendo de magnolias

palabras que non

queiran ser inertes,

doadas

de entender.

Reclamo dereitos de

fala

libres de PO

para aqueles que constrúen soños

con moreas de cinza.

As lembranzas nunca podrecen

no noso almacén mental.

Reclamo a atención dos

xordos de alma e

guindastres que remolquen

as nosas células

pensantes.

8

¡Mírame Salomé!

No me des la espalda.

Yérguete de tu trono de

mala pécora.

Reina

de yeguas salvajes

que alaban a un Dios

MANIERISTA

para se libertar.

Enciérralos a todos

en tu calabozo,

que les produzca Dolor.

Entrégalos a la voluntad

del becerro de oro.

Arráncales su piel de

serpiente

para hacernos

zapatos

o un cinto consumista.

El pecado es realmente el único elemento de color que queda en la vida moderna.

9

Mírame Salomé !

Non me deas as costas.

Érguete do teu trono de

mala pécora.

Raíña

de eguas salvaxes

que louvan a un Deus

MANIERISTA

para se ceibar.

Péchaos a todos

nos teus alxubes,

que lles produza Dor.

Entrégaos á vontade

do xato d´ouro.

Arríncalles a súa pel de

serpe

para facermos uns

zapatos

ou un cinto consumista.

O pecado é realmente o único elemento de cor que queda na vida moderna.

10

No escribiré para poder

Comprar.

No hablaré para poder

Ver.

No fabricaré para poder

Escuchar.

Escupiré en vuestras in-estropeadas manos.

Chillaré locura de labios

en pabellón psiquiátrico.

Me rebelaré de entre las cuerdas

que me arañan

los DEDOS y

me destrozan los dientes.

Porque no dibujo

mentiras con acuarelas.

Despinto telas y

lienzos retrógrados,

redactando veracidad,

pensamientos

en tinta china.

11

Non escribirei para poder

Mercar.

Non falarei para poder

Ver.

Non fabricarei para poder

Escoitar.

Cuspirei nas vosas inestragadas maus.

Berrarei tolemia de beizos

en pavillón psiquiátrico.

Rebelareime entre as cordas que me

arrabuñan

os DEDOS e

me escachan os dentes.

Non debuxo

mentiras con acuarelas.

Despinto teas e

lenzos retrógados,

redactando veracidade,

pensamentos en

tinta chinesa.

12

Tu voz apresada

en una lata de sardinas.

No lo hicimos.

Nunca te enlatamos.

Ahora se te perdió la

lectura de tráquea.

Ya no

CANTAS.

Arrastras los pies por suelo

blanco de

terrazo.

13

A túa voz apreixada

nunha lata de sardiñas.

Non o fixemos.

Nunca te enlatamos.

Agora perdéuseche a

lectura de gorxa.

Xa non

CANTAS.

Arrastras os pés polo chan

branco de

terrazo.

Días de Luna encarnada/

Días de Lúa vermella

16

FEBRERO

mes de fantasmas y

yo aún

no puse huevos.

Piénsame preñada

de líquidas saudades.

La ovulación ya se siente

petulante

en el colchón que chirría,

en la piel del ÁCARO.

Ni esclavas

ni esposas.

Seremos guerreras nu-xia

en el año del DRAGÓN.

Asesinas de palomas.

Llámame

Fa – Mu - Lan.

Imagina que mato en mandarín.

17

FEBREIRO

mes de pantasmas i

eu aínda

non puxen ovos.

Pénsome preñada

de líquidas saudades.

A ovulación xa se sente

petulante

no colchón que renxe,

na pel do ÁCARO.

Nen escravas

nen esposas.

Seremos guerreiras nu- xia

no ano do DRAGÓN.

Asasina de pombas.

Chámame

Fa – Mu - Lan.

Imaxina que mato en mandarín.

18

Permanecen los Brazos,

asfixian el germen del

poema loco.

Ancladas las piernas de artista

en la jaula invisible,

en el cuadro de influencias

mágicas,

en el cuerpo de los cuatro placeres.

Permanece la voz callada,

suspira el sarcófago

de Babel.

Vai buscar quem mora lonje, sonho meu.

Se lamen impacientes

verdes

hojas de té.

Se beben,

se huelen de memoria.

No se cerrarán en cansancio

los ojos negros

de almendra salada.

Mójame los labios

como un Fado en el cielo.

Quédate conmigo en la cama,

Sonho meu.

19

FICAN os Brazos,

asfixian o xermolo do

poema tolo.

Ancoradas as pernas de artista

na gaiola invisíbel,

no cadro de influenzas

máxicas,

no corpo dos catro praceres.

Fica a voz calada,

salouca o sartego

de Babel.

Vai buscar quem mora lonje, sonho meu.

Lámbense impacientes

verdes

follas de té.

Bébense,

úlense de memoria.

Non pecharán no cansazo

os ollos mouros

de améndoa salgada.

Móllame os labres

Como un Fado no ceo.

Fica comigo no Berce,

Sonho meu.

20

El músculo

hibernando

tántrico

en la Babelia sumergida

Devora regalices

de formas y colores

distintos

Encantándote

( re )corriéndome.

21

O músculo

hibernando

tántrico

na Babelia sumerxida

Devora regalicias

de cores e formas

distintas

Encantándote

( per )corréndome.

22

Como la desgraciada

Cenicienta

voy perdiendo relojes

de mariposas

en casas ajenas.

Abrí el cofre de los tesoros

donde guardas

secretos sin condón y pedazos

de camas robadas.

Me aterra el filo

de tu espada

aún

carente de sangre en la

carótida.

No te creas Damocles

sólo por haber peinado

esta mi crin

de

CABALLO.

23

Como a desgraciada

Cinsenta

vou perdendo reloxios

de bolboretas

en casas alleas.

Abrín o cofre dos tesouros

onde gardas

segredos sen condón e anacos

de camas roubadas.

A-medo o gume

da túa espada

aínda

carente de sangue na

carótide.

Non te creas Damocles por

peitearen a miña

crina de

CABALO.

Aves nocturnas/ Aves nouturnas

26

I. Moja tus alas

como las mariposas nocturnas

en este cielo flotante.

Caza esos peces

cristales metalizados

de memoria en las escamas.

II.

Te ahogarás en esta saliva yodada,

tóxica

nacarada.

Se te transformará

el traje de luto

en carne marina

los huesos de arena

en espinas de rodaballo.

III.

Derritió

el agua

tus plumas de pájaro.

27

I. Molla as túas ás

como as bolboretas nouturnas

neste ceo flotante.

Caza eses peixes

cristais metalizados

de memoria nas escamas.

II.

Afogaraste nese cuspe iodado,

tóxico

nacarado.

Transformaráseche

o traxe de loito

en carne mariña,

os ósos de area

en arganas de rodaballo.

III.

Derreteu

a auga

as túas plumas de paxaro.

La dragona/ A dragona

30

Todo mi amor inspirado

exprimido

te lo guardo

te lo cedo

envuelto en papel de regalo

dentro de una caja de

zapatos.

31

Todo o meu amor inspirado

expremido

gárdocho

cédocho

envolto en papel de regalo

dentro dunha caixa de

zapatos.

32

A veces pienso en el día

en que me quede ciega y

no pueda verte,

ni siquiera borroso.

A veces pienso e intento estudiarte

entero,

de memoria.

Me vence el miedo.

No es fácil abarcar una sombra

infinita.

33

Ás veces penso no día

no que me quede cega e

non poida verte,

nin sequera borroso.

Ás veces penso e intento estudiarche

enteiro,

de memoria.

O medo vénceme.

Non é doado abarcar unha sombra

infinda.

34

Hay flores rotas

en el suelo

que nadie barre

que nadie pisa.

Flores rotas goteando

lluvia,

peor que marchitas

más tristemente,

desmenuzadas,

esparcidas sin sentido,

insultadas,

abusadas

por los insectos

FELICES.

Me lastiman en los ojos.

Me infectan la punta

de los oídos

con sus lágrimas

venenosas.

Hay flores rotas

sobre la piedra negra de liquen y

camelias tocando cruces.

Nacen crisantemos en una esquina

del salón.

Se imaginan los Rosales

en mi cuarto,

casi desnudos,

indómitos al contacto

del FUEGO.

35

Hay flores rotas

en el alféizar de la ventana,

hipnotizadas,

espantadas por tu

movimiento de pestañas y

olor a trébol.

Muriendo una muerte pequeña.

Pero TÚ las recompones,

una a una,

pétalo a pétalo,

en este margen cuadriculado.

Existiendo.

Impidiendo que Yo sea una de ellas.

Cuidando que no se te vuelvan

a ROMPER

en la palma de la mano.

36

Hai flores rotas

no chan que

ninguén varre que

ninguén pisa.

Flores rotas pingando

de chuvia

peor que murchas

máis tristemente,

escachadas,

esparexidas sen sentido,

insultadas,

abusadas

polos insectos

FELICES.

Máncanme nos ollos.

Inféctanme nos bicos

dos oídos

coas súas bágoas

velenosas.

37

Hai flores rotas

so a pedra negra de lique e

camelias tocando cruces.

Nacen crisantemos nun curruncho

do salón.

Imaxínanse Roseiras

no meu cuarto,

case espidas,

indómitas ao contacto

do LUME.

38

Hai flores rotas

no peitoril da fiestra,

hipnotizadas,

espantadas polo teu

movemento de pestanas e

cheiro a trevo.

Morrendo unha morte pequena.

Mais TI recompolas

unha a unha,

pétalo a pétalo,

nesta beirarrúa cuadriculada.

Existindo.

Impedindo que Eu sexa unha delas.

Coidando que non volvan

ROMPERCHE

na man.

Epílogo

40

¿Cómo es dormir en los brazos de un poeta? ¿Cómo es que te llamen

Leonor? Su voz haciendo remolinos con las vocales de todos los ríos. Cruza a diario el puente

del PASATIEMPO, moja tus dedos y uñas en gotas que van a morir al mar.

¿Cómo congelas copos de nieve con tu aliento?

No contestes, dragona de esporas moradas. Tus secretos sufren en los riñones de

la Mujer Metáfora.

41

Como é durmiren nos brazos dun poeta? Como é que te chamen

Leonor? A súa voz facendo remuínos coas vogais de todos os ríos. Cruza de cote a ponte do

PASATEMPO, molla as túas dedas e unllas en pingas que van morrer ao mar.

Como conxelas folerpas de neve co teu bafo?

Non contestes, dragona de esporas encarnadas. Os teus segredos sofren nos

cadrís da

Muller Metáfora.