Ég elska skran.

Plastvínberjaklasar í minnkaðri útgáfu,

gamlar machintosh dósir,

pínulitlir blikkbílar,

p

ólíest

erskyr

tur sk

reytta

r

sjóoru

stum e

ða ame

rískum

húsmæ

ðrum,

p

ólíest

erskyr

tur sk

reytta

r

sjóoru

stum e

ða ame

rískum

húsmæ

ðrum,

bréfpokar

með fínu mynstri og yddarar sem

líta út eins og svanur eða

flugvél.

lélegt plastdrasl sem hefur engan sérstakan tilgang

að því er virðist.

bara Það að einhver

hafi séð ástæðu

vínberjaklasa

til þess að

láta búa til

Pínulitla

til að

selja í

stykkjatali

eða framleiða agnarsmáa ogopnanlega útgáfu

til að

selja í

opnanlega útgáfu

gefur mér einhvern veginn mikla orku.

Ef þetta er til þá er allt mögulegt,

hugsa ég.

af royal baking powder dollu

Ætli

aðalástæðan

það þarf

ekki allt

að hafa djúpstæða

merkingueða stór-

fenglega

Yfirleitt

þegar ég skapa

Sögu.

sé ekki sú Að

mér

finnst

gott

að

Vita

af því

að

áfram af

oglöngun til að

sjáhlutina

í nýju

ljósi,

er égdirfin

einskærri

forvitni

í yfir- eða undirstærð,

eða jafnvel úr handónýtu skranplasti.

Af hverju ætti ég að vilja gull eða demanta þegar ég

get fengið dýrindis neon grænt eðalplast?